Podobnie jak jego krótkowłosi krewniacy, kot brytyjski długowłosy jest delikatnym i tolerancyjnym przyjacielem dla całej rodziny. Jego imponująca okrywa włosowa wzbudza zachwyt, jednak miłośnicy tej rasy cenią sobie przede wszystkim zrównoważony i czuły charakter pełen prawdziwie stoickiego spokoju. 

Kot brytyjski długowłosy – wygląd

Długowłose koty brytyjskie uznawane są za rasę średnią, chociaż zdarzają się naprawdę duże osobniki. Samce mogą ważyć nawet 8 kilogramów. Ich ciało jest muskularne, ale jednocześnie proporcjonalne i pełne gracji. Okrągła głowa jest dosyć duża i szeroka. Bardzo ważnym elementem wzorca są tworzące się na niej charakterystyczne fałdy. Sztywne włosy na czole sprawiają, że wydaje się ono wypukłe. Uszy są zaokrąglone na końcu, a oczy są duże i stosunkowo szeroko rozstawione. Ich barwa zależna jest od umaszczenia kota. 

Kotki brytyjskie długowłoe – sierść

Kot brytyjski długowłosy zwraca uwagę swoją imponującą szatą. Sierść jest półdługa i dwuwarstwowa z obfitym podszerstkiem. Na głowie gęsta sierść tworzy charakterystyczne bokobrody, kryzę na szyi i gęste portki na tylnych nogach. Najbardziej obfity włos znajduje się na ogonie, gdzie tworzy okazały pióropusz. Przedstawiciele tej rasy mogą występować w dowolnym umaszczeniu. Najbardziej ceniony jest kot brytyjski niebieski.

Kot brytyjski długowłosy – charakter

Długowłose koty brytyjskie, czyli british longhair, podobnie jak i siostrzana krótkowłosa rasa, cenione są przede wszystkim za swój spokojny charakter. Zwierzęta te idealnie nadają się dla rodzin z dziećmi, jednak równie dobrze sprawdzą się jako towarzysze osób starszych. Są łagodne i bardzo delikatne. Dosyć dobrze znoszą samotność, jednak tak jak wszystkie koty potrzebują odpowiedniej stymulacji i zabawy. 

Koty tej rasy są umiarkowanie aktywne i cenią sobie spokój domowego zacisza. Najlepiej będą czuły się w domu z dobrze zabezpieczonym balkonem i oknami. Lubią wylegiwać się na kanapie i patrolować okolicę z parapetu. Warto jednak pamiętać, że jako drapieżniki nadal posiadają instynkt łowiecki i kluczem do ich dobrego samopoczucia jest zabawa. Nie tylko utrzymuje kota w dobrej formie, ale także pomaga rozwijać głębokie relacje z opiekunem.  

Długowłose brytyjczyki to ciekawskie i bystre koty, które szybko się uczą. Bardzo chętnie korzystają z mat węchowych i lubią zabawki interaktywne (chociaż najbardziej takie, które nie wymagają biegania). Dobrze sprawdzą się także tunele, kryjówki i różnorodne drapaki. 

Kot brytyjski długowłosy bardzo kocha swoją rodzinę i dobrze czuje się w jej towarzystwie. W stosunku do obcych może być nieco zdystansowany. Proces poznawania się powinien być ostrożny a gościom warto wspomnieć, aby szanowali przestrzeń osobistą kociaka. Z innymi zwierzętami brytyjczyk dogaduje się dosyć dobrze, jednak przy wprowadzeniu nowego kota do domu warto stosować czasową izolację i stopniową wymianę zapachów. W ten sposób rezydent szybciej oswoi się z nowym mieszkańcem. 

Kot brytyjski długowłosy – zdrowie

Koty brytyjskie długowłose są raczej zdrową rasą i jeżeli już chorują, zazwyczaj są to typowe kocie schorzenia. Nie oznacza to jednak, że rasa jest całkowicie wolna od chorób typowych dla niej. Długowłose brytyjczyki mogą cierpieć na:

• wielotorbielowatość nerek – choroba ta objawia się powstawaniem torbieli i cyst na nerkach. Zaburza to ich prawidłowe funkcjonowanie i w efekcie prowadzi do niewydolności. Przewlekła niewydolność nerek (PNN) wymaga stosowania specjalnej diety i regularnych kontroli lekarskich. Służy to wydłużeniu życia zwierzęcia; 
• kardiomiopatia przerostowa – przewlekła choroba serca, która prowadzi do jego niewydolności. U wszystkich ras, które są do niej predysponowane należy wykonywać coroczne badanie echa serca. W przypadku wykrycia schorzenia zapisywane są leki, które pozwolą łagodzić jego objawy;
• erytroliza noworodków – śmiertelna choroba kociąt, która bardzo często przydarza się w przypadku właśnie tej rasy 

Kot brytyjski długowłosy – pielęgnacja

Wbrew pozorom pielęgnacja długowłosych brytyjczyków nie jest szczególnie czasochłonna. Ich futro nie powinno mieć tendencji do kołtunienia się ani filcowania. Koty te powinny być regularnie wyczesywane w celu usunięcia martwej sierści. Nieco częściej należy robić to w okresie linienia. Zazwyczaj kociaki już w hodowlach przyzwyczajane są do pielęgnacji. Należy też oczywiście zadbać o ich odpowiednie żywienie.

