Wodogłowie u psa polega na patologicznym poszerzeniu komór mózgu i gromadzeniu się płynu mózgowo-rdzeniowego w obrębie układu komorowego mózgu. Najbardziej charakterystycznym objawem świadczącym o wadach mózgowia i możliwym występowaniu wodogłowia u zwierzęcia jest zniekształcona czaszka. Pies może mieć również trudności z poruszaniem i jedzeniem. Niewykluczony jest także wolniejszy rozwój czworonoga. Skąd bierze się wodogłowie i czy można mu zapobiec?

Przyczyny wodogłowia u psa

Podłoże schorzenia nie jest jednoznacznie ustalone. W głównej mierze zależy od mechanizmu powstania wady mózgu. Największe znaczenie zdają się mieć jednak czynniki genetyczne. Wodogłowie najczęściej diagnozowane jest u psów ras miniaturowych i krótkoczaszkowych, takich jak:

• chihuahua;
• yorkshire terrier;
• szpic miniaturowy;
• buldog angielski;
• pekińczyk.

Gromadzenie się płynu mózgowo-rdzeniowego w jednej komorze możemy podzielić na kilka typów, od których zależy przyczyna powstawania.

Wodogłowie wrodzone

O wrodzonym wodogłowiu możemy mówić wtedy, gdy nieprawidłowe ukształtowanie się wodociągu śródmózgowego pojawia się w wyniku wady wrodzonej.

Choroba nabyta

Nabyte wodogłowie występuje w wyniku urazów głowy, wielu mikrourazów lub zmiany nowotworowej w układzie nerwowym.

Wodomózgowie wewnętrzne

Przyczyną jest gromadzący się w komorach mózgu płyn, który nie może przedostać się do krwiobiegu.

Wodomózgowie zewnętrzne

Czynnikiem powodującym schorzenie jest płyn mózgowy, który gromadzi się w przestrzeniach oponowych mózgu.

Inne przyczyny schorzenia

Do rozwoju wodogłowia może przyczynić się nadmierna produkcja płynu mózgowo-rdzeniowego oraz jego nieprawidłowe wchłanianie będące skutkiem zapalenia opon mózgowych.

Objawy wodogłowia

Wodomózgowie może dawać szereg różnych objawów klinicznych. Nie wszystkie objawy neurologiczne muszą jednak świadczyć o wadzie mózgu. Część z nich występuje w przypadku innych chorób neurologicznych. Nierzadko zdarza się również, że wraz z wiekiem dochodzi do nasilenia nieprzyjemnych dla zwierzęcia skutków choroby. Jakie dolegliwości mogą zatem świadczyć o schorzeniu? Wśród najczęściej występujących objawów wodomózgowia wyróżniamy:

• zmianę zachowania;
• padaczkę;
• ślepotę;
• drgawki;
• apatię;
• stereotypie ruchowe;
• zeza;
• obniżony apetyt;
• uwypuklone kości czaszki.

Diagnostyka – jakie badania kliniczne wykonać?

Deformacja czaszki i opóźniony rozwój u szczeniąt są pierwszymi sygnałami, które powinny zaniepokoić właścicieli czworonogów. Aby jednak potwierdzić przypuszczenia i postawić diagnozę, potrzebne są specjalistyczne badania. W przypadku niezrośniętego ciemiączka pierwszym krokiem jest wykonanie USG. Lekarz weterynarii może zlecić również:

• rezonans magnetyczny;
• tomografię komputerową;
• badanie EEG;
• ogólne badanie krwi i moczu.

Leczenie wodogłowia u psów – rokowania

Opieka weterynaryjna psów i kotów zależy od konkretnego przypadku. Leczenie choroby wrodzonej jest bardzo trudne i sprowadza się zazwyczaj do łagodzenia objawów. Znacznie lepsze rokowania i możliwości leczenia występują przy chorobach nabytych. Najczęstszym sposobem leczenia jest chirurgiczne wprowadzenie systemu drenażowego, który ułatwia przepływ płynu z mózgu we właściwym kierunku i tempie. Czworonogi mogą wymagać również leczenia farmakologicznego sterydami, diuretykami lub mannitolem. Jeśli to możliwe, w pierwszej kolejności należy jednak wyeliminować czynnik powodujący wodomózgowie.

