Naukowa nazwa łacińska opisywanego przez nas gatunku to Chlamydosaurus kingii. To zwierzę, spotykane w północno-zachodniej Australii, a także Nowej Gwinei, przypomina nieco małego smoka. Ma bowiem duży pas skórny wokół szyi, który normalnie spada jej na ramiona. Jeśli poczuje się jednak zagrożona, to podnosi skórę, tworząc odstraszający kołnierz. Stąd właśnie jej nazwa, czyli agama kołnierzasta. Jak wygląda ten gad? Czym go karmić? Ile kosztuje? Czytaj i sprawdź!
Jak wygląda agama kołnierzasta?
Agama kołnierzasta ma około 80-90 centymetrów długości, przy czym większość stanowi ogon. Może on bowiem dorosnąć aż do 65 centymetrów! Grzbiet gada pokrywają ciemne plamki, a całe ciało jest szarobrązowe. Kołnierz przedstawia zaś bogactwo barw od niebieskiego przez pomarańczowy do brązowego. Gdzie powinien żyć taki zwierzak?
Wyposażenie i wielkość terrarium dla jaszczurki z kołnierzem
Agama kołnierzasta jest dosyć dużą jaszczurką, dlatego wymaga przestronnego terrarium. Im więcej miejsca dasz zwierzęciu, tym lepiej będzie się czuło. Jakie warunki powinieneś jej zapewnić?
Minimalne rozmiary to 130 × 100 × 200 centymetrów.
Ścianki zbiornika możesz wyłożyć korkiem lub zaprawą. To ułatwi jaszczurce wspinanie się po nich.
Podłożem odpowiednim dla gada będzie piasek, a jako dekorację śmiało możesz wykorzystać sztuczne bądź żywe rośliny.
Warunki agamy kołnierzastej
W terrarium agamy kołnierzastej powinny znaleźć się przede wszystkim gałęzie do wspinaczki. Powinieneś je ustawić pionowo. To istotne w kontekście funkcjonowania układu pokarmowego zwierzęcia. Przyjęcie odpowiedniej pozycji ułatwi zwierzakowi trawienie. Istotne będzie również oświetlenie wraz z ogrzewaniem. Wyspa ciepła jest tutaj kluczowa, a do jej urządzania przyda się odpowiednia lampa. Urządzenie powinno się świecić w cyklu 12-godzinnym, a optymalna temperatura waha się pomiędzy 28 a 40 stopni Celsjusza. Wilgotność w terrarium powinna wynosić 50%, więc regularnie je nawadniaj.
Chlamydosaurus kingii – hodowla i pielęgnacja jaszczurki
Jaszczurkę da się oswoić, jednak wymaga to dużo cierpliwości. Jeśli będzie stopniowo przyzwyczajana do właściciela, stanie się bardziej ufna wobec ludzi. Warto karmić zwierzę z ręki, a także często do niej mówić. Pamiętaj, że jaszczurki przechodzą okresowe zimowanie i agama kołnierzasta nie jest wyjątkiem. Zwierzę staje się ospałe i nie ma apetytu? To sygnał, aby obniżyć temperaturę do 16 stopni Celsjusza. Okres zimowania agamy wynosi około 10 tygodni.
Żywienie agamy kołnierzastej – czym ją karmić?
W naturze agama kołnierzasta żywi się przede wszystkim owadami, ale jej dietę uzupełniają też drobne ssaki i ptaki. Powinieneś podawać jaszczurkom przede wszystkim:
świerszcze;
szarańczę.
Od czasu do czasu należy też uzupełniać białko. Nadają się do tego oseski myszy albo pisklęta, które dopiero się wykluły. Musisz także podawać zwierzętom preparaty wapienne i witaminowe.
Agama kołnierzasta – cena za jednego osobnika
Agama kołnierzasta nie należy do najtańszych zwierząt. Przeciętna cena za jednego osobnika wynosi około 1000 zł, choć koszt może wzrosnąć do 1500 zł. Pamiętaj, że jaszczurka z kołnierzem jest nadal rzadko spotykana w hodowli. Jeśli chcesz ją kupić, wówczas najlepiej wybrać się wprost do hodowcy. W sklepie zoologicznym raczej nie znajdziesz takich gadów.
Agama kołnierzasta to wyjątkowy gatunek jaszczurki. Wiesz już, jak zapewnić jej odpowiednie warunki i czym karmić. Jeśli chcesz ją mieć, musisz przygotować się na wydatek, ale czego się nie robi, by zająć się wyjątkowym pupilem?
Zbrojnik niebieski to gatunek, który ma zagadkową nazwę, ale na pewno każdy o nim słyszał. Glonojady – bo o nich mowa – to niezwykle popularne ryby i trudno się temu dziwić. Jak sama nazwa wskazuje, zjadają glony. Dzięki temu pomagają utrzymać akwarium w bardzo dobrym stanie. Zbrojnik jest również interesującym przedmiotem obserwacji dla każdego akwarysty. Jest łatwy w hodowli, a to tylko jeden z powodów, dla którego chce ją mieć wiele osób. W naszym artykule opisujemy tryb życia, charakterystykę i wszystkie potrzeby zbrojnika. Poznaj bliżej popularne glonojady!
Gdzie na wolności żyją zbrojniki niebieskie?
Naukowa nazwa omawianego gatunku to Ancistrus dolichopterus. Zbrojniki występują, rzecz jasna, na wolności, skąd są jeszcze czasami wyławiane do domowych akwariów. Ich naturalne środowisko to okolice Amazonki. Glonojady pływają przede wszystkim w jej środkowym i górnym dorzeczu. Są zatem widywane w rzekach Tefé, Tapajós, Rio Negro, Madeira czy Trombetas. Preferują też konkretne warunki. Lubią wartko płynące rzeki lub strumienie, których dno jest kamieniste. Ta wiedza przyda ci się w ich hodowli, ponieważ musisz zapewnić im warunki zbliżone do naturalnych.
Czy glonojad niebieski rzeczywiście jest niebieski? Cechy wyglądu ryby
Zbrojnik niebieski nie jest bardzo dużą rybą. Przeciętna długość ciała glonojadów wynosi zazwyczaj 10 centymetrów, choć niektóre osobniki potrafią dorosnąć nawet do 16 centymetrów. Mają charakterystyczne wąsiki przy pysku. Warto też zwrócić uwagę na silnie rozwinięte płetwy piersiowe.
Jak rozpoznać samca i samicę zbrojnika?
Kolor tych ryb o spłaszczonej budowie nie jest żywo niebieski czy błękitny, ale może przybrać barwę niebieskoszarą. Typowe są również niewielkie białe kropki na całym grzbiecie i pasy tego samego koloru. Samice i samce są dość podobne, ale się rozróżnić płeć zbrojnika niebieskiego. Samica jest bowiem mniejsza, okrąglejsza i ma mniej wąsów niż samiec.
Czy zbrojnik niebieski je tylko glony?
Nazwa „glonojad” może sugerować, że zwierzęta te świetnie radzą sobie, mając do dyspozycji wyłącznie glony. W rzeczywistości jednak odżywiają się tymi roślinami przede wszystkim w pierwszych latach życia. Później robią się nieco bardziej ospałe i zazwyczaj rezygnują z przeszukiwania akwarium. Niektórzy twierdzą, że żywią się wówczas pozostałościami po zdechłych zwierzętach, jednak nie jest to prawdą.
Czym karmić zbrojnika niebieskiego?
Zapewne domyślasz się, że zbrojnika niebieskiego trzeba dokarmiać, skoro staje się nieco leniwy. Produktami, które będą dla nich odpowiednie, są między innymi:
gotowane warzywa (np. ogórek, groszek, cukinia, sałata);
niektóre owoce;
gotowy pokarm w formie granulatu lub płatków;
preparaty (np. tabletki) ze spiruliną;
żywy lub mrożony pokarm białkowy.
Oprócz tego zbrojnik niebieski musi mieć źródło miękkiego drewna, którego cząsteczki zeskrobuje. Jest to niezbędny nawyk dla prawidłowego działania układu trawiennego ryby.
Czy zbrojnik może żyć w dowolnym miejscu?
Czy prawdą jest rzekome dostosowanie się zbrojników do każdych wymiarów akwarium? To stwierdzenie trzeba włożyć między bajki. Zbyt mały zbiornik może wpływać na jakość i długość życia ryb. Zbrojnik niebieski wymaga zbiornika o objętości minimum 80 litrów. Zwierzęta te nie są bardzo duże, ale wymagają miejsca, które będą mogły eksplorować, także w poszukiwaniu glonów. Pamiętaj, że im większe akwarium, tym lepiej, szczególnie jeśli planujesz zakup więcej niż jednego osobnika. Warto tu jednak zaznaczyć, że ryby są terytorialne i mogą okazywać innym przedstawicielom swojego gatunku agresję.
Jakich warunków potrzebuje glonojad niebieski, czyli zbrojnik i zbiornik
Glonojady nie mają zbyt dużych wymagań, jeśli chodzi o temperaturę wody w akwarium.Najlepiej czują się w wodzie pomiędzy 23 a 28 stopniami Celsjusza, choć zniosą także zakres od 18 do 32 stopni.
Najlepsze będą wody średniej twardości z pH w granicach 6-8.
Wybierz filtr z różnymi wkładami. Szczególnie polecany jest ten z torfem i węglem aktywnym.
Oświetlenie powinno być raczej znikome.
Niezwykle istotne dla zbrojnika niebieskiego jest dno. Najlepiej wyłożyć je grubym piachem lub żwirem. W różnych miejscach poukładaj im różne kryjówki. Możesz je kupić lub wykonać samemu (na przykład ze starych zabawek drewnianych czy kamieni).
Zbrojnik niebieski – rozmnażanie w hodowli
Zbrojnik niebieski należy do ryb, które stosunkowo łatwo rozmnaża się nawet w niewoli. Warto jednak poznać kilka wskazówek.
Powinieneś zadbać o to, by woda była czysta, a na dnie ryby miały wiele kryjówek.
Zwierzę musi mieć spokój.
Jeśli chcesz pobudzić je podczas tarła, należy dość często wymieniać wodę, by stale była jak najlepsza.
Można także przenieść ryby do specjalnego oddzielnego akwarium, najlepiej z jednym samcem i kilkoma samicami.
Po złożeniu około 50 jaj samiec będzie ich bronił przed zagrożeniem. Wykluwanie zaczyna się mniej więcej tydzień po złożeniu jaj, a narybek zaczyna wypływać po około 5 dniach od przyjścia na świat.
Zbrojnik niebieski – cena za jednego osobnika
Dużą zaletą tych ryb, oprócz ich zdolności do oczyszczania akwarium, jest też niewysoka cena. Młode osobniki zbrojnika niebieskiego, które nie dorosły jeszcze do swojego pełnego rozmiaru, można kupić już za kilka złotych. Znajdziesz je w wielu sklepach zoologicznych. Zależy ci właśnie na tej konkretnej odmianie? Zwróć uwagę na to, czy sprzedawca nie proponuje ci zbrojnika pospolitego. Omawiana w tekście ryba ma w katalogach akwarystycznych kod L183 i to po nim powinna być rozpoznawana.
Zbrojnik niebieski to ryba chętnie wybierana zarówno przez doświadczonych, jak i początkujących akwarystów. Rola glonojadów w oczyszczaniu akwarium jest niebagatelna, a na uwagę zasługuje również wyjątkowy wygląd tych zwierząt akwariowych i łatwość w rozmnażaniu.
Za sprawą pewnego mieszkańca stolicy bardzo dużo zaczęło mówić się o ostronosach. Wskazują na to m.in. statystyki z wyszukiwarki Google. Czy wiesz, żeostronosy to bardzo towarzyskie i mądre zwierzątka, które można trzymać w domu? Przekonaj się, jaka jest różnica między ostronosem rudym a białonosym. Sprawdź, jakie przysmaki najbardziej lubią te zwierzęta podobne do szopa pracza. Dowiedz się również, jak pewien ostronos stał się znany w polskim internecie. Przeczytaj artykuł!
Ostronos rudy – jak wygląda?
Ostronos ma zazwyczaj 41–67 cm długości ciała i 32–69 cm długości ogona. Zwierzak waży około 3–6 kg. Ostronosy mają smuklejszą sylwetkę niż podobny do nich – szop pracz. Wyróżnia je wygląd:
rdzawobrunatna sierść;
piękny, długi i puszysty ogon z ciemniejszymi pierścieniami, dzięki któremu z łatwością wspinają się po drzewach;
pyszczek, który jest długi i zwęża się ku końcowi;
uszy o zaokrąglonym kształcie.
białe plamki wokół oczu i na policzku;
białe gardło i pierś.
Co ciekawe, ostronos, który porusza się po ziemi, trzyma ogon uniesiony w pionie.
Jak wygląda ostronos białonosy?
Kiedy mówimy o hodowli ostronosów, zazwyczaj mamy na myśli rudą odmianę zwierzęcia, ale nie możemy zapominać o ostronosie białonosym. W budowie ciała jest bardzo podobny do rudego. Długość ciała wynosi od 45 do 70 centymetrów, a ogon ma zazwyczaj około 70 centymetrów. Zwierzęta te, kiedy osiągną dorosłość, ważą zwykle około 10 kilogramów. Mają długą i szorstką sierść. Może być brązowa, żółtobrązowa lub szaro-żółtą. Jest ona jaśniejsza na brzuchu. Swoją nazwę ostronosy białonose zawdzięczają charakterystycznym białym pyskom.
Gdzie mieszkają ostronosy?
W przeciwieństwie do ostronosa rudego, który zamieszkuje jedynie Amerykę Południową, ostronos białonosy występuje również południowo-wschodnią Arizonę, Meksyk i Amerykę Środkową.
Ostronos – gdzie kupić i jak hodować?
Ten zwierzak potrzebuje przestrzeni do wybiegania się. W naturze zamieszkuje duże tereny, porośnięte drzewami, zwłaszcza w Ameryce Północnej i Południowej, skąd dotarł do Polski. Jeśli zatem uważasz, że dobrym pomysłem będzie hodowla ostronosów, musisz zapewnić swoim pupilom dużo miejsca. Na co jeszcze musisz zwrócić uwagę przed wizytą w sklepie zoologicznym lub internecie? Zanim kupisz to zwierzę, zapoznaj się z jego potrzebami.
Ostronos – hodowla
Taki pupil będzie prowadził w ciągu dnia bardzo aktywny tryb życia. Pamiętaj, że samice ostronosa, które mają młode, żyją w dość licznych stadach. Zazwyczaj grupy składają się nawet z 25 osobników. Samice są bardzo energiczne i towarzyskie, a gdy nie żerują, spędzają czas na wzajemnej pielęgnacji swoich futer. Tymczasem samce ostronosów to samotniki. Unikają towarzystwa innych zwierząt, wiążąc się z samicami tylko na czas płodzenia potomstwa. Gdy okres rui dobiega końca, samiec ostronosa opuszcza rodzinę.
Ostronosy – tryb życia
Zwierzęta, o których mowa, swoje gniazda budują wysoko na drzewach, aby zabezpieczyć się przed wszelkim zagrożeniem. Dostają się do nich bez większego problemu. Potrafią zręcznie wspinać się, utrzymując bardzo dobrą równowagę. Wykorzystują do tego swój długi ogon. Zazwyczaj ostronosy na drzewach jedynie nocują i ukrywają się przed słońcem, gdy na zewnątrz jest największy upał. Pozostałą część doby spędzają natomiast na ziemi:
szukają pożywienia;
biegają i skaczą.
Jak widać, mają bardzo dużo energii. Co ciekawe, są też bardzo głośne – piszczą, pochrząkują i pojękują (np. ze strachu).
Ostronos jako zwierzę domowe – odżywianie za pomocą nosa
Pokarmem ostronosów są zazwyczaj bezkręgowce. Ich zdobyczą będą zatem:
Właśnie dlatego mają takie długie, nietypowe nosy. Co więcej, nos ostronosa jest bardzo ruchliwy. Dzięki czemu zwierzak może skutecznie grzebać w ściółce leśnej, spróchniałym pniu czy dziupli, wyszukując sobie najlepsze jedzenie.
Ostronos jako zwierzę domowe – odżywianie za pomocą łapek
Ostronosy potrafią także wygrzebać smakołyki ukryte w ziemi, dzięki swoim przednim, zwinnym łapkom. Ostronos koati potrafi znaleźć w ten sposób kręgowce (np. jaszczurki czy drobne gryzonie). Jeżeli ma szczęście, trafia także na jaja jaszczurek i żółwi oraz owoce. W ostatnim przypadku zwierzak jest w stanie całkowicie wyczyścić drzewo z pożywienia.
Co jedzą ostronosy domowe?
Aby twoje ostronosy nie chodziły głodne, kup wysokiej jakości karmę dla psów. Zadbaj również o to, aby nie zabrakło im świeżych warzyw i owoców. Po odwiedzeniu sklepu zoologicznego powinieneś wrócić także ze świerszczami i skorupiakami, z mącznikiem i mięczakami. Te zwierzaki nie pogardzą też jednodniowymi pisklakami kurzymi i jajkami. Teraz kiedy już wiesz, co je ostronos, możesz zająć się jego hodowlą.
Ostronos koati – hodowla i rozmnażanie
Ostronos (koati) przychodzi na świat w gnieździe, na drzewie. Ciąża trwa 70-77 dni, a młode opuszczają gniazdo dopiero po 6 tygodniach.Młode są karmione mlekiem przez 4 miesiące, żyją natomiast 14 lat. Ich hodowla wygląda tak samo, jak w przypadku ostronosa rudego. Co ciekawe, tutaj także samce są samotnikami. Wiążą się z samicami tylko na czas rozmnażania się.
Ostronos Miniu, czyli zwierzak domowy, który zyskał popularność
Ostronosy zyskały popularność dzięki Marcinowi z Warszawy, który ma dwa ostronosy – Harry’ego i Ostrego. Wcześniej jego zwierzakiem był ostronos Miniu, który podróżował ze swym właścicielem po całym kraju, wzbudzając ciekawość wszystkich wokół. Jak widzisz, opieka nad ostronosem może przysporzyć popularności. Ostronosy to towarzyskie zwierzęta, które lubią spać ze swoim właścicielem w jednym łóżku.
Towarzyskie i energiczne istoty, które są podobne do szopa pracza, w naturze mieszkają na drzewach, ale większość czasu spędzają na ziemi, z podniesionym ogonem. Na razie ostronosy na ulicy wzbudzają wiele sensacji, ale niektórzy potrafili je bez problemu udomowić. Mało tego – potrafią się przywiązać do człowieka, sypiając z nim nawet w jednym łóżku. Można je śmiało zabierać na wycieczki i spacery, ale zawsze na smyczy, aby nie uciekły. Wiesz już, jak o nie dbać i czym karmić. Wcale nas nie zdziwi, jeśli po lekturze tekstu będziesz miał zamiar opiekować się takim pupilem rodem z Ameryki!
Dieta nowego mieszkańca gdańskiego zoo w pierwszych dniach życia składała się głównie z owoców: figi, gruszek, bananów, papai czy winogron.
Zoo Gdańsk. Wykluła się orlicja – „to największy żółw słodkowodny Azji Południowo-Wschodniej”
Żółw czuje się bardzo dobrze co potwierdza jego apetyt. Waga zwierzęcia wzrosła niemal o 20 g od momentu narodzin:
Żółw ma się znakomicie, bardzo ładnie przybiera na wadze i na całe szczęście ma duży apetyt. Jego waga wzrosła od 45 g po wykluciu do 64 g na dziś. Orlicja to największy żółw słodkowodny Azji Południowo-Wschodniej i jako dorosły osobnik może osiągnąć wagę nawet do 50 kg przy 80 do 100 cm długości karapaksu
– mówi Daria Zwierzchowska, opiekunka gadów w zoo w Gdańsku i kontynuuje:
W kolejnych dniach zaczęliśmy przygotowywać specjalną galaretkę, której przepis zapożyczyliśmy z zoo z Drezna. W składzie galaretki występuje wywar z kurzych łapek bogatych w kolagen, żelatyna, filety ryb słodkowodnych, niewielka porcja marchewki, kompleks witamin i mlecz. Orlicje są wszystkożerne. W naturze, z racji zamieszkiwania jezior i terenów podmokłych, korzystają z rybnej diety oraz opadłych owoców, a niekiedy także z drobnych kręgowców
– wyjaśnia Zwierzchowska.
Zoo Gdańsk. Wykluła się orlicja – wyjątkowe narodziny w gdańskim zoo
Orlicja to bardzo rzadki gatunek żółwia dlatego narodziny nowego mieszkańca gdańskiego ogrodu zoologicznego są wyjątkowe. Aby zapewnić gadowi jak najlepsze warunki do życia i rozwoju pracownicy zoo kontaktują się również z innymi placówkami w celu uzyskania przydatnych informacji:
To gatunek bardzo rzadki oraz bardzo słabo poznany, dlatego aby zapewnić jak najlepsze warunki młodej orlicji kontaktujemy się z zagranicznymi ogrodami zoologicznymi, którzy mogą podzielić się z nami swoim doświadczeniem. Młody żółw w naszym zoo ma zapewnione odpowiednie warunki, temperaturę w akwarium ok. 29 stopni, specjalną lampę oraz matę grzewczą zamontowaną pod akwarium. Przed wykluciem jajo inkubowane było również w temperaturze 29 stopni, przy wilgotności 80 do 100%
– opisuje Izabela Krause, zastępca dyrektora ds. hodowlanych w ZOO Gdańsk.
Na nadzwyczajną skalę wydarzenia zwraca uwagę również dyrektor zoo w Gdańsku:
Przychówek orlicji to bardzo duże wydarzenie ze względu na fakt, iż jest to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. Orlicja objęta jest Waszyngtońską Konwencją CITES oraz programem ESB w ramach EAZA. Żółwiowi w naturze zagraża przede wszystkim kłusownictwo, nielegalne pozyskiwanie z naturalnego środowiska w celach handlowych, na rynku spożywczym. Mierzy się także z utratą naturalnych siedlisk, głównie z powodu wycinki naturalnych lasów pod uprawę palmy olejowej. Szacuje się, że wciągu ostatnich 90 lat populacja orlicji zmniejszyła się o 80%
Czynnikiem determinującym nowe regulacje, jak uzasadniał resort edukacji i nauki, jest stosowanie zasad 3R: Replacement – zastąpienie; Reduction – ograniczenie; Refinement – doskonalenie.
Zwierzęta laboratoryjne będą bardziej chronione
Nowe regulacje oznaczają, że hodowcy, dostawcy i użytkownicy mają obowiązek ustanawiania programu znajdowania nowego domu albo – w przypadku zwierząt dzikich – programu rehabilitacyjnego przed przywróceniem ich do siedliska przyrodniczego, a także doprecyzowuje regulacje określające wyjątki od zasady stosowania środków znieczulających i przeciwbólowych.
Zwierzęta laboratoryjne. Ścisłe kryteria dotyczące ekspertów
Warto podkreślić, że projekt zmienił definicję „hodowcy” po to, by umożliwić uzyskanie wpisu do rejestru hodowców zwierząt wykorzystywanych w doświadczeniach – także podmiotów hodujących zwierzęta gospodarskie wykorzystywane w procedurach. Wprowadzono też nowe dyrektywy dotyczące postępowania w sytuacji, kiedy zwierzę zostało już poddane celom naukowym.
Ustawa doprecyzowuje też sprawy dotyczące ekspertów współpracujących z powiatowymi lekarzami weterynarii przy prowadzeniu kontroli, określając wymagania, jakie powinien spełniać taki ekspert, a także warunki jego wpisu na listę ekspertów oraz wykreślenia z niej.
