Jeżozwierza spotkać można na obszarze od południowej Europy (Włochy), przez Afrykę, po wschodnią Azję. Może ważyć nawet 27 kilogramów. Urson zamieszkuje zdecydowanie chłodniejsze regiony zupełnie innej części świata niż jeżozwierz. Co to za wyjątkowy gryzoń?
Urson – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 3 do 14 kg, zwykle ok. 7 kg
? Rozmiary
długość ciała od 80 do 133 cm
❤️Długość życia
ok. 10 lat
⭐️ Tryb życia
nocny, głównie samotniczy
? Pożywienie
gałązki, liście, jagody, kora, igły drzew iglastych
? Szybkość
do 3 km/h
Systematyka ursona
Zwierzę to należy do rodziny ursonowatych (Erethizontidae). Podrodzinę ursonów (Erethizontinae) dzieli m.in. z brazylijskim koendu. Jego łacińska nazwa – Erethizon dorsatum – w niezobowiązującym tłumaczeniu oznacza „zwierzę z irytującym grzbietem”. Urson z pewnością denerwuje swoimi kolcami chcące upolować go drapieżniki. Nazwa jest więc trafna!
Urson – wygląd
To dosyć duże ssaki. Ursony mogą osiągnąć nawet 100 cm długości ciała, do tego ogon mierzy do 30 cm! Waga wynosi od 3 do nawet 14 kg, zwykle jednak ważą między 5 a 7 kilo. Większym gryzoniem na kontynencie amerykańskim jest tylko bóbr. Budowa jest zwarta, krępa, a łapki krótkie. Całe ciało od strony grzbietu pokrywa futro z ogromną liczbą kolców. Ubarwienie jest ciemnobrązowe lub czarne, z białymi refleksami. Kontrastujące futerko ursona informuje inne zwierzęta nocą, gdzie się on znajduje i z czym mają do czynienia. W końcu kto chce się nadziać na 30 tysięcy kolców?
Tryb życia ursona
Urson prowadzi nocny tryb życia. Porusza się wolno, ale świetnie się wspina. Większość dnia spędza na drzewie między gałęziami. Nie ma zbyt dobrego wzroku. Urson nie zapada w sen zimowy. Gdy nadchodzi zima, miejscem schronienia staje się nora. Choć urson jest samotnikiem, zdarza się, że w jednej norze znajduje się więcej osobników.
Dzięki kolcom stanowiącym doskonałą ochronę urson żyje dłużej niż większość gryzoni. Niektóre osobniki dożywają nawet 30 lat. Zaatakowany odwraca się tyłem do napastnika i stroszy kolce. Urson pada ofiarą wilków, pum, kojotów, niedźwiedzi i kun, gdy zaatakują go w pozbawiony kolców brzuch. To jego wrażliwe miejsce.
Występowanie ursona
Występuje w Ameryce Północnej. Spotkać go można na obszarze od Alaski i Kanady po północ Meksyku. Najczęściej w Kanadzie, na Alasce i w zachodniej oraz północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Nie zamieszkuje tej samej strefy klimatycznej. Urson potrafi dostosować się do różnych środowisk. Jego habitat to nie tylko gęste lasy i tundra, ale także pustynie oraz busz.
Grupa osobnicza i rozmnażanie ursona
W odróżnieniu od większości gryzoni, urson może pozwolić sobie na prowadzenie trybu życia samotnika. Kolce chronią go wystarczająco dobrze, by szybko nie stał się łatwym obiadem. Pary łączą się wyłącznie na jesieni podczas godów. Pierwszy urson, który zajmie miejsce na drzewie w pobliżu samicy, walczy o nią z pozostałymi, by ją pokryć. Podczas kopulacji ursony układają płasko kolce, by nie zrobić sobie krzywdy. Ciąża trwa od 202 do 210 dni. Samica zwykle rodzi jedno młode. Jego kolce twardnieją wkrótce po urodzeniu.
Urson – pożywienie
Jest zwierzęciem roślinożernym. Urson chętnie zjada różne części roślin. Są to łodygi, łyko, liście, gałązki, jagody, korzenie itp. Zimą dostęp do pokarmu roślinnego staje się mocno ograniczony. Dzieje się tak szczególnie na północy kontynentu. Urson żywi się zimą korą i igłami drzew szpilkowych (iglastych). Nie każde drzewo mu smakuje! W ogrodach zoologicznych chętnie zjada m.in. kukurydzę i niektóre warzywa.
Status ochrony
W czerwonej księdze IUNC urson amerykański ma status LC, czyli gatunek najmniejszej troski. Nie jest więc gatunkiem zagrożonym wyginięciem. W obu krajach występowania jest stosunkowo liczny. Szczególnej troski wymaga jedynie na niektórych obszarach, np. w Meksyku i amerykańskim stanie Maryland.
Ciekawostki
Wbrew obiegowej opinii, urson nie potrafi strzelać kolcami. Każdy kolec łatwo pęka i posiada maleńkie zadziory. Po przebiciu skóry napastnika po prostu w niej zostaje. Ofiarą kolców ursona często są domowe psy.
Urson ma do obrony również gruczoły zapachowe, tak jak skunks.
Matki nie chronią swoich usamodzielniających się ursoniątek, ale nieraz pozostają przy nich jakiś czas po ich śmierci, np. gdy młode spadną z drzewa.
Urson amerykański jest niezwykłym zwierzęciem pod wieloma względami. Zdecydowanie ubarwia on północnoamerykańską faunę. Ze względu na podobny klimat w Polsce ursony dają sobie nieźle radę, choć nie występują tu w stanie dzikim. Można podziwiać je w ogrodach zoologicznych w Poznaniu, Płocku i Gdańsku.
Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie jest odpowiedzialny za opracowanie Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt. Jest to lista zagrożonych gatunków zwierząt, przedstawiająca sposoby pomagania, obszary występowania oraz stopnie zagrożenia poszczególnych gatunków. Polska Czerwona Księga Zwierząt to najważniejszy dokument pokazujący skalę problemu w kraju.
Co zagraża zwierzętom w Polsce?
Zwierzęta mają oczywiście swoich wrogów naturalnych, ale to nie doprowadza populacji na skraj wymarcia. Zmiany klimatyczne są jedną z nielicznych naturalnych przyczyn zmian w zasięgu występowania poszczególnych gatunków. Jednak największym i najpoważniejszym źródłem problemów jest zdecydowanie działalność człowieka.
Populacja dzikich zwierząt maleje z roku na rok na całym świecie. Zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce nie są w stanie przetrwać przez zanieczyszczanie środowiska, turystykę, zajmowanie terenów ich naturalnego występowania, polowania i kłusownictwo.
Gatunki, które wyginęły
Według pozarządowej organizacji na rzecz ochrony przyrody WWF Polska populacja dzikich zwierząt na świecie zmniejszyła się o prawie 70 procent w ciągu ostatnich 50 lat. Na liście zwierząt zagrożonych wyginięciem w Polsce jest prawie 400 gatunków. Z tego prawie 50 znajduje się już na granicy wymarcia!
Za gatunki oficjalnie wymarłe uznaje się tarpana i tura. Pierwszy jest gatunkiem dzikiego konia. Eksperci uważają go z przodka konia domowego. Drugi to przodek ras bydła domowego.
Jeśli niewystarczająco przyłożymy się do ochrony przyrody, ta lista może się szybko powiększyć!
Zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce
Wśród gatunków zagrożonych wyginięciem w Polsce znaleźć możemy między innymi takie zwierzęta jak:
ptaki – na przykład orzeł przedni, batalion, cietrzew zwyczajny, sokół wędrowny, gadożer zwyczajny;
Foka szara, czyli szarytka morska, jest zwierzęciem zagrożonym wyginięciem w Polsce, gdyż liczebność populacji tego uroczego ssaka w Bałtyku zmniejszyła się o ponad 40%. Szkodzi im nie tylko zanieczyszczenie wód, ale i uważanie ich za szkodniki. Przez wiele lat były tępione mimo objęcia ich ochroną gatunkową.
Poważnym problemem jest też brak spokojnych siedlisk, w których zwierzęta mogłyby się rozmnażać. Organizacje prozwierzęce podejmują liczne próby poprawy warunków życia i obrony tego gatunku foki przed wymarciem. Wciąż jednak nie odnotowano rozrodu foki szarej na bałtyckich plażach.
Rzadki jak ryś
Największego dzikiego kota europejskiego niezwykle trudno zobaczyć w warunkach naturalnych. Spowodowane to jest nie tylko skrytym trybem życia, ale przede wszystkim tym, że ryś należy do najbardziej zagrożonych gatunków w Polsce. Szacuje się, że na wolności żyje zaledwie około 40 osobników!
Pomoc tym euroazjatyckim kotom jest wyjątkowo trudna, gdyż zajmują zazwyczaj bardzo rozległe tereny, łączą się w pary jedynie na czas godów. Do życia potrzebne im są wielkie obszary lasów, które w ostatnich czasach kurczą się w niewiarygodnym tempie. Jeśli ochrona tego gatunku nie przyniesie efektów, przyszłe pokolenia będą go miały na liście gatunków, które wyginęły.
Żubr – odtworzony gatunek
Żubr jest zwierzęciem zagrożonym wyginięciem w Polsce, które zostało odtworzone i przywrócone do życia na wolności. Mało brakowało, by największy ssak w Europie dołączył do tarpana i tura.
Na początku XX wieku zginął ostatni żubr żyjący w Polsce na wolności. Miłośnicy przyrody podjęli jednak intensywne działania i już w 1952 roku wypuszczono pierwsze żubry do środowiska naturalnego.
Nie oznacza to, że największe zagrożenie minęło. Niestety ten roślinożerny olbrzym jest wymagający pod kątem przestrzeni do życia i rodzaju pokarmu, co sprawia, że niełatwo go ochronić. Naukowcy zmagają się też z małą różnorodnością genetyczną.
Przestraszony morświn
Morświn to najmniejszy gatunek walenia. Zaledwie 500 żyjących sztuk czyni go wymierającym mieszkańcem Bałtyku. Morświny prowadzą samotniczy tryb życia i są strachliwe. Nie podpływają do łodzi ani statków. Nie wyskakują nad powierzchnię wody.
Przez płochliwość niebezpieczeństwem dla tego zwierzęcia zagrożonego wyginięciem w Polsce jest niemal każda działalność ludzka w wodzie. Nie tylko zastawiane sieci, ale i pływające jednostki czy prace prowadzone w wodzie są problemem. Zwiększenie hałasów w wodzie skutkuje panicznym opuszczaniem siedliska, porzucaniem młodych przez matki i wpadaniem w sieci.
Wilk jako zwierzę zagrożone wyginięciem w Polsce
Wilk jest najpopularniejszym drapieżnikiem w Polsce. Dorobił się jednak złej sławy i zamiast go docenić, zaczęto go tępić. W ten sposób niezwykle potrzebny mieszkaniec lasu trafił na listę zwierząt zagrożonych wyginięciem w Polsce. Obecnie krajowa populacja liczy 2000 sztuk. Negatywne podejście ludzi ciężko odwrócić, a bez tego wspieranie opieki nad wilkiem jako gatunkiem jest niezwykle trudne.
Organizacje zajmujące się ochroną wilka w Polsce, poza walką z niszczeniem jego naturalnego środowiska, również edukują w zakresie prawdziwego oblicza i roli, jaką pełni w ekosystemie wilk.
Duży niedźwiedź, którego trudno zobaczyć
Mimo ścisłej ochrony niedźwiedzie są zwierzętami zagrożonymi wyginięciem w Polsce. Przy około 100 osobnikach żyjących w kraju, coraz trudniej go spotkać w lesie. Niedźwiedzie nie mają naturalnych wrogów.
To potężne zwierzęta. Samiec może osiągnąć nawet 300 kg! Wydawałoby się zatem, że nie powinien mieć problemów z przetrwaniem. Niestety działania prowadzone przez człowieka, takie jak wycinki ogromnych obszarów lasów zagroziły wielu zwierzętom na naszej planecie. Niedźwiedzie, nie mając miejsca do życia, pojawiają się w pobliżu ludzi, co może dawać mylne wrażenie, że jest ich w Polsce ostatnio więcej.
Zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce. Gdzie zgłosić zwierzę potrzebujące pomocy?
Świadomość liczby zwierząt zagrożonych wyginięciem w Polsce jest bardzo ważna. Bezcenna jest każda pomoc tym gatunkom. Pamiętaj, że jeśli zobaczysz dzikie zwierzę w twojej ocenie potrzebujące pomocy, twoim obowiązkiem jest zawiadomić odpowiednie służby.
Nad Bałtykiem będzie to błękitny patrol WWF lub stacja morska w Helu. Jeśli nie znasz kontaktu do instytucji obejmującej swoimi działaniami teren, na którym się znajdujesz, dzwoń na nr telefonu straży miejskiej lub policji.
Poza doraźną reakcją na krzywdę zwierząt warto zaangażować się w działania organizacji, które od lat aktywnie walczą o zachowanie wymierających gatunków w Polsce. Są to na przykład WWF Polska i Fundacja DODO. Możesz brać udział w ich akcjach, podjąć regularną współpracę albo przekazać darowiznę finansową.
Brak nowotworów i innych chorób? To coś, co ludzie chcieliby osiągnąć! Z wieloma rodzajami raka i innymi chorobami trwają dramatyczne walki. Brak oznak starzenia to nasze marzenie, a golec piaskowy sobie z tym poradził. Zadziwia nie tylko biologów!
Golec piaskowy – podstawowe informacje
? Masa ciała
do 70 g
? Rozmiary
od 7 do 11 cm
❤️Długość życia
ok. 30 lat
⭐️ Tryb życia
nocny, stadny
? Pożywienie
bulwy
? Szybkość
atak do prędkości 80 km/h
Systematyka golca piaskowego
To przedziwne zwierzę należy do rzędu gryzoni. Jest to jedyny żyjący gatunek należący do rodzaju golec (Heterocephalus), a także rodziny golców (Heterocephalidae). Do niedawna w języku polskim nazywano go po prostu golcem. Obecnie poprawna nazwa to golec piaskowy. Jego nazwa w różnych językach, w tym po łacinie, nawiązuje bezpośrednio do nieowłosionej skóry:
polskim;
angielskim – naked mole-rat;
niemieckim – Nacktmull;
łacinie (nazwa naukowa) – Heterocephalus glaber.
Wygląd golca piaskowego
Już jedno spojrzenie okiem na tego gryzonia wyjaśnia, dlaczego nazwano go właśnie golcem. Zwierzę to posiada jedynie włosy czuciowe (wibrysy), poza tym jest zupełnie pozbawione owłosienia. Pomarszczona i różowa skóra nie posiada też neuroprzekaźnika odpowiadającego za ból. Golec piaskowy nie robi sobie nic z zadrapań i otarć, o które łatwo pod ziemią. Oczy są maleńkie, a on sam w zasadzie ślepy. Wzrok nie jest mu potrzebny do życia w ciemnościach. Golec może zamknąć szczelnie pysk, a mimo to siekacze pozostaną na wierzchu. Dzięki tak wystającym zębom ziemia podczas kopania nimi tunelu nie dostaje mu się do pyszczka.
Golec – tryb życia
Golec żyje w podziemnych koloniach. Buduje rozległe tunele, które mogą liczyć łącznie nawet kilka kilometrów długości. Łączą one ogromne spiżarnie, legowiska i toalety. Golec piaskowy żyje więc w całkowitych ciemnościach. Jego wzrok jest tak słaby, że odróżnia jedynie cień od światła. Afrykańską, suchą ziemię na sawannie trudno drążyć, ale golce piaskowe znakomicie współpracują. Osobnik na przedzie gryzie glebę, a kolejne za nim przesuwają kolejno ziemię w tył, aż do wyrzucenia jej na powierzchnię przez ostatniego osobnika. Żyją ponad 30 lat, a proces starzenia nie daje żadnych objawów.
Występowanie golca piaskowego
Gryzonie te zamieszkują najbardziej wysunięte na wschód tereny Afryki – Półwysep Somalijski, zwany Rogiem Afryki. Całe życie spędzają w niewiarygodnie trudnych warunkach – podziemnych korytarzach, w ciemności, gdzie powietrza niewiele. Ziemia pustynna i sawanny jest bardzo nagrzana, ale nocą jej temperatura obniża się znacznie. Golce piaskowe można spotkać w takich krajach jak północna i wschodnia Kenia, Dżibuti, Somalia i Etiopia.
Golec piaskowy – grupa osobnicza
W kolonii golców piaskowych może żyć nawet 300 osobników. Współczynnik śmiertelności nie rośnie wraz z wiekiem. Utrzymuje się na stałym poziomie do około 30. roku życia. Jeden golec piaskowy nie miałby szans przetrwać. Tworzą więc one wielką kolonię, wyróżniającą się strukturą nawet wśród gryzoni takich, jak myszy i szczury. Podobnie jak pszczoły czy mrówki, na jej czele stoi królowa, a całe stado to tak naprawdę grupa rodzinna. Jej członkowie są w stanie rozpoznać osobnika spoza ich kolonii. Są podzieleni na kasty. Istnieją golce robotnicy, żołnierze, nianie…
Rozmnażanie golca
Rozród zarezerwowany jest dla królowej i 2–3 króli. Jest to ich jedyny obowiązek, dzięki czemu poświęcają się w całości przedłużaniu gatunku. Pozostałe osobniki dbają o nie przez całe ich życie. Samce golców nie wykazują agresji wobec siebie. Królowa – największa samica – jest agresywna wobec tych samic, które produkują hormony umożliwiające przemianę w królową. Ciąża trwa około 70 dni. W jednym miocie rodzi się średnio 11 młodych golców. Golce piaskowe najczęściej rozmnażają się raz w roku, choć w niewoli mogą mieć miot znacznie częściej. Kolonia jest unikatowa. Spokrewnione osobniki mogą rozmnażać się ze sobą.
Pożywienie golca
Co do jedzenia można znaleźć pod spaloną słońcem ziemią? Golec piaskowy żywi się podziemnymi korzeniami i bulwami roślin. Są one ukryte pod ziemią i niełatwo je znaleźć. Golce kopią tunele na oślep. Znalezienie bulwy oznacza zapas jedzenia dla kolonii na długi czas. Szczególnie że w Afryce bulwy są ogromne. Golce nie zjadają całego znaleziska od razu. Zapas zanoszą do spiżarni. Zostawiają także część bulwy, by mogła się ona odrodzić.
Status ochrony golca
Golec piaskowy nie jest gatunkiem narażonym na wyginięcie. Występuje dość pospolicie na terenach Rogu Afryki. Głównym zagrożeniem dla golca są wpełzające do ich nor węże Są one jednak atakowane przez golce-żołnierzy. Mimo swoich rozmiarów, golec słynie z długowieczności – dożywa nawet 30 lat. To ponad dziesięciokrotnie więcej niż wynosi przeciętna długość życia myszy. Jest odporny na niektóre choroby. Nie choruje na nowotwory, co dla wielu ludzi jest niesamowitą cechą.
Golec piaskowy – ciekawostki
Golec piaskowy dobrze radzi sobie z niską zawartością tlenu. Niestraszna mu hipoksja. Wytrzymuje nawet 18 minut bez tlenu.
Golce piaskowe nie utrzymują stałej temperatury ciała. Regulują ją, wchodząc do poszczególnych korytarzy.
Z powodu chowu wsobnego czasem zachodzi potrzeba „naprawy DNA”. Cechująca się wyjątkowo silnym otłuszczeniem wędrowna kasta płciowa pozostaje płodna i opuszcza norę, by dołączyć do innej kolonii celem wymiany genów.
Królowa golców zastępowana jest dopiero po śmierci.
Każda kolonia ma swój indywidualny język.
Są to jedne z najbardziej ekscytujących w biologii ssaków. Spośród gryzoni wyróżnia je długowieczność (żyją prawie 30 lat). Trudno w świecie zwierząt o gatunek, który pokonał nowotwory lub starość, którą widać. Może kiedyś zdradzą nam swoje sekrety?
Polskie rasy psów, choć nie każdy ma tego świadomość, istnieją już od wieków. To psy myśliwskie i pasterskie, stworzone i do dziś wykorzystywane przede wszystkim do celów użytkowych. Miały tropić zwierzynę lub pilnować stada. Tak naprawdę dopiero od niedawna pojawiają się one w domach jako psy typowo rodzinne, do towarzystwa. Czy sprawdzają się w tej roli? Jakie to rasy? Poznaj polskie rasy psów – dowiedz się, jak wyglądają i jaki mają charakter!
Najważniejsze kwestie
Istnieje pięć uznanych polskich ras psów, a także jedna, która pojawia się na wystawach ze statusem nieuznanej ✔️
Wszystkie te rasy hodowane są zgodnie z założeniami FCI ⚠️
Polskie rasy psów łączy miejsce pochodzenia, jednak mogą mieć one zupełnie różne charaktery ❌
Chart polski
Chart polski, reprezentujący rasy psów myśliwskich, to bardzo stara rasa, która mogła powstać już w XII lub XIII wieku. O chartach na ziemiach polskich pisał już Gall Anonim. Wzmianki o nich nie odmówił sobie również sam Mickiewicz w Panu Tadeuszu. Rzeczywiście w pewnym okresie chart był jednym z bardziej lubianych i cenionych przez szlachtę czworonogów, która – co powszechnie wiadomo – uwielbiała rozrywkę, jaką były polowania.
Rasa ma jednak i gorszy okres w swojej historii. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, kiedy wprowadzono zakaz polowania z chartami, chart polski prawie wyginął. Ratowania rasy podjęto się w latach 70. ubiegłego wieku i na szczęście udało się ją odtworzyć.
Chart polski, niezwykle smukły i zwinny, budzi podziw. Jest psem odważnym, wytrzymałym i wytrwałym. Jednocześnie jednak, jak większość chartów, ma delikatną psychikę, o którą trzeba dbać. Nie znosi samotności, nie może być pozbawiony kontaktu z opiekunem. Właściwie wychowywany, jest psem spokojnym i zrównoważonym, ale cechuje się silnym instynktem łowieckim, czego właściciel musi mieć świadomość! Obecnie również obowiązuje zakaz polowania z chartami, ponadto na psa tego należy mieć pozwolenie.
Ogar polski
Ogar polski jest psem myśliwskim, zaliczanym do psów gończych. Jest to bardzo stara rasa, dlatego trudno ustalić jej pochodzenie bez żadnych wątpliwości. Podobnie jednak jak inne gończe prawdopodobnie wywodzi się od psa św. Huberta (popularnego bloodhounda) i istniał już w XIV wieku. W kolejnych wiekach ogara polskiego krzyżowano również z innymi rasami myśliwskimi, m.in. z foxhoundem angielskim. O ogarze wspominał np. Mikołaj Rej w jednym ze swoich najbardziej znanych dzieł – Żywocie człowieka poczciwego.
Ogar polski to przedstawiciel rasy psów średnich rozmiarów, stosunkowo lekkim i harmonijnie zbudowanym. Odznacza się długimi uszami i charakterystycznymi podpalaniami. To pies bardzo przyjazny i towarzyski, doskonale pracuje w sforze. Co ciekawe, choć jest typowym psem myśliwskim, ma raczej łagodny stosunek do innych zwierząt. Świetnie sprawdza się jako pies w rodzinie z dziećmi, ponieważ wykazuje w stosunku do nich wiele cierpliwości. Pomimo tego, że ogar polski nie należy do szczególnie szybkich i aktywnych psów, potrzebuje sporej codziennej dawki ruchu. Nie należy też zapominać o aktywności umysłowej, aby się nie nudził.
Gończy polski
Gończy polski, inaczej ogar Pawłusiewicza, jest najmłodszą uznaną przez FCI rasą psów myśliwskich powstałą w Polsce. Jej udokumentowana historia rozpoczyna się dopiero bowiem w drugiej połowie XX wieku, a już w 2006 roku została uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Pomimo krótkiego czasu oficjalnego istnienia gończy polski zapracował sobie na ogromną popularność w kręgu myśliwych.
Gończy polski to średniej wielkości czworonóg o łagodnym usposobieniu. Jest spokojny i zrównoważony, a przy tym niezwykle odważny, posłuszny, wytrwały i inteligentny. Szybko przywiązuje się do osób z najbliższego otoczenia, jest cierpliwy wobec dzieci. Jest stworzeniem bardzo towarzyskim, dlatego potrzebuje stałego kontaktu z opiekunem – jego brak może pociągnąć za sobą problemy natury wychowawczej i behawioralnej.
Polski owczarek nizinny
Polski owczarek nizinny (PON) należy do psów pasterskich, ale wykorzystywany jest również jako pies stróżujący i rodzinny. To kolejna stara rasa, której początki sięgają najprawdopodobniej XVI wieku. Przodkami PON-a, podobnie jak np. teriera tybetańskiego, są psy wywodzące się z Tybetu. Owczarek ten bardzo szybko zyskał uznanie i popularność jako doskonały pies zaganiający.
Polski owczarek nizinny to średniej wielkości pies. Należy do rasy psów długowłosych – bardzo długa szata to jego znak rozpoznawczy. Czworonóg ten mocno przywiązuje się do swojej rodziny, świetnie „dogaduje się” z dziećmi, ale wobec obcych – jak na doskonałego stróża przystało – jest nieufny. To pies bardzo aktywny, towarzyski, o wesołym usposobieniu.
