Alergia wziewna u psa – po czym poznać, że masz psa-alergika? Czy z psią alergią trzeba iść do lekarza weterynarii?

alergia wziewna u psa

Świąd, drapanie czy wysypka to najczęstsze objawy alergii pokarmowej u psa. Jednak alergia wziewna u psa wygląda nieco inaczej, co dodatkowo utrudnia zdiagnozowanie zwierzęcia. Zastanawiasz się, jak rozpoznać objawy alergii u swojego pupila? Przeczytaj i sprawdź!

Czym jest alergia u psa?

Alergia to nadmierna reakcja układu odpornościowego na niektóre czynniki – alergeny. Organizm psa cierpiącego na tę dolegliwość zaczyna produkować nadmierną ilość różnych substancji między innymi histaminy czy przeciwciała IgE. W efekcie występuje stan zapalny skóry, przewodu słuchowego czy zapalenie spojówek. Zdiagnozowanie alergii jest trudne i często nie da się tego zrobić podczas jednej wizyty u weterynarza. Co gorsza, nie zawsze udaje się wyleczyć czworonoga, można łagodzić objawy, ale przede wszystkim należy unikać czynników uczulających.

Rodzaje alergii u psa

Nieprawidłowa reakcja układu odpornościowego sprawia, że organizm uczulonego zaczyna się bronić i wydzielać przeciwciała, co w efekcie prowadzi do powstania stanu zapalnego i pojawienia się innych niepożądanych objawów. Wyróżniamy kilka rodzajów alergii: alergię wziewną u psa, alergię pokarmową, alergię kontaktową oraz alergiczne pchle zapalenie skóry.

Alergia u psa – objawy, po których ją rozpoznasz

Najczęściej występującymi objawami alergii u psa są zmiany skórne. Jeśli zauważysz, że twój pupil zaczął się intensywnie drapać a na jego skórze widać zaczerwienienia lub rany spowodowane uszkodzeniem naskórka, rumień czy krostki jest to powód do niepokoju. Pies z alergią może też intensywnie lizać różne miejsca na swoim ciele, przez co sierść staje się brunatna i to również może być wynikiem reakcji alergicznej. Innym niepokojącym objawem kontaktu z alergenem jest zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego.

Rasy psów mające genetyczne predyspozycje do występowania uczuleń:

Alergia pokarmowa, alergia wziewna u psa czy alergiczne pchle zapalenie skóry? Jak to zdiagnozować

Odróżnienie, z którym rodzajem alergii masz do czynienia, nie jest proste. Najcięższa do zdiagnozowania jest alergia wziewna u psa. Objawy występują sezonowo i to jest głównym punktem odniesienia do jej rozpoznania. Podstawą jest szczegółowy wywiad, który powinien przeprowadzić z tobą weterynarz. Zbierze on informacje dotyczące żywienia psa, jego otoczenia i potencjalnych alergenów, na których działanie mógł być wystawiony pacjent. Możliwe jest również wykonanie testów alergicznych krwi i skóry. Inną skuteczną, lecz pracochłonną metodą jest wdrożenie diety eliminacyjnej.

Alergia kontaktowa – jak ją rozpoznać i co może uczulać psa?

Alergia kontaktowa u psa objawia się najczęściej zmianami skórnymi na brzuchu i łapach, na skutek kontaktu z alergenem. Jest nim najczęściej chrom, cement, guma, formaldehyd, ale także niektóre rośliny. Najskuteczniejszą metodą pozbycia się jej jest unikanie alergenów, zmiana chemii domowej czy wypielenie roślin mogących szkodzić twojemu psu.

Dieta eliminacyjna – jak karmić psa, żeby wykryć alergen?

Do tej metody, najlepiej wykorzystać gotową hipoalergiczną karmę dla psa. Zastosowanie diety eliminacyjnej polega na zamianie wszystkich składników białkowych i źródeł węglowodanów podawanych pupilowi innymi. Pozwoli to sprawdzić, czy twój pies pozytywnie zareagował na zmiany. Jeśli tak, to połowa sukcesu. Wiesz już, że należy do grupy zwierząt z alergią pokarmową. Następnie stopniowo wprowadzane są do diety inne składniki, żeby sprawdzić, na co konkretnie jest uczulony.

Alergia skórna u psa (APZS)

Psa cierpiącego na alergię typu APZS uczula jad lub ślina pcheł. Wystarczy jedno ukąszenie, aby wystąpiły objawy uczulenia. Ten typ alergii także objawia się świądem skóry, najczęściej w okolicy zadu i ogona. Jeśli twojemu pupilowi dolega APZS, do końca życia psa powinieneś stosować obrożę lub inne dostępne preparaty przeciwpchelne. Dolegliwość ta jest niewyleczalna.

Alergia wziewna u psa a atopowe zapalenie skóry

Alergię wziewną u psa podobnie jak u ludzi powoduje wdychanie pyłków i substancji powodujących wzrost produkcji przeciwciał. Bardzo często jest powiązana z genetyczną chorobą – atopowym zapaleniem skóry. Wywołuje ona podobne objawy jak w przypadku innych typów uczuleń. Najczęstsze alergeny to:

  • roztocze kurzu domowego;
  • pleśń;
  • pyłki drzew;
  • pyłki traw;
  • alergeny roślinne.

Leczenie alergii u psa – odczulanie

Alergia środowiskowa u psa jest nieuleczalna. Najskuteczniejszą metodą ochrony zwierzaka jest unikanie miejsc, w których może być narażony na alergen. Innym sposobem jest odczulanie. Niestety nie na każdego psa działa i stosowane jest tylko na psach z atopowym zapaleniem skóry. Polega na podawaniu psu coraz większych dawek alergenu mających na celu przyzwyczajenie organizmu. Terapia zastrzykami przynosi efekty głównie u młodych psiaków.

Pies z alergią a farmakoterapia podczas wizyty u weterynarza

Sposobów leczenia alergii jest kilka, ale najpierw należy doraźnie zająć się jej objawami. Często stosowanym silnym środkiem są sterydy. Aplikowane są w miejsce występowania zmian skórnych, ale należy uważać, aby pies nie zlizał preparatu. Innym lekiem stosowanym miejscowo jest Oklacytynib. Jego działanie przeciwświądowe jest bardzo szybkie i skuteczne. Czasem występują grzybicze zapalenia skóry, które również wymagają indywidualnego podejścia i odpowiedniego leczenia środkami dostosowanymi do rodzaju grzyba.

Pielęgnacja psa z alergią

Na rynku dostępne są środki typu spot-on, które można stosować bezpośrednio na sierść pupila, aby złagodzić świąd skóry u psa. Ważne jest również zadbanie o odpowiednią karmę dla psa-alergika. Najlepiej skorzystać z gotowych mieszanek hipoalergicznych. Masz wtedy pewność, że podajesz swojemu podopiecznemu w pełni zbilansowany pokarm. Objawy alergii skutecznie łagodzą również kąpiele lecznicze z wykorzystaniem szamponów przeznaczonych dla zwierząt. Jednak zastosowanie takich preparatów również powinieneś skonsultować ze specjalistą, ponieważ każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie.

Psia alergia nie jest wyrokiem

Wiesz już, jak wygląda alergia wziewna u psa. Jeśli już wiesz, że twój pies jest alergikiem, zadbaj o to, aby objawy alergii nie nawracały. Nie będzie to na pewno łatwe, ale zachowując kilka podstawowych zasad uda ci się to osiągnąć. W gabinecie weterynaryjnym uzyskasz fachową pomoc. Przede wszystkim należy wyeliminować alergeny z otoczenia swojego psa. W leczeniu i życiu zwierzaka z alergią ważna jest konsekwencja. Z pewnością uda ci się uchronić podopiecznego przed jej przykrymi skutkami.

Śmieszne psy? Uważaj na zabawne filmiki w Internecie

śmieszne psy

Miłość do zwierząt sprawia, że często przypisuje się im ludzkie cechy. Tymczasem tak złożone emocje, jak wstyd czy złośliwość są typowe dla człowieka i tylko dla niego. Oglądając filmiki w mediach społecznościowych, widzi się psiaki, które po powrocie opiekuna „wstydzą się” za pogryzienie mebli lub robią zabawne miny przy kontakcie z małym dzieckiem. W większości przypadków takie „śmieszne psy” są po prostu niezrozumiane. Przeczytaj nasz artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Śmieszne psy, które się wstydzą – czy to naprawdę zabawne?

przestraszony pies

Na filmach, które stają się wiralem, widzi się śmieszne psy, których zachowanie zazwyczaj wywołuje uśmiech na twarzy. Mając podstawową wiedzę o psiej komunikacji i mowie ciała, można dostrzec, że w wielu przypadkach ogląda się zwierzęta, które czują się niekomfortowo lub po prostu się boją. Napięta postawa ciała psa w momencie, kiedy dotyka go małe dziecko, na pierwszy rzut oka może wydawać się zabawna. Zwierzak strzela oczami, napina szczękę i stara się zachować spokój. Tymczasem w istocie obserwujemy psa, który z całych sił stara się wytrzymać w sytuacji, która jest dla niego ewidentnie niekomfortowa.

Czy pies może się wstydzić?

przestraszony pies

Podobnie jest w przypadku filmików, na których opiekun wraca domu i widzi pogryzioną ścianę, rozsypane produkty spożywcze czy zjedzone posłanie. W całym bałaganie siedzi pies, który kuli się, macha ogonem i „przeprasza”. W istocie można zauważyć tutaj stres i strach zwierzęcia. Pies nie ma poczucia winy, obawia się jedynie złości opiekuna.

Śmieszne psy w internecie – oglądaj krytycznie

Nie każdy filmik z pieskiem, który na pierwszy rzut oka wygląda zabawnie, faktycznie powinien śmieszyć. W ostatnim czasie powstaje coraz więcej reakcji szkoleniowców i behawiorystów, którzy oglądają i na bieżąco komentują najbardziej wiralowe filmiki z psami. Warto obserwować ten trend, ponieważ świetnie popularyzuje on wiedzę o psiej komunikacji i mowie ciała.

przestraszony pies

Oczywiście nie wszystkie śmieszne psy w internecie powinny budzić podejrzliwość. Warto jednak podchodzić do najbardziej popularnych filmików z dosyć dużym dystansem. Obecnie wiedza na temat psiej komunikacji jest na wyciągnięcie ręki i warto z niej skorzystać.

Oddanie psa do schroniska lub nowego domu. Jak zapewnić mu szczęśliwe życie?

oddanie psa

Nagłe i trudne sytuacje życiowe bywają niemożliwe do przewidzenia i zaplanowania. Przeprowadzka do innego kraju czy poważna choroba mogą przewrócić życie do góry nogami. Ofiarami takich dramatów bywają również czworonożni pupile. Co roku do schronisk trafiają dziesiątki tysięcy zwierząt. Oddanie psa zawsze powinno więc być traktowane jako ostateczność.

Oddanie psa do adopcji – niech ta decyzja będzie przemyślana

Istnieje wiele powodów, dla których ludzie oddają swoje psy. Najczęściej pojawiają się argumenty takie jak:

  • zmiana sytuacji życiowej;
  • przeprowadzka;
  • choroba;
  • zbyt wysokie koszty leczenia zwierzęcia;
  • problemy behawioralne;
  • alergia;
  • pojawienie się w domu dziecka.
oddanie psa

Dla większości psów rozłąka ze swoim opiekunem jest ogromną traumą. Chociaż nie każdą sytuację losową da się przewidzieć, to jednak warto decyzję o adopcji lub kupnie zwierzęcia bardzo dobrze przemyśleć. W przypadku problemów z lękliwością lub agresją u psa przed jego oddaniem warto spróbować pracy z behawiorystą albo trenerem psów.

Oddanie psa do schroniska – plusy i minusy

W świetle ustawy o ochronie zwierząt porzucenie zwierzęcia jest równoznaczne ze znęcaniem się nad nim. Jeżeli więc zdecydujesz się na oddanie psa, powinieneś przekazać go w ręce odpowiedniej instytucji. Zazwyczaj wybór pada na lokalne schronisko dla bezdomnych zwierząt. Z jednej strony jest to rozsądne rozwiązanie. W większości schronisk czworonogi są znakowane, w razie konieczności leczone, a następnie szuka im się nowego domu.

oddanie psa

Z drugiej strony trzeba jednak pamiętać, że schronisko jest miejscem, w którym zwierzę narażone jest na nieustający stres. Przebodźcowanie połączone z odosobnieniem w boksie może pogłębić problemy behawioralne. Stres ma także ogromny wpływ na odporność organizmu, dlatego po oddaniu do schroniska psie zdrowie zazwyczaj bardzo mocno podupada. Zawsze będzie to jednak lepszy wybór niż porzucenie psa na ulicy.

Pamiętaj jednak, że nie każde schronisko przyjmuje psy właścicielskie. To placówka dla zwierząt bezdomnych. Nie przywiązuj też psa do płotu schroniska i nie podrzucaj go na jego teren, bo jest to porzucenie zwierzęcia i czyn karalny.

Dokąd najlepiej oddać swojego psa?

oddanie psa

Jeżeli z jakiegoś powodu oddanie psa jest dla ciebie jedynym wyjściem z sytuacji, najlepszym rozwiązaniem będzie znalezienie zwierzakowi nowego domu. Jeżeli kupiłeś psa w hodowli, możesz skontaktować się z hodowcą i poprosić go o znalezienie adopcyjnego domu dla czworonoga.

Możesz także zdecydować się na oddanie psa do adopcji za pośrednictwem jednej z organizacji ochrony zwierząt. Jest to o wiele lepsze rozwiązanie niż szukanie domu na własną rękę, ponieważ fundacje mają narzędzie do zweryfikowania potencjalnych nowych właścicieli. Oczywiście zwierzęcia musisz się formalnie zrzec, aby ktoś potem mógł go adoptować.

Tęczowy most – dokąd zwierzęta odchodzą po śmierci?

tęczowy most

Śmierć ukochanego zwierzęcia to dla wielu osób bardzo trudne doświadczenie. Koncepcją, która pomaga przejść przez proces żałoby, jest idea tęczowego mostu. W jej myśl zwierzaki, które odeszły z tego świata, przechodzą przez tęczowy most do krainy, w której czekają na swojego ukochanego człowieka. Jak łatwo się domyślić, taka wizja ma wielu zwolenników. Nie zabrakło jednak osób, które podchodzą do niej bardzo krytycznie. Dowiedz się więcej o tej koncepcji!

Tęczowy most – co to takiego?

Czym jest słynny tęczowy most? Mamy tu do czynienia z metaforą przejścia zmarłego zwierzęcia do innego, lepszego świata. Za owym mostem jest kraina szczęścia. Bezkresne łąki i wzgórza oraz mnóstwo dobrego jedzenia. Nie ma bólu, trosk i okrucieństwa ze strony człowieka.

Kraina za tęczowym mostem nie jest utożsamiania z niebem. Przejście przez niego nie jest ostatecznym pożegnaniem. Jest to raczej bezpieczne miejsce, w którym zwierzaki oczekują na swoich opiekunów i dopiero po ich śmierci razem przechodzą przez most do nieba.

Skąd wzięła się koncepcja tęczowego mostu?

Idea tęczowego mostu zaczęła funkcjonować szeroko przede wszystkim w internecie. Nie ma pełnej zgody co do jej źródła. Niektórzy szukają korzeni tej legendy w mitologii nordyckiej. Most stworzony z tęczy miał tam łączyć świat ludzi ze światem bogów – Midgardem.

Bardziej prawdopodobnym źródłem jest jednak wiersz „The Rainbow Bridge” opublikowany w internecie w 1993 roku. Choć jego autor do dzisiaj pozostaje nieznany, poemat szybko został przetłumaczony na bardzo wiele języków. To w nim zawarto wszystkie najważniejsze założenia legendy tęczowego mostu.

Gdzie idą psy po śmierci? Tęczowy most w książkach

Tematyka zwierząt, które odeszły za tęczowy most od lat inspiruje twórców. Publikacje książkowe związane z tym tematem to między innymi:

  • „Legend of Rainbow Bridge” – William N. Britton (1994);
  • „The Rainbow Bridge” – Paul C. Bahm (1998);
  • „Tęczowy most. Opowieści czworonożnych przyjaciół z nieba” – Kristy Robinett (2021).

Ta ostatnia publikacja, jak możesz się domyślić, została wydana także po polsku. Zyskuje coraz więcej czytelników przede wszystkim wśród osób, które są blisko związane ze zwierzęcymi członkami swoich rodzin.

Czy wszystkie zwierzęta odchodzą za tęczowy most?

Koncepcja tęczowego mostu ma wielu zwolenników na całym świecie. Przekonanie o tym, że ukochany pupil czeka na nas na wiecznie zielonych łąkach przynosi ulgę w żałobie. Czasami pojawiają się jednak głosy krytyczne. Czy za tęczowym mostem mogą znaleźć się wszystkie zwierzęta? Co z tymi bezdomnymi, samotnymi lub takimi, które lądują na ludzkich talerzach jako pożywienie?

Czy w omawianej legendzie znajdują się odpowiedzi na to pytanie? Poniekąd tak. Zakłada się, że zwierzęta, które nie miały swojego człowieka, po śmierci idą prosto do nieba. Łąki za tęczowym mostem są natomiast swoistą poczekalnią dla tych zwierząt, które nie chcą odejść na zawsze bez swojego ludzkiego towarzysza.

Kantar dla psa – kontrowersyjne narzędzie treningowe. Kiedy warto go używać? Czy jest bezpieczne?

kantar dla psa

Problemy ze spokojnym chodzeniem przy nodze mogą dotyczyć bardzo różnych psów. Najczęściej ciągną te zwierzaki, które w szczenięctwie nie były uczone spokojnego chodzenia na smyczy. W niektórych przypadkach problemy behawioralne są tak trudne i złożone, że niektórzy decydują się na stosowanie awersyjnych metod szkoleniowych, takich jak na przykład kantar dla psa. Dowiedz się, jak to działa i czy takie rozwiązanie można uznać za właściwe.

Czym są metody awersyjne w szkoleniu psa?

kantar dla psa

Na początku warto wyjaśnić pojęcie awersyjnych metod szkolenia. To tak zwana „stara szkoła”, która opierała szkolenie (a raczej tresurę) psa na założeniach teorii dominacji. Jej twórca na podstawie obserwacji stada wilków wyszedł z założenia, że jest ono mocno hierarchiczne, a porządek w nim opiera się na dominacji silnych osobników nad słabszymi.

Na czym polegają takie metody?

Obecnie wiemy, że teoria dominacji została skutecznie obalona. Oparto ją na obserwacji wilków w sztucznie stworzonym stadzie na terenie ogrodu zoologicznego. Ich zachowania nie miały żadnego przełożenia na relacje w naturalnych wilczych stadach rodzinnych.

Metody awersyjne polegają na korygowaniu niepożądanych zachowań poprzez sprawianie zwierzęciu bólu lub dyskomfortu. Obecnie są one niepopularne, chociaż w bardzo trudnych przypadkach niektórzy trenerzy mogą się do nich odwoływać.

Kantar dla psa – co to takiego?

Kantar albo halter dla psa z wyglądu nieco przypomina kaganiec. Jest to pętla, która składa się z dwóch pasków. Jeden z nich obejmuje pysk psa u jego nasady a druga przechodzi pod szczęką. Smycz przypinana jest tutaj od dołu tak, aby przy pociągnięciu za nią zwierzę odczuwało dyskomfort. Dzięki temu łatwiej zmienia kierunek na taki, w którym chcesz podążać.

kantar dla psa

Często można przeczytać, że kantar dla psa jest bezpieczniejszą alternatywą dla kolczatki. Zdania w tym temacie są jednak bardzo mocno podzielone.

Jak działa kantar dla psa?

Jakie konkretne działanie ma uzda zakładana na psią kufę? Jest ona wykonana w taki sposób, aby przy każdym napięciu smyczy zaciskała się na pysku. Zwierzę robi wszystko, aby przestać odczuwać dyskomfort, dlatego skręca w tym kierunku, w który „pociąga go przewodnik”.

Nieumiejętnie stosowany kantar jest niezwykle niebezpieczny dla twojego psa. Podczas korzystania z haltera drugi koniec smyczy zawsze musi być przypięty do obroży lub szelek, które są obowiązkowe podczas spaceru z uzdą. Jeżeli prowadzisz zwierzę wyłącznie na kantarze, możesz niechcący uszkodzić jego kręgi szyjne.

Negatywne skutki używania obroży uzdowej

Kantar dla psa bywa polecany jako zdrowsza wersja kolczatki. Zoofizjoterapeuci zwracają jednak uwagę na to, że tego typu narzędzie szkoleniowe przynosi duże ryzyko wyrządzenia zwierzęciu krzywdy. Problemem są nie tylko potencjalne otarcia w rejonie głowy psa. Znacznie groźniejsza jest możliwość powstania zwyrodnień kręgosłupa, które mogą być spowodowane używaniem kantarka u rosnących psów.

Kiedy warto stosować kantar?

Jak widać, uzda dla psa może być bardzo niebezpiecznym narzędziem. Czy w kontekście wymienionych wyżej problemów faktycznie istnieją sytuacje, kiedy warto go używać? Tak, natomiast nigdy nie powinno się robić tego na własną rękę. Halter jest dostępny w niemal każdym sklepie zoologicznym. Jego zakup dla pupila nie jest jednak zalecany bez wyraźnego polecenia ze strony doświadczonego trenera. Oto garść porad.

  1. Ćwiczenia stosowane za pomocą kantara dla psa stosuje się sporadycznie i równolegle z pozytywnymi treningami chodzenia na luźnej smyczy.
kantar dla psa
  1. Trzeba dokładnie ustalić kontekst korzystania z kantarka, zadbać o dobór długości smyczy oraz sposób jej zapięcia i trzymania podczas spaceru.

Nieumiejętne stosowanie tej metody treningowej na własną rękę może skończyć się poważnym uszkodzeniem zdrowia psa.

Kantar dla psa powinien być ostateczną metodą korygowania problemów z chodzeniem na smyczy. Metody awersyjne nie pomagają budować więzi z psem i zdecydowanie lepszym sposobem jest cierpliwa nauka metodami pozytywnymi. W przypadku problemów zdecydowanie warto skontaktować się z doświadczonym trenerem.

Pies dingo – australijskie dzikie zwierzę należące do rodziny psowatych, które ma całkiem sporo wspólnego z psem domowym. Przekonaj się!

pies dingo

Pies dingo należy do rodziny psowatych, podobnie jak m.in. jenot, wilk, cyjon, likaon czy lis. Choć swym wyglądem na pierwszy rzut oka przypomina psa, istnieją również znaczące różnice, które nie pozwalają uznać dingo za psa. Co ciekawe, dingo mogą jednak krzyżować się z psami, dając płodne potomstwo. Stworzenia te niestety nie cieszą się dobrą sławą w miejscu, w którym mieszkają i bywa, że są tępione wszelkimi możliwymi sposobami. Dlaczego? Dowiedz się! 

