Papuga nimfa – co warto wiedzieć o tym ptaku? Sprawdź, jak hodować taką papużkę!

papuga nimfa

Domowym pupilem wielu osób jest pies, kot lub ewentualnie gryzoń. Jednak papugi również mogą być znakomitymi towarzyszami dla całej rodziny. Popularnym w polskich domach gatunkiem tych ptaków jest papuga nimfa. Jak wygląda? Jakie warunki trzeba jej zapewnić? Czy nie jest nadmiernie hałaśliwa? Jaka klatka będzie dla niej odpowiednia? To tylko kilka pytań, na które odpowiemy w artykule. Jeśli chcesz poznać bliżej tego kolorowego i uroczego ptaka, przeczytaj o nim już teraz!

Gatunek papugi – nimfa rodem z Australii

papuga nimfa jak wyglądają

Papuga nimfa pochodzi z Australii. Właśnie tam ten gatunek odkryto pod koniec XVIII wieku. Szybko stała się popularnym ptakiem hodowlanym, ze względu na przyjazne usposobienie. Już na pierwszy rzut oka papużka nimfa wyróżnia się na tle innych, podobnych gatunków ptaków egzotycznych. Ma kolorowe upierzenie, a przy tym charakterystyczny czubek na głowie.

Jak wyglądają papugi nimfy?

Nimfy można zaliczyć do grona ptaków o średnich wymiarach. Długość ich ciała wynosi około 30 cm, liczona wraz z ogonem. Zwierzak waży niewiele, bo około 100 g.

W naturze papuga nimfa ma zwykle szare upierzenie, z niewielkimi znaczeniami na głowie w kolorze żółtym lub pomarańczowym, ale w niewoli bywa bardzo kolorowym ptakiem. Papugi hodowlane są bowiem krzyżowane tak, by uzyskać odpowiednie ubarwienie piór. Można więc spotkać zwierzaki o barwie:

  • perłowej;
  • cynamonowej;
  • lutino – gdzie występuje przewaga koloru żółtego;
  • szek – z upierzeniem w barwne plamy;
  • białogłowej – papuga z umaszczeniem niebieskim, bez pomarańczowych plamek na głowie.
papuga nimfa - jak wyglądają papugi nimfy

Jakie jeszcze są barwy papug nimf?

Samce najczęściej mają bardziej intensywne kolorystycznie upierzenie niż samice. Popularnymi odmianami są także papugi nimfy białe i niebieskie. Nimfa biała ma żółtą główkę i pomarańczowe, charakterystyczne „wypieki” na policzkach. Rzadkim okazem są papużki białe – albinosy. Ich całe upierzenie jest białe, ale oczy ptak ma czerwone.

Jak wygląda niebieska nimfa? Papuga o takim upierzeniu w rzeczywistości jest lekko szara, stąd efekt niebieskawych piór.

Przyjazne usposobienie papugi nimfy

Papugi nimfy to bardzo ciekawe ptaki także pod względem charakteru. Przede wszystkim, są towarzyskie, przyjazne i bardzo aktywne. Wykazują się inteligencją i interesują się tym, co je otacza. Oswojona papużka nimfa będzie chętnie towarzyszyła swojemu opiekunowi, siedząc na jego ramieniu. Zabawa i nauka nowych sztuczek to dla niej duża frajda.

papuga nimfa - przyjazne usposobienie papugi nimfy

Dlaczego papuga nimfa nie może być sama?

Musisz wiedzieć, że papuga nimfa nie jest ptakiem, który lubi samotność. Jeśli pozostawisz ją w klatce bez zajęcia czy choćby drugiej papużki, może stać się osowiała i smutna. Samce czasem będą nawet agresywne. W kontakcie z człowiekiem zaczną upominać się o uwagę, co może stać się dosyć uciążliwe.

Niekoniecznie dobrym pomysłem będzie ustawienie w klatce nimfy lustra, aby zapewnić jej „towarzysza”. Papugi te są inteligentnymi ptakami, więc nie dadzą się na to nabrać.

Nimfy – papugi krzyczące i śpiewające

Wydawać by się mogło, że papugi nimfy są hałaśliwe. Jednak tak naprawdę mają bardzo przyjemny dla ludzkiego ucha głos. Samce nimf potrafią pięknie śpiewać. Dźwięczne odgłosy wydawane przez papużki nimfy nie powinny drażnić nikogo z domowników. Częściej te zwierzaki gwiżdżą niż skrzeczą, co odróżnia je wyraźnie od innych gatunków egzotycznych.

Czy wszystkie papugi nimfy śpiewają?

W naturalnym środowisku krzyki papug, w tym również nimf, to naturalny odgłos, którym się porozumiewają między sobą. Samce są głośniejsze niż samice, które czasem nie chcą wydawać żadnych dźwięków. Papugi nimfy potrafią doskonale naśladować zasłyszane melodie, a nawet dźwięk ludzkiego głosu.

papuga nimfa - nimfy papugi krzyczące i śpiewające

Jak hodować papugę nimfę?

Decydując się na hodowanie w domu nimfy, bierzesz na siebie odpowiedzialność za ptaka. Musisz w pierwszej kolejności, zanim papuga zawita do twojego domu czy mieszkania, zadbać o odpowiednią klatkę dla niej. Pamiętaj, że te ptaki są bardzo aktywne i uwielbiają latać. Klatka musi być więc na tyle duża, by zwierzak nie obijał się o nią skrzydłami. Minimalny rozmiar takiej klatki dla pary papug nimf wynosi 80 x 50 x 80 cm. Najlepiej, by miała prostokątny kształt. Warto też pomyśleć o wolierze na świeżym powietrzu.

Co umieścić w klatce dla papugi nimfy?

Oto kilka naszych wskazówek.

  1. W klatce zamontuj żerdzie, na których będą siedziały papużki. 
  2. Ustaw miseczki – (co najmniej dwie) na karmę i świeżą wodę. 
  3. Dno wyłóż najlepiej papierowymi ręcznikami, co ułatwi ci sprzątanie.
  4. W klatce nie zapomnij umieścić zabawki dla swoich pupili, np. drabinki, gałązki do obgryzania i huśtawki.
papuga nimfa - jak hodować papugę nimfę

Gdzie ustawić klatkę dla papużki nimfy?

Ważne jest ustawienie klatki z daleka od okna lub źródła ciepła (np. kaloryfera czy kominka). Papuga nimfa dobrze czuje się w pokojach, w których najczęściej przebywają domownicy. Powinieneś ją wypuszczać z klatki, kiedy tylko masz taką okazję, ale nie zapomnij wówczas zamykać okien i drzwi, by nie uciekła. Zdezorientowany ptak może mieć poważne problemy z powrotem do domu.

Co jedzą papugi nimfy?

Czas powiedzieć o opiece nad nimfami. Papugi te potrzebują odpowiedniej karmy do zdrowego rozwoju i wzrostu. Żywią się przede wszystkim ziarnami, więc wybierz mieszankę zawierającą głównie proso i kanar. Dietę papug nimf uzupełniają świeże zioła, owoce i warzywa czy nasiona roślin oleistych. Pamiętaj, by w klatce umieścić wapienną kostkę, która posłuży im do ścierania dziobów i pozwoli dostarczyć niezbędnych składników mineralnych do organizmu.

Czego nie podawać papudze nimfie?

Nie można podawać tym papugom np. solonych ziaren słonecznika, ponieważ sól jest zabójcza dla ich układu pokarmowego. Nie dodawaj jej do niczego, co podajesz swojej papużce nimfie. Powinna zaś mieć dostęp do piasku, który zjada. Wspomaga bowiem w ten sposób procesy trawienne.

Nimfa – papuga i jej koszt

Mało konfliktowa, zdolna, towarzyska papużka nimfa to dla osób dysponujących czasem idealny pupil domowy. Można się z nią bawić i trzymać na ramieniu. Nie jest problematyczna w utrzymaniu. A ile kosztuje papuga nimfa? Cena takiej papużki nie jest wygórowana – zapłacisz 50-100 zł.

Jak widzisz, papużki nimfy są naprawdę pięknymi i nietuzinkowymi zwierzakami. Wymagają jednak uwagi i wciąż chcą się bawić. Muszą mieć także odpowiednią klatkę, aby mogły czuć się swobodnie. Co ciekawe, gdy taki zwierzak wybierze sobie partnera lub partnerkę, to na całe życie i nie należy pary takich ptaków rozdzielać. Papugi nimfy żyją nawet 14 lat i dłużej. Jeśli zastanawiasz się nad takim pupilem, musisz zatem podjąć rozsądną decyzję i dobrze ją przemyśleć.

papuga nimfa - i jej koszt

Kurtka dla psa – potrzebne ubranie czy fanaberia właściciela?

kurtka dla psa

Wydaje się, że psy mają gęstą sierść i nie odczuwają zbytnio chłodu na spacerach. Jednak okazuje się, że niektóre rasy nie najlepiej radzą sobie z ochroną swojego ciała przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Kurtka dla psa może być zatem użyteczna, zwłaszcza zimą. Czy jednak rzeczywiście będzie potrzebna każdemu czworonogowi? Przedstawiciele jakich ras mogą szczególnie skorzystać z dodatkowej ochrony? Na te i inne pytania odpowiadamy w tekście. Czytaj już teraz!

Kurtka dla psa – czy jest potrzebna?

Noszenie ubrań, np. kurtek, swetrów czy płaszczyków lub czapek, to oczywiście domena ludzi. Psy, co jasne, powinien chronić podszerstek. Czy kurteczki dla psów na zimę są zatem im rzeczywiście potrzebne? Na to pytanie każdy właściciel czworonoga musi odpowiedzieć indywidualnie. Psy takie, jak np. alaskan malamute czy husky siberian nie zmarzną podczas spacerów na śniegu. Jednak york będzie się najprawdopodobniej cały trząsł z zimna i nienaturalnie podnosił łapy do góry, kiedy przyjdzie mu chodzić po śniegu i lodzie. 

Kiedy warto rozważyć zakup kurtki dla psa?

Jeśli zauważysz, że twój pupil wyraźnie marznie, najpewniej kurtka dla psa okaże się dobrym wyborem. Decyzję o tym, czy kurtki zimowe dla psa są mu potrzebne, podejmij w oparciu o kilka czynników. Są to:

  • rasa;
  • wiek;
  • kondycja zdrowotna psa;
  • warunki termiczne panujące na zewnątrz;
  • zaplanowany czas trwania spaceru.

Jeśli jesteś właścicielem niewielkiego czworonoga, który ma krótką sierść i wyraźnie jest mu zimno na dworze w czasie mrozów, ubierz go w kurtkę dla psa.

Jakie rasy potrzebują kurtek zimowych dla psa?

Niektóre rasy potrzebują kurtek, a inne – nie. Najczęściej na dworze marzną czworonogi zaliczane do tzw. ras ozdobnych. Są bowiem pozbawione podszerstka zapewniającego ciepło zimą. Psy te mają krótkie włosy albo są całkiem łyse. Do ras tych zaliczają się między innymi:

Stan zdrowia zwierzaka a kurtka dla psa

Kurtek dla psa mogą potrzebować także czworonogi, które cierpią z powodu obniżonej odporności organizmu. Zwierzęta chore, w okresie rekonwalescencji czy po zabiegach operacyjnych mogą zyskać na ich noszeniu. Czworonogi starsze i szczenięta również powinny mieć na sobie takie okrycie podczas spacerów na mrozie.

Warunki atmosferyczne a ubranka i kurtki dla psa

Latem, rzecz jasna, raczej żadnemu psu nie przyda się kurtka. Co innego jednak zimą lub przy jesiennych słotach, które szczególnie dokuczają niektórym czworonogom. Warto czasem zdecydować się na ubranka przeciwdeszczowe dla psa. Kurtka dla pieska pozwoli ustrzec się przeziębienia podczas obowiązkowych spacerów zimą.

Kiedy jeszcze warto zakładać pupilowi takie okrycie?

Twój zwierzak na co dzień przebywa tylko w ciepłym domu? Aby zachował komfort termiczny na spacerach, przyda mu się kurtka dla psa. Podobnie w przypadku, gdy temperatura na zewnątrz jest ujemna. Jeśli wiesz, że pupil pozostanie na zewnątrz dłużej niż przez kilkanaście minut (na przykład podczas wspólnej wyprawy w góry) to płaszcz przeciwdeszczowy dla psa lub kurtka zimowa dla czworonoga powinny znaleźć się w bagażu. Założysz je swojemu pupilowi wtedy, gdy zajdzie taka potrzeba.

Jak wybrać kurtkę dla psa?

Przede wszystkim, musisz brać pod uwagę rozmiar ubranka i komfort czworonoga. Kurtka dla yorka czy kurtka dla maltańczyka powinna być w mniejszym rozmiarze niż kurtka dla dużego psa. Niezależnie od rozmiaru, takie okrycia powinny pozwalać na bezproblemowe załatwianie potrzeb fizjologicznych przez czworonoga oraz na swobodę ruchów. Ważne jest też, by łatwo było je zakładać. Kurtka dla psa powinna być ciepła i wykonana z nieprzemakalnego materiału, ale jednocześnie przepuszczać powietrze. Płaszcze i kurteczki dla czworonożnych pupili mogą na pozór wydawać się fanaberią, ale kurtka dla psa czasem jest oznaką troski o zwierzaka. Jeśli masz przedstawiciela którejś ze wskazanych w tekście ras lub pies jest z innych względów narażony na chłód i opady, nie wahaj się przed zakupem. Wybierz takie okrycie, które zapewni pieskowi komfort i będzie skutecznie chronić go przed zimnem.

Na czym polega sport agility dla psów? Sprawdź, jak możesz zrobić dla nich tor!

agility

W języku angielskim słowo „agility” oznacza zwinność, ale jest również nazwą jednego z psich sportów. Czy właśnie tę cechę mają rozwijać zwierzaki, które uczestniczą w takiej zabawie? Na to pytanie odpowiemy oczywiście w naszym artykule. Zapoznaj się z najważniejszymi zasadami agility dla psa i sprawdź, czy poradzisz sobie z konstruowaniem toru. Przeczytaj i przekonaj się, czy to coś dla ciebie i twojego pupila!

Agility dla psów – popularny sport kynologiczny

Formą aktywności i współzawodnictwa dla czworonogów określonych ras może być agility. Pies biorący udział w treningach i startujący później w zawodach ćwiczy równowagę, szybkość i zwinność w pokonywaniu przeróżnych przeszkód. To sport dla czworonogów, który polega na pokonywaniu pól na torze według określonej kolejności i zasad. Opiekun i pies muszą ściśle ze sobą współpracować, by osiągnąć jak najlepsze wyniki w takich zawodach.

Dlaczego warto spróbować agility?

Zasadniczo podczas treningu agility, pies powinien możliwie w jak najkrótszym czasie i bezbłędnie pokonać tor. Jest na nim wiele przeszkód, które są dopasowane pod względem masy ciała, wzrostu czy umiejętności zwierzaków. Jaka jest recepta na sukces? Pies musi słuchać poleceń swojego pana i reagować na jego gesty, by na koniec móc liczyć na nagrodę. Najlepsi zawodnicy (psy i ich właściciele) po zawodach otrzymują medal lub puchar. Dla czworonoga agility powinno być źródłem radości ze wspólnie spędzonego czasu ze swoim opiekunem.

Historia sportu agility dla psa

Po raz pierwszy ten sport dla psów pojawił się stosunkowo niedawno, bo dopiero w latach 80. XX wieku. Od tego czasu jednak przeszedł sporą metamorfozę i rozwinął się tak, że zawody i treningi agility są organizowane w wielu zakątkach świata.

Tego typu zmagania najpierw pojawiły się w trakcie organizowanych w Anglii wystaw dla psów. Z czasem przestały być jedynie wydarzeniem towarzyszącym i zostały przekształcone w niezależną dyscyplinę. Co ciekawe, zawody agility dla psa mają stały się na tyle popularne, że są organizowane mistrzostwa świata w tym psim sporcie.

Z czego składa się tor do agility? Przeszkody

Przeszkody agility to wiele różnych elementów, które w asyście właściciela pokonuje czworonóg. Mogą to być m.in.:

  • slalom;
  • tunel;
  • ściany;
  • wiszące mostki;
  • opony.

Tor agility – zrób go sam!

Przeszkody dla psów trenujących agility możesz rozstawić samodzielnie, chociażby we własnym ogrodzie. Warto się na to zdecydować, jeśli chcesz aktywnie spędzać czas ze swoim czworonogiem. Przydadzą się wówczas kółka do skakania wraz ze stelażem, drążki do przygotowania slalomu czy płotki do przeskakiwania.

Które psy mogą trenować agility i pokonywać przeszkody?

Nie wszystkie czworonogi będą miały odpowiednie predyspozycje do tego, by ćwiczyć agility. Pies musi być sprawny fizycznie, aktywny, a przy tym wytrzymały. Pokonanie toru agility dla psów nie jest łatwe, a intensywność może dawać się zwierzakowi we znaki. Musisz wiedzieć, czy twój zwierzak da sobie radę.

Agility – psy, które mogą spróbować tego sportu

Jakie psy mogą pokonywać z powodzeniem przeszkody w torze agility? Pupil, który zaczyna takie treningi i docelowo ma występować na zawodach na różnych szczeblach – lokalnym, regionalnym czy nawet ogólnoświatowym – powinien spełniać kilka warunków.

  1. Musi być zdrowy i sprawny fizycznie – kondycję zdrowotną powinien skontrolować weterynarz.
  2. Powinien mieć więcej niż 15 tygodni – u młodszych psów przy wymagających ćwiczeniach agility może dojść nawet do deformacji struktury kości.
  3. Musi należeć do odpowiedniej rasy – psów średnich lub małych, o proporcjonalnym grzbiecie.
  4. Nie może być obarczonym chorobami stawów, jak dysplazja stawów łokciowych lub biodrowych.
  5. Nie mieć problemów psychicznych.

Wady i zalety agility

Agility to dyscyplina sportu dla psów, która ma wiele zalet. 

  1. Czworonóg uczy się podstawowych poleceń, jest aktywny fizycznie i może być cały czas ze swoim właścicielem podczas treningów agility. 
  2. Przeszkody na torze uczą go pokonywania trudności, dzięki czemu staje się coraz bardziej sprawny. 
  3. Treningi wzmacniają koordynację ruchową, rozwijają intelekt czworonogów i pogłębiają relację między psem a jego właścicielem.

Czy treningi agility mają tylko dobre strony?

Niestety, nieprawidłowe treningi agility mogą być dla psa szkodliwe. 

  1. Prowadzą do przeciążenia czworonoga.
  2. Mogą powodować zbyt wysoki poziom stresu – zwłaszcza w czasie startów w zawodach. W efekcie u pupila mogą pojawić się nawet problemy psychiczne czy fizyczne.
  3. Zajęcia szkoleniowe zajmują bardzo dużo czasu. 

Jak widzisz, agility to psi sport, który ma wiele zalet, ale trzeba mieć na uwadze dobro czworonoga. Taka aktywność ma rozwijać zwierzaka i dawać radość jego właścicielowi, dlatego nie można nadmiernie eksploatować pupila. Pamiętaj, że wynik nie jest tak istotny, jak zdrowie twojego psa!

Legowisko dla psa – jak je wybrać dla swojego pupila?

legowisko dla psa

W ramach odpowiedniej wyprawki dla psa warto zadbać o miejsce do spania dla pupila. Zarówno małe szczenię, jak i duży czworonóg powinien mieć własne legowisko dla psa. Wybór takiego miejsca musi być dobrze przemyślany, ponieważ odpowiednie miejsce to w praktyce komfort snu zwierzaka. Z czego powinno być wykonane posłanie dla psa? Czym się kierować przy wyborze? Czytaj nasz poradnik i dowiedz się, jakie masz możliwości!

Czy legowisko dla psów jest niezbędne?

Zdajesz sobie sprawę z faktu, że wiele psów sypia po 12 godzin na dobę? Powinieneś więc zapewnić swojemu czworonogowi wygodne miejsce do spania. Oczywiście, pies może być pełnoprawnym użytkownikiem sofy, fotela czy łóżka, ale odpowiedz sobie na pytanie, czy rzeczywiście nie żal ci mebli tapicerowanych. Zwierzak może je przecież uszkodzić podczas wdrapywania się na posłanie. Czy chcesz wiecznie spać ze swoim czworonożnym pupilem? Pewnie niekoniecznie.

Dlaczego legowisko dla psa jest lepsze niż domowe meble?

Legowisko dla psa będzie optymalnym dla niego miejscem do spania i odpoczynku. Powinno być bezpiecznym schronieniem, gdzie zwierzęta po prostu będą chciały sypiać na co dzień. Kiedy pupil poczuje się zagrożony, na przykład podczas wizyty gości z małymi dziećmi, będzie mógł się schować na swoim legowisku i przeczekać mało komfortową sytuację.

Nawet jeśli uważasz, że osobne posłanie dla psów nie jest twojemu czworonogowi niezbędne, to i tak możesz wziąć pod uwagę zakup legowiska dla psiaka. Będzie miał możliwość wyboru, czy chce spać sam, czy ze swoim właścicielem w dużym łóżku.

Rodzaje legowisk dla psów

W sklepach zoologicznych (i nie tylko) możesz zapoznać się z różnymi rodzajami legowisk dla psa. Wśród nich można wymienić:

  • legowisko dla psiaka w formie miękkiej poduszki – przeznaczone głównie dla psów mniejszych, jak i dla tych pupili, które lubią spać na miękkim posłaniu i wyprostować łapy. Takie posłanie będzie odpowiednie, jeśli czworonożny przyjaciel nie ma problemów z kręgosłupem. Bez trudu kupisz je w korzystnej cenie;
  • legowisko dla psa wiklinowe wyposażone w materac – mobilne, które możesz zabrać ze sobą chociażby do samochodu;
  • klasyczne legowisko z niewielkim oparciem na części długości;
  • legowisko dla psa typu kanapa – (może być rozkładana lub nie) okaże się idealna dla przedstawicieli dużych ras. Jeśli ma puszysty, duży materac, wówczas zapewni komfort snu;
  • legowisko dla psa typu ponton – z obrzeżem wyższym od posłania dla psa;
  • legowisko dla psa typu buda – może być przeznaczone również do wykorzystania na zewnątrz, ponieważ ma małe zadaszenie. Nadaje się głównie dla czworonogów małych ras lub dla szczeniaków.

A może nowoczesne legowisko dla psa?

Czy wiesz, że specjalistyczne legowisko dla psów to posłanie wyposażone w materac ortopedyczny? Takie posłanie zalecane dla starszych zwierząt – psich seniorów cierpiących np. na zwyrodnienia stawów lub kręgosłupa. Wykonane jest z pianki, która dostosowuje się do kształtu ciała zwierzęcia i powoduje odciążenie kości.

Kryteria wyboru legowiska dla pieska

Nie ma uniwersalnych parametrów legowiska dla psa. Inne posłanie będzie potrzebne, jeśli masz w domu labradora czy owczarka niemieckiego,a inne dla jamnika lub yorka. Jakie powinno być idealne legowisko dla psów. W pierwszej kolejności musisz sprecyzować potrzeby twojego zwierzęcia.

Jak duże powinno być posłanie dla psa?

Możemy przyjąć, że posłanie dla psów powinno być na tyle duże, by czworonóg mógł wygodnie na nim leżeć. Legowisko dla pieska ma dać mu swobodę, by mógł się zmieścić na nim w całości – bez wystających łap czy głowy. Po wejściu na legowisko pies powinien się w nim umościć i przybrać najwygodniejszą pozycję.

