Strona 30 – Zwierzaki

Kot orientalny krótkowłosy

Ciekawskie, lecz wymagające koty orientalne wymagają dużego zaangażowania właściciela w ich wychowanie. Cieszą się mniejszą popularnością niż rasa syjamska, lecz zawsze, gdy się pojawiają, zwracają na siebie uwagę. Nie są szczególnie duże, a dzięki swojej budowie pozostają zwinne i skoczne. Skąd się wzięły i jaka jest ich historia? Ile czasu potrzebuje kot orientalny krótkowłosy, by przekonać się do nowego właściciela?

Kot syjamski – orientalny przodek brytyjskiej rasy kota

Mimo swojej nazwy ta odmiana kota została tak naprawdę wyhodowana w Wielkiej Brytanii. Doszło do tego w latach 50. XX wieku. Wtedy właśnie koty syjamskie zaczęto mieszać z przedstawicielami innych ras, aby następnie uzyskać osobniki o specyficznym wyglądzie.

Właściwie niczym nie różnią się one obecnie od swojego orientalnego przodka, z tą różnicą, że mają bardziej różnorodne umaszczenia. Przypominają syjama także przez wzgląd na swój dość niezależny charakter. Można więc uznać, że kot orientalny o krótkiej sierści będzie doskonałym wyborem dla tych, którzy cenią sobie syjamy, ale nie przepadają za ich umaszczeniem.

kot orientalny krótkowłosy-orientalny przodek

Kot orientalny – charakter jest najważniejszy

Wybierając kota, powinieneś przede wszystkim kierować się jego charakterem. Kot orientalny krótkowłosy jest zwierzęciem stosunkowo niezależnym. Lubi głaskanie, ale tylko wtedy, gdy sam ma na to ochotę. Trzyma się blisko opiekuna, ale nie jest typowym pieszczochem, który mógłby cały dzień leżeć na kanapie.

Jednocześnie kot orientalny jest niezwykle inteligentny. Lubi zabawę i wszelkie aktywności. Kupując takiego zwierzaka, musisz więc przygotować się na to, że będziesz musiał poświęcić mu dużo czasu.

Kot orientalny krótkowłosy – socjalizacja

Gdy do twojego domu trafia niewielki kociak orientalny, musisz koniecznie pamiętać, aby zająć się jego socjalizacją. Wystawiając go w kontrolowany sposób na różne bodźce, dbasz o to, by wychować odważnego oraz skorego do zabawy kota. To niezwykle istotne, ponieważ dzięki temu, jeśli w przyszłości będą miały miejsce stresujące dla niego sytuacje, zwierzę będzie lepiej je znosić.

Kot orientalny krótkowłosy – dla kogo?

To koty, które są niezwykle aktywne. Z tego powodu często świetnie dogadują się z lubiącymi zabawy psami oraz z dziećmi o dużych pokładach energii. Jednocześnie nie nadają się raczej dla osób starszych oraz takich, które cenią sobie święty spokój. https://assets.pinterest.com/ext/embed.html?id=516295544773414123

Kot orientalny krótkowłosy wymaga atencji przez wiele godzin w ciągu dnia. Jeśli nie przepadasz za aktywnym spędzaniem czasu ze zwierzęciem, może okazać się, że ta rasa nie jest dla ciebie. Wtedy lepiej postawić na jakiś spokojniejsze zwierzęta, np. kota brytyjskiego.

Kot orientalny krótkowłosy – wygląd

Koty te mają intensywnie zielone lub dwukolorowe tęczówki. Ich oczy są skośne. Zwierzęta mają giętkie grzbiety oraz bardzo charakterystyczne, klinowate głowy, ozdobione trójkątnymi oraz ostro zakończonymi uszami. Wyróżnia je smukła budowa ciała, która pozwala im na istne popisy zwinności. Pod tym względem nie różnią się od kotów syjamskich orientalnych, które były podstawą do stworzenia tej rasy.

Kot orientalny biały czy kot orientalny czarny?

W przeciwieństwie do kota syjamskiego, ta rasa występuje w bardzo różnych kolorach. Poniekąd możesz dobrać jej kolor do swoich własnych upodobań. Często spotykany jest czarny kot orientalny. Wśród umaszczeń pojawiają się też takie kolory jak:

niebieski;
czekoladowy;
liliowy;
złocisty;
rudy;
płowy;
kremowy.

Biały kot orientalny również się zdarza, choć w tym przypadku trzeba uważać na ewentualną głuchotę. Barw jest wiele i to, jakiego zwierzaka wybierzesz, zależy tylko od ciebie. Czasem warto poczekać, aż hodowca będzie miał kociaka w twoim wymarzonym kolorze. W końcu będziesz spędzał z tym zwierzęciem długie lata.

Ile waży kot orientalny krótkowłosy?

To raczej koty średniej wielkości, ze stosunkowo wyraźnym dymorfizmem płciowym. Samice ważą od 2 do 5 kg, a samce pomiędzy 3 a 6 kg. Wzrostem nie wyróżniają się na tle innych kotów i mierzą ok. 30 cm. Kot orientalny krótkowłosy to dobry wybór dla osób szukających przeciętnej wielkości zwierzęcia, który jednak charakteryzuje się zdecydowanie mniej typowym wyglądem. https://assets.pinterest.com/ext/embed.html?id=634444666271923676

Co powinien jeść kot orientalny krótkowłosy?

Koty są najbardziej mięsożernym gatunkiem zwierząt domowych. W ich diecie znajdują się głównie mięso i podroby, dlatego nie powinno ich zabraknąć w sposobie żywienia, który proponujesz mruczkowi. Postaw na karmę mokrą bez dodatku zbóż. Powinno znajdować się w niej przede wszystkim wysokiej jakości mięso, podroby oraz chrząstki, a także dodatek produktów pochodzenia odzwierzęcego. Dobrze zbilansowana karma zawiera także czasem niewielką ilość warzyw i owoców. Twój kot ma problemy z żołądkiem? Ustal sposób żywienia razem z zoodietetykiem.

Kot orientalny krótkowłosy a spacery

Behawioryści nie zalecają, aby koty mogły wychodzić na zewnątrz w pełni swobodnie, bez towarzystwa człowieka. Jednak świeże powietrze na pewno działa na ich korzyść. Z tego powodu musisz zapewnić swojemu podopiecznemu możliwość zażywania spacerów. Kup szelki, dzięki którym wyjdziesz z nim na zewnątrz pod kontrolą.

Postaraj się też stworzyć wolierę zewnętrzną. Możesz przemienić w nią swój balkon albo przygotować ją na tarasie swojego domu. Pamiętaj, że im będzie większa i ciekawsza, tym lepiej! Umieść w niej podesty, kryjówki i masę ciekawych zabawek.

Jakich zabawek potrzebuje kot orientalny krótkowłosy?

Koty orientalne krótkowłose uwielbiają różne tekstury oraz dźwięki – kieruj się tym przy wyborze zabawek. Być może dobrym wyjściem okaże się np. szeleszcząca piłeczka zrobiona z papieru lub folii. Ciekawym rozwiązaniem są też wędki, które pozwolą ci na wspólną i bardzo aktywną zabawę z kotem. Sprawdzą się też pluszaki czy zabawki z kocimiętką. Niech będzie różnorodnie!

kot orientalny-jakich zabawek potrzebuje

Pamiętaj, aby każdego dnia znaleźć chociaż chwilę na wspólną zabawę z twoim pupilem. W ten sposób dbasz zarówno o jego kondycję, jak i dobre samopoczucie. To kluczowe w utrzymaniu go w dobrym zdrowiu psychicznym.

Koty syjamskie – pomorskie i inne regiony. Znajdź hodowcę

Szukając kota orientalnego krótkowłosego, wybierz sprawdzonego hodowcę. Skontaktuj się ze swoim okolicznym klubem kota rasowego i dowiedz się, kto w twojej okolicy hoduje twoją wymarzoną rasę. W twojej okolicy nie występują koty syjamskie? Pomorskie czy inne województwo to nie jedyny teren, gdzie możesz szukać wymarzonego pupila. Czasem warto po niego pojechać dalej.

Następnie sprawdź opinię o wybranej hodowli w sieci lub wśród znajomych. Postaw na hodowcę zarejestrowanego w znanym związku, z którym dobrze ci się rozmawia. Pamiętaj, że dobry kontakt z nim będzie ważny także w późniejszych etapach życia twojego kota. Dzięki niemu będziesz mógł np. znaleźć odpowiedniego weterynarza czy szybciej rozpoznać symptomy związane z podupadającym zdrowiem zwierzęcia.https://assets.pinterest.com/ext/embed.html?id=805933295833757764

Ile kosztuje miesięczne utrzymanie i pielęgnacja kota?

To, ile będzie kosztować utrzymanie kota, zależy od wielu czynników, m.in. od ceny karmy. Można jednak uznać, że zwykle będzie wynosić około 130-230 złotych na miesiąc, przynajmniej jeśli chodzi o sam zakup jedzenia dla twojego podopiecznego. Czasem jednak będziesz musiał dokupić również zabawki czy nowe legowiska.

Nie da się też ukryć, że kosztowne mogą być również wizyty u weterynarza. Jeśli twój kot orientalny krótkowłosy okaże się chory, być może będziesz musiał płacić miesięcznie od kilkuset do kilku tysięcy złotych za leki oraz badania. Z tego powodu, kupując zwierzę, należy nastawić się na ewentualność pojawienia się tego typu wydatków.

Kot orientalny – cena kociaka z hodowli

Nie da się ukryć, że rasowe zwierzęta sporo kosztują. Cena kota orientalnego krótkowłosego jest wyższa, bo nie jest najpopularniejsza z polskich ras. Dlatego, chcąc takowego kupić, musisz liczyć się z wydatkiem rzędu nawet 4-5 tysięcy złotych.

Weź pod uwagę, że ceny mogą zmieniać się bardzo szybko. Najlepiej zrobisz, kontaktując się bezpośrednio z ich hodowcą. Ponadto nie zapominaj, że niewykastrowane lub niewysterylizowane zwierzęta będą znacznie droższe, niż te, które nie są przeznaczone do hodowli. Dlatego, jeśli nie chcesz mieć kociąt, postaw właśnie na takiego podopiecznego.

Kot orientalny krótkowłosy to niezbyt popularna rasa, która sprawdzi się w domu wielbiciela syjamów. Zwierzęta te mają dużą potrzebę aktywności, ale są też niezależne. Zachwycają wyglądem i dostępne są w pełnej gamie umaszczeń.

Najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje orientalny kot?

Orientalny kot w Polsce będzie kosztował przynajmniej 3 500 złotych.

Ile kosztuje kot nietoperz?

„Koty nietoperze”, czyli peterebaldy, to jedna z najdroższych ras kotów, której cena waha się od 6 do 10 tysięcy złotych.

Ile lat żyje kot orientalny?

Koty orientalne żyją od 10 do 20 lat.

Ile kosztuje kot tygrysi?

Kot tygrysi kosztuje od 3 500 złotych.

Agama brodata – jaszczurka do terrarium. Hodowla i pielęgnacja

Agama brodata – co wiemy o australijskim smoku?

Agama brodata (łac. Pogona vitticeps), zwana także brodatką środkowoaustralijską, to gatunek jaszczurki, która przywędrowała do Polski aż z Australii. Zwierzę już od dłuższego czasu pojawia się w hodowlach i posiada wiele odmian kolorystycznych, m.in. czerwoną, żółtą, szarą, białą. Dorosła agama brodata może osiągnąć nawet pół metra i ważyć do 500 gramów.

Pogona vitticeps żyje przeciętnie od 7 do 12 lat, choć znane są osobniki, które mając prawidłową opiekę i dobre geny dożywały nawet 18-20 lat. Agama brodata jest jaszczurką o dziennej aktywności, która w nocy zapada w sen, więc nie musimy obawiać się hałasów, które zakłócą nasz spoczynek. Jest to jaszczurka kontaktowa, która nie boi się bezpośredniego kontaktu z człowiekiem, nie musimy się też obawiać agresji z jej strony – z natury zwierzę jest bardzo łagodne. Agam nie należy trzymać w grupach – wykazują silny terytorializm i umieszczenie kilku osobników może prowadzić do dotkliwych walk kończących się poważnymi obrażeniami i utratą kończyn.

Z uwagi na to, że polski klimat różni się od tego, który panuje w Australii, musimy zwierzakowi stworzyć warunki, które będą imitować jego naturalny biotop. Stawianie na półśrodki lub lekceważenie wymogów zwierzaka, najczęściej będzie kończyć się rozwojem chorób prowadzących do śmierci. Warto przed zakupem jaszczurki upewnić się, że jesteśmy w stanie sprostać hodowli.

Gdzie kupić agamę brodatą? Jaka jest cena gada?

Agama brodata jest od bardzo wielu lat powszechna w Polsce i możemy ją kupić w wielu miejscach. Najpewniejszym miejscem, gdzie możemy być przekonani o dobrym stanie zdrowia zwierzaka, będzie hodowla agam brodatych. Hodowca posiadający wieloletnią praktykę i doświadczenie najlepiej doradzi, jak odpowiednio dbać o egzotyczną jaszczurkę. Dodatkowo zawsze będziemy mogli zwrócić się o pomoc, jeśli będziemy mieć pytania lub potrzebować dodatkowych informacji. Nie zaleca się kupowania jaszczurek w sklepach zoologicznych.

Jedną z takich hodowli jest hodowla agam brodatych Gady z brodą.

Agama brodata występuje w wielu odmianach, a najpopularniejsze z nich to:

Red – agama jest koloru czerwonego,
Yellow – skóra jaszczurki jest żółta,
Citrus – zwierzę ma charakterystyczny cytrynowy kolor,
Orange – agama jest pomarańczowa,
Classic – zwierzę ma kolory brązowo-szare,
Zero – agama jest koloru białego lub szarego,
Trans – zwierzę posiada ciemno zabarwione oczy i przezroczyste łuski,
Hypo – skóra posiada zredukowaną ilość czarnego barwnika, więc kolory jaszczurki są bardziej wyraziste.

Cena agamy zależy najczęściej od konkretnej odmiany i może to być od kilkuset do ponad 1000 zł. Na pierwszą jaszczurkę najlepiej wybrać samca, ponieważ samice okresowo znoszą jaja i w tym czasie trzeba im zapewnić szczególną opiekę – nie każdy początkujący terrarysta będzie na to przygotowany.

Przygotowanie terrarium dla jaszczurki – wymiary i wyposażenie

Pierwszym elementem, o który musimy zadbać, jest odpowiednie terrarium. Zbiornik będzie musiał być sporych rozmiarów. Jako minimum dla jednej agamy brodatej przyjmuje się wymiary 120x60x60 cm. Największy wymiar terrarium to szerokość i może ono być większe, jeśli mamy w pokoju więcej miejsca. Warto też wykonać w środku terrarium ściankę z półkami, która zwiększy przestrzeń życiową agamy i urozmaici teren. Producenci terrariów oferują wiele rodzajów zbiorników – niektóre z nich są szklane, inne wykonane z płyty meblowej. Czy to terrarium szklane, czy terrarium drewniane, będzie mieć swoje wady i zalety, dlatego przed zakupem warto dopytać sprzedawcę o szczegóły.

W terrarium powinno znajdować się właściwe oświetlenie – jaszczurka będzie wymagać promieni UVB oraz ogrzewania. Jako źródło UVB najlepiej sprawdzi się świetlówka T5 emitująca promienie (12%), do ogrzewania możemy wykorzystać lampę grzewczą (temperatura bezpośrednio pod lampą powinna wynosić 38-40 stopni). Obydwie żarówki powinny być umieszczone koło siebie i pracować średnio 12 godzin dziennie w zależności od pory roku. Dno terrarium wykładamy podłożem, najlepiej sprawdzą się papierowe ręczniki lub mieszanka gliny i piasku, którą kładziemy wilgotną na dno (po paru godzinach mieszanka wyschnie, tworząc skorupę).

W terrarium warto umieścić korzenie i inne elementy ozdobne, których zwierzę nie będzie w stanie zjeść oraz miskę z wodą, którą będziemy codziennie wymieniać. Zwierzę będzie ją zarówno pić, jak i wykorzystywać do kąpieli (szczególnie w okresie linienia), a dodatkowo zapewnimy odpowiednią wilgotność w zbiorniku.

Czym karmić agamę brodatą? Dieta i suplementacja

Istotnym elementem związanym z hodowlą agamy jest właściwe żywienie i suplementacja. Pokarm agamy brodatej to żywe owady, takie jak karaczany, świerszcze i szarańcza. Wielu z nas trudno jest przemóc strach przed karaluchami budzącymi odrazę, jednak jeśli chcemy mieć jaszczurkę, jest to absolutna konieczność – nie należy stosować zamienników w postaci martwych suszonych owadów.

Mała agama brodata będzie musiała spożywać przewagę pokarmu zwierzęcego (w diecie powinno być 80% żywych owadów i 20% roślin). Dorosła agama brodata powinna spożywać przede wszystkim pokarm roślinny (przyjmuje się, że stosunek pokarmu roślinnego do zwierzęcego u dorosłego osobnika powinien wynosić 80% do 20%), jednak mimo wszystko tak długo, jak będziemy hodować agamę, należy uwzględnić, że żywe owady karmowe będą musiały nam towarzyszyć. Warto zaopatrywać się w karmówkę u sprawdzonych hodowców owadów karmowych, ponieważ wówczas mamy pewność, że stawonogi nie będą zarażone pasożytami, które przeniosą się na agamę. Pokarm roślinny jest bardzo różnorodny – agamie możemy podawać roszponkę, rukolę, trzykrotkę, bazylię, miętę, kapustę pekińską. Nie należy podawać roślin zawierających szczawiany – są one toksyczne dla agamy brodatej.

Dodatkowo zwierzę wymaga suplementacji – 5 razy w tygodniu podajemy wapń bez witaminy D3 oraz 2 razy w tygodniu witaminy dla gadów z witaminą D3. Nie należy o tym zapominać i pomijać podawania preparatów, ponieważ brak odpowiednich składników mineralnych w organizmie agamy będzie prowadzić do rozwoju chorób układu kostnego.

Opieka nad agamą brodatą – aklimatyzacja i pielęgnacja

Po zakupie agamy brodatej i wprowadzeniu do terrarium musimy jej dać czas na aklimatyzację w nowych warunkach. Przez pierwszych kilka dni lub tygodni zwierzę może być płochliwe, unikające kontaktu z człowiekiem, może też odmawiać przyjmowania pokarmu. Jest to zupełnie normalne i musimy dać czas na oswojenie się z nowym środowiskiem. Należy unikać wyjmowania agamy brodatej z terrarium, ponieważ każda interakcja będzie dla niej dodatkowym stresem. Po pewnym czasie wszystkie objawy wskazujące na aklimatyzację ustąpią i zwierzę nie będzie mieć problemu z widokiem człowieka.

Kilka tygodni po wprowadzeniu, powinniśmy zabrać próbkę kału jaszczurki do weterynarza i wykonać badanie na obecność pasożytów. Stres związany z nowym miejscem osłabia organizm, który jest wówczas podatny na ataki drobnoustrojów. Jeśli wyniki wykażą ich obecność pasożytów, konieczne będzie zastosowanie leczenia. Po wykonaniu pierwszego badania powinniśmy być przygotowani na profilaktyczne badanie próbek kału – wystarczy kontrola raz na kilka miesięcy. Warto wybierać weterynarzy wyspecjalizowanych w dziedzinie gadów.

W okresie dorastania (do ukończenia 1-1,5 roku życia) zwierzę będzie często zrzucać skórę. Jej płaty porozrzucane po terrarium nie powinny nas niepokoić. Jest to tzw. linienie, które polega na wymianie starego naskórka na nowy, który będzie dopasowany do aktualnego rozmiaru gada. W tym czasie warto zwiększyć wilgotność w terrarium, które ułatwi jej przejście.

Najczęściej zadawane pytania

Czy agama brodata może ugryźć?

Jeśli nieodpowiednio traktowana, agama brodata może nas ugryźć.

Czy agama brodata jest agresywna?

Jeśli agama brodata przejawia objawy agresji, jest ku temu jakiś powód. To zwierzę nie będzie agresywne bez przyczyny.

Czy agama brodata słyszy?

Agama brodata ma bardzo dobry słuch.

Królik angora – charakterystyka rasy, hodowla i pielęgnacja

W artykule opiszemy wygląd królika angory oraz jego charakter. Opowiemy o etyce jego hodowli i procesie pozyskiwania wełny angorskiej. Znajdziesz tu również wskazówki dotyczące prawidłowej opieki, żywienia, pielęgnacji tych zajęczaków. Przeczytaj i dowiedz się więcej na ten temat!

Królik angorski – wygląd i charakterystyka rasy

Królik angora jest średniej wielkości, a dorosłe osobniki osiągają masę ciała około 4 kilogramów. Co prawda zajęczaki te wydają się o wiele większe, jednak jest to spowodowane włosem puchowym o długości około 15 cm, a nie ich faktycznym rozmiarem. Tym, co odróżnia je od innych ras królików, jest brak wymiany sierści, która stale odrasta. Właśnie dlatego niezbędne jest strzyżenie tych zwierzaków minimalne co trzy miesiące. Wagę wełnistego futra w 60 procentach stanowi wchłonięta wilgoć, jednak mimo tego włos nie jest mokry i można wykorzystywać go do produkcji tekstyliów.

Kolejną charakterystyczną cechą jest brak zewnętrznego futra, które występuje u większości odmian króliczków. Rasa angorska została pozbawiona wierzchniej warstwy włosów ochronnych, a posiadany przez nią podszerstek z łatwością nasiąka wodą. Taki typ owłosienia niestety jest bardzo niekorzystny dla zwierzaków i naraża je na wiele dolegliwości zdrowotnych.

Najbardziej pożądanym typem umaszczenia jest białe, a przedstawiciele tej rasy często są albinosami. Występują także inne kolory szaty, jednak nie są one uznawane przez większość związków hodowlanych. Rasa została podzielona na dwie odmiany – jedną posiadającą charakterystyczne pędzelki na uszach, policzkach, czole i kończynach oraz drugą, która jest ich pozbawiona.

Wełna angorska – dlaczego obrońcy zwierząt protestują?

Nawet 95% wełny angorskiej na całym świecie pochodzi z chińskich hodowli. Prawo tego kraju zwykle nie reguluje kwestii dobrostanu zwierząt, w związku z czym bez wątpienia dochodzi tam do licznych nadużyć, a warunki nie są sprawdzane. Zwierzęta przetrzymuje się w malutkich klatkach, zupełnie niedostosowanych do potrzeb królików angora. Sam proces pozyskiwania wełny jest bardzo brutalny. Zwierzaki są strzyżone w nieostrożny sposób, a w czasie tych zabiegów często dochodzi do ich poważnych okaleczeń. Niektórzy producenci wyskubują wełnę z przytomnych królików niepoddanych działaniu środków znieczulających.

Kolejnym poważnym problemem jest sama struktura sierści. Z jej powodu króliki tej rasy są narażone na wiele problemów zdrowotnych. Więcej informacji o najczęstszych schorzeniach tych zwierzaków, znajdziesz w dalszej części artykułu.

Królik angora – charakter i usposobienie

Króliki angora wyglądają wyjątkowo uroczo i taki też mają charakter. Są radosne oraz przyjazne wobec innych osób. W dodatku mają łagodne usposobienie, dzięki czemu doskonale odnajdują się w domach, w których mieszkają już dzieci lub inne zwierzęta towarzyszące. Przed ich zakupem należy jednak nauczyć swoje pociechy nawiązywania prawidłowych relacji z tak małym zwierzątkiem, by uniknąć nieprzyjemnych sytuacji.

Króliczki angorskie są wyjątkowo ciekawskie i towarzyskie, w związku z czym uwielbiają zabawy z pozostałymi członkami rodzinny oraz bycie w centrum wydarzeń domu. Chociaż są niewielkie, mają dość duże pokłady energii, a także potrzeby ruchu, a te same zajęcia potrafią je nudzić, dlatego należy zadbać o różnorodność dostępnych dla nich aktywności.

Nie powinno trzymać się ich pojedynczo, ponieważ na wolności żyją w koloniach i nawet duża dawka kontaktu z ludzkim opiekunem nie jest w stanie mu tego wynagrodzić. Należy jednak pamiętać o kastracji, by nie doszło do ich niekontrolowanego rozmnożenia się.

Królik angora – podstawy opieki

Królik angora ze względu na brak zewnętrznego futra jest wrażliwy na działanie wielu szkodliwych czynników. Pomieszczenie, w którym przebywa, musi być ciepłe, szczelne i suche, a jednocześnie dobrze wentylowane, by zapobiegać rozwojowi wilgoci. Poza tym należy zapewnić mu dostęp do świeżego powietrza, jednocześnie dbając o ochronienie przed przeciągami.