Kot brytyjski długowłosy – hodowla

Tak jak wszystkie koty rasowe, także długowłosy brytyjczyk powinien pochodzić z zarejestrowanej i dobrej hodowli. Związki, na które warto zwracać uwagę to takie, które działają pod patronatem World Cat Federation (WCF) oraz Federation Internationale Feline (FIFe). Najłatwiej spotkać hodowle zarejestrowane w Polskiej Federacji Felinologicznej – Felis Polonia. W naszym kraju funkcjonuje wiele hodowli, dlatego z łatwością może trafić się kot brytyjski długowłosy liliowy, rudy oraz inne umaszczenia. 

Koty tej rasy podatne są na niektóre schorzenia nerek i serca, dlatego zakup kociaka powinien być bardzo dobrze przemyślany. Warto kierować się opiniami miłośników rasy, ponieważ nawet pod parasolem związku mogą pojawić się bardzo kiepskie hodowle. 

Kot brytyjski długowłosy – cena

Długowłosa odmiana są w naszym kraju nieco mniej popularne niż koty brytyjskie krótkowłose. Mimo wszystko znalezienie kociaka nie powinno być trudne. Ceny za maluchy tej rasy to zazwyczaj od 2 000 do 3 000 złotych. Pamiętaj, że są one ustalane indywidualnie przez hodowle i mogą się od siebie różnić. 

Kot brytyjski długowłosy – historia rasy

Historia brytyjskich kotów długowłosych jest ściśle związana z historią ich krótkowłosych krewniaków. To młodsza rasa, która po raz pierwszy pojawiła się dopiero w XX wieku. Pomiędzy 1914 a 1918 rokiem zaczęto rozmnażać między sobą brytyjskie koty krótkowłose i koty kartuskie lub – opcjonalnie – długowłose dachowce. Niestety, otrzymywane z tego połączenia kociaki były dużo szczuplejsze i mniej krępe od brytyjczyków. 

Pożądane skutki odniosła dopiero krzyżówka kota brytyjskiego z długowłosym kotem perskim. W drugiej połowie XX wieku długowłose brytyjczyki stawały się coraz bardziej popularne. Chociaż swoją liczebnością nigdy nie przebiły krótkowłosych krewniaków, mają grono wiernych miłośników, którzy cenią ich cudowny charakter i jedwabiście miękkie futro. 

Kot brytyjski długowłosy – dla kogo?

Przedstawiciel tej rasy to idealny kot domowy długowłosy. Właśnie dlatego może być świetnym towarzyszem praktycznie dla każdego. Spokojny i zrównoważony charakter sprawia, że koty tej rasy doskonale sprawdzą się jako przyjaciele osób starszych. Kot brytyjski długowłosy jest także bardzo łagodny dla dzieci, chociaż trzeba uczulać maluchy, aby były w stosunku do niego delikatne. 

Długowłosy brytyjczyk potrzebuje opiekuna, który rozumie, że pomimo swojego spokojnego usposobienia i pięknego futra jest on drapieżnikiem, który potrzebuje takiego samego dobrostanu jak inne koty. Należy zapewnić mu dobre mięsne posiłki, możliwość zabawy i bezpieczeństwo. 

Kot brytyjski długowłosy dosyć dobrze znosi samotność. O ile dostanie od opiekuna dużo czułości i wspólnej zabawy, nie będzie przeszkadzało mu pozostanie w domu na kilka godzin. Z łatwością dogada się także z innym kotem, a nawet z psem – jeżeli oczywiście socjalizacja przebiegnie w odpowiedni sposób. 

Kot brytyjski długowłosy – ciekawostki 

• Kot brytyjski długowłosy jest o wiele rzadziej spotykany niż jego krótkowłosy krewniak.
• Koty tej rasy mają bardzo cienki głosik i stosunkowo rzadko się odzywają

Długowłosy brytyjczyk jest jednocześnie niezwykle piękny i bardzo sympatyczny. Ceni sobie dobre jedzenie i wygodne posłanie, nie gardzi jednak szaloną zabawą. Jest ciekawski, bystry i bardzo kocha swoich opiekunów. Do obcych może mieć jednak sporo dystansu. Wzorzec dopuszcza nieograniczoną paletę barw, dlatego zarówno kot brytyjski długowłosy rudy, jak i czarny może z powodzeniem zamieszkać w twoim domu.

