Oferta akcesoriów dla psiaków potrafi przyprawić o zawrót głowy. Jedna rzecz piękniejsza od drugiej, a większość jakby skrojona na miarę dla twojego pupila – i jak tu wybrać ten wyjątkowy podarunek, który będzie czekał na czworonoga pod choinką? Najlepiej, kierując się jego praktycznością oraz pozytywnym wpływem na rozwój psa. Pomimo powszechnej opinii, że „starego psa nowej sztuczki nie nauczysz”, każdy wesoło merdający ogonem członek rodziny z radością eksploruje świat, poznając nowe przedmioty i stale stawia czoła wyzwaniom, których ludzie często nawet nie zauważają.
Dlatego, bez względu na wiek, rasę czy wielkość twojego pupila, zawsze dobrym pomysłem na świąteczny prezent dla psa będzie mata węchowa. Duży wybór takich produktów znajdziesz na stronie: https://www.empik.com/prezenty-dla-zwierzaka. To niepozorny gadżet gęsto pokryty kolorowymi materiałowymi frędzlami, który może zapewnić zwierzakowi rozrywkę na długie godziny, a jednocześnie wspiera jego rozwój.
Zabawa z matą polega na umieszczeniu między wspomnianymi frędzlami kilku psich smakołyków. Im mniej, tym trudniejsze czeka go wyzwanie, zadaniem psa będzie bowiem ich odnalezienie – i oczywiście zjedzenie w nagrodę. Mata nie tylko pobudza naturalne psie instynkty, ale też może być ciekawym rozwiązaniem w przypadku lęku separacyjnego, zajmie bowiem zwierzakowi czas pod nieobecność opiekuna.
Angażujące w pełni uwagę czworonoga prezenty na Święta to także wszelkiego rodzaju gry strategiczne, które polegają na dotarciu do ukrytych w schowkach smakołyków. Psiak, aby dostać się do ulubionego chrupka musi wpaść na pomysł, jak otworzyć pojemnik, w którym znajduje się pyszna niespodzianka. Może wystarczy nacisnąć łapką lub podnieść pyszczkiem pokrywę? Twój zwierzak sam na pewno wpadnie na najlepsze rozwiązanie. Nowy szarpak, piszcząca piłeczka lub wytrzymała w starciu z ostrymi zębami maskotka – z tego ucieszy się każdy pies!
Niebanalny pomysł na prezent dla kota na Święta
Twój kot ma już tak dużo wędek do gonienia, pluszowych myszek do łapania i szeleszczących kulek pogubionych pod meblami, że w tym roku chcesz podarować mu coś zupełnie innego na Święta? Dobrze trafiłeś! Na nadchodzącą gwiazdkę stawiamy bowiem na oryginalne rozwiązania, a przy tym mocno angażujące zwierzaka – i rozwijające jego naturalne instynkty. Koty to urodzeni łowcy, wybierając dla nich podarunek, warto zatem iść w kierunku symulowania polowania. Interaktywna zabawka, polegająca na złapaniu ukrytej w środku ruszającej się myszki zapewni kociakowi zabawę na długi czas. Jej zaletą jest całkowita samodzielność – otwory z boku zabawki pozwalają kotu wsunąć w nie łapki, a zamocowany wewnątrz gryzoń porusza się przy każdym dotknięciu.
Ciekawym pomysłem na prezent dla kota na Święta jest gra strategiczna. Puchatemu maluchowi zapewni ogrom zabawy, a także ważne wsparcie dla jego mózgu – przy czym efekty mogą naprawdę zaskoczyć właściciela, nieświadomego, że jego zwierzak jest aż tak sprytny! Gry strategiczne dla kotów to okrągłe lub kwadratowe plansze z mnóstwem schowków, w których opiekun ukrywa smaczki.
Zadaniem zwierzaka jest samodzielnie dostanie się do nich, co często wcale nie jest łatwe. Zależnie od modelu, maluch będzie musiał np. unikać kontaktu łapek z „ostrymi” szpikulcami, wysuwać szufladki zakończone gumką, odkrywać okrągłe zatyczki czy przesuwać wystające elementy. Poszczególne zabawki mogą być także wyposażone w drapak, który przyda się do rozładowania kociej frustracji przy pierwszych niepowodzeniach, a także gumową uszczelkę, chroniącą gadżet przed „uciekaniem” po podłodze.
Stawiając na angażujące, interaktywne zabawki dla zwierząt nie tylko zajmuje się im czas, ale też pozytywnie wpływa na ich rozwój fizyczny, intelektualny i psychiczny!
Co mogą jeść świnki morskie? Muszą to być świeże i nieprzetworzone produkty z dużą ilością witamin i minerałów. Jadłospis powinien być przez właściciela dobrze skomponowany, ponieważ kawie domowe mają tendencję do problemów z trawieniem. Ważne jest też zachowanie stałych godzin karmienia i dobór odpowiednich produktów. Co konkretnie możesz im podawać? Czytaj już teraz i poznaj dietę świnek morskich!
Co jedzą świnki morskie?
Opiszemy teraz to, co jedzą kawie domowe i powiemy, dlaczego właśnie te produkty będą dla nich odpowiednie. Świnki morskie są roślinożerne.Jak zatem powinien wyglądać jadłospis świnki morskiej? Oto nasza lista.
Co może jeść świnka morska? Siano
Siano to podstawa diety świnki morskiej. Dlaczego?
pomaga w ścieraniu zębów policzkowych, których świnka morska ma aż 20 (trzonowe i przedtrzonowe);
ścieranie nim zębów zapobiega przerostowi trzonowców;
to cenne źródło błonnika, który wspomaga funkcjonowanie procesów trawiennych.
Siano powinno być pachnące i zielone.W sklepach zoologicznych możesz kupić takie z domieszką ziół.
Co może jeść świnka morska? Zielone części roślin i zioła
To kolejny ważny element świnkowej diety, który uzupełnia ją o drogocenne witaminy i reguluje procesy trawienne. Zielonki powinny być dokładnie umyte i osuszone. Co jedzą świnki morskie spośród nich? Przynajmniej kilka na pewno masz pod ręką!
Warzywa to wartościowe źródło witaminy C, której dostarczanie kawii domowej jest szczególnie ważne, ponieważ jej organizm nie jest w stanie jej samodzielnie produkować. Niedobór tej witaminy może doprowadzić u gryzonia do zaburzeń ruchu. Co jedzą świnki morskie z grupy warzyw? Są to:
marchew;
pietruszka;
kalarepa;
brokuł;
seler;
pomidor.
Co jedzą świnki morskie? Owoce
Pamiętaj, że owoce zawierają dużo cukru, dlatego powinny być traktowane jako przekąski. Co jedzą świnki morskie na deser? Możesz im podawać:
jabłko;
arbuza;
kiwi;
truskawki;
jagody.
Co może jeść świnka morska? Karma
Podawanie gotowej, suchej karmy dla świnek morskich jest dużym ułatwieniem. Opiekun może mieć problem z właściwym skomponowaniem diety kawii. Na pewno nie chcesz nieświadomie narazić swojego zwierzaka na niedobór jakichś składników pokarmowych. Czym należy się kierować przy wyborze karmy? Szukaj takiej:
z zawartością włókna minimum 10% lub więcej;
z zawartością witaminy C;
która nie ma w składzie ziaren – wiele karm je zawiera, choć świnki ich nie jedzą.
Czego nie powinna jeść świnka morska?
Wiesz już, co jedzą świnki morskie, ale jest także wiele pokarmów, których kawie nie powinny spożywać ze względu na swój delikatny układ trawienny. Oto one:
produkty odzwierzęce;
nabiał;
winogrona;
fasola i groch;
słodycze;
czosnek;
sałata;
banan.
Jeśli chcesz przygarnąć pod swój dach świnkę morską, wiesz już, czym ją karmić. Wiele produktów to także ludzkie jedzenie, choć możesz zdecydować się również na zbilansowane karmy. Na koniec warto przypomnieć, że oprócz jedzenia musisz zapewnić kawii stały dostęp do świeżej wody.
Lasy, parki i przydomowe ogrody — to właśnie tam żyją wiewiórki. Na ziemię schodzą tylko w poszukiwaniu jedzenia. Jednak zajmuje im to naprawdę sporą część życia! Dziko żyjąca wiewiórka pospolita poświęca bowiem około 80% swojego czasu właśnie na szukanie pożywienia i zjadanie go. Pytanie o to, co jedzą wiewiórki, jest w tym kontekście jeszcze bardziej intrygujące. Odpowiedzi szukaj w naszym tekście!
Co jedzą wiewiórki?
Wiewiórki zalicza się do grupy oportunistów pokarmowych, czyli gatunków, które mogą zdobywać pożywienie z wielu różnych źródeł.Zazwyczaj szukają go w koronach drzew, na ziemi i w runie leśnym – zależnie od pory roku i dostępności pokarmu.
Co jedzą wiewiórki pospolite?
Co jedzą wiewiórki? Nie ma na to jednej odpowiedzi, ponieważ te zwierzaki są wszystkożerne, a ich dieta jest bardzo zróżnicowana. Dorosła wiewiórka ma około 25 cm i waży około 300 gramów. Jej dzienne zapotrzebowanie kaloryczne to około 100 kcal. Czym żywi się wiewiórka? Najczęściej są to:
owady – zwłaszcza świerszcze, chrząszcze oraz ich jaja, larwy i poczwarki;
kora, korzenie, gałązki drzew i krzewów – pomagają ścierać zęby.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że wiewiórki nie zjadają od razu każdego pokarmu, który uda im się zdobyć. Jesienią gromadzą zapasy na zimę i chowają część pożywienia – szczególnie orzechy – w dziuplach lub zagrzebują w ziemi.
Czym dokarmiać wiewiórki? Czy w ogóle to robić?
Czy dokarmianie wiewiórek to dobry pomysł? Pomożesz im w ten sposób czy raczej zaszkodzisz? Odpowiedź jest w tym przypadku niejednoznaczna.
Kiedy nie należy dokarmiać wiewiórek?
Wiosną, latem i wczesną jesienią trzeba wstrzymać się od dokarmiania dziko żyjących wiewiórek. Dlaczego? Powodów jest kilka:
przez dokarmianie można zaburzyć równowagę całej populacji – sztucznie zwiększa się jej liczebność, przez co szerzą się choroby i pasożyty;
pokarm dostarczany przez ludzi często nie odpowiada potrzebom żywieniowym gryzoni – nie można ich częstować produktami solonymi, słodzonymi i przetworzonymi;
jest to niebezpieczne dla człowieka – wiewiórki to dzikie zwierzęta i mogą przenosić wściekliznę.
To, co jedzą wiewiórki z twojej ręki może spowodować, że zwierzęta się rozleniwią i zaczną gorzej sobie radzić w naturalnym środowisku. Gdy jest ciepło, same będą potrafiły o siebie zadbać.
Kiedy możesz karmić wiewiórki?
Późną jesienią i zimą w naturalnym środowisku zaczyna brakować pokarmu. Wówczas możesz (a nawet powinieneś) dokarmiać wiewiórki. Pamiętaj o kilku zasadach.
Rób to z daleka.
Nie próbuj na siłę ich dotykać i brać na ręce, żeby nie narażać ani siebie, ani małych gryzoni.
Oczywiście, trzeba też wziąć pod uwagę, co jedzą wiewiórki zimą i czym możesz je częstować, a czym absolutnie nie. Wybieraj więc na tę okazję orzechy, owoce i nasiona, za które rude kitki będą ci najbardziej wdzięczne.
Dieta wiewiórek hodowlanych
Oprócz dziko żyjących wiewiórek pospolitych wśród ludzi żyją także udomowione – wiewiórki syberyjskie, czyli burunduki. Myślisz o hodowli tych pięknych, żywiołowych zwierząt? Musisz wiedzieć, że to właśnie od odpowiednio skomponowanej diety zależy ich zdrowie, wygląd i samopoczucie.
Co jedzą wiewiórki syberyjskie?
Układając wiewiórkową dietę, możesz w całości posiłkować się powyższym zestawieniem, ponieważ dieta burunduka niczym nie różni się od potrzeb żywieniowych wiewiórki pospolitej. Co jedzą wiewiórki będące towarzyszkami ludzi? Podstawą ich jadłospisu są nasiona, orzechy, owoce i warzywa.
Karma dla wiewiórek
Aby ułatwić życie hodowcom wiewiórek, wiele firm oferuje obecnie gotowe karmy dla tych zwierząt. Są to starannie skomponowane mieszanki nasion, orzechów, owoców i warzyw. Dzięki nim utrzymanie rudzielca w optymalnej kondycji i dobrym samopoczuciu staje się o wiele łatwiejsze. Oprócz odpowiedniego pokarmu ważna jest też codzienna porcja świeżej wody i klatka. Im większa, tym lepsza, ponieważ wiewiórki to wyjątkowo ruchliwe zwierzęta.
To już wszystkie podpowiedzi dotyczące diety wiewiórek. Skoro wiesz już, co jedzą wiewiórki, możesz spokojnie dokarmiać je zimą. Jeśli zaś chcesz wziąć pod swój dach burunduka, po przeczytaniu tego artykułu na pewno świetnie sobie poradzisz!
Rejestracja hodowli to bardzo złożony proces, który jednak nie powstrzyma osób naprawdę zdecydowanych na jej założenie. Niestety, hodowla często postrzegana jest jako prosty sposób na zarobek. Nic bardziej mylnego! Proces zakładania hodowli, opieki nad ciężarną suką i szczeniakami wymaga czasu, cierpliwości i środków finansowych. Potrzebne są przede wszystkim wiedza i odpowiedzialność. Jeżeli jesteś na to gotowy, czytaj dalej.
Hodowla psów – czy to naprawdę dla ciebie?
Zanim zaczniesz rozważać założenie hodowli, powinieneś odpowiedzieć sobie na kilka ważnych pytań. Takie przedsięwzięcie wiąże się z dużą odpowiedzialnością.
Dobry hodowca powinien dysponować:
wiedzą na temat kynologii;
przynajmniej podstawową znajomością genetyki;
znajomością przepisów i reguł panujących w ZKwP;
środkami finansowymi na utrzymanie psów hodowlanych i szczeniaków;
pokładami cierpliwości;
wiedzą na temat szkolenia i socjalizacji szczeniaków;
odpornością psychiczną.
Zwróć uwagę przede wszystkim na ostatni punkt. Hodowla psów to nie tylko obcowanie ze słodkimi szczeniakami. Nierzadko porody kończą się komplikacjami, nie wszystkie szczeniaki przeżywają. Musisz umieć zachować spokój nawet w skrajnych sytuacjach.
Zadaj sobie też pytanie, jaki jest twój cel hodowlany. Co chcesz wnieść do rasy? Jaki masz pomysł na jej ulepszenie? Które linie hodowlane chcesz rozwijać? Jeżeli znasz już odpowiedzi, możesz szykować się do wypełniania formalności.
Hodowle psów w Polsce? Tylko legalne!
Pamiętaj, że hodowle psów w Polsce powinny być zarejestrowane w związku kynologicznym. W naszym kraju pod auspicjami FCI funkcjonuje Związek Kynologiczny w Polsce. Właśnie tam powinieneś udać się na samym początku.
Jak zarejestrować hodowlę psów?
Aby zostać hodowcą FCI, musisz najpierw zapisać się do Związku Kynologicznego w Polsce i zostać jego członkiem. W tym celu trzeba złożyć wniosek o nadanie przydomka i wnieść opłatę, która wynosi nieco ponad sto złotych.
Złożenie wniosku trzeba zaplanować z wyprzedzeniem. Jego rozpatrywanie trwa zazwyczaj około 3 miesięcy. Jeżeli pojawią się problemy natury formalnej, ten czas jeszcze bardziej się wydłuża.
Co trzeba wiedzieć o przydomku hodowlanym?
Zanim złożysz wniosek o nadanie przydomka hodowlanego, koniecznie upewnij się, że nie jest on już zarezerwowany. We wniosku trzeba wpisać pięć potencjalnych przydomków. Jeżeli któryś z nich jest zarezerwowany, nadany zostanie ci kolejny z listy.
Koniecznie pamiętaj o tym, że:
w nazwie muszą znaleźć się słowa „hodowla” oaz „FCI”;
Międzynarodowa Federacja Kynologiczna nie uznaje ani polskich znaków, ani żadnych znaków interpunkcyjnych;
musisz również zdecydować się, czy przydomek hodowlany będzie umieszczony przed, czy po imieniu zwierzęcia.
Jak założyć domową hodowlę psów? Znajdź sukę hodowlaną!
W swojej hodowli musisz posiadać przynajmniej jedną sukę hodowlaną. To określenie odnosi się do suczki, która może zostać dopuszczona do rozrodu. Jakie warunki musi spełniać taki pies?
Ma skończone co najmniej 15 miesięcy (ten punkt nie odnosi się tylko do kilku wybranych ras);
jest wpisany do polskiej księgi rodowodowej;
otrzymał przynajmniej trzy oceny bardzo dobre od przynajmniej dwóch sędziów w dowolnej klasie.
Jeśli jest to suka użytkowa, niezbędne będzie także:
posiadanie certyfikatu użytkowości;
otrzymanie trzech ocen przynajmniej dobrych od dwóch sędziów na wystawie międzynarodowej lub klubowej.
Na koniec warto dodać, że suka hodowlana powinna przejść wszystkie potrzebne badania genetyczne. W przypadku dużych ras warto wykonać także prześwietlenia stawów biodrowych i łokciowych pod kątem dysplazji. Nie jest to wymagane w przypadku każdej rasy, ale uczciwy hodowca powinien zawsze pamiętać o badaniach.
Hodowla psów – jak zorganizować krycie?
Jeżeli masz już przydomek hodowlany, a twoja suka przyznane uprawnienia do rozrodu, możesz rozpocząć poszukiwania przyszłego ojca szczeniąt. Na początku masz dwie drogi. Możesz zapłacić za krycie psem z innej hodowli lub kupić reproduktora do swojej własnej.
Obydwie opcje wymagają oczywiście sporych nakładów finansowych. Oczywiście reproduktor również musi być zarejestrowany w ZKwP i mieć uprawnienia hodowlane.
Hodowla psów – co robić, kiedy suka jest w ciąży?
Po kryciu musisz potwierdzić ciążę. W tym celu najlepiej udać się do lekarza weterynarii na badanie USG. Kiedy ciąża suki zostanie już potwierdzona z całą pewnością, możesz oficjalnie ogłosić, że spodziewasz się szczeniaków.
Pamiętaj, że suczka w ciąży wymaga odpowiedniego traktowania, specjalnego żywienia i opieki weterynaryjnej. Badania już dawno potwierdziły, że dobrostan suki w czasie ciąży ma wpływ na późniejszą osobowość i stan psychiczny szczeniaków. Opiekuj się nią więc jak najlepiej.
Jeżeli to twój hodowlany debiut, najlepszym rozwiązaniem będzie udanie się do lekarza weterynarii, który specjalizuje się w neonatologii. Tacy specjaliści przyjmują zazwyczaj w dużych miastach i nie ma ich wielu.
Co po urodzeniu szczeniaków?
Twoja rola jako hodowcy nie kończy się w momencie przyjścia szczeniaków na świat. Można z całym przekonaniem powiedzieć, że wówczas zaczyna się nowy rozdział twojej przygody.
Nadanie szczeniakom imion
Przede wszystkim musisz nadać szczeniakom imiona. Wszystkie mogą zaczynać się na konkretną literę alfabetu. Nie ma jednak wymogu, aby litery następowały po sobie chronologicznie. Innymi słowy – pierwszy miot nie musi być oznaczony jako A. Możesz wybrać literę losowo.
Wychowanie i socjalizacja szczeniąt
Szczeniaki powinny zostać z matką do 8. tygodnia życia. Musisz jednak pamiętać, że okres ich socjalizacji pierwotnej rozpoczyna się już w 3. tygodniu i trwa do 12. Oznacza to, że ponad połowa tego ważnego okresu przypada na pobyt szczeniąt w twojej hodowli.
Wychowuj pieski w domu. Zadbaj o to, aby miały kontakt z innymi psami, kotami, dziećmi i gośćmi. Oswajaj je z dźwiękami typowymi dla domu, ucz podstaw czystości. Możesz także rozpocząć podstawowe szkolenie w formie zabawy.
Wybór przyszłych opiekunów
Sam ustalasz cenę za szczeniaka z twojej hodowli. Pamiętaj jednak, że wybór nowych opiekunów nie powinien odbywać się według zasady „kto da więcej”. Opiekunów wybieraj rozsądnie i zwracaj uwagę na to, czy ich styl życia pasuje do cech hodowanej przez ciebie rasy.
Jeżeli masz poczucie, że potencjalny klient nie będzie dobrym opiekunem dla twojego szczeniaka, masz pełne prawo odmówić mu sprzedaży. To ty podejmujesz ostateczną decyzję. Ona z kolei będzie miała wpływ na całe przyszłe życie psa, dlatego postępuj ostrożnie!
Hodowla psów jako sposób na zarobek?
Hodowla wymaga poświęcenia, wiedzy, cierpliwości i dużych nakładów finansowych. Wiele osób zastanawia się, czy można otrzymać dofinansowanie na założenie hodowli psów. Niestety, taka działalność nie jest sposobem na biznes. Nie prowadzisz sklepu z psami, a hodowla nie jest formą działalności gospodarczej.
Cena za szczeniaki powinna przede wszystkim zwracać ci koszta włożone w cały proces powołania ich na świat i wychowania. Czy można na tym zarobić? Zdania hodowców są podzielone. Jednak zazwyczaj nie niosą za sobą nadziei dla osób chcących się wzbogacić. Hodowanie psów to przede wszystkim pasja i tak należy to traktować.
Jak założyć hodowlę psów? Podsumowanie
Jeżeli naprawdę chcesz założyć hodowlę psów, musisz nastawić się na sporą ilość pracy i mnóstwo formalności. To z pewnością nie lada wyzwanie, które jednak nie powinno odstraszyć prawdziwych pasjonatów.