Odpowiednia klatka dla króliczka musi mieć przynajmniej dwa poziomy oraz minimalne wymiary 80x60x55 centymetrów. Ze względu na duże potrzeby ruchu warto także stworzyć wybieg, na którym zwierzaki będą mogły biegać i skakać. Na jego wyposażeniu powinny znaleźć się następujące elementy:

miseczka na jedzenie;
poidełko na wodę;
paśnik;
siano oraz ściółka;
domek do schowania się i spania.

Nie tylko siano! O prawidłowym żywieniu

Króliki angora to stuprocentowi roślinożercy. Podstawę ich diety powinno stanowić wysokiej jakości siano ze sprawdzonego źródła. Dostępne są również gotowe mieszanki dedykowane dla tego gatunku. Należy wybierać jedynie produkty dobrej jakości i wystrzegać się tych, w których składzie znajduje się cukier lub szkodliwe konserwanty, barwniki czy chemiczne wzmacniacze smaku.

Zwierzaki powinny mieć stały dostęp do świeżego siana oraz słomy, które ułatwiają trawienie, co jest niezwykle ważne przy stosunkowo wrażliwych żołądkach królików angorskich. Poza tym warto wzbogacać codzienny jadłospis o świeże trawy i zielone rośliny z dobrego źródła, takie jak na przykład mniszek lekarski. Zajęczaki powinny mieć także dostęp do gałązek oraz świeżej wody pitnej.

Problemy zdrowotne królików angorskich

Królik angora to rasa, która została stworzona przede wszystkim do spełniania potrzeb człowieka i nie jest w stanie przetrwać bez jego pomocy. Brak systematycznej pielęgnacji okrywy włosowej tych zwierząt prowadzi do powstawania kołtunów, które nie tylko utrudniają poruszanie się, ale tworzą też doskonałe środowisko do rozwoju drobnoustrojów chorobotwórczych. Jednak tego typu futro jest także źródłem innych problemów, w tym:

stres i zranienia podczas strzyżenia nożyczkami i maszynką;
podrażnienia oczu;
problemy trawienne związane z zaleganiem sierści w przewodzie pokarmowym (króliki w przeciwieństwie do na przykład kotów nie mają wypracowanych mechanizmów usuwania ich ze swojego organizmu);
zwiększone ryzyko chorób skóry, zakażeń pasożytami oraz larwami much;
trudności z ochładzaniem ciała;
zwiększone ryzyko przeziębień.

Ze względu na liczne problemy zdrowotne hodowla królików angora została zakazana w kilku państwa, w tym w Niemczech. Oswojone króliki mogą dożyć nawet 9 lat, jeśli opiekunowie odpowiednio o nie dbają, jednak w większości wypadków żyją znacznie krócej.

Ile kosztuje zakup królika angorskiego w hodowli?

Zamarzyłeś o posiadaniu własnego królika angorskiego? Jego zakup wiąże się z kosztem od 150 do 600 złotych w zależności od hodowli. Jednak w tym przypadku zdecydowanie nie warto kierować się ceną. Nieuczciwi hodowcy mogą oferować tańsze zwierzęta, ponieważ oszczędzają na kosztach ich utrzymania, ale w większości przypadków sprzedawane przez nie osobniki znacznie częściej miewają problemy zdrowotne.

Najbardziej etycznym rozwiązaniem jest adopcja królika z fundacji lub schroniska. Co prawda nie zawsze są to zwierzęta, których wygląd jest zgodny ze wzorcem rasy, ale w ten sposób możesz je uratować i całkowicie odmienić ich świat.

Królik angora został wyselekcjonowany jedynie do pozyskiwania z niego drogocennej wełny, w związku z czym jest narażony na wiele schorzeń i dolegliwości. Obrońcy zwierząt od lat apelują o zaprzestanie ich hodowli oraz rezygnację z zakupu pozyskiwanej z nich wełny. Jeśli chcesz zaopiekować się królikiem tej rasy, jednocześnie nie wspierając nieetycznego biznesu, możesz zdecydować się na adopcję zwierzaka z fundacji.

Najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje królik angora?

Królik angora z rodowodem będzie kosztował od 300 do 600 złotych.

Ile żyje królik angora?

Królik angora z hodowli żyje średnio 9 lat.

Co może jeść królik angora?

Pożywienie, jakie powinniśmy podawać królikowi angorze, to specjalnie przeznaczona dla nich karma i woda, wzbogacona o siano, zieleninę i zioła łąkowe.

Jak obciąć królika?

Jeśli zdecydujesz się na samodzielnie ostrzyżenie królika, użyj do tego specjalnych nożyczek o zaokrąglonych końcach.

Kaczka mandarynka – poznaj kolorowo upierzona ptaki z Azji

Kaczka chińska, zwana najpowszechniej mandarynką, to ptak wyjątkowej urody. Szczególnie samce zachwycają różnorodnymi kolorami, którymi mieni się ich godowe upierzenie. W Azji, skąd pochodzi ta kolorowa kaczka, jest bardzo ceniona i uznawana za symbol pomyślności i szczęścia. Dowiedz się o niej czegoś więcej.

Kaczka klementynka – skąd pochodzi?

Kaczka mandarynka (Aix galericulata) to ptak, który przywędrował do Polski z Azji. Zasięgiem występowania obejmuje południowo-wschodnie Syberię, Chiny oraz Japonię. Przedstawiciele tego gatunku kaczki żyją w lasach, w których znajdują się także zbiorniki wodne lub tereny podmokłe.

Z tymi kolorowymi kaczkami wiąże się wiele podań i legend. Nazwa nawiązuje do pięknie zdobionych i kolorowych szat mandarynów, czyli chińskich dostojników. Ptaki te wiążą się w monogamiczne pary na całe życie, dlatego są symbolem trwałości i wierności małżeństwa. Przedstawiające je obrazy wręcza się w Chinach młodym parom zaraz po ceremonii zaślubin.

Kaczki mandarynki – zimowanie

Zimowanie kaczki mandarynki zależy w dużej mierze od miejsca, które zamieszkuje. Syberyjskie mandarynki na zimę migrują i można znaleźć je w okolicach Chin południowo-wschodnich. Natomiast te, które zamieszkują Japonię, nie mają potrzeby odlatywania i prowadzą całkowicie osiadły tryb życia.

Kaczki ozdobne mandarynki – jak wyglądają?

Mandarynki to kaczki średniej wielkości, których masa ciała raczej nie przekracza 500 g. Wysokość wynosi najwyżej 50 cm, jednak rozpiętość skrzydeł może odchodzić nawet do 75 cm.

Samice tego gatunku nie wyróżniają się szczególnie spośród innych ptaków. Ich ubarwienie jest szarobrązowe, jedynie na szyi znajduje się biała obróżka. Na uwagę zasługują jednak samce mandarynek, które szczególnie w okresie godowym mają przepiękne i bardzo kolorowe upierzenie.

Na karku ptaka znajduje się piękny czub, który razem z grzywą przybiera kolor metalicznej, głębokiej zieleni. Pióra na całym ciele są bardzo kolorowe – mogą być brązowe, purpurowe i białe. Biel jest zawsze obecna po bokach głowy, gdzie znajdują się także jasnopomarańczowe przebłyski. W niektórych przypadkach z jajek wykluwają się białe kaczki mandarynki, które są albinosami.

Jaja lęgowe kaczek mandarynek

Okres lęgowy kolorowych kaczek ma miejsce na wiosnę. Wtedy amica składa kilkanaście jajek, które przez miesiąc wysiaduje aż do wyklucia się piskląt.

Podobnie jak nasze rodzime kaczki krzyżówki, malutkie mandarynki są brązowe i bardzo puchate. Obfita warstwa miękkiego puchu jest nie tylko urocza, ale jednocześnie pełni funkcje ochronne. Przez dwa miesiące maluchy trzymają się blisko matki, dopiero po tym czasie stają się samodzielne.

Kaczka mandarynka łączy się w pary na całe życie

Nie bez przyczyny kaczki tego gatunku są w Chinach symbolem długiego i nierozerwalnego małżeństwa. Ptaki te najczęściej gniazdują w dziuplach drzew i skalnych szczelinach. Nie gardzą także zbudowanymi przez ludzi budkami lęgowymi.

Wierność tych ptaków budzi podziw. Jeżeli jeden z partnerów zginie, drugi nigdy nie połączy się z nikim w parę. Zdarzają się także przypadki, kiedy osierocony „małżonek” popada w depresję, z powodu której umiera.

Kaczka mandarynka – hodowla

Kolorowa kaczka klementynka pojawiła się w Europie po raz pierwszy w XVIII wieku. Już wtedy można było spotkać ją na terenie Rzeczpospolitej, gdzie odgrywała rolę ptaka ozdobnego na dworkach szlacheckich. Obecnie ptaki tego gatunku możesz spotkać na przykład w Parku Łazienkowskim w Warszawie. Oczywiście istnieje także możliwość hodowania ich w przydomowym ogródku. Trzeba jednak zapewnić im odpowiednie warunki – w tym zbiornik wodny do pływania.

Warunki hodowli

Dzikożyjące osobniki żywią się najczęściej drobnymi bezkręgowcami, zbożami i nasionami. W hodowli kaczki mandarynki powinno się karmić specjalnymi mieszankami przeznaczonymi właśnie dla nich.

Jeżeli decydujesz się na trzymanie kaczek mandarynek w wolierze, konieczne będzie umieszczenie tam wody do pływania oraz grzędy do siedzenia. Jeżeli temperatura na zewnątrz spadnie poniżej 5°C, ptaki trzeba przenieść do ocieplanego pomieszczenia.

Mandarynka – ptak pod ochroną?

Ze względu na daleko posuniętą degradację środowiska naturalnego mandarynek, na początku XX wieku populacja tych ptaków zaczęła się stopniowo zmniejszać. Nie bez znaczenia były także niekontrolowane polowania i wywożenie tych ptaków za granicę. Na szczęście bardzo szybko problem został zauważony, a władze azjatyckich państw rozpoczęły budowę sztucznych miejsc lęgowych. Obecnie kaczka chińska jest gatunkiem pod ochroną, który jednak ma status „najmniejszej troski”.

Na szczęście dla mandarynek ich mięso jest wyjątkowo niesmaczne. Z tego powodu gatunek nie został niemal całkowicie zniszczony. Ptaki te zamieszkują nie tylko ogrody zoologiczne, ale także miejskie parki i prywatne hodowle.

Kaczka chińska – ciekawostki

Oto garść ciekawostek o kaczkach mandarynkach:

w Korei ptaki tego gatunku są uznawane za symbol szczęścia, spokoju i posiadania wielu dzieci;
samce są bajecznie kolorowe tylko w upierzeniu godowym. Kiedy zmieniają je na spoczynkowe, są prawie nie do odróżnienia od samic;
ptaki te można spotkać nie tylko w warszawskich Łazienkach Królewskich, ale także w parku Skaryszewskim po drugiej stronie Wisły.

Kaczka mandarynka – podsumowanie

Jako ptak ozdobny kaczka mandarynka jest bardzo popularna. Ponieważ jej mięso nie jest szczególnie smaczne, obecnie hodowana jest wyłącznie w celach estetycznych. Możesz spotkać ją nie tylko w ogrodach zoologicznych, ale także w parkach i w prywatnych hodowlach. Jeżeli planujesz tę ostatnią, najlepszym rozwiązaniem będzie odtworzenie w jak największym stopniu naturalnych warunków bytowania gatunku.

Akwarium malawi w twoim domu. Jak je stworzyć?

Malawi charakteryzuje się małą ilością roślin lub wręcz ich brakiem. Założenie takiego zbiornika jest dość proste. Jego mieszkańcy to kolorowe pielęgnice zwane pyszczakami. Jak urządzić akwarium, aby ryby czuły się jak w prawdziwym jeziorze Malawi? Czytaj dalej!

Biotop: jezioro Malawi. Podstawowe informacje

Jezioro Malawi (Niasa) to jedno z największych i najgłębszych jezior świata (700 metrów głębokości). Mimo jego ogromu, parametry wody i warunki w jeziorze są dość wyrównane. Temperatura wody wynosi od 23 do 29 stopni, odczyn pH wynosi 7,6–8,8. Woda jest też raczej miękka. Świat roślin wodnych jest ubogi, występuje tu zaledwie kilka gatunków. Typowe dla biotopu są skały porastane przez glony. Żyjące tu zwierzęta to w większości endemity – gatunki niewystępujące nigdzie indziej na Ziemi. Wśród nich są cenione przez akwarystów rybki – pyszczaki.

Akwarium dla pyszczaków

Pyszczaki to słodkowodne pielęgnice, należące do ryb okoniokształtnych. Znanych jest około 800 gatunków tych ryb. Wyróżniają się jaskrawym ubarwieniem oraz inkubowaniem ikry i narybku w pysku przez samicę (stąd nazwa: pyszczaki).

Ryby te są zwykle dosyć agresywne wobec siebie, szczególnie w czasie tarła. Żyją w grupach składających się z dominującego samca i kilku samic. Bronią obranego przez siebie rewiru, więc akwarium biotopowe dla tych ryb powinno być przestronne. Zalecany litraż to przynajmniej 150 litrów. Ważna jest nie tyle wysokość, co długość i powierzchnia dna akwarium. Jeśli dopiero rozpoczynasz przygodę z malawi, zdecyduj się na początek na akwarium jednego gatunku.

Akwarium z pyszczakami: mbuna i non-mbuna

Pyszczaki dzielą się na dwie grupy, które żyją w różnych obszarach jeziora i mają nieco inne wymagania w akwarium:

mbuna – do pyszczaków z grupy mbuna zalicza się takie ryby, jak Pseudotropheus sp. acei czy hongi. Żyją w dużych grupach. Odżywiają się roślinami wodnymi, zeskrobując glony z kamieni. Zamieszkują litoral skalisty i są dość agresywne wobec siebie;
non-mbuna – to najczęściej spore pielęgnice, pływające w strefie pelagialu. Odżywiają się innymi rybami.

Nigdy nie wolno łączyć tych dwóch grup w akwarium. Od tego, którą z nich wybierzesz, zależy aranżacja akwarium.

Malawi: aranżacja akwarium

Aranżacja akwarium malawi zależy od środowiska, które chcesz odwzorować. Najczęściej wybierany jest skalisty litoral z charakterystycznymi rumowiskami z kamieni. Takie akwarium jest odpowiednie dla ryb z grupy mbuna, które żyją w przybrzeżnych wodach. Ze skał można tworzyć konstrukcje za pomocą bezpiecznego dla ryb kleju. Aby stworzyć wrażenie głębi w akwarium, użyj tła strukturalnego. Najlepszym podłożem jest piasek, który ryby chętnie przekopują. Dla pielęgnic non-mbuna urządzenie akwarium jest znacznie prostsze. Skały i kamienie ułożone na piaszczysto-żwirowym dnie w zupełności wystarczą.

Malawi: jakie kamienie wybrać?

Rodzaj kamieni ma znaczenie: niektóre mogą zmieniać parametry wody w akwarium. Postaw na naturalny wygląd zbiornika. Lepszym dodatkiem do aranżacji są naturalne skały, które dodatkowo będą alkalizowały wodę w akwarium. Wybieraj skały:

marmurowe;
wapienne;
piaskowce.

Wśród kamieni rozsianych na całej powierzchni piaszczystego dna akwarium schronienie powinny móc znaleźć wszystkie ryby. Ma to duże znaczenie, bo ryby mbuna są bardzo terytorialne. Dla non-mbuna nie jest to aż tak istotne, ponieważ ryby te żyją w toni wodnej. Zwykle wystarcza niewielka ilość kamieni i skał na piasku.

Kamienie do akwarium malawi: wapień filipiński

Ta wapienna skała jest chętnie kupowana, mimo ceny. Czy słusznie? Doświadczeni malawiści uważają, że szkoda miejsca w akwarium. Wapień filipiński w akwarium malawi ma więcej wad niż zalet. Dobrze prezentuje się w zbiorniku tylko na początku, zanim porosną go glony. W jego szczelinach mogą zaklinować się mniejsze ryby. Łatwo osadza się tam także niezjedzony pokarm i odchody ryb. Dodatkowo nie występuje on naturalnie w jeziorze Malawi. Po co przepłacać, skoro równie dobre kamienie do akwarium są za darmo w rzece?

Akwarium malawi: filtracja

Filtracja powinna być wydajna, w końcu woda jeziora Malawi jest wyjątkowo przejrzysta. Akwaria malawi są zwykle bardzo dużymi zbiornikami, a z powodu braku roślinności może być trudno ukryć niezbyt estetycznie wyglądający filtr. Najlepiej sprawdzi się filtr zewnętrzny. Dobrym pomysłem jest zastosowanie specjalnego grysu koralowego jako wkładu do filtra. Ma on działanie alkalizujące, podniesie więc nieco odczyn wody w zbiorniku.

Roślinność i oświetlenie w akwarium malawi

Akwarium malawi to idealny biotop dla tych, którzy cenią minimalizm w zbiorniku. Jezioro jest ubogie w szatę roślinną przez panujące w nim warunki. Podobnie aranżuje się akwarium typu malawi: powinno być ubogie w roślinność. W takim akwarium sprawdzą się jedynie anubiasy albo nurzańce o długich, nitkowatych liściach. Dobrze je jednak zabezpieczyć, bo ryby mogą je wykopywać. Akwarium powinno być oświetlane przez 12–14 godzin. Wybierz odpowiednio mocne oświetlenie led, o barwie zbliżonej do naturalnego. Dzięki temu na kamieniach będą rosły glony. To ważne zwłaszcza, gdy wybrałeś akwarium z rybami mbuna.

Biotop malawi to prawdziwa gratka dla tych miłośników akwarystyki, którzy kochają aquascaping. Jaskrawo ubarwione, piękne ryby pływające między skałami i przekopujące piasek stanowią największą ozdobę takiego akwarium. Nie bez powodu malawi ma wielu miłośników na całym świecie. Dołączysz do nich?

Najczęściej zadawane pytania

Co potrzeba do akwarium malawi?

Do akwarium malawi potrzebne będą przede wszystkim kamienie i piasek, duża ilość roślinności nie jest konieczna.

Jakie akwarium dla malawi?

Minimalne akwarium dla malawii powinno mieć długość 200 centymetrów i pojemność 700 litrów.

Międzynarodowe Wystawy Psów Rasowych Kielce 2022 i Klubowa Wystawa Terierów – przebieg i relacja ze zdjęciami

Międzynarodowe Wystawy Psów Rasowych Kielce 2022 są ważnym momentem w świecie kynologicznym w Polsce. Wydarzenia te co roku odbywają się w listopadzie. Tym razem wraz z dwiema wystawami międzynarodowymi miały miejsce nominacje do CRUFTS 2023, walka o tytuł Zwycięzcy Polski 2022 i Klubowa Wystawa Terierów.

Międzynarodowe Wystawy Psów Rasowych Kielce 2022 i Klubowa Wystawa Terierów – przebieg

W listopadowy weekend psy rasowe zajęły aż siedem hal Targów Kielce. Na wystawę przybyło kilka tysięcy psów nie tylko z Polski, ale i ościennych krajów. Wszystko po to, aby konkurować ze sobą w ramach rasy, a potem w konkurencjach głównych. W sobotę dodatkowo odbywały się nominacje do CRUFTS, czyli prestiżowej wystawy gromadzącej najpiękniejsze, najwierniejsze swoim wzorcom psy z całego świata. W niedzielę natomiast czworonogi rywalizowały o tytuł Zwycięzcy Polski 2022. Opiekunowie i hodowcy terierów mieli okazję je zaprezentować w ramach Klubowej Wystawy Terierów.

Wydarzenia towarzyszące wystawom psów

Jak co roku, Międzynarodowe Wystawy Psów Rasowych Kielce 2022 i Klubowa Wystawa Terierów odbywały się w towarzystwie innych wydarzeń. Mowa między innymi o specjalnych pokazach możliwości psów. Małe mopsy prezentowały sztuczki i bawiły się z dziećmi z widowni, natomiast wyszkolone owczarki uczestniczyły w pokazie posłuszeństwa i obrony. Prócz tego organizatorzy zaplanowali animacje dla najmłodszych uczestników wystawy, którzy przyjechali na nią jako zwiedzający albo wraz ze swoimi rodzicami – wystawcami.

Na hali przy ringu głównym rozstawione zostały liczne stoiska sponsorów oraz firm oferujących produkty dla zwierząt. Goście i wystawcy mieli do swojej dyspozycji stoiska z lokalnymi specjałami i gorącymi posiłkami – niektórzy na halach wystawowych spędzali cały dzień, już od 10 rano aż do popołudniowych konkurencji na ringu głównym!

Międzynarodowe Wystawy Psów Rasowych Kielce 2022 – zdjęcia

basenji pies patrzy w obiektyw na wystawie psów rasowych

bernardyn krótkowłosy pies podaje łapę na wystawie psów rasowych

Międzynarodowe Wystawy Psów Rasowych Kielce 2022 i Klubowa Wystawa Terierów były objęte patronatem serwisu Zwierzaki.pl. Przedstawiciele naszej redakcji pojawili się na wydarzeniu i przygotowali relację zdjęciową, na której można zobaczyć niektóre najrzadsze rasy uczestniczące w wystawie.

Smecta dla psa na biegunkę – kiedy i jak dawkować?

Bezpieczne leki i preparaty, które można zastosować podczas biegunki i w przypadku innych dolegliwości, warto mieć w psiej domowej apteczce. Zalicza się do nich m.in. Smecta dla psa. Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się, dlaczego powinna się w niej znaleźć!

Apteczka pierwszej pomocy

Pomoże ci udzielić psiakowi skutecznej pierwszej pomocy przedweterynaryjnej. Dobrze wyposażona, psia domowa apteczka jest niezbędna w sytuacjach takich jak zranienia lub krótkotrwała, niegroźna biegunka. W apteczce dla psa powinny znaleźć się:

Rivanol (do odkażania ran);
woda utleniona;
lignina i wyjałowiona gaza;
bandaż kohezyjny, elastyczny i nieelastyczny;
nieduże nożyczki;
przylepiec;
opatrunki hydrożelowe (na odparzenia);
haczyk do kleszczy;
jednorazowe rękawiczki;
staza lub gumowa opaska do opatrunków uciskowych;
węgiel aktywny lub Smecta dla psa;
probiotyk;
elektrolity dla psa.

Rozwolnienie u psa – przyczyny

Bardzo często jest to zatrucie. Pupil mógł zjeść na spacerze wyrzucone przez kogoś resztki, w tym np. zepsute mięso – Smecta dla psa lub węgiel powinny wtedy pomóc. Inne przyczyny to:

nagłe wprowadzenie nowej karmy;
alergie pokarmowe;
podrażnienia jelit;
choroby układu pokarmowego (w tym nowotwory);
inwazja pasożytów (tasiemiec, giardia);
reakcja na niektóre leki.

Ważna jest obserwacja czworonoga. Może pomóc lekarzowi w postawieniu w gabinecie weterynaryjnym celnej diagnozy. Dzięki temu weterynarz dobierze skuteczne leczenie i podpowie, co podać psu na biegunkę, jeśli domowe środki nie zdały egzaminu.

Niepokojące objawy biegunki psiej

Zazwyczaj biegunka u psa mija po kilku godzinach sama. Jednak taka o ostrym przebiegu, trwająca dłużej niż 24 godziny, jest wskazaniem do konsultacji z lekarzem weterynarii. Podobnie biegunka z krwią u psa – zawsze jest bardzo niepokojąca!

Jeżeli twój pies jest jeszcze bardzo młody, miej się szczególnie na baczności. W przypadku biegunki i wymiotów u szczeniaka sama Smecta dla psa to za mało. Czasem tylko twoja szybka reakcja może uratować mu życie. Bardzo łatwo może dojść do odwodnienia. Ostra biegunka u psa mającego mniej niż pół roku i brak apetytu mogą być objawem zakaźnej, często śmiertelnej parwowirozy!

Jak sobie radzić z biegunką u pupila?

Krótkotrwałe rozwolnienie nie jest groźne, ale warto wiedzieć, jak pomóc swojemu psu. Dla niego to nic przyjemnego! W przypadku problemów jelitowych zaleca się zrobienie psu głodówki trwającej około 12–24 godziny. Pies musi mieć dostęp do świeżej wody i być ogólnie zdrowy.

Skonsultuj się z weterynarzem, jeśli twój psiak jest przewlekle chory, bardzo młody lub należący do ras miniaturowych. Takie psy gorzej znoszą brak pokarmu. Podaj węgiel lub Smectę dla psa. Dawkowanie zależy od masy pupila. Warto zastosować także probiotyki oraz elektrolity, które nawodnią organizm i uregulują pracę jelit.

Smecta dla psa – co to takiego?

Smecta to preparat leczniczy na biegunki… przeznaczony dla ludzi, dorosłych i dzieci. Jest on jednak bezpieczny dla psów, możesz więc bezpiecznie podać go swojemu pupilowi w razie niestrawności. Ma formę proszku, który przed podaniem należy rozrobić z wodą i podawać psu do pyska w formie zawiesiny.

