Akwarium w ścianie – czy to rozwiązanie dla każdego?

akwarium w ścianie

Akwarium w ścianie to doskonałe połączenie designu i miłości do podwodnego świata. Nic dziwnego, że możemy spotkać je w najbardziej luksusowych obiektach – od muzeów, przez luksusowe kluby, aż po salony SPA i odnowy biologicznej. Jeżeli myślisz o zakupie i montażu takiego zbiornika, koniecznie przeczytaj poniższy artykuł. 

Akwaria w ścianie – piękne i designerskie

Akwarium wmontowane w ścianę to niewątpliwie piękne rozwiązanie. Doskonale wpisuje się w aranżacje w stylu nowoczesnym i glamour. Znajdziemy je w domach osób, które dbają o to, aby ich otoczenie wyglądało naprawdę oryginalne, a przy tym elegancko. Nic dziwnego, że wiele osób chciałoby mieć je u siebie.

Akwarium na ścianę – montaż w domu

akwarium w ścianie - montaż

Akwarium na ścianie wydaje się niezwykle elitarną formą domowego zbiornika wodnego. Czy faktycznie tak jest? Takie akwarium zdecydowanie nie kosztuje mało, jednak nie tylko potencjalne koszta sprawiają, że jego zamontowanie trzeba naprawdę dobrze przemyśleć. 

Akwarium w ścianie działowej

Zbiorniki ścienne najczęściej montuje się w ścianach, które są świeżo stawiane. Mowa tu o ścianach działowych. Wiele osób jednak zastanawia się nad umieszczeniem akwarium w ścianie nośnej. To zdecydowanie większa i bardziej skomplikowana inwestycja. Wprowadzanie jakichkolwiek zmian w ścianach nośnych zawsze musi być konsultowane z architektem lub konstruktorem. Działanie na własną rękę może w takich wypadkach zachwiać (dosłownie) konstrukcją całego domu!

Akwarium wmontowane w ścianę – wymiary

Gigantyczne akwaria w ścianie to niewątpliwie kusząca wizja. Musisz jednak pamiętać, że niezależnie od tego, jakim dysponujesz budżetem, ograniczają cię wymiary. 

Przede wszystkim minimalna szerokość akwarium powinna wynosić co najmniej 40 centymetrów. Dlatego musisz liczyć się z tym, że ściana będzie dosyć gruba. Głębokość nie powinna z kolei przekraczać 50–60 centymetrów. Pamiętaj, że podczas pracy w akwarium musisz mieć możliwość dosięgnięcia do jego dna. 

Akwarium wbudowane w ścianę – gdzie je umieścić?

Kwestia tego, w którym pomieszczeniu umieścisz swój ścienny zbiornik akwariowy, zależy wyłącznie od ciebie i twojego gustu. Bardzo ważne jest jednak to, aby podczas planowania uwzględnić kilka istotnych kwestii, które mogę potencjalnie wpłynąć na komfort żyjących w wodzie stworzeń. O czym mowa?

  • Odległość od okna – to tylko pozornie kwestia wyłącznie estetyczna. Światło padające na wodę skutkuje jej podgrzewaniem, a tym samym wpływa na ryby i rośliny. Oprócz tego takie  dodatkowe naświetlenie może także prowadzić do nadmiernego rozwoju niektórych glonów;
  • dostęp do prądu – do akwarium trzeba podłączyć wszystkie sprzęty takie jak filtr czy grzałka;
  • stopień uczęszczania pomieszczenia – akwarium powinno być dobrze wyeksponowane. Jednocześnie umieszczenie go na szlaku komunikacyjnym (na przykład w przedpokoju) zwiększa szansę potencjalnego stłuczenia szkła. 

Akwarium w ścianie – czy można wykonać je samodzielnie?

leki dla psa - samodzielnie

Montaż akwarium w ścianie nie jest skomplikowany. Najczęściej na takie rozwiązanie decydują się osoby planujące większy remont lub projektujące przestrzeń mieszkania. Czy oznacza to, że nie można zamontować go samodzielnie bez konieczności robienia remontu?

Montaż akwarium w ścianie zawsze wiąże się ze sporą ingerencją w jej konstrukcję. Osoby, które mają smykałkę do budowlanki i dysponują odpowiednimi narzędziami, teoretycznie mogą zrobić to samodzielnie. Zdecydowanie bezpieczniejszym rozwiązaniem jest jednak zatrudnienie specjalisty, który podejmie się tego zadania. 

Akwarium w ścianie czy dobudówka?

Zdecydowanie łatwiejsza w montażu oraz mniej kosztowna jest dobudowa ścianki do półki, na której stoi akwarium. Tego zadania można podjąć się samodzielnie, mając oczywiście dostęp do poradników i odpowiednich akcesoriów. 

Pamiętaj, że akwarium to nie tylko zbiornik. W jego skład wchodzi także mnóstwo elektroniki i urządzeń, które służą do utrzymania podwodnego świata w dobrej kondycji. Instalacja musi być dobrze przemyślana także pod kątem dostępu do prądu. 

Akwarium w ścianie – z jakim specjalistą się skontaktować?

Obecnie na rynku działa wiele firm, które specjalizują się w montażu akwariów w ścianie. Dostęp do ich usług mają nie tylko mieszkańcy dużych miast, dlatego powinieneś sprawdzić, czy w twojej okolicy działa taki specjalista. 

Dobrym pomysłem będzie też konsultacja z architektem. Jeżeli planujesz akwarium w ścianie nośnej, jest to absolutnie konieczne! Jednak zasięgnięcie opinii specjalisty nie zaszkodzi także w przypadku planowania akwarium w ścianie działowej. 

Akwarium w ścianie – koszt

Trudno oszacować średni koszt akwarium w ścianie, ponieważ jest on uzależniony od wielu różnych czynników. Mowa tu przede wszystkim o kwestiach takich jak:

  • wielkość samego zbiornika;
  • rodzaj szkła;
  • materiały zużyte podczas montażu;
  • sprzęty, które ostatecznie znajdą się w akwarium (filtry, grzałki etc.),
  • koszt usług specjalisty.

Akwarium w ścianie to dosyć droga inwestycja, którą trzeba bardzo dokładnie zaplanować. Musisz przygotować się na wydatek do kilku do nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych. Zdecydowanie droższa jest aranżacja akwarium morskiego.

Jakie szkło do akwarium w ścianie? 

leki dla psa - jakie szkło

Wybór szkła do akwarium ściennego jest bardzo ważny. Zanim zdecydujesz się na zbiornik, najpewniej staniesz przed wyborem między szkłem float i optiwhite. 

Pierwsza opcja jest zdecydowanie tańsza. To standardowe szkło, które znajdziesz w większości akwariów.

Optiwhite to nowsza technologia. Takie szkło jest bardziej przejrzyste i pozwala na bardziej komfortowe oglądanie wnętrza akwarium. 

Jeżeli decydujesz się na bardzo reprezentatywne akwarium w ścianie, najlepszym rozwiązaniem (przynajmniej na przedniej szybie) będzie właśnie optiwhite. Musisz jednak wziąć pod uwagę fakt, że jest to znacznie droższe rozwiązanie. 

Akwaria w ścianie – nie tylko ozdoba

Musisz pamiętać, że akwarium w ścianie jest nie tylko piękną ozdobą. To nadal zbiornik, którego wnętrze trzeba dobrze zaplanować i odpowiednio o nie dbać. Takie rozwiązanie proponowane jest przede wszystkim doświadczonym akwarystom, którzy są w stanie dobrze zadbać o zbiornik.

W ścianach zazwyczaj montuje się duże akwaria o pojemności przynajmniej 250 litrów. Wbrew pozorom nie są one znacznie trudniejsze do prowadzenia niż małe zbiorniki. Wymagają jednak stałej kontroli, czyszczenia, karmienia ryb i sprawdzania stanu wody. Jeżeli myślisz o akwarium tylko w kategorii ozdoby, lepiej zdecyduj się na rzeźbę lub obraz.

Akwaria w ścianie – morskie czy słodkowodne? 

leki dla psa - morskie

Akwaria morskie prezentują się zdecydowanie bardziej efektownie niż te słodkowodne. Mowa tu przede wszystkim o pięknych koralowcach i bajecznie ubarwionych rybach. Z tego powodu to pierwszy wybór wielu osób, którym zależy na estetyce. Pamiętaj jednak, że morska akwarystyka jest nie tylko droższa, ale także bardziej wymagająca.

Akwaria słodkowodne również mogą być niezwykle piękne, kolorowe i różnorodne. Wszystko zależy nie tylko od gatunków ryb i roślin, ale także tego, jak utrzymany jest zbiornik, z którego szkła zbudowano akwarium oraz na jaki biotop się zdecydujesz. 

Niektóre akwaria, na przykład z biotopu Malawi, nie są wcale mniej imponujące niż te morskie. Najważniejsze to mieć pomysł na zbiornik. 

Akwaria w ścianie – podsumowanie 

Akwarium w ścianie to spełnienie marzeń wielu akwarystów. Nie jest łatwe do zamontowania, jednak efekt przynosi mnóstwo satysfakcji. Powinieneś jednak pamiętać, że w dalszym ciągu jest to akwarium, czyli mały wodny świat, który trzeba dobrze zaplanować i bezustannie się nim zajmować. 

Zanim zdecydujesz się drążenie dziury w ścianie, koniecznie skonsultuj się ze specjalistami – architektem albo konstruktorem. Możesz także zdecydować się na usługi firmy, która wykona całą pracę za ciebie.

Najczęściej zadawane pytania

Jaki jest koszt zrobienia akwarium w ścianie?

Koszt samodzielnego wykonania akwarium w ścianie to około tysiąca złotych. Zlecenie wykonania go to przynajmniej kilka tysięcy złotych.

Co jedzą słonie afrykańskie i indyjskie, czyli jak osiągnąć wagę rzędu 6000 kilogramów?

co jedzą słonie

Słoń jaki jest, każdy widzi. Wielkie rozmiary, trąba i duże uszy to charakterystyczne cechy tego zwierzęcia. Jeden z gatunków, czyli słoń afrykański jest uważany za największego ssaka na naszej planecie. Waży aż osiem ton! Co jedzą słonie afrykańskie i indyjskie? Czy rośliny to jedyne pożywienie, jakie sobie upodobały? W jaki sposób słonie radzą sobie w miejscach, gdzie traw nie ma zbyt wiele? Poznaj odpowiedzi na te pytania, czytając nasz tekst!

Podstawowe informacje na temat słoni – to musisz wiedzieć!

co jedzą słonie

Zanim przejdziemy do głównego tematu, opiszemy pokrótce samo zwierzę. Zarówno samiec jak i samica słonia osiąga 3,20 m wysokości i waży około 6 ton. Mowa o odmianie afrykańskiej, gdyż azjatyckie odpowiedniki są nieco mniejsze. Bardzo ciekawą częścią ciała słoni są ich uszy. Mają dość grubą podstawę, która zwęża się na końcach. Wiele naczyń krwionośnych na ich powierzchni odpowiada za uwalnianie ciepła z ciała. Z pewnością w zoo widziałeś słonia, który bije się w te części ciała. Ssak robi to, aby się ochłodzić i uwolnić wewnętrzne ciepło.

Co jedzą słonie? To wierni roślinożercy!

Odpowiedź na pytanie, co jedzą słonie, nie należy do najtrudniejszych. Są oczywiście roślinożerne. Spożywają wyłącznie naturalnie rosnące rośliny i krzewy. Na przestrzeni lat ssaki przystosowały swoje ciała do spożywania właśnie takiego pokarmu. Płaskie zęby pozwalają słoniom mielić liście. Nie bez znaczenia są także ich kły ułatwiające zrywanie kory z drzewa. Co ciekawe, słoń co jakiś czas wymienia swoje zęby. Oprócz pokarmu potrzebuje także nawodnienia. Ssaki te piją bardzo dużo. Stale nawadniają organizm, a część gatunków wodą ochładza ciało. 

co jedzą słonie

Słoń afrykański – jak wygląda jego pokarm?

Na samym starcie należy zaznaczyć, że afrykańska odmiana ssaka z trąba zamieszkuje przede wszystkim tereny leśne. W Afryce na próżno szukać wielkich trawiastych obszarów. Co jedzą stada słoni zamieszkujące Czarny Ląd? Zjadają głównie liście drzew i krzewów. Na tym jednak nie koniec. Dorosły osobnik jest w stanie zjeść nawet całe drzewo! Z kolei młode słonie gustują w samych liściach i gałęziach. Ich przysmakiem są także:

  • korzenie;
  • owoce;
  • kora drzew.

Gdzie żyją słonie? Co jedzą słonie indyjskie?

co jedzą słonie

Jak zapewne wiesz, słonie żyją również w Azji Południowej. W przeciwieństwie do Afryki, na tych obszarach nie brakuje wszelkich łąk i pastwisk. To właśnie tam najwięcej czasu spędzają na „ucztach”. W nieco bardziej suchych miejscach nie stronią również od ciernistych krzewów. Czy to, co jedzą słonie z Czarnego Lądu, lubią także ich azjatyccy kuzyni? Zdecydowanie tak! Podobnie jak gatunek afrykański, żywią się także gałązkami, korą, owocami, trawą i korzeniami. 

To, co jedzą słonie, nie jest może szczególnie wymyślne, ale pozwala im zyskać energię i osiągać pokaźne rozmiary. Nie zjadają bowiem niczego innego poza roślinnością. Jak widać, na takiej „wegetariańskiej” diecie można uzyskać naprawdę potężną masę i niemało energii. Sposób odżywiania się słonia afrykańskiego i odmiany żyjącej w Azji różni się ze względu na panujące okoliczności. Można jednak powiedzieć, że nadal wspólnym mianownikiem jest upodobanie sobie roślin, czyli np. gałązek, traw i korzeni.

Chomik – jeden z najpopularniejszych małych zwierzaków. Jak się nim opiekować?

chomik

Małe dzieci mogą jeszcze nie wiedzieć, jak się pisze „chomik”, ale na pewno doskonale go znają. Czy ich hodowla też jest piękna jak z obrazka? Malutkie klatki pełne plastikowych tuneli i małych kołowrotków to niestety smutna rzeczywistość wielu chomików. Ze względu na niewielkie rozmiary często są traktowane jak maskotki lub zwierzęta dla dzieci. Tymczasem chomik to delikatny gryzoń o specyficznych wymaganiach, które warto spełnić, aby zapewnić mu pełen dobrostan. Wszystko o chomikach, co warto wiedzieć, znajdziesz w naszym tekście!

Podstawowe informacje o chomiku

chomik charakterystyka 2

Chomiki to gryzonie z rodziny chomikowatych. Do tej podrodziny zaliczamy kilka różnych gatunków. Są to:

  • chomik syryjski;
  • chomik stepowy;
  • chomik bałkański;
  • chomik chiński;
  • chomik dżungarski;
  • chomik Roborowskiego;
  • chomik turecki. 

Chomiki w niewoli i w naturze

W domach najczęściej pojawiają się duże chomiki syryjskie oraz malutkie dżungarki. Niektórzy hodują także chomiki Roborowskiego. Te zwierzaki występują jednak również w środowisku naturalnym. W Polsce można spotkać chomika europejskiego, który jest największym przedstawicielem tej podrodziny. To także gatunek zagrożony wyginięciem, do czego przyczyniają się między innymi wypuszczane samopas koty. 

Chomiki – zwierzęta nocne. Tryb życia chomika

Osoby, które kupiły chomika pod wpływem impulsu, mogą uznać go za dosyć leniwe zwierzątko. To prawda, ponieważ te gryzonie przez cały dzień śpią. Nie jest to jednak kwestia lenistwa, ale naturalnego trybu życia. Chomiki są bowiem zwierzętami nocnymi. 

Czy można budzić chomika w nocy?

Jeżeli planujesz przygarnąć takiego pupila, musisz przygotować się na to, że zwierzak będzie budził się w okolicach 18:00 – 20:00 i do rana harcował po swoim terrarium. Bardzo ważne jest to, aby nie budzić gryzonia, który śpi w swojej norce. Zaburzenie naturalnego dobowego rytmu może być niebezpieczne dla zdrowia i kondycji chomika. 

Zalecane zabezpieczone wybiegi warto organizować tym małym gryzoniom właśnie przed wieczorem. Najlepiej zaplanuj to w momencie, kiedy masz trochę czasu, ale jednocześnie nie kładziesz się jeszcze spać. 

Gdzie powinien mieszkać chomik?

Jakie lokum dla zwierzaka będzie odpowiednie? Zaznaczamy, że wszelkiego rodzaju małe plastikowe klateczki z ogromem kolorowych rur i tuneli możesz od razu skreślić ze swojej listy. A co zamiast tego?

Chomiki uwielbiają kopać. Drążą w ściółce tunele i norki, dlatego najlepszy będzie dla nich pojemnik, z którego nie wysypia się trociny. Hodowcy i miłośnicy tych zwierząt najczęściej polecają… akwaria! Dobrze sprawdzą się także przeszklone witryny. Można nasypać do nich sporo trocin bez ryzyka rozsypania ich poza obszar chomiczego mieszkania. 

Czy chomik może mieszkać w klatce?

Oczywiście! Jeżeli nie chcesz lub nie możesz zdecydować się na akwarium, jak najbardziej możesz wybrać klatkę. Trzeba jednak pamiętać, że nie każda klatka nadaje się dla chomika. Przede wszystkim, trzeba poruszyć kwestię powierzchni. Zarówno klatka, jak i akwarium powinny mieć wymiary minimum:

  • 100 × 50 dla chomika syryjskiego;
  • 80 × 50 dla chomików karłowatych. 

Dlaczego chomik musi mieć dużą klatkę?

chomik charakterystyka

Dlaczego tak dużo? Chomik jest malutkim zwierzakiem, dlatego wiele osób sądzi, że nie potrzebuje zbyt wiele miejsca. To absolutnie nieprawda! Chomiki w warunkach naturalnych to zwierzęta, które przemierzają w ciągu doby nawet kilkanaście kilometrów! Są niezwykle energiczne i pełne zapału do zwiedzania. W ich klatce powinno być dużo miejsca do biegania, kopania, gromadzenia zapasów, snu i zabawy. 

Jeden czy dwa chomiki? 

W przeciwieństwie do wielu innych gryzoni chomiki są samotnikami. Myśląc o ich przygarnięciu, trzeba bezwzględnie kierować się zasadą – jedna klatka, jeden chomik. To mocno terytorialne zwierzęta, które preferują samotność. Na dość małej powierzchni prędzej czy później dojdzie do walk, które w najlepszym wypadku skończą się bardzo poważnymi ranami. 

Trzymając w jednej klatce jednego chomika, unikniesz zarówno walk, jak i niechcianych ciąż. Bezdomność wśród chomików jest bardzo poważnym problemem i nie należy jej pogłębiać. 

Chomik – wybrać samca czy samicę? 

Jeszcze przed zakupem gryzonia wiele osób zastanawia się, jaką płeć wybrać. U tych zwierząt dymorfizm płciowy jest na pierwszy rzut oka stosunkowo niewielki. Samce mają wprawdzie dość mocno widoczne jądra, jednak na pierwszy rzut oka trudno rozstrzygnąć, czy widzisz pana chomika, czy panią chomikową. 

Skąd więc tak częste dylematy? Jako ludzie mamy tendencję do przypisywania określonym płciom konkretnych cech charakteru i odnosi się to także do zwierząt. O ile biologia faktycznie determinuje wiele cech wewnętrznych, o tyle w przypadku większości ssaków wcale nie ma ich tak dużo. 

Stereotypy o chomikach i wpływie płci na zachowanie

W każdym razie na temat płci chomików utarło się wiele stereotypów. Pierwsze z brzegu to chociażby te:

  • samce chomików karłowatych mają więcej energii niż samice;
  • samice chomików są agresywne;
  • samce chomików są spokojniejsze i łagodniejsze od samic.

Praktyka hodowli pokazuje, że wiele z tych przekonań (często niestety powielanych w fachowej literaturze) nie zawsze odzwierciedla stan faktyczny. Jaka jest prawda?

Jeżeli chodzi o stosunek chomika do człowieka, wybór płci nie ma żadnego znaczenia. Niemal każdego zwierzaka da się w jakimś stopniu oswoić, jeżeli będzie miał zapewnione dobre warunki. 

Dwie samiczki – czy to ma sens?

Często można spotkać się z przekonaniem, że po samiczki lepiej sięgnąć wtedy, kiedy chcesz mieć w klatce więcej niż dwa gryzonie. Zwierzaki trzeba jednak trzymać tylko pojedynczo. Niezależnie od tego, jakiej są płci, mogą wywiązać się między nimi walki, które doprowadzą do groźnych ran a nawet śmierci. 

Chomik – co je i jak go żywić? 

Chomiki w naturze są zwierzętami wszystkożernymi. Ich dieta może minimalnym stopniu różnić się proporcjami w obrębie danego gatunku. Można jednak przedstawić ją w skrócie w następujący sposób:

  • ziarna;
  • zioła;
  • trawy;
  • owoce;
  • warzywa;
  • białko (najczęściej owady). 

Czy wszystkożerca może jeść wszystko?

Chomik to zwierzę wszystkożerne. Niestety, wiele osób bierze to stwierdzenie zbyt dosłownie. Ten mały gryzoń w żadnym wypadku nie powinien jeść tego, co akurat przypadkowo znalazło się w twojej lodówce. Chomikowi szkodzą przede wszystkim:

  • cebula;
  • czosnek;
  • produkty solone;
  • produkty zawierające cukier kuchenny;
  • przyprawy;
  • tłuste mięso;
  • wysoko przetworzone produkty.

Poczęstowanie gryzonia parówką lub czekoladą z dużym prawdopodobieństwem doprowadzi do jego śmierci. Zwierzę nie wie, co jest dla niego szkodliwe. W tym względzie to ty musisz myśleć za pupila i ponosisz za niego odpowiedzialność. 

Czym karmić chomika? 

W niewoli musisz jak najbardziej wiernie odtworzyć naturalną dietę chomika. Celuj więc w dobrej jakości mieszanki karmowe, które dostosowane są do potrzeb żywieniowych tego gryzonia. Tanie karmy marketowe, które składają się przede wszystkim z ziaren słonecznika, lepiej zostawić na sklepowej półce. 

Dobre karmy dla chomika mają odpowiednie proporcje ziaren, ziół, suszonych warzyw i białka zwierzęcego. Chomiczki przepadają za suszonymi larwami mącznika, dlatego warto mieć je zawsze w domu.

Czy można przygotowywać karmę dla chomików samodzielnie?

Dietę możesz urozmaicić świeżymi warzywami i owocami, jednak powinny być podawane w bardzo ograniczonej ilości. 

Niektóre osoby same tworzą własne mieszanki dla chomików. Nie zalecamy jednak robienia tego na własną rękę, jeżeli nie masz bardzo dokładnej wiedzy na temat potrzeb gatunkowych zwierzęcia. 

Jakie kółko dla chomika? 

Kółko to niezbędny element wyposażenia klatki. Te malutkie gryzonie w swoim naturalnym środowisku spędzają mnóstwo czasu na wędrówkach. W ciągu jednej nocy maleńki chomiczek pokonuje nawet kilkanaście kilometrów! Potrzeba ruchu nie znika w warunkach hodowlanych i kołowrotek jest potrzebny każdemu chomikowi. 

Jakie kółko wybrać? 

  1. Musi być dostosowane wielkością do chomiczego gatunku. Zwierzak musi mieć też możliwość wyprostowania kręgosłupa w momencie, kiedy znajduje się w środku kołowrotka. W przeciwnym wypadku jest narażony na urazy i zwyrodnienia. 
  2. Największe chomiki syryjskie będą potrzebowały kołowrotka o średnicy przynajmniej 28 centymetrów. 
  3. Wybieraj tylko takie, które mają jednolitą bieżnię. Tanie modele plastikowych kołowrotków wykonane są z pręcików, w które często wkręcają się chomicze łapki. Taki uraz może skończyć się śmiercią, ponieważ gryzoń instynktownie odgryzie zaklinowaną kończynę. 

Chomik domowy – jaka ściółka?

Kwestia ściółki w chomiczym lokum także jest bardzo istotna. Zanim wybierzesz się do sklepu, weź pod uwagę, że te zwierzęta w naturze bardzo dużo kopią. Chomiki drążą skomplikowane systemy tuneli, które prowadzą do ich sypialni, spiżarni i innych komnat. 

Optymalnym rozwiązaniem będzie zatem materiał, w którym zwierzak może odtworzyć to naturalne zachowanie w warunkach hodowlanych. Najlepiej sprawdzą się dobrej jakości odpylone trociny. Ważne jest to, aby w klatce lub akwarium znalazło się ich dosyć dużo. Warstwa ściółki powinna mieć przynajmniej 20 centymetrów grubości. 

Jakiego chomika wybrać? 

chomik charakterystyka 3

Najpopularniejsze gatunki chomików, które są pupilami w domach, to:

  • chomik syryjski;
  • chomik dżungarski;
  • chomik Roborowskiego;
  • chomik Campbella;
  • chomik chiński.

Chomik syryjski

Zdecydowanie najczęściej w domowych hodowlach pojawia się chomik syryjski. Na tle innych wymienionych gatunków jest zdecydowanie największy. Słynie także z sympatycznego usposobienia i łatwości w oswajaniu się. Ze względu na wielkość wymaga jednak zdecydowanie największego lokum i dużego kołowrotka. 

Chomiki karłowate

Jeżeli masz nieco mniej miejsca, możesz zdecydować się na chomika karłowatego. Bardzo dużym powodzeniem cieszą się dżungarki, które są bardzo małe, ale również dość chętnie się oswajają. Podobne do nich fizycznie (chociaż bardziej niezależne z natury) chomiki Campbella są niestety trudniejsze do dostania. Tak samo jest z chomikami chińskimi, które bardzo trudno kupić w taki sposób, aby przy okazji nie wspierać pseudohodowli. 

Chomiki Roborowskiego

Zdecydowanie najmniejszy w tej grupie jest chomik Roborowskiego. Długość jego ciała zazwyczaj nie przekracza 5 centymetrów. To sympatyczny zwierzak, który wyróżnia się jaśniejszymi plamkami nad okiem, które można porównać do bardzo wyraźnych brwi. 

Chomik – podsumowanie

Chomiki to jedne z najpopularniejszych zwierzątek domowych. Trzeba jednak pamiętać, że wymagania gryzonia są niewspółmierne do rozmiarów ciała. Zwierzęta zamykane w malutkich i niedostosowanych do ich potrzeb klatkach żyją w permanentnym stresie, szybciej umierają i mogą zapadać na choroby psychiczne. Te ostatnie są porównywalne do syndromów, których doświadczają więźniowie przetrzymywani przez długi czas w klaustrofobicznych celach. 

Jeżeli chcesz zostać opiekunem chomika, masz do wyboru wiele gatunków i wariantów kolorystycznych. Najważniejsze jest jednak to, aby zapewnić zwierzakowi dużo miejsca, kołowrotek do biegania i dbać o zbilansowaną dietę. Konieczny jest także dostęp do weterynarza zajmującego się gryzoniami.

Cennik usług weterynaryjnych 2022 – ile kosztuje leczenie psa lub kota?

Cennik usług weterynaryjnych

Wszystkie ceny podawane w większości cenników usług weterynaryjnych mają orientacyjny charakter – bez badania psa, kota lub innego pacjenta lekarz weterynarii nie jest w stanie stwierdzić, co dokładnie mu do lego i jakiego leczenia będzie potrzebować. Trzeba uwzględnić również charakter dolegliwości.

Ratowanie życia pupila w nagłym przypadku będzie dużo droższe od rutynowego odrobaczania czy szczepienia. Wiele zależy także od zewnętrznych czynników. Niby w dużych miastach wszystko jest droższe, ale w mniejszych miejscowościach jest mniej weterynarzy, którzy mogliby chcieć konkurować na ceny.

Wszystko drożeje, w tym usługi weterynaryjne. 2022 rok to rekordy inflacji w ćwierćwieczu

W październiku ceny ogółem wzrosły rok do roku o 17,9%. Szybkie szacunki za listopad 2022 w porównaniu z listopadem mówią o podwyżkach rzędu 17,4%. Jak na tym tle wyglądają ceny usług weterynaryjnych? Trudno to jednoznacznie ocenić. GUS nie wyodrębnia cenników weterynarzy w raportach z kategorii „Zdrowie”.

Jej waga we wskaźniku cen konsumpcyjnych to 5,69, co wynika z profilu wydatków i potrzeb Polaków z ostatnich 12 miesięcy. Ogółem, w całej kategorii, ceny urosły o 8,5%.

W przypadku realizacji świadczeń medycznych jest niestety gorzej. Ceny wszystkich usług lekarskich wzrosły w ciągu ostatniego roku o 17%. W niektórych komentarzach internauci zwracają uwagę, że niektóre usługi weterynaryjne są już nawet 2 razy droższe od cen wskazywanych w artykułach. Niektóre osoby w trudnej sytuacji finansowej mogą być zmuszone wziąć pożyczkę na leczenie u weterynarza, by móc zapłacić w razie jakiegoś wypadku.

Usługi świadczone przez weterynarzy – przykładowe ceny i zestawienia cenników

Rozstrzał cenowy bywa naprawdę duży. Jeden z serwisów rankingowych stworzył ogólnopolski katalog, do którego „zapisało się” niespełna 2,5 tys. weterynarzy. Dane przekazane przez lecznice pokazują, że za sterylizację suki trzeba zapłacić od 270 do 2500 złotych. Ceny za wizyty domowe i gabinetowe kształtują się na poziomie 30–160 zł.

Poniżej wybrane zabiegi i ich koszty – jako pierwsze ceny orientacyjne z portalu weterynaryjnego, w drugiej kolejności aktualny cennik usług weterynaryjnych jednej z lecznic w województwie kujawsko-pomorskim:

  • badania krwi – 30–300 zł, 10–100 zł;
  • sterylizacja samicy – 200–500 zł, od 270 zł;
  • kastracja samca – 100–200 zł, w zależności od gatunku od 100–270 zł;
  • szczepienie przeciw wściekliźnie – 25–30 zł, 35 zł;
  • badanie USG – 70–150 zł, od 40–60 zł;
  • czipowanie zwierzaka – 50 zł, od 35 zł;
  • zdjęcie RTG – 50 zł, od 50 zł;
  • czyszczenie, polerowanie zębów – 150–200 zł, od 50–150 zł.

Ostateczną cenę usługi weterynaryjnej często poznajesz dopiero po zabiegu

Nie wszystkie szpitale, kliniki i lecznice dla zwierząt publikują ogólnodostępny cennik – niejednokrotnie wycena jest całkowicie indywidualna. Gatunek zwierzaka, wiek czy objawy, które skłoniły właściciela, by zabrać domowego pupila do lekarza, to jeszcze nie wszystko. Koszt wykonania poszczególnych procedur zabiegu może zależeć również od takich czynników, jak:

  • rozmiar i waga zwierzęcia;
  • miejsce świadczenia usług weterynaryjnych (wyjazdy są droższe od umówionych wizyt w gabinecie);
  • zakres badań niezbędnych do diagnozy;
  • wybrana lub konieczna metoda leczenia;
  • czas wizyty – podczas nocnych dyżurów ceny są wyższe;
  • zachowanie zwierzaka podczas wszystkich czynności.

Nie ma cennika w internecie, na stronie lecznicy? Aby poznać „widełki” obowiązujące u danego weterynarza, można spróbować uzyskać dokładną informację przez telefon lub formularz kontaktowy. Jednak nigdy nie wiesz, czego w danym momencie potrzebuje twój pies, kot, żółw, papuga… Dokładną cenę lekarz poda ci dopiero po zbadaniu zwierzaka. I wcale nie jest przesądzone, że będzie ostateczna.

Zabawki dla chomika – jak urozmaicić życie zwierzaka?

zabawki dla chomika

Których gadżetów dla chomika nie kupować?

Rynek rzeczy dla chomików jest bardzo bogaty i różnorodny. Mimo to, przedmioty, które rzeczywiście nadają się dla zwierzątek, stanowią zaledwie niewielki procent tego, na co można natknąć się w sklepach zoologicznych. Żywe kolory i rzekoma użyteczność niektórych zabawek dla chomików zachęca do ich zakupu osoby, które nie znają się na akcesoriach dla zwierząt zbyt dobrze. Zazwyczaj w tym przypadku pozory mylą.

Jakich zabawek dla chomika należy unikać?

