Koń appaloosa – historia i pochodzenie rasy

W 1540 roku Francisco Vásquez de Coronado wyruszył na czele konkwistadorów z Meksyku na północ, aby odnaleźć Siedem miast Królestwa Cibola. Wyprawa nie przyniosła oczekiwanych efektów, a umierający z wycieńczenia Coronado nakazał zabić konie, żeby zapewnić pożywienie dla pozostałych z oddziału i utrzymać ich przy życiu. Według legendy pięć koni uciekło przed zabiciem i stworzyły podstawę stad mustangów w Ameryce Północnej. W rzeczywistości często zdarzało się, nie tylko Hiszpanom, ale też innym Europejczykom, że konie uciekały. W ten sposób na wolności znalazły się konie arabskie, andaluzyjskie, berberyjskie oraz zwierzęta juczne różnych ras.

Początkowo appaloosy były własnością tylko plemienia Nez Perce, które prowadziło regularną hodowlę i dbało o czystość rasy. Jednak, wskutek stopniowej kolonizacji, rdzenni mieszkańcy tych terenów zostali przepędzeni z okolic rzeki Palouse, a rasa zaczęła powoli wymierać. Z początkiem XX wieku, z inicjatywy Amerykanina Claude’a Thompsona, rasa została uratowana. Aby ją uszlachetnić, krzyżowano klacze appaloosa z ogierami rasy quarter horse oraz pełnej krwi angielskiej. Od momentu powstania Appaloosa Horse Club czystość krwi zostaje zachowana.

Po wypędzeniu rdzennych mieszkańców konie rozbiegły się po stepie, udało się znaleźć i schwytać zaledwie kilkanaście z nich, stanowiących podstawę dzisiejszej hodowli koni, która obecnie liczy kilkaset tysięcy sztuk w Stanach Zjednoczonych.

Koń appaloosa – budowa i wygląd

Rasa osiąga do 165 cm wysokości w kłębie. To dosyć silny koń, ale o smukłej sylwetce. Ma niewielką, szlachetną głowę oraz silne tylne kończyny. Poza charakterystycznym umaszczeniem appaloosa wykazują inne osobliwe cechy, jak na przykład:

• wiotka i rzadka grzywa oraz ogon;
• biała twardówka (część oka dookoła tęczówki);
• nakrapiania skóra na pysku;
• paskowany pionowo róg kopytowy.

Same kopyta są twarde i znacznie bardziej sprężyste niż u pozostałych ras. Takie kopyta wywierają znaczny wpływ na wytrzymałość koni, które można dzięki temu wykorzystywać w szerokim zakresie.

Umaszczenie koni rasy appaloosa

Cecha, z której szczególnie słyną konie appaloosa to wyjątkowe, tarantowate umaszczenia, które przybiera bardzo różne konstelacje. Niezwykle rzadko spotykane są zwierzęta w jednolitym kolorze. Wyróżnia się pięć najważniejszych wzorów umaszczenia koni tej rasy, przy czym wszystkie rodzaje maści są tarantowate, oto one:

• wzór lamparci, kiedy zwierzę ma ciemne cętki na jasnym tle;
• płatki śniegu, czyli jasne cętki na ciemnym tle;
• derka biała oznacza, że zad i grzbiet są białe, a reszta sylwetki ciemna;
• derka nakrapiana, czyli zad i grzbiet białe nakrapiane, reszta sylwetki ciemna;
• marmurek to nakrapiany wzór na ciele pod postacią nierównomiernych jasnych plam, czasem te plamy na siebie nachodzą.

Koń appaloosa – charakter

To spokojne, bardzo przyjaźnie nastawione do pracy z człowiekiem wierzchowce. Bardzo lubią ludzkie towarzystwo – chętnie wykonują polecenia i się uczą. Ponadto są pracowite, szybkie i wytrzymałe.

Koń appaloosa – użytkowość

Biorąc pod uwagę usposobienie psychofizyczne appaloosów można stwierdzić, że równie dobrze sprawdzają się zarówno w pracy, jak i w jeździectwie.

Koń appaloosa – cena

Cena konia appaloosa kształtuje się w przedziale od 10 tys. do 60 tys. zł. Składa się na nią wiele czynników, między innymi: wiek, płeć, zdolność do rozmnażania, rodowód, historia, stan zdrowia, etc.

Koń appaloosa – ciekawostki o wyjątkowej rasie

Konie otrzymały nazwę od regionu rzeki Palouse, obejmującego północną część Idaho i północno-wschodni Oregon.

Koń rasy appaloosa poza charakterystycznym nakrapianym umaszczeniem ma wiele innych ciekawych cech. Jedną z nich jest uniwersalność użytkowa, która sprawia, że kupno appaloosa może być pod z wielu powodów niezmiernie opłacalne dla hodowcy, dzięki temu łatwiejsza jest również sprzedaż. Niecodzienna uroda tych wyjątkowych „koni westernowych”, ich przyjazny charakter oraz owiane legendą pochodzenie sprawiają, że zyskały one szerokie grono miłośników.

Konie islandzkie, znane też jako islandery, to jedyna rasa końska występująca w nordyckim kraju słynącym z zórz polarnych, gejzerów i miejsca, w którym podobno mieszkają trolle. Dla miłośników jeździectwa i hodowców Islandia jest znana właśnie z tych niepozornych koni, charakteryzujących się chodem znanym jako tölt (chód czterotaktowy).

Konie islandzkie – historia rasy

Przodkowie tych małych, krępych koni pamiętają czasy wikingów. To właśnie nordyccy osadnicy przywieźli je na wyspę w IX i X wieku. Oprócz wikingów na wyspę przybyły również ludy z zachodnio-północnej Europy, które wwiozły inne szczepy koni na wyspę. Islandzki parlament w 982 roku wprowadził zakaz wwożenia jakichkolwiek koni do kraju. Z tego powodu przez ponad 1000 lat nie pojawiły się domieszki innych ras, dzięki czemu konie islandzkie są jedną z najczystszych ras koni na świecie. Pierwsze wzmianki w literaturze o nich pochodzą z XII wieku.

Pod koniec XVIII wieku islandery niemal całkowicie wymarły na skutek erupcji wulkanu. Do śmierci wielu zwierząt doszło przez pył wulkaniczny. Selektywna hodowla i dobór naturalny wynikający z surowego klimatu i braku naturalnych wrogów na wyspie sprawiły, że zwierzęta te nabrały cech, z których słyną dzisiaj. Mają wiele przymiotów swoich mniejszych kuzynów. Z tego powodu na pierwszy rzut oka można nazwać islandzkiego konia kucem.

Konie islandzkie – budowa

Konie islandzkie są nieduże, o zwartej i mocnej budowie:

• wysokość w kłębie wynosi od 130 do 145 centymetrów;
• głowa proporcjonalna z prostym profilem i szerokim czołem;
• szyja krótka, mocno umięśniona, szeroka u podstawy;
• łopatki lekko pochylone i muskularne;
• kłąb niski i szeroki;
• klatka piersiowa głęboka;
• silny długi grzbiet;
• zad lekko stromy, dobrze umięśniony i szeroki;
• mocne nogi, krótkie, ale silne, o długich kościach nadpięcia i krótkich pęcinach;
• grzywa obfita;
• ogon nisko osadzony z grubym włosiem.