Jakie są odpowiednie wymiary posłania dla psa? Oto kilka wskazówek.

  1. Przyjmuje się, że jego długość powinna być większa o około 20-30 cm od długości ciała zwierzęcia. 
  2. Zmierz swojego pupila od czubka głowy aż do nasady ogona.
  3. Następnie dodaj do uzyskanego wyniku podaną wartość. 
  4. Jeśli twój pupil mierzy 40 cm, to legowisko dla psów powinno mieć około 60-70 cm długości.

Czy duże legowisko dla małego psa to dobry pomysł?

Czy duże legowisko dla psa będzie dobre, jeśli masz w domu szczeniaka? Nawet jeśli wiesz, że za kilka czy kilkanaście miesięcy czworonóg „dorośnie” do dużego posłania dla psa, nie kupuj go na wyrost. Zbyt duża przestrzeń spowoduje, że zwierzak nie będzie się czuł bezpiecznie. Z kolei zbyt małe legowisko w stosunku do wymiarów pupila nie zapewni mu pożądanego komfortu snu i wypoczynku.

A co, jeśli w domu masz dwa zwierzaki, które dobrze się czują w swoim towarzystwie i lubią sypiać razem? Powinny mieścić się wygodnie na jednym, większym posłaniu dla psów.

Legowisko dla psa – twarde czy miękkie?

Powinieneś wziąć pod uwagę także to, w jakich warunkach lubi sypiać twój czworonóg. Jeśli jeszcze tego nie wiesz, bo wybierasz posłanie dla psa, który dopiero ma się pojawić w twoim domu, wybierz umiarkowanie twarde – podobnie jak w przypadku średnio twardego materaca na łóżko w sypialni będzie to zakup uniwersalny.

Jeżeli wiesz, że pupil najchętniej sypia na twardej podłodze, a nie na miękkim fotelu, wówczas posłanie powinno być dosyć twarde. Na pluszowym legowisku dla psa taki zwierzak nie będzie się czuł komfortowo.

Legowisko dla psa – materiały

Z czego powinno być wykonane posłanie dla czworonoga? Materiał musi być miękki, przyjemny w dotyku, ale jednocześnie dosyć wytrzymały na pazury czy zęby. Liczy się nie tylko obicie posłania, lecz także jego wypełnienie. Istotne jest, by legowisko dla psów było łatwe do utrzymania w czystości. Tapicerkę takich legowisk wykonuje się obecnie z:

  • materiału suedine, który jest miękki w dotyku i przypomina meszek;
  • materiału antara;
  • materiału kodura – łatwego w czyszczeniu i odpornego na zadrapania;
  • bawełny;
  • trawy morskiej.

Jakich materiałów na posłanie dla psa unikać, a co można wybrać?

Poliester nie będzie najlepszym wyborem na psie posłanie. Choć łatwy do czyszczenia, będzie mało odporny na zarysowania, a przy tym nie jest „oddychający” i może podrażniać skórę czworonoga.

Wypełnienie posłania może być jednak wykonane z kulek silikonowych, które będą odporne na odkształcenia i wystarczająco sprężyste. Jednocześnie będzie ono odpowiednie dla zwierząt ze skłonnością do alergii.

Jaka wysokość legowiska dla psa?

Legowisko dla psa nie powinno być za wysokie – czworonóg nie może mieć problemu z dostaniem się do środka. Jeśli z kolei wybierasz takie z daszkiem lub kryte, to jego wysokość musi być dopasowana do wysokości stojącego pupila. Wejście musi zaś ułatwiać zwierzęciu dostanie się do środka.

Gdzie powinno być umieszczone legowisko dla psów?

Czy posłania dla psów powinny leżeć w sypialni, czy może w korytarzu lub w salonie? Umiejscowienie idealnego legowiska dla psów jest stosunkowo łatwym zadaniem. Najczęściej zwierzak kładzie się w sypialni właściciela lub jego dzieci. Połóż posłanie dla psa w zacisznym miejscu, które nie jest narażone na przeciągi. Korytarz nie będzie więc dobrym wyborem, podobnie jak miejsce w sąsiedztwie telewizora czy głośników.

Jak dbać o czystość legowiska dla psów?

Wygląd legowiska dla psa i jego czystość to także istotna kwestia. Oto kilka wskazówek. 

  1. Musisz je od czasu do czasu prać – częściej w przypadku szczeniąt, które nie zawsze zdążą z załatwieniem swojej potrzeby fizjologicznej na dworze.
  2. Kiedy pupil często kładzie się na legowisku dla psów po spacerze w deszczu, z jeszcze mokrą sierścią, to posłanie „przesiąka” niezbyt przyjemnym zapachem czworonoga. Wtedy również powinieneś je niezwłocznie wyprać. 
  3. Wierzchnią część legowiska musisz czyścić lub prać w pralce z wykorzystaniem łagodnych środków piorących – najlepiej raz w tygodniu. 
  4. Całe legowisko warto dokładnie wyprać raz w miesiącu. 

Jak widzisz, legowisko dla psa to lepsze miejsce dla zwierzaka niż chociażby kanapa w salonie albo inny mebel. Jeśli dopasujesz wymiary do wielkości pupila i twardość do tego, co lubi, powinien być bardzo zadowolony. Dobry sen to podstawa samopoczucia nie tylko w przypadku ludzi! Pamiętaj, aby o psie posłanie regularnie dbać, ponieważ wygląd i zapach legowiska nie może odstraszać ani pupila, ani domowników.

Czym jest ZKwP? Jaki jest zakres działalności tej organizacji w Polsce?

zkwp

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna, czyli FCI, skupia w sobie stowarzyszenia krajowe, w tym Związek Kynologiczny w Polsce. Zajmuje się certyfikacją hodowli, organizacją wystaw psów i nadzoruje zawody. Członkowie tej polskiej organizacji należą jednocześnie do FCI. Jeśli poszukujesz psa rasowego, z pewnością powinieneś zwrócić uwagę na to, czy wybrana przez ciebie hodowla skupiona jest w ZKwP. Dlaczego? Na to pytanie odpowiemy w artykule, który przybliży historię i działalność tej organizacji, a także innych polskich związków kynologicznych. Przeczytaj!

Czym jest ZKwP?

Skrót ZKwP oznacza po prostu Związek Kynologiczny w Polsce. Jest to organizacja o zasięgu krajowym, która wchodzi w skład Międzynarodowej Federacji Kynologicznej – FCI. Związek zrzesza zarówno hodowców, jak i miłośników psów. Jego główną siedzibą jest Warszawa, ale kilkadziesiąt placówek terenowych można znaleźć na obszarze całego kraju.

Historia ZKwP

historia zkwp

Korzeni Związku Kynologicznego w Polsce należy poszukiwać tuż po I wojnie światowej. Po rozbiorach i odzyskaniu niepodległości na terenie Polski działały polskie kluby kynologiczne, które istniały jeszcze pod zaborami. Powoli pojawiały się nowe kluby ras i kluby zainteresowania szkoleniami psów.

Przedwojenne organizacje, które powstały przed ZKwP

Ten przedwojenny polski związek kynologiczny został powołany do życia z inicjatywy Maurycego Trybulskiego. Miało to miejsce w 1935 roku i utworzył on właściwie Międzyklubowy Komitet Kynologiczny (MKK). Jego głównym zadaniem było stworzenie federacji kynologicznej o ogólnopolskim zasięgu. Protoplasta ZKwP miał docelowo skupić wokół siebie członków wszystkich organizacji kynologicznych w kraju.

Zw. kynologiczny MKK i organizacje, które weszły w jego skład

W skład MKK wchodziły wówczas takie związki kynologiczne w Polsce, jak:

  • Polski Związek Hodowców Psów Rasowych z Warszawy;
  • Towarzystwo Miłośników Psów Służbowych z Warszawy;
  • Sekcja Kynologiczna Stowarzyszenia „Łowiec Wielkopolski” z Poznania;
  • Sekcja Kynologiczna Wielkopolskiego Związku Myśliwych z Poznania;
  • Klub Kynologów z Torunia;
  • Pointer Klub w Polsce z Warszawy;
  • Seter Klub w Polsce z Warszawy;
  • Klub Hodowców Wyżła Niemieckiego z Warszawy;
  • Klub Pekińskiego Psa Pałacowego;
  • Klub Buldoga Francuskiego;
  • Klub Teriera.

Unia klubów kynologicznych pozwoliła na utworzenie jednolitej organizacji kynologicznej o charakterze ogólnokrajowym.

Polski Kennel Club zmienia się w ZKwP

2 czerwca 1939 roku podczas Zjazdu FCI (Fédération Cynologique Internationale), czyli Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, udało się osiągnąć jeden z celów Polskiego Kennel Klubu, czyli uzyskanie członkostwa Polski w FCI. Od tej pory nieprzerwanie związek kynologiczny jest częścią organizacji międzynarodowej.

W 1948 roku Polski Kennel Klub został przekształcony w Związek Kynologiczny w Polsce (w skrócie ZKwP). Oddziały związku znajdują się w 47 miastach na terenie całego kraju.

Czym zajmuje się Związek Kynologiczny w Polsce?

W statucie tego najważniejszego polskiego związku kynologicznego znajdują się podstawowe cele, jakie ma on realizować w toku swojej działalności. Oparta jest ona na podstawach naukowych hodowli psów rasowych:

  • organizuje szkolenia i zawody psów obrończych, towarzyszących i chartów;
  • koordynuje zawody czworonogów, konkursy pracy psów myśliwskich czy mistrzostwa psów towarzyszących i obrończych.

Wystawy psów rasowych organizowane przez ZKwP

W zakresie działalności ZKwP znajduje się także organizacja wystaw. Rokrocznie to ponad 200 różnych wystaw psów rasowych różnej rangi, w tym kilkanaście międzynarodowych, które odbywają się pod patronatem FCI i ZKwP. Wystawy psów rasowych cieszą się popularnością wśród miłośników tych czworonogów.

ZKwP i narodowe rasy psów

ZKwP i narodowe rasy psów

W czasie działalności tego polskiego związku kynologicznego, który należy do największej federacji międzynarodowej, udało się wprowadzić do FCI pięć ras narodowych. Są one uznawane przez światową kynologię. Zalicza się do nich:

  1. chart polski;
  2. ogar polski;
  3. polski owczarek nizinny;
  4. polski owczarek podhalański;
  5. gończy polski.

Dlaczego warto szukać hodowli zrzeszonych w ZKwP?

Dlaczego warto szukać hodowli zrzeszonych w ZKwP

Szukasz nowego pupila? Możesz sprawdzić w ZKwP spis hodowli, które należą do struktur tej organizacji. Kupujący właśnie tam mają pewność, że hodowla jest prowadzona w odpowiedni sposób, a kupowany pies będzie czystej krwi. Warto szukać więc takich miejsc i unikać pseudohodowli.ZKwP to jedyna polska organizacja, która jest uznawana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Zakres jej działalności jest szeroki, ale dla wielbicieli czworonogów najważniejsze jest to, aby szukać psów właśnie w hodowlach zatwierdzonych przez Związek Kynologiczny w Polsce.

Zoo Wrocław: jaszczurka ostrobrzucha przyszła na świat. Kolejne niezwykłe narodziny w tamtejszym ogrodzie zoologicznym

Zoo Wrocław. Jaszczurka ostrobrzucha

To bardzo rzadki i zagrożony gatunek. W Polsce jaszczurki ostrobrzuche możemy spotkać jedynie we wrocławskim zoo, do którego przyjechały w październiku 2018 r.

Zoo Wrocław: jaszczurka ostrobrzucha może przetrwać jedynie w ogrodach zoologicznych

Nikła ilość przedstawicieli tego gatunku sprawia, że narodziny jaszczurki ostrobrzuchej stanowi tym bardziej wyjątkowe wydarzenie. Radosław Ratajszczak, prezes wrocławskiego zoo twierdzi, że jedyną szansą na ich przetrwanie są ogrody zoologiczne:

To bardzo ciekawy gatunek żyjący w koronach drzew. Niestety, na skutek ekspansji rolnictwa, jego naturalne siedliska znikają w zastraszającym tempie. Hodowla w ogrodach to dla nich szansa na przetrwanie. Na szczęście nie są kłopotliwymi lokatorami – dość dobrze się rozmnażają, wystarczy im stworzyć odpowiednie warunki. Nasze pary pochodzą od jednego z pierwszych przychówków w Europie sprzed czterech lat, kiedy tylko pięć ogrodów je hodowało. Dziś jest ich na naszym kontynencie już 22

– wyjaśnia Ratajszczak.

Zoo Wrocław: jaszczurka ostrobrzucha występuje tylko w Kenii i Tanzanii

Jaszczurka ostrobrzucha (łac. Gastropholis prasina) to gatunek występujący w naturze tylko w Kenii i Tanzanii. Należy do jaszczurek nadrzewnych o szczupłej budowie i jasnozielonym ubarwieniu z niebieskimi odcieniami. Ma długie i wrzecionowate palce, zakończone haczykowatymi pazurami. Nazwa „ostrobrzucha” wywodzi się od łusek pokrywających jej ciało, które wydają się być trójwymiarowe i ostro zakończone. Ten gatunek wyróżnia niezwykle długi, chwytny ogon, który stanowi nawet 2/3 długości jego ciała sięgającej 35 cm. Taka długość ogona pozwala zwierzęciu bez problemu owinąć i utrzymać się wokół gałęzi. Jaszczurka ta ma bardzo ciekawy rytuał godowy, para przeplata się ogonami, a samiec gryzie samicę w szyję. W efekcie zbliżenia samica składa średnio 6-8 jaj na drzewach, najczęściej w dziupli lub ukryte w korze.

Zoo Wrocław: jaszczurka ostrobrzucha ma niezwykły instynkt macierzyński

O zachowaniu jaszczurki ostrobrzuchej względem młodych, opowiada Karolina Mól-Woźniak:

Co niezwykłe dla jaszczurek, gatunek ten wykazuje troskę rodzicielską. Dba o jaja i w razie niebezpieczeństwa broni ich, choć samych maluchów już nie wychowuje. A mówiąc broni mam na myśli faktyczny atak. Muszę przyznać, że te małe smoki mają nieproporcjonalnie dużo większą siłę zacisku szczęk niż się wydaje. Ugryzienie naprawdę boli! Doświadczyłam tego podczas przenoszenia jaj z terrarium do inkubatora

– powiedziała opiekunka z wrocławskiego zoo.

Nowo wykluta jaszczurka mieszka na razie na zapleczu hodowlanym, wraz z innymi maluchami, w tym żółwiami brunatnymi, czy anolisami brodatymi. Za to jej rodziców można odszukać w jednym z terrariów na pierwszym piętrze Terrarium. To kolejne niezwykłe narodziny w Zoo we Wrocławiu. Nie tak dawno na świat tam przyszedł gibon białopoliczkowy o czym również informowaliśmy na łamach naszego serwisu.

Zoo Wrocław: jaszczurka ostrobrzucha (zdjęcia)

ZOO08413 Jaszczurka ostobrzucha dosrosly osobnik pawilon Terrarium Easy Resize.com 1
Fot. Zoo Wrocław
ZOO08396 Jaszczurka ostobrzucha dosrosly osobnik SAMICA pawilon Terrarium Easy Resize.com 1
Fot. Zoo Wrocław
ZOO08395 Jaszczurka ostobrzucha dosrosly osobnik pawilon Terrarium Easy Resize.com 1
Fot. Zoo Wrocław
ZOO08388 Jaszczurka ostobrzucha dosrosly osobnik pawilon Terrarium Easy Resize.com 1
Fot. Zoo Wrocław
ZOO08381 Jaszczurka ostobrzucha dosrosly osobnik pawilon Terrarium Easy Resize.com 2
Fot. Zoo Wrocław
ZOO08358 Jaszczurka ostobrzucha mlody osobnik zaplecze Easy Resize.com 1
Fot. Zoo Wrocław
ZOO08357 Jaszczurka ostobrzucha mlody osobnik zaplecze Easy Resize.com 1
Fot. Zoo Wrocław
ZOO08347 Jaszczurka ostobrzucha mlody osobnik zaplecze Easy Resize.com 1
Fot. Zoo Wrocław

Źródło: Zoo Wrocław

Gołąb zaplątany w folię uratowany przez Straż Miejską w Gdańsku

Gołąb zaplątany w folię

Funkcjonariusze przypominają, że folie, maseczki, rękawiczki i inne tego typu przedmioty nie tylko zanieczyszczają środowisko, ale również stanowią poważne zagrożenie dla zwierząt.

Gołąb zaplątany w folię: bezpieczeństwo zwierząt zależy od nas samych

Niestety nie każde zwierzę ma tyle szczęścia co wspomniany gołąb. Często wina w takich sytuacjach leży po stronie ludzi, a wystarczy dosłownie kilka sekund, aby zniwelować zagrożenie dla ptaków i leśnych ssaków, takich jak lisy i kuny, do absolutnego minimum. Warto też przypomnieć, że wystawiając resztki jedzenia, wcale nie przyczyniamy się do ratowania zwierząt, gdyż w większości przypadków zatruwają się pozostawionym pokarmem. Ponadto taka przynęta może stanowić zachętę do wizyty niezbyt pożądanych przez nas gatunków.

Źródło: Zwierzaki.trojmiasto.pl

Warszawa: epidemia wścieklizny. W tym roku wykryto już 84 przypadki

Warszawa. Epidemia wścieklizny

Ostatni przypadek wścieklizny zaobserwowano u chorego jenota, który znajdował się w pobliżu Zalewu Bardowskiego na Targówku, około 7 km od Pałacu Kultury.

Warszawa: epidemia wścieklizny. Zakażone są zwierzęta domowe

Wspomnianego drapieżnika schwytano. Jenot trafił pod opiekę specjalistów i jest poddawany badaniom. Tym samym dołączył do coraz większego grona zwierząt, które w tym roku zachorowały na wściekliznę. Zaczęło się w styczniu od lisa znalezionego w miejscowości Izabela w gminie Wiązowna pod Warszawą. Później przypadłość ta rozszerzyła się na dzielnice: Targówek, Wawer, Rembertów, Wesoła czy Praga-Południe i dotknęła sarny, nietoperze a nawet psy i koty.

Warszawa: epidemia wścieklizny. Ludzie nie mogą bagatelizować problemu

Przez lata wydawało się, że problem wścieklizny nie dotyczy ludzi. W latach 1985-1999 nie zanotowano ani jednego przypadku u człowieka, jednak w 2000 i 2002 roku z powodu tej choroby zmarły dwie osoby. Jeden ze zgonów wynikał z ugryzienia przez chorego kota domowego. Andżelika Gackowska, wicedyrektor Lasów Miejskich przypomina, że o ile szczepienie psów jest obowiązkowe, o tyle kotów jedynie zalecane:

O ile właściciele psów raczej się wywiązują z obowiązku szczepienia, to z kotami bywa różnie. Dlatego tym bardziej nie można ich wypuszczać, a psy trzeba trzymać na smyczy

– apeluje Gackowska

Warszawa: epidemia wścieklizny. Od przyszłego tygodnia rozpoczną się szczepienia lisów

Pilnowanie swoich pupili będzie o tyle istotne, ponieważ od poniedziałku 15 listopada zacznie się kolejna akcja wykładania w lasach szczepionek dla lisów. To brązowe kostki o zapachu ryby, chętnie zjadane także przez psa czy kota, który je znajdzie. Proceder ten odbywa się nieprzerwanie od 25 lat i jak podkreśla dr hab. nauk leśnych Robert Kamieniarz mocno przyczynił się zmian w przyrodzie:

Szczepienia uwolniły od śmiertelnej wścieklizny lisy i populacje innych drapieżników jak jenot czy szop pracz. W ten sposób przyczyniły się do dużego wzrostu liczebności tych gatunków. W przypadku lisów wzrosła czterokrotnie w ciągu 12 lat. To odbiło się na populacji ich ofiar, które nie potrafiły tak szybko zareagować skutecznymi mechanizmami obronnymi

– tłumaczy profesor uczelni Katedry Łowiectwa i Ochrony Lasu Wydziału Leśnego Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu i kontynuuje:

Jedna decyzja, która miała spowodować ochronę zdrowia człowieka, spowodowała mnóstwo strat w przyrodzie. Tymczasem bezpieczeństwa człowieka nie poprawiła. Przed wprowadzeniem szczepionek notowano około jednego przypadku śmiertelnego na 10 lat, po wprowadzeniu statystyki wyglądają niewiele lepiej. W dużym zagęszczeniu lisów rozwija się inna choroba, bąblowica wielojamowa. Jest dziś powszechnie roznoszona przez te zwierzęta i również jest śmiertelna dla człowieka. Przez lata mylono ją np. z nowotworem wątroby, dziś wiemy, że w Polsce kilkanaście osób zmarło w ostatnich latach z powodu tasiemca bąblowcowego

– zakończył prof. Kamieniarz.

Źródło: Warszawa.wyborcza.pl

Paletki zachwycają urodą. W jakich warunkach czują się najlepiej?

paletki ryby

Paletki (ryby nazywane czasem także dyskowcami) to zwierzęta barwne, duże i okazałe. Można śmiało powiedzieć, że są sercem każdego akwarium ozdobnego, które zamieszkują. Trzeba jednak pamiętać, że dyskowce nie wybaczają błędów i mają niemałe wymagania. Sprawdź, jakiego akwarium potrzebują, czym je żywić i jak o nie dbać, aby żyły długo w dobrym zdrowiu. Poznaj ryby paletki bliżej, aby zobaczyć, czy dasz sobie z nimi radę!

Paletki – ryby z Ameryki Południowej

paletki ryby - z ameryki południowej

Gdzie mieszkają paletki? Ryby pochodzą z Ameryki Południowej, a konkretniej z terenów w okolicach Amazonki. Zamieszkują zakola i dorzecza o spokojnych nurtach. Ich naturalny biotop to tak zwana czarna woda, w której widoczność z reguły nie przekracza dwóch i pół metra. 

W warunkach naturalnych ryba paletka żyje w dosyć dużych grupach, liczących sobie nawet po kilkadziesiąt sztuk. Niejednokrotnie można spotkać te zwierzęta w towarzystwie skalarów. 

Dyskowiec – wygląd

paletki ryby - wygląd

Nazwy, czyli paletka i dyskowiec, nawiązują do budowy ciała tej rybki, które jest wysokie i spłaszczone po obydwu stronach. 

Paletki – odmiany

W naturze możemy wyróżnić kilka odmian paletek. Ryby mają oczywiście swoje łacińskie nazwy, które także podajemy. Oto one:

  • Symphysodon discus (dyskowiec Heckla);
  • Symphysodon axelrodi (paletka brązowa);
  • Symphysodon aequifasciatus haraldi (paletka niebieska);
  • Symphysodon aequifasciatus (paletka zielona).

Paletki – ryby i ich odmiany w hodowlach

W hodowlach jednak od ponad stu lat obserwujemy mieszanie różnych genów i tworzenie rozmaitych odmian barwnych. Dyskowce są jednymi z najpiękniejszych i najbardziej różnorodnych ryb ozdobnych. Ciekawe odmiany kolorystyczne to na przykład:

  • Solid Blue;
  • Royal Red;
  • Blue Diamond;
  • Pigeon Blood;
  • Red Diamond;
  • Marlboro Red;
  • Red Snakeskin;
  • Red Spotted Green;
  • White Ghost;
  • Malboro;
  • Magic Red.