Sprawcy zostali aresztowani na trzy miesiące. Są podejrzani o wprowadzanie do obrotu i posiadanie zabronionych substancji. Grozi im do 12 lat pozbawienia wolności.
Płock. Policyjny pies wykrył narkotyki w obu samochodach
Cała akcja rozpoczęła się na na drodze krajowej numer 60, w miejscowości Wola Łucka. Policjanci z Płocka, specjalizujący się w sprawach związanych z przestępczością narkotykową, zatrzymali do kontroli dwa wyznaczone wcześniej samochody. Wiedzieli, że podróżujące nimi osoby mogą zajmować się handlem narkotykami. Jak się okazało przypuszczenia były trafne:
W jednym z pojazdów funkcjonariusze zabezpieczyli znaczne ilości marihuany zapakowane w foliowe worki. W drugim również ukryte były narkotyki. W ich tropieniu brała udział Ajra – policyjny pies służbowy wraz ze swoim przewodnikiem. W samochodach mężczyźni mieli w sumie 4,5 kg marihuany
– przekazała rzeczniczka płockiej komendy, Marta Lewandowska.
Płock: policyjny pies Ajra bohaterem akcji. Podejrzanym grozi do 12 lat więzienia
Na tym jednak nie koniec, ponieważ funkcjonariusze udali się do miejsc zamieszkania zatrzymanych:
Na terenie posesji jednego z zatrzymanych policjanci ujawnili ponad 15 kg narkotyków, w tym marihuanę, amfetaminę i kokainę, które 26-latek ukrywał w foliowych workach w beczkach. W tym czasie kolejni policjanci przeszukiwali w Płocku mieszkanie wynajmowane przez kolejnego z zatrzymanych, gdzie znaleźli kilkadziesiąt gramów nielegalnych środków
– relacjonuje Lewandowska.
W sumie policjanci zabezpieczyli niemal 20 kg narkotyków., które miały trafić na okoliczny rynek. Na podstawie zgromadzonych dowodów prokurator z Prokuratury Rejonowej w Gostyninie wszczął śledztwo i przedstawił całej czwórce podejrzanych zarzut wprowadzenia do obrotu narkotyków. Grozi im za to do 12 lat więzienia. Ponadto 26- i 27-latek usłyszeli zarzuty posiadania znacznej ilości narkotyków.
Wiele osób pragnie mieć wiernego, a przy tym niezwykle uroczego przyjaciela – z pewnością jest nim mops. Cena szczeniaka to jednak nie wszystko, z czym musisz się zaznajomić przed przystąpieniem do zakupu. Weź pod uwagę również miesięczne koszty utrzymania psa.
Jeśli interesują cię mopsy, cena wizyt u weterynarza to kolejna rzecz, którą musisz poznać. Na szczęście nie musisz już szukać tych informacji, ponieważ w naszym artykule znajdziesz je wszystkie! Szczegółowo omawiamy w nim wszystkie koszty związane z posiadaniem mopsa!
Mopsy – cena
Mops to niewielki pies o przysadzistej budowie ciała. Ma dużą głowę, krótką kufę i ogromne ciemne oczy. Charakterystyczny wygląd to nie jedyne, co sprawia, że wiele osób marzy o takim pupilu. Mopsy są bowiem bardzo przyjazne w stosunku do ludzi. Zakup psa tej rasy z pewnością jest bardzo emocjonującym wydarzeniem dla całej rodziny, jednak jest również dość dużym wydatkiem. Jeśli zabrakło ci gotówki, a wymarzony mopsik już czeka na ciebie u hodowcy lub potrzebujesz pieniędzy, aby skompletować dla niego wyprawkę, pożyczki chwilówki w pozyczkaportal mogą ci się przydać.
Mops szczeniak – cena
Nie ma nic bardziej rozczulającego niż widok słodkich szczeniaczków. Towarzyszenie im w poznawaniu świata i zabawach to cudowne doświadczenie dla całej rodziny. Zaletą kupna psa w wieku szczenięcym jest również możliwość łatwego wychowania, gdyż wówczas zwierzak jest najbardziej podatny na naukę. Zastanawiasz się, ile kosztuje mops – szczeniak? Cena to od 1500 do nawet 6000 zł.
Mops – cena z rodowodem
Przed zakupem psa konkretnej rasy bardzo często pojawia się pytanie, czy warto zapłacić więcej za szczeniaka z rodowodem. To jednak zależy od oczekiwań przyszłego właściciela pupila. Rodowód jest dokumentem, który umożliwia udział w wystawach psów, a także prowadzenie hodowli. Kupując psa z rodowodem, otrzymujesz informacje o jego przodkach do kilku pokoleń wstecz oraz o ich cechach.Jeśli interesuje cię mops, cena z rodowodem to od 3000 do 6000 zł.
Mops pies – cena bez rodowodu
Jeśli nie zależy ci na braniu udziału w wystawach dla psów i prowadzeniu hodowli, możesz się zastanawiać, ile kosztuje mops bez rodowodu. Cena takiego szczeniaka to około 1500–3000 zł. Jak widać, jest o wiele niższa od ceny psów z dokumentem FCI. Pamiętaj jednak, że wiele osób wykorzystuje popularność danej rasy i prowadzi
pseudohodowle. Skutkuje to sprzedażą tzw. psów rasowych bez rodowodu. Matki wraz ze szczeniakami często przetrzymywane są w złych warunkach, bywają również niedożywione. Jeśli zamierzasz kupić mopsa bez rodowodu, dowiedz się jak najwięcej o hodowcy, a w razie jakichkolwiek podejrzeń – zrezygnuj z zakupu.
Mops – cena i koszt utrzymania
Zastanawiasz się, ile kosztuje utrzymanie psa i o czym należy pamiętać? Cena szczeniaka mopsa to nie jedyny wydatek, jaki muszą ponieść przyszli właściciele. Warto również wziąć pod uwagę koszt pierwszych wizyt u weterynarza. Niezbędna będzie również wyprawka dla psa, w której powinny znaleźć się:
legowisko;
podkłady higieniczne;
zabawki;
szczotka;
miski;
smycze.
Bardzo ważna jest również zbilansowana karma dla psa, dopasowana do jego wieku i zapotrzebowania kalorycznego.
Czy warto wydać kilka tysięcy złotych na rasowego psa? Z pewnością tak, jeśli zależy ci na tym, aby pupil wykazywał odpowiednie cechy wyglądu i charakteru. Mops będzie idealnym kompanem dla miłośników regularnych, ale krótkich spacerów. Będzie świetnym towarzyszem zarówno dla starszych dzieci, jak i seniorów. Jeśli jednak szukasz bardzo aktywnego, czworonożnego towarzysza, który podzieli z tobą pasję do długich wędrówek lub biegania, pies rasy mops nie będzie dla ciebie odpowiedni.
W naturalnym środowisku dieta ryb słodkowodnych jest bardzo urozmaicona. Żywią się one fito- i zooplanktonem, organizmami żyjącymi w toni wodnej i na jej powierzchni, innymi rybami, krewetkami, glonami, roślinami oraz detrytusem. Podobną różnorodność pokarmów powinniśmy dostarczyć im w akwariach. Praktyka pokazuje, że kupując wszystko do akwarium, wybór pokarmu zostawiamy często przypadkowi. A przecież zapewnienie odpowiedniego pożywienia naszym rybom jest kluczowe dla zachowania ich w dobrej kondycji. W związku z tym należy poznać różne rodzaje pokarmów i świadomie zadecydować, które z nich będą w naszej sytuacji najkorzystniejsze.
Pokarm suchy dla ryb
Najbardziej popularne są zdecydowanie pokarmy suche. Podczas odwiedzin w sklepie akwarystycznym w oczy rzucają się ich dziesiątki rodzajów, dostosowanych do konkretnych gatunków ryb. Mogą zawierać dodatki, które wspierają odporność lub wzmacniają wybarwienie. Producenci dzielą pokarmy na podstawowe do stałego stosowania i uzupełniające urozmaicające codzienną dietę. Czym więc powinien się cechować dobrej jakości pokarm suchy? Jeśli wybieramy pokarm podstawowy, to oczywiście powinien on zapewniać komplet składników odżywczych, które są potrzebne do prawidłowego funkcjonowania naszych ryb. Wybierając konkretną firmę, warto kierować się jej doświadczeniem w produkcji pokarmów i sprawdzić, czy prowadzi ona badania dotyczące wpływu pokarmu na dobrostan ryb. Jedzenie, które wybieramy, powinno być dostosowane do wymagań żywieniowych gatunku i być chętnie zjadane przez ryby.
Niewątpliwą zaletą pokarmów suchych jest łatwość przechowywania i podawania. Zapewniają one komplet składników odżywczych w jednej formule. Są to też pokarmy bezpieczne pod kątem biologicznym. Ich produkcja odbywa się w kontrolowanych warunkach, podlega regularnym testom laboratoryjnym, w zawiązku z tym prawdopodobieństwo, że wraz z suchym pokarmem wprowadzimy do akwarium niebezpieczne substancje, jest naprawdę niewielkie.
Pomimo przedstawionych zalet nie każdy pasjonat akwarystyki jest zwolennikiem podawania suchego pokarmu, ponieważ znacznie odbiega on od naturalnej diety ryb. I tutaj trudno się nie zgodzić. Suche płatki w niczym nie przypominają larw czy planktonu, które są źródłem pożywienia w rzekach, stawach i jeziorach. Trzeba też mieć na uwadze, że niskiej jakości pokarmy suche mogą brudzić wodę i ze względu na słabą przyswajalność powodować zanieczyszczenie akwarium związkami azotu i fosforu.
Niewątpliwą zaletą pokarmów suchych jest ich duży wybór. W profesjonalnych sklepach oferujących wyposażenie do akwarystyki bez problemu znajdziemy pokarmy przeznaczone dla ryb wszystkożernych, typowo roślinne oraz takie, które zawierają wyłącznie produkty pochodzenia zwierzęcego. Możemy też dopasować pożywienie ze względu na jego sposób pobierania. Jeśli posiadamy gatunki ryb, które pobierają pokarm z powierzchni wody, należy wybrać pokarm w płatkach, granulkach lub pałeczkach. W przypadku ryb zajmujących środkową część akwarium świetnie sprawdzą się pokarmy, które powoli opadają, jak płatki lub chipsy. Dla ryb bytujących na dnie akwarium wybieramy pokarm tonący: wafle lub tabletki.
Pokarmy suche przyjmują również inne formy stanowiące urozmaicenie diety. Mogą to być tabletki przyklejane na szybę, kostki z długim okresem rozpuszczania, dobrze sprawdzające się w okresie wyjazdowym, liofilizowane skorupiaki lub owady. Suszenie pokarmów metodą liofilizacji jest bardzo korzystne ze względu na zachowanie składników odżywczych oraz walorów smakowych.
Wszystko do akwarium, w tym bardzo duży wybór profesjonalnych pokarmów, kupisz, nie wychodząc z domu, w sklepie internetowymhttps://trzmiel.com.pl
Pokarm żywy dla ryb
Niezaprzeczalną zaletą żywego pokarmu jest to, że jest on najbliższy naturalnej diecie ryb, a jego ruch stymuluje nawet wybredne ryby do pobierania pożywienia. Na polskim rynku akwarystycznym bez trudu kupimy: solowce (artemia), rozwielitki (dafnia), wodzienie, ochotki, wazonkowce, oczliki, rureczniki i inne.
Podawanie żywego pokarmu, chociaż najbardziej naturalne, wiąże się też z największym zagrożeniem wprowadzenia do akwarium niepożądanych substancji. Kupując żywy pokarm, nigdy nie mamy pewności, z jakich źródeł pochodzi. Wiele gatunków, które zostały wymienione powyżej, żyje w zanieczyszczonym środowisku i kumuluje toksyczne substancje w swoich organizmach. W związku z tym karmienie ryb żywym pokarmem zawsze wiąże się z ryzykiem zatrucia substancjami szkodliwymi. Ryzyko to możemy zminimalizować, prowadząc własną hodowlę żywego pokarmu. Kolejną wadą pokarmów żywych jest dość słaba dostępność w sklepach akwarystycznych i to, że należy przechowywać go w lodówce. Woreczki z pokarmami żywymi dostępne w handlu zwykle są zdecydowanie za duże, aby podać je naraz.
Pokarm mrożony dla ryb akwariowych
Pokarm mrożony jest bezpieczniejszą alternatywą dla pokarmów żywych. Jest on wstępnie oczyszczony i przepłukany, a niska temperatura unieszkodliwia niepożądane mikroorganizmy. W przeciwieństwie do pokarmu żywego komercyjne pokarmy mrożone są w łatwych do oddzielenia małych porcjach, co jest wielkim atutem. Wie to z pewnością każdy akwarysta, który choć raz zmagał się z rozlanym po lodówce żywym wodzieniem. Pokarmy mrożone zapewniają prawie taką samą ilość składników odżywczych jak pokarmy żywe, ale ryzyko związane z ich podawaniem jest znacznie mniejsze. Główną przewagą pokarmów żywych nad mrożonymi jest ruchliwość pokarmu, która zachęca ryby do jego pobierania. Na rynku dostępnych jest wiele rodzajów pokarmów mrożonych, w tym wszystkie gatunki sprzedawane jako żywe, różne rodzaje mięs, krewetki, ikra czy plankton. Pokarm ten musi być przechowywany w zamrażarce i skarmianie musi następować po rozmrożeniu.
Jedzenie z lodówki?
Mało który początkujący miłośnik akwarystyki zdaje sobie sprawę z tego, że ryby możemy również karmić produktami spożywczymi, które sami spożywamy.
Jeśli decydujemy się na podawanie produktów żywnościowych, należy zwrócić uwagę na ich pochodzenie. Jest to szczególnie ważne w przypadku warzyw, które mogą być zanieczyszczone szkodliwymi dla ryb środkami ochrony roślin. Produkty spożywcze możemy podawać na dwa sposoby – jako urozmaicenie diety oraz jako jej podstawę. Popularnymi składnikami diety mięsożernych ryb w akwariach są chude mięsa, takie jak: serce wołowe, cielęcina, krewetki, kalmary czy ryby morskie. Przed podaniem należy je zamrozić, aby ograniczyć ryzyko przeniesienia infekcji i rozdrobnić, na przykład blendując lub ścierając na tarce. Gatunkom roślinożernym możemy podawać też warzywa, na przykład cukinię czy dynię. Unikać należy warzyw liściastych, ponieważ kumulują one duże ilości szkodliwych substancji. Wybierając warzywa, które chcemy podać rybom, należy zwracać uwagę na ich pochodzenie. Najlepiej podawać tylko te, które wyhodowaliśmy samodzielnie. Przed podaniem najlepiej je obrać i przelać wrzątkiem.
Wykorzystywanie produktów spożywczych jako kompletnego pożywienia również jest możliwe, ale wymaga odpowiedniej wiedzy potrzebnej do tworzenia specjalnych mieszanek. W przepisach znajdziemy najczęściej krewetki lub serce wołowe, zielony groszek, żelatynę, jajka oraz witaminy, które dodajemy w trakcie przygotowywania lub tuż przed podaniem. Zawartość poszczególnych składników dostosowujemy do potrzeb żywieniowych naszych ryb. Inny stosunek ilości produktów mięsnych do roślinnych będzie u mięsożerców, a inny u wszystkożerców. Pokarm miksujemy na gładką masę i porcjujemy na przykład w pudełkach na kostki do lodu i zamrażamy.
Karmienie narybku
Większość ryb nie karmi swojego potomstwa. Narybek w naturalnym środowisku ma dostęp do bardzo szerokiej gamy pokarmów, które nie są dostępne w akwariach. Tak więc za dostarczanie odpowiedniego pożywienia odpowiada człowiek. Główną zasadą, którą należy się kierować, karmiąc narybek, jest dobieranie właściwej wielkości pokarmu. W sklepach akwarystycznych znajdziemy gotowe produkty, dostosowane do karmienia nawet najmniejszych ryb. Dobrze sprawdzają się też roztarte na pył pokarmy płatkowe przeznaczone dla dorosłych osobników. Z pokarmów naturalnych najczęściej stosuje się pierwotniaki i żywe lub mrożone larwy solowca. Oczywiście sposób karmienia i rodzaj karmy uzależniony jest od preferencji żywieniowych danego gatunku. Jedzenie należy podawać kilka razy dziennie, w małych porcjach.
Jak karmić ryby?
Przede wszystkim nie wolno ich przekarmiać! Wielu początkujących akwarystów podaje rybom zdecydowanie za dużo jedzenia. Zaczynamy od doboru odpowiedniego pokarmu, następnie odmierzamy niewielką porcję i podajemy rybom. Pokarm powinien być zjedzony w przeciągu kilkunastu sekund. Jeśli zdarzy nam się podać za dużo, niezjedzone resztki należy bezwzględnie usunąć. Podczas karmienia trzeba obserwować nasze ryby. Jeśli któraś z nich odmawia jedzenia, może to stanowić pierwszy sygnał, że coś jej dolega. Pamiętajmy też, aby porę karmienia dostosować do rytmu dobowego mieszkańców akwarium. Większość ryb będzie pobierała pokarm w ciągu dnia, natomiast ryby denne warto karmić wieczorem, już po zgaszeniu światła.
Mamy do dyspozycji wiele metod karmienia ryb w naszych akwariach. Każda z nich ma swoje wady i zalety. Dieta moich ryb jest dietą mieszaną, opierającą się głównie na gotowych pokarmach mrożonych, niewielkiej ilości pokarmów komercyjnych (takich jak spirulina w płatkach czy tabletki dla ryb dennych) oraz okazjonalnym dodatku warzyw z własnej działki, na przykład sałaty. Taki sposób żywienia zapewnia dostęp do zróżnicowanych składników odżywczych, co przekłada się na zdrowie i witalność moich ulubieńców. Wybierajmy pokarm świadomie, nie opierajmy się wyłącznie na tym, który dostaliśmy wraz z wyposażeniem do akwarystyki, tylko starannie przemyślmy, czym i jak chcielibyśmy karmić nasze ryby.
Dwutygodniowa samiczka trzyma się blisko rodzicielki, aczkolwiek jest bardzo aktywna, co ożywia pozostałych osobników tego gatunku.
Zoo Wrocław. Narodziny gwanako to „podwójna radość”
Jak mówi jeden z opiekunów, do niedawna we wrocławskim zoo rodziły dwie samice, lecz jedna z nich jest już w dość podeszłym wieku. To sprawia, że narodziny Stasi wywołuje jeszcze większą radość:
Do niedawna obie samice rodziły maluchy, ale Asiula osiągnęła wiek seniorki. Dbamy, by była w doskonałej kondycji, ale najlepszym środkiem odmładzającym jest maluch na wybiegu. Dlatego te narodziny to dla nas podwójna radość. Proszę samemu przyjść i zobaczyć. Nasze gwanako mieszkają na całorocznym wybiegu, na wprost Rancza, więc można je odwiedzić w każdej chwili, nawet w Wigilię, czy Sylwestra
– mówi Łukasz Karolik.
Zoo Wrocław. Narodziny gwanako: charakterystyka gatunku
Gwanako andyjskie (Lama guanicoe) pochodzi z Ameryki Południowej i jest przodkiem lamy. Najczęściej zwierzęta te można zaobserwować na wysokich ternach (do 5 000 m n.p.m.) zlokalizowanych w Andach, gdzie panują surowe warunki. Z tego też powodu gwanako mają grubą wełnistą sierść, która chroni przed zimnem oraz wyjątkową budowę czerwonych krwinek, dzięki czemu przedstawiciele tego gatunku mogą normalnie żyć na takich wysokościach. W tym celu mają również bardzo ciekawe racice zakończone pazurami. To właśnie dzięki nim gwanako może poruszać się po stromych, skalistych zboczach.
Zoo Wrocław. Narodziny gwanako: liczebność
Obecnie w naturze przebywa ok. miliona osobników, jednak coraz częściej mówi się o zastosowaniu działań ochronnych pozwalającym przetrwać ten gatunek. Wszystko to z powodu rozwoju dróg i rolnictwa, które przyczyniają się do likwidacji naturalnych miejsc występowania tych zwierząt zmuszając je do wycofywania się w coraz bardziej niedostępne, mniejsze rejony.
Ponadto w momencie zatrzymania mężczyzna miał przy sobie woreczek z zawartością amfetaminy. Policjanci wraz z suczką Jafą udali się do mieszkania sprawcy w celu jego oględzin.
Złotów. Pies policyjny Jafa bohaterką interwencji
Przestępstwo popełnione przez 21-latka sprawiło, że policjanci wraz z Jafą udali się do miejsca zamieszkania mężczyzny. Nos czworonożnej funkcjonariuszki ponownie się nie pomylił:
Czworonożny funkcjonariusz i tym razem miał nosa. W trakcie przeszukania mieszkania poprowadził policjantów do lodówki i wskazał miejsce, gdzie mogą znajdować się narkotyki. Mundurowi znaleźli tam pudełko, w którym mężczyzna schował ponad 140 gramów białego proszku, który po sprawdzeniu okazał się amfetaminą
– powiedział młodszy aspirant Damian Pachuc z policji w Złotowie.
Fot. KPP Złotów
To kolejna udana interwencja w wykonaniu Jafy. Powodów do radości nie ma natomiast 21-latek, który został zatrzymany. Przedstawiono mu zarzut kierowania pojazdem pod wpływem środków odurzających oraz posiadania narkotyków.
Źródło: PAP/TVN24 Źródło zdj. głównego: fot. ilustracyjna Pexels.com
Do niedawna, większość właścicieli psów decydowała się na klasyczną obrożę oraz smycz, niemniej jednak wraz z pojawianiem się nowinek na psim rynku zostały one wymienione na nowoczesne akcesoria. Jednym z najczęściej wybieranych gadżetów spacerowych dla zwierzaka są szelki. Osoby, które decydują się na ich zakup podkreślają, że ich zakładanie jest o wiele bezpieczniejsze dla psa, a dodatkowo wpływa na jakość i komfort wykonywanych ruchów podczas spaceru. Co warto wiedzieć o najchętniej wybieranych rodzajach szelek, do których należą: szelki bezuciskowe, szelki typu guard oraz szelki dla małych psów.
Czym się charakteryzują szelki dla psów?
Do niedawna podstawowym zestawem spacerowym dla psa była obroża i smycz. Wraz z rozwojem branży i pojawianiem się nowych technologii, obroże są coraz częściej zastępowane szelkami dla psa. Różnica w budowie szelek i obroży jest ogromna. Główną zaletą szelek jest zapewnienie czworonogowi największego komfortu podczas spacerowania, a dodatkowo właściwej kontroli nad zwierzakiem jego opiekunowi.
Niektóre rasy psów, szczególnie małe są narażone na podrażnienie tchawicy przez nacisk wywierany przez obrożę. Szelki dla psa pozwalają uniknąć niebezpiecznych sytuacji, takich jak nadmierne uciskanie newralgicznych punktów na szyi zwierzaka. Szelki są również doskonałym rozwiązaniem dla psów wyjątkowo aktywnych, które wraz ze swoim właścicielem biegają lub uprawiają trekking. Te oraz inne akcesoria dla psa znajdziesz w sklepie John Dog.
Szelki bezuciskowe – czym wyróżnia się ten model szelek?