Kule do biegania

Plastikowe kule do biegania to jedna z najgorszych opcji, na jakie można trafić w poszukiwaniu czegoś dla gryzoni. Co sprawia, że kula zasługuje na miano niebezpiecznej zabawki dla chomika?

  1. Mała powierzchnia kul nie pozwala chomikom czuć się w nich swobodnie.
  2. Kule mają bardzo kiepską wentylację.
  3. Rozpędzona kula jest zbyt trudna do odpowiedniego manewrowania. W rezultacie chomik obija się o przedmioty w domu, co sprawia mu olbrzymi dyskomfort.
  4. Mini-więzienie – chomik nie ma możliwości opuszczenia kuli i może go z niej uwolnić jedynie właściciel.
  5. Wiele osób kupuje kule z myślą, że chomik chętnie pozna dzięki niej dom. Jedyne, co zwierzak ma okazję poczuć czy zobaczyć, to wnętrze plastikowej kuli.

Smycze dla chomików

Kolejnym akcesoria dla chomików, na które można się natknąć w sklepach zoologicznych, to smycz i szelki. Czy radosny spacer z przy użyciu tej rzekomo użytecznej zabawki dla chomika wchodzi w rachubę?

Trzeba jasno powiedzieć, że chomiki to nie psy. Szelki i smycze dla chomików krępują ich ruchy, a zwierzątka często starają się wydostać z „więzów”. Ponadto, zdarza się, że mocno zawiązane szelki zaczynają naciskać na organy gryzonia, doprowadzając do urazów.

Zabawki dla chomików – co wybrać?

Znalezienie odpowiedniej zabawki dla chomika może stanowić pewne wyzwanie, ale warto poświęcić chwilę na poszukiwania. Chomik z pewnością będzie ci wdzięczny za zapewnienie mu wciągającej i bezpiecznej rozrywki.

Kołowrotki, czyli idealne zabawki dla chomika

Kołowrotek to zabawka i jednocześnie niezbędny element wyposażenia klatki. Chomiki to bardzo aktywne zwierzęta i dlatego potrzebują swojej własnej „bieżni”.

Musisz pamiętać o doborze rozmiaru zabawki: 

  • akcesoria dla chomika syryjskiego powinny mieć średnicę ok. 28 cm. 
  • chomiki dżungarskie potrzebują natomiast nieco mniejszych kołowrotków, o średnicy ok. 21 cm.

Większość specjalistów zaleca, aby wybierać kołowrotki z gładką powierzchnią, bez prętów, aby zabawa nie skończyła się bardzo niebezpiecznymi dla chomików urazami. Polecane są szczególnie kołowrotki z drewna.

Domki, czyli drewniane zabawki dla chomika

Zabawki dla chomika dżungarskiego, a także każdej innej rasy, to również domki. Do najczęściej polecanych należą te wykonane z nielakierowanego drewna. Warto zwrócić uwagę na wejście. Powinno być odpowiednio duże, aby chomik niechcący się w nim nie zaklinował.

Tunele

Zapewnienie chomikom tuneli będzie bardzo dobrym pomysłem, jako że zwierzątka uwielbiają chowanie się w nich. Jakie tego typu zabawki dla chomika wybierać? Na rynku dostępne są tunele wykonane z siana, drewna, wikliny i plastiku. Staraj się szukać tych, które zostały stworzone z naturalnych materiałów.

Gryzaki, czyli pożyteczne zabawki dla gryzoni

Gryzaki to świetne zabawki dla chomika syryjskiego i innych ras. Są bowiem użyteczne i pomagają zwierzątkom także w ścieraniu ich zębów. Najlepiej sprawdzają się w tej roli:

  • gałązki gruszy i leszczyny;
  • korzenie mniszka lekarskiego;
  • topinambur.

Zabawki dla chomika DIY – o czym pamiętać?

Wiele osób zastanawia się, jak zrobić zabawki dla chomika samodzielnie. Czy jest to możliwe i opłacalne?

Jeżeli masz odpowiednie umiejętności i nieco cierpliwości, wykonanie rzeczy dla chomika jest jak najbardziej możliwe. Na forach i grupach poświęconych tym zwierzakom można podziwiać domki, hamaki, kołowrotki, a nawet klatki wykonane przez ich wielbicieli. 

Czy warto samodzielnie robić zabawki dla chomika?

Jednak sklepowe produkty mogą być tańsze od zabawek DIY. Ponadto, samodzielne wykonanie np. drewnianych zabawek dla chomika zajmuje bardzo dużo czasu.

Jeżeli zależy ci na taniej i prostej rozrywce dla chomika, dostarcz mu ściółki dobrej jakości (co najmniej 10 cm). Chomiki uwielbiają kopać w niej tunele i świetnie się przy tym bawią!

Jak widzisz, dobre zabawki dla chomika nie muszą być wcale skomplikowane. Pamiętaj, aby unikać kul do biegania i smyczy, ponieważ nie są to odpowiednie akcesoria dla tych zwierzaków. Jeśli chcesz, możesz proste rzeczy dla chomika zrobić samodzielnie, o ile masz czas i nieco zdolności manualnych.

Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie – pomóż zwierzakom w potrzebie!

świąteczna zbiórka dla schroniska w chorzowie

Wsparcie bezdomnych zwierzaków znajdujących się w schroniskach lub pod opieką fundacji jest niezwykle ważne. To w dużej mierze dzięki darczyńcom możliwa jest pomoc większej liczbie zwierząt. Organizacje prozwierzęce często ogłaszają potrzeby swoich podopiecznych. Czasem są potrzebne środki finansowe na pokrycie kosztów leczenia, czasem koce i materiały do ocieplenia boksów, a czasami karmy i akcesoria. Jedną z takich inicjatyw jest świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie, którą możesz wesprzeć, nawet jeśli nie mieszkasz w pobliżu – organizatorzy zadbali o wszystko!

Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie – na czym polega?

Zimowy czas jest szczególnie trudny dla zwierzaków przebywających w schroniskach. Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie to akcja cykliczna – odbywa się od 2019 roku. Potrzeby placówki są duże. Nie musisz jednak zastanawiać się, co podarować czworonogom. 

Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie vol. 4 – co jest potrzebne?

Mateusz Dela, organizator świątecznej zbiórki dla schroniska w Chorzowie precyzyjnie wskazuje, co aktualnie jest potrzebne, dzięki czemu zwierzaki mogą otrzymywać karmy, do których są przyzwyczajone. To bardzo ważne dla wyeliminowania problemów trawiennych i utrzymania komfortu zwierząt. Przemyślana pomoc to pomoc podwójna! 

W bieżącej edycji potrzebne są m.in.:

  • suche i mokre karmy dla psów i kotów (określone marki);
  • żwirek dla zwierząt;
  • koce, ręczniki, legowiska (mogą być używane, w stanie dobrym);
  • środki czystości. 

Szczegółową listę marek karm i akcesoriów znajdziesz w wydarzeniu organizatora: https://www.facebook.com/events/1311315542777360/

Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie vol. 4 – do kiedy trwa i gdzie dostarczyć dary?

Zbiórka dla chorzowskich zwierzaków trwa do 22 grudnia 2022. Jeśli chcesz zrobić zakupy w internecie lub przesłać dary, organizatorzy udostępnili w wydarzeniu zarówno adres do dostawy kurierskiej, jak i paczkomat.

Portal Zwierzaki.pl już włączył się w pomoc na rzecz świątecznej zbiórki dla schroniska w Chorzowie. Jeśli masz możliwość, dołącz i również wesprzyj bezdomne czworonogi z Chorzowa lub wybranej lokalnej placówki. Pomóż zwierzakom przetrwać kolejną ciężką zimę!

Małe psy do adopcji – jakie są wady i zalety adopcji małego psa? Sprawdź!

male psy do adopcji

Nie od dziś wiadomo, że o wiele trudniej jest znaleźć dom psom dużych ras. Małe psy do adopcji znajdują domy o wiele szybciej, ale nie oznacza to, że ich adopcja ma same zalety. Dowiedz się, z jakiego powodu warto rozpatrywać małe rasy podczas szukania psa dla siebie, a dlaczego mogą być one istną pułapką.

Małe psy do adopcji – gdzie ich szukać?

Małe psy do adopcji to zazwyczaj takie czworonogi, których rozmiar nie przekracza 10 kg wagi lub ok. 40 cm w kłębie. W rzeczywistości są to psy do mniej więcej do wysokości połowy łydki osoby dorosłej. Na tyle nieduże, aby było je wygodnie wziąć pod pachę albo na ręce, gdy jest taka potrzeba. Do małych psów do adopcji zaliczają się też psy ras miniaturowych. Ich rozmiar zwykle nie wykracza poza 5 kg masy ciała.

Zalety adopcji małego psa

Istnieje kilka zalet, przez które warto szukać psów małych ras do adopcji. Sprawdź, o czym mowa.

Utrzymanie małego psa jest tańsze

Z pewnością małe psy do adopcji są tańsze w utrzymaniu. Chodzi nie tylko o to, że jedzą mniej. Niektóre usługi weterynaryjne, jak np. sterylizacja czy kastracja, są często o wiele tańsze w porównaniu z dużym psem. Także akcesoria, suplementy czy preparaty na kleszcze kosztują relatywnie mniej. Z tego powodu utrzymanie jest bardziej ekonomiczne, oczywiście do momentu, gdy zwierzę nie zacznie poważnie chorować.

Nad małym psem łatwiej jest zapanować

Mikropsy do adopcji uznawane są za kontaktowe i bardziej przyjazne. Prawda nie do końca tak wygląda, ale faktem jest, że o wiele łatwiej jest zapanować nad psem niewielkich rozmiarów. Zwierzęta takie zwykle dążą do kontaktu z człowiekiem i lubią towarzystwo ludzi, choć niekoniecznie przepadają za innymi zwierzętami. Możesz jednak spacerować z nimi na smyczy bez wątpliwości, czy je na niej utrzymasz.

Mały pies jest wygodniejszy na co dzień

Codzienne życie nie jest bajką. Małe psy do adopcji, choć są zwykle radosne i uwielbiają spacery, lepiej znoszą ich chwilowy brak. Łatwiej jest je zmęczyć, zarówno nauką komend, jak i aktywnościami na podwórku. Musisz tylko pamiętać, że nie są to dobre psy do kojca, a pozostawienie ich przy ogrodzeniu może skończyć się kradzieżą, zwłaszcza suni w typie rasy.

Małe psy są lepsze dla osób starszych

Z uwagi na kompaktowe wymiary, niewielką wagę i niskie koszty utrzymania małe psy do adopcji są chętnie wybierane przez starszych opiekunów. Taki pies, jeśli jest dobrze wybrany, lubi kontakt z człowiekiem. Jego zaszczepienie nie sprawia problemów pod kątem finansowym, ale i siły, którą trzeba poświęcić na jego utrzymanie. Nie jest to dobry pies na posesję, jednak starsze osoby często chcą mieć swoje czworonogi przy sobie.

Małe psy dłużej żyją

To niezaprzeczalna zaleta dla każdego wielbiciela czworonogów – mały psiak ma niekiedy przed sobą nawet dwa razy więcej życia niż duży pupil. Dłużej pozostaje wesoły, a przy tym energiczny i aktywny. Nawet jeśli nie adoptujesz psiego dziecka, tylko dorosłe już zwierzę, masz szansę zyskać towarzystwo na długie lata.

Małe psy do adopcji – mity na temat przygarnięcia małych psów

Warto wiedzieć, że małe psy do adopcji nie mają samych zalet. Niekiedy maleńkie czworonogi mają też konkretne wady.

Czy małe psy są idealne się dla małych dzieci?

Piesek czy suczka niewielkich rozmiarów kiepsko sprawdzi się w domu z małymi dziećmi. Nawet jeśli zwierzę jest spokojne, bardzo łatwo jest je uszkodzić. Dzieci zrobią to bezmyślnie i niecelowo, jednak ich nadmiar energii może negatywnie odbić się na zdrowiu czworonoga i ogólnie relacji z psami.

Ruletka – czy szczeniak wyrośnie na małego psa

Roczny mały pies do adopcji jest już właściwie dorosły. Jednak wcześniej nie wiesz, czy szczenię psa w typie faktycznie dorośnie do konkretnych rozmiarów. To istotna wada, jeśli zależy ci na tym, ile ważyć będzie dorosły pupil z przytuliska.

Małe psy na starość mają liczne problemy

Małe psy do adopcji żyją dłużej, ale są też bardziej narażone na różne choroby. Choć pozostają pogodne i mogą przeżyć wiele lat, to jednak narażone są na choroby stawów, serca, tchawicy, a także gromadzenie kamienia nazębnego. To generuje koszty leczenia.

Małe psy nie potrzebują aktywności i pracy

Ten mit sprawia, że często małe psy gotowe do adopcji dosyć szybko wracają do schroniska. Nawet psi maluch potrzebuje uwagi opiekuna i pracy. Aby był ułożony, musisz zainwestować w niego czas i swoje zainteresowanie. Rzadko który pies ze schroniska od razu ładnie chodzi na smyczy czy jest łagodny wobec innych czworonogów.

Małe psy do adopcji trafiły do schroniska często przez ludzką bezmyślność. Warto wiedzieć, jakie wady i zalety niesie za sobą ich adopcja. To pozwoli ci wybrać odpowiedniego psa do swojego domu.

Jak wychować psa? Podstawowe zasady wychowania szczeniaka

jak wychować psa

Warto zapoznać się z zasadami wychowania szczeniaka lub dorosłego psa jeszcze przed tym, jak zwierzę trafi do twojego domu. Dobry opiekun powinien wykazać się dużymi dawkami cierpliwości, zrozumienia, a przede wszystkim – konsekwencji. Już pierwsze dni pupila w nowym środowisku mają ogromne znaczenie dla jego dalszego rozwoju i posłuszeństwa. Pies od początku powinien wiedzieć, jakie zasady panują w domu. Sprawdź, jak wychować psa!

Jak wychować psa na idealnego szczeniaka?

jak wychować psa - szczeniak

Pierwsze dni szczeniaka w nowym domu to z pewnością stresujący czas zarówno dla niego, jak i opiekuna. Musisz zrobić wszystko, aby pies szybko się zaaklimatyzował. Pamiętaj jednak, że zdobywanie zaufania nie opiera się na pobłażaniu pieskowi i ciągłym pieszczotom czy dogadzaniu smakołykami. Aby ta relacja była możliwa, musisz wiedzieć, jak wychować psa i jakie metody stosować.

Już od samego początku tworzenia się więzi między tobą i twoim pupilem musisz wymagać od niego pewnych zachowań. Pierwszą i najważniejszą zasadą jest nagradzanie rzeczy pożądanych i ignorowanie negatywnych. Niestety, wiele osób nadal próbuje karcić psa, gdy ten na przykład załatwi się na podłogę. Takie działania nie mają żadnego sensu, gdyż pies nie skojarzy kary z czynnością, a jedynie zmniejszy się jego zaufanie w stosunku do ciebie. Za dobre zachowania możesz nagrodzić swojego pupila pysznymi smakołykami.

Pamiętaj, że o wychowaniu psa wiadomo dziś więcej niż kiedyś. Nie kieruj się dawnymi zwyczajami i przesądami. Nie stosuj też przemocy fizycznej. Postaraj się sprawdzić, jakie metody warto stosować, a następnie poznaj potrzeby swojego psa. Pamiętaj – nie ma uniwersalnych metod pracy. Zawsze warto dostosować je do swojego czworonoga.

Socjalizacja jako pierwszy etap wychowywania małego psa

jak wychować psa - socjalizacja

Pierwszy etap, jeśli chodzi o wychowanie pupila, to jego właściwa socjalizacja. Pies już od pierwszych tygodni życia powinien być on przyzwyczajany do kontaktu z innymi ludźmi, zwierzętami, a także różnymi odgłosami, przedmiotami itd. Wszystko po to, aby wiedział, że nie ma w nich nic strasznego i są zupełnie naturalne. W ten sposób pies zdobywa zaufanie do ciebie i staje się odważny oraz zrównoważony. To czas na zdobywanie nowych umiejętności i próbę odnalezienia się w trudnych i nowych sytuacjach.

Jednocześnie nie rób niczego na siłę. Nie zasypuj szczeniaka bodźcami, bo nie jest to dobry sposób wychowywania psa na żadnym z etapów życia. Twój psiak powinien w swoim tempie przyzwyczajać się do nowych rzeczy. Pozwól mu na to i zawsze bacznie obserwuj zachowanie psa. To da ci informację o tym, jak się on czuje w danych okolicznościach.

Podstawowe zasady wychowania szczeniaka

jak wychować psa - zasady

Każdy opiekun chce wychować idealnego psa. Oczywiście nie zawsze jest to możliwe, bo mowa o żywym stworzeniu z własnym charakterem. Jak wychować psa, aby był grzeczny? Na czym się skupić w przypadku szczeniaka? Sprawdź!

Nauka czystości

Jeśli chodzi o to, jak wychować psa, nauka czystości jest jednym z priorytetów. Niestety, szczeniak do około 12. tygodnia życia jest na tak zwanej kwarantannie. Oznacza to, że nie może wtedy jeszcze wychodzić na dwór i kontaktować się z innymi zwierzętami. Jego odporność nie jest całkowicie ukształtowana, bo nie miał on wszystkich obowiązkowych szczepień. 

W tym okresie, jeśli nie masz ogródka, pies musi załatwiać się w domu. Twoim celem powinno być nauczenie go trafiania na matę. Sprawa jednak nie jest taka prosta i wymaga sporo cierpliwości. Gdy pies po wszystkich szczepieniach będzie mógł wychodzić na spacery, następnym etapem będzie nauka załatwiania się na dworze po zlikwidowaniu mat.

Nauka chodzenia na smyczy

Co jeszcze wziąć pod uwagę, gdy zastanawiasz się, jak wychować psa? Bardzo ważną kwestią jest nauczenie go chodzenia na smyczy. Wiele osób czeka z tym do momentu, aż szczenię skończy kwarantannę. Warto jednak zacząć naukę wcześniej, jeszcze w domu.

Może ci się wydawać, że to proste, jednak nie zawsze tak to wygląda. Szczenię interesuje całe otoczenie, a szelki, obroża czy smycz tylko ograniczają jego możliwości. Stąd, jeśli proces nie przebiegnie prawidłowo, zrodzi w psie frustrację. Pamiętaj, że spacer jest przede wszystkim dla twojego pupila. Pozwól mu na nim węszyć, ale jednocześnie zadbaj o to, aby skupiał się na tobie. Nie prowadź go cały czas przy nodze, bo nie jest to zgodne z jego potrzebami.

Nauka podstawowych komend

Trening i szkolenie psa są bardzo ważne już od samego początku. Pozwolą wzmocnić więź między właścicielem i psem. Stopniowo możesz zacząć wprowadzać podstawowe komendy – szczeniaki zazwyczaj chętnie współpracują z właścicielem w zamian za pyszne smakołyki. 

Jest kilka komend, które powinien znać każdy pies. Są to:

  • siad;
  • leżeć;
  • stój;
  • na miejsce;
  • równaj;
  • do mnie.

O ile wychowanie psa bez nauki sztuczek jest możliwe, o tyle takie polecenia przydają się na co dzień. Wybierz te komendy, które wydają ci się istotne w codziennym życiu z czworonogiem.

Nauka spania w jednym miejscu

Nie ma nic złego w tym, że pozwalasz czworonożnemu podopiecznemu na spanie w łóżku. Jest to kwestia twoich preferencji. Pomimo tego musisz pamiętać o kilku zasadach. Już małego psa ucz odsyłania na legowisko. Niech wie, co oznacza komenda „na miejsce”, bo przyda ci się to w różnych sytuacjach życiowych. Jeśli pozwalasz psu wchodzić na łóżko, naucz go polecenia, które oznacza zejście z niego. Nie siłuj się z psem – o wiele korzystniej jest nauczyć szczeniaka, czego od niego oczekujesz, niż pozwalać psu warczeć podczas próby zganiania siłą z łóżka. W końcu, jeśli nie chcesz, aby pies wchodził na łóżko, nie pozwalaj mu na to w żadnych okolicznościach. W przeciwnym razie bardzo trudno będzie ci oduczyć psa czegoś, na co przecież w pewnych momentach pozwalasz. Wychowanie psa zawsze wiąże się z konsekwencją.

Zostawianie psa w domu

Koniecznie musisz dowiedzieć się, jak wychować psa, abyś mógł bez problemów zostawić go samego w domu. Zwierzę nie powinno na taką sytuację reagować lękiem czy niepokojem. Niestety, jeśli nie było tego uczone od pierwszych dni i cały czas spędzało z właścicielem, później może mieć problem i wpadać w panikę pod jego nieobecność. Już od pierwszych dni powinieneś zostawiać psa samego w domu, chociaż na kilka minut, a następnie zwiększać ten czas. Jedynie w ten sposób sprawisz, że nie pojawi się u niego lęk separacyjny. 

Pies a żebranie o jedzenie przy stole

Odpowiednie wychowanie szczeniaka w domu zaprocentuje w przyszłości. Sprawi, że nie będziesz miał z psem większych problemów. Z tego powodu ważną kwestią jest nauczenie psa, że nie powinien jeść ludzkiego jedzenia i czekać obok ciebie z nadzieją, że coś dostanie. W związku z tym nigdy nie dokarmiaj psa podczas swoich posiłków. Możesz podawać mu jednocześnie jedzenie w misce, co odwróci jego uwagę.

Wychowywanie psa – zaspokój jego potrzeby!

jak wychować psa - potrzeby

Wiesz już, jak wychować psa. Pamiętaj jednak, że najważniejszą kwestią jest zaspokajanie jego potrzeb. Nie uda ci się usunąć żadnego nieprawidłowego zachowania, jeśli nie zadbasz o podstawowe potrzeby gatunkowe podopiecznego. Co więcej, bardzo często złe nawyki pojawiają się wskutek frustracji. Ta natomiast jest efektem np. zbyt krótkich spacerów czy nieadekwatnego zachowania opiekuna, które ma na celu pokazanie miejsca w stadzie psu. Dzięki badaniom naukowym wiesz już, że to nie działa. Musisz egzekwować zasady, co wymaga konsekwencji, ale również zadbać o psie potrzeby.

Zasady wychowania dorosłego psa i szczeniaka

W twoim domu muszą panować określone zasady. To pozwoli psu już od samego początku czuć się bezpiecznie i pewnie. Jeśli będziesz konsekwentny i cierpliwy, a pies będzie wiedział, które zachowania są pożądane, a które nie, z pewnością będziecie się świetnie dogadywać. O tym, jak wychować psa, decyduje opiekun. Decyzję o wyborze metod wychowania młodego psa oprzyj jednak o wiedzę naukową, a nie stereotypy i mity.

Nagradzaj, nie karz

Pies nie rozumie samej idei uczenia się. Nie wie, po co to robi, zwłaszcza że nie przynosi mu to często korzyści. Zwierzę musi kojarzyć konkretną czynność, taką jak właśnie przyniesienie patyka czy podanie łapy, z nagrodą, czyli pozytywnym bodźcem. Twój milusiński wykonał polecenie? Nagródź go smaczkiem i nie zapomnij chwalić. Pies szybko zrozumie, że konkretna reakcja na twoje komendy jest pożądana i nagradzana.

Bardzo poważnym błędem jest karanie psa za brak reakcji. Najczęstszym przykładem jest skarcenie psa po jego przywołaniu, a po wcześniejszej ucieczce. Zwierzę zrozumie wtedy, że powrót do ciebie był złą decyzją, skoro w wyniku tego został skarcony. W przyszłości wcale nie będzie miał ochoty na wypełnianie poleceń. Pamiętaj o pozytywnych skojarzeniach, ale również o tym, że powinny pokrywać psie zachowanie. Twój pupil nie kojarzy faktów w tak zaawansowany sposób, jak ty.

Skorzystaj z pomocy specjalisty

Jeśli nie jesteś pewny, czy poradzisz sobie z wychowaniem psa lub widzisz, że twoje wysiłki nie przynoszą efektów, nie bój się skorzystać z pomocy specjalisty. Psi trenerzy lub behawioryści nie tylko pomogą ci w ułożeniu planu treningu. Mogą też zidentyfikować ewentualne problemy i pomóc w wypracowaniu sposobów na radzenie sobie z nimi. To ważne, zwłaszcza jeśli nieprawidłowe zachowanie czworonoga się powtarza.

Zapewnij psu odpowiednią porcję ruchu

Jak wychować psa? Zaspokajając jego potrzeby!Możesz trafić na typowego kanapowca, który większość dnia będzie po prostu przesypiał. Są też jednak psy, które dosłownie rozpiera energia. W tym drugim przypadku w pierwszej kolejności musisz zadbać o to, by zwierzak wyszalał się przed treningiem. To sprawi, że łatwiej będzie ci skoncentrować jego uwagę na zadaniach. Pamiętaj też, że istnieją rasy, którym po prostu długi spacer nie wystarczy. Musisz mieć to na uwadze, zwłaszcza w kontekście wyboru rasy psa.

Bądź konsekwentny

Jeszcze przed rozpoczęciem szkolenia jasno określ, co wolno psu. Jeśli to możliwe, nie zmieniaj decyzji w trakcie! Jeśli nie chcesz, by pies spał na łóżku albo wchodził na piętro, od samego początku stawiaj mu takie granice. W przeciwnym razie pies będzie czuł się zdezorientowany twoimi zmianami zachowania w tych samych sytuacjach. Z drugiej strony pies zrozumie jasne zasady i będzie się ich trzymał.

Daj psu zajęcie

Już dawno obalono teorię dominacji, według której psy tworzą stado wraz z człowiekiem. Dziś wiadomo, że wolą z nim współpracować, wybierając te zachowania, które gwarantują im różne korzyści. Wychowanie psów opieraj więc na tym, aby zapewnić im zajęcie, np. wspólny spacer z zabawami węchowymi albo przeciąganie zabawki. Regularne aktywności tego rodzaju poprawiają relację, budują poczucie bezpieczeństwa i sprawiają, że pies nie ma potrzeby sięgać po rozwiązania siłowe, bo czuje się bezpiecznie w swoim życiu.

Nie utrwalaj lęku

Psy boją się różnych rzeczy – to normalne. Lęk najczęściej jest reakcją, w której nie da się pracować z psem. Z kolei strach jest emocją, której nie da się utrwalić głaskaniem czy bliskością opiekuna. Wręcz przeciwnie – pies, który czuje się bezpieczny w towarzystwie człowieka, chętniej pokonuje strach. Wspieraj swojego czworonoga i stosuj pozytywne metody wychowania psów, aby przyzwyczajać go do nowych rzeczy. Pamiętaj też, że jeśli pies szczeka i warczy, to nie oznacza, że jest agresywny – może się bać. Oferuj pupilowi zabawki, które może gryźć i lizać, co rozładuje jego napięcie.

To, jak wychować psa, zależy w dużej mierze od ciebie. Pojawienie się pupila w domu wiąże się zazwyczaj z dużymi zmianami. Jeśli chcesz, aby twój zwierzak wyrósł na spokojnego psa, musisz kształtować w nim pożądane zachowania już od pierwszych dni. W planowaniu tego, jak wychować psa, nie zapominaj o jego potrzebach. Bez ich zaspokojenia nawet najlepszy plan się nie powiedzie.

Koń gorącokrwisty – rasy, pochodzenie, charakter i hodowla

koń gorącokrwisty

W artykule opowiemy o pochodzeniu oraz hodowli konia gorącokrwistego. Znajdziesz tu także informacje o zaliczanych do tej grupy rasach. Przedstawimy również wskazówki dotyczące opieki i żywienia tych zwierzaków.

Pochodzenie i hodowla konia gorącokrwistego

Konie były hodowane w Europie już w XVIII wieku. To właśnie wtedy zauważono ich ogromny potencjał i zaczęto wykorzystywać je do pracy w gospodarstwie. Początkowo chłopi korzystali głównie z ciężkich koni gorącokrwistych z niewielką domieszką odmian zimnokrwistych. Jednak wraz ze zwiększeniem ich popularności zaczęto krzyżować je także z rasami arabskimi. To połączenie w dużej mierze wpłynęło na to, jak wyglądają znane nam dziś konie gorącokrwiste – są eleganckie i zwinne, a ich użytkowość ogranicza się już nie tylko do prac w rolnictwie, ale także w armii.

Obecnie hodowcy odmian gorącokrwistych mają znacznie więcej możliwości krzyżowania oraz wyselekcjonowania nowych cech u osobników, ponieważ dopuszcza się możliwość łączenia zwierząt, których rodzice nie zostali zarejestrowani w księdze stadnej. W przypadku hodowli cieszących się dużą popularnością koni pełnej krwi angielskiej obecnie nie ma takiej alternatywy.

Rasy koni gorącokrwistych

Aktualnie wyróżnia się wiele typów i ras gorącokrwistych koni, które zostały podzielone na następujące grupy:

  • europejsko-amerykańskie rasy koni gorącokrwistych, w tym koń westfalski, koń fryzyjski oraz koń śląski;
  • orientalne rasy koni gorącokrwistych, na przykład tchenerani, perski koń arabski i koń kurdyjski;
  • południowoamerykańskie rasy koni gorącokrwistych, do których zalicza się między innymi następujące odmiany: american paint horse, crioullo, a także caballo chileno;
  • inne rasy koni gorącokrwistych, wśród których znajduje się między innymi indyjski koń wojskowy, karacabey oraz murgese.

Konie zarówno do jazdy sportowej, jak i rekreacyjnej

Konie pełnej krwi charakteryzuje drobna budowa, która pozwala rozwijać duże prędkości w galopie. Natomiast konie zimnokrwiste są duże i silne, w związku z czym lepiej sprawdzą się w przypadku długiej pracy. Z kolei konie gorącokrwiste łączą w sobie cechy wcześniej wymienionych typów, dzięki czemu sprawdzą się zarówno w aktywnościach wymagających długiego wysiłku, jak i tych, przy których liczy się zwinność.

Wygląd przedstawicieli tych odmian jest niezwykle elegancki i harmonijny, a wysokość ich ciała zazwyczaj oscyluje w przedziale od 150 do 180 centymetrów. Charakterystyczną cechą jest oczywiście wydatna głowa z długą grzywą oraz wysoko osadzony ogon.

Charakter i temperament

Konie gorącokrwiste są zwierzętami wyjątkowo towarzyskimi jak na przedstawicieli swojego gatunku. Często uwielbiają kontakty z człowiekiem i doskonale sprawdzają się w roli towarzyszy miłośników tych zwierzaków. Należy jednak pamiętać, że posiadanie takiego podopiecznego wiąże się z pewnymi zobowiązaniami. Konie gorącokrwiste mocno przywiązują się do człowieka i źle znoszą długie rozłąki z nim.

Ich szkolenie jest czystą przyjemnością, nawet dla osób nieposiadających dużego doświadczenia w pracy z nimi. Łagodny i zrównoważony charakter koni gorącokrwistych w połączeniu z otwartością sprawia, że nauka różnych sztuczek to dla nich świetna zabawa.

Decydując się na opiekę nad takim zwierzakiem, należy pamiętać o konieczności zapewnienia mu odpowiedniej dawki ruchu, a także kontaktów z innymi przedstawicielami gatunku. Specjaliści zalecają dbanie o nie w ramach chowu wolnowybiegowego czy bezstajennego.

Co musisz wiedzieć o żywieniu?

W codziennym jadłospisie konia gorącokrwistego powinna znaleźć się objętościowa pasza bogata w błonnik. Dla większości osobników będzie to całkowicie wystarczające. Oczywiście nie można zapomnieć o podstawie diety zwierzaka, czyli świeżym sianie i słomie, które powinny być stale do jego dyspozycji. Niekiedy lekarze weterynarii zalecają wzbogacanie pokarmu w niezbędne minerały i witaminy, jednak przed ich podaniem należy skonsultować się z odpowiednim specjalistą.

Ogromnym zagrożeniem dla koni gorącokrwistych jest nadwaga lub – co gorsza – otyłość. Jeśli zwierzak obecnie utrzymuje prawidłową masę ciała, wystarczy dokładne odmierzanie porcji pożywienia i nieprzekarmianie swojego pupila. W przypadku koni sportowych lub pracujących należy indywidualnie dopasowywać ilość pokarmu do planowanych treningów, by nie doprowadzić do problemów trawiennych.

Konie gorącokrwiste będą doskonałym wyborem dla wszystkich miłośników przedstawicieli tego gatunku. Chętnie współpracują, są zrównoważone i stosunkowo spokojne. W dodatku ich utrzymanie oraz żywienie nie wiąże się z wieloma trudnościami.

