Hemoroidy u psa – czym objawia się i jak leczyć zapalenie gruczołów okołoodbytowych u psa

hemoroidy u psa

U każdego psa występują dwa gruczoły (inaczej zatoki) okołoodbytowe. Gdy dojdzie do ich zatkania, podrażnienia albo przepełnienia, twój pupil będzie odczuwał ból i duży dyskomfort. To właśnie pierwsze zauważalne oznaki hemoroidów u psa. Poznaj bliżej ten temat i dowiedz się, jakie zachowanie pupila jest symptomem problemów i powinno zwrócić twoją uwagę!

Przyczyny powstawania hemoroidów u psa

Czym są gruczoły okołoodbytowe u psa? To te miejsca w psim ciele, gdzie powstaje charakterystyczny, niezbyt przyjemny zapach służący zwierzakom do znakowania terenu. Do ich opróżnienia dochodzi podczas każdej defekacji. Zdarza się jednak, że gruczoły pozostaną przytkane i zacznie rozwijać się stan zapalny. Jak do tego dochodzi? Przyczyn może być wiele.

Najczęściej źródłem hemoroidów u psa są:

  • dieta uboga w błonnik pokarmowy;
  • zwolniona perystaltyka jelit;
  • zbyt krótkie spacery i mało codziennego ruchu;
  • predyspozycje osobnicze;
  • biegunki;
  • alergie pokarmowe i skórne, zlokalizowane w okolicy odbytu;
  • otyłość prowadząca do osłabienia pracy mięśni tłoczni brzusznej.

Objawy zapalenia gruczołów okołoodbytowych

Kiedy dochodzi do zapalenia zatok okołoodbytowych i przestają być drożne, zbierają się w nich kałowo-ropne masy. Pies zaczyna odczuwać spory dyskomfort, a po pewnym czasie także ból. Pojawia się problem z wypróżnianiem, a także nadmierne wylizywanie odbytu.

Saneczkowanie

Jakie jeszcze niepokojące objawy możesz zauważyć? Jednym z nich jest saneczkowanie, czyli pocieranie zadem o podłogę w domu lub trawę podczas spacerów. Takie zachowanie jest reakcją na świąd, który towarzyszy hemoroidom u psa i powoduje wspomniany już dyskomfort.

Co jeszcze zwiastuje ten problem z odbytem u psa?

Właściciele psów cierpiących na zapalenie gruczołów okołoodbytowych mogą także zauważyć pojawienie się podczas wypróżniania pupila wydzieliny o nieprzyjemnym, bardzo intensywnym zapachu. Czasem dochodzi także do obrzęków wokół odbytu psa lub krwawień z niego.

Każdy z wymienionych objawów, jeśli występuje często, powinien być dla ciebie pretekstem do wizyty u lekarza weterynarii.

Jak leczyć gruczoły okołoodbytowe? Czyszczenie gruczołów okołoodbytowych u psa

Najczęściej leczenie hemoroidów u psa polega na manualnym wyciśnięciu zebranej w nich wydzieliny. Zabieg przeprowadza weterynarz. Jeśli tego nie zrobi, może dojść do zainfekowania gruczołów oraz wytworzenia się bolesnego ropnia. Wówczas konieczne będzie leczenie farmakologiczne – m.in. antybiotykoterapia twojego psa.

Ropień

Uformowanie się ropnia, a następnie jego pęknięcie to z kolei przyczyna powstania bardzo bolesnej przetoki, której często towarzyszy krwawienie. Kiedy dojdzie do takiego stadium choroby, niezbędny może okazać się nawet zabieg chirurgiczny!

jak zapobiegać problemowi z hemoroidami u czworonoga?

Leczenie wspomożesz poprzez dbałość o prawidłową dietę psa. Sprawdź zawartość błonnika w podawanej mu karmie. Jeśli jest niewielka – zmień rodzaj pożywienia albo dodawaj do niego bogatą w błonnik karmę uzupełniającą.

Dzięki temu stolec pupila stanie się odpowiednio duży i zwarty, aby wywoływać pożądany nacisk na zatoki okołoodbytowe. To sprawi, że będą one opróżniać się samodzielnie (w przypadku, gdy kał jest niewielki i rzadki, problemy narastają).

Higiena okolic odbytu

Podczas leczenia hemoroidów u psa (i tuż po nim) zwierzak może nadmiernie interesować się okolicami odbytu. Być może także defekacji będą towarzyszyły nieprzyjemny zapach i brudzenie sierści. Zwróć na to szczególną uwagę.

  1. W razie konieczności oczyszczaj sierść, a jeśli możesz – ułatw sobie zadanie i delikatnie ją podetnij. To bardzo ważne, bo zabrudzenia mogą doprowadzić do rozwoju stanu zapalnego i chorób skórnych w leczonej okolicy.
  2. Na dłuższe spacery zabieraj więc ze sobą mokre chusteczki.
  3. W przypadku krótszych wyjść bezpieczniej (i dokładniej) będzie wstrzymać się z czynnościami higienicznymi aż do powrotu do domu.
  4. Jeśli psiak będzie zbyt często w trakcie leczenia wylizywał gruczoły, możesz spróbować zabezpieczyć odbyt specjalnymi majtkami (takimi, jakie czasem stosuje się podczas cieczki u suk). Zanim jednak to zrobisz, skonsultuj się z prowadzącym leczenie weterynarzem.

Zapobieganie ponownemu wystąpieniu hemoroidów

Czy można zapobiec ponownemu zbieraniu się wydzieliny, a później nieprzyjemnemu zabiegowi opróżniania gruczołów okołoobytowych? Jeśli problem hemoroidów u psa już raz wystąpił, uważnie obserwuj jego zachowanie.

Konsultacja u weterynarza

Gdy tylko zauważysz nieprawidłowości, konsultuj je z weterynarzem. Dbaj także o codzienną porcję ruchu pupila (pies nie może mieć krótszych spacerów niż godzinne). Sprawdź też skład podawanej karmy, a jeśli trzeba, zmień ją na bardziej odpowiednią.

Niektórzy hodowcy i weterynarze zalecają także profilaktyczne stosowanie preparatów z kwasem hialuronowym. Zanim jednak zdecydujesz się na nie, porozmawiaj z lekarzem weterynarii prowadzącym twojego zwierzaka.

Podsumowanie

Hemoroidy u psa to bolesny, niezwykle nieprzyjemny problem, jednak odpowiednie leczenie sprawia, że może on zniknąć całkowicie. Ważne jest jednak, by zostało podjęte jak najszybciej. Nie ignoruj objawów wskazujących na problemy z gruczołami okołoodbytowymi i zwracaj uwagę na zapach ich wydzieliny.

Dzięki temu szybko zauważysz ewentualne nieprawidłowości, a twój pies uniknie poważnych konsekwencji choroby (która, nieleczona, może nawet doprowadzić do rozwoju nowotworu).

Gady i płazy z Ukrainy – jak pomóc egzotycznym zwierzętom domowym?

gady i płazy z ukrainy pomoc jaszczurka pływająca w wodzie

Pomoc uchodźcom z Ukrainy nie ustaje, a od pewnego czasu troską objęte są również zwierzęta. Wiele z nich jest w kiepskiej sytuacji, bo mogą nie przeżyć długiego transportu i nawet kilku dni stania na dworze w oczekiwaniu na przekroczenie granicy. Należą do nich również gady i płazy z Ukrainy, z którymi wielu opiekunów próbuje dostać się do Polski. Część zwierząt jest też ratowana ze sklepów czy hodowli na terenie Ukrainy. Jak możesz im pomóc?

Jak pomóc gadom i płazom z Ukrainy?

Możliwości jest tutaj przynajmniej kilka. Oczywiście najprostszą z opcji jest wpłacenie środków na rzetelną, zweryfikowaną zbiórkę, np. prowadzoną przez organizację prozwierzęcą. Co jeszcze możesz zrobić?

Zaoferuj dom tymczasowy

Pierwszą z opcji jest zaoferowanie zwierzętom domu tymczasowego. Pamiętaj jednak, że gady i płazy często wymagają specjalnych warunków bytowych, m.in. karmienia mrożonymi zwierzętami, zapewnienia stałej, wysokiej temperatury i odpowiedniej wilgotności. Jeśli nie masz w domu odpowiedniego sprzętu i nie znasz się na gadach i płazach, wybierz inne sposoby pomocy.

Przygotuj dary na zbiórkę

Część organizacji prozwierzęcych, które pomagają na granicy polsko-ukraińskiej lub jeżdżą z konwojami w głąb obszaru objętego działaniami wojennymi, organizuje zbiórki darów. W przypadku gadów i płazów potrzeby są nieco bardziej rozbudowane niż w przypadku psów czy kotów. Co obejmują? Przede wszystkim:

  • transportery z izolacją termiczną;
  • ogrzewacze, które pomagają utrzymać zwierzętom optymalną temperaturę ciała;
  • pożywienie;
  • leki pierwszej potrzeby.

Zanim podarujesz cokolwiek na zbiórkę, dowiedz się, jakie są aktualne potrzeby w danym miejscu.

Zorganizuj transport

Gady i płazy źle znoszą niskie temperatury panujące obecnie na zewnątrz. W wielu przypadkach są to gatunki egzotyczne, przystosowane do innych warunków bytowych. Z tego powodu możesz zaoferować transport do domu tymczasowego dla tych zwierząt albo zabrać rodzinę z takim podopiecznym w nowe miejsce. Jazda w ogrzewanym samochodzie może uratować życie płazom i gadom przywiezionym z Ukrainy.

Wesprzyj ukraińską rodzinę, która podróżuje z gadami i płazami

Masz miejsce dla uchodźców w swoim domu? Dysponujesz wyposażeniem idealnym dla zwierząt egzotycznych lub możesz je zorganizować? Przyjmij pod dach rodzinę, która ucieka z Ukrainy z gadem lub płazem. Bardzo często obecność takiego zwierzęcia zamyka uchodźcom drzwi do kolejnych domów. Ty możesz ich wesprzeć.

Wwóz zwierząt egzotycznych z Ukrainy do Polski

Na koniec warto przypomnieć również informacje dotyczące zmiany przepisów związanych z transportem zwierząt egzotycznych z Ukrainy do Polski. Obecnie na granicy nie są wymagane żadne dokumenty związane z przewozem gadów i płazów. Choć każdy przypadek rozpatruje Krajowa Administracja Skarbowa, w praktyce rodziny ze zwierzętami lub oficjalne konwoje są wpuszczane na terytorium Polski.

Wśród zwierząt, które ucierpiały podczas działań wojennych, są też gady i płazy trzymane dotąd w domach. Im również można pomóc. Zadbaj o to, aby twoja pomoc była konkretna i stanowiła odpowiedź na potrzeby organizacji i uchodźców.

Gryzonie, fretki i króliki z Ukrainy – jak im pomóc?

gryzonie fretki króliki z ukrainy królik siedzący na ziemi

W przeciwieństwie do psów czy kotów króliki, fretki i gryzonie nie błąkają się zazwyczaj ulicami w poszukiwaniu jedzenia. Większość domowych osobników nie jest w stanie przeżyć na wolności, zwłaszcza w trakcie działań wojennych. Trzeba pamiętać, że gryzonie i zajęczaki są nieodporne na stres, w związku z czym taka sytuacja często równa się ich śmierci. Jak można je wspomóc?

Jak możesz pomóc?

Organizowanych jest przynajmniej kilkanaście zbiórek. Zanim wpłacisz gdziekolwiek środki, zweryfikuj, czy zbiórka jest legalna i stoi za nią rzetelna organizacja. To jednak tylko jeden ze sposobów na wsparcie królików, fretek i gryzoni z Ukrainy.

Przygotuj dary rzeczowe

Część organizacji, zwłaszcza tych, które jeżdżą z transportami rzeczy na granicę polsko-ukraińską, organizuje zbiórki darów. Co można podarować? Najczęściej są to:

  • dobrej jakości karmy dla królików, fretek i różnych gatunków gryzoni;
  • transportery dla małych zwierząt;
  • leki pierwszej potrzeby – warto na bieżąco sprawdzać, czego potrzeba w danym miejscu;
  • ściółki i żwirki;
  • siano;
  • klatki o standardowych rozmiarach, przeznaczone dla konkretnych gatunków zwierząt;
  • ogrzewacze na transportery.

Zanim przekażesz cokolwiek na rzecz zbiórki, sprawdź, jakie są aktualne potrzeby danego organizatora. W różnych fundacjach i stowarzyszeniach mogą się one od siebie różnić.

Zaoferuj usługi specjalisty

Nawet w Polsce niewielu specjalistów z branży zoologicznej zajmuje się właśnie fretkami, gryzoniami i królikami. Możesz zaoferować swoje usługi, jeśli jesteś:

  • lekarzem weterynarii specjalizującym się w opiece nad małymi zwierzętami;
  • technikiem weterynarii;
  • behawiorystą.

Zwróć się do lokalnych organizacji, które przyjmują pod swój dach zwierzęta z Ukrainy. Twoja pomoc na pewno będzie nieoceniona.

Poprowadź dom tymczasowy

Jedną z możliwości jest poprowadzenie domu tymczasowego dla fretek, gryzoni lub królików. Jeśli nie jesteś pewien, czy poradzisz sobie z opieką nad zwierzęciem, które mogło przeżyć traumatyczne chwile, weź pod swój dach zwierzę z polskiej fundacji. W ten sposób wiele organizacji szykuje miejsca dla szczególnie wymagających fretek, królików i gryzoni z Ukrainy.

Organizacje wspierające fretki, gryzonie i króliki z Ukrainy

W pomoc fretkom, gryzoniom i królikom z Ukrainy zaangażowało się wiele organizacji prozwierzęcych. Oto lista części z nich. Zestawienie będzie na bieżąco aktualizowane, gdy dotrą do nas informacje o zaangażowaniu nowych fundacji, stowarzyszeń i oficjalnych domów tymczasowych:

  • Zwierzoluby Żagań;
  • ALGIZ – dom tymczasowy dla gryzoni;
  • Okienko życia dla królików i gryzoni;
  • Uszatkowe Rady;
  • Chomiki, Tej – dom tymczasowy w Poznaniu;
  • Fundacja Azyl dla Królików;
  • Stowarzyszenie Pomocy Królikom – Uszate Serca Warszawy;
  • Puchaty Patrol – Stowarzyszenie na rzecz P R i M Z;
  • Stowarzyszenie Przyjaciół Fretek.

Gryzonie, fretki i króliki – zasady wwozu z Ukrainy do Polski

Na koniec warto przypomnieć, że zmieniły się zasady wwożenia zwierząt z Ukrainy na terytorium Polski. Gryzonie i króliki nie muszą mieć żadnych dokumentów na czas transportu przez granicę. Wszystko dlatego, że nie stanowią zagrożenia pod kątem rozprzestrzeniania się wścieklizny. 

Nieco inaczej z fretkami. W tym przypadku działają te same przepisy, które obowiązują również psy i koty. 

  1. Zwierzę nie musi mieć aktualnego badania miareczkowania, jednak powinno być zaszczepione przeciwko wściekliźnie i zachipowane. 
  2. Jeśli nie spełnia tych wymogów, opiekun podczas przekraczania granicy musi wypełnić stosowne oświadczenie i wskazać miejsce pobytu zwierzęcia. 
  3. Fretki są poddawane izolacji i mają wykonywane niezbędne zabiegi weterynaryjne na koszt państwa polskiego.

Wojna pochłania wiele istnień, również tych zwierzęcych. Wiesz już, jak pomóc gryzoniom, królikom i fretkom. Pamiętaj, aby twoje działania były przemyślane i zgodne z potrzebami, ponieważ w ten sposób można wspomóc wiele zwierząt.

Zwierzęta z Ukrainy – fake newsy, którym nie warto wierzyć

zwierzeta z ukrainy fake newsy

Od samego początku wojny w Ukrainie eksperci apelują, aby bardzo dokładnie weryfikować wszystkie znalezione w internecie informacje. Sieć jest bowiem kolejnym polem działań wojennych, którego nie wolno bagatelizować. Wiele podawanych dalej nieprawdziwych informacji dotyczy zwierząt, które również są ofiarami tej wojny. Poniżej znajdziesz kilka popularnych fake newsów, w które nie powinieneś wierzyć. 

Ukraińskie władze usypiają zwierzęta z powodu wojny – NIEPRAWDA

W ostatnich dniach coraz częściej powielana jest informacja o tym, że ukraińskie władze zdecydowały się na uśpienie wszystkich bezdomnych zwierząt, które pozostały na terenie kraju. W zależności od wersji za tę makabryczną decyzję miałyby być odpowiedzialny mer Kijowa, Witali Kliczko, lub bliżej nieokreślone władze państwowe. 

Możemy z całą stanowczością zaświadczyć, że nie jest to prawda. Ukraińskie państwo nie ma żadnych narzędzi systemowych do tego, aby na masową skalę uśmiercać bezdomne zwierzęta. Przypominamy, że w tym kraju nie ma państwowych schronisk, a władze lokalne mają teraz na głowie inne problemy. Nie było takich inicjatyw i nic nie świadczy o tym, że ktokolwiek w Ukrainie miałby taką wolę. 

Niestety informacja została udostępniona przez jedną z bardziej znanych polskich fundacji, co tylko wzmogło nieuzasadnioną panikę. Wielu polskich wolontariuszy, którzy pomagają ukraińskim zwierzętom na miejscu, zdecydowanie zdementowało tę plotkę. 

Zwierzęta są masowo porzucane przez uchodźców na granicy z Polską – NIEPRAWDA

Według innej bardzo popularnej w sieci informacji Ukraińcy mają rzekomo przywozić swoje zwierzęta na granicę z Polską po to, aby na miejscu je porzucić. Tutaj również uspokajamy – nie ma żadnych wiarygodnych informacji o takim zjawisku.

Sytuacja na przejściach granicznych jest bardzo trudna. Uchodźcy czekają na przejście przez wiele dni, często są zmęczeni, przemarznięci i głodni. W takich chaosie może dojść do wypadków czy incydentów. Jednak wolontariusze, którzy pomagają na miejscu, nie zgłosili przypadków masowego porzucania zwierząt. Tę informację można z powodzeniem uznać za fake news. 

Zwierzęta Ukraińców będą usypiane po przyjeździe do Polski – NIEPRAWDA

Czy zwierzęta, które trafiają do Polski z Ukrainy, są masowo usypiane? Oczywiście nie. Polskie instytucje robią obecnie, co mogą, aby maksymalnie ułatwić Ukraińcom przekraczanie granicy z pupilami. 

Zwierzaki z terenu działań wojennych mogą całkowicie legalnie przyjeżdżać do Polski nawet bez paszportu, mikrochipa i świadectwa aktualnych szczepień. Wszystkich tych brakujących formalności można całkowicie za darmo dopełnić już po rozlokowaniu się w wybranym miejscu naszego kraju. Polscy aktywiści oraz władze od początku wojny zachęcają uchodźców do przyjeżdżania razem ze swoimi pupilami, które są u nas całkowicie bezpieczne.

Skąd czerpać prawdziwe informacje na temat pomocy zwierzętom z Ukrainy? 

Dziś bardzo łatwo ulec dezinformacji. Oddzielenie prawdziwych informacji od fake newsów jest niezwykle trudne. Właśnie ważne jest dokładne sprawdzanie wszystkich informacji z internetu przed podaniem ich dalej. 

Korzystaj z wiadomości udostępnianych przez media głównego nurtu. Dobrym pomysłem będzie także śledzenie działań organizacji i wolontariuszy, którzy pracują i pomagają zwierzętom na miejscu – w Ukrainie. Sprawdzaj, czy informacja jest podana przez kilka źródeł i różni się szczegółami. Szukaj potwierdzenia w agencjach prasowych.

Pamiętaj, że nieprawdziwe informacje, które stawiają w złym świetle działania Ukraińców, służą przede wszystkim rosyjskiej propagandzie. Radykalne newsy powinny wzbudzać twoją szczególną czujność.

Jakie schroniska pomagają zwierzętom z Ukrainy? Zobacz listę miejsc! [Aktualizacja]

schroniska ktore pomagaja zwierzetom z ukrainy

Bezdomne psy i koty z Ukrainy zazwyczaj nie mają dokumentów i nie są oznakowane. Przeżyły natomiast traumę wojny, dlatego wymagają specjalnej opieki. Z tego powodu część schronisk zaoferowała pomoc i miejsca dla zwierząt z Ukrainy. W ten sposób można uratować im życie i przygotować je do adopcji oraz izolować przez okres kwarantanny. Sprawdź, które schroniska stworzyły miejsca dla zwierząt z Ukrainy i jak możesz im pomóc!

