Niewielkie rasy zazwyczaj świetnie sprawdzają się w domach osób, które często podróżują. Ich opiekunowie nie muszą mieć dużego doświadczenia w prowadzeniu psa. Pieski miniaturki to rasy kształtowane w taki sposób, aby były przede wszystkim sympatycznymi towarzyszami codziennego życia. Zazwyczaj mają dużo energii i bywają charakterne, dlatego mimo niewielkiego rozmiaru potrzebują ustalenia zasad i pozytywnego szkolenia. Poniżej znajdziesz rasy psów miniaturowych, które najchętniej wybierane są przez polskich opiekunów.

Cavalier king charles spaniele – miniaturowe psy myśliwskie 

Pieski tej rasy pochodzą od innych spanieli myśliwskich, chociaż w ich rodowodzie znajdują się najprawdopodobniej także pekińczyki. To bardzo czułe i urocze zwierzaki, które zostały ukształtowane po to, aby stanowić jak najlepsze towarzystwo dla człowieka. Swoją nazwę zawdzięczają królowi Karolowi II, który był ogromnym miłośnikiem rasy. Kochał swoje pupile do tego stopnia, że towarzyszyły mu aż do dnia egzekucji. 

To bardzo inteligentne, delikatne i raczej uległe psiaki. Bardzo dobrze sprawdzą się w roli pierwszego psa. Cavalier to bardzo urodziwy zwierzak, który wymaga regularnej, ale niekoniecznie intensywnej pielęgnacji. Rasa jest narażona na różnorodne problemy kardiologiczne, dlatego pupila musisz szukać w bardzo dobrej hodowli. 

Shih tzu – psy miniaturki z włosem

Shih tzu to przyjacielskie i radosne zwierzaki, które doskonale sprawdzają się w roli psów kanapowych. Zostały ukształtowane po to, aby towarzyszyć człowiekowi, dlatego uwielbiają pieszczoty i wspólną zabawę. Rasa pochodzi z Tybetu i jest niezwykle popularna w naszym kraju. Jej przedstawiciele doskonale dogadują się zarówno z dziećmi, jak i z innymi zwierzętami. Dobrze sprawdzają się jako towarzysze osób starszych.

Shih tzu to, wbrew pozorom, odporne i zdrowe psy, które cieszą się długim życiem. Są dosyć inteligentne, jednak ich podatność na szkolenie uchodzi za raczej średnią. Naukę zasad i funkcjonowania w domu warto więc rozpocząć wcześnie. Pieski te wymagają umiarkowanej aktywności fizycznej, jednak jej brak i apetyt mogą prowadzić do otyłości. Właśnie dlatego ich dieta powinna być bardzo zrównoważona. 

Pomeranian – pies miniaturka szpica

Pomeraniany to bardzo urodziwe psy miniaturki, których energia jest odwrotnie proporcjonalna do wzrostu. Pieski tej rasy uwielbiają zabawę i ruch. Niekiedy biorą nawet udział w treningach agility. Te maleńkie zwierzaki są towarzyskie i szybko przywiązują się do swojej rodziny. Ich bogata szata z miękkim i wełnistym podszerstkiem wymaga regularnej pielęgnacji, na którą musisz się przygotować. 

Pomeraniany to bardzo sympatyczne i malutkie psiaki. Warto jednak pamiętać, że mają dosyć mocny charakter i niemałą skłonność do niezależności. Z ich wychowaniem poradzi sobie jednak nawet niedoświadczona osoba, ponieważ uwielbienie w stosunku do opiekuna sprawia, że chętnie z nim współpracują. Chociaż otwarte w stosunku do ludzi, mogą zachowywać pewien dystans do obcych psów, dlatego nowych czworonożnych domowników należy wprowadzać ostrożnie.

Chihuahua – najmniejsze psy miniaturki

Pieski tej rasy uznawane są za najmniejsze na świecie. Pochodzą z Meksyku, jednak ich popularność zawdzięczamy przede wszystkim Amerykanom. Chihuahua to prawdziwie wielki duch w małym ciele. Pieski są bystre, odważne i bardzo inteligentne. Chętnie współpracują z człowiekiem i mają dużo energii. 

Psy tej rasy, ze względu na swoje miniaturowe rozmiary, często traktowane są jako maskotki. Tymczasem chihuahua to pies pełną gębą. Warto traktować go w taki sam sposób jak większe rasy. Potrzebuje aktywności i szkolenia, które pozwoli mu na poprawne funkcjonowanie wśród ludzi i innych zwierząt. 

Te malutkie pieski są bardzo zdrowe i słyną z długowieczności. Wiele osobników dożywa z powodzeniem nawet dwudziestego roku życia. Pamiętaj jednak, że takie maluchy są podatne na zranienia i nieodporne na warunki atmosferyczne. 

Pekińczyki – miniaturki piesków prosto z Chin 

Pekińczyki to malutkie psy, które zachwycają swoją piękną szatą i majestatycznym wyglądem. Ich charakter jest jednak bardzo mocny i bez odpowiedniego wychowania bardzo szybko wchodzą swoim opiekunom na głowę. Są niezależne i uparte. Swoją rodzinę bardzo kochają, jednak uczucia okazują sporadycznie. Ich osobowość jest raczej chłodna i wyniosła. 

W stosunku do opiekuna pekińczyk jest przyjazny i czuły, jednak obcych traktuje z dystansem. Nie jest odpowiednim towarzyszem dla dzieci. Nie wchodzi z nimi w interakcje i jest raczej obojętny na próby zabawy.

Jeżeli chcesz, aby w twoim domu zamieszkał pekińczyk, pamiętaj, że piesek ten potrzebuje szkolenia i jasno określonych zasad. Jest inteligentny i bystry, dlatego każdą słabość i niekonsekwencję szybko wykorzysta do swoich celów. Pieski te stosunkowo dobrze znoszą samotność i nie mają skłonności do niszczenia. 

Maltańczyki – białe rasy psów miniaturek 

Maltańczyk to bardzo stara rasa, która pochodzi z rejonów Morza Śródziemnego. Pieski te zostały ukształtowane w celu towarzyszenia człowiekowi, dlatego opiekun jest dla nich całym światem. Bardzo źle znoszą samotność i cały czas chcą przebywać ze swoim panem. Są bardzo czułe i chętne do zabawy, chociaż umiarkowanie energiczne. 

Maltańczyk jest dosyć głośny i źle znosi samotność, dlatego już od szczeniaka warto uczyć go zostawania w domu i korzystania z klatki kennelowej. W ten sposób unikniemy stresu separacyjnego, który u tej rasy zdarza się dosyć często. Ich szkolenie nie jest trudne i opiekunem maltańczyka z powodzeniem może zostać nawet niedoświadczona osoba. 

Pudle miniaturowe – najmniejsze psy tej rasy

Miniaturowe pudelki to pełnoprawni przedstawiciele swojej rasy. Są to zwierzaki niezwykle energiczne i inteligentne. Uwielbiają być w centrum uwagi i szybko uczą się nowych sztuczek. Przywiązują się do całej rodziny i są bardzo czułe. Uwielbiają pieszczoty. Ich zapotrzebowanie na ruch jest umiarkowane i na spacerach trzymają się blisko opiekuna. 

Bardzo szybko przyswajają wiedzę, dlatego ich szkolenie jest prawdziwą przyjemnością. Ze względu na bardzo niewielkie rozmiary można bardzo łatwo transportować je z miejsca na miejsce. Uchodzą za rasę zdrową i długowieczną. 

Bulteriery miniaturowe – urocze psy miniaturki 

Miniaturowe bulteriery to niezwykle energiczne zwierzęta. Podobnie jak ich więksi kuzyni bardzo kochają swoich opiekunów, jednak w żadnym wypadku nie są stworzeni do spędzania czasu na kanapie. Potrzebują dużej dawki ruchu i wielu kreatywnych zabaw. Wykazują dosyć mocny instynkt myśliwski, dlatego warto już od najmłodszych lat uczyć je posłuszeństwa i przywołania. 