Substancją czynną jest diosmektyt. Jest to naturalny glinokrzemian, który u psa działa ochronnie na jelita i wiąże obecne w nich toksyny. Smecta dla psa to jedno z najlepszych rozwiązań na biegunki oprócz głodówki. Zdecydowanie warto zaopatrzyć w nią swoją psią apteczkę!

Smecta dla psa – dawkowanie

Aby móc podawać psu Smectę, należy przede wszystkim sprawdzić, ile zwierzak waży. Od tego zależy bowiem dawkowanie preparatu. Jedna saszetka przypada na każde 15 kilogramów masy ciała psa. Należy więc dać psu ważącemu np. 30 kilogramów dwie saszetki.

Ważne, by podawać zawsze odpowiednią dawkę leku, w przeciwnym razie Smecta dla psa może nie zadziałać. Psu można podać zawiesinę łyżeczką lub, jeśli w ten sposób nie chce jej przyjąć, delikatnie wlać do pyska strzykawką bez igły. Rozwolnienie u psa powinno wkrótce ustąpić.

Kiedy domowe sposoby nie działają…

W ostatnim czasie doszło do nagłej zmiany karmy? Pies zjadł na spacerze wyrzuconą kanapkę? Nie powinien się poważnie rozchorować. Smecta dla psa i mała głodówka powinny pomóc. Możesz także podać węgiel aktywny.

Jeśli jednak zauważysz krew w kale, pies ma biegunkę o ostrym przebiegu lub rozwolnienie trwa dłużej niż 48 godzin, umów się na wizytę do lekarza weterynarii. Lepiej z nią nie zwlekaj! Być może pies zjadł coś niebezpiecznego lub biegunka jest widocznym objawem rozwijającej się właśnie w organizmie choroby!

Tylko weterynarz może postawić diagnozę i dobrać odpowiednie leki weterynaryjne. Co do zasady leków przeznaczonych dla ludzi nie wolno stosować u zwierząt. Z różnych przyczyn. Smecta dla psa to jednak jeden z tych preparatów, które wolno podawać.

Jeśli więc chcesz pomóc swojemu psiakowi, zastosuj ją w przypadku psiej biegunki. Obserwuj go jednak uważnie. Przy podejrzeniu zatrucia toksycznymi substancjami, braku apetytu i wymiotach, a także osłabieniu i apatii bezzwłocznie udaj się z pupilem do lecznicy.

Ile kosztuje pies? Ceny najpopularniejszych ras psów

Dlaczego tak wielu ludzi kocha psy i marzy o własnym czworonogu? Odpowiedź jest prosta: pies staje się członkiem rodziny i przyjacielem na lata. Oczywiście, decyzję o jego pojawieniu się w domu muszą podjąć wszyscy domownicy. Gdy już taka zapadnie, należy zastanowić się nad rasą, a przede wszystkim nad tym, skąd takiego zwierzaka wziąć.

Schronisko czy hodowla?

Istnieje wiele sposobów na spełnienie swoich marzeń o psie. Można w tym celu odwiedzić schronisko dla zwierząt albo zdecydować się na zakup psa z hodowli. Adoptowanie psa ze schroniska jest szlachetnym gestem, jednak należy pamiętać, że nie każdy powinien się tego podjąć. Trafiające tam zwierzęta, zazwyczaj dorosłe, mogą być w złym stanie fizycznym i psychicznym, często po przeżytych traumach. Takie pieski potrzebują nie tylko miłości, ale też dużo uwagi i czasu właściciela. Właściciel powinien też mieć doświadczenie w opiece nad psami specjalnej troski. Nie znając przeszłości czworonoga, trudno jest przewidzieć jego zachowanie i oczekiwać, że będzie łagodny i ułożony. To bardzo ważne, aby obcowanie z psem było bezpieczne dla domowników, a także innych zwierząt. Z tego powodu wielu ludzi decyduje się na zakup szczenięcia od hodowcy. Wybór psa w tym wypadku należy zacząć od… wyboru hodowli. Tylko licencjonowane i sprawdzone hodowle dają gwarancję bezpiecznego zakupu.

Zadbany szczeniak to szczęśliwy szczeniak

Na kupno psa z hodowli można zdecydować się z wielu powodów, między innymi z zamiłowania do konkretnej rasy i chęci wychowania psa od pierwszych miesięcy życia. Niektórzy planują też przyszły udział psa w pokazach i wystawach, do czego potrzebny jest rodowód. Przede wszystkim zwierzęta w znanych i renomowanych hodowlach są zdrowe i zadbane, a sami hodowcy zapewniają pomoc właścicielowi i szczenięciu w adaptacji. Decydując się na psa z hodowli, należy liczyć się z dosyć wysokimi kosztami, w tym zaliczką już na etapie jego rezerwacji. Ponadto, jak w przypadku każdego psa, trzeba zaopatrzyć się w wyprawkę i zapas zdrowej karmy. Czasami zakup psa planuje się od dawna, ale bywają sytuacje, kiedy decyzję należy podjąć w krótszym czasie. Wówczas pomocna może okazać się pożyczka od ręki, której udzielenie nie wymaga wielu formalności. Szybki zastrzyk gotówki pozwoli na spełnienie marzeń o własnym czworonogu.

Ile kosztuje pies?

Ceny psów uzależnione są od wielu kwestii. Mogą się one różnić nawet w obrębie jednej rasy, na co wpływa, na przykład płeć lub umaszczenie. Ceny różnych psów nie są uzależnione od wielkości czy temperamentu czworonoga, a raczej wynikają z renomy hodowli, osiągnięć rodziców szczenięcia, popytu na daną rasę i jej dostępność. Wybór prestiżowej hodowli to wyższa cena, ale też gwarancja zakupu szczeniaczka cieszącego się dobrym zdrowiem i samopoczuciem. U sprawdzonego hodowcy zawsze jest możliwość poznania środowiska życia pieska, jego rodziców i rodzeństwa. Zazwyczaj rezerwacji dokonuje się jeszcze przed narodzinami szczenięcia. Należy wówczas wpłacić wymaganą zaliczkę, a także często wypełnić ankietę, która upewni hodowcę, że zwierzę trafi w dobre ręce. Całą kwotę, zazwyczaj uiszcza się w momencie odbioru szczeniaka, czyli nie wcześniej niż w ósmym tygodniu życia. Pożyczki długoterminowe online to dobry pomysł na pokrycie sumy, którą zazwyczaj trudno jest uzyskać z własnych oszczędności. Jest to wpłata jednorazowa, ale jej skutki są długotrwałe, zapewniające radość na lata przy boku pupila, który przecież jest bezcenny.

Popularne w Polsce rasy i ich orientacyjne ceny w renomowanych hodowlach

Mops – od 5000 do 6000 zł.

Shih tzu – od 2000 do 4000 zł.

Golden retriever – od 5000 do 7000 zł.

Pomeranian – od 5000 do 7000 zł.

Buldog francuski – od 4000 do 6000 zł.

Amstaff – od 3000 do 5000 zł.

Beagle – od 4000 do 6000 zł.

Spokojne rasy psów dla początkujących – TOP 10

W artykule opowiemy, czym powinny charakteryzować się spokojne rasy psów. Wyjaśnimy także, dlaczego najlepiej wybrać jedną z nich, szukając swojego pierwszego czworonoga. Znajdziesz tu również listę ras uznawanych za łagodne wraz z ich krótką charakterystyką.

Spokojne rasy psów, czyli jakie?

Obecnie wyróżnia się ponad kilkaset różnych ras psów na świecie. Część z nich z natury jest bardzo łagodna oraz spokojna. Ich przedstawiciele przeważnie nie sprawiają większych trudności swoim opiekunom, ponieważ na ogół są posłuszni, chętnie współpracują z człowiekiem i nie buntują się w trakcie treningu, co sprawia, że szkolenie ich nie jest problematyczne.

Mimo ogromnych podobieństw w obrębie rasy należy jednak pamiętać o tym, że każdy zwierzak jest inny. Nawet szczeniaki pochodzące z jednego miotu mogą całkowicie się od siebie różnić, dlatego zakup psa z rodowodem nigdy nie daje stuprocentowej gwarancji łagodnego temperamentu czworonoga. W dodatku niezwykle istotny jest proces socjalizacji oraz szkolenie przeprowadzone w młodym wieku. Jeśli właściciel popełni na tym etapie rażące błędy, ich odkręcenie w przyszłości będzie niezwykle trudne.

Wspólne cechy spokojnych ras psów:

przyjazne w stosunku do ludzi (w tym dzieci) oraz innych zwierząt domowych;
cierpliwe i delikatne;
szybko się uczą i są posłuszne;
wierne oraz przywiązane do swoich właścicieli;
doskonały pies do zabawy i spacerów.

Oczywiście żaden czworonóg nie będzie przyjazny, jeśli jego wszystkie potrzeby nie będą zaspokojone. Wszystkie psy potrzebują nie tylko pełnej miski i opieki weterynaryjnej, ale także aktywności fizycznej oraz umysłowej. Krótki spacer wokół bloku czy dostęp do dużego podwórka to za mało, żeby zwierzak mógł zaspokoić swoje potrzeby węszenia czy biegania. Stymulacja intelektualna jest równie ważna, co ruchowa. Piesek powinien być ciągle szkolony oraz mieć do dyspozycji różnego rodzaju zabawki logiczne.

Lhasa apso – czuły kudłacz

Lhasa apso zdecydowanie należy do spokojnych ras psów. Ma doskonale zrównoważony charakter, jest energiczny oraz chętny do zabaw, ale nie wymaga godzinnych treningów, by jego potrzeby ruchowe pozostały zaspokojone. Bardzo przywiązuje się do swoich opiekunów i uwielbia wylegiwać się z nimi na kanapie, co przez wielu uznawane jest za zaletę, jednak z tego powodu źle znosi ich nieobecność, a w samotności może dużo szczekać. Jego sierść wymaga regularnej pielęgnacji, ale po przyzwyczajeniu go do tych zabiegów nie sprawia to zbyt wielu trudności.

Berneński pies pasterski – łagodny olbrzym

Berneńczyki, chociaż są dużymi psami, mają wyjątkowo łagodne usposobienie. Mimo swoich rozmiarów zupełnie nie odnajdą się w roli psich stróży, ponieważ są dość ufne w stosunku do obcych, ale doskonale radzą sobie z kontaktem z dziećmi, jednak zawsze osoba dorosła powinna kontrolować zabawę. Z powodzeniem mogą zamieszkać w domach, w których żyją już inne zwierzęta. Na ogół ich układanie i szkolenie nie jest kłopotliwe, ale nie wolno go zaniedbać, ponieważ brak kontroli nad takim olbrzymem może skończyć się tragedią.

Dog niemiecki – przyjazny olbrzym

Do spokojnych ras psów zalicza się także dog niemiecki. To oddane rodzinie, przyjazne dzieciom olbrzymy. Dogi tolerują inne zwierzęta domowe, ale wobec obcych są ostrożne i bardzo powściągliwe. Mogą nie uświadamiać sobie swojej wielkości i siły, dlatego warto je dobrze ułożyć, by nie zrobiły krzywdy domownikom przez zupełny przypadek.

Mastino napoletano – potężny i spokojny

Mastino napoletano należy do spokojnych ras psów, jednak jest to pies silny zarówno fizycznie, jak i psychicznie, dlatego wymaga odpowiedniego szkolenia. Dobrze wyszkolone zwierzęta są bardzo łagodne i zrównoważone. Przedstawiciele tej rasy hodowani byli do stróżowania i walk. Aktualnie to bardzo mądre i wierne psy z grupy molosów.

Chart angielski – wulkan energii na spacerze i oaza spokoju w domu

Charty angielskie to psy o podwójnej naturze. W domu są spokojne i uwielbiają wylegiwanie się na kanapie z opiekunami, ale po wyjściu na spacer wykorzystują ogrom tkwiącej w nich energii. Szkolenie tych czworonogów powinno przebiegać powoli oraz być oparte na pozytywnym wzmacnianiu, ponieważ są to zwierzaki dość delikatne i łatwo stracić ich zaufanie. Chociaż nie przejawiają zachowań agresywnych wobec obcych osób, z reguły wybierają jednego opiekuna, do którego mocno się przywiązują.

Basset hound – leniwy psiak o łagodnym usposobieniu

Bassety to czworonogi, które wydają się leniwe, lecz wcale takie nie są! Psy tej rasy nie przepadają za bieganiem za piłką czy zabawami szarpakiem, ale ich silny instynkt myśliwski sprawia, że uwielbiają węszenie oraz tropienie. Bez odpowiedniej motywacji nie podejmują aktywności fizycznej, dlatego należy je do niej regularnie zachęcać, by zapobiec rozwojowi niezwykle niebezpiecznej dla zdrowia nadwagi lub – co gorsza – otyłości.

Dog z Bordeaux – spokojny i zrównoważony

Omawiając spokojne rasy psów, nie sposób nie wspomnieć o dogu z Bordeaux. To zrównoważony przyjaciel i stróż rodziny. Należy do grupy molosów i, podobnie jak reszta jej reprezentantów, psy te są wrażliwe i bardzo serdeczne. Przedstawiciele tej rasy lubią towarzystwo i są bardzo przywiązani do swoich opiekunów. Uchodzą za bardzo cierpliwe i wyrozumiałe, jednak powinieneś pamiętać, że mają ciężkie charaktery i wymagają szkolenia.

Chow chow – oddany przyjaciel

Chow chow zdecydowanie można zaliczyć do spokojnych ras psów. Czworonogi tej rasy uwielbiają czułości ze swoim opiekunem, któremu są niezwykle oddane. Chociaż nie wyróżniają się ponadprzeciętną inteligencją, nie są uparte tak jak na przykład teriery, dlatego ich szkolenie nie powinno nastręczać zbyt wielu trudności początkującym. Problematyczna może być pielęgnacja ich sierści, zwłaszcza w okresie silnego linienia, jednak jeśli przyzwyczai się je do wykonywania tych zabiegów, będzie znacznie łatwiej.

Mops – spokojny pies dla osób z zasobnym portfelem

Mopsy kojarzą się z wesołymi i leniwymi psiakami. W rzeczywistości są energiczne, jednak deformacje związane z brachycefaliczną budową czaszki uniemożliwiają im prawidłowe oddychanie, przez co bardzo szybko się męczą. Podobnie jak wszystkie czworonogi o bardzo krótkiej kufie cierpią z powodu licznych problemów zdrowotnych, których leczenie wiąże się z koniecznością poświęcenia ogromnych nakładów finansowych oraz czasowych. Szczególnie zagrożone są osobniki z pseudohodowli, które nierzadko rodzą się w wyniku chowu wsobnego.

Chin japoński – radosny pies do towarzystwa

Rasa należy do 9 grupy FCI, czyli psów ozdobnych i do towarzystwa. Chin japoński to niewielki pies o delikatnej budowie i pięknej, jedwabistej sierści oraz krótkim pyszczku. Jest bardzo przyjazny i ma radosne usposobienie. Uwielbia spędzać czas ze swoim człowiekiem, nie jest jednak nachalny. Może zostać towarzyszem zarówno seniora, jak i starszego dziecka.

Przedstawiciele spokojnych ras psów zazwyczaj są łagodni, przyjaźni, inteligentni oraz posłuszni, a jednocześnie nie wymagają tyle uwagi, co na przykład doskonały ze względu na rozmiary pies do miasta, ale niezwykle ruchliwy szpic miniaturowy czy chihuahua. Nie wymagają też tak stanowczej postawy, jak wobec np. owczarków niemieckich. Pamiętaj jednak, że decydując się na zakup lub adopcję czworonoga zobowiązujesz się do pełnienia opieki nad nim do końca jego życia, niezależnie od jego charakteru, a ten może okazać się problematyczny mimo przynależności do danej rasy.

Smycz behawioralna – co warto o niej wiedzieć

W poradniku wyjaśnimy, na jakiej zasadzie działa smycz behawioralna oraz powiemy, kiedy warto ją stosować. Dowiesz się również, jak używać jej prawidłowo, by szkolenie było w pełni bezpieczne oraz skuteczne. Sprawdź więcej!

Jak działa smycz behawioralna? Kiedy ją stosować?

Smycz behawioralna nazywana również treningową, zaciskową bądź dławiącą działa podobnie jak łańcuszki treningowe. Należy założyć ją bezpośrednio na szyję czworonoga. Jej obwód jest regulowany poprzez zacisk w tym miejscu i właśnie w tym tkwi sekret jej działania. Pamiętaj jednak, by nie mylić jej z ringówką, czyli smyczą wystawową, która służy jedynie do prezentowania psa na wystawie, ale nie jest używana na co dzień.

Kiedy stosuje się narzędzie tego typu? Przede wszystkim do szkolenia psów przejawiających zachowania agresywne wobec innych zwierząt lub – co gorsza – ludzi. W takim przypadku smycz behawioralna nie tylko tłumi niepożądaną agresję, ale także wzmacnia negatywnie inne zachowania unikowe. Stosuje się ją także w nauce chodzenia na smyczy psa, który ciągnie, jednak istnieje wiele metod pozytywnych, które nie wymagają użycia siły i dyskomfortu wobec pupila.

Jak używać smyczy behawioralnej z dławikiem?

Jeżeli chcesz, by używanie smyczy behawioralnej z dławikiem miało sens, musisz to robić w prawidłowy sposób, który wskazać może tylko doświadczony behawiorysta. W momencie, kiedy twój podopieczny zaczyna ciągnąć, nigdy nie szarp za linkę. Ruch nie może być mocny i nagły tylko delikatny oraz płynny. Istotny jest także jego kierunek. Powinieneś pociągnąć prostopadle do głowy zwierzaka, a więc do góry, a nie w bok lub do tyłu.

Ruch tego typu jest dla psa nieprzyjemnym doświadczeniem, dlatego powinien zostać wykonany w odpowiednim momencie oraz nie trwać długo. Jeśli twój podopieczny zaczyna ciągnąć, zaciskasz smycz, po czym zwalniasz go od razu, kiedy ten hamuje. Gdybyś przyciągnął go do siebie, dałbyś mu sygnał, że dyskomfort pojawia się nie tylko w chwili, gdy ciągnie, ale także jak cię wyprzeda, a nawet idzie przy twojej nodze. Pamiętaj, by nie zapominać także o nagradzaniu psa. W momencie, gdy zrówna się z tobą, od razu go pochwal i podaj mu smakołyk.

Czy behawioralnej smyczy treningowej można używać codziennie?

Behawioralna smycz treningowa, jak nazwa wskazuje, służy jedynie do szkolenia psa, a nie jego wyprowadzania. Może sprawdzić się wobec zwierzaków o delikatniejszej budowie, dla których założenie kolczatki byłoby już bólem, a nie jedynie dyskomfortem. Jeśli nauczysz psa odpowiednim zachowań podczas szkolenia na zaciskowej obroży, powinien stosować się do tego również na tej tradycyjnej. Jednak w przypadku, gdyby słuchał się jedynie na smyczy behawioralnej, możesz wychodzić na spacery, korzystając z dwóch modeli.

Absolutnie nigdy nie puszczaj psa luzem, gdy ma na sobie założoną obrożę zaciskową. W ten sposób może dojść nie tylko do uduszenia twojego podopiecznego, ale także innego zwierzaka, który bawi się z nim w danym momencie.

Smycz behawioralna może być doskonałym narzędziem do korygowania niepożądanych zachowań. Nie należy jednak używać jej do codziennego wyprowadzania psa, a jedynie podczas szkoleń, najlepiej pod okiem doświadczonego behawiorysty. Pamiętaj jednak, że jeśli zwierzak jest agresywny, powinien nosić kaganiec.

Co z psem w czasie choroby opiekuna?

Niespodziewana choroba czy złamana noga może utrudniać zakupy, ogranicza do minimum życie towarzyskie i uniemożliwia opiekę nad psem, zwłaszcza spacery czy wyjście do weterynarza. Niemożność wyjścia z domu dotyczy też nieraz młodych mam lub mocno schorowanych osób, których stan się pogarsza. Powstaje wówczas pytanie – co z psem? W czasie choroby opiekuna czy w innej trudnej sytuacji pies też powinien mieć spacery… Czytaj dalej, jak je zapewnić!

Dlaczego spacery są ważne?

Psy na spacerach nie tylko załatwiają swoje potrzeby fizjologiczne. Pies jest zwierzęciem aktywnym, które potrzebuje ruchu i zajęcia do utrzymania dobrej kondycji oraz równowagi psychicznej. Pupil zamknięty w czterech ścianach ją traci, może stać się lękowy lub wręcz agresywny ze strachu. Zdarzają się w życiu jednak nieprzewidziane wydarzenia, przez które nie możesz zabrać psa na dwór. Co zrobić z psem w czasie choroby lub po złamaniu przez opiekuna nogi? Oto jest pytanie!

Czy można wychodzić z psem, gdy jest się chorym?

Pies wymaga spacerów każdego dnia. Tylko wtedy będzie mógł spełniać swoje potrzeby – ruszać się, biegać, węszyć i mieć kontakt z innymi psami. Sytuacja jednak komplikuje się podczas choroby. O ile dopadło cię przeziębienie i nie jesteś bardzo osłabiony, możesz wyprowadzić psa na krótki spacer. Pamiętaj, żeby ciepło się ubrać! Dłuższe spacery podczas choroby zdecydowanie zleć innym domownikom lub poszukaj petsittera. Jeżeli masz grypę lub inną chorobę zakaźną o cięższym przebiegu, zdecydowanie zostań w domu i nie wychodź w ogóle. Zdrowie twoje i innych jest ważne!

Co z psem w czasie choroby, jeśli mieszkasz w bloku?

Jeśli posiadasz chociaż niewielką, ogrodzoną działkę wokół domu, problem nie jest aż tak duży. To nie zastąpi spacerów, ale przynajmniej pozwoli psu na załatwienie swoich potrzeb i pobieganie po ogródku. Mieszkańcy bloków nie mają tyle szczęścia, a pies musi być wyprowadzany naprawdę regularnie. Pytanie, co z psem w czasie choroby, z gipsem lub po poważnej operacji, jest bardzo istotne.

Co zrobić z psem w czasie choroby, po operacji itd.?

Jak zapewnić psu spacery, kiedy sam nie możesz ruszyć się z domu? Możesz rozważyć:

pomoc rodziny;
zatrudnienie osoby wyprowadzającej psy;
oddanie psa na trudny okres do hotelu dla psów;
naukę kuwetowania w przypadku bardzo małych piesków.

Rozwiązań jest kilka, każde z nich ma swoje wady i zalety. Warto je znać, by wiedzieć najlepiej, co zrobić. Z psem w czasie choroby nie musi być wcale tak ciężko!

Co z psem w czasie choroby? Pomoc rodziny

Możesz poprosić o pomoc kogoś z rodziny. Dobrze, by była to osoba, która zna twojego psa i sobie z nim poradzi. W grę wchodzi zarówno oddanie zwierzaka na czas przebywania w łóżku, jak i regularne zabieranie psa na dwór przez brata lub mamę. W rodzinie raczej nietrudno o kogoś, komu ufamy. Jest to również niedrogie rozwiązanie. Problem pojawia się, kiedy w rodzinie nie znajdzie się nikt chętny do pomocy i jednocześnie mający czas na przyjazdy kilka razy dziennie. Jeśli jednak masz taką osobę, nie musisz się martwić, co zrobić z psem w czasie choroby.

Co z psem w czasie choroby? Petsitter

Petsitter to młody zawód, który często wybierają osoby kochające zwierzęta. Powierzenie pupila wyprowadzaczowi jest dobrym pomysłem, ale opiekuna dla psa wybieraj mądrze! Czy zależy ci tylko na spacerach, czy chcesz oddać psa pod opiekę, powinna to być dorosła osoba, która poważnie traktuje swoje zadanie i ma pojęcie o kynologii.

Nie decyduj się na niepełnoletniego wyprowadzacza dlatego, że jest dużo tańszy! Petsitter musi umieć zapobiec niebezpiecznym sytuacjom. Młodziutki opiekun może temu nie podołać i w razie nieprzewidzianych okoliczności nie wiedzieć, co zrobić z psem. W czasie choroby także odpowiadasz za swojego pupila!

Co z psem w czasie choroby? Hotel dla psów

W Polsce powstaje coraz więcej hoteli dla psów i coraz częściej właściciele decydują się powierzyć im swoich milusińskich. Decydując, co z psem w czasie choroby, zwłaszcza nagłej, a jednocześnie zapowiadającej się na długotrwałą, niektórzy wybierają właśnie umieszczenie go w hotelu. Nie jest to na pewno rozwiązanie najtańsze, ale jeśli nie masz widoków na inną pomoc, z pewnością warto wziąć je pod uwagę.

Podobnie jak w przypadku petsittera, musisz zwrócić uwagę na to, kto miałby zajmować się twoim psem. Kompetentny i przyjaźnie traktujący psiaki personel to podstawa! Zwróć uwagę na warunki i liczbę psów przypadającą na jednego opiekuna, dowiedz się, czy wymagane są szczepienia (lepiej uciekaj, jeśli nie są!) oraz czy psy mają do siebie dostęp i na jakich zasadach.

