PupiLove Targi to wydarzenie, które gości w różnych dużych miastach Polski. Każda jednodniowa edycja skupia firmy z polskiego rynku, które oferują karmy i akcesoria dla psów. W tej edycji nie zabrakło również stoisk przeznaczonych dla opiekunów kotów czy gryzoni i małych zwierząt. Portal Zwierzaki.pl objął wydarzenie patronatem medialnym. Zobacz naszą relację!
PupiLove Targi w Jankach – wydarzenie dla zwierząt i ich opiekunów
Podczas PupiLovych Targów w Jankach można było obejrzeć produkty oferowane przez kilkadziesiąt firm. Wiele ze wspomnianych rzeczy to wyroby rękodzielnicze. Nie zabrakło szelek, obroży i smyczy szytych z naturalnej skóry, drukowanych na zamówienie taśm czy innych materiałów. Można było obejrzeć ubranka przeznaczone dla psów małych i miniaturowych ras. Nie obyło się również bez legowisk, kocyków i toreb transportowych, a nawet schodów dla starszych pupili!
Prócz tego na przygotowanych stoiskach opiekunowie psów, a w tej edycji również kotów i gryzoni oraz małych zwierząt, mogli kupić karmy, przysmaki i gryzaki dostosowane do potrzeb swoich podopiecznych. Nie zabrakło zabawek, szarpaków i mat węchowych, które cieszyły się szczególnym zainteresowaniem czworonogów.
PupiLove Targi w Jankach – to nie koniec atrakcji!
PupiLove Targi wyróżniają się jedną, podstawową cechą – możesz przyjść na nie ze swoim pupilem! Choć przeważały psy, zarówno na smyczach, jak i w wózkach czy torbach, to nie zabrakło również kotów. Wszystkie zwierzęta mogły uzyskać darmową sesję zdjęciową, a także wziąć udział w konkursie. Świetnie zorganizowana obsługa nie tylko dbała o to, aby w miskach zawsze była świeża woda, ale również, by w razie wpadek – nie brakowało psów starszych i szczeniąt – podłoga była szybko sprzątnięta.
PupiLove Targi w Jankach to tylko jedna z cyklu imprez planowanych na ten rok. Następne edycje już w czerwcu – najpierw we Wrocławiu, a potem w Łodzi. Wybieracie się?
Chcesz, aby w twoim życiu zagościł pies? W takim razie musisz się właściwie przygotować. Adoptuj psa tylko w sytuacji, kiedy masz pewność, że to dobra decyzja. Pamiętaj, że wpłynie ona nie tylko na życie twojej rodziny, ale również czworonoga, którego wybierzesz!
Kiedy adoptować psa?
Od dawna myślisz, że w twoim domu jest miejsce na nowego czworonoga, ale nie jesteś pewien, czy to dobry pomysł? Nowy czworonożny przyjaciel – czy to pies, czy to kot – wymaga na pewno twojej uwagi. Zanim podejmiesz ostateczną decyzję, oceń, czy stać cię na to, aby poświęcić zwierzęciu czas. To podstawa, aby nawiązać z nim prawidłową relację. Jeśli nie masz czasu i ciągle żyjesz w biegu, to decyzja o adopcji może nie być najlepszą w tej chwili twojego życia.
Nigdy nie adoptuj psa, jeśli nie jesteś pewien, że masz ku temu warunki lokalowe, a także czas i możliwości finansowe. Jeśli nie jesteś przekonany, czy stać cię na psa, zdecyduj się na wirtualną adopcję. Taką opcję udostępniają fundacje opiekunom, którzy nie mogą fizycznie zabrać psa do siebie, ale chcą go finansować. To dodatkowo bardzo duże wsparcie dla samej organizacji.
Adoptuj psa ze schroniska – wybierz rozsądnie pupila
Zawsze podobały ci się psy w typie północnym, na przykład husky, ale jesteś raczej domatorem, który nie przepada za aktywnością? Adoptuj psa, który będzie odpowiadał twoim warunkom życia. Wzięcie zwierzaka tylko dlatego, że jest ładny czy stanowi spełnienie dziecięcych marzeń, to zbyt mało – przede wszystkim dla niego. Pamiętaj, że będziesz miał pod opieką życie stworzenie! Każde zwierzę ma swoje indywidualne potrzeby, które są związane z:
rodzajem odpowiedniej dla niego karmy;
leczeniem chorób, np. przewlekłych czy zaniedbanych wcześniej;
aktywnością fizyczną;
zajęciem umysłowym;
szkoleniem;
towarzystwem człowieka.
Jeśli chcesz znaleźć odpowiedniego zwierzaka do adopcji, na tych względach się skoncentruj. Nie adoptuj psa tylko ze względu na chęć pomocy, jego smutną historię lub atrakcyjny wygląd.
Pies ze schroniska dla bezdomnych zwierząt – jak wygląda procedura?
Jak adoptować psa? Najlepiej znajdź najpierw czworonoga, który spełnia twoje oczekiwania i któremu możesz zapewnić odpowiednie warunki. Wśród bezdomnych psów na pewno taki się trafi! Możesz go szukać na stronie internetowej schroniska albo organizacji lub samodzielnie pojechać do placówki, do której trafiają psy. To jednak dopiero początek.
W przypadku schronisk publicznych, które sponsorują zwykle gmina lub miasto, zasady adopcji są uproszczone. Wystarczy wypełnić umowę, okazać dowód tożsamości i można zabrać danego psa do domu. Pracownicy zwykle co nieco wiedzą na temat charakteru adopcyjnych kandydatów. Możesz zapytać o powód, dla którego ktoś umieścił psa w schronisku dla zwierząt. Pamiętaj, że niektóre psy trafiają tam jako szczeniaki i przebywają przez całe życie w kojcach, co wpływa na ich zachowanie.
Jeśli chcesz adoptować psa, któremu ktoś poświęcił wcześniej trochę czasu, wybierz zwierzę z domu tymczasowego. Dzięki temu prawdopodobnie dowiesz się nie tylko, że jest kochany, ale też poznasz lepiej jego charakter. Dowiesz się też, czy pasuje do twojego stylu życia. Adoptuj psa tylko w sytuacji, gdy rzeczywiście tak jest. Najlepiej poznaj go wcześniej. W takim przypadku i ciebie obowiązują restrykcyjne procedury, m.in. ankieta przedadopcyjna.
Ile kosztuje adopcja psa z ogłoszenia?
Psy do adopcji ze schronisk zwykle są oddawane po wpłacie według cennika placówki. W przypadku zwierząt pod opieką fundacji wpłata jest zwykle dobrowolna, ale warto ją wykonać. W ten sposób pokryjesz koszty utrzymania psa i kolejnych zwierząt w danej organizacji. Jeśli zastanawiasz się nad zakupem psa w typie rasy z ogłoszenia, to wiedz, że nie warto tego robić. Zwierzę prawdopodobnie w żaden sposób nie będzie przypominać rasy, na której ci zależy. Kupując psa z pseudohodowli, wspierasz bezdomność. Jeśli chcesz czworonoga rasowego, adoptuj psa z hodowli albo kup szczenię z miejsca zarejestrowanego w FCI.
Posiadanie nowego czworonożnego domownika to zawsze powód do radości. Jeśli będziesz traktować psa z szacunkiem i konsekwencją, a także dasz mu ochłonąć z pierwszego stresu, na pewno uda ci się zyskać grzecznego, współpracującego czworonoga. Z uwagi na ogromną odpowiedzialność adoptuj psa tylko wtedy, kiedy jesteś pewien, że możesz poświęcić mu uwagę i czas.
Jeśli twój pies cierpi na schorzenia wątroby, koniecznie musisz przestawić go na strawną dietę weterynaryjną. Przeczytaj, czym powinna się cechować dobrej jakości karma dla psa z chorą wątrobą.
Karma dla psa z chorą wątrobą – czy musi być to karma weterynaryjna?
Właściwa dieta jest kluczowym elementem leczenia schorzeń wątroby. Ważna jest nie tylko zawartość tłuszczu, ale i węglowodanów, składników mineralnych czy błonnika. Samodzielne skomponowanie diety wątrobowej dla psa jest dość trudne i wymaga odpowiedniego przygotowania. Specjalistyczna karma dla psa z chorą wątrobą to z kolei gwarancja, że codzienna dieta naszego pupila jest kompletna i zbilansowana. Kolejnym atutem karm weterynaryjnych dla psów jest wzbogacenie w składniki odżywcze, które inaczej musiałbyś dodatkowo suplementować.
Karma dla psa z chorą wątrobą – czym się wyróżnia?
Diety weterynaryjne przeznaczone do wspomagania leczenia niewydolności wątroby zawiera w swojej ofercie większość producentów. Łatwo rozpoznamy je po dodatkowym przymiotniku „hepatic” lub „veterinary hepatic”. Są to zarówno mokre karmy dla dorosłych psów, jak i produkty suche. Zanim zdecydujesz się na zakup, sprawdź, co powinna zawierać dobra karma dla psa z chorą wątrobą. Pamiętaj, że wybór należy skonsultować z weterynarzem, który pomoże wybrać najlepszą z opcji.
Podstawowy skład
Czym cechuje się dobre karma dla psa z chorą wątrobą? Musi ona zawierać:
optymalną ilość tłuszczu – w przedziale od 10% do maksymalnie 25% suchej masy karmy; najlepiej tłuszcze średniołańcuchowe i nienasycone kwasy tłuszczowe, w tym omega-3 i MCT;
węglowodany z cukrami złożonymi, np. ryż;
łatwoprzyswajalne białko wysokiej jakości, roślinne bądź z nabiału (jaja, drób); zawartość około 18–30% suchej masy.
Dietetyczna karma na chorą wątrobę dla psa musi być przede wszystkim lekkostrawna. Przy mniej poważnych uszkodzeniach często wystarczy regulacja poziomu białka i tłuszczu w diecie. Białko musi być łatwo przyswajalne i wysokiej jakości, najlepiej pochodzące z nabiału. Białko z mięsa czerwonego (mięso wołowe i wieprzowe) zawiera duże ilości aminokwasów i może nasilać objawy schorzenia. Pełnowartościowe białko zwiększa regenerację hepatocytów (komórek wątroby) i pomaga organizmowi usuwać gromadzący się amoniak.
Zawartość tłuszczu powinna być ograniczona do niezbędnego minimum, które nie zwiększa produkcji żółci i kwasów, ale spełnia zapotrzebowanie energetyczne organizmu oraz pozwala na prawidłową syntezę witamin. Bardzo ważne jest to, że karma dla psa z chorą wątrobą nie powinna zawierać wysokich ilości miedzi i sodu. Ta pierwsza gromadzi się w niewydolnym organie, a z kolei nadmiar sodu prowadzi do wodobrzusza.
Wyciągi roślinne i suplementy
Warto zwrócić uwagę również na pozostałe składniki karmy dla psa z chorą wątrobą. Dobry pokarm typu hepatic powinien zawierać wyciągi roślinne o działaniu regenerującym i wzmacniającym pracę organu. Należą do nich:
silimaryna – czyli wyciąg z ostropestu plamistego, który wspiera regenerację miąższu wątrobowego;
wyciąg z karczocha lub cykorii – zawiera cynarynę i inulinę o właściwościach żółciotwórczych i żółciopędnych;
fosfolipidy – najczęściej pozyskiwane z soi lub rzepaku, hamują procesy zwłóknienia i zwiększają aktywność kolagenozy.
Choroby wątroby skutkują też nieprawidłowym wchłanianiem się witamin i mikroelementów. Po pobraniu i analizie krwi czworonoga weterynarz będzie w stanie wskazać na niedobór konkretnych substancji. Do najczęściej suplementowanych witamin należą:
witaminy z grupy B;
witamina C;
witamina E;
witamina D3;
tauryna;
luteina;
kwas pantotenowy.
Chora wątroba u psa. Przyczyny i objawy
Wątroba to gruczoł o wielu funkcjach. Odpowiada za syntezę i magazynowanie składników odżywczych, termoregulację, filtrację krwi oraz neutralizowanie toksyn. To dzięki niej możliwe są odpowiednie trawienie tłuszczów (a więc i rozpuszczalnych w nich witamin) oraz regulacja przemiany materii. Najważniejszym zadaniem wątroby jest jednak usuwanie z organizmu toksyn i szkodliwych substancji.
Uszkodzenie organu wiąże się ze zmniejszeniem ilości komórek miąższowych. W przypadku ostrych niewydolności uszkodzeniu może ulec ponad 80% miąższu, co znacznie spowalnia działanie narządu. Tutaj pomocna jest właśnie dieta wątrobowa. Celem dobrze dobranej karmy dla psa z chorą wątrobą jest usprawnienie i przyśpieszenie regeneracji organu.
Jakie czynniki mogą doprowadzić do choroby?
Istnieje wiele przyczyn chorób wątroby, a część z nich jest niestety idiopatyczna. To znaczy, że trudno wskazać konkretne źródło problemów. Najczęściej są to infekcje bakteryjne, wirusowe i pasożytnicze. Organ mogą też obciążyć zatrucia środkami chemicznymi, lekami lub jedzeniem. Pośród czynników długofalowych wyróżnia się głównie brak zbilansowanej diety. Warto zaznaczyć, że stosowanie karmy dla psa z chorą wątrobą profilaktycznie nie zmienia ryzyka rozwoju choroby.
Objawy chorej wątroby u psa
Do pierwszych objawów niewydolności wątroby u psa należą symptomy związane z przewodem pokarmowym. Twoją uwagę powinny zwrócić nawracające problemy takie jak:
biegunka;
wymioty;
apatia;
osłabienie;
utrata apetytu;
powiększony obrys brzucha.
Początkowe objawy nie są specyficzne, z czasem jednak może się pojawić wielomocz (częste oddawanie moczu) i wzmożone pragnienie. Im dalej postępująca niewydolność, tym więcej objawów, np. objawy neurologiczne (ślepota, drgawki, zaburzenia świadomości). W ciągu doby od silnego uszkodzenia narządu może pojawić się też żółtaczka. Jakie rodzaje niewydolności wątroby występują u psów?
Choroby wątroby u psów
Do schorzeń wątroby występujących u psów zaliczamy:
chorobę Rubartha – zakaźne zapalenie wątroby, nieuleczalną chorobę wirusową. Można na nią zaszczepić psa;
leptospirozę – zapalenie bakteryjne, uleczalne za pomocą karmy dla psa z chorą wątrobą i terapii lekowej. Również leptospirozy można uniknąć dzięki regularnym szczepieniom;
ostre i przewlekłe zapalenie wątroby o podłożu toksycznym lub autoimmunologicznym;
marskość organu wynikająca z zaniedbania leczenia zaburzeń przewlekłych.
Do powikłań niewydolności wątroby należą żółtaczka, zapalenie trzustki i encefalopatia.
Właściwa dieta wątrobowa dla psa
Odpowiednia karma dla psa chorego na wątrobę pozwoli na regenerację uszkodzonego organu. Żywienie chorego psa może wpłynąć na spowolnienie rozwoju choroby i złagodzenie nieprzyjemnych objawów. Wykorzystaj nasze wskazówki, aby wspólnie z weterynarzem dobrać najlepszy plan dietetyczny i przyśpieszyć skuteczne leczenie.
Kuc dartmoor hill to rasa, której początki sięgają już czasów średniowiecznych. Jest ona bardzo chętnie hodowana ze względu na wspaniałe usposobienie. Można go spotkać nie tylko w szkółkach jeździeckich, ale także w ośrodkach hipoterapii i gospodarstwach agroturystycznych. Poznaj jego historię, wygląd i charakter, a gwarantujemy, że od razu się w nim zakochasz!
Kuc dartmoor – pochodzenie i historia rasy
Pierwsze wzmianki na temat rasy pochodzą z okresu wczesnego średniowiecza. Kuc ten wywodzi się z południowo-zachodniej Anglii, a dokładniej z hrabstwa Devon. Już od XI wieku, lub nawet wieków wcześniejszych, zwierzęta te żyły na wolności na wrzosowiskach i torfowiskach, które obecnie objęte są ochroną w ramach Parku Narodowego Dartmoor. W XIX wieku wykorzystywano je jako kuce juczne i zaprzęgowe w miejscowych kamieniołomach, gdzie ich zadaniem było transportowanie pozyskiwanego granitu. Do teraz spotkać można wolnożyjące, półdzikie kuce, jednak ich liczba znacznie zmalała – z 30 tysięcy w połowie XX wieku, do około 1300 obecnie.
Budowa kuca dartmoor
Dartmoor pony jest niewielkim zwierzęciem, które osiąga około 122 do 127 cm wysokości w kłębie. Jego cechy charakterystyczne to smukła głowa i długa szyja z bujną grzywką i grzywą. Równie bujnie i okazale prezentuje się ogon. Łopatki są strome, a kłoda (tułów) doskonale umięśniona i wąska. Zad jest zaokrąglony, czyli wysklepiony. Kuce dartmoor odznaczają się głęboką, szeroką klatką piersiową oraz krótkimi kończynami. Ich kopyta są małe, ale bardzo wytrzymałe i odporne na ścieranie.
Umaszczenie kuca dartmoor
Kucyki te występują przede wszystkim w umaszczeniu karym (całkowicie czarnym), gniadym i ciemnogniadym (sierść brązowa, natomiast dolne części kończyn, ogon i grzywa są czarne). Zdecydowanie rzadziej cechują się maścią siwą (przewaga bieli), kasztanowatą (szeroka paleta brązów, kończyny, ogon i grzywa tej samej barwy lub jaśniejsze) i dereszowatą. Nie występują w umaszczeniu srokatym, czyli innymi słowy łaciatym.
Zdrowie i długość życia
Kuc dartmoor to rasa stosunkowo zdrowa, która nie jest obciążona poważnymi chorobami genetycznymi. Kuce żyją nieco dłużej niż duże konie, około 25–35 lat, choć oczywiście są znane przypadki znacznie starszych zarówno kuców, jak i koni.
Pielęgnacja kucyka
Pielęgnacja tego kuca nie jest trudna ani czasochłonna. Istotne jest to, aby była regularna. Najlepiej codziennie czyścić go specjalnymi szczotkami, aby systematycznie usuwać zanieczyszczenia. Ważne jest także rozczesywanie ogona i grzywy w celu uniknięcia ich kołtunienia. Starannie wypielęgnowana sierść będzie nie tylko piękna, ale zdrowa. W trakcie czynności pielęgnacyjnych należy dokładnie obejrzeć kucyka pod kątem urazów różnego rodzaju. Koniecznie jest regularne czyszczenie kopyt, które pozwoli uniknąć uszkodzeń i infekcji.
Kuc dartmoor – charakter
Kuc dartmoor jest zwierzęciem niezwykle łagodnym, przyjaznym i posłusznym. Jeśli trener sięga po właściwe metody, jest stanowczy, ale wyrozumiały i sprawiedliwy zarazem, kuc chętnie podejmuje współpracę i szybko nabywa nowe umiejętności.
Użytkowość kuca dartmoor
Kuc ten dawniej wykorzystywany był jako koń zaprzęgowy. Obecnie ceniony jest jako kuc do jazdy wierzchem i wspaniały terapeuta oraz kompan dziecięcych zabaw. Z racji tego, że jest zrównoważony i cierpliwy, z powodzeniem może służyć do nauki jazdy dla młodszych dzieci.
Cena kuca dartmoor
Kuc dartmoor, w porównaniu z innymi końmi i kucami, jest stosunkowo niedrogi. Można go nabyć już za kwotę około 6000 zł. Średnia cena kształtuje się na poziomie około 10000 zł. Zależy ona od wielu czynników – m.in. wieku kuca, renomy hodowli kuców, przeznaczenia. Pamiętaj, że aby koń został wpisany do księgi stadnej Dartmoor Hill, kuc musi urodzić się na tamtejszych wrzosowiskach.
Ciekawostki o kucach dartmoor
W miejscowości Moretonhampstead – położonej w hrabstwie Devon na skraju Parku Narodowego Dartmoor – znajduje się rzeźba dwóch kuców dartmoor.
Podsumowanie
Kuc dartmoor jest rasą zdrową, odporną i wytrzymałą. To wyjątkowe zwierzę o łagodnym usposobieniu i sympatycznym wyglądzie. Jest cierpliwy, inteligentny i posłuszny, dzięki czemu doskonale sprawdza się w pracy z dziećmi. Nie sposób go nie polubić!
Koń turkmeński to pradawna rasa, na temat której wzmianki pochodzą już sprzed 2000 lat. Dała ona początek wielu innym rasom, jej krew płynie m.in. w żyłach rodzimych koni małopolskich. To cierpliwe, inteligentne i jednocześnie wrażliwe stworzenia, które budzą powszechny zachwyt. Kochasz konie i chcesz poszerzać wiedzę na ich temat? Koniecznie już teraz poznaj fakty i ciekawostki o koniu turkmeńskim!
Koń turkmeński – historia
Koń turkmeński pochodzi z położonego w Azji Środkowej Turkmenistanu, który stanowił niegdyś część byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Wzmiankowany był już co najmniej 2000 lat temu. Wykorzystywano go wówczas m.in. do wyścigów oraz jako konia bojowego. Dał on początek takim rasom, jak koń achał-tekiński (bardzo szlachetna rasa koni gorącokrwistych) i koń jomudzki (krzyżowany następnie z końmi czystej krwi arabskiej). Wedle niektórych opinii koń turkmeński może być potomkiem koni pochodzących m.in. ze Scytii i północnej Persji.
