Budowa anatomiczna psa to zagadnienie, które interesuje przede wszystkim specjalistów – lekarzy weterynarii, zootechników czy kynologów. Tymczasem podstawowe informacje na temat anatomii psa są niezbędne także dla opiekunów. Jeśli dysponujesz odpowiednią wiedzą, masz szansę na szybkie i wczesne wyłapanie symptomów potencjalnej choroby.
Anatomia psa – podstawowe informacje
Anatomia psa jest elementem studiów weterynaryjnych. Ta dziedzina weterynarii skupia się szczegółowo na budowie ciała zwierzęcia wraz ze wszystkimi układami i narządami wewnętrznymi.
Anatomię dzielimy na topograficzną i opisową. Pierwsza określa położenie poszczególnych organów, kości i mięśni względem siebie. Druga z kolei skupia się na ich działaniu i budowie.
Kościec psa – budowa układu kostnego
Swoistym rusztowaniem psiego organizmu jest jego szkielet. Najczęstsze problemy z układem ruchu u psów to dysplazja stawów biodrowych i łokciowych. Schorzenie to znacznie upośledza swobodę ruchu zwierzęcia i jest bardzo bolesne, dlatego jego profilaktyka ma ogromne znaczenie. Starsze zwierzęta mogą zapadać także na dyskopatię i inne schorzenia kręgosłupa.
Kręgosłup
Kręgosłup psa składa się z siedmiu kręgów szyjnych, trzynastu kręgów piersiowych, siedmiu kręgów w odcinku lędźwiowym i trzech kręgów kości krzyżowej. Liczba kręgów ogonowych jest zróżnicowana, jednak standardowo jest ich około dwudziestu.
Czaszka
Psia czaszka składa się ze:
szczęki,
kości czołowej,
kości łzowej,
kości podniebiennej,
kości jarzmowej,
kości nosowej,
kości ciemieniowej,
kości siekaczowej,
kości międzyciemieniowej,
kości skroniowej,
kości potylicznej,
żuchwy.
Zęby
Dorosły pies ma w sumie 42 zęby.
W szczęce:
2 kły,
6 siekaczy,
4 przedtrzonowce,
2 trzonowce.
W żuchwie:
2 kły,
6 siekaczy,
4 przedtrzonowce,
3 trzonowce.
Najbardziej pożądany jest zgryz nożycowy. U psów pasterskich prawidłowy jest tak zwany zgryz kleszczowy. Psy tak jak ludzie także mogą mieć wady zgryzu – na przykład tyłozgryz lub przodozgryz (typowy dla ras brachycefalicznych).
Żebra
Zdrowy pies powinien mieć 13 par żeber, które chronią narządy wewnętrzne. 9 par łączy się z mostkiem, a 4 pozostałe tworzą łuk żebrowy.
Rola żeber jest bardzo ważna – chronią delikatne organy wewnętrzne przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Miednica
Miednica psa składa się ze zrośniętych ze sobą kości:
łonowej,
kulszowej,
biodrowej.
Miednica łączy kręgosłup z tylnymi kończynami dolnymi. Jej zadaniem jest ochrona wrażliwych narządów wewnętrznych – przede wszystkim pęcherza i jelit.
Oczywiście wielkość i długość poszczególnych kości są uwarunkowane kwestiami rasowymi oraz osobniczymi cechami danego psa.
Anatomia psa – narządy wewnętrzne
Działanie poszczególnych narządów wewnętrznych odpowiada za zachowanie funkcji życiowych zwierzęcia. Pod tym względem budowa psa nie różni się zbytnio od budowy człowieka. Narządy mają inne rozmieszczenie, ale spełniają te same funkcje:
Tchawica – zbudowana z tkanki chrzęstnej, odprowadza powietrze do płuc.
Płuca – zbudowane z pęcherzyków płucnych znajdują się w klatce piersiowej psa. Ich zadaniem jest przeprowadzanie wymiany gazowej.
Serce – pompuje krew do wszystkich organów ciała. U dużych psów bije 80 razy na minutę, a u mniejszych ras około 120 razy na minutę.
Żołądek – u psów jednokomorowy.
Wątroba – neutralizuje toksyny i reguluje gospodarkę wodą. To największy gruczoł w organizmie psa.
Śledziona – znajduje się tuż pod przeponą.
Nerki – usuwają końcowe produkty przemiany materii, są odpowiedzialne za zachowanie równowagi płynów w organizmie psa.
Jelita – składają się z dwunastnicy, jelita czczego, jelita biodrowego oraz okrężnicy. To najdłuższy element układu pokarmowego u psa.
Pęcherz moczowy i moczowody – dzięki nim mocz wydalany jest z organizmu razem z toksycznymi substancjami.
Układ rozrodczy psa
Budowa układu rozrodczego psa, jak u wszystkich ssaków, uzależniona jest od płci. W przypadku suk składa się on ze:
sromu,
pochwy,
szyjki macicy,
trzonu i rogów macicy,
jajowodów,
jajników.
U psa z kolei budowa wygląda następująco:
napletek,
prącie,
moszna,
jądra,
prostata,
nasieniowód.
W czasie zabiegu kastracji u suk usuwane są wszystkie przydatki razem z macicą i jajnikami. Zabieg ten często mylony jest ze sterylizacją, która polega wyłącznie na podwiązaniu jajowodów.
Zewnętrzna budowa anatomiczna psa
Głowa psa składa się z następujących elementów:
czoło,
guz potyliczny,
nasada ucha,
stop,
kufa,
trufla nosowa,
wargi,
fafle,
żuchwa.
Spośród elementów szyi, tułowia i podbrzusza wyodrębniamy:
podgardle,
kark,
kłąb,
grzbiet,
lędźwie,
nasadę ogona,
ogon,
słabiznę,
brzuch,
przedpiersie,
klatkę piersiową,
rękojeść mostka,
łopatkę.
W skład budowy kończyn psa wchodzą:
udo,
podudzie,
pięta i guz piętowy,
śródstopie,
łapa,
kolano,
łokieć,
nadgarstek,
śródręcze,
przedramię.
Dlaczego warto znać budowę ciała psa?
Poszczególne elementy budowy ciała psa mogą wydawać się mało istotne z perspektywy standardowego opiekuna. Tymczasem znajomość podstawowej anatomii swojego czworonoga może pomóc ci w niejednej kryzysowej sytuacji.
Znajomość anatomii swojego zwierzęcia jest ważna nie tylko pod względem emocjonalnym. Jeśli będziesz miał pełną wiedzę na jej temat, szybciej zareagujesz, kiedy zajdzie w niej jakaś zmiana.
Anatomia psa – podsumowanie
Budowa anatomiczna psa na poziomie akademickim jest bardzo skomplikowana. Opanowanie podstawowej budowy ciała czworonoga nie powinno jednak być dla ciebie szczególnie trudnym zadaniem.
Role poszczególnych narządów wewnętrznych czy budowa kośćca psa to elementarna wiedza, która z pewnością przyda się każdemu opiekunowi.
Kot egipski to rasa w pełni naturalna i niezwykle stara – być może wywodzi się bezpośrednio od kota nubijskiego, czyli przodka kotów domowych. Ten potomek kotów czczonych przez Egipcjan został na nowo odkryty dopiero w latach 50. XX w. przez rosyjską księżną. Od tej pory zachwyca miłośników kotów. Niestety, jest to rasa dość rzadka.
Pochodzenie kota egipskiego
Szukając korzeni kota egipskiego, musimy cofnąć się do samych początków udomowienia kota. Człowiek od wielu tysiącleci oswajał koty nubijskie (Felis lybica) – przodków kota domowego. Sam proces udomowienia kota rozpoczął się zapewne ok. 5500 r. p.n.e. albo jeszcze wcześniej.
Koty domowe obecne były z pewnością w Egipcie już w okresie Starego Państwa – z tej epoki pochodzi malowidło przedstawiające kota w obroży, uwiecznione na ścianie grobowca z IV tysiąclecia p.n.e. Około 2000 r. p.n.e. kot był w Egipcie już zwierzęciem występującym powszechnie i z każdym rokiem coraz bardziej przestawał być kotem nubijskim, a zaczynał – domowym. Te koty to prawdopodobnie przodkowie kota egipskiego mau. Warto tu dodać, że samo słowo „mau” oznacza w języku średnioegipskim kota, a pochodzi oczywiście od wydawanego przez te zwierzęta dźwięku.
Rysunek na sierści kotów nubijskich jest zwykle dość blady, jedynie lekko widoczny. Umaszczenie kotów domowych z czasem stawało się jednak coraz bardziej różnorodne – nie musiało już służyć kamuflażowi niezbędnemu podczas polowania. Obecne na futerku cętki stawały się coraz wyraźniejsze. Takie cętkowane koty widzimy nie tylko na dziełach egipskich, ale także późniejszych – np. rzymskich mozaikach.
Od schyłku cywilizacji staroegipskiej minęły wieki, a tymczasem do cętkowanych mau dołączyły rozmaite koty o różnych kolorach i rysunkach sierści. Z czasem mau stawał się coraz rzadziej spotykany.
Zwrócono na niego uwagę dopiero na początku XX w. Pewną liczbę osobników sprowadzono z Egiptu do kilku krajów europejskich, m.in. do Włoch i Francji. Pierwsza i druga wojna światowa zagroziły jednak bardzo poważnie populacjom kotów egipskich.
Rasę uratowała przed wyginięciem rosyjska księżna Natalia Trubecka, która uciekła z kraju po rewolucji październikowej i zamieszkała w Rzymie. Gdy w latach 50. wyruszyła w podróż po Egipcie, ujrzała podobno po raz pierwszy kota mau. Dzięki jej kontaktom w ambasadzie udało jej się wywieźć dwa koty do Rzymu. Z dnia na dzień coraz bardziej oczarowana rasą, postanowiła sprowadzić do Europy więcej mau. Zabezpieczyła kilka okazów poprzez swe kontakty w ambasadzie syryjskiej i w ten sposób stworzyła pierwszą nowoczesną linię hodowlaną tej starej rasy.
W grudniu 1956 r. księżna opuściła Włochy i udała się do Stanów Zjednoczonych. Zabrała ze sobą trzy koty – ukochaną srebrną kotkę o imieniu Baba, brązowego kocurka Jojo oraz srebrne kocię nazwane imieniem Liza. W ten sposób powstała amerykańska linia kotów mau.
Aby uniknąć groźby chowu wsobnego, trzeba było skrzyżować pierwsze mau z kotami innych ras. Skrupulatnie starano się dobierać partnerów tak, aby zachować unikalne cechy kota egipskiego. W latach 70. w USA i Kanadzie istniało już przynajmniej osiem hodowli tej rasy.
W 1980 r. Jean Mill, hodowczyni kotów bengalskich, podjęła ciekawą próbę wzbogacenia puli genetycznej mau kotami podobnymi do rasy egipskiej, ale pochodzącymi z Indii. Zobaczyła je w ogrodzie zoologicznym w New Delhi i włączyła do programu hodowlanego. W tym samym czasie inni hodowcy starali się sprowadzić więcej kotów z Egiptu.
Koty egipskie – opis rasy
Kot egipski to kot średniej wielkości, dobrze umięśniony. Waga kota egipskiego to 3–7 kg w przypadku kocurów i 3–5 kg u kotek. Jego tułów jest wydłużony, a sylwetka elegancka, pełna gracji. Nogi są proporcjonalne względem ciała, tylne nieco dłuższe niż przednie. Stopy małe, delikatnie owalne (niemalże okrągłe). Ogon jest średnio długi, gruby u nasady i delikatnie zwężający się ku końcowi.
Głowa kota egipskiego ma kształt średnio wydłużonego klina. Nos jest prosty. Na czole widnieje charakterystyczny rysunek przypominający egipskiego skarabeusza. Uszy średnio duże do dużych, szerokie u nasady, lekko spiczaste, niekiedy zakończone małymi kępkami włosów. Oczy duże, w kształcie migdałów, skierowane nieco skośnie ku uszom. Powinny mieć kolor jasnozielony (agrestowy).
Koty egipskie to koty krótkowłose. Ich futerko jest jedwabiste i gęste; włosy okrywowe powinny być na tyle długie, aby na każdym z nich zmieściły się 2–3 poprzeczne, ciemne prążki (pasemka tickingu). Okrywa jest miękka w dotyku, błyszcząca. Podszerstek raczej ubogi, nie chroni kota zbytnio przed zimnem. Pamiętaj, że jest to rasa ciepłolubna. Nie lubi chłodu i wybiera zwykle najcieplejsze kąty w domu.
Kot egipski mau występuje w kilku odmianach barwnych, których nie należy krzyżować między sobą. Każda z nich musi mieć ciemne cętki oraz pierścienie na ogonie i pręgi na łapach, ponadto dwie pręgi na szyi w kształcie naszyjników oraz wspomnianego skarabeusza na czole. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna pręga. Bardzo istotny jest kontrast między rysunkiem a tłem. A tła wyróżnić można następujące:
brązowe (może być to odcień od ciemnego brązu po bardzo jasny, wpadający w złoty),
srebrne,
dymne (dolna 1/3 włosa jasna, górne 2/3 ciemne).
Egipski mau – charakter
Koty egipskie mają żywiołowy temperament. Są żywe, ciekawskie, uwielbiają zabawę. To koty bardzo inteligentne, które chętnie współpracują z człowiekiem i kochają wyzwania. Bywają jednak nieśmiałe w towarzystwie obcych. Jeśli jednak nabiorą pewności siebie, chętnie podchodzą do głaskania. Wśród ludzi, którym ufają, lubią znajdować się w centrum uwagi.
Mau to kot, który nie znosi nudy. Musisz aktywnie uczestniczyć w jego życiu – wspólna zabawa, czy to łowiecka, czy też treningi wykonywania poleceń, jest dla niego bardzo ważna. Kot ten wymaga także urozmaiconego środowiska w domu, zwłaszcza wysokich drapaków czy półek do obserwacji i wspinaczek, dzięki którym będzie realizował swoje naturalne potrzeby.
Kot egipski chętnie uczy się wychodzenia na spacer w szelkach, bardzo lubi także zabawy stanowiące wyzwania intelektualne. Na ogół koty te nie boją się wody. Doskonale skaczą i należą do najszybszych sprinterów wśród kotów domowych.
To idealny kot rodzinny – jest towarzyski, ale nie natrętny, chętnie uczestniczy w życiu domowników.
Pielęgnacja i wymagania
Egipski mau to kot łatwy w pielęgnacji. Wystarczy przeczesanie futerka raz w tygodniu szczotką i ewentualnie przetarcie jej irchową szmatką w celu nadania połysku. W okresie linienia warto szczotkować go nieco częściej, używając szczotki pudlówki oraz szczotki gumowej, która służy do zbierania martwych włosów okrywowych.
Kot egipski należy do ras cieszących się dobrym zdrowiem. Żyje przeciętnie 14–16 lat, wiele z nich dożywa dwudziestki. Mimo to warto zwrócić uwagę na schorzenia, do których mau może mieć nieco większe predyspozycje niż inne koty:
kardiomiopatia przerostowa,
leukodystrofia,
przepuklina pępkowa
choroby przyzębia.
Kot egipski mau – cena kociaka
Koty egipskie należą do czołówki kociej elity – to rasa rzadka, ale nadzwyczaj piękna. W Polsce można kupić kocięta tej rasy w jednej z nielicznych hodowli. Cena zależy od konkretnej hodowli oraz tytułów zdobytych przez rodziców kociąt. Koty hodowlane są droższe niż kociaki „na kolanka”, czyli wykastrowane. Cena kota mau waha się między 2000 a 4000 zł, obecnie jest to zwykle 3500 zł.
Koty egipskie mau po całych tysiącleciach wciąż wyglądają niczym ożywiona kocia postać z egipskiego malowidła. Zielone oczy w kształcie migdałów, piękne cętkowane futro, żywiołowy temperament połączony z przyjaznym nastawieniem do człowieka i przywiązaniem – to cechy wspaniałego przyjaciela, jakim jest każdy kot tej rasy.
Najczęściej zadawane pytania
Ile kosztuje kot egipski?
Koty egipskie mau kosztują od 2 do 4 tysięcy złotych.
Jak wygląda kot z Egiptu?
Egipskiego kota charakteryzują przede wszystkim zielone oczy i cętki pokrywające całe ciało.
Jaka jest najdroższa rasa kota?
Za najdroższą rasę kota uznaje się kota bengalskiego.
Ile kosztuje kot bez sierści?
Zakup pozbawionego sierści kota sfinksa to wydatek wysokości od 2 do nawet 10 tysięcy złotych.
Nie ma chyba zwierząt, wokół których krążyłoby więcej stereotypów i uproszczeń. Koty są znane jako zwierzęta złośliwe, zdystansowane i chodzące własnymi drogami. Zachowanie kota może więc często wydawać się dziwne i nielogiczne, jednak w wielu sytuacjach jest komunikatem, jaki pupil chce przekazać. Poniżej znajdziesz kilka kocich zachowań, które mogą budzić zdziwienie i niezrozumienie. Ich przyczyny jednak wcale nie są skomplikowane ani magiczne. Sprawdź, co właściwie oznaczają kocie zachowania!
Tajemnicze zachowanie kota – ocieranie się o przedmioty
Każdy, kto chociaż raz zetknął się z kotem, dobrze wie, że charakterystycznym dla niego zachowaniem jest ocieranie się o przedmioty i ludzi. Czasami w ten sposób zwierzaki się z nami witają. Innym razem wędrują po domu, ocierając się pyszczkiem o niemal każdy mebel. Co to znaczy?
Ocieranie się o przedmioty – czy to dziwne zachowanie kota?
Aby dobrze zrozumieć takie zachowanie kota, trzeba przyjąć do wiadomości, że jest on zwierzęciem terytorialnym. Koty regularnie przemierzają swoje terytorium, pozostawiając na nim swoje ślady zapachowe. Feromony, znajdujące się między innymi w policzkach i w opuszkach dają znać innym osobnikom, że kociak mieszka właśnie na tym terenie i trzeba liczyć się z jego obecnością.
Koty i ich zachowania – mruczek ociera się o ludzi
A dlaczego kot ociera się o ciebie? Zazwyczaj takie zachowanie można interpretować jako gest przyjaźni. Witając się z obcym, kotem najlepiej wyciągnąć do niego pojedynczy palec i zaczekać, czy po powąchaniu zwierzak otrze się o niego pyszczkiem. Jeżeli tak się stanie, możesz mieć pewność, że zyskałeś pewien kredyt zaufania. Kiedy wracasz do domu po pracy i zwierzak wita cię w drzwiach, ocierając się, „przypomina” ci swój zapach. Takie zachowanie kota oznacza, że pupil włącza cię na nowo w krąg swojego terytorium.
Ocieranie się policzkiem o krawędzie przedmiotów
Na pewno zaobserwowałeś sytuacje, kiedy kot ociera się o krawędzie mebli lub innych przedmiotów, które znajdują się tuż przed nim. Czy chodzi o pozostawienie swojego zapachu? Nie tylko. W istocie koty są krótkowidzami. To, co znajduje się bezpośrednio przed nimi, widzą bardzo słabo i nieostro.
W tworzeniu mapy otoczenia pomagają im włosy czuciowe (czyli wibrysy) oraz narząd Jacobsona. Ten ostatni odpowiedzialny jest za dodatkowy zmysł chemiczny u kotów – coś na pograniczu smaku i węchu. Ocieranie się o przedmioty pozwala przesłać do mózgu informacje o ich kształcie, wielkości i położeniu w sytuacji, kiedy wzrok nie jest w stanie tego zrobić.
Kocie zachowania – drapanie
Koty drapią i nie jest to nic dziwnego. Szczególnie boleśnie odczuli to opiekunowie kotów, które zniszczyły trochę mebli, dywanów i innych akcesoriów. Od drapania nie da się uciec.
Co oznacza to typowe zachowanie kota? Podczas wykonywania tej czynności koty nie tylko ostrzą pazury (bo, wbrew pozorom, wcale ich nie ścierają). Drapanie relaksuje i pozwala zostawić po sobie bardzo wyraźny ślad zapachowy, pochodzący z gruczołów na poduszeczkach łap. Drapak powinien być więc nieodłącznym wyposażeniem kociego mieszkania.
Jak sprawić, by kot nie spustoszył domu drapaniem?
Musisz wiedzieć, że koty drapią trzy rodzaje powierzchni:
poziome;
pionowe;
skośne.
Drapaki pionowe
Aby uchronić swoje meble przed smutnym losem, powinieneś wyposażyć się w trzy rodzaje drapaków. Najważniejszy jest drapak pionowy. Na rynku można spotkać wielopoziomowe wieże złożone z półeczek, domków i hamaków. Takie akcesorium jak najbardziej jest przydatne, jednak nie zawsze spełnia swoją podstawową funkcję.
Najważniejsze są bowiem słupki z powierzchnią do drapania. W wielu przypadkach są one po prostu za niskie. Dobry drapak poziomy to taki, na którym kot może wyciągnąć się i całkowicie rozprostować kręgosłup. Zachowanie kota w dobrej formie to podstawa!
Drapaki poziome i skośne
Warto także wyposażyć się w drapaki poziome, wykonane z dobrej jakości tektury. Wybieraj takie, które są odpowiednio wyprofilowane – posłużą jednocześnie jako legowisko i miejsce do zabawy. Nie bez znaczenia jest także skośny drapak. Możesz go kupić oddzielnie lub jako element większej całości. Zachowanie kota, który drapie, nie będzie uciążliwe, gdy masz takie akcesoria.
Koty i ich zachowania – polowanie
W przeciwieństwie do psów i wielu innych zwierząt koty zachowały całkiem sporo z pierwotnej natury. Wielu badaczy jest zdania, że pomimo dziesięciu tysięcy lat koegzystencji ludzi i kotów proces udomowienia tych zwierząt nadal trwa. Każdy kot – od pospolitego dachowca po wypielęgnowanego brytyjczyka – jest drapieżnikiem i musi polować.
Z jednej strony polowanie to naturalne zachowanie kota. Z drugiej strony jednak świadomy opiekun wie, że pupil na wolności może szukać zdobyczy. Czy zamykając go w domu, jak twierdzą niektórzy, ograniczysz jego naturalne instynkty? W żadnym wypadku.
Zachowanie kota – polowanie w domu
U kotów domowych polowanie powinna zastąpić zabawa. To podstawa do pokojowego współistnienia z kotem. Wędki, pluszowe myszki czy uciekające piłeczki to dla mruczka ekwiwalent ofiary, na którą poluje. W ten sposób zwierzak rozładowuje nagromadzoną energię i zaspokaja swoje instynkty.
Jak zabawa może zastąpić kotu polowanie?
Nie tylko kot domowy, lecz także większość jego dzikich kuzynów żyje według cyklu łowieckiego. Podczas snu gromadzi się w nich energia, która następnie musi zostać spożytkowana na polowanie. Po złapaniu ofiary następuje jej konsumpcja, a potem dokładna toaleta, dzięki której kot zmywa z siebie zapach jedzenia.
Zachowanie cyklu łowieckiego jest kluczowe dla kociego szczęścia. Jedzenie warto podzielić na kilka małych porcji. Po zabawie zapraszaj kota na posiłek.
Koty i ich zachowania – wpatrywanie się w przestrzeń
W wielu kulturach koty uchodzą za zwierzęta niezwykle uduchowione. Mnóstwo osób jest nawet przekonanych, że koty widzą duchy. Czy takie zachowanie kota ma jakiekolwiek uzasadnienie? Wszystko dlatego, że te zwierzaki mają ogólnogatunkową tendencję do wpatrywania się w niewidoczne ludzi elementy przestrzeni. Często wodzą wzrokiem za czymś, czego nie ma i nasłuchują ciszy.
Racjonalne wytłumaczenie takiego zachowania kota
W istocie to całkowicie normalne zachowanie kota, którego zmysły są o wiele bardziej rozwinięte niż nasze. Koty zdecydowanie lepiej słyszą. Mają także zdolność widzenia promieni UV. Jako drapieżniki błyskawicznie reagują nawet na najmniejszy ruch.
Przelatujący w powietrzu pyłek kurzu, lecąca mucha czy spadający długopis u sąsiada z góry. To wszystko rzeczy, których ludzie tak łatwo nie zauważą. Koty natomiast widzą i słyszą je doskonale i często skupiają na nich swoją uwagę. Nie ma odpowiedzi na pytanie, czy koty widzą duchy. Jak najbardziej można jednak założyć, że widzą więcej niż my.
Dlaczego mruczki nie piją wody? Czy to niepokojące zachowanie kota?
To pytanie nurtuje wielu opiekunów. Oczywiście, to nieprawda, że koty w ogóle nie interesują się wodą. Piją jej jednak mało. Zdecydowanie za mało. Rozwiązanie tej zagadki i źródła zachowania kota tkwi w kwestiach ewolucyjnych.
Czy słyszałeś kiedyś o pseudaelurusie? Ten prehistoryczny kot wyginął osiem milionów lat temu. Jest jednak bardzo ważny, ponieważ według naukowców dał początek wszystkim współczesnym kotowatym. W tym także gatunkowi felis catus domesticus.
Dlaczego koty nie piją dużo wody?
Pseudaelurus wyewoluował na terenach dzisiejszej Afryki. Ze względu na bardzo ograniczony dostęp do wody niezbędne płyny pobierał przede wszystkim z pożywienia. Ściślej mówiąc – prosto ze zjadanych ofiar. Prawdopodobnie to właśnie dlatego do dzisiaj koty nie mają potrzeby spożywania dużych ilości wody. Czerpią ją bezpośrednio z pokarmu. Właśnie dlatego tak ważne jest to, aby podstawą ich diety była mokra karma.
Czy da się zmienić to zachowanie kota?
Oczywiście, warto zachęcać kota do picia. Chętniej niż po wodę stojącą sięgają one po tę bieżącą, dlatego warto zainteresować się kupnem dobrej jakości fontanny dla kotów. Może ona wpłynąć na zachowanie kota w dobrym zdrowiu. Jeżeli jednak dysponujesz jedynie miseczką, postaw ją możliwie jak najdalej od pożywienia. W mruczkach ciągle jeszcze tkwi atawistyczne przekonanie, że ofiara leżąca blisko wody szybciej się psuje.
Dziwne zachowanie kota – co powinno cię zaniepokoić?
Koty, jak tylko mogą, ukrywają swój ból i dyskomfort. Niestety, bardzo często są już bardzo chore, gdy człowiek widzi ich problemy. Właśnie dlatego warto mieć oczy dookoła głowy i zwracać uwagę na wszystkie nietypowe i dziwne zachowania kota. O czym mowa? Zdecydowanie powinny niepokoić cię:
utrata apetytu;
próby ukrycia się przed światem;
pogorszenie kondycji sierści;
wokalizacja podczas korzystania z kuwety;
apatia;
unikanie zabawy;
wymioty i biegunki.
Zachowanie kota a zaburzenia rutyny
Wymienione wyżej symptomy należą do grupy tych bardziej oczywistych. Kluczem do szybkiego wyłapania niepokojących zjawisk jest uświadomienie sobie, że koty to miłośnicy rutyny. Na zaburzenia stałego harmonogramu dnia reagują zwykle dosyć dużym stresem. Jeżeli zwierzak nagle zmienia swoje rytuały, to takie zachowanie kota jest wyraźnym znakiem, że może dziać się z nim coś złego.
Zachowanie kota przy kuwecie to jego komunikat
Doskonałym przykładem jest rutyna korzystania z kuwety. Zazwyczaj złościsz się i irytujesz, kiedy koty zaczynają załatwiać się poza nią. Niepokoić powinny także:
zmiana częstotliwości chodzenia do kuwety;
wokalizacja;
kręcenie się;
wchodzenie i wychodzenie;
rezygnacja z zakopywania odchodów (jeżeli wcześniej było to normą).
Postaraj się zrozumieć swojego zwierzaka. W ten sposób sygnalizuje ci, że nie czuje się komfortowo.
Zachowanie kota niepokoi? Reaguj!
Oddawanie moczu lub kału na łóżka, fotele czy ubrania zazwyczaj interpretowane jest jako złośliwość. Tymczasem koty robią to najczęściej po to, aby zwrócić twoją uwagę. Nie potrafią mówić, dlatego pokazują ci, tak jak mogą, że dzieje się z nimi coś niedobrego. Zachowanie kota jest wołaniem o pomoc, więc nie krzycz na zwierzaka, ale wybierz się z nim do weterynarza.
Świat kociej komunikacji i zwyczajów jest naprawdę fascynujący. Kiedy postarasz się lepiej poznać kota, szybko zrozumiesz, że twój zwierzak wykorzystuje przeróżne sposoby na pokazanie ci, że jesteś dla niego ważny. Dokładna obserwacja kota i świadomość tego, jaki jest rytm jego dnia, da ci wyraźny sygnał, w którym momencie trzeba zacząć się niepokoić. Warto pamiętać, że zachowanie kota, które z pozoru jest bardzo dziwne, może być symptomem choroby. Nie lekceważ więc odstępstw od normy i odpowiedzialnie zareaguj.
Najczęściej zadawane pytania
Po czym poznać, że kot mnie nie lubi?
Koty są samodzielnymi zwierzętami i cenią sobie swoją przestrzeń. Jeśli jednak kot całkowicie cię unika, być może denerwuje go coś w twoim zachowaniu, np. nieustanne próby głaskania go.
Czy kot czuje nasz smutek?
Koty potrafią wyczuć twój stan emocjonalny,
Jak pokazać kotu, że go kochasz?
Twój kot na pewno doceni poszanowanie jego przestrzeni osobistej i towarzyszenie mu w typowo koci sposób – w jednym pomieszczeniu, ale z dystansem.
Jak rozpoznać czy kot jest zły?
Zezłoszczonego kota rozpoznasz po charakterystycznie „położonych” uszach.
Sfinks Kanadyjski jest jedną z najrzadziej hodowanych ras w Polsce. Prawdopodobnie jest to spowodowane wysoką ceną jego zakupu i jeszcze wyższymi kosztami utrzymania takiego zwierzaka. Jego pielęgnacja jest nie tylko kosztowna, ale i czasochłonna. Dowiedz się, jak powinna wyglądać!
Historia rasy sfinks kanadyjski
Istnieją źródła historyczne mówiące o tym, że to Aztekowie jako pierwsi hodowali bezwłose koty. Jednak kocię bez sierści, które zapoczątkowało powstanie linii sfinksa kanadyjskiego, przyszło na świat w latach 70. XX wieku w Toronto w prowincji Ontario w Kanadzie. Narodziny były przypadkowe, urodził się w miocie zwykłych, krótkowłosych kotów. W jego organizmie doszło do spontanicznej mutacji genetycznej, a w genotypie malucha stwierdzono obecność genu, który hamował naturalny wzrost okrywy włosowej. Zwierzakowi nadano imię Prune, co w języku angielskim oznacza suszoną śliwkę, którą niewątpliwie przypominał ten łysy kociak. Rozpoczęto wówczas prace nad hodowlą nowej rasy kotów.
Skąd wzięła się nazwa sfinksa kanadyjskiego?
Co ciekawe, nazwa ta wcale nie odnosi się do egipskich korzeni. Można rzec, że wymyślił ją sam Prune, kiedy podczas dyskusji na temat nowej odmiany położył się na stole w pozycji egipskiego Sfinksa. Niestety z powodu małej liczby osobników, zaczęto stosować chów wsobny, w wyniku którego rodziły się kocięta obarczone problemami zdrowotnymi. W 1971 roku CFA, czyli The Cat Fanciers Association, wycofała swoje uznanie dla rasy.
Dalsze losy kociej rasy sfinks
Mogłoby się wydawać, że sfinksy kanadyjskie przestały istnieć, kiedy nastąpił cud. W Minnesocie urodziły się nagie kocięta. Dzięki ścisłej współpracy hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii udało się odnowić rasę nagich kotów. Po latach krzyżówek i starań w 1998 roku amerykańska The Cat Fanciers Association zaakceptowała pierwszego sfinksa kanadyjskiego, jakiego znamy. Pierwszy sfinks trafił do Polski w 2002 roku, jednak w 2016 roku w Felis Polonia było zarejestrowanych mniej niż 600 osobników nagich kotów.
Wzorzec rasy
Sfinksy to koty średnich rozmiarów, masa ciała samców powinna mieścić się w przedziale 4–7 kg, a samic 3–4 kg. Sylwetka jest mocno umięśniona, brzuch okrągły jak po posiłku, ale nie gruby. Szeroka i zaokrąglona klatka piersiowa może przybierać nieco cylindryczny kształt. Kark potężny zwłaszcza u kocurów.
Łapki i głowa
Kończyny o długości proporcjonalnej do ciała. Kończyny tylne nieco dłuższe niż przednie, które są szeroko rozstawione. Palce są bardzo długie, smukłe i wystające, a poduszki łapek grubsze niż u innych ras, przez co kot sprawia wrażenie, jakby chodził „na poduszkach”.
