Psy aportujące są niezwykle popularne nie tylko wśród myśliwych, ale również wśród właścicieli czworonogów domowych. Wynika to przede wszystkim z ich ugodowego i łagodnego charakteru. Ich zadaniem w myślistwie jest aportowanie ustrzelonej drobnej zwierzyny – wyciąganie jej z zarośli lub wyjmowanie z wody. Chodzi przede wszystkim o ptaki (w Polsce kaczki i bażanty), ale również króliki i zające. W związku z takim przeznaczeniem aportery są wybierane do sportów polegających na przynoszeniu bezkrwawych aportów. Co równie ważne, aportery doskonale sprawdzają się jako psy towarzyszące. Poznaj je bliżej!
Aportery – rasy psów
Psy aportujące należą do grupy VIII Międzynarodowej Federacji Psów (FCI). Do aporterów zalicza się zaledwie kilka ras, które cieszą się dużą popularnością wśród hodowców na całym świecie. Wynika to oczywiście z dużego zainteresowania ze strony osób, które szukają psów rasowych pojętnych oraz spokojnych.
Aportery to sześć ras, które cieszą się dużą popularnością na całym świecie. Są to:
Aportery to średnie lub duże, zwykle silne rasy psów myśliwskich. Mające grubą, chroniącą przed zimnem i wodą sierść. Cechują się wytrwałością, która objawia się podczas poszukiwania zestrzelonych ptaków, ale również codziennych czynności. Jedną z ważnych cech, które muszą mieć, jest tak zwany „miękki chwyt”. Ponieważ mają aportować zwierzynę, zwykle drobną, nie mogą wgryzać się w zdobycz. Uszkadzanie aportów dyskwalifikuje psy z tej grupy jako przydatne w myślistwie, a „twardy chwyt” uznawany jest za wadę i problem, który trudno zniwelować.
Cechy charakteru
Aportery wyhodowano w jednym konkretnym celu – miały dostarczyć upolowaną zwierzynę bez uszkodzeń. To właśnie z pozoru proste zadanie miało największy wpływ na kształtowanie się charakteru psów z tej grupy. Dbano o to, żeby były one łagodne i spokojne, wielki nacisk kładziono na układanie psów. Wszystko to sprawiło, że są one posłuszne i chętne do nauki, a także mają radosne usposobienie i wyważony temperament.
Nie powinno zatem dziwić, że takie rasy jak golden retriever i labrador retriever są szkolone jako psy wspomagające osoby niepełnosprawne, a także do dogoterapii czy pomocy osobom w czasie rehabilitacji. No i oczywiście są chętnie wybierane przez rodziny z dziećmi. Do takich domów nadają się z powodu pozytywnego usposobienia, ale w żadnym wypadku nie należy rezygnować z ich szkolenia. Aportery szybko się uczą, ale trzeba jeszcze je faktycznie uczyć, żeby pełniły funkcję łagodnego psa rodzinnego.
Aportery – galeria
Nie powinno dziwić, że aportery to częsty wybór wśród osób, które szukają łagodnych i spokojnych psów. Występują obecnie częściej w gospodarstwach domowych jako rodzinne pupile niż wśród myśliwych. Ich popularność jest jednak w pełni zrozumiała – wśród większych psów trudno znaleźć lepsze rasy, które sprawdzą się dla rodzin. Oczywiście nie zwalnia to właścicieli od obowiązku szkolenia i układania psów. Ponieważ są to psy myśliwskie, wciąż mają instynkt, nad którym należy zapanować, i rolę do odgrywania. Mają również popęd do pracy, dlatego niezbędne jest zapewnienie im odpowiedniej dawki aktywności. Aporter ma zostać psem rodzinnym? Pracuj z nim, a na pewno takim zostanie.
Najczęściej zadawane pytania
Dlaczego pies lubi aportować?
Zazwyczaj wynika to z dwóch rzeczy. U psów myśliwskich aportowanie wiąże się często z pogonią za zdobyczą i realizacją instynktu łowieckiego. Z tego powodu trzeba bardzo zadbać o to, aby pies wykonywał aport w konkretnej strukturze, bo inaczej będzie on go nakręcał. Z kolei u psów pracujących z człowiekiem aport często zaspokaja naturalną potrzebę psa do współpracy z opiekunem.
Co to znaczy aporter?
Aporter to nie każdy pies, który aportuje piłkę czy inną zabawkę. Tym terminem określano rasy, których zadaniem było przynoszenie aportu, zwykle w formie postrzałki, do opiekuna, najczęściej myśliwego. Aportery wykonywały swoją pracę na lądzie oraz w wodzie.
Czy aportowanie jest dobre?
To zależy od psa. Ciągłe rzucanie piłki może powodować u czworonoga frustrację i nasilać niechciane zachowania. Z tego powodu aportowanie powinno być przemyślane i występować w ograniczonym stopniu. U niektórych psów warto w ogóle z niego zrezygnować.
Historia Hachiko, psa rasy akita inu, jest niezwykle poruszająca. Jego wierność i oddanie w oczekiwaniu na powrót opiekuna są godne podziwu i zmuszają do refleksji nad tym, czym tak naprawdę jest przyjaźń psa z człowiekiem, jak wiele znaczy i jak wiele wnosi do naszego życia. Powiedzenie „być wiernym jak pies” w tym przypadku jest całkowicie uzasadnione. Nie znasz jeszcze przygód pochodzącego z malowniczej Japonii psa Hachiko? Czas nadrobić zaległości – dowiedz się, co się stało!
Hachiko – pies, który czekał…
Historia ta, choć rozpoczęła się niepozornie, jest niesamowita. Pies przyszedł na świat 10 listopada 1923 roku. W 1924 roku jego opiekunem został profesor Hidesaburō Ueno z Uniwersytetu Tokijskiego. Piesek dostał imię Hachiko. Pan i pupil mieli ciekawy rytuał. Każdego dnia Hachiko odprowadzał swojego właściciela na stację w dzielnicy Shibuya w Tokio, gdy ten udawał się do pracy, i czekał, gdy opiekun wracał do domu.
Niestety, w maju 1925 roku Japończyk zmarł na wylew. Hachiko każdego dnia wracał na stację, by wyczekiwać opiekuna wychodzącego z pociągu. Sytuacja ta – dzień w dzień – powtarzała się przez… 10 lat!
Historia psa Hachiko – dalsze losy
Pies nie został sam. Otoczono go należytą opieką, zajął się nim troskliwie ogrodnik profesora, Kuzaboro Kobayashi, i nikt też nie usiłował powstrzymywać psa przed udawaniem się na stację Shibuya przez kolejne lata.
Niedługo po śmierci Hidesaburō Ueno jeden z jego studentów zaciekawił się psem wykładowcy. Sam zajmował się akitami, stąd jego żywe zainteresowanie tematem. Kiedy poznał historię Hachiko, zrobiło to na nim ogromne wrażenie. W czasie swoich poszukiwań, w całej Japonii udało mu się na tamten czas odnaleźć zaledwie… 30 psów należących do tej rasy!
Częste odwiedziny Hachiko przez studenta zaowocowały serią artykułów. Ten z 1932 roku sprawił, że lojalnego psa poznała cała Japonia i od razu go pokochała!
Hachiko – wzór do naśladowania!
Kiedy historia Hachiko ujrzała światło dzienne dzięki serii rzeczonych artykułów, Japończycy dosłownie oszaleli na jego punkcie. Wierność i oddanie psa zrobiły na ludziach tak ogromne wrażenie, że zaczęto stawiać psa jako wzór do naśladowania. Nadano mu przydomek „chūken Hachikō”, co oznacza „wierny pies Hachiko”. Nie tylko rodzice opowiadali swoim dzieciom o wiernym, oddanym psie i o wartościach, jakie sobą reprezentował. Robili to nawet nauczyciele w szkole!
Hachiko, czyli akita inu
Ta powstała w Japonii rasa istniała już kilka tysięcy lat temu i należy do grupy szpiców i psów pierwotnych. Znana była m.in. z tego, że towarzyszyła samurajom. Od zawsze niezwykle ceniona i otoczona czcią. Na przestrzeni wieków akita w Japonii wykorzystywana była m.in. do takich zadań jak:
walki psów;
polowania na dziką zwierzynę (w tym na niedźwiedzie);
ciągnięcie ciężkich ładunków;
stróżowanie;
obrona;
praca w wojsku i policji.
Obecnie te japońskie psy również występują w roli stróża i obrońcy, ale coraz częściej są traktowane po prostu jako członkowie rodziny i pupile do towarzystwa. Akita to czworonóg nieco zadziorny, z charakterem. Jest odważny, zawzięty, uparty, niezależny i – co wyraźnie pokazuje przykład Hachiko – niezwykle wytrwały i oddany swoim najbliższym. Wobec obcych ludzi i psów zachowuje dystans.
Hachiko – pies, dzięki któremu rasa przetrwała?
Co do tego nie ma pewności, natomiast bez cienia wątpliwości Hachiko przyczynił się do tego, że akity ponownie stały się popularne. W tym miejscu warto dodać, że swego czasu rzeczywiście groziło im wyginięcie, bowiem z każdą kolejną wojną ich populacja drastycznie malała. W 1931 roku rasa została uznana za dziedzictwo kulturowe. Zaszczyt ten wiązał się m.in. z możliwością pozyskania przez hodowców dotacji rządowych dla hodowli.
Hachiko – pies, który uświetnił odsłonięcie… własnego pomnika!
Pomnik Hachiko w postaci brązowej figury został uroczyście odsłonięty w Tokio w 1934 roku na dworcu Shibuya. Wydarzenie to miało miejsce rok przed śmiercią najsłynniejszej akity na świecie. Hachiko zmarł w 1935 roku. Przyczyną śmierci była robaczyca serca i płuc.
Niestety w okresie drugiej wojny światowej pomnik został zniszczony (w ramach gospodarki wojennej przetopiono go na potrzeby wojska), ale to nie koniec historii Hachiko! Nowy pomnik z brązu został wykonany i stanął na poprzednim miejscu już w 1948 roku. Wykonał go syn twórcy pierwszego pomnika. Kolejne pomniki psa Hachiko znajdują się przy stacji Odate, w miejscowości, z której pochodził pies, oraz przed Muzeum Psów Akita w Odate.
Hachiko – bohater filmów i polski wątek w historii wiernego psa
Choć wiernego psa Hachiko nie ma wśród nas od dziesięcioleci, jego postać wciąż inspiruje i zachwyca. Dowodem tego są powstałe na jego temat filmy i książki. Pierwszy film pochodzi z 1987 roku, a najnowszy – o wdzięcznym tytule „Mój przyjaciel Hachiko” – z 2009 roku. W roli opiekuna Hachiko, profesora Ueno, wystąpił sam Richard Gere! Nie brakuje tu również polskiego wątku. Muzyka do filmu została skomponowana przez Jana Kaczmarka i wykonana przez Polską Orkiestrę Radiową. Z kolei w 2004 roku została wydana książka Pameli S. Turner pod tytułem „Hachiko: prawdziwa historia lojalnego psa”.
Pies imieniem Hachiko istniał naprawdę. Ze względu na to, że każdego dnia, nawet po śmierci opiekuna, siedział i czekał na tokijskiej stacji, stał się symbolem oddania i lojalności. Nie wiadomo, czy gdyby nie zaangażowanie studenta profesora, świat w ogóle usłyszałby o Hachiko. To wyjątkowo smutna, ale jednocześnie inspirująca historia, którą warto znać!
Angloaraby są rasą gorącokrwistą, która sprawdza się w różnego rodzaju sportach, takich jak skoki przez przeszkody, WKKW czy jeździectwo. Jakie cechy wyróżniają te zwierzęta? Ile kosztują? Jaka była historia ich powstania? Przeczytaj nasz artykuł, aby poznać najważniejsze informacje na temat koni angloarabskich.
Angloaraby – historia rasy
Nazwa rasy pochodzi od dwóch innych odmian, które ze sobą skrzyżowano. Chodzi oczywiście o konia pełnej krwi angielskiej i konia czystej krwi arabskiej. Hodowla koni angloarabskich rozpoczęła się we Francji. Kiedy do Hiszpanii przybyli Maurowie, przywieźli ze sobą odmiany koni orientalnych, podobnie zresztą jak uczestnicy krucjat. Regionem, w którym pojawili się przodkowie angloarabów, jest południe Francji.
W czasie kiedy krajem rządził Napoleon, z rozkazu cesarza konie orientalne trafiły do stadniny Pompadour. Dyrektor stadniny – Eugène Gayot – stworzył francuską hodowlę, wzorując się na pomyśle ze stadniny z Zweibrücken, którą prowadził książę Christian IV. W ten sposób uzyskał angloaraby o pożądanych cechach, które wkrótce stały się niezwykle popularne poza granicami kraju, między innymi w Wielkiej Brytanii i Polsce.
Angloaraby – budowa
Oto wygląd koni angloarabskich:
wysokość w kłębie wynosi od 155 do 165 centymetrów;
głowa szlachetna;
szyja umięśniona i dobrze zbudowana;
łopatki długie i ukośne;
kłąb wyraźny;
klatka piersiowa głęboka;
grzbiet mocny;
zad lekko ścięty, mocny i dobrze umięśniony;
nogi suche i dobrze umięśnione, z wyraźnie zaznaczonymi stawami;
kopyta małe, ale twarde i mocne;
ogon noszony elegancko.
Angloaraby – umaszczenie
Konie tej rasy najczęściej występują w jednolitym umaszczeniu:
gniadym;
siwym;
kasztanowatym;
karym;
dereszowatym.
Przeważnie spotykane są laurowe, siwe i kasztanowe. Kare angloaraby są najmniej powszechne.
Angloaraby – zdrowie i długość życia
Zazwyczaj przedstawiciele rasy dożywają 25–30 lat. Konie te są raczej zdrowe, chociaż występuje u nich predyspozycja do łapania chorób wirusowych oraz zmniejszonej odporności.
Angloaraby – pielęgnacja
U koni rasy angloarabskiej podobnie jak u innych inne ras koniowatych, wymagane są regularne sesje pielęgnacyjne, które stymulują krążenie i działają na dokładne oczyszczenie skóry i sierści zwierzęcia. Pielęgnacja to także sposób na nawiązanie więzi z koniem.
Jeśli chcesz zachować jedwabistą grzywę i ogon angloaraba i całkowicie pozbyć się kołtunów, musisz je często wyczesywać. Ważne jest również sprawdzanie kopyt pod kątem urazów i infekcji, a także usuwanie kamieni i brudu oraz wszelkich zanieczyszczeń, które nagromadziły się podczas jazdy.
Angloaraby – charakter
Zazwyczaj angloarab jest inteligentny, lojalny, energiczny i chętny do pracy, ale potrafi być też czasami nieco nadpobudliwy i trudny do opanowania. Tę część temperamentu odziedziczył po swoich orientalnych przodkach. Te cechy charakteru również sprawiają, że przedstawiciele tej rasy to urodzeni atleci, którzy odnoszą fantastyczne wyniki w sporcie.
Angloaraby – użytkowość
Angloaraby są zwinne, szybko biegają i wysoko skaczą, na co wskazuje ich pokrój. Nic więc dziwnego, że wykorzystuje się je w celach sportowo-hodowlanych. Jako konie sportowe biorące udział w konkursach zajmują często wysokie miejsca.
Angloaraby – hodowla
Zwierzęta te hoduje się głównie we Francji, w Wielkiej Brytanii i Polsce. Brytyjskie angloaraby nie dorównują jednak pochodzącym z Francji młodym koniom tej rasy. Aby osobnik był wpisany do księgi stadnej, musi mieć co najmniej 1/8 krwi arabskiej Wielkiej Brytanii i 1/4 we Francji. Najsłynniejsze stadniny francuskie to Pompadour, Tarbes, Pau i Gelos.
W Polsce angloaraby hodowane są natomiast w Walewicach i Ochabach. W międzywojniu występowały również w Janowie Podlaskim. Po wojnie francuskie osobniki tej rasy zostały sprowadzone do Gałowa, Nieświatowa, Mchowa i do Państwowego Zarządu Nieruchomości Ziemskich Okręgu Ziemi Lubuskiej.
Angloaraby – cena
Choć przedstawiciele opisywanej rasy nie należą do koni najdroższych, to nie można ich określić mianem taniego wierzchowca. Średnia kwota za angloaraba to kilkadziesiąt tysięcy złotych. Górna kwota przekracza 150 tysięcy.
Angloaraby – ciekawostki
Arabska klacz i angielski ogier wydadzą na świat potomstwo, które jest mniejsze i mniej wartościowe na rynku niż źrebię z genami arabskiego ogiera i angielskiej klaczy.
Hodowcy na oznaczenie tej rasy stosują symbol „xxoo” („xx” oznacza pełną krew angielską, natomiast „oo” – czystą krew arabską.
Angloaraby to konie półkrwi, które odziedziczyły najlepsze cechy rasy arabskiej i rasy angielskiej. Ich budowa predysponuje je do różnego rodzaju sportów. Jeśli szukasz konia wierzchowego i rumaka do ujeżdżenia, ten koń będzie odpowiedni. Klacze i ogiery można wykorzystywać też w celach hodowlanych. Warto także pamiętać o popularności polskich angloarabów, które w naszym kraju cieszą się szczególnym uznaniem.
Rasy koni to relatywnie jednorodne populacje koni (łac. Equus caballus), w których obrębie cechy konstytutywne przekazywane są potomstwu. Aby zachować poszczególne rasy, powstały specjalne organizacje, które wyznaczają reguły hodowli i czuwają nad ich przestrzeganiem. Wszystkie konie rasowe można rejestrować we wpisach hodowlanych, czyli księgach stadnych. Z artykułu dowiesz się, jakie podziały stosuje się w charakterystyce ras koni i poznasz najpopularniejsze z nich.
Rasy koni – systematyka
Pośród ras koni wyróżnia się dwa podziały. Pierwszy obowiązuje ze względu na pochodzenie:
naturalne;
sztuczne.
Na przykład kuc szetlandzki początkowo żył wyłącznie na Wyspach Szetlandzkich, więc zaliczamy go do ras naturalnych. Natomiast koń pełnej krwi angielskiej został wyhodowany z ukierunkowaniem na dzielność i szybkość wyścigową, dlatego zalicza się do koni rasy sztucznej.
Drugim podziałem jest ten na konie gorącokrwiste, zimnokrwiste i kuce. Na jakim kryterium się opiera? Dowiesz się poniżej!
Konie gorącokrwiste
O lekkiej budowie i żywiołowym temperamencie. Wykazują dużą odporność na upały. Doskonale się sprawdzają jako konie wierzchowe i przy lekkich zaprzęgach, takich jak bryczka;
Konie zimnokrwiste
Masywne i silne. Cechują je dosyć spokojny temperament i muskularna budowa. Zazwyczaj są używane jako zwierzęta pociągowe, np. zaprzęgane do wozów transportowych, pojazdów do przewozu osób (tramwaje konne) lub do pracy w rolnictwie. Kiedyś służyły w wojsku jako konie artyleryjskie do ciągnięcia dział;
Kuce
Niewielkie konie, których wysokość w kłębie nie przekracza 148 cm. Cechuje je duża żywotność. W trakcie pracy są bardzo wydajne. W Europie i Ameryce Północnej kuce są głównie stosowane w jeździectwie dzieci i młodzieży, a także hipoterapii, ale pracują również przy rekreacji jeździeckiej, rajdach konnych oraz w transporcie.
Najpopularniejsze rasy koni na świecie
Oto kilkanaście ras koni, które cieszą się dużym zainteresowaniem na całym świecie. Poznaj je bliżej!
Koń pełnej krwi angielskiej – najszybszy koń na świecie
Zdecydowanie najbardziej szlachetna rasa koni gorącokrwistych. Wywodzi się z Anglii i potocznie jest nazywana „folblutem” lub „anglikiem”. Hodowana głównie w celach sportowych, a konkretnie do brania udziału w gonitwach i wyścigach. Charakterystyczna budowa z lekko odchyloną łopatką, sportowy temperament i upór pozwalają tym koniom osiągać wręcz zawrotną szybkość na torze. Dlatego to właśnie przedstawiciele tej rasy osiągają najlepsze wyniki. To konie reaktywne, inteligentne, obdarzone wrażliwością i wysoką inteligencją.
Tennessee Walker – gorącokrwista rasa koni z USA
Amerykańska rasa koni o łagodnym charakterze, wytrwałych i posłusznych. Początkowo konie służyły do przemierzania rozległych plantacji. Cechuje je specyficzny chód, tzw. chód biegowy. Ze względu na przyjazne zachowanie doskonale nadają się do ujeżdżania niezależnie od wieku i stopnia zaawansowania w sztuce jeździeckiej. Ponadto ze względu na wcześniej wspomniany chód, rasę tę mogą ujeżdżać kobiety w ciąży, osoby z wadami postawy oraz wszyscy, którzy nie mogą jeździć kłusem. Konie Tennessee Walker biorą udział w konkurencjach sportowych, takich jak western oraz zaprzęg.
Koń huculski – rasa koni domowych
Prawdopodobnie hucuły są potomkami rozmaitych ras koni tatarskich, polskich, tarpanów, tureckich, orientalnych, koników Przewalskiego oraz koni nordyckich. Konie huculskie stanowią odmianę koni górskich. Są bardzo odporne na trudne warunki atmosferyczne i cechują je stosunkowo duży upór oraz dzielność. Dlatego tak świetnie dawały sobie radę z pracą na tak trudnym terenie, jakim są Karpaty. Są przyjacielskie, ufne i wykazują duży stopień inteligencji. Chętnie współpracują z człowiekiem, ale muszą być mądrze prowadzone, bo zmyślnie wykorzystują każdy błąd niedoświadczonego hodowcy.
Kuc szetlandzki – miniaturowa rasa ze Szkocji
Kucyki z Wysp Szetlandzkich to jedne z najmniejszych ras koni – nie przekraczają 107 cm wysokości w kłębie. Charakteryzują je wytrwałość, inteligencja i duża odporność na trudne warunki atmosferyczne. Te niezależne i samodzielne zwierzęta bez problemu mogą przez cały rok mieszkać na pastwisku – zimą wystarczy im stajnia z ciągle otwartymi drzwiami. W związku z tym nie są też drogie w utrzymaniu, bo samodzielnie znajdują pożywienie nawet pod grubą zmarzniętą warstwą śniegu. Przy nieodpowiedniej opiece mogą nabrać złych nawyków i stać się złośliwe. Obecnie stosuje się je głównie w pracy z dziećmi, w tym w hipoterapii.
Kuc gotlandzki – popularna szwedzka rasa
Kuce gotlandzkie (inaczej nazywane konikami leśnymi) niegdyś wykorzystywane w pracy, np. kopalnianej, obecnie żyją półdziko w szwedzkich lasach Lojsta. Gotlandy użytkowane są też w pracy z ludźmi. Doskonale sprawdzają się jeździectwie dzieci lub ludzi dorosłych o niskim wzroście. Ponadto nadają się do hipoterapii i rehabilitacji osób z niepełnosprawnościami. Charakteryzują je przyjazne nastawienie do otoczenia, otwartość na współpracę i zdolność szybkiego uczenia się, co sprawia, że zwierzę to jest wdzięcznym partnerem dla swojego opiekuna. Ta rasa koni często zestawiana jest z konikiem polskim oraz końmi huculskimi.
Koń pinto – populacja hodowana przez Indian
Istnieje wiele kontrowersji na temat tego, czy to rasa, czy populacja koni. Eksperci stopniują tę rasę jako odłam amerykańskiej rasy koni American Quarter Horse. Niemniej jednak to przepiękne zwierzęta o niesamowitym umaszczeniu – srokatym, inaczej nazywanym pinto. Słowo pinto, od którego pochodzi ich nazwa, w dosłownym tłumaczeniu z języka hiszpańskiego oznacza plama. Koniki tej rasy są przyjaznymi i chętnymi do współpracy wierzchowcami, na których można polegać. Dobrze sprawdzają się w jeździe rekreacyjnej, westernie, a również w skokach przez przeszkody. Doskonale radzą sobie w szybkim galopie.
Palomino – złocista rasa konia z Ameryki Północnej
Konie o jasnozłocistej sierści, grzywie i ogonie, których rejestracje prowadzi wyłącznie stowarzyszenie w Stanach Zjednoczonych. Hodowlę tych koni popularyzowała również królowa Elżbieta II. Prawdopodobnie jednak to konkwistadorzy zawieźli na kontynent amerykański konie o tym umaszczeniu. Zaczęły tworzyć tam dzikie stada, aby później wzbudzić zainteresowanie wśród kowbojów, którzy zaczęli je uprowadzać i prowadzić regularną hodowlę.
Koń hanowerski – idealny koń do skoków
Pochodzący z Niemiec koń hanowerski powstał dzięki działaniom królowej angielskiej i księcia regenta Jerzego II. To wydarzenie doprowadziło do powstania rasy koni niegdyś wykorzystywanej do pracy i walk, a obecnie w sporcie. Ze względu na swoje niesamowicie umięśnione nogi hanowery są idealne do skoków. Uznawane są za jedną z najbardziej udanych europejskich ras końskich.
Koń trakeński – wszechstronny rumak o pruskich korzeniach
Trakeny powstały na terenie Prus Wschodnich, a ich przodkami były wierzchowce Krzyżaków, będące mieszanką rodzimych koni z arabami. Wiele lat później Fryderyk Wilhelm I założył Królewską Stadninę Trakenów w Trakenach, gdzie uszlachetniono je z ogierami pełnej krwi angielskiej. Podczas II wojny światowej populacja niemal całkowicie wyginęła, ale udało się ją odtworzyć. Konie rasy trakeńskiej odznaczają się wszechstronnością. Z powodzeniem mogą być wykorzystywane w każdym sporcie jeździeckim. Z tego powodu należą do czołówki ras odnoszących największe sukcesy w tego typu zawodach.
Quarter horse – gorącokrwisty sprinter rodem z westernu
Quartery to amerykańska rasa koni powstała w wyniku mieszanki rodzimych wierzchowców, z gatunkami hiszpańskimi i angielskimi. Ich historia jest ściśle powiązana z erą kolonizacji Ameryki Północnej. Jego nazwa wzięła się od skuteczności w „Quarter Mile Races” – popularnym wyścigom na ćwierć mili organizowanych przez osadników. Budowa ciała quarter horse’a sprawia, że jest niezwykle szybki, szczególnie w sprincie. Jego charakter pozwala mu jednak również na jazdę rekreacyjną, pracę z małymi dziećmi oraz występy rodeo.
Polskie rasy koni
Konik polski – prymitywna rasa konia ze wschodniej Polski
Wśród polskich ras koni na duże uznanie zasługuje konik polski, który wywodzi z okolic Puszczy Białowieskiej. To zwierzę w typie konia prymitywnego o charakterystycznej myszatej maści. Wyjątkowe w tej rasie są liczne pozytywne cechy, m.in.:
przyjazne nastawienie do człowieka;
otwartość na współpracę;
łagodny charakter;
zdolność szybkiego uczenia się;
duża łatwość adaptacji.
Dzięki temu świetnie sprawdzają się w jeździectwie rekreacyjnym, pracy z dziećmi i hipoterapii. Za przodków konika polskiego uważa się tarpany leśne odnalezione pod koniec XIX wieku w Azji przez Nikołaja Przewalskiego (stąd ich inna nazwa – koniki Przewalskiego).