Kuweta na balkonie…?

Gorzej, gdy pieniędzy brak, a wśród rodziny nie ma na kogo liczyć. Niektórzy właściciele mikropiesków, nie mając co zrobić z psem w czasie choroby, uczą je korzystania z kuwety. Mowa o rasach takich jak chihuahua czy yorkshire terrier, których waga nie przekracza 5 kilogramów. Niestety część z ich opiekunów zaniedbuje później spacery. Duży błąd! Miniaturki to wciąż psy z krwi i kości: wymagają spacerów i socjalizacji tak samo, jak większe rasy! W nauce korzystania z kuwety nie ma niczego złego. Nawet po wyzdrowieniu opiekuna może to być wyjście awaryjne, ale nigdy nie zaniedbuj spacerów ze swoim psem.

Co z psem w czasie choroby? Lokalna pomoc

Nie każdego stać na hotel lub petsittera, z rodziną różnie bywa, nie każdy chce, by jego pies załatwiał się w mieszkaniu lub na balkonie. Podczas pandemii COVID-19 każdego dnia ktoś stawał przed dylematem, co z psem na kwarantannie zrobić i jak zorganizować mu spacery. Powstawały specjalne, lokalne grupy, gdzie opiekunowie psów zgłaszali się na ochotnika do pomocy przy wyprowadzaniu psów, których właściciele musieli być izolowani. Czasem do dziś taką pomoc można uzyskać za darmo. Pamiętaj jednak, że zasady bezpieczeństwa są tu podobne, jak w przypadku petsittera: uważaj, komu powierzasz psa!

Pobyt w szpitalu

Kłopotliwą sytuacją w opiekowaniu się psem jest także skierowanie do szpitala czy sanatorium. Powinieneś zorganizować psu opiekę na cały okres twojej niedyspozycji. Czasem nie da się określić dokładnie, ile dni zajmie rekonwalescencja. Powinieneś mieć stały kontakt z tymczasowym opiekunem psiaka i na bieżąco przekazywać niezbędne informacje. Pamiętaj, by w momencie ustalania warunków opieki poinformować tę osobę, że nie wiesz dokładnie, kiedy znów będziesz mógł przejąć wszystkie obowiązki związane z opieką nad psem!

Co z psem w razie wypadku właściciela?

Wypadki chodzą po ludziach i niestety nie można ich przewidzieć. Jeśli mieszka z tobą rodzina, która podejmie się opieki, twój pies jest prawdziwym szczęściarzem. Wielu właścicieli nie ma jednak w takich chwilach na kogo liczyć. Zadbaj o bezpieczeństwo psa w razie nagłego nieszczęścia. Noś w portfelu informację o swoim zwierzaku oraz danych kontaktowych osób, którym można powierzyć opiekę nad nim, gdybyś miał wypadek i był nieprzytomny. Powinieneś także numer do takiej osoby mieć zapisany w telefonie.

Konieczność pozostawania w domu, bez możliwości opuszczania go, niezależnie od jej przyczyny, jest bardzo trudnym czasem. Warto zadbać o komfort psiaka w tym ciężkim okresie. Szukaj pomocy, gdy jej potrzebujesz, ale miej zawsze na względzie także dobro swojego czworonożnego przyjaciela.

XVII i XVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych i Klubowe Wystawy Terrierów – Kielce 2022

XVII i XVIII Międzynarodowe Wystawy Psów Rasowych

XVII i XVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych to jedne z największych corocznych wydarzeń w świecie polskiej kynologii. W tym roku towarzyszą im też Wystawy Klubowe Terrierów, czyli specjalistyczne oceny psów z III grupy FCI. To nie tylko okazja do obejrzenia pięknych czworonogów, również niespotykanych ras, ale też szansa na uzupełnienie zapasu produktów dla psów na rozstawionych na terenie wystaw stoiskach. XVII i XVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych zostały objęte patronatem medialnym serwisu Zwierzaki.pl.

XVII i XVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych – dlaczego warto tam być?

Podczas XVII i XVIII Międzynarodowej Wystawy Psów Rasowych o tytuł Best in Show, czyli Najpiękniejszego Psa Wystawy, rywalizować będzie ok. 7600 czworonogów z całego świata. Najwięcej psów zgłoszonych zostało z Polski, Czech, Słowacji oraz Ukrainy. Podczas wystaw odbędzie się też wybór Zwycięzcy Polski i nadane zostaną nominacje do Crufts, prestiżowej międzynarodowej wystawy organizowanej w Birmingham w Wielkiej Brytanii. Dodatkowej ocenie w ramach Klubowych Wystaw Terierów będą podlegały przy z III grupy FCI.

To jednak nie koniec! Organizatorzy przygotowali również konkurs „Łysa Góra Show”, podczas którego nagrodzone zostaną najciekawsze przebrania czarownic z Łysej Góry – oczywiście takich, którym towarzyszą psy! Zaplanowane są również inne konkursy i liczne pokazy. W głównej części hali zostaną rozstawione stoiska z rzeczami dla psów i ich właścicieli. Portal Zwierzaki.pl objął patronatem całe wydarzenie.

XVII i XVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych – data i miejsce

Wszystkie wydarzenia będą rozgrywać się na hali Targów Kielce, przy ulicy Zakładowej 1. W oba dni oceny psów rozpoczną się od godziny 10:00 i wtedy też wystawy będą otwarte dla zwiedzających. Ocenie psów na ringach poddawane są jedynie wcześniej zgłoszone czworonogi. Wejście na wystawy dla osób odwiedzających jest płatne.

XVII i XVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych to wydarzenia, które z pewnością przypadną do gustu miłośników psów. To doskonała okazja ku temu, aby poznać nietypowe rasy i nawiązać kontakt z hodowcami. Być może wśród nich znajdują się też opiekunowie twojego przyszłego pupila!

Charty, czyli X grupa ras FCI – charakter, wygląd, potrzeby psów

W poradniku opowiemy o historii rasy oraz wyglądzie chartów. Znajdziesz tu również informacje o ich charakterze oraz metodach szkoleniowych, dzięki którym wychowasz szczeniaka na dorosłego, zrównoważonego psa. Przedstawimy także listę ras uznawanych przez klasyfikację Międzynarodowej Federacji Kynologicznej.

Historia ras chartów

Charty są jedną z najstarszych żyjących ras, a różne źródła historyczne wskazują na to, że towarzyszyły ludziom już w starożytności. Ich wizerunki są widoczne na najdawniejszych płaskorzeźbach egipskich. Prawdopodobnie wywodzą się od piesków stepowych, które musiały wykształcić świetny wzrok, szybkość i refleks, by przeżyć w tak trudnych warunkach życia.

Początkowo występowały głównie w południowo-zachodniej Azji, jednak dzięki Krzyżowcom zostały przetransportowane do Europy. Z kolei Rzymianie dostarczyli je na angielskie wyspy. Przez wieki były wykorzystywane podczas polowań na zające, dropie oraz wilki, ze względu na imponującą szybkość, jaką potrafiły rozwinąć w bardzo krótkim czasie. Szczególnie ceniono je także ze względu na wyjątkową nieustępliwość w gonieniu swojej ofiary.

W XIX wieku popularność polowań zaczęła spadać, a opiekunami chartów coraz częściej stawali się nie myśliwi, a arystokraci. Talent psów zaczęto wykorzystywać podczas wyścigów za mechaniczną zwierzyną, podczas których przedstawiciele innych ras nie mieli szans na wygraną z eleganckimi chartami o smukłych sylwetkach.

Rasy chartów uznawane przez FCI

FCI, czyli Międzynarodowa Federacja Kynologiczna, nie uznaje wszystkich istniejących ras chartów. Poza tymi widniejącymi w klasyfikacji stowarzyszenia istnieje jeszcze kilkanaście nieuznawanych i cztery, które wymarły. Warto wiedzieć, że hodowanie, a nawet posiadanie którejkolwiek odmiany charta w Polsce wymaga odpowiedniego zezwolenia wydawanego przez starostę. To efekt obowiązującego Prawa Łowieckiego,

Charty szorstkowłose

W skład 1. sekcji X grupy według klasyfikacji FCI wchodzą charty szorstkowłose. To najmniej liczna grupa, ze wszystkich uznawanych ras, w której znajduje się jedynie:

Charty długowłose

Charty długowłose tworzą 2. sekcję X grupy według klasyfikacji FCI, do której zalicza się rasy pochodzące z Azji Środkowej. Znajdują się wśród nich:

chart afgański, wywodzący się z Afganistanu, jednak obecnie hodowany przede wszystkim w Wielkiej Brytanii;
chart rosyjski, znany także pod nazwą borzoj;
chart perski.

Charty krótkowłose

Charty krótkowłose tworzą 3. sekcję X grupy według klasyfikacji FCI. Należą do nich następujące rasy:

greyhound i whippet pochodzące z Wielkiej Brytanii;
chart hiszpański;
charcik włoski;
chart węgierski;
chart afrykański, którego ojczyzną jest Mali, ale hoduje się go głównie we Francji;
chart arabski znany również pod nazwą sloughi, pochodzący z Maroka;
chart polski – jedyny chart pochodzący z Polski.

Jak wyglądają charty? Budowa ciała

Istnieje wiele odmian chartów, jednak różnią się one od siebie przede wszystkim umaszczeniem i długością sierści. Budowa ciała jest najbardziej charakterystyczną cechą wszystkich ras z X grupy FCI.

Ich mała głowa ze spłaszczonym czołem ma długi i wąski pysk, dzięki czemu sylwetka ma bardziej aerodynamiczny kształt, który ułatwia pokonywanie oporu powietrza przy dużym pędzie. Jednak to nie jedyna cecha, która sprawia, że charty są tak wybitnymi biegaczami. Ich sylwetka jest smukła, ale muskularna, a długie kończyny dobrze umięśnione.

Rozmiary chartów

Przedstawiciele rasy ważą jedynie od 5 do 60 kilogramów, jednocześnie mierząc od 30 do 80 centymetrów w kłębie, przez co mogą wydawać się wychudzone, jednak swoje zdolności zawdzięczają w głównej mierze odpowiedniej budowie ciała. Najczęściej mają krótką i gładką sierść, jednak wyróżnia się także rasy długowłose i szorstkowłose.

Charakter i temperament

Charty to psy o niezależnym i silnym charakterze, dlatego nie zaleca się opieki nad nimi osobom niemającym doświadczenia w szkoleniu czworonogów. Chociaż są inteligentne, to nie podporządkowują się łatwo, w związku z czym praca z nimi wymaga odpowiedniej wiedzy. Zdecydowanie nie będą dobrym wyborem dla osób szukających wpatrzonego we właściciela sługi. Potrafią doskonale współpracować z człowiekiem, którego darzą zaufaniem. Psy tej rasy nie są wylewne i przesadnie czułe, jednak zdecydowanie oddane, wierne i lojalne wobec swoich opiekunów oraz członków rodziny, z którymi mieszkają.

Mimo opanowania mają silny instynkt terytorialny, który jest pozostałością jeszcze po ich myśliwskich przodkach. Dlatego wśród obcych ludzi są nieufne oraz zdystansowane. Jednak w przypadku dzieci i zwierząt wkraczających na ich teren mogą zachowywać się nawet agresywnie.

Oczywiście nie należy zapominać o potrzebach fizycznych przedstawicieli tej rasy. Co prawda nie każdy osobnik musi brać czynny udział w wyścigach chartów na torze, jednak sportowy tryb życia to konieczność. Wbrew pozorom nie są to psy, wymagające domu z ogrodem. Jeśli mieszkając w bloku, zapewni im się odpowiednią dawkę aktywności, podczas których będą mogły biegać i ćwiczyć swój węch, będą równie szczęśliwe.

Jak wychowywać szczęśliwego charta?

Szkolenie charta powinno opierać się na pozytywnym wzmacnianiu. To zwierzaki, które są niesamowicie mądre i lubią współpracować z ludźmi, jednak łatwo stracić ich zaufanie. Poza tym istotne jest ustalenie zasad oraz ich egzekwowanie, jednak bez korzystania z krzyków, przymusu lub – co gorsza – kar fizycznych ze strony opiekuna. Chart jest psem, który łatwo wyczuwa brak pewności siebie swojego przewodnika, co może wykorzystać, próbując go zdominować.

Ze względu na silny instynkt terytorialny, należy przyłożyć się do procesu socjalizacji. Od razu, gdy szczeniak przyjmie pełen komplet szczepień i będzie mógł bezpiecznie wychodzić na zewnątrz, powinien być przyzwyczajany do nowych sytuacji. Staraj się wybierać trasy spacerowe, na których można spotkać innych ludzi i zwierzęta, by oswajać swojego podopiecznego z ich obecnością.

Charty a aktywność

Poza tym niezwykle istotnym elementem wychowywania charta jest zapewnienie mu odpowiedniej dawki ruchu. To aktywne zwierzęta, którym nie wystarczy klasyczny spacer na smyczy w parku. W dodatku psy tej rasy uwielbiają pracować w trybie zadaniowym, więc już w wieku szczenięcym warto zacząć trenować wspólnie psie sporty. Doskonałym wyborem będzie coursing, canicross czy dogtrekking.

Problemy zdrowotne i pielęgnacja

Charty to zwierzaki niewykazujące dużych problemów zdrowotnych. Jednak ze względu na dużą ilość ruchu trzeba regularnie kontrolować oraz dbać o stan ich mięśni. Poza tym zaleca się stosowanie wysokoenergetycznych karm z dużą ilością białka.

Sierść odmian krótkowłosych i szorstkowłosych nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy regularne szczotkowanie oraz kąpiele w razie potrzeby. Sprawa jest bardziej skomplikowana w przypadku ras długowłosych, zwłaszcza chartów afgańskich posiadających długie i jedwabiste włosy. Tego typu szata wymaga codziennego szczotkowania i stosowania odpowiednich kosmetyków.

Charty – zdjęcia

charty azawakh chart afrykański sylwetka psa na trawie

charty greyhound stoi na tle zimowego pejzażu

Charty to cudowne zwierzęta, jednak przed zdecydowaniem się na ich zakup lub adopcję, trzeba pamiętać, że psy te wymagają odpowiedniej dawki ruchy. Nie wystarczą im krótki spacer w parku czy podwórko do biegania. By być szczęśliwymi i zdrowymi czworonogami, muszą trenować ze swoim przewodnikiem. Nie zaleca się wyboru tych ras osobom niemającym doświadczenia w pracy z psami, ponieważ doskonale wyczuwają słabości opiekunów.

Najczęściej zadawane pytania

Na co polują charty?

Charty polowały zazwyczaj na drobną zwierzynę, np. zające. Dziś polowanie z chartami jest w Polsce, podobnie jak i wielu innych krajach, prawnie zabronione.

Czy trzeba mieć pozwolenie na charta?

Tak, na każdego charta trzeba mieć pozwolenie. Dotyczy to również mieszanek tych ras, czyli psów nierasowych.

Czy chart to rasa psa?

Chart to pewien typ psa. W ramach tego typu wyróżnia się różne rasy, które mają swoje oficjalne wzorce. Określają one ich zachowanie i wygląd.

Jakie są charty?

Charty dzielą się na krótkowłose, długowłose i szorstkowłose.

Ile kosztuje chart?

Charty, zależnie od rasy, mogą kosztować od 2000 zł do nawet 12000 zł. Mowa o psach z polskich hodowli zarejestrowanych w FCI.

Jak wychować charta?

Warto mieć cierpliwe, konsekwentne podejście pozbawione przemocy. Pamiętaj, aby traktować psa z szacunkiem dla jego naturalnych potrzeb. Musisz też zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu.

Jaki pies jest najszybszy?

Za najszybszego psa świata jest uznawany greyhound. Pies ten jest w stanie rozpędzić się prawie do prędkości geparda! Wszystko dzięki jego budowie i wybitnemu umięśnieniu sylwetki.

Pies zjadł folię – co mu zagraża i jak mu pomóc?

Kto powiedział, że nie można się świetnie bawić reklamówką? Dla psa zabawką może być wszystko, choć nie wszystko powinno. Psiaki kochają gryźć i żuć swoje zabawki. Kawałki zdarza się połknąć. Co zrobić, gdy pies zjadł folię? Przeczytaj nasz artykuł!

Dlaczego pies zjada folię?

Przyczyn może być kilka. Najczęściej psy gryzą i połykają kawałki folii, ponieważ:

pachniała jedzeniem (np. pies zjadł folię aluminiową, w której pieczona była ryba);
bawił się nią;
znalazł ją pod nieobecność właściciela i zniszczył z frustracji.

Podczas spacerów często zdarza się, że pies zjadł folię od parówki znalezioną w trawie. Na zjadanie rzeczy niejadalnych narażone są szczególnie ząbkujące szczeniaki. Problem może pojawić się również u psów z silnym lękiem separacyjnym. Niszczą one często różne przedmioty, które znalazły w domu pod nieobecność opiekuna.

Jak zadbać o bezpieczeństwo?

Najprostszy sposób na uniknięcie sytuacji, w której pies zjadł folię, to porządek oraz posłuszeństwo. Przede wszystkim musisz zachować czystość w domu. Nienadające się do jedzenia rzeczy powinny znajdować się poza zasięgiem psa.

Nigdy nie baw się z nim np. reklamówkami. Naucz psa oddawania znalezionych przedmiotów na komendę oraz pozostawienia tego, co akurat chce zjeść (np. „Zostaw!”).

Pomoc behawiorysty

Jeżeli pies ma lęk separacyjny i niszczy, powinieneś rozważyć kennel oraz rozpocząć współpracę z behawiorystą. Zostawanie samotnie w domu to dla takiego zwierzaka wielki stres. Zdecydowanie powinieneś pomóc mu pokonać ten problem!

Pies zjadł folię – co robić?

Jeżeli pies nie wykazuje żadnych niepokojących objawów, które mogłyby świadczyć o problemie, można zaczekać około 48 godzin. W tym czasie folia powinna zostać wydalona z organizmu wraz z kałem.

Obserwuj w tym czasie uważnie wszystkie kupy swojego psa. Folia lub jej fragmenty będą widoczne w kale. Nie wywołuj wymiotów. Możesz podać za to odrobinę oleju parafinowego do karmy. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, gdy pies zjadł folię, skontaktuj się z lekarzem weterynarii.

Pies zjadł folię – co powinno zaniepokoić?

Tak naprawdę już samo to, że pies zjadł folię, jest powodem do niepokoju, gdyż nigdy nie wiadomo, co się będzie działo dalej. Czasami organizm psa radzi sobie sam – folia wędruje przez układ pokarmowy, niestrawiona zostaje usunięta w kale i nic złego się nie dzieje. Czasem jednak dochodzi do komplikacji. Obserwuj takie objawy, jak:

apatia;
brak apetytu;
wymioty;
kłopoty z wypróżnianiem;
zmiany zachowania – agresja, brak chęci do zabawy;
skomlenie, ślinienie świadczące o stresie i bólu.

Jeżeli się pojawią, powinieneś niezwłocznie skontaktować się z weterynarzem. Samo na pewno nie przejdzie!

Pies zjadł folię – co mu grozi?

Każde ciało obce w przewodzie pokarmowym jest potencjalnie niebezpieczne. Powoduje podrażnienia narządów układu pokarmowego, może utknąć w żołądku lub na innym odcinku. Czasem dochodzi do niedrożności układu pokarmowego, co jest naprawdę poważnym problemem.

Perforacja jelita

Jeśli pies zjadł folię aluminiową, jej ostre krawędzie mogą doprowadzić nawet do perforacji jelita. Może dojść również do zablokowania przewodu pokarmowego. Niestety tylko lekarz weterynarii jest w stanie ocenić, co tak naprawdę dzieje się wewnątrz psa. Z tego powodu lepiej umówić konsultację w lecznicy, jeśli pies zjadł folię, niż czekać.

Operacja, bo pies zjadł folię?

Jak najbardziej! Nie raz i nie dwa pies zjadł folię od parówki i wylądował na stole zabiegowym! Jeżeli folia utknęła w przewodzie pokarmowym, zwłaszcza na jego dalszych odcinkach, operacja to jedyny skuteczny sposób ratunku. Zabiegi chirurgiczne są często bardzo kosztowne, szczególnie gdy muszą odbyć się pilnie i nocą.

Dochodzą do tego jeszcze koszty diagnostyki, czyli niezbędnych badań oraz leków i późniejszych wizyt kontrolnych. Chcesz uniknąć wysokich kosztów – unikaj sytuacji, w których pies zjadł folię lub jakikolwiek inny niebezpieczny przedmiot! Lepszego sposobu nie ma.

Podsumowanie

Niestety o tym, że aluminiowa folia po pieczonym mięsie lub ta od parówki tylko pachnie jedzeniem, nie ma pojęcia taki pies. Zjadł folię, bo wydawała się dobra, a okazje się wykorzystuje. Psy są jak małe dzieci – ich opiekunowie muszą nieraz mieć oczy dosłownie dookoła głowy.

Francuskie imiona dla psa – najciekawsze pomysły

Idealne imię dla zwierzaka powinno spełniać kilka warunków. Przede wszystkim musi mieć ładne brzmienie i być łatwe do wymówienia. Poza tym nie powinno być zbyt popularne, by zmniejszyć ryzyko nieporozumień podczas spacerów w parkach. Jak je znaleźć? Poznaj propozycje francuskich imion dla psa i znajdź najlepsze dla swojego pupila!

Francuskie rasy psów

Zakupiłeś szczeniaka rasy pochodzącej z Francji? Warto wziąć to pod uwagę nazywając go i wybrać jedno z francuskich imion dla psa, by podkreślić jego korzenie. Poznaj najpopularniejsze rasy wywodzące się z tego kraju:

buldog francuski;
barbet;
briard;
beauceron;
pudel;
duży pies pirenejski;
dog de bordeaux.

Francuskie imiona dla psa nawiązujące do charakteru

Doskonałe imię powinno nie tylko podobać się opiekunowi zwierzaka, ale także odnosić się do jego cech. Szukanie inspiracji w języku francuskim pozwoli ci poznać piękne i niebanalne propozycje.

Francuskie imiona dla psa:

Manivelle – narwany;
Ange – anioł;
Timide – nieśmiały;
Joyeux – wesoły;
Glouton – łakomczuch.

Propozycje dla dziewczynek:

Bella – piękna;
Fier – dumna;
Ouvert – otwarta;
Sucre – słodka;
Graisseur – niezdara.

Imiona francuskie dla psa – inspiracje znanymi osobistościami

Francja to ojczyzna wielu wybitnych artystów. Wybierając imię inspirowane literaturą, muzyką czy sportem również możesz podkreślić charakter swojego podopiecznego, jednak w bardziej oryginalny i pomysłowy sposób.

Propozycje dla chłopców:

Luc Besson – jest najpopularniejszym francuskim reżyserem na świecie;
Jean Reno – aktor znany z wielu wysokobudżetowych produkcji;
Zinedine Zidan – francuski piłkarz pochodzenia algierskiego;
Gerard Depardieu – jeden z bardziej rozpoznawalnych francuskich aktorów;
Louis de Funes – aktor filmowy, teatralny i scenarzysta.

Imiona dla suczek:

Brigitte Bardot – francuska aktorka urodzona w 1934 roku grająca także w Hollywood;
Edith Piaf – uznana za jedną z najwybitniejszych artystek XX wieku;
Alizee – znana piosenkarka pop;
Dalida – francuska piosenkarka włoskiego pochodzenia;
Carla Bruni – supermodelka i piosenkarka, a prywatnie żona Nicolasa Sarkozy.

Francuskie imiona dla psa inspirowane naturą

Wszystkie czworonogi uwielbiają kontakt z naturą oraz potrafią doceniać jej piękno. Wybierając imię dla swojego podopiecznego, warto wziąć to pod uwagę i poszukać inspiracji w świecie przyrody.

Francuskie imiona dla psów:

Narcisse – narcyz;
Chene – dąb;
Lion – lew;
Chacal – szakal;
Frelon – szerszeń.

Propozycje dla dziewczynek:

Lis – lilia;
Rose – róża;
Acacia – akacja;
Nymphe – nimfa;
Marguerite – stokrotka.

Imiona dla psa z francuskiej kuchni

Jeżeli twój pies należy do ogromnych łakomczuchów, dobrym pomysłem będzie poszukanie dla niego imienia nawiązującego do jedzenia. Dzięki temu w zabawny sposób podkreślisz usposobienie zwierzaka i znajdziesz idealną propozycję dla swojego pupila.

Imiona dla chłopców:

Croissant – rogalik;
Crème brûlée – popularny francuski deser;
Quiche lorraine – inaczej nazywany plackiem lotaryńskim;
Pâté – pasztet;
Rillettes – tradycyjny sposób przyrządzania mięsa.

Propozycje dla suczek:

Anchois – popularne filety z sardeli;
Galette – kruche ciasto z owocami;
Fondant – ciastko z płynnym nadzieniem;
Clafoutis – prosty deser;
Crêpes suzette – naleśniki.