Czaszka Sfinksa Kanadyjskiego jest średniej wielkości, lekko zaokrąglona o płaskim czole i wystających kościach policzkowych. Uszy są duże, szerokie u podstawy i otwarte o zaokrąglonych końcach. Oczy w kształcie cytryny, głęboko osadzone. Ich kolor powinien współgrać z kolorem ciała, najbardziej pożądanym są odcienie błękitu. Nos szaroniebieski, o czubku podkreślonym delikatnym zakrzywieniem w dół. Nie ma wąsów ani rzęs.
Skóra sfinksa
Kocięta tuż po urodzeniu mają bardzo dużo fałd i zmarszczek. Dorosłe koty powinny zachować ich możliwie jak najwięcej, mocno pomarszczone osobniki są o wiele cenniejsze od gładszych kolegów. Wbrew pozorom sfinksy kanadyjskie nie są bezwłose. Skóra kota jest pokryta delikatnym meszkiem przypominającym skórę brzoskwini. Dopuszczalne jest szczątkowe owłosienie na nosie, zewnętrznej stronie małżowin usznych i na ogonie. Wszystkie maści są akceptowalne.
Charakterystyka rasy
Temperatura ciała sfinksa kanadyjskiego jest zwykle o 1 lub 2ºC wyższa od temperatury ciała innych kotów. Ze względu na brak owłosienia często szuka on źródeł ciepła w ramionach swojego opiekuna. Zdecydowanie należą do kotów kochających pieszczoty oraz czułości i wykorzystują każdą możliwą okazję, żeby być blisko człowieka.
Sfinksy źle znoszą samotność
Sfinksy kanadyjskie to zwierzęta, które bardzo źle znoszą samotność. Kiedy nie mają do kogo się przytulić, może być im zwyczajnie zimno. Dlatego nie powinny zostawać w domu same, a jeśli nie ma innej możliwości najlepiej zwiększyć nieco ogrzewanie i zostawić im do dyspozycji pluszaki, które mogłyby być substytutem dla ciepłego ramienia człowieka. Jednak powinno być to rozwiązanie jedynie tymczasowe i doraźne, ponieważ sfinks kanadyjski w przeciwieństwie do innych ras kotów przywiązuje się nie do miejsca, a do człowieka – za którym mocno tęskni w przypadku rozłąki. Sprawia to również, że doskonale sprawdza się w roli kociego podróżnika. Z opiekunem, którego kocha i któremu ufa, może odkrywać nowe miejsca i niestraszne mu żadne okoliczności.
Charakter sfinksa kanadyjskiego
Większość osobników nie będzie przejawiać stresu, wychodząc ze swoim człowiekiem, ale każdy zwierzak powinien zawsze mieć możliwość wycofania się do bezpiecznej przestrzeni – np. plecaka dla kota. Poza byciem uroczym pieszczochem sfinks kanadyjski jest też ciekawskim i energicznym odkrywcą. Przed przyjęciem go do rodziny trzeba dobrze przemyśleć, czy będziesz mieć wystarczająco czasu, by zapewnić mu rozrywki. Jeśli masz wątpliwości, najlepiej od razu zadbać o zapewnienie mu kociego rodzeństwa. Nie powinno to być problemem, bo sfinks potrafi zaakceptować zwierzaki większości gatunków i ras. Pamiętaj jednak, by nowe zwierzę wprowadzać do domu po kwarantannie i stopniowo zapoznawać ze swoimi zwierzakami.
Pielęgnacja sfinksa kanadyjskiego
Pielęgnacja kotów tej rasy to niełatwe zadanie. Skóra sfinksa kanadyjskiego produkuje duże ilości sebum, które trzeba zmywać przynajmniej raz w tygodniu. Po kąpieli należy pamiętać o czyszczeniu uszu z nadmiarowej woskowiny. Brak włosów sprawia, że są to zwierzaki szczególnie narażone na szkodliwe działanie promieni słonecznych, dlatego nie powinny wychodzić z domu bez pokrycia ich skóry kremem z filtrem UV. Trzeba również pamiętać o odpowiednim zabezpieczeniu przed utratą ciepła, kocie ubranie powinno być dostosowane do aktualnych warunków atmosferycznych.
Zdrowie sfinksa kanadyjskiego
Sfinks kanadyjski to rasa, którą charakteryzuje stosunkowo dużo problemów ze zdrowiem. Dość często chorują na serce, w tym dziedziczną kardiomiopatię przerostową oraz dysplazję zastawki mitralnej. Domieszka z rasy Rex sprawia, że Sfinksy wykazują skłonność do patologicznych skurczów mięśni. Są również narażone na choroby skóry, w szczególności infekcje grzybicze i mastocytoza. Ze względu na brak rzęs ich oczy wymagają regularnego przemywania roztworem soli fizjologicznej, by zapobiec rozwojowi stanu zapalnego lub infekcji.
Czym żywić kota sfinksa kanadyjskiego? Jak wybrać karmę?
Sfinksy kanadyjskie zużywają niemalże dwa razy więcej kalorii niż przedstawiciele innych ras. Dzieje się tak, ponieważ termoregulacja zwierzaka pozbawionego sierści wymaga ogromnych ilości energii. Dlatego pokarm, który spożywają, powinien być wysokokaloryczny i wartościowy.
Dobrym rozwiązaniem będzie dieta BARF, jednak powinna być skonsultowana z zoodietykiem specjalizującym się w żywieniu kotów. Jeśli nie chcesz sam przygotowywać posiłków, możesz postawić na mokrą karmę wysokiej jakości. W jej składzie powinno znajdować się jedynie mięso (ewentualnie wartościowe ekstrakty roślinne, jednak nie w ilości większej niż 1%).
Jak wybrać hodowlę? Sfinks kanadyjski – cena
Przede wszystkim powinieneś uważać na pseudohodowle. Zwierzęta w nich przetrzymywane przeważnie są hodowane w taki sam sposób jak kury, świnie czy bydło, ponieważ chodzi tutaj o zarobek właściciela, a nie dobro kotów. Miej świadomość, że za 500 czy nawet 1500 zł nie kupisz sfinksa kanadyjskiego, a jedynie mieszańca, który go przypomina. Cena rasowego osobnika wynosi minimum 3 tysiące złotych. Gdy znajdziesz hodowcę, żądaj certyfikatów i badań zwierząt. Uczciwy właściciel nie będzie miał z tym problemów.
Czy kot rasy sfinks będzie dla ciebie dobrym wyborem? Podsumowanie
Sfinks kanadyjski lubi czułości i pieszczoty. Jednak jest to zwierzę, które wymaga ogromnych nakładów finansowych i czasu. Jego pielęgnacja nie może być zaniedbana, bo może to doprowadzić do powstania groźnych dla zdrowia i życia chorób. W dodatku sfinks kanadyjski musi spożywać dwukrotnie więcej wysokoenergetycznego pokarmu, co znacząco wpływa na regularne koszty jego utrzymania. Nie radzi sobie z samotnością, więc nie sprawdzi się w roli kota osoby, która mało przebywa w domu. Będzie idealnym wyborem dla doświadczonego kociarza-domatora.
Podczas doboru hodowlanego w większości stadnin zajmujących się prowadzeniem zwierząt rasowych zwraca się uwagę na umaszczenie koni. Stanowi ono jeden z elementów doboru hodowlanego, ponieważ jest warunkowane genetycznie. Warto wiedzieć, z czego wynikają kolory sierści i znaczeń.
Umaszczenie koni – co je warunkuje?
Jak można się domyślać, podstawową kwestią, która reguluje umaszczenie koni, jest genetyka. Kolor sierści, a w niektórych przypadkach również ogona oraz grzywy, jest kwestią występowania zestawu genów recesywnych i dominujących. Do tego dochodzi zjawisko epistazy, które prowadzi do powstawania niektórych cech.
Choć geny są ewidentnie najistotniejsze, to jednak nie stanowią jedynego elementu odpowiedzialnego za umaszczenie konia. Niemniej istotna jest obecność w skórze konkretnego pigmentu. Najczęściej zdarza się to u zwierząt w całości białych.
W końcu za barwę sierści odpowiadają też czynniki zewnętrzne. Pierwszy z nich to dieta. W sytuacji, gdy żywienie konia nie jest odpowiednio zbilansowane albo zbyt ubogie, zwłaszcza w takie substancje jak miedź i cynk, pigment może wykształcać się w mniejszym stopniu. Również konie intensywnie padokowane przez cały rok i wystawione na działanie promieni słonecznych mogą mieć jaśniejszą sierść na skutek płowienia.
Umaszczenie koni – podstawowe barwy
Podstawowe umaszczenie koni to taka barwa sierści, która potem może być modyfikowana np. ilością pigmentu czy rozjaśnieniami. Oto jakie maści się do nich zaliczają.
Maść cisawa, czyli kasztanowata
Konie maści kasztanowatej są dość popularne. Ich sierść, ogon i grzywa zwykle mają odcień rudości wpadający w żółć lub brąz. Niekiedy grzywa i ogon mogą być nieco jaśniejsze, ale ważne jest, aby koń nie miał cech podpalania na nogach, czyli ciemniejszych obszarów. Umaszczenie kasztanowate występuje w wielu rasach koni, m.in. wielkopolskiej czy american quarter horse.
Maść kara
Kary koń jest całkowicie czarny. Oznacza to, że w tym kolorze występują nie tylko sierść na ciele, ale również grzywa i ogon. Takimi końmi są te rasy fryzyjskiej.
Maść gniada
Kolejne bardzo popularne umaszczenie koni; często występują w nim np. konie pełnej krwi angielskiej. Ciało konia jest pokryte brązową sierścią w różnych odcieniach, nawet do prawie czarnego. Czarne fragmenty sierści pojawiają się na dole kończyn; taki kolor mają również grzywa i ogon.
Umaszczenie koni – maści rozjaśniane
Maści rozjaśniane mogą znacznie albo wręcz przeciwnie, bo w niedużym stopniu, różnić się od podstawowych. Podział opiera się na udziale genów, które są odpowiedzialne za konkretne rozjaśnienia.
Kremowe maści koni
Za powstanie umaszczenia rozjaśnianego kremowego odpowiedzialny jest tak zwany locus Cream. W ten sposób powstają następujące umaszczenia:
perlino – maść gniada podwójnie rozjaśniona, z różową skórą, niebieskimi oczami i kremową sierścią; ogon, grzywa i znaczenia nadal pozostają ciemniejsze od głównego koloru;
smoky cream – z kremową sierścią w odcieniach szarości, różową skórą i niebieskimi oczami;
maść jelenia – pojedynczo rozjaśniona sierść gniada; sierść ma brązowy kolor od bardzo jasnego po dość ciemny brąz; skóra i oczy są jaśniejsze niż w sierści gniadej, ale grzywa i podpalania pozostają ciemnobrązowe, w odcieniu czekoladowym; to umaszczenie koni nie ma podpalania;
cremello – maść kasztanowata podwójnie rozjaśniona, co skutkuje kremową sierścią, różową skórą i niebieskimi oczami;
maść przydymiona kara – z niewielką różnicą od sierści podstawowej karej, lekko rudą grzywą i rozjaśnionymi oczami;
maść izabelowata – rozjaśniona kasztanowata, w odcieniach żółci i brązu; grzywa i ogon mogą mieć kolor kłody albo być jaśniejsze od niej; takie umaszczenie mają konie palomino.
Bułane maści koni
Za maści bułane odpowiada locus Dun. Wyróżnia się następujące umaszczenia koni:
bułane – sierść ma odcienie szarości i żółci; głowa i nogi są zwykle ciemniejsze, a kłoda i szyja – jaśniejsze; w umaszczeniu występują zarówno pręgowanie, jak i dwa kolory grzywy i ogona; do koni bułanych należą m.in. konie luzytańskie;
myszate – jak sama nazwa mówi, sierść jest szara, jaśniejsza na kłodzie i szyi; pojawiają się dwukolorowy włos grzywy i ogona, a także pręgowanie;
czerwonobułana – kolor rudy pojawia się w pręgowaniu, na głowie i nogach, a kłoda i szyja są rozjaśnione do beżowego z rudym odcieniem.
Szampańskie umaszczenie koni
Odpowiada za nie locus Champagne. Takie umaszczenia to:
złotoszampańskie – ze złotymi grzywą, ogonem i sierścią;
bursztynowoszampańskie – brązowa z odcieniem złota sierść; nogi, grzywa i ogon są ciemniejsze;
klasyczne szampańskie – sierść jest szaroczarna, a grzywa i ogon brązoworude.
Srebrne umaszczenie koni
Za umaszczenie srebrne odpowiada locus Silver, który dotyka wyłącznie czarnego pigmentu. W efekcie do tych maści zaliczają się:
srebrna gniada – ogon i grzywa są białe, a podpalania nieco rozjaśnione;
srebrna kara – grzywa i ogon białe, sierść czekoladowa.
Umaszczenia koni – białe włosy i wzory
Warto wspomnieć też o białych wzorach i włosach. Mogą one tworzyć plamy, występować z kolorem podstawowym. Jest ich wiele, dlatego zaprezentujemy tylko podstawowy podział.
Wzory białych znaczeń
Białe włosy nie mają w sobie pigmentu i mogą tworzyć rozmaite wzory. Są to znaczenia srokate:
tobiano – w tym tobiano i calico tobiano, z maścistymi plamami na białej sierści;
overo – w tym frame overo, splash white i sabino – plamy mają zwykle postrzępione brzegi lub wyglądają jakby z robione farbą.
Prócz tego występuje też maść tarantowata w kilku wzorach, np. oszronionym, leopard, płatki śniegu czy derkach z plamami lub bez nich. Zwykle nazwy mówią jasno o charakterystyce plam.
Inne umaszczenie konia z białymi włosami to takie z dominująco białą sierścią. Mogą to być bardzo duże plamy albo, w niektórych przypadkach, koń jest całkowicie biały z różową skórą i brązowymi albo niebieskimi oczami.
Wzory białych włosów
W umaszczeniu koni występują następujące wzory:
dereszowatość;
rabicano;
maść siwa.
Przez wiele lat uważano, że maść siwa jest błędną mutacją. Nie jest to prawdą, bo każde umaszczenie inne niż podstawowe jest uwarunkowane mutacją genetyczną, zarówno jeśli chodzi o jednolite ubarwienie, jak i plamki.
Biel w umaszczeniach podstawowych
Z zasady nie uważa się bieli na maści podstawowej za inną odmianę jak np. konie dereszowate. Odmianami białych znaczeń są:
koronki – przy nasadach kopyt;
skarpetki – biały pas na pęcinie;
pończoszki – biały pas na stawie skokowym;
gwiazdki – plama na wysokości oczu;
chrapka – plama między chrapami;
łysina – podłużny pas przez cały pysk;
strzałka – pas rozszerzony na górze, wąski na dole, zaczynający się ponad oczami;
latarnia – plama zachodząca na oczy i pysk konia.
Czy koń może być albinosem?
Na zakończenie warto dodać, że umaszczenie koni nie może być albinotyczne, choć niektóre zwierzęta wyglądają na albinosy. Niemniej jednak ze swoim zestawem genów nie mogą osiągać mutacji, która odpowiada za albinizm.
Umaszczenie koni jest sprawą bardzo skomplikowaną. Nawet na maści zasadniczej mogą występować rozmaite znaczenia, np. w dolnych odcinkach nóg czy na zadzie. Mogą też dotyczyć całego konia. Wiele z nich jest trudnych do rozpoznania dla amatorów.
Najczęściej zadawane pytania
Jakie są umaszczenia koni?
Wyróżniamy maści konia podstawowe (kasztanowata, gniada i kara), rozjaśnione kremowe (izabelowata, jelenia i cremello), rozjaśnione bułane (czerwonobułana, bułana i myszata), rozjaśnione srebrne (gniado srebrna i karo srebrna).
Jak się nazywa koń w łaty?
Koń w łaty to koń srokaty.
Jaki jest koń kary?
Koń kary to koń czarny.
Jak wygląda maść gniada?
Maść gniada oznacza brązową sierść czarnymi dolnymi częściami kończyn i grzywą.
Bułany koń to zwierzę w umaszczeniu powstałym w wyniku modyfikacji maści podstawowej przez konkretny gen. Na pierwszy rzut oka popularne bułki, jak te konie bywają potocznie nazywane, nie odznaczają się niczym szczególnym, ale oczywiście nie jest to prawdą! Barwa sierści jest bardzo interesująca i występuje w wielu ciekawych odsłonach. Już teraz sprawdź, jak ją rozpoznać, czym się charakteryzuje i poznaj kilka najpopularniejszych ras koni, które ją „noszą”!
Maść konia bułana – jak wygląda?
Umaszczenie bułane jest jednym z typów maści rozjaśnionej. Odpowiedzialny jest za nie gen bułany, który rozjaśnia podstawową maść gniadą bądź karą. W wyniku jego działania kłoda konia (czyli tułów) jest nawet o kilka odcieni jaśniejsza w stosunku do jego głowy oraz kończyn. Ciemniejsze są także: ogon, grzywa, pręga grzbietowa i łopatki. Wspomniane pręgowanie (będące charakterystyczną cechą maści bułanej), które nigdy nie podlega rozjaśnieniu, najczęściej występuje na grzbiecie, uszach, nogach i kłębie, choć rzadziej może pojawić się także na głowie, łopatce a nawet całym tułowiu.
Rodzaje maści bułanej
Umaszczenie konia może być bułane, czerwonobułane lub myszate. Oto podstawowe informacje na temat każdego z nich:
bułane – sierść przybiera barwę żółtawą bądź popielatoburą, koń może więc być bułany lub jasnobułany. Kłoda i szyja ulegają rozjaśnieniu do koloru jasnobrązowego. Głowa i nogi są ciemne, mogą być także czarne. Pręgowanie jest widoczne na grzbiecie i kończynach. Ogon i grzywa zazwyczaj są dwukolorowe;
czerwonobułane – jest to rodzaj występujący raczej rzadko, a kiedy się pojawia, niejednokrotnie mylony jest z maścią kasztanowatą. W przypadku koni czerwonobułanych obserwuje się fragmenty niepodlegające rozjaśnieniu. Tak jak pręgowanie, kończyny, ogon i grzywa mają one barwę rudą. Koń może być czerwonobułany, jasny czerwonobułany lub ciemny czerwonobułany;
myszate – kłoda i szyja w tym przypadku występują w różnych odcieniach szarości (koń myszaty, jasny myszaty lub ciemny myszaty). Głowa i kończyny są ciemniejsze. Włos na grzywie i ogonie oraz pręgowanie są czarne.
Podsumowując, umaszczenie bułane i czerwonobułane powstają w wyniku rozjaśnienia genem bułanym maści gniadej, natomiast umaszczenie myszate jest wynikiem rozjaśniania owym genem maści karej (jednolicie czarnej). Co istotne, gen bułany nie rozjaśnia tęczówek oczu ani skóry.
Rasy, u których występuje umaszczenie bułane
Umaszczenie to występuje u wielu znanych ras, w tym także tych, które są bardzo dobrze znane, hodowane i doceniane w Polsce. Należą do nich m.in.:
koń huculski – ten niewielki kucyk, mierzący przeciętnie od 132 do 145 cm, wywodzi się z Karpat Wschodnich, które nazywane są Huculszczyzną. To bardzo wytrzymałe i silne konie juczne. Ze względu na swoją inteligencję, przyjazny i zrównoważony charakter bardzo często wykorzystywane są w pracy z dziećmi;
koń fiordzki – nazywany także fiordem lub fiordingiem, pochodzi prawdopodobnie z Norwegii. To kolejny niewielki, ale za to bardzo silny i wytrzymały konik, który dawniej służył nawet za konia bojowego. Obecnie wykorzystywany jest jako koń juczny, sportowy, do prac polowych i hipoterapii;
angloarab shagya – to gorącokrwisty koń powstały w XIX wieku na obszarach należących do monarchii austro-węgierskiej. Jest inteligentny i bardzo żywiołowy, wykorzystuje się go m.in. do jazdy wierzchem i w dyscyplinach sportowych. Obecnie rasa ta chętnie jest hodowana przede wszystkim w Niemczech i na Węgrzech.
Inne rasy występujące w umaszczeniu bułanym to m.in. criollo, koń achałtekiński, kuc exmoor, highland czy konik polski.
Podsumowanie
Konie o umaszczeniu bułanym są bardzo różnorodne. Łatwo jednak odróżnić je od innych, zwracając uwagę na charakterystyczne cechy, takie jak m.in. pręgowanie (szczególnie pręga grzbietowa). Ponadto głowa, kończyny, grzywa i ogon zawsze są ciemniejsze od kłody.
Najczęściej zadawane pytania
Jak wygląda koń bułany?
Koń bułany ma sierść żółtobeżowobrązową, nisko podpalane kończyny, czarne ogon i grzywa.
Jak wygląda koń gniady?
Gniady koń ma brązową sierść o różnym natężeniu i odcieniach – od jasnej do brunatnej i prawie czarnej, z grzywą, ogonem i dolnymi odcinki kończyn od stawów nadgarstkowych i skokowych czarnymi.
Spacery po lesie to dla wielu z nas oderwanie się od codziennego stresu. Gdy przechadzasz się po ścieżkach i szlakach, czasami pewnie zastanawiasz się, czy za krzakiem albo drzewem nie ukrywa się jakiś zwierzak.
To bardzo możliwe, ponieważ mieszkańcy lasów niechętnie wchodzą w interakcje z człowiekiem. Zazwyczaj jednak świetnie zdają sobie sprawę z naszej obecności. Przygotowaliśmy zestawienie kilku mieszkańców naszych lasów. Czy któregoś z nich udało ci się spotkać?
Roślinożerne zwierzęta leśne w Polsce
Zwierzęta żyjące w lesie – jelenie szlachetne
Jeleń jest bardzo powszechnym zwierzęciem leśnym. Występuje w całej Europie, a w Polsce można spotkać go od gór, przez Mazury, aż po okolice Bałtyku.
Te duże zwierzęta kopytne są bardzo płochliwe, dlatego ich zobaczenie nie należy do łatwych zadań. Samca jelenia – zwanego bykiem – możesz jednak usłyszeć w drugiej połowie września, podczas tak zwanego rykowiska. Jest to okres godowy, podczas którego jelenie wydają z siebie bardzo charakterystyczne dźwięki, aby nawoływać się nawzajem.
Zimą możesz natknąć się w lesie na zrzucone poroże jelenia. Samiec pozbywa się go, aby latem zyskać nowe – jeszcze bardziej okazałe.
Wielkie zwierzęta mieszkające w lesie – żubry europejskie
Żubr jest największym mieszkańcem nie tylko polskich lasów. To także największy ssak lądowy Europy. Dorosłe samce osiągają naprawdę imponujące rozmiary – mogą ważyć nawet tonę!
Nie bez powodu żubr uznawany jest za nasze dobro narodowe. Gatunek przetrwał wyłącznie we wschodniej części naszego kontynentu. W Polsce można spotkać je przede wszystkim w Puszczy Białowieskiej. Zamieszkują zarówno lasy, jak i rezerwaty pokazowe.
Żubry są zwierzętami roślinożernymi, które w ciągu jednej doby mogą zjeść nawet 50 kilogramów traw, krzewów i kory. Wyglądają na powolne i raczej spokojne, jednak ich prawdziwy charakter jest dosyć szorstki. Amerykańskie bizony, z którymi żubry są spokrewnione, uchodzą za zdecydowanie łagodniejsze, chociaż są większe.
Zwierzęta leśne – łosie euroazjatyckie
Łosia najczęściej można spotkać w lasach, na których terenie znajdują się mokradła, bagna czy torfowiska. To największy ze wszystkich jeleniowatych, którego majestat jest dodatkowo podkreślany przez piękne i okazałe poroże w formie dwóch łopat.
Łosie są duże i mogą sprawiać wrażenie nieco niezgrabnych. Ich oczy są nieproporcjonalnie małe w stosunku do ogromnej głowy. Pod brodą znajduje się tłuszczowa narośl, która nieco przypomina brodę. Do tego dochodzą wysokie nogi i bardzo potężny tułów. Mimo wszystko łoś jest zwierzęciem, które w razie potrzeby potrafi poruszać się szybko i z gracją.
Najwięcej łosi żyje obecnie w parkach narodowych – Biebrzańskim i Kampinoskim. Ten ostatni znajduje się blisko Warszawy, dlatego łosie czasami pojawiają się na ulicach stołecznych peryferii.
Leśne drapieżniki w Polsce
Zwierzęta żyjące w Polskich lasach – lisy rude
Jednym z najbardziej znanych zwierząt żyjących w lesie jest lis. To drapieżniki, które nie gardzą także padliną. Z tego powodu często bywają nazywane ekipą sprzątającą lasu. Nie tylko rozprawiają się z zalegającymi szczątkami organicznymi, ale także polują na słabe i chore zwierzęta.
W naszej kulturze lisy są symbolem przebiegłości i sprytu. Przez wieki tępiono je ze względu na kradzieże w kurnikach. Polowano na nie także w celach futrzarskich. Obecnie lis jest zwierzęciem leśnym, które zdecydowanie nie jest zagrożone wyginięciem. Jego populacja jest dość duża i co jakiś czas musi być nawet regulowana.
Zwierzęta leśne – niedźwiedzie brunatne
Niedźwiedź brunatny (Ursus arctos) to jedyny niedźwiedź, którego możesz spotkać w naszym kraju. To także nasz największy rodzimy drapieżnik. Występuje wyłącznie na obszarach górskich – w Bieszczadach i Tatrach. Według szacunków obecnie w Polsce żyje około 100 przedstawicieli tego gatunku.
Niedźwiedź brunatny jest wszystkożercą. Poluje na ryby i małe zwierzęta, jednak nie gardzi także owocami, warzywami i miodem. Spotkania z niedźwiedziem bywają ekscytujące, ale przede wszystkim – niebezpieczne. Pamiętaj też, że to zwierzę jest pod ścisłą ochroną i grozi mu wyginięcie.
Zwierzęta mieszkające w lesie – rysie euroazjatyckie
Gdy mówimy o dużych kotach, najczęściej mamy na myśli lwy i tygrysy. Tymczasem w naszych lasach żyją nieco mniejsze kotowate drapieżniki – rysie euroazjatyckie. Szansa na to, że spotkasz jednego z nich na spacerze, jest raczej bardzo niska.
Rysie prowadzą wyjątkowo skryty, nocny tryb życia. Na dodatek są gatunkiem skrajnie zagrożonym wyginięciem. Szacuje się, że w Polsce żyje jedynie 300 przedstawicieli tego gatunku. Najliczniejsze grupy zamieszkują lasy w Karpatach.
Rysie są zdecydowanie większe od kotów domowych. Na czubkach ich uszu znajdują się bardzo charakterystyczne czarne pędzelki, które mają znaczenie praktyczne – pomagają zwierzętom lepiej słyszeć.
Ryś euroazjatycki jest doskonałym myśliwym. Nie tylko świetnie słyszy, ma także doskonały wzrok i wyostrzone inne zmysły. Potrafi wysoko skakać i świetnie wspina się po drzewach.
Leśne drapieżniki – wilki
Nasz ekosystem lądowy pełny jest zwierząt, które nie cieszą się dobrą sławą. Szczególne miejsce wśród nich zajmują wilki – przez setki lat przedstawiane jako krwiożercze bestie, które tylko czekają na to, aby zaatakować człowieka.
Współczesne badania nad tymi zwierzętami wskazują wyraźnie, że stereotypy nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością. Te duże psowate drapieżniki żyją w niewielkich grupach zwanych watahami. Jedna wilcza rodzina zajmuje obszar od 200 do 300 kilometrów kwadratowych. Na tym obszarze zwierzęta polują i wychowują młode.
Czy wilki są niebezpieczne dla ludzi? W normalnych warunkach nie, chociaż głodne stada zimą mogą zagrażać zwierzętom gospodarskim, a nawet domowym psom.
W naszym kraju wilki żyją przede wszystkim w bieszczadzkich lasach oraz na terenie Puszczy Białowieskiej. Ich populacja ma powolną tendencję wzrostową, jednak zwierzęta nadal znajdują się pod ścisłą ochroną.
Małe zwierzęta leśne żyjące w Polsce
Małe zwierzęta leśne – jeż
Jeże to zwierzaki, które zna każdy z nas. Chociaż w ostatnich latach można spotkać je nawet w centrach miast, to w istocie są one zwierzętami leśnymi. W naszym kraju możesz spotkać dwa gatunki jeży – europejskiego oraz wschodniego. Różnią się one przede wszystkim kolorem brzuszka. U jeża europejskiego jest on brązowy, a u wschodniego – biały.
Jeże to zwierzęta mięsożerne. Wbrew stereotypom wcale nie żywią się jabłkami, lubią natomiast różnego rodzaju owady, a nawet małe gryzonie. Charakterystyczne kolce mają bardzo ważne znaczenie – pozwalają jeżom chronić się przed drapieżnikami.
Podobnie jak niedźwiedzie, jeże zapadają w sen zimowy. Wcześniej intensywnie poszukują pożywienia, które pozwoli im na zgromadzenie odpowiedniej ilości tkanki tłuszczowej.
Zwierzęta żyjące w lesie – kuna
Kuny często czynią spore szkody w gospodarstwach rolnych. Te małe drapieżniki z rodziny łasicowatych zamieszkują jednak lasy – przede wszystkim iglaste. Na tle brązowego futerka wyróżnia się ciemna maska na pyszczku, która upodabnia to zwierzątko do małego złodzieja.
Kuny leśne są aktywne przede wszystkim nocą. Wtedy polują na małe gryzonie, ptaki, gady i płazy. Są to jednak zwierzęta wszystkożerne, których dieta latem w dużej mierze składa się owoców (na przykład jagód).
Zwierzęta lasów liściastych i mieszanych – podsumowanie
Zwierzęta z polskich lasów są bardzo różnorodne. Niektóre z nich (na przykład jeże) można spotkać podczas pierwszego lepszego spaceru. Inne, takie jak rysie czy kuny, kryją się przed naszymi oczami – prowadzą ostrożny i nocny tryb życia.
Jedno jest pewne: las stanowi niezwykle żywy element ekosystemu lądowego. Zamieszkujące go zwierzęta są niezwykle różnorodne i prowadzą naprawdę fascynujący i połączony ze sobą tryb życia.
Koty to zdecydowanie jedne z częściej spotykanych zwierząt domowych. Czy wiesz, czym jest trzecia powieka u kota i jakie są przyczyny jej występowania? Czy jest się czego obawiać, gdy zauważysz błonę na oku kota? Na te i wiele innych pytań znajdziesz odpowiedzi w dalszej części artykułu.
Czym jest trzecia powieka u kota?
Trzecia powieka u kota często nazywana jest migotką. To biała błona śluzowa zbudowana z tkanki chrzęstnej. Jest umiejscowiona między dolną i górną powieką, w kąciku oka. Funkcjonuje tak jak zwykła powieka, czyli zasłania oko wtedy, gdy jest taka potrzeba.
Trzecia powieka ma ogromne znaczenie podczas snu, gdy wysuwa się, nachodzi na oko i je nawilża. Ma ona jeszcze dodatkowe funkcje, takie jak:
ochrona oka przed uszkodzeniami mechanicznymi;
chronienie wrażliwej gałki ocznej przed zanieczyszczeniami;
produkcja i dystrybucja łez.
Jak widać, błona na oku kota ma bardzo duże znaczenie dla zdrowia i codziennego funkcjonowania zwierzęcia. Często można ją zaobserwować nad ranem, po przebudzeniu pupila. W dzień chowa się, przez co bardzo ciężko ją dostrzec.
Gdy trzecia powieka u kota pojawia się sporadycznie, nie masz się czego obawiać. Zdarzyć się może również, że zwierzę wysunie ją w momencie silnego stresu i poczucia zagrożenia. Jeśli jednak widoczna jest cały czas, koniecznie powinieneś jak najszybciej udać się z kotem do weterynarza.
Kiedy widoczna trzecia powieka jest powodem do niepokoju?
Wiesz już, że sporadycznie widoczna trzecia powieka u kota nie jest powodem do zmartwień. Oczywiście, gdy będzie budziła Twój niepokój, warto udać się na konsultację do weterynarza, aby rozwiać wszystkie wątpliwości. Błona na oku kota może także być objawem niepokojących schorzeń i dolegliwości, które występują w organizmie zwierzaka.
Widoczna trzecia powieka u kota może wskazywać między innymi na:
niedożywienie;
niedobory witamin i minerałów w diecie zwierzaka;
ogólne osłabienie organizmu;
infekcje wirusowe lub choroby pasożytnicze;
zapalenie spojówek;
urazy rogówki;
ciało obce znajdujące się w oku;
wypadnięcie gruczołu trzeciej powieku;
odwodnienie;
zaburzenia nerwowe.