Szelki bezuciskowe są bardzo chętnie wybieranym modelem przez właścicieli czworonogów. Ich prosta konstrukcja pozwala na szybkie zakładanie i zdejmowanie, a dodatkowo wpływa na poprawę jakości i komfortu każdego wyjścia na zewnątrz ze swoim pupilem.
Szelki bezuciskowe najczęściej wybierane są dla psiaków małych ras, a także szczeniaków posiadających wyjątkowo delikatny naskórek. Budowa tego typu szelek charakteryzuje się obecnością szerokiego, miękkiego panelu z materiału na piersi oraz pasków do regulacji szerokości i półkółka do podłączenia smyczy na grzbiecie. Ich konstrukcja pozwala zapewnić psom uczącym się chodzić na smyczy uniknąć wszelkich podrażnień i zadrapań, które mogłyby pojawić się przez niekontrolowane ciągnięcia i szarpnięcia.
Szelki typu guard – co to za model?
Szelki typu guard są najbardziej uniwersalnych rodzajem szelek. Ze względu na ich prozdrowotną dla anatomii i budowy psa konstrukcję są chętnie polecane właścicielom zwierząt przez ortopedów oraz weterynarzy.
Szelki guard zbudowane są z dwóch obręczy, które połączone zostały tak zwanym paskiem mostowym od dołu, a od góry – paskiem grzbietowym. Uniwersalność konstrukcji sprawia, że szelki guard sprawdzą się dla psów aktywnych, które uprawiają sporty ze swoim właścicielem oraz czworonogów, które dopiero uczą się chodzenia na smyczy. Dodatkowo, tego typu model jest polecany do zabezpieczenia psa podczas jazdy samochodem. Szelki typu guard dostępne są w wielu rozmiarach, a ich wielkość należy dopasować do wymiarów swojego podopiecznego.
Jakie szelki dla małych psów sprawdzą się najlepiej?
Małe pieski, mimo swoich niewielkich rozmiarów mają duże wymagania. Szelki dla małych psów powinny być przede wszystkim dopasowane do ich postury, a dodatkowo nie prowadzić do podrażnień skóry, tchawicy czy zmniejszenia komfortu ruchu.
Szelki dla małych psów powinny być przede wszystkim regulowane w kilku miejscach, co pozwoli dopasować ich rozmiar do wielkości zwierzaka. Odpowiednie ustawienie rozmiaru jest kluczowym elementem udanego spaceru, który dzięki temu odbędzie się bez bólu i dyskomfortu podczas biegu. Szelki dla małych psów powinny być także wykonane z oddychających i miękkich materiałów, co pozwoli zapobiegać niebezpiecznym dla zwierzaka podrażnieniom naskórka.
Szczury to fascynująca grupa gryzoni, która wzbudza sporo emocji. Jedni uwielbiają ruchliwe ogonki, inni odczuwają przed nimi irracjonalny lęk. Zwierzęta te są najczęściej kojarzone z piwnicami, śmietnikami i kanałami, zarazkami, a także chorobami, które przenoszą. Takie uprzedzenia można jednak szybko pokonać, a kontakty ze szczurami domowymi sprawiają, że stosunek ludzi do tych gryzoni znacznie się zmienia. Jednym z gatunków jest szczur Dumbo, który wygląda… intrygująco. Co wyróżnia go spośród spokrewnionych z nim gryzoni? Jak dbać o takiego pupila? Na te pytania znajdź odpowiedź już teraz, czytając nasz artykuł!
Szczury żyjące na wolności
Przodkami szczura Dumbo oraz innych gatunków gryzoni trzymanych w domach są te szczury, które do dziś żyją na wolności. To właśnie dziko żyjących osobników boją się mieszkańcy wielkich miast i wsi.
Szczur śniady
Szczur śniady uwielbia strychy czy magazyny ze zbożem. Jest mistrzem wspinaczki, dlatego często można go spotkać na wyższych kondygnacjach wielopiętrowych budynków.
Szczur wędrowny
Drugim przodkiem szczurów domowych jest szczur wędrowny, który chętnie osiedla się w dużych miastach. Ten gryzoń uwielbia kanały i piwnice. Często pojawia się też na wysypiskach śmieci. Szczur wędrowny nie jest tak sprawny na wysokościach, jak wymieniony poprzednio gatunek, jednak doskonale radzi sobie jako pływak.
Szczury wędrowne a szczury hodowlane
Ani szczur śniady, ani szczur wędrowny nie wzbudza zbyt wielkiej sympatii. Ze względu na środowisko, jakie zamieszkują te gryzonie, stają się roznosicielami wielu chorób. Wzbudzają też lęk swym dzikim charakterem. Do tego dochodzą jeszcze stereotypy, które utrwaliły negatywny wizerunek tych gryzoni. Zupełnie inaczej wygląda sytuacja szczurów hodowlanych, które w wielu domach cieszą się specjalnymi względami. Jednym z udomowionych gatunków jest szczur Dumbo.
Szczury w naszych domach, czyli od wroga do pupila
Stosunek człowieka do szczurów jest bardzo zróżnicowany. Żyjące na wolności gryzonie nie cieszą się zbyt wielką popularnością. Jednak pochodzące od nich szczury hodowlane mają coraz szersze grono zwolenników. Zanim stały się domowymi pupilami, były wykorzystywane przede wszystkim w laboratoriach.
Szczur staje się domowym pupilem
W początkach XX wieku zaczęto interesować się szczurami i ich poszczególnymi gatunkami, zwracając większą uwagę na wygląd tych zwierząt oraz ich temperament. Dostrzeżono, że są bardzo mądre, towarzyskie i lubią zabawę.Od tej pory zaczęto spoglądać na szczury bardziej przychylnym okiem, torując im tym samym drogę do wielu domów.
Od lat 70. XX wieku modne stały się hodowle szczurów rasowych. Zaczęły powstawać również stowarzyszenia zrzeszające tych, dla których szczur był przede wszystkim pupilem i zwierzakiem do towarzystwa. Dziś w wielu domach szczury Dumbo są ulubieńcami całej rodziny. Na czym polega ich wyjątkowość?
Jak wygląda szczur Dumbo?
Czym szczurek Dumbo różni się od przeciętnego szczura? Jakie cechy są charakterystyczne dla tego zwierzęcia? Najpierw warto poznać kilka popularnych ras.
Szczury domowe – rasy, które cieszą się największą popularnością
Szczury już dawno przestały wzbudzać lęk i obrzydzenie, stały się za to popularnymi zwierzętami do towarzystwa. Jakie gatunki szczurów najczęściej pojawiają się w polskich domach?
Do najpopularniejszych gatunków szczurów trzymanych w domu zaliczają się:
szczur husky;
szczur syjamski;
szczur wodny (karczownik).
Szczur Dumbo a zwykły szczur
Wiele osób zastanawia się nad tym, czym szczur Dumbo różni się od pozostałych gatunków. Czas poznać go bliżej:
Jego charakterystycznymi cechami są:
nietypowa sierść (w połowie kręcona, w połowie bezwłosa);
krótkie i kręcone wąsy;
uszy przesunięte na bok głowy;
maleńkie płaty futra na kostkach lub na ryjku.
Nie brak osób,które zarzucają temu szczurkowi niechlujny wygląd, przy czym zarzut ten dotyczy głównie samic. To efekt tego, że szczur Dumbo w dorosłym życiu traci sporo sierści, co przekłada się na jego nieco dziwny wygląd.
Szczur Dumbo Rex – czy będzie dla ciebie odpowiednim towarzyszem?
Szczur Dumbo jest zwierzęciem niezwykle sympatycznym, inteligentnym i towarzyskim. Aby czuł się dobrze, potrzebuje albo bliskości człowieka, który poświęci mu swój czas, albo towarzystwa innego szczura – druha i partnera do zabaw. Wyróżnia go duża ciekawość świata, zatem chętnie spenetruje każdy dostępny kąt. Podobnie jak większość małych gryzoni, tak i szczurek Dumbo jest zwierzęciem bardzo ruchliwym, dlatego jego wybieg musi być dobrze zabezpieczony. Domowy gryzoń chętnie się bawi (również z dziećmi). Nie ma też problemów z nauką sztuczek.
Szczur Dumbo – hodowla w pigułce
Co warto wiedzieć o hodowli Dumbo? Szczur ten nie ma zbyt wielkich wymagań. Nie oznacza to jednak, że nie masz wobec swojego pupila żadnych obowiązków. Co jest najważniejsze?
ABC skutecznej pielęgnacji
Szczury Dumbo mogą w niewoli dożyć nawet 3 lat. Warunek jest jeden – musisz im zapewnić odpowiednie warunki i pielęgnację.
W jakich warunkach szczur Dumbo będzie się czuł najlepiej?
Szczury domowe najlepiej trzymać w klatkach. Muszą mieć one spore wymiary, aby szczury mogły się wybiegać. Niezbędne minimum to 80 x 50 x 80 cm. Możesz się jednak zdecydować na większe wymiary. Wybieraj klatki z wysuwanymi kuwetami, gdyż utrzymanie ich w czystości jest o wiele łatwiejsze.
Wnętrze klatki dla szczura Dumbo
A co z wyposażeniem klatki? Ważnym elementem są tu miseczki na pokarm. Powinny być one stabilne i ciężkie, dzięki czemu nie przewrócą się. W klatce dla szczura Dumbo musi się też znaleźć miejsce na:
poidełko z wodą;
domek, w którym gryzoń będzie mógł się w razie potrzeby schować.
Pamiętaj, że szczury są zwierzętami aktywnymi. Warto zatem wyposażyć klatkę w różnego rodzaju zabawki.
Odrobina zabawy, czyli szczur Dumbo na wolności?
Od czasu do czasu możesz wypuścić szczurka Dumbo z klatki. Pamiętaj jednak, że zanim zdecydujesz się na taki krok, musisz przygotować odpowiednio mieszkanie.
Zadbaj o to, by gryzoń nie mógł uciec za meble.
Schowaj też kable, które twój pupil mógłby w ramach zabawy przegryźć.
Dlaczego warto podarować szczurowi Dumbo odrobinę wolności? Cień swobody to szansa na zaspokojenie najważniejszych potrzeb tego gryzonia. Pamiętaj, że to ruchliwy i ciekawski zwierzak, dla którego klatka nie jest zbyt atrakcyjnym miejscem.
Dieta szczura Dumbo
Jak wygląda szczurza dieta? Jej podstawę powinna stanowić sucha karma dla szczurów, która dostarczy twoim gryzoniom odpowiedniej ilości witamin i minerałów. Menu takie musisz poszerzyć o owoce i warzywa, bez których dieta Dumbo nie może się obejść. Jadłospis małego gryzonia możesz poszerzyć, dodając do niego inne przysmaki, np.:
sianko;
kiełki;
suszone owoce.
Szczur Dumbo – zdrowie
Choć szczury wydają się być zwierzętami odpornymi na choroby, to te domowe zaskakują swoją delikatnością i szczur Dumbo nie jest wyjątkiem. Na szczęście, weterynarze mają coraz szerszą wiedzę na temat gryzoni i mogą pomóc twojemu pupilowi w walce o zdrowie. Musisz jednak w porę zgłosić się z problemem do weterynarza. Dlaczego? Musisz wiedzieć, że szczury Dumbo często chorują, choć zwykle brakuje widocznych objawów. Zwracaj zatem uwagę na zachowanie swojego pupila oraz na to, czy na jego skórze nie pojawiły się jakieś podejrzane zmiany.
Ciekawostki o szczurze Dumbo
Czy wiesz, że:
szczury, mimo wielu szkodliwych stereotypów, są gryzoniami bardzo czystymi?
na świecie istnieje prawie 60 gatunków szczurów? Szczur Dumbo ma więc niemało kuzynów.
szczury są bardzo dobrymi wspinaczami, a pionowe powierzchnie nie są dla nich większą przeszkodą?
Szczur Dumbo może się okazać wspaniałym towarzyszem dla ciebie i twojej rodziny, ale pamiętaj, by odpowiednio o niego dbać Ten przyjacielski i inteligentny gryzoń ma wiele uroku, jednak wymaga (tak jak każdy pupil) odpowiedniego otoczenia, właściwej diety i troski o zdrowie. Odrobina swobody także mu nie zaszkodzi, choć tutaj musisz zachować przezorność.
Ośrodek powstanie na 95 ha terenie i będzie miał trzy kondygnacje. Łączna powierzchnia ma liczyć ok. 5 tys. m2.
Minister klimatu: wybudowanie azylu to „bardzo ważny projekt”
Anna Moskwa powiedziała, że wybudowanie centralnego azylu dla zwierząt należy do priorytetowych celów resortu:
Bardzo ważny projekt. W toku różnych postępowań celnych, karnych, wykroczeniowych, administracyjnych poza tym, że są zatrzymywani ludzie, często zatrzymywane są zwierzęta. Ten system pozwoliłby stworzyć ośrodek, który w dobrych warunkach na czas prowadzenia postępowań mógłby przechowywać dziką faunę, ale też i wszystkie inne zwierzęta, które by w toku tych postępowań mogły się pojawić
– wyjaśnia minister.
Minister klimatu zapowiada otwarcie azylu: liczba i różnorodność zatrzymywanych w Polsce zwierząt stale rośnie
Służba Celno-Skarbowa opublikowała dane, z których wynika, że w Polsce z roku na rok powiększa się liczba i różnorodność zatrzymywanych zwierząt. W latach 2015-2018 zatrzymano m.in. 10 tys. sztuk pijawek lekarskich, 60 żółwi stepowych, czy 24 papugi. Argumenty za wybudowaniem takiego azylu nabrały jeszcze większego sensu rok później. Wówczas to transport 10 tygrysów, które były przewożone z Włoch do rosyjskiego Dagestanu, utknął na przejściu granicznym w Koroszczynie w październiku 2019 r. Podczas kilkudniowego postoju jedno ze zwierząt padło, a stan pozostałych był bardzo zły.
Powstanie Centralnego Azylu ma umożliwić przejęcie właśnie niebezpiecznych zwierząt przetrzymywanych w pseudocyrkach.
Na wsparcie mogą liczyć: Schronisko dla Zwierząt, Animal Patrol, Sekcja Konna Straży Miejskiej, a także wolno żyjące w naszym mieście koty. Ze środków pochodzących z ŁBO zostaną zakupione nowe boksy, sprzęt do gabinetu weterynaryjnego i preparaty na pchły i kleszcze. Wszystko to trafi w 2022 r. do schroniska przy ul. Marmurowej. 500 tys. zł zostanie przeznaczone na program kastracji i sterylizacji zwierząt właścicielskich. Dzięki temu Animal Patrol i Sekcja Konnej Straży Miejskiej zostanie wyposażona w m.in. sprzęt wykorzystywany przy interwencjach związanych ze zwierzętami. Kolejne 600 tys. zł z kolei wesprze przedsięwzięcie „Na pomoc łódzkim kotom wolnożyjącym”. Miejskie czworonogi tym samym będą miały zapewnioną kastracje, sterylizacje, leczenie oraz karmę.
Łódź: budżet obywatelski pomoże dzikim zwierzętom
Nie bez pomocy pozostaną też dzikie zwierzęta takie jak: dziki, sarny, czy jeże, którymi w Łodzi zajmuje się Ośrodek Rehabilitacji Dzikich Zwierząt. Z tego tytułu projekt zasili kwota 385 tys. zł. Ponadto sam obiekt zostanie wyremontowany i rozbudowany o zagrodę dla jeleniowatych. Ponadto ośrodek otrzyma specjalistyczny sprzęt: inkubatory dla młodych zwierząt, kamera termowizyjna i mobilna odłownia na dziki.
W 2022 r. w ramach ŁBO zostaną zrealizowane również takie inicjatywy jak: most dla wiewiórek, aż cztery psie parki (na Bałutach Dołach, Radogoszczu, Widzewie Wschodzie i Zarzewie), na osiedlu Katedralna powstanie pokazowa pasieka z pszczołami. Dodatkowo opieką zostaną objęte koty na Kozinach, a w trzech kolejnych osiedlach powstaną hotele dla owadów i budki dla ptaków.
Króliki są uroczymi ssakami, a zaraz obok psów i kotów także najczęstszymi towarzyszami w domach. Choć wyglądają uroczo, mają swoje wymagania. Aby zrozumieć zachowanie królików baranków, trzeba je lepiej poznać – skąd się wzięły, a także jakie mają potrzeby? Ważna jest przede wszystkim odpowiednia dieta, ale i wyrozumiałość, która stanowi klucz do zdobycia serca tego przyjacielskiego futrzaka! Jeśli zapewnisz mu dom pełen miłości, na pewno odwdzięczy ci się tym samym!
Królik domowy baranek – historia
Dobrze jest na początek zgłębić historię wybranej rasy. Królik baranek, choć swoje początki ma latach 70. XX wieku, jego życiorys jest całkiem ciekawy i kolorowy. W momencie powstania rasę tę określano jako Klein Widder, co z języka niemieckiego oznaczało zwrot „Mały Baran”. Króliki te powstały w wyniku mieszania ze sobą Big Lop’a oraz Chinchilla.
Choć rasa stworzona w latach 70. ubiegłego wieku przypominała z wyglądu obecnego mini lop’a, to tamte okazy były znacznie większe i cięższe. Być może to właśnie wynik tego eksperymentu sprawił, że po dziś dzień niektórzy, szukając informacji o rasie, wpisują w wyszukiwarkę frazę „królik baranek duży”. Bob Herschbach, marząc o mniejszym stworzeniu, zabrał parę królików do USA i tam zaczął pracować nad pomniejszeniem ciała królika baranka.
Zmieniono także nazwę rasy na Mini Lop, a już na początku lat 80. została ona oficjalnie wpisana do rejestru, choć nadal nie jest to królik miniaturka.
Baranek królik – charakterystyka rasy
Wpisanie rasy do rejestru zaowocowało stworzeniem wzorca, który obowiązuje po dziś dzień. Zgodnie z nim, królik baranek waży od 1500 do 1900 g, ma masywny korpus, bardzo umięśnione ciało, a jego głowa jest mocno osadzona na ramionach.
Jednak to uszy są tym, co sprawia, że baranek królik wyróżnia się na tle całego gatunku. Muszą być osadzone na czubku głowy i spadać po obu stronach głowy bardzo blisko policzków. Dzięki nim małe króliczki zyskują niesamowity urok!
O ile w przypadku innych ras umaszczenie nie jest aż tak istotne, to królik baranek może występować tylko w niektórych kolorach:
czarnym;
białym;
szarym;
rudym;
niebieskim;
madagaskarowym;
hawana;
szynszylowym;
żółtym.
Czysty wzorzec rasy o tym nie mówi, ale królik baranek urzeka swoim wyglądem – jego pyszczek przypomina zabawkę, dlatego tak bardzo uwielbiany jest przez dzieci. To prawdziwy pluszak, o którego trzeba dbać i przede wszystkim kochać!
Jakiej pielęgnacji wymaga królik baranek?
Ten niewinnie wyglądający królik nie potrzebuje wiele do szczęścia, a jego pielęgnacja jest naprawdę bardzo prosta. Zalicza się do niej przede wszystkim czesanie – najlepiej robić to dwa razy w tygodniu, jednak w okresie linienia lepiej jest czynność tą powtarzać 3–4 razy w tygodniu. Dzięki temu zabiegowi pupil zachowa lśniące i miękkie futerko, ale również ty na tym skorzystasz, szczególnie jeśli uwielbiasz ubrania w ciemnych kolorach!
Królik baranek nie wymaga kąpieli – jest ona wręcz niewskazana, chyba że zalecona została przez weterynarza ze względu na problemy dermatologiczne. Czyszczenie królika może doprowadzić do powstania chorób grzybowych oraz uczuleń. Miejsca, które zostały zabrudzone, należy wyczyścić, wykorzystując do tego wilgotną szmatkę lub ręcznik – nawilżając samą wodą, bez dodatku detergentów.
Higiena uszu u królika baranka
Uszy, które są największym atutem królika baranka, są jednocześnie najbardziej problematyczne. Ze względu na to, że są oklapnięte, wymagają regularnego, codziennego przeglądu. Jeśli zauważysz, że zmieniają one kolor, zapach albo niepokoi cię wydzielina w uszach, koniecznie udaj się do lekarza weterynarii.
Uszu królika baranka nie możesz czyścić samodzielnie – to także powód, dla którego wizyty w gabinecie weterynaryjnym są doskonałą okazją do kontroli stanu zdrowia podopiecznego.
Baranki króliki a ich zęby
Podobnie jak inne króliki, również i baranki mają problem z zębami. Stopień jego zaawansowania w dużej mierze zależy od diety. Jeśli zauważysz, że nie są wystarczająco starte, koniecznie wprowadź do diety więcej sianka oraz gałązek, które pomogą zwierzęciu wrócić do prawidłowego stanu.
W takim wypadku dobrze jest także skonsultować się z lekarzem weterynarii, który oceni, czy nie należy dodatkowo wprowadzić innych elementów, które ułatwią królikowi barankowi starcie zębów.
Opieka weterynaryjna dla królika baranka
Każdy domowy pupil wymaga opieki weterynaryjnej. Dotyczy ona nie tylko czyszczenia uszu czy wsparcia w zakresie zębów, ale także ogólnej kondycji zdrowotnej. Królik baranek, jak każdy inny przedstawiciel tego gatunku, ma specyficzny układ trawienny, dlatego źle dobrana dieta może wiązać się z problemami zdrowotnymi.
Aby mieć pewność, że twój królik cieszy się dobrym zdrowiem, raz na rok wykonaj mu badania profilaktyczne oraz zaszczep go przeciwko wirusom, dzięki czemu unikniesz kosztownego leczenia.
Dieta królika baranka
Decydując się na zakup lub adopcję, musisz wiedzieć, czym żywią się baranki króliki. To przede wszystkim sianko, którego w diecie nie powinno zabraknąć – stanowi ono około 80% całego menu. Pomaga w ścieraniu zębów, ale także odpowiada za trawienie.
Trzeba wymieniać je codziennie – im świeższe, tym lepsze. W diecie nie może zabraknąć też ziół (w tym koniczyny) i nasion, które są bardzo cennym źródłem witamin i minerałów. Są one też przekąskami, dzięki którym szybko zyskasz sympatię pupila. A co z marchewką? W przypadku tej odmiany królika nie jest ona najlepszym wyborem, choć podobnie jak jabłka, od czasu do czasu możesz ją podać. Zamiast niej postaw jednak na gotową karmę, która zapewni odpowiedni bilans składników potrzebnych pupilowi.
Królik baranek – charakter
Nazwa rasy mówi sama za siebie, ponieważ królik baranek jest dosłownie – łagodny jak baranek! Są to zwierzaki bardzo przyjazne i jednocześnie skore do zabawy. Mają jednak swoje zdanie i jeśli nie chcą więcej skakać, po prostu się położą. Nie lubią też przebywać na rękach, dlatego tulenie zostaw na moment, w którym królik sam zechce wskoczyć ci na ręce.
Podobnie jak inne króliki wymagają oswojenia – początkowo są bardzo nieufne, dlatego więź należy budować powoli i z ogromną cierpliwością. Codzienne rozmowy, ale i przysmaki, sprawią, że chwila ta nadejdzie znacznie szybciej niż myślisz!
Baranek królik – jakie warunki stworzyć mu w domu?
Króliki w klatkach przebywają jedynie w sklepach zoologicznych. Tak naprawdę nawet najmniejszy zwierzak potrzebuje dużo przestrzeni. Choć przez niektórych królik baranek nazywany jest „królikiem miniaturką barankiem”, to nie jest to rasa miniaturowa – to tylko najmniejszy z dużych królików. Również potrzebuje przestrzeni, w której mógłby się wybiegać, ale także schować.