Psy dingo – skąd pochodzą? Czy był kiedyś psem domowym?

Dziki pies dingo występuje obecnie przede wszystkim na terenach Australii i Nowej Gwinei. Ponadto jego występowanie stwierdza się m.in. na Filipinach. To bardzo stary gatunek, który liczy co najmniej kilka tysięcy lat. Co ciekawe, dingo pierwotnie były udomowionymi towarzyszami człowieka. Po dotarciu do Australii z czasem ponownie zdziczały, dlatego obecnie uznawane są za gatunek dziki, nieudomowiony. 

pies dingo

Dingo australijski – wygląd

Pokrój dingo jest podobny do pokroju psa domowego. Szczególne podobieństwo można dostrzec, zestawiając go z rasami azjatyckimi oraz pierwotnymi. Zwierzęta te osiągają wagę w przedziale 10–24 kg i cechują się przy tym wysokością w kłębie około 44–63 cm. Ich długość ciała to 86–122 cm. U psów wyraźny jest dymorfizm płciowy – samce są większe od samic dingo. To, co odróżnia dingo od psa to przede wszystkim bardziej spłaszczona czaszka, wyraźnie dłuższy pysk oraz większe zęby. 

Dingo – szata i umaszczenie

Australijski dingo ma krótką, gęstą, przylegającą sierść. Nieco dłuższą i bardziej puszystą szatę można zaobserwować na ogonie. Umaszczenie dingo sprowadza się do rozmaitych odcieni piasku i rudości. Cechą charakterystyczną są białe znaczenia na piersi, podgardlu i dole pyska. Łaty w kolorze białym występują również na łapach. Zdarzają się egzemplarze o umaszczeniu jednolicie białym lub jasnobrązowym, ale należą do rzadkości. Jakakolwiek inna maść u dingo oznacza, że stanowi on krzyżówkę z psem. 

Dziki pies dingo – charakter

Jak zostało nadmienione, dawniej zwierzęta te były udomowione i towarzyszyły człowiekowi. Obecnie uznawane są za dzikie i nie podejmuje się prób ich udomowienia, dlatego z pewnością nie nadają się na pupili rodziny. Poszczególne osobniki odważają się podchodzić do domostw, nie uciekają przed człowiekiem. Na ogół jednak w stosunku do człowieka są zdecydowanie bardziej płochliwe od psów.

Pies dingo jest niezależny, odważny i uparty, a do tego ma wyjątkowo silny instynkt łowiecki. Jest mu on potrzebny do przetrwania. 

Dlaczego dingo są tępione?

W Australii dingo traktowane są poniekąd jak szkodniki. Niechlubnym wyjątkiem od zaobserwowanej reguły (zabijanie wyłącznie dla jedzenia) jest sytuacja, gdy zwierzęta te wpadają w stada owiec. Wówczas mordują je w dużej ilości – nie po to, aby je zjeść, ale po prostu, być może dla „zabawy”. W ten sposób powodują duże straty w gospodarstwach domowych. 

pies dingo

Dingo Fence – co to jest?

Dingo Fence, zwany również Dog Fence, to najdłuższy na świecie płot, który został postawiony w Australii po to, aby chronić tereny przed dingo. Jego budowa rozpoczęła się w 1880 roku i trwała 5 lat. Długość ogrodzenia to aż 5614 km. Płot został wkopany na głębokość 30 cm i ma wysokość 180 cm. Pomimo środków ochrony, zdarzało się, że dingo przedostawały się na chroniony obszar poprzez dziury w płocie. W wyniku budowy ogrodzenia znacznie wzrosła populacja kangurów oraz królików. 

Dingo Fence to płot, zbudowany z siatki. Przez co na jego długości możne znaleźć liczne dziury. A co gdyby ten płot był z kamienia? Sprawdź: https://magazynremont.pl/plot-z-kamienia

Dingo australijski – gatunek zagrożony

Zwierzę to zostało umieszczone w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów. Oznaczone jest jako zagrożone wyginięciem. Populacji dingo nie zagraża wyłącznie tępienie przez człowieka, ale także krzyżowanie z psami. Potomstwo powstałe z takiej krzyżówki nie jest już dingo, ale mieszańcem. 

Dingo w zoo

Psy dingo to bardzo intrygujące stworzenia, nie dziwi zatem fakt, że każdy jest ciekaw ich wyglądu i charakteru. Poszczególne osobniki można spotkać nie tylko na obszarze ich naturalnego występowania, ale w wielu innych miejscach na świecie – w ogrodach zoologicznych. Znajdują się one również w kilku zoo w Polsce. Odwiedzając takie miejsce, możesz bliżej przyjrzeć się tym zwierzętom, zaobserwować ich zwyczaje i zachowanie. 

pies dingo

Pies dingo w domu – czy to dobry pomysł? Poznaj ciekawostkę na temat tych zwierząt

Zdecydowanie nie! Jak już zostało kilkakrotnie wspomniane, są to dzikie zwierzęta. Oczywiście teoretycznie możliwe jest oswojenie poszczególnych osobników – o ile wcześnie zostaną oddzielone od matki i wychowane przez człowieka. Trzeba jednak pamiętać o tym, że to niezależne stworzenia, które nie są nauczone życia z ludźmi. 

Dingo to wyjątkowe ssaki, które z jednej strony bardzo wiele łączy z naszymi domowymi czworonogami, ale z drugiej strony równie sporo je różni. Na tyle sporo, że nie mogą być uznane za ten sam gatunek, pomimo tego, że należą do tej samej rodziny. Na zakończenie, w ramach ciekawostki, warto dodać, że psy dingo zasadniczo nie szczekają. Główną formą wokalizacji w ich przypadku jest skomlenie i wycie. 

Zauważyłeś nietrzymanie moczu u kota? Dlaczego pupil sika w domu?

nietrzymanie moczu u kota

Nietrzymanie moczu u kota to poważna dolegliwość, która jeśli nie zostanie zdiagnozowana odpowiednio wcześnie, może skończyć się niewydolnością nerek – chorobą przewlekłą i niełatwą do leczenia. Jeśli kot nie może, ale próbuje się załatwić, często oznacza to poważne problemy ze zdrowiem. Sprawdź, co musisz wiedzieć o tej bolesnej przypadłości, która dotyka nie tylko seniorów, ale i kociąt.

Nietrzymanie moczu u kota – jak je rozpoznać?

Na początku warto zauważyć, że ta dolegliwość nie ma nic wspólnego z brakiem umiejętności korzystania z kuwety. Nie powinno się jej również mylić ze znaczeniem terenu przez kocura, który nie jest wykastrowany. Przyczyną nietrzymania moczu u kota najczęściej są schorzenia pęcherza lub problemy behawioralne.

Jakie symptomy mogą wskazywać na chorobę? Przede wszystkim będzie to częste oddawanie niewielkich ilości moczu. W dodatku kociak może odczuwać ból w trakcie mikcji, wchodzić i wychodzić z kuwety oraz miauczeć. Zaniepokoić powinna cię również zmiana koloru żwirku na pomarańczowy, bo może to oznaczać, że wraz z moczem wydalana jest krew. U niektórych kotów zdarza się też wylizywanie okolic narządów rozrodczych.

Czy kastracja zwiększa ryzyko problemów z oddawaniem moczu u kocura?

Część osób rozpowszechnia takie informacje, jednak nie są one potwierdzone. W rzeczywistości ryzyko rozwinięcia się nietrzymania moczu u kota jest zwiększone przede wszystkim u zwierząt otyłych. Dużą znaczenie ma też niedostateczna ilość ruchu oraz zbyt niska zawartość wody w diecie (żywienie głównie suchą karmą).

Choroby dolnych dróg moczowych (FLUTD)

Syndrom urologiczny u kotów (w skrócie SUK lub, od angielskiej nazwy, FLUTD) to termin, który obejmuje grupę schorzeń dotyczących pęcherza lub cewki moczowej. Wśród nich wyróżniamy dwa rodzaje dolegliwości. Pierwsza z nich, nazywana grupą obstrukcyjną, dotyczy zatkania cewki, które uniemożliwia mikcję. Wyróżniamy również grupę nieobstrukcyjną, która obejmuje koty oddające mocz często i małych ilościach.

Bakteryjne zapalenie pęcherza moczowego

Infekcje bakteryjne mogą wywoływać nietrzymanie moczu u kota. Są powodowane przez różne szczepy bakterii. Ich ofiarami najczęściej stają się kotki, ponieważ ich cewki są szersze i krótsze od tych występujących u samców. Leczenie zwykle jest stosunkowo proste i polega na podawaniu antybiotyków, past obniżających pH moczu oraz leków przeciwbólowych. Kiedy kot ma stan zapalny, bardzo cierpi i wymaga natychmiastowej wizyty u lekarza weterynarii.

Idiopatyczne zapalenie pęcherza moczowego

Przyczyna idiopatycznego zapalenia pęcherza moczowego nie są znane, co znacznie utrudnia proces leczenia. W związku z tym weterynarze starają się pomóc choremu i łagodzić objawy. Zwykle stosuje się leki zawierające glikozaminoglikany, które wzmacniają ściany narządu. Co ciekawe skuteczne okazują się także leki przeciwdepresyjne. Niektóre z nich poza działaniem na ośrodkowy układ nerwowy wpływają na unerwienie pęcherza moczowego.

Część lekarzy zaleca wprowadzenie karmy weterynaryjnej urinary, aczkolwiek przed jej wprowadzeniem powinno się dokładnie przeanalizować wyniki badań moczu pacjenta. Przy ciężkim przebiegu niezbędne może okazać się wyszycie cewki moczowej. Niestety to schorzenie, które często nawraca, dlatego by uniknąć kolejnego epizodu, niezwykle ważne jest wprowadzenie kompleksowego leczenia.

Kamica nerkowa u kota

Wytrącanie się kryształów i kamieni moczowych to jedna z najczęstszych przyczyn nietrzymania moczu u kota. Przeważnie są to fosforany amonowo-magnezowe, które tworzą się w moczu zasadowym. Stosunkowo łatwo rozpuszczają się po wdrożeniu odpowiednich leków i diety. Często pojawiają się także szczawiany wapnia, których usunięcie niestety nie jest tak proste. Znajdowane są przede wszystkim u samców w podeszłym wieku. Ich obecność to zagrożenie życia twojego kota, ponieważ mogą one doprowadzić do zatkania dróg wyprowadzających mocz a w konsekwencji pęknięcia pęcherza moczowego i śmierci zwierzęcia.

Diagnostyka – jakie badania wykonać?

Podstawą diagnostyki nietrzymania moczu u kota zawsze jest badanie moczu. Dokładne obejrzenie uryny pod mikroskopem może dostarczyć wielu istotnych informacji, które ułatwią leczenie czworonoga. W badaniu laboratoryjnym można zweryfikować ciężar właściwy, pH oraz wykluczyć obecność glukozy i cukrzycę. Wykonanie posiewu moczu pozwoli sprawdzić jakie bakterie zaatakowały układ wydalniczy i wdrożyć odpowiednią antybiotykoterapię.

Kolejnym badaniem ważnym dla postawienia prawidłowej diagnozy jest USG pęcherza. Można dzięki niemu ocenić grubość ścian narządu oraz wykluczyć bądź potwierdzić obecność kryształów czy kamieni. Zdarza się, że lekarze przy nietrzymaniu moczu u kota zlecają również RTG, by mieć dokładniejszy obraz chorych organów.

Badanie krwi jest niezbędne właściwie w przypadku każdej choroby zwierzęcia. Nieinwazyjne i niedrogie, a dostarcza wielu istotnych informacji na temat stanu ogólnego pacjenta. Dzięki niemu można również wykryć schorzenia, które już zaczęły się rozwijać, ale jeszcze nie dają objawów.

Nietrzymanie moczu u kota – profilaktyka. Jak zadbać o koci pęcherz?

Najlepiej zadbać o zdrowie pęcherza moczowego u kota jeszcze zanim ten zachoruje. Na szczęście istnieje na to wiele skutecznych sposobów.

Przede wszystkim należy zadbać o odpowiednią masę ciała zwierzaka. Porcje powinny być ważone, by mieć pewność, że twój podopieczny nie je za dużo. Coraz więcej zoodietetyków jest również zgodnych co do tego, że mruczek nie powinien jeść suchej karmy, ponieważ kot nie potrafi wypić wystarczającej ilości wody.

Część kotów ma swoje specyficzne upodobania dotyczące naczyń, z których piją. Chcąc zwiększyć ilość wypijanych przez nich płynów najlepiej umieścić w domu różne rodzaje misek z wodą. To zapobiega nietrzymaniu moczu u kota, jeśli choroba wynika z rozwoju bakterii wskutek zmniejszonej podaży płynów.

Aby zapobiec rozwojowi chorób (nie tylko układu moczowego), powinno się zadbać o ograniczenie czynników stresogennych. Zwierzęta lubią rutynę i przewidywalność i warto im to zapewnić. Zdarza się też, że opiekunowie nie dbają dostatecznie o kocią toaletę. Kuwety powinny być regularnie sprzątane, a ich ilość powinna być przynajmniej równa liczbie mruczków mieszkających w domu.

Nietrzymanie moczu u kota – bolesny problem dla zwierzaka i opiekuna

Nietrzymanie moczu u psów i kotów to poważny problem zdrowotny, który może skończyć się nawet śmiercią zwierzęcia. Jeśli twój czworonóg popuszcza lub – co gorsza – towarzyszą temu inne objawy takie jak apatia, brak apetytu czy gorączka, powinieneś natychmiast pędzić do gabinetu weterynaryjnego. Pamiętaj, że nietrzymanie moczu u kota czy psa może wymagać długotrwałego leczenia.

Patron odznaczony medalem. Pies-saper z Ukrainy został doceniony przez samego prezydenta

patron pies

Ten jack russell terrier wzbudził nie lada zainteresowanie kilka tygodni temu. Okazało się, że Patron, pies-saper z Ukrainy, jest ważnym ogniwem podczas zabezpieczenia terenów potencjalnie zaminowanych.

Patron, pies-saper z Ukrainy, z medalem za ofiarną służbę

W ostatnią niedzielę, 8 maja 2022 roku, Patron, pies-saper z Ukrainy, wraz ze swoim przewodnikiem, Mychajłem Iljewem, otrzymali odznaczenie z rąk samego prezydenta Zełenskiego. Towarzyszył mu goszczący akurat w Kijowie Justina Trudeau, premier Kanady. Patron zdawał się nie przejmować powagą wydarzenia i swoje zdanie obwieszczał głośnym szczekaniem i merdaniem ogona. Wydarzenie miało miejsce w Pałacu Maryńskim w Kijowie, w obecności gości i reporterów.

Patron, pies-saper z Ukrainy – co konkretnie robi?

Dwuletni Patron, pies-saper z Ukrainy, zajmuje się rozminowaniem obwodu czernihowskiego oraz towarzyszy w edukacji dzieci podczas działań wojennych. Wraz opiekunem, który jest saperem w ramach Państwowej Służby Ukrainy do Spraw Nadzwyczajnych, zdołał wykryć już ponad 230 min. Jego praca polega głównie na węszeniu i kopaniu w miejscu, w którym potencjalnie znajduje się ładunek. Wtedy dostaje smakołyk za dobrze wykonane zadanie, a potem jego obowiązki przejmuje saper.

Patron, pies-saper z Ukrainy, to tylko jedno ze zwierząt wykorzystywanych podczas działań wojennych. Nie dalej niż miesiąc temu kynolodzy z Wrocławia przygotowywali paczki dla ukraińskich psów wojskowych, składające się m.in. z butów ochronnych. Psy szukają tam ofiar w zawalonych po bombardowaniu budynkach i pomagają w dbaniu o bezpieczeństwo.

Źródło zdjęcia: Instagram – zelenskiy_official

Pseudohodowle – co to takiego? Jak rozpoznać nieetycznych hodowców zwierząt i nie dać się oszukać?

pseudohodowle

Niemal każdy użytkownik internetu prędzej czy później natknie się na materiały medialne z likwidacji pseudohodowli. Widok dziesiątek chorych i skrajnie zaniedbanych psów czy kotów chwyta za serce i budzi uzasadnioną złość. Mało kto jednak wie, że pseudohodowle mają również inną, nieco ugładzoną twarz, która może łatwo zmylić przyszłych opiekunów niemających doświadczenia w meandrach kynologii czy felinologii.

Czym właściwie są pseudohodowle?

Pseudohodowle to organizacje lub osoby prywatne, które w celach zarobkowych rozmnażają zwierzęta o niewiadomym rodowodzie i sprzedają je jako rasowe. Najczęstszym skojarzeniem z pseudohodowlą jest bardzo duża liczba zwierząt trzymanych w stodole lub komórce w skrajnie złych warunkach. W istocie jest to tylko jeden z wariantów tego niezwykle przykrego zjawiska.

W pseudohodowlach zwierzęta mogą przychodzić na świat i mieszkać w relatywnie dobrych warunkach. W czym więc leży problem? Każdy, kto planuje zakup rasowego psa lub kota, powinien wiedzieć, że o przynależności do danej rasy decyduje pełna zgodność z jej oficjalnym wzorcem potwierdzona dokumentem. Wzorzec natomiast opracowywany jest przez międzynarodowe organizacje kynologiczne (w przypadku psów) i felinologiczne (w przypadku kotów).

Gdzie zarejestrowane są dobre hodowle?

Wiarygodne hodowle zarejestrowane są w związkach, które są częściami międzynarodowych organizacji – różnych w zależności od gatunku. Dobre hodowle to te zarejestrowane w:

  • Międzynarodowej Federacji Kynologicznej FCI – w przypadku psów.
  • World Cat Federation (WCF), The International Cat Association (TICA) lub Federation Internationale Féline (FIFe) – w przypadku kotów.

W Polsce jedyną organizacją reprezentującą FCI jest Związek Kynologiczny w Polsce (ZKwP). Wszystkie hodowle, które do niego przynależą, na końcu swojej nazwy mają wpisane trzy litery – FCI. W przypadku związków felinologicznych wybór jest nieco szerszy. Członkiem FIFe jest Polska Federacja Felinologiczna „Felis Polonia” (FPL). Do WCF należy natomiast Polski Związek Felinologiczny.

Co z innymi związkami? Jak pseudohodowle obchodzą przepisy

Od 2012 roku w Ustawie o Ochronie Zwierząt znajduje się zapis zabraniający sprzedawania zwierząt poza ogólnokrajowymi związkami, które zajmują się sprzedażą psów i kotów. W założeniu przepis ten miał uderzać w osoby, które rozmnażały nierasowe zwierzęta. Niestety, pseudohodowle szybko nauczyły się go obchodzić. W ostatnich latach nastąpił wysyp tak zwanych „związków miłośników burka i kocurka”. Dla bezpieczeństwa warto więc kupować zwierzęta tylko z tych hodowli, które przynależą do międzynarodowych stowarzyszeń.

Rasowy – rodowodowy! Nie ufaj pseudohodowcom

Jedną z najbardziej charakterystycznych zagrywek pseudohodowców jest sprzedawanie szczeniaków lub kociąt po cenach o wiele niższych niż w hodowlach zrzeszonych w renomowanych związkach. Pseudohodowle argumentują to brakiem rodowodu, który według nich jest niepotrzebnym w gruncie rzeczy „biletem na wystawy”. Większość osób nie szuka przecież championa Polski, a jedynie psa o określonych cechach do roli przyjaciela rodziny.

W rzeczywistości rodowód jest najważniejszym świadectwem pochodzenia zwierzęcia. To dokument, który potwierdza, że kupione zwierzę jest pod względem wyglądu i charakteru zgodne z cechami rasy. Jego brak jest równoznaczny z:

  • brakiem informacji o przodkach psa;
  • brakiem badań genetycznych, które wykluczają choroby genetyczne.

Kupując psa bez rodowodu, nie masz żadnej gwarancji, że będzie on miał takie cechy, jakich oczekujesz od danej rasy. Kundelki i psiaki „w typie” można natomiast całkowicie za darmo adoptować ze schroniska.

Jakie zagrożenia niesie za sobą pseudohodowla?

Kupując zwierzę z pseudohodowli, wspierasz ludzi, którzy rozmnażają psy wyłącznie dla pieniędzy. Pomijając kwestie moralne, kupno w pseudohodowli niesie wiele potencjalnych problemów i zagrożeń także dla ciebie.

Potencjalne problemy behawioralne

Pseudohodowcy zazwyczaj nie mają wiedzy na temat genetyki, dlatego dopuszczają zwierzęta do rozrodu na zasadzie przypadku. W tworzeniu linii hodowlanych istotne są nie tylko wygląd, ale także temperament i stabilność psychiczna rodziców. Szczeniak po najpiękniejszej, ale lękliwej matce ma zdecydowanie większą szansę na wykazywanie agresji na tle lękowym niż potomek całkowicie stabilnych rodziców. To szczególnie niebezpieczne w przypadku dużych i silnych psów. Jednak każde zwierzę – także kot – wymaga pracy nad problemami behawioralnymi.

Potencjalne problemy zdrowotne

Niektóre rasy są szczególnie narażone na określone problemy zdrowotne. Dziedziczy się najczęściej:

  • skłonność do niektórych nowotworów;
  • problemy z oczami;
  • skłonności do dysplazji;
  • kłopoty skórne;
  • głuchotę.

Doświadczeni i cenieni hodowcy wykonują swoim zwierzętom badania genetyczne przed dopuszczeniem ich do rozrodu. Takie badania są dosyć dużą inwestycją, na którą w pseudohodowli nikt się nie decyduje.

Pseudohodowle królików i gryzoni to poważny problem

Nie tylko psy i koty są ofiarami pseudohodowli. Także gryzonie i zajęczaki są rozmnażane w celach zarobkowych. Tutaj rolę pseudohodowli bardzo często odgrywają sklepy zoologiczne. Do takich miejsc zwierzaki trafiają z tak zwanych hurtowni, gdzie rozmnaża się bez żadnej kontroli. Warunki rozmnażania, przechowywania i transportu w takich miejscach są opłakane. Szacuje się, że do sklepu żywy trafia co drugi gryzoń. Pozostała połowa umiera w transporcie. Warto się więc zastanowić, czy zakup zwierzęcia w sklepie zoologicznym jest etyczny.

Jaka jest alternatywa? Gryzonia można kupić w hodowli zarejestrowanej w dobrym związku. W przypadku świnek morskich będzie to na przykład Cavias Club of Poland. Szczury lub myszy można kupić w hodowli zarejestrowanej w Rodent Club PL. Istnieje także opcja adopcji z fundacji lub stowarzyszenia.

Pseudohodowle – podsumowanie

Dobrostan zwierząt jest niezwykle ważny, dlatego nie zalecamy kupowania przyszłych członków rodziny w pseudohodowlach. Jeżeli chcesz wejść w posiadanie psa, kota lub szczurka konkretnej rasy, wybierz legalną i zarejestrowaną hodowlę, która ma dobre opinie. Przekazywanie swoich pieniędzy nieodpowiedzialnym pseudohodowcom zdecydowanie nie jest dobrym pomysłem.