Budowa konia turkmeńskiego
Koń turkmeński jest dużym zwierzęciem, które osiąga wysokość w kłębie w przedziale 150–155 cm. Jest on zatem koniem większym od konia czystej krwi arabskiej i cechuje się również dłuższym krokiem. Co ciekawe, znawcy i miłośnicy rasy porównują go do… charta! I nie jest to porównanie bezzasadne. Turkmen to bowiem koń wyjątkowo wysoki, smukły, o bardzo szlachetnym wyglądzie. Ma stosunkowo dużą, mocną głowę, długą szyję i grzbiet, wąską klatkę piersiową, długie, atletyczne nogi. Jego wygląd zdecydowanie wzbudza podziw i jednocześnie respekt.
Szata i umaszczenie konia turkmeńskiego
Rasa występuje w następujących rodzajach umaszczenia:
gniade – sierść ma kolor brązowy, a ogon, grzywa i dolne części kończyn są czarne;
skarogniade – odmiana maści gniadej, cechuje się czarną sierścią – z wyjątkiem nozdrzy, wewnętrznej górnej części kończyn i pachwin, które mają barwę żółtawą lub ciemnobrunatną;
siwe – sierść ma barwę białą, może występować z domieszką włosów brunatnych, czarnych bądź rudych;
kasztanowate – sierść ma barwę rudą bądź brązowo-żółtą, ogon i grzywa mają ten sam lub jaśniejszy odcień, nie mogą być czarne, na kończynach nie występują czarne podpalania.
Koń turkmeński – pielęgnacja
Jak każdy koń, wymaga on codziennego czyszczenia przy pomocy specjalnych szczotek, które usuną gromadzące się bez przerwy zanieczyszczenia. W jego trakcie należy skrupulatnie obejrzeć konia pod kątem otarć, skaleczeń i innych urazów. Na równie dużą uwagę zasługują grzywa i ogon, które trzeba starannie rozczesać. Kolejne ważne punkty pielęgnacji to dokładne czyszczenie kopyt, mycie chrap i nosa. Systematyczne czyszczenie konia pozwala zachować jego piękny wygląd, szybko zauważyć urazy i – co równie ważne – spędzać czas ze zwierzęciem, budując z nim więź.
Charakter konia turkmeńskiego
Koń turkmeński jest zwierzęciem bardzo inteligentnym, przyjaznym, a przy tym wrażliwym. W związku z tym wymaga stanowczego, ale jednocześnie łagodnego przewodnika, który okaże zrozumienie dla jego naturalnych potrzeb i predyspozycji. Doświadczony, empatyczny i cierpliwy trener ma szansę doskonale wyszkolić konia turkmeńskiego i stworzyć z nim wspaniałą relację.
Koń turkmeński – użytkowość
Dawniej koń ten wykorzystywany był przede wszystkim do wyścigów i bojów ze względu na to, że jest to rasa bardzo szybka i wytrzymała.
Koń turkmeński – ciekawostki
Rasa ta cechuje się ogromną wytrzymałością i determinacją. W ciągu jednego dnia może pokonać nawet 140 km.
Konie turkmeńskie przykrywane są grubymi derkami wykonanymi z filcu. Mają one za zadanie wywołać pocenie, a to z kolei ma się przyczynić do zachowania smukłej sylwetki pozbawionej tłuszczu. Metoda ta uznawana jest za dalece wątpliwą i niebezpieczną.
Końmi turkmeńskimi zachwycał się m.in. Alphonse de Lamartine – francuski polityk, poeta i prozaik.
Podsumowanie
Konie turkmeńskie to piękne zwierzęta o szlachetnym, budzącym respekt wyglądzie oraz wrażliwym usposobieniu i ogromnej inteligencji. Od wieków wprawiały w zachwyt wielu władców i poetów, dzięki czemu na stałe zapisały się na kartach historii.
Kuc Fell to sympatyczny zwierzak, który wyróżnia się niewielkim rozmiarem i ogromną energią. Doskonale sprawdza się w każdej z powierzonych mu ról, niezależnie od tego, czy wykorzystywany jest jako koń wierzchowy, juczny, cyrkowy, terapeuta i kompan dziecięcych zabaw czy… domowy pupil! Będzie wspaniałym zwierzęciem, które zjednuje sobie każdego, kto go bliżej pozna. Dowiedz się więcej na temat rasy już teraz!
Kuc Fell – historia rasy w kilku słowach
Kuc Fell to brytyjska rasa, która pochodzi z północnych obszarów niewysokich gór Pennińskich (rozciągających się na północy Anglii) i z malowniczych torfowisk Cumberland oraz Westmorland, które należą do historycznych hrabstw w północno-zachodniej Anglii. Protoplastami rasy były najpewniej konie typu północnego oraz kuce Galloway – wymarła rasa pochodząca z Anglii i Szkocji. U współczesnych kuców Fell obserwuje się wpływ domieszki krwi koni fryzyjskich – pięknej rasy koni zimnokrwistych pochodzących z Fryzji (historycznej krainy obejmującej tereny obecnych Niemiec, Holandii i Danii).
Jak wygląda kuc Fell?
Kuc Fell to niewielkie zwierzę, mierzące przeciętnie od 130 do 140 cm. Cechuje się stosunkowo niedużą głową w porównaniu do reszty ciała, mocnymi nogami z obfitymi szczotkami pęcinowymi i wydanym zadem. Nadpęcie, czyli część nogi między pęciną a nadgarstkiem lub stawem skokowym, nie może mieć mniejszego obwodu niż 20 cm. Kuc Fell ma długą szyję oraz bujną grzywę, grzywkę i charakterystyczną brodę.
Kuc Fell – szata i umaszczenie
Kuc Fell występuje wyłącznie w ciemnym umaszczeniu. Najczęściej jest to umaszczenie kare (zarówno skóra, ogon, sierść i grzywa są jednolicie czarne) lub w kolorze ciemnogniadym (ciemnobrunatnym; ogon, grzywa i dolne części kończyn pozostają czarne). Rzadziej spotkać można kuce o umaszczeniu myszatym, gdzie szyja i tułów są szare, natomiast nogi i głowa przybierają ciemniejszą barwę. Na grzywie i ogonie może wówczas występować dwukolorowy włos. Niedopuszczalne jest umaszczenie białe.
Kuc Fell – zdrowie i przewidywana długość życia
Kuce, podobnie jak „pełnowymiarowe” konie, dożywają przeciętnie 25–30 lat. Właściwa pielęgnacja, regularna kontrola weterynaryjna, prawidłowa dieta i oczywiście zapewnienie komfortowych warunków życia mogą sprawić, że kuc w dobrym zdrowiu będzie żył znacznie dłużej. Kucyki, tak samo jak konie, mogą chorować m.in. na rozmaite choroby kopyt (np. ochwat), choroby skóry (np. odsednienie), grypę, wrzody czy zołzy (choroba górnych dróg oddechowych). Każdy nietypowy, budzący wątpliwości objaw, jak np. utrata apetytu, apatia, rozdrażnienie, wzmożone pocenie, powinien być skonsultowany z lekarzem.
Pielęgnacja kucyków
Pielęgnacja kucyków nie różni się szczególnie od pielęgnacji koni. Z racji mniejszego rozmiaru kuców może być nieco mniej czasochłonna. Należy do niej podejść jednak z takim samym zaangażowaniem i dokładnością. Konieczne jest codzienne czyszczenie kucyka, które na bieżąco pozwala usuwać zanieczyszczenia nagromadzone na sierści w ciągu dnia. Trzeba zaopatrzyć się również w:
szczotkę do czyszczenia na mokro;
kopystkę;
gąbkę do mycia wrażliwych części ciała, takich jak oczy, nozdrza, uszy.
Prawidłowa pielęgnacja jest nie tylko gwarancją wspaniałego wyglądu zwierzęcia, ale także zdrowia.
Charakter kuców Fell
Kuce Fell to zwierzęta bardzo łagodne, sympatyczne i zrównoważone, które jednocześnie cechują się sporą energią. Są inteligentne i chętnie współpracują z człowiekiem. Wymagają równie łagodnego, a przy tym konsekwentnego przewodnika.
Użytkowość kucyków Fell
Kucyki te wykorzystywane są do wielu zadań. Sprawdzają się zarówno jako konie wierzchowe i juczne – wbrew pozorom to bardzo silne i wytrzymałe zwierzęta, które mogą pokonywać długie dystanse. Dawniej pracowały także na górskich terenach, gdyż są bardziej wytrwałe i odporniejsze od dużych koni, a poza tym znacznie łatwiej od nich poruszają się po trudnym terenie. Obecnie kucyki te przede wszystkim jednak pracują w charakterze dziecięcych terapeutów na zajęciach hipoterapii, można je też spotkać w mini zoo.
Kuc Fell – cena
Na giełdzie koni można natrafić na bardzo różne kwoty. Kuce Fell można nabyć już od 15 000 zł, ale są też oferty opiewające na kwotę nawet 70 000 zł! Średnia cena za kucyka tej rasy to około 25 000–30 000 zł.
Podsumowanie
Kuc Fell to wspaniałe zwierzę, które doskonale sprawdza się obecnie przede wszystkim w pracy z dziećmi. Jego niepozorny, uroczy wygląd nie powinien jednak nikogo zwieść. To bardzo silne i wytrwałe stworzenie, które bez trudu poniesie na swoim grzbiecie także dorosłego człowieka. Spokojne usposobienie kuca Fell zachwyca i sprawia, że nie sposób go nie pokochać!
Fot. główne David Brown / Fell Ponies / CC BY-SA 2.0 (via Wikipedia)
Uwielbiasz konie i pragniesz poszerzać swoją wiedzę na ich temat? Przedstawiamy zatem przepiękną rasę Irish Draught, która urzeknie cię swoim charakterem i wyglądem. To niezwykle wszechstronne zwierzęta o wielu talentach, obok których nie sposób przejść obojętnie. Poznaj je bliżej!
Historia rasy Irish Draught w pigułce
Irish Draught to stara rasa, która została sprowadzona na irlandzką ziemię przez celtyckich kupców z Galii, Hiszpanii oraz Afryki Północnej. Ich populację zaczęto łączyć w XVIII wieku z końmi zimnokrwistymi (masywniejszymi, silniejszymi, o spokojniejszym temperamencie). Dzięki temu zabiegowi konie stały się wyjątkowo wszechstronne i wykorzystywano do wielu zadań. Pomimo krzyżówek rasie udało zachować się cechy konia wierzchowego. W czasie I wojny światowej i później, z powodu sprzedaży przez rolników do rzeźni w celu uzyskania funduszy na zakup maszyn rolniczych, Irish Draught niemal wyginął.
Budowa konia rasy Irish Draught
Irish Draught jest koniem mocnym, silnym, średniej wielkości. Jego wysokość w kłębie wynosi od 155 do 165 cm. Duża głowa ma prosty profil, rzadziej garbonosy. Szyja się stosunkowo ciężka i krótka, dobrze umięśniona. Uszy konia są duże i długie. Oczy cechują się łagodnym, przyjaznym wyrazem. Kłąb koń ma słabo zaznaczony, grzbiet raczej długi i szeroki. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka. Mocne, długie łopatki bywają strome. Ogon jest nisko osadzony na ściętym, szerokim zadzie. Masywne nogi zakończone są dużymi i płaskimi kopytami. Na pęcinach występują nieduże szczotki.
Irish Draught – umaszczenie
Irish Draught występuje najczęściej w umaszczeniach takich jak:
gniade – cechuje się brązową sierścią z czarną grzywą, ogonem i dolnymi częściami kończyn;
siwe – sierść jest biała i występuje w niej domieszka brunatnych, rudych bądź czarnych włosów;
kasztanowate – zarówno sierść, ogon i grzywa są rude, mogą przybierać barwę od brązowo-żółtej po ciemnobrązową i złotokasztanowatą z refleksami.
Zadbana sierść wygląda zdrowo i pięknie lśni.
Zdrowie i długość życia konia
Przedstawiciele tej rasy są stosunkowo zdrowymi zwierzętami. Konie żyją przeciętnie 25–30 lat. Omawiana rasa nie odbiega od normy, choć warto wspomnieć, że koń rasy Irish Draught o imieniu Shayne został umieszczony w Księdze Rekordów Guinnessa w wieku 51 lat jako najstarszy koń na świecie. Obecnie żyją konie, które są jeszcze starsze.
Prawidłowa pielęgnacja rasy Irish Draught
Pielęgnacja Irish Draught nie jest skomplikowana ani czasochłonna, ale musi być prowadzona regularnie, codziennie. Polega przede wszystkim na usuwaniu zanieczyszczeń z sierści, takich jak kurz, martwy włos i naskórek. Szczególną uwagę należy poświęcić dokładnemu rozczesaniu grzywy i ogona oraz oczyszczeniu chrap i nosa (przy użyciu delikatnej gąbki). Następnie trzeba starannie oczyścić kopyta przy pomocy kopystki i szczotki, by usunąć z nich wszelkie ciała obce, np. drobne kamyki, patyki. Raz na kilka tygodni konia należy dokładnie wykąpać, przystrzyc i kuć.
Wyjątkowy charakter i usposobienie
Irish Draught, jako konie gorącokrwiste, są zwierzętami wyjątkowo energicznymi. Cechują się ogromną sprawnością fizyczną, potrzebują ruchu i aktywności umysłowej. Mają żywy temperament, ale jeśli będą właściwie wychowywane od źrebaka, mogą być bardzo zrównoważone i łagodne.
Użytkowość – do czego wykorzystywana jest rasa?
Irish Draught to rasa wielozadaniowa. Obecnie konie te używane są najczęściej jako kłusaki, wykorzystywane do wyścigów. W Polsce sport ten nie jest szczególnie popularny, choć zaczyna budzić coraz większe zainteresowanie. Dawniej rasę wykorzystywano m.in. do polowań, pracy na roli oraz do zaprzęgu.
Hodowla koni Irish Draught
Chcesz mieć rzeczywiście spory wybór wśród koni Irish Draught? Warto szukać sprawdzonych, renomowanych hodowli poza granicami Polski, najlepiej w Irlandii, gdzie rasa jest szczególnie popularna. Zakup konia powinien być poprzedzony odpowiednim przygotowaniem i szczegółowym wywiadem z hodowcą.
Jaka jest cena zakupu konia Irish Draught?
Koszt koni sprowadzanych spoza granic Polski wynosi zwykle od 5000 do nawet 13000 euro. Do tego należy doliczyć następnie comiesięczny koszt utrzymania konia, na który wpływa wiele czynników, m.in. posiadanie własnej stajni lub wynajmowanie jej. Kwota potrzebna do miesięcznego utrzymania własnego konia może wahać się nawet w granicach od 2000 do 3000 zł.
Podsumowanie
Konie rasy Irish Draught to wspaniałe zwierzęta o zjawiskowym wyglądzie i cudownym charakterze. Przypadną one do gustu każdemu miłośnikowi energicznych, nieco zadziornych koni z niebanalnym temperamentem. Choć rasa nie jest w Polsce szczególnie popularna, z pewnością warto ją bliżej poznać!
Fot. Wasechun tashunka via Wikipedia, CC BY-SA 4.0
Typowy pies z fałdami to zwierzę, które wyróżnia nie tylko niezwykły wygląd. Budowa skóry sprawia, że taki pies jest wyjątkowo wrażliwy. Charakterystyczne zmarszczki na skórze psów wymagają szczególnej pielęgnacji. Dowiedz się, jak dbać o psy z pofałdowaną skórą.
Pies z fałdami – funkcje luźnej skóry
Luźna skóra u psa pełni różne funkcje, w zależności od tego, na jakim obszarze ciała występuje. Nadmiar skóry w okolicy karku i szyi psa chroni go podczas walki z innymi osobnikami. Atakujące zwierzęta zwykle w pierwszej kolejności celują właśnie w to miejsce. Luźna skóra zabezpiecza przed ugryzieniami czy uszkodzeniami ciała oraz chroni mięśnie, kości i narządy wewnętrzne. Pofałdowane psy rasy shar pei były kiedyś wykorzystywane do walk. Pomarszczona skóra shar peia mogła zwiększać jego szanse na zwycięstwo i minimalizować ryzyko poważnych urazów.
Wiele psów z fałdami w dawnych czasach było wykorzystywanych do pracy przy stróżowaniu lub pilnowaniu stad. Luźna skóra stanowiła dla nich ochronę. Z czasem zaczęto organizować wystawy psów, podczas których niewątpliwe pofałdowana skóra wzbudzała zainteresowanie.
Jakie problemy zdrowotne występują u psów z pomarszczoną skórą?
Niestety nadmiar skóry wiąże się też z pewnymi problemami dla psa. Skóra między fałdami jest bardzo wrażliwa i łatwo dochodzi do jej uszkodzeń. W takich miejscach nie ma odpowiedniej wentylacji, gromadzą się bakterie, a temperatura jest podwyższona. Może to skutkować podrażnieniem i stanem zapalnym. Podczas ruchu psa z fałdami dochodzi do tarcia stykających się ze sobą powierzchni skóry, więc mogą się pojawić rany. Im głębsze zmarszczki, tym częściej trzeba je czyścić.
Pies z fałdami – jak dbać o jego zdrowie? Zalecenia lekarza weterynarii
Zdrowie każdego zwierzęcia jest uzależnione przede wszystkim od tego, co je. Karma powinna być dobrana do wieku i rozmiarów psa z fałdami. Jej ilość i kaloryczność trzeba dostosować do codziennej aktywności fizycznej zwierzęcia. W diecie psa z fałdkami nie powinno zabraknąć nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 i omega-6, które korzystnie wpływają na stan sierści i skóry.
Konieczne są również systematyczne kontrole oczu i zębów, na których często osadza się kamień. W dbaniu o stan zębów pomagają specjalne pasty dla psów i przekąski.
Pielęgnacja skóry i sierści pomarszczonych psów
Skóra i sierść psa z fałdami wymagają szczególnej troski ze względu pomarszczenie. Trzeba pamiętać o tym, że miejsce pomiędzy fałdami skórnymi to idealne środowisko do rozwoju bakterii i drobnoustrojów. Z tego powodu nie można pozostawiać skóry wilgotnej lub brudnej. Można ją przecierać specjalnymi chusteczkami. Taki zabieg trzeba powtarzać 3 lub 4 razy w ciągu tygodnia. Jeśli sierść linieje, powinno się ją wyczesywać szczotką o twardym i gęstym włosiu.
Najpopularniejszy pies z fałdami – shar pei
Shar pei to pies, którego posiadanie w komunistycznych Chinach było uważane za luksus. Ten pies z fałdami jest średniej wielkości. Jego wysokość w kłębie wynosi od 44 do 51 cm. Charakterystyczny wygląd zawdzięcza luźnej skórze. Wyróżniają go też duża głowa, szeroka na całej długości kufa, która nie zwęża się ku nosowi, tak jak to jest w przypadku większości psów, oraz fioletowy język i podniebienie. Umaszczenie jest jednolite i występuje w różnych kolorach oprócz białego. Sierść shar peia jest krótka i prosta, bez podszerstka. Pies ma wysoko osadzony ogon, który pozostaje mocno zawinięty, co jeszcze dodaje mu uroku.
Shar pei to pies z fałdami, który jest wierny i lojalny wobec swojego właściciela. Źle znosi samotność, bo bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Może mieszkać z innymi zwierzętami, o ile są wobec niego uległe.
Rasy psów z nadmiarem skóry
Istnieje więcej niż jeden pies z fałdami. Do popularnych ras należą między innymi:
buldog angielski – to spokojny molos, choć bywa nieco uparty. W stosunku do dzieci jest łagodny i cierpliwy. Wyróżnia go charakterystyczny pomarszczony, spłaszczony pysk oraz masywna i krępa budowa ciała. Mimo że jest mały, to ma sporo siły;
mastif neapolitański – duży pies o spokojnej i nieco flegmatycznej naturze. Szybko się uczy i chętnie wykonuje polecenia. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem i nie lubi samotności;
mops – mały, niezwykle pogodny i przyjazny pies z fałdami, który wszędzie podąża za właścicielem. Psy tej rasy są skore do wygłupów i mają bardzo wyrazistą osobowość. Fałdki wokół jego nosa wymagają codziennego czyszczenia, podobnie jak oczy i uszy; szczotkować należy go raz w tygodniu;
bloodhound – ufny i łagodny pies. Jest przyjazny zarówno w stosunku do opiekunów, jak i wobec obcych. Nie lubi być sam, zdecydowanie woli przebywać w towarzystwie. Żyje w harmonii również z innymi zwierzętami domowymi. Niestety wśród psów tej rasy mogą się pojawiać problemy z powiekami i oczami przez opadającą na nie skórę głowy.
Jak wybrać szczeniaka z pomarszczoną skórą?
Wybierając szczenię, warto udać się do sprawdzonej hodowli zarejestrowanej przez Związek Kynologiczny w Polsce (ZKwP). Jest to gwarancją, że pies z fałdami jest rasowy, zdrowy oraz że miał zapewnione odpowiednie warunki już od momentu narodzin. Psy, które odstępują od wzorca rasy, na przykład shar pei miniaturki lub długowłose, zwykle mają problemy zdrowotne.
Każdy oczywiście zwraca uwagę na wygląd zwierzęcia, ale nie tylko to się liczy. Pies powinien odpowiadać nam swoim charakterem. Każdy pies z fałdami ma inny charakter, jednak potrzebuje tak samo pielęgnacji i socjalizowania. Wybierz takiego czworonoga, który najlepiej pasuje do twoich zwyczajów.