Jeśli masz pomysł na dalszą działalność, możesz jak najbardziej przystąpić do rejestracji. Zarezerwuj trochę czasu na pogłębianie swojej wiedzy i oczekiwanie na pozytywne rozpatrzenie wszystkich niezbędnych wniosków.
Określenie „wiewiórka domowa” opisuje tak naprawdę różne gatunki zwierząt trzymanych w domu. Różnią się one od swoich dzikich krewniaków, bo przecież nie każdy gatunek wiewiórki da się oswoić. Trzeba pamiętać, że nie wszystkie leśne zwierzęta mogą być trzymane jako pupile i część z nich powinna pozostać dzika.
Inne za to świetnie nadają się na towarzyszy całej rodziny (przykładem jest wiewiórka burunduk). Jaki jeszcze gatunek gryzonia to pełnoprawna wiewiórka domowa? Jest ich kilka i wszystkie przedstawimy w tekście. Sprawdź, czy któryś ze zwierzaków przypadnie ci do gustu, a ty spełnisz jego wymagania!
Wiewiórka hodowlana, czyli jaka? Gatunki, które można trzymać w domu
Wiewiórki kojarzą się raczej ze zwierzakami biegającymi po drzewach i żyjącymi na wolności. Niektóre, szczególnie te z warszawskich Łazienek, przejawiają jednak chęć kontaktu z człowiekiem. To pokazuje, że zwierzęta te mogą zostać oswojone.
Nie każdy gatunek można jednak uznać za wiewiórkę domową. Istnieje mimo wszystko kilka odmian, które najczęściej spotyka się w domach – wymieniamy je poniżej.
Wiewiórka syberyjska
Gatunek ten jest najbardziej rozpowszechniony spośród domowych wiewiórek. Burunduk, bo tak również określane jest to zwierzę, wyróżnia się dość charakterystycznym wyglądem. Nie jest on wyraźnie rudy, jak znane każdemu odmiany z polskich lasów.
Ma bowiem nieco bardziej płowe futerko. Nie ma także gęstej kity na ogonie, który jest nieco cieńszy od ogona typowej wiewiórki. Najbardziej charakterystyczną cechą burunduka są biało-brązowe pasy na grzbiecie i w okolicach oczu.
Wiewiórka chińska
Ten gatunek wiewiórki domowej jest bardzo podobny do burunduka. Zwierzak także ma pasy na grzbiecie, choć w tym przypadku futerko nie jest białe, ale raczej żółte. Tę odmianę różni też kształt głowy, ponieważ wiewiórka chińska wyróżnia się bardziej wydłużonym pyszczkiem.
Wiewiórka Hudsona
To właśnie ten udomowiony gatunek najbardziej przypomina typową wiewiórkę rudą znaną z lasów, choć występują między nimi pewne różnice. Przede wszystkim, futro amerykańskiej odmiany jest nieco bardziej płowe, a nie rude. Wyróżniają się również jej uszy – nieco mniejsze i przede wszystkim okrągło, a nie szpiczasto zakończone. Ta wiewiórka domowa ma za to biały brzuch i obfitą kitę.
Latające wiewiórki domowe
Spośród gryzoni, które określa się jako latające, w domach najczęściej można spotkać lotopałanki i polatuchy. Charakterystyczne dla tych zwierząt cechy wyglądu to mała głowa i wyłupiaste oczy.
Pomiędzy przednimi i tylnymi łapami mają one ponadto płaty skóry, które umożliwiają im przelatywanie z gałęzi na gałąź. Te domowe wiewiórki oczywiście nie latają jak ptaki, a jedynie amortyzują upadki z dużych wysokości.
Czy wiewiórka pospolita może być zwierzątkiem domowym?
Wiewiórki żyjące na wolności nie są przyzwyczajone do obecności człowieka i tak powinno pozostać. Niedopuszczalne jest zatem łapanie zwierząt na własny użytek i następnie chowanie ich w domu. To nieetyczne zachowanie, które niesie za sobą także ryzyko obecności pasożytów.
Bytująca w lesie wiewiórka może przenosić choroby, które czasami okazują się groźne dla człowieka. Wiewiórka domowa powinna zatem być kupowana wyłącznie w zarejestrowanej hodowli. Będziesz mieć pewność, że zwierzę jest zdrowe, nieobciążone żadnymi wadami genetycznymi i pochodzi z legalnego źródła.
Jak oswoić burunduka? Proces socjalizacji wiewiórki
Gryzonie to z natury płochliwe i ostrożne zwierzęta. Wiewiórki nie są tu wyjątkiem. Na początku mogą być one bardzo nieśmiałe i niechętne do kontaktu z człowiekiem. Jak zatem to przełamać?
Musisz stopniowo przyzwyczajać je do kontaktu, najlepiej poprzez podawanie pożywienia. Wiewiórka domowa zazwyczaj jest bardzo łakomym stworzeniem, więc z pewnością chętnie wyjdzie po przysmak.
Z czasem zacznie jeść pożywienie z ręki, a potem także pozwoli, by ją trzymać.
Dobrze oswojony pupil będzie wspaniałym towarzyszem i da ci wiele radości. Nie możesz jednak wymuszać kontaktu. Gryzonie nie bez przyczyny są określane właśnie w ten sposób, a ich ostrych zębów raczej nie chcesz poczuć na własnej skórze.
Jaki charakter ma wiewiórka w domu?
Większość wiewiórek prowadzi samotniczy tryb życia, a inne osobniki toleruje tylko w okresie rui. To zwierzęta niezależne, które nie dążą do kontaktu z człowiekiem. Po dobrej socjalizacji potrafią jednak okazywać uczucia i szukać towarzystwa, choć wyłącznie na swoich zasadach.
Nie nadają się zazwyczaj dla małych dzieci, które chciałyby mieć zwierzątko zawsze obok siebie. Wiewiórka domowa będzie aktywnym i ruchliwym pupilem, który z ciekawością zajrzy w każdy zakamarek. Musisz zatem odpowiednio zabezpieczyć jej przestrzeń. Jest aktywna w dzień, a nie nocą, więc będzie dobrą towarzyszką dla śpiochów.
Wiewiórka domowa – klatka
Mimo że wiewiórki są małymi pupilami, to wymagają bardzo dużo miejsca. Ze względu na ich aktywność należy im zapewnić przynajmniej klatkę:
o wysokości 1 metra;
o podstawie 50 × 70 centymetrów.
Pamiętaj jednak, że im więcej, tym lepiej. Wiewiórka domowa świetnie odnajdzie się w przestronnej wolierze, którą będzie mogła eksplorować. Gryzoń wymaga także stymulacji, dlatego w klatce powinny znaleźć się tunele, drabinki, kołowrotki i innego rodzaju zabawki.
Na jakie choroby mogą cierpieć wiewiórki syberyjskie (i inne)?
Najczęściej źródłem problemów zdrowotnych u wiewiórek jest niedostateczna dawka ruchu lub przekarmienie. Zwierzęta mogą stać się wówczas ospałe, apatyczne i niechętne do aktywności. To powinno być sygnałem, że czas udać się do lekarza weterynarii.
Naturalna ruchliwość tego gatunku sprawia, że wiewiórka jest także narażona na urazy narządu ruchu. Zła dieta może zaś doprowadzić do obecności pasożytów, a niewłaściwe warunki czasami powodują autoagresję.
Co je wiewiórka domowa burunduk?
Wiewiórki są zwierzętami wszystkożernymi, więc ich karmienie nie powinno sprawić kłopotu. Wiewiórka domowa ma jednak duży apetyt, więc nie można jej przekarmić. Udomowione gryzonie z chęcią zjedzą:
gotowane lub świeże warzywa i owoce;
zioła i rośliny (na przykład mniszek lekarski);
larwy owadów;
jajka (gotowane bądź surowe);
gotowane mięso (oprócz wieprzowiny i wołowiny);
ziarna i orzechy (jako przysmaki).
Ile kosztuje wiewiórka domowa?
Czasem domową odmianę wiewiórki możesz kupić już kilkadziesiąt złotych. Często jednak lepiej unikać miejsc, gdzie ceny są tak niskie, ponieważ mogą one świadczyć o złych warunkach hodowli zwierząt. Wiewiórka domowa w skrajnych przypadkach może kosztować nawet kilkaset złotych. Nie musisz jednak celować w aż tak wygórowane kwoty.
Uważaj na pseudohodowle
Unikaj po prostu podejrzanie niskich ofert. Najlepiej udać się do profesjonalnej hodowli, a nie do sklepu zoologicznego. U hodowcy masz większą pewność, że zwierzęta były pod dobrą opieką. Wiewiórka domowa to towarzysz, który ze względu na swoją niezależność nie będzie pupilem dobrym dla każdego.
Ważna jest jednak socjalizacja. Jeśli cierpliwie podejdziesz do oswajania zwierzaka, powinien stać się twoim ulubieńcem. Pamiętaj jednak, by nie zmuszać go do kontaktu, jeśli tego nie chce.
Jeżeli rozpoczynasz swoją przygodę z akwarystyką i zależy ci na efektownych rybkach, gurami mozaikowe będą doskonałym wyborem. Nie mają wysokich wymagań i są z natury dosyć łagodne. Najlepiej będą czuły się w zbiornikach mocno obsadzonych roślinnością, w których nie ma zbyt wiele światła. W jakich warunkach powinny mieszkać te rybki? Czym je karmić? Podpowiadamy!
Ryby akwariowe gurami – skąd pochodzą?
Gurami mozaikowe to rybki, które pochodzą z Azji. Do Europy trafiły dopiero w latach 30. XX wieku. W warunkach naturalnych można spotkać je w wodach:
Sumatry;
Borneo;
Malezji;
Indii;
Tajlandii.
Skąd trafiają do naszych akwariów gurami? Ryby rodzą się przede wszystkim w fermach Europy Wschodniej.
Jak wygląda gurami mozaikowy?
Gurami mozaikowy zawdzięcza swoją nazwę charakterystycznemu wzorowi mozaiki, który znajduje się na jego bokach i płetwach. Od głowy do ogona ciągnie się bardzo dobrze widoczna czarna pręga. Gurami mozaikowy występuje w odcieniach od różowego po intensywnie pomarańczowy.
Samiec gurami jest wybarwiony bardziej intensywnie niż samica. Ma także dłuższe i bardziej zaostrzone płetwy.
Rybki te mogą osiągać do 12 centymetrów długości, jednak osobniki widywane w domowych akwariach są zazwyczaj mniejsze. Ich ciało jest nieco spłaszczone po obu stronach.
Gurami – ryby o płochliwym charakterze
Gurami mozaikowy jest bardzo łagodną rybką, która nie wykazuje agresji w stosunku do innych mieszkańców akwarium. Zarówno samce, jak i samice mają nieco płochliwe uosobienie.
Objawia się to szczególnie w momencie, kiedy w akwarium jest zbyt jasno lub nie ma w nim roślin, w których mogłyby się schronić rybki. Zdecydowanie lepiej będą czuły się w zacienionych zbiornikach, w których obecna jest duża ilość roślinności. Przerażone gurami mogą nawet próbować wyskakiwać z akwarium!
Gurami mozaikowy – wymagania
W jakim akwarium powinien mieszkać gurami mozaikowy? Za minimum uznaje się sto litrów wody netto na jedną parę rybek. Zbiornik powinien być przestronny i umiarkowanie oświetlony.
Rybki tego gatunku najlepiej czują się wtedy, kiedy mają dużo przestrzeni do pływania, a jednocześnie miejsca do ukrycia się. Aby im je zapewnić, powinieneś w różnych miejscach akwarium zasadzić dosyć gęstą roślinność.
W naturalnych warunkach gurami mozaikowy żyje w dość płytkich zbiornikach o stosunkowo małej ilości tlenu. Ze względu na budowę anatomiczną (obecność specjalnego aparatu labiryntowego) są w stanie oddychać powietrzem atmosferycznym. Nie oznacza to jednak, że woda dla gurami nie potrzebuje filtracji. Trzeba także dbać o jej regularną wymianę.
Gurami mozaikowy – parametry wody
Woda dla gurami mozaikowych powinna być dobrze filtrowana. Warto unikać mocnych prądów, ponieważ mogą one uszkodzić budowane przez te ryby gniazda. Pamiętaj o tym, aby zachowywać następujące parametry wody:
24–30 stopni Celsjusza;
2–30 stopni twardości dGH;
5,5–8 pH.
Gurami mozaikowy jest rybą dosyć tolerancyjną, która wybacza początkującemu akwaryście wiele błędów. Trzeba jednak zadbać o to, aby miała dobre warunki do życia. Wówczas będziesz mógł cieszyć się jej towarzystwem nawet przez 8 lat.
Gurami – z jakimi rybami trzymać je w akwarium?
Gurami mozaikowe to towarzyskie rybki, które są bardzo łagodne w stosunku do swoich towarzyszy ze zbiornika. Mogą mieszkać zarówno w akwariach towarzyskich, jak i gatunkowych. Zaleca się trzymanie przynajmniej dwóch rybek tego gatunku, przy czym na jednego samca powinny przypadać co najmniej dwie samice. W przeciwnym razie natarczywe zaloty mogą okazać się zbyt trudne do zniesienia dla jednej rybki.
Obsada akwarium z gurami mozaikowym nie jest trudna do skompletowania. Musisz jedynie pamiętać, aby nie dobierać do niej dużych i agresywnych ryb. Świetnie sprawdzą się natomiast:
kiryski;
neonki;
bocje wspaniałe;
kosiarki;
piskorki.
Gurami mozaikowy – czym go karmić?
Wyżywienie gurami mozaikowych nie jest szczególnie trudnym zadaniem. To ryby, które chętnie zjadają dobrej jakości suszony pokarm – na przykład w postaci płatków lub granulatu. Warto urozmaicać go także pokarmem żywym, na przykład:
larwami komarów;
rozwielitkami;
ochotką;
rurecznikiem.
Wszystkie wymienione wyżej larwy owadów możesz podawać rybkom także w postaci mrożonej.
Gurami mozaikowy – cena rybek
Gurami to rybki, które nie są drogie. Pojedyncze osobniki kupisz za około 10 złotych, są dostępne w większości sklepów zoologicznych.
Gurami – rozmnażanie
Gurami mozaikowe to ryby jajorodne. Jeżeli para ryb mieszka w dobrych warunkach, najpewniej zacznie rozmnażać się samodzielnie, bez twojej pomocy. Jeżeli masz w planach rozmnożenie rybek tego gatunku, dobrym pomysłem będzie lekkie podniesienie temperatury w akwarium. Konieczne jest także obfite karmienie ryb.
Możesz również przygotować akwarium tarliskowe. Powinno ono być płytkie – niech wysokość wody nie przekracza 20 centymetrów. Tarła możesz spodziewać się pod wieczór. Warto dobrze mu się przyjrzeć, ponieważ stanowi nie lada widowisko! Samiec gurami przybiera barwy godowe, dzięki którym wygląda dużo bardziej okazale.
Jeszcze przed tarłem samiec buduje gniazdo ze swojej śliny, które umiejscawia w wśród roślin akwariowych. Kiedy jego zaloty dojdą do skutku, wygina się w literę U, obejmuje samicę i zapładnia wydalane przez nią jajka. Jednorazowa ikra gurami mozaikowego jest bardzo liczna. Na raz może wykluć się aż 300 sztuk narybku. Złożoną ikrą opiekuje się samiec. Samicę zaleca się wyłowić z akwarium tarliskowego.
Gurami mozaikowe – podsumowanie
Gurami mozaikowy to jedna z najlepszych rybek dla niedoświadczonych akwarystów. Nie ma bardzo wysokich wymagań, a odpowiednio pielęgnowane może przynieść bardzo dużo satysfakcji. Gatunek ten uchodzi za jeden z najspokojniejszych i najłagodniejszych ze wszystkich gurami. Jego przedstawiciele wyróżniają się także niezwykłą urodą, którą można podziwiać w pełnej krasie u samca w momencie tarła.
Na miejsce przybył również młodszy aspirant Sławomir Bąba – przewodnik ze wspomnianym tropiącym psem służbowym, którzy na co dzień służą w Komendzie Miejskiej Policji w Radomiu.
Zwoleń. Pies policyjny kluczową postacią udanej akcji
Akcja rozpoczęła się w piątek 3 grudnia po południu w Komendzie Powiatowej Policji w Zwoleniu. To właśnie tam zgłosiła się kobieta, aby powiadomić o zaginięciu jej 81-letniego ojca, który wyszedł kilka godzin wcześniej z domu i od tamtej pory nie było z nim jakiekolwiek kontaktu. Policjanci nie zwlekali z rozpoczęciem poszukiwań, gdyż wiedzieli, że starszy mężczyzna może wymagać pomocy. W interwencji udział wziął również pies policyjny Nador. To właśnie jego obecność okazała się kluczowa.
Zwoleń. Pies policyjny Nador odnalazł zaginionego. 81-latek był w złym stanie
Czworonożny funkcjonariusz zapoznawał z zapachem zaginionego pozostawionym między innymi na obuwiu i odzieży. Następnie bardzo szybko podjął trop. I tak szczęśliwie, około 2,5 kilometra od domu znalazł poszukiwanego mężczyznę. 81-latek był bardzo osłabiony i wyziębiony. Strażacy na noszach wynieśli mężczyznę z lasu i przekazali pod opiekę medyczną.
Zwoleń. Pies policyjny Nador z podobnymi sukcesami w przeszłości
To nie pierwszy taki sukces Nadora. W przeszłości pies uczestniczył w poszukiwaniach 39-letniej kobiety oraz 85-letniego mężczyzny, dzięki niemu osoby zostały odnalezione całe i zdrowe. Za swoją pracę czworonożny funkcjonariusz oraz jego przewodnik zostali uhonorowani przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w Radomiu oraz Komendanta Miejskiego Policji w Radomiu.
Zwoleń. Pies policyjny Nador (zdjęcia)
Fot. KM Policji w Radomiu Fot. KM Policji w Radomiu Fot. KM Policji w Radomiu Fot. KM Policji w Radomiu Fot. KM Policji w Radomiu Fot. KM Policji w Radomiu Fot. KM Policji w Radomiu
Źródło: echodnia.eu Źródło zdj. głównego: KM Policji w Radomiu
Wszystko zaczęło się w kwietniu w miejscowości Łapalice (woj. pomorskie). To właśnie wtedy pani Natasza po raz pierwszy zauważyła dwa błąkające się po polu czworonogi.
Kaszuby: dwa porzucone psy odnalezione. Szanse na powodzenie były nikłe
Jak potwierdza Marta Słodnik ze Stowarzyszenia Paka dla Zwierzaka, bohaterka opowieści ma już doświadczenie w ratowaniu zwierząt dlatego od razu wiedziała, że psy zostały porzucone. Niestety czworonogi szybko uciekły, jednak zanim czmychnęły pani Natasza wykonała kilka zdjęć. Rozpoczęły się poszukiwania, o których dowiedzieli się najpierw mieszkańcy wsi. Następnie wszelkie ogłoszenia apelujące o pomoc widniały w internecie. Pani Natasza wraz z mężem pokonali kilka tysięcy kilometrów, aby dowiedzieć się o losie zwierzaków. Niestety szanse na szczęśliwe zakończenie były coraz mniejsze, ponieważ ostatnie zgłoszenie otrzymano 9 czerwca – wówczas psy były widoczne w Smętowie Chmieleńskim (Pomorskie). Kobieta udała się na miejsce, jednak czworonogów już nie było. Od tego dnia w tej sprawie panowała absolutna cisza.
Kaszuby: dwa porzucone psy odnalezione. Wenom i Abra wkrótce ponownie się spotkają
Wszystko zmieniło się kilka dni temu. Pani Natasza natknęła na ogłoszenie z Kościerzyny w dziale „Dziś trafiłem”. Jak się okazało znajdujący się na zdjęciu pies, to poszukiwany od kilku miesięczny zwierzak. Pracownicy schroniska nazwali go Wenom. Brakowało jednak jego psiej przyjaciółki. Suczka na szczęście szybko została namierzona. Wabi się Abra i po zdrowotnych perturbacjach nie ma już śladu. Została wyleczona, odpchlona, zaszczepiona i wysterylizowana. Znalazła nowy dom w Gdańsku. 8 grudnia ma dojść do spotkania między psimi wędrowcami. Marta Słodnik powiedziała, że celem jest, aby oba czworonogi zamieszkały razem do momentu aż Wenom znajdzie nowy dom.
Kaszuby: dwa porzucone psy odnalezione, czyli „świąteczny cud” (zdjęcia)
Wolontariusze historię Wenoma i Abry nazywają „świątecznym cudem”. Przypominają też psa o imieniu Gary, który rok temu, również przed świętami, przeszedł 30 kilometrów, aby wrócić do swojego domu.
Cuda się zdarzają. To może i Mikołaj jest prawdziwy?
– zastanawia się Słodnik.
Fot. Stowarzyszenie Paka dla ZwierzakaFot. Stowarzyszenie Paka dla Zwierzaka Fot. Stowarzyszenie Paka dla Zwierzaka Fot. Stowarzyszenie Paka dla Zwierzaka
Pani Nataszy, która została wolontariuszem Stowarzyszenia Paka dla Zwierzaka dziękujemy za niebywałe zaangażowanie i rzadko spotykany opór oraz niebywałą wiarę. Bez niej ta historia mogłaby nie zakończyć się w tak pozytywny sposób.
Źródło: TVN24 Źródło zdj. głównego: Stowarzyszenie Paka dla Zwierzaka
Kosiarki to ryby, które wielu hodowców trzyma w akwarium. Powód zawarty jest w ich potocznej nazwie. Kosiarki świetnie „koszą” akwarium, czyszcząc je z glonów, nawet tych, które są często pomijane przez inne żarłoczne gatunki zwierząt. Co jeszcze wyróżnia kosiarki? Ryby te wyjątkowo cenione zarówno przez akwarystycznych amatorów, jak i profesjonalistów. W naszym tekście opisujemy wszystko, co warto wiedzieć o kosiarkach i rybach, które tylko je przypominają. Poznaj rybki kosiarki bliżej!