Polski owczarek podhalański
Polski owczarek podhalański, nazywany również m.in. owczarkiem tatrzańskim, to rasa, której początki datowane są na XVII wiek. Wtedy bowiem w okolicach Podhala widywano białe psy pasterskie. Z pewnością polski owczarek jest spokrewniony m.in. z czuwaczem słowackim i węgierskim kuvaszem. Nawet obecnie rasa ta popularna jest przede wszystkim w górskich obszarach kraju, głównie w Beskidach i Tatrach.
Polski owczarek podhalański jest dużych rozmiarów psem (osiąga nawet do 70 cm wysokości w kłębie). To czworonóg odważny, niesamowicie czujny i wytrwały, ale niezbyt aktywny. Cechuje się sporą niezależnością i umiejętnością samodzielnej pracy. Choć nie należy do najbardziej wylewnych w uczuciach psów, przywiązuje się do opiekuna i na swój sposób okazuje mu swoją sympatię. Podhalan jest psem spokojnym i zrównoważonym, ale nie nadaje się na pupila osób niedoświadczonych.
Inne polskie rasy psów?
Wyżej wymienione to rasy oficjalnie uznane przez FCI. Istnieje jednak jeszcze jedna rasa, która jest zdecydowanie polska, ale dotąd nie doczekała się uznania przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Jest nią polski spaniel myśliwski. To rasa nowa, choć o starym rodowodzie. Dopiero 1 stycznia 2017 roku została ona dopuszczona do udziału w wystawach psów jako tzw. rasa nieuznana. To bardzo sympatyczny, przyjazny czworonóg, który jest nastawiony na współpracę i kontakt z człowiekiem. Cechuje się dużą inteligencją, łatwością w szkoleniu, odwagą. Ten zrównoważony pies jest świetnym myśliwym, stróżem, ale też domowym pupilem i kompanem dla najmłodszych.
Sporo kontrowersji wywołuje jeszcze jedna rasa – pomeranian, inaczej szpic miniaturowy, nazywany również szpicem pomorskim. Jego krajem patronackim są Niemcy, jednak w niektórych publikacjach wspomina się o Polsce. Skąd ten pomysł? Pies ten pochodzi z historycznej krainy Pomorza, rozciągającej się na obecnych terenach Polski i Niemiec. Jednak na „korzyść” Niemiec przemawia fakt, że w okresie, w którym prawdopodobnie powstała rasa, Pomorze nie było częścią Polski.
Zima jest trudnym czasem dla wszystkich. Wbrew pozorom niesprzyjająca pogoda szkodzi nie tylko dzikim zwierzętom, lecz także domowym pupilom. W tym okresie szczególnie ważne jest zadbanie o zdrowie i kondycję psa, zwracając większą uwagę na poniższe aspekty:
Badania profilaktyczne
Zanim nadejdą niskie temperatury, warto wybrać się z psem do lekarza weterynarii i wykonać podstawowe badania profilaktyczne. Niskie temperatury, osłabienie i spadek odporności mogą spowodować nasilenie schorzeń, które dotychczas nie dawały wyraźnych objawów. Lekarz doradzi, jakie działania należy podjąć, aby pies przeszedł sezon zimowy bez szwanku.
Kaszel kenelowy
Zakaźny zespół oddechowy psów, zwany kaszlem kenelowym, jest wieloczynnikową chorobą psów. W jej przebiegu najczęściej obserwuje się kaszel, któremu mogą towarzyszyć wypływy z oczu i nosa, spadek apetytu i gorączka.
Wzrost zachorowań obserwuje się jesienią i zimą. Szczególnie narażone są psy mające kontakt z wieloma zwierzętami – jeżdżące na wystawy, zawody czy przebywające w psim hotelu na czas urlopu opiekuna.
Rozprzestrzenianiu chorób sprzyja brak higieny, wilgotność, niska temperatura oraz obniżona odporność i brak profilaktyki. Zima to dobry moment, by sprawdzić aktualne szczepienia swojego pupila i zabezpieczyć go przed zachorowaniem.
Odporność psa zimą
W czasie zimy układ odpornościowy jest szczególnie obciążony. Jego działanie można wspomagać, odpowiednio modyfikując dietę, zapewniając psu komfort termiczny oraz niezbyt dużą dawkę aktywności fizycznej na dworze.
Przez cały sezon zimowy warto stosować suplementy z beta-glukanami, dostępne w postaci tabletek lub kapsułek. Stymulują one komórki układu odpornościowego do produkcji substancji antybakteryjnych i pobudzają fagocytozę.
Zapotrzebowanie energetyczne
Jedzenie dostarcza psom energii do wszystkich czynności życiowych, w tym utrzymania stałej temperatury ciała. Gdy w chłodne dni pies spędza dużo czasu na dworze, potrzebuje więcej energii do ogrzania się. W takiej sytuacji należy odpowiednio zwiększyć dawkę pokarmową, zwłaszcza u psów o słabym zdrowiu i seniorów, które w przeciwnym razie zaczną szybko tracić na wadze, a nawet chorować.
Dieta a sierść
Często opiekunowie nie zdają sobie sprawy, jakim obciążeniem dla psa jest wymiana sierści na zimową. Aby rosła gęsta i zdrowa, warto wprowadzić kilka modyfikacji w karmieniu pupila. Dietę powinno się wzbogacić w mokre czy suche karmy dla psa zawierające witaminy A i E, biotynę, cynk i kwasy tłuszczowe omega-3. Substancje te wpływają korzystnie na stan skóry i sierści.
Szczotkowanie
Jakość włosa zależy nie tylko od diety, ale i odpowiedniej pielęgnacji. Psy długowłose należy regularnie rozczesywać, aby zapobiec tworzeniu się kołtunów i filcowaniu podszerstka. W przeciwnym razie sierść nie tylko nie będzie chronić psa przed zimnem, lecz zabrudzona i zaniedbana może stać się przyczyną podrażnień skóry.
Kąpiel
W przypadku psów uwielbiających zimowe spacery i korzystających z błotnistych kałuż czy tarzania w śniegu samo szczotkowanie może nie wystarczyć. Aby usunąć brud i dodatkowo nawilżyć skórę, warto pupila wykąpać, wykorzystując łagodny szampon. Zimową porą trzeba szczególnie pamiętać o dokładnym wysuszeniu psa i zapewnieniu mu ciepłego pomieszczenia. Wilgotna sierść potęguje odczucie zimna – do czasu wyschnięcia przeciwwskazane są nawet krótkie spacery.
W przypadku jakichkolwiek problemów z pielęgnacją sierści warto skonsultować się z doświadczonym groomerem.
Łapy psa zimą
Podrażnienie solą drogową
W czasie zimowych spacerów wielu opiekunów obserwuje u pupili nagle pojawiające się kulawizny, nadmierne wylizywanie łap przez psa oraz podrażnione, a nawet poranione opuszki. Za wszystkimi tym objawami może stać jedna przyczyna – sól drogowa. W jej skład wchodzą substancje drażniące skórę m.in. chlorek sodu i żelazocyjanek potasowy. Na szczęście istnieją sposoby, aby dobrze zabezpieczyć psie łapy.
Trasa spaceru
Przede wszystkim należy maksymalnie ograniczyć chodzenie po posypanej solą powierzchni. Na zimowe spacery lepiej skierować się do parku lub lasu. W miarę możliwości warto też schodzić z chodnika na trawniki. Opiekunowie małych psów mogą przenosić zwierzęta na posypanych solą odcinkach.
Pielęgnacja
Bez względu na to, czy udało się uniknąć posypanych solą ulic, po każdym spacerze należy umyć i wytrzeć łapy. Koniecznie usuwamy śnieg i lód spomiędzy opuszków psa oraz spłukujemy ciepłą wodą sól i inne zabrudzenia. Warto też regularnie nawilżać i natłuszczać łapy np. maścią na bazie oleju parafinowego.
Buty ochronne
Innym sposobem jest zastosowanie butów ochronnych dla psów. Przy ich zakupie nie warto oszczędzać – muszą być prawidłowo dobrane, wodoodporne i oddychające. Inaczej przyniosą więcej szkody niż pożytku, obcierając łapy psa i zniechęcając do ruchu na świeżym powietrzu. Jednak nie każde zwierzę zaakceptuje tę formę ochrony, zwłaszcza jeśli nie będzie do niej wystarczająco wcześnie przyzwyczajone.
Ochrona psa przed niskimi temperaturami
Długość spaceru
Większość psów dobrze znosi niskie temperatury i w czasie zimy będzie nadal chętnie wychodzić na zewnątrz. Jednak w wyjątkowo mroźne dni nawet najzdrowsze psy mogą się źle poczuć. Należy zwracać uwagę na takie sygnały jak drżenie ciała, nerwowość, próby zawrócenia w stronę domu czy skuloną postawę. Świadczą one o tym, że zwierzę marznie – spacer należy skrócić, a po powrocie zapewnić psu ciepłe legowisko. Zignorowanie tych sygnałów może doprowadzić do odmrożeń i hipotermii – stanu groźnego dla zdrowia i życia.
Psie ubranie
Psy krótkowłose są szczególnie narażone na niesprzyjające zimowe warunki. Nie chroni ich długa sierść z miękkim podszerstkiem, przez co mogą się zniechęcać do ruchu na świeżym powietrzu i częściej sygnalizować dyskomfort.
Z pomocą może przyjść ciepłe ubranie zakładane na czas spaceru. Dobierając sweterek, pamiętajmy, że nie może on krępować ruchów psiaka ani obcierać skóry. Materiał musi być oddychający, lecz nie powinien zbyt szybko przemakać. Część psów będzie preferować ubranka z kapturem, chroniące uszy przed przewianiem. Inne łatwiej zaakceptują okrycia rozpinane, niewymagające zakładania przez głowę.
Jeśli mimo ubranka pies niechętnie wychodzi na zewnątrz i szybko zawraca do domu, codzienne spacery należy ograniczyć. Trzeba jednak zrekompensować zwierzęciu mniejszą ilość ruchu, proponując mu inne ciekawe aktywności np. nosework czy psi fitness.
Bezpieczeństwo na drodze
Zimą dni stają się krótsze, przez co na niektóre spacery z psem trzeba wychodzić po ciemku. Słaba widoczność, opady deszczu czy śniegu, oblodzona nawierzchnia zwiększają ryzyko wypadków drogowych, w tym z udziałem psów.
Części z nich można zapobiec, wyposażając zarówno siebie, jak i pupila w odblaski oraz oświetlenie. W sklepie Maxandmrau.pl dostępne są obroże i smycze w wielu wzorach zapewniające widoczność z daleka.
Trening psa zimą
W przypadku psich sportowców nikt nie chce dopuścić do utraty formy w czasie zimy. Codzienną aktywność trzeba jednak dostosować do panujących warunków atmosferycznych.
Aby ruch zimą był bezpieczny, warto poświęcić więcej czasu na spokojną rozgrzewkę. Niższa temperatura otoczenia spowalnia tempo przygotowania mięśni do wysiłku, przez co zwiększa się ryzyko kontuzji.
W zimowych warunkach warto rozważyć zrezygnowanie z treningów wymagających od psa skoków czy nagłych zwrotów – poślizgnięcie się na oblodzonej powierzchni może na długo wykluczyć zwierzaka ze sportu.
Ważne jest także stopniowe schładzanie organizmu – zziajany pies będzie szybciej tracił ciepło wraz z oddechem, a także przez rozszerzone naczynia krwionośne. Warto mieć pod ręką dobrą derkę i zaparkować niedaleko umiarkowanie nagrzany samochód.
Wbrew pozorom zima sprzyja odwodnieniu – w niskich temperaturach zwierzęta słabiej odczuwają pragnienie i mogą rzadziej podchodzić do miski. Dlatego ważne jest, by kontrolować ilość wypijanej przez zwierzę wody, zwłaszcza u psich sportowców.
Obecnie mamy też coraz więcej możliwości trenowania z psami w komfortowych warunkach. Liczne szkoły dla psów prowadzą już zajęcia na dużych, zadaszonych halach. Zima to świetna okazja, by wybrać się z psem na zajęcia psiego fitnessu czy wykupić karnet na bieżnię wodną.
Sposoby na dobrą zimę
Zima może być dobrym i ciekawym czasem dla psa pod warunkiem odpowiedniego przygotowania. W tym okresie więcej uwagi wymaga stan zdrowia pupila, zwłaszcza funkcjonowanie układu odpornościowego. Koniecznie należy zadbać o sierść, modyfikując dietę i regularnie szczotkując pupila. W przypadku spacerów po posypanej solą powierzchni łapy psa wymagają codziennej higieny i zabezpieczania odpowiednimi preparatami. W chłodne i ciemne dni warto też pomyśleć o odblaskach, a psom krótkowłosym i chorym dobrać wygodne ubranko. Zima to czas wymagający modyfikacji aktywności na zewnątrz i szczególnie uważnej obserwacji pupila pod kątem dyskomfortu związanego z niską temperaturą.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody opracowuje listę gatunków roślin, zwierząt i grzybów, którym grozi wymarcie. Każdy kraj, który aktywnie udziela się w tym międzynarodowym przedsięwzięciu, obejmuje ochroną prawną gatunki, które występują na jego terenie. W Polsce kwestie zagrożonych gatunków zwierząt reguluje Rozporządzenie Ministra Środowiska z 16 grudnia 2016 roku w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt.
Najważniejsze kwestie
W Polsce z każdym rokiem przybywa gatunków chronionych ✔️
Pod ochroną są nie tylko duże ssaki jak np. niedźwiedź, ale i wszystkie polskie gady ⚠️
Zwierząt pod ochroną nie można dotykać, odławiać, zabijać, a także niepokoić ❌
Ochrona gatunkowa – czy zawsze taka sama?
Prawo przewiduje różne rodzaje objęcia opieką zwierząt chronionych w Polsce. Różnice w ochronie wynikają głównie z poziomu zagrożenia dla danej gatunku w kraju i rodzaju działań, które muszą być podjęte, by przyniosły efekt. Aktualny akt prawny przewiduje następujące formy ochrony:
ochronę ścisłą – w tym ochrona bierna i czynna;
ochronę częściową;
ochronę częściową z określoną możliwością pozyskiwania;
ochronę ostoi, miejsc rozrodu lub regularnego przebywania.
Zwierzęta chronione w Polsce – ochrona ścisła
Ochrona ścisła jest najbardziej restrykcyjną formą ochrony gatunku. W Polsce tym sposobem są chronione zwierzęta najbardziej zagrożone wyginięciem. Obejmuje się ochroną teren, na którym występuje dany gatunek zwierzęcia. Nie można na nim ingerować w żaden naturalny proces, który może wpłynąć na osobniki podlegające ochronie.
Oznacza to nie tylko zakaz zabijania, ranienia, czy przetrzymywania takich zwierząt. Chronione są przez całe swoje życie. Zabronione jest nawet obserwowanie i fotografowanie takich gatunków, jeśli mogłoby to je wypłoszyć lub negatywnie zaingerować w ich życie.
Zwierzęta chronione w Polsce – ochrona częściowa
Ochroną częściową objętych jest 211 gatunków zwierząt. Gatunek jest chroniony w ten sposób, jeśli prawo dopuszcza możliwość odławiania osobników, czyli redukcji z populacji. Potrzebne jest do tego oczywiście odpowiednie zezwolenie.
Przykładami zwierząt chronionych w Polsce według powyższej strategii są: gołąb miejski, wiewiórka pospolita, ropucha szara i żaba trawna.
Zwierzęta chronione w Polsce – ochrona częściowa z możliwością pozyskania
Ustawodawca przewidział wśród zwierząt chronionych w Polsce wyjątki. Tymi nietypowymi przedstawicielami fauny są bóbr europejski oraz ślimak winniczek. Są to zwierzęta chronione w Polsce, które w określonych okolicznościach można pozyskiwać ze środowiska naturalnego.
Od października do połowy marca można legalnie polować na bobry lub odławiać je w pułapkach żywołownych. Od 20 kwietnia do 31 maja można zbierać ślimaki winniczki. Warunkiem jest tylko minimalna wielkości muszli wynosząca 3 cm.
Zwierzęta chronione w Polsce – ochrona ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania
Ta wyjątkowa forma obejmuje aż 30 gatunków zwierząt chronionych w Polsce. Dla niektórych wyznaczone są konkretne okresy ochronne, w stosunku do innych zwierząt zakazy są całoroczne.
Przykładowe gatunki chronione w ten sposób to:
niedźwiedź brunatny – od listopada do kwietnia ochroną objęte jest miejsce gawrowania i teren do 500 metrów dookoła;
ryś – w terminie od kwietnia do sierpnia chronione jest miejsce rozrodu i teren w promieniu 500 metrów;
orzeł przedni i bocian czarny – całorocznie objęte ochroną są obszary około 200 metrów od ich gniazd.
Lista zwierząt chronionych w Polsce
Pierwsze wzmianki o zwierzętach chronionych w Polsce pochodzą już z czasów panowania Bolesława Chrobrego. Dodatkową opieką państwa objęte były oficjalnie bobry i żeremie. Szybko dołączyły do nich kolejne rzadkie zwierzęta, takie jak łabędź niemy, sokół wędrowny, żubr i tur. Państwowa ochrona prawna ma pomóc naturalnie występującym gatunkom żyć i przetrwać na terenie naszego kraju. Celem jest utrzymanie różnorodności genetycznej i gatunkowej.
W chwili obecnej ochroną gatunkową objętych jest kilkaset różnych zwierząt, w tym około 600 ochroną ścisłą. Znalazły się tam nawet pajęczaki!
Owady potrzebujące ochrony
Owady to zwierzęta chronione w Polsce, o których raczej rzadko się pamięta. Tymczasem liczebność wielu z nich drastycznie spadła. Na liście objętych ochroną jest na przykład kilka gatunków mrówek, wiele trzmieli, liczne motyle i chrabąszcze. Pamiętaj o tym, zanim pozbędziesz się zabłąkanego owada z mieszkania lub rozsypiesz środek owadobójczy w ogrodzie.
Zagrożone mięczaki
Mięczaki to kolejne po owadach zwierzęta, które rzadko są podejrzewane o ochronę prawną. 21 gatunków tych uroczych zwierzaków w Polsce to gatunki objęte ścisłą ochroną! Przykładem może być ślimak tatrzański, którego spotkać można w Tatrach Zachodnich. Kolejnych 18 to gatunki częściowo chronione, na przykład iglaczek karpacki.
Gady – gatunki chronione
Wszystkie polskie gady są prawnie chronione! Są to następujące zwierzęta:
żółw błotny;
jaszczurka zwinka;
jaszczurka zielona;
jaszczurka żyworódka;
padalec zwyczajny;
gniewosz plamisty;
wąż Eskulapa;
zaskroniec zwyczajny;
żmija zygzakowata.
Płazy – gatunki chronione
Wszystkie krajowe płazy, dokładnie 18 gatunków, to zwierzęta chronione w Polsce. Mimo iż nie stanowią dla nikogo zagrożenia i są pożyteczne dla środowiska, cieszą się złą opinią. Duża w tym zasługa dawnych poglądów, które przypisały im bycie źródłem złych czarów.
W rzeczywistości te bezbronne zwierzaki zjadają mnóstwo szkodników i są bardzo wrażliwe na zanieczyszczenie środowiska. Są doskonałym wskaźnikiem czystości otoczenia.
Ptaki
Ptaki stanowią najliczniejszą grupę zwierząt chronionych w Polsce. Na liście objętej ochroną ścisłą znalazło się aż ponad 400 gatunków.
Te najbardziej znane to na przykład:
mewa;
rybitwa;
dzięcioł;
czajka;
kukułka;
przepiórka;
czapla;
żuraw.
Można tam również znaleźć mniej popularne, jak kopciuszek, jer i fulmar.
Ssaki
Ssaki są najłatwiej kojarzonymi zwierzętami chronionymi w Polsce. Każdy przecież wie, jak wygląda foka szara, kozica, niedźwiedź brunatny, suseł czy nietoperz. Prawną opieką objętych jest około 70 gatunków.
Mimo łatwości rozpoznawania często zapominamy o tym, że są zagrożone wyginięciem i nie należy ich niepokoić, dotykać i robić sobie z nimi zdjęć.
Kary za nieprzestrzeganie warunków ochrony
Prawidłowe funkcjonowanie gatunków chronionych w naturze jest niezwykle istotne dla ich przyszłości. Z tego powodu naruszanie warunków ochrony prawnej skutkuje nałożeniem kar. W zależności od przewinienia może być to grzywna, ograniczenie wolności lub nawet pozbawienie wolności do 2 lat!
Warto brać to pod uwagę, zanim zakłóci się spokój dzikiego zwierzęcia w Polsce. Pamiętaj o tym, że zwierzęta chronione w Polsce nie żyją tylko w rezerwatach i oznaczonych parkach. Nie możesz więc oczekiwać, że każdy teren występowania danego gatunku będzie opisany. Nie zwalnia to z nieprzestrzegania prawa.
Od Redakcji
Wiele osób nie rozumie, że ochrona danego gatunku oznacza również, że nie można go płoszyć czy do niego podchodzić np. na czas robienia zdjęć. Problem ten dotyczy choćby fok na polskich wybrzeżu Bałtyku. Jest to też poważny kłopot w przypadku jaszczurek, które – złapane i zestresowane – mogą nawet odrzucić ogon. Za takie niepokojenie gatunków chronionych również przysługuje kara.
Efekty ochrony gatunkowej
W naszym kraju występuje wiele form ochrony przyrody. Tworzenie parków narodowych, parków krajobrazowych, rezerwatów i pomników przyrody – wszystko to ma pomóc utrzymać bioróżnorodność gatunkową i uchronić zagrożone populacje przed wyginięciem. Swoją niemałą rolę odgrywają też ogrody zoologiczne. Dzięki nim udało się na przykład w XX wieku przywrócić do natury żubra. Edukacja ludzi w zakresie zależności międzygatunkowej w naturze i sposobów na życie obok siebie bez ponoszenia zbędnych szkód jest wyjątkowo ważna.
Niestety uprzemysławianie kolejnych terenów, zanieczyszczanie środowiska i pozyskiwanie ogromnych ilości zwierząt na potrzeby własne, jest niezwykle wyniszczającym działaniem człowieka. Wśród gatunków zwierząt chronionych w Polsce wiele jest już na granicy wymarcia.
Światowy Dzień Kota to święto, które obchodzi się co roku 17 lutego. We włoskich kalendarzach funkcjonuje już od 1990 roku. W Polsce zaś Dzień Kota pojawił się dopiero w 2006 roku. Dlaczego właśnie lutowa data? Zima to wyjątkowo trudny czas dla dachowców – święto kota ma też na celu pomoc tym dziko żyjącym osobnikom.
Kiedy jest Dzień Kota 2025? Inne kocie święta
Mimo że Światowy Dzień Kota oficjalnie przypada na 17 lutego, niektóre kraje obchodzą to święto w innym czasie. Dlaczego? Mruczące zwierzęta są niezwykle ważne w wielu kulturach. W różnych częściach świata lokalne dni kota istniały już dawno.
Kiedy Dzień Kota obchodzą mieszkańcy innych krajów:
Dlaczego warto świętować Międzynarodowy Dzień Kota?
Kot to zwierzę uwielbiane i hodowane na całym świecie. To zaraz obok psów ulubiony towarzysz człowieka – zarówno w miastach, jak i na wsiach. Obchody akcji Dzień Kota podkreśla, jak ważni są pupile dla ich właścicieli. To także okres pomocy kotom bezdomnym i pokrzywdzonym przez los.
Co podarować mruczkowi na Dzień Kota?
Dzień Kota to doskonała okazja na podarowanie mruczkowi upominku. Możesz zdecydować się na zabawkę. W takim przypadku unikaj laserów, które są niezdrowe dla tych kotów. Zamiast nich wybierz myszkę z kocimiętką albo wędkę z piórkami. To nie tylko zapewni kotu rozrywkę, ale też poprawi wasze relacje i pozytywnie wpłynie na więź z podopiecznym.
Przekąski na wspólny trening
Jeśli twój kot jest łasuchem, dobrym wyborem będą zdrowe i smaczne przekąski. Firma Brit ma w swojej ofercie bezzbożowe smakołyki ze składem przygotowanym specjalnie z myślą o potrzebach żywieniowych kotów. Chrupiące przekąski Brit Care Cat Snack Superfruits Lamb oparte na jagnięcinie skutecznie zachęcą mruczka do jedzenia. Świetnie nadadzą się na nagrodę podczas szkolenia. Dodatek oleju z łososia i siemienia sprawia, że smakołyki dodatkowo pomagają dbać o sierść i skórę zwierzaka.
Zdrowa karma dla alergika
Jeśli twój mruczek dodatkowo cierpi na alergie, dobrym wyborem będzie produkt o wyjątkowym składzie. Brit Care Cat Insect & Herring to karma o specjalnej recepturze. Nie zawiera zbóż, za to jest oparta na białkach pochodzących od śledzi i owadów. W efekcie o wiele lepiej sprawdza się w przypadku zwierząt o specjalnych potrzebach żywieniowych. Brak tłuszczu z kurczaka chroni kota przed objawami nietolerancji. Dzięki temu będzie dobrze czuł się na co dzień, a to ważniejsze niż cokolwiek innego!
A może mokra karma dla kociaka?
