Nie ma co się oszukiwać, węże to dla niemałej grupy osób zarówno najbardziej fascynujące, jak i przerażające zwierzęta. Jako drapieżniki nie znają litości dla mniejszych zwierzątek i z ochotą je połykają. Czy to, co jedzą węże, można określić mianem wegetariańskich dań? Chyba domyślasz się, że to raczej wątpliwe. Przekonaj się, co najbardziej im smakuje. Sprawdź, jak łapią swoją zdobycz! Czytaj nasz tekst już teraz.
Jak węże polują na ofiarę w naturalnym środowisku?
Jak na pewno wiesz, zwierzęta, o których mowa, są drapieżnikami. Wiadomo, że nie mają możliwości gryzienia ani przeżuwania pokarmu, dlatego są zmuszone w całości połykać swoje ofiary. Nie jest tajemnicą, że brak odnóży nie przeszkadza im w czasie polowania. Węże to świetni łowcy, choć czasem decydują się na pochłonięcie padliny. Kiedy jednak przechodzą do ataku, wykorzystują swój jad (w przypadku węży jadowitych) lub duszą ofiarę (w przypadku węży boa dusicieli), aby ją uśmiercić.
Co jedzą węże? Sprawdź, które zwierzęta się ich boją!
Jak możesz się domyślać, to, co jedzą węże, to przede wszystkim inne żyjące stworzenia. Konkretne upodobania tych gadów mogą się oczywiście różnić, jednak zazwyczaj drapieżniki nie odmawiają sobie:
Nie brakuje węży o innych preferencjach żywieniowych. Te zwierzęta mogą bowiem zjeść również owady, ślimaki czy ikrę ryb.
Co jedzą węże w domowej hodowli?
Chociaż obecnie panuje moda na dietę wegetariańską czy wegańską, to węża do niej nie przekonasz. Jego instynkty dają znać o sobie także wówczas, gdy mieszka w domu z człowiekiem. Tym, co jedzą węże najchętniej, są żywe stworzenia. To przede wszystkim:
Jeśli zdecydujesz się na hodowlę węża, pamiętaj, że to pierwsze dwie propozycje z tej listy powinny stanowić bazę dla jego zbilansowanej diety. W razie jakichkolwiek wątpliwości, warto skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Popularne węże domowe to:
pyton królewski;
boa dusiciel;
mały wąż zbożowy.
Czy węże powinny pić dużo wody? Kilka zasad karmienia węża w terrarium
Zapewne domyślasz się, że samo pożywienie to nie wszystko. Wąż domowy, jak większość zwierzaków, potrzebuje także odpowiedniego nawodnienia organizmu. Oto kilka wskazówek i informacji.
Pełna miska z wodą powinna przez cały czas znajdować się w terrarium. Wielkość pojemnika musisz dostosować do konkretnego gatunku i rozmiaru samego zwierzęcia.
Jeśli gad lubi przebywać w wodzie, warto, aby hodowca zdecydował się na spory basen.
Bardzo istotne jest to, aby stale kontrolować stan wody.Większość wężów załatwia w niej swoje potrzeby fizjologiczne. Podstawa to zatem systematyczne usuwanie zanieczyszczeń.
Jeśli zdecydujesz się na węża nadrzewnego, będziesz musiał każdego dnia zrosić jego terrarium i zapewnić jego odpowiednią wilgotność. Gad ten spija wodę z szyb i musisz dać mu taką możliwość. W przeciwnym razie zwierzę może nabawić się zaparć i chorób nerek.
Jeśli dopiero teraz dowiedziałeś się, co jedzą węże, a jesteś miłośnikiem mniejszych zwierząt (np. chomików), te informacje mogły cię zasmucić. Niestety, mowa o drapieżnikach, którym obca jest litość wobec słabszych stworzeń. Nawet w domowej hodowli trzeba im dostarczać pożywienia, które wymieniliśmy. Niektórych może to zniechęcić do takiego zwierzęcia domowego. Jeśli jednak chcesz go mieć, pamiętaj również o dostarczaniu mu wody.
Jeśli jesteś początkującym akwarystą, na pewno musisz dowiedzieć się, co jedzą ryby. Osobom nieobeznanym z tematem mogłoby się wydawać, że pokarm dla rybek jest do siebie podobny. Jednak wcale tak nie jest, ponieważ można go znaleźć w różnych formach. Wszystko dlatego, aby określone gatunki lepiej przyswajały pożywienie. Jakie rodzaje pokarmu dla ryb możesz kupić? Przekonaj się, czym powinny odżywiać się rybki akwariowe i w jaki sposób je karmić. Przeczytaj nasz tekst!
Ryby w akwarium – czym powinny się odżywiać?
W sklepach zoologicznych nie brakuje „uniwersalnych” pokarmów, które w rzeczywistości mogą zaszkodzić twoim zwierzątkom. Dlaczego? To, co jedzą ryby, musi być dostosowane do ich sposobu żerowania. Niektóre rybki żyją na dnie, a inne pośród roślinności. Jeszcze inne pływają w toni, są takie, które lubią być tuż pod powierzchnią.Pamiętaj też, że sama karma to nie wszystko. Często ryby oprócz niej powinny dostawać pokarm liofilizowany. Co oznacza ta zagadkowa nazwa? To po prostu larwy owadów i skorupiaków, które są mrożone i umieszczone w próżni.
Co jedzą ryby? Rodzaje rybiego pokarmu
Czas poznać podstawowe formy pokarmu dla tych zwierząt. Są to:
płatki – są najbardziej powszechne i uniwersalne. Najczęściej sprawdzą się w przypadku osobników, które żerują na różnych poziomach akwarium. Dlaczego? Na samym starcie płatki unoszą się na powierzchni, po czym samoistnie opadają aż do dna;
tabletki – tę formę pokarmu możesz przykleić do dna lub ścianki akwarium. Tabletki okażą się odpowiednie dla ryb dennych i skorupiaków;
granulki – to coś dla ryb żerujących na dnie i w toni wodnej. Zaletą pokarmu w granulkach jest dobra hydrostabilność;
pałeczki – przeznaczone są dla zwierząt, które pobierają jedzenie głównie z powierzchni.
Jak poprawnie karmić ryby?
Wiesz już, co jedzą ryby, więc teraz pora poznać zasady ich dokarmiania. Nie możesz bowiem podawać zbyt mało jedzenia, ale nie wolno ich również przekarmić.
Rybki trzeba dokarmiać dwa razy dziennie.
Karmy musi być tyle, aby ryby były w stanie ją pochłonąć w ciągu 5 minut.
Pokarm, który nie zostanie zjedzony, musi zostać przez ciebie usunięty, aby nie zanieczyszczał zbiornika.
Bardzo ważne jest również to, aby urozmaicać jadłospis.
Czy karmienie rybek wydaje się trudnym zadaniem? Mamy nadzieję, że nie! Jeśli chcesz sobie ułatwić sprawę jeszcze bardziej, możesz zdecydować się na rybki o podobnych wymaganiach. To sprawi, że rodzaj pokarmu i sposób jego podawania nie będą się różnić. Jak widzisz, odpowiedź na pytanie, co jedzą ryby, nie jest jednoznaczna. Właśnie dlatego przed zakupami w sklepie akwarystycznym musisz poznać sposób żerowania swoich zwierzątek. Wiesz już, że są pokarmy bardziej uniwersalne od innych (płatki), ale niektóre rybki mają określone wymagania i zjedzą swoje rybie przysmaki w formie pałeczek, granulek czy tabletek. Warto mieć na uwadze również zasady karmienia zwierzątek. Musisz karmić rybki dwa razy dziennie i nie podawać im zbyt dużych porcji. Ułatwieniem powinno być hodowanie takich gatunków, które mają podobne upodobania żywieniowe.
Naturalnym środowiskiem alpak są amerykańskie Andy (4000 m n.p.m.). Na tych górskich terenach występuje niemal wyłącznie roślinność pustynna. Czy to, co jedzą alpaki w hodowlach, jest dobrym zamiennikiem tego pożywienia? Musisz wiedzieć, że ich pokarm w górach jest niskokaloryczny. Czy w europejskich warunkach alpaka będzie zwierzakiem bardziej wybrednym? Dlaczego warto nieco urozmaicić dietę zwierząt? Czy są alpakowe przysmaki, które trzeba podawać z większą ostrożnością? Na te pytania poznasz odpowiedź po lekturze tekstu. Czytaj więcej już teraz!
Co jedzą alpaki?
Podstawa diety alpak to siano, które wraz z trawą pastwiskową jest bazą dobrze zbilansowanej diety. Jak wspomnieliśmy wcześniej, nie potrzebują pochłaniać zbyt wielu kalorii. Nie oznacza to jednak, że jedzenie, które im podasz może być stęchłe lub spleśniałe. Pamiętaj, że równie istotna, jak siano i trawa, jest woda. Alpaki powinny mieć do niej stały dostęp, aby mogły zaspokoić pragnienie.
Co jedzą alpaki? Karmę też mogą polubić!
Co jedzą alpaki oprócz trawy i siana? Jeśli chcesz dostarczyć zwierzakom więcej składników odżywczych, możesz podawać im karmy. Propozycją, którą warto rozważyć, są suplementy:
Alpamin;
Alprofos.
Pierwszy produkt zapewni zwierzętom płodność, dobry stan okrywy włosowej, odporność i witalność. Drugi suplement pozwoli ustabilizować odpowiedni poziom białka. Jego stosowanie jest zalecane zimą, a także podczas ciąży alpaki i w okresie karmienia.
Czy alpaki mogą jeść coś słodkiego?
Ludzie przepadają za słodyczami, ale czy można podawać je również zwierzakom? Tego, co jedzą alpaki, nie można określić oczywiście mianem ludzkich przekąsek. Jedynymi produktami, które sprawdzą się w roli „deseru” dla tych zwierząt, są:
marchewki;
wysłodki buraczane.
Marchewki i wysłodki buraczane dla alpak
Czas teraz odpowiedzieć, na pytanie, w jakiej postaci podawać zwierzakom te słodkie przysmaki. Marchewki powinny być starte, aby nie doszło do zadławienia. Dlaczego warto włączyć je do diety alapak? Obecność karotenu i witamin pozytywnie wpływa na zdrowie tych zwierząt, dlatego szczególnie w czasie zimy powinny jeść marchewkę. Bardzo dobrym źródłem energii mogą być również wysłodki buraczane. To, ile ich podasz, dostosuj do wagi swojego podopiecznego. W przeciwnym razie może dojść do groźnego zatrucia, które w skrajnych wypadkach będzie wiązało się nawet z poważnymi chorobami. Znasz już odpowiedź na pytanie, co jedzą alpaki. Dostarczanie im siana i trawy nie powinno być większym wyzwaniem. Jeśli chcesz nieco urozmaicić dietę tych zwierzaków, możesz także zdecydować się na karmy. Suplementy zawierają bowiem cenne wartości odżywcze i pozytywnie wpływają na zdrowie zwierzaków, a nawet na ich wygląd. Dobroczynne działanie ma również marchew, dlatego taki deser również warto włączyć do jadłospisu alpaki. Musisz jedynie trochę bardziej uważać z wysłodkami buraczanymi. Podawaj je w rozsądnych porcjach, aby nie zaszkodzić zwierzakowi. Nie można zapominać także o wodzie, do której zwierzę powinno mieć stały dostęp. Jeżeli chcesz rozpocząć hodowlę alpak, masz już podstawową wiedzę o ich diecie!
Łabędź niemy to jeden z piękniejszych ptaków na całym świecie. To ogromne śnieżnobiałe zwierzę możesz spotkać w niejednym stawie. Czy zastanawiałeś się, jak łabędź radzi sobie zimą? Co jedzą łabędzie w czasie mrozów? Czy wtedy, gdy jest ciepło, karmienie tych ptaków jest wskazane?Dowiedz się, czy te zwierzaki potrzebują pomocy ze strony ludzi, a jeśli tak, to czym można je dokarmiać. Poznaj bliżej piękne ptaki i ich nawyki żywieniowe. Przeczytaj nasz artykuł!
Łabędź niemy – najważniejsze informacje
Łabędź niemy to najpopularniejszy gatunek tego ptaka w Polsce. Można go podziwiać przez cały rok. Zwierzaka wyróżnia oczywiście śnieżnobiały kolor, ale jego nogi są ciemne. Mierzy od 150 do 170 centymetrów, jednak rozpiętość jego skrzydła przekracza 2 metry.
Cechą charakterystyczną każdego łabędzia jest długa i smukła szyja. Co ciekawe, to właśnie ten ptak jest najcięższym zwierzęciem lotnym żyjącym w Polsce. Czy wiesz, że potrzebuje kilkudziesięciometrowego rozbiegu, aby wzbić się w powietrze? Musi mieć więc dużo energii, a tej dostarczyć może oczywiście odpowiedni pokarm.
Jak wygląda pokarm łabędzi?
Czas teraz na odpowiedź. Co jedzą łabędzie? Zwierzęta te są roślinożercami, ale nie stronią również od:
larw owadów;
małży;
ślimaków.
Z kolei wielkim przysmakiem piskląt są zbutwiałe części roślin, które dostarcza im łabędzia mama. Dlaczego łabędzie muszą jeść odpowiedni pokarm? Niewłaściwa dieta grozi chorobą, która jest określana jako anielskie skrzydło. Jeśli chcesz dokarmiać te ptaki, musisz zatem wiedzieć, co jedzą łabędzie, kiedy za oknem jest mroźna zima.
Gdzie łabędzie spędzają zimę?
Sikorki zimują na akwenach, które nie są zamarznięte. Jeziora bogate w wodną roślinność to miejsca, które najbardziej im odpowiadają. Jeszcze jakiś czas temu zimą przebywały przede wszystkim w Europie Zachodniej lub na północ od Polski. Jednak możesz je spotkać podczas mrozów także w naszym kraju. Czy to oznacza, że będziesz mógł je dokarmiać?
Co jedzą łabędzie zimą i jak je dokarmiać?
Czy to, co jedzą łabędzie zimą, masz pod ręką w domu? Najprawdopodobniej tak. Pamiętaj jednak o kilku zasadach dokarmiania tych pięknych ptaków.
Ptaki powinieneś karmić tylko wtedy, gdy za oknem jest naprawdę bardzo surowa zima.
Podawaj im surowe warzywa lub zboża.
Chleb w rozdrobnionej formie może być uzupełnieniem, ale pamiętaj, aby nie rzucać łabędziom większych kawałków. Dlaczego? Zwierzęta mogą zacząć o nie walczyć, a chodzi przecież o to, aby zaspokoiły głód.
Karmienie łabędzi nie jest konieczne w każdych warunkach. Jeśli jednak w tym roku zima będzie naprawdę ostra, wspomóż te ptaki. Pamiętaj, że zboża i surowe warzywa to najlepsze, co możesz im podawać. Jeżeli już decydujesz się rzucić im trochę pieczywa, musisz je podzielić na malutkie kawałeczki. Nie zapominaj, że powinno to być tylko uzupełnienie łabędziej diety. Niewłaściwe żywienie może skutkować chorobami, dlatego musisz karmić łabędzie z rozwagą. Podczas ciepłych pór roku nie musisz martwić się o to, co jedzą łabędzie, ponieważ same znajdą ulubione pożywienie. Miej to na uwadze, gdy będziesz się wówczas chciał podziwiać te piękne zwierzęta.
Uczeni nie mają wątpliwości, że obecność pupila zwiększa wydajność pracownika.
Pies w biurze: takie rozwiązanie ma wiele korzyści
Według badaczy z brytyjskiego Uniwersytetu w Lincoln ludzie, którzy przychodzą do firmy z psem są o 22% bardziej zadowoleni z pracy. Naukowcy zaprzeczają też teorii, że obecność czworonoga rozprasza i dezorganizuje pracę. Wręcz przeciwnie. Okazuje się, że takie warunki zwiększają koncentrację i zaangażowanie nie tylko opiekuna, ale także innych zatrudnionych osób i to o prawie 15%. Inną korzyścią wynikającą z pobytu psa w biurze jest zmniejszenie poziomu stresu oraz łagodzenie złych emocji.
Pies w biurze to dobry pomysł, ale pod pewnymi warunkami
Powyższe przykłady udowadniają, że przebywanie psów niesie za sobą wiele zalet, jednak nie oznacza to, że każde przedsiębiorstwo powinno zezwalać na takie postępowanie. Przede wszystkim firmy muszą zastosować w tej sprawie jasne i ścisłe kryteria. Podstawową kwestią jest potencjalna alergia na sierść psa występująca u innych pracowników. Istotną rzeczą jest również komfort psychiczny samego zwierzaka. Są psy, które będą świetnie się czuły w takich okolicznościach, natomiast niektóre mogą się stresować co niesie za sobą tylko negatywne skutki.
Firmy, które już stosują dedykowane programy, w regulaminie przewidują nawet dodatkowy czas na krótki spacer opiekuna z psem.
Lisy to zwierzęta niezwykle ciekawskie, energiczne i inteligentne. W niektórych miejscach na świecie nadal traktuje się je jak szkodniki i największe zagrożenie dla ludzkiego dobytku. Jednak wiele osób zdołało przekonać się do tych stworzeń.
W ostatnim czasie coraz popularniejsze stają się adopcje lisów i wychowywanie ich w domu. W związku z tym rośnie także zainteresowanie ich dietą. Nawet jeżeli nie należysz do grona wielbicieli tych zwierząt, ale także jesteś ciekaw, co jedzą lisy, zapoznaj się z naszym tekstem. Przekonaj się, czy kury to rzeczywiście ich największy przysmak!
Co jedzą małe lisy?
Lisy, które dopiero przyszły na świat, nie różnią się specjalnie od większości ssaków. Są zupełnie ślepe i głuche. Podobnie jak kocięta, małe lisy nie mają zdolności do termoregulacji. Zwierzątka uzyskują samodzielność dopiero po osiągnięciu ok. 3-5 miesięcy. Do tego czasu są zupełnie zależne od matki, która ogrzewa je i karmi.
Żywienie młodych lisków
Odpowiedź na pytanie, co jedzą lisy, które są najmniejsze, nasuwa się sama. Młode liski spożywają mleko do około 12. tygodnia życia. Samce zaś dostarczają pożywienie sobie i samicom zajmującym się potomstwem. Gdy matka umrze przedwcześnie, ojciec może przejąć opiekę nad potomstwem.
Co jedzą lisy? Przysmaki dojrzałych zwierząt
Większość osób uważa lisy za stworzenia mięsożerne. Prawda jest jednak zupełnie inna. Menu tych zwierząt jest bowiem bardzo urozmaicone. Chociaż jednym z jego elementów jest oczywiście mięso, to lisy często żywią się także roślinami. Uznaje się je w związku z tym za zwierzęta wszystkożerne.
Polowanie, czyli poszukiwania treściwego mięsa
Z tymi zwierzętami kojarzy się jednak mięso. Co jedzą? Lisy polują przeważnie na małe stworzenia. Zalicza się do nich drobne gryzonie (myszy, nornice, wiewiórki i chomiki). Bywa jednak, że ich ofiarą padają również większe ssaki, np. szopy, dydelfy, wydry i zwierzęta z rodziny zającowatych.
Lisy nie gardzą także ptakami (przeważnie kaczkowate lub wróble) i rybami. Z rzadka zdarza się im polować na niewielkie kopytne zwierzęta – zwykle jednak starają się upatrywać sobie stworzenia dużo mniejsze od nich samych. Czasem nie pogardzą także padliną.
Co jedzą lisy? Rośliny również lubią!
Co jedzą lisy oprócz białka zwierzęcego? Lisy rude, które zamieszkują tereny Polski, upodobały sobie w szczególności różne rodzaje owoców. Szukają ich szczególnie jesienią, kiedy trudniej o upolowanie zwierzyny. Do roślin chętnie jedzonych przez lisy należą m.in.:
maliny;
jeżyny;
jagody;
jabłka;
czereśnie;
śliwki;
winogrona;
niektóre trawy;
żołędzie.
Jak lisy zdobywają pożywienie?
Wiesz już, co jedzą lisy, ale uczta to ukoronowanie wcześniejszej akcji, czyli polowania. Jak wygląda?
Te zwierzęta polują w godzinach porannych lub tuż po zmroku. Wieczór to także okres pożywiania się padliną.
Do namierzenia zwierzyny lisy wykorzystują swój słuch. Te stworzenia potrafią usłyszeć drobną mysz nawet z odległości ok. 100 metrów.
Po zaczajeniu się na ofiarę lisy skaczą (potrafią wybić się na wysokość nawet 2 metrów), a następnie opadają na zdobycz przednimi łapami. Stabilizację zapewnia zwierzakowi ogon.
Zdobytego pożywienia bronią wyjątkowo zaciekle. Niestety, są to zwierzęta, które często mają tendencję do zabijania „na zapas”, nie tylko dla zaspokojenia głodu. Prawdopodobnie dlatego wiele osób uważa je za „szkodniki” i stara się nie dopuszczać lisów do swojego domostwa. Niektórzy jednak decydują się na hodowlę.