W szkoleniu są dosyć łatwe, chociaż mają pewną skłonność do ignorowania ćwiczeń w momencie, kiedy nie są one dla nich odpowiednio atrakcyjne. Warto więc przeprowadzać krótkie, ale ciekawe i pociągające dla psa sesje. Minibulle są rasą narażoną na choroby kardiologiczne, dlatego warto przeprowadzać okresowe kontrole stanu serca. 

Pinczery miniaturowe – wesołe psy miniaturki

Pinczery miniaturowe znane są szerzej jako ratlerki. To bardzo malutkie pieski z wesołym usposobieniem. Wszystkie emocje wyrażają za pomocą głośnego szczekania, dlatego musisz nastawić się na to, że jest to rasa głośna. Bywają zadziorne i charakterne, dlatego w stosunku do nich trzeba być konsekwentnym i cierpliwym.

Ratlerki są niezwykle energiczne, niezależne i uparte. Przy wczesnym i świadomym szkoleniu można jednak ułożyć je na bardzo przyjazne i sympatyczne psiaki. Niedoświadczony opiekun powinien dać sobie z nimi radę, jeżeli nie zaniedba szkolenia. Pinczery miniaturowe są narażone na cukrzycę i urazy stawów, jednak zazwyczaj żyją dosyć długo. 

Yorkshire terriery – popularne psy miniaturki

Yorki to jedne z najpopularniejszych psiaków, jakie pojawiają się w polskich domach. Chociaż są niezwykle urodziwe i sprawiają wrażenie delikatnych, warto pamiętać, że to rasowe teriery, które potrzebują ruchu i stymulacji umysłowej. Obecnie kształtowane są prawie wyłącznie do towarzystwa, jednak zachowały pewną dozę instynktu myśliwskiego. Nie zdziw się więc, jeżeli twój psiak będzie polował na gryzonie w ogrodzie!

Rasowe yorki pochodzące z dobrych hodowli są zdrowe i długowieczne. Mają silny charakter, dlatego ich szkolenie powinno zacząć się wcześnie i być konsekwentne. Pozostawione same sobie mogą stać się szczekliwe, niegrzeczne i mieć skłonność do niszczenia przedmiotów w domu. 

Psy miniaturowe to doskonałe rozwiązanie dla opiekunów, którzy chcą mieć w domu przyjaciela w kompaktowych rozmiarach. Pamiętaj jednak, że wiele ras miniaturowych to bardzo charakterne i niezależne zwierzaki, które wymagają szkolenia i konsekwentnego prowadzenia. Stereotyp szczekliwego i niegrzecznego małego pieska nie wynika z braku inteligencji ras miniaturowych, a z zaniedbania ich prawidłowego wychowania. 

Posiadanie małego pieska ma bardzo wiele zalet. Zwierzaki te zazwyczaj są bardzo towarzyskie i łatwe w ułożeniu. Nie bez znaczenia jest także fakt, że można z łatwością przenosić je z miejsca na miejsce i nie zajmują dużo przestrzeni nawet w bardzo małym mieszkaniu. Być może dlatego najmniejsze pieski świata budzą wiele emocji. Z jednej strony są naprawdę urocze, mobilne i zabawne, z drugiej – narażone na urazy i upadki. Dowiedz się jaki jest najmniejszy pies na świecie i jakie rasy najczęściej stają do wyścigu o fotel lidera. 

Najmniejszy pies świata – rekordy Guinnessa 

Malutkie pieski są uwielbiane przez wiele osób na całym świecie. Coraz większa liczba miłośników takich maluchów dąży do hodowania i kupowania jak najmniejszych zwierzaków. Właśnie dlatego w Księdze Rekordów Guinnessa znalazło się miejsce właśnie dla najmniejszego psa na świecie. Kto dzierży ten zaszczytny tytuł? 

Najmniejszy pies na świecie 

Od 2013 roku pierwsze miejsce w kategorii najmniejszy pies świata należy do Milly, suczki rasy chihuahua, która mieszka w Dorado, średniej wielkości mieście w Puerto Rico. 

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Miracle Milly (@miraclemilly_official)

Jak wygląda najmniejszy pies świata? Milly ma zaledwie 9,65 cm wysokości, brązowe futerko i podobno bardzo dużą świadomość swojej wyjątkowości. Chętnie pozuje do zdjęć i promuje biżuterię oraz ubranka dla zwierząt. Po urodzeniu suczka ważyła zaledwie 20 gramów i musiała być karmiona zakraplaczem do oczu. Dzięki trosce opiekunki przeżyła i cieszy się dobrym zdrowiem. Tuż przed obecną rekordzistką za najmniejszego pieska uchodził Boo Boo, który mierzył niewiele ponad 10 centymetrów.

Co ciekawe, malutkim rozmiarem Milly zainteresowała się koreańska firma, która zajmuje się klonowaniem zwierząt. Obecnie wykonano ponad pięćdziesiąt klonów najmniejszej suczki świata i najpewniej to jeszcze nie koniec. 

Najmniejszy pies w Polsce 

Chociaż Milly na razie jest bezkonkurencyjna, kilka piesków rasy chihuahua depcze jej po piętach. Mało kto wie, że kandydatem na najmniejszego psa na świecie był swego czasu piesek z naszego kraju. 

Toudi chihuahua z Wrocławia w wieku czterech miesięcy mierzył zaledwie 6 centymetrów! Biszkoptowy piesek był tak bardzo malutki, że kiedy stawał obok zielonego jabłuszka, był z nim praktycznie równy. Zapadał się w puchowym dywanie, z którego zazwyczaj wystawała tylko jego głowa. Swoje imię odziedziczył po jednym z bohaterów Gumisiów. Najmniejszy pies z Wrocławia niestety zmarł w 2016 roku, jednak do tej pory uchodzi za najmniejszego psa w Polsce. 

Najmniejsze psy na świecie – ranking małych ras

Miłośnicy małych zwierzaków mają do wyboru kilka ras, które mogą uchodzić za najmniejsze psy świata. Oczywiście prym wiodą chihuahuy, jednak jest jeszcze kilka bardzo sympatycznych psiaków, które wyróżniają się mikroskopijnym niemal rozmiarem. 

Chihuahua – najmniejszy pies

Pieski tej rasy są bardzo popularne w naszym kraju. Zazwyczaj ważą one od 1,5 do 3 kilogramów, jednak na wystawach często dopuszczalne są nawet mniejsze pieski. Świadczy o tym chociażby Milly – najmniejszy pies świata – która waży zaledwie 500 gramów. 

Chihuahua to pieski o fantastycznym charakterze, które są sympatyczne i bardzo przywiązane do swoich opiekunów. Wykazują się dużą energią do zabawy i są niemal całkowicie pozbawione agresji. Łatwo je wychować, a one same chętnie wchodzą w interakcję zarówno z dziećmi, jak i z innymi zwierzakami. 

Maltańczyk 

Maltańczyki to z reguły niewielkie zwierzaki. Jednak mało kto wie, że w Korei Południowej hodowane są najmniejsze linie tych psów, które oficjalnie uznawane są przez FCI. Malutkie maltańczyki, które pochodzą z Azji, są popularne przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych. 

Charakterem pieski te nie odbiegają od maltańczyków z innych linii. Są bardzo czułe i żywiołowe. Uwielbiają pieszczoty i bardzo szybko przywiązują się do swojej rodziny. O ich szatę należy bardzo dbać, dlatego dobrym rozwiązaniem jest częste odwiedzanie salonu groomera. 

Yorkshire terrier

Yorki to jedna z najpopularniejszych małych ras w naszym kraju. Pieski te wzorcowo ważą od dwóch do trzech kilogramów. Oprócz pięknej szaty i uroczego wyrazu pyska powinny mieć także harmonijną i dobrze umięśnioną budowę ciała. Na portalach z ogłoszeniami często pojawiają się oferty tak zwanych yorków miniaturek. Warto zaznaczyć, że taka rasa nie istnieje. 

