Kameleon lamparci, czyli Furcifer pardalis – charakterystyka rasy z Madagaskaru

kameleon lamparci

Jaszczurki, które przedstawimy, zachwycają swoim niesamowitym ubarwieniem. Kameleon lamparci (zwany czasami kameleonem tygrysim) jest chętnie wybierany przez terrarystów na całym świecie. Takie gady pochodzące z dobrych hodowli mogą w dobrych warunkach dożywać nawet siódmego roku życia. Choć wbrew powszechnej opinii nie wtapiają się w otoczenie, to ich barwa może się zmieniać w zależności od nastroju. Czy to jedyna ciekawostka o tych zwierzętach? Interesujących faktów i porad mamy dla ciebie o wiele więcej. Przeczytaj nasz tekst i poznaj bliżej te niezwykłe jaszczurki!

Kameleon lamparci – wygląd i odmiany barwne

Jak duży jest kameleon lamparci? Samica osiąga zazwyczaj 33 centymetry długości ciała. Samce są zdecydowanie większe i dorastają nawet do 55 centymetrów. Są to więc jaszczurki średniej wielkości, których dużą część ciała stanowi ogon. Skręca się on na końcu w bardzo charakterystyczny sposób. 

kameleon lamparci

Płeć kameleona wpływa także na jego barwy. Samice są zazwyczaj dużo mniej intensywnie wybarwione. Zazwyczaj występują w odcieniach rdzawego brązu lub beżu. Samce są o wiele bardziej efektowne. Intensywność barw jest większa, a na głowie pojawia się ozdobny hełm. 

Odmiany kolorystyczne kameleona lamparciego

Najciekawsze kolory kameleonów tygrysich to między innymi:

  • zielony;
  • niebieski;
  • turkusowy;
  • żółty;
  • czerwony;
  • pomarańczowy;
  • biały;
  • brązowy. 

Kameleon tygrysi, czyli Furcifer pardalis – długość życia

Jak długo żyją kameleony lamparcie? Niestety, nie są to najbardziej długowieczne jaszczurki. Z reguły samce żyją dłużej – w dobrych warunkach około pięciu lat. Samice odchodzą szybciej. Zazwyczaj dożywają od dwóch do trzech lat. 

Oczywiście, istnieją hodowle, w których kameleony tygrysie mogą dożyć nawet siódmego roku życia. Są to niestety rzadkie wyjątki. Jeżeli chcesz, żeby twoja jaszczurka żyła jak najdłużej, zapewnij jej dobre warunki w terrarium i odpowiednie żywienie. Ważne jest także pozyskiwanie osobników z dobrych hodowli, o najlepszych genach. 

Terrarium dla kameleona lamparciego

Jakiej wielkości zbiornik wybrać? 

Kameleon tygrysi spędza większość czasu, wspinając się po gałęziach. Jego terrarium powinno mieć zatem orientację wertykalną. Nie warto oszczędzać na przestrzeni, ale jeśli nie masz jej zbyt wiele, musisz znać minimalne wymiary. Są to:

  • dla samicy – 45 x 45 x 90 cm;
  • dla samca – 60 x 60 x 120 cm.

Możesz zdecydować się na szklany zbiornik, jednak wówczas musisz bardzo dobrze zadbać o wentylację. Jej nieodpowiedni poziom jest najczęstszą przyczyną problemów z układem oddechowym u kameleonów lamparcich.

Co powinno znaleźć się w terrarium kameleona? 

Terrarium dla kameleona tygrysiego powinno być również odpowiednio wyposażone. Oto optymalne parametry, warunki i niezbędne elementy:

  • oświetlenie – powinno być włączone przez 12-13 godzin w ciągu doby. Wybierz świetlówki lub lampę UVB;
  • temperatura – nie niższa niż 18 stopni Celsjusza w nocy i nie wyższa niż 32 stopnie w dzień;
  • wilgotność – optymalna wilgotność powietrza powinna wynosić od 40% do 50%;
  • roślinność – rośliny w terrarium nie muszą być koniecznie naturalne. Kameleon lamparci nie ma specjalnych tendencji do ukrywania się w liściach. Ważne jednak, aby zapewnić mu korzenie, konary i gałęzie, po których będzie mógł się wspinać;
  • poidło – kameleony nie piją wody z misek, dlatego najlepszym rodzajem poidła będzie dla nich wodospad. Zapotrzebowanie na wodę jest w tym gatunku bardzo duże, dlatego nie możesz pominąć tego elementu;
  • podłoże– w roli podłoża dobrze sprawdzi się torf zmieszany z piaskiem. Dzięki niemu poprawi się także wilgotność powietrza. Musisz jednak pamiętać, że duże jaszczurki produkują mnóstwo odchodów i dno terrarium trzeba bardzo często sprzątać. 
kameleon lamparci

Kameleon tygrysi – żywienie

Kameleon tygrysi słynie z wilczego apetytu. Hodowcy twierdzą, że nie pogardzi niemal niczym, co trafi do jego klatki. Za podstawę diety można uznać wszelkiego rodzaju hodowlane gatunki owadów karmowych:

  • świerszcze;
  • mączniki;
  • karaczany;
  • drewnojady.

Niektóre kameleony nie pogardzą także większą karmówką. Możesz sprawdzić, czy twoja jaszczurka interesuje się na przykład oseskami myszy. Jeżeli tak, podawaj jedzenie raz na dwa dni. Owady natomiast trzeba serwować gadowi codziennie. 

Kameleon lamparci – suplementacja

Suplementacja witamin i niektórych pierwiastków to także obowiązkowa rzecz dla opiekuna kameleona lamparciego. Musisz podawać zwierzęciu szczególnie witaminę A i D3. W przypadku tej ostatniej prawidłowe wchłanianie będzie bardziej efektywne w połączeniu z naświetlaniem lampą UVB. 

Witaminę A możesz mu dostarczyć, karmiąc go świerszczami, które żywione są marchewką. Nie będziesz jednak mieć pewności co do diety świerszczy, jeśli sam nie prowadzisz hodowli karmówki. 

Kameleon lamparci – odmiany barwne 

W terrarium najczęściej spotyka się kameleona lamparciego blue bar, jednak odmian barwnych nie brakuje. Spośród nich warto wymienić:

  • Diego Suarez – jaszczurki czerwone z zielonym nalotem. Odmiana występuje na północy Madagaskaru;
  • Maroantsetra – pomarańczowe lub czerwone z czarnymi paskami (zwykle nie jest ich wiele);
  • Nosy Bohara – samice są zielone z żółtymi paskami, samce zaś szaroniebieskie;
  • Anarkama – różowe z żółtymi i białymi paskami i zróżnicowanymi łuskami;
  • Tamateve – ciemnozielone;
  • Andapaczerwono-zielone, stają się żółtawe pod wpływem stresu.

Warto zaznaczyć, że ze względu na dużą różnorodność kolorów czasami trudno dokładnie określić pochodzenie i przynależność konkretnego kameleona do danej odmiany. 

Ile kosztuje kameleon lamparci i gdzie go kupić?

Zdrowie i długość życia kameleona tygrysiego zależy w dużej mierze od jego pochodzenia. Jeżeli chcesz kupić taką jaszczurkę, wybierz się na targi terrarystyczne. Przyjeżdżają tam hodowcy z całej Polski, dlatego masz szansę z nimi porozmawiać i podjąć decyzję.

Wybieraj dobrych hodowców, którzy mają duże doświadczenie i odpowiednią wiedzę na temat rozmnażania i pochodzenia jaszczurek. 

Cena kameleona lamparciego może być bardzo zróżnicowana. Musisz przygotować się na wydatek od 300 do nawet kilku tysięcy złotych. 

kameleon lamparci

Kameleon lamparci – o czym warto pamiętać?

Kameleon jest bardzo delikatną jaszczurką, która niestety ma niską odporność na stres. Każda zmiana w otoczeniu czy zbyt rzadko sprzątane terrarium to potencjalny stresogen. Niestety, także próba oswajania jaszczurki również może być dla niej źródłem bardzo potężnego stresu, który skraca długość życia.

Kameleon lamparci – podsumowanie 

Kameleon lamparci to jedna z najpiękniejszych jaszczurek średniej wielkości. Występuje w bardzo różnych odmianach kolorystycznych. Czy to zwierzak dla ciebie? Musisz pamiętać, że jest to bardzo delikatne i wymagające stworzenie. 

Raczej nie poleca się rozpoczynania przygody z terrarystyką od kameleonów. Jeżeli jednak bardzo chcesz kupić właśnie tę jaszczurkę, najlepszym sposobem będzie nauka i rozmowa z bardziej doświadczonymi hodowcami i opiekunami takich zwierząt. 

Niestety, kameleon lamparci nie wybacza nawet drobnych błędów. Stres i nieodpowiednie warunki skracają jego życie, a wydatek na zwierzaka jest spory. To sprawia, że decyzja o przyjęciu pod swój dach pupila musi być bardzo dobrze przemyślana, a na jego przybycie musisz się świetnie przygotować.

Gurami – poznaj bliżej jedne z najbardziej efektownych rybek akwariowych

gurami

Rybki, które opiszemy, mogą być prawdziwą ozdobą twojego akwarium. Występują w bardzo różnych odmianach. Ich wymagania nie są trudne do spełnienia, dlatego doskonale poradzi sobie z nimi nawet bardzo początkujący akwarysta. Trzeba jednak pamiętać, że gurami potrzebują dużego i przestrzennego zbiornika. Dlaczego te piękne i różnorodne ryby zyskują coraz więcej fanów na całym świecie? Co jeszcze trzeba im zapewnić, by miały jak najlepsze warunki? Spośród jakich odmian kolorystycznych możesz wybierać? Na te pytania odpowiadamy już teraz!

Gurami – najważniejsze informacje 

Gurami pochodzą z Azji i tam żyją w warunkach naturalnych. Zamieszkują bardzo różne zbiorniki i czasami pojawiają się nawet na polach ryżowych. W procesie ewolucji rybki te wykształciły specjalistyczny narząd zwany labiryntem. Pozwala on na pobieranie tlenu także z powietrza atmosferycznego. 

Wielkość tych rybek różni się od siebie w zależności od odmiany. Większość z nich dorasta mniej więcej do 15 centymetrów. Gurami olbrzymie może jednak osiągnąć rozmiar nawet do 60 centymetrów. 

Ryba gurami – najważniejsze wymagania

Najważniejszym kryterium, które musi spełnić akwarysta chcący hodować takie zwierzęta, jest odpowiednia wielkość akwarium. To spore rybki, które potrzebują przestrzeni do pływania. Jak duża powinna być? Oto wymagania:

  • zbiornik o długości 100 do 120 centymetrów dla większości odmian;
  • akwarium o długości przynajmniej 200 cm dla gurami olbrzymiego. 

Jaką wodę lubią gurami?

Te ryby w naturze preferują wody stojące. Właśnie dlatego akwarium nie musi być silnie napowietrzane. Konieczna jest jednak odpowiednia filtracja. Postaw na mocne filtry o wielu rodzajach wkładów. Szczególnie istotne jest pozbywanie się z wody związków azotowych. 

Wszystkie gurami bardzo lubią ciepłą wodę. Optymalna temperatura to od 25 do 30 stopni Celsjusza, dlatego akwarium powinno mieć załączoną grzałkę z termostatem. Wybierz taką dobrej jakości, ponieważ będzie musiała być włączona praktycznie przez cały czas. 

Rośliny i parametry wody w akwarium dla gurami

Akwarium warto obsadzić roślinami, jednak wskazane jest utrzymanie wolnej przestrzeni we frontowej części. Rodzaj podłoża raczej nie ma znaczenia, jednak rybki tego gatunku najlepiej prezentują się na ciemnym żwirze. 

Parametry wody idealnej dla gurami to:

  • temperatura – od 25 do 30 stopni Celsjusza;
  • pH – od 5,5 do 8;
  • twardość – 2 do 20 stopni niemieckich.

Pamiętaj także o regularnych podmiankach wody. W przypadku gurami zaleca się podmienianie około 20% nawet raz w tygodniu! Woda oczywiście powinna być odstana, aby można było zneutralizować chloru 

Z jakimi rybkami mogą mieszkać gurami?

Te ryby będą czuły się najlepiej w przestronnym akwarium gatunkowym. Możesz jednak trzymać je także w akwarium towarzyskim. Obsadę trzeba jednak dobrze przemyśleć. 

Duże pielęgnice raczej nie sprawdzą się dobrze w tej konfiguracji, ponieważ mogą być agresywne w stosunku do gurami. Najlepiej postawić na niezbyt liczną ławicę rybek, które trzymają się blisko dna. Dobrze sprawdzą się na przykład kiryski czy bocje. Oczywiście, podłoże wtedy trzeba dopasować do ich potrzeb. 

Ryby gurami – gatunki

Opisywany gatunek występuje w bardzo licznych odmianach, które różnią się od siebie wyglądem, a nierzadko także usposobieniem. Szukasz gurami dwuplamistego lub gurami marmurkowego? Masz jeszcze większy wybór. Możesz zdecydować się na przykład na:

  • gurami mozaikowe;
  • gurami złote;
  • gurami marmurkowe;
  • gurami dwuplamiste;
  • gurami olbrzymie;
  • gurami syjamskie;
  • gurami całujące.

Gurami – pożywienie 

Dokarmianie nie powinno przysporzyć ci żadnych problemów. Te ryby bardzo dobrze reagują na niemal każdą suszoną karmę dla rybek. Jednak mimo to preferują pokarm żywy. Możesz z powodzeniem podawać im:

  • larwy komarów;
  • ochotki;
  • rureczniki.

Niestety, trzeba wziąć pod uwagę także to, że niektóre gatunki gurami mogą urozmaicać sobie jadłospis mniejszymi mieszkańcami akwarium. 

Gurami – rozmnażanie

Rozmnażanie ryb tego gatunku w domowych akwariach uznawane jest za dosyć trudne. Jak to wygląda?

  1. Na jednego samca w kotniku powinny przypadać przynajmniej trzy samice. 
  2. Samiec buduje gniazdo ze swojej śliny. 
  3. Samica może złożyć jednorazowo nawet 3 tysiące jaj!
  4. Sposób opieki nad ikrą i narybkiem jest bardzo różny w poszczególnych gatunkach. Gurami całujące całkowicie porzucają swoją ikrę, natomiast mozaikowe się nią opiekują. W przypadku gurami olbrzymich całkowitą opiekę nad nią przejmuje samiec. 
  5. Jeżeli ci się powiedzie i w akwarium pojawi się narybek, trzeba koniecznie odseparować go od dorosłych ryb. W przeciwnym razie może zostać zjedzony. 

Gurami – podsumowanie 

Gurami to bardzo różnorodna grupa rybek, na którą składa się wiele gatunków różniących się ubarwieniem, wielkością i zwyczajami. Niezależnie od odmiany te zwierzęta są bardzo cenione przez akwarystów. Potrzebują dużego zbiornika z odpowiednio ciepłą wodą. Warto zapewnić im optymalne warunki w akwarium, ponieważ mogą być jego najbardziej efektowną ozdobą.

Mini lop – charakterystyka i wzorzec rasy królika baranka miniaturowego

mini lop

Królik mini lop jest bardzo mały, ale to wcale nie oznacza, że ma niewielkie potrzeby. Wręcz przeciwnie, jest bardzo delikatny i niestety podatny na wiele chorób. Jeżeli zdecydowałeś się przygarnąć go pod swój dach, zrób wszystko, aby miał jak najlepsze warunki do życia. Czym żywić mini lopa? W jakiej klatce powinien mieszkać? Wszystkiego dowiesz się z tekstu poniżej. 

Króliczek mini lop – historia hodowli

Rasa królików mini lop jest stosunkowo nowa. Hodowla rozpoczęła się w latach siedemdziesiątych XX wieku. Wówczas Bob Herschbach, działając w porozumieniu z Amerykańskim Związkiem Hodowców Królików, rozpoczął pracę nad stworzeniem kłapouchego królika, który byłby jednocześnie bardzo małych rozmiarów. 

mini lop

Prace hodowlane trwały jedynie kilka lat. Już w latach osiemdziesiątych opracowano wzorzec rasy, która została nazwana „mini lop”. 

Królik mini lop – jak wygląda?

Mini lop jest najmniejszym przedstawicielem królików niekarłowatych. Charakteryzuje go zwarta budowa ciała oraz proporcjonalna głowa umieszczona na mocnej szyi. Masa ciała tego króliczka waha się między 1,5 a 2 kilogramy. 

Przednie łapki powinny być grubsze od tylnych. Ogonek prosty, tułów okrągły a klatka piersiowa możliwie jak najbardziej szeroka. Najbardziej charakterystyczną cechą króliczka mini lop są jego uszy – długie, cienkie i przylegające do ciała. 

Ubarwienie może być jednolite albo złamane. Dopuszczalne kolory i znaczenia to:

  • czekoladowy;
  • czarny;
  • rudy
  • niebieski;
  • biały;
  • aguti;
  • kasztanowy;
  • szynszylowy;
  • opal;
  • stalowy.

Klatka dla miniaturki królika baranka

Miniaturowy baranek może mieszkać w dużej i przestronnej klatce albo w kojcu. Jeżeli zdecydujesz się na klatkę, najlepsza będzie taka o wymiarach 120 x 60. Ważne jest także to, aby królik miał możliwość wyprostowania się na tylnych nogach. 

Na dnie klatki najlepiej umieścić miękki kocyk. Trociny nie są polecane dla królików. Nawet te odpylone mogą szkodzić delikatnym drogom oddechowym. Pellet w całej klatce doprowadzi z kolei do bolesnych odgniotków na stopach. 

mini lop

Wyposażenie klatki dla królika mini lop

W klatce lub kojcu królika powinna znaleźć się kuweta, poidło oraz miski na jedzenie. Bardzo ważnym elementem jest paśnik, ponieważ siano jest podstawą króliczej diety. 

Możesz zadbać także o wprowadzenie do otoczenia zwierzaka różnych zabawek dla królika. W tej roli dobrze sprawdzą się drewniane patyczki do gryzienia, kule smakule czy papierowe bez nadruku. 

Króliki mini lop – charakter

mini lop charakter

Sympatyczny i inteligentny zwierzak

Jakie jest usposobienie tego uroczego zwierzaka? Przede wszystkim mini lop słynie z bardzo otwartego charakteru. Chętnie wchodzi w interakcje z człowiekiem i przy odrobinie zaangażowania nie będziesz miał problemu z oswojeniem go. 

Miniaturowe baranki reagują na swoje imiona. Są bardzo inteligentne i zazwyczaj chętnie uczą się sztuczek. Nauka zawsze musi jednak odbywać się w atmosferze zabawy. Króliczki bardzo źle znoszą wszystkie metody opresyjne. Mają prawo nie chcieć wykonywać określonych aktywności i nie należy ich do tego zmuszać.

Ruchliwy domownik

Króliczek mini loop to wyjątkowo energiczny zwierzak. Jest bystry, ciekawski i bardzo szybki. Nie znosi nudy, a kiedy nie ma się czym zająć, może zacząć być niegrzeczny. Musisz więc zadbać o to, aby twój pupil miał wystarczająco dużo miejsca do biegania. 

Możesz zdecydować się albo na zabezpieczony wybieg, albo na puszczanie królika swobodnie po całym mieszkaniu. Ta druga opcja ma wielu zwolenników. Musisz jednak pamiętać, że wszystkie kable i gniazdka elektryczne powinny być wtedy bardzo dobrze zabezpieczone. Inaczej mogą zostać uszkodzone przez królika.

Mini lop a inne zwierzęta

Mini lop to małe zwierzę, które ma bardzo sympatyczny i towarzyski charakter. Mimo wszystko nadal jest królikiem, czyli zwierzęciem terytorialnym. Jeżeli chcesz zapewnić mu towarzysza z innego gatunku, musisz robić to ostrożnie. 

Pamiętaj, że królik nie powinien mieć kontaktu z gryzoniami, takimi jak kawie domowe, szynszyle czy koszatniczki. Wiele króliczków jest nosicielami niebezpiecznego pierwotniaka e.cuni, który wywołuje u gryzoni poważną chorobę prowadzącą nierzadko do śmierci

Królik mini lop – na co choruje?

mini lop na co choruje

Czy mini lop jest bardziej podatny na choroby niż inne króliki? Jeżeli pochodzi z dobrej hodowli, raczej nie powinien być obciążony żadnymi chorobami genetycznymi. Zwierzaki pochodzące z chowu wsobnego czy kupione w sklepach zoologicznych mogą jednak cierpieć na różnego rodzaju problemy zdrowotne. 

Najczęstsze choroby królików to:

  • infekcje górnych dróg oddechowych;
  • infekcje dolnych dróg oddechowych;
  • kokcydioza;
  • kaliciwiroza;
  • myksomatoza;
  • pastereloza;
  • choroby serca; 
  • problemy ze zgryzem.

Na niektóre z tych chorób króliki są szczepione. Koniecznie zapytaj swojego lekarza weterynarii o terminy oraz rodzaje szczepień, które musicie wykonać. 

Konieczna jest także profilaktyka. Zawsze sprawdzaj kondycję uszu króliczka. Tak jak w przypadku psów, te zwisające mają większe szanse na różnego rodzaju infekcje i problemy. 

Zdrowie zębów jest kluczowe

Konieczna jest także kontrola zębów. Jeżeli zauważysz, że króliczek nierówno ściera sobie siekacze, konieczna będzie wizyta u lekarza weterynarii, który zajmuje się gryzoniami. Nierówno rosnące zęby to niestety ogromne zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale także życia małego królika. 

Króliczek mini lop – żywienie

Żywienie mini lopa nie różni się szczególnie od żywienia innych królików. Zasady są takie same. Jedynie ilość pokarmu trzeba dopasować do wielkości pupila. 

Siano w diecie królika mini lop

Podstawą diety każdego królika jest siano. Nie tylko spełnia ważną funkcję w ścieraniu stale rosnących zębów, ale także reguluje pracę układu pokarmowego. Zawsze wybieraj siano zielone i odpylone. Króliki bardzo dobrze radzą sobie także z jedzeniem suszonej tymotki – rodzaju grubej trawy, która będzie świetnym dodatkiem do codziennych porcji siana. 

Zioła w diecie mini lopa

Bardzo ważnym składnikiem diety miniaturowego baranka są także zioła. Możesz zdecydować się na gotowe mieszanki suszonych ziół dobrych marek (na przykład Herbal Pets, czy Tivo) lub skomponować je samodzielnie. 

Granulat dla królika

mini lop granulat

Świetnym uzupełnieniem diety będzie komercyjna karma dla królika. Pamiętaj, żeby wybierać dobrej jakości granulaty. Unikaj karm z ziarnami. Króliki jako trawojady nie mają narzędzi do ich odpowiedniego trawienia. 

Jak urozmaicić dietę króliczka mini lop?

Codzienny jadłospis możesz uzupełniać świeże warzywa. Raz na jakiś czas warto także podać zwierzakowi przysmak. W tej roli doskonale sprawdzą się:

  • banany;
  • świeża żurawina;
  • ciasteczka z ziół i siana.

Króliki mini lop – pielęgnacja

mini lop pielęgnacja

Pielęgnacja futra królika mini lop nie powinna przysporzyć ci szczególnych problemów. Są to czyste zwierzęta, które same świetnie radzą sobie z oczyszczaniem swojej sierści. 

Musisz pamiętać, że mini lop nie powinien być kąpany w wodzie. Wyjątkiem są bardzo rzadkie przypadki chorób skórnych. Króliki są bardzo wrażliwe na przeciągi, a ponadto przebywanie w wodzie jest dla nich nienaturalne i wywołuje olbrzymi stres. O ile zwierzak przebywa w czystym otoczeniu, sam również będzie czysty.

Ważnym elementem pielęgnacji jest obcinanie pazurów. Powinieneś robić to przynajmniej raz w miesiącu. Jeżeli nie czujesz się na siłach, poproś o to lekarza weterynarii. Przerośnięte pazury będą sprawiały króliczkowi dyskomfort. 

Co jakiś czas sprawdzaj także kondycję skóry i uszu. Króliki czasami borykają się z pasożytami zewnętrznymi, na przykład wszołami. Stosunkowo łatwo się ich pozbyć, ale niestety nie mamy wpływu na ich pojawianie się. Nawet najbardziej zadbane króliki łapią czasem wszoły pochodzące z siana.

Mini lop – podsumowanie 

Mini lop, czyli miniaturowy baranek, to bardzo lubiana rasa królika miniaturowego. Zwierzęta te mają długie zwisające uszy i rozmiar mniejszy niż u standardowych baranków. Ważne jest, aby królika kupić od dobrego hodowcy, a nie w sklepie zoologicznym. W ten sposób masz pewność, że twój pupil nie pochodzi z chowu wsobnego. 

Dieta mini lopa nie różni się od jadłospisu innych królików. Zwierzak ten chętnie bawi się zabawkami i jest bardzo aktywny. Na zabezpieczonych wybiegach może spędzać wiele godzin. Jeżeli masz czas i warunki, aby zapewnić mu dobrostan, będzie twoim przyjacielem na wiele lat.

Nadleśnictwo Stuposiany wybrało imiona dla dwóch żubrów z zagrody w Mucznem

Nadleśnictwo Stuposiany (2)

Imiona wybrano spośród nadesłanych ponad 2000 propozycji.

Nadleśnictwo Stuposiany zdecydowało: żubrzyki zostaną nazwane Pumba i Pusianek

W tym roku w Mucznem urodziły się trzy cielęta. Młodej jałówce szybko nadano imię Purkawka, natomiast dwa byczki pozostawały bezimienne dlatego ogłoszono konkurs. Wybór nie był łatwy jak przekonuje Edward Marszałek, rzecznik prasowy RDLP w Krośnie:

Po długich debatach i sprawdzeniu oryginalności imion, wybrano dwa: Pumba i Pusianek. Imię Pumba to propozycja nadesłana przez panią Weronikę, zaś Pusianek, to imię zaproponowane przez pana Grzegorza. Zaznaczam, że imiona te powtarzały się w nadesłanych zgłoszeniach, ale jako pierwsze przesłali je właśnie pani Weronika i pan Grzegorz. Bardzo dziękujemy wszystkim za ogromne zainteresowanie i czynny udział w naszym konkursie, natomiast zwycięzcom serdecznie gratulujemy

Jak deklarują organizatorzy konkursu nagrody dla laureatów zostaną przesłane pocztą.

Nadleśnictwo Stuposiany uwzględniało imiona rozpoczynające się od „Pu”

Przypomnijmy, że w konkursie uwzględniane były wyłącznie imiona męskie rozpoczynające od liter „Pu”. Tak bowiem w księdze rodowodowej żubrów przyjęto ewidencję osobników linii białowiesko-kaukaskiej urodzonych w hodowlach zamkniętych, a żubry z tej linii żyją właśnie w Bieszczadach.