Kocięta wymagają szczególnie dobrze dopasowanego żywienia. Małe kotki rosną, dlatego ich karma powinna być właściwie zbilansowana. Pełnoporcjowa formuła Brit Care Cat Pouches Kitten Fillets in Gravy with Tender Turkey Enriched with Sea Buckthorn and Nasturtium zawiera aż 85% mięsa w smacznym sosie, co zachęci do posiłku nawet niejadka. Wilgotna karma nie ma w sobie zbędnych dodatków w postaci GMO, soi, barwników lub konserwantów. Zestaw specjalnie wyselekcjonowanych ziół i jagód wspiera harmonijny wzrost zwierzęcia, zapewniając mu także odpowiednią dawkę siły na codzienne harce.
Koty nie pocą się na ciele tak, jak ludzie. Regulują ciepło poduszkami łapek.
Mówi się, że koty zawsze spadają na cztery łapy. Nie jest to do końca prawdą – duże wysokości są dla nich niebezpieczne. Jednak przeciętny kot potrafi skoczyć z wysokości równej 6 długościom ciała.
Koci język nie ogranicza się do miauczenia. Te czworonogi wydają z siebie aż około 100 różnych dźwięków, a rozróżniają ich znacznie więcej.
Ten niewielki drapieżnik nie jest zbyt dobrze znany osobom spoza grona miłośników zoologii. Szkoda, bo przejawia wiele ciekawych zachowań i talentów! Mangusta jest inteligentna, brawurowo odważna i zuchwała. Czy ma ku temu rzeczywiście powody? Czytaj dalej!
Mangusta egipska – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 2 do 4 kg
? Długość z ogonem
samice od 93,5 do 115 cm; samce od 100 do 122 cm
❤️Długość życia
od 10 do 12 lat
⭐️ Tryb życia
nocny; żyje w parach lub grupach
? Pożywienie
bezkręgowce, drobne ssaki, jaja, owoce
? Szybkość
do 30 km/h
Systematyka mangusty
Obecna nazwa rodzaju – Herpestes – pochodzi od greckiego słowa herpēstēs, które można przetłumaczyć jako „pełzacz”. Typowy dla tego rodzaju gatunek nosi po łacinie nazwę Herpestes ichneumon. W Polsce nazywamy ją mangustą egipską. Inne gatunki mangust to m.in.:
mangusta strojna, zwana także galerelką smukłą;
galerelka szara;
mangustolisek afrykański.
Mangustę opisał po raz pierwszy zgodnie z zasadami Karol Linneusz – znany szwedzki przyrodnik.
Mangusta – wygląd
Drapieżniki należące do rodzaju mangust są niewielkie. Największa mangusta egipska może osiągnąć wagę do 4 kilogramów (w przypadku samca). Niektóre gatunki mogą ważyć zaledwie pół kilo! Mangustę można rozpoznać po wydłużonym ciele. Pokryte jest gęstą, krótką sierścią. Umaszczenie rudo-brązowe. Nieduża głowa zakończona jest krótkim, ostrym pyszczkiem. Uszy są bardzo małe i okrągłe. Długie pazury na przednich łapach pomagają kopać nory i zdobywać pokarm. Ogon jest długi.
Mangusta – tryb życia
Ten afrykański stwór aktywny jest głównie nocą. Mangusta jest bardzo szybka – wystarczająco, by poradzić sobie nawet w walce z kobrą. Mimo swego silnego jadu węże te unikają mangusty. Oprócz szybkości charakteryzuje ją bardzo duża skoczność, brawura i zuchwałość. Prowokuje kobrę, wyczerpuje ją fizycznie i psychicznie, unikając zręcznie jej ataków. Zmęczonego węża zabija ugryzieniem w głowę. Szacuje się, że wygrywa około 80% walk! Czasem pada ofiarą, zwłaszcza gdy cios nie okaże się dla gada śmiertelny. W obronie swojego potomstwa mangusta potrafi atakować nawet lwy. Ginie naturalną śmiercią w wieku 12 lat.
Występowanie mangusty
Poszczególne gatunki mangust zamieszkują różne obszary Afryki, Europy i południowej Azji, w tym Azji Mniejszej. Można je spotkać również w Europie na Półwyspie Iberyjskim, czyli w Hiszpanii i Portugalii. We Włoszech i w Chorwacji oraz w Stanach Zjednoczonych gatunek został introdukowany.
Grupa osobnicza i rozmnażanie mangusty
Mangusty mogą tworzyć stada, które zamieszkują nory o skomplikowanym systemie tuneli. Są również takie gatunki, które budują gniazda np. na drzewach. W stadzie istnieje podział ról. Jedne mangusty strzegą nory, gdy inne polują lub opiekują się młodymi. W grupie są również funkcje opiekunów oraz „mentorów”. Dzięki temu młode osobniki wychowuje cała rodzina. Po trwającej około 2 miesięcy ciąży mangusta rodzi 2–5 młodych. Zwykle dzieje się to raz w roku. Jeśli zginą, może zdarzyć się to drugi raz. Po 6 tygodniach malce nie ssą już mleka. Młode samce opuszczają wówczas gniazda. Samice zostają jeszcze długo w grupie.
Pożywienie mangusty
Zwierzę to przez swoje podobieństwo do polskich kun i łasic może kojarzyć nam się z mięsożernością. Mangusta jest oczywiście doskonałym łowcą, ale należy do gatunków wszystkożernych. Swoją dietę chętnie uzupełnia owocami, nasionami i orzechami. Podstawą jednak jest pożywienie pochodzenia zwierzęcego. Mangusta chętnie je owady (larwy, chrząszcze), pajęczaki, poluje na drobne kręgowce. Należą do nich również jadowite węże, które są częstymi ofiarami tego niepozornego zwierzaka. Mangusta często niszczy ptasie gniazda i wyjada jaja, rozbijając je o twarde przedmioty.
Status ochrony mangusty
IUNC zalicza zarówno mangustę egipską, jak i mangustę strojną, do kategorii LC, czyli least concern. Oznacza to, że nie jest to gatunek zagrożony. Niemniej obserwuje się, że liczebność mangust spada.
Mangusta egipska – ciekawostki
Przed wiekami mieszkała w egipskich świątyniach i polowała na jadowite węże.
Mangusta jest jednym z pierwszych zwierząt, jakie udało się oswoić człowiekowi.
W starożytnym Egipcie czczona była jako święte zwierzę.
Nazywana jest czasem szczurem faraonów.
Choć mangusta doskonale unika ataków kobr, po introdukcji do Stanów Zjednoczonych okazało się, że nie radzi sobie tak dobrze z grzechotnikami.
Może ważyć zaledwie dwa kilogramy. Mimo to uznawana jest za jedno z najodważniejszych zwierząt w całym świecie. Trzeba przyznać, że to w pełni zasłużona opinia! Mangusta nie cofnie się przed niczym. Zapewne nie chciałbyś znaleźć się sam w pobliżu króla sawanny lub jadowitej kobry, prawda? Mangusta to prawdziwy kozak!
Wskutek działalności człowieka wiele gatunków zwierząt możemy dziś oglądać jedynie na starych fotografiach lub rycinach. Wysiłek podjęty przez kraje Ameryki Południowej opłacił się i wikunia andyjska wciąż jest elementem tamtejszej wysokogórskiej fauny. Gdzie występuje i jak wygląda wikunia? Sprawdź!
Wikunia – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 35 do 45 kg
? Rozmiary
wysokość w kłębie od 85 do 90 cm; długość z ogonem od 140 do 215 cm
❤️Długość życia
od 20 do 25 lat
⭐️ Tryb życia
dzienny, stadny
? Pożywienie
niskie trawy
? Szybkość
do 50 km/h
Wikunia – systematyka
W zoologii gatunek ten nosi nazwę wikunia andyjska. Badacze umieścili ją w rodzinie wielbłądowatych. W XVIII wieku nadano jej pierwszą nazwę naukową – Camelus vicugna. Camelus oznacza po łacinie wielbłąda. Nazwę zmieniono dopiero później na Vicugna vicugna. Popularna nazwa jest krótka – wikunia. Zwierzę to nazywa się także czasem wigoniem.
Wygląd – wikunia andyjska
Zwierzęta te wysokością w kłębie przypominają bardzo dużego psa. Osiągają około 75–90 centymetrów. Są więc znacznie mniejsze niż pozostali przedstawiciele tej rodziny zwierząt jak lama czy alpaka. O wielbłądach nie wspominając… Mała wikunia waży 35–45 kilogramów. Ma subtelną, smukłą budowę. Głową przypomina inny gatunek – gwanako. Ma jednak od niego krótszy pysk i dłuższe uszy. Wikunia ma dwuwarstwową, gęstą, miękką i miłą w dotyku sierść. Chroni ją ona w trudnych warunkach atmosferycznych. Kolor od żółtego do ciemnobrązowego, zawsze z jasnym spodem ciała.
Wikunia – tryb życia
Jak większość zwierząt roślinożernych, wikunie aktywne są za dnia. Zajmują określone terytorium, w pobliżu wody. Gdy tylko usłyszą niepokojący je dźwięk, umykają przed potencjalnym zagrożeniem. Mają bardzo dobry słuch, do tego te dzikie zwierzęta są nieufne i płochliwe. Nic dziwnego, w Andach nie brakuje drapieżników skorych do polowań na te stosunkowo nieduże ssaki. Wikunie często padają ofiarami pumy i nibylisa andyjskiego – kolpeo. Są bardzo czyste. Zwykle wypróżniają się w jednym miejscu.
Występowanie wikunii
Gatunek ten występuje w Ameryce Południowej w Andach. Spotkać go można w Peru, Boliwii, Chile i północno-zachodniej Argentynie. Grupa wikunii zamieszkuje także Ekwador, została ona tam jednak introdukowana. Zamieszkuje dosyć wysokie partie gór. Spotykany jest na wysokości 3200–4800 m n.p.m. Są to miejsca, gdzie nie ma już lasów, ale poniżej strefy śniegu. Wikunia nie oddala się znacznie od miejsc wodopoju. Na zboczach najczęściej spędza noce. Za dnia stado schodzi na równiny płaskowyżu. Wikunia andyjska to dzikie zwierzę, nie jest trzymana w domowej hodowli.
Grupa osobnicza i rozmnażanie wikunii
Wikunie żyją w niedużych stadach. Mają one charakter poligamiczny – na ich czele zawsze stoi dominujący samiec. Grupa liczy od kilku do kilkunastu samic oraz ich młodych. Jej liczebność często zależy od warunków życia. Samce często toczą walki o terytorium. Obserwowane były także grupy składające się wyłącznie z młodych samców, zwykle rocznych. Okres godowy wikunii ma miejsce wiosną, w marcu i kwietniu. Ciąża trwa około 350 dni i kończy się narodzinami jednego młodego. Data porodu przypada zwykle na luty bądź marzec. Nowo narodzony osobnik już po kilkunastu minutach podąża za matką.
Wikunia – pożywienie
Wysoko w górach roślinność nie jest zbyt obfita. Królują tam kostrzewa i twarde trawy, niezbyt bogate w składniki odżywcze. Można więc powiedzieć, że wikunia odżywia się skromnie. Jej pożywienie stanowi właśnie wysokogórska, niska roślinność i kępki trawy.
Status ochrony gatunku
Mimo że wikunia andyjska ma naturalnych wrogów, największe zagrożenie stanowi dla niej człowiek. Zwierzęta często padały ofiarami polowań, również o charakterze masowym. Skutek był taki, że wikunia zniknęła z wielu terenów Ameryki Południowej. Dopiero w XX wieku podjęto działania mające na celu ochronę gatunku. Pomogło w tym utworzenie parków narodowych. Szczęśliwie, IUCN w swej Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych nadała jej status LC, czyli least concern – najmniejszej troski.
Ciekawostki o wikunii andyjskiej
Wizerunek wikunii znajduje się w herbie Peru.
W porównaniu do innych gatunków tej wielkości, wikunia ma dosyć duże serce. Jest to element przystosowania do życia w wysokich partiach Andów.
Mieszkańcy Andów wykorzystują wysuszone odchody wikunii jako opał.
Pozyskiwana z wikunii wełna należy do wyjątkowo delikatnych i cennych – jest jedną z najdroższych legalnych na świecie. Może osiągnąć zawrotną cenę nawet 3 tys. dolarów za kilogram.
Wskutek polowań wikunie niemal wyginęły. Podjęto jednak starania w celu ich ochrony. Można je zatem nadal spotkać w naturze. Możesz je też zobaczyć np. w warszawskim zoo, gdzie pod czujnym okiem opiekunów udało się nawet rozmnożyć wikunie. Maluszek urodził się tam na oczach zwiedzających i szybko stanął na nogi.
Karmę dla szczeniaka należy wybierać ze szczególną starannością. Tym bardziej, jeśli Twój pupil posiada alergie pokarmowe lub jest grymaśny. Wówczas konieczne jest stosowanie karmy lekkostrawnej, pozbawionej niepotrzebnych składników zwiększających objętość. Ważny jest także typ mięsa, z którego dana karma została wyprodukowana. Poniżej udzielamy porad dedykowanych dla osób, których psi przyjaciele okazali się alergikami pokarmowymi.
Karma sucha i mokra – najważniejsze różnice
Oczywista różnica pomiędzy karmą suchą a morką dotyczy stopnia zawartości wody w jej składzie. Karma mokra posiada jej zwiększony udział, dochodzący do nawet 75 procent. Jest to niezwykle ważne, gdyż wiele psów – w tym także szczeniąt – spożywa niewystarczające ilości wody. Jej deficyt mogą uzupełnić właśnie poprzez dostarczenie odpowiednio mokrej karmy. W porównaniu do karmy dla psa suchej, produkty mokre odznaczają się przez to zmniejszoną kalorycznością. W rezultacie Twój pupil będzie spożywał nieco większe ilości karmy niż w przypadku żywienia pokarmami suchymi.
Warto też zwrócić uwagę na wzajemny stosunek poszczególnych grup składników, w tym przede wszystkim mięsa i białka względem mniej wartościowych węglowodanów. Te ostatnie powinny zostać ograniczone do minimum i stanowić jedynie element wspomagający, dostarczający dodatkowych kalorii potrzebnych w codziennym funkcjonowaniu.
Oczywiście przełoży się to także na ilość wydalanych przez pieska odchodów. Karma mokra jest bardziej objętościowa, co oznacza, że psia kupa również będzie odpowiednio większa. Warto mieć to na uwadze, by nie być zaskoczonym tak nietypową zmianą.
Bezpieczna mokra karma dla młodego pieska
Alergie pokarmowe mogą odebrać pieskom radość z ich pierwszych spożywanych posiłków. Mogą wywoływać takie nieprzyjemne objawy jak świąd, a także prowadzić do niestrawności. Istotną rolę w walce z psią nietolerancją na pokarmy odgrywa właśnie dieta. Dlatego warto zwrócić uwagę na obecność w składzie karmy wysokiej jakości i biologicznie czystych składników. Karma powinna być pozbawiona dodatków mogących prowadzić do wystąpienia alergii oraz powinna być maksymalnie łatwo przyswajalna. W innym wypadku psie alergie mogę się jeszcze nasilić.
Karma dla szczeniąt wymagających powinna zawierać tylko jeden typ mięsa, co pomoże w jej szybkim i bezproblemowym strawieniu oraz przyswojeniu przez organizm Twojego pupila. Ograniczona ilość składników mięsnych minimalizuje ryzyko wystąpienia nieprzyjemnych objawów. Wbrew pozorom, karma taka będzie dostarczać wystarczającej ilości białka, aby Twój psiak prawidłowo się rozwijał i rósł.
Warto podkreślić, że karma mokra sprzyja budowaniu tkanek organizmu na wczesnym etapie życia pieska. Chroni także przed wystąpieniem chorób oraz zapobiega występowaniu problemów w obrębie stawów. Pomaga także prawidłowo nawadniać organizm, co jest równie ważne z punktu widzenia rozwoju.
W trakcie przeglądania składu karm warto zwrócić uwagę na obecność zbóż. Im będzie ich mniej, tym lepiej dla szczeniąt. Choć zboża mogą być źródłem witamin, minerałów i węglowodanów, to jednak często są po prostu zwykłym wypychaczem, którego główną funkcją jest zwiększenie objętości samej karmy. Dlatego warto odstawić karmy oparte głównie na zbożu.
Świnki morskie to niezwykle sympatyczne stworzenia, które już od dawna pełnią funkcję domowych pupili. Choć do Europy trafiły z Ameryki Południowej zapewne już w XV wieku, znane są znacznie dłużej. W miejscu swego pochodzenia nie były jednak traktowane jako zwierzątka domowe, ale wykorzystywane m.in. do celów rytualnych, w medycynie ludowej, a także po prostu… jedzone! Do dziś zresztą stanowią one miejscowy przysmak. W Europie kawia domowa może czuć się bezpiecznie, a nawet może liczyć na urocze czy zabawne imię. Jakie imiona dla świnek morskich są popularne? Sprawdź!
Imiona dla świnek morskich – o czym pamiętać podczas wyboru?
Świnki morskie traktowane są obecnie jako domowe pupile, a nawet jako pełnoprawni członkowie rodziny, a co za tym idzie, nadaje się im imiona. Rozważając wybór imienia, warto zwrócić uwagę na kilka kwestii. Przede wszystkim imię nie powinno być w żaden sposób obraźliwe ani wulgarne. Kawie, jak np. świnka morska rozetka, są zwierzętami inteligentnymi, potrafią zapamiętywać swoje imię i reagować na nie, np. przychodząc do opiekuna. Poza tym imię nie powinno być zbyt skomplikowane, jeśli chcesz, aby świnka stosunkowo szybko zaczęła odpowiadać na wołanie.
Od Redakcji
Pamiętaj, że świnki morskie to zwierzęta stadne. Trzymanie ich pojedynczo nie jest właściwe i szybko odbije się na ich stanie zdrowia i kondycji psychicznej. Planując posiadanie świnek, bierz pod uwagę, że będą to przynajmniej dwie kawie domowe.
Imiona dla świnek morskich – inspiracja w korzeniach
Jak zostało nadmienione, świnki morskie pochodzą z Ameryki Południowej. Zostały one udomowione przez Indian południowoamerykańskich jeszcze w okresie prekolumbijskim. Przyglądając się temu ciekawemu, różnorodnemu obszarowi, możesz znaleźć wiele intrygujących, niecodziennych i świetnie pasujących do twojego podopiecznego imion. Oto kilka przykładów, które być może zyskają twoje uznanie:
Keczua – jedno z plemion indiańskich Ameryki Południowej;
Ajmara – jw.;
Peru – Republika Peru, kraj w Ameryce Południowej;
Lima – stolica Peru;
Costa – kraina geograficzna w Peru oznaczająca wybrzeże;
Sierra – kraina geograficzna w Peru oznaczająca góry;
Selva – kraina geograficzna w Peru oznaczająca dżunglę;
Tunja – jedno z miast Kolumbii;
Nevado – od Nevado del Tolima, stratowulkanu w Kolumbii;
Ojos – od Ojos del Salado, jednego z najwyższych szczytów Andów;
Napo – rzeka w Ekwadorze i Peru.
To zdecydowanie niebanalne imiona dla świnki morskiej, które będą świetnie pasować do każdego zwierzątka, niezależnie od rasy, wyglądu i charakteru.
Imiona dla świnek morskich – wygląd i charakter kawii
Świnki morskie są zwierzątkami wyjątkowo towarzyskimi i silnie przywiązującymi się do opiekuna. Prawidłowo socjalizowane od początku, wprost uwielbiają przebywać z człowiekiem, tulić się do niego i być głaskane – oczywiście z wyczuciem. Źle znoszą brak uwagi i samotność. Istnieje wiele odmian kawii, w tym odmiany długowłose i bezwłose. Oto kilka propozycji imion, które mogą okazać się strzałem w dziesiątkę:
Śnieżka;
Pusia;
Beza;
Karmel;
Toffi;
Tuptuś;
Kwiczek;
Bunia;
Drops;
Puszek;
Kubuś;
Tulisia;
Łobuz.
Kiedy spędzisz nieco czasu ze swoją świnką, z pewnością poznasz ją na tyle, by bez trudu wybrać dla niej najlepsze imię – świetnie oddające np. jej temperament, wygląd czy charakterystyczne cechy. Inne popularne imiona dla świnek morskich to np. Lola, Lili, Alf, Emi, Miki, Czika, Lusia, Nela, Mimi, Piggy.
Warto wybrać fajne imię dla sympatycznego, puchatego gryzonia, jakim jest świnka morska. Poświęć chwilę na ten cel, bo będziesz określonym imieniem nazywać swojego pupila przez kolejne lata, a on będzie na nie reagował. Pamiętaj, że może pojawić się sytuacja, w której twój pupil trafi do lekarza weterynarii i będzie trzeba podać jego imię w formularzu rejestracji. Nie może to więc być imię w żaden sposób przykre, niestosowne czy irytujące. Jeśli twoje dziecko zechce nazwać swojego pupila, usiądźcie wspólnie i pomóż mu wybrać imię, które będzie właściwe.
Setery należą do specyficznej grupy wyżłów, czyli psów, których zadaniem jest wystawianie zwierzyny łownej. Cechą charakterystyczną ras wchodzących w skład tej grupy jest silny instynkt łowiecki, ale również duża łagodność w kontakcie z człowiekiem. Zaliczają się do nich takie popularne obecnie rasy jak setery angielskie czy gordony, które występują nie tylko w towarzystwie myśliwych, lecz także jako psy domowe. Jeśli poświęci się odpowiednio dużo czasu na ich ułożenie, mogą być świetnymi zwierzętami rodzinnymi.
Rasy seterów
Setery to psy wysokie, wyglądające dostojnie. Zwykle są niezwykle skupione na swoich zadaniach. Są uznawane za przedstawicieli średnich i dużych ras. Mają długą, połyskującą sierść. Jej kolor zależy od tego, o której konkretnie rasie mowa. Bo te są cztery, a ich nazwy stworzono właśnie na podstawie cech zewnętrznych.
Setery zaliczają się do VII grupy FCI, czyli wyżłów. W sekcji 2 zawierającej wyżły brytyjskie i irlandzkie, setery znajdują się:
Zanim przejdziemy do samych psów, warto chwilę poświęcić na rozszyfrowanie nazwy rasy. Teorie jej dotyczące są dwie – jedna sugeruje, że to przekształcenie określenia Sitting Dog, które miało oznaczać psy stosujące specyficzny sposób wskazywania potencjalnej zdobyczy, a sama nazwa z biegiem czasu skrócona została do łatwiejszej do zapamiętania – sitter, a jej kolejną wariacją był właśnie seter (ang. setter). Inne źródła podają, że nazwa grupy pochodzi od angielskiego słowa set, które oznacza po prostu „wystawiać” lub „ustawiać”.
Uznaje się, że pierwsze rasy seterów pojawiły się w Wielkiej Brytanii już w XV wieku. Przodkowie tych ras pochodzą prawdopodobnie z Hiszpanii, a psy te zostały wyhodowane z pogłowia spanieli. Miały później trafić do Francji oraz Anglii, gdzie rozwijano je do odmian znanych obecnie.
Setery jako psy myśliwskie
Wiadomo już, że setery wykorzystywane są w myślistwie od przynajmniej kilkuset lat. Na czym dokładnie polega ich rola? Mają one bezszelestnie szukać zwierzyny – nastawione są przede wszystkim na ptactwo – a następnie wskazywać miejsce, w którym ją wytropiły. Robią to, wykonując swego rodzaju kucnięcie, dlatego nie są uznawane za klasyczne pointery. W żadnym wypadku nie mogą pobiec za wskazaną przez siebie zwierzyną. Muszą zastygnąć w bezruchu i czekać na rozwój wydarzeń. Najczęściej z pozycji wskazującej „uwalnia” je opiekun.
Od Redakcji
Choć setery, zwłaszcza te popularniejsze, są zwykle wszechstronne i łatwe w ułożeniu, musisz brać pod uwagę ich potrzebę ruchu. Zapewnienie im jej realizacji jest kluczowe, jeśli zależy Ci na tym, aby pies nie był sfrustrowany. Co więcej, psy te wymagają też alternatywy, jeśli chodzi o naturalny instynkt polowania.
Setery podczas wykonywania swoich obowiązków łownych zawsze noszą głowę wysoko. Wszystko dlatego, że skupiają się tylko i wyłącznie za zapachem pozostawionym przez ptaki w powietrzu. Psy nie skupiają się na tym, co znajduje się na gruncie. Większość seterów rodzi się z naturalnym instynktem łowieckim. Jednym ze sposobów określenia, czy szczenię będzie nadawało się do myślistwa, jest próba z wykorzystaniem przepiórki lub gołębia. Zwierzę zostaje puszczone w pomieszczeniu ze szczeniętami. Pies, który najbardziej żywiołowo reaguje na ptaka, ma najpewniej najsilniejszy instynkt łowiecki.
Cechy charakteru
Setery to psy inteligentne i pełne energii. Przywiązują się do właścicieli i są im niezwykle oddane. Są jednocześnie bardzo przyjaźnie nastawione do otoczenia, dlatego bywają wykorzystywane jako psy stróżujące. Ogólnie przyjęło się, że są odpowiednie do domów z dziećmi, ale jest to oczywiście spore uproszczenie. Trzeba je bowiem odpowiednio ułożyć, żeby faktycznie dobrze dogadywały się ze wszystkimi domownikami. Jest to o tyle proste, że są psami pojętnymi i lubiącymi się uczyć.
Nie można jednocześnie zapominać, że setery to psy myśliwskie, dlatego mają silny instynkt. Może im się zdarzyć, że będą rozkojarzone w czasie spaceru, ponieważ będą szukać zwierzyny, dlatego ważne jest wyćwiczenie skutecznego przywołania. Zwalczenie instynktu łowieckiego może być problematyczne nawet z pomocą profesjonalnego szkoleniowca. Setery lubią zabawę na świeżym powietrzu, a także lubią się zmęczyć – psychicznie i fizycznie. Są szczęśliwe, gdy mogą to zrobić w towarzystwie człowieka.
