Charczenie u psa – co oznacza? Sprawdź!

charczenie u psa

Z artykułu dowiesz się, dlaczego nie powinieneś lekceważyć charczenia u psa i jakie inne objawy powinny skłonić cię do szybkiej wizyty w gabinecie weterynaryjnym. Opiszemy najczęstsze przyczyny takiego zachowania u czworonoga.

Charczenie u psa a choroby górnych dróg oddechowych

Choroby górnych dróg oddechowych, czyli przeziębienia, mogą objawiać się poprzez charczenie u psa. Najgroźniejszy jest kaszel kennelowy, czyli zapalenie nosa, tchawicy i oskrzeli. Najczęściej jego rozwój zaczyna się od infekcji wywołanej przez wirusa grypy Parainfluenza, kiedy organizm zostanie osłabiony nierzadko zostaje zaatakowany przez bakterię Bordetella Bronchiseptica.

Połączenie zakażeń dwoma patogenami znacznie pogarsza stan i rokowania pacjenta. Problem może być także wywołany tylko przez jeden z wyżej wymienionych czynników. Jest to choroba zakaźna, która roznosi się z niebywałą prędkością. Charczenie u psa jest dodatkowym czynnikiem roznoszącym patogeny wydzielane ze śliną.

Charczenie u psa to tylko jeden z objawów

Niepokojące objawy zapalenia górnych dróg oddechowych pojawiają się zazwyczaj po 3 do maksymalnie 10 dni po zakażeniu. Do najbardziej widocznych oznak tej choroby zakaźnej zalicza się między innymi:

  • apatię oraz złe samopoczucie, wskutek którego pies nie wykazuje chęci do zabaw i nie chce wychodzić na spacery;
  • podwyższoną temperaturę ciała będącą efektem rozwijającego się stanu zapalnego;
  • męczący, suchy, chrapliwy kaszel, który potrafi pojawiać się napadowo, zwłaszcza po zwiększonym wysiłku fizycznym oraz nagłych zmianach temperatury powietrza (np. po wyjściu z klimatyzowanego pomieszczenia na upał lub odwrotnie, czyli po opuszczeniu ogrzewanego mieszkania zimą);
  • duszenie się bądź charczenie u psa mogące wywoływać odruchy wymiotne, które może sprawiać wrażenie, że zwierzakowi stanęło coś w gardle;
  • wyciek z nosa i oczu, który najpierw jest przezroczysty, a wraz z rozwojem choroby nabiera ropnego charakteru.

Leczenie kaszlu kennelowego

Leczenie charczenia u psa i innych objawów kaszlu zależy przede wszystkim od przebiegu choroby. W każdym przypadku podstawą jest antybiotykoterapia oraz zwalczanie objawów przy pomocy leków przeciwkaszlowych, które pomaga uporać się z kaszlem i charczeniem u psa.

Kiedy wdrażana jest intensywna kuracja?

Jeśli u pacjenta pojawiły się inne symptomy zakażenia, takie jak podwyższona temperatura ciała, brak apetytu czy silna apatia, niezbędne jest wdrożenie intensywnej kuracji oraz płynoterapii. W krytycznych przypadkach weterynarze mogą zdecydować się nawet na karmienie czworonoga przy pomocy sondy żołądkowej.

Charczenie psa a ciało obce

Kolejną przyczyną pojawienia się charczenia u psa jest ciało obce. Może to być cokolwiek, na przykład kawałek kości, gałęzi, którą bawił się pies, ale nawet chrupek suchej karmy, jeśli zwierzę je zachłannie.

W przypadku, gdy charczenie u psa nie ustępuje po krótkim czasie, a dodatkowo pojawiają się takie objawy jak ślinotok czy zasinienie języka, niezbędna jest natychmiastowa wizyta u lekarza weterynarii. Niekiedy jest to zagrożenie nie tylko zdrowa, ale i życia.

Charczenie u psa a problemy z sercem

Problemy z sercem mogą być kolejną przyczyną charczenia u psa. W takim przypadku zazwyczaj można zauważyć również inne objawy, takie jak:

  • zwiększona męczliwość;
  • utraty przytomności przy intensywnym wysiłku;
  • bardzo szybki, płytki oddech;
  • kaszel;
  • nietypowy obrys brzucha i klatki piersiowej.

W takim przypadku konieczne jest wykonanie serii badań, w tym badań krwi, USG i EKG, a także konsultacja kardiologiczna.

Kaszel czy charczenie u psa może być objawem poważnej choroby i nigdy nie powinien być lekceważony przez opiekunów czworonogów. Jeśli zauważysz go u swojego podopiecznego, jak najszybciej udaj się z nim do kliniki weterynaryjnej, by zadbać nie tylko o jego zdrowie, ale czasem nawet uratować mu czy przedłużyć życie.

Molinezja w ciąży, czyli rozmnażanie ryb w akwarium

molinezja w ciąży

Z tekstu dowiesz się, jak często dochodzi do zapłodnienia w przypadku tego gatunku. Podpowiemy także, czy musisz inaczej zadbać o molinezję w ciąży, a także jak obchodzić się z jej potomstwem. To wszystko musisz wiedzieć, jeśli planujesz trzymać te ryby w akwarium!

W jaki sposób rozmnaża się molinezja?

Ryby z rodziny piękniczkowatej mają bardzo specyficzny sposób rozrodu. Inaczej niż wiele popularnych gatunków, nie zrzucają ikry bezpośrednio do wody. Młody narybek opuszcza ciało samicy całkowicie rozwinięty i gotowy do samodzielnej egzystencji. Nie oznacza to jednak, że molinezja jest ssakiem.

Samica tego gatunku zawsze ma w ciele jajeczka, które czekają tylko na zapłodnienie przez samca za pomocą zewnętrznego narządu kopulacyjnego zwanego gonopodium. Gdy do tego dojdzie, zaczynają się rozwijać zarodki.

Woreczek jajnikowy molinezji w ciąży wypełniony jest jajeczkami pełnymi zarodków. Samica w pewnym sensie wysiaduje je, przetrzymując w swoim ciele i daleko tej czynności do typowego rozwoju zarodka w ciele matki.

Molinezja w ciąży a czarna plamka

U molinezji w ciąży bardzo łatwo określić, kiedy pojawią się młode. Pomaga w tym wyraźna czarna plamka w okolicach płetwy odbytowej. Jest to czarna kropka, w której okolicach skupiony jest barwnik – melanina.

Jej rozmiar pozwala ocenić, kiedy samica wyda na świat potomstwo. Im bardziej zarodki rosną, tym mocniej naciskają na miejsce z plamką, a ta pod wpływem nacisku rozszerza się i wydaje większa.

Podczas obserwacji łatwiejsze zadanie mają hodowcy gatunków molinezji złotej (żółtej) oraz białej (srebrnej), ponieważ czarna plamka lepiej kontrastuje z ubarwieniem tych ryb. U odmian ciemnych, podobnie jak w przypadku gupików, ciężko zauważyć czarną kropkę i w takiej sytuacji pozostaje ci obserwacja wielkości brzucha ryby.

Molinezja w ciąży – jaki pokarm stosować?

W momencie ciąży oraz po jej zakończeniu nie zachodzi potrzeba zmiany pokarmu dla samicy molinezji. Zazwyczaj suche płatki i granulki zawierają więcej białka i innych składników odżywczych, niż samica potrzebuje. Można dodatkowo zastosować w diecie specjalne preparaty witaminowe.

Molinezja w ciąży nie jest narażona na wycieńczenie organizmu, jak to bywa w przypadku ssaków, ponieważ młode nie pobierają od niej pokarmu, jej ciało pełni funkcję jedynie inkubatora.

Młode rybki dopiero co wydane na świat wymagają natomiast specjalnego pokarmu. Można im podawać bardzo kaloryczne naupliusy artemii lub specjalne gotowe mieszanki dla narybku. Musisz jednak kontrolować ilość pożywienia, ponieważ czyszczenie czarnego podłoża akwarium może być trudnym zadaniem, szczególnie w przypadku gatunku Black Molly.

Co ciekawe, molinezja może przechowywać w swoim ciele nasienie samca. Jednokrotne zapłodnienie może dać kilka miotów. Każdy kolejny będzie mniej liczny, ale lepiej wcześniej zastanowić się co zrobisz z młodymi.

Jak założyć hodowlę molinezji?

Jeśli planujesz hodowlę molinezji na większą skalę, to odseparuj je od ryb innego gatunku. Molinezję w ciąży warto przenieść do specjalnego kotnika z dziurkami, przez które narybek ucieknie do pustego zbiornika.

Akwaria hodowlane nie wyglądają ładnie, dlatego mało kto decyduje się na zakładanie ich w domu. Weź także pod uwagę, że w akwarium wielogatunkowym, jest raczej mała szansa na to, że molinezja wyda na świat potomstwo, które przeżyje.

Tam, gdzie pływa wiele ryb na przykład molinezja marmurkowa, żaglopłetwa czy żółta księżycowa wraz z innymi rybami zachodzi realne prawdopodobieństwo, że większe, aktywne i agresywne zwierzęta będą wyjadały młode molinezje.

Molinezja w ciąży – zadbaj o parametry wody

Jeśli dorosłe ryby dobrze czują się w twoim akwarium, to z pewnością i młode będą miały zapewniony komfort. Nie musisz się o to wyjątkowo starać. Woda dla molinezji w ciąży może być lekko zasolona, ale nie jest to wymóg.

Optymalna temperatura wody dla tego gatunku to 26 stopni, przy pH rzędu 7–7,5. Rozmnażanie tych ryb nie wymaga od ciebie specjalnych starań i jest bardzo łatwe, zadbaj jednak o czystość w zbiorniku.

Ze względu na specyficzny sposób rozmnażania molinezji powinieneś dopilnować, żeby w akwarium nie doszło do rozwoju niebezpiecznych dla dorosłych ryb bakterii. Mogą one powodować różne choroby groźne dla zdrowia i życia zwierząt, Chcąc tego uniknąć, dbaj o jakość wody, regularnie dokonuj jej podmian i zaopatrz się w specjalny filtr.

Ile trwa ciąża molinezji i jak często do niej dochodzi?

Molinezje są bardzo płodne. To taktyka, którą natura obdarzyła ten gatunek, aby zapewnić mu przetrwanie. Poród następuje po około 40 dniach od zapłodnienia. Praktycznie od razu może dojść do kolejnej ciąży.

Jeśli zaczynasz przygodę z akwarystyką, powinieneś już na wstępie zastanowić się, co zrobić z potomstwem. Dla małej grupy ryb tego gatunku wystarczy akwarium o długości 60 cm i pojemności około 80 litrów.

Molinezja to bardzo popularna ryba akwariowa i zachowuje aktywność przez większą część dnia. Jeśli stracisz kontrolę nad rozrostem populacji, niezbędny okaże się zakup większego zbiornika. W teorii te zwierzęta można hodować w mniejszych zbiornikach, ale nie jest to dla nich komfortowe. Czasem warto pozwolić działać naturze, która sama zajmie się redukcją populacji.

Najpopularniejsze rodzaje ryb z gatunku molinezji

Wśród akwarystów dużą popularnością cieszą prawie wszystkie rodzaje molinezji. Różnią się między sobą wielkością, ale wszystkie prezentują się pięknie. Najpopularniejsze gatunki molinezji to:

  • molinezja meksykańska;
  • molinezja ostrousta;
  • molinezja czarna księżycowa;
  • molinezja szerokopłetwa;
  • molinezja żaglopłetwa.

Jeśli dobrze się przygotujesz na nowy narybek, to po przeczytaniu tekstu widok molinezji w ciąży nie będzie dla ciebie żadnym wyzwaniem. Zadbaj o podstawowe potrzeby gatunku, dzięki czemu twoje rybki cieszyły się będą pełnią życia i dobrym zdrowiem.

Najładniejsze koty na świecie – TOP 10 najpiękniejszych kocich ras

najładniejsze koty na świecie

Koty różnią się od siebie rodzajem sierści, budową, kształtem pyszczka i uszu. W artykule przedstawimy 10 ras najładniejszych kotów na świecie. Poznasz nietypowy wygląd, pochodzenie i charakter przedstawicieli kocich ras.