Kuc szetlandzki, tak jak wskazuje nazwa, pochodzi z Wysp Szetlandzkich. Zwierzęta mogą być wspaniałymi końmi rekreacyjnymi pod warunkiem, że będą otoczone odpowiednią opieką. W innym przypadku nabierają złych nawyków i stają się uparte. Dowiedz się więcej o tej rasie z artykułu.
Kuc szetlandzki – historia rasy
Nie jest do końca znane pochodzenie przedstawicieli tej rasy. Istnieją przesłanki, które wskazują, że przodkami kuców szetlandzkich mogą być kuce tundry. Odnalezione przez archeologów kamienie runiczne z IX wieku przedstawiają jeźdźców siedzących na niewielkich żywotnych kucach. To może wskazywać na stosunkowo stare pochodzenie miniaturowych kucyków.
Kuc szetlandzki – charakterystyka
Wzorzec rasowy kuca szetlandzkiego:
wysokość w kłębie nie przekracza 107 cm; kuc szetlandzki mini ma w kłębie maksymalnie 87 cm;
głowa o prostym i suchym profilu z mocną szyją;
łopatki długie;
kłąb słabo zaznaczony;
tułów masywny;
klatka piersiowa głęboka;
grzbiet krótki i wygodny w dosiadzie;
zad okrągły i umięśniony;
grzywa i ogon bujne;
kończyny krótkie;
kopyta okrągłe, małe i twarde;
mogą występować szczotki pęcinowe.
Kuc szetlandzki – umaszczenie
Kuc szetlandzki teoretycznie występuje we wszystkich rodzajach umaszczenia z wyjątkiem tarantowatego. Jednak zauważa się, że najpowszechniejszą maścią jest kara. Grzywa i ogon mają długie, proste i gęste włosy. Tym, co wyróżnia sierść kuców szetlandzkich, jest podwojenie liczby włosów wraz z zimowym sezonem w stosunku do letniej okrywy. Wynika to z cechy adaptacyjnej tej naturalnej rasy do trudnych warunków Wysp Szetlandzkich. Z tego samego powodu sierść zimowa jest puchata, gęsta i podwójna, natomiast letnia – lśniąca i gładka.
Kuc szetlandzki – pielęgnacja
Ze względu na pochodzenie szetlandy należą do wytrzymałych i odpornych na niesprzyjające warunki (np. mroźne, śnieżne i wietrzne zimy) koni. Zwierzęta te są niedrogie w utrzymaniu, bo nie są wymagające pod kątem odżywiania. Ponadto cały rok mogą przebywać na zewnątrz, gdzie są bardzo samodzielne. Potrafią wyszukiwać pożywienie, np. korzonki i kiełki ukryte pod grubą i zmarzniętą warstwą śniegu. Z tego samego powodu świetnie wykorzystują pastwiska kiepskiej jakości.
Kuc szetlandzki – charakter i temperament
W środowisku jeździeckim panuje mylne przekonanie, że kuc szetlandzki to nieposłuszne, uparte zwierzę. Prawda jest taka, że to wyjątkowo niezależny kucyk. Jednak przy odpowiedniej opiece i fachowym podejściu w ujeżdżaniu może być znakomitym koniem rekreacyjnym.
Ten mechanizm działa również w drugą stronę. Jeżeli kuc szetlandzki spotka się ze złym traktowaniem, to prawdopodobnie nabierze złych nawyków i wtedy może stać się uparty. Ponadto ma wysoki iloraz inteligencji, wykazuje się dużą cierpliwością i spokojem. Te pozytywne cechy usposobienia i niewielkie rozmiary wpłynęły na wykorzystanie koników przy pracy z dziećmi, szczególnie w hipoterapii.
Kuc szetlandzki – użytkowanie
Na rodzimych wyspach kuce znalazły szerokie zastosowanie. Dzięki dużej sile chętnie wykorzystywano je do prac pociągowych, transportu towarów, torfu, węgla kamiennego. Były używane też do jazdy wierzchem. Ponadto doskonale sprawdziły się w pracy w kopalniach oraz miejscach niedostępnych dla maszyn. Kiedy rasa zyskała większą popularność, zaczęto jej używać w pracy z dziećmi i w objazdowych cyrkach. Aktualnie kuce są atrakcjami w ogrodach zoologicznych, gospodarstwach agroturystycznych oraz w pracy z dziećmi.
Kuc szetlandzki – hodowla
Dzisiaj najwięcej hodowli tej rasy mieści się w Holandii. W 1890 roku została utworzona Pierwsza Księga Stadna. Obecnie każde państwo, które przejawia zainteresowanie hodowlą kuców szetlandzkich, jest zobowiązane do samodzielnego otwarcia i prowadzenia księgi.
Kuc szetlandzki – cena
Ile kosztuje kuc szetlandzki? Cena za osobnika wynosi od 1000 zł do nawet 10000 zł.
Kuc szetlandzki – ciekawostki
Kuce szetlandzkie pomogły wykształcić się znanym rasom, takim, jak amerykański szetland oraz argentyńska rasa miniaturowa falabella.
Dziko żyjące kuce tej rasy można spotkać w Parku Narodowym Dartmoor, a także na Wyspach Szetlandzkich.
Kuc szetlandzki to cierpliwy i spokojny konik, który pomimo swojego niepozornego wyglądu doskonale radzi sobie z przetrwaniem w surowych warunkach. Przy odpowiednim ułożeniu stanowi świetnego konia wierzchowego o nieprzeciętnym temperamencie.
Konik polski, inaczej nazywany konikiem biłgorajskim, to polska rasa późno dojrzewającego konia. Głównie kojarzona jest z terenami wschodniej Europy. Wywodzi się z rejonów Puszczy Białowieskiej, skąd została przeniesiona na Lubelszczyznę. Tu do dzisiaj istnieje rezerwat koników polskich. Co wyróżnia tę rasę pośród innych ras koni?
Konik polski – historia rasy
Za dzikich przodków koników polskich uważa się leśne tarpany. To zwierzęta podobne do odnalezionych w 1876 roku w Azji przez naukowca Nikołaja Przewalskiego koni Przewalskiego. Do końca XVII wieku mieszkały w lesistych obszarach na wschodzie Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej żyły do 1780 roku. Następnie zostały przeniesione do zwierzyńca hrabiów Zamoyskich, znajdującego się nieopodal Biłgoraja. Około 1806 roku w okolicy panowała okrutna bieda, dlatego hrabiostwo rozdało je okolicznym chłopom. Natomiast w 1914 roku Stanisław Schuch oraz Jan Grabowski opisali myszate koniki z okolic Biłgoraja.
Nazwę „konik polski” zapoczątkował profesor Tadeusz Vetulani. Dzięki jego staraniom w 1936 roku zaczęto odtwarzać konika prymitywnego o charakterystycznych dla tarpana leśnego cechach w rezerwacie Puszczy Białowieskiej. Zaledwie trzy lata później populacja liczyła już 40 osobników. Niestety w trakcie II wojny światowej hodowla została zniszczona, a część zwierząt zrabowana i wywieziona. Po wojnie ocalałe konie trafiły w 1949 r. do Popielna, gdzie rozpoczęto ponowną hodowlę. W 1955 roku tę stadninę przejęła Polska Akademia Nauk.
Konik polski – budowa
Warto wiedzieć, jak wygląda konik polski. Wzrost tej rasy nie jest imponujący – osiąga ona ok. 136 cm wysokości. Charakteryzuje ją silna i krępa budowa ciała. Polski konik ma proporcjonalną, lekką głowę z szerokim czołem i prostym profilem, umocowaną na krótkiej, szerokiej i prostej, nisko osadzonej, dosyć muskularnej szyi. Uszy są duże i grube, oczy błyszczące. Kłąb niewyraźny, krótkie łopatki, natomiast tułów dosyć długi, a grzbiet łęgowaty. Klatka piersiowa jest głęboka, a brzuch pojemny i często obwisły; tułów kończy ścięty zad. Kończyny mocne, suche i krótkie. Bywa, że mają nieprawidłową podstawę. Kopyta niezbyt duże, ale za to mocne.
Konik polski – umaszczenie
Koniki polskie zazwyczaj są myszatej maści. Mają gęste i czarne grzywy. Ogon jest osadzony głęboko z nielicznymi jasnymi włosami. Na grzbiecie jest widoczna czarna pręga grzbietowa, również można zauważyć pręgi na stawach skokowych i nadgarstkowych, sporadycznie występuje pręga łopatkowa.
Konik polski – zdrowie i długość życia
Jedną z głównych zalet koników polskich jest ich dobre zdrowie. Wyjątkowo odporny na rozmaite choroby i szkodliwe warunki zewnętrzne – taki jest konik polski. Ile żyje, zależy głównie od tego, w jaki sposób człowiek o niego dba. Szacuje się, że zdrowa klacz w sprzyjających warunkach może dożyć 30 lat, żyjąc w stadach rezerwatowych.
Konik polski – pielęgnacja
Niezwykle ważna w kwestii utrzymania konika polskiego w odpowiedniej kondycji jest odpowiednia pielęgnacja kopyt zwierzęcia. Po każdym treningu trzeba sprawdzać stan kopyt, czy aby nie ma przerostów i innych zmian, które mogą być symptomem schorzenia. Zawsze po zakończonej pracy należy skrupulatnie oczyścić kopyta przy użyciu specjalnego drewnianego noża.
Konik polski – charakter
Klacze i ogiery koników polskich to zwierzęta o niezwykle łagodnym i przyjaznym usposobieniu. Łatwo dostosowują się do nowego miejsca i dobrze radzą sobie w sytuacjach kryzysowych. Ponadto warto podkreślić, że mają dużą łatwość w uczeniu się i są bardzo wytrwałe, dlatego czasem spotyka się koniki polskie pod siodło.
Konik polski – użytkowość
Do zalet, które wpływają na hodowlę konika polskiego, zaliczają się m.in.:
płodność;
dobre zdrowie;
odporność;
niewybredność pokarmowa;
umiejętne radzenie sobie w trudnych sytuacjach;
zdolności adaptacyjne w trudnych warunkach bytowania;
wytrwałość;
łagodność;
łatwość uczenia się.
To wszystko sprawia, że konik polski uważany jest za wszechstronne, szlachetne zwierzę. Wykorzystuje się go jako konia roboczego w małych gospodarstwach rolnych oraz sadowniczych, gdzie pełni funkcję jako koń zaprzęgową. Ponadto jest niezłomny i niezawodny, dlatego często wykorzystywany do transportu. Używa się go też jako wierzchowca do jazdy rekreacyjnej, np. w rajdach konnych, hipoterapii i pracy z dziećmi.
Konik polski – hodowla
Pierwsza zorganizowana hodowla konika polskiego została rozpoczęta w Polsce w 1923 roku. Miało to miejsce w Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim oraz potem w 1928 roku w Folwarku Dworzyszcze, będącym własnością Liceum Krzemienieckiego, na bazie odłowionych osobników. Wszystko w celu ochrony zasobów genetycznych tej pierwotnej, naturalnej rasy. Aktualnie w kraju istnieje sześć ośrodków hodowli rezerwatowej konika polskiego. We wschodniej Polsce są to:
Zwierzyniec;
Biebrza;
Popielno;
Zielony Ostrów.
Natomiast na zachodzie kraju:
Kliniska;
Milicz.
Główne ośrodki hodowlane konika polskiego w warunkach stajennych to:
Popielno;
Stado Ogierów Sieraków;
Stadnina Koni Dobrzyniewo;
Stadnina Koni Racot;
Państwowa Stadnina Koni w Jeżewicach.
Program introdukcji Konika polskiego w Bieszczadach
Ciekawa jest podjęta w październiku 2007 roku próba introdukcji konika polskiego w Bieszczadach. Zwierzęta ulokowano w adaptacyjnej zagrodzie na obszarze dawnej wsi Radziejowa. Program zakładał wypuszczenie koni na wolność po kilkuletniej adaptacji. Celem było powstanie tabunów oraz wytworzenie całkowicie naturalnych stosunków stadnych w ich obrębie. Dziko żyjące konie mają wypełnić niszę ekologiczną, jaką stanowią łąki, tereny leśne, pastwiska oraz przestrzenie po opuszczonych wioskach. Prymitywne koniki w naturalny sposób mogą zająć się pielęgnacją krajobrazu, zapobiec zarastaniu gruntów rolnych drzewami i roślinami krzewiastymi.
Konik polski – ceny
Ile kosztuje konik polski? Cena najtańszych okazów wynosi już nawet 5000 zł. Za szczególne osobniki przyjdzie ci jednak zapłacić nawet 20000 zł. Warto wiedzieć, że w Polsce koszty utrzymania można zmniejszyć, jeśli chodzi o konika polskiego. Dopłaty do hodowli samic – przynajmniej dwóch w stadzie – w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich wynoszą 1700 zł. Przyznawane są raz w roku przez pięć kolejnych lat. Warunkiem jest to, że klacze konika polskiego uczestniczą w programie ochrony zasobów genetycznych.
Konik polski – ciekawostki
Konik polski stanowi symbol utworzonego w 1974 roku Roztoczańskiego Parku Narodowego – sylwetka zwierzęcia znajduje się w logotypie parku.
6 marca 1989 roku Poczta Polska wydała kolekcję (sześć sztuk) znaczków zatytułowaną „Konie”. Najdroższy z serii przedstawiał konika polskiego i kosztował wówczas 70 zł. Zaprojektował go Henryk Chyliński.
24 lutego 2014 roku Narodowy Bank Polski wybił monety z serii zatytułowanej „Zwierzęta świata” – konik polski wystąpił na nominałach 20 zł i 2 zł.
W innych krajach koniki polskie nadal nazywane są tarpanami.
Cechy konika polskiego pozwalają na wszechstronne użytkowanie tej rasy. Dzięki niskiemu wzrostowi, otwartości w kontakcie z człowiekiem i łagodnemu charakterowi fantastycznie sprawdza się ona w pracy z dziećmi i hipoterapii.
Zaburzenia behawioralne u psów są dziś o wiele częściej diagnozowane niż dawniej. Wszystko dzięki świadomości opiekunów. Niemniej jednak warto wiedzieć, czym faktycznie jest problem behawioralny i jak go odróżnić od niepożądanego zachowania czy kłopotu wynikającego z niezaspokojonych potrzeb czworonoga. Dowiedz się więcej, aby skutecznie pomóc swojemu psu.
Czym jest problem behawioralny?
Definicja w tym przypadku jest bardzo istotna. Zaburzenia behawioralne u psów i kotów to grupa zachowań, które nie wynikają z braku realizacji potrzeby czy choroby, a są problematyczne dla psa oraz jego otoczenia. Oznacza to, że pies, który niszczy rzeczy pod nieobecność opiekuna, niekoniecznie cierpi od razu na zaburzenia behawioralne. U psów w ten sposób mogą przejawiać się objawy chorobowe, a nawet brak zaspokojenia podstawowych potrzeb gatunkowych. W tym przypadku można mówić co najwyżej o niepożądanym zachowaniu, ale nie problemie.
Zazwyczaj zaburzenia behawioralne u psów wynikają przede wszystkim z zaniedbań i nieprawidłowości w procesie ich rozwoju. Szczególnie często dotykają psów, które były przez jakiś czas bezdomne, błąkały się po ulicach albo długo przebywały w schronisku. Ich ofiarami padają również:
zwierzęta, które przeszły nieprawidłową socjalizację lub nie przeszły jej wcale;
psy, nad którymi znęcał się opiekun;
zwierzęta nieprawidłowo prowadzone przez właścicieli albo szkoleniowców.
Zrozumienie charakteru zachowania psa jest podstawą do tego, aby można było mu pomóc, a w efekcie – pomóc również otoczeniu, w tym rodzinie czworonoga.
Zaburzenia behawioralne u psów a socjalizacja
Większość właścicieli psów nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, czym właściwie jest proces socjalizacji. Czas ten sprzyja nauczeniu psa prawidłowych wzorców zachowania. W dużej mierze u wrażliwszych ras może decydować o tym, czy pies będzie lękliwy, czy odważny i otwarty na nowe okoliczności. Nieprawidłowa socjalizacja może sprzyjać powstawaniu zaburzeń zachowania u psów, ale niekoniecznie musi. Zależy to również m.in. od pochodzenia zwierzęcia i jego wcześniejszych losów.
Problemy behawioralne psów czy brak realizacji potrzeb?
Wielu właścicieli psów uważa, że ich czworonogi przejawiają takie zachowania, które stanowią problem. Często jednak zamiast ocenić, skąd bierze się dane zachowanie, a w rezultacie pracować nad wyeliminowaniem czynnika sprawczego, opiekunowie wolą wyeliminować po prostu coś, co nazywają zaburzeniem behawioralnym u psów. Oznacza to, że opiekun, zamiast nauczyć psiego języka i np. sygnałów uspokajających, cały czas dąży do konfrontacji, nasilając w efekcie złe zachowanie. To również pokłosie popularnej swego czasu teorii dominacji.
Dziś wiemy już, że pies to stworzenie, które ma własne potrzeby. Ich realizacja sprawia, że twój pupil nie będzie sfrustrowany, a poziom kortyzolu w jego organizmie znacznie spadnie do bezpiecznego poziomu. W przypadku niektórych psów to wystarczy, aby wyeliminować zachowanie oceniane przez ciebie jako niepożądane czy problematyczne.
Stan zdrowia a zachowanie psa
W tym przypadku pies działa dokładnie tak samo, jak człowiek. Jeśli uszkodzi sobie pazur, to ból prawdopodobnie wpłynie na zmianę jego zachowania. Ten przykład jednak jest o tyle oczywisty, że uszkodzenie pazura łatwo zauważysz. Z kolei zaburzenia behawioralne u psów, powodowane przez przewlekłe schorzenia, mogą być trudniejsze do rozpoznania. W tym przypadku weterynaria ma łatwe rozwiązanie – regularne badania kontrolne i profilaktyczne czworonoga. Również przed udaniem się do behawiorysty powinieneś sprawdzić, czy zachowanie twojego psa wynika rzeczywiście z problemów behawioralnych, czy raczej zdrowotnych. W tym drugim przypadku leczenie farmakologiczne to podstawa.
Najczęstsze zaburzenia behawioralne u psów
Oto niektóre zaburzenia behawioralne u psów często są przyczyną wizyty u behawiorysty. Przeczytaj, na czym polegają.
Lęk separacyjny
Ten rodzaj zaburzeń behawioralnych u psów jest częsty w przypadku zwierząt porzuconych, ale i tych wychowanych w rodzinie od szczenięcia. Przy dłuższej nieobecności opiekuna pies szczeka i wyje. Niekiedy pies gryzie przedmioty w mieszkaniu, powodując spore szkody. Zdarza się również, że dokonuje samookaleczenia – pojawia się gryzienie ogona, natrętne lizanie łap.
Agresja lękowa
Są to zaburzenia behawioralne psów i kotów. Zwierzę, które czuje się zaniepokojone i nie jest w stanie się oddalić, przyjmuje postawę pozornie agresywną. Zazwyczaj jest to wynik braku zrozumienia swojego pupila. Pozornie jest on członkiem rodziny, ale wymusza się na nim np. interakcje, nie rozumiejąc, że niektóre psy potrzebują więcej przestrzeni i nie lubią rzeczy, które ludzie uznają za pieszczotliwe.
Obrona zasobów
Pies może bronić gryzaka, zabawki lub dowolnego innego przedmiotu. Opiekun nie jest w stanie odebrać go pupilowi. Takie zachowanie zazwyczaj występuje względem człowieka. Inaczej przedstawia się kwestia, gdy pies zachowuje się tak w stosunku do innego psa.
Zachowanie psa a nauka komend i szkolenie
Najważniejsza w eliminowaniu zaburzeń behawioralnych u psów jest konsekwencja. Musisz zachęcić domowników do współpracy nad wyeliminowaniem zachowania, które wydaje się niepożądane. W prostszych przypadkach wystarczy unikać bodźców negatywnych i nagradzać smakołykiem zachowanie, na którym tobie zależy. Aby oduczyć psa jakiegoś schematu zachowania albo zadbać o eliminację dużych zaburzeń, warto zwrócić się o pomoc do specjalisty. Pamiętaj – problemy te mogą wracać, jeśli terapia nie była odpowiednia albo zaniedbasz potrzeby psa.
Kiedy zdasz sobie sprawę z tego, że zaburzenia behawioralne u psów nie są spowodowane ich złośliwością, tylko zaniedbaniami ze strony człowieka, będzie ci łatwiej nad nimi pracować. Zachowanie czworonożnego przyjaciela możesz zmienić odpowiednim treningiem. Upewnij się jednak, że zadbałeś o wszystkie potrzeby swojego psa.
Według wielu osób nie jest łatwo oduczyć dorosłego psa sikania w domu. W rzeczywistości proces ten nie różni się bardzo od procesu uczenia czystości szczeniaka. Warto jednak zadać sobie pytanie o to, dlaczego pies ze schroniska sika w domu. W ten sposób o wiele łatwiej będzie ci zrozumieć jego zachowanie, a także wprowadzić odpowiedni trening czystości.