Odpowiednio nakarmione i wychowane lisy mogą być dla domowników oddanymi pupilami, jak psy i koty. W stereotypach na temat tego, co jedzą lisy, jest ziarno prawdy. Jednak mięso nie jest jedynym pokarmem tych zwierząt, które lubią również owoce, a nawet żołędzie i trawy.
Podobnie jak szczury, myszy przez długi czas nie były mile widziane w domach. Jednak malutkie gryzonie zdobyły serca wielu osób i nie brakuje domowych hodowli myszek. Zwierzątka można także adoptować z fundacji. Obserwacja zachowania zwierzaków i zabawa z nimi może być prawdziwą przyjemnością. Aby jednak miały siłę na harce, muszą się posilić. Co jedzą myszy? Poznasz odpowiedź po lekturze naszego tekstu!
Co jedzą myszy?
Wszystkie produkty, które gryzonie lubią, są łatwo dostępne. Przygotowanie ich nie jest czasochłonne. Mimo to warto przyjrzeć się właściwej diecie myszy, aby upewnić się, że twoje zwierzątko otrzymuje wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Musisz wiedzieć, co jedzą myszy, ponieważ nieodpowiednia dieta skutkuje wieloma problemami zdrowotnymi, a może nawet skończyć się przedwczesnym odejściem gryzonia.
Co jedzą myszy? Ziarna
Podstawowy składnik mysiej diety to różnorodne ziarna. Mieszanki składające się z różnych smakołyków możesz tworzyć samodzielnie. Jeśli nie masz doświadczenia, kup w sklepie gotowe karmy. Ziarna odpowiednie dla myszy to m.in.:
jęczmień;
pszenica;
żyto;
proso;
nasiona dyni i słonecznika.
Co jedzą myszy? Owoce i warzywa
Co jedzą myszy oprócz ziaren? W ich jadłospisie powinny znaleźć się także owoce oraz warzywa. Są to chociażby:
dynie;
papryka;
marchewka;
ogórek;
pietruszka;
jabłka;
truskawki;
melony;
gruszki.
Musisz przy tym pamiętać, aby wszystkie rośliny były dokładnie umyte i osuszone. Najlepsze będą oczywiście te pochodzące z ekologicznych upraw, które nie zostały spryskane środkami ochrony roślin. W ostateczności te z marketu będą jednak odpowiednie.
Co jedzą myszy? Orzechy
Orzechy to prawdziwy przysmak dla myszek. Zawarte w nich tłuszcze i witaminy pozwalają na prawidłowy rozwój gryzoni. Zwierzaki powinny zjadać je ze smakiem. Orzechy są jednak bardzo kaloryczne, więc nie podawaj ich pupilowi zbyt często.
Co jedzą myszy? Zioła
Gotowe mieszanki, a także świeże zioła zebrane we własnym ogródku to kolejna propozycja. Do szczególnie lubianych przez gryzonie ziół należą:
babka lancetowata;
mniszek lekarski;
liście jeżyny;
melisa;
rumianek.
Białko odzwierzęce
Rośliny to jednak nie wszystko, co jedzą myszy. Wiele gryzoni zalicza się do zwierząt wszystkożernych. Chociaż podstawę diety zwierzaków stanowią ziarna i zioła, to białko odzwierzęce również powinno znaleźć się w ich diecie. Drobne kawałki gotowanego chudego mięsa to bogate źródło energii i białka. Dobrym pomysłem jest także podawanie myszom jajka na twardo i chudego białego sera.
Zasady żywienia myszy
Na koniec warto poznać kilka ważnych zasad.
Nie tylko jakość, lecz również ilość i częstotliwość podawanych pokarmów ma znaczenie. Zarówno zbyt rzadkie i małe, jak i zbyt częste i duże porcje jedzenia mogą skutkować problemami zdrowotnymi zwierzaka.
Myszy powinny mieć stały dostęp do ziaren, ponieważ to podstawa ich diety.
Warzywa, owoce i zioła powinny pojawiać się raz dziennie, jednak nie przesadzaj z nimi.
Mięso podawaj rzadziej (wystarczy 1-2 razy w tygodniu).
Jeśli mysz nie dokończy posiłku, jego resztki musisz dokładnie zebrać, aby nie przegniły.
Chociaż to karma jest przede wszystkim tym, co jedzą myszy, to warto urozmaicać ich dietę. Orzechy, warzywa i owoce podawane raz na jakiś czas na pewno wzmocnią te gryzonie i sprawią, że zwierzaki nabiorą ochoty do psot!
Jakość pożywienia dla zwierząt domowych ma niebagatelne znaczenie dla ich dobrostanu. Nie inaczej jest w przypadku chomików. Bardzo szybki metabolizm tych niewielkich stworzeń to powód, dla którego ich dieta musi być wyjątkowo dobrze zbilansowana. Jeśli tak nie będzie, może się to poważnie odbić na ich zdrowiu i samopoczuciu. Co mogą jeść chomiki? Czego zaś nie powinieneś im podawać? Po lekturze naszego tekstu na pewno będziesz już znać odpowiedzi!
Co mogą jeść chomiki? Zbilansowane karmy
Podstawa to podawanie chomikowi zbilansowanej, naturalnej karmy. Jest pełna składników odżywczych. Pozwala na zaspokojenie apetytu zwierzątka, ale przede wszystkim chroni je przed chorobami. Te są bowiem często skutkiem nieodpowiedniej diety.
Co mogą jeść chomiki? Najważniejszy składnik ich jadłospisu to mieszanki:
nasion;
ryżu;
pszenicy;
ziół;
warzyw;
larw owadów.
Na rynku można znaleźć karmy wysokiej jakości, zawierające wszystkie te składniki w odpowiednich proporcjach.
Co mogą jeść chomiki, a czego nie powinny?
Specjaliści i wieloletni wielbiciele chomików przestrzegają przed kupowaniem karmy podstawowej z niepewnych źródeł. Niech nie skuszą cię podejrzane promocje, pokarmy sprzedawane na wagę i różnokolorowe smakołyki. Co do jakości tego, co jedzą chomiki, musisz mieć stuprocentową pewność. Przed zakupem uważnie zapoznaj się ze składem karmy i sprawdź, czy zawiera składniki niezbędne dla prawidłowego rozwoju chomika. W razie wątpliwości nie wahaj się pytać o radę.
Karma DIY – czy to się opłaca?
Wiele osób próbuje samodzielnie przygotować karmę podstawową. Powody ku temu mogą być jak najlepsze i najszlachetniejsze. Takie karmy należą do grupy produktów, które możesz im podawać. Wcześniej warto jednak odpowiedzieć sobie na parę pytań:
Czy masz odpowiednią wiedzę o żywieniu chomików?
Czy wiesz, że użyte przez ciebie składniki pochodzą z pewnego źródła?
Czy umiesz dobrać proporcje każdego z nich tak, aby stworzyć zbilansowany pokarm?
Jeżeli chociaż na jedno z powyższych pytań odpowiedziałeś „nie”, zdecyduj się na gotową mieszankę. Tworzenie podstawowej karmy dla chomików to zadanie niezwykle skomplikowane i czasochłonne. Tylko osoby mające wiedzę i doświadczenie są w stanie stworzyć pokarm pełnowartościowy.
Pokarm mokry – warzywa i owoce dla chomików
Częściowo odpowiedzieliśmy już na pytanie o to, co mogą jeść chomiki. Jednak tym, co jeszcze możesz włączyć do ich diety, jest pokarm mokry. Świeże warzywa i owoce także będą wartościowe dla tych gryzoni. Co i w jakiej ilości podawać zwierzakowi, aby był zdrowy i szczęśliwy?
Co mogą jeść chomiki? Jak przygotowywać pokarm? Oto wskazówki.
Przede wszystkim warto wybierać warzywa i owoce pochodzące z upraw ekologicznych.
Jeżeli nie masz do nich dostępu, te z marketów także będą odpowiednie. Postaraj się jednak bardzo dokładnie oczyszczać je w ciepłej wodzie, aby pozbyć się ewentualnych śladów po środkach ochrony roślin.
Porcje powinny być niezbyt duże, a wszystkie pozostawione resztki musisz usunąć z klatki.
Dopilnuj także, aby nie dostarczać chomikowi zbyt wielu roślin bogatych w cukry proste. Może to bowiem prowadzić do otyłości i cukrzycy.
Co mogą jeść chomiki? Pokarm uzupełniający
Chomiki warto raz na jakiś czas rozpieszczać. Czy to oznacza, że możesz szukać kolorowych dropsów czy smakołyków przepełnionych chemią? Zdecydowanie nie! Pokarm uzupełniający, czyli podawany od czasu do czasu, to smaczne i zdrowe posiłki. Co mogą jeść chomiki, aby nie popadły w monotonię? Czasem możesz podawać im:
suszone zioła (np. jeżówka, babka lancetowata, melisa);
Wiesz już, co mogą jeść chomiki, a jakich produktów nie powinieneś im podawać. Pamiętaj, że wymienione na końcu pokarmy to tylko uzupełnienie diety. Jej podstawą są bowiem przede wszystkim zbilansowane karmy.
Konie to zwierzęta uwielbiane przez wiele osób. Są piękne, majestatyczne i użyteczne. Koń jest jednym z najpowszechniej szanowanych w naszym kręgu kulturowym stworzeń. Nie brakuje miłośników jazdy konnej, a także osób, które na co dzień opiekują się końmi. Tacy ludzie z pewnością mają wiedzę i bez problemu odpowiedzą na pytanie o to, co jedzą konie, ale nie brakuje tych, którzy chcą poznać bliżej dietę potężnych zwierząt. Jeśli jesteś jedną z takich osób, przejdź do lektury naszego artykułu. Sprawdź, co powinien jeść koń, aby był zdrowy i czuł się jak najlepiej!
Co jedzą konie?
Co jedzą konie? Siano
Siano stanowi podstawę diety koni. Właściciele zwierząt szukają go u sprawdzonych dostawców. Metoda suszenia, gleba, klimat, gatunek traw – to wszystko ma znaczenie przy odpowiednim karmieniu koni. Samodzielne zebranie i przygotowywanie siana jest oczywiście możliwe. Musisz jednak mieć pewność, że dostarczane posiłki są pełnowartościowe i nie wywołają u zwierzęcia np. zatrucia lub wzdęcia.
Co jedzą konie? Owies i jęczmień
Jednak siano to nie wszystko, co jedzą konie, ponieważ przepadają również za zbożem. Dlaczego owies i jęczmień to istotne składniki jadłospisu tych zwierząt?
Owies to źródło:
białka;
fosforu;
witaminy B1.
Jego obecność w paszy jest koniom niezbędna do prawidłowego rozwoju. Jęczmień zaś dostarcza energii. Jest zbożem bardzo treściwym, dlatego często podaje się go zwierzętom, które szczególnie ciężko pracują. Pamiętaj jednak, że jest bardzo tuczący, dlatego nie powinieneś przesadzać z jego ilością w końskiej diecie.
Aby obydwa zboża zachowały odpowiednią dawkę składników odżywczych, powinny zostać zebrane w odpowiednim momencie. Jęczmień niekiedy czasem się też obróbce termicznej.
Co jedzą konie? Warzywa i owoce, czyli nie tylko marchewka
Zwierzęta, o których mowa, lubią również owoce i warzywa. Tym, co jedzą konie, są nie tylko marchewki.
Oprócz nich warto włączyć do końskiego jadłospisu np.
jabłka;
gruszki;
maliny;
buraki;
seler;
dynię.
Co jedzą konie? Zielonki
Zielonki to zielone rośliny pastewne. Konie jedzą liście, kwiaty i łodygi poszczególnych gatunków. Do najczęściej polecanych i chętnie jedzonych przez te zwierzęta należą m.in.:
koniczyna (biała i czerwona);
trawa łąkowa;
kukurydza.
Zielonki zawierają wiele cennych witamin i mikroelementów. Szukając ich na pastwiskach musisz jednak uważać. Obok tych zdrowych i polecanych występują rośliny szkodliwe dla koni, np. jaskry lub szczaw. Warto również upewnić się, że pastwisko nie zostało spryskane pestycydami. Ich zjedzenie może bardzo poważnie zaszkodzić zwierzęciu.
Co powinny jeść źrebaki?
Zastanawiasz się, co jedzą konie, zanim osiągną dojrzałość? Dieta źrebaków nie różni się od żywienia większości małych ssaków. Ich pierwszym pokarmem jest mleko matki, dlatego musisz dbać, aby klacz miała wartościowe pożywienie. Do tego, co zwykle, możesz jej dodać pszenne otręby. Wpływają one zarówno na wytwarzanie mleka, jak i zawartość składników odżywczych, które są niezbędne dla źrebaka.
Kiedy dietę źrebaka można wzbogacić?
Po pewnym czasie można zauważyć, że mały konik zaczyna podjadać pokarm, którym żywi się jego matka. Gdy zwierzak skończy dwa miesiące, możesz mu podawać specjalną paszę dla źrebiąt. Konik będzie mógł jeść również zielonkę, siano i owies. Podawanie warzyw (szczególnie marchwi) także okaże się dobrym pomysłem.
Tym, co jedzą konie, są najczęściej siano, zboża, warzywa i owoce, a także zielone rośliny pastewne. Jadłospis złożony z takich posiłków powinien być odpowiedni dla każdego zwierzęcia. Jego elementy po pewnym czasie warto wprowadzać również do diety źrebaka.
Żółwie wodno-lądowe coraz częściej stają się ulubieńcami wielu domowników. Te inteligentne i sympatyczne zwierzęta mogą żyć bardzo długo. Aby jednak mogły doświadczyć szczęśliwej starości, bez trapiących je schorzeń, musisz odpowiednio je żywić. Przekonaj się, co jedzą żółwie wodno-lądowe. Czy mięso jest jedynym składnikiem ich diety? Odpowiadamy!
Co jedzą żółwie wodno-lądowe?
Już na wstępie warto nadmienić, że jednym z najważniejszych elementów diety żółwi wodno-lądowych jest wapń. To dzięki niemu kości i pancerz zwierzęcia są mocne i odporne na uszkodzenie. Nie może go zabraknąć w dostarczanym pożywieniu.
Co jedzą żółwie? Wapń to nie wszystko!
Wiele osób poleca podawanie żółwiom specjalnych wapiennych kostek, które mają zapewnić zwierzętom odpowiednią ilość tego składnika mineralnego. Nie powinny być jednak stosowane jako zamiennik pełnowartościowej diety.
Co zatem należy dostarczać żółwiom wodno-lądowym oprócz wapnia?
Co jedzą żółwie? Mięso
Żółwie wodno-lądowe zaliczają się do stworzeń wszystkożernych. Oznacza to, że w ich diecie zawiera się m.in. mięso.
Co jedzą żółwie spośród pokarmów mięsnych? Największym przysmakiem są dla nich:
skorupiaki;
mięczaki;
ryby.
Chcesz regularnie dostarczać swojemu pupilowi pożywienie najlepszej jakości? Warto rozważyć założenie hodowli rybek i skorupiaków dla swojego żółwia. Jeśli nie masz takiej możliwości, postaraj się znaleźć zaufanego dostawcę. Mięso powinno być świeże i dobrej jakości.
Co jedzą ryby? Skorupiaki i nie tylko
Co jedzą żółwie? Ich ulubionym pokarmem mogą się stać:
ślimaki;
krewetki;
małże;
kalmary;
ryby.
Wiele osób dokarmia swoje zwierzęta także kijankami, dżdżownicami i konikami polnymi.
Skorupki i szkielety małych zwierząt to również doskonałe źródło wapnia. Jak już wiesz, ten składnik jest żółwiom niezbędny do prawidłowego rozwoju.
Jakich rodzajów mięsa unikać?
Nie wszystkie rodzaje mięsa będą odpowiednie dla żółwia wodno-lądowego. Warto zwrócić uwagę, że wymienione powyżej składniki są lekkostrawne, a zatem idealne dla żółwi. Musisz natomiast unikać podawania:
drobiu;
mięsa ssaków.
Są zbyt ciężkostrawne, a do tego mogą powodować u żółwi poważne schorzenia wątroby i nerek.
Rośliny w diecie żółwi wodno-lądowych
Wiesz już, co jedzą żółwie wodno-lądowe najczęściej, ale trzeba przypomnieć, że to zwierzęta wszystkożerne. Prócz mięsa bardzo ważne w ich diecie są także składniki roślinne. To bowiem doskonałe źródło witamin, które są niezbędne dla zdrowia żółwi.
Zwierzęta przepadają za takimi roślinami, jak:
paproć wodna;
mniszek lekarski;
moczarka;
koniczyna;
babka lancetowata.
Jakie jeszcze rośliny można podawać żółwiom?
Niektóre osoby dokarmiają swoje żółwie sałatą. Musisz jednak wiedzieć, że nie ma zbyt wielu wartości odżywczych, a niektóre jej gatunki pobierają z gleby metale ciężkie. Jeśli dajesz żółwiowi sałatę, lepiej zrezygnować z jej podawania.
Wiesz już, co jedzą żółwie spośród roślin. A jakie podawać i w jaki sposób to robić? Oto kilka zasad.
Bardzo ważne jest, aby wszystkie rośliny, którymi karmisz żółwia, były dokładnie oczyszczone.
Warto zwrócić uwagę na ich pochodzenie.
Nie powinieneś zrywać roślin w miejscach, w których mogły być narażone na opryski lub kontakt ze spalinami.
Dieta żółwi powinna być właściwie zbilansowaną kombinacją mięsa i produktów roślinnych. Chociaż niektóre gatunki są wyłącznie roślinożerne, to większość żółwi wodno-lądowych jest wszystkożerna. Pamiętaj, że to, co jedzą żółwie, ma wpływ nie tylko na ich samopoczucie, lecz również na zdrowie. Jeżeli chcesz, aby twój żółw żył długo, zastosuj się do powyższych wskazówek, a w przypadku wątpliwości – skonsultuj się z hodowcą.
Żywienie ptaków to temat, który trzeba zgłębić, aby nie zaszkodzić zwierzakom, mimo najlepszych intencji. O tym, co jedzą ptaki, powinni wiedzieć zarówno ci, którzy interesują się ornitologią przez cały rok, jak i osoby dokarmiające zwierzęta zimą. W naszym krótkim artykule postaramy się przybliżyć zasady ptasiej diety. Przeczytaj już teraz i dowiedz się, co skrzydlaci przyjaciele lubią najbardziej!
Jak budowa ciała ptaków wpływa dietę ptaków?
Już w szkole uczy się dzieci, że budowa szponów i dziobów ptaków przekłada się w dużej mierze na ich dietę. Jak ptasia anatomia wpływa na zwyczaje żywieniowe?
Oto kilka przykładów.
Dzioby ptaków drapieżnych (orłów, jastrzębi itp.) są mocne i haczykowate. Dzięki temu idealnie nadają się chwytania i rozrywania upolowanych ofiar.
Ptaki, które mają dzioby proste i stożkowate są wszystkożerne (zalicza się do nich m.in. krukowate).
Te zwierzaki, u których są one cienkie i długie, służą siewkowatym do znajdowania pokarmu w błocie.
Większość ptaków, które polują na swoje ofiary, ma łapy przystosowane do chwytania zdobyczy. Które zwierzęta mogą pochwalić się szczególnie dużymi i mocnymi szponami? Te, które używają ich także do zabijania zwierząt. Stopy u ptaków polujących na ryby mają dodatkowo szorstkie podeszwy – uniemożliwia to zdobyczy ucieczkę.
Co jedzą ptaki?
Pokarmy mięsne
Czas teraz odpowiedzieć na pytanie o to, co jedzą ptaki. U większości gatunków ważnym elementem diety jest białko zwierzęce. Dla wielu (szczególnie tych mniejszych, wędrownych) podstawę żywienia stanowią owady. Co więcej, również roślinożerne ptactwo niekiedy się nimi odżywia, są bowiem doskonałym źródłem białka.
Co jedzą ptaki? Także większe kąski
W jadłospisie wielu ptaków ważne miejsce zajmują ssaki. Ofiarami mogą być zarówno drobne gryzonie, jak i znacznie większe zwierzaki, np. leniwce (to pokarm np. harpii wielkiej). Dla wielu ptaków łakomym kąskiem są również:
ryby;
mięczaki;
gady.
Nie można także zapomnieć o ptakach, które polują z rzadka, a jednak nie gardzą mięsem. Mowa oczywiście o ptactwie padlinożernym. Najbardziej znanym gatunkiem są sępy, które z wysokości wypatrują swojego posiłku.
Co jedzą ptaki? Wypluwki
Co jedzą ptaki oprócz mięsa? Wypluwki to specyficzny element diety niektórych gatunków. Są to niestrawione resztki (np. sierść czy kości, którymi ptaki wymiotują). Szczególnie znane z jedzenia takich „niespodzianek” są sowy. Z wyrzucanych resztek często można rozpoznać, co dany osobnik spożywał.