Szkolenie seterów
Szkolenie warto rozpocząć już od pierwszych dni w nowym domu. Jako szczenięta setery są pojętne i chętne do współpracy. Warto brać je na długie spacery, ponieważ uwielbiają kontakt z naturą. Już na samym początku można od nich wymagać określonych zachowań, które z czasem będą się utrwalały. Nie mają trudnego charakteru, ale potrafią być uparte, o czym trzeba pamiętać podczas nauki. Warto je przyzwyczajać do tego, że muszą zostawać same w domu, a także oduczać niszczenia. Jeśli to się uda, seter będzie wspaniałym towarzyszem każdego człowieka.
Setery – galeria zdjęć
Jak każdy pies, również seter wymaga szczególnego traktowania i szkolenia. Warto również wybierać psy ze sprawdzonych hodowli, gdzie kupuje się faktycznie psa mającego cechy swojego gatunku, a także umiejącego wyuczyć się przydatnych umiejętności. Żaden pies, również popularny seter irlandzki, nie jest bezwzględnie posłuszny, a na etapie dorastania mogą pojawić się mniejsze lub większe problemy wychowawcze. Choć to rasy przywiązane do ludzi, nie można zakładać, że będą one idealnymi domownikami. Mogą być, ale dopiero po odpowiednim przygotowaniu ze strony właściciela.
Najczęściej zadawane pytania
Co to za rasa psa seter?
Seter to pies wystawiający zwierzynę. To sugeruje samo słowo, które ma pochodzić od angielskiego słowa set, czyli wystawiać.
Jak wyglądają setery?
Setery to zwykle średnie i duże psy o dłuższym włosie. Wyjątkiem jest zaliczany do tej samej grupy pointer.
Jakiej rasy jest seter?
Seter nie jest rasą sam w sobie, a dzieli się na cztery różne rasy.
Australia jest najmniejszym kontynentem na świecie. Mimo tego bogactwo dzikiej fauny jest spektakularne. Zwierzęta w Australii często bardzo różnią od gatunków z pozostałych części świata. Szacuje się, że średnio około 80% zwierząt to osobniki endemiczne. Oznacza to, że występują w naturalnym środowisku tylko na terenie Australii. Sprawdź nasz przegląd najciekawszych gatunków.
Agresywne krokodyle
Wymieniając zwierzęta z Australii, nie można pominąć tych groźnych gadów. W Australii żyje największy na świecie krokodyl różańcowy oraz nieco mniejszy australijski.
Pierwszy dorasta do 6 m długości, teoretycznie jest słonowodny, ale lubi się zapuścić na tereny okolicznych rzek. O tym, że jest się czego bać, może świadczyć fakt, że poluje nawet na rekiny. Stanowi poważne zagrożenie dla ludzi!
Słodkowodny krokodyl australijski występuje tylko w północnej części kraju i wykazuje mniejsze predyspozycje to atakowania ludzi, ale tablic ostrzegających o jego obecności nie można ignorować. Tych australijskich zwierząt lepiej unikać.
Pies dingo a zwierzęta w Australii
Niewiele osób wie, że dingo były pierwotnie udomowione. Po sprowadzeniu ich około 5000 lat temu na kontynent australijski wtórnie zdziczały. Z tego powodu trwają spory, czy na pewno można je uznać za rodzime zwierzęta w Australii. Nie zmienia to faktu, że to dzikie drapieżniki.
Mają smukłe ciało, spiczaste uszy i długą kufę. Kojarzone są z umaszczeniem rudym, ale występują w Australii również dingo brązowe, białe, a nawet czarne. Dzikie psy żyją zazwyczaj samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych. Nie potrafią szczekać. Popiskują i wyją jak wilki.
Miś koala
Jest to bez wątpienia sławny przedstawiciel wschodniej Australii. Koale mają duże puszyste uszy, duży nos i mięciutkie, zazwyczaj szare futerko. Nie mają ogona.Z wyglądu przypominają urocze małe misie. Spokrewnione są jednak z innymi torbaczami, które można spotkać w Australii.
Te małe ssaki żywią się liśćmi eukaliptusa, które dla większości zwierząt są toksyczne i trudne do strawienia. Bardzo rzadko piją wodę. Zdecydowaną większość doby przesypiają na drzewach. Potrafią spać nawet 22 godziny! Koala na ziemi bywa tylko wtedy, gdy chce zmienić drzewo.
Wyjątkowe zwierzęta w Australii – diabeł tasmański
Diabeł tasmański jest największym żyjącym mięsożernym torbaczem. Na wolności występuje już tylko na wyspie Tasmanii.
Te ciekawe zwierzęta nie są zbyt duże, ale wydają przerażające głośne piski. Ich niewiarygodna zwinność i usposobienie zostały doskonale przedstawione w filmie animowanym. Bohater z bajki jest szalony, szybki i bardzo głośny.
Dziwny dziobak
Dziobaki są uznawane za jedne z najdziwniejszych zwierząt na świecie. Jako jedyne ssaki posiadają kolec jadowy. Składają jaja.
Zwierzęta w Australii potrafią być oryginalne, ale dziobak jest zdecydowanie liderem w tej kwestii. W jego wyglądzie dojrzeć można dziób niczym u kaczki i spory bobrzy ogon. Między palcami ma błony pławne, dzięki którym jest świetnym pływakiem.
Słynne kangury – zwierzęta w Australii
Kangury to prawdopodobnie najbardziej popularne zwierzęta w Australii. To sławne na całym świecie torbacze posiadające duże i silne tylne nogi i ogony, dzięki którym bardzo wysoko skaczą. Ich skoki osiągają wysokość 3 metrów! Kangury mają też doskonały słuch, wzrok i węch. Są po prostu wszędzie, nawet w miejskich parkach można spotkać kangury. Żyją w stadach, małych grupach społecznych.
Samice są mniejsze od samców i mają torbę lęgową na brzuchu, w której przebywają młode osobniki. Najpowszechniej w Australii występuje kangur rudy, gigant i szary.
Mała kolczatka
To mały ssak, składający jaja i przypominający nieco jeża. Czarne futerko pokryte jest jasnymi kolcami. Charakterystyczny wydłużony pysk zaopatrzony jest w bardzo długi język – nawet 18 cm długości. Kolczatka używa go do szybkiego wyłapywania mrówek i termitów, którymi się żywi.
Nie są to zwierzęta w Australii, których należy się bać. Przestraszone zwijają się w kulkę i stroszą igły, ale same nie atakują.
Emu – ptak z godła Australii
To jedno ze zwierząt Australii występujące w jej godle. Emu są drugimi co do wielkości ptakami na świecie, wyprzedza je tylko struś. Te olbrzymie nieloty mają brązowawe pióra przypominające sierść. Potrafią szybko biegać i dobrze pływać. Są wszystkożerne, choć podstawą diety są rośliny. Na co dzień żyją w małych grupach, ale kiedy decydują się na migrację, tworzą stada tysięcy osobników.
Są jednymi z tych mieszkańców Australii, których spotkać można w każdej części kontynentu.
Niebezpieczne zwierzęta w Australii – kazuary
Kazuary są dużymi ptakami. Mogą ważyć nawet ponad 60 kg. Mają pięknie ubarwioną głowę i szyję, których kolory zmieniają się w zależności od nastroju właściciela. Zjadają głównie owoce i owady. Te niesamowite zwierzęta są szybkie, zwinne i bardzo terytorialne. Lepiej nie wchodzić im w drogę! Kazuary mieszkają w lasach deszczowych, po których bez trudu biegają z prędkością 50 km/h i skaczą na 2 metry wzwyż. Są też świetnymi pływakami.
Mają silnie umięśnione nogi z ostrymi pazurami, co w połączeniu z ich agresywnością umiejscowiło kazuary na pierwszym miejscu najniebezpieczniejszych ptaków na ziemi.
Wymierający wombat
Te średniej wielkości torbacze przypominają z wyglądu ogromne chomiki. Długość ich ciała dochodzi do 1 metra, a ważyć mogą nawet 40 kg. Żyją w norach i prowadzą nocny tryb życia. Ten przedstawiciel australijskiej fauny łatwo daje się oswoić.
Wombaty są roślinożerne i sprawiają wrażenie ociężałych, ale biegają z prędkością 40 km/h.
Kiedyś były to licznie występujące zwierzęta w Australii. Mnóstwo wombatów mieszkało w Nowej Południowej Walii. Obecnie to gatunek zwierząt skrajnie zagrożonych wyginięciem. Ostatnia populacja to około 70 osobników żyjących w parku narodowym w Queensland.
Niebezpieczne zwierzęta w Australii
Nie można zapominać, że nie tylko węże, np. tajpany pustynne i pająki, takie jak słynna czarna wdowa, stanowić mogą niebezpieczeństwo. W Australii nie tylko od ukąszenia można ucierpieć, ale również np. od poturbowania przez rozjuszone zwierzę. Zarówno jad, jak i ostre pazury czy kły mogą być groźne!
Obfitość dzikiej fauny Australii jest uderzająca. Z tego powodu to właśnie najmniejszy kontynent jest bardzo popularnym kierunkiem turystycznym. Przemykające wszędzie jaszczurki potrafią zachwycić podróżnych. Zanim jednak postanowisz zbliżyć się do dzikiego mieszkańca Australii, upewnij się, że nie zagrozi to niczyjemu bezpieczeństwu.
Szczególne znaczenie kulturowe ma w Polsce orzeł bielik. Jest też znacznie bardziej rozpowszechniony niż orzeł przedni. Obszar występowania orła przedniego jest dosyć ograniczony w naszym kraju. Wymaga czynnej ochrony ze strony człowieka. Co to oznacza?
Orzeł przedni – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 2,8 do 6,7 kg
? Rozmiary
rozpiętość skrzydeł od 190 do 225 cm; długość ciała od 80 do 90 cm
❤️Długość życia
ok. 20 lat
⭐️ Tryb życia
dzienny
? Pożywienie
mięso małej i średniej zwierzyny
? Szybkość
do 320 km/h
Systematyka orła przedniego
Orły (Aquila) to rodzaj ptaków zaliczony do rodziny jastrzębiowatych. Należą do niego m.in. takie gatunki, jak:
orzeł przedni;
orzeł cesarski;
orzeł czarny;
orzeł iberyjski.
Trzy pierwsze wymienione można spotkać w Polsce. Są to duże, silne ptaki drapieżne, które nie zawahają się zapolować nawet na zwierzę wielkości sarny. Używane były w sokolnictwie na całym świecie. Łacińska nazwa rodzaju – Aquila – oznacza orła. Pochodzić może od słowa aquilos, czyli „ciemnego koloru”. Orzeł przedni funkcjonuje w nauce pod nazwą Aquila chrysaetos.Bywa czasem nazywany zysem. Doskonale znany Polakom bielik nie należy natomiast do rodzaju Aquila, lecz do Haliaeetus.
Od Redakcji
Chyba każdy Polak, który myśli o orle, od razu przed oczami ma Orła Białego. Warto jednak wiedzieć, że pomimo tego, jakie informacje można znaleźć w sieci, taki gatunek zwyczajnie nie istnieje. Bielik z kolei nie zalicza się w ogóle do orłów. Orzeł zawarty w godle jest więc po prostu graficznym przedstawieniem idei ptaka tego rodzaju.
Orzeł przedni – wygląd
Jeden z największych ptaków drapieżnych w Polsce. Rozpiętość skrzydeł może wynosić nawet 225 cm. Samce są mniejsze od samic, osiągają wagę od 2,8 do 4,5 kg. Samice od 3,5 do 6,8 kg. Upierzenie identyczne u obu płci – ciemnobrązowe, przetkane tu i ówdzie jaśniejszymi piórami. Spód ciała, głowa i kark są nieco jaśniejsze. Nogi są silnie umięśnione, żółte, zakończone czarnymi, bardzo ostrymi szponami. Dziób żółto-czarny. Młody orzeł przedni ma ciemniejsze ubarwienie od dorosłego. Na skrzydłach i ogonie ma duże, białe plamy. Dopiero w 5. roku życia zyskuje wygląd dorosłego osobnika.
Tryb życia orła przedniego
Aktywny za dnia, większą część nocy przesypia. Orzeł przedni prowadzi spokojny tryb życia i dużo odpoczywa. Nawet w ciągu dnia większość czasu może spędzić w swoim gnieździe, wcale nie śpiąc. Szybuje po niebie głównie po to, by wypatrywać zwierzyny lub padliny. Krążąc, orzeł podnosi w charakterystyczny sposób skrzydła, lekko ku górze. Preferuje otwarte i półotwarte przestrzenie. Orzeł przedni bardzo dobrze czuje się wysoko w górach, gdzie na półkach skalnych buduje gniazda. Chętnie zamieszkuje okolice rozległych, starych lasów i mokradeł oraz bagien. Trzyma się z daleka od osiedli ludzkich.
Występowanie orła przedniego
Obszar występowania obejmuje niemal całą półkulę północną. Orzeł ten szeroko rozpowszechniony jest w północnej i centralnej Azji, Ameryce Północnej, południowej i wschodniej Europie. Można spotkać go w północnej Afryce, a także na terenie takich krajów, jak Mali, Niger czy Etiopia. Nie wszędzie gniazduje i występuje przez cały rok. Tryb życia może być osiadły lub koczowniczy – odbywa wędrówki. W Polsce jest około 40 par orła przedniego. Zasiedla głównie Karpaty – Tatry, Bieszczady, Pieniny, Beskid. Pojedyncze pary zaobserwowano także na Pomorzu i na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego.
Orzeł przedni – grupa osobnicza i rozmnażanie
Można powiedzieć, że nie jest typem hulaki. Orzeł przedni tworzy monogamiczne pary. Samiec i samica często pozostają sobie wierne aż do śmierci. Znalazłszy parę, zajmują teren lęgowy. Odbywają wtedy loty godowe. W ciągu roku wyprowadzają jeden lęg. Dzieje się to na wiosnę, w marcu i kwietniu. W dużym, mierzącym ponad metr średnicy gnieździe samica składa dwa jaja. Będzie je wysiadywać przez 42–45 dni. Samiec rzadko ją zastępuje w tym czasie. Jedzenia też nie przynosi – musi zadbać o siebie sama. Na ogół tylko jedno z piskląt przeżywa. Po 70 dniach od wyklucia młody orzeł jest samodzielny.
Orzeł przedni – pożywienie
Ten najsilniejszy polski orzeł zdolny jest powalić dużą zwierzynę, jak wilk, dorosła kozica czy sarna. Nie jest to jednak normą w naturze – polowanie takie kosztuje ptaka wiele energii i jest zwykle nieopłacalne, a często niebezpieczne. Ofiarami orła przedniego są przede wszystkim takie zwierzęta, jak zające, świstaki, gryzonie czy inne ptaki. Zdarzają się polowania na ryby, lisy i młode kozice. Orzeł często porywa młodą kozicę i zrzuca z wysoka, by ją zabić. Dopiero wtedy przystępuje do posiłku. Ataki na inwentarz domowy to mit, choć chętnie żywi się padliną np. owiec. Nie atakuje człowieka, również dzieci.
Status ochrony orła przedniego
Liczebność światowej populacji tego drapieżnego ptaka szacowana jest na około 200 tysięcy osobników i jest stabilna. IUNC uznaje go za gatunek najmniejszej troski (LC). W Polsce orzeł ten objęty jest ścisłą ochroną i wymaga ochrony czynnej. W promieniu do 200 metrów od gniazda orłów obowiązuje strefa ochronna, a w okresie lęgów – do 500 metrów.
Orzeł przedni – galeria zdjęć
Ciekawostki na temat orła przedniego
Silniejsze i większe pisklę od samego początku dąży do eliminacji młodszego rodzeństwa. Odbiera mu pokarm lub wręcz wypycha z gniazda.
Orzeł przedni bywa wykorzystywany w sokolnictwie do polowań na większą zwierzynę, np. dorosłe sarny.
W Mongolii tradycją jest polowanie z użyciem orłów na wilki. Ptaki polują wówczas w parach, ich rolą jest powalenie i przytrzymanie wilka do przyjazdu sokolnika.
Choć na świecie sobie radzi, w Polsce orzeł przedni nie ma lekko. Z pewnością nie ułatwiają mu spokojnego życia tłumy turystów na górskich szlakach. Szanujmy orła, by go nie stracić – 40 par to nie jest dużo.
Intensywnie pomarańczowe, duże oczy przypominają wyrazem oczy kota. Są niesamowite! Białe pióra wokół dzioba sprawiają wrażenie siwizny. Od tej sowy bije dostojeństwo i godność. Trudno nie szanować największej sowy świata. Ale czy puchacz zwyczajny nią jest?
Puchacz zwyczajny – podstawowe informacje
? Masa ciała
samce od 1,6 do 2,8 kg, samice od 2,3 do 4,2 kg
? Rozmiary
rozpiętość skrzydeł od 155 do 180 cm; długość ciała od 60 do 80 cm
❤️Długość życia
na wolności do 20 lat, w niewoli nawet do 60 lat
⭐️ Tryb życia
nocny
? Pożywienie
drobne ssaki, ptaki, gady, ryby
? Szybkość
do ok. 70 km/h
Systematyka puchacza
Puchacz zwyczajny to duży ptak drapieżny należący do podrodziny puszczyków i rzędu sów. W wielu językach jego nazwa nawiązuje do wydawanego przez niego dźwięku. Jest tak m.in. w języku niemieckim (Uhu). Łacińska nazwa gatunku – Bubo bubo – jest nawiązaniem do charakterystycznego odgłosu. Podobnie jest z nazwą w języku polskim.
Wygląd puchacza zwyczajnego
Puchacz zwyczajny to jedna z największych sów na świecie. Rozpiętość skrzydeł sięga nawet 180 cm. Jest masywnie zbudowany, ma krótki ogon. Samica jest większa niż samiec. Może ważyć ponad 4 kilogramy. Jest niezwykle silnym drapieżnikiem. Jego pomarańczowe oczy skierowane są do przodu i mają dosyć wąski kąt widzenia. Może jednak obrócić głowę o 270 stopni. Na okrągłej głowie charakterystyczne, kilkucentymetrowe pióra, wyglądające jak uszy. Maskujące, brązowe upierzenie przypomina trochę korę i stanowi doskonały kamuflaż – puchacz zwyczajny wręcz wtapia się w las! Nogi i stopy pokryte piórami.
Puchacz zwyczajny – tryb życia
Aktywny o zmierzchu i nocą. Wtedy też ma miejsce polowanie. Poluje najczęściej na otwartej przestrzeni, bogatej w pokarm, niechętnie z lotu patrolowego. Częściej czatuje na zdobycz. Puchacz w dzień przesiaduje na grubej gałęzi, często w koronie drzewa. Wybiera kryjówki osłaniające go przed wzrokiem innych ptaków. Zdarza mu się polować za dnia. Latając, potrafi robić nagłe zwroty, co może dziwić, bo lot sprawia wrażenie nieco chwiejnego. Puchacz prowadzi skryty tryb życia. Niełatwo go zobaczyć. Gdy ptak jest zaniepokojony, puszy swe pióra. Sprawia wrażenie większego niż jest. Chce tak odstraszyć intruza.
Występowanie puchacza zwyczajnego
Obszar występowania obejmuje ogromne połacie Azji oraz – wyspowo – Europy. Puchacz zwyczajny zamieszkuje góry i lasy strefy umiarkowanej. W górach gnieździ się m.in. na półkach skalnych. Chętnie wybiera lasy iglaste oraz okolice jezior, stawów i mokradeł. Trzyma się z daleka od siedzib ludzkich. Jest największą sową występującą w Polsce. Spotkać go można na południu Polski – w Karpatach i Sudetach, miejscami w północnej Wielkopolsce, na Pomorzu i w Puszczy Białowieskiej, a także na Lubelszczyźnie (Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie).
Puchacz zwyczajny – pożywienie
Sowa ta ma doskonały wzrok i słuch. Bez trudu słyszy oddalone o kilkanaście metrów małe ssaki. Podczas lotu sama nie powoduje nawet szelestu dzięki miękkim piórom. Zdobycz może stanowić lis, czapla lub młoda sarna. Najczęściej są to jednak drobne ssaki, ptaki, gady. Nie pogardzi zbieranymi z brzegu śniętymi rybami. Po schwytaniu puchacz niesie szponami ofiarę w bezpieczne miejsce, by ją zjeść. Małą połyka w całości. Częstymi ofiarami są kaczki krzyżówki. Z tego powodu puchacz zwyczajny gniazduje często w pobliżu zbiorników wodnych. Duże wypluwki zawierają kości zwierząt, sierść, pióra i dzioby, kolce jeży itp.
Grupa osobnicza i rozmnażanie puchaczy zwyczajnych
Łączą się w pary na całe swoje życie. Zwykle wyprowadzają jeden lęg, ale niektóre osobniki nie przystępują do lęgu w każdym roku. Puchacze zwyczajne nie budują same gniazd – zajmują gniazda po innych ptakach drapieżnych albo gnieżdżą się na ziemi. Samica znosi 2–3 niemal kuliste jaja w lutym i marcu. Odstęp między ich zniesieniem wynosi od 2 do 3 dni. Opierzone pisklęta klują się po 35 dniach od złożenia pierwszego jaja. Z początku są ślepe. Po 35 dniach opuszczają gniazdo i przebywają na ziemi, dokarmiane przez rodziców. Przeżywalność młodych jest mała – 1. rok życia przeżywa 1 na 3 pisklęta.
Status ochrony puchacza zwyczajnego
W Polsce sowy te widnieją w czerwonej księdze gatunków zagrożonych. Są objęte ścisłą ochroną gatunkową i wymagają czynnej ochrony. Polska populacja puchacza zwyczajnego szacowana jest na około 300 par lęgowych. Ich liczba wzrosła w ciągu ostatnich lat, jednak nadal nie brakuje zagrożeń, związanych głównie z działalnością człowieka. Są to m.in.:
kolizje z pojazdami;
niepokojenie ptaków na obszarach lęgowych (często mimo stref ochronnych);
rozwój turystyki i rolnictwa.
Puchacz zwyczajny – galeria zdjęć
Ciekawostki o puchaczu zwyczajnym
Puchacze były wykorzystywane w sokolnictwie jako… wabik. Ich obecność drażni inne ptaki, jak kruki i jastrzębie, bo widzą w nich zagrożenie. Uwiązany oswojony puchacz miał zwabić gatunki, na których upolowanie czekał z bronią ukryty myśliwy.
Oswojone puchacze są trzymane przez ludzi jako zwierzęta domowe. Są to jednak zwierzaki dla koneserów, opieka nad nimi nie jest łatwa. Mogą być niebezpieczne.
Strefa ochronna wokół miejsca gniazdowania puchacza zwyczajnego wynosi 200 m, a od początku stycznia do końca lipca – do 500 m.
Niestety działalność człowieka w Europie, w tym w Polsce, utrudnia temu pięknemu ptakowi osiedlenie się licznie w lasach. Brakuje spokojnych, dużych terenów otwartych, gdzie mógłby polować, przez nikogo nieniepokojony. Wielka szkoda, bo w obrębie terytorium puchacz zwyczajny swym głębokim „pu-hu” potrafi zmienić każdy las w nastrojową, pradawną puszczę…
W poradniku opowiemy o historii powstania IX grupy FCI oraz przedstawimy cechy łączące wszystkich przedstawicieli tej grupy. Poznasz też charakterystykę każdej z sześciu ras należących do tej sekcji. Poznaj bliżej biszony!
Najważniejsze kwestie
Biszony to w sumie sześć ras ozdobnych i do towarzystwa ✔️
Choć łączą je wspólne cechy, każda z ras jest nieco inna ⚠️
Żaden biszon nie jest psem antyalergicznym – każdy może wywoływać objawy alergii u człowieka ❌
Rasy należące do biszonów
Największą popularnością w Polsce cieszą się maltańczyki i bichon frise. Jednak czy to najlepszy wybór? Poznaj wszystkie rasy należące do biszonów:
maltańczyki są doceniane przede wszystkim za oddanie i ogromne przywiązanie do opiekuna, jednak potrafią być o niego zazdrosne, a w dodatku nieufne wobec obcych;
bolończyk często jest mylony z maltańczykiem, ponieważ jedyną różnicą w wyglądzie zewnętrznym stanowi kręcony włos. Najbardziej lubi spędzać czas ze swoim opiekunem, ale z łatwością dostosowuje się do nowych warunków. Uwielbia zabawy z innymi zwierzętami i staje się przy nich niezwykle energiczny;
bichon frise po odpowiedniej pielęgnacji i stylizacji wygląda jak biały, pluszowy miś, jednak nawet krótkie zaniedbanie jego szaty prowadzi do filcowania się i kołtunienia sierści. Jego szkolenie wymaga pewnej wiedzy, ponieważ bywa uparty;
hawańczyk nie cieszy się dużą popularnością poza Kubą, mimo że uwielbia zabawy, zwłaszcza z innymi zwierzętami i dziećmi. W dodatku jest wyjątkowo wytrzymały, w związku z czym świetnie odnajduje się w psich sportach;
lwi piesek jest największy z sekcji biszonów. Szczenięta często bywają psotne i nieposłuszne, dlatego decydując się na ich zakup, warto zadbać o zapewnienie im odpowiedniego szkolenia;
coton de tulear ma sierść przypominającą w dotyku bawełnę, stąd jego nazwa. Jest mocno przywiązany do właściciela, ale także przyjacielski wobec innych osób. Uwielbia zabawę, choć bywa nieco niesforny.