Yorki same w sobie są dosyć małe, jednak nie powinny być ani karłowate, ani zbyt chude. Właśnie dlatego warto korzystać wyłącznie z hodowli zarejestrowanych w FCI. W ten sposób masz pewność, że kupiony piesek nie był wynikiem niewydolnych prac hodowlanych i rozmnażania zwierząt chorych i słabych. 

Yorki to rasowe teriery, które uwielbiają zabawy węchowe. Zachowały całkiem sporo instynktu myśliwskiego i chętnie polują na gryzonie. 

Papilon

Kolejne malutkie pieski, które cieszą się dużą popularnością, to papilony. Zwierzaki te mogą ważyć nawet do pięciu kilogramów, jednak najmniejsze osobniki to pieski, które osiągają zaledwie kilogram. Charakterystyczne duże uszy oraz bystry wzrok to znaki rozpoznawcze spaniela kontynentalnego.

Papilony o spokojnym charakterze doskonale nadają się na pieski dla osób starszych. Te nieco bardziej energiczne dobrze dogadają się z dziećmi. Pieski tej rasy są bardzo bystre, a na dodatek szybko przyzwyczają się do nowych warunków. W połączeniu z niewielkim rozmiarem są to świetne psy dla osób, które często podróżują lub regularnie się przeprowadzają. 

Pomeranian

Pomeraniany to nic innego, jak miniaturowe szpice. Zwierzaki te są malutkie i ważą średnio trzy kilogramy. Nie da się ukryć, że zachwycają przede wszystkim swoją okazałą szatą, szczególnie tworzącą się na szyi kryzą. Pieski tej rasy, tak jak zresztą inne szpice, kochają całą rodzinę, jednak przywiązują się przede wszystkim do jednej osoby. 

Wbrew niewielkim rozmiarom papilony mają dosyć mocny charakter i nie zawsze okazują się łatwe do ułożenia. Ich szkolenie powinno być urozmaicone i ciekawe dla psiaka. Nie warto jednak go zaniedbywać, ponieważ niewychowany pomeranian może bardzo mocno dać się we znaki. 

Bichon frise

Bichon to czuły psiak do towarzystwa, który osiąga bardzo niewielkie rozmiary. Bardzo przywiązują się do opiekunów i kiepsko znoszą samotność. Wystarczy mu podstawowa dawka ruchu i dobrze funkcjonuje jako towarzysz dla starszych osób. 

Biszony w polskiej nomenklaturze kynologicznej funkcjonują jako kędzierzawe. W naszym kraju są średnio popularne. Najchętniej wybierają je Belgowie i Francuzi. 

Rosyjski toy

Rosyjski toy to jedna z najmniejszych ras świata. Pieski te były bardzo popularne na rosyjskich dworach w czasach przedrewolucyjnych. Rasa została odtworzona dopiero w latach pięćdziesiątych i dzisiaj dostępna jest w wariancie krótkowłosym i długowłosym. 

Pieski tej rasy ważą od jednego do trzech kilogramów. Są szczupłe i bardzo delikatne. Szybko przywiązują się do człowieka i uwielbiają zabawę. Rosyjskie toye to doskonała rasa dla początkujących opiekunów. Bywają mylone z chihuahuą, szczególnie dlatego, że w naszym kraju jest ich stosunkowo niewiele. 

Najmniejsze psy świata – czy potrzebują specjalnego traktowania? 

Najmniejszy pies świata – urazy

Najmniejsze psy świata to zwierzaki, które wyróżniają się bardzo delikatną i drobną budową ciała. Jest to niewątpliwie bardzo urocze, jednak generuje także dużą podatność na urazy. Właśnie dlatego psy tak małych ras powinny być chronione przed trudnymi warunkami atmosferycznymi oraz przed fizycznym kontaktem z ciężkimi przedmiotami. Dobrym pomysłem będzie także uniemożliwienie im skakania z dużej (dla nich) wysokości – na przykład z kanapy. 

Czy oznacza to, że pieski małych ras nie powinny wychodzić na dwór, ani spotykać się z innymi przedstawicielami swojego gatunku? Bynajmniej! Nawet najmniejsza chihuahua na świecie potrzebuje kontaktu z innymi zwierzętami, nowych bodźców i spacerów. Warto po prostu dostosowywać aktywność do rozmiarów psiaka. Dobrym rozwiązaniem będzie także ciepła kurteczka i buty na zimę. Tak wyposażony psiak może ruszać w drogę na bezpiecznym terenie. 

Najmniejszy pies świata – wychowanie

Małe pieski uchodzą za jazgotliwe, niebezpieczne a czasami nawet na chwiejne emocjonalnie. Oczywiście, istnieje pewna predyspozycja genetyczna do szczekliwości, jednak nadmierna hałaśliwość i niestabilność są zazwyczaj efektem zaniedbań w wychowaniu. 

Bardzo często, ze względu na rozmiary psiaków, opiekunowie odpuszczają im wychowanie i szkolenie. Pieski, które ważą nieraz tyle, ile torebka cukru, nie mogą przecież wyrządzić nikomu poważnej krzywdy. Są za to słodkie i niemal idealne do przytulania. W tym wszystkim właściciele często zapominają, że mają do czynienia z psem, a nie z pluszową zabawką. Małe pieski zbyt często brane na ręce czy przytulane wbrew swojej woli mogą z czasem zapadać na różnego rodzaju problemy emocjonalne, w tym na nerwicę. 

Brak intensywnych spacerów, odpowiedniej socjalizacji i szkolenia sprawiają z kolei, że otoczenie wydaje im się przerażające. Właśnie dlatego próbują bronić się przed każdym bodźcem groźnym i uporczywym szczekaniem. Tymczasem nawet najmniejszy piesek może być stabilnym i sympatycznym kompanem, jeżeli zaspokoi się wszystkie jego potrzeby – nie tylko fizyczne, ale także te emocjonalne. 

Zalety najmniejszych psów 

Najmniejsze psy świata często brane są pod uwagę przez potencjalnych opiekunów ze względu na dwie kwestie: wyjątkową urodę oraz możliwość trzymania ich nawet w bardzo małym mieszkaniu. Ta druga kwestia wymaga rozwinięcia. Panuje mylne przekonanie, że duże psy mogą mieszkać wyłącznie w domach z ogrodem, a maluchom wystarczy mieszkanie w bloku. Tymczasem to nie rozmiar lokum, a styl życia powinien decydować o tym, jakiego psa bierzesz pod swój dach. 

Rasy typowo obronne czy olbrzymie lubią mieć własny teren do ochrony. Właśnie dlatego dobrze czują się na otwartym powietrzu. Warto jednak pamiętać, że aktywność psa – od zabawy po ćwiczenia i zdobywanie nowych bodźców – to kwestie, które powinny odbywać się na dworze. Właśnie dlatego tak istotne są regularne spacery. Nawet duży pies, który codziennie ma szansę na kreatywną aktywność na zewnątrz, może mieszkać w bloku. W mieszkaniu bowiem tylko śpi i odpoczywa. 

Jakie są więc prawdziwe zalety posiadania psa jednej z najmniejszych ras? 

• niskie koszty utrzymania – małe pieski jedzą zdecydowanie mniej niż duże rasy
• możliwość prostego transportowania psa z miejsca na miejsce
• mniejsze potrzeby dotyczące aktywności fizycznej
• zazwyczaj maluchy są łatwiejsze w wychowaniu niż duże rasy.

Najmniejszy pies świata to tytuł, o który co jakiś czas toczą się prawdziwe boje. W hodowlach dostępnych jest wiele ras, których przedstawiciele osiągają niewielkie rozmiary. Tak małe pieski wymagają delikatności i ochrony przed chłodem i upałem. Poza tym jednak są to takie same psy, jak wszystkie inne. W związku z tym ich potrzeby behawioralne są bardzo podobne do potrzeb dużych ras.