Co jeszcze jedzą ptaki? Pokarmy roślinne
Mimo że większość ptactwa odżywia się głównie mięsem, rośliny również są istotną częścią diety wielu gatunków.
Do najchętniej spożywanych części roślin należą:
owoce;
nasiona.
Dlaczego akurat one są tym, co jedzą ptaki? To pokarm lekkostrawny i bogaty w niezbędne dla tych zwierząt składniki. Zdarza się, że przed okresem zimowym niektóre ptaki zakopują nasiona. Jeśli nie mogą znaleźć nic innego do jedzenia, odkopują je i zjadają. Do ziarnojadów zalicza się np. wróble. Nasionami odżywiają się także niektóre ptaki śpiewające.
Są także zwierzęta latające, które żywią się pyłkiem i nektarem z kwiatów (kolibry). Nie spotyka się ich w naszym klimacie, ponieważ występują w strefie tropikalnej i subtropikalnej. Owoce w miejscu bytowania tych ptaków rosną przez dłuższą część roku.
Krótka odpowiedź na pytanie, co jedzą ptaki mogłaby brzmieć „to zależy”. Mamy jednak nadzieję, że masz już obraz tego, jak różnorodna może być dieta tych zwierząt w zależności od gatunku. Zanim będziesz karmić zwierzaka, poznaj jego konkretne wymagania żywieniowe.
Wiele osób się ich boi, inni zaś bardzo chętnie obserwują ich poczynania. Dziki, bo o nich mowa, to nie tylko mieszkańcy lasów, lecz również stali bywalcy okolic licznie zasiedlonych przez ludzi. To stworzenia budzące zarówno zainteresowanie, jak i słuszny respekt. Czy zastanawiałeś się kiedyś, co jedzą dziki? Ich groźny wygląd może sugerować mięsną dietę drapieżnika. Czy tak jest w istocie? Przekonaj się o tym, czytając nasz krótki tekst!
Gdzie możesz spotkać dzika?
Zwierzęta, o których diecie piszemy w artykule, występują w bardzo wielu miejscach w Polsce. Co jasne, można jest znaleźć głównie na terenach leśnych. Najlepiej czują się w lasach mieszanych i liściastych, gdzie znajduje się najwięcej pożywienia.
Nie jest jednak niczym dziwnym widok gromady dzików także w ośrodkach miejskich. Zwierzęta przyciąga tam łatwa dostępność jedzenia i często pojawiają się w miejscach, gdzie ludzie pozbywają się resztek z obiadów. Nic dziwnego, że dziki upodobały sobie w szczególności tereny nieopodal śmietników i wysypisk.
Co jedzą dziki?
Czas odpowiedzieć na nasze główne pytanie o to, co jedzą. Dziki należą do zwierząt wszystkożernych. Na ich dietę składają się zarówno składniki pochodzenia roślinnego, jak i zwierzęcego. Do wyszukiwania smakołyków korzystają ze swojego wyjątkowo ostrego zmysłu węchu. Średnich rozmiarów dzik potrzebuje dziennie ok. 5 tys. kalorii w okresie letnio-wiosennym. Zimą zapotrzebowanie znacząco się zwiększa. Co je dzik, aby miał dużo siły i energii?
Co jedzą dziki? Rośliny lubiane przez te zwierzęta
Dziki nie należą do stworzeń wybrednych. W naturalnych leśnych warunkach, kiedy muszą długo szukać i ryć w ziemi, zadowalają się różnymi rodzajami roślin. Co jedzą dziki, gdy mowa o roślinach? Przede wszystkim:
żołędzie;
korzenie;
grzyby;
owoce;
trawy;
krzewy;
zioła.
Co jedzą dziki na polach?
Bardzo często na żer zapuszczają się również pod ludzkie siedziby. Popularnym miejscem „stołowania się” się dzików są pola. Szczególnie te, na których zasadzono ziemniaki, kukurydzę czy buraki. Zwierzęta te nie pogardzą także zbożami i roślinami strączkowymi. Podczas poszukiwań jedzenia potrafią doszczętnie spustoszyć pole, więc nie są mile widzianymi gośćmi.
Produkty odzwierzęce a dieta dzików
Co jedzą dziki oprócz wymienionych roślin? To zwierzęta wszystkożerne, więc nie gardzą mięsem. Zwierzęta, które bytują w lasach, jedzą różne owady i ich larwy, Mogą to być:
chrząszcze;
trzmiele;
ślimaki.
Dzikom zdarza się także zajadać się niewielkimi ssakami (np. myszami) i ptakami. Te leśne zwierzęta lubią również zaglądać do ptasich gniazd i wyjadać z nich jajka.
Czasem zadowolą się znalezioną w lesie padliną, a niekiedy zdarza im się „polować” na zwierzęta chore lub ciężko ranne, które nie mają sił, aby uciec. Co ciekawe, dziki przemierzające tereny podmokłe zjadają znalezione tam żaby, małże, a nawet… ryby!
Co jedzą dziki w miastach?
Dieta miejskich dzików nie należy do szczególnie zdrowych. Mimo to łatwość dostępnych przysmaków sprawia, że te zwierzęta bardzo często wolą zapuszczać się na tereny zamieszkiwane przez ludzi. Samodzielne poszukiwania są bowiem dużo trudniejsze, a pożywienia w lesie jest o wiele mniej niż w mieście. Warto także nadmienić, że ludzie bardzo chętnie (szczególnie w miejscowościach turystycznych) częstują dziki kanapkami, resztkami obiadowymi czy obierkami.
Odpowiedź na pytanie, co jedzą dziki, już znasz. To zwierzęta mało wymagające, ale trzeba przyznać, że ich dieta może być całkiem zróżnicowana. Niektórych nawyków żywieniowych ludzie nie powinni jednak naśladować…
Patyczaki to owady z rzędu straszyków. Swoją nazwę zawdzięczają specyficznemu wyglądowi, który upodabnia je właśnie do patyków lub gałązek. Nie są może zbyt popularne, ale zdobywają coraz szersze grono wielbicieli. Wiele osób ceni niewielkie wymagania patyczaków i ich niecodzienny wygląd. Jeżeli zastanawiasz się nad hodowlą tych owadów, musisz wiedzieć, co jedzą patyczaki zimą i przez cały rok. Jadłospis będziesz mógł przygotować bez większego problemu, jeśli przeczytasz nasz artykuł!
Co jedzą patyczaki w naturze?
Patyczaki to zwierzęta żywiące się wyłącznie składnikami roślinnymi. W środowisku naturalnym dość łatwo dostosowują się do panujących warunków, ale większość z nich potrzebuje stałego dostępu do zielonych roślin. Jeden z gatunków owada, patyczak peruwiański, żyje w towarzystwie eukaliptusów. Liście drzewa, w którym się chroni, to jednocześnie jego główny pokarm.
Oczywiście, w Polsce próżno szukać liści eukaliptusa. Na szczęście, w przypadku gatunków hodowanych w naszym kraju dieta nie jest skomplikowana. Co jedzą patyczaki?
Co jedzą patyczaki hodowane w domu?
Większość owadów hodowanych w domu to patyczaki indyjskie i rogate. Te gatunki są popularne przede wszystkim ze względu na nieskomplikowaną dietę. Inne patyczaki potrafią być o wiele bardziej wybredne.
Nie oznacza to oczywiście, że owadom można podawać jakiekolwiek posiłki. Chociaż patyczaki nie żyją zbyt długo, to odpowiedzialny hodowca powinien dbać o ich dobrostan. O czym zatem warto pamiętać podczas układania jadłospisu patyczaków? Oto kilka zasad.
Przygotowanie roślin
Zastanawiasz się, co jedzą patyczaki najchętniej i jakie rośliny im nie zaszkodzą? Stawiaj przede wszystkim na te pochodzące z ekologicznych upraw. Nie są bowiem spryskiwane pestycydami, których nawet niewielkie ilości mogłyby poważnie zaszkodzić owadom.
Zanim przygotujesz posiłek dla owada, rośliny musisz dokładnie umyć i wysuszyć.
Co jedzą patyczaki? Sprawdź, jakie rośliny wybrać!
Patyczaki jedzą niemal wyłącznie liście i pędy roślin. Do szczególnie lubianych przez nie smakołyków należą liście:
malin;
dębu;
wiśni;
róży;
melisy;
jeżyn;
truskawek.
Zadbaj o zapasy
Wydaje się, że to, co jedzą patyczaki, możesz mieć pod ręką. Czy na pewno? O ile zdobycie powyższych roślin w okresie letnim nie jest trudne, o tyle jesienią i zimą może być znacznie bardziej skomplikowane.
To, co jedzą patyczaki zimą, nie różni się od reszty roku
Jeśli zastanawiasz się, co jedzą patyczaki zimą, odpowiedź zależy od Ciebie. Jedną z najlepszych opcji są rośliny doniczkowe – te same, którymi karmisz patyczaka w lecie, ale uprawiane w domu. Dieta tych owadów nie jest zróżnicowana ani wymagająca. Staraj się wybierać produkty z ekologicznych upraw, które nie zaszkodzą patyczakowi. Pamiętaj, aby przed podaniem zwierzakowi roślin dokładnie je umyć i wysuszyć.
Do karmienia patyczaka w zimie nadają się także liście niektórych roślin zimozielonych – jeżyn, bluszczu i niektórych gatunków truskawek. To wspaniały pokarm, który możesz przez cały rok uprawiać w przydomowym ogródku.
Niektórzy podają swoim owadom sałatę i natkę pietruszki z supermarketu. Jeśli decydujesz się na taką karmę, upewnij się, że rośliny pochodzą z upraw ekologicznych i nie są zanieczyszczone pestycydami.
Możesz także w okresie wiosenno-letnim zamrozić typowy dla patyczaka pokarm (np. liście malin), aby potem rozmrażać go w zimie. Patyczaki zjedzą takie liście równie chętnie co świeże!
Kluczem jest… monotonia
Teraz wiesz, co jedzą patyczaki zimą i latem. Warto zapamiętać, że te owady nie potrzebują w swojej diecie dużej rotacji. Zbyt częsta zmiana pożywienia może im wręcz zaszkodzić. Organizmy owadów niezbyt dobrze się do niej dostosowują, dlatego podczas karmienia ważne jest zachowanie pewnej monotonii. Nie musisz się obawiać, że jakieś rośliny się im znudzą.
Sarny to dzikie zwierzęta z rodziny jeleniowatych. Bardzo często można natknąć się na ich spore grupki w polach i ogrodach, nieopodal lasów. Wiele osób, które widzą je na własne oczy, zapewne zastanawia się, co jedzą sarny zimą i o innych porach roku.
Czy bliżej ludzkich siedzib jest pożywienie, które wyjątkowo je przyciąga? Jeżeli ty także chcesz wiedzieć, na czym opiera się dieta saren i czy ludziom wolno dokarmiać te zwierzęta, zapoznaj się z naszym tekstem!
Tryb życia saren
Sarny (Capreolus)w Polsce występują najliczniej na Pomorzu i Dolnym Śląsku. Zwierzęta zamieszkują gęsto zalesione tereny, choć zdarza się im podchodzić dość blisko ludzkich siedzib.
Są zwierzętami żyjącymi w stadach. Określony teren zamieszkiwany jest przez dobrze znające się towarzystwo kilku osobników. Sarny prowadzą osiadły tryb życia, choć w okresie zimowym zdarza się im odbywać dość długie wędrówki. Pożywienie jest wówczas słabiej dostępne, a zwierzaki muszą poświęcić więcej czasu i energii na jego poszukiwanie.
Co jedzą sarny przez większość roku?
Co jedzą sarny? To zwierzęta roślinożerne, a ich dieta różni się w zależności od pory roku i dostępności poszczególnych gatunków roślin. Na ich jadłospis składają się zarówno elementy drzew i krzewów, jak i liczne trawy, grzyby, porosty.
Dieta saren podczas cieplejszych pór roku
Wiosną i latem sarny odżywiają się głównie trawami i roślinami zielonymi. Nie gardzą także liśćmi drzew i krzewów. Zwierzęta uwielbiają również owoce. Jedzą zarówno znalezione w lasach, jak i te, które zdarza im się „ukraść” z ogródków. Najczęściej są to:
borówki;
maliny;
jagody.
Co jeszcze jedzą? Sarny, jak wspomnieliśmy, lubią także próbować niektórych grzybów. To ważny element ich diety w miesiącach jesiennych, kiedy rośliny zaczynają obumierać.
Co jedzą sarny zimą?
Zima bywa trudnym okresem dla wielu zwierząt. Nie inaczej jest w przypadku saren, które muszą wówczas znacząco zmieniać swoje nawyki żywieniowe. Co jedzą sarny zimą, podczas mrozów? Podstawą ich diety są pędy i łodygi roślin, które udaje im się odkopać spod śniegu. Te dzikie zwierzęta są niezwykle zaradne, jeśli chodzi o wyszukiwanie smakołyków w porze głodu.
Sarny poszukujące pożywienia potrafią przedostawać się przez bardzo duże zaspy. Mogą nawet dokopać się do gołej ziemi, byle tylko znaleźć coś do jedzenia. Nie pogardzą także krzewami i paprociami. Niestety zdarza się, że zgłodniałe sarny niszczą młode drzewka i obgryzają zboża ozime na polach. Radzą sobie, jak mogą, a jeśli ludzie chcą utrzymać je z dala od swoich upraw, muszą wesprzeć sarny inaczej. Zobaczmy, co jedzą sarny zimą, gdy są dokarmiane.
Czy w Polsce można dokarmiać sarny?
Wiele osób chce wspomóc dzikie zwierzęta w czasie szczególnie mroźnych zim i zastanawia się, czy może dostarczać im dodatkowe pożywienie. Najczęściej to myśliwi tworzą leśne paśniki i regularnie je uzupełniają. Jakie są zasady w przypadku saren? Przede wszystkim ich dokarmianie musi się odbywać w porozumieniu z leśniczym lub kołem łowieckim.
Podczas dokarmiania zwierząt należy pamiętać, że oferowane posiłki nie powinny się nazbyt różnić od tego, co sarny jedzą w naturze. Kluczem jest odpowiednia selekcja roślin. W paśnikach w polskich lasach najczęściej znajduje się siano, ale nie tylko. Specjalnie dobrane rośliny pomagają sarnom przetrwać szczególnie mroźne zimy. Co jedzą sarny zimą? Pokarm dzielimy na:
suchy (wspomniane siano, słoma i suszone pędy roślin liściastych);
soczysty (marchew, buraki, ziemniaki, kapusta i kiszonki);
treściwy (kasztany, żołędzie, ziarna zbóż i bukiew).
Ostatnia zasada stanowi, że sarny trzeba dokarmiać systematycznie, w stałych miejscach, ale wyłącznie w czasie surowej zimy. Kiedy pogoda jest łagodna i zwierzęta mogą wykarmić się same, nie należy uzależniać ich od pomocy człowieka.
Czy możesz dokarmiać sarny samodzielnie?
Skoro wiesz, co jedzą sarny zimą i nie tylko, możesz mieć ochotę dać im coś, czymś się posilą, ale nie powinieneśsamemu decydować się na dokarmianie saren. Tylko osoby mające odpowiednią wiedzę i doświadczenie mogą dobrać posiłki tak, aby zaspokajały głód oraz zapotrzebowanie zwierząt na konkretne składniki odżywcze. Jeżeli mimo to chcesz pomóc w podczas dokarmiania saren, zasięgnij potrzebnych informacji w wybranym leśnictwie.
To, co jedzą sarny, możesz teoretycznie znaleźć lesie, na łące lub w ogrodzie. Pamiętaj jednak, że te zwierzęta muszą zyskać wystarczająco dużo energii (szczególnie zimą). Dokarmianie ich na własną rękę nie jest najlepszym pomysłem, jeśli nigdy wcześniej tego nie robiłeś i nie wiesz, ile pokarmu potrzebują.
„Drewno” to prawdopodobnie pierwsze skojarzenie w związku z pytaniem o to, co jedzą bobry. Te bardzo dobrze znane Polakom stworzenia zdobyły popularność przede wszystkim dzięki tworzeniu imponujących konstrukcji z powalonych drzew. Czy jednak rzeczywiście drewno jest przysmakiem bobrów? Jak wygląda dieta tych gryzoni? Zapoznaj się z artykułem i dowiedz się więcej o żywieniu bobrów!
Krótka historia bobra na ziemiach polskich
Bobry to zwierzęta znane w Polsce od dawna. Badania archeologiczne wskazują, że przez pewien okres polowano na nie, aby zdobyć skórę i mięso. Pożądany był również tzw. strój bobrowy, czyli wydzielina z gruczołów płciowych o bardzo silnym zapachu piżma. Niegdyś przypisywano jej cudowne właściwości lecznicze.
Dopiero po pewnym czasie zwierzęta stały się własnością rodzin królewskich. W XI wieku Bolesław Chrobry zakazał polowań na bobry i ustanowił urząd bobrowniczego.
Ile bobrów żyło w Polsce?
Pomimo wysiłków, jakie podejmowali kolejni władcy, populacja bobrów malała. W najbardziej kryzysowym momencie w całej Polsce można było doliczyć się ok. 100-200 zwierząt. Na szczęście, po II wojnie światowej podjęto pierwsze próby odtworzenia populacji – z pozytywnym skutkiem. Na początku XXI wieku liczba bobrów przekroczyła 18 tysięcy.
Co jedzą bobry? Fakty i mity
Co jedzą bobry? Wokół sposobu ich odżywiania narosło sporo mitów i stereotypów. Jak w rzeczywistości wygląda ich dieta?
Czy bobry jedzą drewno?
Jak już wcześniej wspomnieliśmy, wiele osób kojarzy bobry przede wszystkim z drewnem. Czy zwierzęta rzeczywiście nie tylko budują z drzew, lecz także się nimi odżywiają?
Jest w tym odrobina prawdy. Rzeczywiście, te zwierzęta zjadają pewne części drzew, jednak nie wszystkie. Co jedzą bobry? Korę, łyko i pędy.
Dieta tych zwierzaków zależy od tego, gdzie mieszkają. Dlatego np. bobry żyjące na terenach górskich odżywiają się nieco innymi rodzajami drzew niż te, które widuje się na nizinach.
Jakie drzewa lubią bobry?
Do szczególnie lubianych przez bobry drzew możemy zaliczyć:
osikę;
wierzbę;
brzozę;
leszczynę;
jesion;
dąb;
grab;
jabłoń;
jawor.
Warto nadmienić, że drzewo jest pożywieniem bobrów w okresie od późnej jesieni aż do wczesnej wiosny. Kiedy zwierzęta wyczują, że zima się zbliża, rozpoczynają magazynowanie drzew, którymi będą się żywić.
Ryby i inne produkty odzwierzęce
Kolejnym dość często powtarzanym mitem na temat tego, co jedzą bobry, jest przekonanie, że ich pokarmem są ryby. Nie jest to jednak prawda. Są to bowiem zwierzęta roślinożerne, które nie żywią się rybami ani żadnym innym białkiem odzwierzęcym.
Co jedzą bobry oprócz drzew? Pozostałe rośliny w diecie gryzoni
Prócz drzew i krzewów do te zwierzaki jedzą też różne rośliny zielone. Bobry żywią się nimi przez większą część roku. Wyjątek stanowi oczywiście zima. Lista roślin zjadanych przez te gryzonie obejmuje około 200 gatunków. Warto przy tym pamiętać, że pas brzegowy, który zamieszkują bobry, jest dość wąski. Przeważnie zwierzęta odżywiają się zatem tym, co znajduje się w pobliżu. Wiesz już, co jedzą bobry. Jak widzisz, wbrew dość powszechnemu przekonaniu unikają ryb. Warto zapamiętać, że prócz niektórych drzew lubią też wiele roślin, a ich dieta wygląda inaczej zimą niż w cieplejszych miesiącach.
Biedronki, zwane także bożymi krówkami, to niewielkie owady z rzędu chrząszczy. W większości osób ich widok wzbudza pozytywne skojarzenia. Są bowiem ładne, ale przede wszystkim bardzo pożyteczne. Czy wiesz, jak to, co jedzą biedronki, wpływa na stan roślin w ogrodzie? Przekonaj się, dlaczego ogrodnicy chcą zwabić jak najwięcej tych czerwono-czarnych zwierzątek w charakterze pomocników! Przeczytaj więcej o tych pięknych i wartościowych owadach już teraz.
Rodzaje biedronek
Biedronki należą do dobrze znanych chrząszczy z rodziny biedronkowatych. Na całym świecie występuje przeszło 5 tys. różnych gatunków, a w Polsce jest ich aż 80.
W ostatnich latach pojawiło się w naszym kraju wiele gatunków biedronek pochodzących z Azji. W naszym klimacie najbardziej znane są jednak:
Poszczególne gatunki mogą różnić się między sobą wyglądem (w szczególności kolorystyką) i rozmiarami. Te kojarzone najpowszechniej mają czarne głowy i czerwone skrzydła, które są przyozdobione czarnymi kropkami.
Cykl życia biedronek
Zanim odpowiemy na pytanie, co jedzą biedronki, przybliżymy cykl życia tych owadów.