W zagrodzie żyje obecnie 10 żubrów, w tym 3 tegoroczne, natomiast ich liczebność w stanie dzikim w Bieszczadach przekracza 700 osobników.

O całej akcji informowaliśmy na łamach naszego serwisu. Materiał ten możecie znaleźć tutaj.

Źródło: Nowiny24.pl
Źródło zdj. głównego: Ewelina Baran/Nowiny24.pl

Królik olbrzym belgijski – hodowla i charakterystyka rasy

królik olbrzym

Belgijski olbrzym to bardzo duży królik, który najczęściej występuje w przydomowych hodowlach. Utrzymuje się go jako zwierzę rzeźne. Chociaż brzmi to przygnębiająco, to w fundacjach i stowarzyszeniach zajmujących się pomocą uszakom na dom czeka mnóstwo królików w tym typie. Być może jeden z nich trafi właśnie do ciebie? 

Belgijski olbrzym – historia

Królik belgijski to jedna z najstarszych ras królików. Najprawdopodobniej powstała z krzyżówek różnych odmian hodowlanych. Pochodzi z Flandrii, jednego z regionów Belgii, gdzie jest hodowany przynajmniej od lat 20. XIX wieku. 

Królik belgijski – jak wygląda?

Króliki olbrzymy mają dużą i masywną głowę, usytuowaną na krótkiej szyi. Ciało jest podłużne i zwarte. Największe wrażenie z pewnością robią ich uszy, które niekiedy osiągają długość nawet 20 centymetrów. Ogon również jest dosyć długi, ale przylega do ciała. Samice belgijskiego olbrzyma można rozpoznać po bardziej wydatnym i nieco pofalowanym wolu.

Długość ciała królika belgijskiego może wynosić nawet 80 centymetrów. Waga z kolei nie powinna być niższa niż 6 kilogramów. Największe osobniki ważą nawet 10 kilogramów. 

Futro belgijskich olbrzymów

Króliki tej rasy zachowały strukturę futra typową dla odmian żyjących dziko. Najczęściej spotykane jest ubarwienie brązowe, jednak niekiedy występują także:

  • srebrne;
  • ciemnoszare;
  • czarne;
  • białe;
  • żółte. 

Olbrzym belgijski – hodowla w przemyśle mięsnym

Nie da się ukryć, w jakim celu hodowana jest ta największa rasa królików – olbrzym belgijski to przede wszystkim zwierzę mięsne.

Tak jak większość dużych ras, osiąga dojrzałość płciową stosunkowo późno, bo w wieku 7-8 miesięcy. Potencjał rzeźny z kolei mniej więcej około 5. miesiąca. Jak nietrudno się domyślić, większość królików olbrzymów traci życie jeszcze zanim dojdzie do rozrodu. W miotach przychodzi na świat od 5 do 12 młodych

– podkreślają autorzy serwisu https://agropedia.pl/

Królik olbrzym belgijski w domu

Pomimo tego, że królik olbrzym hodowany jest przede wszystkim w celach rzeźnych, wiele osobników tej rasy trafia do domów miłośników uszaków. Najczęściej dzieje się to przez adopcje. Króliki ratowane są ze złych warunków, a niekiedy nawet znajdowane na ulicy. 

Charakter królika belgijskiego

Czy olbrzymie króliki są dobrymi zwierzętami towarzyszącymi? Jak najbardziej! Miłośnicy gatunku bardzo często podkreślają, że hodowlańce nie ustępują inteligencją i przyjaznym usposobieniem miniaturkom. Jeżeli przyjrzysz się zwierzakom, które czekają na dom w Fundacji Królewskiej, czy Stowarzyszeniu Pomocy Królikom, szybko zorientujesz się, że duża część z nich to właśnie króliki hodowlane. 

Króliki belgijskie – warunki 

Ze względu na swoje rozmiary królik olbrzym będzie potrzebował większej przestrzeni niż miniaturka. Jeżeli zdecydujesz się na jego przygarnięcie, najrozsądniejszym rozwiązaniem będzie rezygnacja z klatki na rzecz kojca. 

Jeżeli masz taką możliwość, możesz pozwolić królikowi na swobodne bieganie po mieszkaniu. Większość uszaków dosyć dobrze opanowuje sztukę korzystania z kuwety. Charakter często jednak popycha je do poszukiwania sobie zajęcia. Z tego powodu rozsądnym rozwiązaniem będzie zapewnienie zwierzakowi dużej liczby gryzaków, tuneli i innych zabawek.

Żywienie olbrzymiego królika

Dieta królika belgijskiego opiera się na sianie. Jej podstawy nie różnią się od diety królików miniaturek, chociaż, oczywiście, olbrzymy będą spożywały nieco więcej pokarmu. Siano i zioła można uzupełnić dobrej jakości granulatem, przeznaczonym specjalnie dla królików. 

Daj dom olbrzymiemu królikowi

Jak nietrudno się domyślić, króliki dużych ras czekają na domy dużo dłużej niż miniaturki. Zazwyczaj mają mniej chwytliwe umaszczenie i nie są tak urokliwe jak baranki czy puchate maluszki. Jeżeli więc myślisz o przygarnięciu pod swój dach uszaka, zastanów się, czy wybór hodowlańca nie wchodzi przypadkiem w grę. Takie króliki nie są może wyjątkowo piękne, ale charakterem zdecydowanie nadrabiają niedostatki urody.

Królik olbrzym – podsumowanie

Belgijskie króliki olbrzymy to największa rasa zwierząt tego gatunku. Chociaż najczęściej hodowane są na mięso, bardzo często szukają dobrych i kochających domów. Warto dać im szansę, ponieważ swoją inteligencją i charakterem nie ustępują bardziej popularnym miniaturkom.

Łysa świnka morska skinny – pielęgnacja i żywienie rasy

łysa-świnka morska

Łysa świnka morska budzi powszechne zainteresowanie nie tylko dlatego, że jest urocza. Wielu osobom kojarzy się z terrarium, naświetlaniem i specjalną pielęgnacją. Tymczasem świnka skinny może żyć w klatce i tworzyć stada z futrzastymi kuzynkami. Koniecznie jednak trzeba zadbać o jej prawidłowe żywienie oraz zapewnić dużo miękkich norek, w których może chronić się przed chłodem.

Popularność łysej świnki morskiej 

Świnka morska skinny dzieli nie tylko wieloletnich opiekunów kawii domowych. Nie każdy jest fanem ich dość charakterystycznej aparycji. Dla niektórych dotyk łysej skóry nie jest zbyt przyjemny. 

Skinny mają jednak także bardzo szerokie grono wielbicieli, którzy cenią sobie ich niespotykany wygląd, porównywalny do małych hipopotamów. Co więcej, rasa z każdym rokiem staje się coraz popularniejsza i przekonuje do siebie nowe osoby. 

Łysa świnka morska – czy sława jej służy?

Czy rosnąca sława świnki morskiej skinny służy rasie? Z jednej strony na pewno tak. Ludzie, zamiast stygmatyzować te łyse stworzenia, uczą się, jak prawidłowo o nie dbać i z jakich miejsc je przygarnąć. 

Z drugiej strony, wiele osób nadal nie zdaje sobie sprawy z wymagań pielęgnacyjnych skinny. Bezwłose kawie domowe potrzebują bardzo dużo uwagi i delikatności. Zapadalność na różnorodne schorzenia jest u nich większa niż u owłosionych świnek morskich. To zwiększa koszty utrzymania, bo wydatki na wizyty u weterynarza są wyższe. 

Świnka skinny – pochodzenie

łysa świnka morska pochodzenieskinny guinea pig in front of white background

Świnka morska skinny powstała w warunkach laboratoryjnych, w Kanadzie, pod koniec lat 70. XX wieku. Pierwsze zwierzątko, które urodziło się bez włosów, było najprawdopodobniej wynikiem spontanicznej mutacji genetycznej. Świnki skinny początkowo miały służyć za obiekt testów dermatologicznych. Szybko jednak porzucono ten pomysł, bo skinny okazały się zbyt delikatne.

Potrzeba było wielu lat, zanim bezwłose świnki zyskały większą popularność. Za rasę uznano je dopiero w 2004 r. Od pewnego czasu skinny budzą spore zainteresowanie. W wielu krajach, w tym w Polsce, działają hodowle specjalizujące się w rozmnażaniu tych przyjaznych gryzoni.

Świnka morska rasy skinny – wygląd

O skinny powszechnie mówi się jako o łysych świnkach morskich, mimo że nie są one całkowicie bezwłose. Rzeczywiście, znaczna część ich ciała pozbawiona jest sierści, jednak w okolicy pyszczka możesz zauważyć drobną, nieco szorstką szczecinę. Niektóre świnki mają także lekko owłosione kark i stopy, jednak jest to cecha osobnicza. 

Skóra skinny jest delikatna i przyjemna w dotyku. Może mieć różne kolory, w tym:

  • całkowicie czarny;
  • czarny ze znaczeniami, np. brązowymi i różowymi; 
  • całkowicie brązowy;
  • brązowy ze znaczeniami w odcieniu różowym; 
  • całkowicie różowy.

Wielkością łyse kawie nie różnią się zbytnio od owłosionych kuzynów. Prawidłowa masa ciała powinna wynosić ok. 1-1,2 kg. 

Świnka morska skinny – żywienie

łysa świnka morska żywienieHairless Guinea Pig in front of white background

Dieta łysej świnki morskiej, podobnie jak innych ras, ma bardzo duże znaczenie dla jej prawidłowego rozwoju i zdrowia. Podstawą żywienia jest siano. Paśnik z dostępem do zielonego i miękkiego sianka jest zatem obowiązkowy. Pamiętaj, że układ trawienny świnek morskich pracuje stale. Dostęp do pokarmu podstawowego pozwala uniknąć owrzodzeń i innych niebezpieczeństw związanych z pustymi żołądkiem i jelitami. Ponadto, siano umożliwia ścieranie zębów, które u kawii rosną przez całe życie.

Prócz sianka, w diecie łysej świnki morskiej powinny się znaleźć:

  • zioła – mniszek lekarski, krwawnik, babka lancetowata, różne mieszanki kilku ziół;
  • warzywa i owoce – ze znaczącą przewagą tych pierwszych;
  • granulat – specjalnie wyselekcjonowane karmy dla świnek morskich, zawierające duże ilości włókna i witaminy C.

Tym, co odróżnia dietę skinny od sposobu żywienia owłosionych świnek morskich, jest ilość i kaloryczność podawanych posiłków. Wiąże się to ze znacznie większym wydatkiem energetycznym, który potrzebny jest dla ogrzania ciała łysej świnki morskiej. Potrzebuje ona aż dwa razy więcej pokarmu, aby móc utrzymać prawidłową masę ciała.

Świnka morska skinny – kwestia stadności

Świnki morskie są zwierzętami obligatoryjnie stadnymi. Nie inaczej jest w przypadku odmiany bezwłosej. Chociaż łyse świnki morskie są przyjazne i chętne kontaktom z człowiekiem, nic nie zastąpi im obecności drugiego przedstawiciela gatunku. 

Nie ma znaczenia, z jaką rasą połączysz skinny. Może to być zarówno łysa kawia, jak i owłosiona. Warto jednak pamiętać, aby trzymać świnki wyłącznie w parach jednopłciowych. Wyjątki od tej reguły stanowią dwie sytuacje:

  • prowadzenie zarejestrowanej hodowli;
  • kastracja jednego z osobników.

Świnkę skinny można trzymać także w większych stadach. Wówczas zaleca się jednak przygarnięcie samych samic. Chociaż zdarzają się większe, zgodne stada samców, praktyka pokazuje, że należą one do rzadkości. 

Świnka morska rasy skinny – wyposażenie klatki

łysa świnka morska wyposażenie klatkiSkinny pig, Guinea pig against white background

Wymiary klatki lub kojca dla dwóch świnek morskich skinny wynoszą min. 120×60 cm. Nie powinno się schodzić poniżej tej powierzchni. Jak najbardziej można natomiast pokusić się o zakup znacznie większej klatki. 

Najczęściej stosowanym podłożem jest mieszanka drewnianego pelletu i dużych, odpylonych trocin. W przypadku łysej świnki morskiej, wiele osób woli jednak zastosowanie podkładów higienicznych, na których kładzie się kocyki, polary, drybedy lub maty łazienkowe. Wiąże się to z wrażliwością bezwłosych kawii, które bardziej niż inne rasy potrzebują miękkich i delikatnych przedmiotów w swojej przestrzeni. Warto także zainwestować w hamaki, domki i norki z polaru, w których skinny będzie ciepło i przytulnie.

Oprócz tego łyse świnki morskie uwielbiają wszelkie mosty i tunele, w których mogą się bawić lub ukrywać. Przed ich zakupem upewnij się, że nie mają ostrych elementów, o które twoja skinny mogłaby poważnie się skaleczyć.

Świnka skinny – zdrowie i pielęgnacja 

Brak sierści u łysej świnki morskiej sprawia, że jest ona niezwykle wrażliwa. Nic nie chroni jej skóry przed urazami czy warunkami atmosferycznymi. Z tego powodu, potrzebuje ona nieco większej uwagi niż świnka morska innej rasy. 

Świnki skinny doskonale radzą sobie z utrzymaniem czystości. Kąpiele nie są im zatem potrzebne, chyba że zaleci je weterynarz. Skóra kawii jest jednak bardzo delikatna i podatna na wysuszenie. Chociaż łój przeważnie zapewnia jej właściwą dawkę nawilżenia, od czasu do czasu można stosować wcierkę z oleju kokosowego. 

Bardzo ważne, aby klatka łysej świnki morskiej nie znajdowała się blisko kaloryfera lub bezpośrednio na słońcu. Wysoka temperatura może pogorszyć stan skóry świnki – łatwiej będzie o jej przesuszenie. Ekspozycja na słońce może też doprowadzić do przegrzania i udaru.

Długość życia i choroby skinny 

Niestety, świnka morska rasy skinny żyje krócej niż przedstawiciele innych ras. Średni wiek to 5-6 lat. Dlaczego tak się dzieje? 

Winę ponoszą głównie geny. Ze względu na nie, świnka morska skinny często zapada na: 

  • przeziębienia i choroby dróg oddechowych – wynika to z braku owłosienia; 
  • choroby serca;
  • choroby skóry – skóra skinny jest delikatna i podatna na schorzenia grzybicze i pasożytnicze. 

Podobnie jak u innych ras, u skinny zdarzają się:

  • choroby jamy ustnej – często związane są z nieprawidłowym żywieniem, np. podawaniem ziaren, które kaleczą pyszczek, lub niedoborem witaminy C;
  • niedoczynność tarczycy; 
  • kamica nerkowa; 
  • nowotwory.

Łysa świnka morska – gdzie kupować? 

łysa świnka morska gdzie kupować

Wiele osób, chcąc kupić świnkę morską, kieruje swoje kroki do sklepu zoologicznego. Warto jednak wiedzieć, że zwierzęta tam sprzedawane prawie zawsze pochodzą z pseudohodowli. Ich rozmnażanie, transport i warunki, w jakich są trzymane, pozostawiają wiele do życzenia. Nie warto przykładać ręki do tego procederu. 

Na szczęście, świnka skinny nie jest częstym widokiem w sklepach zoologicznych. Gdzie w takim razie można je kupić? Na terenie Polski działa wiele hodowli, które zajmują się rozmnażaniem i sprzedażą łysych świnek morskich. Zwierzęta mają tam zapewnione odpowiednie warunki i opiekę. Wraz ze skinny z hodowli otrzymujesz rodowód, świadczący o jej pochodzeniu, oraz gwarancję, że zwierzę jest zdrowe i zadbane. Koszt świnki z hodowli to ok. 200-400 zł.

Świnkę skinny można także adoptować. Zwierzęta te czasami trafiają pod opiekę fundacji zajmujących się gryzoniami

Łysa świnka morska – ciekawostki 

Skinny nie jest jedyną bezwłosą kawią domową. Inną rasą świnki, pozbawioną sierści, jest Baldwin. Te zwierzęta rodzą się pokryte włosami, jednak po kilku dniach gubią je. W dotyku są także zupełnie inne niż skinny. Ich skóra często pokryta jest charakterystycznymi wypustkami. 

Łysa świnka morska – podsumowanie

Łysa świnka morska to marzenie wielu miłośników gryzoni. Rzeczywiście, wygląda fantastycznie. Fani rasy i hodowcy twierdzą, że wyróżnia ją także bardzo sympatyczny i proludzki charakter. Jednocześnie, warto pamiętać, że łyse świnki łatwiej się przeziębiają, a ich metabolizm jest szybszy. Z tego powodu więcej jedzą i, niestety, żyją statystycznie krócej, niż kawie domowe pokryte futerkiem. Ze względu na ryzyko wad genetycznych musisz uważać na to, skąd pochodzi twoja świnka. Wybieraj hodowle zarejestrowane w Cavias Club of Poland. Wystawiają one rodowody i dbają o dobrostan zwierząt. Łysa świnka morska nie będzie tam dużo droższa niż w sklepie zoologicznym, jednak szansa na to, że będzie zdrowa, jest znacznie większa.

Kamienie do akwarium – jakie warto wybrać?

kamienie do akwarium

Akwarium z kamieniami wygląda bardzo naturalnie. Pełnią one jednak nie tylko funkcje estetyczne. Kamienie w akwarium mogą być doskonałą powierzchnią do składania jaj przez ryby. Wiele z nich aktywnie wpływa na parametry wody. Kamienie do akwarium mogą być także ozdobą zbiornika i jego centralnym punktem. Przekonaj się, które skały akwariowe będą najlepsze!

Jakie kamienie do akwarium? 

Kiedy tworzysz akwarium skalne, musisz wiedzieć, jaki efekt chcesz uzyskać. Koniecznie weź pod uwagę wielkość kamieni, ich kształt, kolor i fakturę. Wszystkie te cechy będą miały istotny wpływ na całość aranżacji. 

Na jakie skały do akwarium możesz się zdecydować? Oto propozycje:

  • lawa wulkaniczna – to świetny kamień do każdego akwarium. Skała nie zmienia parametrów wody, jest bardzo lekka i ładnie podkreśla aranżację. Występuje w różnych kolorach i dobrze wygląda z rosnącymi na niej roślinami;
  • Dragon Stone – występują w różnych barwach, a na ich powierzchni znajdziesz ciekawe wgłębienia. Kamienie nie wpływają na parametry wody i są całkowicie bezpieczne dla wszystkich żyjących w twoim akwarium organizmów; 
  • Scenery Stone – wyróżniają się postrzępionymi krawędziami i charakterystycznym białym naciekiem. Są bezpieczne dla ryb i krewetek, jednak zdarza się podnoszą pH wody, dlatego trzeba umieszczać je bardzo ostrożnie;
  • Manten Stoneten japoński kamień do akwarium wyróżnia się licznymi spękaniami i ciekawymi kształtami. Nie wpływa na parametry wody, a z odpowiednimi roślinami wygląda naprawdę efektownie. 

Jak ułożyć kamienie w akwarium? 

Kamienie w akwarium nie mogą być układane bezpośrednio na dnie zbiornika. Grozi to jego uszkodzeniem, dlatego ważnym elementem wyposażenia będzie specjalna mata do położenia na dole zbiornika lub solidna warstwa podłoża. Na nich można zacząć układać kamienie do akwarium.

Kształty, w jakich ułożysz swoje skałki do akwarium, zależą wyłącznie od tego, jaki efekt chcesz uzyskać. Odpowiednio umieszczone na dnie kamienie będą doskonałą podstawą dla korzeni. Można sadzić na nich rośliny i umieszczać pozostałe dekoracje. 
Kamienie do akwarium zwykle dość łatwo się kruszą, dlatego możesz w prosty sposób dostosować je do swoich upodobań. Podczas układania stosuj różne koncepcje i nie bój się obracać kamieni w taki sposób, aby móc obejrzeć ich położenie z różnych stron. Ostateczna aranżacja powinna spełniać twoje oczekiwania estetyczne.

Szynszyla mała – piękna przyjaciółka dla miłośników gryzoni

szynszyla mała

Szynszyla to gryzoń, którego cechami charakterystycznymi są przede wszystkim miękkie futerko i gigantyczne oczy. Przedstawiciele tego gatunku są kontaktowi i chętnie wchodzą w interakcje z człowiekiem. Łatwo się oswajają, mają dobrą pamięć i słyną z dużej inteligencji. Warto wiedzieć, że szynszyle to zwierzęta stadne. W klatce powinny mieszkać przynajmniej we dwie. 

Szynszyla to przyjaciel, nie futro 

Szynszyla mała, która pojawia się w domach jest w istocie hybrydą wielu gatunków, żyjących na wolności na zboczach Andów, między innymi takich jak szynszyla duża. Zwierzęta te zawsze cenione były przede wszystkim za swoje niezwykle miękkie futra. Z jednego mieszka włosowego może wyrastać nawet trzysta włosów. To właśnie sprawia, że miękkość futra tego zwierzaka trudno porównać z czymkolwiek innym. 

Bardzo przyjazne szynszyle małe stały się ofiarami masowych polowań. Doprowadziło to do skrajnego ograniczenia ich populacji na wolności. Obecnie w wielu krajach funkcjonują fermy szynszyli, w których zwierzęta te przetrzymywane są w skrajnie złych warunkach. Odziera się je ze skóry, która następnie przerabiana jest na futra.

Szynszyla mała – jak wygląda?

szynszyla mała - jak wygląda

Szynszyla mała ma bardzo gęste futerko, które sprawia, że wydaje się większa niż jest w rzeczywistości. Samice są nieznacznie mniejsze od samców. Waga osobników hodowlanych waha się zazwyczaj od 600 do 800 gramów. 

Gryzonia wyróżniają szeroka czaszka i duże uszy oraz okrągłe ciemne oczy, ulokowane po bokach głowy. Uwagę zwracają także wyjątkowo długie wibrysy, które mogą dorastać nawet do 10 centymetrów. Z tyłu tułowia znajduje się ogonek, który również pokryty jest bardzo miękkim futrem. 

Umaszczenie szynszyli małej

Szynszyle, które występują na wolności, mają szaro-niebieskie futro. W hodowlach natomiast znajdziesz bardzo różne odmiany barwne, spośród których wymienić można między innymi:

  • beżowe;
  • białe;
  • mozaikowe;
  • srebrne;
  • czarne;
  • pink white;
  • ebony – mahoniowe;
  • fioletowe;
  • szafirowe;
  • tan.

Szynszyle – zwierzęta stadne

szynszyla mała - zwierzęta stadne

Szynszyle na wolności żyją w stadach i tak też powinno się hodować je w domu. Niestety, bardzo często można spotkać się z tym, że są one trzymane pojedynczo. To praktyka, która ma bardzo negatywne konsekwencje dla psychiki tych zwierząt. 

Domowe stadko szynszyli

Jeśli dopiero myślisz nad zakupem szynszyli małej, zdecyduj się na rodzeństwo lub znającą się już parę. Łączenie dorosłych, obcych zwierząt jest trudnym zadaniem, do którego lepiej zabrać się z pomocą doświadczonej osoby, na przykład hodowcy lub miłośnika tych gryzoni. 

Jakie mieszkanie dla szynszyli wybrać? 

Na początku warto poruszyć kwestię wymiarów. Za absolutne minimum dla dwóch szynszyli uznaje się klatkę 70×40×100 centymetrów. W przypadku tego gatunku bardziej niż wymiary podstawy liczy się wysokość klatki.

W swoim naturalnym środowisku szynszyle zamieszkują Andy. To wysokie góry o surowym klimacie. Z tego powodu zaleca się, aby w domowych warunkach szynszyla mała miała możliwość wspinania się i skakania. Najlepszym wyborem będzie pionowa klatka z dużą ilością półek i hamaków. 

Możesz zdecydować się zarówno na zwykłą klatkę ze sklepu zoologicznego, jak i drewnianą wolierę robioną na zamówienie. Druga opcja jest, oczywiście, odpowiednio droższa, jednak daje więcej możliwości dopasowania klatki do kształtu pokoju. Będzie także lepszym rozwiązaniem w momencie, kiedy zdecydujesz się na większe stado. 

Czym karmić szynszylę? 

W swoim naturalnym środowisku szynszyla mała bytuje w surowych górskich warunkach. Najłatwiej tam o pokarm roślinny, dlatego, podobnie jak królik, czy świnka morska, jest to zwierzę trawożerne. Podstawą diety szynszyli małej jest siano. 

To jednak nie wszystko – do żywienia warto wprowadzić również zioła. Możesz podawać na przykład: 

  • pokrzywę;
  • lucernę;
  • babkę lancetowatą;
  • mniszek lekarski;
  • ostropest;
  • bławatek;
  • nagietek;
  • korzenie cykorii;
  • dziką różę;
  • malwę;
  • liście malin, brzozy i czarnej porzeczki.

Dietę szynszyli uzupełnia się granulatem, specjalnie dobranym do potrzeb gatunku. Znajdziesz go w dobrych sklepach zoologicznych. Nie kupuj produktów na wagę. Nie są szczelnie zamknięte, dlatego nie da się ocenić ich przydatności do spożycia. Szynszyle małe nie jedzą ziaren; unikaj mieszanek, w których składzie są one obecne.

Jak dbać o szynszylę małą?

Szynszyla mała sama dba o swoje futerko. W żadnym wypadku nie wolno kąpać jej w wodzie, ponieważ zwierzak ten bardzo długo schnie. Kąpiel może doprowadzić do procesów gnilnych i problemów skórnych.

Bardzo ważnym elementem wyprawki dla szynszyli małej jest basenik z piaskiem. Wybieraj dobrej jakości pył wulkaniczny. Nigdy nie zbieraj piasku z dworu! W internecie można natknąć się na takie rady, jednak zdecydowanie nie są one dobre. Nawet wypieczony piasek z podwórkowej piaskownicy nie nadaje się dla szynszyli ani żadnego innego gryzonia!

Ile kosztuje szynszyla?

szynszyla mała - ile kosztuje

Dla wielu osób bardzo ważne będzie to, ile kosztuje szynszyla. Na początku warto zaznaczyć, że te gryzonie są stadne. Koszty musisz więc zawsze mnożyć razy dwa. W Niemczech czy Szwajcarii nie ma możliwości zakupu tylko jednego osobnika. W Polsce jednak świadomość w tej kwestii ciągle jest jeszcze bardzo niska. 

W sklepach zoologicznych szynszyle kosztują od 100 zł do 150 zł. Nie warto jednak kupować zwierzęcia w takim miejscu. Do sklepów zwierzęta przyjeżdżają z tak zwanych hurtowni, gdzie są rozmnażane i przetrzymywane w bardzo złych warunkach. 

