Większość opiekunów dachowców w książeczce zdrowia pupila w rubryce rasa ma zapisane „kot europejski”. Określanie tym terminem wszystkich kotów nierasowych weszło do języka potocznego. Tymczasem rasa europejska istnieje i bynajmniej nie należą do niej wszystkie dachowce. Chociaż przypominają pospolite burasy, koty europejskie posiadają własny wzorzec i są bardzo trudno dostępne w naszym kraju. 

Kot europejski – wygląd

Wiele osób zastanawia się, czy istnieje kot europejski długowłosy. Niestety nie. W przypadku tej rasy FIFe dopuszcza tylko krótką szatę. Włos jest gładki, błyszczący i miękki w dotyku. To średniej wielkości zwierzęta, których waga zazwyczaj nie przekracza siedmiu kilogramów. Niekiedy sprawiają wrażenie dużych ze względu na muskularną budowę ciała. 

Wzorzec dopuszcza praktycznie nieograniczoną liczbę wariantów kolorystycznych. Zdarza się kot europejski biały, czarny, jednak najczęstsze umaszczenia to pręgowany albo szylkretowy. 

Kot europejski – charakter

Kot europejski to rasa naturalna, ale bardzo niejednolita. Właśnie dlatego określenie jednego profilu charakterologicznego tych zwierzaków jest bardzo trudne. Zazwyczaj zwierzęta te są indywidualistami, które budują relację z człowiekiem na swoich zasadach. Wiele zależy od tego, ile poświęcisz im czasu i jakie będziesz miał do nich podejście. 

Ze względu na to, że rasa nie była znacznie modyfikowana genetycznie, koty europejskie zachowały silny instynkt łowiecki. Zazwyczaj chętnie uczestniczą we wspólnej zabawie, a wszelkie rodzaje rozrywek, jakie mogą zapewnić im opiekunowie są chętnie akceptowane. Jako drapieżny gatunek inwazyjny nie powinny spacerować samopas, jednak, przyzwyczajone do szelek, chętnie udadzą się na spacer z opiekunem. 

Kot europejski uznawany jest za zwierzę inteligentne i zrównoważone. Po zabawie chętnie odpoczywa z opiekunem. Szybko się uczy i z radością uczestniczy w życiu rodzinnym. Potrzebuje jednak miejsca, w którym będzie mógł pobyć sam ze sobą. 

Kot europejski krótkowłosy – zdrowie

Kot europejski to rasa naturalna, która słynie ze swojego wyjątkowego zdrowia. Nie ma żadnych chorób, które uznawane byłyby za typowe dla niej. Niemniej jednak powinien być poddawany regularnym kontrolom w gabinecie lekarza weterynarii. Wszystkie osobniki, także te niewychodzące, powinny być regularnie szczepione. 

Kot rasy europejskiej – pielęgnacja

Pielęgnacja kota europejskiego nie powinna przysporzyć ci wielu problemów. Krótką sierść wystarczy szczotkować raz na dwa tygodnie w celu usunięcia martwego włosia. Ma to znaczenie nie tylko estetyczne, ale także zdrowotne. Wypadające włosy są zlizywane podczas mycia się i mogą doprowadzić do zakłaczenia. Istotne jest także regularne podcinanie pazurów. Można robić to za pomocą specjalnych nożyczek albo gilotynki. 

Kot europejski pręgowany – hodowla

Hodowla kota europejskiego jest bardzo trudna do znalezienia w naszym kraju. Większość kotów tej rasy żyje w Skandynawii, dosyć dużo hodowli znajduje się też w Niemczech. Podczas poszukiwań warto kierować się informacją  na temat tego, w jakim związku zarejestrowana jest hodowla. Istotne jest to, aby działała pod patronatem World Cat Federation (WCF) lub Federation Internationale Feline (FIFe). W naszym kraju dobre hodowle funkcjonują najczęściej w Polskiej Federacji Felinologicznej – Felis Polonia.

Kot europejski – cena

Ponieważ w naszym kraju funkcjonuje bardzo niewiele hodowli kota europejskiego jego cena także jest stosunkowo wysoka. Za kociaka trzeba zapłacić od 2 000 do nawet 5 000 złotych. Wiele osób decyduje się na sprowadzanie kotów z zagranicy. Wówczas ceny nie są dużo wyższe, chociaż należy doliczyć koszt transportu i odpowiednich szczepień. Warto pamiętać, że kot europejski jest lustrzanym odbiciem kota domowego, dlatego w przypadku trudności z otrzymaniem kota z hodowli, warto rozważyć adopcję. 

Kot europejski krótkowłosy – historia rasy

Kot europejski to naturalna rasa, której przedstawiciele funkcjonowali na naszym kontynencie od starożytności. Do Europy najpewniej zostały przywiezione z Egiptu przez Rzymian. Ze względu na duże umiejętności łowieckie były bardzo cenione przez gospodarzy, a w związku z tym żyły w ciągłym kontakcie z człowiekiem. 

Koty europejskie często mylone są z dachowcami. W istocie zostały z nich wyodrębnione. W XX wieku hodowcy zorientowali się, że koty domowe coraz bardziej się ze sobą mieszają i trudno o spotkanie klasycznie zbudowanego pręgowanego zwierzęcia o zrównoważonym charakterze i dużym instynkcie łowieckim. Rozpoczęła się selekcja hodowlana, która miała na celu wyodrębnienie jednego wzorca. Udało się to dopiero w latach osiemdziesiątych i wzorzec zarejestrowano w 1982 roku. 

Kot europejski – dla kogo?

Kot europejski to naturalna rasa o bardzo niejednorodnym charakterze. Właśnie dlatego bardzo dobrze odnajdzie się w bardzo wielu różnych domach. Zazwyczaj są to koty bardzo zrównoważone, które lubią się bawić, ale jednocześnie potrzebują czasu na odpoczynek i spokojną kontemplację rzeczywistości. 

O charakter kota warto pytać hodowcę, ponieważ często jest on wypadkową charakteru rodziców i dziadków. W ten sposób można dobrać osobnika do stylu życia i liczby osób w domu. Dobrze socjalizowane koty europejskie z powodzeniem dogadają się z innymi zwierzętami. 

Kot europejski – ciekawostki

• Koty tej rasy często mylone są z dachowcami.
• Nazwa „kot europejski” funkcjonuje dopiero od 2007 roku.

Koty europejskie to lustrzane odbicia pospolitych dachowców. Często są z nimi mylone nawet przez lekarzy weterynarii. Rasa została wyodrębniona przez hodowców, którzy bali się, że prędzej czy później, w wyniku krzyżówek, najbardziej cenione jej cechy znikną. Najwięcej kotów tej rasy żyje w krajach skandynawskich, u nas jest to jedna z najrzadszych i najtrudniej dostępnych ras.

Bibliografia:
https://web.archive.org/web/20230522135448/http://www1.fifeweb.org/dnld/std/EUR.pdf

Koty tajskie to syjamy dawnego typu, dlatego charaktery tych dwóch ras są do siebie bardzo zbliżone. Ich wygląd pokrywa się z obowiązującym kilkadziesiąt lat temu wzorcem kotów syjamskich. Rasa została w pełni uznana przez FIFe dopiero kilka lat temu i od tego czasu jej popularność stale rośnie. 

Kot tajski – wygląd

Koty tajskie zostały zakwalifikowane przez FIFe do IV kategorii i w międzynarodowym nazewnictwie znane są pod nazwą „thai”. To koty średniej wielkości, których masa ciała nie przekracza pięciu kilogramów. Mniejsze osobniki mogą ważyć niewiele ponad trzy kilogramy. Ich ciało jest lekkie i smukłe, chociaż wyraźnie umięśnione. 