Dorosły pies ze schroniska sika w domu – przyczyny zachowania
Można wyróżnić kilka podstawowych przyczyn, z powodu których pies ze schroniska sika w domu. Na wstępie musisz uświadomić sobie, że powinieneś nauczyć psa czystości, bo on sam z siebie nie wie, gdzie powinien się załatwić. Mając nowego psa w domu, zaplanuj sobie czas na taki trening, podczas którego będziesz uczyć psa prawidłowego zachowania. Możesz ten okres spożytkować też na inne ćwiczenia, aby czworonóg umiał zostawać w domu czy wychodzić na spacery na smyczy.
Lęk i niepewność
Jeśli pies ze schroniska załatwia się w domu tak, aby nikt z domowników tego nie widział – na przykład w kątach czy w trudno dostępnych miejscach – przyczynami mogą być lęk i stres. Dorosły pies w nowym domu nie czuje się od razu komfortowo. Średnio potrzebuje ok. 3 miesięcy, aby zaaklimatyzować się w środowisku na dobre. Jeśli widzisz, że pies ze schroniska sika w domu poza twoim zasięgiem albo gdy sie do niego nagle zbliżysz lub podniesiesz głos, taka przyczyna zachowania jest bardzo prawdopodobna.
Z tego samego powodu bardzo ważne jest twoje zachowanie, gdy pies załatwi się w domu. Nigdy nie krzycz i nie stosuj metod awersyjnych. Przyniosą one skutek odwrotny od zamierzonego.
Złe doświadczenia
Nawet dorosły pies może mieć złe doświadczenia związane z wyprowadzaniem na spacery. Zdarza się, że napawa on psiaka takim lękiem, że nie jest on w stanie sikać na dworze. Wstrzymuje potrzeby, a potem załatwia się w domu, bo tam czuje się bezpieczniej. W takiej sytuacji musisz pamiętać, że to, jak pies czuje się na spacerze, wynika z jego doświadczeń. Staraj się nie zabierać go w miejsca, w których są liczne bodźce, hałasy i natarczywi ludzie czy psy. Aby nauczyć psa załatwiania się na dworze, musisz go najpierw nagradzać za samo spacerowanie. W ten sposób pozytywnie skojarzy wyjścia.
Brak treningu czystości
Choć wydaje się to nieprawdopodobne, istnieje spora szansa, że dorosły pies ze schroniska sika w domu, bo nie został nauczony innego zachowania. Jeśli pies do tej pory załatwiał się w kojcu, a wcześniej nie mieszkał w domu, może po prostu nie wiedzieć, jakie masz oczekiwania. W takiej sytuacji wyprowadzaj psa i przeprowadź taki trening czystości w domu, jak w przypadku szczeniaka.
Lęk separacyjny
Jeśli twój pies ze schroniska sika w domu tylko w trakcie twojej nieobecności, prawdopodobnie w grę wchodzi lęk separacyjny. Jest to zaburzenie behawioralne, które powoduje, że pies bardzo stresuje się, gdy opiekun wychodzi – czasem nawet na kilka minut. W efekcie zwierzę może niszczyć przedmioty, wyć, a także załatwiać potrzeby fizjologiczne w domu. Rozwiązaniem jest niekoniecznie nauczenie czystości psa, a rozwiązanie problemu lęku.
Choroba lub podeszły wiek
Twój psi towarzysz może cierpieć na rozmaite choroby, np. problemy z pęcherzem. Jeśli pies ze schroniska sika w domu, w pierwszej kolejności odwiedź lekarza weterynarii, aby sprawdził jego stan zdrowia. Z kolei starsze psy, zwłaszcza po kastracji, mogą mieć po prostu kłopoty ze zwieraczami i nie kontrolować oddawania moczu. Na tę sytuację trudno cokolwiek poradzić, choć istnieją farmakologiczne metody, które mogą zmniejszyć uciążliwość problemu.
Szczenię załatwia się w domu – nauka czystości szczeniaka
Żaden pies nie rodzi się z wiedzą o tym, że nie może załatwić się w domu. Zachowanie swojego szczeniaka możesz porównać do zachowania niemowlęcia. Musisz najpierw nauczyć psa, gdzie powinien załatwiać swoje potrzeby, a gdzie nie jest to mile widziane. Wiele osób decyduje się nauczyć psa sikać na matę, co jest rozwiązaniem niezbędnym, jeśli szczenię chorowało albo nie ma szczepień, a ty nie masz swojego ogródka. Pamiętaj jednak, że może się zdarzyć tak, że pies załatwia się w domu właśnie z powodu przyzwyczajenia do maty. Zastanów sie, czy nie lepiej adoptować szczenię przynajmniej po pierwszych szczepieniach.
Jak oduczyć psa sikania w domu?
Przede wszystkim musisz uzbroić się w cierpliwość. Nie krzycz na psa i nie zachowuj się wobec niego agresywnie, bo nasili to niepożądane zachowania. Uniemożliwi też trening czystości na dworze, bo pies będzie bał się załatwiać w twojej obecności. Gdy zdarzy się wpadka, posprzątaj odchody bez słowa. Nie wciskaj w nie nosa psa i nie krzycz. Następnie wyjdź na spacer i pochwal psa za załatwienie się poza domem. W ten sposób zdrowe zwierzę szybko pojmie, jakie są twoje oczekiwania.
Jeśli pies ze schroniska sika w domu, a ty chcesz go tego oduczyć, musisz wygospodarować odpowiednio dużo czasu. Wychodź z psem przynajmniej kilka razy dziennie. Stopniowo eliminuj liczbę spacerów, zostawiając tylko te trzy, na które i tak będziesz wychodzić. W przypadku szczeniąt, psów przewlekle chorych czy starszych częstotliwość spacerów powinna być większa. Pamiętaj, żeby zawsze mieć ze sobą smakołyki i nie szczędzić pochwał, gdy pies załatwi się na dworze.
Jeśli pies ze schroniska sika w domu, możesz go tego oduczyć. Potrzebujesz jednak wiele cierpliwości i konsekwencji. Pamiętaj – zwierzę nigdy nie robi ci nie złość! Takie emocje są mu całkowicie obce.
Jeśli twój pies jest przyzwyczajony do środka komunikacji, którym zamierzasz odbyć dłuższą podróż i świetnie się w nim czuje, nie musisz przygotowywać go do wyjazdu w specjalny sposób. Jeżeli jednak dotąd zawsze jeździłeś z psem pociągiem, a tym razem wybierasz się z nim w dłuższą drogę samochodem, zwierzę może czuć się zdezorientowane i zaniepokojone.
Kiedy obawiasz się, że podróż nowym środkiem lokomocji może być dla psa naprawdę silnym przeżyciem, zwróć się po pomoc do weterynarza, który przepisze zwierzęciu odpowiednie środki uspokajające. Innym, lepszym sposobem na radzenie sobie z silnymi emocjami u psa jest CBD. Jak udowadniają dotychczasowe badania, kannabidiol nie tylko może być z powodzeniem stosowany zarówno u psów, jak i kotów, ale działa na nie bardzo skutecznie. Substancję tę podaje się domowym pupilom w wielu stanach chorobowych, ale dzięki działaniu przeciwlękowemu, CBD może pomóc twojemu zwierzęciu w podróży.
Podróż samochodem- opcja najczęściej wybierana przez właścicieli czworonogów
Kiedy decydujemy się na wyjazd z psem, najczęściej wybieramy samochód. Powodem jest nie tylko to, że samochód w ogóle stosowany jest jako środek transportu najczęściej, ponieważ umożliwia najbardziej komfortowy sposób dotarcia tam, gdzie chcemy. Na tę opcję decydujemy się podróżując z psem, ponieważ:
nie musimy przejmować się tym, że zwierzę może przeszkadzać współtowarzyszom podróży;
możemy zatrzymać się niemal w każdej chwili i pozwolić psu na spacer czy załatwienie jego potrzeb fizjologicznych;
psy zwykle dobrze znoszą podróż wśród znanych im osób.
Najczęściej domowe psy jeżdżą przynajmniej od czasu do czasu samochodem, choćby na krótkie dystanse, dlatego są zwykle zaznajomione z tym sposobem przemieszczania się. Decydując się na wyjazd autem pamiętajmy, żeby zapewnić naszemu zwierzęciu warunki transportu zgodne z przepisami. Mały pies musi być przewożony w transporterze przypiętym pasem bezpieczeństwa do siedzenia. Jeśli twój czworonóg jest duży, może ewentualnie podróżować na siedzeniu, jednak pod warunkiem wyposażenia go w szelki wpinane w pas bezpieczeństwa. Inną opcją jest klatka, która jednak zajmuje sporo miejsca i nie zawsze zmieści się w samochodzie.
Pies w pociągu – co warto wiedzieć o podróżowaniu pociągiem z czworonogiem
Jeśli twój pupil jest mały i przewozisz go w transporterze, zwykle nie musisz uiszczać dodatkowej opłaty. Większe psy, prowadzone na smyczy muszą mieć wykupiony bilet. Czworonogi przyzwyczajone do przebywania w licznym towarzystwie obcych osób zwykle dość dobrze znoszą podróż pociągiem. Musisz jednak uważać na to, żeby twój pies nie przebywał podczas podróży na miejscach przeznaczonych do siedzenia czy też na łóżkach w przedziałach sypialnych. Nie możesz z nim również wchodzić do wagonów gastronomicznych.
Podróż samolotem – czy psy mogą latać standardowymi liniami lotniczymi?
Transport psa samolotem jest możliwy, choć dość skomplikowany pod względem formalnym. Zwłaszcza jeśli wiąże się z przekraczaniem granic państwowych. Na pokład nie zostanie wpuszczony czworonóg bez ważnego zaświadczenia o szczepieniu przeciw wściekliźnie. Potrzebny jest także tzw. paszport zwierzęcy – zapytaj o niego swojego weterynarza przed podróżą. Warto wiedzieć, że różne linie lotnicze mają różne zasady przewozu zwierząt – najlepiej zapytaj o możliwości i wymagania bezpośrednio przez infolinię lub zasięgnij informacji na stronie internetowej przewoźnika.
Małpia ospa to temat ostatnich dni. Choć choroba nie jest tak groźna jak ospa prawdziwa, to jednak budzi lęk jako nieznane zagrożenie. Czy małpią ospą można zarazić się od zwierząt? A jeśli tak, to od jakich? Sprawdź!
Małpia ospa – charakterystyka choroby odzwierzęcej
Małpia ospa to choroba zakaźna, która rozwija się na kontynencie afrykańskim. Choroba nie ma dużej śmiertelności, zwłaszcza w krajach wysoko rozwiniętych. Może zagrażać głównie dzieciom. Leczy się ją przede wszystkim objawowo. To ważne, bo nieleczona często prowadzi do powikłań.
Czy istnieje sposób ochrony przed małpią ospą? Udowodniono, że szczepionka przeciwko ospie prawdziwej jest w stanie wyrobić odporność u ok. 80% zaszczepionych. W tym momencie nie ma skuteczniejszej ochrony, chyba że mowa o profilaktyce. Jak można zarazić się małpią ospą? Czy zwierzęta są rezerwuarem choroby? Przeczytaj niżej!
Małpia ospa a zwierzęta – od których można się zarazić?
Jak sama nazwa mówi, małpią ospą można zarazić się od zwierząt. Dotychczas udowodniono transmisję od takich gatunków jak:
wielkoszczury gambijskie;
pieski preriowe;
popielice i inne gatunki wiewiórek;
małpy.
Co ciekawe, pomimo nazwy choroby małpią ospą rzadko można zarazić się od małp. O wiele częstsze są zarażenia od gryzoni i małych ssaków.
Czy można zarazić się małpią ospą od psa albo kota?
Nie potwierdzono przypadków, kiedy małpią ospą człowiek zaraził się od psa albo kota. Nawet w Stanach Zjednoczonych, gdzie w 2003 roku stwierdzono 71 przypadków małpiej ospy, nie pojawiły się informacje, jakoby konieczne były izolacja albo uśpienie zwierząt domowych. Obecnie nie dowiedziono, że małpią ospą można zarazić się od domowego psa lub kota.
Małpia ospa – jak można zarazić się od zwierząt?
Jak dotąd udowodniono trzy drogi zarażenia od zwierząt przenoszących małpią ospę. Są to:
kontakt z martwymi zwierzętami, które mogły być chore;
kontakt z płynami ustrojowymi chorych, żywych zwierząt, zwłaszcza śliną – to najczęstsza droga zarażenia;
spożywanie mięsa i innych części ciała chorych zwierząt.
Z tego powodu, jeśli sporo podróżujesz, powinieneś unikać sytuacji potencjalnie niebezpiecznych. W ten sposób ryzyko zarażenia małpią ospą od zwierząt będzie znikome.
Małpią ospą można zarazić się od ludzi
Choć dotychczas uważano to za niezbyt częste, małpią ospą można zarazić się nie tylko od zwierząt, lecz także od ludzi. Dotąd przypadki transmisji choroby z człowieka na człowieka były epizodyczne. Dziś wiadomo, że większość dotkniętych chorobą w 2022 roku zaraziło się poprzez kontakty seksualne z osobą chorą. Jednocześnie wirusolodzy przekonują, że ryzyko zarażenia przez kontakt ze śliną, np. podczas pocałunku, jest mało prawdopodobne. Małpia ospa jest zupełną nowością w Europie. W kraju nie potwierdzono jeszcze żadnych zakażeń. Warto wiedzieć, czy małpią ospą można zarazić się od zwierząt, a jeśli tak, to jakie działania profilaktyczne podjąć, aby do tego nie dopuścić. Pamiętaj – nie poddawaj się nieuzasadnionej panice, ale zachowaj ostrożność. Nie puszczaj psa bez nadzoru. Nie wypuszczaj bez opieki także kotów. Choć ryzyko zarażenia małpią ospą jest niskie, to jednak zwierzętom odbywającym spacery bez kontroli grożą też inne choroby, np. coraz częściej diagnozowana w Polsce wścieklizna.
Szczególnie często zdarza się, że pies nie śpi w nocy, jeśli został niedawno adoptowany. Jest to w takim przypadku zachowanie częściowo zrozumiałe, jednak dla wielu opiekunów nadal niedopuszczalne. Tymczasem problemy ze snem, zwane również psią bezsennością, to przede wszystkim poważny kłopot dla samego zwierzaka. Dowiedz się więcej na ten temat.
Dlaczego pies nie śpi w nocy?
Istnieje kilka powodów, dla których pies nie śpi w nocy. Poznaj je bliżej, aby szybciej rozwiązać problematyczne nocne wędrówki twojego pupila.
Brak poczucia bezpieczeństwa
Pies po adopcji często nie czuje się komfortowo i bezpieczenie w otoczeniu. Tak samo czują się niektóre psy, którym zmieniły się warunki życia. Jeśli twój pupil dotychczas miał miejsce do spania w sypialni, a nagle musi spać w innym pomieszczeniu, prawdopodobnie będzie zaniepokojony. Zadbaj o to, aby zwierzę miało rutynę – psy potrzebują stałych punktów dnia, aby czuć się po prostu bezpiecznie i komfortowo.
Problemy zdrowotne
Jeśli pies cierpi na problemy z układem moczowym, alergie pokarmowe czy kłopoty z trawieniem, może cię w nocy budzić na spacer. Jeśli twój psiak jest niespokojny, warto sprawdzić, czy nie dolega mu nic poważniejszego. Poszukaj przyczyny problemu u lekarza weterynarii, aby zadbać o swojego czworonoga.
Niezaspokojone podstawowe potrzeby
Pies, jak każde żywe stworzenie, ma swoje podstawowe potrzeby. Jeśli pies nie śpi w nocy, ale jest całkowicie zdrowy, warto rozważyć, czy:
ma dostęp do świeżej wody przez całą dobę;
nie dostaje zbyt małych lub zbyt dużych dawek pokarmu;
nie jest karmiony nieregularnie, co sprzyja pogorszeniu trawienia;
ma odpowiednią dawkę bodźców w ciągu dnia;
ma własne miejsce, w którym czuje się bezpiecznie;
ma zapewniony wieczorny spacer odpowiednio późno, a poranny – adekwatnie wcześnie.
Odpowiedź na te pytania pozwoli ci określić, czy pies ma problemy z bezsennością, czy raczej po prostu nie zadbałeś o niego w odpowiednim stopniu. Możesz też skonsultować te kwestie z psim behawiorystą.
Za mało lub za dużo aktywności w trakcie dnia
Jeśli twój pies nie zmęczy się w trakcie dnia, nie licz na to, że będzie przesypiał noc. Zazwyczaj czworonogi śpią 12–14 godzin na dobę. W ciągu dnia cykl snu psa przypomina raczej drzemki. Jeśli jednak jest ich zbyt wiele, to zwierzę nie będzie chciało spać w nocy. Z drugiej strony, gdy pies na co dzień jest bardzo pobudzony, ma dużo zajęć, nieustannie szczeka, jest pobudzony, to jego układ nerwowy nie jest w stanie wejść w stan, który pozwala na sen. Z tego powodu właściwa dawka ruchu w ciągu dnia skutecznie rozwiązuje problem bezsenności u większości psów.
Brak umiejętności odpoczynku
Pies nie śpi w nocy ani… w dzień? W takiej sytuacji można mówić o zaburzeniach związanych z odpoczynkiem. Relaks i sen są niezbędne każdemu żywemu organizmowi. Pozwalają na regenerację i zmniejszenie poziomu kortyzolu. Co zrobić, gdy pies nie chce spać i ciągle zachęca cię do zabawy? Taka sytuacja w przypadku niektórych ras o dużym stopniu reaktywności jest częsta. Z tego powodu zadbaj o to, aby pies przebywał częściowo w spokojnych warunkach. Wyeliminuj pobudzające bodźce, nawet pieszczoty. Zachęć pieska do odpoczynku – zaproponuj mu żucie gryzaka, które rozluźnia i niweluje stres. Możesz rozważyć wprowadzenie klatki kennelowej.
Nie tylko legowisko dla psa się liczy…
Wiele osób uważa, że niewygodne legowisko może wpływać na to, że pies nie śpi w nocy. Rzeczywiście, posłanie powinno być dopasowane do rozmiaru oraz potrzeb czworonoga. Nie decyduje jednak o samym procesie snu. Dla większości psów wystarczająca jest nawet podłoga, co dobitnie pokazują. Zadbaj raczej o to, aby legowisko stało w cichym, mało ruchliwym kącie domu. Nie pozwalaj dzieciom podchodzić do śpiącego psa, bo mogą go przestraszyć, a pies nagle obudzony może zaatakować. To pogarsza skojarzenia związane z odpoczynkiem i sprawia, że pies staje się nerwowy.
Starszy pies nie śpi w nocy – demencja psia
Jeśli widzisz, że stary pies nie śpi w nocy, może to być demencja. Zaburzenia poznawcze u starszych psów z CDS, czyli odpowiednikiem ludzkiego Alzheimera, objawiają się m.in. zaburzeniami snu. Jeśli widzisz spowolnienie reakcji u pupila, dopilnuj, aby zabrać go do lekarza weterynarii. Ten wykona badania i być może zaleci odpowiednie postępowanie albo wdroży leczenie farmakologiczne.
Szczeniak a nocne zabawy
Szczeniaki jako maluchy często nie rozpoznają, kiedy przychodzi czas na sen, a kiedy jest moment na zabawę. Dodatkowo nie panują nad potrzebami fizjologicznymi, co powoduje, że załatwiają się też w nocy. Twoim zadaniem jako opiekuna jest sprawić, aby szczenię wiedziało, kiedy jest czas na odpoczynek, a kiedy można domagać się zabawy.
Bezsenność u psa – sposoby leczenia
Jeśli twój pies nie śpi w nocy, musisz ustalić, dlaczego tak się dzieje. Najczęstsze przyczyny bezsenności nie wymagają leczenia farmakologicznego. Częściej trzeba zadbać o ogólny dobrostan psa i zaspokoić wszystkie jego potrzeby. Jeśli dowiesz się, dlaczego pies nie może spać w nocy, prawdopodobnie uda ci się złagodzić problem. Pamiętaj, że na drodze do szukania przyczyny możesz, a nawet powinieneś skorzystać z pomocy behawiorysty lub lekarza weterynarii.
Bezsenność u czworonoga może wynikać z wielu rzeczy. Bardzo często jest męcząca zarówno dla psa, jak i człowieka. Znalezienie powodu, dla którego pies nie śpi w nocy, bywa trudne, ale zawsze musisz spróbować. To jedyny sposób na poprawę komfortu całej rodziny.
Dla większości opiekunów lękliwy pies ze schroniska to twardy orzech do zgryzienia. Z jednej strony emocje ludzkie działają tak, że wielu opiekunów współczuje psu i chce dla niego jak najlepiej. Z drugiej pojawia się brak zrozumienia dla zachowania psa i tego, że zwierzak nie jest na swój sposób wdzięczny za ratunek, który zaoferował mu człowiek. Aby pomóc pupilowi, który się boi, musisz najpierw wiedzieć, z czego wynika jego nastawienie. O tym przeczytasz w artykule.
Lękliwy pies ze schroniska – jak go rozpoznać?