Turecka angora – skarb narodowy Turcji

Turecka angora to piękny i elegancki kot. To jedna z najstarszych ras, rzadko spotykana w Polsce. Charakteryzuje się pięknym długim futrem i dużymi spiczastymi uszami z pędzelkami na końcach. Przez długi czas akceptowano jedynie osobniki białego koloru, obecnie akceptowalne są wszystkie rodzaje umaszczenia u tych kotów. Oczy tych zwierząt często przybierają barwę niebieską, ale zdarzają się osobniki, u których każde oko ma inną barwę.

Charakter tureckiej angory sprawia, że nie jest to kot dla początkujących hodowców. Zwierzęta są nieufne, ostrożne i silnie reagują na potencjalne zagrożenie. Są też bardzo aktywne i ciekawe wiata.

Kot bengalski – mały lampart

Jednymi z najładniejszych kotów świata są przedstawiciele rasy bengalskiej. Historia tych zwierząt sięga lat 60 XX wieku, kiedy to zaczęto krzyżować dzikie koty z domowymi, w celu uzyskania osobnika o wyglądzie dzikiego kota, ale charakterze zwierzęcia domowego. Założenie udało się osiągnąć. Przedstawiciele tego gatunku charakteryzują się ciekawym cętkowanym umaszczeniem. Imponująca jest też waga kota, potrafi osiągnąć nawet do 10 kilogramów.

Kot bengalski wygląda dziko i groźnie, ale charakter tej rasy jest wyjątkowo łagodny i przyjazny. Na początku znajomości zachowują ostrożność, ale są inteligentne i szybko przywiązują się do właściciela. Nie stronią od pieszczot i doskonale czują się wśród ludzi.

Maine coon – najładniejszy koci arystokrata

Historia tych długowłosych kotów nie jest w pełni znana, owiana wieloma legendami. Wiadomo natomiast, że rasa powstała w sposób naturalny. Maine coon w przeciwieństwie do większości przedstawicieli swojego gatunku nie boją się wody. To wesołe, tolerancyjne i cierpliwe zwierzęta o nietuzinkowym wyglądzie. Sierść kota jest bardzo puszysta i gęsta, uszy spiczaste, zakończone pędzelkiem. Dorastają do imponujących rozmiarów i potrafią osiągnąć nawet ponad 10 kilogramów wagi.

Najpiękniejsze rasy kotów – kot rosyjski niebieski

Kot rosyjski niebieski to zdecydowanie pretendent wśród najładniejszych kotów na świecie. Jest to rasa naturalna, bardzo stara. Pochodzi z rejonów, gdzie ciężkie warunki klimatyczne uczyniły te zwierzęta silnymi i odpornymi na mrozy. Zwierzęta te są średnich rozmiarów, sylwetkę mają smukłą z długim ogonem i nogami. To kot krótkowłosy. Sierść przedstawicieli rasy najczęściej jest koloru szarego, który wpada w niebieski. Rosyjski niebieski charakteryzuje się niezwykłą wiernością wobec opiekuna. Nie poleca się tej rasy dla niedoświadczonych osób.

Brytyjski krótkowłosy – pluszowy kociak

Cechą charakterystyczną rasowego brytyjczyka jest stosunkowo duża głowa w porównaniu z resztą ciała. Jest krępy, łapy ma krótkie a kolor najczęściej niebieski. Jest zwierzęciem uznawanym za najpiękniejszego kota, ponieważ u niektórych osobników oczy przybierają barwę błękitną lub złotą. Charakter ma powściągliwy, zawsze stara zachować się pewien dystans od domowników. Występują odmiany z długą i półdługą sierścią.

Kot perski – puchaty pieszczoch

Wśród najładniejszych kotów na świecie nie mogło oczywiście zabraknąć tych zwierząt. Przedstawiciela tej rasy nie trzeba raczej nikomu przedstawiać. Jest uosobieniem kociego piękna. W wielu filmach i bajkach promuje się persy, dlatego stale rośnie ich popularność. Są to zwierzęta spokojne, zrównoważone i ciche o umiarkowanym temperamencie. Cechą charakterystyczną tych kotów domowych jest długa, gęsta i lekko odstająca od ciała sierść. Uszy ma małe, nisko osadzone i zaokrąglone na końcach.

Najładniejsze rasy kotów – norweski leśny

Kot norweski leśny ma duży temperament i nie poleca się go dla niedoświadczonych opiekunów. Jest bardzo aktywny, ciekawski, skoczny i zwinny. W naturze bardzo dobrze porusza się w koronach drzew, dlatego w domu warto mu zorganizować przestrzeń pionową, ponieważ w innym wypadku wykorzysta do wspinaczki twoje meble. Koty tej rasy przejawiają łagodne usposobienie, dlatego nadają się do domów z dziećmi. Uwielbiają pieszczoty i wszelkie zabawy.

Devon rex – towarzyski dziwak

Czy jest jednym z najładniejszych kotów na świecie? Zdania są mocno podzielone. Wyglądem przypomina sfinksa z dłuższą sierścią, ale bez zmarszczek upodabniających go do mistrza Yody. To zwierzęta bardzo towarzyskie, o wesołym usposobieniu. Interesują się nie tylko zabawą. Uwielbiają towarzyszyć człowiekowi we wszelkich czynnościach domowych. To świetny przyjaciel rodzin, choć czasem zdarza mu się okazać swoje niezadowolenie, bardzo źle znosi samotność.

Kot egipski mau

Wyglądem przypomina koty uwiecznione na egipskich malunkach i dziełach sztuki. W Polsce jest dość rzadko spotykany, choć jeśli pragniesz go jako swojego towarzysza, warto sprawdzić kilka najpopularniejszych krajowych hodowli kotów. Egipski mau jest smukły, średniej wielkości, a jego sylwetkę można nazwać posągową. Charakteryzuje się krótką cętkowaną sierścią, co ciekawe, cętki umiejscowione są nie tylko na futrze, ale też na skórze.

Koty dachowce – najładniejsze koty na świecie

Czy zwykłe dachowce, czyli wielorasowce, mogą być najładniejszymi kotami na świecie? Oczywiście! Mnogość odmian barwnych, jakie występują wśród kotów nierasowych, sprawia, że całkiem łatwo znaleźć wśród nich swojego faworyta.

Niezależnie od rasy, wybrany przez ciebie kot na pewno będzie najładniejszym kotem na świecie – przynajmniej dla ciebie! Pamiętaj jednak, że adopcja czy kupno zwierzaka to odpowiedzialność na lata, dlatego rozważ wszystkie za i przeciw. Nie kieruj się jedynie urodą kota.

Zbrojnik złoty – rozmnażanie i hodowla glonojada Ancistrus gold

zbrojnik złoty

Z treści tekstu dowiesz się, jak dostosować akwarium na przyjęcie zbrojnika złotego. Podpowiemy także, czym się charakteryzuje ta niezwykła ryba oraz jak przebiega proces jej rozmnażania. Sprawdź te informacje, jeśli chcesz hodować rybę w swoim zbiorniku.

Występowanie glonojada złotego

Specjaliści twierdzą, że na wolności nie można spotkać osobnika uważanego za pierwowzór, oznaczanego jako L144 (Ancistrus sp.) glonojada. Jedyny potwierdzony okaz został sprowadzony z Paragwaju. W warunkach hodowlanych spotkać można wiele odmian i krzyżówek tej ryby.

Zbrojnik złoty – charakterystyka

W zależności od odmiany zbrojnik złoty różni się ubarwieniem. Uważany za prawdziwego przedstawiciela gatunku charakteryzuje się żółtym ciałem pokrytym brązowymi plamami. Forma hodowlana ma jednolity kolor złoty lub biały. Glonojady mogą osiągnąć rozmiar do 11 centymetrów długości. Dorosły samiec wykształca na pysku liczne kolce. U samic są one ledwo zauważalne.

Samce są zazwyczaj odrobinę większe od samic. Są to ryby spokojne i łagodne, jednak nie zaleca się trzymania w jednym zbiorniku kilku osobników płci męskiej, ponieważ bywają terytorialne i agresywne wobec siebie. Zalecana kombinacja to jeden samiec i od 1 do 3 samic. Zbrojniki pospolite prowadzą nocny tryb życia, stają się aktywne po zmroku i podczas karmienia.

Jak przygotować akwarium dla Ancistrus gold?

Zanim wpuścisz zbrojnika złotego do akwarium, zadbaj o odpowiednie dla tego gatunku parametry wody w zbiorniku. Glonojady najlepiej się czują w wodzie miękkiej o odczynie na poziomie 6–7 pH i temperaturze w przedziale od 24 do 27 stopni. Para zbrojników z powodzeniem może być trzymana w pojemniku o rozmiarach 60 × 40 cm, a minimalna pojemność powinna wynosić 80 litrów. Preferują piaszczyste podłoże, dużą ilość roślinności i wiele kryjówek, w których będą mogły się chować. Zapewnij rybkom łagodne i rozproszone oświetlenie.

Glonojady są bardzo wrażliwe na jakość wody, dlatego powinieneś zapewnić im skuteczną filtrację i częste podmiany wody. Z powodzeniem możesz hodować zbrojnika złotego razem z innymi gatunkami ryb, nawet tymi agresywnymi, ponieważ jego kościsty szkielet i ostre kolce stanowią wystarczającą ochronę przed drapieżnikami. Ryby te nie polują na narybek, ale zdarza im się wyjadać jaja z gniazd, dlatego najlepiej na czas kocenia przenieść samice do osobnego zbiornika.

Zbrojnik złoty – czym go karmić?

Zbrojniki złote to ryby wszystkożerne, ale mając na uwadze ich zdrowy rozwój, warto zapewnić im dobrej jakości pokarm. Zaleca się karmienie tabletkami ze spiruliną, opadającymi na dno, oraz gotowanymi warzywami. Ryba żywi się głównie roślinnie, najczęściej glonami, ale dla urozmaicenia diety można jej podawać żywe lub mrożone pokarmy mięsne, na przykład larwy ochotki.

Jak przebiega proces rozmnażania zbrojnika?

Rozmnożenie zbrojnika złotego jest stosunkowo proste, jednak musisz wziąć pod uwagę, że na wolności ryby te wycierają się głównie zimą, kiedy woda jest chłodniejsza. Możesz z powodzeniem uzyskać narybek zbrojnika przebywającego w międzygatunkowym akwarium, jeśli jednak twoim celem jest jak największa ilość młodych ryb, to warto założyć osobne akwarium tarliskowe. W tym celu przygotuj akwarium o pojemności 50–70 litrów, z dużą ilością grot czy kryjówek, za które mogą posłużyć nawet połówki kokosa.

Chcąc pobudzić zbrojniki do tarła, możesz podmienić wodę na chłodniejszą, taki zabieg skutecznie stymuluje ryby. To samiec wybiera miejsce tarła, wcześniej skrupulatnie je czyszcząc, po czym zaleca się do samicy, prężąc płetwy i wabi we wcześniej przygotowane miejsce. Samica jedynie składa jaja, po czym jest przeganiana przez osobnika płci męskiej, który opiekuje się ikrą aż do momentu wylęgu.

Młode przychodzą na świat po 10 dniach. 2–3 dni po wykluciu, kiedy skończą się zapasy żywności z woreczka żółtkowego, narybek zaczyna samodzielnie pływać w poszukiwaniu pożywienia. W tym czasie powinieneś zapewnić młodym sproszkowany pokarm płatkowy ze spiruliną, obrany groszek zielone i inne drobne, łatwo przyswajalne warzywa.

Ile jest odmian zbrojnika złotego?

Ciężko jednoznacznie ocenić, ile może występować odmian, rodzajów i wariacji zbrojnika złotego. Wzorzec gatunku nie jest w pełni uzgodniony, nawet w przypadku podstawowej odmiany. Najpopularniejszy i podstawowy rodzaj to zbrojnik złoty o żółto-pomarańczowym zabarwieniu z jasnymi lub brązowymi plamkami. Wyróżnia się także glonojada albinosa.

Poszukując w sklepach wymarzonej ryby możesz też natrafić na odmianę weloniastą. Ta odmiana posiada wydłużone płetwy brzuszne, grzbietowe oraz ogonowe. Otwór gębowy zbrojnika to tak naprawdę okrągła przyssawka, która umożliwia mu przyczepianie się do ścian akwarium w celu zdobycia pożywienia w postaci glonów.