Bibliografia:

1) https://web.archive.org/web/20231127210943/http://www1.fifeweb.org/dnld/std/BLH-BSH.pdf

Choć zaliczany jest do grupy kotów azjatyckich, jego bezpośrednie pochodzenie nie ma z nimi wiele wspólnego. Nazwę tą uzyskał tylko przez wzgląd na swoich przodków. To wciąż młoda i rozwijająca się rasa, która jednak zdobywa coraz większą popularność wśród miłośników czworonogów. Mimo tego w Polsce niezbyt często się o niej słyszy. A szkoda, bo te zwierzęta naprawdę potrafią zachwycać! Kot burmilla może świetnie sprawdzić się w twoim mieszkaniu.

Kot burmilla – rasa z Wielkiej Brytanii

Jak wiele współczesnych ras, kot burmilla jest efektem skrzyżowania przedstawicieli dwóch innych ras. Miało to miejsce w 1981 roku. Wtedy to kot perski o szynszylowym umaszczeniu, noszący imię Sandqvist, został skrzyżowany z brązowym kotem burmskim Fabergé. Miało to miejsce w Wielkiej Brytanii i stało się zupełnym przypadkiem. Obydwa czekały na skojarzenie z przedstawicielami swoich ras. Niestety, ktoś po prostu nie zamknął drzwi i… stało się. Na świat przyszedł pierwszy miot. Dzięki nietypowemu umaszczeniu zwierzęta zostały zauważone i po jakimś czasie uznane za rasę.

Cechy charakterystyczne rasy burmilla

Zwierzęta te mają szeroką głowę z szeroko rozstawionymi uszami oraz nieco skośnymi oczami. Ich sylwetka ma być muskularna, ale jednocześnie elegancka. Są to więc zdrowo wyglądające koty. Mogą swobodnie się poruszać i nie mają problemów ze wskakiwaniem nawet na bardzo strome lub niewielkie przestrzenie. Mają szerokie klatki piersiowe i szczupłe nogi. 

Są dość przeciętnej wielkości, ważąc ok. 3-6 kg. Dzięki temu nie wymagają nadmiernej ilości miejsca. Nie są też przesadnie ciężkie, zwłaszcza dla starszego opiekuna.

Koty burmilla i ich wyjątkowe umaszczenie

Nie da się ukryć, że kot rasy burmilla zasłynął właśnie ze swojego umaszczenia. Charakterystyczne dla rasy jest to, że 1/8 końcówek ich sierści ma inny kolor. Ze względu na tę cechę, tę nową rasę nazywa się również kotem azjatyckim cieniowanym. Na dodatek może występować w dwóch długościach – krótkiej oraz półdługiej sierści. To właśnie na dłuższej odmianie szczególnie intensywnie widać unikalną poświatę. Jaśniejsze odmiany kolorystyczne kotów burmilla przypominają przez to szynszylę. 

Sierść powinna być jedwabista w dotyku. W odmianie krótkiej musi dobrze przylegać do ciała, zapewniając doskonałą ochronę przed zimnem.

Odmiany kolorystyczne kotów rasy burmilla

Ten azjatycki krótkowłosy kot występuje w wielu kolorach mimo tego, że wyróżnia go cecha związana z kolorem końcówki włosów. Znajdziesz m.in. koty czarne, niebieskie, liliowe, brązowe, rude czy czekoladowe. Z tego powodu możesz wybrać, jaki kolor jest twoim ulubionym. 

Znajdź odpowiedzialnego hodowcę, który ma zwierzęta w twoim wymarzonym kolorze i poinformuj go, jakie są twoje preferencje. W ten sposób uda ci się dobrać zwierzę, które będzie idealnie dostosowane do twoich potrzeb oraz poczucia estetyki.

Burmilla – zdrowie

Obecnie nie da się dokładnie określić, czy w rasie występują jakieś typowe choroby genetyczne. To efekt tego, że jest to stosunkowo młoda linia hodowlana. Nie zmienia to faktu, że warto patrzeć na choroby występujące wśród jego przodków, zwłaszcza wśród kotów burmańskich (burmskich). Te, nieco częściej niż inne zwierzęta, cierpią na cukrzycę. Z tego powodu warto regularnie badać swojego pupila także pod tym kątem. 

Alergie czasem się zdarzają – kot burmilla może na to cierpieć

Zauważono, że burmille częściej niż inne rasy chorują na alergię. Mogą wywoływać ją różnorodne alergeny, w tym ugryzienia pcheł. W razie podejrzeń, że twój kot choruje, skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Nie zapominaj o tym, że alergię można nabyć poprzez nadmierny kontakt z danym czynnikiem. Zdarzają się także kocie alergie na pyłki czy pleśń, dlatego zawsze dbaj o higienę w przestrzeni, w której znajduje się kot.