Konie islandzkie – umaszczenie

Konie islandzkie występują w wielu umaszczeniach. Najpopularniejsze maści to kasztanowata, bułana, gniada, kara, myszata, palomino, srokata i dereszowata. O mnogości barw sierści tego zwierzęcia świadczy fakt, że Islandczycy posiadają ponad 100 nazw określających kolory umaszczenia konia islandzkiego.

Konie islandzkie – zdrowie i długość życia

Lodowaty klimat, przemierzanie śnieżnych bezdroży i życie w trudnym terenie sprawiły, że islandery rzadko chorują i są długowieczne, na co wpływ ma brak chorób dziedzicznych i brak trudności podczas wyźrebiania. Ich metabolizm jest dostosowany do przyswajania minimalnej ilości paszy. Średnia długość ich życia wynosi do 40 lat, ale najstarsze osobniki osiągały 59 lat. Są jednak narażone na choroby spoza Islandii. Brak odporności sprawia, że jakakolwiek epidemia byłaby katastrofalna w skutkach. Konie wywożone z wyspy nie mają prawa wrócić do kraju.

Konie islandzkie – pielęgnacja

Konie islandzkie są wytrzymałe, zdrowe i łatwe w utrzymaniu. Uległy charakter sprawia, że rutynowe wizyty u weterynarza i zakładanie podków nie sprawiają problemów. Należy o nie dbać jak o pozostałe rasy koni – czyścić ich kopyta, wyczesywać sierść oraz puchatą grzywę i ogon.

Konie islandzkie – charakter

Konie islandzkie mają przyjazny temperament. Są pewne siebie, dość entuzjastyczne i przyjaźnie nastawione, spokojne i ciekawe świata, ale mają tendencję do płoszenia się, co zapewne jest spowodowane brakiem wrogów w środowisku naturalnym. Mają silne potrzeby społeczne z racji hodowli w systemie tabunowym. Bez towarzyszy cierpią, ale nie zawsze czują się dobrze wyłącznie w towarzystwie innego ogiera lub klaczy. Zadowalają się również przebywaniem z owcami lub kozami.

Konie islandzkie – użytkowość

Islandzkie konie posiadają idealne predyspozycje do prac fizycznych, więc rolnicy nadal wykorzystują je na islandzkich farmach, a także przeznaczają do produkcji końskiego mięsa. Poza Islandią używano ich również do pracy w kopalniach. Z czasem odkryto jednak, że sprawdzają się też w zawodach jeździeckich jako wierzchowce. W 1874 roku odbył się pierwszy rajd koni islandzkich.

Z racji predyspozycji do dodatkowych chodów (tzw. chodów lateralnych), jak inochód (bieg naprzemiennie wykorzystujący obie lewe i obie prawe kończyny, jak u wielbłąda) i tölt, biorą udział w specjalnych pokazach. W dużej mierze koniki te służą również jako atrakcja turystyczna lub do przejażdżek rekreacyjnych.

Konie islandzkie – hodowla

W 1904 roku powstała Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Koni Islandzkich (FEIF) obecna w 19 krajach świata. Dba ona, by hodowle koni islandzkich spełniały wszelkie wymogi rasy. Chociaż islandzkie konie są popularne w różnych częściach globu, hodowcy w samej Islandii prowadzą różne hodowle, ukierunkowane na konkretny cel. Zwierzęta te, poza hodowaniem w celach pracy pod siodłem, są wykorzystywane do pracy gospodarczej. Nadal odgrywają ważną rolę jako konie rolne i pasterskie.

Konie islandzkie – cena

Mimo niewielkich rozmiarów są stosunkowo drogie. Ich ceny zaczynają się od kilkudziesięciu tysięcy złotych i często przekraczają sto tysięcy.

Konie islandzkie – ciekawostki

Pełniły ważną rolę w mitologii nordyckiej, o czym świadczy ich obecność w islandzkich sagach. Były czczone jako symbol płodności, a białe okazy składano w ofierze. Odyn miał dosiadać Sleipnira – rumaka o ośmiu nogach. W średniowieczu były więc uważane za jedno z najcenniejszych dóbr.

Zwierzęta te często są zwane kucami islandzkimi i czasem klasyfikowane jako mniejsi kuzyni dużych wierzchowców. Według jednej z teorii islandery są klasyfikowane jako konie z powodu braku słowa „kuc” w języku islandzkim.

Konie islandzkie to unikatowe zwierzęta. Doceniają je zarówno jeźdźcy (rekreacyjni, jak i sportowi), jak i rolnicy. Odznaczają się nietypową budową, silnym zdrowiem, łagodnym charakterem, wytrzymałością i długowiecznością.

Źródło zdjęcia : Eerschay via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Koń holsztyński to gorącokrwista rasa koni pochodząca z regionu Szlezwik-Holsztyn (niem. Schleswig-Holstein) położonego w północnych Niemczech. Przyjmuje się, że jest to najstarsza z ras gorącokrwistych. Jej powstanie szacuje się na XIII wiek. Chociaż populacja nie jest duża, konie holsztyńskie przodują w międzynarodowych skokach przez przeszkody i zdobywają podia w ujeżdżeniu, powożeniu, gonitwach i Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego, czyli WKKW. Zobacz, czego jeszcze dowiesz się o tej rasie.

Koń holsztyński – poznaj historię rasy

O koniu holsztyńskim jako rasie zaczęło się mówić już w XII wieku. Jeszcze w czasach średniowiecza w klasztorze w Uetersen hodowano ciężkie i mocne konie nadające się do wielogodzinnego maszerowania. Prace nad udoskonaleniem rasy opierały się na krzyżowaniu ich z końmi hiszpańskimi, orientalnymi, a także neapolitańskimi. W końcu w XVI wieku silną rasę konia holsztyńskiego rozpoznawano w wielu zakątkach kontynentu europejskiego. Szczególnym uznaniem cieszył się w Hiszpanii, Francji, Danii oraz Włoszech. Jego popularność bardzo szybko zaskoczyła samych hodowców.

W trakcie wojen napoleońskich rasa bardzo ucierpiała i jej populacja uległa zmniejszeniu. Mniej więcej w 1850 roku rasę holsztyńską krzyżowano z końmi pełnej krwi angielskiej. Z końcem XIX wieku powstał Holsztyński Związek Hodowlany, który sprawował nadzór nad hodowlą tej rasy. Koń holsztyński miał posłużyć do ulepszania niemieckich ras koni gorącokrwistych, między innymi rasy hanowerskiej i westfaskiej.

W regionie holsztyńskim hodowla miała poparcie dworu duńskiego oraz północnoniemieckiego. Natomiast w XVIII i XIX wieku większym szacunkiem darzono konie ciężkie, ale jednocześnie energiczne z żywym temperamentem – do powozu i pod siodło.

Koń holsztyński – sylwetka i rozmiar

To wysokie i silne wierzchowce, które przeciętnie osiągają w kłębie od 160 do 172 cm wysokości. To koń gorącokrwisty, a do tego duży i silny. Jako że jest to wysoce szlachetna rasa sportowa, ma wyraźne cechy osobników pełnej krwi:

• głowa jest pełna wyrazu, ma średnią wielkość;
• szyja smukła, długa i muskularna;
• kłąb wydatny i długi;
• klatka piersiowa głęboka i szeroka;
• grzbiet długi i mocny;
• spadzisty, ale bardzo umięśniony zad.