Klatka powinna być duża, a dodatkowo najlepszym rozwiązaniem jest zapewnienie odpowiedniego wybiegu. Możesz też pozwolić biegać królikowi barankowi po całym domu, ale pamiętaj o zabezpieczeniu kabli – nie tylko ze względu na możliwe szkody, lecz przede wszystkim z uwagi na bezpieczeństwo.
Królik baranek miniaturka czy królik baranek duży?
Królik baranek to najmniejszy przedstawiciel dużych królików. Lepiej zatem pasuje określenie „królik baranek duży”, „królik baranek miniaturka” również jest uznawany przez miłośników rasy.
Ile kosztuje królik miniaturka baranek?
Zarówno królik baranek biały, jak i srebrny będą w podobnej cenie – w przypadku tej rasy znaczenia nie ma umaszczenie, ale hodowla. Z tego powodu cena królika baranka waha się od 100 do 500 zł. Dobre hodowle przygotowują królika do różnych warunków – oswajają z innymi zwierzętami, a także z dziećmi.
Hodowle cieszące się dużą renomą pomogą ci też w ułożeniu odpowiedniej diety, a także udzielą wielu cennych wskazówek, które będą przydatne podczas dbania o dobre zdrowie oraz w kwestiach behawioralnych. Królik baranek to świetny towarzysz, który szybko wzbudzi twoją sympatię. Jego oklapnięte uszy dodają mu niezwykle dużo uroku. Jeśli poszukujesz dokładnych informacji na temat rasy, koniecznie skontaktuj się z hodowcą, dzięki któremu będziesz wiedzieć, jakie warunki stworzyć królikowi barankowi!
Gekon toke jest bardzo ciekawą jaszczurką – nie tylko jest największym przedstawicielem swojego gatunku, ale przede wszystkim charakteryzuje go ciekawe umaszczenie, które przypomina pomarańczową wysypkę. Jego nazwa pochodzi od dźwięku, jaki wydaje – toke-toke. Jakie ma wymagania i jak powinno wyglądać jego terrarium, aby poczuł się swobodnie?
Gekon toke – kilka słów o kropkowanej jaszczurce
Gekko gecko pochodzi z południowo-wschodniej Azji. Spotkać go można w Tajlandii, Indiach, Chinach, Nepalu, Kambodży, Malezji, na Filipinach oraz w Wietnamie. Swoje gniazda buduje w pobliżu siedzib ludzkich, najczęściej na strychach, komórkach, ale zdarza się, że żyje pośród ludzi, schowany za kuchnią czy szafkami. To właśnie w tych zakamarkach ma najlepsze warunki do znalezienia odpowiedniego pożywienia.
Gekon toke buduje gniazdo na całe życie! Jeśli razem z partnerką znajdą idealne miejsce do rozrodu, będą go bardzo zaciekle bronić, dlatego w naturalnych warunkach gekko gecko nie jest przyjaznym stworzeniem. Na szczęście domowe pupile mogą odwdzięczyć się ogromną miłością i wzbudzić sympatię niejednego zagorzałego przeciwnika zwierząt tego gatunku, jeśli tylko zapewni mu się optymalne warunki bytowe.
Jak wygląda gekon toke?
Gekon toke to jeden z największych gekonów na świecie. Jego głowa jest duża, a całe ciało krępe, ale bardzo muskularne, ogon zaś długi i walcowaty. Jego silnie rozwinięte przylgi są zakończone pazurami. Gekko gecko ma skórę pokrytą łuskami, a niektóre z nich tworzą wyrostki.
Charakterystyczne jest ubarwienie gekona toke – od bladoszarego do ciemnoniebieskiego, pokrytego czerwonymi lub pomarańczowymi plamkami. Dorasta do 40 cm i żyje nawet 20 lat! Łatwo też odróżnisz samicę gekona toke od samca – są one znacznie mniejsze i mniej krępe. Długość ich życia bywa jednak zaskoczeniem – początkujący miłośnicy gekonów nie zdają sobie sprawy, że jest to zwierzę, które towarzyszyć będzie im przez dekady. Jeśli myślisz o tym konkretnym gekonie, zastanów się, czy będziesz w stanie zapewnić mu opiekę przez tak długi czas.
Czym żywi się gekon toke?
Gekon toke jest drapieżnikiem. W jego menu próżno szukać roślin, dlatego jeśli chcesz przygarnąć go pod swój dach, musisz być nastawiony na przygotowanie mu odpowiedniej diety. W naturze gekko gecko najczęściej zjada owady, pajęczaki, płazy, gady, ale także małe ssaki.
Czym karmić w domu jednego z największych gekonów? Hodowla rządzi się własnymi prawami, ciężko zastąpić jaszczurce wszystkie składniki, jakie może znaleźć w naturze. Z tego powodu warto uzupełnić dietę o różnorodne owady, do których zaliczają się też ćmy czy koniki polne. Gekko gecko przebywający w domu powinien też mieć dostęp do witamin, które zakupisz w sklepie zoologicznym.
Gekon toke – wymiary terrarium
Decydując się na zakup zwierząt egzotycznych, musisz zapewnić im warunki, które są najbardziej zbliżone do naturalnych. Terrarium dla gekona toke musi być typu wertykalnego, gdyż są to zwierzaki, które uwielbiają wspinaczkę. Powinno być odpowiednio wentylowane o minimalnych wymiarach – 80 cm długości, 50 cm głębokości i 100 cm wysokości. Oczywiście im większe terrarium tym lepsze, ponieważ zwierzak ma wówczas większe pole do popisu.
Terrarium dla gekona toke przynajmniej jedną ścianę powinno mieć z korka. Nie możesz też zapomnieć o pozostałych dodatkach, które przybliżą mu warunki azjatyckie.
Terrarium dla gekona toke – co powinno się w nim znaleźć?
Choć może się to wydawać dziwne, gekon toke potrzebuje również odpowiedniej aranżacji tej przestrzeni. Terrarium w tropikalnym klimacie to dokładnie to, czego potrzebuje ta wyjątkowa jaszczurka!
We wnętrzu terrarium powinny znaleźć się pnące rośliny niewymagające dużej ilości światła. Ponadto musisz zadbać o odpowiednią ilość kryjówek – to w nich gekony spędzają niemal cały dzień. To mogą być gotowe domki, ale również kawałki bambusów czy łupiny kokosowe. Dno najlepiej wyłożyć torfem kokosowym, który pochłonie nadmiar wody.
Kryjówki dla gekona spełniają naprawdę ważną rolę. Dobierając akcesoria, nie zapomnij o nich – dzięki nim twój pupil nie stanie się apatyczny. Im więcej ich będzie w terrarium tym lepiej. Oczywiście wszystko zależy od wielkości nowego lokum, ponieważ jaszczurka musi mieć też miejsce do swobodnego biegania, jednak w najmniejszym wymaganym terrarium powinno ich być minimum trzy.
Temperatura w terrarium dla gekona toke
Odpowiednie ogrzewanie terrarium dla gekona toke to podstawa. Temperatura powinna oscylować w granicach 25–30 stopni w dzień, zaś w nocy spaść do 20–23 stopni. Lampy wyłączaj każdego dnia na 12 godzin, ale w tym czasie gekko gecko powinien mieć wyspę ciepła, na której może się wygrzać.
Terrarium każdego dnia musisz też mocno spryskiwać wodą, ponieważ wilgotność powinna wynosić około 80% i nie może spaść poniżej 70%.
Gekon toke – hodowla
Decydując się na zakup gekona toke, weź pod uwagę, że to jaszczurka długowieczna – żyje około 20 lat, a w odpowiednich warunkach nawet 25 lat! To zatem pupil, który towarzyszyć ci będzie bardzo długo.
Z racji tego, że gekon toke jest bardzo terytorialny, w jednym terrarium nie mogą przebywać dwa samce. Nie oznacza to, że nie może być więcej samic – ale w zależności od ilości osobników pamiętaj o wielkości samego terrarium. Zastanów się też, czy jesteś gotowy na pełną hodowlę i czy na pewno znajdziesz miejsce dla nowych lokatorów.
Aktywność gekona toke
Gekon toke osiąga dojrzałość płciową po ukończeniu 1,5 roku i wtedy jest gotowy do rozmnażania. W ciągu dnia możesz mieć problem ze znalezieniem swoich przyjaciół, gdyż spędzają one czas głównie w kryjówkach i są aktywne nocą. O zmierzchu wychodzą na powierzchnię i prowadzą aktywny tryb życia.
Gekon toke – cena
Gekony toke kosztują około 200 zł. Podobnie jak w przypadku innych zwierząt hodowlanych, przy zakupie powinieneś otrzymać odpowiedni certyfikat, w którym wyraźnie napisane będzie, skąd on pochodzi. Dlaczego to takie ważne? Gekko gecko to gatunek zagrożony wyginięciem, a handel zwierzętami na czarnym rynku ciągle kwitnie – jeśli nie chcesz brać udziału w tym procederze i przyczyniać się do śmierci i cierpienia dzikich zwierząt, zawsze kupuj je odpowiedzialnie.
Gekony toke nie są łatwe w oswojeniu – nie ma znaczenia z jakiej hodowli go pozyskaliśmy. Podczas wyciągania go z terrarium możesz zostać dotkliwie pogryziony, to też powód dla którego powinieneś robić to jak najrzadziej.
Gekko gecko – podsumowanie
Gekon toke to jedna z największych i najdłużej żyjących jaszczurek. Charakteryzuje ją też niezwykle urocze umaszczenie. Jeśli jesteś zdecydowany, by zakupić jedną z takich jaszczurek, musisz pamiętać o zapewnieniu jej odpowiedniego terrarium na najbliższe 25 lat! To duża odpowiedzialność, dlatego dobrze przemyśl swoją decyzję.
Tylko w dobrych warunkach gad ten będzie w stanie cieszyć się dobrym zdrowiem, ale przede wszystkim wieść dobre życie. W naturalnych warunkach – w Azji – jest to gatunek zagrożony wyginięciem, dlatego tak ważne jest zwracanie uwagi na certyfikat jego pochodzenia. Gekona najlepiej kupuj w dobrym sklepie zoologicznym lub od hodowcy, który dodatkowo podpowie ci, jak jeszcze możesz poprawić warunki bytowego swojego nowego przyjaciela.
Pomimo tego, że zwierzęta domowe kojarzą się z łagodnością, na miłość gekona toke trzeba sobie zasłużyć. Nie męcz go i nie zmuszaj do wychodzenia z terrarium – z czasem sam się oswoi i będzie inicjował kontakt. Do tego czasu pozwól mu zaakceptować nowy dom. Unikniesz w ten sposób agresji, która w jego przypadku jest naturalnym instynktem obronnym.
Czy gekon toke jest dla ciebie? Jeśli jesteś gotowy na opiekę nad zwierzęciem przez najbliższe 20 lat, masz miejsce na odpowiednie terrarium oraz lubisz gady – warto się na niego zdecydować!
Królik karzełek teddy to jeden z najlżejszych i najmniejszych królików hodowlanych. Ma grubą i gęstą sierść, przez co szybko skrada serca miłośników futrzanych stworzonek. I choć dopiero wkracza na polskie kanapy, możesz być pewien, że niewiele potrzeba by wkrótce stał się gwiazdą wśród królików!
Zanim jednak zdecydujesz się przyjąć go pod swój dach – poznaj go bliżej i zobacz, jakie ma wymagania, bo choć jest mały gabarytowo, to jego potrzeby są równie wielkie, jak królików gigantów!
Królik teddy – najlżejszy króliczek miniaturka
Króliczek teddy ma wiele innych określeń – czasem nazywany jest karzełkiem perskim pluszowym, a czasem określa się go po prostu mianem „królik karzełek teddy”. Słynie z tego, że jest najlżejszym przedstawicielem swojego gatunku, ponieważ jego waga waha się od 800 do 1600 g.
Jest rzeczywiście niewielki – i to właśnie powód, dla którego króliczek teddy zyskuje coraz większe uznanie w Polsce. Jego zaletą jest także oddanie, ponieważ potrafi się naprawdę mocno przywiązać do swojego właściciela!
Jak oswoić małego teddy? Królik, który wymaga cierpliwości!
Karzełek teddy bardzo przywiązuje się do człowieka, choć początkowo trudno w to uwierzyć. Swoją więź z opiekunem buduje długo i opiera się ona na bezgranicznym zaufaniu. Aby je zdobyć, trzeba spędzać z nim dużo czasu!
Rozmawiaj ze swoim pupilem
Królik karzełek lubi też, gdy się z nim rozmawia. Kiedy przebywasz w jego okolicy, po prostu do niego mów, od czasu do czasu poczęstuj go przysmakiem, a dzięki czemu zyskasz jego atencję i niebawem sam będzie do ciebie podbiegał.
Królik teddy potrzebuje czasu, by się oswoić, zatem nie denerwuj się, jeśli ten proces przebiega zbyt długo. Kiedy już ci zaufa, przekonasz się, że w tym małym ciele znajdują się ogromne pokłady miłości!
Królik teddy – skąd pochodzi i dlaczego jest taki mały?
Karzełki teddy to dość tajemnicza rasa – ich dokładne pochodzenie nie jest znane. Prawdopodobnie stanowią wynik mieszania różnych królików miniaturek z królikami angorskimi. Królik miniaturka teddy ma w sobie również domieszkę krwi królika lwiego, co jest bardzo widoczne także w jego wyglądzie – to po nim odziedziczył niesamowicie bujną czuprynę!
Wielkość królika miniaturki teddy jest skutkiem mutacji genu HMGA2, który odpowiada za wzrost.
Czy królik teddy jest rasą?
Choć królik karzełek sprzedawany jest jako przedstawiciel rasy i ma charakterystyczne cechy, to przez większość organizacji hodowlanych nie jest uznany oficjalnie za rasę. Mimo to, na świecie istnieje wiele klubów miłośników tych małych króliczków.
Króliczek miniaturka – karzełek wśród królików
Jest to jeden z mniejszych przedstawicieli swojego gatunku, ponieważ mierzy maksymalnie 30 cm! Jest bardzo wątły i delikatny, krępy. Uwagę przyciąga także jego mała głowa z szerokim czołem.
Kończyny są krótkie, delikatnie zbudowane, a uszy zaokrąglone. Całe ciało pokryte jest gęstą i grubą sierścią, która ma aż 10 cm długości, jednak nie sprawia ona problemów w pielęgnacji.
Jaki jest króliczek teddy?
Karzełki teddy, pomimo iż początkowo nie są zbyt ufne, po zbudowaniu więzi z właścicielem okazują się być wyjątkowo towarzyskie! Ich ciekawska natura sprawia, że bardzo szybko eksplorują mieszkanie oraz wybieg. Kochają też pieszczoty, dlatego decydując się na adopcję tego pupila, przygotuj się na długie sesje, które wymagają nieustannego głaskania i drapania!
Czy dom z dziećmi jest dobrą opcją dla teddy’ego?
Pamiętaj jednak, by być przy tym delikatnym – to bardzo wrażliwe stworzenia, które łatwo skrzywdzić. Jeśli w domu są dzieci, zastanów się, czy króliczek teddy jest najlepszym wyborem. Być może warto poczekać, aż nieco podrosną? Choć pociechy zwykle obdarzają zwierzaki wielką miłością, przypadkowo mogą zrobić im krzywdę.
Czy królik teddy ma duże wymagania?
Króliczek teddy jest miniaturką, ale również i on wymaga odpowiedniej przestrzeni. Źle znosi stały pobyt w klatce, dlatego należy przygotować mu specjalny wybieg. Jeśli pozwolisz mu biegać po całym mieszkaniu, pamiętaj o tym, aby odpowiednio zabezpieczyć kable – nie tylko może zniszczyć ważne elementy wyposażenia mieszkania, ale przede wszystkim zrobić sobie krzywdę!
Klatka dla królika
Królik miniaturka teddy potrzebuje też wystarczającej klatki. To minimum 35 cm wysokości, 60 cm szerokości oraz 90 cm długości, choć im większa przestrzeń, tym lepiej. W klatce powinien znajdować się paśnik, pojemniczek na wodę, kuweta oraz domek, w którym królik karzełek będzie mógł się schować.
Jakiej pielęgnacji wymaga królik karzełek teddy?
Ze względu na swoją gęstą sierść, to właśnie czesanie jest najbardziej czasochłonnym zajęciem w przypadku pielęgnacji królika. Aby karzełek teddy wyglądał naprawdę uroczo, należy go dokładnie czesać przynajmniej dwa razy w tygodniu grzebieniem o szeroko rozstawionych zębach.
Sierść bardzo łatwo ulega zabrudzeniom, dlatego pamiętaj, aby ściółka w klatce, w której mieszka królik karzełek teddy była najwyższej jakości.
Królik teddy a słońce
Mimo tego, że słońce jest znakomitym suplementem diety, w przypadku małego królika może przynieść bardzo duże szkody. Króliczek teddy jest bardzo wrażliwy na promienie słoneczne, dlatego nigdy nie można go wystawiać na ich bezpośrednie działanie.
Karzełki teddy nie przepadają też za wycieczkami po ogrodzie – najbezpieczniej czują się w mieszkaniu, w znanym sobie otoczeniu.
Królik teddy i problemy zdrowotne
Króliczek teddy żyje około 10 lat, ale jest to możliwe tylko wtedy, gdy jest zdrowy – to z kolei wymaga regularnych badań. Raz do roku powinieneś odwiedzić gabinet weterynaryjny, aby upewnić się, że pupil nie cierpi na żadną dolegliwość.
Ścieranie pazurków
Podczas wizyty u lekarza weterynarii możesz też przyciąć pazury – karzełek teddy niestety ma problem z ich naturalnym ścieraniem. Nie zapomnij również o szczepieniach, które są najlepszą profilaktyką w przypadku chorób zakaźnych.
Zęby – królik teddy i jego magiczne jedynki
Podobnie jak wszystkie zajęczaki, również i karzełek teddy ma problem z zębami. Bardzo często przedstawiciele tej rasy cierpią na wadę zgryzu – wydłużona żuchwa sprawia, że zęby nie ścierają się w trakcie jedzenia. Przerośnięte zęby powodują ból i uniemożliwiają jedzenie.
Jakie jeszcze choroby dotykają królika teddy?
Jak każdy zwierzak z długą i gęstą sierścią, również i królik karzełek ma problem z bezoarami, czyli zbitą sierścią, która znajduje się w przewodzie pokarmowym. Dlatego tak ważna jest odpowiednia dieta i regularne szczotkowanie sierści.
Większość schorzeń, które dotyka królika teddy związana jest z jego mutacją. Zalicza się do niej także problemy z oddychaniem oraz ogólne problemy z układem trawiennym. Aby mały pupil nie cierpiał, częste wizyty w gabinecie weterynaryjnym są niezbędne.
Co je królik teddy?
Dieta królika karzełka nie jest skomplikowana – w zasadzie nie odbiega ona od menu normalnych królików domowych. Podstawę stanowi siano – około 80 proc. – resztę zaś dobrej jakości zioła i warzywa. Warto też dodać do jadłospisu specjalną karmę, która reguluje proces trawienny.
Dużo większe znaczenie ma wielkość poszczególnych smaczków – ponieważ to królik karzełek, nie mogą one być zbyt duże. Przysmakiem mogą być też gałązki – nie tylko będą znakomitym urozmaiceniem diety, ale przede wszystkim wspomogą ścieranie zębów.
Królik teddy – cena
Króliczek teddy nie jest drogi – młodego możesz kupić już za 50 zł. Cena zależna jest od jego stanu zdrowia, ale także od umaszczenia. Przed zakupem warto zwrócić się do fundacji zajmującej się pomocą królikom lub do klubu miłośników królików teddy – podpowiedzą ci, gdzie znajdziesz przedstawicieli dobrej hodowli, a także udzielą ci wielu cennych wskazówek.
Uważaj na pseudohodowle
Staraj się unikać pseudohodowli – nie tylko możesz trafić na bardzo chore króliki, ale również może się okazać, że wymarzony zwierzak wcale nie należy do pożądanej rasy.
Królik karzełek teddy to bardzo sympatyczny przedstawiciel króliczej rodziny. Dzięki swoim małym gabarytom prezentuje się niezwykle uroczo, jest też świetnym towarzyszem dla wszystkich osób, które kochają te futrzaste stworzenia. Ma swoje wymagania, co musisz mieć na uwadze, zanim go adoptujesz.
Zakup króliczka teddy – podsumowanie
Jeśli pragniesz stworzyć mu dom marzeń, pamiętaj, że karzełek teddy potrzebuje przestrzeni, regularnego czesania, ale także opieki weterynaryjnej, dzięki której jego życie jest znacznie prostsze i przyjemniejsze. Ciekawski króliczek teddy odwdzięczy się ogromną miłością.
Posiadając w domu małe dzieci, zastanów się, czy to najlepszy moment, aby pod waszym dachem zamieszkał ten nowy lokator – jest to stworzenie bardzo wrażliwe, a dzieci, choć bardzo je kochają, mogą przypadkowo zrobić mu krzywdę. Czasami warto chwilę poczekać.
Psy myśliwskie to liczna grupa ras psów, podzielona ze względu na konkretne umiejętności i zadania, jakie mają wykonywać. Do popularnych psów myśliwskich należą tropowce lub po prostu psy tropiące. Sprawdź, czym się one charakteryzują i jakie rasy należą do tej kategorii.
Cechy psów tropiących
Psy tropiące, powszechnie nazywane tropowcami, to dość szeroka grupa czworonogów, które są zaliczane do kategorii psów pracujących. Te tropiące czworonogi są bardzo aktywne, mają ogromną ilość energii, dlatego są wykorzystywane do różnego rodzaju czasochłonnych zadań, które wymagają szybkości, zwinności i wytrzymałości. Cechuje je także wysoka inteligencja. Psy łatwo uczą się nowych poleceń, dobrze rozumieją, czego się od nich wymaga. Tropowce lubią pracę z człowiekiem i chętnie spędzają czas w jego towarzystwie.
Tym, co jednak najbardziej wyróżnia psy tropiące spośród innych ras, jest ich wyjątkowo czuły węch. Tropowce podejmują ślad zapachowy poszukiwanego człowieka lub obiektu. Odpowiednie szkolenie może przygotować je do pracy w ratownictwie i policji, na przykład podczas poszukiwań zbiegów lub zaginionych osób. Najczęściej jednak pełnią rolę psów myśliwskich tropiących, ponieważ są w stanie szybko odnaleźć zwierzynę i doprowadzić do niej właściciela.
Pies tropiący – trening
Nauka tropienia jest konieczna w przypadku, kiedy chce się wykorzystywać dobry węch psa do realizacji swoich celów. Chociaż pies rasy tropiącej będzie umiał zwietrzyć człowieka lub zwierzynę niezależnie od wyszkolenia, bez odpowiedniego przygotowania nie poinformuje o znalezisku opiekuna.
Trening psa ratowniczego lub policyjnego
Przeważnie przebieg szkolenia zależy od tego, w czym ma się specjalizować dany pies. W przypadku czworonogów ratowniczych czy policyjnych ich treningiem zajmują się specjaliści w wyznaczonych do tego ośrodkach. Dobry węch nie jest jednak jedynym warunkiem pracy w powyższych służbach. Podczas szkoleń przeprowadzana jest dokładna i ostra selekcja. Stwierdza się wówczas, czy dany osobnik na pewno posiada wszystkie cechy niezbędne do poszukiwania ludzi.