Koń wielkopolski – koń szlachetny półkrwi z Polski
Gorącokrwista rasa pochodząca z Polski. Wywodzi z okolic Gniezna, gdzie doszło do licznych krzyżówek koni miejscowych z zagranicznymi końmi trakeńskimi, a także innymi niemieckimi rasami koni. To zwierzęta o nadzwyczaj łagodnym usposobieniu, ale gorącokrwistym temperamencie, dlatego ważne jest, aby nie bagatelizować ułożenia młodego konia. Konie wielkopolskie obecnie stosowane są do jazdy rekreacyjnej oraz sportowej.
Koń śląski – polski koń zaprzęgowy
Koń rasy śląskiej (niem. Schlesisches Warmblut), tzw. ślązak, to polska rasa konia, która osiąga bardzo dobre wyniki w sportach zaprzęgowych i odpowiada za rozsławienie polskiego powożenia. W obrębie tej rasy wyróżnia się konie śląskie starego typu oraz nowego typu. Pierwsze cechuje masywna, ciężka budowa, natomiast nowego typu są znacznie lżejsze. Ponadto charakteryzuje je łagodne usposobienie, lekki i elegancki chód oraz duża otwartość na współpracę z człowiekiem. Aktualnie funkcjonuje program ochrony koni rasy śląskiej, którego celem jest utrzymanie w czystości rasy określonej części koni.
Koń małopolski – perła regionu
Mocne strony koni małopolskich wynikają z połączenia cech konika polskiego z właściwościami koni półkrwi angloarabskiej i pełnej krwi angielskiej. W jego żyłach płynie również krew rozmaitych szczepów orientalnych. Chociaż jego historia sięga XVI wieku, jako odrębną rasę koni uznano go w latach 60. XX wieku. Na razie jest mało popularny i stoi w cieniu konia wielkopolskiego, powoli zaczyna wzbudzać coraz większe zainteresowanie.
Inne lubiane rasy koni
Inne równie popularne rasy koni, które warto poznać to:
appaloosa;
kuc Fell;
angloarab shagya;
cob irlandzki;
morgan;
koń belgijski;
pura raza;
koń andaluzyjski;
kuc sorraia;
koń czystej krwi arabskiej;
hackney;
koń fiordzki;
haflinger;
kuc walijski;
furioso;
kłusak francuski;
paso fino.
Rasy koni warte uwagi to nie tylko te wymienione w tekście. Istnieje ich naprawdę bardzo dużo na całym świecie, a hodowcy i pasjonaci tych majestatycznych zwierząt ciągle poszukują nowych krzyżówek i oryginalnych maści.
Psy to cudowne stworzenia, ale nawet te najsłodsze potrafią czasem solidnie nabroić i przysporzyć przy tym opiekunom sporo stresu i strachu… o ich życie! Szczególnym okresem, który bardzo „lubi” różnego rodzaju wypadki jest Boże Narodzenie. W ferworze świątecznych przygotowań łatwo coś przeoczyć i tym samym doprowadzić do sytuacji, w której pupil zupełnie nieświadomie sprowadzi na siebie zagrożenie. Jednym z poważniejszych zagrożeń jest bożonarodzeniowe drzewko. Gdy pies zjadł igły z choinki albo ozdoby choinkowe czy ludzkie przysmaki, musisz wiedzieć, co robić!
Pies zjadł igły z choinki – czy taka sytuacja w ogóle jest możliwa?
Opieka nad psem to sprawa wymagająca uwagi nie tylko w okresie okołoświątecznym, ale na co dzień. Chcąc być świadomym i odpowiedzialnym opiekunem czworonoga, musisz pamiętać o tym, że trzeba:
przewidywać;
być szybszym od psa;
zapobiegać;
spodziewać się… nawet najbardziej niemożliwego!
Sytuacja, w której pies zjadł igły z choinki, wcale natomiast nie jest jedną z tych zupełnie niemożliwych i nieprawdopodobnych, wręcz przeciwnie! Choinka u większości psów budzi ciekawość. Dokładne obwąchanie lub – co gorsza – zaznaczenie jej stojaka w wiadomy sposób nie jest niczym niezwykłym. Tak samo naturalna jest chęć podgryzienia drzewka. W końcu wiele czworonogów uwielbia, będąc na zewnątrz, złapać patyk w zęby po to, aby za chwilę zamienić go w wiór. Myślisz, że twojego pupila to nie dotyczy? Zacznij zatem tracić tę pewność i przygotuj się na wszelkie możliwości!
Pies zjadł igły z choinki – czy to szkodliwe?
Nie da się tutaj udzielić jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ zależy to od wielu czynników. Oczywiście zjedzenie igieł czy innych części drzewka samo w sobie nie jest dobrym pomysłem, ale to, na ile jest pomysłem niebezpiecznym, uzależnione jest m.in. od:
wieku psa;
wagi,
stanu zdrowia;
tego, ile zjadł.
Czy choinka jest trująca dla psa? Popularne świerki, sosny czy jodły nie są bardzo toksyczne, w przeciwieństwie np. do gwiazdy betlejemskiej czy jemioły. Można zatem zaryzykować stwierdzenie, że jeżeli duży, zdrowy pies zaledwie skubnie gałązkę, nie powinno to pociągnąć za sobą poważnych konsekwencji dla jego zdrowia. Jeśli natomiast tę samą gałązkę podgryzie pies niewielkich rozmiarów, do tego np. starszy lub/i schorowany, jest to zdarzenie znacznie bardziej obarczone ryzykiem wystąpienia niepokojących objawów, takich jak m.in. wymioty, ślinotok, biegunka, brak apetytu, apatia, gorączka etc.
Pies zjadł igły z choinki – co robić?
Kiedy opiekun odkrywa, że kot czy pies zjadł igły z choinki, pierwszym pomysłem często jest wywołanie wymiotów u zwierzaka, aby ten jak najszybciej zwrócił niechciany „pokarm”. Nie zawsze jednak prowokowanie wymiotów jest dobrym wyjściem, a co więcej – czasem może bardziej zaszkodzić niż pomóc! Dzieje się tak wtedy, gdy połknięty obiekt ma ostre krawędzie i może uszkodzić poszczególne odcinki przewodu pokarmowego w czasie „drogi powrotnej” lub gdy substancja jest drażniąca na tyle, że także może doprowadzić do podrażnienia i uszkodzenia.
Najlepszym rozwiązaniem jest skontaktowanie się z lekarzem weterynarii – wiele lecznic prowadzi całodobowe pogotowie weterynaryjne, również w niedzielę i święta. Każda sytuacja jest inna, dlatego to lekarz powinien podjąć ostateczną decyzję o tym, jakie postępowanie wdrożyć.
Inne świąteczne zagrożenia
Dekorując dom na święta i wieszając ozdoby, trzeba mieć pełną świadomość tego, że wszystko, co nowe, wzbudzi ciekawość psa i kota w tym szczególnym czasie. W związku z tym zapewne będzie on chciał do tego podejść i bliżej poznać – w tym przy pomocy zębów. To, że pies zjadł igły z choinki, nie jest jedynym zagrożeniem.
Równie wiele kłopotów może spowodować zjedzenie przez zwierzaka świątecznych przysmaków przeznaczonych dla ludzi. Zawarta w czekoladzie teobromina może być śmiertelnie niebezpieczna! Nie zostawiaj niczego nieodpowiedniego w zasięgu twojego psa!
Pamiętaj o tym, że ciekawski pupil może zrobić sobie krzywdę, nie tylko wówczas, gdy zechce czegoś skosztować. Pies czy kot może zrzucić na siebie drzewko, pociągając przypadkiem za kabel albo łańcuch. Choinkowe lampki stanowią zagrożenie również w przypadku przegryzienia przewodu zasilającego. Rozbite bombki i inne szklane ozdoby mogą skaleczyć zwierzę, a w przypadku połknięcia zagrażają życiu. Lepiej wybrać nietłukące dekoracje.
Rośliny niebezpieczne dla psa
Niebezpieczne jest nie tylko drzewko świąteczne. Popularne w okresie bożonarodzeniowym rośliny mogą być śmiertelnie trujące dla psa. Są to m.in.:
gwiazda betlejemska (inaczej wilczomlecz nadobny lub poinsecja);
jemioła;
ciemiernik (inna wdzięczna nazwa to róża Bożego Narodzenia);
Właściciele psów często rezygnują z tego typu dekoracji, by nie narażać pupila.
Będąc psim opiekunem, musisz mieć oczy dookoła głowy, szczególnie w święta, gdy w domu dużo się dzieje i zachodzi sporo zmian, które mogą zachęcić czworonoga do rozmaitych eksperymentów. Jeśli zdarzy się, że pies zjadł igły z choinki, bezzwłocznie zorganizuj profesjonalną pomoc dla pupila!
Po węgiel dla psa najczęściej sięga się w przypadku biegunki, wymiotów i innych kłopotów ze strony układu pokarmowego. Jest to jeden ze sprawdzonych sposobów. Rozwolnienie u psa może zdarzyć się zawsze i nie musi być groźna.
Pupil czasem zje coś na spacerze i dojdzie do zatrucia. Warto wiedzieć, jak pomóc swojemu zwierzakowi. Sprawdź, jak dawkować węgiel aktywny!
Rozwolnienie u psa – przyczyny biegunki
Przyczyn biegunki u psa oraz innych przypadłości żołądkowo-jelitowych jest wiele. Zaliczyć można do nich m.in.:
inwazję pasożytów (np. giardia, glisty);
podrażnienia jelit;
choroby przewodu pokarmowego;
zatrucie pokarmowe, np. po zjedzeniu zepsutego mięsa;
nietolerancja pokarmowa.
Czasami biegunka u psa wywołana jest przez nagłą zmianę karmy. Może także być reakcją na niektóre leki. Możesz wtedy podać węgiel aktywny swojemu pupilowi. W odpowiedniej dawce powinien mu pomóc. Sprawdzi się także Smecta.
Biegunka – domowe sposoby
Węgiel dla psa lub Smecta dobrze się sprawdzą przy podejrzeniu zatrucia. Działają ochronnie na jelita. Innym sposobem jest krótkotrwała głodówka. Nie powinna trwać dłużej niż 24 godziny. Jeśli biegunka u psa nie przechodzi, udaj się z nim do lekarza weterynarii! Powinieneś zrobić to także wtedy, gdy pojawi się biegunka z krwią u psa.
Węgiel aktywny – jak działa i kiedy zaleca się stosowanie?
Węgiel aktywny to substancja mająca zdolność wiązania różnego rodzaju toksyn i ograniczająca ich wchłanianie przez układ pokarmowy. Nie zadziała jednak z każdą trującą substancją – przykładem może być ksylitol. W przypadku zatrucia ksylitolem jak najszybciej jedź z psem do lecznicy weterynaryjnej.
Jeśli jednak biegunka wywołana jest np. przez nagłą zmianę karmy, węgiel aktywny powinien wystarczyć. Sprawdzi się zresztą nie tylko przy biegunce, ale również w przypadku innych dolegliwości u twojego pupila. Mogą to być wymioty, gazy lub gdy pies cierpi z powodu niegroźnego zatrucia.
Konsultacja z weterynarzem
Jeśli pies przyjmuje na stałe leki, przed podaniem węgla najlepiej skonsultuj to z lekarzem weterynarii i ustal bezpieczne odstępy czasowe, jeżeli okaże się to istotne.
Jak podawać psu węgiel leczniczy?
Co podać psu na biegunkę? Węgiel leczniczy to jedna z bezpiecznych opcji, stosowana w weterynarii. Węgiel podaje się w dość dużych dawkach – 1–5 g na 1 kg masy ciała psa. Musisz więc najpierw zważyć pupila. Jeśli masz wątpliwości, skonsultuj wielkość dawki z weterynarzem.
Zbyt mała dawka może nie dać oczekiwanego efektu, ale też uważaj na przedawkowanie, jak w przypadku każdego preparatu.
Sposób podania węgla
Węgiel w tabletkach sprawdza się słabo. Lekarze weterynarii zalecają raczej podawanie tego w kapsułkach, ale co ważne – bez otoczek!
W przypadku rozwolnienia u psa należy podać starty na proszek węgiel z niedużą ilością jedzenia. Można także wymieszać proszek z odrobiną wody i podać strzykawką bez igły bezpośrednio do pyska.
Biegunka – groźne objawy
Biegunka zwykle nie stanowi poważnego zagrożenia dla życia. Mija po 24–48 godzinach. Jeśli jednak utrzymuje się dłużej, nie powinieneś tego bagatelizować. Do zdecydowanie niepokojących objawów ze strony układu pokarmowego zalicza się również biegunka z krwią u psa. Krew w kale zawsze powinna Cię zaniepokoić!
Biegunka u szczeniąt
U szczeniaków, wraz z wymiotami, osowiałością i brakiem apetytu może być objawem śmiertelnej dla młodych psiaków parwowirozy. Domowe sposoby, jak głodówka czy węgiel dla psa, w niczym tu nie pomogą! Może dojść m.in. do odwodnienia, wówczas tylko lekarz weterynarii będzie mógł uratować czworonoga.
Nie lekceważ biegunki!
Jak zostało wspomniane wcześniej, biegunka zwykle nie jest groźna i mija sama najpóźniej po 48 godzinach. Bywa jednak, że utrzymuje się dłużej. Czasem także łączy się z innymi objawami. To zawsze powinno skłonić cię do wizyty u weterynarza.
Biegunka często jest objawem rozwijających się problemów! Oprócz zatrucia, nietolerancji i alergii pokarmowej może to być:
IBD, czyli nieswoiste zapalenie jelit;
zespół jelita drażliwego;
niewydolność trzustki;
parwowiroza;
niektóre nowotwory.
Z tego powodu przy utrzymującej się biegunce lepiej udać się do gabinetu i wykonać badania, zamiast liczyć na to, że samo przejdzie.
Biegunka – co warto mieć w psiej apteczce?
Węgiel dla psa – to oczywiste. Oprócz tego wyposaż swoją apteczkę także w:
Smectę;
probiotyk;
elektrolity.
Smecta dla psa jest bezpiecznym środkiem na biegunkę, który można podać w domu. Podczas rozwolnienia dochodzi do utraty wody. Wraz z nią twój pies traci wiele cennych substancji z organizmu. Cenne elektrolity przeciwdziałają odwodnieniu.
Probiotyki z kolei wspierają równowagę flory jelitowej. Wpływają pozytywnie na błonę śluzową jelit i układ trawienny. Stosuje się je często po antybiotykoterapii. Lepiej wybierz preparaty weterynaryjne, przeznaczone dla psa i kota.
Podsumowanie
Węgiel aktywny dla psa to dobry wybór, jeśli pupil ma biegunkę. Należy go dawkować odpowiednio na każdy kilogram masy ciała. Jeśli jednak zauważysz krew, dziwne zabarwienie lub podejrzewasz zatrucie silną trucizną, nie czekaj – zabierz swojego psa do lecznicy! Nie stosuj na własną rękę innych leków, także leków weterynaryjnych. Niektóre z nich, źle zastosowane, mogą biegunkę nasilić, a stąd prosta droga do odwodnienia i kolejnych problemów.
Jesienią i zimą nastaje dla kotów trudny czas. Właśnie wtedy szczególnie potrzebują naszej troski, bo głodują i marzną. Futro nie chroni w wyjątkowo mroźne dni, woda zamarza, o ciepłe schronienie również jest trudno. Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się, czy kot przeżyje na mrozie!
Jak dokarmiać bezpańskie koty?
Teoretycznie koty wolnożyjące radzą sobie same – polują na gryzonie i ptaki. Prawda jednak jest taka, że upolowanie szczura – gryzonia najczęściej występującego w miastach – jest dla nich bardzo dużym wyzwaniem. Wymagają więc dokarmiania. Koty powinno się żywić surowym mięsem lub mokrą karmą. Zimą jednak, szczególnie przy ujemnych temperaturach, takie jedzenie szybko zamarza. Lepiej więc w miejscach karmienia wysypać trochę suchej karmy dobrej jakości, szczególnie jeśli znajdują się one na zewnątrz. Jeżeli miejsce do wykładania pożywienia znajduje się w dość ciepłym miejscu, możesz wtedy zostawiać także mokrą karmę.
Czy kot przeżyje na mrozie? Na pewno nie bez wody!
To, czy kot przeżyje na mrozie (a także w każdych innych warunkach), zależy od wody. Stały dostęp do wody jest niezbędny kotom do przetrwania. Sęk w tym, że gdy jest bardzo zimno, woda może zamarznąć. Najlepiej, gdy miejsce karmienia znajduje się np. w budynku, gdzie temperatura nie spadnie poniżej zera. Nie zawsze jednak jest to możliwe. Wówczas najlepiej regularnie wymieniać wodę i ogrzać ją przed podaniem. Kocia miseczka z ciepłą wodą i kroplą oleju powinna być w bezpiecznym miejscu, najlepiej ukryta w krzakach i osłonięta przed śniegiem.
Piwnica czy budka dla kota?
Udostępnienie piwnicy dla kotów poprzez otwarte piwniczne okienka lepiej uzgodnić z sąsiadami i administracją. Nie każdy życzy sobie obecności zwierzaków w piwnicy. To, czy kot przeżyje na mrozie, wielu ludzi niezbyt interesuje.
Rozwiązaniem mogą być specjalne budki, w których zimą koty będą mogły się ukryć. Można je zrobić samemu, wykorzystując na przykład styropianowe resztki budowlane. Styropian jest świetnym izolatorem. Niektóre miasta i gminy także finansują takie kocie kryjówki dla kotów wolnożyjących. Powinny być one zabezpieczone przed warunkami atmosferycznymi. Należy je postawić w miejscu osłoniętym od wiatru i śniegu.
Czy kot przeżyje na mrozie? Schronisko dla zwierząt
Schronisko dla zwierząt jest zobowiązane do pomocy bezpańskim zwierzakom. Zapewnia im podstawową opiekę. Warto rozważyć odwiezienie bezdomnego, dającego się złapać mruczka w kiepskim stanie właśnie do takiej placówki. Chłód z pewnością nie służy kociakom, ciężarnym kotkom oraz chorym i wychudzonym osobnikom. W mroźne dni takie koty potrzebują pomocy człowieka. Jeśli koty wolnożyjące nie są należycie zabezpieczone przed pogodą, trzeba to zgłosić miastu lub gminie.
Czy kot bezdomny to zwierzę dzikie?
Niestety część schronisk nie chce pomóc kotom, twierdząc, że te wolnożyjące są zwierzętami dzikimi. Faktem jest, że koty wolnożyjące zwykle są zdziczałe, a dodatkowo objęte opieką gminy czy miasta. Nadal jednak są przedstawicielami kota domowego. Dziki ryś czy żbik nie musi oczekiwać na jedzenie od karmiciela, nikt nie stawia mu budek i nie prowadzi akcji sterylizacji. Ryś doskonale poradzi sobie zimą w głuchej puszczy. A czy kot przeżyje na mrozie bez pomocy człowieka? Niekoniecznie!
Kotom nie zawsze łatwo jest znaleźć schronienie, ale każdy kot może przyzwyczaić się do człowieka. Wielu opiekunów kotów nie żałowało ani ciepłego kąta, ani decyzji o przygarnięciu mruczka z ulicy.
Złote rybki w kulach to obraz, który zna chyba każdy z nas. Welonki wymagają oczywiście znacznie większych i bardziej różnorodnych zbiorników, ale świetnie sprawdzą się w domu początkującego akwarysty. Sprawdź, jakie są potrzeby gatunkowe welonek, czym je karmić i jak rozmnażać. Masz życzenie, aby dowiedzieć się o nich więcej? Tym razem to nie złota rybka je spełni, ale my zrobimy to za nią. Przeczytaj więcej o rybkach welonach!
Welonka – występowanie
Ten podgatunek karasia ozdobnego jest jednym z najpiękniejszych i najbardziej efektownych. Skąd pochodzą welonki? Rybki te wywodzą się z Chin, gdzie ich hodowla ma bardzo bogatą tradycję (sięga wczesnego średniowiecza). Przez setki lat wykształcono wiele podgatunków karasi ozdobnych, jednak największą popularnością cieszą się welonki i welonki tygrysie.
Co ciekawe, w wyniku bardzo intensywnej hodowli te rybki można często spotkać w naturalnych zbiornikach wodnych na całym świecie. Radzą sobie tam bardzo dobrze, a często tworzą nawet trwałe kolonie.
Ryby welonki – usposobienie
Panuje powszechne przekonanie o tym, że welonki powinny być trzymane w pojedynkę (ewentualnie w parach), ponieważ zjadają inne ryby. Tymczasem jest to zupełnie błędny pogląd. Są to bardzo towarzyskie zwierzęta o spokojnym o łagodnym usposobieniu. Ich sąsiedztwo trzeba jednak dobierać ostrożnie. Jak zachowują się welony?
pływają swobodnie po całym akwarium;
chętnie spędzają czas blisko dna, ryjąc w podłożu w poszukiwaniu pokarmu;
są żywe i bardzo sympatyczne.
Co ciekawe, są to także bardzo długowieczne ryby. Jeżeli mają dobre warunki, mogą żyć nawet kilkadziesiąt lat!
Akwarium dla welonki
Welonki często hodowane są w małych zbiornikach, a nawet w kulach. W istocie jednak najlepiej czują się w przestronnych akwariach – najlepiej o wielkości od 100 do 120 litrów. Zdecydowanie warto zadbać o to, aby znalazło się w nim kilka rybek, ponieważ welon to bardzo towarzyski gatunek.
Podłoże akwarium dla welonek
Te złote rybki lubią przekopywać podłoże akwarium. Może to prowadzić do niszczenia roślin i podkopywania ich. Zdecydowanie lepiej postawić więc na roślinność o mocnych korzeniach. Rodzaj podłoża jest praktycznie obojętny.
Woda w zbiorniku dla rybek welonów
Woda powinna być mocno napowietrzona. Wszystkie gatunki karasi ozdobnych mają tendencję do śmiecenia, a ich przemiana materii jest bardzo szybka. Zdecydowanie postaw więc na wydajny filtr do akwarium. Optymalne parametry wody to:
pH – od 6,5 do 7;
twardość – od 5 do 20 stopni;
temperatura – od 18 do 24 stopni Celsjusza.
Warto wymieniać około 25% wody w zbiorniku przynajmniej raz na dwa tygodnie. Woda powinna być odstana (co najmniej dobę), aby wyparował z niej chlor.
Welon – ryba i jej dieta, czyli prawidłowe żywienie
Welonki to ryby wszystkożerne, dlatego nietrudno znaleźć pokarm, który trafi w ich gusta. Możesz jednak dbać o to, aby pożywienie nie było monotonne. Wybieraj na zmianę pokarm:
żywy;
mrożony;
suchy;
roślinny (w ramach urozmaicenia).
Ważna jest także częstotliwość karmienia. Welonki to ryby wyjątkowo żarłoczne, które mają tendencję do przejadania się i wystarczy karmić je raz dziennie. Możesz także zdecydować się na karmienie dwa razy na dzień, ale małymi porcjami. Tak jak w przypadku większości ryb, lepiej karmić je rzadziej niż przekarmiać.
Rybki welony – rozmnażanie
Rozmnażanie welonek jest dosyć karkołomnym zadaniem.
Najlepiej, aby na jedną samicę przypadały dwa samce, aby doszło do tarła.
Dobrze przenieść je na ten czas do oddzielnego zbiornika, gdzie panuje nieco niższa temperatura wody.
Ikra składana jest blisko dna akwarium.
Tuż po jej złożeniu trzeba koniecznie zabrać rodziców do zbiornika głównego, ponieważ w przeciwnym razie jajeczka zostaną bardzo szybko zjedzone. Welonki nie gardzą także swoim własnym narybkiem, którego przeżywalność w głównym akwarium jest minimalna.
Choroby welonek
Chociaż welonki są długowieczne, niestety w akwariach bardzo rzadko dożywają 3-4 lat. Nie mają bowiem dobrych warunków. Rybki żyjące samotnie w malutkich kulach szybko zapadają na choroby i przedwcześnie umierają.
Jedną z najczęstszych chorób welonów jest ospa rybia. Chorobę najczęściej „przynosi” do akwarium nowa chora ryba i szybko zaraża całe stado. Inna częsta przypadłość to zapalenie pęcherza pławnego. Jest skutkiem dużej żarłoczności welonów. Musisz więc bardzo ostrożnie je karmić. Ryby te są w stanie zjeść niemal wszystko – od roślin akwariowych po swoje własne potomstwo i narybek innych gatunków.
Welonki – z jakimi rybami je hodować?
Welonki to ryby stadne, które najlepiej czują się w towarzystwie swojego gatunku. Nie musisz jednak ograniczać obsady akwarium tylko do nich. Trzeba jednak pamiętać, że wszystko zależy od litrażu akwarium oraz od wielkości twoich rybek.
Jakie gatunki mogą towarzyszyć welonkom?
Niewielkie welony mogą spokojnie mieszkać z mniejszymi od siebie rybkami. Wówczas sprawdzą się inne gatunki zimnolubne:
danio;
kardynałki;
neonki.
Większe welonki mogą jednak potraktować mniejsze ryby jak obiad. Jeżeli planujesz akwarium z różnorodną obsadą, w którym mieszkają welonki, powinno ono mieć przynajmniej 300 litrów pojemności.
Welonki – cena
Welony to bardzo popularne ryby, które można kupić niemal wszędzie. Szukaj ich w sklepach akwarystycznych i na portalach z ogłoszeniami, ale pamiętaj o czujności. Ryby powinny pochodzić od sprawdzonych hodowców. W ten sposób zminimalizujesz ryzyko przyniesienia do akwarium jakiejś przykrej choroby zakaźnej.
Za ile można kupić ryby welonki?
Ceny welonek mogą być bardzo różne. Bardzo młode osobniki można często dostać praktycznie za darmo od hodowców lub wymienić je na inne ryby. Za najmniejsze welony zapłacisz od pięciu do trzydziestu złotych. Dorosłe ryby o imponującym wyglądzie i bujnych płetwach to jednak koszt nawet stu złotych.
Welonki to niezwykle popularne ryby akwariowe. Są chętnie wybierane nawet przez niedoświadczonych akwarystów. Trzeba jednak bardzo uważać, aby ich nie przekarmiać. Konieczny jest także odpowiednio duży zbiornik. Złotą rybkę w kuli traktuj raczej jako obrazek z kreskówek niż za wzór do naśladowania.
Pobudzenie, nadmierne szczekanie czy niszczenie przedmiotów w domu to problem, który często wynika z nadaktywności psa. Może mieć ona wiele źródeł. Jeżeli widzisz takie zachowanie u swojego czworonoga, warto jak najszybciej zacząć działać. Podpowiadamy, jak uspokoić psa i w jaki sposób radzić sobie z nadaktywnością swojego pupila. Sprawdź, jakie mogą być przyczyny niepożądanych zachowań i dowiedz się, jak je wyeliminować. Jeśli twój pies sprawia problemy, ten artykuł jest dla ciebie!
Nadpobudliwość u psa – z czego może wynikać?