W związku z długimi i smukłymi kończynami oraz mocnymi stawami rasa posiada doskonałe warunki do skoków i galopu. Holsteiner jest wyposażony w dosyć masywne kopyta.

Koń holsztyński – maść

Najczęściej spotyka się holsztyny maści gniadej i siwej. Czasami występują odcienie kare lub kasztanowate. Umaszczenie jest jednolite i gładkie, a sierść ładna i lśniąca.

Koń holsztyński – usposobienie

Koń holsztyński to niezwykle uważny i chętny do współpracy, a zarazem wszechstronny wierzchowiec. Koń o mocnych nerwach i z ogromną wytrzymałością. Z natury nie jest płochliwy, wręcz przeciwnie, wykazuje się odwagą. Uważa się, że jest stosunkowo łatwy w prowadzeniu. Koń holsztyński ma zrównoważony temperament, jest spokojny i posłuszny. Ponadto cechuje go duży iloraz inteligencji.

Koń holsztyński – użytkowość

Przede wszystkim jest to rasa sportowa, którą trenuje się głównie do skoków przez przeszkody, jednakowoż osiąga doskonałe wyniki w klasycznym ujeżdżaniu.

Koń holsztyński – miejsca hodowli i cena

Aktualnie konie są hodowane zgodnie z wzorcem niemieckiego konia wierzchowego, czyli lekkie, nakierowane na użytkowanie jeździeckie. Niezmiennie (od średniowiecza) Holsztyn stanowi przodujący ośrodek hodowli koni sportowych w Niemczech, a hodowla znajduje się głównie w prywatnych rękach.

Ciekawostki o koniu holsztyńskim

• W czasach pruskich miasto Traventhal w Niemczech zostało istotnym ośrodkiem hodowli tych koni. Założono tam specjalną stadninę dla wojska.
• Guériniere (francuski mistrz jazdy konnej) chwalił uzdolnienie holsztynów do ujeżdżania według klasycznej szkoły.
• Koń holsztyński to jedna z 16 hodowanych w Niemczech ras gorącokrwistych.

Koń holsztyński to gorącokrwista rasa z Niemiec, której przedstawiciele osiągają spektakularne wyniki w kilku dyscyplinach sportowych: WKKW, skokach przez przeszkody oraz ujeżdżaniu klasycznym. Historia konia holsztyńskiego i opis rasy chyba nie pozostawiają niejasności co do tego, że może on stanowić doskonały nabytek hodowlany do prywatnej stajni, jako zwierzę z predyspozycjami do tak wszechstronnego wykorzystywania.

Żródło zdjęcia: Holsteiner Apfelschimmel via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Konie haflinger zrodziły się wskutek skrzyżowania czterech różnych ras, mianowicie: bośniackiej, noryckiej, huculskiej, a także czystej krwi arabskiej. To konie, które są najchętniej wybierane do rekreacji, bo pomimo swoich niewielkich rozmiarów doskonale sprawdzają się w trakcie dłuższych wycieczek. Klasyfikuje się je jako konie typu jucznego. Co jeszcze należy wiedzieć o tej rasie?

Konie haflinger – historia rasy

Nie ma problemu ze sprawdzeniem pochodzenia każdego z koni tej rasy. Wystarczy prześledzić księgi hodowlane, które doprowadzają do jednego z siedmiu ogierów, pośrednio odpowiedzialnych za powstanie haflingerów. Najbardziej znanym z nich jest półkrwi arab o imieniu Follie. To właśnie dzięki niemu wszystkie haflingery, niezależnie od umaszczenia, cechują się niezwykle jasną grzywą.

Konie rasy haflinger – charakterystyka wyglądu

Haflingery to najwyższe kuce na świecie. Charakteryzuje je mocno rozwinięty tułów, suche kończyny i rozłupany zad. Z racji tego, że są najwyższymi końmi w typie kuca, nie należą do zbyt wysokich osobników. Podstawowe cechy ich budowy to:

• wysokość w kłębie od 135 do 142 cm;
• obwód klatki piersiowej od 170 do 175 cm;
• obwód nadpęcia wynosi ok. 19 cm;
• masa ciała od 400 do 500 kg.

Głowę mają niedużą, ruchliwe i krótkie uszy, a także duże, błyszczące oczy. Głowa ma wdzięk koni arabskich. Wierzchowce cechuje silna szyja, prosty grzbiet oraz szeroki, zaokrąglony i muskularny zad. Nogi stosunkowo krótkie, dobrze ukostnione i mocne. Długie i skośne łopatki. Nogi nie są wyposażone w sterczące szczotki, ogon i grzywa gęste i obfite. Kopyta mocne, dzięki czemu koń dobrze sobie radzi w górskich terenach.

Konie haflingery – umaszczenie

Haflingery mają kasztanowate i ciemnokasztanowate umaszczenie z konopiastą grzywą i jasnym ogonem.

Zdrowie i długość życia haflingera

Przedstawiciele tej rasy stosunkowo późno osiągają dojrzałość, do pracy zaczyna się ich używać dopiero po ukończeniu 3,5 roku. Uchodzą za konie długowieczne.

Konie haflinger – charakter

Haflingery charakteryzuje dosyć silny charakter, dlatego bywają bardzo uparte. W kontaktach z ludźmi mają jednak stosunkowo łagodne podejście i wykazują chęć do pracy. Doskonale nadają się dla dzieci i początkujących, do nauki jeździectwa. Są niezwykle wytrzymałe, dlatego rajdy i marsze na długie dystanse stanowią dla nich prawdziwą radość. Ponadto rasę charakteryzuje ponadprzeciętna inteligencja, bystrość i umiejętność szybkiego uczenia się.

Przyjazny, łagodny wygląd i bystre oczy sprawiają, że ten kuc bez wysiłku zjednuje sobie serca dzieci i nie tylko.

Konie haflinger – jeździectwo

Charakteryzuje się dużą dzielnością w terenie górzystym (ma do tego świetnie przystosowaną budowę i mocne kopyta), jednakowoż równie dobrze sprawdza się w pracy pod siodłem. Ze względu na budowę wykorzystywany jest do pracy z dziećmi i dorosłymi niskiego wzrostu.

Konie haflinger – hodowla

Konie tej rasy pochodzą z miejscowości Hafling (stąd nazwa) położonej w Tyrolu. Tyrol w wyniku niesnasek politycznych po pierwszej wojnie światowej został podzielony na dwie części: austriacką i włoską. Dlatego funkcjonują dwa oficjalne związki hodowli haflingerów. Obie federacje dają możliwość krzyżowania, wyłącznie na terenie Niemiec, z arabami. Ma to na celu zapobiec wulgaryzacji rasy. Konia rasy haflinger traktuje się jako szlachetnej krwi, nawet jeżeli tylko w ¼ jest arabem.

Obecnie te konie są hodowane w krajach europejskich, USA, a także Turcji. Aktualnie na świecie pogłowie haflingerów wylicza się na ok. 250 tys. sztuk. Ceny w Polsce wahają się od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych.

Konie haflinger – ciekawostki o koniach tej rasy

• Austriacy rozpatrują rasę haflingera jako rasę narodową, dlatego zwierzęta znakowane są literą „H” w połączeniu z narodowym kwiatem, czyli szarotką.
• Tyrolski Związek Hodowców Haflingerów w Ebbs powstał w 1921 roku.