Lepszym rozwiązaniem będzie adopcja szynszyli małej. Wówczas nie zapłacisz ani złotówki, a dasz dom potrzebującym zwierzętom. Oczywiście, adopcja nie zawsze jest możliwa, dlatego warto rozważyć kupno gryzonia z dobrej i etycznej hodowli. Ceny w takich miejscach są zróżnicowane i zależą przede wszystkim od umaszczenia szynszyli. Gryzonie o rzadziej spotykanym futerku będą droższe od tych „zwykłych”, czyli szaro-niebieskich. 

Ile żyją szynszyle i na co chorują?

Szynszyle to prawdziwi mistrzowie ukrywania wszelkiego rodzaju chorób. Kiedy szynszyla mała trafia do weterynarza z wyraźnymi objawami, zazwyczaj jest już za późno na to, aby jej pomóc. Właśnie dlatego tak istotna jest regularna kontrola zdrowia tych gryzoni. Przed zakupem szynszyli upewnij się, że w twojej okolicy przyjmuje lekarz weterynarii, który zajmuje się gryzoniami i w razie potrzeby będzie mógł pomóc. 

Niestety, wiele osób ciągle zakłada, że małe zwierzęta nie chorują. To nieprawda. Wachlarz ich schorzeń jest bardzo szeroki, a leczenie wymaga profesjonalnej wiedzy, badań diagnostycznych, a często – interwencji chirurgicznych. Nie każdy weterynarz dysponuje niezbędnymi sprzętami i wiedzą. 

Szynszyle często zapadają na:

  • problemy z układem oddechowym;
  • wady serca;
  • niewydolność nerek;
  • niewydolność wątroby;
  • problemy neurologiczne;
  • głuchota;
  • uszkodzenia mechaniczne;
  • przerost zębów lub nieprawidłowy zgryz;
  • nowotwory i guzy;
  • udary;
  • ropomacicze;
  • grzybica;
  • świerzb;
  • uszkodzenie rogówki. 

Ile żyje szynszyla mała?

Jedną z największych wad w przypadku zwierząt domowych jest ich długość życia. Nie inaczej jest z szynszylami. Ile żyją te gryzonie? Najstarsza znana szynszyla niedawno skończyła 27 lat. Zdecydowana większość przedstawicieli tego gatunku żyje jednak około 10 lat. Wiele zależy od genów, opieki weterynaryjnej oraz poziomu życia zwierzaka. Jako opiekun, masz wpływ na to, ile żyją szynszyle w twoim domu.

Kastracja szynszyli – czy warto?

Wiele szynszyli zapada na ropomacicze i nowotwory układu rodnego. W pewnym wieku niemal u każdej szynszylowej samicy pojawiają się cysty na jajnikach, które czasami trzeba usuwać chirurgicznie. Coraz więcej lekarzy weterynarii rekomenduje kastrację prewencyjną, która może pomóc uniknąć takich problemów. 

Czy warto się na nią zdecydować? Tak, jednak tylko w sytuacji, kiedy masz dostęp do usług lekarza weterynarii specjalizującego się w chirurgii i anestezjologii małych zwierząt. Kastracja szynszyli jest o wiele trudniejsza niż kastracja psa czy kota. Trzeba zadbać o to, aby do zabiegu zabierał się wyłącznie doświadczony lekarz. 

Ile kosztuje utrzymanie szynszyli?

szynszyla mała - utrzymanie

Jedzenie dla szynszyli nie jest zazwyczaj tak kosztowne jak jedzenie dla psa czy kota. W przypadku dwóch szynszyli koszty wyżywienia i ściółki zazwyczaj zamykają się w 100-200 zł miesięcznie.

Zdecydowanie droższa jest opieka weterynaryjna. Pod tym względem lepiej zapobiegać niż leczyć. Przynajmniej raz w roku warto zabrać szynszylę małą na kontrolne badania do specjalisty. 

Dla kogo jest szynszyla mała?

Szynszyla mała to zwierzak dla osoby, która ma świadomość, że gryzoń jest przyjacielem, a nie więźniem. Nie ma przeszkód, żeby dziecko pomagało w opiece nad tymi zwierzęciem. Nie powinno ono jednak być postrzegane jako gryzoń dla malucha. To osoba dorosła jest odpowiedzialna za nowe zwierzę, które pojawia się w domu. 

Szynszyla – podsumowanie

szynszyla mała - podsumowanie

Szynszyla mała jest swego rodzaju hybrydą różnych dzikich gatunków pochodzących z Ameryki Południowej. Przez wiele dekad zwierzęta te były wykorzystywane przede wszystkim w przemyśle futrzarskim. Obecnie, na szczęście, coraz częściej pojawiają się w domach, w charakterze zwierząt towarzyszących. W Polsce, niestety, wciąż działają fermy z szynszylami. 

Szynszyle są bardzo inteligentne, sympatyczne i chętnie oswajają się z człowiekiem. Są dość długowieczne, a ich utrzymanie, nie licząc potencjalnego leczenia, nie jest szczególnie kosztowne. Jeżeli jesteś w stanie zapewnić szynszyli małej odpowiednich rozmiarów klatkę i dobre jedzenie, możliwe, że będzie dla ciebie przyjacielem przez wiele lat. 

Szelki dla królika – czy to dobry pomysł?

szelki dla królika

Rynek zoologiczny jest pełen fantastycznych produktów, które ułatwiają codzienne życie ze zwierzętami. Niestety, ciągle znajduje się tam wiele akcesoriów i gadżetów, które już dawno powinny odejść w zapomnienie. Szelki dla królika są tego najlepszym przykładem. Opiekunowie, którzy kupują je w dobrej wierze, nie mają pojęcia, że mogą zrobić swojemu uszakowi ogromną krzywdę. 

Szelki dla królika miniaturki? Królik to nie pies!

Idea wyprowadzania królika w szelkach i na smyczy wynika z dobrej motywacji. Który opiekun nie chciałby spędzać więcej czasu ze swoim pupilem? Króliki żywią się trawą, więc kiedy na zewnątrz robi się ciepło, na pewno chciałbyś, żeby zwierzak mógł wyjść z tobą do ogrodu czy parku. Wówczas kolorowe szelki dla królika wydają się być naprawdę dobrym pomysłem.

Niestety, efektem takiego myślenia może być krzywda twojego pupila. Królik nie jest psem ani kotem. Budowa jego ciała, szczególnie kośćca, sprawia, że nawet krótki spacer w szelkach może skończyć się trwałym kalectwem.

Niebezpieczeństwo na spacerze

Wyprowadzanie królika na smyczy to proszenie się o kłopoty. Gatunek ten jest bardzo płochliwym, a jego jedyną obroną przed drapieżnikiem jest ucieczka. Spuszczony ze smyczy pies? Wychodzący, ciekawski kot? Sama obecność takiego zwierzęcia w pobliżu twojego królika może spowodować u niego atak paniki. 

W takich sytuacjach nawet pełne szelki dla królika nie uratują uszaka. Nagła ucieczka może spowodować przetrącenie odcinka szyjnego kręgosłupa. Splątana smycz dla królika miniaturki niejednokrotnie doprowadziła do śmierci poprzez uduszenie. To nie są abstrakcyjne przykłady, tylko przypadki, które regularnie opisują opiekunowie i lekarze weterynarii.

Szelki i smycz dla królika to źródło stresu

Królik stanowi symbol kruchości, paniki i strachu. Dzieje się tak nie bez powodu. Zwierzęta te niezwykle łatwo poddają się panice i szybko stresują. Zakładanie szelek i wyprowadzanie w obce miejsce to idealny przykład stresora, który przestawia mózg zwierzęcia na zupełnie inne niż normalnie tory.

Ciało migdałowate w mózgu każdego ssaka odpowiada za ochronę przed niebezpieczeństwem. Organizm ma wówczas do dyspozycji trzy strategie, zwane z angielskiego „mechanizmem trzech f”:

  • freeze – zastygnięcie w miejscu;
  • flight – ucieczka;
  • fight – walka.

Króliki są niemal całkowicie bezbronne w obliczu zagrożenia. Jeżeli napotykają niebezpieczeństwo, szczególnie w sytuacji bardzo silnego stresu, najczęściej wybierają drugie „f”, czyli ucieczkę. Szelki dla królika sprawiają, że zwierzę jest pozbawione tego naturalnego mechanizmu. Zresztą, gdzie miałoby uciec, jeżeli znajduje się na całkowicie nieznanym sobie terenie?

Konsekwencje stresu u królików

W ostatnich latach przeprowadzono szereg badań na temat tego, jak organizm odpowiada na stres. Powszechnie wiadomo, że jego duże dawki mogą doprowadzić do chorób, obniżenia odporności i depresji. 

Wybierając szelki dla królika i zabierając zwierzę w nich na spacer, narażasz je na bardzo gwałtowne reakcje stresowe. Wydawać by się mogło, że jednorazowa dawka potężnego stresu nie powinna być destrukcyjna dla organizmu. Tak jest u ludzi i wielu innych zwierząt. Natomiast króliki stosunkowo często pod wpływem paniki umierają na zawał serca. Zdarzały się także przypadki trwałego paraliżu wywołanego bardzo gwałtownym stresem. 

Smycz i szelki dla królika – co zamiast tego?

Wiesz już, że szelki i smycz dla królika to bardzo zły pomysł. Niestety, jako świadomy opiekun masz też pewnie świadomość, że żaden królik nie może spędzić całego życia w bezpiecznym i znajomym pokoju. 

Konieczne są choćby regularne kontrole u lekarza weterynarii. Króliki muszą być szczepione. Nie można także pominąć sytuacji życiowych takich jak przeprowadzki czy nagłe podróże. Jak poradzić sobie w takiej sytuacji i jednocześnie nie używać szelek i smyczy dla królika miniaturki? 

Jak transportować królika?

Do przewożenia zwierzęcia z miejsca na miejsce najlepiej sprawdzi się prosty transporter. Wielu opiekunów zakłada, że zwierzak zamknięty w kontenerku może czuć się opuszczony i jeszcze bardziej się bać. Smycz i szelki dla królika dają pozorne poczucie bliskości; pozwalają ci przecież wziąć zwierzaka na kolana w poczekalni i przytulić. 

Intencje są jak najbardziej słuszne. Między królikiem a człowiekiem może wytworzyć się bardzo głęboka więź. Nawet jednak najgłębsza nie przeskoczy natury zwierzęcia. Relatywnie ciemny, zabudowany transporter, który wielkością odpowiada rozmiarowi królika, da mu więcej poczucia bezpieczeństwa niż ramiona ukochanego człowieka. 

Sytuacje takie jak wizyta i weterynarza nie trwają długo. Kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt minut w transporterze to mniejsza krzywda dla królika niż krótka chwila na szelkach. Zwłaszcza, że może się ona skończyć tragedią.

Czy królik może skorzystać z ładnej pogody?

Teraz pewnie zastanawiasz się, czy twój królik ma jakiekolwiek szanse na cieszenie się słoneczną pogodą. Oczywiście! Bezpieczny kojec w przydomowym ogródku czy na działce to idealne miejsce do eksplorowania natury. Pamiętaj jednak, aby był on:

  • zabezpieczony z każdej strony przed drapieżnikami, także ptakami;
  • ustawiony w zacienionym, ale nie chłodnym miejscu;
  • wypełniony domkami i kryjówkami, do których królik może uciec, jeśli poczuje się zagrożony;
  • ulokowany w zasięgu twojego wzroku. 

Pamiętaj też, aby nigdy nie zostawiać królików na zewnątrz na noc. Nawet ciepłe noce nie są do tego dobrym pretekstem.

Jak założyć smycz królikowi? Nie zakładać!

W internecie na pewno natknąłeś się na wiele artykułów, które głoszą, że szelki i smycz dla królika może nie są szczególnie bezpieczne, ale w niektórych sytuacjach stanowią konieczność. To nieprawda. Nie ma w życiu królika żadnej sytuacji, w której szelki dla królika byłyby jakkolwiek usprawiedliwione. Podobnie rzecz ma się z gryzoniami, takimi jak choćby świnki morskie, szynszyle, koszatniczki czy szczury. Te zwierzęta nie są przystosowane anatomicznie do noszenia szelek ani, tym bardziej, obroży. 

Z wyposażenia sklepów zoologicznych zawsze trzeba korzystać rozsądnie. Znajdziesz tam wiele przedmiotów, które z pewnością uprzyjemnią życie twojego uszakowi. Szelki dla królika nie są jedną z nich. Zamiast nich lepiej kupić pupilowi ciekawą zabawkę albo wygodniejszy transporter. Nie będziesz mieć też problemu z tym, jak założyć smycz królikowi – po prostu nie będziesz musiał tego robić.

Szelki dla królika – podsumowanie

Szelki dla królika, podobnie jak smycz, można spotkać niemal w każdym sklepie zoologicznym. Jako świadomy opiekun powinieneś jednak wiedzieć, że jest to gadżet, którego należy unikać jak ognia. Szelki dla królika krępują jego ruchy i generują u niego olbrzymi stres, który może doprowadzić nawet do śmierci. Nie warto narażać go na to w imię spaceru. Na szczęście, istnieje wiele innych sposobów na to, aby transportować uszaka czy pozwolić mu cieszyć się z ciepłej letniej pogody w ogródku.

Żałobniczki, czyli tetry czarne. Sprawdź, co je wyróżnia!

zalobniczki

Żałobniczki są zdecydowanie bardziej znane jako tetry czarne. Chociaż nie mienią się kolorami tak, jak wiele innych gatunków, są bardzo cenione przez wielu doświadczonych akwarystów. Jednak te zwierzaki są polecane także tym, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z tym hobby. Zanim kupisz takie rybki, warto dokładnie poznać ich wymagania. Przeczytaj i dowiedz się, czego potrzebuje ryba żałobniczka! 

Żałobniczka zwyczajna – skąd pochodzi?

Tak jak duża część rybek akwariowych, żałobniczka pochodzi z Ameryki Południowej. W naturze można spotkać ją w Boliwii, Paragwaju czy Brazylii. Tetra czarna zamieszkuje rzeki o dosyć spokojnych i wolno płynących wodach. Te ryby lubią miejsca mocno porośnięte roślinnością. Można spotkać je także w rozlewiskach w okolicy większych rzek. 

Tetra czarna – wygląd i usposobienie

Żałobniczki dorastają do 6-8 centymetrów. W tym gatunku występuje bardzo znaczny dymorfizm płciowy, co oznacza, że samca bardzo łatwo odróżnić od samicy. Ta ostatnia ma znacznie bardziej zaokrąglone ciało, a jej płetwa ogonowa jest jaśniejsza. Samce są smuklejsze i nieco mniejsze. Dorosłe ryby mają jasnoszary kolor. 

W hodowlach występuje kilka bardziej ozdobnych odmian:

  • welonowa;
  • biała;
  • czerwona.

Wśród akwarystów żałobniczki mają opinię spokojnych ryb. To ruchliwe zwierzaki, jednak w żadnym wypadku nie narzucają się swoim sąsiadom i nie stanowią dla nich żadnego zagrożenia. Te ryby ławicowe powinny mieszkać w stadach przynajmniej sześciu osobników. 

Tetra żałobniczka – jakie akwarium?

żałobniczki - jakie akwarium

Oto podstawowe wymagania tych zwierzaków. 

  1. Żałobniczki wymagają akwarium, w którym będą miały sporo wolnego miejsca do pływania. Najlepiej, aby stado sześciu ryb mieszkało w zbiorniku nie mniejszym niż 100 litrów. 
  2. W naturze tetry żyją w wodach bujnie porośniętych roślinnością, dlatego w akwarium również powinny mieć dostęp do roślin, które służą im za kryjówkę i miejsce do spania. 

Parametry wody dla żałobniczek

Oto warunki, które powinny panować w akwarium z tetrami czarnymi:

  • temperatura – od 20 do 26 stopni Celsjusza;
  • pH – od 6 do 7;
  • twardość – od 5 do 20 stopni dGH.

Filtracja powinna być wydajna, ale bez mocnych prądów. Co tydzień warto robić podmiankę przynajmniej 10% wody. Pozwoli to uniknąć rozwoju glonów i niepożądanych w nadmiarze organizmów, takich jak wypławki. 

Z jakimi rybami mogą mieszkać żałobniczki?

Tetra czarna będzie czuła się dobrze zarówno w akwarium gatunkowym, jak i towarzyskim. To pokojowo nastawiona ryba, która może mieszkać między innymi z:

  • bojownikami bezbronnymi; 
  • kiryskami;
  • zmienniakami;
  • razborami;
  • danio.

Lepiej unikać jednak trzymania żałobniczek z rybami, które mają bardzo weloniaste płetwy. Tetry mają niekiedy tendencję do ich podgryzania. Zdarza się to rzadko i wtedy, kiedy ryby są znudzone, ale lepiej minimalizować ryzyko. Im więcej towarzystwa własnego gatunku, tym mniejsza szansa, że tetry będą zaczepiały innych mieszkańców akwarium. 

Rybki żałobniczki – żywienie

Żałobniczka to ryba wszystkożerna, która może odżywiać się każdym rodzajem pełnowartościowego pokarmu dla ryb. Sprawdzą się zarówno mieszanki w postaci płatków, jak i granulatu. 

Oczywiście, bardzo ważne jest to, aby unikać zbyt monotonnej diety. Codzienne posiłki urozmaicaj mrożonym i żywym pokarmem. Ten ostatni będzie niezastąpiony tuż przed tarłem, jeśli planujesz rozmnażać żałobniczki w domowej hodowli. 

Ryba żałobniczka – rozmnażanie

żałobniczki - rozmnażanie

Rozmnażanie żałobniczki w warunkach domowych nie jest szczególnie trudnym zadaniem. Ryby te mają jednak tendencję do zjadania swojej ikry, dlatego najlepszym pomysłem będzie włożenie ich do kotnika na czas tarła. Wystarczy niewielki zbiornik o pojemności 30 litrów. 

  1. Przed tarłem ryby powinny być obficie karmione, najlepiej żywym i mrożonym pokarmem. 
  2. Można rozmnażać je w parach. Na jednego samca mogą też przypadać dwie samice. 
  3. Akwarium tarliskowe obficie wyłóż mchem lub specjalnym mopem akwarystycznym.
  4. Ikra pojawia się po upływie 3-4 dni. Gdy ją zauważysz, przełóż dorosłe osobniki do głównego zbiornika, aby nie została zjedzona. 
  5. Narybek wykluwa się po kilku dniach. Może być z powodzeniem karmiony planktonem w żelu. 

Czy tetra nadaje się dla początkujących akwarystów? 

Tetra czarna to ryba, które nie ma szczególnie wysokich wymagań i może mieszkać w średniej wielkości zbiorniku. Nie oznacza to jednak, że toleruje przerybienie. Oto garść podstawowych porad.

  1. Pamiętaj, że w zbyt przepełnionych zbiornikach zamieszkanych przez przedstawicieli łagodnego gatunku może dochodzić do tarć i bójek. 
  2. Zadbaj przede wszystkim o to, aby zachować równowagę pomiędzy bujną roślinnością a miejscem do pływania. Żałobniczki lubią i jedno, i drugie. To ruchliwe zwierzęta, które mają mnóstwo energii i zbyt krótki zbiornik może je frustrować. 
  3. Bardzo ważne jest także to, że żałobniczki to ryby ławicowe. Najlepiej czują się w grupach przynajmniej sześciu przedstawicieli swojego gatunku. Sąsiadkami mogą być także tetry innych odmian kolorystycznych. 

Żałobniczki – podsumowanie 

Żałobniczki to niewielkie rybki, które są świetną propozycją dla początkujących akwarystów. Dobrze odnajdą się zarówno w towarzyskim, jak i gatunkowym akwarium. Pamiętaj tylko, aby miały towarzystwo własnego gatunku. 
Oprócz żałobniczki czarnej występują także tetry w innych odmianach barwnych, które również mogą być trzymane w jednej ławicy. Rozmnażanie i żywienie tych rybek nie jest szczególnie trudne, chociaż zarówno jedno, jak i drugie powinno być zaplanowane w jak najbardziej przemyślany sposób.

Hamak dla świnki morskiej – uwielbiany przez kawie rodzaj legowiska

hamak dla świnki morskiej

Świnki morskie mają w życiu dwie największe pasje – jedzenie i leżenie. Czasami te dwie rzeczy można połączyć, dlatego wiele kawii wypoczywa przy paśniku. Miękkie posłanko i polarki w każdej formie z pewnością bardzo się im spodobają. Jednym z najciekawszych tego typu miejsc do wypoczynku jest hamak dla świnki morskiej. Jak go zrobić? Gdzie powiesić? Podpowiadamy!

Hamaki – ważne akcesoria dla świnki morskiej i ich zalety

hamak dla świnki morskiej - ważne akcesoria

Hamaki dla świnek morskich mają wiele zalet. Przede wszystkim są miękkie i wygodne. Dobrze dostosowują się do kształtów ciała gryzonia i pozwalają na obserwację otoczenia podczas kolejnej już w ciągu doby sesji wypoczynku. 

Z perspektywy opiekuna hamaki również sprawdzają się bardzo dobrze:

  • łatwo się je przechowuje;
  • nie sprawiają problemu przy zakładaniu i zdejmowaniu;
  • szybko schną i zajmują w pralce mniej miejsca niż norki i tunele. 

Jeżeli jeszcze nie sprawiłeś swojej śwince hamaka, teraz masz szansę, żeby to zmienić. Możesz zrobić go samodzielnie lub kupić w sklepie zoologicznym. 

Hamaki dla świnek morskich – z jakich materiałów?

Najpopularniejszym hamakiem dla świnki morskiej jest ten uszyty z polaru. To miękki i bardzo wytrzymały materiał, który dobrze izoluje od podłoża, nie rozciąga się i jednocześnie jest bardzo wygodny. Można uszyć z niego zarówno hamak narożny dla świnki morskiej, jak i jego pełną wersję. 

A może hamak piętrowy?

hamak dla świnki morskiej - piętrowy

Dla właścicieli dużych stad bardzo ciekawym rozwiązaniem może okazać się piętrowy hamak. Świnka morska odpoczywająca nad inną kawią lub pod nią to bardzo ciekawy widok. Taki hamak ma formę dwóch połączonych ze sobą norek, które ulokowane są jedna na drugiej. Można go bez trudu zawiesić na suficie klatki. Zajmuje zdecydowanie mniej miejsca niż inne akcesoria, a świnki mogą równolegle z niego korzystać, co zmniejsza ryzyko kłótni. 

Hamaczek dla świnki morskiej – gdzie go powiesić? 

Oto kilka naszych porad.

  1. Hamak nie powinien wisieć za wysoko. Wprawdzie świnki skaczą całkiem sprawnie, jednak ich kruche kręgosłupy nie powinny być nadwyrężane. Najlepiej wieszać hamaczek na drugim lub trzecim szczeblu klatki, tuż nad kuwetą. 
  2. Hamak dla świnki morskiej nie musi być całkowicie rozciągnięty. Możesz przymocować jego rogi nieco bliżej siebie. Powstanie z tego bardzo wygodny hamak-banan, który pozwala śwince na wygodne rozłożenie się w czymś, co przypomina miniaturową norkę. 
  3. Pamiętaj, aby nigdy nie przypinać hamaczka do drzwi klatki. To znacznie utrudni ci codzienne sprzątanie i podawanie jedzenia zwierzakom. 

Hamak dla świnki morskiej DIY

hamak dla świnki morskiej - diy

Hamaki dla świnki morskiej można kupić lub wykonać samodzielnie w domu. Do przygotowania podstawowej wersji nie jest potrzebna maszyna do szycia. Musisz natomiast mieć pod ręką:

  • materiał (na przykład polar lub bawełnę);
  • nożyczki;
  • igłę i nici;
  • sznurki lub mocne wstążki;
  • haczyki do zapinania;
  • watolinę do wypełnienia (opcjonalnie). 

Jak zrobić hamak dla świnki morskiej? Kawie to dosyć spore gryzonie, a wielkość hamaka powinna być dostosowana do zwierzaka, który będzie go używał. 

  1. Najbardziej optymalny będzie rozmiar 25 x 25 centymetrów. Kwadrat wycięty z watoliny trzeba obszyć z dwóch stron wybranym przez siebie materiałem.
  2. Do każdego z czterech rogów przyszyj sznurek lub tasiemkę. 
  3. Na końcu musisz doszyć do nich haczyki lub karabińczyki.

Oczywiście, bardziej zaawansowany hamak uszyjesz z pomocą maszyny do szycia i przy użyciu materiałów z pasmanterii. 

Hamaki dla świnek morskich – estetyczne rozwiązanie

hamak dla świnki morskiej - estetyczne rozwiązanie

Hamaki mają jeszcze jedną zaletę – mogą być uszyte z bardzo różnych materiałów. Bawełnę czy polar można kupić w niemal nieograniczonych wzorach i kolorach. Dzięki temu możesz dostosować wystrój klatki do swojego gustu. Hamaczki dla świnek mogą być prawdziwą ozdobą nie tylko klatki, lecz także twojego pokoju

Hamak dla świnki morskiej – wspieraj małe biznesy

Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że akcesoria dla świnki morskiej, innych gryzoni i królików to nisza, w której funkcjonuje wiele malutkich biznesów. W ostatnich latach coraz więcej osób szyje piękne i wygodne hamaczki dla gryzoni. 

Jeżeli planujesz zakup takiego akcesorium, rozważ wybór jednego z niewielkich sklepów internetowych. Osoby szyjące znajdziesz na grupach miłośników świnek morskich w mediach społecznościowych. Możesz także zapytać na forum Stowarzyszenia Pomocy Świnkom Morskim. 

Hamak dla świnki morskiej – podsumowanie 

hamak dla świnki morskiej - podsumowanie

Hamak dla świnki morskiej jest bardzo pięknym i wygodnym akcesorium, które możesz maksymalnie spersonalizować. Świnki uwielbiają miękkie posłanka, a hamak dodatkowo pozwala im na obserwowanie pokoju z góry. 

Tego typu akcesoria dla gryzoni możesz zrobić samodzielnie lub kupić. Znajdziesz je nie tylko w dużych sklepach zoologicznych. Takie hamaczki są dostępne także u mniejszych przedsiębiorców, którzy jednocześnie zaliczają się do grona miłośników tych małych gryzoni. 

Olsztyn: bocian pozostał w kraju. Ptasia Straż apeluje do mieszkańców

Olsztyn bocian

Ptak został odnaleziony w miejscowości Klebark Mały pod Olsztynem.