Paletki – ryby, które lubią towarzystwo

Paletki w naturze tworzą dosyć duże grupy. W akwarium również najlepiej czują się w większych stadach wewnątrzgatunkowych. Im jest ich więcej, tym większe mają poczucie bezpieczeństwa.

Dyskowiec to pielęgnica. Oznacza to, że para pilnuje swojej ikry i bardzo czule opiekuje się wyklutym narybkiem. Na wolności ryby te tworzą bardzo zhierarchizowane struktury stada z jednym przywódcą – najczęściej samcem. 

Jak mogą zachowywać się paletki? Ryby musisz obserwować! 

Jak widzisz, to wzorowe zachowanie paletek. Ryby mają jednak swoje instynkty, które trudno im zwalczyć. Bardzo często zdarza się, że jedna z nich zostaje wybrana przez grupę na „chłopca do bicia”. Najczęściej jest najmniejsza i najsłabsza. W świeżo utworzonych grupach trzeba bardzo dokładnie obserwować relacje w stadzie, aby móc w razie potrzeby interweniować. 

Paletki – akwarium. Jak powinno wyglądać? 

paletki ryby - akwarium

Paletki to ryby dla bardzo zaawansowanych akwarystów. Nie oznacza to oczywiście, że wiedza o warunkach, których potrzebują, jest niedostępna lub trudna do zdobycia. Wyzwanie polega na dokładnym przygotowaniu akwarium – przede wszystkim na odpowiednim uzdatnieniu wody. 

Akwarium z paletkami – wielkość

Jakiego akwarium potrzebują paletki? Ryby są duże, więc zbiornik także powinien taki być. Dodatkowo, tak jak wszystkie pielęgnice, są rybami terytorialnymi. Żyją w stadzie, a poszczególne obszary akwarium się podporządkowane różnym osobnikom. Przerybienie prowadzi do konfliktów, a nawet do zamęczenia słabszych osobników. 

Na jedną paletkę powinno przypadać przynajmniej 50 litrów wody. Dyskowce to ryby stadne, więc można przyjąć, że minimalna większość zbiornika wynosi 350 litrów (na przykład 120 x 50 cm). Optymalne jednak będą wymiary 150 x 55 centymetrów. 

Paletki – ryby, które potrzebują odpowiedniej wody

Zalecane parametry wody dla paletek to:

  • twardość ogólna – nie wyższa niż 15 stopni Celsjusza, chociaż warto utrzymywać ją na poziomie poniżej 10 stopni;
  • pH – od 5,5 do 6,5;
  • temperatura optymalnie około 27 stopni Celsjusza.

Parametry wody w akwarium dla paletek musisz monitorować na bieżąco, aby zwierzaki miały komfortowe warunki.

Paletki (ryby) – cena

Ceny paletek są bardzo zróżnicowane. U hodowców i w sklepach zoologicznych można kupić młode rybki w dosyć powszechnych umaszczeniach, które kosztują około 20 złotych. Dorosłe dyskowce w bardziej wyszukanych i rzadszych odmianach kolorystycznych mogą jednak osiągać ceny nawet kilkuset złotych.

Hodowla paletek – żywienie

paletki ryby - żywienie

Czym karmić paletki? Ryby, o których mowa, wymagają dosyć zróżnicowanego pokarmu. W naturze około połowy ich diety stanowią szczątki zwierząt i roślin. Odżywiają się także liśćmi, owocami, lądowymi czy wodnymi bezkręgowcami. 

Postaraj się zapewnić im dobrej jakości suchy pokarm na bieżąco uzupełniany mrożonym i żywym. Można im także podawać (chociaż w ograniczonej ilości) warzywa i owoce, czyli np. szpinak, groszek, płatki owsiane. 

Paletki – choroby

Co może dolegać paletkom? Ryby zwane dyskowcami zapadają przede wszystkim na choroby pasożytnicze. Groźne mikroorganizmy bytują w układzie pokarmowym zwierząt. Mowa tu o przywrach, wiciowcach, a przede wszystkim o nicieniach. Po przyniesieniu do domu nowych ryb konieczna jest kwarantanna. 

Niebezpieczna dla dyskowców jest także awitaminoza. Ten problem jest spowodowany zbyt mało urozmaiconym pokarmem. 

Paletki – kwarantanna

Kiedy wprowadzasz do domu nowe paletki, koniecznie musisz poddać je kwarantannie. To bardzo ważne, ponieważ ryby tego gatunku są wyjątkowo trudne do leczenia. Przyniesione z hodowli lub sklepu pasożyty szybko zainfekują pozostałe paletki. Ryb w twoim akwarium, które są zdrowe, nie możesz narażać. 

  1. Koniecznie przygotuj zbiornik kwarantannowy, w którym woda będzie jak najbardziej zbliżona do tej, w które wcześniej pływały paletki. 
  2. Możesz włożyć do niego kilka roślin, jednak ogranicz zbędne dekoracje, które mogą stresować ryby. 
  3. Kwarantanna powinna trwać przynajmniej czterdzieści dni. 

Znasz już bliżej paletki. Ryby ozdobne, o których napisaliśmy, są dosyć wymagające, ale również piękne i okazałe. Potrzebują bardzo dużego akwarium o wyśrubowanych parametrach wody. Są łagodne, różnorodne i najlepiej czują się w stadzie własnego gatunku. Pamiętaj, by chronić dyskowce, które są narażone na choroby pasożytnicze. Po przyniesieniu nowych ryb do domu, koniecznie poddaj je kwarantannie.

Skalary – legendy akwarystyki. Poznaj je bliżej!

skalary

Skalary czasami nazywane są żaglowcami, co wiele mówi o kształcie ich ciała. Te niezwykle popularne rybki akwariowe to bardzo piękne i efektowne stworzenia. Wyróżnia je także złożone i ciekawe usposobienie, które niestety bywa niedoceniane. Skalarom warto zapewnić jak najlepsze warunki. Jakie? Czy te zwierzęta nadają się do każdego akwarium? Na te pytania odpowiadamy w artykule! 

Skalary – pochodzenie

Skalary w naturalnych warunkach można spotkać w wodach Ameryki Południowej. Najczęściej bytują na terenach zalewowych razem z innymi popularnymi rybami – na przykład dyskowcami. 

Pierwsze wzmianki o tych stworzeniach znajdziemy w dziewiętnastowiecznych pismach niemieckiego badacza, Martina Heinricha Lichtensteina, który opisał je i zaliczył do grona ryb morskich. Pomyłkę naprawił dopiero dwie dekady później (w 1840 roku) austriacki ichtiolog, Heckel. 

Skalary w Europie i w Polsce

Do Europy skalary dotarły na początku XX wieku – w roku 1911. Trzy lata później w Hamburgu przyszły na świat pierwsze osobniki na naszym kontynencie. W Polsce ryby te pojawiły się w 1922 roku. 

Skalary – wygląd

Skalary często nazywane są żaglowcami. Ma to związek z budową ich płetwy grzbietowej, która kształtem przypomina nieco rozpostarty żagiel. Płetwa ogonowa ma kształt łuku, a ciało ryby jest spłaszczone z obydwu stron. 

Wielkość skalara uzależniona jest od odmiany, ale można powiedzieć, że osobniki dorastają do naprawdę dużych rozmiarów. Jak duże mogą być?

  • największe osobniki osiągają wysokość nawet czterdziestu centymetrów;
  • obecnie najpopularniejsze odmiany hodowlane nie przekraczają jednak dwudziestu centymetrów.

Wpływ na rozmiar zwierzaka ma też wielkość akwarium, w którym na co dzień bytuje skalar. Na wolności ryby są dużo bardziej okazałe i mogą osiągnąć nawet pół metra.

Skalar – odmiany

Opisywane przez nas zwierzęta to obecnie jedne z najpopularniejszych ryb akwariowych. Wpływa na to nie tylko specyficzny kształt ich ciała, lecz także mnogość odmian. Skalary różnią się od siebie zarówno pod względem kolorów, jak i wzorów na ciele. 

Ponad sto lat hodowli i krzyżówek genetycznych doprowadziło do tego, że są to jedne z najbardziej różnorodnych (ale nie sztucznie barwionych) ryb akwariowych. 

Skalar – odmiany barwne

  • skalar Blue Merle;
  • skalar czarny;
  • skalar Koi;
  • skalar California;
  • skalar Blue Diamond;
  • skalar Merble;
  • skalar zielony;
  • skalar Gold;
  • skalar Leopard Snake;
  • skalar Blue California;
  • skalar Rio Itaya Blue;
  • skalar Rio Itaya;
  • skalar Guyana Red Spotted;
  • skalar Rio Manacapuru;
  • skalar weloniasty.

Skalary – rybki o ciekawym charakterze

Skalary to ryby, które mogą poszczycić się nie tylko pięknym wyglądem. To także zwierzęta bardzo inteligentne, które:

  • tworzą wielopoziomowe relacje w ławicach;
  • czule zajmują się swoim narybkiem;
  • skutecznie polują.

Skalar jako świetny łowca…

Skalar to rybi drapieżnik. Wbrew pozorom nie jest on jednak szczególnie zwinny i nie wykazuje się dużą szybkością. Na polowaniach okazuje się jednak bardzo skuteczny. Wszystko zawdzięcza dużej inteligencji i zdolności uczenia się na błędach. Skalary opanowały także niezwykłą u ryb umiejętność współpracy podczas łowów. Są także w stanie oszacować wielkość ławicy ryb i zazwyczaj wybierają tę większą. 

…i czuły opiekun

Umiejętność ta nie ogranicza się wyłącznie do zdobywania pożywienia. Zwierzaki bardzo czule opiekują się zarówno swoją ikrą, jak i wyklutym już narybkiem. Młodzi rodzice nie zawsze dają sobie radę z uratowaniem dzieci przed apetytem innych ryb. Jednak z każdym kolejnym miotem ich umiejętności rodzicielskie wzrastają i coraz więcej rybek udaje się uratować. 

Skalary – towarzyskie, ale charakterne

Te zwierzęta zwykle opisywane są jako łagodne ryby, które najchętniej spędzają czas z innymi przedstawicielami swojego gatunku. Według niektórych akwarystów skalary najchętniej dobierają się w pary z innymi rybami o takiej samej odmianie kolorystycznej. Osobnik o innej barwie może niestety zostać odrzucony przez stado, a nawet na stać się obiektem ataków. Warto więc trzymać osobniki jednej odmiany kolorystycznej. 

Skalar – wymagania i akwarium

skalary żywienie

Długość życia skalara, jego wielkość, a nawet wygląd to kwestie zależne w dużej mierze od warunków, jakie opiekun zapewni rybie. Hodowla skalarów mimo wszystko nie jest trudna. To ryby, które szybko dostosowują się do warunków panujących w akwarium. Aby jednak były zdrowe i czuły się dobrze, potrzebują odpowiednio dużego zbiornika. 

skalary wymagania

Skalary – wielkość zbiornika

Jak już wiesz, mowa o dosyć dużych rybach akwariowych. Łatwo się domyślić, że potrzebują dużego zbiornika, w którym będą mogły swobodnie pływać. 

  1. Na jednego skalara powinno przypadać przynajmniej 50 litrów wody netto. To ryby stadne, które potrzebują do przynajmniej jednego towarzysza, a najlepiej kilku przedstawicieli swojego gatunku. 
  2. Jeżeli myślisz o hodowaniu tych ryb, powinieneś zaopatrzyć się w zbiornik o pojemności przynajmniej 250 litrów wody netto. Wówczas wskazana jest jednak hodowla tylko kilku osobników. W zbyt małych zbiornikach skalary nie osiągają swoich ostatecznych rozmiarów, a nawet mogą ulec skarłowaceniu. 

Skalar – parametry wodny

Oprócz pojemności akwarium bardzo ważne są także parametry wody, która się w nim znajduje. Dla opisywanych przez nas ryb najlepsze będą następujące warunki:

  • twardość wody – pod tym względem skalary są dość tolerancyjne. Woda może mieć ogólną twardość nawet 15 stopni;
  • pH – od 6 do 7,4;
  • temperatura wodyskalary są ciepłolubne, dlatego w akwarium konieczna będzie grzałka, która utrzyma wodę w temperaturze od 24 do 30 stopni Celsjusza.

Skalary – aranżacja akwarium 

Akwarium powinno także jak najlepiej odtwarzać biotop, czyli naturalne warunki bytowania. W Ameryce Południowej te ryby żyją w tak zwanej czarnej wodzie. Jej widoczność jest ograniczona do 250 centymetrów. Oto kilka wskazówek.

  1. Jako podłoże najlepiej wykorzystać piach lub torf. Dobrze sprawdzą się także suche liście, szyszki, czy nawet szyszki. W ten sposób do wody zaczną stopniowo uwalniać się kwasy humusowe, które wpływają pozytywnie na kondycję ryb. 
  2. Nie wszyscy są jednak zwolennikami akwariów z czarną wodą. Możesz z powodzeniem trzymać skalary także w akwarium roślinnym. Postaw jednak na naturalne ozdoby – na przykład korzenie. 
  3. Unikaj za to plastikowych ozdób i sztucznych roślin. Wpływają na parametry wody i mogą także powodować u ryb zranienia mechaniczne. 

Skalar – z jakimi rybami może mieszkać w akwarium?

Podczas aranżowania akwarium nie możesz zapominać także o obsadzie. To, ile żaglowców będzie w zbiorniku, zależy przede wszystkim od jego wielkości. Minimum to około 250 litrów, co pozwoli na trzymanie dwóch par skalarów. 

Jakie ryby mogą towarzyszyć skalarom?

Podczas dobierania obsady zachowaj ostrożność. Lepiej jest wybrać mniej ryb niż dopuścić do przerybienia. Skalary podczas tarła mogą stawać się agresywne i stanowić zagrożenie zarówno dla innych przedstawicieli swojego gatunku, jak i dla innych ryb. 

Żaglowce mogą mieszkać z mniejszymi rybami ławicowymi. Najlepiej jednak przyzwyczajać je do nich od dzieciństwa. Kiedy do akwarium z neonami lub razborami trafi dorosły skalar, może uznać małe rybki za dobry obiad. 

Skalary – żywienie

Skoro o obiedzie mowa, czas przejść do kolejnego tematu. Skalary, tak jak wszystkie ryby akwariowe, potrzebują diety opartej na zapotrzebowaniu gatunkowym. Oto kilka porad.

  1. Mamy tu do czynienia z drapieżnikami, dlatego najważniejszym elementem ich jadłospisu powinny być pokarmy mięsne. 
  2. Postaraj się jednak zapewnić im jak najbardziej zróżnicowany pokarm. Zbyt monotonna dieta może doprowadzić do poważnych problemów z układem pokarmowym. 
  3. Podstawą żywienia powinny być pokarmy akwarystyczne przeznaczone specjalnie dla pielęgnic. Jako urozmaicenie świetnie sprawdzą się różnego rodzaju pokarmy mrożone, takie jak larwy komara czy kryl. 
  4. Zawsze staraj się upewniać co do tego, z jakiego źródła pochodzi jedzenie, które podajesz żaglowcom. 

Skalar – rozmnażanie

Skalary są monogamiczne. Dobierają się samodzielnie w stałe pary, w obrębie których tworzą bardzo silne i długoletnie więzi. Warto kupić od hodowcy ryby, które już nawiązały ze sobą relację. Ewentualnie poczekaj, aż z grupy młodych osobników wyłoni się dobrana para. 

Gotowa do tarła dwójka osobników staje się bardzo terytorialna. Jeżeli nie masz bardzo dużego akwarium, najlepszym rozwiązaniem będzie przeniesienie reszty ryb. W dużych zbiornikach trzeba z kolei zadbać o wystarczająco dużo kryjówek – roślin czy dużych korzeni. 

Jak wygląda rozmnażanie skalarów?

Rybki są już dojrzałe płciowo, gdy mają około 10 miesięcy. Szansę na tarło możesz zwiększyć poprzez podniesienie nieco temperatury wody (nawet do 30-32 stopni Celsjusza) i zmiękczenie jej. Dobrze sprawdzą się także żywe pokarmy. Trzeba zaznaczyć, że twarda woda praktycznie całkowicie wyklucza rozmnażanie skalarów. 

  1. Podczas tarła samica rozprowadza ikrę na płaskiej powierzchni.
  2. Samiec podąża za samicą i zapładnia złożone jaja. 
  3. Larwy wykluwają się w okresie od 2 do 4 dni. 
  4. Najlepiej zostawić rodziców w obecności złożonych jaj. Będą wachlować je płetwami, dotleniając je. Chronią także potomków przed innymi rybami. 
  5. Skalary nie jedzą swoich jaj, mogą jednak okazyjnie brać je do pyszczka. Intencją jest jednak oczyszczenie i nie powinno cię to niepokoić. 

Czy rozmnażanie skalarów zawsze jest udane?

Pamiętaj, że żaglowce podnoszą swoje umiejętności rodzicielskie wraz z doświadczeniem. Możesz więc spodziewać się, że pierwsze tarła będą nieudane. To prawdopodobne, kiedy ryby zamieszkują akwarium z innymi skalarami, które mogą połasić się na ich ikrę lub narybek. 

Skalary – cena i hodowla

skalary cena

Cena skalara jest zależna od kilku czynników. Przede wszystkim, istotna jest wielkość ryby i odmiana kolorystyczna. Zdecydowanie najdroższe są dorosłe skalary, które mają mniej spotykane ubarwienie. Młode osobniki można kupić już za 10-20 złotych. 

Gdzie kupić skalary?

Jeżeli chcesz kupić skalara, najczęściej masz do wyboru sklep zoologiczny lub hodowcę. Niektórzy korzystają także z usług osób prywatnych, które wymieniają się rybami lub sprzedają je na portalach aukcyjnych. Na co warto się zdecydować?

Kupowanie tych ryb w sklepach zoologicznych nie jest najlepszym pomysłem. Wyjątkiem są tutaj sklepy akwarystyczne prowadzone przez doświadczonych hodowców. Warto przed zakupem dobrze zweryfikować miejsce, z którego pochodzi ryba. W złych warunkach skalary nie rosną, a do końca życia mogą być nawet zdeformowane lub karłowate.

Skalary – podsumowanie

Żaglowce to bardzo popularne i niezwykle piękny rybki akwariowe. Wyróżniają się kształtem ciała, który przypomina rozpostarty na wietrze żagiel, stąd nazwa. Skalar jest jednak nie tylko piękny, lecz także bardzo inteligentny i charakterny. Ze względu na złożoną osobowość i rozwinięty umysł to właśnie ten gatunek jest najczęściej wykorzystywany są do badań naukowych nad potencjałem intelektualnym ryb. 
W dobrych warunkach skalary dożywają nawet 15 lat. Trzeba jednak zapewnić im odpowiednio duże akwarium, zróżnicowany pokarm i towarzystwo innych osobników z tego samego gatunku. W ten sposób będziesz mógł cieszyć się obecnością tych pięknych ryb przez wiele lat.

Mieczyki – ryby idealne dla początkującego akwarysty. Jakie mają wymagania?

mieczyki ryby

Mieczyki Hellera to jedne z najpopularniejszych rybek akwariowych. Nic dziwnego. Kosztują niewiele, ale wiele wybaczają. Jakich warunków potrzebują mieczyki? Ryby te, wbrew powszechnemu przekonaniu, nie mogą mieszkać wszędzie. Kule i niewielkie pojemniki można z miejsca odrzucić.

Podpowiadamy, w jaki sposób urządzić akwarium, aby było dla mieczyków przyjaznym miejscem. Poznaj mieczyki. Rybki być może będą idealne na początek przygody z wodnym światem w domu!

Ryba mieczyk – pochodzenie

mieczyki pochodzenie

Mieczyki to ryby, które pochodzą z Ameryki Środkowej. Chociaż w akwariach spotyka się przede wszystkim osobniki urodzone w niewoli, to dzikie mieczyki występują w wielu krajach z tamtej części świata. Spotykasz je między innymi w:

  • Hondurasie;
  • Gwatemali;
  • Meksyku.

Gdzie w naturalnych warunkach bytują mieczyki? Ryby żyją w bieżących wodach słodkich. Można je znaleźć przede wszystkim w rzekach i strumieniach. 

Mieczyki Hellera – wygląd

Mieczyki są niezwykle różnorodne i występują w wielu odmianach barwnych. Ze względu na dosyć wyraźny dymorfizm płciowy łatwo odróżnić samca od samicy mieczyka. Samica mieczyka jest zwykle większa od samca i bardziej okrągła. Samce natomiast (tak jak wszystkie ryby żyworodne) mają gonopodium, które umożliwia im zapłodnienie samicy.

Ile wynosi przeciętna długość ciała mieczyka? Ryba akwariowa ma około 3 centymetrów. W naturze może osiągać jednak nawet do 12 centymetrów. 

Mieczyki – ryby o wielu barwach

Najpopularniejsze odmiany barwne tej ryby akwariowej to:

  • mieczyk zielony;
  • mieczyk czarny;
  • mieczyk berliński;
  • mieczyk czerwony;
  • mieczyk koi;
  • mieczyk kohaku;
  • mieczyk ananas;
  • mieczyk pomarańczowy;
  • mieczyk wagtail.

Bardzo pożądane są mieczyki weloniaste z pięknymi i okazałymi płetwami. 

Mieczyki – ryby o łagodnym usposobieniu… choć nie zawsze

Jak można najkrócej opisać mieczyki? Ryby ławicowe i stadne, które po akwarium zazwyczaj poruszają się w grupach i zasiedlają jego środkową strefę. Jeżeli przyszło im żyć w odpowiednio dużym akwarium, są zazwyczaj bardzo łagodne w stosunku do innych ryb. Często dochodzi jednak do walk między samcami w obrębie własnego gatunku.

Aby uniknąć rozlewu krwi, konieczne jest unikanie przerybienia. Zbyt wiele mieczyków na małej powierzchni to gotowy przepis na rybie potyczki. Podobnie jak w przypadku gupików, na jednego samca powinny przypadać przynajmniej dwie samice. 

Mieczyki – ryby i ich pożywienie

mieczyki pozywienie

Mieczyki to ryby wszystkożerne, które powinny otrzymywać regularne porcje różnorodnego pokarmu. Możesz śmiało podawać im:

  • suchy prasowany pokarm;
  • larwy komara;
  • blanszowany szpinak;
  • granulaty;
  • glony;
  • rozwielitki;
  • siekane dżdżownice;
  • larwy ochotka;
  • posiekaną sałatę. 

Jak często karmić mieczyki?

Czas opisać częstotliwość karmienia mieczyków. Ryby, które są już dojrzałe, powinny dostawać pokarm dwa – trzy razy dziennie, jednak w bardzo małych ilościach. Młode rybki staraj się karmić częściej, ale minimalnymi porcjami pokarmu.

Tak jak w przypadku wszystkich ryb, o wiele łatwiej jest je przekarmić niż zagłodzić. Zbyt dużo jedzenia może doprowadzić do zapalenia pęcherza pławnego. Ta groźna choroba prowadzi do śmierci zwierzęcia, co chyba działa na wyobraźnię.

Jakie akwarium dla mieczyków?

Mieczyki nie potrzebują zbyt dużych zbiorników, jednak bardzo małe akwaria (mniejsze niż 50 litrów) powodują u nich skarłowacenie. Jeżeli dysponujesz jedynie takim akwarium, powinieneś ograniczyć się do czterech rybek tego gatunku. Prawdziwe stado, które liczy osiem rybek, dobrze odnajdzie się w akwarium o pojemności od 80 do 100 litrów. 