Jak naprawdę nazywają się ryby kosiarki?
Kosiarka to oczywiście potoczna nazwa gatunku opisywanej w tekście ryby. Jest nieprzypadkowa, ponieważ zwierzaki potrafią doskonale wyczyścić akwarium z zalegających glonów. Oficjalną, łacińską nazwą tych ryb jest najczęściej Crossocheilus siamensis lub Crossocheilus langei. Obie te ryby mają podobne cechy, choć pierwsza jest nieco mniej popularna od drugiej i rzadziej można ją spotkać w sklepach i u hodowców.
Jaka jest polska nazwa kosiarek?
Polska nazwa tego zwierzęcia to „grubowarg syjamski”. Częściowo pochodzi od wyglądu, czyli charakterystycznych warg stworzenia, a częściowo od miejsca pochodzenia, o którym wspominamy poniżej.
Kosiarki – ryby o pochodzeniu pozaeuropejskim
Skąd wywodzą się kosiarki? Ryby naturalnie występują w Azji. Można je spotkać:
w Malezji;
w południowo-zachodniej Tajlandii;
na Borneo.
Nadal są prowadzone badania, które potwierdziłyby występowanie tego gatunku także w innych miejscach.
W jakich zbiornikach żyją ryby kosiarki?
Kosiarki występują przede wszystkim w wodach płynących, czyli rzekach, strumieniach i ich dopływach. Lubią dno piaszczyste lub żwirowo-kameniowe. Ryby te bytują blisko zanurzonych konarów i korzeni. Wody, które najczęściej zamieszkują, są bardzo przejrzyste. Czasami jednak zwierzęta przemieszczają się do bardziej mętnych i głębokich wód. Bytują w wodach płytkich, gdzie tworzy się dużo biofilmu i właśnie dlatego to nim się odżywiają.
Wygląd kosiarki – ryby akwariowej
Opisywane przez nas zwierzęta nie są duże, choć nie można ich również nazwać maleńkimi. Mają bowiem około 15 cm długości. Czy można rozpoznać płeć kosiarki? Ryby zwane grubowargami syjamskimi trudno rozróżnić. Samce i samice wyglądają bowiem niemal tak samo i da się je rozpoznać tylko wtedy, gdy są tuż obok siebie. Samice są bowiem nieco grubsze od samców. Jak wyglądają bez względu na płeć?
Należą do rodziny sumowatych i wyróżnia je para wąsików przy pysku.
Mają także bardzo charakterystyczną czarną smugę wzdłuż ciała, która pozwala odróżnić gatunek od pozostałych, podobnych ryb.
Warto wspomnieć, że charakterystyczne cechy ubarwienia pojawiają się dopiero u nieco starszych osobników.
Najbardziej charakterystyczne cechy ryby kosiarki
Niektórzy hodowcy sprzedają klientom podobne do kosiarek ryby, więc musisz dobrze poznać cechy grubowarga syjamskiego. Żaden inny gatunek nie będzie czyścił akwarium tak, skutecznie jak kosiarka, więc nie możesz kupić ryby tylko podobnej do opisywanej przez nas. Do wspomnianych cech wyróżniających grubowarga należą przede wszystkim:
zygzakowato zakończona górna krawędź bocznego pasa;
jeden środkowy pas barwy czarnej (może blednąć w sytuacji stresowej), który ciągnie się aż do samej płetwy ogonowej i nie kończy się u nasady ogona;
przezroczysta płetwa grzbietowa. Ta cecha jednak nie zawsze musi być tak wyraźna u młodych ryb. Dorosłe zaś mogą mieć lekko zabarwioną płetwę;
dokładnie dwa wąsy (nie cztery). Niedopuszczalny jest całkowity brak wąsów;
wyraźnie ciemniej obrzeżone łuski grzbietowe tworzące charakterystyczny wzór, który przypomina nieco drobną siateczkę.
Jak odróżnić ryby kosiarki od podobnych gatunków?
Wiesz już, jak wyglądają kosiarki. Ryby, które są do nich podobne również warto poznać. Dostrzeżenie różnic pomiędzy poszczególnymi gatunkami będzie o wiele łatwiejsze. Poniżej wymieniamy najczęściej mylone z kosiarkami ryby z rodziny Crossocheilus i inne.
Crossocheilus atrilimes
Cechą charakterystyczną tego gatunku jest zmiana koloru czarnego bocznego pasa w zależności od emocji. Pod wpływem gniewu lub stresu pas zdecydowanie blednie i robi się szerszy. Oprócz tego ryby te mają zakrzywioną linię boczną, a płetwy są jasnożółte. Warto też zaznaczyć, że narządy rozrodcze znajdują się znacznie bliżej płetwy odbytowej niż u innych odmian.
Crossocheilus langei
Charakterystyczną cechą tych ryb jest czerwono-złote oko u góry i białe u dołu. Można je też odróżnić ze względu na brązowawy kolor płetw. Podczas stresujących sytuacji pas blednie, ale nie zmienia rozmiaru, co odróżnia tę rybę od wyżej opisanego gatunku. Obok płetwy odbytowej można także zauważyć charakterystyczną ciemną plamę.
Crossocheilus citripinnis
Jak odróżnić od kosiarki ryby tego gatunku? Charakterystyczne dla nich są przede wszystkim płetwy przybierające intensywny cytrynowy kolor. Warto też zaznaczyć, że ciemny pas na boku ciała tych ryb nigdy nie zmienia ani grubości, ani barwy, nawet pod wpływem silnych emocji.
Crossocheilus obscurus
Gatunek ten można łatwo pomylić z innymi, ponieważ ma w zasadzie wszystkie charakterystyczne cechy dla kosiarki. Jest to zatem pas na boku ciała, jedna para wąsów przy pysku, brak ciemnej plamy przy płetwie odbytowej, a także szerokie usta. Niektórzy naukowcy przypuszczają, że gatunek ten został już kiedyś wprowadzony do sprzedaży, jednak pod inną nazwą niż kosiarka.
Crossocheilus nigriloba
Te zwierzęta będą łatwe do rozróżnienia, ponieważ w ich przypadku charakterystyczny ciemny pas z boku kończy się plamami. Podczas przeżywania silnych emocji i w czasie snu dolny płat płetwy ogonowej zmienia kolor na ciemnoczerwony. Podobna do tej odmiany ryba, czyli Crossocheilus burmicanus ma dodatkowo niebieskawy kolor u dołu płetw piersiowych.
Garra cambodgiensis
Mimo że nie należy do tej samej rodziny Crossocheilus, to często jest sprzedawany właśnie jako kosiarka. Rybę jednak łatwo odróżnić od grubowarga syjamskiego po tym, że charakterystyczny pas na boku ciała nie przechodzi na cały ogon, tylko kończy się u jego nasady. Można też zauważyć bardzo małe wąsy, a także jaskrawoczerwone zabarwienie zewnętrznych warg zwierzęcia.
Epalzeorhynchos kalopterus
Ten gatunek także niewprawne oko może wziąć za kosiarkę. W przypadku tej ryby cechą pozwalającą stwierdzić błąd u hodowcy będą czerwono-czarne płetwy, których obrzeża zabarwione są na biało.
Kosiarki – akwarium, jakie trzeba zapewnić rybom
Mimo że kosiarki są dość małymi zwierzętami, to wymagają dość sporego zbiornika. Oto kilka wskazówek.
Akwarium powinno mieć długość przynajmniej 120 cm długości.
Podłoże powinno mieć dodatek żwirku, a także kamienie, które będą różnić się od siebie wielkością.
W zbiorniku mogą się znaleźć dekoracje i rośliny. Kosiarki to ryby, które nie niszczą wyposażenia.
Musisz jednak pamiętać o tym, że opisywane stworzenia trzymają się często przy dnie. Nie warto zatem zbytnio zabierać im przestrzeni.
Dobrym wyborem będzie odpowiednia lampa do akwarium. Sprzyja ona powstawaniu glonów, czyli przysmaku dla kosiarki. Ryby będą mogły je na bieżąco usuwać i tym samym mieć zapewnione pożywienie.
Kosiarki – akwarium i jego parametry
Dla kosiarki najlepsza jest woda z silnym prądem. W takich warunkach bytuje na wolności, zatem warto przenieść to, co lubi, także do akwarium. Woda powinna być dobrze natleniona i musisz ją regularnie wymieniać. Optymalna temperatura mieści się w granicach od 24 do 26 stopni Celsjusza. Trzeba to uwzględnić, kupując odpowiednią lampę. Jakie powinno być pH? Najlepiej, jeśli kształtuje się ono w okolicach 6,5-8,0. Pożądana twardość to ta w od 5 do 20 stopni dGH. Trzeba tu zaznaczyć, że ryby kosiarki źle znoszą zmiany środowiska, dlatego najlepiej zawsze utrzymywać zbliżone warunki przez cały czas.
Czym karmić kosiarki?
Podstawowym elementem pożywienia kosiarki będą, rzecz jasna, glony. Jeśli jednak w akwarium ich zabraknie, koniecznie trzeba zadbać o inny pokarm zwierząt. Dodatki powinieneś im podawać także wtedy, gdy glonów jest sporo. Kosiarki mają potrzebują bowiem bogatszej diety. Najważniejsza jest suplementacja spiruliny. Można ją podawać w formie granulatów, tabletek czy płatków. Unikaj podawania nadmiaru białka swoim kosiarkom. Ryby nie będą mogły go metabolizować. To spowoduje problemy zdrowotne i degenerację ich organów wewnętrznych.
Kosiarki – ryby, które jedzą warzywa
Świetnym pokarmem dla rybek kosiarek będą warzywa. Najlepiej podawaj im te z własnego, domowego ogródka. Kosiarki chętnie spożywają:
blanszowany szpinak;
groszek;
cukinię;
siekane owoce;
bakłażana;
sałatę.
Kosiarki – ryby o cechach społecznych
Zwierzęta, które opisujemy w naszym artykule, dobrze czują się w grupie. Na wolności pływają w niedużych stadach, które liczą około 10 osobników. Najlepiej zapewnić im podobne warunki w akwarium. Dlaczego nie powinieneś tam trzymać zbyt dużo kosiarek? Ryby mogą popadać w konflikty i ze sobą walczyć. Samotne zwierzęta szybko stają się płochliwe i niechętne do pokazywania się. Warto tutaj zaznaczyć, że kosiarki nie wykazują agresji wobec innych gatunków ryb. Mogą być zatem dopełnieniem domowego akwarium wielogatunkowego, w którym będą przebywać także inne stworzenia upiększające otoczenie.
Jakie jest najczęstsze zachowanie kosiarki?
Grubowarg syjamski to ryba, która ma bardzo niewielki i stosunkowo słabo rozwinięty pęcherz pławny. Z tego powodu jest w ciągłym (nawet niewielkim) ruchu. Wyjątkiem jest tu oczywiście sen. Dość charakterystyczny jest również sposób odpoczywania kosiarek. Ryby opierają się bowiem płetwami brzusznymi, piersiowymi i ogonem o rośliny z odpowiednio dużymi i szerokimi liśćmi. Należy zatem zapewnić im tego typu „infrastrukturę”, by mogły one spokojnie spać. Jeśli jej zabraknie, zwierzaki będą wypoczywać najpewniej na dnie.
Chroń kosiarki przed wypadnięciem!
Oprócz tego dość uciążliwą cechą może być skłonność tych rybek do wyskakiwania z akwarium. Musisz zatem pamiętać o tym, by zawsze nakładać odpowiednią pokrywę, która nie pozwoli im na niebezpieczne wycieczki. Nie zapominaj, że jesteś odpowiedzialny za swoje akwariowe żyjątka i musisz im zapewnić bezpieczeństwo.
Kosiarki – ryby wyjątkowo trudne do rozmnażania
Niestety, musimy rozczarować osoby, które chciałyby założyć własną hodowlę kosiarek. Ich rozmnażanie w warunkach domowych jest bowiem praktycznie niemożliwe. Ryby te są chowane w specjalnych farmach hodowlanych. Osoby prowadzące takie zakłady zapewniają im specjalną stymulację hormonalną, która pomaga stworzeniom wytworzyć tarło. W domu niestety nie da się wytworzyć takich samych warunków. W naturalnym środowisku kosiarki nie mają problemów z wydawaniem na świat kolejnych osobników. Warunki hodowlane rządzą się jednak innymi prawami.
Ryba kosiarka – cena za jednego osobnika
Ile kosztują te ryby? Kosiarki w sklepach zoologicznych to koszt od 5 do 10 złotych. Najczęstsza cena to 8 złotych. Do tej niewielkiej kwoty należy dodać też koszty zakupu akwarium, a także całego wyposażenia. Podczas wizyty w sklepie lub u hodowcy należy przede wszystkim zwrócić uwagę na to, czy rzeczywiście kupujesz kosiarki. Ryby te, jak już wspominaliśmy, mogą być bardzo podobne do innych gatunków, więc uważaj na pomyłki lub nieuczciwość. Ich dużą zaletą, oprócz niskiej ceny, jest także stosunkowa długowieczność. Przy odpowiedniej opiece gatunek dożywa około dziesięciu lat.
Kosiarki to ryby cenione przez wielu akwarystów, zarówno tych profesjonalnych, jak i amatorów. To zwierzęta, które warto trzymać w zbiorników, ponieważ niezwykle wydajnie usuwają glony. Dzięki temu właściciele mogą długo cieszyć się pięknym wyglądem akwarium. Cena grubowarga syjamskiego nie jest wysoka. Musisz tylko uważać, by nie pomylić go z innymi gatunkami. Mamy nadzieję, że nasz artykuł pozwoli ci ustrzec się błędu!
Źródło zdjęcia:. aleander2137 via Wikipedia, CC BY-SA 4.0
Glonojad syjamski – zwany czasami zbrojnikiem syjamskim – jest rybą, która wymaga dosyć dużego akwarium, jednak przy zachowaniu odpowiednich warunków możesz cieszyć się jego obecnością naprawdę długo. To ryby, które mogą żyć nawet kilkanaście lat. Niektórzy uważają, że Gyrinocheilus aymonieri jest rybą agresywną. A jak jest naprawdę?
Glonojad syjamski – występowanie
Glonojady syjamskie pochodzą z Azji. W naturze można spotkać je przede wszystkim na Półwyspie Indochińskim, w krajach takich jak:
Tajlandia;
Wietnam;
Laos;
Kambodża.
To ryba słodkowodna, która najczęściej występuje w wodach płynących – rzekach i górskich potokach. Nierzadko pojawia się także w jeziorach.
Gyrinocheilus aymonieri – wygląd
Glonojady tego gatunku dzielą się na następujące podrodzaje:
glonojad syjamski złoty;
glonojad syjamski żółty;
glonojad syjamski dziki;
glonojad syjamski albino;
glonojad syjamski srokaty.
To duże ryby, które osiągają długość do nawet 25 centymetrów. Ich charakterystyczną cechą jest pysk, który ma kształt przyssawki. Dzięki niej zbrojnik jest w stanie zdrapywać glony z płaskich powierzchni.
Wzdłuż ciała młodego glonojada syjamskiego biegnie ciemna linia przeplatana plamkami. Z czasem ryba staje się brązowożółta.
W przypadku tego gatunku bardzo trudno odróżnić samca od samicy. Samce są zazwyczaj nieco smuklejsze. Z czasem wokół ich pysków pojawiają się kuliste wypustki.
Czy glonojady syjamskie są naprawdę tak agresywne, jak się mówi? Zdecydowanie są to ryby o terytorialnym usposobieniu. Zachowania agresywne wykazują przede wszystkim w stosunku do innych przedstawicieli swojego gatunku lub podobnych ryb.
Z kim może mieszkać w akwarium glonojad syjamski?
Doświadczeni hodowcy zalecają trzymanie glonojada syjamskiego albo w pojedynkę, albo w większej grupie – około 6 sztuk. W przypadku drugiej opcji musisz zadbać o naprawdę duże akwarium.
Gyrinocheilus aymonieri zazwyczaj zamieszkuje dolne partie zbiornika. Jeżeli chcesz trzymać go w akwarium towarzyskim, powinieneś zdecydować się na rybki, które wolą wyższe partie zbiornika. Dobrym wyborem mogą być np. ryby karpiowate.
Unikaj gatunków o spłaszczonym ciele – paletek czy skalarów. Glonojad syjamski może mieć tendencje do przysysania się do nich, co zagraża życiu tych ryb.
Gyrinocheilus aymonieri – wymagania
Jeżeli chcesz mieć glonojada syjamskiego, musisz zapewnić mu duży zbiornik akwariowy. To bardzo ważne – to ryby jednocześnie duże i terytorialne. Akwarium powinno mieć co najmniej 120 centymetrów długości.
Pamiętaj, że dorosłe osobniki są bardzo silne i mogą z łatwością zniszczyć drobne i delikatne rośliny. Wybieraj raczej te o mocnych liściach. Woda powinna być dobrze natleniona. Glonojad syjamski lubi też silne prądy. Aby glony rozwijały się w odpowiednich ilościach, konieczne jest także mocniejsze oświetlenie.
Odpowiednie parametry wody to:
23 do 28 stopni Celsjusza;
pH w zakresie 6–8;
2–20 stopni dGH twardości.
Nieodpowiednie parametry mogą doprowadzić do chorób glonojadów syjamskich – tak jak w przypadku wszystkich innych ryb. Weź te warunki pod uwagę, gdy wybierasz inne gatunki ryb, które mają zamieszkać w akwarium z glonojadem syjamskim!
Glonojad syjamski – rozmnażanie
Glonojady to ryby jajorodne. W naturze do tarła wybierają miejsca takie jak duże i płaskie korzenie czy kamienie. Na nich składają ikrę, jajeczka są niewielkie i przezroczyste.
Warto zaznaczyć, że rozmnażanie glonojadów syjamskich w akwariach jest ekstremalnie trudne. Narybek pojawia się sporadycznie, i to jedynie w bardzo dużych zbiornikach, w których bytują dorosłe, zdrowe i w pełni rozwinięte ryby, a warunki są idealne. Glonojady syjamskie znajdujące się w sklepach pochodzą z ferm, na których są rozmnażane z pomocą podawanych im hormonów.
Glonojad syjamski – odżywianie
Glony są podstawą diety zbrojnika syjamskiego. Nie powinny jednak być jego jedynym pożywieniem. Pamiętaj, aby urozmaicać dietę tych ryb o dobrze zbilansowany suchy i mrożony pokarm.
Pokarm roślinny uzależniony jest do tego, jak duży jest porost glonów w akwarium. Jeżeli jest ich mało, konieczne będzie urozmaicenie diety glonojada o zielone rośliny takie jak szpinak, cukinia czy groszek. Pamiętaj jednak, że zbyt duża ilość takiego pokarmu może sprawić, że ryba zrezygnuje ze sprzątania akwarium.
Glonojad syjamski – podsumowanie
Glonojad syjamski to bardzo pożyteczna ryba, która może sprawić akwaryście mnóstwo radości. Żyje nawet kilkanaście lat, potrzebuje jednak bardzo dużego zbiornika i raczej nie jest możliwe rozmnożenie glonojada w niewoli. Cena glonojada syjamskiego wynosi od 10 do 30 złotych.
Źródło zdjęcia: Alter welt viaWikipedia, CC BY-SA 4.0
Salony fryzjerskie dla zwierząt to coraz częstszy widok w polskich miastach i miasteczkach. Groomer, bo tak profesjonalnie nazywa się psi fryzjer, jest specjalistą nie tylko od tworzenia wymyślnych fryzur. Jego wiedza na temat rodzajów i specyfiki sierści pozwala na wybranie odpowiedniego rodzaju pielęgnacji. Zaniedbanie strzyżenia psa, który go potrzebuje, może poskutkować sfilcowaniem się sierści i chorobami skóry.
Strzyżenie psa – rodzaje sierści
st
Sposób pielęgnacji sierści psa, w tym także strzyżenie, jest uzależniony od jej rodzaju. Większość ras (w tym wiele kundelków) ma dwuwarstwową okrywę włosową. Oznacza to, że ich sierść składa się z włosa głównego i podszerstka.
Włos okrywowy stanowi dłuższą warstwę ochronną. Stanowi barierę dla brudu i nadmiaru promieni słonecznych. Krótsza warstwa, czyli podszerstek, jest odpowiedzialna przede wszystkim za termoregulację. Chroni psa nie tylko przed zimnem, ale także przed przegrzaniem się. Kiedy robi się chłodniej, psy z podszerstkiem stają się bardziej puchate.
Niektóre psy mają wyłącznie włos okrywowy. W naturalny sposób są one więc mniej odporne na trudne warunki atmosferyczne. Wśród nich znajdują się popularne rasy takie jak:
Wiesz już, jakie są rodzaje psiej sierści. Teraz warto skupić się bezpośrednio na strzyżeniu. Które rasy (albo psy w typie rasy) naprawdę tego wymagają?
Na początku warto wyraźnie zaznaczyć to, których psów nigdy nie powinno się strzyc. W tej grupie znajdują się wszystkie zwierzęta, które mają podszerstek, a ich włos okrywowy nie rośnie. W ich przypadku może to prowadzić do poważnych problemów z sierścią, między innymi do miejscowego wyłysienia.
W niektórych przypadkach jednak strzyżenie psów jest konieczne. Mowa tu o rasach, których włos okrywowy nieustannie rośnie. Są to między innymi wymienione już maltańczyki i yorki, ale także posiadające obfity podszerstek, takie jak shih tzu.
Pamiętaj, że żadnego psa nigdy nie można strzyc do gołej skóry. Jest wówczas narażony na szkodliwe działanie promieni słonecznych oraz na mechaniczne uszkodzenia skóry.