Francuskie imiona dla psa będą doskonałym wyborem, jeśli zależy ci na nazwaniu swojego podopiecznego w oryginalny sposób. Wymowa słów w tym języku może przysparzać nieco trudności starszym osobom oraz dzieciom, dlatego najlepiej pozostać przy krótkich wyrazach łatwych do wypowiedzenia. W przedstawionych przez nas propozycjach znajdziesz zarówno eleganckie imiona, jak i te bardziej urocze oraz zabawne, dzięki czemu z łatwością wybierzesz najlepsze dla swojego pupila.

Pies zjadł ślimaka! Co jest gorsze od trutki na ślimaki?

To nieistotne, czy pies zjadł ślimaka bez skorupy, czy pospolitego winniczka. Ślimaki mogą być nosicielami groźnego pasożyta. Co to za pasożyt? Czy jest śmiertelnym zagrożeniem? Jak wygląda leczenie, gdy pies zjadł ślimaka, objawy? Koniecznie czytaj dalej!

Pies zjadł ślimaka – czy jest się czym martwić?

Łakomstwo psów stanowi nieraz bardzo poważny problem. Zwierzaki te zjadają różne przedmioty oraz niewielkie żyjątka, które mogą być poważnym zagrożeniem dla psów. Bywa, że psy zjadają foliowe opakowania, zabawki, trutki na ślimaki, same ślimaki, pająki… O ile po spożyciu plastiku czy zjedzeniu trutki często zabiera się psa do lekarza weterynarii, o tyle mucha czy ślimak raczej nie wzbudzają takiego niepokoju. Niesłusznie! Psy zarażają się od takich zwierząt różnymi pasożytami. Pies zjadł ślimaka – mógł zarazić się nicieniem płucnym, którego ślimaki przenoszą. Tego nie wolno bagatelizować!

Nicień płucny – przez żołądek do serca

Nicień płucny (Angiostrongylus vasorum) występuje zarówno w rejonach tropikalnych, jak i w strefie umiarkowanej. Jego ostatecznymi żywicielami są najczęściej lisy i psy. Ślimaki są żywicielami pośrednimi, zarażają się larwami tego pasożyta. Mogą go przenosić też żaby. Jeśli pies zjadł ślimaka lub żabę, albo lizał śluz, jest w niebezpieczeństwie. Połknięte w ten sposób larwy trafiają do krezkowych węzłów chłonnych. Po dwukrotnej wylince larwy docierają do tętnic płucnych oraz serca psa przez wątrobę. Ten pasożyt powoduje chorobę zwaną angiostrongylozą. Przez żołądek do serca? To może się źle skończyć!

Pies zjadł ślimaka – objawy angiostrongylozy

Angiostrongyloza daje objawy ze strony układu oddechowo-krążeniowego. Są to:

przyspieszony oddech;
duszności;
kaszel;
omdlenia.

Gdy choroba ma charakter przewlekły, może dojść do zapalenia płuc, arytmii i powiększenia serca. Zdarza się, że larwy pasożyta atakują inne narządy, w tym mózg. W skrajnej sytuacji może dojść nawet do śmierci psa. Zarażenie może jednak mieć łagodny lub nawet bezobjawowy przebieg. Wszystko zależy bowiem od stopnia zarobaczenia psa. Jeśli więc pies zjadł ślimaka, warto udać się do weterynarza. Zleci on odpowiednie badania, które pomogą ocenić zagrożenie.

Pies zjadł ślimaka – leczenie choroby

Gdy pies zjadł ślimaka, bez skorupy lub ze skorupką, a badania wykazały obecność nicieni, należy w takiej sytuacji się ich pozbyć! Weterynarz dobierze bezpieczne preparaty odrobaczające. Jeśli dany przypadek tego wymaga, może zastosować też inne substancje, w tym antybiotyki i leki moczopędne. Zależy to od ilości robaków, zaawansowania infekcji i reakcji psa na leczenie. Infekcja nie musi mieć objawowego przebiegu, badaj więc profilaktycznie co jakiś czas kał psa. Nie zapominaj też o regularnym odrobaczaniu. Pies nie musiał zjeść nosiciela – równie dobrze mógł zjeść trawę ze śluzem ślimaka.

Pies zjadł ślimaka i wymiotuje – czy trutka na ślimaki może zabić psa?

Ślimaki często nie są mile widziane w domowym ogrodzie. Wiele osób stosuje specjalne trutki na ślimaki. Zapominają, że preparat na ślimaki może zaszkodzić ich psu! Ma on często formę niedużych, niebieskich granulek. Zawarty w nich metaldehyd pachnie dla wielu psów atrakcyjnie, przez co zjadają go sporo. Jest też niestety silnie trujący! Może wywołać wymioty, mogą też pojawić się inne objawy zatrucia u pupila.

Jeśli pies zjadł ślimaka w ogrodzie, nie jest bezpieczny! Istnieje prawdopodobieństwo, że mięczak miał kontakt z trutką. Jeżeli twój pies zjadł ślimaka i wymiotuje, prędko skontaktuj się z weterynarzem!

Bezpieczny pies – co zrobić, by uniknąć szkodliwych dla psów pasożytów i zatrucia?

Niepozorny ślimak jest mimo woli poważnym przeciwnikiem dla twojego psiaka. Oto co możesz zrobić, aby zadbać o jego bezpieczeństwo:

nie dopuszczaj do sytuacji, w której pies może zjeść ślimaka;
naucz swojego psa zostawiania rzeczy, które chce zjeść, na komendę (np. „Fe!”);
regularnie odrobaczaj swojego psa oraz badaj kał;
jeśli podajesz swojemu psu sałatę, pamiętaj, by ją uprzednio porządnie wypłukać;
w domowym ogrodzie stosuj ekologiczne sposoby zamiast trutek na ślimaki;
jeśli podejrzewasz, że pies zjadł ślimaka, natychmiast udaj się z nim do lekarza weterynarii.

Spożycie ślimaka przez psa tylko pozornie nie wydaje się groźne. Metaldehyd może powodować poważne uszkodzenia, a nawet śmiertelne zatrucia u dorosłego człowieka, co dopiero u psa. Lepiej więc zapobiegać niż leczyć. Jeśli jednak do połknięcia ślimaka doszło, jak najszybciej skontaktuj się z lecznicą weterynaryjną.

Psy wojny – jak zwierzęta pomagały w walce o niepodległość?

Sformułowanie „psy wojny” często wykorzystywane jest w stosunku do najemników, czyli żołnierzy walczących dla zysku. W przypadku zwierząt ma dwojakie znaczenie. Po pierwsze, to zwykle psy angażowane są w działania wojenne. Po drugie, trudno mówić tutaj o dobrowolności czy patriotyzmie z ich strony – w końcu zwierzęta są zwyczajnie nieświadome samej idei walki w takiej formie. Dlatego właśnie psy wojny, choć jest to termin kojarzony głównie z książką Fredericka Forsytha i filmem w reżyserii Johna Irvina, będą centrum naszego zainteresowania w tym materiale.

Początki psów w strukturze wojskowej

Trudno mówić o jednoznacznej dacie, która wskazywałaby na początek wykorzystywania psów w wojsku. Przede wszystkim dlatego, że niektóre role przejmowały one już wcześniej, choć nie były związane typowo z działaniami militarnymi. Przykładowo, molosy wykorzystywano często jako psy pociągowe, a w wojsku nosiły one zapasy czy ciągnęły działka armatnie. Z kolei teriery, od wieków wykorzystywane do zwalczania plag gryzoni w gospodarstwach, pełniły tę samą funkcję w siedzibach wojsk czy okupowanych miastach, dbając o stan zapasów i chroniąc przed epidemiami.

Pierwsze faktyczne psy wojny były szkolone pod koniec XIX wieku, na początek pod Berlinem przez armię pruską. Powstała tam szkoła, której podręcznik tresury psów cieszył się dużą popularnością i został na początku XX wieku przetłumaczony na wiele języków, w tym angielski. W przededniu I wojny światowej armia niemiecka miała ok. 30 000 psów, a francuska ok. 20 000 psów. Mniejsze oddziały miały pozostałe nacje, w tym Rosjanie, Włosi czy Brytyjczycy.

W 1924 roku w ZSRR powstała Centralna Szkoła Psów Wojskowych. Prócz wspominanych za chwilę psów przeciwczołgowych szkolono tam przede wszystkim zwierzęta łącznikowe, a także sanitarne. Ich zadaniem było ciągnięcie wózków z rannymi żołnierzami. Według statystyk – na tyle, o ile można im ufać – taka formacja była w stanie ocalić nawet 700 000 osób podczas II wojny światowej.

Psy wojny – jakie rasy wybierano?

Zazwyczaj na psy wojny brano takie rasy, które sprawdzały się w konkretnych rolach, ale i były popularne na danym terenie. W ten sposób w Wielkiej Brytanii popularnością cieszyły się airedale terriery, podczas gdy w Niemczech były to raczej owczarki niemieckie, a w Rosji wykorzystywano łajki i samojedy, praktycznie niewidoczne na śniegu dzięki białej sierści.

Takie psy przede wszystkim stróżowały i służyły do pilnowania jeńców, zapasów i składów broni, ale nie tylko. Część z nich szkolono do przenoszenia meldunków czy przeciągania linii telegraficznych między punktami. Inne, zwłaszcza posokowce, wykorzystywano do poszukiwania rannych na polach walki – w tym specjalizował się Czerwony Krzyż. Teriery takie jak jack russell terriery służyły do tępienia plagi gryzoni, a mastify pomagały w dźwiganiu ładunków.

Psy wojny i psy… partyzantów

Nie brakowało przypadków, kiedy i partyzanci korzystali z pomocy psów, choć nie były one zwykle tak dobrze przeszkolone, jak te wojskowe. Nie da się im jednak odmówić miana psów wojny. Były to zwykle zwierzęta porzucone albo mające opiekunów wśród członków oddziałów. Ich zadaniem było noszenie meldunków i ostrzeganie o zagrożeniu, najczęściej w formie wroga, który znajdował się w okolicy. O takim czworonogu, owczarku podhalańskim Misiu, pisał Henryk Pawelec, żołnierz świętokrzyskich oddziałów AK.

Smutna historia psów wojny

Psy wojny, które zatrudniane były w wojsku, najczęściej nie miały źle. Z uwagi na wysoką wartość – bo ich nabycie, odchowanie i wyszkolenie dużo kosztowało – były traktowane dobrze. Dla przykładu, w obozach pracy dostawały nawet pół kilograma mięsa dziennie, gdy więźniom przysługiwało 10 razy mniej! Wiele zwierząt po I wojnie światowej trafiło do dalszej pracy w więzieniach albo odbywało zasłużoną emeryturę u boku swoich opiekunów. Nie wszystkie jednak miały takie szczęście.

Dobrym przykładem na to może być projekt ZSRR na psy przeciwczołgowe. Zwierzęta szkolone były w poszukiwaniu jedzenia pod czołgami. Na kilka dni przed spodziewaną akcją wydawano im skromne porcje jedzenia, aby czuły silny głód. Następnie wypuszczono, z przyczepionym ładunkiem wybuchowym, naprzeciwko niemieckich czołgów. Gdy pies wpełzał pod pojazd, uruchamiał zapalnik. Oznaczało to zniszczenie czołgu i śmierć zwierzęcia.

Tego barbarzyńskiego procederu w końcu zaniechano. Nie kierowano się jednak dobrem psów czy etyką, a tym, że zwierzęta wracały pod „swoje” pojazdy gąsienicowe, prowadząc do ich zniszczenia. I własnej śmierci, choć o tym nikt nie myślał.

Psy wojny w Polsce

Również w Polsce, choć głównie po I wojnie światowej, postanowiono zaangażować w działania militarne psy. Wykorzystywano je wcześniej, ale dopiero od 1937 roku zostały one pełnoprawnymi żołnierzami. Choć ludziom najczęściej z polskimi psami wojskowymi kojarzy się Szarik, to niewiele historii psów zaczynało się w taki właśnie sposób. Wykorzystywano raczej zwierzęta ze wskazanych hodowli, często prowadzonej pod kątem służby wojskowej. Były to głównie owczarki niemieckie i dobermany.

Najbardziej znane psy wojenne

Każdy kraj ma swoich psich bohaterów. Niektórzy z nich byli znani z powodu osób, które się nimi zajmowały. Inne przez swoje odważne czyny i zasługi na polu bitwy. Prócz wymienionego Miśka, psa partyzantów, można wspomnieć jeszcze o kilku innych czworonogach.

Chips

Niepozorny kundelek był psem z obstawy Franklina Roosevelta i Winstona Churchilla. W 1943 roku ochronił prezydenta i premiera przed atakiem jednostki z karabinem maszynowym na Sycylii. Jeden pies pokonał aż czterech mężczyzn!

Bruce

To owczarek niemiecki, który był jednym z bardziej znanych psów w polskim wojsku. Służył w I Dywizji Pancernej.

Judy

Suczka ta mieszkała na statku amerykańskim i została wzięta w niewolę przez Japończyków. Judy była ulubienicą żołnierzy, z którymi pływała, i to właśnie oni uprosili wrogów o to, aby nie zabijali psa od razu po przejęciu okrętu.

Pies

Takie imię nadał swojemu czworonogowi marszałek Piłsudski. Choć nie był to jedyny pies i w ogóle zwierzak, który towarzyszył tej postaci, to właśnie Pies był szkolony jako pies policyjny. Jego zadaniem było strzeżenie tajnej kancelarii i pilnowanie swojego opiekuna, choć według opinii postronnych, najchętniej pilnował córek samego marszałka.

Jak odznaczano zwierzęta wojenne?

Niewiele jest odznaczeń przeznaczonych głównie dla zwierząt. Z tego powodu część z nich dostawała ordery stworzone dla ludzi. Przykładem na to jest Chips, który otrzymał za swoją bohaterską postawę zarówno Purpurowe Serce, jak i Srebrną Gwiazdę. O wiele bardziej znanym odznaczeniem, wykorzystywanym jedynie dla zwierząt, jest Medal Dickin, przyznawany od 1943 roku. Stanowi on odpowiednik Krzyża Wiktorii. Odznaczenie to zdobyły 32 gołębie, 37 psów, 4 konie i jeden kot. Bo nie tylko psy wojny uczestniczyły w działaniach militarnych.

Nie tylko psy wojny – o innych zwierzętach

Jednymi z pierwszych wykorzystywanych zwierząt były gołębie pocztowe, które przenosiły wiadomości. Używano ich nawet w XX wieku, bo były pewniejsze niż telegrafy – donosiły wiadomości w 98%! – i przy tym nie dało się podsłuchać informacji. Szczególnie często ta forma kontaktu wykorzystywana była przez Francuzów, Belgów i Amerykanów.

Wiadomo również o delfinach, które służyły do wykrywania wrogich okrętów i – według części doniesień – miały być traktowane jako ryby-miny, podobnie jak radzieckie psy. Z kolei inne gatunki ptaków, takie jak kanarki, używano do oceny obecności w powietrzu trujących gazów. Niestety, zwykle jednorazowo, bo sygnałem ostrzeżenia była śmierć ptaków.

Ostatni konflikt w Ukrainie jasno pokazał, że zwierzęta są ofiarami wojny. Choć mogą być pomocne podczas działań wojennych, tak jak Patron, często tracą w nich życie. Straty dotyczą również tych zwierzaków, które są porzucane przez opiekunów lub celowo uśmiercane, np. z powodu małych racji żywieniowych czy właśnie jako pożywienie w czasach głodu. To pokazuje, że psy i inne zwierzęta są faktycznie najlepszymi przyjaciółmi człowieka, cierpiącymi razem z nim w najgorszych czasach wojny.

Źródła:

https://www.theworldwar.org/learn/about-wwi/dogs-wwi

https://www.pdsa.org.uk/what-we-do/animal-awards-programme/pdsa-dickin-medal

https://czarnaowca.org/zwierzeta/co-sie-dzieje-ze-zwierzetami/zwierzeta-uzytkowane-na-potrzebymilitarne/

https://historyofyesterday.com/the-soviet-anti-tank-dog/

Henryk Pawelec „Na rozkaz serca”, wyd. Stowarzyszenie im. Jana Karskiego, 2005.

Pies zjadł plastik! Co robić w razie połknięcia tworzywa?

Zwłaszcza szczenię to prawdziwy odkurzacz. Pies gryzie i zjada naprawdę dziwne przedmioty. Cierpią na tym jego jelita i cały przewód pokarmowy. Dlaczego pies zjadł plastik? Jak postępować w takiej sytuacji? Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się więcej!

Dlaczego pies zjadł plastik?

Psy nie potrafią do końca odróżnić tego, co wolno im jeść i połykać, od tego, czego kategorycznie zjadać nie powinny. Z tego względu właściciel zawsze musi pilnować swojego podopiecznego. Często podczas żucia zabawki (lub przedmiotu uznanego za zabawkę) niektóre psy odgryzają jej kawałki. Plastikowe opakowania i folie, zwłaszcza pachnące jedzeniem, też mogą zostać zjedzone. Szczenięta, przede wszystkim w okresie ząbkowania, chętnie gryzą różne niejadalne przedmioty. O sytuację, w której pies zjadł plastik, zatem nietrudno.

Mój pies zjadł plastik – czy jest szansa, że wydali kawałek plastiku?

Jeżeli mimo twoich starań doszło do sytuacji, w której pies zjadł plastik, zachowaj spokój. Jest szansa, że w ciągu 48 godzin od zjedzenia wydali obcy przedmiot. Zwłaszcza gdy były to małe kawałki w niedużej ilości. Obserwuj jego kał na spacerach. Będziesz miał odpowiedź, czy układ pokarmowy psa sobie z tym problemem poradził. Kawałki zjedzonego przedmiotu (lub cały) widać w stolcu. Niektórzy polecają wywołać wymioty, gdy pies zjadł plastik, ale lepiej nie robić tego na własną rękę. W razie wątpliwości warto zadzwonić do lekarza weterynarii.

Czy iść do weterynarza, gdy pies połknął przedmiot z plastiku?

Ciało obce, jakim jest plastikowy przedmiot, w żołądku lub jelitach niesie za sobą czasem poważne skutki. Może utknąć w żołądku, doprowadzić do niedrożności jelit albo – w przypadku kawałków o ostrych krawędziach – perforacji, czyli uszkodzenia ścianek narządów. Spożycia plastiku nie wolno bagatelizować! Nigdy nie ma pewności, co zadzieje się wewnątrz psa, więc dobrze na wszelki wypadek zabrać go na wizytę u weterynarza. Tylko lekarz weterynarii może ocenić, czy istnieje ryzyko zagrożenia życia psa, zlecając stosowne badania. Zwykle jest to prześwietlenie lub badanie USG.

Pies zjadł plastik i wymiotuje – niepokojące objawy świadczące o obcym przedmiocie w układzie pokarmowym

Psa, któremu zdarzyło się połknąć plastikowy przedmiot lub jego fragmenty, zawsze warto pokazać lekarzowi weterynarii. Nawet gdy nie widać, by coś mu dolegało. Gdy pies zjadł plastik i wymiotuje, z wizytą nie wolno zwlekać! Inne ważne objawy to:

zmniejszony apetyt lub jego brak;
apatia;
zmiany zachowania, agresja powodowana bólem brzucha;
wymioty, w tym po jedzeniu i piciu;
kłopot z wypróżnianiem.

Jeśli twój pies wykazuje te symptomy, zadzwoń do weterynarza i umów szybko termin wizyty! Odkładanie w czasie konsultacji spowoduje tylko większe szkody dla psa!

Pies zjadł plastik – ile kosztuje operacja?

Czasem udaje się wyciągnąć z żołądka ciało obce za pomocą endoskopu przez pysk. Konieczna może być jednak interwencja chirurgiczna. Nierzadko trzeba przeprowadzić operację na jamie brzusznej. Koszt jest zależny od stopnia skomplikowania zabiegu. Operacje wykonywane na cito kosztują więcej. W porze nocnej koszt może być jeszcze wyższy. Wiele zależy także od stanu oraz wielkości psiaka. Mniej leków i środków anestezjologicznych zużyje york niż dog. Pamiętaj, że ratujesz zdrowie i życie psa! Jeśli pies zjadł plastik i doszło do blokady przewodu pokarmowego, sytuacja jest naprawdę groźna! Nie warto trzymać się za kieszeń!

Czy pies może się bawić plastikowymi butelkami po wodzie?

Wiele psów lubi bawić się plastikowymi butelkami. Przedmioty te mają taki kształt, że wygodnie psu trzymać je w pysku. W teorii można psu pozwolić aportować je pod kontrolą. Opiekun nie może pozwalać psiakowi żuć ani gryźć butelki. Przy odrobinie nieuwagi może dojść do odgryzienia kawałka butelki, który zwierzak może połknąć. Uszkodzenie jelita przez plastikowy kawałek o ostrej krawędzi, wymioty – czy warto? Dużo lepiej kupić psu jadalny gryzak, np. ser himalajski. Pies może go długo i bezpiecznie żuć. Do aportowania znacznie lepiej nada się piłka lub dummy.

Łakomy lub zwyczajnie głodny pies zje plastikową torbę pachnącą jedzeniem, folię od parówki wyciągniętą ze śmietnika czy małą zabawkę. Jeśli podejrzewasz, że twój pies połknął plastik, skonsultuj się z weterynarzem w celu uzyskania profesjonalnej porady. Lepiej się upewnić, że nic mu nie grozi, niż stracić przyjaciela!

Catering dla psa – co warto o nim wiedzieć?

W artykule wyjaśnimy, dlaczego prawidłowe żywienie zwierzaka jest tak istotne oraz opowiemy o możliwościach, jakie mają opiekunowie. Znajdziesz tu również informacje, które pomogą ci wybrać najlepszy catering dla psa.

Żywienie ma znaczenie

Zbilansowana dieta z wysokiej jakości produktów to jeden z kluczowych elementu dbania o zdrowie zwierzaka. Niedobory składników odżywczych zwykle objawiają się złym samopoczuciem oraz pogorszeniem kondycji, a jeśli ich brak jest przewlekły, mogą doprowadzić do nieodwracalnych zmian w organizmie. Niektórzy opiekunowie oszczędzają na karmie dla psów, jednak w rzeczywistości sprawia to, że wydatki na utrzymanie ich pupila rosną. Dlaczego?

Przede wszystkim tanie produkty zawierają głównie wypełniacze takie jak zboża, które nie sycą psa na długo. Z tego powodu musi on spożyć znacznie więcej karmy, w związku z czym po przeliczeniu dziennego kosztu wyżywienia czworonoga, cena często nie wydaje się tak atrakcyjna, jak na początku. Co więcej, dieta uboga w składniki odżywcze zwiększa ryzyko chorób, których leczenie jest znacznie droższe niż zakup wysokiej jakości produktu. Poza tym niektóre schorzenia mogą objawiać się problemami behawioralnymi, na przykład agresją, co zmusza opiekunów do kolejnych inwestycji.

Gotowa karma, BARF czy psi catering? Co będzie najlepsze?

Już wiesz, że prawidłowe żywienie twojego pupila to istotny element dbania o niego. W jaki sposób to zrobić? Obecnie opiekunowie mają do wyboru kilka możliwości, w tym między innymi gotowe karmy, domowe jedzenie gotowane, dietę typu BARF lub catering dla psa.

Karma mokra bądź sucha jest wygodna dla właściciela i bez problemu można kupić ją w większości sklepów. Niestety często jej bazą są wcześniej wspomniane zboża lub produkty odzwierzęce o nieznanym pochodzeniu, a dodatkiem sztuczne konserwanty oraz chemiczne wzmacniacze smaku. W dodatku karma, zwłaszcza w formie suchej, jest wysoko przetworzona.

Kolejną możliwością jest żywienie swojego psa dietą typu BARF lub domowym jedzeniem gotowanym. Pierwsza opcja polega na podawaniu zwierzakowi surowego mięsa oraz podrobów, jednak ich zdobycie często bywa problematyczne, w dodatku wystarczy nieco nieuwagi, by doszło do rozprzestrzenienia się groźnych drobnoustrojów chorobotwórczych. Z kolei gotowanie jest czasochłonne i wymaga robienia regularnych zakupów. Poza tym osoby bez doświadczenia oraz wiedzy nie są w stanie przygotować zbilansowanego posiłku dla swojego pupila.

Catering dla psa to żywienie polegające na podawaniu zwierzakowi posiłków przygotowanych ze świeżych składników. Tego typu dania są tworzone specjalnie z myślą o twoim pupilu, ponieważ uwzględniają wiele różnych czynników, a nie jedynie wiek czy rasę.

Firmy zajmujące się przygotowywaniem diety pudełkowej dla psa zwykle zatrudniają specjalistów do ich komponowania, dzięki czemu masz gwarancję, że podczas nie zapomniano o wzbogaceniu dania w niezbędne składniki odżywcze. W dodatku korzystanie z usług psiego cateringu jest równie wygodne, co podawanie suchej czy mokrej karmy. Wystarczy wyjąć posiłek ze słoika lub go rozmrozić, nałożyć do miski i gotowe.