Trening psa myśliwskiego tropiącego
W przypadku psów myśliwskich tropiących ich szkoleniem często zajmują się opiekunowie. Oczywiście również w tym przypadku można korzystać z pomocy profesjonalnych treserów, jednak możliwe jest także samodzielne przygotowanie czworonoga do pracy. Radzi się, aby unikać kar – wiele psów bardzo źle reaguje na tzw. metodę awersyjną. W większości przypadków jej stosowanie nie jest zresztą konieczne, bo, jak już wspomnieliśmy, psy tropiące są bardzo inteligentne i szybko uczą się nowych komend.
Najpopularniejszą i najczęściej polecaną metodą stosowaną przy szkoleniu jest nagradzanie psów za odpowiednio wykonane polecenie. Może to być podarowanie smakołyku lub zabawa piłką – zależy, na co pies reaguje lepiej. Podczas nauki najlepiej stosować krótki, prosty komunikat, np. „wąchaj”. Obiektem poszukiwań może być bardzo mocno pachnący kawałek suszonego mięsa – w tym wypadku będzie on stanowić dla psa także nagrodę, którą otrzyma za złapanie tropu.
Rasy psów tropiących – selekcja
Wiele ras psów było od wieków krzyżowanych tak, aby w pełni wykorzystać swój potencjał do tropienia. Część z nich do dzisiaj wykorzystuje się w tym celu, a nawet te, które nie uczestniczą w polowaniach, zachowują swój niezwykły węch i instynkt poszukiwawczy.
Terier irlandzki to jedna z chętniej wybieranych ras psów tropiących. Należy do czworonogów aktywnych, o świetnej kondycji i niespożytej energii. Zapewnienie ruchu terierowi jest wręcz niezbędne dla jego zdrowia psychicznego, ponieważ w przeciwnym razie pies stanie się sfrustrowany. Terier jest psem bardzo inteligentnym, chociaż szkolenie go wymaga dużej dawki cierpliwości – szybko się uczy, ale bywa naprawdę uparty.
Beagle
Beagle, kolejne psy bardzo często wykorzystywane do tropienia, są bardzo popularne także w Polsce. Wykorzystuje się je zarówno podczas polowań, jak i do wykrywania przesyłek z narkotykami, chociaż zdecydowanie częściej można je zobaczyć w towarzystwie myśliwych. Świetnie nadają się do tropienia lisów i zajęcy. Beagle od zawsze polują w grupie. Są bardzo towarzyskie i oprócz obecności innych psów potrzebują w swoim otoczeniu opiekuna.
Ogar polski
Ogar polski to bardzo odważny i skuteczny pies tropiący – rasa znana prawdopodobnie już od XIV wieku. Ma niezwykle czuły węch, szybko uczy się komend, a ponadto jest psem wiernym i całkowicie oddanym swojemu opiekunowi. Nie lubi zostawać sam, najlepiej czuje się, kiedy może przebywać w towarzystwie człowieka, na przykład podczas polowania.
Ogary, podobnie jak beagle, zawsze polowały w sforze, dlatego dobrze dogadują się też z innymi, znanymi sobie psami.
Bloodhound
Bloodhound należy do największych ras psów tropiących. Rasa ta jest efektem krzyżówek wielu psów myśliwskich, od wieków hodowanych pod kątem zdolności łowieckich. Ze względu na niezwykle czuły węch bloodhoundy wykorzystuje się zarówno podczas polowań, jak i w pracy policji. Znane są sytuacje, w których psy podjęły nawet kilkudniowe ślady – taka zdolność jest niezwykle przydatna przy poszukiwaniach zaginionych osób.
Mimo znacznych rozmiarów, bloodhoundy należą do psów bardzo przyjaznych, właściwie pozbawionych agresji. Trzeba jednak przyznać, że mają charakter indywidualistów, dlatego należy już od szczeniaka przyzwyczajać je do posłuszeństwa opiekunowi.
Foxhound angielski
Foxhound angielski jest krzyżówką wielu ras psów myśliwskich, takich jak foksterier, buldog, greyhound oraz bloodhound. Ten pies tropiący cechuje się dużą wytrzymałością i odpornością. W przeszłości towarzyszył myśliwym podróżującym konno, jest zatem przystosowany do pokonywania wielu kilometrów bez wysiłku. Foxhoundy angielskie cechuje duża ilość energii – są to typowe psy do pracy, które muszą mieć zapewnione zajęcie i odpowiednią aktywność fizyczną. Podobnie jak bloodhoundy, z którymi są spokrewnione, foxhoundy są bardzo przyjazne i nieagresywne. Dobrze czują się zarówno w towarzystwie ludzi, jak i innych zwierząt.
Psy gończe znane są już od czasów średniowiecza, także na terenie Polski – o ich obecności na polskich ziemiach i wykorzystaniu na polowaniach pisał sam Gall Anonim. Co świadczy o wyjątkowości psów gończych, jakie rasy obejmuje ta kategoria i jak wyglądają szkolenia, które czworonogi przechodzą? Przeczytaj artykuł i dowiedz się.
Psy gończe – charakterystyka rasy
Psy gończe są wykorzystywane podczas polowań. W klasyfikacji FCI znajdują się w grupie VI, która obejmuje duże, średnie i małe psy gończe, posokowce i inne rasy pokrewne. Głównym zadaniem ras gończych jest towarzyszenie myśliwym, pogoń za zwierzyną oraz informowanie o jej obecności swojego opiekuna.
Psy gończe posługują się przeważnie węchem, dlatego powinny mieć ten zmysł bardzo wyostrzony. Rozpoznawanie zapachów ułatwiają im duże nozdrza. Ponadto większość psów ras gończych ma duże, zwisające uszy, również odgrywające rolę w poszukiwaniu zwierzyny. Kiedy pies węszy z nisko opuszczoną głową, jego uszy, ocierając się o ziemię, „zbierają” zapachy, które łatwiej trafiają do psiego nosa.
Ponieważ głównym zadaniem myśliwskich psów gończych jest pogoń za zwierzyną, charakteryzują się one siłą, wytrzymałością i ogromną energią. Każdy, kto miał do czynienia z rasami gończymi wie, że należy im zapewnić dużą, codzienną dawkę ruchu – w innym przypadku stają się sfrustrowane i niespokojne.
Trening myśliwskiego psa gończego
Psy wykorzystywane podczas polowań powinny charakteryzować się przede wszystkim umiejętnością współpracy ze swoim właścicielem. Wbrew pozorom agresja nie jest u nich mile widziana, ponieważ trudno wtedy nad nimi zapanować. Myśliwski pies gończy powinien być psem cierpliwym, bez nadmiernej pobudliwości, a przy tym aktywnym, wytrzymałym i chętnym do nauki.
Przed właściwym treningiem psa gończego konieczne jest „dotarcie się” czworonoga i jego opiekuna. Pies musi wiedzieć, że może zaufać człowiekowi i nauczyć się posłuszeństwa. Do najbardziej podstawowych umiejętności, których uczy się psy gończe, należy chodzenie przy nodze, powrót, wstawanie, siadanie i leżenie na zawołanie, odkładanie przedmiotów na miejsce. Kiedy pies zna już podstawowe polecenia, można rozpocząć trening związany z polowaniem i naukę potrzebnych w tym celu komend (na przykład „szukaj”).
Treningi psów gończych mogą być przeprowadzane zarówno pod okiem specjalistów, podczas odpowiednich szkoleń, jak i przez właściciela czworonoga.
Ras tych jest o wiele więcej i zaliczyć do nich można m.in. ogary, posokowce czy nawet bassety.
Gończe polskie
Pierwszą rasą, którą przywodzą na myśl psy gończe, będzie prawdopodobnie gończy polski. Pierwsze czworonogi z rodowodem przyszły na świat dopiero w 1989 r. w hodowli „z Cisówki”, jednak historia gończych polskich jest znacznie dłuższa. Przedstawiciele tej rodzimej rasy występują głównie na południu – szczególnie często można je spotkać na Podhalu, w Beskidach Zachodnich, Pieninach, ale także na Mazowszu. Stają się jednak coraz popularniejsze także w innych regionach kraju i coraz liczniej uczestniczą w wielu wystawach.
Gończe polskie to psy wykorzystywane przeważnie w łowach na duże zwierzęta, jak dziki i jelenie, choć czasami towarzyszą też myśliwym polującym na zające lub lisy. Psy tej rasy posiadają bardzo wyczulony zmysł węchu, co sprawia, że znakomicie się sprawdzają w swojej roli. Kiedy gończy polski znajdzie zwierzynę, informuje o tym szczekaniem o zmiennym brzmieniu.
Mimo, że gończe polskie są psami inteligentnymi, zdecydowanie przyjaznymi wobec człowieka i umiejącymi przystosować się do różnych warunków, najlepiej się czują, gdy mogą towarzyszyć myśliwym – w końcu po to zostały stworzone. Osoby, które nie są zainteresowane łowiectwem, a mimo tego chciałyby przyjąć pod swój dach gończego polskiego, mogą to zrobić – muszą jedynie pamiętać o zapewnieniu czworonogowi sporej ilości ruchu i zabawy.
Pies gończy tyrolski
Kolejna rasa z grupy gończych to gończy tyrolski – średniej wielkości pies wykorzystywany głównie do polowań na zające i lisy. Rasa nie należy do szczególnie popularnych, ale wśród myśliwych cieszy się sporym uznaniem. To bardzo energiczne i wytrzymałe czworonogi o niezwykle silnym instynkcie łowieckim. Są inteligentne, chociaż jednocześnie bywają bardzo uparte – ich opiekun powinien zatem mieć sporo cierpliwości, być konsekwentny, a przede wszystkim doświadczony w pracy z psami gończymi.
Duży gończy gaskoński
Duży gończy gaskoński to bardzo stara rasa psów gończych pochodząca z Francji. Rewolucja w 1789 roku niemal doprowadziła do wyginięcia tych czworonogów, na szczęście jednak udało się odtworzyć tę rasę.
Psy te są odważne i wyjątkowo wytrzymałe. Posiadają bardzo czuły węch. Nic więc dziwnego, że od początku swojego istnienia towarzyszyły ludziom podczas polowań, szczególnie na duże zwierzęta, na przykład wilki.
W stosunku do ludzi duże gończe gaskońskie są przyjacielskie, wierne i łagodne, jednak ich właściciel powinien być doświadczony, ponieważ jest to rasa o bardzo silnym instynkcie łowieckim oraz ogromnej sile i energii. Konieczne jest, aby opiekun umiał zapewnić swojemu czworonogowi odpowiednią ilość ruchu, a przy tym był w stanie zapanować nad jego myśliwskimi zapędami.
Billy – pies gończy
Billy to kolejna francuska rasa psów gończych. Powstała na skutek działań myśliwego Gastona Hublot du Rivault Taco, który skrzyżował ze sobą psy larrye, céris oraz wymarłą już dzisiaj rasę montemboeuf. Nazwa rasy, „billy”, pochodzi od miejsca zamieszkania jej twórcy, czyli Château de Billy.
Niestety psy billy podzieliły los wspomnianych wcześniej dużych gończych gaskońskich. Po wojnie żyły zaledwie dwa osobniki tej rasy. Na szczęście syn jej twórcy postanowił ją odtworzyć, dzięki czemu te piękne psy towarzyszą nam do dzisiaj.
Tak samo jak inne psy gończe, wyselekcjonowane do pomocy myśliwym, billy są bardzo aktywne i potrzebują dużo ruchu na co dzień. Są też skore do zabawy i dobrze żyją z dziećmi. Mimo że kochają swoją rodzinę, są dość niezależne i potrzebują konsekwentnego opiekuna, który będzie umiał odpowiednio zająć się ich szkoleniem.
Black and tan coonhound
Black and tan coonhound to amerykańska rasa psów gończych. Jej historia sięga XVIII wieku, pierwszy raz wyodrębniona została w 1900 roku. Czworonogi te są prawdopodobnie krzyżówką ras kerry beagle, bloodhound oraz foxhound wirgiński.
Psy rasy black and tan coonhound charakteryzuje przyjazne usposobienie. Są łagodne dla ludzi, a szczególnie pozytywnie reagują na osoby, które dobrze znają. Warto wiedzieć, że to wobec opiekuna pozostają posłuszne i wierne.
Psy black and tan coonhound bywają też jednak bardzo zacięte, co sprawdza się w przypadku pogoni za zwierzyną. Czworonogi te pomagają przede wszystkim w polowaniach na oposy i szopy.
Psy gończe – dla kogo?
Pies gończy będzie dobrym towarzyszem dla osoby aktywnej, będącej jednocześnie doświadczonym opiekunem. Musimy pamiętać, że są to rasy pracujące. Jeśli właściciel nie jest myśliwym, koniecznie musi zadbać, aby pies miał wystarczającą ilość ruchu i mógł spożytkować swoją energię. Ważne jest konsekwentne, zdecydowane, ale spokojne prowadzenie psów ras gończych. Nie powinno się wybierać psa gończego, kierując się tylko atrakcyjnym wyglądem rasy, ponieważ jeśli jego potrzeby nie zostaną zaspokojone, może okazać się kłopotliwy.
Irlandia jest niezwykle malowniczą wyspą. Niewiele osób jednak zdaje sobie sprawę, że oprócz najpiękniejszych widoków, muzyki i legend, jej dumą są także irlandzkie rasy psów. Każda z nich jest wyjątkowa i z pewnością zasługuje na bliższe poznanie.
Historia hodowli psów w Irlandii
Historia hodowli psów w Irlandii sięga czasów starożytnych Celtów. Rodzime czworonogi Zielonej Wyspy krzyżowano tak, aby w pełni wykorzystać potencjał poszczególnych osobników. Liczyła się siła fizyczna, posłuszeństwo człowiekowi, umiejętność stróżowania i wiele więcej – w zależności od funkcji, którą miały pełnić. Ich głównym celem była służba właścicielom, na przykład podczas polowań i w obronie mienia, pomoc przy wypasie bydła i owiec.
Współczesne irlandzkie rasy, które wywodzą się od starożytnych przodków, to:
Niestety większość z nich, zgodnie z oznaczeniem Irlandzkiego Związku Kynologicznego, jest obecnie zagrożona wymarciem.
Psy z Zielonej Wyspy
Niektórzy specjaliści są zdania, że urbanizacja i uprzemysłowienie znacząco zmieniły stosunek ludzi do hodowli psów. Autor książki „The Curious History of Irish Dogs”, David Blake Knox, uważa, że funkcje użytkowe psów straciły na znaczeniu, a na pierwszy plan wysunęła się kwestia wyglądu czworonogów.
Wystawy irlandzkich ras psów
Wspomniany wyżej trend ma związek także z popularyzacją wystaw psów. Kiedy stały się one powszechne, również rasy irlandzkie zostały zaprezentowane szerokiej publiczności. Pierwsza współczesna wystawa psów w Irlandii odbyła się w 1973 roku w Dublinie. Podobnie jak wszystkie wydarzenia sprzed powstania Irlandzkiego Związku Kynologicznego, była licencjonowana przez Brytyjski Związek Kynologiczny.
Nikogo nie zaskoczy fakt, że dla większości hodowli psów celem było, a często nadal jest, uzyskanie tytułu championa. Aby dostosować psy do restrykcyjnych norm, poddaje się je wielu procedurom, czasami niezbyt dla nich korzystnym.
Współczesne hodowle psów w Irlandii
Otwarcie się Irlandii na światowy „rynek” i przedstawienie ras rodzimych szerszej publiczności związane jest z dwoma zjawiskami: importem psów „obcych” oraz zwiększeniem eksportu irlandzkich ras psów. Nie bez powodu Zielona Wyspa bywa nazywana „europejską stolicą hodowli szczeniąt”. Często wiąże się to z koncentracją na hodowli aktualnie popularnych ras i nadmierną eksploatacją psów w ich obrębie, a pominięciem ras mniej poszukiwanych. Niektórzy hodowcy zajmujący się popularniejszymi psami nie dbają zupełnie o dobrostan tych zwierząt. Wielu z nich stosuje chów wsobny, zmusza suki do nieustannego rodzenia szczeniaków i nie socjalizuje zwierząt właściwie.
Te niekorzystne zjawiska na szczęście zostały zauważone przez Irlandzki Związek Kynologiczny i wielu miłośników ras. Zaczęto zwracać większą uwagę na kwestię odpowiedniego traktowania psów w hodowlach i problem występowania chorób spowodowanych złymi warunkami oraz chowem w pokrewieństwie. Specjalistyczna wiedza szerzona jest także wśród potencjalnych właścicieli, którym zaleca się dokładne sprawdzenie poszczególnych hodowli. Kwestie rozmnażania i sprzedaży psów uregulowano również prawnie.
Irlandzkie rasy psów
Wszystkie irlandzkie rasy psów są warte bliższego poznania. To czworonogi niezwykłe, odznaczające się interesującym charakterem i niespotykanym wyglądem.
Wilczarz irlandzki
Wilczarz irlandzki to jedna z najbardziej znanych irlandzkich ras psów. Wyróżnia się przede wszystkim znacznymi rozmiarami – psy mogą osiągać wysokość w kłębie nawet do 80 cm. To jedna z najstarszych znanych ras. Przez wieki wilczarze służyły między innymi podczas polowania na wilki, skąd zapewne wzięła się ich nazwa.
Mimo pewnych perturbacji, wilczarzom irlandzkim udało się przetrwać do dzisiaj, a ich opiekunowie mogą cieszyć się obecnością tych pięknych i dumnych czworonogów o przyjaznej naturze.
Kerry beagle
Kerry beagle to rasa, która dotąd nie została uznana przez FCI, chociaż zalicza się ją do bardzo starych – jej rodowód sięga XVI wieku. Psy rasy kerry beagle mają średnie rozmiary (od 56 do 66 cm w kłębie), są bardzo aktywne i chętne do pracy z opiekunem. Rasa ta od początku istnienia była wykorzystywana do polowań.
Terier irlandzki
Jest to rasa dość dobrze znana w Polsce. Te bardzo energiczne psy o średnich rozmiarach i charakterystycznej brodzie chętnie spędzają czas ze swoimi opiekunami. Należą do kategorii psów tropiących – odznaczają się niezwykle czułym węchem.
Kerry blue terrier
Te teriery o charakterystycznej niebiesko-szarej maści są bardzo popularne w ojczyźnie. Dawniej wykorzystywano je do polowań na szczury i wydry, a dzisiaj pełnią rolę przede wszystkim psów policyjnych.
Irish soft coated wheaten terrier
Powszechnie zwany terierem pszenicznym, pies ten należy do bardzo starej rasy, chociaż uznanej dopiero pod koniec lat trzydziestych XX wieku. Wykorzystywano go, podobnie jak inne irlandzkie rasy psów, głównie do polowań i pilnowania mienia. To czuły i towarzyski czworonóg, który uwielbia zabawę i spędzanie czasu ze swoją rodziną.
Seter irlandzki
Seter irlandzki to znany, także w Polsce, pies z grupy wyżłów. Rasa powstała prawdopodobnie w rezultacie krzyżowania setera angielskiego, springer spaniela oraz pointera. Kiedyś setera irlandzkiego wykorzystywano do polowań, dzisiaj jest wiernym przyjacielem rodzin z dziećmi.
Seter irlandzki czerwono-biały
W odróżnieniu od setera irlandzkiego, który jest dość popularny na całym świecie, setera czerwono-białego widuje się niemal wyłącznie na Zielonej Wyspie. Jego najbardziej rozpoznawalną cechą jest sierść, określana niekiedy jako mahoniowa.
Irlandzki spaniel dowodny
Irlandzkie spaniele dowodne należą do psów dosyć dużych (ich wysokość w kłębie może sięgać nawet 60 cm). To stosunkowo młoda rasa, której początków można się dopatrywać dopiero w latach trzydziestych XIX wieku. Nie wiadomo jednak, jak powstała – jej twórca, Justin McCarthy, utrzymywał to w tajemnicy.
Irlandzkie spaniele dowodne, jak wskazuje nazwa, kochają wodę i są doskonale przystosowane do pływania. To mądre i aktywne psy, które bardzo przywiązują się do opiekunów.
Irish glen of imaal terrier
Rasa ta prawdopodobnie pochodzi ze wschodniej Irlandii. Dawniej był to pies służący do polowań na borsuki i lisy, dzisiaj to przede wszystkim odważny i przyjacielski czworonóg, całkowicie oddany swojej rodzinie.
Choć grupa irlandzkich ras psów nie jest bardzo liczna, ale dość różnorodna. Wielu miłośników psów może właśnie w niej znaleźć swojego wymarzonego psiego przyjaciela, choć trzeba zauważyć, że rasy te w większości będą odpowiednie dla osób prowadzących dosyć aktywny tryb życia. Warto zainteresować się tą grupą ras, poznać ich cechy i historię, a także popularyzować je w rozsądny sposób, który nie będzie niekorzystnie wpływał na zdrowie i dobrostan hodowanych zwierząt.
Skunks zwyczajny z pewnością nie kojarzy się ze zwierzęciem domowym. Często widuje się te zwierzaki w filmach amerykańskich. Są głównie „postaciami” humorystycznymi ze względu na nieprzyjemny zapach, jakim potrafią zaatakować wroga. To jednak nie przeszkodziło wielu osobom w dostrzeżeniu, że skunksy mogą być przyjaznymi i bezproblemowymi zwierzętami domowymi. Sprawdź, co jeszcze przekonało hodowców tych stworzeń do przyjęcia ich pod swój dach.
Występowanie skunksa
Skunks zwyczajny (łac. Mephitis mephitis) w naturze zamieszkuje tereny Ameryki Północnej, od południa Kanady aż do północy Meksyku. Zazwyczaj zajmuje terytoria mocno zalesione, chociaż coraz częściej można go spotkać na terenach zurbanizowanych, jak parki lub okolice domków jednorodzinnych. Może żyć na dużych wysokościach – najwyżej położone tereny, na których spotykano skunksy, znajdowały się aż 4200 metrów nad poziomem morza.
Skunks – opis gatunku
Wygląd
Całkowita długość ciała skunksów wynosi od 46,5 cm do 81 cm, a ich masa mieści się w przedziale między 0,7 a 6,3 kg. Zmniejszenie masy w zimie zdarza się u około 50% zwierząt, co ma związek ze zmianami w metabolizmie tłuszczów.
Dymorfizm płciowy u skunksów jest wyraźnie zaznaczony. Dotyczy przede wszystkim rozmiarów i wagi. Samce są większe i cięższe od samic.
Skunksy mają krótkie uszy i charakterystyczne, czarne, bystre oczy. Ich stopy zakończone są grubymi pazurami, których używają do kopania w ziemi.
Sierść
Skunksa najłatwiej jest rozpoznać po jego charakterystycznej sierści: futro jest czarno-białe, z charakterystycznymi pasami na grzbiecie i ogonie. Co ciekawe, kształt pasów jest u każdego osobnika inny i nierzadko służy rozpoznawaniu poszczególnych zwierząt.
Mechanizm obronny skunksów
Oprócz czarno-białego futerka najbardziej charakterystyczne dla skunksów jest wydzielanie przez ich gruczoły okołoodbytowe silnego, trudnego do zniesienia zapachu.
Gruczoły u skunksowatych produkują wyjątkowo śmierdzącą substancję, która wyczuwalna jest z odległości kilku kilometrów. Jej zapach jest niezwykle trudny do usunięcia, a ponadto związek ten jest żrący – zdarzają się przypadki, kiedy substancja wycelowana w oczy wroga oślepiała go na kilka dni.
