Algi dla psa mają wiele zdrowotnych właściwości. W artykule objaśniamy, dlaczego warto podawać pupilowi spirulinę

algi dla psa

Spirulina i chlorella to rośliny należące do grupy morskich alg. Dla psów znajdziesz je najczęściej w formie sproszkowanej, która pozwala z łatwością przemycić je do jadłospisu. Dlaczego warto suplementować dietę psów i kotów? W dalszej części artykułu poznasz największe korzyści płynące z podawania ich twojemu pupilowi.

Czy czworonóg może jeść glony? Spirulina i chlorella – algi dla psa

W ludzkiej diecie wodorosty zagościły na dobre wraz z upowszechnieniem się sushi barów. Czy można podawać glony swojemu psu? Jak najbardziej! Niektóre z nich są pozycją obowiązkową podczas stosowania diety typu BARF. Podawanie spiruliny i chlorelli wzbogaci jego posiłki o wiele cennych składników.

Jakie składniki odżywcze zawierają algi morskie?

Algi dla psów to glony rosnące w słonej lub słodkiej wodzie. Ich prozdrowotne właściwości znane były już w starożytnych Chinach i są stosowane od wieków. Wodorosty w swoim składzie zawierają łatwo przyswajalne białka, witaminy A, C, D, E oraz B. Bogate są również w mikro i makroelementy takie jak żelazo, cynk, miedź, jod, potas, selen i mangan. Dzięki temu glony są bardzo cennym składnikiem codziennej diety.

Podając algi swojemu pupilowi, uzupełnisz jego posiłki o wartościowe kwasy tłuszczowe Omega-3, błonnik, kwas foliowy i niemal wszystkie niezbędne aminokwasy egzogenne i minerały. Suplementacja wspomaga działanie układu odpornościowego, ale ma pozytywny wpływ na wszystkie organy, o czym przeczytasz w dalszej części tekstu.

Algi stymulują układ odpornościowy

Na całym świecie nadal trwają badania, mające wyjaśnić, dlaczego spirulina jest tak wysoce skuteczna dla ludzi i zwierząt. Nawet niewielkie ilości regularnie podawane psu pomagają w stymulacji układu odpornościowego, który z kolei wpływa na prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu. Odkryto, że systematyczna suplementacja diety pupila spiruliną posiadającą wiele substancji odżywczych zwiększa zdolność do tworzenia nowych krwinek. Pobudza także produkcje innych składowych układu immunologicznego takich jak komórki macierzyste, makrofagi i limfocyty T. Spirulina wykazuje również działanie przeciwnowotworowe i działanie przeciwzapalne.

Dlaczego warto suplementować algi dla psa?

Glony są dobrym źródłem wapnia i wykazują wysokie stężenie magnezu. Poprawiają odporność, zapobiegają rozwijaniu się alergii, powstawaniu chorób tarczycy i wspierają pracę jelit. Regularne dodawanie do karmy proszku z wodorostów przyspiesza pozbywanie się toksyn z organizmu twojego pupila. To nie wszystko, ponieważ łagodzą stany zapalne, a dzięki wysokiej zawartości jodu hamują tworzenie się kamienia nazębnego.

Skąd pewność, że wodorosty można suplementować każdemu psu?

Istnieje wiele prac naukowych, które badały działanie wodorostów. Części zwierząt podawano algi dla psów, a grupie kontrolnej placebo. U tych, które regularnie otrzymywały spirulinę, podniosły się wszystkie badane parametry, wykazywały większą witalność, a ich sierść stała się delikatna i błyszcząca. W 1994 roku przyznano rosyjski patent na stosowanie glonów w leczeniu alergii.

Nie ma wątpliwości, że wprowadzenie do psiej diety wodorostów znacząco poprawi zdrowie twojego pupila, pomoże w regeneracji komórkowej i wesprze układ odpornościowy w neutralizacji bakterii. Jednak przed zmianą diety, należy skonsultować z lekarzem weterynarii.

Astma u psa? Poznaj sposoby leczenia alergicznego zapalenia oskrzeli, przyczyny i objawy astmy u psa

astma u psa

Astma to poważna choroba, na którą zapadają miliony osób na całym świecie. Pies może mieć astmę, a raczej jej objawy, chorując na alergiczne zapalenie oskrzeli. W artykule znajdziesz informacje o najczęstszych objawach i leczeniu tej ciężkiej dolegliwości. Podpowiemy też, jakie środki ostrożności powinieneś zachować, aby uniknąć silnej reakcji na alergeny wziewne.

Pies może mieć astmę? Czym jest alergiczne zapalenie oskrzeli

Astma to częsta przypadłość u ludzi i szacuje się, że na całym świecie choruje na nią kilkaset milionów osób. Do najczęstszych objawów zalicza się suchy napadowy kaszel oraz duszności. U psa lub kota takie symptomy występują sporadycznie i często bywają niezauważane. Szkodliwy wpływ zanieczyszczeń i środków chemicznych sprawia, że czworonogi coraz częściej zapadają na choroby dróg oddechowych i płuc.

Najczęstszą przyczyną problemów z oddychaniem jest alergiczne zapalenie oskrzeli. Choroba jest niestety nieuleczalna, ale nie znaczy to, że jesteś bezsilny wobec problemów swojego pupila. W dodatku brak odpowiedniej diagnozy i leczenia prowadzi do poważnych zmian w układzie oddechowym. Zachorować może każdy zwierzak bez względu na wiek, jednak z alergicznym zapaleniem oskrzeli spotykają się najczęściej opiekunowie psów o płaski pyskach, czyli ras brachycefalicznych. Należą do nich między innymi buldogi angielskie, buldogi francuskie, mopsy i boksery.

Astma u psa – rozpoznanie choroby dróg oddechowych

Do głównych objawów alergicznego zapalenia oskrzeli, które przypomina astmę u psa, zalicza się problemy z oddychaniem. Pies ma wtedy kłopot ze złapaniem powietrza, pojawia się świszczący oddech i ataki duszności. Do częstych symptomów należą też ciężkie sapanie, ospałość, brak energii, słaba kondycja, dyszenie i bladość dziąseł. Należy pamiętać też, że nieleczona przypadłość może również wywołać inne poważne stany chorobowe.

Przyczyny zachorowań na zapalenie oskrzeli

U psów zapalenie oskrzeli najczęściej jest reakcją na alergeny wziewne i podobnie jak w przypadku astmy u ludzi, może powodować przewlekły kaszel, niewydolność górnych dróg oddechowych czy trudności w oddychaniu. Spowodowane jest to nadprodukcją śluzu, który utrudnia odpowiednie napowietrzenie płuc, które zazwyczaj jest efektem reakcji na alergeny wziewne.

Po kontakcie z nimi układ odpornościowy zwierzęcia zostaje aktywowany i zaczyna się bronić, produkując jeszcze więcej wydzieliny odpowiedzialnej za ochronę organizmu przed szkodliwymi substancjami, grzybami i bakteriami. Kiedy dochodzi do ataków duszności, następuje zwężenie oskrzeli przez zalegający śluz, które powoduje trudności z oddychaniem.

Jak przebiega leczenie duszności u psa spowodowanych skurczami dróg oddechowych?

Diagnozowanie astmy u psa nie zawsze jest łatwe. Lekarz weterynarii przede wszystkim powinien przeprowadzić dokładny wywiad z opiekunem. Pozwoli to określić, jaka jest częstotliwość nawracania napadów uporczywego kaszlu i duszności, a w rezultacie określić przyczynę problemu. Specjalista zwykle zleca badania diagnostyczne RTG, które dadzą pełny obraz płuc i pozwolą wykluczyć inne choroby układu oddechowego. Jeśli badanie potwierdzi oskrzelowe zapalenie, weterynarz zleci badanie morfologiczne krwi dla potwierdzenia diagnozy.

Całkowite wyleczenie astmy u psa nie jest możliwe. W ciężkich przypadkach stosowane są leki sterydowe, przeciwzapalne, w tym glikokortykosteroidy. Leczenie opiera się na łagodzeniu objawów choroby i profilaktyce. Jeśli pies reaguje na alergeny w otoczeniu, warto częściej wycierać kurze, wymienić posłanie na hipoalergiczne i oczywiście pamiętać o podstawowych lekach, badaniach, odrobaczaniu oraz szczepieniach.

Pies alergik może źle reagować na:

  • kurz domowy;
  • pyłki;
  • odświeżacze powietrza;
  • chemikalia;
  • pokarm.

Alergia pokarmowa może dawać podobne objawy u twojego psa, ale doświadczony weterynarz zdoła ją zdiagnozować poprzez dietę kontrolną i badania dodatkowe. Reakcja alergiczna upośledza pracę pęcherzyków płucnych, dlatego pamiętaj o regularnym stosowaniu leków, które zwiększą psi komfort życia. To szczególnie ważne w okresie wiosennym, kiedy zaczynają pylić drzewa i trawy, a twój pupil może być narażony na wdychanie alergenów.

Z alergią da się żyć

Usłyszałeś diagnozę astmy u psa? Nie załamuj się. Co prawda choroba jest nieuleczalna, ale środki stosowane w leczeniu nagłych napadów kaszlu, zwężeniu się krtani i tchawicy oraz spłyceniu wydechu skutecznie zwiększają komfort życia pacjentów cierpiących z powodu tej dolegliwości. Po wykryciu alergii u psa niezbędne jest wyeliminowanie alergenów ze środowiska, w którym przebywa.

Odświeżacze powietrza, środki czystości, pyłki roślin, a także pleśń czy roztocza mogą wywoływać nieprzyjemne dolegliwości, dlatego zadbaj o to by twój pupil, nie był narażony na ich działanie.

Agresja smyczowa u psa – jak ją rozpoznać? Sposoby treningowe, które pomogą się pozbyć problemu psiej reaktywności

agresja smyczowa

W dalszej części tekstu wyjaśnimy jak rozpoznać agresję smyczową, często myloną z innymi problemami wychowawczymi. Poznasz również metody pomagające pozbyć się takiego uciążliwego zachowania. Dowiesz się także, jakie mogą być przyczyny reaktywności u czworonoga.

Agresja smyczowa u psa – co to dokładnie znaczy?

Zachowanie reaktywności smyczowej nie ma jednej dobrej i wyczerpującej definicji. Prawidłowo byłoby nazwać to zjawisko zbiorem zachowań niepożądanych. Najprościej można to wytłumaczyć w ten sposób, że pies bez smyczy zachowuje się całkowicie normalnie, a po jej założeniu zaczyna reagować bardzo nerwowo i emocjonalnie na otaczające go przedmioty, ludzi i zwierzęta. Agresja smyczowa może przybrać łagodną formę ciągnięcia smyczy lub chodzenia na napiętej smyczy. Z takimi przyzwyczajeniami też należy pracować, aby nie przerodziły się w zachowania bardziej kłopotliwe.

Cięższa forma agresji smyczowej przejawia się tym, że psiak, będąc na smyczy, piszczy, ciągnie w stronę innego psa czy samochodu. Można też zauważyć nerwowe machanie ogonem i szczekanie. W skrócie takie zachowanie może wyglądać jak napad szału lub paniki. Zdarza się, że pupil zaczyna atakować drzewa, samochody czy nawet ludzi. Reaktywności smyczowej nie należy mylić z innym zachowaniem, które wymaga odmiennych treningów. Jeśli po spuszczeniu ze smyczy twój pies nadal zachowuje się w sposób niepokojący nie jest to agresja smyczowa.

Jak prawidłowo rozpoznać reaktywność smyczową?

Jeśli dobrze znasz swojego zwierzaka, to wystarczy przyjrzeć się uważnie jego zachowaniu. Niektóre psy tak bardzo cieszą się ze spaceru, że skaczą, merdają ogonem czy ciągną, widząc innego psa. Istotne jest czy takie zachowanie to norma, czy jednak zdarza się sporadycznie. Podstawowym pytaniem, na które należy znaleźć odpowiedź, jest czy pies puszczony luzem nadal zachowuje się w sposób niepokojący? Jeśli nie, to masz podstawy podejrzewać swojego pupila o reaktywność smyczową.

Jakie są przyczyny agresji smyczowej u psa?

Ciężko jest poprawnie zdiagnozować agresję smyczową u psa, ale jeszcze ciężej jest ustalić jej przyczynę. Bez wątpienia jest ich wiele i wynikają głównie z psiej psychiki i uwarunkowań genetycznych. Nie zapominaj, że czworonogi pochodzą od wilków i trochę tej dzikości w nich pozostało. Głównym źródłem problemu zawsze będzie smycz i ograniczenia, które się z nią wiążą.

Nieodpowiednia obroża lub szelki

Jest to najprostszy do wyeliminowania powód powstania psiej agresji. Najlepszym rozwiązaniem są dobrze dobrane szelki. Obroże, łańcuszki zaciskowe czy kolczatki to najgorsze z dostępnych akcesoriów, które utrudniają spacer i dobre wychowanie czworonoga. Obroża zalecana jest jedynie jako dodatkowe zabezpieczenie poza szelkami, w przypadku psów agresywnych. Jeśli dojdzie do konfrontacji dwóch zwierząt, z łatwością można ją przerwać, odpowiednio łapiąc za obrożę.

Podczas zwykłego spaceru napięta smycz powoduje nacisk na szyję, co sprawia, że pupil się poddusza, a to z kolei prowadzi do dużego stresu i napięcia mięśniowego. Nadmierny stres wywołuje zachowania obronne u zwierzęcia mogące spowodować realne zagrożenie dla psów i ludzi mijanych na ulicy. Co więcej, pozbawienie go możliwości zredukowania napięcia mięśniowego powoduje narastanie stresu. Każdy czworonóg ma swój wewnętrzny limit, z którym jest w stanie sobie poradzić w sposób racjonalny, po jego przekroczeniu możesz się spodziewać zachowań agresywnych.

Utrudnienia w komunikacji z innymi czworonogami

Psy doskonale wyczuwają nastroje innych zwierząt i porozumiewają się między sobą za pomocą mowy ciała. Napięcie smyczy przeszkadza psiej komunikacji, powoduje też uniesienie głowy psa, które jest pozą prowokacyjną, zachęcającą do konfrontacji inne czworonogi. Twój pupil nie może się również wycofać czy oddalić się w sytuacji stresowej, nie ma możliwości minąć innego psa, idąc po łuku. To wszystko powoduje zwiększenie poziomu stresu, a w rezultacie wywołuje złe nawyki i zachowania.

Utrwalanie złych zachowań przez opiekuna oraz brak socjalizacji

Jak już wiesz, ograniczony zakres ruchu i niedające się rozładować napięcie mięśniowe mogą powodować agresję smyczową. Największym błędem opiekunów podczas spaceru jest napinanie smyczy oraz strofowanie psa. Jeśli twoją reakcją na pojawienie się w pobliżu innego czworonoga lub człowieka jest skrócenie smyczy i jej napięcie, to stanie się to bodźcem warunkowym, będącym rodzajem alarmu dla czworonoga. Nauczy się on, że w takich sytuacjach należy przygotować się do walki lub ucieczki, smycz powoduje, że uciekać nie może, dlatego pies jest agresywny i niespokojny.

Jak sobie radzić z reaktywnością na smyczy?

Na samym początku powinieneś dokładnie sporządzić listę negatywnych zachowań, które przejawia twój pupil. Każdy z nich wymaga zastosowania innej metody treningu. Istnieją co prawda różne kursy i treningi zespołowe, ale bywają niestety zbyt ogólne. Reaktywny pies, u którego występuje wiele złych nawyków podczas chodzenia na smyczy, może wymagać indywidualnego podejścia od behawiorysty.

Jak zacząć trening poprawnego chodzenia na smyczy?

Jeśli twój pies szarpie i chodzi na napiętej smyczy, to należy go trenować, pod tym właśnie kątem. Ćwiczenia warto zacząć w domu, dzięki temu unikniesz rozpraszających elementów, a pupilowi łatwiej będzie się skupić na treningu. Podstawowa zasada nauki chodzenia przy nodze to ta, że za każdym razem, kiedy twój pies zaczyna ciągnąć, ty powinieneś się zatrzymać. Nazywane jest to treningiem drzewa i większości przypadków się sprawdza.

Nauka samokontroli w towarzystwie innych czworonogów

Szkolenie samokontroli jest już bardziej zaawansowane i czasochłonne. Niejednokrotnie może się nie udać bez pomocy behawiorysty, jednak warto od niego zacząć. Ćwiczenie polega głównie na skupianiu uwagi pupila na opiekunie w sytuacjach stresowych. Można do tego wykorzystać nową zabawkę lub ulubiony przysmak twojego podopiecznego. Ten trening również należy zacząć w zaciszu domowym, aby uniknąć rozpraszających bodźców.

Najlepszym sposobem na zwrócenie uwagi zwierzaka jest nauczenie go komend, które później należy stosować w momencie, kiedy wykazuje niechciane zachowania w obecności drugiego psa. Oczywiście wszystkie szkolenia prowadź, trzymając swojego pupila na smyczy, ponieważ tylko wtedy objawia się reaktywność.

Zadbaj o aktywność fizyczną swojego psa

Czasem zdarza się, że agresja smyczowa spowodowana jest zbyt dużymi pokładami energii. Warto zadbać o wystarczającą ilość spaceru z psem czy zabawę. Praktycznie każdy czworonóg ma swoje ulubione formy aktywności. Nowe szkolenie także może okazać się ciekawą formą rozrywki dla twojego zwierzaka. Jeśli po wszystkim nadal występuje zjawisko reaktywności, pupil sprawia wrażenie agresywnego podczas spacerów, usilnie chce podejść do każdego psa spotkanego na ulicy, to zdecydowanie należy skontaktować się z behawiorystą.

Czego nie robić, mając psa reaktywnego?

Wiele osób odczuwa frustrację, czasem wstyd, wychodząc na spacer z czworonogiem o ciężkim charakterze i z problemami. Zamykanie w domu czy strofowanie, kiedy pies na smyczy staje się nerwowy to czynności tylko utrwalające to zachowanie.

W sytuacji gdy widzisz, że z naprzeciwka idzie człowiek lub inne zwierzę możesz go zawołać i spróbować odwrócić uwagę. Napięcie smyczy powoduje stres i wywołuje agresywne zachowanie psa. W przypadkach trudnych niezbędna będzie pomoc specjalisty.

Spuchnięty pysk u psa – czy to poważny objaw? Przyczyny obrzęku pyska u psów

spuchnięty pysk u psa

Wykrycie przyczyny spuchniętego pyska u psa nie jest proste. W artykule znajdziesz najczęstsze powody pojawienia się opuchlizny czy obrzęku twarzy. Dowiesz się także, jak pomóc swojemu pupilowi, oraz jak rozpoznać co dolega czworonogowi. Nie należy ignorować tego objawu, ponieważ może zwiastować rozwijanie się groźnej choroby.

Najczęstsze przyczyny spuchniętego pyska u psa – alergia

Spuchnięty pysk u psa może być przyczyną wielu problemów zdrowotnych zarówno tych błahych, jak i poważnych lub śmiertelnych. Nigdy nie lekceważ tego objawu. Najczęstszą przyczyną pojawienia się opuchlizny bywa alergia. Może do niej dojść na skutek użądlenia pszczoły, ukąszenia pająka lub innego owada.

Objawy uczulenia może wywołać również zmiana karmy, pyłki roślin i wiele innych czynników środowiskowych. Jednak jeśli brzmi to dla ciebie jak drobna przypadłość, łatwa do wyleczenia, to musisz wiedzieć, że nie zawsze tak jest.

Reakcja alergiczna

Silna reakcja alergiczna potrafi doprowadzić do odcięcia tchawicy, w rezultacie czego dochodzi do zatrzymania oddychania. Zdarza się to w skrajnych przypadkach, jednak zawsze należy zgłosić się po radę do lekarza weterynarii.

Weterynarz przeprowadzi niezbędny wywiad, dopyta czy występują dodatkowe objawy i poda odpowiednie leki antyhistaminowe. Jeśli wiesz, że twój pupil może źle zareagować na szczepionkę, należy poinformować o tym lekarza. Leczenie alergii bywa długie, a sam alergen nie jest łatwo wyodrębnić, jednak jest jak najbardziej możliwe.

Obrzęk pyska i dziąseł spowodowany ropniem zęba

Kolejnym częstą przyczyną powodującą obrzęk pyska twojego psa mogą być problemy dentystyczne. Wywołuje je najczęściej choroba przyzębia, uszkodzone zęby, infekcje jamy ustnej oraz bolesny ropień. Jeśli zauważysz opuchliznę w okolicy oka, może to wskazywać którąś z wymienionych przyczyn.

Po zdiagnozowaniu pacjenta weterynarz zazwyczaj podaje antybiotyki, leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. Następnie dokładnie zbada twojego zwierzaka.

Jeśli problemem jest złamany ząb, niezbędna może się okazać jego ekstrakcja, w wypadku infekcji przyzębia pomogą antybiotyki. Psy podobnie jak ludzie narażone są na poważne komplikacje zdrowotne związane z zaniechaniem leczenia zębów, dlatego nie lekceważ problemu i jak najszybciej skonsultuj stan zdrowia swojego podopiecznego z weterynarzem.

Powszechne u psów urazy pyska i głowy

Narażone na urazy są najczęściej zwierzęta biegające bez smyczy, z własnym podwórkiem oraz bardzo aktywne. Nie są to jedynie obrażenia na skutek uderzenia w przeszkodę, ale też urazy spowodowane ugryzieniami innych psów i ukąszeniami żmii, w następstwie których dochodzi do zakażenia.

Jeśli wiesz, że spuchnięty pysk u psa to wynik urazu powstałego na skutek uderzenia w jakąś przeszkodę, należy wykonać badanie rentgenowskie w celu wykluczenia poważniejszych uszkodzeń.

Zmiany nowotworowe

Bardzo częstym powodem spuchniętego pyska u psa są nowotwory jamy ustnej, torbiele i guzy. Możesz łatwo je rozpoznać, ponieważ często towarzyszy im nieprzyjemny zapach z psiego pyska. Nawet guzami łagodnymi należy się szybko zająć, mają bowiem tendencję do rozprzestrzeniania się, powodując uszkodzenie nerwów, mięśni a w skrajnych przypadkach również kości.

Bakteryjne zakażenie skóry

Jeśli po zabawie lub ugryzieniu przez innego zwierzaka, na pyszczku twojego czworonożnego przyjaciela pojawił się obrzęk, jak najprędzej zabierz psa do weterynarza. Bakteryjne zakażenie po urazie jamy ustnej, jeśli jest nieleczone, może prowadzić do poważnych komplikacji natomiast sama w sobie dolegliwość prosta w diagnozie i kuracji.