Jak ostrzyc psa na lato?
Czy strzyżenie psa na lato jest konieczne? Odpowiedź nie jest prosta i zazwyczaj brzmi po prostu: to zależy. Podczas gorących miesięcy powinieneś zadbać o to, aby twój pupil nie był narażony na przegrzanie.
Najgorzej w upały radzą sobie psy z bardzo obfitym podszerstkiem, szczególnie te, których naturalnym środowiskiem jest północ. Opiekunowie niekiedy wychodzą z założenia, że zwierzęciu pomoże ostrzyżenie sierści. Nic z tych rzeczy! Wbrew pozorom to właśnie obfity podszerstek chroni zwierzaka przed wysoką temperaturą.
Natura wyposażyła psy w mechanizm dyszenia, który pozwala im na termoregulację. Z kolei włos okrywowy i podszerstek chronią przed promieniami słonecznymi. Pozbawienie zwierzaka tej bariery nie pomoże mu, a jedynie zaszkodzi.
Niektórym rasom – takim jak shih tzu – warto na lato zapewnić lżejszą fryzurę. W żadnym wypadku nie jest to jednak reguła, która odnosi się do wszystkich psów. Większość z nich nie potrzebuje żadnego strzyżenia, nawet w upały.
Ile kosztuje strzyżenie psa?
Nie można jednoznacznie określić ceny za strzyżenie psa, ponieważ jest ona uzależniona od wielu czynników – miasta, renomy salonu oraz przede wszystkim wielkości psa i długości jego sierści.
Zasada jest prosta – im więcej pracy trzeba poświęcić na strzyżenie psa, tym więcej musi zapłacić opiekun. W wielu przypadkach wizyta u groomera nie ogranicza się wyłącznie do strzyżenia. Psa trzeba wcześniej wykąpać i dokładnie uczesać, często z użyciem konkretnych kosmetyków. W różnych salonach ceny za te usługi mogą się różnić, jednak zazwyczaj trzeba za nie dodatkowo zapłacić.
Za wizytę u groomera z pieskiem małej rasy (takim jak york czy maltańczyk) trzeba najczęściej zapłacić od 100 do 150 złotych. Skomplikowane uczesania w luksusowych salonach mogą jednak kosztować jednorazowo nawet 300 złotych.
Psy ras dużych, na przykład pudle królewskie wymagają dużo dłużej wizyty, która może kosztować cię nawet 500 złotych. O cenę najlepiej zapytać groomera jeszcze przed wizytą.
Strzyżenie psa – podsumowanie
Nie wszystkie psy trzeba strzyc. Niektóre jednak potrzebują regularnego skracania sierści oraz wykonywania określonych zabiegów. Strzyżenie psów z podszerstkiem, których włos okrywowy nie rośnie, jest bardzo złym pomysłem, który może skończyć się dla zwierzaka tragicznie.
Jeżeli masz wątpliwości, czy twój pies wymaga strzyżenia, umów się na wizytę zapoznawczą u dobrego groomera. W ten sposób uzyskasz konkretne informacje na temat typu sierści twojego podopiecznego.
Kraby akwariowe jeszcze do niedawna były zjawiskiem egzotycznym, Dziś coraz częściej można je spotkać w domowych akwaterrariach. Te specyficzne skorupiaki wyglądają bardzo efektownie, a obserwowanie ich zachowań może przynieść wiele satysfakcji. Warto jednak wiedzieć, jakich warunków potrzebują. Nieodpowiednio hodowane będą w twoim domu gośćmi przez bardzo krótki czas.
Krab tęczowy – skąd pochodzi?
Kraby tęczowe w najliczniej zamieszkują nadmorką część Ameryki Południowej. Można je spotkać w:
Wenezueli;
Gujanie;
Brazylii;
Surinamie.
Gatunek ten występuje także naturalnie w Morzu Karaibskim i rozmieszczonych na nim wyspach oraz w części Oceanu Spokojnego. To właśnie przez ocean kraby tęczowe dotarły do wybrzeży Afryki, gdzie obecnie również występują. Larwa kraba rozwija się w ciele matki, a młode kraby są wypuszczane do morza zaraz po wykluciu.
Krab tęczowy – jak wygląda?
Krab tęczowy otrzymał nazwę od swojej pięknej i wielokolorowej powłoki. Ich wielkość wynosi zazwyczaj od 10 do 14 centymetrów. Największe kraby mogą dorastać nawet do 20 centymetrów.
Chitynowy pancerz kraba tęczowego ma ciemnoniebieski kolor. To zasługa solom wapnia, które ten skorupiak pobiera z wody za pomocą skrzeli. Odnóża mają barwę delikatnego fioletu, natomiast szczypce mogą mieć bardzo różne odcienie – przechodzące od bieli aż do niebieskiego.
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech kraba tęczowego są szczypce. Są ich dwie pary, a jedna z nich zawsze będzie zdecydowanie większa. Służą one zwierzakowi zarówno do pobierania pokarmu, jak i obrony. Bardzo intrygujące są także wyraźnie wystające oczy kraba. Ze względu na obecność skrzeli zwierzak może oddychać w wodzie oraz na lądzie.
Dymorfizm płciowy jest u tego gatunku bardzo niewielki. Samicę można jednak rozpoznać po nieco szerszym odwłoku, w którym przechowuje jajeczka. Odwłok samca jest nieco węższy i ma kształt litery V.
Akwarterrarium dla kraba tęczowego – pomiędzy akwarium a terrarium
Jeżeli planujesz zakup kraba tęczowego, zapewne zastanawiasz się, czy powinien mieszkać w terrarium, czy w akwarium. Tymczasem dla tego gatunku najlepsza będzie forma pośrednia między jednym a drugim – akwarterrarium.
Dla jednego kraba tęczowego wystarczy zbiornik o rozmiarach 40 na 40 centymetrów. Część lądowa powinna być pokryta piaskiem i kamykami, w których krab będzie kopał jamy, służące mu za schronienie. Temperatura powinna wynosić około 22 stopni w nocy oraz 28 stopni w dzień.
Woda dla kraba powinna być ciepła – najlepiej w granicach 26–28 stopni. Jej pH powinno wynosić mniej niż 4. Do jej zasolenia potrzebna będzie specjalna sól akwarystyczna. Nigdy nie używaj soli kuchennej, która zawiera niebezpieczny dla kraba jod!
W części wodnej akwaterrarium dla kraba powinny się znaleźć grzałka oraz filtr. Krab tęczowy jest dość tolerancyjny pod względem parametrów wody, jednak powinna ona być odstana w celu neutralizacji chloru. Zazwyczaj wystarczą 24 h.
Hodowla kraba tęczowego – żywienie
Produkty spożywcze dla kraba tęczowego można pogrupować na kilka kategorii.
Warzywa i owoce
Dynie;
koper;
marchewki;
papryki;
melony;
awokado;
brzoskwinie;
maliny;
truskawki;
morele;
rabarbar;
seler naciowy.
Pamiętaj, aby nie podawać krabowi szpinaku ani sałaty. Zawierają one w sobie wiele związków chemicznych, które wiążą wapń.
Surowe mięso
To kwestia opcjonalna. Krab nie jest drapieżnikiem, jednak czasami żywi się padliną. W warunkach domowych można podawać mu:
filet z kurczaka lub indyka;
serca kurze;
wątroby kurze;
krewetki;
mysie oseski;
ślimaki.
Niektórzy karmią kraby żywymi rybkami akwariowymi, na przykład danio lub gupikami. Nie jest to jednak etyczne i odradzamy ten rodzaj karmienia.
Zioła
Czosnek pospolity;
mniszek lekarski;
fiołek;
pokrzywa;
jasnota biała;
jaskier;
dziewanna;
rumianek;
stokrotka;
wyka ptasia;
mak polny;
lucerna;
krwawnik;
liście poziomki;
niezapominajka;
melisa lekarska.
Wapń
Kraby pobierają węglany wapnia z wody za pomocą skrzeli. Powinieneś zapewnić im dostęp do suplementów tego pierwiastka. Możesz zdecydować się na:
skorupki jajka;
sepię;
kredę szkolną;
wapno kondycyjne;
preparaty witaminowe;
pokarm mięsny.
Ciekawostki o krabie tęczowym
Kraby tęczowe są bardzo podatne na stres, dlatego warto ograniczać zmiany w ich otoczeniu oraz wymuszone interakcje;
kraby są koprofagami, co oznacza, że spożywają swój kał;
woda jest krabom niezbędna, tylko w niej dokonują wylinki;
kraba tęczowego można do pewnego stopnia oswoić, na przykład nauczyć go jedzenia z pęsety;
oczy kraba sprawiają, że ma on 360-stopniowe pole widzenia.
Kraby tęczowe to bardzo ciekawe zwierzaki. Mają piękne kolory i ciekawe usposobienie. Muszą mieszkać w odpowiednim akwaterrarium, najlepiej zabezpieczonym z góry, aby krab akwariowy nie uciekł. Zdecydowanie nie poleca się trzymania razem dwóch samców. Jeżeli chcesz mieć więcej niż jednego kraba, wybierz harem – jednego samca i trzy samice.
Chomiki są bardzo sympatycznymi gryzoniami. Często wybiera się je na tak zwane pierwsze zwierzę dla dziecka. Tymczasem te delikatne stworzenia mają dosyć duże wymagania gatunkowe, a dodatkowo często chorują. Zanim zdecydujesz się przygarnąć jednego z nich pod swój dach, dobrze przemyśl tę decyzję. Zapoznaj się także z najpopularniejszymi rodzajami chomików hodowanych w domowych klatkach i akwariach.
Chomiki – rasy czy gatunki? Systematyka
Na początku warto zaznaczyć, że określenie „rasy chomików” nie jest poprawne ze strony standardowej klasyfikacji biologicznej. Kiedy myślimy o najpopularniejszych chomikach – syryjskich czy dżungarskich – tak naprawdę mówimy o gatunku lub podgatunku, a nie o rasie.
W mowie potocznej określenie rasy chomików jest bardzo powszechne i zrozumiałe, dlatego to właśnie nim będziemy się tutaj posługiwać. Warto przy tym podkreślić, że rasowe chomiki przychodzą na świat w hodowlach i posiadają rodowody. Te adoptowane czy kupione w sklepie zoologicznym mogą być co najwyżej w typie rasy.
Rasy chomików – syryjski
Chomiczek syryjski to prawdopodobnie najpopularniejszy gatunek zamieszkujący domowe akwaria i klatki. Jest to jednocześnie największy zwierzak w naszym zestawieniu. Dorosły osobnik może dorastać nawet do 18 cm długości i ważyć ponad 250 gramów. Przez swoje rozmiary i potrzebę eksploracji potrzebuje dużej przestrzeni. Jego klatka lub akwarium powinny mieć wymiary przynajmniej 100 na 55 cm. Wymagany jest także spory kołowrotek, o średnicy 27 cm.
Chomik syryjski to bardzo sympatyczny zwierzak, który szybko oswaja się z człowiekiem. Tak jak inne chomiki prowadzi tryb nocny, lubi kopać w trocinach i przemierza w swoim kołowrotku wiele kilometrów. Występuje w różnych odmianach kolorystycznych. Najczęściej spotykane są osobniki krótkowłose, chociaż w hodowlach przychodzą na świat także chomiki o dłuższej sierści.
Rasy chomików – Roborowskiego
Chomik Roborowskiego zwany jest także chomicznikiem malutkim. Jest to jeden z najmniejszych gatunków chomika, który zazwyczaj osiąga długość około 5 cm. To bardzo szybki i zwinny zwierzak, który jest jednocześnie niezwykle delikatny. Oswaja się nieco trudniej od syryjczyka, ale przy odpowiednim podejściu opiekuna może nawet nauczyć się wchodzić na rękę.
Chomik Roborowskiego jest samotnikiem, który prowadzi nocny tryb życia. Tak jak inne chomiki lubi kopać w trocinach, jednak zamiast skomplikowanego systemu nor wykopuje sobie zazwyczaj jeden otwór sypialniany.
Ta rasa chomika powinna mieszkać w akwarium o wymiarach minimum 80 na 45 cm. Jego kołowrotek powinien mieć średnicę przynajmniej 20 centymetrów. Jako najmniejszy ze wszystkich chomików karłowatych żyje dosyć krótko – zwykle około 2 lat.
Rasy chomików – dżungarski
Chomiczek dżungarski jest – tuż obok syryjskiego – najpopularniejszym chomikiem w naszych domach. W naturze możesz spotkać na stepach i tundrach Syberii. Występuje także w Kazachstanie. Osobniki, które trafiają do naszych domów, to najczęściej te urodzone w niewoli.
To bardzo malutkie zwierzaczki, których waga raczej nie przekracza 50 gramów. Występuje w bardzo różnych umaszczeniach – najczęściej pojawiają się szare lub perłowe. Charakterystyczną cechą tych chomików jest to, że mają jasny brzuszek i nieco ciemniejszy tułów.
Dżungarki powinny mieszkać w akwarium o wymiarach minimum 80 na 45 cm. W niektórych przypadkach może sprawdzić się klatka z wysoką kuwetą i niewielkim rozstawieniem prętów. Konieczny jest oczywiście także kołowrotek o średnicy 20 cm.
Chomiki dżungarskie można oswoić. Zwierzaki te chętnie wchodzą na rękę i nie stronią od interakcji z człowiekiem. Nie powinny jednak mieć bezpośrednich kontaktów z innymi zwierzętami, szczególnie z tymi swojego gatunku.
Rasy chomików – chiński
Chomik chiński jest to gatunek (a raczej podgatunek) dosyć rzadko wybierany do roli zwierzaka towarzyszącego. Tymczasem to jeden z najciekawszych i najbardziej oryginalnych przedstawicieli rodziny chomikowatych.
Z wyglądu chomik chiński nieco przypomina dżungarka, jednak jego ciało jest nieco smuklejsze i dłuższe. Charakteryzuje się biegnącą przez cały grzbiet ciemną pręgą. W porównaniu do innych chomików ma on bardzo długi ogon, który może osiągać długość nawet 3 centymetrów.
Dla większości chomików najczęściej poleca się lokum w postaci akwarium. Tymczasem odmiana chińska uwielbia się wspinać, dlatego zdecydowanie lepiej będzie czuła się w klatce. Pamiętaj tylko o bardzo małym odstępie między prętami.
Rasy chomików – Campbella
Chomik Campbella występuje także pod kilkoma innymi nazwami, dlatego może być ci znany także jako chomik mandżurski. Jest kuzynem chomika dżungarskiego. Jego naturalnym miejscem bytowania są tereny półpustynne i stepy. W naturze można spotkać go w Mongolii i północnowschodnich Chinach.
Ze względu na otoczenie, z którego się wywodzi, chomik Campbella ma futerko piaskowego koloru. Podobnie jak jego dżungarski krewny wyróżnia się biegnącą przez całe ciało ciemną pręgą. W niewoli wyhodowano jednak wiele innych odmian barwnych. Możemy więc spotkać chomiki mandżurskie w kolorze czarnym, białym i wielu innych.
Zanim zdecydujesz się na ten gatunek chomika, powinieneś wiedzieć, że jest on dosyć trudny do oswojenia. Nie przepada za noszeniem na rękach i bywa naprawdę charakterny.
Rasy chomików – podsumowanie
Na świecie istnieje ponad 300 gatunków chomikowatych. Niektóre z nich chętnie hodowane są w warunkach domowych. Niezależnie do tego, na jaki gatunek się zdecydujesz, musisz zapewnić mu odpowiednie warunki mieszkaniowe oraz dobrą dietę.
Za najbardziej chętnego do kontaktu z człowiekiem uchodzi chomiczek syryjski. Nie jest on jednak jedynym możliwym rozwiązaniem – możesz zdecydować się także na dżungarskiego, mandżurskiego, Roborowskiego czy chińskiego.
Akwarystyka to hobby, które w Europie rozwija się na dobre od końca XIX wieku. W tym okresie na nasz kontynent trafiło wiele egzotycznych ówcześnie roślin. Elodea canadensis była jedną z nich. To roślina podwodna, która pozostaje zielona przez cały rok. Akwaryści polubili ją między innymi przez właściwości dotleniające i nieskomplikowane sposoby uprawy. Niestety, szybko okazało się, że moczarka kanadyjska jest gatunkiem inwazyjnym, który zagraża naszym rodzimym roślinom.
Moczarka kanadyjska – pochodzenie
Moczarkę kanadyjską możemy obecnie spotkać niemal na całym globie. Szeroko wykorzystywana w akwarystyce bardzo szybko rozprzestrzeniła się poza obszarem swojego naturalnego występowania. Ten z kolei, wbrew nazwie, nie ogranicza się wyłącznie do Kanady. E. canadensis można spotkać na terenie całego kontynentu północnoamerykańskiego. Występuje we wszystkich rodzajach wód od Kanady po Meksyk.
Elodea canadensis – czym się wyróżnia?
Moczarka kanadyjska to gatunek rośliny wodnej, która występuje niemal we wszystkich zbiornikach wodnych. Możesz spotkać ją w akwariach, stawach, rzekach, jeziorach i oczkach wodnych. W naszym klimacie odnalazła się naprawdę dobrze. Tak szybko rozszerza swój obszar występowania, że bywa nazywana zarazą wodną.
Dlaczego moczarka jest nielubiana? Ten gatunek uchodzi za skrajnie inwazyjny. Oznacza to, że zagraża istnieniu naszych rodzimych roślin podwodnych. Rośnie tak szybko, że inne gatunki nie mają szansy na swobodne rozrastanie się. Właśnie z tego powodu ten gatunek rośliny nie jest obecnie szczególnie popularny wśród akwarystów.
E. canadensis – wygląd
Moczarka bywa ukorzeniona na dnie, jednak może także swobodnie pływać na powierzchni wody. Jej korzenie mają charakter fakultatywny, co oznacza, że ich funkcja ogranicza się jedynie zakorzeniania rośliny w podłożu. Jeśli już się pojawiają, mają białawy kolor i są mocno rozgałęzione.
Łodyga osiąga średnią wysokość około 30 centymetrów. W rzadkich przypadkach może jednak dorosnąć nawet do 3 m długości. Jest raczej cienka, owalna na przekroju i bardzo mocno rozgałęziona. W łodydze zawarte są kanaliki powietrzne, która sprawiają, że roślina może swobodnie płynąć na powierzchni wody.
Listki moczarki są drobne, podłużne i jajowate w kształcie. Roślinę trudno pomylić z jakąkolwiek inną. Bardzo licznie obsadza polskie zbiorniki wodne. Wyjątkowo upodobała sobie ogrodowe sadzawki, w których rozprzestrzenia się na bardzo szeroką skalę.
W kwiatach żeńskich rozrośnięta zalążnia widoczna jest w postaci osi. Kwiaty męskie są tylko nieznacznie mniejsze. W Europie nie zaobserwowano owoców tej rośliny. Co ciekawe, na naszym kontynencie (podobnie jak na przykład w Australii) występują niemal wyłącznie żeńskie kwiaty. Męskie zaobserwowano tylko na terenie Szkocji.
Uprawa, ukorzenianie i rozmnażanie
Uprawa moczarki zdecydowanie nie jest trudna. E. canadensis należy do roślin, które rozmnażają się wegetatywnie, najczęściej poprzez fragmentację łodygi. Zazwyczaj wystarczy umieścić ją w oczku wodnym, a w krótkim czasie rozrośnie się na całym jego obszarze.
Moczarka dzisiaj jest wykorzystywana rzadko jako roślina akwariowa. Jeżeli jednak chcesz mieć ją w swoim zbiorniku, nie musisz się martwić – jej sadzenie jest bardzo proste. Zaleca się początkowe umieszczenie sadzonki w płytkim pojemniku, w którym wcześniej znajduje się podłoże gliniano-piaskowe, podsypane żwirem. Pojemniki umieszczaj w tylnej części akwarium, najlepiej w pobliżu roślin o szerokich liściach. Przycinania moczarek najlepiej dokonywać tuż nad młodymi pędami.
Czy e. canadensis ma jakieś wymagania?
Moczarka kanadyjska to roślina, która nie jest szczególnie wymagająca. W wodach skrajnie ubogich w substancje organiczne może jednak rozwijać się bardzo słabo. Skład chemiczny wody nie ma większego znaczenia. Moczarki pobierają z niej jednak dosyć dużą ilość wapnia.
Ważne jest także umiarkowane oświetlenie. Roślina ta może mieć problemy z rozrostem, jeżeli umieszcza się ją w wodzie, do której nie dociera światło. Z drugiej strony zbyt intensywne oświetlenie także jej nie służy. Jako roślina zimnowodna preferuje temperaturę od 12 do 20 stopni Celsjusza. Najlepsza będzie dla niej twarda woda.
Warto jednak zaznaczyć, że uprawianie moczarki nie powinno przysporzyć specjalnej trudności nawet początkującym akwarystom. Jeżeli zastanawiasz się, jak o nią dbać, musisz pamiętać jedynie o kilku kwestiach:
część wierzchołkową trzeba przycinać nawet raz w tygodniu;
starsze łodygi żółcieją i trzeba je systematycznie usuwać z akwarium;
roślina nie wymaga żadnego dodatkowego nawożenia, wszystkie potrzebne substancje odżywcze czerpie z wody;
trzeba uważnie obserwować, czy moczarka nie staje się zbyt ekspansywna. Jeżeli tak się dzieje, wystarczy po prostu usuwać jej nadmiar.
Gdzie kupić byliny moczarek kanadyjskich?
Nabycie tej rośliny nie jest szczególnie trudnym zadaniem. Raczej nie znajdziesz jej w sklepie akwarystycznym, jednak bez problemu dostępna jest w internecie. Cena rzadko przekracza 2–3 złote.
Istnieje jednak inny, bardzo prosty i skuteczny sposób na zdobycie moczarki. Możesz wyłowić ją z dowolnego zbiornika wodnego. Bez problemu znajdziesz ją zarówno w jeziorze, jak i w domowym oczku wodnym.