Kopiowanie uszu psa – co to znaczy? Dlaczego temat jest tak kontrowersyjny?

kopiowanie uszu

Kopiowanie psom uszu i ogona w wieku szczenięcym było standardową procedurą wymaganą przez wzorzec wielu ras. Zabieg jest zabroniony we wszystkich krajach, które przyjęły Europejską Konwencję o Ochronie Zwierząt Domowych (European Convention for the Protection of Pet Animal). Chociaż Polska tego nie zrobiła, to jednak kopiowanie uszu jest zabronione także w naszym kraju. Sprawdź dlaczego.

Kopiowanie uszu – co to za zabieg?

Kopiowanie uszu to po prostu ich chirurgiczne przycinanie w taki sposób, aby nadać im pożądany kształt. Wzorce niektórych ras zakładały konkretny wygląd uszu, który uzyskiwało się właśnie poprzez ich obcinanie. Zabieg wykonywano w szczenięctwie – zazwyczaj w pierwszych czternastu dniach życia psa. U niektórych ras praktykowano także obcinanie ogona. Ten zabieg wykonywał najczęściej lekarz weterynarii tuż po urodzeniu szczeniaka.

U jakich ras kopiowano uszy i ogony?

Ponieważ pies z kopiowanymi uszami przybierał groźniejszy wygląd, bardzo często zabiegowi poddawano psy ras obronnych. Kopiowanie uszu wykonywano u taki ras psów, jak:

  • doberman;
  • dog argentyński;
  • bokser;
  • pitbull;
  • cane corso;
  • owczarek środkowoazjatycki.

Obecnie kopiowanie ogona i uszu jest zabronione prawnie. Rasa psa nie ma żadnego znaczenia.

Kopiowanie uszu – jaki to miało sens?

Obcinanie uszu i ogona nie wydaje się zabiegiem szczególnie przyjemnym. A czy miał on jakieś uzasadnienie? Historycznie tak. Psy użytkowe, myśliwskie, których zadaniem było polowanie na silne dzikie zwierzęta (na przykład lwy lub pumy), często miewały przycinane uszy i ogony. Powód był prozaiczny – mniejsze małżowiny uszne zmniejszały ryzyko chwycenia za nie podczas konfrontacji. Niestety, z podobnych powodów okaleczano psy hodowane do nielegalnych walk.

W czasach bardziej nam współczesnych kopiowanie uszu lub ogonów miało znaczenie przede wszystkim estetyczne. Pies miał wyglądać tak, jak założył sobie człowiek. Zwolennicy kopiowania uszu u psów często argumentują je względami higienicznymi. Mniejsze małżowiny uszne są mniej narażone na grzybicę i infekcje. Oczywiście ma to jakieś uzasadnienie, natomiast w praktyce, zamiast okaleczać zwierzę, można po prostu dbać o higienę jego uszu.

Czy zabieg kopiowania jest jeszcze legalny?

Art.6 ust. 1a Ustawy o ochronie zwierząt mówi, że kopiowanie uszu i obcinanie ogona z przyczyn wyłącznie estetycznych, bez uzasadnienia medycznego, jest przejawem znęcania się nad zwierzętami. Nowelizacja ta weszła w życie w 2012 roku i od tamtej pory obowiązuje bezwzględnie na terenie całego kraju. Złamanie przepisu zagrożone jest karą pozbawienia wolności do 3 lat.

Oczywiście nie wszyscy respektują prawo. Wielu pseudohodowców nadal omija zakaz kopiowania. Jest to również praktyka „lubiana” przez osoby, które pałają się zarabianiem na walkach psów.

Kopiowanie uszu w innych krajach

Polska nie jest odosobniona – zakaz obcinania psom uszu obowiązuje także w wielu innych krajach. Został on zawarty w Europejskiej Konwencji o Ochronie Zwierząt Domowych. Obecnie łatwiej wymienić kraje, w których kopiowanie jest legalne, niż takie, w których nie można go wykonywać. Szczenięta nadal mogą mieć obcinane uszy w:

  • Stanach Zjednoczonych;
  • Kanadzie;
  • Chinach;
  • Rosji;
  • Meksyku.

Jakie są skutki kopiowania uszu i ogona?

Zwolennicy kopiowania uszu twierdzą, że jest to zabieg niebolesny, który weterynarz wykonuje w znieczuleniu. Innego zdania są jednak zwolennicy praw zwierząt z niemal całego świata. Nieuzasadnione niczym poza kwestiami estetycznymi okaleczanie psa zawsze wiąże się z bólem i dyskomfortem.

Jest także aspekt psychologiczny zabiegów kopiowania uszu. Zwierzęta, które były mu poddane, u dużej części ludzi budzą negatywne skojarzenia. Wydają się znacznie groźniejsze, dlatego mają problem ze znalezieniem domu. Jest to szczególnie ważne w kontekście tego, że uszy przycinają najczęściej pseudohodowcy i nieodpowiedzialni opiekunowie. Ryzyko trafienia do schroniska jest więc dla takich psów dosyć wysokie.

Czy uszy przycina się czasem ze względów medycznych?

Tak. W wyjątkowych sytuacjach może zajść potrzeba kopiowania uszu w następstwie pewnych problemów zdrowotnych. Jak łatwo się domyślić, wiele osób próbuje wykorzystywać tę lukę w prawie do przycinania uszu swoich czworonogów. Krajowa Inspekcja Weterynaryjna nadzoruje wszystkie tego typu przypadki. Właśnie dlatego lekarz weterynarii zobowiązany jest do sporządzenia bardzo dokładnej i szczegółowej dokumentacji z opisem przypadku.

Kopiowanie uszu – a co z wystawami?

Czy rasowe psy z obciętymi uszami mogą brać udział w wystawach? W Polsce, podobnie jak we wszystkich krajach, gdzie taki proceder jest zakazany, nie ma takiej możliwości. Wyjątkiem są oczywiście zwierzęta, u których okaleczenie małżowin usznych było konsekwencją zabiegu ratującego życie. Na międzynarodowych wystawach mogą być wystawiane psy z przyciętymi uszami, jednak tylko wtedy, kiedy przyjeżdżają z krajów, w których taki proceder jest legalny.

Kopiowanie uszu – podsumowanie

Jeszcze kilkanaście lat temu widok psa z przyciętymi uszami nie był niczym niezwykłym. Obecnie zabieg kopiowania uszu wyłącznie ze względów estetycznych jest w Polsce zakazany prawnie. Za złamanie przepisów grozi kara do 3 lat pozbawienia wolności. Istnieje kilka sposobów, na „postawienie” oklapłych uszu psa. Niektórzy hodowcy decydują się na podklejanie ich w taki sposób, aby samy przybrały odpowiedni kształt. To prosty zabieg, który nie sprawia zwierzęciu niepotrzebnego bólu.

Czystek dla psa – hit rynku zoologicznego. Czy może zastąpić obrożę lub tabletki na kleszcze?

czystek dla psa

Nie ma chyba żadnego producenta suplementów, który nie miałby w swojej ofercie czystka. To niepozorne ziółko podawane jest psom i kotom w różnych formach – najczęściej proszku lub olejku. Największe zainteresowanie czystek dla psa budzi w kontekście rzekomego działania antykleszczowego. Wielu opiekunów dostrzegło w tym bardziej ekologiczną alternatywę dla obroży czy kropli na pasożyty.

Sezon na kleszcza trwa cały rok

Jeszcze kilka lat temu o sezonie kleszczowym mówiło się w kontekście wiosny, lata i wczesnej jesieni. Obecnie jednak zmiany klimatyczne i wzrost temperatur doprowadziły do tego, że niebezpieczne pajęczaki są aktywne niemal przez cały rok. Właściciele kotów (nawet tych wychodzących) mogą spać spokojnie. Mruczki są odporne na choroby odkleszczowe. Psy jednak znajdują się w dużym niebezpieczeństwie.

Opiekunowie robią więc wszystko, aby zabezpieczyć swoje zwierzaki. Najskuteczniejsze są doustne tabletki lub obroże przeciwko pasożytom zewnętrznym. W ostatnich latach jednak coraz częściej słyszy się o antykleszczowej mocy czystka dla psa.

Czystek dla psa – czy działa przeciwkleszczowo?

Czystek dla psa często reklamowany jest jako naturalny suplement przeciwko kleszczom. Wszystko dlatego, że regularnie podawany zmienia zapach ciała, co sprawia, że zwierzę staje się mniej atrakcyjne dla pasożytów takich jak kleszcze, pchły czy komary.

W dzisiejszych czasach ekologia jest bardzo ważna, dlatego nic dziwnego, że wielu opiekunów zobaczyło w czystku dla psa szansę na ograniczenie konieczności podawania zwierzętom środków farmakologicznych. Czy słusznie?

Weterynaryjny altmed. Czystek nie zapobiega ugryzieniom kleszczy

Niestety niezależnie od tego, jak bardzo chcielibyśmy w to wierzyć, czystek nie jest odpowiednim środkiem przeciwko kleszczom. Dlaczego? Nie ma żadnych rzetelnych, twardych i wiarygodnych badań naukowych, które jasno potwierdziłyby przeciwpasożytnicze działanie tej rośliny. Właśnie dlatego czystek dla psa, niezależnie od marki ani formy, w jakiej został podany, nie może być jedynym zabezpieczeniem przed kleszczami i pchłami. Nawet jeżeli faktycznie podawany regularnie wpływa na zapach psiego ciała, to jednak nie mamy konkretnych informacji na temat tego:

  • czy zadziała w równym stopniu na każdego zwierzaka;
  • jak długo faktycznie pies musiałby przyjmować ten suplement, żeby jego działanie stało się odpowiednio skuteczne.

Zagrożenie chorobami odkleszczowymi, przede wszystkim babeszjozą, jest u psów tak poważne, że nie ma tu miejsca na niedopowiedzenia i eksperymenty. Nie ma żadnych przeszkód, aby traktować preparaty z czystka dla psa w formie dodatkowego zabezpieczenia przed kleszczami. Podstawą jednak zawsze powinny być dobrej jakości tabletka, obroża albo krople (metody te można łączyć).

Czystek dla psa jako suplement diety

Wiesz już, że czystek dla psa nie jest żadnym remedium na niebezpieczne pasożyty takie jak kleszcze. Nie oznacza to jednak w żadnym wypadku, że jako suplement roślina ta jest całkowicie bezwartościowa. Wręcz przeciwnie. Zarówno u ludzi, jak i zwierząt może ona powodować szereg dobroczynnych i prozdrowotnych zmian.

Na uwagę zasługuje przede wszystkim obecność w czystku polifenoli roślinnych. Te organiczne związki chemiczne działają jak bardzo silne antyoksydanty. Dzięki temu zwiększa się odporność organizmu psa na działanie wolnych rodników. Czystek dla psa stosowany regularnie podnosi odporność organizmu. Ma działanie przeciwgrzybiczne, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Jest polecany wspomagająco w stanach zapalnych układu moczowego i skóry oraz w schorzeniach wątroby.

W jakiej formie podawać psu czystek?

Na rynku znajdziesz bardzo wiele produktów, które zawierają w sobie czystek dla psa. Warto jednak wybierać takie, które składają się wyłącznie z tej rośliny bez żadnych dodatków. Susz dosyć dobrze miesza się z karmą lub tak zwaną „zupką suplową” w diecie BARF. Niektórzy mają w swojej ofercie także olejki, które aplikuje się bezpośrednio na skórę zwierzęcia.

Instrukcja podawania i szczegółowe informacje o dawkowaniu powinny być umieszczone przez producenta na opakowaniu lub ulotce. Warto jednak wspomnieć, że czystek jako roślina sama w sobie nie wywołuje żadnych skutków ubocznych i jest prawie niemożliwy do przedawkowania. Można podawać go zarówno psim alergikom, jak i szczeniętom czy ciężarnym sukom.

Podsumowując – czy czystek dla psa jest wart podawania?

Tak. W zasadzie nie ma żadnych przeszkód przed włączeniem tej rośliny do diety pupila. Najlepiej wybierać czystek turecki (Cistus incanus L), który rośnie na glebach wulkanicznych i ma silniejsze działanie prozdrowotne niż nasze rodzime odmiany. Silne działanie antyoksydacyjne i przeciwgrzybiczne sprawia, że niewątpliwie jest to bardzo wartościowy suplement diety dla zwierząt (i nie tylko, to zioło chętnie spożywają także ludzie).

Warto jednak pamiętać, że czystek dla psa nie powinien nigdy być stosowany jako wyłączne zabezpieczenie przed kleszczami. Obecna sytuacja klimatyczna sprawia, że wiele z nas ma pokusę, aby tam, gdzie tylko się da, korzystać z ekologicznych metod. Jednak w momencie, kiedy na szali jest życie i zdrowie zwierzęcia, warto zaufać medycynie.

Przelicznik lat psa – czy psie lata można przełożyć na ludzki wiek?

przelicznik lat psa

Narzędzia takie jak przelicznik lat psa warto traktować z dużym przymrużeniem oka. Zwierzęta rozwijają się w zupełnie innym tempie niż ludzie. Ich metabolizm jest odmienny, a okres dzieciństwa trwa proporcjonalnie o wiele krócej niż w naszym przypadku. Mimo to wiele osób odczuwa prawdziwą frajdę, mogąc przeliczyć psie lata na ludzkie. W poniższym artykule znajdziesz orientacyjny przelicznik oraz kilka praktycznych informacji na temat wieku psa.

Wielkość psa a szybkość starzenia się

Większość psiarzy wie, że im mniejszy rozmiar zwierzaka, tym dłuższa jego średnia długość życia. Mniejsze psy (na przykład york czy maltańczyk) żyją dłużej i szybciej osiągają dojrzałość. Z kolei rasy psów dużych i olbrzymich (labrador czy dog niemiecki) dłużej dojrzewają i odchodzą wcześniej. Jest to związane z różnicami w metabolizmie.

Każdy przelicznik lat psa powinien więc uwzględniać, z jakim czworonogiem mamy do czynienia. W poniższej tabelce znajdziesz przybliżone dane, które pomogą ci obliczyć wiek psa oraz porównać go średnio do długości życia człowieka.

Przelicznik lat psa – małe rasy

1 miesiąc – rok

3 miesiące – 5 lat

6 miesięcy – 10 lat

1 rok – 20 lat

2 lata – 30 lat

3 lata – 33 lata

4 lata – 36 lat

5 lat – 40 lat

6 lat – 44 lata

7 lat – 48 lat

8 lat – 50 lat

9 lat – 55 lat

10 lat – 58 lat

11 lat – 63 lata

12 lat – 67 lat

13 lat – 71 lat

14 lat – 75 lat

15 lat – 78 lat

16 lat – 85 lat

17 lat – 87 lat

18 lat – 90 lat

Przelicznik lat psa – rasy średnie

1 miesiąc – rok

3 miesiące – 3 lata

6 miesięcy – 8 lat

1 rok – 18 lat

2 lata – 28 lat

3 lata – 35 lat

4 lata – 40 lat

5 lat – 45 lat

6 lat – 52 lata

7 lat – 58 lat

8 lat – 63 lata

9 lat – 69 lat

10 lat – 75 lat

11 lat – 80 lat

12 lat – 87 lat

13 lat – 92 lata

14 lat – 98 lat

15 lat – 103 lata

16 lat – 109 lat

17 lat – 115 lat

18 lat – 118 lat

Przelicznik lat psa – rasy duże i olbrzymie

1 miesiąc – rok

3 miesiące – 2 lata

6 miesięcy – 6 lat

1 rok – 12 lat

2 lata – 22 lata

3 lata – 31 lat

4 lata – 41 lat

5 lat – 48 lat

6 lat – 55 lat

7 lat – 62 lata

8 lat – 68 lat

9 lat – 75 lat

10 lat – 82 lata

11 lat – 89 lat

12 lat – 97 lat

13 lat – 102 lata

14 lat – 110 lat

15 lat – 118 lat

16 lat – 122 lata

Przelicznik lat psa a dojrzewanie

Duże znaczenie ma także czas, w którym zwierzęta stają się dojrzałe. W przypadku psów ras małych pierwsze urodziny można przyrównać do dwudziestego roku życia człowieka. Tymczasem nowofundland czy bernardyn w tym samym wieku będą odpowiadały dojrzałością ludzkiemu dwunastolatkowi. To olbrzymia różnica, która sprawia, że standardowe tabele, w których każdy rok życia psa trzeba pomnożyć przez 7 lat ludzkich, nie mają zbyt dużego sensu.

Jak rozpoznać wiek psa?

Bardzo trudno jest dokładnie oszacować wiek psa, którego historia nie jest znana. Lekarze weterynarii najczęściej kierują się przy tym oceną stanu uzębienia. Na nie jednak ma wpływ bardzo wiele czynników. Małe psy brachycefaliczne mają większą skłonność do osadzania się kamienia nazębnego. Proces starzenia widać także po masie ubytku masy mięśniowej. Tutaj jednak również czeka na ciebie wiele pułapek. Jest to bowiem kwestia zależna od genów, diety i stylu życia. Psy sportowe i pracujące mogą mieć w starszym wieku lepiej rozwinięte mięśnie niż dużo młodszy kanapowiec.

Nie ma więc jednej uniwersalnej metody na określenie wieku psa, którego nie znamy, a już tym bardziej na to, aby przeliczać jego lata na wiek ludzki. Przelicznik lat psa można tutaj traktować czysto rozrywkowo.

Co wpływa na długość życia psa?

Oczywiście czynniki genetyczne są bardzo ważnym determinantem długości życia pupila. Wiesz już, że niewielkie pekińczyki z dobrych linii hodowlanych będą żyły dłużej niż psy olbrzymie z pseudohodowli. Nie ma co załamywać rąk! Masz bardzo duży wpływ na to, jak długo będzie żył twój zwierzak.

Niezwykle istotny wpływ na długość życia ma kastracja. Dotyczy to zarówno samców, jak i samic. Decydując się na zabieg kastracji, zmniejszasz ryzyko niektórych nowotworów, na które szansa wzrasta wraz z wiekiem. Olbrzymi wpływ na zdrowie, a tym samym na długość życia, mają także dieta i aktywność fizyczna. Staraj się podawać swojemu pupilowi tylko dobrej jakości pożywienie przeznaczone dla jego gatunku. A może zainteresuje cię dieta BARF?

Podsumowanie

Przelicznik lat psa na wiek człowieka to przydatne, ale jednocześnie podające wyjątkowo orientacyjne wyniki narzędzie. W internecie znajduje się wiele różnych tabletek, które oparte są na bardzo różnych algorytmach. My skupiliśmy na takich, które jednocześnie odnoszą się do wielkości konkretnego zwierzęcia i uwzględniają czas, w jakim dojrzewa. Jeżeli dobrze się im przyjrzysz, zauważysz wyraźne skoki przy określonych latach.

Niezależnie od tego, czy twój pies jest olbrzymim owczarkiem kaukaskim, czy malutkim toy terrierem ostateczny wpływ na długość jego życia będą miały geny oraz odpowiednia opieka. Staraj się zrobić wszystko, aby zapewnić mu dobrostan.

Bieżnia wodna dla psa – jakie jest zastosowanie hydroterapii? Kiedy warto ją rozważyć?

bieżnia wodna dla psa

Hydroterapia na bieżni wodnej to coraz powszechniejszy trend. W Polsce po raz pierwszy zastosowano ją na początku XXI wieku, a dzisiaj jest dostępna niemal we wszystkich większych miastach. Korzystają z niej czworonogi, które muszą wrócić do formy po chorobach lub przebytych urazach. Bieżnia wodna dla psa jest coraz częstszym narzędziem do terapii uczestników sportów kynologicznych. Co jeszcze warto o niej wiedzieć?

Bieżnia wodna dla psa – co to za urządzenie?

Głównym sekretem działania bieżni dla psa jest działająca na zwierzę siła wyporu. Zanurzony w wodzie pies porusza się, a jednocześnie nie obciąża stawów. Jednocześnie chodzenie po bieżni podwodnej wymaga o wiele więcej wysiłku niż zwykły spacer. Rehabilitacja zwierząt tą metodą pozwala więc osiągnąć bardzo dobre efekty we wzmacnianiu mięśni, nabieraniu masy mięśniowej i zmniejszaniu obrzęków. Zalety tego narzędzia to między innymi:

  • pomoc w utrzymaniu wczesnej pionizacji po poważnych urazach;
  • minimalizowanie bólu podczas treningów;
  • zwiększenie zakresu ruchu stawów poprzez ich odciążenie;
  • wzmocnienie układu kostnego i krwionośnego;
  • zwiększenie dopływu krwi do mięśni i tkanek.

Bieżnia wodna dla psa – kiedy warto z niej skorzystać?

Wielu opiekunów psów zastanawia się, czy każdy czworonóg może skorzystać ze spaceru po bieżni wodnej. Niestety taki zabieg wymaga skierowania. Możesz otrzymać go od swojego lekarza weterynarii lub jednego z weterynaryjnych specjalistów, na przykład:

  • ortopedy;
  • neurologa;
  • zoofizjoterapeuty.

Co istotne w bieżni wodnej dla psa korzystają nie tylko chore zwierzaki czy takie, które uległy wypadkowi. Jest to powszechna metoda pracy z psami sportowymi, które podczas treningów poddawane są dużym obciążeniom fizycznym. Aby takie zwierzę dobrze się rozwijało, raz na jakiś czas powinno odwiedzić weterynaryjnego fizjoterapeutę, który oceni stan układu kostnego i zaleci masaże albo inną formę fizjoterapii.

Wskazania do korzystania z hydroterapii

Są to:

  • schorzenia neurologiczne, które dotykają kręgosłupa;
  • zwyrodnienia kości stawów;
  • rekonwalescencja po zabiegach ortopedycznych;
  • otyłość;
  • potrzeba wzmocnienia mięśni;
  • dysplazja i dyskopatia.

Przeciwwskazania do korzystania z bieżni wodnej dla psów

Tak jak większość zabiegów, także tych rehabilitacyjnych, hydroterapia również ma swoje przeciwwskazania. Spośród tych najważniejszych w przypadku bieżni wodnej dla psów wymienić można:

  • poważne choroby serca i schorzenia układu krążenia;
  • padaczka;
  • choroby zakaźne;
  • zapalenie pęcherza;
  • nietrzymanie moczu i kału;
  • otwarte rany i odleżyny;
  • choroby układu oddechowego.

Jak wygląda wizyta na hydroterapii?

Aby móc uzyskać wymierne efekty, nie wystarczy jedna wizyta na bieżni wodnej dla psów. Konieczne jest regularne korzystanie z hydroterapii. Dokładna liczba spotkań zawsze ustalana jest przez lekarza weterynarii lub fizjoterapeutę. Czego można spodziewać się podczas wizyty? Przede wszystkim psiak przyzwyczajany jest do wody stopniowo. Pierwsza wizyta może trwać zaledwie kilka minut i ma na celu zapoznanie zwierzęcia z warunkami, w jakich będzie ćwiczyło.

