Jeszcze parę lat temu trudno było sobie wyobrazić szopa pracza w domu, ale obecnie taki wybór przestaje zaskakiwać. Z każdym rokiem rośnie zainteresowanie tymi zwierzętami futerkowymi, które w naturze nie występują w naszych warunkach geograficznych. Niektórzy nawet zaczęli je nazywać szopami domowymi.

Chociaż coraz więcej osób – zamiast psów, kotów i innych, znanych wszystkim, zwierząt domowych – wybiera mniej popularne gatunki, to nie każdy wie, jakiej opieki wymagają ci nietypowi pupile. Dotyczy to także szopów.

Jeśli chciałbyś hodować szopa pracza w domu, nasz artykuł pomoże ci się zorientować, jakie są jego potrzeby i czy możesz je zaspokoić. Znajdziesz tu także informacje o pochodzeniu szopów, ich trybie życia, charakterze, diecie i statusie prawnym w Polsce. 

Szopy pracze – występowanie

Większość z nas z pewnością kojarzy szopy pracze z terenami Ameryki Północnej i jest to skojarzenie trafne. Szop pracz to gatunek, którego terytorium rozciąga się na całe USA, Kanadę i Panamę. Zwierzęta te były znane natywnym ludom Ameryki. Zgodnie z dostępnymi relacjami żyły głównie w okolicach rzek i w południowo-wschodnich lasach.

Niektóre źródła podają, że Europejczycy pierwszy raz zetknęli się z szopami po przybyciu Krzysztofa Kolumba w 1492 roku na Bahamy. Pewną liczbę zwierząt schwytano i zabrano do Portugalii, jednak nie żyły tam zbyt długo.

Wraz z postępującą urbanizacją, rozwojem rolnictwa i powolnym zanikaniem większości naturalnych wrogów szopów praczy, zwierzęta rozpoczęły ekspansję z lasów na tereny zamieszkiwane przez ludzi. Począwszy od lat czterdziestych XX wieku, populacja szopów stopniowo się powiększała – obecnie można natknąć się na nie prawie wszędzie.

Szop w Polsce. Czy to gatunek inwazyjny?

Szopy pracze przybyły do Polski już w latach pięćdziesiątych XX wieku na skutek przeprowadzanego introdukowania. Najliczniej występują na zachodzie (na terenie województwa lubuskiego i zachodniopomorskiego), spotyka się je również na wschodzie, głównie w województwie podkarpackim.

Można natknąć się na nie przede wszystkim w lasach, gdzie mieszkają w dziuplach drzew, ale widuje się je także w okolicach domków jednorodzinnych.

Przez długi czas, od 1959 do 2005 roku, szopy pracze nie posiadały oznaczonego statusu prawnego. Po 2005 roku szopy w Polsce znalazły się na liście zwierząt łownych. Okres ochrony szopów przypadał na czas od 1 kwietnia do 30 czerwca. Z czasem uznano jednak szopa pracza za gatunek inwazyjny i szkodliwy dla środowiska.

Dlatego w 2009 roku zezwolono na odławianie zwierząt i stosowanie pułapek żywołownych przez cały rok. Myśliwi mogą też na nie polować. Najlepszym sposobem na pozbycie się ze środowiska szopa pracza jest odłowienie go i umieszczenie w specjalnym ośrodku dla dzikich zwierząt.

Szop domowy – opis gatunku

Szop pracz – wygląd

Wielkość i waga

Szopy pracze mają długość 40–70 cm – nie licząc przy tym wielkości ogona, który ma kolejne 20–40 cm. Wysokość szopów w kłębie waha się od 23 do 30 cm. Dorosłe osobniki ważą średnio 3,5–9kg, chociaż zdarzają się szopy o masie ponad 14 kg. Samce są zwykle nieco większe i cięższe od samic.

Ciało szopów

Głowa szopa charakteryzuje się pojemną mózgoczaszką i krótką częścią twarzową. Zwierzę ma 40 zębów w kształcie typowym dla wszystkożerców.

Tułów szopa jest krępy, a kończyny krótkie, przez co zwierzę nie porusza się zbyt szybko. Szop pracz ma jednak dobrze rozwinięte łapy, może swobodnie stawać na tylnych, a w przednich utrzymać w tym czasie zdobyte pożywienie.

Sierść szopów

Szopy słyną ze swojej charakterystycznej maści, szczególnie specyficznej „maski” wokół oczu, oraz ogona ozdobionego czarno-białymi pierścieniami. Reszta ciała pokryta jest włosami w szarym lub brązowawym kolorze. Dość długa i sztywna sierść szopa nie przepuszcza wilgoci. Szopy posiadają także gęsty podszerstek.

Szop pracz – rozmnażanie dzikich zwierząt

Szopy żyjące w naturze mają różne okresy aktywności seksualnej – zależnie od miejsca bytowania. Okres godów tych ssaków może rozciągać się od stycznia do marca lub od marca aż po czerwiec. Ciąża szopów trwa około 63–65 dni. Liczba młodych w miocie waha się od dwóch do pięciu, przy czym często zależy to od środowiska, w którym zwierzęta żyją.

Matka karmi potomstwo do około 16. tygodnia życia (w wieku 9 tygodni młode mogą już przyjmować stały pokarm i żywią się nim na zmianę z mlekiem). Jesienią potomstwo rozprasza się – samce mogą oddalić się nawet 20 km od „domu rodzinnego”.

Zdrowie i długość życia szopa pracza

Szopy pracze na wolności dożywają przeważnie 3 lat. Ma to związek zarówno z działalnością człowieka (wypadki samochodowe, polowania), jak i chorobami, które dotykają te zwierzęta. Do najpowszechniejszych należy nosówka. Oprócz tego szopy chorują na wściekliznę, leptospirozę, tężec, listeriozę i tularemię, często zarażają się też pasożytami.

Szopy giną także za sprawą swoich naturalnych wrogów, do których zaliczają się rysie rude, kojoty, puchacze, bieliki (tereny Ameryki Północnej) oraz wilki czy rysie eurazjatyckie (tereny wschodniej Europy).

W niewoli szopy pracze mogą dożywać nawet 15–20 lat, pod warunkiem zapewnienia im odpowiedniego pożywienia i warunków mieszkalnych.

Żywienie – co je szop pracz?

Dieta szopów w środowisku naturalnym składa się w większości z bezkręgowców. Oprócz tego szopy zjadają kręgowce (głównie ptasie jaja, pisklęta, ryby oraz płazy) i pokarm roślinny. Wiosną i latem do ich jadłospisu, oprócz białka zwierzęcego, należą owoce i nasiona, szczególnie te o wysokiej zawartości tłuszczu, jak orzechy włoskie.