Dużym problemem w rozpoznaniu takiego psiaka przed adopcją jest to, że w warunkach schroniskowych większość psów wykazuje objawy stresu i strachu. Oczywiście u niektórych są one bardziej widoczne albo poważniejsze. Jednak trudno jest stwierdzić, jak bardzo jest lękliwy pies ze schroniska, póki nie przyzwyczai się on nieco do nowych warunków. Co może świadczyć o tym, że trafiłeś na takiego psa, który bardzo się boi? Przede wszystkim:
niechęć do wchodzenia w interakcje z człowiekiem;
oddawanie moczu i kału na widok człowieka albo w sytuacji, gdy ten nagle podejdzie do psa;
chowanie się w bezpiecznym miejscu;
zamieranie w trakcie głaskania;
drżenie ciała w każdej nowej dla psa sytuacji;
piszczenie, wokalizowanie;
niszczenie przedmiotów;
niechęć do jedzenia i picia pomimo dobrej kondycji zdrowotnej, zwłaszcza gdy obok jest człowiek;
niechęć do zabawy z człowiekiem;
agresja lękowa.
Wielu osobom wydaje się, że lęk u psa wyklucza jakiekolwiek agresywne zachowanie. Warto wiedzieć, że agresja lękowa może rozwinąć się u niektórych psów, zwłaszcza tych po doznanej traumie.
Pies po przejściach – z czego wynika jego zachowanie?
Lękliwy pies ze schroniska zazwyczaj ma za sobą gwałtowne, negatywne doświadczenia. Często nie doświadczył w większym stopniu socjalizacji. Dotyczy to zwłaszcza zwierząt trzymanych np. w zamkniętych pomieszczeniach, kojcach, na łańcuchach. W efekcie pies może reagować nieadekwatnie do sytuacji, bo nie jest nauczony żadnej innej reakcji. Lęk, co warto przypomnieć, nie jest indukowany czynnikami zewnętrznymi, a raczej doświadczeniami. To znacznie utrudnia jego leczenie, ale również sprawia, że zwierzęciu trudno jest nad nim zapanować. W efekcie, aby odbudować zaufanie do człowieka, trzeba poświęcić zwierzakowi wiele tygodni przemyślanego szkolenia.
Adopcja psa ze schroniska – jak się przygotować na zwierzę po przejściach?
Musisz brać pod uwagę, że pies wzięty ze schroniska przez pierwsze tygodnie będzie żył w stresie. Warunki domowe, choćby wiele razy lepsze od schroniskowych, będą powodować u niego strach. Lękliwy pies ze schroniska może nie chcieć podejmować smakołyków z ręki, wpadać w konflikty z innym psem, a także w ogóle nie nawiązywać kontaktu z nowym opiekunem. Najlepszym rozwiązaniem będzie, jeśli dasz mu święty spokój. Niech twój psi towarzysz spokojnie obejrzy nowy dom i pozna swoje legowisko czy miejsce, w którym stoją miski. To w połączeniu z twoim spokojem i rutyną codziennego dnia zbuduje w nim poczucie bezpieczeństwa. A co dalej?
Większość psów przebywających w schroniskach ma złe doświadczenia z ludźmi. Musisz więc dać psu pozytywny przykład i skojarzyć mu się z czymś dobrym. Krótko mówiąc – złe skojarzenia zastąpić tymi przyjemnymi dla zwierzęcia. Jeśli pies będzie miał jasne zasady od początku, kiedy z tobą zamieszka, będzie czuł się bezpiecznie. Staraj się nie zmieniać reguł, bo jakakolwiek zmiana wprowadza zamęt w psim życiu.
Jak przekonać lękliwego psa ze schroniska do człowieka?
Zanim zaczniesz uczyć psa podstaw posłuszeństwa, musisz zasłużyć na jego zaufanie.
Praca powinna opierać się początkowo na nienachalnym zachęcaniu psa do kontaktu z człowiekiem. Możesz np. przygotować smaczki i podrzucać je psu, siedząc do niego bokiem. W ten sposób czworonóg nie czuje się postawiony w konfrontacji do ciebie, a jednocześnie kojarzy cię z czymś pozytywnym.
Nie krzycz na przygarniętego psa. Praca ze zwierzęciem musi być dla niego przyjazna.
Wspólne spędzanie czasu na początku nie oznacza wcale, że musicie się aktywnie bawić. Do budowania więzi często wystarczy twoja spokojna obecność.
Pamiętaj przy tym, że pewnym wyzwaniem w trakcie pierwszych dni mogą okazać się spacery. Lękliwy pies ze schroniska, szczególnie bity w przeszłości, może bać się smyczy i nowej sytuacji, zwłaszcza gdy nagle mieszka w centrum miasta. Daj mu czas, aby poczuł się pewniej i bezpieczniej. Nie naciskaj na długie spacery, tylko na początku pozwól psu na dłuższej smyczy eksplorować otoczenie.
Lękliwy pies ze schroniska często ma za sobą traumatyczne doświadczenia. W przypadku zwierząt adoptowanych ze schroniska nierzadko potrzebna jest pomoc specjalistów, m.in. behawiorysty czy lekarza weterynarii. Ten ostatni dobierze odpowiednie leki, jeśli poziom lęku u psa nie pozwala mu normalnie funkcjonować.
Każdy pies przynajmniej raz w życiu saneczkuje, czyli pociera odbytem o podłogę. Takie zachowanie połączone z rybim zapachem z odbytu psa powinno być sygnałem, że czas na wizytę u weterynarza. Sprawdź, z czego najczęściej wynika ten problem.
Rybi zapach z odbytu psa a zapalenie gruczołów okołoodbytowych
Przy odbycie psa zlokalizowane są gruczoły, znane również jako zatoki okołoodbytowe. Gromadzi się w nich wydzielina gruczołów, która służy m.in. identyfikacji psa przez innych przedstawicieli gatunku po zapachu.
Zdrowe zatoki opróżniają się regularnie w momencie defekacji, czyli oddawania kału przez psa. Za sytuację patologiczną, w której to nie następuje, odpowiedzialne są zwykle:
problemy z wypróżnianiem, np. miękki kał;
znaczna nadwaga i otyłość;
rozluźnienie zwieracza;
nadmierna produkcja wydzieliny lub jej zwiększona gęstość.
W efekcie pojawiają się problemy z gruczołami okołoodbytowymi.
Objawy zatkania zatok okołoodbytowych
Do najczęstszych objawów, które powinny cię niepokoić, należą:
swędzenie okolic odbytu, przez które pies saneczkuje;
zaczerwienienie okolicy odbytu psa;
wylizywanie wokół odbytu, które prowadzi do pojawiania się ran i zanikania sierści;
rybi zapach z odbytu psa.
U niektórych psów, gdy stan zapalny gruczołów okołoodbytowych jest poważny, dochodzą inne objawy skórne. Może to być np. powiększenie dwóch sakiewek gruczołów wewnątrz odbytu, widoczne od zewnątrz jako charakterystyczne zgrubienie.
Diagnostyka i postępowanie
Najczęściej to nieprzyjemny rybi zapach z odbytu psa jest przyczyną wizyty w gabinecie weterynarza. Lekarz po badaniu palpacyjnym jest w stanie zwykle stwierdzić, co go powoduje. Opróżnianie gruczołów nie jest przyjemne dla czworonoga, ale przynosi mu natychmiastową ulgę.
W niektórych przypadkach trzeba je jednak regularnie powtarzać. Wydzielina gruczołów okołoodbytowych jest oleista i ma bardzo brzydki zapach, dlatego opiekunowie często zostawiają tę czynność weterynarzowi.
Jeśli wydzielina z gruczołów gromadzi się regularnie albo prowadzi do powstania poważniejszych stanów zapalnych i przetok, konieczna jest interwencja chirurgiczna. Lekarz, zamiast opróżnić gruczoły, po prostu je usuwa. Wtedy problem zwykle znika. Zanim jednak do tego dojdzie, specjalista stosuje m.in. zmianę diety, leki miejscowe oraz ogólne.
Inne przyczyny nieprzyjemnego zapachu
Choć zatkane gruczoły okołoodbytowe są najczęstszą przyczyną rybiego zapachu z odbytu psa, to jednak można wyróżnić też inne powody występowania takiego problemu. Przeczytaj o nich poniżej.
Ropień lub przetoka w okolicach odbytu
Bardzo często jest to efekt zaniedbania stanu gruczołów okołoodbytowych. Zdarza się jednak, że powstanie przetoki związane jest np. z porodem u suki. Niekiedy to po prostu efekt uszkodzeń mechanicznych.
W takim przypadku najistotniejsze znaczenie ma zdiagnozowanie, jaka bakteria jest odpowiedzialna za rozwijający się stan zapalny. Następnie specjalista wdroży leczenie, które pozwoli złagodzić objawy i przywróci sprawność mięśni odbytu, która często jest zaburzona zwłaszcza w związku z wystąpieniem przetoki.
Nieprawidłowa dieta
Alergie i nietolerancje pokarmowe mogą w znaczący sposób wpływać na stolec psa. Jeśli pies wypróżnia się nieregularnie, często ma biegunki, jest niespokojny, przelewa mu się w brzuchu, to przyczyna może leżeć w nieprawidłowej diecie.
W takim przypadku rybi zapach z odbytu psa, a także sytuacja, gdy cały pies brzydko pachnie, są niejako powikłaniami po nieprawidłowościach w układzie pokarmowym. Jest to jednak przypadek osobniczy, dlatego zawsze warto na początek zbadać odchody psa w gabinecie weterynarza, aby wiedzieć, czy przyczyna nie leży w innym miejscu niż tylko w zatokach okołoodbytniczych.
Choroby nowotworowe
W niektórych przypadkach to poważniejsza choroba jest odpowiedzialna za rybi zapach z odbytu psa. Charakterystyczna woń może być efektem nieprawidłowości np. w jelicie grubym. Najczęściej przyczyną są nowotwory, często już w zaawansowanym stadium, które niejako uniemożliwiają psu normalne oddawanie kału.
Właśnie z tego powodu diagnostyka problemu u lekarza weterynarii jest bardzo istotna. Niekiedy potrzebny jest zabieg chirurgiczny, a w innych przypadkach wdraża się przynajmniej leczenie specjalistyczne.
Rybi zapach z odbytu psa zawsze powinien być zachętą do wizyty u weterynarza. Tego rodzaju zaburzenie jest uciążliwe dla otoczenia, ale często też problematyczne dla twojego psa. Zadbaj o to, aby je diagnozować, jak tylko zauważysz, że pies zachowuje się nietypowo albo ma nieprzyjemny zapach.
Niewydolność nerek jest chorobą, która dotyka dość często psy w starszym wieku, ale zdarza się również o młodych osobników. Diagnoza choroby nie zawsze jest tak oczywista, jak mogłoby się zdawać. Zwłaszcza że schorzenie może rozwijać się również w formie bezobjawowej. Sprawdź, jak długo żyje pies z niewydolnością nerek i w jaki sposób wpłynąć na poprawę rokowań i stanu zwierzęcia.
Niewydolność nerek u psa – rodzaje i objawy
Chore nerki u psa mogą występować w wyniku:
ostrej niewydolności nerek;
przewlekłej niewydolności nerek u psa.
Pierwszy stan łatwiej zdiagnozować i leczyć. W przypadku drugiego to, jak długo żyje pies z niewydolnością nerek, zależy od stadium choroby, stanu narządu i jego wpływu na czynności nerek. W przypadku poważnego uszkodzenia nerek pies ma w oczywisty sposób mniejsze szanse na powrót do zdrowia. Właśnie dlatego ważne jest, aby szybko wykryć schorzenie. Co powinno cię zaniepokoić u pupila? Są to:
częste oddawanie moczu;
wstrzymanie moczu;
zwiększone lub zmniejszone zapotrzebowanie na płyny;
zachowanie psa chorego na nerki – m.in. apatia;
wymioty i biegunki;
bladość błon śluzowych.
Diagnostyka niewydolności
Aby zdiagnozować niewydolność nerek, lekarz weterynarii musi wykonać szereg badań. Zazwyczaj do rozpoznania niezbędne są:
badanie morfologiczne krwi;
badanie moczu;
USG jamy brzusznej.
Rzadziej, w razie potrzeby, wykonywane są dalsze czynności. Jako że objawy niewydolności nerek często są niespecyficzne, to wyniki badań decydują o dalszym postępowaniu. Wysokie ciśnienie krwi, znaczne zwiększenie poziomu sodu, fosforu, kreatyniny we krwi to najczęstsze czynniki wskazujące zarówno na ostrą niewydolność nerek u psa, jak i przewlekłą formę choroby. Oczywistym stanem zagrażającym życiu psa jest wysoki poziom mocznika, czyli mocznica, która daje dodatkowe objawy, np. wymioty, biegunki. To wszystko składa się na kondycję zwierzęcia i decyduje o tym, jak długo żyje pies z niewydolnością nerek.
Choroba nerek a rasa psa
Częściej odwiedzaj weterynarza, jeśli masz czworonoga rasy:
Dlaczego? Niewydolność nerek u psa jest chorobą typową dla tych właśnie ras. Jako że to, jak długo żyje pies z niewydolnością nerek, zależy przede wszystkim od momentu wykrycia choroby, profilaktyka jest tutaj bardzo ważna. Zaburzenia czynności nerek można częściowo wykluczyć badaniami genetycznymi. Warto też wyeliminować dodatkowe przyczyny niewydolności nerek, aby przedłużyć życie swojego psa.
Jak długo żyje pies z niewydolnością nerek? Rokowania
Stopień zaawansowania choroby ma decydujący wpływ na to, jak długo żyje pies z niewydolnością nerek. Zazwyczaj, gdy choroba nerek u psa występuje nagle (mowa o stanie ostrym), szybka interwencja lekarska jest wystarczająca. Pies wraca wówczas całkowicie do zdrowa. Jeśli zaś nerki nie są w stanie filtrować szkodliwych substancji przez dłuższy czas, sytuacja jest o wiele poważniejsza. Rokowania zależą również od stanu zdrowia psa. Z tego powodu zwierzęta w kiepskiej kondycji, z otyłością, żywione resztkami i starsze mają najmniejsze szanse na wiele lat życia.
Jaką rolę odgrywa dieta w łagodzeniu choroby?
Zmiana diety psa na zaleconą przez specjalistę karmę może pozytywnie wpłynąć na to, jak długo żyje pies z niewydolnością nerek. To ona, wraz z odpowiednim leczeniem i przestrzeganiem zaleceń, a także stałym kontrolowaniem stanu czworonoga, wpływa na ostateczne rokowania i stan psiaka. Dobrze prowadzone zwierzę może być tyle samo, co jego zdrowi pobratymcy. Decyzję o eutanazji podejmuje się dopiero wówczas, gdy żadne metody leczenia niewydolności nerek nie przynoszą rezultatów, a praca nerek zostanie całkowicie wstrzymana.
To, jak długo żyje pies z niewydolnością nerek, jest podstawowym pytaniem zadawanym przez opiekunów. Nic w tym dziwnego – nikt nie chce żegnać swojego pupila, a funkcjonowanie nerek jest ważne dla całego organizmu. Jeśli nerki nie funkcjonują prawidłowo, powodują, że w organizmie gromadzą się toksyny i szkodliwe substancje. W efekcie prowadzi to do uszkodzenia innych narządów. Z tego powodu szybka diagnostyka i stosowanie się do zaleceń lekarza są bezwzględnie ważne.
Na początku warto wiedzieć, że spanie z kotem lub psem nie oznacza wyłącznie negatywów. Już od dawna stosowane są terapie z udziałem zwierząt domowych, które pomagają osobom samotnym i zestresowanym poczuć się lepiej. Nie trzeba oczywiście mieć wielkich problemów, aby skorzystać z ich psychologicznej pomocy – każdemu zdarza się gorszy wieczór, w którym obecność małego przyjaciela jest niezwykle pomocna.
Wiele osób sądzi, że dotyczy to jedynie psów, jednak nie jest to prawda – okazuje się, że mruczenie kota wpływa uspokajająco na układ nerwowy. W ten sposób osoby o wysokim poziomie kortyzolu mogą zaznać chwili spokoju i odpłynąć w głęboki sen. Pupil w łóżku łączy się również z ciepłem, które wytwarza jego ciało. To prosty sposób na ogrzanie się podczas chłodnych, zimowych wieczorów.
Ciekawym atutem spania ze zwierzętami jest redukcja możliwości prokrastynacji. Jak to dokładnie działa? Dość prosto. Pies będzie pragnął wyjść na spacer, a kot zapragnie swojego śniadania – jak można im wtedy odmówić? W ten sposób redukujemy czas w łóżku i zbieramy się do działania.
Young couple in love kissing bedroom
Jakie wady są tu istotne?
Pierwszym i najważniejszym aspektem, na który każdy przeciwnik spania ze zwierzętami zwraca uwagę, jest brak wystarczającej higieny. Mowa tutaj o brudnych łapach, które wprowadzają do łóżka wiele zanieczyszczeń. W ten sposób dużo częściej trzeba zmieniać pościel. Jednocześnie trzeba pamiętać, że znajdzie się tam wiele bakterii i innych drobnoustrojów, które mogą negatywnie wpływać na zdrowie człowieka. Szczególną uwagę zwrócić trzeba na zwierzęta, które mogą na co dzień wychodzić poza mieszkanie. Mogą stamtąd przynosić wiele niebezpiecznych substancji, które z łatwością mogą być niebezpieczne dla właściciela.
Warto też wiedzieć, żespanie z pupilem łączy się również z możliwością pogorszenia jakości snu. Dlaczego tak się dzieje? Zazwyczaj zwierzę nie potrafi przespać całego okresu, w którym śpi jego właściciel. Jednocześnie zwyczajnie nie rozumie, że nie powinien nikogo budzić – to prosta droga do niepełnego i niestabilnego snu. Pierwsze dni mogą nie dać się we znaki, jednak im dłużej trwa tak niespokojny sen, tym większe problemy można odczuć. Zaczyna się od zmęczenia, które szybko przechodzi też przez irytację, kończąc na obniżonej jakości życia.
Jak dbać o higienę snu z pupilem?
Warto wiedzieć, że odpowiednie wychowanie może zminimalizować budzenie, którego dopuszczają się zwierzaki. W ten sposób można ominąć jedną z wad. Co z drugą? Brudne zwierzaki trzeba często czyścić, fundując im dokładne kąpiele – to jedyny sposób na zachowanie ich w wystarczającej czystości, aby nie przeniosły nadmiaru drobnoustrojów i brudu do łóżka. Warto też pamiętać, że odpowiedni materac w Elblągu powinien charakteryzować się wysokiej jakości pokrowcem, który można czyścić tak często, jak tego pragniemy. Takie produkty oferuje firma Hilding, która od lat produkuje materace i akcesoria do snu, będąc liderem w swojej branży.
Wiele osób błędnie myśli, że wszystkie psy potrafią pływać z natury. To nieprawda. Chociaż większość psów aktywnie próbuje pływać, jak już się znajdzie w wodzie, to nie wszystkie psy są dobrymi pływakami lub są w stanie utrzymać się na powierzchni. Psy zwykle dzielą się na trzy kategorie:
Psy, które kochają wodę. Te psy mają zwykle grubą, wodoodporną sierść i płetwiaste łapy.
Psy, które niechętnie pływają, ale można je nauczyć.
Psy, które mają problemy z utrzymaniem się na powierzchni z powodów fizjologicznych, są to głównie rasy brachycefaliczne, rasy ciężkie lub rasy krótkonogie. Dodatkowo, psy bezwłose lub o delikatnej sierści często nie lubią wody, ponieważ łatwo się schładzają. Choć oczywiście są wyjątki od każdej reguły.
Jakie rasy psów lubią pływać?
Niektóre psy były hodowane do ratownictwa wodnego i pływania. Rasy te zazwyczaj są nie tylko doskonałymi pływakami, ale również bardzo lubią wodę. Do ras kochających wodę należą Retrievery i Spaniele, takie jak:
Rasy te mają zwykle mocne i długie, tylne nogi, które doskonale nadają się do pływania.
Pamiętaj, że nawet silni pływacy mogą się zgubić w wodzie, zostać wciągnięci przez prądy, doznać kontuzji lub spaść z łodzi i nie będą w stanie utrzymać się nad powierzchnią. Wszystkie psy powinny korzystać z kamizelki ratunkowej, gdy znajdują się w pobliżu wody.
Które rasy nie potrafią pływać z natury?
Z reguły rasy psów, które nie potrafią pływać, mają pewne wspólne cechy. Na przykład rasy brachycefaliczne – te o płaskich lub wyjątkowo krótkich pyskach – na ogół nie nadają się do pływania, ponieważ zbyt łatwo jest im nabrać wody do nosa, co grozi utonięciem. Psy o dużych, beczkowatych ciałach mają trudności z utrzymaniem się na powierzchni, podobnie jak psy o długich ciałach i krótkich nogach. Psy o długiej sierści lub grubej podwójnej sierści również mogą zmagać się z pływaniem. – mówią eksperci z Pethomer.com.
Niektóre rasy wydają się umieć pływać od momentu zobaczenia zbiornika wodnego, podczas gdy inne po prostu nie widzą sensu pływania. 😉 Istnieją również rasy, które mają taki rozkład masy (na przykład buldogi), który nie pozwala im dobrze pływać bez kamizelki ratunkowej. Oto przykłady ras, które nie potrafią z natury pływać:
Chociaż mitem jest, że wszystkie psy są naturalnymi pływakami, to z kamizelką ratunkową i kilkoma lekcjami pływania dla psów, każda rasa powinna być w stanie sprawnie poruszać się w wodzie.
Jak oswoić psa z wodą?