Głowa o klinowatym kształcie jest średniej wielkości i szerokości. Długość ciała tych kotów jest tylko niewiele dłuższa od wysokości ich nóg. Uszy są szersze u nasady i zwężają się w stronę zaokrąglonej góry. Oczy kotów tajskich są bardzo piękne – głęboko osadzone i intensywnie niebieskie. 

Sierść jest krótka, jedwabista i dokładnie przylegająca do ciała. Wzorzec dopuszcza wiele kolorów futra:

• niebieskie
• liliowe
• rude
• ciemnoczekoladowe. 

Umaszczenie to point lub tabby point. Znaczenia ulokowane są na łapach, uszach i ogonie. Sierść ciemnieje z wiekiem. Co ciekawe, może zmieniać się także w zależności od pory roku oraz temperatury. Im jest zimniej, tym staje się ciemniejsza. 

Kot tajski – charakter

Charakter kotów tajskich nie różni się znacznie od charakteru kotów syjamskich. Rasa ta bardzo mocno przywiązuje się do człowieka. Koty tajskie uwielbiają spędzać czas ze swoją rodziną. Są bardzo głośne i czasami intensywnie dopominają się uwagi. Właśnie ze względu na to nie powinny często zmieniać domu. Także regularne zostawianie ich samych na wiele godzin nie wchodzi w grę. 

Kot tajski bywa zaborczy w stosunku do swojego opiekuna, jednak z reguły dosyć dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami. Wprowadzanie nowego zwierzaka do domu powinno jednak odbywać się zgodnie z zasadami socjalizacji z izolacją. W ten sposób zwiększamy prawdopodobieństwo stworzenia przyjaznej relacji. Ze względu na bardzo dużą potrzebę kontaktu z człowiekiem, kotu tajskiemu powinniśmy zapewnić mnóstwo uwagi, szczególnie w sytuacji, kiedy nie jest w domu jedynym zwierzakiem. 

Thai to kot bardzo żywiołowy i niezwykle inteligentny. Właśnie dlatego warto angażować go w kreatywne zabawy, które będą stymulować go fizycznie i intelektualnie. Odpowiednio zmotywowany, może uczyć się prostych sztuczek. 

Podobnie jak koty syjamskie, thai także jest bardzo wokalny. Miauczy dużo, często zmienia intonację i dopasowuje ją do sytuacji i swoich potrzeb. Jest bardzo aktywny i silny fizycznie. Nie męczy się nawet podczas dużej aktywności fizycznej i długiej zabawy. Chętnie korzysta z wysokich drapaków, jednak większość jego aktywności odbywa się na podłodze. 

Syjam tajski – zdrowie

Kot tajski to rasa stworzona na wzór pierwotnej, dlatego z reguły jest dosyć zdrowy i rzadko choruje. Dodatkowo są to koty długowieczne, które zazwyczaj w dobrym zdrowiu dożywają piętnastych urodzin. Wiele osobników żyje jednak o wiele dłużej.

U kotów tajskich, tak samo jak u syjamów, czasami występują zachowania obsesyjno–kompulsywne. Ich pochodzenie jest w dużej mierze oparte na psychice, dlatego należy pamiętać o tym, aby spełniać wszystkie specyficzne potrzeby kota tej rasy. Szczególnie te związane z zabawą i kontaktem fizycznym. 

Tajskim kotom nie grożą żadne konkretne choroby, jednak należy pamiętać, że mogą przytrafić im się typowo kocie schorzenia. Warto więc pilnować kalendarza szczepień (koty niewychodzące także powinny być zaszczepione!) i co roku poddawać zwierzaka kontrolnym badaniom diagnostycznym. 

Kot syjamski tajski – pielęgnacja

Kot syjamski należy do grupy kotów krótkowłosych, dlatego jego pielęgnacja nie jest szczególnie trudna. Włosy okrywowe są miękkie i jedwabiste, a bardzo niewielka ilość podszerstka sprawia, że sierść raczej się nie kołtuni. Raz na dwa tygodnie warto dokładnie wyczesać kota, aby nie dopuszczać do gromadzenia się martwych włosów, które zwierzak zlizuje podczas mycia się. Może to w rezultacie prowadzić do zakłaczenia. 

Bardzo istotne jest także regularne kontrolowanie długości pazurów. Koty podczas drapania drapaków nie skracają ich sobie, a jedynie ostrzą. Właśnie dlatego w razie potrzeby warto je skracać specjalnymi nożyczkami lub cążkami. 

Kot syjamski starego typu – hodowla

Kot tajski nie jest szczególnie popularny w naszym kraju, jednak funkcjonuje kilka hodowli, w których można kupić kociaka. Warto przed zakupem rozeznać się wśród miłośników rasy, którzy zazwyczaj wiedzą najlepiej jakim hodowcom można zaufać. Istotne, aby nasz przyszły kot otrzymał rodowód World Cat Federation (WCF) lub Federation Internationale Feline (FIFe). Najlepiej wybierać hodowle zarejestrowane w Polskiej Federacji Felinologicznej – Felis Polonia. 

Kot tajski – cena

Maluchy z miotów po kotach tajskich kosztują obecnie około 3 000 złotych. Cena może się od siebie różnić w zależności od wielu czynników i jest ustalana przez hodowcę indywidualnie. 

Syjam tajski – historia rasy

Koty tajskie można określić jednocześnie jako rasę starą i wyjątkowo młodą. Jeszcze do lat pięćdziesiątych XX wieku wzorzec kotów syjamskich był identyczny jak dzisiejszy wzorzec kotów tajskich. Z czasem hodowcy zaczęli modyfikować wygląd syjamów. Ich głowa stawała się o wiele bardziej klinowata, a oczy zbliżały się do siebie. Ciało wydłużało się, a uszy stawały coraz większe. 

W latach dziewięćdziesiątych hodowcy zapragnęli odtworzyć „stary” wzorzec kota syjamskiego. Dla odróżnienia koty syjamskie starego typu nazwano tajskimi. Ma to związek z tym, że „Syjam” jest starym określeniem Tajlandii.

Rasa została ostatecznie uznana przez FIFe dopiero w 2015 roku. W naszym kraju są rasą dosyć rzadką, jednak posiadają grono swoich zagorzałych miłośników. 

Kot tajski – dla kogo?

Kto będzie odpowiednim opiekunem dla kota tajskiego? Przede wszystkim osoba, która zrozumie jego specyficzne potrzeby. Są to zwierzęta bardzo energiczne i ruchliwe, które potrzebują wielu kreatywnych zabaw. Nawet najbardziej wyrafinowane i zaawansowane technicznie zabawki nie zastąpią im jednak człowieka. 

Kot tajski jest niezwykle uczuciowy i bardzo mocno przywiązuje się do swojego człowieka. Właśnie dlatego jego zakup powinien być bardzo mocno przemyślany – także pod kątem stylu życia, posiadania w przyszłości dzieci czy przeprowadzek. Zmiana domu jest dla tej rasy ogromnie ciężkim przeżyciem, które często odbija się na ich zdrowiu. Planując zakup kota tej rasy będziesz musiał zarezerwować sobie czas na zabawy, czułości i różnego rodzaju interakcje ze zwierzęciem. 

Koty tajskie będą głośno i stanowczo domagać się uwagi, dlatego mogą nie być odpowiednimi towarzyszami dla osób starszych. Dobrze dogadują się z dziećmi, jednak wymagają delikatności. Z innymi zwierzętami dogadają się bardzo dobrze, o ile opiekun nadal będzie poświęcał im odpowiednią dozę uwagi i czasu. Jeżeli pracujesz w pełnym wymiarze godzin i codziennie znikasz z domu, warto rozważyć zwierzę innej rasy albo zakupić od razu dwa koty. 