Catering dla psa – na co zwrócić uwagę podczas wyboru?

W ostatnich latach na rynku pojawiło się wiele firm oferujących usługi cateringu dla psa. Na co powinieneś zwrócić uwagę, zanim zdecydujesz się na jedną z nich?

Największą zaletą diety pudełkowej dla psa jest możliwość skomponowania jej z uwzględnieniem potrzeb konkretnego zwierzaka. Dlatego warto już na stronie przejrzeć zawartość formularza dostawcy. Im więcej czynników bierze on pod uwagę, komponując jadłospis, tym lepiej. Wiek, waga, kastrację, poziom aktywności fizycznej, stan zdrowia oraz alergie pokarmowe – to niezbędne minimum informacji potrzebnych do przygotowania posiłku.
Posiłki dostarczane w ramach psiego cateringu powinny być komponowane przez osobę z odpowiednim doświadczeniem w zakresie żywienia zwierząt. Najbardziej wiarygodne są jadłospisy, pod którymi podpisuje się konkretna osoba, podając przy tym swoje imię, nazwisko oraz kompetencje.
Chociaż kwestia transportu diety pudełkowej dla psa nie jest najważniejsza, nie wolno o niej zapominać. Jeśli firma nie oferuje możliwości wyboru konkretnego dnia dostawy, może okazać się, że nie będziesz w stanie odebrać przesyłki i odpowiednio jej zabezpieczyć.

Catering dla psa to doskonała alternatywa dla wysokoprzetworzonych karm dla zwierząt. Dzięki niemu możesz podawać swojemu pupilowi posiłki przygotowane ze świeżych produktów, jednocześnie nie martwiąc się o zakupy, gotowanie czy rozpisywanie jadłospisu.

Japońskie imiona dla psa – poznaj nasze propozycje

Z tekstu dowiesz się, które japońskie imiona dla psa są obecnie najpopularniejsze. Podpowiemy też jak wybrać idealnie pasujące imię dla twojego pupila.

Imiona inspirowane japońską kuchnią

Sushi – tej potrawy nie trzeba nikomu przedstawiać. Składa się z surowych kawałków ryb z ryżem, a całość zawinięta w liście nori. Podawane z wasabi, sosem sojowym lub pomidorowym.
Tempura – to tradycyjny japoński przepis na ciasto używane do panierowania warzyw i mięsa.
Okonomiyaki – idealna propozycja na obiad będąca tradycyjnym daniem kuchni japońskiej, nazywanym japońską pizzą.
Katsudon – to tradycyjne japońskie danie przypomina odrobinę polskiego schabowego, z tą różnicą, że w Japonii serwowane jest z ryżem i jajkiem.

Japońskie imiona dla psa inspirowane mangą

Manga to japoński styl rysowania historii obrazkowych w formie komiksu. Różne jej tytuły są znane i popularne na całym świecie;
Naruto – pozytywny bohater mangi o tym samym tytule, zawsze honorowy i odważny;
Sakura – to przyjaciółka Naruto, która jest bardzo lojalna wobec bliskich i często stawia czyjeś szczęście ponad swoim;
Sasuke – to zbłąkany ninja poszukujący swojej ścieżki. Po drodze popełnia wiele błędów, ale na końcu okazuje się bardzo honorową osobą;
Vegeta – bohater popularnej mangi i kreskówki, popularnej w Polsce w latach dziewięćdziesiątych;
Daimos – ciężarówka umiejąca się zmienić w bojową maszynę walczącą po stronie ludzi, przeciw atakującym istotom pozaziemskim.

Imiona dla psa wskazujące na jego cechy charakteru

Dzięki dostępności do różnego rodzaju narzędzi masz możliwość znalezienia indywidualnego imienia dla swojego czworonoga, które w pełni będzie oddawało jego cechy charakteru lub wyglądu. Poniżej kilka naszych propozycji wraz z tłumaczeniami:

Rōgu – łobuz;
Yūkan – dzielny;
Akuma – demon;
Amai – słodka;
Shai – nieśmiała.

Historyczne miasta Japonii jako idealna propozycja imienia

Japonia to jedno z szybciej rozwijających się państw. Technologicznie zawsze wyprzedzała swoich sąsiadów, nie dziwi więc, że niektóre japońskie miasta wyglądają niesamowicie i futurystycznie;
Tokyo – stolica Japonii zamieszkała przez blisko 40 milionów mieszkańców, czyli tyle ile zamieszkuje całą Polskę. Tokio było dziewiątym na świecie miastem pod względem liczby turystów;
Nagasaki – miasto w zachodniej części wyspy Kiusiu. Jedno z dwóch miast na świecie, na które zrzucono bombę atomową, dziś jest to w pełni odbudowana i nowoczesna metropolia;
Kyoto – aglomeracja w zachodniej części wyspy Honsiu jest dawną stolicą Japonii i siedzibą cesarza;
Osaka – to trzecie co do wielkości miasto w Japonii leżące na styku Morza Wewnętrznego i Oceanu Spokojnego. Jest jednym z najważniejszych ośrodków przemysłowych, handlowo-usługowych, kulturalno-naukowych i rozrywkowych w kraju;
Sapporo – to największe miasto wyspy Hokkaido i ośrodek sportów zimowych.

Japońska motoryzacja świetną inspiracją

Japonia odnosi sukcesu na arenie narodowej w wielu dziedzinach. Japoński rynek motoryzacyjny to produkcja najlepszych jednośladów i długowiecznych szybkich aut. Niektóre z tych pojazdów zdążyły już obrosnąć w legendę jak na przykład Nissan GT-R. Japońskie imiona dla psa inspirowane motoryzacją:

Kawasaki – producent superszybkich motocykli;
Mazda – firma produkująca auta ze średniej półki o naprawdę zadowalających parametrach;
Nissan – to koncern produkujący auta, wcześniej znany pod nazwą Datsun;
Toyota – rywal Mazdy i Nissana produkujący wysokiej jakości auta;
Yamaha – japoński producent motocykli oraz sprzętu Hi-Fi.

Szukasz dla swojego pupila oryginalnego imienia? Mamy nadzieję, że imiona japońskie dla psa staną się dla ciebie źródłem inspiracji.

Pies zjadł skarpetkę? Sprawdź, co musisz zrobić!

Psy często zjadają różne rzeczy, w tym części garderoby. Najłatwiej połknąć skarpetki, co wcale nierzadko się zdarza! Zapach opiekuna sprawia, że zwierzę nosi i podgryza znalezione ubranie, nieraz zjadając fragmenty. Czy kiedy pies zjadł skarpetkę, grozi mu coś poważnego?

Czy pies może połknąć skarpetę?

Ciała obce w przewodzie pokarmowym u psa to żadna niespodzianka dla weterynarza. Zabawka, strzępy materiału, monety, kamienie, dziecięce smoczki, stringi… Skarpeta również może się zdarzyć. Psy są zdolne do pożarcia praktycznie wszystkiego. Trudno rozróżnić im, co jest na pewno jadalne, a co nie. Pies, który zjadł skarpetkę, nie ma więc pojęcia, że może mu ona zaszkodzić. Szczególnie narażone są szczeniaki. Z tego powodu musimy działać zawczasu – chować wszelkie szkodliwe przedmioty poza zasięgiem psiaka.

Pies zjadł skarpetkę – dlaczego?

Może być to skutek niewinnej zabawy. Ot, buszował w koszu na pranie, znalazł skarpetę, długo ją żuł i gryzł, odrywając fragmenty… Aż wreszcie pies zjadł skarpetkę. Części garderoby często są połykane przez psy. Nieraz psiak, który tęskni za właścicielem pod jego nieobecność, nosi w pysku i podgryza np. jego skarpetę. Ubrania zawsze bardzo mocno pachną właścicielem. Często właściciele sami rzucają pupilowi do zabawy stare ubrania, w tym skarpety. Powoduje to, że później pies ma problemy. Tak jak nie potrafi odróżnić, co jest jadalne, a co nie, czworonóg nie widzi także różnicy pomiędzy skarpetą do zabawy a skarpetą, którą jego pan nadal nosi.

Jak postępować, gdy pies zjadł skarpetkę?

W takiej sytuacji przede wszystkim pamiętaj o zachowaniu spokoju. Nie ma co gniewać się na psa. Psi przewód pokarmowy często sobie radzi z obcym przedmiotem. O ile pies nie wykazuje niepokojących objawów mogących świadczyć o zaburzeniach pracy układu pokarmowego, wystarczy zaczekać. Po 48 godzinach pies powinien wydalić ciało obce. W teorii, gdy skarpeta dotrze do żołądka, póki go nie opuści, można spróbować wywołać wymioty. Istnieje jednak ryzyko, że pies zadławi się nią w trakcie wymiotowania. W dodatku czasem trudno ocenić, kiedy dokładnie pies zjadł skarpetkę. Wówczas pozostaje udać się do weterynarza.

Pies zjadł skarpetkę – objawy świadczące o ciele obcym w żołądku

Jeśli pies zjadł skarpetkę lub inny przedmiot, obserwuj, czy nie pojawiają się żadne niepokojące symptomy. Ciało obce w żołądku lub jelicie może powodować m.in.:

zmniejszenie lub brak apetytu;
apatię, niechęć do zabawy;
wymioty;
problemy z wypróżnianiem;
ogólne zmiany zachowania, w tym agresję (z powodu bólu).

Jeżeli zaobserwujesz takie objawy, szczególnie uporczywe wymioty i problemy z wypróżnianiem, konsultacja u specjalisty będzie konieczna. Należy jak najszybciej pokazać psa weterynarzowi. Nie próbuj sam leczyć zwierzaka. Bez odpowiedniej wiedzy możesz zastosować coś, co tylko zaszkodzi psu!

Pies zjadł skarpetkę – weterynarz pomoże ją usunąć

Tylko lekarz weterynarii może znaleźć przyczynę złego stanu psiaka i udzielić niezbędnej pomocy. Jeśli nie wiesz, kiedy pies zjadł skarpetkę (lub coś innego), a zwierzak wykazuje powyższe objawy, nie działaj sam. Lekarz zaleci badania, prześwietlenie lub USG. Oceni, na ile wewnętrzny problem jest poważny. Ciało obce czasem trzeba usunąć chirurgicznie. Obecne w przewodzie pokarmowym powoduje jego podrażnienia. Może dojść do niedrożności jelit, zapalenia otrzewnej albo martwicy tkanek. Skutek może być śmiertelny. Od tego, jak szybko zareagujesz i zawieziesz psa do weterynarza, zależeć będzie, czy dojdzie do tragedii.

Pies zjada skarpetki – jak temu zapobiec?

Psu najczęściej zdarza się połknąć rzeczy, którymi zajął się z nudów. To możesz zrobić, aby uniknąć spożycia skarpetek i innych przedmiotów niejadalnych:

zapewnij psu dużo ruchu i pracy umysłowej (np. nosework);
zadbaj o apetyczne i bezpieczne gryzaki, które go zajmą na długo;
zwracaj uwagę na materiał i stan zużycia zabawek, aby nie mógł połknąć ich kawałków;
chowaj rzeczy poza zasięgiem psa.

Warto wspomnieć tu o kennelu. Klatka dla psa jest dobrym rozwiązaniem, gdy wcześniej zdarzało się, że pies zjadł skarpetkę lub inny przedmiot. Odpowiednio wprowadzona i urządzona, razem z zabawkami z mocnej gumy, pozwoli psu się wyciszyć i bezpiecznie przespać czas twojej nieobecności.

Każdemu psu może zdarzyć się połknięcie niejadalnego przedmiotu. Jeśli nie może go wydalić z powodu problemów z wypróżnianiem, trzeba jak najszybciej pokazać go lekarzowi weterynarii. Zabezpiecz potencjalnie „apetyczne” rzeczy i zadbaj o zabawki dla swojego psiaka. Lepiej jednak zapobiegać zagrożeniom, niż leczyć pupila – to najlepsza z możliwych opcji!

Szwedzkie imiona dla psa – propozycje imion z Północy

Z artykułu poznasz najciekawsze szwedzkie imiona dla psa gwarantujące niepowtarzalność. Dowiesz się również, jakie mają znaczenie, co ułatwi ci wybór.

Szwedzkie imiona dla psa inspirowane jedzeniem

Szwedzka kuchnia obfituje głównie w ryby, ale znajdziesz w niej też przysmaki z renifera czy foki. Nazwy niewinnych potraw brzmią w tym języku dziko i groźnie. W dalszej części tekstu znajdziesz kilka propozycji dla twojego pupila.

Kottbullar – jest jednym z najbardziej tradycyjnych dań kuchni szwedzkiej, czyli niewiele większe od orzecha włoskiego mięsne klopsiki;
Surströmming – to kiszony śledź o ciężkim zapachu, charakterystyczne szwedzkie danie;
Kanelbulle – jest to tradycyjna bułka drożdżowa z cynamonem, posypana cukrem;
Fil – jest to tradycyjny jogurt produkowany w krajach skandynawskich, konsystencją przypominający znany nam kefir;
Raksallad – kolejne tradycyjne danie szwedzkiej kuchni. Krewetkowa sałatka jest znakomitym dodatkiem do różnych dań;
Dillströmming – marynowane śledzie w occie.

Nazwy malowniczych szwedzkich miast idealną propozycją na imię dla psa

Szwecja to nie tylko wysoki standard życia i poziom zadowolenia mieszkańców. Kraj obfituje w wiele malowniczych krajobrazów, podziwiać można piękno przyrody i ciekawą architekturę miast. Wybraliśmy najciekawsze z nich jako propozycje szwedzkich imion dla psa.

Sztokholm – stolica Szwecji i jednocześnie największe miasto na terenie całego kraju. Co ciekawe aglomeracja położona jest na 14 wyspach, połączonych ze sobą ponad pięćdziesięcioma mostami;
Goteborg – miasto portowe położone nad cieśniną Kattegat. W Goteborgu mieszczą się dwa najbardziej popularne uniwersytety w kraju;
Helsingborg – zabytkowe portowe miasto w Południowej Szwecji. Za dawnych czasów odgrywało znaczącą rolę w handlu na Morzu Bałtyckim;
Uppsala – to dawna stolica kraju i czwarte pod względem wielkości miasto szwedzkie. Uniwersytet w Uppsali jest najstarszą uczelnią wyższą w całej Skandynawii;
Malmo – średniej wielkości miasto jest przede wszystkim religijnym i historycznym sercem kraju.

Szwedzkie imiona dla psa inspirowane skojarzeniami z tym krajem

Z czym kojarzy ci się Szwecja? Są to na pewno piękne i majestatyczne fiordy, zapierająca dech w piersiach architektura, ale też chłodny klimat i możliwość zaobserwowania zorzy polarnej. Wybraliśmy dla ciebie kilka typowych dla Szwecji rzeczy, jako oryginalne propozycje imienia dla psa.

Fika – jest to szwedzki obyczaj picia kawy z bliskimi, ale często też oznacza samą przerwę w pracy;
Norrsken – zorza polarna, czyli imponujące zjawisko świetlne, które można zaobserwować w pobliżu biegunów magnetycznych planety. Norrsken to jedno z lepszych szwedzkich imion dla psa;
Fjord – brzmienie jest podobne jak w języku polskim. Fiordy to charakterystyczne dla Skandynawii długie, polodowcowe zatoki, głęboko wchodzące w kontynent;
Volvo – jedno z najbezpieczniejszych aut na świecie, jest od lat produkowane w Szwecji. Firma w czasie wojny zajmowała się produkcją silników do samolotów;
Scania – to firma produkująca auta ciężarowe, cieszące się uznaniem na całym świecie.

Dlaczego warto wybrać szwedzkie imię dla psa?

Wybierając szwedzkie imię dla psa, zwiększasz szanse na to, że na spacerze nie spotka swojego imiennika. Czworonogi lepiej reagują na krótkie słowa, dlatego możesz na własne potrzeby je poskracać. Wymowa szwedzkich słów brzmi twardo, dlatego twój pupil od razu rozpozna, kiedy go zawołasz.

Wybór imienia dla psa to tak naprawdę formalność, jednak warto nad nim się dłużej zastanowić i wybrać idealnie pasujące do twojego zwierzaka.

Antyszczekacz dla psa – czy działa?

Antyszczekacz to inteligentne urządzenie rozpoznające szczekanie psa. W momencie, gdy je wykryje, zaczyna wysyłać ultradźwięki niesłyszalne dla ludzi, ale nieprzyjemne dla czworonoga. W artykule wyjaśnimy, jak działa antyszczekacz. Opinie o tym urządzeniu są różne. Czy jest skuteczne? Sprawdź!

Jak działa antyszczekacz ultradźwiękowy?

Antyszczekacz może pomóc uporać się ze zwierzętami szczekającymi bez powodu lub krnąbrnymi szczeniakami. Jego działanie jest potwierdzone, jednak należy pamiętać o tym, że na każdego czworonoga działa on różnym stopniu, dlatego niektóre osobniki, zwłaszcza przedstawiciele ras psów obronnych, mogą lekceważyć emitowane przez niego ultradźwięki.

Częstotliwość wysyłanych dźwięków może różnić się w zależności od modelu urządzenia. Bardziej zaawansowane posiadają także możliwość dostosowania długości rozchodzących się fal dźwięki do odległości, w której znajduje się uporczywie szczekający pies.

Czy urządzenie ultradźwiękowe może być wykorzystywane do tresury?

Do tresury psów najczęściej wykorzystuje się obrożę antyszczekową. Gdy czworonóg zachowuje się nieodpowiednio, można ją włączyć. Emitowane przez nią ultradźwięki wywołują dyskomfort, dlatego zwierzak często zaczyna się odpowiednio zachowywać.

Niektórzy właściciele korzystają z inteligentnych antyszczekaczy, zostawiając psa samego w domu. Nie jest to dobre rozwiązanie. Wiele czworonogów szczeka z powodu lęku separacyjnego. Jeśli w trakcie swojej nieobecności zostawisz na nich urządzenie antyszczekowe, zaczną kojarzyć twoje wyjście z domu oraz samotność z dyskomfortem, co pogłębi ich problem.

Praca z takim psem nie jest łatwa i wymaga ogromnej cierpliwości ze strony opiekuna. Najlepiej już w wieku szczenięcym oswajać zwierzaka z samotnością oraz nie poświęcać mu nadmiernej uwagi. Pamiętaj też, by nigdy nie żegnać się ze swoim podopiecznym przed wyjściem z domu. Nie zapominaj o zapewnieniu mu odpowiedniej dawki aktywności fizycznej, ponieważ po krótkim spacerze ten może być zwyczajnie znudzony i sfrustrowany.

Antyszczekacz dla psa – czy jest skuteczny?

Antyszczekacz ultradźwiękowy bywa pomocnym urządzeniem, jednak w przypadku niektórych ras może przynieść więcej szkody niż pożytku. Wywoływanie stresu u psów wrażliwych wiąże się z ryzykiem jego odizolowania się od otoczenia oraz pojawienia się wyuczonej bezradności. Może objawiać się to na przykład piszczeniem, drżeniem, ziewaniem, drapaniem się czy wycofywaniem. Z tego powodu antyszczekacze dla psów zostały zakazane w kilku krajach europejskich.

Pies nigdy nie szczeka bez powodu, a stosowanie tego typu urządzeń jedynie likwiduje skutek, a nie przyczynę problemu. Zanim założysz psu antyszczekacz, opinie lekarza weterynarii i behawiorysty będą niezbędne. Ten pierwszy sprawdzi, czy takie zachowania nie są skutkiem rozwijającej się w jego ciele choroby. Jeśli twój pupil jest zdrowy i nie radzisz sobie z jego nadmiernym szczekaniem, najlepiej zabierz go do behawiorysty.

Antyszczekacz dla psa może pomóc w niektórych przypadkach, jednak w innych również znacznie zaszkodzić. Przed skorzystaniem z tego urządzenia najlepiej skontaktować się z certyfikowanym trenerem, który pomoże przeszkolić psa przy pomocy innych metod.

Włoskie imiona dla psa – najlepsze propozycje

Zależy ci na znalezieniu imienia, które będzie nie tylko oryginalne, ale także proste do wymówienia? Wybierz włoskie imiona dla psa. Ich brzmienie jest piękne, a w dodatku jego prawidłowa wymowa zazwyczaj nie stanowi problemu nawet dla osób nieznających języków obcych. Przeczytaj nasz poradnik i dowiedz się, jak znaleźć najlepsze imię dla twojego podopiecznego.

Włoskie rasy psów

Włoskie imiona psów będą doskonale pasować do przedstawicieli ras pochodzących z tego kraju. Które z nich cieszą się największą popularnością?

Cane corso to rasa pochodzących z Włoch masywnych psów o proporcjonalnej budowie ciała, długich łapach i potężnej klatce piersiowej. Te molosy idealnie sprawdzają się w roli towarzysza rodziny, ponieważ przywiązują się do opiekunów, ale są nieufne wobec obcych.

Owczarek z Bergamo to rasa psów wykorzystywana do pilnowania zwierząt hodowlanych. Jest to pies pasterski średniej wielkości, wytrzymały na niekorzystne warunki atmosferyczne oraz odporny na choroby. Przedstawiciele tej rasy są bardzo nieufni wobec obcych, ale nie okazują agresji.

Włoskie imiona dla psa – gdzie szukać inspiracji?

Doskonałe imię powinno nie tylko podobać się opiekunowi zwierzaka, ale nawiązywać także do wyglądu lub charakteru czworonoga. Warto również zwrócić uwagę na brzmienie oraz łatwość wymówienia danego słowa. Pamiętaj, że każdego dnia będziesz wypowiadać je nawet kilkadziesiąt razy. Poznaj włoskie imiona dla psa i znajdź najlepsze dla swojego pupila.

Imiona nawiązujące do wyglądu

Imiona nawiązujące do wyglądu zwierzaka są dość popularne. Jeśli chcesz, by jednocześnie nie było ono pospolite, najlepiej poszukaj inspiracji w języku włoskim, w którym nawet proste słowa brzmią zachwycająco.

Propozycje dla psów:

Peloso – włochaty;
Gigante – olbrzymi;
Nero – czarny;
Piccolo – mały.

Imiona dla suczek:

Dolce – słodka;
Bianca – biała;
Brillante – błyszcząca;
Rubino – rubin;
Sfera – kulka.

Propozycje imion dotyczących cech charakteru

Niekiedy pomysły na imię dla zwierzaka przychodzą same i najczęściej odwołują się do jego cech charakteru. Zdecydowanie warto nawiązać do osobowości czworonoga, zwłaszcza wykorzystując słowa w obcych językach.

Włoskie imiona dla psa:

Pazzo – wariat;
Monello – urwis;
Vermiglio – hultaj;
Nervoso – nerwus;
Ghiottone – łakomczuch.

Propozycje dla dziewczynek:

Morbida – miękka;
Gentile – łagodna;
Bellissima – piękna;
Timida – nieśmiała;
Felice – radosna.

Imiona włoskie dla psa inspirowane jedzeniem

Twój pupil jest ogromnym łakomczuchem? Zdecydowanie powinieneś poszukać inspiracji we włoskiej kuchni! Kreatywnie korzystając z nazw produktów spożywczych lub tradycyjnych dań, z pewnością znajdziesz doskonałe imię dla swojego podopiecznego.

Propozycje dla chłopców:

Gnocchi – rodzaj delikatnych klusek;
Ragù – tradycyjny sos pomidorowy;
Tagliatelle – rodzaj makaronu;
Arancini – panierowane ryżowe kulki;
Spaghetti – dobrze wszystkim znany rodzaj makaronu.

Imiona dla suczek:

Caponata – danie na bazie bakłażana i pomidorów;
Bruschetta – chrupiące pieczywo z warzywami;
Tiramisu – znany na całym świecie włoski deser;
Pasta – makaron z sosem;
Cannolo – ciasto wypełnione kremem.

Istnieje wiele powodów, by wybrać włoskie imię dla psa. Przede wszystkim znacznie łatwiej znaleźć oryginalną propozycję niż w przypadku korzystania jedynie z zasobów języka polskiego. Poza tym inspiracje przedstawione w naszym poradniku mają wyjątkowo piękne brzmienie i co najważniejsze ich wymówienie nie powinno przysporzyć trudności nawet starszym osobom oraz dzieciom.

Padaczka u psa, czyli epilepsja – objawy, przyczyny i leczenie

Epilepsja u psa zawsze budzi w opiekunach bardzo duży niepokój. Chociaż niektóre rasy są szczególnie podatne na tę chorobę, może ona wystąpić u każdego psa, także kundelka. Obecnie lekarze weterynarii dysponują wieloma wariantami leczenia, głównie farmakologicznego. Wiele zależy także od opiekuna, który powinien regularnie podawać leki, ale także prowadzić dziennik napadów padaczkowych i systematycznie wykonywać badania kontrolne krwi. Jak powinna wyglądać pomoc pupilowi po napadzie padaczkowym? Sprawdź, jakie są objawy i przyczyny padaczki u psa.