Konie haflinger to niezwykle miłe i stosunkowo małe konie, uznawane za największe w typie kuca. Ze względu na niewielki rozmiar znakomicie sprawdzają się w pracy z dziećmi, ale równie dobrze radzą sobie na długodystansowych wycieczkach po górzystym terenie.

Konie siwe to piękne zwierzęta, które występują dość powszechnie. Wiele ras występuje wyłącznie bądź głównie w tej maści. Należą do nich rasy znane i cenione na całym świecie za swój wspaniały wygląd, doskonały charakter i wszechstronność. Są to m.in. kłusak orłowski, koń czystej krwi arabskiej, koń lipicański czy camargue. Koniecznie dowiedz się, jak powstaje kolor siwy i jak pielęgnować rumaka w tym umaszczeniu!

Siwy koń – jak wygląda?

Warto od razu zaznaczyć, że maść siwa i biała to nie to samo, choć są ze sobą często mylone. Maść biała jest wzorem białych plam, natomiast maść siwa to wzór białych włosów. W przypadku popularnych siwków, jak bywają nazywane, koń ma ciemną skórę (doskonale widoczną przy oczach, chrapach i genitaliach), na której występuje przewaga białych włosów z domieszką włosów, które są zabarwione. Wiele osób kojarzy siwego konia z równie siwą/białą grzywą i ogonem. Tymczasem mogą one mieć barwę szarą, biało-czarną i czarną. Istnieje wiele odcieni omawianego umaszczenia. Są one uzależnione przede wszystkim od wyjściowej maści i stopnia wysiwienia (o tym szerzej poniżej), a należą do nich m.in.:

• ciemnosiwy – w tym przypadku sierść ma barwę burą;
• jasnosiwy – sierść jest biała, natomiast kończyny i zad są zazwyczaj nieco ciemniejsze;
• szpakowaty i jabłkowity – koń siwy jabłkowity ma sierść o szarej barwie z charakterystycznymi jasnymi plamami;
• szpak miodowy – to ciekawe umaszczenie oznacza, że koń siwieje z maści wyjściowej kasztanowatej, sierść przybiera barwę rdzawo-białą;
• szpak różany – umaszczenie to zdradza, że koń siwieje z maści wyjściowej gniadej, jego sierść ma barwę brunatnobiałą;
• mlecznosiwy – to po prostu barwa intensywnie biała, bez widocznej domieszki włosów zabarwionych;
• dropiaty – biała sierść jest pokryta niedużej wielkości kropkami w kolorze czarnym bądź rudym.

Jak powstaje siwe umaszczenie?

Tak na dobrą sprawę siwy wcale nie jest kolorem. Powstanie tego umaszczenia wiąże się z zahamowaniem transportu melanin (pigmentu) do cebulek włosów. Modyfikacja ta jest możliwa dzięki genowi G, który jest bardzo powszechny. Uzyskanie siwego wierzchowca nie jest zatem trudne. Wystarczy, że jeden z rodziców cechuje się tą maścią. W ramach ciekawostki warto dodać, że zupełnie inaczej jest np. z końmi izabelowatymi. Nawet jeśli oboje rodziców ma tę maść, istnieje zaledwie 50% szans na to, że potomstwo ją odziedziczy!

Wzór postępujący – co to znaczy?

Maść ta jest tak zwanym wzorem postępującym, co oznacza, że źrebaki nie są od razu siwe. Rodzą się w jednej z podstawowych maści – karej, gniadej czy kasztanowatej – i zaczynają siwieć z wiekiem. Jak rozpoznać, czy maluch będzie siwkiem? Warto obejrzeć jego oczy. Jeśli rzęsy są białe, najprawdopodobniej będzie, gdyż koń siwieje od głowy. Może osiwieć bardzo szybko i całkowicie lub też zmiana będzie następować powoli i nie dojdzie co całkowitego wysiwienia. Częstym widokiem są przykładowo konie siwe w hreczce, czyli w niewielkich plamkach będących pozostałością po maści bazowej. 

Jak pielęgnować siwka?

Dokładnie tak samo jak każdą inną rasę. Należy regularnie czyścić sierść, rozczesywać grzywę i ogon, dokładnie myć i czyścić kopyta, sprawdzać stan oczu, uszu i całego pyska. Jest to jednak umaszczenie o tyle „problematyczne”, że znacznie bardziej niż na innych, ciemniejszych widać na nim każde zabrudzenia. Opiekunowie siwków muszą zatem czyścić swoich podopiecznych ze szczególną dokładnością i systematycznie, bo tutaj niestety nic się nie ukryje!

Najpopularniejsze rasy siwych koni

Wiele ras występuje w tym umaszczeniu – często jest to ich jedyna bądź głównie spotykana maść. A należą do nich m.in.:

• kłusak orłowski;
• angloarab shagya;
• koń czystej krwi arabskiej;
• irish draught;
• koń lipicański;
• koń andaluzyjski;
• camargue;
• koń luzytański;
• koń buloński.

Podsumowanie

Popularne siwki są wspaniałym zwierzętami, które swoje umaszczenie osiągają dopiero z czasem. To sympatyczne, piękne zwierzęta, które zdecydowanie warto bliżej poznać!

Kłusak orłowski, choć stworzony z myślą o zaprzęgu, wspaniale sprawdza się w wielu innych zadaniach. To świetny koń sportowy, który jest wyjątkowo szybki, odważny i wytrwały. To najstarsza rasa kłusaków na świecie i jeden z najsłynniejszych i najbardziej docenianych koni rosyjskich. Interesujesz się sportami konnymi? Jeśli tak, to wyjątkowe zwierzę zdecydowanie warto poznać! 

Kłusak orłowski – historia rasy

Kłusak orłowski powstał w drugiej połowie XVIII wieku w Rosji z krzyżówki słynnego ogiera Smietanki (koń czystej krwi arabskiej) z klaczami m.in. ras holenderskich, duńskich i maklemburskich. Twórcą rasy był hrabia Aleksy Orłow. Wedle różnych informacji dostał on lub kupił ogiera Smetankę i postanowił stworzyć nowego, silnego konia powozowego. De facto założycielem współczesnej rasy jest ogier Bars I, wnuk Smetanki. W kolejnych latach konie krzyżowane były z kłusakami amerykańskimi. Celem było stworzenie jeszcze szybszego konia.

W pewnym momencie rasa była zagrożona wyginięciem. Wówczas zarząd Rosyjskich Stadnin Państwowych wydał ostre przepisy, w wyniku których udało się ją ocalić. Obecnie kłusak ten hodowany jest głównie w Bułgarii i używa się go do uszlachetniania ras miejscowych. 

Budowa kłusaka orłowskiego

Jest to koń lekkiej budowy, o bardzo eleganckim pokroju, który mierzy przeciętnie od 157 do 164 cm wysokości w kłębie. Jego głowa jest mała, ma profil prosty bądź nieznacznie garbonosy. Charakterystyczna cecha kłusaka orłowskiego to długa szyja, zwana łabędzią. Zazwyczaj jest ona trzymana wysoko. Grzywa jest bardzo obfita. Kłąb i grzbiet są długie, podobnie jak kończyny zwieńczone niedużymi szczotkami pęcinowymi i sporych rozmiarów kopytami. Klatka piersiowa bywa płytka. Zad jest krótki, szeroki i silny. Bujny ogon zaś wysoko osadzony. 