Lista schronisk, które przyjmują zwierzęta z Ukrainy

Oto niektóre schroniska, gdzie przygotowywane są miejsca dla psów i kotów bezdomnych z Ukrainy. Lista będzie stale aktualizowana, jako że do akcji dołączają kolejne placówki. Obecnie pomoc psom i kotom z Ukrainy zadeklarowały:

  • schronisko we Wrocławiu;
  • schronisko Psia Chata w Chorzowie;
  • schronisko Medor w Zgierzu;
  • schronisko VIVA w Korabiewicach;
  • TARA – Schronisko dla Koni;
  • schronisko dla Bezdomnych Zwierząt w Dobrej;
  • schronisko dla zwierząt „Kundelek” w Rzeszowie;
  • schronisko dla zwierząt w Bydgoszczy;
  • schronisko dla zwierząt „Azorek” w Obornikach;
  • schronisko na Paluchu w Warszawie;
  • Schronisko dla psów „Zwierzaki do wzięcia” Gózd;
  • Schronisko dla psów „Wesoły kundelek” w Lesku;
  • FMP Schronisko dla Bezdomnych Zwierząt w Świdnicy;
  • Pilskie Schronisko dla Zwierząt;
  • Schronisko dla Bezdomnych Zwierząt w Koninie;
  • Schronisko dla Bezdomnych Zwierząt w Sosnowcu;
  • Schronisko dla Zwierząt w Skałowie;
  • Schronisko Orzechowce;
  • Schronisko dla Bezdomnych Zwierząt w Krakowie;
  • Schronisko dla Zwierząt Ropczyce;
  • Schronisko w Borku;
  • Schronisko dla Zwierząt ARKA Przemyśl.

Wszystkim tym placówkom możesz pomóc również jako osoba prywatna.

Jak pomóc schroniskom przyjmującym zwierzęta z Ukrainy?

Ty również możesz włączyć się do pomocy zwierzętom z Ukrainy. Jak to zrobić? Wystarczy, że zaangażujesz się w jedno z kilku działań:

  • wesprzesz finansowo placówkę, która przyjmuje koty i psy z Ukrainy;
  • przekażesz dary rzeczowe – szczególnie pożądane są dobrej jakości suche i mokre karmy, akcesoria spacerowe, preparaty przeciwko pasożytom, legowiska czy niektóre leki;
  • zaangażujesz się w pomoc lokalną i zapewnisz transport dla zwierząt;
  • zaoferujesz swoje usługi specjalistyczne, np. jako behawiorysta, lekarz weterynarii, zoodietetyk, zoofizjoterapeuta, groomer.

Stwórz dom tymczasowy dla psa i kota!

Możesz także zdecydować się na opiekę tymczasową nad psem albo kotem. Niekoniecznie musi to być zwierzę z Ukrainy. Pamiętaj, że psy i koty przywiezione z obszaru działań wojennych mogą być ranne i straumatyzowane. W efekcie potrzebują specjalistycznej pomocy i opieki. Aby zrobić dla nich miejsce, możesz zdecydować się na wzięcie psa z polskiego schroniska do domu tymczasowego. W ten sposób odciążysz placówkę i umożliwisz jej kompleksową opiekę nad zwierzętami z Ukrainy.

Istnieje wiele sposobów pomocy psom i kotom z Ukrainy. Możesz zaangażować się w nie również jako osoba prywatna. Śledź na bieżąco komunikaty lokalnego schroniska – a nuż i ono będzie potrzebowało wsparcia w opiece nad zwierzętami z Ukrainy!

Zwierzęta gospodarskie z Ukrainy – jak im pomóc?

zwierzęta gospodarskie z ukrainy pomoc krowa wystawia pysk z obory

Niestety w prawie międzynarodowym zwierzęta nie figurują jako potencjalne ofiary zbrodni wojennych. Tymczasem działania militarne dotykają ich w równych stopniu co ludzi. Obecnie w Ukrainie na ratunek czeka mnóstwo zwierząt, także tych gospodarskich. Polskie organizacje robią wszystko, co się da, aby im pomóc.

Granice otwarte dla zwierząt towarzyszących – a co z resztą?

Polskie instytucje zachęcają ukraińskich uchodźców do zabierania ze sobą swoich zwierząt. Już w pierwszych dniach konfliktu, kiedy na naszych granicach zaczęli pojawiać się uchodźcy, Główny Lekarz Weterynarii uprościł procedurą wwożenia do Polski zwierząt z terenów objętych konfliktem. Niestety, dotyczy ona wyłącznie zwierząt towarzyszących. Przede wszystkim psów i kotów, ale także gryzoni, bezkręgowców czy nawet rybek akwariowych. W przypadku zwierząt gospodarskich uproszczenie procedur jest o wiele trudniejsze, ponieważ mamy tu zwiększone ryzyko przenoszenia się chorób zakaźnych. 

Czy to oznacza, że tym zwierzakom nie da się udzielić pomocy? Zdecydowanie nie! Wiele polskich organizacji oraz osób prywatnych deklaruje chęć uratowania ukraińskich zwierząt gospodarskich i walczy o taką możliwość.

Sytuacja trzody i bydła z Ukrainy 

Przejście przez polską granicę razem ze stadem krów czy owiec jest obecnie trudne do wyobrażenia. Z tego powodu ukraińscy rolnicy albo zostają w swoich gospodarstwach, albo są zmuszeni pozostawić swoje zwierzęta na pastwę działań wojennych. 

W grupach oferujących pomoc dla uchodźców zza naszej wschodniej granicy pojawiło się bardzo wiele propozycji zakwaterowania i transportu zwierząt gospodarskich. Swoją pomoc deklarują nie tylko organizacje na co dzień niosące pomoc zwierzętom. Także osoby prywatne chętnie zgłaszają, że zrobią miejsce dla ukraińskiego bydła w swoich oborach czy, że pomogą w transporcie tych niemałych przecież zwierząt przez granicę. 

Polska pomoc dla ukraińskich alpak

Alpaki to coraz chętniej hodowane zwierzęta gospodarskie. Wykorzystuje się je między innymi w alpakoterapii. Ich popularność rośnie nie tylko w Polsce, ale także w Ukrainie, dlatego te sympatyczne stworzenia również potrzebują pomocy. 

Przewóz i zakwaterowanie dla tych zwierząt zaproponował między innymi działający w Szczecinie Alpakowy Gaj. Szczegółowa wiedza na temat potrzeb gatunku oraz miejsce przystosowane do ich przechowywania pozwalają zaproponować zwierzętom profesjonalną pomoc w tej trudnej sytuacji.

Co można zaproponować zwierzętom gospodarskim z Ukrainy?

Wielu z nas czuje potrzebę pomocy zwierzakom z terenów objętych wojną. Jeżeli zastanawiasz się nad przyjęciem jednego z wymienionych wyżej gatunków, oceń najpierw, czy jesteś w stanie zapewnić mu nie tylko dach nad głową i wyżywienie, ale także opiekę weterynaryjną. Ważne jest również sporządzenie odpowiedniej umowy z właścicielami po stronie ukraińskiej. Oni muszą czuć się bezpiecznie, wiedząc, że ich zwierzęta są w dobrych rękach i wrócą do nich, gdy sytuacja się ustabilizuje. 

Chociaż pomoc ze strony krajów Unii Europejskiej jest ogromna, to jednak mnóstwo zwierząt ciągle czeka na ratunek w Ukrainie. Szczególnie narażone są zwierzęta zamknięte w ogromnych fermach. Ich ewakuacja będzie niezwykle trudna, a skala cierpienia naprawdę przytłaczająca.

Jakie organizacje pomagają zwierzętom z Ukrainy? Lista fundacji i stowarzyszeń. Jak możesz je wspomóc?

Fundacje pomagające zwierzętom z Ukrainy

Na szczęście na pomoc zwierzętom ruszyły organizacje z Polski i innych krajów. W naszej ojczyźnie każdego dnia do pomocy przystępuje coraz więcej stowarzyszeń i fundacji, które szykują pomoc humanitarną, planują konwoje zwierząt z prywatnych schronisk ukraińskich oraz organizują sieć domów tymczasowych.

Organizacje wspierające zwierzęta z Ukrainy – lista

Poniżej znajdziesz część fundacji i stowarzyszeń, które zadeklarowały pomoc dla zwierząt z Ukrainy. Lista jest niepełna i będziemy ją stale aktualizować, gdy tylko w natłoku informacji znajdziemy kolejne organizacje, którym na sercu leży dobro zwierząt z obszarów objętych wojną:

  • Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami oddział w Bytomiu;
  • AMI – Fundacja Pomocy Zwierzętom;
  • Fundacja S.O.S. dla Zwierząt z Chorzowa;
  • Dolnośląski Inspektorat Ochrony Zwierząt;
  • Fundacja Centaurus;
  • Krakowskie Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami;
  • Fundacja Benek;
  • Fundacja Pegasus;
  • Fundacja Międzynarodowy Ruch na Rzecz Zwierząt VIVA!;
  • Fundacja Niechciane i Zapomniane;
  • Stowarzyszenie Ochrony Zwierząt „Nadzieja” z Przemyśla;
  • Fundacja „Ratujemy Zwierzaki”;
  • Centrum Adopcyjne „Ada”;
  • Fundacja Animals Mielec;
  • Fundacja dla Szczeniąt Judyta;
  • ŁAPA Nyskie Pogotowie Opiekuńczo-Adopcyjne dla Zwierząt;
  • Fundacja Straż Obrony Praw Zwierząt;
  • Fundacja Hospicjum dla Kotów Bezdomnych;
  • Fundacja Znajdki;
  • Fundacja JOKOT.

Sprawdź też instytucje i fundacje, które pomagają gryzoniom, fretkom i królikom z Ukrainy.

Jak pomóc organizacjom?

Ty również możesz wspomóc organizacje w ich działaniach. Prócz pomocy finansowej możesz też:

  • zaangażować się w zbiórkę produktów, np. karmy dla zwierząt, transporterów, środków higienicznych, leków, akcesoriów;
  • zaoferować swoje usługi jako profesjonalista z branży zoologicznej, np. lekarz weterynarii, behawiorysta, groomer, zoofizjoterapeuta, zoodietetyk;
  • pomóc w organizacji transportu zwierząt do nowych domów tymczasowych na terytorium Polski.

Weź na dom tymczasowy zwierzę!

Jeśli masz w swoim domu miejsce na bezdomne zwierzę, możesz zaoferować się jako dom tymczasowy. Z uwagi na to, że wszystkie bezdomne zwierzęta z Ukrainy, jeśli nie mają szczepienia przeciwko wściekliźnie, muszą przejść kwarantannę, przyjmij pod swój dach polskie zwierzę szukające domu. W ten sposób odciążysz organizacje prozwierzęce i zrobisz miejsce dla psa, kota czy gryzonia z Ukrainy. 

To rozsądne rozwiązanie również w sytuacji, gdy nie masz kompetencji w zakresie postępowania ze zwierzętami z traumą. Pamiętaj, że wiele bezdomnych zwierząt z Ukrainy może mieć poważne problemy behawioralne i wymagać pomocy specjalisty. Niektóre organizacje zachęcają do wzięcia do domu tymczasowego polskiego psa czy kota przebywającego obecnie pod ich opieką. W zamian fundacje i stowarzyszenia udzielą profesjonalnej pomocy zwierzętom z Ukrainy, bo będą na to przestrzeń.

Sytuacja na Ukrainie jest niebezpieczna dla ludzi i zwierząt. Warto znać organizacje, które pomagają w tym trudnym czasie. Ty również możesz je wesprzeć!

Bezdomne zwierzęta w Ukrainie – sytuacja prawna i obecna

Bezdomne zwierzęta w Ukrainie

Ukraińcy, którzy przez lata przyjeżdżali do Polski, podkreślali, że nasz kraj różni się od ich ojczyzny pod wieloma względami. Jedną z często poruszanych różnic był stosunek do bezdomnych zwierząt – przede wszystkim psów. System schronisk państwowych i rozbudowana sieć organizacji ochrony zwierząt to coś, czego w Ukrainie zdecydowanie brakuje. Jaka jest sytuacja prawna ukraińskich bezdomniaków i jakie ma to przełożenie na obecną sytuację? 

Bezdomne zwierzęta w Ukrainie – jaka jest ich sytuacja prawna?

Odwiedziny w ukraińskich miastach i miasteczkach dawały możliwość obcowania z bogatą kulturą i gościnnością naszych sąsiadów. Niestety, wiązały się także z koniecznością oglądania przykrych obrazków. Bezdomne, głodne i zaniedbane psy to powszechny widok na tamtejszych ulicach. 

Ukraińcy, którzy przyjeżdżali do Polski, często zwracali uwagę na to, że w naszym kraju bezdomnych psów na co dzień nie widać. Oczywiście mają na to wpływ nasze rozwiązania systemowe – przede wszystkim sieć państwowych schronisk dla bezdomnych zwierząt. Rodzi się więc pytanie o to, jaka jest sytuacja prawna bezdomnych psów i kotów u naszych wschodnich sąsiadów.

Niestety, prawda jest taka, że żadnych rozwiązań w tej kwestii nie ma. W Ukrainie nie istnieją państwowe schronisk. Te, które funkcjonują, powstały z inicjatywy osób prywatnych i państwo nie ma nad nimi żadnej kontroli. 

Bezdomne zwierzęta z Ukrainy – co się z nimi dzieje w czasie wojny? 

Jak łatwo się domyślić, działania wojenne znacznie pogorszyły i tak nieciekawą już sytuację bezdomnych zwierząt w Ukrainie. Problem był widoczny od lat. We wschodniej części kraju, gdzie wojna trwa od ośmiu lat, mieszkańcy zmagają się z plagą bezdomnych psów, które zostawili na miejscu uciekający mieszkańcy. 

Obecna sytuacja sprawia, że skala tego zjawiska znacznie się zwiększa. Na szczęście z pomocą ruszyły organizacje ochrony zwierząt – przede wszystkim z Polski, Rumunii i Węgier. Aktywiści mobilizują wszystkie siły, aby uratować jak najwięcej potrzebujących psów i kotów, które nie mają własnych opiekunów. 

Koordynacja pomocy ukraińskim bezdomniakom

Wiele osób, które w Ukrainie prowadzą prywatne przytuliska dla zwierząt, pozostaje w kontakcie z aktywistami z krajów Unii Europejskiej. W ten sposób udaje się szybciej i łatwiej transportować potrzebujące zwierzaki do bezpiecznego miejsca. Niestety, ich zdecydowana większość jest pozostawiona samym sobie, co znacznie utrudnia skuteczną pomoc. Część placówek leży też na obszarach, na których toczą się działania wojenne. Zwierząt nie da się przewieźć ani dostarczyć im pożywienia.

Mimo wszystko pomoc nie ustaje. Miejsce dla bezdomnych zwierząt z Ukrainy zadeklarowało już warszawskie Schronisko na Paluchu. Można podejrzewać, że w jego ślady pójdą wkrótce placówki z innych miast. W transporcie i opiece nad zwierzętami przodują jednak fundacje i stowarzyszenia, których wysiłki trudno przecenić. Są one wspierane również przez osoby prywatne.

Zasady wwozu zwierząt na terytorium Polski. Jak legalnie przewieźć zwierzęta towarzyszące z Ukrainy?

Zasady wwozu zwierząt na terytorium Polski

Już od pierwszego dnia działań wojennych w Ukrainie na naszych granicach pojawiają się kolejki uchodźców. Wielu z nich zdecydowało się zabrać ze sobą czworonożnych przyjaciół. W czasach pokoju przewóz zwierząt towarzyszących przez granice jest ograniczony wytycznymi Głównego Inspektoratu Weterynarii. Na czas konfliktu militarnego wytyczne te zostały zmienione na korzyść uchodźców. 

Jakie zwierzęta towarzyszące można przywozić z Ukrainy?

Osoby uciekające przed wojną chcą zapewnić bezpieczeństwo wszystkim członkom swojej rodziny, także tym zwierzęcym. Polskie władze nie tylko to umożliwiają, ale wręcz zachęcają Ukraińców do przyjeżdżania ze swoimi pupilami. 

Trzeba jednak pamiętać, że omawiane tu wytyczne dotyczą zwierząt towarzyszących, a nie gospodarskich. Do Polski można przywozić:

  • psy;
  • koty;
  • bezkręgowce;
  • ozdobne rybki i zwierzęta wodne;
  • płazy;
  • gady;
  • ptaki (z wyjątkiem drobiu);
  • gryzonie i króliki (z wyjątkiem tych przeznaczonych na mięso).

Jakie warunki trzeba spełnić, aby przywieźć zwierzę do Polski w czasach pokoju?

Przewożenie zwierząt towarzyszących przez granice Unii Europejskiej jest na co dzień regulowane konkretnymi przepisami. Ich celem jest przede wszystkim zapobieganie rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych. Z tego powodu psy koty i fretki, które wjeżdżają do Polski z Ukrainy, muszą posiadać:

  • zaświadczenie o aktualnym, czyli wykonanym mniej niż 12 miesięcy wcześniej, szczepieniu na wściekliznę;
  • wszczepiony mikrochip, który umożliwi ich identyfikację;
  • wynik badań serologicznych na obecność przeciwciał wścieklizny (miareczkowanie);
  • paszport lub świadectwo zdrowia zgodne ze wzorem określonym w Unii Europejskiej. 

Tymczasowe zasady wwożenia zwierząt do Polski związane z wojną w Ukrainie

Nie da się ukryć, że czasy są wyjątkowe, dlatego Główny Lekarz Weterynarii czasowo zmienił wytyczne dla zwierząt towarzyszących przyjeżdżających z Ukrainy do Polski. Co dokładnie się zmieniło?

Najważniejszą informacją dla uchodźców jest to, że przywożone psy, koty i fretki nie muszą posiadać ani mikrochipa, ani dowodu szczepień przeciwko wściekliźnie. W opublikowanych wytycznych zaznaczono, że po przyjeździe do Polski zwierzęta zostaną zaszczepione i zachipowane w miejscu czasowego pobytu z rodziną. Koszt tej procedury w całości pokrywany jest z budżetu państwa. Wystarczy wypełnić stosowne oświadczenie podczas oprawy celnej.

A co z pozostałymi gatunkami zwierząt?

Jak czytamy w wytycznych Głównego Lekarza Weterynarii zwierzęta inne niż psy, koty i fretki, czyli gady, płazy, bezkręgowce, ryby, króliki i gryzonie, są czasowo zwolnione z posiadania zezwoleń. Wynika to z faktu, że z ich strony nie ma ryzyka rozprzestrzeniania się wścieklizny. Oznacza w praktyce, że w małe zwierzęta można przywozić do Polski bez żadnych dokumentów. Uchodźcy nie muszą także przejmować się żadnymi formalnościami już po przyjeździe do naszego kraju. 

Zwierzęta z Ukrainy także są ofiarami wojny. Na szczęście polskie władze robią wszystko, co w ich mocy, aby zapewnić uchodźcom możliwość bezproblemowego wjazdu do Polski razem ze pupilami.

Pomoc zwierzętom z Ukrainy – jakie dary zbierać?

jakie dary zbierać dla zwierząt z ukrainy przekazywanie paczki kurierowi

Wszyscy miłośnicy zwierząt zaangażowali się w pomoc tym z Ukrainy. Warto jednak wiedzieć, jakie dary przekazywać, aby faktycznie się one przydawały. Zawsze sprawdzaj, jakie są aktualne potrzeby zbiórki, którą wspierasz. Jeśli nie są one podane, istnieje kilka pewnych produktów, na które możesz postawić.

Dobrej jakości karma zawsze potrzebna

Dotyczy to przede wszystkim psów i kotów, ale nie tylko. Niektóre organizacje zbierają specjalnie produkty dla gryzoni, królików czy nawet zwierząt egzotycznych. Bez względu na to, kogo chcesz wesprzeć, zadbaj o jakość pożywienia. Dlaczego to takie ważne?