Kokcydioza u psa jest chorobą występującą bardzo rzadko. Nie należy jednak jej lekceważyć! Zwykle atakuje szczenięta, a nieleczona może doprowadzić nawet do śmierci twojego pupila. Przeczytaj więc, czym objawia się inwazja pasożytów i jak pomóc choremu psu.

Czym jest kokcydioza?

To pasożytnicza choroba jelit, która zwykle dotyka drób. Do zakażeń kolejnych ptaków dochodzi w wyniku ich kontaktu ze ściółką oraz odchodami chorych osobników. Zakażone kury, kaczki i gęsi stają się apatyczne, tracą apetyt i chudną. Co więcej, mogą cierpieć z powodu biegunki oraz, towarzyszącego jej wystąpieniu, odwodnienia. Na szczęście jest to choroba w większości uleczalna – ptakom z zakażonych hodowli podaje się odpowiednie leki wymieszane z paszą.

Kokcydioza u innych zwierząt

Przypadki chorobowe zdarzają się również wśród innych gatunków zwierząt – np. psów lub kotów. U niektórych, zwłaszcza dorosłych psów, zakażenie przebiega bezobjawowo – stają się wówczas nosicielami choroby. Kokcydioza jest najbardziej niebezpieczna dla młodych psów i szczeniąt.

Objawy kokcydiozy u psa

Do infekcji kokcydiozą u psa może dojść w wyniku zjedzenia przez niego oocyst obecnych w kale zainfekowanych psiaków. Po ok. 6–10 dniach pojawiają się pierwsze symptomy choroby. Zwykle dotykają one szczeniąt – niemal wszystkie przypadki kokcydiozy u psa dotyczą zwierzaków, które nie ukończyły 4. miesiąca życia.

Jakie są objawy kliniczne choroby?

• kokcydia (pasożyty) umiejscawiają się w psich jelitach, więc pierwszym symptomem, który powinien cię zaniepokoić, będzie luźny stolec lub biegunka u psa. W kale chorych zwierząt może także pojawić się śluz lub krew;
• czasem biegunce towarzyszą również wymioty;
• temperatura ciała psa może być podwyższona;
• może pojawić się odwodnienie i bóle w okolicach brzucha;
• twój pupil staje się osowiały, nie ma ochoty na zabawę i traci apetyt;
• w wyniku biegunki i braku apetytu u chorych psów często dochodzi do spadku masy ciała.

Jeśli zauważysz u swojego psa te (lub inne) niepokojące objawy ze strony układu pokarmowego, nie czekaj z wizytą u weterynarza! Lekarz weterynarii prawdopodobnie wykona badanie kału twojego ulubieńca. To pomoże ustalić, czy doszło do zarażenia glistą psią, tasiemcami, bakteriami, czy też u psa rozwija się kokcydioza (a więc infekcja wywołana przez pierwotniaki).

Kokcydioza u psa: jak leczyć zakażenie pasożytami wewnętrznymi?

Kiedy kokcydioza u psa zostanie potwierdzona, należy zrobić wszystko, by zwalczać jej symptomy oraz pozbyć się pasożytów wewnętrznych. Pierwszym krokiem jest podanie zwierzęciu leków hamujących namnażanie się kokcydiów oraz zwalczających je. Jeśli chorobie towarzyszą również symptomy ze strony układu jelitowego, stosuje się także objawowe leczenie wspomagające. Zależnie od sytuacji będą to podawane psiakowi antybiotyki, probiotyki lub leki przeciw biegunce.