Podłoże akwarium dla mieczyków

Akwarium dla mieczyków powinno być gęsto obsadzone roślinami, które mogą im służyć do ukrywania się. Warto także wyposażyć zbiornik w liczne kryjówki – na przykład korzenie czy muszle. Zachowaj jednak odpowiednio dużo miejsca do swobodnego pływania. 

Mieczyki – ryby a odpowiednie właściwości wody

Oto parametry wody idealnej dla mieczyków. Ryby powinny świetnie czuć się w takich warunkach

  • temperatura – 23-25 stopnie Celsjusza (w cieplejszej wodzie te ryby źle się czują);
  • pH – 7-7,5;
  • twardość6-25 stopni.

Jak często wymieniać wodę mieczykom?

W akwarium z mieczykami konieczna jest odpowiednia filtracja. To ryby, które lubią silne prądy, dlatego zainwestuj w bardzo wydajny filtr. Podmianki wody musisz wykonywać przynajmniej raz na dwa tygodnie. Świeża woda powinna wynosić wtedy przynajmniej 30% całości. 

Warto także korzystać wyłącznie ze zbiorników z pokrywami. Mieczyki często wykazują „zdolności kaskaderskie” i wyskakują z otwartych akwariów. 

Mieczyki – rozmnażanie 

Mieczyki to ryby jajożyworodne. Z tego względu narybek jest w pełni ukształtowany (młode wyglądają jak miniaturowa wersja dorosłych mieczyków). Ryby rozmnażają się dosyć łatwo, jednak ich odpowiednia hodowla wymaga cierpliwości i wiedzy.

Wraz z kolejnymi porodami samica zmniejsza skalę narybku. Jej pierwszy miot może liczyć nawet 200 osobników. Z każdym kolejnym ta liczba stopniowo spada. Ostatecznie rodzi się około 50-70 małych rybek. Mieczyki chętniej rozmnażają się w cieplejszej wodzie. Do tarła odpowiednia będzie temperatura około 26 stopni Celsjusza. 

Mieczyk w ciąży i po niej

Ciąża mieczyka trwa około 5 tygodni. Kiedy masz pewność, że samica niedługo będzie rodzić, możesz przełożyć ją do akwarium tarłowego. Młode urodzone w oddzielnym zbiorniku będą miały większą szansę na przeżycie. Pamiętaj, że akwarium tarłowe również musi być bardzo dobrze filtrowane. 

Karmienie narybku mieczyka nie jest skomplikowane. Małym rybkom podawaj dokładnie ten sam pokarm, który spożywają ich rodzice. Trzeba jedynie mocniej go rozdrobnić. 

Mieczyki ryby – podsumowanie

Jak można w skrócie opisać mieczyki? Ryby te są dość łagodne, jednak w zbyt ciasnych zbiornikach może dochodzić między nimi do tarć. Zadbaj o to, aby miały dostęp do licznych kryjówek. Ich woda powinna mieć odpowiednie parametry i być filtrowana. 

Rozmnażanie mieczyków nie jest może tak proste, jak w przypadku gupików, jednak przy odrobinie starań bardzo szybko uzyskasz liczne mioty. Mieczyki to ryby ławicowe, które chętnie spędzają czas w swoim towarzystwie. Ich popularność zupełnie nie dziwi. Doskonale nadają się bowiem dla osób, które chcą rozpocząć swoją przygodę z akwarystyką.

Glonojady – charakterystyczne ryby akwariowe. Co warto o nich wiedzieć?

glonojady

Glonojady to dla wielu akwarystów stworzenia, które absolutnie muszą znaleźć się w zbiorniku. Wyróżnia je nie tylko ciekawa powierzchowność, lecz także rola, jaką mają do odegrania. Zwierzak jest bowiem członkiem tak zwanej grupy sprzątającej – pomaga oczyścić akwarium z nadmiaru glonów. Nie sprawdzi się jednak w towarzystwie wszystkich ryb.

Jakie są zwyczaje i wymagania glonojada? Samców powinno być więcej w zbiorniku, a może warto umieścić w akwarium więcej samic? Czym się żywi oprócz glonów? Na te i inne pytania odpowiadamy w tekście!

Ryby glonojady – pochodzenie i charakterystyka

Glonojady to ryby, które pochodzą z Ameryki Południowej. W naturze można spotkać je w dorzeczu Amazonki, w Brazylii oraz na innych obszarach kontynentu. Jednak większość osobników, które pojawiają się w akwariach, urodziła się w niewoli. Ryby te pochodzą z hodowli i farm hodowlanych. 

Wielkość i wygląd glonojada uzależnione są od konkretnego gatunku. Ryby mogą być bardzo różnej wielkości – od 5 do nawet 50 centymetrów. 

glonojady - pochodzenie i charakterystyka

Glonojady – gatunki

Zbrojnik pospolity

To najbardziej powszechny gatunek glonojada. Jest dosyć łagodny i dobrze sprawdzi się w zbiornikach mniej doświadczonych akwarystów. Ryby te są ciemnobrunatnego koloru, a na ciele mają bardzo wyraźne jasne plamki. Długość ich ciała to 12–13 centymetrów.

Podbrzusze zbrojnika pospolitego jest płaskie, co ułatwia mu przyczepianie się do powierzchni, z których spożywa glony. Pomimo swojego łagodnego usposobienia ma kolce na płetwach skrzelowych, co wzmacnia jego szanse w walce. Jego otwór gębowy zakończony jest przyssawką. Możesz spotkać go w okolicach filtra albo szybki, z której „sprząta glony”. 

glonojady - zbrojnik pospolity

Zbrojnik niebieski

Kolejnym nieagresywnym (a nawet nieco płochliwym) gatunkiem glonojada jest zbrojnik niebieski. Co ciekawe, jego umaszczenie może być nie tylko szare, lecz także brązowe lub czarne. Podobnie jak zbrojnik niebieski, pokryty jest jasnymi plamami. Osobniki tego gatunku mają szerokie płetwy brzuszne i dość wysoką płetwę grzbietową. 

Zbrojnik lamparci

Zbrojniki lamparcie to glonojady zachwycające wyglądem. Te bardzo duża ryba mogą osiągać nawet do 60 centymetrów długości. Najlepiej czują się zatem w pojemnych akwariach (200 cm). Ich hobby to kopanie w piasku, dlatego postaw na takie podłoże. 

Zbrojniki lamparcie chowają się w liściach i pod roślinami. Delikatne o słabych korzeniach szybko zostaną zniszczone, dlatego w akwarium powinny znaleźć się te dobrze zasadzone. Zbrojnik lamparci jest bardzo łagodną rybą, która jednak z chęcią poczęstuje się mniejszymi kompanami. Dobrze dogaduje się z innymi dużymi rybami – na przykład bocjami. 

Glonojad syjamski

Glonojad syjamski, w przeciwieństwie do opisywanych wyżej gatunków, nie należy do ryb łagodnych. Jest terytorialny, a nawet agresywny. Sam dorasta najwyżej do 25 centymetrów, jednak potrzebuje akwarium o długości minimum 120 cm. 

Ta ryba spędza najwięcej czasu na dnie zbiornika, dlatego lepiej obsadzić akwarium rybami, które zamieszkują jego wyższe partie. Zdecydowanie odpadają jednak paletki, do których glonojad szybko się przyssie. 

Glonojad do akwarium – jaki zbiornik przygotować?

Wielkość i charakter zbiornika dla glonojada zależy od gatunku, z którym chcesz mieć do czynienia. Zbrojniki lamparcie, które osiągają nawet pół metra długości, przeznaczone są wyłącznie do bardzo dużych akwariów o długości przynajmniej 200 centymetrów.

Co jasne, im mniejszy glonojad, w tym mniejszym akwarium może mieszkać. Za minimum można jednak uznać zbiornik o pojemności stu dwudziestu litrów.

Z jakimi rybami dogadają się glonojady?

Glonojady z powodzeniem mogą mieszkać w zbiornikach gatunkowych. Wówczas najlepiej wybrać więcej samic i nieco mniej samców. Jeżeli jednak chcesz włączyć je do akwarium mieszanego, najlepszym rozwiązaniem będzie dokładne poznanie zwyczajów gatunku.

Większość popularnych odmian zbrojników to ryby dosyć łagodne i o pokojowym usposobieniu. Mimo wszystko trzeba ostrożnie dobierać do nich obsadę, ponieważ niektóre ryby mogą być przez nie podgryzane lub nawet zjadane. To mit, że glonojady są wyłącznie roślinożerne. Wiele z nich żywi się ikrą pozostałych ryb, a nawet nimi samymi!

Glonojad – rozmnażanie

Ryby z tej grupy cechuje dość duży dymorfizm. Jak poznać płeć glonojada? Samica nie ma charakterystycznego dla samca poroża, czyli wyrostków na głowie. Oto przebieg procesu rozmnażania.

  1. Ikra glonojada składana jest w ustronnych miejscach (na przykład w jamkach lub kamiennych kryjówkach). 
  2. Tarło można zainicjować, obniżając stopniowo temperaturę w akwarium. Konieczne może okazać się także zmiękczenie wody. 
  3. Składanie ikry może trwać nawet kilka dni. 
  4. Narybek glonojada w mieszanych zbiornikach narażony jest na zjedzenie, dlatego rozsądne będzie przeniesienie ryb do innego zbiornika na czas tarła. 
glonojady - rozmnażanie

Glonojad – cena

Cena glonojada jest zależna przede wszystkim od tego, na jaki gatunek chcesz się zdecydować. Wiele zależy również od miejsca pochodzenia zwierzaka. Najdroższe ryby są zazwyczaj w komercyjnych sklepach zoologicznych, ale z ich usług należy korzystać bardzo ostrożnie. 

Podane poniżej ceny są jedynie orientacyjne. Ich ostateczna wysokość może bardzo się od siebie różnić. 

  • zbrojnik pospolity – od 10 do 15 złotych;
  • zbrojnik niebieski – od 5 do 45 złotych;
  • zbrojnik lamparci – od 15 do 150 złotych;
  • glonojad syjamski – od 5 do 20 złotych.

Glonojad – ile żyje?

Długość życia glonojadów zależy od wielu czynników. Mowa tu przede wszystkim o warunkach, diecie i tym, jakiego są gatunku. Największe zbrojniki lamparcie mogą dożyć nawet dwudziestego roku życia. Mniejsze odmiany – pospolite czy niebieskie – żyją maksymalnie dziesięć lat. 

Glonojad – żywienie

Odpowiedź na pytanie, czym karmić glonojada wydaje się banalnie prosta. Te ryby żywią się przecież glonami. W istocie nie jest to wcale takie proste. Mieszkające w akwarium zbrojniki i inne glonojady nie zadowolą się jedynie glonami.

Jak wspomnieliśmy, w naturze ryby te jedzą nie tylko rośliny. Nie gardzą także larwami i dorosłymi owadami. W zależności od gatunku zwierzaka, dieta glonojada powinna bazować na pokarmie roślinnym i białkowym.

glonojady - żywienie

Jakie warzywa podawać glonojadom?

Te ryby warto również karmić warzywami. Ich prawdziwym przysmakiem jest kalafior. Nie pogardzą jednak także:

  • szpinakiem;
  • cukinią;
  • papryką;
  • brokułem. 

Warzywa podawaj wyłącznie umyte i najlepiej po wcześniejszym przegotowaniu i obraniu ze skóry. 

Produkty dla glonojadów, które możesz kupić

W sklepach akwarystycznych dostępne są doskonale zbilansowane mieszanki dla glonojadów. Zawierają bowiem odpowiednie proporcje roślin i mięsa. Zanim jednak wybierzesz się na zakupy, koniecznie upewnij się, jakiego gatunku jest twój glonojad. Niektóre z nich preferują pokarm roślinny, inne zaś są przede wszystkim mięsożerne. 

Te ostatnie najchętniej spożywają:

  • kryl;
  • ikrę innych ryb;
  • larwy komara;
  • mięso innych ryb. 

Wiele osób mylnie zakłada, że glonojady żywią się wyłącznie glonami. Tymczasem okazuje się, że ten rodzaj pokarmu najchętniej spożywany jest przez młode zbrojniki. Im starszy jest osobnik, tym większe prawdopodobieństwo, że będzie wybierał inny rodzaj pokarmu. 

Jak widzisz, w tekście o glonojadzie pojawiło się tak naprawdę kilka gatunków ryb. Wspólnym mianownikiem jest tu jedynie zamiłowanie do konsumpcji glonów. Możesz zdecydować się na ryby bardzo różnej wielkości, o określonym wyglądzie i zwyczajach.

Bardzo ważne jest to, aby dokładnie zapoznać się z potrzebami danego gatunku. Dzięki temu będziesz mógł dopasować do glonojadów zarówno dietę, jak i obsadę oraz wielkość akwarium.

Bojowniki – piękne i popularne ryby akwariowe. Jaka jest ich prawdziwa natura?

bojowniki

Bojowniki w kuli, a nawet w słoikach to niestety bardzo powszechny widok. Można natknąć się na nie w większości sklepów zoologicznych. Utrzymywanie tych ryb w takich warunkach wielu osobom wydaje się naturalne. Tymczasem bojowniki potrzebują zbiorników akwariowych, odpowiedniego żywienia i opieki. Sprawdź, co warto wiedzieć o tych niezwykłych stworzeniach. Poznaj bliżej bojownika syjamskiego i przekonaj się, czy ciebie też urzeknie jego piękno!

Ryby bojowniki – skąd pochodzą?

Bojowniki wywodzą się z Półwyspu Indochińskiego, jednak można spotkać je na terenie całej Azji Południowo-Wschodniej. Czasem występują także na terenie amerykańskiego stanu Floryda. 

Ryby te zamieszkują wody stojące i najlepiej czują się w bardzo spokojnych i dobrze zarośniętych zbiornikach. Spotkasz je w sadzawkach, ale także w rozlewiskach na polach ryżowych i w małych stawach. 

bojownik

Bojowniki – wygląd

Te rybki występują w niemal niezliczonych i bardzo pięknych odmianach kolorystycznych. Ich płetwy są duże, okazałe i zdecydowanie większe niż w przypadku ryb żyjących dziko. Jakie są najpopularniejsze barwy bojowników? Kolorów może być wiele. Częste odmiany to:

  • zielona;
  • niebieska;
  • żółta;
  • czerwona;
  • dwubarwna;
  • z podwójnym ogonem. 

Jak widzisz odcienie są intensywne, więc oprócz niebieskiego może występować bojownik fioletowy. Wśród odmian hodowlanych pojawił się także bojownik czarny, a nawet albinos.

Bojowniki samce a bojowniki samice

W tym gatunku występuje bardzo wyraźny dymorfizm płciowy. Oznacza to, że bojowniki samce i bojowniki samice można odróżnić już na pierwszy rzut oka. Te pierwsze mają o wiele bardziej okazałe płetwy i zazwyczaj są także nieco mocniej ubarwiony.

Co ciekawe, w niektórych sytuacjach samica bojownika może zmienić płeć. W naturze dzieje się tak jedynie w bardzo trudnych okolicznościach. Jak przebiega ten proces?

  1. Po zmianach fizjologicznych ryba, która wcześniej była samicą, jest w stanie brać udział w reprodukcji. 
  2. Jednocześnie na miejscu jej jajników pojawiają się jądra, a płetwy stają się bardziej okazałe.
  3. Ryba zaczyna wykazywać zachowania agresywne w stosunku do innych samców. 

Bojowniki – rybki o bojowym charakterze

Bojowniki słyną z walecznego usposobienia. Samce tego gatunku rzeczywiście są bardzo terytorialne i źle znoszą obecność rywala w swoim akwarium. Jednak wiele zależy od tego, jak duży jest zbiornik. Dysponujesz kilkusetlitrowym akwarium, gęsto obsadzonym roślinami? Nie ma przeszkód, by trzymać w nim więcej niż jednego osobnika płci męskiej. 

Czy bojowniki mogą mieszkać z innymi rybami?

Panuje przekonanie, że opisywane zwierzaki muszą mieszkać samotnie. Wynika to z wojowniczego usposobienia tych ryb, które często wdają się w walki z innymi przedstawicielami swojego gatunku. Starcia kończą się czasem poważnymi ranami i poszarpaniem płetw. 

Czy to oznacza, że bojowniki muszą mieszkać w akwarium same? Na szczęście – nie. Można zaaranżować im zarówno akwarium gatunkowe, jak i towarzyskie. Oto podstawowe wskazówki.

Jakie ryby dobierać do akwarium z bojownikami?

  1. Te ryby czują się dobrze w towarzystwie gatunków o spokojnym usposobieniu. Jeżeli zdecydujesz się na akwarium towarzyskie, dobieraj do obsady raczej ryby mniejsze od bojownika. Większe mogą go onieśmielać. 
  2. W akwarium gatunkowym najlepiej skompletować obsadę według przepisu – jeden samiec i dwie trzy samice. Trzymanie parki bojowników może skończyć się tym, że samiec zamęczy samicę swoimi zalotami. W większej grupie samców będzie z kolei dochodziło do walk. 

Akwarium bojownika – jak powinno wyglądać? 

Pojemność akwarium dla bojownika

Obraz bojownika w kuli lub niewielkim pojemniku można włożyć między bajki. Minimalna wielkość zbiornika dla tego gatunku to 10 litrów. Musisz pamiętać, że im mniejsze akwarium, tym szybsze jego zanieczyszczenie toksycznym amoniakiem. W niewielkich pojemnikach trzeba także częściej uzdatniać wodę. Właśnie dlatego warto wybrać zbiornik o pojemności od 20 do 54 litrów. Nie ma oczywiście przeszkód przed zapewnieniem rybie jeszcze większej przestrzeni. 

bojownik

Jak urządzić akwarium dla bojownika?

W akwarium dla bojownika powinien znaleźć się filtr biologiczny, który będzie oczyszczał wodę z toksycznych substancji. 

Czas na kilka kolejnych porad.

  1. Teoretycznie te waleczne ryby nie potrzebują żadnego podłoża. Jego obecność będzie jednak pomocna w dodatkowej filtracji wody. Wybieraj podłoże porowate. 
  2. Bardzo ważnym elementem akwarium z bojownikami są rośliny. Służą jako schronienie i będą także niezbędne podczas rozmnażania. To w nich samiec buduje gniazdo z piany. 
  3. Ze względu na ich obecność w akwarium konieczne jest odpowiednie oświetlenie. Biologicznie nie jest ono potrzebne bojownikom, jednak wymagają go rośliny.
  4. Koniecznie zadbaj także o to, aby akwarium było przykryte.

Woda w akwarium dla bojownika

Musisz wiedzieć, że zbiornik mają zamieszkiwać ciepłolubne ryby:

  • odpowiednia temperatura powinna wynosić od 25 do 28 stopni Celsjusza. Tymczasowo zwierzęta mogą przebywać w nieco chłodniejszej wodzie, jednak nigdy nie powinna ona mieć temperatury niższej niż 22 stopnie;
  • bojowniki lubią wodę o pH 6 do 7,8;
  • oświetlenie powinno być cykliczne. Ryby te naturalnie żyją raczej w spokojnych zbiornikach wodnych, dlatego w akwarium najlepiej zapewnić im lekkie prądy. 

Bojowniki – prawidłowe żywienie

Nieprawidłowe żywienie bojownika może doprowadzić nie tylko do zaburzeń w jego rozwoju, lecz także do problemów z ubarwieniem. Prawidłowa dieta jest więc bardzo ważna, ale nie będzie problemu, by ją skomponować.

Co podawać bojownikom?

Bojowniki są mięsożerne i w swoim naturalnym środowisku zjadają przede wszystkim larwy komarów i drobne skorupiaki. Warto wybierać dla nich zbilansowany pokarm suszony i uzupełniać go mrożonym i żywym. Ryby, wchłaniają także składniki odżywcze bezpośrednio z wody, więc zainteresuj się odżywkami i preparatami witaminowymi. 

Tak jak wszystkie ryby, także i te nie mogą być przekarmiane. Grozi to wieloma chorobami, które mogą prowadzić nawet do śmierci. 

Choroby bojowników

Bojowniki, tak jak wszystkie ryby, mogą zapadać na niebezpieczne choroby. Ten gatunek narażony jest przede wszystkim na:

  • pleśniawkę;
  • oodinozę;
  • puchlinę wodną;
  • martwicę płetw;
  • guzy skórne.

Bez odpowiedniego leczenia większość wymienionych wyżej schorzeń kończy się śmiercią. Powody zachorowania mogą być bardzo różne. Niektóre choroby, takie jak guzy skórne, mają podłoże genetyczne. Większość jednak wynika z obecności pasożytów lub – niestety – nieodpowiednich warunków, w jakich przebywa bojownik. 

Do boju o zdrowie bojowników!

Leczenie musi być dostosowane do konkretnego przypadku. Kiedy z twoją rybą dzieje się coś niedobrego, koniecznie skontaktuj się z doświadczonym hodowcą. Bojowniki można leczyć i trzeba to robić. Czasami wystarczy podniesienie temperatury wody i dodanie do niej preparatu leczniczego. 

Bojowniki – cena

Cena bojownika to bardzo indywidualna kwestia. Wszystko zależy od tego, z jakiego źródła będzie pochodziła twoja rybka. Najtańszą opcją są wymiany z innymi akwarystami, którzy często ogłaszają się na lokalnych grupach i portalach. Tam młode ryby można kupić już za 10 złotych.

Czy warto kupować bojowniki w sklepach zoologicznych?

Bojowniki sprzedawane w sklepach zoologicznych to zazwyczaj wydatek od 30 do 50 złotych. Niestety, są to ryby przechowywane i transportowane w bardzo złych warunkach, dlatego niejednokrotnie już na początku swojego życia są poważnie chore. 

bojowniki

Rasowe bojowniki kupowane u profesjonalnych hodowców kosztują od 70 do nawet 150 złotych. Tańsze są samice oraz młode i mniej ciekawie umaszczone ryby.

Bojowniki – podsumowanie

Bojowniki to popularne ryby akwariowe. Są piękne i stosunkowo łatwe w hodowli. W żadnym wypadku nie mogą jednak mieszkać w kulach ani słoikach. Minimalne akwarium dla bojownika powinno mieć 10 litrów. Wodę w zbiorniku musisz filtrować, a także utrzymywać w odpowiedniej temperaturze i zakwaszeniu. 
Bojowniki to bez wątpienia piękne ryby, które mają fascynujące usposobienie. Mogą mieszkać w akwariach gatunkowych lub towarzyskich. Potrzebują akwarium z bujną roślinnością i cyklicznym oświetleniem. Jeśli odpowiednio o nie zadbasz, będą ozdobą twojego domu przez wiele lat.

Popielica szara a afrykańska – najważniejsze informacje

popielica

Popielica szara to uroczy gryzoń, który może wydawać się nieco egzotyczny. Tymczasem dziko żyjące popielice można spotkać także w Polsce. Chociaż w naszym kraju nie ma tych zwierząt zbyt wiele, to jednak naukowcy pracują nad zwiększeniem ich populacji.

Gdy mówimy jednak o hodowli popielicy, w rzeczywistości zazwyczaj chodzi nam o pędzlogona zwinnego, zwanego jedynie powszechnie popielicą afrykańską. Ssak ten nie jest trudny w utrzymaniu. Trzeba jednak zapewnić mu dobre warunki. Czym się odżywia i czego potrzebuje? Czym różni się od popielicy szarej? Odpowiedzi szukaj w naszym artykule!