Czy warto mieć akwarium e. canadensis?
Moczarki są na tyle rozpowszechnione w polskich wodach, że niejednokrotnie powodują jawne szkody w rybołówstwie i żegludze wodnej. W akwariach spotyka się ją coraz rzadziej. Czy w związku z tym istnieje więc jakiś powód, aby umyślnie ją zasadzić? O dziwo – nie jeden!
Ta roślina ma wiele dosyć istotnych zalet. Przede wszystkim doskonale natlenia wodę, dlatego jest pomocna w uzdatnianiu jej podczas przygotowywania akwarium. Pełni ona także funkcję oczyszczającą. Bardzo skutecznie pomaga pozbyć się glonów.
Jeżeli planujesz stworzyć zbiornik, w którym zamieszkają ryby nielubiące zbyt dużej ilości światła, ta niepozorna roślina może okazać się bardzo pomocna. Unoszące się na powierzchni wody ogranicza dostęp światła do jej głębszych warstw.
W ograniczonych ilościach elodea canadensis może pełnić funkcję estetyczną. Trzeba jednak pamiętać, aby często ją przycinać i wyławiać nadmiar łodyg. W przeciwnym razem bardzo szybko zdominuje cały ekosystem zbiornika i skutecznie zakryje większość efektów twojej pracy.
Moczarka kanadyjska – podsumowanie
Roślina ta występuje niemal na całym globie ziemskim. Uchodzi za gatunek inwazyjny i w wielu miejscach jest aktywnie zwalczana. Powoduje bowiem jawne szkody w sektorach takich jak rybołówstwo, czy transport wodny. Mimo wszystko ma ona jedna również kilka zalet. Świetnie natlenia wodę i pomaga ją oczyszczać.
Ze względu na bardzo skąpe wymagania i łatwość uprawy z pewnością dasz sobie radę z jej utrzymaniem w swoim zbiorniku. Pamiętaj jednak, że bardzo szybko się rozrasta.
Każda dobra hodowla powinna skupiać się na uzyskiwaniu najlepszych przedstawicieli rasy. Są oni później prezentowani na wystawach, gdzie przynoszą swoim właścicielom duży prestiż. Jest jednak także bardziej podstawowy cel, dotyczący cech zwierząt. Hodowla kotów brytyjskich dba również o to, by pupile pozostawały zgodne z rysem hodowlanym i aby nie dochodziło do niepożądanych zmian. Właśnie to jest bazą do tego, aby utrwalać cechy, które są najbardziej pożądane przez właścicieli. Wielu hodowców zwyczajnie kocha zwierzęta i dbanie o prawidłowy rozród kotów jest dla nich pasją. Nie wszystkim przyświecają jednak tak szlachetne pobudki. Jeśli chcesz kupić zwierzaka musisz poznać cechy dobrej hodowli i zachowania pseudohodowców. Sprawdź, czym wyróżnia się dobra hodowla tej rasy mruczków i jakie są te koty.
Hodowla kotów brytyjskich – charakterystyczny wygląd rasy
Koty brytyjskie są niewątpliwie rozpoznawalne i rzucają się w oczy. I to dosłownie, bo imponują rozmiarami – dorosłe kocury potrafią ważyć nawet 8 kilogramów. Koty te mają dość zbite i muskularne ciało z krępymi łapkami i grubym ogonem. Najbardziej charakterystyczna cecha to jednak głowa zwierząt, która jest krągła, z pełnymi policzkami. Ze względu na te cechy, brytyjczyki mogą przypominać pluszowe zabawki.
Kolory oczu i umaszczenia kotów brytyjskich
Najczęstszym kolorem umaszczenia jest szare lub popielate, ale rasa ta ma ponad 150 dopuszczonych odmian barwnych (od białego przez liliowy i rudy aż do czarnego). Zwierzak tej rasy ma także duże i okrągłe oczy, które mogą być pomarańczowe, niebieskie lub zielone.
Hodowla kotów brytyjskich – wzorcowy charakter zwierząt
Te zwierzęta to pod wieloma względami wspaniali towarzysze. Wybierając pupila ze sprawdzonej hodowli kotów brytyjskich, masz gwarancję jego nienagannego charakteru i odpowiednich manier. Brytyjczyki są kotami:
przyjaznymi – jeśli są właściwie wychowane, będą szukały od czasu do czasu kontaktu z człowiekiem (nie lubią jednak być noszone);
cichymi – nie należą do kotów często miauczących, więc będą idealne dla właścicieli ceniących ciszę;
spokojnymi – mimo że koty czasami mogą być nadaktywne, to akurat przedstawiciele tej rasy w większości przypadków są bardzo zrównoważeni;
cierpliwymi – nie wykazują agresji w stosunku do dzieci czy innych zwierząt.
Jak można znaleźć hodowle kotów brytyjskich?
Najlepiej wyszukiwać hodowle za pośrednictwem związków felinologicznych. Zrzeszają one często hodowców danej rasy, dzięki czemu wyszukiwanie zwierząt jest ułatwione. Niestety, obok uczciwych hodowli obecne są takie, które nie dbają o dobrostan zwierząt i liczą jedynie na zysk. Najlepiej ufać tym, które są zarejestrowane i nie mają nic do ukrycia. Szukając hodowli kotów brytyjskich, najlepiej zdać się na oficjalną i uznaną organizację. Może nią być Polska Federacja Felinologiczna „Felis Polonia”, będąca częścią prestiżowej Féderation Internationale Féline (FIFe).
Koty brytyjskie – hodowla godna zaufania, czyli jaka?
Nie jesteś w stanie odwiedzić wszystkich miejsc, gdzie działają hodowle kotów. Warto zatem odwiedzić fora dyskusyjne pasjonatów mruczków. Właściciele (a często także hodowcy) często podpowiadają, które miejsca warto odwiedzić, a jakie omijać szerokim łukiem. Dobrym rozwiązaniem będzie sprawdzenie opinii wcześniejszych klientów. Wspomniane na początku wizyty to jednak najlepsza opcja. Osobiście udaj się w wybrane miejsce, a najlepiej także w kilka innych. Dobra hodowla kotów brytyjskich z pewnością nie będzie miała nic do ukrycia, chętnie zaprosi potencjalnych klientów i odpowie na wszystkie ich pytania.
Kot brytyjski – hodowla niewarta uwagi
Pierwszym sygnałem, który powinien wzbudzić obawy, są przede wszystkim złe opinie. Czasami już ich lektura potrafi skutecznie zniechęcić do zakupu. Jeśli jednak o hodowli niewiele wiadomo, przed zakupem musisz koniecznie odwiedzić wybrane miejsce. Kupowanie – nomen omen – kota w worku to zły pomysł. Nie chcesz przecież kupić zwierzęcia z wadami. Hodowla kotów brytyjskich nie powinna zniechęcać do wizyty, wykręcając się różnymi wymówkami. Nie warto w ogóle rozważać zakupu zwierzęcia z takiego miejsca. Sygnałem ostrzegawczym mogą być też zaniżone (rzekomo atrakcyjne) ceny.
Kot brytyjski krótkowłosy – hodowla czy schronisko?
Adopcja zwierzęcia ze schroniska jest w wielu przypadkach darmowa. Jeśli trzeba coś zapłacić, to zazwyczaj jest to niewielka kwota, która nie przekroczy 100 zł. Warto zaznaczyć, że niektóre zwierzęta z przytułków odwdzięczają się wyjątkowym przywiązaniem. Jednak przyszły właściciel nie ma praktycznie żadnej pewności co do charakteru pupila. Hodowla kotów brytyjskich jest pod tym względem bezpieczniejszym wyborem.
Masz większą pewność, że zwierzę będzie zgodne ze wzorcem rasy.
Wykluczone są również wady i choroby genetyczne, na które mogą cierpieć pupile po niezbadanych rodzicach.
Kot brytyjski długowłosy – hodowla i niezbędne dokumenty
Hodowla kotów brytyjskich powinna wystawiać wszystkim zwierzętom komplet obowiązkowych dokumentów. Należą do nich:
książeczka zdrowia – zawiera dane o szczepieniach i zaczipowaniu. Jest tu też miejsce na historię leczenia w razie poważniejszych schorzeń;
metryka – zawiera wszystkie podstawowe informacje o zwierzęciu, czyli o jego rasie, imieniu i danych rodziców. Znajdują się tutaj także dane hodowcy;
umowa kupna-sprzedaży – nawiązanie transakcji bez tego aktu jest w Polsce nielegalne, więc należy zabiegać o jego podpisanie.
Czy hodowla kotów brytyjskich musi wystawić zwierzęciu rodowód?
Każdy kot urodzony w hodowli musi bezwzględnie dostać metrykę. Jest to najbardziej podstawowy dokument. Otrzymują go wszystkie zwierzęta z danego miotu, niezależnie od jego liczebności czy tego, jak zgodne ze wzorcem są kocięta. Hodowle kotów brytyjskich wydają także rodowód, który jest poświadczeniem pokrewieństwa zwierzęcia i jego przynależności do danej rasy. Każdy kot bez rodowodu, nawet jeśli był urodzony w renomowanej hodowli, jest tak naprawdę nierasowy. Dokument służy bowiem poświadczeniu, że dane zwierzę spełnia standardy charakterystyczne dla swojej odmiany.
Ile kosztuje kot brytyjski z dobrej hodowli?
Ceny kotów brytyjskich zaczynają się od mniej więcej 2000 zł. Niektóre kociaki mogą też kosztować dużo więcej, bo ponad 4000 zł. Na cenę mają wpływ:
genetyka zwierzęcia (jego pochodzenie);
predyspozycje wystawowe.
Wszystkie ceny niższe, na przykład w granicach 1000 lub kilkuset złotych, powinny być traktowane jako propozycje od pseudohodowli. Celowo zaniżają one ceny, by przyciągnąć łatwowiernych klientów.
Hodowla kotów brytyjskich ma obowiązek wystawiać zwierzętom odpowiednie dokumenty i musi działać legalnie. Warto dokładnie prześwietlić dane miejsce i wybrać to najlepsze, aby kot był zdrowy i nie miał problemów zdrowotnych lub behawioralnych.
Ślimak, o którym mowa, to niewielki bezkręgowiec, który cieszy się dość dużą popularnością. Jego główną cechą jest to, że spożywa inne organizmy żywe. Cenią go za to osoby zmagające się z innymi małymi ślimakami, a także drobnymi stworzeniami w akwariach. Ślimak helenka świetnie bowiem radzi sobie ze wszystkimi szkodnikami, w mig je pożerając.
Stworzenie to nie wymaga specjalnych warunków, ale ma jednak swoje potrzeby. Co musisz zapewnić ślimakowi helence? Jaka jest specyfika tego gatunku? Wszystkie najważniejsze informacje poznasz po lekturze naszego tekstu!
Helenka – ślimak o wyjątkowym i charakterystycznym wyglądzie
Opisywany gatunek ślimaka ma dość charakterystyczny wygląd. Nie przypomina charakterystycznych winniczków ani innych rodzajów znanych z naszych lasów. Ma bowiem dość spłaszczone ciało i spiczastą skorupkę w kształcie zwiniętego rożka.
Wygląd helenki
Długością ciała ślimak helenka nie przekracza dwóch centymetrów, więc jest dosyć małym stworzeniem. Charakterystyczne jest ponadto występowanie dwóch rozkładanych trąbek. Jedna z nich – syfon – przydaje się przy znajdowaniu ofiar. Druga trąbka jest rozkładanym otworem gębowym i służy do spożywania ofiar.
Jakie kolory może przybierać ślimak helena?
Kolor ciała mięczaka przypomina ciemnoszary. Skorupka może być zaś:
jasnożółta;
brązowa;
czarna;
beżowa;
żółta;
z brązowymi pasami.
Gdzie naturalnie występuje ślimak helena?
Naturalnym miejscem występowania tego gatunku są różnego rodzaju słodkie wody. Ślimak może być zatem spotykany w potokach, rzekach i strumieniach, jak również w stawach i jeziorach.
Gdzie spotkasz tego ślimaka?
Czasami do bytowania wystarczają mu nawet rowy, wyschnięte koryta rzek i skały, które pokrywa odpowiednia warstwa mułu. Ważna jest także odpowiednia zawartość tlenu i właściwa temperatura. Helena wywodzi się z Azji Południowo-Wschodniej. Spotyka się ją w:
Indonezji (zwłaszcza na Jawie i Sumatrze);
Tajlandii (zwłaszcza w prowincji Phitsanulok, rzece Kaek River i w okolicy wodospadu Sakunothayan);
w Malezji.
Ze wszystkich tych miejsc ślimak bywał na wcześniej zabierany, ale obecnie osobniki żyjące w niewoli pochodzą głównie z hodowli.
Czym odżywiają się ślimaki akwariowe helenki?
Jak już wspominaliśmy, ślimak helenka jest gatunkiem mięsożernym, który dodatkowo sam poluje i się odżywia. Najczęściej zjada małe ślimaki, takie jak:
świderki;
zatoczki;
rozdętki.
Zdarza mu się także zjadać większe gatunki, np. ampularie. Potrafi zjeść czasami większe od siebie stworzenia. Jest to możliwe dzięki temu, że w aparacie gębowym ma narząd z trucizną. Paraliżuje ofiarę, a gdy ta staje się nieruchoma, rozpoczyna konsumpcję.
Ślimak helenka i jego dieta w akwarium
Jego instynkt jest ceniony przez akwarystów. Ten gatunek ślimaka jest bowiem ich bardzo skutecznym sojusznikiem w walce z zanieczyszczeniami zbiornika. Trzeba jednak zaznaczyć, że ślimak helenka bez pożywienia może umrzeć z głodu. Jeśli zatem wyczyści akwarium, trzeba podać mu inny pokarm. Mogą to być:
mrożone lub rozdrobnione krewetki;
kryl;
mrożone owady (przede wszystkim te, które naturalnie występują w okolicach zbiorników wodnych);
jajka ślimaków;
wypławki;
warzywa (sałata, groszek i brokuły);
pokarm w tabletkach z białkiem zwierzęcym;
pokarmy dla ryb dennych, krewetek i raków.
Czy ślimak helenka zjada rybki w akwarium?
Pożywienie ślimaka w pewnym stopniu może zależeć od tego, jakie warunki będzie mieć w akwarium. Martwisz się o rybki? Helenki zapolują na małe ryby lub krewetki ostateczności, gdy zabraknie im normalnego pożywienia.
Polowanie helenki
Niektórzy hodowcy podkreślają jednak, że zależy to od rozmiaru zwierząt, bo jeśli będą zbyt duże, helenka odstąpi od polowania. Mitem jest za to kanibalizm tego gatunku. Nawet w przypadku braku pożywienia ślimaki nie atakują one swoich ślimaczych pobratymców. Czasami helenka może także pożywić się nieżywymi już rybami bądź krewetkami. W takich przypadkach ich rozmiar nie ma aż tak dużego znaczenia.
Ile helenek do akwarium? Jakie wymiary powinien mieć zbiornik?
Doświadczeni hodowcy uważają, że 1 osobnik powinien mieć do dyspozycji 10 litrów akwarium. Warto zatem kupić zbiornik o pojemności przynajmniej 25-30 litrów, by móc swobodnie hodować kilka mięczaków.
Rozmiar akwarium a problemy z rozmnażaniem
Warto tu zaznaczyć, że na mniejszej powierzchni ślimaki również przeżyją, jednak będą wówczas mniej aktywne. Mogą wówczas wystąpić także pewne problemy z rozmnażaniem. Wymiary akwarium dla ślimaka helenki powinny być zatem na tyle duże, aby każdy zwierzak miał swobodę. Weź to pod uwagę, jeśli planujesz założyć hodowlę tych pożytecznych bezkręgowców.
Ślimak helenka – warunki, jakich potrzebuje w akwarium
Warto pamiętać, że opisywany ślimak przebywa naturalnie w ciepłych i słodkich wodach południowo-wschodniej Azji.Oczywiste jest zatem, że najlepiej będzie się czuć w podobnych warunkach w akwarium. Oto kilka wskazówek.
Temperatura powinna się utrzymywać pomiędzy 22 a 30 stopni Celsjusza (optymalna to 25 stopni).
Twardość wody nie jest szczególnie istotna, choć najlepsza będzie woda twarda albo średnio twarda.
Aranżacja nie będzie dla ślimaka zbyt istotnym elementem, choć warto zapewnić mu rośliny lub kryjówki (te ostatnie nie powinny być zbyt małe).
Najbardziej istotny jest za to odpowiedni piasek lub drobny żwirek. Ślimak bowiem zagrzebuje się w nim podczas polowania.
Jak zazwyczaj zachowuje się ślimak helenka?
Helenka to bardzo nieuciążliwy gatunek ślimaka. Nie zjada roślin ani nie niszczy żadnych dekoracji akwarium. Nie przeszkadzają mu też zmiany w ustawieniu przedmiotów i szybko adaptuje się do nowych warunków.
Jak przebiega polowanie helenki?
Ślimak helenka wyróżnia się dużą aktywnością, którą przejawia zwłaszcza w nocy i wieczorem. Ma bardzo charakterystyczną metodę polowania. Zagrzebuje się w piasku i czeka na ofiarę z wystawioną trąbką. Gdy wyczuje ją za pomocą odpowiedniego narządu, paraliżuje zwierzę, a następnie zjada.
Czasami te bezkręgowce atakują grupą, zwłaszcza wtedy, gdy ofiara jest większa od pojedynczego ślimaka.
Ślimak helenka – rozmnażanie tego gatunku
W przeciwieństwie do niektórych gatunków rybki helenki są zwierzętami rozdzielnopłciowymi. Trudno jednak rozróżnić samca i samicę. Nie można bowiem dostrzec między nimi różnic w wyglądzie.
Sam akt kopulacji przypomina sklejenie dwóch osobników.
Po udanym zapłodnieniu samica ślimaka helenki składa w różnych miejscach akwarium pojedyncze jajka o średnicy około 1 milimetra.
Wylęganie się następuje zazwyczaj po okresie od trzech do sześciu tygodni.
Młode ślimaki nie przypominają tych dorosłych. Zaraz po tym, gdy się wylęgną, zakopują się w żwirku, gdzie dojrzewają przez kilka miesięcy.
Gdy zakończy się ich okres rozwoju, a skorupka przyjmuje kształt zbliżony do rożka, są gotowe do samodzielnego życia.
Ślimak helenka – cena za jednego osobnika
Helenki to zwierzaki cenione w akwariach ze względu na pożyteczność, ale nie tylko. Ślimaki są bowiem bardzo tanie i za jednego osobnika zazwyczaj zapłacisz poniżej dziesięciu złotych. Najczęściej cena waha się pomiędzy 2 a 5 złotych za jednego mięczaka.
Rozmnażanie ślimaka
Ślimak helenka rozmnaża się dosyć szybko, a skorupiakowi wystarczy do lęgu odpowiednio duże akwarium i właściwa temperatura. Możesz zatem kupić jedną parkę, by szybko mieć znacznie więcej bezkręgowców. Trzeba jednak mieć nieco szczęścia, by trafić akurat na samca i samicę. Jak już wiesz, ich odróżnienie jest praktycznie niemożliwe.
Hodowla ślimaka helenki – podsumowanie
Ślimak helenka to bardzo pożyteczny bezkręgowiec, który pomaga w walce ze szkodnikami w akwarium. Jego tryb życia i sposób polowania na ofiarę to coś niezwykle intrygującego. Pamiętaj, że ten zwierzak, tak jak każdy inny, potrzebuje odpowiednich warunków.
Zapewnij mu wystarczająco dużo miejsca w zbiorniku, odpowiedni pokarm, optymalną temperaturę wody i żwirek lub piasek, gdzie będzie mógł się zakopywać podczas polowań. Jeśli zadbasz o wszystko, ślimak helena na pewno się odwdzięczy i twoje akwarium będzie dzięki niemu czystsze.
Podróż z Bazylei do Łodzi w dostosowanym do tego celu samochodzie trwała około 12 godzin.
Zoo Łódź: orangutany przyjechały z Bazylei
Łódzkie zoo dotychczas nie gościło orangutanów sumatrzańskich. O tym wiekopomnym wydarzeniu wypowiedział się Tomasz Jóźwik, wiceprezes zoo:
To gatunek, którego nigdy wcześniej w łódzkim Zoo nie hodowano, więc jest to dla nas ogromne wyzwanie. Para przyjechała do nas z zoo w Bazylei, ale nie byli razem w poprzednim ogrodzie, dopiero u nas będą się bliżej poznawać i bardzo liczymy na potomstwo
– powiedział Jóźwik.
Zoo Łódź: orangutany mają specjalnie przystosowany wybieg
Aby umożliwić zwierzętom odpowiednie warunki rozwoju Miejski Ogród Zoologiczny przygotował dla nich specjalny wybieg. Ponadto zadbano również o miejsce, w którym orangutany będą miały spokój i będą odizolowane od zwiedzających:
Opiekunowie cały czas je obserwują. Orangutany na razie są w pomieszczeniach, które będą ich sypialnią. To zaplecze ma być niedostępne dla zwiedzających. Zwierzęta będą z niego wychodziły na wybieg. Mają tam podesty, hamaki i liny, mogą się więc wspinać. Ważne jest, aby uważały to miejsce za swój azyl, do którego będą wracać – opowiada
– wyjaśnia Tomasz Jóźwik.
Para ma na razie do dyspozycji pięć boksów, po 40 m kw. Każdy z nich mierzy 4 m.
Ketawa to ośmioletnia samica ważąca 30 kg z kolei Budi, to samiec w wieku 17 lat o wadze 80 kg. Zwierzęta będzie można oglądać po tym, jak zaaklimatyzują się w swoim nowym domu. Warto zaznaczyć, że orangutany sumatrzańskie są gatunkiem krytycznie zagrożone wyginięciem. W ostatnich dziesięcioleciach liczba populacji tego gatunku spadła aż o 80%. Główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest wycinka lasów pod przyszłe plantacje palmy olejowej. Zwierzęta te występują endemicznie w północno-zachodniej Sumatrze.