Możesz spotkać się też z odmiennym nazewnictwem. Zbrojnik niebieski to, inaczej mówiąc, zbrojnik złoty o niebieskich oczach. Szukając ryby o określonych parametrach, unikaj profesjonalnego nazewnictwa, ponieważ wśród specjalistów nie ma co do niego zgody. Najlepiej opisać sprzedawcy, na jakich cechach ryby najbardziej ci zależy, a doświadczony specjalista pomoże ci w dokonaniu odpowiedniego wyboru.

Zbrojnik złoty nie jest bardzo wymagającą rybą akwariową, jednak, aby utrzymać go w dobrym zdrowiu, warto zachować kilka podstawowych zasad hodowli. Stale kontroluj parametry wody w zbiorniku, ponieważ wiele od tego zależy, podawaj zwierzętom jedynie dobrej jakości pokarm i zapewnij im wiele roślin oraz kryjówek.

Biały kot – poznaj najpopularniejsze rasy w tym umaszczeniu!

biały kot

W artykule przedstawimy najważniejsze ciekawostki o białych kotach, o których wcześniej nie miałeś pojęcia. Znajdziesz tu również informacje o rasach, wśród których występuje ten typ umaszczenia.

Biały kolor sierści – skąd się bierze?

Jak wiesz, typ i kolor umaszczenia u kotów zależy od genów odpowiadających za obecność barwnika w futerku. Jednak w przypadku bieli sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana. W sierści białych kotów nie ma żadnych barwników, co sprawia, że biel to raczej brak koloru niżeli jakikolwiek jego typ. Dlaczego tak się dzieje? Sprawcą jest gen dominant white, który maskuje działanie innych genów, w efekcie czego prawdziwa barwa futerka białasków pozostaje ukryta.

Jednak niekiedy sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana, ponieważ u części zwierzaków obecny jest gen albinizmu. To bardzo poważna wada genetyczna, która odpowiada nie tylko za śnieżnobiały kolor sierści, ale również za osłabione działanie słuchu i wzroku, obniżony poziom odporności oraz wiele innych problemów zdrowotnych.

Biały kot w legendach

Białe koty do tej pory wzbudzają zachwyt wśród Birmańczyków. Wszystko za sprawą jednego z nich o imieniu Sinh. Zwierzak ten mieszkał w świątyni, którą zaatakowali złodzieje. W trakcie tego wydarzenia nie uciekł, a dzielnie próbował bronić kapłanów przed zbirami. Niestety nie udało mu się to, ale kiedy jego białe kocie łapki dotknęły ciała zabitych opiekunów, stało się coś niewyobrażalnego.

Futro Sinha zmieniło swoją barwę na złocistą, jego pyszczek wraz z uszami przybrał kolor birmańskiej gleby, a oczy szafirowych kamieni. Dusza mistrza wstąpiła w dzielnego kociaka, w efekcie czego powstała nowa, wyjątkowa odmiana kota.

W europejskich legendach również można przeczytać o imponujących białych kotach. Zwierzęta te towarzyszyły Frei uznawanej za najpiękniejszą boginię na Asgardzie, patronkę wojny oraz bóstwo miłości, płodności i magii. Z kolei Celtowie mieli swoją boginię Cerriwden, która również korzystała z pomocy białych kotów.

Przesądy o białym kocie

Białe koty są znacznie mniej popularne niż ich czarni kuzyni, w związku z czym powstało też mniej przesądów na ich temat. Jednak nie oznacza to, że wcale ich nie ma! W Wielkiej Brytanii uważa się, że białe koty przynoszą pecha, podobnie jest w Stanach Zjednoczonych, jeśli ujrzy się je nocą. Z kolei Turcy wierzą w to, że biały kot, szczególnie o niebieskich oczach, przyniesie im powodzenie i zapewni sukces. Według polskich wierzeń sen o takim mruczku świadczy o zbliżających się ważnych wydarzeniach.

Biała sierść świadczy o głuchocie?

Dużą popularnością cieszy się mit, jakoby biały kolor futra miał być połączony z brakiem słuchu. Co prawda gen odpowiedzialny za tę barwę sierści zwiększa ryzyko pojawienia się głuchoty, jednak nie zawsze musi dojść do jej rozwinięcia. Najbardziej narażone na problemy ze słuchem są kocięta, których oboje rodzice byli biało ubarwieni. Inaczej ma się sprawa z albinosami, w przypadku których zaburzenia w produkcji pigmentu bardzo często są powiązane z głuchotą. Ciekawostką jest to, że w przypadku zwierząt o dwóch różnych kolorach oczu, problem ze słuchem często dotyczy tylko jednego ucha.

Biały kot jest idealny dla alergików?

Czynnikiem uczulającym ludzi jest białko Fel D1, którego wydzielanie jest znacznie niższe w przypadku białych mruczków. Niestety wiąże się to jedynie z niższym ryzykiem pojawienia się reakcji alergicznej, ale nie eliminuje go. Dlatego przed zdecydowaniem się na adopcję lub zakup zwierzaka osoba uczulona powinna skonsultować się ze swoim lekarzem alergologiem i wykonać wszystkie niezbędne badania.

Zasady opieki nad białym kotem

Czy biały kot wymaga specjalnej opieki? Odpowiedź na to pytanie nie jest oczywista. Najbardziej wymagające będą zwierzaki posiadające problemy ze słuchem czy wzrokiem. Niestety możliwości przywrócenia działania tych zmysłów są dosyć ograniczone, w związku z czym często niezbędne jest przystosowanie mieszkania do potrzeb niepełnosprawnego czworonoga.

W przypadku niewidomych kotów należy zadbać o bezpieczeństwo i usunąć wszystkie zagrażające ich życiu przedmioty z domu. Niezalecane są także przemeblowania oraz pozostawianie rzeczy nie na swoim miejscu, ponieważ koty bardzo szybko potrafią stworzyć sobie mapę całego mieszkania.

Przy głuchym kocie trzeba zadbać o stałe pory karmienia oraz pokazywać mu, że ma pełną miseczkę. Oczywiście wypuszczanie zwierzaka pozbawionego słuchu jest stanowczo zabronione, ponieważ na zewnątrz na twojego pupila czyha masa niebezpieczeństw, przed którymi ten nie będzie miał jak uciec.

Szczególną uwagę na pielęgnację białego mruczka należy zwrócić podczas lata. W ich skórze nie występuje pigment, który chroniłby je przed szkodliwym promieniowaniem słonecznym. W związku z tym niezbędne jest stosowanie kremów z filtrem UV dedykowanych dla zwierząt, zwłaszcza w nieowłosionych okolicach, takich jak uszy czy nos.

Rasy kotów o białym umaszczeniu

Białe koty domowe występują w naturze znaczenie rzadziej niż czarne, ale nie znaczy to, że w ogóle ich nie ma! Marzysz o mruczku w takim kolorze? Poznaj najpopularniejsze rasy kotów o tym umaszczeniu:

Białe koty wzbudzają fascynację, zachwycają niesamowitą elegancją i wdziękiem. Jedni wierzą, że przynoszą pecha, inni natomiast, że szczęście i zapowiedź ważnych wydarzeń. Chociaż ich wygląd jest imponujący, należy pamiętać o tym, że ten typ umaszczenia może wiązać się z wadami słuchu i wzroku, a także ze zwiększoną nadwrażliwością na działanie promieni UV. Poza tym białe koty nie wymagają szczególnej pielęgnacji.

Królik angora – charakterystyka rasy, hodowla i pielęgnacja

królik angora

W artykule opiszemy wygląd królika angory oraz jego charakter. Opowiemy o etyce jego hodowli i procesie pozyskiwania wełny angorskiej. Znajdziesz tu również wskazówki dotyczące prawidłowej opieki, żywienia, pielęgnacji tych zajęczaków. Przeczytaj i dowiedz się więcej na ten temat!

Królik angorski – wygląd i charakterystyka rasy

Krolik angora

Królik angora jest średniej wielkości, a dorosłe osobniki osiągają masę ciała około 4 kilogramów. Co prawda zajęczaki te wydają się o wiele większe, jednak jest to spowodowane włosem puchowym o długości około 15 cm, a nie ich faktycznym rozmiarem. Tym, co odróżnia je od innych ras królików, jest brak wymiany sierści, która stale odrasta. Właśnie dlatego niezbędne jest strzyżenie tych zwierzaków minimalne co trzy miesiące. Wagę wełnistego futra w 60 procentach stanowi wchłonięta wilgoć, jednak mimo tego włos nie jest mokry i można wykorzystywać go do produkcji tekstyliów.

Kolejną charakterystyczną cechą jest brak zewnętrznego futra, które występuje u większości odmian króliczków. Rasa angorska została pozbawiona wierzchniej warstwy włosów ochronnych, a posiadany przez nią podszerstek z łatwością nasiąka wodą. Taki typ owłosienia niestety jest bardzo niekorzystny dla zwierzaków i naraża je na wiele dolegliwości zdrowotnych.

Najbardziej pożądanym typem umaszczenia jest białe, a przedstawiciele tej rasy często są albinosami. Występują także inne kolory szaty, jednak nie są one uznawane przez większość związków hodowlanych. Rasa została podzielona na dwie odmiany – jedną posiadającą charakterystyczne pędzelki na uszach, policzkach, czole i kończynach oraz drugą, która jest ich pozbawiona.

Wełna angorska – dlaczego obrońcy zwierząt protestują?

Nawet 95% wełny angorskiej na całym świecie pochodzi z chińskich hodowli. Prawo tego kraju zwykle nie reguluje kwestii dobrostanu zwierząt, w związku z czym bez wątpienia dochodzi tam do licznych nadużyć, a warunki nie są sprawdzane. Zwierzęta przetrzymuje się w malutkich klatkach, zupełnie niedostosowanych do potrzeb królików angora. Sam proces pozyskiwania wełny jest bardzo brutalny. Zwierzaki są strzyżone w nieostrożny sposób, a w czasie tych zabiegów często dochodzi do ich poważnych okaleczeń. Niektórzy producenci wyskubują wełnę z przytomnych królików niepoddanych działaniu środków znieczulających.

Kolejnym poważnym problemem jest sama struktura sierści. Z jej powodu króliki tej rasy są narażone na wiele problemów zdrowotnych. Więcej informacji o najczęstszych schorzeniach tych zwierzaków, znajdziesz w dalszej części artykułu.

Królik angora – charakter i usposobienie

Krolik angora 2

Króliki angora wyglądają wyjątkowo uroczo i taki też mają charakter. Są radosne oraz przyjazne wobec innych osób. W dodatku mają łagodne usposobienie, dzięki czemu doskonale odnajdują się w domach, w których mieszkają już dzieci lub inne zwierzęta towarzyszące. Przed ich zakupem należy jednak nauczyć swoje pociechy nawiązywania prawidłowych relacji z tak małym zwierzątkiem, by uniknąć nieprzyjemnych sytuacji.

Króliczki angorskie są wyjątkowo ciekawskie i towarzyskie, w związku z czym uwielbiają zabawy z pozostałymi członkami rodzinny oraz bycie w centrum wydarzeń domu. Chociaż są niewielkie, mają dość duże pokłady energii, a także potrzeby ruchu, a te same zajęcia potrafią je nudzić, dlatego należy zadbać o różnorodność dostępnych dla nich aktywności.

Nie powinno trzymać się ich pojedynczo, ponieważ na wolności żyją w koloniach i nawet duża dawka kontaktu z ludzkim opiekunem nie jest w stanie mu tego wynagrodzić. Należy jednak pamiętać o kastracji, by nie doszło do ich niekontrolowanego rozmnożenia się.

Królik angora – podstawy opieki

Królik angora ze względu na brak zewnętrznego futra jest wrażliwy na działanie wielu szkodliwych czynników. Pomieszczenie, w którym przebywa, musi być ciepłe, szczelne i suche, a jednocześnie dobrze wentylowane, by zapobiegać rozwojowi wilgoci. Poza tym należy zapewnić mu dostęp do świeżego powietrza, jednocześnie dbając o ochronienie przed przeciągami.