Każdy świadomy opiekun zdaje sobie sprawę z tego, że każdy pies – nawet najmniejszy i z wyglądu najbardziej potulny – wykazuje czasami zachowania agresywne. Wynika to z naturalnego instynktu obrony przed niebezpieczeństwem. Skąd więc rozgraniczenie na groźne rasy psów? Wynika to z faktu, że niektóre osobniki poprzez swoje cechy fizyczne w określonych sytuacjach mogą być niebezpieczne dla siebie i innych. Wymagają więc specjalnego traktowania i intensywniejszego szkolenia.

Psy rasy agresywnej – czy takie określenie ma sens? 

Behawioryści, hodowcy i opiekunowie psów są zgodni co do jednego – każdy pies niewłaściwie wychowywany może stać się agresywny i groźny dla otoczenia. Skąd więc wszystkie rozporządzenia dotyczące najbardziej agresywnych ras? Wszystko zależy od potencjału, jaki zapewniają zwierzakowi jego geny. 

Rasy uznawane za najgroźniejsze to zazwyczaj psy duże i bardzo silnie zbudowane. W połączeniu z mocnym i silnym charakterem, uporem i instynktem, który każe im bronić swojego pana i terytorium, w nieodpowiednich rękach może to stanowić mieszankę wybuchową. Właśnie dlatego w wielu krajach, w tym także w Polsce, istnieją ograniczenia prawne co do tego kto może być uznawany za opiekuna takiego zwierzęcia. 

Niebezpieczne rasy psów – odpowiedni właściciel

Groźne psy, a w każdym razie rasy, które są za takie uznawane zdecydowanie nie nadają się dla niedoświadczonych właścicieli. Zwierzęta te wymagają cierpliwości i konsekwencji a także dużej stabilności emocjonalnej opiekuna. 

Wśród niektórych osób wciąż panuje przekonanie, że jedynym sposobem na zapanowanie nad psem rasy uznawanej za groźną jest zdominowanie go. Opierając się na obalonej już teorii dominacji pewne osoby wychodzą z założenia, że pies traktuje swoje otoczenie w taki sam sposób, w jaki wilk traktuje swoją watahę. Oznacza to, że potrzebuje samca alfa i przywódcy stada, któremu będzie mógł się podporządkować. Niestety, zazwyczaj próby te opierają się na stosowaniu wobec zwierzęcia przemocy.

Wiele osób wciąż stosuje kary fizyczne i uznaje je za elementy szkolenia. Tymczasem przedstawiciele wielu ras uznawanych za groźne to w istocie psy bardzo wrażliwe, które niezwykle źle znoszą brutalne traktowanie. Agresja rodzi agresję. Groźne psy szkolone za pomocą przemocy żyją w bezustannym strachu i niepewności. Są sfrustrowane, a to z kolei podsyca wszystkie cechy, które chcielibyśmy w nich stłumić. 

Rasy groźnych psów – znaczenie hodowli

Spór o to, czy większe znaczenie mają nasze geny, czy raczej środowisko, z którego pochodzimy, wybrzmiewa w filozofii i antropologii od lat. Ma to także odniesienie do zwierząt. W przypadku ras groźnych można zaryzykować stwierdzenie, że – poza wychowaniem – znaczenie mają także geny. 

Zwierzęta, tak jak ludzie, dziedziczą po swoich przodkach pewne cechy charakteru. Jeżeli dana rasa przez lata kształtowana była w taki sposób, aby jej zachowania były jak najbardziej niestabilne i agresywne, jej przedstawiciele będą trudniejsi w wychowaniu. Właśnie dlatego ogromne znaczenie ma unikanie pseudohodowli. 

Obecnie groźne psy kształtowane są w hodowlach FCI w taki sposób, aby ich charakter był jak najbardziej stabilny. Bardzo ważnym elementem wzorca jest to, aby pies miał predyspozycję do obrony swojego terytorium, ale nie przejawiał ich nigdy w sytuacji, która tego nie wymaga. Wielopokoleniowe eliminowanie z rozrodu osobników agresywnych i niestabilnych oraz dobra socjalizacja w hodowli przynoszą pożądane rezultaty. Pseudohodowcy nie mają wiedzy, ani nawet chęci, żeby dokonywać takich działań. 

Doświadczony właściciel, dobra hodowla i przemyślane szkolenie do klucz do tego, aby przedstawiciele ras groźnych byli dobrymi i bezpiecznymi towarzyszami. 

Groźne psy a polskie prawo

A co na ten temat mają do powiedzenia ustawodawcy? Kwestię tę do pewnego stopnia określa Ustawa o ochronie zwierząt z 21 sierpnia 1997 roku, gdzie w rozdziale 2 art.10 ust.1 czytamy: „(…)utrzymywanie psa rasy uznawanej za agresywną wymaga zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego ze względu na planowane miejsce prowadzenia hodowli lub utrzymywania psa na wniosek osoby zamierzającej prowadzić taką hodowlę lub utrzymywać takiego psa”. Dodatkowo ustawodawca podkreśla, że zezwolenie takie może być cofnięte, jeżeli pies będzie przetrzymywany w warunkach, które mogą powodować, że stanie się niebezpieczny dla otoczenia. Agresywne psy to te, które zostały zawiedzone przez człowieka. 

Rasy psów niebezpiecznych – zezwolenie 

Składając wniosek do odpowiedniego organu, musisz zaznaczyć w nim pochodzenie psa, jego płeć i datę urodzenia. Dodatkowo niezbędne jest opisanie (szczegółowe) tego, w jakich warunkach zwierzę będzie przetrzymywane i jakie środki podejmiesz, aby zapewnić mu odpowiedni dobrostan. Złożenie wniosku obciążone jest niewielką opłatą skarbową. Bez tego groźne psy nie mogą pojawić się w twoim domu. 

Rasy psów groźnych – obowiązki opiekuna

Warto zaznaczyć, że obowiązki właściciela psa rasy groźnej nie są wyszczególnione przez Ustawę. Dokładne regularne w tej kwestii znajdziesz w przepisach miejskich i gminnych dlatego jeszcze przed złożeniem wniosku (a najlepiej przed kupnem psa) zorientuj się czego będą wymagały od ciebie władze samorządowe twojego okręgu. 

Regulacje dotyczą zazwyczaj nie tylko przechowywania psa, ale także wychodzenia z nim na spacer. Agresywne psy zazwyczaj powinny być prowadzone na smyczy i często w kagańcu. Zaniedbanie tej kwestii może skończyć się dotkliwą karą finansową. 

Groźne psy – lista

Jaka jest lista groźnych psów? Obecnie znajduje się na niej jedenaście ras, których krótką charakterystykę przedstawiamy poniżej. 

Amerykański pitbulterier 

Psy tej rasy zostały ukształtowane do nielegalnych walk, dlatego do dzisiaj mają opinię groźnych i nieobliczalnych. Tymczasem współczesne pitbulle to wesołe i sympatyczne psiaki do towarzystwa. Dobra hodowla i odpowiednie wychowanie sprawiają, że psy te nigdy nie wykazują agresji. W nieodpowiednich rękach mogą jednak być groźną bronią. 

Groźny pies z Majorki

Dogi z Majorki to stara rasa stworzona w średniowieczu w celach walk z bykami. Obecnie dobrze prowadzone zwierzaki są dosyć stabilne i mogą stać się odpowiednimi psami stróżującymi i do towarzystwa. W walce jednak są zawzięte i niezwykle odporne na ból. To psy dla bardzo doświadczonych właścicieli. 

Agresywne psy świata – dogi argentyńskie

Dogi argentyńskie to doskonałe połączenie psów do walk z myśliwymi. Instynkt łowcy, muskularne ciało i ogromna siła w połączeniu z instynktem stróżowania mogą dawać mieszankę wybuchową. Pies ten znalazł się na liście ras niebezpiecznych ze względu na swoje pochodzenie i ogromną siłę fizyczną. 