Skunks jednak używa tego mechanizmu tylko wtedy, gdy poczuje się zagrożony. Wcześniej ostrzega przeciwnika – unosi ogon i zaczyna się cofać. Jeśli to nie zadziała, skunks wypuszcza wydzielinę w formie strumienia, zazwyczaj celując w pysk drugiego zwierzęcia.
U skunksów hodowlanych gruczoły odpowiedzialne za wydzielanie substancji są usuwane. Potencjalny opiekun nie musi się zatem bać, że zostanie zaatakowany w ten wyjątkowo nieprzyjemny sposób.
Rozmnażanie
Skunksy osiągają dojrzałość płciową po ukończeniu 10 miesięcy. Okres rozmnażania się zwierząt w naturze przypada na wiosnę. Po tym czasie samice stają się agresywne wobec samców i nie utrzymują z nimi kontaktu. Ciąża trwa około 59–77 dni, a w jej wyniku rodzi się od 2 do nawet 10 małych skunksów. Młode ważą poniżej 40 gramów, są ślepe i, chociaż już pokryte futerkiem, całkowicie zależne od matki. Samica karmi młode mlekiem przez około 7 tygodni. Po tym czasie zaczyna je uczyć zdobywać stały pokarm. Po ukończeniu 6. miesiąca samce opuszczają matkę, natomiast samice pozostają z nią nawet przez rok.
Zdrowie i długość życia skunksa
Wśród młodych skunksów występuje dość wysoka śmiertelność, szczególnie w pierwszym roku życia. Te, które przeżyły, dożywają w naturze około 6–7 lat, a w niewoli mogą żyć nawet 10 lat.
Najczęstszą przyczyną przedwczesnej śmierci skunksów są potrącenia przez samochody oraz polowania. Wiele ze zwierząt ginie także na skutek zetknięcia z drapieżnikami – chociaż większość stworzeń unika polowania na skunksy ze względu na ich mechanizm obronny, zdarzają się i takie, które regularnie je zjadają. Zaliczają się do nich niektóre gatunki ptaków drapieżnych, jak myszołowy czy puchacze.
Wiele skunksów ginie też przez pasożyty i choroby, jak na przykład wścieklizna.
Czym się żywi skunks?
Skunks należy do zwierząt wszystkożernych. W naturze jego dieta zależy od pory roku i składa się w około 90% z białka zwierzęcego i w 10% z roślin sezonowych. Wiosną i latem żywią się głównie owadami (świerszcze, chrząszcze, koniki polne, pszczoły) i ich larwami. Zdarza im się jeść także skorupiaki, jajka i pisklęta, ryby, gady i płazy. W przypadku, kiedy zamieszkują obszar zurbanizowany, nie pogardzą resztkami pozostawionymi przez ludzi. Jesienią i zimą mogą polować na małe ssaki, np. nornice.
W przypadku skunksów hodowlanych połowę podawanego pokarmu powinny stanowić posiłki pochodzenia zwierzęcego. Mogą to być dobrej jakości karmy dla psów (mokre i suche), gotowane mięso, sparzone surowe jajka, biały ser oraz larwy i owady (np. świerszcze). Druga połowa to warzywa i owoce. Zwierzę można dokarmiać także gotowanym ryżem i makaronem.
Warto pamiętać, że skunksy należą do niezwykle żarłocznych stworzeń. Wskazane jest zatem ścisłe kontrolowanie spożywanych przez nie posiłków. Nie wolno dopuścić do nadwagi skunksów, ponieważ skutkuje ona wieloma problemami zdrowotnymi.
Skunks w domu – charakter
Skunksy przejawiają największą aktywność o świcie oraz o zmierzchu. W naturze spędzają dni w wykopanych przez siebie norach. Zwierzęta te prowadzą przeważnie samotniczy tryb życia, chociaż zdarza się, szczególnie w zimnym klimacie, że niewielka grupa samic spędza czas w jednej norze i ogrzewa się wzajemnie. Zazwyczaj jednak skunksy nie potrzebują towarzystwa, odpoczywają i polują w pojedynkę.
Należy się spodziewać, że skunksy w hodowli większą część dnia będą po prostu przesypiać. Z tego powodu należy zapewnić im duże, wygodne legowisko, w którym będą mogły się zakopać i odpocząć. Ponadto dobrym pomysłem jest zakup piłeczek i zabawek, które nie tylko zapewnią zwierzakowi niezbędną dawkę rozrywki, ale także pomogą mu rozładować nagromadzoną energię.
Skunksy są bardzo czystymi zwierzętami, więc nie będzie problemu z przyuczeniem ich załatwiania potrzeb fizjologicznych w wyznaczonym miejscu. Są jednak także bardzo energiczne i ciekawskie. Niewykluczone, że skunks pozostawiony bez nadzoru dostanie się do różnych zakamarków w mieszkaniu, co może skutkować sporym bałaganem. Oprócz nauki zasad panujących w domu, należy zapewnić mu dużą, zamykaną wolierę, w której będzie mógł przebywać podczas nieobecności opiekuna.
Skunksy należą do raczej łagodnych stworzeń. Większość zwierząt ignorują, chociaż możliwa jest przyjaźń międzygatunkowa, na przykład z kotem lub psem. Jednocześnie należy pamiętać, że skunksy, nawet te pochodzące z hodowli, są dość płochliwe i wrażliwe na hałas. Z tego powodu nie poleca się hodowania skunksa w domu z małymi dziećmi, które nie umieją się obchodzić z delikatnym i wrażliwym zwierzakiem.
Skunks – opieka nad zwierzęciem
Klatka dla skunksa
Skunksy nie należą do zwierząt, które dobrze czują się zamknięte na małej przestrzeni. Woliera powinna być miejscem przetrzymywania zwierzaka wyłącznie przez krótki czas. Na co dzień skunks musi mieć możliwość swobodnego poruszania się po domu. Kontakt z ludźmi i domowymi zwierzętami jest dla niego bardzo ważny, a nie będzie możliwy za kratami woliery.
Spacery ze skunksem
Wychodzenie ze skunksem na spacery jest możliwe pod pewnymi warunkami. Zwierzątko powinno być wyposażone w dobrze dopasowane szelki oraz mocną smycz. Podczas spacerów skunksa nie wolno spuszczać ze smyczy, ponieważ może uciec. Warto mieć także transporter, w którym nasz pupil będzie mógł się schować. Sprawdzi się on też podczas podróży do weterynarza.
Pielęgnacja skunksa
Aby skunks zachował lśniące i zdrowe futerko, należy go regularnie czesać i kąpać (polecane są łagodne szampony dla psów). Ważne jest także systematyczne przycinanie pazurków – zbyt długie będą przeszkadzały zwierzęciu.
Opieka weterynaryjna
Decyzję o przygarnięciu pod swój dach skunksa należy bardzo dokładnie przemyśleć. Do podstawowych wyznaczników tego, czy będzie to dobra decyzja, należy możliwość znalezienia w okolicach kompetentnego weterynarza. Zwierzaka należy regularnie szczepić i odrobaczać. Ponadto w przypadku wystąpienia poważniejszych schorzeń, dobrze jest być w kontakcie z zaufanym specjalistą, który ma doświadczenie w leczeniu skunksów i będzie umiał pomóc pupilowi.
Hodowla skunksów
Hodowla skunksów w Polsce jest legalna i nie potrzeba żadnych specjalnych zaświadczeń, aby przygarnąć tego sympatycznego zwierzaka pod swój dach.
Brak regulacji oznacza jednak, że krajowe hodowle mogą znacząco się różnić pod względem panujących w nich warunków. Miejsc, w których można kupić skunksy nie ma w Polsce zbyt wiele, zatem tym bardziej warto przyjrzeć się dokładnie każdemu z nich. Pozwoli to na kupno zwierzaka zdrowego i odpowiednio zsocjalizowanego.
Skunks – cena
Cena skunksa hodowlanego różni się w zależności od hodowli. Koszt zakupu zwierzęcia waha się między 600 a nawet 2000 zł.
Skunks to nietypowy wybór domowego pupila, jednak coraz częściej widziany jest w otoczeniu ludzi. Jeśli szukasz oryginalnego przyjaciela i domownika, znajdź renomowana hodowlę i sprawdź, czy będziesz w stanie odpowiednio zaopiekować się skunksem.
Fenek należy do drapieżnych ssaków zamieszkujących tereny pustynne, żyje głównie na Półwyspie Arabskim oraz na północy Afryki. Coraz częściej jednak widuje się je także w domach osób, które urzekły duże uszy i przyjazny charakter tych zwierząt. Jeżeli ty także zastanawiasz się nad kupnem liska pustynnego, dowiedz się wszystkiego o odpowiednim żywieniu, pielęgnacji oraz hodowli fenków.
Lis fenek – występowanie
Fenek (łac. Vulpes zerda), zwany też psem pustynnym, jest drapieżnym ssakiem z rodziny psowatych, uchodzącym za jej najmniejszego przedstawiciela, a jednocześnie za największego drapieżnego ssaka z terenów Sahary. Nazwa „fenek” pochodzi z języka arabskiego.
Jak wspomnieliśmy, lisek fenek w naturze występuje na pustynnym obszarze Półwyspu Arabskiego oraz Afryki (głównie Sahara, Maroko, Egipt, Kuwejt, Nigeria oraz półwysep Synaj). Coraz częściej spotyka się te zwierzęta także w prywatnych hodowlach. Najbardziej popularne są w północnej Afryce, jednak zyskują coraz większą popularność także na terenie USA oraz Europy (szczególnie w Wielkiej Brytanii).
Fenek pustynny – wygląd
Wzrost i waga
Lisy pustynne osiągają długość (bez ogona) od 25 do 40 cm. Sam ogon jest dość pokaźny, ponieważ mierzy niewiele mniej niż długość ciała fenków – od 18 do 30 cm. Wysokość lisów w kłębie wynosi natomiast około 20 cm. Samce fenków ważą do około 1,5 kg, natomiast samice zaledwie 0,8 kg.
Sierść i umaszczenie fenków
Szata fenków stanowi ich cechę charakterystyczną – ma jasny, kremowy odcień, który pozwala zwierzętom ukryć się na pustynnych terenach, a ponadto pomaga utrzymać optymalną temperaturę ciała. Sierść fenków ma podszerstek, który chroni zwierzęta przed mroźnymi nocami, typowymi dla terytoriów zamieszkiwanych przez te lisy. Charakterystyczne dla fenka są mocno owłosione od spodu łapki. Ta cecha pozwala uniknąć poparzeń podczas długich wędrówek po gorących, pustynnych piaskach.
Fenki – co je wyróżnia?
Do najbardziej charakterystycznych cech wyglądu liska pustynnego niewątpliwie należą jego uszy. Są bardzo duże w stosunku do reszty ciała. Mają aż 10–15 cm długości. Ich funkcja jest dość oczywista – mają za zadanie przede wszystkim wzmacniać słuch tak, aby usprawnić polowanie. Jednak oprócz tego uszy fenków odpowiadają częściowo za termoregulację – dzięki mocnemu ukrwieniu chronią zwierzęta przed przegrzaniem.
Fenek pustynny – styl życia zwierząt
Fenki należą do zwierząt nocnych. Za dnia kryją się pod ziemią, w wykopanych przez siebie norach i tunelach, których powierzchnia dochodzi niekiedy nawet do 120 metrów kwadratowych. Zdarza się, że kryjówki kilku rodzin fenków łączą się ze sobą. Liski pustynne wychodzą na łowy dopiero po zmroku.
Człowiek – wróg czy przyjaciel fenka?
Naturalnymi wrogami fenków są sowy, jednak polują na nie także ludzie, którzy pozyskują z nich futro. Niekiedy liski pustynne padają także łupem osób, które sprzedają je potem turystom. Ci ostatni, często zauroczeni zwierzętami o ogromnych uszach, koniecznie chcą mieć je w domu, jednak mało kto zna podstawowe potrzeby fenków i wie, jak dobrze się nimi zajmować.
Fenki – rozmnażanie
Fenki żyjące w naturze rozmnażają się zimą, młode natomiast przychodzą na świat w okresie marca bądź kwietnia. W hodowli zdarza się, że potomstwo rodzi się później, nawet latem. Fenki wiążą się w pary na całe życie i opiekują się sobą wzajemnie oraz potomstwem.
Samica zachodzi w ciążę zazwyczaj raz w roku, a czas jej trwania to około 50 dni. Wtedy samiec, polując, zapewnia pożywienie także partnerce. Pieczę nad młodymi sprawuje z kolei całe stado.
Fenki tworzą czasem liczne rodziny. Należą do nich rodzice i dzieci, często z dwóch miotów – stadko lisów może liczyć nawet dziesięć osobników.
Usposobienie fenków
Lisek fenek należy do zwierząt bardzo towarzyskich. Oprócz faktu, że cała rodzina opiekuje się młodymi, a samiec i samica łączą się w pary na całe życie, zauważono, że lisy po prostu lubią przebywać w swoim towarzystwie. Kiedy nie polują albo nie chronią się przed niebezpieczeństwami pustyni, bawią się i odpoczywają w grupie.
Fenki są bardzo zwinne i zaskakująco skoczne – potrafią skakać na odległość 120 cm i wysokość 60 cm. Dzięki swojej ruchliwości i sprężystości oraz wspomnianym już ogromnym uszom, które działają jak radary, lis fenek należy do doskonałych łowców. Mimo że charakteryzują go niewielkie rozmiary i waga, pies pustynny jest zadziwiająco skutecznym myśliwym i potrafi upolować ofiarę nawet większą i cięższą od siebie.
Fenek w domu – dla kogo?
Fenki – zalety hodowli
Fenki coraz częściej stają się towarzyszami ludzi, pełniąc rolę domowych pupili. Nie jest trudno to zrozumieć – są wesołe, towarzyskie i bardzo inteligentne. Można je dość łatwo nauczyć korzystania z kuwety – w naturze fenki zakopują swoje odchody, dlatego nie powinny mieć problemu z zachowaniem czystości w domu.
Zwierzęta te chętnie wykonują też różnorodne sztuczki, wiele osób trenuje je z pomocą klikerów. Liski pustynne, w odróżnieniu od znanych nam rudych lisów pospolitych, nie posiadają gruczołów piżmowych i nie wydzielają tak ostrego, nieprzyjemnego zapachu. Ponadto dobrze „dogadują się” z innymi domowymi pupilami, jak psy czy koty. Ze względu na swoje niewielkie rozmiary nie zajmują też w domu dużo miejsca.
Trudności w hodowli fenków
Istnieją jednak pewne trudności, które napotykają właściciele lisków pustynnych. Warto się zastanowić, czy fenek w domu nie będzie dla nas zbyt dużym wyzwaniem.
Upór i ogromna energia
Należy pamiętać, że fenki to nie psy domowe – nie można liczyć na ich bezwzględne posłuszeństwo. Ponadto warto mieć świadomość ogromnej energii tych zwierząt. Fenki wymagają dużej ilości aktywności fizycznej.
Tę potrzebę trudno zaspokoić spacerami. Jest tak energiczny, że obroża może go nie utrzymać, a w szelkach będzie odczuwał dyskomfort. Najlepszym rozwiązaniem jest dostęp do obszernego ogrodu, w którym fenek domowy mógłby biegać. Teren powinien być jednak dobrze zabezpieczony – od góry specjalnym zadaszeniem, a od dołu podmurówką – fenki nie tylko skaczą i wspinają się, ale także kopią w ziemi, ich ucieczka jest zatem bardzo możliwa.
Fenek a inne zwierzęta
O prawda lisy pustynne dobrze żyją z psami i kotami i potrafią się z nimi zaprzyjaźnić, nie sprawdzą się jako pupile osób, które hodują już w domu gryzonie lub jaszczurki. Fenki posiadają silny instynkt łowiecki, a każde mniejsze zwierzątko mogą potraktować jak potencjalną ofiarę. W przypadku posiadania królików, świnek morskich albo jaszczurek należy dobrze zabezpieczyć ich klatki i terraria, ale i tak lepiej nie dopuszczać do nich fenka.
Stadność fenków
Nie należy zapominać, że fenki są zwierzątkami żyjącymi stadnie. Aby czuć się komfortowo, potrzebują mieć obok przynajmniej jeszcze jednego przedstawiciela swojego gatunku, z którym będą mogły się bawić. Dlatego, chociaż pies czy kot także będą dla niego dobrym towarzystwem, fenek najlepiej będzie czuł się z drugim liskiem.
Lisek pustynny – głośny towarzysz
Chociaż fenki nie wydzielają nieprzyjemnego zapachu, charakterystycznego dla innych gatunków lisów, dla niektórych osób problemem będą dźwięki, jakie wydają te zwierzęta. Popiskiwanie, warknięcia, a nawet szczekanie zdarzają im się dość często, szczególnie podczas zabawy. Są to dźwięki dość głośne i specyficzne, które nie każdemu przypadną do gustu.
Opieka weterynaryjna dla lisków pustynnych
Potencjalny właściciel fenka musi także pamiętać o konieczności zapewnienia mu kompleksowej opieki weterynaryjnej. Chociaż ogólna opieka nad fenkiem przypomina zajmowanie się psem, nie jest identyczna. Niezbędne będzie znalezienie weterynarza, który zna się na leczeniu egzotycznych zwierząt i będzie umiał pomóc w przypadku wystąpienia choroby.
Pies pustynny – żywienie
Dieta fenków w naturze
Organizmy fenków są dość dobrze przystosowane do warunków, jakie panują w nieprzyjaznym, suchym środowisku, również jeśli chodzi o dietę. Dzięki pracy nerek lisy mogą przetrwać wiele dni bez wody, wystarcza im bowiem wilgoć zawarta w pożywieniu. Liski pustynne mogą wyżywić się tym, co upolują na pustyni. W skład ich diety wchodzą owady (głównie chrząszcze, szarańcza), gryzonie, króliki, ptaki, często też jajka. Niezbędna w diecie fenka jest tauryna – podobnie jak koty, liski te potrzebują jej, aby rozwijać się prawidłowo.
Dieta fenków w domu
Fenki dość łatwo wyżywić. Z racji tego, że ich dieta w środowisku naturalnym bogata jest głównie w białko zwierzęce, należy podawać je także liskom w domu. Fenek może dostawać:
surowe mięso, najlepiej dobrej jakości drób;
larwy owadów;
jajka;
mieszankę warzyw;
wysokiej jakości suchą karmę dla psów lub kotów.
Ze względu na zapotrzebowanie na taurynę, należy również zadbać o regularne dostarczanie jej fenkom. Duża ilość tego składnika znajduje się w myszach, jednak da się go z powodzeniem suplementować. W ostateczności można sięgnąć także po wysokiej jakości mokre jedzenie dla kotów – zawiera ono dość dużą ilość takiej substancji.
Fenek – hodowla
Fenki powoli zyskują popularność jako zwierzątka domowe, także w Polsce. Mimo tego hodowli tych lisków nie ma zbyt wiele. Zazwyczaj osoby, które chcą mieć w domu fenka, decydują się na sprowadzenie go z zagranicy.
Cena liska pustynnego jest dość wysoka. Trzeba też poświęcić sporo czasu, aby znaleźć hodowlę fenków, która odpowiednio dba o zaspokojenie ich potrzeb. Wielu hodowców ma tendencję do zbyt wczesnego oddzielania młodych lisków od matek. W założeniu ma to sprawić, że zwierzęta będą bardziej przywiązane do opiekuna, ale niekoniecznie pozytywnie wpływa na zdrowie i psychikę lisków. Ponadto na świecie działa wiele nielegalnych hodowli fenków – przed zakupem upewnij się, że hodowca ma wszystkie odpowiednie zaświadczenia. W Polsce należy uzyskać również specjalne pozwolenie na fenka.
Fenek – cena
Fenki nadal są dość rzadkim gatunkiem. Chociaż coraz częściej można się je spotkać w domach w USA czy Wielkiej Brytanii, w innych europejskich krajach występują nieczęsto. W związku z tym trudno jest podać ich dokładną cenę. Przyjmuje się, że średnio za fenka należy zapłacić około 2 tys. funtów (w Polsce mówi się o cenie od 10000 do 15000 zł).
Ze względu na miejsce najczęstszego występowania Fenek uchodzi za narodowe zwierzę Algierii. Jeśli jednak chcesz zaprosić go do swojego domu, znajdź odpowiedzialnego hodowcę i poznaj wszystkie warunki związanego z opieką tego egzotycznego pupila.
Razbory galaxy, nazywane także niebiańskimi danio perłowymi, należą do rodziny karpiowatych. Te stworzenia charakteryzują się bardzo niewielkimi rozmiarami i wyjątkowo ładnym ubarwieniem. To przede wszystkim wygląd sprawia, że razbory galaxy są chętnie kupowane przez wielu akwarystów. Jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej o pochodzeniu i wyglądzie tego gatunku danio oraz o warunkach, jakie należy zapewnić razborom, zapoznaj się z poniższym artykułem.
Występowanie razbory galaxy
Niebiańskie danio perłowe w naturze występują głównie w południowo-wschodniej Azji, w płytkich stawach i na mokradłach ciągnących się wzdłuż Saluin (rzeka płynąca przez Chiny i Myanmę) oraz w jeziorze Inle (Mjanma).
Rybka została znaleziona w 2006 roku przez tajlandzkiego ichtiologa. Odkryty przez niego gatunek, ze względu na swoje piękne ubarwienie, został w ciągu kilku miesięcy niemal zupełnie odłowiony ze zbiornika. Potem jednak ich eksport został zakazany, a dzięki odnalezieniu innych populacji oraz rozmnażaniu komercyjnemu gatunek nie wyginął w naturze.
Obecnie razbory galaxy należą do popularnych rybek akwariowych. Hodowców przyciąga zarówno ich piękny wygląd, jak i stosunkowa łatwość pielęgnacji.
Wygląd danio perłowych
Razbory galaxy charakteryzują się niezwykle miłym dla oka ubarwieniem. Ciało ryb jest jasnoniebieskie z wyjątkiem grzbietu, który ma brązowo-zielony odcień. Samice dodatkowo mają żółto-biały brzuch. Płetwy ryb są pomarańczowe lub czerwone i mają czarny wzorek. Przez przezroczyste pokrywy skrzelowe widoczne są czerwone skrzela. Całe ciało pokryte jest perłowymi kropkami.
Razbory galaxy dorastają do 2,5 cm długości. Samice są raczej krępe, samce smuklejsze i jaskrawiej ubarwione. Kolory jednak bledną pod wpływem stresu i wtedy trudno jest określić płeć ryb. Rybki najłatwiej odróżnić po kropce za płetwą odbytową – u samców jest ona bardzo słabo widoczna.
Charakter niebiańskich danio perłowych
Razbory galaxy są bardzo aktywnymi i ciekawskimi rybami. W związku z tym potrzebują dużo miejsca, aby móc się swobodnie poruszać i nie przeszkadzać sobie wzajemnie – w przeciwnym razie będą zestresowane, a to może prowadzić do konfliktów między osobnikami.
Razbory galaxy należą do towarzyskich, ale jednocześnie terytorialnych stworzeń. Często ustalają między sobą hierarchię, chociaż przeważnie odbywa się to w sposób nieagresywny. Umieszczenie razbor w zbyt małym akwarium może jednak skutkować wzajemnym podgryzaniem się ryb, co szybko będzie widoczne po ich postrzępionych płetwach. Szczególnie skłonne do rywalizowania są dojrzałe płciowo samce. Przejawia się to najpierw prezentowaniem swojego ubarwienia, a następnie, jeżeli żaden samiec się nie „podda”, uderzaniem się bokami – wówczas słabszy osobnik najczęściej zostaje przepędzony.