Jaka jest długość życia burmilli?

Jako rasa stosunkowo zdrowa, kot burmilla żyje tyle, co przeciętny kot, czyli ok. 12-15 lat. Nie wyróżnia się szczególnie na tle innych ras. Biorąc pod swój dach takie zwierzę, możesz być pewny, że jeśli nie zachoruje nagle na poważną chorobę, będzie towarzyszył ci przez długie lata.

Burmilla – charakter tych niezwykłych zwierząt

To zwierzęta o średnio aktywnym temperamencie. Charakter burmilli wskazuje na jego niezależność. Jednak, mimo tego, kot ten jest bardzo towarzyski względem ludzi i lubi spędzać z nimi czas. Rozwija mocne relacje zarówno z ludźmi, jak i z innymi czworonogami, dlatego doskonale nadaje się na zwierzę domowe, także w przypadku domów z mniejszymi dziećmi. 

Koty burmilla mają w sobie trochę z persa, bo są dość zrównoważone i empatyczne. Lubią, gdy poświęca się im czas, jednak nie są nadmiernie atencyjne. Dzięki temu świetnie odnajdą się w sytuacji, gdy wszyscy domownicy pracują w pełnym wymiarze godzin.

Burmilla – cena tych kotów w Polsce

Szukając rasowego kota ze sprawdzonej hodowli, musisz liczyć się z wydatkiem rzędu kilku tysięcy złotych. Często zwierzęta niewykastrowane lub niewysterylizowane są znacznie droższe. 

Niestety, w Polsce nie ma zbyt wielu hodowli tej rasy, dlatego może okazać się, że będziesz musiał rozglądać się za nimi także za granicą. Wtedy cena burmilli może znacznie wzrosnąć, zwłaszcza jeśli będziesz chciał zakupić kota w Wielkiej Brytanii, Francji lub innym zachodnim kraju. Czasem jednak warto zapłacić więcej za tak wspaniałego przyjaciela!

Pamiętaj, że karma jest niezwykle istotna!

Kot burmilla wymaga karmienia wysokiej jakości pożywieniem. Oznacza to, że powinien dostawać przede wszystkim mięso, najlepiej w czystej postaci. Unikaj suchej karmy, która może doprowadzić do odwodnienia się zwierzęcia i źle wpłynąć na jego układ trawienny. Często tego typu jedzenie dla zwierząt zawiera produkty zbożowe, które nie są dobrze trawione przez koty. Pamiętaj, że ten koty tej rasy zaliczają się do najbardziej mięsożernych zwierząt na planecie. Nie ma możliwości karmienia zwierząt w sposób wegetariański, a tym bardziej wegański. Może do doprowadzić jedynie do ich powolnej śmierci.

Dostosuj swój dom do kocich potrzeb

Choć nie są nadmiernie aktywne, koty burmilla uwielbiają spać na wysokościach. Dlatego postaraj się przystosować swój dom do potrzeb swojego nowego przyjaciela. Stwórz kładki na ścianach, na których będzie mógł spać, i zaopatrz się w kocią wieżę. Weź pod uwagę, że koty znacznie lepiej dostrzegają poruszającą się wodę, dlatego zakup fontanny może być dobrym pomysłem. Nie rezygnuj też z zaopatrzenia się w naprawdę duże ilości zabawek. Piłki, wędki, pluszaki, wiklinowe kule… to wszystko może świetnie sprawdzić się w zabawie z twoim podopiecznym.

Kot egipski to rasa w pełni naturalna i niezwykle stara – być może wywodzi się bezpośrednio od kota nubijskiego, czyli przodka kotów domowych. Ten potomek kotów czczonych przez Egipcjan został na nowo odkryty dopiero w latach 50. XX w. przez rosyjską księżną. Od tej pory zachwyca miłośników kotów. Niestety, jest to rasa dość rzadka.

Pochodzenie kota egipskiego

Szukając korzeni kota egipskiego, musimy cofnąć się do samych początków udomowienia kota. Człowiek od wielu tysiącleci oswajał koty nubijskie (Felis lybica) – przodków kota domowego. Sam proces udomowienia kota rozpoczął się zapewne ok. 5500 r. p.n.e. albo jeszcze wcześniej.

Koty domowe obecne były z pewnością w Egipcie już w okresie Starego Państwa – z tej epoki pochodzi malowidło przedstawiające kota w obroży, uwiecznione na ścianie grobowca z IV tysiąclecia p.n.e. Około 2000 r. p.n.e. kot był w Egipcie już zwierzęciem występującym powszechnie i z każdym rokiem coraz bardziej przestawał być kotem nubijskim, a zaczynał – domowym. Te koty to prawdopodobnie przodkowie kota egipskiego mau. Warto tu dodać, że samo słowo „mau” oznacza w języku średnioegipskim kota, a pochodzi oczywiście od wydawanego przez te zwierzęta dźwięku.

