Karmę dla szczeniaka należy wybierać ze szczególną starannością. Tym bardziej, jeśli Twój pupil posiada alergie pokarmowe lub jest grymaśny. Wówczas konieczne jest stosowanie karmy lekkostrawnej, pozbawionej niepotrzebnych składników zwiększających objętość. Ważny jest także typ mięsa, z którego dana karma została wyprodukowana. Poniżej udzielamy porad dedykowanych dla osób, których psi przyjaciele okazali się alergikami pokarmowymi.
Karma sucha i mokra – najważniejsze różnice
Oczywista różnica pomiędzy karmą suchą a morką dotyczy stopnia zawartości wody w jej składzie. Karma mokra posiada jej zwiększony udział, dochodzący do nawet 75 procent. Jest to niezwykle ważne, gdyż wiele psów – w tym także szczeniąt – spożywa niewystarczające ilości wody. Jej deficyt mogą uzupełnić właśnie poprzez dostarczenie odpowiednio mokrej karmy. W porównaniu do karmy dla psa suchej, produkty mokre odznaczają się przez to zmniejszoną kalorycznością. W rezultacie Twój pupil będzie spożywał nieco większe ilości karmy niż w przypadku żywienia pokarmami suchymi.
Warto też zwrócić uwagę na wzajemny stosunek poszczególnych grup składników, w tym przede wszystkim mięsa i białka względem mniej wartościowych węglowodanów. Te ostatnie powinny zostać ograniczone do minimum i stanowić jedynie element wspomagający, dostarczający dodatkowych kalorii potrzebnych w codziennym funkcjonowaniu.
Oczywiście przełoży się to także na ilość wydalanych przez pieska odchodów. Karma mokra jest bardziej objętościowa, co oznacza, że psia kupa również będzie odpowiednio większa. Warto mieć to na uwadze, by nie być zaskoczonym tak nietypową zmianą.
Bezpieczna mokra karma dla młodego pieska
Alergie pokarmowe mogą odebrać pieskom radość z ich pierwszych spożywanych posiłków. Mogą wywoływać takie nieprzyjemne objawy jak świąd, a także prowadzić do niestrawności. Istotną rolę w walce z psią nietolerancją na pokarmy odgrywa właśnie dieta. Dlatego warto zwrócić uwagę na obecność w składzie karmy wysokiej jakości i biologicznie czystych składników. Karma powinna być pozbawiona dodatków mogących prowadzić do wystąpienia alergii oraz powinna być maksymalnie łatwo przyswajalna. W innym wypadku psie alergie mogę się jeszcze nasilić.
Karma dla szczeniąt wymagających powinna zawierać tylko jeden typ mięsa, co pomoże w jej szybkim i bezproblemowym strawieniu oraz przyswojeniu przez organizm Twojego pupila. Ograniczona ilość składników mięsnych minimalizuje ryzyko wystąpienia nieprzyjemnych objawów. Wbrew pozorom, karma taka będzie dostarczać wystarczającej ilości białka, aby Twój psiak prawidłowo się rozwijał i rósł.
Warto podkreślić, że karma mokra sprzyja budowaniu tkanek organizmu na wczesnym etapie życia pieska. Chroni także przed wystąpieniem chorób oraz zapobiega występowaniu problemów w obrębie stawów. Pomaga także prawidłowo nawadniać organizm, co jest równie ważne z punktu widzenia rozwoju.
W trakcie przeglądania składu karm warto zwrócić uwagę na obecność zbóż. Im będzie ich mniej, tym lepiej dla szczeniąt. Choć zboża mogą być źródłem witamin, minerałów i węglowodanów, to jednak często są po prostu zwykłym wypychaczem, którego główną funkcją jest zwiększenie objętości samej karmy. Dlatego warto odstawić karmy oparte głównie na zbożu.
Świnki morskie to niezwykle sympatyczne stworzenia, które już od dawna pełnią funkcję domowych pupili. Choć do Europy trafiły z Ameryki Południowej zapewne już w XV wieku, znane są znacznie dłużej. W miejscu swego pochodzenia nie były jednak traktowane jako zwierzątka domowe, ale wykorzystywane m.in. do celów rytualnych, w medycynie ludowej, a także po prostu… jedzone! Do dziś zresztą stanowią one miejscowy przysmak. W Europie kawia domowa może czuć się bezpiecznie, a nawet może liczyć na urocze czy zabawne imię. Jakie imiona dla świnek morskich są popularne? Sprawdź!
Imiona dla świnek morskich – o czym pamiętać podczas wyboru?
Świnki morskie traktowane są obecnie jako domowe pupile, a nawet jako pełnoprawni członkowie rodziny, a co za tym idzie, nadaje się im imiona. Rozważając wybór imienia, warto zwrócić uwagę na kilka kwestii. Przede wszystkim imię nie powinno być w żaden sposób obraźliwe ani wulgarne. Kawie, jak np. świnka morska rozetka, są zwierzętami inteligentnymi, potrafią zapamiętywać swoje imię i reagować na nie, np. przychodząc do opiekuna. Poza tym imię nie powinno być zbyt skomplikowane, jeśli chcesz, aby świnka stosunkowo szybko zaczęła odpowiadać na wołanie.
Od Redakcji
Pamiętaj, że świnki morskie to zwierzęta stadne. Trzymanie ich pojedynczo nie jest właściwe i szybko odbije się na ich stanie zdrowia i kondycji psychicznej. Planując posiadanie świnek, bierz pod uwagę, że będą to przynajmniej dwie kawie domowe.
Imiona dla świnek morskich – inspiracja w korzeniach
Jak zostało nadmienione, świnki morskie pochodzą z Ameryki Południowej. Zostały one udomowione przez Indian południowoamerykańskich jeszcze w okresie prekolumbijskim. Przyglądając się temu ciekawemu, różnorodnemu obszarowi, możesz znaleźć wiele intrygujących, niecodziennych i świetnie pasujących do twojego podopiecznego imion. Oto kilka przykładów, które być może zyskają twoje uznanie:
Keczua – jedno z plemion indiańskich Ameryki Południowej;
Ajmara – jw.;
Peru – Republika Peru, kraj w Ameryce Południowej;
Lima – stolica Peru;
Costa – kraina geograficzna w Peru oznaczająca wybrzeże;
Sierra – kraina geograficzna w Peru oznaczająca góry;
Selva – kraina geograficzna w Peru oznaczająca dżunglę;
Tunja – jedno z miast Kolumbii;
Nevado – od Nevado del Tolima, stratowulkanu w Kolumbii;
Ojos – od Ojos del Salado, jednego z najwyższych szczytów Andów;
Napo – rzeka w Ekwadorze i Peru.
To zdecydowanie niebanalne imiona dla świnki morskiej, które będą świetnie pasować do każdego zwierzątka, niezależnie od rasy, wyglądu i charakteru.
Imiona dla świnek morskich – wygląd i charakter kawii
Świnki morskie są zwierzątkami wyjątkowo towarzyskimi i silnie przywiązującymi się do opiekuna. Prawidłowo socjalizowane od początku, wprost uwielbiają przebywać z człowiekiem, tulić się do niego i być głaskane – oczywiście z wyczuciem. Źle znoszą brak uwagi i samotność. Istnieje wiele odmian kawii, w tym odmiany długowłose i bezwłose. Oto kilka propozycji imion, które mogą okazać się strzałem w dziesiątkę:
Śnieżka;
Pusia;
Beza;
Karmel;
Toffi;
Tuptuś;
Kwiczek;
Bunia;
Drops;
Puszek;
Kubuś;
Tulisia;
Łobuz.
Kiedy spędzisz nieco czasu ze swoją świnką, z pewnością poznasz ją na tyle, by bez trudu wybrać dla niej najlepsze imię – świetnie oddające np. jej temperament, wygląd czy charakterystyczne cechy. Inne popularne imiona dla świnek morskich to np. Lola, Lili, Alf, Emi, Miki, Czika, Lusia, Nela, Mimi, Piggy.
Warto wybrać fajne imię dla sympatycznego, puchatego gryzonia, jakim jest świnka morska. Poświęć chwilę na ten cel, bo będziesz określonym imieniem nazywać swojego pupila przez kolejne lata, a on będzie na nie reagował. Pamiętaj, że może pojawić się sytuacja, w której twój pupil trafi do lekarza weterynarii i będzie trzeba podać jego imię w formularzu rejestracji. Nie może to więc być imię w żaden sposób przykre, niestosowne czy irytujące. Jeśli twoje dziecko zechce nazwać swojego pupila, usiądźcie wspólnie i pomóż mu wybrać imię, które będzie właściwe.
Setery należą do specyficznej grupy wyżłów, czyli psów, których zadaniem jest wystawianie zwierzyny łownej. Cechą charakterystyczną ras wchodzących w skład tej grupy jest silny instynkt łowiecki, ale również duża łagodność w kontakcie z człowiekiem. Zaliczają się do nich takie popularne obecnie rasy jak setery angielskie czy gordony, które występują nie tylko w towarzystwie myśliwych, lecz także jako psy domowe. Jeśli poświęci się odpowiednio dużo czasu na ich ułożenie, mogą być świetnymi zwierzętami rodzinnymi.
Rasy seterów
Setery to psy wysokie, wyglądające dostojnie. Zwykle są niezwykle skupione na swoich zadaniach. Są uznawane za przedstawicieli średnich i dużych ras. Mają długą, połyskującą sierść. Jej kolor zależy od tego, o której konkretnie rasie mowa. Bo te są cztery, a ich nazwy stworzono właśnie na podstawie cech zewnętrznych.
Setery zaliczają się do VII grupy FCI, czyli wyżłów. W sekcji 2 zawierającej wyżły brytyjskie i irlandzkie, setery znajdują się:
Zanim przejdziemy do samych psów, warto chwilę poświęcić na rozszyfrowanie nazwy rasy. Teorie jej dotyczące są dwie – jedna sugeruje, że to przekształcenie określenia Sitting Dog, które miało oznaczać psy stosujące specyficzny sposób wskazywania potencjalnej zdobyczy, a sama nazwa z biegiem czasu skrócona została do łatwiejszej do zapamiętania – sitter, a jej kolejną wariacją był właśnie seter (ang. setter). Inne źródła podają, że nazwa grupy pochodzi od angielskiego słowa set, które oznacza po prostu „wystawiać” lub „ustawiać”.
Uznaje się, że pierwsze rasy seterów pojawiły się w Wielkiej Brytanii już w XV wieku. Przodkowie tych ras pochodzą prawdopodobnie z Hiszpanii, a psy te zostały wyhodowane z pogłowia spanieli. Miały później trafić do Francji oraz Anglii, gdzie rozwijano je do odmian znanych obecnie.
Setery jako psy myśliwskie
Wiadomo już, że setery wykorzystywane są w myślistwie od przynajmniej kilkuset lat. Na czym dokładnie polega ich rola? Mają one bezszelestnie szukać zwierzyny – nastawione są przede wszystkim na ptactwo – a następnie wskazywać miejsce, w którym ją wytropiły. Robią to, wykonując swego rodzaju kucnięcie, dlatego nie są uznawane za klasyczne pointery. W żadnym wypadku nie mogą pobiec za wskazaną przez siebie zwierzyną. Muszą zastygnąć w bezruchu i czekać na rozwój wydarzeń. Najczęściej z pozycji wskazującej „uwalnia” je opiekun.
Od Redakcji
Choć setery, zwłaszcza te popularniejsze, są zwykle wszechstronne i łatwe w ułożeniu, musisz brać pod uwagę ich potrzebę ruchu. Zapewnienie im jej realizacji jest kluczowe, jeśli zależy Ci na tym, aby pies nie był sfrustrowany. Co więcej, psy te wymagają też alternatywy, jeśli chodzi o naturalny instynkt polowania.
Setery podczas wykonywania swoich obowiązków łownych zawsze noszą głowę wysoko. Wszystko dlatego, że skupiają się tylko i wyłącznie za zapachem pozostawionym przez ptaki w powietrzu. Psy nie skupiają się na tym, co znajduje się na gruncie. Większość seterów rodzi się z naturalnym instynktem łowieckim. Jednym ze sposobów określenia, czy szczenię będzie nadawało się do myślistwa, jest próba z wykorzystaniem przepiórki lub gołębia. Zwierzę zostaje puszczone w pomieszczeniu ze szczeniętami. Pies, który najbardziej żywiołowo reaguje na ptaka, ma najpewniej najsilniejszy instynkt łowiecki.
Cechy charakteru
Setery to psy inteligentne i pełne energii. Przywiązują się do właścicieli i są im niezwykle oddane. Są jednocześnie bardzo przyjaźnie nastawione do otoczenia, dlatego bywają wykorzystywane jako psy stróżujące. Ogólnie przyjęło się, że są odpowiednie do domów z dziećmi, ale jest to oczywiście spore uproszczenie. Trzeba je bowiem odpowiednio ułożyć, żeby faktycznie dobrze dogadywały się ze wszystkimi domownikami. Jest to o tyle proste, że są psami pojętnymi i lubiącymi się uczyć.
Nie można jednocześnie zapominać, że setery to psy myśliwskie, dlatego mają silny instynkt. Może im się zdarzyć, że będą rozkojarzone w czasie spaceru, ponieważ będą szukać zwierzyny, dlatego ważne jest wyćwiczenie skutecznego przywołania. Zwalczenie instynktu łowieckiego może być problematyczne nawet z pomocą profesjonalnego szkoleniowca. Setery lubią zabawę na świeżym powietrzu, a także lubią się zmęczyć – psychicznie i fizycznie. Są szczęśliwe, gdy mogą to zrobić w towarzystwie człowieka.
Szkolenie seterów
Szkolenie warto rozpocząć już od pierwszych dni w nowym domu. Jako szczenięta setery są pojętne i chętne do współpracy. Warto brać je na długie spacery, ponieważ uwielbiają kontakt z naturą. Już na samym początku można od nich wymagać określonych zachowań, które z czasem będą się utrwalały. Nie mają trudnego charakteru, ale potrafią być uparte, o czym trzeba pamiętać podczas nauki. Warto je przyzwyczajać do tego, że muszą zostawać same w domu, a także oduczać niszczenia. Jeśli to się uda, seter będzie wspaniałym towarzyszem każdego człowieka.
Setery – galeria zdjęć
Jak każdy pies, również seter wymaga szczególnego traktowania i szkolenia. Warto również wybierać psy ze sprawdzonych hodowli, gdzie kupuje się faktycznie psa mającego cechy swojego gatunku, a także umiejącego wyuczyć się przydatnych umiejętności. Żaden pies, również popularny seter irlandzki, nie jest bezwzględnie posłuszny, a na etapie dorastania mogą pojawić się mniejsze lub większe problemy wychowawcze. Choć to rasy przywiązane do ludzi, nie można zakładać, że będą one idealnymi domownikami. Mogą być, ale dopiero po odpowiednim przygotowaniu ze strony właściciela.
Najczęściej zadawane pytania
Co to za rasa psa seter?
Seter to pies wystawiający zwierzynę. To sugeruje samo słowo, które ma pochodzić od angielskiego słowa set, czyli wystawiać.
Jak wyglądają setery?
Setery to zwykle średnie i duże psy o dłuższym włosie. Wyjątkiem jest zaliczany do tej samej grupy pointer.
Jakiej rasy jest seter?
Seter nie jest rasą sam w sobie, a dzieli się na cztery różne rasy.
Australia jest najmniejszym kontynentem na świecie. Mimo tego bogactwo dzikiej fauny jest spektakularne. Zwierzęta w Australii często bardzo różnią od gatunków z pozostałych części świata. Szacuje się, że średnio około 80% zwierząt to osobniki endemiczne. Oznacza to, że występują w naturalnym środowisku tylko na terenie Australii. Sprawdź nasz przegląd najciekawszych gatunków.
Agresywne krokodyle
Wymieniając zwierzęta z Australii, nie można pominąć tych groźnych gadów. W Australii żyje największy na świecie krokodyl różańcowy oraz nieco mniejszy australijski.
Pierwszy dorasta do 6 m długości, teoretycznie jest słonowodny, ale lubi się zapuścić na tereny okolicznych rzek. O tym, że jest się czego bać, może świadczyć fakt, że poluje nawet na rekiny. Stanowi poważne zagrożenie dla ludzi!
Słodkowodny krokodyl australijski występuje tylko w północnej części kraju i wykazuje mniejsze predyspozycje to atakowania ludzi, ale tablic ostrzegających o jego obecności nie można ignorować. Tych australijskich zwierząt lepiej unikać.
Pies dingo a zwierzęta w Australii
Niewiele osób wie, że dingo były pierwotnie udomowione. Po sprowadzeniu ich około 5000 lat temu na kontynent australijski wtórnie zdziczały. Z tego powodu trwają spory, czy na pewno można je uznać za rodzime zwierzęta w Australii. Nie zmienia to faktu, że to dzikie drapieżniki.
Mają smukłe ciało, spiczaste uszy i długą kufę. Kojarzone są z umaszczeniem rudym, ale występują w Australii również dingo brązowe, białe, a nawet czarne. Dzikie psy żyją zazwyczaj samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych. Nie potrafią szczekać. Popiskują i wyją jak wilki.
Miś koala
Jest to bez wątpienia sławny przedstawiciel wschodniej Australii. Koale mają duże puszyste uszy, duży nos i mięciutkie, zazwyczaj szare futerko. Nie mają ogona.Z wyglądu przypominają urocze małe misie. Spokrewnione są jednak z innymi torbaczami, które można spotkać w Australii.
Te małe ssaki żywią się liśćmi eukaliptusa, które dla większości zwierząt są toksyczne i trudne do strawienia. Bardzo rzadko piją wodę. Zdecydowaną większość doby przesypiają na drzewach. Potrafią spać nawet 22 godziny! Koala na ziemi bywa tylko wtedy, gdy chce zmienić drzewo.
Wyjątkowe zwierzęta w Australii – diabeł tasmański
Diabeł tasmański jest największym żyjącym mięsożernym torbaczem. Na wolności występuje już tylko na wyspie Tasmanii.
Te ciekawe zwierzęta nie są zbyt duże, ale wydają przerażające głośne piski. Ich niewiarygodna zwinność i usposobienie zostały doskonale przedstawione w filmie animowanym. Bohater z bajki jest szalony, szybki i bardzo głośny.
Dziwny dziobak
Dziobaki są uznawane za jedne z najdziwniejszych zwierząt na świecie. Jako jedyne ssaki posiadają kolec jadowy. Składają jaja.
Zwierzęta w Australii potrafią być oryginalne, ale dziobak jest zdecydowanie liderem w tej kwestii. W jego wyglądzie dojrzeć można dziób niczym u kaczki i spory bobrzy ogon. Między palcami ma błony pławne, dzięki którym jest świetnym pływakiem.
Słynne kangury – zwierzęta w Australii
Kangury to prawdopodobnie najbardziej popularne zwierzęta w Australii. To sławne na całym świecie torbacze posiadające duże i silne tylne nogi i ogony, dzięki którym bardzo wysoko skaczą. Ich skoki osiągają wysokość 3 metrów! Kangury mają też doskonały słuch, wzrok i węch. Są po prostu wszędzie, nawet w miejskich parkach można spotkać kangury. Żyją w stadach, małych grupach społecznych.
Samice są mniejsze od samców i mają torbę lęgową na brzuchu, w której przebywają młode osobniki. Najpowszechniej w Australii występuje kangur rudy, gigant i szary.
Mała kolczatka
To mały ssak, składający jaja i przypominający nieco jeża. Czarne futerko pokryte jest jasnymi kolcami. Charakterystyczny wydłużony pysk zaopatrzony jest w bardzo długi język – nawet 18 cm długości. Kolczatka używa go do szybkiego wyłapywania mrówek i termitów, którymi się żywi.
Nie są to zwierzęta w Australii, których należy się bać. Przestraszone zwijają się w kulkę i stroszą igły, ale same nie atakują.
Emu – ptak z godła Australii
To jedno ze zwierząt Australii występujące w jej godle. Emu są drugimi co do wielkości ptakami na świecie, wyprzedza je tylko struś. Te olbrzymie nieloty mają brązowawe pióra przypominające sierść. Potrafią szybko biegać i dobrze pływać. Są wszystkożerne, choć podstawą diety są rośliny. Na co dzień żyją w małych grupach, ale kiedy decydują się na migrację, tworzą stada tysięcy osobników.
Są jednymi z tych mieszkańców Australii, których spotkać można w każdej części kontynentu.
Niebezpieczne zwierzęta w Australii – kazuary
Kazuary są dużymi ptakami. Mogą ważyć nawet ponad 60 kg. Mają pięknie ubarwioną głowę i szyję, których kolory zmieniają się w zależności od nastroju właściciela. Zjadają głównie owoce i owady. Te niesamowite zwierzęta są szybkie, zwinne i bardzo terytorialne. Lepiej nie wchodzić im w drogę! Kazuary mieszkają w lasach deszczowych, po których bez trudu biegają z prędkością 50 km/h i skaczą na 2 metry wzwyż. Są też świetnymi pływakami.
Mają silnie umięśnione nogi z ostrymi pazurami, co w połączeniu z ich agresywnością umiejscowiło kazuary na pierwszym miejscu najniebezpieczniejszych ptaków na ziemi.
Wymierający wombat
Te średniej wielkości torbacze przypominają z wyglądu ogromne chomiki. Długość ich ciała dochodzi do 1 metra, a ważyć mogą nawet 40 kg. Żyją w norach i prowadzą nocny tryb życia. Ten przedstawiciel australijskiej fauny łatwo daje się oswoić.
Wombaty są roślinożerne i sprawiają wrażenie ociężałych, ale biegają z prędkością 40 km/h.
Kiedyś były to licznie występujące zwierzęta w Australii. Mnóstwo wombatów mieszkało w Nowej Południowej Walii. Obecnie to gatunek zwierząt skrajnie zagrożonych wyginięciem. Ostatnia populacja to około 70 osobników żyjących w parku narodowym w Queensland.
Niebezpieczne zwierzęta w Australii
Nie można zapominać, że nie tylko węże, np. tajpany pustynne i pająki, takie jak słynna czarna wdowa, stanowić mogą niebezpieczeństwo. W Australii nie tylko od ukąszenia można ucierpieć, ale również np. od poturbowania przez rozjuszone zwierzę. Zarówno jad, jak i ostre pazury czy kły mogą być groźne!
Obfitość dzikiej fauny Australii jest uderzająca. Z tego powodu to właśnie najmniejszy kontynent jest bardzo popularnym kierunkiem turystycznym. Przemykające wszędzie jaszczurki potrafią zachwycić podróżnych. Zanim jednak postanowisz zbliżyć się do dzikiego mieszkańca Australii, upewnij się, że nie zagrozi to niczyjemu bezpieczeństwu.
Szczególne znaczenie kulturowe ma w Polsce orzeł bielik. Jest też znacznie bardziej rozpowszechniony niż orzeł przedni. Obszar występowania orła przedniego jest dosyć ograniczony w naszym kraju. Wymaga czynnej ochrony ze strony człowieka. Co to oznacza?
Orzeł przedni – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 2,8 do 6,7 kg
? Rozmiary
rozpiętość skrzydeł od 190 do 225 cm; długość ciała od 80 do 90 cm
❤️Długość życia
ok. 20 lat
⭐️ Tryb życia
dzienny
? Pożywienie
mięso małej i średniej zwierzyny
? Szybkość
do 320 km/h
Systematyka orła przedniego
Orły (Aquila) to rodzaj ptaków zaliczony do rodziny jastrzębiowatych. Należą do niego m.in. takie gatunki, jak:
orzeł przedni;
orzeł cesarski;
orzeł czarny;
orzeł iberyjski.