Przyczyn pojawienia się stale widocznej trzeciej powieki może być wiele. Z pewnością nie należy lekceważyć takiego stanu, jeśli chcemy, aby nasz pupil cieszył się dobrym zdrowiem. Gdy coś budzi twój niepokój, koniecznie od razu udaj się do weterynarza. Nie warto diagnozować problemu na własną rękę i próbował łagodzić sytuacji domowymi sposobami. W ten sposób możesz zaszkodzić pupilowi i wyrządzić mu krzywdę.
Błona na oku kota — czy jest się czego obawiać?
Występowanie tak zwanej trzeciej powieki u kota to całkiem normalne zjawisko. Jest ona bardzo potrzebna twojemu pupilowi, ponieważ chroni jego oko przed urazami, pyłami i uszkodzeniami mechanicznymi, a także je nawilża. Obawy budzi regularna, zamiast sporadycznej widoczność trzeciej powieki, przy zaczerwienionym oku. Jeśli dodatkowo zwierzę jest osłabione i nie ma apetytu, skontaktuj się z lekarzem weterynarii, w celu ustalenia przyczyny złego samopoczucia kota.
Stale widoczna trzecia powieka u kota może być skutkiem różnych, często ciężkich schorzeń. Szybka reakcja jest szansą na zdrowie twojego pupila. Tylko specjalista może zweryfikować, czy jest to objaw czegoś znacznie groźniejszego.
Trzecia powieka i sposoby jej leczenia
Jeśli zauważysz u kota trzecią powiekę, która będzie widoczna bardzo często, a nie jedynie sporadycznie, udaj się do weterynarza. Taka kontrola u specjalisty pomoże zdiagnozować problem i podjąć odpowiednie działania. Nie można stawiać diagnozy na własną rękę i stosować domowych specyfików. Pamiętaj także o tym, że im szybciej skonsultujesz się ze specjalistą, tym szybciej twój kot przestanie odczuwać dyskomfort i ból, który zazwyczaj wiąże się z takimi dolegliwościami. Lekarz powinien wykonać pełne badanie okulistyczne, aby wykryć przyczynę nieprawidłowości. Na tej podstawie będzie w stanie wydać odpowiednie zalecenia i dobrać leki, zazwyczaj w formie kropli do oczu.
W niektórych przypadkach całkowicie usuwa się trzecią powiekę u kota. Są to jednak naprawdę wyjątkowe sytuacje, gdy istnieją ku temu poważne przesłanki. Może to doprowadzić do zmniejszenia produkcji łez, a co za tym idzie – nieodpowiedniego nawilżenia oka. Trzeba pamiętać o tym, że suche oczy są znacznie bardziej podatne na podrażnienia i infekcje.
Widoczna trzecia powieka u kota nie powinna być powodem do niepokoju. To zupełnie normalne zjawisko, gdy występuje raz na jakiś czas, szczególnie w nocy. Trzecia powieka pełni bardzo ważne funkcje, jeśli chodzi o stan zdrowia oczu pupila. Jednak w niektórych sytuacjach może dojść do jej uszkodzenia lub dysfunkcji. Jeśli cokolwiek wzbudza twój niepokój, koniecznie udaj się do lekarza weterynarii i skonsultuj z nim tę sytuację. Doświadczony specjalista rozwieje twoje wątpliwości i podejmie odpowiednie leczenie. Jeśli zareagujesz szybko, możesz przynieść pupilowi ulgę w cierpieniu i sprawić, że znów będzie radosny i szczęśliwy.
Najczęściej zadawane pytania
Czy trzecia powieka u kota sama zniknie?
Trzecia powieka jest fizjologicznym elementem kociego oka. Tak zwana migotka nie powinna być stale widoczna. Jeśli jest – wymaga to konsultacji z lekarzem weterynarii.
Czy koty mają trzy powieki?
Trzecia powieka jest nazywana w ten sposób jedynie umownie. Jest zbudowana z tkanki chrzęstnej i przysłania oka w trakcie snu, stąd jej nazwa.
Ile kosztuje zabieg trzeciej powieki u psa?
Koszt takiego zabiegu u psa to od 400 do nawet 800 zł. Ceny w przypadku kotów są nieco niższe.
W ostatnim czasie nastała pewna szczególna moda. Wiele osób chce mieć nietypowego zwierzaka domowego. W domu oprócz psa czy kota można trzymać także ostronosy, karakale i pieski stepowe, ale popularne stały się również małpki marmozety.
Czy wiesz, dlaczego marmozeta cieszy się taką popularnością? Jeśli poznasz ją bliżej, być może też zapragniesz mieć ją w charakterze pupila. Jeśli tak się stanie, musisz wiedzieć, ile kosztuje, co je i w jaki sposób o nią dbać. Czytaj więcej o małpce białouchej!
Marmozety białouche i małpki tamaryna na salonach
Moda na posiadanie żywych małpek, które dotychczas większość osób znała tylko z ZOO, pojawiła się za sprawą celebrytów. Pokazywanie się z pieskiem w torebce na salonach odeszło już w niepamięć.
Dzisiaj, aby zaistnieć w mediach (zwłaszcza społecznościowych) wiele osób pokazuje małpki, skunksa, jeżyka pigmejskiego lub świnkę „skinny”. Marmozety należą do tych pierwszych i to właśnie o nich tutaj opowiemy.
Miniaturowe małpki w domu – popularność marmozet
Małpka dla wielu osób wydaje się lepszym wyborem niż świnka czy jeżyk. Najpopularniejsze są obecnie miniaturki małpek marmozet i tamaryn, gdyż mają zaledwie 20–30 cm (nie licząc ogona). Równie popularne są nieco większe kapucynki.
Jeśli ty także chcesz wpisać się w modę, pamiętaj, że w naszym kraju można mieć tylko polskie małpki marmozety. Import z Ameryki Południowej nie wchodzi w grę jako nielegalny.
Marmozety – hodowla
Hodowla marmozety nie należy do zbyt trudnych. Te żyjące zazwyczaj w niewielkich stadach małpki, są niezwykle inteligentne i szybko się uczą, co im wolno, a czego nie mogą robić. W zamian za opiekę potrafią się bardzo mocno przywiązać do swojego właściciela, ale potrzebują uwagi i towarzystwa.
Jedyną ich wadą jest to, że dość często chorują, a pomoc weterynarza może być bardzo droga. Oznacza to, że hodowla marmozet bez odpowiedniego przygotowania może nie być opłacalna. Aby więc uniknąć kłopotów, przeczytaj nasz tekst i dowiedz się, jak prawidłowo dbać o marmozety.
Małpka marmozeta – cena. Ile kosztuje małpka białoucha?
Małpka marmozeta białoucha kosztuje około 4000–6000 zł. Pamiętaj jednak, że musisz ją karmić i zapewnić odpowiednią klatkę, co zwiększa koszty. Jest to jednak bardzo ważne, jeśli nie chcesz po powrocie z pracy zastać w domu ogromnego bałaganu.
Pozostawienie małpki marmozety samej w domu można porównać do pozostawienia małego dziecka bez opieki. To bardzo ruchliwe stworzenie, które może zrobić sobie krzywdę, bez właściwej opieki człowieka. Klatka powinna mieć wymiary minimum 1 x 1 x 1,7 metra. Wewnątrz umieść:
domek dla małpki;
zabawki;
huśtawkę;
konary do wspinania.
Najlepszą zabawką jest „pluszak”, z którym zwierzątko zaśnie.
Co jedzą miniaturowe małpy i jak karmić marmozety?
Zarówno małpki miniaturki, czyli tamaryny i marmozety, jak i nieco większe kapucynki jedzą:
świeże pomarańcze, jabłka, banany, papryki, marchewki i ogórki;
ryż;
orzechy;
makaron;
gotowane, chude mięso.
Uwielbiają też owady, np. świerszcze, które są dostępne w ofercie niejednego sklepu zoologicznego. Jak widzisz, dieta miniaturowej małpki marmozety nie jest zbyt skomplikowana. Właśnie dlatego tak wiele osób decyduje się na jej zakup, co sprawia, że hodowla staje się coraz bardziej opłacalna. Nie decyduj się jednak na te zwierzaki, jeśli nie masz wystarczająco dużo czasu. Nie chcesz chyba, aby siedziały ciągle w klatce?
Okazuje się, że trzymanie małpki jest możliwe i coraz bardziej normalne. To nie tylko fanaberia celebrytek. Na popularność marmozet wpływa fakt, że szybko się oswajają, są bardzo towarzyskie i przede wszystkim słodkie.
Aby jednak były przy tobie zadowolone i energiczne, musisz zadbać o ich prawidłową dietę, aktywność fizyczną i zapewnić im miejsce do dobrej zabawy. Marmozety nie lubią być same w domu i siedzieć w klatce. Poza nią mogą bałaganić, więc jeśli nie masz wystarczająco dużo czasu, zrezygnuj z zakupu sympatycznej małpki.
Psy dla alergików są często poszukiwane, jako że alergia jest, niestety, dość powszechnym zjawiskiem. Powodują ją rosnąca liczba zwierząt towarzyszących na co dzień człowiekowi i coraz większa tendencja do alergii w populacji. Sprawdź, czy psy poniższych ras to rozwiązanie tego problemu.
Alergia na psy objawia się częstym kichaniem, zapaleniem spojówek, świądem skóry i pokrzywką, astmą, napadami duszności i zatkanym nosem oraz wodnistą wydzieliną z nosa. U osób uczulonych objawy te nie muszą wystąpić jednocześnie. Jednak są uciążliwe nawet w niewielkim nasileniu. Co zrobić, jeśli i tak chcesz mieć psa? Czy psy dla alergików w ogóle istnieją?
Psy dla alergików – jak rozpoznać alergię na sierść?
Jeśli istnieje podejrzenie alergii na sierść zwierzęcia, w celu jej potwierdzenia wykonuje się kilka badań. Pierwszym z nich jest test skórny, polegający na nanoszeniu na skórę, która wcześniej zostaje nakłuta lub poddana niewielkim nacięciom, rozcieńczonych wyciągów z różnych alergenów zwierzęcych. Gatunki odpowiedzialne za alergię powodują tzw. reakcję rumieniowo-bąblową w postaci niewielkiego zaczerwienienia w miejscu podania. Test ten nie jest jednak całkowicie miarodajny, gdyż może ulec zafałszowaniu.
W przypadku niejednoznacznego wyniku stosuje się test RAST, który bada poziom immunoglobuliny skierowanej przeciw konkretnemu alergenowi. Podwyższony poziom IgE może świadczyć o alergii.
Dowiedziono, że podatność na różnego rodzaju alergie może zwiększać możliwość wystąpienia alergii na alergeny zwierzęce.
Jakie są główne alergeny zwierzęce?
To nie sierść psa uczula najmocniej. Do głównych alergenów zwierzęcych zalicza się:
naskórek psa;
wydzielinę gruczołów potowych i łojowych;
mocz;
ślinę;
surowicę zwierząt.
Część osób, u których zdiagnozowano alergię na alergeny zwierzęce, nie ma zwierząt domowych. Jednak stwierdzenie uczulenia nie musi się wiązać z rezygnacją z posiadania psa. Jest szansa, że wybrane rasy psów nie będą stanowiły źródła kłopotów zdrowotnych na tle alergicznym. Czy istnieją zatem rasy psów dla alergików, do adopcji których możesz się przygotować?
Psy hipoalergiczne – jaki pies dla alergika będzie odpowiedni?
Terminy „psy hipoalergiczne” czy też „psy antyalergiczne” nie są prawidłowe. Trzeba mieć świadomość, że żadna rasa psa dla alergika nie gwarantuje braku objawów choroby, ani nawet zmniejszenia reakcji alergicznych w porównaniu z inną. Jednak rasy pozbawione podszerstka, czy tzw. „psy z włosami” mogą uczulać w znacznie mniejszym stopniu, ze względu na brak rozrzucania sierści w otoczeniu alergika. Jednak nawet niektóre z tych ras, jak np. bichon frise, wymagają tak częstej i intensywnej pielęgnacji, że mogą wywoływać uczulenia na innym polu.
Najpopularniejsze rasy psów dla alergików
Musisz mieć świadomość, że alergia może zaatakować niespodziewanie i nie ma ras hipoalergicznych. Jeśli koniecznie chcesz mieć psa, szukaj wśród ras o stosunkowo łatwej pielęgnacji, a najlepiej także bez podszerstka, by zminimalizować rozprzestrzenianie się sierści. Jeśli myślisz o psie dla dzieci z alergią, zwróć również uwagę na jego wielkość. Drobnej budowy zwierzęta mogą ucierpieć w kontakcie z nieostrożnymi maluchami.
Zwróć się do profesjonalnej hodowli, bo psy dla alergików za darmo trudno będzie znaleźć. Jeśli masz możliwość kontaktu z psami wybranej rasy przed zakupem własnego szczeniaka, koniecznie sprawdź, jak reagujesz na ich sierść i ślinę. Pamiętaj, że idealny pies dla alergika nie istnieje. Poniżej przedstawiamy wybrane rasy psów, które mogą sprawdzić się w domu z alergikiem, jednak zawsze wymagać będą specjalnej pielęgnacji.
Pudel
Pochodzący z Francji pudel to pies piękny i majestatyczny, który zachwyci swoją urodą każdego konesera. Jest to pies myśliwski obdarzony wybitną inteligencją. Dzisiaj zatracił swój pierwotny charakter i jest wykorzystywany głównie jako pies do towarzystwa i sportu.
Według klasyfikacji FCI występuje w kilku odmianach: dużej, średniej, miniaturowej i toy. Potocznie mówi się, że należy do ras psów z naturalnym włosiem.Jego szata jest, w zależności od odmiany, lokowa lub sznurowa. Lokowa jest bardzo gęsta i delikatna, wełnista. Sznurowa z kolei jest dość cienka i skręcona w charakterystyczne dredy. Pies tej rasy wyróżnia się dużą inteligencją. Polecany jest ludziom energicznym, lubiącym aktywnie spędzać czas ze swoim ulubieńcem.
Yorkshire terrier
Wśród małych psów dla alergików york to popularny przykład. Należy do grupy grupy terierów. Osiąga masę do 3 kg. Początkowo pieski tej rasy pilnowały domostw i tępiły szkodniki. Dzięki swojemu atrakcyjnemu wyglądowi szybko trafiły jednak do salonów, gdzie stały się ulubieńcami pań. Obecnie rasa wiedzie prym wśród małych psów dla alergików.
Popularne yorki są żywe i towarzyskie. Dzięki swojej czujności nadają się na stróża mieszkań. Polecane są osobom starszym, samotnym, które mają dużo czasu na pielęgnację szaty pupila. Rosnący stale włos trzeba bowiem regularnie czesać, a także strzyc. Ze względu na niewielkie rozmiary nie są dobrym wyborem dla rodzin z małymi dziećmi.
Maltańczyk
Maltańczyk to kolejny przedstawiciel małej rasy psów, które nie uczulają. Należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Zwraca uwagę lśniącym, gęstym, jedwabistym, długim włosem. Jego szata wymaga starannej pielęgnacji, mimo to wraz z yorkiem to popularne „psy z włosami dla alergików”.
Ten niezwykle atrakcyjny piesek jest wobec swojego opiekuna niezwykle czuły i delikatny. Maltańczyk to pies odznaczający się łagodnym charakterem. Lubi zabawę. Nadaje się nawet do niewielkiego mieszkania. Będzie zawsze chętnie towarzyszył swoim opiekunom w każdej domowej czynności. Ze względu na niewielkie rozmiary nie poleca się go na towarzysza małych dzieci.
Shih tzu
Shih tzu to niewielki piesek o proporcjonalnej budowie. Ma długi, stale rosnący włos z gęstym podszerstkiem. Jest jednym z najpiękniejszych psów do towarzystwa. Występuje w wielu umaszczeniach. Odznacza się wspaniałym charakterem, dzięki któremu jest doskonałym psem do towarzystwa. To świetny stróż, żywo i czujnie reagujący na otoczenie. Dla domowników czuły i delikatny, wobec obcych jest jednak dość nieufny. Będzie doskonałym kompanem dla osoby samotnej, pracującej w domu, starszej. Wymaga starannej pielęgnacji.
Basenji
Jeśli chodzi o psy dla alergików, basenji to pies dla znawcy rasy. Ten średnich rozmiarów psiak ma proporcjonalną, doskonałą sylwetkę. Nie należy do ras popularnych, ale swoją elegancją przyciąga uwagę mijających go ludzi. Jego sierść występuje w kolorach czarnym, czarno-białym, biało-płowym oraz pręgowanym. Ma dość charakterystyczny szczek, chociaż nie należy do psów głośnych.
Jest bardzo niezależny, nieufny w stosunku do innych. Poddany łagodnemu, konsekwentnemu szkoleniu, będzie dobrym towarzyszem dla zrównoważonego i cierpliwego przewodnika lubiącego długie spacery ze swoim podopiecznym. Jest dobrym wyborem dla osoby konsekwentnej i cierpliwej, która szuka rasy dla alergika.
Nagi pies peruwiański
Ten efektowny z wyglądu pies bez sierści może być ciekawą alternatywą czworonożnego przyjaciela dla alergika. Należy do grupy szpiców i psów pierwotnych, w sekcji ras pierwotnych. Jak wskazuje nazwa, psy tej rasy nie posiadają włosa okrywowego. Pojedyncze włoski mogą pojawiać się na łapach, ogonie czy głowie. Dzięki temu wyeliminowane jest co prawda ryzyko podrażnienia przez wypadającą sierść, natomiast nadal pozostaje kwestia złuszczonego naskórka. Skórę psów peruwiańskich należy odpowiednio pielęgnować, a także chronić przed słońcem, co oznacza, że opiekun musi mieć z nią częsty i intensywny kontakt.
Border terrier
Border terrier jest psem średniej wielkości. Jest niezwykle wytrzymały. Jego sierść jest średniej długości, szorstka i gęsta. Należy ją regularnie trymować. Cechą charakterystyczną tej rasy są rosnące na pysku wąsiki nadające psu nieco zawadiacki wygląd. Ten wyjątkowy pies wymaga dużo ruchu, będzie więc doskonałym towarzyszem dla osoby lubiącej aktywnie spędzać czas na świeżym powietrzu. Jak większość psów z grupy terierów może nie tolerować małych zwierząt w domu. Bywa psem jednego pana.
Airedale terrier
Airedale terrier to jeden z najbardziej rozpoznawanych terierów. To pies średniej wielkości o charakterystycznie wydłużonym pysku. Ma gęstą i twardą sierść wymagającą trymowania. Głowa i uszy powinny być płowoczerwone.
Jest psem obdarzonym wspaniałym charakterem. Jest odważny, silny i wytrzymały. Bardzo szybko się uczy, nadaje się więc dla osób lubiących pracę z psem. Ponadto jest czujny, więc dobrze radzi sobie w roli stróża. Bardzo przywiązuje się do swoich opiekunów. Z powodzeniem może mieszkać ze starszymi dziećmi, a dla nastolatka będzie wiernym towarzyszem codziennych wędrówek. Będzie więc dobrym przedstawicielem rasy dla starszych dzieci.
Cavalier king charles spaniel
Cavaliery to nieduże pieski ozdobne o długim włosie, które znane były już w starożytności. Od zawsze ich jedynym zadaniem było towarzyszenie bogatym damom i bycie atrakcją dla otoczenia. Uwieczniane na licznych obrazach, towarzyszyły rodzinom królewskim i możnowładcom. Dzisiaj polecane są głównie mieszkańcom dużych miast.
Cavalier lubi zabawę, lecz nie wymaga długich spacerów. Jest bardzo łagodny, przyjacielski, lubi dzieci. Nadaje się zarówno dla osób starszych, jak i rodzin ze starszymi dziećmi. Ze względu na umiarkowaną aktywność nie będzie dobrym wyborem dla osób ceniących sobie aktywny wypoczynek na łonie natury.
Lhasa apso
Słowo „apso” oznacza małego, długowłosego psa. Ojczyzną rasy jest daleki Tybet. W Tybecie wierzono, że te małe pieski, zwane „lwimi pieskami”, są kolejnym wcieleniem zmarłych kapłanów. Otaczano je czcią i szacunkiem i hodowano w klasztorach. Znane były już w VIII w. p.n.e. Do Europy dotarły na przełomie XIX i XX wieku. W 1933 roku Dalajlama zawiózł 13 piesków do Ameryki i to one właśnie zapoczątkowały hodowlę tej rasy poza ojczyzną.
Lhasa apso to mocno owłosiony mały piesek o wydłużonej sylwetce. Głowę nosi dumnie do góry. Włos na głowie rozdzielony jest na środku równym przedziałkiem. Jest wesoły, pewny siebie, czujny i ciekawski. Wymaga stałego kontaktu z człowiekiem i systematycznej pielęgnacji, której nie można zaniedbać, gdyż jego włosy mogą się skołtunić. Lubi zabawy i spacery, dlatego będzie dobrym wyborem dla rodzin ze starszymi dziećmi.
Sznaucer olbrzym
Doskonałym przedstawicielem dużych psów dla alergików będzie sznaucer olbrzym. Sznaucery to szorstkowłosa odmiana pinczerów. To rasa stosunkowo młoda, jej historia sięga połowy XIX wieku. Początkowo towarzyszyły dyliżansom, pilnowały dobytku podróżnych, a w stajniach tępiły szczury. Jako psy wiejskie pilnowały stad i domostw.
Sznaucer to pies duży, silny, o żywym, lecz opanowanym usposobieniu. Jest odważny i inteligentny. Jego zamknięta w kwadracie sylwetka przykuwa uwagę swoją elegancją.
Ze względu na takie cechy, jak opanowanie, łatwość szkolenia i przywiązanie można go polecić osobom aktywnym, lubiącym pracę z psem, sportową rywalizację. Traktowany jedynie jako kanapowy pies towarzyszący nie będzie szczęśliwy. Szorstka sierść sznaucera olbrzyma wymaga trymowania i systematycznej pielęgnacji, inaczej wygląda niechlujnie i kołtuni się. Rasa polecana również dla starszych dzieci.
Sznaucer miniaturowy
To odmiana sznaucera wywodząca się od niemieckich szorstkowłosych psów podwórzowych. Używano ich głównie do pilnowania obejść i tępienia gryzoni. Sznaucer miniaturowy powinien przypominać zminiaturyzowaną wersję większych odmian. Jest mocny i zwarty. Jego wzrost nie powinien przekraczać 35 cm w kłębie. Dopuszcza się następujące odmiany barwne: czarny, pieprz i sól, czarno-srebrny i biały. Żywy temperament, inteligencja i bystrość stawiają go w czołówce psów nadających się do uprawiania psich sportów. Jest polecany ludziom aktywnym, rodzinom z dziećmi, wobec których jest cierpliwy i delikatny.
Alergia nie wymaga rezygnacji z opieki nad tak cudownym zwierzęciem, jakim jest pies. Spośród zaprezentowanych ras osoby uczulone mogą wybrać psa, który najlepiej spełni pokładane w nim oczekiwania co wielkości, temperamentu, warunków mieszkaniowych czy sytuacji rodzinnej. Należy pamiętać, że sam wybór odpowiedniej rasy nie wystarczy, by zabezpieczyć się w stu procentach przed wystąpieniem przykrych objawów alergii, ponieważ niealergiczne psy nie istnieją. Trzeba właściwie dbać o swojego pupila, dbać o jego higienę, często go kąpać. Wtedy długo będziemy się cieszyć obecnością ukochanego czworonoga.
Najczęściej zadawane pytania
Czy alergia na psa mija?
Zdarza się, że dzieci uczulone na alergizujące białka psów wyrastają z alergii. Możliwe jest też przeprowadzenie odczulania.
Czy alergię na sierść można wyleczyć?
Istnieje możliwość odczulania człowieka. Pamiętaj jednak, że nie można mieć wtedy kontaktu z alergenem. Co więcej, sierść jest bardzo rzadko źródłem alergii.
Co bardziej uczula: kot czy pies?
Według specjalistów bardziej alergizujące niż psy są koty.
Czy szpic miniaturowy uczula?
Jak każdy pies, szpic miniaturowy również może uczulić. Zwłaszcza że ma bogatą okrywę z gęstym podszerstkiem.
Rasa kotów khao manee jest wyjątkowa – pochodzi z Tajlandii, a jej nazwa oznacza w dosłownym rozumieniu „biały klejnot”. Cechą charakterystyczną tych zwierząt jest to, że mają one białą szatę i oczy w dwóch różnych, wyrazistych kolorach. Jakie natomiast usposobienie ma kot khao manee?
Khao manee – wygląd rasy kotów
Nie bez powodu rasa kotów khao manee została nazwana właśnie w ten sposób. „Biały klejnot” to określenie, które jak ulał pasuje do tych zwierząt, ponieważ mają śnieżnobiałe futro, o krótkim włosiu, niemal pozbawionym podszerstka. Ma ono jedwabisty połysk, co dodaje khao manee uroku. Właściwie biały kolor sierści tych czworonogów nie wynika z prawdziwego koloru włosa, ale raczej jego braku.
Dodatkowo ich oczy lśnią jak dwa szlachetne klejnoty w różnych kolorach, co jest ich najbardziej charakterystyczną cechą. Khao manee mają jedno oko niebieskie, a drugie może być żółte lub żółto-zielone. W rzadkich przypadkach koty tej rasy mają oczy w tym samym kolorze – niebieskim lub żółtym.
Dorosłe kocury khao manee są nieznacznie większe od kotek – mierzą od 30 do 35 cm, a kotki od 25 do 30 cm. Samica waży w granicach 2–5 kg, a samiec 3–5 kg. Mają szczupłą, smukłą, wysportowaną budowę ciała i proporcjonalną sylwetkę. Są zwinne i gibkie.
Khao manee – charakter kotow z Tajlandii
Jak zachowują się na co dzień przedstawiciele rasy khao manee? Są to raczej przyjazne zwierzęta. To koty aktywne, żywe, które lubią się bawić, ale i chętnie okazują czułość swojemu właścicielowi. Tajskie koty khao manee mają spokojny, zrównoważony charakter i cechują się wysokim poziomem inteligencji, dlatego są zdolne do tego, by nauczyć się prostych sztuczek, np. aportowania.
Wobec obcych sobie osób khao manee nadal jest przyjazny i towarzyski. Potrafi witać gości już w drzwiach. Lubi uczestniczyć w życiu rodzinnym i towarzyszyć swoim opiekunom krok w krok. Pomimo faktu, że jest przywiązany do właścicieli, może wiedziony instynktem i wrodzoną ciekawością uciec z domu.
Czy rasa khao manee jest zdrowa?
Koty rasy khao manee żyją od 10 do 15 lat. Do typowych chorób, na które cierpią, należą:
choroby jamy ustnej;
choroby przyzębia;
głuchota;
nowotwór skóry.
By utrzymać kota khao manee w dobrej kondycji, musisz pamiętać o zapewnieniu mu odpowiedniego pożywienia – dobrej jakości i właściwie zbilansowanego. Koty te nie mają tendencji do objadania się – jedzą tyle, ile potrzebują. Podobnie jak każdego innego kota, także khao manee należy odrobaczać, regularnie szczepić i zgłaszać się do gabinetu weterynaryjnego na kontrolne badania.
Pielęgnacja kota
Krótka sierść kotów khao manee sprawia, że nie wymagają one wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy przycinać im co pewien czas pazury, przecierać oczy wacikiem oraz szczotkować sierść mniej więcej raz w tygodniu. Dzięki brakowi podszerstka koty khao manee niemalże nie linieją.
Kot khao manee – hodowla
W przypadku rasy kotów khao manee hodowle są rzadkością. Wszyscy hodowcy tych szczególnych skądinąd zwierząt są zgodni, że zasługują one na królewskie traktowanie i szeroką promocję, by dowiedziało się o nich możliwie jak najwięcej osób.
Hodowla śnieżnobiałych kotów khao manee nie należy do najłatwiejszych. Rasę uznają organizacje TICA i GCCF, natomiast nie zrobiła tego dotychczas francuska organizacja LOOF. Krzyżowanie kotów khao manee jest zabronione.
Jaka jest cena tej rasy?
Rasa khao manee należy do rzadkich. Z tego względu musisz liczyć się z wysokim kosztem zakupu. Cena to około 1000 euro za kota, który nie ma cech wystarczających do tego, by brał udział w wystawach. Za czworonoga sprowadzonego z Tajlandii, z tamtejszej hodowli khao manee, trzeba zapłacić 3000 euro, a nawet i więcej – ceny w polskich złotych dochodzą do kilkudziesięciu tysięcy. Z tego powodu zwierzęta te należą do jednych z najdroższych ras kotów na świecie.
Historia rasy
Najprawdopodobniej rasa khao manee istniała już na początku XIV wieku w Tajlandii. Z tego okresu pochodzą bowiem pierwsze doniesienia na jej temat w zbiorze poezji pt. Tamra Maew. Znaleźć można tam informację o białych kotach o oczach w kolorze rtęci. Wówczas jednak znano je pod nazwą „khao plort”. Wierzono, że koty khao manee przynoszą szczęście temu, kto je posiada. Niegdyś przywilej ten należał się wyłącznie członkom królewskiego rodu. Dziś takiego kota może mieć właściwie każdy.
Aż do 1999 roku koty będące przedstawicielami rasy khao manee nie wydostały się poza obszar Tajlandii. Niestety w tamtym czasie zwierzętom tym groziło wyginięcie. Specjalistka od ginących gatunków, Coleen Freymouth z USA, wywiozła kilka osobników khao manee do ojczyzny i stworzyła program hodowli i ochrony tej szczególnej rasy.
Dla kogo ta rasa będzie odpowiednia?
Koty khao manee będą odpowiednie dla osób, które często są w domu i same prowadzą aktywny tryb życia. Zwierzęta te potrzebują zapewnienia im codziennej dawki ruchu, by stymulować swoje liczne umiejętności. Jeśli więc jesteś seniorem i wolisz wypoczynek na kanapie, kot khao manee niekoniecznie będzie dla ciebie odpowiednim towarzyszem.
Jeśli masz w domu innego czworonoga, możesz śmiało kupić też kota khao manee. Dobrze dogaduje się z innymi przedstawicielami gatunku, a także z psami, choć woli towarzystwo ludzi. Jeśli masz dzieci, naucz je, jak bawić się z kotem, by nie zrobić mu krzywdy, a będą wspólnie spędzać czas.
Bądź świadom tego, że rasa khao manee słynie ze swojej „gadatliwości”. To koty, które potrafią głośno miauczeć, co dla niektórych osób może być uciążliwe.
Ciekawostki
Przedstawiciele khao manee zawsze mają biały kolor, ale mogą wydać na świat potomstwo z sierścią w dowolnym kolorze. Kotki o szacie innej niż biała nie będą miały jednak w takiej sytuacji rasowego rodowodu, choć można je włączyć do dalszej hodowli.
Kot rasy khao manee to wyjątkowy czworonóg, który wymaga jednak odpowiedniej pielęgnacji i opieki. Przy zakupie nowego przyjaciela zdecydowanie warto zwrócić uwagę na te egzotyczne zwierzęta.
Najczęściej zadawane pytania
Ile kosztuje kot khao manee?
Koty khao manee sprowadzone z tajskiej hodowli to koszt w okolicach około 3 tysięcy euro.
Jaka jest najdroższa rasa kota?
Za najdroższą rasę kota na świecie uważa się kota bengalskiego.
Ile kosztuje kot turecki angora?
Kot angora z rodowodem kosztuje od 1,5 do nawet 3 tysięcy złotych.
Sytuacja, gdy stary pies kaszle, jakby chciał coś wykrztusić, może przytrafić się każdemu, kto posiada starszego psa. Psi kaszel wygląda jak krztuszenie się i powoduje niemały strach u właściciela, szczególnie jeśli widzi takie zachowanie u swojego pupila pierwszy raz.
Warto znać różne przyczyny, które mogą powodować kaszel u psa. Taka wiedza może uchronić np. przed niepotrzebnym wpadaniem w panikę lub zignorowaniem objawów wymagających pomocy lekarza weterynarii.
Kaszel wsteczny u psa
Nazywany jest też kichaniem wstecznym. Zazwyczaj jest objawem zwykłego przeziębienia. Widok czworonoga oddychającego w ten sposób jest potwornie niepokojący. Pupil wygląda, jakby się dusił! Gwałtownie wciąga powietrze nosem raz za razem, jednocześnie trudno zauważyć, by robił wydech.
Pies może wciągać powietrze w ten sposób od kilku sekund do nawet kilku minut. Zazwyczaj wystarczy przyłożyć wtedy dłoń do nosa psiaka, by mu pomóc. Ataki kaszlu potrafią być jednak intensywne i dość częste. W takim przypadku najlepiej zabrać psa do specjalisty, by ułatwić mu poradzenie sobie z chorobą.
Kaszel z psiej tchawicy
Bardzo często, gdy stary pies kaszle, jakby chciał coś wykrztusić, oznacza to problemy z tchawicą. Konkretnie chodzi o schorzenie nazywane zapadem tchawicy. Schorzenie to polega na zwężeniu tego narządu układu oddechowego lub nawet częściowym jego zapadnięciu.