To nie ostatni orangutan jaki dołączy do łódzkiego zoo. W pierwszym kwartale 2022 r. z Francji przyjedzie kolejny samiec.
Zoo Łódź: orangutany sumatrzańskie zamieszkały w Orientarium (zdjęcia)
Zoo w Łodzi Zoo w Łodzi Zoo w Łodzi Zoo w Łodzi Zoo w Łodzi
Źródło: TVP3 Łódź/Lodz.wyborcza.pl Źródło zdj. głównego: Zoo w Łodzi
Zarażone jelenie zamieszkują prowincję Quebec w regionie Estrie.
Kanada. Covid-19 dotyka głównie ludzi
Kanadyjskie ministerstwo środowiska i zmian klimatu uprzedza, że dotychczas nie odnotowano żadnego przypadku przeniesienia wirusa SARS-CoV-2 z jelenia na człowieka. Jak napisano w komunikacie:
Covid-19 pozostaje przede wszystkim chorobą dotykającą ludzi, a typowe zarażenia dotyczą przenoszenia się z człowieka na człowieka
– czytamy w oświadczeniu.
Kanada: Covid-19 u jeleni wirginijskich. Jakie zwierzęta dotychczas zakaziły się koronawirusem
Od początku pandemii różne instytucje federalne w Kanadzie, rządy prowincji i placówki naukowe analizowały, czy koronawirus wywołujący Covid-19 może zarażać dzikie zwierzęta. Sprawa jest o tyle istotna, bowiem na świecie są znane przypadki wystąpienia SARS-CoV-2 u zwierząt jak np.: koty, psy czy norki. W USA natomiast wirus został wykryty także u jeleni. Nie wiadomo, jakie byłyby konsekwencje przeniesienia się koronawirusa np. na drapieżniki polujące na jelenie. Warto podkreślić, że rząd Kolumbii Brytyjskiej zapowiedział plan likwidacji ferm norek do 2025 roku z powodu ryzyka związanego z Covid-19.
Kanada: Covid-19 u jeleni wirginijskich. Quebec jako pierwsze przebadało zwierzęta pod kątem SARS-CoV-2.
Quebec jest pierwszą prowincją Kanady, w której zebrano próbki pochodzące od zwierząt i przeprowadzono już ich analizę pod kątem SARS-CoV-2. Jak mówiła publicznemu nadawcy CBC specjalistka ds. dzikich zwierząt w ministerstwie środowiska Catherine Soos, resort czeka na wyniki badania kolejnych prawie trzech tysięcy próbek z innych regionów Kanady.
Źródło: PAP Źródło zdj. głównego: fot. ilustracyjna Pexels.com
Obecnie w zielonogórskim schronisku znajduje się ok. 250 zwierząt. Opiekunowie robią co mogą, aby zwierzaki mogły przetrwać zimę, która jest dla nich najtrudniejszym okresem w roku.
Akcja „Zwierzęta też chcą mieć święta” – każdy może zostać Świętym Mikołajem
Aby psy i koty nie zamarzły pracownicy schroniska osłaniają kojce banerami, by chronić zwierzęta przed zimnem. Ponadto woda w miskach jest wymieniana jeszcze częściej. Mimo wszelkich starań, ze względu na niską temperaturę czworonogi chorują częściej niż w pozostałych porach roku. W tym celu placówka w Zielonej Górze organizuje akcję „Zwierzęta też chcą mieć święta”.
Jak mówią pomysłodawcy akcji każdy może zostać Świętym Mikołajem i podarować zwierzakom prezent. Paczki z karmą i suplementami można wysłać na adres schroniska, lub wskazać podczas zakupów w internetowym sklepie zoologicznym. Kto chce może przywieźć prezenty do schroniska, które mieści się przy ul. Szwajcarskiej. Otwarte jest codziennie od godz. 10:00 do 19:00.
W okresie jesienno-zimowym zoo jest czynne w godz. 9.00-15.00. Aktualnie bilety są po niższych cenach.
Zoo w Krakowie: jakie przygotowano atrakcje
Młodsi goście zobaczą się ze Świętym Mikołajem, który będzie mógł dziecku wręczyć prezent. Ponadto dla turystów będą czekać mikołajkowe sanie oraz renifery. Krakowskie zoo umożliwi podziwianie tych zwierząt z bliska.
Rodzice, którzy chcą zorganizować swojemu dziecku taką niespodziankę, proszeni są o kontakt pod nr telefonu 12 425 35 51 wew. 61 (Dział Dydaktyczny).
Służby ogrodu zoologicznego apelują o przestrzeganie podstawowych norm sanitarnych. Obowiązuje zakrywanie nosa i ust w pawilonach, dezynfekcja rąk i zachowanie dystansu.
Źródło: Radiokrakow.pl Źródło zdj. głównego: fot. ilustracyjna pexels.com
Świnka morska rozetka to zwyczajowa nazwa odmiany abisyńskiej. Jak możesz się domyślić, pochodzi od długiego futerka zwierzęcia, które przypomina nieco rozłożoną rozetkę. Te zwierzaki są świetnymi towarzyszami zabaw, dlatego często kupuje się je dla dzieci. Czy słusznie? To żywe istoty, które nie mogą być traktowane jak zabawki. Świnka morska rozetka ma też swoje wymagania, które trzeba spełnić, ponieważ w przeciwnym razie stanie się osowiała lub zachoruje. Zanim zdecydujesz się na przygarnięcie pupila pod swój dach, musisz je poznać, aby decyzja była przemyślana. Przeczytaj i sprawdź, czego potrzebuje to urocze zwierzę!
Jak wyglądają świnki morskie rozetki? Futro i umaszczenie
Świnki morskie abisyńskie wyróżniają się długą sierścią, która rozchodzi się na boki. Nadaje to zwierzęciu nieco zadziornego, ale też zabawnego wyglądu. Tę odmianę kawii cechują też nieco sterczące na boki uszy. Zwierzaki występują w odmianach jednokolorowych lub w mieszankach kolorystycznych. Popularne są świnki morskie rozetki:
białe;
czarne;
brązowe;
kolorowe z białymi znaczeniami.
Waga w ich przypadku to od 700 do 1300 gramów, czyli dość sporo. Świnki morskie abisyńskie mają zazwyczaj od 23 do 35 centymetrów długości.
Rozetka świnka morska i jej usposobienie
Świnki, jak wszystkie gryzonie, są na początku dość płochliwe. Stosunkowo szybko przyzwyczajają się jednak do człowieka, o ile ten wie, jak się z nimi obchodzić. Świnka morska rozetka to towarzyskie zwierzę, które przepada za kontaktem z człowiekiem. Będzie też idealne dla dzieci, zwłaszcza na pierwszego pupila. Kawia lubi być głaskana i trzymana na kolanach. Człowiek nie wystarczy jednak pupilowi do szczęścia. Świnka potrzebuje towarzystwa przynajmniej jeszcze jednego osobnika swojego gatunku. Bez niego zwierzę może stać się smutne i osowiałe, nawet przy najlepszej opiece ze strony człowieka.
Na jakie choroby jest narażona ta rasa świnek morskich?
Omawiana odmiana stosunkowo często cierpi ze względu na problemy z oczami. Do chorób narządu wzroku zalicza się w ich przypadku zaćma i małoocze. Musisz więc regularnie obserwować pupila. W razie niepokojących objawów nie czekaj, tylko od razu udaj się do lekarza weterynarii. Ze względu na ryzyko cukrzycy musisz także uważać na dietę świnek. Nie mogą dostawać zbyt dużo tłuszczu ani cukru, a smakołyki trzeba podawać raczej oszczędnie.
Świnka morska rozetka długowłosa – pielęgnacja
Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym kawii domowej będzie czesanie jej futerka. Nawet świnka morska krótkowłosa, taka jak rozetka, wymaga regularnego szczotkowania.Taka pielęgnacja pozwala jednocześnie na kontrolę futerka. Musisz sprawdzać ślady ewentualnych insektów. Od czasu do czasu świnkę morską rozetkę warto również wykąpać. W dobrych sklepach zoologicznych z pewnością dostaniesz odpowiedni szampon do pielęgnacji futerka. Pupilowi należy regularnie obcinać pazurki, gdyż zbyt długie powodują u niego ból. Pod żadnym pozorem nie wolno zaś stosować do mycia kawii ludzkiego szamponu ani mydła.
Świnka morska rozetka – jaka klatka?
Świnka morska rozetka wymaga klatki o wymiarach przynajmniej 60 x 30 x 30 centymetrów, ale to nie wszystko. Wspominaliśmy już, że nie powinno się trzymać jednego zwierzęcia, więc zapewne zorientujesz się, że mieszkanie dla kawii musi być większe. Świnki powinny:
mieć odpowiednio dużo miejsca na ruch;
zmieścić wszystkie niezbędne akcesoria, czyli zabawki, miseczki na jedzenie i picie, a także domek.
Klatkę ustaw z dala od przeciągów i wiatru. Przestrzeń dla zwierzaka nie może być również silnie nasłoneczniona. Miejsce powinno być ustronne i spokojne, aby zwierzęta nie były narażone na hałas.
Świnka morska rozetka – aktywność
Oprócz odpowiedniej klatki zwierzęta potrzebują także codziennych wyjść. Wybieg powinien być odpowiednio ogrodzony, by pupilom nic się nie stało. Świnka morska rozetka wymaga też stymulacji poprzez odpowiednie zabawki. Mogą to być:
tunele;
piłeczki;
gryzaki;
labirynty.
Dobrym pomysłem będzie także zainstalowanie specjalnego toru z przeszkodami. Rozwiniesz inteligencję zwierzęcia, a przy tym pomożesz mu zachować odpowiednią porcję ruchu.
Czym powinna być karmiona świnka morska rozetka?
Podstawą diety takiej świnki powinna być odpowiednio dobrana do potrzeb gatunku karma. Oprócz niej w klatce musi się znaleźć sianko. To wzbogacone tymiankiem ma więcej wartości odżywczych niż zwykłe, więc warto na nie postawić. Jak każdy gryzoń, świnka morska abisyńska potrzebuje czegoś do ścierania zębów. Mogą do tego służyć gałązki lub specjalne drewniane zabawki. Świnkę morską rozetkę możesz od czasu do czasu nieco rozpieścić przysmakami. Należą do nich:
brokuły;
sałata;
natka pietruszki;
rzodkiewka;
szpinak;
papryka;
jabłka;
gruszki.
Świnka morska rozetka – cena za jednego osobnika
Kawie nie są zbyt drogimi zwierzętami. Ich ceny zaczynają się już od 50 zł, ale zazwyczaj to kwoty w sklepach zoologicznych. Są to miejsca, z których najlepiej nie kupować zwierząt, ponieważ nie wiadomo, w jakich warunkach były hodowane. Najlepiej po zakup świnki morskiej rozetki udać się do renomowanego hodowcy. Cena może być nieco wyższa – zazwyczaj wynosi około 150 zł – ale za to masz gwarancję pozyskania zwierzęcia z pewnego źródła. Zyskujesz wówczas pewność, że pupil nie będzie obciążony chorobami ani wadami genetycznymi.
Jak długo żyje świnka morska rozetka?
Świnki z jednej strony nie są długowiecznymi zwierzętami, jednak z drugiej mogą ci towarzyszyć przez dobrych kilka lat. W hodowli dożywają zwykle od 5 do 7 lat. Wszystko zależy tutaj przede wszystkim od predyspozycji genetycznych danego osobnika, jednak nie bez znaczenia jest opieka i troska ze strony właściciela. Zadbana świnka, która ma zapewnione najlepsze warunki, może dożyć spokojnie 10, a nawet 12 lat.
Skąd pochodzi świnka morska rozetka?
Świnka morska rozetka, tak jak inne kawie, wywodzi się z Ameryki Południowej. Świnki morskie zostały tam udomowione jeszcze przed przybyciem Europejczyków. Ślady ich obecności datuje się na tysiące lat przed naszą erą, więc z pewnością towarzyszą ludziom od zarania dziejów. W Europie po raz pierwszy pojawiły się w XVI wieku, choć popularnością zaczęły cieszyć się dużo później, bo około XVIII wieku.
Świnka morska (rozetka i nie tylko) – ciekawostki na temat gatunku
Świnki morskie to fascynujące zwierzęta, o których na pewno chciałbyś się dowiedzieć jeszcze więcej. Oto ciekawostki na ich temat, które warto poznać:
świnki morskie mogą tworzyć monogamiczne związki;
osobniki żyjące razem w stadzie są ze sobą bardzo związane i przeżywają rozłąkę lub stratę. Jeśli zaś wyczują intruza, wówczas są wobec niego agresywne i odganiają go od stada;
świnki świetnie kopią i zamieszkują wykopane przez siebie norki i tunele;
najstarsza świnka miała w momencie śmierci 15 lat i została dzięki temu wpisana do księgi rekordów Guinessa;
zwierzęta te słyszą dźwięki o częstotliwości aż 33000 Hz. Dzięki tak rozwiniętemu słuchowi są w stanie sprawnie wychwytywać wszystkie zagrożenia;
naukowcy wyróżnili 11 typów sygnałów dźwiękowych, jakie wydają kawie. Mogą one wyrażać niepokój, agresję, zadowolenie i ból;
świnki rozróżniają 4 kolory (żółty, zielony, brązowy i niebieski);
w 1961 roku dwie świnki morskie wraz z psem i myszami zostały wystrzelone w kosmos, skąd bezpiecznie wróciły.
Świnka morska rozetka przez wiele osób jest uznawana za świetnego pupila dla dzieci. Czy słusznie? To zależy od tego, czy opiekun będzie w stanie odpowiednio zadbać o pupila. Trzeba troszczyć się o zdrowie zwierzaka, a szczególnie o jego wzrok. Odpowiednia dieta również jest bardzo ważna, ponieważ ten gatunek jest narażony na cukrzycę. Musisz zapewnić kawii towarzystwo w postaci innej świnki morskiej abisyńskiej, a w klatce postawić wszystko, co jest jej potrzebne do życia i rozwoju. Jeśli spełnisz te wymagania, zwierzak może towarzyszyć ci przez lata!
Koszatniczki są bardzo chętnie hodowane przez osoby, które cenią sobie towarzystwo małych zwierząt. W przeciwieństwie do chomików są aktywne całą dobę, lubią się wspinać, a oswojone chętnie spędzają czas z człowiekiem. Chociaż ogólnie są dosyć sympatyczne, ich zęby mogą mieć niszczycielską moc. Co to oznacza dla ciebie jako potencjalnego opiekuna? Gdzie powinna mieszkać koszatniczka i co najbardziej lubi jeść? Ile zapłacisz za takiego gryzonia? Na te i wiele innych pytań znajdziesz odpowiedzi w tekście. Czytaj go już teraz!
Koszatniczka pospolita – pochodzenie
Koszatniczka, podobnie jak szynszyla i kawia domowa, pochodzi z Ameryki Południowej (a dokładnie z Chile). W swojej ojczyźnie nazywana jest szczurem z ogonem w kształcie trąbki. W naturze zamieszkuje zbocza Andów, gdzie żywi się przede wszystkim trawą i innymi roślinami.
Koszatniczki żyją w dosyć ograniczonych liczebnie stadach. Odmiana pospolita jest spotykana przede wszystkim w niewoli. Dziko żyjące gryzonie traktuje się w Chile jak szkodniki, które zagrażają uprawom. Sprawia to, że tych gryzoni z każdym rokiem żyje w naturze coraz mniej.
Jak wygląda koszatniczka?
Koszatniczka to niewielkich rozmiarów gryzoń o raczej drobnej budowie ciała. Wyróżnia się długim ogonem, który sprawia, że nieco przypomina połączenie szczura z szynszylą. Najczęściej występuje umaszczenie aguti. Zdecydowanie rzadszym zjawiskiem jest koszatniczka biała.
Czym jeszcze zwracają na siebie uwagę koszatniczki?
Dorosłe osobniki osiągają co najwyżej 15 centymetrów długości i ważą nie więcej niż 300 gramów. Charakterystyczne dla nich są ostre pazurki i silne tylne odnóża, dzięki którym świetnie się wspinają, niczym wiewiórka. Koszatniczka nie ma jednak z nią nic wspólnego.
Ogon tego gryzonia jest niezwykle wrażliwy. Pod żadnym pozorem nigdy za niego nie chwytaj, ponieważ przerażone zwierzę jest w stanie go odrzucić. Raz oderwany ogon już nie odrasta.
Charakter koszatniczek
Koszatniczka uchodzi za gryzonia, który jest żywszy i bardziej przebojowy niż chomiki i kawie domowe. Gryzonie, którym poświęcamy ten tekst, są przebojowe, towarzyskie i chętne do zabawy. Właśnie z tego powodu bardzo łatwo oswoić je z człowiekiem.
Warto zaznaczyć, że koszatniczki są stadne, dlatego w jednej klatce powinny mieszkać przynajmniej dwa osobniki tej samej płci. Decydując się na parkę prędzej czy później doczekasz się młodych, co ma swoje konsekwencje. Bezdomność gryzoni jest dużym problemem, a ich nieprzemyślany rozród jeszcze bardziej go wzmaga.
Jakiej płci powinny być koszatniczki w domowej hodowli?
W przypadku dwóch samców może dochodzić do walk o terytorium, dlatego bardzo ważne jest zachowanie zasad odpowiedniego łączenia. Samice walczą ze sobą o wiele rzadziej, chociaż na zbyt małej przestrzeni może dochodzić do kłótni i konfliktów. Najlepszym rozwiązaniem będzie przygarnięcie rodzeństwa tej samej płci, które zna się od początku życia i które będzie ze sobą dorastało.
Koszatniczka i jej czujne usposobienie
Koszatniczka to zwierzę, które jest aktywne całą dobę. Sen przybiera u niej postać krótkich drzemek, które zazwyczaj nie trwają dłużej niż 20 minut. Czasami zwierzak wypoczywa w trybie czuwania. Może wówczas sprawiać wrażenie śpiącego, ale w istocie jest to stan, który przypomina półsen.
Klatka czy terrarium dla koszatniczek?
Odpowiednia klatka lub terrarium to podstawa, która zapewni koszatniczkom dobre warunki życia. Pamiętaj, że w swoim naturalnym środowisku zwierzątka te zamieszkują zbocza gór. Podobnie jak szynszyle, powinny więc mieć lokum, które:
jest wysokie;
umożliwia swobodne skakanie.
Hodowcy koszatniczek i miłośnicy tych zwierząt za minimalne wymiary uznają 70 × 40 × 100 cm. Oczywiście, warto kierować się zasadą, że im większa klatka, tym lepsza. Wyposaż ją w półeczki i pięterka, po których zwierzaki będą mogły poruszać się w górę i w dół.
Jakiej klatki potrzebuje koszatniczka?
Kuweta klatki powinna mieć formę terrarium lub być wykonana z bardzo mocnego tworzywa sztucznego. Typowy plastik będący tworzywem większości klatek bardzo szybko zostanie przez koszatniczkę przegryziony.
Dno klatki można wyłożyć odpylonymi trocinami, ściółką konopną lub sianem.
Dobrym pomysłem będzie dodanie do tego jeszcze odrobiny papieru, z którego koszatniczki zrobią sobie gniazdo do spania. Nie używaj jednak gazet, które zawierają toksyczną farbę drukarską.
Wyposażenie klatki koszatniczki
W klatce powinny znaleźć się zabawki, które urozmaicą czas tym bardzo żywym zwierzakom. Bardzo ważnym elementem wyposażenia jest tu kołowrotek. Musi być odpowiednio duży, aby gryzoń miał możliwość rozprostowania w nim kręgosłupa. Wybieraj takie kołowrotki, które mają jednolitą szynę i zwierzak się w nich nie zaklinuje.
Zwierzak lubi podgryzać gałązki, dlatego możesz dostarczyć je te z drzew owocowych czy brzozy.
Pielęgnacja koszatniczki i niezbędne akcesoria
Ważną częścią życia i podstawą pielęgnacji jest dla tego koszatniczki kąpiel piaskowa. Wanienki z piaskiem nie powinieneś jednak stawiać w klatce na stałe, ponieważ zwierzak szybko potraktuje ją jak kuwetę. Dwa razy w tygodniu włóż koszatniczkę do pojemnika ze specjalnym pyłem. Obserwowanie kąpiącego się pupila jest bardzo ciekawym przeżyciem!
Oczywiście w terrarium koszatniczki nie może zabraknąć także miseczek na jedzenie. Jakie będą odpowiednie?
Wybieraj takie, które będą ciężkie i solidne.
Dobrze sprawdzą się modele wykonane z ceramiki. Lekkie plastikowe miseczki bardzo szybko zostaną pożarte.
Poidełko dla koszatniczek powinno być z kolei wykonane ze szkła.
Prawidłowe żywienie koszatniczek
Odpowiednia dieta to klucz do zdrowia i dobrego samopoczucia. U małych zwierzątek, które mają szybki metabolizm, żywienie jest szczególnie istotne. Co więc powinny na co dzień jeść koszatniczki?
Zbocza Andów to surowy klimat, w którym najłatwiej o trawy i inny pokarm roślinny. Właśnie dlatego podstawą diety tych zwierząt jest siano. Podobnie jak świnki morskie, króliki czy szynszyle, powinny one mieć do niego dostęp przez okrągłą dobę.
Co jedzą koszatniczki oprócz siana?
W diecie koszatniczki nie powinno być jednak świeżych owoców ani warzyw. Te gryzonie są bardzo wrażliwe na węglowodany i nie metabolizują cukru. Nie bez powodu od lat prowadzi się na nich eksperymenty dotyczące leczenia cukrzycy. Nawet sporadyczne włączanie do jadłospisu warzyw i owoców może skończyć się wystąpieniem tej choroby.