Zima to często okres letargu dla szopów. Jeżeli zwierzę żyje w miejscu, które w tym czasie pokrywa śnieg, to zmniejsza swoją aktywność, aby nie tracić warstwy tłuszczowej.

Szopy trzymane w domu powinny mieć zagwarantowaną dietę podobną do tej, którą zapewnia im środowisko naturalne. Ponieważ jednak trudno dostarczyć zwierzęciu takiej ilości owadów, jaką normalnie zjada, można je zastąpić wysokiej jakości surowym mięsem (najlepiej wołowym) lub karmą dla psów. Nie można zapomnieć też o warzywach i owocach oraz orzechach, za którymi szopy wprost przepadają.

Charakter szopa domowego

Szop jako zwierzę domowe może dostarczyć nam wyzwań, jeśli chodzi o naukę posłuszeństwa. Jest przecież stworzony do „dzikiego” życia. Szopy są raczej trudne do ułożenia. Nawet te urodzone i wychowane w niewoli zachowują charakter i zachowania typowe dla zwierząt dzikich.

Osoba, która zdecyduje się przygarnąć szopa do domu, powinna poświęcić mu mnóstwo czasu i uwagi. W przeciwnym razie przyjaźń z nim może się okazać problematyczna.

Szopy są bardzo inteligentne, czego dowodzi wiele badań naukowych. Cechuje je także śmiałość i ciekawość, co, niestety, czasem pociąga za sobą przykre konsekwencje. Szop w domu zagląda bowiem we wszystkie zakamarki i może zepsuć niemal każdą rzecz.

Znudzony jest w stanie zrobić w mieszkaniu spustoszenie. Trudno oduczyć go niszczenia, jeśli już przejawia takie skłonności.

Szopy lubią się bawić i psocić, szczególnie w towarzystwie przedstawicieli swojego gatunku. Mogą jednak „dogadywać się” także z innymi zwierzętami. Oczywiście musimy poświęcić trochę czasu, żeby „zapoznać” z sobą zwierzaki – powinny się oswajać ze swoją obecnością pod okiem opiekuna, ponieważ zachowanie szopów może być nieprzewidywalne. 

Szop pracz w domu – opieka

Wychowanie szopa

Szop jest zwierzęciem inteligentnym, które szybko pojmie zasady panujące w domu, co jednak nie znaczy, że chętnie się do nich zastosuje. Powinieneś zatem uzbroić się w cierpliwość i mieć dla zwierzątka dużo wyrozumiałości. Wychowanie szopa jest możliwe, nie można tylko się zniechęcać ani oczekiwać „cudów” – to w końcu dzikie zwierzę w domowym środowisku.

Klatka dla szopa

Bardzo ważne jest zapewnienie szopowi własnej przestrzeni. Konieczny będzie zakup dużej klatki albo stworzenie woliery. Szop może w niej spać, jeść i bawić się, szczególnie, kiedy opiekuna nie będzie w domu. Pozwoli to ograniczyć destrukcyjne zapędy zwierzęcia.

Dieta szopa

Ważne jest także odpowiednie żywienie szopa. Gwarantuje nie tylko zadowolenie naszego pupila, ale też pozwoli uniknąć poważnych chorób związanych z niedoborami. Trzeba też uważać, aby szopów nie przekarmiać – w warunkach domowych często grozi im nadwaga.

Aktywność fizyczna

Szopy są aktywnymi i energicznymi zwierzętami, mimo że raczej nie biegają ani nie skaczą Potrzebują sporej ilości ruchu. Szopowi trzymanemu w domu należy zapewnić regularne spacery w szelkach i na smyczy.

Opieka weterynaryjna

Dobrze jest odpowiednio wcześnie znaleźć specjalistę, który będzie w stanie właściwie zająć się szopem. Szopy, tak jak inne zwierzęta hodowane w domu, powinny być regularnie poddawane kontroli weterynaryjnej i szczepieniom oraz odrobaczane.

Szop pracz – gdzie kupić? Hodowla szopa pracza

Od kwietnia 2012 roku posiadanie szopa możliwe jest tylko po uzyskaniu specjalnego zezwolenia. Wydaje je Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska. Aby uzyskać taką zgodę, potencjalny opiekun musi udowodnić, że jest w stanie odpowiednio zająć się szopem, a konkretnie – że na pewno nie dopuści do wydostania się zwierzęcia do środowiska naturalnego.

Należy zatem przetrzymywać szopa w dobrze zabezpieczonym pomieszczeniu, na spacerach trzymać cały czas na smyczy i przewozić w odpowiednim transporterze.

Szop pracz – cena

Większość szopów w domach pochodzi z adopcji. Przed zakupem zwierzęcia w hodowli należy upewnić się, że posiada ona odpowiednie zezwolenie – rozmnażanie szopów bez niego jest w Polsce zakazane prawnie. Koszt szopa pracza to około 1000–1500 zł.

Szop pracz – jak się pozbyć?

Niestety, wiele osób nie potrafi odpowiednio zająć się szopem i w końcu postanawia pozbyć się zwierzęcia. Pod żadnym pozorem nie wolno tego robić przez wypuszczenie go na dwór. Po pierwsze, grozi za to kara grzywny, po drugie – szop, który spędził dużo czasu w domu, nie poradzi sobie na wolności i prawdopodobnie zginie z wyziębienia lub głodu.

Można go natomiast oddać do specjalnego azylu dla dzikich zwierząt, gdzie zostanie mu zapewniona właściwa opieka. Musimy czuć się odpowiedzialni także za te zwierzęta, którymi nie możemy się dłużej zajmować.

Skunks zwyczajny z pewnością nie kojarzy się ze zwierzęciem domowym. Często widuje się te zwierzaki w filmach amerykańskich. Są głównie „postaciami” humorystycznymi ze względu na nieprzyjemny zapach, jakim potrafią zaatakować wroga. To jednak nie przeszkodziło wielu osobom w dostrzeżeniu, że skunksy mogą być przyjaznymi i bezproblemowymi zwierzętami domowymi. Sprawdź, co jeszcze przekonało hodowców tych stworzeń do przyjęcia ich pod swój dach.

Występowanie skunksa

Skunks zwyczajny (łac. Mephitis mephitis) w naturze zamieszkuje tereny Ameryki Północnej, od południa Kanady aż do północy Meksyku. Zazwyczaj zajmuje terytoria mocno zalesione, chociaż coraz częściej można go spotkać na terenach zurbanizowanych, jak parki lub okolice domków jednorodzinnych. Może żyć na dużych wysokościach – najwyżej położone tereny, na których spotykano skunksy, znajdowały się aż 4200 metrów nad poziomem morza.

Skunks – opis gatunku

Wygląd

Całkowita długość ciała skunksów wynosi od 46,5 cm do 81 cm, a ich masa mieści się w przedziale między 0,7 a 6,3 kg. Zmniejszenie masy w zimie zdarza się u około 50% zwierząt, co ma związek ze zmianami w metabolizmie tłuszczów.