Kot brytyjski krótkowłosy

kot brytyjski

Kot brytyjski niebieski jest tak rozpoznawalny także przez swoją obecność w mediach społecznościowych, gdzie zawsze podbija serca wszystkich użytkowników. Zanim jednak podejmiesz decyzje o zakupie, warto poznać charakterystykę rasy. Z tego tekstu dowiesz się m.in. tego, co lubi kot brytyjski krótkowłosy i jaki ma charakter. Znajdziesz tu informacje o tym, ile kosztują te zwierzęta, jak długo żyją i jakie rozmiary osiągają w dorosłym życiu.

Kot brytyjski krótkowłosy – podstawowe informacje

? Rozmiarwysokość w kłębie: do 30 cm
waga: samice od 3 do 5 kg, samce od 4 do 8 kg
⭐ Szatafutro: krótkie, odstające od skóry, gęste, z obfitym podszerstkiem;
maść: jednobarwna lub dwubarwna, szylkretowe, z pręgowaniami, cieniowana, dymna i colorpoint w różnych barwach
? Charakterinteligentny, spokojny, zrównoważony, przyjacielski
❤️ Długość życia15-20 lat

Czy kot brytyjski to potomek starożytnych Rzymian? Historia rasy

Czy kotek brytyjski to potomek starożytnych Rzymian?

Tak zwany kot angielski to prawdopodobnie najstarsza rasa zamieszkująca Wyspy Brytyjskie. Przodkowie tych zwierząt przywędrowali tam wraz z Rzymianami, aby następnie po prostu się osiedlić. Koty te były wykorzystywane do łapania myszy. Zwierzaki mogły się spokojnie rozmnażać oraz zadomawiać się w mieszkaniach i domach Europejczyków Dzięki izolacji od pozostałej części świata wytworzyły się wśród nich obecne do dzisiaj charakterystyczne cechy.

Po drugiej wojnie światowej koty zaczęto krzyżować rasę z kotami kartuskimi oraz perskimi, co spowodowało zrównanie się szczególnie tych dwóch pierwszych. Do dziś obydwie są ze sobą regularnie mylone, choć uznaje się je za odrębne. Mimo tego w latach 1970–1977 niebieskie koty brytyjskie były uznawane za koty kartuskie.

Kot brytyjski długowłosy – przypadkowa ciekawostka

Puszyste, długowłose koty brytyjskie zachwycają nie mniej, niż ich krótkowłosa odmiana. Pojawiły się z powodu domieszki krwi persów. Gen odpowiadający za długi włos jest recesywny, w związku z czym może on nie ujawniać się u większości populacji. Początkowo, gdy pojawiały się takie zwierzęta, były uznawane za wadliwe krzyżówki i sprzedawane jako te nieprzeznaczone do rozrodu. Ostatecznie jednak postanowiono utworzyć osobną rasę. Rozdział obowiązuje od lat 70. ubiegłego wieku. Jak widać, historia kotów brytyjskich jest naprawdę ciekawa.

Jeśli preferujesz puszyste koty, nic nie stoi na przeszkodzie, aby mieć pod swoim dachem także takiego kompana. Wszystko zależy od twoich preferencji!

Kot brytyjski niebieski, czyli sztandarowe umaszczenie. Charakterystyka rasy

Brytyjski kot krótkowłosy występuje w wielu różnych odmianach kolorystycznych. Nie da się jednak ukryć, że jest najbardziej kojarzony z jednolitym niebieskim kolorem futra. To barwa przypominająca szarą, ze specyficznym niebieskawym tonem, od którego wzięła się jej nazwa.

Często brytyjczyki charakteryzują się wyraźnie żółtymi lub nawet pomarańczowymi oczami, które wzbudzają zainteresowanie wszystkich osób w ich otoczeniu. Zatem gdy zależy ci na klasycznym wyglądzie rasy, możesz postawić na tę barwę, ale pamiętaj, że odmian barwnych jest o wiele więcej!

Kot brytyjski krótkowłosy pręgowany? Owszem i nie tylko!

Wśród umaszczeń tej rasy można znaleźć wiele dopuszczalnych wzorów; odmian barwnych można naliczyć aż 155! Kot brytyjski krótkowłosy pręgowany to tylko jedna z nich. Warto wspomnieć, że mają też różnobarwne oczy (tzw. odd eyes), m.in. pomarańczowe, miedziane czy niebieskie. Wracając do futra – oto kilka przykładowych umaszczeń, jakie dopuszcza wzorzec rasy:

  • jednolite;
  • pręgowane;
  • tabby;
  • dymne;
  • point;
  • srebrzyste;
  • szylkretowe.

Niektóre z nich mogą się mieszać, tworząc np. umaszczenie point tabby z białym. Ponadto u rasy tej istnieje możliwość pojawienia się wielu różnych kolorów. Poza wspomnianym już niebieskim mogą to być takie barwy jak czarna, czekoladowa, liliowa, biała, kremowa czy ruda (czerwona) czy cynamonowa. Dlatego, wybierając zwierzę tej rasy, możesz dobrać idealnego towarzysza dla siebie. Wystarczy tylko poszukać – na pewno w jednej z hodowli znajdzie się kot brytyjski pręgowany albo dymny!

Koci brytyjczyk – budowa zwierzęcia

Kot brytyjski krótkowłosy budowa zwierzęcia

Budowa ciała kotów tej rasy jest dość krępa, same zwierzęta są silne i muskularne. Ich łapy są krótkie i nieco zaokrąglone, o dobrze wykształconych mięśniach. Osiągają wzrost do ok. 28-30 cm. Ich ogon powinien stanowić ⅔ długości ciała, a u swej nasady być gruby i zwężać się ku zaokrąglonemu końcowi.

Charakterystyczne dla kota brytyjskiego są oczy. Powinny być duże, zaokrąglone i szeroko rozstawione. Mają różne kolory, ale najczęściej występuje intensywnie żółta barwa. Nos brytyjczyka jest krótki oraz szeroki. Taka budowa sprawia, że choć nie jest to najbardziej zwinny z przedstawicieli swojego gatunku, to może w bezproblemowy oraz w pełni zdrowy sposób się poruszać. To bardzo ważne przy wyborze pupila! Rzut oka na zdjęcia tych zwierzaków pozwala na stwierdzenie, że charakterystyczny pyszczek pozwala je poznać bardzo szybko.

Rasa kota brytyjskiego – długość życia. Czy jest długowieczny?

Jaka jest długość życia kota brytyjskiego? Podaje się, że zwierzęta te żyją od 15 do 18 lat, czyli powyżej kociej średniej. Kupując lub adoptując takiego przyjaciela, musisz więc liczyć się z tym, że będzie potrzebował domu na długie lata. Ten fakt oznacza również, że kupujesz zwierzę pozbawione nadmiernej liczby chorób, mogących powodować jego przedwczesną śmierć. Warto wybierać koty z ras naturalnych, powstałych bez dużej ingerencji człowieka. 

Kot brytyjski – waga. To całkiem spore koty!

To nie są wcale małe zwierzęta! Waga kota brytyjskiego mieści się w przedziale od 3 do 8 kg. Duży wpływ na nią ma płeć – kotki są zdecydowanie mniejsze. Choć trudno powiedzieć, że to olbrzymy, to nie da się ukryć, że są zwierzętami dość dużymi. Weź to pod uwagę, gdy planujesz dać takiemu zwierzęciu dom.

Bez wątpienia nie są to koty dla osób, które uwielbiają miniaturki i chcą mieszkać pod jednym dachem z malutkim, słodkim zwierzakiem. Choć tej rasie nie brakuje uroku, jej rozmiar jest po prostu nieco większy niż standardowy, a puszysta sierść tylko potęguje to wrażenie.

Kot brytyjski – charakter. Za to go pokochano

Nie bez przyczyny mówi się, że to koci arystokrata. Kot brytyjski jest niezwykle zrównoważonym zwierzęciem o średnim poziomie energii. Jest przyjacielski i lubi się bawić, dlatego możesz być pewny, że będzie tego od ciebie czasem wymagał. Nie będzie jednak aktywny przez cały dzień. 

Kota brytyjskiego pokochano go za to, jak bardzo lubi ludzkie towarzystwo i dotyk. Większość przedstawicieli tej rasy to zwierzęta, które bardzo często się łaszą i domagają uwagi opiekuna. Pieszczoty, leżenie na kolanach i wspólne spędzanie czasu to coś, do czego stworzony jest kot brytyjski. Charakter tego pupila spełnia oczekiwania wielu osób. Nie da się jednak ukryć, że – jak każdy przedstawiciel swojego gatunku – czasem może mieć zły nastrój i unikać kontaktu z człowiekiem.

Istnieje związek pomiędzy umaszczeniem kota brytyjskiego a jego osobowością

Potwierdzają to opinie posiadaczy zwierząt oraz niektóre badania. Jakie to zależności? Schemat cech charakteru brytyjskich kotów krótkowłosych w zależności od ich umaszczenia można streścić w następujący sposób:

  • kremowe koty brytyjskie krótkowłose – wielkie pieszczochy;
  • niebieskie koty brytyjskie krótkowłose – zdystansowani arystokraci;
  • dwukolorowy kot brytyjski krótkowłosy – charakterniak z silnym temperamentem;
  • czerwony kot brytyjski krótkowłosy – najlepszy przyjaciel człowieka, na równi z psem; albo i wyżej.

Niemniej warto zauważyć, że każdy kot z tej rasy jest przyjazny, towarzyski i spokojny. Właśnie dlatego tak wiele osób decyduje się na zakup takiego kociego towarzysza. Co więcej, koty brytyjskie krótkowłose są też idealne jako koty dla dzieci.

Kot brytyjski krótkowłosy i jego popularność

Te szlachetne zwierzęta wyróżniają się nie tylko pluszową sierścią, ale też zrównoważonym i opanowanym charakterem i spokojnym usposobieniem. Jego piękny wygląd przyciąga wzrok, dlatego najczęściej możesz go zobaczyć na plakatach oraz w spotach reklamowych.

Każdy kot brytyjski jest bardzo atrakcyjny, uroczy i spokojny. Właśnie dlatego ta rasa jest tak chętnie angażowana do działań marketingowych i promocyjnych. Już od kilkudziesięciu lat oczarowują dziesiątki tysięcy kocich fanów. Nie ma wątpliwości, że koty te są jedną z najpopularniejszych ras, choć jeszcze niedawno… były zagrożone wyginięciem!

Kot brytyjski – choroby. Na co musisz być przygotowany?

Istnieje kilka schorzeń, na które – z powodu budowy i masy ciała – jest narażony kot brytyjski. Choroby te można trzymać w ryzach dzięki regularnej kontroli i profilaktyki, a także ochronie zwierzęcia przed nadwagą.

Ponadto koty brytyjskie krótkowłose często chorują na kardiomiopatię przerostową czy hemofilię typu B, przez co wymagają kontroli stanu serca. Zwróć też uwagę na to, aby rodzice twojego kota mieli wykonane badania nerek. W rasie tej może występować wielotorbielowatość nerek (PKD), która jest przenoszona genetycznie i ujawnia się z czasem, już w chwili, gdy kot jest dorosły. Do 10 tygodnia życia można tę chorobę wykryć poprzez USG, dlatego hodowca lub opiekun już na tym etapie powinien przebadać swoje maluchy.

Kot brytyjski – pielęgnacja. Czego wymaga na co dzień?

Warto wiedzieć, jak wygląda dbanie o kota brytyjskiego. Pielęgnacja kota brytyjskiego krótkowłosego, który nie wychodzi na zewnątrz, to czesanie raz w tygodniu. Nie jest to więc rasa szczególnie wymagająca pod tym względem. Jednak jeśli zwierzę regularnie opuszcza dom bądź masz pod swoim dachem odmianę długowłosą, musisz uzbroić się w cierpliwość i czesać pupila codziennie, aby nie dopuścić do kołtunienia sierści.

Na pewno będziesz musiał polubić się z odkurzaczem – koty tej rasy zostawiają naprawdę wiele kłaczków podczas linienia! Zbyt częste czesanie kota rasy brytyjskiej może wiązać się niestety z utratą typowego dla rasy wyglądu, który bierze się z obecności dużej ilości podszerstka. Musisz zatem zadbać o:

  • stan sierści;
  • higienę;
  • regularne kontrole u weterynarza;
  • odpowiednią karmę.

Kąpanie kotów brytyjskich krótkowłosych? Tylko w razie potrzeby!

Koty brytyjskie krótkowłose bardzo mocno boją się wody. Jeśli to możliwe, ogranicz kąpiele do absolutnego minimum. Ograniczysz stres i oszczędzisz nerwów zarówno sobie, jak też zwierzęciu. Kot brytyjski powinien być poddany kąpieli tylko wtedy, gdy jest taka konieczność, np. z powodu obecności pcheł lub wydzielania nieprzyjemnego zapachu. W przypadku kotów domowych taka potrzeba będzie zdecydowanie rzadsza. Mimo wszystko nie powinieneś zaniedbywać kwestii kąpieli, jeśli zależy ci na dobrym, zdrowym wyglądzie kota brytyjskiego.

Kot brytyjski i jego żywienie. Jak powinno wyglądać?

Kot brytyjski krótkowłosy wymaga specjalistycznego podejścia do żywienia. Koty są bezwzględnymi mięsożercami, co oznacza, że źle trawią pokarm inny niż ten pochodzenia zwierzęcego. Mają też dość wrażliwe żołądki, przez co musisz zapewnić im wysokiej jakości karmę.

Nigdy nie wybieraj karmy suchej i unikaj w składzie zbóż zawierających gluten. Dobrej jakości pokarm powinien zawierać mięso, podroby oraz ewentualnie niewielki dodatek produktów pochodzenia roślinnego, najlepiej warzyw czy owoców. Widzisz w składzie karmy coś więcej? Wybierz inną! Obecnie koty (a konkretniej to ty, jako właściciel) mają naprawdę szeroki wybór karm dobrej jakości.

Koty brytyjskie krótkowłose – chów

Kot brytyjski niebieski, czyli sztandarowe umaszczenie

Kot krótkowłosy z Wielkiej Brytanii bardzo łatwo oswaja się z nowym otoczeniem. Dlatego można go trzymać zarówno w domu, jak i na podwórku, gdzie będzie mógł sobie spacerować i bawić się z okolicznymi zwierzętami oraz dziećmi.

Te koty, choć bardzo towarzyskie, na początku trzymają dystans do nieznajomych. Obserwują twoich gości z daleka i dopiero na tej podstawie podejmują decyzję o tym, czy podejść bliżej, czy się gdzieś schować. Ponadto te zwierzaki są bardzo wygodnickie, więc koniecznie musisz zachęcać je do ruchu i zabawy. W przeciwnym razie twoje brytyjskie koty krótkowłose zamienią się w leniuchy!

Wyprawka dla kota brytyjskiego. Co powinna zawierać?

Kot brytyjski musi czuć się w twoim domu dobrze i bezpiecznie. Dlatego, zanim go jeszcze kupisz, zaopatrz się w potrzebne przedmioty. Musisz zainwestować w kuwetę oraz odpowiednie miejsce do spania. Dobrze sprawdzi się w tym przypadku wieża, często od razu połączona z drapakiem. Ponadto nie zapomnij o przysmakach oraz zabawkach. Postaw na wędki i piłeczki albo myszki z kocimiętką. Jeśli chcesz, możesz kupić także laser, jednak powinieneś stosować go tylko jako dodatek do zabawy albo rozgrzewkę, ponieważ niemożność złapania ofiary może frustrować zwierzę.

Kot brytyjski – rasy. Czy są tylko dwie?

W tej chwili można znaleźć tylko dwie odmiany kotów brytyjskich, czyli krótkowłosą oraz długowłosą. Jeśli podoba ci się ich wygląd, ale czujesz, że to nie do końca zwierzę dla ciebie, zastanów się nad ich bliskim krewnym, czyli kotem kartuskim. Choć podobny, różni się nieco od brytyjczyka i może okazać się idealnym pupilem. Rasa ta pochodzi z Francji i ma naprawdę wysoki poziom inteligencji. To ciche zwierzę, które bardzo rzadko miauczy i nie jest problematyczne, jeśli w domu mieszkają dzieci.

Kot brytyjski – cena. Wiele zależy od samego zwierzaka

W 2020 roku koty rasowe naprawdę mocno podrożały, co ma związek m.in. ze zwiększającymi się kosztami hodowli. W dalszym jednak ciągu ich cena zależna jest od tego, do czego kot ma być wykorzystywany. Zwierzę wykastrowane lub wysterylizowane może być nawet dwa razy tańsze od tego, które ma zostać przeznaczone do hodowli. Dlatego, jeśli nie planujesz rozmnażania, warto zastanowić się nad takim pupilem.

Ile dokładnie kosztują kocięta brytyjskie?

Cena kociaka to nawet kilka tysięcy złotych. Aby ustalić konkretną kwotę, najlepiej skontaktuj się z hodowcami. Koszt zakupu małego kota brytyjskiego krótkowłosego może wahać się w przedziale od 2000 do 4000 zł, w zależności od miejsca zakupu zwierzęcia.

Pamiętaj jednak, że niska cena może oznaczać, że trafiłeś na pseudohodowlę! Takie kocięta nie tylko nie będą posiadały rodowodu, ale też prawdopodobnie będą obciążone genetycznie. Koszt leczenia zwierzęcia może być naprawdę wysoki!

Kot brytyjski krótkowłosy – zdjęcia

kot brytyjski krotkowlosy lezy na chodniku
kot brytyjski krotkowlosy lezy na lozku
kot brytyjski krotkowlosy oglada sie na kamere
kot brytyjski krotkowlosy pregowany skrada sie
kot brytyjski krotkowlosy rudy patrzy do gory
kot brytyjski krotkowlosy zblizenie pyska

Kot brytyjski – opinie o hodowcach. Skąd wziąć?

Szukając swojego wymarzonego pupila, musisz zebrać informacje na temat sprawdzonych hodowli kota brytyjskiego. Opinie nabywców są bardzo ważne. Jeśli masz wśród swoich znajomych właścicieli tej rasy, skontaktuj się z nimi i dowiedz się, czy hodowca na pewno był kontaktowy, nie próbował oszukać. Sprawdź też, jak wyglądają warunki, w jakich przebywają zwierzęta.

Kot brytyjski to rasa dość popularna w Polsce, dlatego możesz bez problemu poszukać informacji na jego temat na grupach lub forach tematycznych. Nie bój się pytać o opinie i szukaj odpowiedniej osoby, z którą po prostu będziesz mieć dobry kontakt. Kot brytyjski będzie wspaniałym towarzyszem dla większości osób, nie tylko miłośników kotów.

Najczęściej zadawane pytania

Kot brytyjski – charakter. Za to go pokochano

Czy warto kupić kota brytyjskiego?

Kota brytyjskiego warto kupić, jeśli chcesz zyskać kochającego towarzysza. Te koty są bardzo towarzyskie i lubią spędzać dużo czasu z opiekunem.

Czy sierść kota brytyjskiego uczula?

Kot brytyjski jak najbardziej uczula. Wpływa na to między innymi gęsty podszerstek. 

Czy kot brytyjski jest drogi w utrzymaniu?

Utrzymanie kota brytyjskiego kosztuje około 200-300 złotych miesięcznie. 

Jak krzyżować koty brytyjskie?

Koty brytyjskie najczęściej krzyżuje się z persami i rosyjskimi niebieskimi.

Jakie witaminy dla kota brytyjskiego?

W okresie wymiany sierści przez kota brytyjskiego warto podawać mu aminokwasy siarkowe, cynk, miedź, witaminy z grupy B i wielonienasycone kwasy tłuszczowe.

Biały kot – poznaj najpopularniejsze rasy w tym umaszczeniu!

biały kot

W artykule przedstawimy najważniejsze ciekawostki o białych kotach, o których wcześniej nie miałeś pojęcia. Znajdziesz tu również informacje o rasach, wśród których występuje ten typ umaszczenia.

Biały kolor sierści – skąd się bierze?

Jak wiesz, typ i kolor umaszczenia u kotów zależy od genów odpowiadających za obecność barwnika w futerku. Jednak w przypadku bieli sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana. W sierści białych kotów nie ma żadnych barwników, co sprawia, że biel to raczej brak koloru niżeli jakikolwiek jego typ. Dlaczego tak się dzieje? Sprawcą jest gen dominant white, który maskuje działanie innych genów, w efekcie czego prawdziwa barwa futerka białasków pozostaje ukryta.

Jednak niekiedy sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana, ponieważ u części zwierzaków obecny jest gen albinizmu. To bardzo poważna wada genetyczna, która odpowiada nie tylko za śnieżnobiały kolor sierści, ale również za osłabione działanie słuchu i wzroku, obniżony poziom odporności oraz wiele innych problemów zdrowotnych.

Biały kot w legendach

Białe koty do tej pory wzbudzają zachwyt wśród Birmańczyków. Wszystko za sprawą jednego z nich o imieniu Sinh. Zwierzak ten mieszkał w świątyni, którą zaatakowali złodzieje. W trakcie tego wydarzenia nie uciekł, a dzielnie próbował bronić kapłanów przed zbirami. Niestety nie udało mu się to, ale kiedy jego białe kocie łapki dotknęły ciała zabitych opiekunów, stało się coś niewyobrażalnego.

Futro Sinha zmieniło swoją barwę na złocistą, jego pyszczek wraz z uszami przybrał kolor birmańskiej gleby, a oczy szafirowych kamieni. Dusza mistrza wstąpiła w dzielnego kociaka, w efekcie czego powstała nowa, wyjątkowa odmiana kota.

W europejskich legendach również można przeczytać o imponujących białych kotach. Zwierzęta te towarzyszyły Frei uznawanej za najpiękniejszą boginię na Asgardzie, patronkę wojny oraz bóstwo miłości, płodności i magii. Z kolei Celtowie mieli swoją boginię Cerriwden, która również korzystała z pomocy białych kotów.

Przesądy o białym kocie

Białe koty są znacznie mniej popularne niż ich czarni kuzyni, w związku z czym powstało też mniej przesądów na ich temat. Jednak nie oznacza to, że wcale ich nie ma! W Wielkiej Brytanii uważa się, że białe koty przynoszą pecha, podobnie jest w Stanach Zjednoczonych, jeśli ujrzy się je nocą. Z kolei Turcy wierzą w to, że biały kot, szczególnie o niebieskich oczach, przyniesie im powodzenie i zapewni sukces. Według polskich wierzeń sen o takim mruczku świadczy o zbliżających się ważnych wydarzeniach.

Biała sierść świadczy o głuchocie?

Dużą popularnością cieszy się mit, jakoby biały kolor futra miał być połączony z brakiem słuchu. Co prawda gen odpowiedzialny za tę barwę sierści zwiększa ryzyko pojawienia się głuchoty, jednak nie zawsze musi dojść do jej rozwinięcia. Najbardziej narażone na problemy ze słuchem są kocięta, których oboje rodzice byli biało ubarwieni. Inaczej ma się sprawa z albinosami, w przypadku których zaburzenia w produkcji pigmentu bardzo często są powiązane z głuchotą. Ciekawostką jest to, że w przypadku zwierząt o dwóch różnych kolorach oczu, problem ze słuchem często dotyczy tylko jednego ucha.

Biały kot jest idealny dla alergików?

Czynnikiem uczulającym ludzi jest białko Fel D1, którego wydzielanie jest znacznie niższe w przypadku białych mruczków. Niestety wiąże się to jedynie z niższym ryzykiem pojawienia się reakcji alergicznej, ale nie eliminuje go. Dlatego przed zdecydowaniem się na adopcję lub zakup zwierzaka osoba uczulona powinna skonsultować się ze swoim lekarzem alergologiem i wykonać wszystkie niezbędne badania.

Zasady opieki nad białym kotem

Czy biały kot wymaga specjalnej opieki? Odpowiedź na to pytanie nie jest oczywista. Najbardziej wymagające będą zwierzaki posiadające problemy ze słuchem czy wzrokiem. Niestety możliwości przywrócenia działania tych zmysłów są dosyć ograniczone, w związku z czym często niezbędne jest przystosowanie mieszkania do potrzeb niepełnosprawnego czworonoga.

W przypadku niewidomych kotów należy zadbać o bezpieczeństwo i usunąć wszystkie zagrażające ich życiu przedmioty z domu. Niezalecane są także przemeblowania oraz pozostawianie rzeczy nie na swoim miejscu, ponieważ koty bardzo szybko potrafią stworzyć sobie mapę całego mieszkania.

Przy głuchym kocie trzeba zadbać o stałe pory karmienia oraz pokazywać mu, że ma pełną miseczkę. Oczywiście wypuszczanie zwierzaka pozbawionego słuchu jest stanowczo zabronione, ponieważ na zewnątrz na twojego pupila czyha masa niebezpieczeństw, przed którymi ten nie będzie miał jak uciec.

Szczególną uwagę na pielęgnację białego mruczka należy zwrócić podczas lata. W ich skórze nie występuje pigment, który chroniłby je przed szkodliwym promieniowaniem słonecznym. W związku z tym niezbędne jest stosowanie kremów z filtrem UV dedykowanych dla zwierząt, zwłaszcza w nieowłosionych okolicach, takich jak uszy czy nos.

Rasy kotów o białym umaszczeniu

Białe koty domowe występują w naturze znaczenie rzadziej niż czarne, ale nie znaczy to, że w ogóle ich nie ma! Marzysz o mruczku w takim kolorze? Poznaj najpopularniejsze rasy kotów o tym umaszczeniu:

Białe koty wzbudzają fascynację, zachwycają niesamowitą elegancją i wdziękiem. Jedni wierzą, że przynoszą pecha, inni natomiast, że szczęście i zapowiedź ważnych wydarzeń. Chociaż ich wygląd jest imponujący, należy pamiętać o tym, że ten typ umaszczenia może wiązać się z wadami słuchu i wzroku, a także ze zwiększoną nadwrażliwością na działanie promieni UV. Poza tym białe koty nie wymagają szczególnej pielęgnacji.

Jeże w Polsce – poznaj te zwierzaki. Co jedzą, jak żyją?

jeże

Do dzisiaj niektórzy pamiętają obrazek jeża, który niesie na swoim iglastym grzbiecie czerwone jabłko. Można znaleźć go w wielu książeczkach dla dzieci czy podręcznikach szkolnych. Mało kto jednak zdaje sobie sprawę z tego, że jeże wcale nie żywią się jabłkami, a ich dieta jest zgoła inna.

Czym karmić jeża? Czy warto zaczepiać go podczas wędrówek? Jak poznać, że zwierzak potrzebuje pomocy? Wszystkie odpowiedzi znajdziesz w naszym tekście. Poznaj te małe stworzonka bliżej już teraz!

Jeż, czyli kto? 

Teoretycznie jeża zna każdy. Coraz częściej można zobaczyć go w miastach i na przedmieściach, kiedy przemyka między alejkami. Mimo wszystko niewiele osób wie, że w naszym kraju spotkać można nie jeden, ale dwa gatunki jeży.

Jeż w Polsce i na świecie – gatunki

Na polskich ulicach i w lasach spotkać można dwa gatunki jeży. Są to: 

  • jeż wschodni (Erinaceus roumanicus);
  • jeż europejski (Erinaceus europaeus).

Jeż wschodni bytuje na zdecydowanie większych obszarach, podczas gdy jeża europejskiego można znaleźć najczęściej na Śląsku, Pomorzu Zachodnim i Ziemi Lubuskiej. Niewprawne oko praktycznie nie ma szansy odróżnić tych dwóch gatunków, które różnią się od siebie tylko kolorystyką. 

Obecnie na całym świecie wyróżnia się czternaście gatunków jeży, które zamieszkują Europę, Azję i Afrykę. Próżno ich natomiast szukać w obydwu Amerykach. 

Anatomia jeża

jeze budowa

Jeże to zwierzaki o dosyć krępej budowie ciała. 

  1. Grzbietowo-boczne partie tułowia pokryte są najbardziej charakterystyczną częścią jeżowego wizerunku, czyli kolcami. Pod względem budowy nieco przypominają one zwyczajne włosy – zbudowane są przede wszystkim z keratyny. W przeciwieństwie do innych jeżowatych (na przykład jeżozwierzy) jeże mają kolce solidnie umieszczone w ciele. 
  2. Tułów zakończony jest klinową głową o długim ryjku. 
  3. Wielkość ciała jeża wynosi od 13,5 do 26,5, a waga waha się zazwyczaj od 800 do 1200 gramów. 

Dzięki dobrze rozwiniętym mięśniom grzbietowym i brzusznym jeże opanowały bardzo specyficzną metodę ochrony przed drapieżnikami, czyli zwijanie się w kulkę. Same kolce jeża mają nie tylko odstraszać potencjalnych napastników, lecz także pełnią funkcję termoregulacyjną. 

Jeże i ich zwyczaje

Małe jeże najczęściej przychodzą na świat w połowie maja. W niektórych przypadkach pojawiają się jednak nieco późniejsze mioty – nawet jesienne. Ich wielkość jest bardzo zróżnicowana. Na świat mogą przyjść zarówno dwa lub trzy małe jeżyki, jak i nawet dziesięć. Samica jeszcze przed porodem przygotowuje gniazdo, w którym maluchy są dobrze ukryte przed światem. 

Kiedy mały jeż się usamodzielnia?

Przez pierwszy miesiąc swojego życia małe jeże karmione są wyłącznie mlekiem i nie oddalają się z kryjówki. Dopiero po mniej więcej czterech tygodniach matka zaczyna wyprowadzać maluchy. Oprowadza je po terenie i pokazuje, jak zdobywać pokarm.

Kiedy jeżyki kończą dwa miesiące, ich czas u boku mamy dobiega końca. Samica odcina się całkowicie od swoich młodych i odgania je, aby mogły rozpocząć poszukiwanie własnego terytorium. Ona sama najczęściej przygotowuje się już do kolejnego porodu lub jesiennej hibernacji. 

Co robią jeże jesienią? 

jeże co jrobią jesienią

Kiedy lato ma się ku końcowi, jeże rozpoczynają bardzo intensywne żerowanie. Jeż jesienią ma tylko jeden cel – zgromadzenie odpowiednich zasobów tłuszczowych, które pozwolą mu spokojnie przetrwać zimę. W tym czasie następuje spory wzrost masy ciała jeża. Największe samce mogą wówczas zbliżać się nawet do dwóch kilogramów. 

Jak jeże radzą sobie w trudnych warunkach?

Poszukiwanie gniazda na zimę to bardzo trudny proces, nawet dla starszych i bardziej doświadczonych jeżyków. Jeże z natury są samotnikami, dlatego wszystkie ważne prace, od których zależy ich przetrwanie, muszą wykonać samodzielnie.

Niestety, wiele młodych osobników nie daje rady podołać temu zadaniu. Ponad połowa jeży nie jest w stanie przetrwać swojej pierwszej w życiu zimy. 

Jeż w Polsce zimą, czyli hibernacja

Jak zimą radzi sobie jeż? Polski klimat nie rozpieszcza tego zwierzaka. Zimy są mroźne, a poszukiwanie pokarmu przy minusowych temperaturach jest niezwykle trudne. Właśnie dlatego jeże wykształciły mechanizm hibernacji, czyli stanu, w którym ich organizm zużywa minimalne ilości energii.

W potocznym języku hibernacja określana jest jako sen zimowy. W tym okresie temperatura ciała jeża spada do 4–5 stopni Celsjusza. Wszystkie funkcje życiowe są spowolnione. Zahibernowanego jeża w żadnym wypadku nie wolno budzić!

Co jedzą jeże? Czym karmić jeża?

jeże - co jedzą jeże

Obrazek jeża, który na swoich kolcach niesie czerwone jabłko, zna chyba każdy z nas. Nic dziwnego. Pierwszy raz taka scenka pojawiła się w dziełach rzymskiego historyka i pisarza – Pliniusza Starszego, który żył w I wieku naszej ery.

Prawdopodobnie Pliniusz zobaczył jeża, któremu na kolce nabiło się jabłko i uznał, że w ten sposób zwierzę robi zapasy na zimę. Nie mógł bardziej się mylić. 

Czym się żywią jeże?

Czym faktycznie żywią się jeże? To zwierzęta mięsożerne – przede wszystkim zaś owadożerne. Ich dieta jest jednak bardzo bogata, a w jadłospisie znajdziemy między innymi:

  • myszy i niewielkie gryzonie;
  • pisklęta;
  • jaja ptaków;
  • dżdżownice;
  • ślimaki;
  • jaszczurki i żaby;
  • padlinę;
  • różnego rodzaju odpadki po ludzkich posiłkach.