Odpowiednia klatka dla króliczka musi mieć przynajmniej dwa poziomy oraz minimalne wymiary 80x60x55 centymetrów. Ze względu na duże potrzeby ruchu warto także stworzyć wybieg, na którym zwierzaki będą mogły biegać i skakać. Na jego wyposażeniu powinny znaleźć się następujące elementy:

  • miseczka na jedzenie;
  • poidełko na wodę;
  • paśnik;
  • siano oraz ściółka;
  • domek do schowania się i spania.

Nie tylko siano! O prawidłowym żywieniu

Króliki angora to stuprocentowi roślinożercy. Podstawę ich diety powinno stanowić wysokiej jakości siano ze sprawdzonego źródła. Dostępne są również gotowe mieszanki dedykowane dla tego gatunku. Należy wybierać jedynie produkty dobrej jakości i wystrzegać się tych, w których składzie znajduje się cukier lub szkodliwe konserwanty, barwniki czy chemiczne wzmacniacze smaku.

Zwierzaki powinny mieć stały dostęp do świeżego siana oraz słomy, które ułatwiają trawienie, co jest niezwykle ważne przy stosunkowo wrażliwych żołądkach królików angorskich. Poza tym warto wzbogacać codzienny jadłospis o świeże trawy i zielone rośliny z dobrego źródła, takie jak na przykład mniszek lekarski. Zajęczaki powinny mieć także dostęp do gałązek oraz świeżej wody pitnej.

Problemy zdrowotne królików angorskich

Królik angora to rasa, która została stworzona przede wszystkim do spełniania potrzeb człowieka i nie jest w stanie przetrwać bez jego pomocy. Brak systematycznej pielęgnacji okrywy włosowej tych zwierząt prowadzi do powstawania kołtunów, które nie tylko utrudniają poruszanie się, ale tworzą też doskonałe środowisko do rozwoju drobnoustrojów chorobotwórczych. Jednak tego typu futro jest także źródłem innych problemów, w tym:

  • stres i zranienia podczas strzyżenia nożyczkami i maszynką;
  • podrażnienia oczu;
  • problemy trawienne związane z zaleganiem sierści w przewodzie pokarmowym (króliki w przeciwieństwie do na przykład kotów nie mają wypracowanych mechanizmów usuwania ich ze swojego organizmu);
  • zwiększone ryzyko chorób skóry, zakażeń pasożytami oraz larwami much;
  • trudności z ochładzaniem ciała;
  • zwiększone ryzyko przeziębień.

Ze względu na liczne problemy zdrowotne hodowla królików angora została zakazana w kilku państwa, w tym w Niemczech. Oswojone króliki mogą dożyć nawet 9 lat, jeśli opiekunowie odpowiednio o nie dbają, jednak w większości wypadków żyją znacznie krócej.

Ile kosztuje zakup królika angorskiego w hodowli?

Krolik angora 3

Zamarzyłeś o posiadaniu własnego królika angorskiego? Jego zakup wiąże się z kosztem od 150 do 600 złotych w zależności od hodowli. Jednak w tym przypadku zdecydowanie nie warto kierować się ceną. Nieuczciwi hodowcy mogą oferować tańsze zwierzęta, ponieważ oszczędzają na kosztach ich utrzymania, ale w większości przypadków sprzedawane przez nie osobniki znacznie częściej miewają problemy zdrowotne.

Najbardziej etycznym rozwiązaniem jest adopcja królika z fundacji lub schroniska. Co prawda nie zawsze są to zwierzęta, których wygląd jest zgodny ze wzorcem rasy, ale w ten sposób możesz je uratować i całkowicie odmienić ich świat.

Królik angora został wyselekcjonowany jedynie do pozyskiwania z niego drogocennej wełny, w związku z czym jest narażony na wiele schorzeń i dolegliwości. Obrońcy zwierząt od lat apelują o zaprzestanie ich hodowli oraz rezygnację z zakupu pozyskiwanej z nich wełny. Jeśli chcesz zaopiekować się królikiem tej rasy, jednocześnie nie wspierając nieetycznego biznesu, możesz zdecydować się na adopcję zwierzaka z fundacji.

Najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje królik angora?

Królik angora z rodowodem będzie kosztował od 300 do 600 złotych.

Ile żyje królik angora?

Królik angora z hodowli żyje średnio 9 lat.

Co może jeść królik angora?

Pożywienie, jakie powinniśmy podawać królikowi angorze, to specjalnie przeznaczona dla nich karma i woda, wzbogacona o siano, zieleninę i zioła łąkowe.

Jak obciąć królika?

Jeśli zdecydujesz się na samodzielnie ostrzyżenie królika, użyj do tego specjalnych nożyczek o zaokrąglonych końcach.

Królik netherland dwarf – opis rasy, opieka, hodowla

królik netherland dwarf

W artykule opowiemy o historii pochodzenia rasy oraz jej wyglądzie. Poznasz również charakter i osobowość królika netherland dwarf. Znajdziesz tu także wskazówki dotyczące prawidłowej opieki, pielęgnacji oraz żywienia tych zajęczaków.

Pochodzenie rasy

Powstanie rasy królików netherland dwarf miało miejsce w Holandii na początku XX wieku. Jest ona efektem skrzyżowania małych króliczków polskich z odmianami dzikimi niewielkich rozmiarów. Miniaturowe, puszyste zwierzątka cieszyły się taką popularnością w Europie, że już w latach 60. zostały sprowadzone do Stanów Zjednoczonych, a w 1969 roku rasa została uznana przez Amerykańskie Stowarzyszenie Hodowców Królików. 

Początkowo króliczki tej rasy miały tendencję do przejawiania zachowań agresywnych w stosunku do ludzi, ponieważ powstały w wyniku krzyżowania z dzikimi zwierzętami. Jednak obecnie po latach starannej selekcji stały się wyjątkowo przyjazne i spokojne, chociaż wciąż uznaje się je za jedne z najbardziej energicznych zajęczaków.

Królik netherland dwarf – jak wygląda?

Najbardziej charakterystyczną cechą królika netherland dwarf są oczywiście jego miniaturowe rozmiary. Masa ciała dorosłych osobników powinna mieścić się w przedziale od 500 gramów do maksymalnie 1 kilograma. Ze względu na posiadany przez niego gen karłowatości, głowa i oczy są nieproporcjonalnie duże w stosunku do krępego i krótkiego ciała. Noszone wysoko uszy powinny być wyjątkowo krótkie, a pyszczek brachycefaliczny, czyli mocno skrócony i okrągły. Połączenie wszystkich tych sprawia, że króliki tej rasy nawet po osiągnięciu dojrzałości sprawiają wrażenie maluchów. 

Charakter i usposobienie króliczków netherland dwarf

Króliki netherland dwarf podobnie jak inne odmiany karłowate są bardziej nerwowe i nieufne wobec ludzi niż większe rasy. Do ich oswojenia oraz zbudowania zaufania potrzeba znacznie więcej czasu i cierpliwości, jednak kiedy poświęci im się odpowiednią ilość uwagi, staną się wyjątkowo czułymi zwierzątkami domowymi.

Niestety ze względu na swoje niewielkie rozmiary i uroczy wygląd często są kupowane dzieciom, co jest zdecydowane niezalecane, a nawet odradzane. Dlaczego? Jak już wcześniej wspomnieliśmy, króliki te bywają nerwowe, więc kiedy zostaną mocno przytulone lub trzymane na rękach przez niemające wyczucia dzieci, broniąc się, mogą przejawiać zachowania agresywne i na przykład ugryźć. Najczęściej prowadzi to do upuszczenia zwierzaka przez brzdąca, co dla pupila ważącego poniżej 1 kilograma może skończyć się poważnym uszczerbkiem na zdrowiu, a nawet śmiercią. 

Opieka nad miniaturowym królikiem – co musisz wiedzieć?

Chociaż królik netherland dwarf osiąga niewielkie rozmiary, jest niezwykle energiczny i wymaga odpowiedniej dawki ruchu. Klatka dla niego powinna mieć minimalne wymiary 100x70x50 centymetrów, a dodatkowo warto zainwestować również w odpowiedni wybieg z atrakcjami jak np. tunele, domki, piłki, na którym zwierzak mógłby biegać i skakać. Minimalny czas, na jaki królik powinien być wypuszczany z klatki, to dwie godziny dziennie, ale twój podopieczny z pewnością będzie wdzięczny za dodatkowy czas na zabawy. 

Klatka oraz wszystkie akcesoria powinny być odkażane przynajmniej raz w tygodniu. Króliki na ogół są czystymi zwierzętami i potrafią korzystać z kuwety, jednak zastosowanie się do tych zasad higieny zmniejszy ryzyko rozwoju chorób zakaźnych.

Czym żywić króliki?

Wszystkie króliczki są stuprocentowymi roślinożercami. W przypadku rasy netherland dwarf maluchy do osiągnięcia dojrzałości płciowej powinny mieć stały dostęp do świeżego siana. Dietę dorosłych osobników należy dodatkowo rozszerzyć o lucernę oraz owies, jednak nie wolno wprowadzać ich zbyt szybko.

W diecie królika powinno znajdować się przede wszystkim wysokiej jakości siano ze sprawdzonego źródła. Jeśli chcesz dokupić dodatki, wybierz dobrą gotową mieszankę przeznaczoną dla jego gatunku. Kupuj produkty pozbawione chemicznych wzmacniaczy smaku czy sztucznych konserwantów lub barwników.

W roli dodatku do jadłospisu doskonale sprawdzają się świeże lub suszone warzywa i owoce. Pysznym i zdrowym smakołykiem może być banan, jabłko, brzoskwinia, kapusta, groszek, ogórek lub marchew. Nie zapominaj także o zapewnianiu królikowi dostępu do świeżych gałązek drzew, które umożliwiają ścieranie zębów.

Opieka weterynaryjna królika miniaturki

Króliki netherland dwarf tak jak wszystkie zwierzęta domowe wymagają regularnych wizyt w gabinecie weterynaryjnym. Na pierwszą warto udać się już kilka dni po zakupie lub adopcji, kiedy stres związany ze zmianą otoczenia ulegnie zmniejszeniu. Podczas konsultacji lekarz weterynarii przeprowadzi badanie palpacyjne i obejrzy zwierzaka, po czym zleci wykonanie odpowiednich badań kontrolnych. Zaleca się także wykonanie analizy kału, by mieć pewność, że nie ma w nim obecnych pasożytów jelitowych.

Podczas swojej pierwszej wizyty z królikiem w gabinecie weterynaryjnym ustal z lekarzem harmonogram szczepień. Twój pupil jest narażony na rozwój wielu chorób zakaźnych, nawet jeśli nie wychodzi na zewnątrz. Na szczęście, dzięki wakcynacji możesz uchronić go przed większością z nich.

Królik netherland dwarf cieszy się ogromną popularnością ze względu na swój uroczy wygląd. Przed zakupem należy jednak pamiętać, że to dosyć wymagające zwierzę, które nie powinno mieszkać w domu z dziećmi. Z uwagi na trudności w oswojeniu nie zaleca się wyboru tej rasy osobom nieposiadającym doświadczenia.

Dieta ketogeniczna dla psa z padaczką

dieta ketogeniczna dla psa z padaczką

Dieta ketogeniczna dla psa a padaczka

Według licznych badań dieta ketogeniczna dla psa to skuteczny sposób na walkę z objawami padaczki u tego czworonoga. Tego rodzaju jadłospis składa się głównie z tłuszczu oraz białka. Z założenie dieta ma wywoływać ketozę będącą jednym ze stanów metabolicznych ssaków. Ciała ketonowe będą służyć za paliwo dla mózgu zwierzaka zastępując glukozę pochodzącą z węglowodanów. Niestety w przypadku psów standardowa dieta ketogeniczna nie przynosi równie dobrych rezultatów jak u ludzi. Dzieje się tak dlatego, że organizmy tych zwierząt są przystosowane do przetrwania dużej ilości czasu bez żadnego jedzenia.