Psy ozdobne i do towarzystwa
Biszony wraz z kilkunastoma innymi sekcjami psów tworzą IX grupę według klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, czyli FCI, nazywaną także psami ozdobnymi i do towarzystwa. Wbrew pozorom hodowanie i trzymanie czworonogów dla towarzystwa nie należy do nowych trendów. Małe, ozdobne psy cieszyły się popularnością wśród szlachty już w starożytnych Chinach, skąd pochodzą przodkowie dzisiejszych mopsów oraz pekińczyków.
Celem hodowców psów z tej grupy jest stworzenie zwierzaków mających zapewniać rozrywkę człowiekowi, a jednocześnie nie dostarczać mu zbyt wielu obowiązków. Właśnie, dlatego większość z nich, włącznie z biszonami, osiąga niewielkie rozmiary w dorosłym życiu. Dzięki temu nie wymagają długich spacerów, doskonale odnajdują się w mieszkaniach i łatwiej z nimi podróżować.
Niestety mimo słusznych założeń wraz z rozwojem tych ras doszło do nadmiarowej miniaturyzacji, która skończyła się dla większości z nich tragicznie. Malutkie czworonogi często są bardzo chorowite, co sprawia, że ich utrzymanie staje się kosztowne.
Od Redakcji
Nigdy nie kupuj psów z pseudohodowli, zwłaszcza reklamowanych jako miniaturowe. Psy, które z założenia mają być małe, nie powinny być jeszcze dodatkowo miniaturyzowane. Mogą w efekcie nosić cechy karłowatości albo chorować na takie przypadłości, które znacznie wpływają na ich komfort i długość życia.
Biszony – wspólne cechy
Biszony obejmujące 6 ras psów stanowią 1. sekcję IX grupy FCI. Do ich wspólnych cech wyglądu zalicza się przede wszystkim niewielka wysokość w kłębie, drobna postura, obfity i długi włos. Jednak aparycja to nie jedyne, co łączy te rasy. Ceni się je przede wszystkim za otwartość, przyjacielskość oraz przywiązanie do swoich opiekunów.
Ich historia i pochodzenie nie jest dobrze znane, jednak wiele źródeł historycznych wskazuje na to, że były towarzyszami arystokratów już w okresie średniowiecza. Prawdopodobnie wszystkie rasy należące do sekcji biszonów wywodzą się z basenu Morza Śródziemnego.
Biszony – galeria zdjęć
Biszony będą doskonałym wyborem zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i samotnie mieszkających singli. Chociaż uwielbiają zabawę, nie wymagają długich spacerów czy treningów. W dodatku szybko przywiązują się do swoich opiekunów i na ogół nie przejawiają zachowań agresywnych.
Najczęściej zadawane pytania
Co to znaczy biszon?
Biszony to wspólne określenie, które obejmuje sześć ras FCI. Cechuje je otwartość i jednoczą zbliżone cechy wyglądu.
Jak wygląda pies bichon?
Bichon to określenie na grupę ras psów FCI. Zazwyczaj wyróżnia je obfity włos i jasne umaszczenie, w większości barwy białej, choć hawańczyki występują w różnych kolorach.
Co je bichon?
Bichon, jak każdy pies, powinien jeść zbilansowaną, gotową karmę albo suplementowane posiłki gotowane lub surowe. Pamiętaj, że białe psy z zasady są bardziej narażone na alergie, co może wpływać na wybór pożywienia.
Szynszylę dawniej kojarzono wyłącznie z drogim, miękkim futrem. Na szczęście obecnie coraz częściej futerko szynszyli jest nie noszone, lecz wyłącznie głaskane. Imiona dla szynszyli można wymieniać bez końca, ale które będzie pasowało do tak miłego w dotyku przyjaciela?
Informacje o hodowli w domu
Wbrew swej nazwie gatunkowej – szynszyla mała – nie są to takie małe gryzonie. Samiec ważyć może nawet do 800 g. Z tego powodu nie mogą mieszkać w niewielkiej klatce. Odpowiednia klatka dla szynszyli ma wymiary podstawy min. 100 x 50 cm. Powinny się w niej znaleźć co najmniej dwie półki, różnego rodzaju rury i domek. Twój Tuptuś i Miki z pewnością chętnie będą się wspinać po gałęziach bezpiecznych drzew – gruszy, jabłoni lub brzozy. Ważnym elementem jest poidło i paśnik. Siano i zioła stanowią podstawę diety. Karmy komercyjne w formie granulatu czy orzeszki powinny stanowić jedynie dodatek do diety.
Imiona dla szynszyli – jak nazwać samca?
Tak naprawdę, gdy chodzi o imiona dla szynszyli, ogranicza cię wyłącznie własna pomysłowość. Twoja szynszyla zasługuje na ładne imię! Inspiracje możesz czerpać z filmów, bajek, książek, komiksów, świata sportu, własnych zainteresowań… Możesz też postawić na popularne, często nadawane nazwy, które często brzmią miło. Oto przykłady:
Gucio;
Muminek;
Alvin;
Elvis;
Dudi (lub Duduś);
Nikita;
Gizmo;
Bob;
Odi;
Egon;
Szaruś.
Szynszyle chętnie zajadają zioła i kwiaty, pasować mogą im imiona takie jak Irys i Szafirek. Dobrym zbiorem gotowych imion jest też szeroko pojęta mitologia i historia – Brutus, Ragnar itd.
Imiona dla szynszyli – jak nazwać samiczkę?
Z mitologicznych pomysłów rozważ imiona Luna i Freja. Szynszylka będzie twoim ukochanym kwiatuszkiem? Jasmine (Jaśmin) i Lilia (w skrócie Lili). Z pewnością samą słodyczą będzie Milka, a Pusia każdego zachwyci futerkiem. Pięknym imieniem ze znanego filmu jest Fiona. Inne pomysły to:
Tosia (lub Tasia)
Sonia;
Nina;
Lula;
Dunia;
Fifi;
Fredzia;
Doris;
Mia;
Tina;
Leia.
Szynszyla zapewne nie pogniewa się również o zagraniczne imię. Aisha, Emma, Helga lub Jeanne – wszystkie chwyty dozwolone, póki wymawiane z troską i miłością!
Imiona dla szynszyli – dlaczego liczba mnoga?
Powód tego jest prosty – szynszyle są bardzo silnie stadne! Powinno się je trzymać co najmniej w jednopłciowych duetach. Mieszkające w pojedynkę są nieszczęśliwe. Nie mają bowiem możliwości realizowania swoich potrzeb w pełni. Dla wielu gatunków gryzoni samotne życie jest zupełnie nienaturalne. Wyjątek wśród popularnych małych zwierzaków stanowi właściwie jedynie chomik. Jeśli nie możesz mieć dwóch zwierzątek, lepiej wybierz właśnie jego. By twoja Kicka była u ciebie szczęśliwa, koniecznie musi mieć do towarzystwa Kinię. Właśnie dlatego na początku przygody wybiera się imiona dla szynszyli, a nie imię!
Jak nazwać duet?
Wobec powyższego, często fajnie brzmią „sparowane” imiona dla szynszyli, np.:
Stanley i Olli;
Bolek i Lolek (lub Bolo i Lolo);
Scooby i Fred;
Pysiek i Zdzisiek;
Czika i Mimi;
Koka i Kola;
Coco i Chanel;
Alfa i Beta;
Misia i Pysia (lub Pyzia);
Mysza i Pipi.
Jeżeli dopiero planujesz dołączyć do posiadaczy szynszyli, dowiedz się wcześniej na ich temat jak najwięcej. Najlepiej zrobisz to, rozmawiając o potrzebach gatunku z domem tymczasowym lub hodowcą. Przygotuj się na przyjazd nowych zwierzaków! To co – Esmeralda i Tiana, czy Karmelek i Tofik?
Kiedy temperatura spada poniżej zera, warto zwrócić szczególną uwagę na swojego czworonożnego przyjaciela. Pies na mrozie nie powinien być pozostawiony bez odpowiedniej ochrony. Psie łapy wówczas często bolą, nos marznie, a ogólne samopoczucie spada. Niestety, pies nie powie, że jest mu zimno, dlatego musisz nauczyć się rozpoznawać sygnały, które o tym świadczą. Poniżej znajdziesz porady, jak zadbać o psa w zimie.
Najważniejsze kwestie
Pies marznie tak samo jak człowiek ✔️
Reaguj, gdy widzisz objawy wyziębienia ⚠️
Nie pozostawiaj potrzebującego zwierzęcia na mrozie bez pomocy ❌
Pies i ujemne temperatury
Wszyscy mamy w głowie obraz watahy wilków przemakającej przez ośnieżone bieszczadzkie zbocza w pełni zimy. Dzikie zwierzęta są przyzwyczajone do chłodu i surowych warunków. Natura wyposażyła je w szereg przydatnych cech fizycznych, które pozwalają przetrwać nawet bardzo surową zimę.
Niestety, wiele osób ciągle utożsamia psy z ich dzikimi kuzynami. Z tego powodu nierzadko wychodzimy z założenia, że zwierzę ogrzewa się samo, nawet jeżeli na zewnątrz robi się bardzo zimno. To błędne myślenie. Pies domowy nie jest wilkiem, ma z tym gatunkiem mniej wspólnego, niż się wielu osobom wydaje. Chociaż niektóre rasy świetnie czują się w zimowych klimatach, to dla większości psiaków niskie temperatury stanowią duże niebezpieczeństwo.
Nie tylko podszerstek. Co wpływa na odczuwanie chłodu przez psa?
Najważniejszym czynnikiem warunkującym odporność na chłód czworonoga jest jego pochodzenie. Współczesne rasy psów zostały wyhodowane w różnych celach na różnych szerokościach geograficznych. Potomkowie psów północnych i górskich (nie tylko ci rasowi) jak samojed są bardziej odporni i naturalnie przystosowani do funkcjonowania w chłodniejszych warunkach.
Od Redakcji
To mit, że marzną tylko małe pieski ras ozdobnych. Przedstawiciele wielu dużych i średnich ras, a także ich mieszańce również negatywnie odczuwają skutki mrozu i nie mogą przebywać na stałe na zewnątrz.
Gęsta okrywa włosowa, grube poduszki łap, muskulatura, a nawet sposób oddychania – te dziedziczne cechy pomagają w trudnych warunkach. Na odczuwanie chłodu wpływa także:
wiek (starsze pieski i szczenięta wychładzają się szybciej);
Nie powinieneś nigdy zastanawiać się, ile wytrzyma pies na mrozie, ale jak najszybciej podjąć działania w celu zabezpieczenia go przed chłodem. Zależnie od jego wieku, wielkości, kondycji, aktualnych warunków atmosferycznych i dostępnego schronienia czas ten może bardzo się różnić, a zdrowie i życie pupila szybko może być zagrożone! Niezwykle ważne jest, by zapewnić psu maksymalnie komfortowe warunki do przetrwania chłodów.
Co zrobić, gdy zobaczysz bezpańskiego psa w czasie mrozu?
Jeśli widzisz na mrozie psa wyraźnie zagubionego, koniecznie mu pomóż, zabierz w ciepłe miejsce lub powiadom odpowiednie służby o błąkającym się zwierzęciu. Nie wiesz, jak długo jest na zewnątrz bez możliwości schronienia się oraz dostępu do jedzenia, więc nie wiesz, ile wytrzyma. Pies na mrozie zawsze potrzebuje ratunku i wsparcia.
Jak rozpoznać, że pupil na mrozie marznie?
Gdy panują ujemne temperatury, warto co jakiś czas sprawdzać stan pupila, który przebywa zimą na zewnątrz. Intensywne szaleństwa w śniegowych zaspach są dopuszczalne. Ruch bowiem rozgrzewa mięśnie. Zwracaj jednak uwagę na stan psa i oznaki świadczące o wyziębieniu. Mowa tu o:
drżeniu ciała;
podkulonym ogonie;
zgarbionej sylwetce;
ospałości czy apatii;
ciągnięciu do domu.
Nie czekaj, aż pojawi się ich kilka, by nie narazić psa na problemy zdrowotne. Każdy z tych symptomów (nawet pojedynczy) to wyraźny znak, że pies musi się ogrzać.
Po powrocie do domu koniecznie wytrzyj pieska suchym ręcznikiem, aby pozbyć się z futra resztek śniegu, a jeśli jest przyzwyczajony, użyj nawet suszarki. Zadbaj, aby w mieszkaniu nie było przeciągów i panowała w nim odpowiednia temperatura. Zapewnij mu dostęp do posłania izolowanego od podłoża (na przykład drybedem). Czasami do ocieplenia konieczny będzie także gruby koc. Warto pamiętać też o sprawdzeniu, czy na psich łapkach nie pojawiły się odmrożenia.
Objawy hipotermii u psa
Stan skrajnego wyziębienia organizmu zagraża nie tylko drobnym pieskom o krótkiej sierści. Długie przebywanie psa na mrozie i wietrze jest niebezpieczne nawet dla silnego i zdrowego psa rasy północnej.
Od Redakcji
Jeśli nauczysz się rozpoznawać pierwsze symptomy wychłodzenia u psa i będziesz wiedzieć, jak na nie reagować, możesz ustrzec pupila nie tylko przed przeziębieniem, ale też groźną dla życia hipotermią.
Prawidłowa temperatura ciała psa wynosi około 38 stopni. Niebezpieczeństwo zaczyna się w momencie, kiedy spada ona do 33 stopni. Poniżej tej granicy występują syndromy, które bez natychmiastowej interwencji weterynarza prowadzą do śmierci psa.
Jak rozpoznać skrajne wychłodzenie?
Jeśli myślisz, że w hipotermii pies zaczyna się trząść, to niestety nie masz racji. Drżenie jest wywoływane przez organizm na etapie prób obrony przed zimnem. Przy skrajnym wyziębieniu drżenie ciała ustaje. Pojawiają się natomiast:
spłycenie oddechu;
obniżenie pulsu i problemy z krążeniem;
letarg i niechęć do ruchu;
zsinienie błon śluzowych i warg.
Co może zrobić właściciel psa?
Jeżeli twój pies wykazuje wymienione wyżej objawy, musisz zadziałać szybko i rozsądnie. Spróbuj ustabilizować zwierzę. Umieść je w ciepłym miejscu i wytrzyj je suchym ręcznikiem. Termofor z gorącą wodą połóż przy jego brzuchu i dokładnie zawiń pupila w koc. Jeżeli nie masz termofora, użyj plastikowej butelki owiniętej w koc.
Tak zabezpieczonego zwierzaka trzeba koniecznie przewieźć do lekarza weterynarii. Nawet jeśli masz wrażenie, że zwierzę czuje się już lepiej, wizyta będzie konieczna. Weterynarz oceni stan i w razie konieczności poda podskórnie lub dożylnie wzmacniające płyny.
Niektóre psy stróżujące nie mieszkają w domach, tylko w kojcach. Zwierzę o odpowiedniej budowie ciała i okrywie włosowej jest w stanie przetrwać zimę w ten sposób. Spadek temperatury poniżej -12 stopni oznacza, że zwierzę musi trafić do ogrzewanego pomieszczenia. Pamiętaj, żeby zawsze zapewnić mu wodę do picia. Śnieg jej nie zastąpi.
Buda musi spełniać określone kryteria. Powinna:
być izolowana od podłoża (stać na paletach lub nóżkach);
być ocieplona (na przykład styropianem);
posiadać przedsionek lub zasłonięte wejście;
mieć wielkość dostosowaną do rozmiarów psa;
być wyłożona słomą (nie chłonie wilgoci jak koce czy chodniki).
Zwierzak, który zimą przebywa głównie na dworze, powinien dostawać dobrej jakości posiłki o zwiększonej podaży kalorii.
Zimowe spacery powinny być dokładnie zaplanowane. O czym koniecznie trzeba pamiętać?
Zrezygnuj z długich dystansów. Lepsze będą krótsze, ale częstsze wyjścia.
Wybieraj moment, kiedy na zewnątrz jest najcieplej.
Dbaj o ruch psa w czasie spaceru. Intensywna zabawa i bieganie rozgrzewają.
Rasy wrażliwe na niską temperaturę będą potrzebowały ubranka.
Jeśli w twojej okolicy na chodnikach wysypywana jest sól, rozważ kupno butów dla psa.
Chroń opuszki łap. Do tej pielęgnacji dobrze sprawdzi się ochronny balsam, specjalna maść lub nawet zwykła wazelina.
Czy krótkowłose psy potrzebują ubranka? To nie o długość włosa chodzi, a o strukturę okrywy włosowej. Bez dodatkowego puchu w postaci podszerstka nie będzie odpowiednio chronił przed chłodem ani wilgocią i zwierzę może zmarznąć.
Pies na mrozie zawsze potrzebuje pomocy
Śnieżne zaspy i silne wiatry nie są już wprawdzie tak częstym zjawiskiem, jak przed laty, jednak zawsze pies na mrozie potrzebuje twojej pomocy, a twoim obowiązkiem jest go uchronić przed skrajnymi warunkami. Zmiany temperatury ciągle jednak stanowią wyzwanie dla wielu psiaków, nie tylko tych o krótkiej sierści. To, ile wytrzyma pies na mrozie, zależy od wielu czynników. Warto uwzględnić wszystkie z nich.
Pamiętaj, aby odpowiednio zaplanować wszystkie zimowe spacery, dzięki temu będziecie mogli cieszyć się nimi nawet w niskich temperaturach. Jeśli widzisz, że pies zaczyna mieć dreszcze, to wyraźny znak, że pora wracać do domu. Jeżeli na co dzień mieszka w budzie, dobrym rozwiązaniem będzie tymczasowa zamiana psiego mieszkania na suche legowisko w domu, gdzie będzie mógł ogrzewać się swobodnie, korzystając z dobrodziejstw budynku.
Najczęściej zadawane pytania
Czy pies może być zimą na dworze?
Niektóre rasy psów, szczególnie ras północnych i pochodzących z gór, są lepiej przystosowane do przetrwania zimy na zewnątrz. Jednak zawsze należy pamiętać o indywidualnej kondycji zwierzęcia i jego wieku oraz zapewnić mu w razie konieczności pozostawienia go na zewnątrz odpowiednio skonstruowane ciepłe schronienie.
Do jakiej temperatury można trzymać psa na dworze?
Dla większości psów temperatura poniżej -10 stopni Celsjusza będzie już skrajnie niebezpieczna nawet przy zapewnieniu ocieplonej budy, a dla wielu każda ujemna temperatura będzie groźna.
W jakiej temperaturze psu jest zimno?
Zawsze zależy to od predyspozycji, wieku i kondycji psa. Psom bez podszerstka może być chłodno już przy kilkunastu stopniach, szczeniak może się przeziębić nawet w letni wieczór. Obserwuj psa i naucz się rozpoznawać pierwsze symptomy wychłodzenia.
Kiedy pies może zamarznąć?
W utrzymujących się ujemnych temperaturach każdy pies jest narażony na skrajne wychłodzenie i śmierć w jego wyniku. Na wsparcie psa na mrozie składa się kilka czynników. Są to m.in. dobra kondycja fizyczna, odpowiednio ocieplone schronienie, ciepłe posiłki, stała dostępność wody i możliwość poruszania się.
Afryka to drugi co do wielkości kontynent na świecie. Ma wyjątkowe położenie geograficzne, dzięki czemu znajdują się na nim zupełnie różne, a jednocześnie wyjątkowe środowiska naturalne. Związana z tym jest obecność unikalnych zwierząt w Afryce. Sprawdź, które z nich znasz!
Zwierzęta w Afryce – wyjątkowa fauna
O odwiedzeniu kontynentu afrykańskiego marzy wielu podróżników. Celem zwykle są trawiaste afrykańskie sawanny. Tymczasem wybrać się możesz również do wilgotnego lasu równikowego oraz na Saharę – największą pustynię na świecie.
Zróżnicowane tereny to także olbrzymia różnorodność gatunkowa zwierząt w Afryce. Co więcej, wielu zwierząt, które żyją w Afryce, nie spotkasz nigdzie indziej. Przykładem jest uważany za króla zwierząt lew oraz królowa zwierząt żyrafa. Na żadnym innym kontynencie nie znajdziesz też naturalnie występującej zebry, słonia afrykańskiego, szympansa ani strusia.
Najgroźniejsze zwierzęta w Afryce
Za najgroźniejsze zwierzęta Afryki uznano bawoła afrykańskiego, lwa, lamparta, słonia i nosorożca czarnego.Tworząc ten ranking, wzięto pod uwagę determinację i wolę walki w sytuacji, gdy zwierzęta są oddzielane od młodych lub zranione. Wymienione gatunki potrafią być wyjątkowo agresywne.
Jest jednak jeszcze jeden mieszkaniec Afryki, który co prawda jest roślinożercą, ale odpowiada za najwięcej śmiertelnych ataków na ludzi. Najniebezpieczniejszy jest hipopotam! To ssak półwodny z wielką paszczą i kłami. Większość czasu spędza w wodzie, ale żywi się roślinami rosnącymi na lądzie. Lepiej na niego uważać!
Pasiasta zebra
Zebry z wyglądu przypominają nieco domowe konie. Jednak bardzo trudno je oswoić. Nawet osobniki w zoo są zazwyczaj bardzo płochliwe. Te zwierzęta w Afryce tworzą często ogromne stada, co jest ich sposobem na ochronę przez drapieżnikami. Z tego powodu często łączą się w grupy razem z innymi roślinożercami – antylopami gnu. Zebry przemieszczają się po sawannie w poszukiwaniu pokarmu i wody.
Dzięki niepowtarzalnemu wzorowi pasków nie ma dwóch identycznych zebr. Niektórzy twierdzą, że umaszczenie pomaga w kamuflażu przed lwami, inni, że utrudnia gryzącym muchom namierzenie ofiary.
Struś afrykański
To największy ptak na świecie. Jest długowiecznym nielotem. Potrafi biegać z prędkością 70 kilometrów na godzinę i dożyć 75 lat! Strusie mają oczy o największej średnicy ze wszystkich zwierząt lądowych i doskonały wzrok. Widzą z odległości nawet pięciu kilometrów! Wysiadywaniem jaj i odchowywaniem piskląt zajmuje się samiec.
Pogląd o chowaniu głowy w piasek ze strachu nie jest prawdziwy, ale wziął się najprawdopodobniej z niskiego pochylania głowy w sytuacji zaniepokojenia.
Wielki jak słoń
To potężny ssak z charakterystycznymi dużymi uszami i trąbą. Wysokość w kłębie słonia może dochodzić nawet do 4 metrów, a waga osiągać 8 ton! Mimo wielkości przemieszczają się po afrykańskich równinach cicho i szybko, jakby chodziły na palcach. Zaniepokojone potrafią być niebezpieczne.
Kiedyś te roślinożerne olbrzymy zamieszkiwały całą Afrykę. Niestety dla kości słoniowej z ciosów zostały prawie całkowicie wytępione. Uruchomiona intensywna ochrona prawna poprawiła sytuację słoni, ale nadal widnieją na liście zagrożonych zwierząt w Afryce.
Najwyższe zwierzęta w Afryce – żyrafy
Żyrafy są symbolem afrykańskich terenów. Są najwyższymi ssakami na ziemi z bardzo długimi szyjami, które mają tyle samo kręgów co ludzkie. Kości są po prostu wydłużone. Żyrafy większość czasu spędzają na jedzeniu, ponieważ zjadają ponad 40 kilogramów liści dziennie! Cętkowany wzór jest unikalny dla każdego osobnika.
Te duże zwierzęta mają bardzo dobry wzrok, słuch i węch. Wzrost ułatwia im obserwację drapieżników. Najmniej bezpieczne są przy wodopojach, gdyż ich długa szyja jest za krótka, by mogły się pochylić do wody. Muszą rozstawić nogi, co ogranicza możliwość sprawnej ucieczki.
Goryli odcisk palca
Goryle to jedne ze zwierząt w Afryce żyjące w dżungli. Ich dieta jest głównie roślinna. Te olbrzymie małpy żyją w złożonych grupach społecznych. Potrafią używać narzędzi. Okazują złożone emocje, nawet takie jak współczucie i żal. Co ciekawe, okazują je również względem ludzi. Te największe żyjące naczelne posiadają indywidualny odcisk palca jak ludzie.
Grupie przewodzi jeden dorosły samiec. Gdy inne młode samce osiągną dojrzałość płciową, odchodzą z grupy. Goryle większość czasu spędzają na ziemi. Z reguły nie zachowują się agresywnie, choć biorąc pod uwagę ich wielkość i siłę, mogą z łatwością być niebezpieczne dla człowieka.
Szympans – najbliższy krewny człowieka
Szympansy to zwierzęta w Afryce widywane w przeróżnych środowiskach. Spotkać je można w dżunglach, na sawannach, na bagnach i w górskich lasach. Pod względem genetycznym jesteśmy w ponad 98% tacy sami jak szympansy. To zwierzęta wysoko uspołecznione. Bez problemu posługują się narzędziami i współpracują ze sobą podczas polowań, odchowu młodych i w codziennych czynnościach.
Żyją w grupach złożonych z samców i samic. Przywódcą stada zostaje samiec, który wygrał liczne bitwy.