Olsztyn: bocian nie odleciał do ciepłych krajów. Lokalna społeczność naraża zwierzę na liczne zagrożenia

Widok bociana rozczulił tamtejszą społeczność, która dokarmia zwierzę wyświadczając mu tym sposobem niedźwiedzią przysługę. Niecodzienny gość stał się momentalnie obiektem sensacji wśród mieszkańców, co nie umknęło uwadze Ptasiej Straży:

Bocian jest pod stałą obserwacją Wolontariuszy Fundacji Albatros i współpracujących Mieszkańców. Jest karmiony regularnie pokarmem najbardziej zbliżonym do występującego w środowisku naturalnym. Wszyscy chcemy, żeby w dobrej kondycji dotrwał do wiosny i w kolejnym sezonie był zdrowym ptakiem

– czytamy w oświadczeniu, w którym zaapelowano o nie dokarmianie i nie oswajania ptaka.

Olsztyn: bocian nie odleciał, ponieważ był zbyt słaby na tak długą podróż

Bocian nie odleciał wraz z innymi kompanami, bowiem prawdopodobnie wykluł się zbyt późno i nie miał dość siły na daleki lot do Afryki. Ptak jest obserwowany na polu w pobliżu gospodarstwa, gdzie na jednym z dachów znajduje się jego gniazdo.

Na szczęście ptak świetnie sobie radzi i prawidłowo się rozwija. Z tego też powodu nie ma konieczności odłowienia bociana i umieszczenia go w ośrodku dzikich ptaków. Jeśli wszystko przebiegnie bez zakłóceń, to w przyszłym roku odleci do ciepłych krajów i będzie mógł normalnie funkcjonować bez utraty instynktów.

Źródło: PAP
Źródło zdj. głównego: fot. ilustracyjna Pexels.com

Mętna woda w akwarium – skuteczne sposoby na rozwiązanie tego problemu

mętna woda w akwarium

Biała woda w akwarium, osad i nieprzyjemny zapach to sytuacje, których każdy akwarysta wolałby uniknąć. Niestety, wielu właścicieli zbiorników mierzy się z takim problemem. Jeżeli dotknął on także ciebie, musisz zacząć działać jak najszybciej. Takie środowisko wpływa na rozwój glonów i innych pierwotniaków, które zabierają rybom tlen. Czasami wystarczy kilka zmian w codziennej pielęgnacji, aby mętna woda w akwarium stała się czystsza.

Dlaczego woda w akwarium jest mętna?

mętna woda w akwarium - dlaczego

Aby skutecznie zwalczyć mętną wodę w akwarium, trzeba najpierw poznać przyczynę takiego stanu rzeczy. W większości przypadków problem wynika albo z zaniedbań, albo z działań spowodowanych niedostateczną wiedzą o akwarystyce. Dlaczego woda w akwarium jest mętna? Oto kilka potencjalnych przyczyn:

  • przekarmianie ryb – każdy doświadczony akwarysta wie, że lepiej karmić ryby rzadziej niż częściej. Niezjedzony pokarm zalega na dnie i prowadzi do rozwoju pierwotniaków;
  • niedojrzały zbiornik – od momentu założenia zbiornika do jego dojrzenia mija nieco czasu; dopiero potem można wpuścić do akwarium ryby;
  • zła jakość podłoża – w niektórych jego rodzajach szybko dochodzi do procesów gnilnych;
  • źle dobrany filtr lub jego brak – z wody nie są usuwane resztki pożywienia czy odchody, przez co namnażają się bakterie;
  • zbyt rzadkie odmulanie podłoża i podmiany wody – produkty przemiany materii ryb i inne zanieczyszczenia prowadzą do zmętnienia;
  • nieprawidłowo dobrane dekoracje – na przykład zbyt świeży lub niedostatecznie spreparowany kawałek drewna.

Jak wyklarować wodę w akwarium?

Metodę radzenia sobie z mętną wodą w akwarium trzeba dobrać stosownie do przyczyny pojawienia się problemu. Poniżej znajdziesz kilka wskazówek dotyczących, w jaki sposób możesz zadziałać w pilnych sytuacjach. Jak wyklarować wodę w akwarium bez sięgania po środki specjalistyczne?

Mętna woda w akwarium – domowe sposoby radzenia sobie z problemem:

  • dokonuj regularnych podmian wody – ich częstotliwość oraz procent zmienianej wody powinny być uzależnione od gatunków ryb zamieszkujących akwarium;
  • wpuszczaj ryby tylko do w pełni dojrzałego akwarium – od zalania wodą do wpuszczenia obsady powinny upłynąć minimum dwa tygodnie. Mętna woda w akwarium po założeniu zbiornika jest czymś normalnym;
  • zawsze dobieraj rodzaj filtra do wielkości akwarium i potrzeb jego obsady. Pamiętaj o regularnym czyszczeniu wkładów filtrujących;
  • nigdy nie przekarmiaj ryb – staraj się dostosować ilość pokarmu do ich możliwości przerobowych. Lepszy będzie jeden dzień głodówki niż zalegający na dnie i gnijący niezjedzony pokarm; 
  • wyrzucaj obumarłe części roślin i regularnie sprawdzaj kondycję drewnianych elementów, które znajdują się w akwarium. 

Mętna woda w akwarium – zaawansowane metody

Czasami do odpowiedniego wyklarowania wody niezbędny będzie konkretny sprzęt. Aby woda w akwarium stała się wyraźnie czystsza, konieczna jest likwidacja pierwotniaków. Jeżeli na mętną wodę w akwarium domowe sposoby nie pomogły, możesz rozważyć zakup sterylizatora UV z diodami LED. 

Na każde 100 l wody przypada sterylizator o mocy 5 W. To stosunkowo niedrogie i kompaktowe narzędzie, które pozwoli na bardzo szybkie usunięcie zmętnienia z wody w twoim zbiorniku. Zanim jednak zdecydujesz się na jego zakup, postępuj zgodnie z krokami wymienionymi wyżej. Być może przyczyna mętnienia wody jest banalna, a do zwalczenia problemu nie potrzebujesz żadnych dodatkowych urządzeń. 

Mętna woda w nowym akwarium

mętna woda w akwarium - w nowym

Mętna woda w akwarium po wymianie jego całej zawartości to stosunkowo częsta sytuacja. Tak samo dzieje się tuż po tym, kiedy zalewasz wodą świeży zbiornik. Wszystko ze względu na brak równowagi biologicznej. 

Czym jest dojrzałość biologiczna akwarium?

O co dokładnie chodzi? Ryby i inne stworzenia wodne można wpuszczać do akwarium dopiero wtedy, kiedy jest ono w pełni dojrzałe. O dojrzałości mówi się natomiast wtedy, gdy jego wnętrze opanowują dobroczynne bakterie. Ich obecność ułatwia usuwanie z wody nieczystości i pomaga rozkładać naturalne produkty przemiany materii ryb i roślin. 

Mętna woda w akwarium zniknie, jeśli zadbasz o jego dobrą kondycję. Jednakże, potrzebne bakterie również mogą zginąć, jeśli:

  • w zbiorniku znajdzie się świeżo nalana woda;
  • włożysz do akwarium sterylny filtr;
  • będziesz zbyt często zmieniał elementy wystroju.

Równowaga biologiczna zostanie wówczas zaburzona. W wodzie bardzo szybko zaczną namnażać się pierwotniaki, które sprawią, że stanie się ona nieestetyczna i mętna. 

Przywracanie równowagi biologicznej

Niedojrzały zbiornik nie jest odpowiednim miejscem dla ryb. Właśnie dlatego tak ważne jest, aby odczekać przynajmniej dwa tygodnie, aż zbiornik dojrzeje. W sklepach akwarystycznych znajdziesz specjalne środki, które przyspieszają proces namnażania się bakterii. Zazwyczaj zaleca się jednak przeczekanie tego kluczowego okresu. 

Ważna jest także kwestia czyszczenia filtra. Nie możesz zaniedbać płukania jego warstw. Zawsze jednak rób to wodą, którą wylewasz z akwarium, na przykład w celu podmiany. Sterylizacja filtra to prosta droga do zaburzenia równowagi biologicznej. 

Kolory mętnej wody w akwarium

mętna woda w akwarium - kolory

Jeżeli woda w akwarium mętnieje, najczęściej przybiera charakterystyczny białawy kolor. W niektórych przypadkach jej barwa może jednak być zupełnie inna. To też powinno cię zaniepokoić.

Brązowa woda w akwarium 

Jeżeli mętna woda w akwarium zaczyna mieć brudnobrązowy kolor, to najpewniej oznacza, że pora na zmianę podłoża. W takim przypadku ypadkach musisz wykonać kilka ważnych kroków:

  • zebrać wierzchnią warstwę podłoża;
  • dokonać podmiany wody w odpowiednich proporcjach;
  • zastosować filtr z waty filtracyjnej.

Zielona woda w akwarium

Jeżeli woda w twoim akwarium stała się zielona, możesz śmiało założyć, że doszło do jej zakwitnięcia. Oznacza to, że w zbiorniku wodnym pojawiła się zbyt duża ilość jednokomórkowych glonów. 

Za taki stan rzeczy najczęściej odpowiada nadmierne oświetlenie akwarium. Mowa tu nie tylko o lampie w pokrywie, ale także o promieniach słońca, która padają na wodę. Możliwe, że akwarium trzeba będzie przestawić dalej od okna. 

Drugą częstą przyczyną zielonej, mętnej wody w akwarium są, niestety, niedobory w pracach porządkowych wokół zbiornika i nieodpowiedni dobór filtracji. Ta ostatnia jest szczególnie ważna w sytuacji zakwitu, ponieważ glony zabierają tlen rybom i innym mieszkańcom akwarium. 

W takich przypadkach mogą pomóc:

  • zastosowanie węgla aktywnego z przepływem wody;
  • ograniczenie naświetlania;
  • podmiana wody;
  • intensywniejsza filtracja biologiczna;
  • wkłady do filtra, które eliminują glony;
  • generator ozonu (w skrajnie trudnych przypadkach)

Mętna woda w akwarium – podsumowanie

mętna woda w akwarium - podsumowanie

Z mętną wodą w zbiorniku prędzej czy później zetknie się każdy akwarysta. Przyczyn takiej sytuacji może być bardzo dużo. Najczęściej problem wynika z drobnych błędów, jednak czasami jest efektem dużych zaniedbań. 

Niezależnie od przyczyny, warto działać. Pierwotniaki i glony, które namnażają się w zbiorniku, zabierają tlen jej mieszkańcom. Mętna woda w akwarium jest więc nie tylko problemem estetycznym, ale także może zagrażać życiu twoich ulubionych ryb. Sposób zwalczania mętnej wody w akwarium powinien być dostosowany do przyczyn problemu. Najczęściej wystarczą domowe sposoby. Jeśli nie, w sklepie akwarystycznym na pewno znajdziesz gotowe preparaty, idealne na trudne przypadki.

Skakun arlekinowy (Salticus scenicus) – hodowla, rozmnażanie i terrarium dla pająka

skakun arlekinowy

Skakuna możesz spotkać w naturalnym środowisku. Jest jednak tak niewielki, że prawdopodobnie nawet go nie zauważysz. Ma doskonałą pamięć i świetnie orientuje się w swoim otoczeniu. To zręczny drapieżnik, który prowadzi dzienny tryb życia. Co jeszcze trzeba o nim wiedzieć? Jaki jest skakun arlekinowy? Sprawdź!

Pająk skakun – jak wygląda?

skakun jak wygląda

Skakun arlekinowy to mały pająk. Samice są nieco większe od samców, ale nawet one nie osiągają długości jednego centymetra. Ciało tego pająka jest zwarte, a czarno-białe kolory układają się bardzo charakterystyczny wzór. Para dużych oczu sąsiaduje z licznymi, mniejszymi gałkami ocznymi. Pająk ma standardowo sześć par odnóży, z czego cztery służą mu do poruszania się.

Terrarium dla skakuna

Pająk skakun jest maleńki, dlatego nie potrzebuje dużego terrarium. Świetnie sprawdzi się niewielki pojemnik, na przykład słoik z zakrętką. Pamiętaj tylko, że muszą być wykonane w nim liczne i bardzo małe otwory wentylacyjne. Rozmiary tego pajęczaka są naprawdę niewielkie, dlatego musisz się upewnić, że nie będzie miał szansy na ucieczkę. 

Malutkie terrarium dla skakuna warto wypełnić włóknem kokosowym lub torfem, który będzie regulował wilgotność w środku. Skakun arlekinowy to polski gatunek, dlatego temperatura w jego mieszkaniu powinna wynosić od 20°C do 25°C. Dla ozdoby możesz umieścić w pojemniku kamyczki czy patyki. 

Żywienie skakuna – co jedzą małe pająki?

skakun żywienie

Niech cię nie zwiedzie uroczy wygląd skakuna arlekinowego. W rzeczywistości to zręczny i bardzo skuteczny myśliwi. Skakun – pająk drapieżny – żywi się wyłącznie owadami. W naturze spożywa:

  • niewielkie żuki;
  • ćmy;
  • muszki;
  • sporadycznie – inne pająki

W warunkach domowych możesz karmić go muszkami owocówkami. Latem warto odławiać owady, które wpadną do domu przez okno. Z pewnością będą ciekawym urozmaiceniem diety twojego skakuna. 

Skakun arlekinowy – skuteczny łowca

skakun skuteczny łowca

Skakuny mają doskonały wzrok, są szybkie i bardzo inteligentne. Często polują na dużo większe od siebie owady, które są w stanie wypatrzeć z odległości nawet 10 centymetrów. Zaczajają się na swoją ofiarę, a kiedy są już blisko, wykonują skok w jej kierunku. Badania nad skakunami dowiodły, że te małe pająki przez całe życie doskonalą strategię polowania i uczą się na własnych błędach.

Skakun arlekinowy – podsumowanie

Hodowla skakuna arlekinowego może przynieść wiele satysfakcji. Ten mały pająk jest nie tylko uroczy, ale także wyjątkowo inteligentny i bystry. Ma doskonałą pamięć i skutecznie poluje. W niewoli żyje około 2 lat, przy czym samice są bardziej długowieczne od samców. 

Pająka tego gatunku możesz kupić lub odłowić z naturalnego środowiska. Rozejrzyj się dobrze. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że znajdziesz skakuna arlekinowego na własnym podwórku.

Zmienniak plamisty, czyli urocza platynka w domowym akwarium. Jak o nią zadbać?

zmienniak plamisty

Platynki to bardzo sympatyczne małe rybki słodkowodne, które świetnie nadają się dla niedoświadczonych akwarystów. Rozmnażają się bardzo szybko, są wszystkożerne i wymagają relatywnie niedużego zbiornika wodnego. Zmienniak plamisty to gatunek, który występuje w wielu wariantach kolorystycznych. Niestety, skłonność do szybkiego rozmnażania się sprawiła, że populacja platek w naturze nieco wymknęła się spod kontroli. Inną rzeczywistością jest jednak akwarium. Jeśli chcesz w nim hodować takie rybki, poznaj je bliżej!

Platka – pochodzenie i występowanie

Zmienniak plamisty w naturze zajmuje dosyć ograniczone tereny między Meksykiem a Nikaraguą. Występuje w peryferyjnych stojących wodach, takich jak stawy, rowy melioracyjne, a nawet zalane pola. Lubi muliste dno i obecność zwisających zielonych roślin. 

Platynka – wygląd i odmiany

zmienniak plamisty - wygląd

Platynki to bardzo małe rybki, które osiągają od 4 do 6 centymetrów długości. Samice są nieco mniejsze od samców. Nieco podobny do przedstawicieli tego gatunku jest zmienniak wielobarwny. Ma jednak inną (bardziej smukłą) budowę ciała. Ryby żyjące w naturalnym środowisku są mniej różnorodne od hodowlanych, które występują w następujących odmianach:

  • Gold Wagtail;
  • Tuxedo Gold Wagtail;
  • Tuxedo Blue;
  • Black Hamberg;
  • Pintail Panda Wagtail;
  • Blue Mickey Mouse;
  • Tricolor Mickey Mouse;
  • Panda;
  • Sunset;
  • Malibu Sunset;
  • Gold;
  • Red Gold;
  • Pintail Rainbow;
  • Neon Blue Wagtail. 

Charakter platki – ryba i jej usposobienie

Zmienniaki plamiste są bardzo łagodne i niemal nigdy (nawet w okresie tarła) nie wykazują żadnej agresji. Nie zaczepiają też przedstawicieli innych gatunków. 

Samce mogą być nieco natarczywe w stosunku do samic, dlatego najlepsze będzie trzymanie ich w haremach, gdzie na jednego samca przypadają przynajmniej trzy samiczki. 

Ryba platka – w jakim akwarium powinna mieszkać? 

Platki nie potrzebują szczególnie dużych pojemników akwariowych. 

  1. Na jednego osobnika powinno przypadać mniej więcej 7 litrów wody netto. Zazwyczaj wystarczy akwarium o długości 60 centymetrów. 
  2. Rybki platynki bytują najczęściej w środkowych warstwach zbiornika. Bardzo lubią gęstą roślinność, która daje im schronienie i miejsce do snu. 
  3. Jednocześnie potrzebują sporo miejsca do pływania. Musisz więc zachować odpowiednie proporcje, aby czuły się swobodnie, a zarazem bezpiecznie. 

Każdy rodzaj filtra będzie odpowiedni dla tych rybek. Musisz jednak pamiętać, że w naturze żyją w wodach stojących lub tych o bardzo wolnych nurtach, dlatego nie jest wskazane mocne napowietrzanie. Woda powinna być twarda i zasadowa. 

Platka – ryba i jej jadłospis

zmienniak plamisty - jadłospis

Platki to wszystkożerne ryby, które potrzebują zróżnicowanej diety. Zbyt monotonny pokarm wpływa negatywnie na ich układ odpornościowy i intensywność kolorów. Zmienniak, nomen omen, lubi zmienny jadłospis. 

Możesz ze spokojem podawać mu jedzenie przeznaczone specjalnie dla małych ryb. Dobrze sprawdzi się zarówno to w płatkach, jak i w formie granulatu. Codzienną dietę zmienniaka plamistego urozmaicaj żywym i mrożonym pokarmem. Dobrze sprawdzą się:

  • larwy komara;
  • glony;
  • oczlik;
  • liście szpinaku. 

Platynka – ryba akwariowa w naturalnych zbiornikach

Platynki słyną z bardzo szybkiego i intensywnego rozrodu. Ich ogromna popularność sprawiła, że zaczęły trafiać do naturalnych zbiorników w tych miejscach na świecie, gdzie normalnie nie występują. Obecnie można spotkać je między innymi w Stanach Zjednoczonych, Brazylii, Australii czy Arabii Saudyjskiej.

Wpływ zmienniaka plamistego na naturalne ekosystemy

Co ciekawe, ryby te były wypuszczane z konkretnym zamiarem. Niektórzy sądzili, że zwiększenie ich liczebności może zredukować populację komarów. Podobnie jak gupiki, platki w naturze żywią się tymi nieprzyjemnymi owadami. 

Niestety, z tych planów nic nie wyszło. Zmienniak plamisty okazał się gatunkiem inwazyjnym, który zachwiał lokalnym ekosystemem i wcale nie zredukował populacji komarów. Wyplenił za to kilka lokalnych gatunków ryb i roślin. 

Platki – rybki i ich choroby

Hodowlane odmiany zmienniaka są niestety bardziej podatne na choroby niż wolno żyjące ryby. Wszystko ze względu na chów wsobny i nieodpowiedzialne przekazywanie poszczególnych genów odpowiedzialnych za pigmentację. 

Większość chorób, które wybuchają w ławicach ryb akwariowych, to wynik złych parametrów wody i nieprawidłowej higieny akwarium. Najczęściej pojawiają się:

  • ospa rybia;
  • pleśniawki;
  • zakażenia bakteryjne;
  • uszkodzenia mechaniczne.

Wszystkie zmiany w zachowaniu ryb, apatia i plamy pojawiające się na ciele to sygnał, że warto zgłosić się do specjalisty po odpowiednie leki. 

Pomimo pewnej podatności na choroby platynki to ryby, które uchodzą za dosyć zdrowe i łatwe w utrzymaniu. Konieczne jest jednak zapewnienie im odpowiednich warunków. 

Zmienniak plamisty – rozmnażanie

zmienniak plamisty - rozmnażanie

Nie trzeba niemal żadnych działań z twojej strony, aby platki zaczęły się rozmnażać. Jedna samica zmiennika plamistego może w ciągu roku urodzić prawie półtora tysiąca rybek. Jeżeli narybek nie jest regularnie zjadany przez pozostałych mieszkańców zbiornika, bardzo szybko może okazać się, że twoje akwarium zostanie przepełnione tymi sympatycznymi rybkami. 

Jak rozmnażać zmienniaka plamistego?

Jeżeli zależy ci na rozpoczęciu hodowli, powinieneś kupić oddzielny zbiornik, do którego będziesz regularnie przenosił samicę w ciąży. Łatwo ją rozpoznać, ponieważ ma bardzo charakterystycznie wzdęty brzuch. Po pojawieniu się narybku możesz przełożyć ją z powrotem.

Mały rybki opadają na dno, gdzie można umieścić na przykład mech lub inne podłoże, które będzie dla nich źródłem bezpieczeństwa. Najmłodsze zmienniaki są dosyć duże, dlatego można z powodzeniem żywić je zmielonym pokarmem dla dorosłych ryb. 

Zmienniak plamisty – podsumowanie 

Zmienniak plamisty to ryba, która radzi sobie w różnych warunkach. Bardzo szybko się rozmnaża, jest wszystkożerna i łagodna w stosunku do innych ryb. To doskonała propozycja dla niedoświadczonych akwarystów. Twoim najważniejszym zadaniem podczas opieki nad nimi będzie ograniczenie postępującego niezwykle szybko rozrodu. 

Mimo stosunkowo niskich wymagań platynka potrzebuje przestronnego akwarium, gdzie będzie miała sporo miejsca do pływania. Lubi rośliny akwariowe i miękkie podłoża. Jeśli jej to zapewnisz, powinna cieszyć oko wraz z licznym narybkiem.

Kula dla chomika – czy taka zabawka jest odpowiednia dla małego gryzonia?

kula dla chomika

Wszyscy wiemy, że chomiki to zwierzęta, które uwielbiają biegać. W naturze przemierzają każdej nocy nawet kilkanaście kilometrów. Wiele osób wychodzi więc z założenia, że wprost doskonałą zabawką dla tego małego gryzonia jest kula. Do chomika jednak nie pasuje ona w żaden sposób. To jedno z najgorszych rozwiązań, na jakie możesz się zdecydować. Przeczytaj, dlaczego kula dla chomika to bardzo zły pomysł. Dowiedz się, jakie są alternatywy dla tej dość popularnej, ale szkodliwej zabawki. Przeczytaj nasz artykuł już teraz!

Czym jest kula do biegania dla chomika?

kula dla chomika - czym jest

Kula dla chomika syryjskiego czy dżungarskiego to bardzo prosty mechanizm. Wykonana z tworzywa sztucznego kulka jest pusta w środku. Po otwarciu opiekun wkłada gryzonia do środka i puszcza go, aby „pobiegał” po domu. 

W teorii wydaje się to dosyć rozsądne. Chomik biegający luzem po mieszkaniu bardzo łatwo może dostać się w jakieś miejsce, gdzie trudno będzie go znaleźć. Jak jest w praktyce? Czy chomik w kuli faktycznie ma możliwość zasmakowania chociaż odrobiny wolności? Odpowiadamy! 

Chomik w kuli – czy dobrze się w niej bawi?

Chomik zamknięty w kuli czuje przede wszystkim lęk. Z ludzkiej perspektywy jest to bardzo trudne do rozpoznania. Człowiek widzi bowiem tylko zwierzaka, który porusza się w jedną lub w drugą stronę. Lekarze weterynarii i hodowcy bardzo wyraźnie wskazują, że kula dla chomika jest dla tego malutkiego zwierzaka przede wszystkim źródłem ogromnego stresu. 

Co czuje chomik zamknięty w kuli?

Zwierzę zamknięte w plastikowej kuli myśli jedynie o tym, aby się z niej wydostać. Niestety, bardzo często jest to jednak interpretowane jako radość i chęć zabawy. Dochodzi tu do paradoksu. Gryzoń biegnie, ponieważ chce się wydostać, a im bardziej ucieka, tym szybciej toczy się kula… Można sobie bardzo łatwo wyobrazić, co dzieje się wówczas w głowie chomika. 

Wpływ stresu na zdrowie małych zwierząt

kula dla chomika - stres

W ostatnich latach wzrosła świadomość tego, jak ogromny wpływ na żywy organizm ma stres. Małe zwierzęta, takie jak chomiki, nie są tutaj niestety wyjątkiem. Chroniczny stres ma destrukcyjny wpływ na układ nerwowy zwierzaka. 

Chomiki niestety mają mnóstwo powodów do jego odczuwania. Są to chociażby:

  • zbyt małe klatki;
  • mieszkanie w parach lub większych stadach;
  • nieodpowiednie żywienie;
  • zbyt małe kołowrotki;
  • kule. 

Kula dla chomika dżungarskiego… czy dla jego opiekuna?

Kula dla chomika jest zabawką przede wszystkim dla człowieka. To bardzo przykry wniosek, który jednak trudno podważyć. Patrząc, jak zwierzak biega po mieszkaniu w kuli i obija się o ściany, opiekun jest zadowolony. Nie ma w tym złych intencji. Takie zachowanie wynika raczej z niezrozumienia i braku wiedzy na temat zachowań stresowych u zwierząt. 

Planujesz zakup tego typu zabawki? Przeczytaj, dlaczego lepiej z niej zrezygnować!

Kula dla chomika – to nigdy nie jest dobry pomysł

kula dla chomika - dobry pomysł

Kwestia wentylacji

Na początku warto poruszyć kwestię oddychania w kuli dla chomika. Oczywiście, dostępne w sklepach zoologicznych modele mają otwory wentylacyjne. Nie jest to jednak wystarczające, aby zapewnić zwierzakowi możliwość swobodnego oddychania. 

Podobnie jak w plastikowych rurach, które często dołączane są do mikroklatek, pojawia się także problem z moczem. Chomik jest malutkim zwierzęciem i jednorazowo nie produkuje go dużo. Jednak w bardzo małym i dodatkowo źle wentylowanym pomieszczeniu z moczu szybko zaczyna uwalniać się amoniak, którym zwierzak oddycha. A oddycha szybko, ponieważ biega. Ma to bardzo negatywne konsekwencje dla jego zdrowia.

Obijanie się o ściany

Kula dla chomika oznacza ryzyko kolizji ze ścianami i meblami. W internecie możesz spotkać się z poradami, aby z kuli korzystać rozsądnie i puszczać w niej chomika wyłącznie na płaskiej powierzchni. Zwierzak nie będzie spadać po schodach, ale pozostaje ewentualność uderzenia w ścianę czy meble. Dla małego zwierzaka będzie to odczuwalne o wiele bardziej niż dla człowieka. 