Leczenie może obejmować przyjmowanie leków przeciwzapalnych i antybiotyków, a w skrajnych przypadkach wymagało będzie zastosowania wlewów dożylnych.

Co zrobić, jeśli zauważysz opuchliznę na psim pysku?

W przypadku kiedy pysk psa zaczyna puchnąć i zauważysz zaczerwienienie dziąseł, oczu lub skóry niezbędna będzie wizyta u weterynarza. Specjalista przeprowadzi odpowiedni wywiad oraz badania. Jeśli pupil drapie się w okolicach pyska lub głowy przyczyną może być alergia.

Specjalista zaaplikuje czworonogowi leki przeciwhistaminowe, a w przypadku wystąpienia trudności z oddychaniem zastosuje terapię lekami przeciwzapalnymi.

W sytuacji, kiedy duży obrzęk spowodowany jest problemami dentystycznymi, niezbędne może się okazać usunięcie zęba pod narkozą. Pies pourazowy zostanie skierowany na prześwietlenie lub zastosowana zostanie terapia antybiotykowa w przypadku podejrzenia bakteryjnego zakażenia powstałego na skutek pogryzienia.

Standardową procedurą jest także pobranie krwi do badań, w celu wykluczenia chorób nowotworowych. Pamiętaj, że nawet łagodne zmiany mogą powodować poważne komplikacje zdrowotne u twojego psa. Zawsze w pierwszej kolejności zabierz psa do specjalisty.

Skąd wiadomo czy problem jest na tyle poważny, aby iść do weterynarza?

W przypadku wątpliwości zawsze należy skontaktować się ze specjalistą. Odpowiednie leczenie spuchniętego pyska u psa zależy od przyczyny. Jeśli jest nią reakcja alergiczna, to łagodne objawy można leczyć w domu, natomiast ekstremalne mogą prowadzić do wystąpienia obrzęku dróg oddechowych. W ostatnim przypadku niezbędna bywa hospitalizacja czworonoga.

Obrzęk spowodowany problemami dentystycznymi zawsze wymagał będzie konsultacji ze specjalistą. To on oceni czy wystarczy zęby oczyścić z kamienia, podać antybiotyk czy może jednak jedynym rozwiązaniem będzie ekstrakcja zębów. Jeśli doszło do urazu głowy, co spowodowało wystąpienie opuchlizny, wszystko zależy od rozmiaru.

Jeśli jest to mała zmiana, nie powinna być groźna, w przypadku większych stosuje się użycie maszyny rentgenowskiej, aby ustalić rzeczywisty rozmiar uszkodzeń. Nowotworu nie jesteś w stanie rozpoznać w zaciszu domowym.

Pamiętaj, że zawsze, kiedy masz wątpliwości do stanu zdrowia twojego pupila, należy niezwłocznie udać się do weterynarza. Tylko specjalista jest w stanie ocenić stan zdrowia i ewentualne powikłania czy zagrożenia dla zdrowia twojego czworonoga.

Łzawienie oczu u psa – czym przemywać, by usunąć zacieki pod oczami?

łzawienie oczu u psa

W artykule przedstawimy najczęstsze przyczyny łzawienia oczu u psa oraz opowiemy o ich diagnozowaniu i leczeniu.

Znajdziesz tu też listę ras, które ze względu na swoją anatomię są znacznie bardziej narażone na wystąpienie takich chorób. Dowiesz się również, jak odpowiednio pielęgnować okolice oczu swojego pupila.

Przyczyny zacieków pod oczami i nadmiernego łzawienia u psa

Łzawienie jest naturalnym mechanizmem czyszczenia oczu, jednak kiedy ma ono silne natężenie lub towarzyszą mu inne niepokojące objawy, należy udać się na wizytę u weterynarza i zidentyfikować przyczynę problemu. Do najczęstszych z nich należą:

  • zapalenie spojówek,
  • uraz mechaniczny lub utknięcie ciała obcego w oku,
  • alergia pokarmowa, kontaktowa lub wziewna,
  • wady wrodzone w budowie oczodołu lub pyska, w tym niedrożność kanalików łzowych, nieprawidłowe zamykanie powiek, złe ukształtowanie powiek, fałdy spojówki zamykające wejście do punktów łzowych, a nawet nieprawidłowy wzrost włosów w kierunku oczu psiaka.

Łzawienie oczu u psa nie tylko tworzy nieestetyczne zacieki, ale może również doprowadzić do częściej lub całkowitej utraty wzroku zwierzaka oraz innych poważnych powikłań.

Choroby oczu – które rasy są najbardziej narażone?

Choroby oczu dotykają najczęściej psów ras, takich jak pudel miniaturowy, maltańczyk, buldog angielski, labrador, golden retriever, wyżeł weimarski, dog niemiecki, chow chow, cocker spaniel, amstaff, bokser, mastiff oraz innych przedstawicieli molosów.

Łzawienie oczu u psów tych ras najczęściej jest spowodowane niedrożnością kanalików łzowych, która wymaga chirurgicznego udrożnienia.

Ciało obce lub uraz mechaniczny psich oczu

Podczas zabaw i biegu w lesie czy na łące niezwykle łatwo o dostanie się ciała obcego do oka psa. Przydarza się to przeważnie energicznym szczeniętom oraz innym aktywnym zwierzakom.

Zwykle czynnik drażniący ma bardzo małe rozmiary, a do najczęściej wyciąganych obiektów można zaliczyć przede wszystkim pyłki traw, drobinki piasku i kurz. Niekiedy w oku nie ma żadnego ciała obcego, ale doszło do jego mechanicznego podrażnienia, na przykład w trakcie zabawy z innym psem.

Czy można samodzielnie wyciągać ciało obce z oka?

Absolutnie nie powinno się samemu próbować wyciągać przedmiotu ani liczyć na samoistne ustąpienie silnego podrażnienia. Gałki oczne są niezwykle delikatne, a przez znajdujące się w nich uszkodzenia mogą wnikać bakterie i wirusy odpowiedzialne za wywoływanie wielu niebezpiecznych chorób.

Pies łzawi i ma ropiejące oczy? To może być alergia

Łzawienie oczu u psa może mieć podłoże alergiczne. To schorzenie, które polega na nieprawidłowej, silnej reakcji na alergen. Czworonogi najczęściej są uczulone na składniki znajdujące się w karmie, a przede wszystkim kurczaka oraz pszenicę.

Zdarzają się także pacjenci, u których objawy alergii pojawiają się na przykład po kontakcie z pyłkami traw lub drzew, a nawet substancjami chemicznymi znajdującymi się w miskach czy legowiskach.

Wizyta u weterynarza

Jeśli podejrzewasz u swojego pupila alergię, koniecznie udaj się na konsultację z weterynarzem specjalizującym się w ich leczeniu.

Lekarz zbada psa, po czym wykona odpowiednie testy, dzięki którym dokładnie określi czynniki powodujące silne łzawienie i zacieki, a często również inne uporczywe objawy. Zwykle ustępują one po zmianie diety pacjenta, jednak w przypadku uczulenia na pyłki niezbędne może okazać się odczulanie oraz doraźne podawanie leków sterydowych.

Zauważyłeś wydzielinę wokół oczu swojego pupila? O zapaleniu spojówek

Łzawienie oczu u psa, wypływanie z nich surowiczej lub ropnej wydzieliny tworzącej ciemne zacieki, przebarwienie, zaczerwienienie czy obrzęk spojówki to symptomy, które mogą świadczyć o tym, że twój czworonóg cierpi z powodu zapalenia spojówek.

Często zwierzak próbuje sam uśmierzyć towarzyszącym im ból, mrużąc oczy, pocierając łapą ich okolice lub ocierając się o przedmioty.

Objawy zapalenia spojówek

Zdarza się, że wraz z rozwojem zapalenia pojawiają się ogólnoustrojowe objawy, takie jak podwyższona temperatura, apatia i osłabienie organizmu. W zaawansowanym stadium choroby może dojść nawet do zapadnięcia się gałki ocznej czy wysunięcia tylnej powieki.

Przyczyny zapalenia spojówek

Istnieje wiele możliwych przyczyn zapalenia spojówek u psa. Najważniejszym zadaniem weterynarza leczącego zwierzaka jest znalezienie tej właściwej oraz jej eliminacja. Źródłem przypadłości zwykle okazuje się zarażenie wirusem, rzadziej bakterią.

Tego typu problemy mogą być również skutkiem alergii, a nierzadko także nieprawidłowej budowy oczodołu. Zwłaszcza u szczeniąt często są efektem utknięcia ciała obcego, które organizm próbuje usunąć, wydzielając ropę. Stosunkowo rzadko stwierdza się obecność pasożytów.

Leczenie zapalenia spojówek

Leczenie polega przede wszystkim na wyeliminowaniu przyczyny zapalenia. Zwykle opiera się na podawaniu antybiotyków w formie tabletek, maści czy kropel. W przypadku urazu mechanicznego niezwykle ważne jest szybkie i precyzyjne usunięcie przedmiotu w gabinecie weterynaryjnym.

Jeżeli psiak jest uczulony, musi udać się do lekarza weterynarii specjalizującego się w leczeniu alergii, który dokładnie zidentyfikuje alergeny. W tym przypadku terapia powinna mieć jedynie charakter doraźny.

Odpowiednia pielęgnacja oczu psa. Czym je przemywać?

Jeśli chcesz uniknąć nadmiernego łzawienia oczu u psa, musisz codziennie dbać o ich prawidłową higienę. Zanim przystąpisz do czyszczenia, dokładnie umyj ręce.

Do przemywania absolutnie nie powinno używać się chusteczek higienicznych, papieru toaletowego ani waty, ponieważ są to produkty, które łatwo się rozwarstwiają. W tej roli dobrze sprawdzi się płatek kosmetyczny. Nasącz wacik letnią wodą lub solą fizjologiczną, przemyj oczy zwierzaka i dokładnie osusz.

Ważne zasady pielęgnacji oczu pupila

Pamiętaj, żeby nie używać jednego wacika do dwóch gałek, by ograniczyć ryzyko przeniesienia drobnoustrojów chorobotwórczych. W żadnym wypadku nie korzystaj z płynów dedykowanych dla ludzi ani naparu z rumianku, który może źle wpływać na kondycję oczu zwierzaka. Taki zabieg pielęgnacyjny powinien być wykonywany każdego dnia.

Łzawienie oczu u psa jest naturalne, jednak jeśli jego natężenie się zwiększyło, należy udać się do weterynarza. By uniknąć nieprzyjemnych problemów, pamiętaj o regularnej i odpowiedniej higienie tych okolic.

Pies trzepie uszami i uporczywie się drapie? To powinno cię zaniepokoić

pies trzepie uszami

Twój pies trzepie uszami? W artykule znajdziesz najczęstsze przyczyny tego typu zachowań. Dowiesz się także, jak zbudowany jest narząd słuchowy twojego podopiecznego i poznasz czynniki, które mogą zwiększać ryzyko pojawienia się problemów z uszami.

Jak zbudowane jest ucho psa?

Budowa ucha psa nie różni się znacznie od ucha człowieka. W przypadku czworonogów narząd słuchu również składa się z trzech części. Zewnętrzną tworzy małżowina uszna wraz z kanałem słuchowym, w środkowej znajdują się kosteczki słuchowe oraz jama i błona bębenkowa, a wewnętrzna część zawiera nerw słuchowy, kanały półkoliste oraz ślimak.

Zapalenie ucha zewnętrznego

Jeśli twój pies trzepie uszami, potrząsa głową i uporczywie się drapie, prawdopodobnie cierpi z powodu stanu zapalnego. Tym symptomom zwykle towarzyszy także zwiększona ilość ciemnej wydzieliny o nieprzyjemnym zapachu. Wraz z rozwojem zapalenia wnętrze ucha często staje się zaczerwienione, a drapiący się zwierzak może uszkodzić naskórek narządu słuchu.

W zaawansowanym stadium schorzenia możliwe jest nawet zarośnięcie zewnętrznego kanału słuchowego, dlatego absolutnie nie powinno się lekceważyć tego typu objawów u swojego pupila. Istnieje kilka możliwych przyczyn takich dolegliwości, przedstawimy je w dalszej części artykułu.

Pies trzepie uszami – czy to zachowanie zawsze musi być efektem choroby?

Twój pies trzepie uszami? Czy to powód, by się niepokoić? Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna. Tego typu zachowanie to naturalna reakcja obronna organizmu i nie zawsze musi być ono objawem choroby. Może zdarzyć się, że do ucha zwierzaka wpadnie na przykład kropla wody, czasem wystarczy, że na małżowinie usiądzie niegroźny owad, a pies, potrząsając głową, chce go jedynie odstraszyć. Jeśli takie zachowania są jednorazowe i nie powtarzają się regularnie, nie ma powodu do obaw. Jednak w innym wypadku należy skonsultować je z lekarzem weterynarii.

Obecność ciała obcego

Jedną z najczęstszych przyczyń zapaleń ucha u młodych, aktywnych psiaków jest, dostanie się do jego wnętrza ciała obcego. Kiedy zwierzak szaleje w lasach czy łąkach, dość łatwo o wpadnięcie do środka niewielkiego kamyczka czy źdźbła trawy. Absolutnie nie próbuj wyciągać go samodzielnie. Zwiększona ilość wydzieliny sprawia, że nawet doświadczony lekarz weterynarii potrzebuje urządzenia do dokładnego obejrzenia wnętrza ucha i usunięcia z niego zalegającego ciała obcego.

Pies trzepie głową i drapie uszy? To może być objawy alergii lub nietolerancji pokarmowej

Alergia to nieprawidłowa, nadmierna reakcja organizmu na daną substancję, nazywaną w tym przypadku alergenem. Podobne objawy wywołuje nietolerancja pokarmowa, jednak za jej wystąpienie nie odpowiada układ immunologiczny a przewód pokarmowy.

Pies trzepiący uszami może cierpieć z powodu silnego świądu wywołanego nadmierną reakcją na substancję uczulającą. Przyczyną tej reakcji może być jakiś składnik pokarmowy, ale również leki stosowane w leczeniu zapalenia ucha. Zdarza się, że zwierzak ma alergię na pyłki traw i drzew, a kiedy te dostaną się do jego przewodu słuchowego, wywołują dyskomfort, swędzenie i duży ból.

Pasożyty – częsta przyczyna świądu w uszach

Do najczęstszych gatunków pasożytów znajdowanych w psich uszach zalicza sie przede wszystkim świerzba oraz nużeńca, a niekiedy nawet kleszcze. By jednoznacznie określić rodzaj mikroorganizmu, który bytuje w przewodzie słuchowym zwierzęcia, niezbędne jest wykonanie odpowiednich badań, które pozwolą dobrać właściwe leki. Jeżeli już doszło do osiedlenia się pasożytów, powinieneś natychmiast udać się po pomoc do gabinetu weterynaryjnego, ponieważ uniwersalne środki mają jedynie działanie prewencyjne.

Rozpoznanie i leczenie

Jak pomóc psu trzepiącemu uszami? By skutecznie wyleczyć zwierzaka, należy ustalić przyczynę zapalenia. W pierwszej kolejności weterynarz pobierze wymaz z ucha albo zeskrobiny skóry. Wykonanie posiewu alternatywnie badania mikroskopowego potwierdzi bądź wykluczy obecność infekcji bakteryjnej lub grzybiczej. Jeśli wynik będzie pozytywny weterynarz może wdrożyć leczenie odpowiednio dobranymi lekami, w innym wypadku należy szukać dalej.

Przeważnie kolejnym krokiem jest wykonanie testów alergicznych, a jeśli te nie dostarczą potwierdzenia przyczyny zapalenia uszu, zwykle podłoża schorzenia szuka się w badaniach endokrynologicznych. Warto mieć na uwadze, że każdy pacjent jest inny, a lekarz weterynarii zleca dalsze badania diagnostyczne przede wszystkim na podstawie wywiadu z opiekunem czworonoga. Najważniejszym elementem leczenia jest wyeliminowanie przyczyny, a łagodzenie objawów ma jedynie na celu chwilowe zmniejszenie dyskomfortu zwierzęcia.

Jak zapobiegać chorobom uszu u psa?

Po skończeniu leczenia u psa trzepiącego uszami należy odpowiednio zadbać o ich higienę. Najbardziej narażone na pojawienie się stanów zapalnych są psy z oklapniętymi, zwisającymi małżowinami usznymi, na przykład cocker spaniele. Taka budowa uniemożliwia prawidłową wentylację przewodu słuchowego zewnętrznego, a wilgoć sprzyja rozwojowi pasożytów, zwłaszcza grzybów oraz bakterii.

Z kolei u maltańczyków utrzymanie odpowiedniej higieny utrudniają wąskie przewody słuchowe oraz włosy znajdujące się wewnątrz ucha. By zwiększyć dostęp powietrza, należy regularnie je wyrywać przy pomocy pęsety lub palców. Szczególnie ważne jest także dokładne wycieranie uszu po jakimkolwiek kontakcie z wodą. Nie tylko w przypadku ich czyszczenia, ale również po rekreacyjnych kąpielach w jeziorze czy pływaniu.

Jeśli twój pies trzepie uszami, potrząsa głową lub uporczywie drapie te okolice, powinieneś jak najszybciej udać się z nim do gabinetu weterynaryjnego. Istnieje wiele możliwych przyczyn takiego stanu, a szybkie znalezienie źródła problemu i wdrożenie odpowiedniego leczenia uwolni twojego czworonoga od zbędnego bólu i cierpienia. Nie zapominaj również o prawidłowym czyszczeniu uszu oraz dokładnie je oglądaj.

Toy bobtail

toy bobtail

Toy bobtail jest kotem o króciutkich łapkach i stosunkowo dużej głowie, co sprawia, że jego wygląd potrafi zauroczyć nawet osoby, które nie są fanami tych zwierząt. Jednak czy takie mutacje w genach są dla niego bezpieczne? W jaki sposób powstała ta mała rasa? Czy istnieją inne, miniaturowe koty? Sprawdź w naszym artykule!

Jak powstała rasa kotów miniaturek?

Toy bobtail powstał w wyniku skrzyżowania przedstawiciela niezwykle rzadkiej rasy Mekong Bobtail z tajską kotką o niestandardowym, spiralnie zakręconym ogonie. Ukraińska miłośniczka mruczków Helena Krasniczenko mieszkająca wówczas w Rostowie nad Donem nie spodziewała się, że urodzone potomstwo da początek nowej rasie. Co prawda krzyżowanie nie było spontaniczne, ale kobieta nie planowała zakładania hodowli kociąt.

Już po 6 latach od urodzenia się nienaturalnie małych kotów o krótkiej sierści, czyli w 1994 roku rasa została zatwierdzona przez WCF w Rosji oraz WNP, to wtedy nadano jej obecnie funkcjonującą nazwę, często nazywano je również toybob. Obecnie większość związków zrzeszających hodowców kotów nie uznaje toy bobtaila, ponieważ jest on obarczony wieloma mutacjami genetycznymi, które są przyczyną licznych problemów zdrowotnych. Niestety chciwość sprawia, że wiele osób sprzedaje zmutowane, karłowate osobniki dla osiągnięcia zysku.

Toy bobtail – kocur, który przez całe życie wygląda jak kociak

Niewielkie rozmiary toy bobtaila z pewnością są najbardziej fascynującą cechą fizyczną rasy. Dorosłe osobniki wyglądem przypominają 3–4-miesięczne kociątka. Ważą od 900 gramów do maksymalnie 2,5 kg, ale mimo niewielkiej masy to zwierzaki o muskularnym ciele. Tylne łapy są nieco dłuższe niż przednie, ale mimo tej asymetrii przedstawiciele tej rasy wcale nie są mniej aktywni od przeciętnych kotów! Posiadają zakrzywiony, krótki ogonek o maksymalnie 7 cm długości, który do złudzenia przypomina króliczą kitkę.

Małe koty z wielkim temperamentem

Chociaż mogłoby wydawać się, że takie maleństwo nie potrzebuje dużej dawki ruchy, to rzeczywistość jest zupełnie inna. Co prawda koty tej rasy są wyjątkowo towarzyskie i mają dość łagodny charakter, ale tak samo, jak inne zwierzaki należące do tego podgatunku lubią zabawę. Źle znoszą samotność, w związku z czym nie zaleca się ich adopcji ani zakupu osobom, które planują przez większość dnia przebywać poza domem.

Opieka nad kotem rasy toy bobtail

Koty miniaturki wymagają specjalnej opieki ze względu na swoje rozmiary oraz liczne problemy zdrowotne, które towarzyszą karłowatości. Przede wszystkim okres ich usamodzielniania się jest o wiele dłuższy niż w przypadku kociąt uznawanych ras, toy bobtaile muszą spędzić z mamą aż 6 miesięcy. Poza tym są niezwykle podatne na urazy, a nawet mały wypadek może skończyć się dla nich śmiercią. Występujące często wady serca wymagają stałego monitorowania u weterynarza specjalizującego się w kardiologii.

Miniaturowe kocięta, które znalazły się w rankingu księgi rekordów Guinnessa

Czy toy bobtail uzyskał tytuł najmniejszego kota na świecie? Chociaż te filiżankowe kociaki o dużych oczach są wyjątkowo drobne, to nie one zdobyły nagrodę. Zwycięzcą rankingu został przedstawiciel rasy himalajskiej mieszkający w Stanach Zjednoczonych. Zwierzak ważył jedynie 700 gramów, a długość jego ciała nie przekraczała 19 cm.

Jednak to nie jedyna kategoria, w której zdobywcą prestiżowego tytułu został przedstawiciel miniaturowy zwierzak. Kot rasy Munchkin mógł poszczycić się mianem najniższego reprezentanta swojego podgatunku na ziemi, ponieważ mierzył jedynie 13,34 cm w kłębie.

Urocze koty, ale czy zdrowe?

Toy bobtail podobnie jak inne rasy miniaturowych kotów cieszy się ogromną popularnością, ale czy słusznie? Wygląd małych zwierząt potrafi być wyjątkowo uroczy, jednak te filiżankowe mruczki muszą zmagać się z wieloma problemami zdrowotnymi. Co jest ich przyczyną? Przede wszystkim geny. Te odpowiadające za wystąpienie karłowatości – wady genetycznej, która stała się pożądana wśród wielbicieli rasowych kotów, są również przyczyną występowania wielu groźnych dla zdrowia i życia chorób.