Umaszczenie kłusaka orłowskiego

Koń ten występuje zazwyczaj w umaszczeniu siwym, gniadym, karym i kasztanowatym. Często spotkać można konie charakterystyczne pod tym względem.

Zdrowie i długość życia

Koń żyje przeciętnie 20–35 lat. Kłusaki te nie są wyjątkiem, choć oczywiście zdarzają się osobniki dożywające znacznie starszego wieku. Są to zwierzęta stosunkowo wytrzymałe i zdrowe. 

Pielęgnacja kłusaka orłowskiego

Pielęgnacja konia powinna odbywać się dokładnie i regularnie. Należy go systematycznie szczotkować, by pozbyć się wszelkich nagromadzonych w ciągu dnia zanieczyszczeń. Bardzo ważne jest mycie pyska, czesanie grzywy i ogona oraz skrupulatne czyszczenie kopyt, które zapobiega urazom i infekcjom. Nie warto spieszyć się z wykonywaniem zabiegów pielęgnacyjnych, ponieważ czas spędzony z koniem to czas na budowanie zaufania i wspaniałej relacji!

Charakter kłusaka orłowskiego

Koń ten odznacza się bardzo zdecydowanym charakterem. Jest wyjątkowo odważny, energiczny i wytrzymały. Właściwie prowadzony, będzie zwierzęciem spokojnym, zrównoważonym i cierpliwym. Zalety jego charakteru są bardzo doceniane – do tego stopnia, że kłusak orłowski wykorzystywany jest do uszlachetniania innych ras. 

Hodowla kłusaka orłowskiego

Koń ten cieszy się szczególnym uznaniem w Bułgarii. Obecnie można znaleźć tam wiele renomowanych i sprawdzonych hodowli. Liczne hodowle znajdują się również w Rosji. W Polsce i innych krajach europejskich także można nabyć tego konia. Za ile? Cena kłusaków orłowskich rozpoczyna się już od około 4000 euro. Nie są jednak rzadkością znacznie wyższe oferty sprzedaży. Duża rozbieżność cenowa może wynikać m.in. z wieku konia, jego płci, osiągnięć i predyspozycji, pochodzenia, a także z miejsca i renomy hodowli. 

Ciekawostki o kłusaku orłowskim

1. Jak mówią podania, wspomniany hrabia Orłow zdecydował się na stworzenie nowego, silnego konia powozowego, ponieważ… jego otyłość nie pozwalała mu na jazdę wierzchem.
2. Dwa najbardziej znane kłusaki orłowskie to ogier Kwadrat (zwycięzca niemal wszystkich wyścigów w grupie zamkniętej i otwartej) oraz wałach Balagur (koń wyścigowy a później policyjny).

Podsumowanie

Kłusak orłowski to znana i ceniona rasa rosyjska, która cechuje się dużą wszechstronnością, wytrzymałością, odwagą i cierpliwością. W większości przypadków są to konie wyścigowe, jednak spotyka się je także w rekreacji, w terapii oraz na paradach. 

Paso fino wywodzi się z malowniczego Puerto Rico, zdobytego przez hiszpańskich osadników z początkiem XVI wieku. Selektywna hodowla rasy rozpoczęła się stosunkowo szybko, bo już około 1550 roku. Jej przedstawiciele to wspaniałe wierzchowce o ogromnej odporności i wytrzymałości. Są szybkie i zwinne, a przy tym zrównoważone i przyjazne. Przez kilka wieków istnienia rasa zyskała pokaźne grono miłośników. Poznaj ją bliżej, a gwarantujemy, że zachwyci!

Historia rasy paso fino

Początki rasy datowane są na XVI wiek, gdy hiszpańscy konkwistadorzy przybyli do Puerto Rico wraz ze swoimi końmi. Wymarła obecnie rasa jennet krzyżowana była ze słynnymi końmi andaluzyjskimi. W żyłach paso fino prawdopodobnie płynie krew berberów. Celem hodowli było stworzenie konia bardzo wytrzymałego i jednocześnie wygodnego dla jeźdźca – każdy z tych efektów udało się osiągnąć. W 1943 roku w Puerto Rico została założona Federacja Sportu Koni Paso Fino. Konie te chętnie wykorzystywane były m.in. w wyścigach i innych zawodach. 

Paso fino – budowa

Konie te osiągają od 140 do 150 cm wysokości w kłębie. Są niewielkie, cechują się lekką budową. Ich mała, sucha głowa osadzona jest na umięśnionej szyi. Mają silne, rozbudowane łopatki, głęboką i szeroką klatkę piersiową, a także krótki grzbiet, owalny zad i mocne nogi. Ich ogon jest najczęściej osadzony nisko. Charakterystyczną cechą wyglądu tych koni są ich oczy w kolorze jasnopomarańczowym, żółtym lub bursztynowym. 

Paso fino – umaszczenie

Ta rasa koni występuje zasadniczo we wszystkich rodzajach umaszczenia. Nie ma maści niepożądanej. Ze względu na to, że jest niejednorodna, można spotkać bardzo różne osobniki.

Zdrowie i długość życia

Paso fino są końmi raczej zdrowymi, odpornymi i wytrzymałymi. Przewidywana długość ich życia nie różni się od przeciętnej długości życia koni, która wynosi około 20–35 lat.

Pielęgnacja paso fino

Chcąc zachować piękny wygląd i dobre zdrowie konia, należy go poddawać regularnym zabiegom pielęgnacyjnym. Podstawowe z nich to:

• dokładne czyszczenie sierści;
• rozczesywanie grzywy i ogona;
• mycie i czyszczenie kopyt;
• mycie pyska;
• kontrola oczu i uszu.

W trakcie zabiegów warto dokładnie obejrzeć konia pod kątem ewentualnych urazów. Im szybciej bowiem zostaną wychwycone, tym mniejsze prawdopodobieństwo powikłań. 

Charakter paso fino

Paso fino są bardzo żywiołowe, ale jednocześnie potrafią być łagodne, spokojne i zrównoważone. Cechują się wielką odpornością i wytrzymałością. Pomimo tego, że są bardzo niezależne i mają wyjątkowo indywidualną osobowość, doskonale współpracują z człowiekiem, jeśli stosowane wobec nich metody są odpowiednie. Trener/opiekun konia powinien wykazać się łagodnością, empatią, a zarazem konsekwencją. Co ciekawe, koń ten jest dość nieufny, dlatego człowiek musi wykazać się odpowiednim podejściem, chcąc zdobyć jego zaufanie. Kiedy już to zrobi, zyska bardzo oddanego, chętnego do pracy pupila.

Paso fino – użytkowość

Rasa ta jest wyjątkowo wszechstronna. Świetnie radzi sobie w różnego rodzaju zawodach (w tym wytrzymałościowych) i wyścigach. Wykorzystywana jest rekreacyjnie i podczas pokazów. Nazwę paso fino z języka hiszpańskiego można przetłumaczyć jako „płynny krok”. W tej kwestii warto dodać, że charakterystyczną cechą są różne rodzaje chodów. Poza stępem i galopem konie te poruszają się też chodami:

• paso fino – jest to tzw. krok paradny, bardzo wysoki;
• paso corto – cechuje się pośrednią długością pomiędzy skróconym i wyciągniętym galopem;
• paso largo – jest to rodzaj kłusa, bardzo szybki.