Kiepskiej jakości karma również jest pełnowartościowa. Jednak to, że zawiera wszystkie składniki odżywcze, nie znaczy, że jest tak samo dobra dla psa. W końcu wiele dań gotowych też zawiera białka, tłuszcze i węglowodany, a jednak ludziom nie zaleca się ich jedzenia. Bardzo ważne jest to, z jakich produktów pochodzą te składniki. Im lepsza jakość karmy, tym mniejsze ryzyko, że u zwierzęcia pojawi się nieżyt układu pokarmowego skutkujący problematycznymi biegunką czy wymiotami, wymagającymi opieki weterynaryjnej.

Z tego powodu nie kupuj karmy w markecie. Wybierz produkt lepszej jakości, kupiony w sklepie zoologicznym stacjonarnym albo internetowym. Możesz go zamówić bezpośrednio na miejsce zbiórki. Wybieraj zarówno karmę suchą, jak i mokrą. Najlepiej sprawdzą się produkty przeznaczone dla psów w każdym wieku, oznaczone jako all stages. Lepiej kup mniej karmy, ale niech będzie lepszej jakości.

Transportery dla zwierząt

Przydają się przede wszystkim te dla psów i kotów. Można w nich przetransportować też zwierzęta innych gatunków. Nieco inaczej wygląda to w przypadku gatunków egzotycznych, które wymagają odpowiedniej temperatury otoczenia, a także zwierząt ras nagich. W tym przypadku dobrze, aby do transportera dołączone były koce oraz specjalne ogrzewacze. Dzięki nim zwierzętom będzie zwyczajnie cieplej.

Dary dla zwierząt z Ukrainy – co jeszcze przygotować?

Dwie powyższe kwestie są najistotniejsze i zwykle ich potrzeba najbardziej. Pozwalają zabezpieczyć podstawową potrzebę zwierząt, czyli zaspokoić głód. Dają też możliwość bezpiecznego przetransportowania zwierzęcych uchodźców przez granicę. Co jeszcze warto podarować zwierzętom z Ukrainy? Są to:

  • koce w dużych ilościach, a także materace czy posłania;
  • preparaty przeciwko kleszczom i pasożytom;
  • smycze i obroże;
  • żwirki dla kotów, najlepiej drewniane, aby mogły służyć też za ściółki dla królików czy gryzoni;
  • witaminy, najlepiej w proszku;
  • preparaty na stawy;
  • środki pielęgnacyjne – szampony, odżywki;
  • miski plastikowe;
  • przysmaki naturalne.

Niektóre organizacje zbierają również nieprzeterminowane leki. Pamiętaj jednak, aby przekazywać je na konkretnych zbiórkach, gdzie rzeczywiście się przydadzą.

Pomoc zwierzętom z Ukrainy jest bardzo ważna, ale powinna być dobrze zorganizowana. Zanim przekażesz dary, sprawdź, co najbardziej się przyda. W ten sposób masz pewność, że podarowane przez ciebie rzeczy faktycznie odpowiedzą potrzeby zwierząt i osób, które udzielają im pomocy.

Dom tymczasowy dla psa z Ukrainy – jak się przygotować?

dom tymczasowy dla psa z ukrainy biały pies wyglądający spod zasłony

Dom tymczasowy jest miejscem, w którym – zgodnie z nazwą – pies przebywa przez jakiś czas. Zazwyczaj datą graniczną jest przeniesienie do innego miejsca, zwykle domu stałego. Do prowadzenia domu tymczasowego musisz się dobrze przygotować. To zadanie wymagające nie tylko nakładu finansów i czasu, ale również wiedzy i odporności psychicznej.

Pamiętaj o formalnościach

W tym przypadku jest to bardzo istotne. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi uprościło procedury wjazdu zwierząt do Polski. Obecnie nie trzeba żadnych dokumentów, nawet potwierdzenia szczepienia czy chipu. Konieczne jest natomiast wypełnienie oświadczenia na granicy. Tam podawany jest docelowy adres, pod którym będzie przebywać zwierzę. Wszystkie procedury – chipowanie, szczepienie – wykonywane są na koszt budżetu państwa, dlatego warto o to zadbać.

Nie pozwalaj na to, aby pies dotarł do ciebie nielegalnie. Psy z Ukrainy, które zostały w ten sposób przewiezione, będą zabierane do schronisk. W skrajnych przypadkach mogą być również usypiane, dlatego ważne jest, aby nie zaniedbać formalności.

Izolacja – podstawowa kwestia

Jeśli pies jest zachipowany i zaszczepiony przeciwko wściekliźnie w ciągu ostatnich 12 miesięcy, wymóg izolacji go nie obejmuje. Jeśli jest jednak inaczej albo nie da się udowodnić faktu szczepienia, zwierzę zostaje poddane kwarantannie. Może ją odbywać w miejscu tymczasowego albo docelowego pobytu, czyli również w twoim domu tymczasowym. Możesz z nim wychodzić na spacery, jednak przez 30 dni pies nie powinien opuszczać Polski. Zadbaj o to, aby raczej nie miał kontaktu z innymi psami, zwłaszcza jeśli wcześniej był bezdomny czy ma problemy w kontaktach ze zwierzętami.

Przygotuj sprzęt i karmę

Czego potrzebujesz, jeśli chcesz prowadzić dom tymczasowy dla psa z Ukrainy? Przydadzą ci się:

  • dobrej jakości karma sucha i mokra – nie wiesz, w jakim stanie przyjedzie pies, dlatego zrób mały zapas obu produktów; bardzo ważne jest to, aby nie była to karma z marketu, tylko dobrej jakości pożywienie;
  • obroża, szelki i smycz – w nowym miejscu zwierzę, zwłaszcza takie, które wykazuje objawy związane z przejściem traumy, warto zabezpieczyć podwójnie. Wybierz długą smycz przepinaną, która z dwóch stron ma karabińczyki, i przypnij ją zarówno do obroży, jak i szelek;
  • adresówka – wypisz na niej swój numer telefonu i, opcjonalnie, adres;
  • preparaty przeciwko kleszczom – zabezpiecz psa przed ugryzieniami pajęczaków, często skutkującymi chorobami;
  • legowisko, opcjonalnie klatka kennelowa – jako bezpieczne schronienie dla psa;
  • gryzaki, smakołyki – najlepiej naturalne;
  • zabawki do wylizywania – możesz je wypełnić mokrą karmą; wylizywanie instynktownie wycisza psa, dlatego będzie on w stanie łatwiej przystosować się do nowych warunków.

Pamiętaj, że niektóre rzeczy – np. witaminy, środki do pielęgnacji – musisz kupić nieco później, gdy już zobaczysz i poznasz czworonoga.

Pamiętaj o nakładach finansowych

Opieka nad psem – nawet tymczasowa – wymaga nakładów finansowych. Choć podstawowe aspekty jak chipowanie czy szczepienie opłaca budżet państwa, to jednak pozostają jeszcze inne kwestie. Pies może być w złym stanie, wymagać opatrzenia ran, czy wizyty u groomera z uwagi na kiepski stan sierści. Niekiedy konieczna jest też inwestycja w usługi behawiorysty. Część tych rzeczy oferowana jest nieco taniej, gdy zarejestrujesz się jako dom tymczasowy w organizacji lub skontaktujesz z lokalnymi punktami oferującymi zniżki dla psów z Ukrainy.

Dom tymczasowy dla psa z Ukrainy – zastanów się, czy podołasz

Nie ma nic gorszego dla psa, który przyjechał z daleka i przeżył traumę, niż szybka zmiana domu. Zanim zaoferujesz dom tymczasowy dla psa z Ukrainy, zastanów się, czy podołasz temu zadaniu. Mowa nie tylko o kwestiach finansowych czy związanych z zaangażowaniem czasu i sił. Bardzo ważne jest to, abyś miał odpowiednią wiedzę na temat zachowania zwierząt, zwłaszcza takich, które mogły przejść traumę i stresujące wydarzenia, np. ostrzał czy bombardowanie.

Przygotuj się na potencjalne problemy z czworonogiem

Pamiętaj, że w Ukrainie nie ma systemowych rozwiązań związanych z opieką nad bezdomnymi psami. W związku z tym wiele zwierząt nie jest objętych nadzorem specjalistów. Pies, który do ciebie przyjedzie, może bać się ludzi, reagować na nich agresją – również na tle lękowym – bronić zasobów, nie umieć chodzić na smyczy. Na wszystkie te opcje musisz być odpowiednio przygotowany.

Jeśli chcesz zostać domem tymczasowym dla psa z Ukrainy, musisz poczynić pewne przygotowania. Najpierw jednak zastanów się, czy dasz radę psychicznie poradzić sobie z opieką nad psem, który może mieć różne problemy behawioralne. Jeśli nie jesteś tego pewien, weź do domu tymczasowego psa, który już przebywa w schronisku czy fundacji w Polsce. W ten sposób zrobisz miejsce dla potrzebujących zwierząt z Ukrainy.

Jak pomagać lokalnie zwierzętom z Ukrainy?

jak pomagać lokalnie zwierzętom z ukrainy człowiek trzyma łape psa

W całej Polsce organizowane są zbiórki finansowe na rzecz zwierząt. Wiele osób zdecydowało się zaoferować transport po Polsce, a jeszcze więcej – dom tymczasowy. Ważne jest jednak, aby pomoc była zrównoważona, co pozwoli uratować jak najwięcej zwierząt. Sprawdź, co możesz zrobić w skali lokalnej!

Zaoferuj psu dom tymczasowy

Niekoniecznie jednak mowa o ukraińskim psie. Pamiętaj, że zwierzęta przywiezione z obszarów objętych działaniami wojennymi mogą być straumatyzowane. To sprawia, że opieka nad nimi wymaga wkładu finansowego, zaangażowania i czasu, ale również odpowiedniej wiedzy. Wiele schronisk i fundacji w Polsce zaoferowało miejsca dla psów przywiezionych z Ukrainy. Możesz im pomóc, przygarniając tymczasowo lub na stałe polskiego psa, który jest już w schronisku. W ten sposób placówki będą o wiele mniej obciążone.

Przygotuj nocleg dla rodziny ze zwierzętami

Część zwierząt, które przekraczają granicę polsko-ukraińską, towarzyszy właścicielom. Takie rodziny również szukają miejsca, w którym mogą się zatrzymać. Jednak obecność zwierzaka sprawia, że dostępnych jest dla nich o wiele mniej ofert. Jeśli masz ku temu warunki lokalowe, zaoferuj przestrzeń rodzinie ze zwierzęciem – psem, kotem, a niekiedy fretką czy królikiem. W ten sposób pomożesz kompleksowo i sprawisz, że uchodźcy wojenni nie będą musieli przeżywać koszmaru rozstania z ukochanym zwierzęciem. Ono również będzie zachwycone możliwością przebywania w towarzystwie znanych sobie ludzi.

Nawiąż kontakt z miejscami przyjmującymi uchodźców

Zamiast działać na oślep skontaktuj się z lokalnymi punktami, w których przebywają uchodźcy. Dowiedz się, jakie są aktualne potrzeby. Zazwyczaj są nimi dary (np. karmy dla zwierząt czy preparaty pielęgnacyjne) oraz usługi. Rodziny ze zwierzętami mogą potrzebować lekarza weterynarii, behawiorysty czy groomera.

Zaoferuj swoje usługi jako specjalista

Aby pomóc zwierzętom z Ukrainy, nie musisz od razu przelewać pieniędzy. Jeśli jesteś specjalistą, np. behawiorystą, lekarzem weterynarii, technikiem weterynaryjnym czy groomerem – zaoferuj swoje usługi. Wiele zwierząt po traumach czy kilkudniowej wędrówce potrzebuje pomocy fachowców. Takie wsparcie może okazać się cenniejsze niż pieniądze przelane na kolejną zbiórkę. Jest to też pomoc mierzalna – wiesz, komu i jak pomagasz.

Stwórz sieć pomocy

Jesteś wolontariuszem lub opiekunem zwierząt? Masz kontakty w branży zoologicznej? Przygotuj sieć wsparcia, aby potrzebujące zwierzęta z Ukrainy mogły otrzymać pomoc. Możesz na przykład zebrać bazę domów tymczasowych i specjalistów, którzy oferują wsparcie. Stworzenie pliku z takimi kontaktami umożliwi szybki dostęp do osób, których akurat potrzeba w danej sytuacji.

Wesprzyj lokalne organizacje i schroniska

Nawet jeśli nie możesz zaoferować domu tymczasowego, nadal jesteś w stanie wesprzeć organizacje i schroniska jako wolontariusz. Skontaktuj się z placówkami i fundacjami czy stowarzyszeniami w okolicy. Mogą potrzebować pomocy przy wyprowadzaniu zwierząt i ich rejestracji, ale też wsparcia podczas porządkowania darów.

Przygotuj dary, ale z głową!

W przypadku żywienia zwierząt nigdy nie liczy się ilość. Ważniejsza jest jakość. Pamiętaj, że złej jakości karma może spowodować na przykład biegunki czy nieżyty jelit, przez które zwierzę dodatkowo będzie wymagać leczenia weterynaryjnego. Postaw na dobrej jakości karmę kosztem tej z marketu. Zapytaj lokalnie, czego potrzeba – może karma jest zapewniona, za to nie ma preparatów przeciwko kleszczom albo akcesoriów spacerowych? Taka pomoc zawsze będzie cenniejsza.

Wspieraj lokalne zbiórki

Zanim przekażesz jakiekolwiek finanse, upewnij się, na co zostaną spożytkowane. Potwierdź wiarygodność zbiórek i organizacji, które je przygotowują. Sprawdź, na co zostaną przekazane środki. Jeśli masz cień wątpliwości, wesprzyj organizację lokalną, którą znasz i której działanie jesteś w stanie monitorować.

Zwierzęta z Ukrainy potrzebują pomocy, ale ważne, aby była ona dobrze zorganizowana. Postaraj się działać lokalnie, aby uzupełniać pomoc ogólnopolską. W ten sposób na pewno wesprzesz zarówno zwierzęta z Ukrainy, jak i uchodźców czy organizacje, które im pomagają.

Psie sporty cieszą się dużą popularnością. Dowiedz się, jaka dyscyplina będzie odpowiednia dla twojego pupila!

psie sporty

Starasz się dbać o zdrowie i kondycję fizyczną, ale brakuje ci czasu i silnej woli na uprawianie sportu? Masz psa, ale wydaje ci się, że wystarczy dwa razy dziennie wyprowadzić go na krótki spacer? To znaczy, że czas zacząć wspólną aktywność z twoim pupilem. Być może nie wiesz, że istnieją psie sporty którą są frajdą jednocześnie dla psa i jego właściciela, a przede wszystkim poprawiają kondycję fizyczną i ogólny stan zdrowia. Chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat? Czytaj dalej.

Dlaczego sport dla psa jest bardzo ważny?

Aktywność fizyczna na świeżym powietrzu służy do zaspokojenia potrzeby ruchu zwierzęcia.

  1. Bieganie pozwala wykorzystać nagromadzoną energię.
  2. Hartuje psi organizm, wzmacnia mięśnie i buduje wytrzymałość u psa.
  3. Rozwija jego inteligencję i osobowość, a także wzmacnia więź z właścicielem.
  4. Zapobiega powstawaniu nadwagi.

Jeśli odpowiednio dobierzesz rodzaj psiego sportu, to będzie on okazją do świetnej zabawy, zarówno dla twojego czworonożnego przyjaciela, jak i dla ciebie.

Psy jakich ras powinny regularnie trenować psie sporty?

Psy określonych ras mają zwiększone potrzeby uprawiania sportu. Wynika to z ich pochodzenia i naturalnych instynktów. Mowa o rasach północnych psów zaprzęgowych, które powinny codziennie biegać. Jeśli nie ciągną zaprzęgu, to trzeba im dobrać inną dyscyplinę sportową. Podobnie jest z rasami myśliwskimi i pasterskimi z grupy border. Psy gończe także chętnie biorą udział w różnych aktywnościach. Niektóre z nich, dzięki świetnemu węchowi i tężyźnie fizycznej, są szkolone do pomocy jako psy tropiące w policji i służbie celnej, a także do roli psów-przewodników dla osób niewidomych.

Poznaj rodzaje sportów kynologicznych

Oto najpopularniejsze dyscypliny psich sportów:

  • agility – bieg przez tor przeszkód, zgodnie z komendami właściciela;
  • dogtrekking – wędrówki długodystansowe z psem po terenach górzystych;
  • canicross – bieganie za psem, przyczepionym linką do uprzęży człowieka;
  • dog frisbee – polega na rzucaniu psu dysków, które ten łapie w powietrzy i przynosi;
  • bikejoring – pies biegnie przed rowerem, przyczepiony linką do uprzęży rowerzysty;
  • obedience – nauka posłuszeństwa poprzez wydawanie komend, które pies musi wykonać;
  • flyball – łapanie piłki połączone z biegiem przez tor przeszkód;
  • psie zaprzęgi – widowiskowa dyscyplina dla ras psów zaprzęgowych.

Dla kogo frisbee, a dla kogo agility?

Jeśli twój dog jest alaskanem, husky, samoyedem albo psem grenlandzkim, to jego przodkowie biegali, ciągnąc sanie na dalekiej północy. Obecnie ten rodzaj sportu ogranicza się w Polsce do wybranych regionów. Psy rasy północnej równie dobrze sprawdzą się jednak w bikejoringu, canicrossie i agility, gdzie mogą wykazać się zwinnością i kondycją. Z kolei charty, wyżły, owczarki i psy gończe będą szczęśliwe, uprawiając frisbee i dogtrekking. Obedience i jej luźniejsza forma, zwana Rally-o, jest odpowiednia dla każdego psa, także dla mniejszych i delikatniejszych czworonogów, podobnie jak chodzenie przy nodze.

Jak nauczyć psa współpracy?

Szkolenie psa zacznij właśnie od obedience, które będzie dobrym psim sportem dla młodych zwierzaków. Ucz psa wykonywania podstawowych poleceń, takich jak „siad”, „waruj”, „wróć” czy „aport”. Ta aktywność nie jest męcząca fizycznie i okaże się odpowiednia nawet dla małych, domowych psów. Pamiętaj, że każdy dog, niezależnie od rasy, powinien współpracować z właścicielem. Cierpliwie powtarzaj polecenia i nagradzaj psa smakołykami, gdy wykona je bezbłędnie. Od nauki posłuszeństwa zaczyna się trening każdej dyscypliny, a zwłaszcza praca z psami gończymi, które często podążają za swym instynktem łowieckim i zapominają wówczas o poleceniach swojego opiekuna.

Kiedy psie sporty mogą zaszkodzić pupilowi?

Unikaj wyczerpujących treningów ze szczeniętami, z psem w trakcie rekonwalescencji po chorobie, także z psem seniorem i sukami w trakcie ciąży. Wysiłek fizyczny w postaci psich sportów nie jest wskazany także dla psów ras brachycefalicznych. Mają skróconą kufę, a wysiłek fizyczny powoduje u nich duszności. Zwykle jednak amatorskie aktywności z psami są wskazane dla zdrowia tych zwierząt i pomagają również człowiekowi zachować zdrowie i dobry nastrój.

Konieczność codziennych spacerów z psem pomogła niejednemu psiarzowi zwalczyć skłonności do leniwych wieczorów przed ekranem. Jeśli jednak czujesz, że twój szczekający przyjaciel potrzebuje większej dawki ruchu, to wybierz dla was jeden z opisanych tu rodzajów sportu.

Zapalenie gardła u psa. Czy jest groźne? Jakie są objawy?

zapalenie gardła u psa

Twój piesek krztusi się i ciągle przełyka ślinę? Nie ma apetytu, a z jego nosa wypływa wodnista wydzielina? To zwykle oznacza, że jest przeziębiony i boli go gardło. Niekiedy wystarczy przesunąć jego legowisko w cieplejsze miejsce i położyć tam dodatkowy koc, aby zwierzę się wygrzało. Zdarzają się niestety powikłania w postaci bakteryjnej infekcji dróg oddechowych. Jak im zapobiec? Jak wyleczyć zapalenie gardła u psa? Czytaj dalej.

Jakie są przyczyny zapalenia gardła u psa?