Dymorfizm płciowy u skunksów jest wyraźnie zaznaczony. Dotyczy przede wszystkim rozmiarów i wagi. Samce są większe i cięższe od samic.

Skunksy mają krótkie uszy i charakterystyczne, czarne, bystre oczy. Ich stopy zakończone są grubymi pazurami, których używają do kopania w ziemi.

Sierść

Skunksa najłatwiej jest rozpoznać po jego charakterystycznej sierści: futro jest czarno-białe, z charakterystycznymi pasami na grzbiecie i ogonie. Co ciekawe, kształt pasów jest u każdego osobnika inny i nierzadko służy rozpoznawaniu poszczególnych zwierząt.

Mechanizm obronny skunksów

Oprócz czarno-białego futerka najbardziej charakterystyczne dla skunksów jest wydzielanie przez ich gruczoły okołoodbytowe silnego, trudnego do zniesienia zapachu. 

Gruczoły u skunksowatych produkują wyjątkowo śmierdzącą substancję, która wyczuwalna jest z odległości kilku kilometrów. Jej zapach jest niezwykle trudny do usunięcia, a ponadto związek ten jest żrący – zdarzają się przypadki, kiedy substancja wycelowana w oczy wroga oślepiała go na kilka dni.

Skunks jednak używa tego mechanizmu tylko wtedy, gdy poczuje się zagrożony. Wcześniej ostrzega przeciwnika – unosi ogon i zaczyna się cofać. Jeśli to nie zadziała, skunks wypuszcza wydzielinę w formie strumienia, zazwyczaj celując w pysk drugiego zwierzęcia.

U skunksów hodowlanych gruczoły odpowiedzialne za wydzielanie substancji są usuwane. Potencjalny opiekun nie musi się zatem bać, że zostanie zaatakowany w ten wyjątkowo nieprzyjemny sposób.

Rozmnażanie

Skunksy osiągają dojrzałość płciową po ukończeniu 10 miesięcy. Okres rozmnażania się zwierząt w naturze przypada na wiosnę. Po tym czasie samice stają się agresywne wobec samców i nie utrzymują z nimi kontaktu. Ciąża trwa około 59–77 dni, a w jej wyniku rodzi się od 2 do nawet 10 małych skunksów. Młode ważą poniżej 40 gramów, są ślepe i, chociaż już pokryte futerkiem, całkowicie zależne od matki. Samica karmi młode mlekiem przez około 7 tygodni. Po tym czasie zaczyna je uczyć zdobywać stały pokarm. Po ukończeniu 6. miesiąca samce opuszczają matkę, natomiast samice pozostają z nią nawet przez rok.

Zdrowie i długość życia skunksa

Wśród młodych skunksów występuje dość wysoka śmiertelność, szczególnie w pierwszym roku życia. Te, które przeżyły, dożywają w naturze około 6–7 lat, a w niewoli mogą żyć nawet 10 lat.

Najczęstszą przyczyną przedwczesnej śmierci skunksów są potrącenia przez samochody oraz polowania. Wiele ze zwierząt ginie także na skutek zetknięcia z drapieżnikami – chociaż większość stworzeń unika polowania na skunksy ze względu na ich mechanizm obronny, zdarzają się i takie, które regularnie je zjadają. Zaliczają się do nich niektóre gatunki ptaków drapieżnych, jak myszołowy czy puchacze.

Wiele skunksów ginie też przez pasożyty i choroby, jak na przykład wścieklizna.

Czym się żywi skunks?

Skunks należy do zwierząt wszystkożernych. W naturze jego dieta zależy od pory roku i składa się w około 90% z białka zwierzęcego i w 10% z roślin sezonowych. Wiosną i latem żywią się głównie owadami (świerszcze, chrząszcze, koniki polne, pszczoły) i ich larwami. Zdarza im się jeść także skorupiaki, jajka i pisklęta, ryby, gady i płazy. W przypadku, kiedy zamieszkują obszar zurbanizowany, nie pogardzą resztkami pozostawionymi przez ludzi. Jesienią i zimą mogą polować na małe ssaki, np. nornice.

W przypadku skunksów hodowlanych połowę podawanego pokarmu powinny stanowić posiłki pochodzenia zwierzęcego. Mogą to być dobrej jakości karmy dla psów (mokre i suche), gotowane mięso, sparzone surowe jajka, biały ser oraz larwy i owady (np. świerszcze). Druga połowa to warzywa i owoce. Zwierzę można dokarmiać także gotowanym ryżem i makaronem.

Warto pamiętać, że skunksy należą do niezwykle żarłocznych stworzeń. Wskazane jest zatem ścisłe kontrolowanie spożywanych przez nie posiłków. Nie wolno dopuścić do nadwagi skunksów, ponieważ skutkuje ona wieloma problemami zdrowotnymi.

Skunks w domu – charakter

Skunksy przejawiają największą aktywność o świcie oraz o zmierzchu. W naturze spędzają dni w wykopanych przez siebie norach. Zwierzęta te prowadzą przeważnie samotniczy tryb życia, chociaż zdarza się, szczególnie w zimnym klimacie, że niewielka grupa samic spędza czas w jednej norze i ogrzewa się wzajemnie. Zazwyczaj jednak skunksy nie potrzebują towarzystwa, odpoczywają i polują w pojedynkę.

Należy się spodziewać, że skunksy w hodowli większą część dnia będą po prostu przesypiać. Z tego powodu należy zapewnić im duże, wygodne legowisko, w którym będą mogły się zakopać i odpocząć. Ponadto dobrym pomysłem jest zakup piłeczek i zabawek, które nie tylko zapewnią zwierzakowi niezbędną dawkę rozrywki, ale także pomogą mu rozładować nagromadzoną energię.

Skunksy są bardzo czystymi zwierzętami, więc nie będzie problemu z przyuczeniem ich załatwiania potrzeb fizjologicznych w wyznaczonym miejscu. Są jednak także bardzo energiczne i ciekawskie. Niewykluczone, że skunks pozostawiony bez nadzoru dostanie się do różnych zakamarków w mieszkaniu, co może skutkować sporym bałaganem. Oprócz nauki zasad panujących w domu, należy zapewnić mu dużą, zamykaną wolierę, w której będzie mógł przebywać podczas nieobecności opiekuna.

Skunksy należą do raczej łagodnych stworzeń. Większość zwierząt ignorują, chociaż możliwa jest przyjaźń międzygatunkowa, na przykład z kotem lub psem. Jednocześnie należy pamiętać, że skunksy, nawet te pochodzące z hodowli, są dość płochliwe i wrażliwe na hałas. Z tego powodu nie poleca się hodowania skunksa w domu z małymi dziećmi, które nie umieją się obchodzić z delikatnym i wrażliwym zwierzakiem.