Co jedzą małe jeże?

Małe jeżątka, tak jak wszystkie ssaki, w początkach swojego życia spożywają przede wszystkim mleko matki. Mniej więcej do czwartego tygodnia życia jest to ich jedyny pokarm.

Kiedy maluchy ukończą pierwszy miesiąc życia, wychodzą z gniazda i rozpoczynają poszukiwanie posiłków. Od tego momentu ich dieta jest dokładnie taka sama jak dieta dorosłych jeży.

Matka troszczy się jedynie o to, aby zapewnić dzieciom miejsce do poszukiwania pożywienia. W żaden sposób im w tym nie pomaga, dlatego od kiedy tylko jeżyki zaczynają jeść stały pokarm, muszą polować lub znajdować jedzenie na własną łapkę. 

Co jedzą jeże domowe? 

jeze co jedza jeze domowe

Jeże często występują także w charakterze zwierząt domowych. Wówczas mamy najczęściej do czynienia z jeżem pigmejskim. Jego potrzeby żywieniowe nie odbiegają zbytnio od potrzeb jeży europejskich. Trzeba dbać o to, aby posiłki zwierzaka były jak najbardziej zróżnicowane. 

Często zaleca się podawanie jeżom wysokiej jakości karmy dla kota, jednak na dłuższą metę nie jest to praktyka rekomendowana przez hodowców. Te zwierzęta bardzo lubią:

  • larwy mącznika;
  • odpowiednio dobrane rodzaje mięsa;
  • niektóre gatunki warzyw i owoców (oczywiście w odpowiednich proporcjach). 

Jeże w ludzkim sąsiedztwie

jeże w ludzkim sąsiedztwie

Jeże już od dawna nie ograniczają swoich terenów bytowania wyłącznie do lasów i łąk. Z biegiem czasu coraz częściej pojawiają się także na terenach zurbanizowanych. Już nie tylko osoby przedmieść, lecz także mieszkańcy dużych miast mają szansę na napotkanie ich w swoim bliskim otoczeniu.

Exodus w pobliże ludzkich siedzib otworzył przed jeżami niemal nieograniczone możliwości zdobywania pożywienia. W naszych śmietnikach znajduje się bowiem mnóstwo potencjalnie pysznych kąsków. Niestety, razem z nowymi możliwościami przyszły także nowe zagrożenia. 

Co może być niebezpieczne dla jeża?

Na jeże czekają takie niebezpieczeństwa, jak:

  • ruch samochodowy; 
  • podkaszarki i kosiarki;
  • wypalanie traw;
  • psy, lisy i inne potencjalne drapieżniki; 
  • otwarte puszki i plastikowe opakowania;
  • stawy, ogrodowe oczka wodne i inne miejsca, w których jeże mogą utonąć;
  • niezabezpieczone studzienki.

Dlaczego czasem jeże potrzebują pomocy?

Jeże to z natury bardzo ciekawskie zwierzątka. Co gorsza, zajęte swoimi sprawami bardzo rzadko zwracają uwagę na potencjalne niebezpieczeństwa. Właśnie dlatego odpowiedzialność za ich bezpieczeństwo w dużej mierze spoczywa na ludziach.

W niektórych przypadkach ten kolczasty zwierzak będzie potrzebował twojej bezpośredniej pomocy. W naturze zwierzęta te żyją około sześciu lat, jednak niebezpieczeństwa związane z bytowaniem w miastach mogą niestety skrócić ten czas.

Co zrobić ze znalezionym jeżem? 

jeże co zrobić ze znalezionym

W sieci pojawiają się zapytania w rodzaju: „Znalazłam jeża! Co zrobić?”. Jeżeli znajdziesz jeża, który spaceruje po trawniku lub nawet chodniku, najlepszym rozwiązaniem będzie zostawienie go w spokoju. Zwierzak zapewne poszukuje czegoś na kolację. Jeśli nie grozi mu bezpośrednie niebezpieczeństwo, nie ma sensu zabierać go z miejsca bytowania. 

Kiedy jeżowi trzeba pomóc i jak to zrobić?

Zupełnie inaczej sprawy mają się w momencie, kiedy znaleziony przez ciebie jeż jest wyraźnie ranny lub chory. W przypadku poparzenia zwierzęcia trzeba polać go zimną wodą (uważając na pyszczek) i jak najszybciej udać się do lecznicy weterynaryjnej. Na własną rękę nie pomożesz zwierzęciu, dlatego czym prędzej skontaktuj się z lekarzem weterynarii. 

Przypadkowe zniszczenie zimowego gniazda jeża (na przykład przez psa) również wymaga twojej interwencji. Wybudzone zbyt wcześnie zwierzę bardzo szybko popada w hipotermię, a tym samym grozi mu śmierć. 

  1. Zabezpiecz jeża.
  2. Przenieś go w ciepłe miejsce i czym prędzej wyszukaj w internecie organizację, która będzie w stanie się nim zająć.
  3. Jeżeli nie czujesz się na siłach, aby zrobić to samodzielnie, poproś o pomoc najbliższego weterynarza. 

Jeże – ciekawostki

  1. Jeże są całkowicie niewrażliwe na jad ropuchy, dlatego uchodzą za ich jedynych naturalnych wrogów. 
  2. Jeże polują także na jadowite węże, a w walce pomagają im igły.
  3. To prawdziwi długodystansowcy. W poszukiwaniu jedzenia i schronienia mogą w ciągu jednej nocy przemierzyć nawet dwa kilometry.
  4. Jeże rosną przez całe życie. 
  5. Niemal 70% młodych jeżyków nie jest w stanie przetrwać pierwszej w swoim życiu zimy. 
  6. Te zwierzaki rodzą się z bardzo miękkimi igiełkami, które dopiero z czasem przekształcają się w twarde kolce. 

Jeże – podsumowanie

Jeże to fascynujące zwierzęta, które budzą zrozumiałą sympatię. Coraz częściej ich miejsca bytowania pokrywają się z ludzkimi, dlatego trzeba nauczyć się pokojowo z nimi współistnieć. Wiesz już, co je jeż i jakie są jego codzienne zwyczaje. Zwykle warto zostawić go w spokoju, ale czasem zwierzakowi trzeba pomóc. 

Jeżeli znajdziesz rannego lub ewidentnie chorego jeża, koniecznie skontaktuj się z lekarzem weterynarii. Od niego powinieneś dowiedzieć się, jak postępować i gdzie znaleźć specjalistę od jeżowego zdrowia i dobrostanu.

Śmieszne psy? Uważaj na zabawne filmiki w Internecie

śmieszne psy

Miłość do zwierząt sprawia, że często przypisuje się im ludzkie cechy. Tymczasem tak złożone emocje, jak wstyd czy złośliwość są typowe dla człowieka i tylko dla niego. Oglądając filmiki w mediach społecznościowych, widzi się psiaki, które po powrocie opiekuna „wstydzą się” za pogryzienie mebli lub robią zabawne miny przy kontakcie z małym dzieckiem. W większości przypadków takie „śmieszne psy” są po prostu niezrozumiane. Przeczytaj nasz artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Śmieszne psy, które się wstydzą – czy to naprawdę zabawne?

przestraszony pies

Na filmach, które stają się wiralem, widzi się śmieszne psy, których zachowanie zazwyczaj wywołuje uśmiech na twarzy. Mając podstawową wiedzę o psiej komunikacji i mowie ciała, można dostrzec, że w wielu przypadkach ogląda się zwierzęta, które czują się niekomfortowo lub po prostu się boją. Napięta postawa ciała psa w momencie, kiedy dotyka go małe dziecko, na pierwszy rzut oka może wydawać się zabawna. Zwierzak strzela oczami, napina szczękę i stara się zachować spokój. Tymczasem w istocie obserwujemy psa, który z całych sił stara się wytrzymać w sytuacji, która jest dla niego ewidentnie niekomfortowa.

Czy pies może się wstydzić?

przestraszony pies

Podobnie jest w przypadku filmików, na których opiekun wraca domu i widzi pogryzioną ścianę, rozsypane produkty spożywcze czy zjedzone posłanie. W całym bałaganie siedzi pies, który kuli się, macha ogonem i „przeprasza”. W istocie można zauważyć tutaj stres i strach zwierzęcia. Pies nie ma poczucia winy, obawia się jedynie złości opiekuna.

Śmieszne psy w internecie – oglądaj krytycznie

Nie każdy filmik z pieskiem, który na pierwszy rzut oka wygląda zabawnie, faktycznie powinien śmieszyć. W ostatnim czasie powstaje coraz więcej reakcji szkoleniowców i behawiorystów, którzy oglądają i na bieżąco komentują najbardziej wiralowe filmiki z psami. Warto obserwować ten trend, ponieważ świetnie popularyzuje on wiedzę o psiej komunikacji i mowie ciała.

przestraszony pies

Oczywiście nie wszystkie śmieszne psy w internecie powinny budzić podejrzliwość. Warto jednak podchodzić do najbardziej popularnych filmików z dosyć dużym dystansem. Obecnie wiedza na temat psiej komunikacji jest na wyciągnięcie ręki i warto z niej skorzystać.

Suchy nos u kota – o czym świadczy? Jaki jest nos zdrowego kota?

suchy nos u kota

Jaki powinien być nos kota w swoim naturalnym stanie? Powszechnie wiadomo, że psy mają wilgotne nosy, a ich suchość powinna budzić obawy. Jak wygląda sytuacja w przypadku kotów? Czy suchy nos u kota jest normalny? Kocie nosy często zmieniają odcień, temperaturę i wilgotność w zależności od otoczenia i samopoczucia ich właścicieli. Jak rozumieć te wahania?

Suchy nos u kota

suchy nos u kota kocyk

Ciepłe i suche noski u kota przeważnie wprawiają właścicieli w zakłopotanie. Jest to zrozumiałe – kocie nosy są przeważnie chłodne i wilgotne. Jednakże sam suchy nos u kota raczej nie stanowi powodu do obaw. Oczywiście – o ile jest to jedyny objaw, bez żadnych niepokojących symptomów towarzyszących. Kiedy więc suchy nos u kota może okazać się zwiastunem niebezpiecznej sytuacji?

Suchy nos u kota powinien cię zaniepokoić, jeśli towarzyszą mu pęknięcia, otarcia lub strupy wokół nozdrzy. Niepokojące są także inne, niezwiązane z nosem objawy:

  • zauważalnie mniejszy apetyt;
  • wielokrotne wymioty;
  • widoczny spadek masy ciała;
  • osowiałość, ospałość i apatia;
  • częste biegunki;
  • kaszel lub trudności z oddychaniem.

Powyższe czynniki mogą wskazywać na chorobę i osłabienie ciała. Suchy nos u kota może oznaczać gorączkę i odwodnienie. Wymienione objawy mogą być powiązane z chorobami skóry lub innymi poważnymi schorzeniami. Sytuacja może wydawać się jeszcze bardziej niepokojąca, jeśli nos jest nie tylko suchy, ale też ciepły.

Suchy i ciepły nos u kota

Odczuwalnie ciepły nos u kota może oznaczać gorączkę – ale nie zawsze tak jest. Nos może stać się suchy i ciepły po prostu od wygrzewania się na słońcu. Po odpoczynku przy kaloryferze lub w innym ciepłym miejscu z niską wilgotnością powietrza suchy i ciepły nos u kota jest gwarantowany!Takie otoczenie powoduje wyższą temperaturę i zmniejszoną wilgotność ciała.

Mokry nos kota – co robić?

suchy nos u kota brytyjczyk

Lekko wilgotny nos u kota jest sytuacją całkowicie normalną, a wręcz pożądaną. Świadczy o tym, że kot jest zdrowy i wszystko jest w normie. Jednakże całkowicie mokry nos u kota to nie to samo co lekko wilgotny. Jeżeli twój kot ma mokry nos, może oznaczać to chorobę wirusową. Wskazują na to też kichanie, wydzielina z nosa, łzawienie, kaszel lub problemy z oddychaniem. Takie objawy mogą wskazywać na infekcję bakteryjną bądź wirusową. Jeśli zauważysz je u swojego pupila, koniecznie udaj się do weterynarza.

Jak wygląda normalny nosek u kota?

Powinien być lekko wilgotny, ale nie mokry; chłodny, lecz nie całkiem zimny. Suchy nos u kota nie jest jednak czymś niespotykanym, szczególnie w ciepłych pomieszczeniach o niskiej wilgotności lub przy gorszej cyrkulacji powietrza. Temperatura i wilgotność kociego noska zmieniają się adekwatnie do otoczenia i stanu zdrowia zwierzęcia. Odchyły, które nie mają pokrycia z otoczeniem, warto bacznie obserwować. Jeżeli jesteś zaniepokojony, udaj się do weterynarza.

Kolor kociego nosa też ma znaczenie!

suchy nos u kota rudy

Nos kota może być czarny lub różowy. Czasem pojawiają się na nim czarne plamki. Te kocie piegi są całkowicie normalnym zjawiskiem. Często spotyka się je u rudzielców i kotek o trójbarwnym umaszczeniu. Warto jednak obserwować swojego pupila i pod tym względem. Mokry lub suchy nos u kota to nie jedyny objaw chorobowy. Przy obniżonej odporności nosy mogą też stawać się nieco bledsze.

Suchy nos u kota nie zawsze jest spowodowany chorobą. W niektórych przypadkach może jednak oznaczać gorączkę i odwodnienie. Bacznie obserwuj swojego kota i weź pod uwagę nie tylko stan jego nosa – ważne są także jego zachowanie i inne czynniki otoczenia. Normalny koci nos jest lekko wilgotny i chłodny. Odchyły od tej normy mogą oznaczać zmiany chorobowe. Jeśli nie przemijają po chwili, warto udać się na oględziny do weterynarza.

Najczęściej zadawane pytania

Jaki kot ma nos, jak jest chory?

Zazwyczaj koci nos w trakcie choroby jest suchy i ciepły. Z drugiej strony, gdy chorobie towarzyszy wydzielina z nosa, może być on również wilgotny. Nie należy więc temperatury czy wyglądu kociego nosa traktować jako jedynego wyznacznika w diagnostyce.

Jak udrożnić nos kotu?

Tego dokonać może jedynie lekarz weterynarii, bez względu na to, czy chodzi o usunięcie ciała obcego, czy raczej nadmiaru wydzieliny.

Jakie są objawy kociego kataru?

Kot kicha, z nosa płynie wydzielina. Dodatkowo pojawia się wysięk również z oczu, a spojówki mogą być zaczerwienione. Zwierzę jest apatyczne, nie chce jeść, może mieć gorączkę. Z czasem pojawia się również kaszel, który często zwiastuje wtórną infekcję.

Czy można dotykać nosa kota?

Tak, ale w zasadzie nie ma takiej potrzeby. Zwłaszcza gdy na dłoniach masz intensywnie pachnący krem – kot ma o wiele czulszy węch. Dotykanie nosa może go odstraszyć albo zdenerwować.

E-book „Adopcja psa” – wspierają nas

E-book „Adopcja psa”

Niedawno ukazał się e-book z cenną wiedzą dotyczącą adopcji psiaków. Jego autorką jest Lidia Wikiera, zoopsycholożka i wieloletnia wolontariuszka. Powstał on współpracy z Redakcją Zwierzaki.pl oraz innymi specjalistami z dziedzin weterynarii, pielęgnacji, żywienia i opieki nad psami. W rozpowszechnianiu e-booka „Adopcja psa” wsparło nas wielu Patronów. Oto oni i ich publikacje!

E-book „Adopcja psa” – wiedza dla każdego

Zależy nam na tym, aby treść e-booka dotarła do jak największej liczby osób, dlatego zwróciliśmy się z prośbą o wsparcie rozmaitych organizacji, instytucji i stowarzyszeń. Ogromnie dziękujemy im za wszelką pomoc w dystrybucji e-booka! Można go było pobrać do 9 grudnia 2022 roku.

E-book „Adopcja psa” jest dostępny w tym czasie dla każdego, kto planuje adopcję czworonoga w bliskiej lub dalszej przyszłości. Dowiesz się z niego, jak zaplanować adopcję, na co się przygotować i z czego warto zdawać sobie sprawę. To cenne źródło wiedzy, okraszone wypowiedziami wielu ekspertów w tej dziedzinie.

Patroni e-booka „Adopcja psa”

Z przyjemnością przedstawiamy naszych Patronów i ich publikacje. Kliknij w logotyp, a przeniesiesz się do patronackiego artykułu!

Wolontariat schroniska dla zwierzat w Zamosciu e1669890100124
Wesola Sznupka
Acia Ceracis
puszatek full transparent
Logo Schronisko Czestochowa
Corgi Polska Transparent
BialyJack
logo Aleks
ZooArt
Wesoly Kundelek
Schronisko Bytom
Schronisko Na Paluchu
swiatzwierzat
Zamerdani
nakanapiesiedzipies logo
Wojtkow Szkolenia logo
2022 12 07 10 33 33 Greenshot

Chcesz dołączyć do tego zacnego grona? Śmiało pisz na [email protected]

Jak uspokoić psa w sylwestra, jeśli boi się fajerwerków?

jak uspokoić psa w sylwestra

Sylwester z psem to trudne wyzwanie. Niektóre czworonogi nie reagują wcale na fajerwerki, wiele z nich jednak bardzo mocno przeżywa hałas i intensywne rozbłyski światła. W skrajnych przypadkach kilka godzin takich wątpliwych atrakcji może skończyć się ucieczką zwierzęcia i jego zaginięciem, czasem nawet śmiercią. Co roku na początku stycznia pojawiają się dziesiątki ogłoszeń o zgubionych psach. Niestety, nic nie zapowiada tego, aby w najbliższym czasie sylwestrowe hałasy miały odejść do przeszłości. Warto więc, żebyś wiedział, jak uspokoić psa w sylwestra i pomóc mu przetrwać ten ogromny stres.

Jak twój pies czuje się w sylwestra?

Dlaczego psy tak mocno przeżywają sylwestrową noc? Odpowiedź na to pytanie przybliży ci tajemnica psiego słuchu. U zdrowego człowieka zakres słyszalności dźwięków mieści się w granicach od 20 do 25 tysięcy herców, pies natomiast jest w stanie słyszeć od 20 do nawet 65 tysięcy Hz.

Jak twój pies czuje się w sylwestra?

Nawet krótki pokaz fajerwerków to dla psa zestaw ekstremalnych, bardzo nieprzyjemnych doznań. Twój pupil nie tylko słyszy huk z dużo większej odległości – w jego uszach brzmi on dużo bardziej intensywnie, czasami jest wręcz bolesny. Nic więc dziwnego, że wielu opiekunów martwi się, jak uspokoić psa w sylwestra, skoro tak często powoduje on u psiaków paniczny lęk.

Jak rozpoznać, że pies w sylwestra czuje strach?

Zanim dowiesz się, jak uspokoić psa w sylwestra, musisz być przygotowany do rozpoznania objawów lękowych. Nie w każdej sytuacji stres związany z nocą sylwestrową objawia się tak samo. Musisz pamiętać, że każdy pies reaguje na hałas inaczej. Podobnie jak dzieje się to w przypadku ludzi, strach może przejawiać się w bardzo różnych zachowaniach i reakcjach fizjologicznych. Twój pupil może:

  • chować się w różnych miejscach;
  • dyszeć;
  • trząść się;
  • głośno szczekać;
  • trzymać się blisko ciebie lub, wręcz przeciwnie, unikać ludzi i innych zwierząt;
  • niszczyć różne przedmioty i wyposażenie domu;
  • wykazywać agresję ze strachu;
  • wymiotować (czasami ze stresu pojawia się biegunka);
  • uciekać na oślep.
Jak rozpoznać, że pies w sylwestra czuje strach?

Ten ostatni punkt jest szczególnie istotny, kiedy znajdujecie się na spacerze. Oszołomienie dźwiękiem sprawia, że zwierzę panikuje. Dlatego niezwykle ważne jest, aby podczas spacerów w czasie okołosylwestrowym nawet na chwilę nie spuszczać psa ze smyczy. Nawet jeśli zazwyczaj nie wpada w panikę, to jednak warto zachować ostrożność. Nie możesz pozwolić, aby przestraszony pies uciekł, gubiąc się.

Jak uspokoić psa w sylwestra? Przygotowania

Przygotowania do petard i fajerwerków trzeba zacząć jeszcze przed samym sylwestrem. Jeżeli wiesz, że twój pupil źle reaguje na różne odgłosy i błyski (wcześniej na przykład przerażała go burza), możliwe, że konieczna będzie praca nad odwrażliwianiem.

Jak uspokoić psa w sylwestra? Przygotowania

Czy da się przygotować psa do hałasu i sprawić, żeby spokojnie przetrwał sylwestra? Oczywiście istnieje taka możliwość, natomiast trzeba wiedzieć, że wymaga to bardzo dużej i długiej pracy pod okiem behawiorysty, by uzyskać zauważalne efekty. Samodzielne działania wręcz mogą pogorszyć sprawę. Dlatego pod koniec roku najlepiej uzbroić się w odpowiednią wiedzę o tym, jak uspokoić psa w sylwestra skutecznie.

Zaplanuj sylwestra odpowiednio wcześnie

Pracy nad przyzwyczajaniem psa do głośnych dźwięków nie warto zaczynać bezpośrednio przed tym kluczowym wieczorem. Jeżeli wiesz, że twój zwierzak boi się wybuchów, najlepszym miejscem na spędzenie sylwestra będzie wasz dom. Zostawienie psa samego nasili jego przerażenie. Zabieranie go ze sobą do znajomych na domową imprezę również nie jest najlepszym pomysłem. Ważne, by zwierzak miał w tym czasie swój bezpieczny kącik.

Przygotuj odpowiednio dom

Najważniejsze, aby jak najskuteczniej stłumić dochodzący zza okna dźwięk. Zasłoń okna, aby odwrócić uwagę pupila od rozbłysków. Jeżeli masz taką możliwość, w najgorszym okresie (tuż po północy) zabierz psa do takiego pomieszczenia w domu, w którym nie ma okien (np. garderoby lub łazienki), a drzwi zasłoń kocem w celu stłumienia dźwięków. Jeśli jednak jest to dla psa bardzo nietypowa sytuacja, może go ona dodatkowo zestresować. Czasem więc lepiej zostać w znanym psu pokoju, ale opuścić rolety, by ograniczyć wrażenia dźwiękowo-wizualne.

Przygotuj odpowiednio dom

Możesz także spróbować włączyć łagodne brzmienia – na przykład podcast, audycję radiową lub nagranie z tzw. białym szumem czy dźwiękami natury. W ten sposób zagłuszysz odrobinę wystrzały zza okna, a jednocześnie stworzysz dla psa spokojne tło, które nieco rozproszy jego uwagę.

Jak uspokoić psa w sylwestra? Odwróć uwagę czworonoga i wspieraj go!

Niektórzy próbują odwrócić uwagę psa od kolorowych fajerwerków za pomocą zabawy lub przysmaków. Najlepiej zająć zwierzaka sporym, smakowitym gryzakiem. W wielu przypadkach będzie to niestety nieskuteczne, ponieważ stresująca sytuacja często zniechęca psiaka do jakiejkolwiek aktywności.

Jak uspokoić psa w sylwestra? Odwróć uwagę czworonoga i wspieraj go!

Jeśli pies przytula się do ciebie, nie stroń od kontaktu. Zachęć do przebywania blisko i staraj się nie wykonywać gwałtownych ruchów ani nadmiernie go nie pocieszaj, by nie uznał, że jest ku temu powód! Pupil doskonale wyczuwa, kiedy jesteś opanowany i czy traktujesz dźwięki za oknem jako coś oczywistego. Jeśli tak uzna, zrelaksuje się i również będzie spokojniejszy.

Spacer z psem w sylwestra? Solidnie się przygotuj!

Oprócz tego, jak uspokoić psa w sylwestra, musisz wiedzieć, jak bezpiecznie wychodzić z nim na spacery. Reakcją przerażonego zwierzaka może być wyrwanie się ze smyczy i ucieczka. Wystraszony pies często w panice biegnie prosto przed siebie i nie zwraca uwagi na opiekuna. W okresie puszczania fajerwerków i petard, a więc już od wigilii Bożego Narodzenia aż do kilku dni po Nowym Roku, wskazane jest ograniczenie ilości spacerów i skrócenie czasu ich trwania. Przebywanie na zewnątrz jeszcze bardziej wzmacnia poziom stresu u psa.

Spacer z psem w sylwestra? Solidnie się przygotuj!

Sprawdź, czy szelki na pewno są dobrze założone i pupil nie będzie miał możliwości się z nich uwolnić. Obroża powinna być założona tak, aby zmieścił się pod nią jeden palec. Jednocześnie nie powinna dawać możliwości wysunięcia z niej głowy zwierzęcia.

Zadbaj o bezpieczeństwo

Koniecznie do obroży i szelek przymocuj adresatki ze swoim numerem telefonu, by w razie zaginięcia znalazcy psa łatwiej było się z tobą skontaktować. Warto również zastosować dodatkową obrożę tylko z adresatką, aby w przypadku wywinięcia się pupila z szelek czy pęknięcia obroży, na której prowadzisz psa, nadal posiadał on na sobie dane pozwalające szybciej mu wrócić do domu.

Jak uspokoić psa w sylwestra z pomocą leków?

Czasem zwyczajne sposoby na to, jak uspokoić psa w sylwestra, nie pomagają. Wiele osób rozważa podawanie leków uspokajających, które mogą złagodzić uczucie lęku. W przypadku psów, które skrajnie boją się wystrzałów, środki farmakologiczne są wręcz zalecane przez lekarzy weterynarii.

Musisz jednak pamiętać, że wszelkie preparaty uspokajające oraz ich dawki powinny być wcześniej skonsultowane z weterynarzem. Niektóre leki przeznaczone dla ludzi można podać zwierzętom, jednak trzeba dokładnie ustalić ich dawkę i upewnić się, że nie zaszkodzą twojemu psu, więc lepiej zasięgnąć opinii eksperta.

Jak uspokoić psa w sylwestra z pomocą leków?

Jeżeli pies wykazuje średnie objawy stresu na nieznane mu głośne dźwięki, poproś lekarza weterynarii o polecenie łagodnego preparatu uspokajającego. Zazwyczaj podaje się feromony lub suplementy diety. Mogą one występować w formie:

  • kapsułek;
  • proszku;
  • płynu;
  • kropli na kark;
  • obroży nasączonej olejkami;
  • sprayu.

Warto poszukać pomocy w dobraniu środka jeszcze przed Bożym Narodzeniem lub nawet wcześniej. Dwa, a nawet trzy dni przed sylwestrem to zdecydowanie za późno na wprowadzenie leków! Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że łagodne środki mogą jednak nie wystarczyć w przypadku psów, które bardzo boją się wystrzałów. Wówczas konieczne mogą okazać się leki weterynaryjne.

Najczęściej w takich przypadkach psu podawane są środki zawierające pregabalinę (działającą przeciwlękowo, chociaż jej głównym przeznaczeniem jest leczenie padaczki) lub leki z grupy benzodiazepin. Szczególnie te ostatnie często znajdują się w naszych domowych apteczkach. Bardzo ważne jest jednak to, aby nigdy nie dawać ich zwierzęciu bez konsultacji z lekarzem weterynarii, gdyż taka decyzja może mieć opłakane skutki.

jak uspokoić psa w sylwestra infografika

Psy są o wiele bardziej niż my wyczulone na głośne dźwięki i błyski światła. Dodatkowo nie mają pojęcia, skąd biorą się sylwestrowe sztuczne ognie i dlatego nie mogą wiedzieć, że w tym momencie nie dzieje się nic złego. Twoim zadaniem jest pomóc przetrwać psu ten trudny czas i w miarę możliwości złagodzić objawy jego fobii. Często wystarczy rozproszenie uwagi dźwiękami w tle lub zabawą. Czasem jednak konieczne będą odpowiednie suplementy lub nawet leki przeciwlękowe. Wszystkie decyzje warto przedyskutować z lekarzem weterynarii, a jeżeli zajdzie taka potrzeba, również z behawiorystą.

Najczęściej zadawane pytania

Co można dać psu na uspokojenie w sylwestra?

Dostępne są suplementy, które trzeba podawać z odpowiednim wyprzedzeniem. Lekarz weterynarii może wypisać również leki na receptę i dobrać dawkowanie do psa. Pamiętaj jednak, że leki te często otumaniają psa, zmniejszają jego odruchy fizyczne, ale nie wpływają na zmniejszone poczucie lęku.

Jak zostawić psa samego na sylwestra?

Jeśli pies się nie obawia, teoretycznie możesz to zrobić. W praktyce nawet psy nieodczuwające dotychczas lęku mogą nagle się przestraszyć. Gdy będą same w domu, mogą zrobić sobie krzywdę. Z tego powodu lepiej jest zostać z psem w domu. To konieczne, jeśli bardzo się boi.

Co zrobić, żeby pies nie bał się w sylwestra?

Warto zastosować kilka metod jednocześnie. Z jednej strony zadbaj o odwrażliwianie i wprowadź odpowiednie leki lub suplementy z wyprzedzeniem. Z drugiej przygotuj dom na sylwestria i nie zostawiaj psa samego ani nie zabieraj go na dwór w trakcie pokazu fajerwerków.

Co czuje pies w sylwestra?

Niektóre psy w ogóle nie przejmują sylwestrowym świętowaniem. Inne mogą być zestresowane, czuć się zaniepokojone. W skrajnych przypadkach zwierzęta mogą umrzeć np. na zawał serca.

Jak przygotować psa na fajerwerki?

Przede wszystkim poczyń przygotowania odpowiednio wcześnie. Zarówno odwrażliwianie, jak i podawanie leków powinno być rozpoczęte z wyprzedzeniem. Przeczytaj wcześniej, o co zadbać, aby zapewnić psu komfort w sylwestra.

Małpka kapucynka – popularny egzotyczny pupil

małpka kapucynka

Gwiazdy ekranu, estrady i internetu upodobały sobie nietypowych pupili, jak jeże, ostronosy czy różne gatunki małpek. Jedną z tych ostatnich jest małpka kapucynka. Chcesz się dowiedzieć, jak wygląda, co najbardziej lubi i ile kosztuje?

W naszym artykule opiszemy tego miłego, energicznego, ale też niełatwego w utrzymaniu i wymagającego pupila. Przeczytaj więcej i sprawdź, czy w tym przypadku warto podążać za trendami!

Kapucynka – nowa moda na salonach

To, jakie zwierzaki są popularne, często ma źródło w gwiazdorskich fanaberiach. Małe pieski w torbach celebrytek już spowszedniały, by wzbudzić zainteresowanie, gwiazdy sięgają więc po egzotyczne ciekawostki.

Zdobywająca popularność kapucynka jest bardzo pojętnym i wrażliwym stworzeniem. Może nauczyć się pływać, malować, a nawet pomagać swojemu opiekunowi. Małpka w domu? Najpierw sprawdź, jakie ma wymagania!

Małpa kapucynka – występowanie w naturze

Kapucynki to ssaki z rzędu małpokształtnych i z rodziny płaksowatych. Początkowo występowały wyłącznie w Ameryce Południowej i były tam już od epoki oligoceńskiej. Z czasem przeniosły się także na inne kontynenty.

małpka kapucynka - dawniej i dziś

Gatunki kapucynek

Można wyróżnić trzy gatunki małp z rodziny płaksowatych. Są to kapucynki: 

  • białoczelna;
  • czarno-biała;
  • czubata. 

Wszystkie opisujemy szerzej w kolejnej części naszego artykułu.

Kapucynka białoczelna

Kapucynka białoczelna (łac. Cebus albifrons) zamieszkuje m.in. tereny Kolumbii. Długość jej ciała to maksymalnie 45 cm. Jednak za małym ciałkiem wije się zawsze większy od niej ogon, który może mieć nawet 50 cm.

Samce ważą około 3,4 kilograma, natomiast samice są mniejsze i nie przekraczają 2,9 kg. Kapucynkę białoczelną wyróżnia jasnobrązowe umaszczenie.

Kapucynka czarno-biała

Kapucynka czarno-biała, czyli Cebus capucinus, jest nieco mniejsza od białoczelnej, osiąga do 30 cm długości ciała. Warto podkreślić, że także w tym przypadku ogon małpki jest dłuższy od niej samej, czyli osiąga długość ok. 40 cm.