Dieta ketogeniczna dla psa wzbogacona o MCT

Na szczęście naukowcy postanowili zmodyfikować omawiany rodzaj diety i wzbogacić go o MCT. Są to trójglicerydy średniołańcuchowe zawierające dwa lub trzy kwasy tłuszczowe. Wielokrotnie powtarzane badania potwierdziły, że tego rodzaju dieta ketogeniczna dla psa w połączeniu z odpowiednim leczeniem zmniejsza intensywność objawów związanych z padaczką o tych zwierząt. Tłuszcz z trójglicerydami można znaleźć w oleju kokosowym oraz zwyczajnym maśle. Dlatego warto je dołączyć do tradycyjnej diety niskowęglowodanowej. Niestety jadłospis polegający na eliminacji węglowodanów i zwiększeniu roli tłuszczy oraz białka nie sprawdzi się w przypadku każdego psa. U niektórych z tych zwierząt może prowadzić do poważnego obciążenia trzustki. Taka sytuacja może skutkować występowaniem biegunek, wymiotów oraz innych dolegliwości pokarmowych u pupili. Z tego powodu przejście na dietę ketogeniczną musi zostać skonsultowane z weterynarzem. Tylko tego rodzaju specjalista jest w stanie określić czy trzustka danego zwierzęcia da sobie rade ze zwiększoną ilością tłuszczy.

Przyjście do pracy z pupilem? Coraz więcej pracodawców wyraża na to zgodę

man working laptop home his dog

Zwierzęta w miejscu pracy – kwestia prawna

Przyjście do pracy z pupilem? Coraz więcej pracodawców wyraża na to zgodę. Wynika to z faktu, że polskie prawo nie zabrania przyprowadzania do pracy zwierząt. Możliwość pojawienia się w miejscu pracy z pupilem zależy więc od trzech głównych czynników: charakteru pracy, woli pracodawcy oraz zdania współpracowników. Niektóre zawody wykluczają możliwość przyprowadzenia domowego zwierzęcia, lecz są i takie, w przypadku których jest to jak najbardziej możliwe.

Coraz więcej pracodawców decyduje się na pozwolenie swoim pracownikom na przyjście do pracy wraz ze swoim pupilem. Jest zielone światło, jednak czy warto to robić? Dużo zależy od usposobienia naszego zwierzaka. Nie każdy przyzwyczajony jest do przebywania w miejscach, gdzie panują określony normy, a i nie każdy znosi obecność w jednym miejscu przez wiele godzin. Przed podjęciem decyzji o wzięciu ze sobą psa lub kota należy dobrze tę decyzję przemyśleć.

Zwierzęta w miejscu pracy – o czym pamiętać?

Obecność zwierząt w miejscu pracy to przedsięwzięcie, do którego warto się przygotować. Pracodawca, która planuje uczynić swoją firmę przyjazną zwierzętom powinien zacząć cały proces od spotkania z pracownikami. Szczera rozmowa pozwoli ustalić, czy wśród nich są osoby zainteresowane takim pomysłem oraz, czy ktoś zgłasza sprzeciw.

Jeżeli ogólna zgoda zostanie wyrażona, można przejść do przystosowywania miejsca pracy do obecności zwierząt. W tym celu należy stworzyć dla nich dodatkowe miejsce oraz zabezpieczyć sprzęty, które są narażone na uszkodzenia. W swoich planach trzeba uwzględnić także osoby, którym obecność pupili może przeszkadzać. Warto zadbać o stworzenie dla nich komfortowych warunków pracy.

Nie można również lekceważyć kwestii relacji pomiędzy samymi zwierzętami. Przed spotkaniem ich w konkretnym miejscu pracy warto zorganizować wcześniejszą integrację, która pokaże, czy potrafią one wspólnie współegzystować. W tym zadaniu pomóc może specjalista, który oceni zachowanie poszczególnych zwierząt i pomoże je dostosować.

Pomysłem, który warto zrealizować jest wprowadzenie kart zwierząt. Zawierać one powinny podstawowe informacje o pupilu, a także listę aktualnych badań. Wszystko to w trosce o bezpieczeństwo samych zwierząt, jak i pracowników. Warto także sporządzić listę zasad i norm, o których przestrzeganie powinien dbać właściciel. Musi on liczyć się z poniesieniem odpowiedzialności za poniesione przez zwierzę szkody.

Zwierzęta w miejscu pracy – zalety

Możliwość przyjścia ze swoim pupilem do miejsca pracy posiada wiele zalet. Badania udowodniły, że obecność zwierząt wpływa na mniejszą produkcję kortyzolu, który jest bezpośrednią przyczyną stresu. Inną udowodnionym plusem jest pozytywny wpływ na obniżenie ciśnienia krwi, a więc także na poprawienie pracy serca.

Na tym jednak zalety się nie kończą. Obecność zwierząt poprawia także relacje pomiędzy pracownikami, bowiem stanowią one pretekst do prowadzenie rozmów na bardziej prywatne tematy. Interakcja ze zwierzętami pobudza kreatywność i zwiększa chęć do działania. Obecność pupila wpływa także na samopoczucie właściciela, który czuje się jak w domu. Możliwość przyprowadzenia zwierząt do pracy wpływa także pozytywnie na wizerunek pracodawcy. Możesz poszukać takich ogłoszeń jak praca w Jarocinie na Gowork.pl

Zwierzęta w miejscu pracy – wady

Nietrudno znaleźć również przeciwników przyprowadzania zwierząt do miejsca pracy. Warto zapoznać się także z ich perspektywą. Głównym argumentem „przeciw” jest brak możliwości skupienia się w trakcie pracy. Obecność zwierząt może działać rozpraszająco zarówno na właściciela, jak i jego współpracowników. Zwierzęta mogą również przyczynić się do powstawania szkód – zniszczenia urządzeń, mebli lub innych elementów wyposażenia.

Miejsce pracy gromadzi zazwyczaj dużo ludzi, co zwiększa prawdopodobieństwo, że ktoś spośród nich cierpiał będzie na alergię. Przypadłość ta jest dosyć powszechna i bywa bardzo dokuczająca. Niektórzy pracownicy mogą także czuć się w obecności zwierząt niekomfortowo ze względu na posiadane fobie. Warto wspomnieć również o niejasnej sytuacji prawnej, która nie precyzuje jak postępować, kiedy pracownik zostanie zraniony w miejscu pracy przez zwierzę.

Zwierzęta w miejscu pracy – jakie jest zdanie pracowników?

Dla wielu osób możliwość przyprowadzenia zwierzęcia do miejsca pracy jest bardzo ważna. W takiej sytuacji wskazane jest poruszenie tego tematu już podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Zwierzęta w pracy to temat, który mocno dzieli Polaków. W przeciwieństwie do niektórych krajów, w Polsce przyprowadzanie do pracy pupila to wciąż pewna nowość.

„Za” i „przeciw” w tym temacie rozkłada się mniej więcej po połowie. Bardziej otwarci na takie rozwiązanie wydają się być ludzie młodzi. Nieco mniej pozytywnie nastawieni do tego pomysłu są starsi pracownicy. Jest to kwestia, która zawsze będzie do pewnego stopnia dzieliła społeczeństwo. Warto jednak otwarcie rozmawiać z pracodawcami na ten temat, wprost komunikować swoje potrzeby i być otwartym na wypracowywanie kompromisów.

Filtr do akwarium – jak go wybrać?

filtr do akwarium

Filtr do akwarium należy do podstawowych elementów wyposażenia zbiornika, w którym pełni niezmiernie ważną rolę. Nie każdy filtr nadaje się natomiast do danego akwarium – jego rodzaju, pojemności oraz substancji, które należy odfiltrować. Dlatego zanim zdecydujesz się lub kupisz konkretny model – zapoznaj się bliżej z rodzajami filtrów. Co musisz o nich wiedzieć? Sprawdź już teraz!

Filtr do akwarium – jaką pełni rolę?

Podstawowym zadaniem filtra do akwarium jest pozbywanie się substancji, które zanieczyszczają wodę w zbiorniku. Bez filtra woda w akwarium szybko stałaby się mętna, nabrała brzydkiego koloru i zaczęłaby nieprzyjemnie pachnieć. W naturalnych zbiornikach, takich jak oczka wodne, wszelkie produkty przemiany materii, resztki roślin, pokarmu, kurz czy wydzielany przez ryby amoniak ulegają samooczyszczeniu. W zbiorniku sztucznym nie ma takiej możliwości – stąd konieczność założenia filtra.

Jak działa filtr do akwarium?

Wyróżnia się trzy rodzaje filtrowania:

  • filtrowanie mechaniczne – to wyłapywanie zanieczyszczeń, które osiadają np. na gąbce filtra czy wacie filtracyjnej. Pamiętaj, że tylko filtr do akwarium, który jest w stanie przepuszczać wodę, będzie skuteczny. Stąd, jeśli wybierasz gąbkę filtracyjną, nie zapomnij o regularnym czyszczeniu jej bądź wymianie na nową. Waty filtracyjnej nie czyścisz – trzeba ją wymienić na nową;
  • filtrowanie biologiczne – czyli za sprawą pożytecznych bakterii. Ma za zadanie usunięcie z wody związków azotowych oraz nadmiar fosforanów. Do filtrowania biologicznego nadają się wkłady z ceramiki – to na tym materiale tworzą się kolonie pożytecznych bakterii. Akwaryści twierdzą, że jest to najbardziej istotny rodzaj filtracji. Dzięki niemu można usunąć z wody związki azotowe, a także zredukować nadmiar fosforanów. Ten typ filtracji jest szczególnie ważny na początku, przy zakładaniu akwarium, umożliwia bowiem tzw. cykl azotowy. Z czasem namnażające się bakterie będą tworzyły coraz lepsze siedlisko dla ryb oraz roślin akwariowych;
  • filtrowanie chemiczne – to filtracja najczęściej przy pomocy węgla aktywnego i zeolitu w odpowiednim wkładzie. Należy stosować je tylko w razie konieczności, np. w celu wychwycenia zanieczyszczeń chemicznych, które trafiły do kranówki. Stosowanie tego rodzaju filtrowania przez dłuższy czas może wpłynąć negatywnie na stan wody – usuń wkład po 3–4 tygodniach, kontrolując oczywiście stan wody.

Zastanów się, jaki rodzaj filtracji będzie najlepszy w przypadku twojego akwarium.

Filtr do akwarium – rodzaje

Dostępne w sklepach filtry do akwarium mogą być montowane na zewnątrz lub wewnątrz akwarium. Ogólnie wyróżnia się następujące ich rodzaje:

  • filtr wewnętrzny – jest filtrem mechaniczno-biologicznym. Generalnie polecany jest do wszystkich akwariów. Urządzenie zasysa wodę ze zbiornika, po czym – po oczyszczeniu – wypuszcza ją górną częścią. Są to filtry niedrogie, cechuje je też niski pobór mocy. Mają jednak swoje wady – przede wszystkim zajmują miejsce w akwarium i szpecą wnętrze, pracują dość głośno, a sama powierzchnia wkładów filtracyjnych nie jest duża. Nie zaleca się takich filtrów do akwariów o pojemności powyżej 60 litrów oraz wysokości przekraczającej 40 cm;
  • filtr kaskadowy (przelewowy) – to filtr zewnętrzny, połączony ze zbiornikiem przy pomocy rurki zasysającej wodę. Filtr kaskadowy zalecany jest do akwariów, w których niewskazany jest duży ruch wody. Filtr ten jest niedrogi i nie pobiera dużo mocy, a wewnątrz można umieścić wkład biologiczny lub mechaniczny. Jest równocześnie bardziej wydajny niż filtry wewnętrzne. Jego wadą jest głośna praca. Ponadto nie wszystkie pokrywy zbiorników umożliwiają montaż takiego filtra.
  • filtr kubełkowy – to zewnętrzny filtr do akwarium o pojemności powyżej 50 litrów. Filtr kubełkowy mocuje się pod zbiornikiem, a z wnętrzem akwarium połączony jest rurami. Filtry kubełkowe uznawane są za najlepsze dostępne, są natomiast droższe i pobierają więcej mocy. Mają większą pojemność wkładów filtracyjnych i można w nich zamontować różnego typu wkłady i w razie potrzeby dokonać dowolnego z trzech typów filtracji.

Montaż i czyszczenie filtra w akwarium

Filtry wewnętrzne są łatwe w montażu. Należy je przymocować do wewnętrznych ścian za pomocą przyssawek. Czyszczenie jest proste, ale należy wykonywać je dość często. W przypadku gąbki trzeba ją wycisnąć do wypuszczonej z akwarium wody. Filtr kaskadowy należy zawiesić przy górnej krawędzi na jednej ze ścian akwarium. Czyszczenie filtra wykonaj przy wymianie wody – osobno należy wyczyścić gąbkę i ceramikę. Filtry kubełkowe, jak zostało wspomniane, zakłada się pod zbiornikiem. Możesz stosować w nich:

  • wkłady do filtracji biologicznej;
  • węgiel aktywny;
  • inne rodzaje wkładów.