Trzy pierwsze wymienione można spotkać w Polsce. Są to duże, silne ptaki drapieżne, które nie zawahają się zapolować nawet na zwierzę wielkości sarny. Używane były w sokolnictwie na całym świecie. Łacińska nazwa rodzaju – Aquila – oznacza orła. Pochodzić może od słowa aquilos, czyli „ciemnego koloru”. Orzeł przedni funkcjonuje w nauce pod nazwą Aquila chrysaetos.Bywa czasem nazywany zysem. Doskonale znany Polakom bielik nie należy natomiast do rodzaju Aquila, lecz do Haliaeetus.
Od Redakcji
Chyba każdy Polak, który myśli o orle, od razu przed oczami ma Orła Białego. Warto jednak wiedzieć, że pomimo tego, jakie informacje można znaleźć w sieci, taki gatunek zwyczajnie nie istnieje. Bielik z kolei nie zalicza się w ogóle do orłów. Orzeł zawarty w godle jest więc po prostu graficznym przedstawieniem idei ptaka tego rodzaju.
Orzeł przedni – wygląd
Jeden z największych ptaków drapieżnych w Polsce. Rozpiętość skrzydeł może wynosić nawet 225 cm. Samce są mniejsze od samic, osiągają wagę od 2,8 do 4,5 kg. Samice od 3,5 do 6,8 kg. Upierzenie identyczne u obu płci – ciemnobrązowe, przetkane tu i ówdzie jaśniejszymi piórami. Spód ciała, głowa i kark są nieco jaśniejsze. Nogi są silnie umięśnione, żółte, zakończone czarnymi, bardzo ostrymi szponami. Dziób żółto-czarny. Młody orzeł przedni ma ciemniejsze ubarwienie od dorosłego. Na skrzydłach i ogonie ma duże, białe plamy. Dopiero w 5. roku życia zyskuje wygląd dorosłego osobnika.
Tryb życia orła przedniego
Aktywny za dnia, większą część nocy przesypia. Orzeł przedni prowadzi spokojny tryb życia i dużo odpoczywa. Nawet w ciągu dnia większość czasu może spędzić w swoim gnieździe, wcale nie śpiąc. Szybuje po niebie głównie po to, by wypatrywać zwierzyny lub padliny. Krążąc, orzeł podnosi w charakterystyczny sposób skrzydła, lekko ku górze. Preferuje otwarte i półotwarte przestrzenie. Orzeł przedni bardzo dobrze czuje się wysoko w górach, gdzie na półkach skalnych buduje gniazda. Chętnie zamieszkuje okolice rozległych, starych lasów i mokradeł oraz bagien. Trzyma się z daleka od osiedli ludzkich.
Występowanie orła przedniego
Obszar występowania obejmuje niemal całą półkulę północną. Orzeł ten szeroko rozpowszechniony jest w północnej i centralnej Azji, Ameryce Północnej, południowej i wschodniej Europie. Można spotkać go w północnej Afryce, a także na terenie takich krajów, jak Mali, Niger czy Etiopia. Nie wszędzie gniazduje i występuje przez cały rok. Tryb życia może być osiadły lub koczowniczy – odbywa wędrówki. W Polsce jest około 40 par orła przedniego. Zasiedla głównie Karpaty – Tatry, Bieszczady, Pieniny, Beskid. Pojedyncze pary zaobserwowano także na Pomorzu i na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego.
Orzeł przedni – grupa osobnicza i rozmnażanie
Można powiedzieć, że nie jest typem hulaki. Orzeł przedni tworzy monogamiczne pary. Samiec i samica często pozostają sobie wierne aż do śmierci. Znalazłszy parę, zajmują teren lęgowy. Odbywają wtedy loty godowe. W ciągu roku wyprowadzają jeden lęg. Dzieje się to na wiosnę, w marcu i kwietniu. W dużym, mierzącym ponad metr średnicy gnieździe samica składa dwa jaja. Będzie je wysiadywać przez 42–45 dni. Samiec rzadko ją zastępuje w tym czasie. Jedzenia też nie przynosi – musi zadbać o siebie sama. Na ogół tylko jedno z piskląt przeżywa. Po 70 dniach od wyklucia młody orzeł jest samodzielny.
Orzeł przedni – pożywienie
Ten najsilniejszy polski orzeł zdolny jest powalić dużą zwierzynę, jak wilk, dorosła kozica czy sarna. Nie jest to jednak normą w naturze – polowanie takie kosztuje ptaka wiele energii i jest zwykle nieopłacalne, a często niebezpieczne. Ofiarami orła przedniego są przede wszystkim takie zwierzęta, jak zające, świstaki, gryzonie czy inne ptaki. Zdarzają się polowania na ryby, lisy i młode kozice. Orzeł często porywa młodą kozicę i zrzuca z wysoka, by ją zabić. Dopiero wtedy przystępuje do posiłku. Ataki na inwentarz domowy to mit, choć chętnie żywi się padliną np. owiec. Nie atakuje człowieka, również dzieci.
Status ochrony orła przedniego
Liczebność światowej populacji tego drapieżnego ptaka szacowana jest na około 200 tysięcy osobników i jest stabilna. IUNC uznaje go za gatunek najmniejszej troski (LC). W Polsce orzeł ten objęty jest ścisłą ochroną i wymaga ochrony czynnej. W promieniu do 200 metrów od gniazda orłów obowiązuje strefa ochronna, a w okresie lęgów – do 500 metrów.
Orzeł przedni – galeria zdjęć
Ciekawostki na temat orła przedniego
Silniejsze i większe pisklę od samego początku dąży do eliminacji młodszego rodzeństwa. Odbiera mu pokarm lub wręcz wypycha z gniazda.
Orzeł przedni bywa wykorzystywany w sokolnictwie do polowań na większą zwierzynę, np. dorosłe sarny.
W Mongolii tradycją jest polowanie z użyciem orłów na wilki. Ptaki polują wówczas w parach, ich rolą jest powalenie i przytrzymanie wilka do przyjazdu sokolnika.
Choć na świecie sobie radzi, w Polsce orzeł przedni nie ma lekko. Z pewnością nie ułatwiają mu spokojnego życia tłumy turystów na górskich szlakach. Szanujmy orła, by go nie stracić – 40 par to nie jest dużo.
Intensywnie pomarańczowe, duże oczy przypominają wyrazem oczy kota. Są niesamowite! Białe pióra wokół dzioba sprawiają wrażenie siwizny. Od tej sowy bije dostojeństwo i godność. Trudno nie szanować największej sowy świata. Ale czy puchacz zwyczajny nią jest?
Puchacz zwyczajny – podstawowe informacje
? Masa ciała
samce od 1,6 do 2,8 kg, samice od 2,3 do 4,2 kg
? Rozmiary
rozpiętość skrzydeł od 155 do 180 cm; długość ciała od 60 do 80 cm
❤️Długość życia
na wolności do 20 lat, w niewoli nawet do 60 lat
⭐️ Tryb życia
nocny
? Pożywienie
drobne ssaki, ptaki, gady, ryby
? Szybkość
do ok. 70 km/h
Systematyka puchacza
Puchacz zwyczajny to duży ptak drapieżny należący do podrodziny puszczyków i rzędu sów. W wielu językach jego nazwa nawiązuje do wydawanego przez niego dźwięku. Jest tak m.in. w języku niemieckim (Uhu). Łacińska nazwa gatunku – Bubo bubo – jest nawiązaniem do charakterystycznego odgłosu. Podobnie jest z nazwą w języku polskim.
Wygląd puchacza zwyczajnego
Puchacz zwyczajny to jedna z największych sów na świecie. Rozpiętość skrzydeł sięga nawet 180 cm. Jest masywnie zbudowany, ma krótki ogon. Samica jest większa niż samiec. Może ważyć ponad 4 kilogramy. Jest niezwykle silnym drapieżnikiem. Jego pomarańczowe oczy skierowane są do przodu i mają dosyć wąski kąt widzenia. Może jednak obrócić głowę o 270 stopni. Na okrągłej głowie charakterystyczne, kilkucentymetrowe pióra, wyglądające jak uszy. Maskujące, brązowe upierzenie przypomina trochę korę i stanowi doskonały kamuflaż – puchacz zwyczajny wręcz wtapia się w las! Nogi i stopy pokryte piórami.
Puchacz zwyczajny – tryb życia
Aktywny o zmierzchu i nocą. Wtedy też ma miejsce polowanie. Poluje najczęściej na otwartej przestrzeni, bogatej w pokarm, niechętnie z lotu patrolowego. Częściej czatuje na zdobycz. Puchacz w dzień przesiaduje na grubej gałęzi, często w koronie drzewa. Wybiera kryjówki osłaniające go przed wzrokiem innych ptaków. Zdarza mu się polować za dnia. Latając, potrafi robić nagłe zwroty, co może dziwić, bo lot sprawia wrażenie nieco chwiejnego. Puchacz prowadzi skryty tryb życia. Niełatwo go zobaczyć. Gdy ptak jest zaniepokojony, puszy swe pióra. Sprawia wrażenie większego niż jest. Chce tak odstraszyć intruza.
Występowanie puchacza zwyczajnego
Obszar występowania obejmuje ogromne połacie Azji oraz – wyspowo – Europy. Puchacz zwyczajny zamieszkuje góry i lasy strefy umiarkowanej. W górach gnieździ się m.in. na półkach skalnych. Chętnie wybiera lasy iglaste oraz okolice jezior, stawów i mokradeł. Trzyma się z daleka od siedzib ludzkich. Jest największą sową występującą w Polsce. Spotkać go można na południu Polski – w Karpatach i Sudetach, miejscami w północnej Wielkopolsce, na Pomorzu i w Puszczy Białowieskiej, a także na Lubelszczyźnie (Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie).
Puchacz zwyczajny – pożywienie
Sowa ta ma doskonały wzrok i słuch. Bez trudu słyszy oddalone o kilkanaście metrów małe ssaki. Podczas lotu sama nie powoduje nawet szelestu dzięki miękkim piórom. Zdobycz może stanowić lis, czapla lub młoda sarna. Najczęściej są to jednak drobne ssaki, ptaki, gady. Nie pogardzi zbieranymi z brzegu śniętymi rybami. Po schwytaniu puchacz niesie szponami ofiarę w bezpieczne miejsce, by ją zjeść. Małą połyka w całości. Częstymi ofiarami są kaczki krzyżówki. Z tego powodu puchacz zwyczajny gniazduje często w pobliżu zbiorników wodnych. Duże wypluwki zawierają kości zwierząt, sierść, pióra i dzioby, kolce jeży itp.
Grupa osobnicza i rozmnażanie puchaczy zwyczajnych
Łączą się w pary na całe swoje życie. Zwykle wyprowadzają jeden lęg, ale niektóre osobniki nie przystępują do lęgu w każdym roku. Puchacze zwyczajne nie budują same gniazd – zajmują gniazda po innych ptakach drapieżnych albo gnieżdżą się na ziemi. Samica znosi 2–3 niemal kuliste jaja w lutym i marcu. Odstęp między ich zniesieniem wynosi od 2 do 3 dni. Opierzone pisklęta klują się po 35 dniach od złożenia pierwszego jaja. Z początku są ślepe. Po 35 dniach opuszczają gniazdo i przebywają na ziemi, dokarmiane przez rodziców. Przeżywalność młodych jest mała – 1. rok życia przeżywa 1 na 3 pisklęta.
Status ochrony puchacza zwyczajnego
W Polsce sowy te widnieją w czerwonej księdze gatunków zagrożonych. Są objęte ścisłą ochroną gatunkową i wymagają czynnej ochrony. Polska populacja puchacza zwyczajnego szacowana jest na około 300 par lęgowych. Ich liczba wzrosła w ciągu ostatnich lat, jednak nadal nie brakuje zagrożeń, związanych głównie z działalnością człowieka. Są to m.in.:
kolizje z pojazdami;
niepokojenie ptaków na obszarach lęgowych (często mimo stref ochronnych);
rozwój turystyki i rolnictwa.
Puchacz zwyczajny – galeria zdjęć
Ciekawostki o puchaczu zwyczajnym
Puchacze były wykorzystywane w sokolnictwie jako… wabik. Ich obecność drażni inne ptaki, jak kruki i jastrzębie, bo widzą w nich zagrożenie. Uwiązany oswojony puchacz miał zwabić gatunki, na których upolowanie czekał z bronią ukryty myśliwy.
Oswojone puchacze są trzymane przez ludzi jako zwierzęta domowe. Są to jednak zwierzaki dla koneserów, opieka nad nimi nie jest łatwa. Mogą być niebezpieczne.
Strefa ochronna wokół miejsca gniazdowania puchacza zwyczajnego wynosi 200 m, a od początku stycznia do końca lipca – do 500 m.
Niestety działalność człowieka w Europie, w tym w Polsce, utrudnia temu pięknemu ptakowi osiedlenie się licznie w lasach. Brakuje spokojnych, dużych terenów otwartych, gdzie mógłby polować, przez nikogo nieniepokojony. Wielka szkoda, bo w obrębie terytorium puchacz zwyczajny swym głębokim „pu-hu” potrafi zmienić każdy las w nastrojową, pradawną puszczę…
W poradniku opowiemy o historii powstania IX grupy FCI oraz przedstawimy cechy łączące wszystkich przedstawicieli tej grupy. Poznasz też charakterystykę każdej z sześciu ras należących do tej sekcji. Poznaj bliżej biszony!
Najważniejsze kwestie
Biszony to w sumie sześć ras ozdobnych i do towarzystwa ✔️
Choć łączą je wspólne cechy, każda z ras jest nieco inna ⚠️
Żaden biszon nie jest psem antyalergicznym – każdy może wywoływać objawy alergii u człowieka ❌
Rasy należące do biszonów
Największą popularnością w Polsce cieszą się maltańczyki i bichon frise. Jednak czy to najlepszy wybór? Poznaj wszystkie rasy należące do biszonów:
maltańczyki są doceniane przede wszystkim za oddanie i ogromne przywiązanie do opiekuna, jednak potrafią być o niego zazdrosne, a w dodatku nieufne wobec obcych;
bolończyk często jest mylony z maltańczykiem, ponieważ jedyną różnicą w wyglądzie zewnętrznym stanowi kręcony włos. Najbardziej lubi spędzać czas ze swoim opiekunem, ale z łatwością dostosowuje się do nowych warunków. Uwielbia zabawy z innymi zwierzętami i staje się przy nich niezwykle energiczny;
bichon frise po odpowiedniej pielęgnacji i stylizacji wygląda jak biały, pluszowy miś, jednak nawet krótkie zaniedbanie jego szaty prowadzi do filcowania się i kołtunienia sierści. Jego szkolenie wymaga pewnej wiedzy, ponieważ bywa uparty;
hawańczyk nie cieszy się dużą popularnością poza Kubą, mimo że uwielbia zabawy, zwłaszcza z innymi zwierzętami i dziećmi. W dodatku jest wyjątkowo wytrzymały, w związku z czym świetnie odnajduje się w psich sportach;
lwi piesek jest największy z sekcji biszonów. Szczenięta często bywają psotne i nieposłuszne, dlatego decydując się na ich zakup, warto zadbać o zapewnienie im odpowiedniego szkolenia;
coton de tulear ma sierść przypominającą w dotyku bawełnę, stąd jego nazwa. Jest mocno przywiązany do właściciela, ale także przyjacielski wobec innych osób. Uwielbia zabawę, choć bywa nieco niesforny.
Psy ozdobne i do towarzystwa
Biszony wraz z kilkunastoma innymi sekcjami psów tworzą IX grupę według klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, czyli FCI, nazywaną także psami ozdobnymi i do towarzystwa. Wbrew pozorom hodowanie i trzymanie czworonogów dla towarzystwa nie należy do nowych trendów. Małe, ozdobne psy cieszyły się popularnością wśród szlachty już w starożytnych Chinach, skąd pochodzą przodkowie dzisiejszych mopsów oraz pekińczyków.
Celem hodowców psów z tej grupy jest stworzenie zwierzaków mających zapewniać rozrywkę człowiekowi, a jednocześnie nie dostarczać mu zbyt wielu obowiązków. Właśnie, dlatego większość z nich, włącznie z biszonami, osiąga niewielkie rozmiary w dorosłym życiu. Dzięki temu nie wymagają długich spacerów, doskonale odnajdują się w mieszkaniach i łatwiej z nimi podróżować.
Niestety mimo słusznych założeń wraz z rozwojem tych ras doszło do nadmiarowej miniaturyzacji, która skończyła się dla większości z nich tragicznie. Malutkie czworonogi często są bardzo chorowite, co sprawia, że ich utrzymanie staje się kosztowne.
Od Redakcji
Nigdy nie kupuj psów z pseudohodowli, zwłaszcza reklamowanych jako miniaturowe. Psy, które z założenia mają być małe, nie powinny być jeszcze dodatkowo miniaturyzowane. Mogą w efekcie nosić cechy karłowatości albo chorować na takie przypadłości, które znacznie wpływają na ich komfort i długość życia.
Biszony – wspólne cechy
Biszony obejmujące 6 ras psów stanowią 1. sekcję IX grupy FCI. Do ich wspólnych cech wyglądu zalicza się przede wszystkim niewielka wysokość w kłębie, drobna postura, obfity i długi włos. Jednak aparycja to nie jedyne, co łączy te rasy. Ceni się je przede wszystkim za otwartość, przyjacielskość oraz przywiązanie do swoich opiekunów.
Ich historia i pochodzenie nie jest dobrze znane, jednak wiele źródeł historycznych wskazuje na to, że były towarzyszami arystokratów już w okresie średniowiecza. Prawdopodobnie wszystkie rasy należące do sekcji biszonów wywodzą się z basenu Morza Śródziemnego.
Biszony – galeria zdjęć
Biszony będą doskonałym wyborem zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i samotnie mieszkających singli. Chociaż uwielbiają zabawę, nie wymagają długich spacerów czy treningów. W dodatku szybko przywiązują się do swoich opiekunów i na ogół nie przejawiają zachowań agresywnych.
Najczęściej zadawane pytania
Co to znaczy biszon?
Biszony to wspólne określenie, które obejmuje sześć ras FCI. Cechuje je otwartość i jednoczą zbliżone cechy wyglądu.
Jak wygląda pies bichon?
Bichon to określenie na grupę ras psów FCI. Zazwyczaj wyróżnia je obfity włos i jasne umaszczenie, w większości barwy białej, choć hawańczyki występują w różnych kolorach.
Co je bichon?
Bichon, jak każdy pies, powinien jeść zbilansowaną, gotową karmę albo suplementowane posiłki gotowane lub surowe. Pamiętaj, że białe psy z zasady są bardziej narażone na alergie, co może wpływać na wybór pożywienia.
Szynszylę dawniej kojarzono wyłącznie z drogim, miękkim futrem. Na szczęście obecnie coraz częściej futerko szynszyli jest nie noszone, lecz wyłącznie głaskane. Imiona dla szynszyli można wymieniać bez końca, ale które będzie pasowało do tak miłego w dotyku przyjaciela?
Informacje o hodowli w domu
Wbrew swej nazwie gatunkowej – szynszyla mała – nie są to takie małe gryzonie. Samiec ważyć może nawet do 800 g. Z tego powodu nie mogą mieszkać w niewielkiej klatce. Odpowiednia klatka dla szynszyli ma wymiary podstawy min. 100 x 50 cm. Powinny się w niej znaleźć co najmniej dwie półki, różnego rodzaju rury i domek. Twój Tuptuś i Miki z pewnością chętnie będą się wspinać po gałęziach bezpiecznych drzew – gruszy, jabłoni lub brzozy. Ważnym elementem jest poidło i paśnik. Siano i zioła stanowią podstawę diety. Karmy komercyjne w formie granulatu czy orzeszki powinny stanowić jedynie dodatek do diety.
Imiona dla szynszyli – jak nazwać samca?
Tak naprawdę, gdy chodzi o imiona dla szynszyli, ogranicza cię wyłącznie własna pomysłowość. Twoja szynszyla zasługuje na ładne imię! Inspiracje możesz czerpać z filmów, bajek, książek, komiksów, świata sportu, własnych zainteresowań… Możesz też postawić na popularne, często nadawane nazwy, które często brzmią miło. Oto przykłady:
Gucio;
Muminek;
Alvin;
Elvis;
Dudi (lub Duduś);
Nikita;
Gizmo;
Bob;
Odi;
Egon;
Szaruś.
Szynszyle chętnie zajadają zioła i kwiaty, pasować mogą im imiona takie jak Irys i Szafirek. Dobrym zbiorem gotowych imion jest też szeroko pojęta mitologia i historia – Brutus, Ragnar itd.
Imiona dla szynszyli – jak nazwać samiczkę?
Z mitologicznych pomysłów rozważ imiona Luna i Freja. Szynszylka będzie twoim ukochanym kwiatuszkiem? Jasmine (Jaśmin) i Lilia (w skrócie Lili). Z pewnością samą słodyczą będzie Milka, a Pusia każdego zachwyci futerkiem. Pięknym imieniem ze znanego filmu jest Fiona. Inne pomysły to:
Tosia (lub Tasia)
Sonia;
Nina;
Lula;
Dunia;
Fifi;
Fredzia;
Doris;
Mia;
Tina;
Leia.
Szynszyla zapewne nie pogniewa się również o zagraniczne imię. Aisha, Emma, Helga lub Jeanne – wszystkie chwyty dozwolone, póki wymawiane z troską i miłością!
Imiona dla szynszyli – dlaczego liczba mnoga?
Powód tego jest prosty – szynszyle są bardzo silnie stadne! Powinno się je trzymać co najmniej w jednopłciowych duetach. Mieszkające w pojedynkę są nieszczęśliwe. Nie mają bowiem możliwości realizowania swoich potrzeb w pełni. Dla wielu gatunków gryzoni samotne życie jest zupełnie nienaturalne. Wyjątek wśród popularnych małych zwierzaków stanowi właściwie jedynie chomik. Jeśli nie możesz mieć dwóch zwierzątek, lepiej wybierz właśnie jego. By twoja Kicka była u ciebie szczęśliwa, koniecznie musi mieć do towarzystwa Kinię. Właśnie dlatego na początku przygody wybiera się imiona dla szynszyli, a nie imię!
Jak nazwać duet?
Wobec powyższego, często fajnie brzmią „sparowane” imiona dla szynszyli, np.:
Stanley i Olli;
Bolek i Lolek (lub Bolo i Lolo);
Scooby i Fred;
Pysiek i Zdzisiek;
Czika i Mimi;
Koka i Kola;
Coco i Chanel;
Alfa i Beta;
Misia i Pysia (lub Pyzia);
Mysza i Pipi.
Jeżeli dopiero planujesz dołączyć do posiadaczy szynszyli, dowiedz się wcześniej na ich temat jak najwięcej. Najlepiej zrobisz to, rozmawiając o potrzebach gatunku z domem tymczasowym lub hodowcą. Przygotuj się na przyjazd nowych zwierzaków! To co – Esmeralda i Tiana, czy Karmelek i Tofik?
Kiedy temperatura spada poniżej zera, warto zwrócić szczególną uwagę na swojego czworonożnego przyjaciela. Pies na mrozie nie powinien być pozostawiony bez odpowiedniej ochrony. Psie łapy wówczas często bolą, nos marznie, a ogólne samopoczucie spada. Niestety, pies nie powie, że jest mu zimno, dlatego musisz nauczyć się rozpoznawać sygnały, które o tym świadczą. Poniżej znajdziesz porady, jak zadbać o psa w zimie.