Padaczka u psa – definicja i podział

Padaczka u psa jest chorobą neurologiczną, która powoduje zaburzenia czynności mózgu. Prowadzi do napadów drgawkowych, które mają stały charakter i skłonność do powtarzania się. Epilepsja u psa dzieli się na dwa typy:

padaczka idiopatyczna;
padaczka wtórna.

Padaczka idiopatyczna, zwana też pierwotną, jest w większości przypadłością dziedziczną i uwarunkowaną genetycznie. Jej bezpośrednia przyczyna nie jest możliwa do ustalenia. Najczęściej pierwsze objawy pojawiają się u młodych psów między pierwszym a piątym rokiem życia.

Padaczka wtórna to taka, której przyczyny są możliwe do ustalenia. Jest to przypadłość bardziej typowa dla kotów, jednak przydarza się także niektórym psom. Ten rodzaj padaczki spowodowany jest uszkodzeniem mózgu z przyczyn zewnętrznych (na przykład w wypadku samochodowym) lub chorobowych.

Padaczka wtórna może być wywołana przez choroby metaboliczne nerek lub wątroby. Często powstaje w wyniku zatruć. Zdarza się, że dotyka ona suk po porodzie, szczególnie tych, które wielokrotnie rodziły.

Padaczka u psów – objawy i przebieg

Wyobrażenia o tym, jak wygląda padaczka u psa, najczęściej ograniczają się do drgawek. Tymczasem wielokrotnie mogą występować ataki bezdrgawkowe, które bywają przez opiekunów ignorowane lub nawet niezauważane. Aby w pełni poznać objawy padaczki u psa, należy zrozumieć, że istnieją dwa rodzaje ataków:

petit mal;
grand mal.

Petit mal, powszechnie znany jako mały atak padaczkowy, określany jest właśnie jako bezdrgawkowy. Zazwyczaj trwa bardzo krótko i nie wywołuje typowych symptomów – pies nie traci przytomności. Petit mal powoduje chwilowy zanik świadomości – pies staje się nieobecny, może wykonywać bezwiednie niewielkie ruchy kończynami. Czasami także drgają mu mięśnie.

Grand mal, czyli duże ataki padaczkowe to, takie które powodują drgawki u psa. Dochodzi także do utraty przytomności. Atak trwa od kilkunastu sekund do nawet kilku minut. Objawy to:

utrata przytomności;
upadek;
gwałtowne skurcze mięśni całego ciała;
ślinotok;
wymioty;
dźwięki (skomlenie, szczekanie, czasami wycie);
oddawanie moczu lub kału.

Inne przyczyny drgawek u psa

Konwulsje pojawiają się nie tylko w przypadku padaczki u psów. Mogą także towarzyszyć różnego rodzaju zatruciom oraz chorobom. Bywają skutkiem przewlekłej niewydolności nerek, chorób serca, wątroby lub zakaźnych (między innymi wścieklizny).

Epilepsja u psa – przebieg napadu

Warto znać przebieg napadu padaczkowego u psa, który składa się z trzech faz:

faza zwiastunowa;
faza napadu właściwego;
faza popadaczkowa.

Faza zwiastunowa jest czasami trudna do zauważenia, ponieważ jej objawy są bardzo delikatne. Możesz wtedy zaobserwować, że zachowanie psa nieco się zmienia. Może stać się niespokojny, pobudzony, kręcić się po mieszkaniu i szukać z tobą kontaktu. Niektóre psy jednak wolą unikać bodźców i chowają się z dala od hałaśliwego otoczenia. Charakterystycznym zachowaniem dla tej fazy jest ślinienie się, kłapanie paszczą i oblizywanie. Faza zwiastunowa może trwać nawet kilka godzin.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez lek. wet. Paulina Drobot (@brain_dogtor)

Faza napadu właściwego ma różne objawy w zależności od rodzaju ataku – petit mal lub grand mal.

Faza końcowa padaczki u psa również zależna jest od tego, czy atak był duży, czy bezdrgawkowy. W przypadku petit mal bardzo trudno przegapić tę fazę. Trwa krótką chwilę. Pies jest wówczas zdezorientowany i może być nieco osłabiony. Jeżeli pies miał duży atak drgawkowy, przez jakiś czas może mieć problemy ze wstaniem. To wtedy może być może nastąpić nietrzymanie kału lub moczu. Zwierzak stopniowo wraca do pełnej świadomości. Przez pewien czas mogą występować zaburzenie neurologiczne – problemy z widzeniem lub niedowład kończyn.

Atak padaczki u psa – jak się zachować?

Wielu opiekunów zastanawia się, jak zachowywać się w czasie ataku padaczki psa. Przede wszystkim jest to trudne dla tych, którzy po raz pierwszy mają do czynienia z dużym atakiem. W takiej sytuacji nie jest trudno o panikę i ogromne nerwy. Musisz jednak pamiętać, że kluczem do skutecznej pomocy zwierzęciu jest zachowanie spokoju.

Pamiętaj, że podczas ataku pies traci świadomość, dlatego ani mówienie do niego, ani próby uspokajania nie mają większego sensu. Zwierzę nie jest świadome twojej obecności i w ten sposób nie możesz mu pomóc. Co w takim razie można zrobić?

Przede wszystkim warto usunąć z zasięgu psa wszystkie przedmioty, na które może wpaść podczas ataku. Także te, które mogą na niego spaść, lub o które może się rozbić. Emocje i stres mogą ci to uniemożliwić, jednak warto zachować się spokojnie i dokładnie obserwować psa. Wszystkie szczegóły ataku trzeba później przekazać lekarzowi.

Nie biegnij jednak do gabinetu weterynarza od razu po ataku. W żadnym wypadku nie dotykaj psa podczas ataku i nie próbuj wtedy nigdzie go przenosić. Ataki epilepsji, szczególnie grand mal, są bardzo stresujące i męczące dla psa, dlatego przed wyjściem z domu powinien mieć czas, aby się uspokoić i nabrać siły.

Ataki padaczki grand mal z reguły nie są zagrożeniem życia, jeżeli w otoczeniu psa nie znajdują się przedmioty, które mogą go skrzywdzić. Jeżeli jednak atak epilepsji trwa dłużej niż dziesięć minut i powtarza się, zanim pies zdąży dojść do siebie – wizyta u lekarza weterynarii jest niezbędna. Najprawdopodobniej atak będzie musiał być przerwany farmakologicznie.

Padaczka u psa – które rasy są najbardziej narażone?

Istnieje kilka ras, które uznawane są za bardziej predysponowane do zachorowania na padaczkę idiopatyczną. Bardzo często choroba ta występuje u:

Padaczka idiopatyczna jest schorzeniem dziedzicznym, dlatego psy obciążone tą chorobą powinny być wyłączone z rozrodu. Między innymi dlatego dobrym rozwiązaniem jest poszukiwanie dobrej i zarejestrowanej w związkach hodowli, w której psy przed rozrodem przechodzą badania genetyczne.

Leczenie padaczki u psa

Jeżeli podejrzewasz, że twój pies może cierpieć na padaczkę, niezbędny jest kontakt z lekarzem weterynarii. Nawet jeżeli atak to petit mal, który nie daje wyraźnych objawów, pies kwalifikuje się do diagnostyki. Odpowiednie badania pozwolą z całą pewnością zdiagnozować padaczkę. Pojedynczy atak nie musi bowiem świadczyć o chorobie.

Epilepsja zostaje zdiagnozowana po wykluczeniu innych chorób. Poza odpowiednimi badaniami bardzo ważny jest wywiad, podczas którego lekarz będzie pytał o okoliczności, w jakich doszło do ataku, także o samopoczucie psa i o ewentualne choroby przewlekłe.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Weterynarianews (@weterynarianews)

Leczenie padaczki przebiega przede wszystkim farmakologicznie. Leki działają poprzez hamowanie niektórych neuroprzekaźników. Dostępne są różne środki i nie wszystkie odpowiadają poszczególnym przypadkom. Warto zaznaczyć, że po pierwszym ataku bardzo rzadko zapisuje się leki, ponieważ pojedynczy wypadek nie świadczy jeszcze o padaczce. Dopiero kiedy w ciągu pół roku pojawią się dwa ataki, można rozpocząć farmakoterapię.

Dobrze dobrane leki są w stanie złagodzić ataki, a także wydłużyć okresy pomiędzy nimi. Leki zapisywane są indywidualnie i dobierane do każdego psa oddzielnie. Pod żadnym pozorem nie wolno podawać ich na własną rękę. Źle dopasowany lek nie tylko nie pomoże, ale jest wręcz w stanie pogorszyć sytuację.

Padaczka u psa leczona jest najczęściej imepitoliną, fenobarbitalem lub bromkiem potasu. Leczona nimi może być zarówno padaczka u starego psa, jak i u szczeniaka.

Padaczka u psa – leczenie wspomagające

W przypadku padaczki u ludzi bardzo często wspomagająco stosuje się odpowiednie diety – na przykład ketogeniczną. Nie ma żadnych dowodów, że jest ona w stanie pomóc także psom. Mimo wszystko warto monitorować dietę zwierzaka, ponieważ ma ona wpływ na wchłanianie się niektórych leków przeciwpadaczkowych.

Według badań proporcje tłuszczów, białek i węglowodanów mają wpływ na to, jak długo leki metabolizują się w organizmie. Zła dieta może więc sprawiać, że leki nie będą działały odpowiednio skutecznie. Bardzo istotne jest niezmienianie diety podczas rozpoczynania kuracji.

Jeżeli jednak do tej pory dieta psa była małowartościowa lub wystąpiły jakieś alergie pokarmowe, zmiana może okazać się konieczna. Bardzo ważne, aby wykonywać je pod opieką zoodietetyka. W przeciwnym razie terapia może okazać się nieskuteczna.

Padaczka u psa – podsumowanie

Padaczka u psa to przewlekła choroba, która może przysporzyć opiekunowi bardzo dużo nerwów i stresu. Szczególnie pierwsze ataki są bardzo trudne i wywołują wiele emocji. Na szczęście obecnie choroba jest możliwa do opanowania i leczona farmakologicznie z dużą skutecznością.

Bardzo ważne jest to, aby zachowywać spokój i uważnie obserwować psa podczas ataku. Dobrym pomysłem jest nagranie go telefonem komórkowym, aby następnie pokazać to lekarzowi w gabinecie weterynaryjnym. Kontakt z lekarzem jest bardzo ważny, jednak pamiętaj, aby nie brać psa do gabinetu w momencie samego ataku ani tuż po nim. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy trwa to wszystko dłużej niż dziesięć minut.

Niestety, padaczka obecnie nie jest chorobą uleczalną. Można jednak złagodzić ją i opanować za pomocą odpowiednio dobranej farmakoterapii. Pamiętaj, że kluczem do sukcesu jest dobra komunikacja pomiędzy lekarzem weterynarii a opiekunem zwierzaka. Wszystkie wątpliwości należy zgłaszać lekarzowi. Twoje obserwacje są bardzo ważne i w razie konieczności mogą pomóc na przykład w zmianie leków na inne.

Udar u psa – objawy, skutki i zapobieganie. Rozpoznaj wylew u psa i zareaguj!

W przypadku skutecznego leczenia czworonożnych podopiecznych zawsze kluczową rolę odgrywa czas. Nie da się jednak ukryć, że wylew u psa jest sytuacją, podczas której tylko natychmiastowe działanie pozwala uratować życie zwierzęcia. Co trzeba zrobić? Warto się dowiedzieć również jakie działania profilaktyczne podjąć, aby zminimalizować ryzyko udaru. Zapoznaj się z naszym tekstem i bądź gotowy w razie zagrożenia!

Czym jest udar u psa?

Udar u psa jest patologicznym procesem, który wiąże się z wystąpieniem zakrzepicy, zatoru czy krwawienia do tkanek mózgu. Zaburzenie jest nagłe, a do tego bardzo niebezpieczne dla życia i zdrowia zwierzęcia. Wyróżniamy trzy typy udaru:

niedokrwienny;
krwotoczny;
hemodynamiczny.

Wylew u psa – przyczyny

Wystąpienie udaru u psa wiąże się z bardzo różnymi czynnikami. Trudno wskazać konkretne przyczyny tego patologicznego procesu neurologicznego, jednak można wyróżnić kilka czynników, które wzmagają ryzyko jego wystąpienia.

Tym, co podnosi ryzyko wystąpienia udaru, są różnorodne choroby układowe o charakterze przewlekłym. Może to być:

cukrzyca;
nadciśnienie;
niewydolność nerek lub wątroby;
problemy kardiologiczne;
zespół Cushinga;
zaburzenia krzepnięcia krwi;
miażdżyca;
zatory przerzutowe;
zatory septyczne;
pękanie naczyń krwionośnych w mózgu.

Wystąpienie udaru mózgu u psa – objawy. Jak rozpoznać udar?

Zaawansowane objawy udaru mózgu u psa pojawiają się nagle i mają bardzo gwałtowny przebieg. Niestety, często jest tak, że te wczesne, nieco bardziej subtelne symptomy bywają przez ignorowane lub w ogóle niezauważane. Początki udaru objawiają się bowiem nieswoiście.Pies może zacząć mieć problemy z widzeniem na jedno oko albo kłopoty z poruszaniem się.

Rodzaj zaawansowanych objawów jest zależny od tego, w jakim obszarze mózgu nastąpił udar u psa. Związane są przede wszystkim z układem neurologicznym. Mogą to być:

problemy z oddawaniem moczu i kału;
problemy ze wzrokiem, czasami utrata wzroku;
nieprawidłowe ułożenie gałek ocznych;
problemy z utrzymaniem równowagi;
przechylanie głowy na jedną stronę;
oczopląs;
wymioty;
otępienie;
utrata przytomności;
śpiączka;
wyraźne zmiany w zachowaniu (na przykład agresja);
kręcenie się w kółko.

Okres trwania objawów może być bardzo różny – od kilku godzin do nawet jednej doby. W niektórych przypadkach ustępują. To oznacza, że był to przejściowy epizod niedokrwienia mózgu, które zazwyczaj nie powoduje trwałego uszkodzenia.

Wylew krwi do mózgu u psa – jak działać?

Udar u psa jest niezwykle niebezpieczny, dlatego twoim najważniejszym zadaniem jest działać szybko. Jeżeli zauważysz u zwierzaka któryś z niepokojących objawów wymienionych powyżej, jak najszybciej udaj się do lekarza weterynarii.

Czasami nawet banalne z pozoru zmiany w wyglądzie czy zachowaniu psa mogą świadczyć o tym, że w jego organizmie następuje niedokrwienie mózgu lub wylew. Im szybciej zadziałasz, tym mniejsze spustoszenie stan ten wyrządzi w organizmie zwierzaka.

Potwierdzenie lub wykluczenie udaru zawsze należy do lekarza, który podejmie się badania klinicznego zwierzęcia. W niektórych przypadkach udaru krwotocznego konieczna może być konsultacja z neurologiem i przeprowadzenie bardziej specjalistycznej diagnostyki.

Wylew u psa – leczenie

Udar u psa nie zawsze jest śmiertelny. Oczywiście, jest bardzo groźny dla życia psa. Jednak w przypadku szybkiego działania i prawidłowego leczenia istnieje prawdopodobieństwo, że zmiany w mózgu nie zostaną utrwalone. Wówczas pies jeszcze przez długi czas będzie cieszył się życiem.

Odpowiednio dobrana terapia hamuje zmiany metaboliczne wywołane udarem, a wręcz może je cofnąć. Szanse na wyleczenie zmniejszają się znacząco, kiedy zmiany są nieodwracalne. Właśnie dlatego tak istotny jest czas twojej reakcji. Oto zarys terapii:

Kiedy pies trafi do lecznicy z udarem, najważniejszym zadaniem będzie zmniejszenie obrzęku mózgu i obniżenie ciśnienia krwi.
Lekarze muszą też zadbać o to, aby pies odzyskał równowagę kwasowo-zasadową w organizmie, a także przywrócić do normy temperaturę ciała.
Stałym elementem terapii jest uzupełnianie płynów i tlenoterapia.

Udar u psa i dalsza terapia

Warto jednak zaznaczyć, że konsekwencją udaru u psa powinno być długotrwałe i konsekwentne leczenie. Zwierzęta po wylewie często potrzebują fizjoterapii. Konieczna będzie także praca z neurologiem nad opanowaniem zmian, które zaszły w wyniku udaru.

Osią terapii jest znalezienie bezpośredniej przyczyny wystąpienia udaru. Wówczas można podjąć leczenie i wdrążyć odpowiednią terapię. W zależności od stanu zdrowia psa konieczne będzie:

unormowanie poziomu hormonów;
zwalczenie pasożytów;
wdrążenie leczenia cukrzycy;
podanie antybiotyków.

Jak można wyeliminować ryzyko wystąpienia udaru u psa?

udar u psa - jak można wyeliminować wystąpienie udaru

Niestety, nie ma możliwości całkowitego wyeliminowania ryzyka udaru u psa. Jednak zadbaj o profilaktykę. Regularne kontrole u weterynarza i monitorowanie stanu zdrowia zwierzaka powinny znacznie zmniejszyć ryzyko pojawiania się takich zaburzeń neurologicznych. Nie na wszystkie przypadki masz jednak wpływ, dlatego przy wystąpieniu niepokojących objawów należy jak najszybciej udzielić psu pomocy weterynaryjnej.

Odrobaczanie psa – jak i kiedy stosować tabletki na pasożyty?

Zarobaczenie jest bardzo częstą przypadłością zarówno u szczeniaków, jak i u dorosłych psów. Właśnie dlatego nie można zaniedbywać profilaktycznego odrobaczania. Jest to bardzo proste i szybkie rozwiązanie, które w wielu przypadkach może nawet uratować życie pupila. Robaczyca jest bardzo niebezpieczna, może powodować różnego rodzaju objawy ze strony układu pokarmowego i prowadzić do innych poważnych chorób. Na domiar złego niektóre gatunki pasożytów mogą przenosić się na człowieka. Przeczytaj, jak często należy przeprowadzać odrobaczanie psa!

Odrobaczenie psa – skąd biorą się pasożyty wewnętrzne?

Psy mają wiele możliwości, aby w trakcie codziennych sytuacji zarazić się pasożytami. Najczęściej dochodzi do tego drogą pokarmową. Pies zjada zanieczyszczony pokarm, pije wodę, w której znajdują się pasożyty, lub połyka je bezpośrednio. Przykładem tego ostatniego przypadku jest połknięcie pchły. Owady te bardzo często przenoszą tasiemca, a ich dostanie się do układu pokarmowego prowadzi do zarażenia się psa tym pasożytem.

Każdy nowy właściciel wie, że konieczne jest odrobaczenie szczeniaka. To właśnie psie dzieci są najbardziej narażone na ataki różnego rodzaju pasożytów wewnętrznych. Jak robaki dostają się do ciała pieska? Może dojść do tego na dwa sposoby. Pierwszy to droga laktogenna. Suka, która posiada w sobie dorosłe formy pasożytów, może mieć w swoim mleku ich larwy, które podczas karmienia przedostają się do układu pokarmowego szczeniaków.

W wielu przypadkach pieski rodzą się zarobaczone. Dotyczy to nawet dzieci odrobaczonych matek. Bardzo często w ciele dorosłego psa znajdują się otorbione, nieaktywne larwy, które gnieżdżą się w tkankach. Pod wpływem zmian hormonalnych związanych z ciążą pasożyty uaktywniają się i razem z krwią wnikają do łożyska.

Jak często odrobaczać psa?

Odrobaczanie psa po raz pierwszy przeprowadza się w 2. tygodniu życia zwierzęcia i powtarza się je co dwa tygodnie do 16 tygodnia życia, a więc w 2, 4, 6, 8, 10, 12, 14 i 16. tygodniu. Później, aż do ukończenia pierwszego roku życia, zabieg ten powinien być przeprowadzany co 4 tygodnie. Psa, niezależnie od wieku, należy także odrobaczać przed każdym szczepieniem. Tak sytuacja wygląda w przypadku szczeniąt. U dorosłych zwierząt jest to rzadszy proces.

Częstotliwość odrobaczania dorosłego psa uzależniona jest od tego, gdzie przebywa na co dzień. Pies, który większość czasu spędza w domu lub mieszkaniu, powinien być odrobaczany 1-2 razy do roku. Częściej należy robić to w przypadku zwierzęcia żyjącego przede wszystkim na dworze — co miesiąc. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w dalszej części artykułu.

Częstotliwość odrobaczania psa

Zasadniczo zaleca się odrobaczenie psa na tydzień przed każdym szczepieniem. Potencjalna obecność pasożytów może bowiem osłabić działanie szczepionki. Odrobaczenie raz na rok to jednak zdecydowanie zbyt rzadko.

Do ukończenia pierwszego roku życia szczeniaka powinno się odrobaczać raz w miesiącu. W przypadku starszych psów wiele zależy od ich stanu zdrowia i stylu życia. Jeżeli twój zwierzak nie zjada surowego mięsa, nie ma tendencji do jedzenia śmieci i raczej unika innych zwierząt, najlepiej będzie raz na pół roku wykonać badania kału i w razie potrzeby podać tabletkę na odrobaczanie psa. Co ile odrobaczać w innych przypadkach?

Zdecydowanie częściej trzeba odrobaczać psy, które często stykają się z innymi osobnikami, dużo czasu spędzają na dworze, jeżdżą na zawody, czy wystawy. Także obecność w domu osób przewlekle chorych i malutkich dzieci jest wskazaniem do odrobaczania psa nawet co miesiąc.

Odrobaczanie szczeniaka – objawy pasożytów wewnętrznych

Chociaż zwierzęta zazwyczaj odrobaczane są profilaktycznie, w wielu przypadkach i tak mogą pojawić się pasożyty. Szczególną uwagę warto zwrócić na dorosłe psy, które dopiero pojawiły się w naszym domu. Objawy są bardzo różne w zależności od tego, jakim pasożytem zaraził się zwierzak.

Objawy glisty psiej

Glista psia to jeden z najczęściej występujących pasożytów. Nicień ten zwykle atakuje szczeniaki i bytuje w jelicie cienkim. Jej obawy to:

wymioty
biegunka
niski apetyt
spadek wagi ciała
zahamowanie wzrostu szczeniąt
obniżenie odporności
niedokrwistość.

U szczeniaków bardzo charakterystycznym objawem jest piszczenie. Glista powoduje bowiem silne bóle brzucha.

Objawy tasiemca

Tasiemiec to groźny pasożyt, który może dostać się do ciała psa poprzez zjedzenie nosiciela (na przykład pchły) lub zakażonego mięsa. Przysysając się do ścianek jelita, tasiemiec upośledza wchłanianie się składników odżywczych. W niektórych przypadkach może też doprowadzić do zablokowania drożności jelit. Objawy, które mogą świadczyć o zakażeniu, to:

znaczny ubytek masy ciała
zmatowienie sierści
świąd w okolicach odbytu
zahamowanie wzrostu szczeniąt
problemy z wypróżnianiem (biegunki lub zaparcia).

Objawy przywry

Przywry to pasożyty, które mogą bytować w przewodach żółciowych, jelicie cienkim albo w trzustce. W przypadku niedużej liczby pasożytów mogą one nie dawać żadnych objawów. W przeciwnym wypadku pojawiają się:

problemy z wypróżnianiem
spadek masy ciała
zahamowanie wzrostu szczeniąt
niedokrwistość
niewydolność wątroby
żółtaczka.

Objawy tęgoryjca

Tęgoryjce to pasożyty, które bytują w jelicie cienkim, żywiąc się krwią z jego ścianek. Właśnie dlatego ich objawem jest niedokrwistość. W wielu przypadkach jednak niezbyt nasilona inwazja nie daje żadnych widocznych objawów. Tęgoryjce są stosunkowo trudne do wyleczenia, ponieważ nie wszystkie środki dostępne na rynku mają na nie skuteczne działanie. Tęgoryjec bytuje w glebie i może dostać się do organizmu zwierzęcia nie tylko drogą pokarmową, ale także poprzez skórę.

Kiedy odrobaczyć szczeniaka?

Wiele osób zastanawia się, kiedy odrobaczyć psa. Jeżeli w twoim domu pojawiły się psie niemowlaki, pierwsze odrobaczenie warto przeprowadzić już w drugim tygodniu życia. Kolejne dawki środka na odrobaczenie podajemy dokładnie co dwa tygodnie. Ostatnia powinna zostać szczeniakowi podana dokładnie po dwóch tygodniach od odebrania go od matki. Bardzo ważne jest to, aby pamiętać, żeby razem z całym miotem odrobaczyć także sukę. W przeciwnym wypadku zwierzęta mogą zarażać się od siebie nawzajem.

Nowy właściciel szczeniaka powinien pamiętać o tym, aby dopasować odrobaczenie psa do kalendarza szczepień. Każde szczepienie powinno wypadać dokładnie tydzień po odrobaczeniu. Po zakończeniu wszystkich szczepień środek na odrobaczenie powinien być podawany dokładnie co cztery tygodnie, aż do ukończenia przez psa pierwszego roku życia.