Kokcydioza w hodowli psów

Jeśli hodujesz więcej niż jednego psa i u któregoś z twoich pupili zostanie stwierdzona choroba, powinieneś oddać do badania próbki kału również pozostałych zwierząt. Najczęściej leczeniem obejmuje się wówczas wszystkie czworonogi – nawet psy dorosłe, u których infekcja przebiega bezobjawowo, ale może mieć charakter przewlekły. Dzięki temu żaden z nich nie stanie się w przyszłości nosicielem i żywicielem kokcydiów. Ważne będzie także zbieranie odchodów chorych psów. Jeśli będziesz to robił dokładnie, kokcydioza nie rozniesie się i nie narazisz zdrowia innych zwierząt.

Czy ludzie powinni obawiać się kokcydiozy?

Czy ty, jako właściciel chorego psa, możesz również zarazić się kokcydiozą? Czy powinieneś obawiać się pierwotniaków, które zaatakowały organizm twojego pupila? Nie! Chorobę tę u psów wywołują zwykle pasożyty zupełnie nieszkodliwe dla zdrowia ludzi. Są one niebezpieczne jedynie dla zwierząt domowych.

Profilaktyka czworonogów, czyli jak zminimalizować ryzyko wystąpienia objawów chorobowych w przyszłości?

Czy można całkowicie ochronić psa i nie dopuścić do rozwoju kokcydiozy? Niestety nie. Kokcydia występują w środowisku naturalnym. Twój pies ma też na co dzień kontakt z odchodami innych zwierząt, w których mogą znajdować się pierwotniaki. Warto jednak przestrzegać zasad higieny oraz sprzątać po swoim psie. Dzięki temu zminimalizujesz ryzyko ewentualnego rozprzestrzeniania się kokcydiów. Możesz też uchronić przed zachorowaniem inne młode zwierzęta.

Pamiętaj o odrobaczaniu pupila!

Pamiętaj też o okresowym odrobaczaniu psa– nie zapobiegnie to kokcydiozie, ale pozwoli ci utrzymać pupila w dobrym zdrowiu. Silny organizm, nawet zaatakowany przez pasożyty, przejdzie chorobę lżej, a objawy ze strony jelita cienkiego nie będą zbyt męczące dla psiaka.

Kokcydioza u psa to rzadka, jednak bardzo niebezpieczna choroba. Warto znać jej objawy, aby w przypadku wystąpienia nawet niektórych z nich, od razu podjąć właściwe kroki. Szybka diagnostyka i podjęcie zdecydowanego leczenia może nawet uratować życie twojego pupila.

Podstawą rozróżnienia płci u psów są ich narządy płciowe, a zatem w przypadku samców powinny pojawić się jądra. W pierwszych tygodniach życia jest to jednak trudne do identyfikacji, ponieważ większość szczeniąt rodzi się z niezstąpionymi jądrami. U niektórych czworonogów proces ten trwa nawet kilka tygodni, a czasem nie następuje to w ogóle. To właśnie wtedy możemy mówić o wnętrostwie u psa – czy jest to powód do zmartwień? Czy w takiej sytuacji pies wymaga szczególnej opieki?

Wnętrostwo u psa – co to dokładnie oznacza?

Jądra u psów pojawiają się dopiero około 6–8 miesiąca życia, a zatem określenie płci na bazie pobieżnego oglądu narządów płciowych jest przed tym momentem trudne. Nie oznacza to jednak jeszcze wnętrostwa!

Do 4. miesiąca życia szczeniaka jądra powinny pojawić się w mosznie – jeśli tak się nie dzieje, wymagana jest interwencja weterynaryjna. Brak jądra w mosznie nie oznacza, że nie ma go w ogóle – prawdopodobnie znajduje się w innej lokalizacji. Najczęściej jest to kanał pachwinowy, jama brzuszna, a także tuż pod skórą w okolicy moszny. Znane są także przypadki jądra wędrującego, jednak ta przypadłość dotyczy przede wszystkim młodych psów, których jądra są na tyle małe, że mogą przemieszczać się kanałami w różnych kierunkach.

Co jest przyczyną wnętrostwa u psa?