Kiedy zaczynasz naukę pływania z psem, kluczem do sukcesu jest kamizelka ratunkowa zarówno dla psa, jak i dla Ciebie. Ale ważne jest także sprytne przywołanie psa do wody, tak aby sam chciał do niej wejść. Niezależnie od tego, czy będzie to zabawa z Tobą, czy z zabawką, stwórz sytuację, która zachęci psa do samodzielnego wejścia do wody. Warto wziąć ze sobą ulubioną zabawkę lub piłkę psa. Gdy zwierzak już przyjdzie do Ciebie, możesz delikatnie unosić go w wodzie, trzymając za uchwyt kamizelki ratunkowej, aby umożliwić psu wiosłowanie. Nie wciągaj psa do wody na siłę i pamiętaj o założeniu własnej kamizelki ratunkowej. Jeśli Twój pies wpadnie w panikę, może wspiąć się na ciebie, aby uciec, a zwłaszcza z dużym psem, może to zagrozić Waszemu bezpieczeństwu.
Inną metodą zalecaną przez behawiorystów jest znalezienie przyjaciela z psem, który już jest pewnym pływakiem. Zaaranżuj czas swojemu pupilowi, aby obserwował, jak inny pies pływa. Jeśli zwierzaki się zaprzyjaźnią, pozwól swojemu czworonogi (oczywiście w kamizelce ratunkowej) podążać swobodnie za tym drugim psem. Dzięki tej technice psiak może obserwować i uczyć się od najlepszych. 😉 Ale co ważniejsze, zobaczy, jak fajna i zabawna może być woda.
W czasie cieczki suczka wydziela zapach, który wabi samców. Feromony zapachowe mogą przenosić się na odległość nawet kilku kilometrów. To sprawia, że wielu właścicieli szuka sposobów, by zamaskować zapach cieczki. Czy istnieją sprawdzone metody? Jak odstraszyć psy od suki z cieczką na spacerze? Poznaj sposoby polecane przez weterynarzy i hodowców psów.
Cieczka u suki – jak przebiega?
Pierwsza cieczka u psa zazwyczaj pojawia się pomiędzy 6. a 12. miesiącem życia. Jest to w dużym stopniu zależne od wielkości i rasy psa. Mniejsze rasy przechodzą ruję wcześniej, psy dużych ras później, czasem nawet około 2. roku życia. Pierwsza cieczka może przejść niezauważona, suczka nie będzie krwawić lub pojawi się jedynie nieznaczne plamienie. Suka przechodzi cieczkę dwa razy do roku, u mniejszych ras może się zdarzyć nawet trzykrotnie. Zazwyczaj ruja trwa ok. 21 dni. W tym czasie wydziela bardzo intensywny zapach, którym wabi do siebie samców.
Na psy feromony działają jak narkotyk, nie są w stanie zapanować nad swoim popędem. Mogą stać się agresywne i nieposłuszne, dlatego tym bardziej warto wiedzieć, jak odstraszyć psy do suki z cieczką. W okresie rui suczki również stają się nerwowe. Czasem szczekają i wyją, nawołując w ten sposób adoratorów. Narządy rodne stają się rozpulchnione, a wydzielina z pochwy, w zależności od fazy, może być krwistoczerwona lub lekko różowa. Suczka może mieć mniejszy apetyt i gubić sierść w większych ilościach. W tym czasie należy jej poświęcić więcej uwagi, gdyż również dla niej jest to trudny i wymagający okres.
Jak odstraszyć psy od suki z cieczką – niwelowanie zapachu
Wielu właścicieli psów zastanawia się, jak odstraszyć psy od suki z cieczką i w ten sposób uniknąć niechcianej ciąży. Jednym z często polecanych sposobów jest stosowanie sprayu maskującego zapach cieczki. Nie eliminuje on zapachu całkowicie, jednak działa odstraszająco na psy, co znacząco ułatwia spacery i codzienne funkcjonowanie w czasie rui u suczki. Najlepsze efekty przynosi stosowanie preparatu już od pierwszego dnia cieczki. Kupisz go w sklepach zoologicznych i u lekarzy weterynarii.
Jak odstraszyć psy od suki z cieczką – tabletki chlorofilowe
Innym sposobem, który jest również zalecany w celu neutralizacji zapachu cieczki, jest chlorofil. Tabletki z dodatkiem chlorofilu bardzo skutecznie maskują psi zapach, przez co sunia staje się niewyczuwalna dla psów płci męskiej. Dużym plusem tej metody jest to, że produkt jest całkowicie naturalny i nie obciąża psiego układu pokarmowego. Skuteczność gwarantuje podawanie tabletek wraz z pokarmem już od pierwszego dnia cieczki. Pominięcie chociaż jednej dawki może znacząco osłabić efekt. Dzięki podawaniu tabletek spacery w czasie rui odbywają się zdecydowanie spokojniej.
Jak odstraszyć psy od suki z cieczką – tabletki hormonalne
Jeśli właśnie planujesz wyjazd, a twoja suczka może w tym czasie dostać cieczkę, z pewnością zadajesz sobie pytanie, jak odstraszyć psy od suki z cieczką. Rozwiązaniem na ten czas może być podanie psu tabletek hormonalnych, które zatrzymają krwawienie. Nie jest to jednak opcja dostępna przy każdej rui u suczki. To raczej ostateczność i alternatywa dla pozostałych metod. Lekarze weterynarii sugerują korzystanie z tego sposobu maksymalnie dwukrotnie w czasie życia psa. Tabletki przepisywane są przez weterynarza i dostępne jedynie na receptę.
Majtki ochronne dla suczki
Majtki ochronne dla suczki same w sobie nie są odpowiedzią na pytanie, jak odstraszyć psy od suki z cieczką, jednak stanowią dodatkowe ułatwienie dla zwierzaka i jego właściciela. Przede wszystkim majtki chronią przed zabrudzeniami. Suczka może zostawiać krwawe ślady na dywanie czy łóżku. Majteczki ochronne skutecznie eliminują ten problem. Zabezpieczają suczkę przed niechcianym pokryciem i mogą w pewien sposób niwelować zapach, a przynajmniej zapobiegać rozprzestrzenianiu się feromonów. Należy pilnować, by suczka nie nosiła ich na sobie cały czas ze względów higienicznych.
Pilnowanie i wyprowadzanie na smyczy
Najskuteczniejszym sposobem na to, by uniknąć niechcianych adoratorów, jest pilnowanie suczki i wyprowadzanie jej na spacery wyłącznie na smyczy. Warto też unikać miejsc, w których może pojawić się zbyt wielu zalotników. Niektóre psy mogą próbować wszelkich sposobów, by dostać się do suki, a my będziemy musieli odganiać ich przy pomocy kija. Na czas rui lepiej jest wybierać miejsca spokojniejsze i bardziej ustronne. Zapach zwabiający samców jest naprawdę silny, dlatego nigdy nie wiadomo, z której strony może przybiec niechciany adorator. W ostateczności warto mieć ze sobą gaz pieprzowy, gdy wszystkie sposoby na to, jak odstraszyć psa od suki z cieczką, zawiodą, a obce zwierzę będzie agresywne.
Sterylizacja czy kastracja?
Jeśli nie jesteś właścicielem psa z rodowodem i nie planujesz zakładania hodowli psów, możesz rozważyć przeprowadzenie zabiegu sterylizacji lub kastracji swojego zwierzaka. Na czym polega różnica? Sterylizacja jest zabiegiem mniej inwazyjnym i w przypadku samic polega na przecięciu i podwiązaniu jajowodów. W ten sposób nie ma możliwości przemieszczania się komórki jajowej. Po takim zabiegu zwierzęta dochodzą do siebie znacznie szybciej, nie wpływa on też znacząco na zachowanie psa. Jest jednak po części odwracalny i nie gwarantuje stuprocentowej skuteczności.
Kastracja jako zabieg ubezpłodnienia psa
Kastracja z kolei jest zabiegiem bardziej skomplikowanym i inwazyjnym. W czasie operacji usuwane są w całości gruczoły płciowe zwierzęcia. W przypadku suczek wycinane są jajniki i macica, u psów w całości wycina się jądra. Organizm psa przestaje tym samym produkować hormony płciowe. Po zabiegu kastracji zwierzęta dłużej dochodzą do siebie, niektóre stają się spokojniejsze.
Pomimo tego, że zabieg ten jest bardziej inwazyjny, to może nieść dla zwierzaka pozytywne skutki. W wielu przypadkach to sposób na zapobieganie wielu chorobom, w tym nowotworowym u zwierząt. Wiele z nich ujawnia się szczególnie u zwierząt w wieku dojrzałym i jest spowodowanych zaburzeniami w pracy układu hormonalnego. Kastracja niweluje problem chorób na tle hormonalnym, dlatego wielu właścicieli czworonogów decyduje się na przeprowadzenie tego zabiegu u młodych osobników.
Zabezpieczenie suczki przed niechcianymi zalotnikami stanowi nie lada wyzwanie. Właściciele suczek wciąż szukają nowych sposobów na to, jak odstraszyć psy od suki z cieczką. Wiele osób z powodzeniem stosuje u swoich czworonogów preparaty, dzięki którym udaje się neutralizować zapach rui. Inni z kolei decydują się na podanie tabletek. Wśród metod nieinwazyjnych nie istnieje sposób, który w 100% zapewnia skuteczność. Jedynie przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego, który prowadzi do zaprzestania produkcji hormonów płciowych, zapewnia całkowite zakończenie problemu.
Górska wyprawa może stanowić wspaniałe urozmaicenie codziennych spacerów. Niestety, w większości parków narodowych w Polsce obowiązuje zakaz wchodzenia z psem na szlaki turystyczne. Gdzie zatem zabrać swojego czworonożnego pupila? Czy można zwiedzać Pieniny z psem z dala od popularnych szlaków? Sprawdź, jak zorganizować wyjazd w góry z psem.
Pieniny z psem – zakaz wstępu dla czworonogów
Na terenie zarówno Pienińskiego Parku Narodowego, jak i innych górskich rezerwatów przyrody, obowiązuje bezwzględny zakaz wprowadzania psów, nawet na smyczy. Oznacza to, że nie wejdziesz m.in. na Trzy Korony. Zgodnie z art. 15 ust.1 pkt 16 z zakazu wyłączone są jedynie psy pasterskie, psy ratownicze i psy przewodnicy. Restrykcje mają na celu ochronę środowiska naturalnego i dzikich zwierząt żyjących na terenie rezerwatu. Wybierając się w Pieniny z psem, warto dokładnie zapoznać się z miejscami, w których obowiązuje zakaz. Wejście na szlak z psem może się skończyć otrzymaniem mandatu w wysokości do 500 zł grzywny.
Pieniny z psem – jakie szlaki można zwiedzać?
Jeśli wybierasz się w Pieniny z psem, możesz spokojnie zwiedzać urokliwe tereny, które znajdują się poza obszarem Pienińskiego Parku Narodowego. Razem z czworonogiem można wyprawić się w Małe Pieniny. Przy starcie prawie każdego szlaku znajdziesz wygodny parking, a z wielu miejsc rozciąga się widok na Tatry.
Dubantowska Dolinka przez Wąwóz Homole
Droga w jedną stronę przez Wąwóz Homole liczy ok. 2 km. Jest idealna dla osób, które nie lubią zbyt długo wędrować, za to chcą podziwiać piękne widoki. W wąwozie płynie potok Kamionka, który bez problemu można przekroczyć dzięki drewnianym mostkom. Na szczególną uwagę zasługują wysokie skałki, które znajdują się po obu stronach wąwozu. Kierując się tą drogą, dotrzesz aż do wnętrza wąwozu. Droga prowadzi po dosyć stromych i w zależności od aury, śliskich schodach. Tym szlakiem trafimy do kolejnego uroczego miejsca, jakim jest Dubantowska Dolinka.
Dubantowska Dolinka jest miejscem, gdzie można odpocząć, dla wędrowców przygotowano stoły i ławki. Kierując się ścieżką edukacyjną dojdziemy do Czajakowej Skały, która jest atrakcyjnym punktem widokowym. Skała jest dosyć stroma, dlatego wędrując z psem, należy zachować szczególną ostrożność. Kolejnym miejscem na trasie jest Szałas Bukowinki. Na dużej polanie znajduje się szałas, plac zabaw dla dzieci i ogródek, w którym można odpocząć z czworonogiem.
Dróg powrotnych jest kilka. Najkrótsza trasa wiedzie przez rezerwat Biała Woda z powrotem do wsi Jaworki. Wytrwali mogą pokusić się o zejście wprost do Szczawnicy (ok. 30 km).
Schronisko Durbaszka
Kierując się żółtym szlakiem ze Szczawnicy można uda się do schroniska na Durbaszce. Ta trasa jest nieco bardziej wymagająca, dlatego zarówno ty, jak i twój pies, musicie być odpowiednio przygotowani. Zarówno z trasy, jak i samego schroniska roztacza się widok na Beskid Sądecki, a także leżące w dole wsie.
Pieniny z psem – wycieczki po słowackiej stronie
Słowacja jest zdecydowanie bardziej przychylna czworonogom niż Polska. Po słowackiej stronie Pienin nie ma zakazów dotyczących wędrówek z czworonogami. Słowackie Pieniny z psem można więc swobodnie zwiedzać, pamiętając o obowiązujących przepisach. Pies musi być prowadzony na smyczy. Władze wymagają też, by był zachipowany. Koniecznie musi posiadać również paszport oraz aktualne szczepienie przeciwko wściekliźnie. Zdecydowana większość gabinetów weterynaryjnych daje możliwość wyrobienia paszportu dla pupila. Koszt takiego dokumentu to ok. 100 zł.
Gdzie dokładnie wybrać się w Pieniny z psem po stronie słowackiej? Trasę można rozpocząć w Czerwonym Klasztorze, a następnie kierować się aż do granicy. To najbardziej popularna trasa dla właścicieli czworonogów. Droga prowadzi wzdłuż przełomu Dunajca, przez co jest szczególnie polecana z uwagi na najpiękniejsze widoki w całych Pieninach.
Pieniny – noclegi z psem
Częstym problemem, jaki napotykają właściciele czworonogów, jest kwestia noclegów. Niestety w wielu miejscach psy nie są mile widziane, a wakacje z psiakiem mogą wydawać się kłopotliwe. Dlatego, zanim wybierzesz się na kilkudniowy wyjazd ze swoim pupilem, sprawdź dokładnie listę miejsc, w których możesz przenocować. Większość obiektów jest przychylnych zwierzętom, jednak ma regulamin, którego należy przestrzegać. Za pobyt czworonoga często pobierana jest też dodatkowa opłata. W samej Szczawnicy znajduje się kilka obiektów, które dają możliwość zakwaterowania wraz z pupilem. Chęć przyjazdu w towarzystwie psa warto zgłosić wcześniej na recepcji, która poinformuje nas o dodatkowych opłatach i udostępni regulamin. Dzięki temu unikniemy nieprzyjemnych niespodzianek i niedomówień po przyjeździe w Pieniny z psem.
Wyjazd z psem w Pieniny to dobry pomysł i alternatywa na wakacje dla osób, które nie chcą zostawiać swoich podopiecznych samych. W wielu miejscach obowiązują zakazy dotyczące poruszania się z czworonogami. Jednak istnieje równie lista miejsc, gdzie można aktywnie spędzić czas na spacerach i poznawaniu nowych miejsc. Takie wakacje to atrakcja dla zwierzaka oraz doskonały sposób dla właścicieli, by poznawać nowe szlaki.
Małe psy z dużymi uszami bardzo często wywodzą się od psów myśliwskich. Z polowaniem kojarzone są zazwyczaj większe rasy, np. wyżeł niemiecki krótkowłosy, seter szkocki, retriever czy bloodhound, ale w tym przypadku rozmiar nie ma znaczenia. Co warto wiedzieć o niewielkich psiakach o dużych uszach?
Mały pies z dużymi uszami. Skąd się wzięły wiszące uszy?
Według badaczy duże uszy u psów mogły wykształcić się w procesie udomawiania zwierząt. Podczas oswajania i krzyżowania ras zmieniał się nie tylko charakter czworonogów, ale także ich wygląd. Równie ciekawe jest wyjaśnienie dotyczące typowych psów myśliwskich z długimi uszami. Pomagały one czworonogom w tropieniu zwierzyny – psy mogły dłużej trzymać trop. Kiedy podczas polowania szukały śladów przy gruncie, uszy dosłownie zamiatały podłoże, wzbijając do góry cząsteczki zapachowe. Teraz nie mają takiego znaczenia, stanowią przede wszystkim charakterystyczny element wyglądu, o który trzeba umieć się zatroszczyć.
Najpopularniejsze rasy psów z długimi uszami. Jakie mają problemy?
Zarówno duży, jak i mały psy z dużymi uszami mogą mieć problemy zdrowotne, wynikające ze specyficznej budowy ucha. Dotyczy to tych psiaków, które mają zwieszające się już od nasady małżowiny, co stanowi typową cechę takich ras jak basset czy cocker spaniel. Ich uszy przylegają do policzków, utrudniając wentylację kanału słuchowego. Czworonogi przynoszą także ze spaceru różnego rodzaju „pamiątki”, które trzeba na bieżąco usuwać. Jeśli właściciel tego nie zrobi, może to skutkować infekcjami i innymi problemami ze zdrowiem.
Jak dbać o duże uszy pieska? Najważniejsze zabiegi pielęgnacyjne
Aby pies z długimi uszami nie miał z nimi problemów, właściciel musi przywiązywać dużą wagę do psiej higieny. Przede wszystkim musi na bieżąco kontrolować stan uszu. Skóra zdrowego ucha powinna być lekko zaróżowiona i elastyczna, może też występować niewielka ilość woskowiny. Wśród najważniejszych zabiegów pielęgnacyjnych znajduje się oczywiście regularne czyszczenie uszu. Warto jednak wiedzieć, że nie nadają się do tego patyczki. Opiekun powinien użyć wacika i odpowiedniego płynu przeznaczonego dla psów.
Przegląd TOP 10 małych psów z dużymi uszami. Jakie to rasy?
Czy mały pies z dużymi uszami będzie dobrym towarzyszem? Na pewno tak, ale warto wziąć pod uwagę jego specyficzne potrzeby. Niektóre rasy są odpowiednie dla rodzin z dziećmi, inne natomiast wolą spokojniejsze i bardziej uporządkowane otoczenie. Jeśli planujesz przyjęcie pod swój dach psa, przekonaj się, czy pasujecie do siebie charakterami.
Chihuahua
Niech nie zmylą cię kompaktowe rozmiary tego psa – ma duży temperament i jeszcze większą osobowość. Jest niezwykle inteligentny i szybko się uczy, dlatego szkolenie nie powinno stanowić większych problemów. Nie jest to ozdoba czy piesek do torebki, a prawdziwy zdobywca, choć o tak niepozornym wyglądzie.
Basset hound
Mały pies z dużymi uszami? To na pewno basset hound, należący do psów średnio-małych. Chociaż na to nie wygląda, psy tej rasy są bardzo energiczne i chętnie się uczą, choć bywają uparte. Ze względu na krótkie łapki nie nadają się na wielokilometrowe wędrówki, chociaż lubią spacery.
Beagle
Beagle nie jest malutki, ale nie osiąga też średnich rozmiarów. To pies o wesołym usposobieniu, który lubi towarzystwo swoich właścicieli, dlatego niechętnie zostaje sam w domu. Znudzony i pozostawiony sam sobie chętnie ucieka i goni zwierzynę.
Cavalier king charles spaniel
Cavalier to kolejny mały pies z dużymi uszami, który nadaje się dla rodziny. To łagodny i bardzo przyjazny pupil, który sprawdzi się jako pies do towarzystwa. Jego sierść wymaga starannej pielęgnacji – konieczne jest regularne szczotkowanie. Uważaj też na źródło, z którego bierzesz psa – rasa jest obarczona wieloma chorobami.
Cocker spaniel
Cocker spaniel sprawdza się jako pies rodzinny. Jest przyjacielski, ma łagodny charakter i bardzo przywiązuje się do ludzi. Jest wesoły, ale nie należy zapominać, że to pies myśliwski.
Jack russell terrier
Przedstawiciele rasy są zawadiackimi psami o bardzo wesołym wyglądzie. Są uparte i energiczne, lubią aktywny tryb życia. Choć są niewielkie, mogą podważać ustalone w domu zasady, oczywiście na swoją korzyść.
Jamnik
Jamnik krótkowłosy to najczęściej spotykany przedstawiciel tego małego psa z dużymi uszami. Mimo krótkich łapek jamniki lubią długie spacery. Wbrew pozorom psy tej rasy nie przepadają za dziećmi, cenią spokój. Występują w trzech rozmiarach – standardowym, miniaturowym i króliczym. Mają też trzy rodzaj sierści – mogą być krótkowłose, długowłose lub szorstkowłose.
Owczarek szetlandzki (sheltie)
Sheltie to pies pasterski o niewielkich rozmiarach i sporych, sterczących uszach. Należy do najpiękniejszych ras, przywiązuje się do swoich opiekunów, choć na co dzień bywa nieufny wobec obcych. Sheltie uwielbia spędzać czas w towarzystwie, jest łatwy do ułożenia.
Pudel miniaturowy
Pudel miniaturowy to jedna z odmian tego małego psa z dużymi uszami. Należy do najpopularniejszych psów wybieranych do mieszkań. Nie jest to jednak pies kanapowy, a aktywny zwierzak, który chętnie spędza czas na świeżym powietrzu. Psy koniecznie muszą rozładować swoją energię, inaczej zaczynają niszczyć sprzęty.