Inną charakterystyczną cechą paso fino jest energiczna akcja przednich nóg i potężny napęd tylnych nóg. 

Hodowla paso fino i cena za zwierzę

Cenione hodowle znajdują się przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych oraz w krajach Ameryki Południowej, gdzie rasa jest szczególnie popularna. Konie te można kupić także w hodowlach europejskich. 

Cena za konie tej rasy rozpoczyna się od około 5 000 euro. Uzależniona jest od wielu czynników, takich jak m.in. wiek konia, jego pochodzenie, przeznaczenie, umiejętności i osiągnięcia oraz miejsce i renoma hodowli.

Podsumowanie

Paso fino to niezależny koń o ciekawej osobowości, na którego zaufanie trzeba sobie zapracować cierpliwym, łagodnym podejściem. Jest zwierzęciem wszechstronnym, które doskonale radzi sobie w każdym powierzonym mu zadaniu. 

Konie berberyjskie to wyjątkowo intrygująca, a przede wszystkim stara rasa koni, która dała początek wielu innym, obecnie znanym i bardzo cenionym. To zwierzęta niezwykle odporne, doskonale radzące sobie w trudnych warunkach i bardzo niezależne. Ich wychowanie bywa jednak kłopotliwe. Koń berberyjski wymaga łagodnego, ale jednocześnie bardzo konsekwentnego opiekuna. Sprawdź najważniejsze informacje na temat rasy!

Konie berberyjskie – historia

Konie berberyjskie pochodzą z Afryki Północnej, a konkretnie z północno-zachodniego wybrzeża tego kontynentu, gdzie od ponad 3000 lat hodowane są przez miejscowe plemiona, głównie Tuaregów. Obecnie spotyka się je na Saharze, pustyni Namib, w Tunezji, Maroku, Algierii. Choć ich pochodzenie nie jest potwierdzone, zakłada się, że mogą wywodzić się od koni numidyjskich. To przodkowie wielu innych ras. Kiedy zostały sprowadzone przez Maurów do Hiszpanii, zaczęto je krzyżować z miejscowymi końmi, co dało początek rasie koni andaluzyjskich. Mają także swój udział w tworzeniu rasy pełnej krwi angielskiej. 

Budowa koni berberyjskich

Berbery swoim wyglądem nieco przypominają araby (konie czystej krwi arabskiej), z którymi były krzyżowane od VIII wieku. Są niewysokimi zwierzętami i osiągają nie więcej niż 140–150 cm w kłębie. Wyróżnia je smukła budowa, długa głowa o profilu garbonosym i prostej, mocnej, łagodnie wygiętej szyi. Konie berberyjskie mają szerokie nozdrza i duże oczy w orientalnym typie o przyjaznym, żywym wyrazie. Cechą charakterystyczną jest gęsty, pofalowany ogon i grzywa. Łopatki konia berberyjskiego są stromo ustawione i płaskie, a klatka piersiowa stosunkowo wąska. Zad jest opadający, ogon osadzony nisko. Kończyny są silne i smukłe. Kopyta zaś koń ten ma twarde, strome i wąskie. 

Umaszczenie berbera

Rasa pierwotnie występowała najprawdopodobniej w ciemnym umaszczeniu. Obecnie spotykane są przede wszystkim osobniki o siwym umaszczeniu (biała sierść z domieszką włosów brunatnych, czarnych lub rudych), choć hoduje się również konie maści kasztanowatej, gniadej i skarogniadej. 

Zdrowie i długość życia

Konie berberyjskie są zwierzętami bardzo odpornymi i zdrowymi, doskonale przystosowanymi do trudnych warunków. Od wieków żyją w trudnych warunkach pustynnych, dlatego świetnie radzą sobie z dużymi wahaniami temperatury i upałami. Bez problemu wytrzymują skrajne temperatury. Nie są też wymagające w kwestii żywienia. Mogą bez problemu przetrwać na paszy niskiej jakości, choć oczywiście nie jest to wskazane. Żyją przeciętnie 20–35 lat.

Rasa berberyjska – pielęgnacja

Konie tej rasy należy regularnie czyścić (specjalnymi szczotkami i zgrzebłem). Trzeba także:

• rozczesywać grzywę i ogon;
• myć pysk;
• ze szczególną starannością pielęgnować kopyta (specjalnymi narzędziami, które pozwolą dokładnie usunąć zanieczyszczenia).

Regularna, dokładna pielęgnacja sprawia, że koń berberyjski może zachować nie tylko doskonały wygląd, lecz także zdrowie. Co ważne, w jej trakcie można budować też więź ze zwierzęciem.

Charakter koni berberyjskich

Konie berberyjskie są bardzo inteligentne, niezależne i odważne. Kryją w sobie nieprzebrane pokłady energii. Bywają niespokojne i trudne w szkoleniu. Ze względu na niejednokrotnie trudny do opanowania temperament wymagają opiekuna konsekwentnego, śmiałego i doświadczonego, który wie, jak z nimi postępować.

Berber – użytkowość

Rasę tę cechuje szybkość, ogromna wytrzymałość, doskonała kondycja. W związku z tym chętnie są wykorzystywane jako konie sportowe (np. jako konie rajdowe) i wierzchowe. Pełnią też rolę koni rekreacyjnych, paradnych, jucznych i roboczych. 

Hodowla koni berberyjskich i ich cena

Konie berberyjskie są znane i cenione na całym świecie. Ich hodowle można znaleźć także w Polsce. 

Ceny za zwierzęta tej rasy rozpoczynają się średnio od 5 000–6 000 euro. Zależą w głównej mierze od wieku konia, płci, przeznaczenia (np. tańsze są zwierzęta przeznaczone do rekreacji niż sportowe), osiągnięć oraz renomy hodowli. 

Ciekawostki o koniu berberyjskim

Rasa ta, wykorzystywana jako konie bojowe, odegrała bardzo istotną rolę w czasie podbojów Maurów, które miały miejsce w XIII wieku, gdy udało się im zdobyć m.in. Półwysep Iberyjski. 

Podsumowanie

Konie berberyjskie to wyjątkowe zwierzęta – niesamowicie odważne, odporne i wytrzymałe. Choć potrafią być przyjacielskie i doskonale współpracować z człowiekiem, są jednocześnie wyjątkowo niezależne. Bywają trudne w ułożeniu, dlatego podczas pracy z nimi konieczne są ogromne doświadczenie i znajomość potrzeb rasy. 

Koń lipicański, inaczej nazywany lipicanem, to rasa rozpoznawalna przede wszystkim ze spektakli Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Doskonale radzą sobie jako aktorzy pokazów klasycznych stylów jazdy, jednak odnoszą również sukcesy w zaprzęgach. Poznaj bliżej tę rasę.

Koń lipicański – historia rasy

Nazwa „koń lipicański” pochodzi od słoweńskiej Lipicy, czyli majątku założonego w XVI wieku, w którym je wyhodowano. Rasa powstała z krzyżowania rodzimych koni karster z końmi rasy iberyjskiej i neapolitańskimi. Do dzisiaj hodowane są tam silne konie do zaprzęgu i jazdy wierzchem.