Powoduje to trudności z oddychaniem u zwierzaka, które najczęściej pojawiają się, jak zwierzak się podekscytuje, np. witając domowników po długiej nieobecności w domu. Nasilenie objawów bywa bardzo różne, ale z czasem choroba zazwyczaj postępuje.
Niezwykle ważne jest więc szybkie wdrożenie odpowiedniego leczenia! W celu szybkiej pomocy psu możesz ułożyć go na boku, a następnie na plecach.
Kaszel kenelowy – objawy
Nazwa tej niebezpiecznej choroby pochodzi od angielskiego słowa kennel – „klatka”. Związane jest to z łatwym rozprzestrzenianiem się tej wirusowej, a potem bakteryjnej infekcji w skupiskach zwierząt, np. w dużych hodowlach, w których psy mieszkają w klatkach. Kaszel kenelowy atakuje górne drogi oddechowe czworonoga.
Poza kaszlem u chorego psa występuje też uciążliwy katar, gorączka i osowiałość. Przebieg choroby zależy głównie od odporności, dlatego najczęściej ciężko przechodzą to zwierzęta bardzo młode i staruszki. Szybka diagnoza i leczenie kaszlu u psa przez weterynarza mogą dosłownie uratować życie pupila.
Kaszel sercowy u psa
Mało kto wie, że gdy stary pies kaszle, jakby chciał coś wykrztusić, przyczyną może być problem kardiologiczny. Wskazaniem do podejrzewania choroby serca jest kaszel pojawiający się, gdy pupil śpi lub w trakcie aktywności fizycznej, podczas której mogą pojawić się nawet omdlenia!
W takiej sytuacji konieczna będzie niezwłoczna wizyta w gabinecie weterynaryjnym. W celu potwierdzenia choroby niezbędne będzie zazwyczaj badanie echokardiograficzne serca. W przypadku kaszlu powtarzającego się nocą lekarz będzie musiał również wykluczyć pasożyty.
Obroża, woda i śnieg mogą powodować kaszel?
To może wydawać się niewiarygodne, ale przyczyną tego, że stary pies kaszle, jakby chciał coś wykrztusić, może być obroża! Konkretniej to sposób, w jaki pupil chodzi na obroży i smyczy. Jeśli nieustannie się ciągnie lub gwałtownie szarpie, może powodować podrażnienia m.in. krtani, które dadzą efekt w postaci kaszlu. Spacery w wygodnych szelkach są bezpieczniejszym wyborem w takiej sytuacji.
Dbając o świeżą wodę dla pupili, pamiętaj, że nie może być ona zbyt zimna, bo to również może prowokować kaszel. Tak samo, jak jedzenie przez psa śniegu lub podawanie specjalnych psich mrożonych zabawek.
Stary pies kaszle, jakby chciał coś wykrztusić – krztuszenie
Kiedy twój stary pies kaszle, jakby chciał coś wykrztusić, zastanów się, czy przyczyna kaszlu nie leży w tym, co i w jaki sposób zjadł lub wypił? Łapczywość poza tym, że jest niezdrowa, może spowodować zakrztuszenie się! Pilnuj także prawidłowej diety psa. Wielkość granulek karmy musi być dostosowana do wielkości i rasy zwierzaka.
Jeśli zauważysz, że pies zakrztusił się ciałem obcym, udziel mu pierwszej pomocy. W tym celu musisz oklepać jego grzbiet, by pomóc w sposób mechaniczny usunąć ciało obce z dróg oddechowych. Najłatwiej tego dokonać, gdy ciało psa znajduje się w pozycji głową do dołu.
Psi kaszel – czego nie robić?
Jeśli kaszel zdarzy się u pupila nagle, nie ignoruj tego i nie zostawiaj go samego. Poświęć chwilę i poobserwuj, czy pies ma duszności? Czy wygląda na osowiałego? Wymiotuje? Większość psów jest zaniepokojonych, gdy pojawi się u nich kaszel.
Postaraj się uspokoić zwierzę, tak by ułatwić mu poradzenie sobie z niekomfortową dla niego sytuacją. Zastanów się też, jakie mogą być przyczyny kaszlu u psa.
Nigdy nie podawaj żadnych ludzkich leków przeciwkaszlowych bez konsultacji z weterynarzem! Jeśli kaszel nie ustępuje, nasila się lub dochodzą do niego kolejne objawy, niezwłocznie zabierz psa do lekarza.
Częsty kaszel u psa – czy szukać weterynarza?
Przewlekły kaszel, niezależnie od braku występowania innych objawów, wymaga wizyty u lekarza weterynarii. Pamiętaj, że może wynikać z różnych chorób, z których większość daje się z powodzeniem leczyć. Niezwykle istotne jest to, by zauważyć, w jakich sytuacjach twój stary pies kaszle, jakby chciał coś wykrztusić.
Jak długo to trwa? Jak często się powtarza? Czy miał kontakt z chorymi zwierzętami i mógł się po prostu zarazić? Nawet jeśli uważasz, że to może być zwykła infekcja, upewnij się u specjalisty, czy wystarczy tylko zapewnić psu odpowiednie warunki do wykurowania się, czy może trzeba wdrożyć np. antybiotyki.
Wiesz już, że kaszel u psa może pojawić się z wielu różnych powodów. Podłoże może być zarówno chorobowe, jak i zupełnie niegroźne np. chwilowe zakrztuszenie się zbyt szybko wypitą zimną wodą.
Kaszel u psa – podsumowanie
Psy nie potrafią sobie odkaszlnąć tak jak ludzie. Kaszel psa wygląda, jakby pupil próbował się pozbyć czegoś z gardła. Choć może wyglądać groźnie, często jest tylko jednorazowym incydentem. Najważniejsze jest by, gdy stary pies kaszle, jakby chciał coś wykrztusić, zachować spokój i uważnie obserwować czworonoga, a w razie potrzeby udzielić mu pomocy.
Wypławki to płaskie bezkręgowce, które w warunkach akwariowych osiągają zazwyczaj jeden centymetr długości. Niestety, kolor ich ciała sprawia, że rozpoznanie poszczególnych osobników jest niezwykle trudne. Z tego powodu akwaryści często dowiadują się o inwazji dopiero w momencie, kiedy robaków jest bardzo dużo. W mniejszych ilościach nie są bardzo groźne, jednak mnożą się szybko i w pewnym momencie zaczynają stanowić zagrożenie dla ryb.
Wypławki – skąd się biorą?
Istnieje podstawowa, istotna kwestia, jeśli chodzi o wypławki – skąd się biorą w teoretycznie czystym zbiorniku? Wypławki najczęściej przynosisz do domu razem z żywym pokarmem dla ryb lub roślinami, które potem sadzisz w akwarium. Ten nieprzyjemny gatunek drapieżnego bezkręgowca w naturze występuje przede wszystkim w klimacie tropikalnym. Jest bardzo odporny na zmienne warunki. Pojawia się zarówno w wodach słodkich, jak i słonych; stojących i bieżących.
Wypławek – czy zawsze jest niebezpieczny?
Obecność wypławków w akwarium zazwyczaj budzi uzasadniony niepokój. Trzeba jednak zauważyć, że w niektórych przypadkach ich ograniczona populacja nie jest niebezpieczna dla zwierząt w zbiorniku. Jeżeli panuje w nim stabilizacja biologiczna, niewielkie ilości wypławków znikają samoistnie.
Niebezpiecznie robi się wtedy, kiedy populacja wypławków jest zbyt liczna, aby mogły one samodzielnie zniknąć. Niestety, najczęściej powodem ich wzmożonej aktywności jest zbyt częste karmienie ryb. Niezjedzony pokarm opada na dno zbiornika i staje się wprost idealnym środowiskiem do wylęgania się wypławków.
Wypławek – biały pasożyt, którego łatwo nie zauważyć
Wygląd wypławków sprawia, że są one bardzo trudne do wytępienia. Łatwo przegapić bowiem moment ich największej ekspansji. Raz na jakiś czas warto upewnić się, że w akwarium nie gromadzą się kolonie tego pasożyta.
Inspekcje najlepiej wykonać:
delikatnie przekopując dno,
zaglądając pod ozdoby akwariowe,
przeglądając dokładnie łodygi i liście roślin.
Co się dzieje, kiedy wypławków jest bardzo dużo?
Jeżeli bezkręgowiec występuje licznie w zbiorniku, dostrzeżenie go gołym okiem nie będzie trudne. Wypławki gromadzą się licznie:
na ścianach akwarium;
na roślinach;
w sprzęcie akwariowym;
na ozdobach.
Sposób poruszania się wypławków nieco upodabnia je do ślimaków bez skorupy. Przemieszczają się powoli, wyginając falowo ciało. Jeżeli rozprzestrzenią się w zbiorniku, bardzo trudno pomylić je z czymkolwiek innym.
Wypławki w akwarium – jak szkodzą organizmom w akwarium?
Oczywiście, większość akwarystów zastanawia się, czy wypławki mogą być szkodliwe dla ryb zamieszkujących zbiornik. Dla dorosłych ryb ten drapieżny bezkręgowiec jest całkowicie niegroźny. Wręcz przeciwnie – rybki mogą uznać go za dodatkowy i dosyć pożywny posiłek.
W związku z tym można się zastanawiać, czy koniecznie trzeba zwalczać wypławek biały? Niestety, inne stworzenia wodne nie mogą już czuć się bezpiecznie. Wypławek będzie groźny dla:
młodych krewetek;
ikry;
narybku;
innych drobnych organizmów.
Rozmnażanie ryb przy dużej populacji wypławka jest niemożliwe. Dodatkowo, robaki bardzo wyraźnie psują efekt wizualny akwarium. Sprawiają, że wydaje się zaniedbane i nieestetyczne.
Jak zwalczyć wypławki w akwarium?
Czy istnieją skuteczne środki na wypławki? Z tym nieprzyjemnym pasożytem można walczyć na kilka sposobów. Poniżej znajdziesz najbardziej skuteczne i powszechne metody pozwalające na to, by zwalczyć wypławki.
Pułapka na wypławki
Pułapkę na wypławki można kupić w niemal każdym sklepie akwariowym. Jest ona bardzo łatwa w użytku, a przy tym nieinwazyjna, czego nie można powiedzieć o wielu środkach chemicznych.
Pułapka ma formę szklanego pojemnika, w którym umieszcza się przynętę. Dobrze sprawdzi się kawałek mięsa. Zachęcone przekąską wypławki wchodzą do środka zbiornika, z którego już nie mogą się wydostać. Rozłożenie kilku takich pułapek w akwarium może znacznie ograniczyć populację wypławka.
Chemiczne środki na wypławki
W sklepach akwarystycznych znajdziesz mnóstwo specjalnych środków na pozbycie się wypławek z akwarium. Trzeba jednak pamiętać, że jest to dosyć inwazyjna metoda na pozbywanie się szkodników. Choć jest skuteczna, może zaszkodzić słabszym rybom i mniejszym stworzeniom akwariowym.
Preparatów warto więc używać w ostateczności. Pamiętaj, że kurację trzeba będzie powtórzyć zgodnie z cyklem życiowym pasożyta.
Określone gatunki ryb
Wypławek jest ulubionym pożywieniem niektórych gatunków ryb tropikalnych. Bardzo chętnie żywią się nim na przykład gurami albo bojowniki. Ich hodowla w zbiorniku wodnym może znacznie ograniczyć populację tego nieprzyjemnego robaka jeszcze zanim ta stanie się trudna do opanowania.
Wypławki – profilaktyka
Wiadomo, że lepiej zapobiegać niż leczyć. Czy istnieje skuteczny sposób na opanowanie inwazji wypławków, jeszcze zanim stanie się ona widoczna gołym okiem? Oczywiście.
Sprawdzaj stan akwarium
Niedoświadczeni akwaryści często pomijają profilaktyczne przeglądy poszczególnych dekoracji, roślin albo dna zbiornika. To tam najczęściej kryją się te nieprzyjemne robaki. Jeżeli zobaczysz kilka w tych strategicznych miejscach, nie wpadaj w panikę. W takich wypadkach najlepiej sprawdzi się opisywana już wyżej, nieinwazyjna pułapka.
Całkowicie normalne jest to, że w momencie dojrzewania zbiornika pojawią się w nim wypławki. Najważniejsze jednak, aby ich populacja nie wymknęła się spod kontroli.
Zadbaj o karmienie
Bardzo ważne jest także wyważone karmienie ryb. Akwaryści z doświadczeniem dobrze wiedzą, że lepiej nakarmić je rzadziej i mniejszą ilością pokarmu. Jego nadmiar jest niebezpieczny dla życia i zdrowia mieszkańców domowego zbiornika. Niezjedzone resztki będą doskonałym środowiskiem rozwoju dla kolonii wypławków.
Dobrze dobierz obsadę
Dobrą praktyką jest także hodowanie w akwarium określonych gatunków ryb. Wypławki są lubianym pożywieniem, jednak szczególnie przepadają za nimi:
różne prątniki;
bojowniki;
skrzeczyki;
wielkopłetwy wspaniałe.
Wypławki – podsumowanie
Wypławki to drapieżne bezkręgowce, które przyjmują formę cienkich, białych lub transparentnych robaczków. Do twojego akwarium trafiają najczęściej razem z żywym pokarmem. Ich obecność nie powinna wzbudzać paniki. Zazwyczaj są zjadane przez ryby lub znikają samodzielnie, kiedy w akwarium panuje stabilizacja biologiczna. Sytuacja wymaga interwencji w momencie, kiedy wypławków przybywa. Wówczas trzeba zamontować pułapki, a – jeżeli zachodzi taka możliwość – użyć specjalnych środków chemicznych. Nie są one jednak całkowicie obojętne dla ryb. Dlatego, zdecydowanie lepszym rozwiązaniem jest profilaktyka. Teraz gdy wiesz, co to jest wypławek i jak go zwalczyć, twoje działania będą bardziej efektywne.
Najczęściej zadawane pytania
Czy wypławek jest pasożytem?
Wypławki są pasożytami w typie płazińce.
Skąd się biorą wypławki?
Wypławki w akwarium pojawiają się pod wpływem złego stanu wody.
Co to są wypławki?
Wypławki białe, czyli Dendrocoelum lacteum to płazińce z klasy Turbellaria.
Jaka ryba zjada wypławki w akwarium?
Niektóre ryby bardzo chętnie zjadają wypławki, dzięki czemu nasze akwarium zawsze będzie pozbawione tych pasożytów. Do takich ryb należą np. bojowniki i gurami.
Pasożyty wewnętrzne należące do płazińców lub nicieni to najczęściej występujące robaki u kota. Niektóre dość łatwo dostają się do organizmu zwierzęcia, np. jaja glisty kociej obecne są w ziemi czy piasku. Mogą więc zostać nawet przyniesione przez opiekuna na butach. Dlatego zarażenie się niewychodzącego mruczka również jest możliwe. Sprawdź, jak wyglądają robaki u kota i na co musisz zwrócić szczególną uwagę.
Robaki u kota – objawy
W przypadku występowania robaków u kota objawy zarobaczenia są niekiedy oczywiste. Kot może zwymiotować dorosłą postać glisty lub wydalić wraz z kałem człony tasiemca. Najczęściej jednak objawy dawane przez robaki u kota są niespecyficzne. Należą do nich na przykład:
biegunki;
częste wymioty;
brak apetytu bądź wzmożony apetyt mimo utraty wagi, jak przy zakażeniu tasiemcem;
utrata masy ciała;
apatia;
wysunięcie się trzeciej powieki;
gorszy stan sierści – brak połysku, przerzedzenia;
kaszel i problemy z oddychaniem, gdy pasożyty przemieszczają się w drogach oddechowych i je podrażniają;
obecność krwi i śluzu w kale;
w przypadku silnego zarobaczenia – anemia.
Wszystkie powyższe symptomy powinny skłonić opiekuna do wizyty u lekarza weterynarii, ponieważ mogą być objawami różnych chorób. Pasożyty u kota wymagają podjęcia leczenia. Szczególnie szybko należy reagować w przypadku kociąt, u których silna inwazja robaków zagraża życiu. Jeśli zauważysz robaki u kota, zdjęcia wykonane dla lekarza weterynarii mogą przyspieszyć diagnozę i pomóc mu we wdrożeniu odpowiedniego leczenia.
Tasiemiec u kota – częste przyczyny zarażenia
Tasiemiec to długi robak płaski, którego ciało podzielone jest na segmenty. Jeśli obserwujesz białe robaki u kota w odbycie lub kale, które przypominają ziarenka ryżu, najprawdopodobniej pupil jest zaatakowany przez tasiemca. Pamiętaj, że człony tasiemca wypełnione są jajami – zachowaj szczególną ostrożność przy usuwaniu ich z kuwety!
U kotów najczęściej występuje tasiemiec psi. Gdy dostanie się do przewodu pokarmowego, przyczepia się do ścianek jelita za pomocą przyssawek i haków. Dorosła postać tego tasiemca może osiągnąć 80 cm długości.
Tasiemiec u kota – droga zakażenia i leczenie
Te białe robaki u kota pojawiają się zwykle poprzez kontakt z pchłami lub wszołami. Larwa pchły jest żywicielem pośrednim tego robaka, a poprzez zjedzenie jej przez mruczka np. przy wylizywaniu sierści, tasiemiec dostaje się do organizmu kota i rozwija się już do formy dorosłej. Stąd też podstawą zapobiegania tasiemczycy u kotów jest profilaktyka przeciwpchelna i szybkie reagowanie w przypadku, gdy stwierdzisz drobne czarne robaki u kota w sierści. Zazwyczaj wraz z aplikowaniem środka przeciwpchelnego lekarz podaje kotu preparat zabijający tasiemce. Zresztą, coraz więcej leków w postaci kropli aplikowanych na kark działa zarówno na pasożyty zewnętrzne, jak i wewnętrzne.
Tasiemiec u kota – objawy
Zarażenie tasiemcem u kota może przebiegać bezobjawowo, a jedyną oznaką obecności robaka jest wówczas wydalanie wraz z kałem wspomnianych członów. Wywołuje to u zwierzęcia świąd, a czasem też zapalenie odbytu. Kot może być niespokojny, nerwowy, często wylizywać okolice ogona.
U niektórych kotów obecność tasiemca wywołuje biegunki lub zaparcia, a z czasem – chudnięcie, często pomimo wzmożonego apetytu. U kociąt tasiemczyca może doprowadzić do zahamowania wzrostu. Silne zarobaczenie niekiedy powoduje zatkanie jelita, a to jest już stan zagrożenia życia.
Glisty i inne nicienie u kota – objawy
Nicienie, czyli robaki obłe, to najczęściej występujące kocie robaki. Najpowszechniej dochodzi u kotów do zarażenia glistą kocią. Glista jest nitkowatym, białym robakiem o długości od 5 do 10 cm, którym zwierzęta zarażają się drogą pokarmową – także poprzez ssanie mleka zakażonej matki. Dlatego rutynowe odrobaczanie kociąt jest tak ważne. Młode zwierzęta należy odrobaczać jeszcze przed rozpoczęciem szczepień według kalendarza.
Niepokojące objawy obecności glisty u kota występują najczęściej u kociąt, kotów starych, chorych i o obniżonej odporności. Większość kotów nie wykazuje jednak szczególnych symptomów, z wyjątkiem sporadycznych wymiotów. O zakażeniu najczęściej dowiadujemy się w mało przyjemny sposób, dostrzegając jasne lub białe robaki u kota w odbycie, kale lub wymiocinach.
Inne nicienie u kota
Inne potencjalne nicienie u kota to tęgoryjce. Zakażenie nimi występuje o wiele rzadziej niż glistami. Tęgoryjce są niewidoczne gołym okiem, stąd ich obecność potwierdzić można tylko poprzez badanie kału.
Tęgoryjec odżywia się krwią pobraną ze ścianek jelita cienkiego, do których się przyczepia. Zakażenie tym robakiem może przebiegać bez wyraźnych objawów, mogą też pojawiać się różne symptomy ze strony przewodu pokarmowego. W przypadku silnej inwazji występuje anemia.
Pierwotniaki u kota
Co prawda nie są to typowe robaki u kota, ale również należą do kocich pasożytów wewnętrznych. Zazwyczaj koty atakowane są przez lamblie (Giardia lamblia) oraz kokcydia. Pierwotniaki mogą bytować w różnych organach, m.in. w jelicie cienkim, drogach żółciowych czy pęcherzyku żółciowym. Podobnie jak w przypadku wielu innych pasożytów, tak i tu zakażenie może przechodzić bezobjawowo. Jeśli symptomy występują, zazwyczaj są to przewlekłe biegunki wymagające szybkiej interwencji lekarza.
Pasożyty u kota – leczenie
Gdy lekarz stwierdzi robaki u kota, leczenie dopasowuje do ich rodzaju. Do niedawna najczęstszym działaniem przy podejrzeniu infestacji było profilaktyczne podanie środka odrobaczającego. Można tak oczywiście zrobić, gdy konkretnego rodzaju robaki u kota zostały stwierdzone np. w kale czy wymiocinach. Jeżeli jednak lekarz tylko podejrzewa zarobaczenie bądź w ramach profilaktyki przeciwpasożytniczej wybierasz się z kotem na rutynowe odrobaczenie, lepiej zacząć od badania kału.
Odrobaczanie kota – badanie kału
Najłatwiejszym sposobem na stwierdzenie, czy kot ma robaki, jest wykonywanie regularnych badań kału. To ważne zwłaszcza dlatego, że u wielu kotów zarobaczenie przebiega przez długi czas bezobjawowo. Szybkie pozbycie się pasożytów – zanim dojdzie do nasilonej inwazji – jest jednak bardzo istotne. Zwłaszcza glista potrafi wydalić ogromne ilości jaj, co sprawia, że do infestacji i namnażania robaków dochodzi bardzo szybko.
Lekarz weterynarii musi nie tylko potwierdzić robaki u kota, ale także stwierdzić, czy nastąpiło zarażenie jednym, czy wieloma gatunkami pasożytów. W zależności od tego dobierany jest preparat odrobaczający jednoskładnikowy o wąskim lub wieloskładnikowy, o szerokim spektrum działania.
Badanie kału warto przeprowadzać co najmniej raz na sześć miesięcy, a najlepiej co trzy miesiące. Jeśli chodzi o hodowle kotów, koty wychodzące, a także żywione surowym mięsem, warto takie badanie powtarzać nawet raz na miesiąc. Jak przygotować próbkę? Zbierz do torebki strunowej lub specjalnego pojemnika zakupionego w aptece próbki kału z trzech kolejnych dni i zanieś do lekarza.
W przypadku kotów z oporem przyjmujących tabletki często aplikuje się krople na kark. U niektórych zwierząt mogą one wywołać czasowe podrażnienie skóry, alergię kontaktową i miejscowe wyłysienie. Ich zaletą jest natomiast łatwość aplikacji i zwykle szerokie spektrum działania – również na pchły i kleszcze.
Wyjątkową ostrożność należy zachować w przypadku kociąt oraz kotów silnie zarobaczonych. Nie wolno podawać im jednorazowo pełnej dawki preparatów. Zbyt duża ilość martwych robaków w przewodzie pokarmowym może doprowadzić do poważnych konsekwencji, w tym do zatkania jelit. W tej sytuacji lekarz dobiera dawki tak, aby pasożyty były usuwane z organizmu stopniowo.
Robaki u kota – leczenie i profilaktyka
Jedną z rzeczy, których nie należy lekceważyć, są robaki u kota; objawy często pojawiają się, gdy zwierzę cierpi już na poważną inwazję pasożytów wewnętrznych. Z tego powodu warto dbać o profilaktykę: regularnie odrobaczać zwierzę oraz oddawać do badania jego kał.
Twój kot ma robaki? Nie panikuj, choć zapobieganie pojawieniu się pasożytów czy ich namnażaniu jest łatwiejsze niż zwalczanie. Jeśli stwierdzisz robaki u kota, domowe sposoby nie pomogą. Udaj się po pomoc do lekarza weterynarii!
Najczęściej zadawane pytania
Czy robaki wychodzą z odbytu kota?
Robaki u kota można zaobserwować w jego kale, w odbycie oraz w sierści w okolicy odbytu.
Jak wyglądają robaki u kota?
Kocie robaki mogą wyglądać jak długie, białe nici i być zauważalne gołym okiem.
Czy robaki u kota są niebezpieczne dla człowieka?
Robaki u kota mogą powodować niebezpieczne choroby u człowieka, szczególnie w przypadku pasożytów takich jak tasiemce.
Pewnie nie raz spotkałeś na swojej drodze tego małego wędrownika. Ale czy wiesz, kiedy jest Dzień Jeża? Jego święto przypada na 10 listopada. Jest to czas, gdy większość tych zwierząt smacznie śpi w przytulnym gniazdku z liści i gałęzi. Jeże nikomu nie szkodzą, a są wręcz bardzo pożyteczne. Pomagają w walce z uciążliwymi ślimakami i owadami.
Jak obchodzić Światowy Dzień Jeża?
Przede wszystkim, obchody święta zdecydowanie warto przedłużyć na cały rok! Jeśli ludzie nie zaczną postępować z tymi zwierzakami bardziej ostrożnie, jeże mogą całkowicie wyginąć już za kilka lat. Najważniejsza jest edukacja o potrzebach i nawykach jeży. W Dzień Jeża naucz się nie tylko im nie szkodzić, lecz również sprawdź, jak możesz je chronić.
Pomóż tym zwierzakom nie tylko w Dzień Jeża!
Jeśli spotkasz na swojej drodze jeża w zimie, to znak, że ma kłopoty. Koniecznie zatrzymaj się i nakarm go – najlepiej świeżym, surowym mięsem. Jeże powinny przesypiać całą zimę. Jeśli budzą się w mroźne miesiące, oznacza to, że nie mają odpowiednich zapasów tłuszczu w organizmie i szukają pożywienia.
Planujesz dokarmiać jeże? Pamiętaj, że wcale nie żywią się one owocami, ale głównie owadami. Uwielbiają chociażby chrząszcze, dżdżownice, ślimaki, jaszczurki, jaja ptaków, a nawet węże. Natomiast krowie mleko szkodzi dorosłym osobnikom – nigdy im go nie podawaj. W lecie lepiej wystawić do ogrodu poidełko ze zwykłą wodą.
Podczas spacerów ze swoim psem nie pozwalaj mu na kopanie w liściach i wyszarpywanie z niego śpiących jeży. Nigdy nie wiadomo, w którym miejscu śpi jeż! Z tego samego powodu nie wypalaj zeszłorocznych liści z ogrodu.
Gdy ogradzasz swój ogród, pozostaw przejście pod ogrodzeniem dla tych małych zwierzątek. Pozwól im na swobodne podróżowanie, a także szukanie jedzenia i legowiska.
Dbaj o czystość w lasach i wszystkich terenach zielonych nie tylko w Dzień Jeża. Te małe zwierzaki często kaleczą się o puszki i inne rozrzucone śmieci.
Chcesz zapewnić jeżom przytulne, bezpieczne schronienie? Zostaw w swoim ogrodzie gęstwinę krzewów lub niezagrabione liście. Są to ulubione legowiska jeży.
Warto wystawiać też domki dla jeży w ustronnych, podwyższonych miejscach. Będą bezpieczniejszą kryjówką niż liście, ponieważ zwierzaki nie zostaną w nich przypadkowo spalone lub porwane przez psa bądź innego drapieżnika.
Najczęściej zadawane pytania
Gdzie w dzień śpi jeż?
W dzień jeż sypia schowany w rozmaitych jamkach, szczelinach i rozpadlinach, a także zakopany pod liśćmi.
Czy jeż widzi?
Jeż widzi w odcieniach szarości.
Czy można dotykać jeża?
Jeża nie powinno się dotykać. Będzie to dla zwierzęcia bardzo stresujące, a śpiącego jeża może przebudzić.
Posiadanie małego pieska ma bardzo wiele zalet. Zwierzaki te zazwyczaj są bardzo towarzyskie i łatwe w ułożeniu. Nie bez znaczenia jest także fakt, że można z łatwością przenosić je z miejsca na miejsce i nie zajmują dużo przestrzeni nawet w bardzo małym mieszkaniu. Być może dlatego najmniejsze pieski świata budzą wiele emocji. Z jednej strony są naprawdę urocze, mobilne i zabawne, z drugiej – narażone na urazy i upadki. Dowiedz się jaki jest najmniejszy pies na świecie i jakie rasy najczęściej stają do wyścigu o fotel lidera.
Najmniejszy pies świata – rekordy Guinnessa
Malutkie pieski są uwielbiane przez wiele osób na całym świecie. Coraz większa liczba miłośników takich maluchów dąży do hodowania i kupowania jak najmniejszych zwierzaków. Właśnie dlatego w Księdze Rekordów Guinnessa znalazło się miejsce właśnie dla najmniejszego psa na świecie. Kto dzierży ten zaszczytny tytuł?
Najmniejszy pies na świecie
Od 2013 roku pierwsze miejsce w kategorii najmniejszy pies świata należy do Milly, suczki rasy chihuahua, która mieszka w Dorado, średniej wielkości mieście w Puerto Rico.
Jak wygląda najmniejszy pies świata? Milly ma zaledwie 9,65 cm wysokości, brązowe futerko i podobno bardzo dużą świadomość swojej wyjątkowości. Chętnie pozuje do zdjęć i promuje biżuterię oraz ubranka dla zwierząt. Po urodzeniu suczka ważyła zaledwie 20 gramów i musiała być karmiona zakraplaczem do oczu. Dzięki trosce opiekunki przeżyła i cieszy się dobrym zdrowiem. Tuż przed obecną rekordzistką za najmniejszego pieska uchodził Boo Boo, który mierzył niewiele ponad 10 centymetrów.
Co ciekawe, malutkim rozmiarem Milly zainteresowała się koreańska firma, która zajmuje się klonowaniem zwierząt. Obecnie wykonano ponad pięćdziesiąt klonów najmniejszej suczki świata i najpewniej to jeszcze nie koniec.
Najmniejszy pies w Polsce
Chociaż Milly na razie jest bezkonkurencyjna, kilka piesków rasy chihuahua depcze jej po piętach. Mało kto wie, że kandydatem na najmniejszego psa na świecie był swego czasu piesek z naszego kraju.
Toudi chihuahua z Wrocławia w wieku czterech miesięcy mierzył zaledwie 6 centymetrów! Biszkoptowy piesek był tak bardzo malutki, że kiedy stawał obok zielonego jabłuszka, był z nim praktycznie równy. Zapadał się w puchowym dywanie, z którego zazwyczaj wystawała tylko jego głowa. Swoje imię odziedziczył po jednym z bohaterów Gumisiów. Najmniejszy pies z Wrocławia niestety zmarł w 2016 roku, jednak do tej pory uchodzi za najmniejszego psa w Polsce.
Najmniejsze psy na świecie – ranking małych ras
Miłośnicy małych zwierzaków mają do wyboru kilka ras, które mogą uchodzić za najmniejsze psy świata. Oczywiście prym wiodą chihuahuy, jednak jest jeszcze kilka bardzo sympatycznych psiaków, które wyróżniają się mikroskopijnym niemal rozmiarem.
Chihuahua – najmniejszy pies
Pieski tej rasy są bardzo popularne w naszym kraju. Zazwyczaj ważą one od 1,5 do 3 kilogramów, jednak na wystawach często dopuszczalne są nawet mniejsze pieski. Świadczy o tym chociażby Milly – najmniejszy pies świata – która waży zaledwie 500 gramów.
Chihuahua to pieski o fantastycznym charakterze, które są sympatyczne i bardzo przywiązane do swoich opiekunów. Wykazują się dużą energią do zabawy i są niemal całkowicie pozbawione agresji. Łatwo je wychować, a one same chętnie wchodzą w interakcję zarówno z dziećmi, jak i z innymi zwierzakami.
Maltańczyk
Maltańczyki to z reguły niewielkie zwierzaki. Jednak mało kto wie, że w Korei Południowej hodowane są najmniejsze linie tych psów, które oficjalnie uznawane są przez FCI. Malutkie maltańczyki, które pochodzą z Azji, są popularne przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych.
Charakterem pieski te nie odbiegają od maltańczyków z innych linii. Są bardzo czułe i żywiołowe. Uwielbiają pieszczoty i bardzo szybko przywiązują się do swojej rodziny. O ich szatę należy bardzo dbać, dlatego dobrym rozwiązaniem jest częste odwiedzanie salonu groomera.
Yorkshire terrier
Yorki to jedna z najpopularniejszych małych ras w naszym kraju. Pieski te wzorcowo ważą od dwóch do trzech kilogramów. Oprócz pięknej szaty i uroczego wyrazu pyska powinny mieć także harmonijną i dobrze umięśnioną budowę ciała. Na portalach z ogłoszeniami często pojawiają się oferty tak zwanych yorków miniaturek. Warto zaznaczyć, że taka rasa nie istnieje.
