Sznaucer miniaturowy

Sznaucer miniaturowy to mały pies o krępej i muskularnej sylwetce – maksymalny wzrost, jaki osiąga, to 30–35 cm w kłębie, jego prawidłowa waga nie przekracza natomiast 8 kg. Tę rasę psa charakteryzuje szorstki, twardy i gęsty włos okrywowy oraz miękki podszerstek – na kufie i nad oczami włos okrywowy tworzy długą brodę i krzaczaste brwi. Zgodnie ze standardem sznaucer miniaturka może mieć jedno z czterech rodzajów umaszczenia: jednolite białe, jednolite czarne, czarno-srebrne oraz „pieprz i sól”. 

Jakie są podstawowe fakty o sznaucerach miniaturowych?

Jaki charakter ma sznaucer miniaturka?

Sznaucer miniaturowy to jeden z największych ekstrawertyków wśród psów – jest radosny, figlarny, a swoje przywiązanie do właściciela okazuje spontanicznie i niezwykle ekspresyjnie. To rasowy pies, który nawet w podeszłym wieku zachowa szczenięcą beztroskę i godzinami będzie się bawił, biegając po domu lub ogrodzie. Jest odważny – bez wahania zaatakuje psa większego od siebie, rzadko przejawia jednak zachowania agresywne. 

Pies tej rasy mocno przywiązuje się do właściciela – lubi być blisko niego, źle znosi samotność. Dobrze dogaduje się z dziećmi, zwłaszcza starszymi, które umieją się z nim obchodzić. Socjalizowany od szczenięctwa, będzie tolerował, a nawet lubił inne zwierzęta w domu. W stosunku do obcych może być jednak nieufny i wrogi. 

Przy całej swojej figlarnej naturze jest też psem czułym i wrażliwym, dlatego należy się z nim obchodzić łagodnie, choć konsekwentnie. Sznaucer miniaturowy nie zapomniał o dziedzictwie przodków jako psów stróżujących – to czujny ochroniarz, choć trzeba się liczyć z tym, że podnosząc alarm, będzie głośno szczekał. Pies ten łatwo przystosowuje się do nowych warunków, odnajdzie się zarówno w mieszkaniu w mieście, jak i w domu z ogrodem na przedmieściach.

Czy to aktywne psy? Jak je trenować?

W niewielkim ciele sznaucera miniaturowego kryje się całkiem spora ilość energii, dla której należy znaleźć ujście. Aby pies dobrze się rozwijał, zarówno psychicznie, jak i fizycznie, potrzebuje regularnej i dużej dawki ruchu. Wprawdzie sznaucer miniaturka, w przeciwieństwie do swoich większych kuzynów, będzie się świetnie bawił, biegając po mieszkaniu, nie oznacza to jednak, że można zrezygnować ze spacerów i zabaw na świeżym powietrzu. Warto tylko pamiętać, że psy te nie zatraciły instynktu szczurołapów, w efekcie czego każde napotkane małe zwierzę może w nich budzić pragnienie pogoni. Spuszczanie sznaucera ze smyczy na nieogrodzonym terenie jest więc sporym ryzykiem.

Sznaucer miniaturowy uwielbia zwłaszcza zabawy z całą swoją ludzką rodziną – czy to w mieszkaniu, czy też w plenerze. Pobyt na świeżym powietrzu to doskonała okazja do treningu. Złoty standard dla tej rasy to pół godziny ćwiczeń dziennie, najlepiej rozłożonych na kilka krótszych treningów odbywanych na przestrzeni całego dnia. Proste ćwiczenia (np. wykonywanie komend typu „siad”) można zacząć, gdy pies ma 8 tygodni, dbając o różnorodność tych „zajęć” – sznaucery miniaturowe są bardzo inteligentne i chętnie się uczą. Niestety, szybko ulegają nudzie. 

Energię sznaucera miniaturki można rozładować także poprzez sporty kynologiczne. Psy tej rasy szczególnie dobrze radzą sobie w takich konkurencjach jak obedience, agility oraz rally-o. 

Na co mogą chorować sznaucery miniaturowe?

Długowieczne i zdrowe – tak można określić sznaucery miniaturowe. Przy odpowiedniej opiece dożywają nawet 14 lat, co dla psów tej wielkości jest znaczną długością życia. Zdarzały się także psy, które umierały w wieku 19 lat. Niestety, nie oznacza to, że są całkowicie odporne na choroby. Sznaucery miniaturowe mają słabe drogi moczowe oraz genetyczną skłonność do schorzeń oczu. Na liście problemów zdrowotnych, na które są szczególnie narażone, znajdują się:

• kamica pęcherza moczowego – choroba, w przebiegu której na skutek przesycenia moczu poszczególnymi składnikami mineralnymi w pęcherzu tworzą się skupiska zwane kamieniami. Organizm nie jest w stanie samodzielnie ich wydalić, w efekcie czego dochodzi do blokady dróg moczowych – może to powodować ból, stany zapalne, krwawienie, infekcje oraz problemy z oddawaniem moczu; 
• atopowe zapalenie skóry – przewlekła, zapalno-świądowa choroba skóry o podłożu genetycznym; 
• postępująca atrofia siatkówki – stopniowe pogarszanie się stanu siatkówki oka, objawiająca się najpierw ślepotą nocną i prowadząca do całkowitej utraty wzroku;
• zespół suchego oka – występuje, gdy jedno lub oba oczy wytwarzają za małą ilość lub typ łez. Prowadzi to do bardzo wysuszenia oka, co z kolei może powodować infekcje; 
• zaćma – zmętnienie soczewki oka;
• zespół Cushinga (hiperadrenokortycyzm) – zaburzenie hormonalne, w wyniku którego organizm produkuje zbyt dużo kortyzolu. Prowadzi to do zaburzenia metabolizmu oraz ryzyka rozwoju groźnych dla życia psa chorób takich jak cukrzyca, zapalenie trzustki, zakażenie nerek i układu moczowego, wysokie ciśnienie krwi, choroba zatorowo-zakrzepowa płuc;
• zapalenie trzustki – naciek zapalny miąższu trzustki, niekiedy także martwica, obrzęk i zwłóknienie tego narządu. Jest to schorzenie o bardzo ciężkim przebiegu, zwłaszcza w przypadku jego ostrej postaci, charakteryzuje się wysoką śmiertelnością. 

W przypadku niektórych z wymienionych chorób możliwe jest przeprowadzenie badań przesiewowych – przed zakupem szczeniaka warto zapytać o nie wybranego hodowcę.

Jak pielęgnować sznaucera miniaturowego?

Nawet jeśli nie zamierzamy pokazywać naszego sznaucera na wystawach, jego pielęgnacja wymaga nieco zachodu, choć nie jest przesadnie skomplikowana – zresztą każdy psi rodzic chce, by jego pupil wyglądał pięknie i zdrowo. Psy tej rasy mają podwójną sierść, składającą się z twardego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka. Aby prezentowała się estetycznie, musi być często czesana, najlepiej raz dziennie, a z pewnością 2–3 razy w tygodniu. Do zabiegu tego doskonale nadaje się szczotka z miękkim włosiem lub grzebień o podwójnym rozstawie zębów. 

Kolejnym elementem pielęgnacji są regularne kąpiele – co najmniej raz w miesiącu, ale nie częściej niż raz na tydzień. Do kąpieli warto użyć wysokiej jakości szamponu dla psów szorstkowłosych, należy jednak pamiętać, by do okolic brody i pyska stosować preparaty łagodne, niepowodujące szczypania oczu. Można także użyć spłukiwanej po kilku minutach odżywki do sierści na nogach i brodzie. Wycieramy psa ręcznikiem lub suszymy suszarką, uważając, by nie poparzyć skóry zwierzęcia, a następnie przeczesujemy sierść. 

Nawet jeśli nasz sznaucer nie jest bywalcem wystaw, warto regularnie strzyc i trymować jego sierść – średnio co 5–8 tygodni. Można to robić samodzielnie, wymaga to jednak nieco wprawy, lepiej więc powierzyć wykonanie zabiegu profesjonalnemu groomerowi. Uzupełnieniem tych czynności powinno być przycinanie pazurów raz w miesiącu oraz cotygodniowe sprawdzanie stanu uszu i ich ewentualne czyszczenie. Najlepiej robić to wacikiem zwilżonym roztworem do mycia uszu psa. Nadmiar wosku, nieprzyjemny zapach lub zaczerwienie powinny być dla właściciela sygnałem, że czas odwiedzić weterynarza, pies może bowiem właśnie przechodzić infekcję ucha.

Jak żywić sznaucera miniaturowego?

Zdrowe sznaucery miniaturki raczej nie narzekają na brak apetytu ani nie wybrzydzają przy jedzeniu. Psy tej rasy można karmić zarówno pokarmem przygotowanym samodzielnie w domu, jak i kupowanym w sklepach zoologicznych. Decydując się na pierwsze z tych rozwiązań, warto skonsultować się z weterynarzem, który podpowie, jak zbilansować posiłki, by dostarczały psu wszystkich niezbędnych składników odżywczych lub doradzi odpowiednią suplementację. Kupując gotową karmę, należy wybierać tę wysokiej jakości, dostosowaną do wieku, rozmiaru i poziomu aktywności zwierzęcia. Sznaucerom miniaturkom można podawać pokarm przeznaczony dla małych i średnich psów– rozmiar poszczególnych „kęsów” dopasowany jest do niewielkich szczęk tych zwierząt. 