Koń lipicański – budowa

Sylwetka konia lipicańskiego jest muskularna, zwarta, mocna z bardzo umięśnionym zadem. Głowa mocna, ładnie ukształtowana z lekko wypukłym profilem. Szyja długa, muskularna i smukła, wygięta w elegancki łuk. Łopatki osadzone skośnie, mocne kości, a krok elastyczny. Lipican jest średniego wzrostu. Wysokość w kłębie dorosłego ogiera czy klaczy mieści się w przedziale od 148 do 158 cm. Dodać należy, że lipicany zachowały cechy swoich iberyjskich przodków – podobnie jak one mają garbonosy profil głowy, wysoką, mocną szyję i wysoką akcję przednich nóg.

Koń lipicański – umaszczenie

Do końca minionego stulecia konie tej rasy występowały w prawie wszystkich rodzajach umaszczenia. Aktualnie najbardziej oczekiwana jest maść siwa. Rzadziej występuje umaszczenie kare i gniade. Źrebięta rodzą się skarogniade lub kare i dopiero w wieku od siedmiu do dziesięciu lat nabywają jasnosiwej maści. Istnieje też niewielki procent koni, które nie wybarwiają się i do końca życia pozostają kare.

Koń lipicański – zdrowie i długość życia

Lipicany to szczególnie długowieczne konie, bardzo często dożywają nawet 30 lat. Mało tego, praktycznie do końca życia zachowują nienaganną prezencję i temperament.

Koń lipicański – pielęgnacja

Regularne dbanie o skórę i sierść konia lipicańskiego jest absolutnym minimum, jednak to za mało, żeby cieszyć się pięknym i zdrowym zwierzęciem. Czyszczenie wykonuje się za pomocą szczotki włosianej lub ryżowej. Nie można też zapominać o regularnym myciu grzywy i ogona za pomocą letniej wody. Przy użyciu kopystki wykonanej z drewna należy czyścić kopyta z brudu. To istotne, ponieważ brud i wilgoć mogą doprowadzić do gnicia kopyt. Co 8 tygodni trzeba wykonywać rozczyszczanie kopyt, czyli usunięcie rozrośniętego, martwego naskórka i wyrównania powierzchni kopyta.

Koń lipicański – charakter

Konie lipicańskie charakteryzuje duża wrażliwość, temperament, inteligencja i wytrwałość. Pomimo tego, że nauka zajmuje im znacznie więcej czasu niż pozostałym rasom, to warto poświęcić im czas, ponieważ efekty są oszałamiające. To zwierzęta bardzo łagodne, posłuszne i pracowite, ponadto są przyjaźnie nastawione do otoczenia. Ważne, aby były otoczone odpowiednią opieką i miały kontakt z opiekunem, wtedy na pewno się odwdzięczą przywiązaniem, lojalnością i wiernością.

Koń lipicański – użytkowość

Pełne wdzięku, pięknie prezentujące się i szybko uczące się koniki lipicańskie często wykorzystywane są w różnego rodzaju spektaklach, pokazach i przedstawieniach. Swoją popularność zawdzięczają głównie występom w Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu.

Koń lipicański – hodowla

Rasa powstała w Lipicy na Słowenii i do dziś hoduje się tam nie zawsze siwe, ale silne konie do zaprzęgu i jazdy wierzchem. Innym równie ważnym ośrodkiem hodowlanym tej rasy jest austriacka stadnina Piber – to właśnie stamtąd pochodzą młode osobniki kierowane do Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Szkolone są tam ogiery, a wszystko odbywa się zgodnie z kanonami klasycznej szkoły jazdy.

Koń lipicański – cena

Zakup koni lipicańskich może stanowić świetny pomysł dla osób, które poszukują mniej popularnych zwierząt do swojej stadniny. Natomiast ich sprzedaż może być okazją do zarobku. Ceny koni na sprzedaż wahają się od 25 tys. nawet do 200 tys. zł.

Koń lipicański to mało popularna wśród hodowców rasa. Niemniej jednak warto zwrócić na niego uwagę, ponieważ to niezwykle urodziwe zwierzę, które może stanowić zarówno interesujący okaz w stadninie, jak i nie lada inwestycję.

Koń achał-tekiński to szlachetna gorącokrwista rasa konia pochodzącego z terenów Turkmenistanu w Azji Środkowej. Swoją nazwę zawdzięczają turkmeńskiemu plemieniu koczowników. Obecnie, głównymi regionami występowania tych koni są: Turkmenistan, Kaukaz, Kazachstan, Uzbekistan i Kirgistan. Jaka jest historia tej rasy i co ją wyróżnia na tle innych? Sprawdź!

Koń achał-tekiński – historia rasy

To jedna z najstarszych ras na świecie. Konie te pochodzą od prastarej rasy koni turkmeńskich – są ich bezpośrednimi potomkami. Istnieją przekazy, wg których żyły już 500 lat p.n.e. Przez tysiące lat były hodowane w Turkmenistanie w środkowej Azji (aktualnie to rejon na północy Iranu na wschód od morza Kaspijskiego). Niegdyś używane na Bliskim Wschodzie przez wojowników w trakcie wojen, natomiast już około 1000 roku p.n.e. tak, jak dzisiaj używane były jako zwierzęta wyścigowe.

Koń achał-tekiński w znacznym stopniu wpłynął na ukształtowanie rasy arabskiej i koni pełnej krwi angielskiej. W trakcie licznych wojen ich liczba znacznie się zmniejszyła, a hodowla radziła sobie coraz gorzej. Udało się ją uratować za czasów panowania Timura Chromego dzięki arabskim klaczom. W XVIII wieku za pośrednictwem Rosji konie dotarły do Europy Środkowej. W 1912 roku założono księgę stadną tej rasy. W 1938 roku powstał program czystej hodowli. Natomiast w 1955 roku w Moskwie powstało oficjalne Międzynarodowe Towarzystwo Hodowli Koni Achał-Tekińskich. Obecnie krew koni achał-tekińskich krąży w żyłach wielu europejskich ras koni.

Koń achał-tekiński – budowa

Uważa się, że jego eksterier jest elegancki o szczególnej urodzie, niemniej jednak według zachodnich standardów uznaje się, że ten koń nie jest doskonały. Zazwyczaj koń achał-tekiński ma długie, szczupłe i proste ciało, przez co jest uważany za charta wśród koni. Ma dobrze umodelowaną głowę o prostym profilu, osadzoną na szczupłej, długiej i muskularnej szyi. Nachylone ramiona pozwalają na miękki chód. Momentami stromo ustawione, miękkie łopatki. Kłąb wyraźnie zaznaczony, a grzbiet długi. Zad opadający i ścięty z tendencją do rozłupywania. Kończyny są smukłe, długie i bardzo wytrzymałe z twardymi kopytami. Zwierzęta te mają tendencję do postawy szablastej. Średnia wysokość w kłębie wynosi 157 cm.

Koń achał-tekiński – umaszczenie

Zazwyczaj konie cechuje maść kasztanowata i gniada z miedzianym, złocistym, ewentualnie metalicznym połyskiem. Ponadto występują w umaszczeniu bułanym, siwym, karym i izabelowatym.