Najszybsze zwierzęta w Afryce – gepard
Gepard to smukły dziki kot prowadzący dzienny tryb życia. Polując nie używa efektu zaskoczenia, jak większość kuzynów. Kieruje się wzrokiem i osiąga ogromne prędkości, nawet ponad 100 kilometrów na godzinę. Przy tym jest bardzo zwrotny. Ten cętkowany biegacz nie jest jednak długodystansowcem. Jeśli nie dogoni ofiary w ciągu około 20 sekund, rezygnuje z pościgu.
Gepardy prowadzą samotniczy tryb życia. Z reguły są łagodne i bardzo łatwo dają się oswoić, przez co są wykorzystywane do trzymania jako egzotyczni pupile. Przez kłusownictwo gepard saharyjski może wyginąć. Jest uznany za gatunek krytycznie zagrożony.
Afryka to bogactwo niepowtarzalnej fauny i flory. To świat nie tylko króla lwa i potężnych słoni. Popularne wśród majętnych turystów polowania oraz nielegalne kłusownictwo doprowadziły wiele zwierząt w Afryce na skraj wymarcia. Pierwotne obszary, do których nie dotarł jeszcze człowiek, są wielką nadzieją dla wielu populacji.
Mnóstwo organizacji prozwierzęcych podejmuje czynności ochronne w stosunku do zagrożonych gatunków, taki jak na przykład: gepard saharyjski, osioł afrykański, nosorożec czarny, zając, zebra pręgowana, hipopotam. Warto zainteresować się ich działaniami i wesprzeć zwierzęta w Afryce w ich walce o przetrwanie.
Imiona dla papug to jedna z pierwszych i ważniejszych kwestii, na które musisz zwrócić uwagę, przyjmując pierzastego pupila pod swój dach. Papugi to niezwykle inteligentne stworzenia, które bardzo szybko się uczą i reagują na to, co się do nich mówi. Kwestię imienia warto dobrze przemyśleć, ponieważ ptaki te są zwierzętami długowiecznymi, zatem dźwięk imienia będzie ci towarzyszył długo. Lepiej nazwać papużkę jednym z klasycznych, popularnych imion, czy może postawić na imię niebanalne, niespotykane? Poznaj propozycje i zadecyduj!
Najważniejsze kwestie
Papugi są inteligentne i łatwo uczą się swoich imion ✔️
Zadbaj o to, aby imiona dla papug były dźwięczne i krótkie ⚠️
Unikaj słów wulgarnych i takich, których znaczenia nie znasz ❌
Imiona dla papug – dlaczego pseudonim pierzastego pupila jest ważny?
Papugi to zwierzęta niesamowicie interesujące i bystre. Szybko się uczą i chętnie współpracują z człowiekiem, jeśli są prawidłowo socjalizowane od pisklęcia. Dlatego z pewnością warto dowiedzieć się, jak oswoić papugi, aby móc stworzyć z pupilem dobrą relację. Nadanie papudze właściwego imienia jest równie ważne. Będzie na nie bowiem reagować. Wiele papug to zwierzaki bardzo „wygadane”, dlatego chętnie będą powtarzać często słyszane dźwięki. W związku z tym dobrze zastanów się nad pseudonimem dla swojego podopiecznego. Imię powinno być:
ciekawe;
łatwe do zapamiętania;
łatwe do wymówienia.
Od Redakcji
Nawet najbardziej wymyślne imiona dla papug nie są tak ważne, jak stworzenie im prawidłowych warunków do życia. Pamiętaj, by wybrać odpowiedniej wielkości wolierę oraz zapewniać ptakom zabawę, zajęcie i poświęcać im swój czas. Zadbaj także o znalezienie najbliższej kliniki weterynaryjnej, w której dostępny jest lekarz ze specjalizacją w leczeniu zwierząt egzotycznych.
Imiona dla papug mogą być zabawne, ale z pewnością nie powinny być wulgarne i obraźliwe. W końcu nie chcesz wstydzić się, gdy któregoś dnia pupil wypowie je głośno przy gościach! Pamiętaj też, że będzie ono towarzyszyć ci każdego dnia przez długi czas, zatem nie powinno być irytujące i nudne. Wiesz, ile żyje papuga? Niektóre gatunki nawet kilkadziesiąt lat! To argument zdecydowanie przemawiający za tym, aby dobrze przemyśleć imiona dla papug męskich i żeńskich.
Imiona dla papug – gdzie szukać pomysłów na imiona papug?
Twój pierzasty przyjaciel bez wątpienia zasługuje na niebanalne, interesujące imię, które będzie go definiować. Istnieje bardzo wiele gatunków papug, które pochodzą z różnych miejsc na świecie. Dowiedz się więcej na temat swojego podopiecznego – poznaj jego korzenie, historię. Niewykluczone, że właśnie one cię zainspirują i odkryjesz imię, które będzie idealnie pasować. Wybór imienia dla papugi możesz też oprzeć na charakterze pupila. Wystarczy, że spędzisz z nim nieco czasu, będziesz go bacznie obserwować, a na pewno szybko zauważysz pewne charakterystyczne cechy, które pozwolą ci go bezbłędnie nazwać. Ponadto możesz inspirować się pewnymi cechami wyglądu swojej papugi. I w ten sposób może zrobić się wiele ciekawych pseudonimów.
Imiona dla papug – ciekawe propozycje
Jeśli nie masz pomysłu na to, jak nazwać swojego skrzydlatego podopiecznego, skorzystaj z powyższych sugestii lub przyjrzyj się imionom, które proponujemy. Być może któreś z nich będzie doskonale pasować do twojej papugi:
Dodoma – stolica Tanzanii, gdzie żyją dziko m.in. papugi żako;
Kenia – państwo w Afryce;
Kabinda – prowincja Angoli;
Bioko – wyspa wulkaniczna, która należy do Gwinei Równikowej;
Lima – stolica Peru, gdzie występują m.in. ary;
Sajama – najwyższy szczyt Boliwii;
Salar – od Salar de Unyuni, solniska będącego pozostałością po słonym jeziorze w Boliwii;
Balsa – jeden z gatunków drzew rosnących m.in. w lasach galeriowych w Ameryce Południowej;
Seram – morze otaczające wyspy Indonezji, na których występują m.in. kakadu;
Pajaro – to po prostu papuga w języku hiszpańskim;
Aves – ta ciekawa nazwa oznacza z kolei ptaka w języku łacińskim;
Beak – w języku angielskim dziób;
Penna – a to wyraz oznaczający pióro w języku włoskim;
Arco – od arco iris, co w języku keczua oznacza tęczę – imię to będzie szczególnie dobrze pasować do papużki o wyjątkowo kolorowym upierzeniu.
To tylko kilka z wielu pomysłów na to, jak nazwać papugę. Choć wybór imienia nie jest prosty, możesz uczynić go łatwiejszym, jeśli tylko nieco poznasz swojego pupila, zobaczysz, jak się zachowuje, jakie ma zwyczaje, co lubi.
Bez względu na to, czy posiadasz papużkę falistą, nimfę, żako lub jakąkolwiek inną, warto poświęcić chwilę na to, aby wybrać imię, które będzie do niej pasować i które będzie się wyróżniać.
Chomiki to sympatyczne, niewielkie zwierzątka, które naprawdę szybko przekonują się do swoich opiekunów, okazują im uczucia i świetnie się z nimi „dogadują”. Tak! To stworzenia inteligentne, które potrafią rozpoznawać swoje imiona i reagować na nie. Co więcej, chomik bez trudu nauczy się np. rozmaitych sztuczek, jeśli tylko poświęcisz mu chwilę i wykażesz się odrobiną cierpliwości. Taki pupil domowy zdecydowanie zasługuje na imię, które będzie świetnie do niego pasować. Jakie imiona dla chomika sprawdzą się najlepiej? Jak wybrać dla chomika imię, którego szybko się nauczy? Sprawdź już teraz!
Imiona dla chomika – zasady nadawania imion
Możesz nazwać chomika, jak chcesz. Zasadniczo nie ogranicza cię nic poza własną wyobraźnią. Warto jednak skorzystać z kilku wskazówek, które wcale nie ograniczą szczególnie możliwości wyboru, natomiast bez wątpienia przyniosą więcej korzyści, niż możesz przypuszczać. Postaraj się znaleźć imię, które będzie stosunkowo:
krótkie;
dźwięczne;
proste w wymowie;
łatwe w zapamiętaniu.
Zadbaj też o to, aby było oryginalne, aby w jakiś sposób wyróżniało się w otoczeniu wszystkich innych dźwięków. Dzięki temu chomiczek bez trudu zacznie je kojarzyć i reagować na nie. Możesz, choć nie musisz, dobrać pseudonim np. do charakteru zwierzaka, jego wyglądu, cech szczególnych etc. Zdecydowanie unikaj nazw nieprzyzwoitych, wulgaryzmów. Zrezygnuj ponadto z imion typowo ludzkich, by uniknąć niezręcznej sytuacji, gdyby okazało się, że ktoś ważny np. dla twoich znajomych ma na imię tak samo jak twój gryzoń…
Od Redakcji
Chcesz, aby dokumenty u lekarza weterynarii były wystawione na Twoje zwierzę? Zadbaj o to, aby osoba wprowadzająca dane do systemu odpowiednio wpisała imię Twojego podopiecznego! W innym przypadku może się okazać, że cała karta leczenia, choć dotyczy Twojego podopiecznego, jest wystawiona na… zupełnie obcego chomika!
Imiona dla chomika – wybór imienia podyktowany pochodzeniem
Popularne w hodowli chomiki dżungarskie żyją naturalnie na terenach tundry i stepach Syberii. Z kolei cieszący się równie dużą popularnością chomik syryjski zamieszkuje płaskowyż Aleppo na pograniczu Syrii i Turcji. Sprawdź pochodzenie swojego pupila i właśnie w nim szukaj inspiracji. Oto kilka przykładów imion, które świetnie będą pasować do różnych gatunków chomików:
Hatay – prowincja w Turcji – dobre imię dla wspomnianego chomika syryjskiego;
Ebla – miasto w Syrii;
Emba – rzeka w Kazachstanie;
Ałaj – łańcuch górski w ciągnący się przez Rosję, Kazachstan, Chiny oraz Mongolię;
Gansu – prowincja Chin, gdzie występuje naturalnie np. chomicznik malutki, nazywany też chomikiem Roborowskiego (najmniejszy z chomików);
Hebei – jw.;
Bajan – od Bajan Nuru, gór Mongolii, z której pochodzi sympatyczny chomik chiński;
Chentej – jw.;
Hajnan – chińska wyspa;
Amur – rzeka w Chinach, na obszarze historycznej krainy Mandżurii, skąd pochodzi chomik mandżurski.
To tylko kilka propozycji imion chomików inspirowanych pochodzeniem poszczególnych gatunków. Wybór masz znacznie większy.
Imiona dla chomika – jakie imię wybrać?
Możliwości masz wiele. Przede wszystkim sprawdź, czy pupil jest samcem, czy samicą. Inaczej nazwiesz chomika chłopca, a inaczej dziewczynkę. Możesz po prostu obserwować swojego chomika i nadać mu imię, które będzie się odnosić do jego wyglądu (rozmiar, kolor sierści, może ma jakieś cechy szczególne), charakteru, specyficznego zachowania. Poza tym możesz też skorzystać z wielu propozycji „klasycznych”, popularnych imion dla gryzoni. Oto lista najpopularniejszych:
Śnieżka;
Karmel;
Węgielek;
Szaruś;
Piszczek;
Kwiczek;
Piorun;
Tajfun;
Mila;
Fifa;
Tuptuś;
Milka;
Fiona;
Bell;
Cynamon;
Morela;
Gucio;
Dyzio.
Poświęcając chwilę, bez trudu znajdziesz fajne imię zarówno dla samicy, jak i samca chomika. Masz dziecko, które chce nadać imię pupilowi? Poszukajcie więc wspólnie! Być może znajdziecie jakieś ciekawe pomysły np. w kreskówkach lub książkach dla dzieci? Wytłumacz jednak dziecku, że istnieją pewne zasady nazywania zwierząt, których warto przestrzegać. Z pewnością uda się wam dojść do porozumienia!
Wybór imienia dla chomika może się wydawać prosty. Jeżeli jednak planujesz z tym imieniem „pracować”, bo chcesz, aby sympatyczny gryzoń reagował na nie, pamiętaj o powyższych wskazówkach. Imię dla chomika powinno być sympatyczne, nie może się źle kojarzyć. W końcu nadajesz je swojemu małemu przyjacielowi!
Rasy psów obronnych najchętniej wybierane są przez osoby, które mają duży teren i chcą, aby ich majątek był dobrze chroniony. Warto zaznaczyć, że nie chodzi tu o zwierzęta agresywne (chociaż część ras obronnych znajduje się na liście psów uznawanych za niebezpieczne).
Cechy psów obronnych to duży rozmiar, rozbudowana masa mięśniowa, wrodzona odwaga oraz instynkt stróżowania. Powinny one pochodzić z dobrych hodowli i być odpowiednio szkolone. Będą wówczas w stanie odstraszyć intruza i zapanować nad sytuacją bez nadmiernej agresji.
Najważniejsze kwestie
Pies powinien pochodzić z dobrej hodowli i być odpowiednio zsocjalizowany ✔️
Każdy pies wymaga odpowiedniego wychowania ⚠️
Nie każdy masywny pies będzie miał instynkt obronny i odpowiednią czujność ❌
Pies obronny – anatolijski pies pasterski
Anatolian to bardzo duży pies obronny w typie molosa górskiego. Pochodzi z Turcji, gdzie został wyhodowany do ochrony dużych stad owiec. Rasę cechuje duża lojalność względem przewodnika oraz niezależność i samodzielność w podejmowaniu decyzji.
Szkolenie
Wzorcowo są to psy zrównoważone i czujne, które jednak potrzebują szkolenia z posłuszeństwa. Braki w wychowaniu mogą doprowadzić do tego, że pies będzie reagował na sytuację bez oglądania się na właściciela.
Ze względu na duże rozmiary i siłę anatoliana może mieć to przykre konsekwencje i stanowić zagrożenie dla otoczenia. Dobrze wyszkolony anatolijski pies pasterski może natomiast samodzielnie zapanować nad trudną sytuacją.
Airedale terrier
Airedale terriery to psy obronne, łagodne dla dzieci, na co dzień są doskonałymi towarzyszami. Początkowo była to rasa przede wszystkim myśliwska, przeznaczona do polowań na grubego zwierza. W późniejszym czasie w Niemczech psy te z doskonałym skutkiem pełniły funkcje obronne. Ze względu na silny instynkt myśliwski zwierzęta te potrzebują intensywnego i konsekwentnego szkolenia.
Charakter airdale terriera
Są wesołe i uwielbiają zabawę, dlatego doskonale sprawdzą się w domach osób, które chcą mieć w psie dobrego towarzysza, który jednocześnie będzie pełnił funkcje obronne. W żadnym wypadku nie nadają się one do kojca, muszą mieszkać w domu wśród swoich bliskich. Mocno przywiązują się do człowieka, ale są też zacięte.
Doberman
Dobermany to duże, silne psy obronne, które są dosyć popularne w naszym kraju. Ze względu na silny instynkt stróżowania przez wiele lat pełniły przede wszystkim funkcje użytkowe. Obecnie psy tej rasy są bardzo cenione jako zwierzaki do towarzystwa. Wśród psów wyróżnia je przede wszystkim wygląd.
Jaki jest doberman?
Wbrew powszechnej opinii doberman nie nadaje się do życia w kojcu i to nie tylko ze względu na sierść. Bardzo przywiązuje się do swojej rodziny i najszczęśliwszy jest w momencie, kiedy ma ją blisko siebie. Szkolenie tych psów powinno zacząć się wcześnie, najlepiej jeszcze w hodowli.
Doberman słynie z wyjątkowej inteligencji i bardzo szybko się uczy, cechują go cierpliwość i odwaga. Jego relacje z opiekunem powinny jednak być oparte na szacunku do potrzeb psa.
Catahoula leopard dog
Catahoula to rasa psów obronnych, która w naszym kraju nie jest szczególnie popularna. Zwierzęta te zostały ukształtowane w Stanach Zjednoczonych, gdzie spełniają się jako psy bojowe i obronne. To bardzo odporna, zdrowa i długowieczna rasa, która swoimi cechami charakteru przekonuje do siebie kolejne osoby.
Cechy psa rasy catahoula
Catahoula leopard dog występuje w przepięknych umaszczeniach. Wymaga bardzo intensywnego szkolenia metodami pozytywnymi, ponieważ ma mocny charakter i skłonności do silnego uporu.
Jako pies obronny sprawdza się świetnie, chociaż pozostawiony sam sobie i niewychowany może wykazywać agresję. To rasa przeznaczona wyłącznie dla doświadczonych opiekunów, którzy odpowiednio wykorzystają jej umiejętność samodzielnej pracy.
Komondor
Komondor to pies o bardzo charakterystycznym wyglądzie. Jego sierść układa się w długie sznury, które sięgają niekiedy aż do samej ziemi. To spokojne i raczej zdystansowane zwierzęta, które nie okazują na co dzień nadmiernej czułości. Swoją rodzinę darzą jednak uczuciem i są gotowe zaciekle jej bronić. Ze względu na silny instynkt stróżujący służą jako duże psy obronne, zajmowały się m.in. pilnowaniem zwierząt hodowlanych.
Komondor ma skłonność do chodzenia własnymi drogami i jest trudny w wyszkoleniu. Pracę z nim należy zaczynać wcześnie, a socjalizacja koniecznie musi odbyć się jeszcze w hodowli. Psy tej rasy dobrze radzą sobie z samotnością, nie można jednak wykluczać ich z życia rodzinnego. Potrzebują regularnego kontaktu z człowiekiem.
Od Redakcji
Komondor to tylko jedna z ras zaliczanych do węgierskich psów pasterskich. Bardzo często mylony jest z puli. Ten pies jest jednak nieco mniejszy i ma krótsze dredy.
Bulterier – czy to pies obronny?
Bulterier, szczególnie w kolorze białym, wciąż kojarzy się z szalenie niebezpiecznym zwierzęciem. Tymczasem ten mały pies obronny jest na co dzień wesołym i kochającym pieszczochem, który uwielbia zarówno dzieci, jak i inne zwierzęta.
Są to psy niezwykle inteligentne, które jednak słyną z uporu i w szkoleniu uczestniczą przede wszystkim wtedy, kiedy mają na to chęć. Należy zaczynać pracę wcześnie, aby nie doprowadzić do utrwalenia się złych nawyków.
Bulteriery na ogół mogą akceptować obcych ludzi. Mimo wszystko nieproszonych gości potrafią świetnie odstraszyć. Nie są agresywne i z reguły nie robią nikomu krzywdy, jednak efekt psychologiczny, który wywołują, sprawia, że nikt niepożądany raczej nie zbliży się do twojej posesji.
Owczarek belgijski malinois
Malinois, w zależności od linii, służy obecnie do stróżowania, psich sportów lub, rzadziej, jest psem pasterskim. Psy tej rasy często bywają wykorzystywane w służbach mundurowych lub ratowniczych. Te wszechstronne psy pracujące świetnie sprawdzają się jako stróże.
Mogą zachwycić swoją inteligencją, jednak zanim się na nie zdecydujesz, zbierz wszystkie informacje na temat ich wychowania. Z natury są bardzo odważne i niezwykle szybko reagują na bodźce, przez co wykazują sporą samodzielność i źle znoszą brak zdecydowanego prowadzenia.
Szczególnie ta ostatnia cecha powinna być przyczynkiem do wczesnego rozpoczynania szkolenia. Nie wolno zaniedbywać wychowania psów tej rasy, ponieważ niewyszkolone mogą działać w sposób, który nie jest przez nas pożądany. Budzą respekt i mogą bronić swoich terytorium i rodziny.
Owczarek niemiecki
Owczarki niemieckie to jedna z najczęściej kupowanych w Polsce ras. Psy te są nie tylko dobrymi towarzyszami rodziny, ale także świetnymi stróżami. Wynika to z ich ogromnej odwagi oraz dużej inteligencji. W przeciwieństwie do innych obronnych ras psów wilczury nie przejawiają praktycznie żadnej niezależności. Przewodnik jest dla nich najważniejszym punktem odniesienia i uwielbiają z nim współpracować.
Owczarek niemiecki powinien być poddany szkoleniu, które zaczyna się wcześnie. W przeciwnym razie może cechować się zbyt dużą brawurą, a nawet stawać się agresywny. Dodatkowo jest to rasa bardzo lubiana przez pseudohodowców, dlatego warto zwracać uwagę na dokumenty wybieranych przez ciebie szczeniaków.
Psy obronne – owczarek środkowoazjatycki
Uważany jest za jedną z najstarszych ras psów. Potocznie owczarka środkowoazjatyckiego nazywa się azjatą lub ałabajem. Ten czworonóg charakteryzuje się silną i proporcjonalną budową ciała. Jego tułów jest umięśniony i szeroki.
Głowę ma masywną, a uszy krótkie o trójkątnym kształcie. Ałabaj jest psem dumnym, pewnym siebie i wytrzymałym fizycznie. Potrzebuje on codziennych, długich spacerów, świetnie czuje się na otwartej przestrzeni.
Owczarek środkowoazjatycki po odpowiednim wyszkolenie będzie psem zrównoważonym i bezpiecznym. Aby tak się stało, socjalizację azjaty należy rozpocząć już od wieku szczenięcego. Potrzebuje on często kontaktu z członkami rodziny, aby w pełni czuł swoją przynależność.
Nie wykazuje zachowań agresywnych wobec dzieci, aczkolwiek trzeba pamiętać, aby kontakt ałabaja z młodszymi członkami rodziny był pod nadzorem osób starszych. Owczarek środkowoazjatycki jest psem, który rzadko choruje, a jego średnia długość życia wynosi 11-15 lat.
Pirenejski pies górski
Pirenejskie psy górskie to bardzo duże zwierzęta, które wyróżniają się grubym białym futrem. Zostały ukształtowane w okolicach Pirenejów, gdzie służyły do obrony dużych stad przed drapieżnikami. Z tamtych czasów pozostał im bardzo silny instynkt stróżowania.
Obecnie psy tej rasy chętnie wybierane są przez właścicieli dużych posesji. Na co dzień bardzo zrównoważone i spokojne, przywiązują się do opiekunów i lubią mieć z nimi kontakt. Dla nieproszonych gości są bezlitosne i potrafią szybko rozprawić się z intruzami.
Ze względu na bardzo duże rozmiary i siłę fizyczną szkolenie pirenejskich psów górskich powinno zacząć się wcześnie i być intensywne. Zyskamy w ten sposób stabilnego i skutecznego stróża.
Rhodesian ridgeback
Spośród rasowych psów obronnych rhodesiany wyróżniają się nie tylko wyglądem, ale także historią. Rasa ma swoje korzenie w Afryce, gdzie jej potomkowie byli używani do polowania na lwy. Wykazuje wyjątkową odwagę tam, gdzie inne psy się wycofują.
W Polsce nie jest to obecnie rasa szczególnie popularna, ma jednak swoich ogromnych miłośników.
Rhodesian świetnie sprawdza się jako stróż. Warto jednak pamiętać, że jest to pies bardzo wymagający, który wymaga intensywnego szkolenia kynologicznego.
Najlepiej, aby rozpoczęło się ono wcześnie i było połączone z socjalizacją. W przeciwnym razie ten majestatyczny i piękny pies może zachowywać się w sposób, który będzie nie tylko nieskuteczny, ale wręcz zagrażający bezpieczeństwu.
Psy obronne – podsumowanie
Lista psów obronnych jest długa i z łatwością można znaleźć na niej rasę, która najbardziej odpowiada twoim potrzebom. Warto jednak pamiętać o tym, że aby pies był skutecznym obrońcą, nieufnym wobec obcych, potrzebuje nie tylko konkretnych genów i linii, z której się wywodzi, ale także odpowiedniego wychowania.
Właśnie dlatego są to zwierzęta dla doświadczonych właścicieli, którzy są gotowi przejść razem z nimi odpowiednie szkolenie. Niezależnie od tego, czy wybierzesz owczarka niemieckiego, czy dobermana, kluczem do sukcesu będzie odpowiednie wychowanie.
Najczęściej zadawane pytania
Jakie są najgroźniejsze psy?
Istnieje urzędowa lista ras psów agresywnych, na których posiadanie trzeba mieć zezwolenie. Zaliczają się do nich:
Nie oznacza to jednak, że psy te są najgroźniejsze. Ogromną rolę w kształtowaniu zachowań agresywnych odgrywa bowiem wychowanie psa.
Jaki pies ma najsilniejszy uścisk szczęk?
Jest to owczarek anatolijski, który gryzie z siłą ok. 337 kg. Na następnym miejscu jest przedstawiciel rasy tosa inu z siłą szczęk na poziomie 252 kg.
Czy większe psy są mądrzejsze?
Nie udowodniono w żaden sposób, aby rozmiar szedł w parze z inteligencją. Za najbardziej inteligentne często uznane są rasy pracujące, ale to, że pies jest niezależny i niechętny do pracy nie świadczy o inteligencji, a raczej – chęci do współpracy. Mit ten jest powielany, bo wiele małych psów nie jest wychowywanych, przez co wydają się nieposłuszne.
Jak wytresować psa na psa obronnego?
Jeśli nie masz specjalistycznej wiedzy i wykształcenia, nie rób tego sam! Możesz sprawić, że pies będzie nieobliczalny. Udaj się raczej na kurs obrony.
Jaka rasa psa obronnego?