Razbory galaxy – pielęgnacja ryb
Aby ryby były zdrowe i dobrze się czuły w akwarium, należy im stworzyć warunki optymalne dla gatunku. Ważne jest nie tylko właściwe żywienie razbor i wymiary akwarium, ale także wyposażenie zbiornika, parametry wody i to, jakie gatunki ryb będą towarzyszyć naszym danio.
Żywienie – czym karmić danio perłowe?
Dieta rybek danio w naturze zawiera:
algi;
plankton;
bezkręgowce.
Jak odpowiednio żywić danio perłowe? Przy wyborze karmy trzeba mieć na uwadze, że razbory galaxy najchętniej jedzą pokarm, który znajduje się na dnie lub w toni wodnej, niekoniecznie natomiast lubią, gdy jedzenie dryfuje po powierzchni wody. W przypadku ryb w akwarium warto podawać im suchy pokarm, który będzie powoli opadał na dno, a nie pływał po tafli. Oprócz tego razbory galaxy chętnie jedzą dafnie, wodzienie i różne mniejsze skorupiaki zarówno żywe, jak i mrożone.
Akwarium dla danio perłowych
Wymiary zbiornika
Razbory galaxy nie należą do dużych rybek. Mimo to akwarium powinno mieć pojemność co najmniej 30 litrów i 60–70 cm długości, a w przypadku większej ławicy rybek nawet i więcej. Ma to związek z dużą ruchliwością danio perłowych. Ponadto wymagane wyposażenie akwarium zajmuje sporo miejsca, a w przypadku takich ryb, jak razbory galaxy konieczne jest zachowanie pewnej wolnej przestrzeni, aby mogły swobodnie pływać.
Wyposażenie akwarium
Co powinno się znaleźć w akwarium? Przede wszystkim warto wiedzieć, że razbory galaxy lubią gęstą roślinność. Najlepiej, aby zbiornik został obsadzony ich dużą ilością, a szczególnie ważne są okazy pływające. Zacienianie przez nie akwarium nie jest problemem, a wręcz przeciwnie – rybki razbory dobrze się czują w środowisku nieco ciemniejszym.
Oprócz tego warto wyposażyć akwarium w różne kryjówki, w których danio perłowe będą mogły się chować. Sprawdzi się to szczególnie w pierwszych dniach pobytu w nowym środowisku, kiedy razbory galaxy mogą być przestraszone.
Należy także pamiętać, aby w zbiorniku zamontować dobrej jakości filtr. Razbory galaxy należą do rybek bardzo wrażliwych. W przypadku kiepskiej filtracji mogą stać się otępiałe i odmawiać jedzenia.
Parametry wody w akwarium
W naturalnym środowisku danio woda ma odczyn lekko zasadowy – pH 7,3. W akwarium rybki powinny mieć zapewnioną wodę średnio twardą, w zakresie 6,5–7,5 pH. Ważna jest też temperatura wody, która powinna wynosić od 22 do 27 stopni Celsjusza.
Razbory galaxy źle reagują na wysokie stężenie azotanów. Woda powinna być podmieniana dość często, odpowiednio filtrowana, a ponadto należy unikać gwałtownych zmian parametrów.
Towarzystwo innych zwierząt
Z jakimi innymi stworzeniami razbory galaxy mogą dzielić zbiornik? Okazuje się, że najlepiej czują się w towarzystwie ryb tego samego gatunku, w grupach liczących po 10–15 osobników. Jeżeli jednak chcesz wprowadzić do akwarium inne rybki, pamiętaj, aby były to gatunki o podobnych upodobaniach co do pH wody, temperatury i roślinności. Nie powinny być agresywne – chociaż razbory galaxy są terytorialne, to w walce z większymi i bardziej zaczepnymi gatunkami nie mają szans.
Choroby razbor galaxy
Tak samo jak u innych ryb, także u razbor galaxy zdarzają się różne schorzenia. Mogą występować między innymi:
grzybice;
infekcje bakteryjne (np. puchlina wodna);
pasożyty (np. mikrosporidioza).
Częstym powodem chorób ryb jest ich nieprawidłowe żywienie. Częstotliwość karmienia i jakość pożywienia ma zatem bardzo duży wpływ na dobrostan danio i nie warto lekceważyć tej kwestii.
Często zdarza się, że choroby wynikają z krzyżowania poszczególnych osobników w zbyt małej puli genetycznej. W przypadku zakupu danio w hodowli, warto upewnić się, czy nie miało to miejsca.
Dobrze mieć świadomość, że wiedza weterynaryjna w ostatnich latach bardzo się rozwinęła. Specjaliści coraz więcej wiedzą także o chorobach ryb oraz potrafią je skutecznie leczyć. W razie wystąpienia jakichkolwiek problemów z twoimi razborami galaxy możesz spróbować znaleźć weterynarza specjalizującego się w leczeniu zwierząt akwariowych.
Razbory galaxy – rozmnażanie
Osoby, które chcą rozmnożyć razbory galaxy, na pewno ucieszy informacja, że jest to bardzo łatwe, o ile ryby mają zapewnione odpowiednie warunki.
Jak zapewnić warunki do rozmnażania?
Często zdarza się, że razbory galaxy rozmnażają się w akwarium, w którym mieszkają na co dzień, jednak kiedy chcemy uzyskać więcej narybku, tarlaki warto przenieść do oddzielnego zbiornika. W akwarium do rozmnażania należy umieścić kępki mchu i niewielki filtr, a do zbiornika wpuścić parę razbor. Specjaliści radzą, aby wybrać jak najładniej ubarwionego samca i dużą samicę. Tarło odbywa się najczęściej nad ranem, a więc rybki należy wpuścić późnym wieczorem. Samica w trakcie tarła uwalnia około 30 jajeczek, które są zapładniane przez samca. Tuż po odbytym tarle należy przenieść rodziców do innego zbiornika, ponieważ razbory mogą zjadać ikrę.
Jak odpowiednio zadbać o narybek?
Wylęg powinien nastąpić po ok. 2 do 5 dni. Po kilku kolejnych dniach narybek może już pływać. Na początku należy podawać bardzo drobny pokarm (proszek lub płyn), a dopiero po pewnym czasie można zacząć podawać młodym larwy (np. artemii lub nicienie mikro). Rybki dojrzewają po około 10 tygodniach, natomiast po 12. tygodniu pojawia się u nich wzór.
Cena razbor galaxy
Cena razbory galaxy nie należy do wygórowanych – przeważnie wynosi od 2 do 7 zł za osobnika. Przed zakupem warto oczywiście upewnić się, że ryba jest zdrowa, aby nie przeniosła potencjalnego schorzenia na inne zwierzęta znajdujące się w akwarium.
Bajecznie kolorowe razbory galaxy mogą stać się wspaniałą ozdobą twojego domu. Zanim jednak dokonasz zakupu, zapoznaj się z ich zwyczajami i potrzebami pielęgnacyjnymi.
Źródło zdjęcia: Cassius Chaerea via Wikipedia, CC BY-SA 3.0
Ryby z rodziny kiryskowatych w naturze występują głównie w wodach słodkich, w zbiornikach wolnopłynących lub stojących. Kirysy zamieszkują obszary Ameryki Południowej. Wyjątek stanowi gatunek kiryska Hoplosternum punctatum, który występuje w wodach Panamy, w Ameryce Centralnej. Obecnie można się z nimi zetknąć także w wielu domowych akwariach. Sprawdź, co sprawia, że są tak lubiane.
Kirys – cechy charakterystyczne
Poszczególne gatunki i odmiany ryb z rodziny kiryskowatych mogą się znacznie różnić wielkością, kolorem czy nawet kształtem. Mimo to większość z nich posiada wspólne, charakterystyczne cechy:
zamiast łusek kirysy mają specjalny pancerz, utworzony z płytek kostnych, które biegną po obu bokach wzdłuż ich ciała;
mają przy pysku jedną lub dwie pary wąsików, dzięki którym lepiej się orientują w otoczeniu;
płetwa grzbietowa, tłuszczowa oraz płetwy piersiowe są wyposażone w promień, który tworzy charakterystyczny kolec;
większość kiryskowatych posiada mechanizm jelitowego oddychania – rybki potrafią pobierać powietrze atmosferyczne, co przydaje się szczególnie w słabo natlenionych wodach;
wszystkie kiryskowate żyją przy dnie, które często przekopują w poszukiwaniu pokarmu.
Kiryski – dymorfizm płciowy
Różnica między samcami i samicami jest u kirysów dość dobrze widoczna. Obejmuje nie tylko wielkość, ale i kształt ryb. Samce są mniejsze od samic, przy czym mają smuklejszy kształt, a ich płetwa grzbietowa jest nawet dwukrotnie dłuższa niż u samic.
Kirys – zachowanie
Społeczne preferencje kirysków zależą od tego, do jakiej podrodziny należy dany gatunek. Ryby Callichtyinae w większości wiodą życie samotnicze, a w grupie przebywają za młodu, najczęściej po to, aby się rozmnażać. Z kolei kiryski z podrodziny Corydoradinae wolą życie w stadzie.
Ryby kiryski – rodzaje, gatunki i odmiany
Rodzina kiryskowatych składa się z około 200 gatunków ryb. Większość z nich (około 150) zalicza się do rodzaju Corydoras, będącego częścią jednej z dwóch podrodzin – Corydoradinae.
Do powszechnych w akwariach gatunków kirysów należą między innymi:
kirys nakrapiany;
kirys kolumbijski;
kirys lamparci;
kirys Sterby;
kirys trójpręgi.
Kiryski – rozmnażanie i hodowla
Sposób rozmnażania kirysków
Kiryski – ryby o dość ciekawym sposobie rozrodu – najlepiej rozmnażają się w grupach, w których samce ilościowo przeważają nad samicami (2:1). Ryby budują gniazda z pęcherzyków powietrza, w których następnie składają ikrę. Jaja przyklejane są do roślin, jak najbliżej powierzchni wody.
Podczas rozmnażania samice dotykają płetw odbytowych samców i zbierają, a następnie połykają znalezioną tam spermę. Ta zostaje z pomocą płetw brzusznych wydalona do woreczków, z których później wydostają się zapłodnione jaja. Ikra pozostaje raczej bez opieki, chociaż u kirysków z podrodziny Callichthyinae samce strzegą jaj.
Hodowla kiryskowatych
Kirys, ryba niekłopotliwa w utrzymaniu, wymaga jednak pewnych umiejętności hodowcy, by ją rozmnożyć w niewoli. Ryby nie tylko muszą być w odpowiednim wieku i w dobrej kondycji – ważne jest też zapewnienie im optymalnych warunków do tarła. Ponadto wiele osób rozmnażających kirysy radzi, aby dokładnie przyglądać się hodowlom, w których kupujemy ryby – hodowca powinien umieć określić, czym były karmione, w jakich warunkach przebiegało ich rozmnażanie i jaka była temperatura wody w akwarium.
Ryby kiryski – warunki akwariowe
Wielkość akwarium, temperatura i pH wody
Minimalna długość ścianki zbiornika akwariowego dla niewielkiego stada kirysków powinna wynosić od 80 do 120 cm (tym większa, im większe kiryski się w nim znajdują).Optymalna temperatura wody w akwarium dla kirysów wynosi zazwyczaj od 22 do 26 stopni. Kiryskowi Sterby należy jednak zapewnić nieco cieplejszą wodę, od 24 do 28 stopni. Jej twardość powinna wynosić ok. 2–12 °n, pH natomiast ok. 6,0. Wodę należy regularnie podmieniać i sprawdzać jej stan, a także oczyszczać przy pomocy dobrego, mocnego filtra, ponieważ kiryski są wrażliwe na wszelkie zanieczyszczenia.
Oświetlenie i podłoże w akwarium
Należy pamiętać, że kirys, ryba, która nie przepada za jaskrawym oświetleniem, nie powinna mieć zbyt jasnego akwarium. Z tego powodu warto zastosować nieco słabszą świetlówkę lub utrzymywać w akwarium sporo roślin pływających. Oprócz tego trzeba zapewnić rybom dużo miejsc, w których będą mogły się ukryć, jak korzenie czy duże kamienie. Najważniejsze jest, by ryby miały w akwarium odpowiednie podłoże. Z racji tego, że kiryski „nurkują” w dnie, nie może ono zawierać ostrych kamieni i żwiru. Najlepszym rozwiązaniem jest gruboziarnisty piasek, o który rybki się nie skaleczą.
Towarzystwo dla kirysków
Każda ryba o podobnych wymaganiach co do temperatury wody, rodzaju podłoża oraz wielkości zbiornika może mieszkać z kirysami. Są to nieagresywne stworzenia, które przez większość czasu nie zwracają uwagi na inne rybki.
Kirys to jedna z najpopularniejszych ryb hodowlanych. Pamiętaj jednak, że ze względu na swoje specyficzne zachowania, potrzebuje odpowiedniej aranżacji otoczenia. Najlepiej będzie, jeśli zdecydujesz się na zakup w sprawdzonej i renomowanej hodowli.
Źródło zdjęcia: Tim Strauss via Wikipedia, CC BY-SA 3.0
Wielu z nas zetknęło się z psami towarzyszącymi policjantom. Te czworonogi, czyli psy policyjne, to bardzo wyspecjalizowana grupa zwierząt, doskonale przygotowana do pełnienia służby. Przekonaj się, do jakich zadań trenowane są poszczególne psy, jakie szkolenie przechodzą oraz które rasy kwalifikują się do pracy w policji.
Szkolenie psów policyjnych
To, czy dany pies zostanie przyjęty do służby w policji, zależy między innymi od pozytywnego wyniku specjalnego szkolenia. Praca psa policyjnego jest bardzo trudnym zajęciem, więc i samo szkolenie, na które trafiają „kandydaci”, należy do niezwykle wymagających. Jeżeli już na etapie szkolenia u psa zostaną zauważone jakiekolwiek odstępstwa od normy zachowania, wady lub nieprawidłowości, należy zwrócić go hodowcy.
Jak długo trwa szkolenie i gdzie się odbywa?
Tresura psów policyjnych zwykle trwa około 5 miesięcy, jednak ten czas może ulegać zmianie, zależnie od okoliczności. W Polsce do najbardziej znanych ośrodków szkoleniowych dla psów policyjnych należy Zakład Kynologii Policyjnej w Sułkowicach.
Na czym polega szkolenie policyjne psów?
Szkolenie psów policyjnych polega przede wszystkim na nauce posłuszeństwa i kooperacji z człowiekiem, z którym zwierzę będzie pracować. Nad psami czuwa treser oraz przewodnik psa policyjnego. Jeśli pies pracuje wiele lat pod okiem jednego przewodnika, to ta osoba często się staje jego pełnoprawnym właścicielem.
Gdzie trafiają psy po ukończeniu szkolenia?
Jeżeli między przewodnikiem a jego psem powstanie więź, a przy tym ta osoba posiada odpowiednie warunki lokalowe, może zabrać czworonoga pod swój dach. Zazwyczaj jednak psy policyjne zamieszkują specjalne wybiegi i boksy pod okiem służb, z którymi współpracują.
Zadania policyjnych psów
Psy policyjne wykonują wiele zadań. Jak wspomnieliśmy, szkolenia dopasowane są do funkcji, którą dany osobnik ma pełnić. Dzięki temu każdy z nich posiada inny zakres umiejętności i może wykonywać swoją pracę w taki sposób, w jakim go do niej przygotowano. Psy policyjne dzieli się na:
patrolowe – służba patrolowa polega na pilnowaniu porządku na danym obszarze, wraz ze swoim przewodnikiem;
tropiące – podążają śladem przestępców lub osób zaginionych;
patrolowo-tropiące;
poszukujące narkotyków;
poszukujące materiałów wybuchowych;
poszukujące zwłok ludzkich.
Jakie cechy powinien mieć policyjny pies?
Nie każdy pies ma odpowiednie cechy do pracy w policji. Przeważnie do tej roli wybierane są czworonogi konkretnych ras, o których wiadomo, że mają do tego predyspozycje. Dużo jednak zależy od szkolenia, podczas którego zostanie podjęta ostateczna decyzja o zakwalifikowaniu danego psa do służby.
Jakie cechy powinien zatem posiadać pies policyjny?
odpowiedni wiek – od roku do dwóch lat;
odpowiedni wygląd – budowa i szata zgodna ze wzorcem rasy;
odwagę;
doskonały węch;
doskonałe zdrowie fizycznie i psychicznie;
posłuszeństwo przewodnikowi.
Psy policyjne – rasy
Niektóre rasy psów są ze względu na swoją charakterystykę preferowane w pracy w policji. Czworonogi, które pojawiają się w służbach mundurowych, najczęściej należą do opisanych niżej ras.
Owczarek niemiecki
Owczarki niemieckie to psy najczęściej widywane w służbach mundurowych. Jest to o tyle interesujące, że początkowo były przygotowywane do roli psów pasterskich, a nie obronnych – dopiero z czasem zaczęto szkolić je na potrzeby pracy w policji.
Owczarki niemieckie są psami bardzo inteligentnymi, szybko uczącymi się komend. Lubią aktywność fizyczną i pracę z człowiekiem, przeważnie nie mają także problemu z nauką posłuszeństwa przewodnikowi, pod warunkiem, że trafią na zrównoważoną i stanowczą osobę. Tego dużego psa policyjnego cechuje opanowanie i siła. Wszystkie te cechy owczarka są niezbędne w pracy w policji.
Owczarek belgijski malinois
Mniej popularne od niemieckich, jednak też pożądane w policji owczarki belgijskie to aktywne i bardzo wytrwałe psy. Jednocześnie bywają one trudne w szkoleniu. Potrzeba im cierpliwego, doświadczonego przewodnika, który rozumie ich charakter i możliwości fizyczne i umysłowe. Praca nad odpowiednim wyszkoleniem tego psa jednak się opłaca, ponieważ owczarki belgijskie są niezwykle zwinne, szybkie i silne. Właściwie prowadzone doskonale nadają się do pracy w policji.
Labrador retriever
Labradory retrievery to przyjazne, czułe i mądre czworonogi, idealne psy rodzinne – tak widzi je większość ludzi. Wiele osób prawdopodobnie zaskoczy więc fakt, że jest to rasa bardzo często wybierana do pracy w służbach mundurowych.
Początkowo psy te były wykorzystywane do polowań i do tej pory, ze względu na swoją energiczność i doskonały węch, towarzyszą człowiekowi w różnych czynnościach związanych z poszukiwaniami. W policji labradory używają węchu do lokalizowania materiałów wybuchowych, narkotyków czy zwłok ludzkich.
Golden retriever
Golden retriever to kolejna rasa, której większość z nas raczej nie spodziewałaby się na tej liście. Podobnie jak labradory, golden retrievery kojarzą się głównie z towarzyskimi i ciepłymi psiakami, idealnymi przyjaciółmi dzieci. Tymczasem, jak większość psów z grupy retrieverów, ta rasa była wykorzystywana do polowań na ptactwo. Golden retrievery należą do bardzo inteligentnych, pojętnych i aktywnych psów, które dobrze sprawdzają się w służbach mundurowych.
Terier walijski
Teriery walijskie to psy niewielkich rozmiarów – wzorzec wskazuje, że powinny mieć najwyżej 39 cm w kłębie. Widząc przedstawiciela tej rasy, raczej nie pomyślelibyśmy, że może być policyjnym psem. Mimo tego, że są małe, teriery te także są chętnie używane przez policję, ponieważ to psy inteligentne, posłuszne, aktywne i obdarzone świetnym węchem. Teriery walijskie najczęściej pomagają w poszukiwaniu narkotyków oraz innych szkodliwych substancji.
Powyższe przykłady to oczywiście nie wszystkie rasy psów policyjnych – również inne mogą być z powodzeniem szkolone na potrzeby pracy w policji. Po odpowiedniej selekcji i odbytej tresurze także psy innych ras mogą służyć w służbach mundurowych, np.: rottweiler, foksterier czy nowofundland. Będę one pełnić różne zadania, zgodne ze swoimi predyspozycjami.
Policyjne psy na emeryturze
Z czasem policyjne psy tracą siły witalne, a ich efektywność w pracy spada i nieuniknione jest ich przejście na zasłużoną „emeryturę”. Dużo zależy od kondycji poszczególnych osobników, jednak przeważnie psy kończą służbę w policji w wieku 9–10 lat.
Gdzie zatem trafiają psy policyjne po zakończeniu służby? Przeważnie pod opiekę bierze je przewodnik, który zajmował się nimi dotychczas – długie lata spędzone z człowiekiem sprawiają, że zwierzęta przywiązują się do niego i rozumieją się z nim najlepiej.
Bocja to ryba często spotykana w akwariach. Jest to zwierzę ładne, pożyteczne, obdarzone bardzo wyrazistym charakterem i posiadające ciekawe zachowania stadne. Jeżeli chcesz dowiedzieć się, jakie są rodzaje bocji, gdzie ryba bocja występuje w naturze, z jakimi rybkami „dogaduje się” najlepiej oraz jakie warunki akwariowe należy jej zapewnić – zapoznaj się z poniższym tekstem.
Występowanie bocji wspaniałej
Rybki bocje w naturze występują głównie w Azji oraz na Bliskim Wschodzie. W zależności od gatunku zamieszkują między innymi tereny Indonezji, Wietnamu, Indii, Mjanmy, Tajlandii i Pakistanu. Bocje szczególnie dobrze czują się w zbiornikach z dużą ilością mułu przy dnie, gdzie widoczność jest nieco ograniczona.
Charakterystyka rybki bocji
Wygląd bocji
Bocje dość łatwo rozpoznać. Posiadają wydłużone ciało, dużą głowę oraz otwór gębowy z czterema parami wąsików. Pod skórą bocji, pod jej oczami znajdują się kolce, które uwidaczniają się w sytuacji, gdy ryba czuje się zagrożona.
Najbardziej znana jest bocja wspaniała, która występuje w kolorze pomarańczowo-białym lub pomarańczowo-czerwonym, z trzema czarnymi paskami. Inne rodzaje mają kolory szare lub żółtawe, a zamiast pasków cętki. Ryby dorastają niekiedy do 40 cm, chociaż te hodowane w akwariach są przeważnie znacznie mniejsze. Wygląd oraz rozmiary bocji będą się różnić w zależności od gatunku.
Dymorfizm płciowy bocji
Rozróżnienie samic i samców nie należy do łatwych zadań, ponieważ różnice między płciami nie są zbyt wyraźne. Zazwyczaj samice są okrąglejsze i większe od samców. Niektórzy zwracają uwagę na fakt, że osobniki płci męskiej posiadają charakterystyczną płetwę ogonową, zaokrągloną wzdłuż krawędzi zewnętrznych i wciętą — są to jednak niepotwierdzone przypuszczenia.
Usposobienie i zachowania ryby bocji
Bocje należą do ryb stadnych. Najlepiej czują się w grupach złożonych z ryb tego samego gatunku, jednak odnajdą się także w towarzystwie innych stworzeń.
Niektórzy twierdzą, że bocje mają skłonność do agresji. Nie jest to jednak do końca prawda. Rzeczywiście rybki te są dominujące, jednak nie są to zachowania złośliwe czy wrogie. Mimo to warto mieć na uwadze, że w grupie bocji dość często dochodzi do walk o pozycję w hierarchii. Najczęściej przywódczynią stada zostaje samica, zwykle ta największa.