Nadpobudliwość u psa często mylona jest z energicznością, a w niektórych przypadkach wręcz ze złośliwością zwierzaków wobec właścicieli. Wielu z nich zastanawia się, jak uspokoić psa, który jest bezustannie w ruchu, głośno szczeka w momentach, które teoretycznie tego nie wymagają, a nawet niszczy wyposażenie domu. Często w takich sytuacjach pierwszym odruchem opiekuna jest złość. Można zinterpretować takie niewłaściwe zachowanie jako skierowaną w stronę człowieka złośliwość. Czy pies rzeczywiście ją okazuje? Warto się nad tym pochylić.
Czy nadpobudliwy pies okazuje w ten sposób emocje?
Psy (ani żadne inne zwierzęta) nie wykazują tak złożonych emocji, jak zazdrość czy złośliwość. Nie są w stanie myśleć takimi kategoriami, jak człowiek. Pies żyje „tu i teraz” i nie planuje żadnych zachowań po to, aby zrobić ci na złość. Przyczyn należy szukać w błędach i nie trzeba chyba dodawać, że to są błędy po stronie człowieka, a nie psa. Jakie są więc najczęstsze przyczyny nadaktywności?
Nadpobudliwość u psa a niedosyt aktywności
Jedną z najczęstszych przyczyn nadaktywności u psa jest niedostosowanie ruchu i aktywności do potrzeb zwierzęcia. Poszczególne psy mają różne zapotrzebowanie na ruch. Zależy to od wielu kryteriów:
wielkości;
wieku;
rasy;
etapu rozwoju.
Dlaczego musisz znać skalę potrzeb aktywności psa?
Wiele psów jest w stanie bezbłędnie dopasować się do stylu życia całej rodziny. Niestety, często jest to błędnie interpretowane jako brak potrzeby ruchu. Wyjście na spacer wokół bloku po prostu nie wystarczy większości czworonogów. Niestety, moda na bardzo wymagające rasy skutkuje prawdziwą plagą sfrustrowanych psów, które gryzą i niszczą wszystko na swojej drodze. Niestety, dla opiekunów bardzo często są to meble i wyposażenie domu, a pytanie, jak uspokoić psa, jest zadawane z desperacją.
Wśród modnych ras, którym należy zapewnić odpowiednią dawkę mądrej aktywności, znajdują się m.in.:
Niewykorzystanie fizycznego potencjału psa to jeden z najczęstszych powodów nerwowości i frustracji. Musisz zatem dostosować styl życia do jego potrzeb, jeśli ma być spokojny.
Nadpobudliwość u psa a nuda
Frustracja i nadaktywność u psa bardzo często wynika także z braku zajęcia. Co istotne, nie jest to kwestia jedynie niedostatku aktywności fizycznej. Nierzadko zdarza się, że długi spacer czy bieganie z psem wcale nie pomaga, a zwierzak ciągle sprawia wrażenie nadaktywnego i reaguje na najdrobniejsze bodźce. Wszystko dlatego, że jego życie w domu jest pozbawione wyzwań intelektualnych.
Brak ciekawych zabaw, nauki nowych sztuczek i rozwijających zajęć może szybko sprawić, że pies z nudów będzie przekładał swoją energię na zachowania kompulsywne i wynikające z frustracji.
Nadaktywność u psa a stres
Stres u psa może wywoływać całe spektrum objawów. Nadmierna aktywność nie jest pierwszą rzeczą, jaka przychodzi do głowy, kiedy mowa o zestresowanym zwierzaku. Tymczasem bardzo często zwierzę w ten sposób stara się poradzić z targającymi nim emocjami.
Nadpobudliwy pies – co robić? Sposoby na uspokojenie zwierzaka
Jak uspokoić podekscytowanego psa, kiedy władzę nad nim przejmują emocje? Na to pytanie mamy kilka odpowiedzi. Pamiętaj jednak, że każdy z przedstawionych niżej sposobów jest jedynie propozycją. Jeżeli twój zwierzak jest ciągle pobudzony, najlepszym rozwiązaniem będzie indywidualna konsultacja ze szkoleniowcem lub behawiorystą.
Jak uspokoić psa? Zróżnicowane spacery
Właściciel czworonoga musi zaspokoić jego potrzebę aktywności fizycznej. Wiadomo, że zwierzak potrzebuje spacerów. Z perspektywy opiekuna najważniejszym zadaniem każdego szczeniaka jest nauczenie się, że dywan i trawnik nie służą do tego samego. Okrążenie bloku w celu załatwienia potrzeb fizjologicznych to jednak za mało.
Psy to zwierzęta, których zapotrzebowanie na ruch jest bardzo różne w zależności od:
cech rasy;
stanu zdrowia;
wieku.
Na spacerze pies nie tylko może rozładować energię, ale też poznać nowe miejsca i zapachy. Warto dbać o to, by wspólne wyjścia nie były nudne!
Jak uspokoić psa? Treningi
Jak uspokoić nadpobudliwego psa bardziej zaawansowaną aktywnością? Doskonałym sposobem na spożytkowanie nadmiaru psiej energii i zapewnienie dużej dawki ruchu są sporty kynologiczne. Wspólne treningi nie tylko budują w zwierzaku poczucie własnej wartości, lecz także wzmacniają więź z opiekunem. Wprawdzie nie każdy pies odnajdzie się w każdej dyscyplinie, nie każdy powinien dużo skakać czy biegać. Miej zawsze na uwadze, czy pozwala na to zdrowie i podejmujcie rozsądne próby aktywności.
Nie musisz od razu porywać się na krajowe, a nawet regionalne zawody. Ćwiczenia we własnym ogródku mogą być dla psa, który posiada wyjątkowo dużo energii, doskonałym sposobem na rozładowanie frustracji i nadmiaru sił.
Jak poskromić psa? Szkolenie
Szkolenie metodami pozytywnymi to dla psa wyzwanie intelektualne. Aktywność na tym polu jest bardzo często niedoceniana przez opiekunów. Tymczasem warto uświadomić sobie, że nauka nowych sztuczek albo próba wygaszenia negatywnych zachowań to bardzo często świetny sposób na zmęczenie zwierzaka.
Przede wszystkim spróbuj nauczyć psa prostych komend, takich jak „siad” lub „waruj”. Jeśli będą one ugruntowane, będziesz mógł wykorzystać je np. w sytuacji, gdy zwierzak zauważy atrakcyjny bodziec i będziesz potrzebować skupienia jego uwagi na sobie i zadaniu.
O tym, jak uspokoić psa przez szkolenie go, możesz dowiedzieć się od ekspertów. Najlepszym pomysłem będzie zgłoszenie się na seminarium lub na zajęcia do lokalnego szkoleniowca.
Jak uspokoić psa? Zabawy węchowe
Zmysł węchu jest dla psa niezwykle ważny. Każdy czworonóg, niezależnie od predyspozycji rasowych, może brać udział w zabawach węchowych. To świetna metoda na uspokojenie i zajęcie zwierzaka.
W wielu miastach i miasteczkach organizowane są grupowe zabawy węchowe. Na początek świetnie sprawdzi się jednak prosta mata węchowa. To zabawka, w której można chować smakołyki. Pies, szukając pyszności, może skupić się na tym zadaniu i przez to wyciszyć.
Jak uspokoić psa? Odpowiednie gryzaki i zabawki
Bezpieczne gryzaki odpowiedniej wielkości zaspokajają psią potrzebę gryzienia i żucia. Mogą to być surowe mięsne kości, suszone gryzaki naturalne, a także specjalne zabawki. Są one pomocne, by zwierzę wyciszyło się np. po ekscytującym spacerze. Często bowiem samo zmęczenie fizyczne nie wystarcza. Wylizywanie zawartości konga lub maty do lizania, aromatyczny gryzak czy kość pozwolą na uświadomienie psu, że przyjemna aktywność nie musi polegać wyłącznie na bieganiu i skakaniu.
Jak uspokoić psa? Eliminacja czynników stresogennych
Nadmierne pobudzenie u psa często jest często spowodowane stresem, z którym zwierzę nie może sobie poradzić. Jeżeli widzisz, że twój zwierzak jest niespokojny lub wykazuje lęk, należy unikać jego możliwych przyczyn. Sam sobie z tym nie radzisz lub stresora nie da się usunąć? Konieczna będzie konsultacja z psim behawiorystą.
Jak uspokoić psa? Spacery socjalizacyjne
Nie wiesz, jak uspokoić psa, kiedy wokół pojawiają się inne czworonogi? Ich obecność może pomóc, jeśli poprowadzisz to w rozsądnym kierunku. Spacer równoległy polega na spędzaniu czasu (na smyczach!) w towarzystwie innego, ułożonego psa, w odpowiedniej odległości, w której twój pies nie ekscytuje się jego obecnością i zajmuje normalnym eksplorowaniem otoczenia. W ten sposób możesz bezpiecznie oswoić psiaka z obecnością innych zwierząt. Jeśli nie masz doświadczenia, skorzystaj ze spacerów socjalizacyjnych pod okiem behawiorysty.
Musisz jednak pamiętać, że nie każdy pies będzie cieszył się z tego rodzaju aktywności i nie należy go do tego zmuszać. Czasem samotne spacery będą lepsze, zwłaszcza jeżeli zwierzak jest lękliwy. Warto poświęcić czas na zatrzymywanie się w ciekawych zdaniem psa miejscach i pozwalanie mu na długie węszenie.
Jak uspokoić psa? Wizyta u behawiorysty
Wymienione powyżej sposoby na uspokojenie psa hamują poczucie frustracji i nudy. Zapewniając zwierzęciu aktywność fizyczną i psychiczną, spełniasz jego naturalne potrzeby. Często to właśnie ich niezaspokojenie prowadzi do niepożądanych zachowań.
Czasami jednak nadaktywność u psa ma bardziej złożone podłoże. Wówczas konieczność to ustalenie przyczyny i konkretna praca nad zniwelowaniem ich skutków. Jeżeli wymienione powyżej metody nie działają, najlepszym rozwiązaniem będzie konsultacja z behawiorystą, który pomoże skomponować indywidualny plan pracy.
Jak uspokoić psa? Leki uspokajające
W niektórych przypadkach bardzo nadpobudliwe psy przyjmują środki farmakologiczne. Działanie uspokajające mogą mieć medykamenty z grupy SSRI. W skrajnych przypadkach stosuje się nawet benzodiazepiny. Pamiętaj jednak, że zarówno rodzaj leku, jak i dawkę należy skonsultować u lekarza weterynarii!
Jeśli zastanawiasz się, jak uspokoić psa takimi środkami, nie działaj pochopnie i nigdy nie podawaj zwierzęciu żadnych leków samodzielnie. Może być to dla niego tragiczne w skutkach! Pamiętaj też, że leki mają wyłącznie działanie doraźne i nie niwelują przyczyny nadmiernej ekscytacji i nadpobudliwości. Mogą być wsparciem dla terapii behawioralnej. Na dłuższą metę nie powinny jednak jej zastępować.
Jak uspokoić psa? Jakich działań unikać?
Na koniec warto wspomnieć o tym, czego nie robić, kiedy pies jest wulkanem energii. Przede wszystkim, nigdy nie stosuj metod awersyjnych. Nadmierna aktywność u psa może mieć bardzo różne przyczyny. Niezależnie od tego, czy jest to nuda, frustracja czy lękliwość, trzeba podejść do problemu kompleksowo. Krzyki, przelewanie na zwierzę swojej złości, a już tym bardziej przemoc fizyczna – to wszystko nie tylko nie pomaga, ale wręcz pogarsza całą sytuację.
Jak uspokoić psa? Szukaj pomocy!
Jeśli nie wiesz, jak uspokoić psa i straciłeś cierpliwość, nie wahaj się szukać fachowej pomocy. Jeżeli zwierzak zostanie ze swoim problemem sam, a z twojej strony spotka go tylko złość i frustracja, bardzo prawdopodobne, że jego nadpobudliwość zmieni się w agresję. W takim wypadku będzie o wiele trudniej o skuteczne poradzenie sobie z problemem.
Wprowadzenie do życia psa różnorodnych aktywności nie d
Lemury są bardzo charakterystyczne. Nie trzeba być specjalistą w dziedzinie geografii czy zoologii, aby bezbłędnie rozpoznać je na zdjęciu. Jednak dla większości ludzi ten fascynujący gatunek stanowi zupełną tajemnicę. Jaki tryb życia prowadzi lemur katta? Czy zwierzę przywodzące na myśl kota i małpkę jest roślinożercą, czy amatorem mięsa? Aby poznać odpowiedzi i nieco dodatkowych ciekawostek, kontynuuj lekturę!
Lemur katta – jak wygląda?
Chociaż lemur katta należy do rzędu ssaków naczelnych i należy do rodziny lemurowatych, to z wyglądu może nieco przypominać przedstawiciela kotowatych. Sama jego nazwa, nadana przez Karola Linneusza, nawiązuje właśnie do tego niezwykłego, „kociego” wyglądu.
Jak rozpoznać lemura? Zwierzę i jego wygląd
Długość ciała tego zwierzaka wynosi około 90 centymetrów, ale prawie połowę stanowi długi prążkowany ogon. Paski na nim są naprzemiennie białe i czarne. Ciało lemura jest pokryte krótkim i bardzo gęstym szarym futrem.
Krótka głowa nieco przypomina psią. Na jej przodzie znajdują się oczy – położone blisko siebie i intensywnie pomarańczowe. Na twarzy znajduje się biała maska. W porównaniu z innymi naczelnymi mózg lemura jest dość mały.
Lemur z Madagaskaru
Lemury catta żyją w naturze tylko w jednym miejscu na Ziemi. Jest nim oczywiście duża wyspa na południu Afryki – Madagaskar. Zwierzaki zamieszkują południowo-zachodnią część tego kraju. Biotop lemurów stanowią otwarte i suche przestrzenie z dużą ilością skał. To naziemne zwierzaki. Chociaż potrafią wspinać się na drzewa, robią to raczej niechętnie. Przed deszczem kryją się zaś w okolicznych jaskiniach.
Co jedzą lemury?
Tak jak kreskówkowy król Julian, lemury katta żywią się przede wszystkim owocami. Ich jadłospis jest jednak nieco szerszy. Chętnie zjadają także:
liście;
pędy;
nasiona;
gałęzie;
owady (tylko raz na jakiś czas).
Lemur katta – zagrożony gatunek
Lemury katta są obecnie gatunkiem krytycznie zagrożonym wyginięciem. Szacuje się, że na wolności żyje obecnie niewiele ponad dwa tysiące osobników. W ciągu ostatnich trzech dekad populacja gatunku została zredukowana o 97%. Jak to się stało?
Popularność lemurów i jej ciemne strony
Wszystkiemu winien jest sympatyczny i nietypowy wygląd zwierząt, a także… popularność filmowego „Madagaskaru”. Okazuje się, że twórcy serii wyświadczyli lemurom niedźwiedzią przysługę. Król Julian był tak sympatyczną postacią, że turyści w egzotycznych kurortach zapragnęli kontaktu z lemurami w ramach wakacji all inclusive.
Właśnie z tego powodu zwierzęta przez długi czas były także wyłapywane do tak zwanych domowych hodowli. Warto tu jasno podkreślić, że lemury domowe nie istnieją, ponieważ te dzikie zwierzęta nie są przystosowane do życia w ludzkich siedzibach.
Tryb życia i zachowania lemurów katta
Lemury katta są gatunkiem społecznym, który prowadzi dzienny tryb życia. Stada liczą sobie średnio po 15–20 osobników. Chociaż zwierzęta najwięcej czasu spędzają na ziemi, czasem gromadzą się wokół swoich ulubionych drzew, na które uciekają w sytuacji zagrożenia.
Swoje terytorium lemury oznaczają za pomocą gruczołów zapachowych i moczu. W ten sposób sposób ustalają także ścisłą hierarchię w stadzie.
Rozmnażanie lemurów katta
Okres godowy dla tego gatunku przypada tylko raz w roku. Samica po trwającej cztery i pół miesiąca ciąży rodzi zazwyczaj jedno lub dwa młode. Tuż po narodzinach maluchy wczepiają się w futerko matki i pozostają na jej brzuchu przez dwa tygodnie.
Po upływie tego czasu stają się zbyt duże i zaczynają krępować jej ruchy, dlatego przenoszą się na plecy matki. Z czasem młode stają się coraz bardziej sprawne i mobilne. Kiedy są już w stanie nadążyć za stadem, uwalniają się od rodzicielki i zaczynają samodzielne spacery.
Lemur katta – ciekawostki
To jeszcze nie wszystko o lemurach! Ciekawostki, które poznasz za chwilę, powiedzą ci o nich jeszcze więcej.
Na wolności lemur katta żyje około dwudziestu lat, a niewoli średnio o dziesięć lat dłużej.
Walki między samcami odbywają się przy użyciu ogonów. Przed starciem zwierzęta nasączają się wydzieliną gruczołów na nadgarstkach i mosznie, a następnie wymachują nimi przed oczami przeciwnika.
Lemury mają bardzo słaby wzrok, dlatego rozpoznają członków stada wyłącznie po zapachu.
Śmiertelność wśród młodych osobników jest bardzo duża. Szacuje się, że połowa młodych ginie jeszcze przed ukończeniem pierwszego roku życia.
Jedynym naturalnym wrogiem lemurów jest dziki kot – fossa madagaskarska. Niestety, do niemal całkowitej eksterminacji gatunku doprowadził człowiek.
Lemury katta można spotkać w ogrodach zoologicznych, ośrodkach turystycznych i parkach rozrywki. Niektórzy nawet trzymają je w domach, mimo że dla tych zwierząt nie jest to odpowiednie otoczenie. Niestety, w naturalnym środowisku populacja tych niezwykłych naczelnych prawie zanikła. Walnie przyczynił się do tego sympatyczny Król Julian, bohater serii animacji „Madagaskar”, bo zainteresowanie ludzi żywymi odpowiednikami bohatera nie przyniosło nic dobrego. Obecnie zwierzęta te są pod ścisłą ochroną i zostały oficjalnie uznane za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem.
Najczęściej zadawane pytania
Czy lemury są legalne w Polsce?
Ze względu na to, że lemury są pod ochroną, ich zakup w Polsce jest nielegalny.
Ile kosztuje lemur katta?
W przeliczeniu na złotówki lemur katta kosztuje od 4 do 10 tysięcy złotych.
Gdzie żyją lemury katta?
Lemury katta naturalnie występują jedynie na Madagaskarze.
Kłusaki to konie wykorzystywane w szczególnej dyscyplinie sportowej, która polega na wyścigach w specjalnych, dwukołowych wózkach. Na te pojazdy mówi się również sulki, a zdecydowanie rzadziej używa się określenia zaprzęgi – sport ten ma fanów na całym globie. Wracając do kłusaków, to ich historia rozciąga się na przestrzeni kilku wieków, a po sylwetce i budowie z łatwością można zauważyć, że w ich żyłach płynie mieszanka pełnej krwi wielu innych ras. Co charakteryzuje kłusaki na tle innych ras koni? Główną cechą jest ich naturalna umiejętności do poruszania się kłusem. A czym jest kłus?
Czym jest kłus i kłusowanie?
Kłus to specyficzny dwutaktowy chód konia (także zebry, osła i innych koniowatych). W trakcie kłusa dwie przeciwległe kończyny jednocześnie odbijają się od ziemi, to znaczy: lewa przednia i prawa tylna lub na odwrót. Wyróżnia się 4 rodzaje kłusowania przez konia:
Kłus roboczy, czyli naturalny chód konia. Zwierzę porusza się rytmicznie i w równowadze. Nie wkłada w ruch zbyt dużego wysiłku.
Kłus pośredni, który jest trochę szybszy od kłusa roboczego. Ponadto wymaga od zwierzęcia nieznacznego wydłużenia, stosuje się go najczęściej jako jedną ze składowych ujeżdżania konia.
Kłus wyciągnięty – tym mianem określa się chód, w którym przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny. Z kłusem wyciągniętym mamy do czynienia w trakcie pracy na ujeżdżalni.
Kłus zebrany jest wtedy, kiedy koń porusza się z podstawionym zadem. Wykroki są znacznie mniej obszerne, ale za to dużo bardziej efektowne i sprężyste w porównaniu do kłusa pośredniego.
Ponadto wyszczególnia się trzy warianty jazdy kłusem:
Kłus anglezowany to najczęściej stosowany rodzaj jazdy. Jeździec rytmicznie unosi ciało nad siodło co drugi takt, to znaczy w momencie, kiedy para nóg przednia i tylna przesuwa się do przodu.
Kłus ćwiczebny, inaczej nazywany wysiadywanym. Stosuje się go w celu uzyskania większej kontroli nad zwierzęciem. W tym przypadku jeździec nie musi unosić się z siodła, a musi wykonywać wolt i półwolt.
Kłus w półsiadzie polega na lekkim podniesieniu pośladków i pochyleniu sylwetki, przy jednoczesnym mocniejszym oparciu w strzemionach (ale niezbyt mocnym). Nie jest stosowany często – zazwyczaj jako ćwiczenie lub, w nielicznych sytuacjach, podczas jazdy w terenie.
Kłusaki – charakterystyka koni
Kłusaki to konie o wrodzonej zdolności do poruszania się charakterystycznym chodem – kłusem. To wymagana i absolutnie niezbędna umiejętność do brania udziału w wyścigach kłusaków. Z biegiem lat w różnych krajach wytworzyło się przynajmniej kilka odmian kłusaków, które różnią się między sobą. Dzięki specjalistycznym predyspozycjom kłusak w zaprzęgu zachwyca nie tylko sportowym wyglądem, ale też pięknym ruchem. W obrębie kłusaków wyróżnia się kilka ras.
Kłusaki amerykańskie
To rasa koni, której początek przypada na koniec XVIII wieku w Stanach Zjednoczonych. Specjaliści twierdzą, że to najszybsze kłusaki i inochodźce na świecie. Często występuje u nich inochód, czyli specyficzny chód, kiedy to zwierzę przestawia nogi parami, to znaczy dwie prawe, dwie lewe (tak chodzi też wielbłąd).
Kłusaki orłowskie
To rasa koni wyhodowana w Rosji w XVII wieku za pośrednictwem księcia Aleksieja Grigoriewicza Orłowa, który podjął się krzyżowania arabskiego ogiera Śmietanki z klaczami holenderskimi, duńskimi, a także końmi czystej krwi arabskiej i meklemburskimi.
Kłusaki rosyjskie
Powstały w wyniku skrzyżowania kłusaka amerykańskiego z kłusakiem orłowskim. Charakteryzuje je mocna budowa, przypominająca nieco sylwetkę kłusaka orłowskiego, jednak jest duża lżejsza, dlatego konie tej rasy są szybsze. Kłusak rosyjski, jak na konia sportowego, stosunkowo późno dojrzewa – najlepszą sprawność sportową osiąga dopiero w wieku 5-6 lat.
Kłusaki francuskie
To gorącokrwista rasa konia, która wywodzi się z hodowli we Francji. Zwierzęta wykorzystywane są do wyścigów w zaprzęgach. Przypominają dużego i potężnego konia pełnej krwi angielskiej. Są odrobinę mniejsze niż konie wierzchowe.
Wyścigi kłusaków w Polsce
Na rodzimym terenie wyścigi kłusaków nie są popularne, niemniej jednak sytuacja ta stopniowo ulega zmianie i zarówno kłusaki, jak i ich wyścigi, cieszą się coraz większym zainteresowaniem. Obecnie wyścigi kłusaków francuskich mają miejsce na torze wrocławskim (WTWK Partynice), na hipodromie w Sopocie, a także na Służewcu w Warszawie.
Kłusaki – ciekawostki
Na zachodzie oraz w Stanach Zjednoczonych wyścigi kłusaków cieszą się taką samą dużą popularnością jak wyścigi koni pełnej krwi angielskiej.
Od 1997 oficjalnie funkcjonuje Stowarzyszenie Hodowców i Użytkowników Kłusaków z siedzibą we Wrocławiu.
Kłusaki to konie hodowane z myślą o udziale w wyścigach w dwukołowych wózkach – sulkach. Wyróżnia się cztery rasy kłusaków, czyli orłowskie, amerykańskie, rosyjskie i francuskie.
Najczęściej zadawane pytania
Co to znaczy kłusak?
Kłusak to typ okania obejmujący rasy kłusaki amerykańskie, kłusaki rosyjskie i kłusaki francuskie.
Czy kłusaki galopują?
Kłusaki, podczas wyścigów, do których są zazwyczaj używane, nie używają galopu, a poruszają się jedynie kłusem.
Maść izabelowata to jedno z wielu końskich ubarwień, które jednak nie występuje tak często, jak umaszczenia podstawowe. Koń izabelowaty na pewno się jednak wyróżnia! Zwierzęta „noszące” ten typ umaszczenia wyglądają wyjątkowo szlachetnie, ale jednocześnie wymagają regularnej, dokładnej pielęgnacji, która pozwoli utrzymać ich szatę w nienagannej czystości. Jak wyglądają konie maści izabelowatej? Koniecznie poznaj najważniejsze fakty na ten temat!
Koń izabelowaty – cechy tej wyjątkowej maści
Izabelowata maść konia to nic innego jak rozjaśnione umaszczenie kasztanowate. To ostanie to z kolei umaszczenie podstawowe (tak samo, jak kare i gniade), które cechuje się tym, że zwierzę posiada sierść, grzywę i ogon w rudej barwie – możliwe są różne odcienie rudości, od jasnorudego po ciemno-, czerwonorudy, a nawet rudobrązowy. Ogon i grzywa konia izabelowatego występują w takiej samej barwie jak kłoda lub jaśniejszej – nie mogą być ciemniejsze, podobnie jak kończyny nie mogą mieć czarnych podpalań.
Umaszczenie izabel, nazywane również palomino (tak samo, jak nazwa rasy), jest zatem rozjaśnionym kolorem kasztanowatym. Za owo rozjaśnienie odpowiada pojedyncza kopia genu Cream. Ma ona barwę złotokremową aż do czekoladowej. Ogon i grzywa, podobnie jak w przypadku umaszczenia podstawowego, przyjmują kolor kłody bądź są od niej jaśniejsze. W umaszczeniu izabelowatym wyróżnia się kilka odcieni. Najczęściej występującym jest palomino (bardzo jasna kłoda, ogon i grzywa mocno rozjaśnione – aż do białego). Pozostałe odcienie to złotoizabelowaty (złotożółty) oraz masłowaty (jasnożółty).
Maść konia izabelowata – poznaj historię rasy koni palomino
Jest to rasa gorącokrwista, która wywodzi się od koni iberyjskich. Początkowo izabelowate konie ze stadniny królowej Izabeli w Hiszpanii trafiły do Meksyku, a następnie do Stanów Zjednoczonych. Nazwa rasy wywodzi się od szczególnego jej miłośnika, oficera Juana de Palomina, który był wprost zachwycony jej wyglądem, wszechstronnością i wspaniałym charakterem.
Budowa i umaszczenie
Jeśli chodzi o maść, nie ma tu specjalnej niespodzianki, może być tylko jedna – izabelowata. Wierzchowce te osiągają wysokość w kłębie od 143 do 163 cm. Ich głowa na profil prosty. Pełne wyrazu oczy są ciemne. Grzbiet jest mocny a kończyny delikatne, nie posiadają szczotek pęcinowych. Kopyta zawsze są jasne. Grzywa i ogon tego konia izabelowatego również muszą być bardzo jasne – dopuszcza się do 15% włosów ciemnych. Jeśli koń jest za ciemny, nie ma możliwości wpisu do księgi hodowlanej.