Powodem jest zwykle wyziębienie organizmu i zakażenie wirusowe. Jeśli psy nie są zahartowane częstymi spacerami lub zmarzły podczas spaceru, zapalenie jest możliwe. Narażone są także pupile osłabione i z obniżoną odpornością. Psom, podobnie jak ludziom, szkodzi klimatyzacja nastawione na niską temperaturę, picie bardzo zimnej wody i przemarznięcie podczas wietrznej pogody. Narażone są zwłaszcza pieski kanapowe, osobniki bez sierści lub z krótkim futerkiem, które słabo chroni je przed chłodem. Innym źródłem problemu może być zakaźny kaszel kenelowy.

Poznaj objawy infekcji gardła u psa

Najczęstsze objawy to trudności z przełykaniem pokarmu, brak apetytu i kaszel, który u psa wygląda jak krztuszenie się i mdłości. Silny kaszel podczas zapalenia gardła u psa połączony jest często z wymiotami, a także z zapaleniem spojówek i zwiększoną wydzieliną z nosa. Zmieniony odgłos szczekania, gorączka oraz powiększone węzły chłonne na szyi mogą świadczyć o rozwijających się powikłaniach, które wymagają leczenia weterynaryjnego.

Powikłania nieleczonej psiej anginy

Zlekceważona infekcja górnych dróg oddechowych prowadzi do:

  • zapalenia migdałków, tchawicy, oskrzeli;
  • zapalenia płuc.

Są to często zakażenia bakteryjne, ponieważ w migdałkach i zapalnej błonie śluzowej rozwijają się bakterie. Tego rodzaju infekcje objawiają się dusznościami i wysoką gorączką. Leczenie zapalenia gardła u psa polega na podaniu antybiotyków, leków przeciwzapalnych i przeciwgorączkowych. W razie potrzeby używa się również kroplówki wzmacniającej.

Jak zapobiegać przeziębieniu u psa?

Warto pilnować zbilansowanej diety, aby dostarczyć psu wszystkie potrzebne witaminy i minerały. U piesków z obniżoną odpornością posiłki można suplementować zestawem witamin wzmacniających odporność psa. Dobrze odżywiony zwierzak ma silny organizm, który sam broni się przed wirusami. Poza tym pieski domowe z krótkim futerkiem, trzeba przed wyjściem na spacer ubrać w kubraczki chroniące przed wyziębieniem. Nie podawaj psu bardzo zimnej wody do picia, nawet jeśli jest upał na dworze. Psy mieszkające na podwórku powinny mieć solidnie ocieploną budę.

Domowe sposoby leczenia anginy u psa

Pierwsze objawy bólu gardła można leczyć w domu. Aby zapalenie gardła u psa nie przerodziło się w poważny problem, pupil powinien więcej odpoczywać, najlepiej w ciepłym miejscu. Suchą karmę zamień na mokrą, a tę dodatkowo lekko podgrzej przed podaniem do zjedzenia. Do picia daj zwierzęciu lekko ciepłą wodę. Obserwuj, czy stan czworonoga się poprawia.

Pamiętaj, że lekarstwa dla ludzi zwykle nie nadają się dla psów!

Nie lecz psa na własną rękę, podając mu swoje lekarstwa na przeziębienie! Tym zwierzętom szkodzą antybiotyki dla ludzi, a także leki zawierające paracetamol i ibuprofen. Przy zapaleniu gardła u psa lekarze weterynarii zalecają leczenie niektórymi syropami, które są znane z ludzkich apteczek.

Przeziębiony pies. Kiedy do weterynarza?

Co robić jeśli zauważysz, że stan czworonoga się pogarsza? Gdy ma gorączkę i duszności, zabierz go do gabinetu weterynaryjnego. Konieczne będzie wdrożenie antybiotyków, a być może też podanie leków rozszerzających oskrzela. Przy nawracających chorobach pomaga podanie szczepionki lub witamin wzmacniających odporność.

Przeziębienie u psa i zapalenie gardła to kłopot dla całej rodziny. Dlatego najlepiej mu zapobiegać, dbając o zdrowie i dobrą kondycję pupila.

Jak założyć akwarium morskie, czyli słonowodne?

akwarium morskie

Akwarium morskie to zbiornik wypełniony słoną wodą, imitujący warunki zbliżone do morskich czy oceanicznych. Zamieszkują go zupełnie inne ryby niż tradycyjne akwarium słodkowodne. To jednak nie jest jedyna różnica. Nawet małe akwaria morskie mają ok. 300 litrów pojemności, co sprawia, że potrzebujesz na nie odpowiedniej przestrzeni. Jak założyć akwarium morskie? Jakie wymagania mają koralowce i ryby? Interesujesz się akwarystyką? Sprawdź!

Akwarium morskie – co to jest?

Akwarium morskie znane stało się przede wszystkim dzięki obecności w rozmaitych produkcjach filmowych. Bardzo często w luksusowych wnętrzach widoczne były właśnie takie zbiorniki. Choć akwarium morskie w salonie bez wątpienia jest atrakcyjną ozdobą, to jego założenie, a potem utrzymanie wymaga odpowiedniej wiedzy i dużych nakładów finansowych. W środku znajduje się słona woda, najczęściej specjalne dosolona przez akwarystę.

akwarium morskie

Akwarium z koralowcami, czy bez?

Zanim dowiesz się, jak założyć akwarium morskie, musisz wiedzieć, jakie są jego rodzaje. Wyróżnić można akwarium słonowodne:

  • tylko z rybami – akwarium bez koralowców, najprostsze w utrzymaniu, ale i najmniej efektowne;
  • z koralowcami miękkimi i rogowymi – akwarium z koralowcami bez szkieletu wapiennego, zwykle bez ryb albo z kilkoma małymi rybkami; często z krewetkami;
  • z koralowcami twardymi – tutaj występują ryby, ale koralowce wymagają bardzo dużego zbiornika i idealnych parametrów wody;
  • z koralowcami niefotosyntetyzującymi – najbardziej wymagające akwarium morskie, w którym koralowce wymagają karmienia. Nie jest polecane początkującym. Nie wymaga oświetlenia.

Akwarium słonowodne – ryby, które warto je zasiedlać

Jeśli zdecydowałeś się założyć akwarium morskie, ryby dopasowane do hodowania w takim zbiorniku na pewno również cię interesują. Pamiętaj, że jest ich wiele, ale od warunków i rozmiaru akwarium zależy, czy wszystkie się sprawdzą w przypadku twojej hodowli. W takim zbiorniku jeszcze ważniejsze jest to, aby nie doprowadzić do przerybienia, które często kończy się epidemiami chorób. Z tego powodu poleca się kupowanie tak zwanych ryb funkcyjnych, czyli pełniących określone funkcje.

Jeśli planujesz założenie akwarium morskiego, ryby, które mogą przypaść ci do gustu, to:

  • doktorek (Labroides dimidiatus) – niewielka ryba, która z uwagi na upodobanie do czyszczenia jam ustnych innych, większych osobników, świetnie radzi sobie ze zwalczaniem niewielkich infekcji pasożytniczych w zbiorniku;
  • brzydal (Acreichthys tomentosus) – ryba z charakterystycznym rogiem, która może lekko zmieniać kolory; żywi się ukwiałami i niektórymi gatunkami koralowców;
  • wargatek bananowy (Halichoeres chrysus) – jaskrawożółta ryba, która świetnie radzi sobie ze zwalczaniem ślimaków;
  • mandaryn (Synchiropus picturatus) – niezwykle efektowna ryba, a jednocześnie jeden ze spokojniejszych gatunków; radzi sobie z plagą wirków;
  • salarias (Salarias fasciatus) – popularna, sympatyczna ryba o nietypowej urodzie. Zdrapuje nalot z glonów zarówno z szyb, jak i skał.
akwarium morskie

Najpiękniejsze ryby do akwarium morskiego

Bardzo często ryby wybiera się też na podstawie ich wyglądu, a pod tym względem najpopularniejsze w akwarium morskim są:

  • błazenki plamiste (Amphiprion ocellaris) – znane z filmu „Gdzie jest Nemo” pomarańczowe rybki z białymi, pionowymi paskami; mogą zmieniać płeć;
  • pokolce królewskie (Paracanthurus hepatus) – granatowo-czarne ryby z żółtym ogonem, idealne do akwariów powyżej 500 litrów;
  • pensetniki dwuokie (Chelmon rostratus) – biało-żółte ryby w pasy, z charakterystycznym okiem na ogonie; żyją maksymalnie w parach, są bardzo terytorialne i potrzebują dużego zbiornika.

Jak założyć akwarium morskie?

Wielu doświadczonych akwarystów jest zdania, że akwarium słonowodne nie powinno być zakładane przez osobę początkującą. Przede wszystkim dlatego, że jest to bardzo trudne, złożone i wieloetapowe zadanie. Do stworzenia takiego akwarium morskiego potrzebujesz:

  • szafki – będzie służyć za podstawę dla ciężkiego zbiornika i całego wyposażenia; najlepiej, aby miała wzmocnioną konstrukcję, gruby blat i dodatkowe półki wewnątrz;
  • akwarium morskiego – za minimalną pojemność uważa się ok. 300 litrów, choć im większe, tym lepiej dla ryb i koralowców;
  • filtra zewnętrznego – tak zwanego sumpa, dostosowanego do litrażu akwarium;
  • oświetlenia – najlepiej takiego, które wpłynie również na lepsze wybarwienie ryb i koralowców;
  • falownika – specjalnego urządzenia zwanego również cyrkulatorem, które wprawia wodę w ruch;
  • filtra odwróconej osmozy z wkładami filtracyjnymi.

Do tego musisz też dobrać:

  • podłoże;
  • żywą lub suchą skałę;
  • sól morską;
  • żywy piasek;
  • koralowce;
  • ryby.

Akwaria morskie – zestawy gotowe

Przerasta cię ogrom potrzebnej wiedzy o akwariach morskich? Zestawy, które znajdziesz w sklepach akwarystycznych, mogą ci w takiej sytuacji pomóc. Są one przygotowane przez profesjonalistów, dlatego wszystkie elementy do siebie pasują. Znajdziesz tam nie tylko zbiornik, lecz także dopasowaną podstawę, pokrywę, oświetlenie, filtry – wszystko, czego potrzebują akwaria morskie. 

brzanki

Zestawy mogą też obejmować rośliny, koralowce czy ryby. Takie wersje znajdziesz w lokalnych firmach zajmujących się organizacją akwarium od samego początku. W cenie jest usługa założenia i prowadzenia zbiornika przez profesjonalistę.

Akwarium morskie – koszt

Jeśli zakładasz akwarium morskie, koszt może cię negatywnie zaskoczyć. Podstawowe zestawy gotowe – najczęściej dość małe akwaria morskie – kosztują co najmniej ok. 2000 zł. Pamiętaj, że w tej cenie nie zawierają się ryby i koralowce czy inne elementy wyposażenia, które musisz dodatkowo dokupić. Duże akwarium morskie w salonie może kosztować cię ok. 10000 zł, a nawet więcej. Jego regularne utrzymanie również związane jest z pewnymi wydatkami.

Wiesz już, jak powinno wyglądać akwarium morskie. Koszt jego założenia może przerażać, dlatego często taki zbiornik nie jest pierwszym, na który decyduje się akwarysta. Pamiętaj, że im większe i lepiej wyposażone akwarium, tym lepiej dla ryb. Zawsze dobieraj gatunki adekwatnie do litrażu zbiornika.

Koń andaluzyjski – czysta rasa hiszpańska. Charakterystyka rasy

koń andaluzyjski

Jeśli szukasz swojego pierwszego wierzchowca i chcesz, aby był rasowy, koń andaluzyjski może być świetnym wyborem. Zwierzęta tej rasy są chętne do współpracy z człowiekiem, do którego bardzo się przywiązują. Mają łagodny charakter, są odważne, a jednocześnie nie brak im temperamentu. Niestety, mają też wadę – są zwykle dość drogie, jeśli stawiasz na zwierzę z rodowodem. Poznaj bliżej konie rasy andaluzyjskiej!

Koń andaluzyjski – historia i charakterystyka rasy

Nie bez powodu koń andaluzyjski nazywany jest również koniem hiszpańskim. To rasa gorącokrwista, której oryginalna nazwa, Pura Raza Española, oznacza po prostu czystą rasę hiszpańską. Zalicza się ona do koni iberyjskich i powstała prawdopodobnie na południu Hiszpanii, najpewniej w okolicach Kordoby. 

Przed XVII wiekiem konie rasy andaluzyjskiej były hodowane przede wszystkim przez kartuskich mnichów, którzy dbali o to, aby linia nie miała domieszek innych krwi. Po tym czasie, właśnie na skutek krzyżowanie, czystokrwiste konie prawie wyginęły. Pierwsza Księga Hodowlana Koni Andaluzyjskich została założona dopiero w 1912 roku.

koń andaluzyjski

Koń andaluzyjski – wygląd

Koń andaluzyjski nie jest duży – uważa się, że rasa ta pochodzi m.in. od kuców dawniej hodowanych na terenie obecnej Hiszpanii. Zwierzęta te dorastają do ok. 150 cm w kłębie, mają ciało wpisane w prostokąt – wydłużone, ale proporcjonalne. Charakterystyczna głowa z lekkim garbem nad nosem jest osadzona na krótkiej, umięśnionej szyi.Koń ma duże oczy i uszy, przez co wygląda na inteligentnego i skupionego.

Ciało konia andaluzyjskiego

O ile ciało andaluza jest silne i umięśnione, o tyle nogi określa się raczej mianem suchych, ale mocnych. Kopyta są odporne na kontakt z twardym podłożem. Wyróżnia się grzywa i sierść tych koni. Ta na ciele jest krótka, bardzo gładka i miejscami na tyle rzadka, że przez skórę mogą prześwitywać żyły. Z kolei grzywa i ogon są długie i proste. Z tego powodu bardzo często konie rasy andaluzyjskiej mają robione przyciągające wzrok fryzury. Zdarza się, że grzywa jest lekko falowana, a nawet kręcona, co nie jest wadą, jeśli pozostaje bardzo gęsta.

Koń hiszpański – ruch

Konie rasy andaluzyjskiej wyróżnia przede wszystkim elegancki ruch. Nie są szybkie, dlatego raczej nie biorą udziału w wyścigach na krótkich dystansach, ale pokonują inne rasy wytrzymałością przy dłuższych biegach. Rytmiczny stęp i sprężysty kłus sprawia, że doskonale prezentują się w zawodach ujeżdżeniowych. W galopie zwierzęta te mają długi krok, są raczej swobodne i mało spięte.

Konie rasy andaluzyjskiej – umaszczenie

Najczęściej spotykany jest koń andaluzyjski biały, choć nie jest to poprawna nazwa tego umaszczenia. Jest to koń siwy, który może mieć sierść od białej aż po lekko siwą, a także siwą w kropki, czyli jabłkowitą. Nieco rzadziej spotykany jest koń andaluzyjski izabelowaty. Jest to maść pochodząca od kasztanowej, występująca w trzech odcieniach, od jasnożółtego do ciemnozłotego. Konie z tym umaszczeniem zwykle są wykorzystywane podczas pokazów. Zwłaszcza koń andaluzyjski biały jest pożądany w takich sytuacjach. Znacznie rzadziej spotyka się umaszczenia kare czy gniade.

koń andaluzyjski

Jaki temperament ma koń hiszpański?

Charakter to jeden z powodów, dla których koń hiszpański jest tak ceniony. 

  1. Zwierzęta te są śmiałe, wytrzymałe i odważne. 
  2. Jednocześnie bardzo przywiązują się do człowieka. 
  3. Pozostają łagodne i cierpliwe, jeśli są prowadzone bez przemocy. 

Mogą jednak wykazać się wybuchowym temperamentem – zdarza się to zwłaszcza w przypadku ogierów. Są bardzo inteligentne, co ułatwia szkolenie.

Do czego zwykle wykorzystywany jest koń hiszpański?

Dzięki swoim zdolnościom koń andaluzyjski służy przede wszystkim do jazdy wierzchem, zarówno rekreacyjnej, jak i sportowej. Od wieków wierzchowce te brały udział w corridach oraz rozmaitych pochodach czy pokazach w Hiszpanii – głównie z powodu pochodzenia i reprezentacyjnego wyglądu.Wykorzystywano je jako konie bojowe z uwagi na małą płochliwość.

Konie andaluzyjskie w filmach i nie tylko

Dziś są często prezentowane w konkursach jazdy w stylu western, a także biorą udział w scenach filmowych. Te z ich udziałem możesz zobaczyć m.in. we „Władcy Pierścieni”. 

Koń andaluzyjski jest hodowany przede wszystkim z uwagi na swoje predyspozycje do ujeżdżenia. Nie bez powodu więc powstała główna szkoła, w której trenuje się te zwierzęta i organizuje pokazy ich umiejętności.Jest to Królewska Andaluzyjska Szkoła Sztuki Jeździeckiej w hiszpańskiej Andaluzji. To miejsce szkoli również hodowców tych koni w zakresie ich pielęgnacji, szkolenia, ale również genetyki i rozmnażania.

Z uwagi na czystość linii koń andaluzyjski często używany jest w krzyżowaniu z innymi rasami i ma poprawiać szlachetność wyglądu.

Koń andaluzyjski – cena

Zastanawiasz się, ile kosztuje koń andaluzyjski? Cena tego wierzchowca uzależniona jest przede wszystkim od jego rodowodu, wieku, użytkowości, a nawet linii, z jakiej pochodzi. Na wartość zwierzęcia wpływają również:

  • przeznaczenie;
  • przebyte przeszkolenie;
  • wykonane badania – dotyczy zarówno danego konia, jak i całej linii.
koń andaluzyjski

Biorąc pod uwagę powyższe, trudno jednoznacznie określić, ile dokładnie miałby kosztować koń andaluzyjski. Cena niektórych wierzchowców zaczyna się już od ok. 20000 zł, jednak są i takie, które kosztują nawet cztery razy więcej.

Podczas zakupu bardzo ważne jest to, aby sprawdzać dokumenty zwierzęcia i zwrócić uwagę na jego stan fizyczny. Jeżeli zależy ci na rasowym koniu andaluzyjskim, wybierz hodowlę zarejestrowaną w Księgach Stadnych Hiszpańskiego Związku Hodowców Koni P.R.E. Tylko w takim miejscu trafisz na prawdziwie rasowe, gorącokrwiste zwierzę.

Koń andaluzyjski może być doskonałym wierzchowcem dla każdego, komu zależy na zwierzęciu odpornym, wytrzymałym i chętnym do współpracy. Choć miewa ognisty temperament, bardzo przywiązuje się do swojego człowieka, dlatego przy odpowiednim prowadzeniu nie sprawia większych kłopotów. Jego wyjątkowy, szlachetny wygląd z pewnością przyciągnie niejedno spojrzenie.

Piżmak amerykański (Ondatra zibethicus), czyli szczur wodny

piżmak

Szczur wodny, bo tak czasem mówi się o piżmaku ze względu na jego umiejętności pływania, jest ssakiem zaliczającym się do gryzoni.Występuje powszechnie w Polsce, choć jego populacja maleje. Nie jest gatunkiem rodzimym – w kraju pojawił się na początku XX wieku. Sprawdź, jak zachowuje się i wygląda piżmak. Dowiedz się, gdzie najczęściej możesz go spotkać!

Piżmak amerykański – opis gatunku

piżmak opis gatunku

Pełna nazwa gatunku to piżmak amerykański (Ondatra zibethicus), co wskazuje na kraj pochodzenia tych ssaków. Zwierzak zalicza do rodziny chomików, choć z uwagi na rozmiar często jest to nie lada zdziwienie dla osób, które widzą go po raz pierwszy. 

Gatunek ten został opisany w połowie XVIII wieku. Naturalnie występuje przede wszystkim w Ameryce Północnej. Do Europy trafił jako zwierzę futerkowe mniej więcej na początku XX wieku, aczkolwiek nie wyklucza się, że mógł również przedostać się naturalnie z Czech, eksplorując środowisko przy granicy.

Podgatunki piżmaka

Szczur piżmowy występuje w kilkunastu podgatunkach, bytujących na dokładnie określonych obszarach Ameryki Północnej. Należą do nich między innymi:

  • Ondatra zibethicus zibethicus – piżmak amerykański spotykany w Manitobie, Teksasie, Karolinie Południowej i Alabamie;
  • Ondatra zibethicus aquilonius – szczur piżmowy obecny na Labradorze i na północy Quebecu;
  • Ondatra zibethicus obscurus – piżmak spotykany przede wszystkim w Nowej Fundlandii w Kanadzie;
  • Ondatra zibethicus zalophus – podgatunek piżmaka amerykańskiego z terytorium południowej Alaski;
  • Ondatra zibethicus osoyossensis – podgatunek piżmaka obecny przede wszystkim w Kolumbii Brytyjskiej, przy rzekach płynących w Górach Skalistych oraz na północy Meksyku.
piżmak

Czy istnieje piżmak polski?