Bocje to ryby prowadzące nocny tryb życia, a ponadto trzymające się raczej przy dnie. Po określonym czasie spędzonym w akwarium powinny jednak wykazywać się aktywnością także i w dzień.
Ciekawostki o bocjach
Do ciekawych zachowań gatunkowych należy tzw. taniec bocji – w trakcie karmienia lub po podmianie wody ryby stają się niespokojne i pływają po całym zbiorniku, bez zatrzymywania się.
Okazują dość silne emocje także w inny sposób, mianowicie poprzez wydawanie specyficznych „klikających” dźwięków. Powstają one prawdopodobnie przez pocieranie zębów gardłowych. Zdarza się, że rybki wydają je podczas zmian hierarchii w stadzie.
Dość charakterystycznym i osobliwym zachowaniem bocji jest sposób, w jaki śpią – na boku lub na grzbiecie. Osoby, które nie wiedzą o tym fakcie, taki widok przeraża, ponieważ rybki sprawiają wówczas wrażenie martwych. Należy jednak pamiętać, że jest to normalne zachowanie bocji i nie należy się nim przejmować.
Bocja – rodzaje
Jak już wspominaliśmy, najbardziej znana jest bocja wspaniała, którą często hoduje się w akwariach, także w Polsce. Oprócz tego występują takie rodzaje bocji, jak:
bocja indochińska;
bocja karłowata;
bocja tygrysia (ryba tygrysia akwariowa);
bocja Kubotai;
bocja syjamska;
bocja pręgowana;
bocja siatkowana;
bocja szara – modesta.
Bocja – żywienie ryb
Z bocjami kojarzy się specyficzna dieta – rybki bocje chętnie jedzą ślimaki. Wiele osób kupuje je z myślą o pozbyciu się mięczaków z akwarium. Ślimaki jednak nie są jedynym pożywieniem tych ryb. W naturze bocje jedzą zarówno pokarm zwierzęcy, jak i roślinny. W domu można je karmić:
dobrej jakości granulatem dla ryb;
rozdrobnionymi warzywami (np. cukinią);
rurecznikami.
Pokarm dla tych rybek może być świeży albo mrożony.
Bocja wspaniała – rozmnażanie i hodowla ryb
W naturze bocja przemieszcza się w górę rzeki lub do mniejszych dopływów w celu odbycia tarła. Zazwyczaj ma to miejsce pod koniec września lub na początku października.
Rozmnażanie większości gatunków bocji w niewoli jest natomiast prawie niemożliwe. W małym zbiorniku ryby nie mają możliwości migracji. Ponadto trudno jest odróżnić od siebie samca i samicę – w przypadku zakupu dwóch rybek nigdy nie ma pewności, że będą różnej płci.
Większość bocji kupowanych do akwariów pochodzi z odłowów.
Bocja wspaniała – cena
Cena bocji zależy od rodzaju, na który się zdecydujesz. Koszt bocji wspaniałej, czyli najpopularniejszej odmiany, to około 15 zł za rybkę. Oczywiście, jeżeli chce się posiadać zwierzę zdrowe, które będzie długo żyło w akwarium, warto dokładnie rozejrzeć się za miejscem, które dba o rybki i warunki hodowli.
Akwarium dla bocji
Warunki dla bocji – wielkość zbiornika, pH i temperatura wody
Długość ścianki akwarium dla stada bocji powinna mieć od 120 do 200 cm. Należy upewnić się także, aby pH wody wynosiło od 6 do 8, temperatura zaś 25–26°C. Warto także zadbać o stężenie azotanów w wodzie, ponieważ bocje są na nie wyjątkowo wrażliwe.
Oświetlenie, filtracja i podłoże akwarium bocji
Bocje należą do ryb przydennych. Należy o tym pamiętać szczególnie podczas wyboru podłoża do akwarium. Zbyt ostre kamienie czy żwir mogą poranić ciało bocji. Dobrze jest również pamiętać o kryjówkach, w których ryby będą mogły się schować. Wykorzystuje się np. łupiny kokosa, korzenie czy jamki z kamienia.
Mimo że bocje pływają głównie przy dnie, oświetlenie w ich akwarium nie powinno być zbyt jasne. Przesadnie jaskrawe światło można ewentualnie rozproszyć przy pomocy roślin. Ważniejsza jest jednak odpowiednia filtracja – wydajny filtr z pompką i jego regularne czyszczenie będą niezbędne dla dobrostanu bocji.
Bocja wspaniała – z jakimi rybami może mieszkać?
Zazwyczaj zaleca się, aby rybki bocje żyły w dużych stadach, ale już w grupie pięciu czy dziesięciu osobników powinny czuć się komfortowo. Niektóre odmiany bocji bywają bardzo dominujące, chociaż nieagresywne. Warto mieć to na uwadze, szczególnie wpuszczając do zbiornika ryby innych gatunków. Równie silne, dominujące stworzenia będą odpowiednim wyborem. Poleca się na przykład ryby paletki. Jeżeli zależy ci na bocjach, które będą bardziej pokojowo nastawione, warto zdecydować się bocje wspaniałe, będące najłagodniejszą odmianą tego gatunku.
Bocje to wdzięczne stworzenia, które z pewnością będą wspaniałą ozdobą twojego domu. Pamiętaj jednak, by przed zakupem dobrze sprawdzić, jak dbać o ten gatunek ryb i jakie zachowania są dla nich charakterystyczne.
Źródło zdjęcia: Lerdsuwa via Wikipedia, CC BY-SA 3.0
Na jednej ze stacji paliw w gminie Braniewo doszło do włamania z kradzieżą. Wówczas policjanci poprosili o pomoc naszego funkcjonariusza i jego psa. Jagar podjął trop i doprowadził do opustoszałego budynku
– mówi Aleksandrowicz i kontynuuje:
Funkcjonariusz wezwał go do zachowania zgodnego z prawem i uprzedził, że jego pies zaatakuje w momencie ucieczki. 34-latek, słysząc to, rzucił się na funkcjonariusza z ostrym narzędziem. Wówczas pies tropiący obezwładnił napastnika. Zrobił to bez żadnej komendy ze strony swojego pana, bo tak jest nauczony. Skoczył na napastnika i przycisnął go do ziemi
– kończy rzeczniczka.
Braniewo. Pies Jagar ma na swoim koncie wiele sukcesów
Jak się okazało przestępca był poszukiwany w inne sprawie. Policja obecnie wyjaśnia czy mężczyzna dokonał włamania do stacji benzynowej.
Jak zaznacza Mirosława Aleksandrowicz, to nie pierwszy sukces Jagara, który w przeszłości m.in. odnajdywał zaginione osoby. Czworonoga wyróżnia niebywała inteligencja:
Jest to pies tropiący, który nie daje się nikomu przekupić niczym, nie reaguje na komendy innych osób poza swoim opiekunem. Wiem, bo próbowałam to zrobić, bezskutecznie
– wyjaśnia Aleksandrowicz.
Źródło: PAP Źródło zdjęcia głównego: fot. ilustracyjna Pexels.com
Budynek powstał w miejscowości Busssiere-Galant, a jego budowa rozpoczęła się w 2017 roku. Za jego powstanie odpowiada dwóch belgijskich weterynarzy.
Francja. Słonie mają gdzie spędzić starość
Szacuje się, że na dom spokojnej starości przeznczony dla słoni wydano milion euro. Środki pochodzą z darowizn od firm, stowarzyszeń i osób fizycznych z całego świata. Swój wkład w budowę ośrodka miała też słynna aktorka Brigitte Bardot. Do siedziby o powierzchni 28 hektarów będą trafiać słonie, które wcześniej występowały w cyrkach lub mieszkały w ogrodach zoologicznych. W przyszłości budynek mają zamieszkiwać również inne zwierzęta, co wynika z prac rządu Francji nad zakazem występów dzikich zwierząt w cyrkach. Co ciekawe obiekt będzie otwarty dla zwiedzających.
Francja. Pierwszy słoń zameldował się już w ośrodku
Obiekt doczekał się już pierwszej pensjonariuszki. Jest nią słonica Gandhi, która według pracowników jest w wieku od 52 do 58 lat. To przedstawicielka gatunku słoni indyjskich. Wcześniej mieszkała w zoo Pont Scorff w Bretanii, gdzie, jak relacjonują opiekunowie, nie miała łatwego życia. Wielokrotnie padała ofiarą ataków ze strony innych słoni, przez co była wycofana i izolowała się od innych zwierząt.
Słonica może teraz liczyć na dużo spokoju. Jak mówią opiekunowie lubi jeść arbuzy, cytryny, pietruszkę, pokrzywy i śliwki. Ponadto od kilku dni bawi się swoją ulubioną żółtą piłką.
Jadłospis niedźwiedzia musi być obfity w kalorie, skoro ten zwierzak wygląda tak potężnie. Drapieżniki z pewnością kojarzą ci się z zamiłowaniem do mięsa. Czy jednak te sympatycznie wyglądające misie polują tylko na większe kąski? Co jedzą niedźwiedzie? Czy odpowiedzi „wszystko” i „to zależy” mogą być równie poprawne? Na pewno są zdawkowe i ogólne. Jeśli chcesz poznać szczegóły niedźwiedziej diety, nie zwlekaj, tylko przejdź do lektury!
Jak wygląda odżywianie niedźwiedzi?
Jeszcze zanim dokładnie dowiesz się, co jedzą niedźwiedzie, trzeba wspomnieć o ich specyficznym sposobie odżywiania. Aby mogły przetrwać zimę, muszą zgromadzić zapasy tłuszczu. Co to oznacza w praktyce? Ssak, o którym mowa, jest w stanie jesienią jeść nawet przez 20 godzin dziennie. To sprawia, że może przybierać na wadze około 50 kilogramów w ciągu jednego dnia i wchłania aż 20000 kalorii.
Co jedzą niedźwiedzie? To ssaki wszystkożerne!
Niedźwiedź to zwierzę wszystkożerne. Trudno więc wymienić pokarm, który nie przypadnie mu do gustu. Co jedzą niedźwiedzie najczęściej? Ich dieta bazuje na mięsie i roślinach. To jednak nie wszystko. Z apetytem jedzą także:
korzenie;
trawy;
jagody;
owady;
larwy;
ryby;
miód;
padlinę.
Chciałbyś na co dzień spotykać dzikie zwierzęta i dbać o ich środowisko naturalne? Wejdź na stronę: https://infojob.pl/jak-zostac-lesniczym i dowiedz się wszystkich niezbędnych informacji.
Co jedzą niedźwiedzie na terenach zamieszkanych przez ludzi?
Na przestrzeni lat niedźwiedzie nauczyły się, że znacznie łatwiej jest pozyskać pokarm ze śmietników niedaleko skupisk ludzkich. To, a także ekspansja człowieka na ich terytorium sprawia, że niekiedy pojawiają się przy domach w wielkich aglomeracjach. Niestety, bardzo często się je wywozi, a kiedy wrócą (co jest bardzo prawdopodobne) – wystawia na odstrzał.
Pora roku a dieta niedźwiedzi – jak to wygląda?
Czas teraz na przybliżenie tego, co jedzą niedźwiedzie brunatne w poszczególnych porach roku. Oto krótki opis ich nawyków:
wiosnąnie brakuje liści i kwiatów, które zawierają wiele białka. Ich trawienie nie jest zbyt trudne, dlatego w tym okresie niedźwiedzie jedzą głównie trawy, mlecze czy koniczyny;
lato to czas, kiedy niedźwiedzie spożywają ogromne mnóstwo jagód, malin, truskawek, aronii. Owoce nie są jednak ich wyłącznym pożywieniem. Niedźwiedź nie pogardzi też mrówką i trzmielem;
jesień to okres, w którym niedźwiedzie muszą zgromadzić odpowiednią ilość tłuszczu, aby mogły przetrwać zimę. Co jedzą niedźwiedzie, żeby zyskać go jak najwięcej? Bardzo dużo pełnych białka ryb, a także traw, korzeni czy padliny;
W czasie zimy niedźwiedzie chowają się w swoich norach. Nie pozyskują żadnego jedzenia, a jedynie bazują na tym, co udało im się „zachomikować”.
Co je niedźwiedź polarny?
Odpowiedź na pytanie, co jedzą niedźwiedzie brunatne już znasz. Nie możemy jednak pominąć polarnej odmiany tych zwierząt. Jak możesz się domyślić, dieta tych stworzeń jest mocno ograniczona. Ich podstawową zdobyczą są foki, a także padlina morsów czy wielorybów. Niekiedy silniejsze istoty polują na żywą ofiarę, nie czekając na padlinę. Co się dzieje, jeśli takie pożywienie nie jest dostępne? Podobnie jak ich brunatni przyjaciele, niedźwiedzie polarne nie pogardzą żadnym pokarmem. Mogą zjadać chociażby wodne ptactwo, gryzonie, renifery, a nawet roślinność.
Czy odpowiedź na pytanie o to, co jedzą niedźwiedzie brunatne i polarne cię zaskoczyła? Jak widzisz, warto było ją doprecyzować, ponieważ te zwierzęta żywią się różnorodnie. Niebagatelny wpływ na ich dietę ma pora roku. Oczywiście, nie polecamy naśladować nawyków żywieniowych niedźwiedzi polarnych zimą. Gromadzenie zapasów – jak najbardziej, choć niekoniecznie tłuszczu!
Moda na krewetki akwariowe trwa w najlepsze. Chcesz wypełnić swój zbiornik ciekawymi gatunkami? Masz taką możliwość, ponieważ asortyment sklepów zoologicznych jest coraz szerszy. Musisz jednak pamiętać o kilku podstawowych zasadach, dzięki którym zapewnisz tym zwierzętom odpowiednie warunki. Sprawdź, czy krewetka akwariowa odnajdzie się także w towarzystwie ryb. Poznaj zasady hodowli i najpopularniejsze gatunki krewetek do akwarium. Zapraszamy do lektury!
Krewetki – co warto o nich wiedzieć?
Czym tak właściwie są krewetki? To małe bezkręgowce, które pochodzą z azjatyckich zbiorników. Nie brak wśród nich gatunków drapieżnych, choć dominują krewetki żywiące się pokarmem roślinnym (np. glonami). Skorupiaki te mogą żyć zarówno w wodach morskich, jak i w zbiornikach słodkowodnych. Jeszcze do niedawna ich hodowla kojarzyła się wyłącznie z przemysłem spożywczym. Obecnie krewetka akwariowa staje się w wielu domach ulubienicą całej rodziny i jest traktowana tak, jak inne zwierzęta domowe. Na czym polega jej hodowla?
Jakie krewetki do akwarium możesz wybrać?
Jakie krewetki będą się dobrze czuły w twoim akwarium? Co możesz zyskać dzięki ich obecności w takim zbiorniku? Podpowiadamy.
Krewetki akwariowe – gatunki, które cieszą się największą popularnością
W sklepach dla miłośników akwarystyki znajdziesz sporo ciekawych gatunków krewetek. Które z nich mogą się najlepiej sprawdzić w akwarium?
Krewetki do akwarium i ich rodzaje
Wśród tych rodzajów krewetek do akwarium, które wybierane są najchętniej, można zaliczyć m.in.:
krewetki glonożerne cieszą się największą popularnością wśród akwarystów (ich gatunki to np. Caridina japonica, Neocaridina denticulata czy Caridina serrata);
krewetki filtrujące, wśród których można wyróżnić Atyopsis moluccensis i Atya gabonensis;
krewetki wszystkożerne (m.in. gatunki Glass Shrimps i Grass Shrimps);
krewetki drapieżne (ich najsłynniejszym gatunkiem są krewetki Macrobrachium).
Najpopularniejsze gatunki krewetek akwariowych
Czas na najpiękniejsze i najpopularniejsze gatunki krewetki akwariowej. Są to:
Crystal Red – czerwone krewetki akwariowe, idealne dla początkujących hodowców;
Amano – japońskie krewetki o szarawym zabarwieniu;
Caridina Dennerli – wyróżniające się bordową barwą i białymi kropeczkami;
Caridina Babaulti – zielone krewetki, które mają zdolność do zmieniania barwy.
Jak łączyć ryby z krewetkami?
Możesz założyć samodzielne krewetkarium, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by przygotować jeden większy zbiornik, w którym będą żyły obok siebie krewetki akwariowe i ryby. Kluczem do sukcesu jest przygotowanie akwarium w odpowiedni sposób, a przede wszystkim mądre połączenie gatunków ryb i krewetek. Jak zatem łączyć krewetki w akwarium z rybami?
Jakich krewetek akwariowych nie łączyć z rybami?
Podstawowa zasada polega na tym, aby w akwarium społecznym nie łączyć ze sobą łagodnych ryb z krewetkami drapieżnymi.Choć są one niewielkie, to mają spore szczypce, z których chętnie korzystają. Są to jednocześnie dość agresywne krewetki, dlatego w akwarium mieszanym nie powinieneś ich trzymać. Znacznie lepiej spisze się tu krewetka akwariowa, której dieta opiera się na roślinach.
Jakie gatunki ryb łączyć w akwarium z krewetkami?
Jakie połączenia są szczególnie zalecane? Najpierw musisz zapamiętać, aby nigdy nie umieszczać w zbiorniku tylko jednej krewetki akwariowej. To zwierzę stadne, zatem najlepiej zrobisz, stawiając na gromadkę składającą się z 8-10 osobników. Większa grupa poradzi sobie doskonale, a ty będziesz spędzać wolny czas na podziwianiu ich zabaw.
Krewetki akwariowe, szczególnie te glonożerne, dobrze sprawdzą się w połączeniu z rybami o łagodnym usposobieniu. Możesz zatem połączyć krewetki z:
sumikami szklistymi;
kiryskami;
neonkami.
Dobrymi towarzyszkami dla krewetek będą też razbory borneańskie, znane ze swojej nieśmiałości.
Krewetka akwariowa i jej charakterystyka
Krewetka akwariowa może być ozdobą każdego akwarium, ale niektóre gatunki są także pożyteczne. Najlepszym przykładem jest krewetka filtrująca, dzięki której w akwarium łatwiej będzie utrzymać czystość.
Krewetki filtrujące
Wielkim powodzeniem cieszą się krewetki filtrujące, które są cenione za pracowitość. To największe krewetki występujące w hodowlach (mogą osiągać nawet 10 cm długości).Nie wyróżniają się swoim wyglądem. Ich szara lub beżowa barwa sprawia, że w akwariach krewetki te pojawiają się nie jako główne bohaterki, lecz towarzyszki kolorowych rybek.
Dlaczego warto docenić krewetki filtrujące? Te zwierzaki naturalny sposób oczyszczają akwarium. Podstawę ich diety stanowią glony oraz plankton. Skorupiaki znajdują je w wodzie. Możesz ich dietę poszerzyć również o:
roślinne tabletki;
kryl w płatkach;
liście olszy i dębu.
Krewetki karłowate
Jak możesz się domyślać, krewetka akwariowa karłowata nie imponuje rozmiarami. W istocie do grupy tych krewetek należą najmniejsze gatunki reprezentowane m.in. przez Neocaridina davidi. Były to pierwsze krewetki karłowate, które zaczęto hodować w akwariach. Takie krewetki słodkowodne to jednak nie tylko wspomniany gatunek. Na co możesz się zdecydować? Oto najpopularniejsze przykłady.
Krewetki akwariowe karłowate
Szarobrunatne krewetki Neocaridina davidi pochodzą z chińskich i wietnamskich strumieni. Lubią dobrze napowietrzoną wodę i bliskość roślin. Ciekawym przykładem jest też krewetka Caridina. Gatunek Tibee zaskakuje zaś ciekawymi barwami i wzorami. Coraz bardziej cenionymi krewetkami karłowatymi stają się też japońskie Amano. Często są wykorzystywane w akwarium jako naturalne wsparcie w walce z glonami. Taka krewetka akwariowa w zbiorniku jest niezwykle pożyteczna. Nadmierna ilość glonów oznacza bowiem mniej tlenu w wodzie, a to z kolei zagraża rybom i roślinom żyjącym w akwarium.
Krewetki – hodowla i jej podstawowe zasady
Aby krewetki dobrze czuły się pod twoją opieką, musisz im zapewnić odpowiednie warunki. Jaki zbiornik najlepiej sprawdzi się w roli krewetkarium? Co musisz zrobić, aby krewetka akwariowa czuła się dobrze w twoim domu?
Idealne akwarium dla krewetki
Chcesz hodować krewetki? W porę przygotuj im dom. Akwarium, w którym masz zamiar je trzymać, powinno być gotowe już 3-4 tygodnie wcześniej. Dzięki temu w zbiorniku zapanują odpowiednie dla tych skorupiaków warunki, co ułatwi im aklimatyzację w nowym miejscu.
Akwarium i jego wymiary
Krewetki akwariowe nie są zbyt wymagające pod tym względem. W większości przypadków w roli krewetkarium dobrze sprawdzi się zbiornik o pojemności kilkunastu litrów. Jedna krewetka akwariowa dobrze poradzi sobie nawet wtedy, gdy jej dom będzie miał pojemność 10 litrów, ale jak jest w praktyce? Pamiętaj, że krewetki są zwierzętami stadnymi i nikt nie decyduje się na hodowlę jednej czy dwóch sztuk. Najlepsza opcja to około 10 krewetek. Dla takiej grupy przygotuj akwarium o pojemności przynajmniej 25 litrów.
Wyposażenie akwarium dla krewetek
Dla krewetek akwariowych istotne jest też odpowiednie wyposażenie zbiornika. Ważne miejsce zajmuje w nim filtr gąbkowy (najbezpieczniejszy dla małych krewetek). Pamiętaj też o grzałce, dzięki której możesz utrzymać idealną dla krewetek temperaturę wody (od 20 do 24°C).
Ponadto krewetka akwariowa (a raczej cała grupa) będzie potrzebowała:
umiarkowanego oświetlenia;
drobnoziarnistego podłoża;
ozdób roślinnych (np. mchu, moczarki, gałęzatki);
dekoracji, które świetnie sprawdzą się jako naturalne kryjówki (np. korzenie lub skorupy kokosa).
Co jedzą krewetki akwariowe?
Krewetki akwariowe muszą się odpowiednio odżywiać. Jaki jadłospis będzie najlepszy dla tych zwierząt? Dieta wielu gatunków krewetek bazuje na glonach, których w akwariach nie brakuje. Możesz ją jednak poszerzyć o dodatki (np. suszoną pokrzywę, jarmuż czy szpinak). W menu twoich ulubieńców mogą też zagościć liście orzecha oraz gotowane warzywa, np. brokuł lub marchewka. Krewetka akwariowa nie pogardzi też suchym pokarmem, który bez problemów kupisz w większości sklepów zoologicznych.
Krewetki akwariowe – cena
Chcesz zacząć swoją przygodę z hodowlą krewetek? Pamiętaj, by pierwsze sztuki kupić ze sprawdzonego źródła. Zwykle oznacza to wyższą cenę, ale nie oszczędzaj na siłę. Możesz postawić na sprawdzonych hodowców lub skorzystać z ofert dobrych sklepów zoologicznych. W wielu z nich kupisz zarówno najdroższe krewetki Caridina Black (około 400 złotych), jak i najtańsze krewetki Neocaridina Sakura Red, polecane początkującym fanom akwarystyki (około 7-9 złotych).
Krewetki do akwarium będą cieszyć twoje oczy. Niektóre gatunki są nie tylko piękne, lecz także pożyteczne. Kolorowe, zwinne i psotne skorupiaki mogą się stać ulubieńcami całej rodziny. Pamiętaj jednak, że krewetka akwariowa to żywa istota, która nie poradzi sobie bez troskliwej opieki człowieka.