Dobór filtra do akwarium

Filtr należy dobrać odpowiednio do wielkości akwarium. Najprościej będzie zastosować wzór: pojemność zbiornika pomnożona razy 2 (przy mniejszym zarybieniu) lub 3 (przy większym). Są to dane orientacyjne, ale najważniejsze jest to, aby filtr był w stanie przepompować całą wodę ze zbiornika kilkakrotnie w ciągu dnia – optimum to raz na godzinę. Do następujących pojemności zbiorników dobieraj filtry o odpowiednich poziomach wydajności:

  • zbiornik 20  l: filtr 25–50 l/h
  • zbiornik 25 l: filtr 30–90 l/h
  • zbiornik 54 l: filtr 65–195 l/h
  • zbiornik 112 l: filtr 134–402 l/h.

Filtr do akwarium – przydatne wskazówki

Najistotniejszym kryterium przy wyborze filtra jest pojemność akwarium. Ponadto warto pamiętać jeszcze o kilku kwestiach:

  • rozważ filtr zewnętrzny do małego zbiornika ze względu na niewielką ilość miejsca do zagospodarowania;
  • optymalny poziom wydajności filtra do często spotykanego w domach zbiornika 60-litrowego to około 120 l/h;
  • w dużych zbiornikach (200–250 litrów) lepiej pod względem wydajności sprawdzą się filtry zewnętrzne, oczywiście o odpowiedniej mocy;
  • jeśli producent podaje przepływ filtra na opakowaniu, powszechnie stosuje się zasadę dzielenia tej wartości przez 2 – przykładowo dla filtra o wydajności 2000 l/h można przyjąć, że średni przepływ wynosić będzie 1000 l/h;
  • im wyższa klasa producenta, tym różnice w deklarowanym i faktycznym przepływie (zwłaszcza po 1–2 miesiącach użytkowania, gdy ten przepływ nieco spada) są mniejsze.

Wiesz już, jak istotną rolę pełni filtr do akwarium. Jeśli planujesz zakup filtra, dokładnie sprawdź, który będzie najbardziej odpowiedni do twojego zbiornika!

Kot szkocki prostouchy

kot szkocki prostouchy

W artykule znajdziesz wszystko, co warto wiedzieć na temat kotów szkockich prostouchych. Przedstawimy ciekawostki dotyczące ich historii i różnice, jakie występują między ich poszczególnymi odmianami. Dowiesz się również, w jakich typach umaszczenia występują i w jakich domach doskonale się odnajdą.

Kot szkocki prostouchy a zwisłouchy

W jednym miocie mogą urodzić się dwie odmiany tego kociaka, czyli szkocki fold (posiadający oklapnięte uszy) oraz szkocki straight (z prostymi uszami). Rasa rozpoczęła się od kotki z oklapniętymi uszami o białym umaszczeniu oraz brytyjczyka. Z czasem, kiedy maleństwa zaczęły cieszyć się coraz większą popularnością, a potrzeby hodowlane były większe, pulę genów poszerzono o kota amerykańskiego krótkowłosego.

Hodowla kotów szkockich zwisłouchych to niełatwe zadanie. Nie można łączyć ze sobą dwóch foldów, ponieważ wiąże się to z ogromnym ryzykiem wystąpienia różnego rodzaju wad i deformacji. Dlatego, nawet jeśli hodowca chce uzyskać osobnika o załamanych uszach, przynajmniej jedno z rodziców musi być przedstawicielem odmiany scottish straight.

Kot szkocki prostouchy – charakter i usposobienie przedstawicieli rasy

Kot szkocki prostouchy jest wyjątkowo łagodny, spokojny, ale jednocześnie towarzyski. Uwielbia przebywać w towarzystwie swoich właścicieli, chociaż bywa nieufny wobec obcych i nieco nieśmiały w większej grupie osób. Niestety nie zaleca się jego zakupu czy adopcji osobom, które rzadko przebywają w domu, ponieważ bardzo źle znosi samotność. W takich sytuacjach pomocne może być towarzystwo innych zwierząt domowych, zwłaszcza kotów, z którymi świetnie się dogaduje. Zwykle nie wszczyna bójek ani jest agresywny, co czyni go wyjątkowym przyjacielem dla wszystkich członków rodziny.

Przedstawiciel rasy scottish straight doskonale odnajduje się w roli spokojnego kanapowca. Zwykle nie psoci, a od szalonych zabaw woli czułości ze swoim człowiekiem. Właściciele często opisują je jako leniwe, jednak w rzeczywistości preferują one inne typy aktywności. Kot szkocki prostouchy jest niezwykle inteligentny, w związku z czym doskonale się go szkoli. W dodatku to ogromny łasuch, co znacznie ułatwia naukę nowych sztuczek. Niestety w przypadku, gdy jego potrzeby umysłowe nie są zaspokajane, często sam znajduje sobie zajęcie, np. otwierając szafki.

Wygląd i cena rasowego kota

Kot szkocki prostouchy to zwierzę średniej wielkości, którego waga może wahać się od 2,5 kg w przypadku drobnych samic do nawet 6 kg w przypadku postawnych samców. Najbardziej charakterystyczne w jego wyglądzie są szeroko rozstawione, duże i okrągłe oczy, które przykuwają uwagę i nadają mu niezwykle uroczego wyglądu.

Choć przedstawiciele tej rasy są uznawani za koty krótkowłose, ich sierść jest niezwykle miękka oraz gęsta. Pożądaną cechą są długie włosy na ogonie, który powinien posiadać delikatne zwężenie na końcu. Typ umaszczenia osobnika będzie zależeć przede wszystkim od jego pochodzenia i linii, z której się wywodzi. Wśród kotów szkockich prostouchych można spotkać maluchy, zarówno czarne, jak i rude. Czołowe organizacje (na przykład TICA) akceptują wszystkie warianty szaty, jednak niektóre stowarzyszenia uznają za niedopuszczalne niektóre z nich.

Cena rasowego kota szkockiego prostouchego zaczyna się od 3 tysięcy złotych. Można znaleźć tańsze oferty, jednak często wiążą się one z brakiem rodowodu lub złymi warunkami, w których hodowca przechowuje kotkę z dziećmi. W dodatku nierzadko koty pochodzące z takich miejsc rodzą się w wyniku chowu wsobnego, w efekcie czego zwierzęta nie są zdrowe.

Najczęstsze choroby. Zadbaj o zdrowie swojego kota!

Według wielu specjalistów wszystkie koty szkockie zwisłouche cierpią na osteochondrodysplazję. Jednak najbardziej narażone na powstawanie wad są kocięta urodzone w wyniku skrzyżowania dwóch osobników o oklapniętych uszach. W przypadku zwierzaków bez kilkupokoleniowego rodowodu istnieje wysokie ryzyko wystąpienia deformacji kości oraz chrząstek, która stanowi zagrożenie dla zdrowia i życia kota.

Zdrowy kot – sprawdź porady dotyczące pielęgnacji i żywienia

Pielęgnacja kota szkockiego prostouchego nie różni się znacznie od tej stosowanej w przypadku każdego innego mruczka. Niezbędne jest regularne kontrolowanie długość pazurów, a także stanu sierści i uszu. W razie potrzeby należy wykonywać kąpiele przy pomocy kosmetyków dedykowanych dla zwierząt oraz skracać pazurki. Ze względu na duży rozmiar oczu, zaleca się ich regularne przemywanie, by zapobiec powstawaniu nieestetycznych zacieków. Poza tym należy zapewnić odpowiednią ochronę przeciwko pchłom, kleszczom i innym pasożytom zewnętrznym.

By kot długo cieszył się dobrym zdrowiem, niezbędne jest zadbanie o wysokiej jakości pożywienie. Podstawę diety powinno stanowić mięso, a niewielkim dodatkiem mogą być oleje czy ekstrakty roślinne. Coraz większą popularnością cieszy się dieta typu BARF, jednak samodzielne komponowanie posiłków wymaga doświadczenia i wiedzy z zakresu zoodietyki. Najlepiej skorzystać z jadłospisów przygotowanych przez specjalistów lub zbilansowanych karm mokrych w puszkach, by uniknąć potencjalnych niedoborów żywieniowych.

Kot szkocki prostouchy najlepiej czuje się w towarzystwie swojego opiekuna, choć lubi również kontakt z innymi zwierzętami domowymi. Od szalonych zabaw woli naukę sztuczek, z którą bardzo dobrze sobie radzi. Przed zakupem koniecznie upewnij się, że zwierzak posiada pełen rodowód.

Jak kot przeprasza człowieka?

jak kot przeprasza

W artykule wyjaśnimy, jak kot przeprasza oraz czy zachowania, które przejawia, można uznać za wyraz skruchy. Poznasz też najczęściej stosowane przez koty sposoby na okazywanie miłości i przywiązania. Znajdziesz tu również ciekawostki na temat kociej mowy ciała.

Czy kot może świadomie wystosować przeprosiny?

Wielu opiekunów zwierząt domowych ma zwyczaj przypisywania pupilom ludzkich zachowań. W rzeczywistości koty nie są w stanie odczuwać poczucia winy i żałować rzeczy, które zrobiły. Natomiast mają zdolność obserwowania oraz odpowiedniego reagowania na pewne sytuacje. Jeśli zauważą, że ich postępowanie wprawia cię w niezadowolenie, mogą na przykład uciec w miejsce, które uważają za bezpieczne.

To ich naturalny mechanizm przetrwania, który mimo trwającego ponad 20 tysięcy lat procesu udomawiania wciąż działa. Takie instynktowne zachowanie pozwala zwierzakowi uniknąć zagrażających mu sytuacji czy konfliktów. Jednak nie należy zapominać o tym, że odpowiada za to instynkt, w związku z czym stosowanie wobec kociaka kar za przewinienia sprzed kilkudziesięciu minut, a nawet kilku godzin zupełnie nie ma sensu. W takiej sytuacji zwierzak nawet nie będzie wiedział, za co został tak potraktowany. Taka ucieczka nie ma też nic wspólnego z tym, jak kot przeprasza.

Jak kot przeprasza – wyciąganie łapy na zgodę

Jak już wiesz, zwierzak, który coś przeskrobał i wie, że spotka się to z twoim niezadowoleniem, czym prędzej udaje się do miejsca uznawanego przez niego za bezpieczne. Nierzadko są to wysoko zawieszone półki czy górne części mebli, co nie tylko zwiększa poczucie bezpieczeństwa czworonoga, ale pozwala mu także obserwować ciebie.

Przeważnie, kiedy emocje człowieka opadają, kot jest w stanie to wyczuć, dzięki czemu i on staje się spokojniejszy oraz bardziej zrelaksowany. Właśnie wtedy zwykle podejmuje on próbę załagodzenia konfliktu, co często kończy się podejściem do opiekuna po nieco czułości. Jednak czy to jest odpowiedź na pytanie o to, jak kot przeprasza?

W rzeczywistości nazywanie takich zachowań przeprosinami czy okazaniem skruchy jest co najmniej przesadzone. Miłośnicy zwierząt uwielbiają przypisywać im „ludzkie” cechy, jednak w tym wypadku to zwyczajna reakcja kociaka na odczuwane i okazywane przez opiekuna emocje. Co ciekawe, często jest bardzo skuteczna, ponieważ wystarczy chwila przytulania czy mruczenia, którego dźwięki szybko uspokajają zdenerwowanego człowieka.

Jak kot przeprasza człowieka? Na pewno znasz te sygnałt!

Chociaż postępowania kotów po przeskrobaniu czegoś większość osób nie nazwałoby przeprosinami, w rzeczywistości niemalże wszyscy właściciele kotów właśnie tak je odczytują. Co prawda, zwierzęta te nie mają umiejętności odczuwania poczucia winy czy skruchy, ale doskonale radzą sobie z obserwacją ludzkich emocji, zwłaszcza w przypadku swoich właścicieli. Kiedy wyczują u nich smutek lub złość, wówczas mogą wykorzystać kocie tricki poprawiające samopoczucie człowieka. W dalszej części artykułu przybliżymy najczęściej stosowane przez kota techniki.