To tylko kilka przykładowych podgatunków tego ssaka. Jak widać, obszar jego występowania jest ogromny. Oznacza to, że zwierzę jest w stanie łatwo przystosować się do panujących wokół warunków. To też sprawiło, że szczur wodny – piżmak bywa bowiem tak nazywany – na dobre osiedlił się w Polsce. 

Nie istnieje jednak coś takiego jak piżmak polski. Takim mianem pospolicie – choć niepoprawnie – określa się czasem spotykane na łonie polskiej przyrody szczury piżmowe.

Jak wygląda piżmak?

Poszczególne podgatunki mogą się między sobą w niewielkim stopniu różnić, jednak ogólne cechy piżmaka amerykańskiego pozostają takie same.Zwierzę to mierzy do ok. 50 cm długości, licząc razem z ogonem, który stanowi połowę tego wymiaru. Może ważyć nawet do prawie 2 kg. Ma niewielkie, otwarte, zaokrąglone uszy. Przypomina szczura, stąd też wzięła się jego nazwa – szczur wodny. 

Piżmak występuje w jednym umaszczeniu, które jest zwykle brunatne od jaśniejszego na brzuchu, po ciemne na grzbiecie. Gdy wiesz, jak wygląda piżmak, na pewno nie pomylisz go z innym gatunkiem. Od bobra różni się między innymi ogonem, który jest podobny do szczurzego i bocznie spłaszczony.

Piżmak – środowisko i zwyczaje

piżmak środowisko i zwyczaje

Piżmaki najczęściej bytują w środowisku wodno-lądowym. Bardzo chętnie kopią nory pod ciągami wodnymi, z wejściem nieco ponad lustrem wody. Żyją tam przez cały rok, zazwyczaj w koloniach obejmujących kilkanaście osobników. Spotyka się je praktycznie wszędzie, od sztucznych stawów, przez rowy melioracyjne, po rzeki i jeziora. Jedynymi obszarami w Polsce, które piżmak omija, są tereny górskie, takie jak Tatry, Beskidy czy Góry Świętokrzyskie.

Co je szczur piżmowy?

Jest to zwierzę wszystkożerne. Piżmak żywi się głównie roślinnością, co jest efektem jej łatwej dostępności. W gniazdach na okres zimowy również magazynowane są właśnie rośliny. Jeśli nadarzy się ku temu okazja, szczur piżmowy chętnie posila się również pokarmem zwierzęcym. Najczęściej są to skorupiaki, ewentualne mięczaki znalezione w pobliżu zbiornika. Warto wiedzieć, że piżmak w ciągu doby jest w stanie zjeść więcej niż wynosi masa jego ciała.

Rozród piżmaka

Pod względem rozrodczym piżmak wykazuje cechy typowe dla gryzonia. Rozmnaża się często, wydając na świat duże mioty. Młode maksymalnie po ukończeniu piątego miesiąca mogą się rozmnażać. Ciąża nie jest specjalnie uzależniona od sezonu czy dostępności pokarmu – samica piżmaka jest w stanie zachodzić w nią w kilka tygodni po porodzie. Sama ciąża trwa do miesiąca. Jednorazowo miot liczy średnio ok. 7 młodych piżmaków, które po trzech tygodniach są już zdolne od przyjmowania pokarmu innego niż mleko matki.

Szczur piżmowy w Polsce

W Polsce hodowla szczura piżmowego na futro trwała przede wszystkim od początku XX wieku do 1934 roku. Wtedy w kraju wydano ustawę, według której konieczne było zabezpieczenie każdej z ferm zwierząt futerkowych kosztownym sprzętem, co miało zapobiegać ucieczkom piżmaków i ich ekspansji do środowiska.Eksperci uważają jednak, że najbardziej intensywnie zwierzę to zasiedlało obszary Polski przede wszystkim do zakończenia II wojny światowej. Najbardziej prawdopodobną przyczyną takiego stanu jest brak programów tępienia gryzonia w okresie działań wojennych.

Piżmak jako gatunek inwazyjny

Każdy gatunek, który nie występuje naturalnie na danym obszarze, jest uznawany za inwazyjny. Nie inaczej jest w przypadku piżmaka. Polski ekosystem nie cierpi jednak na działalności tego zwierzęcia tak, jak np. na obecności żółwi żółtolicych. Piżmak bowiem, przez intensywne wyjadanie roślinności w obszarze swoich kolonii, sprawia, że tereny stają się lepiej dostępne dla gatunków rodzimych, które dotąd ich nie zasiedlały.

piżmak

Dlaczego piżmak nie zawsze jest mile widziany?

Oczywiście, to jednak nie wszystko. Piżmak amerykański kopie intensywnie nory, które niekiedy zapadają się, powodując uszkodzenia dróg czy zabezpieczeń przeciwpowodziowych. Również w przypadku stawów rybnych zwierzę może przyczynić się do dużych szkód, polegających nie na zjadaniu ryb, ale raczej na uszkodzeniu zbiorników. Co więcej, piżmaki powodują szkody w uprawach, chętnie zjadając:

  • kukurydzę;
  • soję;
  • marchew;
  • zboża;
  • żurawinę;
  • soję.

Jako że nie da się go całkowicie wytępić, stosuje się inne metody walki z piżmakiem. Należą do nich np.:

  • łagodzenie brzegów zbiorników wodnych – piżmaki najchętniej mieszkają w stromych korytach rzek;
  • wysiew upraw w odległości ok. 200 metrów od źródła wody.

Piżmak jako zwierzę łowne

piżmak jako zwierzę łowne

Warto wiedzieć, że szczur piżmowy uznany jest za zwierzynę łowną z określonym okresem ochronnym. W jakich celach poluje się na szczura piżmowego? Najważniejszymi są:

  • pozyskanie piżma – wydzieliny o charakterystycznym zapachu, która gromadzi się w gruczołach zapachowych tego zwierzęcia, a jest wykorzystywana m.in. do produkcji perfum;
  • uzyskanie futra – tutaj stosowane są zwykle pułapki i żywołapki;
  • odstrzał nadmiarowej populacji w danym obszarze – ustalany z góry przez Koło Łowieckie.

Co więcej, piżmak ma również od pewnego czasu naturalnego wroga. Mowa o norce amerykańskiej, która również jest gatunkiem inwazyjnym (o wiele bardziej szkodliwym dla polskiej natury). Na obszarach, na których występuje, zauważalny jest spadek populacji szczura wodnego.

Piżmak jako nosiciel tasiemca bąblowcowego

Piżmak staje się ofiarą polowań również z uwagi na pasożyty, które roznosi. Najczęściej mowa o tasiemcu bąblowcowym, którego nosicielem może być nawet do 30% populacji piżmaków. Po zakażeniu wywołuje chorobę zwaną bąblowicą. Schorzenie to wymaga długotrwałego leczenia farmakologicznego, a niekiedy również operacyjnego. Może wystąpić u innych zwierząt, również domowych, u których zaniedbana jest profilaktyka. Czasem występuje także u ludzi.

piżmak

Szczura piżmowego, mimo że powszechnie występuje na terytorium Polski, nie jest łatwo spotkać. Zwierzę to z zasady unika kontaktu z człowiekiem. Żyje w koloniach, dlatego najczęściej oznaką jego obecności są nory z wejściami lekko powyżej lustra wody, usytuowane na stromym brzegu. Jeśli spotkasz to zwierzę na wolności, pamiętaj, że jest ono dzikie. Nie podchodź do niego ani nie staraj się nawiązywać kontaktu, aby nie płoszyć go. Pamiętaj też, że może przenosić choroby, których leczenie ciągnęłoby się miesiącami.

Pies liże podłogę lub ściany? Sprawdź, czy to powód do niepokoju!

pies liże podłogę

Zastanawiasz się, dlaczego twój pies liże podłogę? Powody mogą być różne, począwszy od nudy i złości na opiekunów, a skończywszy na groźnych chorobach organów wewnętrznych. Na pewno warto obserwować, czy nie ma innych niepokojących objawów. W wyjaśnieniu problemu pomoże ci nasz poradnik, a zatem czytaj dalej.

Przyjrzyj się zachowaniu swojego psa

Zanim zaczniesz martwić się jego zachowaniem, pomyśl, czy psiak robi to sporadycznie, czy bardzo często. Może na podłodze są resztki rozsypanych lub rozlanych pokarmów? Jeśli twój pupil poza tym zachowuje się normalnie, ma apetyt i ochotę do zabawy, to prawdopodobnie nic mu nie dolega. Może to świadczyć, że się nudzi albo jest to próba zwrócenia na siebie uwagi. Zawołaj go i pobaw się z nim. Jeśli to pomoże na krótko, a pies obsesyjnie liże podłogę, to być może jest chory albo ma zaburzenia behawioralne.

Dlaczego pies liże podłogę?

Jeśli pies liże podłogę, być może cierpi na schorzenia układu pokarmowego, takie jak zgaga, zatrucie pokarmowe, a nawet nowotwór trzustki. Poproś weterynarza o dokładne zbadanie zwierzęcia. Niektóre czworonogi reagują tak na:

  • silny stres;
  • zmianę otoczenia;
  • widok osoby, od której doznały przemocy.

Takie obsesyjne zachowania mają niekiedy psy zabrane ze schronisk lub uratowane z uwięzi. W tym przypadku może pomóc wizyta u behawiorysty.

Lizanie to jeden z psich instynktów. Suki liżą szczenięta, aby okazać im matczyne uczucie, a także dla zachowania higieny. Psy liżą swoich właścicieli, gdy się stęskniły albo dostały burę za złe zachowanie. Obwąchują i liżą innego psa, gdy lubią się i ufają sobie wzajemnie. Lizanie łap czy gryzienie ogona to niekiedy oznaka, że czują świąd lub mają tam ranki. Co robić, gdy pies liże podłogę? Częste wylizywanie podłogi najlepiej skonsultować z weterynarzem lub behawiorystą.

Domowe jedzenie dla kota. Czy może zastąpić karmę ze sklepu zoologicznego?

domowe jedzenie dla kota

Jesz obiad, a twój kociak z ciekawością patrzy na twój posiłek? Zastanawiasz się, czy możesz mu podać kawałek mięsa albo wędliny? Czy lepiej, aby jadł tylko specjalną karmę dla kotów? Odpowiedzi na te pytania poznasz, czytając ten artykuł. Sprawdź, czy domowe jedzenie dla kota mu nie zaszkodzi!

Kiedy domowe jedzenie dla kota może zastąpić karmę ze sklepu?

Zarówno karma z puszki, jak i sucha karma z saszetek, zapewniają kotu bogactwo wszystkich potrzebnych składników. Pamiętaj jednak, aby wybierać tę znanych marek, bo te zatrudniają dietetyków weterynaryjnych. Karmy kupowane u zaprzyjaźnionego rzeźnika nie koniecznie spełniają wymogi zdrowego żywienia zwierząt. Lepiej wówczas samodzielnie przygotować mruczkowi posiłki.

Zdrowe jedzenie dla kota to przede wszystkim mięso

Domowym jedzeniem dla kota, które jest wartościowe, będą wszystkie rodzaje mięsa, czyli wołowina, wieprzowina, drób, także ryby (ale raczej filety bez ości lub konserwy). Najlepsze będą żylaste, poprzerastane i twarde kawałki, bo takie posiłki sprzyjają utrzymaniu zdrowego uzębienia. Zaleca się podawanie również podrobów, a zwłaszcza serc i żołądków. Wątróbką możesz karmić kociaka nie częściej niż raz w tygodniu. Zawiera ona witaminę A, którą łatwo przedawkować. Przed podaniem ugotuj mięso bez żadnych przypraw. Do posiłku możesz dodać trochę warzyw i węglowodanów, ale w niewielkich ilościach.

Posiłek dla kota. Zachowaj odpowiednie proporcje

Aby zachować potrzeby żywieniowe swojego kota, komponuj mu posiłki według zasady 70% mięsa, 20% podrobów, 10% niektórych warzyw i inne dodatków (to np. ryż lub gotowane jajko).

  1. Pokarm podziel na 3-4 porcje na dzień.
  2. Dodaj szczyptę pokruszonych skorupek jajek, które dostarczą zwierzakowi wapnia.
  3. Ważny jest też dodatek tauryny. To aminokwas, niezbędny kotu dla zachowania zdrowego serca i układu trawienia.

Kupisz go w formie proszku w sklepach zoologicznych. Dużym zainteresowanie cieszy się też dieta BARF dla kotów.

Zasady diety BARF

Nazwa diety pochodzi z języka angielskiego, a rozwinięty skrót oznacza w tłumaczeniu „biologicznie odpowiednie surowe pożywienie”. Głównym założeniem jest podawanie kotu surowego mięsa, przebadanego w kierunku braku salmonelli i włośnicy oraz wzbogaconego suplementami witamin i minerałów. Celem jest powrót do pierwotnych, dzikich instynktów zwierzęcia. Dieta ta nie wszystkim kotom służy. Poza tym właścicielowi, który nie ma fachowej wiedzy o odpowiednim odżywianiu zwierząt, trudno będzie zapewnić kotu wszystkie składniki odżywcze.

Jakie pokarmy szkodzą kotu?

Nie wolno żywić kota, podając mu resztki z talerzy domowników. Doprawione mięso i wędliny są szkodliwe dla jego przewodu pokarmowego, więc takie domowe jedzenie dla kota to zły pomysł. Z warzyw dozwolone są niewielkie ilości marchewki, szpinaku i dyni. Szkodliwe zaś:

  • szczypiorek;
  • cebula;
  • czosnek.

W diecie kota nie powinno być mleka, które u dorosłych kotów wywołuje biegunkę. Kocięta odstawione od matki mogą pić niewielkie ilości mleka pasteryzowanego, ale najlepiej posłuży im mokra karma, dostosowana do ich wieku.

Strzyżenie kotów – fryzjer, maszynka, a może po prostu wyczesanie sierści?

strzyżenie kotów

Wielu opiekunów kotów długowłosych latem zastanawia się nad skróceniem ich sierści. Choć intencje są dobre (ulżenie zwierzakowi w czasie upałów) sporne pozostaje to, czy warto decydować się na taki krok. Dlaczego? Strzyżenie kotów to bowiem nie to samo, co podcinanie psiej sierści. Przeczytaj i sprawdź, co o tego typu zabiegach sądzą zawodowi groomerzy!

Po co przeprowadzać strzyżenie kotów?

Kocia sierść spełnia dwie bardzo ważne funkcje. Chroni skórę zwierzaka (przed otarciem, skaleczeniem lub poparzeniem słonecznym), a także pozwala utrzymać stałą temperaturę ciała. Dzięki temu kotu nie grozi przegrzanie ani wyziębienie. Po co więc właściciele decydują się na strzyżenie kotów? Jeśli zabieg ma ułatwić pielęgnację sierści kotów rasowych (np. maine coon lub kotów perskich) albo jest estetycznym życzeniem opiekuna, właściwie nie ma podstaw do jego przeprowadzenia.

Kiedy strzyżenie kotów jest zasadne?

Istnieją jednak poważne przyczyny, które uzasadniają strzyżenie kotów:

  • względy zdrowotne – pupil chory na grzybicę lub inną chorobę skóry może zostać ogolony, aby łatwiej było podać leki i wmasować w skórę maści;
  • zaniedbane koty długowłose, których sierść jest sfilcowana i skołtuniona mogą wymagać strzyżenia. Czasem sierści nie można wyczesać, bo zwierzak jest niespokojny i nawet delikatne dotykanie grzebieniem futra sprawia mu dyskomfort.

Jakie są skutki strzyżenia zamiast czesania sierści?

Sierść każdego kota zdecydowanie lepiej wyczesywać niż golić. Zwierzak pozbawiony włosów staje się bardziej podatny na zmiany temperatur, działanie promieni słonecznych, a także skaleczenia i zranienia. Koty źle znoszą także sam zabieg skracania owłosienia. Dźwięk maszynki do strzyżenia jest dla nich nieprzyjemny – tak samo, jak obcinanie włosów nożyczkami. Co więcej, pozbawione sierści koty czują się nieswojo. Część z nich po pewnym czasie przyzwyczaja się do nowego wyglądu. Niektóre osobniki zostają jednak nieufne, wycofane i bardzo niepewne. Strzyżenie kotów może być czasem niekomfortowe. Jeśli więc nie ma po temu wyraźnych wskazań (kołtuny lub choroba), nie zaleca się skracania kociego futra. O wiele lepiej po prostu regularnie je rozczesywać.

Fryzjer czy opiekun? Kto powinien ostrzyc kota?

Czasem jednak dojdzie do sytuacji, w której kota należy ostrzyc. Kto powinien zająć się wykonaniem tego zadania? Z całą pewnością fryzjer dla zwierząt, który na co dzień zajmuje się pielęgnacją psów i kotów przeprowadzi całą operację szybciej i bardziej sprawnie. Jeśli jednak twoi pupile nie ufają obcym albo wymagają nagle pilnego podcięcia sierści, spróbuj przeprowadzić strzyżenie kotów samodzielnie. Jak?

  1. Warto poprosić o pomoc drugą osobę, która przytrzyma pupila.
  2. Następnie weź maszynkę do strzyżenia i skracaj sierść pod włos.
  3. Zajmij się tułowiem i łapami kota.
  4. Nie skracaj natomiast owłosienia na głowie, szyi czy ogonie zwierzaka, bo tam odrasta ono znacznie wolniej.
  5. Pod żadnym pozorem nie próbuj też przyciąć wibrysów (wąsów), które umożliwiają one twojemu ulubieńcowi orientację w przestrzeni!

Strzyżenie kotów pozostaje tematem kontrowersyjnym. Niektórzy opiekunowie, nieświadomi związanych z nim zagrożeń (zwłaszcza dla kociej psychiki), decydują się je przeprowadzać. Warto jednak pamiętać, że dbałość o przedstawicieli kotów różnych ras to nie to samo co pielęgnacja psów. Zwierzaki różnią się okrywą włosową, ilością i długością podszerstka, a także reakcjami na samo strzyżenie. Warto o tym pamiętać i skracać owłosienie ulubieńca tylko wówczas, gdy jest to absolutnie konieczne.

Spondyloza u psa, czyli zwyrodnienie kręgosłupa grożące paraliżem

spondyloza u psa

Twój pies coraz mniej chętnie wychodzi na spacery? Jego ruchy stały się nagle ociężałe i powolne? Być może obserwujesz właśnie rozwój spondylozy u psa. Sprawdź, czym jest to schorzenie, kiedy udać się do lekarza weterynarii i jak pomóc pupilowi.

Czym jest spondyloza u psa?

Czym właściwie jest spondyloza u psa? Pod tą obco brzmiącą nazwą kryje się poważna choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa. Jest ona nieuleczalna i w konsekwencji prowadzi czasem nawet do paraliżu. Można jednak (a nawet powinno się!) leczyć spondylozę! Odpowiednio dobrane leki w połączeniu z fizjoterapią minimalizują odczuwany ból i sprawiają, że pies na dłużej zachowuje sprawność.

spondyloza u psa

Czym skutkuje ta choroba?

Spondyloza jest chorobą o podłożu genetycznym. Jej objawem jest tworzenie się kostnych zwyrodnień w odcinku piersiowo-lędźwiowym lub lędźwiowo-krzyżowym oraz szyjnym psiego kręgosłupa. Początkowo przypominają one niewielkie wypustki. Z czasem jednak rozrastają się i powodują zupełne unieruchomienie kolejnych kręgów. Powiększone wypustki uciskają również nerwy, a to wywołuje silny ból. Pies ma coraz większe problemy z poruszaniem się, a w końcu może nastąpić nawet kompletny paraliż kończyn.

Brak objawów spondylozy

Choć spondyloza u psa może okazać się chorobą niezwykle poważną, warto pamiętać, że u wielu psiaków latami nie daje ona żadnych objawów. Ucisk na nerwy jest tak niewielki, że praktycznie nie wywołuje podrażnień, a pies nie odczuwa bólu. Bardzo często w takich sytuacjach o chorobie opiekun psiaka dowiaduje się przypadkowo, podczas wykonywania rutynowych badań.

Spondyloza u psa – objawy

Rozpoznanie spondylozy we wczesnym etapie jest bardzo trudne. Zwykle nie daje ona wówczas żadnych objawów. Jeśli jednak zauważysz, że twój pupil zaczyna unikać spacerów, a rano trudno mu się podnieść, bacznie go obserwuj! Inne niepokojące symptomy to:

  • apatia;
  • brak apetytu;
  • problemy z wypróżnianiem się;
  • niedowład łap (na zaawansowanym etapie choroby);
  • kulawizna;
  • sztywnienie okolicy zadu i sztywny chód;
  • przewrażliwiona (bardzo czuła nawet na lekki dotyk) okolica zadu.

Jak zdiagnozować spondylozę u psa?

Warto wiedzieć, że żaden z wymienionych objawów klinicznych nie jest symptomem wyróżniającym. Wszystkie mogą równie dobrze oznaczać wiele innych schorzeń (np. choroby zapalne, zakaźne czy osobnicze wady rozwojowe). Aby zyskać pewność, że to właśnie spondyloza u psa jest przyczyną jego problemów i móc rozpocząć leczenie objawowe, konieczne będzie wykonanie badania RTG. Weterynarz wspomoże się również wywiadem, aby móc wykluczyć zapalenie kręgosłupa albo złamanie którejś z kości. Warto przy tym pamiętać, że spondyloza dotyka głównie psów starszych, więc wiek będzie jednym z czynników, które specjalista weźmie pod uwagę.

spondyloza u psa

Kiedy twój pupil jest najbardziej narażony na zachorowanie?

Zwyrodnienie kręgosłupa może pojawić się i rozwijać u każdego starszego czworonoga. Zwykle pierwsze objawy zaczynają być zauważalne po ukończeniu przez pupila 6-7 lat. Niemniej przedstawiciele olbrzymich i dużych ras są bardziej genetycznie narażeni na zachorowania. Szczególnie dotyczy to owczarków niemieckich (40% wszystkich zachorowań), bokserów (20% zachorowań) i labradorów (spondyloza dotyka ok. 3% z nich).

Które rasy nie są narażone na spondylozę?

Jeśli jednak twój pies należy do przedstawicieli ras chondrodystroficznych, ryzyko zachorowania na spondylozę jest u niego bardzo niewielkie. Cechami charakterystycznymi psów chondrodystroficznych są krótkie kości biodrowe i łapy. Należą do nich np. jamniki, spaniele, buldogi francuskie, basset houndy czy pudle. Wszystkie te rasy również narażone są na choroby kręgosłupa (zwłaszcza krążków międzykręgowych), ale nie spondylozę.

Sposoby leczenia psiego kręgosłupa dotkniętego chorobą

Czy spondylozę u psa można skutecznie wyleczyć? Niestety, nie, ale można jednak minimalizować jej objawy. To sposób, by pies na dłużej zachował, choć częściową sprawność, a niedowład kończyn czy zaniki mięśniowe pojawiły się jak najpóźniej. Leczenie znacznie poprawi też komfort życia twojego pupila. Na czym polega? Przede wszystkim stosuje się leki, które uśmierzają ból. Należą do nich:

  • sterydowe leki przeciwzapalne;
  • niesteroidowe leki przeciwzapalne;
  • leki przeciwbólowe.

Leczenie polega także na podawaniu psu suplementów diety bogatych w chondroitynę oraz kwas hialuronowy, które również przyczyniają się do ograniczenia bólu okolicy kręgosłupa.

spondyloza u psa

Ćwiczenia i rehabilitacja metodą walki ze spondylozą

Weterynarze zalecają też, aby leczenie psów ze spondylozą połączyć z kontrolowanym wysiłkiem fizycznym pupila. Spacery i inne aktywności należy planować tak, aby nie dochodziło do przeciążeń mięśni. Ważne jest także utrzymywanie prawidłowej masy ciała psiaka. Zaawansowana spondyloza u psa leczona jest również poprzez fizjoterapię. Ćwiczenia dobierane są adekwatnie do wieku, kondycji i możliwości ruchowych czworonoga. Większość psów dzięki ich regularnemu wykonywaniu unika całkowitego zesztywnienia kręgosłupa.

Zwyrodnienia kostne i choroby kręgosłupa mogą znacząco utrudniać psu funkcjonowanie. Czasem możliwe jest w ich przypadku zastosowanie laseroterapii lub leczenia operacyjnego. W przypadku innych schorzeń, jak spondyloza, możliwe jest jedynie leczenie objawowe. Ono jednak także może przynieść bardzo dobre efekty. Jeśli więc dojdzie do zdiagnozowania u twojego pupila którejś z tego typu chorób, nie bój się. Nie zawsze rokowania będą bardzo złe. Podawaj leki, ćwicz z pupilem i rób wszystko, aby nie obniżać jakości życia psa. Z chorobą może on wciąż funkcjonować całkiem normalnie!

Ślinotok u psa – jakie są przyczyny nadmiernego ślinienia się zwierzaka?

ślinotok u psa

Psia ślina pełni wiele ważnych funkcji – m.in. chroni śluzówkę jamy ustnej, nawilża kawałki pokarmu oraz ułatwia ich formowanie i połykanie. Czasem jednak jej produkcja jest zbyt intensywna.

Jeśli zmiana pojawia się nagle i twój pies się ślini mocniej niż zazwyczaj, uważnie przyjrzyj się czworonogowi. Ślinotok u psa może okazać się jednym z symptomów innego, nawet bardzo poważnego schorzenia. Dowiedz się, jakiego!

Przyczyny ślinotoku u psa

Psi organizm wyposażony jest w 3 ślinianki, które pracują przez cały czas. Ilość powstającej wydzieliny naturalnie zwiększa się w niektórych sytuacjach (np. w czasie jedzenia). Czasem jednak śliny jest za dużo masz wówczas do czynienia ze ślinotokiem u psa. Może go powodować:

  • obrzęk gardła, powiększone migdałki czy guzy na języku to jedne z przyczyn utrudniających psu połykanie śliny. Jeśli wystąpią, dochodzi do tzw. rzekomego ślinotoku u psa. Organizm zwierzaka nie zwiększa produkcji śliny, jednak twój pupil ma wówczas wyraźne problemy z jej przełknięciem;
  • prawdziwy ślinotok (zwiększoną produkcję śliny) mogą wywołać przyjmowane przez czworonoga leki, wrzody w obrębie jamy ustnej pupila albo atakujące organizm toksyny;
  • zbyt duża produkcja śliny może także być następstwem mechanicznych urazów czaszki, zwichnięcia żuchwy lub chorób zębów i dziąseł (np. zapalenia dziąseł).

Oczywiście, istnieją rasy psów, u których zbyt mocne wydzielanie śliny jest w pełni fizjologiczne i nie powinno cię niepokoić. Należą do nich np. bernardyny, dogi niemieckie, spaniele oraz boksery.

Czy ślinienie się psa może być objawem choroby? Kiedy udać się do weterynarza?

Ślinotok u psa może być wywołany przez problemy w obrębie jamy ustnej zwierzaka, ale nie tylko. Jeśli nie jesteś pewien, czy zbyt duża ilość śliny nie jest objawem chorobowym, dobrze się jej przyjrzyj. Wydzielina zdrowego psa nie ma koloru, jest wodnista i lepka.

Jaka maź powinna wzbudzać niepokój?

Jeśli natomiast z psiego pyska wydobywa się gęsta (lub zbyt rzadka) maź w kolorze żółtym, krwistym albo zielonkawym, powinien być to dla ciebie sygnał, aby zgłosić się do lecznicy dla zwierząt. Dlaczego? Ślinotok u psa może wynikać np. z nieleczonej alergii.

Źródłem problemu okazuje się zwykle karma, pyłki lub środki chemiczne, których używasz choćby do sprzątania mieszkania. Warto w takiej sytuacji obserwować zwierzaka, a w razie wątpliwości skonsultować się z lekarzem weterynarii.

Inne przyczyny ślinotoku

Przyczyną problemów może też okazać się ciało obce, które utknęło w pysku twojego pupila. Kawałek zabawki, patyk albo kasztan, które twój pies porwał w czasie spaceru, a potem wbiły się w jego dziąsło, wystarczą.

Zanim więc zaczniesz podejrzewać poważniejsze schodzenia, dokładnie obejrzyj psa. Może okazać się, że wystarczy delikatnie usunąć uciążliwy przedmiot.

Ślinotok u psa a choroba lokomocyjna

Ważne jest również to, w jakich okolicznościach dochodzi do wydzielania śliny w dużych ilościach. Ślinotok może być np. objawem choroby lokomocyjnej.

Dzieje się tak, gdy twój pies ślini się przed i w trakcie jazdy. Podróży samochodem mogą też towarzyszyć takie objawy jak wymioty i drgawki – jest to typowe dla zestresowanych zwierząt, które obawiają się wyjazdów.

Skręt żołądka

Szczególną czujność zachowaj w sytuacji, gdy ślinotok pojawia się nagle, pies wymiotuje i ma wzdęty brzuch. Takie objawy świadczą często o skręcie żołądka.

To bardzo poważne schorzenie, które może nawet zagrozić życiu twojego pupila! Szacuje się, że ok. 25-40% zachorowań kończy się śmiercią zwierzaków. Dlatego w przypadku podejrzenia skrętu żołądka nie czekaj – od razu udaj się do lekarza weterynarii!

Ślinotok u psa a wścieklizna i zatrucia

Nagły ślinotok, którego pies nie może powstrzymać, może także świadczyć o wściekliźnie. Zwłaszcza gdy towarzyszą mu zmiany w zachowaniu czworonoga (zwłaszcza wzrost poziomu agresji) czy drgawki.

Jeśli wystąpią tego typu objawy, wizyta u weterynarza jest niezbędna – niezależnie od tego, czy szczepiłeś psa czy nie.

Zatrucie pokarmowe

Inną chorobą, której objawem może być zbyt duża produkcja śliny, jest zatrucie pokarmowe. Pozostałymi symptomami wskazującymi na zatrucie są biegunka i wymioty. Przy takim zestawie objawów również nie powinieneś zwlekać, lecz jak najszybciej odwiedzić gabinet weterynaryjny.

Jak leczyć zbyt duże ślinienie się u psów?

Kiedy pojawi się ślinotok u psa, zwłaszcza nagły, opiekunowie bardzo chcą od razu poznać przyczynę problemu. Kiedy udają się do lekarza weterynarii, nie zawsze jednak jest to takie proste.

Lekarz musi przede wszystkim dobrze przyjrzeć się stanowi czworonożnego pacjenta i przeprowadzić wywiad. Dzięki temu szybko ustali takie przyczyny jak stan zapalny dziąseł, kamień nazębny, problemy w obrębie błony śluzowej jamy ustnej psa czy obiekt, który utkwił w dziąśle.

Diagnostyka

Jeśli żadna z wymienionych przyczyn nie wyjaśni ślinotoku u psa, lekarz zleci wykonanie badania krwi, testów wątroby, a być może nawet konsultację neurologiczną. Po ustaleniu przyczyny możliwe stanie się leczenie zdiagnozowanej choroby i jej symptomów w postaci ślinotoku.

Ślinotok u psa to problem, który szybko zwraca uwagę. Nie powinno się go ignorować. W skrajnych przypadkach od tego, czy i kiedy podjęte zostanie odpowiednie, leczenie zależy nawet życie pupila. Dlatego warto obserwować swojego psa, a wszelkie odstępstwa od zwykłego zachowania zgłaszać w lecznicy.

Samiec sarny – kozioł, rogacz. Jak nazywa się „mąż” sarny i co go wyróżnia?

samiec sarny

Sarny są najpowszechniejszymi jeleniowatymi występującymi na terenie Polski. Wyróżniają je niewielkie rozmiary. Wbrew pozorom sarna nie jest żoną jelenia, a osobnym gatunkiem, który możesz spotkać w całym kraju. Sprawdź, jak w myśliwskiej i przyrodniczej nomenklaturze nazywa się samiec sarny i co go wyróżnia spośród innych jeleniowatych, które spotyka się w polskich lasach.

Sarna – opis gatunku

samiec sarny opis gatunku

Sarna to gatunek ssaka, który należy do rodziny jeleniowatych. Jest parzystokopytna i zaliczana do zwierzyny łownej na terytorium Polski. W kraju spotkać można przede wszystkim sarnę europejską, która swoim obszarem bytowania obejmuje również pozostałą część Europy, a także Azję aż do obszaru, na którym częściej spotyka się sarnę syberyjską.

Miejsce bytowania – biotop sarny

Jako gatunek sarna zasiedla przede wszystkim zarośla, obszary równinne, o ile porastają one trawami, a także lasy liściaste i mieszane. Raczej nie spotyka się jej w lasach wyłącznie iglastych, jako że żywi się m.in. liśćmi. Nie jest spotykana też w bardzo gęstym zadrzewieniu.

Wybiera raczej lasy rzadkie, z wygodnymi zagajnikami, w których może się schronić. W niektórych obszarach wyróżnia się też odmianę polną, która przyzwyczaiła się do bytowania na polach uprawnych.

Sarna – wygląd

Sarny cechuje wyraźny dymorfizm płciowy, co oznacza, że samiec sarny jest po prostu większy od samicy. Zwierzęta te ważą do ok. 40 kg i mogą dorastać do 90 cm w kłębie przy długości ciała ok. 140 cm, obejmującej również krótki ogon. Zwierzę jest więc średniej wielkości, szybkie, smukłe, o wysokich, szczupłych nogach. 

Wybarwienie sarny zależy od okresu w roku. Latem jest rdzawobrązowe. Z kolei zimą może być brązowe lub żółte z siwym nalotem, co stanowi szatę zimową, bardziej odporną na mróz, a także ułatwiającą kamuflaż.

Białe plamki u sarny

Cechą charakterystyczną zarówno u samca sarny, jak i samicy jest biała plama na pośladkach. Czasem zachodzi ona również na ogon, który jest biały od spodu. Z kolei młode aż do ukończenia szóstego tygodnia życia mają trzy rzędy białych plamek po obu stronach tułowia.

Rozmnażanie i życie stadne saren

samiec sarny rozmnażanie

Sarny żyją w stadach zwanych rudlami, ale łączą się w nie zazwyczaj jesienią. Wiosną samice szukają ostoi, w której mogłyby wydać na świat potomstwo i je chronić przez pierwsze tygodnie. Koza przechodzi ruję dwukrotnie – najpierw letnią, w okresie mniej więcej od lipca do sierpnia, a potem, jeśli nie zaszła w ciążę, zimową. Ta trwa od listopada do grudnia. 

Czym jest ciąża utajona?

Młode rodzą się zawsze w maju i czerwcu. Samica, która zachodzi w ciążę podczas letniej rui, ma zdolność do przechodzenia ciąży utajonej. To oznacza, że zarodek przez pierwsze pięć miesięcy nie rozwija się, choć żyje w jej drogach rodnych.

Po narodzinach koza nie przebywa z potomstwem, tylko zostawia je samo, aby uchronić przed drapieżnikami. Młode przez pierwsze dwa tygodnie nie ma zapachu, a matka wraca do niego tylko na karmienie.

Samiec sarny – co go wyróżnia?

samiec sarny co go wyróżnia

Samiec sarny zazwyczaj jest o ok. 10% większy od samicy. Wyróżnia go oczywiście poroże. W okresie od późnej jesieni do wiosny zrzuca on parostki, dlatego też na pierwszy rzut oka amator może mieć trudność, aby odróżnić kozła sarny od kozy. Pomaga tutaj dokładna obserwacja sylwetki, a także obszaru bytowania i zachowania zwierzęcia.

Sarna a jeleń – różnice

Kwestia nazewnictwa jest tutaj istotna, bo wiele osób uważa, że samcem sarny jest po prostu jeleń. Tymczasem są to dwa osobne gatunki, które różnią się przede wszystkim rozmiarem – sarna jest o wiele mniejsza od jelenia. Występuje również o wiele liczniej, bo populacja saren w Polsce wynosi prawdopodobnie nawet ok. 890 tysięcy, podczas gdy jeleni jest około 120 tysięcy.

Jak się nazywa samiec sarny?

Warto wiedzieć, jak się nazywa samiec sarny. Oczywiście, w przypadku dzieci używane są uproszczone określenia takie jak mąż sarny, nie jest to jednak poprawne z punktu widzenia biologii. Dorosły samiec sarny, z uwagi na swoje poroże, nazywany jest zazwyczaj rogaczem albo szóstakiem, o ile jego parostki mają odpowiedni kształt.

Jak się nazywa samiec sarny w żargonie myśliwskim? Bardzo często mówi się na niego sarniak, ale tylko w przypadku dorosłych osobników.

Najczęściej używane i najbardziej rozpowszechnione jest jednak określenie kozioł. Stanowi on uzupełnienie pozostałych nazw, bo samica nazywana jest kozą, a młode – koźlęciem. Niekiedy młode osobniki nazywane są też koziołkami. Sarna, jak widać, ma wiele nazw!

Dorosły samiec sarny – poroże

samiec sarny poroże

Poroże samca sarny nazywane jest parostkiem. Co roku późną jesienią kozioł sarny zrzuca parostki, a w okresie mniej więcej czterech miesięcy wyrastają mu nowe tyki z odnogami. Zazwyczaj odnogi są trzy.

Kolor parostków – od czego zależy?

Parostki rosną do mniej więcej marca, a kiedy ich wzrost jest zakończony, kozioł je ściera, zwykle o drzewa i krzaki. Wtedy mają one białą barwę kości. Powtórnie koloru nabierają dopiero w momencie, gdy kozioł sarny ociera nimi o gałęzie i pnie drzew.

Z tego powodu parostki kozłów, które żyją w otoczeniu dębów i olch, są ciemne. Jeśli samiec sarny żyje w lesie mieszanym – poroże jest ciemniejsze niż u tego, który żyje w lesie liściastym. Kozły żyjące w populacjach polnych mają zwykle jasne parostki.

Kozioł sarny i jego zwyczaje

samiec sarny zwyczaje

Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że dorosły samiec sarny jest zwierzęciem – jak na roślinożercę – stosunkowo agresywnym. Przede wszystkim jest bardzo terytorialny i uparcie broni swojego obszaru, który zajmuje wiosną.

Jedynie młode samce, które przebywają w niewielkich stadach, są w stanie zaakceptować się nawzajem – zazwyczaj do momentu, kiedy u kóz zaczyna się ruja.

Okres rui u saren

W okresie rui kozioł sarny walczy z innymi przedstawicielami tej samej płci. W ten sposób każda rujna koza wybiera sobie jednego samca, którego może np. nawoływać szczekaniem.

W czasie godów zawsze jeden kozioł wybiera jedną kozę, którą zapładnia i z którą przebywa przez kilka dni. Po okresie zapłodnienia samica wraca do rudla, zaś kozioł dołącza do niego dopiero jesienią, najczęściej po drugiej, zimowej rui.

Hierarchia wśród kozłów

Warto wiedzieć, że samiec sarny jest zwierzęciem uznającym hierarchię w stadzie. Młode osobniki często ustępują starszym, nawet nie stając z nimi w szranki. Co więcej, im młodszy kozioł, tym więcej szczeka, najczęściej w celu przywołania samicy albo przestraszenia innego samca, który przebywa na jego terytorium. Z kolei dorosły, starszy kozioł sarny szczeka krótko i rzadko.

Samiec sarny ma przynajmniej kilka różnych nazw. Dla dzieci jest to mąż sarny, dla myśliwych – sarniak, a dla reszty świata – po prostu kozioł. Ten niewielki jeleniowaty samiec zachowuje się często w sposób, którego się po nim nie spodziewasz.

Nigdy nie podchodź do zwierzęcia, które przebywa na wolności. Pamiętaj, że zaniepokojone może uciec, ale w razie potrzeby stanie też do obrony terytorium.

Sarna – powszechna mieszkanka lasu. Czym różni się od jelenia?

sarna

Sarna europejska, bo to ona zazwyczaj występuje na terytorium Polski, wyróżnia się już na pierwszy rzut oka. Niewiele osób jednak jest w stanie dokładnie opisać, jak wygląda sarna i jakie ma zwyczaje. Poznaj bliżej tego niezwykłego przedstawiciela zwierzyny płowej w Polsce i dowiedz się, jakie są różnice między sarną a jeleniem.

Sarna – co to za ssak?

Sarna należy do rodziny jeleniowatych, jednak jeleń nie jest jej najbliższym krewnym. Według przeprowadzonych badań genetycznych najbliżej spokrewniony z sarną jest… łoś! Samiec sarny nazywany jest kozłem, samica – kozą, a młode – koźlęciem.

sarna co to za ssak

Sarna europejska

Sarna europejska powszechnie występuje w Polsce, ale nie tylko – jest obecna również w reszcie Europy, a także Azji. Zasiedla przede wszystkim lasy, równiny, pola uprawne, a także zarośla. Jest w stanie bytować na wysokości do 2400 metrów nad poziomem morza.

Sarna jest stosunkowo nieduża, zwłaszcza w porównaniu do jelenia. Dorasta do 90 cm wysokości, ma krótki ogon, zwykle biały od spodu. Waży maksymalnie do 35 kg, przy czym kozy są nieco lżejsze. Zazwyczaj sarna europejska żeruje we wczesnych godzinach porannych aż do południa, jednak w niesprzyjających warunkach może pożywiać się również nocą. Kozły sarny są agresywne, co wynika z ich terytorialności.

Sarna syberyjska

Sarna ta jest spokrewniona z gatunkiem europejskim, ale w naturze żyje przede wszystkim w Azji, w tym w Kaukazie. Niewielkie populacje były sprowadzane również do Polski na początku XX wieku, jednak wyginęły. Obecnie uważa się, że odrębna pod kątem genetycznym grupa wędruje również w okolicach wschodniej Polski.

Czym wyróżnia się sarna syberyjska?

Przede wszystkim bytuje ona tam, gdzie nie brakuje roślinności, czyli na stepach oraz równinach, zwłaszcza na polach uprawnych. Można spotkać ją również w górach – świetnie radzi sobie na wysokościach, które nie przekraczają zwykle 2000 metrów nad poziomem morza. Sarny syberyjskie są nieco większe od europejskich – a przede wszystkim dłuższe nawet o pół metra! Parostki u kozła sarny są większe, bardziej wydatne i rozgałęzione. Świetnie radzi sobie w nieprzyjaznym klimacie. Jest też aktywna przez całą dobę, zależnie od pory roku i panujących warunków. 

Sarna europejska – charakterystyka

sarna europejska charakterystyka

Sarna w Polsce nie należy do gatunków zagrożonych. Zwierzę to występuje powszechnie na terenie całego kraju, choć większa populacja jest dostrzegalna przede wszystkim w województwach zachodnich. Sarna żyje zazwyczaj maksymalnie do 12 lat, jednak z uwagi na zagrożenia ze strony drapieżników i myśliwych jej średnia życia jest zwykle krótsza. Zwierzę to ma smukłe ciało osadzone na wysokich nogach. Sierść zmienia barwę – latem jest czerwonobrązowa, zaś zimą siwawa z odcieniem brązu lub żółci. Na pośladkach znajduje się biało-żółta plama.

Samica sarny

Samica sarny, zwana również kozą, jest nieco lżejsza od samca – zwykle jest to różnica na poziomie od 10 do 20%. Samice są bezrogie. Co ważne, gdy zwierzęta łączą się w większe stado, przewodzi mu właśnie najbardziej doświadczona, najczęściej też najstarsza z samic.

Kozioł sarny

Kozioł sarny jest zwykle większy od samicy, co oznacza, że gatunek wyróżnia dymorfizm płciowy. U samców pojawia się poroże zwane również parostkami. Są to tyki zakończone odnogami. Kozioł zrzuca poroże późną jesienią, a wiosną wyrasta mu nowe – zwykle tyka ma po trzy odnogi. Z tego względu dorosłe kozły zwane są szóstakami. 

Sarna – rozmnażanie

sarna rozmnażanie

Sarna osiąga dojrzałość płciową mniej więcej w wieku 2 lat. Zdarza się jednak, że kozły rozmnażają się znacznie później, choć kozy zwykle już w tym momencie mają pierwsze potomstwo. Okres godowy w przypadku saren nazywany jest po prostu rują. Występuje, co wyjątkowe u jeleniowatych, wyłącznie latem, w okresie od połowy lipca do mniej więcej końca sierpnia.

W tym okresie kozły toczą walki o terytorium. Jednocześnie kozy, aby zwołać samce, w charakterystyczny sposób szczekają.

Ciąża sarny

Ciekawym zagadnieniem jest ciąża u sarny europejskiej. Sarny to jedyne jeleniowate, które mają ciążę przedłużoną, trwającą 10 miesięcy.

Skąd bierze się różnica w długości ciąż saren?

Wynika to z prostego mechanizmu dostosowania zwierząt do okresu, w którym łatwiej jest zdobyć pożywienie. Kozy kocą się mniej więcej w maju albo czerwcu, bo wtedy jest dostępny pokarm. Również o wiele łatwiej jest im schować koźlęta, na przykład w zagajnikach, zaroślach czy wysokiej trawie. Z tego względu u kóz zapłodnionych w rui letniej dochodzi do około pięciomiesięcznej ciąży utajonej. Jest to okres, w czasie którego zarodek istnieje, żyje, ale nie rozwija się.

Poród i wychowanie koźląt

poród i wychowanie koźląt

Koźlęta rodzą się zwykle w okresie od maja do czerwca. Jedna koza jest w stanie urodzić do trzech młodych, choć mioty zwykle bywają nieco mniej liczne. Co ciekawe, samice karmią młode przez pierwsze dni i tygodnie, ale nie nawiązują z nimi silniejszych więzi. Jest to związane z kolejnym mechanizmem obronnym. Koźlęta tuż po narodzinach nie mają żadnego charakterystycznego zapachu, dzięki czemu są o wiele mniej narażone na ataki drapieżników. Matki zostawiają je same i wracają wyłącznie na czas karmienia mlekiem. Z tego powodu nie należy dotykać pozostawionych koźląt – jeśli matka wyczuje obcy zapach, może je porzucić.

Jak rozwijają się koźlęta?

W drugim tygodniu życia sarny zaczynają jeść pokarm roślinny i zdobywają zdolność sprawnego biegania. Wtedy samica dołącza z nimi do stada, a więzi rodzinne zacieśniają się. Koźlęta aż do szóstego tygodnia życia mają charakterystyczne ubarwienie z trzema rzędami małych, białych plam po obu stronach tułowia. Zazwyczaj przy matce zostają do roku.

Co jedzą sarny?

Sarny to typowi roślinożercy. W naturze żywią się przede wszystkim tym, co spotykają w otoczeniu, a więc liśćmi i trawami. Jesienią nie stronią od grzybów, chętnie też sięgają po zioła. Na polach zjadają uprawy, czym powodują niemałe straty.

Sarna a jeleń – różnice

sarna a jeleń różnice

Po pierwsze różnica między sarną a jeleniem tkwi oczywiście w rozmiarze. Podczas gdy sarny dorastają do 90 cm i osiągają masę ciała do 35 kg, jelenie mogą ważyć nawet do 210 kg i dorastać do 140 cm. Co więcej, u byków, czyli samców jeleni, pojawia się poroże zwane wieńcem, które jest bardzo duże i rośnie wraz z wiekiem. Byki zrzucają wieńce wczesną wiosną. Z kolei kozły, czyli samce sarny, mają parostki – niewielkie poroże zrzucane późną jesienią.

Jak żyją sarny a jak jelenie?

To jednak nie wszystkie różnice, które można opisać. Sarna zazwyczaj żyje w okresie jesienno-zimowym w małych stadzie zwanym rudlem. Wiosną kozy zajmują własne ostoje, a następnie na przełomie lipca i sierpnia rozmnażają się, a potem zostają w wybranych miejscach, aby odchować młode. Kozły nie żyją z kozami w stadach, tylko wędrują samotnie.

Dla odmiany jelenie żyją w dużych stadach, które z powodu rozmiaru zwane są również chmarami. Jedna chmara jest zwykle jedną rodziną, co oznacza, że znajdują się w niej osobniki spokrewnione. Jedynie młode byki bez przynależności do chmary wędrują w mniejszych grupach aż do rykowiska, które trwa pod koniec września i w październiku. 

Sarna jako zwierzę łowne w Polsce

sarna jako zwierzę łowne

W Polsce przebywa mniej więcej 830 tysięcy zwierząt tego gatunku. Co za tym idzie, sarna zaliczana jest do zwierzyny płowej, co oznacza, że jest zwierzyną grubą łowną. Gatunek ten objęty jest okresami ochronnymi. W efekcie można polować na niego w określonym czasie:

  • kozioł sarny jest narażony na kule myśliwych w okresie od 11 maja do 30 września;
  • na kozy i koźlęta poluje się od 1 października do 15 stycznia.

Dodatkowo sarna ma też naturalnych wrogów w niektórych drapieżnikach. Chętnie polują na nią wilki, rysie, a także niedźwiedzie. Niestety, rosnąca populacja bezdomnych, zdziczałych psów, a także zwierząt puszczonych samopas w lesie również przyczynia się do śmierci saren.

Sarna – po co na nią polować?

Przede wszystkim polowania na sarny są organizowane w ramach trzymania w ryzach populacji tego gatunku w Polsce. Obecne w nadmiarze w naturze sarny uważane są powszechnie za przyczynę strat w roślinności, zwłaszcza uprawnej. Istnieje jednak sporo badań, które temu zaprzeczają. Dodatkowo sarny mogą też roznosić niektóre choroby.

Zazwyczaj jednak na sarny poluje się dla uzyskania konkretnych trofeów. Są nimi:

  • parostki – trofeum przede wszystkim dla myśliwego;
  • skóry – wyrabia się z nim zamsz, używany potem do produkcji torebek czy butów;
  • mięso – sarnina jest uważana za przysmak z uwagi na bardzo delikatną strukturę.

Sarna nie jest, wbrew obiegowej opinii, samicą jelenia, a odrębnym gatunkiem z tej samej rodziny jeleniowatych. To właśnie ją spotyka się przede wszystkim na polach, rzadziej w lasach. Teraz już wiesz, jak rozpoznać sarnę i jakie to zwierzę ma zwyczaje. Pamiętaj, aby nigdy nie podchodzić do młodych koźląt leżących w wysokiej trawie – ich matka jest prawdopodobnie w pobliżu!

Łania – co to za zwierzę? Sprawdź, do jakiego gatunku się zalicza

łania

Żona jelenia – tak chyba najłatwiej zapamiętać, kim jest łania. Warto uściślić, że łanią nazywany jest osobnik rodzaju żeńskiego jeleniowatych, do których zalicza się daniele i jelenie. Sprawdź, gdzie mieszka łania, jak wygląda i jakie cechy wyróżniają ją na tle sarny.

Jeleń – opis gatunku

lania opis gatunku

Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że również jeleń nie jest jednym gatunkiem, a raczej rodzajem ssaka, należącym do podrodziny jeleni. W tej formie obejmuje swoją obecnością nie tylko Europę łącznie z Polską, ale również Azję, Afrykę i Amerykę, głównie Północną.

Gatunki jelenia

W ramach badań udało się określić systematykę tej rodziny ssaków. Do jeleni w ten sposób zaliczyć można:

  • jelenia wschodniego (Cervus nippon) – znanego również pod nazwą sika;
  • jelenia szlachetnego (Cervus elaphus);
  • jelenia kanadyjskiego (Cervus canadensis) – znanego jako wapiti, który przez długi czas uznawany był za podgatunek jelenia szlachetnego;
  • jelenia białowargiego (Cervus albirostris) – zwanego również jeleńcem białowargim;
  • jelenia kaszmirskiego (Cervus hanglu) – znanego jako hanguł.

Co ciekawe, w większości jelenie te dzielą się na dodatkowe podgatunki zależnie od tego, w jakim miejscu akurat przebywają.

Jelenie w Polsce

łania jelenie w polsce

W Polsce obecni są przedstawiciele kilku gatunków jelenia. Przede wszystkim jest to jeleń szlachetny, który dzieli się na następujące podgatunki:

  • bieszczadzki – bytuje głównie w Bieszczadach, uznawany jest za największego i zdecydowanie najsilniejszego;
  • mazurski – obszarem występowania są Mazury;
  • pomorski – występuje przede wszystkim na Pomorzu;
  • wielkopolski – przebywa głównie w Wielkopolsce.

Jeleń wschodni w Polsce

W Polsce spotkać można również nielicznych przedstawicieli jelenia wschodniego, zwanego siką. W naturze zwierzęta te występują przede wszystkim na obszarze Syberii i Tajwanu.

Pod koniec XIX wieku gatunek został przewieziony w okolice Elbląga oraz Pszczyny. Obecnie rzadko kiedy można go spotkać w naturze, jest przede wszystkim hodowany na fermach. Pozyskuje się z niego:

  • mięso;
  • skóry;
  • poroże.

Jest też wypuszczany w kontrolowany sposób do środowiska w celu organizacji polowań.

Jeleń – wygląd samca i inne cechy

Jelenie szlachetne mają tak zwany wieniec, który jest rodzajem poroża z okrągłą tyką i zróżnicowaną liczbą odnóg, zależną od wieku samca. Największe z zasady jest poroże samca w wieku od 11 do 14 lat, wyhodowane w okolicach lata.

Byki bytujące przede wszystkim w okolicach górskich, czyli Bieszczadach, mają poroże cięższe od innych podgatunków obecnych w Polsce. Z kolei łania nie ma poroża wcale.

Rozmnażanie jeleni

Łania już po drugim roku życia jest w stanie się rozmnażać. Zaloty odbywają się w trakcie rykowiska, które zwykle przypada na późne lato i wczesną jesień. Po ok. 7–8 miesiącach ciąży łania rodzi zwykle jedno do dwóch cieląt. Wycielenia przypadają zwykle na okolice maja.

Młode po kilku dniach wędrują razem ze stadem, początkowo karmione mlekiem matki, z którego rezygnują mniej więcej w okolicach 10. miesiąca życia. Pomimo tego młode osobniki pozostają przy matkach nawet do trzeciego roku życia. Podczas pierwszej jesieni ich życia z futra znikają im charakterystyczne, białe plamki.

Co ciekawe, jeleń wschodni i szlachetny mogą się krzyżować. To powoduje, że łanie i byki są często trudno rozpoznawalne i niełatwo przyporządkować je do konkretnego podgatunku. 

Odstrzał jeleni w Polsce

W Polsce żyje około 200 tysięcy jeleni. Są one uważane za grubą zwierzynę łowną, na którą poluje się dla trofeów (poroża), a także skóry i mięsa. Zwierzęta te objęte są również okresami ochronnymi. Na przykład, na łanie nie można polować poza okresem od 1 września do 15 stycznia.

Sarna a łania – różnice

sarna a lania roznice

Jednym z podstawowych błędów jest niedostrzeganie różnicy między sarną a łanią. Tymczasem nie są to dwa określenia na samicę. Sarna to nazwa gatunku. W jego przypadku samica nazywana jest po prostu kozą.

Z kolei łania to samica jelenia, ale nie tylko. Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że łanią nazywana jest również samica daniela, czyli gatunku pokrewnego, również należącego do rodziny jeleniowatych.

Dlaczego większość ludzi myli sarnę z łanią?

Trudność w zauważeniu różnic między sarną a łanią dotyczy nie tylko osób, które nie interesują się tą tematyką. Jest to powszechny błąd na przykład w książkach dla dzieci.

Dotychczas różnice między nazwami samic znane były przede wszystkim środowisku leśników, przyrodników czy myśliwych. Obecnie wiedza ta się upowszechnia, co jest efektem większego zainteresowania przyrodą i ekologią.

Wygląd i rozmiary

Samice jelenia, czyli łanie, dorastają do maksymalnie 120 cm i osiągają wagę do 150 kg. Tymczasem kozy, czyli samice saren, rosną do maksymalnie 90 cm i osiągają masę ciała do 50 kg. Różnica jest więc bardzo duża! 

Samica jelenia – wygląd

Łania jest nieco mniejsza od samca – gatunek ten cechuje dymorfizm płciowy. Zależnie od gatunku łanie mogą osiągać masę ciała do mniej więcej 110 kg przy stadzie, które żyje w dobrych warunkach i przy wielości źródeł pożywienia.

Co wyróżnia samicę jelenia? Oczywiście nie ma ona poroża. W przypadku jelenia szlachetnego – podgatunku europejskiego – samice są brunatne (rdzawe latem, siwawe zimą) z ciemnym wierzchem głowy, szyją i podbrzuszem. W przypadku jeleni wschodnich ciało jest brunatne z białymi znaczeniami na spodzie i cętkami na tułowiu.

Łania – pochodzenie nazwy

łania pochodzenie nazwy

Warto wiedzieć, jaką historię ma określenie łania. Choć na to nie wygląda we współczesnym języku polskim, łania pochodzi od… jelenia. Wbrew pozorom w językach prasłowiańskich oba te słowa miały ten sam człon.

Najpierw powstał jeleń, a od niego żeński odpowiednik słowa, czyli łania. Choć może się to wydawać nietypowe, łania powstała od jelenia na takiej samej zasadzie, jak pani od pana!

Wiesz już, jak wygląda żona jelenia i dlaczego nie jest to sarna. Łania jest w rzeczywistości większa nawet od kozła, czyli samca sarny. Ta wiedza pozwoli ci rozpoznać zwierzęta na pierwszy rzut oka, tak że nie będziesz mieć wątpliwości związanych z ich identyfikacją.

Entropium u psa to schorzenie powieki. Jakie są inne choroby psich oczu?

entropium u psa

Zarówno ektropium, jak i entropium u psa to schorzenia związane z niewłaściwym ustawieniem powiek względem rogówki oka. Pies cierpi, a zanim jego właściciel zorientuje się, że coś jest nie tak, mija niekiedy sporo czasu. Dlatego tak ważne jest, aby regularnie zwracać uwagę na wygląd psich oczu i zachowanie zwierzaka. Jakie są objawy i metody leczenia tych chorób? Jak pomóc zwierzęciu? Przeczytaj.

Na czym polega entropium powieki?

Entropium to podwinięcie się powiek do wewnątrz oka. Z tego powodu rzęsy, a u długowłosych ras także sierść, podrażniają spojówkę. Powodują łzawienie oczu, a niekiedy też uszkodzenie rogówki. W kącikach oczu zbiera się ropna wydzielina, a spojówki są zaczerwienione. Pies jest rozdrażniony, traci apetyt i chęć do zabawy. Jest też niespokojny – trze łapami oczy i pociera nimi o kanty mebli, o futryny w drzwiach czy o drzewa na spacerze. Czujność właściciela powinno wzbudzić opadanie górnej powieki i tak zwany smutny wyraz pyska u psa. Niektóre rasy, z racji budowy ciała, są genetycznie narażone na to schorzenie.

Czym jest ektropium u psa?

Ektropium to kolejny okulistyczny problem szczekających pupili. Polega na tym, że dolna powieka niejako kurczy się i odsłania gałkę oczną i kanał łzowy, a często również trzecią powiekę. Wywinięcie powieki prowadzi do zapalenia spojówek. W odsłoniętych warstwach oka zbierają się zanieczyszczenia i drażnią wrażliwą twardówkę. To schorzenie nie jest tak bolesne jak entropium, ale powoduje podrażnienia i stany zapalne oka. Jest to genetyczna przypadłość niektórych ras psów.

Entropium i ektropium – skąd biorą się te schorzenia?

Powodem jest najczęściej genetyczne dziedziczenie i budowa kufy, a konkretnie duże oczy, charakterystyczne dla danej rasy. Entropium, zwane niekiedy opadającą powieką, jest często wrodzonym schorzeniem u spanieli, bokserów, bernardynów i dogów niemieckich. Z kolei ektropium to często choroba dziedziczna golden retrieverów, labradorów, buldogów angielskich i wyżłów weimarskich. Powodem może też być uraz oka, na przykład w czasie zabawy, uderzenia lub częstych podróży psa w otwartym oknie auta.

Jakie inne choroby oczu może mieć twój pies?

Ektropium i entropium to nie jedynie problemy, które dotyczą psich oczu. Pies, podobnie jak człowiek, ma skłonność do takich chorób, jak:

  • zespół suchego oka – gdy produkuje ono za mało łez, konsekwencją jest często owrzodzenie rogówki;
  • nadmierne łzawienie – spowodowane słabym odprowadzaniem łez przez kanaliki łzowe, a objawem są zacieki pod okiem na futrze pyska;
  • jaskra – objawiająca się zamgleniem i wytrzeszczem oczu, nieleczona prowadzi do utraty wzroku;
  • zaćma – czyli zmętnienie soczewki, powodujące zaburzenia ostrości widzenia.

Sprawdzaj regularnie stan oczu swojego psa

Aby zapobiec pogłębianiu się schorzeń, pamiętaj o odpowiedniej higienie kufy swojego pupila. Przemywaj oczy czystym wacikiem i sprawdzaj, czy nie są podrażnione. Przypatrz się, czy brzeg powieki nie wywija się do środka ani na zewnątrz. Idź z psem do weterynarza, gdy tylko zobaczysz pierwsze objawy chorób, w tym tych okulistycznych. Nie pozwól, aby w trakcie jazdy autem pies trzymał głowę w otwartym oknie. Naraża go to na wysuszenie oczu lub uderzenie gałęzią, czy odbitym kamieniem. Na szczęście weterynaria zna sposoby na wyleczenie entropium u psa.

Na czym polega chirurgiczne leczenie entropium?

U szczeniąt poprawę przynosi podawanie przepisanych przez specjalistę lekarstw. Trudniej jest w przypadku dorosłych psów z zaawansowaną entropią. Doświadczony lekarz weterynarii może przeprowadzić zabieg chirurgiczny polegający na korekcji opadającej powieki. W znieczuleniu ogólnym usuwa nadmiar skóry z powieki i nakłada szwy, które zdejmuje po około 10 dniach. Kształtuje wygląd oka za pomocą plastyki powieki. Podczas rekonwalescencji psa należy odkażać oko i smarować ranę specjalną maścią.

Schorzenia oczu mogą przytrafić się większości psów, choć entropium i ektropium są charakterystyczne głównie dla wymienionych wyżej ras. Jeśli więc zamierzasz kupić rasowego psa, to jeśli tylko masz taką możliwość, sprawdź jego pochodzenie oraz wygląd i stan zdrowia jego rodziców. Jeśli natomiast jesteś już właścicielem psa, pamiętaj o regularnym sprawdzaniu stanu jego oczu.

Rasy psów długowłosych. Przegląd ras psów małych, średnich i dużych. Jak dbać o długą sierść?

rasy psów długowłosych

Posiadanie rasy psa długowłosego ma wiele zalet. Głaskanie długiej, miłej w dotyku sierści jest przyjemne i wycisza emocje po trudnym dniu. Z drugiej strony takie rasy wymagają wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Trzeba wiedzieć, jak pielęgnować długą psią sierść, mieć na to czas i cierpliwość. Niektóre z tych psów mają osobowość trudną do ułożenia i wiele wymagań, a ponadto dość często wywołują uczulenia. Dowiedz się, jakie są rodzaje sierści i sposoby jej pielęgnacji. Poznaj rasy psów długowłosych.

Rasy długowłose. Co warto wiedzieć?

Mogą mieć różną wielkość, rodzaje sierści i należeć do różnych grup. Duże osobniki należą często do psów pasterskich lub zaprzęgowych. Wymagają codziennej dużej dawki ruchu na świeżym powietrzu. Średnie należą często do grupy owczarków, wyżłów bądź szpiców. Niekiedy są wyhodowaną przez człowieka krzyżówką różnych ras. Małe pieski z długimi włosami wyglądają jak żywe maskotki. Nie potrzebują długich spacerów. Można je z powodzeniem trzymać w mieszkaniu w bloku. Pamiętaj jednak, że obecność takiego pupila w domu wiąże się z częstym sprzątaniem, bo pozostawia on sierść, zwłaszcza na nakryciach, tapicerowanych meblach i dywanach.

Psy bezwłose, z podwójną sierścią i długimi włosami

Rasy nagie psów pochodzą z krajów o gorącym klimacie. Nie gubią sierści, ale głaskanie ich nie jest tak przyjemne, jak psów długowłosych. Podwójną, gęstą i odporną na zimno sierść mają psy zaprzęgowe. Przy skórze jest warstwa podszerstka, a na niej włosy okrywowe. Są to piękne rasy psów z dalekiej północy. Zwykle linieją dwa razy w roku i wymagają regularnego wyczesywania martwych włosów. Ciężko znoszą upały. Lubią biegać i są bardzo inteligentne. Są też rasy z jedną warstwą długich włosów. Należą do nich niektóre charty, spaniele, a także yorki i maltańczyki.

Małe psy z długimi włosami

To pieski salonowe, żywiołowe i piękne. Choć małe, to swoim temperamentnym szczekaniem pretendują niekiedy do psów obronnych. Są bardzo towarzyskie i rodzinne, nieufne wobec obcych osób. Należą do nich:

  • jamnik długowłosy – ma warstwę podszerstka i włosy okrywowe, ciekawski podczas spacerów, bardzo przywiązuje się do swoich opiekunów;
  • chihuahua – mały, ale waleczny piesek z czarnymi oczami, których wzrok rozbraja każdego przechodnia;
  • yorkshire terrier – ma sierść jednowarstwową;
  • lhasa apso – do głaskania, czesania, przyjaźni i chwalenia się przed gośćmi;
  • maltańczyk – sierść jednowarstwowa, świetny do towarzystwa i zabawy z dziećmi.

Średnie psy długowłose

Eleganckie i dumne, z silną osobowością, a niekiedy skłonnością do psich fochów. O kim mowa?

  • pudel – charakteryzują go zabawne fryzury i ubranka, lubi zwracać na siebie uwagę;
  • wyżeł niemiecki długowłosy – pies myśliwski i rodzinny o spokojnym usposobieniu;
  • samojed – biały lub kremowy, z czarnym nosem i czarnymi oczami, należy do psów zaprzęgowych i sportowych, ma podwójną sierść, jest odpowiedni na tereny górskie z długą zimą;
  • cocker-spaniel angielski – wyróżniają go długie obwisłe uszy i pociągła kufa, jest towarzyski, ma naturę psa łowczego;
  • owczarek pirenejski – inteligentny, nieskory do słuchania komend, wymaga konsekwentnego prowadzenia, odwdzięcza się wiernością i oddaniem.

Duże psy z długą sierścią

Są piękne, ale trzeba mieć sporo czasu na ich pielęgnację i odpowiednie podejście wychowawcze. To głównie psy sportowe i pasterskie, więc muszą się wybiegać. Oto one:

  • berneński pies pasterski – silny i muskularny, ale łagodny i rodzinny, jego umaszczenie to zwykle brunatny grzbiet, z biało-beżowym krawatem i zwisającymi uszami;
  • owczarek niemiecki długowłosy i krótkowłosy – pochodzi z ras pasterskich, wykorzystywany w policji i stróżowaniu, inteligentny, choć wymaga umiejętnego prowadzenia;
  • chart afgański – wysoki, dumny i kosztowny, częsty bywalec wystaw, wywodzi się z ras polujących;
  • owczarek szkocki collie – znana rasa psów rodzinnych i reprezentacyjnych, zachwyca miękkim, długim futrem i charakterystyczną długą kufą.

Jak pielęgnować długą sierść psa?

Przygotuj się na konieczność częstego wyczesywania czworonoga. Jeśli twój pies ma podwójną sierść, to kup w sklepie zoologicznym furminator dla psów długowłosych. Służy on do wyczesywania podszerstka i nie nadaje się do sierści jednowarstwowej, której wystarczy szczotka. Zaniedbanie pielęgnacji prowadzi do powstania kołtunów, których trudno się pozbyć. Szczotkowanie jest też konieczne w okresie wymiany szaty przez psy liniejące. Niektóre rasy najlepiej wyglądają umiejętnie przystrzyżone. Pielęgnacja sierści to też podawanie pupilowi odpowiednio dobranej karmy. Po każdym spacerze warto sprawdzić, czy w sierści nie ma zaplątanych patyków i liści.

Rasy psów długowłosych wymagają sporo uwagi, ale dają za to dużo radości całej rodzinie. Pielęgnacja takiego psa wymaga czasu i cierpliwości, a niekiedy jest dość kosztowna, ale zadbany wygląd pupila dobrze świadczy o jego właścicielu.

Jak namówić rodziców na kota? Puszysty, mruczący kotek to przyjaciel dla całej rodziny

jak namówić rodziców na kota

Zastanawiasz się, jak namówić rodziców na kota? To proste. Przekonaj ich, że to przemiłe zwierzę nie jest kłopotliwe, za to wprost stworzone do głaskania i zabawy. W dodatku nie wymaga wyprowadzania na spacer, tak jak pies, i nie przeszkadza sąsiadom swoim szczekaniem. Jakie jeszcze korzyści może mieć przygarnięcie kotka? Przeczytaj.

Kot w domu to same zalety

Głaskanie miękkiego kociego futerka poprawia nastrój i działa antydepresyjnie. Wycisza i koi nerwy nawet po trudnym, pełnym emocji dniu. Kot swoim przymilaniem się i mruczeniem okazuje przywiązanie swoim właścicielom. Młode kotki swoją zabawą rozśmieszają zarówno dzieci, jak i dorosłych. Opieka nad czworonogiem uczy dzieci wrażliwości, ale też wpaja poczucie obowiązku i dyscypliny. Poza tym utrzymanie kota jest znacznie tańsze i mniej kłopotliwe, niż psa. Nie mniej jednak trzeba nauczyć go czystości i kupić mu kilka niezbędnych rzeczy.

Chcesz mieć kota? Poznaj kocie potrzeby

Kup w sklepie zoologicznym kuwetę, zapas żwirku i karmę dla kota. Przyda się też kilka zabawek, zwłaszcza dla młodych kociaków, i drapak. Ten ostatni posłuży kotu do ścierania pazurków i zapobiegnie niszczeniu mebli i dywanów przez futrzaka. Na zakupy możesz przeznaczyć część kieszonkowego. W ten sposób pokażesz rodzicom, że naprawdę zależy ci na adopcji kotka. Opieka polega też na wizytach u weterynarza. Zwierzę trzeba zbadać i odrobaczyć – to szczególnie ważne zwłaszcza w przypadku kotów wychodzących.

Twoi rodzice nadal nie chcą żadnych zwierząt w domu? Zgłoś się do pomocy w schronisku jako wolontariusz. Pomożesz zwierzakom i zaspokoisz swoje potrzeby opiekuńcze.

Psy zaprzęgowe. Rasy, historia zaprzęgów i ciekawostki

psy zaprzęgowe

Psy zaprzęgowe to specjalne rasy, wywodzące się z dalekiej Alaski, Syberii i północnej Skandynawii. W dawnych stuleciach ich rolą było ciągnięcie sań z ludźmi, a także z transportem medycznym i żywnościowym. Dziś zadziwiają nas swoją siłą i sprytem, choć współcześnie pełnią zadanie psów rodzinnych, sportowych i rekreacyjnych. Nic dziwnego, są niezwykle przyjazne dla ludzi i śliczne. Co jeszcze warto wiedzieć o psach zaprzęgowych? Przeczytaj.

Psie zaprzęgi. Kilka faktów z historii

Psie zaprzęgi. Kilka faktów z historii

Historia psich zaprzęgów sięga kilku wieków wstecz, kiedy służyły one za siłę pociągową na dalekiej północy. Ciągnęły sanie z ludźmi, często z upolowaną zwierzyną, a niekiedy z transportem medycznym. Psy zaprzęgowe już wtedy zżyte były z człowiekiem. Eskimosi o nie dbali, karmili je, a one wiernie im służyły, ciągnąc zaprzęgi i ogrzewając ludzi podczas mroźnych nocy. Z tego względu właśnie w rejonach arktycznych wyhodowano specjalne rasy piesków, które są odpowiednie do pracy w zaprzęgu.

Czym charakteryzują się psy zaprzęgowe?

Czym charakteryzują się psy zaprzęgowe?

Są silne, mają gęstą sierść i należą do najszybszych psów. Dzięki temu nie marzną nawet podczas największych mrozów i dają radę prowadzić zaprzęg. Po długiej podróży są wprawdzie zmęczone, ale szybko się regenerują. Są to psy zwykle z grupy szpiców, wyróżniające się trójkątnymi sterczącymi uszami. Ich sierść jest zbudowana z podszerstka i długich włosów. Wyhodowano też rasy mieszane z chartów i wyżłów myśliwskich. Pieski te po wytresowaniu z łatwością współpracują w drużynie, a także z woźnicą. W dzisiejszych czasach spadła rola psich zaprzęgów, jednak to nadal rasy psów sportowych, które są najszczęśliwsze, gdy mają codziennie dużą dawkę ruchu na świeżym powietrzu.

Poznaj rasy psów zaprzęgowych

Najbardziej znane rasy psów do zaprzęgów, to:

Jak wyglądają psy ras północnych?

Jak wyglądają psy ras północnych?

Alaskany, husky syberyjski i psy grenlandzkie to rasy nieco do siebie podobne, o umaszczeniu biało-szarym, biało-rudym lub biało-brunatnym. Mają migdałowe, skośne oczy, z których często jedno ma inny kolor od drugiego. Ich ogon przypomina lisią kitę. Z kolei samojedy są białe lub kremowe. Mają czarne nosy i oczy, a ogony zakręcone do góry i bardzo puszyste. Eurodogi i greystery wyglądem przypominają myśliwskie wyżły i charty. Są za to lżejsze, równie szybkie, ale mają mniej siły. Sprawdzą się w wyścigach psich zaprzęgów na krótkie dystanse, a także w takich dyscyplinach sportu, jak skijoring czy canicrossing.

Na czym polega tresura psa przed ustawieniem go w zaprzęgu?

Zanim pies pobiegnie w zaprzęgu, musi najpierw przejść szereg różnych treningów. Trener sprawdza, czy konkretny pies nadaje się do takiej aktywności. Trzeba pieska przyzwyczaić do uprzęży i biegu z obciążeniem. Poznać jego osobowość, aby przyporządkować mu odpowiednią pozycję w zaprzęgu. Nauczyć szeregu komend i współpracy z innymi psami w drużynie oraz oczywiście z woźnicą, zwanym tu maszerem.

Jaką rolę pełnią psy w zaprzęgu?

Jaką rolę pełnią psy w zaprzęgu?

Pierwszy w zaprzęgu jest pies prowadzący, czyli lead. To on nadaje tempo i prowadzi drużynę. Drugi z kolei to swing. Jest to często para psów, a ich zadaniem jest „zbieranie” zakrętów. Następne w kolejności są psy drużynowe, czyli team. Ostatnie przed zaprzęgiem są najsilniejsze i największe psy, zwane wheel i to na ich barkach spoczywa największy ciężar prowadzenia sań lub wózka. Z kolei zadaniem maszera jest wydawanie komend. Zaczynając jazdę, odpycha się on nogą od ziemi, a jadąc z górki, hamuje hamulcem, aby psy zanadto się nie rozpędziły.

Jak dbać o psy ras północnych?

Hodowla psów ras północnych nie jest łatwym zadaniem. Pieski te mają długą sierść i zwykle dwa razy w roku linieją. Wymagają przez to regularnego wyczesywania. Poza tym potrzebują wysokokalorycznej diety, a posiłki trzeba podzielić na 23 porcje na dzień. Jako psy domowe są niezwykle przyjacielskie, jednak wymagają codziennej aktywności. Najlepiej, aby mogły się wybiegać na dużym podwórku. Trzymane w ciasnych mieszkaniach, zamknięte przez wiele godzin, są smutne i zapadają na różne choroby.

Zawody psich zaprzęgów to popularna atrakcja w wielu krajach Europy. W Polsce pieczę nad tą dyscypliną trzyma Polski Związek Sportu Psich Zaprzęgów. Psie zaprzęgi są też atrakcją turystyczną w wielu rejonach Polski, na przykład na Podkarpaciu i Podhalu.

Przodozgryz u psa. Jak rozpoznać wady zgryzu? Kiedy krzywe zęby wymagają leczenia?

przodozgryz u psa

Pies, tak samo jak człowiek, może mieć problemy z krzywymi zębami. Niewielkie wady zgryzu u psa zwykle nie wymagają interwencji. Czasem jednak z tego powodu pies kaleczy sobie język i podniebienie. Wtedy potrzebna jest mu fachowa pomoc weterynarza. Co więcej, psy rasowe z chorobami zębów są dyskwalifikowane podczas wystaw. Dlatego tak ważne jest, aby zapobiegać wadom zgryzu u szczeniąt, a stan uzębienia regularnie kontrolować w gabinecie weterynaryjnym. Jak rozpoznać przodozgryz u psa i jak dbać o psie uzębienie? Przeczytaj.

Jak wygląda prawidłowy zgryz u psa?

Zgryz u psa to ustawienie względem siebie zębów żuchwy i szczęki górnej. Prawidłowością jest tzw. zgryz nożycowy, w którym siekacze żuchwy, czyli szczęki dolnej, ustawione są tuż za siekaczami szczęki górnej. W przypadku psów pasterskich za odpowiedni uważa się zgryz kleszczowy, zwany też cęgowym. W tym przypadku siekacze żuchwy i szczęki nachodzą na siebie. Prawidłowy zgryz umożliwia psu jedzenie i rozgryzanie różnego rodzaju pokarmu, a także gryzienie kości i zabawę w aportowanie.

Przyczyny i rodzaje wad zgryzu u psów

Powodem nieprawidłowości w budowie jamy ustnej u psa są wady genetyczne oraz zaniedbania w czasie wymiany zębów mlecznych na stałe. Weterynaria i kynologia wyróżnia następujące wady:

  • tyłozgryz, czyli wysunięte siekacze górnej szczęki, a kły górne wyraźnie poprzedzają kły dolne;
  • przodozgryz, czyli wysunięte siekacze dolnej szczęki, przy czym niewielka wada tego rodzaju jest normalna w przypadku niektórych ras psów, takich jak buldog, bokser i pekińczyk;
  • zgryz naprzemienny, w którym siekacze górne raz są przed dolnymi, a raz za nimi, jest to poważna wada w budowie żuchwy.

Krzywe zęby psa. Leczyć czy nie leczyć?

Niewielkie wady nie przeszkadzają pupilowi ani w jedzeniu, ani w zabawie. Nie są też powodem dolegliwości bólowych. Jest to jednak problem w przypadku profesjonalnych hodowli psów rasowych. Krzywy zgryz jest bowiem powodem do dyskwalifikacji przy wystawach. Z kolei poważniejsze nieprawidłowości zgryzu to często powód poranionych dziąseł i języka. Pies może mieć problemy z gryzieniem karmy, a w skrajnych przypadkach nie może domknąć pyska. Wówczas psu pomóc może tylko lekarz weterynarii, z doświadczeniem w stomatologii u psów.

Na czym polega leczenie złego ustawienia łuków zębowych?

Leczenie u dorosłych psów polega na podawaniu psu specjalnych gryzaków i płytek do prostowania zębów. Swój udział mają w tym właściciele pupila, którzy powinni tak ćwiczyć z psem, aby ten traktował to jak zabawę. Duże wady, które utrudniają psu jedzenie, skorygować można za pomocą aparatu ortodontycznego. Wstawia się go podczas ogólnego znieczulenia, a czas leczenia wynosi z reguły kilka miesięcy. Noszenie aparatu powoduje ból i dyskomfort, dlatego leczenie ortodontyczne stosuje się rzadko.

Czy można zapobiec nieprawidłowościom w budowie szczęki?

Jeśli twój szczeniak dorasta, a ciągle jeszcze ma zęby mleczne, to zaprowadź go do lekarza. Zdarza się, zwłaszcza u miniaturowych ras, że zęby stałe rosną obok mlecznych. Wówczas konieczne jest usunięcie mleczaków. Równie ważne jest podawanie odpowiednio zbilansowanej karmy, odpowiedniej dla wieku pupila. Do odpowiedniego rozwoju psa i dobrej kondycji zdrowotnej, niezbędne jest bowiem dostarczenie witamin i minerałów.

Zdrowy pies to radość i duma dla jego właściciela. Choć wymaga troski i opieki, to odwdzięcza się przyjaźnią i miłością. Jeśli zauważyłeś wadę zgryzu u swojego pupila i nie wiesz, czy należy ją leczyć, skonsultuj się z weterynarzem. Specjalista powie ci, czy tyłozgryz lub przodozgryz u psa wymaga leczenia.