Klaustrofobiczne otoczenie

Na koniec zostawiamy być może najważniejszy powód, dla którego powinieneś zrezygnować z takiej zabawki. Chomik zamknięty w kuli czuje się uwięziony. Na wolności te gryzonie mieszkają na stepach i pustyniach. Wprawdzie śpią w małych kryjówkach, ale są to miejsca, które same wybierają i przygotowują. 

Nie zamykaj chomika w kuli!

Zamknięcie w małej kuli generuje w zwierzaku mnóstwo stresu i potrzebę ucieczki. Dlaczego nie powinieneś go narażać?

  1. Zazwyczaj kule dla chomika są zdecydowanie zbyt ciężkie dla małych gryzoni.
  2. Kierowanie nimi jest praktycznie niemożliwe, dlatego chomik nie ma wpływu na to gdzie biegnie. 
  3. Nie może się zatrzymać wtedy, kiedy ma na to ochotę i nie może wyjść. Zatrzymanie ciężkiego mechanizmu jest dla niego niemożliwe. 
  4. Kiedy wkładasz chomika do kuli masz pełną władzę nad tym gdzie się porusza. To działanie na granicy znęcania się nad zwierzęciem. 

Kule do biegania dla chomika – co zamiast nich? 

kula dla chomika - co zamiast nich

Czy istnieje jakaś alternatywa dla kuli dla chomika? Oczywiście! Odpowiednie zabawki to:

  • wybieg;
  • kołowrotek.

Wybieg

Chomik jest małym zwierzakiem, który może niepostrzeżenie „zniknąć” między meblami. Możesz jednak zapewnić mu bezpieczny wybieg. Warto więc kupić lub wykonać samodzielnie kojec (na przykład z płyt HDF). 

Na takim wybiegu będziesz mógł umieścić różnego rodzaju kryjówki, domki i przysmaki. Chomik ma wówczas szansę na eksplorowanie terenu, na którym nie spędza czasu na co dzień. Jest jednak bezpieczny i nie ma poczucia klaustrofobicznego zamknięcia. 

Kołowrotek

Kołowrotka nie należy traktować jako opcjonalnego akcesorium. Jest to bowiem podstawa wyposażenia chomiczego akwarium. Spełnia jednak dokładnie taką samą funkcję, jaką często przypisuje się kuli dla chomika – pozwala zwierzakowi zaspokoić potrzebę ruchu

Kołowrotek powinien być oczywiście odpowiednich rozmiarów. Zawsze dobieraj go do gatunku chomika, który mieszka w twoim domu:

  • chomik syryjski potrzebuje kółka o średnicy przynajmniej 28 centymetrów;
  • dżungarski i chomik Roborowskiego zadowoli się kółkiem 20-centymetrowym.

Kula dla chomika – podsumowanie

Kulę dla chomika możesz kupić niemal w każdym sklepie zoologicznym. Fakt, że coś znajduje się na rynku nie oznacza jednak automatycznie, że jest dobre. Zdecydowanie nie zalecamy kupowania zwierzakowi takiego akcesorium. Kula dla chomika:

  • powoduje stres;
  • zagraża bezpieczeństwu zwierzaka;
  • ma niewystarczającą wentylację. 

Zdecydowanie lepszym pomysłem będzie zafundowanie swojego zwierzakowi dobrej jakości kołowrotka lub dużego wybiegu. Chomik to zwierzę nocne, dlatego wszystkie wybiegi, także te w kuli (które odradzamy) powinny odbywać w odpowiednim czasie. Zwierzak jest oczywiście aktywny późnym wieczorem. 

Pielęgnica pawiooka – wymagania, wygląd, żywienie. Jakie potrzeby ma ryba pielęgnica Oskar?

pielęgnica pawiooka

Pielęgnica pawiooka to marzenie wielu akwarystów. Gatunek ten znany jest również pod nazwą Oskar. Ryba jest na tyle wymagająca, że nie każdy może pozwolić sobie na jej hodowlę. Dodatkowo pielęgnice pawiookie są również wyjątkowo inteligentne. Kiedy się nudzi, może dosłownie przestawić zbiornik do góry nogami. Zanim kupisz Oskara, dowiedz się więcej na temat jego potrzeb i usposobienia. 

Pielęgnice pawiookie – pochodzenie 

pielęgnica pawiooka - pochodzenie

Pielęgnice pawiookie pochodzą z Ameryki Południowej. W naturalnych warunkach możesz spotkać je w dorzeczu Amazonki na terenie Brazylii, Chile czy nawet Gujany Francuskiej. Zamieszkują przede wszystkim płytkie zbiorniki, w których znaleźć można wiele różnych gatunków roślin i korzeni drzew.

Ryba pawie oko – wygląd

Pielęgnica pawiooka jest ogromna, przynajmniej jak na rybę akwariową. Zazwyczaj mierzy około 30 centymetrów, jednak zdarzają się osobniki, których długość ciała dochodzi nawet do 50 centymetrów. Gatunek ten wyróżniają zwarta budowa oraz wydatne wargi.

Dymorfizm płciowy jest w tym gatunku niemal niezauważalny. Wprawne oko odróżni samicę od samca wyłącznie podczas tarła. Na ciele tych ryb pojawiają się wzory – charakterystyczne pawie oka. Ryba od nich właśnie wzięła swoją polską nazwę. 

W hodowli występuje wiele odmian kolorystycznych:

  • albinos;
  • red tiger;
  • red oscar;
  • lemon oscar;
  • golden oscar;
  • bloody oscar. 

Pielęgnica Oskar – usposobienie

pielęgnica pawiooka - usposobienie

Oskar to ryba o, na ogół, spokojnym usposobieniu. Jak przystało na pielęgnicę, najlepiej będzie czuła się w towarzystwie swojego partnera. Z tego powodu warto kupować ryby już dobrane i żyjące ze sobą w zgodzie. 

Ten gatunek słynie z dużej inteligencji. Pielęgnice pawiookie szybko się uczą, rozpoznają swojego opiekuna i mają wyraźne preferencje co do podawanego pokarmu. W zbyt małych zbiornikach mogą być agresywne. 

Musisz przygotować się na to, że ryby tego gatunku mają szybką przemianę materii. Dodatkowo często kopią w podłożu. To sprawia, że – gdy brakuje im rozrywek – mogą przemeblować zbiornik.

Czy pielęgnica pawiooka może mieszkać z innymi rybami?

Pielęgnicę pawiooką najlepiej trzymać w towarzystwie jej własnego gatunku. W warunkach domowych zaleca się ograniczenie do jednej dobranej pary. Jako ryba mięsożerna może potraktować mniejszych współtowarzyszy jako obiad. Z kolei, inne duże ryby będą stanowiły dla niej zagrożenie i mogą wywoływać agresję. 

Pielęgnica pawiooka – akwarium

pielęgnica pawiooka - akwarium

Pielęgnice pawiookie potrzebują zbiornika o długości minimum 150 centymetrów. Na tym polu nie można iść na żadne kompromisy. W zbyt małych zbiornikach ryba frustruje się i bywa agresywna. Stres z kolei obniża jej odporność. 

Pielęgnica pawiooka a warunki w zbiorniku

W akwarium pielęgnicy pawiookiej trzeba zapewnić odpowiednie warunki, m.in. przyciemnione oświetlenie. Wybieraj piaszczyste podłoże, w którym ryby będą mogły kopać. W żwirze mogą poranić ciało.

Koniecznie zainwestuj w różnorodne korzenie i rośliny. Zadbaj przy tym o to, aby miały mocne liście i były dobrze osadzone w podłożu. Unikaj dekoracji, którymi ryba może się zadławić, ponieważ pielęgnice Oskary są żarłoczne i spróbują zjeść wszystko, co zmieści im się do pyska. 

Zalecane parametry wody dla pielęgnicy pawiookiej to:

  • temperatura – od 21°C do 28°C, przy czym grzałka powinna być zewnętrzna, ponieważ sporadycznie ryba potrafi ją złamać;
  • pH – od 6 do 7,5;
  • twardość – od 5 dGH do 20 dGH.

Ryba Oskar – żywienie

pielęgnica pawiooka - żywienie

Pielęgnice pawiookie to ryby mięsożerne. Trzeba zapewnić im dostęp do różnorodnego pożywienia. Dobrze sprawdzi się pokarm komercyjny, przeznaczony dla tego gatunku. Uzupełniaj go jednak o żywe i mrożone dodatki. Nigdy nie karm tych ryb mięsem ptaków i ssaków! Jest zbyt ciężkostrawne i może powodować problemy ze zdrowiem. 

Pielęgnica pawiooka – rozmnażanie

Oskar osiąga dojrzałość płciową po ukończeniu roku. Rozmnażanie w warunkach domowych jest możliwe tylko wtedy, kiedy para jest naprawdę dobrze dobrana. Zbiornik, w którym żyją ryby, musi także być odpowiednio duży i przestronny. 

Tak jak wszystkie pielęgnice, pawiookie również składają jaja na twardych podłożach, najczęściej kamieniach albo gałęziach. Kiedy dojrzewają one, rodzice bardzo czule dbają o ich bezpieczeństwo. W tym czasie także kopią w podłożu dołek, do którego następnie przenoszą wykluty narybek. Małe ryby opuszczają go dopiero po tygodniu. 

Pamiętaj, że w jednym „miocie” może przyjść na świat nawet tysiąc sztuk narybku. Warto być na to przygotowanym i mieć odpowiednie miejsce do umieszczenia w nim małych pielęgnic. 

Pielęgnica pawiooka – podsumowanie 

pielęgnica pawiooka - podsumowanie

Ryba Oskar jest jedną z najbardziej wymagających, ale jednocześnie fascynujących ryb akwariowych. Wymaga ogromnego zbiornika i troskliwej opieki, jednak odwdzięcza się prawdziwym przywiązaniem do opiekuna. Pielęgnica pawiooka rozpozna cię, zapamięta czynności wykonywane przy akwarium i będzie niecierpliwie czekała na swoje ulubione jedzenie.

Jeżeli masz w domu miejsce na zbiornik akwariowy o długości przynajmniej 150 metrów, wykorzystanie go na hodowlę pielęgnicy pawiookiej z pewnością okaże się dobrym pomysłem. Trudno o inną tak bystrą i charakterną rybę słodkowodną.

Kapok dla psa – jaki wybrać? Sprawdź, które rasy muszą mieć taką ochronę!

kapok dla psa

Wyjazdy nad wodę to dla wielu psów okazja do szalonych kąpieli. Większość czworonogów świetnie radzi sobie z pływaniem. Nie oznacza to jednak, że nie należy im się dodatkowe zabezpieczenie. Większość ludzi nie wyobraża sobie, aby ich dziecko (nawet najlepiej pływające) było w wodzie bez kamizelki. W przypadku zwierząt warto zastosować taką samą zasadę i sprawić pupilowi kapok dla psa. Czy są rasy, które szczególnie potrzebują ochrony? Na to pytanie (i wiele innych) odpowiadamy w naszym tekście!

Kapoki dla psa – kiedy są potrzebne?

Większość psów naprawdę świetnie pływa. Kiedy tylko pokonają początkowe opory chętnie wskakują do wody, aportują zabawki i pływają za kaczkami. Przy każdym kontakcie zwierzaka z głębszą wodą – na przykład w jeziorze czy morzu – niezbędna jest kamizelka ratunkowa.

Kapok dla psa przyda się w sytuacji, kiedy zwierzak przeceni swoje siły i zmęczy się podczas pływania. Czworonożnych pupili również mogą łapać podczas pływania skurcze i kontuzje, dlatego warto być przezornym i założyć im ochronną kamizelkę.

Kamizelka dla psa do pływania – konieczna dla niektórych ras

Chociaż psy na ogół bardzo dobrze radzą sobie w wodzie, to jest kilka ras, które kompletnie nie potrafią pływać. Ta nieporadność jest naturalna i wynika z ich anatomii. Dobrym przykładem są tu buldogi angielskie, które przy każdym kontakcie z wodą powinny mieć na sobie kamizelki ratunkowe dla psów. 

Na rynku zoologicznym dostępnych jest bardzo dużo wzorów i kolorów takich kamizelek. Być może kapok dla psa rekin z charakterystyczną płetwą zrobi wrażenie na twoich towarzyszach podróży? 

Kamizelka ratunkowa dla psa – jak wybrać?

Podczas zakupów warto dobrze przemyśleć to, jaki kapok dla psa ostatecznie będzie najlepszy dla zwierzaka. Zwróć uwagę przede wszystkim na dwa kryteria:

  • siłę wyporu;
  • wygodę użytkowania.

Rozmiar kamizelki dla psa do pływania powinien być odpowiednio dobrany do wagi pupila. Zbyt mała lub zbyt duża w stosunku do wielkości zwierzaka może się zsuwać i przede wszystkim będzie miała zbyt słabą wyporność.

Czy kolor ma znaczenie? Teoretycznie nie. Najlepiej sprawdzą się jednak kapoki w dobrze widocznych jaskrawych barwach. Pies odziany w taką kamizelkę nigdy nie zniknie ci z oczu, nawet jeżeli będzie przemieszczał się między tłumem pływających. 

Najlepszy kapok dla psa, czyli wygoda i bezpieczeństwo

Część, którą zapina się na grzbiecie i brzuchu psa, powinna być szeroka i wygodna. Pamiętaj, że czasami może zajść konieczność wyciągnięcia psa z wody na brzeg lub do łódki. Żaden element kapoka nie powinien wówczas wbijać się w ciało ani powodować dyskomfortu

Dobrze sprawdzi się mocne zapięcie (najlepiej na grzbiecie), które uniemożliwi przesuwanie się kamizelki podczas pływania. Dodatkowe atuty to także:

  • materiał, który relatywnie szybko wysycha;
  • zaczep na smycz;
  • odblaski;
  • lekkość.

Możesz także zwrócić uwagę na ciekawy design, jednak jest to kryterium, które powinno zdecydowanie znaleźć się na końcu listy. 

Kamizelka do pływania dla psa – jaki rozmiar? 

Dobranie rozmiaru kapoka do wielkości psa to kwestia absolutnie kluczowa. Producent zawsze podaje widełki wagowe, do których dobiera się rozmiar kamizelki. Najczęstsze rozmiary to S, M, L, XL. 

Gdzie kupić kapok dla psa?

Długość kamizelki dla psa do wody nie powinna być istotna w przypadku zdrowego ruchowo zwierzaka. Trzeba jednak zadbać o to, aby kapok dla psa nie przesuwał się i nie krępował ruchów w wodzie. Zakup odpowiedniej kamizelki przez internet może być dosyć dużym wyzwaniem. Najlepiej odwiedzić sklep stacjonarny, w którym pupil będzie miał możliwość przymierzenia poszczególnych modeli. 

Jeżeli twój zwierzak choruje na stawy lub ma problemy z układem ruchu, koniecznie przedyskutuj kwestię wyboru kapoka z prowadzącym go lekarzem weterynarii. 

Kamizelka dla psa do wody – ile to kosztuje?

Kryterium cenowe to dla wielu osób bardzo istotna kwestia. W przypadku kamizelki do wody dla psa zdecydowanie jednak nie warto oszczędzać. Kieruj się:

  • parametrami podawanymi przez producenta;
  • tym, jak produkt leży na twoim zwierzaku. 

Oczywiście, im większe zwierzę, tym wyższa cena kapoka. Dobrej jakości kamizelki od znanych marek dla średniego owczarka to koszt od 200 do nawet 350 złotych. 

W supermarketach i na portalach aukcyjnych znajdziesz dużo tańsze modele. Musisz jednak liczyć się z tym, że będą to produkty jednosezonowe, a siła wyporu może niestety pozostawiać wiele do życzenia. 

Kapok dla psa – podsumowanie 

Kapok dla psa nie jest kolejnym niepotrzebnym produktem tylko dla zapalonych psiarzy. To bardzo ważny element wyposażenia dla każdego, kto często wybiera się z pupilem nad wodę. 

Oczywiście, warto zadbać o to, aby twój pies potrafił swobodnie poruszać się w wodzie bez kamizelki. Dodatkowe zabezpieczenie w postaci dobrej jakości kapoka nie jest jednak bez znaczenia.

Oczlik – fantastyczne źródło pokarmu dla ryb. Dowiedz się więcej o tych miniaturowych cyklopach!

oczlik

Oczlik, zwany także cyklopem, jest bardzo malutkim skorupiakiem z rodziny Cyclopidae. Jego nazwa nawiązuje bezpośrednio do wyglądu – oczliki mają bowiem tylko jedno (bardzo duże) oko. W akwarystyce są wykorzystywane niemal tak długo, jak ona istnieje. Cyklop to dla wielbicieli rybek bardzo popularny i pełnowartościowy pokarm dla wielu niewielkich gatunków. Czasami samoistnie pojawia się w zbiornikach, ale da się go także zdobyć w formie mrożonej. Sprawdź, co jeszcze warto o nim wiedzieć!

Oczlik – występowanie

Cyklop (oczlik) bardzo rzadko przekracza 1 milimetr wielkości, dlatego bardzo trudno dostrzec go w akwarium gołym okiem. Ten malutki organizm jest bardzo odporny i ma niesamowite zdolności adaptacyjne. W trudnych warunkach może zamrozić swoje potrzeby życiowe – nie rusza się i nie potrzebuje dostępu do tlenu. 

W naturalnym środowisku oczlik występuje bardzo powszechnie. Właśnie dlatego niemal wszystkie ryby, niezależnie od swojego naturalnego biotopu, są genetycznie przystosowane do tego, aby go spożywać i trawić. Cyklopa można znaleźć praktycznie wszędzie – od Alaski po Amerykę Południową, od Australii po Wielką Brytanię. 

Skąd oczlik bierze się w akwarium?

oczlik - skąd się bierze

Te malutkie żyjątka czasami pojawiają się w zbiornikach akwariowych, a wiele osób ma wrażenie, że biorą się znikąd. Nic bardziej mylnego. Oczliki mogą bowiem stać się mieszkańcami akwarium wraz z:

  • kupionymi rybkami;
  • ze ślimakami;
  • z roślinami wodnymi;
  • z wodą;
  • z podłożem akwarystycznym. 

Jakie ryby można karmić oczlikiem? 

Cyklop jest fascynującym małym organizmem, któremu akwarystyka bardzo wiele zawdzięcza. Można nim karmić praktycznie wszystkie ryby. Dla tych dużych może okazać się niewystarczający, jednak małe z pewnością się nim najedzą. Porusza się po całym akwarium, dzięki czemu mają szansę zjeść go nawet nieśmiałe rybki, którym zazwyczaj trudno „dobić się” do podawanego jedzenia. 

Oczlik, czyli coś dla rybich niejadków

Żywy pokarm jest polecany w diecie bardzo wielu gatunków ryb. Oczywiście, zawsze należy unikać monodiety i wskazane jest jak najlepsze urozmaicenie jadłospisu. Podawanie żywego pokarmu stymuluje jednak wodne zwierzaki do jedzenia. Niektóre to prawdziwe niejadki. Uciekający pokarm, za którym trzeba gonić, daje fantastyczną motywacje do uczty. 

Dlaczego warto karmić oczlikiem? 

Na rynku akwarystycznym znajdziesz mnóstwo rodzajów karm i mieszanek. Są pełnowartościowe, więc zwierzaki rzadko wymagają dodatkowej suplementacji. Okazyjne podawanie żywego pokarmu, np. oczlika, ma jednak bardzo pozytywny wpływ nie tylko na zdrowie ryb, lecz także na higienę akwarium.

Cyklop a higiena akwarium

Kiedy podajesz swoim rybkom suszony pokarm, jego część zostaje zjedzona. Reszta jednak opada na dno i miesza się z podłożem. Nie ma to dobrego wpływu na higienę zbiornika. W podłożu mogą bowiem wylęgnąć się pasożyty. To także świetne środowisko dla glonów. 

Oczywiście można sobie z tym radzić dzięki krewetkom lub ślimakom, które sprzątają akwarium. Pamiętaj jednak, że w akwariach, które wymagają dużej filtracji, małe organizmy mogą zostać wciągnięte do filtra. 

Cyklop nie opada na dno. Będzie pływał w akwarium tak długo, aż zostanie zjedzony przez ryby. 

Pokarm mrożony cyklop – skąd go wziąć?

oczlik - pokarm

Oczliki w akwarium – hodowla domowa

Niektórzy akwaryści decydują się na hodowlę oczlików w specjalnych akwariach bez ryb. Pozyskanie cyklopa jest bardzo proste. Wystarczy wlać do pojemnika odrobinę wody z jeziora czy rzeki. 

W jaki sposób wydobywać z wody wyhodowanego oczlika? 

  1. Najlepiej sprawdzi się sitko z bardzo małymi oczkami. 
  2. Żywy pokarm odsącz i wrzuć do akwarium. 
  3. Postaraj się nie wylewać cyklopów razem z wodą. Nie stanie się wówczas nic złego, jednak nie jest to zalecane przez doświadczonych akwarystów. 

Oczlik mrożony

W sklepach można kupić oczlika w formie mrożonej. Jest dostępny w blokach, które przypominają tabliczki czekolady. Po przyniesieniu go do domu możesz przechowywać taki pokarm w swoim zamrażalniku. Pamiętaj, że zanim podasz go rybom, konieczne jest rozmrożenie. Jakość zamrożonej wody może pozostawiać wiele do życzenia i nie ma potrzeby, aby dolewać ją do swojego akwarium. 

Czy oczlik może być niebezpieczny? 

Niedoświadczeni akwaryści czasami niepokoją się tym, czy małe skorupiaki nie zagrażają rybom i innym organizmom w akwarium. W tym przypadku nie ma obaw. Oczlik nie jest w stanie wyrządzić żadnej krzywdy dorosłym rybom czy krewetkom.

Niektórzy akwaryści zaobserwowali jednak dosyć agresywne zachowanie oczlika w stosunku do narybku. Istnieje więc pewne prawdopodobieństwo, że nadmiar takich żyjątek może ograniczyć rozmnażanie się ryb w zbiornikach akwariowych. Nie ma jednak wiarygodnych źródeł, które faktycznie potwierdzałyby te teorie. 

Cyklop – nie pomyl go z wypławkiem

oczlik - cyklop

Czasami na szybie akwarium i na jego wyposażeniu można zauważyć niewielkie białe robaczki, które pełzającymi ruchami poruszają się w różnych kierunkach. Niektórzy biorą je właśnie za cyklopa, jednak ten organizm wodny nie przykleja się do szyb. 

Jeżeli zauważyłeś opisaną wyżej sytuację w swoim własnym zbiorniku, najprawdopodobniej dopadła cię inwazja wypławka. Ten malutki robaczek również stanowi dobry pokarm dla ryb. Jego nadmiar jest jednak niebezpieczny i wymaga twojej interwencji.

Rola oczlika w akwarium

Jak możesz wywnioskować, jest bardzo duża szansa, że oczlik już funkcjonuje w twoim akwarium. Możesz go nie zauważyć, ponieważ jest bardzo mały i niewidoczny. Nie musisz się jednak martwić. Obecność cyklopa świadczy bardzo dobrze o biosystemie akwariowym! 

Oczlik jest ważnym ogniwem w wodnym łańcuchu pokarmowym. Zapewnia rybom wysoką podaż białka i cenne dla zdrowia karoteny. Jeżeli masz w akwarium krewetki, to tym lepiej! Pancerzyk tego żyjątka jest bowiem bardzo dobrym budulcem dla ich własnych pancerzy. Co ważne, cyklop żywi się pierwotniakami, których nadmiar może prowadzić do zakwitów wody. 

Oczlik w akwarium – podsumowanie 

Oczlik, inaczej zwany cyklopem, to wysokobiałkowy i pełen karotenów pokarm dla ryb. Może być jedzony także przez krewetki, które jednak miewają problemy z jego złapaniem. 

Oczlika możesz kupić w sklepie akwarystycznym w formie mrożonej lub żywej. Masz także możliwość hodowania go w niewielkich zbiornikach wodnych bez ryb i innych stworzeń. Bardzo prawdopodobne jest jednak to, że te maleńkie skorupiaki już pojawiły się w twoim akwarium i są regularnie spożywane przez ryby. 

Oczlik pojawia się w wodach niemal całego świata, niezależnie od klimatu. Dzięki temu prawie wszystkie wodne stworzenia są biologicznie i genetycznie przystosowane do jego trawienia. Obecność cyklopów w akwarium świadczy o jego dobrym mikroklimacie. Najprawdopodobniej jednak w ogóle go nie zauważysz, ponieważ jest maleńki i praktycznie nie rzuca się w oczy. 

Pyton siatkowy (Python reticulatus) – poznaj najdłuższego węża świata

pyton siatkowy

Pytony siatkowe od wielu lat można spotkać w pobliżu miejsc zamieszkania człowieka. Najdłuższy wąż zjawia się na polach uprawnych, a według niektórych doniesień poszczególne osobniki dotarły nawet do największych azjatyckich miast. W domach pyton siatkowy jest dosyć rzadko hodowany, ponieważ ma ogromne rozmiary i niemal równie duże wymagania. Jeżeli jednak zapewnisz mu odpowiednie warunki, będzie prawdziwą ozdobą twojej kolekcji. Sprawdź, czego potrzebuje ten imponujący gad!

Najdłuższy wąż świata – występowanie

pyton siatkowy

Pyton siatkowy występuje na bardzo szerokim obszarze geograficznym. W warunkach naturalnych możesz spotkać go w niemal całej Azji Południowo-Wschodniej, między innymi:

  • w Laosie;
  • w Wietnamie;
  • na Borneo;
  • na Filipinach;
  • w Tajlandii;
  • na Sumatrze. 

Te wszystkożerne drapieżniki nauczyły się żyć w bliskości ludzkich siedzib, gdzie nigdy nie brakuje dla nich jedzenia. Pożerają wszystko – szczury, ptaki, a nawet koty i duże psy

Pyton siatkowy – dlaczego pojawia się w pobliżu ludzi?

Tak wielkie i egzotyczne zwierzę kojarzy się przede wszystkim w dżunglą i dzikimi terenami. Skąd więc tak duża migracja pytonów siatkowych w stronę siedzib człowieka? Wszystko sprowadza się do pożywienia. 

Wiele egzotycznych zwierząt na całym świecie – od dzików po małpy – zbliża się do miast. Tam, gdzie jest człowiek, jest też jedzenie. Oczywiście, wpływ na zwierzęce migracje mają także zmiany klimatu, których jak na razie nie da się zatrzymać. 