Pojawiają się wczesną wiosną. Te, którym udało się przezimować, są niezwykle wygłodniałe.
Gdy pożywią się i zyskają odpowiednią dawkę energii, przygotowują się do rozmnażania.
Samice składają jaja (około 40) w maju, najczęściej w pobliżu miejsc bogatych w pożywienie. Larwy już od „narodzin” są bowiem bardzo żarłoczne. Co jedzą biedronki (larwy), gdy brakuje pożywienia? Mogą zadowolić się jajkami innych biedronek albo swoim rodzeństwem.
Młode pojawiają się w okresie od czerwca do sierpnia. Larwy nie przypominają bożych krówek, którymi stają się po paru tygodniach – ich wydłużone czarne odwłoki i wyraźnie odznaczające się głowy sprawiają, że ludzie bardzo często biorą je za szkodniki.
Po około 3 tygodniach larwy stają się poczwarkami, a te po kilku dniach upodabniają się do dorosłych biedronek.
Co jedzą biedronki?
Zarówno larwy, jak i dorosłe biedronki to owady bardzo pożyteczne. Zdecydowanie warto mieć je w swoim ogrodzie, ponieważ tym, co jedzą biedronki najczęściej, są mszyce. Owady z rzędu pluskwiaków słyną z żerowania na roślinach. Występują masowo i powodują znaczne szkody w ogrodach, dlatego czerwono-czarne zwierzaki mogą pomóc w ich wyeliminowaniu.
Co jedzą biedronki oprócz mszyc?
Dorosłe biedronki spożywają w ciągu dnia nawet 200-300 sztuk mszyc. Larwy są pod tym względem jeszcze żarłoczniejsze, potrafią bowiem skonsumować nawet parę tysięcy mszyc dziennie! Mszyce to jednak nie jedyny element ich diety. Co jedzą biedronki? Wiele gatunków żywi się larwami innych owadów i małymi pluskwiakami. Wśród dorosłych biedronek niekiedy dochodzi także do aktów kanibalizmu.
W świecie biedronek zdarzają się również gatunki odżywiające się głównie pokarmem roślinnym. Owady te jedzą np.:
grzyby;
liście;
nektar i pyłek z kwiatów.
Biedronki w ogrodzie
Wielu ogrodników za wszelką cenę szuka sposobu, aby sprowadzić do siebie biedronki, które walczą z mszycami. Nie jest to jednak proste zadanie.
Biedronki na pewno pojawiają się w miejscu, które regularnie cierpi z powodu problemu z mszycami. Jeżeli jednak tych szkodników nie ma zbyt dużo, to sprowadzenie biedronek może być bardziej skomplikowane. Oto kilka porad:
Jeśli masz szklarnię, warto łapać i wpuszczać biedronki do środka.
Owady muszą mieć zakamarki, gdzie nie będą przez nikogo niepokojone. Spokojnie się ukryją i będą mogły się rozmnażać i (wraz z nadejściem mrozów) przezimować.
Jeśli masz ogród, na pewno wiesz, co jedzą biedronki. Jednak warto także umieć rozpoznawać larwy. Pamiętaj, że są one wyjątkowo żarłoczne i w krótkim czasie rozprawiają się z mszycami w ogrodzie.
Obecność motyli w ogrodzie zdecydowanie cieszy oko. Barwne skrzydła i delikatność ich ruchów sprawiają, że aż chce się na nie patrzeć. Wiele osób zastanawia się przy tym, jak zachęcić motyle do częstszych wizyt. Najkrótszą drogą do serca jest ta, która prowadzi przez żołądek – podobnie jest w przypadku tych najmniejszych stworzeń. Jeżeli również chcesz częściej widywać te piękne owady, powinieneś wiedzieć, co jedzą motyle! A nawet jeśli po prostu jesteś ciekaw, czym się one żywią, zapoznaj się z naszym tekstem.
Rośliny w ogrodzie – co jedzą motyle?
Kwiaty i zioła
Głównym pożywieniem motyli jest nektar z kwiatów. Aparat gębowy tych owadów to typ ssący. To sprawia, że przyswajany przez nie pokarm powinien być płynem – a jest nim właśnie nektar. Zawarte w nim cukry i składniki mineralne zapewniają energię potrzebną do przeżycia. Jest to szczególnie ważne w przypadku motyli, które muszą przezimować i dotrwać do kolejnej wiosny.
Jakimi kwiatami i ziołami zainteresują się motyle?
Wiesz już ogólnie, co jedzą motyle. A jakie rośliny warto dla nich zasadzić? Stworzenia, które budzą się po długim śnie zimowym, skorzystają przede wszystkim na nektarze takich kwiatów, jak:
krokusy;
pierwiosnki;
zawilce.
Oprócz kwiatów, które wyrastają wczesną wiosną warto mieć ogrodzie m.in. wykę, jeżówkę, kozłek czerwony, sadziec konopiasty i omżyn – ta ostatnia roślina zwana jest motylim krzewem. Wabi bowiem te owady swoim zapachem. Motyle możesz przyciągnąć też ziołami (lawenda, mięta, szałwia i oregano).
Co jedzą motyle? Chwasty
Nie tylko kwiaty są motylim przysmakiem. Niektóre rośliny, zwane żywicielskimi, służą jako miejsce do składania jaj, a następnie – pokarm dla gąsienic. Większość tej flory uważana jest przez ogrodników za pospolite chwasty. Dlaczego jednak warto je mieć w wyznaczonym miejscu ogrodu? W ten sposób uchronisz klasyczne kwiaty przed zjedzeniem, a motylom pozwolisz na przeżycie.
Co jedzą motyle spośród roślin uznawanych za zbędne? Oprócz wspomnianych chwastów lubią również pokrzywy.
Co jedzą motyle i człowiek również? Owoce
Czasem można zaobserwować motyle siadające na drzewach owocowych. Owady żywią się ich liśćmi, ale przepadają też za sokiem z owoców. Motyle bardzo często pozyskują potrzebne sole mineralne z fermentujących owoców, które spadły na ziemię. Chcesz wspomóc motyle w udanym powrocie ze snu zimowego? Możesz je zachęcić przejrzałymi plasterkami jabłek. W ten sposób owady szybciej nabiorą potrzebnych im sił.
Zdumiewające elementy w diecie motyli
Zastanawiasz się pewnie, co jedzą motyle, spośród tego, czego człowiek nigdy by nie tknął.
Dość często można natknąć się na motyle pijące wodę z kałuży. W błocie zawarte są bowiem składniki odżywcze pochodzące z gleby. Czasem można też zobaczyć, że motyle siadają w odchodach zwierząt i z nich także pobierają niezbędne im mikroelementy.
Motyl i padlina, czyli estetyczne kontrasty
Najbardziej szokującym przysmakiem motyli może być jednak… padlina! Nieraz całe chmary gatunków owadów z rodziny rusałkowatych żerują na rozkładającym się mięsie. Nie jest to z pewnością widok przyjemny, a dla niektórych osób może być wręcz odstręczający. Pewnie wynika to z mocnego kontrastu. Delikatne, barwne stworzonka żywią się czymś takim?! Mimo wszystko dla motyli jest to jak najbardziej normalny posiłek.Wiesz już, co jedzą motyle. Niektóre ich przysmaki masz w swoim ogrodzie, innych wolałbyś unikać. Jeśli chcesz, aby te piękne owady odwiedzały częściej twoją okolicę, przyciągaj je tym, co lubią!
Nie bez przyczyny jednym z najbardziej popularnych ptaków egzotycznych, które można znaleźć w domowych hodowlach, jest papuga falista. Ten niewielki zwierzak nie ma przesadnie wygórowanych wymagań, a cena za jednego osobnika nie powinna nikogo odstraszyć. Czy papużki faliste są długowiecznymi ptakami? Czym je karmić? Dlaczego zakup tylko jednego ptaka nie jest najlepszym pomysłem? Na te i inne pytania odpowiadamy w naszym tekście. Poznaj bliżej ptaki rodem z Australii!
Papuga falista – charakterystyka
Naturalnym środowiskiem życia i ojczyzną papug falistych jest Australia, a właściwie środkowa część tego kontynentu. Gatunek został odkryty stosunkowo niedawno, bo dopiero na początku XIX wieku. Obecnie te papugi występują na całym świecie, ale w Europie żyją jedynie w hodowlach prywatnych lub w papugarniach.
Jak wygląda papuga falista?
Papuga falista jest niewielkim ptakiem, którego długość ciała wynosi około 20 cm. Zwierzak waży około 25-30 g. Papużki faliste swoją nazwę zawdzięczają charakterystycznym falom. Wzorek w takim kształcie pokrywa ich głowę i skrzydła. Papuga ta ma krótkie łapki i mocny dziób. Każda łapa zakończona jest czterema palcami z ostrymi pazurkami.
W naturze papużka falista jest zielona, ale w hodowli można spotkać się z wielobarwnymi odmianami. Najczęściej będzie niebieska, ale są też ptaki żółte i w kolorach tęczy.
Papuga falista – samiec a samica
Jak rozpoznać, jakiej płci jest papuga falista? Samiec ma woskówkę ciemnoniebieską, z kolei u samiczek jej kolor jest błękitny lub beżowy.
Wymagania hodowlane papug falistych, czyli klatka i nie tylko
Klatka dla papużki falistej nie musi być bardzo duża, choć powinna być na tyle przestronna, aby ptak (lub para) mógł w niej swobodnie latać. Jaką wybrać?
Powinna mieć co najmniej 70-80 cm długości.
Najlepiej sprawdza się klatka dla papugi falistej okratowana, z prętami, które nie powinny być położone w większej odległości niż 1-1,2 cm względem siebie.
Pamiętaj, by w klatce papugi falistej znalazły się żerdzie, na których będzie siedzieć, a także drabinki czy huśtawki do zabawy.
Dno klatki wyłóż niezadrukowanym papierem i regularnie go wymieniaj.
Gdzie postawić klatkę dla papugi falistej?
Klatki dla papugi falistej nie stawiaj w łazience, toalecie czy kuchni. Wybierz raczej salon lub pokój dzienny, ponieważ papużki faliste są towarzyskie i nie lubią być pozostawiane same sobie. Szukając odpowiedniego miejsca, miej na uwadze to, że klatka nie powinna znajdować się w bezpośrednim sąsiedztwie:
okna;
grzejnika;
kominka.
Duże wahania temperatury szkodzą bowiem tym uroczym ptakom.
O czym pamiętać, zanim wypuścisz papugę falistą?
Pamiętaj, by wypuszczać regularnie papużki faliste. Jednak zanim pierwszy raz otworzysz szeroko klatkę ptaków, niech będą one choć wstępnie oswojone. Okna powinny zaś pozostać zamknięte. Dlaczego? Faliste papugi osiągają duże prędkości podczas lotu, dlatego jeśli zwierzak ucieknie, najpewniej już do ciebie nie wróci.
Jak oswoić papużkę falistą?
Oswajanie papugi falistej to zadanie stosunkowo łatwe, które nie wymaga od ciebie zbyt dużego doświadczenia i wielkiej wiedzy. Z natury to ptak ufny wobec człowieka. Pamiętaj jednak, aby nie oswajać zwierzaka na siłę. Stopniowo przyzwyczajaj papugę do swojej osoby, mów do niej i dawaj jedzenie na otwartej dłoni. Powinno być kwestią czasu, kiedy zacznie siadać ci na rękach i ramionach.
Typowe choroby papug falistych
Papużki faliste, podobnie jak i inne ptaki ozdobne, mogą cierpieć na różne choroby. Nietypowe zmiany w zachowaniu zwierzęcia mogą wskazywać, że ma problemy zdrowotne. U samców papug falistych często dochodzi do choroby dzioba w postaci przerostu woskówki, która się powiększa, traci kształt i brązowieje. Zwykle choroba mija samoistnie, ale jeśli nie ustąpi, trzeba udać się do weterynarza. Inne schorzenia to:
świerzb (atakuje dziób zwierzaka);
choroby wirusowe (w tym papilomatoza, która najczęściej atakuje kloakę i jamę dziobową. Pojawiają się tam brodawki, z których sączyć się może krew);
nieżyt jelit, który może być spowodowany np. nieodpowiednią dietą ptaka czy brakiem higieny.
Przy pierwszych dolegliwościach związanych z wypróżnianiem się zwierzęcia czy upierzeniem nie zwlekaj i wybierz się do lekarza weterynarii.
Ile żyją papugi faliste?
Papuga falista w domowych warunkach żyje zwykle około 10 lat. Wiele zależy jednak od zdrowia zwierzaka i odpowiedniej opieki nad nim. Niektóre papużki mogą żyć nawet 5 lat dłużej lub krócej od podanego wieku. Widzisz zatem, jak duży wpływ na długość życia ptaka może mieć twoja postawa.
Co jedzą papugi faliste?
Jak prawidłowo karmić faliste papugi? Najlepiej zapewnić im dobrze zbilansowaną dietę. Najlepsze będą gotowe mieszanki ziaren, w których znajdują się:
proso;
kanar;
owies.
Papużki faliste bardzo chętnie jedzą również nasiona roślin oleistych, ale nie powinieneś podawać ich zbyt wiele. Od czasu do czasu włącz dla urozmaicenia do ich diety świeżą trawę, zieleninę, a nawet warzywa i owoce w niewielkich kawałkach.
Ile kosztuje papuga falista?
Na popularność tego kolorowego ptaka wpływa także jego koszt. Ile zatem trzeba zapłacić za papużkę falistą? Cena za jedną to zaledwie 20-30 zł. Para to zaś wydatek rzędu 40-50 zł. Jak widzisz, nie są to wygórowane kwoty i praktycznie każdy, kto chce, może sobie pozwolić na takiego zwierzaka.
Dla kogo papuga falista będzie dobrym wyborem?
Pamiętaj, że papużki faliste mogą żyć nawet 15 lat. Decydujesz się np. na parę młodych osobników? Musisz liczyć się z tym, że bierzesz na siebie wieloletnią odpowiedzialność za skrzydlatych przyjaciół. Falista papuga potrzebuje interakcji z człowiekiem i jest zwierzęciem stadnym, więc warto zapewnić jej ptasiego towarzysza. Jeśli możesz, kup do domu co najmniej dwie papugi faliste, by ptaki się nie nudziły.
Papuga falista nie jest dla każdego
Jeśli często nie ma cię w domu, lepiej zrezygnuj z trzymania w domu takiego pupila. Brak czasu na oswajanie ptaka i zabawę z nim to znak, że nie takiego zwierzęcia szukasz. Samotna papuga falista stanie się osowiała, dlatego lepiej nie brać zwierzaka niż narażać go na nudę i dyskomfort psychiczny.
Papużka falista trafiła z Australii do Anglii, gdzie do dziś jest jednym z najchętniej hodowanych ptaków ozdobnych. Przyjazne usposobienie i niewygórowana cena tych ptaków to główne źródła ich popularności. Oswajanie zwierzaka także nie powinno stanowić wyzwania. Najlepiej, byś kupił do domu parkę ptaków, ponieważ na wolności papużki faliste żyją w stadach. Para będzie się czuła u ciebie znacznie lepiej.
Spośród ptaków, które można trzymać w domu, niewątpliwie wyróżniają się papugi. Są barwne, aktywne i towarzyskie. Często zachwycają gości i domowników swoimi umiejętnościami naśladowania dźwięków. Nie inaczej jest z żako, czyli papugą, która może powtarzać to, co usłyszy. Jakich warunków potrzebuje ten zwierzak, aby mógł poczuć się komfortowo? Czy papuga zawsze będzie skora do rozmowy? Na te i wiele innych pytań znajdziesz odpowiedzi. Wystarczy, że przeczytasz nasz artykuł. Zapraszamy do lektury!
Papuga żako – charakterystyka gatunku egzotycznych papug
Niektóre papugi są w stanie doskonale naśladować różne dźwięki, łącznie z głosem człowieka. Dlatego możesz mieć wrażenie, że papugi „mówią” ludzkim głosem. Takie predyspozycje wykazuje pochodzący z Afryki ptak żako, dlatego jest często określany jako gadająca papuga.
To bardzo aktywny, inteligentny i towarzyski zwierzak. Wybiera sobie zwykle jedną osobę w domu (niekoniecznie właściciela) którą traktuje jak prawdziwego przyjaciela.
Podgatunki papugi żako
Najpopularniejsze gatunki to:
żako kongijskie;
żako liberyjskie.
Warto wspomnieć też o trzecim podgatunku tego ptaka egzotycznego (żako wyspowe). Podgatunki papug żako różnią się od siebie nie tylko pochodzeniem, lecz również wyglądem.
Żako kongijskie a żako liberyjskie
Żako kongijskie to duży ptak, którego długość ciała może wynieść nawet 33 cm. Papuga żako liberyjska jest zdecydowanie mniejsza i ma ciemniejsze upierzenie. Żako kongijskie ma:
szare pióra, ale czerwone sterówki;
jasnożółte tęczówki i dużą białą obwódkę wokół oczu, przywodzącą na myśl okulary;
ciemnoszary kolor dzioba i łap z długimi pazurami.
Gdzie można spotkać papugę żako?
Żako kongijskie występuje w Afryce, na terenach równikowych (od południowo-wschodniej części Wybrzeża Kości Słoniowej aż po wschodni kraniec kontynentu, do Kenii). Na południu Afryki tę papugę można zobaczyć w północnej Angoli, na południu Kongo, w północno-zachodniej Tanzanii oraz na wyspach Principe i Sao Tome.
Żako liberyjskie żyje na obszarze południowej Gwinei, Sierra Leone i Liberii, od której pochodzi nazwa papugi. Spotykane jest też w zachodniej części Wybrzeża Kości Słoniowej.
Czy papuga żako jest rozmowna?
Wytresowana papuga gadająca potrafi mówić całkiem długie zdania. Jednak uważaj. Żako musi poczuć się pewnie i bezpiecznie, by naśladować dźwięki ludzkiej mowy. Wśród domowników daje popisy, ale w obcym dla siebie towarzystwie milczy jak zaklęta? To ptak wrażliwy, który może zamknąć się w sobie, jeśli poczuje się zagrożony. Nie możesz zatem oczekiwać, że w każdych warunkach zwierzak będzie skory do rozmów.
Żako nie chce mówić? Czasem tak musi być
Pamiętaj również, że nie każda papuga tego gatunku będzie miała takie same predyspozycje do nauki ludzkiej mowy. Co prawda to zwierzak inteligentny, łatwo uczący się nowych rzeczy, ale nie każde żako jest papugą gadającą. Są bowiem osobniki, które nie uczą się mówić albo wypowiadają wyłącznie pojedyncze słowa. W tej kwestii sporo zależy od relacji pomiędzy papugami a ich właścicielami.
Hodowla papug żako, czyli klatka i nie tylko
Dla zwierzęcia musisz oczywiście przygotować odpowiednią klatkę. Ptak ma około 33 cm długości ciała i zaliczany jest do średniej wielkości papug. Potrzebuje „pomieszczenia” o wymiarach minimum:
150 cm długości;
50 cm szerokości;
200 cm wysokości.
Oto kilka wskazówek, które warto wykorzystać, gdy będziesz stawiać klatkę dla żako.
Dno klatki wysyp piaskiem i sprzątaj je regularnie.
Pamiętaj o żerdziach, kawałkach drewna, a także huśtawkach czy drabinkach, by papuga żako mogła się bawić i być aktywna.
Wewnątrz musisz ustawić miseczkę na jedzenie, a także wodopój, w którym codziennie powinieneś zmieniać wodę.
Czego nie lubią papugi żako?
Warto wspomnieć o jeszcze jednym wymogu, jaki związany jest z hodowlą opisywanych papug. Ptaki te preferują poukładany tryb życia. Nie lubią za to niespodzianek czy zaburzonego rytmu dnia. Mogą wystraszyć się głośnych odgłosów wiertarki czy kosiarki, a nawet miksera i odkurzacza.
Żako a relacje z domownikami
Chociaż papugi żako są towarzyskie, to nie obdarzają jednakową sympatią wszystkich ludzi w swoim otoczeniu. Mogą faworyzować niektórych domowników, a innych traktować z dużą rezerwą. Czasem wobec mniej lubianych osób wykazują nawet zachowania agresywne. Jeśli jednak obdarzą cię zaufaniem, będziesz mógł je śmiało głaskać.
Żywienie papugi żako
Tym ptakom rodem z Afryki musisz zapewnić odpowiednią dietę – pełnowartościową, zdrową i dopasowaną do ich indywidualnych wymagań. Jej podstawą są:
ziarna;
świeże owoce i warzywa.
Dopasowana do potrzeb żako dieta będzie sprzyjała rozwojowi ptaków i utrzymaniu ich dobrej kondycji psychofizycznej. Na co dzień możesz podawać im także specjalną karmę przeznaczoną dla ptaków egzotycznych. Taki produkt wspiera dobrą florę bakteryjną w jelitach papugi.
Dla kogo papuga żako będzie dobrym wyborem?