Toy bobtaile często cierpią z powodu licznych wad serca. Poza tym kruchość kości i osłabienie mięśni występuje niemalże u każdego przedstawiciela tej rasy. Te dolegliwości w połączeniu z miniaturowym rozmiarem sprawiają, że koty są niezwykle narażone na powstawanie urazów.

Wiele osobników jest całkowicie bezpłodnych i nie może mieć potomstwa, co dodatkowo wpływa na niezwykłą rzadkość występowania rasy. Poza tym warto mieć na uwadze niezwykle krótką długość życia tych kotów, podczas gdy przedstawiciele uznawanych ras mogą przeżyć nawet 20 lat, toy bobtaile zwykle umierają między 5. a 10 rokiem swojego życia.

Ze względu na mnogie problemy zdrowotne oraz ból i cierpienie, które wywołują one u zwierząt, żaden z szanowanych związków zrzeszających hodowców nie uznaje tej rasy. Oznacza to, że koty sprzedawane pod nazwą toy bobtail pochodzą z pseudohodowli, co wiąże się z jeszcze większym ryzykiem wystąpienia u nich wad genetycznych.

Rasy kotów krótkowłose – jak wybrać idealnego futrzaka dla siebie? Sprawdź listę ras i znajdź swojego przyjaciela!

rasy kotów krótkowłose

Jaką rasę kota wybrać? Czym się kierować szukając hodowli? Jak prawidłowo dbać o futro mruczka? A może adoptować, zamiast kupować? W artykule przedstawimy najpopularniejsze rasy kotów krótkowłosych. Opiszemy również znaki charakterystyczne ich wyglądu oraz opowiemy o ich temperamencie.

Rasy kotów krótkowłose – mnogość charakterów, umaszczeń i wielkości

Rasy kotów krótkowłosych są najbardziej zbliżone do swoich przodków. Pierwotnie zwierzęta nie miały długiej sierści, ponieważ w rejonach, w których zostały udomowione, panował ciepły klimat. Koty długowłose powstały dopiero w wyniku krzyżówek inicjowanych przez człowieka. Pielęgnacja krótkiej sierści nie nastręcza zbyt wielu trudności, wystarczy jedynie regularne szczotkowanie i usuwanie martwego podszerstka. Zwierzaki te nie mają również problemów z zaleganiem kłaczków w przewodzie pokarmowym.

Organizacje uznają różną liczbę ras. Międzynarodowa Federacja Felinologiczna (FIFe) zrzeszająca hodowców kotów z całego świata przyznaje rodowody 48 rasom, podczas gdy według WCF, czyli World Cat Federetion istnieje ich aż 68.

Bengalski

To rasa, która powstała w wyniku skrzyżowania kota domowego z dzikim, co od razu można zauważyć, patrząc na jej przedstawicieli. Wyglądem przypominające majestatycznego lamparta, koty bengalskie są jednocześnie muskularne i smukłe. Te wyjątkowo żywiołowe zwierzęta potrzebują codziennej dawki zabaw oraz ćwiczeń, by spożytkować ogrom energii, jaki się w nich znajduje. Cechuje je dość duża niezależność i nie przepadają za czułościami z człowiekiem.

Brytyjski krótkowłosy

To najpopularniejsza ze wszystkich ras kotów krótkowłosych. Trudno się temu dziwić, ponieważ Brytyjczyki zachwycają swoim uroczym wyglądem, a ich krótkie, ale gęste futerko sprawia, że przypominają pluszowego misia. To typowe pieszczochy, które uwielbiają relaks ze swoim opiekunem. Niestety z tego samego powodu koty brytyjskie krótkowłose mają skłonność do nadwagi, w związku z czym wymagają restrykcyjnego przestrzegania diety.

Europejski krótkowłosy

To jedna z najstarszych krótkowłosych ras kotów. Do złudzenia przypomina znanego wszystkim dachowca. Jest on równie odporny na choroby, co jego nierasowy kuzyn, a dzięki odpowiedniej diecie i aktywności fizycznej z powodzeniem może dożyć nawet 20. roku życia. Ma zrównoważony charakter, lubi spędzać czas zarówno podczas zabawy, jak i przytulając się do ukochanego opiekuna. Prawdopodobnie dlatego jest najpopularniejszym kotem na kontynencie europejskim.

Szkocki zwisłouchy

To jedna z najbardziej towarzyskich ras kotów krótkowłosych. Nie potrzebuje zbyt dużej dawki zabaw i ćwiczeń, a jego ulubioną formą spędzania czasu są czułości z opiekunem. Doskonale odnajdzie się w domu, w którym mieszkają inne koty i psy. Będzie dobrym przyjacielem dzieci, jeśli te uszanują jego przestrzeń. Ze względu na nietypową mutację ma charakterystyczne uszy zagięte ku przodowi, co dodaje mu niesamowitego uroku.

Chausie

Rasa powstała przez skrzyżowanie dzikiego kota błotnego z domowym, a jej osobniki mogą ważyć ponad 10 kilogramów. Uwielbiają zabawę i aktywność fizyczną, a ze względu na duże rozmiary niełatwo je zmęczyć. Chociaż nie przepadają za czułościami z opiekunem, źle znoszą samotność. Zakup kota tej rasy wiąże się z wydatkiem rzędu 20 tysięcy złotych, w dodatku ze względu na wagę oraz często występującą nietolerancję glutenu koszty jego wyżywienia również są wysokie.

Syjamski

Koty syjamskie jeszcze 500 lat temu były zarezerwowane jedynie dla buddyjskich mnichów w rejonie Azji Południowo-Wschodniej, a do dziś uznaje się ją za świętą w Tajlandii. Zdecydowanie jej przedstawicieli można uznać za najbardziej eleganckie koty, ale wygląd nie jest ich jedyną zaletą. To zwierzaki niezwykle inteligentne i uwielbiające kontakt z człowiekiem. Chętnie uczą się sztuczek oraz komend. Niektórym osobom może przeszkadzać ich nietypowy, donośny głos.

Tonkijski

Tę rasę kotów krótkowłosych charakteryzuje niezwykle gładkie i lśniące futro. Jej przedstawiciele doskonale odnajdą się w domu zamieszkanym przez rodzinę z dziećmi, ponieważ są wyjątkowo wesołe i towarzyskie. Uwielbiają zabawę z człowiekiem, a po przeprowadzeniu socjalizacji również z innymi zwierzętami. Kot tonkijski może być obarczony wadą odpowiedzialną za postępujący zanik siatkówki, w związku z czym przed zakupem warto wykonać badania genetyczne.

Devon Rex

To jedna z najmniejszych ras kotów krótkowłosych, waga dorosłych osobników nie powinna przekraczać 4 kilogramów. Charakteryzują je duże uszy i delikatna sierść przypominająca w dotyku jedwab. Uwielbiają przytulać się i bawić, ale z tego względu źle znoszą samotność. Zwykle akceptują inne zwierzęta, a ich towarzystwo pomaga im przetrwać czas, kiedy opiekunowie są poza domem. Niestety u osobników tej rasy często stwierdza się kardiomiopatię przerostową i miastenię.

Kot Savannah

To rasa, która powstała wskutek skrzyżowania domowego kota z afrykańskim serwalem. Geny dzikich przodków sprawiają, że są one dość niezależne, pełne energii i wyjątkowo sprawne fizycznie. Z tego względu nie powinny zostawać kotami wychodzącymi, ale z pewnością ucieszą je spacery na smyczy, podczas których będą mogły biegać, skakać, a nawet pływać. Bez problemu zostają same w domu, jeśli ich potrzeby ruchu i zabawy zostaną zaspokojone w wystarczającym stopniu.

Singapura

Kot singapurski jest najmniejszym przedstawicielem swojego gatunku. Mimo niewielkich rozmiarów jego sylwetka ma dobrze rozwiniętą muskulaturę. Uwielbia spędzać czas podczas zabawy, ale po całym dniu spędzonym samotnie chętnie wtuli się w ciało swojego opiekuna. Jeśli przejdzie przez dobrze przeprowadzony proces socjalizacji, z pewnością dogada się z innymi zwierzętami domowymi. Obecnie w Polsce nie ma hodowli tej rasy kotów krótkowłosych, w związku z tym zakup Singapura wiąże się z wydatkiem minimum 5 tysięcy złotych.

Jak znaleźć dobrego hodowcę kotów rasowych?

Jeśli planujesz kupić kota rasowego, zacznij od znalezienia sprawdzonej hodowli. W przypadku popularnych ras wybór jest duży, a ceny kociaków bywają bardzo atrakcyjne, ale nie warto kierować się tym parametrem. Zwierzęta pochodzące z pseudohodowli często są obarczone licznymi wadami genetycznymi, których leczenie może kosztować fortunę.

Pamiętaj, że każdy kot musi posiadać rodowód, a w przypadku niektórych ras także wyniki badań potwierdzające, że osobnik jest wolny od wad genetycznych.

Adopcja – sposób na znalezienie przyjaciela na całe życie

W Polsce wciąż wiele zwierzaków czeka na swój kochający dom. Być może nie znajdziesz w schronisku przedstawicieli wyżej wymienionych ras kotów krótkowłosych, ale z pewnością spotkasz tam mruczka, który będzie do ciebie pasować. Pośród setek tysięcy potrzebujących znajdują się zarówno przyjacielskie, jak i dość niezależne osobniki.

Wybierając rasę kota krótkowłosego dla siebie i swojej rodziny, najlepiej kierować się przede wszystkim jego temperamentem, a nie wyglądem. Chociaż istnieje wiele dobrych hodowli, warto dać szansę mruczkom czekającym na nowy dom w schronisku lub domu tymczasowym.

Trzciniak – ptak szuwarów (wróblowy). Gdzie spotkasz przedstawicieli Acrocephalus arundinaceus – trzciniaka zwyczajnego?

trzciniak ptak

W artykule przedstawimy charakterystykę trzciniaka – ptaka, którego wiele osób myli z powszechnie występującym wróblem. Dowiedz się więcej o jego diecie, lęgach oraz obszarze występowania!

Pozostałe gatunki ptaków szuwarów

Pas szuwarów jest miejscem, do którego po powrocie z zimowisk przylatuje wiele gatunków ptaków. Chociaż okres lęgowy zaczyna się dopiero pod koniec maja, kiedy wyrośnie młoda trzcina, trzciniaki oraz inne ptaki wróblowe zajmują areał jeszcze w poprzednim miesiącu. Jakie gatunki możesz spotkać w tych okolicach? Są to:

  • trzcinniczek;
  • trzciniak;
  • potrzos;
  • rokitniczek;
  • świerszczak;
  • oraz wiele innych.

Trzciniak zwyczajny – gdzie występuje?

Gdzie możesz spotkać trzciniaka? Ptak w okresie lęgowym zamieszkuje Europę (bez północy), północno-zachodnią Afrykę, Kaukaz oraz środkowo-zachodnią Azję. W sierpniu odlatuje, by zimować w regionie Afryki subsaharyjskiej.

W Polsce najłatwiej spotkać go w okolicach jezior i stawów porośniętych pasem rozległych trzcinowisk. Jego liczne gniazdowiska można znaleźć nawet w Warszawie, gdzie ich zagęszczenie jest nawet większe niż w przypadku dzikich stanowisk.

Trzciniak – ptak o małym ciele i donośnym śpiewie

Po czym rozpoznasz trzciniaka? Ptak osiąga około 20 centymetrów długości, a rozpiętość skrzydeł może wynosić nawet 28 centymetrów. Jest większy od wróbla, a wielkością niemalże dorównuje drozdowi. Obie płcie ubarwione jednakowo, samce i samice mają oliwkowobrązowy wierzch ciała, głowę o nieco ciemniejszym upierzeniu, za to spód kremowy, a gardło brudnobiałe. Dziób jest masywny o szarobrązowej barwie.

Śpiewa bardzo głośno i często zagłusza inne ptaki. W ten sposób samiec próbuje zachęcić samicę do kopulacji. Podczas wykonywania melodii wspina się na samą górę łodygi trzciny, skąd jest doskonale widoczny dla potencjalnych partnerek.

Dieta trzciniaka zwyczajnego

Podstawą diety trzciniaka zwyczajnego są owady wodne, które znajduje na źdźbłach trzcin czy traw. Najczęściej jego ofiarami padają jętki, ważki i chruściki. Ptaki potrafią również chwytać małe bezkręgowce (na przykład ślimaki) z powierzchni wody. Czasem zdarza im się również upolować niewielkie płazy oraz małe rybki, a wczesną jesienią, przed odlotem, wzbogacają swoją dietę owocami.

Trzciniak drozdówka – okres lęgowy

Kiedy na świecie pojawiają się pisklęta trzciniaka? Ptaki tego gatunku wyprowadzają 1 lęg w roku, na przełomie maja i czerwca. Budową gniazda zajmują się samice, wykorzystują do tego liście trzciny oraz włókna roślinne. Czarki są położone około 1 metra nad powierzchnią wody, ich wysokie brzegi zabezpieczają potomstwo przed przypadkowym wypadnięciem.

Zwykle samica składa 6 jaj, które wysiaduje wspólnie z samcem, trwa to 14–15 dni od złożenia ostatniego jaja. Potem młode opuszczają gniazdo, ale jeszcze przez dwa tygodnie są dokarmiane przez rodziców. W sierpniu trzciniaki wracają do obszarów zimowania.

Trzciniak drozdówka to ptak niewielkich rozmiarów, którego o wiele łatwiej usłyszeć niż zobaczyć. Jego śpiew potrafi zachwycić nawet osoby niezainteresowane ornitologią.

Karma dla psa z problemami gruczołów okołoodbytowych – skuteczne rozwiązanie czy sprawny marketing?

Karma dla psa z problemami gruczołów okołoodbytowych

Problem z gruczołami okołoodbytowymi sprawia dyskomfort zarówno psu, jak i jego opiekunowi. Nic dziwnego, że szuka się skutecznego sposobu na to, żeby sobie z nim poradzić. Niejednokrotnie właściciele sięgają po pokarm reklamowany jako karma dla psa z problemami gruczołów okołoodbytowych. Jaki jest wpływ żywienia na tego typu problemy? Czy specjalistyczna karma naprawdę zadziała? Odpowiadamy!

Czym są gruczoły okołoodbytowe?

Gruczoły, a raczej zatoki okołoodbytowe to małe, zlokalizowane symetrycznie struktury, które znajdują się tuż przy odbycie zwierzęcia. Wydobywająca się z nich wydzielina jest pozostałością po przodkach, którzy z jej pomocą oznaczali swoje rewiry. Również dzisiaj psy razem z kałem zostawiają bardzo konkretny ślad zapachowy wyczuwalny dla innych przedstawicieli swojego gatunku.

Kolor i zapach wydzieliny są przypisane do konkretnego osobnika i mogą znacznie się od siebie różnić. W przypadku całkowicie zdrowych zwierząt jest ona uwalniana pod wpływem nacisku stolca podczas defekacji.

Problem z gruczołami okołoodbytowymi – skąd się bierze?

Niestety, niektóre czworonogi mają problem z fizjologicznym pozbywaniem się wydzieliny. Ta pozostaje więc w zatokach i z czasem zaczyna sprawiać zwierzęciu dyskomfort. Wówczas pojawia się charakterystyczne zachowanie. Pies saneczkuje, czyli pociera odbytem o podłogę. Może także intensywnie się wylizywać i wykazywać objawy dyskomfortu.

Z czasem może dojść do poważnego stanu zapalnego. W skrajnych przypadkach pojawiają się ropnie. Jeżeli więc pojawią się specyficzne objawy, trzeba jak najszybciej udać się do weterynarza. Lekarz opróżni gruczoł i przekaże instrukcję, jak robić to samodzielnie w domu. W razie konieczności poda także antybiotyk.

Karma dla psa z problemami gruczołów okołoodbytowych

Jako przyczynę problemów z gruczołami okołoodbytowymi często wymienia się kłopoty trawienne i nieprawidłowe działanie układu pokarmowego. Gruczoły opróżniają się pod wpływem nacisku stolca. Kiedy jest on zbyt miękki, ten fizjologiczny proces zostaje zaburzony.

Zatoki okołoodbytowe a żywienie

Czy istnieje więc karma dla psa z problemami gruczołów okołoodbytowych? W sklepach zoologicznych można znaleźć wiele produktów weterynaryjnych, które opisane są właśnie w ten sposób. Zdesperowani opiekunowie sięgają po nie, chcąc zrobić wszystko, aby pomóc swojemu pupilowi. Często jednak okazuje się, że zmiana pożywienia nic nie daje, a wręcz przeciwnie, jest jeszcze gorzej. Dlaczego tak się dzieje?

Sposób żywienia psa ma pośredni wpływ na problemy z gruczołami okołoodbytowymi. To, co znajduje się w misce twojego pupila, przekłada się na konsystencję jego kału. Ta z kolei jest bardzo ważnym czynnikiem prawidłowego opróżniania zatok.

Wróćmy więc do kwestii karmy dla psa z problemami gruczołów okołoodbytowych. W istocie będzie to każda karma, która ma wysoką strawność i jest dobrze tolerowana przez konkretnego osobnika. Właśnie dlatego nie ma jednej magicznej recepty na ten problem. Żywienie trzeba zawsze dopasować indywidualnie do każdego psa.

Pokarm a konsystencja kału

Problem miękkich kup może mieć przyczyn. Bardzo często odpowiada za to alergia lub nietolerancja pokarmowa. W wielu przypadkach jest to jednak kwestia związana bezpośrednio z niewielkim poziomem strawności podawanego pokarmu.

W pierwszej kolejności należy upewnić się, że pies nie ma alergii pokarmowej. W tym celu możesz zasięgnąć pomocy lekarza weterynarii lub dietetyka psów i kotów. Jeżeli okaże się, że problem nie leży w tym obszarze, można zacząć dopasowywać indywidualny plan żywienia.

Problemy z opróżnianiem gruczołów często są skutkiem ubocznym nieprawidłowego karmienia pupila. Często doskonałe efekty daje na tym obszarze dieta BARF. Jeżeli chcesz jednak pozostać przy karmach komercyjnych, wybieraj takie, które wyróżniają się wysoką zawartością mięsa mięśniowego i podrobów. Ważna jest także obecność warzyw, które zawierają błonnik. Tak zwane „zapychacze” w postaci mąki pszennej, kukurydzianej czy nawet ryżu warto odłożyć na półkę.

Zwróć uwagę na sposób wytłaczania i suszenia karmy. Przede wszystkim jednak obserwuj swojego zwierzaka. Najlepsza karma dla psa z problemami gruczołów okołoodbytowych to ta, która jest najlepiej trawiona przez konkretnego osobnika.

Podsumowanie

Wiesz już, czym jest karma dla psa z problemami gruczołów okołoodbytowych. Wyciskanie gruczołów odbytowych nie jest szczególnie przyjemną czynnością ani dla psa, ani dla jego opiekuna. Warto więc dbać o dietę psa i stosować pokarmy, które wspomagają tworzenie się twardego stolca. Pamiętaj jednak, że prawidłowe żywienie nie zawsze będzie uniwersalnym sposobem na ten problem.

Karma dla psa z chorą trzustką. Na co zwracać uwagę podczas czytania składu?

karma dla psa z chorą trzustką

Rozmaite schorzenia układu pokarmowego wpływają na jadłospis pupili. Ostre zapalenie trzustki i jego następstwa zawsze powinny być pretekstem do zmiany diety. Wielu opiekunów sięga wtedy po karmy weterynaryjne dla psów z chorą trzustką dostępne w sklepach zoologicznych. Zanim jednak wybierzesz konkretną markę, sprawdź, czym powinna wyróżniać się naprawdę dobra karma tego typu.

Choroby trzustki u psa – co warto o nich wiedzieć?

Trzustka jest organem, który pełni niezwykle istotną rolę w organizmie każdego ssaka. Wydziela insulinę, której głównym zadaniem jest regulacja poziomu cukru we krwi. Wpływa także na podaż enzymów trawiennych do jelita cienkiego. W momencie, kiedy trzustka zaczyna szwankować, organizm zwierzęcia nie daje sobie rady z codziennym funkcjonowaniem.

Niestety, w początkowym stadium choroba tego organu u psa jest bardzo trudna do zdiagnozowania. Najczęściej na problemy z trzustką cierpią psi seniorzy, jednak nie jest to reguła. Zachorować może również młody pies, dlatego zawsze warto mieć się na baczności.

Karma dla psa z chorą trzustką. Zasady diety trzustkowej

Karma dla psa z chorą trzustką powinna posiadać skład oparty o zasady specjalistycznej diety. Niewydolność trzustki to schorzenie przewlekłe, dlatego prawidłowe żywienie odgrywa ogromną rolę w zachowaniu komfortu życia.

Psom z dolegliwościami trzustki często towarzyszy ogólne wyniszczenie organizmu. Bardzo częste jest niedożywienie, anemia, czy awitaminoza. Właśnie dlatego codzienne posiłki powinny być bogate w witaminy z grupy B, witaminy A, D, E, K i w ważne aminokwasy.

Czego nie podawać psom z chorą trzustką?

Dieta psa z chorą trzustką powinna być lekkostrawna, ale jednocześnie kaloryczna. Zwierzęta, które cierpią na schorzenia tego narządu, źle znoszą obecność w karmie wszelkiego rodzaju:

  • konserwantów;
  • zagęszczaczy;
  • wzmacniaczy smaku;
  • sztucznych barwników.

Ważne jest także to, aby pies nie podjadał między posiłkami. „Trzustkowcom” nie wolno podawać żadnego jedzenia przeznaczonego dla ludzi. Unikaj także tłustych i ciężkich przysmaków oraz ciasteczek dla psów. One również bywają bogate w składniki, które nie są polecane zwierzętom w tym stanie.

Karma dla psa z chorą trzustką – jaką wybrać?

Najlepszym wyborem dla psów chorych na trzustkę będzie dieta BARF skomponowana zgodnie z zapotrzebowaniem konkretnego zwierzęcia. Najczęściej zaleca się jej wersję gotowaną. Większość opiekunów kwestie diety konsultuje z lekarzem weterynarii. Lepszym rozwiązaniem będzie jednak indywidualna konsultacja z żywieniowcem (zoodietetykiem). Można wówczas omówić także suplementację kwasami tłuszczowymi omega-3.

Sucha karma dla psa z chorą trzustką

Sucha karma dla psa z chorą trzustką nie będzie najlepszym rozwiązaniem. Zdecydowana większość tych dostępnych na rynku jest mocno przetworzona i oparta na produktach roślinnych – przede wszystkim zbożach. Jeżeli zależy ci na takiej formie pożywienia, możesz jednak zdecydować się na suchą karmę w formie liofilizowanej. Jest to jednak dosyć kosztowne rozwiązanie.