Najważniejsze kwestie
Pies marznie tak samo jak człowiek ✔️
Reaguj, gdy widzisz objawy wyziębienia ⚠️
Nie pozostawiaj potrzebującego zwierzęcia na mrozie bez pomocy ❌
Pies i ujemne temperatury
Wszyscy mamy w głowie obraz watahy wilków przemakającej przez ośnieżone bieszczadzkie zbocza w pełni zimy. Dzikie zwierzęta są przyzwyczajone do chłodu i surowych warunków. Natura wyposażyła je w szereg przydatnych cech fizycznych, które pozwalają przetrwać nawet bardzo surową zimę.
Niestety, wiele osób ciągle utożsamia psy z ich dzikimi kuzynami. Z tego powodu nierzadko wychodzimy z założenia, że zwierzę ogrzewa się samo, nawet jeżeli na zewnątrz robi się bardzo zimno. To błędne myślenie. Pies domowy nie jest wilkiem, ma z tym gatunkiem mniej wspólnego, niż się wielu osobom wydaje. Chociaż niektóre rasy świetnie czują się w zimowych klimatach, to dla większości psiaków niskie temperatury stanowią duże niebezpieczeństwo.
Nie tylko podszerstek. Co wpływa na odczuwanie chłodu przez psa?
Najważniejszym czynnikiem warunkującym odporność na chłód czworonoga jest jego pochodzenie. Współczesne rasy psów zostały wyhodowane w różnych celach na różnych szerokościach geograficznych. Potomkowie psów północnych i górskich (nie tylko ci rasowi) jak samojed są bardziej odporni i naturalnie przystosowani do funkcjonowania w chłodniejszych warunkach.
Od Redakcji
To mit, że marzną tylko małe pieski ras ozdobnych. Przedstawiciele wielu dużych i średnich ras, a także ich mieszańce również negatywnie odczuwają skutki mrozu i nie mogą przebywać na stałe na zewnątrz.
Gęsta okrywa włosowa, grube poduszki łap, muskulatura, a nawet sposób oddychania – te dziedziczne cechy pomagają w trudnych warunkach. Na odczuwanie chłodu wpływa także:
wiek (starsze pieski i szczenięta wychładzają się szybciej);
Nie powinieneś nigdy zastanawiać się, ile wytrzyma pies na mrozie, ale jak najszybciej podjąć działania w celu zabezpieczenia go przed chłodem. Zależnie od jego wieku, wielkości, kondycji, aktualnych warunków atmosferycznych i dostępnego schronienia czas ten może bardzo się różnić, a zdrowie i życie pupila szybko może być zagrożone! Niezwykle ważne jest, by zapewnić psu maksymalnie komfortowe warunki do przetrwania chłodów.
Co zrobić, gdy zobaczysz bezpańskiego psa w czasie mrozu?
Jeśli widzisz na mrozie psa wyraźnie zagubionego, koniecznie mu pomóż, zabierz w ciepłe miejsce lub powiadom odpowiednie służby o błąkającym się zwierzęciu. Nie wiesz, jak długo jest na zewnątrz bez możliwości schronienia się oraz dostępu do jedzenia, więc nie wiesz, ile wytrzyma. Pies na mrozie zawsze potrzebuje ratunku i wsparcia.
Jak rozpoznać, że pupil na mrozie marznie?
Gdy panują ujemne temperatury, warto co jakiś czas sprawdzać stan pupila, który przebywa zimą na zewnątrz. Intensywne szaleństwa w śniegowych zaspach są dopuszczalne. Ruch bowiem rozgrzewa mięśnie. Zwracaj jednak uwagę na stan psa i oznaki świadczące o wyziębieniu. Mowa tu o:
drżeniu ciała;
podkulonym ogonie;
zgarbionej sylwetce;
ospałości czy apatii;
ciągnięciu do domu.
Nie czekaj, aż pojawi się ich kilka, by nie narazić psa na problemy zdrowotne. Każdy z tych symptomów (nawet pojedynczy) to wyraźny znak, że pies musi się ogrzać.
Po powrocie do domu koniecznie wytrzyj pieska suchym ręcznikiem, aby pozbyć się z futra resztek śniegu, a jeśli jest przyzwyczajony, użyj nawet suszarki. Zadbaj, aby w mieszkaniu nie było przeciągów i panowała w nim odpowiednia temperatura. Zapewnij mu dostęp do posłania izolowanego od podłoża (na przykład drybedem). Czasami do ocieplenia konieczny będzie także gruby koc. Warto pamiętać też o sprawdzeniu, czy na psich łapkach nie pojawiły się odmrożenia.
Objawy hipotermii u psa
Stan skrajnego wyziębienia organizmu zagraża nie tylko drobnym pieskom o krótkiej sierści. Długie przebywanie psa na mrozie i wietrze jest niebezpieczne nawet dla silnego i zdrowego psa rasy północnej.
Od Redakcji
Jeśli nauczysz się rozpoznawać pierwsze symptomy wychłodzenia u psa i będziesz wiedzieć, jak na nie reagować, możesz ustrzec pupila nie tylko przed przeziębieniem, ale też groźną dla życia hipotermią.
Prawidłowa temperatura ciała psa wynosi około 38 stopni. Niebezpieczeństwo zaczyna się w momencie, kiedy spada ona do 33 stopni. Poniżej tej granicy występują syndromy, które bez natychmiastowej interwencji weterynarza prowadzą do śmierci psa.
Jak rozpoznać skrajne wychłodzenie?
Jeśli myślisz, że w hipotermii pies zaczyna się trząść, to niestety nie masz racji. Drżenie jest wywoływane przez organizm na etapie prób obrony przed zimnem. Przy skrajnym wyziębieniu drżenie ciała ustaje. Pojawiają się natomiast:
spłycenie oddechu;
obniżenie pulsu i problemy z krążeniem;
letarg i niechęć do ruchu;
zsinienie błon śluzowych i warg.
Co może zrobić właściciel psa?
Jeżeli twój pies wykazuje wymienione wyżej objawy, musisz zadziałać szybko i rozsądnie. Spróbuj ustabilizować zwierzę. Umieść je w ciepłym miejscu i wytrzyj je suchym ręcznikiem. Termofor z gorącą wodą połóż przy jego brzuchu i dokładnie zawiń pupila w koc. Jeżeli nie masz termofora, użyj plastikowej butelki owiniętej w koc.
Tak zabezpieczonego zwierzaka trzeba koniecznie przewieźć do lekarza weterynarii. Nawet jeśli masz wrażenie, że zwierzę czuje się już lepiej, wizyta będzie konieczna. Weterynarz oceni stan i w razie konieczności poda podskórnie lub dożylnie wzmacniające płyny.
Niektóre psy stróżujące nie mieszkają w domach, tylko w kojcach. Zwierzę o odpowiedniej budowie ciała i okrywie włosowej jest w stanie przetrwać zimę w ten sposób. Spadek temperatury poniżej -12 stopni oznacza, że zwierzę musi trafić do ogrzewanego pomieszczenia. Pamiętaj, żeby zawsze zapewnić mu wodę do picia. Śnieg jej nie zastąpi.
Buda musi spełniać określone kryteria. Powinna:
być izolowana od podłoża (stać na paletach lub nóżkach);
być ocieplona (na przykład styropianem);
posiadać przedsionek lub zasłonięte wejście;
mieć wielkość dostosowaną do rozmiarów psa;
być wyłożona słomą (nie chłonie wilgoci jak koce czy chodniki).
Zwierzak, który zimą przebywa głównie na dworze, powinien dostawać dobrej jakości posiłki o zwiększonej podaży kalorii.
Zimowe spacery powinny być dokładnie zaplanowane. O czym koniecznie trzeba pamiętać?
Zrezygnuj z długich dystansów. Lepsze będą krótsze, ale częstsze wyjścia.
Wybieraj moment, kiedy na zewnątrz jest najcieplej.
Dbaj o ruch psa w czasie spaceru. Intensywna zabawa i bieganie rozgrzewają.
Rasy wrażliwe na niską temperaturę będą potrzebowały ubranka.
Jeśli w twojej okolicy na chodnikach wysypywana jest sól, rozważ kupno butów dla psa.
Chroń opuszki łap. Do tej pielęgnacji dobrze sprawdzi się ochronny balsam, specjalna maść lub nawet zwykła wazelina.
Czy krótkowłose psy potrzebują ubranka? To nie o długość włosa chodzi, a o strukturę okrywy włosowej. Bez dodatkowego puchu w postaci podszerstka nie będzie odpowiednio chronił przed chłodem ani wilgocią i zwierzę może zmarznąć.
Pies na mrozie zawsze potrzebuje pomocy
Śnieżne zaspy i silne wiatry nie są już wprawdzie tak częstym zjawiskiem, jak przed laty, jednak zawsze pies na mrozie potrzebuje twojej pomocy, a twoim obowiązkiem jest go uchronić przed skrajnymi warunkami. Zmiany temperatury ciągle jednak stanowią wyzwanie dla wielu psiaków, nie tylko tych o krótkiej sierści. To, ile wytrzyma pies na mrozie, zależy od wielu czynników. Warto uwzględnić wszystkie z nich.
Pamiętaj, aby odpowiednio zaplanować wszystkie zimowe spacery, dzięki temu będziecie mogli cieszyć się nimi nawet w niskich temperaturach. Jeśli widzisz, że pies zaczyna mieć dreszcze, to wyraźny znak, że pora wracać do domu. Jeżeli na co dzień mieszka w budzie, dobrym rozwiązaniem będzie tymczasowa zamiana psiego mieszkania na suche legowisko w domu, gdzie będzie mógł ogrzewać się swobodnie, korzystając z dobrodziejstw budynku.
Najczęściej zadawane pytania
Czy pies może być zimą na dworze?
Niektóre rasy psów, szczególnie ras północnych i pochodzących z gór, są lepiej przystosowane do przetrwania zimy na zewnątrz. Jednak zawsze należy pamiętać o indywidualnej kondycji zwierzęcia i jego wieku oraz zapewnić mu w razie konieczności pozostawienia go na zewnątrz odpowiednio skonstruowane ciepłe schronienie.
Do jakiej temperatury można trzymać psa na dworze?
Dla większości psów temperatura poniżej -10 stopni Celsjusza będzie już skrajnie niebezpieczna nawet przy zapewnieniu ocieplonej budy, a dla wielu każda ujemna temperatura będzie groźna.
W jakiej temperaturze psu jest zimno?
Zawsze zależy to od predyspozycji, wieku i kondycji psa. Psom bez podszerstka może być chłodno już przy kilkunastu stopniach, szczeniak może się przeziębić nawet w letni wieczór. Obserwuj psa i naucz się rozpoznawać pierwsze symptomy wychłodzenia.
Kiedy pies może zamarznąć?
W utrzymujących się ujemnych temperaturach każdy pies jest narażony na skrajne wychłodzenie i śmierć w jego wyniku. Na wsparcie psa na mrozie składa się kilka czynników. Są to m.in. dobra kondycja fizyczna, odpowiednio ocieplone schronienie, ciepłe posiłki, stała dostępność wody i możliwość poruszania się.
Afryka to drugi co do wielkości kontynent na świecie. Ma wyjątkowe położenie geograficzne, dzięki czemu znajdują się na nim zupełnie różne, a jednocześnie wyjątkowe środowiska naturalne. Związana z tym jest obecność unikalnych zwierząt w Afryce. Sprawdź, które z nich znasz!
Zwierzęta w Afryce – wyjątkowa fauna
O odwiedzeniu kontynentu afrykańskiego marzy wielu podróżników. Celem zwykle są trawiaste afrykańskie sawanny. Tymczasem wybrać się możesz również do wilgotnego lasu równikowego oraz na Saharę – największą pustynię na świecie.
Zróżnicowane tereny to także olbrzymia różnorodność gatunkowa zwierząt w Afryce. Co więcej, wielu zwierząt, które żyją w Afryce, nie spotkasz nigdzie indziej. Przykładem jest uważany za króla zwierząt lew oraz królowa zwierząt żyrafa. Na żadnym innym kontynencie nie znajdziesz też naturalnie występującej zebry, słonia afrykańskiego, szympansa ani strusia.
Najgroźniejsze zwierzęta w Afryce
Za najgroźniejsze zwierzęta Afryki uznano bawoła afrykańskiego, lwa, lamparta, słonia i nosorożca czarnego.Tworząc ten ranking, wzięto pod uwagę determinację i wolę walki w sytuacji, gdy zwierzęta są oddzielane od młodych lub zranione. Wymienione gatunki potrafią być wyjątkowo agresywne.
Jest jednak jeszcze jeden mieszkaniec Afryki, który co prawda jest roślinożercą, ale odpowiada za najwięcej śmiertelnych ataków na ludzi. Najniebezpieczniejszy jest hipopotam! To ssak półwodny z wielką paszczą i kłami. Większość czasu spędza w wodzie, ale żywi się roślinami rosnącymi na lądzie. Lepiej na niego uważać!
Pasiasta zebra
Zebry z wyglądu przypominają nieco domowe konie. Jednak bardzo trudno je oswoić. Nawet osobniki w zoo są zazwyczaj bardzo płochliwe. Te zwierzęta w Afryce tworzą często ogromne stada, co jest ich sposobem na ochronę przez drapieżnikami. Z tego powodu często łączą się w grupy razem z innymi roślinożercami – antylopami gnu. Zebry przemieszczają się po sawannie w poszukiwaniu pokarmu i wody.
Dzięki niepowtarzalnemu wzorowi pasków nie ma dwóch identycznych zebr. Niektórzy twierdzą, że umaszczenie pomaga w kamuflażu przed lwami, inni, że utrudnia gryzącym muchom namierzenie ofiary.
Struś afrykański
To największy ptak na świecie. Jest długowiecznym nielotem. Potrafi biegać z prędkością 70 kilometrów na godzinę i dożyć 75 lat! Strusie mają oczy o największej średnicy ze wszystkich zwierząt lądowych i doskonały wzrok. Widzą z odległości nawet pięciu kilometrów! Wysiadywaniem jaj i odchowywaniem piskląt zajmuje się samiec.
Pogląd o chowaniu głowy w piasek ze strachu nie jest prawdziwy, ale wziął się najprawdopodobniej z niskiego pochylania głowy w sytuacji zaniepokojenia.
Wielki jak słoń
To potężny ssak z charakterystycznymi dużymi uszami i trąbą. Wysokość w kłębie słonia może dochodzić nawet do 4 metrów, a waga osiągać 8 ton! Mimo wielkości przemieszczają się po afrykańskich równinach cicho i szybko, jakby chodziły na palcach. Zaniepokojone potrafią być niebezpieczne.
Kiedyś te roślinożerne olbrzymy zamieszkiwały całą Afrykę. Niestety dla kości słoniowej z ciosów zostały prawie całkowicie wytępione. Uruchomiona intensywna ochrona prawna poprawiła sytuację słoni, ale nadal widnieją na liście zagrożonych zwierząt w Afryce.
Najwyższe zwierzęta w Afryce – żyrafy
Żyrafy są symbolem afrykańskich terenów. Są najwyższymi ssakami na ziemi z bardzo długimi szyjami, które mają tyle samo kręgów co ludzkie. Kości są po prostu wydłużone. Żyrafy większość czasu spędzają na jedzeniu, ponieważ zjadają ponad 40 kilogramów liści dziennie! Cętkowany wzór jest unikalny dla każdego osobnika.
Te duże zwierzęta mają bardzo dobry wzrok, słuch i węch. Wzrost ułatwia im obserwację drapieżników. Najmniej bezpieczne są przy wodopojach, gdyż ich długa szyja jest za krótka, by mogły się pochylić do wody. Muszą rozstawić nogi, co ogranicza możliwość sprawnej ucieczki.
Goryli odcisk palca
Goryle to jedne ze zwierząt w Afryce żyjące w dżungli. Ich dieta jest głównie roślinna. Te olbrzymie małpy żyją w złożonych grupach społecznych. Potrafią używać narzędzi. Okazują złożone emocje, nawet takie jak współczucie i żal. Co ciekawe, okazują je również względem ludzi. Te największe żyjące naczelne posiadają indywidualny odcisk palca jak ludzie.
Grupie przewodzi jeden dorosły samiec. Gdy inne młode samce osiągną dojrzałość płciową, odchodzą z grupy. Goryle większość czasu spędzają na ziemi. Z reguły nie zachowują się agresywnie, choć biorąc pod uwagę ich wielkość i siłę, mogą z łatwością być niebezpieczne dla człowieka.
Szympans – najbliższy krewny człowieka
Szympansy to zwierzęta w Afryce widywane w przeróżnych środowiskach. Spotkać je można w dżunglach, na sawannach, na bagnach i w górskich lasach. Pod względem genetycznym jesteśmy w ponad 98% tacy sami jak szympansy. To zwierzęta wysoko uspołecznione. Bez problemu posługują się narzędziami i współpracują ze sobą podczas polowań, odchowu młodych i w codziennych czynnościach.
Żyją w grupach złożonych z samców i samic. Przywódcą stada zostaje samiec, który wygrał liczne bitwy.
Najszybsze zwierzęta w Afryce – gepard
Gepard to smukły dziki kot prowadzący dzienny tryb życia. Polując nie używa efektu zaskoczenia, jak większość kuzynów. Kieruje się wzrokiem i osiąga ogromne prędkości, nawet ponad 100 kilometrów na godzinę. Przy tym jest bardzo zwrotny. Ten cętkowany biegacz nie jest jednak długodystansowcem. Jeśli nie dogoni ofiary w ciągu około 20 sekund, rezygnuje z pościgu.
Gepardy prowadzą samotniczy tryb życia. Z reguły są łagodne i bardzo łatwo dają się oswoić, przez co są wykorzystywane do trzymania jako egzotyczni pupile. Przez kłusownictwo gepard saharyjski może wyginąć. Jest uznany za gatunek krytycznie zagrożony.
Afryka to bogactwo niepowtarzalnej fauny i flory. To świat nie tylko króla lwa i potężnych słoni. Popularne wśród majętnych turystów polowania oraz nielegalne kłusownictwo doprowadziły wiele zwierząt w Afryce na skraj wymarcia. Pierwotne obszary, do których nie dotarł jeszcze człowiek, są wielką nadzieją dla wielu populacji.
Mnóstwo organizacji prozwierzęcych podejmuje czynności ochronne w stosunku do zagrożonych gatunków, taki jak na przykład: gepard saharyjski, osioł afrykański, nosorożec czarny, zając, zebra pręgowana, hipopotam. Warto zainteresować się ich działaniami i wesprzeć zwierzęta w Afryce w ich walce o przetrwanie.
Imiona dla papug to jedna z pierwszych i ważniejszych kwestii, na które musisz zwrócić uwagę, przyjmując pierzastego pupila pod swój dach. Papugi to niezwykle inteligentne stworzenia, które bardzo szybko się uczą i reagują na to, co się do nich mówi. Kwestię imienia warto dobrze przemyśleć, ponieważ ptaki te są zwierzętami długowiecznymi, zatem dźwięk imienia będzie ci towarzyszył długo. Lepiej nazwać papużkę jednym z klasycznych, popularnych imion, czy może postawić na imię niebanalne, niespotykane? Poznaj propozycje i zadecyduj!
Najważniejsze kwestie
Papugi są inteligentne i łatwo uczą się swoich imion ✔️
Zadbaj o to, aby imiona dla papug były dźwięczne i krótkie ⚠️
Unikaj słów wulgarnych i takich, których znaczenia nie znasz ❌
Imiona dla papug – dlaczego pseudonim pierzastego pupila jest ważny?
Papugi to zwierzęta niesamowicie interesujące i bystre. Szybko się uczą i chętnie współpracują z człowiekiem, jeśli są prawidłowo socjalizowane od pisklęcia. Dlatego z pewnością warto dowiedzieć się, jak oswoić papugi, aby móc stworzyć z pupilem dobrą relację. Nadanie papudze właściwego imienia jest równie ważne. Będzie na nie bowiem reagować. Wiele papug to zwierzaki bardzo „wygadane”, dlatego chętnie będą powtarzać często słyszane dźwięki. W związku z tym dobrze zastanów się nad pseudonimem dla swojego podopiecznego. Imię powinno być:
ciekawe;
łatwe do zapamiętania;
łatwe do wymówienia.
Od Redakcji
Nawet najbardziej wymyślne imiona dla papug nie są tak ważne, jak stworzenie im prawidłowych warunków do życia. Pamiętaj, by wybrać odpowiedniej wielkości wolierę oraz zapewniać ptakom zabawę, zajęcie i poświęcać im swój czas. Zadbaj także o znalezienie najbliższej kliniki weterynaryjnej, w której dostępny jest lekarz ze specjalizacją w leczeniu zwierząt egzotycznych.
Imiona dla papug mogą być zabawne, ale z pewnością nie powinny być wulgarne i obraźliwe. W końcu nie chcesz wstydzić się, gdy któregoś dnia pupil wypowie je głośno przy gościach! Pamiętaj też, że będzie ono towarzyszyć ci każdego dnia przez długi czas, zatem nie powinno być irytujące i nudne. Wiesz, ile żyje papuga? Niektóre gatunki nawet kilkadziesiąt lat! To argument zdecydowanie przemawiający za tym, aby dobrze przemyśleć imiona dla papug męskich i żeńskich.
Imiona dla papug – gdzie szukać pomysłów na imiona papug?
Twój pierzasty przyjaciel bez wątpienia zasługuje na niebanalne, interesujące imię, które będzie go definiować. Istnieje bardzo wiele gatunków papug, które pochodzą z różnych miejsc na świecie. Dowiedz się więcej na temat swojego podopiecznego – poznaj jego korzenie, historię. Niewykluczone, że właśnie one cię zainspirują i odkryjesz imię, które będzie idealnie pasować. Wybór imienia dla papugi możesz też oprzeć na charakterze pupila. Wystarczy, że spędzisz z nim nieco czasu, będziesz go bacznie obserwować, a na pewno szybko zauważysz pewne charakterystyczne cechy, które pozwolą ci go bezbłędnie nazwać. Ponadto możesz inspirować się pewnymi cechami wyglądu swojej papugi. I w ten sposób może zrobić się wiele ciekawych pseudonimów.
Imiona dla papug – ciekawe propozycje
Jeśli nie masz pomysłu na to, jak nazwać swojego skrzydlatego podopiecznego, skorzystaj z powyższych sugestii lub przyjrzyj się imionom, które proponujemy. Być może któreś z nich będzie doskonale pasować do twojej papugi:
Dodoma – stolica Tanzanii, gdzie żyją dziko m.in. papugi żako;
Kenia – państwo w Afryce;
Kabinda – prowincja Angoli;
Bioko – wyspa wulkaniczna, która należy do Gwinei Równikowej;
Lima – stolica Peru, gdzie występują m.in. ary;
Sajama – najwyższy szczyt Boliwii;
Salar – od Salar de Unyuni, solniska będącego pozostałością po słonym jeziorze w Boliwii;
Balsa – jeden z gatunków drzew rosnących m.in. w lasach galeriowych w Ameryce Południowej;
Seram – morze otaczające wyspy Indonezji, na których występują m.in. kakadu;
Pajaro – to po prostu papuga w języku hiszpańskim;
Aves – ta ciekawa nazwa oznacza z kolei ptaka w języku łacińskim;
Beak – w języku angielskim dziób;
Penna – a to wyraz oznaczający pióro w języku włoskim;
Arco – od arco iris, co w języku keczua oznacza tęczę – imię to będzie szczególnie dobrze pasować do papużki o wyjątkowo kolorowym upierzeniu.
To tylko kilka z wielu pomysłów na to, jak nazwać papugę. Choć wybór imienia nie jest prosty, możesz uczynić go łatwiejszym, jeśli tylko nieco poznasz swojego pupila, zobaczysz, jak się zachowuje, jakie ma zwyczaje, co lubi.