Popielica szara

jak wyglada popielica
Fot. Michael Hanselmann via Wikipedia, CC BY-SA 3.0

Jak już wspomnieliśmy, popielica szara i tak zwana popielica afrykańska to dwa zupełnie różne gatunki zwierząt. Właściwa popielica, czyli Glis glis, jest jedynym przedstawicielem tego rodzaju. To zwierzę o oczach dużych w stosunku do ciała zamieszkuje starsze lasy liściaste i mieszane. Prowadzi nocny, nadrzewny tryb życia. Żywi się głównie owocami drzew i mieszka w ich koronach. Jest mniej więcej wielkości szczura i ma charakterystyczne popielate futerko, białe na brzuchu. Ma duże, okrągłe, ciemne oczy, stosunkowo duże uszy i puszysty ogon. 

Skąd pochodzi popielica szara?

Skąd pochodzi popielica szara

Popielica to zwierzątko, którego obszar występowania jest wyjątkowo szeroki. Żyje praktycznie w całej Europie, w tym także w Polsce. Najczęściej możemy spotkać ją w liściastych lasach na wyżynach i w górach. Poza Europą znajdziemy te zwierzątka także:

  • w Azji Mniejszej;
  • w Iranie;
  • w Palestynie;
  • na Kaukazie.

Zwierzę to zwykle mieszka w dziuplach i żywi się ziarnami, owadami i jajami.

Popielica szara zagrożona wyginięciem

Popielice zostały objęte konwencją berneńską. Znajdują się także w polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt. 

Jak wygląda odtwarzanie populacji pilchów?

odtwarzanie populacji pilchów

Liczne towarzystwa ochrony przyrody, wspierane przez naukowców, prowadzą zorganizowane na szeroką skalę akcje ratowania pilchów. W tym celu stosuje się reintrodukcję i introdukcję tego gatunku, na terenach, gdzie obecnie nie występuje. 

Introdukcja polega na wypuszczaniu młodych popielic na obszary, w których nie występują, jednak warunki ku rozwojowi gatunku są sprzyjające. Równolegle następuje reintrodukcja, czyli wypuszczenie ich na obszary, gdzie w przeszłości mogły występować, jednak z czasem wyginęły. Przykładem jest Puszcza Bukowa czy Barlinecko-Gorzowski Park Krajobrazowy. 

Popielica szara – sen zimowy

W warunkach naturalnych popielice przesypiają całą zimę bez konieczności budzenia się. Wczesną jesienią popielice budują sobie gniazda i zbierają zapasy energetyczne na czas największych chłodów. Zapadając w sen zimowy, przykrywają się ogonkami, zwijają w kłębek i rozpoczynają hibernację. Wszystkie funkcje życiowe są wtedy obniżone. Serce zwalnia, a temperatura ciała się obniża. 

Popielica afrykańska

Zwierzę, które powszechnie nazywane jest popielicą afrykańską, owszem, należy do rodziny popielicowatych, nie jest jednak popielicą. Określamy tak pędzlogony zwinne. W dalszej części artykułu będziemy używać obu tych nazw. 

Jak wygląda popielica afrykańska? 

Popielica często bywa mylona z wiewiórką, chociaż w istocie te dwa zwierzaki nie mają ze sobą wiele wspólnego. Oto kilka cech, które wyróżniają ten gatunek:

  • pilch może dorosnąć do 32 centymetrów, jednak zazwyczaj połowę długości ciała stanowi długi i puchaty ogon. Jest on bardzo ważną częścią ciała, która umożliwia zachowywanie równowagi podczas wspinania się po drzewach i gałęziach;
  • popielice są bardzo lekkie. Ich masa ciała nie przekracza 250 gramów;
  • cechą charakterystyczną tych gryzoni są okrągłe, bardzo duże i czarne oczy;
  • nieco pod nimi znajduje się różowy nosek, a na szczycie głowy zwierzak ma półokrągłe uszy;
  • na grzbiecie futerko jest ciemnoszare (popielate), a na brzuchu i łapkach – jasnoszare lub białe. 

Pilch – zwierzę o ciekawym charakterze

Zanim zdecydujesz się na popielicę, poznaj jej charakter.

Jedna popielica czy więcej?

Zanim postanowisz kupić popielicę, musisz pamiętać, że jest to zwierzątko silnie stadne. Samotność dla tych zwierząt jest bardzo przykra i prędzej czy później odbija się na ich zdrowiu. Właśnie dlatego przygodę z tymi sympatycznymi gryzoniami warto zaczynać przynajmniej od parki. 

Tryb życia popielicy afrykańskiej

Podobnie jak znacznie popularniejsze chomiki, te zwierzaki także prowadzą nocny tryb życia. Większość dnia przesypiają, natomiast budzą się w okolicach wieczora i wtedy rozpoczynają swoją największą aktywność. 

Pamiętaj, że budzenie popielic w ciągu dnia jest bardzo złym pomysłem. Nie oszukasz biologii i nie zmienisz ich naturalnego zegara. Możesz natomiast dostarczyć tym delikatnym zwierzątkom dużo stresu. 

Popielice jako zwierzęta stadne

Na wolności osobniki żyją w dużych stadach. Podczas żerowania komunikują się ze sobą w bardzo charakterystyczny sposób. Ich głosy przypominają chrząknięcia i są trudne do pomylenia z czymkolwiek innym. 

Popielica afrykańska szybko osiąga dojrzałość płciową. Następuje to po 5. miesiącu życia. Samica ma największe szanse na zdrowy rozród i bezpieczną ciążę po 1. roku życia. Do rozmnażania musisz zapewnić ssakowi budkę i materiał do budowy gniazda. Jednorazowo samica rodzi do 6 nagich młodych.

Pilch afrykański – oswajanie

Pilchy to bardzo przyjacielskie zwierzątka, które szybko się oswajają. Jeżeli były socjalizowane z ludźmi, mogą wspinać się i skakać po opiekunie. Jeżeli masz stadko popielic, możesz być pewny, że prędzej czy później wejdą ci na głowę. Dosłownie i w przenośni!

Popielica – żywienie

popielica żywienie

Pilch afrykański to zwierzątko wszystkożerne, jednak podstawą jego diety są pokarmy roślinne. W naturze popielice jedzą przede wszystkim znalezione w drzewach nasiona oraz owoce. Możesz podawać im między innymi:

  • jabłka;
  • czereśnie;
  • bukiew;
  • marchew; 
  • paprykę;
  • orzechy laskowe.

Popielica – hodowla domowa a dieta gryzonia

W hodowli domowej warto podawać pupilom wysokiej jakości karmy dla gryzoni takich jak chomiki. Są to zwierzęta przede wszystkim roślinożerne. Przy długim okresie żerowania można podawać im np. dziecięce musy z niewielkim dodatkiem mięsa drobiowego, jednak powinien być to dodatek.

Popielica – w jakich warunkach powinna mieszkać? 

Popielic w jakich warunkach powinna mieszkać

Jeżeli chcesz rozpocząć hodowlę pilchów afrykańskich w swoim domu, zapewne zastanawiasz się, jaka klatka będzie im potrzebna do szczęśliwego życia. 

Gdzie popielica będzie czuła się dobrze?

Na początku warto zaznaczyć, że popielice żyją w drzewostanach. Oznacza to, że jego tryb życia jest bardziej wertykalny niż horyzontalny. W związku z tym wybieraj klatki z orientacją pionową. Dobrym przykładem są klatki przeznaczone dla szynszyli lub koszatniczek.

W sklepach zoologicznych możesz jednak napotkać pewien problem. Popielice afrykańskie to bardzo drobne zwierzątka. Większość obecnych na rynku klatek komercyjnych ma zaś zbyt szeroko rozstawione pręty. Grozi to ucieczką, dlatego taką klatkę trzeba jeszcze dodatkowo zabezpieczyć siatką na woliery, dostępną w sklepach budowlanych. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem będzie jednak budowa własnej woliery lub zlecenie jej wykonania na zamówienie.

Woliera dla popielic

Jak duże powinno być mieszkanie popielic? Minimalne wymiary dla dwóch osobników (przypominamy, że pilch to zwierzątko silnie stadne) to 50 × 40 × 70 cm. Największy wymiar to oczywiście wysokość. Wiadomo jednak, że im więcej, tym lepiej. 

Pamiętaj, że woliera dla pilchów musi być dobrze wentylowana. Do jej wykonania wykorzystaj naturalne drewno. 

Wyposażenie woliery dla popielic

Pora na kilka kolejnych wskazówek:

  • podstawowym wyposażeniem woliery lub klatki powinny być półki, po których zwierzaki wspinają się na samą górę klatki;
  • dobrze sprawdzą się także wszelkie rodzaju kryjówki, domki, czy drewniane mostki;
  • pilnuj, aby wszystkie elementy wyposażenia były wykonane z drewna i naturalnych materiałów;
  • raczej nie korzystaj ze sklejki, która często tworzona jest z wykorzystaniem wielu potencjalnie niebezpiecznych lakierów i klejów.

Kołowrotek w klatce dla pilcha

W klatce dla popielic może znaleźć się także kołowrotek. Te ruchliwe zwierzątka szybko docenią taką formę zabawy i aktywnego spędzania czasu. Pamiętaj jednak, aby było to kółko bez prętów – z jednolitą bieżnią. W przeciwnym wypadku zwierzątko może utknąć i uszkodzić sobie łapkę. 

Popielica afrykańska – ile żyje?

popielica ile żyje

Popielice afrykańskie mogą żyć nawet 9 lat. Wszystko jednak zależy od tego, czy mają dostęp do odpowiednich warunków. Czynniki, które mogą znacznie skracać życie gryzonia to między innymi:

  • samotność;
  • nieodpowiednie miejsce do życia (na przykład terrarium z kiepską wentylacją);
  • nieprawidłowe żywienie;
  • niebezpieczne akcesoria w klatce;
  • brak opieki weterynaryjnej.

Popielica afrykańska to zwierzątko, które może w każdej chwili zachorować, tak samo, jak pies i kot. Nawet najlepsza opieka nie zminimalizuje całkowicie ryzyka przeziębień, problemów z uzębieniem czy nowotworów. Zanim więc przygarniesz pilcha afrykańskiego, musisz upewnić się, czy w twojej okolicy przyjmuje weterynarz, który będzie w stanie się nim zająć.

Do jakiego weterynarza z popielicą afrykańską? 

Weterynarze, którzy na co dzień zajmują się przede wszystkim psami i kotami, zazwyczaj nie mają wiedzy na temat leczenia gryzoni. Szczególnie tak rzadkich, jak popielica. Najlepiej więc skierować się do gabinetu osoby, która na co dzień pracuje ze zwierzętami egzotycznymi i poszerza swoją wiedzę na seminariach i konferencjach. Niestety, specjalistów od bardzo małych zwierząt nie ma wielu i najczęściej przyjmują w dużych miastach. Koniecznie weź to pod uwagę, zanim rozpoczniesz poszukiwania pilcha na sprzedaż. 

Popielica afrykańska – gdzie kupić? 

Popielica afrykańska nie jest szczególnie popularnym w naszym kraju zwierzątkiem domowym. Właśnie dlatego hodowli trzeba szukać z cierpliwością i rozeznaniem. Nie kupuj zwierzęcia od pierwszej lepszej osoby, która ogłasza się w internecie. Najlepiej zasięgnąć języka u miłośników gatunku, którzy zazwyczaj najlepiej wiedzą, gdzie znaleźć dobrego hodowcę. Zdarza się także, że bezdomne pilchy są do adopcji, chociaż to jednostkowe przypadki. 

Popielica afrykańska – cena

Popielica cena

Cena za młodą popielicę afrykańską waha się między 50 a 150 złotych. Koszt jest oczywiście kwestią bardzo indywidualną i trudną do uśrednienia. Cena zwierzęcia nie zawsze świadczy o jakości hodowli. Musisz jednak liczyć się z tym, że doświadczony hodowca ceni swoją pracę bardziej niż osoba, która niechcący rozmnożyła zwierzęta w domu. 

Popielica afrykańska – ciekawostki

  • Popielice afrykańskie często mylone są z wiewiórkami, co kompletnie nie ma przełożenia na kwestie gatunkowe. Nie należą one bowiem do rodziny wiewiórkowatych, tylko popielicowatych. 
  • W czasach starożytnego Rzymu popielice stanowiły prawdziwy przysmak w wyższych warstwach społecznych. 
  • Futro z popielic w średniowieczu i nowożytności było bardzo cenionym okryciem wierzchnim, które zapewniało ochronę przed chłodem, a jednocześnie było bardzo miękkie. Na szczęście, obecnie hodowla popielic na futra jest zakazana, ponieważ zwierzęta te mają status gatunku zagrożonego. 

Popielica – podsumowanie

Popielice to bardzo sympatyczne malutkie gryzonie, które bardzo szybko oswajają się z człowiekiem. Są chętnie hodowane w charakterze zwierząt towarzyszących ze względu na swój sympatyczny charakter i uroczy wygląd. 

Jeżeli planujesz przyjęcie popielicy pod swój dach, pamiętaj, aby decydować się na sprawdzone hodowle, w których zwierzęta żyją w dobrych warunkach i nie są kojarzone wsobnie. Upewnij się także, że masz dostęp do weterynarza, który specjalizuje się w gatunkach zwierząt egzotycznych. 

Pilch afrykański jest zwierzątkiem stadnym, więc nie skazuj go na samotność. Przygarnij jednak przynajmniej dwa osobniki tej samej płci, aby uniknąć rozmnażania.

Mysz domowa jako członek rodziny. Jak zapewnić jej dobre warunki?

mysz domowa

Z czym kojarzą się dzieciom myszki? Zwierzęta te pojawiają się choćby w znanych animacjach. W rzeczywistości poza ekranem myszki domowe to również bardzo sympatyczne zwierzątka, które podbijają serca swoich opiekunów. Nie żyją długo, jednak mimo tego potrzebują odpowiedniej opieki i dobrych warunków bytowania. Mysz domowa często wybierana jest na pierwszego zwierzaka dla dziecka, ale z wielu powodów nie jest to najszczęśliwszy pomysł. Myszy są bowiem malutkie, ale zarazem wymagające. Dowiedz się, jak prawidłowo o nie dbać, aby miały odpowiednie warunki. Czytaj nasz artykuł!

Myszka w domu – skąd ją wziąć?

Jeżeli planujesz przyjąć pod swój dach mysz, zapewne pierwsze kroki chcesz skierować do sklepu zoologicznego. To bardzo zły pomysł! 

Zarówno organizacje ochrony zwierząt, jak i miłośnicy gryzoni apelują, aby nigdy nie kupować ich w takich miejscach. Myszy pochodzą z pseudohodowli, giełd i ferm. Są przechowywane i transportowane w bardzo złych warunkach. Szacuje się, że drogę z „hurtowni” do sklepu przeżywa jedynie co drugi gryzoń. Skąd więc wziąć mysz domową? Są dwie drogi: 

  • kupno w zarejestrowanej hodowli;
  • adopcja. 

Kupno myszy w hodowli

Jeżeli chcesz kupić rasową mysz, kieruj się zestawieniem hodowli zarejestrowanych w Rodent Club PL. To wiarygodna organizacja, która zrzesza hodowców z wiedzą i pasją. 

Dlaczego myszy domowej warto szukać w hodowlach?

Myszka kupiona w dobrej hodowli jest statystycznie większa i zdrowsza od tej z pseudohodowli. Nie ma także ryzyka, że w twoim domu pojawi się mysz w ciąży, zbyt młoda albo chora.

W hodowlach dostępne są także bardzo różne umaszczenia. Jeżeli marzy ci się mysz biała lub ze znaczeniami, z pewnością znajdziesz odmianę dla siebie. Podobnie, jeżeli interesuje cię mysz kolorowa lub z konkretnym rodzajem futerka. 

Adopcja myszy domowej

Myszy domowe można także adoptować, tak samo jak psy i koty. W Polsce działa wiele organizacji, które ratują potrzebujące zwierzęta i szukają im domów. Dobrym przykładem jest Lab Rescue, dzięki któremu do twojego domu może trafić mysz laboratoryjna, która jest zdrowa i młoda. Dlaczego warto ją przygarnąć? Gdyby pozostała w ośrodku, musiałaby zostać uśpiona. Potrzebujące myszy znajdziesz także w domach tymczasowych Viva! Gryzonie oraz wielu innych organizacji zajmujących się małymi zwierzętami. 

Mysz domowa – nie kupuj, adoptuj?

mysz domowa adopcja

Podobnie jak w przypadku każdego innego zwierzęcia, mysz możesz adoptować lub kupić. Powinna być to jednak decyzja przemyślana. Adoptując, dajesz dom bezdomnemu zwierzęciu. Kupując w zarejestrowanej hodowli, wspierasz etyczny rozród i jednocześnie wzmacnianie gatunku.

Każde z tych rozwiązań ma swoje wady i zalety. Najważniejsze jest to, aby omijać pseudohodowle myszy domowych, czyli w przypadku gryzoni sklepy zoologiczne i giełdy. 

Myszka – zwierzę stadne czy samotnik?

Jedna myszka czy dwie? To pytanie, które zaprząta głowę wielu przyszłych opiekunów. W tym wypadku wszystko zależy od tego, na jaką płeć się zdecydujesz. 

Samice są stadne i najlepiej czują się w grupach przynajmniej dwóch osobników. Samce z kolei powinny mieszkać samotnie. Czasami zdarza się, że bracia lub osobniki żyjące ze sobą zawsze są w stanie funkcjonować w zgodzie. To jednak wyjątki. Samce myszy są bardzo terytorialne i kiedy jest ich więcej, w klatkach dochodzi do walk. 

Myszka domowa – jaka klatka?

Pewnie zastanawiasz się, ile waży mysz domowa, chcąc znaleźć dla niej miejsce. Jest oczywiście mała i lekka, ponieważ waży zwykle od 15 do 25 gramów. 

  1. Myszki powinny być więc trzymane w klatkach o małym rozstawieniu prętów.
  2. Odległość pomiędzy nimi nie powinna być większa niż 1 centymetr, bo w przeciwnym wypadku myszka może uciec. 

Niektórzy decydują się na trzymanie myszy w akwariach lub terrariach. Takie rozwiązanie ma sporo zalet (przede wszystkim możliwość wsypania większej ilości ściółki). Akwarium trzeba jednak zabezpieczać od góry, co sprawia, że wentylacja jest dużo słabsza. 

Wymiary klatki lub akwarium dla myszy domowej

Minimalne wymiary klatek lub akwariów to:

  • dla 1 myszy – 50 cm x 30 cm;
  • od 2 do 4 myszek – 60 cm x 40 cm;
  • od 5 do 8 myszek – 77 cm x 47 cm;
  • od 9 do 12 myszek – 100 cm x 50 cm.

Co jedzą myszy? Czy na pewno ser?

myszy domowe co jedzą

Kultura popularna upowszechniła obraz myszy jedzącej ser. Najlepiej taki z dziurami. Warto rozprawić się z tym mitem. Myszka domowa nie je sera. Co więcej, nie powinna spożywać żadnych produktów mlecznych. 

Co podawać swojemu domowemu gryzoniowi?

Co zatem polubi mysz domowa? Podstawą jej diety są ziarna. Najlepiej zaopatrzyć się w dobrej jakości mieszanki dostęp w sklepach zoologicznych. Są odpowiednio zbilansowane i powinny być filarem diety myszy hodowanej w domu. 

Nie warto jednak ograniczać się jedynie do tego rodzaju jedzenia. Urozmaicaj dietę swojego gryzonia warzywami i ziołami. Warto też wspomnieć, że myszy bardzo lubią mięso i chętnie je jedzą. Powinno ono jednak stanowić jedynie uzupełnienie diety. Możesz wzbogacać ich jadłospis gotowanym bez przypraw kurczakiem lub indykiem. 

Ile żyje mysz domowa? 

mysz domowa ile żyje

Myszy nie należą niestety do zwierząt długowiecznych. Średnia długość ich życia wynosi półtora roku. Statystycznie myszy rasowe, które pochodzą z hodowli, mogą żyć nieco dłużej. Hodowcy dążą do wzmocnienia gatunku i wydłużenia długości życia zwierzaków. 

W wielu miejscach w internecie można natknąć się na powielaną opinię o tym, że myszy hodowlane mogą żyć do 4 lat. Miłośnicy tych słodkich gryzoni z pewnością wiele by dali, aby ta informacja była prawdziwa. W praktyce jednak ze świecą szukać kogoś, kto znał mysz obchodzącą trzecie urodziny. 

Mysz hodowlana – choroby

Myszy to zwierzęta dosyć chorowite. Do najpoważniejszych i najczęstszych dolegliwości zalicza się nowotwory, które są przyczyną śmierci większości tych gryzoni. Ryzyko ich wystąpienia wzrasta z wiekiem, jednak zdarza się, że chorują nawet bardzo młode zwierzęta. Przyczynia się do tego chów wsobny, popularność pseudohodowli i brak dbałości o przekazywanie odpowiednich genów. 

Co jeszcze może doskwierać myszom domowym?

Pozostałe choroby, które mogą dręczyć mysz domową, to między innymi:

  • kokcydioza;
  • przeziębienia;
  • alergie;
  • grzybica;
  • problemy stomatologiczne;
  • mykoplazmoza;
  • choroby pasożytnicze.

Gdzie leczyć mysz domową?

Mysz domowa jest myślącym i czującym stworzeniem. Niestety, dla wielu osób pomysł zabrania jej do weterynarza wydaje się trudny do wyobrażenia. Tymczasem jako opiekun masz prawny obowiązek zapewnić swojemu zwierzęciu opiekę weterynaryjną, niezależnie od tego, jakiego to zwierzę jest gatunku.

Myszami zajmują się zazwyczaj weterynarze wyspecjalizowani w pomaganiu zwierzętom egzotycznym. Zwierzaki mogą być leczone nie tylko z podstawowych chorób. W Polsce z powodzeniem wykonuje się na nich operacje i różnego rodzaju zabiegi. 

Mysz domowa – cena

mysz domowa cena

Myszka domowa nie jest drogim zwierzęciem. Ze względu na wielkość i długość życia jej cena rzadko przekracza sto złotych. W sklepach zoologicznych te gryzonie kosztują od 10 do 30 złotych. Co ważne, rasowe myszy z hodowli wcale nie są dużo droższe, a ich kupno jest zdecydowanie bardziej etyczne. 

Mysz domowa – podsumowanie 

Myszki domowe to zwierzęta ciekawskie, żywe i przyjacielskie. Łatwo się oswajają i są bardzo sympatycznymi przyjaciółmi. Nie będą ci towarzyszyć zbyt długo, dlatego warto zadbać o to, aby miały jak najlepsze życie. 

Pamiętaj, aby nie kupować myszy domowej w sklepach zoologicznych. Nie trzymaj też razem par różnej płci i nie rozmnażaj gryzoni, jeżeli nie jesteś hodowcą. Warto podkreślić, że tymi zwierzętami trzeba się troskliwie zajmować. Żyją krótko i sporo chorują, dlatego trzeba się nastawić na to, że mogą w pewnym momencie potrzebować leczenia. Koszt terapii wielokrotnie przekracza cenę samego zwierzęcia. 

Jak widzisz, są tutaj blaski i cienie. Jeśli te drugie cię nie zrażają, możesz zacząć przygotowywać się do adopcji myszki domowej!

Klatka dla świnki morskiej – jakie lokum dla kawii domowej wybrać?

klatka dla świnki morskiej

Wybór klatki dla świnki morskiej jest bardzo istotny. Badania nad gryzoniami dowiodły, że zbyt mała przestrzeń wpływa na wzmożone wydzielanie się kortyzolu, czyli hormonu stresu. To z kolei prowadzi do zaburzeń psychicznych i chorób odstresowych. Na szczęście, coraz więcej opiekunów rozumie, że gryzoniom potrzebna jest odpowiednia przestrzeń do mieszkania i klatka dla świnki morskiej musi spełniać wymagania zwierzaka. Sprawdź, jak ją przygotować. Czy dasz zrobić radę samodzielnie? Przekonaj się, czytając nasz artykuł!