Choć nazwa choroby brzmi dość poważnie, tak naprawdę jest to przypadłość genetyczna. Dotyczy ona przede wszystkim psów rasowych, głównie owczarków niemieckich i jamników. Ciekawostką jest, że jeśli wnętrostwo dotyczyło ojca, problem nie musi pojawić się wśród jego bezpośrednich potomków w każdym miocie. Jednakże informację o tej przypadłości powinieneś dostać od hodowcy, a jeśli twój pies również będzie dotknięty wnętrostwem, możesz ubiegać się o odszkodowanie.

Na wnętrostwo mają wpływ także czynniki środowiskowe, do jakich z pewnością można zaliczyć pestycydy. Ważne jest zatem obserwowanie otoczenia i wybieranie tras spacerowych, które są oddalone od świeżo spryskanych pól.

Jak znaleźć jądro w przypadku wnętrostwa u psa?

Diagnoza wnętrostwa u psa jest prosta, ponieważ wskazuje na nią brak jądra. Znacznie trudniejsza jest jego lokalizacja. Lekarz weterynarii najczęściej sprawdza to ręcznie, ale w trudniejszych przypadkach stosuje się także badanie USG oraz tomografię komputerową.

W zależności od lokalizacji jądra niezbędna może okazać się interwencja chirurgiczna, czyli po prostu kastracja. Jest to zabieg bezpieczny i nie oznacza całkowitej bezpłodności u psa.

Do czego prowadzi nieleczone wnętrostwo u psa?

Obustronny brak jąder będzie dużym utrudnieniem w przypadku rozrodu – psy dotknięte wnętrostwem mogą być bezpłodne. Jednostronne wnętrostwo nie jest jednak powodem braku płodności, choć oczywiście ilość plemników będzie mniejsza.

Wnętrostwo u psa leczy się poprzez kastrację i jest to zabieg konieczny, aby pies dalej mógł cieszyć się dobrym zdrowiem. Zlekceważenie tej przypadłości może prowadzić zarówno do problemów hormonalnych, które wpłyną na zachowanie psa, jak i skończyć się nowotworem lub skrętem jądra.

Problemy behawioralne u psa z wnętrostwem

Brak jednego lub obu jąder może spowodować agresywne zachowania u psa, co wynika z wysokiego stężenia testosteronu. Behawioryści, podobnie jak lekarze weterynarii, w takich przypadkach zalecają jak najszybszą kastrację. Na zabieg ten bardzo często nie chcą się zdecydować właściciele psów reproduktorów. Warto jednak zastanowić się, czy pies dotknięty wnętrostwem powinien nadal nim być, szczególnie że podłożem wnętrostwa jest przede wszystkim genetyka. Dodatkowo z każdym dniem pies narażony jest na groźne powikłania.

Grzybica uszu u psów to schorzenie, któremu towarzyszą charakterystyczne objawy. Warto je poznać, aby móc jak najszybciej zareagować, kiedy problem dotknie twojego ulubieńca. Wcześnie rozpoczęte leczenie będzie krótsze i przyniesie lepsze efekty! Sprawdź więc, kiedy wydzielina z psiego ucha powinna cię zaniepokoić oraz jakie sposoby leczenia może zlecić ci lekarz weterynarii.

Objawy infekcji ucha u psa – kiedy warto udać się po diagnozę?

Zanim poznasz objawy choroby, zastanów się, gdzie twój pupil może zarazić się grzybicą uszu. Chorobę najczęściej wywołują wirusy lub bakterie z rodziny microsporum (np. Microsporum canis). Są one tak powszechne, że do zakażenia może dojść nawet podczas kąpieli! Wystarczy, że woda dostanie się do wnętrza psiego ucha i z niego nie wypłynie. Równie częstymi przyczynami wywołującymi objawy choroby są:

• przewianie uszu;
• niepoprawna higiena;
• alergie;
• zbyt długo zalegająca w uszach woskowina;
• nadmierna aktywność zwierzaka na słońcu.