Na następnych wizytach czas w wodzie zostaje stopniowo wydłużony. Intensywność ćwiczeń i ich rodzaj zawsze są dostosowane do konkretnego przypadku. Chory i cierpiący pies nigdy nie zostaje rzucony (nomen omen) na głęboką wodę. Na pierwszych spotkaniach zabieg w bieżni wodnej będzie polegał na powolnym spacerze. Dopiero z czasem, kiedy prowadzący uzna, że przyszedł na to dobry moment, tempo może zostać nieco zwiększone. Oczywiście po każdym zabiegu zwierzę zostaje dokładnie wysuszone.

Ile kosztuje rehabilitacja psów na bieżni wodnej?

Ceny poszczególnych zabiegów hydroterapii różnią się od siebie w zależności od wielu czynników. Rolę gra tu zarówno stan zdrowia zwierzęcia, jak i ogólny cel rehabilitacji. Cena za pół godziny na bieżni wodnej dla psa wynosi średnio 150 zł. Niektóre placówki sprzedają karnety na określoną liczbę wejść, dzięki którym można zaoszczędzić.

Bieżnia wodna dla psa to urządzenie, które poniekąd zrewolucjonizowało zoofizjoterapię. Dzięki niej nawet trudne przypadki zwierząt chorych i po urazach mogą zostać doprowadzone do szczęśliwego końca. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania jest możliwość treningu przy zminimalizowaniu bólu. Tego typu zabiegi są także cenione przez właścicieli psów sportowych. Jeżeli myślisz, że twój pies mógłby skorzystać z takiego rozwiązania, poproś swojego lekarza weterynarii i odpowiednie skierowanie na rehabilitację.

Portal Zwierzaki.pl patronem medialnym XXVIII Międzynarodowej Wystawy Psów Rasowych w Łodzi

XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi

Wystawa psów rasowych to doskonała okazja, aby bliżej przyjrzeć się przedstawicielom tej rasy, która szczególnie cię interesuje. W najbliższy weekend mieszkańcy Łodzi i okolic będą mieli okazję poznać 3302 przedstawicieli nawet 252 mniej znanych ras w ramach XXVIII Międzynarodowej Wystawy Psów Rasowych.

XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi – co można zobaczyć?

Podczas trwającej dwa dni wystawy, na specjalnie przygotowanych ringach, oceniane będą psy ze wszystkich grup FCI. W sobotę zaplanowane są oceny takich grup jak:

  • I grupa FCI – owczarki i psy pasterskie (z wyjątkiem szwajcarskich psów do bydła);
  • III grupa FCI – teriery;
  • IV grupa FCI – jamniki;
  • V grupa FCI – szpice i psy w typie pierwotnym;
  • VI grupa FCI – psy gończe i rasy pokrewne;
  • X grupa FCI – charty
  • rasy nieuznane przez FCI.

Z kolei w niedzielę zaplanowano ocenę następujących ras:

  • II grupa FCI – pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła;
  • VII grupa FCI – wyżły;
  • VIII grupa FCI – aportery, płochacze i psy dowodne;
  • IX grupa FCI – psy ozdobne i do towarzystwa.

Dodatkowo odbędą się również inne konkursy, w tym na Najlepszą Parę czy Młodego Prezentera.

Wystawa to nie tylko ocena psów

Na teren wystawy można wejść po spełnieniu warunków z własnym psem. To świetna okazja, aby uzupełnić jego spiżarnię na jednym z wielu stoisk z karmami i smakołykami. Dodatkowo wystawione będą również stanowiska z akcesoriami i wieloma przydatnymi produktami dla psów wszystkich ras.

Wydarzenia towarzyszące

Warto dodać, że podczas wystawy będą miały miejsce również dodatkowe wydarzenia. W sobotę będzie można obejrzeć wystawę specjalistyczną pinczerów i sznaucerów z tzw. „dużym” CAC. Przez oba dni oceniane będą również dogi – w ramach Specjalistycznej Wystawy Dogów Niemieckich.

Zwierzaki.pl patronem medialnym International Dog Show (CACIB) w Łodzi

Portal Zwierzaki.pl został patronem medialnym XXVIII Międzynarodowej Wystawy Psów Rasowych w Łodzi. Wierzymy, że to doskonały sposób na promowanie odpowiedzialnej kynologii i zachęcanie osób chcących mieć psa rasowego do zakupu zwierzęcia z dobrej hodowli, zarejestrowanej w międzynarodowym stowarzyszeniu. Wystawa to również świetna okazja do poznania psów zgodnych ze wzorcem pod kątem wyglądu i charakteru. Może służyć nawiązaniu znajomości z przyszłym hodowcą szczenięcia.

Gdzie odbędzie się wystawa?

XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi będzie miała miejsce 14 i 15 maja 2022 roku (sobota i niedziela) na Stadionie KS Start w Łodzi, przy ul. św. Teresy od Dzieciątka Jezus 56/58. Start zaplanowany jest na godzinę 10. Wstęp na teren wystawy jest płatny za każdą osobę i psa. Dodatkowo, niezgłoszone do oceny zwierzęta muszą mieć potwierdzenie szczepienia przeciwko wściekliźnie.

Portal Zwierzaki.pl jako patron medialny wydarzenia serdecznie zaprasza do uczestnictwa w nim! To świetna okazja, aby przyjrzeć się psom mało popularnych ras.

wystawa psów w łodzi

Konie zimnokrwiste – charakterystyka niezwykle silnych koni roboczych

konie zimnokrwiste

Konie zimnokrwiste w Polsce pojawiły się w XIX wieku. W artykule opisaliśmy najpopularniejsze rasy polskie oraz zagraniczne. Znajdziesz też informacje o tym, co je odróżnia od koni gorącokrwistych oraz w jakich branżach do dziś są wykorzystywane jako zwierzęta pracujące. Zapraszamy do lektury.

Konie zimnokrwiste – cechy i charakterystyka

konie zimnokrwiste cechy

Od dawna w branży związanej z hodowlą koni, przyjęło się określanie ich typu jako zimno- i gorącokrwistego. Takie nazwy nie kryją w sobie szczególnej tajemnicy i są dosyć logiczne – dotyczą usposobienia zwierzęcia. Zimnokrwisty – zachowujący zimną krew, spokojny i opanowany. Są to klacze i ogiery o większej masie i sile niż ich gorącokrwiści bracia. Na pierwszy rzut oka możesz też zauważyć bujne owłosienie grzywy, ogona i nóg tych zwierząt. Konie zimnokrwiste potrafią mierzyć nawet dwa metry i osiągają wagę do 1 tony.

Konie zimnokrwiste jako zwierzęta robocze. Wykorzystanie koni w rolnictwie

Konie zimnokrwiste początkowo były wykorzystywane przez rolników do prac rolniczych i transportowych, a w niektórych rejonach świata pracują na roli do dziś. Zazwyczaj ma to miejsce w biedniejszych regionach, ale obecnie świetnie wpisują się w krajobraz rolnictwa ekologicznego, małych gospodarstw na wsi czy na terenach, gdzie ciężko użyć sprzętu mechanicznego.

Typowe zwierzęta pracujące są dosyć powolne, zazwyczaj poruszają się stępem, w odróżnieniu od gorącokrwistych, które preferują kłus. Są niezwykle silne i wytrzymałe. Wymagają jednak szczególnej opieki, aby pozostać w formie. Ich przewód pokarmowy jest krótszy, przez co potrzebują karmy o specyficznej strukturze.

Konie zimnokrwiste – idealne do aktywności na świeżym powietrzu

Przez rozwój i udział maszyn w rolnictwie raczej nie spotkasz już pracujących koni zimnokrwistych. Mają one jednak idealne warunki, aby służyć w rekreacji i agroturystyce. Szczególnie upodobały je sobie ośrodki prowadzące amatorskie szkoły jeździeckie. Konie w typie zimnokrwistym chętnie współpracują z ludźmi, a to zdecydowanie ułatwia naukę. Nie są narowiste, mają zrównoważony temperament, a ruch zapewniony im podczas jazdy jest wystarczający, aby zachowały idealną formę.

Innym zastosowaniem tych koni, również możliwym dzięki ich specyficznemu usposobieniu, jest hipoterapia. Wykorzystanie w niej zwierząt o łagodnym usposobieniu sprawia, że osoby z ograniczeniami psychoruchowymi mają możliwość powrotu do zdrowia lub poprawienia komfortu swojego życia. Co ciekawe ta forma użytkowania koni zimnokrwistych oraz ich dobroczynne oddziaływanie zdrowotne znane były już w starożytności. Aktualnie ogiery i klacze zaobserwować możesz na różnego rodzaju inscenizacjach, wystawach, ale często również w miejscach turystycznych jako zaprzęg dorożek.

Pochodzenie klaczy zimnokrwistej i ogierów

Wszystkie rasy koni zimnokrwistych pochodzą od konia leśnego z północnej Europy. Zwierzę to charakteryzowało się potężną budową ciała, grubą sierścią i powolnym chodem. Co ciekawe, dzięki uwarunkowaniom genetycznym udało mu się przeżyć epokę lodową. Koń leśny udomowiony został około 3000 lat temu. W średniowieczu służył głównie jako wierzchowiec do ciężkiej jazdy oraz zaprzęgów, karet i sań. Z biegiem czasu krzyżowany był z innymi rasami i zapoczątkował rozwój współczesnych ras koni pociągowych.

Historia powstania rasy koni zimnokrwistych w Polsce

W polskiej literaturze fachowej nazwa „koń zimnokrwisty” pierwszy raz pojawiła się w 1964 roku w pierwszym wydaniu księgi stadnej. Na próżno szukać tego konia w sztuce, malarze zdecydowanie preferowali smukłe zwierzęta typu gorącokrwistego. Dziś wiadomo, że wygląd klaczy i ogierów rasy polski koń zimnokrwisty zaczął kształtować się na początku XIX wieku. To wtedy zaczęto sprowadzać okazy z Belgii, Francji i Niemiec, którymi uszlachetniono rodzime małe konie robocze. Aktualnie w polskich stajniach żyje wiele ras, których populacje wyhodowano na rodzimych ziemiach.

Konie zimnokrwiste – jakie rasy należą do tej grupy?

Polscy hodowcy koni w Białymstoku, ale i całym województwie podlaskim szczycą się własną rasą koni zimnokrwistych. W województwie warmińsko-mazurskim również wykształcono regionalną odmianę. Jednak najbardziej znane na świecie są zwierzęta z zachodniej Europy. To między innymi koń ardeński czy belgijski. Pierwszy jest najstarszym tego typu zwierzęciem w regionie, drugiego natomiast uważa się za protoplastę większości współczesnych ras tego typu. Omówimy niektóre rasy w kolejnych akapitach.

Koń ardeński – potężny koń z górzystego rejonu Arden

Konie ardeńskie pochodzą od ciężkich koni zimnokrwistych, które według badaczy były pierwszymi zwierzętami tego typu w Europie. Przypuszczalnie duży wpływ na ich obecny wygląd miały zwierzęta sprowadzone na obecne pogranicze Belgii i Francji przez legiony rzymskie. Ardeny robią niezwykłe wrażenie, ich waga dochodzi do 1 tony, mają masywne ciało i głęboką klatkę piersiową. Wystarczy na nie spojrzeć, by od razu zdać sobie sprawę z tego, jak bardzo są wytrzymałe. Najczęściej spotykane są w maści siwej, dereszowatej, kasztanowatej i gniadej.

Najstarszy wyhodowany w Belgii koń zimnokrwisty

konie zimnokrwiste z belgii

Konia belgijskiego w obecnej postaci, uzyskano podczas krzyżowania ardenów, brabansonów i flamandów. Jest jedną z najpopularniejszych ras na świecie. Ogromna siła i niezwykle łagodne usposobienie powoduje, że to idealne zwierzę do ciężkiej pracy. Osiąga masę nawet do 1,2 tony, co wyjątkowo mocno obciąża jego stawy. Najczęściej występujące umaszczenie to dereszowate, kasztanowate, gniade oraz kare. Często był sprowadzany do Polski, aby wzbogacić rodzime rasy.

Konie sokólskie – zimnokrwista rasa z Podlasia

konie zimnokrwiste konie sokolskie

Konie sokólskie stanowią regionalny typ koni zimnokrwistych. Na ich ukształtowanie miały bardzo duży wpływ warunki otoczenia oraz klimat. Wyjściowym typem do stworzenia rasy sokólskiej były prymitywne konie zwane mierzynami. Mimo niewielkich rozmiarów cechowały się sporą siłą, a także wytrzymałością na niskie temperatury i niedostatki pożywienia. Były też lepiej przystosowane do pracy w zaprzęgu niż pod siodłem. Wymiary pożądane w wieku około 4 lat to 150–160 cm wzrostu oraz 500–680 kg wagi.

Najcięższy regionalny koń w Polsce

konie zimnkorwsite naciezszy kon w polsce

Koń sztumski jest rasą regionalną z województwa warmińsko-mazurskiego. Konsekwentna praca hodowlana, zbilansowane żywienie, pielęgnacja oraz wielopokoleniowe zamiłowanie hodowców pozwoliło na stworzenie koni sztumskich, będących kulturowym dziedzictwem tego regionu Polski. Zwierzęta te są bardzo silne i wytrzymałe. Jednak grozi im wyginięcie. Eksperymenty z krzyżowaniem nadal trwają, zmieniając cechy tych koni. Powstał projekt ochrony zasobów genetycznych, którego zadaniem jest zachowanie rasy.

Wystawy związku hodowców, na których będziesz mógł podziwiać konie zimnokrwiste

Co roku w całej Polsce organizowane są pokazy koni zimnokrwistych. Przebiegają w różny sposób – czasem są to konkursy, podczas których komisja przyznaje punkty po wykonaniu zadań przez zwierzę. Rzadziej są to na przykład próby zaprzęgowe czy pokazy orki konnej.

Stanówka – co dokładnie oznacza?

Terminem stanówka określa się zapłodnienie klaczy przez ogiera. Co ciekawe określenie dotyczy zarówno krycia naturalnego, jak i inseminacji. Dlatego pod tym pojęciem kryją się również urządzenia ułatwiające ten proces. Najlepszy czas na zapłodnienie to wiosna, co wynika z naturalnego cyklu rujowego. Po narodzinach źrebaka należy wyrobić mu paszport zawierający informację o pochodzeniu i dane właściciela. Bez niego nie może opuścić terenu gospodarstwa.

Konie zimnokrwiste to piękne i potężne zwierzęta o idealnym usposobieniu i temperamencie. Niestety dalsze krzyżowanie gatunków powoduje realne zagrożenie dla wielu ras. Warto chociaż raz wziąć udział w pokazie czy konkursie, aby bliżej przyjrzeć się tym niesamowitym stworzeniom i ich umiejętnościom.

Polskie góry z psem? Jak bezpiecznie wędrować z ukochanym czworonogiem?

góry z psem

Dla wielu osób psy są ważnymi towarzyszami życia. Nic dziwnego, że większość właścicieli nie wyobraża sobie urlopu bez swojego pupila. Zorganizowanie wyjazdu w góry nie jest wcale takie trudne, ponieważ zarówno duże hotele, jak i mniejsze kwatery bez problemu goszczą czworonogi. Mimo to do wyjazdu w góry z psem trzeba się dobrze przygotować. Musisz wziąć też pod uwagę, że nie wszystkie szlaki w górach są otwarte dla psów. Wiele zakazów dotyczy na przykład parków narodowych, na których terenie położone są najpiękniejsze trasy turystyczne.

Czy można jechać w góry z psem?

Trekking z psem będzie możliwy, jeżeli właściciel dobrze się do tego przygotuje. Górska wędrówka powinna być przyjemnością nie tylko dla człowieka, ale także jego psiego towarzysza. Przed podęciem decyzji o tym, by pojechać w góry z psem, trzeba się zastanowić, czy zwierzak będzie dobrze się czuł w nowej dla niego przestrzeni. Nie we wszystkich miejscach pieski są też mile widziane, dlatego jeszcze przed wyjazdem warto odpowiednio dobrać trasę, by z chodzenia po górach każdy czerpał taką samą przyjemność.

Pies w górach – jak go przygotować do wędrówki?

Wyjazd w góry z psem powinien być odpowiednio zaplanowany nie tylko pod względem logistycznym, ale też kondycyjnym. Jeśli twój pupil nie przepada za długimi spacerami bądź są do nich przeciwwskazania natury medycznej, nie upieraj się przy górskich wędrówkach z psem. Wcześniej sprawdź u weterynarza jego zdrowie – zrób badania krwi i stawów. To ważne zwłaszcza w przypadku tych ras, które mają predyspozycje do dysplazji stawów biodrowych.

Gdy okaże się, że wszystko jest w porządku, można zadbać o techniczne aspekty wyprawy w góry z psem i zrobić odpowiednie zakupy. Należy również pamiętać, aby nie karmić pupila bezpośrednio przed wyjściem i od razu powrocie. Może to grozić skrętem żołądka! Podczas wycieczki przydatne są:

  • dobrze dopasowane szelki i smycz, która amortyzuje szarpnięcia;
  • pas biodrowy, do którego można przyczepić psią smycz;
  • kaganiec, najlepiej fizjologiczny, umożliwiający swobodne picie oraz dyszenie;
  • ochraniacze łap, które przydadzą się, gdy teren będzie kamienisty;
  • woda, miska, woreczek na odchody.

Góry z psem – zachowanie czworonoga

Zachowanie twojego czworonoga wpływa na dziko żyjące zwierzęta. Na górską wycieczkę nadają się spokojne i ułożone psy, które reagują na komendy. Właściciel musi być pewny, że jest w stanie zapanować nad jego zachowaniem – ograniczyć szczekanie, obwąchiwanie itp. Kolejna ważna zasada dotyczy sprzątania nieczystości, których nie należy pozostawiać na szlaku. Psy mogą być nosicielami bakterii albo wirusów, więc lepiej nie narażać innych zwierząt na kontakt z ich odchodami.

Górskie parki narodowe – czy są przyjazne dla psiaków?

Niektóre parki narodowe nie zabraniają wprowadzania psów, ale wiele spośród tych położonych na terenach górskich można uznać za miejsca nieprzyjazne dla właścicieli zwierząt. Dokładne zasady określają poszczególne regulaminy, ale większość parków pozostaje zamknięta dla psów. Główny powód to troska o objętą ścisłą ochroną faunę oraz florę. Nie tylko parki narodowe wprowadziły ograniczenia dla właścicieli psów, zakazy mogą dotyczyć niektórych rezerwatów przyrody. Za nieprzestrzeganie przepisów grozi mandat w wysokości 500 zł.

Mimo to są górskie parki narodowe, które otwierają się na zwierzęta. Należą do nich między innymi Karkonoski Park Narodowy czy Park Narodowy Gór Stołowych. W góry z psem nie pójdziesz natomiast na terenie Magurskiego, Bieszczadzkiego, Pienińskiego, Świętokrzyskiego i Tatrzańskiego Parku Narodowego.

Tatry, Pieniny czy Karkonosze. Gdzie jechać z psem w góry?

Planując wczasy w górach z psem, wiele osób stosuje zasadę „co nie zostało zabronione, jest dozwolone”. Jeśli więc w regulaminie brak zapisu o zakazie wprowadzania domowych zwierząt lub dany teren nie podlega ścisłej ochronie, psiarze mogą swobodnie planować górskie spacery. Przyjazne psiakom są rzadziej uczęszczane pasma, do których należą na przykład:

  • Góry Izerskie (po polskiej i czeskiej stronie granicy);
  • Góry Sowie;
  • Masyw Śnieżnika w Sudetach;
  • Beskid Śląski i Żywiecki (bez Babiej Góry);
  • Beskid Sądecki.

A co z popularniejszymi pasmami górskimi?

Pies na urlopie w Tatrach

Jeśli chcesz zabrać psa w Tatry, pamiętaj, że teren parku narodowego będzie dla niego zamknięty. Wyjątek stanowi Dolina Chochołowska, jedna z piękniejszych tatrzańskich dolin, a także Droga pod Reglami. Weź pod uwagę Tatry Słowackie, które są dostępne dla psów bez większych ograniczeń.

Czy Pieniny są przyjazne psom?

Pieniny są piękne i jednocześnie nie tak oblegane, jak Tatry. Pamiętaj jednak, że na teren Pienińskiego Parku Narodowego obowiązuje zakaz wprowadzania psów. Nie zdobędziecie więc wspólnie Sokolicy ani Trzech Koron. Śmiało możesz wybierać jednak szlaki w Małych Pieninach oraz te leżące po stronie słowackiej.

Gdzie w góry z psem? Wybierz Karkonosze

Karkonosze są bardzo przyjazne czworonogom – dotyczy to również parku narodowego, gdzie do dyspozycji jest łącznie 97 kilometrów górskich szlaków, na które wejdziesz z psem. Dla wygody turystów zostały one oznakowane tablicami informacyjnymi, więc łatwo odnaleźć podczas wędrówki. Chociaż szlaki w Karkonoszach są przyjazne dla psiarzy, to jednak nie wszędzie można wprowadzać swoje zwierzaki. Ze względów przyrodniczych w góry z psem nie pójdziesz na takie szlaki jak:

  • szlaki przy wodospadzie Kamieńczyka;
  • czerwony szlak od Domu Śląskiego, przez Kocioł Łomniczki do schroniska Nad Łomniczką;
  • niebieski szlak od Skalnego Stołu do Przełęczy Okraj.

Góry Stołowe z psem

Wartym polecenia miejscem na wakacje z psem są Góry Stołowe. Podobnie jak w Karkonoszach możliwe są tam wędrówki szlakami parku narodowego. Warto skorzystać z okazji i wejść na widokowy Szczeliniec Wielki. Szlak nie należy do trudnych technicznie, więc psiaki nie powinny mieć problemu. Oprócz polskiej części pasma warto poznać też czeską. Na uwagę zasługują przepiękne Broumovské stěny. Jest to skalne miasto, położone pomiędzy słynnym Adršpachem a masywem Szczelińca.

Wycieczki w góry z psem, o ile są dobrze przygotowane i zaplanowane, mogą dostarczać olbrzymiej radości zarówno zwierzakowi, jak i człowiekowi. Zdobywanie szczytów z przyjacielem pozostawia wspomnienia, do których zawsze chętnie się wraca.

Jak zaplanować wycieczkę w Góry Stołowe z psem? Szlak na Szczeliniec Wielki i inne trasy ze zwierzakiem

góry stołowe z psem

Właściciele psów często stają przed dylematem, co zrobić ulubieńcem podczas urlopu. Wyjazd warto zaplanować tak, by psiak mógł wziąć w nim udział. Podróże z psem to nic nadzwyczajnego, trzeba jednak wybrać „psiolubne” miejsce. Do takich na pewno można zaliczyć Sudety, a wyprawa w Góry Stołowe z psem to prawdziwy strzał w dziesiątkę.