Czy mój opiekun jest zły? O rozpoznawaniu uczuć

Jak już wiesz, pierwszą reakcją kota po zrobieniu czegoś, co może doprowadzić cię do złości lub smutku, będzie ucieczka w miejsce, które wydaje się bezpieczne. Dopiero z odpowiedniej odległości zwierzak przejdzie do obserwacji ciebie i postara się ocenić, czy silne emocje opadły. Kiedy zauważy, że jesteś spokojniejszy oraz bardziej zrelaksowany, zacznie się do ciebie zbliżać.

Na początku będzie robić to ostrożnie, starając się jedynie zbadać grunt i sprawdzić, czy twoja złość już minęła. Z czasem, gdy stwierdzi, że sytuacja jest dla niego w pełni bezpieczna, przejdzie do swoich skuteczniejszych sztuczek. Jeśli chcesz go do tego zachęcić, zmień ton głosu na spokojniejszy i delikatniejszy. Takie zachowanie nie ma nic wspólnego z tym, jak kot przeprasza – ma raczej zadbać o jego bezpieczeństwo.

Mruczenie, przytulanie i ugniatanie właściciela oznacza miłość

Jak kot przeprasza? Najczęściej kot robi to, okazując miłość przy pomocy różnego rodzaju czułości. Kiedy poczuje, że nie jesteś już zły, zaczyna delikatnie się o ciebie ocierać. W momencie, gdy zaobserwuje twoją pozytywną reakcję na takie postępowanie, może przejść do bardziej śmiałych zachowań, takich jak na przykład przytulanie, mruczenie lub ugniatanie twojego ciała łapkami. Koty to więksi spryciarze, niż myślisz i doskonale wiedzą, że ich opiekunowie nie będą mogli oprzeć się ich wewnętrznemu urokowi oraz poczuciu bliskości.

Jedzenie pozwala wzmocnić więzi? Koty też w to wierzą!

Koty w ramach przeprosin, a właściwie, by zobaczyć twoją pozytywną reakcję, mogą zdecydować się na podarowanie ci drobnego upominku. Najczęściej mruczki sięgają po pluszowe myszki lub inne zabawki. Sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana w przypadku kotów wychodzących. Niestety ich ofiarami nierzadko padają żywe myszy, ale także jaszczurki czy niewielkich rozmiarów ptaki, które często kończą życie, będąc „przeprosinową zdobyczą”. Warto docenić taki podarunek, a następnie zadbać o bezpieczeństwo swojego kota i dzikich zwierząt, uniemożliwiając mu samodzielne wychodzenie z domu.

Jak kot przeprasza? Kocie całusy!

Zastanawiasz się, jak kot przeprasza? Często może robić to, rozdając całusy opiekunom. Podobnie jak w przypadku innych zwierząt domowych nie robi tego w sposób typowy dla człowieka.Zwykle jego czułości przyjmują formę lizania, na przykład po dłoniach. To znacznie bardziej intensywny sposób okazywania miłości, poczucia bliskości i bezpieczeństwa niż wcześniej wspomniane przytulanie, ocieranie się, a nawet ugniatanie łapkami właściciela. Mruczek doskonale wie, że w ten sposób może złagodzić twoje emocje i uzyskać wybaczenie. To też sygnał, że kot ci ufa.

Nie oczekuj od kota przeprosin!

Chociaż kotom zdarza się popełnić pewne przewinienia, w rzeczywistości nie są one ich winą. Twój podopieczny nie jest świadomy na przykład tego, że skacząc na dany mebel, zrzuci z niego drogi laptop, który po upadku przestanie działać. Najlepiej zapobiegać tego typu sytuacjom i przystosować dom do mieszkania z kociakiem. Podobnie sprawa wygląda z drapaniem mebli. Dla mruczków jest to zachowanie całkowicie naturalne, a nawet niezbędne do utrzymania pazurków we właściwej długości. Tymczasem wielu opiekunów złości się na pupili za poczynione zniszczenia.

Jak kot przeprasza? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, ponieważ każdy zwierzak jest inny nawet w obrębie tego samego gatunku. Najczęściej mruczki są w stanie trafnie ocenić emocje odczuwane przez ich opiekunów oraz odpowiednio na nie zareagować. Właśnie dlatego, kiedy czujesz się zdenerwowany lub smutny zaczynają ocierać się o ciebie i okazywać ci czułość na różne sposoby.

Świnka morska gładkowłosa – porady dotyczące opieki i żywienia kawii domowej

świnka morska gładkowłosa

W artykule opowiemy o pochodzeniu świnek tego typu oraz naturalnych potrzebach rasy. Znajdziesz tu też informacje dotyczące prawidłowej opieki. Dowiedz się, jakich warunków potrzebuje twoja świnka morska gładkowłosa.

Świnka morska gładkowłosa – pochodzenie rasy

Świnka morska gładkowłosa nazywana jest także świnką morską amerykańską (american), ponieważ pochodzi z Ameryki Południowej. Niestety w jej ojczyźnie hoduje się ją przede wszystkim w celach konsumpcyjnych, rytualnych czy do badań laboratoryjnych. Jednak w Europie rasa ta zyskała ogromną popularność nie ze względu na smak mięsa, a swoje przyjacielskie usposobienie i uroczy wygląd.

Gładkie i gęste futro odmian krótkowłosych (również takich jak rex lub rozetka, czyli świnka abisyńska), sprawia, że zwierzę nie wymaga regularnych zabiegów pielęgnacyjnych tak jak odmiany długowłose. To znacznie ułatwia opiekę nad nią.

Umaszczenie świnki morskiej gładkowłosej

Świnki morskie występują w wielu typach umaszczeń. Do najpopularniejszych jednokolorowych należą:

  • biały;
  • kremowy;
  • buff;
  • stale blue;
  • czarny;
  • sable.

Z kolei wśród dwubarwnych największym uznaniem cieszy się:

  • aguti;
  • dutch;
  • dalmatyńczyk.

Kawia domowa – co musisz wiedzieć przed wybraniem się do hodowli?

Wiele osób marząc o doskonałym pupilu dla siebie lub swojego dziecka, decyduje się na zakup pojedynczej świnki morskiej gładkowłosej. Trudno się temu dziwić, ponieważ to zwierzaki o cudownym charakterze, które nie wymagają zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Niestety sprzedawcy gryzoni nastawieni na zysk, często nie informują swoich klientów o tym, że kawie domowe są zwierzętami silnie stadnymi.

Warto mieć świadomość, że nawet duża dawka czułości i zabaw z człowiekiem nie jest w stanie wynagrodzić gryzoniowi braku kontaktu z drugim przedstawicielem swojego gatunku. Świnki morskie gładkowłose zawsze należy kupować lub adoptować w dwupaku, podobnie jak króliczki. Jeśli nie chcesz decydować się na opiekę nad dwójką zwierzaków, lepiej wybierz inny gatunek, na przykład chomika, który może szczęśliwie żyć samotnie.

Łączenie świnek

Kolejną ważną rzeczą, którą trzeba wiedzieć przed zakupem kawii domowej, jest to, że należy łączyć ze sobą jedynie pary jednopłciowe, chyba że jeden z gryzoni przeszedł zabieg kastracji. Płeć wybranych zwierzątek nie ma znaczenia, ponieważ podobnie jak u psów czy kotów, charaktery czworonogów mogą znacznie różnić się niezależnie od niej. Zaleca się, by w przypadku pary samców wybrać nieco większą klatkę, ponieważ mogą być one trochę bardziej terytorialne niż samiczki i potrzebować przestrzeni tylko dla siebie. Oczywiście możliwa jest także opieka nad większym stadkiem gryzoni, ale w tym przypadku również lepszym wyborem będą samice. Poproś hodowcę o wybór dopasowanych pod kątem charakteru osobników.

Podstawy opieki – przygotowanie klatki

Kompletowanie wyprawki dla swoich nowych podopiecznych najlepiej zacząć oczywiście od zaopatrzenia się w klatkę lub kojec. Minimalna wielkość dla dwóch świnek morskich gładkowłosych to 120 × 60 centymetrów, chociaż oczywiście może być większa, by gryzonie miały więcej przestrzeni na wspólne zabawy. Absolutnie nie należy wybierać mniejszych pojemników, ponieważ często prowadzi to do konfliktów między zwierzakami, a nawet rozwinięcia się zaburzeń psychicznych u mieszkających w zbyt małej klatce gryzoni.

Zrezygnuj z klatek z kondygnacjami, ponieważ świnki morskie nie potrafią się wspinać, a próby takich aktywności mogłyby zaszkodzić ich kręgosłupom. Gryzonie naziemne powinny mieszkać w niskich pomieszczeniach o dużej szerokość oraz długości. Zdecydowanie unikaj także akwariów, które nie gwarantują odpowiedniej cyrkulacji powietrza i wentylacji.

Wyposażenie klatki

Jeśli masz już odpowiednią klatkę lub kojec, możesz przejść do jej wyposażenia. W roli podłoża najlepiej sprawdza się drewniany pellet. Wierzchnią warstwę mogą stanowić trociny, jednak coraz więcej opiekunów decyduje się na wybór mat łazienkowych lub miękkich kocyków, które są wprost uwielbiane przez świnki morskie. Polarowe tkaniny można wykorzystać także do tworzenia hamaków, norek czy tuneli, należy jednak pamiętać, żeby odpowiednio często je prać.

Świnki morskie nie należą do zwierzątek, którym radość sprawiałoby bieganie bez celu, dlatego należy wystrzegać się pozostawiania pustej przestrzeni w klatce. Postaraj się, by gryzoń miał do dyspozycji jak najwięcej kryjówek, mostków, półeczek czy innych atrakcji. Zrezygnuj z kołowrotków i szelek, ponieważ kawie domowe nie mają dostosowanych kręgosłupów do tego typu aktywności. Lepiej unikać również drucianych kul na sianko, ponieważ głowa zwierzaka może w nich utknąć.

Czym żywić świnkę morską gładkowłosą?

Zapewnienie odpowiedniego żywienia to podstawa dbania o każde zwierzę domowe. Przodkowie świnki morskiej gładkowłosej prawie całe swoje życie spędzali na łąkach, gdzie przez większość dnia skubali trawę czy zioła. Chociaż kawie zostały udomowione setki lat temu, ich układy pokarmowe nie zmieniły się znacznie przez cały ten czas. Twoi pupile powinni mieć stały dostęp do paśnika ze świeżym, ale nie mokrym sianem.

Absolutnie nie wolno wydzielać gryzoniowi porcji jedzenia, tak jak robi się to w przypadku psów czy kotów. U gryzoni procesy trawienne trwają cały czas, a nawet kilkugodzinna przerwa w jedzeniu sprawia, że żołądek oraz jelita pozostają puste, a tym samym narażone na działanie kwasów. To wyjątkowo niebezpieczna sytuacja, która prowadzi do powstania owrzodzeń w przewodzie pokarmowym, co z kolei może skończyć się nawet śmiercią zwierzęcia.

Uzupełnienie diety

Oczywiście świnka morska gładkowłosa nie może być żywiona jedynie siankiem. Co warto jeszcze włączyć do codziennej diety twoich podopiecznych?

  • świeże zioła – na przykład powszechnie rosnący mniszek lekarski lub babka lancetowata;
  • gotowe mieszanki dedykowane dla świnek morskich – przed zakupem należy sprawdzić, czy zawierają one witaminę C i jednocześnie są wolne od szkodliwych dodatków takich jak wzmacniacze smaku, czy sztuczne konserwanty;
  • warzywa – przede wszystkim brokuły, marchew, papryka, kapusta, ogórek, burak.

Już wiesz, co warto dodać do jadłospisu swoich pupili. Z czego najlepiej całkowicie zrezygnować w żywieniu świnki morskiej gładkowłosej?

  • sałata wydaje się idealnym przysmakiem dla gryzonia, jednak w rzeczywistości wcale nim nie jest. To roślina, która jest wyjątkowo podatna na wchłanianie metali ciężkich i chemicznych nawozów z gleby, co może prowadzić do poważnych zatruć, a nawet śmierci świnki morskiej;
  • szpinak również na pozór wydaje się bardzo zdrowy, jednak ze względu na wysoką zawartość szczawianów najlepiej całkowicie zrezygnować z jego podawania;
  • ziarna bardzo często stanowią podstawę diety świnek morskich gładkowłosych, ponieważ znajdują się w większości karm komercyjnych. Niestety uzębienie i przewód pokarmowy tych zwierząt nie jest przystosowany do ich spożywania, a w dodatku ze względu na dużą kaloryczność mogą prowadzić do otyłości.