Charakter rasy
Zwierzęta te są bardzo inteligentne, szybko i chętnie nabywają nowe umiejętności. Choć bywają dość temperamentne, na ogół są łagodne i przyjazne, stosunkowo łatwo się je prowadzi. Niemniej wymagają doświadczonego, pewnego siebie opiekuna, który wie, jak z nimi postępować, by bez presji i przemocy osiągnąć zamierzony cel.
Palomino – użytkowość
Palomino wykorzystywane są przede wszystkim na pokazach, gdzie dokonuje się ich prezentacji w trzech klasach (stock, riding, pleasure), w powożeniu i jako wierzchowce. Bardzo dobrze radzą sobie również w wyścigach. To rasa naprawdę wszechstronna, która bez trudu odnajduje się w wielu powierzonych im zadaniach.
Ciekawostki o kremowej rasie
Jak się okazuje, hodowla wcale nie jest prosta, ponieważ nawet jeśli klacz i ogier są umaszczenia izabelowatego… nie ma pewności, że ich potomstwo także takie będzie! Istnieje na to zaledwie 50% szans. Do hodowli wybierane są najczęściej klacze i ogiery z białymi grzywami, bez nawet niewielkiej domieszki innych barw. Oczywiście i ten zabieg nie daje gwarancji sukcesu.
Koń izabelowaty jest niezwykle elegancki i przyciąga wzrok. Wiele innych ras również występuje w tym umaszczeniu, choć nie jest to ich jedyne ubarwienie. Nie jest rzadkością pochodzący z Hiszpanii koń andaluzyjski izabelowaty, achał-tekiński (jeden z najstarszych i najpiękniejszych w całej Azji), bośniacki (powstały na obszarze dawnej Jugosławii) czy connemara (piękna rasa irlandzka).
Najczęściej zadawane pytania
Jaki to kolor izabelowaty?
Kolor izabelowaty, czyli kremowy, to rozjaśnione umaszczenie kasztanowe.
Jak się nazywa koń w łaty?
Koń w łaty określany jest jako srokaty.
Jakie są podstawowe maści koni?
Maści podstawowe to kasztanowata, gniada i kara.
Jak wygląda koń srokaty?
Koń srokaty ma charakterystyczne łaty – ciemniejsze na jasnej sierści lub na odwrót.
Akwarium w ścianie to doskonałe połączenie designu i miłości do podwodnego świata. Nic dziwnego, że możemy spotkać je w najbardziej luksusowych obiektach – od muzeów, przez luksusowe kluby, aż po salony SPA i odnowy biologicznej. Jeżeli myślisz o zakupie i montażu takiego zbiornika, koniecznie przeczytaj poniższy artykuł.
Akwaria w ścianie – piękne i designerskie
Akwarium wmontowane w ścianę to niewątpliwie piękne rozwiązanie. Doskonale wpisuje się w aranżacje w stylu nowoczesnym i glamour. Znajdziemy je w domach osób, które dbają o to, aby ich otoczenie wyglądało naprawdę oryginalne, a przy tym elegancko. Nic dziwnego, że wiele osób chciałoby mieć je u siebie.
Akwarium na ścianę – montaż w domu
Akwarium na ścianie wydaje się niezwykle elitarną formą domowego zbiornika wodnego. Czy faktycznie tak jest? Takie akwarium zdecydowanie nie kosztuje mało, jednak nie tylko potencjalne koszta sprawiają, że jego zamontowanie trzeba naprawdę dobrze przemyśleć.
Akwarium w ścianie działowej
Zbiorniki ścienne najczęściej montuje się w ścianach, które są świeżo stawiane. Mowa tu o ścianach działowych. Wiele osób jednak zastanawia się nad umieszczeniem akwarium w ścianie nośnej. To zdecydowanie większa i bardziej skomplikowana inwestycja. Wprowadzanie jakichkolwiek zmian w ścianach nośnych zawsze musi być konsultowane z architektem lub konstruktorem. Działanie na własną rękę może w takich wypadkach zachwiać (dosłownie) konstrukcją całego domu!
Akwarium wmontowane w ścianę – wymiary
Gigantyczne akwaria w ścianie to niewątpliwie kusząca wizja. Musisz jednak pamiętać, że niezależnie od tego, jakim dysponujesz budżetem, ograniczają cię wymiary.
Przede wszystkim minimalna szerokość akwarium powinna wynosić co najmniej 40 centymetrów. Dlatego musisz liczyć się z tym, że ściana będzie dosyć gruba. Głębokość nie powinna z kolei przekraczać 50–60 centymetrów. Pamiętaj, że podczas pracy w akwarium musisz mieć możliwość dosięgnięcia do jego dna.
Akwarium wbudowane w ścianę – gdzie je umieścić?
Kwestia tego, w którym pomieszczeniu umieścisz swój ścienny zbiornik akwariowy, zależy wyłącznie od ciebie i twojego gustu. Bardzo ważne jest jednak to, aby podczas planowania uwzględnić kilka istotnych kwestii, które mogę potencjalnie wpłynąć na komfort żyjących w wodzie stworzeń. O czym mowa?
Odległość od okna – to tylko pozornie kwestia wyłącznie estetyczna. Światło padające na wodę skutkuje jej podgrzewaniem, a tym samym wpływa na ryby i rośliny. Oprócz tego takie dodatkowe naświetlenie może także prowadzić do nadmiernego rozwoju niektórych glonów;
dostęp do prądu – do akwarium trzeba podłączyć wszystkie sprzęty takie jak filtr czy grzałka;
stopień uczęszczania pomieszczenia – akwarium powinno być dobrze wyeksponowane. Jednocześnie umieszczenie go na szlaku komunikacyjnym (na przykład w przedpokoju) zwiększa szansę potencjalnego stłuczenia szkła.
Akwarium w ścianie – czy można wykonać je samodzielnie?
Montaż akwarium w ścianie nie jest skomplikowany. Najczęściej na takie rozwiązanie decydują się osoby planujące większy remont lub projektujące przestrzeń mieszkania. Czy oznacza to, że nie można zamontować go samodzielnie bez konieczności robienia remontu?
Montaż akwarium w ścianie zawsze wiąże się ze sporą ingerencją w jej konstrukcję. Osoby, które mają smykałkę do budowlanki i dysponują odpowiednimi narzędziami, teoretycznie mogą zrobić to samodzielnie. Zdecydowanie bezpieczniejszym rozwiązaniem jest jednak zatrudnienie specjalisty, który podejmie się tego zadania.
Akwarium w ścianie czy dobudówka?
Zdecydowanie łatwiejsza w montażu oraz mniej kosztowna jest dobudowa ścianki do półki, na której stoi akwarium. Tego zadania można podjąć się samodzielnie, mając oczywiście dostęp do poradników i odpowiednich akcesoriów.
Pamiętaj, że akwarium to nie tylko zbiornik. W jego skład wchodzi także mnóstwo elektroniki i urządzeń, które służą do utrzymania podwodnego świata w dobrej kondycji. Instalacja musi być dobrze przemyślana także pod kątem dostępu do prądu.
Akwarium w ścianie – z jakim specjalistą się skontaktować?
Obecnie na rynku działa wiele firm, które specjalizują się w montażu akwariów w ścianie. Dostęp do ich usług mają nie tylko mieszkańcy dużych miast, dlatego powinieneś sprawdzić, czy w twojej okolicy działa taki specjalista.
Dobrym pomysłem będzie też konsultacja z architektem. Jeżeli planujesz akwarium w ścianie nośnej, jest to absolutnie konieczne! Jednak zasięgnięcie opinii specjalisty nie zaszkodzi także w przypadku planowania akwarium w ścianie działowej.
Akwarium w ścianie – koszt
Trudno oszacować średni koszt akwarium w ścianie, ponieważ jest on uzależniony od wielu różnych czynników. Mowa tu przede wszystkim o kwestiach takich jak:
wielkość samego zbiornika;
rodzaj szkła;
materiały zużyte podczas montażu;
sprzęty, które ostatecznie znajdą się w akwarium (filtry, grzałki etc.),
koszt usług specjalisty.
Akwarium w ścianie to dosyć droga inwestycja, którą trzeba bardzo dokładnie zaplanować. Musisz przygotować się na wydatek do kilku do nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych. Zdecydowanie droższa jest aranżacja akwarium morskiego.
Jakie szkło do akwarium w ścianie?
Wybór szkła do akwarium ściennego jest bardzo ważny. Zanim zdecydujesz się na zbiornik, najpewniej staniesz przed wyborem między szkłem float i optiwhite.
Pierwsza opcja jest zdecydowanie tańsza. To standardowe szkło, które znajdziesz w większości akwariów.
Optiwhite to nowsza technologia. Takie szkło jest bardziej przejrzyste i pozwala na bardziej komfortowe oglądanie wnętrza akwarium.
Jeżeli decydujesz się na bardzo reprezentatywne akwarium w ścianie, najlepszym rozwiązaniem (przynajmniej na przedniej szybie) będzie właśnie optiwhite. Musisz jednak wziąć pod uwagę fakt, że jest to znacznie droższe rozwiązanie.
Akwaria w ścianie – nie tylko ozdoba
Musisz pamiętać, że akwarium w ścianie jest nie tylko piękną ozdobą. To nadal zbiornik, którego wnętrze trzeba dobrze zaplanować i odpowiednio o nie dbać. Takie rozwiązanie proponowane jest przede wszystkim doświadczonym akwarystom, którzy są w stanie dobrze zadbać o zbiornik.
W ścianach zazwyczaj montuje się duże akwaria o pojemności przynajmniej 250 litrów. Wbrew pozorom nie są one znacznie trudniejsze do prowadzenia niż małe zbiorniki. Wymagają jednak stałej kontroli, czyszczenia, karmienia ryb i sprawdzania stanu wody. Jeżeli myślisz o akwarium tylko w kategorii ozdoby, lepiej zdecyduj się na rzeźbę lub obraz.
Akwaria w ścianie – morskie czy słodkowodne?
Akwaria morskie prezentują się zdecydowanie bardziej efektownie niż te słodkowodne. Mowa tu przede wszystkim o pięknych koralowcach i bajecznie ubarwionych rybach. Z tego powodu to pierwszy wybór wielu osób, którym zależy na estetyce. Pamiętaj jednak, że morska akwarystyka jest nie tylko droższa, ale także bardziej wymagająca.
Akwaria słodkowodne również mogą być niezwykle piękne, kolorowe i różnorodne. Wszystko zależy nie tylko od gatunków ryb i roślin, ale także tego, jak utrzymany jest zbiornik, z którego szkła zbudowano akwarium oraz na jaki biotop się zdecydujesz.
Niektóre akwaria, na przykład z biotopu Malawi, nie są wcale mniej imponujące niż te morskie. Najważniejsze to mieć pomysł na zbiornik.
Akwaria w ścianie – podsumowanie
Akwarium w ścianie to spełnienie marzeń wielu akwarystów. Nie jest łatwe do zamontowania, jednak efekt przynosi mnóstwo satysfakcji. Powinieneś jednak pamiętać, że w dalszym ciągu jest to akwarium, czyli mały wodny świat, który trzeba dobrze zaplanować i bezustannie się nim zajmować.
Zanim zdecydujesz się drążenie dziury w ścianie, koniecznie skonsultuj się ze specjalistami – architektem albo konstruktorem. Możesz także zdecydować się na usługi firmy, która wykona całą pracę za ciebie.
Najczęściej zadawane pytania
Jaki jest koszt zrobienia akwarium w ścianie?
Koszt samodzielnego wykonania akwarium w ścianie to około tysiąca złotych. Zlecenie wykonania go to przynajmniej kilka tysięcy złotych.
Słoń jaki jest, każdy widzi. Wielkie rozmiary, trąba i duże uszy to charakterystyczne cechy tego zwierzęcia. Jeden z gatunków, czyli słoń afrykański jest uważany za największego ssaka na naszej planecie. Waży aż osiem ton! Co jedzą słonie afrykańskie i indyjskie? Czy rośliny to jedyne pożywienie, jakie sobie upodobały? W jaki sposób słonie radzą sobie w miejscach, gdzie traw nie ma zbyt wiele? Poznaj odpowiedzi na te pytania, czytając nasz tekst!
Podstawowe informacje na temat słoni – to musisz wiedzieć!
Zanim przejdziemy do głównego tematu, opiszemy pokrótce samo zwierzę. Zarówno samiec jak i samica słonia osiąga 3,20 m wysokości i waży około 6 ton. Mowa o odmianie afrykańskiej, gdyż azjatyckie odpowiedniki są nieco mniejsze. Bardzo ciekawą częścią ciała słoni są ich uszy. Mają dość grubą podstawę, która zwęża się na końcach. Wiele naczyń krwionośnych na ich powierzchni odpowiada za uwalnianie ciepła z ciała. Z pewnością w zoo widziałeś słonia, który bije się w te części ciała. Ssak robi to, aby się ochłodzić i uwolnić wewnętrzne ciepło.
Co jedzą słonie? To wierni roślinożercy!
Odpowiedź na pytanie, co jedzą słonie, nie należy do najtrudniejszych. Są oczywiście roślinożerne. Spożywają wyłącznie naturalnie rosnące rośliny i krzewy. Na przestrzeni lat ssaki przystosowały swoje ciała do spożywania właśnie takiego pokarmu. Płaskie zęby pozwalają słoniom mielić liście. Nie bez znaczenia są także ich kły ułatwiające zrywanie kory z drzewa. Co ciekawe, słoń co jakiś czas wymienia swoje zęby. Oprócz pokarmu potrzebuje także nawodnienia. Ssaki te piją bardzo dużo. Stale nawadniają organizm, a część gatunków wodą ochładza ciało.
Słoń afrykański – jak wygląda jego pokarm?
Na samym starcie należy zaznaczyć, że afrykańska odmiana ssaka z trąba zamieszkuje przede wszystkim tereny leśne. W Afryce na próżno szukać wielkich trawiastych obszarów. Co jedzą stada słoni zamieszkujące Czarny Ląd? Zjadają głównie liście drzew i krzewów. Na tym jednak nie koniec. Dorosły osobnik jest w stanie zjeść nawet całe drzewo! Z kolei młode słonie gustują w samych liściach i gałęziach. Ich przysmakiem są także:
korzenie;
owoce;
kora drzew.
Gdzie żyją słonie? Co jedzą słonie indyjskie?
Jak zapewne wiesz, słonie żyją również w Azji Południowej. W przeciwieństwie do Afryki, na tych obszarach nie brakuje wszelkich łąk i pastwisk. To właśnie tam najwięcej czasu spędzają na „ucztach”. W nieco bardziej suchych miejscach nie stronią również od ciernistych krzewów. Czy to, co jedzą słonie z Czarnego Lądu, lubią także ich azjatyccy kuzyni? Zdecydowanie tak! Podobnie jak gatunek afrykański, żywią się także gałązkami, korą, owocami, trawą i korzeniami.
To, co jedzą słonie, nie jest może szczególnie wymyślne, ale pozwala im zyskać energię i osiągać pokaźne rozmiary. Nie zjadają bowiem niczego innego poza roślinnością. Jak widać, na takiej „wegetariańskiej” diecie można uzyskać naprawdę potężną masę i niemało energii. Sposób odżywiania się słonia afrykańskiego i odmiany żyjącej w Azji różni się ze względu na panujące okoliczności. Można jednak powiedzieć, że nadal wspólnym mianownikiem jest upodobanie sobie roślin, czyli np. gałązek, traw i korzeni.
Małe dzieci mogą jeszcze nie wiedzieć, jak się pisze „chomik”, ale na pewno doskonale go znają. Czy ich hodowla też jest piękna jak z obrazka? Malutkie klatki pełne plastikowych tuneli i małych kołowrotków to niestety smutna rzeczywistość wielu chomików. Ze względu na niewielkie rozmiary często są traktowane jak maskotki lub zwierzęta dla dzieci. Tymczasem chomik to delikatny gryzoń o specyficznych wymaganiach, które warto spełnić, aby zapewnić mu pełen dobrostan. Wszystko o chomikach, co warto wiedzieć, znajdziesz w naszym tekście!
Podstawowe informacje o chomiku
Chomiki to gryzonie z rodziny chomikowatych. Do tej podrodziny zaliczamy kilka różnych gatunków. Są to:
chomik syryjski;
chomik stepowy;
chomik bałkański;
chomik chiński;
chomik dżungarski;
chomik Roborowskiego;
chomik turecki.
Chomiki w niewoli i w naturze
W domach najczęściej pojawiają się duże chomiki syryjskie oraz malutkie dżungarki. Niektórzy hodują także chomiki Roborowskiego. Te zwierzaki występują jednak również w środowisku naturalnym. W Polsce można spotkać chomika europejskiego, który jest największym przedstawicielem tej podrodziny. To także gatunek zagrożony wyginięciem, do czego przyczyniają się między innymi wypuszczane samopas koty.
Chomiki – zwierzęta nocne. Tryb życia chomika
Osoby, które kupiły chomika pod wpływem impulsu, mogą uznać go za dosyć leniwe zwierzątko. To prawda, ponieważ te gryzonie przez cały dzień śpią. Nie jest to jednak kwestia lenistwa, ale naturalnego trybu życia. Chomiki są bowiem zwierzętami nocnymi.
Czy można budzić chomika w nocy?
Jeżeli planujesz przygarnąć takiego pupila, musisz przygotować się na to, że zwierzak będzie budził się w okolicach 18:00 – 20:00 i do rana harcował po swoim terrarium. Bardzo ważne jest to, aby nie budzić gryzonia, który śpi w swojej norce. Zaburzenie naturalnego dobowego rytmu może być niebezpieczne dla zdrowia i kondycji chomika.
Zalecane zabezpieczone wybiegi warto organizować tym małym gryzoniom właśnie przed wieczorem. Najlepiej zaplanuj to w momencie, kiedy masz trochę czasu, ale jednocześnie nie kładziesz się jeszcze spać.
Gdzie powinien mieszkać chomik?
Jakie lokum dla zwierzaka będzie odpowiednie? Zaznaczamy, że wszelkiego rodzaju małe plastikowe klateczki z ogromem kolorowych rur i tuneli możesz od razu skreślić ze swojej listy. A co zamiast tego?
Chomiki uwielbiają kopać. Drążą w ściółce tunele i norki, dlatego najlepszy będzie dla nich pojemnik, z którego nie wysypia się trociny. Hodowcy i miłośnicy tych zwierząt najczęściej polecają… akwaria! Dobrze sprawdzą się także przeszklone witryny. Można nasypać do nich sporo trocin bez ryzyka rozsypania ich poza obszar chomiczego mieszkania.
Czy chomik może mieszkać w klatce?
Oczywiście! Jeżeli nie chcesz lub nie możesz zdecydować się na akwarium, jak najbardziej możesz wybrać klatkę. Trzeba jednak pamiętać, że nie każda klatka nadaje się dla chomika. Przede wszystkim, trzeba poruszyć kwestię powierzchni. Zarówno klatka, jak i akwarium powinny mieć wymiary minimum:
100 × 50 dla chomika syryjskiego;
80 × 50 dla chomików karłowatych.
Dlaczego chomik musi mieć dużą klatkę?
Dlaczego tak dużo? Chomik jest malutkim zwierzakiem, dlatego wiele osób sądzi, że nie potrzebuje zbyt wiele miejsca. To absolutnie nieprawda! Chomiki w warunkach naturalnych to zwierzęta, które przemierzają w ciągu doby nawet kilkanaście kilometrów! Są niezwykle energiczne i pełne zapału do zwiedzania. W ich klatce powinno być dużo miejsca do biegania, kopania, gromadzenia zapasów, snu i zabawy.
Jeden czy dwa chomiki?
W przeciwieństwie do wielu innych gryzoni chomiki są samotnikami. Myśląc o ich przygarnięciu, trzeba bezwzględnie kierować się zasadą – jedna klatka, jeden chomik. To mocno terytorialne zwierzęta, które preferują samotność. Na dość małej powierzchni prędzej czy później dojdzie do walk, które w najlepszym wypadku skończą się bardzo poważnymi ranami.
Trzymając w jednej klatce jednego chomika, unikniesz zarówno walk, jak i niechcianych ciąż. Bezdomność wśród chomików jest bardzo poważnym problemem i nie należy jej pogłębiać.
Chomik – wybrać samca czy samicę?
Jeszcze przed zakupem gryzonia wiele osób zastanawia się, jaką płeć wybrać. U tych zwierząt dymorfizm płciowy jest na pierwszy rzut oka stosunkowo niewielki. Samce mają wprawdzie dość mocno widoczne jądra, jednak na pierwszy rzut oka trudno rozstrzygnąć, czy widzisz pana chomika, czy panią chomikową.
Skąd więc tak częste dylematy? Jako ludzie mamy tendencję do przypisywania określonym płciom konkretnych cech charakteru i odnosi się to także do zwierząt. O ile biologia faktycznie determinuje wiele cech wewnętrznych, o tyle w przypadku większości ssaków wcale nie ma ich tak dużo.
Stereotypy o chomikach i wpływie płci na zachowanie
W każdym razie na temat płci chomików utarło się wiele stereotypów. Pierwsze z brzegu to chociażby te:
samce chomików karłowatych mają więcej energii niż samice;
samice chomików są agresywne;
samce chomików są spokojniejsze i łagodniejsze od samic.
Praktyka hodowli pokazuje, że wiele z tych przekonań (często niestety powielanych w fachowej literaturze) nie zawsze odzwierciedla stan faktyczny. Jaka jest prawda?
Jeżeli chodzi o stosunek chomika do człowieka, wybór płci nie ma żadnego znaczenia. Niemal każdego zwierzaka da się w jakimś stopniu oswoić, jeżeli będzie miał zapewnione dobre warunki.
Dwie samiczki – czy to ma sens?
Często można spotkać się z przekonaniem, że po samiczki lepiej sięgnąć wtedy, kiedy chcesz mieć w klatce więcej niż dwa gryzonie. Zwierzaki trzeba jednak trzymać tylko pojedynczo. Niezależnie od tego, jakiej są płci, mogą wywiązać się między nimi walki, które doprowadzą do groźnych ran a nawet śmierci.
Chomik – co je i jak go żywić?
Chomiki w naturze są zwierzętami wszystkożernymi. Ich dieta może minimalnym stopniu różnić się proporcjami w obrębie danego gatunku. Można jednak przedstawić ją w skrócie w następujący sposób:
ziarna;
zioła;
trawy;
owoce;
warzywa;
białko (najczęściej owady).
Czy wszystkożerca może jeść wszystko?
Chomik to zwierzę wszystkożerne. Niestety, wiele osób bierze to stwierdzenie zbyt dosłownie. Ten mały gryzoń w żadnym wypadku nie powinien jeść tego, co akurat przypadkowo znalazło się w twojej lodówce. Chomikowi szkodzą przede wszystkim:
cebula;
czosnek;
produkty solone;
produkty zawierające cukier kuchenny;
przyprawy;
tłuste mięso;
wysoko przetworzone produkty.
Poczęstowanie gryzonia parówką lub czekoladą z dużym prawdopodobieństwem doprowadzi do jego śmierci. Zwierzę nie wie, co jest dla niego szkodliwe. W tym względzie to ty musisz myśleć za pupila i ponosisz za niego odpowiedzialność.
Czym karmić chomika?
W niewoli musisz jak najbardziej wiernie odtworzyć naturalną dietę chomika. Celuj więc w dobrej jakości mieszanki karmowe, które dostosowane są do potrzeb żywieniowych tego gryzonia. Tanie karmy marketowe, które składają się przede wszystkim z ziaren słonecznika, lepiej zostawić na sklepowej półce.
Dobre karmy dla chomika mają odpowiednie proporcje ziaren, ziół, suszonych warzyw i białka zwierzęcego. Chomiczki przepadają za suszonymi larwami mącznika, dlatego warto mieć je zawsze w domu.
Czy można przygotowywać karmę dla chomików samodzielnie?
Dietę możesz urozmaicić świeżymi warzywami i owocami, jednak powinny być podawane w bardzo ograniczonej ilości.
Niektóre osoby same tworzą własne mieszanki dla chomików. Nie zalecamy jednak robienia tego na własną rękę, jeżeli nie masz bardzo dokładnej wiedzy na temat potrzeb gatunkowych zwierzęcia.
Jakie kółko dla chomika?
Kółko to niezbędny element wyposażenia klatki. Te malutkie gryzonie w swoim naturalnym środowisku spędzają mnóstwo czasu na wędrówkach. W ciągu jednej nocy maleńki chomiczek pokonuje nawet kilkanaście kilometrów! Potrzeba ruchu nie znika w warunkach hodowlanych i kołowrotek jest potrzebny każdemu chomikowi.
Jakie kółko wybrać?
Musi być dostosowane wielkością do chomiczego gatunku. Zwierzak musi mieć też możliwość wyprostowania kręgosłupa w momencie, kiedy znajduje się w środku kołowrotka. W przeciwnym wypadku jest narażony na urazy i zwyrodnienia.
Największe chomiki syryjskie będą potrzebowały kołowrotka o średnicy przynajmniej 28 centymetrów.
Wybieraj tylko takie, które mają jednolitą bieżnię. Tanie modele plastikowych kołowrotków wykonane są z pręcików, w które często wkręcają się chomicze łapki. Taki uraz może skończyć się śmiercią, ponieważ gryzoń instynktownie odgryzie zaklinowaną kończynę.
Chomik domowy – jaka ściółka?
Kwestia ściółki w chomiczym lokum także jest bardzo istotna. Zanim wybierzesz się do sklepu, weź pod uwagę, że te zwierzęta w naturze bardzo dużo kopią. Chomiki drążą skomplikowane systemy tuneli, które prowadzą do ich sypialni, spiżarni i innych komnat.
Optymalnym rozwiązaniem będzie zatem materiał, w którym zwierzak może odtworzyć to naturalne zachowanie w warunkach hodowlanych. Najlepiej sprawdzą się dobrej jakości odpylone trociny. Ważne jest to, aby w klatce lub akwarium znalazło się ich dosyć dużo. Warstwa ściółki powinna mieć przynajmniej 20 centymetrów grubości.
Jakiego chomika wybrać?
Najpopularniejsze gatunki chomików, które są pupilami w domach, to:
chomik syryjski;
chomik dżungarski;
chomik Roborowskiego;
chomik Campbella;
chomik chiński.
Chomik syryjski
Zdecydowanie najczęściej w domowych hodowlach pojawia się chomik syryjski. Na tle innych wymienionych gatunków jest zdecydowanie największy. Słynie także z sympatycznego usposobienia i łatwości w oswajaniu się. Ze względu na wielkość wymaga jednak zdecydowanie największego lokum i dużego kołowrotka.
Chomiki karłowate
Jeżeli masz nieco mniej miejsca, możesz zdecydować się na chomika karłowatego. Bardzo dużym powodzeniem cieszą się dżungarki, które są bardzo małe, ale również dość chętnie się oswajają. Podobne do nich fizycznie (chociaż bardziej niezależne z natury) chomiki Campbella są niestety trudniejsze do dostania. Tak samo jest z chomikami chińskimi, które bardzo trudno kupić w taki sposób, aby przy okazji nie wspierać pseudohodowli.
Chomiki Roborowskiego
Zdecydowanie najmniejszy w tej grupie jest chomik Roborowskiego. Długość jego ciała zazwyczaj nie przekracza 5 centymetrów. To sympatyczny zwierzak, który wyróżnia się jaśniejszymi plamkami nad okiem, które można porównać do bardzo wyraźnych brwi.