Góry Stołowe z psem – dobry pomysł na urlop

Góry Stołowe to niezwykle piękne pasmo, które leży na zachodnim krańcu Kotliny Kłodzkiej w obrębie Sudetów. Wzniesienia mają płaskie wierzchołki (stąd nazwa), a oddzielają je głębokie szczeliny. Charakterystyczne dla Gór Stołowych są również fantazyjne formacje skalne, tworzące prawdziwe labirynty. Większa część terenu znajduje się pod ochroną Parku Narodowego Gór Stołowych, dlatego warto sprawdzić, czy jest on przyjazny dla psiarzy. Na szczęście odpowiedź jest twierdząca – na górskich szlakach psy są mile widziane. Muszą jednak być na smyczy. Warto również wziąć ze sobą kaganiec i inne przydatne przedmioty podczas wędrówki przez Góry Stołowe z psem.

Szczeliniec, Radkowskie Skały, Błędne Skały – czy nadają się dla psów?

Góry nie należą do najwyższych w Polsce, a ich największym atutem jest malowniczy charakter. Doskonale nadają się do wprawiania zwierzaka i oswajania go z dłuższymi wyprawami pieszymi. Warto też sprawdzić, czy zaplanowana trasa będzie odpowiednia dla psa. Mogą przecież pojawić się łańcuchy, śliskie lub bardzo strome podejście czy inne utrudnienia, które mogą zepsuć wypad. Zatem, planując wycieczkę w Góry Stołowe z psem, na jakie szlaki najlepiej się zdecydować?

Na Szczeliniec Wielki z psem

Szczeliniec Wielki (919 m n.p.m.) to najwyższy szczyt Gór Stołowych. To obowiązkowy punkt dla turystów, którzy zamierzają zdobyć Koronę Gór Polski. Na wierzchołek prowadzi ścieżka wśród skał oraz schody, więc psiak powinien dać sobie z nimi radę. Do celu prowadzą dwie trasy – szlak żółty od strony Pasterki lub z Karłowa. Przy obu wejściach znajdują się parkingi, ale ten w Karłowie jest większy. Poza tym do miejscowości łatwo dojechać z innych kurortów turystycznych takich jak Kudowa-Zdrój, skąd prowadzi słynna Droga Stu Zakrętów.

Spokojne wejście na szczyt Szczelińca zajmie około godziny. Jest to wspaniały punkt widokowy na czeską stronę Gór Stołowych, a także Karkonosze oraz Góry Sowie. Znajduje się tam również schronisko turystyczne – jego specjalnościami są szarlotka z bitą śmietaną i kawa po góralsku. Dla czworonogów przygotowano miski z wodą, dlatego to świetny pomysł na wypad w Góry Stołowe z psem.

Błędne Skały na wędrówkę z czworonogiem

Błędne Skały to kolejna atrakcja turystyczna położona w obrębie parku narodowego. Warto wybrać się tu przy okazji zdobywania Szczelińca. Jest to labirynt skalny, przez który wiodą drewniane kładki. Miejscami ścieżki są tak wąskie, że trzeba się przeciskać. Pomyśl, czy dla twojego psa nie będzie to stanowić problemu. Jednak miejsce jest naprawdę wyjątkowe i jeśli twój pupil nie boi się ograniczonych przestrzeni, na długo zapamiętacie tę wycieczkę. Przy Błędnych Skałach znajdują się dwa parkingi – ten położony niżej jest bezpłatny, trzeba jednak poświęcić godzinę na dojście do początku szlaku.

Radkowskie Skały i Skalne Grzyby – mniej popularne szlaki

Zarówno Błędne Skały, jak i Szczeliniec są największymi atrakcjami Gór Stołowych. W szczycie sezonu oraz w weekendy jest tu naprawdę dużo ludzi. Jeżeli chcesz uniknąć tłumów, zabierz psa do Radkowa, gdzie również zobaczycie malownicze skały charakterystyczne dla regionu. Do celu dotrzecie niebieskim szlakiem (przy Rozdrożu pod Basztami odbija od niego szlak zielony). Idąc dalej trasą turystyczną, wyjdziecie przy parkingu na szosie Stu Zakrętów. Możecie wędrować dalej – szlakiem czerwonym dotrzecie do Skalnych Grzybów. Spacer wśród drzew, z daleka od tłumów, to na pewno dobry pomysł, jeśli zabierasz ze sobą psa.

Góry Stołowe z psem – co warto mieć ze sobą?

Jeżeli zwiedzasz Góry Stołowe z psem, a zwłaszcza teren parku narodowego, musisz trzymać pupila na smyczy. Wygodnym rozwiązaniem jest zaopatrzenie się w szelki (dla psa) oraz pas biodrowy, który uwalnia ręce. Oprócz tego warto mieć ze sobą ochraniacze na psie łapki. Są przydatne, gdy teren okazuje zbyt trudny i obfitujący na przykład w ostre kamienie. Konieczny może okazać się kaganiec, ale taki, który pozwoli zwierzakowi na wygodne picie wody. Po jedzeniu psiak musi odpocząć przynajmniej pół godziny, więc lepiej nie karmić go bezpośrednio przed wycieczką, a także od razu po niej. Trzeba mieć ze sobą także woreczek na odchody. Kontakt z psimi nieczystościami może być niebezpieczny dla dzikich zwierząt.

Nocleg w Górach Stołowych – czy psy są mile widziane?

Przed wyjazdem w Góry Stołowe z psem trzeba nie tylko zaplanować trasę, ale też znaleźć wygodny hotel albo pokój gościnny. Wiele z takich miejsc jest otwartych na gości ze zwierzętami domowymi. W regionie działają znakomite gospodarstwa agroturystyczne, w których znajdziesz nocleg z psem. Większość właścicieli informuje o takiej możliwości na swojej stronie albo zaznacza w ofercie na portalach rezerwacyjnych. Poza tym przed dokonaniem rezerwacji można zadzwonić i zapytać o możliwość przyjazdu z psem.

Góry Stołowe to ciekawe miejsce na spędzenie weekendu z psem. Możesz wybrać je również na wakacje z psem. Na czworonogi otwarty jest park narodowy, nie mówiąc już o szlakach, które leżą poza jego granicami.

Tatry z psem. Które szlaki w Tatrach polskich wybrać? Co trzeba wiedzieć o zachowaniu psa w górach?

tatry z psem

Zorganizowanie wyjazdu w Tatry z psem nie jest skomplikowane. Musisz jednak pamiętać, że swojego pupila nie weźmiesz wszędzie tam, gdzie chcesz. Najpiękniejsze szlaki będą poza waszym zasięgiem. Dlaczego? Większość leży na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego, gdzie obowiązuje zakaz wprowadzania psów. Nie poddawaj się, ponieważ w Tatrach nadal można znaleźć miejsca, które będą odpowiednie dla twojego czworonożnego przyjaciela.

Tatry z psem – jak przygotować czworonoga?

Zanim wybierzesz się z psem w Tatry, przygotuj go do takiej wyprawy. Odpowiedz sobie na pytania, czy twój pupil ma odpowiednią kondycję, jak reaguje na ludzi oraz nowe miejsca, a także czy da radę dojechać na przykład do Zakopanego. Wyjazd z psem wymaga także dobrego przygotowania kondycyjnego – nie tylko zwierzaka, ale i właściciela – a także zapatrzenia się w kilka niezbędnych gadżetów. To przede wszystkim smycz, w niektórych miejscach konieczny może okazać się kaganiec, a jeśli trasa wiedzie kamienistą ścieżką ochraniacze na łapki. Przyda się również miseczka na wodę oraz woreczki na odchody. Jeśli chcesz iść z psem na szlak, musisz zadbać o czystość otoczenia.

Tatry polskie – czy psy są mile widziane w TPN?

Jeżeli chcesz iść w Tatry z psem, musisz omijać szlaki Tatrzańskiego Parku Narodowego. Zakazuje tego nie tylko regulamin TPN, ale również jeden z artykułów Ustawy o Ochronie Przyrody, który mówi: „w parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się wprowadzania psów na obszary objęte ochroną ścisłą i czynną, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony”. Dla dzikich zwierząt pies jest intruzem i tak też mogą go potraktować, bo doskonale go wyczuwają. To szczególnie niebezpieczne w okresie ich narodzin, a także prowadzenia młodych przez matki. Samice zaciekle bronią swojego potomstwa, więc łamiąc zakaz wprowadzania psa, narażasz na niebezpieczeństwo siebie i pupila. Dodatkowo od straży parku możesz otrzymać mandat, który wyniesie cię nawet 500 zł. Właściciele psów mają do wyboru kilka innych miejsc na wspólne wędrówki. Natomiast jeżeli chcą wejść wyżej, mogą zostawić swojego czworonoga w sprawdzonym hotelu dla zwierząt.

Dolina Chochołowska i Droga pod Reglami to szlaki przyjazne dla psiarzy

Dolina Chochołowska oraz Droga pod Reglami to miejsca, w które możesz zabrać swojego psa bez obaw o złamanie zakazu. Oba spacery są niezwykle przyjemne i dostarczają niezwykłych wrażeń – to świetne miejsca na podziwianie Tatr Wysokich. Pamiętaj jednak, by cały czas trzymać psa na smyczy.

Dolina Chochołowska jest jedną z najpiękniejszych w Tatrach

Położona około 15 minut od Zakopanego Dolina Chochołowska to idealne miejsce dla osób, które chcą wybrać się w góry z czworonogiem. Spacer jej dnem jest wystarczająco długi, by zwierzak mógł się trochę zmęczyć, a właściciel nasycił oczy widokami. Teren Doliny Chochołowskiej nie leży w granicach TPN, zarządza nią Wspólnota Leśna Uprawnionych Ośmiu Wsi, więc nie ma tu tak restrykcyjnych zasad, jak w parku narodowym. Wejście na szlak znajduje się przy parkingu na Siwej Polanie, gdzie są kasy biletowe. Później przez jakieś dwa kilometry trasa biegnie asfaltową drogą, by przejść w szutrówkę i ubite dukty. To idealne miejsce na długie wędrówki – przejście szlaku w jedną stronę (od Siwej Polany do schroniska na Polanie Chochołowskiej) zajmuje około 1,5 godziny. Możesz zabrać swojego psiaka tylko do schroniska PTTK, które w sezonie turystycznym bywa mocno oblegane zwłaszcza w kwietniu, gdy kwitną krokusy. To właśnie stamtąd pochodzą zdjęcia przepięknych krokusowych łąk.

Spacer widokową Drogą Pod Reglami

Jadąc w Tatry z psem możesz spokojnie planować spacery Drogą Pod Reglami. To idealne rozwiązanie zwłaszcza wtedy, kiedy twoją bazą wypadową jest Zakopane. Szlak zaczyna się w Kuźnicach i kończy przy wylocie Doliny Kościeliskiej w Kirach. Biegnie wzdłuż granicy lasu, łącząc wyloty innych tatrzańskich dolin: Doliny Strążyskiej, Ku Dziurze, Małej Łąki czy Za Bramką. Jest to popularna trasa spacerowa z widokiem na Zakopane i pasmo Gubałówki. Podobnie jak w innych miejscach, tu również musisz prowadzić psa na smyczy.

Zakopane z psem – co warto wiedzieć?

Zaplanowanie urlopu z psem w górach wymaga przede wszystkim znalezienia noclegu. Coraz więcej kwater, apartamentów czy hoteli może udostępnić pokoje gościom ze zwierzętami. To powszechna praktyka nie tylko w Zakopanem, ale też sąsiednich miejscowościach, jak Kościelisko czy Poronin. Musisz jednak pamiętać, by zacząć szukać z wyprzedzeniem, bo latem kolejki ustawiają się nie tylko przy wejściu do parku narodowego, ale też do wolnych miejsc noclegowych. Kiedy już będzie to załatwione, można udać się na podbój stolicy polskich Tatr. Nie wszyscy wiedzą, ale z Zakopanego bez problemu da się wjechać z psem na Gubałówkę – to najlepszy punkt widokowy na piękne zakątki miasta oraz tatrzańskie szczyty. Trzeba kupić bilet dla psiaka, konieczny może okazać się kaganiec (warto sprawdzić to wcześniej). Przy ładnej pogodzie zdecydowanie lepszą opcją jest samodzielne wejście na szczyt i przedłużenie spaceru na przykład o Butorowy Wierch.

Słowackie Tatry z psem – gdzie pojechać?

Jadąc w Tatry z psem można wybrać wypoczynek w Tatrach Słowackich. Jest to prawdziwy raj da wielbicieli turystyki pieszej, a także dla psów, ponieważ Słowacy nie wprowadzili większych ograniczeń dla zwierzaków. Trzeba jednak mądrze dobrać szlak w tej części Tatr, bo nie każdy nadaje się dla psiaka. Wśród polecanych tras są na przykład:

  • trasa ze Starego Smokovca na Skalnate Pleso;
  • wycieczka z Białej Wody do Doliny Kieżmarskiej, gdzie znajduje się schronisko;
  • szlak nad Popradzki Staw.

Chociaż słowackie Tatry są bardziej gościnne dla właścicieli psów, lepiej nie nastawiać się na zdobywanie szczytów z czworonogiem. Warto pilnować zasady, że ma to być przyjemność dla zwierzaka, a nie walka z jego strachem i innymi ograniczeniami. Dlatego podobnie jak Polsce, lepiej postawić na wycieczki dolinami.

Wychodzenie z psem po 2. szczepieniu

wychodzenie z psem po 2 szczepieniu

Odporność u szczeniąt jest dosyć niska. Dlatego nie należy zabierać swojego podopiecznego zbyt wcześnie na spacery. Grozi to poważną infekcją. Ze szczeniakiem można wychodzić dopiero po 2. dawce szczepienia i odbyciu kwarantanny. Poznaj powody dla których wychodzenie z psem po 2. szczepieniu jest wskazane dla szczeniaków.

Szczepienia psów – jak wygląda kalendarz szczepień?

Odporność u małego psa zależy w dużej mierze od jego pochodzenia. Psy pochodzące z hodowli i karmione mlekiem matki mają zdecydowanie wyższą odporność od psiaków, których pochodzenie nie jest nam bliżej znane.

W procesie budowania odporności u psów ogromną rolę odgrywają szczepienia ochronne. Powinny być przeprowadzane według kalendarza, który w przybliżeniu wygląda następująco:

  • pierwsze szczepienie – ok. 6–7 tygodnia życia, szczepionka przeciwko parwowirozie i nosówce;
  • drugie szczepienie – 9–10 tydzień życia, szczepionka przeciwko parwowirozie, nosówce, chorobie Rubartha, kaszlowi kenelowemu;
  • trzecie szczepienie – 12–13 tydzień życia, szczepienie przeciwko parwowirozie, nosówce, kaszlowi kenelowemu i chorobie Rubartha;
  • w czwartym miesiącu życia podaje się obowiązkowe szczepienie przeciwko wściekliźnie.

Co roku każdy właściciel psa ma obowiązek zaszczepić go przypominającą dawką szczepionki przeciwko wściekliźnie. Pozostałe szczepienia zaleca lekarz weterynarii po uwzględnieniu stanu zdrowia psa i ryzyka zachorowania.

Wychodzenie z psem po 2. szczepieniu – dlaczego jest istotne?

Gdy szczenię przestaje przyjmować pokarm matki, zostaje pozbawione przeciwciał, które wraz z mlekiem trafiały do jego organizmu. Tzw. odporność bierna zaczyna gwałtownie spadać. Około 6. tygodnia życia zaleca się podanie pierwszej szczepionki i tym samym następuje proces budowania odporności swoistej (czynnej). Tydzień po pierwszym szczepieniu odporność pieska jest niemalże zerowa, dlatego wskazane jest poddanie malucha kwarantannie. Kwarantanna powinna trwać od 10 do 14 dni.

Tydzień po pierwszym szczepieniu zachodzi proces wymiany przeciwciał pochodzących od matki, na powstałe w wyniku podania szczepionki. Dlatego w tym czasie weterynarze zalecają szczególną ostrożność i izolację szczeniąt.

Wychodzenie z psem po 2. szczepieniu – czy można wychodzić z psem w czasie kwarantanny?

Spacery ze szczeniakiem są możliwe dopiero po zakończeniu serii szczepień. Czy w tym czasie piesek nie powinien wychodzić na zewnątrz? Kontakt zarówno z otoczeniem jak i innymi ludźmi i psami jest wskazany, jednak przy zachowaniu szczegółowych zasad bezpieczeństwa.

Szczenię może odbywać spacery na rękach opiekuna. W ten sposób poznaje okolicę i odgłosy towarzyszące życiu codziennemu. Szczeniaka można postawić na trawie tylko, by załatwi swoje potrzeby fizjologiczne. W ten sposób unikniemy kontaktu z psimi odchodami, które mogą stanowić groźne źródło zakażenia parwowirusem. Jest to najlepsze rozwiązanie dla osób mieszkających w bloku, aż do czasu nabrania przez pupila pełnej odporności.

Kwarantanna w domu jednorodzinnym z ogródkiem

Jeśli mieszkasz w domku jednorodzinnym, zdecydowanie łatwiej będzie ci zorganizować bezpieczną przestrzeń dla pupila. Pies może wychodzić na dwór tuż koło domu, jeśli mamy pewność, że na trawniku nie załatwiały się inne psy lub dzikie koty. Dalsze spacery są możliwe po zakończeniu pełnego cyklu szczepień, jednak z zachowaniem zasady odbycia kwarantanny.

Wychodzenie z psem po 2. szczepieniu – kwarantanna a socjalizacja

Pierwsze cztery miesiące życia szczeniaka to nie tylko czas budowania odporności. Jest to również bardzo ważny okres, w którym następuje socjalizacja. To proces, w czasie którego pies nabywa umiejętności społecznych, uczy się reagować prawidłowo na różne sytuacje.

Bardzo ważny w tym procesie jest kontakt z innymi psami, a także ludźmi i otoczeniem, w jakim pies ma przebywać. Jak więc pogodzić socjalizację psa z kwarantanną, tak aby nie narażać pupila na różnego rodzaju infekcje? Mogą być to:

  • spacery na rękach lub w nosidełku – spacerować ze szczeniakiem można, trzymając go na rękach lub w specjalnym nosidełku, ponieważ w ten sposób zapoznaje się z nowymi zapachami i odgłosami, a także z bezpiecznej odległości obserwuje inne psy i ludzi, należy pilnować, by przypadkowi przechodnie nie głaskali szczeniaka, gdyż mogą nieświadomie na rękach przenosić patogeny;
  • psie przedszkole – to miejsce, w którym młody pies będzie miał zapewnioną prawidłową opiekę oraz spotkania z innymi szczeniakami, dzięki czemu bez przeszkód można socjalizować go z innymi szczeniakami, które również przebywają na kwarantannie;
  • spotkania w domu z ludźmi i innymi psami – to świetne rozwiązanie, gdy czekasz na wychodzenie z psem po 2. szczepieniu. Szczeniak może w tym czasie zapoznawać się z innymi ludźmi lub psami znajomych, jeśli mamy pewność, że są zdrowe.

Ile powinien trwać pierwszy spacer?

Jak już wiesz, pierwszy spacer nie jest możliwy tuż po szczepieniu. Wychodzenie z psem po 2. szczepieniu i odbycie kwarantanny jest ważnym momentem zarówno dla nowego członka rodziny, jak i samego właściciela. Pierwszy spacer z uwagi na zdrowie szczeniaka nie powinien być zbyt długi. Maksymalnie może trwać 20 min. i stopniowo wydłużać się każdego dnia.

Na pierwszy spacer szczeniaka warto wybrać miejsce spokojne, w którym nie będzie zbyt wielu ludzi, zwierząt i hałasów. Należy pilnować, by pies nie obwąchiwał odchodów innych zwierząt.

Pierwszy spacer na smyczy

Pierwsze kroki na smyczy stanowią dla zwierzęcia spore wyzwanie, tak samo jak załatwianie się na dworze. Dlatego dobrze jest mieć przy sobie przysmaki, którymi nagrodzimy pupila. Dzięki temu nauka tych ważnych czynności będzie dla niego zdecydowanie przyjemniejsza. Co jeszcze trzeba przygotować na pierwszy spacer?

  • smycz i szelki;
  • woreczki na odchody;
  • butelkę z wodą.

Budowanie odporności u szczeniaka przy pomocy szczepionek ochronnych ma ogromne znaczenie dla zdrowia psa. Proces ten jest jednak długotrwały i pokrywa się z ważnym etapem w życiu psa, jakim jest socjalizacja. Większość weterynarzy zezwala na wychodzenie psa po 2. szczepieniu i odbyciu kwarantanny.

Należy jednak mieć na uwadze, by na pierwszy spacer wybrać miejsce bezpieczne i w miarę możliwości czyste tak, by zminimalizować ryzyko kontaktu z odchodami innych zwierząt. Są one bowiem realnym zagrożeniem dla małych psów.

XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi – relacja z wydarzenia [FOTO]

XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi berneńczyki

XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi odbyła się w miniony weekend, 14–15 maja 2022 roku. W jej trakcie ocenianych było kilka tysięcy psów na różnych ringach i w rozmaitych konkurencjach. Była to również świetna okazja do spotkań z wybitnymi kynologami. Portal Zwierzaki.pl, jako patron medialny wydarzenia, miał przyjemność śledzić jego przebieg.

XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych – Łódź 2022

Wystawa została zorganizowana na lokalnym stadionie KS Start w Łodzi. Na tym terenie wyznaczono miejsce na 21 ringów w sobotę i 20 ringów w niedzielę, a także ring honorowy. Prócz tego na wystawie odbywały się testy i egzaminy dla psów sportowych. Wydarzenie odwiedziły też liczne firmy zoologiczne, które oferowały sprzedaż karm, smakołyków i akcesoriów dla psów.

Dzięki przyjemnej, nieuciążliwej dla zwierząt pogodzie wydarzenie przebiegało bez większych zakłóceń. Psy zostały poddane ocenie na ringach wyznaczonych dla ras, a najlepsze z nich dodatkowo przystąpiły do konkurencji głównych. Serdecznie gratulujemy wszystkim zwycięzcom i życzymy dalszych sukcesów!

Wystawy psów rasowych to wydarzenia istotne dla wzmacniania wzorców poszczególnych ras. Portal Zwierzaki.pl, jako patron medialny XXVIII Międzynarodowej Wystawy Psów Rasowych i innych podobnych wydarzeń, zachęca do świadomego wyboru psa rasowego i kupna jedynie z hodowli zarejestrowanych w ZKwP (FCI).

XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 1
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 2
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 3
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 4
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 5
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 6
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 7
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 8
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 9
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 10
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 11
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 12
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 13
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 14
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 15
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 16
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 17
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 18
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 19
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 20
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 21
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 22
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 23
Fot. Joanna Kubera
XXVIII Międzynarodowa Wystawa Psów Rasowych w Łodzi zdj. 24
Fot. Joanna Kubera

Ile żyje kanarek domowy? Jaka jest długość życia kanarka w klatce? Poradnik dotyczący hodowli

ile żyje kanarek

Ile żyje kanarek? Zdania na ten temat są podzielone. Jednak to, co bez wątpienia zaskakuje wiele osób, to fakt, że ten mały kolorowy ptaszek może żyć naprawdę długo. Zakup kanarka powinien być przemyślaną decyzją, a nie tylko dziecięcym kaprysem. Dowiedz się więcej na ten temat z artykułu.

Hodowla kanarków w domu

Obecnie, tuż obok papug falistych, to właśnie kanarek jest najpopularniejszym wyborem na nowego domownika. To naprawdę bardzo mały, ale bez wątpienia bardzo uroczy i piękny ptak. Jakby tego było mało, to zachwyca nie tylko wyglądem, ale również śpiewem. Skąd się wzięły kanarki w domach? Prawdopodobnie jeszcze w XV wieku Hiszpanie, po zajęciu Wysp Kanaryjskich, zaczęli odchowywać je w klasztorach. Do sprzedaży przeznaczone były tylko samce.

Ile żyje kanarek?

To zależy od wielu czynników. Na to, ile żyje kanarek, wpływają zapewnione mu warunki. Udomowione kanarki będą zupełnie inaczej funkcjonować w klatkach lub wolierach niż te żyjące na wolności, które same muszą o siebie zadbać. Ponadto należy mieć na uwadze fakt, że istnieje wiele różnych gatunków kanarków wyhodowanych przez człowieka, co też ma znaczący wpływ na długość życia tego ptaka. Zatem wybierając śpiewającego przyjaciela dla siebie, dobrze jest się zastanowić i jak najwięcej dowiedzieć się o wybranej odmianie.

Co wpływa długość życia kanarka?

Na to, ile żyje kanarek, wpływają:

  • dieta;
  • wielkość klatki;
  • zabawki zapewniające aktywność fizyczną;
  • towarzystwo.

To ostatnie jest szczególnie ważne, bo kanarki w naturalnym środowisku żyją w stadzie. Jeśli masz tylko jednego kanarka, musisz zapewnić mu inne rozrywki, a najlepiej towarzystwo przedstawiciela tego samego gatunku. To niezwykle towarzyski ptaszek, więc w samotności staje się coraz bardziej apatyczny, smutny, aż popada w depresję i przestaje śpiewać. Chyba nie trzeba dodawać, że ma to znaczny wpływ na fakt, ile żyje kanarek.

Klatka dla kanarka

Wiele osób sądzi, że kanarek ze względu na niewielkie gabaryty nie potrzebuje bardzo dużej klatki – nic bardziej mylnego. Z racji tego, że stanowi ona swoisty dom dla tego małego ptaszka, dlatego przy jej zakupie dobrze się zastanowić. Wyspecjalizowani hodowcy uważają, że wzorcowa klatka dla kanarka powinna mieć minimalne wymiary 60 cm x 40 cm x 50 cm. Wynika to z dużego zapotrzebowania na aktywność. W mniejszej trudno byłoby kanarkom się poruszać. Ponadto w środku muszą znajdować się żerdki, czyli drewniane patyki lub naturalne gałązki, na których mogą sobie przesiadywać i po których mogą skakać.

Dieta – co jedzą te ptaki?

Oczywiście, jak w przypadku każdego żywego organizmu odżywianie i dieta stanowią podstawę zdrowia i długiego życia. Kanarki to ziarnojady, najbardziej lubią nasiona:

  • prosa;
  • owsa;
  • siemienia lnianego;
  • rzepaku;
  • kanaru.

Ponadto warto wzbogacić dietę domowego kanarka w świeże warzywa, owoce, zioła, a także rozmaite listki. Bogata dieta jest niezwykle ważna, ponieważ wpływa nie tylko na zdrowie fizyczne kanarka, ale również na jego kondycję psychiczną, która jest równie ważna.

Ile żyje kanarek domowy?

Nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, ile żyje kanarek domowy. Eksperci przyjmują, że średnio ten ozdobny ptak w niewoli może przeżyć od 8 do 10 lat. Trzeba przyznać, że to i tak całkiem sporo, jak na tak małe i kruche zwierzę. Jednak powszechnie znane są przypadki, kiedy kanarek domowy żył ponad 10 lat. Absolutny rekordzista dożył aż 20 lat.

Jak widzisz, to, ile żyje kanarek, zależy od wielu czynników. Na większość z nich masz wpływ. Musisz bowiem pamiętać, że długość życia ozdobnego ptaka w głównej mierze jest uzależniona od warunków, jakie ma zapewnione, rasy i właściwej pielęgnacji.

Pies z lokami – jak pielęgnować rasy o kręconych włosach? Cechy włosia i niezbędne zabiegi

pies z lokami

Psy z kręconym włosem mogą poszczycić się ponadprzeciętnym, atrakcyjnym wyglądem. Wiele osób uważa, że taki włos nie uczula, co nie jest jednak prawdą. Pomimo tego psy takie są szczególnie cenione przez alergików. Czym jeszcze wyróżnia się pies z lokami? Dowiedz się jak dbać o rasy psów z loczkami.

Sierść a włosy u psa – na czym polega różnica?

Nie wszyscy wiedzą, że struktura sierści psa może być zróżnicowana i zależy od rasy. Zwykło się mówić, że niektóre rasy mają włosy zamiast sierści. Jest to pewne uproszczenie. W rzeczywistości wszystkie psy mają sierść, tylko włos różni się tym, że stale rośnie i nie wypada – trzeba go podcinać.

Pies z lokami ma zwykle tak zwany włos. Z kolei zwykła sierść linieje i to ją ma większość ras. Inną sprawą jest struktura sierści. Tutaj wyróżnić można:

  • sierść z podszerstkiem – ten typ włosa u psa charakteryzuje się obecnością włosa okrywowego i tzw. podszerstka, który spełnia funkcję termoizolacyjną, wodoodporną, a także jest rusztowaniem dla włosa okrywowego. Rasy psów, u których występuje podszerstek, linieją zwykle w widoczny sposób. Ilość i grubość podszerstka zależy m.in. od pory roku;
  • sierść bez podszerstka – w chłodniejszych porach roku psy muszą mieć zapewnione okrycie, które ochroni je przed zimnem. Włos może być długi i wymagać przycinania, jak np. u maltańczyków, albo być krótki i przylegający, jak u dobermanów;
  • sierść z podszerstkiem obfitszym niż włos okrywowy – taka sytuacja zdarza się rzadziej, ale występuje np. u pudli.

Jak widać, pies z lokami niekoniecznie musi mieć sam włos okrywowy. Zależy to w dużej mierze od rasy.

Pies z lokami – rasy psów z kręconym włosem

Rasy psów z kręconym włosem cieszą się popularnością ze względu na swój oryginalny wygląd. Jeśli interesuje cię pies z lokami, możesz wybrać spośród kilku ras.

Bichon frise (biszon kędzierzawy)

Bichon frise to mały, biały piesek, charakteryzujący się falistym, śnieżnobiałym włosem. Pomimo swojego niewielkiego wzrostu wyróżnia się dosyć mocną budową. Jego sierść wymaga bardzo starannej pielęgnacji, gdyż może się filcować.

Pod włoskiem okrywowym znajduje się gęsty podszerstek. Bichony chętnie uczą się nowych sztuczek, są przyjacielskie, ale bywają też niezwykle uparte.

Pudel

Rasa występuje w kilku rozmiarach, od pudli dużych do tzw. pudli toy. Pudel to najbardziej znany pies z lokami. Rasa wywodzi się od psów myśliwskich i pasterskich. Ma silny instynkt łowiecki.

Wielką popularność psy te zyskały w epoce baroku wśród francuskiej szlachty jako poszukiwacze trufli. Pudle mają silnie skręcony podszerstek dłuższy od włosa okrywowego, który wymaga dokładnej pielęgnacji.

Lagotto romagnolo

Psy tej rasy są małe lub średniej wielkości. To bliski kuzyn portugalskiego psa dowodnego, jednak nieco od niego mniejszy. Ma łagodne usposobienie. Można go spotkać w różnorodnym umaszczeni, zazwyczaj brązowym. Ma nieco szorstką, lokowaną sierść. Lagotto potrzebuje dużo ruchu i zabawy.

To pies rodzinny, który doskonale dogaduje się z dziećmi. Jak przystało na psa z lokami, wymaga regularnego czesania, gdyż sierść jest mocno skręcona. Brak odpowiedniej pielęgnacji może prowadzić do tworzenia się kołtunów.

Portugalski pies dowodny

To rasa psów wyróżniająca się mocną budową i średnią wielkością. Sierść psa jest dosyć gęsta od kędzierzawej do falistej. To pies aportujący z wody w czasie polowań i doskonały towarzysz.

Zwykle jest psem jednego pana; zdecydowanie mniej słucha pozostałych członków rodziny. Chętnie bierze udział we wszelkich aktywnościach, uwielbia zabawę i niezwykle szybko się uczy, dlatego może być z powodzeniem psem sportowym lub asystującym.

Pies z lokami – jakie zabiegi pielęgnacyjne są istotne?

Pies z lokami wymaga szczególnego traktowania i obchodzenia się z jego sierścią. Zabiegi pielęgnacyjne mają na celu utrzymanie higieny, estetycznego wyglądu i zdrowia czworonoga. Jeśli jesteś właścicielem psa o kręconej sierści, koniecznie musisz pamiętać o regularnych zabiegach pielęgnacyjnych. Jak wygląda pielęgnacja psa z lokami?

Szczotkowanie i wyczesywanie włosów

Pies z lokami musi być systematycznie i dokładnie czesany. Ten zabieg jest niezbędny, by zapobiec kołtunieniu się futra. Niektóre rasy, np. biszon, wymagają codziennego czesania. W tym celu najlepiej sprawdza się metalowy grzebień o zębach rozstawionych w różnej odległości.

W ten sposób można rozczesać dokładnie różne partie sierści. Na koniec warto także użyć szczotki, która pozwoli na lekkie tapirowanie, czyli uniesienie włosa od nasady.

Aby cały zabieg był dla psiaka przyjemny i bezbolesny, można użyć specjalnych preparatów dostępnych w sklepach zoologicznych. Zmiękczają one i nawilżają włos przed czesaniem.

Częste kąpiele

Kąpiele stanowią nieodłączny element pielęgnacji psa z lokami. Szczególnie sierść pudli bardzo łatwo pochłania zanieczyszczenia. Do kąpieli należy używać wyłącznie szamponów przeznaczonych dla zwierząt, a nawet konkretnych ras psów.

Niedopuszczalne jest stosowanie preparatów dla ludzi, gdyż mogą one wywoływać uczulenia i sprzyjać rozwojowi infekcji. Oprócz szamponów dostępne są też odżywki oraz olejki wzmacniające włosy i zapewniające im prawidłowy wzrost.

Regularne wizyty u groomera

Dbanie o sierść psa z lokami nie kończy się na czesaniu i kąpielach. Równie istotne są wizyty u psiego fryzjera, który zajmie się strzyżeniem. Jest to proces, który wymaga wprawy i wiedzy, dlatego najlepiej nie wykonywać go samodzielnie. W tym celu najlepiej jest udać się do wykwalifikowanego salonu pielęgnacji psów i oddać czworonoga w ręce fachowca.

Najlepiej, by pies odwiedzał groomera przynajmniej 5–6 razy w roku. W ten sposób jego sierść będzie wypielęgnowana i estetyczna. Pies z lokami potrzebuje odpowiedniego strzyżenia w równym stopniu jak pozostałych zabiegów.

Każda rasa psów wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Pies z lokami potrzebuje ze strony właściciela dodatkowych zabiegów, które zapewnią wyjątkowy wygląd jego sierści. Istotne są czesanie, kąpanie oraz strzyżenie wykonane przez wyspecjalizowanego groomera. To podkreśli wyjątkowy skręt włosów, a równocześnie pozwoli zadbać o higienę i zdrowie pupila.

Karma dla psa z cukrzycą. Jak dbać o zwierzę z cukrzycą i jaką karmę weterynaryjną wybrać?

karma dla psa z cukrzycą

Karma dla psa z cukrzycą stanowi jeden z istotnych elementów terapii u psów, u których stwierdzono tę chorobę. Zbilansowane żywienie jest w tym przypadku kwestią podstawową. Sprawdź, jak wygląda cukrzyca u psa i jak żywić chorego czworonoga.

Cukrzyca u psa – występowanie i objawy

Cukrzyca to choroba metaboliczna zaburzająca prawidłowe przemiany węglowodanów, białek i tłuszczów w organizmie. Choroba pojawia się u około 2% psów. Jest skutkiem niedoboru lub nieprawidłowej absorpcji insuliny, co skutkuje przewlekłym podwyższeniem poziomu glukozy we krwi. Objawy tego przewlekłego schorzenia można znacznie zmniejszyć za pomocą odpowiedniej karmy dla psa z cukrzycą. Nieleczona hiperglikemia stanowi jednak poważne zagrożenie dla zdrowia i życia pupila. Jeśli również cierpisz na cukrzycę, zobacz jak sprawdzać swój poziom cukru we krwi z artykułu: https://infocukrzyca.pl/prawidlowy-poziom-cukru-we-krwi-z-palca/!

Rodzaje cukrzycy u psów

Wyróżniamy trzy rodzaje cukrzycy:

  • typ 1 – insulinozależny, najczęściej występujący (9 na 10 przypadków), będący skutkiem niewytwarzania wystarczającej ilości insuliny przez trzustkę, zazwyczaj w wyniku uszkodzenia organu. Wymaga regularnego podawania zastrzyków (insulinoterapia) i stałego kontrolowania zawartości cukru we krwi. Jest nieuleczalny;
  • typ 2 – insulinooporny, tutaj produkcja insuliny jest prawidłowa, organizm nie jest jednak w stanie jej prawidłowo przetworzyć. Typ 2 najczęściej występuje u otyłych psów. Można go kontrolować za pomocą specjalnej diety;
  • cukrzyca przejściowa – zwana też subkliniczną. Mowa tutaj o zaburzeniu spowodowanym stałą terapią lekami działającymi przeciwstawnie do insuliny. Są to przede wszystkim leki hormonalne stosowane u suczek. Zaburzenia mogą też czasowo pojawiać się w okresie porujowym lub tuż po sterylizacji.

Czy cukrzyca jest genetyczna? Jakie psy mają predyspozycje do jej występowania?

Choć cukrzyca ma zwykle podłoże genetyczne, predyspozycje genetyczne nie przesądzają o jej wystąpieniu. Ryzyko można znacznie zmniejszyć prawidłową dietą i dbaniem o zdrowy styl życia zwierzaka.

Niektóre rasy psów należą do grupy szczególnego ryzyka. Są to:

Znacznie częściej chorują samice. Cukrzyca występuje głównie u dorosłych psów. Pośród schorzeń współwystępujących wyróżnia się choroby endokrynologiczne o podłożu immunologicznym (np. niedoczynność lub nadczynność tarczycy). Cukrzyca może być skutkiem przyjmowania leków hormonalnych. Ponieważ jest ona chorobą ściśle związaną z dietą, na jej wystąpienie narażone są przede wszystkim psy z otyłością. Ważna jest więc nie tylko karma dla psa z cukrzycą, ale również ta podawana, aby zapobiec jej rozwojowi.

Objawy cukrzycy u psa

Jednymi z pierwszych sygnałów rozwijającej się choroby u psa są wzmożone pragnienie, zwiększony apetyt oraz wydalanie moczu w dużej ilości. Z czego wynikają objawy cukrzycy u psa i jak je rozpoznać?

Insulina to hormon produkowany przez trzustkę, odpowiedzialny za transport glukozy z krwi do komórek. W efekcie organizm ma energię potrzebną do procesów życiowych. Nieprawidłowo dostarczona glukoza powoduje niedożywienie komórek. Organizm psa chorego na cukrzycę będzie mieć tym samym złożone problemy metaboliczne:

  • nieprawidłowy poziom cukru we krwi;
  • nadmiar glukozy w moczu, co skutkuje wzmożonym jego wydzielaniem i obciążeniem gospodarki wodno-elektrolitowej organizmu;
  • niestabilna równowaga kwasowo-zasadowa;
  • zapalenie trzustki;
  • zaćma i ślepota;
  • niewydolność nerek;
  • rozwój kwasicy ketonowej.

Zwróć uwagę na symptomy takie jak:

  • spadek masy ciała pomimo wzrostu apetytu psa;
  • apatia;
  • wzmożone pragnienie;
  • wzmożone wydzielanie moczu;
  • nawracające biegunki.

Organizm chorego psa nie będzie mógł prawidłowo przetworzyć części składników odżywczych, co wpłynie na problemy skóry i kiepski stan sierści. Nieleczona cukrzyca może prowadzić do poważnych powikłań takich jak zaćma, niewydolność nerek czy otłuszczenie wątroby, a w ostateczności do śmierci zwierzęcia.

Karma dla psa z cukrzycą – jak żywić chorego psa?

Dobra karma dla psa z cukrzycą stanowi ważny element terapii. Posiłki muszą być podawane o tej samej porze i w tej samej ilości (stała kaloryczność). Regularność przyjmowania pokarmu pomoże w utrzymaniu stałego poziomu glukozy we krwi. Jeśli twój pies jest insulinozależny i przyjmuje leki, pora posiłku powinna być skorelowana z porą przyjęcia zastrzyku.

Lekarze weterynarii zalecają, aby każdy smakołyk był wliczony w dzienną dawkę kalorii. Pilnowanie pór posiłków ma w przypadku diety cukrzycowej ogromne znaczenie. Nadmierny spadek lub gwałtowny wzrost poziomu glukozy we krwi mogą być niebezpieczne dla życia psa, który zachorował.

Psi cukrzyk – jak powinna wyglądać dieta?

Dzienna dieta psa cukrzyka musi być bogata we włókno pokarmowe i białko. Najczęściej polecana jest mokra karma dla psa z cukrzycą. Zawiera ona więcej wody (ok. 75% składu), co pomaga nawodnić organizm i wspomaga pracę nerek i układu moczowego. Ma też znacznie mniej kalorii niż taka sama porcja karmy suchej, powinna więc być stałym elementem diety psów z nadwagą. Rzadko zawiera dwucukry i glikol propylenowy. Substancje te mogą dodatkowo zaburzać poziom cukru we krwi u diabetyka.

Bez względu na to, jaką formę karmy dla psa z cukrzycą wybierasz, powinna ona mieć:

  • wysoką zawartość białka o wysokiej jakości, najlepiej przynajmniej 25%. Wysokiej jakości białko to m.in. ryby, białe mięso, jajka;
  • przynajmniej 15% błonnika, który spowalnia przyswajanie cukrów, wspomaga trawienie i wydłuża uczucie sytości;
  • złożone węglowodany o wolnym uwalnianiu glukozy, np. skrobia, kukurydza, jęczmień;
  • zdrowy tłuszcz z surowców pochodzenia zwierzęcego lub oleju roślinnego, np. oliwa z oliwek, olej z łososia, olej kokosowy;
  • dodatki roślinne o niskim indeksie glikemicznym, np. warzywa.

W karmie dla psa z cukrzycą często znajdziesz dodatki takie jak:

  • cynk;
  • inulina – prebiotyk, który wzmacnia florę bakteryjną jelita;
  • olej z łososia – zawiera kwasy tłuszczowe z rodziny omega-3;
  • L-karnitynę – przyśpiesza metabolizm tłuszczów w organizmie.

Dobrze dopasowana karma dla psa z cukrzycą jest podstawą w przypadku zachorowania twojego pupila. Pamiętaj, że odpowiednie żywienie może znacznie zmniejszyć intensywność choroby oraz dokuczliwość objawów. Schorzenie powinno być też stale monitorowane przez lekarza weterynarii.

Nowe psy w schronisku – procedury i informacje. Jak długo na nowy dom czekają zwierzęta do adopcji?

nowe psy w schronisku

Do niektórych schronisk każdego dnia trafiają nowe psy. Niestety, jest to związane z bardzo dużym odsetkiem bezdomności zwierząt z powodu braku odpowiedzialności opiekunów. W niektórych przypadkach mowa o zaginięciach – wtedy zwierzęta szybko wracają do prawowitych właścicieli, którzy mogą potwierdzić, że są to ich podopieczni. W przeciwnym razie nowe psy w schronisku czeka kilka procedur, po których mogą szukać nowych domów. Co mówią przepisy w tym temacie? Sprawdź!

Nowe psy w schronisku – co mówi prawo?

W świetle prawa pies traktowany jest jak rzecz. Jeśli znajdziesz psa na ulicy, to nawet do 2 lat pozostaje on pod opieką poprzedniego opiekuna, który może domagać się jego zwrotu. Za przywłaszczenie psa grożą takie same kary jak za przywłaszczenie przedmiotu, np. komputera. Oczywiście wiele zależy od okoliczności i stanu zwierzęcia. To samo dotyczy nowych psów w schronisku. W tym przypadku jednak, aby adopcja była zgodna z prawem i mogła nastąpić szybciej, zwierzęta mogą szukać nowych domów po okresie 14 dni.

Nowo przyjęte zwierzęta – ile czekają na dom?

Nowe psy w schronisku przez pierwsze dwa tygodnie pozostają na kwarantannie. To czas, kiedy do schroniska dla bezdomnych zwierząt może zgłosić się opiekun, a wtedy pupil wróci pod jego pieczę. Często ma to miejsce po opłaceniu odpowiedniej wysokości kary. Po tym okresie psy i suczki są sterylizowane, szczepione przeciwko wściekliźnie i mogą być przeznaczone do dalszej adopcji.

Nowe psy w schronisku – ryzyko adopcji

Jeśli twoją uwagę przyciągnęły nowe psy w schronisku, nie daj się ponieść entuzjazmowi. Często takie emocje towarzyszą osobom, które zauważyły wśród podopiecznych placówki tzw. psa w typie rasy. Musisz jednak spokojnie przemyśleć, czy możesz pozwolić sobie na przygarnięcie takiego czworonoga. Bardzo często mowa o psach, które zostały wyrzucone przez ludzi z powodu kłopotów z zachowaniem czy zdrowiem. Niekiedy oczywiście wynikają one z tego, że poprzedni opiekunowie nie byli w stanie zapewnić psu realizacji potrzeb. Może to jednak przeszkadzać w procesie aklimatyzacji.

Zarówno nowe psy w schronisku, jak i coraz częściej koty muszą przejść oficjalną kwarantannę. Dopiero po niej czekają na adopcję. Warto zastanowić się, czy wzięcie pod dach psa, który dopiero trafił do placówki, jest zawsze dobrym rozwiązaniem. Zawsze dobrze przemyśl swoją decyzję, dzięki czemu lepiej określisz, czy jesteś w stanie dać zupełnie nieznanemu wolontariuszom psu to, czego on może potrzebować. Jeśli tak, uzbrój się w cierpliwość i kontakt do dobrego behawiorysty i lekarza weterynarii.