Rysunek na sierści kotów nubijskich jest zwykle dość blady, jedynie lekko widoczny. Umaszczenie kotów domowych z czasem stawało się jednak coraz bardziej różnorodne – nie musiało już służyć kamuflażowi niezbędnemu podczas polowania. Obecne na futerku cętki stawały się coraz wyraźniejsze. Takie cętkowane koty widzimy nie tylko na dziełach egipskich, ale także późniejszych – np. rzymskich mozaikach.

Od schyłku cywilizacji staroegipskiej minęły wieki, a tymczasem do cętkowanych mau dołączyły rozmaite koty o różnych kolorach i rysunkach sierści. Z czasem mau stawał się coraz rzadziej spotykany.

Zwrócono na niego uwagę dopiero na początku XX w. Pewną liczbę osobników sprowadzono z Egiptu do kilku krajów europejskich, m.in. do Włoch i Francji. Pierwsza i druga wojna światowa zagroziły jednak bardzo poważnie populacjom kotów egipskich.

Rasę uratowała przed wyginięciem rosyjska księżna Natalia Trubecka, która uciekła z kraju po rewolucji październikowej i zamieszkała w Rzymie. Gdy w latach 50. wyruszyła w podróż po Egipcie, ujrzała podobno po raz pierwszy kota mau. Dzięki jej kontaktom w ambasadzie udało jej się wywieźć dwa koty do Rzymu. Z dnia na dzień coraz bardziej oczarowana rasą, postanowiła sprowadzić do Europy więcej mau. Zabezpieczyła kilka okazów poprzez swe kontakty w ambasadzie syryjskiej i w ten sposób stworzyła pierwszą nowoczesną linię hodowlaną tej starej rasy.

W grudniu 1956 r. księżna opuściła Włochy i udała się do Stanów Zjednoczonych. Zabrała ze sobą trzy koty – ukochaną srebrną kotkę o imieniu Baba, brązowego kocurka Jojo oraz srebrne kocię nazwane imieniem Liza. W ten sposób powstała amerykańska linia kotów mau.

Aby uniknąć groźby chowu wsobnego, trzeba było skrzyżować pierwsze mau z kotami innych ras. Skrupulatnie starano się dobierać partnerów tak, aby zachować unikalne cechy kota egipskiego. W latach 70. w USA i Kanadzie istniało już przynajmniej osiem hodowli tej rasy.

W 1980 r. Jean Mill, hodowczyni kotów bengalskich, podjęła ciekawą próbę wzbogacenia puli genetycznej mau kotami podobnymi do rasy egipskiej, ale pochodzącymi z Indii. Zobaczyła je w ogrodzie zoologicznym w New Delhi i włączyła do programu hodowlanego. W tym samym czasie inni hodowcy starali się sprowadzić więcej kotów z Egiptu.

Koty egipskie – opis rasy

Kot egipski to kot średniej wielkości, dobrze umięśniony. Waga kota egipskiego to 3–7 kg w przypadku kocurów i 3–5 kg u kotek. Jego tułów jest wydłużony, a sylwetka elegancka, pełna gracji. Nogi są proporcjonalne względem ciała, tylne nieco dłuższe niż przednie. Stopy małe, delikatnie owalne (niemalże okrągłe). Ogon jest średnio długi, gruby u nasady i delikatnie zwężający się ku końcowi.

Głowa kota egipskiego ma kształt średnio wydłużonego klina. Nos jest prosty. Na czole widnieje charakterystyczny rysunek przypominający egipskiego skarabeusza. Uszy średnio duże do dużych, szerokie u nasady, lekko spiczaste, niekiedy zakończone małymi kępkami włosów. Oczy duże, w kształcie migdałów, skierowane nieco skośnie ku uszom. Powinny mieć kolor jasnozielony (agrestowy).

Koty egipskie to koty krótkowłose. Ich futerko jest jedwabiste i gęste; włosy okrywowe powinny być na tyle długie, aby na każdym z nich zmieściły się 2–3 poprzeczne, ciemne prążki (pasemka tickingu). Okrywa jest miękka w dotyku, błyszcząca. Podszerstek raczej ubogi, nie chroni kota zbytnio przed zimnem. Pamiętaj, że jest to rasa ciepłolubna. Nie lubi chłodu i wybiera zwykle najcieplejsze kąty w domu.