Bez względu na to, czy posiadasz papużkę falistą, nimfę, żako lub jakąkolwiek inną, warto poświęcić chwilę na to, aby wybrać imię, które będzie do niej pasować i które będzie się wyróżniać.
Chomiki to sympatyczne, niewielkie zwierzątka, które naprawdę szybko przekonują się do swoich opiekunów, okazują im uczucia i świetnie się z nimi „dogadują”. Tak! To stworzenia inteligentne, które potrafią rozpoznawać swoje imiona i reagować na nie. Co więcej, chomik bez trudu nauczy się np. rozmaitych sztuczek, jeśli tylko poświęcisz mu chwilę i wykażesz się odrobiną cierpliwości. Taki pupil domowy zdecydowanie zasługuje na imię, które będzie świetnie do niego pasować. Jakie imiona dla chomika sprawdzą się najlepiej? Jak wybrać dla chomika imię, którego szybko się nauczy? Sprawdź już teraz!
Imiona dla chomika – zasady nadawania imion
Możesz nazwać chomika, jak chcesz. Zasadniczo nie ogranicza cię nic poza własną wyobraźnią. Warto jednak skorzystać z kilku wskazówek, które wcale nie ograniczą szczególnie możliwości wyboru, natomiast bez wątpienia przyniosą więcej korzyści, niż możesz przypuszczać. Postaraj się znaleźć imię, które będzie stosunkowo:
krótkie;
dźwięczne;
proste w wymowie;
łatwe w zapamiętaniu.
Zadbaj też o to, aby było oryginalne, aby w jakiś sposób wyróżniało się w otoczeniu wszystkich innych dźwięków. Dzięki temu chomiczek bez trudu zacznie je kojarzyć i reagować na nie. Możesz, choć nie musisz, dobrać pseudonim np. do charakteru zwierzaka, jego wyglądu, cech szczególnych etc. Zdecydowanie unikaj nazw nieprzyzwoitych, wulgaryzmów. Zrezygnuj ponadto z imion typowo ludzkich, by uniknąć niezręcznej sytuacji, gdyby okazało się, że ktoś ważny np. dla twoich znajomych ma na imię tak samo jak twój gryzoń…
Od Redakcji
Chcesz, aby dokumenty u lekarza weterynarii były wystawione na Twoje zwierzę? Zadbaj o to, aby osoba wprowadzająca dane do systemu odpowiednio wpisała imię Twojego podopiecznego! W innym przypadku może się okazać, że cała karta leczenia, choć dotyczy Twojego podopiecznego, jest wystawiona na… zupełnie obcego chomika!
Imiona dla chomika – wybór imienia podyktowany pochodzeniem
Popularne w hodowli chomiki dżungarskie żyją naturalnie na terenach tundry i stepach Syberii. Z kolei cieszący się równie dużą popularnością chomik syryjski zamieszkuje płaskowyż Aleppo na pograniczu Syrii i Turcji. Sprawdź pochodzenie swojego pupila i właśnie w nim szukaj inspiracji. Oto kilka przykładów imion, które świetnie będą pasować do różnych gatunków chomików:
Hatay – prowincja w Turcji – dobre imię dla wspomnianego chomika syryjskiego;
Ebla – miasto w Syrii;
Emba – rzeka w Kazachstanie;
Ałaj – łańcuch górski w ciągnący się przez Rosję, Kazachstan, Chiny oraz Mongolię;
Gansu – prowincja Chin, gdzie występuje naturalnie np. chomicznik malutki, nazywany też chomikiem Roborowskiego (najmniejszy z chomików);
Hebei – jw.;
Bajan – od Bajan Nuru, gór Mongolii, z której pochodzi sympatyczny chomik chiński;
Chentej – jw.;
Hajnan – chińska wyspa;
Amur – rzeka w Chinach, na obszarze historycznej krainy Mandżurii, skąd pochodzi chomik mandżurski.
To tylko kilka propozycji imion chomików inspirowanych pochodzeniem poszczególnych gatunków. Wybór masz znacznie większy.
Imiona dla chomika – jakie imię wybrać?
Możliwości masz wiele. Przede wszystkim sprawdź, czy pupil jest samcem, czy samicą. Inaczej nazwiesz chomika chłopca, a inaczej dziewczynkę. Możesz po prostu obserwować swojego chomika i nadać mu imię, które będzie się odnosić do jego wyglądu (rozmiar, kolor sierści, może ma jakieś cechy szczególne), charakteru, specyficznego zachowania. Poza tym możesz też skorzystać z wielu propozycji „klasycznych”, popularnych imion dla gryzoni. Oto lista najpopularniejszych:
Śnieżka;
Karmel;
Węgielek;
Szaruś;
Piszczek;
Kwiczek;
Piorun;
Tajfun;
Mila;
Fifa;
Tuptuś;
Milka;
Fiona;
Bell;
Cynamon;
Morela;
Gucio;
Dyzio.
Poświęcając chwilę, bez trudu znajdziesz fajne imię zarówno dla samicy, jak i samca chomika. Masz dziecko, które chce nadać imię pupilowi? Poszukajcie więc wspólnie! Być może znajdziecie jakieś ciekawe pomysły np. w kreskówkach lub książkach dla dzieci? Wytłumacz jednak dziecku, że istnieją pewne zasady nazywania zwierząt, których warto przestrzegać. Z pewnością uda się wam dojść do porozumienia!
Wybór imienia dla chomika może się wydawać prosty. Jeżeli jednak planujesz z tym imieniem „pracować”, bo chcesz, aby sympatyczny gryzoń reagował na nie, pamiętaj o powyższych wskazówkach. Imię dla chomika powinno być sympatyczne, nie może się źle kojarzyć. W końcu nadajesz je swojemu małemu przyjacielowi!
Rasy psów obronnych najchętniej wybierane są przez osoby, które mają duży teren i chcą, aby ich majątek był dobrze chroniony. Warto zaznaczyć, że nie chodzi tu o zwierzęta agresywne (chociaż część ras obronnych znajduje się na liście psów uznawanych za niebezpieczne).
Cechy psów obronnych to duży rozmiar, rozbudowana masa mięśniowa, wrodzona odwaga oraz instynkt stróżowania. Powinny one pochodzić z dobrych hodowli i być odpowiednio szkolone. Będą wówczas w stanie odstraszyć intruza i zapanować nad sytuacją bez nadmiernej agresji.
Najważniejsze kwestie
Pies powinien pochodzić z dobrej hodowli i być odpowiednio zsocjalizowany ✔️
Każdy pies wymaga odpowiedniego wychowania ⚠️
Nie każdy masywny pies będzie miał instynkt obronny i odpowiednią czujność ❌
Pies obronny – anatolijski pies pasterski
Anatolian to bardzo duży pies obronny w typie molosa górskiego. Pochodzi z Turcji, gdzie został wyhodowany do ochrony dużych stad owiec. Rasę cechuje duża lojalność względem przewodnika oraz niezależność i samodzielność w podejmowaniu decyzji.
Szkolenie
Wzorcowo są to psy zrównoważone i czujne, które jednak potrzebują szkolenia z posłuszeństwa. Braki w wychowaniu mogą doprowadzić do tego, że pies będzie reagował na sytuację bez oglądania się na właściciela.
Ze względu na duże rozmiary i siłę anatoliana może mieć to przykre konsekwencje i stanowić zagrożenie dla otoczenia. Dobrze wyszkolony anatolijski pies pasterski może natomiast samodzielnie zapanować nad trudną sytuacją.
Airedale terrier
Airedale terriery to psy obronne, łagodne dla dzieci, na co dzień są doskonałymi towarzyszami. Początkowo była to rasa przede wszystkim myśliwska, przeznaczona do polowań na grubego zwierza. W późniejszym czasie w Niemczech psy te z doskonałym skutkiem pełniły funkcje obronne. Ze względu na silny instynkt myśliwski zwierzęta te potrzebują intensywnego i konsekwentnego szkolenia.
Charakter airdale terriera
Są wesołe i uwielbiają zabawę, dlatego doskonale sprawdzą się w domach osób, które chcą mieć w psie dobrego towarzysza, który jednocześnie będzie pełnił funkcje obronne. W żadnym wypadku nie nadają się one do kojca, muszą mieszkać w domu wśród swoich bliskich. Mocno przywiązują się do człowieka, ale są też zacięte.
Doberman
Dobermany to duże, silne psy obronne, które są dosyć popularne w naszym kraju. Ze względu na silny instynkt stróżowania przez wiele lat pełniły przede wszystkim funkcje użytkowe. Obecnie psy tej rasy są bardzo cenione jako zwierzaki do towarzystwa. Wśród psów wyróżnia je przede wszystkim wygląd.
Jaki jest doberman?
Wbrew powszechnej opinii doberman nie nadaje się do życia w kojcu i to nie tylko ze względu na sierść. Bardzo przywiązuje się do swojej rodziny i najszczęśliwszy jest w momencie, kiedy ma ją blisko siebie. Szkolenie tych psów powinno zacząć się wcześnie, najlepiej jeszcze w hodowli.
Doberman słynie z wyjątkowej inteligencji i bardzo szybko się uczy, cechują go cierpliwość i odwaga. Jego relacje z opiekunem powinny jednak być oparte na szacunku do potrzeb psa.
Catahoula leopard dog
Catahoula to rasa psów obronnych, która w naszym kraju nie jest szczególnie popularna. Zwierzęta te zostały ukształtowane w Stanach Zjednoczonych, gdzie spełniają się jako psy bojowe i obronne. To bardzo odporna, zdrowa i długowieczna rasa, która swoimi cechami charakteru przekonuje do siebie kolejne osoby.
Cechy psa rasy catahoula
Catahoula leopard dog występuje w przepięknych umaszczeniach. Wymaga bardzo intensywnego szkolenia metodami pozytywnymi, ponieważ ma mocny charakter i skłonności do silnego uporu.
Jako pies obronny sprawdza się świetnie, chociaż pozostawiony sam sobie i niewychowany może wykazywać agresję. To rasa przeznaczona wyłącznie dla doświadczonych opiekunów, którzy odpowiednio wykorzystają jej umiejętność samodzielnej pracy.
Komondor
Komondor to pies o bardzo charakterystycznym wyglądzie. Jego sierść układa się w długie sznury, które sięgają niekiedy aż do samej ziemi. To spokojne i raczej zdystansowane zwierzęta, które nie okazują na co dzień nadmiernej czułości. Swoją rodzinę darzą jednak uczuciem i są gotowe zaciekle jej bronić. Ze względu na silny instynkt stróżujący służą jako duże psy obronne, zajmowały się m.in. pilnowaniem zwierząt hodowlanych.
Komondor ma skłonność do chodzenia własnymi drogami i jest trudny w wyszkoleniu. Pracę z nim należy zaczynać wcześnie, a socjalizacja koniecznie musi odbyć się jeszcze w hodowli. Psy tej rasy dobrze radzą sobie z samotnością, nie można jednak wykluczać ich z życia rodzinnego. Potrzebują regularnego kontaktu z człowiekiem.
Od Redakcji
Komondor to tylko jedna z ras zaliczanych do węgierskich psów pasterskich. Bardzo często mylony jest z puli. Ten pies jest jednak nieco mniejszy i ma krótsze dredy.
Bulterier – czy to pies obronny?
Bulterier, szczególnie w kolorze białym, wciąż kojarzy się z szalenie niebezpiecznym zwierzęciem. Tymczasem ten mały pies obronny jest na co dzień wesołym i kochającym pieszczochem, który uwielbia zarówno dzieci, jak i inne zwierzęta.
Są to psy niezwykle inteligentne, które jednak słyną z uporu i w szkoleniu uczestniczą przede wszystkim wtedy, kiedy mają na to chęć. Należy zaczynać pracę wcześnie, aby nie doprowadzić do utrwalenia się złych nawyków.
Bulteriery na ogół mogą akceptować obcych ludzi. Mimo wszystko nieproszonych gości potrafią świetnie odstraszyć. Nie są agresywne i z reguły nie robią nikomu krzywdy, jednak efekt psychologiczny, który wywołują, sprawia, że nikt niepożądany raczej nie zbliży się do twojej posesji.
Owczarek belgijski malinois
Malinois, w zależności od linii, służy obecnie do stróżowania, psich sportów lub, rzadziej, jest psem pasterskim. Psy tej rasy często bywają wykorzystywane w służbach mundurowych lub ratowniczych. Te wszechstronne psy pracujące świetnie sprawdzają się jako stróże.
Mogą zachwycić swoją inteligencją, jednak zanim się na nie zdecydujesz, zbierz wszystkie informacje na temat ich wychowania. Z natury są bardzo odważne i niezwykle szybko reagują na bodźce, przez co wykazują sporą samodzielność i źle znoszą brak zdecydowanego prowadzenia.
Szczególnie ta ostatnia cecha powinna być przyczynkiem do wczesnego rozpoczynania szkolenia. Nie wolno zaniedbywać wychowania psów tej rasy, ponieważ niewyszkolone mogą działać w sposób, który nie jest przez nas pożądany. Budzą respekt i mogą bronić swoich terytorium i rodziny.
Owczarek niemiecki
Owczarki niemieckie to jedna z najczęściej kupowanych w Polsce ras. Psy te są nie tylko dobrymi towarzyszami rodziny, ale także świetnymi stróżami. Wynika to z ich ogromnej odwagi oraz dużej inteligencji. W przeciwieństwie do innych obronnych ras psów wilczury nie przejawiają praktycznie żadnej niezależności. Przewodnik jest dla nich najważniejszym punktem odniesienia i uwielbiają z nim współpracować.
Owczarek niemiecki powinien być poddany szkoleniu, które zaczyna się wcześnie. W przeciwnym razie może cechować się zbyt dużą brawurą, a nawet stawać się agresywny. Dodatkowo jest to rasa bardzo lubiana przez pseudohodowców, dlatego warto zwracać uwagę na dokumenty wybieranych przez ciebie szczeniaków.
Psy obronne – owczarek środkowoazjatycki
Uważany jest za jedną z najstarszych ras psów. Potocznie owczarka środkowoazjatyckiego nazywa się azjatą lub ałabajem. Ten czworonóg charakteryzuje się silną i proporcjonalną budową ciała. Jego tułów jest umięśniony i szeroki.
Głowę ma masywną, a uszy krótkie o trójkątnym kształcie. Ałabaj jest psem dumnym, pewnym siebie i wytrzymałym fizycznie. Potrzebuje on codziennych, długich spacerów, świetnie czuje się na otwartej przestrzeni.
Owczarek środkowoazjatycki po odpowiednim wyszkolenie będzie psem zrównoważonym i bezpiecznym. Aby tak się stało, socjalizację azjaty należy rozpocząć już od wieku szczenięcego. Potrzebuje on często kontaktu z członkami rodziny, aby w pełni czuł swoją przynależność.
Nie wykazuje zachowań agresywnych wobec dzieci, aczkolwiek trzeba pamiętać, aby kontakt ałabaja z młodszymi członkami rodziny był pod nadzorem osób starszych. Owczarek środkowoazjatycki jest psem, który rzadko choruje, a jego średnia długość życia wynosi 11-15 lat.
Pirenejski pies górski
Pirenejskie psy górskie to bardzo duże zwierzęta, które wyróżniają się grubym białym futrem. Zostały ukształtowane w okolicach Pirenejów, gdzie służyły do obrony dużych stad przed drapieżnikami. Z tamtych czasów pozostał im bardzo silny instynkt stróżowania.
Obecnie psy tej rasy chętnie wybierane są przez właścicieli dużych posesji. Na co dzień bardzo zrównoważone i spokojne, przywiązują się do opiekunów i lubią mieć z nimi kontakt. Dla nieproszonych gości są bezlitosne i potrafią szybko rozprawić się z intruzami.
Ze względu na bardzo duże rozmiary i siłę fizyczną szkolenie pirenejskich psów górskich powinno zacząć się wcześnie i być intensywne. Zyskamy w ten sposób stabilnego i skutecznego stróża.
Rhodesian ridgeback
Spośród rasowych psów obronnych rhodesiany wyróżniają się nie tylko wyglądem, ale także historią. Rasa ma swoje korzenie w Afryce, gdzie jej potomkowie byli używani do polowania na lwy. Wykazuje wyjątkową odwagę tam, gdzie inne psy się wycofują.
W Polsce nie jest to obecnie rasa szczególnie popularna, ma jednak swoich ogromnych miłośników.
Rhodesian świetnie sprawdza się jako stróż. Warto jednak pamiętać, że jest to pies bardzo wymagający, który wymaga intensywnego szkolenia kynologicznego.
Najlepiej, aby rozpoczęło się ono wcześnie i było połączone z socjalizacją. W przeciwnym razie ten majestatyczny i piękny pies może zachowywać się w sposób, który będzie nie tylko nieskuteczny, ale wręcz zagrażający bezpieczeństwu.
Psy obronne – podsumowanie
Lista psów obronnych jest długa i z łatwością można znaleźć na niej rasę, która najbardziej odpowiada twoim potrzebom. Warto jednak pamiętać o tym, że aby pies był skutecznym obrońcą, nieufnym wobec obcych, potrzebuje nie tylko konkretnych genów i linii, z której się wywodzi, ale także odpowiedniego wychowania.
Właśnie dlatego są to zwierzęta dla doświadczonych właścicieli, którzy są gotowi przejść razem z nimi odpowiednie szkolenie. Niezależnie od tego, czy wybierzesz owczarka niemieckiego, czy dobermana, kluczem do sukcesu będzie odpowiednie wychowanie.
Najczęściej zadawane pytania
Jakie są najgroźniejsze psy?
Istnieje urzędowa lista ras psów agresywnych, na których posiadanie trzeba mieć zezwolenie. Zaliczają się do nich:
Nie oznacza to jednak, że psy te są najgroźniejsze. Ogromną rolę w kształtowaniu zachowań agresywnych odgrywa bowiem wychowanie psa.
Jaki pies ma najsilniejszy uścisk szczęk?
Jest to owczarek anatolijski, który gryzie z siłą ok. 337 kg. Na następnym miejscu jest przedstawiciel rasy tosa inu z siłą szczęk na poziomie 252 kg.
Czy większe psy są mądrzejsze?
Nie udowodniono w żaden sposób, aby rozmiar szedł w parze z inteligencją. Za najbardziej inteligentne często uznane są rasy pracujące, ale to, że pies jest niezależny i niechętny do pracy nie świadczy o inteligencji, a raczej – chęci do współpracy. Mit ten jest powielany, bo wiele małych psów nie jest wychowywanych, przez co wydają się nieposłuszne.
Jak wytresować psa na psa obronnego?
Jeśli nie masz specjalistycznej wiedzy i wykształcenia, nie rób tego sam! Możesz sprawić, że pies będzie nieobliczalny. Udaj się raczej na kurs obrony.
Jaka rasa psa obronnego?
Oprócz wymienionych wyżej ras sprawdzą się też inne psy obronne, terytorialne, nieufne w stosunku do obcych, a przy tym opanowane, jak np. mastif tybetański, owczarek podhalański. Pamiętaj jednak, że każdy pies potrzebuje odpowiedniego szkolenia, już od okresu szczenięcego. Co więcej, nie każdego muskularnego psa cechują nieufność i czujność. Bokser czy dog niemiecki, choć duże, należą do specyficznych ras raczej przyjaznych człowiekowi.
Szczury, choć wiele osób boi się ich i nie wyobraża sobie tego, aby trzymać je w domu, to naprawdę ciekawe, inteligentne i bardzo przyjazne stworzenia. Myli się ten, kto uważa, że ze szczurem nie można nawiązać więzi, że ten nie potrafi okazywać sympatii swojemu opiekunowi. Wręcz przeciwnie!
Gryzoń ten, jeśli ma zapewnione odpowiednie warunki życia i może zaspokajać swoje potrzeby, chętnie podejmuje kontakt z człowiekiem. Jeśli myślisz o przygarnięciu szczurka, musisz rozważyć, jak go nazwać. Jakie imiona dla szczura będą właściwe? Poznaj kilka propozycji i zdecyduj!
Imiona dla szczura – kilka zasad
Możesz nazwać szczura, jak tylko masz ochotę. Jeśli jednak zamierzasz nauczyć go reagowania na swoje imię, przychodzenia na jego dźwięk, musisz zwrócić uwagę na kilka kwestii. Szczury, tak jak inne zwierzęta, nie rozumieją ludzkiej mowy.
Kojarzą jednak określone dźwięki z czynnościami i ich następstwami. Z racji tego, że są bardzo inteligentnymi stworzeniami, nauka reagowania na imię jest prosta i stosunkowo szybka. Jeśli chcesz ją sobie jeszcze bardziej ułatwić, pamiętaj o tym, że:
imię musi być krótkie i dźwięczne – wybierz niezbyt długie czy trudne w wymowie imię, które można wypowiedzieć szybko;
imię musi być oryginalne – a dokładniej rzecz biorąc, oryginalny, wyróżniający się na tle otoczenia musi być jego dźwięk. Dzięki temu szczur szybciej je zapamięta i nie będzie mylił z innymi dźwiękami, które słyszy;
imię nie może być obraźliwe – szczurek – choć jest zwierzątkiem bystrym – z pewnością nie poczuje się urażony, gdy nazwiesz go w sposób niezbyt sympatyczny. Niemniej kiepskim pomysłem jest nadanie mu imienia obraźliwego czy wulgarnego, szczególnie wówczas, gdy masz w domu małe dzieci.
Stosując się do tych wytycznych, na pewno znajdziesz imię, które w pełni będzie oddawać wygląd lub/i charakter twojego podopiecznego i jednocześnie bez trudu nauczysz go reagowania na nie.
Imiona dla szczura podyktowane wyglądem
Szczur domowy – pod tym hasłem kryje się wiele odmian szczurów, które różnią się od siebie takimi cechami jak:
kolor oczu – u szczurów wyróżnia się m.in. oczy czerwone, czarne, rubinowe – może też zdarzyć się każde oko w innym kolorze;
kolor umaszczenia – występują szczury m.in. czarne, beżowe, niebieskie, białe;
rodzaj sierści – okrywa włosowa szczura również występuje w różnych wariantach – od krótkiej i przylegającej (standard), po włosy długie lub/i kręcone. Dużą popularnością cieszą się też szczury bezwłose;
kształt uszu – bardzo dużą popularnością cieszy się szczur dumbo (odmiana z uszami większymi, niżej osadzonymi i bardziej zaokrąglonymi niż standardowa);
znaczenia – występują w różnych wariantach, od zaledwie jednej niewielkiej plamki, po łaty rozłożone na większej części ciała.
Niezwykle różnorodny wygląd szczurów daje spore pole do popisu w kwestii tworzenia imion. Oto kilka przykładów:
Rubin – dobre imię dla szczurka o rubinowych oczach;
Dumbo – wspomniany już charakterystyczny kształt uszu;
Satin – od odmiany sierści (przyjemny w dotyku, cienki i stosunkowo długi włos);
Topaz – od nazwy umaszczenia;
Pearl – jw.;
Amber – jw.;
Blaze – od nazwy znaczenia.
Twój szczur również na pewno odznacza się cechami, które możesz wykorzystać podczas tworzenia dla niego imienia.
Imiona dla szczura podyktowane charakterem
Szczury, tak jak inne zwierzęta, mają zróżnicowany temperament. Niektóre mogą być spokojne, wycofane, inne bardziej ruchliwe i ciekawe otaczającego je świata.
Na ogół natomiast gryzonie te odznaczają się przyjaznym nastawieniem do człowieka, łatwo przyzwyczajają się do różnych warunków życia, chętnie spędzają czas z opiekunem i szybko się uczą. Na pewno w krótkim czasie zaobserwujesz, jaki charakter ma twój podopieczny.