Chomik – podsumowanie
Chomiki to jedne z najpopularniejszych zwierzątek domowych. Trzeba jednak pamiętać, że wymagania gryzonia są niewspółmierne do rozmiarów ciała. Zwierzęta zamykane w malutkich i niedostosowanych do ich potrzeb klatkach żyją w permanentnym stresie, szybciej umierają i mogą zapadać na choroby psychiczne. Te ostatnie są porównywalne do syndromów, których doświadczają więźniowie przetrzymywani przez długi czas w klaustrofobicznych celach.
Jeżeli chcesz zostać opiekunem chomika, masz do wyboru wiele gatunków i wariantów kolorystycznych. Najważniejsze jest jednak to, aby zapewnić zwierzakowi dużo miejsca, kołowrotek do biegania i dbać o zbilansowaną dietę. Konieczny jest także dostęp do weterynarza zajmującego się gryzoniami.
Wszystkie ceny podawane w większości cenników usług weterynaryjnych mają orientacyjny charakter – bez badania psa, kota lub innego pacjenta lekarz weterynarii nie jest w stanie stwierdzić, co dokładnie mu do lego i jakiego leczenia będzie potrzebować. Trzeba uwzględnić również charakter dolegliwości.
Ratowanie życia pupila w nagłym przypadku będzie dużo droższe od rutynowego odrobaczania czy szczepienia. Wiele zależy także od zewnętrznych czynników. Niby w dużych miastach wszystko jest droższe, ale w mniejszych miejscowościach jest mniej weterynarzy, którzy mogliby chcieć konkurować na ceny.
Wszystko drożeje, w tym usługi weterynaryjne. 2022 rok to rekordy inflacji w ćwierćwieczu
W październiku ceny ogółem wzrosły rok do roku o 17,9%. Szybkie szacunki za listopad 2022 w porównaniu z listopadem mówią o podwyżkach rzędu 17,4%. Jak na tym tle wyglądają ceny usług weterynaryjnych? Trudno to jednoznacznie ocenić. GUS nie wyodrębnia cenników weterynarzy w raportach z kategorii „Zdrowie”.
Jej waga we wskaźniku cen konsumpcyjnych to 5,69, co wynika z profilu wydatków i potrzeb Polaków z ostatnich 12 miesięcy. Ogółem, w całej kategorii, ceny urosły o 8,5%.
W przypadku realizacji świadczeń medycznych jest niestety gorzej. Ceny wszystkich usług lekarskich wzrosły w ciągu ostatniego roku o 17%. W niektórych komentarzach internauci zwracają uwagę, że niektóre usługi weterynaryjne są już nawet 2 razy droższe od cen wskazywanych w artykułach. Niektóre osoby w trudnej sytuacji finansowej mogą być zmuszone wziąć pożyczkę na leczenie u weterynarza, by móc zapłacić w razie jakiegoś wypadku.
Usługi świadczone przez weterynarzy – przykładowe ceny i zestawienia cenników
Rozstrzał cenowy bywa naprawdę duży. Jeden z serwisów rankingowych stworzył ogólnopolski katalog, do którego „zapisało się” niespełna 2,5 tys. weterynarzy. Dane przekazane przez lecznice pokazują, że za sterylizację suki trzeba zapłacić od 270 do 2500 złotych. Ceny za wizyty domowe i gabinetowe kształtują się na poziomie 30–160 zł.
Poniżej wybrane zabiegi i ich koszty – jako pierwsze ceny orientacyjne z portalu weterynaryjnego, w drugiej kolejności aktualny cennik usług weterynaryjnych jednej z lecznic w województwie kujawsko-pomorskim:
badania krwi – 30–300 zł, 10–100 zł;
sterylizacja samicy – 200–500 zł, od 270 zł;
kastracja samca – 100–200 zł, w zależności od gatunku od 100–270 zł;
szczepienie przeciw wściekliźnie – 25–30 zł, 35 zł;
badanie USG – 70–150 zł, od 40–60 zł;
czipowanie zwierzaka – 50 zł, od 35 zł;
zdjęcie RTG – 50 zł, od 50 zł;
czyszczenie, polerowanie zębów – 150–200 zł, od 50–150 zł.
Ostateczną cenę usługi weterynaryjnej często poznajesz dopiero po zabiegu
Nie wszystkie szpitale, kliniki i lecznice dla zwierząt publikują ogólnodostępny cennik – niejednokrotnie wycena jest całkowicie indywidualna. Gatunek zwierzaka, wiek czy objawy, które skłoniły właściciela, by zabrać domowego pupila do lekarza, to jeszcze nie wszystko. Koszt wykonania poszczególnych procedur zabiegu może zależeć również od takich czynników, jak:
rozmiar i waga zwierzęcia;
miejsce świadczenia usług weterynaryjnych (wyjazdy są droższe od umówionych wizyt w gabinecie);
zakres badań niezbędnych do diagnozy;
wybrana lub konieczna metoda leczenia;
czas wizyty – podczas nocnych dyżurów ceny są wyższe;
zachowanie zwierzaka podczas wszystkich czynności.
Nie ma cennika w internecie, na stronie lecznicy? Aby poznać „widełki” obowiązujące u danego weterynarza, można spróbować uzyskać dokładną informację przez telefon lub formularz kontaktowy. Jednak nigdy nie wiesz, czego w danym momencie potrzebuje twój pies, kot, żółw, papuga… Dokładną cenę lekarz poda ci dopiero po zbadaniu zwierzaka. I wcale nie jest przesądzone, że będzie ostateczna.
Rynek rzeczy dla chomików jest bardzo bogaty i różnorodny. Mimo to, przedmioty, które rzeczywiście nadają się dla zwierzątek, stanowią zaledwie niewielki procent tego, na co można natknąć się w sklepach zoologicznych. Żywe kolory i rzekoma użyteczność niektórych zabawek dla chomików zachęca do ich zakupu osoby, które nie znają się na akcesoriach dla zwierząt zbyt dobrze. Zazwyczaj w tym przypadku pozory mylą.
Jakich zabawek dla chomika należy unikać?
Kule do biegania
Plastikowe kule do biegania to jedna z najgorszych opcji, na jakie można trafić w poszukiwaniu czegoś dla gryzoni. Co sprawia, że kula zasługuje na miano niebezpiecznej zabawki dla chomika?
Mała powierzchnia kul nie pozwala chomikom czuć się w nich swobodnie.
Kule mają bardzo kiepską wentylację.
Rozpędzona kula jest zbyt trudna do odpowiedniego manewrowania. W rezultacie chomik obija się o przedmioty w domu, co sprawia mu olbrzymi dyskomfort.
Mini-więzienie – chomik nie ma możliwości opuszczenia kuli i może go z niej uwolnić jedynie właściciel.
Wiele osób kupuje kule z myślą, że chomik chętnie pozna dzięki niej dom. Jedyne, co zwierzak ma okazję poczuć czy zobaczyć, to wnętrze plastikowej kuli.
Smycze dla chomików
Kolejnym akcesoria dla chomików, na które można się natknąć w sklepach zoologicznych, to smycz i szelki. Czy radosny spacer z przy użyciu tej rzekomo użytecznej zabawki dla chomika wchodzi w rachubę?
Trzeba jasno powiedzieć, że chomiki to nie psy. Szelki i smycze dla chomików krępują ich ruchy, a zwierzątka często starają się wydostać z „więzów”. Ponadto, zdarza się, że mocno zawiązane szelki zaczynają naciskać na organy gryzonia, doprowadzając do urazów.
Zabawki dla chomików – co wybrać?
Znalezienie odpowiedniej zabawki dla chomika może stanowić pewne wyzwanie, ale warto poświęcić chwilę na poszukiwania. Chomik z pewnością będzie ci wdzięczny za zapewnienie mu wciągającej i bezpiecznej rozrywki.
Kołowrotki, czyli idealne zabawki dla chomika
Kołowrotek to zabawka i jednocześnie niezbędny element wyposażenia klatki. Chomiki to bardzo aktywne zwierzęta i dlatego potrzebują swojej własnej „bieżni”.
Musisz pamiętać o doborze rozmiaru zabawki:
akcesoria dla chomika syryjskiego powinny mieć średnicę ok. 28 cm.
chomiki dżungarskie potrzebują natomiast nieco mniejszych kołowrotków, o średnicy ok. 21 cm.
Większość specjalistów zaleca, aby wybierać kołowrotki z gładką powierzchnią, bez prętów, aby zabawa nie skończyła się bardzo niebezpiecznymi dla chomików urazami. Polecane są szczególnie kołowrotki z drewna.
Domki, czyli drewniane zabawki dla chomika
Zabawki dla chomika dżungarskiego, a także każdej innej rasy, to również domki. Do najczęściej polecanych należą te wykonane z nielakierowanego drewna. Warto zwrócić uwagę na wejście. Powinno być odpowiednio duże, aby chomik niechcący się w nim nie zaklinował.
Tunele
Zapewnienie chomikom tuneli będzie bardzo dobrym pomysłem, jako że zwierzątka uwielbiają chowanie się w nich. Jakie tego typu zabawki dla chomika wybierać? Na rynku dostępne są tunele wykonane z siana, drewna, wikliny i plastiku. Staraj się szukać tych, które zostały stworzone z naturalnych materiałów.
Gryzaki, czyli pożyteczne zabawki dla gryzoni
Gryzaki to świetne zabawki dla chomika syryjskiego i innych ras. Są bowiem użyteczne i pomagają zwierzątkom także w ścieraniu ich zębów. Najlepiej sprawdzają się w tej roli:
gałązki gruszy i leszczyny;
korzenie mniszka lekarskiego;
topinambur.
Zabawki dla chomika DIY – o czym pamiętać?
Wiele osób zastanawia się, jak zrobić zabawki dla chomika samodzielnie. Czy jest to możliwe i opłacalne?
Jeżeli masz odpowiednie umiejętności i nieco cierpliwości, wykonanie rzeczy dla chomika jest jak najbardziej możliwe. Na forach i grupach poświęconych tym zwierzakom można podziwiać domki, hamaki, kołowrotki, a nawet klatki wykonane przez ich wielbicieli.
Czy warto samodzielnie robić zabawki dla chomika?
Jednak sklepowe produkty mogą być tańsze od zabawek DIY. Ponadto, samodzielne wykonanie np. drewnianych zabawek dla chomika zajmuje bardzo dużo czasu.
Jeżeli zależy ci na taniej i prostej rozrywce dla chomika, dostarcz mu ściółki dobrej jakości (co najmniej 10 cm). Chomiki uwielbiają kopać w niej tunele i świetnie się przy tym bawią!
Jak widzisz, dobre zabawki dla chomika nie muszą być wcale skomplikowane. Pamiętaj, aby unikać kul do biegania i smyczy, ponieważ nie są to odpowiednie akcesoria dla tych zwierzaków. Jeśli chcesz, możesz proste rzeczy dla chomika zrobić samodzielnie, o ile masz czas i nieco zdolności manualnych.
Wsparcie bezdomnych zwierzaków znajdujących się w schroniskach lub pod opieką fundacji jest niezwykle ważne. To w dużej mierze dzięki darczyńcom możliwa jest pomoc większej liczbie zwierząt. Organizacje prozwierzęce często ogłaszają potrzeby swoich podopiecznych. Czasem są potrzebne środki finansowe na pokrycie kosztów leczenia, czasem koce i materiały do ocieplenia boksów, a czasami karmy i akcesoria. Jedną z takich inicjatyw jest świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie, którą możesz wesprzeć, nawet jeśli nie mieszkasz w pobliżu – organizatorzy zadbali o wszystko!
Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie – na czym polega?
Zimowy czas jest szczególnie trudny dla zwierzaków przebywających w schroniskach. Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie to akcja cykliczna – odbywa się od 2019 roku. Potrzeby placówki są duże. Nie musisz jednak zastanawiać się, co podarować czworonogom.
Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie vol. 4 – co jest potrzebne?
Mateusz Dela, organizator świątecznej zbiórki dla schroniska w Chorzowie precyzyjnie wskazuje, co aktualnie jest potrzebne, dzięki czemu zwierzaki mogą otrzymywać karmy, do których są przyzwyczajone. To bardzo ważne dla wyeliminowania problemów trawiennych i utrzymania komfortu zwierząt. Przemyślana pomoc to pomoc podwójna!
W bieżącej edycji potrzebne są m.in.:
suche i mokre karmy dla psów i kotów (określone marki);
żwirek dla zwierząt;
koce, ręczniki, legowiska (mogą być używane, w stanie dobrym);
Świąteczna zbiórka dla schroniska w Chorzowie vol. 4 – do kiedy trwa i gdzie dostarczyć dary?
Zbiórka dla chorzowskich zwierzaków trwa do 22 grudnia 2022. Jeśli chcesz zrobić zakupy w internecie lub przesłać dary, organizatorzy udostępnili w wydarzeniu zarówno adres do dostawy kurierskiej, jak i paczkomat.
Portal Zwierzaki.pl już włączył się w pomoc na rzecz świątecznej zbiórki dla schroniska w Chorzowie. Jeśli masz możliwość, dołącz i również wesprzyj bezdomne czworonogi z Chorzowa lub wybranej lokalnej placówki. Pomóż zwierzakom przetrwać kolejną ciężką zimę!
Nie od dziś wiadomo, że o wiele trudniej jest znaleźć dom psom dużych ras. Małe psy do adopcji znajdują domy o wiele szybciej, ale nie oznacza to, że ich adopcja ma same zalety. Dowiedz się, z jakiego powodu warto rozpatrywać małe rasy podczas szukania psa dla siebie, a dlaczego mogą być one istną pułapką.
Małe psy do adopcji – gdzie ich szukać?
Małe psy do adopcji to zazwyczaj takie czworonogi, których rozmiar nie przekracza 10 kg wagi lub ok. 40 cm w kłębie. W rzeczywistości są to psy do mniej więcej do wysokości połowy łydki osoby dorosłej. Na tyle nieduże, aby było je wygodnie wziąć pod pachę albo na ręce, gdy jest taka potrzeba. Do małych psów do adopcji zaliczają się też psy ras miniaturowych. Ich rozmiar zwykle nie wykracza poza 5 kg masy ciała.
Zalety adopcji małego psa
Istnieje kilka zalet, przez które warto szukać psów małych ras do adopcji. Sprawdź, o czym mowa.
Utrzymanie małego psa jest tańsze
Z pewnością małe psy do adopcji są tańsze w utrzymaniu. Chodzi nie tylko o to, że jedzą mniej. Niektóre usługi weterynaryjne, jak np. sterylizacja czy kastracja, są często o wiele tańsze w porównaniu z dużym psem. Także akcesoria, suplementy czy preparaty na kleszcze kosztują relatywnie mniej. Z tego powodu utrzymanie jest bardziej ekonomiczne, oczywiście do momentu, gdy zwierzę nie zacznie poważnie chorować.
Nad małym psem łatwiej jest zapanować
Mikropsy do adopcji uznawane są za kontaktowe i bardziej przyjazne. Prawda nie do końca tak wygląda, ale faktem jest, że o wiele łatwiej jest zapanować nad psem niewielkich rozmiarów. Zwierzęta takie zwykle dążą do kontaktu z człowiekiem i lubią towarzystwo ludzi, choć niekoniecznie przepadają za innymi zwierzętami. Możesz jednak spacerować z nimi na smyczy bez wątpliwości, czy je na niej utrzymasz.
Mały pies jest wygodniejszy na co dzień
Codzienne życie nie jest bajką. Małe psy do adopcji, choć są zwykle radosne i uwielbiają spacery, lepiej znoszą ich chwilowy brak. Łatwiej jest je zmęczyć, zarówno nauką komend, jak i aktywnościami na podwórku. Musisz tylko pamiętać, że nie są to dobre psy do kojca, a pozostawienie ich przy ogrodzeniu może skończyć się kradzieżą, zwłaszcza suni w typie rasy.
Małe psy są lepsze dla osób starszych
Z uwagi na kompaktowe wymiary, niewielką wagę i niskie koszty utrzymania małe psy do adopcji są chętnie wybierane przez starszych opiekunów. Taki pies, jeśli jest dobrze wybrany, lubi kontakt z człowiekiem. Jego zaszczepienie nie sprawia problemów pod kątem finansowym, ale i siły, którą trzeba poświęcić na jego utrzymanie. Nie jest to dobry pies na posesję, jednak starsze osoby często chcą mieć swoje czworonogi przy sobie.
Małe psy dłużej żyją
To niezaprzeczalna zaleta dla każdego wielbiciela czworonogów – mały psiak ma niekiedy przed sobą nawet dwa razy więcej życia niż duży pupil. Dłużej pozostaje wesoły, a przy tym energiczny i aktywny. Nawet jeśli nie adoptujesz psiego dziecka, tylko dorosłe już zwierzę, masz szansę zyskać towarzystwo na długie lata.
Małe psy do adopcji – mity na temat przygarnięcia małych psów
Warto wiedzieć, że małe psy do adopcji nie mają samych zalet. Niekiedy maleńkie czworonogi mają też konkretne wady.
Czy małe psy są idealne się dla małych dzieci?
Piesek czy suczka niewielkich rozmiarów kiepsko sprawdzi się w domu z małymi dziećmi. Nawet jeśli zwierzę jest spokojne, bardzo łatwo jest je uszkodzić. Dzieci zrobią to bezmyślnie i niecelowo, jednak ich nadmiar energii może negatywnie odbić się na zdrowiu czworonoga i ogólnie relacji z psami.
Ruletka – czy szczeniak wyrośnie na małego psa
Roczny mały pies do adopcji jest już właściwie dorosły. Jednak wcześniej nie wiesz, czy szczenię psa w typie faktycznie dorośnie do konkretnych rozmiarów. To istotna wada, jeśli zależy ci na tym, ile ważyć będzie dorosły pupil z przytuliska.
Małe psy na starość mają liczne problemy
Małe psy do adopcji żyją dłużej, ale są też bardziej narażone na różne choroby. Choć pozostają pogodne i mogą przeżyć wiele lat, to jednak narażone są na choroby stawów, serca, tchawicy, a także gromadzenie kamienia nazębnego. To generuje koszty leczenia.
Małe psy nie potrzebują aktywności i pracy
Ten mit sprawia, że często małe psy gotowe do adopcji dosyć szybko wracają do schroniska. Nawet psi maluch potrzebuje uwagi opiekuna i pracy. Aby był ułożony, musisz zainwestować w niego czas i swoje zainteresowanie. Rzadko który pies ze schroniska od razu ładnie chodzi na smyczy czy jest łagodny wobec innych czworonogów.
Małe psy do adopcji trafiły do schroniska często przez ludzką bezmyślność. Warto wiedzieć, jakie wady i zalety niesie za sobą ich adopcja. To pozwoli ci wybrać odpowiedniego psa do swojego domu.
Warto zapoznać się z zasadami wychowania szczeniaka lub dorosłego psa jeszcze przed tym, jak zwierzę trafi do twojego domu. Dobry opiekun powinien wykazać się dużymi dawkami cierpliwości, zrozumienia, a przede wszystkim – konsekwencji. Już pierwsze dni pupila w nowym środowisku mają ogromne znaczenie dla jego dalszego rozwoju i posłuszeństwa. Pies od początku powinien wiedzieć, jakie zasady panują w domu. Sprawdź, jak wychować psa!
Jak wychować psa na idealnego szczeniaka?
Pierwsze dni szczeniaka w nowym domu to z pewnością stresujący czas zarówno dla niego, jak i opiekuna. Musisz zrobić wszystko, aby pies szybko się zaaklimatyzował. Pamiętaj jednak, że zdobywanie zaufania nie opiera się na pobłażaniu pieskowi i ciągłym pieszczotom czy dogadzaniu smakołykami. Aby ta relacja była możliwa, musisz wiedzieć, jak wychować psa i jakie metody stosować.
Już od samego początku tworzenia się więzi między tobą i twoim pupilem musisz wymagać od niego pewnych zachowań. Pierwszą i najważniejszą zasadą jest nagradzanie rzeczy pożądanych i ignorowanie negatywnych. Niestety, wiele osób nadal próbuje karcić psa, gdy ten na przykład załatwi się na podłogę. Takie działania nie mają żadnego sensu, gdyż pies nie skojarzy kary z czynnością, a jedynie zmniejszy się jego zaufanie w stosunku do ciebie. Za dobre zachowania możesz nagrodzić swojego pupila pysznymi smakołykami.
Pamiętaj, że o wychowaniu psa wiadomo dziś więcej niż kiedyś. Nie kieruj się dawnymi zwyczajami i przesądami. Nie stosuj też przemocy fizycznej. Postaraj się sprawdzić, jakie metody warto stosować, a następnie poznaj potrzeby swojego psa. Pamiętaj – nie ma uniwersalnych metod pracy. Zawsze warto dostosować je do swojego czworonoga.
Socjalizacja jako pierwszy etap wychowywania małego psa
Pierwszy etap, jeśli chodzi o wychowanie pupila, to jego właściwa socjalizacja. Pies już od pierwszych tygodni życia powinien być on przyzwyczajany do kontaktu z innymi ludźmi, zwierzętami, a także różnymi odgłosami, przedmiotami itd. Wszystko po to, aby wiedział, że nie ma w nich nic strasznego i są zupełnie naturalne. W ten sposób pies zdobywa zaufanie do ciebie i staje się odważny oraz zrównoważony. To czas na zdobywanie nowych umiejętności i próbę odnalezienia się w trudnych i nowych sytuacjach.
Jednocześnie nie rób niczego na siłę. Nie zasypuj szczeniaka bodźcami, bo nie jest to dobry sposób wychowywania psa na żadnym z etapów życia. Twój psiak powinien w swoim tempie przyzwyczajać się do nowych rzeczy. Pozwól mu na to i zawsze bacznie obserwuj zachowanie psa. To da ci informację o tym, jak się on czuje w danych okolicznościach.
Podstawowe zasady wychowania szczeniaka
Każdy opiekun chce wychować idealnego psa. Oczywiście nie zawsze jest to możliwe, bo mowa o żywym stworzeniu z własnym charakterem. Jak wychować psa, aby był grzeczny? Na czym się skupić w przypadku szczeniaka? Sprawdź!
Nauka czystości
Jeśli chodzi o to, jak wychować psa, nauka czystości jest jednym z priorytetów. Niestety, szczeniak do około 12. tygodnia życia jest na tak zwanej kwarantannie. Oznacza to, że nie może wtedy jeszcze wychodzić na dwór i kontaktować się z innymi zwierzętami. Jego odporność nie jest całkowicie ukształtowana, bo nie miał on wszystkich obowiązkowych szczepień.
W tym okresie, jeśli nie masz ogródka, pies musi załatwiać się w domu. Twoim celem powinno być nauczenie go trafiania na matę. Sprawa jednak nie jest taka prosta i wymaga sporo cierpliwości. Gdy pies po wszystkich szczepieniach będzie mógł wychodzić na spacery, następnym etapem będzie nauka załatwiania się na dworze po zlikwidowaniu mat.
Nauka chodzenia na smyczy
Co jeszcze wziąć pod uwagę, gdy zastanawiasz się, jak wychować psa? Bardzo ważną kwestią jest nauczenie go chodzenia na smyczy. Wiele osób czeka z tym do momentu, aż szczenię skończy kwarantannę. Warto jednak zacząć naukę wcześniej, jeszcze w domu.
Może ci się wydawać, że to proste, jednak nie zawsze tak to wygląda. Szczenię interesuje całe otoczenie, a szelki, obroża czy smycz tylko ograniczają jego możliwości. Stąd, jeśli proces nie przebiegnie prawidłowo, zrodzi w psie frustrację. Pamiętaj, że spacer jest przede wszystkim dla twojego pupila. Pozwól mu na nim węszyć, ale jednocześnie zadbaj o to, aby skupiał się na tobie. Nie prowadź go cały czas przy nodze, bo nie jest to zgodne z jego potrzebami.
Nauka podstawowych komend
Trening i szkolenie psa są bardzo ważne już od samego początku. Pozwolą wzmocnić więź między właścicielem i psem. Stopniowo możesz zacząć wprowadzać podstawowe komendy – szczeniaki zazwyczaj chętnie współpracują z właścicielem w zamian za pyszne smakołyki.
Jest kilka komend, które powinien znać każdy pies. Są to:
siad;
leżeć;
stój;
na miejsce;
równaj;
do mnie.
O ile wychowanie psa bez nauki sztuczek jest możliwe, o tyle takie polecenia przydają się na co dzień. Wybierz te komendy, które wydają ci się istotne w codziennym życiu z czworonogiem.
Nauka spania w jednym miejscu
Nie ma nic złego w tym, że pozwalasz czworonożnemu podopiecznemu na spanie w łóżku. Jest to kwestia twoich preferencji. Pomimo tego musisz pamiętać o kilku zasadach. Już małego psa ucz odsyłania na legowisko. Niech wie, co oznacza komenda „na miejsce”, bo przyda ci się to w różnych sytuacjach życiowych. Jeśli pozwalasz psu wchodzić na łóżko, naucz go polecenia, które oznacza zejście z niego. Nie siłuj się z psem – o wiele korzystniej jest nauczyć szczeniaka, czego od niego oczekujesz, niż pozwalać psu warczeć podczas próby zganiania siłą z łóżka. W końcu, jeśli nie chcesz, aby pies wchodził na łóżko, nie pozwalaj mu na to w żadnych okolicznościach. W przeciwnym razie bardzo trudno będzie ci oduczyć psa czegoś, na co przecież w pewnych momentach pozwalasz. Wychowanie psa zawsze wiąże się z konsekwencją.
Zostawianie psa w domu
Koniecznie musisz dowiedzieć się, jak wychować psa, abyś mógł bez problemów zostawić go samego w domu. Zwierzę nie powinno na taką sytuację reagować lękiem czy niepokojem. Niestety, jeśli nie było tego uczone od pierwszych dni i cały czas spędzało z właścicielem, później może mieć problem i wpadać w panikę pod jego nieobecność. Już od pierwszych dni powinieneś zostawiać psa samego w domu, chociaż na kilka minut, a następnie zwiększać ten czas. Jedynie w ten sposób sprawisz, że nie pojawi się u niego lęk separacyjny.
Pies a żebranie o jedzenie przy stole
Odpowiednie wychowanie szczeniaka w domu zaprocentuje w przyszłości. Sprawi, że nie będziesz miał z psem większych problemów. Z tego powodu ważną kwestią jest nauczenie psa, że nie powinien jeść ludzkiego jedzenia i czekać obok ciebie z nadzieją, że coś dostanie. W związku z tym nigdy nie dokarmiaj psa podczas swoich posiłków. Możesz podawać mu jednocześnie jedzenie w misce, co odwróci jego uwagę.
Wychowywanie psa – zaspokój jego potrzeby!
Wiesz już, jak wychować psa. Pamiętaj jednak, że najważniejszą kwestią jest zaspokajanie jego potrzeb. Nie uda ci się usunąć żadnego nieprawidłowego zachowania, jeśli nie zadbasz o podstawowe potrzeby gatunkowe podopiecznego. Co więcej, bardzo często złe nawyki pojawiają się wskutek frustracji. Ta natomiast jest efektem np. zbyt krótkich spacerów czy nieadekwatnego zachowania opiekuna, które ma na celu pokazanie miejsca w stadzie psu. Dzięki badaniom naukowym wiesz już, że to nie działa. Musisz egzekwować zasady, co wymaga konsekwencji, ale również zadbać o psie potrzeby.