Skunks – opieka nad zwierzęciem

Klatka dla skunksa

Skunksy nie należą do zwierząt, które dobrze czują się zamknięte na małej przestrzeni. Woliera powinna być miejscem przetrzymywania zwierzaka wyłącznie przez krótki czas. Na co dzień skunks musi mieć możliwość swobodnego poruszania się po domu. Kontakt z ludźmi i domowymi zwierzętami jest dla niego bardzo ważny, a nie będzie możliwy za kratami woliery.

Spacery ze skunksem

Wychodzenie ze skunksem na spacery jest możliwe pod pewnymi warunkami. Zwierzątko powinno być wyposażone w dobrze dopasowane szelki oraz mocną smycz. Podczas spacerów skunksa nie wolno spuszczać ze smyczy, ponieważ może uciec. Warto mieć także transporter, w którym nasz pupil będzie mógł się schować. Sprawdzi się on też podczas podróży do weterynarza.

Pielęgnacja skunksa

Aby skunks zachował lśniące i zdrowe futerko, należy go regularnie czesać i kąpać (polecane są łagodne szampony dla psów). Ważne jest także systematyczne przycinanie pazurków – zbyt długie będą przeszkadzały zwierzęciu.

Opieka weterynaryjna

Decyzję o przygarnięciu pod swój dach skunksa należy bardzo dokładnie przemyśleć. Do podstawowych wyznaczników tego, czy będzie to dobra decyzja, należy możliwość znalezienia w okolicach kompetentnego weterynarza. Zwierzaka należy regularnie szczepić i odrobaczać. Ponadto w przypadku wystąpienia poważniejszych schorzeń, dobrze jest być w kontakcie z zaufanym specjalistą, który ma doświadczenie w leczeniu skunksów i będzie umiał pomóc pupilowi.

Hodowla skunksów

Hodowla skunksów w Polsce jest legalna i nie potrzeba żadnych specjalnych zaświadczeń, aby przygarnąć tego sympatycznego zwierzaka pod swój dach.

Brak regulacji oznacza jednak, że krajowe hodowle mogą znacząco się różnić pod względem panujących w nich warunków. Miejsc, w których można kupić skunksy nie ma w Polsce zbyt wiele, zatem tym bardziej warto przyjrzeć się dokładnie każdemu z nich. Pozwoli to na kupno zwierzaka zdrowego i odpowiednio zsocjalizowanego.

Skunks – cena

Cena skunksa hodowlanego różni się w zależności od hodowli. Koszt zakupu zwierzęcia waha się między 600 a nawet 2000 zł.

Skunks to nietypowy wybór domowego pupila, jednak coraz częściej widziany jest w otoczeniu ludzi. Jeśli szukasz oryginalnego przyjaciela i domownika, znajdź renomowana hodowlę i sprawdź, czy będziesz w stanie odpowiednio zaopiekować się skunksem.

Lotopałanki występują najliczniej w Australii, głównie we wschodniej i północnej części kontynentu. Zasiedlają także lasy Papui-Nowej Gwinei, Tasmanii oraz Archipelag Bismarcka.

Mimo że są to zwierzęta kojarzone głównie z egzotycznym klimatem i życiem w lasach, wiele osób pokochało lotopałanki na tyle, że postanowili je przyjąć pod swój dach.

Lotopałanki – wygląd

Lotopałanka karłowata jest zwierzęciem małych rozmiarów. Długość jej ciała od ogona do pyszczka wynosi od 25 do 30 cm, a waży zaledwie 75–150 g.

Futro lotopałanki jest gęste i miękkie, w kolorze popielatym lub brązowym. Zwierzę posiada biały brzuch i czarną pręgę, która ciągnie się wzdłuż grzbietu aż do nasady ogona. Futro nie występuje po wewnętrznej stronie dłoni i stóp oraz na pyszczku. Ponadto u dorosłych samców widoczne jest przerzedzenie futra na czole.

Oczy

Lotopałanka karłowata ma bardzo duże oczy, o pionowych źrenicach i ciemnych tęczówkach. Oczy zwierzęcia umożliwiają mu stereoskopowe widzenie. Uszy lotopałanek są nagie, a zwierzątko może poruszać nimi niezależnie od siebie.

Cechy charakterystyczne

Lotopałanka ma krótkie, ale silnie umięśnione kończyny zaopatrzone w pazury, których zakrzywienie pozwala jej wspinać się po drzewach. Dzięki przeciwstawnym palcom na stopach posiada silny chwyt.

Najbardziej charakterystyczną cechą lotopałanki są jednak fałdy skórne, ciągnące się od nadgarstków aż do kostek. Umożliwiają one zwierzęciu lot ślizgowy.

Gruczoły piżmowe

Lotopałanki posiadają gruczoły piżmowe na czole, klatce piersiowej oraz w okolicy odbytowej. Silniejszy zapach występuje u samców niż u samic. Samice lotopałanek posiadają natomiast marsupium, czyli wgłębienie, które służy do przetrzymywania potomstwa.

Lotopałanka karłowata – zachowanie

Lotopałanki prowadzą głównie nocny tryb życia. W naturze tworzą kolonie, które liczą nawet 10 dorosłych zwierząt oraz młode. Rodzina lotopałanek dobrze zna swoich członków i broni terytorium przed osobnikami spoza kolonii.

Przez fakt, że w naturalnym środowisku żyje w stadzie, lotopałanki w domu nie powinny być trzymane pojedynczo – dwóch przedstawicieli to niezbędne minimum.

Chociaż lotopałanki w warunkach hodowlanych oswajają się dość szybko, zdarzają się także osobniki nieco bardziej płochliwe. Potrzeba wówczas trochę czasu i cierpliwości, aby przyzwyczaić je do siebie.

Zdecydowanie jednak warto poczekać, ponieważ lotopałanki karłowate potrafią być przyjazne, ciekawskie i bardzo towarzyskie.

Lotopałanki – żywienie

Lotopałanki w naturze żywią się głównie owadami. W ich jadłospisie znajdują się karaczany, szarańcze, ćmy i świerszcze. Ponadto zdarza im się jeść jaja, nektar i pył z kwiatów oraz soczyste owoce.

Czym karmić lotopałanki?

W domowych warunkach należy zapewnić im posiłki składające się z białka zwierzęcego i roślin. Można podawać na przykład różne gatunki świerszczy, karaczanów, larwy (np. mącznika) – niektórzy sugerują, aby podawać je żywe, ponieważ stymuluje to u lotopałanek zachowania łowieckie.

Jadłospis lotopałanki

Z racji tego, że w polskim klimacie trudno o całoroczny dostęp do nektaru kwiatowego, lotopałankom podaje się go raczej sezonowo.