Świnka morska – klatka czy akwarium?

Przed tym pytaniem staje wielu nowych opiekunów świnek morskich. Odpowiedź na nie jest jednak bardzo prosta – tylko klatka. Kawie domowe to spore gryzonie, które oddają dużo moczu. W akwarium cyrkulacja powietrza jest zaburzona, więc zwierzak praktycznie cały czas oddycha jego oparami. Wybieraj więc klatkę dla świnki morskiej z odpowiednim rozstawieniem drutów. 

klatka dla świnki morskiej

Klatka dla dwóch świnek morskich – jaki rozmiar?

Świnki morskie jako zwierzęta stadne trzeba trzymać wyłącznie w parach. Kupiona lub stworzona przez ciebie klatka musi być zatem dostosowana do potrzeb dwóch zwierzaków. Pamiętaj, żeby wybierać taką o orientacji poziomej, ponieważ świnki się nie wspinają (ich kręgosłup nie jest do tego przystosowany). Najważniejsza jest odpowiednia wielkość klatki w podstawie. 

Klatka dla świnki morskiej 80 cm

Popularna wersja klatki dla świnek morskich to tak zwana „osiemdziesiątka”. Można jednak z góry uznać ją za zdecydowanie za małą. Dobrze sprawdzi się w roli „chorobówki” lub izolatki. Będzie także akceptowalna jako dom dla kawii, która z jakichś powodów musi przebywać sama. Zdecydowanie nie nadaje się jednak na stały dom dla jednego zwierzaka, a tym bardziej dla dwóch świnek. 

Klatka dla świnki morskiej 100 cm

Jeszcze do niedawna polskie fundacje i hodowle rekomendowały setkę jako klatkowe minimum dla dwóch osobników. Obecnie jednak coraz częściej bierze się pod uwagę standardy zachodnie (szczególnie niemieckie) i taką klatkę uznaje się za zbyt małą. W ostateczności może być wystarczająca dla dwóch samiczek. 

Klatka dla świnki morskiej 120 cm

Czy klatka dla świnki morskiej 120 cm będzie już wystarczająco duża? Tak! To optymalna wielkość klatki dla dwóch świnek. Trzeba jednak pamiętać, że dwa dominujące samce mogą potrzebować jeszcze większej powierzchni do życia. Zazwyczaj jednak sto dwudziestka wystarcza. 

Klatka modułowa dla świnki morskiej

Alternatywą dla klasycznych klatek jest wersja modułowa. Tworzą ją kratki, które można ze sobą łączyć. W ten sposób możesz stworzyć klatkę dla świnki morskiej:

  • dopasowaną do kształtu pokoju;
  • o nieregularnym kształcie;
  • z pięterkiem czy antresolą do spania.
klatka dla świnki morskiej

Kratki znajdziesz w sklepach internetowych. Można kupić je luzem lub już skomponowane w klatkę, razem z jej dnem. Kuwetę do klatki modułowej najlepiej wykonać z dostępnego w sklepach budowlanych polipropylenu kanalikowego. 

Klatka dla świnki morskiej – jak zrobić ją samodzielnie?

Klatkę dla świnek morskich możesz zrobić także własnymi rękoma. Wiele osób decyduje się na tak zwane woliery, najczęściej wykonane z impregnowanego drewna. To pracochłonne, ale możesz dopasować wszystko do swoich wymagań i oczywiście do potrzeb zwierzaka.

Zanim stworzysz albo zamówisz ręcznie wykonaną wolierę, koniecznie upewnij się, że jest ona odpowiednio duża i nie ma zbyt stromych schodków na piętro. Możesz puścić wodzę fantazji – stworzyć mnóstwo ciekawych kryjówek, półeczek i miejsc do spędzania czasu. 

Wyposażenie klatki dla kawii, czyli rzeczy dla świnek morskich

Przy tworzeniu klatki dla świnki morskiej musisz brać pod uwagę nie tylko rozmiary, lecz także wyposażenie. Musisz wiedzieć, że kawie z natury unikają otwartych przestrzeni, dlatego nawet bardzo duża, ale pusta klatka nie spełni ich wymagań. Co zatem powinno się w niej znaleźć?

  1. Bardzo ważne są paśniki. Świnki jedzą siano praktycznie cały czas, mają też tendencję do spania w sianku, które uprzednio zasikały. Paśnik jest więc konieczny dla higieny. Możesz zdecydować się na tradycyjne paśniki metalowe, plastikowe lub stworzone z polarowych woreczków. 
  2. W klatce świnki morskiej konieczna będzie także kryjówka. Najlepiej, aby każda ze kawii miała dostęp do swojej własnej, bo w przeciwnym razie zwierzaki mogą walczyć. Masz do wyboru standardowe domki z plastiku lub drewna, jak również polarowe budki lub tunele. Świnki uwielbiają miękkie legowiska, dlatego dobrym rozwiązaniem będą takie, gdzie mogłyby się ukryć
klatka dla świnki morskiej

Klatka dla świnki morskiej powinna być przestronna. Najlepiej zdecydować się na minimum 120 centymetrów długości i 60 centymetrów szerokości. Alternatywą dla standardowych klatek są konstrukcje modułowe lub wykonane samodzielnie woliery. Świnki morskie to niewielkie gryzonie, ale potrzebują miejsca i swobody, ponieważ mowa o lokum dla dwóch zwierzaków. Odpowiednio duża klatka pozwoli im na zabawy i swobodny odpoczynek, więc będą się czuły komfortowo.

Ile kosztuje koszatniczka?

ile kosztuje koszatniczka

Koszatniczka to mały, niezwykle uroczy gryzoń, który do Europy przybył z Chile. W naturalnych warunkach tworzy niesamowite tunele podziemne, w którym mieszka wraz ze swoją rodziną. Koszatniczka to zwierzę stadne, dlatego nawet, jeśli zamierzasz ją zakupić, musisz pamiętać, że powinieneś posiadać przynajmniej… parkę! Sprawdź, ile kosztuje koszatniczka.

Cena koszatniczki – od czego zależy?

Jeśli zastanawiasz się, ile kosztuje koszatniczka, to znaczy, że myślisz nad jej przygarnięciem. Cena koszatniczki zależna jest przede wszystkim od wieku – młode gryzonie są nieco droższe i kosztują około 200 zł. Prawie o połowę tańsza może być dorosła koszatniczka. Cena jednak zależy również od umaszczenia czy hodowli, z której pochodzi zwierzę.

Decydując się na zakup koszatniczki, musisz pamiętać, że to wydatek, który należy pomnożyć minimum razy dwa. To zwierzęta stadne, bardzo źle znoszą samotność. Najlepiej czują się w parach – dzięki temu są mniej apatyczne, mają znacznie większe chęci do zabawy. 

I tu warto zwrócić uwagę na drugi aspekt. To zwierzątka, które są aktywne zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy. Dlatego też często ich właściciele, którzy nie podołali nadzwyczajnemu charakterowi gryzoni, oferują sprzedaż całego akwarium wraz z koszatniczką. Ile kosztuje taki zestaw? Zwykle jest tańszy niż zakup wszystkiego osobno.

Ile kosztuje utrzymanie koszatniczki?

Jeśli chodzi o koszatniczkę, cena samego gryzonia to nie wszystko. Zwierzę to potrzebuje odpowiedniego lokum. Najlepsze jest terrarium dopasowane do wielkości stada. Na szczęście to koszt jednorazowy, który mieści się w przedziale od 250 do nawet 600 zł. Kluczową rolę odgrywa tu wielkość. Im większe terrarium, tym oczywiście lepsze, bo gryzonie te uwielbiają ruch i zabawę.

Również im większe stado, tym terrarium powinno być większe. Warto zatem już na samym wstępie zastanowić się, jak dużą hodowlę zamierzasz prowadzić. Samo lokum należy też uzupełnić o domek, kryjówki, ale również i zabawki oraz inne akcesoria, dzięki którym koszatniczka będzie mogła swobodnie się bawić. To kolejny wydatek rzędu 200-300 zł. Należy to doliczyć do tego, ile kosztuje koszatniczka.

Ile kosztuje utrzymanie koszatniczki w przeciągu miesiąca? Na szczęście nie jest aż tak drogie! Karma dla koszatniczek kosztuje około 30 zł, do tego warto doliczyć ściółkę, a także przysmaki. Wybierając pokarm, koniecznie zwróć uwagę na skład. Te gryzonie łatwo zapadają na cukrzycę, dlatego w ich diecie nie powinno być zbyt wielu owoców. Z roku na rok dostępnych jest coraz więcej dobrej jakości mieszanek, dzięki którym pupil będzie cieszył się znacznie lepszym zdrowiem!

Koszatniczka – cena zabiegów weterynaryjnych

Jak każde zwierzę, również i koszatniczka wymaga wizyt weterynaryjnych. Do tego, ile kosztuje koszatniczka, warto doliczyć też koszt pierwszej, kontrolnej wizyty. Jej cena zależna jest od wielu czynników, w tym od miasta, a także specjalizacji konkretnego weterynarza. Nie powinna jednak przekroczyć 100 zł. Jeśli koszatniczka ma zapewnione optymalne warunki bytowe, szansa, że zachoruje jest niewielka. Kontrolna wizyta od czasu do czasu na pewno jednak nie zaszkodzi.

Koszatniczka to uroczy gryzoń, który bardzo lubi kontakty z człowiekiem. Nie należy do najdroższych zwierząt, dlatego też często jest wybierana na pierwszego pupila dla dzieci. Niech to, ile kosztuje koszatniczka, nie będzie jednak kryterium jej wyboru. Warto pamiętać, że to dość wymagający zwierzak, który jest aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy, przez co potrafi być nieco uciążliwy!

Ile kosztuje gęś? Cena gęsi z hodowli

ile kosztuje gęś

Kolorowe pióra cieszą oko! Spacerujące po obejściu gęsi to świetna atrakcja turystyczna, dlatego też na nieco bardziej ekstrawaganckie odmiany stawiają przede wszystkim osoby prowadzące agroturystykę. O ile jeszcze do niedawna prym wiodły głównie kury, to również i gęsi mogą poszczycić się wyjątkowo ciekawym upierzeniem, które przyciąga spojrzenia! Ile kosztuje gęś? I od czego zależy jej cena? Sprawdź!

Ile kosztuje gęś? Cena zależna od gatunku!

ile kosztuje gęś

Młode gęsi, znane z krajobrazu polskiej wsi, nie są drogie. Za taką gęś cena wynosi już około 10 zł za sztukę, a na targach rolniczych bywa jeszcze niższa. Nieco inaczej prezentują się koszty nabycia gatunków i odmian egzotycznych, które cieszą się coraz większą popularnością. Jaka jest cena za ptaka w przypadku gęsi ozdobnej? Jeśli marzysz, aby w twojej zagrodzie pojawili się kolorowi przedstawiciele tej rodziny, musisz liczyć się z kosztem rzędu 40-1000 zł za sztukę.

ile kosztuje gęś

Skąd ta rozbieżność w cenie zwierząt? Dlaczego tyle trzeba zapłacić za gęś? Ile kosztuje gęś tuluska? Gąsiora kupisz za ok. 500 zł. Cena tego drobiu związana jest przede wszystkim z małą popularyzacją gatunku. To właśnie ten aspekt wpływa głównie na cenę drobiu ozdobnego. Im rzadziej spotykany przedstawiciel gęsi, tym cena będzie wyższa.

Cena gęsi ozdobnej – ile kosztuje utrzymanie drobiu?

Nie ma różnicy pomiędzy chowem gęsi ozdobnej a tradycyjnej. To, ile kosztuje gęś, nie wpływa bezpośrednio na wydatki na jej utrzymanie. Każdy z gatunków ma podobne wymagania.

ile kosztuje gęś

Jeśli już posiadasz gęsi, spokojnie możesz dołączyć do nich także przedstawicieli odmian ozdobnych, które zdecydowanie urozmaicą zagrodę. Różnorodność gatunków na wybiegu na pewno będzie ogromnym walorem turystycznym, ale również i sam dostrzeżesz to niesamowite piękno! Gęsie pióra są znakomitym dodatkiem do domowych dekoracji. Im bardziej egzotyczne – tym lepiej! Weź to pod uwagę, zastanawiając się, ile kosztuje gęś i jak wpisuje się to w twój budżet.

Ile kosztuje strusie jajo?

ile kosztuje strusie jajo

Strusie to bez wątpienia wyjątkowe ptaki – są nie tylko ogromne, ale również znacznie różnią się od rodzimych przedstawicieli tej rodziny zwierząt. Choć na terenie Polski żyją tylko i wyłącznie w warunkach hodowlanych, cieszą się coraz większą popularnością. Ich farmy można spotkać w każdym zakątku kraju. Ile kosztuje strusie jajo? Czy można z niego wyhodować dorosłego ptaka? Sprawdź!

Ile kosztuje strusie jajo?

Co wpływa na to, ile kosztuje jajo strusia? Choć może się to wydawać dziwne, jego cena zależna jest… od wielkości! Im większe – tym droższe. Za jedno jajko trzeba zapłacić od 40 zł do nawet 200 zł. Nie bez znaczenia pozostaje także jego przeznaczenie. To, ile kosztuje strusie jajo do hodowli, potrafi naprawdę zaskoczyć nieprzygotowane osoby.

Cena zależna jest także od farmy, z której chcesz je pozyskać. Im bardziej renomowana, tym więcej musisz za jajko zapłacić. Tutaj jednak liczy się nie tylko to, ile kosztuje jajko strusie. Hodowca musi jeszcze chcieć ci je sprzedać! Jeśli marzysz o strusiu na własnej farmie, koniecznie skontaktuj się najpierw z właścicielem hodowli.

Kontakt to najłatwiejsza droga do uzyskania wszystkich informacji. Nie tylko dowiesz się, ile kosztuje strusie jajo, ale dostaniesz odpowiedzi na nurtujące cię pytania. To na pewno będzie niezwykle pomocne podczas hodowli. Być może znacznie lepszym rozwiązaniem będzie zakup piskląt?

Ile kosztuje jajko strusia… i czy warto je kupować?

Musisz pamiętać, że tylko to, ile kosztuje jajko strusia, nie wpływa na szansę wyklucia się pisklęcia. Ważne są także warunki otoczenia, szczególnie temperatura. Bardzo trudno będzie ci to osiągnąć w domowych warunkach. Nawet jeśli eksperyment się powiedzie, pisklaka trzeba wykarmić. Nikt nie zrobi tego lepiej niż przedstawiciele tego samego gatunku. Wiesz już, ile kosztuje strusie jajo. Jeśli chcesz zacząć od niego hodowlę, bo jest tańsze niż pisklę, dokładnie to przemyśl. Wykonaj kosztorys, bo może się okazać, że lampa, zasilanie i odpowiednie wyżywienie wyklutego pisklęcia będą kosztować znacznie więcej niż samo jajo!

Ile kosztuje szczepienie królika?

ile kosztuje szczepienie królika

Szczepienia to jedna z najlepszych profilaktyk zdrowotnych – dzięki nim twój pupil jest w stanie uniknąć wielu wirusowych chorób. Te są nie tylko kosztowne w leczeniu, lecz również mogą przyczynić się do śmierci zwierzaka. Dotyczy to także królików, dlatego warto udać się do lekarza weterynarii, by zapewnić im odpowiednią ochronę. Ile kosztuje szczepienie królika? Sprawdź!

Ile kosztuje szczepienie królika?

Na to, ile kosztuje szczepienie królika, składa się kilka aspektów. Wiele zależy od konkretnej przychodni weterynaryjnej i miasta. Średnia cena za szczepionkę 2w1 to około 40 zł. Jednak ten sam preparat w innym gabinecie weterynaryjnym może kosztować 80 zł.

Czy warto wykonać szczepienie królika? Cena za szczepionkę jest znacznie niższa niż ewentualne koszty leczenia, które mogą przekroczyć nawet 1000 zł. Opłacalność szczepień jest więc oczywista.

Szczepienie królika – cena, ale i korzyści

Szczepienia zapobiegają wielu poważnym chorobom, które mogą przyczynić się do śmierci pupila. W początkowej fazie rozwoju mogą sprawić, że królik stanie się apatyczny, nie będzie miał ochoty na jedzenie, ale też i na zabawę. Jeśli zauważysz takie objawy, koniecznie zgłoś się do gabinetu weterynaryjnego. Lekarz wykona niezbędne badania i pomoże wrócić do zdrowia twojemu podopiecznemu. 

Czasem jednak leczenie jest niemożliwe, bo choroba rozwija się gwałtownie. Z tego powodu warto wiedzieć, ile kosztuje szczepienie królika, i je wykonać. Możesz zapobiec szybkiemu rozwojowi choroby, dając tym samym lekarzowi czas na działanie.Szczepienia są najtańszym i najskuteczniejszym działaniem prewencyjnym. Dzięki nim nie tylko zaoszczędzisz na kosztownym leczeniu, lecz również przedłużysz życie swojemu królikowi. Ile kosztuje szczepienie, zależy od tego, gdzie wykonasz zabieg. Pamiętaj, że wszystkie preparaty są przebadane, a ich skuteczność udowodniona naukowo, dlatego nie musisz się bać, że wystąpią nieprzyjemne skutki uboczne. O nich zawsze zostaniesz powiadomiony przez lekarza weterynarii. Nawet 100 zł nie jest wielkim kosztem, gdy w grę wchodzi długie życie twojego królika!

Ile kosztuje kanarek?

ile kosztuje kanarek

Kanarki to urocze ptaszki pochodzące głównie z Wysp Kanaryjskich. Są niezwykle popularnymi pupilami także w polskich domach. Któż nie kojarzy małego żółtego ptaszka, który porankami raczy uroczym trelem? Istnieje wiele gatunków tych ptaków – śpiewające, kształtne i barwne – i to właśnie ta cecha wpływa na to, ile kosztuje kanarek. Na co jeszcze musisz wydać pieniądze, gdy w grę wchodzi kanarek? Ile kosztuje jego utrzymanie? Sprawdź!

Ile kosztuje kanarek?

Kanarki, które możesz kupić w sklepie zoologicznym, są znacznie tańsze niż te z hodowli. Ile kosztuje kanarek tradycyjny, czyli żółty śpiewający? Jego cena to około 50 zł. Na taką stawkę ma wpływ między innymi brak wiedzy o pochodzeniu zwierzęcia.

Ptak hodowlany może osiągać znacznie wyższe ceny. Tu poznajesz historię jego przodków oraz masz pewność, że kanarek nie pochodzi z przemytu. A ile kosztuje kanarek rosyjski? Nawet 500 zł – tyle przyjdzie ci zapłacić za takiego ptaka. Cena może być jednak też wyższa i wynosić nawet 1000 zł.

Ile kosztuje utrzymanie kanarka?

Decydując się na zakup kanarka, musisz pamiętać o odpowiedniej klatce. To w niej ptak spędza prawie całe swoje życie, dlatego ważne jest, aby była komfortowa i nie mniejsza niż 60 x 40 x 50 cm. Oczywiście, jak w przypadku większości zwierząt, które żyją w niewoli – im większa klatka, tym lepiej. Idealnym wyborem jest natomiast woliera. Jednak bardzo wpływa ona na to, ile kosztuje kanarek w ostatecznym rozrachunku.

Koszt klatki jest zwykle jednorazowy i zaczyna się od 100 zł. Wiele zależy od tego, jak bardzo ozdobny i duży model wybierzesz. Nie można też zapomnieć o odpowiednich akcesoriach, dzięki którym kanarek poczuje się lepiej, na przykład takich jak budka czy zabawki.

Kanarek – cena wyżywienia

Na to, ile kosztuje utrzymanie kanarka, wpływ ma też jego wyżywienie. Na szczęście, nie jest drogie. Specjalistyczne karmy kosztują około 20 zł za paczkę. Zawsze warto zwrócić uwagę na ich skład – im lepszy, tym oczywiście droższa karma. Od czasu do czasu warto kanarkowi dać przysmak w postaci świeżych owoców. Zanim jednak to zrobisz, zapoznaj się z poradnikiem na temat żywienia takimi przysmakami tych ptaków.

Kanarek – koszt opieki medycznej

To, ile kosztuje kanarek, to jedna sprawa. Drugą jest koszt opieki weterynaryjnej. Zależny jest on w głównej mierze od miasta i waha się od 50 do nawet 300 zł. Wybierając lekarza weterynarii, znajdź osobę, która specjalizuje się w leczeniu ptaków. Dzięki temu będziesz mieć pewność, że twój pupil ma zapewnioną odpowiednią opiekę.Wiesz już, ile kosztuje kanarek i że zależy to od konkretnego gatunku, który wybierzesz, a także miejsca, w którym go zakupisz. W zależności od tego, czy będzie to sklep zoologiczny, czy hodowla, cena za jednego osobnika może wynosić od 50 do nawet 1000 zł. Bardzo ważna jest także klatka. Samo utrzymanie kanarka nie należy do najdroższych, choć na pewno jest to zwierzątko, które doceni czas spędzony wspólnie. W końcu musi dla kogoś śpiewać!

Ile kosztuje jaszczurka?

ile kosztuje jaszczurka

Cena jaszczurki zależna jest przede wszystkim od jej gatunku. Nie każdy z gadów jest polecany amatorom – niektóre wymagają doświadczenia, które nabędziesz z czasem. W zależności od gatunku jedne jaszczurki lubią żyć w samotności, inne potrzebują towarzystwa. Zastanów się, czy chcesz posiadać jednego pupila, czy raczej całą hodowlę – to bardzo ważne podczas wyboru terrarium! Sprawdź, ile kosztuje jaszczurka i co musisz dla niej kupić.

Ile kosztuje jaszczurka?

Jeśli jesteś amatorem, na pewno zastanawiasz się, ile kosztuje jaszczurka domowa? Łatwy w hodowli gatunek kupisz już za 50 zł. Im bardziej wyszukany i większy gad, tym oczywiście droższy. Warto jednak pamiętać, że gdy interesuje cię jaszczurka, cena nie jest podstawowym kryterium wyboru. Wiele z gatunków zagrożonych jest wyginięciem, dlatego bardzo ważne jest sprawdzenie źródła ich pochodzenia. Jeśli zwierzę nie ma certyfikatu, to jest duże prawdopodobieństwo, że pochodzi z przemytu.

Ile kosztuje jaszczurka w sklepie zoologicznym? Cena bardziej egzotycznych gatunków może wynosić nawet 500-800 zł. Nieco droższe niż w sklepie zoologicznym są jaszczurki z domowych hodowli. Warto je wybierać, bo masz pewność, skąd pochodzą i w jakich warunkach żyły.

Ile kosztuje utrzymanie jaszczurki?

W tym przypadku najdroższe jest terrarium, które w zależności od wyposażenia i wielkości może kosztować nawet około 1000 zł. Jest to jednak wydatek jednorazowy. A ile kosztuje utrzymanie jaszczurki? Wyżywienie młodego albo ciężarnego gada może być dość drogie. W tym okresie niektóre zwierzęta wymagają nawet do trzech posiłków dziennie!