Kot egipski mau występuje w kilku odmianach barwnych, których nie należy krzyżować między sobą. Każda z nich musi mieć ciemne cętki oraz pierścienie na ogonie i pręgi na łapach, ponadto dwie pręgi na szyi w kształcie naszyjników oraz wspomnianego skarabeusza na czole. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna pręga. Bardzo istotny jest kontrast między rysunkiem a tłem. A tła wyróżnić można następujące:

• brązowe (może być to odcień od ciemnego brązu po bardzo jasny, wpadający w złoty),
• srebrne,
• dymne (dolna 1/3 włosa jasna, górne 2/3 ciemne).

Egipski mau – charakter

Koty egipskie mają żywiołowy temperament. Są żywe, ciekawskie, uwielbiają zabawę. To koty bardzo inteligentne, które chętnie współpracują z człowiekiem i kochają wyzwania. Bywają jednak nieśmiałe w towarzystwie obcych. Jeśli jednak nabiorą pewności siebie, chętnie podchodzą do głaskania. Wśród ludzi, którym ufają, lubią znajdować się w centrum uwagi.

Mau to kot, który nie znosi nudy. Musisz aktywnie uczestniczyć w jego życiu – wspólna zabawa, czy to łowiecka, czy też treningi wykonywania poleceń, jest dla niego bardzo ważna. Kot ten wymaga także urozmaiconego środowiska w domu, zwłaszcza wysokich drapaków czy półek do obserwacji i wspinaczek, dzięki którym będzie realizował swoje naturalne potrzeby. 

Kot egipski chętnie uczy się wychodzenia na spacer w szelkach, bardzo lubi także zabawy stanowiące wyzwania intelektualne. Na ogół koty te nie boją się wody. Doskonale skaczą i należą do najszybszych sprinterów wśród kotów domowych.

To idealny kot rodzinny – jest towarzyski, ale nie natrętny, chętnie uczestniczy w życiu domowników.

Pielęgnacja i wymagania

Egipski mau to kot łatwy w pielęgnacji. Wystarczy przeczesanie futerka raz w tygodniu szczotką i ewentualnie przetarcie jej irchową szmatką w celu nadania połysku. W okresie linienia warto szczotkować go nieco częściej, używając szczotki pudlówki oraz szczotki gumowej, która służy do zbierania martwych włosów okrywowych.

Kot egipski należy do ras cieszących się dobrym zdrowiem. Żyje przeciętnie 14–16 lat, wiele z nich dożywa dwudziestki. Mimo to warto zwrócić uwagę na schorzenia, do których mau może mieć nieco większe predyspozycje niż inne koty:

• kardiomiopatia przerostowa,
• leukodystrofia,
• przepuklina pępkowa
• choroby przyzębia.

Kot egipski mau – cena kociaka

Koty egipskie należą do czołówki kociej elity – to rasa rzadka, ale nadzwyczaj piękna. W Polsce można kupić kocięta tej rasy w jednej z nielicznych hodowli. Cena zależy od konkretnej hodowli oraz tytułów zdobytych przez rodziców kociąt. Koty hodowlane są droższe niż kociaki „na kolanka”, czyli wykastrowane. Cena kota mau waha się między 2000 a 4000 zł, obecnie jest to zwykle 3500 zł.

Koty egipskie mau po całych tysiącleciach wciąż wyglądają niczym ożywiona kocia postać z egipskiego malowidła. Zielone oczy w kształcie migdałów, piękne cętkowane futro, żywiołowy temperament połączony z przyjaznym nastawieniem do człowieka i przywiązaniem – to cechy wspaniałego przyjaciela, jakim jest każdy kot tej rasy.

Najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje kot egipski?

Koty egipskie mau kosztują od 2 do 4 tysięcy złotych.

Jak wygląda kot z Egiptu?

Egipskiego kota charakteryzują przede wszystkim zielone oczy i cętki pokrywające całe ciało.

Jaka jest najdroższa rasa kota?

Za najdroższą rasę kota uznaje się kota bengalskiego.

Ile kosztuje kot bez sierści?

Zakup pozbawionego sierści kota sfinksa to wydatek wysokości od 2 do nawet 10 tysięcy złotych.

Sfinks Kanadyjski jest jedną z najrzadziej hodowanych ras w Polsce. Prawdopodobnie jest to spowodowane wysoką ceną jego zakupu i jeszcze wyższymi kosztami utrzymania takiego zwierzaka. Jego pielęgnacja jest nie tylko kosztowna, ale i czasochłonna. Dowiedz się, jak powinna wyglądać!

Historia rasy sfinks kanadyjski

Istnieją źródła historyczne mówiące o tym, że to Aztekowie jako pierwsi hodowali bezwłose koty. Jednak kocię bez sierści, które zapoczątkowało powstanie linii sfinksa kanadyjskiego, przyszło na świat w latach 70. XX wieku w Toronto w prowincji Ontario w Kanadzie. Narodziny były przypadkowe, urodził się w miocie zwykłych, krótkowłosych kotów. W jego organizmie doszło do spontanicznej mutacji genetycznej, a w genotypie malucha stwierdzono obecność genu, który hamował naturalny wzrost okrywy włosowej. Zwierzakowi nadano imię Prune, co w języku angielskim oznacza suszoną śliwkę, którą niewątpliwie przypominał ten łysy kociak. Rozpoczęto wówczas prace nad hodowlą nowej rasy kotów.