Corgi pembroke
To ulubiona rasa królowej Elżbiety II. Corgi pembroke to przyjacielski pies, który nie unika kontaktu z człowiekiem i pieszczot. Bywa mylony z kuzynem – welsh corgi cardigan. Psiak ma jednak inny charakter, o wiele bardziej zdystansowany.
Ten krótki przegląd ras małych psów z dużymi uszami dowodzi, że nawet niewielkie zwierzaki mogą mieć nieprzeciętny charakter. Dzięki temu każdy człowiek może znaleźć dla siebie odpowiedniego towarzysza. Warto przy tym pamiętać, by troszczyć się o zdrowie psiaków, zwłaszcza o stan ich dużych uszu.
Chcesz przygotować pyszne łakocie dla konia? Mamy na to sposób. Opisujemy, jak zrobić smaczki dla konia, które przydadzą się zwłaszcza wtedy, gdy zwierzę nie ma dostępu do świeżej trawy. Poznaj przepisy na zdrowe sałatki i ciasteczka!
Co lubią jeść konie?
Konie jedzą przede wszystkim siano i zboża takie jak owies i jęczmień. Owies jest źródłem białka, fosforu i witamin, natomiast jęczmień dostarcza sporo energii i kalorii. Konie lubią również warzywa i owoce. Większość osób wie, że smakują im marchewki, ale chętnie jedzą też inne warzywa.
Warzywa i owoce, które są wskazane w diecie konia:
marchewki;
gruszki;
jabłka;
maliny;
jeżyny;
seler;
buraki;
dynia;
nać różnych warzyw.
Cenne składniki i mikroelementy zawierają również zielonki, czyli rośliny pastewne takie jak koniczyna i kukurydza. Trzeba jednak uważać, aby nie pochodziły one z pól, które były spryskane pestycydami.
Koniom nie można dawać do jedzenia cebuli, kalafiora, ziemniaków, kapusty, brokułów i pomidorów. Mogą one powodować wzdęcia. Popularne kostki cukru w dużych ilościach również nie są zdrowe i zwiększają ryzyko kolki. Warto to wszystko wiedzieć, jeśli zastanawiasz się, jak zrobić smaczki dla konia.
Dlaczego warto przyrządzać przekąski dla konia samemu?
Jeśli przyrządzisz przekąski dla konia własnoręcznie, to masz pewność, że będą one świeże i zdrowe. Gotowe przysmaki często zawierają w składzie cukier lub sztuczne barwniki, co jak wiadomo, nie jest korzystne dla stanu zdrowia zwierzęcia i może nawet powodować nadwagę.
Jak zrobić smaczki dla konia?
Samodzielne przygotowanie smakołyków dla konia wcale nie musi być trudne ani czasochłonne, więc z całą pewnością warto wypróbować kilka przepisów.
Ciasteczka marchewkowe z płatkami owsianymi
Jak zrobić smaczki dla konia w formie ciastek? Do przygotowania tych ciasteczek będziesz potrzebować:
0,5 kg płatków owsianych górskich;
5 marchewek;
1 banana;
¾ pełnoziarnistej mąki żytniej;
1 łyżkę oleju;
opcjonalnie można dodać jabłka lub szklankę ulubionej paszy konia.
Do miski wsyp płatki i dodaj potartą marchewkę, razem z sokiem, który powstał przy tarciu. Wymieszaj, dodaj mąkę oraz banana i ponownie zmieszaj składniki. Na koniec dodaj olej. Po ponownym wymieszaniu uformuj niewielkie ciasteczka i ułóż na papierze do pieczenia wyłożonym na blaszce. Piecz w piekarniku przez 30 minut w temperaturze 160 stopni.
Zdrowa sałatka owocowo-warzywna
Nie wiesz, jak zrobić smaczki dla konia w formie innej niż przekąski? Oto pożywna sałatka, którą możesz wykonać bardzo szybko. Wystarczy, że pokroisz i wymieszasz ze sobą jabłka, marchewki, gruszki i buraki.
Gotowe produkty wrzuć do miski. Pamiętaj, że nie musisz obierać owoców ani warzyw, ale trzeba je dokładnie umyć pod bieżącą wodą.
Ciastka z gruszki i pietruszki
Gruszki i pietruszki pokrój ze skórką na kawałki, a następnie zblenduj na gładką masę. Potem dodaj do tego dwie szklanki mąki kukurydzianek oraz szklankę otrębów i wszystko razem wymieszaj. Do mieszanki dodaj około szklanki wody, tak, aby powstała gładka konsystencja ciasta.
Uformuj z masy niewielkie kulki, które potem w rękach rozpłaszcz i ułóż na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia. Tak przygotowane ciasteczka piecz około 40 minut w piekarniku rozgrzanym do 160 stopni.
Jak zrobić smaczki dla konia – o czym musisz pamiętać?
Wiesz już, jak zrobić smaczki dla konia. Łakocie muszą być dostosowane do rasy i masy ciała konia. Owoce i warzywa powinny być świeże. Przed podaniem dokładnie je umyj, ale nie zalewaj ich wrzącą wodą, bo tracą wtedy witaminy.
Wiesz już, jak zrobić smaczki dla konia, teraz czas, aby wypróbował je twój ulubieniec. Doskonale nadają się jako nagroda dla konia po treningu lub nauce nowych sztuczek.
Kleszcze to często występujące pasożyty, które mogą powodować szereg bardzo groźnych dla życia zwierzęcia chorób. Ponadto, wbrew szeroko jeszcze panującej opinii, zwierzę może go złapać właściwie wszędzie, nie tylko na wycieczkach w lesie, czy podczas biegania przez krzewy i zarośla. Z naszego tekstu dowiesz się, jak usunąć kleszcza u psa. Sprawdź też, co grozi zwierzęciu ugryzionemu przez pasożyta oraz w jaki sposób możesz w przyszłości ochronić swojego psa przed kleszczami.
Dlaczego musisz usuwać kleszcza u psa?
Zastanawiasz się, gdzie w ogóle twój pies mógł złapać kleszcza? W obecnych czasach może się to zdarzyć prawie wszędzie. Kleszcze coraz częściej pojawiają się w na skwerach, w miejskich parkach czy przydomowych ogródkach. Musisz się o nie martwić już nie tylko podczas spacerów po lasach czy łąkach, ale za każdym razem, kiedy wychodzimy z domu.
Co za tym idzie, po przyjściu z każdego spaceru, należy dokładnie obejrzeć zarówno siebie, jak i swojego psa. Sprawdź, czy kleszcz nie ukrył się w sierści twojego czworonoga. Obserwuj też swojego psa pod kątem niepokojących objawów, jak gorączka, apatia i brak apetytu, które mogą być objawami jednej z chorób powodowanej właśnie przez kleszcze. Czy wiedza o tym, jak usunąć kleszcza u psa, jest konieczna? Jeśli tak, to dlaczego?
Co się stanie, gdy kleszcz nie zostanie usunięty?
Usunięcie tego pasożyta jest koniecznie w każdym przypadku i za każdym razem należy zwracać szczególną uwagę na to, żeby usunąć kleszcza w całości. Jeśli część kleszcza, jak na przykład jego główka z aparatem gębowym, pozostanie w skórze zwierzęcia, wciąż będzie występować wysokie ryzyko infekcji. W takim przypadku koniecznie udaj się ze swoim pupilem do lekarza weterynarii, który usunie pozostałość kleszcza z ciała psa.
Jak usunąć kleszcza u psa? Bezpieczny sposób na wyciągnięcie pasożyta z pupila
Jeśli zastanawiasz się jak usunąć kleszcza u psa, najlepszym rozwiązaniem będzie zaopatrzenie się w specjalny haczyk do wyciągania kleszczy. Takie narzędzie dostępne jest niemal w każdym sklepie zoologicznym oraz w większości aptek. Kosztuje kilka groszy i znacznie ułatwia sprawę.
Haczyk umieszcza się na skórze psa tuż obok pasożyta.
Najpierw należy rozsunąć sierść psa.
Następnym krokiem jest wsunięcie narzędzia pod robaka, zaciśnięcie haczyka i wyciągnięcie go obrotowym ruchem ze skóry.
A jak usunąć kleszcza u psa bez haczyka? Na pewno nie smaruj kleszcza masłem ani żadnym innym tłuszczem. To nie pomoże, a jedynie wzmocni ryzyko zakażenia groźną chorobą.
Kleszcza należy złapać jak najbliżej skóry zwierzaka i wykręcić.
Nie ściskaj odwłoka i nie wyrywaj pasożyta na siłę.
Po wyciągnięciu zmiażdż go i wyrzuć.
Zabieg należy przeprowadzać w rękawiczkach, a miejsce ukąszenia zdezynfekować.
Prawidłowa technika usuwania kleszczy
Jeśli zastanawiasz się, jak wyciągnąć kleszcza psu, pamiętaj o odpowiedniej technice. To od niej zależy bardzo dużo. Jeden nieprawidłowy krok, zamiast uchronić zwierzę przed chorobą, może jeszcze bardziej je narazić. Jak już zostało wcześniej powiedziane, najlepszym narzędziem do usunięcia kleszcza jest specjalny haczyk. Możesz jednak poradzić sobie i bez niego.
Czego można używać?
Do usunięcia kleszcza można również użyć specjalnie przeznaczonej do tego pęsety lub palców. Jednak w takim przypadku należy szczególnie uważać. Usuwając kleszcza palcami, koniecznie pamiętaj o noszeniu rękawiczek. Uważaj również, aby nie ścisnąć pajęczaków palcami i pod żadnym pozorem nie starać się ich zdrapywać.
Pomocna będzie również specjalna pęseta, zastanów się jednak dwa razy, zanim zdecydujesz się użyć zwykłej kosmetycznej pęsety. Ciężko będzie nią operować w taki sposób, by wykręcić insekta bez jego zgniecenia. Niezależnie od wybranego sposobu, zawsze pamiętaj, aby po usunięciu kleszcza ze skóry psa zdezynfekować miejsce wkłucia.
Jeśli zdarzy się jednak, że nie uda ci się wyjąć pasożyta w całości i część kleszcza zostanie w ciele psa, koniecznie udaj się do weterynarza. Pozostałości insekta w ciele twojego pupila mogą tak samo doprowadzić do chorób odkleszczowych jak cały insekt, a są znacznie trudniejsze w usunięciu.
Choroby odkleszczowe – babejszoza i inne
Dlaczego tak ważne jest, by wiedzieć, jak usunąć kleszcza u psa? Ugryziony przez niego czworonóg może zapaść na takie choroby jak:
babeszjoza – wywołuje rozpad krwinek czerwonych, co prowadzi do silnej anemii, która może prowadzić do śmierci. Może do niej dojść, jeśli kleszcz pozostaje wbity przez ponad dobę, jest nieprawidłowo usunięty, lub jest nosicielem babeszjozy;
erlichioza;
borelioza;
kleszczowe zapalenie mózgu i opon mózgowych;
anaplazmoza;
bartoneloza;
hepatozoonoza.
Profilaktyka
Jeśli zależy ci na uniknięciu przykrych dla organizmu psa konsekwencji, jakie wiążą się z utknięciem kleszcza w skórze zwierzęcia, poświęć szczególną uwagę profilaktyce. Jak wiadomo, zawsze lepiej jest zapobiegać niż leczyć, co dotyczy również tej kwestii. Do ochrony swojego pupila przed kleszczami możesz użyć równych środków, dostępnych w sklepach zoologicznych lub czasami w gabinetach weterynaryjnych. Możesz zastosować:
obrożę przeciw ektopasożytom, która działa również na pchły u psa;
tabletki przeciw kleszczom;
preparat do zastosowania na skórę zwierzęcia;
naturalne środki przeciwkleszczowe.
Wiesz już, jak usunąć kleszcza u psa. Pamiętaj również, by zbadać pupila po spacerze, szczególnie takim, podczas którego zwierzę biegało w wysokich trawach czy zaroślach, pod kątem możliwych pasożytów.
Zawsze marzyłeś o pięknych szelkach dla swojego psa, ale chcesz mu je przymierzyć? A może szukasz legowiska dla kota, ale zakupy przez internet cię nie przekonują? Targi PupiLove w Jankach to świetna okazja do uzupełnienia akcesoriów dla pupila!
PupiLove Targi w Jankach – co będzie można zobaczyć?
PupiLove Targi to cykl wydarzeń ogólnopolskich, organizowanych przez prawie cały rok w różnych miastach Polski. Impreza skierowana jest do wszystkich miłośników psów i kotów. W trakcie każdej edycji swoje stoiska prezentują manufaktury i małe firmy z Polski, wykonujące akcesoria dla zwierząt. Znajdziesz tam m.in. legowiska, ubranka, kocyki, akcesoria spacerowe czy zabawki. Wszystko możesz obejrzeć na żywo, a nawet przymierzyć zwierzakowi!
Co oprócz targów?
Nie są to jedyne atrakcyjne przygotowane na ten dzień przez organizatorów. Każdy opiekun będzie mógł skorzystać z usług profesjonalnego fotografa, który przygotuje pamiątkowy portret pupila. Zaplanowany jest również konkurs z atrakcyjnymi nagrodami. Jak wszystkie PupiLove Targi, również edycja w Jankach wspiera lokalne organizacje pomagające bezdomnym zwierzętom.
PupiLove Targi w Jankach – gdzie i kiedy?
Targi będą miały miejsce w Centrum Janki 29 maja 2022 roku. Są otwarte dla odwiedzających w godzinach od 11 do 17. Wstęp jest bezpłatny, a pupile – mile widziani! Serdecznie zachęcamy do udziału!
PupiLove Targi w Jankach to świetna okazja do poznania na żywo wyrobów polskich firm rękodzielniczych. Zarezerwuj czas w ten dzień i przyjedź ze swoim pupilem na zakupy!
Samochód to jeden z najbardziej dostępnych środków transportu. Na polskie drogi wyjeżdżają codziennie miliony aut. Tak duży ruch wymaga odpowiedniej kontroli, do czego przyczynia się oznakowanie o charakterze informacyjnym, nakazującym, zakazującym i ostrzegawczym. Zwierzęta na znakach drogowych umieszcza się właśnie w tym ostatnim przypadku, by zwrócić uwagę kierowców na możliwe niebezpieczeństwo. Przeczytaj i dowiedz się więcej.
Znaki ostrzegawcze – najważniejsze informacje
Grupa znaków ostrzegawczych wyróżnia się kształtem i kolorem. Są to trójkąty równoboczne z żółtym tłem, czerwoną obwódką i przeważnie czarnymi symbolami. Warto zaznaczyć, że producent znaków drogowych nie może dowolnie ustalać ich wielkości – wszystko określa odpowiednie rozporządzenie.
Widoczność znaków na drodze
Głównym zadaniem znaków tego typu jest ostrzeganie o potencjalnym niebezpieczeństwie i wzywanie kierowców do maksymalnego skupienia uwagi. Właśnie z tego powodu stosuje się tak kontrastowe kolory. Jeszcze mocniejszy przekaz niosą znaki aktywne, które poza zwracającymi uwagę barwami, mogą być wyposażone w podświetlane elementy. Dzięki temu są lepiej widoczne nawet po zmroku oraz podczas gorszej pogody.
Przed jakim niebezpieczeństwem ostrzegają zwierzęta na znakach drogowych?
Zwierzęta na znakach drogowych ostrzegają kierowców przed możliwością nagłego wtargnięcia zwierząt na jezdnię. Jest to chyba najbardziej rozpowszechniona forma zapobiegania wypadkom z ich udziałem. Kierowca wie, że musi zachować ostrożność, zmniejszyć prędkość i jeszcze uważniej obserwować drogę.
Komfort psychiczny ludzi to nie jedyna korzyść z tego typu oznakowania. Znaki ostrzegawcze ze zwierzętami mają również przyczyniać się do ochrony przyrody:
przestrzegają przed małymi zwierzętami takimi jak żaby, ropuchy czy jeże, które mogą znaleźć się na drodze podczas migracji;
zwracają uwagę, że na terenie, przez który przebiega droga, występują gatunki chronione.
Jakie zwierzęta można zobaczyć na znakach drogowych?
Symbole zwierząt na znakach drogowych zostały starannie wybrane. Na znaku A-18b „dzikie zwierzęta na drodze” umieszczono jelenia, natomiast na znaku A-18a „zwierzęta gospodarskie” widnieje krowa. Ustawodawca stwierdził, że to rozwiązuje wszystkie problemy związane z ostrzeganiem uczestników ruchu drogowego przed możliwością nagłego pojawienia się zwierząt.
Tymczasem pojawia się coraz więcej znaków, na których widnieją na przykład jeże, wiewiórki, kaczki lub koty. Jest to oddolna inicjatywa obrońców zwierząt chcących zwrócić uwagę na konkretne gatunki, jakie występują na danym terenie i często giną pod kołami rozpędzonych samochodów. Jednak przepisy nie pozostawiają wątpliwości co do legalności takich działań.
Zwierzęta na znakach drogowych – co na to przepisy?
Znaki, które stoją przy drogach publicznych, muszą zgadzać się z rozporządzeniem w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Dokument w paragrafie 9. wymienia jedynie krowę i jelenia. Dlatego bardziej nietypowe wizerunki okazują się nielegalne. Co mogą zrobić obrońcy zwierząt, by nie łamać przepisów drogowych i jednocześnie zwracać uwagę kierowców?
Specjaliści przypominają o znaku ostrzegawczym „inne niebezpieczeństwo”, którego symbolem jest wykrzyknik. Można dodać do niego tabliczkę z informacją o jeżach, żabach lub pozostałych gatunkach występujących w okolicy drogi.
Mimo niektórych spornych kwestii zwierzęta na znakach drogowych skutecznie zwracają uwagę kierowców. Mając świadomość potencjalnego zagrożenia, mogą bardziej świadomie i bezpiecznie podróżować. Wiadomo, że niektórych wypadków trudno uniknąć, ale wcześniejsze ostrzeżenie może zminimalizować ich skutki.
Najczęściej zalecanym przez specjalistów modelem żywienia psów jest łączenie karmy mokrej i suchej. Mix feeding pozwala m.in. na urozmaicenie psich posiłków i oswojenie naszego pupila z różnymi smakami i konsystencjami karmy. Taki sposób żywienia doskonale sprawdzi się w przypadku psów-niejadków, znudzonych zbyt monotonną dietą, ale także u psów z dużym apetytem, które dzięki żywieniu mieszanemu mogą otrzymywać więcej jedzenia, przy zachowaniu tej samej kaloryczności. To także dobre rozwiązanie na wypadek, gdyby z jakiegoś powodu nasz czworonożny przyjaciel był zmuszony do spożywania konkretnej karmy weterynaryjnej – łatwiej mu będzie zaakceptować nową karmę niezależnie od jej rodzaju i konsystencji.
Decydując się na taki sposób karmienia swojego czworonoga musimy szczegółowo przeanalizować kwestię kaloryczności poszczególnych posiłków oraz zawartości składników odżywczych, witamin i minerałów w wybranych produktach, a także stosować się do podstawowych zasad żywienia mieszanego:
Oddzielaj posiłki przynajmniej kilkugodzinną przerwą.
Nie mieszaj różnych konsystencji karmy w jednym posiłku.
Zawsze dokładnie odmierzaj porcje karmy.
Podawaj posiłki o tej samej porze.
Nie pozwalaj psu na stały dostęp do karmy.
W celu urozmaicenia diety swojego czworonoga podawaj mu na śniadanie karmę mokrą, która doskonale nawodni jego organizm, na obiad bardziej kaloryczną karmę suchą – Twój pies potrzebuje w ciągu dnia dużo energii, a na kolację znów wróć do karmy mokrej. Ta jest lżejsza – uchroni Twojego czworonoga przed przejadaniem się na wieczór.
Dzienna dieta psa powinna bowiem kompleksowo zaspokajać jego wszelkie potrzeby żywieniowe.
Żywienie wyłącznie karmą mokrą lub wyłącznie karmą suchą również może w pełni zaspokajać wszelkie potrzeby zwierzaka. Psia dieta oparta tylko na mokrej karmie może być wskazana ze względów zdrowotnych, np. dla psów z nadwagą (karma mokra jest nawet czterokrotnie mniej kaloryczna niż sucha!), psich seniorów (borykających się z problemami stomatologicznymi i brakami w uzębieniu), a także niejadków i szczeniąt.
Czytaj etykiety i analizuj skład psiej karmy
W ramach mieszanego modelu żywienia swojego pupila będziemy korzystać z dwóch rodzajów karmy. Obie powinny wyróżniać się na tle konkurencji doskonałym składem.
W karmach, które będziemy podawać zwierzakowi nie powinno być zbędnych wypełniaczy, sztucznych barwników, substancji zapachowych i syntetycznych konserwantów.
Producenci żywności dla zwierząt mają obowiązek umieszczania na opakowaniach produktów szczegółowych informacji o składzie surowcowym danej karmy, zawartości ewentualnych dodatków oraz wynikach analizy chemicznej. Teraz czas na nas! Jak czytać etykiety? Na jakie informacje zwracać uwagę?
Jak czytać etykiety produktów żywnościowych dla psów?
Aby potrafić wybrać optymalną karmę dla psa, powinniśmy znać najważniejsze zasady odczytywania etykiet i analizowania informacji, które się na nich znajdują. Co powinniśmy wiedzieć o etykietach?
Skład karmy prezentowany jest w formie listy surowców.