Pyton siatkowy – długość i wygląd

pyton siatkowy długosć i wyglą

Nazwa pytona siatkowego pochodzi od wzoru na skórze tego węża, który przypomina sieć. Plamy w postaci czarno-żółtych diamentów łączą się w białymi paskami po obydwu stronach ciała gada. 

Długość zwierzęcia może wynosić nawet 6 metrów, co czyni z niego najdłuższego węża świata. Wbrew pozorom nie jest jednak największy. Jego ciało jest drobniejsze i smuklejsze niż chociażby u pytonów królewskich czy tygrysich. 

Odmiany kolorystyczne pytona siatkowego

W hodowlach pytony siatkowe mają bardzo różnorodne odmiany barwne. Wymienić można między innymi:

  • albino tiger;
  • super tiger;
  • stripped;
  • granit;
  • yellow head;
  • patternless;
  • albino yellow head;
  • axanthic. 

Jak szybko rośnie pyton siatkowy?

Pytony siatkowe mają ogromny potencjał wzrostu. Oznacza to, że w ciągu roku mogą z kilkudziesięciu centymetrów rozwinąć się nawet do 5-6 metrów. Ostateczna wielkość węża zawsze zależy od kilku czynników. Istotne są zwłaszcza geny oraz warunki, w jakich zwierzę dorasta. 

(Prawie) największy pyton świata w terrarium

pyton siatkowy największy wąż świata w terrarium

Czy tak ogromne węże można trzymać w terrarium? Jak najbardziej! Wielu doświadczonych terrarystów cieszy się ich obecnością we własnym domu. Musisz jednak mieć świadomość, że to bardzo wymagające zwierzęta. 

Wielkość terrarium dla pytona siatkowego

Minimalne wymiary terrarium dla pytona siatkowego wynoszą:

  • dla samicy – 180 x 90 x 50;
  • dla samca – 180 x 70 x 50.

Aby jednak wąż mógł komfortowo się rozwijać, potrzebuje zbiornika o wymiarach 250 x 100 x 90 cm. Pamiętaj, że każdy zbiornik powinien być trwały i odporny. Pytony tego gatunku to niezwykle silne węże, który bardzo szybko poradzą sobie z cienką szybką lub miękkimi drutami. 

Wyposażenie terrarium dla pytona siatkowego

  1. W terrarium najdłuższego węża świata nie trzeba umieszczać zbyt wielu wymyślnych ozdób. 
  2. Młode osobniki mogą korzystać z kryjówek, które przygotujesz im na przykład z przewróconych donic. Pamiętaj jednak, że miarę wzrostu wąż szybko niszczy wszystko, co znajdzie się na jego drodze. 
  3. W roli podłoża najlepiej sprawdzą się te elementy, które najłatwiej posprzątać. Możesz z powodzeniem zastosować zwykłe sterylne trociny lub nawet gazety.
  4. Koniecznym elementem wyposażenia jest miska z wodą. Pytony tego gatunku piją bardzo dużo wody, która wspomaga produkcję kwasów żołądkowych.

Wilgotność i temperatura w terrarium dla pytona siatkowego

Te dwa parametry są zdecydowanie najważniejsze. W zbiorniku pytona siatkowego musi utrzymywać się wilgotność na poziomie od 70 do 80%. W takich warunkach wąż będzie miał możliwość bezpiecznej wylinki. 

Temperatura powinna być dosyć wysoka i utrzymywać się na poziomie od 28 do 33 stopni Celsjusza. Terrarium musi koniecznie być ogrzewane poprzez maty lub kable grzejne. 

Pyton siatkowy – usposobienie

pyton siatkowy

Przez lata pytony siatkowe uchodziły za węże wyjątkowo nieprzyjemne i agresywne w stosunku do człowieka. Ich karmienie często było naprawdę niebezpiecznym zajęciem, dlatego do gada podchodziły jedynie odpowiednio przeszkolone osoby. 

Obecnie jednak wiadomo, że okazy wychowane w niewoli i stopniowo oswajane mogą być całkowicie spokojne w obecności człowieka. Nie można tego jednak powiedzieć o odławianych pytonach, które są niezwykle agresywne i trzeba bardzo ostrożnie się z nimi obchodzić. 

Pyton siatkowy – żywienie

Pyton siatkowy je wszystko, co jest w stanie połknąć. Trzeba karmić go:

Wiąże się oczywiście z ogromnymi kosztami, z którymi trzeba się liczyć. Im starszy wąż, tym rzadziej zjada pojedynczy, duży posiłek. 

Musisz pamiętać, że pyton siatkowy nigdy nie może zgłodnieć. Trzeba cały czas utrzymywać jego apetyt na co najwyżej umiarkowanym poziomie, ponieważ głodny staje się bardzo agresywny. 

Czy pyton siatkowy może połknąć człowieka?

pyton siatkowy czy może połknąć człowieka

Najdłuższy wąż świata może osiągnąć 6 metrów długości i ważyć ponad 100 kilogramów. Wiele osób zastanawia się jednak, czy taki zwierzak jest w stanie połknąć człowieka w całości. 

Warto przytoczyć udokumentowany przypadek pytona siatkowego, który poradził sobie z połknięciem ważącej ponad siedemdziesiąt kilogramów świni. Czy to powód do obaw? Dorosły człowiek raczej nie mógłby zostać przez niego zjedzony. Osoby drobnej budowy lub dzieci powinny jednak być trzymane z daleka od terrarium tego gada. 

Ile kosztuje pyton siatkowy?

Młodego pytona siatkowego w standardowym umaszczeniu możesz kupić już za około 600 złotych. Im bardziej dorosły i „odchowany” pupil, tym wyższa cena. 

O wiele więcej trzeba zapłacić za wyposażenie. Trwałe terrarium dla tego gatunku węża może kosztować nawet 5 tysięcy złotych. 

Zaporowe ceny mają jedną zaletę – sprawiają, że zakup tego węża dla większości osób musi być decyzją bardzo dobrze przemyślaną. 

Pyton siatkowy – to nie jest wąż dla każdego

pyton siatkowy to nie wąż dla każdego

Pyton siatkowy budzi zachwyt, jednak zdecydowanie nie jest to gatunek, który można hodować w domu bez odpowiedniego przygotowania. W tym wypadku niestety wiedza teoretyczna to za mało. To gatunek wyłącznie dla najbardziej doświadczonych terrarystów, którzy od lat mają do czynienia z dużymi wężami. Do gada trzeba podchodzić z ostrożnością.

Ze względu na swoje gabaryty i temperament pyton siatkowy może z łatwością skrzywdzić nawet dorosłego silnego człowieka. Oto podstawowe zasady.

  1. Karmienie węża i czyszczenie terrarium zawsze trzeba przeprowadzać w dwie osoby. W przeciwnym wypadku może się to skończyć tragedią. 
  2. Nigdy nie można doprowadzić do tego, aby pyton uciekł, ponieważ będzie wówczas stanowił zagrożenie dla osób postronnych. 

Pyton siatkowy – podsumowanie

Pyton siatkowy nie jest największym wężem na świecie, jednak uchodzi za najdłuższego. Dorosły osobnik w dobrych warunkach może mierzyć od 5 do nawet 10 metrów. Jest naprawdę fascynującym gadem, którego obserwacja przynosi wiele satysfakcji. 

To jednak bardzo wymagające zwierzę, którym potrafią się zaopiekować tylko najbardziej doświadczeni terraryści. 

Pytony siatkowe są nie tylko bardzo duże, lecz także potencjalnie niebezpieczne. Właśnie dlatego ich karmieniem i czyszczeniem terrarium powinny zajmować się przynajmniej dwie osoby. Choć osobniki wychowane w ludzkich siedzibach są łagodniejsze i mniej skłonne do agresji, ale przy tak dużym zwierzaku trzeba zachować dystans i ostrożność.

Krewetkarium – co warto wiedzieć o akwarium dla krewetek?

krewetkarium

Krewetki mogą mieszkać w większości akwariów towarzyskich. Ze względu na swoje rozmiary i bezbronność często bywają jednak łakomym kąskiem dla wielu gatunków ryb. Chcesz na poważnie zająć się ich hodowlą? Musisz wiedzieć, jak założyć krewetkarium. 25 litrów to duża czy mała pojemność dla tych zwierzaków? Jakie elementy są dla nich niezbędne? Poznaj wymagania tego gatunku i zacznij hodować krewetki!

Jakie krewetki warto hodować w krewetkarium?

Najważniejszą częścią krewetkarium są jego mieszkańcy. W zbiornikach najczęściej można spotkać gatunki:

  • Caridina (na przykład odmiana „Sakura Red”);
  • Neocaridina (na przykład odmiana „Crystal Red”).

Nie można jednak łączyć tych krewetek, ponieważ jedne i drugie wymagają zupełnie innych parametrów wody. Jeżeli dopiero planujesz zakładanie krewetkarium, zainteresuj się raczej krewetkami Neocaridina, które są nieco łatwiejsze w utrzymaniu i bardziej przystępne cenowo. 

Ile przestrzeni potrzebują krewetki?

Bardzo ważne jest to, aby w krewetkariach nie pojawiały się żadne inne morskie stworzenia. Krewetki to stadne skorupiaki, dlatego na jeden litr wody powinien przypadać dokładnie jeden osobnik. 

Oświetlenie i filtr do krewetkarium

Do krewetkarium najlepsze będą filtry wewnętrzne lub kaskadowe. Filtrowanie powinno być na tyle wydajne, aby usuwać z wody większość azotanów i tlenku azotu. Uważaj jednak, ponieważ zbyt silny filtr może wciągać mniejsze osobniki. 

Oświetlenie zawsze dobieraj do rodzaju roślin, które chcesz zasadzić w zbiorniku. Krewetki są stworzeniami, które dosyć dobrze znoszą różne rodzaje światła. Zadbaj jednak o to, aby oświetlenie nie było zbyt jaskrawe. 

Rośliny do krewetkarium

To, jakie rośliny zasadzisz w krewetkarium, zależy przede wszystkim od twojego poczucia estetyki. Krewetki nie widzą różnicy między poszczególnymi rodzajami roślin, jednak trzeba bardzo wyraźnie zaznaczyć, że szkodliwe mogą być dla nich nawozy chemiczne. 

  1. Warto sadzić rośliny o małych wymaganiach, które nie potrzebują dodatkowego nawożenia. 
  2. Dobrze będzie umieścić w zbiorniku mech. Krewetki potraktują go jak bezpieczną kryjówkę, a do tego będą ją regularnie oczyszczać z resztek pokarmu i glonów. 

Ozdoby w krewetkarium

Pamiętaj, że wszystkie elementy, które wkładasz do wody, mogą zmienić jej parametry. Właśnie dlatego rodzaje poszczególnych dekoracji zawsze musisz dobierać do ekosystemu zbiornika. Niektóre kamienie mogą niepotrzebnie zwiększać twardość wody. Niektóre ozdoby ją zabrudzają lub zmieniają pH. 

Każdą dekorację warto więc bardzo dobrze przemyśleć pod kątem tego, jakie parametry chcesz zachować i jaki gatunek krewetek hodować. 

Podłoże do akwarium dla krewetek

W zbiorniku zamieszkałym przez krewetki Neocaridina najlepiej zdecydować się na neutralne podłoże. Dla tego gatunku świetnie sprawdzi się piasek kwarcowy lub żwirek, który przed dodaniem do krewetkarium trzeba dokładnie wypłukać.

Krewetki Caridina wymagają jednak podłoża aktywnego, które wyróżnia się niskim pH. Jego z kolei nie wolno płukać przed włożeniem do zbiornika. 

Parametry wody dla krewetek Caridina

Bardzo ważne jest to, aby woda w zbiorniku dla krewetek Caridina nie była zbyt ciepła. Zadbaj o to, aby jej temperatura nie przekraczała 27 stopni Celsjusza. W przeciwnym wypadku te wrażliwe zwierzęta mogą nie przeżyć.

  • twardość węglanowa – 0 do 2;
  • twardość ogólna – 5 do 6;
  • pH – 5 do 7.

Parametry wody dla krewetek Neocaridina

Krewetki Neocaridina są zdecydowanie mniej wrażliwe na poziom temperatury. Woda w ich zbiorniku może mieć od 18 do 30 stopni Celsjusza. Parametry wody to:

  • twardość węglanowa – 3 do 5;
  • twardość ogólna – 9 do 12;
  • pH – 6 do 8.

Niezależnie od tego, jakie krewetki hodujesz, nie powinieneś wpuszczać ich do świeżo założonego krewetkarium. Podobnie jak w przypadku zbiorników akwariowych, bardzo ważne jest to, aby woda odstała przez jakiś czas. Wtedy w zbiorniku utworzy się odpowiednia flora bakteryjna. 

Jaki rozmiar krewetkarium?

Zaleca się, aby zbiornik z krewetkami nie był mniejszy niż 15 litrów. Początkujący akwaryści zaczynają jednak często od krewetkarium 10-litrowego. 

Pamiętaj, aby dostosować wielkość zbiornika do tego, ile zwierząt chcesz w nich trzymać. Na jedną krewetkę powinien przypadać jeden litr wody. Najbardziej imponujące będzie z pewnością krewetkarium 30 litrów. Pamiętaj jednak, aby koniecznie dobrać do niego odpowiedniej wielkości filtr. 

Krewetkarium – podsumowanie

Krewetkarium jest zbiornikiem, w którym mieszkają krewetki różnych gatunków. Chociaż uchodzi za łatwiejszą dla akwarysty wersję akwarium, powinno być dostosowane do potrzeb żyjących w nim gatunków. 

Musisz zadbać o odpowiednie podłoże, wydajny filtr oraz mech, który zapewni krewetkom kryjówkę i spokój. Jeżeli chcesz, możesz także sadzić w krewetkariach różne rodzaje roślin wodnych. 

Pielęgniczka Ramireza (Microgeophagus ramirezi) – opis gatunku

pielęgniczka ramireza

Jeżeli jesteś fanem niewielkich, ale ciekawie ubarwionych rybek akwariowych, bardzo możliwe, że pielęgnica Ramireza to wybór właśnie dlatego ciebie. Ryby, które opiszemy w tekście, naturalnie występują w Wenezueli. Nie wymagają od akwarysty dużego doświadczenia, dlatego są chętnie wybierane nawet przez osoby, które dopiero zaczynają przygodę z tym hobby. Jak wyglądają i co powinien im zapewnić opiekun? Czytaj o pielęgniczce Ramireza już teraz!

Skąd pochodzą pielęgniczki Ramireza? 

pielęgniczka remireza - skąd pochodzą

Naturalnym środowiskiem pielęgniczki Ramireza, czyli Mikrogeophagus ramirezi jest Llanos. To obszerny system sawannowy, który leży na obszarze Wenezueli i Kolumbii. Jest on sezonowo zalewany i panuje tam bardzo duża różnorodność biologiczna. 

Pielęgniczki tego gatunku żyją w spokojnych wodach z delikatnym nurtem. Bytują tuż przy miejscach, gdzie roślinność jest bardzo bogata. 

Jak wygląda pielęgnica Ramireza?

Pielęgnice Ramireza to rybki średniej wielkości. W naturze osiągają długość do 7 centymetrów, jednak osobniki spotykane w akwariach są z reguły mniejsze. 

Najbardziej cenioną odmianą jest pielęgniczka Ramireza electric blue, jednak w sprzedaży znajdziesz także:

  • złotą;
  • bonową;
  • wysoką;
  • weloniastą;
  • niebieską. 

Ciało zwierzaka jest lekko spłaszczone z obydwu stron. Tak jak większość pielęgnic, ramirezki mają dobrze rozwinięte zęby. Wyróżnia je także sposób pływania. Rozpędzają się, po czym dosyć gwałtownie hamują i płyną dalej. 

Ryba pielęgniczka Ramireza – usposobienie

pielęgniczka remireza - usposobienie

Pielęgniczka Ramireza to bardzo łagodna ryba o pokojowym usposobieniu. Samce stają się agresywne wyłącznie w momencie tarła. 

Pewnego rodzaju agresja może pojawić się u nich także w momencie przerybienia lub w zbyt małym akwarium. W takich wypadkach nierzadko dochodzi do konfliktów między rybami. Najczęściej jednak spory ograniczają się do kłótni wewnątrz własnego gatunku. 

W jakim akwarium powinna mieszkać pielęgniczka Ramireza?

Jedna para pielęgniczek Ramireza wymaga akwarium o długości przynajmniej 60 centymetrów. Jeżeli zdecydujesz się na więcej par, musisz przyszykować długi i dobrze urządzony zbiornik, aby uniknąć potencjalnych konfliktów. Oto warunki, które musisz im zapewnić:

  • najlepiej sprawdzi się miękkie podłoże z piasku kwarcowego;
  • w akwarium powinno rosnąć dosyć dużo roślin;
  • możesz także wrzucić do wody suszone liście, które dadzą rybkom dodatkowe schronienie;
  • najlepszym miejscem na złożenie jaj będą rurki bambusowe, z bezpiecznego plastiku lub gładkie kamienie.

Parametry wody dla pielęgnic Ramireza

Ryby tego gatunku są bardzo wrażliwe na wszelkie zmiany parametrów wody. Do jej przygotowania musisz podejść więc bardzo poważnie. Potrzebna będzie dobra filtracja, która do minimum ograniczy występowanie azotanów i amoniaku. Prądy muszą być bardzo delikatne. Ryby nigdy nie mogą trafiać do niestabilnego biologicznie, świeżego akwarium. 

Odpowiednie parametry wody to:

  • temperatura – od 27 do 30 stopni Celsjusza;
  • twardość – od 1 do 12 stopni dGH;
  • pH – od 5 do 7.

Pielęgnica Ramireza – choroby

pielęgniczka remireza - choroby

Pielęgnice Ramireza chorują przede wszystkim z powodu złych parametrów wody (zwłaszcza od zbyt dużej ilości azotu). Ryby te zapadają na:

  • erozje głowy;
  • erozje linii bocznej;
  • ospę białą;
  • dziury w głowie;
  • pleśniawkę.

Pielęgniczka Ramireza – żywienie

pielęgniczka remireza - żywienie

Pielęgnica Ramireza jest gatunkiem bentofagicznym. Te ryby czas poświęcają przede wszystkim na poszukiwanie w podłożu elementów, które nadają się do jedzenia. Biorą do pyszczka, co się da, a niejadalne elementy wyrzucają przez skrzela. Podczas jedzenia towarzyszy im charakterystyczna chmura. Jeśli masz więcej ryb, może ona je całkowicie zasłonić. 

Co najchętniej jedzą pielęgnice Ramireza?

Czym karmić takie rybki? Wybierz dobrej jakości pokarmy przeznaczone dla pielęgniczek, które dosyć wolno opadają na dno. Dietę możesz także urozmaicić pokarmem mrożonym i żywym. Zbyt monotonne żywienie prowadzi do osłabienia odporności i przyczynia się do wyblaknięcia kolorów. 

Pielęgnice Ramireza – z jakimi rybami mogą mieszkać? 

Pielęgniczki Ramireza nie sprawdzą się niestety w każdym akwarium ogólnym. Nie oznacza to jednak, że muszą zadowolić się wyłącznie własnym towarzystwem. Będą czuły się dobrze w towarzystwie niewielkiej ławicy spokojnych ryb, które zamieszkują wyższe partie akwarium. 

W tej roli dobrze sprawdzą się na przykład:

  • neony czerwone;
  • zbrojniki;
  • kiryski;
  • barwieńce.

Unikaj ryb o agresywnym usposobieniu, które mają jednocześnie inne wymagania biologiczne. 

Pielęgniczka Ramireza – podsumowanie 

pielęgniczka remireza - podsumowanie

Rybki tego gatunku się niezwykle piękne. Szczególną popularnością cieszy się pielęgnica Ramireza electric blue, jednak możesz zdecydować się również na inne odmiany barwne. 

Pamiętaj, że pielęgniczki to dosyć delikatne ryby. Stworzenie im odpowiednich warunków nie jest trudne i poradzi sobie z tym nawet początkujący akwarysta. Ramirezki jednak nie wybaczają błędów i wszystkie zmiany parametrów wody bardzo szybko odchorowują. 

Jeżeli zależy ci na pięknych rybkach akwariowych, które mogą cię jednocześnie wiele nauczyć, ten gatunek będzie doskonałym wyborem. 

Zalety akwarium dla chomika. Jakie warunki powinien mieć chomik w akwarium?

akwarium dla chomika

Wielu opiekunów zastanawia się, czy akwarium dla gryzonia to dobre rozwiązanie. Są gatunki zwierząt, które nie powinny mieszkać w tego typu zbiornikach, jednak chomik w akwarium odnajdzie się bardzo dobrze. Hodowcy rekomendują ten typ mieszkania z bardzo wielu przyczyn. Czy dla gryzonia można wybrać każdy zbiornik? Jakie powinny być cechy najlepszego akwarium dla chomika? Które z elementów wyposażenia przydadzą się najbardziej? Podpowiadamy!

Akwarium dla chomika – czy jest lepsze niż klatka? 

akwarium dla chomika - klatka

Akwarium jest najbardziej rekomendowanym mieszkaniem dla chomika. Dlaczego? Zanim dokładnie odpowiemy na to pytanie, opowiemy nieco więcej na temat trybu życia tego konkretnego gryzonia. 

Chomiki w naturze zamieszkują tereny pustynne i rozległe stepy. Ich naturalnym zachowaniem jest kopanie, drążenie systemów tuneli i norek. Właśnie tam śpią, przechowują zapasy i odchowują młode. 

Dlaczego akwarium dla chomika ma przewagę nad klatką?

Aby chomik dobrze czuł się w warunkach hodowlanych, trzeba jak najlepiej odtworzyć jego naturalne środowisko. W tym celu konieczne jest usypanie grubej warstwy ściółki. Za minimum uznaje się 20 centymetrów. W warunkach klatki będzie to bardzo trudne, ponieważ nawet w przypadku wysokich kuwet zdarza się rozsypywanie trocin podczas kopania. 

Kwestia wentylacji w akwarium dla chomika

Jeżeli martwisz się o wentylację, możesz być spokojny. Chomiki to malutkie zwierzęta, które oddają stosunkowo niewiele moczu. Pamiętaj o odpowiednio dużym zbiorniku i regularnym sprzątaniu zabrudzonych miejsc. Nie będzie wówczas obawy, że cyrkulacja powietrza okaże się w akwarium dla chomika zbyt uboga. 

Sprzątanie akwarium dla chomika

W kontekście sprzątania warto wspomnieć o tym, że chomiki to zwierzęta bardzo terytorialne. Poważnie podchodzą do swoich zgromadzonych w pocie czoła zapasów, wydrążonych tuneli i wykopanych górek z trocin. 

  1. Przy sprzątaniu akwarium pamiętaj, aby nie wyrzucać całości ściółki. 
  2. Sprzątaj wyłącznie te miejsca, które są mocno zanieczyszczone. 
  3. Usuwaj także fragmenty zgromadzonych warzyw i owoców, które po pewnym czasie mogą się zepsuć. 

Chomiki to na ogół bardzo czyste zwierzęta, które załatwiają się w konkretnych miejscach. To bardzo ułatwia ci zadanie. O wnętrzu akwarium myśl tak, jak o własnym salonie. Podczas sprzątania nie wyrzucasz przecież od razu wszystkich mebli. 

Wymiary akwarium dla chomików

akwarium dla chomika - wymiary

Wymiary zbiornika to kwestia kluczowa. Tak samo jak w przypadku klatki, musisz dobrać je do wielkości hodowanego przez siebie gatunku. Akwarium dla chomika syryjskiego powinno mieć wymiary 100 x 40 cm. Mniejsze gatunki, na przykład chomik dżungarski czy Roborowskiego zadowolą się zbiornikiem o wymiarach 80 x 40. 

Chomiki rzadko się wspinają (wyjątek to bardzo rzadki chomik chiński). Wysokość akwarium nie jest więc szczególnie istotna. Warto jednak zabezpieczyć je od góry kratką, Sprytne zwierzaki potrafią bowiem znaleźć skuteczny plan ucieczki z niemal każdego zbiornika. 

Wyposażenie akwarium dla chomika 

Co powinno znaleźć się w akwarium dla chomika? Nie ma tutaj różnic względem wyposażenia klatki. Zadbaj o to, aby zapewnić swojemu małemu przyjacielowi:

  • grubą warstwę ściółki;
  • domek dla chomika;
  • ciężkie miseczki na jedzenie i wodę;
  • kołowrotek o wielkości dostosowanej do gatunku;
  • drewniane elementy do podgryzania.

Gdzie kupić akwarium dla chomika? 

akwarium dla chomika - gdzie kupić

Chomiki potrzebują dosyć dużego metrażu, dlatego nowe zbiorniki dostępne w sklepach akwarystycznych mogą okazać się dosyć kosztowne. Właśnie dlatego warto korzystać z portali aukcyjnych i lokalnych stron, które oferują sprzedaż lub wymianę używanego sprzętu. 

Dla chomika świetnie nada się lekko rozszczelnione akwarium, w którym nie mogą już mieszkać rybki. Czasami można kupić je w bardzo przystępnej cenie lub dostać w zamian za inny przedmiot. 

Ile kosztuje akwarium dla chomika?

Nowy zbiornik o wymiarach 80 x 40 cm kosztuje od 150 do nawet 400 złotych. Za akwarium o długości 100 cm trzeba już zapłacić nawet 500 zł. To dużo większy wydatek niż klatka, dlatego najlepszym rozwiązaniem będzie poszukanie używanego zbiornika na jednym z portali ogłoszeniowych lub aukcyjnych. 

Niektórzy sprzedają akwarium dla chomika z pełnym zestawem, czyli domkami, kołowrotkiem i innymi akcesoriami. 

Akwarium dla gryzoni – jakie gatunki mogą w nim mieszkać?

akwarium dla chomika - gryzonie

Wiesz już, że chomik bardzo dobrze czuje się w zbiorniku akwariowym. Niestety, nie wszystkie gryzonie i małe zwierzęta zadowolą się tego typu mieszkaniem. Akwarium zdecydowanie nie powinno być brane pod uwagę dla większych gatunków, takich jak:

  • świnka morska;
  • szynszyla mała;
  • koszatniczka;
  • królik.

Chomik a inne gryzonie w akwarium

W przypadku większych gryzoni pojawi się bardzo duży problem z odpowiednią cyrkulacją powietrza. Mniejsza wentylacja w połączeniu z dużą ilością oddawanego moczu sprawia, że po pewnym czasie zwierzęta oddychają amoniakiem i innymi szkodliwymi związkami. 

Zbiornik akwariowy będzie natomiast odpowiedni dla myszoskoczków, które (podobnie jak chomiki) lubią drążyć tunele. Wówczas trzeba jednak rozważyć zupełnie inne wymiary i wyposażenie. 