Skąd wzięła się nazwa sfinksa kanadyjskiego?

Co ciekawe, nazwa ta wcale nie odnosi się do egipskich korzeni. Można rzec, że wymyślił ją sam Prune, kiedy podczas dyskusji na temat nowej odmiany położył się na stole w pozycji egipskiego Sfinksa. Niestety z powodu małej liczby osobników, zaczęto stosować chów wsobny, w wyniku którego rodziły się kocięta obarczone problemami zdrowotnymi. W 1971 roku CFA, czyli The Cat Fanciers Association, wycofała swoje uznanie dla rasy.

Dalsze losy kociej rasy sfinks

Mogłoby się wydawać, że sfinksy kanadyjskie przestały istnieć, kiedy nastąpił cud. W Minnesocie urodziły się nagie kocięta. Dzięki ścisłej współpracy hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii udało się odnowić rasę nagich kotów. Po latach krzyżówek i starań w 1998 roku amerykańska The Cat Fanciers Association zaakceptowała pierwszego sfinksa kanadyjskiego, jakiego znamy. Pierwszy sfinks trafił do Polski w 2002 roku, jednak w 2016 roku w Felis Polonia było zarejestrowanych mniej niż 600 osobników nagich kotów.

Wzorzec rasy

Sfinksy to koty średnich rozmiarów, masa ciała samców powinna mieścić się w przedziale 4–7 kg, a samic 3–4 kg. Sylwetka jest mocno umięśniona, brzuch okrągły jak po posiłku, ale nie gruby. Szeroka i zaokrąglona klatka piersiowa może przybierać nieco cylindryczny kształt. Kark potężny zwłaszcza u kocurów.

Łapki i głowa

Kończyny o długości proporcjonalnej do ciała. Kończyny tylne nieco dłuższe niż przednie, które są szeroko rozstawione. Palce są bardzo długie, smukłe i wystające, a poduszki łapek grubsze niż u innych ras, przez co kot sprawia wrażenie, jakby chodził „na poduszkach”.

Czaszka Sfinksa Kanadyjskiego jest średniej wielkości, lekko zaokrąglona o płaskim czole i wystających kościach policzkowych. Uszy są duże, szerokie u podstawy i otwarte o zaokrąglonych końcach. Oczy w kształcie cytryny, głęboko osadzone. Ich kolor powinien współgrać z kolorem ciała, najbardziej pożądanym są odcienie błękitu. Nos szaroniebieski, o czubku podkreślonym delikatnym zakrzywieniem w dół. Nie ma wąsów ani rzęs.

Skóra sfinksa

Kocięta tuż po urodzeniu mają bardzo dużo fałd i zmarszczek. Dorosłe koty powinny zachować ich możliwie jak najwięcej, mocno pomarszczone osobniki są o wiele cenniejsze od gładszych kolegów. Wbrew pozorom sfinksy kanadyjskie nie są bezwłose. Skóra kota jest pokryta delikatnym meszkiem przypominającym skórę brzoskwini. Dopuszczalne jest szczątkowe owłosienie na nosie, zewnętrznej stronie małżowin usznych i na ogonie. Wszystkie maści są akceptowalne.

Charakterystyka rasy

Temperatura ciała sfinksa kanadyjskiego jest zwykle o 1 lub 2ºC wyższa od temperatury ciała innych kotów. Ze względu na brak owłosienia często szuka on źródeł ciepła w ramionach swojego opiekuna. Zdecydowanie należą do kotów kochających pieszczoty oraz czułości i wykorzystują każdą możliwą okazję, żeby być blisko człowieka.

Sfinksy źle znoszą samotność

Sfinksy kanadyjskie to zwierzęta, które bardzo źle znoszą samotność. Kiedy nie mają do kogo się przytulić, może być im zwyczajnie zimno. Dlatego nie powinny zostawać w domu same, a jeśli nie ma innej możliwości najlepiej zwiększyć nieco ogrzewanie i zostawić im do dyspozycji pluszaki, które mogłyby być substytutem dla ciepłego ramienia człowieka. Jednak powinno być to rozwiązanie jedynie tymczasowe i doraźne, ponieważ sfinks kanadyjski w przeciwieństwie do innych ras kotów przywiązuje się nie do miejsca, a do człowieka – za którym mocno tęskni w przypadku rozłąki. Sprawia to również, że doskonale sprawdza się w roli kociego podróżnika. Z opiekunem, którego kocha i któremu ufa, może odkrywać nowe miejsca i niestraszne mu żadne okoliczności.