Yorki same w sobie są dosyć małe, jednak nie powinny być ani karłowate, ani zbyt chude. Właśnie dlatego warto korzystać wyłącznie z hodowli zarejestrowanych w FCI. W ten sposób masz pewność, że kupiony piesek nie był wynikiem niewydolnych prac hodowlanych i rozmnażania zwierząt chorych i słabych.
Yorki to rasowe teriery, które uwielbiają zabawy węchowe. Zachowały całkiem sporo instynktu myśliwskiego i chętnie polują na gryzonie.
Papilon
Kolejne malutkie pieski, które cieszą się dużą popularnością, to papilony. Zwierzaki te mogą ważyć nawet do pięciu kilogramów, jednak najmniejsze osobniki to pieski, które osiągają zaledwie kilogram. Charakterystyczne duże uszy oraz bystry wzrok to znaki rozpoznawcze spaniela kontynentalnego.
Papilony o spokojnym charakterze doskonale nadają się na pieski dla osób starszych. Te nieco bardziej energiczne dobrze dogadają się z dziećmi. Pieski tej rasy są bardzo bystre, a na dodatek szybko przyzwyczają się do nowych warunków. W połączeniu z niewielkim rozmiarem są to świetne psy dla osób, które często podróżują lub regularnie się przeprowadzają.
Pomeranian
Pomeraniany to nic innego, jak miniaturowe szpice. Zwierzaki te są malutkie i ważą średnio trzy kilogramy. Nie da się ukryć, że zachwycają przede wszystkim swoją okazałą szatą, szczególnie tworzącą się na szyi kryzą. Pieski tej rasy, tak jak zresztą inne szpice, kochają całą rodzinę, jednak przywiązują się przede wszystkim do jednej osoby.
Wbrew niewielkim rozmiarom papilony mają dosyć mocny charakter i nie zawsze okazują się łatwe do ułożenia. Ich szkolenie powinno być urozmaicone i ciekawe dla psiaka. Nie warto jednak go zaniedbywać, ponieważ niewychowany pomeranian może bardzo mocno dać się we znaki.
Bichon frise
Bichon to czuły psiak do towarzystwa, który osiąga bardzo niewielkie rozmiary. Bardzo przywiązują się do opiekunów i kiepsko znoszą samotność. Wystarczy mu podstawowa dawka ruchu i dobrze funkcjonuje jako towarzysz dla starszych osób.
Biszony w polskiej nomenklaturze kynologicznej funkcjonują jako kędzierzawe. W naszym kraju są średnio popularne. Najchętniej wybierają je Belgowie i Francuzi.
Rosyjski toy
Rosyjski toy to jedna z najmniejszych ras świata. Pieski te były bardzo popularne na rosyjskich dworach w czasach przedrewolucyjnych. Rasa została odtworzona dopiero w latach pięćdziesiątych i dzisiaj dostępna jest w wariancie krótkowłosym i długowłosym.
Pieski tej rasy ważą od jednego do trzech kilogramów. Są szczupłe i bardzo delikatne. Szybko przywiązują się do człowieka i uwielbiają zabawę. Rosyjskie toye to doskonała rasa dla początkujących opiekunów. Bywają mylone z chihuahuą, szczególnie dlatego, że w naszym kraju jest ich stosunkowo niewiele.
Najmniejsze psy świata – czy potrzebują specjalnego traktowania?
Najmniejszy pies świata – urazy
Najmniejsze psy świata to zwierzaki, które wyróżniają się bardzo delikatną i drobną budową ciała. Jest to niewątpliwie bardzo urocze, jednak generuje także dużą podatność na urazy. Właśnie dlatego psy tak małych ras powinny być chronione przed trudnymi warunkami atmosferycznymi oraz przed fizycznym kontaktem z ciężkimi przedmiotami. Dobrym pomysłem będzie także uniemożliwienie im skakania z dużej (dla nich) wysokości – na przykład z kanapy.
Czy oznacza to, że pieski małych ras nie powinny wychodzić na dwór, ani spotykać się z innymi przedstawicielami swojego gatunku? Bynajmniej! Nawet najmniejsza chihuahua na świecie potrzebuje kontaktu z innymi zwierzętami, nowych bodźców i spacerów. Warto po prostu dostosowywać aktywność do rozmiarów psiaka. Dobrym rozwiązaniem będzie także ciepła kurteczka i buty na zimę. Tak wyposażony psiak może ruszać w drogę na bezpiecznym terenie.
Najmniejszy pies świata – wychowanie
Małe pieski uchodzą za jazgotliwe, niebezpieczne a czasami nawet na chwiejne emocjonalnie. Oczywiście, istnieje pewna predyspozycja genetyczna do szczekliwości, jednak nadmierna hałaśliwość i niestabilność są zazwyczaj efektem zaniedbań w wychowaniu.
Bardzo często, ze względu na rozmiary psiaków, opiekunowie odpuszczają im wychowanie i szkolenie. Pieski, które ważą nieraz tyle, ile torebka cukru, nie mogą przecież wyrządzić nikomu poważnej krzywdy. Są za to słodkie i niemal idealne do przytulania. W tym wszystkim właściciele często zapominają, że mają do czynienia z psem, a nie z pluszową zabawką. Małe pieski zbyt często brane na ręce czy przytulane wbrew swojej woli mogą z czasem zapadać na różnego rodzaju problemy emocjonalne, w tym na nerwicę.
Brak intensywnych spacerów, odpowiedniej socjalizacji i szkolenia sprawiają z kolei, że otoczenie wydaje im się przerażające. Właśnie dlatego próbują bronić się przed każdym bodźcem groźnym i uporczywym szczekaniem. Tymczasem nawet najmniejszy piesek może być stabilnym i sympatycznym kompanem, jeżeli zaspokoi się wszystkie jego potrzeby – nie tylko fizyczne, ale także te emocjonalne.
Zalety najmniejszych psów
Najmniejsze psy świata często brane są pod uwagę przez potencjalnych opiekunów ze względu na dwie kwestie: wyjątkową urodę oraz możliwość trzymania ich nawet w bardzo małym mieszkaniu. Ta druga kwestia wymaga rozwinięcia. Panuje mylne przekonanie, że duże psy mogą mieszkać wyłącznie w domach z ogrodem, a maluchom wystarczy mieszkanie w bloku. Tymczasem to nie rozmiar lokum, a styl życia powinien decydować o tym, jakiego psa bierzesz pod swój dach.
Rasy typowo obronne czy olbrzymie lubią mieć własny teren do ochrony. Właśnie dlatego dobrze czują się na otwartym powietrzu. Warto jednak pamiętać, że aktywność psa – od zabawy po ćwiczenia i zdobywanie nowych bodźców – to kwestie, które powinny odbywać się na dworze. Właśnie dlatego tak istotne są regularne spacery. Nawet duży pies, który codziennie ma szansę na kreatywną aktywność na zewnątrz, może mieszkać w bloku. W mieszkaniu bowiem tylko śpi i odpoczywa.
Jakie są więc prawdziwe zalety posiadania psa jednej z najmniejszych ras?
niskie koszty utrzymania – małe pieski jedzą zdecydowanie mniej niż duże rasy
możliwość prostego transportowania psa z miejsca na miejsce
mniejsze potrzeby dotyczące aktywności fizycznej
zazwyczaj maluchy są łatwiejsze w wychowaniu niż duże rasy.
Najmniejszy pies świata to tytuł, o który co jakiś czas toczą się prawdziwe boje. W hodowlach dostępnych jest wiele ras, których przedstawiciele osiągają niewielkie rozmiary. Tak małe pieski wymagają delikatności i ochrony przed chłodem i upałem. Poza tym jednak są to takie same psy, jak wszystkie inne. W związku z tym ich potrzeby behawioralne są bardzo podobne do potrzeb dużych ras.
Według niektórych przedstawiciele tej rasy wyglądają jak kosmici, ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Te nietypowe koty na zdjęciach mogą wydawać się nagie, jednak nic bardziej mylnego! One po prostu mają loki. Kot cornish rex to nosiciel mutacji, dzięki której jego sierść nie linieje i wytwarza mniej alergenów. To (a także przyjacielski temperament) sprawia, że te kociaki są chętnie wybierane na domowych pupili. Jak długo żyje taki kot? W jaki sposób odpowiednio o niego zadbać? Poznaj jego cechy charakterystyczne i najczęściej występujące choroby. Sprawdź, czy powinieneś sugerować się ceną kota. Przeczytaj nasz artykuł!
Kot cornish rex – historia rasy
Kot cornish rex (czyt. kot kornisz rex) powstał w wyniku mutacji, która pojawiła się w przypadkowej ciąży. To były lata 50. XX wieku. Serena, należąca do Niny Ennismore, była zwykłym dachowcem. Kotka wydała na świat pięć kociąt, z czego jeden maluch był pokryty dziwną, falowaną i bardzo krótką sierścią. Pierwszy kot tej rasy miał także nietoperzowate uszy oraz specyficzną, smukłą sylwetkę. Mutacja tak spodobała się właścicielce, że wkrótce później pokryła Serenę jej synem i uzyskała w miocie trzy maluchy z podobną sierścią. Po kilku kolejnych próbach Ennismore uzyskała odpowiedni materiał do rozpoczęcia pracy nad nową rasą kotów, która została uznana w Anglii w 1967 roku.
Cornish rex – zdjęcia mogą kłamać. Jak wygląda sierść tego kota?
Sierść tych kotów przylega do ciała i jest niezwykle miękka w dotyku, ponieważ składa się z samego podszerstka i jest całkowicie pozbawiona włosów okrywowych. Z powodu swojej struktury raczej nie linieje, a jeśli już, to w naprawdę niewielkich ilościach. Jeśli chodzi o kota cornish rex, dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, dzięki czemu możesz dowolnie wybrać swój wymarzony kolor. Nic nie stoi na przeszkodzie, by rozglądać się za najbardziej nietypowymi zwierzętami. Pamiętaj, że mimo specyficznej sierści rex kornwalijski jak najbardziej może uczulać. Po prostu w jego przypadku zdarza się to rzadziej. Jeśli jesteś alergikiem, miej to na uwadze.
Rex kornwalijski – wygląd kotów i ich budowa
Nie da go pomylić z żadnym innym kotem. Kot cornish rex zwraca na siebie uwagę swoim nietypowym wyglądem niemal od razu. Jest średniej wielkości zwierzęciem w orientalnym typie, o filigranowej, lecz muskularnej sylwetce. Wygląda na skocznego i zwinnego, ale przy tym dość silnego. Jego tylne nogi są dłuższe niż przednie i może wskakiwać naprawdę wysoko. Nie da się też ukryć, że uwagę zwracają jego uszy. Są duże i zawsze nasłuchujące, dlatego rex kornwalijski sprawia wrażenie, że zawsze zachowuje czujność!
Cornish rex – opis rasy. Waga i wielkość
Te zwierzęta nie są szczególnie duże. Kot cornish rex waży od 2 do 4 kg, co sprawia, że jest uznawany za małego lub przeciętnego. Samce czasem osiągają do 5 kg. Są też przeciętnej wielkości, osiągając do 30 cm. Swoje ostateczne rozmiary osiągają, gdy mają rok, więc jest to jedna z szybciej dojrzewających ras. Dobrze sprawdzą się więc w nieco mniejszych przestrzeniach. Dzięki swoim rozmiarom nie powinny sprawiać większych problemów w trakcie transportu czy przenoszenia.
Cornish rex – charakter tych kotów
Cornish rex temperament mają naprawdę godny pozazdroszczenia. Z tego powodu te koty są często wybierane przez osoby, które chcą mieć pod swoim dachem niezwykle kontaktowego zwierzaka:
są nadzwyczaj aktywne;
uwielbiają się bawić;
są ciekawskie i muszą zajrzeć dosłownie wszędzie.
Przy tym, kot cornish rex jest dość głośny, co może być wadą dla niektórych potencjalnych właścicieli. Należy też wziąć pod uwagę, że te zwierzęta nie powinny wychodzić z domu. To efekt mutacji związanej z ich futrem. Swoją energię będą musiały więc rozładowywać w czterech ścianach i musisz być na to gotowy.
Kot cornish rex a inne osoby i zwierzęta w domu
Rex kornwalijski to niezwykle przyjazne zwierzę, które nie ma problemu, jeśli chodzi o kontakt z jakimikolwiek żywymi istotami. Psy? Nie ma problemu! Dzieci? To przecież idealni towarzysze zabaw! Koty z Kornwalii potrafią być też bardzo pieszczotliwe, więc stają się często towarzyszami osób starszych. Można więc śmiało powiedzieć, że cornish rex to zwierzę idealne dla każdego, niezależnie od wieku czy sytuacji rodzinnej. Oczywiście, pod warunkiem że jesteś w stanie zaakceptować miauczenie i stosunkowo wysoką aktywność.
Jak długo żyje kot cornish rex?
Cornish rexy mają raczej przeciętną długość życia, którą szacuje się na 12-15. Czasem jednak mogą żyć nawet 15-18 lat. Możesz więc spodziewać się tego, że twój towarzysz będzie z tobą przez kolejne kilkanaście lat. Prawdopodobnie prędzej czy później będziesz musiał skontaktować się z lekarzem weterynarii. Większość zwierząt, szczególnie pod koniec życia, zaczyna chorować, więc w swoim budżecie każdego miesiąca musisz wziąć pod uwagę to, ile kosztuje opieka specjalisty i pielęgnacja starzejącego się kota. Jeśli to wydaje się trudne do zrealizowania, skontaktuj się z weterynarzem i poznaj ceny.
Kot cornish rex i jego zdrowie
Przede wszystkim, koty rasy cornish rex są bardzo wrażliwe na zimno. Dlatego powinny przebywać wyłącznie w warunkach domowych. W chłodniejsze dni pamiętaj o specjalnych ubrankach, które pozwolą im się odpowiednio dogrzać. Rzadko tyją i w ich przypadku ruja zdarza się częściej niż u wielu innych ras. W rasie zdarza się stopniowy zanik siatkówki, który może doprowadzić do ślepoty, dlatego warto pod tym kątem badać swojego podopiecznego. Czasem pojawiają się także choroby skóry w formie czerwonych wyprysków. Nadal jednak to wciąż stosunkowo zdrowa rasa.
Co powinny jeść koty cornish rex?
Kocia dieta powinna zawsze opierać się na wysokiej jakości mięsie i produktach pochodzenia zwierzęcego. W ich przypadku dieta wegetariańska nie wchodzi w rachubę. Koty cornish rex nie powinny spożywać zbóż. W ramach urozmaicenia można im jedynie podawać niewielkie ilości warzyw i owoców. Jak je żywić? Musisz stawiać na wysokiej jakości mokre karmy lub wybrać dietę BARF, która polega na karmieniu zwierząt surowym mięsem oraz innymi produktami. Zanim podejmiesz decyzję o sposobie karmienia swojego kota, skontaktuj się ze swoim lekarzem weterynarii, który pomoże ci dobrać dietę tak, by zwierzę przez długie lata mogło cieszyć się zdrowiem.
Kot cornish rex i jego temperatura ciała
Warto zauważyć, że z powodu specyficznej okrywy temperatura ciała tych kotów jest zwykle nieco wyższa niż w przypadku innych ras. Dlatego przedstawiciele tej odmiany świetnie sprawdzają się jako terapeuci, pełniąc funkcję swoistych termoforów. Nie przejmuj się więc lekko zawyżoną temperaturą. Pamiętaj też, że ta cecha jest zawsze indywidualna dla osobnika i jeśli kot przez całe życie ma nieco niższą lub wyższą temperaturę, nie zawsze musi to oznaczać chorobę.
Cornish rex – cena
Dobry hodowca poświęca swoim kociakom naprawdę bardzo dużo czasu. Wyższa cena kota cornish rex z reguły oznacza, że w hodowli odpowiednio o niego zadbano. Dlatego nie sugeruj się tym, że musisz oszczędzić, kupując tego kota! Postaw na sprawdzoną hodowlę, która zapewni ci dobrze socjalizowanego podopiecznego. Taki kot będzie twoim towarzyszem przez długie lata. Na pierwszym miejscu postaw kontakt z hodowcą oraz to, jak twój kociak ma wyglądać. Dopiero później myśl o tym, ile on kosztuje. Możesz jednak przygotować się na wydatek rzędu 2-4 tys. złotych, o ile nie planujesz rozmnażać swojego kota (jeśli masz takie plany, będzie droższy).
Przygotuj odpowiednią wyprawkę dla swojego kota
Kot cornish rex wymaga wiele uwagi na co dzień, jednak jeszcze zanim trafi do twojego domu, powinieneś zadbać o jego komfort. Dlatego przygotuj odpowiednią wyprawkę. Wybierz wygodną w użytkowaniu kuwetę oraz żwirek. Postaw na metalowe lub ceramiczne miski, które wytrzymają dłuższy czas. Niezbędne będzie legowisko, np. odpowiednia wieża. Nie zapomnij też o przysmakach, które mogą ci pomóc w szkoleniu kota i rozpieszczeniu go, gdy tylko będziesz mieć na to ochotę!
Rex kornwalijski – propozycje zabawek
Zabawki pozwalają na stymulowanie kociego umysłu, dzięki czemu zwierzę będzie mogło się w zdrowy sposób zmęczyć. Możesz wykorzystywać dostosowany do takiej roli laser, który świetnie sprawdzi się jako rozgrzewka do zabawy. Później warto wypróbować np. szeleszczące piłeczki albo wędki z dzwoneczkami. Niewielkie pluszaki to także coś, co warto wziąć pod uwagę, gdy bawisz się z cornish rexem. Na początek wybierz więc kilka pojedynczych zabawek, a następnie sprawdź, jakie twój kot najbardziej lubi. W końcu każde zwierzę ma swoją wyjątkową technikę zabawy!
Kot cornish rex – dostosuj do niego swój dom
Kupując kota cornish rex, musisz dostosować do niego swój dom lub mieszkanie. Postaraj się stworzyć na ścianach podesty i wygodne miejsca do spania. Jedna lub więcej wież to absolutna podstawa! Koty często lubią wylegiwać się na grzejnikach, więc także w ich okolicy możesz postawić legowiska. Jeżeli masz taką możliwość, koniecznie stwórz wolierę zewnętrzną, w której twój podopieczny będzie mógł zakosztować promieni słonecznych w ciągu dnia.
Kot cornish rex może być jedną z najciekawszych ras, jeśli jesteś alergikiem. Ta rasa bez wątpienia wymaga sporo uwagi i zaangażowania ze strony opiekuna. Jeśli masz zamiar wziąć do domu takiego czworonoga, przygotuj koniecznie wnętrza w swoim domu. Zwierzak jest pełen energii i wciąż chce się bawić, a nie może tego robić na zewnątrz. Pamiętaj o tym, gdy będziesz chciał go kupić!
Rasy psów przyjazne dzieciom są jednymi z najczęściej poszukiwanych. Młody człowiek, dorastając u boku zwierzęcia, uczy się odpowiedzialności, a przy okazji zyskuje także przyjaciela, z którym może budować głęboką więź. Istotne jest jednak, aby wybrać zwierzaka, który z natury będzie czerpał radość z kontaktów z najmłodszymi i jednocześnie będzie dla nich łagodny i cierpliwy. Podpowiadamy, jaką rasę brać pod uwagę, wybierając psa dla dziecka, i o czym w takiej sytuacji nie wolno zapominać. Poznaj najłagodniejszych, przyjacielskich czworonożnych towarzyszy dla twoich pociech.
Psy dla dzieci, czyli jakie?
Wszyscy wiemy, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Może być także najlepszym przyjacielem dziecka. Warto jednak pamiętać, że nie wszystkie czworonogi łakną kontaktu z najmłodszymi. Wiele ras charakteryzuje się indywidualnym charakterem, dystansem i niewielką cierpliwością na głośne dźwięki i gwałtowne ruchy. Wybór zwierzęcia dla malucha nie powinien więc być przypadkowy – warto brać pod uwagę wyłącznie rasy psów przyjazne dzieciom.
Jaki będzie najlepszy pies dla dziecka?
Czym powinna wyróżniać się taka rasa? Szukaj przede wszystkim psów, które były kształtowane do bycia towarzyszami rodziny. Psy typowo użytkowe – na przykład myśliwskie lub obronne nie zawsze sprawdzą się w roli psa dla dziecka. Warto zaznaczyć, że znakomita większość ras przy odpowiednim wychowaniu jest w stanie zaakceptować dzieci i być w stosunku do nich bardzo przyjazna. Nie zawsze jednak równa się to byciu dobrym towarzyszem dla najmłodszych.
Psy idealne dla dzieci to takie, które będą towarzyszami dla całej rodziny. Powinny być cierpliwe, lubić aktywną zabawę, a jednocześnie cechować się empatią i delikatnością. Nie warto natomiast wybierać zwierząt bardzo małych, które podatne na urazy.
Rasy psów dla dzieci – jaką wybrać?
Hodowcy zazwyczaj nie lubią pytań o relację pies i dziecko. Nie wynika to z ich niechęci do najmłodszych, a raczej z przekonania, że pies nie powinien być prezentem dla dziecka. Nie powinno się także wymagać od najmłodszych spełniania wszystkich obowiązków związanych z posiadaniem psa w domu. Zwierzak jest własnością całej rodziny i wszyscy są za niego jednakowo odpowiedzialni. Istnieje jednak grupa ras, która zdecydowanie bardziej niż inne polecana jest dla najmłodszych.
Poniżej znajdziesz zestawienie dziesięciu ras, które z pewnością mogą funkcjonować jako odpowiednie psy dla dzieci.
Łagodny towarzysz dla dziecka – cavalier king charles spaniel
Cavalier to niewielki spaniel, który swoją nazwę zawdzięcza angielskiemu królowi. Rasa została ukształtowana przede wszystkim do towarzystwa, dlatego jej przedstawiciele świetnie odnajdują się w rodzinie. Cavaliery są delikatne, skore do zabawy i bardzo pogodne. Potrafią także odpoczywać, dlatego będą dobrymi towarzyszami dla dorastających dzieci.
Ich niewielkie rozmiary dodatkowo sprawiają, że są bezpieczne nawet dla maluchów. W towarzystwie rodziców dziecko może uczyć się spacerów z psem, pielęgnacji i karmienia bez obawy, że zwierzak niechcący wyrządzi mu krzywdę swoimi gabarytami.
Golden retriever
Golden retriever to psiak, którego wizerunek w popkulturze zrósł się z wizerunkiem idealnej rodziny. Psy te w istocie sprawdzają się w roli towarzyszy. Goldeny słyną z ogromnej czułości oraz nieustannej chęci do zabawy.
Chociaż pierwotnie służyły przede wszystkim do polowań, obecnie są jedną z najbardziej znanych i najchętniej wybieranych ras towarzyszących. Psy te są podatne na szkolenie i posłuszne. Dobrze orientują się w terenie i uwielbiają aportować. Świetnie sprawdzają się jako przyjaciele dorastających dzieci. Lubią mieć z nimi kontakt i chętnie biorą udział w różnych zabawach.
Jaką rasę psa rodzinnego wybrać? Samojed
Samojedy przyciągają wzrok pięknym i bardzo gęstym białym futrem. Pies tej rasy w uczuciach nie jest szczególnie wylewny, jednak docenia pieszczoty i bardzo się z nich cieszy. Samojed ma bardzo łagodny charakter. Słynie z tego, że uwielbia dzieci i chętnie bawi się z nimi piłką lub frisbee. Warto jednak pamiętać, że – tak jak wszystkie psy nordyckie – jest on sporym indywidualistą. Jego wychowanie wymaga konsekwencji i doświadczenia, dlatego nie nadaje się dla osób, które jeszcze nigdy wcześniej nie miały psa.
Dodatkowo samojedy potrzebują dosyć intensywnego wyczesywania swojej gęstej sierści. Są to psy wymagające, które jednak doskonale uczą młodych ludzi odpowiedzialności i funkcjonowania ze zwierzakiem
Springer spaniel angielski
Springer spaniel angielski został wyhodowany w celu polowania na ptactwo. Obecnie jest jednak doskonałym psem rodzinnym, który uwielbia dzieci i chętnie wchodzi z nimi w interakcje. To bardzo czułe psy, które do każdego podchodzą z ogromną sympatią i otwartością.
Angielski spaniel będzie czuł się świetnie w aktywnych rodzinach, które uwielbiają wspólne spacery. Bawi się w aportowanie, wykonuje sztuczki i w razie potrzeby pilnuje dzieci. Psy tej rasy wymagają dosyć dużej aktywności i systematycznej pielęgnacji, są jednak doskonałymi psami dla dzieci. Maluchy mają przy szansę uczyć się wszystkiego, co trzeba wiedzieć na temat opieki nad psem.
Berneński pies pasterski to wszechstronna rasa, która bardzo często wybierana jest przez rodziny z dziećmi. Berneńczyki są dosyć dużymi psami, dlatego polecane są raczej dla dorastających dzieci niż dla maluchów. Ze względu na swoje gabaryty nie powinny być wyprowadzane na spacer wyłącznie przez dzieci.
Psy tej rasy w codziennym życiu są niezwykle łagodne i zrównoważone. Nie unikają kontaktu z domownikami, wręcz przeciwnie – uwielbiają z nimi przebywać i chętnie biorą udział w zabawie. W stosunku do dzieci są opiekuńcze i bardzo cierpliwe. Ich szkolenie jest stosunkowo proste, a same berneńczyki – niezwykle inteligentne.
Maltańczyk
Maltańczyk to niezwykle sympatyczny mały pies dla dziecka, który został ukształtowany na idealnego towarzysza dla rodziny. Jest nie tylko piękny, ale także bardzo inteligentny. Szybko się uczy a ułożenie go nie jest trudne nawet dla nieco mniej doświadczonych opiekunów.
Maltańczyki chętnie biorą udział w zabawach z dziećmi. Warto jednak pamiętać, że są delikatne i przez maluchy powinny być traktowane jako partnerzy, a nie zabawki. Ich wesołe usposobienie sprawia, że szybko zjednują sobie wszystkich członków rodziny. Pieski tej rasy nie wymagają także bardzo intensywnej dawki ruchu.
Pupil dla dziecka – owczarek podhalański
Owczarek podhalański to prawdziwa duma polskiej kynologii. Psy tej rasy są bardzo opiekuńcze i słyną z dużej miłości do dzieci. Oprócz gęstej okrywy włosowej wyróżnia je także bardzo duży wzrost i pokaźna waga, dlatego powinny być towarzyszami raczej starszych dzieci niż maluchów.
Owczarek podhalański potrzebuje dużego terenu, który mógłby regularnie patrolować. Jest bardzo inteligentny, jednak jego silny charakter wymaga intensywnego szkolenia i sporego doświadczenia w pracy z psami. Odpowiednio ułożone są doskonałymi towarzyszami rodziny, a dla swojego człowieka zrobią wszystko.
Labrador
Labradory to niezwykle energiczne psiaki, które wprost uwielbiają dzieci. Chętnie wchodzą z nimi w interakcje i bawią się do utraty tchu. Pomimo swoich rozmiarów są bardzo delikatne dla najmłodszych członków rodziny. Należy jednak uważać na to, aby w przypływie entuzjazmu nie poturbowały bardzo małych dzieci.
Labrador to wszechstronna rasa. Psy te świetnie sprawdzają się zarówno na polowaniach, jak i podczas codziennego życia z rodziną. Wymagają dosyć dużej aktywności, są bardzo inteligentne i szybko się uczą. Są mistrzami aportowania i chętnie ćwiczą je na łąkach, w parku lub na plaży.
Mały pies dla twojej pociechy – terier tybetański
Teriery tybetańskie słyną ze swojej dużej żywiołowości i wesołego charakteru. Są praktycznie pozbawione agresji i bardzo otwarte, dlatego doskonale sprawdzają się jako towarzysze dla dzieci. Te średniej wielkości psy bardzo szybko się uczą i są niezwykle inteligentne. Nie wymagają ogromnej aktywności fizycznej, jednak chętnie wybierają się na spacery i patrolują ogródek.
Teriery tybetańskie nie wymagają bardzo intensywnej pielęgnacji. Są zdrowe i odporne, uchodzą także za długowieczne. Jeżeli zdecydujesz się na takiego psiaka, twoje dzieci zyskają doskonałego przyjaciela na wiele lat.
Buldog francuski
Buldogi francuskie uchodzą za rasę kontrowersyjną ze względu na budowę pyska i kośćca. Kupione w dobrej hodowli i odpowiednio traktowane, żyją w zdrowiu przez wiele lat. Uchodzą za doskonałych towarzyszy zarówno dla osób starszych, jak i dla dzieci.
Buldog francuski jest sympatycznym i bardzo uczuciowym psiakiem. Jego niewielkie rozmiary sprawiają, że będzie czuł się dobrze niemal w każdym środowisku. Pieski te są bardzo inteligentne, dlatego szybko się nudzą. Wymagają stymulacji intelektualnej i różnorodnych zabaw, dlatego towarzystwo dziecka będzie dla nich szansą na różnorodne formy aktywności. Warto jednak pamiętać, że są to delikatne zwierzaki, na które trzeba uważać.
Pies dla dziecka – o czym pamiętać?
Zanim wybierzesz psa dla swojego dziecka pamiętaj, że kiedy do twojego domu trafi czworonóg, to ty będziesz za niego odpowiedzialny. Zarówno moralnie, jak i prawnie. Dziecko może uczestniczyć w różnego rodzaju aktywnościach i elementach pielęgnacji zwierzaka, jednak jego obowiązki powinny być dostosowane do możliwości i wieku. O tym jak wychowywać dziecko z psem, przeczytasz na naszedziecko.pl.
Nawet najbardziej zaangażowane dziecko nie ma możliwości, w razie potrzeby, zabrać psa do lekarza weterynarii ani opłacić jego leczenia. Szkolenie także powinno leżeć w gestii rodzica. Właśnie dlatego, zanim zdecydujesz się na kupno psa dla dziecka, zastanów się, czy jesteś gotowy poświęcać zwierzęciu swój czas i środki.
Czy pies dla dziecka powinien być rasowy?
Czy pies dla dzieci to tylko rasowiec? Wiele osób woli adoptować zwierzaka ze schroniska lub fundacji. Nic nie stoi na przeszkodzie, pamiętaj jednak, że pies, który będzie miał kontakt z dziećmi, powinien być przewidywalny. Dlatego dobrym rozwiązaniem będzie zgłoszenie się do domu tymczasowego i wypełnienie ankiety, w której określisz zarówno swoje oczekiwania, jak i warunki, które możesz zaoferować. W ten sposób otrzymasz zwierzaka, który będzie dobrze pasował do twoich potrzeb.
Warto także pamiętać o tym, że rozmiar psa i jego cechy powinny być dopasowane do wieku dziecka. Duże zwierzaki niekoniecznie będą dobrym rozwiązaniem dla malucha przed piątym rokiem życia. Wiele zależy jednak do warunków i twojego zaangażowania. Uczul dziecko, że pies jest zwierzęciem, które odczuwa ból i wymaga delikatności w obchodzeniu się z nim. Nawet najbardziej spokojna zabawa powinna odbywać się pod nadzorem dorosłego.
Pies dla dziecka – podsumowanie
Jaki pies dla dziecka będzie najbardziej odpowiedni? Ten, który zostanie odpowiednio socjalizowany i ukształtowany. Możesz zdecydować się na przedstawiciela określonej rasy albo kundelka, który będzie jednak dobrze znany swoim tymczasowym opiekunom. Pamiętaj, że największa odpowiedzialność zawsze spoczywa na tobie. Dziecko jest towarzyszem życia psa, ale nie jego prawnym opiekunem. Nie z każdą sytuacją będzie umiało sobie poradzić.
Kaszel u psa występuje rzadko. Tym bardziej takie zachowanie powinno wzbudzić czujność właściciela – może być objawem poważnej choroby. Dlaczego pies kaszle? Najczęściej dzieje się tak na skutek infekcji dróg oddechowych – zarówno zwykłego przeziębienia, jak i groźniejszego kaszlu kenelowego lub zapalenia płuc. Kaszel może też być symptomem zapalenia dziąseł bądź zatok przynosowych, niewydolności krążenia, choroby nowotworowej oraz schorzenia znanego jako kaszel sercowy u psa.
Kaszel kenelowy u psa – co to jest?
Kaszel kenelowy, czyli najpopularniejsza choroba zakaźna psów, to zapalenie górnych dróg oddechowych: krtani i tchawicy lub oskrzeli i tchawicy. Wywoływany jest przez wiele różnych wirusów i bakterii, przy czym najczęstszą jego przyczyną jest zakażenie szczepem bakterii Bordetella bronchiseptica. Pozostałe patogeny przyczyniające się do rozwoju choroby to przede wszystkim:
wirus grypy Parainfluenza canis;
adenowirus typu 2;
wirus nosówki psów;
herpeswirus psów (atakuje głównie bardzo młode szczenięta);
Mycoplasma canis – mikroorganizm często występujący jako naturalny element flory bakteryjnej psów;
koronawirus oddechowy psów.