Oto kilka imion, wśród których być może znajdziesz to najlepiej oddające cechy szczurka:
Tuptuś;
Demon;
Pieszczoch;
Zeus;
Hera;
Zefir;
Chojrak;
Piorun;
Chrupek.
Poszukując właściwego imienia, możesz szukać inspiracji wszędzie – w przyrodzie, historii, codzienności, która cię otacza. Inne popularne imiona to np.: Lola, Fiona, Cookie, Miki, Speedy, Figa, Ratatouille, Coco, Jerry, Lili, Mila, Alvin, Gonzo.
Decydując się na szczura, musisz mieć świadomość tego, że są to zwierzęta stadne. Dobrym rozwiązaniem jest zatem nabycie co najmniej dwóch szczurów, aby pupil nie czuł się samotny. Od razu zatem przygotuj sobie zestaw dwóch imion dla szczurów!
Warto pamiętać o tym, że w ten sposób odpowiada się na instynktowne potrzeby zwierzaka i choć siatka dla kota nie wygląda estetycznie, to jednak warto w nią zainwestować – dla zdrowia czy bezpieczeństwa mruczka.
Jakie są dostępne na balkon siatki?
W wielu domach – nie tylko na wyższych kondygnacjach, siatka na balkon jest po prostu elementem obowiązkowym. Kotu bowiem warto dać trochę wolności i możliwość przebywania na świeżym powietrzu. Z drugiej strony należy tę przestrzeń w taki sposób zabezpieczyć, by mruczek nie spadł. Niektórzy decydują się na montaż siatki na balkonie oraz w oknach, gdy mają zwyczaj otwierania ich na oścież.
Z zasady siatka balkonowa powinna być montowana także w mieszkaniach na parterze. Jest to jeden ze sposobów, by zminimalizować ryzyko, że zwierzę ucieknie. W przypadku wyższych pięter dochodzi także ryzyko upadku z dużej wysokości, co może się skończyć groźną kontuzją. I nawet jeśli wydaje się nam, że przecież te zwierzęta zawsze spadają na cztery łapy, to jednak warto tego w praktyce nie sprawdzać. Siatka balkonowa dla kotów staje się najprostszym sposobem na to, powstrzymać instynkty myśliwego.
Jak dopasować siatki ochronne do potrzeb?
Przeznaczone na balkon siatki montuje przy zewnętrznej krawędzi od podstawy aż do sklepienia. Tym samym zasłania się całą przestrzeń. Jest to konieczne, ponieważ koty się wspinają, więc są w stanie wykorzystać każdą szczelinę, by wydostać się na zewnątrz i niekoniecznie w odpowiednim momencie zadziałał instynkt samozachowawczy. Nieco więcej problemów możemy mieć przy montażu siatki, gdy balkon nie jest w żaden sposób zadaszony. Taka konstrukcja wymaga bardzo skomplikowanych zabiegów oraz jest droższa. Inną opcją są siatki ochronne na okna. Można w ten sposób pokryć w całości cały otwór. Dzięki temu można bez stresu otworzyć okno na oścież i porządnie wywietrzyć mieszkanie. Są dostępne również rodzaje siatki ochronnej, które zabezpieczają szczelinę, jaka powstaje po uchylnym otwarciu skrzydła.
Sposoby montażu siatki
Montaż siatki balkonowej można zlecić profesjonalnym firmom. Coraz więcej na rynku jest specjalistów, którzy zajmują się tego typu usługami i doskonale wiedzą, jakie możliwości dają konkretne produkty. Oczywiście można też samodzielnie przeprowadzić montaż siatki, co będzie zdecydowanie tańszą opcją. Powszechnie dostępne są również rozmaite modele zabezpieczeń, więc bez problemu można dobrać te, które świetnie będą odpowiadać na potrzeby. Na przykład dużym powodzeniem cieszą się siatki zabezpieczające z cienkiego i niemal przezroczystego tworzywa, które nie będzie zasłaniać widoku. W tym wypadku oczywiście też trzeba zwrócić uwagę, jak duże są oczka siatki. Standardowo dostępne są produkty o wielkości około 3×3 centymetra.
Siatka balkonowa może być również zrobiona z innych materiałów. Pewnego rodzaju opcją są wytrzymałe siatki rybackie. Poza tym dostępne są też metalowe lub plastikowe modele, które są przeznaczone do zabezpieczania działek przed kretami. I choć może się wydawać, że to nie będzie efektywne, to jednak każde zabezpieczenie balkonu dobrze wykonane będzie się sprawdzać, gdy chroni kota przed wypadkiem. Najważniejszym kryterium jest wytrzymałość. Siatka ochronna musi być odporna na uszkodzenia mechaniczne, promieniowanie UV oraz warunki atmosferyczne takie jak deszcz, intensywne słońce, mróz czy nawet wiatr. Można założyć, że tego typu dodatek będzie służyć przez wiele lat i powinien być w związku z tym bardzo dobrze dopasowany.
Kiedy warto korzystać z siatki ochronnej?
By odpowiednio zabezpieczyć balkon, trzeba wybrać optymalny rodzaj siatki oraz prawidłowo i starannie ją zamontować. Przede wszystkim taka osłona powinna szczelnie zabezpieczyć wszystkie krawędzie, a wkrętami należy całość zamocować do ściany, sufitu i podłoża co maksymalnie 40 centymetrów. To pozwala właściwie naciągnąć siatkę, a wówczas nie tylko będzie spełniać swoją funkcję, ale również ładnie będzie wyglądać. Niektórzy decydują się również na zamontowanie stelaża z prętów lub drutu i następnie napięcie na nim siatki w pionie, a często też w poziomie.
Siatka dostępna jest w różnych wariantach, ale ochrona przed wypadnięciem kota poza teren balkonu jest jej podstawowym zadaniem. W sklepach znaleźć można różne wszędzie. Dużym powodzeniem cieszą się siatki transparentne. To rozwiązanie dyskretne, eleganckie i niedrogie. Natomiast ciężko jest je odpowiednio naciągnąć, są nietrwałe i łatwe do zerwania. Inną opcją są siatki polietylenowe – zwane inaczej rybackimi. Są niedrogie i zdecydowanie mocniejsze od pierwszej opcji i najlepiej sprawdzać się będą w domach, gdzie koty nie wspinają się na konstrukcję oraz są dość spokojne. Klienci często decydują się też na siatki wzmocnione linką stalową. To sprawia, że są solidne i wytrzymałe. Najwyższym poziomem zabezpieczenia wyróżniają się siatki metalowe. Są jednak drogie i dość ciężkie. Są też kłopotliwe w demontażu, ciężko się je przycina i są widoczne.
Sposoby na przetrwanie zimy u dzikich zwierząt były obiektem zainteresowań wielu badaczy. O tym, jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy, można przeczytać w wielu powszechnie dostępnych artykułach. Jednak warto zrozumieć, z jakiego powodu występuje to zjawisko i czym się różni u poszczególnych zwierzaków. Przeczytaj poniższe wyjaśnienie.
Zimowy sen – co to jest?
Sen zimowy inaczej nazywa się letargiem lub odrętwieniem. Choć może wydawać się dziwny, jest to jak najbardziej naturalny fizjologiczny stan odrętwienia organizmu. Praktycznie więc nie jest to sen.
Co istotne, może być to stan ciągły lub przerywany. Najkrócej trwa kilka tygodni. Najdłużej nawet 10 miesięcy. Może przybierać różne formy – zwyczajowo wszystkie są nazywane snem zimowym, a przez badaczy często różnicowane. Przed zapadnięciem w sen zwierzaki intensywnie żerują, gromadząc zapasy tkanki tłuszczowej, którą będą wykorzystywać zimą.
Rodzaje snu zimowego
Najczęściej wyróżnia się trzy typy snu:
hibernację – nazywaną snem głębokim. Zwierzę przesypia jednym ciągiem całą zimę. Następuje spowolnienie metabolizmu do niezbędnego minimum, serce uderza dosłownie kilka razy na minutę, pojawia się bezdech, a spalanie tłuszczu zwalnia prawie do zera;
torpor – określany jako sen przerywany. Dochodzi do spowolnienia procesów życiowych, ale tylko na jakiś czas. Śpiochy się wybudzają, by coś zjeść, napić się wody i ponownie idą spać;
ospałość – zwierzęta są przytomne, ale bardzo powolne i dużo czasu śpią.
Dlaczego zwierzęta zasypiają na zimę?
Dla wielu zwierząt przetrwanie zimą jest niemożliwe. Utrudnione zdobycie pożywienia lub wręcz całkowity brak pokarmu w zestawieniu z koniecznością utrzymania temperatury ciała to przepis na śmierć z głodu i wyziębienia. Natura zaopatrzyła niektóre zwierzęta w umiejętność wprowadzenia swojego organizmu w stan ograniczający drastycznie zużywanie energii i przeczekanie w ten sposób niekorzystnych warunków.
To, jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy, nie zawsze łatwo zauważyć. Nie wszystkie bowiem przesypiają całą zimę. Niektóre decydują się na krótkie pobudki i możesz spotkać je zimą.
Czy można obudzić śpiące zwierzę?
To częste pytanie, na które łatwo odpowiedzieć. Jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy? Takie, które nie radzą sobie w zimowych warunkach. Zapadają w sen, by nie marnować energii na ogrzanie ciała, nie mogąc zdobyć jedzenia do jej uzupełnienia. Jeśli więc zostaną przez nas wybudzone, istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie poradzą sobie z ponownym zaśnięciem i dotrwaniem do wiosny.
Jeśli więc w okresie zimowym spotkasz zwierzę, które śpi lub wydaje się zaspane – lepiej zostawić je jak najszybciej w spokoju i pamiętać, by nie zbliżać się do tego miejsca przynajmniej przez całą zimę.
Specjalne przystosowanie do snu zimowego
U wielu gatunków korzystających z umiejętności zapadania w sen zimowy wykształca się nowa tkanka. Jest to tzw. gruczoł snu, brunatna tkanka tłuszczowa wykorzystywana jak dodatkowy zastrzyk energii. Śpiochy korzystają z niego przy wybudzaniu się lub gdy temperatura za bardzo się obniży. Niepotrzebne pobudki zużyją te wyjątkowe zapasy i utrudnią szansę na przetrwanie.
Malutki śpiący jeż
Jeże hibernują zwinięte w kulkę pod stertą liści i gałęzi. Zimują samotnie. Nie można ich budzić, bo nie potrafią zasnąć ponownie, a nie przeżyją w zimowych warunkach.
Niedźwiedź mocno śpi
Samce niedźwiedzia przesypiają całą zimę w swoich gawrach. Wybierają na nie pieczary, gęste zarośla lub wykroty. Samice wybudzają się ze snu, by urodzić młode. Wykarmiają je dzięki zgromadzonemu tłuszczowi. Niedźwiedzie tracą podczas zimowego snu około 200 kg! Wiosną uzupełniają intensywnie zapasy energetyczne, odżywiając się głównie mięsem.
Popielica szara
Jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy na najdłuższy okres? Największymi śpiochami w Polsce są popielice szare. Hibernują już w sierpniu. Maksymalne spowolnienie przemiany materii wystarcza im na całkowity brak aktywności nawet do 10 miesięcy! Możesz spotkać zwiniętą w kłębek i przykrytą ogonkiem popielicę w podziemnych norkach, dziuplach, na strychach i w drewnianych budkach na drzewach.
Spać jak suseł
Susły w sen zimowy zapadają nawet na pół roku. Mimo że są zwierzątkami stadnymi, hibernują samotnie, każdy w swojej norze. Gromadzą w niej wcześniej dużą ilość siana i zasłaniają wejście ziemią, utrzymując w ten sposób w środku wyższą temperaturę.
Zimujące nietoperze
Krótkie pobudki na potrzeby fizjologiczne i polowanie – na tym polega sen zimowy nietoperzy. Co istotne, nie zimują jedynie w jaskiniach. Nierzadko znaleźć je można w piwnicach, garażach i na strychach. Śpią charakterystycznie dla siebie głową w dół.
Świstak
Świstaki hibernują w swoich norkach zatkanych szczelnie trawą i korzeniami. Młode osobniki chronione są ciałem przez swoich rodziców. Temperaturę ciała obniżają o prawie 30 stopni Celsjusza. W ten sposób świstaki mogą przetrwać niekorzystny czas nawet do siedmiu miesięcy.
Borsuki i ich lokatorzy
Borsuki przerywają sen w celu napicia się lub poszukania jedzenia. Często zdarza się, że do ich nor na zimę wprowadzają się lisy! Borsuk mimo spowolnienia procesów metabolicznych traci zimą ok. 7 kg masy ciała.
Czy można mieć ujemną temperaturę ciała?
Wydaje się to nierealne, a jednak dzika fauna zna takie przypadki. U susłów arktycznych, gryzoni z tej samej rodziny co nasze wiewiórki, podczas hibernacji temperatura ciała obniża się zwykle do -4 stopni Celsjusza. U niektórych osobników dochodzi nawet od -10 stopni!
Jak to możliwe, że temperatura ciała spada tak drastycznie, a susły nie zamarzają i powraca normalna praca mózgu? Pozostaje to ciągłym tematem badań i wielką nadzieją dla walk z chorobami, w których potrzebna jest regeneracja mózgu.
Nie tylko ssaki korzystają z możliwości ułatwienia sobie przeżycia zimą przez m.in. zwolnienie akcji serca. W sen zimowy zapadają również owady, np. motyle, a także płazy i gady. Przykładoworopuchy i żółwie błotne możesz zauważyć zakopane w mule, a żmije i jaszczurki ukrywają się w jamach.
Wiesz już, jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy i z jakiego powodu to robią. Pamiętaj o nich, sprzątając jesienne liście w ogrodzie, zawieszając budki lęgowe i spacerując po łąkach i lasach.
Śmiertelność w czasie snu zimowego jest bardzo wysoka. Nagłe zmiany pogody i niepokojenie przez ludzi jest największym problemem dla zimujących w ten sposób zwierząt.
Tapirowate (Tapiridae) to rodzina nieparzystokopytnych ssaków dużych rozmiarów, o grubej skórze, zaokrąglonym grzbiecie oraz zwężających się kończynach. Związane są z wodą, tropikalnymi i subtropikalnymi regionami. Tapir – dlaczego jest zagrożony?
Tapir anta – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 180 do 270 kg
? Rozmiary
wysokość w kłębie od 75 do 108 cm; długość ciała od 180 do 250 cm
❤️Długość życia
od 25 do 30 lat
⭐️ Tryb życia
samotniczy, z wyjątkiem samic wychowujących młode
? Pożywienie
głównie rośliny przybrzeżne
? Szybkość
do 48 km/h
Systematyka tapira
Tapir amerykański należy do rodzaju tapir, rodziny tapirowatych i rzędu zwierząt nieparzystokopytnych, podobnie jak nosorożce i koniowate. Do rodzaju tapir – Tapirus – należą tylko dwa gatunki:
tapir anta;
tapir górski.
Istnieją jednak także tapiry panamskie. Zaliczono je do rodzaju Tapirella. Największym na świecie jest występujący w południowo-wschodniej Azji tapir czaprakowy, zwany malajskim (Acrocodia indicus).
Od Redakcji
Tapir malajski w ZOO jest znacznie rzadziej spotykany od gatunku amerykańskiego. W Polsce od 2017 roku mieszka w ogrodzie zoologicznym w Płocku. Zwierzęcia tego nie da się zobaczyć w żadnej innej placówce w kraju.
Wygląd tapira
Są to najcięższe naturalnie występujące w Amazonii zwierzęta. Mogą osiągnąć wagę nawet 270 kg! Panamski tapir jest cięższy – do 320 kg – jednak występuje on poza Amazonią, w Ameryce Środkowej. Tapir anta nie bez powodu nazywany jest grzywiastym – rozpoznasz go łatwo po grzywie na karku. Jego ciało pokrywa krótka, sztywna sierść. Ubarwienie ciemnobrązowe, u młodych osobników w rzędy plamek i pasków w białym kolorze. Końce uszu białe. Tylne kończyny, jak i kończyny przednie, zakończone są trzema palcami. Ogon krótki. Wydłużona górna warga łączy się z nosem. Stanowi organ chwytny.
Tryb życia tapira
Tapir aktywny jest głównie o zmierzchu i nocą. Ma słaby wzrok, świetny słuch i węch. Często zażywa kąpieli. Pomaga to nie tylko pozbyć się pasożytów skórnych, ale też ochłodzić. Tapir doskonale pływa i nurkuje. Woda jest często pierwszym kierunkiem ucieczki przed niebezpieczeństwem. Zwierzę to pada często ofiarą jaguarów i pum, a także ludzi. W wodzie, szczególnie na młode osobniki, czyhają anakondy i kajmany. Z tego powodu w drodze ewolucji wykształciło grubą skórę. Chroni nie tylko przed skaleczeniami, ale także atakami drapieżników. Pomaga też przedzierać się przez gąszcz. Szybko biega po wydeptanych ścieżkach.
Tapir – występowanie
Obszar występowania jest bardzo duży. Wykracza poza amazońskie lasy – tapiry anta można spotkać również niemal w całej północnej i środkowej części Ameryki Południowej. Bywają widywane na sawannie w pobliżu zbiorników wodnych. Najliczniejsze są jednak na terenie Amazonii, w tropikalnych lasach deszczowych. Mile widziane są przez tapira zarośla, rzeki, zbiorniki wodne, mokradła i tereny zalewowe. Najlepiej czują się tam, gdzie panuje duża wilgoć, a roślinność jest gęsta.
Tapir – pożywienie
Liście, owoce, nasiona… Urozmaicony pokarm to podstawa. Tapir to zdecydowanie gatunek roślinożerny. Żywi się częściami roślin, np. liśćmi zbieranymi z drzew i krzewów. Jest obdarzony doskonałym węchem. Pomaga mu to znaleźć co smaczniejsze kąski. Tapir chętnie zjada rośliny przybrzeżne oraz wodne. Nie bez powodu chętnie spędza czas nad wodą! Nie pogardzi również roślinami uprawnymi. Nie zawsze manipulowanie roślinami, wybieranie liści i nasion jest łatwe. Trąba pomaga je precyzyjnie chwycić. Żeruje głównie nocą.
Grupa osobnicza i rozmnażanie tapira
Z wyjątkiem samic odchowujących młode, tapir prowadzi samotniczy tryb życia. Samiec i samica łączą się jedynie na czas kopulacji. Okres godowy przypada na czas od kwietnia do czerwca. Ciąża trwa bardzo długo – około 390–400 dni. Samica rodzi z reguły tylko jedno młode. Przez około 1,5 roku przebywa z matką. Dojrzałość płciową osiągnie dopiero w wieku od 2,5 roku do 3 lat.
Tapir – status ochrony
Nie brakuje drapieżników polujących na tapiry, ale największym zagrożeniem dla tego gatunku jest człowiek. Utrata siedlisk z powodu wylesiania Amazonii, kłusownictwo, a także wypadki należą do stałych zagrożeń. W czerwonej księdze IUNC tapir anta został zakwalifikowany jako gatunek narażony na wyginięcie. Ich liczba stale maleje.
Ciekawostki o tapirach
Najmniejszym tapirem jest tapir górski – ważyć może „zaledwie” 220 kg. Występuje w Andach na wysokości 2000–4400 m n.p.m. Ma wełnistą, najdłuższą wśród innych tapirów sierść.
W Amazonii do dziś rdzenna ludność urządza polowania dla mięsa. Mięso tapirów jest smaczne.
Dźwięki wydawane przez wszystkie gatunki tapirów to wysokie gwizdy.
W zoo łatwo się oswajają, przywiązują do opiekunów.
Przodkowie współczesnych tapirów pojawili się już w trzeciorzędzie. Same tapiry nie zmieniły się wiele od milionów lat. Świadczy to o wysokim przystosowaniu do środowiska, które zamieszkują. Czy pozwolimy im przetrwać kolejne setki lat? Bez ochrony tapir anta nie da sobie rady. Pomyśleć, że nie jest w tak poważnych tarapatach, jak pozostałe gatunki tapirów…
Ryby akwariowe to zwierzęta ciekawsze, niż wielu osobom się wydaje. Mogą być pupilami domowymi równie wspaniałymi co psy czy koty. Dzięki nim nuda nigdy ci nie grozi. Dodatkowo udowodnione zostało, że posiadanie rybek bardzo pozytywnie wpływa na samopoczucie.
Szum wody w akwarium uspokaja, obserwowanie ryb i ich zwyczajów pozwala się wyciszyć i zrelaksować. To wspaniali towarzysze codzienności, którym zdecydowanie warto nadać imiona. Czym się kierować podczas ich wyboru? Jakie imiona dla rybek będą najlepsze? Poznaj interesujące propozycje!
Imiona dla rybek – bajkowe inspiracje
Rybki są tak sympatycznymi stworzeniami, że wielokrotnie już występowały w rozmaitych bajkach. Imiona tytułowych rybek zna cały świat. Jeśli któreś z nich przypada ci do gustu, śmiało możesz go „użyczyć” i nazwać nim swoją rybkę. Oto kilka propozycji imion dla rybek:
Nemo – oczywiście na liście imion dla rybek nie mogło zabraknąć tytułowego Nemo, niewielkiego błazenka, z wyjątkowo zabawnego filmu animowanego „Gdzie jest Nemo”;
Dory – mała niebieska rybka, przyjaciółka Nemo cierpiąca na zanik pamięci krótkotrwałej;
Marlin – tata Nemo;
Boja, Koja, Rozdym, Bulgotek, Luzak – inni bohaterowie „Gdzie jest Nemo”;
Cleo – kolejna bajkowa rybka, doskonale znana z produkcji Disney’a;
Pani Puff – rozdymka, nauczycielka w szkole jazdy, do której uczęszcza Sponge Bob.
Jeśli nie chcesz, by twoja rybka nosiła bajkowe imię, szukasz czegoś bardziej „wyrafinowanego”, masz mnóstwo innych propozycji do wyboru.
Imiona dla rybek – zainspiruj się pochodzeniem pupila
Gatunków ryb do akwarium jest całe mnóstwo. Choć bardzo popularna jest złota rybka (nazwą tą określane są różne podgatunki karasia chińskiego), istnieje wiele innych wartych uwagi. Decydując się na konkretną rybę akwariową, musisz poznać jej wymagania, aby prawidłowo urządzić zbiornik i serwować określony typ jedzenia.
Dlatego przy okazji poznaj ją bliżej, dowiedz się, skąd pochodzi. Być może, pozyskując te informacje, znajdziesz inspirację i trafisz na nazwę, która cię urzeknie. Oto kilka przykładów tego, jak możesz nazwać najpopularniejsze ryby do domowego akwarium:
bojownik – bardzo popularne są takie gatunki jak np. bojownik czerwony i syjamski (inaczej wspaniały). Występują one m.in. w Tajlandii, Indonezji, Wietnamie i Laosie. Ciekawe imiona dla bojownika to np. Samui (wyspa), Menam (rzeka), Merapi (wulkan);
gupik – gupiki to inaczej pawie oczka, niezwykle piękna, kolorowa rybka pochodząca z Ameryki Południowej. Świetnie sprawdzą się takie imiona jak np. Tapanti (jeden z parków narodowych Kostaryki), Amazonka (rzeka), Haiti (wyspa);
brzanka – szczególnie popularne i często spotykane w akwariach są brzanki wysmukłe. Gatunek ten pochodzi ze Sri Lanki. W związku z tym proponowane imiona to np.: Cejlon, Dehiwala, Heladiva.