Kot syjamski starego typu – ciekawostki 

• W ojczyźnie koty te nazywane były „wichein–maat” co po tajsku oznacza „księżycowy diament”. 
• Koty tej rasy dożywają z powodzeniem nawet dwudziestego roku życia.

Koty tajskie mają charakter poniekąd typowy dla ras orientalnych – są głośne, uwielbiają być w centrum uwagi i najlepiej czują się w towarzystwie ukochanego opiekuna. To zwierzęta dla osób zdecydowanych i lubiących interakcje z kotem. Historia tej rasy jest stosunkowo krótka, jednak warto docenić wysiłki hodowców, którzy mozolną pracą hodowlaną odtworzyli dawny wzorzec syjama, tym samym generując rasę zdrową i doskonale dostosowaną do funkcjonowania w rodzinie.

Bibliografia:
1) https://web.archive.org/web/20230510044132/http://www1.fifeweb.org/dnld/std/THA.pdf

Francja nie słynie z ras kotów. Rasy naturalne mają zwykle rodowód afrykański, azjatycki lub śródziemnomorski (Turcja/Grecja/Cypr), a nowe rasy to domena przede wszystkim Amerykanów, Brytyjczyków czy nawet Rosjan. Francuzi sprowadzali raczej rasy z Afryki czy Azji i promowali je na świecie. Mogą pochwalić się właściwie tylko jedną rasą kota – ale za to jaką! Kot kartuski to rasa z bardzo długą historią i o niesamowitej urodzie.

Kot kartuski – niebieski mieszkaniec klasztorów

Podobnie jak w przypadku wielu innych starych, naturalnych ras kotów, historia i pochodzenie kota kartuskiego owiane są mgiełką tajemnicy, wokół której na dodatek narosło wiele legend. Posiadamy trochę przekazów, które pomagają osadzić kota chartreux w historii ras, choć część z nich należy traktować z pewnym dystansem.

Korzenie tego kota o szaro-niebieskim futerku i miedzianych oczach sięgają co najmniej epoki średniowiecza. Jego dalecy przodkowie niekoniecznie narodzili się we Francji – skąd jednak dokładnie przybyli, możemy jedynie snuć domysły. Jedna z możliwych wersji głosi, że koty te przywieźli ze sobą krzyżowcy powracający z wypraw. Wielu z nich zatrzymywało się po drodze w klasztorach – chociażby w przybytkach zakonu kontemplacyjnego kartuzów, mieszczących się m.in. na wyspach Morza Śródziemnego takich jak Cypr czy Malta.

Rycerze mieli otrzymać koty kartuskie w prezencie od mnichów. Obecność kotów w klasztorach nie jest niczym dziwnym – zwierzęta te chroniły zarówno zapasy żywności, jak i klasztorne księgi przed zakusami gryzoni, a w regionie śródziemnomorskim dodatkowo świadczyły usługi tępicieli jadowitych węży. Zachwycały także pięknem – jeśli były darem od mnichów, to niezwykle cennym.

Koty kartuskie mogły towarzyszyć mnichom również w innych klasztorach, w tym w samym sercu zakonu kartuzów – imponującym kompleksie klasztornym La Grande Chartreuse we francuskich Alpach. Sugerowano niekiedy, że rasa wywodzi się z Grande Chartreuse, jednak w 1972 r. przeor zakonu zaprzeczył, jakoby w dokumentach klasztornych znajdowały się zapiski o trzymaniu na terenie klasztoru kotów o niebieskiej maści.

Kolejna legenda głosi, że przodkami kotów kartuskich były koty zamieszkujące tereny górskie Syrii, przywiezione do Francji już w XIII w. (również przez krzyżowców).

Pierwsza, dosyć pewna wzmianka o kocie kartuskim pochodzi od Joachima du Bellay, który w 1558 roku napisał wiersz pt. „Vers Français sur la mort d’un petit chat” („Wiersz francuski o śmierci małego kotka”). Kota chartreux zobaczymy też na obrazie z 1747 r. autorstwa Jeana-Baptiste’a Perronneau, przedstawiającym Magdaleine Pinceloup de la Grange. Kot przedstawiony jest tu jako zwierzątko domowe spoczywające w objęciach opiekunki.

Nazwy „chat de Chartreux” po raz pierwszy użył urzędnik Jacques Savary de Brûlons (1657–1716) w swoim słowniku handlowym, wydanym w 1723 r. Niestety w owym czasie koty niebieskie były kupowane nie tylko ze względu na swe piękno czy zdolności łowieckie, lecz dla ich futra…

Dobrze udokumentowana wzmianka o tej rasie pochodzi od francuskiego przyrodnika Georges-Louisa Leclerca, Comte de Buffona (XVIII w.), który w swojej „Historii naturalnej” wymienił, jak to określił, cztery powszechnie występujące wówczas w Europie gatunki kotów: kota domowego, kota chartreux, turecką angorę i kota hiszpańskiego. Buffon zamieścił na kartach swego dzieła długi i wyczerpujący – oraz bardzo trafny – opis rasy, porównując ją z innymi kotami przy pomocy ilustracji.

W czasie I wojny światowej populacja rasy znacznie skurczyła się, a jeszcze większe piętno na populacji chartreux odcisnęła II wojna światowa. Rasę uratowały jednak wspólne wysiłki europejskich hodowców – niestety ze względu na bardzo nieliczne koty kartuskie, którym udało się przeżyć, trzeba było je krzyżować z przedstawicielami innych ras – z kotami perskimi, rosyjskimi niebieskimi i brytyjskimi.

W wyniku tych krzyżówek kartuz tak zbliżył się wyglądem do kota brytyjskiego, że rasy zaczęto wystawiać w tej samej kategorii. Na szczęście byli hodowcy, którzy poświęcili się zachowaniu oryginalnego wyglądu rasy. Część tych najbliższych dawnym kotom kartuskim osobników dotarła w latach 70. XX w. do USA.

W 1977 r. na nowo utworzono osobny standard dla kartuza, oddzielając rasę od kotów brytyjskich. Co ciekawe, jest bardzo możliwe, że więcej kotów kartuskich odpowiadających cechami swym średniowiecznym przodkom można znaleźć dziś w USA niż w Europie.

Ta piękna rasa miała grono swoich wiernych wielbicieli. Do znanych opiekunów kartuzów należą chociażby Colette, Charles Baudelaire oraz Charles de Gaulle. Podobno Gris-Gris, kot Charles’a de Gaulle’a, podążał za nim krok w krok, od pokoju do pokoju. Kot ten należy zresztą do powojennego pokolenia kartuzów – kontynuatorów rasy, która przetrwała m.in. dzięki staraniom lokalnych społeczności, przede wszystkim na wyspie Belle Île. Francuski prezydent otrzymał swojego kota w prezencie… Do dziś wielu właścicieli kartuzów chwali się tym, że ich koty są potomkami kocura prezydenckiego – przynajmniej tak twierdzą!

Kot kartuski – opis rasy

Kot kartuski jest „kompromisem” między misiowatym kotem brytyjskim a szczupłym kotem rosyjskim niebieskim. Kartuz różni się wyraźnie od obu ras i nie powinien być z żadną krzyżowany.