Pamiętaj także, że pies może okazać się bezobjawowym nosicielem grzybicy – nie zawsze wystąpi u niego stan zapalny. Niestety, grzybicą w takim przypadku mogą zarazić się pozostali domownicy. Dlatego tak ważne jest przestrzeganie zaleceń weterynarzy i odpowiednio częste, dokładne wykonywanie zabiegów higienicznych ulubieńca.

Podstawowe objawy grzybicy uszu u psów

• świąd, z powodu którego twój pies praktycznie nie przestaje się drapać lub pocierać uchem o podłogę;
• zaczerwienienie skóry w obrębie infekcji;
• łuszczenie się skóry na uszach i powstawanie w tych miejscach strupów;
• nieprzyjemny zapach stęchlizny;
• krwawa lub żółtawa wydzielina;
• problemy z utrzymaniem równowagi przez czworonoga, częste potrząsanie przez niego głową oraz lizanie zainfekowanej powierzchni skóry.

W jaki sposób leczyć grzybicę uszu u psów?

To, na ile problematyczne okaże się leczenie grzybicy uszu u psów, zależy od stopnia zaawansowania infekcji oraz rodzaju drobnoustrojów, które ją wywołały. Jeśli podejrzewasz, że twój ulubieniec może borykać się z chorobą, koniecznie jak najszybciej udaj się do gabinetu weterynaryjnego. Lekarz dokładnie obejrzy psie ucho i określi, czy problemy wywołały drożdżaki, bakterie czy wirusy. Następnie przepisze odpowiednie leki: krople do uszu i maść przeciwgrzybiczą. Złagodzą one objawy zakażenia, uśmierzą swędzenie i ułatwią twojemu ulubieńcowi powrót do zdrowia.

Odpowiednia pielęgnacja uszu podczas leczenia grzybicy

W czasie leczenie konieczna będzie także odpowiednia pielęgnacja uszu twojego psiaka. Wykonuj ją zgodnie z zaleceniami lekarza i tak często, jak wskaże. Dzięki temu problem skórny twojego ulubieńca szybko stanie się przeszłością! Ile trwa leczenie grzybicy uszu u psów? Najczęściej do całkowitego powrotu do zdrowia zwierzaków dochodzi w czasie 5–6 tygodni.

Domowe sposoby na zapalenie ucha u psa

Czy można zastosować domowe sposoby na grzybicę uszu u psów? Nie! Odpowiednie leczenie może zlecić jedynie weterynarz. Kiedy więc zauważysz zbyt częste drapanie się po uchu psiaka lub inne niepokojące objawy, od razu udaj się do specjalisty! Niesprawdzone metody sprawią, że infekcje grzybicze nie tylko nie znikną, ale wręcz się nasilą. A to może skutkować nawet częściową utratą słuchu twojego ulubieńca. Pamiętaj, że zarówno warstwy skóry u psa, małżowina uszna, jak i kanał słuchowy są bardzo delikatne – łatwo więc nadwyrężyć je i doprowadzić do wzmocnienia objawów chorobowych. W takim przypadku leczenie będzie trwało znacznie dłużej, a w skrajnych przypadkach całkowite wyleczenie psa okaże się niemożliwe.

Profilaktyka chorób skóry, czyli jak nie dopuścić do ponownego powstania grzybicy uszu u psów

Czy można zapobiec grzybicy uszu u psów? Jak dbać o czworonogi po przebytej infekcji, aby podobne objawy do tych, które właśnie ustąpiły, więcej im nie zagroziły? Przede wszystkim ważna jest odpowiednia higiena. Kiedy kąpiesz zwierzaka, uważaj, aby woda nie dostała się do jego uszu. Głowy i pyska nie polewaj więc silnym strumieniem wody – raczej przecieraj zwilżoną gąbką lub dłonią. Co jakiś czas sprawdzaj stan ucha psa – szczególnie jeśli należy on do ras podatnych na zakażenie. Takie rasy psów to np. pudle, cocker-spaniele, jamniki czy boksery.

Czy pływanie w zbiornikach wodnych jest bezpieczne?