Od Redakcji
Czy rybka będzie reagowała na swoje imię? Z dużym prawdopodobieństwem nie! Naukowcy przekonują jednak, że nazwanie zwierząt poprawia przywiązanie do nich, a to bezpośrednio przekłada się na lepszą opiekę. Pamiętaj, że ważniejsze niż wymyślne imiona są prawidłowe warunki życia, które możesz zagwarantować swoim podopiecznym.
Z powodzeniem znajdziesz mnóstwo fajnych imion zarówno dla samców i samic. Same poszukiwania mogą zaś być doskonałą zabawą i sposobem na poznanie wielu ciekawych informacji o świecie.
Zanim podejmiesz decyzję o tym, jak będziesz nazywać swojego pupila, pamiętaj, że imiona ryb nie powinny być w żaden sposób przykre ani obraźliwe. Lepiej też zrezygnować z nadawania zwierzątkom imion ludzkich, aby przypadkiem nikogo nie urazić.
Na szczęście jest tyle możliwości, że bez wątpienia wybierzesz imię, które będzie nie tylko piękne, ale jednocześnie będzie bardzo dobrze pasować np. do wyglądu, charakteru czy pochodzenia twojego podopiecznego!
Są rzeczy, które mruczek umieć powinien. Wypada nauczyć kota korzystać z kuwety i innych rzeczy przydatnych w codziennym życiu. Sztuczki także są w jego zasięgu! Oto krótki poradnik, jak wytresować kota. Sprawdź nasze praktyczne wskazówki!
Uczenie się kota – na czym polega?
Kot uchodzi za mniej inteligentnego pupila niż pies. Rzekomo nie da się go nauczyć komend. Opinia ta nie jest trafna ani sprawiedliwa. Kot, podobnie jak inne ssaki, uczy się przez cały czas. Obserwuje on otoczenie i powtarza te zachowania, które pomogły mu osiągnąć jego cel i spotkały się z nagrodą. Przykładem może być nauka wchodzenia wysoko na szafę, gdzie ukryta jest ulubiona ciekawa zabawka lub przekąska. Jeśli małemu kotu uda się ją raz sięgnąć, z pewnością powtórzy wspinaczkę nieraz. Kto wie, jak wytresować kota metodami pozytywnymi, z pewnością osiągnie sukces.
Jak wytresować kota metodami pozytywnymi?
Pozytywne szkolenie w uproszczeniu polega na tym, by swojego kota motywować do różnych czynności. Opiera się na budowaniu pozytywnych skojarzeń z danym zachowaniem, by zwierzak chciał je powtórzyć. Tutaj pomocne są sygnały i nagrody. Te pierwsze (np. dźwięk klikera) zaznaczają kotu jego działanie, którego oczekujemy. Nagroda z kolei to coś miłego dla grzecznego mruczka za to działanie. Nagradzanie to odpowiedź na pytanie, jak wytresować kota! Opiekun musi jednak wykazać się dużą tolerancją i opanowaniem. Koty, inaczej niż wiele ras psów, nie są aż tak wpatrzone w człowieka.
Czym nagradzać kota?
Coraz więcej opiekunów jest świadomych, jakie znaczenie ma dieta kota. Regularna pora posiłków i odpowiednie porcje są ważne tak samo, jak skład karmy. Są różne modele żywienia zwierząt, które ich opiekunowie wybierają pod względem potrzeb i preferencji smakowych swoich pupili. W szkoleniu kotów kluczowe jest ich nagradzanie. Jako nagroda mająca wzmocnić dobre zachowanie świetnie sprawdzą się kawałeczki mięsa. Nie zawsze jednak są one pod ręką. Suche, małe krokieciki o dobrym składzie, jak Brit Care Cat Snack Superfruits Herring, mogą być dla kociaka pyszne i – jako nagroda – na pewno nie zaszkodzą. Pamiętaj, by nie przesadzać z liczbą smaczków i długością lekcji.
W artykule opowiemy o historii powstania sznaucerów oraz wyjaśnimy, czym różnią się ich poszczególne odmiany. Poznasz ich charakter i temperament, a także dowiesz się, z jakimi problemami zdrowotnymi najczęściej borykają się przedstawiciele tej rasy. Znajdziesz tu również informacje o ich pielęgnacji i żywieniu.
Sznaucery – klasyfikacja FCI
Sznaucery zostały zaklasyfikowane przez Międzynarodową Federację Kynologiczną do II grupy FCI, czyli do pinczerów i sznaucerów, molosów, szwajcarskich psów górskich i do bydła. Skąd taki podział? Istnieje wiele dowodów na to, że to właśnie pinczery stajenne były ich przodkami. Wszystkie sznaucery znajdziesz w sekcji 2.1, która gromadzi psy w typie pinczera i sznaucera.
Więcej odmian kolorystycznych w sznaucerach miniaturowych wynika z faktu, że są one traktowane wyłącznie jako psy do towarzystwa. W związku z tym postawiono na większą ozdobność rasy.
Początki rasy sznaucerów
Psy tej rasy cieszyły się ogromną popularnością w XVIII-wiecznej Europie, zwłaszcza Niemczech i Szwajcarii zmagających się z plagą szczurów, ponieważ doskonale radziły sobie z ich wyłapywaniem. To właśnie wtedy zaczęto krzyżować je ze szpicami wilczastymi i szorstkowłosymi terrierami, wskutek czego doszło do podziału pinczerów na odmiany gładkowłose oraz szorstkowłose.
W 1870 roku po raz pierwszy na wystawie pojawił się pinczer szorstkowłosy. Konkurs wygrał pies o imieniu Schnauzer, na którego cześć prawdopodobnie nazwano całą rasę. Istnieją jednak podejrzenia, że nazwa może wywodzić się od niemieckiego słowa die Schnauze, któreoznacza brodę lub pysk.
Początki poszczególnych odmian
Aby utrzymać rasę sznaucera olbrzyma, krzyżowane osobniki z przedstawicielami innych ras. Calaminus rozpoczął hodowlę właśnie w tym kierunku. Podejrzewa się, że do wzmocnienia cech sznaucera użyte były m.in. duże czarne pudle, a także czarne dogi niemieckie.
Z kolei rozwojem sznaucera miniaturowego zajął się kynolog Josef Berta. Rozdzielił on affenpinczery, czyli małpie pinczery, rasę o cechach karłowatości, od sznaucerów miniaturowych.
Najmniej prawdopodobnych zmian wprowadzano do odmiany średniej, która używana była m.in. jako pies obronny przy dyliżansach. Był on na tyle wytrzymały, że mógł dotrzymywać tempa koniom zaprzęgniętym do wozu. Wywodził się od czujnych psów gospodarskich.
Temperament i usposobienie sznaucerów
Najważniejszą cechą sznaucerów, zarówno miniaturowych, jak i olbrzymich, jest duża pewność siebie oraz niezależność. Ich upór może być problemem w czasie szkolenia, jednak psy te chętnie się uczą i podejmują nowych wyzwań, więc doświadczony opiekun z pewnością poradzi sobie z ich silnym charakterem. Bywają jednak nieufne i czujne – mogą ostrzegawczo szczekać na podejrzane dla nich dźwięki.
Pies sznaucer – stosunek do człowieka
Sznaucery są dosyć spontaniczne i uwielbiają zabawę zarówno z ludźmi, jak i innymi zwierzętami. Decydując się na adopcję lub zakup przedstawiciela rasy, warto wziąć pod uwagę jej stosunkowo dużą potrzebę ruchu. Tradycyjny spacer po parku może okazać się dla zbyt krótki i monotonny, dlatego lepiej urozmaicać go innymi formami aktywności fizycznej. Chociaż odmiany miniaturowe mają gorsze predyspozycje fizyczne do uprawiania różnego rodzaju psich sportów, spokojnie mogą, a nawet powinny trenować na odpowiednim dla siebie poziomie.
Sznaucer a rodzina
Opisywane czworonogi szybko przywiązują się do swojego człowieka, wobec którego są wierne, lojalne i niezwykle czule. Na ogół nie przejawiają zachowań agresywnych, dlatego są to doskonałe psy rodzinne. Choć są pogodne, sprawdzają się jednak głównie do starszych dzieci.
Wygląd sznaucera – cechy wspólne
Chociaż istnieją trzy odmiany sznaucerów, wszystkie mają wiele wspólnych cech wyglądu zewnętrznego. Oczywiście najbardziej rozpoznawalna jest mocno owłosiona głowa z charakterystyczną brodą, jednak cała mózgoczaszka wygląda podobnie u każdego sznaucera – ma delikatnie odstającą potylicę, płaskie czoło, dobrze rozwiniętą truflę nosa i mocne szczęki.
Mimo że sznaucery różnią się od siebie wielkością, wszystkie mają podobną zwartą budowę ciała z okrągłym zadem. Ich owalna klatka piersiowa jest umiarkowanie szeroka, a ogon naturalnie zawija się w kształt sierpa. Kończyny są mocno umięśnione i bujnie owłosione, jednak ich wygląd zależy w znacznej mierze od rodzaju wykonanego strzyżenia.
Sprawdź, czym różnią się sznaucery
Wraz z rozwojem rasy doszło do wyróżnienia trzech jej odmian:
sznaucer miniaturowy mierzy od 30 do 35 centymetrów w kłębie i nie powinien ważyć więcej niż 8 kilogramów;
sznaucer średni osiąga od 45 do 50 centymetrów wysokości w kłębie, a jego waga mieści się w przedziale od 14 do maksymalnie 20 kilogramów;
sznaucer olbrzymi może mierzyć nawet 70 centymetrów w kłębie i ważyć aż 50 kilogramów.
Poszczególne odmiany są bardzo podobne do siebie zarówno wyglądem, jak i charakterem, a jedyną różnicą jest wielkość. Właśnie dlatego są jednymi z najbardziej znanych na świecie ras psów.
Pielęgnacja sznaucera
Pielęgnacja sznaucera może przysporzyć nieco trudności laikowi, ponieważ zwierzęta te wymagają regularnego trymowania – zabiegu polegającego na usunięciu włosa wraz z cebulką. Czynność tę może przeprowadzić groomer. Poza tym zaleca się kąpiel psa w specjalnych szamponach oraz strzyżenie według odgórnie ustalonego dla sznaucera wzorca.
Żywienie sznaucerów
Sznaucery miniaturowe i średnie nie wymagają stosowania specjalnej diety, jednak tak samo, jak wszystkie inne psy do prawidłowego rozwoju potrzebują wysokiej jakości karmy. Jej podstawą powinno być pełnowartościowe mięso, a dodatkiem warzywa i owoce. Odmiany miniaturowe mają skłonność do nadwagi, zwłaszcza gdy nie mają zapewnionych długich spacerów, o czym warto pamiętać.
Sprawa jej znacznie bardziej skomplikowana w przypadku sznaucerów olbrzymich, które ze względu na szybki wzrost potrzebują starannie dobranej suplementacji. W tym celu należy kontrolować poziom wapnia i fosforu w surowicy już od 4. miesiąca życia oraz stosować preparaty zalecone przez lekarza weterynarii.
Predyspozycje do chorób i długość życia
Wszystkie sznaucery bez względu na ich wysokość w kłębie i wagę są obciążone większym ryzykiem zachorowania na następujące choroby:
Dodatkowo sznaucery olbrzymie są szczególnie narażone na rozwinięcie się dysplazji stawów biodrowych, a także zaburzenia wchłaniania witaminy B12. Z kolei miniaturowe odmiany mogą być zagrożone zwichnięciem rzepki, typowym dla małych ras.
Długość życia psów
Za najbardziej długowieczne uważa się sznaucery średnie, które są najmniej rozpowszechnione. Mogą one żyć nawet do 16 lat. Miniaturowy żyją zwykle do ok. 14 lat. Z kolei w przypadku sznaucerów olbrzymów długość życia to średnio do 12 lat.
Sznaucery – galeria zdjęć
Sznaucery to czworonogi, które będą doskonałym wyborem zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i singli. Ze względu na upór i niezależność tych zwierząt nie zaleca się ich adopcji lub zakupu osobom nieposiadającym doświadczenia w pracy z psami. Decydując się na sznaucera, warto wziąć pod uwagę stosunkowo wysokie koszty utrzymania związane z wysokim ryzykiem wystąpienia chorób.
Najczęściej zadawane pytania
Jakie są sznaucery?
W hodowli stawia się na psy odporne, wesołe, a jednocześnie nieco uparte i niezależne. Sznaucery są inteligentne i odporne na niesprzyjające warunki atmosferyczne.
Czy sznaucery są agresywne?
Celowo hodowla tych początkowo wiejskich psów prowadzona była tak, aby nie były one agresywne. Sznaucery cieszą się opinią zrównoważonych. Cechuje je jednak odwaga, która połączona z naturalnym instynktem stróżowania i obrony swojego właściciela może stwarzać ryzykowne sytuacje. Agresja jest jednak cechą niepożądaną.
Na jakie choroby chorują sznaucery?
Do chorób typowych dla tych ras należą m.in. zespół Fanconiego czy komedonów. Psy mogą cierpieć jednak też na schorzenia ras olbrzymich czy miniaturowych.
Czy sznaucer ma sierść?
Tak jak każdy pies sznaucer również ma sierść, która dzieli się na włos okrywowy i podszerstek.
Czy trzeba strzyc sznaucera?
Sznaucery przede wszystkim się trymuje, co zapobiega chorobom skórnym i sprawia, że pies wygląda atrakcyjnie. Psy wystawowe w niektórych miejscach strzyże się dla poprawy kształtu sylwetki.
Ile kosztuje sznaucer?
Rasa sznaucerów miniaturowych w hodowli ZKwP kosztuje ok. 4000 zł. Cena odmiany średniej waha się od 2000 zł do 4000 zł. Piesek w odmianie olbrzymiej będzie kosztował nawet 5000 zł.
Jak często trzeba strzyc sznaucera?
Trymowanie z ewentualnym strzyżeniem powinno się wykonywać do ok. 6 tygodni.
Jak dbać o sierść sznaucera?
Aby sznaucer wyglądał w charakterystyczny sposób, z długą brodą i krzaczastymi brwiami, wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Podstawą jest regularne czesanie. Dodatkowo należy wykonywać trymowaniem i usuwanie włosków z małżowiny usznej. To zabieg nieco bolesny, dlatego poleca się pudry, które go ułatwiają i działają przeciwbólowo. Szorstki włos wymaga też kąpieli w odpowiednim szamponie.
Czy sznaucery mają alergie?
Tak jak większość psów, mogą na nie cierpieć. Najczęściej jednak pojawia się ona u odmian białych.
Co powinien jeść sznaucer?
Aby pies cieszył się dobrym zdrowiem, powinien dostawać zbilansowane pożywienie. Może to być gotowa karma mokra lub sucha, a także suplementowany dodatkowo posiłek gotowany albo surowy.
Ile lat żyją sznaucery?
Sznaucery, zależnie od odmiany, żyją od 12 do nawet 16 lat.
Jak dbać o brodę sznaucera?
Należy ją regularnie rozczesywać, aby nie dopuścić do tworzenia się kołtunów. U psów wystawowych jest ona lekko trymowana i przycinana.
Czy sznaucer może mieszkać na dworze?
Psy te mogą mieszkać w domu z ogrodem, ale nie są zwierzętami dobrymi do budy. Sznaucer to typowy towarzysz człowieka, o czym nie można zapominać.
Każdy Polak wie, że na wakacjach na polskim wybrzeżu może spotkać foki. Niewielu jednak zdaje sobie sprawę, że bałtyckie foki to więcej niż tylko jeden gatunek! Foka szara (a właściwie szarytka morska) jest zdecydowanie największa. Co warto o niej wiedzieć?
Szarytka morska – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 100 do 300 kg
? Rozmiary
długość ciała od 2 do 2,5 m
❤️Długość życia
od 30 do 40 lat
⭐️ Tryb życia
dzienny, żyje w stadach
? Pożywienie
ryby, skorupiaki, głowonogi
? Szybkość
pływanie z prędkością ok. 40 km/h
Systematyka fok
Najczęściej mówi się o tym zwierzęciu „foka szara”. Przez wiele lat to określenie można było spotkać w książkach oraz literaturze zoologicznej. Obecnie jest to jednak jedynie nazwa popularna. Tak naprawdę ten gatunek fok nazywa się szarytka morska. Jego nazwa łacińska brzmi Halichoerus grypus. Bałtycka populacja szarytki jest podgatunkiem nominatywnym, stąd oznacza się go w zoologii nazwą Halichoerus grypus grypus. H. grypus atlantica określa szarytki występujące poza wodami Bałtyku.
Foka szara – wygląd
Największy gatunek fok, jaki można spotkać w Bałtyku. Samce dorastają do 2,3 metra. Maksymalna długość wynosi 2,5 metra. Samice są nieco mniejsze – 2 metry. Głowa szarytki morskiej jest wydłużona, przypominająca psi pysk. Nozdrza samców są większe, a skóra na szyi pofałdowana. Ich futro ma ciemnobrązowe ubarwienie. Plamy na ich ciele są nieregularne. Samice wyróżniają się ciemnymi plamkami na jaśniejszym, szarym tle. Foka szara posiada na pysku wibrysy. Tak jak u kota, są one narządem dotyku. Przednie płetwy służą do poruszania się na lądzie. Dzięki tylnym foka szara pływa… jak ryba w wodzie.
Tryb życia foki szarej
Prowadzi wodno-lądowy tryb życia. Na lądzie jest płochliwa – na widok potencjalnego zagrożenia ucieka do morza. Na brak spokoju foka szara może w skrajnej sytuacji zareagować agresją. Najlepiej czuje się w wodzie. Nurkuje na głębokość nawet 200–300 metrów i może pozostawać pod wodą do 20–30 minut. Może spać zarówno na brzegu, jak i w morzu. Podczas snu wynurza się co kilkanaście minut, by zaczerpnąć powietrza. Foka szara to gatunek wędrowny, ale na ogół nie odbywa dalekich wędrówek. Nieraz pada ofiarą przyłowu – zaplątuje się w sieci rybackie i ginie. Dotyczy to często młodych osobników.
Występowanie szarytki morskiej
Szarytki morskie zamieszkują przybrzeżne wody północnego Atlantyku. Spotkać je można zarówno na terenach subarktycznych, jak i umiarkowanych. Zasięg występowania fok szarych obejmuje regiony i kraje takie, jak:
Kanada;
Islandia;
Wyspy Brytyjskie;
Skandynawia;
Rosja;
Litwa;
Łotwa;
Estonia;
Polska;
Niemcy;
Holandia.
Zapuszcza się także do Francji, Portugalii i Stanów Zjednoczonych. Foki szare niemal codziennie spotykane są na polskim wybrzeżu, np. na Helu. W Gdańsku przy ujściu Wisły można je obserwować z wieży widokowej, nie niepokojąc ich.
Siedlisko i grupa osobnicza – foka szara
Są zwierzętami stadnymi. Samce posiadają haremy liczące kilka samic. Nie są jednak zbyt zaborcze. Niestety z czasem nastąpił spadek liczebności wielkich koloni fok szarych na południowym wybrzeżu Morza Bałtyckiego. Obecnie należą one w tym rejonie do przeszłości. Bardzo duże grupy gromadzą się w okresie rozrodu. Na Bałtyku przypada on na przełom lutego i marca. Trwa od 4 do 6 tygodni. Walki o samice są raczej rzadkie. Miejscami rozrodu fok szarych są wybrzeża Bałtyku i części północnego Atlantyku.
Rozmnażanie i rozwój szczeniaka foki
Szarytki morskie są przywiązane do swoich rodzimych siedlisk – wybierają je zawsze na miejsce porodu. Młode foki nazywane są szczeniętami. Rodzą się zarówno w wodzie, jak i na lądzie, jednak poród w morzu należy do rzadkości. Foka szara zwykle rodzi jedno szczenię, czasami dwa. „Maluch” może ważyć nawet 20 kilogramów i szybko rośnie. Przez 3 tygodnie karmiony jest wyłącznie bardzo tłustym mlekiem matki. Po tym czasie matka je opuszcza i ponownie łączy się z samcem. Głód zmusza szczenię do wejścia do wody i polowania na ryby. Dojrzałość płciową młode foki osiągają w wieku 3–5 (samice) lub 5–6 lat (samce).
Foka szara – pożywienie
Ostre zęby nie pozostawiają złudzeń – foka szara to prawdziwy drapieżnik! Częstymi ofiarami są głowonogi i skorupiaki, ale żywi się głównie rybami. Ceni m.in. łososie i dorsze. Najchętniej poluje na te, które są najłatwiejszym łupem. Okrada czasem sieci do połowu ryb. Z tego powodu przez setki lat rybacy nie darzyli foki szarej sympatią i traktowali jak szkodnika. Zdarzają się polowania na ptaki morskie. Ofiarą foki szarej padają też młode morświny. Niewielki waleń w porównaniu z trzymetrowym samcem szarytki ma niewielkie szanse. Dorosłe samce czasem zabijają i zjadają szczenięta swojego gatunku.
Status ochrony foki szarej
Przez wieki dla człowieka różne gatunki płetwonogów stanowiły cenne źródło skór, tłuszczu i mięsa. Foki szare były chętnie zabijane przez rybaków. Na całym świecie liczebność szarytek morskich szacowana jest na około 480 000 osobników. Z tego jedynie blisko 17 000 to szarytki bałtyckie. Wiele organizacji międzynarodowych apeluje i rekomenduje konieczność ochrony gatunku. Przykładem jest Międzynarodowa Rada Badań Morza. W Polsce foka szara jest objęta ochroną gatunkową. Dotyczy to także pozostałych trzech gatunków fok żyjących w tym morzu.
Foka szara – galeria zdjęć
Ciekawostki o szarytce morskiej
Kremowo-białe futerko młodych osobników (szczeniąt) nazywane jest lanugo. Zanika około 3. tygodnia życia foczki.
Istnieją trzy wyizolowane populacje foki szarej – bałtycka, zachodnioatlantycka i wschodnioatlantycka. Najwięcej wspólnego mają populacje bałtycka i wschodnioatlantycka.
Foka szara nie pije wody – czerpie ją z upolowanego pokarmu.
Foki szare można podziwiać w polskich ogrodach zoologicznych oraz w Fokarium Stacji Morskiej Uniwersytetu Gdańskiego na Helu.
Szarytkę morską można spotkać na lądzie również na nadmorskich plażach miejskich.
Choć foki kojarzą nam się głównie z mroźnymi biegunami i lodem, fokę szarą możemy akurat spotkać nawet na plaży w Juracie. Przykładem może być Balbin, szarytka morska uratowana w 1992. Dało to początek działalności mającej na celu ochronę foki szarej.
Pasące się bydło nieraz urozmaica krajobraz, umilając podróże lub przechadzki po wsi. To krowom zawdzięczamy mleko, dlaczegóż by więc miało nie być imion dla krowy? Mało tego – badania uczonych wykazały nawet, że krowy mające imiona dają więcej mleka!
Cenne krowy
Krowy od wieków są niezwykle cennymi zwierzętami dla człowieka. Dowodem jest to, ile kosztuje krowa nawet dziś – zwykle kilka tysięcy złotych za zwykłą, czarno-białą, mleczną krowę. Dawno temu gospodarz mający cztery własne krowy uchodził we wsi za bogatego. Dzięki nim miał mleko, a w razie potrzeby także mięso i cielęta na sprzedaż. Nic dziwnego, że od lat istnieją imiona dla krowy, a zwierzęta te traktowane były często z szacunkiem przez swoich właścicieli. Przemysł rolniczy niestety uprzedmiotowił poczciwe krasule.
Po co krowie imię?