Gadająca papuga żako potrzebuje towarzystwa i jest to wymóg hodowlany. Jeśli często nie ma cię w domu i wiesz, że papużka będzie przez długi czas bez towarzystwa siedzieć w klatce, lepiej w ogóle jej nie kupuj. Musisz zapewnić jej towarzystwo, pieszczoty i zabawę. Jeśli papuga tego nie otrzyma, będzie osowiała i nieszczęśliwa. Może stać się agresywna i przejawiać zachowania autodestrukcyjne, np. wyskubywać sobie pióra.
Jeśli decydujesz się na zakup i hodowlę żako pod swoim dachem, pamiętaj, że te papugi są długowieczne i potrafią dożyć nawet 70 lat.
Co jeszcze musisz wiedzieć o hodowli żako?
Papuga gadająca może być dumą właściciela, ale miej na uwadze, że ptak jest dosyć głośny. Jeśli mieszkasz w bloku, takie hałasy mogą usłyszeć sąsiedzi, co na pewno nie będzie dla nich przyjemne. Zbyt głośny ptak może stać się utrapieniem nawet dla domowników. Nieraz żako może oczywiście być mniej rozmownym zwierzakiem, ale licz się z tym będzie wyraźnie i głośno zaznaczać swoją obecność.
Koszt papugi żako – cena osobnika
Najlepiej kupuj papugi tylko z renomowanych hodowli lub ze sklepu zoologicznego. Możesz mieć pewność, że kupisz papugę zdrową zarówno psychicznie i fizycznie. Raczej unikaj kupowania tych ptaków od osób prywatnych. Dlaczego warto być ostrożnym? Nigdy nie wiesz, czy zwierzak jest odpowiednio oswojony i do jakich warunków przywykł. Cena papugi żako oscyluje w granicach od 2 do 3 tys. zł. Ten zwierzak jest zatem jednym z droższych gatunków ptaków egzotycznych. Jeśli jednak chcesz mieć towarzysza na dekady, warto ponieść taki wydatek.
Dwa najpopularniejsze podgatunki żako przyciągają pięknym wyglądem. Afrykańskie papugi gadające są niewątpliwie dość wymagające, ale mogą odpłacić się przywiązaniem. Relacja musi być jednak trwała i głęboka, ponieważ zwierzaki te bardzo źle znoszą samotność. Jeśli chcesz kupić żako kongijskie lub libijskie weź również pod uwagę długowieczność gatunku. Zwierzak będzie towarzyszyć domownikom przez wiele lat, dlatego trzeba mu zapewnić odpowiednie warunki. Jeśli nie jesteś w stanie tego zagwarantować, lepiej poszukaj innego pupila.
Jeśli zobaczysz za oknem swojego domu dosyć dużą zieloną papugę, to nie musi oznaczać, że właśnie uciekła z czyjejś hodowli. Być może masz do czynienia z aleksandrettą obrożną. Ptak pochodzi co prawda z rejonów środkowej Afryki, Półwyspu Indyjskiego i Cejlonu, ale żyje i rozmnaża się również na wolności w Polsce.
Co to za papuga? Jak wygląda i jakie ma usposobienie? Czy aleksandretta potrafi naśladować ludzką mowę? To tylko kilka pytań, na które warto poznać odpowiedź. Nasz artykuł pozwoli ci poznać bliżej tego egzotycznego ptaka. Przeczytaj tekst już teraz!
Aleksandretta – nazwa, wygląd i charakter
Aleksandretty odławiano dla ozdoby już w czasach starożytnych. Nazwa ptaka pochodzi od imienia samego Aleksandra Wielkiego. Historycy wysuwają tezę, że papugi aleksandretty zostały sprowadzone do Europy najprawdopodobniej przez jednego z generałów Aleksandra Wielkiego, który wracał z wyprawy do Indii w 327 roku przed naszą erą.
Jak wygląda aleksandretta obrożna?
Aleksandretta obrożna jest dosyć dużą zieloną papugą, która wyróżnia się intensywną barwą piór. Oto jej główne cechy:
pióra są soczyście zielone;
dziób ptaka jest zaś czerwony;
ciało ma około 40 cm długości, co w porównaniu z papugą arą jest niedużym wynikiem.
Aleksandretta, czyli ptak, który nie boi się zmian
Papuga aleksandretta jest wytrzymała i ma dużą łatwość w dostosowywaniu się do warunków otoczenia. Jeśli wypuścisz ją z klatki, a ptak ucieknie przez otwarte, ma duże szanse na przeżycie. Dosyć agresywne usposobienie tego sporego zwierzaka powoduje, że nie ma on problemu ze znalezieniem pożywienia i obroną terytorium na wolności.
Podgatunki aleksandretty
Papuga aleksandretta zaliczana jest do rodziny Psittacula. Należy do niej 16 różnych gatunków, z których trzy uznawane są za wymarłe. Tylko część jest dostępna w sprzedaży. Do najpopularniejszych podgatunków hodowlanych należą:
aleksandretta obrożna – mocno rozpowszechniony gatunek, który pochodzi z Afryki Środkowej i Wschodniej, ale też występuje w Indiach, Indonezji i na Sri Lance;
aleksandretta większa – potężny ptak. Ta zielona papuga jest zdecydowanie większa od poprzedniego wymienionego gatunku. Występuje naturalnie na terenie Indochin, Afganistanu, Pakistanu, Cejlonu i Andamany. Osiąga rozmiar do 58 cm długości (ciało wraz z ogonem). Tył głowy i policzki tych ptaków powinny być lekko fioletowe;
aleksandrettaróżana – najmniejsza papużka z tego gatunku, o długości do 38 cm. Ma sinoniebieską głowę, a jej brzuch jest różowo-fioletowy;
aleksandretta śliwogłowa – te ptaki o delikatnej budowie ciała pochodzą ze Sri Lanki, Indii, Pakistanu i Nepalu. One także mają niewielkie rozmiary. Pióra są brudnozielone ze szmaragdowo połyskującymi lotkami i sterówkami. Głowa ma kolor ciemnoróżowy, (fioletowy kark). Charakterystyczna dla tego podgatunku jest też czarna, wąska obroża na szyi;
aleksandretta żółtobrzucha – o brzuchu zabarwionym na żółto (jak wskazuje nazwa);
aleksandretta chińska – gatunek dużej górskiej papugi, która pochodzi z Chin. Ten ptak może mieć nawet 50 cm długości. Ma zielony grzbiet i czarne plamy na policzkach. Głowa papugi jest niebieskofioletowa, a pierś, brzuch i pióra pod skrzydłami ptaka są niebieskoszare.
Aleksandretta obrożna – hodowla
Ten zwierzak jest bez wątpienia inteligentny. Można go nauczyć naśladowania dźwięku ludzkiego głosu, więc będzie „mówić”. Papuga wychowywana w towarzystwie człowieka łatwo się oswaja i przywiązuje do swojego opiekuna. Jeśli jest hodowana jako jeden osobnik w klatce w domu, szybko zaczyna traktować swojego właściciela jak partnera.
Nie ma większych przeszkód, abyś hodował w swoim domu aleksandrettę obrożną. Hodowla tego ptaka musi jednak być zorganizowana w odpowiedni sposób. Najlepiej odnajdują się w niej młode (co najwyżej kilkumiesięczne) papugi.
Papuga aleksandretta – klatka
Ptak ten wymaga odpowiedniej klatki z metalu lub z siatki zgrzewanej. W przypadku aleksandretty obrożnej odpada klatka drewniana, ponieważ pręty zostałyby szybko przegryzione. Papuga ta ma bowiem silny dziób.
Te zwierzaki są aktywne i wymagają, by ich wybieg miał co najmniej 4,5 metra długości. Na zewnątrz możesz umieścić wolierę (przy tarasie domu czy choćby na balkonie). Pamiętaj, że musi być dobrze zabudowana.
W klatce papugi aleksandretty mogą się znaleźć także:
huśtawki;
szyszki i kawałki drewienka;
liny;
drabinki;
basen.
Aleksandretta może być głośna…
Wiesz już, jak zaspokoić potrzebę aktywności tego ptaka. Stworzenie jej obszernego miejsca do latania i zabawy to podstawa.
Poza tym to ptak hałaśliwy i wyjątkowo głośny, co może być uciążliwe dla domowników, a zwłaszcza dla sąsiadów. Jeśli mieszkasz w bloku, wówczas zastanów się, czy osoby w pobliżu zniosą takie odgłosy.
Czy aleksandretta może zostać sama w domu?
Nie zostawiaj papugi aleksandretty na długi czas bez towarzystwa. Powinieneś poświęcać jej co najmniej 2-3 godziny dziennie. W przeciwnym wypadku ptak może być osowiały, a nawet nerwowy i agresywny. Miej to na uwadze, bo czasem takie zachowania przeradzają się w jeszcze poważniejsze problemy.
Papugi, o których piszemy, dożywają nawet 20 lat w niewoli. Przygarniając takiego zwierzaka, bierzesz na siebie zobowiązanie na wiele lat, więc podejmij decyzję bez pośpiechu.
Dieta papugi aleksandretty
Co je papuga aleksandretta obrożna? Podstawą diety zwierzaka są owoce. To m.in.:
jabłka;
pomarańcze;
banany;
granaty;
owoce kaktusa;
gruszki.
Jadłospis w 30% składa się z owoców. Dodatkowo powinieneś podawać zwierzakowi świeże warzywa (w tym seler, marchewkę i groszek) a także kaszę, kukurydzę i różnego rodzaju ziarna. Dla ułatwienia możesz wybrać gotową mieszankę – karmę dla papugi aleksandretty.
Papuga aleksandretta – cena
Ile kosztuje aleksandretta obrożna? Cena nie jest szczególnie wygórowana, ponieważ trzeba wydać około 200 zł. Pamiętaj jednak, że najlepiej wybarwione ptaki mogą być droższe.
Problemy związane z rozpowszechnianiem się aleksandretty w Polsce
Na południu Polski, w północnej części Czech i w Niemczech te barwne ptaki występują coraz częściej w naturze. Zajmują dziuple innych ptaków np. dzięciołów i dudków. Są odporne na różnice temperatur, dlatego mogą przez cały rok mieszkać w Polsce i rozmnażać się.
W 2018 roku odkryto pierwsze lęgowisko aleksandretty w naszym kraju. Problem w tym, że ten gatunek papugi może w pewnym stopniu zagrozić rozwojowi, a nawet istnieniu innych gatunków ptaków w Polsce.
Hodowla papugi aleksandretta – podsumowanie
Jak widzisz, opisane przez nas papugi żyją nie tylko w domach entuzjastów gatunków egzotycznych. Czy da się jakoś powstrzymać ich ekspansję na wolności? Papugi aleksandretty żyjące dziko w Polsce, pochodzą najpewniej od hodowców, którym uciekły, a oswojenie ich obecnie nie jest możliwe.
W tej ostatniej kwestii masz jednak możliwości, jeżeli kupujesz zwierzaka domowego. Pamiętaj jednak, aby pilnować papugi i przede wszystkim zapewnić jej odpowiednie warunki i swobodę.
Wiele osób pyta o podobne rasy psów wywodzące się z surowych warunków. Skąd pochodzą? Husky z Syberii, a malamut z Alaski. Pies malamut jest większy, a husky szybszy i zwinniejszy. Jednak podobieństwa pomiędzy rasami psów alaskan malamute i husky syberyjski sprawiają, że często są ze sobą mylone. Zestawienie husky – malamut, które przedstawimy, pozwoli uniknąć pomyłki. Poznaj charakterystykę obydwu raz i przekonaj się, czy ich podobieństwo jest rzeczywiście tak duże. Kto wygrywa pojedynek husky vs. malamut? Sprawdź i oceń!
Alaskan malamute a husky – dwa różne psy
Dla niektórych może wydawać się zaskakujące, że husky i malamut to dwie zupełnie odmienne rasy psów. Alaskan malamute nie jest rasą tożsamą z siberianem huskym. Swoim wyglądem czworonogi przypominają swoich praprzodków – wilki. Różni je jednak pochodzenie i oczywiście wzorzec zatwierdzony przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI). Tak jak husky, malamut zaliczany jest tej samej grupy i sekcji. Jest to:
grupa V – szpice i psy w typie pierwotnym;
sekcja 1. – nordyckie psy zaprzęgowe.
Mimo to inne pochodzenie, niuanse dotyczące wyglądu, a zwłaszcza charakter husky i malamute sprawiają, że należy wyraźnie odróżnić je względem siebie.
Pochodzenie alaskan i husky
Porównanie alaskan – husky zaczynamy od pochodzenia ras. Alaskan malamute to pies pochodzący z dawnych terenów rozciągających się pomiędzy Cieśniną Beringa a wschodnią Grenlandią. Rasa ta towarzyszyła dawnym ludom Inuitów, nazywanych również właśnie Malamutami (stąd nazwa alaskan malamute). To jedna z najstarszych ras arktycznych, pierwotnych.
Z Alaski jest malamut, a husky z…?
Malamuty były towarzyszami koczowniczych ludów. Wykorzystywano je do pracy (np. do ciągnięcia sań, na polowaniach i przy łowieniu ryb). Najważniejszą cechą alaskana malamuta była odporność na zimno i wytrzymałość fizyczną. Rasa alaskan malamute często nazywana jest „lokomotywą północy”. Zwierzęta te nie raz ciągnęły ciężkie ładunki swoich właścicieli na długich odcinkach m.in. na Alasce.
Z czasem pierwotne psy malamuty zaczęły być krzyżowane z innymi rasami, ale Eva Seeley zachowała czystość tej rasy i z powodzeniem przez lata prowadziła jej hodowlę.
Alaskański malamut, syberyjski husky
Skąd pochodzi husky? Malamut alaskański ma z nim coś wspólnego. Kolebka husky’ego to bowiem tereny wschodniej Syberii (dokładnie z okolic Kołymy i Kamczatki), gdzie wiele setek lat temu koczowniczy lud potrzebował pomocy przy ciągnięciu sań. Ta pomoc przyszła ze strony wytrzymałych i odznaczających się niespotykaną siłą czworonogów. Według badaczy to Czukczowie zajęli się hodowlą psów zaprzęgowych, które były odporne na trudne warunki atmosferyczne panujące niezmiennie na Syberii.
Husky podbija nowe tereny
Na początku XX wieku husky został sprowadzony do Kanady i startował w zawodach psich zaprzęgów. W ten sposób rdzennie syberyjska rasa stawała się coraz popularniejsza.
W 1914 roku podjęto próbę ujednolicenia rasy husky’ego. To doprowadziło do uznania tych psów przez American Kennel Club w 1930 roku.
Różnice w wyglądzie – husky i malamute
Tak jak alaskan, husky również jest silnym psem o masywnej budowie ciała i z pozoru przypomina wilka. Jednak alaskan malamute to większy i cięższy czworonóg:
wzrost psa malamute to średnio 63 cm, a suki – 58 cm. Waga wynosi od 35 do 43 kg w przypadku psa oraz od 30 do 35 kg u suczki;
husky siberian mierzy zaś w kłębie 60 cm (pies) lub 55 cm (suka). Waga dorosłych osobników waha się w przedziale od 15 a 28 kg;
Husky jest zwierzakiem o drobniejszej budowie niż malamute, dlatego nie dziwi, że okazuje się zwinniejszy i szybszy od niego.
Porównanie husky – malamut pod względem wyglądu
Za cechę charakterystyczną siberiana husky’ego uznaje się niebieskie oczy, ale czasem ich barwa jest brązowa lub są wielokolorowe. Tęczówki pies ten może mieć też w dwóch różnych kolorach, ale kształt oczu jest migdałowy. Są one skośnie osadzone, podobnie jak u malamutów. Alaskan zaś może mieć oczy wyłącznie brązowe. Niebieskie są niedopuszczalne przez FCI i uznawane za wadę.
Husky – malamut a różnice dotyczące sierści
Tak jak husky, malamut także ma szeroko rozstawione i trójkątne uszy. Różnice są jednak widoczne w sierści:
pies husky ma gęstą sierść w różnych barwach – umaszczenie może być od białego do czarnego, z uwzględnieniem wszystkich odcieni brązu i szarości. Jest grube, z miękkim podszerstkiem, chroniącym przed mrozem.
sierść psa alaskan malamute także wyróżnia się obfitym podszerstkiem. Jednak jego umaszczenie jest nieco ciemniejsze. Dopuszczalne są kolory od szarego (w różnych odcieniach) aż do czarnego z jasnymi znaczeniami na pysku łapach i brzuchu.
Porównanie husky – malamut pod względem charakteru
Czy husky i alaskan mają podobne usposobienie i takie same cechy charakteru? Nie do końca. Różnic między psem alaskan malamute a husky w tym względzie nie brakuje.
Husky – malamut, czyli o pierwszej z ras
Husky jest czworonogiem radosnym, energicznym, skorym do zabawy i szukającym kontaktu z człowiekiem. Szybko przywiązuje się do właściciela, stąd też dobrze sprawdza się jako pies rodzinny:
dobrze czuje się w domu, w którym są dzieci;
jest w stanie żyć w zgodzie z innymi zwierzętami;
nie będzie nadawał się do wykorzystania jako pies stróżujący.
To czworonóg mądry, który szybko się uczy, dlatego dobrze nadaje się do szkolenia. Nie wykazuje zachowań agresywnych. Jednak w razie zagrożenia swoich właścicieli husky siberian rzuci się na pomoc i szybko zareaguje.
Czego potrzebuje husky?
Jeśli decydujesz się na adopcję husky’ego, miej na uwadze jego niespożyte pokłady energii. Będziesz musiał zapewnić mu sporą dawkę ruchu na świeżym powietrzu. Pamiętaj, że husky siberian ma dobrze rozwinięty instynkt łowiecki, dlatego może pobiec za ciekawym obiektem na spacerze, jeśli spuścisz go ze smyczy.
Pies malamut a husky
Podobnie jak husky, malamut także jest silnym, lojalnym, wytrzymałym psem, który przywiązuje się do swoich właścicieli. Ma jednak silniejszy charakter i jest dość niezależny. Jakie są jego najważniejsze cechy?
to pies stadny i nie znosi samotności, więc jeśli pozostawisz go w domu samego na dłuższy czas, może niszczyć różne przedmioty w swoim otoczeniu;
sprawdzi się u rodzin z dziećmi, ponieważ wykazuje cierpliwość wobec najmłodszych;
jeśli jest zsocjalizowany, będzie przyjacielski;
w przeciwieństwie do psa rasy husky, malamut nie zawsze może mieszkać razem z innymi czworonogami. Ma bowiem silnie zakorzenione przekonanie o przynależności do stada z dominacją jednego osobnika – jego samego. Jeśli jednak mniejszy pies czy kot mu się podporządkuje, zwierzęta mogą żyć zgodnie w tym samym domu.
Podobieństwa w zestawieniu husky – malamut
Co z łączy malamuta z syberyjskim huskym? Mają silnie rozwinięty instynkt łowiecki, a przy tym chcą dominować w swoim otoczeniu. Alaskan malamute obdarza domowników silnym uczuciem. Jednak malamut (husky również) nie nadaje się na stróża.
Jeśli zdecydujesz się na psa malamuta, nie będziesz słyszał uciążliwego szczekania, ponieważ nie jest to rasa głośna. Nie zachowuje się też agresywnie w stosunku do obcych. Twoich gości alaskan malamute powinien przywitać z radością. Jednak w chwili zagrożenia będzie reagował.
Wolisz psa husky? Malamut bardziej ci się spodobał?Pewnie którąś z ras uważasz za ciekawszą. Jednak nasze porównania wskazuje, że jedne i drugie to psy towarzyskie i przyjazne. Zarówno malamut, jak i husky nie nadają się na stróżów. Dobrze się socjalizują, są wytrzymałe i silne. Malamut jest większy, ale husky nadrabia zwinnością i szybkością. Niezależnie od tego, czy wybierzesz psa z Alaski, czy z Syberii, powinieneś zyskać świetnego towarzysza!
Wstążki i chusty przypięte do obroży psa lub przy smyczy mogą być ozdobą dla zwierzęcia, ale niejednokrotnie umieszczane są celowo. Możesz spotkać się z żółtą lub czerwoną wstążką u psa. Co sygnalizuje ten szczególny kolor? Dlaczego niektórzy opiekunowie czworonogów decydują się na takie oznaczenie? Żółta wstążka u psa nie jest ozdobą, ale konkretnym sygnałem. Dowiedz się, jak zachowywać się wobec zwierzaka, który ma ją przy obroży. Przeczytaj nasz tekst!
Yellow Dog Project i symbol akcji, czyli żółta wstążka u psa
W kilkudziesięciu krajach na całym świecie od kilku lat działa Yellow Dog Project. Akcja została zainicjowana przez ludzi, którzy są właścicielami szczególnych psów. Celem jest zaakcentowanie i ostrzeżenie otoczenia, że pies potrzebuje przestrzeni lub po prostu nie lubi kontaktu z obcymi ludźmi. Symbolem akcji jest żółta wstążka u psa na smyczy lub wpięta do obroży czworonoga. Jeśli zobaczysz zwierzaka z żółtą wstążką, wiedz, że jego właściciel chce ograniczyć bodźce zewnętrzne, jakie do niego docierają.