Odrobaczenie psa – jak często je powtarzać?

Odrobaczenie psa jest zabiegiem profilaktycznym, który należy regularnie powtarzać. Jak często? W przypadku szczeniaków sprawa jest prosta. Do ukończenia pierwszego roku życia powinny być odrobaczane co cztery tygodnie. A jak jest w przypadku dorosłych psów?

Wiele zależy od stylu życia psiaka, jego diety, wieku i stanu zdrowia. Raz lub dwa razy do roku powinno się odrobaczać psy, które:

na spacerach przebywają pod nadzorem;
nie zjadają napotkanych przedmiotów;
nie jedzą dzikich gryzoni ani ślimaków;
nie spożywają surowego mięsa;
nie mają kontaktu z obcymi psami.

W takich wypadkach dobrym rozwiązaniem jest przeprowadzenie profilaktycznego badania kału co pół roku. Wówczas mamy pewność, że tabletka na odrobaczenie psa nie zostanie podana bez potrzeby.

Cztery razy w roku należy odrobaczać psy, które znajdują się na diecie BARF lub regularnie spożywają surowe mięso jako dodatek do diety. Dotyczy to także zwierzaków, które mają regularne kontakty z obcymi psami.

Do najczęstszego odrobaczania kwalifikują się psy, które:

biegają regularnie po podwórku;
mają skłonność do zjadania odchodów innych psów;
mogą zjadać dzikie gryzonie lub ślimaki;
pozostają w kontakcie z małymi dziećmi;
są zwierzętami hodowlanymi;
pracują w służbach mundurowych lub jako przewodnicy.

W takich wypadkach zwierzęta powinny być odrobaczane regularnie co miesiąc. Niezależnie od tego powinno się bezwzględnie odrobaczyć psy, które zdradzają niepokojące objawy, mogące świadczyć o robaczycy.

Czym odrobaczyć psa? Czy zawsze podaje się tabletki na odrobaczanie?

Wiele osób zastanawia się, jak odrobaczyć psa. Tak jak w przypadku kotów, istnieje na to kilka skutecznych sposobów. Przeciwko pasożytom wewnętrznym stosuje się środki takie jak:

pasty na odrobaczenie – są to środki podawane doustnie. Ich działanie jest dosyć ograniczone w stosunku do tabletek. Zwykle dobrze radzą sobie z inwazją tęgoryjców, psich glist, włosogłówek oraz tasiemców.
tabletki na odrobaczenie psa – wyróżniają się bardzo szerokim spektrum działania, dlatego są bardzo chętnie wykorzystywane przez lekarzy weterynarii. Niektóre z nich radzą sobie nawet z nicieniami i lambliami.
preparaty w formie płynnej – zawiesiny podawane doustnie to środki stosowane przede wszystkim w przypadku bardzo małych szczeniaków. Ich działanie jest bardzo szerokie – radzą sobie z glistami psimi, tasiemcami, tęgoryjcami, lambliami, a w niektórych przypadkach nawet z kokcydiami. Jednocześnie działają bardzo łagodnie i nie są obciążeniem dla młodego organizmu psa.
preparaty typu spot–on – mają podobne działanie jak środki stosowane na pasożyty zewnętrzne. Zakrapla się je na kark czworonoga. Świetnie radzą sobie zarówno z pchłami i wszołami, jak i z pasożytami wewnętrznymi różnej maści. Warto jednak pamiętać, że pies nie powinien być kąpany zarówno na dwa dni przed, jak i na dwa dni po odrobaczeniu.

Regularne odrobaczanie psa – nie wolno go zaniedbywać

Psy są zwierzętami bardzo podatnymi na inwazję różnego rodzaju pasożytów. Właśnie dlatego nie wolno zaniedbywać ich regularnego odrobaczania, które powinno odbywać się przede wszystkim profilaktycznie. Na robaczycę narażone są głównie zwierzęta wolno żyjące i bezdomne, jednak prawda jest taka, że żaden pies nie jest całkowicie wolny od inwazji robaków.

Czynniki, które zwiększają prawdopodobieństwo zarobaczenia, to:

częste przebywanie na dworze bez nadzoru;
spożywanie kału innych zwierząt;
polowanie na gryzonie oraz jedzenie ślimaków;
inwazja pcheł lub wszołów;
przebywanie na diecie BARF;
częste stykanie się z obcymi psami;
branie udziału w zawodach;
służba w policji.

Warto jednak pamiętać, że wszystkie psy powinny być profilaktycznie odrobaczane, nawet w sytuacji, kiedy są pilnowane na wszystkich spacerach. Pasożytów wewnętrznych jest bardzo dużo i bytują one w różnych miejscach, dlatego zapewnienie zwierzęciu pełnej ochrony nie jest możliwe.

Coraz częściej zamiast profilaktycznego odrobaczania stosowane jest okresowe zbadanie kału, które może potwierdzić ewentualną robaczycę. W wielu przypadkach jednak zaleca się podanie tabletki, szczególnie jeżeli pies jest w grupie, która potrzebuje odrobaczenia co miesiąc. Wykonywanie badań w tak częstych odstępach może być problematyczne dla opiekuna.

Niezależnie od tego, czy twój pies ma skłonności do samotnych wycieczek, czy raczej nie oddala się od twojej nogi, nie powinieneś zaniedbywać okresowego odrobaczania. Podanie psu tabletki nie jest trudne – można zrobić to, zawijając ją w kawałek mięsa lub innego przysmaku. Najlepiej, aby był to niewielki fragment jedzenia, który pies po prostu połknie. Wtedy nawet nie zorientuje się, że właśnie połknął lek, a ty będziesz miał poczucie spokoju.

Najczęściej zadawane pytania

Ile razy w roku odrobacza się psa?

Jest to sprawa indywidualna i częstotliwość podawania środków na odrobaczanie powinna być dostosowana do stanu zdrowia, diety i trybu życia czworonoga. Najczęściej odrobaczane powinny być psy, które m.in. mają skłonności do zjadania odchodów innych zwierząt, lubią zjadać dzikie gryzonie, mają kontakt z małymi dziećmi. Najrzadziej (raz lub dwa razy w roku) mogą być odrobaczane zwierzęta, które chodzą na spacery na smyczy, nie mają kontaktu z innymi psami, nie zdarza im się zjeść odchodów innego zwierzęcia i nie spożywają surowego mięsa.

Ile dni po odrobaczeniu pies wydala robaki?

To zależy od stopnia zarobaczenia czworonoga. Wydalanie robaków może trwać nawet kilka dni. Należy pamiętać, że do 16. tygodnia życia szczeniaka odrobaczanie należy przeprowadzać co dwa tygodnie.

Jak zachowuje się pies po odrobaczeniu?

Pies po odrobaczeniu czuje ulgę i wyraża to zmianą zachowania. Jest bardziej towarzyski i aktywny, a jego układ trawienny zaczyna działać prawidłowo. Zmianę na lepsze można zauważyć też w kondycji jego sierści.

Kolce, haczyki… Penis kota jest dziwny! Dlaczego koci seks wcale nie jest przyjemny?

W świecie zwierząt seks ma zwykle niewiele wspólnego z przyjemnością i bliskością. Obserwacje i badania pokazały, że dla przyjemności robią „to” delfiny. Zwierzęta domowe nie czerpią z seksu przyjemności. A już na pewno nie mruczki, których kopulacja jest bolesna ze względu na penis kota…

Dlaczego psy i koty uprawiają seks?

Trudno tu mówić tak naprawdę o uprawianiu seksu. Kopulacja jest podyktowana jedynie potrzebą przedłużenia gatunku. W przypadku psów i kotów nie wiąże się ona w żaden sposób z przyjemnością.

Chociaż psi i koci penis diametralnie różnią się od siebie, dla obu gatunków kopulacja to średnia frajda. U psów dochodzi do zakleszczenia wskutek puchnięcia penisa podczas kopulacji. Brak możliwości rozdzielenia wywołuje stres, często też suka, jeśli para nie jest pilnowana, może chcieć odchodzić i ciągnąć za sobą zdezorientowanego samca…

U kotów jest jeszcze gorzej – kotka podczas kopulacji dosłownie cierpi!

Penis kota – anatomia

Dlaczego tak się dzieje? Otóż penis kota ma specyficzną budowę – pokryty jest wieloma haczykowatymi wyrostkami. Zbudowane są one z keratyny, podobnie jak pazury. Można powiedzieć, że jest najeżony kolcami! Niewiele osób zdaje sobie z tego sprawę.

W końcu mało kto przygląda się mu dokładnie, a samo prącie zwykle pozostaje ukryte w napletku. O ile nie jest problemem jego wejście w kotkę, o tyle wyjęcie już nie jest takie proste. Wyrostki niczym kolce podrażniają ścianki pochwy kotki, co sprawia jej fizyczny ból. Ała…! Wszystko jednak ma swoją przyczynę.

Dlaczego penis kota ma haczyki?

U kotek owulacja jest na ogół indukowana – pojawia się dopiero po kopulacji. Odpowiedzialne są za nią hormony. Tylko skąd organizm wie, że spółkowanie już miało miejsce i może dojść do zapłodnienia? To właśnie dzięki dziwacznej budowie prącia samca.

Penis kocura (a konkretniej: jego prącie), usiany zrogowaciałymi wyrostkami, podrażnia zakończenia nerwowe w pochwie kotki, powodując u niej ból. Teraz wiesz już, dlaczego samice w czasie rui są tak głośne! Ból ten powoduje wyrzut hormonu luteinizującego (LH). Dzięki temu po 24–36 godzinach dochodzi do owulacji. Nasienie czeka na nią w macicy.

Od czego zależy liczba kociąt w miocie?

Już jeden wyrzut hormonu luteinizującego, powodowany bolesnym stosunkiem płciowym, powodować może owulację u kotki, czyli uwalniać komórki jajowe gotowe do zapłodnienia. Część hodowców i lekarzy weterynarii jest jednak zdania, że lepsze efekty daje kilkukrotna kopulacja.

Penis kota sprawia więc samicy ból więcej niż raz podczas jednej rui. Kilkukrotne krycie powoduje jeszcze większy wyrzut LH, co może przekładać się na ilość kociąt w miocie. Niekastrowane bezdomne kotki spółkują często z wieloma kocurami. Z tego powodu kilka kociąt z jednego miotu może pochodzić od zupełnie różnych ojców.

Czy warto rozmnażać kotkę?

Bolesne dla kotki krycie powinno być dla kochającego opiekuna wystarczającym argumentem, by jej nie rozmnażać dla własnego widzimisię. Wyjątek stanowi wyłącznie planowa hodowla kotów rasowych prowadzona przez prawdziwych pasjonatów zrzeszonych w uznanym związku hodowców.

Ich celem jest uzyskanie lepszego, zdrowszego nowego pokolenia. Ponadto hodowcy często przez lata zgłębiają swoją wiedzę felinologiczną i poświęcają mruczkom całe życie.

Nie licząc hodowli, zdecydowanie więcej zalet ma kastracja niż rozród kotów. Hodowcy kastrują swoje niehodowlane pupile. Penis kota powodujący ból to dopiero początek trudnego dla kotki czasu!

Penis kota to najmniejszy problem! Trudy odchowu młodych

Poligamia u kotów ma uzasadnienie: odsetek wadliwych plemników u kocura jest stosunkowo duży. Spółkowanie z wieloma daje większe szanse na zdrowy i liczny miot. Jednak kilkukrotne, bolesne z powodu haczykowatych brodawek na penisie kota amory to nic miłego.

Kotka nie odczuwa przyjemności z kopulacji (kocur zresztą też), jedynie ból. Niewielu pamięta o tym, że ciąża jest dużym obciążeniem dla organizmu. Dla bezdomnych oraz wychodzących niekastrowanych kotek może to być wręcz stan wyniszczający! Zwłaszcza gdy każda kolejna ruja skutkuje odchowem kilku kociaków w trudnych, ulicznych warunkach…

Zalety kastracji kotów

Nieświadomym kociarzom zdarza się krzyczeć, że kastracja odbiera kocurom męskość, a kotkom szczęście posiadania potomstwa. Nieprawda! Kotki nie czerpią radości z opieki nad maluchami, a wykastrowany kocur nie przestaje być samcem. Kastracja pozwala za to uniknąć wielu schorzeń i nowotworów układu rozrodczego.

Dotyczy to też chorób mogących się przenosić w czasie kopulacji. Wykastrowany kocur jest spokojniejszy, nie ma też tendencji do znaczenia wszystkiego wokół moczem, czując samicę w rui. Z kolei kotkę kastracja chroni przed infekcjami dróg rodnych i zagrażającym jej życiu ropomaciczem.

Penis kota – co się z nim dzieje podczas kastracji?

Właściwie to… nic. Lekarz weterynarii nie pozbawia penisa kota, w końcu ten narząd służy nie tylko rozrodowi. Zabieg ten polega na chirurgicznym usunięciu gonad (czyli jąder) u kocura i macicy z jajnikami u kotki. Z samym penisem kota nic więc złego się nie dzieje. Zmiana, którą można zauważyć, dotyczy wyglądu prącia.

Mianowicie keratynowe haczyki na penisie kota zanikają po kilku tygodniach od operacji. Dzieje się tak, ponieważ ich istnienie jest zależne od poziomu testosteronu. Po kastracji poziom tego hormonu opada.

Kiedy kastrować kota?

Weterynarze zalecają kastrowanie kociaka, zanim zacznie dojrzewać. Kocurki poddaje się zabiegowi w wieku około 6–8 miesięcy, kotki przed pierwszą rują, zwykle w okolicach 7. miesiąca życia. Wielu hodowców kastruje urodzone u nich maluchy, zanim wyjadą do nowych domów.

W przeciwieństwie do psów, wczesna kastracja nie wpływa na wzrost i rozwój kociaka. Pozwala za to uniknąć wielu problemów behawioralnych i zdrowotnych. Jest to zabieg rutynowy, niezbyt skomplikowany, zwłaszcza w przypadku samców. Jednak zawsze nawet na najprostszy zabieg powinien być kierowany zwierzak zdrowy i w dobrej kondycji.

Czy kastrować tzw. wolno żyjące koty?

Wolno żyjące, czyli tak naprawdę bezdomne koty są narażone na wiele niebezpieczeństw. Kastracja chroni je przed niektórymi nowotworami i ropomaciczem tak samo, jak te mające dom. Poza tym skala bezdomności jest w Polsce olbrzymia.

O ile bezpańskie psy widuje się już dość rzadko, bezdomne koty są niestety dla wielu osób normalnym zjawiskiem. To przykre, ponieważ wiele z nich cierpi na różne choroby i nie ma szans na leczenie. Często są niedożywione i padają ofiarą wypadków samochodowych czy pogryzień.

Dotyczy to również kociąt. Gminy często dopłacają do kastracji bezdomnych kotów.

Proca amora nie trafia żadnego kota w serce, radość macierzyństwa typowa dla ludzi też jest temu gatunkowi obca. Wykastruj swojego kociaka przed dojrzewaniem, a unikniesz problemów podczas okresu rozrodczego. Wykastrowany kot nie jest również podatny na choroby dróg rodnych, jest więc szansa, że dłużej będziesz się cieszył jego towarzystwem.

Jak karać psa? Czy da się wychować szczeniaka całkowicie bez kar?

Wychowanie psa nie jest wcale łatwym zadaniem. Właściciele nie chcą go zrozumieć! Zastosowanie kary za nieposłuszeństwo, szczekanie czy agresję ma oduczyć psa niechcianych zachowań. Jak karać psa za agresję i czy to aby na pewno dobry pomysł?

Karanie psa oczami psa

Wyobraź sobie taką scenę – wracasz do domu zmęczony po pracy. Nareszcie odpoczniesz. Otwierasz drzwi, a twój pies rozkosznie śpi w dziurze wygrzebanej w kanapie w kompletnie zdemolowanym domu. Trudno skakać z radości! Jeżeli jednak w tym momencie zaczniesz na psa krzyczeć i go karcić, wówczas z karą będzie kojarzył mu się nie sam czyn, ale Twój widok w drzwiach. Komunikat, jaki mu przekażesz swoim zachowaniem, pies zrozumie mniej więcej tak: „Mój pan to świr! Śpię, a ten wpada nagle i mnie atakuje!”. Zamiast karać, lepiej się uspokój.

Jak karać psa w takiej sytuacji?

Pamiętaj, że aby kara była skuteczna, powinna być stosowana dokładnie w momencie wykonywania niepożądanej przez ciebie czynności. Jeżeli po powrocie do domu zastaniesz pogryzioną kanapę i będziesz próbował ukarać psa za to przewinienie, możesz mieć pewność, że nie będzie wiedział, o co ci chodzi. Z karą będzie kojarzył mu się nie sam czyn, ale twój widok w drzwiach. Pies musi skojarzyć twoje niezadowolenie z tym, co robi, a nie z tobą!

Szczeniak gryzie po rękach – jak go ukarać?

Jeśli twój szczeniak podgryza i gryzie cię po rękach w trakcie zabawy, wstań i wyjdź z pokoju. Dostanie sygnał, że gdy gryzie, zabawa się kończy. Niektórzy bardzo chwalą sobie czasowe odizolowanie zwierzęcia w innym pokoju. Ma on wtedy szansę wyciszyć się i opanować emocje.

Innym rozwiązaniem jest wyraźne głosowe danie psu do zrozumienia, że nie jesteś zadowolony z jego zachowania. Najlepiej wybrać konkretne słowo (na przykład „Nie!” albo „Hej!”) i dopasować do niego odpowiedni ton. Masz młodego psiaka, więc z pewnością szybko nauczy się on, co to oznacza. To dużo lepsze rozwiązanie niż karcenie i łapanie psa za kark.

Jak karać psa za sikanie w domu?

Gdy karcisz psa (słownie też) za załatwianie się w domu, doprowadzasz do sytuacji, w której zacznie się on chować, ale nie robić siku gdzie trzeba. Zamiast tego od pierwszego dnia w twoim domu zabieraj go na dwór co ok. 1,5–2 godziny. Nagradzaj za każde siku i kupę na trawie! Dzięki temu czworonóg zaczyna kojarzyć pozytywnie załatwianie się na dworze, a wpadki w domu będą się zdarzały coraz rzadziej. Odpowiadając, jak karać psa za sikanie w domu – nie karać! Młody wyrośnie. U dorosłego psa załatwianie się w domu może świadczyć o problemie behawioralnym – zamiast karać, skontaktuj się z behawiorystą!

Jak karać psa, który jest agresywny?

Agresja nie powinna mieć miejsca. Zatem jak karać psa za agresję? Temat wcale nie jest prosty! Powodów agresji może być wiele – może nim być na przykład ból. Jak karać psa po ugryzieniu z bólu? Takiego psa powinien diagnozować weterynarz! Ty również jesteś rozdrażniony, gdy coś cię boli, prawda? Nie myśl o tym, jak karać psa po ugryzieniu – zachowaj spokój i poszukaj pomocy u specjalisty. Krzyczenie na psa czy wręcz uderzenie psa może wywołać utratę zaufania. Nie oczekuj wtedy dobrych relacji z pupilem. Czasem dochodzi do agresywnych zachowań w przyszłości.

Jak wychować grzecznego psa?

Jeśli w trudnej chwili myślisz o tym, jak karać psa, to przejaw twojej frustracji. Zamiast ukarać psa, pracuj z nim! Naucz go komend, które znacznie ułatwią wam obu życie w różnych sytuacjach. Przydatne są zwłaszcza „zostaw!”, „cicho!” i przywołanie, czyli „do mnie!”. Stosuj nagrody za każde dobre zachowanie. Szczególnie za dobrze wykonane przywołanie musisz go nagrodzić i to nagrodą w postaci tego, co lubi najbardziej! Jeśli widzisz, że twój psiak denerwuje się na widok innego psa, przekieruj jego uwagę np. na smakołyk lub zabawkę, zamiast zastanawiać się, jak skarcić za dane zachowanie psa.

Jak uniknąć agresji i frustracji?

Spełnienie potrzeb swojego psa jest kluczem do tego, by odnieść sukces wychowawczy. Szczęśliwy pies nie chce gryźć, nie trzeba więc myśleć, jak karać psa za agresję. To lękowe i sfrustrowane psy często zachowują się agresywnie, często na smyczy (tzw. agresja smyczowa). Jaką pracę trzeba wykonać, aby tego uniknąć? Wystarczy zadbać o:

zdrową dietę;
stały dostęp do wody;
kondycję psa;
dużą ilość ruchu;
możliwość swobodnego węszenia na spacerach.

W niektórych sytuacjach „kara” dla psa jest niezwykle potrzebna. Wiele osób błędnie jednak postrzega ją jako krzyczenie na psa albo co najgorsze – stosowanie wobec niego przemocy fizycznej. Bicie psa? W żadnym wypadku nie jest to skuteczne, wręcz przeciwnie, poskutkuje wyłącznie tym, że zwierzę będzie traktowało nas jako źródło przykrości i zagrożenia. Wiele psów ze schroniska boi się ludzi przez takie metody szkolenia psów. Wymagają później pracy pod okiem behawiorysty. Opiekun, który pracuje ze swoim pupilem, osiągnie więcej niż ten, co stosuje kary.

Czy pies może jeść bób w formie przekąski? Sprawdź, czy bób dla psa to dobry wybór

Każdy opiekun musi wiedzieć, czego nie powinien jeść pies. To pozwala zapobiec problemom zdrowotnym, w tym również zatruciom, które mogłyby zagrozić życiu czworonoga. Sprawdź, czy pies może jeść bób, czy może warzywo to znajduje się na liście zakazanych produktów.

Czy pies może jeść bób?

Bób często znajduje się na liście tego, czego nie mogą jeść psy. Na pewno nie jest to produkt wskazany w diecie, zwłaszcza w dużych ilościach. Nigdy nie podawaj psu surowego bobu ani nawet tego ugotowanego al dente. Jest ciężkostrawny i wzdymający, dlatego może powodować problemy gastryczne. Znacznie upośledza również wchłanianie białek oraz jodu. To może prowadzić do problemów zdrowotnych, również związanych z pracą tarczycy, zwłaszcza gdy bób podawany jest w dużej dawce. Pamiętaj, że bób, jako roślina strączkowa, jest silnym alergenem i twoje zwierze może być na niego uczulone.

Gotowany bób dla psa – czy może mu zaszkodzić?

Czy pies może jeść bób, skoro surowy jest dla niego tak niewskazany? Długo gotowany, wręcz rozpadający się bób, podany w niewielkiej ilości i bez skóry, nie jest toksyczny dla psa. Ma niski indeks glikemiczny, dlatego nie winduje poziomu glukozy we krwi. Zapewnia poczucie sytości i stanowi źródło pierwiastków śladowych. Nadal jednak bób dla psa (tak samo, jak fasola czy ciecierzyca) może być wzdymający, a także alergizujący, jak wszystkie rośliny z rodziny fasolowatych.

Odpowiednie żywienie psa – jakie warzywa mogą jeść czworonogi?

czy pies moze jesc bob odpowiednie zywienie psa

Wiesz już, czy pies może jeść bób – jakie warzywa w takim razie są wskazane dla psa? Jedne bardziej niż inne wpływają pozytywnie na zdrowie czworonoga, dostarczając mu witamin i wyróżniając się lekkostrawnością. Jakie warzywa mogą jeść psy? Są to:

marchewka;
pietruszka;
seler;
burak;
słodka papryka.

Wiedza o tym, czy pies może jeść bób i w jakiej formie jest on dopuszczalny, pozwoli ci uchronić pupila przed bolesnymi dolegliwościami. Świeży, smaczny bób jest dostępny głównie w okresie wakacyjnym i stanowi doskonałe źródło błonnika i kwasu foliowego dla człowieka, jednak nie powinno się go stosować w psiej diecie. Jako że bób nie jest specjalnie polecany dla czworonogów, warto zainwestować raczej w inne warzywa jako uzupełnienie codziennej karmy i diety pupila.

Najczęściej zadawane pytania

Czy pies może jeść skórki z bobu?

Fitohemaglutynina zawarta w bobie może powodować kłopoty z układem pokarmowym czworonoga, dlatego nie jest dobrym pomysłem podawanie mu tego warzywa ani jego skórek.

Jakich warzyw nie powinien jeść pies?

Nie należy podawać psu takich warzyw jak cebula, czosnek, pomidory czy awokado. Warzywa te zawierają szkodliwe dla psa substancje. Mogą powodować wzdęcia, biegunki, bóle brzucha, a w niektórych przypadkach mogą prowadzić nawet do skrętu żołądka.

Co zrobić, gdy pies zje bób?

Jeśli zauważysz, że twój pupil zjadł bób, obserwuj jego zachowanie. Wymioty, biegunka, wzdęcia po spożyciu bobu mogą świadczyć o tym, że warzywo zaszkodziło czworonogowi. W takim wypadku udaj się z nim do lekarza weterynarii na konsultację.