Zasady wychowania dorosłego psa i szczeniaka
W twoim domu muszą panować określone zasady. To pozwoli psu już od samego początku czuć się bezpiecznie i pewnie. Jeśli będziesz konsekwentny i cierpliwy, a pies będzie wiedział, które zachowania są pożądane, a które nie, z pewnością będziecie się świetnie dogadywać. O tym, jak wychować psa, decyduje opiekun. Decyzję o wyborze metod wychowania młodego psa oprzyj jednak o wiedzę naukową, a nie stereotypy i mity.
Nagradzaj, nie karz
Pies nie rozumie samej idei uczenia się. Nie wie, po co to robi, zwłaszcza że nie przynosi mu to często korzyści. Zwierzę musi kojarzyć konkretną czynność, taką jak właśnie przyniesienie patyka czy podanie łapy, z nagrodą, czyli pozytywnym bodźcem. Twój milusiński wykonał polecenie? Nagródź go smaczkiem i nie zapomnij chwalić. Pies szybko zrozumie, że konkretna reakcja na twoje komendy jest pożądana i nagradzana.
Bardzo poważnym błędem jest karanie psa za brak reakcji. Najczęstszym przykładem jest skarcenie psa po jego przywołaniu, a po wcześniejszej ucieczce. Zwierzę zrozumie wtedy, że powrót do ciebie był złą decyzją, skoro w wyniku tego został skarcony. W przyszłości wcale nie będzie miał ochoty na wypełnianie poleceń. Pamiętaj o pozytywnych skojarzeniach, ale również o tym, że powinny pokrywać psie zachowanie. Twój pupil nie kojarzy faktów w tak zaawansowany sposób, jak ty.
Skorzystaj z pomocy specjalisty
Jeśli nie jesteś pewny, czy poradzisz sobie z wychowaniem psa lub widzisz, że twoje wysiłki nie przynoszą efektów, nie bój się skorzystać z pomocy specjalisty. Psi trenerzy lub behawioryści nie tylko pomogą ci w ułożeniu planu treningu. Mogą też zidentyfikować ewentualne problemy i pomóc w wypracowaniu sposobów na radzenie sobie z nimi. To ważne, zwłaszcza jeśli nieprawidłowe zachowanie czworonoga się powtarza.
Zapewnij psu odpowiednią porcję ruchu
Jak wychować psa? Zaspokajając jego potrzeby!Możesz trafić na typowego kanapowca, który większość dnia będzie po prostu przesypiał. Są też jednak psy, które dosłownie rozpiera energia. W tym drugim przypadku w pierwszej kolejności musisz zadbać o to, by zwierzak wyszalał się przed treningiem. To sprawi, że łatwiej będzie ci skoncentrować jego uwagę na zadaniach. Pamiętaj też, że istnieją rasy, którym po prostu długi spacer nie wystarczy. Musisz mieć to na uwadze, zwłaszcza w kontekście wyboru rasy psa.
Bądź konsekwentny
Jeszcze przed rozpoczęciem szkolenia jasno określ, co wolno psu. Jeśli to możliwe, nie zmieniaj decyzji w trakcie! Jeśli nie chcesz, by pies spał na łóżku albo wchodził na piętro, od samego początku stawiaj mu takie granice. W przeciwnym razie pies będzie czuł się zdezorientowany twoimi zmianami zachowania w tych samych sytuacjach. Z drugiej strony pies zrozumie jasne zasady i będzie się ich trzymał.
Daj psu zajęcie
Już dawno obalono teorię dominacji, według której psy tworzą stado wraz z człowiekiem. Dziś wiadomo, że wolą z nim współpracować, wybierając te zachowania, które gwarantują im różne korzyści. Wychowanie psów opieraj więc na tym, aby zapewnić im zajęcie, np. wspólny spacer z zabawami węchowymi albo przeciąganie zabawki. Regularne aktywności tego rodzaju poprawiają relację, budują poczucie bezpieczeństwa i sprawiają, że pies nie ma potrzeby sięgać po rozwiązania siłowe, bo czuje się bezpiecznie w swoim życiu.
Nie utrwalaj lęku
Psy boją się różnych rzeczy – to normalne. Lęk najczęściej jest reakcją, w której nie da się pracować z psem. Z kolei strach jest emocją, której nie da się utrwalić głaskaniem czy bliskością opiekuna. Wręcz przeciwnie – pies, który czuje się bezpieczny w towarzystwie człowieka, chętniej pokonuje strach. Wspieraj swojego czworonoga i stosuj pozytywne metody wychowania psów, aby przyzwyczajać go do nowych rzeczy. Pamiętaj też, że jeśli pies szczeka i warczy, to nie oznacza, że jest agresywny – może się bać. Oferuj pupilowi zabawki, które może gryźć i lizać, co rozładuje jego napięcie.
To, jak wychować psa, zależy w dużej mierze od ciebie. Pojawienie się pupila w domu wiąże się zazwyczaj z dużymi zmianami. Jeśli chcesz, aby twój zwierzak wyrósł na spokojnego psa, musisz kształtować w nim pożądane zachowania już od pierwszych dni. W planowaniu tego, jak wychować psa, nie zapominaj o jego potrzebach. Bez ich zaspokojenia nawet najlepszy plan się nie powiedzie.
W artykule opowiemy o pochodzeniu oraz hodowli konia gorącokrwistego. Znajdziesz tu także informacje o zaliczanych do tej grupy rasach. Przedstawimy również wskazówki dotyczące opieki i żywienia tych zwierzaków.
Pochodzenie i hodowla konia gorącokrwistego
Konie były hodowane w Europie już w XVIII wieku. To właśnie wtedy zauważono ich ogromny potencjał i zaczęto wykorzystywać je do pracy w gospodarstwie. Początkowo chłopi korzystali głównie z ciężkich koni gorącokrwistych z niewielką domieszką odmian zimnokrwistych. Jednak wraz ze zwiększeniem ich popularności zaczęto krzyżować je także z rasami arabskimi. To połączenie w dużej mierze wpłynęło na to, jak wyglądają znane nam dziś konie gorącokrwiste – są eleganckie i zwinne, a ich użytkowość ogranicza się już nie tylko do prac w rolnictwie, ale także w armii.
Obecnie hodowcy odmian gorącokrwistych mają znacznie więcej możliwości krzyżowania oraz wyselekcjonowania nowych cech u osobników, ponieważ dopuszcza się możliwość łączenia zwierząt, których rodzice nie zostali zarejestrowani w księdze stadnej. W przypadku hodowli cieszących się dużą popularnością koni pełnej krwi angielskiej obecnie nie ma takiej alternatywy.
Rasy koni gorącokrwistych
Aktualnie wyróżnia się wiele typów i ras gorącokrwistych koni, które zostały podzielone na następujące grupy:
europejsko-amerykańskie rasy koni gorącokrwistych, w tym koń westfalski, koń fryzyjski oraz koń śląski;
orientalne rasy koni gorącokrwistych, na przykład tchenerani, perski koń arabski i koń kurdyjski;
południowoamerykańskie rasy koni gorącokrwistych, do których zalicza się między innymi następujące odmiany: american paint horse, crioullo, a także caballo chileno;
inne rasy koni gorącokrwistych, wśród których znajduje się między innymi indyjski koń wojskowy, karacabey oraz murgese.
Konie zarówno do jazdy sportowej, jak i rekreacyjnej
Konie pełnej krwi charakteryzuje drobna budowa, która pozwala rozwijać duże prędkości w galopie. Natomiast konie zimnokrwiste są duże i silne, w związku z czym lepiej sprawdzą się w przypadku długiej pracy. Z kolei konie gorącokrwiste łączą w sobie cechy wcześniej wymienionych typów, dzięki czemu sprawdzą się zarówno w aktywnościach wymagających długiego wysiłku, jak i tych, przy których liczy się zwinność.
Wygląd przedstawicieli tych odmian jest niezwykle elegancki i harmonijny, a wysokość ich ciała zazwyczaj oscyluje w przedziale od 150 do 180 centymetrów. Charakterystyczną cechą jest oczywiście wydatna głowa z długą grzywą oraz wysoko osadzony ogon.
Charakter i temperament
Konie gorącokrwiste są zwierzętami wyjątkowo towarzyskimi jak na przedstawicieli swojego gatunku. Często uwielbiają kontakty z człowiekiem i doskonale sprawdzają się w roli towarzyszy miłośników tych zwierzaków. Należy jednak pamiętać, że posiadanie takiego podopiecznego wiąże się z pewnymi zobowiązaniami. Konie gorącokrwiste mocno przywiązują się do człowieka i źle znoszą długie rozłąki z nim.
Ich szkolenie jest czystą przyjemnością, nawet dla osób nieposiadających dużego doświadczenia w pracy z nimi. Łagodny i zrównoważony charakter koni gorącokrwistych w połączeniu z otwartością sprawia, że nauka różnych sztuczek to dla nich świetna zabawa.
Decydując się na opiekę nad takim zwierzakiem, należy pamiętać o konieczności zapewnienia mu odpowiedniej dawki ruchu, a także kontaktów z innymi przedstawicielami gatunku. Specjaliści zalecają dbanie o nie w ramach chowu wolnowybiegowego czy bezstajennego.
Co musisz wiedzieć o żywieniu?
W codziennym jadłospisie konia gorącokrwistego powinna znaleźć się objętościowa pasza bogata w błonnik. Dla większości osobników będzie to całkowicie wystarczające. Oczywiście nie można zapomnieć o podstawie diety zwierzaka, czyli świeżym sianie i słomie, które powinny być stale do jego dyspozycji. Niekiedy lekarze weterynarii zalecają wzbogacanie pokarmu w niezbędne minerały i witaminy, jednak przed ich podaniem należy skonsultować się z odpowiednim specjalistą.
Ogromnym zagrożeniem dla koni gorącokrwistych jest nadwaga lub – co gorsza – otyłość. Jeśli zwierzak obecnie utrzymuje prawidłową masę ciała, wystarczy dokładne odmierzanie porcji pożywienia i nieprzekarmianie swojego pupila. W przypadku koni sportowych lub pracujących należy indywidualnie dopasowywać ilość pokarmu do planowanych treningów, by nie doprowadzić do problemów trawiennych.
Konie gorącokrwiste będą doskonałym wyborem dla wszystkich miłośników przedstawicieli tego gatunku. Chętnie współpracują, są zrównoważone i stosunkowo spokojne. W dodatku ich utrzymanie oraz żywienie nie wiąże się z wieloma trudnościami.
Kot brytyjski niebieski jest tak rozpoznawalny także przez swoją obecność w mediach społecznościowych, gdzie zawsze podbija serca wszystkich użytkowników. Zanim jednak podejmiesz decyzje o zakupie, warto poznać charakterystykę rasy. Z tego tekstu dowiesz się m.in. tego, co lubi kot brytyjski krótkowłosy i jaki ma charakter. Znajdziesz tu informacje o tym, ile kosztują te zwierzęta, jak długo żyją i jakie rozmiary osiągają w dorosłym życiu.
Kot brytyjski krótkowłosy – podstawowe informacje
?Rozmiar
wysokość w kłębie: do 30 cm waga: samice od 3 do 5 kg, samce od 4 do 8 kg
⭐Szata
futro: krótkie, odstające od skóry, gęste, z obfitym podszerstkiem; maść: jednobarwna lub dwubarwna, szylkretowe, z pręgowaniami, cieniowana, dymna i colorpoint w różnych barwach
Czy kot brytyjski to potomek starożytnych Rzymian? Historia rasy
Tak zwany kot angielski to prawdopodobnie najstarsza rasa zamieszkująca Wyspy Brytyjskie. Przodkowie tych zwierząt przywędrowali tam wraz z Rzymianami, aby następnie po prostu się osiedlić. Koty te były wykorzystywane do łapania myszy. Zwierzaki mogły się spokojnie rozmnażać oraz zadomawiać się w mieszkaniach i domach Europejczyków Dzięki izolacji od pozostałej części świata wytworzyły się wśród nich obecne do dzisiaj charakterystyczne cechy.
Po drugiej wojnie światowej koty zaczęto krzyżować rasę z kotami kartuskimi oraz perskimi, co spowodowało zrównanie się szczególnie tych dwóch pierwszych. Do dziś obydwie są ze sobą regularnie mylone, choć uznaje się je za odrębne. Mimo tego w latach 1970–1977 niebieskie koty brytyjskie były uznawane za koty kartuskie.
Kot brytyjski długowłosy – przypadkowa ciekawostka
Puszyste, długowłose koty brytyjskie zachwycają nie mniej, niż ich krótkowłosa odmiana. Pojawiły się z powodu domieszki krwi persów. Gen odpowiadający za długi włos jest recesywny, w związku z czym może on nie ujawniać się u większości populacji. Początkowo, gdy pojawiały się takie zwierzęta, były uznawane za wadliwe krzyżówki i sprzedawane jako te nieprzeznaczone do rozrodu. Ostatecznie jednak postanowiono utworzyć osobną rasę. Rozdział obowiązuje od lat 70. ubiegłego wieku. Jak widać, historia kotów brytyjskich jest naprawdę ciekawa.
Jeśli preferujesz puszyste koty, nic nie stoi na przeszkodzie, aby mieć pod swoim dachem także takiego kompana. Wszystko zależy od twoich preferencji!
Kot brytyjski niebieski, czyli sztandarowe umaszczenie. Charakterystyka rasy
Brytyjski kot krótkowłosy występuje w wielu różnych odmianach kolorystycznych. Nie da się jednak ukryć, że jest najbardziej kojarzony z jednolitym niebieskim kolorem futra. To barwa przypominająca szarą, ze specyficznym niebieskawym tonem, od którego wzięła się jej nazwa.
Często brytyjczyki charakteryzują się wyraźnie żółtymi lub nawet pomarańczowymi oczami, które wzbudzają zainteresowanie wszystkich osób w ich otoczeniu. Zatem gdy zależy ci na klasycznym wyglądzie rasy, możesz postawić na tę barwę, ale pamiętaj, że odmian barwnych jest o wiele więcej!
Kot brytyjski krótkowłosy pręgowany? Owszem i nie tylko!
Wśród umaszczeń tej rasy można znaleźć wiele dopuszczalnych wzorów; odmian barwnych można naliczyć aż 155! Kot brytyjski krótkowłosy pręgowany to tylko jedna z nich. Warto wspomnieć, że mają też różnobarwne oczy (tzw. odd eyes), m.in. pomarańczowe, miedziane czy niebieskie. Wracając do futra – oto kilka przykładowych umaszczeń, jakie dopuszcza wzorzec rasy:
jednolite;
pręgowane;
tabby;
dymne;
point;
srebrzyste;
szylkretowe.
Niektóre z nich mogą się mieszać, tworząc np. umaszczenie point tabby z białym. Ponadto u rasy tej istnieje możliwość pojawienia się wielu różnych kolorów. Poza wspomnianym już niebieskim mogą to być takie barwy jak czarna, czekoladowa, liliowa, biała, kremowa czy ruda (czerwona) czy cynamonowa. Dlatego, wybierając zwierzę tej rasy, możesz dobrać idealnego towarzysza dla siebie. Wystarczy tylko poszukać – na pewno w jednej z hodowli znajdzie się kot brytyjski pręgowany albo dymny!
Koci brytyjczyk – budowa zwierzęcia
Budowa ciała kotów tej rasy jest dość krępa, same zwierzęta są silne i muskularne. Ich łapy są krótkie i nieco zaokrąglone, o dobrze wykształconych mięśniach. Osiągają wzrost do ok. 28-30 cm. Ich ogon powinien stanowić ⅔ długości ciała, a u swej nasady być gruby i zwężać się ku zaokrąglonemu końcowi.
Charakterystyczne dla kota brytyjskiego są oczy. Powinny być duże, zaokrąglone i szeroko rozstawione. Mają różne kolory, ale najczęściej występuje intensywnie żółta barwa. Nos brytyjczyka jest krótki oraz szeroki. Taka budowa sprawia, że choć nie jest to najbardziej zwinny z przedstawicieli swojego gatunku, to może w bezproblemowy oraz w pełni zdrowy sposób się poruszać. To bardzo ważne przy wyborze pupila! Rzut oka na zdjęcia tych zwierzaków pozwala na stwierdzenie, że charakterystyczny pyszczek pozwala je poznać bardzo szybko.
Rasa kota brytyjskiego – długość życia. Czy jest długowieczny?
Jaka jest długość życia kota brytyjskiego? Podaje się, że zwierzęta te żyją od 15 do 18 lat, czyli powyżej kociej średniej. Kupując lub adoptując takiego przyjaciela, musisz więc liczyć się z tym, że będzie potrzebował domu na długie lata. Ten fakt oznacza również, że kupujesz zwierzę pozbawione nadmiernej liczby chorób, mogących powodować jego przedwczesną śmierć. Warto wybierać koty z ras naturalnych, powstałych bez dużej ingerencji człowieka.
Kot brytyjski – waga. To całkiem spore koty!
To nie są wcale małe zwierzęta! Waga kota brytyjskiego mieści się w przedziale od 3 do 8 kg. Duży wpływ na nią ma płeć – kotki są zdecydowanie mniejsze. Choć trudno powiedzieć, że to olbrzymy, to nie da się ukryć, że są zwierzętami dość dużymi. Weź to pod uwagę, gdy planujesz dać takiemu zwierzęciu dom.
Bez wątpienia nie są to koty dla osób, które uwielbiają miniaturki i chcą mieszkać pod jednym dachem z malutkim, słodkim zwierzakiem. Choć tej rasie nie brakuje uroku, jej rozmiar jest po prostu nieco większy niż standardowy, a puszysta sierść tylko potęguje to wrażenie.
Kot brytyjski – charakter. Za to go pokochano
Nie bez przyczyny mówi się, że to koci arystokrata. Kot brytyjski jest niezwykle zrównoważonym zwierzęciem o średnim poziomie energii. Jest przyjacielski i lubi się bawić, dlatego możesz być pewny, że będzie tego od ciebie czasem wymagał. Nie będzie jednak aktywny przez cały dzień.
Kota brytyjskiego pokochano go za to, jak bardzo lubi ludzkie towarzystwo i dotyk. Większość przedstawicieli tej rasy to zwierzęta, które bardzo często się łaszą i domagają uwagi opiekuna. Pieszczoty, leżenie na kolanach i wspólne spędzanie czasu to coś, do czego stworzony jest kot brytyjski. Charakter tego pupila spełnia oczekiwania wielu osób. Nie da się jednak ukryć, że – jak każdy przedstawiciel swojego gatunku – czasem może mieć zły nastrój i unikać kontaktu z człowiekiem.
Istnieje związek pomiędzy umaszczeniem kota brytyjskiego a jego osobowością
Potwierdzają to opinie posiadaczy zwierząt oraz niektóre badania. Jakie to zależności? Schemat cech charakteru brytyjskich kotów krótkowłosych w zależności od ich umaszczenia można streścić w następujący sposób:
kremowe koty brytyjskie krótkowłose – wielkie pieszczochy;
dwukolorowy kot brytyjski krótkowłosy – charakterniak z silnym temperamentem;
czerwony kot brytyjski krótkowłosy – najlepszy przyjaciel człowieka, na równi z psem; albo i wyżej.
Niemniej warto zauważyć, że każdy kot z tej rasy jest przyjazny, towarzyski i spokojny. Właśnie dlatego tak wiele osób decyduje się na zakup takiego kociego towarzysza. Co więcej, koty brytyjskie krótkowłose są też idealne jako koty dla dzieci.
Kot brytyjski krótkowłosy i jego popularność
Te szlachetne zwierzęta wyróżniają się nie tylko pluszową sierścią, ale też zrównoważonym i opanowanym charakterem i spokojnym usposobieniem. Jego piękny wygląd przyciąga wzrok, dlatego najczęściej możesz go zobaczyć na plakatach oraz w spotach reklamowych.
Każdy kot brytyjski jest bardzo atrakcyjny, uroczy i spokojny. Właśnie dlatego ta rasa jest tak chętnie angażowana do działań marketingowych i promocyjnych. Już od kilkudziesięciu lat oczarowują dziesiątki tysięcy kocich fanów. Nie ma wątpliwości, że koty te są jedną z najpopularniejszych ras, choć jeszcze niedawno… były zagrożone wyginięciem!
Kot brytyjski – choroby. Na co musisz być przygotowany?
Istnieje kilka schorzeń, na które – z powodu budowy i masy ciała – jest narażony kot brytyjski. Choroby te można trzymać w ryzach dzięki regularnej kontroli i profilaktyki, a także ochronie zwierzęcia przed nadwagą.
Ponadto koty brytyjskie krótkowłose często chorują na kardiomiopatię przerostową czy hemofilię typu B, przez co wymagają kontroli stanu serca. Zwróć też uwagę na to, aby rodzice twojego kota mieli wykonane badania nerek. W rasie tej może występować wielotorbielowatość nerek (PKD), która jest przenoszona genetycznie i ujawnia się z czasem, już w chwili, gdy kot jest dorosły. Do 10 tygodnia życia można tę chorobę wykryć poprzez USG, dlatego hodowca lub opiekun już na tym etapie powinien przebadać swoje maluchy.
Kot brytyjski – pielęgnacja. Czego wymaga na co dzień?
Warto wiedzieć, jak wygląda dbanie o kota brytyjskiego. Pielęgnacja kota brytyjskiego krótkowłosego, który nie wychodzi na zewnątrz, to czesanie raz w tygodniu. Nie jest to więc rasa szczególnie wymagająca pod tym względem. Jednak jeśli zwierzę regularnie opuszcza dom bądź masz pod swoim dachem odmianę długowłosą, musisz uzbroić się w cierpliwość i czesać pupila codziennie, aby nie dopuścić do kołtunienia sierści.
Na pewno będziesz musiał polubić się z odkurzaczem – koty tej rasy zostawiają naprawdę wiele kłaczków podczas linienia! Zbyt częste czesanie kota rasy brytyjskiej może wiązać się niestety z utratą typowego dla rasy wyglądu, który bierze się z obecności dużej ilości podszerstka. Musisz zatem zadbać o:
stan sierści;
higienę;
regularne kontrole u weterynarza;
odpowiednią karmę.
Kąpanie kotów brytyjskich krótkowłosych? Tylko w razie potrzeby!
Koty brytyjskie krótkowłose bardzo mocno boją się wody. Jeśli to możliwe, ogranicz kąpiele do absolutnego minimum. Ograniczysz stres i oszczędzisz nerwów zarówno sobie, jak też zwierzęciu. Kot brytyjski powinien być poddany kąpieli tylko wtedy, gdy jest taka konieczność, np. z powodu obecności pcheł lub wydzielania nieprzyjemnego zapachu. W przypadku kotów domowych taka potrzeba będzie zdecydowanie rzadsza. Mimo wszystko nie powinieneś zaniedbywać kwestii kąpieli, jeśli zależy ci na dobrym, zdrowym wyglądzie kota brytyjskiego.
Kot brytyjski i jego żywienie. Jak powinno wyglądać?
Kot brytyjski krótkowłosy wymaga specjalistycznego podejścia do żywienia. Koty są bezwzględnymi mięsożercami, co oznacza, że źle trawią pokarm inny niż ten pochodzenia zwierzęcego. Mają też dość wrażliwe żołądki, przez co musisz zapewnić im wysokiej jakości karmę.
Nigdy nie wybieraj karmy suchej i unikaj w składzie zbóż zawierających gluten. Dobrej jakości pokarm powinien zawierać mięso, podroby oraz ewentualnie niewielki dodatek produktów pochodzenia roślinnego, najlepiej warzyw czy owoców. Widzisz w składzie karmy coś więcej? Wybierz inną! Obecnie koty (a konkretniej to ty, jako właściciel) mają naprawdę szeroki wybór karm dobrej jakości.
Koty brytyjskie krótkowłose – chów
Kot krótkowłosy z Wielkiej Brytanii bardzo łatwo oswaja się z nowym otoczeniem. Dlatego można go trzymać zarówno w domu, jak i na podwórku, gdzie będzie mógł sobie spacerować i bawić się z okolicznymi zwierzętami oraz dziećmi.
Te koty, choć bardzo towarzyskie, na początku trzymają dystans do nieznajomych. Obserwują twoich gości z daleka i dopiero na tej podstawie podejmują decyzję o tym, czy podejść bliżej, czy się gdzieś schować. Ponadto te zwierzaki są bardzo wygodnickie, więc koniecznie musisz zachęcać je do ruchu i zabawy. W przeciwnym razie twoje brytyjskie koty krótkowłose zamienią się w leniuchy!
Wyprawka dla kota brytyjskiego. Co powinna zawierać?
Kot brytyjski musi czuć się w twoim domu dobrze i bezpiecznie. Dlatego, zanim go jeszcze kupisz, zaopatrz się w potrzebne przedmioty. Musisz zainwestować w kuwetę oraz odpowiednie miejsce do spania. Dobrze sprawdzi się w tym przypadku wieża, często od razu połączona z drapakiem. Ponadto nie zapomnij o przysmakach oraz zabawkach. Postaw na wędki i piłeczki albo myszki z kocimiętką. Jeśli chcesz, możesz kupić także laser, jednak powinieneś stosować go tylko jako dodatek do zabawy albo rozgrzewkę, ponieważ niemożność złapania ofiary może frustrować zwierzę.
Kot brytyjski – rasy. Czy są tylko dwie?
W tej chwili można znaleźć tylko dwie odmiany kotów brytyjskich, czyli krótkowłosą oraz długowłosą. Jeśli podoba ci się ich wygląd, ale czujesz, że to nie do końca zwierzę dla ciebie, zastanów się nad ich bliskim krewnym, czyli kotem kartuskim. Choć podobny, różni się nieco od brytyjczyka i może okazać się idealnym pupilem. Rasa ta pochodzi z Francji i ma naprawdę wysoki poziom inteligencji. To ciche zwierzę, które bardzo rzadko miauczy i nie jest problematyczne, jeśli w domu mieszkają dzieci.
Kot brytyjski – cena. Wiele zależy od samego zwierzaka
W 2020 roku koty rasowe naprawdę mocno podrożały, co ma związek m.in. ze zwiększającymi się kosztami hodowli. W dalszym jednak ciągu ich cena zależna jest od tego, do czego kot ma być wykorzystywany. Zwierzę wykastrowane lub wysterylizowane może być nawet dwa razy tańsze od tego, które ma zostać przeznaczone do hodowli. Dlatego, jeśli nie planujesz rozmnażania, warto zastanowić się nad takim pupilem.
Ile dokładnie kosztują kocięta brytyjskie?
Cena kociaka to nawet kilka tysięcy złotych. Aby ustalić konkretną kwotę, najlepiej skontaktuj się z hodowcami. Koszt zakupu małego kota brytyjskiego krótkowłosego może wahać się w przedziale od 2000 do 4000 zł, w zależności od miejsca zakupu zwierzęcia.
Pamiętaj jednak, że niska cena może oznaczać, że trafiłeś na pseudohodowlę! Takie kocięta nie tylko nie będą posiadały rodowodu, ale też prawdopodobnie będą obciążone genetycznie. Koszt leczenia zwierzęcia może być naprawdę wysoki!