Koń achał-tekiński – charakter

Koń achał-tekiński jest inteligentny, chętny do pracy i wytrzymały na długich dystansach. Ponadto jest mocny i odporny na warunki pogodowe, zarówno na upał, jak i ekstremalne zimno. Szybko się uczy i można mu zaufać.

Koń achał-tekiński – użytkowość

Ruch konia achał-tekińskiego jest wydajny, dlatego, głównie przeznaczony jest do galopu, ale bywają konie chodzące inochodem lub toltem. Koń achał-tekiński od zawsze był używany w wyścigach, a obecnie używany jest także do rajdów dystansowych. Ponadto dobrze sprawdza się w takich dyscyplinach jak: WKKW, skoki, ujeżdżanie, wyścigi czy powożenie. Można go również spotkać w cyrku.

Koń achał-tekiński – hodowla

Koń achał-tekiński obecnie hodowany jest w stadninach w:

• Turkmenistanie;
• Kazachstanie;
• Dagestanie;
• północnym Iranie;
• Niemczech;
• Austrii;
• Stanach Zjednoczonych;
• Kanadzie.

Koń achał-tekiński – cena

Jeśli interesuje cię hodowla, dobrym wyborem będzie do niej koń achał-tekiński. Cena za to szlachetne zwierzę nie jest jednak niska. Na konia tej rasy będziesz musiał wydać kilkadziesiąt tysięcy złotych.

Koń achał-tekiński to piękna rasa, która doskonale radzi sobie z pustynnymi warunkami, a także z niedostatkiem pożywienia i wody. Jest doskonały do rajdów długodystansowych, triatlonu i wyścigów. To zwierzę o wyjątkowo smukłej, ale umięśnionej sylwetce i gracji w chodzie.

Koń trakeński jest połączeniem silnego kuca pruskiego z gorącokrwistymi, szybkimi końmi pełnej krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej. Ta mieszanka sprawiła, że powstała nowa rasa konia – obecnie jedna z najpopularniejszych odmian sportowych. Czym charakteryzują się te konie? Jaka jest ich historia? Jak je hodować? Przeczytaj!

Koń trakeński – historia rasy

W czasach Zakonu Krzyżackiego krzyżowano ze sobą konie żmudzkie ze szczepami koni orientalnych. W ten sposób zaczęła się tworzyć swoista rasa, której kształt w 1732 roku nadał król pruski Fryderyk Wilhelm I. Władca założył wówczas Królewską Stadninę Trakenów w Trakenach, skąd pochodzi nazwa tej rasy. Dopiero w 1786 roku naczelny koniuszy króla wyodrębnił trakeny jako nową rasę.

Pod koniec XIX wieku w Europie powstały pierwsze wystawy hodowlane

Prusowie postanowili wówczas udoskonalić trakeny, więc poddali je krzyżówkom uszlachetniającym z ogierami pełnej krwi angielskiej. W ten sposób udało się połączyć cechy koni zimnokrwistych z ognistokrwistymi. Rasa trakeńska prawie całkowicie wyginęła, kiedy 16 października 1944 roku z powodu II wojny światowej ewakuowano stadninę w Trakenach z terenów dawnych Prus Wschodnich na zachód. Tę podróż przeżyła nieliczna grupa koni trakeńskich. Wiele koni utopiło się w Zalewie Wiślanym, dużo osobników zostało przejętych przez Rosjan, a spora część nie dotarła na miejsce z innych powodów. Pod koniec czerwca 1945 roku stadnina Ratzeburg w Holsztynie przyjęła pozostałe przy życiu zwierzęta (około 1100 koni), gdzie kontynuuje się ich hodowlę do bieżącego stulecia.

Konie trakeńskie dziś

Obecnie są popularne jako konie sportowe i należą do czołówki ras końskich wykorzystywanych w ten sposób. Rasa trakeńska jest odradzana również na terenie Polski, dzięki czemu z roku na rok, zdobywa coraz większą renomę.

Koń trakeński – budowa

• wysokość w kłębie wynosi od 160 do 175 centymetrów;
• głowa długa z dużymi oczami i dobrze ukształtowaną szyją;
• łopatki długie i skośne;
• kłąb średnio długi, lecz dobrze zarysowany i wysoki;
• klatka piersiowa szeroka z wysokimi, wyraźnymi ramionami;
• silny grzbiet średniej wielkości;
• zad lekko opadający i dobrze umięśniony;
• mocne kończyny, o mocnej kości, mimo że suche i delikatne;

Koń trakeński – umaszczenie

Rasa trakeńska charakteryzuje się wieloma barwami. Zazwyczaj występuje umaszczenie kare, gniade, kasztanowate, niekiedy również siwe. Co ciekawe trakeny srokacze są uznawane za prawowitych przedstawicieli swojej rasy, przeciwieństwie do większości ras szlachetnych.

Koń trakeński – zdrowie i długość życia

Mimo tego, że zazwyczaj nie wykazują nieprawidłowości behawioralnych, u koni trakeńskich występuje kilka zaburzeń genetycznych. Są to: abiotrofia móżdżku, zespół ciężkiego złożonego niedoboru odporności i LFS. Dotykają głównie źrebiąt i zazwyczaj kończą się dla nich śmiercią. Wszystkie powyższe zaburzenia można zidentyfikować za pomocą testów DNA. Poza wymienionymi przypadłościami konie trakeńskie są raczej zdrowe i wytrzymałe.

Koń trakeński – pielęgnacja

Konie rasy trakeńskiej potrzebują regularnej i uważnej pielęgnacji. Dokładne mycie i wyczesywanie pomaga w utrzymaniu lśniącej, zdrowej sierści. Jak u każdego konia ważna jest również regularna pielęgnacja kopyt. Tego typu zabiegi nie tylko pozytywnie wpływają na dobrostan zwierzęcia, ale również zacieśniają więź z opiekunem.

Koń trakeński – charakter

Chociaż konie trakeńskie są inteligentne, przyjazne, spokojne i szybko się uczą, przejawiają również dużą wrażliwość, a co za tym idzie również płochliwość. Trudności wynikają ze szlacheckości konia, ale można je przełamać, o ile zwierzę pracuje pod opieką delikatnego i troskliwego opiekuna. Jeśli trenerowi uda się opanować wierzchowca, ten stanie się wobec niego uległy i chętnie wykona wszelkie polecenia.

Koń trakeński – użytkowość

Konie trakeńskie są wszechstronne, a więc nadają się do konkurencji WKKW. Można je wykorzystywać zarówno do wyścigów, jak i konkursów ujeżdżania. Odwaga sprawia, że są również świetne w skokach.

Koń trakeński – hodowla

Hodowcy koni trakeńskich są zrzeszeni pod patronatem niemieckiego Związku Trakeńskiego, który funkcjonuje w 10 krajach, w tym w Polsce. Na terenie naszego kraju działa kilka stadnin oferujących trakeny.

Koń trakeński – cena

Trakeny, podobnie jak większość koni, nie należą do najtańszych. Cena za osobnika wynosi od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych w górę.

Podsumowanie

Wiesz, już czym charakteryzuje się koń trakeński. Rasa ta posiada wielu zwolenników. Trudno się dziwić, bowiem to piękne i wszechstronne zwierzęta. Najbardziej znanym koniem rasy trakeńskiej był ogier Perfectionist urodzony w 1899 roku, który został sprzedany Lordowi Wolwertonowi.