Bardzo często kaszel psa wywołuje kombinacja dwóch patogenów. W takich przypadkach jako pierwszy atakuje zazwyczaj wirus, a w następnej kolejności bakteria. Najczęstsze połączenie to zakażenie pierwotne adenowirusem typu 2 lub wirusem grypy Parainfluenza canis i nadkażenie Bordetella bronchiseptica.
Kaszel kenelowy – sposób zakażenia
Psy zarażają się drogą oddechową lub drogą kropelkową. Ponieważ kaszel kenelowy jest chorobą mocno zaraźliwą, wystarczy krótki kontakt z chorym zwierzęciem podczas spaceru. Właściciele dwóch psów mogą mieć pewność, że jeśli jeden z nich choruje, drugi również pójdzie w jego ślady. Wirusy nie tylko unoszą się w powietrzu, mogą być te przenoszone na zabawkach, miskach czy pojemnikach na karmę.
Zachorować może każdy pies, nie istnieją predyspozycje genetyczne do tej choroby. Prawdopodobieństwo zakażenia zwiększa jednak upośledzenie pracy układu immunologicznego, a co za tym idzie, obniżona odporność organizmu. Suchy kaszel u psa może pojawić się też, gdy występują czynniki ryzyka. Należą do nich:
stres wywołany podróżą;
wdychanie kurzu i dymu papierosowego;
niska temperatura otoczenia;
słaba cyrkulacja powietrza i niewystarczająca wentylacja w pomieszczeniu.
Objawy kaszlu kenelowego
Kaszel kenelowy może mieć łagodny i krótkotrwały przebieg – trwa wówczas tydzień lub dwa i nie wymaga żadnego leczenia. Zwierzę doświadcza gwałtownych ataków kaszlu, nie ma jednak gorączki, nie jest apatyczne i zazwyczaj zachowuje normalny dla siebie poziom aktywności. Nie da się przeoczyć, że pies choruje na kaszel kenelowy – objawy są dobrze widoczne, choć nieuciążliwe w tej formie schorzenia. Niekiedy jednak zapalenie oskrzeli przeradza się w groźne dla zdrowia, a nawet życie psa zapalenie płuc. Jest to możliwe zwłaszcza przy zakażeniu wirusem nosówki, wirusem grypy Parainfluenza canis oraz mikroorganizmem Mycoplasma.
Sam kaszel jest zazwyczaj suchy i chrapliwy, choć niekiedy może mu towarzyszyć produkcja śluzu w gardle. Wówczas pojawia się krztuszenie się psa. W niektórych, cięższych przypadkach u zwierzaka mogą występować także napady kichania, łzawienie oczu, wodnisty wyciek z nosa, a także gorączka, biegunka i nudności. Pies kaszle i wymiotuje, staje się osowiały, traci apetyt, nie chce się bawić i wychodzić na spacer. Objawy nasilają się po wysiłku fizycznym i zmianie temperatury, np. po powrocie ze spaceru w zimowy dzień.
Kaszel kenelowy – leczenie
Aby stwierdzić, że pies choruje na kaszel kenelowy, wystarczą zazwyczaj objawy choroby. Czasem wykonywane jest dodatkowo badanie krwi oraz badanie RTG, a także EKG, aby wykluczyć występowanie kaszlu sercowego. Co robić, gdy diagnoza potwierdzi, że pies ma kaszel kenelowy? Postępowanie uzależnione jest od przebiegu choroby. Nawet przy łagodnej postaci warto jednak podjąć leczenie. Środki przeciwkaszlowe, przeciwzapalne i przeciwgorączkowe nie tylko poprawiają samopoczucie zwierzęcia, ale także przyspieszają koniec infekcji.
Nieco inaczej wygląda sytuacja, gdy pojawia się ostry przebieg kaszlu kenelowego. Tu nie wystarczą leki przeciwkaszlowe – jeśli choroba przeszła na płuca, niezbędny jest antybiotyk. Niektórzy lekarze zalecają takie leczenie kaszlu kenelowego w każdym zaostrzonym przypadku choroby.
Jak leczyć kaszel kenelowy? Domowe sposoby
W każdej postaci choroby zaleca się ponadto:
rezygnację z używania obroży, aby zmniejszyć ucisk na tchawicę;
podawanie wyłącznie letniej wody;
podawanie miękkiej karmy, która nie drażni dodatkowo chorego gardła;
zaniechanie wysiłku fizycznego – spacery są jak najbardziej wskazane, jednak bez forsownych zabaw i ćwiczeń;
zapewnienie psu dostępu do świeżego powietrza.
Należy pamiętać, że próby samodzielnego leczenia psa mogą przynieść więcej szkody niż pożytku. Właściciel, który nie jest lekarzem weterynarii, nie zauważy momentu, w którym kaszel kenelowy przeradza się w zapalenie płuc. Dlatego wszystkie decyzje odnośnie wdrażania leków powinien podejmować weterynarz.
Kaszel kenelowy – co po chorobie i… przed nią
Okres inkubacji w przypadku tej choroby wynosi od 2 do 14 dni. W tym czasie pies będzie zarażał. Niektóre psy mogą być nosicielami choroby przez kilka tygodni po wyleczeniu, dlatego w tym czasie warto izolować je od innych zwierząt. Musisz zadbać o budowanie odporności czworonożnego ozdrowieńca poprzez podawanie mu preparatów stymulujących pracę układu immunologicznego.
Kaszel kenelowy jest chorobą, której da się zapobiegać, i to nie tylko poprzez unikanie dużych skupisk psów. W ramach obowiązkowego pakietu wykonuje się szczepienia przeciwko parainfluenzie i adenowirozie (w formie zastrzyku), od niedawna na rynku dostępna jest też szczepionka przeciwko bakterii Bordetella, będącej najczęstszą przyczyną choroby. Ma ona postać doustną, donosową oraz iniekcyjną. W zależności od wersji podawana jest początkowo w dwóch dawkach w odstępie od dwóch do czterech tygodni, a następnie co sześć miesięcy do roku w ramach dawki przypominającej.
Największą popularnością cieszy się druga z tych postaci, podawana bezpośrednio do nosa zwierzęcia. Można nią szczepić już kilkutygodniowe szczenięta, a pełną odporność – utrzymującą się przez rok – uzyskuje się w 72 godziny od aplikacji. Jeśli więc wiesz, że pies w najbliższym czasie będzie uczestniczył w wystawach bądź przebywał w hotelu dla zwierząt, warto zaszczepić go minimum trzy dni wcześniej. Wymienione wyżej szczepionki nie eliminują całkowicie ryzyka zachorowania na kaszel kenelowy, chronią bowiem wyłącznie przed trzema patogenami.
Kaszel u psa – lepiej zapobiegać, niż leczyć
Dla żadnego opiekuna kaszlący pies nie jest miłym widokiem. Z tego powodu warto zadbać o profilaktykę i zapobiegać kaszlowi kenelowemu u swojego czworonoga. Szczególną uwagą warto objąć psy z zaburzeniami odporności, szczenięta oraz zwierzęta przebywające w dużych skupiskach. To tam kaszel kenelowy może poczynić największe szkody.
Najczęściej zadawane pytania
Czy kaszel kenelowy jest niebezpieczny?
Nieleczone zakaźne zapalenie układu oddechowego u psa, zwłaszcza szczeniaka czy starszego pupila, może prowadzić nawet do jego śmierci. Powoduje też u chorego psa szereg powikłań, np. takich jak infekcje bakteryjne, zapalenie płuc czy zrosty w oskrzelach.
Ile trwa kaszel kenelowy?
Zazwyczaj leczony kaszel kenelowy trwa do trzech tygodni.
Czy kaszel kenelowy sam przejdzie?
Zdarzają się takie przypadki, zwłaszcza przy infekcji wtórnej u dorosłych psów. Najczęściej jednak jest potrzebne leczenie zwierzęcia zarażonego kaszlem kenelowym, bo stan psa w krótkim czasie może ulec znacznemu pogorszeniu.
Czy ludzie przenoszą kaszel kenelowy?
Ludzie nie chorują na kaszel kenelowy. Mogą natomiast przenieść na sobie wirusy i bakterie po kontakcie z chorym zwierzęciem.
Wyjątkowy klimat świąt, który zaczyna towarzyszyć wszystkim już od początku grudnia, przynosi spokój i błogość. Kolorowe lampki, błyszczące dekoracje, choinki i sezonowe słodycze pojawiają się niemal na każdym rogu. I choć wiele miejsc świetnie oddaje świąteczny klimat, to tylko w jednym z nich można poczuć się naprawdę wyjątkowo. To Wioska Świętego Mikołaja w Laponii. Zastanawiasz się, na jakie atrakcje można tam liczyć? Chcesz poznać cennik? Nasz informator dostarczy ci niezbędnych wiadomości. Zapraszamy do lektury!
Gdzie jest Wioska Świętego Mikołaja?
Wioska Świętego Mikołaja znajduje się w Rovaniemi na północy Finlandii. Otacza ją piękny las iglasty, który szczególne wrażenie robi w czasie zimy. To właśnie w tym miejscu przebiega granica koła podbiegunowego.
Wioska Świętego Mikołaja – adres
Dokładny adres Świętego Mikołaja to:
Tähtikuja 1,
96930 Napapiiri (koło podbiegunowe)
Finlandia.
Rovaniemi Wioska Świętego Mikołaja – dojazd
Do Wioski Świętego Mikołaja można dojechać samochodem (przez miejscowość Napapiiri przebiega droga europejska E75). Dojazd jest możliwy także lokalnym autobusem linii 8.
Wioska Świętego Mikołaja (Finlandia) – historia
Historia niezwykłego miejsca, jakim z pewnością jest Wioska Świętego Mikołaja, sięga II wojny światowej. Rovaniemi zostało wówczas doszczętnie zniszczone, a jego mieszkańcy – ewakuowani. Odbudowa miasta nie była łatwym zadaniem. Rovaniemi i Laponia zostały jednymi z pierwszych miejsc, które wsparła organizacja pomocy i odbudowy UNRRA.
Wizyta Eleanor Roosevelt i powstanie Wioski Świętego Mikołaja
W 1950 r. Eleanor Roosevelt, wdowa po prezydencie Franklinie D. Roosevelcie, postanowiła odwiedzić Rovaniemi. Władze miasta podjęły decyzję o wybudowaniu chaty na kole podbiegunowym. To miejsce miało być symbolem wizyty pierwszej damy.
Wydarzenie to sprawiło, że coraz więcej turystów zaczęło odwiedzać koło podbiegunowe, a symboliczna chata została nazwana „The Roosevelt Cottage”. Z biegiem czasu pojawiało się tam coraz więcej budynków i atrakcji turystycznych. Laponia od dawien dawna uznawana była za dom Świętego Mikołaja, a w latach 80. miejsce to stało się atrakcją turystyczną.
Wioska Świętego Mikołaja – wycieczka
Wioska Świętego Mikołaja w Finlandii jest otwarta przez cały rok, jednak najlepiej odwiedzić ją w grudniu. Ma to oczywiście swoje minusy, ponieważ przed Bożym Narodzeniem to miejsce jest szczególnie oblegane przez turystów. Wioskę można zwiedzić w kilka godzin, jednak najlepiej poświęcić na to cały dzień. Północna Finlandia oferuje dodatkowo piękne krajobrazy i inne atrakcje, dlatego może być idealnym miejscem na kilkudniową wycieczkę.
Wioska Świętego Mikołaja Laponia – atrakcje
Wycieczka do Wioski Świętego Mikołaja w Finlandii jest niezwykłym przeżyciem, dzięki któremu można powrócić do beztroskich lat dzieciństwa. To jednak nie wszystko, ponieważ zwiedzających czeka wiele atrakcji – zarówno dla dzieci, jak i dorosłych.
Wioska Świętego Mikołaja w Rovaniemi – spotkanie z Mikołajem
Jednym z najchętniej odwiedzanych miejsc w Wiosce Świętego Mikołaja jest jego biuro. Mieści się ono w samym sercu wioski. Kręte ścieżki wewnątrz magicznego budynku prowadzą wprost do miejsca urzędowania Świętego Mikołaja, gdzie można zamienić z nim kilka słów. Wizyta może zostać uwieczniona na zdjęciu lub wideo przez pomocne elfy. Oprócz biura Świętego Mikołaja warto również odwiedzić:
Pocztę Świętego Mikołaja, gdzie można kupić pamiątki i kartki świąteczne, aby wysłać je stamtąd do bliskich;
Chatkę Pani Mikołajowej, w której można zrobić własne pamiątki. Gospodyni domu chętne zabawia gości wspaniałymi opowieściami o Laponii;
Dom Bożonarodzeniowy Świętego Mikołaja.
Wioska Świętego Mikołaja Finlandia – poznaj słynne renifery!
Jak wiadomo, środkiem transportu Świętego Mikołaja są sanie ciągnięte przez zaprzęg reniferów. Najsłynniejszy ich przedstawiciel – Rudolf Czerwononosy – doczekał się nawet znanej na całym świecie piosenki. W Wiosce Świętego Mikołaja można nie tylko poznać urocze renifery, lecz również wybrać się z nimi na przejażdżkę saniami.
Wioska Świętego Mikołaja – Husky Park
Kolejną niezwykle ciekawą atrakcją będzie wizyta u psówhusky. Można się z nimi bawić, przytulać je, a nawet wybrać się z nimi na spacer lub przejażdżkę.
Wycieczka do Wioski Świętego Mikołaja – polowanie na zorzę polarną
Wioska Świętego Mikołaja to miejsce, gdzie możesz zobaczyć zorzę polarną – jedno z najbardziej niezwykłych zjawisk przyrodniczych. Obserwowanie tego niezwykłego widoku niestety nie zawsze jest możliwe. W czasie niepogody nie będziesz jej widział. Jeśli jednak dopisze ci szczęście, zobaczysz ją również i ty!
Wioska Świętego Mikołaja – farma Elfów
W miejscu, o którym piszemy, atrakcją będzie również mini zoo.Zamieszkują je:
Opiekunowie opowiadają o zwyczajach i życiu codziennym tych zwierząt na biegunie północnym.
Wioska Świętego Mikołaja – przejażdżka na skuterach śnieżnych
Będąc w Rovaniemi, warto wybrać się również na safari na skuterach śnieżnych.Przemierzanie skuterem pokrytych śniegiem lasów jest niezwykłą przygodą. Może przy okazji uda ci się zobaczyć efektowną zorzę polarną?
Wioska Świętego Mikołaja – dom ze śniegu
Dom ze śniegu to z całą pewnością miejsce wyjątkowe. W jego wnętrzu można spotkać mnóstwo ciekawych postaci i figur. Znajdują się tam bałwany i rzeźby lodowe.
Wioska Świętego Mikołaja – linia bieguna północnego
Wybierasz się do Laponii? Wioska Świętego Mikołaja w Rovaniemi zapewnia mnóstwo atrakcji, ale nie zapomnij przekroczyć linii bieguna północnego! Uwiecznienie tego na zdjęciu z pewnością będzie oryginalną pamiątką z dalekiej wyprawy.
Kliknij tutaj, aby kupić bilety do Wioski Świętego Mikołaja.
Rovaniemi Wioska Świętego Mikołaja – cena
Wstęp do Wioski Świętego Mikołaja jest bezpłatny, jednak za poszczególne atrakcje trzeba będzie zapłacić.
W Wiosce Świętego Mikołaja znajduje się kilka punktów gastronomicznych, które z pewnością warto odwiedzić. Można tam spróbować fińskich potraw i zjeść pysznego łososia, przygotowanego według tradycyjnych receptur. Osoby, które wolą coś innego, mogą zdecydować się na pizzę, burgery i wiele innych smakołyków.
Wioska Świętego Mikołaja – godziny otwarcia
Więcej informacji, wraz z godzinami otwarcia, na temat Wioski Świętego Mikołaja znajdziesz na oficjalnej stronie internetowej: https://santaclausvillage.info/.
Wioska Świętego Mikołaja – czy warto odwiedzić ją także latem?
Wiosną i latem możesz wybrać się na piesze wędrówki na szlakach w Rovaniemi. Zależy ci jednak, aby odwiedzić to miejsce głównie ze względu na tradycję bożonarodzeniową? Zaplanuj wycieczkę na listopad lub grudzień.
Każdy świadomy opiekun zdaje sobie sprawę z tego, że każdy pies – nawet najmniejszy i z wyglądu najbardziej potulny – wykazuje czasami zachowania agresywne. Wynika to z naturalnego instynktu obrony przed niebezpieczeństwem. Skąd więc rozgraniczenie na groźne rasy psów? Wynika to z faktu, że niektóre osobniki poprzez swoje cechy fizyczne w określonych sytuacjach mogą być niebezpieczne dla siebie i innych. Wymagają więc specjalnego traktowania i intensywniejszego szkolenia.
Psy rasy agresywnej – czy takie określenie ma sens?
Behawioryści, hodowcy i opiekunowie psów są zgodni co do jednego – każdy pies niewłaściwie wychowywany może stać się agresywny i groźny dla otoczenia. Skąd więc wszystkie rozporządzenia dotyczące najbardziej agresywnych ras? Wszystko zależy od potencjału, jaki zapewniają zwierzakowi jego geny.
Rasy uznawane za najgroźniejsze to zazwyczaj psy duże i bardzo silnie zbudowane. W połączeniu z mocnym i silnym charakterem, uporem i instynktem, który każe im bronić swojego pana i terytorium, w nieodpowiednich rękach może to stanowić mieszankę wybuchową. Właśnie dlatego w wielu krajach, w tym także w Polsce, istnieją ograniczenia prawne co do tego kto może być uznawany za opiekuna takiego zwierzęcia.
Niebezpieczne rasy psów – odpowiedni właściciel
Groźne psy, a w każdym razie rasy, które są za takie uznawane zdecydowanie nie nadają się dla niedoświadczonych właścicieli. Zwierzęta te wymagają cierpliwości i konsekwencji a także dużej stabilności emocjonalnej opiekuna.
Wśród niektórych osób wciąż panuje przekonanie, że jedynym sposobem na zapanowanie nad psem rasy uznawanej za groźną jest zdominowanie go. Opierając się na obalonej już teorii dominacji pewne osoby wychodzą z założenia, że pies traktuje swoje otoczenie w taki sam sposób, w jaki wilk traktuje swoją watahę. Oznacza to, że potrzebuje samca alfa i przywódcy stada, któremu będzie mógł się podporządkować. Niestety, zazwyczaj próby te opierają się na stosowaniu wobec zwierzęcia przemocy.
Wiele osób wciąż stosuje kary fizyczne i uznaje je za elementy szkolenia. Tymczasem przedstawiciele wielu ras uznawanych za groźne to w istocie psy bardzo wrażliwe, które niezwykle źle znoszą brutalne traktowanie. Agresja rodzi agresję. Groźne psy szkolone za pomocą przemocy żyją w bezustannym strachu i niepewności. Są sfrustrowane, a to z kolei podsyca wszystkie cechy, które chcielibyśmy w nich stłumić.
Rasy groźnych psów – znaczenie hodowli
Spór o to, czy większe znaczenie mają nasze geny, czy raczej środowisko, z którego pochodzimy, wybrzmiewa w filozofii i antropologii od lat. Ma to także odniesienie do zwierząt. W przypadku ras groźnych można zaryzykować stwierdzenie, że – poza wychowaniem – znaczenie mają także geny.
Zwierzęta, tak jak ludzie, dziedziczą po swoich przodkach pewne cechy charakteru. Jeżeli dana rasa przez lata kształtowana była w taki sposób, aby jej zachowania były jak najbardziej niestabilne i agresywne, jej przedstawiciele będą trudniejsi w wychowaniu. Właśnie dlatego ogromne znaczenie ma unikanie pseudohodowli.
Obecnie groźne psy kształtowane są w hodowlach FCI w taki sposób, aby ich charakter był jak najbardziej stabilny. Bardzo ważnym elementem wzorca jest to, aby pies miał predyspozycję do obrony swojego terytorium, ale nie przejawiał ich nigdy w sytuacji, która tego nie wymaga. Wielopokoleniowe eliminowanie z rozrodu osobników agresywnych i niestabilnych oraz dobra socjalizacja w hodowli przynoszą pożądane rezultaty. Pseudohodowcy nie mają wiedzy, ani nawet chęci, żeby dokonywać takich działań.
Doświadczony właściciel, dobra hodowla i przemyślane szkolenie do klucz do tego, aby przedstawiciele ras groźnych byli dobrymi i bezpiecznymi towarzyszami.
Groźne psy a polskie prawo
A co na ten temat mają do powiedzenia ustawodawcy? Kwestię tę do pewnego stopnia określa Ustawa o ochronie zwierząt z 21 sierpnia 1997 roku, gdzie w rozdziale 2 art.10 ust.1 czytamy: „(…)utrzymywanie psa rasy uznawanej za agresywną wymaga zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego ze względu na planowane miejsce prowadzenia hodowli lub utrzymywania psa na wniosek osoby zamierzającej prowadzić taką hodowlę lub utrzymywać takiego psa”. Dodatkowo ustawodawca podkreśla, że zezwolenie takie może być cofnięte, jeżeli pies będzie przetrzymywany w warunkach, które mogą powodować, że stanie się niebezpieczny dla otoczenia. Agresywne psy to te, które zostały zawiedzone przez człowieka.
Rasy psów niebezpiecznych – zezwolenie
Składając wniosek do odpowiedniego organu, musisz zaznaczyć w nim pochodzenie psa, jego płeć i datę urodzenia. Dodatkowo niezbędne jest opisanie (szczegółowe) tego, w jakich warunkach zwierzę będzie przetrzymywane i jakie środki podejmiesz, aby zapewnić mu odpowiedni dobrostan. Złożenie wniosku obciążone jest niewielką opłatą skarbową. Bez tego groźne psy nie mogą pojawić się w twoim domu.
Rasy psów groźnych – obowiązki opiekuna
Warto zaznaczyć, że obowiązki właściciela psa rasy groźnej nie są wyszczególnione przez Ustawę. Dokładne regularne w tej kwestii znajdziesz w przepisach miejskich i gminnych dlatego jeszcze przed złożeniem wniosku (a najlepiej przed kupnem psa) zorientuj się czego będą wymagały od ciebie władze samorządowe twojego okręgu.
Regulacje dotyczą zazwyczaj nie tylko przechowywania psa, ale także wychodzenia z nim na spacer. Agresywne psy zazwyczaj powinny być prowadzone na smyczy i często w kagańcu. Zaniedbanie tej kwestii może skończyć się dotkliwą karą finansową.
Groźne psy – lista
Jaka jest lista groźnych psów? Obecnie znajduje się na niej jedenaście ras, których krótką charakterystykę przedstawiamy poniżej.
Amerykański pitbulterier
Psy tej rasy zostały ukształtowane do nielegalnych walk, dlatego do dzisiaj mają opinię groźnych i nieobliczalnych. Tymczasem współczesne pitbulle to wesołe i sympatyczne psiaki do towarzystwa. Dobra hodowla i odpowiednie wychowanie sprawiają, że psy te nigdy nie wykazują agresji. W nieodpowiednich rękach mogą jednak być groźną bronią.
Groźny pies z Majorki
Dogi z Majorki to stara rasa stworzona w średniowieczu w celach walk z bykami. Obecnie dobrze prowadzone zwierzaki są dosyć stabilne i mogą stać się odpowiednimi psami stróżującymi i do towarzystwa. W walce jednak są zawzięte i niezwykle odporne na ból. To psy dla bardzo doświadczonych właścicieli.
Agresywne psy świata – dogi argentyńskie
Dogi argentyńskie to doskonałe połączenie psów do walk z myśliwymi. Instynkt łowcy, muskularne ciało i ogromna siła w połączeniu z instynktem stróżowania mogą dawać mieszankę wybuchową. Pies ten znalazł się na liście ras niebezpiecznych ze względu na swoje pochodzenie i ogromną siłę fizyczną.
Opiekunowie doga argentyńskiego muszą dostosować jego szkolenie tak, aby wzmacniać stabilność i doskonale opanować przywołanie. Dzięki swoim umiejętnościom psy tej rasy świetnie sprawdzają się w pracy użytkowej – na przykład w policji lub straży granicznej.
Niebezpieczne rasy psów – buldogi amerykańskie
Buldogi amerykańskie to psy muskularne i bardzo silne, które cechują się wyjątkowo niezależnym charakterem i uporem. Wymagają intensywnego szkolenia metodami pozytywnymi i nieustannej konsekwencji w wychowaniu. Raczej nie nadają się do mieszkania z innymi zwierzętami.
Najgroźniejsze psy na świecie – dog kanaryjski
Dogi kanaryjskie są inteligentne i uparte. Uwielbiają swojego opiekuna i mają bardzo silną potrzebę ochrony go przed obcymi i niebezpieczeństwem. Wymagają odpowiedzialnego szkolenia i wczesnej socjalizacji, w przeciwnym razie ich latynoski temperament może objawić się w każdej chwili. Często ta rasa określana jest jako najgroźniejszy pies świata.
Agresywne rasy psów – tosa
Tosa to muskularny molos w typie mastifa. Często twierdzi sie, że jest to najgroźniejsza rasa psa. W swojej ojczyźnie, Japonii, wykorzystywany był do walk psów. Obecnie jest bardzo ceniony przez tamtejszych opiekunów. Bardzo mocny i silny charakter oraz możliwości fizyczne sprawiają, że pies ten potrzebuje konsekwentnego i doświadczonego właściciela.
Groźna rasa psa – rottweiler
Rottweilery to rasa, która była popularna w naszym kraju szczególnie w latach dziewięćdziesiątych. Wtedy również rozpoczęła się ich zła sława – uznawane są za wyjątkowo agresywne i bezwzględne. Tymczasem są to inteligentne i energiczne psy, które podporządkują się opiekunowi, jeżeli będzie on w stosunku do nich łagodny i cierpliwy.
Groźna rasa psów – akbash dog
Te molosy w typie górskim wywodzą się z Turcji, gdzie od setek lat broniły stad bydła przed drapieżnikami. Ponieważ musiały podejmować samodzielne decyzje, do dzisiaj są niezależne i mają mocny charakter. W połączeniu ze swoimi dużymi rozmiarami i ogromną siłą mogą stanowić potężną broń w rękach nieodpowiedniego właściciela.
Najgroźniejsze rasy psów – anatolian karabash
Owczarki anatolijskie to duże i silne psy, które mają bardzo rozwinięty instynkt stróżowania. Na dodatek cechuje je duża nieufność w stosunku do obcych. Kiedy poczują, że ich terytorium albo opiekun są zagrożone, mogą zaatakować, a wtedy są praktycznie niepowstrzymane. Ich wychowanie musi być świadome, a socjalizacja powinna rozpocząć się jak najwcześniej.
Najgroźniejszy pies na świecie – moskiewski stróżujący
Psy tej rasy nie są szczególnie popularne w naszym kraju. Moskiewskie stróżujące największą popularnością cieszą się w swoim ojczystym kraju, czyli Rosji. To stosunkowo młoda rasa, która powstała z połączenia bernardyna i owczarka kaukaskiego. Głównym przeznaczeniem jej przedstawicieli jest ochrona terytorium. Właśnie dlatego w stosunku do obcych są raczej zdystansowane. Intensywne szkolenie i konsekwencja w wychowaniu sprawiają, że psy te są stabilne i niegroźne, jeżeli nie zachodzi taka potrzeba.
Najgroźniejsze psy świata – owczarki kaukaskie
Owczarek kaukaski to jeden z największych psów na świecie. Zwierzak ten na pierwszy rzut oka przypomina wielkiego niedźwiedzia. Jego instynkt stróżujący jest bardzo silny, dlatego w momencie, kiedy ktoś niepożądany pojawi się na jego terytorium, może stać się niebezpieczny. Kaukazy potrzebują opanowanego i mądrego opiekuna, który w razie konieczności będzie umieć nad nimi zapanować. Psy tej rasy są ogromne i silne, z łatwością więc poradzą sobie z każdym złodziejem. Nie możemy jednak pozwolić, aby stały się agresywne.
Na liście najbardziej niebezpiecznych psów, których posiadanie wymaga pozwolenia znajduje się jedenaście różnych ras. Lista ta nie została zaktualizowana od 2003 roku, ponieważ nie było takiej potrzeby. Warto jednak pamiętać, że nie tylko psy, które znajdują się w szczególnym zestawie, wymagają dobrego wychowania i konsekwencji.
Niezależnie od tego, jakiego psa bierzesz pod swój dach, powinieneś traktować go łagodnie, dbać o szkolenie i odpowiednią socjalizację. Jeżeli pies doświadczy przemocy, będzie trzymany w złych warunkach a jego potrzeby nie zostaną zaspokojone – może stać się agresywny dla otoczenia. Najgroźniejsze psy to takie, które nie otrzymały odpowiedniego wsparcia i opieki ze strony swojego człowieka. Zanim więc wybierzesz rasę, zastanów się, czy będziesz w stanie sprostać wszystkim jej oczekiwaniom.
Poza niezwykłą puszystością i miękkością selkirk rex to wyjątkowo przyjazny kocur. Nie jest przesadnie duży ani ciężki, ale dzięki wyjątkowym włosom wydaje się większy, niż jest w rzeczywistości. To także jedyna rasa kota, który posiada kręcone wąsy. Pochodzi z Ameryki, a z jego nazewnictwem wiąże się dosyć ciekawa historia.
Podstawowe informacje
Wygląd
wzrost: ok. 32 cm waga: 4-6 kg
Umaszczenie
dowolne
Charakter
wierny, dobrze czuje się w domu pełnym ludzi
Długość życia
do 20 lat
Selkirk rex – wygląd kota-owieczki
Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, są kręcone włosy zwierzaka. Dzięki krzyżówce z persem zyskał on krótką kufę i bardzo gęste długie włosy. Selkirk rex jest charakterystycznie grubokościsty, co zawdzięcza połączeniu z kotem brytyjskim. W zestawieniu z niezbyt dużą sylwetką, liczącą sobie ok. 32 cm wysokości, waga kota mieści się w granicach 4–6 kg. Niższe wartości są zarezerwowane dla samiczek, zaś wyższa waga to domena kocurów. Rasę tę można również rozpoznać po dosyć pyzatym pyszczku i średnio wysokich uszach, które lubią stać. Wyróżniają się także średniej długości duże łapy.
Charakter selkirk rexa
Chociaż wyglądem przywodzi na myśl owcę, w swoim zachowaniu upodabnia się do psa. Selkirk rex jest wiernym towarzyszem i dobrze czuje się w domu pełnym ludzi. Potrafi też dogadać się z innymi kotami i nie przeszkadzają mu psy. Lubi aktywną zabawę, ale z drugiej strony przepada też za pieszczotami na kolanach. Jest cierpliwym kotem i nawet wielominutowe zabawy nie są dla niego nużące. Po dłuższej aktywności lubi jednak zażyć nieco odosobnienia i odpoczynku.
Kot selkirk rex i jego zdrowie
Koty tej rasy uznawane są za stosunkowo zdrowe, ale po persach odziedziczyły kilka uwarunkowanych genetycznie schorzeń. Zalicza się do nich wielotorbielowatość nerek i zgrubienie mięśnia sercowego, co fachowo nazywa się kardiomiopatią przerostową. Poza poważnymi zaburzeniami zdrowotnymi selkirk rex wymaga również regularnego czyszczenia uszu z powodu produkowania nadmiernej ilości woskowiny. Oczy kota mają również tendencje do łzawienia, dlatego wymagają częstej troski. W zamian selkirk rex odwdzięczy ci się ujmującym charakterem i ciepłem.
Pielęgnacja kota rasy selkirk rex
Włosy kotów tej rasy są niezwykle urocze, ale także wymagają odpowiedniej pielęgnacji. Pamiętaj, by nie czesać ich zbyt często, by nie naruszyć ich struktury. Najlepiej robić to 2–3 razy w tygodniu. Używaj do tego specjalnych szczotek dla kotów o delikatnej sierści. Selkirk rex potrzebuje również przycinania paznokci, które mogą mu przeszkadzać w funkcjonowaniu, szczególnie w domowych warunkach. Wymaga również regularnych szczepień, zabiegów odrobaczających i wizyt u weterynarza.
Jak wygląda hodowla selkirk rexa?
Poszczególne koty tej rasy są w stanie dożyć nawet 20 lat. Są nieprzewidywalne pod kątem ubarwienia i wyglądu ciała, ponieważ na skutek licznych krzyżówek nie ustabilizował się jednolity całokształt kota. Z tego powodu hodowla tej rasy może być niekiedy zaskoczeniem dla właściciela oczekującego określonych cech kociąt. Nie zamartwiaj się jeśli malutkie kotki zgubią część sierści – jest to normalne zjawisko. Jej grubość stabilizuje się przed osiągnięciem 1. roku życia.