Charakter sfinksa kanadyjskiego

Większość osobników nie będzie przejawiać stresu, wychodząc ze swoim człowiekiem, ale każdy zwierzak powinien zawsze mieć możliwość wycofania się do bezpiecznej przestrzeni – np. plecaka dla kota. Poza byciem uroczym pieszczochem sfinks kanadyjski jest też ciekawskim i energicznym odkrywcą. Przed przyjęciem go do rodziny trzeba dobrze przemyśleć, czy będziesz mieć wystarczająco czasu, by zapewnić mu rozrywki. Jeśli masz wątpliwości, najlepiej od razu zadbać o zapewnienie mu kociego rodzeństwa. Nie powinno to być problemem, bo sfinks potrafi zaakceptować zwierzaki większości gatunków i ras. Pamiętaj jednak, by nowe zwierzę wprowadzać do domu po kwarantannie i stopniowo zapoznawać ze swoimi zwierzakami.

Pielęgnacja sfinksa kanadyjskiego

Pielęgnacja kotów tej rasy to niełatwe zadanie. Skóra sfinksa kanadyjskiego produkuje duże ilości sebum, które trzeba zmywać przynajmniej raz w tygodniu. Po kąpieli należy pamiętać o czyszczeniu uszu z nadmiarowej woskowiny. Brak włosów sprawia, że są to zwierzaki szczególnie narażone na szkodliwe działanie promieni słonecznych, dlatego nie powinny wychodzić z domu bez pokrycia ich skóry kremem z filtrem UV. Trzeba również pamiętać o odpowiednim zabezpieczeniu przed utratą ciepła, kocie ubranie powinno być dostosowane do aktualnych warunków atmosferycznych.

Zdrowie sfinksa kanadyjskiego

Sfinks kanadyjski to rasa, którą charakteryzuje stosunkowo dużo problemów ze zdrowiem. Dość często chorują na serce, w tym dziedziczną kardiomiopatię przerostową oraz dysplazję zastawki mitralnej. Domieszka z rasy Rex sprawia, że Sfinksy wykazują skłonność do patologicznych skurczów mięśni. Są również narażone na choroby skóry, w szczególności infekcje grzybicze i mastocytoza. Ze względu na brak rzęs ich oczy wymagają regularnego przemywania roztworem soli fizjologicznej, by zapobiec rozwojowi stanu zapalnego lub infekcji.

Czym żywić kota sfinksa kanadyjskiego? Jak wybrać karmę?

Sfinksy kanadyjskie zużywają niemalże dwa razy więcej kalorii niż przedstawiciele innych ras. Dzieje się tak, ponieważ termoregulacja zwierzaka pozbawionego sierści wymaga ogromnych ilości energii. Dlatego pokarm, który spożywają, powinien być wysokokaloryczny i wartościowy.

Dobrym rozwiązaniem będzie dieta BARF, jednak powinna być skonsultowana z zoodietykiem specjalizującym się w żywieniu kotów. Jeśli nie chcesz sam przygotowywać posiłków, możesz postawić na mokrą karmę wysokiej jakości. W jej składzie powinno znajdować się jedynie mięso (ewentualnie wartościowe ekstrakty roślinne, jednak nie w ilości większej niż 1%).

Jak wybrać hodowlę? Sfinks kanadyjski – cena

Przede wszystkim powinieneś uważać na pseudohodowle. Zwierzęta w nich przetrzymywane przeważnie są hodowane w taki sam sposób jak kury, świnie czy bydło, ponieważ chodzi tutaj o zarobek właściciela, a nie dobro kotów. Miej świadomość, że za 500 czy nawet 1500 zł nie kupisz sfinksa kanadyjskiego, a jedynie mieszańca, który go przypomina. Cena rasowego osobnika wynosi minimum 3 tysiące złotych. Gdy znajdziesz hodowcę, żądaj certyfikatów i badań zwierząt. Uczciwy właściciel nie będzie miał z tym problemów.

Czy kot rasy sfinks będzie dla ciebie dobrym wyborem? Podsumowanie

Sfinks kanadyjski lubi czułości i pieszczoty. Jednak jest to zwierzę, które wymaga ogromnych nakładów finansowych i czasu. Jego pielęgnacja nie może być zaniedbana, bo może to doprowadzić do powstania groźnych dla zdrowia i życia chorób. W dodatku sfinks kanadyjski musi spożywać dwukrotnie więcej wysokoenergetycznego pokarmu, co znacząco wpływa na regularne koszty jego utrzymania. Nie radzi sobie z samotnością, więc nie sprawdzi się w roli kota osoby, która mało przebywa w domu. Będzie idealnym wyborem dla doświadczonego kociarza-domatora.