Dorosłe jaszczurki potrzebują pożywienia około 3-4 razy w tygodniu. Sama karma to koszt rzędu 100 zł. Warto zwrócić uwagę na jakość pożywienia oraz suplementację. Jest ona niezwykle ważna w przypadku zwierząt, które nie żyją w naturalnych dla siebie warunkach.Wiesz już, ile kosztuje jaszczurka i że cena zależna jest od wybranego przez ciebie gatunku. Najważniejsze w utrzymaniu gada jest zapewnienie mu optymalnych warunków, które będą zbliżone do naturalnych. W ten sposób jaszczurka nie będzie wymagała skomplikowanej pomocy weterynaryjnej.

Ile kosztuje akwarium? Sprawdź koszt zbiornika i wyposażenia do niego

ile kosztuje akwarium

Akwarystyka cieszy się coraz większą popularnością. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego, bo akwaria kochają nie tylko miłośnicy ryb, ale również osoby, które specjalnie przemierzają setki kilometrów, by móc nurkować w sercu oceanu. Akwaria wypełnione kolorowymi rybkami to także coraz częściej element wyposażenia gabinetów czy biur. Ile kosztuje akwarium? Co się powinno z nim znaleźć i czy jego utrzymanie jest łatwe? Ile kosztuje akwarium z wyposażeniem, a ile zbiornik tworzony własnoręcznie od podstaw? Sprawdź!

Ile kosztuje akwarium?

Koszt akwarium zależny jest przede wszystkim od jego wielkości. Im większe, tym będzie droższe, aczkolwiek takie o pojemności około 45 litrów będzie kosztować około 100 zł. Jednak nie wystarczy ci samo akwarium. Koszt stanowi również niezbędne wyposażenie. Dzięki niemu zapewnisz rybom odpowiednie warunki bytowe. To zarówno pokrywa, lampa, jak i filtry. Zanim zdecydujesz się na zakup akwarium, koniecznie zobacz, czy masz gdzie je ustawić – to nie jest takie proste!

Akwarium – koszt wyposażenia

Akwarium nie może stać w każdym miejscu. Nie powinno być umiejscowione ani w okolicy okna, ani kaloryfera, gdyż każda, nawet najmniejsza zmiana temperatury ma wpływ na życie pływających pupili. Aby utrzymać ją na stałym poziomie, potrzebujesz odpowiednich urządzeń. Do tego, ile kosztuje akwarium, warto dodać jeszcze łączny, często jednorazowy wydatek na akcesoria i sprzęt.

Ile kosztuje wyposażenie do akwarium? Pokrywa to około 100 zł, czyli drugie tyle, co sam zbiornik. Musisz pamiętać, że powinna być dopasowana, dlatego najczęściej sprzedawana jest w komplecie. Do tego potrzebny jest filtr, którego cena waha się od kilku do kilkuset złotych. To, ile kosztuje akwarium, ma też wpływ na rodzaj filtra. Do dużego musisz wybrać zewnętrzny, który jest droższy. W mniejszym sprawdzi się mały, kompaktowy.

Wreszcie niezbędne mogą być grzałka i odmulacz – jednak nie w każdym przypadku. Koniecznie jednak w zbiorniku powinny pojawić się roślinki, dzięki którym rybki poczują się swobodnie. Do tego odpowiednie podłoże – to ważne przede wszystkim dla roślin, ponieważ muszą się ukorzenić. To wszystko wpływa ostatecznie na to, ile kosztuje akwarium dla rybek słodkowodnych, a ile dla słonowodnych.

Ile kosztuje akwarium z wyposażeniem?

Pełne akwarium z wyposażeniem kosztuje około 600 zł. To w zasadzie koszt jednorazowy. Zawsze jednak powinieneś mieć na uwadze, że poszczególne elementy akwarium mogą się po prostu popsuć i wymagać będą natychmiastowej wymiany. Do tego dolicz czas, który musisz poświęcić na regularne czyszczenie akwarium, czyli około dwóch godzin w tygodniu. Przy większych zbiornikach warto zatrudnić firmę, która zajmuje się tym profesjonalnie i bez szkody dla ryb.Akwarystyka nie jest drogim hobby, chyba że postawisz na duży zbiornik. To, ile kosztuje akwarium, zależy od jego rozmiaru, a także rodzaju biotopu i gatunków ryb. Musisz zapewnić zwierzętom optymalne warunki życia, stąd niezbędne jest odpowiednie wyposażenie. Nie można rezygnować z poszczególnych akcesoriów, ponieważ są elementem systemu, który wpłynie na komfort zwierząt wodnych.

Chomik chiński – co to za zwierzak? Poznaj tego rzadkiego gryzonia

Chomik chiński to największy z chomików karłowatych. ? Sprawdź, co go wyróżnia i w jakich warunkach można hodować go w domu!

W Polsce najpopularniejsze są chomiki syryjskie i dżungarskie. Zdecydowanie mniejszą popularnością cieszą się chomiki chińskie, które z wyglądu nieco przypominają tak chętnie kupowane dżungarki. Może warto to zmienić i zdecydować się na azjatyckiego pupila? Chcesz dowiedzieć się, jakie są cechy tych chomiczków i jak spełnić ich wymagania hodowlane? Zapraszamy do lektury!

Chomik chiński – pochodzenie

Czy chomik chiński faktycznie pochodzi z Chin? W istocie obszar jego występowania jest dużo szerszy i obejmuje znaczną część Azji. Ten podgatunek chomiczków możemy spotkać:

  • na południu Syberii;
  • w Mongolii;
  • w Korei;
  • w północnych Chinach.

Zaobserwowano, że chomik chiński często osiedla się w pobliżu ludzkich siedzib. Ma tam większy dostęp do różnorodnych pokarmów i może je łatwiej zdobyć.

chomik chiński - pochodzenie

Chomik chiński pręgowany – specyfika

Chomiki chińskie osiągają wielkość chomików dżungarskich. Dobrze odżywione osobniki mogą dorosnąć nawet do 11 centymetrów długości. Co ciekawe, są jednak lżejsze od dżungarków. Ich ciało jest nieco dłuższe i smuklejsze. 

Charakterystyczną cechą chomika chińskiego jest biegnąca przez cały grzbiet ciemna pręga. Od innych gatunków odróżnia go umiejscowienie gruczołów, którymi przekazuje swój zapach. Większość gatunków chomików ma je na brzuchu. U tych osobników znajdują się zaś są po bokach ciała. 

Chomik chiński – cechy charakterystyczne

To nie jedyna różnica. Chomiki chińskie mają także najdłuższy ogon ze wszystkich przedstawicieli rodziny chomikowatych. Może osiągać długość nawet trzech centymetrów! 

Malutkie chomiki chińskie i młode osobniki mają szary kolor. Z czasem jednak sierść wybarwia się i staje się brązowa. 

Chomik chiński – długość życia

Długość życia chomika chińskiego wynosi około czterech lat. Nietrudno więc zauważyć, że te zwierzaki żyją dłużej od innych gatunków chomików, w tym tych najchętniej hodowanych przez człowieka. 

Chomik chiński – choroby

Chomik chiński jest rekordzistą w długości życia, ale nie oznacza to, że nie jest narażony na różnego rodzaju schorzenia. Nie ma danych na temat tego, czy rzadziej od popularniejszych gatunków zapada on na nowotwory. Zdecydowanie jednak nie jest wolny od tych chorób. 

Jak dbać o zdrowie chomika chińskiego?

Chomiki chińskie są największe ze wszystkich chomików karłowatych, ale nadal to zwierzaki bardzo delikatne i kruche. Trzeba obchodzić się z nimi niezwykle ostrożnie. Badania wykazały, że ten gatunek chomika najlepiej ze wszystkich radzi sobie z wymierzaniem odległości. Jednym słowem – chomik chiński jest mniejszą fajtłapą niż syryjski czy dżungarski. Nie oznacza to jednak, że nie jest w stanie zrobić sobie krzywdy. Jego wybiegi powinny być dobrze zabezpieczone. 

Chomiki chińskie – możliwe choroby i leczenie

Pozostałe choroby, które mogą dotykać chomiki chińskie, to na przykład: 

  • problemy stomatologiczne;
  • infekcje ucha;
  • infekcje górnych i dolnych dróg oddechowych;
  • ropnie;
  • urazy mechaniczne. 

Chomiki chińskie tak jak inne gryzonie, trzeba leczyć u weterynarzy, którzy specjalizują się w chorobach zwierząt egzotycznych. Medycyna weterynaryjna w Polsce stoi na bardzo wysokim poziomie. Możliwe są nawet najbardziej skomplikowane operacje małych gryzoni, także te ortopedyczne.

Chomik chiński w domowej hodowli

Chomik chiński – jeden czy dwa?

Chomiki chińskie to bezwzględni samotnicy! W hodowlach zdarza się, że bardzo młode osobniki mieszkają w jednej klatce. W naturze absolutnie nie ma to miejsca. Przedstawiciele tego gatunku nie tolerują innych chomików na swoim terytorium. Samce toczą walki na śmierć i życie. Zdarza się także, że samiec jest agresywny w stosunku do samicy. Zdecydowanie kieruj się zasadą – jedna klatka, jeden chomik. 

Żywienie chomika chińskiego

Dieta chomika chińskiego wyróżnia się większą procentową obecnością produktów roślinnych. W naturze gatunek ten żywi się:

  • nasionami;
  • ziarnami;
  • trawami;
  • ziołami;
  • warzywami;
  • owadami i drobnymi bezkręgowcami. 

W warunkach domowych zdecyduj się na wysokiej jakości mieszanki dla chomików karłowatych. Dietę trzeba oczywiście uzupełniać warzywami, ziołami i mięsem w odpowiednich proporcjach. 

chomik chiński - żywienie chomika chińskiego

Klatka dla chomika chińskiego

Większość gatunków chomików najlepiej czuje się w terrariach i akwariach, gdzie jest dużo ściółki. Chomiki chińskie bardziej od innych lubią i umieją się wspinać. W ich przypadku warto więc postawić na klatkę z wysoką kuwetą i małym odstępem pomiędzy prętami. 

Oczywiście, w klatce musi znaleźć się sporo dobrej jakości trocin lub ściółki konopnej. W naturze chomiki chińskie drążą skomplikowane systemy tuneli. Budują odrębne komory na sypialnie i spiżarnię, dlatego w warunkach domowych również trzeba zapewnić im taką możliwość. 

Klatka dla chomika chińskiego – materiał i wymiary

W klatce obowiązkowo musi znaleźć się kołowrotek. Jego minimalna średnica to 20 centymetrów. Ważne, aby bieżnia była zbudowana z jednolitego materiału – drewna lub plastiku. Unikaj niebezpiecznych dla zdrowia i życia chomika prętów. 

Minimalne wymiary klatki dla chomika chińskiego to 80 × 50 centymetrów. 

Chomik chiński – cena

Chomiki chińskie nie są tak popularne, dlatego ich średnia cena jest trudna do ustalenia. W hodowlach trzeba liczyć się z kosztem nawet 100 złotych. Nigdy nie kupuj chomików z nieznanego źródła. Unikaj także sklepów zoologicznych, do których zwierzęta trafiają z tak zwanych hurtowni.

Chomik chiński – podsumowanie

Na świecie występuje ponad 300 gatunków chomików. Tylko niektóre z nich hodowane są w warunkach domowych. Chomik chiński różni się nieco od popularniejszych – dżungarskich, czy syryjskich. Żyje dłużej, lubi się wspinać i ma trochę inną dietę.

Znalezienie chomika chińskiego z dobrej hodowli może być w Polsce wyzwaniem. Jeżeli jednak zdecydujesz się na takiego zwierzaka, pamiętaj o specyficznych potrzebach tego gatunku. Musisz zapewnić chomikowi bezpieczeństwo, umożliwić wspinanie się i dbać o jego pełnowartościową dietę.

Warszawa. Ursynów przygotuje azyle dla jeży

Warszawa Ursynów. Jeże

Wygrodzony teren, pełen liści to naturalne schronienie, miejsce bytowania i hibernacji dla tych zwierząt

– informuje dzielnicowy magistrat

Warszawa. Ursynów oczekuje jeży w trzech parkach

W parkach im. Jana Pawła II i przy Bażantarni powstaną azyle przeznaczone dla jeży, które będą mogły spokojnie przetrwać kilka następnych miesięcy. Zimowa siedziba z kolei jest już gotowa i oczekuje kolczastych gości w parku im. Kozłowskiego.

Jeże to zwierzęta znajdujące się pod ochroną. Przygotowanie miejsc, w których mogą bezpiecznie i komfortowo przeczekać zimę, to kolejne działanie wynikające z troski o kolczastych mieszkańców naszej dzielnicy. Miejsca siedlisk jeży zgłaszali mieszkańcy, a my wybraliśmy kilka lokalizacji, w których tych zwierząt jest najwięcej

– powiedział cytowany w komunikacie zastępca burmistrza Ursynowa Bartosz Dominiak.

Warszawa. Ursynów–jeże, czyli inicjatywa, w której aktywny udział biorą mieszkańcy

Jak zaznaczono, są to kolejne działania realizowane przez Urząd Dzielnicy, wynikające z troski o jeże zamieszkujące ursynowskie parki:

Od 2019 roku prowadzony jest rejestr siedlisk jeży na terenie Ursynowa. Mieszkańcy mogą zgłaszać lokalizacje siedlisk za pośrednictwem aplikacji mobilnej lub portalu Warszawa 19115 (należy skorzystać z zakładki MASZ POMYSŁ dodając uwagę: Ursynów-jeże)

– zaznaczył magistrat

W ramach projektu „Chrońmy jeże” zrealizowanego w 2021 r. w ramach budżetu obywatelskiego, zamontowano ostrzegawcze znaki drogowe poprawiające bezpieczeństwo wszystkich użytkowników dróg, w szczególności jeży.

Źródło: PAP

Karma dla królika – ważny element zdrowej diety czy tylko dodatek? Sprawdź, jaką karmę wybrać!

karma dla królika

Pokarm dla królika warto wybierać rozsądnie, ponieważ prawidłowa dieta jest kluczowa dla zdrowia tego sympatycznego zwierzaka. Komercyjna karma dla królików jest jedynie uzupełnieniem prawidłowego jadłospisu, który powinien opierać się na sianie i ziołach, ale nadal musi mieć wartościowy skład. Czego szukać dla swojego pupila, aby jedzenie było zdrowe i pożywne? Na to pytanie odpowiemy w tekście. Przeczytaj!

Karmy dla królików – jaka jest ich rola w diecie?

Zdrowe króliki powinny odżywiać się przede wszystkim sianem i wieloma rodzajami ziół. Ten sposób żywienia jest najbardziej zbliżony do naturalnego. Wielu opiekunów obawia się jednak, że nie ma odpowiedniej wiedzy lub czasu, aby układać zwierzakowi odpowiednie proporcje ziół. Wówczas warto uzupełnić dietę granulatem. 

Pamiętaj jednak, że komercyjne jedzenie dla królika nie zastąpi ziół i siana, które nadal powinny być podstawą diety. Granulat podawaj nie częściej niż raz dziennie w ilości zgodnej z zaleceniem producenta. 

Najlepsza karma dla królika – jak wybrać?

Karma dla królika miniaturki nie musi różnić się niczym od tej dla królików hodowlanych. Zapotrzebowanie żywieniowe tych zwierząt jest bowiem identyczne. A jaka karma dla królika będzie najlepsza?

Przede wszystkim, warto stawiać na formę granulatu, czyli jednolitych sprasowanych granulek. Są one najczęściej dostępne w formie pelletu. Dobra karma dla królika powinna:

  • nie mieć w składzie ziaren zbóż;
  • zawierać przynajmniej 20% włókna;
  • zawierać od 13 do 15% białka (karma dla królika junior powinna mieć go odrobinę więcej, ponieważ białko jest potrzebne w okresie wzrostu;
  • nie zawierać więcej niż 3% tłuszczu.

Karma dla królika w okresie choroby

Króliki chore lub te z przewlekłymi problemami zdrowotnymi powinny być na indywidualnej diecie, którą ustala lekarz weterynarii. Brak apetytu może mieć dla nich opłakane skutki. Kiedy królik w ogóle nie je, konieczne jest podawanie specjalistycznej karmy ratunkowej. 

  1. Preparaty tego typu mają formę proszku, który miesza się z wodą. 
  2. Przygotowaną w ten sposób zawiesinę podaje się królikowi bezpośrednio do pyszczka strzykawką. 

Karma dla królika w wersji ratunkowej jest wysokokaloryczna i dostosowana do potrzeb gatunku. Jeżeli zwierzak zachoruje nagle, a ty nie masz w domu takiego preparatu, możesz podawać strzykawką rozmoczony granulat. Jest to jednak rozwiązanie wyłącznie tymczasowe. 

Jedzenie dla królików – jakich karm unikać? 

Karma dla królika – wybieraj granulaty zamiast mieszanek

Niektóre karmy dla zwierząt mają niestety bardzo niską jakość, a podawane regularnie okazują się szkodliwe dla zdrowia pupila. Wiesz już, że odpowiednia karma dla królika powinna mieć formę granulatu. Unikaj więc wszelkich mieszanek, które przez zwierzaki często traktowane są wybiórczo i tym samym stają się niepełnowartościowe. 

W żadnym wypadku nie kupuj karm dla królików z kolorowymi dropsami, drażami czy kółeczkami. To pełne cukru i bardzo niezdrowe produkty, których nie powinno spożywać żadne zwierzę. 

Odpowiednia karma dla królika? Taka bez ziaren

Niezwykle szkodliwe są karmy złożone z:

  • ziaren zbóż;
  • pestek słonecznika;
  • suszonych ziaren kukurydzy. 

Królik, tak jak zresztą wszystkie zajęczaki, nie jest ziarnojadem. Jego układ pokarmowy, jama ustna i zęby dostosowane są przede wszystkim do jedzenia trawy (w formie suszonej, czyli siana) i ziół. Ziarna zbóż tuczą, kaleczą pyszczek, a w skrajnych przypadkach mogą doprowadzić nawet do perforacji jelita, dlatego nie będzie to dobre jedzenie dla królików.

Komercyjna karma dla królika nie jest podstawą jego diety, ale jedynie jej uzupełnieniem. Powinien być to produkt pełnowartościowy, oparty na sprasowanych ziołach i trawach, z dodatkiem witamin i minerałów. Marketowa pasza dla królika złożona z ziaren i kolorowych kuleczek to coś, co musisz omijać szerokim łukiem. Z pewnością nie jest ani zdrowa, ani pełnowartościowa. 

Klatka dla szynszyli – jaką wybrać i jakimi akcesoriami wyposażyć?

klatka dla szynszyli

Warto zacząć tekst od jednej kwestii związanej z językiem. Wiele osób szuka miejsca dla swojego zwierzaka i wpisuje w wyszukiwarkę „klatka dla szynszyla”. Czy jest to poprawna forma? Niestety, to powszechny błąd. Zwierzak to bowiem nie „ten szynszyl”, ale „ta szynszyla”, ponieważ gramatycznie przypisany jest tu rodzaj żeński. Nie będziemy więc powielać nieprawidłowej formy i mamy nadzieję, że ta poprawna się utrwali. Przechodzimy już do rzeczy. Minimalne wymiary klatki dla szynszyli zostały uśrednione przez Europejską Konwencję o Ochronie Zwierząt Hodowlanych. Dokument jest skierowany do hodowców przemysłowych, dlatego wymiary są bardzo małe. Wynoszą zaledwie 60 x 50 x 40 cm. Mimo wszystko wielu prywatnych opiekunów szynszyli kupuje zwierzakom takie same lub nawet mniejsze klatki. Wyłam się z tego schematu i zbuduj swoim szynszylom idealne mieszkanie. Przeczytaj, dlaczego warto dać pupilowi trochę swobody!

Klatka dla szynszyli – wymiary

Jak duża klatka dla szynszyli zaspokoi jej potrzebę ruchu? Miłośnicy szynszyli i znawcy gatunku za minimalne wymiary klatki dla tych zwierząt uznają 70 × 40 × 100. Będzie to oczywiście klatka dla 2 szynszyli, ponieważ jako zwierzęta stadne nie powinny one mieszkać samotnie. 

Szynszyle w naturze zamieszkują górzyste tereny. Ich naturalnym sposobem na życie jest wspinanie się. Trzeba zatem zapewnić tym zwierzętom pionową klatkę dla szynszyli. Wysoka i taka, w której będą mogły swobodnie skakać z półki na półkę, to idealny wybór. 

Klatka dla szynszyli – drewniana woliera

klatka dla szynszyli drewniana woliera

Woliera dla szynszyli – blaski i cienie

Opiekunowie szynszyli najczęściej stają przed wyborem między klasyczną klatką a drewnianą lub metalową wolierą. Te ostatnie najczęściej tworzone są na zamówienie. Ich olbrzymią zaletą jest więc możliwość dostosowania wielkości nie tylko do liczebności stada, lecz także do wymiarów twojego mieszkania. Woliery drewniane są zabudowane z trzech stron, dlatego mniej brudu wypada poza ich obszar.

Drewniana woliera jest jednak dużo cięższa od zwykłej klatki. Jej dezynfekcja w przypadku choroby jest także zdecydowanie utrudniona. 

Standardowa klatka dla szynszyli – wady i zalety

Klasyczne klatki dla szynszyli są dużo lżejsze od wolier. Zdecydowanie łatwiej przenosić je z miejsca na miejsce zarówno w podróży, jak i w obrębie pokoju. Nie da się ukryć, że są także znacznie bardziej przystępne cenowo niż woliery. 

Klatki mają jednak swoje wady. Przede wszystkim, są dostępne w ograniczonej rozmiarówce, co opiekunom większego stada może przysporzyć sporo problemów. Dno klatki wykonane z tworzywa sztucznego w starciu z zębami szynszyli to przepis na uszkodzenia. Musisz także liczyć się z tym, że ocynkowane pręty klatek są hałaśliwe. 

Klatka dla szynszyli – gdzie ją postawić?

klatka dla szynszyli gdzie ją postawić

Wbrew pozorom bardzo istotne jest to, gdzie będzie stała klatka dla szynszyli. Miejsce klatki powinno być tam, gdzie zwierzak będzie czuł się najbardziej komfortowo i bezpiecznie. 

Klatka dla szynszyli powinna znajdować się z daleko od miejsca skupiania się promieni słonecznych. Poczucie bezpieczeństwa zapewni zwierzakowi jak największe osłonięcie klatki. Jeżeli nie masz zamkniętej od trzech stron woliery, wybierz róg pokoju. 

Gdzie nie stawiać klatki dla szynszyli?

Najważniejsze jest jednak to, aby nie ograniczać zwierzętom kontaktu z człowiekiem. Klatka dla szynszyli powinna stać w miejscu, w którym gryzonie mają bezpośredni kontakt z tobą i pozostałymi domownikami. Zwierzaki szybciej oswajają się, kiedy słyszą głos opiekuna i mogą uczestniczyć w codziennych czynnościach. 

Jednocześnie warto ograniczyć ryzyko sytuacji stresogennych. Nie najlepszym rozwiązaniem będzie kuchnia. Jeśli używasz tam blenderów, mikserów i innych hałaśliwych urządzeń, nie będzie to komfortowe dla zwierzaka.

Szynszyla – klatka i wyposażenie

klatka dla szynszyli wyposażenie

Najważniejszym elementem wyposażenia klatek dla szynszyli są półki. Zwierzęta mogą swobodnie się po nich wspinać, spędzać na nich czas, jeść i spać. Półki tworzą powierzchnię użytkową klatki, dlatego powinno być ich jak najwięcej. 

Jak przygotować klatkę dla szynszyli?