Mokra karma

Komercyjna karma mokra dla psa z chorą trzustką będzie już lepszym wyborem. Staraj się wybrać taką o obniżonej zawartości tłuszczów. Ważne jest, aby miała jak najbardziej przejrzysty skład bez niepotrzebnych dodatków, zagęstników i wzmacniaczy smaku, które mogą powodować wymioty lub biegunkę.

Karma dla psa z chorą trzustką – na jakie składniki uważać?

W wielu karmach przeznaczonych dla psów z problemami gastrycznymi znajdziesz niestety kontrowersyjne składniki. Przykładem może być hydrolizat białka zwierzęcego. To białko rozbite na peptydy, czyli niewielkie cząstki o dobrej przyswajalności. Niestety, zazwyczaj jest on produkowany z elementów pochodzenia zwierzęcego o bardzo niskiej wartości biologicznej – na przykład z piór, kopyt, czy rogów.

W składzie karmy trzustkowej unikaj także różnego rodzaju wypełniaczy, takich jak mąka pszenna, czy kukurydziana. Zwiększają one kaloryczność karmy, ale nie przynoszą zwierzęciu praktycznie żadnych ważnych składników odżywczych.

Podsumowując, można założyć, że najlepsza i najbardziej odpowiednia karma dla psa z chorą trzustką to dobrze skomponowany BARF. Można także postawić na liofilizowaną karmę, która jest jednak bardzo droga i ciągle jeszcze słabodostępna w naszym kraju. Niestety, większość karm komercyjnych przeznaczonych dla psów trzustkowych wyróżnia się bardzo złym składem, dlatego przed zakupem warto dobrze go przeanalizować.

Ile karmy dla psa? Tabela czy intuicja – czym się kierować, dawkując psu pokarm?

ile karmy dla psa tabela

Żywienie psa wymaga nie tylko doboru odpowiedniej karmy, ale także jej skutecznego dawkowania. Nasze czworonogi różnią się od siebie wielkością, masą ciała i trybem życia. W związku z tym ich zapotrzebowanie na energię i składniki odżywcze może być bardzo różne. Ile karmy dla psa? Tabela producenta zawsze powinna być traktowana dosłownie? Sprawdź to.

Przykładowe tabele dawkowania karmy dla psów

Karma sucha dla psa – tabele dawkowania

Masa ciała psaPorcja dzienna w gramach
2 kg50 g
5 kg100 g
10 kg160 g
15 kg220 g
Dawkowanie na przykładzie karmy Bosch Soft Mini Perliczka & Batat
Masa ciała psaPorcja dzienna w gramach
5 kg80 g
10 kg130 g
20 kg220 g
40 kg370 g
80 kg620 g
Dawkowanie na przykładzie karmy Brit Care Sensitive Venision&Potato
Masa ciała psaPorcja dzienna w gramach
10 kg140 g
20 kg275 g
40 kg495 g
60 kg675 g
80 kg855 g
Dawkowanie na przykładzie karmy Fitmin Dog Purity GF Adult Beef
Masa ciała psaPorcja dzienna w gramach
1 kg25 g
5 kg80 g
10 kg140 g
20 kg235 g
40+ kg395+ g
Dawkowanie na przykładzie karmy Propet Superfoods 65 Angielska kaczka z pasternakiem

Karma mokra dla psa – tabele dawkowania

Poniżej znajdziesz tabele dawkowania karmy dla psa w przypadku, gdy je wyłącznie mokrą karmę. Pod każdą tabelą znajduje się informacja, jakiej karmy dotyczy.

Masa ciała psaNiska aktywnośćStandardowa aktywność
3 kg180 g210 g
10 kg450 g515 g
20 kg760 g870 g
40 kg1275 g1465 g
60 kg1725 g1985 g
Dawkowanie na przykładzie karmy Animonda GranCarno Original Adult cztery mięsa
Masa ciała psaDzienna porcja w gramach
1 kg100 g
10 kg480 g
30 kg1100 g
90 kg2500 g
Dawkowanie na przykładzie karmy Brit Mono Protein Lamb
Masa ciała psaPorcja dzienna w gramach
10 kg400 g
20 kg800 g
30 kg1200 g
40 kg1600 g
Dawkowanie na przykładzie karmy Dolina Noteci Bogata w indyka
Masa ciała psaPorcja dzienna w gramach
5 kg390 g
12 kg780 g
25 kg1170 g
35 kg1560 g
45 kg1950 g
Dawkowanie na przykładzie karmy Taste of The Wild Pacific Stream

Czy pies powinien mieć stały dostęp do pokarmu?

Wiele osób stosuje metodę karmienia psa na żądanie. Pupil dostaje jedzenie wtedy, kiedy się go domaga, lub przez cały czas ma do dyspozycji miskę pełną suchej karmy. Zdecydowanie nie jest to najlepszy sposób na żywienie swojego zwierzaka.

To prawda, że psy są w stanie zjeść tylko taką liczbę kalorii, jaka jest im potrzebna do przetrwania. Ten naturalny mechanizm bardzo łatwo jednak przełamać, dopuszczając psa do jedzenia praktycznie bez żadnych ograniczeń. Model żywienia na żądanie jest odpowiedni jedynie w przypadku psów ciężko pracujących.

Standardowo pies powinien otrzymywać jeden lub dwa posiłki dziennie. W przypadku niektórych ras mogą być nawet trzy porcje. Powinny być podawane w spokojnym miejscu o regularnych godzinach.

Ile karmy dla szczeniaka?

Młody pies do dwunastego miesiąca życia wymaga szczególnego żywienia. Zapotrzebowanie szczeniąt na energię jest większe niż u dorosłych psów. Dopiero kiedy pies osiągnie połowę swojej docelowej masy ciała, zapotrzebowanie to zaczyna się stopniowo zmniejszać. Do tego czasu szczeniak potrzebuje nawet trzy rasy więcej kalorii niż dorosły pies.

Opiekunowie często mają odruch podawania takim wygłodniałym szczeniakom dodatkowych porcji. Ile karmy dla psa? Tableta producenta podawanej karmy powinna być dla ciebie ważnym wskaźnikiem tego, ile zwierzak powinien dokładnie jeść. Staraj się obserwować pieska i sprawdzać, czy nie jest głodny. Przekraczanie dziennej dawki nie jest jednak dobrą praktyką.

Szczeniak, który je za dużo może zacząć zbyt szybko rosnąć. To z kolei przekłada się na obciążenie układu ruchu i może skutkować zwyrodnieniami w dorosłym życiu.

Dawkowanie karmy dla psa – jakie czynniki brać pod uwagę?

Ile karmy dla psa? Tabela producenta dobrej karmy zawsze podzielona jest według przynajmniej dwóch czynników. Mowa tu o wadze zwierzęcia oraz poziomie jego aktywności. Czasami można spotkać także kategorię kastracji. Tak samo jak w przypadku ludzi sposobem zachowania prawidłowej wagi i samopoczucia jest równowaga energetyczna.

Ilość karmy a waga psa

Zdecydowanie większe zapotrzebowanie energetyczne mają duże psy. Im więcej waży zwierzak, tym większych dawek karmy będzie potrzebował. Dzienna dawka karmy może być podzielona na nieco więcej porcji w taki sposób, aby nie przekraczać dobowej dawki. Pamiętaj, że przysmaki również mają swoją kaloryczność i powinny być włączane do dziennego bilansu.

Karmienie psa a jego aktywność

Poziom aktywności fizycznej ma bardzo ważny wpływ na ilość przyjmowanego przez psa pokarmu. Zwierzęta ras użytkowych, sportowe i pracujące wymagają o wiele większej dawki kalorii niż te, które większość swojego życia spędzają na kanapie.

Psy sportowe wymagają szczególnie dokładnego żywienia i suplementacji. Zazwyczaj jednak dobierając ilość karmy dla psa, warto kierować się tabelą producenta. Na każdym opakowaniu znajduje się informacja o tym, ile gramów karmy zaleca się podawać zwierzęciu o określonej aktywności.

Ile mokrej karmy dla psa? Tabela producenta jako drogowskaz

Ile mokrej karmy dla psa? Tabela producenta powinna być brana pod uwagę przy każdym wprowadzaniu nowego pokarmu. Pamiętaj jednak, że zazwyczaj jest to jedynie orientacyjna dawka. Aby wiedzieć, ile karmy należy podawać, trzeba przede wszystkim obserwować swojego psa.

Regularnie sprawdzaj, czy pies nie tyje, ale także, czy nie chodzi głodny. Regularność karmienia i odpowiednie dawki to klucz do dobrej i skutecznej pracy układu pokarmowego. Prawidłowe trawienie to z kolei gwarancja dobrego samopoczucia zwierzęcia

Pamiętaj, że tabela jest tylko wskazówką

Jednocześnie trzeba pamiętać, że zalecenia producenta zawsze odnoszą się tylko i wyłącznie do tej jednej konkretnej karmy. Nie ma jednej odpowiedzi na to, ile karmy powinien jeść pies. Ilość pokarmu zawsze trzeba dostosować do:

  • tego, co je pies – każda karma ma inną kaloryczność w zależności od składników;
  • zapotrzebowania energetycznego psa;
  • wielkości i masy ciała;
  • codziennej aktywności;
  • kastracji lub jej braku.

Jeżeli więc zastanawiasz się, ile powinien jeść twój pies, postaraj się podejść do tego indywidualnie. Zastanów się, ile godzin dziennie przeznaczacie na aktywność. Weź pod uwagę wiek zwierzaka i prawidłową masę ciała, którą powinien osiągnąć.

Kiedy zwiększyć ilość pokarmu?

Czy są sytuacje, w których należy podawać psu więcej jedzenia niż zwykle? Oczywiście. Ilość kalorii należy zwiększać w sytuacji, kiedy aktywność psa wzrasta. W przypadku zwierząt uprawiających sporty kynologiczne ilość pożywienia zwiększa się w czasie intensywnych treningów lub zawodów. W takim wypadku ważna jest także suplementacja, dlatego warto skonsultować się z lekarzem weterynarii, a najlepiej z zoodietetykiem.

Ciąża psa

Innym przypadkiem zwiększenia zapotrzebowania na pokarm jest ciąża. Szczególnie jej druga połowa wymaga znacznego pomnożenia codziennej dawki. Ciężarna suka może jeść nawet o połowę więcej niż zwykle. Zawsze jednak monitoruj jej wagę ciała, ponieważ nie powinna przytyć więcej niż 15–20% swojej standardowej masy.

Odpowiednie dawkowanie karmy pozwala całkowicie pokryć zapotrzebowanie psa na energię, a jednocześnie uniknąć nadwagi. W internecie znajduje się wiele kalkulatorów i tabeli żywienia, które mają odpowiedzieć na pytanie: ile karmy dla psa. Tabela jest jednak wyłącznie orientacyjnym narzędziem. Ilość dziennej porcji zawsze dobieraj indywidualnie do wielkości, aktywności i trybu życia swojego pupila.

Olej rybny dla psów – dlaczego warto włączyć go do diety czworonogów? Poznaj różne warianty

olej rybny dla psów

Jeszcze do niedawna suplementy diety dla zwierząt były dedykowane przede wszystkim osobom, które stosowały u swoich pupili dietę BARF. Tymczasem w ostatnich latach sięga po nie coraz więcej opiekunów, także tych, którzy karmią psy komercyjnymi karmami. Dlaczego olej rybny dla psów jest tak popularny? Wszystko ze względu na obecność niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, które mają dobroczynny wpływ na cały organizm. Dowiedz się więcej!

Olej rybny dla psów – źródło kwasów omega-3

Niezbędne nienasycone kasy tłuszczowe (NNKT) są omega-3 są bardzo ważne dla prawidłowego rozwoju organizmu. Muszą być jednak spożywane wraz z pożywieniem. Można je spotkać w różnych produktach odzwierzęcych, przede wszystkim w żółtku kurzych jajek. Głównym źródłem kwasów omega-3 są jednak ryby i organizmy morskie.

Podając psu dobrej jakości olej rybny, wspierasz jego aparat ruchu i układ sercowo-naczyniowy. Kwasy EPA i DHA mają także wpływ na układ odpornościowy, a według niektórych badań ich regularne przyjmowanie może zmniejszać ryzyko zachorowania na raka. Efekty są również widoczne gołym okiem. Olej rybny dla psów sprawia, że ich sierść jest lśniąca i wygląda zdrowo.

Olej rybny dla psów – jaki wybrać?

Olej z łososia dla psa

Jednym z najpopularniejszych olejów dla psa jest ten wyprodukowany z łososia. Coraz więcej osób włącza go do diety swojego pupila, a producenci odpowiadają coraz szerszą ofertą takich suplementów w sklepach. Nie każdy olej z łososia jest jednak równie wart zakupu.

Najlepiej sięgnąć po produkty wyprodukowane z dzikich ryb. Świetnym wyborem będzie łosoś atlantycki lub ten z Alaski. Stosunek kwasów omega-3 do omega-6 jest tam o wiele lepszy niż w łososiach norweskich. Wybierz dla swojego psa olej z łososia, który posiada przejrzysty skład i jasne wskazówki co do dawkowania i użytkowania.

Olej z wątroby dorsza dla psa

Olej z wątroby dorsza to po prostu znany wszystkim tran. Dobrej jakości suplement tego typu przynosi zwierzęciu wiele korzyści. Również poprawia jakość jego sierści. Poprawia zdolności poznawcze, wzrok, a nawet działa antystresowo.

Tran jest źródłem ważnych kwasów omega-3. Nie powinien jednak być stosowny w celu ich suplementacji. Dlaczego? Wszystko ze względu na to, że jest on bardzo bogaty w witaminy A i D. Jeżeli jednak pies będzie dostawał ten tłuszcz przez dłuższy czas, może dojść do hiperwitaminozy. Olej z wątroby dorsza jest doskonałym suplementem, którego przyjmowanie ma bardzo wiele zalet. Trzeba jednak stosować go zgodnie z zaleceniami producenta i wybierać produkty dobrych marek.

Dawkowanie oleju rybnego dla psa

Olej rybny to suplement, który trzeba dawkować zgodnie ze wskazaniami producenta. Zawsze wybieraj tylko takie oleje, na których jest wyraźnie zaznaczone dawkowanie i sposób przechowywania opakowania.

Jeżeli zdecydujesz się na olej z łososia, możesz bez obaw podawać go psom w każdym wieku, także szczeniętom i seniorom. W przypadku tranu zaleca się większą ostrożność ze względu na potencjalne wystąpienie hiperwitaminozy.

Jak podawać psu olej rybny?

Olej rybny ma to do siebie, że albo trafia w gusta smakowe psa, albo kompletnie nie. Niektóre czworonogi uwielbiają go na tyle, że piją prosto z łyżki. Inne z kolei nie znoszą zapachu i smaku ryby do tego stopnia, że nawet zmieszany z karmą olej jest dla nich nie do przełknięcia.

Najpowszechniejszym sposobem na podawanie psu suplementów jest właśnie mieszanie ich z karmą. W przypadku bardzo niechętnego zwierzaka dobrym pomysłem może okazać się wybór oleju, który ma delikatny smak i niezbyt intensywny zapach.

Olej rybny dla psów to bardzo zdrowe urozmaicenie diety. Trzeba jednak zwrócić uwagę na skład produktu, pochodzenie ryb i potencjalną obecność witamin i innych składników odżywczych. W razie wątpliwości możesz skonsultować się z dietetykiem psów i kotów.

Olej parafinowy dla psa – na co pomaga i kiedy go stosować?

olej parafinowy dla psa

Zaparcia u psa to tylko z pozoru błahy problem. W niektórych przypadkach mogą świadczyć o poważnych zaburzeniach pracy przewodu pokarmowego. Bardzo często problem rozwiązuje się sam, jednak niekiedy potrzebna jest interwencja farmakologiczna.

Często opiekunowie odruchowo sięgają po olej parafinowy dla psa. Stosowany od lat w polskich domach kojarzy się z właśnie z leczeniem zaparć. W przypadku zwierząt trzeba jednak stosować go ostrożnie. Czytaj dalej!

Czym jest olej parafinowy dla psa?

Olej parafinowy, czyli ciekła parafina, jest mieszaniną stałych alkanów. Ma konsystencję lepkiego i tłustego wosku.

Ze względu na to, że ma właściwości łagodzące zaparcia, często podaje się ją zwierzętom w przypadku przewlekłych i ciężkich zaparć. Ponieważ parafina opóźnia wchłanianie się substancji w jelitach, jest polecana również w przypadku zatruć substancjami chemicznymi.

Zwierzętom olej parafinowy podaje się doustnie w dawce 1 ml na kilogram masy ciała. Ciągle jeszcze spotykana jest praktyka podawania tej substancji zapobiegawczo do karmy. Wówczas lekarze weterynarii zalecają dawkę 5 ml dziennie.

Olej parafinowy dla psa – czy jest bezpieczny?

Podany doraźnie olej parafinowy nie jest groźny dla zwierzęcia. Obecnie w środowisku osób pracujących ze zwierzętami panuje konsensus, aby nie stosować go w formie środka profilaktyki zaparć. Parafina nie jest bowiem obojętna dla organizmu, przede wszystkim dla jelit.

Stosowana długotrwale parafina może zaburzać wchłanianie się składników odżywczych do organizmu. Zaburza także pracę gruczołów wydzielniczych jelit. W skrajnych przypadkach może doprowadzić nawet do ich trwałego uszkodzenia. To bardzo niebezpieczne szczególnie dla szczeniaków i zwierząt starszych i chorujących.

Przeciwwskazania do podawania psu parafiny:

  • przewlekłe zaparcia;
  • odwodnienie;
  • rozszerzenie okrężnicy;
  • niewydolność nerek;
  • choroby serca;
  • zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej.

Olej parafinowy dla psa – kiedy go stosować?

Substancja przywiera do ścianek jelita grubego i zwiększa poślizg, co pomaga psu wydalić zatwardzone masy kałowe lub nawet kamienie kałowe. W przypadku stosowania u zwierząt parafiny trzeba zachować dużą ostrożność.

Najlepszym rozwiązaniem będzie konsultacja z lekarzem weterynarii, który rozstrzygnie, czy problem z układem pokarmowym i jelitami jest tak poważny, że wymaga użycia oleju parafinowego.

Olej parafinowy dla psa stosuje się doraźnie w przypadku bardzo ostrych zaparć i zatruć. Podaje się go także wtedy, kiedy zwierzę połknie ciało obce. Parafina ciekła może pomóc je wydalić, co często ratuje pupila przed poważną operacją.

Jeżeli zatwardzenie u psa jest naprawdę ciężkie, lekarz weterynarii może zdecydować się na przeprowadzenie lewatywy. To zabieg nieprzyjemny, ale zdecydowanie skuteczniejszy od podawania parafiny.

Olej parafinowy dla psa profilaktycznie – czy to ma sens?

Nie. Nie podaje się parafiny jako środka zapobiegającego zatwardzeniom. Jeżeli pies lub kot ma nawracające i powtarzające się ciężkie problemy tego typu trzeba rozpocząć odpowiednią diagnozę. Przyczyna zazwyczaj leży w stanie zdrowia lub sposobie żywienia zwierzęcia.

Warto dbać o perystaltykę jelit swojego pupila. W tym celu dobrym pomysłem będzie wprowadzenie do diety probiotyków i prebiotyków. Zadbaj także, aby w diecie twojego psa znalazło się nieco więcej warzyw, które mają w sobie błonnik. Najlepszym źródłem węglowodanów w diecie psa są właśnie warzywa.

Koniecznie trzeba jednak ustalić, co jest przyczyną zatwardzenia u psa. Nie lekceważ nawracającego problemu i skonsultuj się z lekarzem weterynarii w celu znalezienia prawdziwego źródła problemu z trawieniem.

Co zamiast parafiny?

Jeżeli twojemu zwierzakowi przytrafiło się pojedyncze zaparcie, nie panikuj i nie biegnij do apteki po olej parafinowy dla psa. Na początku warto zastosować domowe sposoby i podać psu produkty, które zwiększą poślizg w jelitach i mogą rozwiązać problem. Dobrym rozwiązaniem może być olej z łososia lub smalec gęsi.

Warto również zastosować laktulozę. To dostępny w aptece za kilka złotych niewchłanialny środek przeczyszczający. Zmiękcza masy kałowe i zwiększa wydzielanie się płynu okrężnicowego. Jest produkowany w formie syropu. Dla psa wybierz produkt, który nie jest dostępny w wariantach smakowych.

Pamiętaj o wodzie dla swojego psa

Pies, który ma zatwardzenie, podobnie jak ten, który cierpi na biegunkę, powinien mieć stały dostęp do wody. Najlepiej, aby pił często, ale w małych ilościach, tak aby nie wywołać wymiotów.

Skonsultuj problem z weterynarzem

Jeżeli twój zwierzak nie może się wypróżnić, jest osowiały i nie przyjmuje pokarmów, najlepszym rozwiązaniem będzie wizyta u lekarza weterynarii. Bardzo możliwe, że potrzebna jest lewatywa, która załagodzi objawy i przywróci prawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego.

Jeżeli problem powtarza się już któryś raz, warto rozpocząć diagnostykę, która pomoże znaleźć przyczynę problemu.

Podsumowanie

Olej parafinowy dla psa w niektórych przypadkach może dawać bardzo skuteczne efekty. Pomaga doraźnie w silnych zaparciach, bywa także skuteczny w przypadku połknięcia jakiegoś ciała obcego lub zatrucia środkami chemicznymi. Nie należy jednak podawać go często ani tym bardziej profilaktycznie.

Może bowiem zaburzać wchłanianie, a nawet wpływać negatywnie na czynności błony śluzowej w jelitach. W ramach profilaktyki zaparć lepiej zadbać o dobrą dietę i ruch psa. Jeśli zaś powtarzają się za często, wskazana jest wizyta u weterynarza.

Jak karmić psa z problemami żołądkowymi – co dawać psu z wrażliwym układem pokarmowym?

jak karmić psa z problemami żołądkowymi

Dokarmianie psa resztkami ze stołu czy podawanie karm z dodatkiem zbóż może prowadzić do rozwoju alergii i nietolerancji pokarmowych. Jak karmić psa z problemami żołądkowymi, by złagodzić objawy niestrawności? Jak skomponować prawidłową dietę dla wrażliwego psa? Oto garść najważniejszych informacji.

Przyczyny niestrawności u psów

Błędy żywieniowe są najczęstszą przyczyną problemów trawiennych u psów. Źle dobrana karma czy podawanie psu niedozwolonych przekąsek mogą powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Co jeszcze wywołuje niestrawność u psa? Zwykle wymienia się:

  • alergie;
  • pasożyty;
  • aktywne infekcje;
  • nietolerancje pokarmowe;
  • stres i nerwicę;
  • depresje.