Jak przygotować się do adopcji psa? Sprawdź krótki poradnik o adopcji psów ze schroniska i fundacji

jak przygotować się do adopcji psa

Adopcja psiaka ze schroniska czy fundacji zawsze wiąże się z bardzo dużą odpowiedzialnością. Pamiętaj, że bierzesz pod opiekę żywe stworzenie, za które od tej pory odpowiadasz. Sam proces adopcji wiąże się często z dużym stresem dla opiekuna i zwierzaka. Sprawdź, jak przygotować się do adopcji psa, aby nie sprawiła zbyt wielu problemów.

Pies ze schroniska – czego się spodziewać?

Jeśli chcesz adoptować psa ze schroniska, wiele zależy od samej placówki. W niektórych działa aktywnie wolontariat i wiedza na temat psów jest nieco bardziej rozbudowana. W innych są znane tylko ogólne zachowania zwierząt. Pamiętaj jednak, że mogą być mało wiarygodne, jako że w schronisku pies pozostaje w stałym stresie. Poziom kortyzolu jest na tyle wysoki, że wpływa na zachowanie zwierzęcia. Może powodować m.in. agresję lękową, strach przed ludźmi i psami, próby pozorowanych ataków, ale również paniczny lęk przed dotykiem, wycofanie, szczekliwość. Czasem jest odwrotnie i pies wykazuje ogromną nieśmiałość.

Jak przygotować się do adopcji psa ze schroniska?

Oto kilka zasad dotyczących tego, jak przygotować się do adopcji psa.

  1. Wybierz dobrze placówkę, a następnie zadbaj o to, aby wybór psa był podyktowany realistycznymi kryteriami.
  2. Nie idź tylko za porywem serca. Nie decyduj się na psa wówczas, gdy wydaje ci się, że najbardziej potrzebuje pomocy albo jest bardzo ładny.
  3. Pamiętaj, że zanim przywieziesz psa do domu, warto odwiedzić z nim lekarza weterynarii. Zwierzęta w schroniskach, choć często mają zapewnioną podstawową profilaktykę zdrowotną, nie są w żaden sposób diagnozowane i mogą mieć pasożyty wewnętrzne oraz zewnętrzne.
  4. Wykonaj mu badania krwi i zadbaj o to, aby go odrobaczyć.

Fundacje i stowarzyszenia a psy do adopcji

Jeśli zastanawiasz się, czy adoptować psa ze schroniska, czy fundacji, wiele zależy od twoich oczekiwań. Warto wziąć pod uwagę, że psy w fundacjach mogą mieszkać w domach tymczasowych albo w kojcach. W tym drugim przypadku bywają bardziej zadbane i lepiej poznane od psów schroniskowych, ale tylko psy z domu tymczasowego można poznać naprawdę dobrze na co dzień. Jeśli chcesz, aby twój pupil miał określony charakter, a także zależy ci na znajomości jego stosunku do innych psów, kotów czy dzieci, zdecyduj się na czworonoga z dobrego domu tymczasowego. W tym przypadku dostaniesz też informacje od wolontariuszy, jak przygotować się do adopcji psa.

Dorosły pies czy szczenię?

Jeśli rozważasz adopcję psa w konkretnym rozmiarze i o określonym charakterze, rozważ przygarnięcie psa dorosłego. Jego temperament jest znany, dlatego możesz łatwiej określić, czy przyszły towarzysz pasuje do twojego trybu życia. Trzeba czasu, aby pies przeszedł proces aklimatyzacji i odzyskał zaufanie do człowieka, jednak nie każdy pies dorosły to od razu ciężki przypadek. Często o wiele łatwiej jest określić, jak przygotować się do adopcji psa w tym wieku niż szczenięcia.

Wiele osób jednak decyduje się na nowego psa w wieku szczenięcym. Jeśli przerasta cię praca z psem po przejściach, często traumatycznych, może to być lepszy pomysł. Pamiętaj jednak, że w tym przypadku często czekają cię kwarantanna, odrobaczanie, wizyty u lekarza weterynarii w celu wykonania pierwszych szczepień. Musisz też zadbać o socjalizację. To odpowiedzialne zadania, którym nie każdy sprosta. Jeśli chcesz prowadzić psa od szczeniaka, musisz zdobyć odpowiednią wiedzę albo planować wizyty u specjalisty.

Jak przygotować się do adopcji psa?

Po tym wstępie możesz nieco stresować się tym, jak przygotować się do adopcji psa. Faktycznie, czas spędzony z nowym czworonożnym przyjacielem może być na początku trudny. Okres po adopcji wiąże się z wysokim poziomem stresu u zwierzęcia, które dostaje bardzo dużo nowych bodźców. W efekcie pies może zachorować, dlatego warto, abyś miał tego świadomość. Przygotuj swój dom, by wziąć psa w bezpieczne dla niego warunki – usuń m.in. chemię gospodarczą czy trujące rośliny. Możesz poprosić o wsparcie psiego behawiorysty, jeśli wydaje ci się, że adopcja zwierzaka może cię przerosnąć.

Wyprawka dla psa – część przygotowań

Jak przygotować się do adopcji psa pod względem materialnym? Na pewno warto zainwestować w dobrej jakości karmę. Powinna zawierać dużo składników mięsnych – nie kupuj produktów z marketów. Wybierz również inne rzeczy do wyprawki dla swojego nowego podopiecznego, takie jak:

  • smycz – taśmowa, nie automatyczna;
  • legowisko – nie kupuj drogiego posłania na początek, bo pies może je pogryźć;
  • obroża regulowana;
  • szelki;
  • adresówka do akcesoriów z twoim numerem telefonu;
  • gryzaki – zarówno jadalne, jak i w formie zabawek pozwolą nieco zachęcać psa do interakcji i zmniejszą jego poziom stresu.

Nie kupuj wielu rzeczy naraz. Warto po adopcji obserwować psa i dobrać dla niego takie rzeczy, których potrzebuje i które faktycznie lubi.

Choć dorosły pies to ustabilizowany charakter i bardziej przewidywalne zachowanie, wiele osób nadal decyduje się adoptować szczenię. Zależnie od wieku psa ze schroniska czy fundacji to, jak przygotować się do adopcji psa może wyglądać nieco inaczej. Pamiętaj, że zanim nowy członek rodziny poczuje się jak u siebie w domu, mogą minąć nawet trzy miesiące! Uzbrój się w cierpliwość, zapewnij psu poczucie bezpieczeństwa, spokojne miejsce, w którym przywyknie do domowych dźwięków i zadbaj o relację między nim a nową rodziną.

Papugi – egzotyczne ptaki, które mogą zostać domowymi pupilami

papugi

Najczęściej w roli domowych pupili sprawdzają się psy i koty. Popularne są także chomiki, świnki morskie, żółwie i rybki. Na równi z nimi można jednak postawić ptaki. Papugi są szczególnymi zwierzakami domowymi i to nie tylko ze względu na wyjątkowe zdolności. Często trzeba poświęcić sporo czasu na oswojenie ich i podtrzymywanie przyjaznej więzi. Dlaczego to tak istotne? Czy każdy gatunek jest wymagający, czy może niektóre wymagają nieco mniej uwagi? Jeśli chcesz mieć kolorowego zwierzaka, który naśladuje mowę, musisz to wiedzieć. Dowiedz się więcej o tych skrzydlatych przyjaciołach!

Udomowione ptaki egzotyczne – papugi jako zwierzaki do towarzystwa

Papugi żyją w naturze w wielu egzotycznych krajach, ale można je hodować, także w warunkach domowych. Jak każdy zwierzak, także i ten ma swój charakter. Ptaki, o których mowa, są hałaśliwymi zwierzętami. To jednak stworzenia towarzyskie i inteligentne, które szybko przywiązują się do swoich właścicieli. Mogą ci dotrzymywać ci towarzystwa tak, jak psy i koty. Często są domową atrakcją dla gości, ponieważ znakomicie potrafią naśladować dźwięki i ludzką mowę. Wiele z nich umie wypowiadać nawet całe zdania.

Jak wygląda papuga? To zależy od gatunku

Papugi to barwnie upierzone ptaki, co można uznać za cechę wspólną dla różnych gatunków. To, jak wygląda papuga, szczegółowo opiszemy poniżej. Każdy gatunek ma bowiem swoje szczególne cechy. Siedem z nich przedstawimy już niedługo.

Popularne gatunki papug egzotycznych

Wiele gatunków tych ptaków egzotycznych może być hodowanych w domach, a nawet w niewielkich mieszkaniach. Do najbardziej popularnych należą:

Co je różni? Chociażby pochodzenie, wygląd, wielkość, długość życia czy charakter. Teraz czas poznać bliżej wymienione gatunki.

Papuga nimfa

Jak wygląda papuga nimfa? Należy do rodziny kakaduowatych, ale jest nieco mniejsza od kakadu. Ma pomarańczowe plamy znaczące jej policzki i pierzasty czubek. To raczej duży ptak (długość ciała wraz z ogonem w granicach 28-31 cm). Żyje w naturze na terenie Australii, Nowej Gwinei oraz okolicznych wysp. Może być hodowana w domu. Jest inteligentna, towarzyska i dobrze radzi sobie z naśladowaniem dźwięków.

Co warto wiedzieć o tych papugach? Ptaki powinny mieć dosyć duże klatki (lub woliery na zewnątrz, choć można je tam wypuszczać tylko przy dobrej pogodzie). W warunkach domowych papuga nimfa dożywa nawet 20 lat.

Papuga falista

Popularne w polskich domach są także papugi faliste. Pochodzą, podobnie jak nimfa, z Australii, ale występują także w Azji i w niektórych regionach Afryki. Papużka falista jest znacznie mniejsza od nimfy, bo jej ciało wraz z ogonem liczy od 18 do 20 cm. Mimo to jest ono smukłe i kolorowe. Ten gatunek w warunkach domowych może żyć nawet 15 lat. Jaką jeszcze nazwę noszą te ptaki? Papugi faliste są nazywane również papużkami nierozłączkami.

Papuga ara

Wśród gatunków papug egzotycznych trzeba wspomnieć też arę. Ten zwierzak, który pochodzi z Ameryki Południowej, jest dużym ptakiem. Papuga ara dorasta nawet do 95 cm (ciało wraz z ogonem). Mowa o gatunku przyjaznym człowiekowi, który łatwo oswoić. Ary świetnie odnajdą się też w domu z innymi osobnikami.

Ara jest długowiecznym gatunkiem papugi egzotycznej. Taki ptak może dożyć nawet 50 lat. Ma spore rozmiary, dlatego lepiej niż klatka sprawdzi się woliera.

Papuga żako

Jak wygląda papuga żako? To sporej wielkości ptak, którego ciało wraz z ogonem ma w granicach od 30 do 34 cm. Zwierzaka wyróżnia szare upierzenie, z czerwonymi piórami w ogonie. Żako to zwierzę określane mianem gadającej papugi. Ptaki te bowiem świetnie naśladują ludzką mowę. Ze względu na kolor piór papuga nazywana jest też szarą. Pochodzi z Afryki Środkowej.

Papuga żako – charakter

Co warto wiedzieć o tych ptakach? Papugi żako wymagają szczególnej opieki i sporej uwagi. Nie powinny dłużej pozostawać same w domu, ponieważ mogą nawet popaść w depresję. Mocno przywiązują się do swojego właściciela i są lojalne, ale wobec obcych mogą przejawiać zachowania agresywne. Papuga żako żyje nawet do 60 lat, więc może ci towarzyszyć przez całe życie. Klatka dla tego gatunku powinna być dosyć duża, by ptak mógł się w niej bezpiecznie i swobodnie przemieszczać.

Papuga aleksandretta

Ciekawą papugą, która ma co najmniej kilka podgatunków, jest aleksandretta. Pochodzi z Azji. Najczęściej hodowane są aleksandretty większe i obrożne. Te ptaki ozdobne są inteligentne, dlatego bez większego trudu uczą się naśladowania dźwięków mowy człowieka. Jeśli wybierasz aleksandrettę większą, będzie miała nawet 60 cm długości (wraz z ogonem). Papuga aleksandretta obrożna jest mniejsza – osiąga około 40 cm. Takie ptaki dożywają 25-30 lat. Potrzebują klatki lub woliery o długości co najmniej 5 metrów.

Papuga kozia

Papuga kozia nazywana jest również sinodziobą, czerwonoczelną i nowozelandzką (z uwagi na jej pochodzenie). To nieduży zwierzak, bo jego ciało ma zaledwie 27 cm. Papugi kozie są niezwykle towarzyskie i łakną kontaktu z człowiekiem. Najlepiej trzymać je w klatce w parze lub nawet w większym stadzie w wolierze, ponieważ nie lubią samotności. Bez problemu można je hodować z papugami falistymi. Niestety, nie można uznać ich za długowieczne. Żyją tylko kilka lat.

Papuga kakadu

Okazałe papugi kakadu uważane są za jedne z najpiękniejszych, choć nie są tak kolorowe, jak ary. Jak wyglądają? Mają ponad 50 cm długości i charakterystyczny żółty pióropusz na głowie. Na ogół są całe białe. Pochodzą z Australii, ale w naturze można je spotkać także w Tasmanii, Malezji i w Nowej Gwinei.

Co musisz wiedzieć przed przygarnięciem papugi kakadu?

Niestety, nie są to ptaki łatwe w hodowli. Mają bardzo silny dziób, dlatego ich klatka musi być duża i solidna. Jak się zachowują? Te ptaki przywiązują się do właściciela, ale potrafią okazywać zazdrość. Nie można pozostawać ich na dłużej bez opieki, ponieważ stają się osowiałe i mogą popaść w depresję. To czyni z nich gatunek wymagający i nie dla każdego. Wiadomości o papugach kakadu wskazują, że to gatunek długowieczny, dożywający nawet 60 lat.

Czym żywią się papugi?

Najlepiej i najłatwiej wykorzystywać w diecie tych ptaków gotowe mieszanki, które są dostępne w sklepach zoologicznych. Możesz urozmaicić ich jadłospis o zieleninę, świeże owoce i warzywa, a także ziarna, kukurydzę i ryż. Bardzo ważne jest zapewnienie im stałego dostępu do świeżej wody. Nie można dopuścić do tego, by zwierzaki były spragnione, ponieważ wywołuje to u nich dolegliwości bólowe.

Musisz również wiedzieć, czego nie jedzą papugi. Ptakom nie wolno podawać: 

  • pora;
  • szczypiorku;
  • czosnku;
  • cebuli;
  • awokado;
  • rabarbaru.

Które gatunki papug egzotycznych mają najmniejsze wymagania hodowlane?

Masz niewielkie mieszkanie? W takich warunkach trudno jest trzymać duże papugi – aleksandrettę większą, arę czy kakadu. Zdecydowanie lepiej sprawdzą się mniejsze ptaki. Papugi, które można trzymać w niedużych klatkach, to z pewnością papużki faliste i kozie, a także katarzynki, nierozłączki czy wróbliczki.

Ile kosztuje papuga?

Jak widzisz, gatunki papug egzotycznych różnią się pod wieloma względami. Nie inaczej jest z cenami. Tanie papugi faliste kosztują nawet 20-30 zł, jednak za arę trzeba zapłacić od 1500 zł do nawet 10 000 zł. Najwyższe kwoty płaci się oczywiście za najbardziej okazałe, kolorowe egzemplarze tych dumnych ptaków.

Ciekawe wiadomości o papugach, czyli słówko o akcesoriach

Duże papugi są bardziej aktywne i mają większe potrzeby. Wypuszczanie zwierzaka to ryzykowna loteria. Nigdy nie wiesz, czy wróci – zwłaszcza jeśli nie jest do końca oswojony. Co ciekawe, hodowcy mogą wykorzystywać specjalne szelki dla papugi. Te akcesoria pozwalają bez obaw wyprowadzać egzotyczne ptaki na zewnątrz. Potrzeba trochę wprawy, by bezpiecznie i sprawnie zapinać takie szelki, jednak warto je wypróbować, jeśli boisz się, że zwierzak ucieknie.Papugi to zwierzęta niezwykle barwne, a liczba ich gatunków robi wrażenie, podobnie jak one same. Teraz, gdy już znasz najpopularniejsze odmiany, możesz zdecydować się na najbardziej odpowiedni gatunek. Pamiętaj jednak, że papuga to egzotyczny ptak, który ma swoje wymagania i nie lubi samotności. Miej to na uwadze szczególnie wtedy, gdy zastanawiasz się nad długowiecznym zwierzakiem.

Ryby akwariowe – poznaj najpopularniejsze gatunki zamieszkujące akwaria

ryby akwariowe

Rybki w akwarium to dla wielu osób okazja do obcowania z wodnym światem na co dzień. Akwarystyka słodkowodna jest niezwykle ciekawym hobby, dlatego warto poznać najpopularniejszych mieszkańców akwariów. Jakie rybki akwariowe będą dobre dla początkujących? Które gatunki wymagają zaś większej wiedzy i doświadczenia? Poznaj ryby, które możesz hodować w swoim domu!

Ryba akwariowa – przykładowe gatunki

Ryby akwariowe – kiryski

Kiryski to malutkie rybki akwariowe, które bytują w dolnych partiach zbiornika. Średnia długość ich ciała wynosi od 2 do 6 centymetrów (w zależności od gatunku). Te zwierzaki są bardzo często polecane początkującym akwarystom, ponieważ ich utrzymanie nie jest trudne. Wyróżniają się żywym, towarzyskim usposobieniem i najlepiej czują się w grupie innych rybek swojego gatunku.

Kiryski – gdzie czują się najlepiej?

W hodowlach i sklepach akwarystycznych można spotkać różne odmiany tych rybek. Bardzo popularne są maleńkie kiryski pigmeje oraz nieco większe kiryski pstre. Nie mają one łusek, a jedynie rzędy płytek kostnych. 

Minimalna wielkość akwarium dla kilku osobników wynosi w zależności od podgatunku do 30 do 54 litrów. Kiryski to ryby akwariowe, które bytują na dnie zbiornika. Dobrze czują się w towarzystwie innych łagodnych ryb, które zamieszkują jego wyższe partie. Preferują mniej zarośnięte akwaria. Są przystosowane do oddychania w wodzie ubogiej w tlen. 

Ryby akwariowe – skalary

Skalar, zwany także żaglowcem, to bardzo popularny gatunek ryby akwariowej. Dzikie skalary zamieszkujące wody dorzecza Amazonki mogą dorastać nawet do 50 centymetrów wysokości. Niestety, w niewoli mamy najczęściej do czynienia ze skarłowaciałymi osobnikami, które nie osiągają takich rozmiarów. 

Skalary to bardzo inteligentne ryby akwariowe. Udowodniono, że opracowują swoją własną strategię polowania. Potrafią także współpracować, aby odegnać inne ryby, które skubią im płetwy. 

Skalary – jakie warunki są najlepsze dla tych ryb akwariowych?

Skalary to ryby stadne, które łączą się w pary na całe życie. Jako pielęgnice bardzo czule opiekują się swoją ikrą. Wachlują ją płetwami, aby ją napowietrzyć i co jakiś czas biorą do pyszczka, aby oczyścić jajeczka z zanieczyszczeń. 

Rybki te są nie tylko piękne, lecz także bardzo inteligentne i towarzyskie. Aby w pełni dostrzec ich piękno, musisz zapewnić im odpowiednie warunki. Skalary potrzebują dużych zbiorników. Na jedną rybę powinno przypadać przynajmniej 50 litrów wody netto. 

Ryby akwariowe – welonki

Welonki, szerzej znane jako złote rybki, to jedne z najpopularniejszych na świecie ryb akwariowych. Przynależą do rodziny karasi ozdobnych. To bardzo żywe, sympatyczne i długowieczne stworzenia, które w dobrych warunkach mogą żyć nawet kilkadziesiąt lat.

Welonki nie powinny jednak mieszkać w kulach ani małych zbiornikach. Warto wiedzieć, że mają bardzo szybką przemianę materii. Ich akwarium przynajmniej raz na dwa tygodnie wymaga podmianki aż ¼ powierzchni wody. Wybierz więc dla nich przestronne akwarium (od 100 do 120 litrów). 

Gdzie welonki czują się najlepiej?

Welonki to ryby wszystkożerne i bardzo żarłoczne! Musisz zatem uważać, żeby ich nie przekarmić. Jednak pamiętaj, że zbyt mało pożywienia skłoni je do pożarcia akwariowych roślin. Niektóre welonki nie mają również skrupułów przed zjadaniem sąsiadów.

Rybki te najlepiej czują się w przestronnym akwarium gatunkowym, gdzie jest dużo miejsca do swobodnego pływania. Przepadają także za ryciem w podłożu. 

Ryby akwariowe – paletki

Paletki to ryby akwariowe dla bardzo doświadczonych akwarystów. To piękne, duże i barwne stworzenia o charakterystycznie spłaszczonym po obydwu stronach ciele. Ten gatunek naturalnie występuje w dorzeczu Amazonki, niejednokrotnie bytując razem ze skalarami. 

Jakie akwarium będzie odpowiednie dla paletek?

Paletki to duże ryby ławicowe, które najlepiej czują się w akwariach gatunkowych. Najlepiej trzymać je w dużych stadach, dlatego potrzebne jest spore akwarium. Minimalny litraż wynosi 350 litrów, przy wymiarach mniej więcej 120 × 60 centymetrów. Dyskowce wymagają zróżnicowanego pokarmu. Wybieraj dla nich dobrej jakości suszone mieszanki oraz pokarm mrożony i żywy w ramach uzupełnienia diety. 

Paletki to ryby akwariowe dość mocno podatne na choroby, szczególnie te wywołane pasożytami. Po przyniesieniu nowej ryby do domu konieczna będzie dwutygodniowa kwarantanna. Bez niej nowy osobnik może zarazić groźną chorobą resztę ryb, co niekiedy kończy się śmiercią całej ławicy. 

Ryby akwariowe – brzanki

Brzanki to rybki akwariowe występujące w wielu odmianach. U nas najbardziej popularną z nich są brzanki sumatrzańskie. Te niewielkie stworzonka dorastają mniej więcej do 5 centymetrów i są chętnie wybierane przez niedoświadczonych akwarystów. 

Te małe ryby akwariowe mają bardzo energiczne usposobienie. Najlepiej czują się w dużych stadach, w których tworzą skomplikowane i sztywne hierarchie. Brzanki mają pewną tendencję do podgryzania płetw innych ryb, dlatego nie powinieneś ich trzymać razem z welonkami i skalarami

Jaki zbiornik dla brzanek?

Długość akwarium dla brzanek powinna wynosić przynajmniej 60 centymetrów. Te rybki akwariowe lubią zbiorniki z kamiennym dnem. Preferują miękką wodę o kwaśnym pH. 