Oprócz wymienionych wyżej ras sprawdzą się też inne psy obronne, terytorialne, nieufne w stosunku do obcych, a przy tym opanowane, jak np. mastif tybetański, owczarek podhalański. Pamiętaj jednak, że każdy pies potrzebuje odpowiedniego szkolenia, już od okresu szczenięcego. Co więcej, nie każdego muskularnego psa cechują nieufność i czujność. Bokser czy dog niemiecki, choć duże, należą do specyficznych ras raczej przyjaznych człowiekowi.
Szczury, choć wiele osób boi się ich i nie wyobraża sobie tego, aby trzymać je w domu, to naprawdę ciekawe, inteligentne i bardzo przyjazne stworzenia. Myli się ten, kto uważa, że ze szczurem nie można nawiązać więzi, że ten nie potrafi okazywać sympatii swojemu opiekunowi. Wręcz przeciwnie!
Gryzoń ten, jeśli ma zapewnione odpowiednie warunki życia i może zaspokajać swoje potrzeby, chętnie podejmuje kontakt z człowiekiem. Jeśli myślisz o przygarnięciu szczurka, musisz rozważyć, jak go nazwać. Jakie imiona dla szczura będą właściwe? Poznaj kilka propozycji i zdecyduj!
Imiona dla szczura – kilka zasad
Możesz nazwać szczura, jak tylko masz ochotę. Jeśli jednak zamierzasz nauczyć go reagowania na swoje imię, przychodzenia na jego dźwięk, musisz zwrócić uwagę na kilka kwestii. Szczury, tak jak inne zwierzęta, nie rozumieją ludzkiej mowy.
Kojarzą jednak określone dźwięki z czynnościami i ich następstwami. Z racji tego, że są bardzo inteligentnymi stworzeniami, nauka reagowania na imię jest prosta i stosunkowo szybka. Jeśli chcesz ją sobie jeszcze bardziej ułatwić, pamiętaj o tym, że:
imię musi być krótkie i dźwięczne – wybierz niezbyt długie czy trudne w wymowie imię, które można wypowiedzieć szybko;
imię musi być oryginalne – a dokładniej rzecz biorąc, oryginalny, wyróżniający się na tle otoczenia musi być jego dźwięk. Dzięki temu szczur szybciej je zapamięta i nie będzie mylił z innymi dźwiękami, które słyszy;
imię nie może być obraźliwe – szczurek – choć jest zwierzątkiem bystrym – z pewnością nie poczuje się urażony, gdy nazwiesz go w sposób niezbyt sympatyczny. Niemniej kiepskim pomysłem jest nadanie mu imienia obraźliwego czy wulgarnego, szczególnie wówczas, gdy masz w domu małe dzieci.
Stosując się do tych wytycznych, na pewno znajdziesz imię, które w pełni będzie oddawać wygląd lub/i charakter twojego podopiecznego i jednocześnie bez trudu nauczysz go reagowania na nie.
Imiona dla szczura podyktowane wyglądem
Szczur domowy – pod tym hasłem kryje się wiele odmian szczurów, które różnią się od siebie takimi cechami jak:
kolor oczu – u szczurów wyróżnia się m.in. oczy czerwone, czarne, rubinowe – może też zdarzyć się każde oko w innym kolorze;
kolor umaszczenia – występują szczury m.in. czarne, beżowe, niebieskie, białe;
rodzaj sierści – okrywa włosowa szczura również występuje w różnych wariantach – od krótkiej i przylegającej (standard), po włosy długie lub/i kręcone. Dużą popularnością cieszą się też szczury bezwłose;
kształt uszu – bardzo dużą popularnością cieszy się szczur dumbo (odmiana z uszami większymi, niżej osadzonymi i bardziej zaokrąglonymi niż standardowa);
znaczenia – występują w różnych wariantach, od zaledwie jednej niewielkiej plamki, po łaty rozłożone na większej części ciała.
Niezwykle różnorodny wygląd szczurów daje spore pole do popisu w kwestii tworzenia imion. Oto kilka przykładów:
Rubin – dobre imię dla szczurka o rubinowych oczach;
Dumbo – wspomniany już charakterystyczny kształt uszu;
Satin – od odmiany sierści (przyjemny w dotyku, cienki i stosunkowo długi włos);
Topaz – od nazwy umaszczenia;
Pearl – jw.;
Amber – jw.;
Blaze – od nazwy znaczenia.
Twój szczur również na pewno odznacza się cechami, które możesz wykorzystać podczas tworzenia dla niego imienia.
Imiona dla szczura podyktowane charakterem
Szczury, tak jak inne zwierzęta, mają zróżnicowany temperament. Niektóre mogą być spokojne, wycofane, inne bardziej ruchliwe i ciekawe otaczającego je świata.
Na ogół natomiast gryzonie te odznaczają się przyjaznym nastawieniem do człowieka, łatwo przyzwyczajają się do różnych warunków życia, chętnie spędzają czas z opiekunem i szybko się uczą. Na pewno w krótkim czasie zaobserwujesz, jaki charakter ma twój podopieczny.
Oto kilka imion, wśród których być może znajdziesz to najlepiej oddające cechy szczurka:
Tuptuś;
Demon;
Pieszczoch;
Zeus;
Hera;
Zefir;
Chojrak;
Piorun;
Chrupek.
Poszukując właściwego imienia, możesz szukać inspiracji wszędzie – w przyrodzie, historii, codzienności, która cię otacza. Inne popularne imiona to np.: Lola, Fiona, Cookie, Miki, Speedy, Figa, Ratatouille, Coco, Jerry, Lili, Mila, Alvin, Gonzo.
Decydując się na szczura, musisz mieć świadomość tego, że są to zwierzęta stadne. Dobrym rozwiązaniem jest zatem nabycie co najmniej dwóch szczurów, aby pupil nie czuł się samotny. Od razu zatem przygotuj sobie zestaw dwóch imion dla szczurów!
Warto pamiętać o tym, że w ten sposób odpowiada się na instynktowne potrzeby zwierzaka i choć siatka dla kota nie wygląda estetycznie, to jednak warto w nią zainwestować – dla zdrowia czy bezpieczeństwa mruczka.
Jakie są dostępne na balkon siatki?
W wielu domach – nie tylko na wyższych kondygnacjach, siatka na balkon jest po prostu elementem obowiązkowym. Kotu bowiem warto dać trochę wolności i możliwość przebywania na świeżym powietrzu. Z drugiej strony należy tę przestrzeń w taki sposób zabezpieczyć, by mruczek nie spadł. Niektórzy decydują się na montaż siatki na balkonie oraz w oknach, gdy mają zwyczaj otwierania ich na oścież.
Z zasady siatka balkonowa powinna być montowana także w mieszkaniach na parterze. Jest to jeden ze sposobów, by zminimalizować ryzyko, że zwierzę ucieknie. W przypadku wyższych pięter dochodzi także ryzyko upadku z dużej wysokości, co może się skończyć groźną kontuzją. I nawet jeśli wydaje się nam, że przecież te zwierzęta zawsze spadają na cztery łapy, to jednak warto tego w praktyce nie sprawdzać. Siatka balkonowa dla kotów staje się najprostszym sposobem na to, powstrzymać instynkty myśliwego.
Jak dopasować siatki ochronne do potrzeb?
Przeznaczone na balkon siatki montuje przy zewnętrznej krawędzi od podstawy aż do sklepienia. Tym samym zasłania się całą przestrzeń. Jest to konieczne, ponieważ koty się wspinają, więc są w stanie wykorzystać każdą szczelinę, by wydostać się na zewnątrz i niekoniecznie w odpowiednim momencie zadziałał instynkt samozachowawczy. Nieco więcej problemów możemy mieć przy montażu siatki, gdy balkon nie jest w żaden sposób zadaszony. Taka konstrukcja wymaga bardzo skomplikowanych zabiegów oraz jest droższa. Inną opcją są siatki ochronne na okna. Można w ten sposób pokryć w całości cały otwór. Dzięki temu można bez stresu otworzyć okno na oścież i porządnie wywietrzyć mieszkanie. Są dostępne również rodzaje siatki ochronnej, które zabezpieczają szczelinę, jaka powstaje po uchylnym otwarciu skrzydła.
Sposoby montażu siatki
Montaż siatki balkonowej można zlecić profesjonalnym firmom. Coraz więcej na rynku jest specjalistów, którzy zajmują się tego typu usługami i doskonale wiedzą, jakie możliwości dają konkretne produkty. Oczywiście można też samodzielnie przeprowadzić montaż siatki, co będzie zdecydowanie tańszą opcją. Powszechnie dostępne są również rozmaite modele zabezpieczeń, więc bez problemu można dobrać te, które świetnie będą odpowiadać na potrzeby. Na przykład dużym powodzeniem cieszą się siatki zabezpieczające z cienkiego i niemal przezroczystego tworzywa, które nie będzie zasłaniać widoku. W tym wypadku oczywiście też trzeba zwrócić uwagę, jak duże są oczka siatki. Standardowo dostępne są produkty o wielkości około 3×3 centymetra.
Siatka balkonowa może być również zrobiona z innych materiałów. Pewnego rodzaju opcją są wytrzymałe siatki rybackie. Poza tym dostępne są też metalowe lub plastikowe modele, które są przeznaczone do zabezpieczania działek przed kretami. I choć może się wydawać, że to nie będzie efektywne, to jednak każde zabezpieczenie balkonu dobrze wykonane będzie się sprawdzać, gdy chroni kota przed wypadkiem. Najważniejszym kryterium jest wytrzymałość. Siatka ochronna musi być odporna na uszkodzenia mechaniczne, promieniowanie UV oraz warunki atmosferyczne takie jak deszcz, intensywne słońce, mróz czy nawet wiatr. Można założyć, że tego typu dodatek będzie służyć przez wiele lat i powinien być w związku z tym bardzo dobrze dopasowany.
Kiedy warto korzystać z siatki ochronnej?
By odpowiednio zabezpieczyć balkon, trzeba wybrać optymalny rodzaj siatki oraz prawidłowo i starannie ją zamontować. Przede wszystkim taka osłona powinna szczelnie zabezpieczyć wszystkie krawędzie, a wkrętami należy całość zamocować do ściany, sufitu i podłoża co maksymalnie 40 centymetrów. To pozwala właściwie naciągnąć siatkę, a wówczas nie tylko będzie spełniać swoją funkcję, ale również ładnie będzie wyglądać. Niektórzy decydują się również na zamontowanie stelaża z prętów lub drutu i następnie napięcie na nim siatki w pionie, a często też w poziomie.
Siatka dostępna jest w różnych wariantach, ale ochrona przed wypadnięciem kota poza teren balkonu jest jej podstawowym zadaniem. W sklepach znaleźć można różne wszędzie. Dużym powodzeniem cieszą się siatki transparentne. To rozwiązanie dyskretne, eleganckie i niedrogie. Natomiast ciężko jest je odpowiednio naciągnąć, są nietrwałe i łatwe do zerwania. Inną opcją są siatki polietylenowe – zwane inaczej rybackimi. Są niedrogie i zdecydowanie mocniejsze od pierwszej opcji i najlepiej sprawdzać się będą w domach, gdzie koty nie wspinają się na konstrukcję oraz są dość spokojne. Klienci często decydują się też na siatki wzmocnione linką stalową. To sprawia, że są solidne i wytrzymałe. Najwyższym poziomem zabezpieczenia wyróżniają się siatki metalowe. Są jednak drogie i dość ciężkie. Są też kłopotliwe w demontażu, ciężko się je przycina i są widoczne.
Sposoby na przetrwanie zimy u dzikich zwierząt były obiektem zainteresowań wielu badaczy. O tym, jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy, można przeczytać w wielu powszechnie dostępnych artykułach. Jednak warto zrozumieć, z jakiego powodu występuje to zjawisko i czym się różni u poszczególnych zwierzaków. Przeczytaj poniższe wyjaśnienie.
Zimowy sen – co to jest?
Sen zimowy inaczej nazywa się letargiem lub odrętwieniem. Choć może wydawać się dziwny, jest to jak najbardziej naturalny fizjologiczny stan odrętwienia organizmu. Praktycznie więc nie jest to sen.
Co istotne, może być to stan ciągły lub przerywany. Najkrócej trwa kilka tygodni. Najdłużej nawet 10 miesięcy. Może przybierać różne formy – zwyczajowo wszystkie są nazywane snem zimowym, a przez badaczy często różnicowane. Przed zapadnięciem w sen zwierzaki intensywnie żerują, gromadząc zapasy tkanki tłuszczowej, którą będą wykorzystywać zimą.
Rodzaje snu zimowego
Najczęściej wyróżnia się trzy typy snu:
hibernację – nazywaną snem głębokim. Zwierzę przesypia jednym ciągiem całą zimę. Następuje spowolnienie metabolizmu do niezbędnego minimum, serce uderza dosłownie kilka razy na minutę, pojawia się bezdech, a spalanie tłuszczu zwalnia prawie do zera;
torpor – określany jako sen przerywany. Dochodzi do spowolnienia procesów życiowych, ale tylko na jakiś czas. Śpiochy się wybudzają, by coś zjeść, napić się wody i ponownie idą spać;
ospałość – zwierzęta są przytomne, ale bardzo powolne i dużo czasu śpią.
Dlaczego zwierzęta zasypiają na zimę?
Dla wielu zwierząt przetrwanie zimą jest niemożliwe. Utrudnione zdobycie pożywienia lub wręcz całkowity brak pokarmu w zestawieniu z koniecznością utrzymania temperatury ciała to przepis na śmierć z głodu i wyziębienia. Natura zaopatrzyła niektóre zwierzęta w umiejętność wprowadzenia swojego organizmu w stan ograniczający drastycznie zużywanie energii i przeczekanie w ten sposób niekorzystnych warunków.
To, jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy, nie zawsze łatwo zauważyć. Nie wszystkie bowiem przesypiają całą zimę. Niektóre decydują się na krótkie pobudki i możesz spotkać je zimą.
Czy można obudzić śpiące zwierzę?
To częste pytanie, na które łatwo odpowiedzieć. Jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy? Takie, które nie radzą sobie w zimowych warunkach. Zapadają w sen, by nie marnować energii na ogrzanie ciała, nie mogąc zdobyć jedzenia do jej uzupełnienia. Jeśli więc zostaną przez nas wybudzone, istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie poradzą sobie z ponownym zaśnięciem i dotrwaniem do wiosny.
Jeśli więc w okresie zimowym spotkasz zwierzę, które śpi lub wydaje się zaspane – lepiej zostawić je jak najszybciej w spokoju i pamiętać, by nie zbliżać się do tego miejsca przynajmniej przez całą zimę.
Specjalne przystosowanie do snu zimowego
U wielu gatunków korzystających z umiejętności zapadania w sen zimowy wykształca się nowa tkanka. Jest to tzw. gruczoł snu, brunatna tkanka tłuszczowa wykorzystywana jak dodatkowy zastrzyk energii. Śpiochy korzystają z niego przy wybudzaniu się lub gdy temperatura za bardzo się obniży. Niepotrzebne pobudki zużyją te wyjątkowe zapasy i utrudnią szansę na przetrwanie.
Malutki śpiący jeż
Jeże hibernują zwinięte w kulkę pod stertą liści i gałęzi. Zimują samotnie. Nie można ich budzić, bo nie potrafią zasnąć ponownie, a nie przeżyją w zimowych warunkach.
Niedźwiedź mocno śpi
Samce niedźwiedzia przesypiają całą zimę w swoich gawrach. Wybierają na nie pieczary, gęste zarośla lub wykroty. Samice wybudzają się ze snu, by urodzić młode. Wykarmiają je dzięki zgromadzonemu tłuszczowi. Niedźwiedzie tracą podczas zimowego snu około 200 kg! Wiosną uzupełniają intensywnie zapasy energetyczne, odżywiając się głównie mięsem.
Popielica szara
Jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy na najdłuższy okres? Największymi śpiochami w Polsce są popielice szare. Hibernują już w sierpniu. Maksymalne spowolnienie przemiany materii wystarcza im na całkowity brak aktywności nawet do 10 miesięcy! Możesz spotkać zwiniętą w kłębek i przykrytą ogonkiem popielicę w podziemnych norkach, dziuplach, na strychach i w drewnianych budkach na drzewach.
Spać jak suseł
Susły w sen zimowy zapadają nawet na pół roku. Mimo że są zwierzątkami stadnymi, hibernują samotnie, każdy w swojej norze. Gromadzą w niej wcześniej dużą ilość siana i zasłaniają wejście ziemią, utrzymując w ten sposób w środku wyższą temperaturę.
Zimujące nietoperze
Krótkie pobudki na potrzeby fizjologiczne i polowanie – na tym polega sen zimowy nietoperzy. Co istotne, nie zimują jedynie w jaskiniach. Nierzadko znaleźć je można w piwnicach, garażach i na strychach. Śpią charakterystycznie dla siebie głową w dół.
Świstak
Świstaki hibernują w swoich norkach zatkanych szczelnie trawą i korzeniami. Młode osobniki chronione są ciałem przez swoich rodziców. Temperaturę ciała obniżają o prawie 30 stopni Celsjusza. W ten sposób świstaki mogą przetrwać niekorzystny czas nawet do siedmiu miesięcy.
Borsuki i ich lokatorzy
Borsuki przerywają sen w celu napicia się lub poszukania jedzenia. Często zdarza się, że do ich nor na zimę wprowadzają się lisy! Borsuk mimo spowolnienia procesów metabolicznych traci zimą ok. 7 kg masy ciała.
Czy można mieć ujemną temperaturę ciała?
Wydaje się to nierealne, a jednak dzika fauna zna takie przypadki. U susłów arktycznych, gryzoni z tej samej rodziny co nasze wiewiórki, podczas hibernacji temperatura ciała obniża się zwykle do -4 stopni Celsjusza. U niektórych osobników dochodzi nawet od -10 stopni!
Jak to możliwe, że temperatura ciała spada tak drastycznie, a susły nie zamarzają i powraca normalna praca mózgu? Pozostaje to ciągłym tematem badań i wielką nadzieją dla walk z chorobami, w których potrzebna jest regeneracja mózgu.
Nie tylko ssaki korzystają z możliwości ułatwienia sobie przeżycia zimą przez m.in. zwolnienie akcji serca. W sen zimowy zapadają również owady, np. motyle, a także płazy i gady. Przykładoworopuchy i żółwie błotne możesz zauważyć zakopane w mule, a żmije i jaszczurki ukrywają się w jamach.
Wiesz już, jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy i z jakiego powodu to robią. Pamiętaj o nich, sprzątając jesienne liście w ogrodzie, zawieszając budki lęgowe i spacerując po łąkach i lasach.
Śmiertelność w czasie snu zimowego jest bardzo wysoka. Nagłe zmiany pogody i niepokojenie przez ludzi jest największym problemem dla zimujących w ten sposób zwierząt.
Tapirowate (Tapiridae) to rodzina nieparzystokopytnych ssaków dużych rozmiarów, o grubej skórze, zaokrąglonym grzbiecie oraz zwężających się kończynach. Związane są z wodą, tropikalnymi i subtropikalnymi regionami. Tapir – dlaczego jest zagrożony?
Tapir anta – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 180 do 270 kg
? Rozmiary
wysokość w kłębie od 75 do 108 cm; długość ciała od 180 do 250 cm
❤️Długość życia
od 25 do 30 lat
⭐️ Tryb życia
samotniczy, z wyjątkiem samic wychowujących młode
? Pożywienie
głównie rośliny przybrzeżne
? Szybkość
do 48 km/h
Systematyka tapira
Tapir amerykański należy do rodzaju tapir, rodziny tapirowatych i rzędu zwierząt nieparzystokopytnych, podobnie jak nosorożce i koniowate. Do rodzaju tapir – Tapirus – należą tylko dwa gatunki:
tapir anta;
tapir górski.
Istnieją jednak także tapiry panamskie. Zaliczono je do rodzaju Tapirella. Największym na świecie jest występujący w południowo-wschodniej Azji tapir czaprakowy, zwany malajskim (Acrocodia indicus).
Od Redakcji
Tapir malajski w ZOO jest znacznie rzadziej spotykany od gatunku amerykańskiego. W Polsce od 2017 roku mieszka w ogrodzie zoologicznym w Płocku. Zwierzęcia tego nie da się zobaczyć w żadnej innej placówce w kraju.
Wygląd tapira
Są to najcięższe naturalnie występujące w Amazonii zwierzęta. Mogą osiągnąć wagę nawet 270 kg! Panamski tapir jest cięższy – do 320 kg – jednak występuje on poza Amazonią, w Ameryce Środkowej. Tapir anta nie bez powodu nazywany jest grzywiastym – rozpoznasz go łatwo po grzywie na karku. Jego ciało pokrywa krótka, sztywna sierść. Ubarwienie ciemnobrązowe, u młodych osobników w rzędy plamek i pasków w białym kolorze. Końce uszu białe. Tylne kończyny, jak i kończyny przednie, zakończone są trzema palcami. Ogon krótki. Wydłużona górna warga łączy się z nosem. Stanowi organ chwytny.
Tryb życia tapira
Tapir aktywny jest głównie o zmierzchu i nocą. Ma słaby wzrok, świetny słuch i węch. Często zażywa kąpieli. Pomaga to nie tylko pozbyć się pasożytów skórnych, ale też ochłodzić. Tapir doskonale pływa i nurkuje. Woda jest często pierwszym kierunkiem ucieczki przed niebezpieczeństwem. Zwierzę to pada często ofiarą jaguarów i pum, a także ludzi. W wodzie, szczególnie na młode osobniki, czyhają anakondy i kajmany. Z tego powodu w drodze ewolucji wykształciło grubą skórę. Chroni nie tylko przed skaleczeniami, ale także atakami drapieżników. Pomaga też przedzierać się przez gąszcz. Szybko biega po wydeptanych ścieżkach.
Tapir – występowanie
Obszar występowania jest bardzo duży. Wykracza poza amazońskie lasy – tapiry anta można spotkać również niemal w całej północnej i środkowej części Ameryki Południowej. Bywają widywane na sawannie w pobliżu zbiorników wodnych. Najliczniejsze są jednak na terenie Amazonii, w tropikalnych lasach deszczowych. Mile widziane są przez tapira zarośla, rzeki, zbiorniki wodne, mokradła i tereny zalewowe. Najlepiej czują się tam, gdzie panuje duża wilgoć, a roślinność jest gęsta.
Tapir – pożywienie
Liście, owoce, nasiona… Urozmaicony pokarm to podstawa. Tapir to zdecydowanie gatunek roślinożerny. Żywi się częściami roślin, np. liśćmi zbieranymi z drzew i krzewów. Jest obdarzony doskonałym węchem. Pomaga mu to znaleźć co smaczniejsze kąski. Tapir chętnie zjada rośliny przybrzeżne oraz wodne. Nie bez powodu chętnie spędza czas nad wodą! Nie pogardzi również roślinami uprawnymi. Nie zawsze manipulowanie roślinami, wybieranie liści i nasion jest łatwe. Trąba pomaga je precyzyjnie chwycić. Żeruje głównie nocą.
Grupa osobnicza i rozmnażanie tapira
Z wyjątkiem samic odchowujących młode, tapir prowadzi samotniczy tryb życia. Samiec i samica łączą się jedynie na czas kopulacji. Okres godowy przypada na czas od kwietnia do czerwca. Ciąża trwa bardzo długo – około 390–400 dni. Samica rodzi z reguły tylko jedno młode. Przez około 1,5 roku przebywa z matką. Dojrzałość płciową osiągnie dopiero w wieku od 2,5 roku do 3 lat.
Tapir – status ochrony
Nie brakuje drapieżników polujących na tapiry, ale największym zagrożeniem dla tego gatunku jest człowiek. Utrata siedlisk z powodu wylesiania Amazonii, kłusownictwo, a także wypadki należą do stałych zagrożeń. W czerwonej księdze IUNC tapir anta został zakwalifikowany jako gatunek narażony na wyginięcie. Ich liczba stale maleje.
Ciekawostki o tapirach
Najmniejszym tapirem jest tapir górski – ważyć może „zaledwie” 220 kg. Występuje w Andach na wysokości 2000–4400 m n.p.m. Ma wełnistą, najdłuższą wśród innych tapirów sierść.
W Amazonii do dziś rdzenna ludność urządza polowania dla mięsa. Mięso tapirów jest smaczne.
Dźwięki wydawane przez wszystkie gatunki tapirów to wysokie gwizdy.
W zoo łatwo się oswajają, przywiązują do opiekunów.
Przodkowie współczesnych tapirów pojawili się już w trzeciorzędzie. Same tapiry nie zmieniły się wiele od milionów lat. Świadczy to o wysokim przystosowaniu do środowiska, które zamieszkują. Czy pozwolimy im przetrwać kolejne setki lat? Bez ochrony tapir anta nie da sobie rady. Pomyśleć, że nie jest w tak poważnych tarapatach, jak pozostałe gatunki tapirów…
Ryby akwariowe to zwierzęta ciekawsze, niż wielu osobom się wydaje. Mogą być pupilami domowymi równie wspaniałymi co psy czy koty. Dzięki nim nuda nigdy ci nie grozi. Dodatkowo udowodnione zostało, że posiadanie rybek bardzo pozytywnie wpływa na samopoczucie.
Szum wody w akwarium uspokaja, obserwowanie ryb i ich zwyczajów pozwala się wyciszyć i zrelaksować. To wspaniali towarzysze codzienności, którym zdecydowanie warto nadać imiona. Czym się kierować podczas ich wyboru? Jakie imiona dla rybek będą najlepsze? Poznaj interesujące propozycje!