Jeśli twój ulubieniec jest fanem kąpieli w zbiornikach wodnych, po skończonym pływaniu dokładnie, ale ostrożnie, osusz zewnętrzną część uszu. Zwróć uwagę, czy sierść twojego psiaka nie rośnie także w uszach. Jeśli tak jest – odwiedźcie psiego fryzjera, aby przyciąć włoski. W ten sposób ograniczysz ryzyko miejscowego zakażenia skóry, pojawienia się zmian skórnych lub wystąpienia grzybicy.

Grzybica uszu u psów to męczący i, bardzo często, bolesny dla zwierząt problem, którego nie wolno lekceważyć. Jeśli choroba nie zostanie w porę rozpoznana i leczona, psu grozi trwałe kalectwo – utrata słuchu. Dlatego dbaj o odpowiednią higienę zwierzaka i pamiętaj o kontrolowaniu stanu jego uszu i skóry. A jeśli dojdzie do zakażenia i zauważysz objawy grzybicy u psa, nie zwlekaj z wizytą w gabinecie weterynaryjnym. Szybko podjęte leczenie wkrótce się zakończy, a po chorobie nie pozostaną żadne trwałe następstwa.

Zapchany nos u psa powoduje dyskomfort i kichanie, a także sprawia, że zwierzak może chrapać podczas snu. Katar u psa na ogół nie kojarzy się nam z poważną dolegliwością, jednak w niektórych przypadkach może być objawem choroby groźnej dla życia zwierzaka. Dokładnie obserwuj przebieg choroby i jak najszybciej rozpocznij odpowiednią diagnostykę w gabinecie lekarza weterynarii.

Katar u psa – rodzaje 

Katar zazwyczaj kojarzy się z przeziębieniem. Jednak zarówno u ludzi, jak i u psów może mieć różne przyczyny. Wyciek z nosa u psa połączony z kichaniem to zawsze objaw, a nie choroba sama w sobie. O czym dokładnie może świadczyć? 

Zapchany nos u psa a infekcje wirusowe i bakteryjne

Katar u psa to zazwyczaj nieżyt błony śluzowej nosa, który jest spowodowany przeziębieniem. Infekcja może mieć podłoże bakteryjne, wirusowe lub grzybicze. Te ostatnie pojawiają się zdecydowanie najrzadziej. 

W przypadku infekcji wirusowych najczęściej mamy do czynienia z wtórnymi nadkażeniami bakteryjnymi. W takich wypadkach pojawia się ropny katar u psa połączony z gorączką, brakiem apetytu i ogólnym osłabieniem. 

Psi katar sienny

Psy także mogą cierpieć w wyniku różnych reakcji alergicznych, podobnie jak ludzie. Jedną z nich jest katar sienny, z którym zmaga się wiele zwierzaków. Wszystkiemu winne są pylące sezonowo rośliny. Wczesną wiosną pylą brzozy i leszczyny a na początku lata – trawy i wierzchlina. 

Na katar sienny mogą cierpieć wszystkie psy: zarówno te rasowe, jak i kundelki. Niektóre rasy mają jednak większe predyspozycje do takich alergii. Mowa na przykład o:

• dalmatyńczykach;
• bulterierach;
• terierach walijskich;
• mopsach;
• foksterierach;
• shar peiach.

Katar u szczeniaka – czy jest niebezpieczny?

Szczeniaki nie mają jeszcze całkowicie rozwiniętego układu immunologicznego. Właśnie z tego powodu dolegliwości stosunkowo niegroźne dla dorosłych psów powinny być szczególnie dokładnie diagnozowane u szczeniąt. 

Z weterynarzem najlepiej skonsultować się już w momencie, kiedy zobaczysz u swojego szczeniaka pierwsze objawy kataru. Szczególnie niepokojąca jest sytuacja, kiedy katar u szczeniaka poniżej 3. miesiąca życia utrzymuje się dłużej niż 2–3 dni i jest obfity. Nieprzejrzysta gęsta wydzielina z nosa może świadczyć o poważnym nadkażeniu bakteryjnym. 