Akwarium dla chomika – podsumowanie

akwarium dla chomika - podsumowanie

Akwarium dla chomika jest doskonałą alternatywą dla tradycyjnej klatki. Daje zwierzakowi możliwość kopania w ściółce bez ryzyka, że rozsypie się ona po całym pokoju. W zbiorniku nie ma też ryzyka, że chomik ucieknie przez pręty, co stosunkowo często zdarza się w klatkach. 

Pięknie wyposażone akwarium dla gryzonia może być prawdziwą ozdobą twojego salonu. Duża ilość naturalnej ściółki świetnie komponuje się z naturalnymi drewnianymi dodatkami, np. domkiem czy kołowrotkiem. Pamiętaj przy tym, że chomik jest samotnikiem, dlatego wszystkie wymienione wyżej wymiary zostały dostosowane do potrzeb jednego zwierzęcia. W jednym akwarium zawsze powinien mieszkać wyłącznie jeden chomik. Płeć i wiek nie mają tutaj większego znaczenia.

Antoni Gucwiński nie żyje. Twórca kultowego programu „Z kamerą wśród zwierząt” zmarł w wieku 89 lat

Antoni Gucwiński

Antoni Gucwiński wraz z żoną Hanną byli gospodarzami popularnego programu telewizyjnego emitowanego w TVP w latach 1971-2002.

Antoni Gucwiński nie żyje. Prezydent Wrocławia: „uczył nas wrażliwości wobec naszych braci mniejszych

O śmierci Antoniego Gucwińskiego za pośrednictwem mediów społecznościowych napisał prezydent Wrocławia:

Przykry dzień we Wrocławiu. Zmarł Antoni Gucwiński – wieloletni legendarny dyrektor ZOO Wrocław. Przez lata program „Z kamerą wśród zwierząt”, który prowadził wraz żoną uczył nas wrażliwości wobec naszych „braci mniejszych”. Będzie nam go ogromnie brakować

– tak brzmi treść postu autorstwa Jacka Sutryka.

Antoni Gucwiński nie żyje: kim był

Antoni Gucwiński urodził się 24 sierpnia 1932 r. w Porębie Małej, osiedlu Nowego Sącza. W 1957 r. ukończył Wyższą Szkołę Rolniczą w Krakowie zdobywając tytuł inżyniera zootechniki. W tym samym roku rozpoczął pracę we wrocławskim zoo. W 1958 r. zaczął studia na kierunku weterynaria na Akademii Rolniczej we Wrocławiu, na której w 1967 roku doktoryzował się z tematyki anestezjologii weterynaryjnej. W 2001 roku otrzymał doktorat honoris causa tejże uczelni. W latach 1966-2006 pełnił funkcję dyrektora Ogrodu Zoologicznego we Wrocławiu.

Gucwiński był autorem wielu publikacji naukowych i popularnonaukowych oraz książek. Z żoną Hanną Gucwińską, którą poślubił w 1958 roku, tworzył liczne programy o zwierzętach dla Telewizji Polskiej. Najpopularniejszym z nich był „Z kamera wśród zwierząt”, który w latach 1971-2002 doczekał się ponad 750 odcinków.

Antoni Gucwiński był laureatem wielu nagród oraz odznaczeń. Otrzymał m. in. Złoty Krzyż Zasługi (1983), nagrodę Wiktora dla osobowości telewizyjnej (1986 i 1988), Medal Włoskiej Akademii Nauk (1987), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1998) oraz Order Uśmiechu (2003).

Źródło: RMF FM
Źródło zdj. głównego: Wikipedia

Domek dla świnki morskiej – jakie schronienie będzie najlepsze dla kawii domowej?

domek dla świnki morskiej

ako zwierzęta roślinożerne, które nie mają zbyt wielu szans na obronę przed drapieżnikami, świnki chowają się w norkach. W warunkach domowych zwierzakom trzeba stworzyć podobne warunki. Domek dla świnki morskiej daje poczucie bezpieczeństwa, pozwala w spokoju wypocząć, a nawet zjeść posiłek z dala od zbyt namolnych współlokatorów. Jakie są rodzaje takiego domku dla świnek? Które z parametrów powinieneś brać najmocniej pod uwagę? Czy dasz radę zrobić takie mieszkanie dla kawii samodzielnie? Czytaj i poznaj odpowiedzi!

Ile domków powinno znaleźć się w klatce świnki?

Na początku warto poruszyć kwestię, która z pozoru wydaje się mało istotna, ale w istocie ma bardzo duże znaczenie. Świnki to zwierzęta stadne, dlatego w klatce powinny mieszkać przynajmniej dwa osobniki tej samej płci. 

Kawie domowe w stadach tworzą wielowarstwowe hierarchie, a w ich obrębie często dochodzi do przemieszania. Drobne starcia są elementem codzienności, który nie powinien budzić twojego niepokoju. Musisz jednak zadbać o to, aby każda ze świnek miała swoją kryjówkę. W związku z tym domków powinno być tyle, ilu mieszkańców klatki. 

Rodzaje domków dla świnek morskich

W sklepach zoologicznych znajdziesz mnóstwo rodzajów domków dla świnek morskich. Pamiętaj, aby wybierać kryjówki, które są odpowiednio przestronne i dobrze wentylowane. 

Drewniany domek dla świnki morskiej

Domek wykonany z drewna to jeden z najczęstszych wyborów. Na jego korzyść na pewno przemawia trwałość i bardzo estetyczne wykończenie. Świnki trawią celulozę, dlatego takie domki mogą być przez nie dowolnie podgryzane bez żadnego potencjalnego uszczerbku na zdrowiu. 

Jaki drewniany domek dla świnki morskiej wybrać?

Drewniane domki dla świnek morskich są dostępne w bardzo różnych rozmiarach. Wybieraj więc taki, w którym twoja kawia będzie miała możliwość pełnego wyciągnięcia łapek i obrócenia się. Jeśli będzie inaczej, wówczas w najlepszym wypadku nie będzie z niego korzystała, a w najgorszym razie utknie i zrobi sobie krzywdę. 

Wadą drewnianych domków jest to, że niełatwo je odkazić i porządnie umyć. W przypadku pojawienia się pasożytów zewnętrznych konieczna może być wymiana na nowy. 

Polarowy domek dla świnki morskiej

Polarowe domki dla świnek morskich to hit ostatnich lat. Na rynku zoologicznym pojawia się coraz więcej niewielkich firm i osób prywatnych, które szyją piękne, trwałe i przestronne kryjówki dla świnek właśnie z polaru. 

Niewątpliwą zaletą takiego rozwiązania jest mnogość wzorów i kolorów, które można dopasować idealnie do wystroju klatki, a nawet całego pokoju. Za wadę można jednak uznać to, że bardzo często domki tego typu trzeba prać. Świnki bardzo rzadko korzystają z kuwet, a leżenie we własnym moczu z reguły im nie przeszkadza. 

Jadalny domek dla świnki morskiej

W dobrych sklepach zoologicznych możesz znaleźć domki, które wykonane są z bezpiecznego i twardego kartonu, pokrytego sianem i ziołami. Jest to więc rozwiązanie dwa w jednym – kryjówka i przekąska. 

Wbrew pozorom taki domek dla świnki morskiej ma bardzo wiele zalet. Wprawdzie trzeba go wymieniać co jakiś czas, jednak daje zwierzakowi jednocześnie schronienie i zajęcie. Świnki uwielbiają takie domki z ziół i siana, które stanowią dla nich zdrową przekąskę. 

Plastikowy domek dla świnki morskiej

Plastikowe domki dla świnek można już spotkać coraz rzadziej. I bardzo dobrze. To rozwiązanie nie tylko nieekologiczne, lecz także potencjalnie niebezpieczne dla zwierzaków. Zęby świnki są ostre jak stal chirurgiczna, dlatego nawet twardy plastik nie będzie dla nich wyzwaniem. Pogryzienie takiego domku mogłoby więc skończyć się dla zwierzaka tragicznie. 

Pewnego rodzaju wyjątek stanowią tutaj duże domki połączone z półeczką. Są wykonane z bardzo twardego tworzywa sztucznego, dlatego nie zostaną zjedzone. Na ich korzyść przemawia przestronność. Warto jednak zadbać o to, aby w klatce nie były jedyną kryjówką. 

Jaki domek dla świnek wybrać? 

Niezależnie od tego, na jaki materiał się zdecydujesz, musisz przemyśleć kilka dosyć istotnych kwestii. 

Wielkość domku dla świnki morskiej

To jedno z najważniejszych kryteriów. Kawie domowe to dosyć duże gryzonie, które mogą ważyć nawet półtora kilograma. Domek dla świnek morskich musi być zatem odpowiednio duży i przestronny. Nierzadko zdarza się, że kawie wypoczywają we dwie (lub nawet trzy) w jednej kryjówce. Jeżeli masz większe stado, zdecydowanie nie warto się ograniczać. 

Budowa domku dla świnki morskiej

Większość domków dla świnek morskich ma formę zwartą, w której nie da się zdejmować poszczególnych części. Jeżeli jest taka możliwość, wybieraj modele z otwieranym dachem. W ten sposób będziesz mógł w razie konieczności zajrzeć do wnętrza domku i wyjąć prosiaka. 

Rodzaj dachu

Rodzaj dachu wbrew pozorom ma dosyć duże znaczenie. W sklepach zoologicznych znajdziesz wiele domków ze spadzistym lub półokrągłym dachem. Świnki uwielbiają jednak wylegiwać się nie tylko środku kryjówki, lecz także na niej. Dlatego w miarę możliwości wybierz domek dla świnki morskiej z płaskim dachem, na którym można położyć kawałek kocyka. Zyskasz w ten sposób dodatkowe legowisko. 

Liczba wyjść

To kryterium ma znaczenie szczególnie w kontekście polarowych domków. Wejście do nich powinno być możliwie jak największe. Najlepiej wybierać takie kryjówki, w których znajdują się przynajmniej dwa wyjścia. 

Niestety, pojawiło się kilka udokumentowanych przypadków świnek, które straciły życie, ponieważ we dwie weszły do domu i się w nim zaklinowały. W przypadku lekkich konstrukcji dodatkowo warto przywiązywać do ścian klatki lub woliery. 

Jak zrobić domek dla świnki morskiej?

Domek dla świnki możesz zrobić samodzielnie w domu. Oczywiście, najprostsze konstrukcje da się wykonać z kartonów, jednak nie przetrwają one w klatce zbyt długo. 

Jeżeli masz trochę czasu i dostęp do maszyny do szycia, możesz stworzyć własnoręcznie polarowy domek dla świnki morskiej, wypełniony watoliną. W internecie znajdziesz mnóstwo ciekawych wzorów i krojów, które możesz wykorzystać w dowolnym momencie. 

Amatorzy stolarki mogą spróbować zbić dobrej jakości drewniany domek ze szlifowanych desek. W takim wypadku potrzeba jednak zestawu narzędzi i przynajmniej podstawowych umiejętności korzystania z nich. Dzieci zawsze powinny pracować pod okiem dorosłego. 

Domek dla świnek morskich – podsumowanie

Domek jest bardzo ważnym elementem wyposażenia klatki świnki morskiej. Takich miejsc powinno być dokładnie tyle, ile kawii. W przeciwnym razie może dochodzić do konfliktów. 

Możesz zdecydować się na domek drewniany, polarowy lub wykonany z dobrej jakości tworzywa sztucznego. Ciekawym (chociaż mniej trwałym) rozwiązaniem może okazać się dostępny w dobrych sklepach zoologicznych jadalny domek dla świnki morskiej z siana i ziół. Najważniejsze, aby był on odpowiednio przestronny i pozwalał zwierzęciu na znalezienie bezpiecznej kryjówki, gdzie zazna odrobiny wytchnienia.

Kot pixie bob

pixie bob

Pixie-bob cat na pierwszy rzut oka nieco przypomina klasycznego burasa. Dopiero po bliższym przyjrzeniu się możesz dostrzec, że jego ogon jest bardzo krótki. Ta stosunkowo nowa rasa jest bardzo ceniona zarówno za swój wygląd, jak i cechy charakteru. Czy w Polsce można kupić kota rasy pixie-bob? Czy poza oryginalnym wyglądem coś go wyróżnia? Odpowiadamy!

Pixie-bob – jak wygląda kotek tej rasy?

Pixie-bob jest kotem o masywnej sylwetce i mocnej budowie ciała. Nie jest wprawdzie tak duży jak maine coon czy norweski leśny, jednak połączenie budowy ciała i burego pręgowanego futra sprawia, że przy pierwszym spotkaniu można pomylić go z rysiem lub naszym swojskim żbikiem. Jak go rozpoznać?

  • charakterystyczną cechą kotów tej rasy są długie łapy (tylne muszą być wzorcowo dłuższe od przednich);
  • ogon zbudowany jest tylko z kilku pierwszych kręgów i nie może być dłuższy niż 5 centymetrów;
  • samce ważą zazwyczaj od 5 do 7 kilogramów, natomiast samice są wyraźnie drobniejsze i osiągają wagę od 3 do 5 kilogramów. 

Umaszczenie i szata kota pixie-bob

Koty tej rasy występują w dwóch rodzajach szaty – długowłosej i krótkowłosej. W obydwu przypadkach wyróżniają się gęstym podszerstkiem. U kotów krótkowłosych sierść nie przylega gładko do ciała, tylko lekko odstaje, podkreślając wygląd typowy dla dzikich kotowatych. 

Umaszczenie jest zawsze bure pręgowane. Wzory na ciele kota czasami przypominają cętki.

Pixie bob cat – jaki ma charakter?

Pomimo swojego dzikiego wyglądu pixie-bob jest kotem, który słynie z łagodnego charakteru u przyjaznego usposobienia. Bardzo lubi towarzystwo swoich opiekunów i chętnie towarzyszy im w codziennych czynnościach. Jest ciekawski i bardzo bystry. 

Pixie bob cat – jaki ma charakter

Koty tej rasy uwielbiają się wspinać, dlatego warto zapewnić im dostęp do:

  • wysokich drapaków;
  • wiszących legowisk i półek. 

Zwierzaki są bardzo aktywne i lubią zabawę w polowanie. 

Pixie cat a spacery i relacje z dziećmi

Ze względu na przyjazne usposobienie taki kot nie powinien samodzielnie wychodzić na dwór. Będzie za to dobrym towarzyszem spacerów w szelkach, o ile oczywiście wcześniej go do nich przyzwyczaisz. 

Ten sympatyczny zwierzak chętnie bawi się z dziećmi. Potrzebuje jednak przestrzeni dla siebie i spokoju, o czym warto zawczasu uprzedzić najmłodszych domowników. 

Zdrowie kotów rasy pixie-bob

Na ten moment nie ma żadnych informacji na temat chorób genetycznych, które byłyby typowe właśnie dla tej rasy. Trzeba jednak pamiętać, że pixie-bob może zapadać na choroby typowe dla wszystkich kotów. 

Musisz zadbać o odpowiednie żywienie pupila i pamiętać o profilaktyce. Koty najczęściej zapadają na:

  • choroby nerek;
  • zapalenia jamy ustnej;
  • cukrzycę;
  • nieswoiste zapalenie jelit (IBD). 

W bardzo rzadkich przypadkach w rasie zdarzają się problemy z kręgosłupem, które wynikają z nadmiarowego skracania ogona. Hodowcy zrzeszeni w TICA bardzo pilnują tego, aby ogony były złożone ze wszystkich potrzebnych kręgów. 

Pixie-bob – długość życia

Przedstawiciele tej rasy uchodzą za raczej długowiecznych. Większość z nich dożywa w dobrym zdrowiu nawet 20. roku życia. Za standardową długość życia kota pixie-bob uznaje się 15 lat. 

Pixie-bob – pielęgnacja i żywienie

Pielęgnacja sierści takiego pupila nie powinna sprawić ci szczególnych problemów. Nawet długowłosa odmiana nie ma skłonności do plątania się. Trzeba jednak pamiętać o regularnym szczotkowaniu, które pomoże w pozbyciu się nadmiaru podszerstka i martwych włosów. 

Żywienie kota pixie-bob

Potrzeby żywieniowe zwierząt tej rasy nie różnią się od potrzeb innych kotów. Podstawą diety pixie-bob powinna być dobrej jakości bezzbożowa karma mokra. Jadłospis można uzupełniać o:

  • surowe mięso (trzy razy w tygodniu zamiast jednego posiłku);
  • surowe żółtko (raz w tygodniu);
  • smaczki (suszone lub liofilizowane mięso zgodnie z zaleceniami producenta). 

Unikaj suchych karm oraz tych, które mają w składzie produkty pochodzenia roślinnego i oleje roślinne. W dobrych karmach wyszczególnione są rodzaje mięsa oraz udział procentowy podrobów. Ważna jest także tauryna, której zawartość powinna wynosić przynajmniej 800 mg na 1 kilogram. 

Czy kota pixie-bob można kupić w Polsce?

Niestety, obecnie w Polsce nie działają żadne legalne hodowle kotów rasy pixie-bob. Jeżeli jednak zainteresowała cię ta rasa i myślisz nad zakupem kociaka dla siebie, możesz sprowadzić zwierzaka z hodowli w Stanach Zjednoczonych lub Wielkiej Brytanii. 

Pixie cat – cena 

Jak już wiesz, Polsce nie ma żadnej zarejestrowanej hodowli kotów tej rasy, więc kociaki trzeba sprowadzać z zagranicy. Wiążą się z tym niemałe wydatki. Za kociaka trzeba zapłacić od 2 do nawet 4 tysięcy dolarów. Trzeba doliczyć do tego jeszcze koszt transportu. 

Ile kosztuje utrzymanie kota rasy pixie-bob?

Często można spotkać się z przekonaniem, że dobrej jakości karmy dla kota są drogie. Tymczasem pakiety wysokomięsnej mokrej karmy dla jednego dorosłego kota kosztują miesięcznie mniej niż 100 złotych. 

Do tego trzeba jeszcze dołożyć koszt żwirku i podawanego okazyjnie surowego mięsa oraz przysmaków. 

Pixie-bob jest kotem umiarkowanie dużym, dlatego koszt jego utrzymania może zamknąć się w przedziale od 150 do 200 złotych. 

Historia i pochodzenie rasy pixie-bob

Historia rasy, o której piszemy, nie jest szczególnie długa. Rozpoczyna się w połowie lat osiemdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Wówczas Carol Ann Brewer prowadząca hodowlę Stoneisland kupiła w okolicy Gór Kaskadowych kota o krótkim ogonie i nietypowym wyglądzie przypominającym rysia. 

Historia i pochodzenie rasy pixie-bob

Z czasem po krzyżowaniu go z domowymi kotami dostrzegła, że rodzące się w miotach kocięta mają charakterystyczny wygląd. Zachęcona hodowczyni zaczęła szukać w Górach Kaskadowych podobnych kotów. Doszukała się ponad dwudziestu takich zwierząt. 

Powstanie wzorca rasy pixie-bob

Brewer zaczęła pracować nad wzorcem rasy kotów podobnych do rysia. Panowało wówczas przekonanie, że faktycznie mogą one mieć w sobie geny tych dzikich kotowatych. W 1989 roku nazwała nowo stworzoną przez siebie rasę, a cztery lata później wystąpiła do TICA z wnioskiem o jej rejestrację. 

Oficjalnie rasa pixie-bob została uznana przez organizację w 1998 roku. Rejestrują ją także CCA oraz ACFA. 

Pixie-bob – dla kogo jest ten kot?

Pixie cat to bardzo sympatyczny zwierzak, który dobrze odnajdzie się niemal w każdym domu. Jest otwarty i przyjazny charakter sprawia, że szybko zaprzyjaźnia się z opiekunem i chętnie spędza z nim czas. 

Pixie-bob a dzieci

Koty tej rasy słyną z dużej otwartości na młodych ludzi. Raczej nie są płochliwe, dlatego bardzo dobrze nadają się dla rodzin z dziećmi. Trzeba jednak pamiętać, że nawet najbardziej otwarty kot potrzebuje spokojnej kryjówki i delikatnego traktowania. Najlepiej będzie czuł się z dziećmi, które szanują jego osobistą przestrzeń. 

Pixie-bob a inne zwierzęta

Nie przeszkód, aby pixie-bob mieszkał z psami lub innymi kotami. Najważniejsze jest to, aby trzymać się zasady socjalizacji z izolacją i bardzo ostrożnie wprowadzać do domu każdego nowego mieszkańca. 

Koty tej rasy bardzo źle znoszą samotność, dlatego jeżeli codziennie wychodzisz z domu na kilka godzin, przygarnięcie od razu dwóch mruczków będzie najlepszym rozwiązaniem. 

Pixie-bob na dworze

Pixie-bob przypomina nieco zwierzaka żyjącego w lesie. Zanim jednak wypuścisz swojego kota samego na dwór, zastanów się dwa razy. Zwierzęta tego gatunku stanowią poważne zagrożenie dla środowiska naturalnego. Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że koty są gatunkiem inwazyjnym, który doprowadza do zubożenia fauny. 

Koty pixie są bardzo otwarte na ludzi, co sprawia, że mogą zostać skrzywdzone albo skradzione. Aby zachować bezpieczeństwo, wyprowadzaj pupila na spacery w szelkach. Do ich zakładania trzeba jednak przyzwyczajać kota już od małego. 

Pixie-bob a osoby starsze

Zwierzaki tej rasy są energiczne, ale nie nadaktywne. Dosyć dobrze odnajdą się w domu starszej osoby, która ma świadomość tego, jak ważna dla kota jest zabawa. Jeżeli koty będą miały do dyspozycji wysokie drapaki, po których będą mogły się wspinać oraz dużo zabawek, mogą być naprawdę dobrymi towarzyszami dla starszych ludzi.

Pixie-bob – ciekawostki

  1. Przez wiele lat panowało przekonanie, że pixie-bob pochodzi od kota, który miał w sobie odrobinę genów rysia. Co ciekawe, także koty europejskie o burym umaszczeniu bywają posądzane o pokrewieństwo ze żbikami. Tymczasem udowodniono, że nie ma możliwości, aby koty domowe mieszkały się z innymi gatunkami. 
  2. W rasie często występuje polidaktylia. Oznacza to, że jej przedstawiciele mają jeden dodatkowy palec. 
  3. Rasa pixie-bob jest niezwykle popularna w Stanach Zjednoczonych, jednak praktycznie nieznana poza Ameryką Północną. W Europie najwięcej takich kotów mieszka na Wyspach Brytyjskich. Do Polski zwierzaki trafiają przede wszystkim z tamtejszych hodowli.

Pixie cat to stosunkowo nowa rasa, która nie jest popularna w naszej części świata. Mimo wszystko koty z krótkimi ogonami zachwycają bardzo wiele osób. Są bardzo sympatyczne, rodzinne i energiczne. Potrafią przy tym dostosować się do stylu życia opiekuna. 

Jeżeli masz zamiar kupić takiego pupila, przed tobą dosyć trudne zadanie. W Polsce nie działają oficjalnie żadne hodowle. Wprawdzie mieszka w naszym kraju kilka pixie-bobów jednak pochodzą one z hodowli w Wielkiej Brytanii lub ewentualnie w Niemczech. Zdeterminowanych kociarzy nie powstrzymają nawet duże wydatki i wyzwania logistyczne – tego jesteśmy pewni!

Kojec dla królika zamiast klatki – sprawdź zalety wybiegu

kojec dla królika

Na kojec dla królika najczęściej decydują się osoby, które mają w domu więcej niż jednego uszaka. Nie ma jednak przeszkód, aby mieszkał w nim jeden królik. Kojce są bezpieczne i wygodne, trzeba jednak wybrać odpowiedni rozmiar i dobrze je zabezpieczyć. Poniżej znajdziesz wszystkie informacje o tym, jak się do tego zabrać. 

Kojec dla królika – tylko w domu!

kojec dla królika – tylko w domu

Na początku chcemy zaznaczyć, że kojec może zastąpić klatkę dla zwierzaka domowego. Jeżeli hodujesz królika właśnie jako pupila, pamiętaj, że to bardzo delikatny zwierzak, który łatwo się przeziębia i źle reaguje na przeciągi.

Domowe króliki, jeśli mają przebywać na dworze, powinny być odpowiednio zabezpieczone. W ten sposób chronisz je nie tylko przed chorobami, ale również zagrożeniem ze strony chorobotwórczych drobnoustrojów czy drapieżników.

Kojec dla królika – czy jest lepszy niż klatka?

Kojec dla królika jest zdecydowanie bardziej przestronny niż tradycyjna klatka. Daje więcej miejsca na akcesoria oraz pozwala królikowi na swobodniejsze poruszanie się. Ma także jedną zasadniczą zaletę – jest wysoki. Króliki lubią skakać, wspinać się na domki i rozglądać po domu. Zamknięte w klatce nie zawsze mogą to robić z pełną swobodą. 

Kojec jest zdecydowanie łatwiejszy do sprzątania niż klatka. Podczas porządków możesz do niego wejść, pozamiatać lub odkurzyć i umyć wszystkie akcesoria. Zwykle wymaga to zdjęcia tylko jednej ze ścianek, co sprawia mniej problemu niż rozkładanie klatki i mycie kuwety. 

Jaki kojec dla królika wybrać? 

królik

Króliki to zwierzaki o sporej (jak na swoje rozmiary) sile fizycznej. Wybierz więc kojec, który będzie stabilny i solidnie zamykany. Najlepiej w tej roli sprawdzą się metalowe kojce przeznaczone dla szczeniąt. 

Większość królików jest w stanie nauczyć się załatwiania do kuwety, dlatego dna kojca nie trzeba wykładać ściółką. Zamiast niej wystarczy fragment podłogi PVC, który kupisz w sklepie budowlanym. To materiał, który łatwo zamiatać i myć. 

Wymiary kojca dla królika

Wymiary kojca dla królika nie powinny być mniejsze od standardowych wymiarów klatki, czyli 120 x 60. Jeżeli dysponujesz przestrzenią, warto zainwestować w większy kojec, na przykład o wymiarach 150 x 150 cm.

Bardzo ważne jest to, aby ogrodzenie było odpowiednio wysokie. Królik nie powinien mieć możliwości wyskoczenia na zewnątrz, nawet po wejściu na domek lub paśnik. 

Kojec dla królika – co powinno się w nim znaleźć? 

królik

Kojec dla królika ma zazwyczaj nieco większą powierzchnię niż klatka. Powinien jednak znaleźć się w nim komplet standardowego wyposażenia dla uszaka, czyli:

  • paśnik;
  • kuweta;
  • poidło;
  • ciężkie miski na granulat i zioła;
  • domek;
  • posłanie. 

Jeżeli na dnie kojca jest podłoga lub wykładzina, dobrym rozwiązaniem będzie położenie tam kilku dywaników lub kocyków, które poprawią komfort codziennego życia króliczka. 