Imiona dla rybek – bajkowe inspiracje
Rybki są tak sympatycznymi stworzeniami, że wielokrotnie już występowały w rozmaitych bajkach. Imiona tytułowych rybek zna cały świat. Jeśli któreś z nich przypada ci do gustu, śmiało możesz go „użyczyć” i nazwać nim swoją rybkę. Oto kilka propozycji imion dla rybek:
Nemo – oczywiście na liście imion dla rybek nie mogło zabraknąć tytułowego Nemo, niewielkiego błazenka, z wyjątkowo zabawnego filmu animowanego „Gdzie jest Nemo”;
Dory – mała niebieska rybka, przyjaciółka Nemo cierpiąca na zanik pamięci krótkotrwałej;
Marlin – tata Nemo;
Boja, Koja, Rozdym, Bulgotek, Luzak – inni bohaterowie „Gdzie jest Nemo”;
Cleo – kolejna bajkowa rybka, doskonale znana z produkcji Disney’a;
Pani Puff – rozdymka, nauczycielka w szkole jazdy, do której uczęszcza Sponge Bob.
Jeśli nie chcesz, by twoja rybka nosiła bajkowe imię, szukasz czegoś bardziej „wyrafinowanego”, masz mnóstwo innych propozycji do wyboru.
Imiona dla rybek – zainspiruj się pochodzeniem pupila
Gatunków ryb do akwarium jest całe mnóstwo. Choć bardzo popularna jest złota rybka (nazwą tą określane są różne podgatunki karasia chińskiego), istnieje wiele innych wartych uwagi. Decydując się na konkretną rybę akwariową, musisz poznać jej wymagania, aby prawidłowo urządzić zbiornik i serwować określony typ jedzenia.
Dlatego przy okazji poznaj ją bliżej, dowiedz się, skąd pochodzi. Być może, pozyskując te informacje, znajdziesz inspirację i trafisz na nazwę, która cię urzeknie. Oto kilka przykładów tego, jak możesz nazwać najpopularniejsze ryby do domowego akwarium:
bojownik – bardzo popularne są takie gatunki jak np. bojownik czerwony i syjamski (inaczej wspaniały). Występują one m.in. w Tajlandii, Indonezji, Wietnamie i Laosie. Ciekawe imiona dla bojownika to np. Samui (wyspa), Menam (rzeka), Merapi (wulkan);
gupik – gupiki to inaczej pawie oczka, niezwykle piękna, kolorowa rybka pochodząca z Ameryki Południowej. Świetnie sprawdzą się takie imiona jak np. Tapanti (jeden z parków narodowych Kostaryki), Amazonka (rzeka), Haiti (wyspa);
brzanka – szczególnie popularne i często spotykane w akwariach są brzanki wysmukłe. Gatunek ten pochodzi ze Sri Lanki. W związku z tym proponowane imiona to np.: Cejlon, Dehiwala, Heladiva.
Od Redakcji
Czy rybka będzie reagowała na swoje imię? Z dużym prawdopodobieństwem nie! Naukowcy przekonują jednak, że nazwanie zwierząt poprawia przywiązanie do nich, a to bezpośrednio przekłada się na lepszą opiekę. Pamiętaj, że ważniejsze niż wymyślne imiona są prawidłowe warunki życia, które możesz zagwarantować swoim podopiecznym.
Z powodzeniem znajdziesz mnóstwo fajnych imion zarówno dla samców i samic. Same poszukiwania mogą zaś być doskonałą zabawą i sposobem na poznanie wielu ciekawych informacji o świecie.
Zanim podejmiesz decyzję o tym, jak będziesz nazywać swojego pupila, pamiętaj, że imiona ryb nie powinny być w żaden sposób przykre ani obraźliwe. Lepiej też zrezygnować z nadawania zwierzątkom imion ludzkich, aby przypadkiem nikogo nie urazić.
Na szczęście jest tyle możliwości, że bez wątpienia wybierzesz imię, które będzie nie tylko piękne, ale jednocześnie będzie bardzo dobrze pasować np. do wyglądu, charakteru czy pochodzenia twojego podopiecznego!
Są rzeczy, które mruczek umieć powinien. Wypada nauczyć kota korzystać z kuwety i innych rzeczy przydatnych w codziennym życiu. Sztuczki także są w jego zasięgu! Oto krótki poradnik, jak wytresować kota. Sprawdź nasze praktyczne wskazówki!
Uczenie się kota – na czym polega?
Kot uchodzi za mniej inteligentnego pupila niż pies. Rzekomo nie da się go nauczyć komend. Opinia ta nie jest trafna ani sprawiedliwa. Kot, podobnie jak inne ssaki, uczy się przez cały czas. Obserwuje on otoczenie i powtarza te zachowania, które pomogły mu osiągnąć jego cel i spotkały się z nagrodą. Przykładem może być nauka wchodzenia wysoko na szafę, gdzie ukryta jest ulubiona ciekawa zabawka lub przekąska. Jeśli małemu kotu uda się ją raz sięgnąć, z pewnością powtórzy wspinaczkę nieraz. Kto wie, jak wytresować kota metodami pozytywnymi, z pewnością osiągnie sukces.
Jak wytresować kota metodami pozytywnymi?
Pozytywne szkolenie w uproszczeniu polega na tym, by swojego kota motywować do różnych czynności. Opiera się na budowaniu pozytywnych skojarzeń z danym zachowaniem, by zwierzak chciał je powtórzyć. Tutaj pomocne są sygnały i nagrody. Te pierwsze (np. dźwięk klikera) zaznaczają kotu jego działanie, którego oczekujemy. Nagroda z kolei to coś miłego dla grzecznego mruczka za to działanie. Nagradzanie to odpowiedź na pytanie, jak wytresować kota! Opiekun musi jednak wykazać się dużą tolerancją i opanowaniem. Koty, inaczej niż wiele ras psów, nie są aż tak wpatrzone w człowieka.
Czym nagradzać kota?
Coraz więcej opiekunów jest świadomych, jakie znaczenie ma dieta kota. Regularna pora posiłków i odpowiednie porcje są ważne tak samo, jak skład karmy. Są różne modele żywienia zwierząt, które ich opiekunowie wybierają pod względem potrzeb i preferencji smakowych swoich pupili. W szkoleniu kotów kluczowe jest ich nagradzanie. Jako nagroda mająca wzmocnić dobre zachowanie świetnie sprawdzą się kawałeczki mięsa. Nie zawsze jednak są one pod ręką. Suche, małe krokieciki o dobrym składzie, jak Brit Care Cat Snack Superfruits Herring, mogą być dla kociaka pyszne i – jako nagroda – na pewno nie zaszkodzą. Pamiętaj, by nie przesadzać z liczbą smaczków i długością lekcji.
W artykule opowiemy o historii powstania sznaucerów oraz wyjaśnimy, czym różnią się ich poszczególne odmiany. Poznasz ich charakter i temperament, a także dowiesz się, z jakimi problemami zdrowotnymi najczęściej borykają się przedstawiciele tej rasy. Znajdziesz tu również informacje o ich pielęgnacji i żywieniu.
Sznaucery – klasyfikacja FCI
Sznaucery zostały zaklasyfikowane przez Międzynarodową Federację Kynologiczną do II grupy FCI, czyli do pinczerów i sznaucerów, molosów, szwajcarskich psów górskich i do bydła. Skąd taki podział? Istnieje wiele dowodów na to, że to właśnie pinczery stajenne były ich przodkami. Wszystkie sznaucery znajdziesz w sekcji 2.1, która gromadzi psy w typie pinczera i sznaucera.
Więcej odmian kolorystycznych w sznaucerach miniaturowych wynika z faktu, że są one traktowane wyłącznie jako psy do towarzystwa. W związku z tym postawiono na większą ozdobność rasy.
Początki rasy sznaucerów
Psy tej rasy cieszyły się ogromną popularnością w XVIII-wiecznej Europie, zwłaszcza Niemczech i Szwajcarii zmagających się z plagą szczurów, ponieważ doskonale radziły sobie z ich wyłapywaniem. To właśnie wtedy zaczęto krzyżować je ze szpicami wilczastymi i szorstkowłosymi terrierami, wskutek czego doszło do podziału pinczerów na odmiany gładkowłose oraz szorstkowłose.
W 1870 roku po raz pierwszy na wystawie pojawił się pinczer szorstkowłosy. Konkurs wygrał pies o imieniu Schnauzer, na którego cześć prawdopodobnie nazwano całą rasę. Istnieją jednak podejrzenia, że nazwa może wywodzić się od niemieckiego słowa die Schnauze, któreoznacza brodę lub pysk.
Początki poszczególnych odmian
Aby utrzymać rasę sznaucera olbrzyma, krzyżowane osobniki z przedstawicielami innych ras. Calaminus rozpoczął hodowlę właśnie w tym kierunku. Podejrzewa się, że do wzmocnienia cech sznaucera użyte były m.in. duże czarne pudle, a także czarne dogi niemieckie.
Z kolei rozwojem sznaucera miniaturowego zajął się kynolog Josef Berta. Rozdzielił on affenpinczery, czyli małpie pinczery, rasę o cechach karłowatości, od sznaucerów miniaturowych.
Najmniej prawdopodobnych zmian wprowadzano do odmiany średniej, która używana była m.in. jako pies obronny przy dyliżansach. Był on na tyle wytrzymały, że mógł dotrzymywać tempa koniom zaprzęgniętym do wozu. Wywodził się od czujnych psów gospodarskich.
Temperament i usposobienie sznaucerów
Najważniejszą cechą sznaucerów, zarówno miniaturowych, jak i olbrzymich, jest duża pewność siebie oraz niezależność. Ich upór może być problemem w czasie szkolenia, jednak psy te chętnie się uczą i podejmują nowych wyzwań, więc doświadczony opiekun z pewnością poradzi sobie z ich silnym charakterem. Bywają jednak nieufne i czujne – mogą ostrzegawczo szczekać na podejrzane dla nich dźwięki.
Pies sznaucer – stosunek do człowieka
Sznaucery są dosyć spontaniczne i uwielbiają zabawę zarówno z ludźmi, jak i innymi zwierzętami. Decydując się na adopcję lub zakup przedstawiciela rasy, warto wziąć pod uwagę jej stosunkowo dużą potrzebę ruchu. Tradycyjny spacer po parku może okazać się dla zbyt krótki i monotonny, dlatego lepiej urozmaicać go innymi formami aktywności fizycznej. Chociaż odmiany miniaturowe mają gorsze predyspozycje fizyczne do uprawiania różnego rodzaju psich sportów, spokojnie mogą, a nawet powinny trenować na odpowiednim dla siebie poziomie.
Sznaucer a rodzina
Opisywane czworonogi szybko przywiązują się do swojego człowieka, wobec którego są wierne, lojalne i niezwykle czule. Na ogół nie przejawiają zachowań agresywnych, dlatego są to doskonałe psy rodzinne. Choć są pogodne, sprawdzają się jednak głównie do starszych dzieci.
Wygląd sznaucera – cechy wspólne
Chociaż istnieją trzy odmiany sznaucerów, wszystkie mają wiele wspólnych cech wyglądu zewnętrznego. Oczywiście najbardziej rozpoznawalna jest mocno owłosiona głowa z charakterystyczną brodą, jednak cała mózgoczaszka wygląda podobnie u każdego sznaucera – ma delikatnie odstającą potylicę, płaskie czoło, dobrze rozwiniętą truflę nosa i mocne szczęki.
Mimo że sznaucery różnią się od siebie wielkością, wszystkie mają podobną zwartą budowę ciała z okrągłym zadem. Ich owalna klatka piersiowa jest umiarkowanie szeroka, a ogon naturalnie zawija się w kształt sierpa. Kończyny są mocno umięśnione i bujnie owłosione, jednak ich wygląd zależy w znacznej mierze od rodzaju wykonanego strzyżenia.
Sprawdź, czym różnią się sznaucery
Wraz z rozwojem rasy doszło do wyróżnienia trzech jej odmian:
sznaucer miniaturowy mierzy od 30 do 35 centymetrów w kłębie i nie powinien ważyć więcej niż 8 kilogramów;
sznaucer średni osiąga od 45 do 50 centymetrów wysokości w kłębie, a jego waga mieści się w przedziale od 14 do maksymalnie 20 kilogramów;
sznaucer olbrzymi może mierzyć nawet 70 centymetrów w kłębie i ważyć aż 50 kilogramów.
Poszczególne odmiany są bardzo podobne do siebie zarówno wyglądem, jak i charakterem, a jedyną różnicą jest wielkość. Właśnie dlatego są jednymi z najbardziej znanych na świecie ras psów.
Pielęgnacja sznaucera
Pielęgnacja sznaucera może przysporzyć nieco trudności laikowi, ponieważ zwierzęta te wymagają regularnego trymowania – zabiegu polegającego na usunięciu włosa wraz z cebulką. Czynność tę może przeprowadzić groomer. Poza tym zaleca się kąpiel psa w specjalnych szamponach oraz strzyżenie według odgórnie ustalonego dla sznaucera wzorca.
Żywienie sznaucerów
Sznaucery miniaturowe i średnie nie wymagają stosowania specjalnej diety, jednak tak samo, jak wszystkie inne psy do prawidłowego rozwoju potrzebują wysokiej jakości karmy. Jej podstawą powinno być pełnowartościowe mięso, a dodatkiem warzywa i owoce. Odmiany miniaturowe mają skłonność do nadwagi, zwłaszcza gdy nie mają zapewnionych długich spacerów, o czym warto pamiętać.
Sprawa jej znacznie bardziej skomplikowana w przypadku sznaucerów olbrzymich, które ze względu na szybki wzrost potrzebują starannie dobranej suplementacji. W tym celu należy kontrolować poziom wapnia i fosforu w surowicy już od 4. miesiąca życia oraz stosować preparaty zalecone przez lekarza weterynarii.
Predyspozycje do chorób i długość życia
Wszystkie sznaucery bez względu na ich wysokość w kłębie i wagę są obciążone większym ryzykiem zachorowania na następujące choroby:
Dodatkowo sznaucery olbrzymie są szczególnie narażone na rozwinięcie się dysplazji stawów biodrowych, a także zaburzenia wchłaniania witaminy B12. Z kolei miniaturowe odmiany mogą być zagrożone zwichnięciem rzepki, typowym dla małych ras.
Długość życia psów
Za najbardziej długowieczne uważa się sznaucery średnie, które są najmniej rozpowszechnione. Mogą one żyć nawet do 16 lat. Miniaturowy żyją zwykle do ok. 14 lat. Z kolei w przypadku sznaucerów olbrzymów długość życia to średnio do 12 lat.
Sznaucery – galeria zdjęć
Sznaucery to czworonogi, które będą doskonałym wyborem zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i singli. Ze względu na upór i niezależność tych zwierząt nie zaleca się ich adopcji lub zakupu osobom nieposiadającym doświadczenia w pracy z psami. Decydując się na sznaucera, warto wziąć pod uwagę stosunkowo wysokie koszty utrzymania związane z wysokim ryzykiem wystąpienia chorób.
Najczęściej zadawane pytania
Jakie są sznaucery?
W hodowli stawia się na psy odporne, wesołe, a jednocześnie nieco uparte i niezależne. Sznaucery są inteligentne i odporne na niesprzyjające warunki atmosferyczne.
Czy sznaucery są agresywne?
Celowo hodowla tych początkowo wiejskich psów prowadzona była tak, aby nie były one agresywne. Sznaucery cieszą się opinią zrównoważonych. Cechuje je jednak odwaga, która połączona z naturalnym instynktem stróżowania i obrony swojego właściciela może stwarzać ryzykowne sytuacje. Agresja jest jednak cechą niepożądaną.
Na jakie choroby chorują sznaucery?
Do chorób typowych dla tych ras należą m.in. zespół Fanconiego czy komedonów. Psy mogą cierpieć jednak też na schorzenia ras olbrzymich czy miniaturowych.
Czy sznaucer ma sierść?
Tak jak każdy pies sznaucer również ma sierść, która dzieli się na włos okrywowy i podszerstek.
Czy trzeba strzyc sznaucera?
Sznaucery przede wszystkim się trymuje, co zapobiega chorobom skórnym i sprawia, że pies wygląda atrakcyjnie. Psy wystawowe w niektórych miejscach strzyże się dla poprawy kształtu sylwetki.
Ile kosztuje sznaucer?
Rasa sznaucerów miniaturowych w hodowli ZKwP kosztuje ok. 4000 zł. Cena odmiany średniej waha się od 2000 zł do 4000 zł. Piesek w odmianie olbrzymiej będzie kosztował nawet 5000 zł.
Jak często trzeba strzyc sznaucera?
Trymowanie z ewentualnym strzyżeniem powinno się wykonywać do ok. 6 tygodni.
Jak dbać o sierść sznaucera?
Aby sznaucer wyglądał w charakterystyczny sposób, z długą brodą i krzaczastymi brwiami, wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Podstawą jest regularne czesanie. Dodatkowo należy wykonywać trymowaniem i usuwanie włosków z małżowiny usznej. To zabieg nieco bolesny, dlatego poleca się pudry, które go ułatwiają i działają przeciwbólowo. Szorstki włos wymaga też kąpieli w odpowiednim szamponie.
Czy sznaucery mają alergie?
Tak jak większość psów, mogą na nie cierpieć. Najczęściej jednak pojawia się ona u odmian białych.
Co powinien jeść sznaucer?
Aby pies cieszył się dobrym zdrowiem, powinien dostawać zbilansowane pożywienie. Może to być gotowa karma mokra lub sucha, a także suplementowany dodatkowo posiłek gotowany albo surowy.
Ile lat żyją sznaucery?
Sznaucery, zależnie od odmiany, żyją od 12 do nawet 16 lat.
Jak dbać o brodę sznaucera?
Należy ją regularnie rozczesywać, aby nie dopuścić do tworzenia się kołtunów. U psów wystawowych jest ona lekko trymowana i przycinana.
Czy sznaucer może mieszkać na dworze?
Psy te mogą mieszkać w domu z ogrodem, ale nie są zwierzętami dobrymi do budy. Sznaucer to typowy towarzysz człowieka, o czym nie można zapominać.
Każdy Polak wie, że na wakacjach na polskim wybrzeżu może spotkać foki. Niewielu jednak zdaje sobie sprawę, że bałtyckie foki to więcej niż tylko jeden gatunek! Foka szara (a właściwie szarytka morska) jest zdecydowanie największa. Co warto o niej wiedzieć?
Szarytka morska – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 100 do 300 kg
? Rozmiary
długość ciała od 2 do 2,5 m
❤️Długość życia
od 30 do 40 lat
⭐️ Tryb życia
dzienny, żyje w stadach
? Pożywienie
ryby, skorupiaki, głowonogi
? Szybkość
pływanie z prędkością ok. 40 km/h
Systematyka fok
Najczęściej mówi się o tym zwierzęciu „foka szara”. Przez wiele lat to określenie można było spotkać w książkach oraz literaturze zoologicznej. Obecnie jest to jednak jedynie nazwa popularna. Tak naprawdę ten gatunek fok nazywa się szarytka morska. Jego nazwa łacińska brzmi Halichoerus grypus. Bałtycka populacja szarytki jest podgatunkiem nominatywnym, stąd oznacza się go w zoologii nazwą Halichoerus grypus grypus. H. grypus atlantica określa szarytki występujące poza wodami Bałtyku.
Foka szara – wygląd
Największy gatunek fok, jaki można spotkać w Bałtyku. Samce dorastają do 2,3 metra. Maksymalna długość wynosi 2,5 metra. Samice są nieco mniejsze – 2 metry. Głowa szarytki morskiej jest wydłużona, przypominająca psi pysk. Nozdrza samców są większe, a skóra na szyi pofałdowana. Ich futro ma ciemnobrązowe ubarwienie. Plamy na ich ciele są nieregularne. Samice wyróżniają się ciemnymi plamkami na jaśniejszym, szarym tle. Foka szara posiada na pysku wibrysy. Tak jak u kota, są one narządem dotyku. Przednie płetwy służą do poruszania się na lądzie. Dzięki tylnym foka szara pływa… jak ryba w wodzie.
Tryb życia foki szarej
Prowadzi wodno-lądowy tryb życia. Na lądzie jest płochliwa – na widok potencjalnego zagrożenia ucieka do morza. Na brak spokoju foka szara może w skrajnej sytuacji zareagować agresją. Najlepiej czuje się w wodzie. Nurkuje na głębokość nawet 200–300 metrów i może pozostawać pod wodą do 20–30 minut. Może spać zarówno na brzegu, jak i w morzu. Podczas snu wynurza się co kilkanaście minut, by zaczerpnąć powietrza. Foka szara to gatunek wędrowny, ale na ogół nie odbywa dalekich wędrówek. Nieraz pada ofiarą przyłowu – zaplątuje się w sieci rybackie i ginie. Dotyczy to często młodych osobników.
Występowanie szarytki morskiej
Szarytki morskie zamieszkują przybrzeżne wody północnego Atlantyku. Spotkać je można zarówno na terenach subarktycznych, jak i umiarkowanych. Zasięg występowania fok szarych obejmuje regiony i kraje takie, jak:
Kanada;
Islandia;
Wyspy Brytyjskie;
Skandynawia;
Rosja;
Litwa;
Łotwa;
Estonia;
Polska;
Niemcy;
Holandia.
Zapuszcza się także do Francji, Portugalii i Stanów Zjednoczonych. Foki szare niemal codziennie spotykane są na polskim wybrzeżu, np. na Helu. W Gdańsku przy ujściu Wisły można je obserwować z wieży widokowej, nie niepokojąc ich.
Siedlisko i grupa osobnicza – foka szara
Są zwierzętami stadnymi. Samce posiadają haremy liczące kilka samic. Nie są jednak zbyt zaborcze. Niestety z czasem nastąpił spadek liczebności wielkich koloni fok szarych na południowym wybrzeżu Morza Bałtyckiego. Obecnie należą one w tym rejonie do przeszłości. Bardzo duże grupy gromadzą się w okresie rozrodu. Na Bałtyku przypada on na przełom lutego i marca. Trwa od 4 do 6 tygodni. Walki o samice są raczej rzadkie. Miejscami rozrodu fok szarych są wybrzeża Bałtyku i części północnego Atlantyku.
Rozmnażanie i rozwój szczeniaka foki
Szarytki morskie są przywiązane do swoich rodzimych siedlisk – wybierają je zawsze na miejsce porodu. Młode foki nazywane są szczeniętami. Rodzą się zarówno w wodzie, jak i na lądzie, jednak poród w morzu należy do rzadkości. Foka szara zwykle rodzi jedno szczenię, czasami dwa. „Maluch” może ważyć nawet 20 kilogramów i szybko rośnie. Przez 3 tygodnie karmiony jest wyłącznie bardzo tłustym mlekiem matki. Po tym czasie matka je opuszcza i ponownie łączy się z samcem. Głód zmusza szczenię do wejścia do wody i polowania na ryby. Dojrzałość płciową młode foki osiągają w wieku 3–5 (samice) lub 5–6 lat (samce).
Foka szara – pożywienie
Ostre zęby nie pozostawiają złudzeń – foka szara to prawdziwy drapieżnik! Częstymi ofiarami są głowonogi i skorupiaki, ale żywi się głównie rybami. Ceni m.in. łososie i dorsze. Najchętniej poluje na te, które są najłatwiejszym łupem. Okrada czasem sieci do połowu ryb. Z tego powodu przez setki lat rybacy nie darzyli foki szarej sympatią i traktowali jak szkodnika. Zdarzają się polowania na ptaki morskie. Ofiarą foki szarej padają też młode morświny. Niewielki waleń w porównaniu z trzymetrowym samcem szarytki ma niewielkie szanse. Dorosłe samce czasem zabijają i zjadają szczenięta swojego gatunku.
Status ochrony foki szarej
Przez wieki dla człowieka różne gatunki płetwonogów stanowiły cenne źródło skór, tłuszczu i mięsa. Foki szare były chętnie zabijane przez rybaków. Na całym świecie liczebność szarytek morskich szacowana jest na około 480 000 osobników. Z tego jedynie blisko 17 000 to szarytki bałtyckie. Wiele organizacji międzynarodowych apeluje i rekomenduje konieczność ochrony gatunku. Przykładem jest Międzynarodowa Rada Badań Morza. W Polsce foka szara jest objęta ochroną gatunkową. Dotyczy to także pozostałych trzech gatunków fok żyjących w tym morzu.
Foka szara – galeria zdjęć
Ciekawostki o szarytce morskiej
Kremowo-białe futerko młodych osobników (szczeniąt) nazywane jest lanugo. Zanika około 3. tygodnia życia foczki.
Istnieją trzy wyizolowane populacje foki szarej – bałtycka, zachodnioatlantycka i wschodnioatlantycka. Najwięcej wspólnego mają populacje bałtycka i wschodnioatlantycka.
Foka szara nie pije wody – czerpie ją z upolowanego pokarmu.
Foki szare można podziwiać w polskich ogrodach zoologicznych oraz w Fokarium Stacji Morskiej Uniwersytetu Gdańskiego na Helu.
Szarytkę morską można spotkać na lądzie również na nadmorskich plażach miejskich.
Choć foki kojarzą nam się głównie z mroźnymi biegunami i lodem, fokę szarą możemy akurat spotkać nawet na plaży w Juracie. Przykładem może być Balbin, szarytka morska uratowana w 1992. Dało to początek działalności mającej na celu ochronę foki szarej.