Szynszyle są stadne, jednak każde zwierzę musi czasem odpocząć od pozostałych mieszkańców klatki. Właśnie dlatego półek powinno być zawsze więcej niż szynszyli. 

  1. Jeżeli masz klatkę wyższą niż 100 cm, wówczas na środku warto zamontować półkę, która będzie zajmowała całą przestrzeń. 
  2. Musi jednak mieć niewielki otwór, aby zwierzak mógł zejść na wyższe i niższe poziomy. 
  3. Resztę półek monituj na zakładkę w takiej odległości od siebie, aby zwierzak mógł swobodnie skakać, ale jednocześnie nie spadł z dużej wysokości.

Czego potrzebuje szynszyla w klatce? Akcesoria dla gryzonia

Pozostałe elementy wyposażenia klatki dla szynszyli to między innymi:

  • poidła;
  • paśniki;
  • miski;
  • legowiska i norki;
  • domki;
  • drewniane mostki;
  • dyski lub kołowrotki;
  • hamaki;
  • baseny kąpielowe;
  • kuwety;
  • zabawki i gryzaki;
  • drybedy lub kocyki.

Klatki do szynszyli – podsumowanie 

klatka dla szynszyli podsumowanie

Szynszyle to zwierzęta, które w naturze wspinają się po górach. Klatka odpowiednia dla nich powinna być możliwie jak najbardziej wysoka, z ułożonymi na zakładkę półkami. Postaw ją w miejscu, w którym zwierzak będzie miał z tobą ciągły kontakt.

Zabawki dla królika – na jakie warto się zdecydować? Część z nich możesz zrobić w domu!

zabawki dla królika

Wybór odpowiednich zabawek w fantastyczny sposób urozmaici życie twojego uszaka. Różnorodne i kreatywne zabawki dla królika miniaturki lub większego zwierzaka wcale nie muszą być drogie ani skomplikowane. Podpowiadamy, na jakie warto się zdecydować. Część z nich możesz wykonać samodzielnie i to bez wielkiego trudu! Jak to zrobić? Przeczytaj, by się dowiedzieć! 

Tunel do klatki dla królika

Króliki w naturalnym środowisku żyją w norach. Właśnie dlatego spośród wszystkich kryjówek najbardziej lubią tunele. Możesz zdecydować się na tunel z materiału, który da się łatwo uprać w pralce. Tunele drewniane lub wiklinowe mogą zaś służyć jednocześnie jako gryzak i drapak dla królika. Tunel można włożyć do klatki lub kojca albo położyć na wybiegu. 

Drewniane zabawki dla królika a te z innych materiałów

Spośród różnych modeli zabawek dla królików dużą popularnością cieszą się te wykonane z drewna. Pamiętaj, że nie może być impregnowane żadnymi środkami chemicznymi. Solidne drewniane akcesoria często i chętnie są przez króliki podgryzane. Świetnie ścierają zęby i będą odporne, dlatego dość długo posłużą zwierzakowi.

Nie kupuj żadnych zabawek z gumy i miękkiego plastiku. Króliki są mistrzami rozgryzania zabawek i rozkładania ich na kawałki. Trawią celulozę, dlatego drewno nie stanowi dla nich zagrożenia. Wymienione wyżej materiały będą jednak niebezpieczne dla zdrowia zwierzaka.

Zabawki dla królików miniaturek – kule smakule

Kula smakula to wielofunkcyjna zabawka dla królika. Jest to pusta w środku piłka, do której można schować przysmaki. Jakie? Chociażby kawałki ulubionego owocu, świeża żurawina albo ciasteczka z ziół i siana. Zwierzak próbuje dostać się do wnętrza kuli, która turla się po podłodze i zdobyć to, co jest wewnątrz.

Kula smakula zapewnia nie tylko świetną zabawę, lecz także ruch! To idealne akcesorium dla królików, które muszą nieco schudnąć i uwielbiają jeść. Nie ma przecież lepszej motywacji do biegania niż uciekające smaczki.

Zabawki dla królika DIY – jak wykonać je w domu?

Jak zrobić zabawkę dla królika samodzielnie w domu? Nie jest to trudne i zazwyczaj nie wymaga praktycznie żadnej pracy, więc warto sprawdzić, co spodoba się zwierzakowi!

Idealne domowe zabawki dla królików to kartonowe pudła. Uszaki cenią je nie mniej niż koty. Możesz porozkładać pudełka na wybiegu i stworzyć z nich labirynt. Ważne, aby na kartonach nie znajdowały się żadne kawałki taśmy klejącej ani innych dodatków z tworzyw sztucznych. 

Jaka jeszcze prosta zabawka? Królik lubi gałązki

Ciekawą formą zabawek domowej roboty będą gałązki. Sprawdzą się wszystkie te, które pochodzą z drzew owocowych (na przykład jabłoni i gruszy). Spokojnie można skorzystać także z gałęzi wierzby. Porozkładane w ciekawych miejscach na wybiegu będą fantastycznym urozmaiceniem codziennej rutyny. Króliki chętnie je gryzą i ścierają w ten sposób zęby. Ty zaś masz większą szansę na uratowanie elementów wyposażenia mieszkania. 

Kołowrotek dla królika lub szelki? To nie jest dobry pomysł

Warto wspomnieć także o zabawkach dla królika, których zdecydowanie nie warto brać pod uwagę. Do tej grupy zaliczają się zwłaszcza szelki i smycze. Króliki lubią przebywać na zielonej trawce, jednak zdecydowanie lepiej zabierać je tam w zabezpieczonym od góry kojcu. Kręgosłupy tych zwierząt nie są przystosowane do noszenia szelek. Chodzenie z królikiem na smyczy może doprowadzić do poważnych zwyrodnień i problemów zdrowotnych zwierzaka. 

Dlaczego kołowrotek nie jest dobrą zabawką dla królika?

Niepotrzebny jest także kołowrotek. To akcesorium niezbędne niektórym gryzoniom – na przykład chomikom. Króliki nie są przystosowane do biegania w kołowrotkach i z pewnością nie będą chciały tego robić. A nawet gdyby któryś się skusił, na pewno nie będzie to miało dobrych konsekwencji dla jego zdrowia. 
Nic tak nie urozmaica codziennej rutyny uszaka, jak ciekawa zabawka. Królik powinien być jednak przede wszystkim bezpieczny. Wybieraj więc odpowiednio duże i ciężkie akcesoria, które są wykonane z przyjaznych dla niego materiałów – na przykład drewna lub czystego kartonu. Świetne zabawki dla królika możesz także zrobić samodzielnie w domu. Czasem wystarczą gałązki, aby zwierzak czerpał radość z zabawy!

Klatka dla szczura – wybierz najlepsze akcesorium dla zwierzęcia

klatka dla szczura

Cechy najlepszej klatki dla szczurów to przede wszystkim różnorodność wyposażenia i odpowiednie wymiary. Niestety, często można spotkać samotne szczury mieszkające w niskich klatkach o bardzo małej powierzchni. Te żywe i bardzo inteligentne gryzonie do szczęścia potrzebują znacznie więcej. Sprawdź, jaka klatka dla szczura będzie najlepsza. Poznaj jej optymalne wymiary i wyposażenie, o którym musisz pamiętać. Z taką wiedzą na pewno będzie ci łatwiej zapewnić zwierzakowi to, czego oczekuje. Czytaj nasz poradnik!

Klatka dla szczura – wymiary

klatka dla szczura

Wymiary klatki dla szczura to kwestia niezwykle istotna. Na początku warto zaznaczyć, że szczur jest zwierzęciem stadnym, dlatego bierzemy pod uwagę wielkość klatki dla minimum dwóch osobników. 

Jeśli szukasz klatki dla szczurów (od dwóch do czterech osobników), minimalne wymagania spełnia taka o wymiarach 80 × 50 × 80 cm. Jeżeli jednak będziesz chciał powiększać stado, konieczne będzie także rozszerzenie przestrzeni. 

Klatka dla szczura – co jeszcze jest istotne?

Duża klatka dla szczura to nie wszystko, ponieważ ważna jest także jej funkcjonalność. Przed zakupem zwróć uwagę jeszcze na kilka innych kwestii. To przede wszystkim:

  • odstęp między prętami – powinien być jak najmniejszy, aby szczupłe i młode osobniki nie mogły się przecisnąć (szczury są wyjątkowo „zdolne” pod tym względem);
  • wysokość kuwety (jak najwyższa, aby uniknąć rozsypywania nieczystości);
  • materiał (wybieraj klatki malowane proszkowo, a nie ocynkowane);
  • możliwość dostosowania liczby platform.

Odpowiednia klatka dla szczura – jak ją urządzić?

Przechodzimy teraz do wyposażenia klatki dla szczura. Jest to miejsce, w którym zwierzaki spędzają większość swojego życia. Idealna, powinno więc być nie tylko przestronne, lecz także bogate we wszelkie udogodnienia i potrzebne akcesoria. O czym koniecznie trzeba pamiętać? 

Klatka dla szczura – wyposażenie

Bardzo ważne są platformy, półki i drabinki, po których szczury mogą się wspinać. Wybieraj elementy wykonane z tworzywa sztucznego. Drewniane półeczki i domki są może bardziej ekologiczne, ale za to kompletnie niepraktyczne. Bardzo szybko przesiąkają nieprzyjemnym zapachem, którego nie można się pozbyć. Okazują się też bardzo trudne do dezynfekcji. 

klatka dla szczura

Platformy nie powinny także być wyposażone w metalowe pręty, które będą niebezpieczne i bardzo niewygodne dla szczurzych łapek. Jeżeli masz klatkę dla szczura, w której są zamontowane, zabezpiecz je drybedem albo dywanikiem. 

Co jeszcze umieścić w klatce dla szczura?

Pozostałe elementy wyposażenia klatki dla szczurów to:

  • hamaki – służą jako miejsce wypoczynku i są zamiennikiem półeczek;
  • sputniki i domki – zapewniają komfortowe i odosobnione miejsce do spania;
  • tunele – służą do zabawy i chowania się (dobrze sprawdzą się rury);
  • miski do jedzenia – wybieraj metalowe lub ceramiczne, które nie zostaną pogryzione;
  • poidełka.

Wszystkie z nich znajdziesz w ofercie każdego sklepu zoologicznego. Szczury nie korzystają z kołowrotków ani dysków, dlatego w ich klatce będą one całkowicie zbędne. 

Starszy lub chory szczur – klatka „chorobówka” 

Szczury to gryzonie, które niestety nie żyją długo. Są także podatne na liczne choroby, które ograniczają ich sprawność. Jeśli szczur ma problem ze zdrowiem, musisz wyjść naprzeciw potrzebom zwierzaka i dostosować do nich miejsce zamieszkania, czyli klatkę. 

Oprócz głównej klatki dla szczura warto mieć na wyposażeniu także tak zwaną „chorobówkę”. Jest ona mniejsza, a przede wszystkim niższa od standardowej. Najczęściej ma wymiary mniej więcej 60 × 30 cm. Podczas zakupów zwróć jednak uwagę na to, że standardowe „sześćdziesiątki” mogą mieć zbyt szeroki rozstaw prętów. 

Pamiętaj, że niektóre popularne klatki nie nadają się jednak dla szczurów mających problemy z oddychaniem. 

Kiedy szczur potrzebuje mniejszej klatki?

W „chorobówce” możesz oddzielić szczura od stada i umożliwić mu rekonwalescencję. W przypadku złamań i urazów mechanicznych konieczne jest ograniczenie mobilności zwierzaka. Wówczas taka klatka dla szczura również świetnie się sprawdzi. 

Nawet stosunkowo zdrowe szczury, które osiągnęły sędziwy wiek, mogą mieć problemy ze wspinaniem się po prętach i półkach. W tym przypadku także dobre może być przeprowadzenie ich do mniejszej klatki. Ryzyko zrobienia sobie krzywdy czy pogłębienia urazu jest tam znacznie niższe. 

klatka dla szczura

Klatka dla szczura – podsumowanie

Jeżeli planujesz zakup lub adopcję szczurów, odpowiednia klatka jest kluczowa dla ich dobrego samopoczucia. Wymiary klatki dla szczura powinny być przede wszystkim dostosowane do liczebności stada. Za absolutne minimum dla dwóch osobników można uznać 80 × 50 × 80 cm. 

Pamiętaj także o odpowiednim wyposażeniu. Szczur powinien mieć wygodny i miękki hamaczek do leżenia i platformy, po których będzie się wspinać. Wybieraj elementy wygodne i praktyczne. Dobrze sprawdzą się ceramiczne miseczki i półki z tworzywa sztucznego. Ani miękki plastik, ani drewno nie będą dla szczurów odpowiednim wyposażeniem. Plastik może zostać zjedzony, a drewno szybko stanie się źródłem przykrego zapachu, który czuć w całym pokoju. Pamiętaj o tym, szukając klatki dla szczura.

Jakie są najczęstsze choroby ryb akwariowych? Sprawdź, jak je leczyć!

choroby ryb akwariowych

Problemy zdrowotne ryb mogą być wynikiem bakterii, wirusa, pasożytów, grzybów, złej żywności, a nawet czynników środowiskowych. Najpowszechniejsze choroby ryb akwariowych to m.in. choroba gazowa, pleśniawka, posocznica (znana także jako puchlina wodna) oraz oodinoza. Jeśli masz rybki, ten artykuł możesz potraktować jako dobry poradnik. Wiele schorzeń zwierząt akwariowych ma bowiem źródło w niewłaściwych nawykach ich opiekunów. Gdy będziesz wiedział, czego się wystrzegać, będzie ci o wiele łatwiej utrzymać rybki w dobrym zdrowiu. Choroby gupików i innych gatunków także warto poznać. Przeczytaj nasz tekst!

Choroby ryb akwariowych – przyczyny

Co może prowadzić do problemów zdrowotnych mieszkańców akwarium? Schorzenia są wywoływane przede wszystkim przez nieprawidłowe warunki środowiskowe. Oznacza to, że za choroby ryb akwariowych odpowiada ich opiekun. Czynnikami wywołującymi chorobę są chociażby:

  1. Niewłaściwy skład chemiczny wody – pamiętaj więc, aby nigdy nie wlewać do wody żadnych niepotrzebnych substancji.
  2. Czystość wody – sprzątaj akwarium tak często, jak to możliwe, aby woda zawsze była czysta i przejrzysta.
  3. Temperatura – zadbaj o to, aby twoje rybki akwariowe nie zmarzły, zwłaszcza kiedy temperatura na zewnątrz akwarium jest niepokojąco niska.
  4. Natlenienie – nie pozwól, aby twoim rybkom zabrakło tlenu.
  5. Żywienie – kupuj odpowiednią karmę dla gatunku rybek i obserwuj, czy twoje zwierzęta ją jedzą. Dobrze jest także zwrócić uwagę na jakość kupowanych pokarmów dla rybek akwariowych.
  6. Przerybienie – nie pozwól, aby w twoim akwarium było za dużo osobników.
  7. Zły dobór ryb – każda ryba zachowuje się inaczej i preferuje inne warunki życia, a niedopasowanie może powodować choroby.
  8. Wprowadzenie do swojego akwarium chorych zwierząt bądź roślin.

Choroby skalarów i innych ryb akwariowych

Jakie są najczęstsze choroby ryb akwariowych i co je wywołuje? Choroby welonek i wielu innych gatunków żyjących w akwarium mogą mieć różne podłoże. Teraz podzielimy problemy zdrowotne rybek właśnie ze względu na to, co jest ich przyczyną.

Choroby ryb akwariowych wywoływane czynnikami środowiskowymi

  • choroba przyducha;
  • choroba gazowa;
  • choroba kwasowa;
  • choroba zasadowa.

Choroby ryb akwariowych spowodowane złym odżywianiem

  • otłuszczenie narządów wewnętrznych;
  • zapalenie przewodu pokarmowego.

Choroby ryb akwariowych wywołane bakteriami i wirusami

  • mykobakterioza;
  • zakaźne zapalenie skóry;
  • limfocystoza;
  • choroba bawełniana posocznica;
  • nokardioza.

Choroby ryb akwariowych wywołane grzybami 

  • ichtiosporidioza;
  • saprolegnioza.

Choroby ryb akwariowych wywołane pasożytami

  • chilodonelloza;
  • kostioza;
  • choroba grysikowa (inaczej ospa rybia, choroba białych punkcików lub ichtioftirioza)
  • oodinoza;
  • spironukleoza. 

Pasożyty u ryb akwariowych – oodinoza

W ostatniej grupie znalazły się choroby pasożytnicze. Należy do niej oodinoza, którą teraz nieco szerzej omówimy. Schorzenie to jest bardzo powszechne i znane również pod innymi nazwami takimi, jak choroba welwetowa, choroba rdzy, choroba aksamitna lub choroba złotego piasku. Takie choroby ryb akwariowych są wywoływane przez pierwotniaki zwane bruzdnicami. Są to Oodinium ocellatum (u rybek morskich) i Oodinium pillularis (bądź Oodinium limneticum) u rybek słodkowodnych.

Skutki oodinozy u ryb akwariowych

Pasożyty atakują przede wszystkim skórę ryb akwariowych. Nieraz zdarza się, że osiedlają się też pod naskórkiem, co widać po miejscowych uwypukleniach na rybie. Aby rozpoznać tę chorobę należy zwracać uwagę przede wszystkim na dołki węchowe, płetwy, skrzela, oczy i miejsce pod nabłonkiem jamy gębowej. Oodinoza atakuje w temperaturze 23-25°C i może rozwijać się niezauważona. Gdy na rybkach pojawią się drobne, żółto-brązowe punkciki, to najprawdopodobniej jej oznaka. Innymi objawami są złotawy lub ciemnoperłowy nalot na skórze oraz łuszczenie się naskórka ryby.

Lek na pasożyty u ryb akwariowych

Objawy tej choroby ryb akwariowych mogą niepokoić ponieważ zwierzaki stają się niespokojne, nie jedzą, ciężko oddychają i ukrywają się. Mają też lekko wystrzępione, sklejone, złożone płetwy. Mogą się pojawić wybroczyny lub przekrwienie listków skrzelowych. Co robić? 

  1. Musisz kupić lek przeciwko pasożytom i poddać ryby dwutygodniowej kwarantannie, w czasie której będą zażywać leczniczych kąpieli z lekarstwem. 
  2. Zdezynfekuj też zbiornik akwarium, zapal światło i podnieś temperaturę wody do 25-27°C. 

W ten sposób powinieneś pozbyć się pasożytów z akwarium i przywrócić zdrowie swoim pupilom.

Choroby ryb akwariowych – pleśniawka

Równie powszechna choroba ryb akwariowych to pleśniawka (znana także jako saprolegnioza lub biały grzyb). Pojawia się za sprawą grzybopodobnych protistów z rodziny Saprolegniaceae. Najczęściej należą do nich Saprolegnia ferax i Saprolegnia parasitica. Co ciekawe, drobnoustroje są w każdym akwarium, ale ich rozwój następuje dopiero w niskiej temperaturze. Na pleśniawkę narażone są ryby, które wcześniej uległy jakimś urazom mechanicznym lub zakażeniu innymi drobnoustrojami.

Skutki pleśniawki u ryb akwariowych

Pleśniawka to po prostu grzybica ryb akwariowych. Jak objawia się pleśniawka u ryb? Zdjęcia, które znajdziesz, możesz porównać z wyglądem rybki. Na uszkodzonych wcześniej tkankach pojawiają się szarobiałe grzybnie. Niektórzy właściciele rybek akwariowych uważają, że owe grzybnie zwiastujące chorobę ryb akwariowych przypominają brudną watę. Z czasem pleśniawka rozszerza się także na płetwy i resztę ciała, powodując u zwierzęcia kłopoty z oddychaniem i niedotlenienie. Chora ryba marnieje w oczach i zaczyna ocierać się o wszystkie przedmioty w akwarium.

Leczenie pleśniawki u ryb akwariowych

Aby wyleczyć pleśniawkę u ryb akwariowych, musisz:

  • zapewnić im właściwą temperaturę;
  • obmyć miejsca w zbiorniku, które są zakażone (np. tamponem z roztworem nadmanganianu potasu);
  • poddać ryby kąpieli leczniczej. 

Kwarantanna ryb trwa w tym przypadku około siedem dni. Niestety, rybom raczej nie da się pomóc, gdy choroba pokryła znaczną część ich ciała. Mimo wszystko warto próbować.

Posocznica – inna częsta choroba ryb akwariowych

Posocznica (inaczej puchlina wodna) to równie często spotykana choroba ryb akwariowych. Jej źródłem jest bakteria Pseudomonas punctata lub Aeromonas hydrophila, która atakuje narządy wewnętrzne, np. w obrębie układu krążenia. Na posocznicę są narażone zwłaszcza stare i osłabione osobniki.

Skutki posocznicy, czyli dlaczego ryba leży na dnie akwarium?

Objawy posocznicy są dość charakterystyczne. Daje o sobie znać w postaci:

  • stanów zapalnych;
  • rozdęcia pęcherzyka żółtkowego i brzucha;
  • wyłupiastych oczu;
  • rozjaśnień na skórze i płaskich bąbli pod skórą. 

Niestety także rybie łuski są bardziej podatne na zniszczenia i zaczynają odstawać. Taka rybka akwariowa leży na dnie akwarium lub chowa się między roślinkami. Jeśli jakieś akwariowe zwierzątko zachowuje się w ten sposób i nie wygląda zdrowo, najprawdopodobniej ma właśnie posocznicę. Czy leczenie tej choroby ryb akwariowych jest skuteczne? Wiele zależy od twojej reakcji.

Leczenie posocznicy

Walka z posocznicą sprowadza się przede wszystkim do odpowiedniej dezynfekcji całego zbiornika i znajdujących się w nim akcesoriów. Jeśli choroba się rozwinie, nie będzie łatwo sobie z nią poradzić. Właśnie dlatego ważne jest, abyś obserwował akwarium i mieszkające w nim rybki. Reaguj na każdy niepokojący znak i od razu przeprowadzaj długotrwałą kąpiel leczniczą. W ten sposób powinieneś uratować swoje rybki akwariowe.

Wygięte ryby w akwarium – co to za choroba?

Dość często dochodzi do sytuacji, w której ryba robi się dziwnie i niepokojąco wykrzywiona. Zwłaszcza gupiki mogą wyglądać w ten sposób, gdy coś im dolega. Diagnoza nie jest prosta, ponieważ wykrzywienie może zdradzać więcej niż jedną konkretną dolegliwość. Prawdopodobnie jest to jedna z poniższych chorób:

  • mikrosporidioza;
  • mykobakterioza – rybia gruźlica;
  • plistoforoza.

Taki stan może także oznaczać niedobory składników odżywczych.Choroby ryb akwariowych są dość powszechne w każdym akwarium, dlatego musisz wiedzieć, jak je rozpoznać i w jaki sposób z nimi walczyć. Niektóre z nich są spowodowane niewłaściwymi warunkami, w jakich żyją zwierzęta. Ważna jest więc profilaktyka, ponieważ to od ciebie w dużej mierze zależy, czy ryby będą zdrowe. Zadbaj o to, aby nie marzły, nie były głodne i brudne. Pamiętaj także, żeby dostarczać im niezbędnych składników odżywczych. Jeśli twoje rybki już zachorowały, musisz zadbać o prawidłową dezynfekcję zbiornika, odizolować chore osobniki i przeprowadzić kąpiel leczniczą. Nie zapominaj, że o wiele lepiej jest dbać o właściwe otoczenie i doglądać rybek regularnie niż potem walczyć z niełatwymi do pokonania schorzeniami zwierzaków.