Pamiętaj, że te zwierzaki nie przepadają za monotonną dietą. Ich menu warto urozmaicać choćby:

  • żywymi robakami;
  • pokarmem roślinnym;
  • gotowanym żółtkiem. 

Ryby akwariowe – gupiki

Gupiki (pawie oczka) to jedne z najłatwiejszych w hodowli ryb akwariowych. To niewielkie i łagodne stworzenia, które tylko czasami mają tendencję do podskubywania siebie nawzajem oraz innych ryb. Miej więc na uwadze, by nie trzymać ich z gatunkami, które mają bardzo duże i weloniaste płetwy. 

Hodowla gupików nie jest skomplikowana. Wielkość akwarium uzależniona jest od tego, ile jest gupików. To ryby ławicowe, które powinny mieszkać w dosyć sporych stadach. Co ciekawe, rybki są bardzo tolerancyjne w kwestii zasolenia wody – mogą mieszkać zarówno w akwariach słodkowodnych, jak i w morskich. 

Co jedzą gupiki i jak się rozmnażają?

Gupiki są wszystkożerne i chętnie przyjmują praktycznie każdy pokarm. Poza gotowymi mieszankami warto urozmaicać ich dietę:

  • larwami komarów;
  • płatkami ze spiruliną;
  • blanszowanym szpinakiem. 

Gupiki słyną z dosyć szybkiego rozmnażania się. W jednym miocie może przyjść na świat nawet pięćdziesiąt sztuk narybku. Bardzo łatwo odróżnić samca od samicy.

Ryby akwariowe – danio

Danio to popularne ryby do akwarium, które występują w bardzo wielu odmianach i kolorach. To stosunkowo łatwe w pielęgnacji rybki, które nie mają zbyt dużych wymagań. 

Jaki zbiornik dla tej ryby akwariowej?

W zależności od odmiany danio potrzebne będzie ci akwarium o długości od 60 do 100 centymetrów. Te rybki akwariowe najlepiej czują się w chłodnej wodzie o temperaturze około 20 stopni Celsjusza i lekko kwaśnym pH. Podmiankę wody trzeba wykonywać raz na dwa tygodnie, wymieniając około 30% wody netto. 

Co jedzą te rybki do akwarium?

Ułożenie prawidłowej diety danio nie powinno sprawić ci problemu. Ryby akwariowe, o których mowa, są wszystkożerne i chętnie zadowolą się każdym pokarmem (zarówno żywym, jak i suszonymi mieszankami). Pamiętaj, że jedzenie powinno być różnorodne. Podawaj je częściej, ale w mniejszych porcjach. 

Danio to ryba do akwarium, która jest ceniona przez akwarystów o różnym poziomie zaawansowania. Duża różnorodność odmian sprawia, że można dobrać te rybki do wystroju zbiornika, a także do jego wielkości. 

Ryby akwariowe – mieczyki

Mieczyki to znane i popularne rybki akwariowe. Są niewielkie, bo przeciętna długość ciała mieczyka wynosi około 3 centymetry. Występują w wielu odmianach barwnych, dlatego są wybierane zarówno przez doświadczonych, jak i początkujących hodowców.

Mieczyki zasiedlają środkową partię akwarium. To ryby ławicowe, które są bardzo towarzyskie i chętnie pływają razem. Nie powinny być trzymane samotnie. Zdecyduj się więc przynajmniej na kilka osobników. 

Co jedzą te ryby akwariowe?

Mieczyki to ryby wszystkożerne, które trzeba karmić rozsądnie. Chętnie jedzą suchy prasowany pokarm, a także:

  • larwy ochotka;
  • siekane dżdżownice;
  • sałatę lub blanszowany szpinak. 

Musisz karmić je często, ale dawać im małe porcje. Jeśli przesadzisz, mogą zachorować. 

Mieczyki łatwo się rozmnażają. Do jednego samca warto dobrać kilka samic, ponieważ jedna może zostać zamęczona zbyt intensywnymi zalotami. 

Ryby akwariowe – bojowniki

Bojowniki to niezwykle piękne i okazałe ryby akwariowe, które wybierane są przede wszystkim ze względu na swoje rozłożyste płetwy i intensywne kolory. Panuje przekonanie, że mają bardzo niskie wymagania i mogą mieszkać wszędzie – nawet w kuli lub pojemniku. 

Nic bardziej mylnego. Bojownik potrzebuje akwarium o pojemności przynajmniej 10 litrów. Zbiornik powinien być obsadzony roślinami, a woda musi być dobrze filtrowana. 

Skąd nazwa tych ryb akwariowych?

Bojowniki mają wojowniczą naturę. Dwa samce mogą walczyć ze sobą bardzo długo. Czasami robią to do momentu, aż jeden z nich padnie. Najlepiej więc trzymać je samotnie lub w konfiguracji jeden samiec i dwie lub trzy samice. W stosunku do innych gatunków bojowniki są jednak dosyć łagodne, a czasami – wręcz wycofane. Duże ryby mogą onieśmielać bojownika, ale zazwyczaj nie ma problemu z trzymaniem go w akwarium z małymi rybami ławicowymi (na przykład kiryskami). 

Ryby do akwarium – podsumowanie

Znasz już charakterystykę najpopularniejszych ryb akwariowych. Wodny świat jest jednak niezwykle fascynujący, dlatego warto zgłębiać go w różnych aspektach. Niezależnie od tego, czy dopiero zaczynasz przygodę z akwarystyką, czy masz już za sobą lata opieki nad rybkami, wiesz, że kluczowy jest odpowiedni dobór obsady zbiornika. 
Kiryski, skalary, a może paletki? Wszystkie te ryby akwariowe mogą stać się prawdziwą ozdobą twojego zbiornika. Pamiętaj jednak, że każdy z gatunków potrzebuje odpowiednich warunków. Jeśli zdecydujesz się na któryś z opisanych przez nas w tekście, masz już podstawową wiedzę. Pamiętaj, że dla wielu rybek akwariowych dobre warunki w zbiorniku to podstawa długiego i zdrowego życia!

Akwarystyka – sposób na relaks i prawdziwa pasja. Dowiedz się o niej więcej

akwarystyka

Akwarystyką można interesować się na różnych etapach. Dla niektórych akwarium to jedynie sposób na urozmaicenie wyposażenia mieszkania. Dla innych osób hodowla rybek to hobby, któremu poświęcają długie godziny, nieustannie się ucząc i szukając nowych rozwiązań. Czym właściwie jest akwarystyka? Gdzie warto kupować akcesoria i rzeczy dla rybek? Dowiedz się z naszego krótkiego artykułu!

Akwarystyka – czym jest?

Akwarystyka jest dziedziną wiedzy na temat hodowli wodnych zwierząt i roślin. Wszystkie wodne organizmy hoduje się w zbiornikach, czyli akwariach. Wyróżnia się akwarystykę morską i słodkowodną. To oczywiście podział ze względu na warunki, w których żyją rośliny i zwierzęta.

Akwarystyka słodkowodna

Akwarystyka słodkowodna jest najbardziej popularną odmianą tego hobby. W Polsce większość prywatnych zbiorników wodnych to właśnie te, w których żyją organizmy słodkowodne. 

W akwariach z wodą słodką znajdują się rośliny i zwierzęta, które w swoich naturalnych warunkach zamieszkują:

  • rzeki;
  • jeziora;
  • stawy;
  • sadzawki. 

Ten rodzaj akwarystyki jest niezwykle różnorodny. Możesz zdecydować się na biotop polski, ale także biotop Ameryki Południowej czy Azji. Rybami słodkowodnymi są zarówno gupiki i kiryski, jak i skalary czy paletki. 

Akwarystyka morska

Akwarystyka morska jest nieco rzadziej uprawiana – szczególnie w Polsce. Wynika to z większych kosztów przygotowywania i prowadzenia morskich akwariów. 

Morskie rośliny i zwierzęta są zdecydowanie bardziej wymagające i wrażliwsze na wszelkie zaburzenia i zmiany. Akwaria morskie powinny być większe niż 200 litrów. Znajduje się w nich żywa skała wapienna. Konieczne jest także oświetlenie dostosowane do głębokości akwarium. W zbiornikach dominują piękne i barwne ryby – na przykład błazenki. 

Akwarystyka – Polska i świat. Historia

Akwarystyką fascynowali się już Sumerowie, którzy hodowali ryby w zbiornikach nie tylko w celach konsumpcyjnych, lecz także rozrywkowych. W starożytnych Chinach trzymano różne organizmy wodne w glinianych wazach. Ryby morskie były powszechnie hodowane przez Rzymian. Służyły im do tego duże baseny, często ulokowane w bezpośrednim sąsiedztwie morza. 

Bardziej współczesna historia akwarystyki

Historia nowoczesnej akwarystyki rozpoczyna się w XIX wieku. Bardzo mocno rozwijały się w tamtym okresie nauki biologiczne. Częste były też podróże do krajów określanych wówczas jako „egzotyczne”. Do Europy sprowadzono w tym czasie mnóstwo gatunków rybek ozdobnych. Podejmowano także próby ich hodowli i rozmnażania w niewoli. Tak jak większość nietypowych hobby w tamtym czasie, akwarystyka była przede wszystkim domeną osób z wyższych warstw społecznych. 

Akwarystyka w Polsce

Akwarystyka w Polsce (a właściwie na ziemiach polskich) zaczęła rozpowszechniać się pod koniec XIX wieku. Już w 1909 roku w Chorzowie powstało Towarzystwo Lubowników Akwarystyki i Terrarystyki.

Obecnie w naszym kraju coraz więcej osób interesuje się akwarystyką. Ma na to wpływ szerszy dostęp do informacji i narzędzi potrzebnych w rozwoju pasji. 

Gdzie kupować rzeczy dla rybek? 

Akwarystyka to hobby, które wymaga gromadzenia zasobów. Samo akwarium i zamieszkujące je rybki to nie wszystko. Konieczne są także:

  • filtry do wody;
  • grzałki;
  • rośliny akwariowe;
  • podłoża;
  • pokrywy;
  • oświetlenie;
  • uzdatniacze wody;
  • akcesoria do akwarium;
  • pokarmy i suplementy dla ryb.

Gdzie możesz je znaleźć? W przypadku akcesoriów warto wybierać giełdy i sklepy akwarystyczne. Ryby i zwierzęta wodne najlepiej zaś kupować u hodowców. 
Akwarystyka to hobby z wielowiekową tradycją, które nie traci na popularności. Nic dziwnego, że coraz więcej osób rozwija swoją pasję związaną ze zwierzętami i roślinami akwariowymi. Pomaga w tym niewątpliwie dostęp do niemal nieograniczonych pokładów wiedzy na temat stworzeń wodnych i ich potrzeb. Warto pamiętać, że akwarystyka wiąże się z opieką nad żywymi stworzeniami, które potrzebują odpowiednich warunków. Mamy jednak przekonanie, że każdy akwarysta bardzo dobrze o tym wie.

Pielęgnacja psów – najważniejsze informacje

pielęgnacja psów

Różne rasy psów mają odmienne wymagania, jednak w przypadku każdego zwierzaka sprawa pielęgnacji wygląda podobnie – musisz zadbać o sierść i skórę, pazury, uszy oraz zęby. Na pierwszy rzut oka nie wygląda to skomplikowanie, jednak w praktyce wcale nie jest takie proste! Musisz pamiętać o wielu szczegółach, które sprawią, że pielęgnacja psów będzie komfortowa zarówno dla ciebie, jak i twoich podopiecznych – bez względu na to, czy mowa o maltańczyku, czy psie rasy husky.

Pielęgnacja psiej sierści – to nie jest trudne

Najważniejszym zabiegiem pielęgnacyjnym zdecydowanie jest regularne czesanie psa. Powinieneś robić to przynajmniej raz w tygodniu. W przypadku niektórych ras długowłosych może być konieczna codzienna sesja ze szczotką lub grzebieniem. To zabieg, który pozwoli ci zadbać zarówno o wygląd psa, jak i porządek w mieszkaniu. 

Dobrym pomysłem jest strzyżenie psiej sierści – powinieneś to robić co najmniej raz w roku, najlepiej przed okresem letnim. Jednak uważaj – ten zabieg powinien być przeprowadzany tylko w przypadku zwierząt z długą sierścią, które nie mają podszerstka! Jeśli twój pies ma podszerstek, jego usunięcie bardzo utrudni zwierzęciu funkcjonowanie, a pielęgnacja psa okaże się w tym przypadku nietrafiona!

Obcinanie psich pazurów – na to uważaj!

Większe i cięższe psy, które mają zapewnioną odpowiednią porcję ruchu, ścierają pazury samodzielnie. Nie oznacza to jednak, że nie powinieneś kontrolować ich długości. Problem pojawia się w przypadku mniejszych ras, których ciężar nie pozwala na wystarczająco szybkie ścieranie.

Do przycinania pazurów używaj wyłącznie specjalnych cążek. Zakupisz je w każdym sklepie zoologicznym, które oferuje akcesoria do pielęgnacji psów. Dopasuj je do rozmiaru twojego czworonoga.

Pazury przycinaj pod kątem 45 stopni, nie rób tego prostopadle. Pamiętaj, by nie naruszyć macierzy, czyli ukrwionej części tkanki. Możesz tego łatwo uniknąć, jeśli nie przesadzisz z długością przycięcia i dokładnie przyjrzysz się pazurom. Problem istnieje w przypadku psów, których pazury są czarne – w ich przypadku miejsce cięcia musisz „wyczuć”. Niestety, to trudny przypadek – przesadzić zdarza się nawet weterynarzom. Jeśli się tego obawiasz, możesz kupić specjalny proszek, który tamuje krwawienie z pazura.

Zdrowe zęby to zdrowy pies

Zęby są często zaniedbane podczas pielęgnacji psów. To duży błąd – zignorowanie potrzeby regularnego czyszczenia psich zębów może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Ucierpi nie tylko twój zwierzak, ale przede wszystkim portfel, który uszczuplisz w gabinecie weterynaryjnym.

Najskuteczniejsze jest oczywiście szczotkowanie psich zębów – nie różni się to od tego, jak sam myjesz swoje. Oczywiście w przypadku psów potrzebne są inne akcesoria, czyli specjalne szczoteczki i pasty do zębów dla psów.

Co zamiast szczoteczki?

Jeśli twój pies nie toleruje szczotkowania, zadbaj o podawanie mu specjalnych gryzaków dentystycznych. Jeśli mimo to czujesz niemiły zapach z psiego pyska, oznacza to, że odłożył się już kamień nazębny. Zobacz go też gołym okiem jako żółtawy osad. Konieczne będzie jego usunięcie w gabinecie weterynaryjnym.

Kontrolę stanu zębów, zwłaszcza u starszego psa, powtarzaj raz na pół roku. Ocena stanu uzębienia pozwoli zareagować na tyle szybko, by nie dopuścić do pojawienia się poważniejszych problemów.

Kąpiel – istotny element pielęgnacji psa

W przypadku wielu właścicieli psów, a także samych czworonogów, samo słowo „kąpiel” wywołuje ciarki na plecach. Niestety, problem jest podobny jak w przypadku mycia zębów. Ten element pielęgnacji psa może naprawdę spędzić sen z powiek, jeśli twój zwierzak po prostu nie lubi kąpieli czy wręcz boi się wody.

Jeśli masz taką możliwość, przyzwyczajaj psa do kąpieli już od szczenięctwa, jednak nie rób nic na siłę. Zadbaj o odpowiednią temperaturę wody; powinna być letnia, ale nie gorąca. Uważaj też na oczy i uszy – jeśli to możliwe, staraj się nie polewać ich wodą. Pamiętaj, by zawsze używać psich kosmetyków. W przeciwnym razie możesz spowodować u zwierzęcia poważne problemy skórne!

Co, gdy kąpiel odpada?

Twój pies jest już starszy, ma złe doświadczenia, a wszystkie próby przyzwyczajenia go do kąpieli kończą się niepowodzeniem? Bez obaw, wcale nie musi biegać śmierdzący i brudny! W takiej sytuacji sięgnij po suchy szampon. Wmasuj go w sierść psa, poczekaj kilkanaście minut, po czym wyczesz proszek. Efekt będzie niemal ten sam jak po zwykłej kąpieli, a ty zaoszczędzisz sporo stresu zarówno sobie, jak i zwierzęciu.

Zadbaj o odpowiednie akcesoria i powoli przyzwyczajaj psa do regularnych zabiegów – to przepis na sukces. 

Żywienie psów – na co musisz zwrócić uwagę?

żywienie psa

W ostatnich kilkunastu latach wiedza właścicieli na temat żywienia psów bardzo się rozrosła. Coraz rzadziej sięgamy po najtańsze marketowe karmy i staramy się zapewnić naszym czworonożnym podopiecznym odpowiednią dietę. To wpływa pozytywnie nie tylko na samopoczucie zwierzaka, ale też pozwala mu na prawidłowy rozwój i uniknięcie zarówno nadwagi, jak i związanych z nią schorzeń. Sprawdź, jak powinno wyglądać żywienie psów!

Karma dopasowana do wieku psa

Psy, podobnie jak ludzie, potrzebują innych propozycji składników odżywczych na różnych etapach życia. Młode zwierzęta, które cały czas rosną, wymagają karm przeznaczonych dla szczeniaków – to one zapewnią im odpowiednią porcję makro- i mikroskładników. 

Potrzebujesz szybkiej pomocy online?
Weterynarz
Behawiorysta
Dietetyk
Umów wizytę online
Zniżka 15% z kodem: ZWIERZAKI15
pupilmed

Z kolei zwierzęta starsze, mniej aktywne, powinny być żywione karmą dla seniorów. Takie posiłki oprócz potrzebnych składników zapewniają też mniejszą liczbę kalorii. To pozwala na utrzymanie zwierzaka w dobrej kondycji mimo zmniejszonej ruchliwości. Mają też substancje wspomagające trawienie czy spowalniające degenerację komórek.

Jak żywić najmłodsze szczeniaki?

Pies w pierwszych tygodniach życia powinien być żywiony mlekiem matki. Czasami jednak jest to niemożliwe. W takiej sytuacji konieczne będą produkty zastępujące takie mleko. Są do zakupienia w dobrze zaopatrzonych sklepach zoologicznych lub klinikach weterynaryjnych. 

Nie wprowadzaj pokarmów stałych wcześniej niż w 4. tygodniu życia psa. Nawet wtedy, dla pewności, rozpocznij od jedzenia w postaci półpłynnej. Po kolejnych 3-4 tygodniach takiego żywienia psów możesz zacząć stosować karmy junior. Jeśli nie masz pewności, czy to już odpowiednia pora, skonsultuj się z weterynarzem.

Co powinien jeść pies?

Zastanawiasz się, jakie jedzenie dawać psu? Z pewnością nie to z twojego talerza! Dotyczy to nie tylko resztek obiadu, ale też np. kiełbas czy wędlin. To mięso, do którego w procesie przetwórczym dodaje się wiele konserwantów i przypraw, w tym soli, jest dla psów szkodliwe. Każdy psiarz dobrze wie, że czworonożny podopieczny potrafi prosić jak nikt, ale nie uginaj się i nie dawaj psu swojego jedzenia.

Karma sucha czy mokra dla psa?

W przypadku żywienia psów wybór rodzaju karmy zależy przede wszystkim od preferencji twoich oraz twojego psa. W przypadku zdrowych zwierząt nie ma większej różnicy, jeśli twój pies będzie chętny zarówno na karmę suchą, jak i mokrą. Pamiętaj jednak, że oba typy karmy się różnią – mokra zawiera znacznie więcej wody, przez co jest mniej kaloryczna, z kolei sucha zmniejsza odkładanie się kamienia nazębnego i nie pozwala rozwijać się bakteriom. To szczególnie istotne w przypadku ras, które często cierpią na schorzenia jamy ustnej.

Większą uwagę na typ karmy zwróć w przypadku zwierząt starszych lub takich, które mają np. starte zęby. W ich przypadku karma mokra będzie wiązała się z większym komfortem spożywania.

Tych rzeczy nie dawaj psu pod żadnym pozorem!

Lista zakazanych psich produktów jest bardzo długa, dlatego powinieneś dbać o to, by jedzenie inne niż to w misce znajdowało się poza zasięgiem psich zębów. Przykładowe produkty, które mogą co najmniej zaszkodzić twojemu podopiecznemu to:

  • kawa;
  • czekolada;
  • kakao;
  • warzywa cebulowe w każdej postaci;
  • mleko;
  • kocia karma – ze względu na zupełnie inną podaż składników odżywczych, nieodpowiednią dla psów!;
  • awokado;
  • wszystkie kości po obróbce termicznej.

Jeśli mimo wszystko pies sam się „poczęstuje”, nie panikuj. Obserwuj psa i reakcję jego organizmu. Pod żadnym pozorem nie podawaj tych produktów stale i w dużej ilości, a najlepiej po prostu w ogóle odizoluj od nich psa.

Jakie karmy dla psa wybierać?

Idealnie, jeśli żywienie psów opiera się na podawaniu zwierzęciu produktów nieprzetworzonych. Istnieją dwa podejścia: 

  • dieta BARF – surowe mięso, podroby, warzywa i owoce;
  • Whole Prey – całe uśmiercone wcześniej zwierzęta, na przykład gryzonie, ale i różne gatunki ptaków; dieta ta jest popularniejsza w przypadku żywienia kotów niż psów. 

To jednak diety wymagające przede wszystkim czasu i wiedzy. Nie każdemu przypadnie też do gustu konieczność przygotowywania takich posiłków. Na szczęście gotowe karmy również mogą być pełnowartościowe.

Zwróć uwagę na skład

Przede wszystkim zwracaj uwagę na ilość mięsa w składzie produktu. Im go więcej, tym lepiej – wybieraj karmy z co najmniej 50% mięsa, najlepiej w formie suszonej. Im mniej w nich wypełniaczy, zwłaszcza zbóż – ryżu, kukurydzy czy pszenicy, tym lepiej. Pożądane dodatki to warzywa lub owoce, najczęściej marchewki, ziemniaki, dynie, jabłka. Dobre karmy zawierają też dodatkowe substancje, na przykład witaminy.

Mobile 336x280 1
Desktop 580x400 1
Desktop 970x250 1

Unikaj karm marketowych! Są pełne zbóż, mięsa złej jakości (MOM) i wypełniaczy oraz chemicznych poprawiaczy smaku czy aromatu. To tanie produkty, które na pewno nie nadają się dla dobrze żywionego psa!

Żywienie psów – to nie musi być trudne!

Jak widać, żywienie psów wcale nie jest skomplikowane, jeśli tylko będziesz stosować się do kilku podstawowych zasad. Nie karm psa resztkami swojego jedzenia. Wybieraj karmy o możliwie najwyższej zawartości mięsa i dopasowane do wieku oraz rozmiaru psa. To sprawi, że nie tylko dostarczysz mu niezbędnych makro- i mikroskładników, ale też utrzymasz go w zdrowiu przez długie lata!