Opiekunowie doga argentyńskiego muszą dostosować jego szkolenie tak, aby wzmacniać stabilność i doskonale opanować przywołanie. Dzięki swoim umiejętnościom psy tej rasy świetnie sprawdzają się w pracy użytkowej – na przykład w policji lub straży granicznej. 

Niebezpieczne rasy psów – buldogi amerykańskie

Buldogi amerykańskie to psy muskularne i bardzo silne, które cechują się wyjątkowo niezależnym charakterem i uporem. Wymagają intensywnego szkolenia metodami pozytywnymi i nieustannej konsekwencji w wychowaniu. Raczej nie nadają się do mieszkania z innymi zwierzętami. 

Najgroźniejsze psy na świecie – dog kanaryjski

Dogi kanaryjskie są inteligentne i uparte. Uwielbiają swojego opiekuna i mają bardzo silną potrzebę ochrony go przed obcymi i niebezpieczeństwem. Wymagają odpowiedzialnego szkolenia i wczesnej socjalizacji, w przeciwnym razie ich latynoski temperament może objawić się w każdej chwili. Często ta rasa określana jest jako najgroźniejszy pies świata. 

Agresywne rasy psów – tosa 

Tosa to muskularny molos w typie mastifa. Często twierdzi sie, że jest to najgroźniejsza rasa psa.  W swojej ojczyźnie, Japonii, wykorzystywany był do walk psów. Obecnie jest bardzo ceniony przez tamtejszych opiekunów. Bardzo mocny i silny charakter oraz możliwości fizyczne sprawiają, że pies ten potrzebuje konsekwentnego i doświadczonego właściciela. 

Groźna rasa psa – rottweiler

Rottweilery to rasa, która była popularna w naszym kraju szczególnie w latach dziewięćdziesiątych. Wtedy również rozpoczęła się ich zła sława – uznawane są za wyjątkowo agresywne i bezwzględne. Tymczasem są to inteligentne i energiczne psy, które podporządkują się opiekunowi, jeżeli będzie on w stosunku do nich łagodny i cierpliwy. 

Groźna rasa psów – akbash dog

Te molosy w typie górskim wywodzą się z Turcji, gdzie od setek lat broniły stad bydła przed drapieżnikami. Ponieważ musiały podejmować samodzielne decyzje, do dzisiaj są niezależne i mają mocny charakter. W połączeniu ze swoimi dużymi rozmiarami i ogromną siłą mogą stanowić potężną broń w rękach nieodpowiedniego właściciela. 

Najgroźniejsze rasy psów – anatolian karabash

Owczarki anatolijskie to duże i silne psy, które mają bardzo rozwinięty instynkt stróżowania. Na dodatek cechuje je duża nieufność w stosunku do obcych. Kiedy poczują, że ich terytorium albo opiekun są zagrożone, mogą zaatakować, a wtedy są praktycznie niepowstrzymane. Ich wychowanie musi być świadome, a socjalizacja powinna rozpocząć się jak najwcześniej. 

Najgroźniejszy pies na świecie – moskiewski stróżujący

Psy tej rasy nie są szczególnie popularne w naszym kraju. Moskiewskie stróżujące największą popularnością cieszą się w swoim ojczystym kraju, czyli Rosji. To stosunkowo młoda rasa, która powstała z połączenia bernardyna i owczarka kaukaskiego. Głównym przeznaczeniem jej przedstawicieli jest ochrona terytorium. Właśnie dlatego w stosunku do obcych są raczej zdystansowane. Intensywne szkolenie i konsekwencja w wychowaniu sprawiają, że psy te są stabilne i niegroźne, jeżeli nie zachodzi taka potrzeba. 

Najgroźniejsze psy świata – owczarki kaukaskie

Owczarek kaukaski to jeden z największych psów na świecie. Zwierzak ten na pierwszy rzut oka przypomina wielkiego niedźwiedzia. Jego instynkt stróżujący jest bardzo silny, dlatego w momencie, kiedy ktoś niepożądany pojawi się na jego terytorium, może stać się niebezpieczny. Kaukazy potrzebują opanowanego i mądrego opiekuna, który w razie konieczności będzie umieć nad nimi zapanować. Psy tej rasy są ogromne i silne, z łatwością więc poradzą sobie z każdym złodziejem. Nie możemy jednak pozwolić, aby stały się agresywne. 

Na liście najbardziej niebezpiecznych psów, których posiadanie wymaga pozwolenia znajduje się jedenaście różnych ras. Lista ta nie została zaktualizowana od 2003 roku, ponieważ nie było takiej potrzeby. Warto jednak pamiętać, że nie tylko psy, które znajdują się w szczególnym zestawie, wymagają dobrego wychowania i konsekwencji. 

Niezależnie od tego, jakiego psa bierzesz pod swój dach, powinieneś traktować go łagodnie, dbać o szkolenie i odpowiednią socjalizację. Jeżeli pies doświadczy przemocy, będzie trzymany w złych warunkach a jego potrzeby nie zostaną zaspokojone – może stać się agresywny dla otoczenia. Najgroźniejsze psy to takie, które nie otrzymały odpowiedniego wsparcia i opieki ze strony swojego człowieka. Zanim więc wybierzesz rasę, zastanów się, czy będziesz w stanie sprostać wszystkim jej oczekiwaniom. 

Rasy psów obronnych najchętniej wybierane są przez osoby, które mają duży teren i chcą, aby ich majątek był dobrze chroniony. Warto zaznaczyć, że nie chodzi tu o zwierzęta agresywne (chociaż część ras obronnych znajduje się na liście psów uznawanych za niebezpieczne).

Cechy psów obronnych to duży rozmiar, rozbudowana masa mięśniowa, wrodzona odwaga oraz instynkt stróżowania. Powinny one pochodzić z dobrych hodowli i być odpowiednio szkolone. Będą wówczas w stanie odstraszyć intruza i zapanować nad sytuacją bez nadmiernej agresji. 

Pies obronny – anatolijski pies pasterski

Anatolian to bardzo duży pies obronny w typie molosa górskiego. Pochodzi z Turcji, gdzie został wyhodowany do ochrony dużych stad owiec. Rasę cechuje duża lojalność względem przewodnika oraz niezależność i samodzielność w podejmowaniu decyzji. 

Szkolenie

Wzorcowo są to psy zrównoważone i czujne, które jednak potrzebują szkolenia z posłuszeństwa. Braki w wychowaniu mogą doprowadzić do tego, że pies będzie reagował na sytuację bez oglądania się na właściciela.

Ze względu na duże rozmiary i siłę anatoliana może mieć to przykre konsekwencje i stanowić zagrożenie dla otoczenia. Dobrze wyszkolony anatolijski pies pasterski może natomiast samodzielnie zapanować nad trudną sytuacją. 

Airedale terrier

Airedale terriery to psy obronne, łagodne dla dzieci, na co dzień są doskonałymi towarzyszami. Początkowo była to rasa przede wszystkim myśliwska, przeznaczona do polowań na grubego zwierza. W późniejszym czasie w Niemczech psy te z doskonałym skutkiem pełniły funkcje obronne. Ze względu na silny instynkt myśliwski zwierzęta te potrzebują intensywnego i konsekwentnego szkolenia. 

Charakter airdale terriera

Są wesołe i uwielbiają zabawę, dlatego doskonale sprawdzą się w domach osób, które chcą mieć w psie dobrego towarzysza, który jednocześnie będzie pełnił funkcje obronne. W żadnym wypadku nie nadają się one do kojca, muszą mieszkać w domu wśród swoich bliskich. Mocno przywiązują się do człowieka, ale są też zacięte.

Doberman

Dobermany to duże, silne psy obronne, które są dosyć popularne w naszym kraju. Ze względu na silny instynkt stróżowania przez wiele lat pełniły przede wszystkim funkcje użytkowe. Obecnie psy tej rasy są bardzo cenione jako zwierzaki do towarzystwa. Wśród psów wyróżnia je przede wszystkim wygląd.