Kot brytyjski krótkowłosy – zdjęcia
Kot brytyjski – opinie o hodowcach. Skąd wziąć?
Szukając swojego wymarzonego pupila, musisz zebrać informacje na temat sprawdzonych hodowli kota brytyjskiego. Opinie nabywców są bardzo ważne. Jeśli masz wśród swoich znajomych właścicieli tej rasy, skontaktuj się z nimi i dowiedz się, czy hodowca na pewno był kontaktowy, nie próbował oszukać. Sprawdź też, jak wyglądają warunki, w jakich przebywają zwierzęta.
Kot brytyjski to rasa dość popularna w Polsce, dlatego możesz bez problemu poszukać informacji na jego temat na grupach lub forach tematycznych. Nie bój się pytać o opinie i szukaj odpowiedniej osoby, z którą po prostu będziesz mieć dobry kontakt. Kot brytyjski będzie wspaniałym towarzyszem dla większości osób, nie tylko miłośników kotów.
Najczęściej zadawane pytania
Czy warto kupić kota brytyjskiego?
Kota brytyjskiego warto kupić, jeśli chcesz zyskać kochającego towarzysza. Te koty są bardzo towarzyskie i lubią spędzać dużo czasu z opiekunem.
Czy sierść kota brytyjskiego uczula?
Kot brytyjski jak najbardziej uczula. Wpływa na to między innymi gęsty podszerstek.
Czy kot brytyjski jest drogi w utrzymaniu?
Utrzymanie kota brytyjskiego kosztuje około 200-300 złotych miesięcznie.
Jak krzyżować koty brytyjskie?
Koty brytyjskie najczęściej krzyżuje się z persami i rosyjskimi niebieskimi.
Jakie witaminy dla kota brytyjskiego?
W okresie wymiany sierści przez kota brytyjskiego warto podawać mu aminokwasy siarkowe, cynk, miedź, witaminy z grupy B i wielonienasycone kwasy tłuszczowe.
W artykule przedstawimy najważniejsze ciekawostki o białych kotach, o których wcześniej nie miałeś pojęcia. Znajdziesz tu również informacje o rasach, wśród których występuje ten typ umaszczenia.
Biały kolor sierści – skąd się bierze?
Jak wiesz, typ i kolor umaszczenia u kotów zależy od genów odpowiadających za obecność barwnika w futerku. Jednak w przypadku bieli sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana. W sierści białych kotów nie ma żadnych barwników, co sprawia, że biel to raczej brak koloru niżeli jakikolwiek jego typ. Dlaczego tak się dzieje? Sprawcą jest gen dominant white, który maskuje działanie innych genów, w efekcie czego prawdziwa barwa futerka białasków pozostaje ukryta.
Jednak niekiedy sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana, ponieważ u części zwierzaków obecny jest gen albinizmu. To bardzo poważna wada genetyczna, która odpowiada nie tylko za śnieżnobiały kolor sierści, ale również za osłabione działanie słuchu i wzroku, obniżony poziom odporności oraz wiele innych problemów zdrowotnych.
Biały kot w legendach
Białe koty do tej pory wzbudzają zachwyt wśród Birmańczyków. Wszystko za sprawą jednego z nich o imieniu Sinh. Zwierzak ten mieszkał w świątyni, którą zaatakowali złodzieje. W trakcie tego wydarzenia nie uciekł, a dzielnie próbował bronić kapłanów przed zbirami. Niestety nie udało mu się to, ale kiedy jego białe kocie łapki dotknęły ciała zabitych opiekunów, stało się coś niewyobrażalnego.
Futro Sinha zmieniło swoją barwę na złocistą, jego pyszczek wraz z uszami przybrał kolor birmańskiej gleby, a oczy szafirowych kamieni. Dusza mistrza wstąpiła w dzielnego kociaka, w efekcie czego powstała nowa, wyjątkowa odmiana kota.
W europejskich legendach również można przeczytać o imponujących białych kotach. Zwierzęta te towarzyszyły Frei uznawanej za najpiękniejszą boginię na Asgardzie, patronkę wojny oraz bóstwo miłości, płodności i magii. Z kolei Celtowie mieli swoją boginię Cerriwden, która również korzystała z pomocy białych kotów.
Przesądy o białym kocie
Białe koty są znacznie mniej popularne niż ich czarni kuzyni, w związku z czym powstało też mniej przesądów na ich temat. Jednak nie oznacza to, że wcale ich nie ma! W Wielkiej Brytanii uważa się, że białe koty przynoszą pecha, podobnie jest w Stanach Zjednoczonych, jeśli ujrzy się je nocą. Z kolei Turcy wierzą w to, że biały kot, szczególnie o niebieskich oczach, przyniesie im powodzenie i zapewni sukces. Według polskich wierzeń sen o takim mruczku świadczy o zbliżających się ważnych wydarzeniach.
Biała sierść świadczy o głuchocie?
Dużą popularnością cieszy się mit, jakoby biały kolor futra miał być połączony z brakiem słuchu. Co prawda gen odpowiedzialny za tę barwę sierści zwiększa ryzyko pojawienia się głuchoty, jednak nie zawsze musi dojść do jej rozwinięcia. Najbardziej narażone na problemy ze słuchem są kocięta, których oboje rodzice byli biało ubarwieni. Inaczej ma się sprawa z albinosami, w przypadku których zaburzenia w produkcji pigmentu bardzo często są powiązane z głuchotą. Ciekawostką jest to, że w przypadku zwierząt o dwóch różnych kolorach oczu, problem ze słuchem często dotyczy tylko jednego ucha.
Biały kot jest idealny dla alergików?
Czynnikiem uczulającym ludzi jest białko Fel D1, którego wydzielanie jest znacznie niższe w przypadku białych mruczków. Niestety wiąże się to jedynie z niższym ryzykiem pojawienia się reakcji alergicznej, ale nie eliminuje go. Dlatego przed zdecydowaniem się na adopcję lub zakup zwierzaka osoba uczulona powinna skonsultować się ze swoim lekarzem alergologiem i wykonać wszystkie niezbędne badania.
Zasady opieki nad białym kotem
Czy biały kot wymaga specjalnej opieki? Odpowiedź na to pytanie nie jest oczywista. Najbardziej wymagające będą zwierzaki posiadające problemy ze słuchem czy wzrokiem. Niestety możliwości przywrócenia działania tych zmysłów są dosyć ograniczone, w związku z czym często niezbędne jest przystosowanie mieszkania do potrzeb niepełnosprawnego czworonoga.
W przypadku niewidomych kotów należy zadbać o bezpieczeństwo i usunąć wszystkie zagrażające ich życiu przedmioty z domu. Niezalecane są także przemeblowania oraz pozostawianie rzeczy nie na swoim miejscu, ponieważ koty bardzo szybko potrafią stworzyć sobie mapę całego mieszkania.
Przy głuchym kocie trzeba zadbać o stałe pory karmienia oraz pokazywać mu, że ma pełną miseczkę. Oczywiście wypuszczanie zwierzaka pozbawionego słuchu jest stanowczo zabronione, ponieważ na zewnątrz na twojego pupila czyha masa niebezpieczeństw, przed którymi ten nie będzie miał jak uciec.
Szczególną uwagę na pielęgnację białego mruczka należy zwrócić podczas lata. W ich skórze nie występuje pigment, który chroniłby je przed szkodliwym promieniowaniem słonecznym. W związku z tym niezbędne jest stosowanie kremów z filtrem UV dedykowanych dla zwierząt, zwłaszcza w nieowłosionych okolicach, takich jak uszy czy nos.
Rasy kotów o białym umaszczeniu
Białe koty domowe występują w naturze znaczenie rzadziej niż czarne, ale nie znaczy to, że w ogóle ich nie ma! Marzysz o mruczku w takim kolorze? Poznaj najpopularniejsze rasy kotów o tym umaszczeniu:
Białe koty wzbudzają fascynację, zachwycają niesamowitą elegancją i wdziękiem. Jedni wierzą, że przynoszą pecha, inni natomiast, że szczęście i zapowiedź ważnych wydarzeń. Chociaż ich wygląd jest imponujący, należy pamiętać o tym, że ten typ umaszczenia może wiązać się z wadami słuchu i wzroku, a także ze zwiększoną nadwrażliwością na działanie promieni UV. Poza tym białe koty nie wymagają szczególnej pielęgnacji.
Do dzisiaj niektórzy pamiętają obrazek jeża, który niesie na swoim iglastym grzbiecie czerwone jabłko. Można znaleźć go w wielu książeczkach dla dzieci czy podręcznikach szkolnych. Mało kto jednak zdaje sobie sprawę z tego, że jeże wcale nie żywią się jabłkami, a ich dieta jest zgoła inna.
Czym karmić jeża? Czy warto zaczepiać go podczas wędrówek? Jak poznać, że zwierzak potrzebuje pomocy? Wszystkie odpowiedzi znajdziesz w naszym tekście. Poznaj te małe stworzonka bliżej już teraz!
Jeż, czyli kto?
Teoretycznie jeża zna każdy. Coraz częściej można zobaczyć go w miastach i na przedmieściach, kiedy przemyka między alejkami. Mimo wszystko niewiele osób wie, że w naszym kraju spotkać można nie jeden, ale dwa gatunki jeży.
Jeż w Polsce i na świecie – gatunki
Na polskich ulicach i w lasach spotkać można dwa gatunki jeży. Są to:
jeż wschodni (Erinaceus roumanicus);
jeż europejski (Erinaceus europaeus).
Jeż wschodni bytuje na zdecydowanie większych obszarach, podczas gdy jeża europejskiego można znaleźć najczęściej na Śląsku, Pomorzu Zachodnim i Ziemi Lubuskiej. Niewprawne oko praktycznie nie ma szansy odróżnić tych dwóch gatunków, które różnią się od siebie tylko kolorystyką.
Obecnie na całym świecie wyróżnia się czternaście gatunków jeży, które zamieszkują Europę, Azję i Afrykę. Próżno ich natomiast szukać w obydwu Amerykach.
Anatomia jeża
Jeże to zwierzaki o dosyć krępej budowie ciała.
Grzbietowo-boczne partie tułowia pokryte są najbardziej charakterystyczną częścią jeżowego wizerunku, czyli kolcami. Pod względem budowy nieco przypominają one zwyczajne włosy – zbudowane są przede wszystkim z keratyny. W przeciwieństwie do innych jeżowatych (na przykład jeżozwierzy) jeże mają kolce solidnie umieszczone w ciele.
Tułów zakończony jest klinową głową o długim ryjku.
Wielkość ciała jeża wynosi od 13,5 do 26,5, a waga waha się zazwyczaj od 800 do 1200 gramów.
Dzięki dobrze rozwiniętym mięśniom grzbietowym i brzusznym jeże opanowały bardzo specyficzną metodę ochrony przed drapieżnikami, czyli zwijanie się w kulkę. Same kolce jeża mają nie tylko odstraszać potencjalnych napastników, lecz także pełnią funkcję termoregulacyjną.
Małe jeże najczęściej przychodzą na świat w połowie maja. W niektórych przypadkach pojawiają się jednak nieco późniejsze mioty – nawet jesienne. Ich wielkość jest bardzo zróżnicowana. Na świat mogą przyjść zarówno dwa lub trzy małe jeżyki, jak i nawet dziesięć. Samica jeszcze przed porodem przygotowuje gniazdo, w którym maluchy są dobrze ukryte przed światem.
Kiedy mały jeż się usamodzielnia?
Przez pierwszy miesiąc swojego życia małe jeże karmione są wyłącznie mlekiem i nie oddalają się z kryjówki. Dopiero po mniej więcej czterech tygodniach matka zaczyna wyprowadzać maluchy. Oprowadza je po terenie i pokazuje, jak zdobywać pokarm.
Kiedy jeżyki kończą dwa miesiące, ich czas u boku mamy dobiega końca. Samica odcina się całkowicie od swoich młodych i odgania je, aby mogły rozpocząć poszukiwanie własnego terytorium. Ona sama najczęściej przygotowuje się już do kolejnego porodu lub jesiennej hibernacji.
Co robią jeże jesienią?
Kiedy lato ma się ku końcowi, jeże rozpoczynają bardzo intensywne żerowanie. Jeż jesienią ma tylko jeden cel – zgromadzenie odpowiednich zasobów tłuszczowych, które pozwolą mu spokojnie przetrwać zimę. W tym czasie następuje spory wzrost masy ciała jeża. Największe samce mogą wówczas zbliżać się nawet do dwóch kilogramów.
Jak jeże radzą sobie w trudnych warunkach?
Poszukiwanie gniazda na zimę to bardzo trudny proces, nawet dla starszych i bardziej doświadczonych jeżyków. Jeże z natury są samotnikami, dlatego wszystkie ważne prace, od których zależy ich przetrwanie, muszą wykonać samodzielnie.
Niestety, wiele młodych osobników nie daje rady podołać temu zadaniu. Ponad połowa jeży nie jest w stanie przetrwać swojej pierwszej w życiu zimy.
Jeż w Polsce zimą, czyli hibernacja
Jak zimą radzi sobie jeż? Polski klimat nie rozpieszcza tego zwierzaka. Zimy są mroźne, a poszukiwanie pokarmu przy minusowych temperaturach jest niezwykle trudne. Właśnie dlatego jeże wykształciły mechanizm hibernacji, czyli stanu, w którym ich organizm zużywa minimalne ilości energii.
W potocznym języku hibernacja określana jest jako sen zimowy. W tym okresie temperatura ciała jeża spada do 4–5 stopni Celsjusza. Wszystkie funkcje życiowe są spowolnione. Zahibernowanego jeża w żadnym wypadku nie wolno budzić!
Co jedzą jeże? Czym karmić jeża?
Obrazek jeża, który na swoich kolcach niesie czerwone jabłko, zna chyba każdy z nas. Nic dziwnego. Pierwszy raz taka scenka pojawiła się w dziełach rzymskiego historyka i pisarza – Pliniusza Starszego, który żył w I wieku naszej ery.
Prawdopodobnie Pliniusz zobaczył jeża, któremu na kolce nabiło się jabłko i uznał, że w ten sposób zwierzę robi zapasy na zimę. Nie mógł bardziej się mylić.
Czym się żywią jeże?
Czym faktycznie żywią się jeże? To zwierzęta mięsożerne – przede wszystkim zaś owadożerne. Ich dieta jest jednak bardzo bogata, a w jadłospisie znajdziemy między innymi:
Małe jeżątka, tak jak wszystkie ssaki, w początkach swojego życia spożywają przede wszystkim mleko matki. Mniej więcej do czwartego tygodnia życia jest to ich jedyny pokarm.
Kiedy maluchy ukończą pierwszy miesiąc życia, wychodzą z gniazda i rozpoczynają poszukiwanie posiłków. Od tego momentu ich dieta jest dokładnie taka sama jak dieta dorosłych jeży.
Matka troszczy się jedynie o to, aby zapewnić dzieciom miejsce do poszukiwania pożywienia. W żaden sposób im w tym nie pomaga, dlatego od kiedy tylko jeżyki zaczynają jeść stały pokarm, muszą polować lub znajdować jedzenie na własną łapkę.
Co jedzą jeże domowe?
Jeże często występują także w charakterze zwierząt domowych. Wówczas mamy najczęściej do czynienia z jeżem pigmejskim. Jego potrzeby żywieniowe nie odbiegają zbytnio od potrzeb jeży europejskich. Trzeba dbać o to, aby posiłki zwierzaka były jak najbardziej zróżnicowane.
Często zaleca się podawanie jeżom wysokiej jakości karmy dla kota, jednak na dłuższą metę nie jest to praktyka rekomendowana przez hodowców. Te zwierzęta bardzo lubią:
larwy mącznika;
odpowiednio dobrane rodzaje mięsa;
niektóre gatunki warzyw i owoców (oczywiście w odpowiednich proporcjach).
Jeże w ludzkim sąsiedztwie
Jeże już od dawna nie ograniczają swoich terenów bytowania wyłącznie do lasów i łąk. Z biegiem czasu coraz częściej pojawiają się także na terenach zurbanizowanych. Już nie tylko osoby przedmieść, lecz także mieszkańcy dużych miast mają szansę na napotkanie ich w swoim bliskim otoczeniu.
Exodus w pobliże ludzkich siedzib otworzył przed jeżami niemal nieograniczone możliwości zdobywania pożywienia. W naszych śmietnikach znajduje się bowiem mnóstwo potencjalnie pysznych kąsków. Niestety, razem z nowymi możliwościami przyszły także nowe zagrożenia.
stawy, ogrodowe oczka wodne i inne miejsca, w których jeże mogą utonąć;
niezabezpieczone studzienki.
Dlaczego czasem jeże potrzebują pomocy?
Jeże to z natury bardzo ciekawskie zwierzątka. Co gorsza, zajęte swoimi sprawami bardzo rzadko zwracają uwagę na potencjalne niebezpieczeństwa. Właśnie dlatego odpowiedzialność za ich bezpieczeństwo w dużej mierze spoczywa na ludziach.
W niektórych przypadkach ten kolczasty zwierzak będzie potrzebował twojej bezpośredniej pomocy. W naturze zwierzęta te żyją około sześciu lat, jednak niebezpieczeństwa związane z bytowaniem w miastach mogą niestety skrócić ten czas.
Co zrobić ze znalezionym jeżem?
W sieci pojawiają się zapytania w rodzaju: „Znalazłam jeża! Co zrobić?”. Jeżeli znajdziesz jeża, który spaceruje po trawniku lub nawet chodniku, najlepszym rozwiązaniem będzie zostawienie go w spokoju. Zwierzak zapewne poszukuje czegoś na kolację. Jeśli nie grozi mu bezpośrednie niebezpieczeństwo, nie ma sensu zabierać go z miejsca bytowania.
Kiedy jeżowi trzeba pomóc i jak to zrobić?
Zupełnie inaczej sprawy mają się w momencie, kiedy znaleziony przez ciebie jeż jest wyraźnie ranny lub chory. W przypadku poparzenia zwierzęcia trzeba polać go zimną wodą (uważając na pyszczek) i jak najszybciej udać się do lecznicy weterynaryjnej. Na własną rękę nie pomożesz zwierzęciu, dlatego czym prędzej skontaktuj się z lekarzem weterynarii.
Przypadkowe zniszczenie zimowego gniazda jeża (na przykład przez psa) również wymaga twojej interwencji. Wybudzone zbyt wcześnie zwierzę bardzo szybko popada w hipotermię, a tym samym grozi mu śmierć.
Zabezpiecz jeża.
Przenieś go w ciepłe miejsce i czym prędzej wyszukaj w internecie organizację, która będzie w stanie się nim zająć.
Jeżeli nie czujesz się na siłach, aby zrobić to samodzielnie, poproś o pomoc najbliższego weterynarza.
Jeże są całkowicie niewrażliwe na jad ropuchy, dlatego uchodzą za ich jedynych naturalnych wrogów.
Jeże polują także na jadowite węże, a w walce pomagają im igły.
To prawdziwi długodystansowcy. W poszukiwaniu jedzenia i schronienia mogą w ciągu jednej nocy przemierzyć nawet dwa kilometry.
Jeże rosną przez całe życie.
Niemal 70% młodych jeżyków nie jest w stanie przetrwać pierwszej w swoim życiu zimy.
Te zwierzaki rodzą się z bardzo miękkimi igiełkami, które dopiero z czasem przekształcają się w twarde kolce.
Jeże – podsumowanie
Jeże to fascynujące zwierzęta, które budzą zrozumiałą sympatię. Coraz częściej ich miejsca bytowania pokrywają się z ludzkimi, dlatego trzeba nauczyć się pokojowo z nimi współistnieć. Wiesz już, co je jeż i jakie są jego codzienne zwyczaje. Zwykle warto zostawić go w spokoju, ale czasem zwierzakowi trzeba pomóc.
Jeżeli znajdziesz rannego lub ewidentnie chorego jeża, koniecznie skontaktuj się z lekarzem weterynarii. Od niego powinieneś dowiedzieć się, jak postępować i gdzie znaleźć specjalistę od jeżowego zdrowia i dobrostanu.
Miłość do zwierząt sprawia, że często przypisuje się im ludzkie cechy. Tymczasem tak złożone emocje, jak wstyd czy złośliwość są typowe dla człowieka i tylko dla niego. Oglądając filmiki w mediach społecznościowych, widzi się psiaki, które po powrocie opiekuna „wstydzą się” za pogryzienie mebli lub robią zabawne miny przy kontakcie z małym dzieckiem. W większości przypadków takie „śmieszne psy” są po prostu niezrozumiane. Przeczytaj nasz artykuł, aby dowiedzieć się więcej.
Śmieszne psy, które się wstydzą – czy to naprawdę zabawne?
Na filmach, które stają się wiralem, widzi się śmieszne psy, których zachowanie zazwyczaj wywołuje uśmiech na twarzy. Mając podstawową wiedzę o psiej komunikacji i mowie ciała, można dostrzec, że w wielu przypadkach ogląda się zwierzęta, które czują się niekomfortowo lub po prostu się boją. Napięta postawa ciała psa w momencie, kiedy dotyka go małe dziecko, na pierwszy rzut oka może wydawać się zabawna. Zwierzak strzela oczami, napina szczękę i stara się zachować spokój. Tymczasem w istocie obserwujemy psa, który z całych sił stara się wytrzymać w sytuacji, która jest dla niego ewidentnie niekomfortowa.
Czy pies może się wstydzić?
Podobnie jest w przypadku filmików, na których opiekun wraca domu i widzi pogryzioną ścianę, rozsypane produkty spożywcze czy zjedzone posłanie. W całym bałaganie siedzi pies, który kuli się, macha ogonem i „przeprasza”. W istocie można zauważyć tutaj stres i strach zwierzęcia. Pies nie ma poczucia winy, obawia się jedynie złości opiekuna.
Śmieszne psy w internecie – oglądaj krytycznie
Nie każdy filmik z pieskiem, który na pierwszy rzut oka wygląda zabawnie, faktycznie powinien śmieszyć. W ostatnim czasie powstaje coraz więcej reakcji szkoleniowców i behawiorystów, którzy oglądają i na bieżąco komentują najbardziej wiralowe filmiki z psami. Warto obserwować ten trend, ponieważ świetnie popularyzuje on wiedzę o psiej komunikacji i mowie ciała.
Oczywiście nie wszystkie śmieszne psy w internecie powinny budzić podejrzliwość. Warto jednak podchodzić do najbardziej popularnych filmików z dosyć dużym dystansem. Obecnie wiedza na temat psiej komunikacji jest na wyciągnięcie ręki i warto z niej skorzystać.
Jaki powinien być nos kota w swoim naturalnym stanie? Powszechnie wiadomo, że psy mają wilgotne nosy, a ich suchość powinna budzić obawy. Jak wygląda sytuacja w przypadku kotów? Czy suchy nos u kota jest normalny? Kocie nosy często zmieniają odcień, temperaturę i wilgotność w zależności od otoczenia i samopoczucia ich właścicieli. Jak rozumieć te wahania?
Suchy nos u kota
Ciepłe i suche noski u kota przeważnie wprawiają właścicieli w zakłopotanie. Jest to zrozumiałe – kocie nosy są przeważnie chłodne i wilgotne. Jednakże sam suchy nos u kota raczej nie stanowi powodu do obaw. Oczywiście – o ile jest to jedyny objaw, bez żadnych niepokojących symptomów towarzyszących. Kiedy więc suchy nos u kota może okazać się zwiastunem niebezpiecznej sytuacji?
Suchy nos u kota powinien cię zaniepokoić, jeśli towarzyszą mu pęknięcia, otarcia lub strupy wokół nozdrzy. Niepokojące są także inne, niezwiązane z nosem objawy:
zauważalnie mniejszy apetyt;
wielokrotne wymioty;
widoczny spadek masy ciała;
osowiałość, ospałość i apatia;
częste biegunki;
kaszel lub trudności z oddychaniem.
Powyższe czynniki mogą wskazywać na chorobę i osłabienie ciała. Suchy nos u kota może oznaczać gorączkę i odwodnienie. Wymienione objawy mogą być powiązane z chorobami skóry lub innymi poważnymi schorzeniami. Sytuacja może wydawać się jeszcze bardziej niepokojąca, jeśli nos jest nie tylko suchy, ale też ciepły.
Suchy i ciepły nos u kota
Odczuwalnie ciepły nos u kota może oznaczać gorączkę – ale nie zawsze tak jest. Nos może stać się suchy i ciepły po prostu od wygrzewania się na słońcu. Po odpoczynku przy kaloryferze lub w innym ciepłym miejscu z niską wilgotnością powietrza suchy i ciepły nos u kota jest gwarantowany!Takie otoczenie powoduje wyższą temperaturę i zmniejszoną wilgotność ciała.
Mokry nos kota – co robić?
Lekko wilgotny nos u kota jest sytuacją całkowicie normalną, a wręcz pożądaną. Świadczy o tym, że kot jest zdrowy i wszystko jest w normie. Jednakże całkowicie mokry nos u kota to nie to samo co lekko wilgotny. Jeżeli twój kot ma mokry nos, może oznaczać to chorobę wirusową. Wskazują na to też kichanie, wydzielina z nosa, łzawienie, kaszel lub problemy z oddychaniem. Takie objawy mogą wskazywać na infekcję bakteryjną bądź wirusową. Jeśli zauważysz je u swojego pupila, koniecznie udaj się do weterynarza.
Jak wygląda normalny nosek u kota?
Powinien być lekko wilgotny, ale nie mokry; chłodny, lecz nie całkiem zimny. Suchy nos u kota nie jest jednak czymś niespotykanym, szczególnie w ciepłych pomieszczeniach o niskiej wilgotności lub przy gorszej cyrkulacji powietrza. Temperatura i wilgotność kociego noska zmieniają się adekwatnie do otoczenia i stanu zdrowia zwierzęcia. Odchyły, które nie mają pokrycia z otoczeniem, warto bacznie obserwować. Jeżeli jesteś zaniepokojony, udaj się do weterynarza.
Kolor kociego nosa też ma znaczenie!
Nos kota może być czarny lub różowy. Czasem pojawiają się na nim czarne plamki. Te kocie piegi są całkowicie normalnym zjawiskiem. Często spotyka się je u rudzielców i kotek o trójbarwnym umaszczeniu. Warto jednak obserwować swojego pupila i pod tym względem. Mokry lub suchy nos u kota to nie jedyny objaw chorobowy. Przy obniżonej odporności nosy mogą też stawać się nieco bledsze.
Suchy nos u kota nie zawsze jest spowodowany chorobą. W niektórych przypadkach może jednak oznaczać gorączkę i odwodnienie. Bacznie obserwuj swojego kota i weź pod uwagę nie tylko stan jego nosa – ważne są także jego zachowanie i inne czynniki otoczenia. Normalny koci nos jest lekko wilgotny i chłodny. Odchyły od tej normy mogą oznaczać zmiany chorobowe. Jeśli nie przemijają po chwili, warto udać się na oględziny do weterynarza.
Najczęściej zadawane pytania
Jaki kot ma nos, jak jest chory?
Zazwyczaj koci nos w trakcie choroby jest suchy i ciepły. Z drugiej strony, gdy chorobie towarzyszy wydzielina z nosa, może być on również wilgotny. Nie należy więc temperatury czy wyglądu kociego nosa traktować jako jedynego wyznacznika w diagnostyce.
Jak udrożnić nos kotu?