Szczeniaki mają bardzo delikatne organizmy, a ich układ odpornościowy nie działa jeszcze na pełnych obrotach. Z tego powodu każda niepokojąca zmiana powinna być bezzwłocznie konsultowana z lekarzem weterynarii. 

Zatkany nos u psa a inne objawy

Nie można skutecznie leczyć kataru u psa bez uprzedniego zdiagnozowania jego przyczyny. W tym mogą pomóc dolegliwości, które towarzyszą infekcji. 

Wyciek z nosa u psa – kolor i gęstość

Bardzo istotnym czynnikiem jest kolor i konsystencja wydobywającej się z nosa wydzieliny. Jasny, rzadki i przezroczysty płyn świadczy o infekcji wirusowej albo alergii. Jeżeli natomiast pojawia się ropny katar u psa, a wydzielina z nosa jest gęsta i wyraźnie się lepi, to najpewniej masz do czynienia z infekcją bakteryjną lub grzybiczą. 

Katar u psa w towarzystwie kaszlu

Niekiedy kichanie i zatkany nos występują w towarzystwie kaszlu. Czasami ma on formę odruchów wymiotnych albo chrząknięć. W takim wypadku wizyta u lekarza weterynarii nie powinna być odkładana na później. Objawy mogą bowiem świadczyć o poważnej chorobie, która grozi powikłaniami, w tym krwawieniem. 

Każda obecność krwi w górnych drogach oddechowych wymaga bezwzględnej konsultacji z weterynarzem. Zignorowane może prowadzić nawet do zagrożenia życia zwierzęcia!

Katar u psa – leczenie

Sposoby leczenia kataru u psa mogą być bardzo różne, a zależą przede wszystkim od tego, jaka jest jego przyczyna. Diagnostykę najlepiej rozpocząć jak najwcześniej. Kichanie i katar trwający dłużej niż 3 dni to problem, z którym sam sobie nie poradzisz. 

Leczenie infekcji wirusowych u psa

Najczęstszą przyczyną kataru u naszych pupili są różnego rodzaju infekcje natury wirusowej. Podobnie jak w przypadku ludzi, kluczowa jest tutaj przede wszystkim diagnostyka, która wykluczy nadkażenie bakteryjne. Kiedy już zyskasz pewność, że pies cierpi z powodu wirusa, konieczne będzie leczenie objawowe.

Jeżeli masz taką możliwość, oddziel swojego pupila od innych zwierząt, żeby zminimalizować ryzyko zakażenia. Zapewnij mu możliwość spokojnego odpoczynku w pomieszczeniach pozbawionych przeciągów. Spacery ogranicz do minimum i postaraj się, aby zwierzak miał stały dostęp do świeżej wody. Osłabione i gorączkujące psy w takiej sytuacji piją więcej niż zwykle – podobnie jak ludzie. 

Jeśli przeziębienie ma bardzo ciężki przebieg, możliwe, że lekarz weterynarii zaleci suplementy diety lub środki wzmacniające organizm. Wszystkie podawane leki zawsze powinny być konsultowane. Nigdy nie dawaj psu niczego na własną rękę! Wiele pozornie pospolitych ludzkich leków jest bardzo groźnych dla zwierząt!

Leczenie infekcji bakteryjnych u psa

Jeżeli zatkany nos u psa zostanie zdiagnozowany jako wynik infekcji na tle bakteryjnym, to konieczna będzie antybiotykoterapia. W celu dobrania odpowiednich leków konieczne będzie pobranie wymazu z nosa. Pomoże to stwierdzić, na jakie antybiotyki są wrażliwe konkretne bakterie. 

W tym wypadku również trzeba dbać o dobrostan chorego zwierzęcia. Leki podawaj zawsze zgodnie z harmonogramem i nie przestawaj, nawet jeżeli w trakcie leczenia obawy ustąpią. 

Leczenie alergii u psa

A co z leczeniem psiej alergii? Kluczowe znaczenie ma rozpoznanie alergenu, który powoduje u zwierzęcia uporczywe objawy. W tym celu konieczne będzie przeprowadzenie odpowiednich badań. 