Jaki jest doberman?

Wbrew powszechnej opinii doberman nie nadaje się do życia w kojcu i to nie tylko ze względu na sierść. Bardzo przywiązuje się do swojej rodziny i najszczęśliwszy jest w momencie, kiedy ma ją blisko siebie. Szkolenie tych psów powinno zacząć się wcześnie, najlepiej jeszcze w hodowli.

Doberman słynie z wyjątkowej inteligencji i bardzo szybko się uczy, cechują go cierpliwość i odwaga. Jego relacje z opiekunem powinny jednak być oparte na szacunku do potrzeb psa.

Catahoula leopard dog

Catahoula to rasa psów obronnych, która w naszym kraju nie jest szczególnie popularna. Zwierzęta te zostały ukształtowane w Stanach Zjednoczonych, gdzie spełniają się jako psy bojowe i obronne. To bardzo odporna, zdrowa i długowieczna rasa, która swoimi cechami charakteru przekonuje do siebie kolejne osoby.

Cechy psa rasy catahoula

Catahoula leopard dog występuje w przepięknych umaszczeniach. Wymaga bardzo intensywnego szkolenia metodami pozytywnymi, ponieważ ma mocny charakter i skłonności do silnego uporu.

Jako pies obronny sprawdza się świetnie, chociaż pozostawiony sam sobie i niewychowany może wykazywać agresję. To rasa przeznaczona wyłącznie dla doświadczonych opiekunów, którzy odpowiednio wykorzystają jej umiejętność samodzielnej pracy.

Komondor

Komondor to pies o bardzo charakterystycznym wyglądzie. Jego sierść układa się w długie sznury, które sięgają niekiedy aż do samej ziemi. To spokojne i raczej zdystansowane zwierzęta, które nie okazują na co dzień nadmiernej czułości. Swoją rodzinę darzą jednak uczuciem i są gotowe zaciekle jej bronić. Ze względu na silny instynkt stróżujący służą jako duże psy obronne, zajmowały się m.in. pilnowaniem zwierząt hodowlanych. 

Komondor ma skłonność do chodzenia własnymi drogami i jest trudny w wyszkoleniu. Pracę z nim należy zaczynać wcześnie, a socjalizacja koniecznie musi odbyć się jeszcze w hodowli. Psy tej rasy dobrze radzą sobie z samotnością, nie można jednak wykluczać ich z życia rodzinnego. Potrzebują regularnego kontaktu z człowiekiem.

Od Redakcji

Komondor to tylko jedna z ras zaliczanych do węgierskich psów pasterskich. Bardzo często mylony jest z puli. Ten pies jest jednak nieco mniejszy i ma krótsze dredy.

Bulterier – czy to pies obronny?

Bulterier, szczególnie w kolorze białym, wciąż kojarzy się z szalenie niebezpiecznym zwierzęciem. Tymczasem ten mały pies obronny jest na co dzień wesołym i kochającym pieszczochem, który uwielbia zarówno dzieci, jak i inne zwierzęta.

Są to psy niezwykle inteligentne, które jednak słyną z uporu i w szkoleniu uczestniczą przede wszystkim wtedy, kiedy mają na to chęć. Należy zaczynać pracę wcześnie, aby nie doprowadzić do utrwalenia się złych nawyków. 

Bulteriery na ogół mogą akceptować obcych ludzi. Mimo wszystko nieproszonych gości potrafią świetnie odstraszyć. Nie są agresywne i z reguły nie robią nikomu krzywdy, jednak efekt psychologiczny, który wywołują, sprawia, że nikt niepożądany raczej nie zbliży się do twojej posesji.

Owczarek belgijski malinois

Malinois, w zależności od linii, służy obecnie do stróżowania, psich sportów lub, rzadziej, jest psem pasterskim. Psy tej rasy często bywają wykorzystywane w służbach mundurowych lub ratowniczych. Te wszechstronne psy pracujące świetnie sprawdzają się jako stróże.

Mogą zachwycić swoją inteligencją, jednak zanim się na nie zdecydujesz, zbierz wszystkie informacje na temat ich wychowania. Z natury są bardzo odważne i niezwykle szybko reagują na bodźce, przez co wykazują sporą samodzielność i źle znoszą brak zdecydowanego prowadzenia.

Szczególnie ta ostatnia cecha powinna być przyczynkiem do wczesnego rozpoczynania szkolenia. Nie wolno zaniedbywać wychowania psów tej rasy, ponieważ niewyszkolone mogą działać w sposób, który nie jest przez nas pożądany. Budzą respekt i mogą bronić swoich terytorium i rodziny.

Owczarek niemiecki

Owczarki niemieckie to jedna z najczęściej kupowanych w Polsce ras. Psy te są nie tylko dobrymi towarzyszami rodziny, ale także świetnymi stróżami. Wynika to z ich ogromnej odwagi oraz dużej inteligencji. W przeciwieństwie do innych obronnych ras psów wilczury nie przejawiają praktycznie żadnej niezależności. Przewodnik jest dla nich najważniejszym punktem odniesienia i uwielbiają z nim współpracować. 

Owczarek niemiecki powinien być poddany szkoleniu, które zaczyna się wcześnie. W przeciwnym razie może cechować się zbyt dużą brawurą, a nawet stawać się agresywny. Dodatkowo jest to rasa bardzo lubiana przez pseudohodowców, dlatego warto zwracać uwagę na dokumenty wybieranych przez ciebie szczeniaków. 

Psy obronne – owczarek środkowoazjatycki

Uważany jest za jedną z najstarszych ras psów. Potocznie owczarka środkowoazjatyckiego nazywa się azjatą lub ałabajem. Ten czworonóg charakteryzuje się silną i proporcjonalną budową ciała. Jego tułów jest umięśniony i szeroki.

Głowę ma masywną, a uszy krótkie o trójkątnym kształcie. Ałabaj jest psem dumnym, pewnym siebie i wytrzymałym fizycznie. Potrzebuje on codziennych, długich spacerów, świetnie czuje się na otwartej przestrzeni.

Owczarek środkowoazjatycki po odpowiednim wyszkolenie będzie psem zrównoważonym i bezpiecznym. Aby tak się stało, socjalizację azjaty należy rozpocząć już od wieku szczenięcego. Potrzebuje on często kontaktu z członkami rodziny, aby w pełni czuł swoją przynależność.

Nie wykazuje zachowań agresywnych wobec dzieci, aczkolwiek trzeba pamiętać, aby kontakt ałabaja z młodszymi członkami rodziny był pod nadzorem osób starszych. Owczarek środkowoazjatycki jest psem, który rzadko choruje, a jego średnia długość życia wynosi 11-15 lat. 

Pirenejski pies górski 

Pirenejskie psy górskie to bardzo duże zwierzęta, które wyróżniają się grubym białym futrem. Zostały ukształtowane w okolicach Pirenejów, gdzie służyły do obrony dużych stad przed drapieżnikami. Z tamtych czasów pozostał im bardzo silny instynkt stróżowania. 

Obecnie psy tej rasy chętnie wybierane są przez właścicieli dużych posesji. Na co dzień bardzo zrównoważone i spokojne, przywiązują się do opiekunów i lubią mieć z nimi kontakt. Dla nieproszonych gości są bezlitosne i potrafią szybko rozprawić się z intruzami.

Ze względu na bardzo duże rozmiary i siłę fizyczną szkolenie pirenejskich psów górskich powinno zacząć się wcześnie i być intensywne. Zyskamy w ten sposób stabilnego i skutecznego stróża. 

Rhodesian ridgeback

Spośród rasowych psów obronnych rhodesiany wyróżniają się nie tylko wyglądem, ale także historią. Rasa ma swoje korzenie w Afryce, gdzie jej potomkowie byli używani do polowania na lwy. Wykazuje wyjątkową odwagę tam, gdzie inne psy się wycofują.