Surowce mogą być opisane kategoriami (mięso i surowce pochodzenia zwierzęcego, mięso, surowce pochodzenia roślinnego, dodatki: odżywcze, zootechniczne) lub nazwami konkretnych składników.
Im bardziej szczegółowo opisane składniki (np. z uwzględnieniem rodzaju produktów pochodzenia zwierzęcego, podaniem zawartości mięsa mięśniowego czy rodzaju podrobów), tym rzetelniejsza informacja o składzie karmy.
Zawartość składników (przed obróbką termiczną!) prezentowana jest malejąco, czyli od surowców, których w karmie jest najwięcej do tych, których jest najmniej.
Białko stanowi najcenniejszy składnik karmy dla psa, jednak o jakości karmy decyduje nie tylko jego ilość, ale również źródło pochodzenia (najlepszym źródłem białka w psiej karmie są białka zwierzęce, z wysoką zawartością argininy).
Im krótsza jest etykieta – tym teoretycznie prostszy i lepszy jest skład karmy.
Na opakowaniach karmy mogą pojawiać się dodatkowe informacje w formie przyciągających oko sloganów: karma z kurczaka, karma bogata w wołowinę, karma z indykiem lub karma o smaku jagnięciny. Musimy wiedzieć, że takie opisy to konkretne, uregulowanie odpowiednimi przepisami, deklaracje dotyczące procentowej zawartości wymienionych składników w karmie.
Karma z kurczaka to produkt, w którym znajduje się minimum 26% kurczaka (lub innego zadeklarowanego składnika)
Karma bogata w wołowinę to produkt, w którym znajduje się minimum 14% mięsa wołowego (lub innego zadeklarowanego składnika)
Karma z indykiem to produkt, w którym znajduje się minimum 4% indyka (lub innego zadeklarowanego składnika)
Karma o smaku jagnięciny to produkt, w którym znajduje się mniej niż 4% jagnięciny (lub innego zadeklarowanego składnika).
Ponadto każda karma powinna być zdefiniowana jako pełnoporcjowa lub uzupełniająca. Planując codzienną dietę psa sięgamy po karmy pełnoporcjowe. To produkty żywnościowe zgodne z FEDIAF (uniwersalne lub dedykowane psom na konkretnym etapie życia / konkretnej wadze lub z konkretnymi potrzebami żywieniowymi), które są zbilansowane w taki sposób, by w 100% zaspokajać dzienne zapotrzebowanie zwierzaka na wszystkie składniki odżywcze.
Karmy uzupełniające to przede wszystkim suplementujące produkty żywnościowe, które mogą być przeznaczone do łączenia z innymi karmami.
Karmy uzupełniające nie zaspokajają wszystkich potrzeb żywieniowych psów, a co za tym idzie – nie mogą być stosowane jako jedyne pożywienie czworonoga.
Dopasuj karmę do wieku, wielkości i szczególnych potrzeb pupila
Potrzeby żywieniowe psów zmieniają się w ciągu całego życia kilkukrotnie. Zapotrzebowanie kaloryczne szczeniąt może być nawet dwukrotnie wyższe niż zapotrzebowanie kaloryczne psów dorosłych. Starsze psy z reguły potrzebują mniej kalorii niż psy dorosłe, ale mają zwiększone zapotrzebowanie na wybrane witaminy i minerały.
Karma a masa ciała psa
Ilość i kaloryczność karmy powinny być bezwzględnie dopasowane do wielkości i masy ciała psa, a także poziomu jego aktywności fizycznej. Dzienne zapotrzebowania na energię małego maltańczyka czy pieska rasy Chihuahua będzie stanowiło niewielki procent potrzeb labradora czy owczarka niemieckiego.
Karma a szczególne potrzeby żywieniowe psa
Wybierając karmę dla psów należy uwzględnić ewentualne specjalne potrzeby żywieniowe psa.
Jeśli Twój czworonożny przyjaciel boryka się z problemami zdrowotnymi, konieczne może się okazać zastosowanie tzw. karmy funkcjonalnej.
Mowa tutaj m.in. o różnego rodzaju schorzeniach alergicznych, chorobach nerek, wątroby i trzustki, a także cukrzycy. Opiekunowie psiaków mają do wyboru m.in. karmy grain free i gluten free oraz karmy monoproteinowe. W szczególnych przypadkach lekarz weterynarii może zalecić żywienie psa za pomocą karm weterynaryjnych.
W razie wątpliwości
Pomocne wskazówki dotyczące zarówno zapotrzebowania kalorycznego psów (przede wszystkim ze względu na ich masę ciała), jak i wielkości (gramatury lub objętości) zalecanych dziennych porcji znajdują się na opakowaniach psiej karmy. Rzetelne informacje na temat żywienia naszego czworonoga uzyskasz od zaufanego lekarza weterynarii lub specjalisty ds. żywienia zwierząt.
Małe co nieco, czyli przekąski i przysmaki dla psów
W sklepach znajduje się szeroki wybór różnego rodzaju przekąsek i przysmaków dla psów. I choć chcemy nieba przychylić naszym czworonogom, to w tym wypadku zachowajmy zdrowy rozsądek! Przekąski i przysmaki powinny być zarezerwowane na specjalne okazje i wykorzystywane m.in. jako nagrody podczas treningów i spacerów oraz jako elementy zabaw edukacyjnych (np. do wypełniania mat węchowych i interaktywnych psich zabawek).
Psie przysmaki i przekąski dostarczają zwierzakom kalorii, które powinniśmy ujmować w wyliczeniach dziennego zapotrzebowania energetycznego. Dodatni bilans kaloryczny prowadzi bowiem do nadwagi, a w konsekwencji do otyłości i może sprzyjać rozwojowi wielu niebezpiecznych dla życia zwierzaka chorób, m.in. cukrzycy i nowotworów.
Wybierając przysmaki dla psa, podobnie jak ma to miejsce w przypadku karmy, uważnie analizuj skład produktów. Najlepsze (i najsmaczniejsze!) są naturalne przekąski mięsne, bez konserwantów, sztucznych barwników i aromatów. Doskonałej jakości przysmaki oferuje marka Animal Island (https://www.animalisland.eu/pies/przekaski-dla-psa/. Możemy zaproponować pupilowi np. kiełbaskę z dzika lub z sarny, bądź kabanosa z bażanta lub jelenia. Jesteśmy pewni, że podczas jedzenia uszy… zatrzęsą się z wrażenia.
Pamiętajmy o wodzie!
Obowiązkiem każdego opiekuna czworonoga jest zapewnienie mu nieograniczonego dostępu do świeżej, czystej i chłodnej wody. Średnie dzienne zapotrzebowanie na wodę to około 50-60 ml na kilogram masy ciała psa. Ewentualne różnice w tej kwestii wynikają przede wszystkim z indywidualnych cech zwierzaka, stylu życia i poziomu aktywności fizycznej, a także temperatury otoczenia.
Pies może pić wodę z kranu (najlepiej przefiltrowaną) lub wodę źródlaną. Nie podajemy czworonogom wód mineralnych – ani gazowanych, ani niegazowanych. Warto również zwrócić uwagę na materiał, z którego wykonana jest psia miska na wodę. Najlepszym wyborem zdają się być solidne miski szklane lub ceramiczne. Naczynia metalowe mogą zmieniać smak wody, a miski plastikowe „wzbogacać” jej smak o szkodliwy dla zdrowia mikroplastik.
Twoja zdrowa dieta i najwyższej jakości karma dla Twojego czworonożnego przyjaciela są kluczowymi elementami profilaktyki zdrowotnej Twojej i Twojego pupila. Jedźcie zdrowo, by móc jak najdłużej cieszyć się swoim towarzystwem!
Podoba ci się pies z fioletowym językiem? To rzadka cecha u ssaków – taki kolor języka mają tylko dwie rasy psów, żyrafy i niedźwiedzie polarne. Wyjaśniamy, jakie to rasy psów i czy zmiana koloru języka u psa powinna być skonsultowana z weterynarzem.
Pies z fioletowym językiem – skąd taka barwa?
Psy, których naturalną cechą jest fioletowy lub ciemnoniebieski język, takie jak chow chow i shar pei, mają zazwyczaj również w tym kolorze dziąsła oraz podniebienie. Skąd się bierze niezwykłe ubarwienie języka tych psów? Większość teorii mówi, że stało się to w wyniku mutacji genowej. Rasy psów z niebieskim czy fioletowym językiem produkują więcej melaniny, odpowiedzialnej za kolor skóry i włosów. Mimo że wciąż trwają spekulacje na temat przyczyny innego koloru języka, jedno jest pewne – pies z fioletowym językiem wygląda zaskakująco i uroczo.
Pies z fioletowym językiem – dwie rasy
Ciekawostką jest, że istnieją tylko dwie rasy, które mają niezwykłe wybarwienie języka. Pies z fioletowym językiem ma zapisane takie wybarwienie tego mięśnia we wzorcu rasy. Poznaj bliżej te dwa czworonogi.
Chow chow – pies z fioletowym językiem i grzywą lwa
Psy tej rasy mają silny charakter, są niezależne, ale zarazem lojalne. Powinny
Chow chow to pies, który wyróżnia się swoim wyglądem. Ma czarno-niebieskie ubarwienie języka, dziąseł i podniebienia, a także bujną sierść i długą grzywę jak u lwa. Rasowe chow chow mają futro w kolorze rudym, czarnym, kremowym lub białym. Mogą być długowłose lub krótkowłose. Obfita szata intensywnie linieje i wymaga regularnego szczotkowania.
Ten pies z fioletowym językiem potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, chociaż jest powściągliwy w wyrażaniu uczuć. Niektórzy mogą mylnie sądzić, że jest nieczuły, ale to nieprawda. Natomiast, gdy zostanie źle potraktowany, na długo zapamiętuje to wydarzenie. Wobec innych zwierząt pies rasy chow chow jest tolerancyjny i zdystansowany, ale może przejawiać agresję, gdy poczuje potrzebę ochrony domowników.
Psy tej rasy mają silny charakter, są niezależne, ale zarazem lojalne. Powinny być od szczeniaka poddane procesowi socjalizacji. Według historii rasy w Mongolii wykorzystywano chow chowa do polowań na wilki.
Jakie jeszcze rasy psów mają niebieski język? Shar pei!
Shar pei to rasa psów pochodząca z Chin. Ma mocną budowę i wiele fałdów skórnych, z powodu których to zwierzę opisywane jest jako pomarszczony pies. Rasowe shar pei mają cały język fioletowy; język w plamy jest u nich wadą. Oczy tych psów są przykryte skórą, przez co mają ograniczony kąt widzenia. W efekcie shar pei może więc się przestraszyć, gdy nagle ktoś do niego podejdzie.
To pies oddany i wierny rodzinie. Z początku może być nieufny w stosunku do obcych ludzi i zdarza się, że nie toleruje innych psów. Jest wrażliwy na niskie temperatury. Co więcej, specyficzny rodzaj skóry sprawia, że rasa ta często choruje na egzemę.
Jakie jeszcze kolory języka może mieć pies?
Normalnie język u psa ma kolor różowy. Fioletowy język u psów występuje jedynie o dwóch opisanych wyżej ras. Trzeba pamiętać o tym, że plamy na języku lub zmiana koloru języka u pozostałych czworonogów może świadczyć o chorobie. Pies z fioletowym językiem powinien być skonsultowany w tym przypadku z lekarzem weterynarii. Zabarwienie języka może też wynikać z niedoboru tyrozyny.
U psów język może zmienić kolor na:
ciemnoczerwony – może być objawem przegrzania organizmu psiaka i udaru cieplnego. Jeśli pies dyszy, nie może prawidłowo oddychać i występuje u niego ślinotok, należy bezzwłocznie sprawdzić, czy język nie zmienił koloru na czerwony. Takie objawy trzeba skonsultować z lekarzem weterynarii, a wcześniej można zrobić psu chłodzące okłady;
czarny – występuje, gdy w jamie ustnej psa pojawia się owrzodzenie lub stan zapalny. W takiej sytuacji w ślinie może się pojawić również krew, a oddech zwierzęcia staje się nieprzyjemny. Inną przyczyną takiego koloru języka może być niedobór niacyny;
blady – taki język wskazuje na zmniejszoną ilość czerwonych krwinek u psa. Może świadczyć o zatruciu, anemii, białaczce lub innej chorobie. Taka zmiana koloru wymaga wizyty u weterynarza;
niebieski lub fioletowy – takie zabarwienie języka wiąże się zazwyczaj niedotlenieniem organizmu. Może być też wynikiem przemęczenia, zatrucia lub dławienia ciałem obcym.
Co zrobić, gdy język psa staje się fioletowy?
Gdy język psa zmienia kolor na fioletowy, w pierwszej kolejności trzeba sprawdzić, czy pupil się nie zadławił lub skaleczył. Jeśli tak się stało, to postaraj się udzielić mu pierwszej pomocy, a potem udaj się z psem do weterynarza. W sytuacji, gdy pies nie oddycha, powinno się niezwłocznie rozpocząć oddychanie ratunkowe lub resuscytację. Szybka reakcja może uratować psu życie lub zdrowie.
Chcesz kupić psa z niebieskim językiem? Wybierz dobrą hodowlę i zapoznaj się z rasą
Poszukiwanie psa, który ma zostać nowym członkiem rodziny, jest bardzo emocjonujące. Jednak taki wybór trzeba starannie przemyśleć.Przede wszystkim powinno się sprawdzić opinię o hodowli, z której chcemy wziąć szczeniaka. Warto też dowiedzieć się więcej na temat rasy, którą chcemy wybrać. Pies z fioletowym językiem jest popularny, dlatego można go spotkać również w pseudohodowlach.
Pies to przyjaciel człowieka, ale każda rasa ma inne potrzeby. Jeśli nie będą one zaspokojone, pies może być nieszczęśliwy, rozdrażniony, a nawet agresywny. Pies z fioletowym językiem skradnie serce każdego, kto go zobaczy, ale pies, ani żadne inne zwierzę, to nie zabawka. Nie można się sugerować jedynie wyglądem przy jego wyborze.
Pies z dredami wygląda bardzo oryginalnie. Taki rodzaj sierści u psa stanowi niezwykłą rzadkość, dlatego z pewnością przyciągnie uwagę każdego, kto go spotka. Jednak wymaga on specjalnej pielęgnacji. Dowiedz się, u jakich ras psów występują dredy i jak dbać o sierść takich psiaków.
Pies z dredami – skąd się bierze taki rodzaj sierści? Dlaczego niektóre rasy psów mają dredy?
Dredy u psów to sfilcowane sznury sierści. Dlaczego u niektórych ras psów powstał taki rodzaj szaty? W przypadku komondora, najpopularniejszego psa z dredami, obfita sierść wykształciła się na skutek warunków środowiskowych, w jakich przebywał oraz pełnionej funkcji. Pierwotnie strzegł on zwierząt hodowlanych – stad owiec i bydła. Gruba sierść osłaniała niczym pancerz przed atakami takich zwierząt jak wilki, rysie, kojoty i niedźwiedzie. Chroniła też przed niekorzystną pogodą. Pomagają znieść upały i ogrzewają w czasie dużych mrozów.
Pies z dredami – pielęgnacja z perspektywy hodowców
Psa z dredami nie należy kąpać zbyt często, a najlepiej jest myć go jedynie partiami, zwłaszcza okolice pyska, łapy i tył. Takiej sierści nie można zostawić do samoistnego wyschnięcia, trwałoby to długo, przez co pies mógłby się przeziębić. W sierści mogłaby się nawet pojawić pleśń przez zbyt dużą wilgoć. Aby dokładnie wysuszyć okrywę, trzeba użyć suszarki do włosów.
Wokół łap mogą robić się kołtuny i zbierać brud. Po spacerze powinno się sprawdzać, czy do sierści nie są przyczepione jakieś zanieczyszczenia. Ich regularne wyjmowanie pozwoli zadbać o zdrowie psa z dredami.
Dredy nie wymagają czesania, trzeba jedynie rozdzielać poszczególne sznury, począwszy od samej skóry. Robi się to od momentu, gdy sierść szczeniaka stopniowo zaczyna się filcować. Hodowcy uczulają również, aby przemywać specjalnymi preparatami uszy psów z dredami. Są one słabo wentylowane przez porastającą je grubą sierść.
Czy pielęgnacja sierści psów z dredami jest konieczna?
Niezależnie od rasy pies z dredami powinien być utrzymywany w czystości, bo na długiej szacie może się zbierać sporo brudu. Na szczęście większość psów z dredami instynktownie unika błota i kałuż, dzięki czemu ich sierść się nie przemacza i zbytnio nie brudzi. Zaletą takiego czworonoga jest również to, że nie gubi on sierści.
Dredy filcują się w naturalny sposób, ale jeśli mają osiągać pożądany kształt, to trzeba im pomóc się formować. Właśnie z tego powodu ich rozdzielanie jest tak istotne, aby pies w dredach wyglądał atrakcyjnie.
Pies z dredami – pielęgnacja sierści szczeniąt
Małe komodory i owczarki węgierskie puli nie rodzą się ze sznurowatą szatą. Początkowo są miękkie i puchate. To, czy sznury sierści będą równomierne, zależy głównie od człowieka. Okres tworzenia się dredów przypada dopiero na 8–9 miesiąc życia szczeniąt. W tym właśnie czasie trzeba pomóc w formowaniu się poszczególnych sznurków jego sierści, zwłaszcza na grzbiecie i zadzie psa. Włos rośnie całe życie zwierzęcia. Jeśli zabieg formowania dredów przeprowadzi się dokładnie, to później pozostaje już tylko rozdzielanie odrostów. Jeśli się tego nie zrobi, dopóki pies jest młody, sierść stanie się bardzo ciężka. Będzie to oznaczało dyskomfort dla psa z dredami, a do tego taka sierść może się nawet urwać.
komondor – dorosłe psy tej rasy mają w kłębie nawet 70 cm;
puli – średniej wielkości, mniejsze i lżejsze od komodorów;
bergamasco – duże, niezależne, a zarazem łagodne i spokojne psy.
Owczarek węgierski komondor – najpopularniejszy pies z dredami
Węgierski pies pasterski komodor wyróżnia się swoją piękną, oryginalną szatą, która poskręcana jest w grube sznurki tworzące dredy. Sierść jest u niego w kolorze białym lub kości słoniowej. Dzięki obfitej szacie nie przeszkadza mu nawet deszcz i jest odporny zarówno na niskie, jak i wysokie temperatury.
Tego psa z dredami wyróżnia silny i niezależny charakter. Sprawdza się w roli doskonałego stróża, bo jest bardzo czujny. Nazwa komondor została użyta po raz pierwszy w odniesieniu do psów, które strzegły stad bydła i owiec. Psy towarzyszyły tureckiemu ludowi Kumanów, który wiódł koczowniczy tryb życia. Pomagały pilnować stad owiec, były to psy pasterskie i zaganiające.
Owczarek węgierski puli
Owczarek węgierski puli to jeszcze starsza rasa niż komodor. Może mieć umaszczenie białe, czarne lub płowe. Ma obfitą sierść, która tworzy sznury. Zaletą tej rasy jest dobre zdrowie i odporność. Jest to zasługa między innymi sfilcowanej, grubej szaty, która chroni przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. W Polsce to mało popularna rasa. Przed wojną psy te można było oglądać w warszawskim Zoo.
Psy te są ruchliwe i chętnie się uczą. Odważnie bronią swoich opiekunów i potrzebują bliskiego kontaktu z człowiekiem. Jeśli nie zapewni im się odpowiedniej dawki ruchu, mogą zacząć niszczyć przedmioty lub stać się wycofane. To doskonałe psy rodzinne, które kochają dzieci. Musisz jednak wiedzieć, że ten pies z dredami ma też wadę, a jest ją szczekliwość.
Pies rasy bergamasco
Bergamasco należą do dużych psów, które wyróżniają się płaskimi i szerokimi dredami. Ich włos jest szorstki, a podszerstek gęsty i krótki, przez co skóra pozostaje niewidoczna.
Psy rasy bergamasco są inteligentne, odważne i niezależne. W stosunku do ludzi i innych zwierząt są łagodne. Nie wykazują agresji, ale wobec obcych są nieufne, mogą początkowo traktować ich jak intruzów i ostrzegają o ich przybyciu. Nawiązują silną więź zwłaszcza z dziećmi, są bardzo opiekuńcze. Współpracują z właścicielem, ale też nie są mu ślepo posłuszne. Wynika to z faktu, że w przeszłości psy te pracowały samodzielnie przy stadach.
Jak wybrać odpowiedniego szczeniaka z dredami? Postaw na dobrą hodowlę
Wybór szczeniaka wiąże się z wieloma emocjami. Nie jest on łatwy, w końcu to decyzja o tym, kto nam będzie towarzyszyć przez najbliższych kilka, a nawet kilkanaście lat. Ważne jest to, aby wybrać odpowiednią hodowlę, w której psy mają dobre warunki do życia. Najlepiej umówić się na spotkanie w miejscu prowadzenia hodowli. Szczenięta są urocze, ale wymagają dużo uwagi i cierpliwości.
Pies z dredami wygląda wyjątkowo, ale trzeba pamiętać, że nie jest to typ zwierzęcia dla każdego. Wymaga czasu, uwagi i odpowiedniego szkolenia. Pielęgnacja komondora i innych psów z dredami polega przede wszystkim na dbaniu o ich sierść.
Fot. ilustracyjne: Kari via Wikipedia, CC BY-SA 3.0