Jest to kot średni do dużego, przy czym samce są znacznie większe i masywniejsze niż samice. Tułów kartuza jest silny, masywny, klatka piersiowa szeroka. Nogi średniej długości, proporcjonalne do tułowia, dobrze umięśnione, stopy duże. Ogon średnio długi, proporcjonalny do reszty ciała; może się delikatnie zwężać, ale jego koniec powinien być zaokrąglony, nie spiczasty. Głowa powinna mieć kształt trapezu; jest szeroka u podstawy. Nos szeroki i prosty, uszy średniej wielkości, osadzone wysoko na głowie, lekko odchylone na zewnątrz.

Oczy kartuza są duże, szeroko otwarte, nie powinny być idealnie okrągłe – zewnętrzny kącik jest lekko pociągnięty ku górze. Tęczówki mogą mieć kolor od głębokiego żółtego do głębokiej miedzi. Kolor powinien być czysty (bez zielonych odcieni) i jak najbardziej głęboki.

Sierść kartuza jest krótka, gęsta i błyszcząca. Podszerstek jest nieco wełnisty, włosy okrywowe dobrze chronią kota przed chłodem i wilgocią. Futerko jest podwójne, nie powinno przylegać do ciała. Jedyny dopuszczalny kolor to szaroniebieski. Może występować w różnych odcieniach, choć zwykle preferuje się jasne tony. Bardzo istotne jest, aby ubarwienie całej okrywy było jednolite, bez różnic w tonacji.

Niedawno pojawiła się eksperymentalna odmiana kota kartuskiego, a mianowicie chartreux długowłosy. Ta nowa, nieuznawana póki co rasa, to benedyktyn – choć on akurat nie ma wiele wspólnego z zakonnikami.

Kot kartuski – charakter

Kot kartuski to wspaniały przyjaciel i towarzysz całej rodziny. Jest to kot, który łatwo adaptuje się do nowych sytuacji, jest raczej cichy i zgodny, rzadko miauczy. To zwierzę przyjacielskie i lojalne, tworzące silną więź z domownikami. Chętnie i łatwo się uczy oraz – jak na kota! – raczej nie jest uparty. To zwierzę otwarte na współpracę z opiekunem. 

Choć niechętnie komunikuje się miauknięciami, kartuz ma bardzo mocno rozwiniętą mowę ciała, z której komunikatów chętnie korzysta. Mimika, ruchy ogona i uszu, a także cała gama delikatnych odgłosów przypominających trele i ćwierkanie – to bogaty słownik tego kota, który jego opiekun powinien opanować.

Chartreux jest więc zwierzęciem bardzo komunikatywnym, nie lubi też być sam. Kocha wszystkich domowników, ale zwykle wybiera sobie osobę, do której przywiązuje się szczególnie mocno.

Z powściągliwością w miauczeniu kota kartuskiego wiąże się pewna legenda. Gdy koty te towarzyszyły mnichom w klasztorach, podobnie jak niektórzy spośród braci, złożyły śluby milczenia. Ta opowieść przypomina się szczególnie często tym opiekunom, których kartuzy przyjmują pewną charakterystyczną dla rasy pozycję – stoją na tylnych łapkach, a przednie mają przed sobą, złożone jak do modlitwy. Wciąż nie zapomniały klasztornych obyczajów!

Bardzo przywiązany do domowników kartuz może być jednocześnie nieśmiały wobec obcych. Nie jest to oczywiście regułą i zależy od cech osobowości konkretnego osobnika, ale zazwyczaj koty te preferują obserwację gości ze z góry upatrzonej pozycji na półce czy szafie (bądź zza zasłony). Niekiedy ta nieśmiałość przechodzi kartuzowi z wiekiem. Niejeden kot z młodego „cykora” stał się później poważnym i dostojnym gospodarzem, który wita gości.

Kot kartuski kocha się bawić – choć zwykle grzeczny, podczas zabawy ujawnia swe ogromne pokłady energii. Dlatego ważne jest, aby codziennie poświęcić mu odpowiednią ilość czasu na trening czy zabawy łowieckie. Kartuz to idealny przyjaciel dzieci. Dogaduje się z innymi kotami oraz z psami.

Co ciekawe, ten domowy pupil, który doskonale czuje się w mieszkaniu, nie zapomniał wcale o umiejętnościach łowieckich, z których niegdyś słynął. Przejawia się to w owym pędzie do energicznej zabawy. Kot kartuski ma opinię bardzo dobrego łowcy myszy. To zwierzę bardzo sprawne, szybkie, o wyczulonych zmysłach.

Pielęgnacja kotów kartuskich

Kot kartuski nie jest kłopotliwy w pielęgnacji. Zazwyczaj wystarczy wyszczotkowanie go raz na tydzień delikatną szczotką pudlówką lub grzebieniem zbierającym podszerstek i np. szczotką gumową lub innym akcesorium, które zbierze martwe włosy okrywowe. Jedynie w okresie linienia warto czesać kota kilka razy w tygodniu, aby zapobiec połykaniu nadmiaru włosów podczas toalety.

Jak i inne koty, tak kot kartuski powinien otrzymywać zbilansowane posiłki zaspokajające jego zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Najlepszym wyborem są karmy wysokomięsne mokre, które nie tylko dostarczają odpowiedniej ilości białka, tłuszczu, witamin, minerałów i tauryny, ale także są odpowiednio wilgotne, co samo w sobie stanowi profilaktykę chorób nerek i układu moczowego, do których niektóre kartuzy mogą mieć skłonność. Odpowiednią dietą jest również np. BARF.

Koty kartuskie cieszą się na ogół dobrym zdrowiem – poza wspomnianymi chorobami układu moczowego, którym można zapobiec, m.in. stosując odpowiednią dietę, rasa ta nie ma szczególnych predyspozycji do żadnych schorzeń. Zalecana jest podobna profilaktyka jak w przypadku wszystkich innych kotów.

Kot kartuski – cena kociaka

Koty kartuskie mają wierne grono wielbicieli, również w Polsce. Choć nie jest to może najpopularniejsza rasa w naszym kraju, zdecydowanie warto odkryć jej uroki! Cena kota kartuskiego waha się w granicach 2000–3000 zł i zależy m.in. od renomy hodowli, tytułów zdobytych przez rodziców czy celu zakupu kota. Koty do hodowli będą droższe niż koty „na kolanka”, czyli wykastrowane lub z obowiązkiem kastracji.

Kot kartuski to doskonały wybór dla każdego, kto pragnie lojalnego przyjaciela, który będzie raczej grzeczny i łatwy w pielęgnacji pod warunkiem spędzania z nim odpowiednio dużej ilości czasu. Codzienną zabawę i pieszczoty wynagrodzi wielokroć!

Kot burmański nadal jest stosunkowo rzadkim gościem w polskich domach. Na szczęście na terenie naszego kraju powstaje coraz więcej hodowli, co świadczy o tym, że zainteresowanie rasą stale rośnie. Te sympatyczne zwierzaki są bardzo głośne i lubią zwracać na siebie uwagę. Źle znoszą samotność i dobrze dogadują się z innymi zwierzętami. Uwielbiają zabawę i do późnego wieku pozostają bardzo aktywne. 

Kot burmski – wygląd

Kot burmański to zwierzak średniej wielkości. Jego waga zazwyczaj nie przekracza sześciu kilogramów nawet w przypadku samców. Rasa ta występuje w dwóch odmianach – amerykańskiej i brytyjskiej. Koty amerykańskie, ze względu na nieco grubszy kościec mogą być większe i wolniej osiągać dojrzałość. 

Różnice pomiędzy dwoma standardami rasy widać szczególnie w kwestii umaszczenia. Kot burmski z linii brytyjskiej może występować w kolorach:

• niebieskim
• sobolowym
• czekoladowym
• liliowym
• kremowym
• rudym
• szylkretowym.