Żółtą wstążkę u psa widać coraz częściej
Do akcji cały czas przyłączają się nowi właściciele czworonogów na świecie. W sumie jest ich już ponad milion. Podkreślają, że żółta wstążka u psa to nie żadna fanaberia czy próba wyróżnienia czworonoga z tłumu innych na spacerach. Cel to bowiem ochrona przed niechcianym kontaktem. Taki niepozorny symbol może ustrzec postronne osoby przed atakiem ze strony wystraszonego zwierzęcia.
Wsparcie dla psów z żółtą wstążką również w Polsce
Nie tylko za granicą, lecz także w Polsce pies z żółtą wstążką może liczyć na wsparcie. Yellow Dog Project jest wspierany przez Fundację Dobrych Zwierząt. Organizacja udostępnia materiały, które wyjaśniają, co oznacza żółta wstążka u psa i jak ją wykorzystywać. Najważniejsze jest to, by jak najwięcej osób dowiedziało się o takim projekcie i potrafiło dobrze interpretować kolory wstążek i ich znaczenie u psa.
Żółta wstążka przy obroży psa – dla jego dobra
Psy z różnych powodów mogą nie lubić kontaktu z ludźmi. Czasem są nieufne w stosunku do obcych i stresują się, gdy ktoś chce je pogłaskać. Niektóre zwierzaki były źle traktowane w przeszłości – bite, a nawet katowane. Trudna przeszłość psa zawsze rzutuje na jego zachowanie. Jeśli ktoś pochyla się nad nim, czworonóg może zareagować agresją. Właściciele są tego świadomi, dlatego przyczepiają żółtą wstążkę do smyczy psa, aby ostrzec przed zbyt bliskim podchodzeniem do zwierzęcia na spacerze.
Jakie psy mogą mieć żółtą wstążkę?
Nie jest to jedyna sytuacja, w której wykorzystywana jest żółta wstążka u psa. Oprócz tego właściciel może chcieć ograniczyć jego kontakty z innymi w związku:
Umieszczenie żółtej wstążki na smyczy psa lub w innym widocznym miejscu powinno być jasnym sygnałem, że lepiej do takiego zwierzęcia zbyt blisko nie podchodzić.
Czy żółta wstążka u psa to oznaka jego agresji?
Jak widzisz, pies z żółtą wstążką nie musi należeć do agresywnych. Może mieć problemy zdrowotne, a czasem jego właściciel nie chce, by miał kontakt z innymi czworonogami na spacerze. Wstążka przywiązana do smyczy już z daleka powinna dawać jasny sygnał, że nie życzysz sobie bliższych kontaktów ze swoim zwierzęciem. Jest komunikatem, który musi być dobrze interpretowany przez wszystkich. Dlatego warto propagować ideę żółtej wstążki u psa, by unikać nieporozumień i stresujących sytuacji.
Co zamiast żółtej wstążki?
Żółta wstążka przy obroży psa lub smyczy nie jest jedynym oznaczeniem, jakie możesz zastosować. Zamiast żółtej wstążki możesz wykorzystać żółtą chustę dla psa, bandanę, całą obrożę czy szelki. Być może osoby w twoim otoczeniu nie od razu zrozumieją przekaz żółtej wstążki u psa. Możesz więc odpowiadać na wszelkie pytania i tłumaczyć, jaka jest symbolika. Najważniejsze komunikaty, które pies chce dzięki tobie przekazać, to „nie dotykaj i nie głaszcz” oraz „nie podchodź do mnie blisko ze swoim pupilem”.
Nie tylko żółta wstążka u psa, czyli szanowanie cudzej przestrzeni
Nawet jeśli pies nie ma żółtej wstążki przy obroży, nigdy nie podchodź do cudzego zwierzęcia i nie zmuszaj go do kontaktu. Musisz szanować przestrzeń nie tylko innych ludzi, lecz również zwierząt. Pamiętaj, że nigdy nie wiesz, obok jakiego zwierzaka przechodzisz. Być może mijasz czworonoga po traumatycznych przeżyciach albo takiego, który jest po chorobie. Kontakt z innymi psami niż twój pupil powinien być rozważny. Pamiętaj o tym!
Żółta wstążka u psa to symbol propagowany od niedawna, ale warto wiedzieć, co oznacza. Nie zapominaj, że niektórzy właściciele nie życzą sobie kontaktu z ich czworonogiem, z różnych powodów. Teraz już wiesz, że taka wstążeczka nie jest ozdobą, lecz komunikatem. Jeśli ją zobaczysz, będziesz mógł poprawnie zinterpretować przekaz.
Koty rasowe odznaczają się dużą urodą – możesz je podziwiać na wystawach w Polsce i na świecie. Taki czworonóg wbrew pozorom również może być bardzo dobrym towarzyszem życia człowieka. Trzymanie go w domu czy w mieszkaniu nie nastręcza wielu kłopotów. Jeśli kociaki to twoja pasja, być może dobrym pomysłem na życie i rozwijanie hobby będzie założenie hodowli kotów. Jak to zrobić?
Hodowla kotów – czy to dobry pomysł?
Aby z powodzeniem założyć hodowlę kotów, musisz lubić spędzać z nimi czas. Hodowla kotów rasowych to jednak nie tylko przyjemności, ale przede wszystkim obowiązki dla właściciela. Musi on dbać o jej rozwój i przede wszystkim wiedzieć, że celem profesjonalnej hodowli nie są względy komercyjne, czyli sprzedawanie tych zwierząt, ale doskonalenie reprezentantów danej rasy.
Z tego powodu hodowla kotów rasowych powinna zmierzać do dokładnej selekcji tych zwierząt, by rozmnażać jedynie te, które charakteryzują się najlepszym wyglądem, osobowością i zdrowiem, a przy tym spełniają wszystkie standardy wyznaczone dla danych kotów hodowlanych.
Przeczytaj książki i publikacje dotyczące danej rasy, być mógł dysponować szeroką wiedzą na temat zdrowia tych czworonogów, ich genetyki i fizjologii. Przydadzą ci się informacje na temat zasad krzyżowania ze sobą kociaków oraz dotyczące ich zachowania – behawioryzm jest tutaj zagadnieniem, z którym powinieneś nie tylko się zapoznać, ale wypróbować je w praktyce, by móc celowo i skutecznie wychowywać oraz socjalizować kocięta ze swojej przyszłej hodowli.
Formalności związane z założeniem hodowli kotów
Działalność hodowli kotów rasowych, z rodowodem podlega nadzorowi sanepidu i innych instytucji, zgodnie z wytycznymi znajdującymi się w dyrektywie Rady Europejskiej – art. 10, 92/65/EWG). Jako kandydat na hodowcę powinieneś też zapoznać się dokładnie z przepisami Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt oraz skontaktować się z sanepidem, który dokładnie wyjaśni, jakie warunki lokalowe musisz zapewnić dla hodowli kotów rasowych.
W celu prowadzenia działalności oficjalnie powinieneś stać się członkiem Polskiego Związku Felinologicznego. PZF jest najstarszym klubem felinologicznym, jaki działa na terenie Polski pod auspicjami World Cat Federation (WCF). Członkiem PZF możesz stać się, jeśli po zapoznaniu się ze statutem związku i Regulaminem Hodowlanym, złożysz deklarację członkowską na druku pobranym od związku felinologicznego. Jednocześnie składasz też formularz pozwalający na rejestrację hodowli kotów w World Cat Federation – światowej organizacji, która zrzesza takie osoby.
W chwili rejestracji jest wymagane również zarejestrowanie kota hodowlanego, czyli czworonoga z rodowodem dla rozpoczęcia hodowli kotów, z wykorzystaniem zaświadczenia weterynaryjnego.
Konieczne jest zarejestrowanie i wybranie odpowiedniego dla twojej hodowli kotów rasowych przydomka, czyli nazwy hodowli, jaką będziesz posługiwał się w dokumentach. Podczas rejestracji w PZF podajesz sześć propozycji przydomków hodowlanych, a każdy z nich nie może mieć więcej niż 10 znaków i więcej niż 2 słów. Na stronie WCF można sprawdzić, czy dana nazwa jest dostępna, czy została już zarejestrowana przez inną hodowlę. Jeśli jest wolna, WCF dokonuje rejestracji zgodnie ze zgłoszoną przez Zarząd PZF kolejnością.
Poza tym hodowla kotów to działalność, która wymaga rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej z kodem PKD – 01.49.Z – Chów i hodowla pozostałych zwierząt.
Jak założyć hodowlę kotów rasowych?
Pierwszym krokiem prowadzącym do realnego założenia hodowli kotów rasowych będzie wybór kotki, która stanie się jej podstawą. Nie może mieć żadnych wad genetycznych czy rozwojowych. Jej stan zdrowotny powinien zbadać lekarz, który wypełnia Zaświadczenie Weterynaryjne. To obowiązkowy załącznik do rodowodu kota hodowlanego rejestrowanego w PZF.
Musisz mieć odpowiednie miejsce na prowadzenie działalności. Jak założyć hodowlę kotów w mieszkaniu czy w domu jednorodzinnym? Powinieneś mieć do dyspozycji pomieszczenia, w których znajdzie się legowisko, kuweta i miski na jedzenie i wodę dla kotki w ciąży oraz osobne miejsce dla kociąt. Każde zwierzę z twojej hodowli powinno znajdować się pod opieką weterynaryjną i mieć wykonane niezbędne, zalecane szczepienia. Kocięta należy wraz z upływem czasu odrobaczać i ewentualnie wysterylizować. Każde musi mieć książeczkę zdrowia, która jest dokumentem przekazywanym osobie kupującej od ciebiekota hodowlanego.
Koszty związane z założeniem hodowli kotów rasowych
Zakup pierwszej kotki do swojej hodowli kotów wiąże się z poniesieniem kosztu w wysokości od 2000 do nawet 6000 zł. Za reproduktora wykorzystanego do krycia kotki zapłacić trzeba od 1000 zł do 1500 zł za jego wypożyczenie.
Ponadto kosztem jest też rejestracja i wpłacenie składki do związku felinologicznego oraz rejestracja przydomka hodowlanego – jednorazowo około 200 zł. Wpisowe do PFZ wynosi jednorazowo 40 zł, a składka roczna to 80 zł. Rejestracja hodowli w WCF kosztuje 70 zł.
Do tego dochodzą koszty udziału kota w wystawach – około 100 zł za dzień, jak i opieki weterynaryjnej, szczepienia czy rejestracji miotu wraz z wydaniem rodowodu dla kota hodowlanego rasowego. Rejestracja kota hodowlanego kosztuje zaledwie 10 zł, zaś wydanie rodowodu do 5 pokoleń kosztuje 30 zł. Koszty generuje pielęgnacja kotów z hodowli i ich żywienie z wykorzystaniem odpowiedniej, pełnowartościowej, dobrze zbilansowanej karmy.
Jeśli lubisz koty i związaną z ich posiadaniem pielęgnację, prowadzenie działalności, jaką jest hodowla kotów rasowych, może być odpowiednim pomysłem na twój własny biznes.
Mówi się, że niektórzy mają tzw. „rękę do psów”. Potrafią się nimi doskonale zajmować, mają dużą wiedzę na ich temat i lubią je szkolić. Jeśli zaliczasz się do grupy miłośników takich czworonogów, zastanów się nad możliwością przeobrażenia swojej pasji w prawdziwy pomysł na biznes, jakim jest profesjonalna hodowla. Jak to zrobić?
Jaką rasę psów chcesz hodować?
Własna hodowla psów może być twoim największym marzeniem, jednak najpierw zapoznaj się z wszystkimi warunkami, jakie powinieneś spełnić, by pracować z tymi zwierzętami. Hodowla musi dotyczyć rzecz jasna konkretnej rasy lub ras. Poznaj je dobrze, przeczytaj jej opisy i wysłuchaj jak najwięcej opinii specjalistów na ich temat. Być może sam w przeszłości miałeś lub nadal masz psy danej rasy i bardzo chciałbyś je hodować w ramach własnego biznesu.
Zdobycie jak najbardziej wyczerpujących informacji o danej rasie zapewni twojej rasowej hodowli właściwą opiekę, żywienie, pielęgnację i odpowiednie warunki rozwoju. Sprawdź też z biznesowego punktu widzenia, jakie rasy są najchętniej wybierane na polskim rynku.
Pierwszy pies w hodowli
Przy zakładaniu hodowli psów rasowych najważniejsze jest stanie udanie się do innej, rzetelnie prowadzonej hodowli i wybranie z niej suczki z rodowodem ZKwP/FCI (Związku Kynologicznego w Polsce/Międzynarodowej Federacji Kynologicznej). Stanie się ona podstawą dla twojej hodowli, dlatego powinna mieć sprawdzoną genetykę, co weryfikuje się na podstawie rodowodów jej przodków. Warto skontrolować, czy suczka zarejestrowana jest w Polskiej Księdze Rodowodowej. Suka kwalifikowana do hodowli musi spełniać także wymaganie ukończenia 18 miesięcy życia. Powinna też uzyskać, po ukończeniu 15 miesięcy, w dowolnej klasie, od co najmniej dwóch sędziów wystawowych, trzy oceny co najmniej bardzo dobre, w tym jedną na wystawie:
międzynarodowej;
klubowej;
specjalistycznej.
By przyszłe szczeniaki pochodzące z twojej hodowli psów mogły otrzymać rodowody i być w pełni legalnie oferowane w Polsce, ich ojciec również powinien mieć rodowód i widnieć w rejestrze Związku Kynologicznego. Bez tego hodowla nie będzie możliwa, ponieważ bez rodowodu czworonogi pochodzące z niej nie zostaną oficjalnie uznane. Pies wybrany do rozrodu to reproduktor. Może on pochodzić z własnej hodowli lub z innej, co niestety wiąże się dla ciebie z koniecznością poniesienia dodatkowych kosztów.
Najlepiej jest wybrać taką parę psów rasowych do hodowli, które będą miały pewne doświadczenie wystawowe. Jeśli osiągały one sukcesy na wystawach, tym lepsze geny mogą przekazać swojemu potomstwu, co wpływa jednocześnie na wyższą cenę za szczeniaka. Dobre pochodzenie to czynnik kluczowy dla osób kupujących psy z hodowli.
Formalności związane z hodowlą psów rasowych
Związek Kynologiczny w Polsce przygotował regulamin hodowli psów rasowych. Celem takiej działalności, zgodnie z wytycznymi Związku, jest doskonalenie poszczególnych ras pod względem cech fizycznych, psychicznych i użytkowych z uwzględnieniem podstaw naukowych.
Byś mógł założyć hodowlę psów rasowych, musisz stać się członkiem Związku Kynologicznego w Polsce, a także:
opiekować się hodowanymi psami, zapewniając im higieniczne warunki utrzymania pielęgnację, odpowiednie żywienie i szczepienia ochronne;
utrzymywać tylko taką liczbę psów, które będą miały dobre warunki egzystencji na terenie hodowli;
umożliwić oddziałowej komisji hodowlanej dokonanie kontroli warunków, w jakich hodowane są psy oraz ich kondycji.
Nie możesz sprzedawać psów z hodowli w celach dalszej odsprzedaży czy przez pośredników, podczas imprez publicznych i w miejscach publicznych.
By zarejestrować się w ZKwP, należy wybrać oddział, do którego chcesz się zapisać i z którym będziesz współpracować przy założeniu hodowli i jej prowadzeniu. Do wpisu potrzebujesz:
dowodu osobisty i ukończonych 18 lat;
metryki urodzenia psa (podstawy hodowli) od hodowcy;
środków na opłatę składki za członkostwo (ok. 70 zł na rok).
Na miejscu w oddziale ZKwP otrzymasz pierwszą legitymację członkowską. W niektórych oddziałach uzyskasz także możliwość wzięcia udziału w bezpłatnym szkoleniu z kierownikiem danej sekcji, tj. rasy, którą chcesz hodować.
Po zarejestrowaniu się w Związku Kynologicznym w Polsce staniesz się jego członkiem – hodowcą, który może prowadzić hodowlę psów rasowych w Polsce zgodnie z przepisami wspomnianego regulaminu. Będziesz mógł mieć jedną lub więcej suk, a Związek zatwierdzi przydomek hodowlany. Jako członek takiej organizacji przy rozpoczynaniu hodowli psów rasowych będziesz musiał wystąpić o zatwierdzenie przez Zarząd Główny przydomka hodowlanego, zgłaszanego za pośrednictwem odpowiedniego wniosku. Chodzi tu o nazwę hodowli psów w Polsce, pod którą będą rejestrowane wszystkie szczenięta z niej pochodzące, bez względu na swoją rasę, co umożliwia wydanie im metryk. Za rejestrację przydomka w ZKwP i FCI trzeba zapłacić 120 zł, a tylko w FCI – 60 zł. Przydomek ten musi być przy tym unikalny. Jest to ostatni krok przy formalnościach związanych z założeniem hodowli psów rasowych. Biznes ten wymaga, byś stworzył odpowiednie warunki do trzymania czworonogów.
Przestrzeń i pomieszczenia do założenia hodowli psów
Otwarcie hodowli psów rasowych wymaga wygospodarowania w tym celu odpowiedniej przestrzeni dla kolejnych pojawiających się zwierząt. Suka powinna mieć spokojne miejsce na odpoczynek przed porodem i tzw. porodówkę, gdzie urodzi szczenięta. Te zaś muszą mieć właściwe warunki do wzrostu i rozwoju. Suka karmiąca powinna mieć wyznaczone spokojne miejsce, np. osobne pomieszczenie, gdzie będzie mogła odpoczywać i karmić szczenięta.
Jeśli sądzisz, że założenie hodowli psów możliwe jest w warunkach dwupokojowego lokalu w bloku, to nie jest to najlepsze rozwiązanie. Mieszkanie ma zwykle zbyt małą przestrzeń, by trzymać na niej szczenięta i sukę hodowlaną, chyba że twoja hodowla psów będzie naprawdę niewielka, a rasa należy do miniaturek.
Rozmnażanie psów w hodowli
Kiedy krycie suki hodowlanej będzie udane, co potwierdzi badanie ultrasonograficzne (USG), trzeba poczekać około 63 dni na przyjście szczeniaków na świat. Kolejnym krokiem będzie nadanie im rodowodowych imion – powinny zaczynać się od tej samej litery alfabetu w ramach tego samego miotu. Ostatnią czynnością jest przeznaczenie zwierząt – albo do sprzedaży do odpowiedzialnych domów, albo na wystawy, co pozwoli na uzyskanie kolejnych suk i psów reproduktorów do własnej hodowli lub wypożyczania czy sprzedaży do innychhodowli psów rasowych.
Hodowla psów – biznes w praktyce
Czy hodowla psów rasowych będzie dochodowym biznesem? Zasadniczo jej celem jest doskonalenie ras psów pod różnymi względami, co jednak nie wyklucza, byś nie mógł zarabiać na sprzedaży szczeniaków z rodowodem.
Musisz wiedzieć, że zgodnie z art. 10a Ustawy o ochronie zwierząt z 2012 roku, zabrania się wprowadzania do obrotu zwierząt domowych na targowiskach, targach i giełdach – tam więc nie możesz ich zbywać, nawet z zarejestrowanej hodowli psów rasowych. Tylko miejsce hodowli jest do tego przeznaczone. Jednocześnie w ustawie wskazano, że zabrania się rozmnażania psów i kotów w celach handlowych. Celem hodowli psówjest bowiem właściwy rozwój danej rasy. Zakaz wyrażony w przedstawionym artykule nie uwzględnia hodowli psów zarejestrowanych w ogólnokrajowych organizacjach społecznych zajmujących się hodowlą rasowych psów i kotów.
Taka sytuacja wymaga zapewnienia zwierzęciu szczególnego bezpieczeństwa. Nie wolno przewozić czworonoga na kolanach, ponieważ mógłby on stworzyć zagrożenie dla wszystkich pasażerów. Jeśli więc jedziesz samochodem z pupilem na wakacje, do znajomych czy weterynarza, zapewnij mu odpowiedni transporterek dla kota.
Przeznaczenie transportera dla kota
Transporterek dla kota jest akcesorium, które w praktyce musi znaleźć się na podstawowym wyposażeniu domu, w którym mieszka to zwierzę. Prędzej czy później zawsze przychodzi czas na wizytę u weterynarza. O ile gabinet weterynaryjny nie znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie twojego miejsca zamieszkania, kota będziesz musiał zawieźć do specjalisty samochodem lub środkiem komunikacji miejskiej. Nie ma możliwości, by biegał on swobodnie po wnętrzu takich pojazdów.
Dlatego w ramach kompletowania wyprawki dla mruczka, dobrze jest od razu kupić odpowiedni transporter czytorbę dla kota.