Tego dokonać może jedynie lekarz weterynarii, bez względu na to, czy chodzi o usunięcie ciała obcego, czy raczej nadmiaru wydzieliny.
Jakie są objawy kociego kataru?
Kot kicha, z nosa płynie wydzielina. Dodatkowo pojawia się wysięk również z oczu, a spojówki mogą być zaczerwienione. Zwierzę jest apatyczne, nie chce jeść, może mieć gorączkę. Z czasem pojawia się również kaszel, który często zwiastuje wtórną infekcję.
Czy można dotykać nosa kota?
Tak, ale w zasadzie nie ma takiej potrzeby. Zwłaszcza gdy na dłoniach masz intensywnie pachnący krem – kot ma o wiele czulszy węch. Dotykanie nosa może go odstraszyć albo zdenerwować.
Niedawno ukazał się e-book z cenną wiedzą dotyczącą adopcji psiaków. Jego autorką jest Lidia Wikiera, zoopsycholożka i wieloletnia wolontariuszka. Powstał on współpracy z Redakcją Zwierzaki.pl oraz innymi specjalistami z dziedzin weterynarii, pielęgnacji, żywienia i opieki nad psami. W rozpowszechnianiu e-booka „Adopcja psa” wsparło nas wielu Patronów. Oto oni i ich publikacje!
E-book „Adopcja psa” – wiedza dla każdego
Zależy nam na tym, aby treść e-booka dotarła do jak największej liczby osób, dlatego zwróciliśmy się z prośbą o wsparcie rozmaitych organizacji, instytucji i stowarzyszeń. Ogromnie dziękujemy im za wszelką pomoc w dystrybucji e-booka! Można go było pobrać do 9 grudnia 2022 roku.
E-book „Adopcja psa” jest dostępny w tym czasie dla każdego, kto planuje adopcję czworonoga w bliskiej lub dalszej przyszłości. Dowiesz się z niego, jak zaplanować adopcję, na co się przygotować i z czego warto zdawać sobie sprawę. To cenne źródło wiedzy, okraszone wypowiedziami wielu ekspertów w tej dziedzinie.
Patroni e-booka „Adopcja psa”
Z przyjemnością przedstawiamy naszych Patronów i ich publikacje. Kliknij w logotyp, a przeniesiesz się do patronackiego artykułu!
Chcesz dołączyć do tego zacnego grona? Śmiało pisz na [email protected]
Sylwester z psem to trudne wyzwanie. Niektóre czworonogi nie reagują wcale na fajerwerki, wiele z nich jednak bardzo mocno przeżywa hałas i intensywne rozbłyski światła. W skrajnych przypadkach kilka godzin takich wątpliwych atrakcji może skończyć się ucieczką zwierzęcia i jego zaginięciem, czasem nawet śmiercią. Co roku na początku stycznia pojawiają się dziesiątki ogłoszeń o zgubionych psach. Niestety, nic nie zapowiada tego, aby w najbliższym czasie sylwestrowe hałasy miały odejść do przeszłości. Warto więc, żebyś wiedział, jak uspokoić psa w sylwestra i pomóc mu przetrwać ten ogromny stres.
Jak twój pies czuje się w sylwestra?
Dlaczego psy tak mocno przeżywają sylwestrową noc? Odpowiedź na to pytanie przybliży ci tajemnica psiego słuchu. U zdrowego człowieka zakres słyszalności dźwięków mieści się w granicach od 20 do 25 tysięcy herców, pies natomiast jest w stanie słyszeć od 20 do nawet 65 tysięcy Hz.
Nawet krótki pokaz fajerwerków to dla psa zestaw ekstremalnych, bardzo nieprzyjemnych doznań. Twój pupil nie tylko słyszy huk z dużo większej odległości – w jego uszach brzmi on dużo bardziej intensywnie, czasami jest wręcz bolesny. Nic więc dziwnego, że wielu opiekunów martwi się, jak uspokoić psa w sylwestra, skoro tak często powoduje on u psiaków paniczny lęk.
Jak rozpoznać, że pies w sylwestra czuje strach?
Zanim dowiesz się, jak uspokoić psa w sylwestra, musisz być przygotowany do rozpoznania objawów lękowych. Nie w każdej sytuacji stres związany z nocą sylwestrową objawia się tak samo. Musisz pamiętać, że każdy pies reaguje na hałas inaczej. Podobnie jak dzieje się to w przypadku ludzi, strach może przejawiać się w bardzo różnych zachowaniach i reakcjach fizjologicznych. Twój pupil może:
chować się w różnych miejscach;
dyszeć;
trząść się;
głośno szczekać;
trzymać się blisko ciebie lub, wręcz przeciwnie, unikać ludzi i innych zwierząt;
niszczyć różne przedmioty i wyposażenie domu;
wykazywać agresję ze strachu;
wymiotować (czasami ze stresu pojawia się biegunka);
uciekać na oślep.
Ten ostatni punkt jest szczególnie istotny, kiedy znajdujecie się na spacerze. Oszołomienie dźwiękiem sprawia, że zwierzę panikuje. Dlatego niezwykle ważne jest, aby podczas spacerów w czasie okołosylwestrowym nawet na chwilę nie spuszczać psa ze smyczy. Nawet jeśli zazwyczaj nie wpada w panikę, to jednak warto zachować ostrożność. Nie możesz pozwolić, aby przestraszony pies uciekł, gubiąc się.
Jak uspokoić psa w sylwestra? Przygotowania
Przygotowania do petard i fajerwerków trzeba zacząć jeszcze przed samym sylwestrem. Jeżeli wiesz, że twój pupil źle reaguje na różne odgłosy i błyski (wcześniej na przykład przerażała go burza), możliwe, że konieczna będzie praca nad odwrażliwianiem.
Czy da się przygotować psa do hałasu i sprawić, żeby spokojnie przetrwał sylwestra? Oczywiście istnieje taka możliwość, natomiast trzeba wiedzieć, że wymaga to bardzo dużej i długiej pracy pod okiem behawiorysty, by uzyskać zauważalne efekty. Samodzielne działania wręcz mogą pogorszyć sprawę. Dlatego pod koniec roku najlepiej uzbroić się w odpowiednią wiedzę o tym, jak uspokoić psa w sylwestra skutecznie.
Zaplanuj sylwestra odpowiednio wcześnie
Pracy nad przyzwyczajaniem psa do głośnych dźwięków nie warto zaczynać bezpośrednio przed tym kluczowym wieczorem. Jeżeli wiesz, że twój zwierzak boi się wybuchów, najlepszym miejscem na spędzenie sylwestra będzie wasz dom. Zostawienie psa samego nasili jego przerażenie. Zabieranie go ze sobą do znajomych na domową imprezę również nie jest najlepszym pomysłem. Ważne, by zwierzak miał w tym czasie swój bezpieczny kącik.
Przygotuj odpowiednio dom
Najważniejsze, aby jak najskuteczniej stłumić dochodzący zza okna dźwięk. Zasłoń okna, aby odwrócić uwagę pupila od rozbłysków. Jeżeli masz taką możliwość, w najgorszym okresie (tuż po północy) zabierz psa do takiego pomieszczenia w domu, w którym nie ma okien (np. garderoby lub łazienki), a drzwi zasłoń kocem w celu stłumienia dźwięków. Jeśli jednak jest to dla psa bardzo nietypowa sytuacja, może go ona dodatkowo zestresować. Czasem więc lepiej zostać w znanym psu pokoju, ale opuścić rolety, by ograniczyć wrażenia dźwiękowo-wizualne.
Możesz także spróbować włączyć łagodne brzmienia – na przykład podcast, audycję radiową lub nagranie z tzw. białym szumem czy dźwiękami natury. W ten sposób zagłuszysz odrobinę wystrzały zza okna, a jednocześnie stworzysz dla psa spokojne tło, które nieco rozproszy jego uwagę.
Jak uspokoić psa w sylwestra? Odwróć uwagę czworonoga i wspieraj go!
Niektórzy próbują odwrócić uwagę psa od kolorowych fajerwerków za pomocą zabawy lub przysmaków. Najlepiej zająć zwierzaka sporym, smakowitym gryzakiem. W wielu przypadkach będzie to niestety nieskuteczne, ponieważ stresująca sytuacja często zniechęca psiaka do jakiejkolwiek aktywności.
Jeśli pies przytula się do ciebie, nie stroń od kontaktu. Zachęć do przebywania blisko i staraj się nie wykonywać gwałtownych ruchów ani nadmiernie go nie pocieszaj, by nie uznał, że jest ku temu powód! Pupil doskonale wyczuwa, kiedy jesteś opanowany i czy traktujesz dźwięki za oknem jako coś oczywistego. Jeśli tak uzna, zrelaksuje się i również będzie spokojniejszy.
Spacer z psem w sylwestra? Solidnie się przygotuj!
Oprócz tego, jak uspokoić psa w sylwestra, musisz wiedzieć, jak bezpiecznie wychodzić z nim na spacery. Reakcją przerażonego zwierzaka może być wyrwanie się ze smyczy i ucieczka. Wystraszony pies często w panice biegnie prosto przed siebie i nie zwraca uwagi na opiekuna. W okresie puszczania fajerwerków i petard, a więc już od wigilii Bożego Narodzenia aż do kilku dni po Nowym Roku, wskazane jest ograniczenie ilości spacerów i skrócenie czasu ich trwania. Przebywanie na zewnątrz jeszcze bardziej wzmacnia poziom stresu u psa.
Sprawdź, czy szelki na pewno są dobrze założone i pupil nie będzie miał możliwości się z nich uwolnić. Obroża powinna być założona tak, aby zmieścił się pod nią jeden palec. Jednocześnie nie powinna dawać możliwości wysunięcia z niej głowy zwierzęcia.
Zadbaj o bezpieczeństwo
Koniecznie do obroży i szelek przymocuj adresatki ze swoim numerem telefonu, by w razie zaginięcia znalazcy psa łatwiej było się z tobą skontaktować. Warto również zastosować dodatkową obrożę tylko z adresatką, aby w przypadku wywinięcia się pupila z szelek czy pęknięcia obroży, na której prowadzisz psa, nadal posiadał on na sobie dane pozwalające szybciej mu wrócić do domu.
Jak uspokoić psa w sylwestra z pomocą leków?
Czasem zwyczajne sposoby na to, jak uspokoić psa w sylwestra, nie pomagają. Wiele osób rozważa podawanie leków uspokajających, które mogą złagodzić uczucie lęku. W przypadku psów, które skrajnie boją się wystrzałów, środki farmakologiczne są wręcz zalecane przez lekarzy weterynarii.
Musisz jednak pamiętać, że wszelkie preparaty uspokajające oraz ich dawki powinny być wcześniej skonsultowane z weterynarzem. Niektóre leki przeznaczone dla ludzi można podać zwierzętom, jednak trzeba dokładnie ustalić ich dawkę i upewnić się, że nie zaszkodzą twojemu psu, więc lepiej zasięgnąć opinii eksperta.
Jeżeli pies wykazuje średnie objawy stresu na nieznane mu głośne dźwięki, poproś lekarza weterynarii o polecenie łagodnego preparatu uspokajającego. Zazwyczaj podaje się feromony lub suplementy diety. Mogą one występować w formie:
kapsułek;
proszku;
płynu;
kropli na kark;
obroży nasączonej olejkami;
sprayu.
Warto poszukać pomocy w dobraniu środka jeszcze przed Bożym Narodzeniem lub nawet wcześniej. Dwa, a nawet trzy dni przed sylwestrem to zdecydowanie za późno na wprowadzenie leków! Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że łagodne środki mogą jednak nie wystarczyć w przypadku psów, które bardzo boją się wystrzałów. Wówczas konieczne mogą okazać się leki weterynaryjne.
Najczęściej w takich przypadkach psu podawane są środki zawierające pregabalinę (działającą przeciwlękowo, chociaż jej głównym przeznaczeniem jest leczenie padaczki) lub leki z grupy benzodiazepin. Szczególnie te ostatnie często znajdują się w naszych domowych apteczkach. Bardzo ważne jest jednak to, aby nigdy nie dawać ich zwierzęciu bez konsultacji z lekarzem weterynarii, gdyż taka decyzja może mieć opłakane skutki.
Psy są o wiele bardziej niż my wyczulone na głośne dźwięki i błyski światła. Dodatkowo nie mają pojęcia, skąd biorą się sylwestrowe sztuczne ognie i dlatego nie mogą wiedzieć, że w tym momencie nie dzieje się nic złego. Twoim zadaniem jest pomóc przetrwać psu ten trudny czas i w miarę możliwości złagodzić objawy jego fobii. Często wystarczy rozproszenie uwagi dźwiękami w tle lub zabawą. Czasem jednak konieczne będą odpowiednie suplementy lub nawet leki przeciwlękowe. Wszystkie decyzje warto przedyskutować z lekarzem weterynarii, a jeżeli zajdzie taka potrzeba, również z behawiorystą.
Najczęściej zadawane pytania
Co można dać psu na uspokojenie w sylwestra?
Dostępne są suplementy, które trzeba podawać z odpowiednim wyprzedzeniem. Lekarz weterynarii może wypisać również leki na receptę i dobrać dawkowanie do psa. Pamiętaj jednak, że leki te często otumaniają psa, zmniejszają jego odruchy fizyczne, ale nie wpływają na zmniejszone poczucie lęku.
Jak zostawić psa samego na sylwestra?
Jeśli pies się nie obawia, teoretycznie możesz to zrobić. W praktyce nawet psy nieodczuwające dotychczas lęku mogą nagle się przestraszyć. Gdy będą same w domu, mogą zrobić sobie krzywdę. Z tego powodu lepiej jest zostać z psem w domu. To konieczne, jeśli bardzo się boi.
Co zrobić, żeby pies nie bał się w sylwestra?
Warto zastosować kilka metod jednocześnie. Z jednej strony zadbaj o odwrażliwianie i wprowadź odpowiednie leki lub suplementy z wyprzedzeniem. Z drugiej przygotuj dom na sylwestria i nie zostawiaj psa samego ani nie zabieraj go na dwór w trakcie pokazu fajerwerków.
Co czuje pies w sylwestra?
Niektóre psy w ogóle nie przejmują sylwestrowym świętowaniem. Inne mogą być zestresowane, czuć się zaniepokojone. W skrajnych przypadkach zwierzęta mogą umrzeć np. na zawał serca.
Jak przygotować psa na fajerwerki?
Przede wszystkim poczyń przygotowania odpowiednio wcześnie. Zarówno odwrażliwianie, jak i podawanie leków powinno być rozpoczęte z wyprzedzeniem. Przeczytaj wcześniej, o co zadbać, aby zapewnić psu komfort w sylwestra.
Gwiazdy ekranu, estrady i internetu upodobały sobie nietypowych pupili, jak jeże, ostronosy czy różne gatunki małpek. Jedną z tych ostatnich jest małpka kapucynka. Chcesz się dowiedzieć, jak wygląda, co najbardziej lubi i ile kosztuje?
W naszym artykule opiszemy tego miłego, energicznego, ale też niełatwego w utrzymaniu i wymagającego pupila. Przeczytaj więcej i sprawdź, czy w tym przypadku warto podążać za trendami!
Kapucynka – nowa moda na salonach
To, jakie zwierzaki są popularne, często ma źródło w gwiazdorskich fanaberiach. Małe pieski w torbach celebrytek już spowszedniały, by wzbudzić zainteresowanie, gwiazdy sięgają więc po egzotyczne ciekawostki.
Zdobywająca popularność kapucynka jest bardzo pojętnym i wrażliwym stworzeniem. Może nauczyć się pływać, malować, a nawet pomagać swojemu opiekunowi. Małpka w domu? Najpierw sprawdź, jakie ma wymagania!
Małpa kapucynka – występowanie w naturze
Kapucynki to ssaki z rzędu małpokształtnych i z rodziny płaksowatych. Początkowo występowały wyłącznie w Ameryce Południowej i były tam już od epoki oligoceńskiej. Z czasem przeniosły się także na inne kontynenty.
Gatunki kapucynek
Można wyróżnić trzy gatunki małp z rodziny płaksowatych. Są to kapucynki:
białoczelna;
czarno-biała;
czubata.
Wszystkie opisujemy szerzej w kolejnej części naszego artykułu.
Kapucynka białoczelna
Kapucynka białoczelna (łac. Cebus albifrons) zamieszkuje m.in. tereny Kolumbii. Długość jej ciała to maksymalnie 45 cm. Jednak za małym ciałkiem wije się zawsze większy od niej ogon, który może mieć nawet 50 cm.
Samce ważą około 3,4 kilograma, natomiast samice są mniejsze i nie przekraczają 2,9 kg. Kapucynkę białoczelną wyróżnia jasnobrązowe umaszczenie.
Kapucynka czarno-biała
Kapucynka czarno-biała, czyli Cebus capucinus, jest nieco mniejsza od białoczelnej, osiąga do 30 cm długości ciała. Warto podkreślić, że także w tym przypadku ogon małpki jest dłuższy od niej samej, czyli osiąga długość ok. 40 cm.
Kapucynka ta nie jest zbyt ciężka, jej waga to zazwyczaj od 1 do 4 kg. Obecnie tę odmianę można spotkać w wielu państwach, ale początkowo występowała jedynie w Ameryce Środkowej. Kapucynka czarno-biała żyje 30 lat. Ciąża trwa pół roku.
Kapucynka czubata
Małpka kapucynka czubata (o łacińskiej nazwie Sapajus apella) zamieszkuje przede wszystkim Amerykę Południową, gdzie jest rozpowszechniona najbardziej. Ma około 46 cm i waży od 1,3 do 4,8 kilograma. Ogon także można uznać za długi (38–49 centymetrów). Tak jak poprzednie, jest bardzo energiczna i towarzyska.
Kapucynka – czy to zwierzę do domu?
Popularność małpek wynika przede wszystkim z tego, że to zwierzaki urocze, bystre i niewielkie, a jednocześnie dość łatwe do oswojenia.
Czy kapucynki to zwierzęta stadne?
W naturze żyją w stadach, grupach liczących od kilku do kilkudziesięciu osobników, bardzo ważne jest więc zapewnienie im towarzystwa, najlepiej tego samego gatunku, co oznacza dużo większe koszty zakupu i utrzymania.
Kapucynki wyróżniają się niewielkim rozmiarem ciała i długim ogonem. Mają też urocze, duże oczy, w których zakochały się już największe gwiazdy ekranu. Niektórzy właściciele uważają nawet, że zachowują się jak małe dzieci.
Należy jednak pamiętać, że uczłowieczanie nie służy żadnemu domowemu pupilowi. Warto zawsze najpierw poznać wymogi gatunku, którym chcesz się zaopiekować.
Jakie warunki musisz zapewnić kapucynce?
Kapucynka jest zwierzęciem egzotycznym, żyjącym na otwartej przestrzeni, gdzie może skakać, biegać i bawić się w najlepsze. Trzeba zapewnić jej:
odpowiednie warunki życia;
prawidłowe, zbilansowane żywienie;
w razie choroby dostępność lekarza weterynarii specjalizującego się w zwierzętach egzotycznych.
Należy starannie zabezpieczyć pokój, w którym małpka będzie przebywać oraz przede wszystkim zastanowić się, czy jesteś w stanie poświęcić jej dużo czasu.
Małpka kapucynka – hodowla
Jeśli znalazłeś już hodowlę kapucynek, koniecznie sprawdź dokumenty potwierdzające pochodzenie małpki i legalność miotu. Wszystkie osobniki powinny mieć stosowne zaświadczenia.
Hodowca powinien doradzić także w kwestii zakupu niezbędnych akcesoriów, żywienia i wyczulić cię na objawy, które powinny wydać ci się niepokojące, a także upewnić się, że masz świadomość, na jakie zobowiązanie się decydujesz. Małpy żyją bowiem stosunkowo długo.
Małpka kapucynka – oswajanie
Małpka kapucynka to miłe zwierzątko o towarzyskim usposobieniu, zwłaszcza w stosunku do opiekuna, który ją oswoił i wychowuje. Jeśli jednak dopiero kogoś poznaje, może zareagować z niezadowoleniem i agresją.
Dość szybko jednak przekonuje się do ludzi, zwłaszcza tych, którzy ją dobrze traktują i oczywiście karmią smakołykami.
Kapucynka domowa jest bardzo pojętna, może reagować na proste komendy i swoje imię. Dobrze wyszkolony pupil może być nawet pomocny, potrafi bowiem przynosić różne rzeczy.
W przypadku kapucynki należy mieć na względzie, że oswojona małpka będzie wymagała stałej opieki i silnej relacji z opiekunem, a rozstania mogą być dla niej traumatyczne.
Klatka dla małpki kapucynki
Małpka kapucynka jest bardzo energicznym zwierzakiem, dlatego trzymanie jej w klatce przez długi czas jest ogromnym błędem ze strony właściciela. Potrzebuje bardzo dużej klatki, ponieważ tylko w takiej będzie w stanie czuć się swobodnie.
Wymiary klatki
Wymiary minimalne to 100 x 100 x 160 cm, im większa, tym lepsza i wygodniejsza do atrakcyjnego urządzenia. Małpka musi bowiem zaznać swobody, której nie brakowałoby w naturalnym środowisku. Ty zaś uchronisz się przed skutkami jej psot, które mogłyby zaowocować niemałym bałaganem.
Klatka dla małpki w domu i jej wnętrze
Już wiesz, że miejsca dla nowego zwierzaka powinno być wystarczająco dużo. Jednak to nie wszystko. W klatce warto umieścić:
stabilne miski na wodę i pożywienie;
zabawki dla małpek (zwłaszcza pluszowe misie, z którymi lubią spać);
miękkie legowisko, liny i huśtawki.
Klatka dla kapucynki przyda ci się przede wszystkim w momentach, kiedy będziesz musiał wyjść z domu, np. do sklepu. Pamiętaj, że małpki domowe są ciekawskie, energiczne i mogą zrobić dużo bałaganu, dlatego takie miejsce dla nich jest niezbędne.
Co jedzą małpki kapucynki?
Małpka kapucynka jest wszystkożerna. Na jej pokarm składają się świeże owoce, nasiona, orzechy i zielone pędy. Oprócz tego zjada także owady i pająki. Nie pogardzi również młodymi ptakami czy jajami znalezionymi w gniazdach, a nawet żabami.
W warunkach domowych należy dbać o odpowiednio zbilansowane żywienie i unikanie częstowania przysmakami przeznaczonymi dla ludzi, by nie dopuścić do niedoborów lub zatrucia.
Małpa kapucynka – cena
Ile kosztuje małpka kapucynka? Niektórzy przyznają, że tyle, co niezły samochód. I rzeczywiście mają rację. Cena małpki kapucynki mieści się w przedziale od 3,5 do 36 tysięcy złotych. To, ile kosztuje małpka domowa, może niektórych odstraszać, jednak popularność kapucynek wynika nie tylko z kaprysów osób o zasobnych portfelach.
Uważaj na nielegalne hodowle
Niska, okazyjna cena powinna wzbudzić twoją czujność. Moda na posiadanie egzotycznych zwierzaków przybiera na sile, dlatego niezwykle ważna jest legalność hodowli, z której chcesz kupić pupila, by nie przyczyniać się do cierpienia małpek odławianych z natury i transportowanych w koszmarnych warunkach.
Czy małpka kapucynka może być domowym pupilem? Podsumowanie
Małpka kapucynka jest nie tylko przyjazna, ale też pełna energii i niezwykle inteligentna, a przez to wrażliwa i delikatna. Pamiętaj o odpowiednim przygotowaniu się do przyjęcia takiego pupila pod swój dach i dobrze przemyśl zakup małpki, nie tylko to, ile kosztuje kapucynka.
Choć jej wymagania nie są szczególnie skomplikowane, jest to egzotyczne zwierzę, które wymaga innej opieki, niż popularny pies czy kot.
Jakie są najlepsze kojce dla psów – metalowe czy drewniane? O czym pamiętać, budując schronienie dla swojego pupila? Na te i inne pytania odpowiemy w dalszej części artykułu.
Bezpieczny kojec dla psa – o czym pamiętać?
Bezpieczny kojec dla psa to taki, który nie zagraża życiu czworonoga i pozwala zaspokoić jego codzienną potrzebę ruchu. O to, o czym powinieneś pamiętać, decydując się na zbudowanie schronienia dla swojego czworonoga.
Materiał
Kojce dla psa często budowane są z drewna. Choć materiał ten jest bezpieczny i odpowiedni dla pupili, warto zwrócić uwagę na to, że podczas drapania drewnianych belek, Twój pies może wbić sobie w łapę drzazgę. W tym przypadku istotne są także czynniki zewnętrzne, takie jak wilgoć czy opady deszczu, które z czasem mogą naruszyć integralność strukturalną konstrukcji. Drewniane belki na ogół montuje się bardzo blisko siebie, co nie pozwala zwierzęciu obserwować otoczenia.
Alternatywą są metalowe kojce dla psów wykonane z ocynkowanych drutów, które zapewniają doskonałą widoczność, ale także właściwą wentylację. Można postawić je na dowolnej powierzchni (trawiastej, drewnianej, betonowej) i, w razie potrzeby, przenosić z miejsca na miejsce.
Wielkość
Kojec dla psa powinien być odpowiedniej wielkości, aby zapewniał pupilowi wystarczająco dużo miejsca do odpoczynku i zabawy. Jeśli chcesz zainwestować w boks, kiedy Twój pies jest szczeniakiem, powinieneś uwzględnić to, jakiej wielkości będzie za kilka lat. Psy poniżej 50 cm w kłębie wymagają kojca o powierzchni co najmniej 9 m², natomiast powyżej 65 cm – nie mniejszego niż 15 m². Wymiary te narzuca ustawa o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 r.
Zadaszenie
Na etapie projektowania kojca dla psa, powinieneś uwzględnić zadaszenie. Zapewni ono psu właściwą ochronę przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi i odpowiednią ilości cienia w słoneczne dni. Dach kojca stanowi także dodatkowe zabezpieczenie, które uniemożliwi zwierzęciu wydostanie się na zewnątrz. Można wykonać go np. z blachy falistej – materiału odpornego na korodowanie i gnicie.
Dostęp do wody
Niezależnie od wielkości kojca i materiału użytego do jego budowy, nie możesz zapominać o dostępie do świeżej wody. Jest to bardzo ważne zwłaszcza w upalne dni. Jeśli jesteś właścicielem psa dużej rasy, możesz zamontować specjalny podajnik z kilkulitrowym zbiornikiem wody, który zapobiegnie jej wylaniu podczas zabawy. Dzięki temu będziesz miał pewność, że podczas Twojej nieobecności pies będzie mógł zaspokoić swoje pragnienie.
Metalowe kojce dla psów – bezpieczne i trwałe
Istnieje wiele pomysłów na funkcjonalny boks dla psa, jednak tylko przemyślana inwestycja sprawi, że nie będziesz musiał martwić się o bezpieczeństwo czy wygodę swojego pupila. Świetnym rozwiązaniem są gotowe metalowe kojce dla psów oferowane przez firmę Didex-Stal. Producent dostarcza gotowe, wysokiej jakości boksy, które można zamontować w dowolnym miejscu. Pozwoli Ci to oszczędzić czas oraz koszty związane z zakupem materiałów i robocizną.
Didex-Stal oferuje opcji konfiguracyjnych, co pozwala na dopasowanie różnych parametrów konstrukcji, w tym:
