Jeśli nasz pupil jest smutny, zadać należy sobie kilka pytań. Czy pies ma złe samopoczucie od dłuższego czasu? Czy stało się ostatnio coś, co mogłoby być przyczyną kiepskiego nastroju? Czy to możliwe, że twój pies ma zwyczajnie gorszy dzień? Przeczytaj, jakie są rodzaje pogorszonego nastroju u psów i jakie mogą być ich przyczyny.

Smutny pies – przyczyny apatii, osowiałości i depresji u psa

Analizując przyczyny psiego smutku, zawsze należy zastanowić się nad okolicznościami złego nastroju. Choć psy są z natury wesołe i pełne energii, nawet im może się przytrafić gorszy dzień. Zbyt długa rozłąka z ukochanym właścicielem, nieprzyjemna potyczka z kotem, deszczowa pogoda czy pusta miska – lista psich smutków może być naprawdę długa. Smutny pies nie zawsze jest powodem do niepokoju. Choć odpowiedzialny opiekun powinien zawsze zastanowić się, jakie są przyczyny pogorszonego nastroju, musimy również zaakceptować indywidualność zwierząt w odczuwaniu emocji. Najlepsze, co możemy zrobić, to go po prostu pocieszyć. Kilka minut zabawy, dłuższy spacer czy ulubiony smakołyk szybko wprawią naszego czworonożnego przyjaciela w lepszy nastrój.

Pamiętaj też, że to, co sprawia, że twój pies jest unikalny, to również jego charakter. Niektóre z piesków (chociażby emocjonalne posokowce) mają tendencje do tymczasowych melancholii. Brak energii, zmiany ciśnienia, kiepska pogoda – smutnemu psu trzeba po prostu czasem dać pospać.

Co zrobić, jeśli smutek utrzymuje się dłużej?

Jeśli stan smutku utrzymuje się dłużej, uznaje się, że pies cierpi na apatię lub osowiałość. Na czym polega stan apatii?

Apatia to stan zmniejszonej wrażliwości na bodźce emocjonalne i fizyczne. Nazwa bierze się od greckich słów apatheia (wrażliwość) i pathos (uczucie, doświadczenie). W terminologii często spotyka się określenie osowiałość. Apatii u psów towarzyszy obniżenie aktywności fizycznej, unikanie kontaktu z człowiekiem oraz niskie odczuwanie przyjemności. Osowiały czy smutny pies nie będzie miał ochoty na jedzenie ani zabawę. Apatia u psów może być symptomem rozwijającej się choroby, ale i zaburzenia behawioralnego takiego jak depresja. Kiedy powinien zaniepokoić cię stan twojego zwierzaka?

Czy apatia u psa to objaw choroby? Kiedy należy skonsultować się z lekarzem weterynarii?

Powodem do niepokoju jest przedłużający się stan apatii. Pierwszą z rzeczy, którą powinniśmy zrobić, jest wykluczyć nagłe pogorszenie się stanu zdrowia. Jeśli zdrowy pupil o radosnym charakterze staje się apatycznym, smutnym psem z dnia na dzień, prawie zawsze stoi za tym choroba. Koniecznie skonsultuj się z weterynarzem, jeśli smutkowi towarzyszą objawy takie jak:

• biegunka lub zatwardzenie;
• brak apetytu;
• wymioty;
• problemy w oddawaniu moczu lub częstomocz;
• opuchlizna brzucha;
• zażółcenie skóry;
• zmiana koloru białek oczu oraz śluzówki wokół pyska.

Warto również dokładnie sprawdzić skórę smutnego psa w poszukiwaniu zaczepionych kleszczy czy śladów po ukąszeniu. Jeśli podejrzewasz, że osowiałość psa może wynikać z zatrucia czy niedrożności narządów, najlepiej udaj się bezpośrednio do weterynarza.

Diagnostyka weterynaryjna

Weterynarz dokona dokładnych oględzin stanu psa i po zleceniu podstawowych badań podejmie decyzję na temat dalszego leczenia. Podstawową diagnostyką w kierunku wszelkich zaburzeń i zatruć jest szybkie wykonanie profilu krwi. W zależności od stanu psa weterynarz może przeprowadzić dodatkowe badania. W najlepszym z przypadków zwierzakowi wystarczy kilka dni odpoczynku i specjalnej lekkostrawnej diety. Nagłe zaburzenia nie powinny być jednak bagatelizowane. Obniżony nastrój psów może wynikać z nieprawidłowego działania narządów wewnętrznych. Apatia jest symptomem niemal każdej z psich chorób, sprawna diagnostyka może więc uratować życie zwierzęcia. Każde niepokojące zachowanie psa warto więc szybko konsultować z weterynarzem.

Depresja u psa

Depresja u psa to określenie nawracającego lub przedłużającego się złego samopoczucia psa. Smutek u psa może być więc symptomem niespełnienia pewnych potrzeb behawioralnych. Być może poświęcasz psu mniej uwagi niż dawniej lub w domu pojawił się inny zwierzak? Przyczyn psiej depresji może być naprawdę wiele. W ich wykluczeniu pomoże ci behawiorysta. Warto podkreślić, że pierwszym punktem diagnostyki osowiałego i smutnego psa zawsze powinna być konsultacja z weterynarzem. Wiele niepożądanych zachowań psa to emocjonalne reakcje na zmiany zachodzące w organizmie.

Jakie są podstawowe potrzeby behawioralne psa?

Do podstawowych potrzeb psów należą:

• właściwe żywienie;
• możliwość odpoczynku;
• poczucie bezpieczeństwa;
• aktywność fizyczna;
• aktywność umysłowa;
• pielęgnacja.

Wszystkie z nich muszą być spełnione, aby pies był szczęśliwy. Depresja u psa może być tym samym znakiem, że twój pies potrzebuje więcej zabawy, dłuższych spacerów czy lepszej jakości karmy.

Kiedy warto skonsultować się z behawiorystą?

Jeśli podstawowe potrzeby psa są spełnione, a weterynarz wykluczył choroby współistniejące, warto skonsultować się z behawiorystą. Pomoże on znaleźć przyczyny obniżonego nastroju u psa. Do najczęstszych przyczyn behawioralnych należą:

• lęk separacyjny i tęsknota za właścicielem;
• samotność i potrzeba kontaktu z innymi psami;
• nagłe zmiany otoczenia, np. przeprowadzka;
• nagłe zmiany w życiu psa, np. pojawienie się nowego członka rodziny;
• nuda i mało aktywny tryb życia;
• depresja lub problemy w życiu właściciela.

Przyczyny depresji u psów są często bezpośrednio związane z właścicielem. Mocno lojalne względem swojego opiekuna zwierzęta mogą nie radzić sobie emocjonalnie z jego utratą. Jeśli więc czeka nas nerwowy okres w pracy, warto znaleźć chwilkę na długi spacer, jako rozładowanie stresu zarówno dla siebie, jak i czworonoga. Psy, przywiązane do terenu, kiepsko reagują na przeprowadzki i zmiany miejsca zamieszkania. Zmartwionemu pupilowi najlepiej dać czas na adaptację do nowych warunków, jednocześnie jednak wspierając go miłością i uwagą.

Jak rozweselić smutnego czworonoga, czyli recepta na wszelkie psie smutki

Smutny pies potrzebuje przede wszystkim twojej uwagi. Pamiętaj, że to ty swojego pupila znasz najlepiej. Jeśli cokolwiek niepokoi cię w smutku twojego psa, prawdopodobnie warto skontaktować się z weterynarzem. W zwalczeniu psiej depresji konieczne jest otoczenie psa uwagą.

Jak podnieść poziom energii psa i przywrócić przyjacielowi chęci do życia?

1. Zapewnij psu odpowiednią dietę, opartą o tłuszcze i białka mięsne. Pozyskiwane z jedzenia składniki są niezbędne do prawidłowego rozwoju psa.
2. Daj psu czas na adaptację do nowej sytuacji i poradzenie sobie z emocjonalnym stanem. Szczególnie w przypadku krótkotrwałych melancholii nie ma lepszego leku niż drzemka na wygodnym posłaniu.
3. Poświęć przyjacielowi wiele czasu i uwagi. Dobrze wiesz, że zrobiłby dla ciebie to samo! Pieszczoty i zabawy poprawią humor każdemu z psów, oraz będą dowodem tak ważnego wsparcia właściciela.

Smutny pies najczęściej nie jest w stanie poradzić sobie z nagłymi zmianami w swoim życiu lub niespełnionymi potrzebami behawioralnymi. Apatia może być też objawem choroby lub bólu. Warto zastanowić się, co mogło wywołać stan. Empatyczne zwierzęta są silnie nastrojone na stan właściciela. Jeśli więc czeka nas nerwowy okres w pracy, warto znaleźć chwilkę na długi spacer, jako rozładowanie stresu zarówno dla siebie, jak i czworonoga.

Jeśli kochasz swojego pupila i chciałbyś poznać go jeszcze lepiej, poświęć trochę czasu na zrozumienie i właściwą interpretację odgłosów psa. Ujadanie, warczenie, wycie i pomrukiwanie – bez względu na to, jaki repertuar odgłosów ma twój pies, warto sprawdzić i przeczytać, co mogą znaczyć.

Odgłosy psa. Dlaczego pies szczeka?

Pośród odgłosów wydawanych przez psy możemy wyróżnić:

• szczekanie;
• wycie;
• warczenie;
• pomrukiwanie;
• skomlenie;
• skowyt;
• piszczenie;
• wzdychanie.

Jasna komunikacja była też chętnie utrwalaną przez hodowców cechą – psy użytkowe za pomocą szczekania mogły zakomunikować zagrożenie czy znalezienie tropu. Dźwiękom wydawanym przez psy towarzyszą również mimika i pozowanie ciała.

Komunikacja poprzez dźwięk

Psy przejawiają znacznie większy repertuar wokalnych zachowań niż ich wilczy przodkowie. Szczekanie i inne odgłosy psa są jednym z największych symptomów udomowienia gatunku. Pies, żyjąc wspólnie z człowiekiem, wyuczył się wydawania konkretnych dźwięków, aby móc jeszcze lepiej przekazać opiekunowi swoje potrzeby. Najinteligentniejsze z psów szybko nauczyły się typowej dla ludzi modulacji tonów. Piszczenie może być zarówno radosne, jak i pełne strachu, a konkretna barwa tonu pozwala na łatwą interpretację. Duże znaczenie ma też częstotliwość. Człowiek jest więc w stanie wiele z wokalnych komunikatów psa interpretować intuicyjnie.

Czy niektóre rasy psów wydają więcej odgłosów?

Skłonność do wydawania dźwięków jest warunkowana rasą psa. Wynika to ze wzmacniania cech wokalnych u psów użytkowych, np. psów pasterskich. Do najbardziej wygadanych ras należą:

• samojed;
• husky syberyjski;
• yorkshire terrier;
• sznaucer miniaturowy;
• chihuahua;
• owczarek australijski;
• owczarek niemiecki;
• pomeranian.

Pośród tych czworonogów znajdują się zarówno typy psów pasterskich, jak i typowo domowych pupili. Samojed i husky to psy użytkowe, przyzwyczajone do życia i pracy w stadzie. Skowyty były więc sygnałem nie tylko dla pozostałych psów, ale i opiekuna stada. Psy pasterskie są uczone reakcji na komendę „daj głos”.

Husky syberyjskie znane są z odpowiadania swoim właścicielom, zupełnie jakby próbowały się porozumiewać ludzkim językiem. Chihuahua, yorkshire terriery czy sznaucery miniaturowe to z kolei przedstawiciele szczekliwych maluchów. Pieski niewielkiej rasy mają tendencję do ujadania, aby zaznaczyć swoją obecność lub sygnalizować zagrożenie.

Co może oznaczać szczekanie?

Szczek to najczęstszy z odgłosów psa. Może stanowić wiele komunikatów, w zależności od częstotliwości, tonu i wysokości szczeku. Błędnym założeniem jest, że psy szczekają bez powodu, lub wyłącznie w celu ostrzeżenia opiekuna przed zagrożeniem. Wokalne psy mogą komunikować radość, frustrację, chęć na smakołyk czy zabawę z opiekunem.

Psów nie powinno się więc zniechęcać do szczekania. O ile wokalizacja nie jest wyjątkowo uporczywa i wynikająca z problemów behawioralnych (tak jak ujadanie psów pozostających samotnie w domu), psu należy dać możliwość spełnienia swojej naturalnej potrzeby do szczeku. Zoopsychologia wyróżnia trzy przyczyny szczekania:

1. Środowiskowe – czyli wydawanie dźwięku pod wpływem bodźca płynącego ze środowiska. Szczeknięcie psa może być reakcją na przejeżdżający samochód czy przekazywaną nam informacją o tym, że pod blokiem właśnie przechodzi sąsiad.
2. Emocjonalne – czyli szczekanie będące wynikiem zmiany w stanie emocjonalnym. Pies może szczekać z nudy, ze smutku, ale i pod wpływem bardzo pozytywnych emocji.
3. Fizyczne – czyli szczekanie będące wyrazem potrzeb fizycznych. Najczęstszy powód wydawania dźwięku przez szczenięta. Szczekający pies może próbować nam dać znać, że ma ochotę na długi spacer, lub, że zbyt mocno pociągnęła go smycz.

Co może oznaczać wycie?

Wycie to najczęściej sygnał wykorzystywany w psiej komunikacji na dalekie odległości. Tu znaczenie ma pochodzenie psa od wilków, żyjących na co dzień w watahach. Kiedy wilki oddalały się od stada, komunikowały się z pozostałymi członkami za pomocą długiego wycia. U psów wycie jest najczęściej właśnie próbą wyrażenia tęsknoty lub potrzeby komunikacji ze stadem. Często wyją psy cierpiące na lęk separacyjny. Wycie może być również sposobem na wyrażenie bólu, sygnałem, że pies zdążył się znudzić, czy próbą skopiowania podobnego sygnału dźwiękowego (np. wycie w reakcji na dźwięk przejeżdżającej karetki).

Co może oznaczać warczenie?

Warczenie to u psów odpowiedź na bodziec negatywny. W większości przypadków może być interpretowany jako groźba i ostrzeżenie przed zbliżeniem się do psa. Warczenie nie jest synonimem agresji. Wręcz przeciwnie – w parze z odsłonięciem zębów i nastroszeniem futra stanowi świetny sygnał ostrzegawczy. Odpowiednio zinterpretowane odgłosy psa dają przeciwnikowi czas na opuszczenie terytorium.

Psy warczą również podczas zabawy i przepychanek fizycznych z innymi czworonogami. Aby odróżnić niewinną zabawę od pierwszych sygnałów bójki, konieczna jest interpretacja całej postawy psa (najeżona sierść, napięte mięśnie, sztywna postawa).

Pozostałe odgłosy psa – skomlenie, piszczenie i wzdychanie

Pozostałe trzy z najczęściej wydawanych odgłosów psa to skomlenie, piszczenie i wzdychanie. Skomlenie lub piszczenie to dźwięki charakterystyczne dla szczeniaków. Małe pieski nie umieją jeszcze wydobyć pełnego szczeku, piskiem próbują więc zwrócić uwagę na swoje potrzeby. Piszczenie w celu zwrócenia na siebie uwagi zdarza się też u dorosłych psów. Im wyższy i bardziej alarmujący dźwięk, tym pilniejsza potrzeba psa. Jednorazowy skowyt to najczęściej reakcja na nieprzyjemny bodziec czy nagły dyskomfort.

Wzdychanie, podobnie jak u ludzi, jest zazwyczaj wyrażeniem emocji. Psy wzdychają, aby zrzucić z siebie emocje intensywnego spaceru i wejść w stan relaksu. Większość opiekunów charakternych psów (np. golden retrievery czy labradory retrievery) zauważy, że zwierzęta wzdychają również kiedy nie uda im się osiągnąć celu. Westchnięcie ze smutkiem po odmowie otrzymania smaczka to najlepszy przykład na to, jak mocno ten gatunek naśladuje zachowania ludzkie.

Uporczywe ujadanie jako symptom lęku separacyjnego

Jednym z najczęściej konsultowanych u behawiorystów zwierzęcych problemów jest uporczywe wycie i ujadanie psa pozostawionego samotnie w domu. Wiele z psów cierpi na lęk separacyjny, zaburzenie będące stanem silnego niepokoju spowodowanego rozstaniem z właścicielem. Tak ciężkie przypadki lęku wymagają zazwyczaj konsultacji z behawiorystą.

Najlepszym sposobem na zwalczenie lęku separacyjnego jest stopniowa i powolna korekta zachowania psa. Metoda o najwyższej skuteczności to przyzwyczajanie psa do zostawiania samemu w domu przy wykorzystaniu klatki kennelowej i obroży feromonowej.

Każdy z odgłosów psa może mieć inne znaczenie. Ogromne znaczenie w interpretacji odgłosu ma charakter samego psa. Może być to wynik stresu, frustracji czy zwyczajnej próby porozumienia się ze swoim opiekunem. Odgłosy psa powinno się więc interpretować razem z resztą jego zachowania. Co ciekawe, częstotliwość komunikacji zanika wraz z wiekiem. Dorosłe psy umieją swoje potrzeby przekazać za pomocą różnych zachowań, w okresie szczenięctwa piszczenie jest z kolei najlepszym sposobem porozumienia się z otoczeniem.

Najlepszym sposobem na zwalczenie lęku separacyjnego jest stopniowa i powolna korekta zachowania psa. Metoda o najwyższej skuteczności to przyzwyczajanie psa do zostawiania samemu w domu przy wykorzystaniu klatki kennel i obroży feromonowej.

Psy mają około 200 mln receptorów węchowych. Węch u ludzi jest zdecydowanie słabszy – człowiek ma jedynie około 5 mln receptorów. Nie oznacza to jednak, że w mantrailingu pracuje tylko psiak. Podczas takiej pracy węchowej będziesz musiał nauczyć się m.in. podążać za psem, nie przeszkadzając mu, a także poprawnie interpretować jego zachowanie na śladzie oraz pomagać czworonogowi w razie potrzeby. Przewodnik psa tropiącego i zwierzę to zespół, który wspólnymi siłami musi znaleźć pozoranta. Tropienie jest świetną zabawą dla osób lubiących aktywny wypoczynek z psem, a dla psów cennym urozmaiceniem życia. Wiele osób zabrało swojego psa na trening i zakochało się w tym typie pracy od pierwszego śladu! 

Czym jest mantrailing?

Mantrailing ma także inną nazwę, ponieważ możesz się spotkać również z określeniem tej aktywności mianem tropienia użytkowego. Te dwie nazwy używane są w Polsce praktycznie zamiennie w odniesieniu do rekreacyjnej formy pracy węchowej. W dużym uproszczeniu – aktywność ta sprowadza się do odnalezienia przez czworonoga konkretnego, wskazanego człowieka.

1. Pies dostaje do powąchania przedmiot, którego dotykał poszukiwany człowiek.
2. Korzystając ze swojego niezwykłego zmysłu węchu, doprowadza swojego opiekuna do właściciela zapachu.
3. Co istotne zwierzak korzysta z cząstek zapachu pozostawionych na podłożu przez przemieszczającą się osobę, czyli pracuje tzw. dolnym wiatrem. Te wyjątkowe umiejętności psów wykorzystywane są użytkowo przez różnego rodzaju służby np. policję i straż graniczną do odnajdywania zaginionych osób.

Istnieją również psy szukające ludzi i pracujące górnym wiatrem, ale jest to zupełnie inny rodzaj pracy węchowej, który nie jest tak popularny poza służbami i raczej rzadko trenuje się go tylko dla zabawy. Taki pies kieruje się cząsteczkami zapachu przenoszonymi przez wiatr bezpośrednio od człowieka. Nie wskazuje się wcześniej czworonogowi żadnego zapachu osoby. Pies pracujący w ten sposób musi znaleźć każdego człowieka znajdującego się na przeszukiwanym obszarze.

Mantrailing – jak zacząć przygodę z tropieniem?

Niewątpliwym ułatwieniem jest fakt, że do rozpoczęcia ćwiczeń nie potrzebujesz skomplikowanego sprzętu. Na początek potrzebne będą:

• linka o długości 7–10 metrów;
• wygodne szelki, które nie ograniczają ruchów psa.

Kolejnym krokiem powinno być znalezienie szkoleniowca, który przeprowadzi cię przez pierwsze zajęcia. Podobnie jak w przypadku każdego innego szkolenia psa, tak i przy tropieniu podstawy są bardzo ważne.

Niemal w każdej części Polski można znaleźć już osoby, które trenują mantrailing. Wiele szkół dla psów ma takie zajęcia w swojej stałej ofercie. Organizowane są także liczne weekendowe warsztaty i wakacyjne obozy. Funkcjonuje również wiele grup tropiących, które zrzeszają ludzi pasjonujących się tym sposobem spędzania czasu z psami. Spotykają się oni systematycznie na wspólne treningi i wymieniają się zdobytą wiedzą i doświadczeniem. Zazwyczaj chętnie przyjmują do swojego grona nowe zespoły. Warto poszukać informacji o lokalnych grupach tropiących w mediach społecznościowych.

Zalety i wady mantrailingu

Poza dyskusją jest fakt, że mantrailing ma wiele zalet. Psy, używając swojego nosa, zaspokajają potrzeby poznawcze. Poczucie sprawczości, jakiego doświadczają podczas tropienia, jest znaczącym elementem w budowaniu ich pewności siebie. Jednocześnie jest to też dla nich wysiłek fizyczny. Każda wspólna aktywność kształtuje relacje psa z opiekunem. Nie da się ukryć, że to zajęcie wymagające współpracy grupy osób, co często przekłada się na zawieranie mnóstwa nowych znajomości i przyjaźni na lata.

Co może być wyzwaniem?

Mantrailing ma jednak też swoje wady. Przede wszystkim treningi są czasochłonne. Zwykle pojedynczy trwa około 3 godzin. Psy często muszą czekać dość długo w samochodach na swoją kolej, co bywa kłopotliwe, gdy sprawia im to trudność. W takiej sytuacji najlepiej zabierać ze sobą dodatkowego opiekuna, który zajmie się psem pod nieobecność jego przewodnika. Tropienie jest też wymagające fizycznie zarówno dla człowieka jak i czworonoga. Oczywiście dobry trener dopasuje trasę śladu do możliwości zespołu, jednak przejście kilkuset metrów z ciągnącym na lince psem może być dla niektórych wyzwaniem. Nie każdy pies sprosta też fizycznie wszystkim śladom.

Czy każdy pies ma predyspozycje do mantrailingu?

Można powiedzieć, że wszystkie psy nadają się do pracy węchowej, bo każdy czworonóg ma nos i niesamowity zmysł węchu. Warto być świadomym, że psy służbowe, wyszkolone do użytkowej pracy mantrailingowej, są starannie wyselekcjonowane do tego typu zajęć. Poza świetnym węchem wyróżniają się np. olbrzymią motywacją do pracy z człowiekiem, odpornością na otoczenie i doskonałym zdrowiem. Przechodzą specjalistyczne, bardzo intensywne szkolenia często już jako szczeniaki. Domowi pupile trenujący tę dyscyplinę rekreacyjnie, choć robią to według założeń mantrailingu, w zdecydowanej większości nigdy nie osiągną poziomu wyszkolenia np. psa policyjnego.

Jak się rozwijać w mantrailingu?

Jest to dziedzina, która w zakresie rekreacyjnym rozwinęła się w Polsce niezwykle prężnie. Jeszcze nie tak dawno próżno było szukać wiedzy przekazywanej online czy możliwości zdawania egzaminów. Niezależnie od tego, w jakim celu trenujesz mantrailing, masz obecnie wiele możliwości rozwijania swojego zespołu.

1. Dostępnych jest wiele opcji online w postaci webinarów i kursów z zakresu samego tropienia, ale również choćby teorii zapachu. Jej poznanie jest niezbędne do właściwej oceny psa na ścieżce zapachowej.
2. W całej Polsce regularnie organizowane są liczne warsztaty, seminaria, i obozy tropieniowe (również z zagranicznymi prowadzącymi, którzy mają olbrzymie doświadczenie w użytkowej wersji mantrailingu).
3. Rozszerza się również oferta kursów instruktorskich.

Jak zorganizowany jest mantrailing?

Dzięki współpracy środowiska tropieniowego każdy ma już możliwość sprawdzenia stopnia wyszkolenia swojego zespołu poprzez podejście do tzw. próby tropieniowej. Takie wydarzenia są organizowane zgodnie z Regulaminem Prób Tropieniowych PL MT. Inspiracją do ich zainicjowania były zagraniczne systemy egzaminowania psów tropiących. Próby odbywają się w kilku klasach. Dwie pierwsze, najłatwiejsze, organizowane są przez lokalne kluby i grupy tropiące. Próby wyższych klas organizowane są w postaci ogólnopolskich zjazdów (Otwarte Próby Zespołów Tropiących). Wyniki prób ze wszystkich klas zapisywane są w bazie. Przygotowywanie się do kolejnych klas prób może być świetną motywacją do systematycznej pracy i pomocą w wyznaczaniu celów treningowych w mantrailingu. Trzeba jednak pamiętać, że zaliczenie nawet najwyższej klasy próby tropieniowej nie uprawnia do prowadzenia zajęć, ani udziału w akcjach służb porządkowych i ratowniczych.

Wiesz już więcej o pracy węchowej z psem. Jak widzisz, ta aktywność jest coraz popularniejsza. Choć tropienie kojarzy się wielu osobom raczej z akcjami poszukiwawczymi, to może być równie dobrze częścią zabaw węchowych dla twojego czworonoga. Warto wspomnieć na koniec, że w 2019 roku mantrailing został wprowadzony jako dyscyplina do regulaminu Międzynarodowej Organizacji Psów Ratowniczych IRO. Otworzyła się w ten sposób możliwość podejścia do państwowego egzaminu i uzyskania certyfikatu, który potwierdza umiejętności niezbędne do współpracy ze służbami dla innych psów niż tylko służbowe. Nawet jeśli nie będziesz mógł się pochwalić uczestnictwem twojego pupila w akcjach ratunkowych, warto spróbować mantrailingu i rozwijać naturalne predyspozycje czworonoga.

W artykule opowiemy, dlaczego pies goni ogon oraz wyjaśnimy, kiedy takie zachowanie może być powodem do niepokoju. Przedstawmy również rasy, które są szczególnie narażone na rozwinięcie się u nich zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (ZOK). Znajdziesz tutaj również informacje oraz techniki pomagające zwierzęciu uporać się ze swoim pobudzeniem.

Dlaczego pies goni ogon?

Najczęstszą przyczyną takiego zachowania jest nuda i brak zainteresowania ze strony opiekuna. Pies, a zwłaszcza szczeniak, ma w sobie ogromne pokłady energii. Kiedy właściciel nie dba o to, by jego podopieczny odpowiednio je spożytkował, ten sam zaczyna szukać sobie zajęcia.

Gonitwa za ogonem dostarcza mu rozrywki, a przy tym nie potrzebuje on do tego angażowania innych osób czy zwierząt. Poza tym zwierzak szybko uczy się, że w te sposób rozładowuje frustrację, co przynosi mu ulgę. Jeśli twój pies goni ogon, warto zastanowić się, czy organizujesz mu spacery, które są dla niego wystarczające i pozwalasz mu podczas nich zaspokoić wszystkie jego potrzeby.

Czasami tego typu zachowania mogą być także wołaniem o zwrócenie uwagi na psa przez opiekuna, który rzadko bywa w domu lub nie poświęca mu zbyt wiele czasu. W skrajnych sytuacjach zwierzak może nawet gryźć swój ogon. Niestety, dopiero wtedy większość właścicieli psów zaczyna okazywać im zainteresowanie, co jest ogromnym błędem.

Czy to, że pies goni ogon musi oznaczać poważne problemy behawioralne? Podobnie jak w przypadku innych niepożądanych zachowań istotna jest częstotliwość. Jeśli twojemu podopiecznemu zdarza się to sporadycznie, nie ma powodu do obaw.

Szczególnie szczenięta bywają dosyć często znudzone. Problem pojawia się w momencie, kiedy sytuacja powtarza się regularnie.

Przyczyną takich zachowań wcale nie musi być nadmiar energii czy brak rozrywek. Jeśli pies goni ogon, po czym gryzie swój zad tuż nad nim, może to oznaczać, że ma problemy z pasożytami wewnętrznymi lub podrażnieniem gruczołów okołoodbytowych. Tego typu objawy mogą pojawić się również w przypadku niektórych chorób skóry, a nawet chorób zakaźnych. Szczególnie kiedy widzisz taką sytuację po raz pierwszy, zatrzymaj czworonoga i obejrzyj tę okolicę, by mieć upewnić się, że nie pojawiło się tam nic niepokojącego.

Pies gryzie swój ogon do krwi? Wygryzanie może być poważny problemem behawioralnym

Jeśli twój pies wygryza ogon, zwłaszcza w sposób nieustępliwy, prawdopodobnie problem jest o wiele bardziej poważny niż w przypadku zwykłej nudy. Może to być symptom zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, nazywanych również nerwicą natręctw. Przyczyn rozwinięcia się tego poważnego schorzenia może być wiele, w tym:

• porzucenie (psy ze schroniska);
• zaniedbywanie lub długotrwałe przebywanie w osamotnieniu (zwierzaki trzymane w klatkach, czy kojcach);
• brak odpowiednio przeprowadzonego procesu socjalizacji;
• zbyt wczesne odebranie szczeniaka od matki;
• błędy żywieniowe;
• predyspozycje genetyczne (niektóre rasy psów).

Rasy psów, które często gonią własny ogon

Gonienie ogona obserwuje się zwłaszcza u psów cierpiących z powodu zaburzeń kompulsywnych. To dolegliwość, na którą często diagnozuje się wśród przedstawicieli następujących ras psów:

• mops;
• jack russell terrier;
• whippet;
• bullterrier;
• chart włoski;
• owczarek niemiecki;
• australijski pies pasterski.

Pies gryzie ogon? To może być nerwica natręctw, czyli zaburzenia obsesyjno-kompulsywne

Psy podobnie jak ludzie cierpią z powodu chorób psychicznych. Jedną z nich jest nerwica natręctw, która polega na powtarzaniu pewnych czynności. Oto najpopularniejsze z nich:

• pies goni ogon;
• ssie skórę na boku brzucha;
• uporczywie liżę sierść;
• je niejadalne przedmioty;
• łapie nieistniejące owady;
• patrzy się przez kilka godzin w jeden punkt.

Chociaż niektórzy opiekunowie mogą uznać takie zachowania za wygodne, ponieważ ich podopieczny sam znajduje sobie zajęcie, w rzeczywistości zwierzak bardzo cierpi. W skrajnych przypadkach pies może zacząć się samookaleczać i zrobić sobie krzywdę. Jeśli zależy ci na ulżeniu swojemu pupilowi, powinieneś niezwłocznie udać się po pomoc do lekarza weterynarii i doświadczonego behawiorysty.

Jak pomóc pupilowi? Behawiorysta i weterynarz to podstawa

Jeśli twój zwierzak wygryza ogon, należy się martwić i jak najprędzej udać do lekarza weterynarii oraz certyfikowanego behawiorysty. Konieczne może okazać się wdrożenie farmakoterapii, a terapia w tym wypadku jest dostosowywana indywidualnie i wymaga dużego zaangażowana zarówno ze strony behawiorysty, jak i opiekuna zwierzęcia.

W przypadku, gdy zachowanie psa nie jest uporczywe i podejrzewasz, że czworonóg jedynie sporadycznie dostarcza sobie rozrywki w ten sposób, pewne zmiany w waszym stylu życia mogą pomóc. Na początku warto zacząć od dłuższych spacerów, najlepiej połączonych z psimi sportami, jeśli twój podopieczny jest w wystarczająco dobrej formie, by zacząć je trenować.

W innym wypadku można rozważyć urozmaicenie wędrówek o różnego rodzaju zabawy węchowe. Wystarczy, że zwierzak zna komendę „zostań”. W czasie, kiedy ten będzie czekał na zwolnienie, możesz rozłożyć w okolicy smakołyki, a później pozwolić mu je znajdować. Pamiętaj, że pies często goni ogon, ponieważ brakuje mu bodźców. Jednak ich nadmiar jest równie niebezpieczny co niedobór.

Stymulacja poprzez poznawanie nowych miejsc, widoków i zapachów to ważny element rozwoju każdego czworonoga. Zapewnij psu jej odpowiednią ilość, na przykład zabierając go ze sobą na różnego rodzaju wycieczki czy wyjazdy.

Jeśli musisz zostawiać swojego pupila samego w domu na długo, najlepiej zadbać o zorganizowanie mu zajęć w domu. W tej roli dobrze sprawdzają się zabawki, w które wkłada się jedzenie. Zwierzak musi trochę pogłówkować, żeby je stamtąd wydostać. Dzięki temu pies przestanie gonić ogon i zajmie się czymś innym. To doskonały sposób na zaspokojenie jego potrzeb umysłowych, ale pamiętaj, żeby w środku gryzaków nie umieszczać zbyt wielu smakołyków. Wystarczy ich symboliczna ilość, a resztę możesz wypełnić zwykłą karmą, którą twój pupil je na co dzień.

Niektóre psy, zwłaszcza te cierpiące z powodu problemów behawioralnych, cenią sobie regularny tryb życia. Postaraj się tak zaplanować swój dzień, by posiłki, zabawy i spacery odbywały się o mniej więcej tych samych porach. Przewidywalność sprawi, że zwierzak będzie spokojniejszy.

Chociaż najczęściej pies, goniąc ogon, chce dostarczyć sobie rozrywki z powodu chwilowej nudy, ten i podobne objawy powinny zawsze zostać skonsultowane ze specjalistami. Tego typu zachowania mogą świadczyć o zaawansowanych problemach zdrowotnych i behawioralnych oraz wymagać natychmiastowego leczenia. Jeśli zdarzają się sporadycznie, to znak, że powinieneś poświęcić swojemu psu więcej uwagi oraz zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu, stymulacji umysłowej oraz wspólnych pieszczot i czułości.

W poradniku opowiemy o tym, dlaczego warto dobrze znać mowę ciała psa i umieć ją odczytywać. Dowiesz się również, jak rozpoznać u swojego podopiecznego strach, niepokój, stres, frustrację, ekscytację oraz szczęście. Przeczytaj nasz artykuł i zrozum swojego czworonożnego przyjaciela!

Jak odczytać zachowanie psa? Poznaj mowę ciała zwierząt!

Pies za pomocą subtelnych ruchów swojego ciała potrafi wysyłać wiele istotnych wiadomości dotyczących jego samopoczucia czy nastroju. Niestety większość właścicieli nie umie ich poprawnie odczytywać lub robi to błędnie. Poznanie psiego języka jest niezwykle istotne. Nie tylko pomaga ci dowiedzieć się, co naprawdę lubi twój podopieczny, a nie jedynie toleruje, ale może również pomóc ci zadbać o jego zdrowie.

Zwierzęta domowe niestety nie mają możliwości zabrania głosu, co sprawia, że w razie wystąpienia problemów zdrowotnych dość późno trafiają do lekarza weterynarii. Jednak choroba często jest widoczna już wcześniej, ale nie każdy właściciel ją zauważa. Dzięki umiejętności rozumienia mowy ciała psa nauczysz się odczytywać nastrój swojego podopiecznego i szybciej zauważysz niepokojące objawy.

Szczęśliwy pies – po czym go rozpoznać?

Większość osób nie ma problemu z rozpoznaniem szczęśliwego czworonoga. Oczywiście najważniejszym znakiem charakterystycznym zadowolonego psiaka jest jego ogon – noszony w naturalnej pozycji, energicznie, ale swobodnie machający na boki. Pysk zwierzaka jest delikatnie otwarty, uszy są rozluźnione, a mięśnie czoła gładkie. Oczy mogą być szeroko otwarte, ale zdecydowanie niewytrzeszczone. Całego jego ciało jest zrelaksowane, a mięśnie rozluźnione. Szczęśliwy pies zazwyczaj porusza się swoim naturalnym tempem, na wyprostowanych, ale nie sztywnych łapach.

Większość właścicieli psów obserwuje taki widok za każdym razem po powrocie do domu z pracy. Chociaż to najczęstsze sytuacje, w których można ujrzeć swojego rozradowanego pupila, to nie jedyne. Zwierzęta różnią się między sobą osobowościami, jedne łatwiej i częściej odczuwają radość, a inne rzadziej. Da się to zauważyć w mowie ciała psa.

Osobniki skłonne do odczuwania rozradowania mogą przejawiać takie zachowania z powodu małych przyjemności, takich jak podrapanie ich za uchem czy rzucenie piłeczki. W przypadku mniej wylewnych czworonogów tak dobre gesty mogą okazać się niewystarczające do okazania ekscytacji czy ogromnej radości. Nie oznacza to oczywiście, że pies jej nie czuje! Pamiętaj, że tak samo, jak niektórzy ludzie, twój pupil może nie należeć do grupy wylewnych osobników!

Sfrustrowany pies – oznaki, po których go poznasz

Twój psi przyjaciel szczeka, piszczy i podskakuje? Prawdopodobnie nie dostał tego, czego od ciebie oczekiwał, a w ten sposób chce przekazać swoje niezadowolenie. Zwierzak może energicznie machać ogonem, a nawet za nim gonić. Jego uszy będą wysoko postawione, oczy szeroko otwarte, a czoło silnie zmarszczone. Zdarza się, że próbuje siłą uzyskać rzecz, której chciał, na przykład zabawkę. Absolutnie nie wolno mu tego w tym momencie dawać, by nie nauczył się, że to dobra metoda na otrzymywanie tego, czego chce. Zanim wręczysz mu pożądaną rzecz, poczekaj, aż się uspokoi.

Istnieje też drugi rodzaj frustracji połączonej z przygnębieniem. Pyszczek wygląda wtedy podobnie, ale ciało się silnie spięte. Jego wszystkie zmysły będą skupione na obiekcie, który wywołuje u niego tak silne emocje. Pies często będzie zbyt rozproszony, by móc reagować na twoje komendy. Jeśli taki stan będzie utrzymywać się przewlekle, może skończyć się zachorowaniem na depresję. Dlatego w przypadku, gdy zaobserwujesz te elementy mowy ciała psa, koniecznie skonsultuj się z zaufanym behawiorystą.

Zaniepokojony pies – jakie sygnały niewerbalne wysyła?

Psy, tak samo jak wszystkie inne zwierzęta, mają zdolność odczuwania strachu i lęku. Przestraszyć zwierzaka może wiele rzeczy, ale najczęściej są to donośne dźwięki lub inne psy. W takim momencie czworonóg musi zdecydować, czy zagrożenie jest na tyle niewielkie, że może je zignorować, czy jednak będzie zmuszony podjąć próbę walki lub ucieczki. W sytuacji silnego stresu u psa jego organizm zaczyna wydzielać hormony, które mają go przygotować do podjęcia wyżej wymienionych aktywności.

W obliczu takich wyzwań zwierzę stara się wyostrzyć swoje zmysły. Da się to zauważyć w mowie ciała psa, czujny zwierzak ma postawione do góry i skierowane do przodu uszy, Czoło jest mocno spięte, a nierzadko można dostrzec jego pomarszczenie. Zwierzę może próbować unikać kontaktu wzrokowego, ale zdarza się też, że ma oczy szeroko otwarte i intensywnie wpatruje się w obiekt, którego widok go zaniepokoił. Pyszczek jest zazwyczaj zamknięty, a wargi napięte. Pies, próbując się uspokoić, może je oblizywać lub ziewać.

Często czworonóg zastyga w jednej pozycji, ale nagle może się ona zmienić. Jego ciało jest silnie napięte, głowa wyciągnięta do góry, a ogon wysoko postawiony. Pies może nim merdać, ale nie energicznie, a delikatnie i ostrożnie, by się uspokoić.

Warto zwrócić uwagę na takie sygnały uspokajające, kiedy twój pies staje w obliczu nowej dla niego sytuacji, na przykład kontaktu z innymi zwierzętami czy obcymi ludźmi. Kiedy zauważysz je u swojego pupila, postaraj się odwrócić jego uwagę od czynnika stresującego. Możesz do tego wykorzystać ulubioną zabawkę lub smakołyk. W żadnym wypadku nie staraj się na siłę pocieszać psa ani go przytulać.

Jak zrozumieć psa zestresowanego? Warczenie i inne sygnały

Warczenie to bardzo wyraźny sygnał ostrzegający, który zwykle zrozumie zarówno inny zwierzak, jak i człowiek. Jednak jest to jeden z ostatecznych kroków podejmowanych przez psa w celu zapewnienia sobie bezpieczeństwa, a droga od warknięcia do ugryzienia czy innych przejawów agresji może być bardzo krótka. Dlatego dokładne poznanie mowy ciała psa jest niezwykle ważne nie tylko dla komfortu twojego pupila i ciebie, ale również dla bezpieczeństwa innych zwierząt i ludzi.

Jak wygląda zestresowany zwierzak? Oczy są mocno wytrzeszczone, a ich białka wyraźnie widoczne. Czworonóg unika kontaktu wzrokowego z człowiekiem lub psem, którego widok wywołał u niego tak silne emocje. Uszy mocno przylegają do głowy, a pysk zazwyczaj jest zaciśnięty, chociaż zdarza się, że zwierzak dyszy, by poprawić wentylację. Niekiedy może wyszczerzyć zęby, warknąć lub ugryźć w sytuacji, kiedy będzie pozbawiony drogi ucieczki i poczuje, że jest zagrożony.

Zestresowany zwierzak często się kuli, chcąc pozostać niezauważonym. Ma podwinięty ogon, który trzyma między tylnymi łapami. Często pies porusza się na ugiętych łapach, a czasem w sytuacji silnego stresu chce się podporządkować, w efekcie czego kładzie się na grzbiecie, wystawiając brzuch przykryty ogonem. W ten sposób stara się zakomunikować, że nie tworzy zagrożenia dla innych. Do innych oznak sugerujących wysokie napięcie można zaliczyć uniesienie jednej z przednich łap do góry czy przedłużające się ziewanie.

W takiej sytuacji opiekun powinien przede wszystkim zapewnić swojemu podopiecznemu możliwość ukrycia się w bezpiecznym dla niego miejscu. Najgorszą rzeczą, jaką można zrobić w tym momencie, jest próba podejścia do psa (zwłaszcza, jeśli zrobi to osoba lub zwierzę, które wywołało taką reakcję). Jeśli twój pupil nie będzie miał drogi ucieczki, zostanie mu tylko obrona.

Podekscytowany zwierzak – cechy charakterystyczne zachowania

Ekscytacja jest wyraźnie zauważalna w mowie ciała psa. Zwierzak energicznie macha ogonem na wszystkie strony, często tak mocno, że wraz z nim kręci się jego zad. Nierza towarzyszą temu różnego rodzaju odgłosy takie jak szczekanie, popiskiwanie, czy dyszenie. Zdarza się, że próbuje on na ciebie skakać lub kłaść przód ciała do ziemi w ukłonie. W ten sposób pies chce powiedzieć „Pobaw się ze mną!”. Możesz odczytać ten nastrój także na jego pyszczku. Oczy będą żywe bystre, uszy rozluźnione, a wargi odsłonią jego uśmiech.

Większość specjalistów zajmujących się tresurą psów zaleca, by zaniechać zabaw ze swoim podopiecznym, który jest tak mocno rozemocjonowany. Pies powinien umieć wyciszyć się samodzielnie i wiedzieć, że dopiero później pojawi się przewidziana nagroda za uspokojenie się.

Mowa ciała psa – jej znajomość pozwoli ci porozumieć się z pupilem!

Proces udomowienia psowatych zaczął się tysiące lat temu, ale dopiero teraz badacze nauczyli się odczytywać elementy mowy ciała psa. Jest to bardzo przydatne w życiu codziennym ze swoim podopiecznym. Dzięki tej wiedzy odczytasz nastrój swojego psa i zbudujesz z nim trwałą, pełną zaufania relację.

Wiele osób decyduje się na to, aby nabyć psa specjalnie z myślą o tym, że będzie on towarzyszem dziecięcych zabaw. W końcu psy i dzieci w reklamach czy filmach familijnych wyglądają na wyjątkowo szczęśliwe – aż miło patrzeć! Czy coś może zaburzyć ten piękny obrazek? Niestety, tak. Agresja psa w stosunku do dzieci to częste zjawisko. Nawet jeśli pies „tylko” warczy na malucha, nie oznacza to, że w końcu go nie ugryzie. Jeśli widzisz, że twój pupil nie czuje się komfortowo w obecności dziecka, nie czekaj na to, aż sam rozwiąże problem. Przyjrzyj się temu, co się dzieje i dowiedz się, jak postępować!

Agresja psa w stosunku do dzieci – jaka jest przyczyna?

Istnieje wiele przyczyn zachowań agresywnych u psów. Często wynikają one m.in. z takich kwestii jak:

• brak socjalizacji i wychowania – jeśli pies nie przeszedł właściwie procesu socjalizacji pierwotnej (ze swoim gatunkiem) lub/i wtórnej (z innymi gatunkami, w tym z człowiekiem), nie może umieć komunikować się i budować prawidłowych relacji. Wówczas istnieje duże prawdopodobieństwo, że będzie przejawiał agresywne zachowania w celu uniknięcia interakcji;
• lęk i stres – podłożem większości przypadków agresji są strach i stres, które idą ze sobą w parze. Pies przerażony, zestresowany, jeśli nie ma możliwości ucieczki przed bodźcem, który wywołuje w nim taką reakcję, najpewniej będzie przejawiał agresję, by odstraszyć potencjalne zagrożenie;
• niezaspokojenie podstawowych potrzeb – pies, który jest np. zmęczony, głodny, zestresowany (bo nie może np. węszyć, żuć lub w inny sposób rozładować nagromadzonych emocji), łatwo będzie ulegał stresowi;
• trudne doświadczenia – dotyczy to w szczególności psów schroniskowych, bezdomnych czy odebranych z interwencji. Często nie są znane ich historie, ale wykazywanie przez nie zachowań agresywnych może sugerować, że doświadczyły one różnego rodzaju traum;
• choroba – pies, który jest chory, zmaga się z dolegliwościami bólowymi, może reagować agresją na wszelkie próby zbliżania się do niego, także te, które mają na celu pomóc mu, np. poprzez podanie zastrzyku ze środkiem przeciwbólowym czy opatrzenie rany;
• potrzeba ochrony – psy mogą odczuwać potrzebę ochrony swojego terytorium, opiekuna, szczeniąt czy zasobów takich jak np. miska, zabawka, legowisko. Jeśli pies czuje, że musi bronić cennych dla niego zasobów przed domownikami, oznacza to, że z jakiegoś powodu im nie ufa (jeszcze lub już) i jest to sytuacja, w której jak najszybciej należy podjąć działanie.

Bywa tak, że pies jest łagodny niczym baranek, uwielbia bawić się z innymi psami, toleruje nawet obce osoby w swoim otoczeniu, ale ma awersję do dzieci. Niektóre psy na widok maluchów i wszelkie próby podjęcia interakcji decydują się na wycofanie, inne od razu warczą, kłapią zębami, a nawet bez ostrzeżenia rzucają się i próbują gryźć. Taka sytuacja wynika często z tego, że pies z jakiegoś powodu boi się dziecka (tego konkretnego lub dzieci w ogóle), bo ma złe doświadczenia, doznał krzywdy i teraz zwyczajnie boi się i chce uniknąć kolejnych przykrości. 

Kontakt małego dziecka z psem – podstawowe zasady

Jeśli nie chcesz dopuścić do agresji psa w stosunku do dzieci, pamiętaj o kilku zasadach. Podstawowa rzecz, o której musisz pamiętać jako odpowiedzialny rodzic i opiekun – nigdy nie zostawiaj dziecka i psa bez nadzoru! Nie ma znaczenia to, że np. pies jest malutki, znacznie mniejszy od dziecka – małe zęby też potrafią dotkliwie zranić, a niewielkie pazurki mocno podrapać. Nie ma znaczenia także to, że twój zwierzak to najsłodsze i najspokojniejsze stworzenie na świecie, a dziecko jest najbardziej posłusznym i empatycznym maluchem, jakiego znasz. Pies i dziecko sam na sam, szczególnie na niewielkiej przestrzeni, jak np. zamknięty pokój dziecięcy, to połączenie potencjalnie wybuchowe. Od samego początku ucz swoją pociechę i konsekwentnie tłumacz, że nie może:

• przeszkadzać psu w czasie posiłku;
• zabierać kości, psich zabawek i innych przedmiotów, którymi aktualnie pies jest zainteresowany;
• bić psa;
• ciągnąć za ogon, uszy, łapy, sierść, nawet jeśli nie jest to zachowanie agresywne ze strony dziecka a chęć zabawy w ten sposób;
• budzić czworonoga ze snu;
• przeszkadzać także wtedy, gdy nie śpi, ale odpoczywa na swoim legowisku czy w innym miejscu;
• wskakiwać na pupila, obejmować go i intensywnie przytulać;
• gwałtownie wbiegać do pomieszczenia, w którym jest czworonóg i wymachiwać rękami;
• krzyczeć i piszczeć.

Rozmawiaj z dzieckiem o tym, że pies to również żywa istota. Ma prawo bać się, denerwować, nie chcieć, aby mu przeszkadzano. Jednocześnie pokaż dziecku, jak zajmować się podopiecznym we właściwy sposób, gdyż nakazy i zakazy lubią dzieciom „wypadać z głowy”. Jeśli natomiast wspólnie z pociechą zajmiecie się psem, pokażesz krok po kroku, jak się z nim bawić, jak pielęgnować i nauczysz rozpoznawania podstawowych sygnałów, jakimi pies komunikuje swoje potrzeby i samopoczucie, ta lekcja ma szansę być zapamiętana na dłużej.

Agresywne zachowanie psa wobec dziecka – co robić?

Jeżeli tego typu zachowanie jeszcze nie pojawiło się u twojego psa to świetnie! Pracuj z dzieckiem według powyższych wskazówek, by do niego nie doszło. Stopniowo oswajaj zwierzę i dziecko, aby każde z nich w obecności drugiego czuło się bezpiecznie. Im więcej przyjemnych zabaw i spokojnego wspólnie spędzonego czasu, tym więcej dobrych doświadczeń dla psa, który nie będzie widział w dziecku zagrożenia. Kiedy natomiast pojawią się niebezpieczne sytuacje, nie zwlekaj – czym prędzej skonsultuj się z behawiorystą zwierzęcym!

Agresja psa w stosunku do dzieci – podsumowanie

Agresja psa w stosunku do dzieci to temat poważny, którego nie możesz bagatelizować. Jeśli zauważysz jakiekolwiek niepokojące sygnały, od razu reaguj. Nie podejmuj jednak działań na własną rękę, bo nie posiadając odpowiedniej wiedzy, możesz nieświadomie pogorszyć sytuację. Skontaktuj się z dobrym behawiorystą i zastosuj do jego rad.