Bardzo dobrym pomysłem jest jednak dostarczanie im miodu pszczelego, syropu klonowego czy różnych rodzajów owoców (mango, czereśnie, brzoskwinie, papaja) i warzyw (bataty, kukurydza, ogórek). W charakterze suplementu diety można podawać propolis.

Dostęp do wody

Lotopałanki potrzebują stałego dostępu do wody. Najlepszym rozwiązaniem jest zamontowanie w ich klatce poidełka.

Lotopałanka – klatka. Wielkość i wyposażenie

Klatka dla lotopałanki karłowatej powinna przede wszystkim być odpowiedniej wielkości. Często podawane wymiary klatki to minimum 100 x 50 x 80 cm, jednak najlepiej, jeśli jest ona jeszcze większa – liczy się komfort zwierzęcia, a ten łatwiej będzie zagwarantować w dużej klatce.

Ważne jest też, aby była ona na tyle wysoka, by lotopałanka mogła się wspinać. Zaleca się zakup wysokiej klatki z metalowymi prętami – należy pamiętać, aby przestrzeń między nimi nie była zbyt duża, ponieważ zwierzę może się tamtędy przecisnąć.

Wyposażenie klatki

W wyposażeniu klatki lotopałanki powinny się znaleźć półki, gałęzie i konary, po których zwierzę będzie mogło się swobodnie wspinać. Można też stworzyć lotopałance kryjówki na przysmaki, aby zapewnić jej rozrywkę.

Zwierzę powinno mieć również miejsce do ukrycia się, najlepiej wysoko nad podłożem. Dno klatki należy wysypać trocinami, ściółką kukurydzianą lub kokosowym torfem.

Gdzie ustawić klatkę?

Klatkę dla lotopałanki karłowatej należy ustawić w oddaleniu od źródła przeciągu i zapewnić optymalną temperaturę w pomieszczeniu (ok. 24–27 stopni).

Lotopałanka – zdrowie 

W naturalnym środowisku lotopałanki dożywają około 6 lat, a w warunkach hodowlanych nawet 14 lat. Mimo to należy pamiętać, że są to stworzenia delikatne i wrażliwe. Należy zatem bacznie przyglądać się zachowaniu lotopałanek, zapewnić im odpowiednią dietę i regularne wizyty u weterynarza, aby łotopajanki żyły jak najdłużej.

Problemy zdrowotne

Do najczęstszych problemów zdrowotnych zalicza się:

• zaćma;
• niedożywienie;
• otyłość;
• niedobór składników mineralnych;
• choroby układu oddechowego;
• stres;
• pasożyty;
• zapalenia w jamie gębowej.

Przyczyny problemów z układem pokarmowym

Większość problemów zdrowotnych tego gatunku ma zatem związek z układem pokarmowym. Może to być spowodowane nieodpowiednim żywieniem lotopałanek karłowatych. Bardzo ważne jest więc przestrzeganie zaleceń żywieniowych oraz odpowiednia suplementacja.

Lotopałankom dość często brakuje w diecie wapnia, co może doprowadzić do osteoporozy, urazów kości, paraliżu, zaburzenia akcji serca, drgawek i utraty masy ciała. Zapalenia jamy gębowej to z kolei wynik podawania lotopałankom ziaren, które kaleczą ich pyski. 

Lotopałanka karłowata – hodowla

Ze względu na dość małą popularność lotopałanki karłowatej hodowle tych zwierząt nie są zbyt liczne. Można oczywiście natknąć się na miejsce, które sprzedaje te przyjazne torbacze, należy jednak pamiętać o zapoznaniu się ze wszystkimi aspektami jego działalności.

Warto kupować lotopałanki od hodowców, którzy dbają o zdrowie, prawidłowe żywienie i warunki, w jakich żyją zwierzęta. Zaniedbane lotopałanki z niesprzyjającego środowiska będą osowiałe i lękliwe, a ponadto mogą cierpieć na różne choroby.

Lotopałanka – cena

Cena, jaką trzeba zapłacić za lotopałankę karłowatą, to od około 500 do nawet 2000 złotych. Biorąc pod uwagę fakt, że jest to zwierzę stadne, należy doliczyć do tego koszt zakupu drugiego przedstawiciela.

Jeśli szukasz oryginalnego, a jednocześnie towarzyskiego zwierzaka domowego, lotopałanka będzie bardzo dobrym wyborem. Przed zakupem zapoznaj się jednak wymaganiami co do opieki i pielęgnacji tego egzotycznego torbacza i oceń, czy będziesz w stanie zapewnić mu potrzebne i komfortowe warunki.

Szczury to fascynująca grupa gryzoni, która wzbudza sporo emocji. Jedni uwielbiają ruchliwe ogonki, inni odczuwają przed nimi irracjonalny lęk. Zwierzęta te są najczęściej kojarzone z piwnicami, śmietnikami i kanałami, zarazkami, a także chorobami, które przenoszą. Takie uprzedzenia można jednak szybko pokonać, a kontakty ze szczurami domowymi sprawiają, że stosunek ludzi do tych gryzoni znacznie się zmienia. Jednym z gatunków jest szczur Dumbo, który wygląda… intrygująco. Co wyróżnia go spośród spokrewnionych z nim gryzoni? Jak dbać o takiego pupila? Na te pytania znajdź odpowiedź już teraz, czytając nasz artykuł!

Szczury żyjące na wolności 

Przodkami szczura Dumbo oraz innych gatunków gryzoni trzymanych w domach są te szczury, które do dziś żyją na wolności. To właśnie dziko żyjących osobników boją się mieszkańcy wielkich miast i wsi. 

Szczur śniady

Szczur śniady uwielbia strychy czy magazyny ze zbożem. Jest mistrzem wspinaczki, dlatego często można go spotkać na wyższych kondygnacjach wielopiętrowych budynków. 

Szczur wędrowny

Drugim przodkiem szczurów domowych jest szczur wędrowny, który chętnie osiedla się w dużych miastach. Ten gryzoń uwielbia kanały i piwnice. Często pojawia się też na wysypiskach śmieci. Szczur wędrowny nie jest tak sprawny na wysokościach, jak wymieniony poprzednio gatunek, jednak doskonale radzi sobie jako pływak. 

Szczury wędrowne a szczury hodowlane

Ani szczur śniady, ani szczur wędrowny nie wzbudza zbyt wielkiej sympatii. Ze względu na środowisko, jakie zamieszkują te gryzonie, stają się roznosicielami wielu chorób. Wzbudzają też lęk swym dzikim charakterem. Do tego dochodzą jeszcze stereotypy, które utrwaliły negatywny wizerunek tych gryzoni. Zupełnie inaczej wygląda sytuacja szczurów hodowlanych, które w wielu domach cieszą się specjalnymi względami. Jednym z udomowionych gatunków jest szczur Dumbo.