Kapucynka ta nie jest zbyt ciężka, jej waga to zazwyczaj od 1 do 4 kg. Obecnie tę odmianę można spotkać w wielu państwach, ale początkowo występowała jedynie w Ameryce Środkowej. Kapucynka czarno-biała żyje 30 lat. Ciąża trwa pół roku.

małpka kapucynka - czarno biała

Kapucynka czubata

Małpka kapucynka czubata (o łacińskiej nazwie Sapajus apella) zamieszkuje przede wszystkim Amerykę Południową, gdzie jest rozpowszechniona najbardziej. Ma około 46 cm i waży od 1,3 do 4,8 kilograma. Ogon także można uznać za długi (38–49 centymetrów). Tak jak poprzednie, jest bardzo energiczna i towarzyska.

Kapucynka – czy to zwierzę do domu?

Popularność małpek wynika przede wszystkim z tego, że to zwierzaki urocze, bystre i niewielkie, a jednocześnie dość łatwe do oswojenia.

Czy kapucynki to zwierzęta stadne?

W naturze żyją w stadach, grupach liczących od kilku do kilkudziesięciu osobników, bardzo ważne jest więc zapewnienie im towarzystwa, najlepiej tego samego gatunku, co oznacza dużo większe koszty zakupu i utrzymania.

Kapucynka – czy to zwierzę do domu?

Kapucynki wyróżniają się niewielkim rozmiarem ciała i długim ogonem. Mają też urocze, duże oczy, w których zakochały się już największe gwiazdy ekranu. Niektórzy właściciele uważają nawet, że zachowują się jak małe dzieci.

Należy jednak pamiętać, że uczłowieczanie nie służy żadnemu domowemu pupilowi. Warto zawsze najpierw poznać wymogi gatunku, którym chcesz się zaopiekować.

Jakie warunki musisz zapewnić kapucynce?

Kapucynka jest zwierzęciem egzotycznym, żyjącym na otwartej przestrzeni, gdzie może skakać, biegać i bawić się w najlepsze. Trzeba zapewnić jej:

  • odpowiednie warunki życia;
  • prawidłowe, zbilansowane żywienie;
  • w razie choroby dostępność lekarza weterynarii specjalizującego się w zwierzętach egzotycznych.

Należy starannie zabezpieczyć pokój, w którym małpka będzie przebywać oraz przede wszystkim zastanowić się, czy jesteś w stanie poświęcić jej dużo czasu.

Małpka kapucynka – hodowla

Małpka kapucynka – hodowla

Jeśli znalazłeś już hodowlę kapucynek, koniecznie sprawdź dokumenty potwierdzające pochodzenie małpki i legalność miotu. Wszystkie osobniki powinny mieć stosowne zaświadczenia.

Hodowca powinien doradzić także w kwestii zakupu niezbędnych akcesoriów, żywienia i wyczulić cię na objawy, które powinny wydać ci się niepokojące, a także upewnić się, że masz świadomość, na jakie zobowiązanie się decydujesz. Małpy żyją bowiem stosunkowo długo.

Małpka kapucynka – oswajanie

Małpka kapucynka to miłe zwierzątko o towarzyskim usposobieniu, zwłaszcza w stosunku do opiekuna, który ją oswoił i wychowuje. Jeśli jednak dopiero kogoś poznaje, może zareagować z niezadowoleniem i agresją.

Dość szybko jednak przekonuje się do ludzi, zwłaszcza tych, którzy ją dobrze traktują i oczywiście karmią smakołykami.

Małpka kapucynka – oswajanie

Kapucynka domowa jest bardzo pojętna, może reagować na proste komendy i swoje imię. Dobrze wyszkolony pupil może być nawet pomocny, potrafi bowiem przynosić różne rzeczy.

W przypadku kapucynki należy mieć na względzie, że oswojona małpka będzie wymagała stałej opieki i silnej relacji z opiekunem, a rozstania mogą być dla niej traumatyczne.

Klatka dla małpki kapucynki

Małpka kapucynka jest bardzo energicznym zwierzakiem, dlatego trzymanie jej w klatce przez długi czas jest ogromnym błędem ze strony właściciela. Potrzebuje bardzo dużej klatki, ponieważ tylko w takiej będzie w stanie czuć się swobodnie.

Wymiary klatki

Wymiary minimalne to 100 x 100 x 160 cm, im większa, tym lepsza i wygodniejsza do atrakcyjnego urządzenia. Małpka musi bowiem zaznać swobody, której nie brakowałoby w naturalnym środowisku. Ty zaś uchronisz się przed skutkami jej psot, które mogłyby zaowocować niemałym bałaganem.

małpka kapucynka - klatka dla małpki kapucynki

Klatka dla małpki w domu i jej wnętrze

Już wiesz, że miejsca dla nowego zwierzaka powinno być wystarczająco dużo. Jednak to nie wszystko. W klatce warto umieścić:

  • stabilne miski na wodę i pożywienie;
  • zabawki dla małpek (zwłaszcza pluszowe misie, z którymi lubią spać);
  • miękkie legowisko, liny i huśtawki. 

Klatka dla kapucynki przyda ci się przede wszystkim w momentach, kiedy będziesz musiał wyjść z domu, np. do sklepu. Pamiętaj, że małpki domowe są ciekawskie, energiczne i mogą zrobić dużo bałaganu, dlatego takie miejsce dla nich jest niezbędne.

Co jedzą małpki kapucynki?

co jedzą małpki kapucynki

Małpka kapucynka jest wszystkożerna. Na jej pokarm składają się świeże owoce, nasiona, orzechy i zielone pędy. Oprócz tego zjada także owady i pająki. Nie pogardzi również młodymi ptakami czy jajami znalezionymi w gniazdach, a nawet żabami.

W warunkach domowych należy dbać o odpowiednio zbilansowane żywienie i unikanie częstowania przysmakami przeznaczonymi dla ludzi, by nie dopuścić do niedoborów lub zatrucia.

Małpa kapucynka – cena

Ile kosztuje małpka kapucynka? Niektórzy przyznają, że tyle, co niezły samochód. I rzeczywiście mają rację. Cena małpki kapucynki mieści się w przedziale od 3,5 do 36 tysięcy złotych. To, ile kosztuje małpka domowa, może niektórych odstraszać, jednak popularność kapucynek wynika nie tylko z kaprysów osób o zasobnych portfelach.

Uważaj na nielegalne hodowle

Niska, okazyjna cena powinna wzbudzić twoją czujność. Moda na posiadanie egzotycznych zwierzaków przybiera na sile, dlatego niezwykle ważna jest legalność hodowli, z której chcesz kupić pupila, by nie przyczyniać się do cierpienia małpek odławianych z natury i transportowanych w koszmarnych warunkach. 

Czy małpka kapucynka może być domowym pupilem? Podsumowanie

Małpka kapucynka jest nie tylko przyjazna, ale też pełna energii i niezwykle inteligentna, a przez to wrażliwa i delikatna. Pamiętaj o odpowiednim przygotowaniu się do przyjęcia takiego pupila pod swój dach i dobrze przemyśl zakup małpki, nie tylko to, ile kosztuje kapucynka.

Choć jej wymagania nie są szczególnie skomplikowane, jest to egzotyczne zwierzę, które wymaga innej opieki, niż popularny pies czy kot.

Jak stworzyć bezpieczny kojec dla psa?

pretty girl embarcing basket with dog

Jakie są najlepsze kojce dla psów – metalowe czy drewniane? O czym pamiętać, budując schronienie dla swojego pupila? Na te i inne pytania odpowiemy w dalszej części artykułu.

Bezpieczny kojec dla psa – o czym pamiętać?

Bezpieczny kojec dla psa to taki, który nie zagraża życiu czworonoga i pozwala zaspokoić jego codzienną potrzebę ruchu. O to, o czym powinieneś pamiętać, decydując się na zbudowanie schronienia dla swojego czworonoga.

Materiał

Kojce dla psa często budowane są z drewna. Choć materiał ten jest bezpieczny i odpowiedni dla pupili, warto zwrócić uwagę na to, że podczas drapania drewnianych belek, Twój pies może wbić sobie w łapę drzazgę. W tym przypadku istotne są także czynniki zewnętrzne, takie jak wilgoć czy opady deszczu, które z czasem mogą naruszyć integralność strukturalną konstrukcji. Drewniane belki na ogół montuje się bardzo blisko siebie, co nie pozwala zwierzęciu obserwować otoczenia. 

Alternatywą są metalowe kojce dla psów wykonane z ocynkowanych drutów, które zapewniają doskonałą widoczność, ale także właściwą wentylację. Można postawić je na dowolnej powierzchni (trawiastej, drewnianej, betonowej) i, w razie potrzeby, przenosić z miejsca na miejsce.

Wielkość

Kojec dla psa powinien być odpowiedniej wielkości, aby zapewniał pupilowi wystarczająco dużo miejsca do odpoczynku i zabawy. Jeśli chcesz zainwestować w boks, kiedy Twój pies jest szczeniakiem, powinieneś uwzględnić to, jakiej wielkości będzie za kilka lat. Psy poniżej 50 cm w kłębie wymagają kojca o powierzchni co najmniej 9 m², natomiast powyżej 65 cm – nie mniejszego niż 15 m². Wymiary te narzuca ustawa o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 r.

Zadaszenie

Na etapie projektowania kojca dla psa, powinieneś uwzględnić zadaszenie. Zapewni ono psu właściwą ochronę przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi i odpowiednią ilości cienia w słoneczne dni. Dach kojca stanowi także dodatkowe zabezpieczenie, które uniemożliwi zwierzęciu wydostanie się na zewnątrz. Można wykonać go np. z blachy falistej – materiału odpornego na korodowanie i gnicie. 

Dostęp do wody

Niezależnie od wielkości kojca i materiału użytego do jego budowy, nie możesz zapominać o dostępie do świeżej wody. Jest to bardzo ważne zwłaszcza w upalne dni. Jeśli jesteś właścicielem psa dużej rasy, możesz zamontować specjalny podajnik z kilkulitrowym zbiornikiem wody, który zapobiegnie jej wylaniu podczas zabawy. Dzięki temu będziesz miał pewność, że podczas Twojej nieobecności pies będzie mógł zaspokoić swoje pragnienie. 

Metalowe kojce dla psów – bezpieczne i trwałe

Istnieje wiele pomysłów na funkcjonalny boks dla psa, jednak tylko przemyślana inwestycja sprawi, że nie będziesz musiał martwić się o bezpieczeństwo czy wygodę swojego pupila. Świetnym rozwiązaniem są gotowe metalowe kojce dla psów oferowane przez firmę Didex-Stal. Producent dostarcza gotowe, wysokiej jakości boksy, które można zamontować w dowolnym miejscu. Pozwoli Ci to oszczędzić czas oraz koszty związane z zakupem materiałów i robocizną.

Didex-Stal oferuje opcji konfiguracyjnych, co pozwala na dopasowanie różnych parametrów konstrukcji, w tym:

  • wymiarów (długość, wysokość),
  • typu dachu (ze spadem lub bez),
  • rodzaju podłogi (opcjonalnie),
  • wykończenia (ocynk, akryl),
  • koloru (dowolny z palety RAL).

Jakie są najczęstsze choroby skóry u psa? Charakterystyka i leczenie dermatoz

choroby skóry u psa

Psia skóra, mimo tego, że pokryta sierścią, podatna jest na choroby, których przyczyny mogą być różne. Uważna obserwacja pupila pozwoli na wczesne zauważenie problemu, dzięki czemu nie rozwinie się on za bardzo i skuteczniej będzie go można leczyć. Na jakie choroby skóry czworonogi cierpią najczęściej?

Jak zbudowana jest skóra psa?

Zanim przejdziemy do omawiania kwestii związanych z chorobami skóry u psa, warto dowiedzieć się, jak jest ona zbudowana i jaką pełni funkcję. To największy organ w ciele zwierzęcia, tak samo jak i u człowieka. Skóra psa składa się z trzech głównych warstw. Są to:

  • epiderma nazywana naskórkiem – zbudowana z 5 warstw, to część stanowiąca ochronę przed negatywnym wpływem środowiska;
  • skóra właściwa, nazywana dermą;
  • tkanka podskórna, czyli hypoderma.

Bez względu na rasę psa i kolor sierści, skóra czworonogów jest najczęściej biała lub szarawa. Ma ona chronić narządy, mięśnie i kości, zapewniając też barierę dla bakterii i pasożytów. To ona powoduje, że ciało psa może zachować odpowiednią temperaturę – bez względu na warunki termiczne na zewnątrz.

W skórze psa wytwarzane jest sebum, czyli substancja oleista, która pozwala na utrzymanie równowagi biologicznej oraz właściwego pH, a także zapobiega utracie wody. Przeciwdziała również namnażaniu się potencjalnie chorobotwórczych drobnoustrojów. W skórze przechowywane są tłuszcz i witaminy. Mieszczą się w niej wrażliwe na dotyk zakończenia nerwowe.

Zmiany skórne u psa – przyczyny

choroby skóry u psa - zmiany

Istnieje wiele przyczyn powstawania chorób i zmian skórnych u psów. Takie schorzenia u pupila nazywane są ogólnie dermatozami. Mogą wynikać z nabytych schorzeń, uwarunkowań genetycznych, ale i z mechanicznych uszkodzeń naskórka czy głębszych warstw skóry. Najczęściej przyczynami chorób skóry u psów są:

  • alergie;
  • zakażenia bakteryjne;
  • zakażenia wirusowe;
  • grzybica;
  • zaburzenia gospodarki hormonalnej;
  • choroby pasożytnicze;
  • schorzenia wewnętrzne.

Nieprawidłowa pielęgnacja a choroby skóry u psa

Zdarza się, że choroba skóry u psa powstaje w wyniku niewłaściwej pielęgnacji czy zaniedbań ze strony właściciela. Zwłaszcza rasy długowłose muszą być poddawane regularnym zabiegom higienicznym, związanym z czesaniem i kąpaniem.

Jeśli tego nie robisz, licz się z tym, że na skórze i sierści czworonoga będą rozwijać się potencjalnie chorobotwórcze drobnoustroje. Żywią się one złuszczonym naskórkiem.

Gdy brudna, skołtuniona sierść nie zostanie doprowadzona w porę do porządku, będzie brakowało jej prawidłowej wentylacji. W wilgotnym i stosunkowo ciepłym otoczeniu łatwo rozwijają się bakterie, wirusy i grzyby.

W takiej sierści mogą pojawić się też pasożyty, będące bezpośrednimi przyczynami chorób skóry u psów. Zaniedbana sierść będzie miejscem rozwoju i bytowania roztoczy, wszy i pcheł, które mogą powodować zapalenie skóry u psa czy występowanie reakcji alergicznych.

Choroby skóry u psów – pozostałe przyczyny

Poza tym choroby skóry u psa mogą wynikać z wielu innych kwestii, m.in. z:

  • kontaktu z chemicznymi detergentami;
  • oparzeń słonecznych;
  • kontaktu z rośliną uczulającą psa, np. z pokrzywą;
  • bardzo częstych kąpieli;
  • nowego szamponu;
  • uszkodzeń mechanicznych.

Częste przeglądanie sierści pozwala unikać większości takich sytuacji i zminimalizować ryzyko powstania chorób skóry u psa.

Objawy zmian skórnych u psa

choroby skóry u psa - objawy

Choroby skóry u psa mogą dawać różne objawy, ale generalnie przyjmij, że każda zmiana w wyglądzie skóry może być powodem do niepokoju. Warto ją obserwować, a gdyby jej kondycja uległa pogorszeniu, jak najszybciej udać się do weterynarza celem zdiagnozowania problemu.

Zmiany skórne u psa często są objawem chorób dermatologicznych, ale nie zawsze. Wizyta w gabinecie weterynaryjnym powinna być skutkiem zauważenia takich objawów jak:

  • zaczerwienienie;
  • pokrzywka;
  • owrzodzenia i krosty;
  • strupy niewiadomego pochodzenia;
  • bąble wypełnione surowicą;
  • ropa pojawiająca się w okolicach zmian;
  • łuszczenie skóry;
  • miejscowe łysienie;
  • drapanie się, wylizywanie i wygryzanie elementów skóry;
  • przykra woń;
  • mocno skołtuniona sierść.

Wszystkie te objawy mogą wskazywać na różne choroby skóry u psa. Zdjęcia wykonane w zbliżeniu i pokazane weterynarzowi mogą pomóc w trafnym zdiagnozowaniu schorzenia, jeśli objawy pojawiają się tylko okresowo, a nie zostają na ciele czworonoga na stałe.

Popularne choroby skóry psa

choroby skóry u psa - popularne

Wskazane objawy i zmiany skórne u psa mogą wynikać z wielu chorób natury dermatologicznej. Ważne jest ich wczesne zidentyfikowanie i zastosowanie odpowiedniego leczenia. Dzięki temu można szybko zahamować rozwój schorzenia.

Wśród najczęściej występujących chorób skóry u psów wyróżnić można:

  • zapalenie skóry u psa;
  • świerzb;
  • grzybicę;
  • alergie skórne;
  • gronkowiec;
  • nużycę;
  • choroby pasożytnicze;
  • nowotwór skóry;
  • zaburzenia spowodowane hormonami.

Poszczególne schorzenia nieco inaczej się leczy. Tylko lekarz weterynarii postawi trafną diagnozę i zastosuje odpowiednie działanie.

Zapalenie skóry u psa

Wiele czworonogów, nie tylko psów, cierpieć może na stany zapalne, których powody mogą być różne. Zapalenie skóry u psa może mieć charakter bakteryjny, alergiczny, odczynu poszczepiennego, czy nawet być wywołane działalnością pasożytów.

Zdarza się, że u czworonoga występuje atopowe zapalenie skóry, którego przyczyny nie są do końca zbadane. Wiadomo jedynie, że to choroba genetyczna, przewlekła, której objawy mają skłonność do nawracania.

Atopowe zapalenie skóry u psa

Najczęściej atopowe zapalenie skóry to choroba, która wywołana jest ekspozycją zwierzęcia na drażniące alergeny, takie jak:

  • pyłki roślin;
  • kurz i roztocza;
  • zarodniki pleśni i grzybów;
  • detergenty.

Niewykluczone, że zaburzenia w gospodarce hormonalnej czworonoga, działalność pasożytów i występowanie schorzeń wewnętrznych wywołuje tę chorobę skóry u psa. 

Nie daje ona typowych objawów, co stwarza trudności przy jej diagnozowaniu. Najczęściej atopowe zapalenie skóry u psa objawia się:

  • wzmożoną potliwością;
  • świądem skóry;
  • zapaleniem spojówek i błon śluzowych;
  • występowaniem nadżerek, rumieni, pęcherzyków i strupów;
  • przybieraniem na wadze.

Niestety, taka choroba skóry psa nie może być skutecznie leczona. Terapia polega więc tylko na łagodzeniu objawów oraz wyeliminowaniu z otoczenia zwierzęcia możliwych alergenów.

Ropne zapalenie skóry u psa

Oprócz atopowego zapalenia skóry, u psa może wystąpić ropna infekcja, której pochodzenie również może być różne. Dochodzi do niej w wyniku:

  • zakażenia bakteryjnego;
  • zakażenia pasożytniczego;
  • stanu zapalnego ucha zewnętrznego;
  • reakcji na szczepienie;
  • alergii pokarmowej.

Wraz ze zmianami skóry u psa pojawia się wówczas silny świąd, w wyniku czego zwierzę rozdrapuje lub gryzie ropne zmiany. To jeszcze bardziej pogarsza jego kondycję, przez co powstają jątrzące się, trudne do wygojenia rany.

Świerzb u psa

Inną chorobą skóry u psa jest świerzb, wywołany działalnością pajęczaków, które mogą przenieść się i spowodować infekcję także u człowieka. Pierwszym, najbardziej charakterystycznym objawem świerzbu jest intensywny świąd, przez co zwierzę się drapie.

Zanim świerzbowiec na dobre zaatakuje skórę czworonoga, najpierw rozmnaża się na powierzchni skóry, wnikając coraz głębiej w naskórek i składając w nim jaja. Z nich wylęgają się larwy, a choroba skóry u psa rozwija się.

Świerzb łatwo można rozpoznać po zmianach skórnych powstających w okolicach pyska, uszu, łokci, pachwin, stawów, oczu oraz klatki piersiowej i brzucha. Może się zdarzyć, że świerzbowiec zajmie całe ciało zwierzęcia. Jest to choroba bardzo zaraźliwa i niebezpieczna również dla ludzi.

Grzybica skóry u psów

Spośród różnych chorób skóry u psów nie tak łatwo rozpoznasz grzybicę, ponieważ daje ona niespecyficzne symptomy. Warto jednak pamiętać, że pojawiają się one już we wczesnej fazie rozwoju schorzenia. Wywołują je grzyby – najczęściej drożdżaki i gatunki nitkowate.

W zależności od tego inaczej będzie się ona objawiała. Może dojść do przerzedzania sierści i łysienia, nadmiernego wydzielania sebum czy zgrubienia skóry.

Alergiczne choroby skóry u psa

Podobnie jak skóra człowieka, także skóra u psów może reagować alergicznie, czyli nadwrażliwie na kontakty z różnymi alergenami – pokarmowymi, wziewnymi czy kontaktowymi. Trudno zdiagnozować, jaka alergia jest odpowiedzialna za rozwój objawów u danego psa.

Symptomy najczęściej pojawiają się w okolicach głowy, przednich kończyn, brzucha i klatki piersiowej. Pies może odczuwać świąd. Alergiom towarzyszą ropne zapalenia skóry czy pokrzywka – zmiany te lubią nawracać.

Gronkowiec

W skład naturalnej mikroflory skórnej i śluzówkowej u psów wchodzą niektóre bakterie, grzyby, a nawet roztocza. Składa się na nią czasem także gronkowiec, który zasiedlać może nabłonek u zdrowych psów. Jeśli jednak ulegnie on osłabieniu, bakteria może zaatakować organizm, wywołując zapalenie skóry u psa.

Za cel obiera sobie mieszki włosowe, głównie na łapach czy brzuchu. W efekcie jej działania powstają grudki, krostki, a także strupy. Z czasem pojawiają się blizny, które mogą pozbawić psa w sposób wybiórczy sierści.

Nużyca u psa

Na skórze zdrowych psów występują roztocza, ale jeśli zanadto się namnażają, może być ona zaatakowana nużycą. Zmiany chorobowe mogą objąć tylko fragment ciała czworonoga lub duży jego obszar. Nużyca to choroba skóry u psów objawiająca się rumieniem i występowaniem łuszczących się placków skóry.

Pasożytnicze choroby skóry u psa

Sierść i skóra psa to często idealne miejsce do bytowania pasożytów zewnętrznych, które mogą powodować choroby objawiające się świądem i wykwitami. Na ogół spowodowane są one działalnością takich pasożytów jak roztocza – w tym swędziki jesienne, a także pchły, wszy oraz kleszcze.

Rak skóry u psów

Nowotwory skóry u psa mogą być różne, ale najczęściej występuje mastocytoma. W przebiegu tego raka skóry pojawiają się krostki, czerwonawe guzki i grudki, jak i rozlane nacieki. Można podejrzewać taką chorobę, jeśli pupil nagle mocno chudnie, ma niedokrwistość oraz powiększone węzły chłonne w połączeniu ze zmianami na powierzchni skóry.

Choroby skóry o podłożu hormonalnym

Wypadanie włosów, pojawienie się przebarwień czy infekcji skóry mogą być spowodowane zaburzeniem gospodarki hormonalnej w ciele zwierzęcia. W takim przypadku najpierw należy dociec, czym spowodowane są zmiany skórne u psa, ponieważ zdiagnozowanie głównego schorzenia pozwoli się ich skutecznie pozbyć.

Leczenie chorób skóry u psa

choroby skóry u psa - leczenie

W zdecydowanej większości przypadków przy występowaniu chorób skóry psa, niezbędna jest dogłębna diagnostyka. Najpierw weterynarz zleci badania i przeprowadzi różnicowanie, by dociec, czym są spowodowane objawy. Lekarz musi rozpoznać podłoże problemu, który może być efektem działalności bakterii, grzybów, pasożytów, a także być wywołany alergią czy chorobą wewnętrzną.

Zadaniem właściciela czworonoga jest przeglądanie jego skóry, wyczesywanie sierści i utrzymywanie jej w jak najlepszym stanie. Dzięki takim prostym zabiegom pielęgnacyjnym możesz wcześnie zlokalizować zmiany skórne u psa i zgłosić się z nimi do weterynarza.

Mały pies dla dziecka – jaką rasę wybrać na psa rodzinnego?

mały pies dla dziecka

Większość rodziców jest przekonana, że mały pies dla dziecka jest najlepszym wyborem. Powitanie nowego członka rodziny jest dla wszystkich sporym wyzwaniem, dlatego warto dokładnie przemyśleć tę kwestię.

Nie da się zaprzeczyć, że czworonożny przyjaciel w domu może mieć bardzo pozytywny wpływ na rozwój dziecka. Psy są wiernymi towarzyszami, a dziecko już od najmłodszych lat może uczyć się odpowiedzialności, opieki, empatii wobec innych istot. Rodzice, martwiąc się o swoje dzieci, bardzo często wybierają małe rasy, gdyż takie psy nie wymagają dużej przestrzeni, niższe są również koszty ich utrzymania. Poza tym wielu osobom wydaje się, że mniejsze psy mają łagodniejsze usposobienie. Zdecydowanie nie jest to regułą, gdyż dla rodzin z dziećmi świetnie nadają się również większe psy takie jak labrador. Wszystko oczywiście zależy od odpowiedniego wychowania pupila i umiejętności realizowania jego potrzeb. Sprawdź, jaki mały pies dla dziecka będzie dobrym wyborem.

Pies dla dzieci – przemyślana decyzja rodziców

Pies dla dzieci – przemyślana decyzja rodziców

Pies może być wspaniałym towarzyszem. Zwierzaki wnoszą do życia rodzinnego wiele miłości i radości. Jednak planując adopcję psa lub zakup z hodowli, warto pamiętać o kilku kwestiach.

Przede wszystkim pies to nie zabawka. Decyzja o powitaniu nowego członka rodziny powinna być dokładnie przemyślana. Odpowiedzialność za wychowanie psa spoczywa przede wszystkim na rodzicach, dziecko może sprawować opiekę pod czujnym okiem rodziców. Wybierając małego psa dla dziecka, nie można kierować się wyłącznie jego wyglądem. Trzeba wziąć pod uwagę także warunki, w jakich będzie żył. Czworonogi, które uwielbiają wszelkie aktywności, nie będą pasowały do rodziny, która woli spędzać czas na kanapie, oglądając ulubiony film. Szczeniak w domu to ogromny obowiązek, trzeba poświęcić mu swój czas, dlatego nie można podejmować pochopnej decyzji.

Zalety dorastania z pieskiem – miłość i szczęście

Zalety dorastania z psem – obowiązki, miłość i szczęście

Dorastanie z psem ma wiele zalet. Przede wszystkim dziecko uczy się empatii w stosunku do zwierząt. Staje się odpowiedzialne za swojego pupila, musi o niego dbać, pielęgnować go i bawić się z nim. Pies może być prawdziwym przyjacielem dla malucha i pomóc mu się uporać z różnymi problemami emocjonalnymi. Przytulanie i zabawy z psem mogą przynieść ukojenie i spokój, szczególnie w momentach silnego stresu. Trzeba jednak pamiętać, że nawet mały pies dla dziecka to nie zabawka i warto kontrolować tę relację. To rodzice są odpowiedzialni za psa, a dziecko powinno aktywnie uczestniczyć w wychowaniu czworonoga.

Mały pies dla dziecka – jakiego czworonoga wybrać?

Mały pies dla dziecka – jaką rasę wybrać?

Wybierając małego psa dla dziecka, powinieneś wziąć pod uwagę jego usposobienie i stosunek do ludzi. Niektóre psy świetnie odnajdują się w towarzystwie małych dzieci, z kolei inne mogą stać się agresywne przy maluchach. Ogromną kwestię odgrywa oczywiście również wychowanie pupila, jednak wymaga to odpowiedniej wiedzy i umiejętności. Poznaj najlepsze rasy psów dla rodziny!

Jaka rasa dla dziecka? Cavalier king charles spaniel

Te małe psy wymagają dużej uwagi ze strony swoich właścicieli, bardzo szybko się do nich przywiązują i często nie odstępują ich nawet na krok. Cavalier king charles spaniel to pies zdecydowanie dla osób dysponujących wolnym czasem. Ma przyjazne usposobienie i z pewnością dziecko i pies mogą stać się wspaniałymi przyjaciółmi. Warto jednak mieć na uwadze fakt, że taki pies znacznie lepiej odnajdzie się w towarzystwie starszych i spokojnych dzieci, ciężko mu będzie się przystosować do hałaśliwych i bardzo aktywnych maluchów.

Jaką rasę wybrać dla maluchów? Yorkshire terrier

Bez wątpienia pies może być najlepszym przyjacielem dziecka. Za idealnego małego psa dla dziecka uważany jest między innymi yorkshire terrier. Malutkie, przyjazne, wesołe i bardzo żywiołowe, mogą towarzyszyć dziecku każdego dnia. Trzeba jednak pamiętać, że to charakterne pieski, które wymagają sporo uwagi i bardzo szybko przywiązują się do swoich właścicieli. Jedno jest pewne, york będzie miał wspaniały kontakt z dziećmi.

Duży pies dla małych dzieci – labrador retriever

Duży pies również może być wspaniałym towarzyszem dla dziecka. Na szczególną uwagę zasługuje labrador retriever. To bardzo inteligentne, przyjazne, cierpliwe i spokojne psy. Mimo dużych rozmiarów mogą sprawować rolę przyjaciela i opiekuna zarówno w stosunku do dzieci, jak i dorosłych. Jeśli szukasz psa rodzinnego, to bardzo dobry trop na kompana dla twoich dzieci!

Jak przygotować dziecko na przyjęcie nowego zwierzaka?

Jak przygotować dziecko na przyjęcie nowego zwierzaka?

Jak nauczyć dziecko odpowiedzialności? Jak wychowywać psa? Właściciel musi być opiekuńczy i odpowiedzialny. Z kolei pies może być wspaniałym przyjacielem dziecka. Pojawia się jednak pytanie, jak przygotować malucha na przyjęcie psa? Po pierwsze dziecko powinno poznać wszystkie obowiązki związane z posiadaniem psa.

Pies potrzebuje odpowiedzialnych właścicieli, którzy będą mogli zadbać o jego bezpieczeństwo i spełnić wszystkie potrzeby. Właśnie dlatego decyzja o powitaniu w domu małego psa dla dziecka powinna być dokładnie przemyślana. Nie wolno kierować się emocjami i zachcianką dziecka. Nie da się jednak zaprzeczyć, że pies może być wspaniałym przyjacielem, a rasy takie jak yorkshire terrier, bichon frise lub buldog francuski mogą świetnie się wpasować w dużą rodzinę z małymi dziećmi!

Kot perski miniaturowy

kot perski miniaturowy

Koty perskie zachwycają od dawna swoim stonowanym charakterem i wyróżniają się wyglądem. Nic dziwnego, że są popularne w hodowlach. Jednak dla niektórych osób okazały się niewystarczające. Po co mieć dużego kota, skoro można mieć jego uroczą, pomniejszoną wersję, czyli kota perskiego miniaturowego? To pytanie rodzi jednak kolejne, już mniej emocjonalne, a bardziej racjonalne. Czy miniaturowy pers to rasa warta twojej uwagi? To zależy. Nie ulega jednak wątpliwości, że zakup takiego pupila może być dość ryzykowny. Dlaczego? Na to pytanie i wiele innych odpowiadamy w naszym artykule!

Eksperymenty na rasie, czyli kot perski filiżankowy

Eksperymenty na rasie, czyli kot perski filiżankowy

Kot perski filiżankowy, zwany też kotem perskim miniaturowym, pojawił się w 1995 roku. Bonnie Arnold, amerykańska hodowczyni persów, wyspecjalizowała swoją hodowlę w tworzeniu jak najmniejszych osobników. Wybierała więc najmniejsze maluchy z miotu i krzyżowała je często między sobą. W ten sposób zaczęła uzyskiwać coraz to drobniejsze i mniejsze kocięta. Ważne było jednak to, że Arnold nie chciała tworzyć zwierząt ze schorzeniem karłowatości, a jedynie takie, które są mniejszymi persami. W ten sposób powstały trzy typy czworonogów:

  • toy persian;
  • pixie;
  • teacup persian, czyli najmniejszy z nich wszystkich. 