Amerykańskie organizacje określają nieco inne standardy dotyczące barwy. Wszystkie koty burmskie posiadają jednak krótką szatę. Osobniki z linii amerykańskiej mają bardziej okrągłą głowę i są nieco masywniejsze, jednak poza tym wszystkie koty burmskie wyglądają podobnie. Wyróżniają je duże i okrągłe, szeroko rozstawione oczy o barwie miedzianej lub złocistożółtej. Umięśnione ciało sprawia, że są stosunkowo ciężkie jak na swoje niewielkie gabaryty. 

Kot burmski – charakter

Koty burmskie to zrównoważone i niezwykle sympatyczne osobniki, które bardzo przywiązują się do swojego opiekuna. Wygadane i zawsze chętne do zabawy, często na głos domagają się uwagi. Nie znoszą, kiedy coś dzieje się bez ich udziału, dlatego są bardzo czujne i nie przepuszczają żadnej okazji do zabawy i towarzystwa. 

Koty tej rasy słyną ze swojej ciekawości i dużego zaufania nawet w stosunku do obcych. Właśnie dlatego wypuszczanie ich samopas na dwór jest szczególnie niebezpieczne. Kot nie tylko może zostać skradziony, ale także w wyniku swojej wrodzonej ciekawości paść ofiarą nieodpowiednich ludzi lub agresywnych psów. Najlepiej czują się w domu z zabezpieczonym balkonem, z którego mogą patrolować okolicę. 

W stosunku do opiekuna kot burmski jest niezwykle wylewny i wręcz natarczywie domaga się uwagi i przytulania. Dobrze dogaduje się z innym zwierzętami, nie jest płochliwy i bardzo ceni sobie dobrą zabawę. 

Koty burmskie – zdrowie

Chociaż koty burmskie są bardzo starą rasą, nie uchodzą za osobniki szczególnie zdrowe. Jako rasa mają skłonności do różnego rodzaju chorób genetycznych. Koty z linii amerykańskiej mają tendencję do deformacji twarzoczaszki. Częściej niż u innych ras mogą pojawiać się także:

• surowity w moczu
• jaskra
• miopatia hipokalimiczna
• gangliozydoza GM2.

Jeszcze przed kupnem kociaka koniecznie zapytaj hodowcę o wyniki genetycznych badań przesiewowych na dwa ostatnie schorzenia. Kot burmański bardzo często miewa także problem z wyrzynaniem się stałych zębów. W przypadku innych kotów proces ten związany jest co najwyżej z uporczywym swędzeniem. U przedstawicieli tej rasy może być wyjątkowo bolesny. 

Kot burmański – pielęgnacja

Kot burmski ma krótką i gładko przylegającą do ciała sierść. Nie posiada dużych ilości podszerstka, dlatego nawet w okresach linienia nie gubi zbyt dużej ilości włosia. Nie oznacza to jednak, że nie musi być czesany. Raz na jakiś czas warto za pomocą szczotki usunąć martwą sierść. 

Nawet najbardziej okazały i najczęściej używany drapak nie sprawi, że kocie pazury będą się ścierać. W ten sposób koty jedynie je sobie ostrzą. Dlatego od czasu do czasu warto przyciąć kotu pazury za pomocą specjalnych nożyczek albo gilotynki. Jeżeli nie czujesz się pewnie, może zrobić to za ciebie lekarz weterynarii albo groomer. 

Tak jak inne koty, burmański potrzebuje diety opartej na mięsie. Właśnie dlatego warto karmić go wysokomięsną mokrą karmą bez zboża lub rozważyć przejście na dietę BARF. 

Kot burmski – hodowla

Hodowla, którą bierzesz pod uwagę, powinna być zarejestrowana w związku podlegającym jednej ze światowych organizacji felinologicznych – Federation Internationale Feline (FIFe) lub World Cat Federation (WCF). Największą i najpopularniejszą tego typu instytucją w naszym kraju jest Polska Federacja Felinologiczna – Felis Polonia. 

Koty burmskie mają skłonność do przenoszenia kilku poważnych wad i chorób genetycznych. Jest to bardzo istotny argument ku temu, aby wybierać tylko i wyłącznie hodowle zarejestrowane w związkach, ponieważ mają one obowiązek wykonywania swoim podopiecznym badań genetycznych. W ten sposób masz także pewność, że kupowany przez ciebie kociak będzie zgodny ze wzorcem rasy.

Koty potencjalnie obciążane wadami genetycznymi nie powinny być pod żadnym pozorem kupowane w pseudohodowlach. Może się bowiem okazać, że, chcąc oszczędzić, skażesz się na zostawianie potężnych kwot w gabinecie lekarza weterynarii. Nie wspominamy już o wspieraniu nielegalnego biznesu. 

Kot burmski – cena

Chociaż w naszym kraju wciąż funkcjonuje relatywnie niewiele hodowli kota burmskiego,  znalezienie kociaka nie jest szczególnie trudne. Prawdopodobnie będziesz musiał poczekać od kilku tygodni do nawet kilku miesięcy w zależności od tego, jak planowane są mioty. 

W dobrej, zarejestrowanej hodowli, koszt kociaka wynosi mniej więcej 3 – 3,5 tysiąca złotych. Jeżeli zdecydujesz się na sprowadzenie kota burmskiego zza granicy koszta będą odpowiednio wyższe. 

Koty burmskie – historia rasy

W rodzinnej Birmie koty burmskie owiane są prawdziwą legendą. Przez adeptów religii buddyjskiej były one uznawane za święte zwierzęta. Nie tylko strzegły świątyni, ale miały także gościć w sobie dusze osób, które były już bardzo blisko osiągnięcia nirwany. 

Współczesna historia kota burmańskiego rozpoczyna się w latach trzydziestych XX wieku. Wówczas to z Rangunu do Stanów Zjednoczonych sprowadzono kotkę Wong Mau. Przypominała ona nieco kota syjamskiego, miała jednak ciemniejsze i gęstsze futerko, krótszy ogon i szerzej rozstawione oczy. Skrzyżowano ją wówczas z kotem syjamskim o nieco ciemniejszych znaczeniach. W ten sposób rozpoczęło kształtowanie rasy w takiej formie, jaką znamy do dzisiaj. 

Obecnie w Europie najwięcej hodowli kota burmskiego znajduje się na Wyspach Brytyjskich. Koty te są także niezwykle popularne w Australii i Nowej Zelandii. W naszym kraju pierwsze koty tej rasy pojawiły się na początku lat dziewięćdziesiątych. Od tamtej pory są na bieżąco hodowane, chociaż szczyt popularności rasy jest jeszcze przed nią. 

Koty burmskie – dla kogo?

Kot burmski to sympatyczny, głośny i bardzo towarzyski zwierzak, który najbardziej ceni sobie czas spędzony ze swoim opiekunem. Mimo wszystko jest w stanie zorganizować sobie czas w domu podczas jego nieobecności. Duża liczba zabawek, drapaków i zabezpieczone okna z pewnością pozwolą mu na wiele kreatywnych zajęć w ciągu dnia. Właśnie dlatego przedstawiciel tej rasy dobrze sprawdzi się jako jedyny kot w domu. Bez problemu dogada się jednak z psami i innymi kotami. 

Kot burmański jest zwierzęciem idealnym dla odpowiedzialnej osoby, która ceni sobie kontakt z towarzyskim i wymagającym uwagi kotem. Bardzo ważna jest także świadomość tego, że ten pupil nie powinien samodzielnie przebywać na dworze. Koty wychodzące nie są szczęśliwsze, szczególnie te o ufnym i ciekawskim charakterze. 