Szczury w naszych domach, czyli od wroga do pupila 

Stosunek człowieka do szczurów jest bardzo zróżnicowany. Żyjące na wolności gryzonie nie cieszą się zbyt wielką popularnością. Jednak pochodzące od nich szczury hodowlane mają coraz szersze grono zwolenników. Zanim stały się domowymi pupilami, były wykorzystywane przede wszystkim w laboratoriach. 

Szczur staje się domowym pupilem

W początkach XX wieku zaczęto interesować się szczurami i ich poszczególnymi gatunkami, zwracając większą uwagę na wygląd tych zwierząt oraz ich temperament. Dostrzeżono, że są bardzo mądre, towarzyskie i lubią zabawę. Od tej pory zaczęto spoglądać na szczury bardziej przychylnym okiem, torując im tym samym drogę do wielu domów.

Od lat 70. XX wieku modne stały się hodowle szczurów rasowych. Zaczęły powstawać również stowarzyszenia zrzeszające tych, dla których szczur był przede wszystkim pupilem i zwierzakiem do towarzystwa. Dziś w wielu domach szczury Dumbo są ulubieńcami całej rodziny. Na czym polega ich wyjątkowość? 

Jak wygląda szczur Dumbo? 

Czym szczurek Dumbo różni się od przeciętnego szczura? Jakie cechy są charakterystyczne dla tego zwierzęcia? Najpierw warto poznać kilka popularnych ras.

Szczury domowe – rasy, które cieszą się największą popularnością

Szczury już dawno przestały wzbudzać lęk i obrzydzenie, stały się za to popularnymi zwierzętami do towarzystwa. Jakie gatunki szczurów najczęściej pojawiają się w polskich domach? 

Do najpopularniejszych gatunków szczurów trzymanych w domu zaliczają się: 

• szczur husky;
• szczur syjamski;
• szczur wodny (karczownik).

Szczur Dumbo a zwykły szczur 

Wiele osób zastanawia się nad tym, czym szczur Dumbo różni się od pozostałych gatunków. Czas poznać go bliżej:

Jego charakterystycznymi cechami są:

• nietypowa sierść (w połowie kręcona, w połowie bezwłosa); 
• krótkie i kręcone wąsy; 
• uszy przesunięte na bok głowy;
• maleńkie płaty futra na kostkach lub na ryjku. 

Nie brak osób,które zarzucają temu szczurkowi niechlujny wygląd, przy czym zarzut ten dotyczy głównie samic. To efekt tego, że szczur Dumbo w dorosłym życiu traci sporo sierści, co przekłada się na jego nieco dziwny wygląd. 

Szczur Dumbo Rex – czy będzie dla ciebie odpowiednim towarzyszem? 

Szczur Dumbo jest zwierzęciem niezwykle sympatycznym, inteligentnym i towarzyskim. Aby czuł się dobrze, potrzebuje albo bliskości człowieka, który poświęci mu swój czas, albo towarzystwa innego szczura – druha i partnera do zabaw. Wyróżnia go duża ciekawość świata, zatem chętnie spenetruje każdy dostępny kąt. Podobnie jak większość małych gryzoni, tak i szczurek Dumbo jest zwierzęciem bardzo ruchliwym, dlatego jego wybieg musi być dobrze zabezpieczony. Domowy gryzoń chętnie się bawi (również z dziećmi). Nie ma też problemów z nauką sztuczek. 

Szczur Dumbo – hodowla w pigułce

Co warto wiedzieć o hodowli Dumbo? Szczur ten nie ma zbyt wielkich wymagań. Nie oznacza to jednak, że nie masz wobec swojego pupila żadnych obowiązków. Co jest najważniejsze? 

ABC skutecznej pielęgnacji 

Szczury Dumbo mogą w niewoli dożyć nawet 3 lat. Warunek jest jeden – musisz im zapewnić odpowiednie warunki i pielęgnację.

W jakich warunkach szczur Dumbo będzie się czuł najlepiej?

Szczury domowe najlepiej trzymać w klatkach. Muszą mieć one spore wymiary, aby szczury mogły się wybiegać. Niezbędne minimum to 80 x 50 x 80 cm. Możesz się jednak zdecydować na większe wymiary. Wybieraj klatki z wysuwanymi kuwetami, gdyż utrzymanie ich w czystości jest o wiele łatwiejsze. 

Wnętrze klatki dla szczura Dumbo

A co z wyposażeniem klatki? Ważnym elementem są tu miseczki na pokarm. Powinny być one stabilne i ciężkie, dzięki czemu nie przewrócą się. W klatce dla szczura Dumbo musi się też znaleźć miejsce na:

• poidełko z wodą;
• domek, w którym gryzoń będzie mógł się w razie potrzeby schować. 

Pamiętaj, że szczury są zwierzętami aktywnymi. Warto zatem wyposażyć klatkę w różnego rodzaju zabawki. 

Odrobina zabawy, czyli szczur Dumbo na wolności?

Od czasu do czasu możesz wypuścić szczurka Dumbo z klatki. Pamiętaj jednak, że zanim zdecydujesz się na taki krok, musisz przygotować odpowiednio mieszkanie. 

1. Zadbaj o to, by gryzoń nie mógł uciec za meble.
2. Schowaj też kable, które twój pupil mógłby w ramach zabawy przegryźć. 

Dlaczego warto podarować szczurowi Dumbo odrobinę wolności? Cień swobody to szansa na zaspokojenie najważniejszych potrzeb tego gryzonia. Pamiętaj, że to ruchliwy i ciekawski zwierzak, dla którego klatka nie jest zbyt atrakcyjnym miejscem. 

Dieta szczura Dumbo

Jak wygląda szczurza dieta? Jej podstawę powinna stanowić sucha karma dla szczurów, która dostarczy twoim gryzoniom odpowiedniej ilości witamin i minerałów. Menu takie musisz poszerzyć o owoce i warzywa, bez których dieta Dumbo nie może się obejść. Jadłospis małego gryzonia możesz poszerzyć, dodając do niego inne przysmaki, np.:

• sianko;
• kiełki;
• suszone owoce.

Szczur Dumbo – zdrowie

Choć szczury wydają się być zwierzętami odpornymi na choroby, to te domowe zaskakują swoją delikatnością i szczur Dumbo nie jest wyjątkiem. Na szczęście, weterynarze mają coraz szerszą wiedzę na temat gryzoni i mogą pomóc twojemu pupilowi w walce o zdrowie. Musisz jednak w porę zgłosić się z problemem do weterynarza. Dlaczego? Musisz wiedzieć, że szczury Dumbo często chorują, choć zwykle brakuje widocznych objawów. Zwracaj zatem uwagę na zachowanie swojego pupila oraz na to, czy na jego skórze nie pojawiły się jakieś podejrzane zmiany. 