Cena młodego kotka rasy selkirk rex
Biorąc pod uwagę fakt, że jest to stosunkowo młoda rasa, ceny nie należą do najniższych. Jeśli chcesz sprawić sobie takiego czworonoga, musisz być przygotowany na wydatek przekraczający 2500 zł. Odpowiednio pielęgnowany i zaopiekowany selkirk rex, odwdzięczy ci się swoim przywiązaniem oraz ciepłym, ujmującym charakterem.
Selkirk rex – historia rasy
Pierwotna wersja dotycząca nazewnictwa miała wiązać się z pewną górą nieopodal pierwszej hodowli tych kotów. Jednak z czasem okazało się, że tak nazywał się ojczym kobiety odpowiedzialnej za skrzyżowanie persa z kotem o kręconej sierści. Pierwszy egzemplarz nowej rasy przyszedł na świat w 1987 roku, a w Europie jego przedstawiciele pojawili się w 1992 roku. Za pomysłodawczynię skrzyżowania persa z kotem o kręconej sierści uznawana jest Jeri Newman, która z pasją oddawała się hodowli persów. Z czasem do krzyżówki włączono również kota brytyjskiego.
Dla kogo jest selkirk rex?
Selkirk rex jest wyjątkowo spokojnym kotem z delikatną nutką polotu do zabawy i aktywności ruchowej. Dzięki temu dobrze pasuje do rodzin z dziećmi i do miejsc, w których mieszkają już inne zwierzaki. Kot tej rasy bardzo lubi spędzać czas z właścicielem, nie tylko w pewnej odległości podążając za nim, ale też szukając bliskiego kontaktu. Nie zaleca się więc zostawiać go na wiele godzin samego.
Ciekawostki na temat rasy selkirk rex
Za mutację w postaci kręconej sierści odpowiada gen dominujący, dlatego kot ten nie cierpi z powodu jednostek chorobowych związanych z krzyżówką. Najczęściej nazywany jest kocią owieczką, ponieważ jego włosy są łudząco podobne do owczej wełny. Bardzo gęste i kręcone, szybko prostują się nawet po kąpieli. Selkirk rex polecany jest wszystkim tym, którzy oczekują po kocie spokojnego charakteru i dobrego zachowania. Nie buntuje się on nawet pod wpływem długiego głaskania i przytulania.
Najczęściej zadawane pytania
Jaka rasa kotów ma włosy?
W rzeczywistości nie istnieje coś takiego jak kot z włosami. Wszystkie koty mają sierść.
Ile kosztuje kot rasy devon rex?
Koty devon rex z rodowodem kosztują od 3 500 do nawet 8 000 złotych.
Papugi na rysunku mogą być wspaniałą ozdobą w każdym domu. Feeria barw na piórach prezentuje się szczególnie dobrze na kolorowych rysunkach, ale równie korzystnie będzie wyglądać w odcieniach szarości. Świetnym pomysłem jest też malunek, ale aby go wykonać, trzeba wiedzieć, jak namalować papugę. Dobre efekty może dać również praca w programie graficznym. To jednak osobne i dość obszerne tematy, więc w naszym tekście skupimy się wyłącznie na tradycyjnych metodach z wykorzystaniem kredek i ołówków. Chcesz odzwierciedlić papugi? Rysunek będziesz mógł stworzyć dzięki naszym poradom. Przeczytaj i sprawdź, jak zabrać się do dzieła!
Papugi – rysunek może przedstawiać różne gatunki
Zapewne orientujesz się, że na świecie istnieje wiele gatunków papug. Czy wiesz jednak, że istnieje ponad 350 odmian tych ptaków? Jeśli szukasz odpowiedniej papugi, rysunek może zaczekać, ponieważ najpierw musisz znaleźć ptasią modelkę. W domu bardzo często można spotkać papużki faliste oraz tak zwane nierozłączki. Są one bardzo małe i idealnie nadadzą się na mniejszy rysunek. Z nieco większych gatunków zdecydowanie warto zwrócić uwagę na kakadu, których charakterystyczne czubki będą się wspaniale prezentować. Możesz też narysować większe ptaki, np. barwnie upierzone ary czy nieco bardziej stonowane kolorystycznie żako.
Wybierz styl, w jakim papugi mają być na rysunku
Masz już wybrany odpowiedni gatunek, który chcesz narysować? Pora zastanowić się nad stylem, w którym przedstawisz zwierzę. Papugi mają wiele charakterystycznych cech i świetnie nadają się do komiksowego stylu. Możesz w nim podkreślić atrybuty tych zwierząt:
duży, zakrzywiony dziób;
inteligentne oczy;
kolorowe pióra.
Jak jeszcze możesz ukazać papugi? Rysunek bardziej realistyczny to równie dobry pomysł, ponieważ w ten sposób da się przedstawić całe piękno tych wyjątkowych ptaków. Możesz także postawić na coś pomiędzy tymi dwoma stylami, decydując się na w połowie realistyczne przedstawienie ptaków.
Papugi – rysunek kreskówkowy i jego zasady
Rysując ptaki do kreskówki, musisz przyjrzeć się ich charakterystycznym cechom i oddać je bardzo wiernie. Nie należy przy tym zapominać o proporcjach, gdyż rysunek będzie wyglądać wtedy nieprzemyślanie i po prostu brzydko. Na początek warto więc naszkicować z grubsza kształt ptaka, a następnie zabrać się za dodawanie detali papugi. Rysunek w tym stylu, nie musi wiernie oddawać wszystkich szczegółów wyglądu ptaka. Liczy się bowiem bardziej umowny obraz, który można osiągnąć uproszczonymi kreskami. Na koniec możesz pokolorować całość, by dodać rysunkowi nieco życia.
Papugi – rysunek realistyczny ołówkiem
Rysunek realistyczny rządzi się rzecz jasna innymi prawami niż ten kreskówkowy. Musisz przyłożyć się bardziej do jak najlepszego oddania rzeczywistości. To sprawia, że cały zarys trzeba przygotować z większą uwagą:
Możesz zacząć od narysowania głównych brył, czyli głowy i tułowia ptaka.
Później możesz dorysowywać do tego poszczególne części ciała.
Cieniowanie powinno płynnie przechodzić z tonu w ton i wiarygodnie oddawać światłocień.
Do rozcierania ołówka możesz użyć wiszera, ale większą kontrolę nad pracą da nałożenie wielu warstw cieniowania.
Papugi – rysunek realistyczny kredkami
Masz jeszcze jedną opcję narysowania papugi. Rysunek realistyczny kredkami na początku nie różni się jednak zbytnio od tego wykonywanego ołówkiem. Potrzeba do niego dobrego szkicu, który stanowi bazę każdej dobrej pracy w tej formie. Jeśli coś pójdzie na tym etapie nie tak, cały rysunek może być później nieudany. Po wykonaniu zarysu pamiętaj o tym, by odpowiednio dobrać wszystkie odcienie. Dobrym rozwiązaniem będzie testowanie każdego koloru na osobnej kartce i dopiero później nakładanie warstwy na rysunek.
Wiesz już, jak rysować papugi. Rysunek (mamy taką nadzieję) będzie prezentować się wyjątkowo pięknie! Pamiętaj, że trening czyni mistrza i nie zrażaj się nawet wtedy, gdy pierwsze prace nie będą wychodziły idealnie.
Małe psy rasowe są bardzo popularnym rozwiązaniem w naszym kraju. Wiele osób, szczególnie mieszkańców miast, mieszka w blokach. Trzymanie bardzo dużego psa w małym mieszkaniu czasami bywa kłopotliwe. Małe psy łatwo w przewozić (także komunikacją miejską). Wbrew pozorom nie są potulne i tak, jak więksi kuzyni potrzebują szkolenia z posłuszeństwa. Sprawdź, które rasy małych psów domowych są najbardziej interesujące. Przeczytaj!
Małe psy, mały kłopot?
Rasy psów małych (krótkowłosych, a także długowłosych) budzą pozytywne emocje. Wydają się delikatne i całkowicie niekłopotliwe. Ciężko bowiem wyobrazić sobie malucha, który na poważnie kogoś atakuje. W wyniku takiego myślenia małe psy zazwyczaj są pozostawiane same sobie bez szkolenia. Tymczasem małe ciało nie oznacza bynajmniej, że zwierzak nie jest w stanie wejść ci na głowę. Dosłownie i w przenośni.
Psy małe – rasy, które trzeba szkolić
Wręcz przeciwnie. Istnieje zjawisko, które nazywa się syndromem małego psa. Zaniechanie szkolenia z posłuszeństwa i brak stawianych jasno granic może mieć opłakane skutki. Zwierzak staje się prawdziwym małym terrorystą. Wymusza zachcianki szczekaniem, skakaniem a nawet gryzieniem. Pojawia się obsesyjne pilnowanie zasobów, agresja miskowa, czy nadmierna lękliwość. Szkolenie małego psa jest więc absolutną podstawą, aby opieka nad nim była bezproblemowa.
Psy – rasy małe potrzebują ruchu
Każdy maluch musi poznać zasady panujące w domu i zrozumieć, że musi się do nich dostosować. Małe psy mają także dosyć dużą potrzebę ruchu. Jest ona oczywiście dostosowana do ich rozmiaru. Jednak większość psów potrzebuje więcej ruchu niż pojedynczy spacer na trawniku pod blokiem, aby załatwić potrzeby fizjologiczne.
Małe rasy psów – problemy zdrowotne
Małe psy zazwyczaj są bardziej długowieczne od przedstawicieli dużych ras. Mimo wszystko niewielkie rasy cierpią na różne schorzenia, które zazwyczaj są zupełnie inne niż te, które trapią większe psy.
Małe psy bardzo często mają problemy z tchawicą. W momencie, kiedy jej pierścienie stają się mniej elastyczne i zapadają się, pies może mieć problem z oddychaniem.
W tym kontekście warto także wspomnieć o tak zwanym syndromie brachycefalicznym. To zespół objawów, który dotyka psów z krótką kufą:
mopsy;
pekińczyki;
gryfoniki;
buldogi francuskie.
Pieski te mają problemy z drogami oddechowymi, źle znoszą wysokie temperatury a podczas snu często chrapią.
Zastanawiasz się, który mały pies będzie dla ciebie najlepszy? Poniżej znajdziesz zestawienie dziesięciu małych ras. Być może któraś z nich będzie odpowiadała właśnie tobie?
1. Mały pies rasy chihuahua
Chihuahua bije na świecie rekordy popularności. Dzięki celebrytom, takim jak na przykład Paris Hilton, pieski te sprzedają się świetnie na całym świecie.
Mały piesek z wielką osobowością
Chihuahua jest rasą małych psów, która bije na świecie rekordy popularności. Dzięki celebrytom, takim jak na przykład Paris Hilton, pieski te sprzedają się świetnie na całym świecie.
Zanim kupisz chihuahuę musi wiedzieć, że ten piesek (przez niektórych uznawany za najmniejszego na świecie) ma naprawdę wielką osobowość. Jest nie tylko bardzo inteligentny, lecz także niezwykle odważny i pełen energii. Noszenie psa tej rasy w torebce czy przyuczanie go do kuwety może się udać, jednak zdecydowanie nie będzie odpowiedzią na jego potrzeby.
Mały pies rasy chihuahua to zwierzak pełen energii, który ma bardzo dużą chęć do współpracy z człowiekiem. Jego szkolenie nie jest trudne. Wielokilometrowe wycieczki raczej nie wchodzą w grę, jednak piesek ten bardzo chętnie spaceruje i odkrywa nowe miejsca.
Chihuahua słynie z długowieczności i rzadko choruje. Trzeba jednak chronić go przed chłodem i na zimowe spacery zakładać ubranko.
2. Psy małe i urocze – Shih tzu
Shih tzu to małe psy rasowe, które dotarły do nas z Dalekiego Wschodu. Są towarzyskie i bardzo otwarte na kontakty z ludźmi i innymi zwierzętami. Ich aktywność jest umiarkowana, dlatego doskonale nadają się do domów osób starszych.
Warto jednak zaznaczyć, że ten malutki pies o pięknej długiej sierści ma dosyć niezależny charakter. Aby go wychować, konieczne jest przeprowadzenie szkolenia z podstawowego posłuszeństwa. Samo szkolenie metodami pozytywnymi nie jest trudne i daje wymierne efekty bardzo szybko. Jeżeli jednak zaniechasz przyuczenia, maluch bardzo szybko wejdzie ci na głowę.
Shih tzu należy do bardzo starych ras pierwotnych. To zdrowy psiak, który niekiedy w dobrej kondycji dożywa piętnastego roku życia. Warto zaznaczyć, że przedstawiciele tej rasy małych psów bardzo źle znoszą upały. Podczas gorących dni trzeba wychodzić na spacery z shih tzu przed wschodem lub po zachodzie słońca.
Pamiętaj, żeby psa kupować tylko w zarejestrowanej hodowli. Shih tzu są wyjątkowo często ofiarami pseudohodowców.
3. Gryfonik brukselski – mały pies rasowy dla każdego
Gryfonik brukselski jest małym psem o wyjątkowo charakterystycznym wyrazie pyszczka. Wszystkiemu winna jest żuchwa, która wyraźnie wystaje ponad górną szczękę. Dzięki temu piesek ma zadziwiająco „ludzki” wyraz twarzy.
Gryfoniki są bardzo malutkie i z natury raczej uległe. Dobrze dogadują się z innymi psami, kotami i dziećmi. Taki mały pies będzie doskonałym wyborem dla osoby, która wcześniej nie miała jeszcze czworonoga. Oczywiście, zwierzak wymaga szkolenia i socjalizacji, jednak zazwyczaj nie są one szczególnie trudne.
Gryfonik ma skłonność do chorób oczu, dlatego musisz bardzo dbać jego wzrok. Jego zęby są osadzone dosyć płytko, dlatego twarde gryzaki i zabawa w szarpanie to zły pomysł dla tej rasy. Poza tym, piesek jest długowieczny i zdrowy. Z powodzeniem może zamieszkać z rodziną z dziećmi, jednak maluchy warto uczulić na to, aby obchodziły się z gryfonikiem bardzo delikatnie.
4. Rasy psów małych krótkowłosych? Buldogi francuskie!
Buldogi francuskie to małe psy krótkowłose, które wprost uwielbiają zabawę. Nawet w dorosłym życiu często zachowują się jak szczeniaki. Uwielbiają dzieci, które są dla nich doskonałymi towarzyszami (jeżeli oczywiście dziecko jest uprzedzone, postępować z psem delikatnie).
Ze względu na krótką kufę i specyficzną budowę pyszczka zwierzęta te mają problemy typowe dla psów brachycefalicznych. Źle znoszą upał, a intensywny wysiłek może spowodować u nich problemy z oddychaniem.
Przed zakupem szczeniaka buldoga francuskiego koniecznie upewnij się, że jego hodowca jest zarejestrowany w ZKwP i wykonuje pieskom wszystkie potrzebne badania. Jest to bowiem rasa popularna wśród pseudohodowców.
5. Pudel miniaturowy – sympatyczny towarzysz
Pudel miniaturowy jest wprawdzie malutki, jednak jego charakter w niczym nie ustępuje większym odmianom tej rasy. To zwierzak niezwykle energiczny i wesoły. Zdecydowanie nie odnajdzie się w roli pieska kanapowego. Uwielbia się uczyć, jest bardzo inteligentny i zawsze chętny do pracy.
Warto zaznaczyć, że miniaturowy pudel to doskonały towarzysz do wędrówek i spacerów. Ten mały pies dobrze sprawdzi się także w psich sportach. Jeżeli jego zapotrzebowanie na pracę nie zostanie spełnione, frustracja wzrośnie, a to z kolei zamieni się w skłonność do niszczenia lub w nieznośną szczekliwość.
Najmniejszy pudel będzie więc doskonałym towarzyszem dla aktywnej rodziny, która z jakiegoś powodu nie może pozwolić sobie na większego psa.
6. Jamnik – mały pies myśliwski
Cute dachshund dog of brown color looking at female pet owner holding its head in hand during obedience training
Jamniki były najbardziej popularne w latach dziewięćdziesiątych. Obecnie nie jest tak łatwo spotkać je na ulicy, jednak ciągle mają swoich wielkich zwolenników.
Jamniki to małe psy o krótkich nóżkach. Zajmują niewiele miejsca, a jednocześnie są wytrwałe i bardzo energiczne. Chętnie biorą udział w długich wyprawach, lubią kopać dziury w ziemi i mają bardzo silny charakter.
Psy tej rasy dostępne są w trzech wariantach – krótkowłosym, długowłosym i szorstkowłosym. Jamnik długowłosy uważany jest za najłagodniejszą wersję rasy ze względu na domieszkę genów spaniela. Mimo wszystko nadal są to psy uparte, inteligentne a nawet nieco zaborcze. Raczej nie przepadają za dziećmi, chociaż dobrze socjalizowane będą w stosunku do nich uprzejme. Jamnik będzie także dobrym stróżem.
7. Pinczery małpie – małe psy z duszą lwa
Pinczer małpi to rasa małych psów niezwykle rzadko występująca w Polsce. Po szczeniaka najczęściej trzeba udać się za granicę (zazwyczaj do Niemiec). Taka podróż to na pewno drobnostka dla jego miłośników.
Pinczer małpi jest bardzo blisko spokrewniony z gryfonikiem brukselskim, jednak charaktery tych dwóch ras są zupełnie inne. O ile gryfon to pies uległy i bezkonfliktowy, o tyle pinczer małpi jest prawdziwym lwem w ciele psiaka. Zwierzak ma silny instynkt terytorialny, jest odważny i często zaczepny. Trzeba go dobrze socjalizować, bo w przeciwnym wypadku może wchodzić w konflikty.
Pinczer małpi jest psem, z którym trzeba pracować. Miłośnicy cenią jednak jego ogromną wierność i przywiązanie do rodziny. Świetnie sprawdzi się w domu osoby, która nie ma zbyt wiele miejsca, ale chce mieć temperamentnego psa.
8. Corgi pembroke – mały pies na krótkich łapkach
Corgi to małe psy, które zyskały popularność ze względu na brytyjską królową. Elżbieta II już od wczesnego dzieciństwa jest ogromną fanką rasy. Warto jednak zaznaczyć, że pieski o których mowa, to corgi pembroke. Ich bliscy kuzyni, czyli welsh corgi cardigan, mają nieco bardziej zdystansowany charakter – bliższy jamnikowi. Pembroke z kolei odziedziczył więcej cech po szpicach.
Te przeurocze pieski na krótkich łapkach są wesołe i serdeczne. Chętnie zaprzyjaźniają się z nowymi ludźmi i zwierzętami. Szybko się uczą, są inteligentne i bystre. Bardzo dobrze odnajdą się w rodzinach z dziećmi, z którymi chętnie się bawią. To odporne i zdrowie zwierzaki.
Pamiętaj, że corgi jest pieskiem pasterskim a jego instynkt zaganiania ciągle jest silny. Trzeba bardzo uważać, ponieważ może mieć skłonność do zaganiania dzieci i podszczypywania ich po nogach. Taki zwyczaj warto jak najszybciej wyplenić.
9. Maltańczyk – mały biały pies
Maltańczyka nie trzeba nikomu przedstawiać. Ten mały pies w kolorze czystej bieli jest w ostatnim czasie niezwykle popularnym zwierzęciem. Nie ma co się dziwić – to bardzo serdeczny i niezwykle towarzyski piesek.
Maltańczyki słyną z bardzo dużej inteligencji. Bardzo szybko się uczą i chętnie współpracują z przewodnikiem. Wbrew pozorom będą doskonałymi zawodnikami w psich sportach, na przykład w agility.
Pieski tej rasy bardzo źle znoszą samotność. Właśnie dlatego nie będą najlepszym wyborem dla osób, które opuszczają dom na całe dnie. Maltańczyk świetnie odnajdzie się na przykład w rodzinie z dziećmi lub nawet w domu energicznej starszej osoby. Trzeba uważać, aby go nie przekarmić, ponieważ maltany mają tendencję do tycia.
Zasadniczo są to jednak zdrowe i długowieczne zwierzaki. Świetnie nadają się na pierwsze, małe psy dla niedoświadczonych opiekunów.
10. Mops – mały pies dla każdego
Jakie jeszcze rasy psów małych są warte uwagi? Wokół mopsów narosło w ostatnim czasie wiele kontrowersji. Te małe psy przez lata były hodowane w taki sposób, aby ich kufa była jak najkrótsza. Wiązało się to z dolegliwościami górnych dróg oddechowych. Na szczęście, obecny wzorzec odchodzi od tego niebezpiecznego trendu.
Mopsy mają problemy typowe dla zwierząt brachycefalicznych, jest to jednak głównie kwestia chrapania podczas drzemki i gorszego znoszenia upałów. Pamiętaj, aby mopsy kupować jedynie ze sprawdzonych hodowli.
Są to bardzo sympatyczne, inteligentne i łatwe do wychowania małe psy. Cechuje je serdeczność i wieczna chęć do zabawy. Wbrew pozorom nie są to psy ospałe ani leniwe. Wręcz przeciwnie, chętnie biorą udział w zabawach z dziećmi i nie są agresywne.
Małe rasy psów są bardzo popularne i nic nie wskazuje na to, by miało się to zmienić. Kupione w dobrych hodowlach, socjalizowane i poddawane szkoleniu będą wiernymi i kochanymi towarzyszami na wiele lat. Najważniejsze jest to, aby małe psy traktować dokładnie tak samo, jak te duże. Chociaż często przypominają małe misie, zdecydowanie nie są maskotkami.
Konieczność usunięcia tła ze zdjęcia zwierzaka może powstać z różnych powodów. Na przykład, gdy nie lubisz bałaganu w tle (a niestety często się pojawia, kiedy próbujemy sfotografować naszych ulubieńców) lub po prostu chcesz pozbyć się rozpraszających uwagę szczegółów. Najczęściej tak skomplikowane narzędzia, jak Photoshop nie wchodzą w grę ze względu na brak odpowiednich umiejętności i dzisiaj, tak naprawdę, zupełnie nie jest to potrzebne. Otóż, opowiadamy o łatwych, szybkich i skutecznych sposobach na usuwanie tła ze zdjęć Twojego zwierzaka!
Jakie powinno być tło na zdjęciach zwierząt w wysokiej jakości?
W przeciwieństwie do fotografii przyrodniczej, gdzie kamuflaż może być ważnym elementem kompozycji, w fotografii zwierząt bardzo ważny jest kontrast – nie chcesz, aby główny bohater wtopił się w tło na portrecie.
Poprawnie dobrane tło odgrywa ważna rolę pod względem tego, jak będzie prezentowało się zrobione przez Ciebie zdjęcie. Najlepiej sprawdza się tło przeznaczone do robienia profesjonalnych zdjęć, na przykład Lastolite, które można skręcić w małą rurkę i zabrać ze sobą – jest to doskonała opcja do robienia zdjęć w naturze. Jeśli nie masz możliwości skorzystania z fabrycznie wyprodukowanego tła, możesz je zastąpić przygotowanym samodzielnie za pomocą kijów i płótna.
Jako tło można również wykorzystać wnętrze domu, w którym odbywa się sesja fotograficzna. W szczególności bardzo dobre, naturalne rezultaty można uzyskać fotografując zwierzę leżące na ulubionym krześle. Jeśli wybierasz robienie zdjęcia pupila z tłem, wówczas należy pamiętać, że nie powinno na nim być wielu szczegółów.
Jeśli tło na zdjęciu Ci się nie podoba, można je zastąpić innym, korzystając z oprogramowania zainstalowanego na Twoim komputerze lub dostępnego online.
Najłatwiejszy sposób na usunięcie tła ze zdjęcia
W tym celu należy pobrać na komputer specjalne oprogramowanie. Wykonaj standardowe kroki instalacji:
Zapoznaj się z treścią umowy użytkownika
Określ folder zapisu;
Utwórz skrót na pulpicie;
Uruchom aplikację;
Otwórz obraz do przetworzenia.
Warto wybierać oprogramowanie stworzone na zasadach sztucznej inteligencji, gdyż wówczas nie będzie potrzeby wykonywać sporej ilości operacji ręcznie, a wszystko zamiast Ciebie zrobi maszyna.
Po uruchomieniu wybranego przez Ciebie programu wybierz zakładkę “Narzędzia”, a następnie przejdź do funkcji “Usunięcie tła”. Być może, będą mieli nieco inne nazwy, zależy to od tego, z jakiego programu zdecydujesz się skorzystać, ale na pewno poradzisz sobie, gdyż nawigacja w większości prostego oprogramowania jest naprawdę intuicyjna.
Współczesne oprogramowanie umożliwia usunięcie nie tylko tła w całości, ale i jego oddzielnych elementów, jeśli użytkownik uzna je za niepożądane. Wśród innych funkcji we współczesnych programach do pracy z tłem można wyróżnić:
Możliwość zastąpienia istniejącego tła nowym;
Ulepszenie istniejącego tła;
Pobranie zdjęcia bez tła lub z nowym tłem w potrzebnym formacie.
Sposoby online na usunięcie tła ze zdjęcia zwierzaka
Jeśli nie chcesz pobierać oprogramowania, tło możesz także usunąć online. Obecnie jest dostępnych kilkadziesiąt serwisów internetowych, umożliwiających przeprowadzenie takiej operacji – część z nich jest dostępna całkiem bezpłatnie, a część – w trybie demonstracyjnym, co jest wystarczające, jeśli potrzeba usunięcia tła pojawiła się jednorazowo lub występuje tylko od czasu do czasu.
Jednym z popularnych narzędzi, pozwalających szybko i całkiem bezpłatnie usunąć tło z dowolnego obrazu jest pl.depositphotos.com/bgremover.html. Żeby z niego skorzystać, nie musisz posiadać żadnego doświadczenia w branży projektowania – wystarczy przeciągnąć obraz do odpowiedniego pola, a system wszystko zrobi za Ciebie.
Korzystając z oprogramowania online w celu usunięcia tła na zdjęciach ze zwierzętami najczęściej trzeba podjąć tylko trzy proste kroki:
Wgrać zdjęcie;
Podać wskazówkę usunięcia tła z obrazu;
Pobrać gotowy plik, na którym wyizolowane będą podane przez Ciebie elementy.
Pośród programów, które możesz wykorzystać do usunięcia tła na zdjęciach, można wymienić: Wondershare UniConverter, BgEraser, FocoClipping, InPixio, Apowersoft Background Eraser i wiele innych. Umożliwiają nie tylko usunięcie tła, ale także dobrze radzą sobie z usunięciem pojedynczych, w tym niepodobnych do siebie elementów. W niektórych z nich jest także uwzględniona możliwość powiększania i przycinania obrazu.
Jakie narzędzie lepiej jest wybrać, online czy do instalacji? To zależy od Twoich preferencji. Narzędzia online są bezpłatne i łatwe w użyciu, ale jednocześnie mają ograniczenia pod względem liczby przetwarzanych plików, rozmiaru pliku i funkcji. Programy desktopowe działają jak pełnoprawne narzędzia z kilkoma funkcjami i bez żadnych ograniczeń, ale trzeba wykupić plan abonamentowy.
Jak możesz zauważyć, obecnie każdy, kto chce usunąć tło ze zdjęcia ma do swojej dyspozycji ogrom rozwiązań. Które z nich wybrać? Tu wszystko zależy od Twoich preferencji, upodobań, czasu i sprzętu, którymi dysponujesz. Jednak możemy śmiało powiedzieć, że już w najbliższej przyszłości faworytami większości użytkowników będa właśnie te rozwiązania dostępne online.
Pieski preriowe kojarzą się wielu osobom z psiakiem, który mieszka gdzieś na wsi. Czy ma to coś wspólnego z prawdą? Piesek preriowy, znany jako nieświszczuk, to gryzoń podobny do świstaka. Zwierzaki, które opiszemy w tekście, są bardzo towarzyskie, można je oswoić i trzymać w domu. Właśnie dlatego wiele osób zastanawia się nad nowym pupilem rodem z prerii. Czy pieski preriowe są wymagające? Jak zachowują się w stosunku do dzieci? Co różni je od surykatek? Pytań jest jeszcze więcej, a na wiele z nich odpowiemy w naszym artykule. Poznaj bliżej urocze gryzonie!
Piesek preriowy – poznaj nieświszczuki z USA
Pieski preriowe (inna ich nazwa to nieświszczuki) są bardzo popularnymi gryzoniami z rodziny wiewiórkowatych. Popularność tych zwierzaków rozszerzyła się daleko poza Stany Zjednoczone. Okazało się bowiem, że pieski preriowe mogą być świetnymi towarzyszami rodziny. Można tak powiedzieć, ponieważ:
da się je bardzo łatwo udomowić;
mają czytelną mowę ciała;
nie są agresywne.
Obecnie nieświszczuk jest zwierzakiem domowym i przestał być jedynie amerykańską atrakcją turystyczną.
Piesek preriowy – gatunki
Pieski preriowe, które nazywamy nieświszczukami, dzielimy na pięć gatunków. Są to:
nieświszczuk płowy;
nieświszczuk białoogonowy;
nieświszczuk mały;
nieświszczuk meksykański;
nieświszczuk czarnoogonowy.
Pierwsze cztery wymienione gatunki nie są skore do udomowienie. Jeśli zatem szukasz pupila, zdecyduj się na nieświszczuka czarnoogonowego.
Pieski preriowe – wygląd
Jak już wspomnieliśmy, pieski preriowe to gryzonie, które przypominają z wyglądu świstaka. Waga takiego stworzenia nie przekracza zazwyczaj 1,4 kilograma. Długość jego ogona to aż 10 cm, co robi wrażenie w zestawieniu z długością ciała dorosłego osobnika (około 35 cm) Nieświszczuki mają:
gęstą sierść;
jasny brzuch;
zwartą budowę ciała.
Chociaż nazwa tego zwierzaka przywodzi na myśl szczekającego czworonoga, piesek preriowy nie jest w żaden sposób spokrewniony z tym gatunkiem. Ewentualnie może go przypominać, gdy jest bardzo młody. Taki osobnik trochę przypomina szczenię, ale oczywiście jest gryzoniem.
Pieski preriowe – różnice między samcem i samicą
Nieświszczuk to zwierzak o krótkiej szczęce i brązowo-żółtej sierści, która ma także odcienie szarości. Co ważne, u tych zwierząt nie występuje dymorfizm płciowy. Oznacza to, że zarówno samce, jak i samice wyglądają tak samo. Jak zatem możesz je od siebie odróżnić jako hodowca piesków preriowych? Da się to sprawdzić na podstawie ich wzrostu, choć nie jest to łatwe. Masz młode pieski preriowe i widzisz, że niektóre z nich są większe? Najprawdopodobniej masz do czynienia z samcami. Samice są małe.
Piesek preriowy – cena
Pieski preriowe kosztują około 1500 zł, chociaż zdarza się, że cena wynosi nawet 2000 zł. Czy to duży wydatek? Oceń to sam. Może się okazać, że ich usposobienie przekona cię do przyjęcia pod swój dach nowego zwierzaka.
Zwierzęta prerii – charakter piesków preriowych
Nieświszczuki to zwierzaki bardzo przyjazne, które łatwo się oswajają i nie są agresywne. Mogą jednak próbować dominować i okazywać agresję, gdy nadejdzie okres godów. Trzeba być wówczas ostrożnym, aby nie zdenerwować swojego pupila. Interesuje cię hodowla piesków preriowych? Pamiętaj, że mają bardzo silny instynkt stadny. Oznacza to, że nie możesz trzymać tylko jednego pieska preriowego i musisz przygarnąć co najmniej parę. Samotny pies preriowy będzie bowiem czuł się nieswojo. Pamiętaj, że to zwierzak, który szczeka, gdy się czegoś boi.
Pieski preriowe a dzieci
Pieski preriowe są bardzo żywiołowe, towarzyskie, aktywne i zawsze chętne do zabawy. Najwięcej energii mają rano i wieczorem. Uwielbiają spacery na smyczy, bieganie w tunelach z kilkoma wyjściami i kontakt ze swoim opiekunem. Muszą być jednak zadbane, najedzone i bezpieczne. Poczucie bezpieczeństwa daje im, jak już wiesz, towarzysz w postaci innego pieska preriowego. Charakter tego zwierzaka sprawia, że coraz więcej osób kupuje pieska preriowego dla swojego dziecka. Pamiętaj jednak, że nieświszczuka łatwo zranić, ponieważ jest mały. Pilnuj go albo poczekaj, aż twoja pociecha będzie w stanie się nim opiekować.
Co jedzą pieski preriowe?
Nieświszczuki to zwierzęta roślinożerne. Jedzą:
trawę;
siano;
bulwy;
mniszek lekarski;
pędy.
Możesz zdecydować się na zakup karmy dla szynszyli w sklepie zoologicznym i podawanie jej swoim pupilom. Pieski preriowe mają bowiem bardzo podobne upodobania żywieniowe do tych zwierzaków. Karmę oczywiście możesz zamówić online, a nie tylko stacjonarnie. Dodatkowo podawaj pieskom preriowym owoce i warzywa, a od czasu do czasu owady. Ograniczona ilość białka zwierzęcego w nich zawarta sprawi, że nieświszczuki nie przytyją.