Podstawę diety sznaucera powinno stanowić mięso, najlepiej wołowina, cielęcina lub baranina. Poza tym w jego codziennym jadłospisie nie może zabraknąć ryb i warzyw. Warto przy tym pamiętać, by kupować karmę jak najbardziej naturalną. Psie układy pokarmowe nie są przystosowane do trawienia wysokoprzetworzonej żywności. Bezwarunkowo unikamy takich produktów, jak soja, kukurydza, pszenica, sztuczne barwniki spożywcze, ziarna i oleje roślinne. Posiłki powinno się podawać o stałych godzinach: w przypadku szczeniaka 3–4 razy dziennie, w przypadku psa powyżej 6. miesiąca życia – 2 razy na dobę. Pupilowi należy też zapewnić stały dostęp do wody pitnej. 

A co z psimi łakociami? Jest na nie miejsce w codziennej diecie, lepiej jednak zachować je jako nagrody podczas treningu lub zabawy, żeby nie ryzykować nadwagi. Natomiast absolutnie nie należy karmić sznaucera jedzeniem z ludzkiego stołu. Nie tylko wyrabia to w zwierzęciu nawyk żebrania o żywność, ale może też poważnie mu zaszkodzić. 

Ile kosztuje sznaucer z hodowli?

Psy tej rasy nie należą do najdroższych – cena sznaucera miniaturowego z rodowodem wynosi ok. 1–1,5 tys. zł, miesięczny koszt utrzymania natomiast zazwyczaj nie przekracza 150 zł. To niewielki wydatek w porównaniu z zyskiem w postaci oddanego, lojalnego i radosnego przyjaciela całej rodziny.

Jak prezentują się sznaucery miniaturki w obiektywie?

Jaka jest historia sznaucera?

Historia sznaucerów miniaturowych sięga XIV wieku. Ich przodkami były wiejskie psy stróżujące zamieszkujące tereny Niemiec i Szwajcarii (pojawiały się one m.in. na obrazach Albrechta Dürera). Ze względu na niezwykłą czujność i odwagę wykorzystywano je do pilnowania gospodarstw oraz polowania na gryzonie, zwłaszcza szczury. 

Szczury pojawiły się w Europie już w średniowieczu. Prawdziwa ich ekspansja miała jednak miejsce dopiero w XVIII wieku. Tuż po postawieniu łap na starym kontynencie zwierzęta te stały się trudną do opanowania plagą: niszczyły żywność, roznosiły choroby, powodowały straty w mieniu gospodarczym. Ludzie podjęli bezpardonową walkę z tym nowym szkodnikiem, a do pomocy wzięli inne zwierzęta: najpierw koty, z czasem natomiast psy, a konkretnie nieduże, szorstkowłose psy należące do grupy pinczerów (nazywano je pinczerami stajennymi). Aby jeszcze lepiej radziły sobie z wyłapywaniem gryzoni, zaczęto je pomniejszać, krzyżując je z małym pinczerem małpim i kilkoma innymi rasami małych psów, m.in. z pudlem czarnym i szpicem wilczym.

Nowe psy traktowano jako jedną rasę, dopiero w 1836 roku dr Ludwig Reichenbach dokonał podziału na pinczery gładkowłose oraz pinczery szorstkowłose – te drugie zostały później wyodrębnione jako rasa sznaucerów. Ich obecna nazwa pochodzi od zwycięzcy Trzeciej Międzynarodowej Niemieckiej Wystawy Psów w Hanowerze w 1879 roku, który na imię miał… Schnauzer (w języku niemieckim słowo „die Schnauze” oznacza „pysk”). Wprawdzie jako określenie tej rasy słowo „sznaucer” pojawiało się już wcześniej, jednak dopiero dzięki hanowerskiemu czempionowi zaczęto go używać powszechnie. 

W 1899 roku kynolog Josef Berta, przewodniczący Klubu Sznaucera i Pinczera w Niemczech, uznał, że pinczer małpi i sznaucer to dwie odrębne rasy i nie powinny być wspólnie pokazywane na wystawach. Rok później doszło do ich oficjalnego rozdzielenia. Pierwsza niemiecka hodowla sznaucerów miniaturowych powstała w Saksonii na początku XX wieku – hodowano głównie psy o umaszczeniu brązowym i czarnym. Sznaucer miniaturka „pieprz i sól” po raz pierwszy pojawił się dopiero w 1912 roku we Frankfurcie. 

Do Polski psy tej rasy przybyły relatywnie późno, bo dopiero w latach 60. XX wieku. Niezależnie od siebie sprowadzili je nad Wisłę Elżbieta Chwalibóg i Władysław Kłodziński.

Bibliografia

FCI Standard N° 183 / 18.04.2007, https://www.zkwp.pl/wzorce/183.pdf, data publikacji obowiązującego wzorca: 06.03.07.