Miniaturyzacja jest przekazywana przez mutacje występującą u samców.

Kot perski miniaturka – to nie jest zdrowe dla rasy

Kot perski miniaturka – to nie jest zdrowe dla rasy

Koty tej rasy nie są wynikiem zdrowej, naturalnej hodowli. W przeciwieństwie do psów udomowione tygrysy mają silne mechanizmy, które utrudniają mutowanie genów. Aby stworzyć tego typu miniaturki, zwykle należy prowadzić chów wsobny, co oznacza krycie blisko spokrewnionych ze sobą osobników. Tak zwany inbred zmniejsza różnorodność genetyczną i może powodować wiele różnych schorzeń. To sprawia, że wiele osób nie uznaje tego typu działań za moralne. Osoby chcące kupić kotka perskiego powinny zwrócić szczególną uwagę na to, czy w konkretnej linii nie występują wady letalne.

Miniaturowy pers – czy to odrębna rasa?

Choć koty perskie zostały stworzone stosunkowo niedawno, to obecnie często uznawane za odrębną rasę. Wiele zależy jednak od organizacji. Działająca głównie w Ameryce Północnej TICA uznaje je za przedstawicieli ras zmutowanych, ale największa organizacja zajmująca się rasowymi kotami na świecie, czyli FIFe, klasyfikuje je do persów oraz innych ras kotów egzotycznych. Czas pokaże, czy takie zwierzęta, jak pers miniaturowy rzeczywiście zostaną z ludźmi na dłużej. Może jednak okaże się, że gdy minie na nie moda, przestaną być hodowane, choćby przez względy etyczne?

Kot perski miniaturowy – czy naprawdę jest tak malutki?

Standardowy kot perski waży do 7 kg. Nie jest więc szczególnie duży, ale zalicza się go raczej do średniej wielkości przedstawicieli gatunku, przynajmniej jeśli chodzi o tę konkretną liczbę. Jego zminiaturyzowana dorosła wersja, czyli mały perski kotek, powinna ważyć… do 2,7 kg, z założeniem, że najmniejszy z typów nie może przekraczać 900 g jako dorosły osobnik! Waga poniżej kilograma czyni z tych zwierząt prawdziwych rekordzistów w świecie kotów. To też wyjaśnia ich nazwę. Kociaki tej rasy dosłownie mogą zmieścić się w niewielkiej filiżance! Nie ulega wątpliwości, że właśnie to czyni z kotów perskich stworzenia, które przez wiele osób uważane są za naprawdę słodkie.

Widzimisię czy potrzeba? Hodowla ras specjalistycznych

Kot perski, dzięki dużej populacji i naturalnemu pochodzeniu, jest zwierzęciem stosunkowo zdrowym. Nic dziwnego, że przedstawiciele tej rasy żyją średnio do 17 lat. Sprawa ma się nieco inaczej w przypadku kota perskiego miniaturowego. Warto zauważyć, że wiele współczesnych ras powstaje nie ze względu na większą użytkowość i liczą się walory estetyczne. Z tego powodu pojawia się kwestia etyki ich hodowli. Czy doprowadzanie do cierpienia zwierząt tylko po to, by móc cieszyć się najmniejszym kotem świata w roli towarzysza jest moralnie uzasadnione? Na to pytanie musi jednak odpowiedzieć sobie każdy, kto przyczynia się do ich rozmnażania.

Kot perski cieszy się naprawdę sporą popularnością! Czy miniaturowa odmiana również?

W 2008 roku koty perskie były jedną z najpopularniejszych ras w USA. Obecnie ich populacja nieco się zmniejszyła, ale to nie oznacza, że jest ich mało. W 2012 roku były z kolei 6. najpopularniejszą rasą w Wielkiej Brytanii. Zdobycie kota persa wcale nie jest trudne, ale nie da się ukryć, że w Polsce ich zminiaturyzowane wersje są bardzo trudno dostępne. Jeśli więc zależy ci na tym, by kupić kota perskiego miniaturowego, koniecznie rozglądaj się za zagranicznymi hodowcami. Takie utrudnienia sprawiają jednak, że na szczęście przynajmniej w tym rejonie zwierzęta te nie są nadmiernie hodowane, co zmniejsza populację zwierząt cierpiących z powodu swojego wyglądu.

Pers filiżankowy – cena ich niewielkich rozmiarów

Kot perski miniaturowy – czy naprawdę jest tak malutki?

Ciała tych niewielkich miniaturek niestety muszą być w stanie udźwignąć naprawdę wiele. Kot pers filiżankowy płaci za to swoim słabym zdrowiem. Jak wybrać odpowiednie kocię? Szukaj odpowiedniej linii, która nie jest obciążona genetycznie chorobami przenoszonymi z powodu chowu wsobnego. Stawiaj tylko na sprawdzone hodowle i uważnie prześledź cały rodowód swojego potencjalnego kota. Jeśli zauważysz, że wielu przodków zwierzęcia umierało przedwcześnie, zrezygnuj z zakupu. Niestety, w takiej sytuacji może się okazać, że linia kota najmniejszej rasy jest obciążona wadą letalną, która szybko odbierze życie twojemu ukochanemu pupilowi.

Kot perski miniaturowy – charakter tych zwierząt

Jaki jest charakter kota perskiego miniaturowego? Te kotki przez całe swoje życie pozostają maluszkami w dorosłym ciele, również w kwestii charakteru:

  • są raczej niekłopotliwe;
  • lubią się bawić, ale przy tym są spokojne i zrównoważone;
  • cechuje je przyjacielska osobowość, która sprawia, że wiele osób chce mieć je bezustannie przy sobie;
  • przywiązują się do opiekuna i raczej bez problemu zgrywają się ze wszystkimi domownikami. 

Nie zapominaj jednak, że to wciąż pełnoprawny kot, choć niewielkich rozmiarów. Czasem, jeśli nie będzie miał na to ochoty, może unikać twojego towarzystwa i trzymać dystans. Jednak zazwyczaj zwierzęta te krążą bezustannie wokół ludzi.

Pielęgnacja długiej sierści u persa miniaturowego

Kot perski miniaturowy ma miękką, długą sierść. W związku z tym musisz koniecznie regularnie go czesać. Dzięki temu zapobiegniesz tworzeniu się nieprzyjemnych dla kota kołtunów. Oprócz tego ograniczysz ilość jego włosów, które pozostawi w domu. Pamiętaj, aby nie kąpać swojego pupila. Rób to wówczas, gdy zaleci tak lekarz weterynarii lub jeśli malutkie zwierzę wydziela nieprzyjemny zapach. W innym przypadku lepiej tego unikać, aby nie usuwać naturalnej ochrony, jaką ma w sobie kocia sierść. Używaj do kąpania tylko profesjonalnych kosmetyków groomingowych.

Kot perski miniaturowy – jakie może mieć kolory?

Pozostajemy przy sierści chwilę dłużej. Warto zwrócić uwagę na to, jakie kolory mogą mieć te zwierzęta. Kot perski miniaturowy występuje w kilku wersjach kolorystycznych: 

  • złotej;
  • srebrnej;
  • bikolorowej. 

Te pierwsze umaszczenia zwykle mają najmniejsze z kotów, czyli tzw. teacup persian. Warto przy okazji wspomnieć, że niezminiaturyzowane persy mają np. wersję szynszylową, colorpoint czy szylkretową. W rasie występują geny odpowiedzialne za kolor rudy czy biały lub kremowy. Odmian kolorystycznych można znaleźć około 150, podobnie jak w przypadku kotów brytyjskich.

Kot perski miniaturowy – przygotuj dom do przybycia tak małego kotka

Mimo niewielkich rozmiarów miniaturki pozostają dość sprawne fizycznie. Oznacza to, że musisz zapewnić im możliwość wspinania się, jeśli będą miały na to ochotę. Musisz więc dostosować dom do rozmiarów kota perskiego miniaturowego:

  • koniecznie przygotuj podesty, na które kociak będzie mógł się wspinać;
  • stwórz lub kup wieżę, na której będzie mógł wygodnie spać;
  • jeśli chcesz, na ścianach możesz wybudować kładki, po których zwierzę będzie mogło swobodnie chodzić, bez zrzucania przedmiotów;
  • zabezpiecz też wszystkie zakamarki, kable czy miejsca, w których kot będzie mógł zostać porażony prądem. 

Zrób to, nim zwierzę trafi pod twój dach!

Najmniejszy pers nie może być kotem wychodzącym!

Kot perski miniaturowy jest naprawdę malutki. Wiąże się to z tym, że absolutnie nie powinien opuszczać domu samodzielnie, bez opieki człowieka. Dlatego nie może być kotem wychodzącym. Jeśli chcesz zapewnić mu odrobinę słońca, możesz nauczyć go chodzić na spacery, wykorzystując smycz i szelki. Postaraj się także stworzyć wolierę zewnętrzną. Taką funkcję może pełnić zarówno ogrodzony balkon, jak i inna ogrodzona przestrzeń. Najlepiej, aby latem zwierzę mogło swobodnie wędrować pomiędzy domem a swoim małym rajem. Dzięki czemu zadbasz o jego samopoczucie i sprawisz, że koci malec się nie przegrzeje.

Co musisz kupić dla kota? Wyprawka kota perskiego miniaturowego

Pers miniaturowy – czy to odrębna rasa?

Zależy ci na zapewnieniu zwierzęciu jak najlepszych warunków? Koniecznie kup najpierw wszystkie potrzebne przedmioty do tego, aby się nim odpowiednio zająć:

  • kuwetę;
  • żwirek;
  • szczotkę lub grzebień;
  • miski na wodę i pokarm.

Jaką kuwetę kupić? Wybierz model, do którego twój niewielki kot perski będzie mógł bez problemu wejść. Pachnący żwirek pomoże ci w utrzymaniu czystości, a na dodatek pozwoli małemu persowi na realizację swoich potrzeb, takich jak zakopywanie odchodów. Koniecznie zainwestuj także w szczotkę lub grzebień, ponieważ w przypadku długowłosych ras nie da się uniknąć czesania. Wybierz także dwie miski – jedną na wodę i drugą na pokarm.

Kot perski miniaturowy – jakie zabawki wybrać?

Wybierając odpowiednie zabawki, postaw na jak najmniejsze. Co jeszcze? Właściwie musisz kupić wszystko to, co jest potrzebne każdemu innemu kotu. Szeleszczące piłeczki są uwielbiane przez najmłodsze zwierzaki. Nie może zabraknąć też pluszaków oraz wędki, z którą będziesz mógł doskonale bawić się ze swoim kotem. Unikaj jednak laserów. Te powinny być wykorzystywane tylko jako rozgrzewka przed docelową zabawą, ponieważ kot ma potrzebę faktycznego złapania poruszającego się przedmiotu.

Kot perski miniaturowy – właściwa dieta to absolutna podstawa!

Przygotowanie domu jest niezmiernie istotne, ale nie da się ukryć, że kluczowa dla zdrowia kota perskiego miniaturowego okaże się dopasowana do jego potrzeb karma. Choć te zwierzaki jedzą stosunkowo niewiele, to także wymagają wysokiej jakości pożywienia. Wybieraj produkty bezzbożowe, które opierają się przede wszystkim na wysokiej jakości mięsie i podrobach. Możesz także pomyśleć nad dietą BARF. W ten sposób twój kot perski będzie miał zapewnione wszystkie niezbędne mu składniki odżywcze.

Kot perski miniaturowy to rasa pod wieloma względami wyjątkowa. Niestety, te kotki są nie tylko urocze, lecz również podatne na choroby i wady. Musisz o tym pamiętać, jeśli chcesz szukać takiego zwierzaka. Nie zapominaj również, że w Europie nie ma zbyt wiele takich miniaturek, więc na wydatki także musisz być gotowy.

Małe kotki – jakie są rasy małych kotów?

małe kotki

Kotek miniaturka to coś, co porusza wyobraźnię wielu osób. Kto nie chciałby, aby jego mruczek już na zawsze pozostał małym kociątkiem (tylko bez irytujących dziecięcych nawyków)? Małe rasy kotów podbijają serca wielu osób na całym świecie. Warto jednak zdawać sobie sprawę z tego, że obok naturalnych ras, które cechują po prostu niewielkie gabaryty, możemy spotkać także kontrowersyjne, wyhodowane przez człowieka małe koty. Niestety, próba podbicia serc klientów odbiła się na zdrowiu tych miniaturowych ras. Przeczytaj więcej o malutkich rasach

Najmniejsza rasa kota powstała naturalnie – kot singapurski

Małe kotki singapurskie zdecydowanie wyróżniają się spośród innych ras. Masa ciała dorosłych osobników rzadko przekracza 3,5 kilograma. Masa jest jednak zasługą przede wszystkim muskularnego i dobrze zbudowanego ciała. Same kotki są niezwykle malutkie, co jeszcze bardziej podkreślają ich wielkie oczy w kształcie migdałów. 

Malutki rozmiar kota idzie w parze z jego delikatnym i raczej spokojnym charakterem. Singapura najlepiej czuje się w przewidywalnym i cichym środowisku, gdzie może cieszyć się obecnością swojego ukochanego człowieka.

male kotki kot singapurski

Nie ma pełnej zgody co do tego jakie są korzenie kotów singapurskich. Niektórzy eksperci są zdania, że jest to rasa naturalna, której przodkowie przez wiele lat zamieszkiwali singapurskie ulice. Według innych hipotez z kolei jest to rasa stworzona sztucznie przez nowozelandzkich genetyków i zoologów. Jakakolwiek nie byłaby prawda, kot singapurski jest rasą oficjalnie zarejestrowaną przez FIFe, chociaż dopiero od 2014 roku.

Pomimo swoich niewielkich rozmiarów koty singapurskie są zwierzakami zasadniczo zdrowymi i długowiecznymi. Zazwyczaj zapadają na choroby typowe dla wszystkich kotów, dlatego powinny być regularnie badane. Jedynym problemem typowy dla rasy jest potencjalny niedoborów kinazy pirogrionianowej. To enzym, który uczestniczy w rozkładzie cukrów w czerwonych krwinkach. Jego niedobór prowadzi do anemii. 

Jeżeli twoim marzeniem są małe kotki, singapura z pewnością spełni twojego oczekiwania. To piękny, stosunkowo zdrowy i długowieczny kot, który dobrze odnajduje sie w spokojnym otoczeniu. 

Malutkie koty o krótkich łapkach – munchkin

Munchkin jest kotem, obok którego nie można przejść obojętnie. Wynika to z jego bardzo krótkich łapek, które na pierwszy rzut oka wydają się wyjątkowo urocze. Nic więc dziwnego, że munchkin jest niezwykle popularny w mediach społecznościowych. Niestety, jednocześnie rasa jest niezwykle kontrowersyjna i ciągle jeszcze nieuznawana przez największe organizacje felinologiczne – w tym FIFe. 

Jak wygląda munchkin? To średniej wielkości kotek o standardowej budowie ciała. Jego głowa i ogon są proporcjonalne do tułowia. Tym, co wyróżnia rasę są jednak łapki – bardzo krótkie. To przez nie kotek waży zaledwie cztery kilogramy.

Nie tylko nietypowy wygląd przyciąga do munchkinów coraz to nowe osoby. Te małe koty mają także bardzo sympatyczny charakter. Są całkowicie pozbawione agresji, łagodne i czułe. Niestety, rozmnażanie tej rasy nie należy do najbardziej etycznych procederów. 

male kotki munchkin

Za krótkie łapki zwierzaka odpowiada mutacja genetyczna, która może zdarzają się spontanicznie wśród kotów domowych. Jest ona uważana za bardzo niebezpieczną. Celowe krzyżowanie dwóch kotów z krótkimi łapami skutkuje tym, że około jedna czwarta wszystkich zarodków umiera. 

Same munchkiny w ciągu życia raczej nie chorują. Są jednak zdecydowanie bardziej niż inne koty narażone na lordozę. Ta choroba kręgosłupa polega na jego nadmiernym wygięciu, co skutkuje bólami stawów. W wielu przypadkach munchkiny nie mogą normalnie funkcjonować. 

W Polsce zakup kota tej rasy jest praktycznie niemożliwy. Niektóre osoby sprowadzają jednak koty z zagranicznych hodowli, skuszeni cudownym charakterem i uroczym wyglądem. Warto jednak mieć świadomość, że hodowle munchkinów nie są kontrolowane przez żadną z dużych organizacji felinologicznych. Same kotki zaś mogą cierpieć na poważne problemy z kręgosłupem. 

Kotek miniaturka – miniaturowy pers

Najmniejsza rasa kota, jaką obecnie znamy to teacup persian, czyli miniaturowy pers. Jak sama nazwa wskazuje, zwierzak jest tak mały, że z powodzeniem mieści się w filiżance do herbaty. Rasa jest silnie zmutowana i bardzo kontrowersyjna. Jest ku temu kilka powodów. 

Filiżankowe persy powstały w skutek dopuszczania do rozrodu osobników, które przyszły na świat z genem karłowatości. Niektóre z tych kotków ważą zaledwie kilogram, co sprawia, że są mniejsze od przeciętnej świnki morskiej… 

Najważniejsze organizacje felinologiczne nie uznają tych kotów za odrębną rasę. Niestety, pomimo wielu problemów zdrowotnych oraz wątpliwego etycznie procesu rozmnażania dla wielu osób miniaturowe persy są synonimem luksusu. Zwierzęta te są pożądane i sprzedawane w bardzo wysokich cenach. 

Miniaturowy pers nie jest maskotką, za którego wielu chciałoby go uważać. Koty tej rasy są niezwykle delikatne i wymagają niezwykle czulej opieki, szczególnie w fazie wzrostu. Maluchów nie można odebrać od matki przed ukończeniem szóstego miesiąca życia. W dorosłości ciągle przypominają kocięta, są więc bardzo delikatne i kruche. Ich kości z czasem nie stają się twarde, dlatego kotek nigdy nie będzie tak sprawny jak większe zwierzęta. 

Ryzyko śmierci poważnego uszkodzenia ciała w wyniku urazu (na przykład podczas zabawy) to nie wszystko. Miniaturowe persy są także podatne na genetyczne choroby serca. Często także cierpią na schorzenia neurologiczne. Wszystko to skutkuje tym, że te małe kotki żyją bardzo krótko. 

W Polsce miniaturowych persów w zasadzie nie ma. Rasa jest trendem przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych. Wielu osobom perspektywa posiadania kota, który całe życie będzie maluchem wydaje się pociągająca. Taki mały kotek wymaga jednak bardzo solidnej opieki, jest kruchy i chorowity. Rozmnażanie takich zwierząt wyłącznie dla kaprysu ludzi nie jest procederem, który warto wspierać. 

male kotki miniaturowy pers

Małe koty – rasa toy bobtail

Kolejną kontrowersyjną i rzadką rasą jest toy bobtail. Te miniaturowe kotki zostały stworzone przez rosyjskich hodowców poprzez rozmnażanie ze sobą osobników z mutacją genu, który pojawiał się spontanicznie u dzikich kotów. 

Toy bobtaile to małe kotki z krótkimi tylnymi nogami i szczątkowym ogonkiem. W dorosłości osiągają rozmiar trzymiesięcznych kociąt. Z charakteru są bardzo sympatyczne i wesołe. Uwielbiają zabawę, jednak ze względu na mały rozmiar i bardzo drobny kościec, muszą być trzymane w bezpiecznych warunkach a ich aktywność kontrolowana. 

Tak jak miniaturowe persy, bobtaile także nie są uznawane przez większość organizacji felinologicznych. W związku z tym nie ma ustalonego wzorca rasy, a to z kolei jest pożywką dla pseudohodowców. 

Nie jest niespodzianką, że te podobne do królika małe kotki nie są szczególnie zdrowe. Tak jak filiżankowe persy, one także powstały w wyniku dopuszczenia do rozrodu kotów z genem karłowatości. Skutkuje to problemami z sercem, kruchymi kośćmi i w rezultacie krótkim, często pełnym bólu życiem. 

Małe kotki rasy cornish rex

Na szczęście wśród bardzo małych kotków są także rasy uznane przez FCI i bardzo popularne. Jedną z nich jest cornish rex. Ten drobny i niewielki kotek może ważyć cztery i pół kilograma. Niektóre osobniki ważą jednak jedynie dwa i pół kilo. 

Te niewielkie i charakterystyczne koty po raz pierwszy pojawiły się na świecie w latach pięćdziesiątych XX wieku. Pierwszy kot z bardzo dużymi uszami oraz specyficzną delikatną i kręconą sierścią przyszedł na świat przypadkiem w jednym z miotów. Hodowcy postanowili dalej rozmnażać takie koty w celu stworzenia nowej rasy. 

Cornish rex jest kochany przez swoich opiekunów nie tylko ze względu na charakterystyczny wygląd. To kot sympatyczny, otwarty na ludzi i bardzo przywiązany do opiekunów. Uwielbia ich towarzystwo i bardzo źle znosi samotność. Ruch i aktywna zabawa to dla niego najlepszy sposób na spędzanie czasu. Idealnie sprawdzi się w domu osób, które chcą mieć kota sympatycznego, otwartego i spragnionego kontaktu. Nie będzie czuł się dobrze zostając długo sam. 

Cornish rex jest stosunkowo zdrowym i długowiecznym kotem. Ma jednak nieco obniżoną tolerancję na niskie temperatury. Czasami potrzebuje dodatkowej ochrony w postaci ubranka

Małe koty dorosłe – devon rex 

Kolejnym uznanym przez FIFe i popularnym kotem jest devon rex. Ta rasa przyciąga wzrok bardzo oryginalnym wyglądem. Przez niektórych porównywany jest do elfa – ma wielkie uszy i urzekające spojrzenie. 

Rex dewoński to drobny i smukły kot. Jego znakiem charakterystycznym jest nierównomiernie rozmieszczone i nieco falujące futerko. Ma także ogromne uszy, które przypominają nietoperza oraz owalne oczy. Nie wymaga dużej pielęgnacji. Co więcej, jego futerko jest tak delikatne, że zbyt natarczywe zabiegi pielęgnacyjne mogą je zetrzeć. 

Charakter jest ogromną zaletą tego kota. Jest wesoły, ale niezbyt temperamentny. Kocha całą rodzinę, jednak zazwyczaj wybiera sobie jedną osobę, z którą będzie najbardziej związany. Akceptuje inne zwierzęta, uwielbia zabawę i chętnie wychodzi na spacer w szelkach. 

Devon rex to stosunkowo zdrowy zwierzak, który często dożywa w dobrej kondycji piętnastego roku życia. Czasami jednak w rasie zdarzają się choroby serca, przede wszystkim kardiomiopatia przerostowa. Warto raz w roku zrobić zwierzakowi kontrolne echo serca. 

Małe kotki – czy warto zdecydować się na małą rasę? 

Posiadanie w domu bardzo małego kota to dla wielu osób cel sam w sobie. Niewielkie zwierzęta są urocze, kompaktowe i dobrze odnajdują się nawet w bardzo małych mieszkaniach. Często decydują przede wszystkim kwestie estetyczne. Zwierzaki są przecież urocze i świetnie wyglądają na zdjęciach. Czy jednak kupowanie miniaturowych ras jest etyczne? 

Tak jak w bardzo wielu przypadkach odpowiedź brzmi: to zależy. Jeżeli zastanawiasz się nad zakupem małego kota raczej odrzuć pomysł sprowadzania tak zwanych miniaturek. Zarówno miniaturowy pers, jak i toy bobtail to zwierzęta stworzone i rozmnażane przede wszystkim z ludzkiej próżności. Nie bez powodu budzą one poważne wątpliwości felinologów z FIFe, TICa i innych dużych organizacji. 

Zarówno miniaturowe persy jak i koty rasy toy bobtail zostały stworzone poprzez celowe użycie genu karłowatości. wpłynęło to negatywnie na zdrowie tych zwierząt. Przez są dręczone wiele wieloma chorobami genetycznymi genetycznymi. Wątłe i delikatne gości nie chronią kota przed upadkiem lub innym uszkodzeniem mechanicznym.

Nad hodowlami takich kotów nie czuwa żadna organizacja. W związku z tym nie ma żadnej gwarancji, że traktują one zwierzęta dobrze a sam proceder rozmnażania jest etyczny. Ponadto powoływanie do życia zwierząt, których ciało ogranicza ich pełną wolność nie jest etyczne. Nie ma sensu dokładać własnych pieniędzy do tego procederu. 

Malutkie koty – jakie wybrać?

 Czy oznacza to, że małe koty są całkowicie poza naszym zasięgiem? Nie. Jest wiele naturalnych lub po prostu zdrowych i pełnosprawnych ras, które osiągają niewielkie gabaryty. Wprawdzie kot singapurski nie zmieści się w filiżance, jednak nadal jest zwierzęciem stosunkowo małym. Rasa jest uznana przez FIFe, dlatego dokonując zakupu masz pewność, że podczas rozrodu zwierzętom nie dzieje się krzywda.

Koty takie jak devon rex, czy cornish rex również są bardzo drobne. Mimo tego hodowcy dbają o to, aby budowa ciała umożliwiała im normalne funkcjonowanie. 

Małe kotki – a może adopcja?

W schroniskach i domach tymczasowych mieszka dużo bardzo drobnych i niewielkich kotów, które czekają na swój własny dom. Może to właśnie adopcja będzie dla ciebie najlepszym rozwiązaniem? Wprawdzie w przypadku małych kotów ciężko zgadnąć, co z nich wyrośnie. Jednak już po kilkumiesięcznych zwierzakach można stwierdzić (na przykład na podstawie budowy kości), jakie mniej więcej rozmiary osiągną w dorosłym życiu. Być może idealny mikrokotek już na ciebie czeka.

Jak oduczyć kota gryzienia i drapania? Czy korzystać z porad behawiorysty?

jak oduczyć kota gryzienia

Jak oduczyć kota gryzienia? Przed takim problemem stają właściciele wielu mruczków. Trudno jednak wyeliminować niepożądane zachowania, bez poznania ich przyczyny. Sprawdźmy, co może wywoływać takie zachowanie kota i jak sobie z tym poradzić?

Kocia agresja to poważny problem, dlatego, jeżeli domowe sposoby zawiodą, warto skonsultować się z lekarzem weterynarii. Trzeba dowiedzieć się, dlaczego zwierzak atakuje domowników albo gości. Przyjrzyjmy się najbardziej powszechnym przyczynom agresywnego zachowania i zastanówmy, jak oduczyć kota gryzienia.

Dlaczego kot gryzie? Najważniejsze powody

jak oduczyc kota gryzienia 2

Warto od razu zaznaczyć, że sam fakt gryzienia nie jest od razu przejawem agresji pupila. Może on po przyjacielsku podgryzać dłoń na przykład podczas głaskania. Wtedy wysyła właścicielowi jasny komunikat, że taki dotyk mu nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie, to przejaw sympatii – o ile takie ugryzienie nie sprawia bólu człowiekowi. Są także inne sytuacje, kiedy kot decyduje się na użycie swoich ostrych zębów. Dlatego warto zastanowić się nad tym, jak oduczyć kota gryzienia.

Nieprawidłowa socjalizacja kocięcia

Małe koty uczą się kontroli intensywności gryzienia i drapania od swojej mamy. Fachowo nazywa się to inhibicją gryzienia. Matka interweniuje, kiedy kotek, bawiąc się z rodzeństwem, staje się zbyt natarczywy lub po prostu sprawia im ból. Jeżeli twój kot dotkliwie gryzie, prawdopodobnie nie spędził z matką i rodzeństwem wymaganych dwunastu tygodni. Kot reaguje w ten sposób także wtedy, kiedy źle się z nim bawisz – pozwalasz gryźć i lizać ręce. Wtedy będzie je traktował, jako zabawkę. Należy wykluczyć takie zachowania wobec kociaka.

Zbyt duża poufałość człowieka

Gryzienie nie zawsze wynika z niewłaściwej socjalizacji, a bywa podyktowane zachowaniem człowieka. Koty to indywidualiści, których nie można zmuszać do pieszczot. W przeciwnym razie w ruch na pewno pójdą pazury. Zwierzak na początku daje sygnały ostrzegawcze, ale jeśli się ich w porę nie zinterpretuje, kot ugryzie właściciela. Jeśli chcesz wiedzieć, jak oduczyć kota gryzienia, obserwuj jego zachowanie.

Problemy behawioralne kota

Kiedy kot gryzie właściciela, to nigdy nie oznacza jego „wrednego” charakteru. Zwykle przyczyną są jego zaburzenia: poczucie strachu, nadpobudliwość, przebodźcowanie albo stres. Przyczyną zachowania zwierzęcia są więc czynniki, na które nie ma wpływu. Dlatego jego agresja jest skierowana przeciw człowiekowi. Dlatego w takim przypadku lepiej nie czekać i rozwiązać problem z pomocą kociego behawiorysty, który potrafi odczytać przyczyny jego zachowania.

Problemy zdrowotne

jak oduczyc kota gryzienia

Jeśli zastanawiasz się, jak oduczyć kota gryzienia ludzi, warto zabrać go do weterynarza. Być może jego zachowanie wynika z choroby albo bólu? Lekarz umie interpretować objawy, więc potrafi wykluczyć lub potwierdzić twoją domową diagnozę.

Jak oduczyć kota gryzienia i drapania rąk podczas głaskania?

Niestety nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to, jak oduczyć kota gryzienia. Wszystko zależy od przyczyn, ale kluczem do sukcesu na pewno jest cierpliwość wobec kota. Trzeba pamiętać, że zwierzak nie robić tego bez powodu, a stosowanie kar fizycznych tylko pogłębi problem. Należy poprosić o pomoc i zasięgnąć porady specjalisty – to jest właśnie pierwszym krokiem do rozwiązania kocich kłopotów. Oczywiście warto znać doraźne sposoby na to, by uspokoić czworonoga.

Jak oduczyć gryzienia podczas zabawy?

Jak oduczyć kota gryzienia w takiej sytuacji? Przede wszystkim konsekwentnie unikaj zabawy z udziałem gołych rąk. Najlepiej wdrążyć zabawki dystansowe, czyli na przykład wędki. Przekierowuj uwagę kota na inne przedmioty lub zabawki, a kiedy uparcie gryzie cię po rękach, przerwij zabawę. Nie krzycz na zwierzaka i nie stosuj kar fizycznych – spowodujesz w ten sposób stres i pogłębisz problem. Jeżeli wymienione wyżej metody nie zadziałają, warto rozważyć konsultacje behawiorystyczne.

Jak poradzić sobie ze stresem i strachem zwierzęcia?

Wspominaliśmy, że niektóre mruczki gryzą, ponieważ nie mogą poradzić sobie z emocjami i złymi doświadczeniami. Konsultacja z behawiorystą to jedno, ale warto działać też na własną rękę. Aby zapobiec gryzieniu z powodu lęku przed człowiekiem, dobrym sposobem jest zastosowanie pozytywnego bodźcowania. Właściciel musi być cierpliwy, ale kot w końcu zacznie budować pozytywne skojarzenia. Jeśli przyczyną jest stres, trudniej jest ustalić źródło, ale można na przykład bardziej dopasować dom do potrzeb zwierzęcia. Większa liczba drapaków i możliwość wspinania to coś, co koty lubią. Jeśli mogą obserwować domowników z większej wysokości, czują się pewniej.

Jak oduczyć swojego kota podgryzania kabli?

Niektóre koty chętnie podgryzają wszelkiego rodzaju przewody. Kociarze pewnie nie zliczą, ile razy musieli ratować swoje ładowarki. To jednak bardzo szkodliwy nawyk, dlatego trzeba wiedzieć, jak oduczyć kota gryzienia kabli. Mówiąc szczerze, koty nie lubią nudy, dlatego, jeśli doskwiera brak zajęć, pupil zaczyna organizować sobie czas zgodnie ze swoimi potrzebami.Dlatego warto zapewnić im więcej atrakcyjnych miejsc, a jeśli ma zbyt dużo zabawek, ograniczyć ich liczbę. Nie trzeba od razu wyrzucać, wystarczy schować i co jakiś czas wymieniać, dzięki temu zachowają urok nowości. Jak oduczyć koty używania zębów na kablach? Można próbować je zabezpieczyć:

  • ukryj kable za listwami;
  • kiedy skończysz korzystać z ładowarki lub laptopa, chowaj je;
  • oklej kable taśmą dwustronną, która zniechęci kota;
  • można zastosować płyn zniechęcający koty do gryzienia (dostępny w sklepach zoologicznych) lub sok z cytryny.
jak oduczyc kota gryzienia 3

Instynkt łowiecki kota – tak go okiełznasz

Przez podgryzanie opiekuna, a przede wszystkim regularne ataki, może objawiać się instynkt łowiecki kociaka. Mimo że zostały udomowione przed tysiącami lat, nadal pozostały drapieżnikami i czasami muszą znaleźć ujście dla swoich pierwotnych potrzeb. Atakowanie dłoni i stóp, czajenie się i wyskakiwanie – tak zachowują się łowcy. Jeśli nie chcesz tolerować tego w domu, musisz okiełznać go zabawą. Już wyjaśniliśmy, że należy używać odpowiedniego sprzętu, nie rąk. Trzeba też pamiętać, że zabawa musi być dynamiczna, by zwierzak czuł, że poluje, a przede wszystkim zakończona sukcesem.