Rodzaje transporterów dla kotów
Transporter dla zwierząt może mieć różną wielkość, materiał wykonania czy konstrukcję drzwiczek. Wszystkie tego typu produkty mają jednak za zadanie zapewnić zwierzęciu bezpieczne przewożenie go z miejsca na miejsce. Transporter dla kota może mieć formę:
wykonanego z tworzywa sztucznego kontenera dla kota,
kosza wiklinowego z zamykanymi drzwiczkami,
plecaka lub torby dla kota,
transportera rowerowego.
Plastikowe transportery dla kota
W sklepach można spotkać się z transporterami dla zwierząt wykonanymi z plastiku, które mają postać niewielkiej skrzynki, z otworami wentylacyjnymi oraz metalowymi lub plastikowymi, okratowanymi drzwiczkami. To najbardziej klasyczny transporter dla kotów, który służy do bezpiecznego ich przewozu. Jest lekki, wygodnie się go otwiera i można go łatwo rozłożyć na dwie części – wystarczy odpiąć trzymające kontener dla kota klipsy po bokach. Sprawia to, że wyjęcie z niego zwierzęcia jest bardzo proste, a sprzątanie transportera nie będzie powodowało dużych trudności. Nie ma rogów, w których mógłby gromadzić się trudny do usunięcia brud.
Taki transporterek dla kota przystosuj rozmiarowo do gabarytów swojego pupila. Możesz do środka włożyć kocyk czy ręcznik, aby kot mógł się w nim położyć i tak spędzić podróż.
Kosz wiklinowy w roli transportera dla kotów
Ażurowa budowa kosza wiklinowego, zamykanego z jednej lub dwóch stron przy użyciu metalowej kratki, jest wygodna w użyciu. Kosz jest stylowym miejscem pozwalającym na transport zwierzęcia. Wiklinowy transporter dla kotów zwykle ma otwieraną górę oraz położone po dwóch stronach kosza zamykane klapki. Łatwo wypuścić z niego kota, ale i sprawdzić, czy nic mu nie dolega. Cechuje się wysoką wytrzymałością, a spód transportera zwykle jest gładki, by łatwiej było utrzymać go w czystości.
Plecak i torba transportowa dla kota
Kontener dla kota może mieć ciekawą postać plecaka. Transporterw takiej formie pozwala na noszenie zwierzaka na plecach lub na klatce piersiowej. Materiałowy plecak z ażurowym okienkiem lub plastikową obudową z otworami wentylacyjnymi pozwala zwierzęciu na obserwację otoczenia, ale często warto zasłonić to miejsce, by zwierzę się nie stresowało podczas jazdy samochodem, spaceru czy jazdy rowerem. W przypadku jazdy autem plecak-transporter dla kota łatwo przypiąć do siedzenia pasami bezpieczeństwa.
Alternatywą jest torba dla kota na ramię, w kształcie większej torby sportowej. Używa się jej jak zwykłej torby – nosząc na ramieniu. To ważne, by torba transportowa dla kota była wykonana z nieprzemakalnego materiału, który uchroni go przed opadami atmosferycznymi, ale z drugiej strony ułatwia to czyszczenie wnętrzatransportera dla zwierząt. Zaletą torby dla kota jest fakt, że jest ona lekka i łatwo ją schować do bagażnika samochodu, jeśli nie jest potrzebna w danym momencie. Można ją złapać za uchwyty lub nosić na ramieniu.
Transporter dla kotów na rower
Szczególnym typem kontenera dla kota jest torba czy transporter przeznaczony do zapięcia na rowerze. Ma on kształt torby wyposażonej w otwory wentylacyjne, przez które zwierzęciu łatwo jest wyglądać. Można go bezpiecznie przypiąć w koszyku czy na bagażniku rowera, ale przeznaczony jest do przewożenia raczej lżejszych zwierząt.
Czym kierować się przy wyborze transportera dla kota?
Stając przed koniecznością wybrania właściwego transportera dla kotów, musisz wiedzieć, dla jakiego zwierzaka ma on być przeznaczony. Większych rozmiarów transporterbędzie o wiele za duży do przewożenia kociaka. Automatycznie więc ważne jest dopasowanie wielkości kontenera dla kota czy torby i plecaka–transportera do wielkości zwierzęcia.
Zasadniczo transporter dla zwierząt powinien być wystarczająco przestronny, by kot mógł w nim stanąć, obrócić się i wygodnie położyć czy siąść. Nie może być Jednak zbyt duży, ponieważ podczas dynamicznej jazdy samochodem w takim transporterku kot mógłby się ślizgać po podłożu, co będzie dla niego źródłem niepotrzebnego stresu.
Istotne jest, byś bez problemu mógł włożyć kota do transportera przeznaczonego dla niego. Nie zawsze twój pupil będzie chciał przy tym współpracować. Zdarza się, że musisz go umieścić w transporterku na siłę i w ten sam sposób wyciągnąć go z niego u weterynarza. Zwróć więc uwagę, czy wybrany kontenerek dla kota ma otwór w pokrywie od góry, co znacznie ułatwia zadanie w takich okolicznościach.
Bezpieczeństwo i komfort zwierzęcia to dwie kwestie, które trzeba brać pod uwagę przy kupnietransporterka dla kota. Mruczek nie powinien w żadnym przypadku móc samodzielnie otworzyć drzwiczek czy pokrywy kontenera, a w jego konstrukcji producent powinien umieścić otwory wentylacyjne, które zapewnią właściwe napowietrzenie takiej konstrukcji..
Jak przygotować kota do transportu?
Koty są zwierzętami, które nie przepadają za zmianami w swoim otoczeniu. Łatwo przywiązują się do miejsca i pomimo często wielu wypraw poza swoją posesję, zawsze prędzej czy później wracają do domu. Jeśli więc chcesz jeździć z kotem np. do znajomych i rodziny, to od najmłodszych lat postaraj się przyzwyczajać go do takich podróży samochodem czy przenoszenia z miejsca na miejsce.
Bezpieczny transport wymaga wykorzystania transporterka dla kota. Będzie w nim miał swoją prywatną przestrzeń i nie będzie dla ciebie zagrożeniem, nawet jeśli dojdzie do wypadku. Zamknięta torba transportowa dla kota z odpowiednią wentylacją zmniejszy stres zwierzęcia, jeśli będzie miało ono ograniczony widok tego, co dzieje się w jego otoczeniu.
Dobrym pomysłem jest przyzwyczajenie swojego pupila do transportera dla zwierząt w taki sposób, że będzie on stał w widocznym miejscu w domu. Włóż do niego ulubiony koc kota lub zabawkę, aby miał szansę zapoznać się z nowym elementem wyposażenia wnętrza. Dla uatrakcyjnienia transportera możesz umieścić w nim również przysmaki czy wykorzystać specjalne preparaty o przyciągającym koty zapachu walerianki i kocimiętki.
Pies nie zawsze ma wystarczająco dużo miejsca w czterech ścianach, dlatego właściciel może zdecydować się na organizację dla niego specjalnego miejsca na podwórku przed domem. W przypadku wielu ras kojec dla psa okazuje się trafionym pomysłem. Niekiedy można go umieścić również w domu i trzymać w nim czworonoga np. wtedy, gdy przychodzą goście, którzy odczuwają lęk przed psami. Jak wybrać odpowiedni kojec?
Azyl dla zwierzęcia, czyli idealny kojec dla psa
Kojecmoże kojarzyć się negatywnie z ciasną przestrzenią metalowej klatki w schronisku, skąd można przygarnąć czworonoga. Nie jest jednak tak, że kojce dla psów mają ograniczać wolność zwierząt i sprawiać, że będą one miały niewielką możliwość poruszania się.
Tak naprawdę kojec kupuje się po to, by pies miał wydzielone, bezpieczne miejsce dla siebie na twojej posesji lub w domu. To azyl, gdzie w spokoju może wypocząć, zjeść posiłek czy po prostu spać. Psom niekoniecznie klatka na podwórku musi kojarzyć się negatywnie. Dzięki takiemu rozwiązaniu czworonóg znajdzie się w dobrze znanym sobie miejscu, ale jednocześnie nie będzie swobodnie biegać po podwórku, przeskakiwać przez płot czy niszczyć kwiatów w ogrodzie.
Jeśli masz sporych rozmiarów podwórko, wygospodaruj na nim miejsce na duży kojec dla psa, zwłaszcza większej rasy, który potrzebować będzie znacznie więcej wolnej przestrzeni niż mały czworonóg do towarzystwa.
Zobacz, jaki kojec dla psa do domu wybrać
We wnętrzu swojego domu lub mieszkania możesz wykorzystać mały kojec dla psów, który rozkładasz tylko wtedy, gdy jest ci on potrzebny. Część tego rodzaju produktów można dostosować do zmieniających się wymagań pupila. Mały kojec dla szczeniaka, wykonany np. z czterech paneli, szybko powiększysz, kiedy zwierzę urośnie i siłą rzeczy będzie miało większe potrzeby. Wtedy dodajesz kolejne panele, zwiększając miejsce dla czworonożnego przyjaciela.
O ile na dwór najczęściej wybierany jest kojec metalowy dla psa, to w domu możesz wykorzystać choćby kojec z materiału. Taki produkt może mieć otwierane na zamek błyskawiczny wejście, aby czworonóg mógł swobodnie do niego wchodzić i wychodzić.
Odpowiednio dobranykojec dla psa do domupowinien być stabilny, czyli nie może przewracać się, jeśli czworonóg skoczy na jedną ze ścian. Dla utrzymania większej higieny w swoim domu możesz kupić kojec dla psa z podłogą wykonaną z tworzywa, które łatwo się myje.
Wybór kojca dla psa na dwór
Drugim typem kojców dla psów są te przeznaczone do ustawienia pod gołym niebem. Mogą mieć formę czworościanu, bez podłogi i sufitu, ale mogą też stanowić zamkniętą klatkę, z której czworonóg na pewno nie ucieknie. Nie musi mieć osobnej podłogi, ale wstaw do niego budę z kocykiem czy specjalnym legowiskiem, w której pies schroni się przy opadów deszczu i ogrzeje. Metalowa klatka na dwór dla czworonoga będzie dobrym wyborem, jeśli masz psa stróżującego. Podczas twojej nieobecności w domu wypuszczaj go na działkę, co pozwoli skutecznie odstraszyć potencjalnych włamywaczy i osoby niepożądane.
Gdzie umieścić kojec dla psa – na dworze i w domu?
W przypadku organizowania boksu dla psa na dworze, musisz zdecydować, gdzie będzie on ustawiony. Nie powinien znajdować się w pełnym słońcu, ponieważ czworonóg szybko się odwadni w upalne dni. Właściwie kojec dla psa na dworze powinien być zlokalizowany w miejscu najchłodniejszym, np. na północnym krańcu posesji czy po prostu w miejscu zacienionym przez cały dzień. Tam pies nie będzie narażony na szkodliwe oddziaływanie wysokiej temperatury oraz przegrzanie.
Jaki powinien być kojec dla dużego psa?
Najważniejszą kwestią przy wyborze gotowego lub budowanego kojca dla psa będzie zapewnienie zwierzęciu bezpieczeństwa. Nie ma znaczenia, czy kupujesz kojec do psa na dwór czy do domu. Ponadto powinien być wytrzymały oraz wykonany z solidnych i trwałych materiałów. Dobrze sprawdzić się może w tym wypadku kojec metalowy.
Taki produkt powinien być dopasowany pod kątem wielkości posiadanego psiaka. Kojec dla yorkamoże być wykonany z materiałów tekstylnych i raczej będzie przeznaczony do użytku wewnętrznego. Duży kojec dla psa będzie wystarczający dla owczarka niemieckiego, pitbulla czy innego, dużego czworonoga.
Małym zwierzętom można zapewnić kojec z metalu, tworzyw sztucznych czy materiałowy. Natomiast dużym – z solidnych rurek metalowych. Boks dla psapowinien mieć wymiary dostosowane do gabarytów zwierzęcia. Psy rasy shih tzu czy maltańczyki mogą mieć klatki o wysokości 50–70 cm, ale już duży kojec dla psa rasy labrador powinien mieć co najmniej 80–120 cm wysokości.
Gdzie można postawić kojec dla psa?
W niewielkim mieszkaniu w bloku kojec dla psa najpewniej nie będzie miał racji bytu, chyba że chcesz go umieścić np. na balkonie, zapewniając zwierzęciu częste przebywanie na świeżym powietrzu. Jeśli balkon stwarza realne niebezpieczeństwo dla twojego pupila, ustawienie tam małego kojca dla psa będzie dobrym pomysłem.
Zasadniczo jednak najczęściej takie kojce są ustawiane na działce, na dworze lub w dużych salonach czy pokojach w domu. Przydają się w przypadku:
Ponadto przydatny bywa kojec dla szczeniąt, który zapewnić ma im bezpieczne warunki wzrostu i rozwoju i ułatwić ich przypilnowanie przez całą dobę. Produkt tego rodzaju może stanąć w domu, w pomieszczeniu gospodarczym czy na dworze, ale raczej tylko przy dobrej pogodzie, a nie w środku zimy. Dzięki kojcom szczenięta mają ograniczone możliwości chodzenia po domu i potencjalnie mniej rzeczy będą w stanie zniszczyć. Łatwiej będzie ci po nich posprzątać, jeśli do dyspozycji będą miały kilka metrów kwadratowych ograniczonej przestrzeni.
Jakie psy można trzymać w kojcach na dworze?
Kojec dla psa na dwór zapewni mu azyl i bezpieczeństwo w znanym sobie otoczeniu, ale nie każda rasa nadaje się do trzymania w klatce na zewnątrz. Jeśli jesteś właścicielem czworonoga będącego przedstawicielem rasy krótkowłosej lub bezwłosej, nie będziesz mógł trzymać go cały czas w kojcu na świeżym powietrzu, ponieważ istnieje ryzyko wychłodzenia ciała zwierzęcia, co prowadzi do wielu negatywnych konsekwencji zdrowotnych. Kojec dla psa na dworze to dobry z kolei wybór, jeśli twój pupil ma długą sierść i gęsty podszerstek chroniący przed negatywnymi warunkami atmosferycznymi, w tym niską temperaturą.
Zawsze przy kupowaniu nawet dużego kojca dla psa na dwór czy do domu musisz mieć na uwadze fakt, że twój pies nie może przebywać w nim cały czas. Powinien mieć zapewnioną odpowiednią dawkę ruchu każdego dnia – zabieraj go na spacery, pozwól wybiegać się na otwartej przestrzeni, by czworonóg zachował dobrą kondycję zdrowotną. Możesz kupić nowy lub wybrać używany kojec dla psa albo zbudować go samodzielnie.
Zwierzęta nie znajdowały się pod niczyją opieką. Obecnie psy znajdują w schronisku „Podaj łapę” w Tatarach koło Nidzicy, gdzie będą czekać na nowy dom.
Warmińsko-mazurskie. Policjanci musieli zatrzymać ruch na drodze ekspresowej
Policjanci gdy zauważyli tułające się psy zatrzymali ruch na odcinku drogi ekspresowej S7. Schwytanie szczeniaków nie należało do najłatwiejszych, bowiem zwierzęta na widok funkcjonariuszy zaczęły uciekać w kierunku przydrożnego rowu, a następnie do zabezpieczonego kratą przepływu wodno-melioracyjnego. Jeden z psów utknął po szyję w wodzie i istniało poważne ryzyko, że się utopi. Ostatecznie mundurowi złapali oba czworonogi, które później zostały objęte opieką weterynaryjną.
Warmińsko-mazurskie. Policjanci uratowali szczeniaki: trwa poszukiwanie dla nich nowego domu
Z wypowiedzi Kingi Łubian, pracownicy schroniska „Podaj łapę” wynika, że psy są w dobrej formie i po odbyciu kwarantanny zostaną zaszczepione i zaczipowane, a także ponownie odrobaczone i odpchlone. Bohaterami całej historii są mieszańce w wieku około czterech miesięcy: czarny pies i podpalana suczka. Po przeprowadzeniu wszystkich niezbędnych procedur będzie możliwa ich adopcja. Na nowych właścicieli nie będą musiały raczej długo czekać. Prawdopodobnie jeden z policjantów już zadeklarował, że chce wziąć pieska.
Pasożyt ten przenosi groźne choroby: babeszjozę, boreliozę, anaplazmozę czy erlichiozę.
Kleszcze żerują również w zimie. Lekceważenie może skończyć się tragicznie
Przez lata utrwaliło się przekonanie, że zima to taki okres, kiedy nie musimy obawiać się kleszczy. Pogoda jednak się zmienia i nawet w tym czasie mamy do czynienia z wyższymi temperaturami co sprzyja długim spacerom na łonie natury. Niestety takie okoliczności wiążą się również z aktywnością kleszczy dlatego warto dbać o naszego czworonoga, bowiem bagatelizowanie problemu może skończyć się poważnymi konsekwencjami:
Brak dbania o zabezpieczenie przeciw tym pasożytom może skończyć się tragicznie. Choroby odkleszczowe, najczęściej spotykana babeszjoza, mogą nawet doprowadzić do śmierci psa – trzeba niezwłocznie zacząć terapię. Niekiedy spotykamy się również z innymi chorobami, np. anaplazmozą, boreliozą. Nie zawsze te choroby są nagłe w skutkach. W przypadku boreliozy objawy mogą wystąpić nawet po kilku latach. Jeśli jednak zauważycie u pupila kleszcza, obserwujcie jego samopoczucie, nie ignorujcie pogorszenia stanu zdrowia i umówcie się niezwłocznie na wizytę do lekarza weterynarii
– mówi Danuta Andrearczyk z Przychodni Weterynaryjnej w Gdańsku-Oliwie.
Kleszcze – jak chronić psa
Na rynku są dostępne liczne preparaty antykleszczowe, które różnią substancją czynną oraz sposobem aplikacji. Niektóre środki działają odstraszająco na kleszcza, dzięki czemu pasożyt omija naszego psa szerokim łukiem. Inne z kolei zabijają pasożyty, które co prawda zdołają wbić się w naszego zwierzaka, jednak powodują ich odpadnięcie od skóry, zanim jakiekolwiek szkodliwe drobnoustroje przedostaną się do krwiobiegu psa. Wybór zależy od nas samych. Najważniejsza jest regularność, ponieważ jak wyjaśnia lek. wet. Sylwia Świokło z Trójmiejskiej Kliniki Weterynaryjnej, kleszcze żerują już w temperaturze 5 st. C.
Gupik pawie oczko to rybka, którą znają chyba wszyscy. Osobniki te wyróżniają się dosyć znacznym dymorfizmem płciowym. Oznacza to, że samca i samicę można łatwo rozróżnić już na pierwszy rzut oka. Jeszcze do niedawna gupiki słynęły z bardzo dużej odporności na choroby.
Niestety, nieodpowiedzialna hodowla komercyjna nieco odwróciła te trendy. Pawie oczka są małe i łatwo się mnożą. Aby dobrze się rozwijały, potrzebują jednak odpowiednich warunków. Jakiego akwarium wymaga gupik? Temperaturę wody i otoczenie poznasz w naszym artykule. Przeczytaj już teraz!
Pawie oczka – pochodzenie
Obecnie znakomita większość gupików, które trafiają do akwariów, to okazy wyhodowane w niewoli. Dzikie osobniki spotykane są niezwykle rzadko. Ryba ta pochodzi jednak z północno-wschodniej części Ameryki Środkowej. Można spotkać ją także na wybrzeżach Karaibów oraz w takich miejscach, jak:
Gujana;
Wenezuela;
Trynidad i Tobago;
Antyle Holenderskie;
Surinam;
Gupik, czyli rybka, której niestraszne są nowe miejsca
Gupiki są niezwykle odpornym gatunkiem, który świetnie adaptuje się do panujących warunków. Ryby zostały sztucznie wprowadzone do ekosystemów ponad pięćdziesięciu krajów świata.
Można je obecnie spotkać zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w biedniejszych krajach rejony podzwrotnikowego i zwrotnikowego. Do tych ostatnich gupiki trafiły w celu ograniczenia populacji komarów, przenoszących malarię.
Gupiki – klasyfikacja
Gupik po raz pierwszy został złowiony na Kubie w 1886 roku. Tę niewielką rybkę zaklasyfikowano do rodziny ryb piękniczkowatych z rodzaju żyworodnych.
Gupik pawie oczko – wygląd
Gupiki rozróżniamy przede wszystkim ze względu na kształt płetwy ogonowej. Wyróżnia się następujące ich rodzaje:
dwumiecz;
welon;
proporczyk;
płomyk;
górny miecz;
dolny miecz;
rakietka;
igiełka;
łopatka;
lira;
gupik Endlera.
W hodowlach nie jest praktykowane krzyżowanie ryb międzygatunkowo, ponieważ prowadzi to do zubożenia wariantów kolorystycznych. Pawie oczka odławiane z niewoli są w akwariach praktycznie niespotykane.
Gupik – samica i samiec. Jak ich odróżnić?
U gupików występuje znaczny dymorfizm płciowy. Samica gupika osiąga wielkość około 5-6 centymetrów. Jej płetwa odbytowa jest nieco zaokrąglona.