Kot burmski – ciekawostki 

• Koty burmskie z linii amerykańskiej powstały dzięki krzyżowaniu między innymi z kotem perskim.
• Ich futerko ma różną gęstość w zależności od temperatury.

Kot burmski jest nie tylko niezwykle piękny, ale także towarzyski i odważny. Rasa przyciąga wzrok bogactwem ubarwienia, jedwabistym futerkiem oraz hipnotyzującymi złotymi oczami. W istocie jej przedstawiciele mają energiczny i przyjazny charakter, nie są płochliwi i chętnie poznają nowe osoby. Najważniejsza jest dla nich bliskość i uwaga swojego opiekuna, o które zresztą bardzo głośno się upominają.

Bibliografia:
1) http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/shorthair/burma.html
2) https://burmesecatclub.com/history-of-burmese/

Amerykański krótkowłosy to kot, którego wzorzec kształtował się samodzielnie przez wieki. Żyjąc w pobliżu siedzib ludzkich koty te polowały na gryzonie i stopniowo zbliżały się do człowieka. To inteligentne i ciekawskie stworzenia, które bardzo dobrze odnajdują się w niemal każdych warunkach. Nie gardzą zabawą i – szczególnie w młodości – potrafią dokazywać przez kilka godzin. Zasadniczo jest to jednak stosunkowo spokojna rasa. Koty te przywiązują się do opiekuna, jednak zdecydowanie nie są typem, który nachalnie domaga się uwagi. 

Kot amerykański – wygląd

Koty amerykańskie krótkowłose charakteryzują się dosyć mocną, wręcz atletyczną budową ciała. Ich grzbiet jest prosty, a klatka piersiowa i tułów stosunkowo szerokie (szczególnie u samców). Taka sylwetka to swoisty spadek po przodkach, których zadaniem było tępienie gryzoni w osadach ludzkich.

Kot amerykański klasyfikowany jest jako rasa średnia. Wysokość w kłębie u samców wynosi od 30 do 35 centymetrów. Koty te w zależności od cech osobniczych oraz płci ważą od trzech do siedmiu kilogramów. Ich głowa jest szeroka i okrągła, a uszy średnie, stojące. 

Kot amerykański krótkowłosy ma delikatne, przylegające do ciała futerko, które jest dosyć łatwe w pielęgnacji. Według wzorca dopuszcza się niemal wszystkie warianty kolorystyczne. Wykluczona jest jedynie maść płowa, czekoladowa oraz liliowa. Najbardziej rozpowszechnione i jednocześnie najbardziej cenione przez hodowców jest tak zwane umaszczenie „srebrzyste tabby”. 

Amerykański kot krótkowłosy – charakter

Kot amerykański krótkowłosy to rasa, która wyróżnia się bardzo spokojnym usposobieniem. Koty te są bardzo czułe dla swoich opiekunów i cenią sobie kontakt z nimi. W przeciwieństwie do ras orientalnych nie mają jednak w zwyczaju głośno i nachalnie dopominać się o kontakt. 

Instynkt łowcy, który w dużej mierze kształtuje każdego kota, u rasy amerykańskiej jest szczególnie rozwinięty. Właśnie dlatego bardzo wskazane są różnorodne zabawy łowieckie. Dobrze sprawdzą się nakręcane myszki, wędki, ale także maty węchowe, w których można ukrywać ulubione smaczki. Silny instynkt łowiecki powoduje także, że współistnienie kota amerykańskiego na jednym terenie z małymi zwierzętami może być problematyczne. W przypadku innych kotów, a nawet psów nie powinno być żadnego problemu z socjalizacją. 

Amerykański krótkowłosy będzie dobrym towarzyszem dla dzieci. Ze względu na swój spokojny charakter może jednak potrzebować chwili dla siebie. Właśnie dlatego zabawy powinny odbywać się w towarzystwie osób dorosłych, a kotek powinien dostać przestrzeń na wycofanie się w dowolnym momencie. Ta rasa świetnie sprawdza się w towarzystwie osób starszych. 

Amerykański krótkowłosy – zdrowie

Jako rasa naturalna koty amerykańskie krótkowłose są stosunkowo zdrowe. Zazwyczaj zapadają na choroby typowe dla swojego gatunku – zapalenie dziąseł lub przewlekła niewydolność nerek. Nie oznacza to jednak, że są one całkowicie wolne od potencjalnych wad genetycznych. Wiele zależy od planu hodowlanego i świadomego rozrodu. Koty amerykańskie mają nieco większą niż inne rasy tendencję do zapadania na kardiomiopatię rozszerzoną, czyli przerost mięśnia sercowego.

Zasadniczo są to jednak długowieczne koty. Osobniki o dobrych genach, pochodzące ze świadomych hodowli dożywają sędziwego wieku. Średnia długość życia wynosi około piętnastu lat, jednak sporo kotów tej rasy bez większych przeszkód dożywa dwudziestych urodzin. 

Amerykański krótkowłosy – pielęgnacja

Futro kota amerykańskiego jest jedwabiste, gładkie i krótkie. Właśnie dlatego nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Tak jak wszystkie koty osobniki tej rasy także bardzo skutecznie dbają o swoją czystość. Nie trzeba ich kąpać, wystarczy od czasu do czasy wyczesywać futro w celu pozbycia się martwej sierści. Minimalizuje to ryzyko zakłaczenia. 

Kot amerykański krótkowłosy ma genetyczne skłonności do tycia. Wynika to z tego, że preferuje raczej spokojny tryb życia. Właśnie dlatego warto zadbać o to, aby jego żywienie przebiegało w sposób prawidłowy. Mokra wysokomięsna karma podawana zgodnie z zalecaniami producenta to klucz do sukcesu. Warto pamiętać, że koty czerpią energię między innymi z tłuszczów, dlatego to nie one, a węglowodany powinny być wykluczone z jadłospisu. Podawaj więc karmy bezzbożowe. Warto także rozważyć dietę BARF. 

Kot amerykański krótkowłosy – hodowla

Amerykański krótkowłosy to rasa, która ciągle nie jest w Polsce szczególnie popularna. Koty te najchętniej hodowane są w Stanach Zjednoczonych i Japonii. Mimo wszystko w naszym kraju działa kilka hodowli zrzeszonych w World Cat Federation, dlatego znalezienie kociaka nie powinno stanowić większego problemu. 

Najlepszym rozwiązaniem będzie przestudiowanie grup tematycznych i forów internetowych, które zrzeszają miłośników rasy. Tam znajdziesz wszystkie potrzebne informacje oraz trafisz na ślad dobrych hodowli. 

Pamiętaj, że nawet najzdrowsza rasa może zostać zniszczona przez pseudohodowców, dlatego pod żadnym pozorem nie kupuj kota amerykańskiego z miejsc, co do których reputacji nie jesteś pewien. Hodowla powinna działać pod auspicjami WCF lub FIFe. Najczęściej dzieje się to poprzez przynależność do Polskiego Związku Felinologicznego – Felis Polonia. 

Kot amerykański krótkowłosy – cena

W przypadku rasy kot amerykański cena oscyluje w okolicach trzech-trzech i pół tysiąca złotych. Wciąż nie jest to rasa szczególnie popularna, dlatego musisz wziąć poprawkę na to, że w niektórych hodowlach kotki mogą kosztować więcej. Wiele zależy od zgodności ze wzorcem rasy, osiągnięć rodziców a nawet od doświadczenia hodowcy.