Leczenie infekcji grzybiczych u psa

Katar u psa na podłożu grzybiczym to najczęściej aspergiloza, która powoduje zmatowienie jamy nosowej, a niekiedy także pojawienie się na niej nadżerek. Po zdiagnozowaniu schorzenia poprzez badanie pod mikroskopem lekarz weterynarii wdroży odpowiednie leki. 

Aspergilozę najczęściej leczy się clotrimazolum (1%), który podaje się zwierzęciu bezpośrednio do nosa w znieczuleniu ogólnym. Choroba ta częściej przydarza się kotom, jednak psy są również na nią narażone, choć zdecydowanie rzadziej. 

Katar u psa a ciało obce w jamie nosowej

W niektórych przypadkach objawy, które przypominają katar, mogą wynikać z ciała obcego, które utknęło w jamie nosowej psiaka. To mogą być bardzo różne przedmioty – fragmenty zabawek, źdźbła trawy czy małe kawałki suchej karmy. 

Co może wskazywać na taki problem? Oprócz kichania i wysięku z nosa charakterystyczne będzie nietypowe zachowanie czworonoga. Pies może pocierać łapą po pysku, a przy tym zachowywać się nerwowo i niespokojnie. 

W niektórych przypadkach dobrze widoczne ciało obce można próbować usunąć samodzielnie. Zazwyczaj jednak psy reagują bardzo nerwowo na wszelkie próby manewrowania pęsetą w tej okolicy. Zazwyczaj konieczna jest więc wizyta w gabinecie weterynaryjnym, gdzie potencjalne ciało obce zostanie usunięte w znieczuleniu ogólnym. 

Nieusunięcie takiego przedmiotu z psiego nosa prędzej czy później skończy się groźnym zakażeniem bakteryjnym. Wówczas pojawia się gęsty ropny wysięk, czasami także zabarwiony krwią. 

Katar u psa a ludzkie leki

Ludzie podczas przeziębienia najczęściej sięgają po dostępne bez recepty leki przeciwgorączkowe i przeciwzapalne. Nic dziwnego, że niektórzy dochodzą do wniosku, że podobne preparaty mogą ulżyć w katarze i gorączce także zwierzęciu. 

Niestety, to bardzo zły pomysł. Duża część ludzkich leków jest bardzo niebezpieczna dla zwierząt. Popularne niesteroidowe leki przeciwzapalne (na przykład ibuprofen albo paracetamol) nie tylko nie pomogą psu. Wręcz przeciwnie, mogą znacznie pogorszyć jego stan, a nawet zagrozić życiu. To leki, które nawet w bardzo małych ilościach są toksyczne dla organizmów innych niż ludzkie. 

Podczas wizyty lekarz weterynarii dokładnie poinstruuje cię w kwestii leków i suplementów, które możesz podawać psu. Poda także dokładne dawki, których nie należy przekraczać. 

Czy psi katar jest niebezpieczny?

Psi katar zawsze jest objawem, a nie chorobą samą w sobie. Jego pojawienie się to wyraźny sygnał, że w organizmie zwierzaka dzieje się coś niedobrego. Szczególnie niebezpieczny jest katar u szczeniąt, które nie mają jeszcze dobrze rozwiniętego układu odpornościowego. 

Jeżeli katar u twojego psa utrzymuje się dłużej niż przez 2–3 dni, wskazana jest wizyta u lekarza weterynarii. Nawet drobny problem przy zaniedbaniu może prowadzić do poważnych dolegliwości. 

Katar u psa – podsumowanie 

Katar u psa może mieć bardzo różne przyczyny. Kluczowa jest odpowiednia diagnostyka, która wskaże, w jaki sposób skutecznie go leczyć. 

Kwestie takie jak dodatkowe objawy czy kolor wydzieliny z nosa mogą podpowiadać, jaka jest przyczyna kataru. Leczenie i dobór leków oraz ostateczną diagnostykę najlepiej zostawić specjaliście. Działanie na własną rękę może znacząco utrudnić skuteczne leczenie.