Jeśli zastanawiasz się, jak oduczyć kota gryzienia, musisz dobrze poznać powód takiego zachowania. Czasami to po prostu zła socjalizacja, w innych przypadkach przyczyny mogą być głębsze. Jedno jest pewne – nie możesz zostawić swojego pupila bez odpowiedniej pomocy i wsparcia.

Psy miniaturki – sprawdź, jakie są najmniejsze rasy piesków!

psy miniaturki

Niewielkie rasy zazwyczaj świetnie sprawdzają się w domach osób, które często podróżują. Ich opiekunowie nie muszą mieć dużego doświadczenia w prowadzeniu psa. Pieski miniaturki to rasy kształtowane w taki sposób, aby były przede wszystkim sympatycznymi towarzyszami codziennego życia. Zazwyczaj mają dużo energii i bywają charakterne, dlatego mimo niewielkiego rozmiaru potrzebują ustalenia zasad i pozytywnego szkolenia. Poniżej znajdziesz rasy psów miniaturowych, które najchętniej wybierane są przez polskich opiekunów.

Cavalier king charles spaniele – miniaturowe psy myśliwskie 

psy miniaturki - cavalier king charles spaniele

Pieski tej rasy pochodzą od innych spanieli myśliwskich, chociaż w ich rodowodzie znajdują się najprawdopodobniej także pekińczyki. To bardzo czułe i urocze zwierzaki, które zostały ukształtowane po to, aby stanowić jak najlepsze towarzystwo dla człowieka. Swoją nazwę zawdzięczają królowi Karolowi II, który był ogromnym miłośnikiem rasy. Kochał swoje pupile do tego stopnia, że towarzyszyły mu aż do dnia egzekucji. 

To bardzo inteligentne, delikatne i raczej uległe psiaki. Bardzo dobrze sprawdzą się w roli pierwszego psa. Cavalier to bardzo urodziwy zwierzak, który wymaga regularnej, ale niekoniecznie intensywnej pielęgnacji. Rasa jest narażona na różnorodne problemy kardiologiczne, dlatego pupila musisz szukać w bardzo dobrej hodowli. 

Shih tzu – psy miniaturki z włosem

Shih tzu to przyjacielskie i radosne zwierzaki, które doskonale sprawdzają się w roli psów kanapowych. Zostały ukształtowane po to, aby towarzyszyć człowiekowi, dlatego uwielbiają pieszczoty i wspólną zabawę. Rasa pochodzi z Tybetu i jest niezwykle popularna w naszym kraju. Jej przedstawiciele doskonale dogadują się zarówno z dziećmi, jak i z innymi zwierzętami. Dobrze sprawdzają się jako towarzysze osób starszych.

psy miniaturki - shih tzu

Shih tzu to, wbrew pozorom, odporne i zdrowe psy, które cieszą się długim życiem. Są dosyć inteligentne, jednak ich podatność na szkolenie uchodzi za raczej średnią. Naukę zasad i funkcjonowania w domu warto więc rozpocząć wcześnie. Pieski te wymagają umiarkowanej aktywności fizycznej, jednak jej brak i apetyt mogą prowadzić do otyłości. Właśnie dlatego ich dieta powinna być bardzo zrównoważona. 

Pomeranian – pies miniaturka szpica

Pomeraniany to bardzo urodziwe psy miniaturki, których energia jest odwrotnie proporcjonalna do wzrostu. Pieski tej rasy uwielbiają zabawę i ruch. Niekiedy biorą nawet udział w treningach agility. Te maleńkie zwierzaki są towarzyskie i szybko przywiązują się do swojej rodziny. Ich bogata szata z miękkim i wełnistym podszerstkiem wymaga regularnej pielęgnacji, na którą musisz się przygotować. 

psy miniaturki - pomeranian

Pomeraniany to bardzo sympatyczne i malutkie psiaki. Warto jednak pamiętać, że mają dosyć mocny charakter i niemałą skłonność do niezależności. Z ich wychowaniem poradzi sobie jednak nawet niedoświadczona osoba, ponieważ uwielbienie w stosunku do opiekuna sprawia, że chętnie z nim współpracują. Chociaż otwarte w stosunku do ludzi, mogą zachowywać pewien dystans do obcych psów, dlatego nowych czworonożnych domowników należy wprowadzać ostrożnie.

Chihuahua – najmniejsze psy miniaturki

Pieski tej rasy uznawane są za najmniejsze na świecie. Pochodzą z Meksyku, jednak ich popularność zawdzięczamy przede wszystkim Amerykanom. Chihuahua to prawdziwie wielki duch w małym ciele. Pieski są bystre, odważne i bardzo inteligentne. Chętnie współpracują z człowiekiem i mają dużo energii. 

Psy tej rasy, ze względu na swoje miniaturowe rozmiary, często traktowane są jako maskotki. Tymczasem chihuahua to pies pełną gębą. Warto traktować go w taki sam sposób jak większe rasy. Potrzebuje aktywności i szkolenia, które pozwoli mu na poprawne funkcjonowanie wśród ludzi i innych zwierząt. 

psy miniaturki - chihuahua

Te malutkie pieski są bardzo zdrowe i słyną z długowieczności. Wiele osobników dożywa z powodzeniem nawet dwudziestego roku życia. Pamiętaj jednak, że takie maluchy są podatne na zranienia i nieodporne na warunki atmosferyczne. 

Pekińczyki – miniaturki piesków prosto z Chin 

Pekińczyki to malutkie psy, które zachwycają swoją piękną szatą i majestatycznym wyglądem. Ich charakter jest jednak bardzo mocny i bez odpowiedniego wychowania bardzo szybko wchodzą swoim opiekunom na głowę. Są niezależne i uparte. Swoją rodzinę bardzo kochają, jednak uczucia okazują sporadycznie. Ich osobowość jest raczej chłodna i wyniosła. 

W stosunku do opiekuna pekińczyk jest przyjazny i czuły, jednak obcych traktuje z dystansem. Nie jest odpowiednim towarzyszem dla dzieci. Nie wchodzi z nimi w interakcje i jest raczej obojętny na próby zabawy.

psy miniaturki - pekińczyki

Jeżeli chcesz, aby w twoim domu zamieszkał pekińczyk, pamiętaj, że piesek ten potrzebuje szkolenia i jasno określonych zasad. Jest inteligentny i bystry, dlatego każdą słabość i niekonsekwencję szybko wykorzysta do swoich celów. Pieski te stosunkowo dobrze znoszą samotność i nie mają skłonności do niszczenia. 

Maltańczyki – białe rasy psów miniaturek 

Maltańczyk to bardzo stara rasa, która pochodzi z rejonów Morza Śródziemnego. Pieski te zostały ukształtowane w celu towarzyszenia człowiekowi, dlatego opiekun jest dla nich całym światem. Bardzo źle znoszą samotność i cały czas chcą przebywać ze swoim panem. Są bardzo czułe i chętne do zabawy, chociaż umiarkowanie energiczne. 

psy miniaturki - maltańczyki

Maltańczyk jest dosyć głośny i źle znosi samotność, dlatego już od szczeniaka warto uczyć go zostawania w domu i korzystania z klatki kennelowej. W ten sposób unikniemy stresu separacyjnego, który u tej rasy zdarza się dosyć często. Ich szkolenie nie jest trudne i opiekunem maltańczyka z powodzeniem może zostać nawet niedoświadczona osoba. 

Pudle miniaturowe – najmniejsze psy tej rasy

Miniaturowe pudelki to pełnoprawni przedstawiciele swojej rasy. Są to zwierzaki niezwykle energiczne i inteligentne. Uwielbiają być w centrum uwagi i szybko uczą się nowych sztuczek. Przywiązują się do całej rodziny i są bardzo czułe. Uwielbiają pieszczoty. Ich zapotrzebowanie na ruch jest umiarkowane i na spacerach trzymają się blisko opiekuna. 

psy miniaturki - pudle miniaturowe

Bardzo szybko przyswajają wiedzę, dlatego ich szkolenie jest prawdziwą przyjemnością. Ze względu na bardzo niewielkie rozmiary można bardzo łatwo transportować je z miejsca na miejsce. Uchodzą za rasę zdrową i długowieczną. 

Bulteriery miniaturowe – urocze psy miniaturki 

Miniaturowe bulteriery to niezwykle energiczne zwierzęta. Podobnie jak ich więksi kuzyni bardzo kochają swoich opiekunów, jednak w żadnym wypadku nie są stworzeni do spędzania czasu na kanapie. Potrzebują dużej dawki ruchu i wielu kreatywnych zabaw. Wykazują dosyć mocny instynkt myśliwski, dlatego warto już od najmłodszych lat uczyć je posłuszeństwa i przywołania. 

psy miniaturki - bulteriery miniaturkowe

W szkoleniu są dosyć łatwe, chociaż mają pewną skłonność do ignorowania ćwiczeń w momencie, kiedy nie są one dla nich odpowiednio atrakcyjne. Warto więc przeprowadzać krótkie, ale ciekawe i pociągające dla psa sesje. Minibulle są rasą narażoną na choroby kardiologiczne, dlatego warto przeprowadzać okresowe kontrole stanu serca. 

Pinczery miniaturowe – wesołe psy miniaturki

Pinczery miniaturowe znane są szerzej jako ratlerki. To bardzo malutkie pieski z wesołym usposobieniem. Wszystkie emocje wyrażają za pomocą głośnego szczekania, dlatego musisz nastawić się na to, że jest to rasa głośna. Bywają zadziorne i charakterne, dlatego w stosunku do nich trzeba być konsekwentnym i cierpliwym.

psy miniaturki - pinczery

Ratlerki są niezwykle energiczne, niezależne i uparte. Przy wczesnym i świadomym szkoleniu można jednak ułożyć je na bardzo przyjazne i sympatyczne psiaki. Niedoświadczony opiekun powinien dać sobie z nimi radę, jeżeli nie zaniedba szkolenia. Pinczery miniaturowe są narażone na cukrzycę i urazy stawów, jednak zazwyczaj żyją dosyć długo. 

Yorkshire terriery – popularne psy miniaturki

Yorki to jedne z najpopularniejszych psiaków, jakie pojawiają się w polskich domach. Chociaż są niezwykle urodziwe i sprawiają wrażenie delikatnych, warto pamiętać, że to rasowe teriery, które potrzebują ruchu i stymulacji umysłowej. Obecnie kształtowane są prawie wyłącznie do towarzystwa, jednak zachowały pewną dozę instynktu myśliwskiego. Nie zdziw się więc, jeżeli twój psiak będzie polował na gryzonie w ogrodzie!

psy miniaturki - yorkshire terriery

Rasowe yorki pochodzące z dobrych hodowli są zdrowe i długowieczne. Mają silny charakter, dlatego ich szkolenie powinno zacząć się wcześnie i być konsekwentne. Pozostawione same sobie mogą stać się szczekliwe, niegrzeczne i mieć skłonność do niszczenia przedmiotów w domu. 

Psy miniaturowe to doskonałe rozwiązanie dla opiekunów, którzy chcą mieć w domu przyjaciela w kompaktowych rozmiarach. Pamiętaj jednak, że wiele ras miniaturowych to bardzo charakterne i niezależne zwierzaki, które wymagają szkolenia i konsekwentnego prowadzenia. Stereotyp szczekliwego i niegrzecznego małego pieska nie wynika z braku inteligencji ras miniaturowych, a z zaniedbania ich prawidłowego wychowania. 

Ptaki zimą – które gatunki zostają w Polsce na zimę? Jak dokarmiać ptaki zimą?

ptaki zimą

Ptaki pozostające na zimę w Polsce zazwyczaj nie mają już tak ciężko jak jeszcze kilka lat temu. Zimy w klimacie umiarkowanym stają się coraz lżejsze. Ciągle jednak dni są krótkie, a noce zimne, dlatego niektóre ptaki zimą potrzebują pomocy ze strony człowieka. Ich dokarmianie powinno być jednak przemyślane, tak by skrzydlatym przyjaciołom pomóc, a nie – zaszkodzić.

Ptaki zimą, czyli gatunki zimujące w Polsce

ptaki zimą - zostają

Oto ptaki zimowe w Polsce – te gatunki zostają w kraju bez względu na porę roku.

Dzięcioł duży i średni

Dzięcioł duży to średniej wielkości ptak, którego bardzo łatwo zidentyfikować. Jego grzbiet jest czarny, tak samo jak powierzchnia głowy i skrzydeł. Samce dzięciołów mają z tyłu głowy charakterystyczną czerwoną kropkę. Czerwony jest także fragment brzuszka. Na skrzydłach natomiast znajdują się białe paski. 

Dzięcioł średni z kolei ma ciało o wielkości zbliżonej do szpaka. Na jego głowie znajduje się charakterystyczna czerwona czapeczka. Długi i wąski dziób pozwala mu na wydobywanie pożywienia z miękkich drzew – tym te ptaki zimą się żywią. 

Najczęściej spotkasz dzięcioły w lasach liściastych. Pamiętaj, że obydwa gatunki są w Polsce objęte ścisłą ochroną gatunkową. 

Dzwoniec

Dzwoniec zwyczajny jest bardzo małym ptakiem, wielkością podobnym do wróbla. Łatwo go zidentyfikujesz, ponieważ ma dosyć charakterystyczne ubarwienie. Na skrzydłach jest oliwkowozielony, a na brzuszku – żółtawy.

Jeżeli zimą wystawisz za okno karmnik dla ptaków, możesz z dużym powodzeniem spodziewać się wizyty dzwońca. Jest on objęty ścisłą ochroną gatunkową. 

Sójka

Jan Brzechwa pisał o sójce, która wybiera się za morze, ale wybrać się nie może. Tej średniej wielkości ptaszek faktycznie zostaje w Polsce, w odróżnieniu od innych ptaków, zimą zjada przede wszystkim skrupulatnie zgromadzone zapasy. Nie pogardzi jednak ziarnem z karmnika. 

Sójkę bardzo łatwo rozpoznać, ponieważ fragment jej skrzydła jest intensywnie niebieski. Ciało ma barwę rdzawobrązową, a dziób jest całkiem czarny. Wszystkie sójki są pod ochroną, mimo że ich populację w Polsce uznaje się za średnio dużą. 

Kos

Kos to niewielki czarny ptaszek z intensywnie pomarańczowym dziobem. Samice mogą być jaśniejsze, niektóre nawet ciemnobrązowe, jednak samce są zazwyczaj całkiem czarne. Dodatkową cechą charakterystyczną jest pomarańczowa obwódka wokół stosunkowo dużych oczu.

Niektóre kosy migrują na zimę w poszukiwaniu cieplejszego schronienia. Jednak zimą ptaki, które na co dzień bytują w okolicach ludzkich siedzib, głównie w miastach, pozostają tam ze względu na stosunkowo łatwy dostęp do pożywienia. 

Rudzik

Rudzik to niewielki ptak z pomarańczowym brzuchem. Ten gatunek zalicza się zarówno do ptaków zimą przylatujących do Polski, jak i z niej odlatujących. Dlaczego? Rudziki, które lęgną się w kraju, najczęściej odlatują na zimę na południe. Z kolei te, które rodzą się w Skandynawii, czasami zimują w Polsce. 

Sikorka bogatka

Sikorka jest małym, bardzo rozpowszechnionym w Polsce gatunkiem. Wyróżnia ją czarna głowa z białymi policzkami. Bogatki są niezwykle popularne, jednak w twoim karmniku mogą pojawiać się także inne gatunki sikor: 

  • modraszki;
  • sosnówki;
  • czarnogłówki. 

Sikorkę najczęściej spotykasz na wywieszonych w karmniku plastrach słoniny. Pamiętaj jedynie, aby wybierać niesolony przysmak. 

Szczygieł

Szczygły to pięknie upierzone ptaki. Nie są często spotykane – gatunek ten objęty jest ścisłą ochroną. Z tego powodu wizyta szczygła w karmniku jest powodem do świętowania!

Tego ptaka rozpoznasz po czerwonej plamie na przedniej części głowy. Tuż za nią znajduje się biały pasek. Tył głowy jest czarny, a z kolei grzbiet – jasnobrązowy. Skrzydła przypominają trochę te dzięcioła – są czarne z białymi znaczeniami. 

Zięba

Zięba to niewielki ptak, który rozmiarem nieco przypomina wróbla. Dla tego gatunku bardzo charakterystyczny jest dymorfizm płciowy. Samce są bardziej kolorowe i zdecydowanie łatwiej je zauważyć. Wierzch głowy jest u nich szary, a grzbiet – brązowy. Na skrzydełkach zięby znajdują się białe lotki. 

W niektórych rejonach Polski zięby występują bardzo licznie. Mimo wszystko są objęte bardzo ścisłą ochroną. 

Wróbel zwyczajny i wróbel mazurek

Wróbla nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Wszyscy dobrze go znają, ponieważ zawsze pojawia się w pobliżu ludzkich siedzib. Niestety, te ciekawskie malutkie ptaki coraz rzadziej występują w miastach i na wsiach. To efekt wycinania krzewów, działalności kotów wychodzących, a także rozpowszechnienia gatunków drapieżnych, jak sójki czy sroki. 

Wróbel zwyczajny ma brązowy grzbiet i czarne podgardle. Dodatkowo, samce mają czapeczkę w kolorze szarym oraz takie same policzki. Mazurka czasami trudno odróżnić od zwyczajnego wróbla. Jego cechą charakterystyczną są jasne policzki, na których widać wyraźną czarną kropkę. Czubek głowy u mazurka jest brązowy. 

Trznadel

Trznadel to bardzo charakterystyczny ptak, który w Polsce występuje dosyć licznie, chociaż wiele osób nigdy się z nim nie zetknęło. Trznadla rozpoznasz po brązowym grzbiecie oraz żółtej główce. Samce stają się jeszcze intensywniej wybarwione w okresie godowym. 

Ptaki te występują na terenach otwartych. Możesz spotkać je także na brzegach widnych lasów liściastych. W lecie żywią się różnego rodzaju bezkręgowcami. Z kolei zimą ptaki te przestawiają się na pokarm roślinny, dlatego możesz spotkać je w karmniku. 

Potrzeszcz

Potrzeszcz to ptak lęgowy, który bardzo licznie występuje w zachodniej Polsce, szczególnie na terenie Wielkopolski. Badania ornitologiczne wskazują, że populacja tych ptaków w ostatnich latach znacznie wzrosła. Z tego powodu bardzo prawdopodobne jest, że spotkasz go w swoim przydomowym karmniku. Potrzeszcz pojawia się także na terenach, na których jeszcze do niedawna w ogóle go nie było. 

Potrzeszcz jest nieco większy od wróbla. Ma szarobrązowy tułów i nieco jaśniejszy brzuch. Jego śpiew ma charakterystyczny szeleszcząco-trzeszczący dźwięk. 

Dokarmianie ptaków zimą – gdzie wywiesić karmnik, co do niego wsypać?

ptaki zimą - dokarmianie

Dokarmianie ptaków zimą to – wbrew pozorom – bardzo odpowiedzialne zajęcie. Jeżeli się na nie zdecydujesz, musisz być konsekwentny. Ptaki szybko uczą się, gdzie trzeba przylatywać po pokarm. Jego nagły brak może być dla nich niebezpieczny. 

Gdzie dokarmiać ptaki?

Jedzenie dla ptaków można zostawiać na parapecie lub balkonie. Jest to szczególnie polecane mieszkańcom bloków, którzy żyją na tyle wysoko, że do ich okien nie mają dostępu drapieżniki, na przykład koty. Mimo tego, warto zaopatrzyć się w karmnik. Choćby z uwagi na coraz częściej pojawiające się w miastach drapieżne pustułki.

Karmnik powinien mieć spadzisty daszek oraz stosunkowo małe wejście. Pamiętaj, aby regularnie sprzątnąć resztki pokarmu i ptasie odchody. Jeżeli masz taką możliwość, wyłóż dno podłożem, które łatwo wymieniać i usuwać. Karmik możesz też oczywiście wywiesić w swoim ogrodzie.

Czym dokarmiać ptaki zimą?

Rodzaj pokarmu jest bardzo ważny. Niestety, przyjął się zwyczaj dokarmiania ptaków chlebem. Warto z niego zrezygnować, ponieważ pieczywo w każdej formie szkodzi ptakom i może być niebezpieczne dla ich życia. Latem ptaki żywią się często owadami, jednak zimą postaw raczej na:

  • specjalne mieszanki ziaren, jak prosa i owsa;
  • nasiona;
  • pestki;
  • suszone owoce;
  • niesoloną słoninę;
  • rozdrobnione orzechy włoskie. 

Ptaki spędzające zimę w Polsce – podsumowanie

ptaki zimą - podsumowanie

Wiele tak zwanych ptaków zimowych zostaje w Polsce mimo zmiany pory roku. Możesz spotkać je zarówno w dużych miastach, jak i poza nimi. Ptaki można dokarmiać, trzeba jednak robić to w przemyślany sposób. Szeroko dostępne są specjalne mieszanki w postaci kul lub gwiazdek – pamiętaj jednak, aby zdjąć z nich plastikową siatkę, w którą ptak może się zaczepić. Od każdego rodzaju pieczywa lepsze będą pestki słonecznika czy kawałek niesolonej słoniny.

Pingwin cesarski, czyli Aptenodytes forsteri – największy pingwin z Antarktydy

pingwin cesarski

Pingwiny cesarskie to silne zwierzęta, które pomimo pozornej nieporadności potrafią przemierzać bardzo długie dystanse. Ich siła tkwi w doskonałej zdolności do współpracy. Organizm pingwina cesarskiego przystosowany jest do przetrwania nawet w najtrudniejszych warunkach, a sam zwierzak czuje się dużo lepiej w wodzie niż na lądzie. Sprawdź, jak wygląda pingwin cesarski i w jakich miejscach żyje.

Gdzie mieszkają pingwiny cesarskie?

Pingwin cesarski grupa pingwinów

Pingwin cesarski naturalnie występuje przede wszystkim na najdalej wysuniętym na południe kontynencie, czyli Antarktydzie. Obszar ten można jednak jeszcze bardziej zawęzić. Pingwiny tego gatunku możesz bowiem spotkać wyłącznie pomiędzy 66 a 77 stopniem południowej szerokości geograficznej. 

A konkretnie gdzie mieszkają pingwiny cesarskie? Naukowcy zaobserwowali do tej pory nawet kilkadziesiąt niewielkich kolonii pingwinów cesarskich, które ulokowane są na lodach otaczających kontynent. Oprócz nich można wyróżnić także dwie większe. Jedna znajduje się na Australijskim Terytorium Antarktycznym, a dokładnie na lodowcu Taylor. Druga natomiast na Ice Bay.

Aptenodytes forsteri – zachowanie ptaków

Pingwin cesarski z pisklakiem

Pingwin cesarski zdecydowanie nie jest samotnikiem. Niemal wszystkie elementy jego życia odbywają się w grupie – od polowania po lęg i gniazdowanie. Polowanie w grupach jest przykładem doskonałego zgrania i współpracy. 

Pomiędzy styczniem a marcem niewielkie grupy rozpraszają się, a dojrzałe płciowo osobniki migrują pomiędzy gniazdowiskami. Aby znaleźć pożywienie dla swojego potomstwa, mogą one oddalić się od niego nawet o 500 km. Po wysiedzeniu jaj samce udają się na pełne morze.

Pingwin cesarski jest mistrzem pływania. W wodzie jest zdecydowanie sprawniejszy i porusza się znacznie sprawniej niż na lądzie. Poruszając skrzydłami w górę i w dół podczas pływania, sprawia wrażenie, jakby latał. 

Kiedy pingwiny chodzą po stałym lądzie, chwieją się na boki w charakterystyczny sposób. Osiągają wówczas prędkość nie większą niż 3 km/h. W wodzie natomiast pływają z prędkością 6-7 km/h. Podczas pogoni za zdobyczą mogą jednak przyspieszyć nawet do 20 km/h. 

Jak wygląda pingwin cesarski?

Pingwin cesarski zbliżenie

Opis pingwina cesarskiego zna chyba każdy. Ma on charakterystyczną sylwetkę, która sprawia, że jest lepiej przystosowany do życia w wodzie. Mowa o opływowym kształcie ciała i typowych dla nielota skrzydłach o sztywnej strukturze. Są mocno przyciśnięte do ciała, dlatego świetnie sprawdzają się podczas pływania. 

Samce i samice są do siebie bardzo podobne zarówno pod względem wielkości, jak i ubarwienia. Na głowie i grzbiecie mają czarne pióra. Brzuch oraz spód skrzydeł są natomiast kontrastowo białe. Góra dzioba ma czarny kolor, natomiast jego dół może być intensywnie pomarańczowy, a nawet fioletowy. 

W czasie, kiedy na Antarktydzie trwa lato, pingwin cesarski przechodzi pierzenie. Wówczas na około 30 dni pokrywa się piórami w kolorze brązowym. 

Pingwin cesarski – wzrost i waga

To największy ze wszystkich przedstawicieli tego gatunku. Wzrost dorosłych pingwinów cesarskich wynosi od 110 do 130 cm. Ciężar ciała może wynosić od 25 do nawet 45 kg. Samce są tylko nieznacznie cięższe od samic. 

Trzeba jednak zaznaczyć, że waga pingwina cesarskiego bardziej niż od płci zależna jest od pory roku. W czasie wysiadywania jaj zarówno samica, jak i samiec mogą stracić nawet kilka kilogramów. Wszystko ze względu na ciepło, które ptak przekazuje jajom. Wpływa to na większe spalanie kalorii. Dodatkowo w tym okresie zwierzęta jedzą niewiele, ponieważ prawie nie oddalają się od gniazda. 

Pingwin cesarski a królewski – różnice między gatunkami

Pingwin cesarski z młodym

Pingwina cesarskiego często myli się z jego nieco mniejszym kuzynem – pingwinem królewskim. Te dwa zwierzaki są do siebie bardzo podobne, szczególnie pod kątem upierzenia. Między nimi można wyróżnić jednak kilka bardzo istotnych różnic. Przede wszystkim jest to wielkość – pingwiny królewskie są wyraźnie mniejsze. Mają także więcej pomarańczowych znaczeń, szczególnie za uszami i na brzuchu. 

Pingwin cesarski – rozmnażanie

Młode pingwiny muszą mieć szansę pierzenia się w okresie letnim. To z kolei zmusza ich przyszłych rodziców do odbycia okresu godowego w ciągu bardzo ciężkiej arktycznej zimy. Temperatura może wówczas wynosić nawet -60°C, a wiatr osiąga prędkość do 200 km/h. 

W tych surowych warunkach nie ma wiele czasu na intensywne zaloty. Samiec i samica podczas spotkania stają naprzeciwko siebie i podnoszą głowy do góry, rozciągając ciało. Jeżeli prezentacja przypadnie do gustu obydwu stronom, pozostają ze sobą przez półtora miesiąca, czyli do momentu złożenia jaja. 

To z kolei jest wysiadywane, a raczej wystawane przez samca, który ogrzewa je pod swoją fałdą brzuszną. Samica w tym czasie wyrusza w morze w poszukiwaniu jedzenia. Młode przychodzą na świat po około 10 tygodniach. Wtedy to ich ojcowie udają się na polowanie, aby nadrobić stracone kilogramy.

Pingwin cesarski – ciekawostki

Sprawdź najciekawsze informacje o pingwinie cesarskim:

  • podczas wysiadywania jaj samce pingwina cesarskiego zbijają się w ciasną grupę, aby wspólnie generować wyższą temperaturę. Czasami nawet 500 pingwinów wspólnie wysiaduje jaja;
  • kilkutygodniowe pingwinki trzymają się razem w grupach, które badacze nazywają żłobkami;
  • pingwin cesarski zajmuje piąte miejsce na liście największych ptaków na świecie;
  • pingwiny cesarskie żyją przede wszystkim na Antarktydzie, jednak pojedyncze osobniki spotykano między innymi w Stanach Zjednoczonych oraz w Nowej Zelandii. 

Pingwin cesarski – podsumowanie

Pingwiny cesarskie często mylone są z królewskimi, jednak różnią się od nich wielkością i szczegółami ubarwienia. To ptaki świetnie dostosowane do trudnych warunków, w jakich przyszło im żyć i się rozmnażać. Te największe pingwiny na świecie zachwycają nie tylko rozmiarem, ale także ciekawym zachowaniem i niestandardowymi, jak na świat zwierząt, praktykami rodzicielskimi.

Świnka miniaturka – charakterystyka, potrzeby i cena miniaturowej świnki

świnka miniaturka

Dawniej, kiedy świnie służyły ludziom jedynie jako zwierzęta hodowlane, nikomu nie przyszłoby do głowy trzymania ich w domu. Świnka miniaturka to ciekawa alternatywa dla tych, którzy chcą trzymać to zwierzę we własnym domu.

Z artykułu dowiesz się, czym charakteryzuje się świnka miniaturka. Podpowiemy ci także, jak prawidłowo zadbać o jej dobrostan oraz przybliżymy koszty związane z jej zakupem i utrzymaniem. Poznasz również najpopularniejsze odmiany tych inteligentnych zwierząt.

Pochodzenie domowych mini świnek

Próby krzyżowania ras świń podejmowano już w latach 80. XX wieku, głównie w Kanadzie i Wielkiej Brytanii. W eksperymencie brały udział zwierzęta ras gloucester old spot, ossabaw island, kune-kune i świnka wietnamska. W wyniku krzyżowania powstała nowa rasa nazwana miniaturową świnką zwisłobrzuchą. Wyróżnia się cztery wielkości w obrębie tej nowej rasy:

  • juliana pig;
  • pocket pig;
  • tea-cup pig;
  • micro mini pig.

Do Polski moda na trzymanie świnki miniaturki w domu przyszła stosunkowo niedawno, ale z łatwością znajdziesz hodowlę specjalizującą się w tej rasie.

Świnka miniaturka – ogólna charakterystyka

Świnka miniaturka może żyć nawet 20 lat, dlatego powinieneś dobrze przemyśleć jej zakup. Podobnie jak typowe świnie, są to zwierzęta inteligentniejsze od psa i bardzo przywiązują się do swojego opiekuna. Oddanie jej po jakimś czasie wiązałoby się dla niej z ogromną traumą i cierpieniem. Zwierzątko jest wszystkożerne tak jak jego więksi kuzyni.

Świnka miniaturka – rozmiar

Waga dorosłego osobnika waha się między 25 a 50 kilogramów. Dla przykładu świnie hodowlane potrafią ważyć nawet do 400 kg. Miniaturowe rasy wielkością można porównać do średniego psa. Dorastają do około 35-40 centymetrów wysokości.

Świnka miniaturka – charakter

Zachowaniem bliżej jest śwince miniaturce do psa niż do dzika. Podobnie jest także w przypadku świń hodowlanych – są to bardzo inteligentne stworzenia. Potrafią nawiązać z człowiekiem prawdziwą więź, reagują na imię i chętnie uczą się sztuczek.Miniaturowy prosiaczek obdarzy cię tak samo szczerym uczuciem, jakim darzą ludzi mniej kontrowersyjne zwierzęta domowe, psy. Świnka domowa uwielbia wręcz towarzystwo człowieka, nie lubi samotności i merda ogonkiem, kiedy jest zadowolona.

Świnka miniaturka – wychowanie

Zwierzęta te wymagają dużo uwagi i czułości, uwielbiają drapanie za uchem, przytulanie, jednak podobnie jak w przypadku psa, od samego początku należy zacząć szkolenie i wyznaczanie granic. Mikro świnka musi wiedzieć, kto jest jej opiekunem, co jej wolno, a czego nie. Najważniejsza w wychowaniu młodego prosiaczka jest konsekwencja. Jeśli w przyszłości nie będzie mogła wchodzić na sofę, to od początku należy ją do tego przyzwyczajać i nie robić wyjątków. To bardzo bystre stworzenia, dzięki czemu nauka nie powinna trwać zbyt długo.