Ciekawostki o szczurze Dumbo

Czy wiesz, że:

• szczury, mimo wielu szkodliwych stereotypów, są gryzoniami bardzo czystymi? 
• na świecie istnieje prawie 60 gatunków szczurów? Szczur Dumbo ma więc niemało kuzynów.
• szczury są bardzo dobrymi wspinaczami, a pionowe powierzchnie nie są dla nich większą przeszkodą? 

Szczur Dumbo może się okazać wspaniałym towarzyszem dla ciebie i twojej rodziny, ale pamiętaj, by odpowiednio o niego dbać Ten przyjacielski i inteligentny gryzoń ma wiele uroku, jednak wymaga (tak jak każdy pupil) odpowiedniego otoczenia, właściwej diety i troski o zdrowie. Odrobina swobody także mu nie zaszkodzi, choć tutaj musisz zachować przezorność.

Za sprawą pewnego mieszkańca stolicy bardzo dużo zaczęło mówić się o ostronosach. Wskazują na to m.in. statystyki z wyszukiwarki Google. Czy wiesz, że ostronosy to bardzo towarzyskie i mądre zwierzątka, które można trzymać w domu? Przekonaj się, jaka jest różnica między ostronosem rudym a białonosym. Sprawdź, jakie przysmaki najbardziej lubią te zwierzęta podobne do szopa pracza. Dowiedz się również, jak pewien ostronos stał się znany w polskim internecie. Przeczytaj artykuł!

Ostronos rudy – jak wygląda?

Ostronos ma zazwyczaj 41–67 cm długości ciała i 32–69 cm długości ogona. Zwierzak waży około 3–6 kg. Ostronosy mają smuklejszą sylwetkę niż podobny do nich – szop pracz. Wyróżnia je wygląd:

• rdzawobrunatna sierść;
• piękny, długi i puszysty ogon z ciemniejszymi pierścieniami, dzięki któremu z łatwością wspinają się po drzewach;
• pyszczek, który jest długi i zwęża się ku końcowi;
• uszy o zaokrąglonym kształcie. 
• białe plamki wokół oczu i na policzku;
• białe gardło i pierś.

Co ciekawe, ostronos, który porusza się po ziemi, trzyma ogon uniesiony w pionie.

Jak wygląda ostronos białonosy?

Kiedy mówimy o hodowli ostronosów, zazwyczaj mamy na myśli rudą odmianę zwierzęcia, ale nie możemy zapominać o ostronosie białonosym. W budowie ciała jest bardzo podobny do rudego. Długość ciała wynosi od 45 do 70 centymetrów, a ogon ma zazwyczaj około 70 centymetrów. Zwierzęta te, kiedy osiągną dorosłość, ważą zwykle około 10 kilogramów. Mają długą i szorstką sierść. Może być brązowa, żółtobrązowa lub szaro-żółtą. Jest ona jaśniejsza na brzuchu. Swoją nazwę ostronosy białonose zawdzięczają charakterystycznym białym pyskom. 

Gdzie mieszkają ostronosy?

W przeciwieństwie do ostronosa rudego, który zamieszkuje jedynie Amerykę Południową, ostronos białonosy występuje również południowo-wschodnią Arizonę, Meksyk i Amerykę Środkową. 

Ostronos – gdzie kupić i jak hodować?

Ten zwierzak potrzebuje przestrzeni do wybiegania się. W naturze zamieszkuje duże tereny, porośnięte drzewami, zwłaszcza w Ameryce Północnej i Południowej, skąd dotarł do Polski. Jeśli zatem uważasz, że dobrym pomysłem będzie hodowla ostronosów, musisz zapewnić swoim pupilom dużo miejsca. Na co jeszcze musisz zwrócić uwagę przed wizytą w sklepie zoologicznym lub internecie? Zanim kupisz to zwierzę, zapoznaj się z jego potrzebami.

Ostronos – hodowla

Taki pupil będzie prowadził w ciągu dnia bardzo aktywny tryb życia. Pamiętaj, że samice ostronosa, które mają młode, żyją w dość licznych stadach. Zazwyczaj grupy składają się nawet z 25 osobników. Samice są bardzo energiczne i towarzyskie, a gdy nie żerują, spędzają czas na wzajemnej pielęgnacji swoich futer. Tymczasem samce ostronosów to samotniki. Unikają towarzystwa innych zwierząt, wiążąc się z samicami tylko na czas płodzenia potomstwa. Gdy okres rui dobiega końca, samiec ostronosa opuszcza rodzinę.

Ostronosy – tryb życia

Zwierzęta, o których mowa, swoje gniazda budują wysoko na drzewach, aby zabezpieczyć się przed wszelkim zagrożeniem. Dostają się do nich bez większego problemu. Potrafią zręcznie wspinać się, utrzymując bardzo dobrą równowagę. Wykorzystują do tego swój długi ogon. Zazwyczaj ostronosy na drzewach jedynie nocują i ukrywają się przed słońcem, gdy na zewnątrz jest największy upał. Pozostałą część doby spędzają natomiast na ziemi:

• szukają pożywienia;
• biegają i skaczą.

Jak widać, mają bardzo dużo energii. Co ciekawe, są też bardzo głośne – piszczą, pochrząkują i pojękują (np. ze strachu).

Ostronos jako zwierzę domowe – odżywianie za pomocą nosa

Pokarmem ostronosów są zazwyczaj bezkręgowce. Ich zdobyczą będą zatem:

• termity;
• mrówki;
• chrząszcze;
• pająki;
• kraby lądowe;
• skorpiony.

Właśnie dlatego mają takie długie, nietypowe nosy. Co więcej, nos ostronosa jest bardzo ruchliwy. Dzięki czemu zwierzak może skutecznie grzebać w ściółce leśnej, spróchniałym pniu czy dziupli, wyszukując sobie najlepsze jedzenie.

Ostronos jako zwierzę domowe – odżywianie za pomocą łapek

Ostronosy potrafią także wygrzebać smakołyki ukryte w ziemi, dzięki swoim przednim, zwinnym łapkom. Ostronos koati potrafi znaleźć w ten sposób kręgowce (np. jaszczurki czy drobne gryzonie). Jeżeli ma szczęście, trafia także na jaja jaszczurek i żółwi oraz owoce. W ostatnim przypadku zwierzak jest w stanie całkowicie wyczyścić drzewo z pożywienia.

Co jedzą ostronosy domowe?

Aby twoje ostronosy nie chodziły głodne, kup wysokiej jakości karmę dla psów. Zadbaj również o to, aby nie zabrakło im świeżych warzyw i owoców. Po odwiedzeniu sklepu zoologicznego powinieneś wrócić także ze świerszczami i skorupiakami, z mącznikiem i mięczakami. Te zwierzaki nie pogardzą też jednodniowymi pisklakami kurzymi i jajkami. Teraz kiedy już wiesz, co je ostronos, możesz zająć się jego hodowlą.