W jej obrębie znajduje się nieco ciemniejsza plama brzemienna. Gupik samiec jest z kolei nieco mniejszy i smuklejszy. Jego płetwy (ogonowa i odbytowa) są dłuższe i bardziej okazałe. Samce są także ciekawiej ubarwione.
Gupiki pawie oczko – charakter i usposobienie
Gupiki to aktywne rybki, które uznawane są za dosyć łagodne.Nierzadko jednak można zauważyć ich tendencję do podskubywania siebie nawzajem. Najbardziej narażone na te nieprzyjemne formy kontaktu są ryby z długimi i weloniastymi płetwami – na przykład skalary.
Pawie oczka w akwarium – jaki wariant wybrać?
W środowisku naturalnym pawie oczka mieszkają w bardzo dużych skupiskach. W ławicach zawsze dominują samice, których jest zdecydowanie więcej niż samców. Ten schemat warto zachować także w akwarium.
Samce gupika są mocno natarczywe w stosunku do samic, dlatego na jedną powinny przypadać przynajmniej dwa. Najlepszym rozwiązaniem (dla osoby, która nie chce ich rozmnażać) jest zakup osobników tylko jednej płci. Zazwyczaj akwaryści decydują się na samce, które mają bardziej okazały wygląd.
Ryby gupiki – akwarium i wymagania
Gupiki to niewielkie ryby, które nie mają wygórowanych oczekiwań. Nie oznacza to bynajmniej, że można trzymać je w kuli czy małym słoiczku. Minimalna wielkość akwarium dla kilku osobników to 54 litry. Pamiętaj jednak, że im większe akwarium, tym lepiej. W większych zbiornikach znacznie łatwiej utrzymać odpowiednie środowisko dla ryb.
Bardzo ważne jest to, aby akwarium dla gupików było wypełnione wieloma roślinami.
Woda dla gupików
Gupiki nie są szczególnie wymagające w kwestii parametrów wody, jednak trzeba zachować je na odpowiednim poziomie.
temperatura wody – około 26-28o Celsjusza;
pH wody dla gupików – 7-8;
twardość wody – 10-30 dGH (ryby te wymagają dosyć twardej wody).
Co ciekawe, pawie oczka są bardzo tolerancyjne w kwestii zasolenia wody. Czują się dobrze zarówno w słodkiej, bachicznej (lekko słonej), jak i morskiej.
Z jakimi rybami trzymać gupiki?
Gupiki najlepiej czują się w towarzystwie własnego gatunku, dlatego nadają się świetnie do akwariów gatunkowych. Można także z powodzeniem trzymać je w towarzystwie innych piękniczkowatych:
gambusiów;
mieczyków;
platek.
Jakie ryby nie powinny mieszkać z gupikami?
W zbiorniku możesz także umieścić tęczaki, danio czy żyjące przy dnie kiryski. Zdecydowanie nie warto jednak trzymać ich z rybami, takimi jak:
bojowniki;
brzanki;
tetry;
glonojady syjamskie;
kolcobrzuchy.
Dla dużych ryb mięsożernych (podobnie jak dla popularnych w ostatnim czasie krabów) pawie oczka będą raczej obiadem niż towarzystwem.
Gupiki – rośliny w akwarium
Gupiki powinny mieszkać w akwariach z bujną roślinnością. Biocenoza wodna jest wówczas bardziej stabilna. Roślinność okazuje się nieodzowna dla tych rybek. Dla młodych osobników jest źródłem pożywienia, dorosłym zaś służy za kryjówkę, istotną szczególnie nocą podczas snu.
W zbiorniku możesz także wykorzystać roślinność pływającą. Nie powinna być jednak zbyt bujna, ponieważ ograniczy dopływ promieni słonecznych.
Gupiki – żywienie
Zarówno w środowisku naturalnym, jak i w akwarium gupiki nie gardzą praktycznie żadnym pożywieniem. To ryby wszystkożerne, które bardzo lubią larwy komarów. W naturalnym środowisku jedzą przede wszystkim:
insekty wodne;
pająki;
niewielkie mięczaki;
larwy;
pająki.
Co ciekawe, według badań prowadzonych na pawich oczkach ich dieta jest związana z miejscem bytowania i szerokością geograficzną, pod jaką występują.
Co jeszcze podawać gupikom?
Żywy pokarm będzie dla nich najbardziej odżywczy. Jego przygotowanie jest jednak dosyć czasochłonne i nie wszyscy się na to decydują. Można także z powodzeniem postawić na popularny wśród akwarystów pokarm w płatkach. Warto jednak wybierać produkty dobrej jakości, polecane przez doświadczonych hodowców.
Zróżnicowany pokarm dla gupików to między innymi:
blanszowany szpinak;
oczlik;
dafnia;
wodzień;
artemia;
płatki ze spiruliną.
Pawie oczka czasami podgryzają niektóre rośliny akwariowe. Poszukują także alg, które znajdują się na korzeniach i kamieniach.
Gupiki – częstotliwość karmienia
Gupiki mają dosyć szybką przemianę materii i potrafią strawić spożyty posiłek w mniej niż godzinę. Właśnie dlatego warto zapewnić im nieco częstsze karmienie mniejszymi porcjami. Ryzyko przekarmienia jest tutaj nie mniejsze niż w przypadku innych ryb, dlatego trzeba bardzo uważać.
Gupiki – rozmnażanie
Rozmnażanie gupików w akwarium
Samce tych rybek są niezwykle żywiołowe i zawsze chętne do rozmnażania. Właśnie dlatego tak ważne jest to, aby na jednego samca przypadały przynajmniej dwie samice. W przeciwnym wypadku pani gupikowa może zostać zamęczona przez swojego partnera.
Jak widać, rozmnażanie gupików (tak jak zresztą większości rybek żyworodnych), jest niezwykle łatwe. Gupik w ciąży jest przynajmniej przez trzy tygodnie, a ten czas przedłuża się nieraz do miesiąca. Pawie oczka to bardzo płodne ryby. Już kilka godzin po porodzie samica jest ponownie zdolna do zapłodnienia.
Jak wygląda proces rozmnażania gupików i ile rybek przeżywa?
Wstęp do tarła jest u gupików dosyć… widowiskowy.
Samiec przechodzi do zalotów, które mogą mieć formę natrętnego napastowania. Pływa za samicą, pręży płetwy i zachęca ją do kopulacji. Co istotne, w wielu przypadkach dochodzi do wymuszenia tarła, które polega na umieszczeniu gonopodium w narządzie rodnym samicy.
Po trzytygodniowej zazwyczaj ciąży dochodzi do porodu. Samica rodzi narybek partiami nawet przez kilka godzin. Małych gupików może być naprawdę bardzo dużo, nawet niemal sto osobników.
Niestety, malutkie rybki są bardzo często zjadane przez innych mieszkańców akwarium lub rzeczki, a nawet stają się pokarmem własnych rodziców. Zazwyczaj można spodziewać się od 30 do 50 sztuk narybku.
Jak uniknąć konsumpcji maluchów przez inne gupiki? Najlepszym rozwiązaniem jest zapewnienie dorosłym rybom różnorodnego i dobrze zbilansowanego posiłku.
Rozmnażanie się gupików w warunkach naturalnych
A jak pawie oczka rozmnażają się w naturze? Wielkość jednorazowego miotu jest tam bardzo zróżnicowana. Wiele zależy od tego, jak bardzo ryby narażone są na atak drapieżnika. Im większa ławica, tym większe szanse na przeżycie. Na obszarach, gdzie występowanie drapieżnych ryb jest bardziej prawdopodobne, samice rodzą więcej mniejszych potomków.
Niebagatelny wpływ ma także dostęp do pokarmu. Jeżeli jest go mniej, zwierzęta potrafią zmniejszać liczbę potomstwa. Trzeba też wspomnieć, że im więcej jest gupików na danym obszarze, tym większy spadek reprodukcji, ponieważ wzrasta ryzyko kanibalizmu.
Gupiki – cena i hodowla
Gupiki nie są szczególnie drogimi rybami. Są nie tylko bardzo małe, lecz także łatwe do rozmnożenia. Bardziej popularne odmiany mogą kosztować nawet 2-3 złote za sztukę. Za te rzadsze, na przykład Koi czy Magic Violet trzeba zapłacić nawet 20 złotych. Rybki pawie oczka najlepiej kupuj u sprawdzonych hodowców.
Gupiki – choroby
Te zwierzaki jeszcze do niedawna uchodziły za bardzo odporne na choroby i słynęły z tego, że świetnie dostosowują się do warunków panujących w akwarium. Do pewnego stopnia jest to prawda.
Lata nieodpowiedzialnej hodowli i krzyżowania ze sobą poszczególnych odmian sprawiły jednak, że gupiki stały się zdecydowanie mniej odporne, a według niektórych –wręcz chorowite. Grożą im przede wszystkim:
pleśniawka – na tę chorobę najbardziej narażone są pawie oczka o dłuższych płetwach. Objawia się ona białym nalotem, a do jej leczenia konieczny jest środek dezynfekujący. Przy pleśniawce trzeba także zadbać o natlenienie wody, podniesienie temperatury i usunięcie zalegającego na dnie pokarmu;
martwica płetwy – to choroba bakteryjna, która najczęściej dotyka zestresowanych pawich oczek żyjących w zbyt ciasnych akwariach. Leczenie sprowadza się do kąpieli w specjalistycznych roztworach i poprawy warunków bytowania ryb. Martwica płetw nie jest zaraźliwa;
choroba bawełniana gupików – to choroba bakteryjna, która objawia się zmianą zachowania. Chore ryby chowają się, stają się ospałe i bardziej apatyczne. Pojawia się martwica naskórka. Konieczne jest dokładne posprzątanie i odkażenie akwarium;
rybia ospa – to bardzo popularna choroba ryb, która dotyka także gupików. Jak z nią walczyć? Istotne jest przede wszystkim zasolenie wody i podniesienie jej temperatury.
Gupik – podsumowanie
Gupiki to bardzo popularne ryby, które dosyć szybko dostosowują się do nowych warunków. Najlepiej czują się w akwariach o bujnej roślinności, ale mogą mieszkać zarówno w słonej, jak i w słodkiej wodzie.
Warto zapewnić im jednak dosyć duży zbiornik, w którym nie będzie znajdowało się zbyt dużo ryb. W złych warunkach pawie oczka stresują się, co prowadzi do wielu chorób.
Ze względu na stosunkowo niską cenę i dużą tolerancję na warunki w akwarium, pawie oczka mogą być odpowiednie dla początkujących akwarystów. Jeśli jesteś jednym z nich, pamiętaj, aby stworzyć im optymalne warunki w zbiorniku.
Papuga ara jest pięknym, dużym, egzotycznym ptakiem i według wielu także najlepszym przedstawicielem swojego gatunku. Czy charakter papugi ary przyciąga tak samo, jak jej wygląd? Jakie są jej rodzaje? Możesz zdecydować się na papugę arę zwyczajną lub inne barwne odmiany, jak ara hiacyntowa czy modra. Mieszkasz w bloku? Dobrym pomysłem może być zakup ary karłowej. Ta garstka porad to tylko początek naszego artykułu o arach. Papugi rodem z Ameryki Południowej będziesz znać o wiele lepiej, gdy przeczytasz całość!
Papuga ara – charakterystyka gatunku
Egzotyczne ptaki, jakimi są papugi, to zwierzęta o wysokim poziomie inteligencji. Pod tym względem od swoich pobratymców nie odstaje papuga ara. Pochodzi z podrodziny neotropikalnej, a na wolności zamieszkuje wilgotne tereny leśne w Ameryce Południowej. Szczególnie upodobała sobie sąsiedztwo zbiorników wodnych.
Jak wyglądają papugi ary?
Cechą charakterystyczną papugi ary jest jej piękne, kolorowe upierzenie. Jeśli sądzisz, że ma ona tylko czerwone pióra i kolorowe upierzenie łebka, to jesteś w błędzie. Tak naprawdę te papugi występują w kilku odmianach kolorystycznych. Wszystkie są dużymi ptakami egzotycznymi, których rozpiętość skrzydeł może wynosić do 100 cm. Taka sama (wraz z ogonem) jest często długość ciała dorosłych papug. Sam ich ogon zajmuje połowę całkowitej długości – do 50 cm. Waga dochodzi zaś do dwóch kilogramów, co jest stosunkowo skromnym wynikiem.
Odmiany papugi ary
Papuga ara to nie jeden ptak, ale wiele odmian, co już wiesz. Czas więc na to, aby je omówić. Oto one.
Ara zwyczajna
Nazywana jest również papugą ara ararauna. Jak wygląda?
to ptak ozdobiony intensywnie niebieskimi piórami na wierzchniej stronie;
spód ciała jest żółty, a czoło zielone;
boki głowy są pozbawione piór, ale mają wyraźnie zarysowane czarne prążki;
nogi papugi ary zwyczajnej są szare, oczy żółte, a długość jej ciała wynosi od 80 do 95 cm. Waży niewiele – od 1 do 1,3 kg.
Papuga ara zielona
Oto opis tej odmiany:
wyróżnia się piórami w kolorze zielonym, a właściwie ciemnolimonkowym;
jej dolne partie grzbietu przybierają kolor niebieski, podobnie jak lotki piór z wierzchu. Od spodu są zaś żółtawe.
sterówki ary zielonej są niebiesko-czerwone;
boki głowy są białe, w czarne prążki, a czoło czerwone.
to mniejsza papuga niż ara zwyczajna – waży od 1 do 1,2 kg, a długość jej ciała wynosi około 70 cm.
Ara hiacyntowa
Ptak ten, znany także jako papuga ara modra hiacyntowa, ma jednobarwne upierzenie w kolorze ultramaryny. Jak wygląda ta odmiana?
boki głowy są pozbawione piór, a skóra zabarwiona na żółto;
charakterystyczne są też żółte obwódki wokół oka;
papuga ta ma dużą rozpiętość skrzydeł, dochodzącą do 130 cm;
jej ciało może mieć metr długości i waży od 1,1 do 1,7 kg.
Niestety, na wolności papuga ara hiacyntowa narażona jest na wyginięcie.
Papuga ara niebieska
Oto opis kolejnej odmiany:
papuga ma pióra w kolorze niebieskim, wręcz szafirowym, czym przywodzi na myśl odmianę zwyczajną;
jednak cała głowa, grzbiet, gardło, ogon i wierzchnia powierzchnia skrzydeł ma kolor turkusowy;
pasy na gardle i spód ciała są żółte, zaś na bokach białej skóry ten ptak ma prążki z turkusowych piór;
papuga ara niebieska (czy też ara błękitna) waży niewiele – od 0,6 do 0,8 kg. Długość ciała to zaś 85 cm.
Ara modra
Czas na opis kolejnej popularnej papugi ary:
ten ptak spód ciała ma jaśniejszy, o lekko zielonkawym zabarwieniu, a pióra ciemnoniebieskie;
głowa jest szara, czym odróżnia się od papugi ary niebieskiej;
okolice nosa tego ptaka są pozbawione piór, a skóra jest czarna;
to niewielka papuga – jedna z najmniejszych ar, ponieważ jej ciało ma do 60 cm długości, a waga to od 0,3 do 0,4 kg.
Na wolności papugi ary modre w ogóle nie występują i są uważane w praktyce za wymarłe.
Jakie jeszcze gatunki ary są warte uwagi?
Poza wymienionymi gatunkami warto wskazać kilka innych. To np. ara:
zielonoskrzydła;
oliwkowa;
kasztanowoczelna;
trójbarwna.
Dla kogo hodowla papugi ary to dobra propozycja?
Jaka jest ara? Papuga ta to ptak towarzyski, który łatwo poddaje się procesowi socjalizacji, co oznacza, że łatwo „dogaduje się” z ludźmi. Jednak przyjazne usposobienie papugi ary przekłada się też na to, że ptak nie znosi samotności. Jeśli jesteś osobą mocno zapracowaną i rzadko pojawiasz się w domu, zakup takiego domowego pupila nie będzie najlepszym rozwiązaniem. Wszystko dlatego, że samotna ara zdziczeje, będzie osowiała lub zacznie zachowywać się agresywnie względem innych osób. Przedłużająca się samotność doprowadzić może tę papugę nawet do problemów z psychiką.
Czy towarzystwo drugiej papugi ary będzie wystarczające?
Gdy dla towarzystwa kupisz dwie papugi ary, z jednej strony najpewniej dobrze będą się ze sobą dogadywać i przyjaźnić, z drugiej jednak nie zsocjalizują się z człowiekiem, którego będą widziały tylko od czasu do czasu. Musisz więc poświęcić zwierzakowi wystarczająco dużo uwagi, by stał się twoim domowym pupilem, a nie tylko egzotycznym elementem ozdobnym.
Dlaczego decyzja o przygarnięciu ary musi być przemyślana?
Powinieneś wiedzieć również, że ta papuga jest dosyć głośna, dlatego może stać się uciążliwa np. dla sąsiadów czy domowników. Wykaż się cierpliwością przy jej hodowli. Jeśli nie masz doświadczenia i dużych pokładów cierpliwości, być może papuga ara nie jest najlepszym wyborem dla ciebie. Musisz poszukać wyczerpujących informacji na temat zwierzaka, w czym ci nieco pomożemy. Wiedz też, że ara jest gatunkiem długowiecznym. Żyje nawet 50 lat i dłużej, więc biorąc ją do domu, podejmujesz zobowiązanie na całe życie.
Jak zorganizować klatkę dla papugi ary?
Zanim kupisz papugę arę, powinieneś dobrze przygotować się do jej hodowli.
To duże ptaki, o rozpiętości skrzydeł przekraczającej w wielu przypadkach 1 metr, więc powinny mieć zapewnioną przestrzeń do życia.
Ich klatka nie może być mniejsza niż 1 x 1 metr w postawie i musi być wysoka na 2 metry.
Jeśli to możliwe, zaplanuj okratowaną wolierę poza domem, która będzie miejscem do latania dla papugi ary. Cena takiej woliery nie musi być wysoka.
Ptaka możesz wypuszczać tylko wtedy, gdy na dworze jest ciepło. Zimą zapewnij miejsce dla swojej papugi w domu – nie wypuszczaj jej poza domem, ponieważ może to zakończyć się bezpowrotną utratą pupila.
Co powinno znajdować się w klatce papugi ary?
Dno klatki dla papugi ary powinno być wyłożone naturalnym podkładem np. drewnianym lub kukurydzianym. Musisz je regularnie sprzątać, zapewniając odpowiednie warunki bytowe dla ary. Niezbędne okażą się solidne pręty, bo tylko takie nie zostaną przegryzione przez silny dziób tego ptaka. Na karmę i wodę ustaw w klatce ceramiczne lub metalowe miski. Żerdzie powinny mieć zaś postać nieokorowanych konarów o średnicy około 5 cm – to wygodne miejsce do siedzenia dla papugi. Ara lubi się bawić, dlatego zabawki w postaci drabinek, huśtawek czy lusterek jak najbardziej powinny się znaleźć w klatce.
Żywienie papugi ary
Wiesz już, co papużka powinna mieć w klatce, ale nie wspomnieliśmy jeszcze o jedzeniu. Prawidłowa dieta jest warunkiem zdrowego rozwoju i wzrostu ptaka. Najlepiej syp swojej papudze do klatki mieszankę ziaren przeznaczoną dla dużych papug. Ara może też dostawać pokarm w granulacie dostosowany do jej indywidualnych wymagań. Dieta powinna być urozmaicona:
świeżymi owocami i warzywami;
orzechami;
pokarmem roślinnym.
Papuga ara ararauna (ara zwyczajna), podobnie jak inne barwne odmiany tych ptaków, jest na tyle inteligentna, że potrafi ze swojej miski wybierać to, co smakuje jej najbardziej.
Przez cały czas ara powinna mieć dostęp do świeżej wody pitnej. Należy ją więc na bieżąco uzupełniać.
Ile kosztuje papuga ara?
Czy wiesz, ile kosztują papugi ary? Cena takiego egzotycznego ptaka zależy od jego odmiany. Inny jest koszt zakupu ary zwyczajnej, a inny dla ary modrej. Cena będzie najniższa, jeśli wybierzesz papugę należącą do najliczniejszej ze wszystkim odmian. Będzie to ara ararauna. Cena za ptaka zwanego też arą zwyczajną wynosi kilka tysięcy złotych. Jednak za rzadko występującą w sprzedaży arę zielonoskrzydłą będziesz musiał zapłacić ponad 10000 zł.
Musisz liczyć się z wysokimi wydatkami na żywienie, pielęgnację i ogólne utrzymanie. Pamiętaj, że to bardzo długowieczny ptak! Papuga ara to piękny ptak, którego różne odmiany właśnie poznałeś. Ten zwierzak, niezależnie od tego, jak dokładnie wygląda, żyje bardzo długo, więc zakup musi być przemyślany. Pamiętaj, że ara nie lubi być sama i jeśli nie masz wiele czasu, nie będzie najlepszym pupilem do twojego domu.