Stan psychiczny psa jest równie ważny jak fizyczny. Problemy behawioralne psa mogą się manifestować w postaci problemów żołądkowych. Przyczynę niestrawności pomoże ustalić lekarz weterynarii.

Objawy kłopotów trawiennych u psa

Przedłużające się problemy gastryczne u psa mogą mieć groźne konsekwencje. Jedną z nich jest odwodnienie i wycieńczenie psa. Jakie objawy powinny skłonić cię do szybkiej wizyty u lekarza weterynarii? Pośród najczęściej występujących symptomów wymienia się:

  • wzdęcia;
  • zaparcia;
  • wymioty;
  • biegunkę;
  • bóle brzucha;
  • osłabienie;
  • apatię;
  • niechęć do jedzenia;
  • zmianę zachowania;
  • niemiły zapach z pyska.

Jakakolwiek zmiana w zachowaniu czworonoga powinna skłonić opiekuna do wzmożonej obserwacji pupila.

Psi układ pokarmowy – funkcjonowanie

Układ pokarmowy psa, choć na pierwszy rzut oka wygląda podobnie do ludzkiego, jest w rzeczywistości o wiele krótszy. Niektóre gruczoły, takie jak wątroba czy trzustka, są dobrze wykształcone, co jest charakterystyczne dla mięsożerców. W związku z tym, że proces trawienia przebiega stosunkowo szybko, karma dla psa powinna być wysokoprzyswajalna i lekkostrawna. Dodatkowo można poprawić perystaltykę jelit, dodając do karmy niewielkie ilości błonnika. Psią dietę dobrze urozmaicić o różne warzywa i owoce. Większość psów ma swoje preferencje dotyczące smaków konkretnych owoców czy warzyw.

Pełnowartościowa dieta dla psa – jak powinna wyglądać?

Karmy dla psów muszą być urozmaicone i zawierać wszystkie niezbędne składniki pokarmowe. Najczęściej właściciele czworonogów sięgają po gotowe karmy, zarówno mokre, jak i suche. Wybierając pokarm dla psa, warto zwrócić uwagę na konserwanty lub ulepszacze, które mogą być szkodliwe i powodować choroby przewodu pokarmowego. Dieta musi być dopasowana do rasy, masy ciała, wieku i temperamentu psa.

Innym rodzajem karmienia jest dieta BARF, oparta na samodzielnym przygotowaniu posiłków. Ten rodzaj diety bazuje w głównej mierze na surowym mięsie i kościach. Stanowią one najlepiej przyswajalne źródła białka. Powinny stanowić 60–80% każdego posiłku. Ten rodzaj karmienia jest jak najbardziej wskazany dla psa. Wymaga jednak nieco więcej wysiłku i zaangażowania od właściciela, a także sporej dawki wiedzy. Karmiąc psa w ten sposób, masz pewność, że jedzenie pozbawione jest konserwantów i wypełniaczy.

Jak karmić psa z problemami żołądkowymi?

Jeśli twój pies cierpi na zaburzenia trawienia, weterynarz z pewnością zaleci zmianę diety. To pierwszy krok, by wyeliminować przykre dolegliwości żołądkowe i jelitowe. Czym i jak karmić psa z problemami żołądkowymi? Karma musi być przede wszystkim lekkostrawna, opracowana i przeznaczona dla psów z rozstrojem żołądka i jelit. W jej składzie powinny znaleźć się wyselekcjonowane składniki najwyższej jakości, prebiotyki i niezbędne suplementy. Zawartość w karmie kwasów tłuszczowych ma znakomity wpływ na stan jelita grubego i cały układ trawienny.

Istnieje wiele gotowych karm przygotowanych specjalnie z myślą o psach z wrażliwością przewodu pokarmowego. Wybór i stosowanie takiego pokarmu warto skonsultować w czasie wizyty w gabinecie weterynaryjnym. Lekarz po przeprowadzeniu wywiadu doradzi wówczas, jak karmić psa z problemami żołądkowymi.

Jak karmić psa z problemami żołądkowymi – dieta eliminacyjna

Dieta eliminacyjna może pomóc w ustaleniu, jak karmić psa z problemami żołądkowymi. Polega ona na usunięciu z diety potencjalnego składnika powodującego u psa kłopoty trawienne. Czasem konieczne może okazać się wprowadzenie całkiem nowej karmy lub zmiana dotychczasowego sposobu odżywiania, np. przejście z karmy suchej na mokrą lub na przygotowywaną samodzielnie przez opiekuna.

Karmienie szczeniąt

Jeśli na niestrawność cierpi szczenię, karmę należy dobrze dopasować do wieku zwierzęcia. Szczeniaka należy karmić często, ale w małych porcjach. Dużą rolę w utrzymaniu prawidłowej diety mają stałe godziny posiłków. Pozwala to na zachowanie prawidłowej perystaltyki jelit i zapobiega tworzeniu się gazów i niekontrolowanych biegunek.

Jeśli nadal nie jesteś pewien, jak karmić psa z problemami żołądkowymi, umów się z pupilem na wizytę do lekarza weterynarii. Weterynarz pomoże ci rozwiać wszelkie wątpliwości dotyczące odżywiania, a także poleci odpowiednią karmę i dodatkowe preparaty. Prawidłowe żywienie i zbilansowana dieta zapewnią twojemu pupilowi długie życie wolne od różnych chorób.

Jak często karmić kota – ile posiłków potrzebuje kot domowy? Najważniejsze informacje dotyczące żywienia kotów

jak często karmić kota

Każdy kot ma swoje potrzeby i preferencje. Dieta powinna być dopasowana za każdym razem do konkretnego mruczka, jego możliwości i trybu życia. Opiekuni często nie wiedzą, jak często karmić kota, by zapewnić wszystkie potrzeby żywieniowe. Oto kilka najważniejszych informacji na temat prawidłowego żywienia kotów.

Kocia rutyna – dlaczego jest ważna?

Stałe godziny podawania karmy są bardzo istotne ze względu na rozwój emocjonalny. Koty przebywające ustawicznie w domu potrzebują określonej rutyny i planu dnia. W ten sposób budujemy u kota zaufanie i poczucie bezpieczeństwa, które jest tak ważne we wspólnej relacji ze zwierzakiem. Rutyny warto przestrzegać także, gdy wybieramy na się na wakacje i oddajemy kota pod opiekę obcych dla niego osób. Zachowanie godzin podawania posiłków pomoże pupilowi poradzić sobie ze stresem związanym ze zmianą opiekuna.

Jak często karmić kota – ile posiłków powinien zjadać kot?

Koty to drapieżniki, które w swoim naturalnym środowisku jedzą dosyć często, ale w małych ilościach. To, jak często karmić kota, wynika z jego instynktu łowieckiego.

W warunkach domowych należy zapewnić pupilowi od 4 do 5 posiłków dziennie. Minimalna ilość to 3 porcje karmy dziennie. W ten sposób jesteśmy w stanie zaspokoić zapotrzebowanie energetyczne kota. Częstotliwość posiłków powinna być rozłożona w trakcie dnia i w czasie naszej nieobecności w domu należy zapewnić kotu stały dostęp do karmy.

Czym karmić kota?

Koci jadłospis powinien być urozmaicony, należy zapewnić pupilowi odpowiednią ilość białka w diecie. Karma dla kota powinna zawierać mięso najwyższej jakości. Im większa ilość białka w karmie, tym bardziej wartościowy jest to pokarm dla naszego pupila.

Kota można żywić, podając mu suchą karmę, mokrą karmę lub samemu przygotowując posiłki, co jednak wymaga sporo pracy i zrozumienia potrzeb żywieniowych kotów. Wiele kotów preferuje karmę mokrą, która dostępna jest w formie wygodnych saszetek, zazwyczaj odpowiadających jednej porcji. Pokarm musi być świeży, co pozwoli uniknąć problemów gastrycznych.

Jak często karmić kota – przykładowy schemat żywienia

Jak często karmić kota? Im częściej, tym lepiej. Koty z reguły zjadają jednorazowo małe porcje pokarmu, dlatego tak ważne jest, by posiłki były w miarę możliwości rozplanowane na cały dzień i regularne. Zbyt rzadkie karmienie kota może prowadzić do magazynowania zapasów w postaci tkanki tłuszczowej, a tym samym niebezpiecznej dla kotów otyłości. Karma musi być dobrana do trybu życia i aktywności kota. Inny rodzaj pokarmu powinien dostawać kociak, inny kot wychodzący, a jeszcze odmienny kot wysterylizowany.

Jak często karmić kota, gdy opiekun pracuje poza domem? Da się to dobrze rozplanować. Karmę mokrą można podawać przed wyjściem do pracy i wieczorem, ponieważ niedojedzony pokarm pozostawiony w misce mógłby się zepsuć, więc należy pilnować jego dostępności. Pozostałe posiłki kota może stanowić karma sucha zostawiona w miseczce lub specjalnym interaktywnym karmidle. Dobrze sprawdzają się też miski automatyczne, w których można ustawić czas karmienia.

Jak karmić małego kota?

Kocięta mają wysokie zapotrzebowanie energetyczne, dlatego mały kot powinien jeść od 4 do nawet 6 posiłków dziennie. Jest to szczególnie ważne w przypadku osieroconych kociąt, którym należy zapewnić odpowiednią częstotliwość karmienia preparatem mlekozastępczym. Ilość posiłków można stopniowo zmniejszać od 6 miesiąca życia kociaka. Wtedy podajemy 4–5 posiłków dziennie.

Wszelkie wątpliwości na temat tego, jak często karmić kota w tak ważnym okresie jego życia, można skonsultować z lekarzem weterynarii, który pomoże dobrać odpowiednie mleko zastępcze czy dobrą karmę. Ilość karmy musi być dostosowana do masy ciała i wieku kociaka.

Jak często karmić kota po sterylizacji

Zabieg sterylizacji prowadzi do zaburzenia równowagi gospodarki hormonalnej u kotów. Koty sterylizowane mają większy apetyt, dlatego nietrudno u nich o nadwagę. Należy stale kontrolować, jak często karmić kota po zabiegu, sprawdzając regularnie jego wagę oraz wielkość i kaloryczność posiłków. Ponadto muszą być one dobrze zbilansowane i urozmaicone. W sklepach zoologicznych można znaleźć różne rodzaje karmy przeznaczone dla kotów po zabiegu sterylizacji. Zawierają składniki w szczególności dbające o układ moczowy, który po zabiegu narażony jest na częste infekcje.

Woda w diecie kota

Każdy kot, niezależnie od wieku i trybu życia, musi mieć stale zapewniony dostęp do świeżej wody. Koty z natury niechętnie piją wodę, jednak jest ona niezbędna do prawidłowego funkcjonowania kociego organizmu. Woda częściowo może być dostarczana za pośrednictwem mokrej karmy. Jednak dorosły kot domowy do trawienia białek potrzebuje większej ilości płynów. Kotu najlepiej zostawić wodę w kilku spokojnych miejscach w domu. Można zachęcić go do picia ze specjalnej fontanny lub poprzez puszczanie delikatnego strumienia z kranu.

Karmienie kota powinno odbywać się o stałych porach w ciągu dnia. Częstotliwość podawania posiłków jest ważna z perspektywy zdrowotnej. Pomaga kotu utrzymać stałą wagę i chroni przed otyłością, która najczęściej dotyka zwierzęta po zabiegu sterylizacji i kastracji.

Koń srokaty – piękne zwierzę o niecodziennym umaszczeniu

koń srokaty

Koń srokaty, inaczej łaciaty, to intrygujące zwierzę, którego nie sposób nie zauważyć. Zdecydowanie rzuca się w oczy i wyróżnia na tle innych koni, zwłaszcza tych o jednolitej maści. Na łaciate wzornictwo wpływa kilka różnych genów, dlatego srokacze prezentują na swoim ciele bardzo różne wzory – każdy koń srokaty jest inny i wyjątkowy! Konie te „robią karierę” w filmach, głównie w westernach amerykańskich, gdzie odgrywają rolę indiańskich wierzchowców. Co jeszcze musisz wiedzieć na ich temat? Sprawdź już teraz!

Jak wygląda koń srokaty?

W przypadku maści konia srokatej na ciele występują nieregularne łaty o dużym rozmiarze i w kolorze białym z płatami innego umaszczenia na ciemnej skórze bądź na odwrót – łaty ciemne na jasnej skórze. Grzywa i ogon srokatych koni najczęściej są dwukolorowe lub białawe. Podstawowe wzory maści srokatej to tobiano i overo.

Wzory tobiano

W tobiano występują wzory:

  • tobiano – za umaszczenie to odpowiada gen Tobiano, który tworzy białe łaty o dość gładkich brzegach. Najczęściej przechodzą one przez linię grzbietu. Maść zasadnicza, ciemniejsza, pozostaje na głowie, szyi, piersi oraz podbrzuszu. Kończyny zdobione są długimi odmianami, ogon i grzywa są jednolite lub dwukolorowe;
  • calico tobiano – za ten wzór odpowiada gen Cream. Plamy są białe i maściste, a ponadto występują plamy bez rozjaśnienia, przykładowo o barwie kasztanowatej lub czekoladowej.

Wzory overo

Z kolei w overo można wyróżnić m.in. takie wzory jak:

  • Frame overo – odpowiada za nie gen Frame. Plamy są maściste, cechują się postrzępionymi brzegami. Występują na bokach, podbrzuszu i szyi, ale nie przechodzą przez grzbiet (w odróżnieniu od tobiano). Głowa ozdobiona jest zazwyczaj dużymi odmianami, z kolei nogi mają maść zasadniczą.
  • Slash white – za wzór odpowiada gen Splash. Białe plamy mają regularne brzegi. Obejmują głowę, brzuch, nogi, dolną część tułowia. Maść zasadnicza występuje na uszach, szyi i grzbiecie, ciągnąć się aż do ogona. Koń srokaty dziedziczący ten wzór bardzo często ma oczy niebieskie lub cechuje go heterochromia, czyli różnobarwność tęczówek (każde oko w innym kolorze).
  • Sabino – wzór powstaje wskutek oddziaływania genu Sabino. Plamy są nieregularne, postrzępione. Obejmują swoim zasięgiem głowę, brzuch, nogi, boki. Mogą pokrywać niemal całe ciało. 

Konie o maści srokatej

Istnieje kilka bardzo popularnych i docenianych wierzchowców, które występują w omawianej maści. Należą do nich przede wszystkim koń huculski, pinto, tinker, curly horse. 

Koń huculski

Jest to rasa koni wywodząca się z terenów nazywanych Huculszczyzną, znajdujących się w Karpatach Wschodnich. Do dnia dzisiejszego można spotkać tam przedstawicieli rasy żyjących półdziko. Hucuły to niewielkie konie, które mierzą od 132 do zaledwie 145 cm, dlatego zaliczane są do kuców. Są one blisko spokrewnione z wymarłymi już tarpanami. To sympatyczne, inteligentne i cierpliwe konie o zrównoważonym, spokojnym charakterze. Często występują w roli koni do hipoterapii. Poza srokaczami można spotkać hucuły o maści gniadej, kasztanowatej i karej. 

Tinker

To koń pochodzący z Irlandii i Wielkiej Brytanii. Powstał stosunkowo niedawno temu, bo dopiero po drugiej wojnie światowej. To spokojne, zrównoważone, przyjacielskie i bardzo ufne konie. Ich charakterystycznymi cechami są: bardzo długi, bujny ogon i grzywa oraz obfite szczotki pęcinowe. Doskonale nadają się do jazdy wierzchem, sprawdzają się także w zaprzęgu. Ich maść zawsze jest wielobarwna, najczęściej właśnie srokata. 

Curly horse

Pochodzenie curly horse nie jest jasne. Już w starożytnych chińskich zapiskach znajdują się informacje o koniach z lokami. Nie ma jednak pewności, czy rzeczywiście chodzi o nie. Przypuszcza się, że mogą one pochodzić od koni baszkirskich wywodzących się z Rosji. Ich pierwsze hodowle powstały w Stanach Zjednoczonych w XIX wieku. Charakterystyczną cechą tych koni jest mocno kręcona sierść, tak samo gęste i kręcone są ogon i grzywa. Występują w różnych rodzajach umaszczenia, w tym w srokatym, maści siwej i kasztanowatej. 

Pinto

Pinto to nie tyle rasa koni, co właśnie maść – najczęściej srokata, rzadziej tarantowata. Do ich księgi stadnej wpisany może być ogier lub klacz różnych ras, ale pod jednym warunkiem – że jest to koń srokaty.

Każdy koń srokaty zwraca na siebie uwagę niebanalnym wyglądem. Większość koni tej maści to zwierzęta bardzo spokojne, zrównoważone, doskonale nadające się m.in. do pracy z dziećmi. 

Koń kabardyński – wyjątkowo odporna, wytrzymała i niedościgniona rasa, która króluje w biegach długodystansowych

koń kabardyński

Koń kabardyński jest bardzo interesującym zwierzęciem, które wzbudza powszechny zachwyt ze względu na swój wyjątkowy temperament, umiejętności i majestatyczny, elegancki wygląd. Sprawdza się przede wszystkim w charakterze konia sportowego w gonitwach konnych na długich dystansach, ale też jako koń zaprzęgowy i do prac polowych. Jego wszechstronność i zdolności są imponujące. Poznaj go bliżej już teraz!

Koń kabardyński – historia rasy

Koń kabardyński to koń gorącokrwisty, który pochodzi z północnego Kaukazu. Rasa istniała już w średniowieczu. Powstała w wyniku krzyżówek ras mongolskich z końmi szlachetnymi (jedna z nich to koń czystej krwi arabskiej) oraz końmi stepowymi, do których należą m.in. rasy donieckie, kałmuckie i nogajskie. Początkowo rozwój rasy był zupełnie naturalny. Z czasem człowiek dostrzegł jej potencjał i celowo zaczął łączyć ją z innymi rasami dla uzyskania konkretnych cech. Obecnie konie te są świetnymi sportowcami i uzyskują doskonałe wyniki w wyścigach, w tym także na terenie Polski.

Budowa koni kabardyńskich

Wysokość w kłębie tego zwierzęcia to od 147 do 162 cm. Jest to średniej wielkości, proporcjonalny koń o smukłej i jednocześnie mocnej sylwetce. Jego głowa jest stosunkowo duża, lekko garbonosa. Jego szyja, długi grzbiet i zad są bardzo dobrze umięśnione. Nisko osadzony ogon cechuje się bujnym, błyszczącym włosem. Muskularne nogi konia kabardyńskiego są krótkie. Wieńczą je twarde, nieduże kopyta, które są odporne na ścieranie.

Koń kabardyński – umaszczenie

Koń kabardyński występuje najczęściej w ciemnym umaszczeniu, przede wszystkim gniadym (w różnych odcieniach brązu, gdzie ogon, grzywa i dolne części kończyn są czarne), zdecydowanie rzadziej karym (czarnym). Zdarzają się także osobniki o maści siwej, czyli z przewagą białej sierści i domieszką włosów czarnych, brunatnych lub rudych.

Zdrowie i długość życia

Konie żyją przeciętnie od 25 do 30 lat. Koń kabardyński jest zwierzęciem zdrowym, nieobciążonym groźnymi chorobami genetycznymi. Ponadto, cechuje go wyjątkowa odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne, do których przez wieki przystosował się, biegając po stepach i górach Kaukazu.

Pielęgnacja konia kabardyńskiego

Zabiegi pielęgnacyjne należy wykonywać regularnie. Systematyczne czyszczenie pozwoli zachować piękną, zdrową sierść i uniknąć tworzenia się kołtunów na grzywie i ogonie. Istotne jest dokładne mycie nozdrzy, oczu i uszu oraz czyszczenie kopyt, które zminimalizuje ryzyko wystąpienia urazów i infekcji.

Charakter konia kabardyńskiego

Koń kabardyński, jako koń gorącokrwisty, jest zwierzęciem bardzo energicznym, odważnym, o żywym temperamencie i doskonałej sprawności fizycznej. To bardzo zrównoważony, inteligentny koń, który potrafi współpracować z człowiekiem i zachować spokój, gdy sytuacja tego wymaga.

Koń kabardyński – użytkowość

Rasa ta, ze względu na ogromną odwagę, odporność, wytrzymałość, a także umiejętność stabilnego poruszania się w trudnym terenie, wykorzystywana była m.in. do walk. Obecnie doskonale sprawdza się w pracach polowych, zaprzęgu, ujeżdżeniu i gonitwach sportowych (szczególnie tych długodystansowych).

Hodowla konia kabardyńskiego

Rasa, którą opisujemy, jest popularna i wciąż zyskuje coraz większe zainteresowanie. W Polsce istnieją hodowle, w których możesz bliżej poznać konie kabardyńskie, zanim zdecydujesz się ostatecznie na zakup zwierzęcia.

Koń kabardyński – cena

Cena za konia kabardyńskiego waha się od 7 000 zł do nawet 35 000 zł. Jest ona uzależniona m.in. od wieku konia, płci, predyspozycji, przeznaczenia, osiągnięć i renomy hodowli.

Ciekawostki o koniu kabardyńskim 

Koń kabardyński wyróżnia się wprost genialnym słuchem i węchem, a ponadto ma doskonałą pamięć. Dzięki temu bez trudu trafi do domu nawet wówczas, gdy jest bardzo daleko.

Podsumowanie

Koń kabardyński jest bardzo inteligentny i zrównoważony. Cechuje się odwagą, wytrwałością i fantastyczną zdolnością stabilnego poruszania się w trudnym terenie. To koń doskonały do gonitw długodystansowych, ujeżdżania, zaprzęgu i prac polowych.

Koń doński – inteligentny, posłuszny i niezwykle wytrwały wierzchowiec, który przyczynił się do powstania wielu ras

koń doński

Koń doński jest niesamowicie odporną rasą, która doskonale przystosowała się do bardzo trudnych warunków atmosferycznych. Do dziś na rozległych ukraińskich pastwiskach można spotkać żyjące wolno konie dońskie. Zachwycają wyglądem i usposobieniem. Chcesz lepiej poznać tę rasę? Zapraszamy do lektury!