Ostronos koati – hodowla i rozmnażanie

Ostronos (koati) przychodzi na świat w gnieździe, na drzewie. Ciąża trwa 70-77 dni, a młode opuszczają gniazdo dopiero po 6 tygodniach.Młode są karmione mlekiem przez 4 miesiące, żyją natomiast 14 lat. Ich hodowla wygląda tak samo, jak w przypadku ostronosa rudego. Co ciekawe, tutaj także samce są samotnikami. Wiążą się z samicami tylko na czas rozmnażania się.

Ostronos Miniu, czyli zwierzak domowy, który zyskał popularność

Ostronosy zyskały popularność dzięki Marcinowi z Warszawy, który ma dwa ostronosy – Harry’ego i Ostrego. Wcześniej jego zwierzakiem był ostronos Miniu, który podróżował ze swym właścicielem po całym kraju, wzbudzając ciekawość wszystkich wokół. Jak widzisz, opieka nad ostronosem może przysporzyć popularności. Ostronosy to towarzyskie zwierzęta, które lubią spać ze swoim właścicielem w jednym łóżku.

Towarzyskie i energiczne istoty, które są podobne do szopa pracza, w naturze mieszkają na drzewach, ale większość czasu spędzają na ziemi, z podniesionym ogonem. Na razie ostronosy na ulicy wzbudzają wiele sensacji, ale niektórzy potrafili je bez problemu udomowić. Mało tego – potrafią się przywiązać do człowieka, sypiając z nim nawet w jednym łóżku. Można je śmiało zabierać na wycieczki i spacery, ale zawsze na smyczy, aby nie uciekły. Wiesz już, jak o nie dbać i czym karmić. Wcale nas nie zdziwi, jeśli po lekturze tekstu będziesz miał zamiar opiekować się takim pupilem rodem z Ameryki!

SPopulacja kangurów na kontynencie australijskim wynosi 60 milionów. To oznacza, że żyje ich tam ponad dwa razy więcej niż ludzi! Co ciekawe, mieszkańcy Australii są do kangurów dużo mniej przyjaźnie nastawieni niż reszta świata. Zwierzęta te uważane są za szkodniki, a australijscy farmerzy często do nich strzelają lub rozjeżdżają je samochodami. W nas ten symbol australijskiej fauny wzbudza przede wszystkim sympatię. Czy jednak rzeczywiście znasz torbacze i potrafisz odpowiedzieć na podstawowe pytania, np. o to, co jedzą kangury? Jeśli nie, to nie masz się czym martwić. Dietę tych zwierzaków i ich życie opisujemy w naszym artykule. Zapraszamy do lektury!

Co jedzą kangury? Dieta australijskich torbaczy

Dokładna odpowiedź na pytanie o to, co jedzą kangury, zależy od tego, o jakiej konkretnie odmianie mowa i w jakich okolicznościach żyje zwierzę. Możemy jednak określić ich szerokie preferencje żywieniowe. 

Te zwierzęta są roślinożercami, anatomicznie i fizjologicznie przystosowanymi do przeżuwania pokarmów. Pomaga im w tym duży żołądek. Pod pewnym względem jest podobny do krowiego. Jego flora bakteryjna umożliwia trawienie pokarmów roślinnych, czyli bogatych w błonnik. 

Kangury w systematyce biologicznej

W systematyce biologicznej kangury można opisać w następujący sposób:

Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	ssaki niższe
Nadrząd	torbacze
Rząd	dwuprzodozębowce
Podrząd	kangurokształtne
Nadrodzina	Macropodoidea
Rodzina	kangurowate
Podrodzina	kangury

Co jedzą kangury tuż po narodzinach?

Kangury są zwierzętami absolutnie fascynującymi, między innymi ze względu na swoją przynależność do torbaczy, które rozwijają się nietypowo w pierwszych miesiącach życia. Wciąż są jednak ssakami, a to ma przełożenie na odżywianie. Co jedzą kangury zaraz po tym, jak przyjdą na świat? Te malutkie zwierzaki żywią się mlekiem matki. 

Jak rozwija się malutki kangur?

Co jest jednak nietypowego w rozwoju małych kangurów? Jak w przypadku wszystkich torbaczy, ciąża trwa bardzo krótko (zaledwie 28 dni). Narodzone po takim czasie kangurzątko jest malutkie, wielkości fasolki, a jego narządy w większości niewykształcone. Instynktownie wspina się do matczynej torby, gdzie będzie żywić się jej mlekiem. 

Co jedzą kangury? To zależy od gatunku

Jak już wspomnieliśmy, kangury to zwierzęta roślinożerne. Trzeba jednak zaznaczyć, że pod hasłem „kangur” kryje się 10 rodzajów i 51 różnych gatunków kangurów i walabii, z których wszystkie żyją w podobnych, ale wciąż zróżnicowanych środowiskach. To sprawia, że tego, co jedzą kangury, nie da się opisać jednym zdaniem. Warto jednak przybliżyć dietę choć kilku gatunków.

Co jedzą kangury różnych gatunków?

Kangur olbrzymi i kangur szary będzie spożywał przede wszystkim różnego rodzaju trawy i liście. Zupełnie inaczej wygląda już jednak dieta tych gatunków kangurów, które nieco żyją na drzewach. Taki sposób życia odbiega od stereotypu, ale rzeczywiście są takie zwierzaki. Te na swój pokarm wybierają przede wszystkim owoce i liście, które zrywają z gałęzi lub zbierają z ziemi. Nie pogardzają również nasionami, orzechami i korą drzew. 

Co ciekawe, w niewoli kangury drzewne spożywają także:

• jajka;
• ptaki;
• węże, 

To oczywiście czyni z nich wszystkożerców. 

Kangury w diecie ludzi i zwierząt

Odpowiedź na pytanie, co jedzą kangury już znasz. A czy role się odwracają i torbacze stają się pożywieniem? Jeszcze niedawno ich mięso trafiało do konsumpcji na większą skalę jedynie pod postacią karmy dla zwierząt. To jednak szybko się zmienia. 

Dzisiaj kangurze mięso możesz zjeść w najbardziej ekskluzywnych restauracjach w Sydney, Melbourne i innych dużych miastach Australii. Ich skórę do produkcji swoich wyrobów używają Nike, Puma czy Adidas.

Jak widzisz, dieta kangurów nie jest tak łatwa do jednoznacznego opisania. To, co jedzą kangury, zależy od gatunku torbacza i okoliczności, w jakich żyje zwierzak. Zasadniczo można uznać kangura za roślinożercę, jednak kangury drzewne w niewoli są wszystkożercami.