W Polsce nie jest to obecnie rasa szczególnie popularna, ma jednak swoich ogromnych miłośników. 

Rhodesian świetnie sprawdza się jako stróż. Warto jednak pamiętać, że jest to pies bardzo wymagający, który wymaga intensywnego szkolenia kynologicznego.

Najlepiej, aby rozpoczęło się ono wcześnie i było połączone z socjalizacją. W przeciwnym razie ten majestatyczny i piękny pies może zachowywać się w sposób, który będzie nie tylko nieskuteczny, ale wręcz zagrażający bezpieczeństwu.

Psy obronne – podsumowanie

Lista psów obronnych jest długa i z łatwością można znaleźć na niej rasę, która najbardziej odpowiada twoim potrzebom. Warto jednak pamiętać o tym, że aby pies był skutecznym obrońcą, nieufnym wobec obcych, potrzebuje nie tylko konkretnych genów i linii, z której się wywodzi, ale także odpowiedniego wychowania.

Właśnie dlatego są to zwierzęta dla doświadczonych właścicieli, którzy są gotowi przejść razem z nimi odpowiednie szkolenie. Niezależnie od tego, czy wybierzesz owczarka niemieckiego, czy dobermana, kluczem do sukcesu będzie odpowiednie wychowanie.

Najczęściej zadawane pytania

Jakie są najgroźniejsze psy?

Istnieje urzędowa lista ras psów agresywnych, na których posiadanie trzeba mieć zezwolenie. Zaliczają się do nich:

• amerykański pit bull terrier;
• pies z Majorki (Perro de Presa Mallorquin);
• buldog amerykański;
• dog argentyński;
• pies kanaryjski (Perro de Presa Canario);
• tosa inu;
• rottweiler;
• akbash dog;
• anatolian karabash;
• moskiewski stróżujący;
• owczarek kaukaski.

Nie oznacza to jednak, że psy te są najgroźniejsze. Ogromną rolę w kształtowaniu zachowań agresywnych odgrywa bowiem wychowanie psa.

Jaki pies ma najsilniejszy uścisk szczęk?

Jest to owczarek anatolijski, który gryzie z siłą ok. 337 kg. Na następnym miejscu jest przedstawiciel rasy tosa inu z siłą szczęk na poziomie 252 kg.

Czy większe psy są mądrzejsze?

Nie udowodniono w żaden sposób, aby rozmiar szedł w parze z inteligencją. Za najbardziej inteligentne często uznane są rasy pracujące, ale to, że pies jest niezależny i niechętny do pracy nie świadczy o inteligencji, a raczej – chęci do współpracy. Mit ten jest powielany, bo wiele małych psów nie jest wychowywanych, przez co wydają się nieposłuszne.

Jak wytresować psa na psa obronnego?

Jeśli nie masz specjalistycznej wiedzy i wykształcenia, nie rób tego sam! Możesz sprawić, że pies będzie nieobliczalny. Udaj się raczej na kurs obrony.

Jaka rasa psa obronnego?

Oprócz wymienionych wyżej ras sprawdzą się też inne psy obronne, terytorialne, nieufne w stosunku do obcych, a przy tym opanowane, jak np. mastif tybetański, owczarek podhalański. Pamiętaj jednak, że każdy pies potrzebuje odpowiedniego szkolenia, już od okresu szczenięcego. Co więcej, nie każdego muskularnego psa cechują nieufność i czujność. Bokser czy dog niemiecki, choć duże, należą do specyficznych ras raczej przyjaznych człowiekowi.

Pies myśliwski to grupa ras, które cieszą się w dzisiejszych czasach powodzeniem nie tylko u osób, które na co dzień polują. Wiele z nich to zwierzęta, które świetnie sprawdzają się jako towarzysze domu i rodziny. Należy jednak bardzo liczyć się z ich instynktem myśliwskim i sprostać specyficznym potrzebom.

Podpowiadamy, jakie są rasy psów myśliwskich, jaki jest ich podział i na którego warto się zdecydować. 

Pies myśliwski – na czym polega jego praca?

Rasy psów gończych to jedne z najstarszych zwierząt towarzyszących człowiekowi. Polowania w towarzystwie psów praktykowano bowiem jeszcze przed wynalezieniem broni palnej.

Obecnie te rasy nie są wykorzystywane wyłącznie przez myśliwych. Towarzyszą także rodzinom i innym miłośnikom psów. Ich opiekunowie powinni jednak wiedzieć, że niezależnie od rasy i rozmiaru, zwierzęta te posiadają bardzo silny instynkt łowiecki. 

Na polowaniach nawet współczesne psiaki wykonują specyficzną pracę, która często zwana jest przez specjalistów pracą z wiatrem. Wykorzystując wiatr górny, pies jest w stanie wpaść na trop zwierzyny i wskazać je w linii prostej. Z kolei wykorzystywanie wiatru dolnego pozwala odnaleźć zwierzynę po jej śladach. W ten sposób pracują tylko nieliczne rasy gończe, między innymi posokowce. 

Pies myśliwski to grupa ras, która dzieli się ze względu na ich funkcje na polowaniu oraz typ łowiska, na którym pracują. Na polach najlepiej sprawdza się mały pies myśliwski, który wykazuje się dużą szybkością.

W lasach wykorzystywane są psy, które pracują z dolnym wiatrem, a na łowiskach wodnych zwierzęta specjalnie do tego przystosowane. Powinny one mieć nieprzemakalną sierść i chętnie pracować w wodzie. 

Pies myśliwski to grupa, która dzieli się na sześć grup w zależności od tego, jakie funkcje pełnią na polowaniu. Są to:

• aportery;
• psy gończe;
• norowce;
• dzikarze;
• wyżły;
• posokowce.

Rasy psów myśliwskich – podział według roli

Rasy psów myśliwskich kształtowane były w zależności od tego, jaką funkcję pies miał pełnić na polowaniu. Hodowcy tworzyli je pod kątem cech charakterologicznych oraz fizycznych. Niektóre z nich są bardzo wszechstronne, inne przygotowano wyłącznie do konkretnych rodzajów pracy.

Jeżeli szukasz psa myśliwskiego, powinieneś zastanowić się jaka rasa będzie dla ciebie najbardziej odpowiednia. Niezależnie od tego, czy planujesz zabierać psa na polowanie, czy jedynie pracować z nim w warunkach domowych, powinieneś mieć świadomość cech fizycznych i charakterologicznych danej rasy.

Poniżej znajdziesz charakterystykę poszczególnych grup psów myśliwskich wraz ze spisem ras, które je reprezentują. 

Aporter – myśliwski pies, który donosi postrzałki

Aporter to obecnie najczęściej wybierany myśliwski pies. Zazwyczaj były one kształtowane do polowania na ptaki lub niewielkie zwierzęta i takie właśnie zdobycze miały przynosić pod nogi myśliwego. 

Bardzo ważną umiejętnością aporterów jest podejmowanie zwierzyny i przenoszenie jej w taki sposób, aby w żaden sposób nie uszkodzić jej ciała. Rasy, które należą do tej grupy, zazwyczaj są bardzo wytrwałe i odporne. Dodatkowo mają one ogromną potrzebę przebywania z człowiekiem.

Są wierne i bardzo uczuciowe, co w połączeniu z dużą odpornością predestynuje je do pracy funkcyjnej – na przykład w ratownictwie. Zazwyczaj są także doskonałymi psami do towarzystwa. 

Rasa psa myśliwskiego aportera, to na przykład 

• cocker spaniel;
• golden retriever;
• chesapeake bay retriever;
• labrador retriever. 

Gończe – psy myśliwskie do pogoni

Rasy psów gończych, jak sama nazwa wskazuje, udają się w pościg za zwierzyną i, wokalizując, naprowadzają na jej lokalizację myśliwego. Właśnie dlatego psy zaliczane do tej grupy uchodzą za dosyć szczekliwe. Charakteryzują się także niezwykle dobrym węchem.