Prawo nie nakazuje nadawania nazw bydłu. W końcu to nie jakiś kot ani pies, tylko zwierzę gospodarskie. W dodatku uchodzące za niezbyt rozgarnięte… Niewiele ma to jednak wspólnego z prawdą. Bydło jest wbrew pozorom inteligentne. Krowy łatwo zapamiętują pewne rzeczy. Mogą reagować negatywnie na niektórych ludzi i zwierzęta, jeśli spotkało je z ich strony coś złego. Zapamiętają również imiona dla krowy, które wybierze im rolnik i będzie regularnie używać. Otrzymując imię, krowa przestaje być jedną z wielu w stadzie. Zaczyna być traktowana indywidualnie, bardzo często także z sympatią!
Czego nie wiesz o krowach?
Krowa nie fascynuje mas tak jak inne zwierzęta. Ot, stoi sobie na łące, przeżuwa i tyle. Nauka jednak dowodzi, że krowy są niezwykle ciekawymi zwierzętami. Po pierwsze, potrafią tworzyć relacje i mieć w stadzie swoje przyjaciółki. Trzymają się z nimi, czują się najlepiej w ich towarzystwie i nie znoszą rozłąki. Towarzystwo rówieśników ma bardzo pozytywny wpływ na rozwój cieląt. Każda krasula w stadzie ma swoją osobowość tak jak ludzie. Grupie przewodzi zawsze jedna samica. Ma ona pierwszeństwo przy żłobie. Krowy są na tyle inteligentne, że można je nawet nauczyć korzystania z toalety!
Bukietka i Krasula dają więcej mleka
Brytyjscy naukowcy z Uniwersytetu w Newcastle w 2009 roku wzięli pod lupę 516 gospodarstw rolnych. Okazało się, że tam, gdzie bydło miało swoje imiona, uzyskiwano więcej mleka niż w gospodarstwach, gdzie zwierząt nie nazywano. W skali roku różnica wynosiła 280 litrów. Niemal połowa hodowców była zdania, że krowa mająca dobry kontakt z człowiekiem daje więcej mleka. Zwierzęta te potrafią przywiązać się nie tylko do członków swojego stada, ale także do swojego opiekuna.
Od Redakcji
Coraz więcej osób decyduje się na nieprzemysłową hodowlę krów. Zwierzęta utrzymywane są jako towarzysze codzienności albo atrakcja agroturystyczna. Dotyczy to zwłaszcza ras ozdobnych oraz miniaturowych. Według doświadczeń opiekunów i badań naukowych krowy potrafią być wiernymi towarzyszkami i bardzo cenią sobie pozytywną relację z człowiekiem.
Filmowe imiona dla krowy
Krowy wystąpiły w niejednym polskim dziele. Imiona dla krowy można znaleźć w polskich książkach oraz filmach. Oto przykłady:
Mućka Kargulowa – „Sami swoi”;
Miła – „Pieniądze to nie wszystko”;
Bukietka – „Boża podszewka”;
Graniasta – „Chłopi”.
Jak możesz nazwać swoje cielę?
Każdego rolnika ogranicza tylko jego własna kreatywność. Możesz się bawić i wymyślać do woli! Oprócz klasyków, takich jak Mućka i Krasula, imiona krów mogą być następujące:
Łatka;
Plamka;
Czarnula;
Białka;
Milka;
Stokrotka;
Łączka;
Malwina;
Warta;
Baszka;
Karmelka.
Krowa jest zdecydowanie niedoceniana. Imiona dla krowy? Polecamy nadawać! Rolnik kochający swoją pracę i zwierzęta nie ma z tym problemu. Po prostu – dobre, pełnowartościowe mleko może dać wyłącznie zdrowa, dobrze zaopiekowana Biała, Mućka lub Karmelka. Szkoda, że gdy chce się dokonać wyboru mleka w sklepie, trzeba wierzyć, że krówki miały imiona… lub chociaż ładne pseudonimy.
Nazywamy je najlepszymi przyjaciółmi człowieka – psy, bo o nich mowa, towarzyszą nam każdego dnia, zarówno w domu, jak i poza nim. Zamiłowanie do tego gatunku sprawia, że w niektórych krajach możliwe jest nawet przyprowadzania psa do pracy. Coraz częściej jest to możliwe również w Polsce, szczególnie w przypadku zawodów biurowych. Dobrym sposobem na wyrażenie swojej miłości do psów jest także noszenie breloków do kluczyz ich podobizną.
Pies – nie tylko zwierzę, lecz również przyjaciel
Choć obecnie mamy możliwość trzymania w domu różnego rodzaju zwierząt, większość z nas wciąż najchętniej decyduje się przygarnąć psa. Mówi się, że pies był z człowiekiem od zawsze. Niegdyś towarzyszył mu w polowaniach, dziś bierze udział głównie w życiu codziennym, dotrzymując nam towarzystwa. Uwielbiamy psy, co manifestujemy każdego dnia. Chętnie wybieramy się z naszym pupilem na spacer, ale również na zakupy czy do restauracji. Coraz więcej punktów handlowych lub usługowych pozwala bowiem przyprowadzać zwierzęta, choć oczywiście należy przy tym zachować pewne standardy higieny. W niektórych krajach pracownicy mogą nawet przychodzić ze swoim zwierzęciem do pracy, jednak zwyczaj ten nie jest jeszcze bardzo popularny. Można więc powiedzieć, że psy stanowią integralną część naszego życia, i to bez względu na to, czy sami posiadamy w domu czworonoga, czy też z jakichś powodów nie możemy sobie na to pozwolić.
Breloczki z podobizną psów – doskonałe rozwiązanie dla miłośników tych zwierząt
Psy stały się motywem, który bardzo chętnie wykorzystują projektanci mody oraz biżuterii. Torby, koszulki czy bluzy z podobizną psa, a także wisiorki, bransoletki bądź kolczyki – te produkty bez większego problemu znajdziemy na sklepowych półkach. Niemniej jednak istnieje także inny sposób na to, aby wyrazić swoją miłość do czworonogów. Możemy podpić do kluczy breloczek, który będzie prezentował ich sylwetkę. Ciekawym akcesorium jest brelok mops „frank„, który swoją wyrazistością przyciąga wzrok innych. Jednocześnie miłośnicy psów, którzy sami z nimi mieszkają, mogą zdecydować się na akcesorium wykonane na zamówienie, które będzie przedstawiało ich pupila bądź pupili. Wystarczy tylko przesłać projekt, aby w krótkim czasie cieszyć się unikatowym, ciekawie prezentującym się breloczkiem.
Breloczek do kluczy – akcesorium dla każdego
Breloczki do kluczy Pinswear to niewielkich rozmiarów akcesorium, w które powinien wyposażyć się każdy. Osoby, które uwielbiają psy i nie wyobrażają sobie bez nich życia, mogą wybrać modele z psimi motywami. Stanowią one również doskonały pomysł na prezent dla tych, którzy swoje serce oddają właśnie czworonogom. Niektórzy w ten sposób dziękują pracownikom schroniska, wolontariuszom czy lekarzom weterynarii, którzy na co dzień opiekują się schorowanymi psami. Warto pamiętać, że breloczki do kluczy to praktyczny element, który można nosić na wiele sposobów. Sprawdza się w każdym przypadku, stanowiąc jednocześnie nienachalną, lecz bardzo interesującą ozdobę. Właściciele psów, a także osoby, które marzą o zakupie czworonoga, z pewnością będą dumnie prezentowali pęk kluczy, pod który podpięty będzie breloczek.
Najbardziej inteligentny pies świata – taki tytuł zobowiązuje! Tymczasem warto wiedzieć, co oceniają testy SmartDog i czy faktycznie mowa o psie najbardziej inteligentnym. Sprawdź, co ocenili naukowcy i jakie rasy znalazły się w ścisłej trójce zestawienia.
Najbardziej inteligentny pies – czyli jaki?
Dotychczasowy tytuł najbardziej inteligentnego psa dzierżył border collie. Rasa ta została ustawiona na początku zestawienia przez znanego neuropsychologa, Stanleya Corena. Przeprowadził on testy, które miały wskazywać na największą inteligencję tych właśnie psów. Tytuł ten oparty był m.in. o ocenę znajomości słów (border collie znał ich ok. 1000) i ocenę ankiet wypełnionych przez ponad 200 behawiorystów i trenerów. Nie był to więc test idealny, choć jak na lata 90. XX wieku – zaawansowany.
Dziś tytuł ten został przekazany w łapy owczarka belgijskiego malinois. To on ma być najbardziej inteligentnym psem. Warto jednak zwrócić uwagę na to, co kryje się pod tym enigmatycznym pojęciem. Testy SmartDog nie oceniają bowiem wszystkich psich cech!
Od Redakcji
Pamiętaj, że sama inteligencja psa nigdy nie powinna być wyznacznikiem jego wyboru. Wiele osób decyduje się obecnie w Polsce na owczarki belgijskie malinois, nie mając odpowiedniej wiedzy czy przygotowania, a także predyspozycji do opieki nad takim psem. Powstaje coraz więcej pseudohodowli, w których psy sprzedawane są w niskiej cenie, ale jednocześnie bywają porywcze, trudne do opanowania, z poważnymi wadami, jeśli chodzi o charakter. Inteligencja jest tylko jednym z elementów, które warto brać pod uwagę przy wyborze psa, i to w przypadku, gdy zamierzasz z nim regularne pracować lub trenować.
SmartDog – co to za testy?
Wykorzystane podczas poszukiwań najbardziej inteligentnego psa testy SmartDog zostały stworzone przez fińską doktor nauk Katriinę Tiirę w 2016 roku. Dotychczasowe badania opierały się na ocenie osobowości w skrajnościach od lękliwej po odważną. Przez to specjaliści uznali, że nie były miarodajne, bo na zachowanie czworonoga wpłynąć może wiele różnych aspektów. Z tego powodu SmartDog opierają się przede wszystkim na testach poznawczych.
W sumie zwierzęta poddano 10 testom, które obejmują:
witanie się z obcą osobą;
badanie aktywności z narzędziem FitBark;
ocenę skłonności do eksploracji w nowym otoczeniu;
test cylindra oceniający kontrolę nad impulsami oraz impulsywność;
test rozpoznawania ludzkich gestów;
V-detour – test umiejętności rozwiązywania problemów, polegający na dostaniu się do widocznej, ale ukrytej za ogrodzeniem w kształcie litery V miski z jedzeniem;
ocenę logicznego wnioskowania;
ocenę reakcji w obliczu niedostępności miski z jedzeniem, która obejmuje sięganie po pomoc człowieka, niezależne działanie albo porzucenie zadania;
pamięć vs gesty – ocenę, do czego pies odwołuje się częściej w rozwiązywaniu problemów;
test pamięci krótkotrwałej.
Jak przebiegają testy SmartDog?
Wszystkie testy, które mają w teorii wskazać najbardziej inteligentnego psa, przebiegają w etyczny sposób. Przeprowadzane są w zamkniętych pomieszczeniach, bez zmuszania zwierząt do interakcji – mogą one zrezygnować z realizacji zadania, co również jest informacją zwrotną. Podczas testów we wnętrzu nie przebywają osoby trzecie, czyli widownia. To pozwala na testowanie również psów lękliwych. Z drugiej strony wszystkie badania oparte są na jedzeniu jako nagrodzie. Z tego powodu zwierzęta, u których motywacja na jedzenie jest niska, mogą osiągać niemiarodajne wyniki.
Od Redakcji
Warto zauważyć, że testy takie nigdy nie są w pełni miarodajne. Badacze nie mają wpływu na to, skąd pochodzi zwierzę, jacy są jego przodkowie ani czego i w jaki sposób był uczony pies. To wszystko może wpływać na ostateczne wyniki, nawet w obrębie jednej rasy. Warto wziąć na to poprawkę – dopiero dużo grupa badanych osobników da statystycznie miarodajne wyniki badań.
Najbardziej inteligentny pies świata – co mówią wyniki?
Podczas testów odkryto następujące trzy najbardziej inteligentne rasy psów w kolejności od pierwszego do trzeciego miejsca:
Nie oznacza to, że zwycięzca wszystkie testy wykonał najlepiej; w niektórych, jak test impulsywności, otrzymały najniższe wyniki. W sumie jednak zdobył najwięcej punktów we wszystkich zadaniach.
Czy testy SmartDog, oparte na 1002 przedstawicielach 13 ras i mieszańcach, można uznać za wyznacznik przy określeniu najbardziej inteligentnego psa? Niekoniecznie, bo są to testy umiejętności poznawczych. Dodatkowo grupa 1000 psów jest stosunkowo mała i może być jedynie punktem wyjściowym do dalszych analiz.
Wnioski z badań
Jak potwierdziły badania, poszczególne rasy różnią się od siebie i są to różnice związane z ich współczesnym wykorzystaniem. Niektóre aspekty trudno wyjaśnić, np. znacząco odmienne wyniki w przypadku części ras pasterskich. Według prowadzących badań, nie było konieczności wykluczania z nich psów policyjnych, które stanowiły znaczny odsetek wśród owczarków belgijskich malinois (aż 45%).
Badania SmartDog są bardzo popularne w Finlandii i można je wykonać również samodzielnie. Wskazują na pewien kierunek w ocenie zachowania psów, jednak trudno jednoznacznie stwierdzić, że mogą wskazać najbardziej inteligentnego psa. Z takimi wnioskami trzeba poczekać do uzyskania większej grupy badawczej.
Pasjonaci hodujący koty rasowe nie mają problemu z odpowiedzią na zadane pytanie. Znają się na kotach i biorą oni odpowiedzialność za ryzyko związane z ciążą i narodzinami maluchów. Nieważne, ile kotów rodzi kotka za pierwszym razem. Dlaczego?
Jak w skrócie wygląda ruja i ciąża u kotki?
Kotka w okres rozrodczy wchodzi kilka razy w roku. Zwykle co 8 tygodni. Nie jest więc prawdą, że ruja ma miejsce tylko w marcu. Samica może spółkować z wieloma kocurami. Nie ma to jednak wpływu na to, ile kotów rodzi kotka za pierwszym razem ani za kolejnym. Ciąża kota domowego trwa zazwyczaj 65–66 dni. W tym czasie w jej organizmie zachodzi szereg zmian hormonalnych, co może wpłynąć na jej zachowanie. Zjada ogromne ilości pokarmu. W okresie ciąży powinno się kotce ograniczyć stres. Ma on wpływ na rozwój płodów w macicy!
Jak przebiega poród u kota?
Zbliżający się poród rozpoznasz po dużych sutkach, z których płynie mleko. W dniu porodu kotka jest niespokojna, szuka bezpiecznego miejsca na poród i często wylizuje okolice dróg rodnych. Ból może sprawić, że będzie głośno miauczeć. Należy zapewnić jej spokój i wygodne legowisko.
Jak wygląda poród kota? Może trwać kilka godzin. Kocięta przychodzą na świat w odstępach trwających od pół do nawet kilku godzin. Kocia mama wylizuje im pyszczki, oczyszczając drogi oddechowe z błon płodowych. Przegryza też pępowinę. Zaraz po kociaku powinna urodzić i zjadać łożysko, a także zacząć karmić.
Ile kotów rodzi kotka za pierwszym razem?
W statystycznym miocie rodzi się od 3 do 5 młodych. Bywa także, że urodzi się tylko jedno. Kotka może jednak urodzić nawet 8 kociąt, również, gdy to jej pierwsza ciąża. Nie da się ocenić ilości kociąt w miocie po wielkości brzuszka. Jedyną drogą jest zrobić w ciąży USG lub RTG i oszacować liczbę płodów. Kotka może jednak wydać na świat mniej maluchów. Zdarzają się komplikacje, np. kocię może utknąć w drogach rodnych. Wówczas trzeba pomóc kotce. Niezbędna może być interwencja lekarza weterynarii.
Od czego zależy, ile kotka może mieć młodych w jednym miocie?
Liczba kociąt nie ma nic wspólnego z ilością ciąż u kotki. Nawet pierworódka może mieć całe stado kociaków. Najpierw musi dojść do zapłodnienia. Tego z kolei nie będzie bez owulacji, czyli uwolnienia dojrzałej komórki jajowej. Do owulacji przyczynia się wyrzut hormonu luteinizującego (LH). Jest on powodowany przez ból, jaki kotka odczuwa podczas kopulacji. Im więcej wyrzutu LH, tym większa szansa na wiele kociąt. Kotka może kopulować kilka razy w ciągu rui z różnymi kocurami. Ruja trwa kilka dni. To, ile kotów rodzi kotka za pierwszym razem, zależy więc od wyrzutu LH, jakości opieki nad kotką w ciąży oraz przebiegu porodu.
Nie rozmnażaj bez sensu!
Jeśli to, ile kotów rodzi kotka za pierwszym razem, ma dla ciebie bardzo duże znaczenie, lepiej jej nie rozmnażaj. Kociętom trudno znaleźć dobre, dbające domy. Szkoda, by potomstwo twojej kotki skończyło jako koty tzw. wolno żyjące – czyli bezdomne.
Od Redakcji
Chcesz wykastrować kotkę po pierwszym miocie dla jej zdrowia? Nie ma to żadnego uzasadnienia medycznego, a zwiększa ryzyko nowotworów! Jeśli nie decydujesz się na kastrację z powodu braku środków, tym bardziej nie będzie Cię stać na utrzymanie miotu kociąt, które wymagają odrobaczenia, szczepienia, odpowiedniej karmy. Pamiętaj, że cesarskie cięcie u kotki może kosztować nawet ok. 1000 zł! Jeśli brakuje Ci środków na kastrację, sprawdź w urzędzie miasta lub gminy, czy nie jest prowadzony darmowy program sterylizacji i kastracji zwierząt.
Za pierwszym razem kotka może urodzić nawet 7 lub 8 kociąt. Nie będzie łatwo ich wykarmić kociej mamie! O ciężarną kotkę trzeba wyjątkowo dbać. Wskutek komplikacji okołoporodowych kotka może zostać w skrajnej sytuacji nawet uśpiona. Warto mieć z tyłu głowy, że ten piękny dzień może okazać się wyjątkowo nerwowy, a nawet tragiczny…
Kocięta są przesłodkie, a cudu ich narodzin wielu chciałoby doświadczyć. Zanim jednak rozmnożysz swoją kotkę, pamiętaj, że ciąża kotki trwa dwa miesiące. Te kilka tygodni stanowi duże obciążenie dla jej organizmu. Poród może trwać wiele godzin. W wyniku komplikacji zagrożone może być jej życie. Znalezienie kociakom domów również nie jest łatwe. To, ile kotów rodzi kotka za pierwszym razem, to tylko kropla w morzu innych pytań…
Umowa kupna-sprzedaży psa jest absolutnie podstawowym dokumentem, który powinien być sporządzony w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach dla każdej ze stron, czyli dla hodowcy i nabywcy. Kupując lub sprzedając psa, koniecznie trzeba taką umowę z kupującym/sprzedającym podpisać, ponieważ tak naprawdę chroni ona każdą ze stron – o ile oczywiście jest prawidłowo sporządzona i zawiera pewne istotne dane. Jak powinna wyglądać umowa sprzedaży psa? Dowiedz się już teraz!
Umowa kupna-sprzedaży psa – co zawiera? Wzór do pobrania
Pierwsza strona umowy, poza datą i miejscowością, w której została podpisana, zawiera najczęściej podstawowe dane hodowcy i nabywcy, a należą do nich przede wszystkim:
imię i nazwisko;
numer dowodu osobistego;
adres zamieszkania.
W standardowej umowie na pierwszej stronie wpisane są także dane psa, takie jak:
rasa;
płeć;
data urodzenia;
imię hodowlane;
numer tatuażu lub chip.
W pierwszych punktach umowy kupna-sprzedaży psa, co jest istotne dla przyszłego właściciela (!), hodowca oświadcza, że sprzedawane przez niego zwierzę przeszło tzw. kontrolę miotu, jest odrobaczone, otrzymało wszystkie niezbędne do tej pory szczepienia (kolejne, zgodnie z harmonogramem szczepień, musi wykonać nowy opiekun).
W oświadczeniu tym powinien widnieć zapis, że pies jest zdrowy, w dobrej kondycji, a wraz z czworonogiem nabywca otrzyma metrykę lub rodowód i książeczkę zdrowia psa. Bardzo ważny punkt umowy dotyczy oświadczenia hodowcy odnośnie tego, że pies jest jego wyłączną własnością, pochodzi z jego hodowli, nie ma wad prawnych i żadne osoby trzecie nie mają do niego praw.
Umowa kupna-sprzedaży psa – opłata i przyjęcie oświadczenia hodowcy
Kolejne punkty dotyczą kwoty sprzedaży psa i sposobu jej wpłaty (np. całość na miejscu w dniu odbioru psa, raty, z których każda powinna być wpłacona do określonego dnia miesiąca). W umowie powinien znaleźć się odrębny zapis, że po całkowitym opłaceniu ustalonej kwoty hodowca przenosi własność psa na nabywcę. Jeśli go nie ma, nabywca ma prawo żądać od hodowcy, aby go umieścił.
Dalej najczęściej pojawia się zapis, który ma chronić hodowcę, bowiem traktuje on o tym, że zarówno wady w uzębieniu psa i inne, które nie są widoczne w chwili przekazania psa nabywcy oraz brak możliwości uzyskania oceny doskonałej na wystawie nie są podstawą do zwrotu psa, odzyskania pieniędzy czy jeszcze innych roszczeń względem hodowcy. Każdy hodowca najczęściej dba również o to, aby w umowie znalazła się informacja, że nabywca przyjmuje oświadczenie hodowcy i potwierdza swoim podpisem, iż odbiera psa w dobrym stanie zdrowia i kondycji.
Umowa kupna-sprzedaży psa – informacja o możliwości odebrania psa
W umowie zazwyczaj zawarta jest informacja o tym, że nabywca jest zobowiązany do prawidłowego utrzymania psa, zapewnienia mu zbilansowanej diety, opieki weterynaryjnej, przestrzeni do życia etc. Hodowcy idą jednak o krok dalej. Większość umów kupna-sprzedaży psa posiada zapisy, z których wynika, że sprzedawca ma prawo do odebrania psa nabywcy (oczywiście bez zwrotu poniesionych przez nabywcę kosztów), jeśli dopatrzy się rażącego zaniedbania względem psa. Przez zaniedbania nabywcy rozumie się m.in.:
głodzenie psa;
nieprawidłową dietę, efektem czego są niedobory składników odżywczych i wynikające z nich schorzenia;
znęcanie się psychiczne lub/i fizyczne nad zwierzęciem;
trzymanie na łańcuchu, w kojcu bez możliwości wyjścia;
niezapewnienie psu wystarczającej dawki aktywności fizycznej i umysłowej.
W praktyce odebranie psa nowemu właścicielowi wcale jednak nie jest tak proste, jak wynikałoby z umowy, a czasem jest wręcz niemożliwe. Nie zawsze też pies odebrany np. w drodze interwencji trafia do hodowcy, od którego pochodzi.
Swoboda umów cywilnoprawnych, czyli… bałagan w umowach!
Zgodnie z art. 353(1) Kodeksu Cywilnego o swobodzie zawierania umów: „Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego”. Niektórzy hodowcy ową swobodę konstruowania umów biorą zbyt dosłownie i dodają do umowy punkty co najmniej wątpliwe. Przekonani są, że skoro nabywca umowę zaakceptował i własnoręcznie podpisał, wszystkie zapisy w niej widniejące nabierają mocy prawnej. Otóż… nie! Choć całkiem spora swoboda istnieje, są jej granice.
O ile nie jest to umowa sprzedaży pod warunkiem, ale standardowy dokument, hodowca nie może odebrać psa czy dochodzić innych roszczeń, jeśli np. w umowie jest zapis, że nabywca ma obowiązek wykastrować zwierzę w określonym czasie od zakupu, a tego nie zrobi. Jest to bowiem ingerencja w prawo własności.