Dietę uzupełniaj raczej suszonymi ziołami. Możesz z powodzeniem podawać między innymi:
babkę lancetowatą;
mniszek lekarski;
koniczynę;
miętę;
liście malin, truskawek, brzozy.
Jako dobre uzupełnienie jadłospisu można traktować także dobrej jakości granulaty przeznaczone specjalnie dla koszatniczek.
Ile żyją koszatniczki i na co chorują?
Koszatniczka w teorii żyje od 6 do 8 lat. Bardzo często jednak zwierzakom doskwierają problemy i choroby, które wynikają z jednej strony z nieprawidłowego żywienia, a z drugiej – z uwarunkowań genetycznych.
Oprócz cukrzycy koszatniczki często mają także:
choroby układu oddechowego;
nieprawidłowości zgryzu (zdrowe zęby są równe i mają kolor żółto-pomarańczowy);
zaćmę;
choroby serca;
urazy mechaniczne;
problemy neurologiczne;
pasożyty zewnętrzne.
Dlaczego koszatniczce potrzebny jest specjalista?
Tak jak większość gryzoni, te także rzadko pokazują, że coś im dolega. Bardzo ważna jest wnikliwa obserwacja zwierząt i profilaktyka. Zanim zdecydujesz się na zakup koszatniczki, upewnij się, że w twojej okolicy przyjmuje lekarz weterynarii, który zna się na gryzoniach.
Weterynarz, który na co dzień zajmuje się psami i kotami, może nie mieć wiedzy ani narzędzi, żeby poradzić sobie z diagnostyką i leczeniem twojego pupila. Niestety, lekarzy weterynarii ze specjalnością w gryzoniach jest bardzo mało i najczęściej przyjmują oni pacjentów w lecznicach, które usytuowane są w dużych miastach.
Koszatniczki – cena
Cena koszatniczki może być bardzo różna w zależności od źródła jej pochodzenia. W dobrych hodowlach zwierzęta są nieco droższe niż w sklepach zoologicznych. W tym wypadku zdecydowanie nie warto oszczędzać.
Standardowa cena koszatniczki domowej wynosi od 80 do 200 złotych. Pamiętaj jednak, że to zwierzęta stadne, dlatego zawsze trzeba kupować je w parach.
Kupić gryzonia czy go adoptować?
Pamiętaj także, że takiego zwierzaka można adoptować! Bezdomność wśród tych gryzoni jest większa niż ci się wydaje! Wśród organizacji, które zajmują się prawami zwierząt i ich ochroną, jest mnóstwo takich, które specjalizują się w gryzoniach. Na dom czeka wiele koszatniczek w bardzo różnym wieku!
Rozmnażanie koszatniczek? To zły pomysł!
Żadne zwierzę nie powinno być rozmnażane przez osoby, które nie mają do tego kompetencji. Tymczasem w internecie można znaleźć mnóstwo rad na temat tego, jak i kiedy można rozmnażać koszatniczki.
Celowe doprowadzenie do ciąży gryzonia sprawia, że na świat przychodzą kolejne osobniki, którym trzeba znaleźć domy. Przy dużej bezdomności jest to ogromny problem, a oprócz tego porody i ciąże koszatniczek bardzo często przebiegają z różnymi komplikacjami. Młode przychodzą na świat martwe, niepełnosprawne, często z ogromnymi wadami rozwojowymi.
Nie rozmnażaj koszatniczek samodzielnie!
Decydując się na rozmnażanie koszatniczek na własną rękę, bardzo ryzykujesz. Swoje zwierzę narażasz na cierpienie i śmierć, a siebie wystawiasz na bardzo duże obciążenie psychiczne.
To prawda, że koszatniczki są rodzinne i bardzo czule opiekują się swoimi młodymi. Obserwowanie tego procesu warto jednak zostawić hodowcom.
Koszatniczka – podsumowanie
Koszatniczka domowa to bardzo sympatyczny gryzoń, który jednak wymaga od ciebie odpowiedniego przygotowania. Musisz pamiętać przede wszystkim o tym, że jest to zwierzak stadny, który potrzebuje towarzysza własnego gatunku.
Niezwykle istotna jest także kwestia diety. Musi ona być oparta na sianie i suszonych ziołach oraz uzupełniana granulatem. Koszatniczki mają skłonność do cukrzycy, dlatego nieprawidłowa dieta jest dla nich wyjątkowo niebezpieczna.
Jeżeli zapewnisz swojej koszatniczce odpowiednie warunki możesz cieszyć się jej towarzystwem przez wiele lat. To bardzo żywy, sympatyczny i wesoły zwierzak, którego łatwo oswoić. Żyje w stadzie, a obserwowanie relacji między gryzoniami sprawia opiekunowi bardzo dużo satysfakcji. Pamiętaj, że żadnym wypadku zwierzaki nie powinny być rozmnażane przez osoby, które nie są do tego powołane.
Wczorajszy dzień był dla nas bardzo smutny. Odszedł Rurek, kot, w którego ratowanie zaangażowana była cała Polska
– czytamy w oświadczeniu fundacji na Facebooku.
Kot Rurek nie żyje: historia bez happy endu
Przypomnijmy, że kilka tygodni temu kot był bohaterem akcji, która zainteresowała nie tylko mieszkańców Rzeszowa, ale i całej Polski. Po 10 dniach zwierzak został wyciągnięty z rury ciepłowniczej dzięki czemu nadano mu imię Rurek. Jego stan zdrowia regularnie się poprawiał i rozpoczęto już poszukiwania nowego domu dla czworonoga. Niestety ta historia nie zakończyła się szczęśliwie.
Kot Rurek nie żyje: zwierzak chorował na panleukopenię
Rurek cierpiał na zakaźne zapalenie jelit znaną jako panleukopenia:
Podejrzewamy, że był jej nosicielem. To było coś, czego baliśmy się najbardziej, bo wiedzieliśmy, że jego organizm może nie wygrać z tym wirusem, mimo że od początku zabezpieczony był surowicą od kota ozdrowieńca
– podaje fundacja i dodaje:
Prosimy, nie oskarżajcie nikogo o jego śmierć – zwłaszcza lecznicy, która tak naprawdę zrobiła dla niego najwięcej. Od początku byliśmy z nim – my i oni. I tak pozostało do końca
– apelują członkowie Fundacji Felineus.
Kot Rurek nie żyje: o jego historii pisaliśmy na łamach naszego serwisu
Losy kota Rurka nie mogły być obojętne dla naszej redakcji, która najpierw informowała o udanej akcji ratowniczej:
Historia Rurka zakończyła się smutno, ale te chwile radości jaką zdołał nam wszystkim dostarczyć, był warty wysiłku wszystkich ludzi, którzy ratowali i zajmowali się zwierzakiem, udowodniając przy tym, że o każdego zwierzaka należy walczyć.
Źródło: Wyborcza.pl Źródło zdj. głównego: Krzysztof Kapica/Nowiny24.pl
Szynszyla (czasami określana także błędnie jako szynszyl) to wyjątkowo urodziwy gryzoń, którym marzy wiele osób. Kiedyś kojarzona głównie z przemysłem futrzarskim, dzisiaj jednak traktowana jest przede wszystkim jako przyjaciel domu. Szynszyla jest bardzo inteligentna i chętnie oswaja się z człowiekiem. Trzeba jednak zapewnić jej odpowiednią dozę uwagi i czasu.
Jak wygląda ten zwierzak? Czym się żywi? Jak długo może ci towarzyszyć jako domowy pupil? Na te pytania poznasz odpowiedzi już za chwilę!
Szynszyla – podstawowe informacje
Szynszyle pochodzą z Ameryki Południowej, gdzie zamieszkują wysokie Andy. Ich naturalnym środowiskiem jest surowy górski klimat, w którym najłatwiejszym do zdobycia pokarmem są rośliny. Właśnie dlatego są przede wszystkim trawożerne. Te gryzonie żyją w stadach.
Na wolności jest to niestety gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. Oprócz szynszyli małych występuje także szynszyla duża, czyli wiskacza peruwiańska. Dorosły osobnik szynszyli dużej waży jednak nie około 500 gramów (tyle ma szynszyla mała), ale nawet ponad kilogram. Różnice są więc znaczne.
Szynszyla mała – jak wygląda?
Szynszyle to spore gryzonie, które wyróżniają się bardzo miękkim i gęstym futerkiem. Z jednego mieszka może wyrastać nawet osiemdziesiąt włosów! Daje to niesamowity efekt, a miękkość futra tego zwierzęcia trudno porównać z czymkolwiek innym.
Szynszyla ma duże oczy i uszy, a także długi ogon, który również porośnięty jest miękkim futerkiem. Samice są nieco większe od samców.
Umaszczenie szynszyli
W naturze występują wyłącznie osobniki o szaroniebieskim futerku. Jest ono ciemniejsze na plecach i jasne na brzuchu. Ten rodzaj umaszczenia w hodowli nosi nazwę standard.
W warunkach hodowlanych występują również inne odmiany barwne, między innymi:
beżowe;
białe;
mozaikowe;
srebrne;
czarne;
pink white;
ebony (mahoniowe);
fioletowe;
szafirowe;
tan.
Szynszyla w domu
Szynszyle to zwierzęta stadne. Mówi się mimo to, że nie tolerują tego, że do stada dołączają inne dorosłe osobniki. Nie jest to jednak prawdziwe przekonanie, choć ma pewne źródło.
Łączenie szynszyli w stado faktycznie nie jest łatwym zadaniem. Jeżeli zwierzaki nie znają się od wczesnego dzieciństwa, powinny być łączone pod okiem doświadczonej osoby. Najlepiej, by był to hodowca lub ktoś, kto bardzo dobrze zna się na tym gatunku gryzoni. To bardzo ważne, ponieważ nieprawidłowe połączenie prędzej czy później skończy się dla tych zwierząt tragicznie.
Czy szynszyla dobrze czuje się w samotności?
Wielu opiekunów w obawie przed taką sytuacją rezygnuje i trzyma szynszyle pojedynczo. To sytuacja zupełnie nienaturalna i bardzo krzywdząca dla tych zwierząt. Przed zakupem gryzonia powinieneś bardzo dobrze przemyśleć tę kwestię. Zastanów się, czy dysponujesz zasobami, które pozwolą ci na przeprowadzenie prawidłowego łączenia.
Klatka dla szynszyli
Szynszyla to zwierzak, który w swoim naturalnym środowisku żyje w wysokich górach. Wybierając klatkę, kieruj się przede wszystkim jej wysokością, a nie wymiarami podstawy. Za minimalne wymiary klatki dla tych zwierząt uznaje się 70 × 40 × 100 cm.
Woliera zamiast klatki dla szynszyli?
Zamiast typowej klatki dostępnej w sklepach zoologicznych, warto rozważyć zakup woliery. Takie rozwiązanie jest szczególnie polecane osobom, które mają w domu więcej niż dwóch przedstawicieli tego gatunku.
Drewniana woliera jest wprawdzie droższa i dużo cięższa niż klatka, ma jednak liczne zalety. Wielkość można dostosować zarówno do liczebności stada, jak i do wymiarów twojego mieszkania.
Szynszyle – czym się żywią?
Wiesz już, że szynszyla to zwierzę roślinożerne i trawożerne. Podstawą jej diety jest więc siano. Bardzo ważne jest to, aby zwierzaki miały do niego dostęp przez całą dobę. Budowa ich układu pokarmowego i stale rosnące zęby sprawiają, że szynszyle muszą bezustannie jeść. Ich żołądki bezustannie wydzielają kwasy trawienne. Już kilka godzin bez posiłku może prowadzić do owrzodzenia.
Co oprócz siana polubi szynszyla?
Bardzo ważnym elementem diety tych zwierząt są także zioła. Możesz z powodzeniem podawać im:
pokrzywę;
lucernę;
babkę lancetowatą;
mniszek lekarski;
ostropest;
bławatek;
nagietek;
korzenie cykorii;
dziką różę;
malwę;
liście maliny, brzozy i czarnej porzeczki.
W diecie szynszyli ważną rolę odgrywa także granulat, który jest istotnym uzupełnieniem jadłospisu. Wybieraj dobrej jakości karmy, które są pozbawione ziaren zbóż i mają jednolitą formę.
Szynszyla mała – pielęgnacja
Szynszyla to bardzo czysty zwierzak, który skrupulatnie dbają o higienę swojego futerka. Poświęca na to wiele czasu i bardzo nie lubi przebywać w brudnym otoczeniu. Nie przepada także za dotykiem brudnych ludzkich rąk.
Jak dbać o wygląd szynszyli?
Czy możesz zrobić coś, aby pomóc pupilowi zachować higienę? Tak. Jednak na początku warto zaznaczyć, że szynszyli pod żadnym pozorem nie wolno kąpać ani moczyć w wodzie!
Te gryzonie kąpią się same w piasku lub pyle wulkanicznym. Wystarczy zostawić im w klatce basenik wypełniony takim podłożem i same będą doskonale wiedziały, jak się w nim wykąpać.
Ile kosztuje szynszyla?
Ile zapłacisz za szynszylę? Cena uzależniona jest w dużej mierze od tego, skąd pochodzi zwierzak i jakie ma umaszczenie. W sklepie zoologicznym lub domowej hodowli gryzoń w umaszczeniu standard kosztuje od 80 do 150 złotych. Zdecydowanie więcej zapłacisz za zwierzęta, które mają rzadsze ubarwienia i znaczenia.
Warto wspomnieć o tym, aby szynszyle kupować raczej od doświadczonych hodowców niż od sprzedawców w sklepach zoologicznych. W przypadku tych ostatnich prawdziwe pochodzenie zwierząt nie jest znane.
Ile żyją szynszyle i na co chorują?
Miłośnicy szynszyli i pracujący z nimi lekarze weterynarii lubią mawiać, że zwierzęta te dzielą się na dwie grupy, czyli zdrowe i martwe. Czy to oznacza, że szynszyle nie chorują?Bynajmniej. Są natomiast mistrzami w ukrywaniu wszelkich chorób, bólu i dyskomfortu. Kiedy opiekun orientuje się, że coś jest nie tak, zazwyczaj jest już za późno, żeby cokolwiek dla zwierzaka zrobić.
Dlaczego kontrola zdrowia szynszyli jest tak ważna?
Właśnie dlatego tak istotna jest profilaktyka. Nie sugeruj się rzekomą długowiecznością szynszyli. Zdecydowanie nie są to zwierzęta o żelaznym zdrowiu. Nieprzemyślane praktyki hodowlane doprowadziły do tego, że współcześnie, tak jak wiele innych gryzoni, są one raczej lichego zdrowia.
Przed zakupem gryzonia zorientuj się, gdzie w twojej okolicy przyjmuje weterynarz zajmujący się gryzoniami. Najlepiej będzie, jeśli przynajmniej raz w roku zwierzak przejdzie komplet badań diagnostycznych. Konieczne są także przeglądy stanu zębów.
Co może dolegać szynszyli?
Na jakie choroby może zapaść szynszyla? Najczęstsze kłopoty zdrowotne tych gryzoni to:
problemy z układem oddechowym;
wady serca;
niewydolność nerek;
niewydolność wątroby;
problemy neurologiczne;
głuchota;
uszkodzenia mechaniczne;
przerost zębów lub nieprawidłowy zgryz;
nowotwory i guzy;
udary;
ropomacicze;
grzybica;
świerzb;
uszkodzenie rogówki.
Każdy niepokojący symptom (nawet tak z pozoru banalny, jak zmiana kondycji futra) powinien być jak najszybciej konsultowany z lekarzem weterynarii.
Ile żyje szynszyla domowa?
Wiesz już, dlaczego musisz szczególnie dbać o szynszylę. Ile żyje ten zwierzak? Długość życia to teoretycznie około 10 lat. W praktyce jednak bywa bardzo różnie. Wiele szynszyli żyje jednak długo ponad wiek średni. Najstarsza szynszyla (mieszkająca w Wielkiej Brytanii) obchodziła niedawno swoje 27. urodziny!
Szynszyla – podsumowanie
Szynszyla to bardzo sympatyczny gryzoń, który szybko się oswaja i jest niezwykle inteligentny. Aby zapewnić jej dobre warunki do życia, musisz zadbać o to, aby miała towarzysza, przestronną klatkę z miejscem do skakania i odpowiednią dietę. Nie bez znaczenia jest także kwestia opieki weterynaryjnej, ponieważ szynszyle potrafią świetnie ukrywać swoje choroby i problemy.
Wybór odpowiedniego jedzenia dla chomika nie wydaje się trudny. Na rynku znajduje się przecież mnóstwo różnych karm i przysmaków. Wiele z nich jednak nie spełnia nawet podstawowych potrzeb żywieniowych tych niewielkich zwierząt. To, co jedzą chomiki, ma niebagatelny wpływ na ich zdrowie, dlatego musisz poznać zasady chomiczej diety. Podpowiadamy, co może jeść chomik, a czego absolutnie nie wolno mu podawać. Czytaj nasz tekst już teraz!
Co jedzą chomiki w naturze?
Chomiki są zwierzętami wszystkożernymi, które mogą przyjmować zarówno pokarm roślinny, jak i zwierzęcy. W naturze zamieszkują najczęściej stepy i tereny pustynne, dlatego żywią się tym, o co jest najłatwiej w tamtych okolicach.
W diecie chomików (zarówno tych dzikich, jak i domowych) bardzo istotne są proporcje. Piramida żywieniowa żyjących w naturze gryzoni tego gatunku prezentuje się mniej więcej tak:
ziarna i nasiona;
trawy;
zioła;
białko zwierzęce.
To ostatnie najczęściej przyjmowane jest w postaci zjadanych okazyjnie owadów.
Co może jeść chomik? Pokarm podstawowy
Wybór podstawowego pokarmu dla twojego chomika jest bardzo ważny. W sklepach zoologicznych można spotkać różnego rodzaju mieszanki lepszej lub gorszej jakości. Warto dobrze przyjrzeć się ich składom, ponieważ pokarm niskiej jakości lub zbyt monotonny będzie prędzej czy później prowadził do niedoborów.
Co jedzą chomiki? Dobre mieszanki a ich przeciwieństwo
Dobrej jakości mieszanka paszowa dla chomików jest różnorodna. Tego, co jedzą chomiki, nie możesz również podawać im w nadmiarze. Unikaj karm, w których znajdują się przede wszystkim ziarna:
pszenicy;
słonecznika;
kukurydzy.
Chomiki faktycznie potrzebują ziaren, jednak ich nadmiar prowadzi do monodiety i otyłości.
Warte uwagi jedzenie dla chomików nie powinno mieć w sobie także żadnych słodkich czy kolorowych dropsów ani ziaren soi (są średniej wielkości, białe i okrągłe). Wybieraj mieszanki, które są różnorodne, zawierają w sobie zioła i suszone warzywa.
Czy chomiki jedzą siano?
W przeciwieństwie do gryzoni trawożernych (świnek morskich, czy szynszyli) chomiki raczej nie są wielkimi koneserami siana. Dobrej jakości zielone sianko może jednak znaleźć się w ich mieszkaniu. Chętnie wyścielą nim sobie gniazdo lub podgryzą je od czasu do czasu. Zdecydowanie jednak nie jest im ono niezbędne do życia.
Co jedzą chomiki dżungarskie i syryjskie? Zioła!
Chomiki bardzo chętnie zjadają zioła. To bardzo ważny składnik ich diety, który można znaleźć w dobrej jakości mieszankach paszowych. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby urozmaicić ich dietę o gotowe suszone ziółka. Co jedzą chomiki spośród ziół? Propozycji jest wiele! Możesz z powodzeniem podać im:
korzeń cykorii;
babkę lancetowatą;
liście malin, jeżyn, aronii;
krwawnik;
mniszek lekarski;
liście brzozy;
nagietek;
ostropest;
bławatek;
liście głogu;
chmiel;
kolendrę;
kozieradkę;
lipę;
leszczynę;
rdest ptasi;
rumianek;
lucernę;
lubczyk;
jeżówkę.
To oczywiście tylko przykłady. Jest wiele innych ziół, które można bezpiecznie podawać chomikowi. Nie czujesz się na siłach, aby samemu je mieszać? W sklepach znajdziesz gotowe mieszanki suszonych ziółek przeznaczonych właśnie dla chomików.
Jedzenie dla chomika – białko zwierzęce
Białko zwierzęce jest ważnym elementem diety chomika. Twój zwierzak nie powinien być go pozbawiony! Jedną z ulubionych przekąsek chomików, która może być regularnie podawana, są suszone larwy mącznika. Są one jednak tuczące i nie powinno się podawać ich w dużych ilościach.
Co jedzą chomiki oprócz larw mącznika, aby zaspokoić zapotrzebowanie na białko?Gryzonie chętnie spożywają także różnego rodzaju chrząszcze, które kupisz w sklepach zoologicznych i terrarystycznych.
Białko dla chomika nie tylko w postaci owada
Pewnego rodzaju alternatywą dla osób, które boją się robaków, jest gotowane bez przypraw mięso drobiowe. Najlepiej sprawdzi się pierś z indyka lub kurczaka. Bardzo ciekawym i lubianym urozmaiceniem diety białkowej są także krewetki.
Czym karmić chomika? Orzechy
W diecie chomika mogą pojawić się także orzechy:
nerkowca;
piniowe;
laskowe;
ziemne.
Wiele z nich ma dużą zawartość protein. Jednocześnie trzeba pamiętać, że orzechy są bardzo kaloryczne, dlatego nie powinieneś ich serwować chomikowi szczególnie często. Całkowita ich eliminacja z jadłospisu nie jest jednak wskazana.
Co mogą jeść chomiki? Warzywa i owoce
Do tego, co jedzą chomiki, zaliczają się także owoce i warzywa, jednak w żadnym wypadku nie powinny przeważać w diecie. Nadmiar mokrego pokarmu może bowiem prowadzić do biegunek i bólów brzucha. Wiele popularnych warzyw i owoców jest bogatych w cukry, co nie służy gryzoniom. Dotyczy to na przykład moreli. Te ostatnie warto jednak traktować wyłącznie w charakterze przysmaku, ponieważ w nadmiarze mogą być zwyczajnie zbyt kaloryczne. Z tego samego powodu nie należy podawać owoców suszonych.