Koń doński – historia rasy

Koń doński to jedna z najstarszych i najbardziej cenionych ras Ukrainy. Jej początki związane są z historią Kozaków i sięgają już XV wieku. Zwierzęta te swego czasu krzyżowane były z końmi Tatarów i ludów turkijskich. Następnie uszlachetniano je i modyfikowano poszczególne cechy, krzyżując m.in. z końmi arabskimi, mongolskimi i turkmeńskimi, a w XIX wieku także z końmi pełnej krwi angielskiej. Pierwsza hodowla koni dońskich została założona przez Matwieja Płatowa w 1770 roku nad Donem. Tę datę przyjmuje się za oficjalny początek rasy.

Budowa konia dońskiego

Konie dońskie są zwierzętami o mocnej, proporcjonalnej budowie. Mają przeciętnie 155 do 168 cm wysokości w kłębie. Głowa jest średniej wielkości o profilu prostym, a szyja – długa. Cechą charakterystyczną jest także wydłużona kłoda – bardzo dobrze rozwinięta, głęboka i szeroka, podobnie jak klatka piersiowa. Lekko ścięty zad jest szeroki i pochyły. Długie kończyny są silne i suche.

Umaszczenie konia dońskiego

Koń doński może występować w różnym umaszczeniu. Najczęściej spotykana jest maść kasztanowatą bądź gniadą ze złotym połyskiem i odmianami (białymi znaczeniami na głowie i kończynach). Zdecydowanie rzadziej można zobaczyć zwierzęta w umaszczeniu siwym.

Zdrowie i długość życia konia dońskiego

Konie żyją przeciętnie 25–30 lat, choć jeśli mają zapewnione właściwe warunki i dobrą opiekę, mogą przeżyć znacznie dłużej. Koń doński znany jest z doskonałego zdrowia. To zwierzę wyjątkowo odporne na choroby i wytrzymałe.

Koń doński – pielęgnacja

Koń doński, jak każdy inny koń, wymaga regularnych zabiegów pielęgnacyjnych. Czyszczenie go specjalnymi szczotkami, które dokładnie usuwają wszelkie zanieczyszczenia, pozwala zachować odpowiedni wygląd sierści i zdrowie. Równie istotne jest systematyczne czyszczenie i sprawdzanie stanu:

  • kopyt;
  • nozdrzy;
  • oczu i uszu. 

W czasie zabiegów należy dokładnie obejrzeć konia pod kątem otarć, zadrapań i innych urazów.

Charakter konia dońskiego

Konie dońskie, jako konie gorącokrwiste, są zwierzętami bardzo energicznymi i potrzebują sporej dawki aktywności fizycznej. Doskonale współpracują z człowiekiem. Potrafią zachować spokój, są bardzo posłuszne, odważne i wytrwałe.

Koń doński – użytkowość

Zwierzęta te dawniej były wykorzystywane przez Kozaków jako konie kawaleryjskie. Brały udział m.in. w wojnach napoleońskich. Ponadto, wykorzystywano je jako konie zaprzęgowe i do prac rolnych. Współcześnie użytkowane są głównie w sporcie i rekreacji.

Ciekawostki o koniu dońskim

Charakterystyczną cechą budowy koni dońskich jest stosunkowo szeroki tułów, co wynika z tego, że rasa doskonale wykorzystuje paszę i tworzy zapasy tłuszczu. Wiąże się to z koniecznością przystosowania do bardzo trudnych warunków życia na ukraińskich i rosyjskich stepach, gdzie zimy są wyjątkowo surowe, a latem występują okresy suszy.

Podsumowanie

Koń doński jest wszechstronnym, wytrzymałym i odpornym zwierzęciem. Pomimo tego, że jest to koń gorącokrwisty, potrafi być wyjątkowo posłuszny i spokojny. Obecnie chętnie wykorzystuje się go w sporcie i rekreacji.

Koń fiordzki – cena i ważne informacje o historii, wyglądzie, charakterze konia fiordzkiego pochodzącego z Norwegii

koń fiordzki cena

Chcesz kupić konia fiordzkiego? Cena za przedstawiciela tej rasy nie jest wysoka, dlatego każdy, kto planuje rozpocząć hodowlę, może to zrobić bez znacznego nadszarpnięcia domowego budżetu. Koń fiordzki to wyjątkowe, wszechstronne zwierzę, które doskonale radzi sobie w wielu powierzonych mu zadaniach – od terapii dzieci po zaprzęg i wyścigi. Poznaj i pokochaj tę rasę!

Koń fiordzki – historia rasy

Koń fiordzki, inaczej nazywany fiordem, fiordingiem lub koniem norweskim, pochodzi z Norwegii, gdzie wykorzystywany był m.in. przez wikingów. Ci skandynawscy wojownicy wykorzystywali fiordy zarówno jako konie do ciągnięcia pługa, jak również jako zwierzęta bojowe. Jest to tzw. rasa prymitywna, czyli bardzo zbliżona do pierwotnego konia. Koń fiordzki prawdopodobnie jest przodkiem kuca islandzkiego. 

Budowa konia fiordzkiego

Wśród informacji na temat konia fiordzkiego cena jest istotna, ale najpierw warto poznać podstawowe dane na jego temat. Koń ten tak naprawdę jest kucem, ponieważ osiąga wysokość w kłębie od 130 do 148 cm. Jego waga waha się w granicach 400–550 kg. Duża głowa fiorda jest osadzona na krótkiej, silnej i stosunkowo grubej szyi. Szpiczasto zakończone uszy są niewielkie. Łopatki są strome, kłoda o łagodnym, zaokrąglonym kształcie przechodzi w pochyły, mały zad. Krótkie i mocne nogi zakończone są delikatnymi szczotkami pęcinowymi i bardzo odpornymi na ścieranie kopytami.

Szata i umaszczenie konia fiordzkiego

Koń fiordzki występuje wyłącznie w umaszczeniu bułanym. Najczęściej sierść jest piaskowożółta. Charakterystyczną cechą fiordów jest ciemniejsza pręga grzbietowa, która ciągnie się od ogona do grzywy oraz jasna grzywa z ciemnym pasmem włosów wewnątrz. Zazwyczaj przycina się ją do kształtu półksiężyca. Kończyny (przede wszystkim stawy nadgarstkowe i kolanowe) również są ciemniejsze, często pręgowane.

Zdrowie i długość życia konia fiordzkiego

Kuce są bardzo zdrowymi, odpornymi na typowe końskie choroby i żywiołowymi zwierzętami. Cechy te odziedziczyły po swoich przodkach, którzy niejednokrotnie zmuszeni byli do życia w bardzo trudnych warunkach i – chcąc przeżyć – musieli się do nich przystosować. Jeśli chodzi o konia fiordzkiego cena zakupu to nie wszystko, ponieważ należy pamiętać o odpowiedniej pielęgnacji, która wiąże się z pewnymi kosztami (nie są one duże).

Pielęgnacja fiorda

Wymagana jest bowiem standardowa pielęgnacja, która polega przede wszystkim na dokładnym czyszczeniu sierści, kopyt, myciu nozdrzy, oczu, uszu oraz regularnym rozczesywaniu ogona i grzywy. Bardzo ważne jest regularne sprawdzanie konia pod kątem ewentualnych urazów, którego można dokonać skrupulatnie właśnie w czasie pielęgnacji. Kąpiel konia powinna odbywać się wyłącznie w razie konieczności, przy bezwietrznej pogodzie, w temperaturze nie niższej niż 22 stopnie Celsjusza.

Charakter konia fiordzkiego

Koń fiordzki cechuje się bardzo łagodnym, spokojnym usposobieniem. Jest posłuszny i nastawiony na współpracę z człowiekiem. Odznacza się cierpliwością i przyjaznym charakterem.

Koń fiordzki – użytkowość

Dawniej fiordy wykorzystywane były jako konie bojowe, juczne i do prac polowych, ponieważ są one zwierzętami bardzo wytrzymałymi, a przy tym stosunkowo niewymagającymi. Obecnie spełniają się przede wszystkim w hipoterapii, ale biorą też udział w skokach, ujeżdżeniu, zaprzęgu i wyścigach. Ponadto, często można je oglądać w WKKW, czyli we wszechstronnym konkursie konia wierzchowego, który jest olimpijską konkurencją jeździectwa.

Hodowla konia fiordzkiego

W Polsce fiordy spotykane są przede wszystkim u osób prywatnych. Hodowle specjalizujące się w tej rasie znajdują się m.in. w Norwegii, Niemczech oraz Danii.

Koń fiordzki – cena

Czas na odpowiedź, która na pewno cię interesuje. Ile kosztuje koń fiordzki? Cena za konia tak wspaniałej, wszechstronnej rasy nie wydaje się wygórowana. Rozpoczyna się już od około 10 000 zł, choć oczywiście można spotkać oferty opiewające na kwotę nawet 30 000 zł. Cena uzależniona jest od wielu czynników, m.in. wieku konia, pochodzenia, osiągnięć, przeznaczenia, renomy hodowli. 

Podsumowanie

Koń fiordzki to wyjątkowo wytrzymałe, odporne na choroby zwierzę, które odznacza się wspaniałym charakterem i niecodziennym wyglądem. Jest łagodny, posłuszny i zrównoważony. Świetnie sprawdzi się w charakterze pierwszego konia. 

Karma dla psa z problemami jelitowymi. Co pomoże na zaburzenia trawienia?

karma dla psa z problemami jelitowymi

Zmiana diety psa to najłatwiejszy sposób na walkę z nawracającymi problemami związanymi z przewodem pokarmowym. Pokarm mokry może przynieść lepsze efekty niż karma sucha. Mokra karma dla psa z problemami jelitowymi wesprze układ trawienny i dostarczy organizmowi niezbędnych mikroelementów. Co należy uwzględnić w takiej diecie?

Co powinna mieć w składzie karma dla psa z problemami jelitowymi?

Podstawową cechą, jaką powinna wyróżniać się karma dla psa z problemami jelitowymi, jest zawsze jej lekkostrawność. Celem diety weterynaryjnej o wysokiej strawności jest dostarczenie psiemu organizmowi wszystkich potrzebnych mu składników odżywczych, jednocześnie nie obciążając układu trawiennego.

Ponieważ samodzielne przygotowanie posiłków może być dość trudne i czasochłonne, za najlepsze wsparcie leczenia uznawane są specjalistyczne diety weterynaryjne. Na rynku dostępnych jest wiele zbilansowanych karm weterynaryjnych typu „gastro” lub „gastro intestinal”. Co powinny mieć w swoim składzie, aby rzeczywiście wspierać leczenie?

Dietetyczna karma przeznaczona dla psów wszystkich ras powinna mieć:

  • wysoką zawartość łatwo przyswajalnego białka, najlepiej zwierzęcego;
  • niską zawartość węglowodanów, muszą być to węglowodany lekkostrawne, np. kasza, ryż;
  • kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6;
  • błonnik, najczęściej w formie pulpy warzywnej z marchewek, buraków;
  • substancje probiotyczne.

Pełnoporcjowa karma dla psa z problemami jelitowymi powinna więc składać się w większości z wysokogatunkowego, łatwo przyswajalnego przez organizm białka. Najlepiej, jeśli białko jest pozyskiwane z ryb lub lekkostrawnych mięs królika, kurczaka i indyka. Bezzbożowa karma wzbogacona dodatkowo w probiotyki, które regulują pracę jelit i wzmacniają florę bakteryjną, pomoże w walce z zaburzeniami trawienia. Pamiętaj, że dobrej jakości karma nie powinna zawierać barwników i polepszaczy smaku.

Sucha czy mokra karma dla psa z problemami jelitowymi?

Dla psów z zaburzeniami układu pokarmowego poleca się dietetyczną mokrą karmę. Sucha karma jest dłużej trawiona i może zalegać w żołądku, obciążając organizm. Mokra karma dla psa z problemami jelitowymi jest dodatkowo mniej kaloryczna. Podawanie mokrego posiłku to też prosty sposób na solidne nawodnienie pupila.

Zaburzenia układu pokarmowego u psów

Zaburzenia pracy żołądka i jelit u psów to grupa dolegliwości układu pokarmowego, których skutkiem jest tymczasowa lub przewlekła nieprawidłowa przemiana materii. Kiedy się pojawiają, układ trawienny psa nie jest w stanie właściwie wchłaniać składników odżywczych z pokarmu. Najczęstszymi przyczynami są:

  • nieprawidłowe żywienie;
  • nagła zmiana pokarmu;
  • alergie i nadwrażliwości pokarmowe;
  • przewlekły stres;
  • osłabiony organizm;
  • niedobór aktywności fizycznej i spowolnienie metabolizmu;
  • infekcje bakteryjne i pasożytnicze;
  • (u szczeniąt) nieprawidłowy rozwój układu trawiennego.

Odpowiednia karma dla psa z problemami jelitowymi pomaga wyregulować pracę układu pokarmowego. Diety lekkostrawne są stosowane również przy zaburzeniach trzustki i niewydolności wątroby. Zdarza się, że zaburzenia mogą pojawić się też wskutek zatruć lub być symptomem poważniejszych chorób, takich jak nowotwór, zapalenie trzustki czy niewydolność tarczycy. Szczególnie ważne jest więc skonsultowanie wszelkich niepokojących nas objawów z weterynarzem. Weterynarza prowadzącego należy też powiadomić o chęci zmiany karmy – pomoże on wtedy dobrać najlepiej zbilansowany plan diety.

Nieprawidłowa dieta psa

Większość przypadków zaburzeń pracy jelita u psów dorosłych wynika z nieprawidłowej diety. Przewód pokarmowy psów jest dość krótki, ciężkostrawne posiłki są więc mniej przyswajalne i nie mają dobrego wchłaniania jelitowego.

Jednym z częściej popełnianych błędów jest żywienie psów głównie pokarmem roślinnym. Karma dla psa z problemami jelitowymi nie powinna węglowodanów skrobiowych, takich jak soja, zboża czy kukurydza. Psi układ pokarmowy jest przystosowany do łatwego trawienia białek i tłuszczy. Idealna dieta musi być więc oparta na mięsie.

Symptomy zaburzeń żołądkowo-jelitowych

Do symptomów wrażliwości przewodu pokarmowego zaliczamy:

  • zmiana rytmu i konsystencji stolca, biegunki i zaparcia;
  • wzdęcie brzucha;
  • oddawanie gazów;
  • nieprzyjemny zapach z pyska.

Co jeszcze warto wiedzieć o diecie dla psa z problemami trawiennymi?

Wybierając pożywienie dla swojego psa, upewnij się, że nowa, lekkostrawna karma zawiera wysokiej jakości białko oraz produkty regulujące działanie flory bakteryjnej. Najlepiej wybór ten skonsultować dodatkowo ze specjalistą. Weterynarz wskaże ci odpowiedni produkt, biorąc pod uwagę nie tylko składniki, ale i kaloryczność – zupełnie inną dla psów ras dużych i ras małych.

Co jeszcze możesz zrobić, aby przedłużyć zdrowe życie twojego pupila? Zadbaj koniecznie o odpowiednią ilość ruchu. Codzienny długi spacer czy bieganie za piłką pomogą przyśpieszyć metabolizm i unormować działanie jelit. W przypadku nieswoistych symptomów warto też szukać powiązania pomiędzy pojawieniem się biegunki czy bólu brzucha a zdarzeniami w życiu psa. Pomoże to wykryć element będący źródłem problemów pokarmowych.

Konie oldenburskie – niemiecka rasa koni gorącokrwistych. Co ją wyróżnia? Historia, temperament i użytkowość

konie oldenburskie

Konie oldenburskie, nazywane też oldenburg i oldenburger, to gorącokrwista niemiecka rasa koni. Wyhodowane zostały w XVII wieku, przede wszystkim dzięki wysiłkom księcia Antona Günthera von Oldenburg. Niestety unowocześnienie rolnictwa, wzrost i popularyzacja kolei i transportu samochodowego spowodowały raptowny spadek zapotrzebowania na konie zaprzęgowe. Aktualnie to nowoczesny koń sportowy z właściwościami wskazującymi na uszlachetnienie lżejszymi rasami. Szczególnie dobrze sprawdza się w skokach przez przeszkody.

Konie oldenburskie – historia rasy

Rasa oldenburska powstała w XVII wieku na terytorium Oldenburg oraz Fryzji Wschodniej i opierała się na starszych fryzyjskich zwierzętach pochodzących z rejonu pomiędzy Wezerą a granicą Holandii. Zapoczątkowanie rasy przypisuje się księciu Antonowi Güntherowi von Oldenburgowi. Importował on konie neapolitańskie i hiszpańskie, mające krew berberską, i uznawane wówczas za najcenniejsze i najznakomitsze w Europie.

W tamtym czasie była to rasa koni zaprzęgowych, które znalazły również zastosowanie w rolnictwie. Wiele stuleci zajęło hodowcom koni oldenburskich dostosowanie rasy do rynku i selekcja zwierząt z najlepszymi predyspozycjami. Prowadzili oni restrykcyjną strategię hodowlaną, aby zagwarantować jednorodny typ konia. W XVII wieku oldenburger charakteryzował się wysokim chodem koni powozowych. Ramiona miał odpowiednio strome, aby leżało na nich chomąto. Zajęło mu kilka kolejnych stuleci przeistoczenie się w eleganckiego konia do jazdy i powożenia.

Konie oldenburskie – budowa

Osobniki tej rasy są wyposażone w głowę o prostym profilu, ewentualnie delikatnie garbonosym, osadzoną na stabilnej i uformowanej szyi, co uszlachetnia ich wyraz. Łopatki są długie i skośne. Kłąb mocny o średniej długości, zdarza się, że grzbiet jest trochę miękki. Zad u tych koni jest lekko ścięty i muskularny. Kłoda głęboka i szeroka. Kończyny suche i silne. Dzięki takiej budowie konie tej rasy mają odpowiednią mechanikę ruchu we wszystkich chodach. Początkowo były nieco wyższe, w dzisiejszych czasach dochodzą do wysokości od 165 do 175 cm w kłębie.

Konie oldenburskie – umaszczenie

Umaszczenie oldenburgów zazwyczaj jest skarogniade, kare lub gniade, rzadziej występuje kasztanowate lub siwe. Białe odmiany na głowie bądź na kończynach są jak najbardziej do przyjęcia.

Konie oldenburskie – charakter

To zwierzęta chętne do rywalizacji i wyczynów, mimo to cechuje je spokojny i łagodny temperament. Przyjazne usposobienie znacznie ułatwia współpracę z koniem, który jest na nią otwarty i przejawia wyjątkowe zdolności w przyswajaniu wiedzy. Dobrany w parę z ambitnym jeźdźcem z dużą chęcią daje się ujeździć i wykonuje wszystkie zlecone zadania. Eksperci są oczarowani jego energicznym oraz bardzo efektownym krokiem w kłusie.

Konie oldenburskie – użytkowanie

Jeżeli oldenburczyk nie jest spłodzony przez konia pełnej krwi angielskiej, to najprawdopodobniej będzie zbyt wolny na udział w wyścigach. W 2006 roku Oldenburg Verband zajął jednak 11 miejsce w rankingu ksiąg stadnych Światowej Federacji Hodowli Koni Sportowych (WBFSH) z największą przewagą w międzynarodowej WKKW. Oldenburgery odniosły niebywałe sukcesy w dyscyplinie skoków przez przeszkody oraz ujeżdżaniu.

Poza sportami jeździeckimi wierzchowce te fantastycznie sprawdzają się jako konie do jazdy rekreacyjnej, bo mają niezwykle wygodne chody, w związku z tym jazda na nich to prawdziwa przyjemność. Ponadto ze względu na swoje łagodne usposobienie i charakter często są wykorzystywane do nauki jazdy konnej osób w różnym wieku.

Konie oldenburskie – hodowla

Współczesnego oldenburgera najłatwiej rozpoznać po literze „O” oraz koronie na lewym biodrze. Zwierzęta z programu „Oldenburg International” mają podobne oznaczenie, z literą „S” w koronowanym i niepełnym „O”. Pod marką Oldenburg zawsze znajdują się cyfry oznaczające konia. Oficjalna marka może być umieszczona wyłącznie na koniach oldenburskich, które nie ukończyły drugiego roku życia. Inną metodą stosowaną w hodowli jest wszczepienie mikrochipa w grzebień szyi konia.

Konie oldenburskie – ciekawostki

  • Rasę zapoczątkowały w 1572 roku Kranich – ogier półkrwi, który pochodził z najlepszej linii hiszpańskiej, oraz klacze fryzyjskie.
  • Ogier Donnerhall był jednym z najwybitniejszych oldenburskich koni ujeżdżeniowych, świadczą o tym wygrane w ponad 300 konkursach. Tym samym zyskał miano ogiera tysiąclecia. W centrum Oldenburga stoi brązowy posąg na jego cześć i przypomina o jego spektakularnych sukcesach.
  • Międzynarodowy Związek Hodowców Koni Oldenburskich stawia obecnie nacisk na wyhodowanie utalentowanych koni skokowych.

Konie oldenburskie to niemiecka rasa gorącokrwista. To zwierzęta najcięższe w swojej grupie. Od lat to znany, bardzo lubiany i ceniony koń wśród hodowców w całej Europie i poza nią. Szczególnie przyciągają uwagę swoją elegancją, siłą i łagodnym usposobieniem. Na przestrzeni stuleci służyły do różnych celów, były używane jako konie zaprzęgowe, aktualnie to rasa przede wszystkim sportowa.

Fot. Ilustracyjne: Martin Bahmann via Wikimedia, CC BY-SA 3.0

Koń luzytański – portugalska rasa koni. Co poza odwagą wyróżnia tę rasę? Historia, charakter, budowa

koń luzytański

Nazwa konia pochodzi od Luzytanii – starożytnej prowincji rzymskiej usytuowanej na Półwyspie Iberyjskim, konkretnie na obecnych obszarach Ribatejo i Alentejo w Portugalii. Stosuje się też określenia koń portugalski, Betico-lusitano lub po prostu lusitano. Jaka jest charakterystyka konia lusitano? W jakich maściach występuje? Jaki ma temperament? Ile konie lusitano na sprzedaż są warte? Wszystkie informacje zostały zawarte w poniższym artykule.

Koń luzytański – historia i pochodzenie rasy

Konie w Portugalii występowały już od 25 000 do 20 000 lat p.n.e., o czym świadczą odkryte tam malowidła naskalne. Badania DNA dowodzą, że koń lusitano pochodzi od kuca sorraia. Wojownicy z tego rejonu świata byli znani starożytnym historykom z zaawansowanego jeździectwa. Po podbiciu Półwyspu Iberyjskiego przez Rzymian na tym terenie założono stadniny koni przeznaczone dla wojsk rzymskich.