Wybór kojca zamiast klatki dla uszaka ma wiele zalet. To większa przestrzeń, którą jednocześnie łatwiej się sprząta. Jeżeli dysponujesz w domu odrobiną miejsca, zastanów się, czy takie rozwiązanie nie będzie dla twojego zwierzaka odpowiednie. 

Wybierz kojec dla królika, który będzie stabilny i odpowiednio wysoki. Musisz o to zadbać, aby twój pupil nie uciekł. Pod twoją nieobecność może bowiem narobić w domu sporo zniszczeń. 

Japoński karp koi – hodowla

karp koi

Karp koi jest dalekim kuzynem naszego rodzimego karpia. To piękna ryba ozdobna, która pojawia się w oczkach wodnych i stawach na całym świecie. Jest kolorowy i bardzo piękny, dlatego w naszym kraju również staje się coraz bardziej popularny. Mimo wszystko jest to delikatna ryba, o którą trzeba odpowiednio zadbać.

Japońskie karp koi – skąd pochodzi?

Karp koi jest udomowioną odmianą karpia hodowlanego. Historia jego hodowli w Japonii jest bardzo długa, ponieważ sięga XVII wieku. Słynie nie tylko z bardzo reprezentatywnego wyglądu, ale także z wysokiej inteligencji. Hodowcy są zdania, że karpie koi szybko uczą się rozpoznawać swojego opiekuna i chętnie do niego podpływają. 

karp koi

Co ciekawe, ryba hodowana jest na całym świecie. Organizuje się wystawy, podczas których sędziowie oceniają wygląd i stan poszczególnych przedstawicieli gatunku. Ryby są także odznaczane, podobnie jak rasowe psy i koty

Rybki koi – w jakich odmianach występują?

Wszystkie odmiany karpia koi są uznawane za duże ryby. Niektóre osobniki mogą dorastać nawet do 90 centymetrów. Kształt ciała nieco przypomina dzikiego karpia hodowlanego, którego znamy z polskich stawów. 

Płetwa grzbietowa jest długa, a na pyszczku znajdują się charakterystyczne pary wąsików. Ryby koi wyróżniają się wyjątkowymi kolorami. Definiuje się niemal sto odmian kolorystycznych, które różnią się od siebie nie tylko umaszczeniem, ale także rozłożeniem wzorów. 

Karpie koi można zaklasyfikować do trzech podstawowych odmian: 

  • koi – to odmiana podstawowa, która jest pokryta matowymi łuskami;
  • ginrin – jest pokryty lustrzanymi łuskami;
  • doitsu – jest gładki, w niektórych miejscach ma nieliczne lustrzane łuski (czasami rozłożone po dwóch stronach grzbietu). 

Pozostałe odmiany karpia koi to:

  • asagi – to stara i ceniona odmiana karpia koi. Ryby te mają jasną głowę i czerwone obwódki wokół oczu. Ciało jest w kolorze indygo; 
  • bekko – karpie w tej odmianie mają jednolity kolor podstawowy (żółty, czerwony lub biały) upstrzony czarnymi kropkami, które rozłożone są po całym ciele; 
  • showa – posiada kolorowe znaczenia na czarnym tle;
  • utsuri – mają one nieskazitelny i bardzo intensywny kolor podstawowy. Jest on bardzo równomiernie rozłożony pomiędzy z czarnymi znaczeniami; 
  • taisho – ten karp jest biały i ozdobiony czarnym wzorem;
  • ogon – ta odmiana karpia koi jest jednobarwna i posiada bardzo błyszczące lustrzane łuski. 

Karp koi – hodowla

karp koi

Jakie warunki trzeba zachować w oczku wodnym?

Karp koi potrzebuje zbiornika, który jest jednocześnie przestronny i głęboki. Najlepsze będzie oczko wodne, które ma przynajmniej dwa metry głębokości. Pojedynczej rybie powinieneś zapewnić przynajmniej jeden metr sześcienny wody. Konieczne jest także odpowiednie przygotowanie wody. 

Powinna ona być jak najbardziej przejrzysta, pozbawiona bakterii i odpowiednio natleniona. Do oczka wodnego musisz więc dokupić odpowiednie narzędzia napowietrzające. Filtr powinien być odpowiednio wydajny i duży, aby móc przefiltrować całą wodę, jaka znajduje się w oczku. 

Warto także zastosować lampę UV, które są dostępne na sprzedaż w większości sklepów zoologicznych. Temperatura wody powinna wynosić od 15 do 25 stopni. W okresie zimowym duże wahania mogą zaszkodzić rybom, dlatego wówczas lampa będzie konieczna. 

Karpie koi najlepiej czują się w stawach, które są gęsto obsadzone roślinami. Jest jednak jedna kwestia, o której musisz wiedzieć. Nie należy wpuszczać tych ryb do świeżo założonych stawów, w których posadzono nowe rośliny. Najlepiej odczekać przynajmniej trzy tygodnie. 

Zabezpieczenie oczka wodnego

Pamiętaj, że ogrodowe oczka wodne są otwarte na obecność drapieżników, przede wszystkim kotów wolnożyjących i wychodzących. Ryby są przez to narażone na niebezpieczeństwo, dlatego warto rozważyć zamontowanie siatki, która będzie je zabezpieczała. 

Czy można trzymać karpia koi akwarium?

Ryby te są bardzo duże, dlatego nie powinno się trzymać w karpia koi w akwarium. Jest to dopuszczalne tylko w momencie, kiedy są jeszcze małe. W momencie, kiedy dorastają, powinny zostać przeniesione do docelowego oczka wodnego. 

Czym żywi się ozdobny karp koi? 

Żywienie karpia koi nie jest szczególnie problematyczne. To wszystkożerne ryby, które jednak nie powinny być karmione przypadkowym pożywieniem. Niektórzy twierdzą, że rybki koi można karmić suchym pokarmem dla karasi czy złotych rybek. Najlepiej jednak będzie podawać pokarm dedykowany. W dobrych sklepach akwarystycznych znajdziesz karmę dla karpi koi. Jej skład i wielkość są dostosowane do układu pokarmowego tych zwierząt. 

Warto pamiętać, że zimą, kiedy temperatura spada, karpie koi zaczynają jeść dużo mniej. Zwracaj uwagę na temperaturę wody. Kiedy będzie niższa niż 10 stopni Celsjusza, warto przestać karmić ryby. Ich metabolizm wówczas zwalnia i przejedzone mogą zacząć chorować. 

Na co chorują ryby koi? 

karp koi

Niestety karpie koi z Japonii są zdecydowanie mniej odporne na choroby niż ryby krajowe, które są typowe dla naszego ekosystemu. Z tego powodu niewskazane jest trzymanie ich w jednym zbiorniku z polskimi rybami – na przykład karasiami. 

Specjalistą od chorób ryb jest ichtiopatolog. To do niego warto się zgłosić wtedy, kiedy zauważysz, że z twoimi zwierzętami dzieje się coś złego. Każda zmiana zachowania oraz problemy z ubarwieniem to powód do niepokoju. 

Co ciekawe, odpowiednie warunki w oczku wodnym są istotne nie tylko w kontekście zdrowia ryb, ale także ich ubarwienia. Czasami zdarza się, że karpie koi uciekają i trafiają do wód naturalnych. Wtedy zmieniają kolory na oliwkowe i upodobniają się do naszych rodzimych karpi. 

Ile żyją karpie koi?

Karpie koi to duże ryby, które słyną także z długowieczności. Średnia długość ich życia wynosi od trzydziestu do pięćdziesięciu lat. Najstarsze karpie mogą jednak przeżyć całe stulecie. Bardzo istotne są dobre warunki oraz odporność na choroby. W Polsce wiele ryb koi umiera zdecydowanie zbyt wcześnie. 

Rozmnażanie karpi koi – czy jest trudne?

Wiele osób zastanawia się, czy karpia koi można rozmnażać w warunkach domowych. Jest to możliwe, o ile ryby mają zapewnione dobre warunki. Jeżeli chcesz doprowadzić do tarła, podnieś temperaturę w zbiorniku tak, aby przekraczała 20 stopni Celsjusza. Ryby muszą być w pełni dojrzałe. Do tarła przystępują osobniki, które ukończyły cztery lata. Dochodzi do niego w czerwcu. 

Musisz jednak przygotować się na to, że rozmnażanie karpi koi w hodowlach domowych nierzadko kończy się porażką. W niektórych przypadkach jednak pojawia się zdrowy narybek, które dorasta do rozmiarów dorosłych osobników w dobrym zdrowiu. 

Karp koi – podsumowanie 

Karp koki to piękna ryba ozdobna, która pochodzi z Japonii. Istnieje prawie sto różnych odmian kolorystycznych, a na całym świecie odbywają się wystawy, na których hodowcy prezentują swoje najlepsze ryby. 

Możesz hodować karpia koi w swoim oczku wodnym. Musi ono jednak być dobrze przygotowane, wyposażone w pompę i lampę UV, która pomoże utrzymać odpowiednią temperaturę wody. Warto także odpowiednio zabezpieczyć je przed kotami. Ze względu na słabą odporność karpie koi nie powinny mieszkać z rybami z polskiego biotopu. Mogą bowiem zarazić się od nich chorobami, na które nie są uodpornione. 

Jeżeli zapewnisz im dobre warunki, ozdobne karpie japońskie będą towarzyszyły ci nawet przez kilkadziesiąt lat.

Ptaki odlatujące na zimę – z którymi gatunkami zobaczymy się dopiero wiosną?

ptaki odlatujące na zimę

Migracje ptaków to zjawisko całkowicie naturalne. Nie ogranicza się ono wyłącznie do naszego kraju. Wiadomo jednak, że niektóre gatunki ptaków przylatują wiosną, a jesienią i zimą znikają na horyzoncie. Ptaki lądowe potrafią podczas swoich wędrówek przemierzyć nawet 4 tysiące kilometrów. Jaki jest sekret tego fascynującego zjawiska? 

Dlaczego ptaki odlatują na zimę z Polski?

ptaki odlatujące na zimę - z polski

Ptaki odlatują do ciepłych krajów, ponieważ zimy w Polsce są dla nich zbyt chłodne. Zmiany warunków atmosferycznych rzeczywiście są powodem ptasich wędrówek. 

Ornitolodzy określają to zjawisko mianem „wędrówki dalekodystansowej” pomiędzy dwoma obszarami – lęgowiskiem i zimowiskiem. Niskie temperatury i fakt, że zimową porą dni stają się coraz krótsze, są dla licznych ptasich gatunków niekorzystne.

Znaczące ochłodzenie się pogody powoduje, że ptaki mają znacznie utrudniony dostęp do pożywienia. Naturalnym zachowaniem dla nich jest poszukiwanie miejsca, w którym będą mogły przeczekać najchłodniejsze miesiące. Wybierają kraje, w których zima jest łagodna, albo (z naszej perspektywy) w ogóle jej nie ma. 

Ptaki odlatujące na zimę – skąd wiedzą dokąd lecieć?

Wiele osób zastanawia się, skąd ptaki dokładnie wiedzą, gdzie mają przeczekać zimę. Odlot w konkretnym czasie, idealna synchronizacja klucza i doskonale wybrana trasa – w jaki sposób ptaki wędrowne sobie z tym radzą? 

Niektóre gatunki podróżują nocą, inne natomiast lecą w ciągu dnia. W zależności od pory, ptaki kierują się położeniem słońca lub gwiazd. Niektóre z nich sugerują się kształtem linii brzegowej. Ważnym drogowskazem jest także pole magnetyczne Ziemi. Można założyć, że ptaki mają perfekcyjnie działające, naturalne wewnętrzne kompasy. 

Ptaki odlatujące na zimę – jak szykują się do drogi?

ptaki odlatujące na zimę - jak szykują się

Niektóre ptaki wędrowne podczas swoich podróży muszą pokonać nawet 4 tysiące kilometrów. Nic więc dziwnego, że przed wylotem muszą się do tego odpowiednio przygotować.

Od dawna wiemy, że pod koniec lata patki zaczynają zjadać większe ilości pożywienia. Pozwala im to zgromadzić warstwę tłuszczu przekładającą się na dodatkowe zasoby energii spalane w trakcie lotu. 

Niedawno ornitolodzy zaobserwowali, że przed wylotem ptaki piją również więcej wody. Dowiedziono także, że potrafią okresowo zmniejszać niektóre ze swoich organów wewnętrznych. Wszystko po to, aby maksymalnie ograniczyć niepotrzebny ciężar. Wyjątkiem jest jeden organ – serce. To z kolei staje się większe, aby zwiększyć wydolność podczas lotu.

Dlaczego ptaki odlatujące zimą podróżują w kluczu?

ptaki odlatujące na zimę - dlaczego

Niektóre ptaki podczas wędrówek lecą w charakterystycznym kluczu, który często możemy zobaczyć na niebie. Postępują tak na przykład kaczki lub gęsi. Z czego to wynika? To bardzo sprytna strategia, która ma na celu ograniczenie zużywanej energii. 

Ptak, który leci na przedzie klucza swoim dziobem rozcina powietrze, które rozchodzi się w kształcie litery V. Dzięki temu ptakom, które są za nim, leci się łatwiej. Pierwszy ptak w kluczu musi zużyć najwięcej energii, dlatego w trakcie lotu często dochodzi do rotacji lidera. 

Ptaki wędrowne są mistrzami aerodynamiki. Wiedzę o tym, jak przygotować się do lotu oraz co robić w jego trakcie, przekazują sobie w genach. Dzięki temu nawet młode zwierzęta od zawsze wiedzą, co mają robić. 

Dlaczego ptaki wracają do nas latem?

ptaki odlatujące na zimę - dlaczego wracają

Wiele osób zastanawia się, dlaczego ptaki w ogóle wykonują cały wysiłek związany z daleką podróżą, a nie zamieszkują w stale ciepłych klimatach. Rzeczywistość jest dość skomplikowana. 

Kiedy w naszym klimacie nadchodzi zima, w Afryce rozpoczyna się pora deszczowa. Dzięki temu warunki dla ptaków wędrownych są tam optymalne do życia. Latem jednak temperatury bardzo wzrastają, jest sucho, a dostęp do pożywienia staje się utrudniony. W związku z tym w tamtejszym klimacie nie ma warunków odpowiednich do rozrodu. 

Idealnym regionem na lęgowisko w tym czasie staje się Europa Wschodnia, do której ptaki przylatują w tym celu. 

Kiedy ptaki odlatują na zimę?

Migracje ptaków do ciepłych krajów rozpoczynają się już pod koniec lata. Wówczas do drogi zbierają się najmniejsze gatunki, które najgorzej znoszą chłodne temperatury – są to na przykład jerzyki lub kukułki.

W tym okresie odlatuje także większość bocianów. Niektóre z nich zostają jednak z nami do początku września. Nasze narodowe ptaki zimują na terenie niemal całej Afryki – od Egiptu do RPA. 

Najbardziej wytrwałe gatunki odlatują dopiero w listopadzie. Dotyczy to przede wszystkim tych ptaków, które na zimowiska nie oddalają się zbyt daleko (lecą w europejskie rejony Morza Śródziemnego). Dobrym przykładem są gęsi, które można zaobserwować na niebie właśnie w tym okresie. 

Ptaki odlatujące na zimę z Polski

  • bocian biały;
  • błotniak;
  • kukułka;
  • czajka;
  • żuraw;
  • gęś gęgawa;
  • wilga;
  • słowik;
  • dudek;
  • skowronek;
  • gołąb grzywacz;
  • grubodziób;
  • gawron;
  • jemiołuszka.

Ptaki, które zostają na zimę w Polsce

  • łabędź;
  • sroka;
  • dzięcioł;
  • sikorka bogatka;
  • kos;
  • kawka;
  • wrona;
  • sroka;
  • wróbel;
  • sójka;
  • sowa uszatka;
  • gołąb skalny.

Ptaki odlatujące na zimę – podsumowanie

ptaki odlatujące na zimę - podsumowanie

Niektóre z gatunków ptaków na zimowiska udają się aż do południowych rejonów Afryki. Inne lecą „jedynie” na południe Europy. Wszystkie jednak bardzo skrupulatnie przygotowują się do swojej podróży. 
Złożoność procesu przygotowywania się ptaków do dłuższego lotu jest naprawdę zachwycająca. Zwierzęta te nie tylko gromadzą zapas tłuszczu, ale także fizycznie zmieniają kształt swoich organów wewnętrznych, aby ułatwić sobie podróż. Ornitolodzy cały czas odkrywają nowe fakty na temat migrujących ptaków.

Niebieskie koty – które rasy występują w tym ciemnoszarym umaszczeniu?

niebieskie koty

Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że koty niebieskie są w istocie ciemnoszare. Z perspektywy genetyki i hodowli kolor ten traktuje się po prostu jako rozjaśniony czarny. Rosyjski kot niebieski posiada więc w swoim genotypie allel B, który jest odpowiedzialny za czarne umaszczenie równocześnie z recesywnym allelem d, który z kolei je rozjaśnia. Prace hodowlane nad poszczególnymi rasami sprawiły, że w ich obrębie przychodzą na świat koty niebieskie. 

Niebieskie koty – kot rosyjski niebieski 

Rosyjskie niebieskie to zdecydowanie najbardziej znana rasa występująca w tym rodzaju umaszczenia. W Europie koty te występowały przynajmniej od połowy XIX wieku. Obecnie ich popularność jest ciągle bardzo duża trudno znaleźć osoba, która nigdy nie słyszała o niebieskich rosyjskich kotach. 

Kotki tej rasy mogą występować w różnych odcieniach – od jasnoszarego po ciemnografitowy. Skrajności nie są jednak najlepiej oceniane na wystawach. Zdecydowanie najbardziej ceni się koty rosyjskie, których umaszczenie jest wyraźnie niebieskie. Wrażenia dopełniają zniewalające zielone oczy tych zwierząt.

To bardzo żywe, kontaktowe, ale jednocześnie dostojne czworonogi. Będą doskonałym wyborem dla osób, które chcą mieć kota otwartego na człowieka, ale jednocześnie dość samodzielnego. 

Niebieskie koty – korat

Korat jest kolejnym kotem, którego umaszczenie powinno być wzorcowo zawsze niebieskie. Większość osobników jest krótkowłosa, jednak w hodowlach przychodzą czasami na świat kociaki o półdługiej sierści. Koraty nie mają podszerstka, a ich połyskująca sierść ma głęboką, ciemnoszarą barwę. 

Koraty to niebieskie koty, które w Tajlandii są symbolem pomyślności. To naturalna i bardzo stara rasa, która w swojej ojczyźnie znana była już w XV wieku. Jeszcze kilka dekad temu koraty żyły w tajskich miastach w charakterze kotów dachowych. 

W Polsce rasa jest niestety bardzo rzadka. Te piękne niebieskie koty mogą wydawać się nieco zdystansowane, jednak w istocie bardzo cenią sobie kontakt z człowiekiem. Będą świetnymi towarzyszami dla osób, które lubią spokój i powtarzalny rytm dnia. 

Niebieskie koty – kot brytyjski

Koty brytyjskie to obecnie zdecydowanie najbardziej popularna w Polsce rasa. Najchętniej kupowane są osobniki o niebieskim odcieniu futra. Szata brytyjczyków jest bardzo gęsta i niezwykle miękka. Koty te występują w dwóch odmianach – krótkowłosej i rzadziej spotykanej – długowłosej. 

O charakterze brytyjskich kotów niebieskich można powiedzieć bardzo wiele. To bardzo łagodne zwierzęta, które bardzo (według wielu opiekunów nawet za bardzo) cenią sobie długie drzemki i miękkie posłania. Uwielbiają ludzi i chętnie wchodzą z nimi w interakcje. Warto zachęcać je do zabawy i aktywizować, ponieważ same rzadko wykazują potrzebę szalonych gonitw za wędką. Są grzeczne i bardzo przywiązane do człowieka. 

Historia tej rasy jest nierozerwalnie związana z Wyspami Brytyjskimi. Po II wojnie światowej rozpoczęto jej intensywną hodowlę. W genach dzisiejszych brytyjczyków znajdziemy nie tylko koty perskie, ale także kartuskie. 

Niebieskie koty – kot burmski

W niebieskim umaszczeniu występuje także kot burmski. Obecnie rasa ta dostępna jest na świecie w dwóch typach. Koty z linii amerykańskich są mocniej zbudowane i mają grubszy kościec. Te z linii brytyjskich są z kolei nieco drobniejsze i szybciej osiągają dojrzałość. Wszystkie mają jednak krótką sierść i charakterystyczne duże i szeroko rozstawione oczy. 

Hodowla kotów burmskich na szerszą skalę rozpoczęła się w Stanach Zjednoczonych w latach trzydziestych XX wieku. W tym czasie z Birmy sprowadzono do USA pierwszą kotkę, która dała początek współczesnym liniom kotów tej rasy. W rodzinnej Birmie przodkowie współczesnych przedstawicieli tej rasy byli owiani prawdziwą sławą i uznawano ich za koty święte. 

Jaki jest kotki burmski niebieski? W tym wypadku umaszczenie nie gra roli. Wszystkie koty tej rasy są głośne, radosne i zawsze chętne do zabawy. Źle znoszą samotność, za to świetnie odnajdują się w rodzinach z dziećmi. 

Niebieskie koty – kot norweski leśny

Koty norweskie leśne w umaszczeniu niebieskim występują dosyć rzadko, ale robią naprawdę duże wrażenie. To bardzo stara naturalna rasa, której przedstawiciele uchodzą za jedne z największych kotów. Bardzo gęste i długie futro oraz świdrujące spojrzenie sprawiają, że tym niebieskim kotom trudno się oprzeć. 

Pierwszy wzorzec rasy ustalony przez hodowców został zatwierdzony przez FIFe dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku. W Norwegii uchodzą jednak za jedną z najstarszych na kontynencie ras naturalnych. Wiemy, że pochodzą ze Skandynawii, jednak wśród historyków felinologii nie ma pełnej zgody co do tego, jak się tam znalazły. Koty norweskie są dzisiaj jednymi z najpopularniejszych w Europie. 

Poza pięknym wyglądem te niebieskie koty mają także cudowny charakter. To bardzo inteligentne i towarzyskie zwierzęta, które lubią się wspinać i bardzo cenią sobie towarzystwo rodziny. Zazwyczaj dobrze czują się także w większych grupach. 

Niebieskie koty – maine coon

Niebieskie maine coony to koty, które zdecydowanie przyciągają uwagę. W miotach stosunkowo rzadko zdarzają się osobniki w tym umaszczeniu, jednak są one całkowicie zgodne ze wzorcem rasy uznawanym przez FIFe. Piękna kryza i charakterystyczne frędzle na uszach są tym, co wyróżnia maine coony wśród innych kotów. Warto wspomnieć także o ich masie ciała. Uchodzą one bowiem za największą rasę kotów. 

Maine coon jest narodową rasą Kanady. Wiadomo, że już pierwsi amerykańscy pionierzy napotkali koty w tym typie na obszarze dzisiejszej Nowej Anglii tuż po przybyciu do nowego świata. Nie ma całkowitej pewności co do tego, skąd koty te wzięły się w Ameryce Północnej. Warto jednak wspomnieć, że współczesne maine coony są rasą odtworzoną. 

To koty, które są żywiołowe, bardzo przyjacielskie i łagodne. Mocno przywiązują się do człowieka, szybko uczą się sztuczek i są otwarte na nowe znajomości. 

Niebieskie koty – kot kartuski

Kot kartuski o niebieskim ubarwieniu to narodowe zwierzę Francji. Na pierwszy rzut oka można pomylić go z kotem brytyjskim niebieskim, jednak szybko dostrzeże się między nimi różnice. Kartuzy mają dłuższe nosy bez zaznaczonego stopu. Ich futro jest krótkie, delikatne i miękkie. 

Chociaż krajem patronackim tej rasy jest Francja, to jednak kot kartuski został sprowadzony do Europy z północnej Afryki. Przez wieki koty w tym typie żyły na francuskich wsiach, gdzie słynęły z niezwykle skutecznego łapania myszy. 

Obecnie koty kartuskie w Polsce są dosyć rzadko spotykane. Mimo wszystko warto zainteresować się tą rasą. Jej przedstawiciele są przyjaźnie nastawieni do człowieka. Uwielbiają się bawić, a zdolności łowieckie przejawiają w szalonych gonitwach za wędką. 

Niebieskie koty – nebelung

Kot nebelung bardzo przypomina koty rosyjskie niebieskie. Nic dziwnego, ponieważ jest z nimi bardzo blisko spokrewniony. Tym, co zdecydowanie go jednak odróżnia, jest długość sierści. Nebelungi również są ubarwione w różnych odcieniach szarości, jednak ich sierść jest długa i gęsta. Mają przenikliwe zielone oczy i majestatyczny sposób poruszania się.

Nebelung jest stosunkowo nową rasą, która powstała w Stanach Zjednoczonych w latach osiemdziesiątych XX wieku. Co ciekawe, pierwsze kotki w tym typie przyszły na świat z ojca w typie angory tureckiej oraz czarnej matki. Z czasem właścicielka miotu zaczęła dowiadywać się coraz więcej na temat genetyki i krzyżowała kolejne pokolenia z kotami rosyjskimi niebieskimi. Bardzo pomogli jej w tym genetycy i felinolodzy z TICA. 

Jaki jest kot nebelung? To zwierzę bardzo czułe i przywiązane do człowieka. Z natury ceni spokój i powtarzalność codziennych rytuałów. Raczej nie będzie czuł się dobrze w dynamicznym otoczeniu pełnym hałasów i zmieniających się gości. Świetnie jednak odnajdzie się w mieszkaniu spokojnego domatora, który marzy o wyjątkowo pięknym, mruczącym przyjacielu. 

Niebieskie koty – co z dachowcami?

Kolor niebieski (blue) jest jednym z podstawowych umaszczeń kotów rosyjskich. Nierzadko zdarza się, że w miotach urodzonych poza hodowlami również przychodzą na świat niebieskie kociaki. Wyróżniają się one wyglądem, dlatego zwykle bardzo szybko znajdują nowe domy. 

Ten kolor futra nie jest powiązany z żadną płcią. Najczęściej niebieskie kocięta przychodzą na świat z dwójki niebieskich rodziców, jednak zdarzają się wyjątki. Niektóre ciemne koty są nosicielami allelu jasnego umaszczenia, który w pewnym momencie doprowadzi do urodzenia się kotów o barwie rozjaśnionej czarnej (niebieskiej). 

Jak widać, niebieskie koty mogą przyjść na świat w wielu rasach, a także w miotach klasycznych dachowców. Jeśli szukasz wyjątkowego czworonoga w tym kolorze, dowiedz się więcej o niebieskich kotach rosyjskich.