Rękojmia
Ciekawym zapisem, występującym w wielu umowach, jest ten traktujący o wyłączeniu odpowiedzialności hodowcy z tytułu rękojmi. Często jest on skonstruowany w następujący sposób: „Strony zgodnie postanawiają, że wyłączają odpowiedzialność Hodowcy z tytułu rękojmi”. Jak w przypadku wspomnianej wyżej kastracji, tak i tu zapis w umowie – posługując się żargonem prawniczym – jest nieskuteczny.
W przypadku sprzedaży psa, który w obrocie cywilnoprawnym traktowany jest w kategoriach rzeczy (tak samo jak np. kupowana pralka czy samochód), funkcjonują ogólnie przyjęte zasady rękojmi i żaden zapis w standardowej umowie sprzedaży tego nie zmienia. W związku z tym każdy właściciel psa do dwóch lat od chwili zakupu szczeniaka ma prawo żądać od hodowcy np. zwrotu pieniędzy, opłaty za leczenie etc., jeśli w tym okresie ujawnią się wady, które nie powstały z winy nabywcy.
Prawo pierwokupu
Sprzedający może umieścić w umowie punkt dotyczący tego, że jeśli z jakiegoś powodu nabywca zechce sprzedać psa, powinien poinformować o tym hodowcę i dać mu prawo pierwokupu. Niektórzy „sprytni” hodowcy zaznaczają w umowie, że mogą odkupić psa np. za 30% ceny. Oczywiście ten zapis także jest nieskuteczny, choć owszem, prawo pierwokupu istnieje.
Nabywca ma obowiązek poinformować hodowcę o chęci sprzedaży psa. Z kolei hodowca, jeśli planuje kupno psa, musi odpowiedzieć w terminie 7 dni. Obecny właściciel może jednak zażądać od hodowcy ceny nawet wyższej niż pierwotna! Hodowca może próbować udowodnić, że jest ona zawyżona celem udaremnienia prawa pierwokupu, ale jest to niezwykle trudne.
Zanim kupisz rasowe szczenię, bardzo dokładnie przeczytaj umowę. Jeśli jakiekolwiek jej punkty budzą twoje wątpliwości, jak np. kwestia rękojmi, zakaz rozmnażania psa, obowiązek kastracji czy kary umowne, porozmawiaj na ten temat z hodowcą. Nie ma przeciwwskazań do tego, aby wprowadzić zmiany w umowie przed złożeniem na niej podpisu.
Umowa adopcyjna psa jest umową cywilnoprawną, której sporządzenie ma na celu przekazanie psa w ręce odpowiedzialnego opiekuna. Zapisy tej umowy mają upewnić schronisko czy fundację wydającą psa, że nowy opiekun jest osobą, która zapewni zwierzęciu dobre warunki i opiekę.
Zgodnie z zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 3531 kodeksu cywilnego, umowa adopcyjna psa nie posiada ściśle określonej struktury czy wzorca. Powinna natomiast z pewnością jasno określać prawa i obowiązki obu stron oraz sprecyzować sposób kontrolowania, czy opiekun wywiązuje się z tych obowiązków.
Jakie dane należy zawrzeć w umowie adopcyjnej psa? Wzór do pobrania
Umowa adopcyjna psa powinna zawierać najważniejsze informacje dotyczące obu stron podpisujących dokument oraz zwierzęcia, którego umowa dotyczy. Są to:
data i miejsce podpisania umowy;
dane tymczasowego opiekuna – osoby prywatnej (imię, nazwisko, PESEL, nr dowodu osobistego, adres, dane kontaktowe) lub organizacji;
dane osoby adoptującej psa (imię, nazwisko, PESEL, nr dowodu osobistego, adres, dane kontaktowe);
opis psa: płeć i tymczasowe imię, umaszczenie, znaki szczególne, wiek, informacja, czy pies jest wykastrowany;
numer czip psa (jeśli posiada);
podpisy obu stron umowy.
Zanim podpiszesz umowę adopcyjną psa, dokładnie sprawdź, czy zawiera niezbędne dane.
Zapisy konieczne w umowie adopcyjnej psa
Treść umowy adopcyjnej psa nie jest określona żadnym przepisem prawnym, ale warto znać zapisy, które znajdą się w większości takich dokumentów. Dobrze skonstruowana umowa będzie dotykała takich kwestii jak:
zobowiązanie się nowego właściciela do zapewnienia psu schronienia, pokarmu zgodnego z jego potrzebami gatunkowymi i dostępu do czystej wody;
zobowiązanie do zapewnienia psu opieki weterynaryjnej obejmującej profilaktykę oraz leczenie;
zobowiązanie opiekuna do nietrzymania psa na łańcuchu ani w zamkniętym boksie czy kojcu;
zobowiązanie do zapewnienia psu odpowiedniej ilości spacerów, ruchu;
informacje dotyczące przebytych czy obecnie leczonych chorób, alergii itp. danych zdrowotnych zwierzęcia, o których musi wiedzieć opiekun;
zobowiązanie do zwrotu zwierzęcia osobie/instytucji wydającej je do adopcji w razie problemów z nim związanych czy sytuacji, która uniemożliwiałaby dalszą opiekę (np. ciężka choroba) – jest to zapewnienie, że pies nie będzie przekazany osobom trzecim, a tym bardziej porzucony;
zobowiązanie się opiekuna do utrzymania kontaktu z osobą/instytucją wydającą zwierzę w celu informowania o postępach w aklimatyzacji, ewentualnych problemach itd.;
zobowiązanie do poinformowania schroniska/fundacji w przypadku zaginięcia psa.
To tak naprawdę podstawowe kwestie, których musisz mieć świadomość, niezależnie od tego, czy podpisujesz umowę adopcyjną psa, kupujesz zwierzę od hodowcy czy przygarniasz z ulicy.
Oświadczenia opiekuna i placówki wydającej psa do adopcji
Umowa adopcyjna psa zawiera punkty stanowiące zabezpieczenie praw zwierzęcia oraz zgodę na ewentualną interwencję instytucji wydającej psa w razie gdyby te prawa były łamane. Możesz spotkać się np. z takimi zapisami:
Ze strony instytucji/osoby oddającej psa do adopcji: Tymczasowy opiekun psa zastrzega sobie prawo do przeprowadzenia kontroli jego dobrostanu, a także do odebrania zwierzęcia, jeśli zostanie stwierdzone jakiekolwiek działanie przeciwko zwierzęciu, niezgodne z Ustawą o Ochronie Zwierząt z sierpnia 1997 r.
Oświadczenie opiekuna: Jestem świadom/a, że niedotrzymanie przeze mnie powyższych warunków umowy jest podstawą do odebrania mi adoptowanego zwierzęcia.
Bez względu na to, którą stroną umowy jesteś, musisz absolutnie poważnie i priorytetowo traktować każdy z jej zapisów.
Skutki prawne umowy adopcyjnej psa
Umieszczenie zapisów o możliwości odebrania zwierzęcia w razie nieprzestrzegania oświadczeń złożonych przez opiekuna nie zawsze skutkuje możliwością odebrania zwierzęcia natychmiast po stwierdzeniu niewywiązywania się opiekuna z umowy. Stanowi natomiast swego rodzaju element zniechęcający nieodpowiedzialne osoby do adopcji.
Nieprzestrzeganie zapisów jest też podstawą do wszczęcia procedury administracyjnego odebrania zwierzęcia, którą podejmuje wójt, burmistrz lub prezydent miasta na podstawie informacji dostarczonych przez policję, straż gminną/miejską, lekarza weterynarii czy przedstawiciela organizacji działającej na rzecz zwierząt.
Interwencyjne odebranie zwierzęcia – czy umowa daje prawo odebrać psa?
Wyjątkiem od konieczności oczekiwania na procedurę administracyjną jest odebranie interwencyjne. Zgodnie z ust. 3 art. 7 Ustawy o ochronie zwierząt interwencyjne odebranie może mieć miejsce w przypadkach niecierpiących zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu.
Po odebraniu zwierzęcia należy poinformować o tym fakcie wójta/burmistrza/prezydenta miasta i oczekiwać na decyzję ostateczną. Jeśli stroną umowy adopcyjnej psa jest organizacja, której statutowym celem jest ochrona zwierząt, ma ona prawo taką interwencję przeprowadzić. Osoba prywatna jednak powinna zgłosić się w tym celu do takiej organizacji bądź na policję czy straż miejską.
Umowa adopcyjna psa jest ostatnim etapem procesu adopcyjnego. Poprzedzona jest najczęściej wypełnieniem przez potencjalnego opiekuna ankiety adopcyjnej, spacerem z psem podczas wizyty w schronisku dla bezdomnych zwierząt oraz przeprowadzeniem wizyty przedadopcyjnej, mającej na celu sprawdzenie warunków, w jakich będzie przebywało zwierzę.
Jakie są najlepsze imiona dla żółwia? Jeśli zastanawiasz się, jak nazwać swojego żółwia, pamiętaj o tym, że są to stworzenia długowieczne. Imię powinno być zatem dobrze przemyślane, uniwersalne, a nie wybrane pod wpływem chwili czy np. zabawnej podpowiedzi dziecka. Słowem, powinno przetrwać „próbę czasu”, bo w końcu będziesz tak nazywać swojego żółwia nawet przez kilka dekad! Poznaj propozycje imion dla żółwi, które być może przypadną ci do gustu.
Imiona dla żółwia – imię na wiele lat
Ile żyją żółwie i czy długość ich życia ma coś wspólnego z wyborem imienia? Decydując się na zakup żółwia do domu, warto pamiętać, że jeśli tylko stworzysz zwierzęciu odpowiednie warunki i zadbasz o właściwą gatunkowi dietę, żółw domowy, zarówno wodny, jak i lądowy, będzie żył bardzo długo. Ile żyje żółw? Oto kilka przykładów:
żółw stepowy, jeden z popularniejszych żółwi domowych, może żyć ponad 40 lat;
żółw czerwonolicy żyje około 35 lat;
żółw grecki – rekordzista wśród żółwi domowych, może przeżyć swoich opiekunów i dożyć nawet 100 lat!
Dlatego właśnie imię dla żółwia powinno być pomysłowe, ciekawe, a jego wybór przemyślany. Pamiętaj, że imię, które wybierzesz, powinno nadal podobać ci się po 10, 20, 30 latach. Decydując się na żółwia, dobrze zastanów się również nad wyborem konkretnego gatunku. Sprawdź, ile kosztuje żółw, jakie są miesięczne koszty jego utrzymania, jakich warunków wymaga i jaka jest jego przeciętna długość życia.
Imiona dla żółwia – zainspiruj się słynnymi żółwimi bohaterami
Wojownicze Żółwie Ninja to klasyczna animacja, która doczekała się nie tylko serialu rysunkowego, ale także komiksów oraz ekranizacji fabularnych. Imiona czterech słynnych żółwi zainspirowane były imionami artystów renesansowych. Do wyboru masz imiona:
Leonardo – żółw w niebieskiej masce, przywódca grupy;
Michelangelo – żółw w pomarańczowej masce, z poczuciem humoru;
Donatello – żółw w fioletowej masce, inteligentny i pomysłowy;
Raphael – żółw w czerwonej masce, waleczny i impulsywny.
Żółwie pojawiają się również wśród popularnych Pokemonów – te sympatyczne stworzenia stanowią niemałe źródło inspiracji. Przypomnijmy kilka żółwiowych imion Pokemonów:
Squirtle – Pokemon wodny – i jego dwie ewolucje, czyli Wartortle i Blastoise. Zwłaszcza Squirtle jest sympatycznym imieniem dla domowego żółwia;
Torkoal – tak miał na imię ognisty żółw z trzeciej generacji Pokemonów;
Turtwig – to Pokemon czwartej generacji, żółw typu liściastego. Jego dwie ewolucje, Grotle i Torterra, to również ciekawe pomysły na imiona;
Tirtouga i Carracosta – to piąta generacja Pokemonów, która przyniosła dwa kolejne żółwie właśnie o takich imionach;
Turtonator – to bardzo „energiczne”, może dość nietypowe imię dla żółwia, a może w niektórych przypadkach okaże się przysłowiowym strzałem w dziesiątkę.
To zaledwie kilka niebanalnych propozycji imion dla żółwi. Jeśli żadna z nich nie jest w twoim guście, szukaj dalej!
Imiona dla żółwia samca
Jakie jeszcze imiona dla żółwia mogą być odpowiednie? Oto imiona dla żółwia-samca:
Squirt – to ładne imię, które z pewnością polubią mali (i nie tylko) wielbiciele filmu animowanego „Gdzie jest Nemo”. To imię małego żółwika morskiego;
Franklin – popularne (również w Polsce) imię dla żółwia. Franklin to bohater filmów animowanych i książeczek dla dzieci;
Crush – kolejny żółw z „Gdzie jest Nemo”, pamięta go na pewno każdy, kto widział słynną animację. Akcent kalifornijskiego surfera i charakter czynią z niego wyrazistą postać;
Cecil – to żółw, który przechytrzył nawet Królika Bugsa;
Darwin – nazwisko uczonego kojarzy się nieodłącznie z wyspami Galapagos – krainą żółwi;
Kurma – w sanskrycie nazwa ta oznacza żółwia i jest jednocześnie jednym z awatarów boga Wisznu;
A’Tuin – to z kolei nawiązanie do cyklu „Świat Dysku” Terry’ego Pratchetta. Świat będący płaskim dyskiem znajduje się na grzbietach słoni, stojących na skorupie Wielkiego A’Tuina, który płynie przez wszechświat;
Oogway – mistrz z filmu „Kung-fu Panda” (jego imię w języku chińskim oznacza po prostu żółwia).
Inne imiona dla żółwia, które mogą się sprawdzić to np.:
Oliver;
Eddie;
Franio;
Harry;
Hugo;
Lolek;
Olaf;
Tuptuś.
Imiona dla żółwia samicy
A jakie imiona będą odpowiednie dla żółwiej samiczki? Samice żółwi zwykle mają dłuższe skorupy niż samce, więc imię inspirowane żółwim pancerzem może wydać się odpowiednie. Ale nie tylko! Może spodoba ci się któraś z poniższych propozycji:
Skorupka – po prostu;
Shelly – odnosi się do skorupki;
Shelley – podobne imię do powyższego, ale na dodatek pochodzące od żółwia – jednego z Muppetów z Ulicy Sezamkowej;
Costa – po hiszpańsku „wybrzeże”; słowo to idealnie pasuje na imię dla żółwia;
Chelone – nimfa z mitologii greckiej, za odmowę udziału w uroczystościach ślubnych Zeusa i Hery została zamieniona w żółwia.
Inne „damskie” imiona dla żółwia to np.: Bonnie, Lily, Lola, Luna, Mira, Sandy, Tortie.
Wybór imienia, zwłaszcza dla tak długowiecznego zwierzęcia, jak żółw, nie jest prosty. Zanim ostatecznie zdecydujesz o tym, jak nazwać żółwia, zobacz, jakie masz możliwości. Lista imion jest długa, dlatego na pewno znajdziesz to, które przypadnie ci do gustu i będzie wprost idealne dla twojego przyjaciela!
Umowa kupna-sprzedaży konia, tak jak każdy inny dokument sprzedaży, jest niezwykle ważna dla kupującego i sprzedającego. Zanim ją podpiszesz, koniecznie dowiedz się, co musi zawierać, a jakie punkty powinny wzbudzić twoje wątpliwości. Pamiętaj, że umowa sprzedaży konia zawsze może zostać zmieniona, bo nie ma jednego obowiązującego wzoru umowy, którego należy bezwzględnie przestrzegać. Jak powinna wyglądać umowa kupna? Sprawdź!
Umowa kupna-sprzedaży konia – jakie dane zawiera? Wzór do pobrania
W prawidłowo spisanej umowie kupna-sprzedaży konia muszą znaleźć się podstawowe dane zarówno sprzedającego, kupującego, jak i samego zwierzęcia. Dokument musi więc zawierać przede wszystkim:
miejsce i datę zakupu;
imię, nazwisko, adres zameldowania, PESEL, nr dowodu osobistego sprzedającego;
imię, nazwisko, adres zameldowania, PESEL, nr dowodu osobistego kupującego;
imię, rasę, datę urodzenia, płeć, maść, nr paszportu hodowlanego, imię matki, imię ojca kupowanego konia;
informację, w jakim celu, ew. do jakiej dyscypliny sportowej kupuje się konia;
stosowne noty prawne.
Czy przepisy prawne precyzują formę umowy?
W przepisach nie znajdziesz żadnej szczególnej formy zawarcia umowy kupna-sprzedaży konia. Może to być nawet umowa ustna, jednak można się domyślić, że w jej przypadku znacznie trudniej dochodzić później swoich praw w sądzie. Zaleca się więc zawieranie umów pisemnych. W internecie znajdziesz oczywiście wzory, natomiast obejmują one często wyłącznie kwestie podstawowe, a nie rozpatrują dodatkowych zapisów, które mogą znaleźć się w dokumencie, a odnoszą się do indywidualnych aspektów sprzedaży danego konia.
Jakie dodatkowe elementy może zawierać umowa?
W przypadku zakupu konia do konkretnego celu (np. nauka jazdy, hipoterapia itd.) umowa powinna określić cechy, jakimi ma charakteryzować się zwierzę przeznaczone właśnie do zadań wyznaczonych mu przez kupującego. Precyzyjne wypunktowanie takich cech ułatwi później ewentualne dalsze postępowanie w sytuacji, w której koń cech tych by nie spełniał. Warto więc zadbać o to, aby umowa precyzowała takie kwestie, jak:
stan zdrowia konia;
dokumentacja medyczna;
przeznaczenie kupowanego konia (jak już wspomniano wyżej);
cena zwierzęcia oraz sposób zapłaty;
prawo pierwokupu lub odkupu konia w określonych okolicznościach przez sprzedającego;
odpowiedzialność stron, np. z tytułu rękojmi bądź za wady fizyczne i prawne przedmiotu umowy;
kary umowne przewidziane w przypadku naruszenia umowy.
Wada fizyczna i wada prawna
W 2014 r. zmieniły się obowiązujące wcześniej zasady sprzedaży koni i rozszerzonej odpowiedzialności sprzedawców z tytułu rękojmi. Rękojmia, zgodnie z zapisami prawa, obejmuje wszystkie wady fizyczne i prawne rzeczy. O wadzie fizycznej mówi się wówczas, gdy rzecz – czy w tym wypadku kupowane zwierzę – jest niezgodna z zapisami umowy. Wadą prawną są np. obciążenia rzeczy prawami osób trzecich lub ograniczenia prawne dotyczące możliwości rozporządzania rzeczą. Aby lepiej zilustrować, czym jest wada fizyczna, warto wymienić kilka przykładów:
nie ma cech, które powinna posiadać, ze względu na jej przeznaczenie zapisane w umowie;
nie ma właściwości, których istnienie gwarantował sprzedający;
nie nadaje się do przeznaczenia, o którym sprzedający wiedział podczas zawierania umowy, a nie zgłosił do tego zastrzeżeń.
Czyli np. umowa precyzuje, że koń będzie przeznaczony do hipoterapii bądź dla zupełnie początkujących jeźdźców, a jego charakter nie czyni z niego zwierzęcia odpowiedniego dla takich osób. Tak samo można potraktować konia, który nie wyróżnia się prędkością i wytrzymałością, a został zakupiony do celów sportowych.
Rękojmia
Tak jak w przypadku innego rodzaju sprzedaży, przy której zawiera się umowę cywilnoprawną, tak i w przypadku konia obowiązują wspomniane już zasady rękojmi. Co ważne, żaden zapis w standardowej umowie sprzedaży tego nie może zmienić! Dlatego właśnie nabywca konia może w ciągu maksymalnie dwóch lat od chwili zakupu zwierzęcia żądać od sprzedającego np. zwrotu kosztów leczenia, jeśli w tym okresie ujawnią się wady, które nie powstały z winy nabywcy (np. ukrycie przed nabywcą choroby zwierzęcia, o której sprzedający już wiedział).
Prawo pierwokupu
Sprzedający, jak wspomniano wyżej, może umieścić w umowie punkt dotyczący tego, że jeśli z jakiegoś powodu kupujący zechce sprzedać konia, ma obowiązek poinformować o tym fakcie sprzedającego i dać mu prawo pierwokupu. Hodowca musi wówczas ustosunkować się do tego w ciągu 7 dni. Nie może natomiast określić w umowie ceny, jaką zapłaciłby wówczas za zwierzę.
Umowa kupna-sprzedaży konia, wraz z wszelkimi oświadczeniami, powinna być jasna i niebudząca wątpliwości dla każdej ze stron umowy. Jeśli cokolwiek wzbudza twoje obawy, nie decyduj się na podpisanie dokumentu do chwili wyjaśnienia sprawy!
Dzień Fokowatych obchodzi się przede wszystkim w każdym miejskim ZOO i w organizacjach ochrony zwierząt. Czasem zainteresują się nim też przedszkola i szkoły. Jednak czas, żeby dotarło do szerszego grona osób! Kiedy zatem jest Dzień Foki? To międzynarodowe święto przypada na 22 marca.
Dlaczego ustanowiono Dzień Foki?
Dzień Foki został ustanowiony przez Kongres Stanów Zjednoczonych, aby zwrócić uwagę społeczeństwa na problem polowań na te zwierzęta i związane z nimi ryzyko wyginięcia. Są one bowiem wciąż zabijane dla pozyskania skóry i tłuszczu i okazują się całkiem bezradne w obliczu okrucieństwa ludzi.
Jak uczcić Dzień Fokowatych?
Warto w ten dzień udać się do lokalnego ZOO. Opiekunowie zwierząt z pewnością docenią przypływ środków na ich utrzymanie. W Dzień Foki często organizowane są tam też zbiórki pieniędzy na organizacje ratujące te wodne zwierzęta. Wiele tego typu ośrodków prowadzi również akcje edukacyjne dla osób w każdym wieku oraz warsztaty twórcze dla dzieci. Zapytaj w swoim najbliższym ogrodzie zoologicznym, jakie atrakcje są tam zaplanowane na Dzień Foki!
Foka – ciekawostki
Chcesz samodzielnie zgłębić swoją wiedzę o fokach? Oto kilka faktów o tych pięknych, morskich ssakach, które warto poznać przed ich świętem:
Na świecie występuje aż 17 gatunków fokowatych, z czego 4 są zagrożone wyginięciem.
Najmniejsze foki to nerpy, które osiągają 130 cm długości i ważą 110 kg.
Największymi fokami są tzw. słonie morskie, czyli mirungi – ich samce mogą ważyć nawet 3000 kg, a wielkością nieraz przewyższają nawet ogromne morsy!
Uchatka to nie podgatunek foki, lecz jej dalekie kuzynki. Te gatunki różnią się od siebie anatomią.
Foka na lądzie porusza się w tempie zbliżonym do leniwca, czyli około 2 km/h. Natomiast pod wodą jest prawdziwą torpedą – osiąga prędkość 35 km/h, nurkuje na setki metrów i potrafi wstrzymać swój oddech prawie na pół godziny.
Foki potrafią spać, dryfując na wodzie – w takiej sytuacji jedna półkula ich mózgu zawsze jest aktywna. Nie polecamy jednak jej naśladowania w Dzień Foki!
Foki przyczyniają się do utrzymania równowagi w oceanach. Jedzą gatunki ryb, których w danym obszarze jest najwięcej lub te najłatwiej dostępne. Chętnie zjadają też ryby słabe, wychudzone i chore.