W 711 roku naszej ery na Półwyspie Iberyjskim doszło do inwazji muzułmanów. Dzięki temu powstały krzyżówki rodzimych koni z rasą berberyjską. W ten sposób powstał jeden z najlepszych koni bojowych, które były wykorzystywane w szkole jazdy oraz w walkach. To właśnie one stały się bezpośrednimi przodkami konia luzytańskiego.

W XVI i XVII wieku krzyżowano je z końmi bojowymi hiszpańskiej krwi. W czasach rządów króla Filipa III Portugalskiego hodowla populacji koni na Półwyspie Iberyjskim osiągnęła swój szczyt. Hiszpanie uchwalili jednak prawo zakazujące hodowli koni w Portugalii. Z tego powodu powstały tajne stadniny, w których ukształtował się koń luzytański. W 1662 roku król Anglii Karol II poślubił Katarzynę z Braganzy, dzięki czemu kawaleria portugalska, dosiadająca konie iberyjskie, weszła w skład armii Królestwa Anglii i Szkocji.

Do lat 60. XX wieku zarówno w Portugalii, jak i Hiszpanii koń typu iberyjskiego był utożsamiany z koniem andaluzyjskim. W 1966 roku przyjęto jednak nazwę lusitano i założono osobną księgę stadną. Krach gospodarczy doprowadził niemal do upadku portugalskich stadnin, ale na szczęście najlepsze linie tej rasy zostały uratowane dzięki wysiłkom hodowców i obecnie konie luzytańskie cieszą się popularnością na całym świecie.

Koń luzytański – budowa

Koń luzytański jest mocnym, muskularnym zwierzęciem o niesamowitej prezencji:

  • wysokość w kłębie wynosi 150-160 cm;
  • głowa wąska, proporcjonalna o profilu garbonosym, szlachetna z grubą łabędzią szyją;
  • łopatki dobrze zbudowane;
  • kłąb wyraźnie zaznaczony;
  • klatka piersiowa szeroka i głęboka;
  • grzbiet krótki;
  • lekko ścięty zad, dobrze umięśniony, pozwala na przeniesienie ciężaru konia na nogi tylne;
  • kończyny długie, suche i mocne.

Koń luzytański – umaszczenie

Konie portugalskie występują we wszystkich maściach podstawowych, ale dominują takie barwy jak siwa, bułana oraz gniada. Rzadko spotykane i cenione jest umaszczenie cremello.

Koń luzytański – zdrowie i długość życia

Lusitano żyją od 25 do 30 lat. Siwe osobniki mają predyspozycje do czerniaka. Zazwyczaj guzki pojawiają się na pysku lub wokół ogona. Poza tym są raczej zdrową rasą konia domowego.

Koń luzytański – pielęgnacja

Oprócz regularnej pielęgnacji sierści i kopyt należy codziennie wyprowadzać konia na padok i regularnie z nim ćwiczyć. Grzywa i ogon wymagają systematycznej pielęgnacji, aby były gęste.

Koń luzytański – charakter

Konie luzytańskie wyróżniają się dużą inteligencją. Są również spokojne, odważne i stabilne. Te cechy były wykorzystywane w bitwach oraz walkach z bykami. Choć lusitano pod presją zachowuje silne nerwy, należy podkreślić, że jednocześnie jest również koniem ciepłym i czułym, na przykład chętnie wita się ze swoim opiekunem.

Koń luzytański – użytkowanie

Współcześnie użytkuje się go głównie w celach ujeżdżania, w sporcie, gdzie zdobywa nagrody w zawodach oraz na paradach. Koń luzytański pełni również funkcje zaprzęgowe i gospodarcze. W Portugalii wciąż wykorzystuje się je również do walk z bykami. Jest to jedna z niewielu ras, która potrafi prawidłowo wykonywać ruchy ujeżdżeniowe haute ecole.

Koń luzytański – hodowla

Choć lusitano to konie charakterystyczne dla Portugalii, zyskują popularność na całym świecie. Są dostępne m.in. w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

Koń luzytański – cena

Koń luzytański jest dość drogą rasą. Chociaż można znaleźć osobniki za kilkanaście tysięcy złotych, średnio kosztują kilkadziesiąt tysięcy, a niekiedy ich wartość dochodzi nawet do miliona złotych.

Koń luzytański – ciekawostki

Najsłynniejszym koniem luzytańskim był Novilheiro – zdobywca wielu nagród w zawodach skoków przez przeszkody, którego jeźdźcem był John Whitaker.

Koń luzytański, chociaż jest podobny do koni andaluzyjskich, to zupełnie odrębna rasa charakterystyczna dla Portugalii. To dość kosztowne zwierzę cechuje się muskularną budową ciała, odwagą i niezwykłym spokojem, ale potrzebuje regularnych ćwiczeń, by zachować dobrostan.

Fot. Ilustracyjne: Hortensejoanne via Wikimedia, CC BY-SA 3.0

Kuc gotlandzki – popularna rasa kuców ze Szwecji. Historia, budowa i charakter

kuc gotlandzki

Kuc gotlandzki, tzw. „gotland”, to najczęściej spotykana rasa kuców w Szwecji. Niewiele zmienił się w stosunku do swoich dawnych krewnych. Izolacja rasy spowodowała, że zachował on szereg dawnych cech. Obecnie rasa jest poddawana selekcji hodowlanej na Półwyspie Skandynawskim.

Kuc gotlandzki – historia rasy

Według badaczy rasa stanowi efekt krzyżowania udomowionych ogierów z rdzennymi klaczami. Jako bliski krewny kuców gotlandzkich wymieniany jest koń z pobliskiej wyspy Öland, który wyginął w I połowie XX wieku. Kuca gotlandzkiego określa się również mianem wschodniej formy konia fiordzkiego, który pochodzi z Norwegii. Mniej więcej w XIX wieku rasę zaczęto eksportować w różne części Europy, głównie do Wielkiej Brytanii i Belgii. Jednak Szwedzi, aby chronić populację, objęli ją ochroną i zapewnili zwierzętom odpowiednie warunki w lasach Lojsta.

Kuc gotlandzki – budowa

Wysokość w kłębie wynosi około 122–125 cm. Budowa muskularna, krzepka. Głowa duża, miękki i dosyć długi grzbiet oraz nisko osadzony ogon. Kończyny suche i bardzo mocne, kopyta niezwykle solidne i twarde.

Kuc gotlandzki – umaszczenie

Pierwotnie pośród koni tej rasy dominowała maść wilcza i bułana. Aktualnie najczęściej spotykane są kuce gniade i kare. Pozostałe maści są dosyć rzadkie.

Kuc gotlandzki – pielęgnacja

Odpowiednia i regularna pielęgnacja pozwoli zachować kucykowi lśniącą i zdrową sierść, a ponadto zapobiegnie licznym dolegliwościom zdrowotnym, które często są wywołane przez brak lub nieodpowiednią opiekę na tym polu.

Kuc gotlandzki – charakter

Kuce gotlandzkie to osobniki, które cechuje duża siła, bystrość oraz wytrzymałość. Uważane są za bardzo przyjazne, otwarte i dosyć łatwe we współpracy – szybko się uczą. Cechuje je duża energiczność, żywotność duża wydajność w trakcie pracy.

Kuc gotlandzki – użytkowość

Na przestrzeni lat kuce gotlandzkie były dosyć wszechstronnie użytkowane. Kupowano je w celach roboczych, na przykład do kopalni. Dzisiaj znajdują się pod ochroną i są wykorzystywane do pracy z ludźmi. Doskonale się sprawdzają w jeździectwie, szczególnie dla dzieci lub dorosłych o niskim wzroście. Nie odnajdują się w galopie, ale sprawnie poruszają się stępem i kłusem. Kuce gotlandzkie to dobrzy skoczkowie, więc mogą brać udział w skokach przez przeszkody. Można je także spotkać w rozmaitych rodzajach zawodów jeździeckich. Ponadto to fantastyczne zwierzęta do pracy w hipoterapii – wszechstronnej rehabilitacji z udziałem koni.

Kuc gotlandzki – hodowla

Aktualnie kuce gotlandzkie hodowane są nie tylko w Szwecji, ale również w Finlandii, Danii, Norwegii, a także Ameryce Północnej.

Kuc gotlandzki – cena

Mimo wszystko te zwierzęta są w dużej mierze hodowane w celach handlowych. Biorąc pod uwagę mnogość pozytywnych cech, zarówno kupno, jak i sprzedaż kuca gotlandzkiego odbywa się nie tylko w Szwecji, ale również poza granicami kraju, a nawet kontynentu europejskiego. Cena zwierzęcia waha się w przedziale od 30 tys. do 50 tys. zł w zależności m.in. od wieku, płci (w tym zdolności do rozrodu), genów i osiągnięć.

Kuc gotlandzki – ciekawostki

  • Kiedyś kuce gotlandzkie żyły w różnych częściach kraju, natomiast obecnie można spotkać żyjące półdziko osobniki wyłącznie na terenach lasów Lojsta, gdzie mają wydzieloną powierzchnię.
  • Entuzjaści kuców gotlandzkich uważają, że rasa ta pochodzi od tarpanów – dzikich, wymarłych już koni, które kiedyś mieszkały na leśnych terenach Europy (również Szwecji), ale jest to raczej mało prawdopodobne.
  • Kuce gotlandzkie bywają porównywane do koni huculskich oraz koników polskich. Wynika to z posiadanych wielu wspólnych cech różnych ras kuców, które również wykazują podobieństwo do koni dziko żyjących.

Kuc gotlandzki to nie tylko niezwykle urocze zwierzę, ale również mądre, silne i wytrwałe w pracy. Ze względu na jego liczne zalety Szwedzi postanowili objąć go ochroną, więc populacja tych sympatycznych kucyków może obecnie półdziko żyć w lasach Lojsta.

Fot. Ilustracyjne: Sallis Lindqvist via Wikimedia, CC BY-SA 3.0

Kot australijski mist

kot australijski mist

Wiele osób zupełnie nie zdaje sobie sprawy z tego, że istnieje taka rasa kota jak australijski mist. Tymczasem warto wiedzieć, czym charakteryzują się te urocze czworonogi, a także być świadomym tego, jak należy się nimi opiekować. Decyzja o przygarnięciu pupila zawsze musi być rzetelnie przemyślana, ponieważ zwierzak ma swoje potrzeby i trzeba stworzyć mu przyjazne warunki do życia. Należy wykazać się tutaj starannością oraz dużym zaangażowaniem, a także dbałością o szczegóły. Zobacz, jakie wymagania stawia przed właścicielem kot australijski mist i jak się nim zajmować!

Kot australijski mist – jak wygląda i co warto o nim wiedzieć?

Kot australijski mist prezentuje się naprawdę uroczo. Niejednokrotnie jego mina może przypominać nieco naburmuszony wyraz twarzy. Jest to rasa krótkowłosa. Zwierzak jest średnich rozmiarów, a jego budowa jest dość muskularna. Kot ten występuje w różnych odcieniach, takich jak między innymi:

  • czekoladowy;
  • liliowy;
  • złoty.

Na sierści widoczne mogą być różnego rodzaju plamki czy też paski. Omawiane koty są posiadaczami dosyć dużych uszu, a ich głowa jest okrągłego kształtu.

Jaki charakter mają australijskie misty? Dowiedz się!

Omawiana rasa jest przyjazna i lubi spędzać czas z człowiekiem. Trzeba pamiętać o tym, że czasem nawet bardzo towarzyski mruczek potrzebuje momentu w samotności. Należy to uszanować, a także umiejętnie odczytywać sygnały, jakie wysyła zwierzak. Może on nie mieć w danym momencie ochoty na czułości. Kot australijski mist jest dosyć otwarty wobec obcych osób, dzieci, a także innych zwierząt. Trzeba mieć na uwadze to, aby przy takich kontaktach zawsze zachowywać ostrożność. Jest to kot inteligentny i uwielbiający zabawę. Wymaga on od właściciela dużo uwagi i zaangażowania w budowanie relacji.

Jak dbać o swojego czworonożnego przyjaciela?

W trosce o sierść zwierzaka warto ją regularnie czesać raz lub dwa w tygodniu. Kot australijski mist nie jest wymagający w pielęgnacji. Gdy linieje, gubi stosunkowo mało swojego futra, co od strony praktycznej ma spore znaczenie. 

Trzeba pamiętać jednak o tym, że jest to bardzo aktywna rasa. W domu, gdzie rządzi kot australijski mist, cena kocich akcesoriów bywa sprawą drugorzędną. Należy wyposażyć posiadaną przestrzeń w różnego rodzaju konstrukcje, zabawki i drapaki. Warto zwracać uwagę na to, aby kot miał gdzie wskakiwać i się wspinać. Choć jest to dość spokojny zwierzak, jednocześnie uwielbia on rozrywkę. Trzeba więc umożliwiać mu różnorodne spędzanie czasu.

Dla kogo australijski mist może być ciekawym rozwiązaniem?

Dla tych, którzy chcą mieć przyjaciela spokojnego, a jednocześnie aktywnego, kot australijski mist okazać się może świetnym rozwiązaniem. Jak już zostało to wspomniane, koty te tolerują towarzystwo dzieci, a także innych zwierząt. Niemniej jednak zawsze należy mieć na uwadze to, aby nie być nachalnym w stosunku do kota. Mruczki są bardzo niezależne, cenią sobie własną przestrzeń oraz oczekują respektowania ich preferencji.

Bez wątpienia kot australijski mist jest bardzo towarzyskim i przyjacielskim zwierzęciem. Ważne jest jednak to, aby opiekun dbał o jego potrzeby i odpowiednio zorganizował mu przestrzeń. Zastanów się dobrze nad tym, jak chcesz to zrobić oraz czy masz czas, który możesz poświęcać swojemu zwierzakowi.

Fot. Ilustracyjne: kitty.green66 via Wikimedia, CC BY-SA 2.0

York chocolate

york chocolate

York chocolate to koty naprawdę bardzo rzadko spotykane. Jest to rasa nieuznawana przez organizację felinologiczną FIFe i trudno jest znaleźć hodowlę, która zajmuje się właśnie takimi zwierzętami. Niemniej jednak miłośnicy kociaków z pewnością powinni być świadomi tego, że takie zwierzęta istnieją. Warto bowiem rozwijać swoją wiedzę w tym obszarze tematycznym. Omawiany kot nie jest szczególnie wymagającym pupilem i może dostarczać wiele radości właścicielowi. Sprawdź opis rasy, poznaj ciekawe informacje na temat tych zwierząt i dowiedz się, jak należy się nimi zajmować!

Rasa york chocolate – co warto wiedzieć na jej temat?

York chocolate występuje bardzo rzadko. Z tego względu wejście w jego posiadanie może być naprawdę dużym wyzwaniem. Trudno jest bowiem znaleźć hodowlę, która może zaoferować takie kocięta, a ponadto ich zakup wiązać się może ze sporym wydatkiem. Te czekoladowe koty mają imponujący ogon oraz piękną, półdługą sierść, co nadaje im puszystego wyglądu. Ich nazwa wzięła się od jej odcienia. Umaszczenie tych kotów jest zazwyczaj właśnie barwy czekoladowej, niemniej jednak zdarzają się również warianty liliowe. Taki zwierzak może być naprawdę wspaniałym towarzyszem człowieka!

Charakter jorków czekoladowych – podstawowe informacje o tych kotach

Kot tej rasy nie ma wielkich oczekiwań wobec człowieka, a jego charakter jest spokojny. Zwierzę jest przyjacielskie i towarzyskie. Do swojego opiekuna podchodzi z czułością i chętnie spędza z nim czas, jednak wobec obcych jest stosunkowo nieufny. Ci, którzy uwielbiają koty, powinni jednak wiedzieć, że nie jest to nic nietypowego w odniesieniu do tych czworonogów. Omawiane mruczki szybko się uczą i można uznać je za cierpliwe. Jednocześnie są one energiczne. Żywiołowość sprzyja zabawom. Kot taki może być nieco nieśmiały, ale bez wątpienia jest to futrzak, który może dostarczać wiele radości.

Pielęgnacja kota rasy york chocolate – jak umiejętnie dbać o czworonoga?

Wskazany kot należy do zwierzaków półdługowłosych, ale dbanie o jego futro nie jest szczególnie trudne. Warto czesać je raz w tygodniu – ma to znaczenie ze względów estetycznych, a poza tym wiele czworonogów bardzo ceni sobie właśnie tę formę spędzania czasu ze swoim właścicielem. Pamiętaj o tym, aby zawsze zwracać uwagę na sygnały, które komunikuje ci twoje zwierzę. Koty są bardzo niezależne, dlatego też trzeba szanować ich przestrzeń. Nawet jeśli z reguły twój pupil lubi czesanie, w danym momencie może nie mieć na to ochoty. Należy to respektować i podjąć kolejną próbę nieco później.

York chocolate a relacje z opiekunem, zwierzętami domowymi oraz dziećmi

York chocolate jest przywiązany do właściciela i uwielbia spędzać z nim czas. Pamiętaj jednak o tym, że koty potrzebują czasem chwili samotności i trzeba po prostu się z tym liczyć. Omawiana rasa nie domaga się pieszczot w nachalny sposób i tego samego oczekuje od człowieka. Cierpliwość zwierzaka sprawia, że dzieci nie stanowią dla niego problemu. Może się on dogadać również ze zwierzętami domowymi. Zawsze trzeba jednak pamiętać o zachowaniu ostrożności.

Wymagania kota york chocolate – sprawdź podstawowe informacje!

Ze względu na fakt, że omawiany kot lubi zabawę, trzeba mu odpowiednio zorganizować jego przestrzeń życiową, a także umiejętnie gospodarować jego czasem. Warto wyposażyć pomieszczenia w drapaki i zabawki, a także zadbać o to, aby zwierzak miał do dyspozycji miejsca do wspinania się i wskakiwania. Dzięki temu, gdy właściciela nie ma w domu, może on sobie samodzielnie planować aktywności. Należy również poświęcać czas na wspólną zabawę z kotem. Do dyspozycji są tutaj naprawdę rozmaite gadżety, które warto testować, aby sprawdzać preferencje swojego przyjaciela.

Nie ulega wątpliwości, że kot york chocolate może dostarczać wiele radości i być wspaniałym towarzyszem w codziennym życiu. Należy jednak pamiętać o tym, że decyzja o posiadaniu zwierzęcia musi być podejmowana w sposób odpowiedzialny. Zastanów się nad tym, czy masz czas, aby poświęcać go temu niezwykłemu kotu o umaszczeniu czekoladowym. Musisz również przeanalizować kwestię tego, czy jesteś w stanie zapewnić czworonogowi odpowiednie warunki do egzystencji. Pod uwagę trzeba brać tutaj szereg czynników, dlatego też nie działaj w sposób pochopny.

Fot. Ilustracyjne: Johann Jaritz via Wikimedia, CC BY-SA 4.0

Ciepłe jedzenie dla psa – czy może mu zaszkodzić?

ciepłe jedzenie dla psa

W przypadku temperatury jedzenia dla psa znaczenie ma przede wszystkim unikanie skrajności. Jedzenie nie powinno być ani prosto z lodówki, ani zbyt gorące. Optymalną temperaturą pożywienia psa jest temperatura pokojowa, czyli do 25 stopni. Kiedy więcej zalet ma podanie psu ciepłego jedzenia?

Ciepłe jedzenie dla psa

Ciepłe jedzenie dla psa pracującego ma duże znaczenie w codziennej diecie. Psy policyjne, stróżujące czy zaprzęgowe mają znacznie wyższe zapotrzebowanie na energię i żywione są głównie wysokokalorycznymi mieszankami mięsa i produktów węglowodanowych (np. ryż czy kasza). Dotyczy to również psów wysoko aktywnych – jeśli uprawiasz ze swoim psem jakiś sport i przechodzicie intensywne treningi, przyda mu się dodatkowy zastrzyk energii. Ze względu na zwiększoną zawartość węglowodanów, ciepłe posiłki mają zazwyczaj więcej kalorii.

Przynajmniej jeden taki posiłek dziennie powinien być też elementem żywienia psów przebywających na stałe na zewnątrz. Wyższa temperatura jedzenia pozwoli na szybkie rozgrzanie organizmu. Ciepłe jedzenie dla psa przyda się też, jeśli twój pupil jest zmarzluchem. Znacznie zmniejszy również ryzyko przeziębienia.

Czy pies musi jeść ciepłe jedzenie?

Zdrowy, dorosły pies może jeść pokarm niemal w każdej formie, zakładając odpowiednią wartość składników odżywczych w posiłku. Zwierzak z prawidłowym apetytem z chęcią zje jedzenie ciepłe czy zimne – oczywiście, jeśli jest smaczne. Jeśli twój pies nie jest wysokoaktywny, pracujący, lub nie śpi na zewnątrz, nie ma większej potrzeby podawania mu ciepłego jedzenia. Lepiej niż gotowane w domu jedzenie z pewnością sprawdzi się wysokiej jakości sucha karma.

Ciepłe jedzenie a pies niejadek

Ciepłe jedzenie dla psa to również świetny sposób na zachęcenie do jedzenia małych szczeniąt czy psów niejadków. Wyższa temperatura wzmaga wydzielanie się aromatów, tak przygotowany posiłek pachnie więc znacznie apetyczniej.

Jak podgrzewać jedzenie dla psa?

Gotowane, ciepłe jedzenie dla psa ma niestety krótką przydatność do spożycia. Psuje się ono znacznie szybciej niż sucha karma, co stwarza ryzyko zatrucia czworonoga. Najbezpieczniejszy będzie świeżo przygotowany posiłek. Jeśli dietę na cały tydzień chcemy przygotować wcześniej, jedzenie możemy podzielić na porcje i zamrozić. O czym jeszcze warto pamiętać i jak prawidłowo podawać ciepłe jedzenie dla psa?

Mokre karmy gotowe, dzięki ich dużej zawartości wody, możesz łatwo podgrzać na parze. Wystarczy postawić miskę psa z porcją karmy na pokrywce garnka z gotującą się wodą. Uwalniająca się z garnka para wodna podgrzeje posiłek. Karmy absolutnie nie wolno podgrzewać w mikrofali. Podgrzać możesz również karmę suchą dzięki zalaniu jej bulionem bez przypraw lub zwyczajnie ciepłą wodą. Uważaj, ponieważ zbyt gorące jedzenie może oparzyć przełyk i jamę ustną psa. Po ugotowaniu lub podgrzaniu posiłku należy chwilę odczekać, aby danie i miska przestygły. Szybko spożyte zbyt ciepłe jedzenie dla psa może skończyć się niebezpiecznym dla życia skrętem jelit.

Czy pies może jeść ciepłe jedzenie przygotowane w domu?