Tak jak w przypadku wszystkich innych kotów rasowych ogłoszenia z kociakami w podejrzanie niskiej cenie warto omijać szerokim łukiem. Są to pseudohodowle, w których zwierzęta nie mają wiele wspólnego z rasą, na której ci zależy. 

Amerykański kot – historia rasy

Na terenie dzisiejszych Stanów Zjednoczonych i Kanady przez wieki rozwijała się naturalna rasa kocich współmieszkańców ludzkich siedzib. Podobnie jak w przypadku kotów europejskich, koty amerykańskie także bardzo długo uznawane były za dachowce. Dlatego właśnie nie przykuwały uwagi hodowców. 

Na początku XX wieku pojawiła się obawa, że w wyniku ekspansji innych ras koty te w pewnym momencie przestaną istnieć. Aby objąć je ochroną, zaczęto krzyżowanie ich wyłącznie z podobnymi osobnikami. Oficjalna nazwa – amerykański krótkowłosy – została nadana w 1966 roku. Połączenie bardzo silnego instynktu łowieckiego z przesympatycznym charakterem sprawiło, że coraz więcej osób chciało mieć podobnego pupila pod swoim dachem.

Obecnie koty amerykańskie są oddzielną rasą, która posiada swój własny wzorzec i jest niezwykle ceniona przez mieszkańców Stanów Zjednoczonych i Japonii. Koty te coraz częściej pojawiają się także w Europie. W naszym kraju funkcjonuje kilka doskonałych hodowli, coraz większe zainteresowanie tą rasą pojawia się także na Ukrainie.  

Amerykański krótkowłosy – dla kogo? 

Kot amerykański krótkowłosy jest fantastycznym kompanem dla domatora. Ze względu na swoją łagodną naturę i spokój świetnie  odnajdzie się jako towarzysz osób starszych. Sprawdzi się także w rodzinie z dziećmi, musi jednak mieć zapewnioną przestrzeń na wycofywanie się w momencie, kiedy będzie tego potrzebował. 

Amerykański kot krótkowłosy – ciekawostki 

• Kot amerykański jeszcze kilkadziesiąt lat temu uznawany był za dachowca.
• Towarzystwo tych kotów było bardzo cenione przez rolników ze względu na ich wyśmienite umiejętności łowieckie.

Amerykański krótkowłosy jest bardzo spokojnym i sympatycznym kotem, który posiada piękną aparycję i delikatny charakter. Chętnie spędza czas patrolując okolicę zza okna i polując na zabawki. Lubi ciepło domowego ogniska, jednak nie pogardzi także bezpiecznym spacerem w szelkach po okolicy.

Bibliografia:
1) http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/shorthair/american.html
2) „Nie dla psa (i kota) kiełbasa”, Agnieszka Cholewiak–Góralczyk, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2020

Popularność kotów szkockich zwisłouchych wzrasta razem z popularnością mediów społecznościowych. Dzięki swojej wyjątkowo uroczej aparycji związanej z oklapniętymi uszami zwierzęta te świetnie wyglądają na zdjęciach, rozczulają i przyciągają coraz to nowych obserwatorów. Niestety, ich wyjątkowa uroda nie idzie w parze z dobrym zdrowiem, dlatego jeśli decydujesz się na kupno tego kota, powinna być to bardzo dobrze przemyślana decyzja. Kot zwisłouchy bardzo przywiązuje się do opiekuna i ma przyjacielski sposób bycia.

Kot szkocki zwisłouchy – podstawowe informacje

Scottish fold – opis rasy

Nazwa rasy tych kotów domowych pochodzi od ich szkockiego pochodzenia oraz charakterystycznych uszek. Koty tej rasy to zwierzęta o średnich gabarytach. Osiąga około 30 centymetrów wysokości. Samce ważą zazwyczaj nie więcej niż 6 kg, kotki natomiast dorastają najwyżej do 5 kg. Sylwetka jest dosyć dobrze umięśniona, a ciało i głowa zaokrąglone.

Według wzorca rasy koty tej rasy dożywają od 15 do 18 lat.

Kończyny tego kota są nieco krótsze niż cała reszta ciała. Policzki są pełne a nos krótki i szeroki. Jego ogon ma średnią długość i jest gruby u nasady. Średniej długości futro, puszyste i gęste, nie powinno przylegać do ciała. Ta rasa występuje w bardzo różnych umaszczeniach. Poza charakterystycznymi uszami są bardzo podobne do kotów brytyjskich krótkowłosych. Najbardziej charakterystycznym elementem wyglądu są oczywiście uszy. Warto zaznaczyć, że koty szkockie zwisłouche rodzą się z prostymi uszami, które zaczynają opadać dopiero po kilku tygodniach. Uszy są małe, szeroko rozstawione i skierowane do środka głowy. Za opadające uszy odpowiedzialny jest gen dominujący.

Kot szkocki zwisłouchy – charakter

Obok uroczego wyglądu charakter jest tym, co sprawia, że szkocki fold cieszy się tak ogromną popularnością. Koty te są niezwykle łagodne i przyjacielskie. Chętnie spędzają czas z człowiekiem i bardzo się do niego przywiązują. Właśnie dlatego przedstawiciel tej rasy to doskonały pupil dla rodziny – jest cierpliwy i stosunkowo dobrze (jak na kota) znosi zmiany. Dobra adaptacja do nowego miejsca zamieszkania sprawia, że kotek bardzo dobrze odnajduje się w nowym domu. 

Warto jednak zaznaczyć, że ten uroczy kot z załamanymi uszami nie będzie czuł się dobrze podczas długich godzin spędzonych w domu bez opiekuna. Koty te źle znoszą samotność, dlatego szkocki zwisłouchy nie nadaje się na jedynego kota w domu. Jeżeli nie możesz poświęcić mu bardzo dużej ilości uwagi, troski i czułości, będzie potrzebował towarzystwa przedstawiciela swojego gatunku. Przed wprowadzeniem kolejnego kota, należy jednak zastosować socjalizację z izolacją. Dobrze przeprowadzone łączenie powinno sprawić, że wzajemna akceptacja z czasem zamieni się w przyjaźń. Szkockie foldy są bowiem bardzo towarzyskie i sympatyczne. 

Są bardzo inteligentne, co może okazać się utrapieniem dla właścicieli. Nie tylko możemy nauczyć je aportować, czy wykonywać proste sztuczki, ale również one same notorycznie potrafią otwierać szafki w poszukiwaniu ulubionych smakołyków.

Szkocki zwisłouchy jest kotem zrównoważonym i przyjacielskim, który zazwyczaj bardzo dobrze dogaduje się z ludźmi i innymi zwierzętami, w tym z kotami innej rasy. Jego spokojny charakter nie oznacza jednak, że nie potrzebuje ruchu. Bardzo chętnie bawi się wędką i piłeczkami, dobrze radzi sobie także z zabawkami interaktywnymi. Łatwo zauważyć, że ze wszystkich domowników wybiera sobie jedną osobę, którą darzy największym uczuciem.

Chociaż z natury nie jest skłonny do szalonych eskapad,scottish fold jest drapieżnikiem z instynktem łowieckim, dlatego należy zapewnić mu wiele okazji do polowania i zabawy. Brak bodźców będzie powodował frustrację, która wyładowana zostanie na twoich kanapach i fotelach.

Szkocki fold – zdrowie

Niestety, pomimo wysiłków wielu hodowców szkocki zwisłouchy nie jest rasą, którą można zaliczyć do naturalnie zdrowych. Koty te przenoszą wiele chorób dziedzicznych, które nie tylko skracają im życie, ale także znacząco utrudniają funkcjonowanie.