Bardzo często psy gończe mają stosunkowo długie i zwisające uszy. Wbrew pozorom nie jest to przypadek! Długie uszy podczas tropienia zwierzyny „zagarniają” zapach z ziemi i przenoszą go bliżej nosa. 

Rasy psów myśliwskich gończych to między innymi:

• basset;
• bloodhound;
• foxhound angielski;
• ogar polski;
• gończy polski;
• harrier.

Dzikarz – pies myśliwski na grubego zwierza

Dzikarze, jak nazwa wskazuje, to psy, które zostały ukształtowane w celu polowania na dziki. Są to zwierzęta, które cechuje bardzo duża odwaga oraz pewnego rodzaju brawura. Muszą być także uparte i nieustępliwe, ponieważ mierzą się z bardzo silnym przeciwnikiem. Osaczają go i atakują aż do momentu, kiedy zwierzyną nie zajmie się myśliwy. 

Rasy zaliczane do dzikarzy to:

• beagle;
• łajka wschodniosyberyjska;
• terier szkocki;
• terier irlandzki;
• terier walijski;
• jamnik.

Posokowce – lokalizująca rasa psów myśliwskich 

Psy należące do grupy posokowców miały bardzo konkretne zadanie – zlokalizować zabitą zwierzynę i wskazać myśliwemu drogę do niej. Ich praca polegała na podążaniu za śladami krwi oraz innymi znakami pozostawionymi przez ranne zwierzę. 

Chociaż zadania posokowców są z pozoru bardzo ograniczone, to jednak niezwykle istotne. Myśliwi pracujący bez tych psów mają o wiele większe problemy ze zlokalizowaniem ustrzelonej zwierzyny w gęstych lasach. Wpływa to nie tylko na mniejszą efektywność polowania, ale także na dłuższy czas umierania postrzelonego zwierzęcia. 

Rasa psów myśliwskich należących do posowkowców to:

• posokowiec bawarski;
• posokowiec hanowerski;
• gończy alpejski.

Norowiec – kąpiący pies myśliwski

Norowcami określa się psy, których zadaniem jest polowanie na zwierzęta na co dzień ukrywające się w norach. Są to przede wszystkim lisy i borsuki. Pies myśliwski ma za zadanie wypłoszenie zwierzyny ze swojej kryjówki. Bardzo często są to więc rasy, które na co dzień bardzo lubią kopać i na spacerach wykopują imponujące nory. Zwykle mają one także bardzo krótkie kończyny. 

Do norowców zaliczamy takie rasy jak:

• foksteriery;
• jack russell terriery;
• jamniki;
• jagdteriery;
• teriery walijskie.

Wyżeł – wszechstronny pies myśliwski 

Wyżły uchodzą za najbardziej wszechstronne psy myśliwskie. Łączą w sobie cechy wielu innych grup tych zwierząt. Świetnie tropią zwierzynę i bardzo sprawnie ją aportują oraz wskazują jej lokalizację.

Do tego ostatniego wyżły wykorzystują tak zwaną stójkę, czyli pozycję z podniesioną łapą i nosem wycelowanym w stronę tropionego zwierzęcia. Istotne jest to, że wyżły to jedne z niewielu ras, które mają tę pozycję zapisaną w genach. Większość ras myśliwskich musi ją sobie wyćwiczyć. 

Wyżły to grupa rozmaitych ras. Spośród nich wybrać możesz:

• wyżła weimarskiego;
• wyżła niemieckiego;
• wyżła szorstkowłosego;
• pointera;
• spaniela francuskiego;
• spaniela pikardyjskiego;
• setera irlandzkiego;
• setera angielskiego;
• setera szkockiego.

Myśliwskie psy w domu – jak sprostać ich potrzebom?

Wiele osób zastanawia się, czy rasy psów myśliwskich nadają się do trzymania w domu w charakterze towarzyszy. Odpowiedź, tak jak to zwykle bywa, brzmi: to zależy.

Istnieje wiele ras, które w hodowlach kształtowane są w taki sposób, aby doskonale sprawdzać się w roli psów towarzyszących, a nawet stróżujących. Jednak warto pamiętać, że niektóre z nich – takie jak na przykład jagdterier, to psy typowo użytkowe, które zazwyczaj trafiają wyłącznie w ręce myśliwych. 

Psy myśliwskie – rasy, które sprawdzą się w domu

Duża większość ras myśliwskich doskonale sprawdzi się w odpowiedzialnym domu, w którym ich potrzeby zostaną zaspokojone. Bardzo przyjazne i sympatyczne względem ludzi rasy to między innymi:

• cocker spaniel;
• beagle;
• jamnik;
• springer spaniel angielski;
• seter irlandzki;
• seter angielski;
• golden retriever;
• labrador retriever;
• wyżeł weimarski.

Pies na polowania – jak z nim pracować? 

Każdy pies rasy myśliwskiej lub gończej posiada instynkt łowiecki. U różnych ras jest on rozwinięty w bardzo różnym stopniu. Ponieważ rasy psów myśliwskich są bardzo różnorodne, różnią się od siebie zarówno cechami fizycznymi, jak i charakterem.

Mimo wszystko istnieje pewien schemat szkolenia, który wspólny jest dla wszystkich tych psów. Pozwala to na pełne zaspokojenie ich potrzeb.

U wszystkich psów myśliwskich niezwykle istotne jest wypracowanie przywołania awaryjnego. Psy te potrzebują dużej aktywności fizycznej na otwartej przestrzeni. Jednocześnie ich instynkt łowiecki sprawia, że odruchowo podążają za uciekającą zwierzyną. Niekoniecznie musi być to lis albo wiewiórka.

Pies może udać się w pościg za kotem sąsiadów, foliową torbą, rowerem czy biegającą po lesie osobą. Właśnie dlatego musi odruchowo i bezwzględnie przybiegać na przywołanie awaryjne. W przeciwnym razie jego bezpieczeństwo będzie zagrożone. 

W warunkach miejskich warto zawsze trzymać psa na smyczy. W przeciwnym razie może w bardzo łatwy sposób podążyć za rowerem, czy samochodem i wybiec na ulicę. Ważne jest także to, aby ogród czy teren były zabezpieczone wysokim płotem. W przeciwnym razie pies może wyskoczyć. Rasy myśliwskie niejednokrotnie mają bowiem tendencję do uciekania i zwiedzania okolicy na własną rękę. 

Szkolenie powinno rozpoczynać się wcześnie i być połączone z odpowiednią socjalizacją. Szukaj dobrej hodowli, w której psy już od wczesnego szczenięctwa spotykają się z różnymi bodźcami, które będą towarzyszyły im w przyszłym życiu.

Dzięki dobrej socjalizacji psy myśliwskie mogą mieszkać w jednym domu z mniejszymi zwierzętami. Pamiętaj jednak, że w przypadku ras, które mają bardzo silnie rozwinięty instynkt łowiecki, nawet dobrze znany kot czy domowy królik mogą jawić się jako zwierzyna. 

Wszystkie polecenia i komendy powinny być przez psa wykonywane konsekwentnie i za każdym razem. Szkolenie powinno odbywać się metodami pozytywnymi. Psy myśliwskie potrzebują bardzo dużo aktywności fizycznej.

Oczywiście jamnik będzie wymagał krótszych spacerów niż wyżeł weimarski, jednak powinny one być równie aktywne i zróżnicowane. Warto sięgać po różnego rodzaju gry węchowe, szarpanie czy kreatywne zabawki. 

Rasy psów myśliwskich są bardzo chętnie wybierane nie tylko przez osoby, które regularnie polują. Rasy te są bardzo różnorodne i z łatwością znajdziesz taką, która najbardziej pasuje do twojego stylu życia i osobowości. Pamiętaj jednak, że ta grupa zwierzaków ma szczególne wymagania i zdecydowanie nie nadaje się na psy kanapowe.