Większość ciepłego jedzenia to posiłki przygotowane w domu. Najłatwiejszym w przygotowaniu domowym posiłkiem, który chętnie zje pies, jest ugotowany kurczak z dodatkiem marchewki i selera. Domowa karma ma wiele zalet, jest jednak dość trudna w ułożeniu tak, aby spełnić wszystkie potrzeby żywieniowe psa. Dieta przygotowana w domu to przede wszystkim bazująca na białkach mięsa dieta BARF. Zanim jednak w pełni przestawisz swojego psa na przygotowywane w domu surowe lub ciepłe jedzenie, skonsultuj się z weterynarzem w celu diagnostyki krwi zwierzęcia.

Czy pies może jeść jedzenie z obiadu?

To, że pies może jeść ciepłe jedzenie gotowane, nie znaczy, że możemy podać mu resztki z własnego obiadu. Ludzkie jedzenie zawiera szkodliwe dla psów przyprawy i często poddawane jest dodatkowej obróbce termicznej. Ugotowany obiad zachowaj więc dla siebie.

Wiesz już, w jakich przypadkach warto karmić psa ciepłym jedzeniem. Grunt to dostarczyć zwierzakowi odpowiednich składników spożywczych – póki zachowany jest ich właściwy bilans, temperatura posiłku nie ma większego znaczenia. Pamiętaj, że psy aktywne, pracujące oraz spędzające większość dnia na zewnątrz powinny dostać przynajmniej jeden ciepły posiłek dziennie.

Popiół surowy w karmie dla psa. Co znaczy ten składnik na etykiecie?

popiół surowy

Popiół surowy to niezbędny element dobrego składu karm dla zwierząt. Nie znaczy to, że do karmy został dodany popiół, a jedynie, że został określony jej skład analityczny. Co to znaczy, i czym jest popiół surowy?

Czym jest popiół surowy?

Surowy popiół to rodzaj określenia na składniki mineralne, czyli substancje nieorganiczne zawarte w karmie. Nazewnictwo jest dość mylące – znalezienie popiołu surowego na liście składu karmy może sugerować, że popiół jest stosowany jako chemiczny wypełniacz. W posiłku nie ma jednak dodatku żadnego popiołu, a z pewnością nie jest to zbędny odpad po drewnie. Czym więc jest popiół surowy?

Popiół surowy to oznaczenie analitycznego składu minerałów obecnych w karmie. Wskazuje on rzeczywistą ilość składników takich jak magnez, wapń czy sód w porcji posiłku. Nazwa nawiązuje do metody określania tej ilości. Aby ją ocenić, próbka karmy jest spalana w wysokiej temperaturze. Pod wpływem spalania masa organiczna, czyli węglowodany, białko i tłuszcze, ulega zniszczeniu, pozostawiając jedynie masę nieorganiczną, a więc makro- i mikroelementy w formie popiołu.

W skład popiołu wchodzą między innymi minerały takie jak:

  • magnez;
  • wapń;
  • sód;
  • żelazo;
  • fosfor;
  • potas;
  • siarka;
  • bar.

Zawartość pierwiastków mineralnych w próbce popiołu zależna jest od źródła jego otrzymania.

Jak oznacza się mineralizację karmy za pomocą popiołu surowego?

Oznaczenie popiołu surowego w karmie odbywa się poprzez spalenie próbki karmy w bardzo wysokiej temperaturze (ok. 550–600 stopni Celsjusza). Próbka zazwyczaj jest spalana przez kilka godzin w piecu muflowym lub elektrycznym. Wysokie temperatury powodują całkowite spalenie się materii organicznej. Jedyna pozostałość po karmie to właśnie garstka popiołu. Po jej analizie da się określić, jakie składniki mineralne i w jakiej ilości wchodzą w skład karmy.

Popiół surowy w karmie

Dzięki obecności popiołu w karmie możemy określić ilość składników mineralnych w danym produkcie. Popiołu nie powinno być w zbilansowanej karmie ani za dużo, ani za mało, a za średnią wartość określa się 5–9% popiołu w karmie suchej. Zbyt wysoka zawartość popiołu to sygnał, że bazą składową karmy jest mączka kostna, źle trawiona przez zwierzęta. Zbyt niska to z kolei ryzyko obecności chemicznych dodatków wiążących wodę. Składniki mineralne mają natomiast niebagatelne znaczenie w diecie zwierzaka:

  • wchodzą w skład komórek, enzymów i hormonów;
  • są materiałem budulcowym kości, skóry i włosów;
  • regulują gospodarkę wodno-elektrolitową w organizmie;
  • utrzymają równowagę kwasowo-zasadową w organizmie;
  • wspomagają pobudliwość nerwów;
  • stymulują regenerację mięśni.

Pośród psiarzy istnieją opinie o negatywnym wpływie zawartości popiołu w karmie na zdrowie zwierzęcia, w większości wynikają jednak z braku zrozumienia znaczenia kryjącego się pod nazwą. Potencjalne problemy mogą wiązać się z wysoką obecnością składników mineralnych w konkretnych dietach. Tutaj jednak wystarczy upewnić się, że żywimy psa prawidłowo zbilansowaną karmą dostosowaną do stanu jego zdrowia. Wysokiej jakości produkty obecne na rynku mają odpowiednie formuły, biorące pod uwagę nie tylko minimalne, ale i maksymalne zalecane zawartości składników mineralnych w zwierzęcej diecie.

Jak znaleźć składnik na etykiecie karmy?

Popiół surowy powinniśmy móc łatwo znaleźć w tabeli wskazującej skład analityczny karmy – czyli obok białka, węglowodanów czy tłuszczy. Czasem jego zawartość określona jest po prostu jako procent składników mineralnych, pozostałości procesu spalania lub materia nieorganiczna. Nazwy te w karmach dla zwierząt stosowane są zamiennie, jedyną naukową nazwą jest jednak określenie popiół surowy. Jeśli etykieta jest w języku angielskim, należy szukać określeń takich jak raw ash lub crude ash.

Wysokiej jakości karmy zawierają średnio 5–9% popiołu w suchej masie karmy oraz około 3% w karmie mokrej. Informacje na temat zawartości popiołu surowego są wymagane ustawowo w Unii Europejskiej – brak tego składnika na etykiecie świadczy więc o kiepskiej karmie.

Wiesz już, co tak naprawdę oznacza tajemniczy popiół surowy w składzie karmy psa i kota. Jego wskaźnik podpowiada, który produkt będzie najlepszy dla zdrowia i będzie zawierał składniki takie jak wapno czy magnez. Nie przegap ilości popiołu przy kolejnej analizie karmy!

Jak karmić psa – co powinien wiedzieć każdy opiekun czworonoga? Najlepsza dieta dla twojego psa

jak karmić psa

Dieta psa musi uwzględniać takie czynniki jak wiek, masa ciała, wielkość, temperament oraz kondycja zdrowotna psa. Tylko biorąc pod uwagę wszystkie informacje o twoim psie, możesz skomponować pełnowartościowe posiłki dla pupila. Podpowiadamy, jak karmić psa, aby uniknąć niedoborów i zapewnić mu długie życie w zdrowiu.

Układ pokarmowy psów – najważniejsze informacje

Aby dowiedzieć się, jak karmić psa, trzeba uświadomić sobie budowę jego układu pokarmowego. Jest on dosyć krótki, jednak sam proces trawienia zajmuje nawet od 12 do 30 godzin. W dużej mierze zależy od wielkości i rasy psa. W związku z tym, że trawienie jest tak długotrwałym procesem, należy po posiłku zapewnić psu możliwość odpoczynku. Spacer dobrze jest zaplanować co najmniej 2 godziny po posiłku, nie należy psa zmuszać też do zabaw i większych aktywności fizycznych. W ten sposób można uniknąć groźnego dla psów skrętu żołądka. Aktywność tuż po jedzeniu jest wskazywana jako podstawowa przyczyna tej choroby.

Najczęstsze błędy żywieniowe

Dobrze skomponowana karma dla psa sprawia, że pupil prawidłowo się rozwija i zdrowo rośnie. Psy jednak są dosyć łapczywe, w szczególności szczenięta. Właściciele pozwalają sobie często na dokarmianie psów jedzeniem typowo ludzkim. Niestety, resztki z obiadu, słodycze, a także niektóre warzywa i owoce mogą być dla organizmu psa toksyczne lub powodować stany zapalne przewodu pokarmowego. Niewiedza na temat tego, czym karmić psa nie wolno, może doprowadzić nawet do śmierci pupila.

Jak często karmić psa?

Jak karmić psa, by wykształcić u niego prawidłowe nawyki? Bardzo ważną kwestią jest wydawanie psu posiłków o stałej porze. Dorosłego psa należy karmić 2 razy dziennie o stałych porach. W ten sposób pies uczy się, kiedy może spodziewać się pokarmu. Należy unikać bardzo długich przerw w jedzeniu, które mogą potęgować u psa nadmierny apetyt i łapczywość.

Posiłki najlepiej zaplanować w następujący sposób:

  • pierwszy posiłek rano – po spacerze i odpoczynku;
  • drugi posiłek wieczorem – traktowany jako posiłek główny, podawany również po spacerze.

Wyjątek od tych reguł stanowią psy pracujące. Zaliczamy do nich m.in. psy ratownicze czy psów przewodników. Z racji ciągłej i wzmożonej aktywności mają też większe zapotrzebowanie kaloryczne. Takie psy należy karmić nawet 4 razy dziennie.

Jak karmić psa – wielkość posiłków

Przyjmuje się, że dorosły pies może jeść dwa razy dziennie. Pierwszy posiłek może być nieco mniejszy, natomiast drugi, wieczorny – nieco większy. Pomiędzy posiłkami nie należy psa dokarmiać, wyjątek stanowią psie smakołyki w czasie szkolenia lub traktowane jako nagroda. Jest to szczególnie ważne przy szczeniętach i ich treningu czystości. To, jak karmić psa, należy ustalić zgodnie ze wskazówkami producenta na opakowaniu karmy lub skonsultować u lekarza weterynarii. Warto też regularnie kontrolować wagę pupila.

Objętość posiłków zależeć może od:

  • wielkości psa, jego rasy i budowy;
  • kondycji zdrowotnej;
  • aktywności i wieku zwierzęcia;
  • rodzaju i kaloryczności podawanego pokarmu.

Podawanie dorosłemu psu dwóch posiłków dziennie o średniej wielkości jest korzystne również ze względów zdrowotnych. Można w ten sposób zapobiec nadmiernemu rozciągnięciu żołądka oraz wystąpieniu problemów trawiennych, jak wzdęcia czy gazy, dlatego ważne jest ustalenie, jak karmić psa prawidłowo. Koniecznie należy pamiętać, by zarówno w trakcie posiłku, jak i po nim zapewnić psu spokój i możliwość odpoczynku. Jest to ważne ze względu na prawdopodobieństwo wystąpienia rozszerzenia i skrętu żołądka, szczególnie u dużych ras psów.

Jak karmić psa – gdzie i jak powinien jeść pies?

Miejsce, w którym pies spożywa posiłki, powinno być nieco na uboczu, aby nic nie rozpraszało go w trakcie jedzenia. Najlepiej karmić psa o stałych godzinach. Zapewniając psu rutynę, dbamy o komfort psychiczny i poczucie bezpieczeństwa zwierzaka. Nie należy zapominać o stałym dostępie do świeżej wody, która powinna mieć, podobnie jak jedzenie, temperaturę pokojową.

Miska, z której nasz pies spożywa pokarm, musi być dostosowana do jego wielkości oraz budowy głowy, szczególnie pyska i uszu.

Dieta odpowiednia dla psa

Obecnie istnieją trzy najbardziej popularne metody karmienia psów:

  • karma sucha;
  • karma mokra;
  • dieta BARF.

Każda z nich ma swoje zalety i wady, dlatego to, jak karmić psa, zależy od indywidualnych cech psa oraz możliwości opiekuna.

Karma sucha

Sucha karma to pełnowartościowy posiłek, którym można spokojnie żywić psa na co dzień. Powinna być skomponowana tak, by w każdej porcji karmy dostarczyć psu wszystkich witamin, minerałów i aminokwasów niezbędnych w psiej diecie. Przy tym rodzaju pożywienia należy szczególnie pamiętać o wodzie, która jest potrzebna do prawidłowej przemiany materii.

Karma mokra

Mokra karma jest najczęściej wybierana przez właścicieli psów. Pokarm tego typu powinien składać się z wysokiej jakości mięsa, podrobów i dodatków, szczególnie warzyw. Na rynku dostępne są karmy dostosowane do wieku, rasy oraz aktywności i stanu zdrowotnego psów. Pokarm mokry jest dla psów zazwyczaj atrakcyjny i chętnie go spożywają. Jest też łatwy w podaniu i zapewnia potrzebną dzienną dawkę witamin i minerałów. Na etykietach znajdziesz wytyczne, jak karmić psa zawartością puszki czy saszetki. Karma mokra będzie też łatwiejsza do spożywania przez psa seniora.

Dieta BARF

Ten rodzaj karmy opiera się w dużej mierze na surowym mięsie i kościach. Wymaga od właściciela sporego zaangażowania i czasu do przygotowywania odpowiednio zbilansowanych porcji. Choć karma oparta na wyselekcjonowanych składnikach jest bardzo korzystna dla zdrowia psa i pomaga uniknąć wielu schorzeń, w tym otyłości, to dobranie odpowiednich składników i porcji dziennych bywa niezwykle czasochłonne. Ten sposób żywienia psa wymaga też suplementacji niektórych składników. Dietetyk zwierzęcy podpowie, jak karmić psy surowym mięsem, by im nie zaszkodzić.

Jak karmić szczeniaka?

Karmienie szczeniaka różni się nieco od karmienia psa dorosłego. Jest to spowodowane zwiększonym zapotrzebowaniem na kalorie i bardzo szybkim wzrostem. Jak karmić psa w tak ważnym okresie jego życia? Możesz wybrać gotowe karmy dostępne na rynku, które są bogate w składniki pokarmowe o odpowiednio dobranych proporcjach. W pierwszych miesiącach życia szczenięta trzeba karmić 5–6 razy na dobę. Ilość posiłków stopniowo zmniejszamy wraz z wiekiem psa, aż do osiągnięcia przez niego wagi dorosłego osobnika. W dużej mierze zależy to od rasy. U młodych psów ras dużych może to być okres 18–24 miesięcy, u ras małych 6–9 miesięcy.

Odpowiednie i zbilansowane żywienie psa pomaga uniknąć groźnej dla czworonogów nadwagi oraz innych schorzeń. Wskazówki dotyczące żywienia psa zazwyczaj przekazuje hodowca. Jeśli pod naszą opiekę trafia pies nieznanego pochodzenia, zawsze warto skorzystać z pomocy lekarza weterynarii, który wskaże odpowiedni pokarm dla psa i pomoże w dobraniu zbilansowanej diety. Lekarz pomoże nam też ustalić, jak karmić psa z problemami żołądkowymi.

Jak karmić kota – najważniejsze zasady żywienia kotów domowych. Sucha karma, mokra karma, zdrowe przysmaki

jak karmić kota

Koty to dosyć wybredne stworzenia, dlatego ich żywienie może okazać się wyzwaniem. Dzięki dobrze zbilansowanemu pożywieniu możesz zapewnić kotu zdrowie i długie życie. Jak karmić kota, by dostarczyć mu niezbędnych składników odżywczych? Oto garść najważniejszych informacji.

Czego potrzebuje twój kot – najważniejsze składniki odżywcze

Dieta kota powinna składać się głównie z pokarmów mięsnych, uzupełnionych o warzywa. Jadłospis musi zapewniać optymalną ilość składników takich jak:

  • białka;
  • tłuszcze;
  • węglowodany;
  • witaminy;
  • minerały;
  • kwasy tłuszczowe;
  • beta- karoteny;
  • przeciwutleniacze.

Nie można zapominać o ważnej roli, jaką odgrywa woda w diecie futrzaków.

Jak karmić kota? – rodzaje diety

Obecnie poleca się trzy sposoby karmienia kota:

Dieta powinna być dopasowana do charakteru zwierzaka, płci, wieku, stanu zdrowia, trybu życia i masy ciała kota. Inna dieta będzie zalecana również dla kotów kastrowanych. Wybierając sposób odżywiania, należy uwzględnić wszystkie istotne czynniki.

Jak karmić kota – sucha karma

Dieta oparta na karmie suchej jest w stanie zapewnić kotu wystarczającą ilość składników pokarmowych. Dobra karma sucha może stanowić jedyne źródło pożywienia, warunkiem koniecznym jest jednak pilnowanie, by kot pił wystarczającą ilość wody. Dla zachęty można w różnych miejscach w domu poustawiać miski z wodą lub kupić specjalną fontannę. Kot powinien jeść pokarm dopasowany do swojego wieku, a na opakowaniu znajdziesz dokładne informacje, jak karmić koty suchą karmą.

Jak karmić kota – mokra karma

Dieta oparta na karmie mokrej jest wyjątkowo korzystna dla kota, gdyż zawiera już w sobie dużą ilość wody. Oprócz tego powinna składać się przede wszystkim z mięsa z dodatkiem małej ilości warzyw. Na rynku dostępne są gotowe pokarmy mokre dla kotów w różnym wieku w formie saszetek lub konserw. Zazwyczaj koty zjadają tego typu posiłki z dużym apetytem. Co ważne, karma mokra jest dostępna w wersji dla alergików, kotów kastrowanych czy z różnymi problemami zdrowotnymi. W ten sposób można bez problemu skomponować zbilansowaną dietę dla pupila, jeśli nie wiesz, jak karmić kota.

Gotowe posiłki składają się z różnego rodzaju mięs, podrobów i ryb. Karma mokra może sprawdzić się podawana również w odpowiednich proporcjach z pokarmem suchym. Najczęściej poleca się stosunek 9:1 karmy mokrej do suchej.

Dieta BARF – na czym polega?

Dieta BARF to nic innego jak własnoręcznie przygotowywane posiłki z surowego mięsa z dodatkiem warzyw i suplementów. Nazwa wzięła się od skrótu „bones and raw food”. Właściciel, który decyduje się na samodzielne komponowanie posiłków dla kota, musi przede wszystkim pamiętać, że w przeważającym stopniu powinny to być produkty pochodzenia zwierzęcego. Niestety, bardzo często nie udaje się skomponować idealnego posiłku dla pupila. Jeśli jednak chcesz spróbować, zgłoś się do dietetyka weterynaryjnego, który poinstruuje cię, co powinno znaleźć się w kociej misce.

Jak karmić kota po zabiegu kastracji lub sterylizacji?

U kota po kastracji dochodzi do licznych zmian hormonalnych. Zwierzęta mogą mieć skłonności do tycia, a także cierpieć z powodu chorób urologicznych. W tym czasie bardzo ważne jest dbanie o prawidłową dietę, by pomóc zwierzęciu jak najszybciej dojść do formy. Jak karmić kota po kastracji? Do kilku miesięcy po operacji, posiłki powinny zawierać o ok. 20-30% mniej kalorii niż przed zabiegiem. Pomoże to w utrzymaniu prawidłowej wagi i zapobiegnie groźnej dla kotów otyłości.

W sklepach dostępne są gotowe karmy o mniejszej kaloryczności, które można podawać kotu po zabiegu. Taka specjalna karma zawiera często mniej minerałów, co może zapobiegać odkładaniu się kamieni w nerkach. Jest to częsty problem u zwierząt po zabiegach kastracji i sterylizacji.

Karmienie kociąt – co jest ważne?

Podstawowym pokarmem kociąt jest oczywiście mleko matki. Pomiędzy 3 a 6 tygodniem życia następuje etap rozszerzania diety. Jest to również ważny czas na budowanie relacji emocjonalnej, oraz prawidłowych nawyków żywieniowych. Kocięta powinny spożywać karmy przeznaczone dla młodych kotów. Dobrze zacząć od mokrych saszetek lub puszek dla małego kota. Karmić kociaka można również suchą karmą w niewielkich ilościach. Pokarm tego typu pomaga uporać się z płytką nazębną. Karma dla kociąt musi zawierać wystarczającą ilość składników odżywczych.

W niektórych przypadkach może być konieczne dokarmianie kotów, które porzuciła matka. Takim kociętom podaje się pokarm przez strzykawkę. Lekarz weterynarii poinstruuje cię, jak karmić kota strzykawką. Mleko należy podawać małymi porcjami z boku pyszczka, dając czas na przełknięcie. Z czasem należy uczyć kocięta samodzielnego picia płynu z płaskiego talerzyka.

Karmienie dorosłego kota

Dorosłe koty lubią jeść często, ale w mniejszych porcjach. Optymalna częstotliwość to zazwyczaj 3–4 posiłki dziennie. W przypadku, gdy opiekun pracuje poza domem, można zapewnić kotu stały dostęp do karmy. Powinna być to jednak karma sucha, ponieważ mokra mogłaby się zepsuć. Zazwyczaj niewychodzące koty jedzą rzadziej i mniej. Koty, które regularnie wychodzą na dwór, mają większe zapotrzebowanie na energię. Zawsze istnieje jednak ryzyko, że zjedzą poza domem coś, co im zaszkodzi.

Ilość karmy, jaką należy podawać w zależności od wagi i trybu życia kota, jest wskazana na opakowaniu przez producenta. Warto też uwzględnić, czy pomiędzy posiłkami kot dostaje smakołyki. Należy pamiętać, by kot stale miał dostęp do świeżej wody.

Jak karmić kota seniora?

Zastanawiasz się, czym karmić kota, który ma już swoje lata? Przede wszystkim karma dla starszych kotów powinna odpowiadać kondycji zwierzęcia oraz być dopasowana do jego masy ciała. Układ pokarmowy starszych kotów jest bardziej wrażliwy. Starsze zwierzaki mają już mniejsze zapotrzebowanie energetyczne, dieta musi być dobrze zbilansowana, tak aby nie dopuścić do ewentualnych niedoborów witamin i minerałów, a jednocześnie nie utuczyć kota. Dużą rolę odgrywają białka, tj. tauryna, metionina i arginina, które dbają o prawidłowe funkcjonowanie wszystkich układów w ciele zwierzęcia.

Odpowiedź na pytanie, jak karmić kota, na początku może wydawać się trudna. Właściciel kota potrzebuje czasu, by poznać preferencje swojego pupila. Zapewnienie odpowiedniego pokarmu przyczynia się do lepszego zdrowia i dłuższego życia zwierzaka. Szeroki wybór karm dla kotów w sklepach zoologicznych na pewno pozwoli znaleźć taką, która idealnie zaspokoi wymagania mruczącego towarzysza.