Piesek preriowy a surykatka w domu
Są pewne podobieństwa między surykatkami a nieświszczukami. Surykatka także lubi życie w stadzie liczącym wielu przedstawicieli, jest nie mniej aktywna i patroluje teren wokół siebie, zawsze stojąc w wyprostowanej pozycji. Różnica między zwierzakami tkwi głównie w diecie. Surykatka, w przeciwieństwie do nieświszczuka, nie je zbyt często pokarmu roślinnego. Zamiast tego woli gady, ptaki i owady.
Pieski preriowe – hodowla
Pieski preriowe nie są zbyt często hodowane jako zwierzęta domowe w Polsce, jednak zyskują zwolenników. Jeśli zastanawiasz się, czy przygarnąć zwierzaki (dwa lub więcej) pamiętaj, że są bardzo wymagające. Przede wszystkim, pieski preriowe wymagają dużego terenu do biegania, podłoża do kopania i licznych zabaw. Muszą mieć także dobry widok z góry na otoczenie. Jeśli jesteś w stanie spełnić te warunki i nie odstraszają cię wydatki, możesz zdecydować się na przygarnięcie nowych domowników.
Pieski preriowe – ciekawostki
nieświszczuki zamieszkują Amerykę Środkową i Amerykę Północną;
w wielu miejscach nie są mile widziane, gdyż mogą wyrządzać szkody w uprawach;
psy preriowe tworzą miasta, obwody i koterie (kilka rodzin w jednym miejscu).
nieświszczuk jest poligamistą;
piesek preriowy przez pierwszy miesiąc życia nie wychodzi z nory, natomiast dojrzałość płciową osiąga po 14-15 miesiącach;
nieświszczuk zapada w sen zimowy;
pieski preriowe ostrzegają się nawzajem, wydając dźwięki ostrzegawcze.
Najczęściej zadawane pytania
Czy można mieć pieska preriowego w domu?
Pieska preriowego można trzymać w domu, pod warunkiem że codziennie wypuścimy go na wybieg.
Ile kosztuje piesek preriowy?
Pieski preriowe kosztują od 1500 do 2000 złotych.
Jak witają się pieski preriowe?
Pieski preriowe witają się gestem przypominającym pocałunek.
Gdzie żyje piesek preriowy?
Pieski preriowe zamieszkają prerie Ameryki Północnej.
Szacuje się, że zwierzęta domowe mieszkają nawet u co drugiego Polaka. Liczba ta świadczy o zdecydowanej atrakcyjności posiadania zwierzęcia w domu. Co więcej, nie są to tylko gatunki udomowione, ale i egzotyczne zwierzęta. Codzienne towarzystwo zwierząt wiąże się z obowiązkiem spełnienia ich potrzeb i utrzymania warunków do życia, typowych dla danego gatunku. Przeczytaj o najpopularniejszych zwierzętach domowych!
Puszysta kuleczka – chomiczek
Chomiki to małe i urocze gryzonie. Bardzo często wybierane są na pierwsze zwierzątko dla małych dzieci, ze względu na ich łatwość w hodowaniu i niskie koszty utrzymania. Potrzebują stosunkowo niewielkiej klatki, która nie zajmie wiele miejsca. Są samotnikami, więc lepiej nie trzymać ich w grupie, bo będzie dochodzić do walk.
Często lekceważone potrzeby chomików są przyczyną ich zaniedbań – nie dopuść do tego. Te małe zwierzęta domowe prowadzą nocny tryb życia. Hałasujący pupil potrafi utrudniać domownikom spokojny sen. Koniecznie weź to pod uwagę, zanim sprowadzisz go do swojego domu.
Czysty jak królik
Ten sympatyczny ssak jest dość często wybierany na lokatora w mieszkaniu w bloku. Bez problemu kupisz niezbędne akcesoria w niemal każdym sklepie zoologicznym.
Istnieje wiele ras królików dostępnych w sprzedaży. Najpopularniejsze są odmiany miniaturowe. Króliki są czystymi zwierzątkami domowymi, które przy odrobinie czasu poświęconego na przygotowanie otoczenia mogą mieszkać nawet luzem w mieszkaniu! Trzeba pamiętać, że to raczej płochliwi roślinożercy i mogą się czuć niekomfortowo zabierani na spacery czy w odwiedziny do znajomych.
Szynszyla – piękna i niedotykalska
Szynszyla to wyjątkowo urodziwe zwierzę. Ma piękne srebrzyste futerko. Bardzo ważne jest to, że jest stadna, co oznacza, że najlepiej czuje się w kilkuosobowej grupie. Między innymi z tego powodu, decydując się na posiadanie szynszyli, trzeba się liczyć z dużymi kosztami.
Szynszylom należy zapewnić naprawdę dużą klatkę z wybiegiem i dość drogą karmą specjalnie dla nich. Częste wizyty u weterynarza znacząco podwyższają koszty utrzymania tego ślicznego ssaka, który potrafi żyć nawet 20 lat! Szynszyle nie przepadają za głaskaniem. Mimo tego chętnie się uczą np. sztuczek. Aktywne są jedynie w nocy.
Psotnica fretka
Do zwierząt domowych zaliczamy również małego drapieżnika, jakim jest fretka. Nie kupisz tego zwierzęcia w każdym sklepie zoologicznym. Najłatwiej dostać je w specjalnych hodowlach. Trzeba się liczyć z kosztem rzędu kilkuset złotych za samo zwierzątko. Niezbędna będzie też wysoka, przynajmniej na półtora metra, specjalnie wyposażona klatka.
Fretki to bardzo ruchliwe i wesołe ssaki, które uwielbiają się bawić i psocić. Wymagają codziennego wypuszczania z klatki na co najmniej 2 godziny dziennie, podczas których trzeba je stale obserwować, by nie narobiły szkód. Wiele dorosłych fretek szuka nowych domów, bo opiekunowie oczekiwali, że będą one mnie absorbujące.
Świnka morska – kwiczący przyjaciel
Poprawna nazwa tego zwierzaka to tak naprawdę kawia domowa. Niewątpliwą zaletą tego gryzonia jest fakt, że prowadzi dzienny tryb życia. Noce powinna spokojnie przesypiać. Świnka morska jest nieco większa od chomika i lubi być trzymana z innymi świnkami. Będzie więc potrzebna zdecydowanie większa klatka.
Te towarzyskie i przyjazne zwierzęta domowe potrafią mieć niezwykły wygląd. Niektóre są na przykład długowłose i wymagają codziennego szczotkowania. Inne odmiany są zupełnie łyse!
Koszatniczka – nietypowy gryzoń
Koszatniczka jest gryzoniem o przedziwnym wyglądzie. Przypomina trochę krzyżówkę szczura z wiewiórką. Owłosiony ogon jest zakończony pędzelkiem. Ogonek niestety bardzo łatwo może po prostu odpaść! Nigdy nie odrasta.
Koszatniczki dobrze czują się tylko w grupie. Prowadzą dzienny tryb życia i są niezwykle aktywne. Decydując się na tego pupila, musisz pamiętać o jego olbrzymich potrzebach gryzienia. Nie wystarczy regularne dostarczanie gałązek. Koszatniczka zniszczy wszystko, co da radę ugryźć! Zapomnij więc o jakichkolwiek plastikowych elementach w jej akwarium, takich jak np. miseczki czy domki.
Kot – udomowiona wersja dzikiego drapieżnika
Kot domowy jest dla wielu osób prawdziwym zwierzęcym przyjacielem. Jeśli zwierzęta domowe mają zaspokajać nasze potrzeby emocjonalne, to lubiący się przytulać mruczący kot zdecydowanie się w tym sprawdza. Mając olbrzymi wybór kocich ras, możesz dopasować sobie czworonoga temperamentem do swoich warunków mieszkalnych oraz oczekiwań np. co do aktywności.
Pamiętaj, od kogo pochodzi ten domowy pupil. Koty uwielbiają się bawić w polowanie, wspinać i odpoczywać na wysokościach. Uwzględnij to, przygotowując się na przyjęcie zwierzęcia do domu.
Żółw – gad w domu
Przykładem gada trzymanego najczęściej jako zwierzę domowe jest żółw. W sklepach można kupić zarówno gatunki żółwi wodnych, jak i przedstawicieli tej rodziny żyjących głównie na lądzie czy wodno-lądowych. Odpowiednio przygotowane, duże akwarium lub terrarium może być wyjątkową ozdobą mieszkania. Opieka nad żółwiem sprowadza się głównie do karmienia i sprzątania. Należy to robić bardzo regularnie, by uniknąć przykrego zapachu.
Nie jest to zwierzak, do którego można się przytulić, częste nie akceptuje w ogóle dotykania. Mając dobre warunki do życia, potrafi przeżyć kilkadziesiąt lat!
Papugi – latający niszczyciele
Papugi kiedyś były bardziej popularnymi zwierzętami domowymi. Zachęcał do tego niewątpliwie ich egzotyczny wygląd. Okazało się jednak, że nie są one łatwe w utrzymaniu. Szczególnie jeśli wybierzesz gatunek dużej papugi. Tak naprawdę wyjątkowo trudno jest zapewniać tym ptakom wystarczającą ilość miejsca do latania.
Trzeba pamiętać także o tym, że papugi są zazwyczaj hałaśliwe i skutecznie zaśmiecają każdą przestrzeń, do której mają dostęp. Ostrym dziobem potrafią też niszczyć meble i sprzęty domowe. Wyjątkowo źle znoszą samotność.
Ryby – dla lubiących obserwować
Ryby w akwarium są bardzo często wybieraną opcją ozdoby mieszkania. Największą zaletą takiej decyzji jest stosunkowo mała czasochłonność przy zajmowaniu się tymi zwierzakami. Zakładając akwarium, warto zainwestować od początku w dobry sprzęt. Oszczędzi nam to rozczarowania, gdy zbiornik będzie się szybko brudził, a zwierzęta zaczną chorować.
Pamiętaj, że niektóre gatunki mogą wymagać więcej zabiegów pielęgnacyjnych, dlatego na początek lepiej wybrać ryby z pomocą doświadczonego akwarysty. Pięknie urządzone i zadbane akwarium jest fascynującym wycinkiem podwodnego świata w naszym domu.
Najprawdziwsi przyjaciele – psy
O tych zwierzętach domowych napisana została już niejedna książka. Posiadanie psa może być wspaniałą częścią życia lub niesamowitą udręką! Zanim zdecydujesz się na zakup lub przygarnięcie tego czworonoga, dokładnie przeanalizuj, czy w twoim życiu jest czas i chęci na wypełnianie obowiązków, jakie za tym przyjdą.
Oczywiście duża ilość różnych ras daje spore możliwości w dobraniu pupila jak najlepiej pasującego do twojego stylu życia, ale i tak będzie to duże obciążenie na kilkanaście lat. Jeśli masz czas i lubisz długie spacery na świeżym powietrzu, pies może być dla ciebie idealnym towarzyszem.
Zwierzęta egzotyczne – czy to najlepszy wybór?
Coraz częściej jako zwierzęta domowe wybieranie są zwierzęta egzotyczne. Trudno powiedzieć, z czego to wynika. Zazwyczaj ma jednak niewiele wspólnego z dobrem zwierzęcia. Często jest też niebezpieczne dla otoczenia. Poniżej przedstawiamy przykłady najpopularniejszych gatunków egzotycznych zwierząt.
fenek – niewielki lis ze słodkimi dużymi uszami;
lori – malutka małpka z dużymi oczkami;
dzikie koty – np. pumy, gepardy, a nawet tygrysy!
Warto się zastanowić, czy faktycznie powinny pełnić funkcję domowego towarzysza.
Najczęściej mówiąc o zwierzętach domowych, mamy na myśli psy i koty. Jest jednak o wiele więcej gatunków zwierząt, które mogą zamieszkać z ludźmi. Nie wszystkie będą towarzyszem zabaw czy leśnych wędrówek, ale każde jest wyjątkowe i może przynieść wiele radości. Ważne jest, by miały one zapewnione warunki zgodne z ich naturalnymi potrzebami.
Pamiętaj, że mimo najszczerszych chęci nie zawsze uda się spełnić wymagania dla każdego zwierzęcia w twoim domu. Ważny jest mądry wybór. Życie ze zwierzakami przynosi ludziom wiele korzyści. Udowodniono, że opieka nad pupilami obniża stres i poprawia ogólny nastrój. Nie może się to jednak odbywać kosztem komfortu życia naszych pupili.
Lotopałanki występują najliczniej w Australii, głównie we wschodniej i północnej części kontynentu. Zasiedlają także lasy Papui-Nowej Gwinei, Tasmanii oraz Archipelag Bismarcka.
Mimo że są to zwierzęta kojarzone głównie z egzotycznym klimatem i życiem w lasach, wiele osób pokochało lotopałanki na tyle, że postanowili je przyjąć pod swój dach.
Lotopałanki – wygląd
Lotopałanka karłowata jest zwierzęciem małych rozmiarów. Długość jej ciała od ogona do pyszczka wynosi od 25 do 30 cm, a waży zaledwie 75–150 g.
Futro lotopałanki jest gęste i miękkie, w kolorze popielatym lub brązowym. Zwierzę posiada biały brzuch i czarną pręgę, która ciągnie się wzdłuż grzbietu aż do nasady ogona. Futro nie występuje po wewnętrznej stronie dłoni i stóp oraz na pyszczku. Ponadto u dorosłych samców widoczne jest przerzedzenie futra na czole.
Oczy
Lotopałanka karłowata ma bardzo duże oczy, o pionowych źrenicach i ciemnych tęczówkach. Oczy zwierzęcia umożliwiają mu stereoskopowe widzenie. Uszy lotopałanek są nagie, a zwierzątko może poruszać nimi niezależnie od siebie.
Cechy charakterystyczne
Lotopałanka ma krótkie, ale silnie umięśnione kończyny zaopatrzone w pazury, których zakrzywienie pozwala jej wspinać się po drzewach. Dzięki przeciwstawnym palcom na stopach posiada silny chwyt.
Najbardziej charakterystyczną cechą lotopałanki są jednak fałdy skórne, ciągnące się od nadgarstków aż do kostek. Umożliwiają one zwierzęciu lot ślizgowy.
Gruczoły piżmowe
Lotopałanki posiadają gruczoły piżmowe na czole, klatce piersiowej oraz w okolicy odbytowej. Silniejszy zapach występuje u samców niż u samic. Samice lotopałanek posiadają natomiast marsupium, czyli wgłębienie, które służy do przetrzymywania potomstwa.
Lotopałanka karłowata – zachowanie
Lotopałanki prowadzą głównie nocny tryb życia. W naturze tworzą kolonie, które liczą nawet 10 dorosłych zwierząt oraz młode. Rodzina lotopałanek dobrze zna swoich członków i broni terytorium przed osobnikami spoza kolonii.
Przez fakt, że w naturalnym środowisku żyje w stadzie, lotopałanki w domu nie powinny być trzymane pojedynczo – dwóch przedstawicieli to niezbędne minimum.
Chociaż lotopałanki w warunkach hodowlanych oswajają się dość szybko, zdarzają się także osobniki nieco bardziej płochliwe. Potrzeba wówczas trochę czasu i cierpliwości, aby przyzwyczaić je do siebie.
Zdecydowanie jednak warto poczekać, ponieważ lotopałanki karłowate potrafią być przyjazne, ciekawskie i bardzo towarzyskie.
Lotopałanki – żywienie
Lotopałanki w naturze żywią się głównie owadami. W ich jadłospisie znajdują się karaczany, szarańcze, ćmy i świerszcze. Ponadto zdarza im się jeść jaja, nektar i pył z kwiatów oraz soczyste owoce.
Czym karmić lotopałanki?
W domowych warunkach należy zapewnić im posiłki składające się z białka zwierzęcego i roślin. Można podawać na przykład różne gatunki świerszczy, karaczanów, larwy (np. mącznika) – niektórzy sugerują, aby podawać je żywe, ponieważ stymuluje to u lotopałanek zachowania łowieckie.
Jadłospis lotopałanki
Z racji tego, że w polskim klimacie trudno o całoroczny dostęp do nektaru kwiatowego, lotopałankom podaje się go raczej sezonowo.
Bardzo dobrym pomysłem jest jednak dostarczanie im miodu pszczelego, syropu klonowego czy różnych rodzajów owoców (mango, czereśnie, brzoskwinie, papaja) i warzyw (bataty, kukurydza, ogórek). W charakterze suplementu diety można podawać propolis.
Dostęp do wody
Lotopałanki potrzebują stałego dostępu do wody. Najlepszym rozwiązaniem jest zamontowanie w ich klatce poidełka.
Lotopałanka – klatka. Wielkość i wyposażenie
Klatka dla lotopałanki karłowatej powinna przede wszystkim być odpowiedniej wielkości. Często podawane wymiary klatki to minimum 100 x 50 x 80 cm, jednak najlepiej, jeśli jest ona jeszcze większa – liczy się komfort zwierzęcia, a ten łatwiej będzie zagwarantować w dużej klatce.
Ważne jest też, aby była ona na tyle wysoka, by lotopałanka mogła się wspinać. Zaleca się zakup wysokiej klatki z metalowymi prętami – należy pamiętać, aby przestrzeń między nimi nie była zbyt duża, ponieważ zwierzę może się tamtędy przecisnąć.
Wyposażenie klatki
W wyposażeniu klatki lotopałanki powinny się znaleźć półki, gałęzie i konary, po których zwierzę będzie mogło się swobodnie wspinać. Można też stworzyć lotopałance kryjówki na przysmaki, aby zapewnić jej rozrywkę.
Zwierzę powinno mieć również miejsce do ukrycia się, najlepiej wysoko nad podłożem. Dno klatki należy wysypać trocinami, ściółką kukurydzianą lub kokosowym torfem.
Gdzie ustawić klatkę?
Klatkę dla lotopałanki karłowatej należy ustawić w oddaleniu od źródła przeciągu i zapewnić optymalną temperaturę w pomieszczeniu (ok. 24–27 stopni).
Lotopałanka – zdrowie
W naturalnym środowisku lotopałanki dożywają około 6 lat, a w warunkach hodowlanych nawet 14 lat. Mimo to należy pamiętać, że są to stworzenia delikatne i wrażliwe. Należy zatem bacznie przyglądać się zachowaniu lotopałanek, zapewnić im odpowiednią dietę i regularne wizyty u weterynarza, aby łotopajanki żyły jak najdłużej.
Problemy zdrowotne
Do najczęstszych problemów zdrowotnych zalicza się:
zaćma;
niedożywienie;
otyłość;
niedobór składników mineralnych;
choroby układu oddechowego;
stres;
pasożyty;
zapalenia w jamie gębowej.
Przyczyny problemów z układem pokarmowym
Większość problemów zdrowotnych tego gatunku ma zatem związek z układem pokarmowym. Może to być spowodowane nieodpowiednim żywieniem lotopałanek karłowatych. Bardzo ważne jest więc przestrzeganie zaleceń żywieniowych oraz odpowiednia suplementacja.
Lotopałankom dość często brakuje w diecie wapnia, co może doprowadzić do osteoporozy, urazów kości, paraliżu, zaburzenia akcji serca, drgawek i utraty masy ciała. Zapalenia jamy gębowej to z kolei wynik podawania lotopałankom ziaren, które kaleczą ich pyski.
Lotopałanka karłowata – hodowla
Ze względu na dość małą popularność lotopałanki karłowatej hodowle tych zwierząt nie są zbyt liczne. Można oczywiście natknąć się na miejsce, które sprzedaje te przyjazne torbacze, należy jednak pamiętać o zapoznaniu się ze wszystkimi aspektami jego działalności.
Warto kupować lotopałanki od hodowców, którzy dbają o zdrowie, prawidłowe żywienie i warunki, w jakich żyją zwierzęta. Zaniedbane lotopałanki z niesprzyjającego środowiska będą osowiałe i lękliwe, a ponadto mogą cierpieć na różne choroby.
Lotopałanka – cena
Cena, jaką trzeba zapłacić za lotopałankę karłowatą, to od około 500 do nawet 2000 złotych. Biorąc pod uwagę fakt, że jest to zwierzę stadne, należy doliczyć do tego koszt zakupu drugiego przedstawiciela.
Jeśli szukasz oryginalnego, a jednocześnie towarzyskiego zwierzaka domowego, lotopałanka będzie bardzo dobrym wyborem. Przed zakupem zapoznaj się jednak wymaganiami co do opieki i pielęgnacji tego egzotycznego torbacza i oceń, czy będziesz w stanie zapewnić mu potrzebne i komfortowe warunki.
Nie masz talentu do rysowania, ale musisz narysować kotka? Chcesz zaangażować swoje dziecko i nauczyć je malować, jednak nie wiesz, jak? A może chcesz zająć czymś swoją pociechę, np. w czasie, gdy przyrządzasz posiłek? Nie martw się. Właśnie z myślą o początkujących rysownikach i malarzach, a także kochających rodzicach stworzyliśmy nasz tekst. Dowiesz się z niego, jak namalować kotka, gdzie powiesić rysunki kota wykonane przez twoje pociechy oraz w jaki sposób zrobić piękny szkic kota, np. na kółko plastyczne. Sprawdź, jak narysować kota krok po kroku! Mamy nadzieję, że nasze rady będą przydatne i weźmiesz je sobie do serca!
Jak narysować kota – co będzie ci potrzebne?
Wbrew pozorom szkic kota jest bardzo prosty do odtworzenia. Trzeba jedynie mieć dobrą instrukcję i kilka minut wolnego czasu. Wskazówki znajdziesz w naszym artykule, gdzie piszemy, jak namalować kota krok po kroku. Musisz więc jedynie znaleźć kartkę, ołówek i trochę czasu. Wówczas samodzielnie lub z dzieckiem namalujesz prosty rysunek kota. Jest to jeden z najłatwiejszych sposobów na to, aby twój szkic kota wyglądał profesjonalnie, ale jednocześnie nie był zbyt trudny do wykonania. Jeśli czytasz ten tekst, prawdopodobnie dopiero zaczynasz swoją przygodę z kartką i ołówkiem. Pamiętamy o tym!
Jak namalować kotka – rysunek kota krok po kroku
Teraz nadszedł czas na najważniejszy punkt tego artykułu. Przedstawiamy sposób rysowania kota. To najprostsza instrukcja dotycząca tego, jak narysować kota, więc na pewno ci się przyda. Nie potrzeba do tego żadnych zdolności artystycznych i wielkiego talentu. Wystarczy jedynie kartka, coś do rysowania, a także nasz poradnik. Jak narysować kota? Musisz pamiętać o uwzględnieniu tylko kilku części jego ciała:
głowy;
tułowia;
nóg;
ogona;
pyszczka.
Tylko tyle wystarczy, aby zaimponować swojej pociesze. Do dzieła!
Jak narysować kota? Krok 1., czyli rysowanie kota od głowy
Zacznij od namalowania okręgu, czyli głowy kota. Oczywiście, nie musisz tego zrobić idealnie (np. z pomocą cyrkla), ponieważ głowa kota nigdy nie jest idealnie okrągła.
Gdy już wykonasz okrąg, dorysuj na nim uszy kota. W tym celu na czubku głowy wystarczy zrobić dwa półkola stykające się z okręgiem. Szpiczaste uszy także wchodzą w grę. Wszystko zależy od twojej wyobraźni.
Na koniec dorysuj tułów w kształcie łezki, który idealnie dopełni całości. Narysowana łezka też nie musi być idealna. Wystarczy, aby odzwierciedlała brzuch kotka i łączyła się z jego głową.
Jak narysować kotka – krok 2., czyli rysunek kotka bez pyszczka
Wiesz już, jak narysować kota, aby odzwierciedlić jego najważniejsze cechy. Teraz jednak nadszedł moment, aby twój szkic zwierzaka, naprawdę zaczął go przypominać i nikt nie miał wątpliwości, że to rysunek kota.
W tym celu narysuj łapki, jednocześnie zmazując gumką niepotrzebne linie ołówka.
Dorysuj swojemu zwierzakowi piękny, długi ogon.
Pamiętaj jednocześnie, że twój kotek jest przedstawiony przodem, w pozycji siedzącej, czyli nie powinieneś dorysowywać mu tylnych nóg.
Wykonujesz więc tylko trzy ruchy ołówkiem i zmazujesz niepotrzebne linie.
Jak narysować kota – krok 3., czyli prosty rysunek kota gotowy
Rysunek kota jest bardzo prosty, prawda? Pamiętaj jednak, że na sam koniec musisz jeszcze zadbać o jego pyszczek.Właśnie dlatego nie możesz zapomnieć o narysowaniu oczu, nosa, buźki i wąsów. Tutaj także możesz puścić wodze fantazji, dobierając dowolne kształty. Dzięki temu twój kot będzie wyjątkowy i na pewno spodoba się twojej latorośli. Kiedy masz już wiedzę, jak narysować zwierzątko, warto zabrać się za kolorowanie kota. Z reguły dzieci wybierają rudy odcień kredki, prawdopodobnie na wzór popularnego Garfielda, ale kot może być także szary, biały, a nawet niebieski!
Gdzie powiesić rysunki kota?
Twoja pociecha ma zadanie plastyczne z przedszkola lub szkoły? Dzięki naszym wskazówkom wiesz już, jak narysować kota! Wspólne malowanie z pociechą jest wspaniałym pomysłem i wpływa na jego prawidłowy rozwój. Prosty szkic i kolorowanie na pewno sprawi wiele radości. Co zrobić, aby zachęcić dziecko do dalszego rysowania? Stworzony szkic kota możesz zawiesić w widocznym miejscu, np. na lodówce. Dzięki temu twoja pociecha poczuje się wyróżniona i będzie miała motywację do kolejnych prób.
Narysowany kot – zalety rysowania kota z dzieckiem
Wspólne rysowanie ma wiele zalet, ponieważ pogłębia relację rodzica z dzieckiem, zachęca do twórczego spędzania czasu, a także pomaga wytworzyć umiejętność sprawnego posługiwania się dłonią. Ta ostatnia przyda się w czasie późniejszej nauki pisania.
Wiesz już, jak narysować kota, więc spróbuj to zrobić i spędź kreatywnie czas ze swoją pociechą. Dzięki temu twoje dziecko nauczy się posługiwać ołówkiem i być może rozbudzi w sobie artystyczne talenty. To bez wątpienia zaprocentuje w przyszłości!
Rysowanie jest jedną z najbardziej kreatywnych zabaw. Rysunek psa może z pozoru wydawać się trudny, jednak, korzystając z prostej instrukcji, szybko przekonasz się, że nie ma nic prostszego. Pamiętaj, że trening czyni mistrza! Nawet jeżeli z początku narysowany pies nie będzie wyglądał tak, jak to sobie zaplanowałeś, z czasem na pewno wszystko się uda. Poniżej znajduje się instrukcja, jak narysować psa krok po kroku.
Szkic psa krok po kroku – czym rysować?
Dużym dylematem może być wybór materiałów, jakimi najlepiej narysować psa. Ołówki, kredki, flamastry, a może farby? Tak naprawdę wiele zależy od twoich preferencji i tego czym najlepiej się posługujesz. Podczas tworzenia rysunku psa od podstaw warto jednak wyposażyć się w ołówek.
Przy pomocy kartki, ołówka i prostej gumki stworzysz szkic psa, który w razie potrzeby będzie można poprawić lub wymodelować. Nie oznacza to jednak, że twój rysunek musi być szary i smutny! Gotowy szkic możesz dowolnie wykończyć i pokolorować!
Zanim zaczniesz komponować rysunek psa, przygotuj sobie kilka rzeczy:
kartkę papieru – najlepiej, aby był to papier dobrej gramatury, jednak na początek sprawdzi się zwyczajna kartka do ksero. Najlepiej, aby była ona całkiem gładka;
ołówki – najlepiej skorzystać z dwóch: miękkiego i twardego, jednak wybierz taki, którym najlepiej ci się operuje;
gumkę do ołówka – będzie konieczna do wykończenia szkicu;
narzędzia do kolorowania – tutaj masz bardzo dużą dowolność. Mogą to być farby, kredki lub flamastry
Czy rysunek psa trzeba kolorować? Oczywiście, że nie. Jeżeli natomiast chcesz, aby był barwny i – na przykład – przypominał twojego pupila, masz do wyboru wszystkie możliwe opcje. Farby plakatowe lub akwarelowe nadadzą rysunkowi niepowtarzalny charakter. Natomiast markery lub flamastry sprawią, że będzie on miał ciekawy nieco komiksowy styl.
Rysunek psa krok po kroku
1. Rysowanie psa – na początek kółka
Początek rysunku psa jest prostszy, niż może ci się wydawać. Podstawą całego szkicu będą proste kółka. Nie martw się, nie muszą być idealnie proste. Nie ma też potrzeby korzystania z cyrkla. Tym, na co musisz zwrócić uwagę, są proporcję.
Dwa najmniejsze kółka będą podstawą do narysowania głowy pieska. Jedno to sama głowa, a drugie to pysk. Poniżej umieść największe kółko, które będzie odpowiadało za klatkę piersiową zwierzaka. Nieco mniejsze koło umieszczone najniżej to zarys uda i zadu psiaka.
Rozmieszczenie kółek zależy od tego, w jakiej pozycji chcesz, aby siedział narysowany przez ciebie piesek. Może być usadowiony bokiem lub przodem do oglądającego obrazek. Wszystko zależy od twojej twórczej inwencji.
2. Szkic psa – konturowanie
Konturowanie to pierwszy krok do tego, aby rozmieszczone na kartce kółka miały szansę zamienić się w psa. Połącz dwa koła symbolizujące głowę i pysk zwierzaka, szkicując powoli kształty. Następnie przejdź do łączenia koła z klatki piersiowej z głową, tworząc barki i szyję.
Na koniec pozostaje ostatnie kółko, to które jest zarysem uda u zadu. Szkicuj delikatne linie, które połączą je z klatką piersiową. Konturowanie nie jest trudne, wymaga jednak dokładności, dlatego nie spiesz się i staraj się nadać swojemu psiakowi takie kształty, na jakich ci zależy.
3. Rysunek psa – łapy i ogon
Najtrudniejsze zdecydowanie za tobą! Rysunek psa ma już określony kształt i jest gotowy do etapu wykańczania. Powstały szkic jest na razie bardzo schematyczny, ale nie powinno cię to zniechęcać. Teraz bardzo ważny etap – pies musi otrzymać cztery łapy i ogon.
Do skutecznego narysowania tych elementów posłużą ci kółka, dlatego jeszcze ich nie wycieraj. Od największego – tego, które symbolizuje klatkę piersiową – będą odchodziły przednie łapy psa. Mniejsze kółko, które oznacza zad, będzie bazą dla ogona i tylnych łap.
To już ten moment, kiedy cały szkic psa powinien być gotowy. Masz teraz czas na wzmocnienie kreski i zaakcentowanie wszystkich potrzebnych elementów. Jeżeli widzisz, że coś wymaga naprawy, to jest ten moment, aby zetrzeć niedokładne linie lub coś dorysować.
4. Szkic psa – dodaj wszystkie potrzebne szczegóły
Teraz jest czas na wyposażenie twojego szkicu we wszystkie potrzebne szczegóły. Na głowie psa narysuj oko lub oczy (w zależności od perspektywy postaci). Najlepiej naszkicować niewielki trójkąt, w którym zaciemnisz miejsce oka. Teraz jest także moment na zaznaczenie nosa oraz narysowanie uszu. Mogą one być wiszące lub stojące, w zależności od tego, jakiego pieska chcesz narysować.
5. Rysunek psa – ostateczne wykończenie
Twór rysunek psa jest już prawie gotowy! Teraz przyda ci się gumka, którą możesz już zetrzeć pozostałości wszystkich pomocniczych kółek. Rysunkowi możesz teraz nadać głębię za pomocą cieniowania. Nie jest konieczne, jednak może bardzo urozmaicić ostateczny efekt.
6. Szkic psa – a teraz pokoloruj!
Narysowanego psa można teraz z powodzeniem pokolorować. W tym momencie zastanów się, czy chcesz, aby rysunek był kolorowy, czy pozostał w monochromatycznych barwach. Możesz pokolorować go kredkami, pomalować farbami, flamastrami lub pastelami. Ogranicza cię tylko twoja wyobraźnia.
Rysunek psa – to nie takie trudne!
Rysowanie zwierząt uchodzi za dosyć trudne. Wiele osób – zarówno dorosłych, jak i dzieci – bardzo chciałoby narysować psa, jednak z pozoru wydaje się to bardzo skomplikowane. Nie ma jednak powodu, żeby załamywać ręce, ponieważ wystarczy kilka technicznych sztuczek, aby twój narysowany psiak kropka w kropkę przypominał tego prawdziwego.
Pamiętaj też, że bardzo ważna jest praktyka! Nie ograniczaj się do jednego rysunku. Nawet jeżeli uważasz, że finalny efekt nie jest taki, jak się tego spodziewałeś, nie poddawaj się. Im więcej ćwiczysz, tym lepsze rysunki tworzysz.