Przysmaki dla chomików – które są warte uwagi?
Twój mały przyjaciel zasługuje na to, żeby raz na jakiś czas otrzymać do jedzenia coś specjalnego. Przysmaki jednak także trzeba dobierać dosyć ostrożnie. W sklepach zoologicznych znajdziesz bardzo dużo dropsów, ciastek czy kolb, które raczej nie powinny gościć w mieszkaniu twojego zwierzaka.
Najlepsze przysmaki to te naturalne. Dobrze sprawdzą się kolby. Nie wybieraj jednak tych klejonych miodem i reklamowanych dziwnymi smakami (bekonu czy czekolady). W dobrych sklepach zoologicznych znajdziesz zdrowe kolby z ziół i nasion, które są wprost uwielbiane przez gryzonie.
Co jedzą chomiki? Nietypowe przysmaki
Możesz podrzucić do terrarium także gałązki drzew owocowych, które chomik będzie podgryzał, kiedy przyjdzie mu na to ochota. Niektórzy w charakterze przysmaku podają chomikom suszone krewetki, które dobrze uzupełniają dietę białkową. W tej roli sprawdzi się także banan, ale tu nie przesadzaj z porcjami, ponieważ jest bardzo tuczący.
Jakiego jedzenia dla chomika nie wolno podawać?
Wiesz już, co jedzą chomiki, więc warto wspomnieć o tym, czego nie możesz im podawać. Na początek trochę rzeczy oczywistych. Nigdy nie karm chomika jedzeniem przeznaczonym dla ludzi. To żelazna zasada, której trzeba przestrzegać. Szczególnie niebezpieczne są:
słodycze;
słone przekąski;
sery i nabiał;
tłuste mięsa;
wędliny i kiełbasy;
mleko;
soczewica;
komosa ryżowa.
Rośliny, które nie mogą być jedzeniem dla chomików
Rośliny, których nie powinien jeść chomik, to:
bieluń;
czarny bez;
aloes;
grzybień biały;
hiacynt;
azalia;
jałowiec;
irys;
jarzębina;
nurzaniec;
orlica;
powój.
Owoce i warzywa nie dla chomika:
Wśród warzyw i owoców, które nie mogą być tym, co jedzą chomiki, znajdują się:
wszystkie owoce cytrusowe (zawarte w nich kwasy podrażniają pyszczek);
bakłażan (zawiera solaninę);
rabarbar (ma dużo szczawianów);
suszone morele;
liczi;
por;
cebula;
czosnek;
ziemniaki;
pigwa;
groszek;
sałata (kumuluje dużo metali ciężkich, jest częstą przyczyną zatruć);
fasola;
bób;
zielone części pomidora;
korzeń selera (zawiera dużo metali ciężkich).
Warto trzymać się zasady, aby nie podawać chomikom owoców egzotycznych. Unikaj także warzyw, które mają działanie wzdymające.
Jak reagować w przypadku zatrucia?
Zazwyczaj opiekunowie bacznie pilnują pupili i kontrolują to, co jedzą chomiki. Co zrobić jednak, gdy podejrzewasz że gryzoń zjadł coś, czego nie powinien?
Ryzyka zatrucia nie możesz lekceważyć i powinieneś koniecznie udać się z nim do lekarza weterynarii. Nie czekaj na to, aż pojawią się objawy.
Nigdy także nie wywołuj wymiotów. Ze względu na budowę układu pokarmowego chomiki nie potrafią zwracać pokarmu w ten sposób. Próbując to wymusić, możesz jeszcze bardziej pogorszyć sprawę.
Przy silnym zatruciu uratowanie chomika jest bardzo trudne. Szybka interwencja weterynaryjna daje jednak szansę na ocalenie pupila.
Co jedzą chomiki? Podsumowanie
Niemal wszystkie gatunki chomików żywią się w podobny sposób. Możesz więc śmiało założyć, że to, co je chomik syryjski, będzie nadawało się także dla dżungarka i innych gryzoni z tej rodziny.
Ważne jest to, aby wybierać pokarm dobrej jakości, który został należycie zbilansowany. Podawaj go zawsze zgodnie z zaleceniami producenta. Ważna rzecz to nie tylko to, co jedzą chomiki, lecz także to, w jakich ilościach. Przekarmienie chomika jest bardzo groźne.
Unikaj także karmienia swojego gryzonia rzeczami, które mu szkodzą. Jest to zwierzak wszystkożerny, ponieważ trawi zarówno białko roślinne, jak i zwierzęce. W żadnym wypadku nie może jednak spożywać niczego, co w lodówce przeznaczone zostało dla człowieka. Wyjątkiem są świeże warzywa i niektóre rodzaje mięsa.
Często można spotkać się z przekonaniem, że króliki kompletnie nie kontrolują swojego wypróżniania. Jest ono całkowicie błędne i zapewne wynika z ilości bobków, które mogą powstać w ciągu doby – jest ich czasem nawet 350. Przy odpowiedniej cierpliwości można jednak nauczyć je załatwiania się do kuwety. Niezależnie od tego, czy mieszka u ciebie zwierzak hodowlany, czy miniaturka, kuweta dla królika będzie bardzo przydatna. Jakie rodzaje kuwet możesz znaleźć na rynku? W jaki sposób przyzwyczaić zwierzaka do kuwety? Poznaj odpowiedzi, czytając nasz poradnik!
Jak nauczyć pupila korzystania z kuwety dla królika?
Kluczem do nauczenia królika korzystania z kuwety jest cierpliwość i konsekwencja. Postaw to akcesorium w miejscu, do którego zwierzak ma stały dostęp. Najlepiej, aby stała pod paśnikiem z sianem.
Twoim kolejnym zadaniem jest konsekwentne przenoszenie wszystkich króliczych bobków do kuwety. Chodzi o to, aby zwierzak skojarzył właśnie to miejsce z wypróżnianiem się. Jeżeli masz taką możliwość, wrzucaj tam jak najświeższe odchody. Mają bowiem najbardziej intensywny zapach.
Czy królik będzie korzystał wyłącznie z kuwety?
Czasami proces nauki korzystania z kuwety dla królika trwa długo. Ważna jest jednak cierpliwość i konsekwencja. W pewnym momencie zwierzak na pewno się z nią polubi. Oczywiście, nie można wymagać od zajęczaka, że wszystkie swoje bobki będzie robił wyłącznie do kuwety. Jej obecność pomoże ci jednak w utrzymaniu czystości w klatce lub kojcu.
Kuweta dla królika i ewentualny opór gryzonia
Może zdarzyć się tak, że mimo licznych prób i dużej cierpliwości królik nie korzysta z żadnej z kuwetowych opcji. W takich wypadkach musisz pogodzić się z tym, że zwierzak ma inny pomysł na zachowywanie porządku niż ty. Warto jednak upewnić się, że nie cierpi na żadne przewlekłe problemy z układem moczowym i trawiennym. To one mogą być przyczyną jego niechęci.
Mimo wszystko kuwetę warto trzymać w zasięgu króliczego pola widzenia. Niektóre zwierzaki dopiero po jakimś czasie zaczynają się z nią zaprzyjaźniać.
Kuwety do klatki dla królika – rodzaje
Na rynku zoologicznym znajdziesz wiele rodzajów kuwet dla królika. Wiele osób zastanawia się, którą wybrać. Poniżej znajdziesz krótką charakterystykę najbardziej popularnych modeli.
Kuweta narożna dla królika
Narożna kuweta dla królika jest jedną z najchętniej wybieranych. Zazwyczaj nie będzie szczególnie droga, a dodatkowo ma bardzo ergonomiczny kształt. Szczególnie lubią ją opiekunowie trzymający króliki w klatce.
Taką kuwetę można umieścić w rogu i przymocować ją do klatki w taki sposób, aby była nieruchoma. Nie masz powodów do obaw, że będzie przesuwała się po całej przestrzeni. Trzeba jednak pamiętać, że narożna kuweta jest z reguły dosyć niewielka. Sprawdzi się więc w przypadku jednego królika i to co najwyżej średnich rozmiarów.
Kuweta z kratką dla królika
Kuweta z kratką jest ostatnimi czasy bardzo popularnym rozwiązaniem. A na czym ono polega? Funkcję kuwety pełni tutaj dno klatki, które wyłożone jest kratą złożoną ze zbliżonych do siebie metalowych prętów.
Wady i zalety kuwet z kratką
Tego typu kuwety z kratką najbardziej cenione są w dużych hodowlach. Mieszka tam wiele królików i zachowanie czystości nie jest łatwe. Działanie mechanizmu jest bardzo proste – wszystkie nieczystości spadają na dół, a ostatecznie wystarczy po prostu je wygarnąć.
Taka kuweta dla królika wydaje się wygodnym rozwiązaniem. Nie jest ono jednak pozbawione wad. Przede wszystkim, króliki muszą poruszać się po metalowych prętach, które nie są dla nich naturalnym podłożem. Zwierzakowi jest niewygodnie, jest narażony na stres, a nawet na ciągłe odczuwanie bólu. Zdecydowanie lepiej odpuścić sobie takie rozwiązanie, jeśli nie masz zbyt wielu pupili.
Kuweta dla królika ze stojakiem na jedzenie
Nie bez powodu najbardziej odpowiednim miejscem na kuwetę dla królika jest to pod paśnikiem. W naturze zajęczaki wypróżniają się najczęściej podczas spożywania posiłków. Jest to więc dla nich całkowicie typowe zachowanie.
Na rynku zoologicznym można obecnie znaleźć dosyć zaawansowaną wersję kuwety dla królików ze stojakiem. Projekt ten polega na połączeniu pojemnika z kuwetą i miejsca na podwieszenie sianka. Dzięki temu zwierzak może jednocześnie jeść i wypróżniać się, tak jak to leży w jego naturze.
Czy warto wybrać zaawansowaną kuwetę dla królika?
Kuwety tego typu są bardzo dobrze przemyślane, jednak będą zdecydowanie droższe od innych modeli. Dużo tańszym rozwiązaniem okaże się po prostu postawienie kuwety dla pod paśnikiem.
Kuweta dla królika w wersji przesiewowej
Ciekawym rozwiązaniem jest także przesiewowa kuweta dla królika. To akcesorium, które możesz znaleźć w wielu sklepach zoologicznych. Decyduje się na nie obecnie coraz więcej osób. W jaki sposób działa taka kuweta?
Mechanizm działania jest tu nieco podobny do kuwety z kratką. To kuweta pudełkowa (taką opiszemy poniżej), na którą nałożona jest warstwa pozwalająca przesiewać mocz.
Niewątpliwą zaletą tego typu kuwety dla królika jest to, że drobna kratka nie sprawia łapkom zwierzaka żadnego dyskomfortu. Mocz swobodnie przepływa na dół i możesz posprzątać go w dowolnej chwili.
Jaką przesiewową kuwetę dla królika wybrać?
Dostępne w sklepach zoologicznych modele kuwet przesiewowych różnią się od siebie jakością wykonania. Warto więc zainwestować w taką, która jest może nieco droższa, ale jednocześnie wykonana z lepszej jakości materiałów.
Tańsza i mniej trwała kuweta przesiewowa jest trudniejsza do dokładnego wyczyszczenia. Co gorsza, taki produkt może szybko zostać zniszczony przez królika, który jest zwierzakiem z wyjątkowymi zdolnościami do destrukcji.
Pudełkowa kuweta dla królika
Na koniec zostawiliśmy wariant najbardziej podstawowy, który jednak pod wieloma względami sprawdza się najlepiej. To prosta i tradycyjna kuweta pudełkowa. Choć z wyglądu przypomina najbardziej podstawową kuwetę dla kota, jest od niej zdecydowanie mniejsza.
Na rynku zoologicznym dostępne są bardzo różne rodzaje tego typu kuwet. Warto wybierać taką, która wykonana jest z solidnego tworzywa sztucznego. Kuweta dla królika pudełkowa powinna być solidna i dosyć ciężka. W przeciwnym razie może zostać przez zwierzaka pogryziona.
Czy warto kupić kuwetę pudełkową w formie domku?
W sklepach czasami pojawiają się kuwety pudełkowe w formie domków. Przypominają nieco kryte kuwety dla kotów. Pod wieloma względami nie jest to dobre rozwiązanie. Jak wspomnieliśmy, króliki wypróżniają się najchętniej podczas jedzenia. W zabudowanej kuwecie sięganie po siano lub do miski z ziołami będzie utrudnione. Może się okazać, że zniechęcony zwierzak po prostu nie będzie z tej kuwety korzystał.
Kuwety dla królików – znajdź odpowiednie podłoże
Nie mniej od kształtu i rodzaju samej kuwety istotne jest to, co do niej wrzucisz. Jakie podłoże powinno znaleźć się w kuwecie dla królika? Na początku warto wspomnieć o tym, czego w żadnym wypadku nie powinieneś tam wkładać.
Najgorszy możliwy wybór to papier i gazety. Te materiały nie chłoną wilgoci zbyt dobrze. Dodatkowo farba drukarska po kontakcie z moczem nie jest dla zajęczaka szczególnie zdrowa.
Nie umieszczaj w kuwecie dla królika również trocin. Te w ogóle nie są zalecane dla tego gatunku zwierząt. Pylą i mogą powodować podrażnienia.
Odpowiedni żwirek do kuwety dla królika
Bardzo dobrze za to sprawdzi się żwirek dla kota. Który najlepiej wybrać? Zdecyduj się na:
drewniany;
niezbrylający;
w formie pelletu;
z wiarygodnego źródła.
To stosunkowo tania i ekologiczna opcja. Wielu opiekunów zastanawia się, czy można wybrać żwirek silikatowy lub kukurydziany. To jednak zły pomysł. Ten pierwszy wprawdzie nie zbryla się, jednak jest dla królika toksyczny, gdy zwierzak go zje. Żwirki zbrylające stanowią z kolei zagrożenie dla życia zwierzaka. Nie kładź ich do kuwety dla królika pod żadnym pozorem!
Nawet jeżeli twój królik nie ma zwyczaju podjadania podłoża, to z czasem może go nabrać. W takich wypadkach lepiej być mądrzejszym od zwierzęcia i zawczasu dmuchać na zimne. Weź to pod uwagę, zastanawiając się, jakie wybrać podłoże do kuwety.
Kuweta dla królika – podsumowanie
Nie każdy królik od razu zaczyna korzystać z kuwety. Wiele zwierzaków jednak dosyć szybko uczy się, aby większość nieczystości zostawiać właśnie w tym jednym miejscu. Kluczowy jest wybór miejsca na kuwetę (okolice paśnika). Znaczenie ma też jej forma i kształt.
Możesz wybrać spośród wielu różnych opcji. Pamiętaj jednak, aby kuweta dla królika była wykonana z trwałych, odpornych i bezpiecznych materiałów. Nie powinna również być źródłem dyskomfortu dla króliczych łap, ponieważ pupil najprawdopodobniej zupełnie zniechęci się do korzystania z niej.
Kudłate Taxi kursuje średnio 2-3 razy dziennie. Transport można zamówić zarówno z wyprzedzeniem, jak również w nagłych przypadkach, gdy nasz pupil np. zachoruje i trzeba udać się do weterynarza.
Kudłate Taxi nie wyklucza żadnego psa
Jak podaje „Gazeta Wyborcza” w stolicy możemy znaleźć kilku przewoźników, którzy zezwalają na podróżowanie wraz z psem. O ile właściciele małych czworonogów nie mają raczej problemu ze znalezieniem transportu, o tyle taksówkarze bądź kierowcy z firm oferujących podobne usługi, nie są już tacy skorzy do zabierania psa ważącego więcej niż 15 kg. Kłopot występuje również, gdy nasz pupil jest chory i przykładowo wymiotuje. W takich i nie tylko sytuacjach poleca się pan Hubert, który sam deklaruje, że w nagłych przypadkach „rzuca wszystko i jedzie”.
Kudłate Taxi – ile kosztuje
Podróż Kudłatym Taxi wynosi 2 zł za kilometr plus naliczane jest 20 zł za czyszczenie samochodu, co rozwiewa wszelkie wątpliwości na temat panującej czystości wewnątrz pojazdu:
Po każdym transporcie samochód jest ozonowany, potem wietrzony i psikany specjalnym środkiem, żeby bakterie i wirusy po poprzednim pasażerze nie przeszły na nowego. To bardzo ważne, bo często wożę chore zwierzaki do lekarzy
– wyjaśnia właściciel firmy w rozmowie z „GW”.
Klienci Kudłatego Taxi są zróżnicowani. Niektórzy jeżdżą ze swoimi zwierzakami do pracy, inni nie chcą niszczyć skórzanej tapicerki swojego samochodu, wożąc w nim psa, więc korzystają z usług pana Huberta. Poza tym można wymienić m.in. emerytów czy singli bez samochodów. Numer Kudłatego Taxi to 516 846 671.
SPopulacja kangurów na kontynencie australijskim wynosi 60 milionów. To oznacza, że żyje ich tam ponad dwa razy więcej niż ludzi! Co ciekawe, mieszkańcy Australii są do kangurów dużo mniej przyjaźnie nastawieni niż reszta świata. Zwierzęta te uważane są za szkodniki, a australijscy farmerzy często do nich strzelają lub rozjeżdżają je samochodami. W nas ten symbol australijskiej fauny wzbudza przede wszystkim sympatię. Czy jednak rzeczywiście znasz torbacze i potrafisz odpowiedzieć na podstawowe pytania, np. o to, co jedzą kangury? Jeśli nie, to nie masz się czym martwić. Dietę tych zwierzaków i ich życie opisujemy w naszym artykule. Zapraszamy do lektury!
Co jedzą kangury? Dieta australijskich torbaczy
Dokładna odpowiedź na pytanie o to, co jedzą kangury, zależy od tego, o jakiej konkretnie odmianie mowa i w jakich okolicznościach żyje zwierzę. Możemy jednak określić ich szerokie preferencje żywieniowe.
Te zwierzęta są roślinożercami, anatomicznie i fizjologicznie przystosowanymi do przeżuwania pokarmów. Pomaga im w tym duży żołądek. Pod pewnym względem jest podobny do krowiego. Jego flora bakteryjna umożliwia trawienie pokarmów roślinnych, czyli bogatych w błonnik.
Kangury w systematyce biologicznej
W systematyce biologicznej kangury można opisać w następujący sposób:
Domena
eukarionty
Królestwo
zwierzęta
Typ
strunowce
Podtyp
kręgowce
Gromada
ssaki
Podgromada
żyworodne
Infragromada
ssaki niższe
Nadrząd
torbacze
Rząd
dwuprzodozębowce
Podrząd
kangurokształtne
Nadrodzina
Macropodoidea
Rodzina
kangurowate
Podrodzina
kangury
Co jedzą kangury tuż po narodzinach?
Kangury są zwierzętami absolutnie fascynującymi, między innymi ze względu na swoją przynależność do torbaczy, które rozwijają się nietypowo w pierwszych miesiącach życia. Wciąż są jednak ssakami, a to ma przełożenie na odżywianie. Co jedzą kangury zaraz po tym, jak przyjdą na świat? Te malutkie zwierzaki żywią się mlekiem matki.
Jak rozwija się malutki kangur?
Co jest jednak nietypowego w rozwoju małych kangurów? Jak w przypadku wszystkich torbaczy, ciąża trwa bardzo krótko (zaledwie 28 dni). Narodzone po takim czasie kangurzątko jest malutkie, wielkości fasolki, a jego narządy w większości niewykształcone. Instynktownie wspina się do matczynej torby, gdzie będzie żywić się jej mlekiem.
Co jedzą kangury? To zależy od gatunku
Jak już wspomnieliśmy, kangury to zwierzęta roślinożerne. Trzeba jednak zaznaczyć, że pod hasłem „kangur” kryje się 10 rodzajów i 51 różnych gatunków kangurów i walabii, z których wszystkie żyją w podobnych, ale wciąż zróżnicowanych środowiskach. To sprawia, że tego, co jedzą kangury, nie da się opisać jednym zdaniem. Warto jednak przybliżyć dietę choć kilku gatunków.
Co jedzą kangury różnych gatunków?
Kangur olbrzymi i kangur szary będzie spożywał przede wszystkim różnego rodzaju trawy i liście. Zupełnie inaczej wygląda już jednak dieta tych gatunków kangurów, które nieco żyją na drzewach. Taki sposób życia odbiega od stereotypu, ale rzeczywiście są takie zwierzaki. Te na swój pokarm wybierają przede wszystkim owoce i liście, które zrywają z gałęzi lub zbierają z ziemi. Nie pogardzają również nasionami, orzechami i korą drzew.
Co ciekawe, w niewoli kangury drzewne spożywają także:
jajka;
ptaki;
węże,
To oczywiście czyni z nich wszystkożerców.
Kangury w diecie ludzi i zwierząt
Odpowiedź na pytanie, co jedzą kangury już znasz. A czy role się odwracają i torbacze stają się pożywieniem? Jeszcze niedawno ich mięso trafiało do konsumpcji na większą skalę jedynie pod postacią karmy dla zwierząt. To jednak szybko się zmienia.
Dzisiaj kangurze mięso możesz zjeść w najbardziej ekskluzywnych restauracjach w Sydney, Melbourne i innych dużych miastach Australii. Ich skórę do produkcji swoich wyrobów używają Nike, Puma czy Adidas.
Jak widzisz, dieta kangurów nie jest tak łatwa do jednoznacznego opisania. To, co jedzą kangury, zależy od gatunku torbacza i okoliczności, w jakich żyje zwierzak. Zasadniczo można uznać kangura za roślinożercę, jednak kangury drzewne w niewoli są wszystkożercami.
st