Szkolenie świnki miniaturki

Oczywiście podczas szkolenia całkowicie unikaj przemocy, nawet jeśli świnka miniaturka nie zawsze będzie robiła dokładnie to, czego od niej oczekujesz. Bądź cierpliwy, a zaowocuje to pełnym zrozumieniem i przywiązaniem do ciebie. Młode zwierzę jest bardzo energiczne i szybko się nudzi. Powinieneś zapewnić jej dużo uwagi i rozrywki, w innym wypadku będzie głośno kwiczeć i niszczyć meble.

Świnka miniaturka a ogród i spacery

Jeśli mieszkasz w domu jednorodzinnym, powinieneś zapewnić jej dostęp do ogrodu, pamiętaj jednak, że to zwierzątko domowe uwielbia ryć w ziemi i taplać się w błotku. Zabezpiecz odpowiednio swoje rośliny, ponieważ w innym przypadku na pewno prędzej czy później świnka będzie wśród nich kopała. Nauka czystości nie powinna przysporzyć ci większych trudności. Zwierzę, podobnie jak kot, bez problemu będzie załatwiało się do kuwety lub na spacerach, które uwielbia, ponieważ ponad wszystko lubi odkrywać otoczenie. Bardzo dobrze chodzi na smyczy.

Mikro świnka a dzieci

Świnka domowa nadaje się do domu, w którym są dzieci. Dobrze wychowana nie gryzie i nie musisz się bać o bezpieczeństwo swoich pociech. Oczywiście tak samo, jak w przypadku każdego innego zwierzęcia, musisz wytłumaczyć dziecku, że to nie jest zabawka, tylko żywe i odczuwające stworzenie.

Świnka miniaturka – czym ją żywić?

Świnki miniaturki, podobnie jak hodowlane, są wszystkożerne. Przygotowanie dla nich jadłospisu nie powinno przysporzyć problemów. Musisz jednak pamiętać, że jej żołądek to nie śmietnik i każdy pokarm powinien być świeży i dobrej jakości. Nie wolno podawać prosiaczkom słodyczy, ostrych i solonych dań. Najlepszym pożywieniem są świeże owoce, makarony, siemię lniane, kasze, ryż i warzywa. Dieta świnek powinna być bogata w ziarna zbóż i rośliny strączkowe.

Pamiętaj jednak, że świnki domowej nie należy przekarmiać. Ma niepohamowany apetyt i tendencję do tycia. Standardowo pupil powinien otrzymywać posiłek dwa razy dziennie, a kaloryczność musi uwzględniać pory roku. Latem, gdy może spędzać dużo czasu w ogrodzie i podjadać, nie marnuje energii na zachowanie temperatury ciała, można jej podawać mniej kaloryczne posiłki, zimą należy ją zwiększyć. Zapewnij podopiecznemu stały dostęp do wody.

Podczas karmienia weź pod uwagę zdolności zwierzaka do brudzenia siebie i otoczenia. Miska powinna być ciężka i stabilna, żeby prosiak nie mógł jej łatwo przewrócić. Pod naczyniem połóż łatwo dającą się wyczyścić podkładkę, ale najlepiej karmienie przenieść w miarę możliwości na zewnątrz, bo nigdy nie wiesz, czym może cię zaskoczyć kreatywne zwierzę.

Świnki miniaturowe – najpopularniejsze odmiany

Istnieje kilka ras hodowlanych świnek miniaturek. Wiele osób może sądzić, że to malutkie stworzenia podobne do świnki morskiej, nic bardziej mylnego. Niektóre odmiany mogą ważyć nawet 60 kg. Najpopularniejsze z nich to:

  • kune-kune;
  • gloucester old spot;
  • ossabaw island;
  • wietnamska zwisłobrzucha.

O dokładne standardy musisz zapytać hodowcę. Wybieraj oczywiście jedynie renomowanych sprzedawców, ponieważ w innym przypadku może się okazać, że sprzedano ci większy okaz, niż planowałeś posiadać. Świnki swoją maksymalną wagę osiągają dopiero po kilku latach swojego życia.

Opieka weterynaryjna nad świnką

Świnki miniaturki podatne są na wiele chorób wirusowych, dotykających ich większych kuzynów. Powinieneś stale obserwować zachowanie swojego pupila. Brak apetytu, osowiałość, wychłodzenie ciała to podstawowe symptomy choroby. Oczywiście najlepiej jest zachować profilaktykę i zabezpieczyć podopiecznego odpowiednimi szczepieniami. Nie zawsze jest to jednak w pełni skuteczne.

ASF a świnka miniaturka

Najgroźniejszą przypadłością, wśród chorób świń jest ASF, czyli afrykański pomór świń, którego epidemia w Polsce zbiera krwawe żniwo. ASF jest wysoce zakaźną chorobą krwotoczną wywoływaną przez wirusa. Wszystkie grupy wiekowe są na niego podatne. Do najczęstszych objawów zalicza się wysoką gorączkę, utratę apetytu, krwotoki na skórze i narządach wewnętrznych. Śmierć następuje w ciągu 2 do 10 dni.

Niestety nie ma jeszcze szczepionki na tego groźnego wirusa. Jedynym sposobem uniknięcia zakażenia to brak kontaktu z innymi przedstawicielami gatunku i pełna kontrola zwierzęcia podczas spaceru. Unikaj lasów, pól i innych miejsc, w których mogły przebywać dziki. Zakażenie następuje poprzez kontakt z odchodami chorego osobnika.

Inne groźne dla świnek choroby

Inne niebezpieczne przypadłości to:

  • choroba Aujeszky’ego;
  • zespół rozrodczo-oddechowy świń;
  • zakażenia rotawirusowe;
  • wirusowe zapalenie żołądka i jelit.

Nie bagatelizuj objawów, jeśli się pojawią i czym prędzej udaj się do lekarza weterynarii. Zapewnij też swojemu podopiecznemu podstawowe szczepienia oraz opiekę medyczną, a unikniesz przykrych następstw zaniedbania.

Świnki miniaturki – cena

Na terenie naszego kraju funkcjonuje wiele hodowli oraz pseudohodowli świnek miniaturek. Cena będzie różniła się zależnie od miejsca. Najbezpieczniej wybrać sprawdzonego sprzedawcę z wieloma pozytywnymi opiniami. Rozbieżność cenowa tych zwierząt jest duża, bo od 30 do ponad 1000 złotych za sztukę. Przy zakupie warto sprawdzić jakiej wielkości byli rodzice i podpytać hodowcę jak obchodzić się z nowym członkiem rodziny.

Koszt zakupu, utrzymania i pielęgnacji świnki miniaturki nie jest wygórowany. Warto jednak dokładnie przemyśleć zakup, ponieważ jest to zobowiązanie na długie lata. Choć świnki szybko się uczą i odznaczają dużą inteligencją, mają charakterystyczne potrzeby, którym możenie sprostać każdy opiekun.

Rasy kotów długowłosych: kot syberyjski, maine coon, a może kot perski? Poznaj je!

rasy kotów długowłosych

Długa, lśniąca i puszysta sierść u kota to zdecydowanie powód do dumy dla właścicieli cudownych mruczków. Jednak utrzymanie jej w tak dobrym stanie to nie lada wyzwanie. Koty krótkowłose wymagają mniejszego zaangażowania, jeśli chodzi pielęgnację. Masz w domu uroczego persa, maine coona, a może kota syberyjskiego? Poznaj te wyjątkowe rasy czworonogów i wybierz kota, który stanie się twoim towarzyszem na wiele lat!

Koty długowłose – dlaczego mają tylu miłośników?

Z pewnością nikogo nie dziwi fakt, że koty domowe długowłose mają wielu miłośników. Zjawiskowe umaszczenie długowłosych ras wprawia w zachwyt każdego wielbiciela zwierząt. Koty są dostojne, spokojne i uwielbiają chodzić własnymi ścieżkami. To jedne z najpopularniejszych zwierząt domowych. Poznaj kilka wyjątkowych ras, w których zakochasz się od pierwszego wejrzenia.

Najpopularniejsze rasy kotów długowłosych

Najwyższy czas poznać popularne rasy kotów długowłosych, które z pewnością zrobią na tobie ogromne wrażenie. Być może zapragniesz powitać nowego pupila w swoim domu!

Kot syberyjski

Kot syberyjski

Kot syberyjski jest bardzo popularny wśród wielbicieli mruczków. Ten uroczy kot domowy ma nieco dziką naturę. Ich charakterystyczną cechą jest gruby i gęsty kołnierz wokół szyi. Bardzo ciekawy jest fakt, że sierść kota staje się znacznie lżejsza i mniej puszysta w ciepłych miesiącach, natomiast znacznie zagęszcza się zimą. Jeśli szukasz przyjaciela, który będzie przy twoim boku przez wiele lat, kot syberyjski będzie świetnym wyborem. Kociaki żyją od 15 nawet do 20 lat. Przyjazne, uczuciowe i towarzyskie z pewnością wniosą do twojego życia wiele radości.

Kot perski

Kot perski

Mówi się, że kot perski to jedna z najstarszych ras. Długa i miękka w dotyku sierść może mieć różne umaszczenie, zaczynając na białym, przez szary, kończąc na brązowym. Cechą charakterystyczną jest ich uroczy krótki pyszczek, płaski nos i okrągłe duże oczy. Mogą ważyć od 4 nawet do 8 kg. To łagodne, spokojne, ale i wesołe zwierzaki, które uwielbiają bawić się z ukochanym właścicielem. Pieszczony to punkt obowiązkowy każdego dnia. Jeśli zdecydujesz się na przedstawiciela tej rasy, musisz uzbroić się w cierpliwość, wykazać zaangażowaniem i konsekwencją, gdyż pielęgnacja sierści będzie tego wymagała.

Kot balijski

Kot balijski

Koty balijskie są smukłe i wyglądają bardzo dostojnie. Ich cechą charakterystyczną jest trójkątna głowa i umaszczenie. Zazwyczaj sierść ma szarą barwę, a na końcu pyszczka, na łapach i ogonie staje się coraz ciemniejsza. Kolejną cechą są duże i intensywnie niebieskie oczy i niezwykle inteligentne spojrzenie. Ważą od 3 nawet do 5 kg. Jeśli chodzi o charakter, kot balijski uwielbia rozmawiać w kocim języku, urocze mruczenie to dla niego codzienność. Uwielbiają być w centrum uwagi, co bardzo często okazują, wydając głośne dźwięki. Poza tym to osobniki bardzo wesołe i aktywne. Jeśli w twoim domu zagości kot balijski, z pewnością nie będziecie się nudzić!

Maine coon

Maine coon

Maine coon to zdecydowanie jeden z największych kotów domowych. Jego waga może dochodzić nawet do 10 kg, a dodatkowo bardzo gęsta i puszysta sierść sprawia wrażenie, jakby kot był jeszcze większy, niż jest faktycznie. To zwierzak bardzo przyjazny i towarzyski. Ta rasa jest bardzo często wybierana przez rodziny z dziećmi, gdyż mruczek świetnie odnajduje się również w towarzystwie najmłodszych. Oczywiście warto od początku obcowania ze zwierzętami uczyć dzieci, jak należy traktować czworonożnych przyjaciół. W ten sposób można uniknąć wielu nieprzyjemnych, a nawet groźnych sytuacji.

Kot brytyjski długowłosy

Kot brytyjski

Jeśli szukasz wiernego towarzysza, kot brytyjski świetnie sprawdzi się w tej roli. Ten towarzyski mruczek uwielbia przebywać ze swoim właścicielem. Ma bardzo charakterystyczny wygląd, nieco przypomina małego misia. Może ważyć od 4 do nawet 8 kg. Cierpliwy i inteligentny z pewnością chętnie weźmie udział w zabawie i dostarczy ci wiele radości. Ważny jest fakt, że ta rasa bardzo dobrze czuje się również w towarzystwie innych zwierząt.

Ragdoll

Ragdoll

Te spokojne i niezwykle inteligentne zwierzaki mogą cię mocno zaskoczyć! Jeśli szukasz kota, który chętnie nauczy się kilku sztuczek, ragdoll będzie świetnym wyborem. Będziesz musiał poświęcić trochę czasu na szkolenie i wymyślanie zadań dla swojego pupila. Te duże koty o charakterystycznej szacie i pięknych błękitnych oczach z pewnością szybko skradną twoje serce. Warto wspomnieć o tym, że to zwierzaki uczuciowe, które nie odstępują swojego właściciela nawet na krok. Ragdoll chętnie będzie ci towarzyszył podczas wszystkich codziennych czynności.

Inne rasy długowłose warte uwagi to między innymi kot norweski leśny, kot syjamski, kot turecki van, kot somalijski, kot birmański, nebelung, a także kot jawajski. Oczywiście nie jest to pełna lista zwierzaków o puszystym i efektownym futerku.

Pielęgnacja kociej sierści

Jak pielęgnować kocią sierść

Jeśli jesteś szczęśliwym posiadaczem cudownego mruczka z długą sierścią, powinieneś dowiedzieć się, jak ją odpowiednio pielęgnować. Nie da się zaprzeczyć, że koty długowłose prezentują się niezwykle efektownie, jednak ich futerko wymaga częstego wyczesywania specjalną szczotką lub grzebieniem. Delikatna i jedwabista sierść bardzo szybko się plącze, tworząc trudne do usunięcia kołtuny. Niezbędne są również kąpiele, choć nie powinny być one zbyt częste. Nie zapominaj, że na jakość sierści u kota w bardzo dużym stopniu wpływa jego codzienna dieta. Powinieneś dostarczać mu pełnowartościowe pożywienie, które będzie bogate w cenne składniki odżywcze. Kolejny aspekt, o który powinieneś zadbać, aby twój zwierzak cieszył się piękną i czystą sierścią, jest dobrej jakości żwirek, który nie będzie wplątywał się w futro czworonoga. Jeśli weźmiesz pod uwagę wszystkie wymienione czynniki, z pewnością twój zwierzak będzie wyglądał uroczo i czuł się świetnie.

Jak oswoić kota z codzienną pielęgnacją?

Nie da się zaprzeczyć, że koty to niezależne istoty, które lubią chodzić własnymi ścieżkami. Cenią sobie obecność właściciela, ale jednocześnie lubią robić to, na co mają ochotę i niechętnie wykonują jakiekolwiek polecenia. Z tego względu wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych może być nieco utrudnione. Aby oswoić kota z codzienną pielęgnacją, powinieneś już w pierwszych tygodniach życia pupila przyzwyczajać go stopniowo do czesania i innych zabiegów. W trakcie lub po wyczesaniu możesz nagrodzić go ulubionym przysmakiem.

Koty to cudowne stworzenia. Wiele ludzi nie wyobraża sobie swojego domu bez czworonożnego mruczka. Koty są niezależne, dumne, bystre i czasami niesforne, jednak dają właścicielowi wiele miłości i szczęścia. Koty długowłose robią ogromne wrażenie za sprawą cudownego futra, które jednak wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Do ras długowłosych zalicza się między innymi kota syberyjskiego i kota brytyjskiego. Z pewnością te puszyste koty mogą stać się najlepszym przyjacielem człowieka.

Kot rasy ragdoll – hodowla. Jak wygląda hodowla kotów ragdoll?

ragdoll hodowla

Podczas poszukiwań idealnego kota dla całej rodziny z pewnością trafisz na rasę ragdoll. To angielskie słowo oznacza „szmacianą lalkę”. Takie mruczki są spokojne i uczuciowe wobec swoich właścicieli. Przyciągają też wyglądem – mają jedwabiste futerko i niebieskie oczy. Wiele osób pragnie więc mieć takiego pupila. Gdzie kupić kota rasy ragdoll? Hodowla będąca członkiem Polskiego Związku Felinologicznego będzie dobrym wyborem. Co wyróżnia takie miejsca spośród innych, które oferują te zwierzaki? Przekonaj się o tym, czytając nasz artykuł!

Kocięta ragdoll – czym charakteryzuje się ta rasa?

ragdoll hodowla

Koty rasy ragdoll pochodzą z Kalifornii. W jaki sposób zaczęła się ich historia? Ann Baker, która zajmowała się hodowlą kotów perskich, skrzyżowała w 1963 roku swojego persa z długowłosą, białą kotką swoich sąsiadów. Z krzyżówki urodziły się mruczki, które zaczęły nabierać cech typowych dla dzisiejszych kociąt ragdoll.

Obecnie kocięta ragdoll rodzą się całe białe i z błękitnymi oczami, które z czasem nabierają głębokiego, szafirowego odcienia. Białe futerko jest zaś u dorosłych kotów ragdoll z hodowli ciemniejsze w obrębie głowy, łap, ogona i pyszczka.

Kot ragdoll – hodowla i opieka nad tym zwierzakiem

Pod względem charakterologicznym te koty odznaczają się wrodzonym spokojem. Są uczuciowe, lubią obcować z ludźmi, a w ich naturę wpisana jest łagodność. To zwierzęta towarzyskie i bardzo dobrze sprawdzające się w roli towarzyszy dla wszystkich członków rodziny. Nie bywają uciążliwe, trudne w wychowaniu ani złośliwe. Dlatego zainteresowanie kupujących rośnie i jest coraz więcej chętnych na kociaki ragdoll. Hodowlę możesz znaleźć bez większego trudu, ale jak masz rozpoznać, że trafiłeś na sprawdzone źródło?

Dlaczego ryzykujesz, kupując w niezarejestrowanej hodowli ragdolli?

ragdoll hodowla

Jeśli pseudohodowca oferuje kocięta ragdoll z pudełka gdzieś na rynku czy bazarze, możesz mieć właściwie pewność, że kupujesz kota, który nie jest przedstawicielem czystej rasy ragdoll. Hodowle zarejestrowane w Polskim Związku Felinologicznym nigdy nie sprzedają w ten sposób swoich zwierząt. Dla każdego oddawanego ragdolla hodowla wydaje metryczkę lub rodowód, który jest podstawą uznania mruczka za rasowe zwierzę.

Ragdoll z pseudohodowli a potencjalne problemy ze zwierzakiem

Jeśli mimo to zdecydujesz się na czworonoga spoza renomowanej hodowli kotów ragdoll, musisz wiedzieć, że kupione kocię może być obarczone wadami genetycznymi i licznymi chorobami. Ragdoll jest podatny na kardiomiopatię przerostową, czyli chorobą serca. Profesjonalni hodowcy eliminują chore osobniki, dlatego jest o wiele mniejsze ryzyko, że kocięta będą cierpieć na to schorzenie. W pseudohodowli jednak celem nadrzędnym jest zysk, a nie dobro i stan zdrowia zwierzaka. 

Hodowla ragdoll zarejestrowana w Związku Felinologicznym w Polsce

Chcesz kupić rasowego kota ragdoll? Najlepiej wybierz renomowaną hodowlę, która jest członkiem Polskiego Związku Felinologicznego, działającego pod auspicjami World Cat Federation (WCF). Organizacja skupia ponad 40 różnych hodowli ragdolli w naszym kraju.

Dlaczego właśnie tam warto szukać ragdolla? Hodowla PZF zawsze zapewnia rodowody, które powinny być honorowane przez organizacje felinologiczne na całym świecie.

Ragdoll – hodowla PZF a badania i dokumenty

Ponadto, koty pochodzące z takich hodowli:

  • opuszczają ją po szczepieniach i odrobaczeniu;
  • są zsocjalizowane.

Przy owocnym wystawieniu ragdolla na sprzedaż podpisywana jest z klientem umowa cywilnoprawna. Gdy zdecydujesz się na kota ragdoll, hodowla przedstawi dokumenty dotyczące wyników badań kociąt w kierunku wirusowych chorób zakaźnych, takich jak:

  • FeLv – kocia białaczka;
  • FIV – niedobór immunologiczny kotów.
ragdoll hodowla

Zwierzaki są badane pod kątem kardiomiopatii przerostowej (HCM), a także PKD, czyli wielotorbielowatości nerek. Otrzymujesz więc mruczka, który na pewno jest zdrowy i nie ma obciążeń chorobami genetycznymi. Co ważne, będzie odpowiadał wzorcowi rasy zgodnie z wydanym rodowodem.

Widzisz, jak dużą popularnością cieszy się ragdoll. Hodowla i pseudohodowla to jednak zupełnie dwie różne rzeczywistości. Pamiętaj, aby wybrać tę pierwszą. Poszukiwanie najlepszej hodowli ragdolli w Polsce powinieneś rozpocząć od sprawdzenia listy na stronie Polskiego Związku Felinologicznego. Sprawdź też, jakie ma opinie i czy na pewno sprzedaje kocięta z rodowodem, po szczepieniach i niezbędnych badaniach.

Smutny kot – jak mu pomóc? Jak wygląda kocia depresja?

smutny kot

Podstawowe potrzeby kota to nie tylko te fizjologiczne. Aby zwierzę cieszyło się pełnią życia, nie wolno zapomnieć o jego potrzebach emocjonalnych oraz gatunkowych. Te ostatnie to przede wszystkim zaspokajanie kocich instynktów łowieckich, które powinny znaleźć ujście w zabawie. Sprawia ona, że smutny kot staje się zadowolony, aktywny, ma mniejsze skłonności do nadwagi i innych chorób wynikających z braku ruchu. Co można jednak zrobić, gdy kot nie ma humoru i nie chce się bawić?

Znudzony kot – „leń” lub psotnik

Kot jest drapieżnikiem, u którego nadal istnieją gatunkowe potrzeby związane z łańcuchem łowieckim. Twój pupil potrzebuje rozładowania energii poprzez zabawę i odkrywanie czegoś nowego. Zabawy łowieckie zaspokoją jego instynkty – pod warunkiem że są przeprowadzane prawidłowo! Inne rodzaje zabaw, np. intelektualne czy stymulujące zmysły, pozwalają zwierzęciu na eksplorację i wysiłek umysłowy. Nierzadko potrzeba na nie więcej energii niż na wysiłek fizyczny. Kot będzie usatysfakcjonowany oraz… zmęczony. Warto wygospodarować sobie czas na takie zabawy np. wieczorem, aby znudzony kot mógł zażyć rozrywki.

Znudzony kot – przygotuj mu mieszkanie

smutny kot - znudzony

Kot nawet w mieszkaniu o niewielkiej powierzchni nie musi się nudzić. Wystarczy pomyśleć o wnętrzu trójwymiarowo. Są oczywiście koty preferujące poruszanie się po „parterze”, ale większość tych zwierząt także wspinaczki, wskakiwania na wyżej położone powierzchnie, obserwacji otoczenia z góry.

Nawet w kawalerce możesz urządzić plac zabaw, z którego chętnie skorzysta smutny kot. Udostępnij mu przestronny drapak typu drzewo. Jeśli zająłby on zbyt wiele miejsca – postaw na mniejszy drapak, ale dodatkowo zamontuj na którejś ze ścian półki i kładki do wspinaczki oraz obserwacji. Kot z natury chętnie wchodzi na takie półki – czuje się tam bezpiecznie, ma oko na wszystko, nie niepokoją go np. psy czy dzieci.

Kocią nudę przełamiesz, dostosowując do potrzeb zwierzęcia własne meble. Regał na książki i bibeloty może mieć półki, po których twój zwierzak będzie wspinał się na górę. Coraz więcej interesujących pomysłów oferują też producenci mebli, proponując modele dostosowane do kocich potrzeb. Z kolei twórcy akcesoriów dla kotów starają się, aby „kocie meble” były stylowe i pasowały do różnych wnętrz. Smutny kot od razu odzyska humor, mając więcej zróżnicowanej przestrzeni do ruchu.

Znudzony kot a plac zabaw… na ścianie!

Półki dla kota powinny być przytwierdzone w takiej odległości od siebie i pod takim kątem, aby zwierzak mógł bez problemu przeskakiwać z jednej na drugą. Maksymalny kąt nachylenia półek względem siebie to 45°. Do drewnianych elementów możesz przyczepić np. fragmenty wykładziny dywanowej lub chropowatej tkaniny, które zwiększą przyczepność kota do powierzchni. Będą one stanowić ciekawe urozmaicenie terenu, a przy okazji ciekawe urozmaicenie terenu.

Na ścianie możesz przymocować także minimosty z drewnianych kołków, budki, legowiska, a nawet tunel (np. pod sufitem). Inspiracji szukaj w internecie – pomysłów nie brakuje! 

Znudzony kot – zabawa to nie tylko polowanie

smutny kot - zabawa

Każdy kot potrzebuje zabawek. Powinny one stymulować jego zmysły i zaspokajać instynkt łowcy. Koty mają swoje ulubione typy zabawek – preferencje te wykształcają się na wczesnym etapie życia. Kocię nieraz bawi się wszystkim, co znajdzie na swojej drodze, z czasem jednak wyraźnie zaczyna preferować konkretne zabawki. Są więc koty kochające wędki z piórami, aportujące piłeczki, uganiające się za grzechoczącą myszą. Do tego istnieje grupa zabawek, które uzna za interesujące każdy smutny kot.

Co robić jednak, jeśli zabawki są dostępne, a mimo to kot nie przejawia zainteresowania nimi? Być może już mu się „opatrzyły”. Kot dość szybko potrafi znudzić się zabawkami i stale potrzebuje nowych bodźców. Najlepszą metodą jest udostępnianie kotu na co dzień tylko części zabawek. Zmieniaj zabawki np. co tydzień – będą dla kota jak nowe.

Nie bój się niekonwencjonalnych zabawek. Znane opiekunom psów maty węchowe sprawdzają się także u kotów! Umieść pomiędzy skrawkami miękkiego materiału smakołyki i pozwól kotu przeszukiwać matę przy pomocy węchu. Koty, które lubią wyzwania, polubią też zabawki, z których trzeba wydobyć smakołyk, np. łapką (labirynty) lub tocząc przedmiot (kule na smaczki).

ABC zabawy z kotem

Kot powinien mieć oczywiście dostęp do zabawek, którymi musi się zająć samodzielnie. Pamiętaj jednak, że zabawki leżące na podłodze szybko mu się znudzą. Kota pobudzają ruch i dźwięk, ale przede wszystkim nieprzewidywalny ruch. Zabawki na baterie, które poruszają się po stałej trajektorii, szybko stają się nieciekawe, a kot – smutny. Nic nie zastąpi… opiekuna!

Twoim zadaniem podczas zabawy łowieckiej jest wprawianie „ofiary” w ruch. Świetnie nadaje się do tego wędka. Pamiętaj, że to symulacja polowania – ofiara nie może paradować przed drapieżnikiem, powinna przemykać przed nim na różne sposoby, chować się, uciekać. Poruszaj wędką nieregularnie. Długie wędki z piórami mogą też „wzbijać się” w górę jak ptaki. Kot powinien zaczajać się na ofiarę, gonić ją, wykonywać skoki. Niech podejdzie kilka razy do schwytania zdobyczy, aby nie było to takie łatwe. Pamiętaj jednak, że satysfakcjonująca zabawa to taka, która kończy się sukcesem. Kot musi złapać zabawkę – w ten sposób dopełnia się łańcuch łowiecki. 

Aby zabawa była w pełni satysfakcjonująca, powinna imitować sekwencję, która ma miejsce w naturze. Najlepiej baw się z kotem przed posiłkiem lub podaj mu smakołyk po zabawie zakończonej schwytaniem „zdobyczy”. W ten sposób na pewno znudzony kot pobudzi się do aktywności.

Starasz się, a smutny kot nadal jest osowiały?

smutny kot - osowiały

Jeśli pomimo Twoich starań kot nadal jest bierny, zastanów się, co jest przyczyną. Po pierwsze – czy nie mylisz znudzenia z apatią? Smutny kot może po prostu czuć się źle. Osowiałość, brak chęci do zabawy, ale także brak apetytu mogą być symptomami różnych chorób wewnętrznych. Apatyczny kot powinien zostać zbadany przez lekarza.

Smutny kot i jego zdrowie

Niechęć do wysiłku fizycznego przejawiają także koty starsze czy cierpiące na schorzenia stawów. Zwróć uwagę, czy twój koci senior nie ma problemów ze wskakiwaniem na parapet, choć dawniej robił to bez problemu, albo z wchodzeniem do kuwety. Nie zaniedbuj jego aktywności, ale dostosuj rodzaj zabawy do możliwości zwierzaka. Możesz sprawić mu kartonowe pudełko z dziurkami, przez które może wyciągać zabawki. Dobrą opcją będzie też tor piłeczkowy czy rozmaite kocie łamigłówki. Słowem – te zabawki, które wymagają użycia przednich łap, a nie biegu czy skoków. Z zabawy wędką też nie rezygnuj, ale niech kot bawi się, leżąc.

Pora zabawy a znudzony kot

Smutny kot może nie chcieć się bawić również dlatego, że wybrałeś niewłaściwą porę. Nie przeszkadzaj mu w drzemce i nie rozpoczynaj zabawy, gdy jest wyraźnie senny. Idealną porą na zabawę dla wielu kotów jest wieczór – to także korzystna sytuacja dla ciebie, ponieważ masz szansę wybawić zwierzaka przed nocą. Nie rezygnuj z inicjowania zabawy o różnych porach. Nigdy jednak nie wymuszaj na zwierzaku aktywności.

Relacja międzygatunkowa a smutny kot

Może przez jakiś czas zabawa z kotem była zaniedbywana i po prostu zwierzak nieco się rozleniwił? Sięgnij wówczas po zabawki aktywizujące. Przypomnij sobie, jakie rodzaje zabawek kot najbardziej lubił. Wiele zwierząt reaguje żywo na wędki z piórkami czy zabawki wydające odgłosy podczas zabawy. Może zainteresujesz kota, jeśli nagle zobaczy on pod kocykiem poruszający się obiekt?

Zioła dla znudzonego kota

Wiele kotów – choć nie wszystkie – reaguje żywo na kocimiętkę. Roślina na może pomóc rozruszać znudzonego kota. Znajduje się ona w wielu rodzajach zabawek. Jest też dostępna osobno, w formie kulek. 

Jeśli kot jednak nie przejawia nią zainteresowania, być może woli walerianę albo matatabi? Ta ostatnia roślina zawiera aż dwa przyciągające koty atraktanty, które łączą właściwości kocimiętki i waleriany. Zbadano, że 75% kotów woli matatabi niż kocimiętkę. Matatabi ma formę patyczków do gryzienia – przy okazji zabawka ta czyści kocie zęby z osadów.

Depresja u kota

Apatyczny kot, któremu na pozór nic nie dolega, może cierpieć na depresję. Obniżenie nastroju tego stopnia może być spowodowane gwałtownymi zmianami w życiu czworonoga, na przykład przeprowadzką, czy pojawieniem się nowego członka rodziny. W takiej sytuacji warto obserwować samopoczucie naszego pupila i zapewnić mu wszystkiego, czego potrzebuje: poczucia bezpieczeństwa, zabawy, zaspokojenia instynktu łowieckiego, itd.

Czy laser to dobry pomysł dla smutnego kota?

smutny kot - laser

Niektórzy próbują zachęcić koty do zabawy przy pomocy zabawki laserowej. Niestety, lasery mają wiele wad. Czasem zbyt mocno pobudzają koty, utrudniając im potem relaks. Poważniejszym problemem może być jednak frustracja wywołana niemożnością złapania poruszającego się obiektu.

Prawidłowa zabawa łowiecka z kotem powinna przebiegać według schematu wyznaczonego przez łańcuch łowiecki – a więc kończyć się schwytaniem „ofiary”. Smutny kot, który nigdy nie może złapać gonionego obiektu, nie odczuwa satysfakcji z zabawy. Jego frustracja będzie się pogłębiała. W końcu może zniechęcić się do zabawy.

Jeśli chcesz się bawić z kotem laserem – na przykład, gdy jest to zwierzak, którego trudno rozruszać – zabawa musi się kończyć nakierowaniem czerwonej kropki na realną zabawkę i złapaniem jej. Nie pozwól także kotu na zbytnie pobudzenie. Koty są krótkodystansowcami, ale wiele z nich podczas pogoni za laserem nie zwraca uwagi na własne ograniczenia fizyczne.

Smutny kot – czy zabawa pomoże?

Zabawa z kotem to nie tylko rozrywka – to bardzo istotny element codziennej opieki nad zwierzęciem. Dbasz w ten sposób o kondycję fizyczną i psychiczną kota, zapobiegasz rozwojowi nadwagi, a także umacniasz łączącą was więź! Każdy zdrowy, ale smutny kot doceni twoje wysiłki i poczuje się lepiej.