Największą zmorą tej rasy jest dziedziczna skłonność do deformacji stawów i kości oraz chrząstek – nie tylko w zaokrąglonych na końcu uszach, ale także w pozostałych częściach ciała. Odpowiada za nią ta sama mutacja, która kotom tej rasy dała nowej rasie wygląd uszu, który odróżnia ją od scottish straight. Prowadzi to do problemów z poruszaniem się. Stosunkowo często chorują także na kardiomiopatię przerostową.

Ze względu na problemy zdrowotne scottish fold uchodzi za rasę kontrowersyjną. Często podnoszą się głosy wnoszące o zaprzestanie rozmnażania foldów. Warto zaznaczyć, że dobry hodowca, który na bieżąco bada swoje zwierzęta i ma wiedzę o genetyce, znacząco minimalizuje ryzyko chorób. Opieka nad tą rasą wymaga jednak dużego rozsądku i odpowiedzialności zarówno od hodowcy, jak i opiekuna.

Scottish fold – pielęgnacja

W przypadku szkockich zwisłouchych pielęgnacja nie jest szczególnie absorbująca ani dla zwierzaka, ani dla opiekuna. Częstotliwość czesania zależy od długości sierści. W przypadku kotów krótkowłosych wystarczy, czesanie raz w tygodniu w celu usunięcia martwej sierści. Szkockie długowłose należy czesać nieco częściej, ponieważ ich włos ma tendencję do powstawania kołtunów. 

Uszy tego kota wymagają regularnej kontroli. Jeżeli zauważysz, że zbiera się w nich nadmiar wydzieliny, dobrym pomysłem będzie delikatne usunięcie jej zwilżoną ściereczką. Także okrągłe, szeroko otwarte oczy kota należy przecierać, jeżeli w kącikach zbierają się tak zwane „śpiochy”. Używajmy do tego wacika z czystą wodą lub solą fizjologiczną. Należy unikać rumianku, który wbrew powszechnemu przekonaniu, nie łagodzi, ma natomiast działanie drażniące.

Nawet pomimo swojego bardzo uroczego wyglądu szkocki zwisłouchy z oklapniętymi uszami nadal pozostaje drapieżnikiem i tak jak wszystkie koty jest gatunkiem inwazyjnym. Właśnie dlatego najlepszym miejscem jego bytowania jest dom z dobrze zabezpieczonym balkonem i oknami.

Szkocki zwisłouchy – hodowla

Jak już wiesz, szkockie foldy ma tendencję do zapadania na poważne choroby. Właśnie dlatego wybór hodowli jest tak istotną kwestią. Bardziej niż na wyglądzie kociaka warto więc skupić się na zdrowiu jego przodków. Dobra hodowla powinna być zrzeszona w PZF, czyli Polskim Związku Felinologicznym. Jest to najstarszy w Polsce klub hodowców kotów działający pod auspicjami WCF (World Cat Federation). Inne organizacje, na które warto zwracać uwagę to CFA, czyli Federation Internationale Feline.

Twój kociak powinien otrzymać rodowód. Nie jest to świstek papieru potrzebny jedynie jest na wystawach, a zaświadczenie o pochodzeniu zwierzęcia, w tym także o jego zdrowiu. Dobry plan hodowlany minimalizuje ryzyko chorób genetycznych, dlatego przed zakupem śmiało zadawaj hodowcy pytania – o wyniki badań, zdrowie i charakter rodziców oraz dziadków twojego przyszłego kociaka.

Szkocki zwisłouchy – cena

Kot highland fold z dobrej hodowli działającej pod auspicjami WCF to wydatek od 2 500 do 3 500 złotych. Przed zakupem zawsze weryfikuj rodowód i pochodzenie kotka. Maluchy sprzedawane na portalach ogłoszeniowych za kilkaset złotych pochodzą najpewniej z pseudohodowli i są wynikiem niekontrolowanego rozrodu. W takich przypadkach choroby genetyczne są niestety bardzo prawdopodobne.

Stan zdrowia zwierzęcia o zwisających uszach sprawił, że rasa nie została zaakceptowana w Europie, jednak w Stanach Zjednoczonych zaczęto krzyżować ją z innymi kotami ras takich jak brytyjskie i amerykańskie krótkowłose. W ten sposób wyróżniamy teraz zarówno zwisło- jak i prostouche, a ta rasa dopuszczona jest do legalnej sprzedaży. Jedyną organizacją, która do tej pory nie uznała highland folda jest FIFe, czyli Federation Internationale Féline

Szkocki zwisłouchy – historia rasy kota

Szkocki fold to rasa stosunkowo nowa, wyhodowana przypadkowo na początku lat sześćdziesiątych XX wieku. Nazwa scottish fold jest połączeniem dwóch słów, które odnoszą się do kraju pochodzenia oraz charakterystycznych „złamanych” uszu.

Pierwszym znanym nam zwierzęciem tej charakterystycznej rasy była biała kotka imieniem Susie, znaleziona w gospodarstwie na początku lat 60 przez Williama Rossa. Zwróciła na siebie uwagę, ze względu na niespotykany sowi wygląd, a kiedy urodziła podobne do siebie kocięta, żona Rossa poprosiła o jedno z nich właśnie z tego miotu. Scottish foldy jako rasa zostały zarejestrowane w 1966 roku przez angielski związek hodowców.

Kot zwisłouchy szkocki – dla kogo?

Jeżeli zastanawiasz się, czy kot zwisłouchy jest dla ciebie, odpowiedz sobie na kilka istotnych pytań.

• Czy jesteś w stanie poświęcić mu bardzo dużo czasu? Highland fold zdecydowanie nie jest zwierzęciem, które może samotnie spędzać dużo czasu. Wymaga on dużo pieszczot i uwagi. Wiąże się to również z naturalną chorowitością zwierzęcia – wizyty u weterynarza będą angażować nie tylko nasz portfel, ale i czas.
• Czy jeżeli dużo pracujesz lub często nie ma cię w domu, możesz pozwolić sobie na drugiego kota do towarzystwa? Możliwość posiadania dwóch kotów albo psa i kota sprawia, że twój nowy pupil nie będzie szalał z tęsknoty za tobą.
• Czy rozumiesz, że kot rasy szkocki zwisłouchy może poważnie zachorować i wymagać długiego i kosztownego leczenia?

Jeżeli na powyższe pytania odpowiedziałeś twierdząco, możesz zabrać się za szukanie hodowli. Highland fold jest przyjazny i spokojny, dlatego świetnie sprawdzi się w domu, w którym dorastają dzieci. To wierny towarzysz drzemek i doskonały kompan do zabawy.

Kot szkocki zwisłouchy – zdjęcia

Szkocki fold – ciekawostki

• W Polsce występują od 1997 roku
• Zwierzęta te żyją średnio 12-16 lat
• Przedstawiciele tej rasy mają skłonność do nadwagi

Highland fold to rasa przyjazna i bardzo spokojna, która jednak nie stroni od dobrej zabawy. Chociaż jego aparycja wskazuje na co innego, nie jest ani pluszową zabawką, ani ładnym dodatkiem do mieszkania. To kot, który ma takie same potrzeby żywieniowe i pielęgnacyjne jak inne rasy. W kwestiach zdrowia wymaga od opiekuna dużej czujności i częstych wizyt kontrolnych, dlatego przez wielu hodowców uznawany jest za rasę przeznaczoną raczej dla doświadczonych opiekunów. To zwierzę domowe, które otoczone miłością i uwagą oraz odpowiednią opieką weterynaryjną będzie doskonałym kompanem przez kilkanaście długich lat.

Bibliografia: http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/shorthair/scottish-fold.html;