Opieka weterynaryjna – kiedy zabrać świnkę do lekarza?

Najczęstszym problemem świnek morskich są przerośnięte zęby (zwłaszcza siekacze), a nierzadko towarzyszą im także infekcje bakteryjne w jamie ustnej. Częstą dolegliwością są również zapalenia opuszek palcowych, które zwykle dotykają zwierzaków otyłych, żyjących w dużych skupiskach. Co jeszcze powinno skłonić się do odwiedzenia weterynarza?

  • wymioty;
  • biegunka;
  • brak apetytu;
  • spadek masy ciała;
  • osowiałość;
  • silny świąd;
  • unikanie kontaktu z opiekunem;
  • pogorszenie stanu futerka (np. matowa sierść lub wypadanie włosów).

Świnka morska gładkowłosa może być doskonałym pupilem dla całej rodziny, jednak należy wziąć pod uwagę jej naturalne potrzeby. Pamiętaj, że musi mieć ona towarzystwo drugiego gryzonia i odpowiednią przestrzeń do zabaw.

Świnka morska sheltie – co musisz o niej wiedzieć?

świnka morska sheltie

W artykule znajdziesz najważniejsze informacje o śwince morskiej sheltie. Przedstawimy także porady dotyczące żywienia oraz pielęgnacji.

Świnka morska rasy sheltie – najważniejsze informacje

Najbardziej charakterystyczną cechą świnki morskiej sheltie są bardzo długie włosy, które u niektórych osobników mogą osiągać nawet 60 centymetrów długości. Powinny być one proste, tak jak ma to miejsce w przypadku świnek morskich peruwianek, jednak u sheltie włosy do złudzenia przypominają grzywę dzikiego lwa.

Z powodu podobnej długości owłosienia świnki morskie sheltie często są mylone ze swoimi kuzynkami peruwiankami. Jednak w rzeczywistości więcej je dzieli, niż łączy. Przede wszystkim włosy tych zwierzaków mają zupełnie odmienny wzór, poza tym u sheltie są one nieco dłuższe z przodu, a krótsze z tyłu, co sprawia, że ich ciała przybierają formę łzy. U peruwianki z kolei owłosienie zasłania twarz oraz szyję, czego nie spotyka się u jej bardziej wymagającej kuzynki.

Obie rasy, podobnie jak pozostałe świnki morskie występują w różnych kolorach.

Sheltie nie będą dobrym wyborem na pierwszego zwierzaka tego gatunku. Problemy może stwarzać nie tylko pielęgnacja ich długiej sierści, ale także charakter. Przedstawiciele tej rasy są zdecydowanie bardziej delikatni, a według ich miłośników także znacznie trudniejsi do oswojenia niż inne świnki morskie. Zdrowe, rasowe futrzaki osiągają długość od 18 do 25 centymetrów i przy odpowiedniej opiece dożywają do 5, a nawet 7 roku życia.

Świnka morska sheltie – jak zadbać o dietę?

Podstawą opieki nad wszystkimi zwierzętami domowymi jest zapewnienie im dobrze zbilansowanego i wysokiej jakości pokarmu. Z czego musi składać się jadłospis świnki morskiej sheltie? Takich informacji powinien udzielić ci przede wszystkim hodowca, od którego zakupiłeś swojego pupila. W ten sposób unikniesz problemów trawiennych. Jednak jeśli zwierzak trafił do ciebie z nieznanego źródła, zastosuj powszechnie zalecaną dietę. Jej podstawą powinny być oczywiście zioła oraz siano.

Oczywiście jadłospis składający się jedynie z tych składników byłby bardzo monotonny, dlatego warto dodać do niego nieco dodatków. W tej roli sprawdzi się:

  • gotowa, sucha karma przeznaczona dla świnek morskich;
  • zielone warzywa liściaste, a zwłaszcza jarmuż, sałata rzymska i nać pietruszki;
  • warzywa korzeniowe, między innymi pietruszka, seler, burak czy marchew;
  • owoce z niską zawartością cukru, jak na przykład jabłko.

Pamiętaj, żeby dokładnie umyć i osuszyć wszystkie świeże produkty, ponieważ świnki morskie sheltie są dosyć wrażliwe na zatrucia pokarmowe. 

Opieka nad świnką to też pielęgnacja włosów i pazurów

Włosy u świnek morskich sheltie nie ulegają wymianie, za to stale rosną, co sprawia, że na ich pielęgnację trzeba zwrócić szczególną uwagę. Jeśli dojdzie do powstania kołtunów, u zwierzaka mogą pojawić się trudności z chodzeniem oraz dyskomfort. Dlatego niezwykle ważne jest regularne mycie, rozczesywanie oraz pielęgnowanie włosów u świnek długowłosych. 

Kolejnym istotnym elementem prawidłowej pielęgnacji jest przycinanie pazurków. To zabieg, który należy wykonywać nie tylko u przedstawicieli rasy sheltie, ale wszystkich świnek morskich. Trzeba to zrobić starannie, tak by pazury nie były za długie ani za krótkie. Jeśli nie masz doświadczenia, najlepiej udaj się z tym do weterynarza.

Hodowla świnek morskich sheltie to niełatwe zadanie dla początkujących. Ze względu na trudność ich oswajania oraz wymagającą regularnej pielęgnacji sierść rasa ta powinna być wybierana jedynie przez osoby doświadczone.

Najpiękniejsze imiona dla koni i klaczy – poradnik i lista

imiona dla koni

W artykule przedstawimy najważniejsze zasady, jakimi należy kierować się podczas wyboru imion dla koni, niezależnie od tego, czy będzie on brał udział w wyścigach, czy jedynie jeździł rekreacyjnie.

Znajdziesz tu również inspiracje oraz spis najpiękniejszych imion w kolejności alfabetycznej. Być może będzie to odpowiedź na twoje poszukiwania.

Imiona dla koni i klaczy – jakich zasad przestrzegać podczas wyboru?

Oczywiście najważniejszym aspektem podczas wyboru imion dla koni są twoje upodobania. Jednak by uniknąć nieporozumień, warto pamiętać o kilku ważnych kwestiach:

  • imię konia powinno być dźwięczne i krótkie – znacznie ułatwi to nauczenie się go przez twojego podopiecznego, a w dodatku będzie praktyczniejsze w nagłych sytuacjach, kiedy liczy się każda zaoszczędzona sekunda. Chociaż zwierzęta potrafią zapamiętać nawet bardzo długie nazwy, najlepiej by ich imię składało się z maksymalnie trzech sylab;
  • nie bój się być oryginalnym – nietypowe imię nie tylko sprawi, że twój podopieczny zostanie szybko zapamiętany, ale pomoże również uniknąć różnego rodzaju nieporozumień. Jeśli zwierzak będzie nazywać się tak samo, jak kilka innych koni w stajni, może okazać się, że napotkasz trudności w komunikacji z nim;
  • unikaj wykorzystywania słów o wulgarnym znaczeniu oraz nazwania konia przy pomocy ludzkiego imienia – pamiętaj, że prawdopodobnie będziesz musiał przywoływać swojego podopiecznego również w miejscach publicznych, a wykorzystanie słów uważanych za obraźliwe mogłoby narazić cię na nieprzyjemne lub wstydliwe sytuacje. Chociaż granica między imionami zarezerwowanymi jedynie dla ludzi oraz tymi dedykowanymi dla zwierząt wciąż się zaciera, to w wielu kręgach zwracanie się do konia imieniem innego człowieka, może być uznane za co najmniej nietaktowne;
  • inspiruj się, ale nie zapominaj o tym, że imiona dla koni powinny być do nich indywidualnie dostosowane – staraj się przy jego pomocy podkreślać zalety zwierzaka lub chociaż nawiązać nim do jego rasy, wyglądu, charakteru czy historii.

Imiona dla klaczy i koni – jak szukać inspiracji?

Podczas wyboru idealnych imion dla koni czy klaczy ogranicza cię jedynie twoja wyobraźnia. Możesz wykorzystać swoje zainteresowania lub poczekać, aż to twój podopieczny cię zainspiruje. W dalszej części artykułu podpowiemy, gdzie możesz szukać pomysłów na dobrze dopasowane i oryginalne imię dla swojego pupila.

Nazwy geograficzne

Od czasu pojawienia się popularnego serialu opowiadającego historię napadu na hiszpański bank, imiona i pseudonimy inspirowane nazwami największych miast świata cieszą się ogromną popularnością.

Trudno się temu dziwić, ponieważ ich nazwy często mają piękne brzmienie. Jednak poza nimi można czerpać pomysły również z nazw państw, obszarów geograficznych, gór, rzek, jezior czy historycznych krain.

Poznaj najciekawsze przykłady imion dla koni:

  • Dhaulagiri;
  • Efez;
  • Bajkał;
  • Atlas;
  • Togo;
  • Nil.

Geografia może pomóc ci znaleźć także wyjątkowe imię dla klaczy:

  • Azja;
  • Lizbona;
  • Kenia;
  • Persja;
  • Kreta;
  • Arizona.

Imiona wywodzące się z mitologii

Mimo upływu lat mitologia wciąż stanowi ważne źródło inspiracji. Imiona dla koni wywodzące się z tych opowieści z pewnością nigdy nie wyjdą z mody. Poza tym mają wyjątkowo piękne brzmienie, a w dodatku głębokie znaczenie. Jeśli zależy ci na oryginalnym imieniu, możesz szukać inspiracji w mitologii nordyckiej, która jest nieco mniej popularna w Polsce.

Propozycje imion inspirowanych postaciami mitologicznymi dla twojego konia:

  • Odyn;
  • Ares;
  • Apollo;
  • Herakles;
  • Angus;
  • Zeus.

Przykłady imion pochodzących z mitologii dla klaczy:

  • Afrodyta;
  • Elektra;
  • Gaja;
  • Dafne;
  • Demeter;
  • Penelopa.

Dla miłośników nauki

Nic nie stoi na przeszkodzie, by podczas wyboru imion dla koni kierować się swoją pasją. Uwielbiasz chemię? Interesujesz się botaniką? Być może interesuje cię astronomia? Z pewnością zainteresuje cię spis imion inspirowanych różnymi dziedzinami nauki.

Przykłady imion dla koni:

  • Jowisz;
  • Saturn;
  • Zenit;
  • Rad;
  • Silver;
  • Fenkuł.

Propozycje imion dla klaczy:

  • Gwiazdka;
  • Luna;
  • Cyna;
  • Agawa;
  • Irga;
  • Wenus.

Czy wygląd twojego konia ma znaczenie?

Właściciele koni często dobierają imiona do ich wyglądu. Mogą one nawiązywać do konkretnych cech, na przykład umaszczenia, ale także podkreślać ich piękno. Ogromną zaletą inspirowania się wizerunkiem konia jest łatwość zapamiętania jego imienia przez inne osoby.

Niestety warto mieć na uwadze, że to jedne z najpopularniejszych nazw, dlatego ciężko znaleźć oryginalne pomysły.

Przykłady imion męskich:

  • Kary;
  • Kasztan;
  • Karmel;
  • Diament;
  • Biszkopt;
  • Beau.

Propozycje imion żeńskich:

  • Kropka;
  • Kasztanka;
  • Śnieżka;
  • Bella;
  • Mgła;
  • Gwiazdka.

Imiona nawiązujące do charakteru

Imiona dla koni nawiązujące do cech charakteru zawsze będą dobrym pomysłem. Są indywidualnie dopasowane, od razu dostarczają pewnych informacji o zwierzaku. Jeśli obawiasz się, że wybrane imię będzie zbyt pospolite, możesz szukać inspiracji w językach obcych lub korzystać z porównań.

Jakie imię wybrać dla swojego konia?

  • Odważny;
  • Spokojny;
  • Książę;
  • Angel;
  • Tornado;
  • Sprint.

Propozycje imion dla klaczy:

  • Błyskawica;
  • Bajka;
  • Księżna;
  • Tarda;
  • Afera;
  • Miła.

Imiona koni ułożone alfabetycznie. Wybierz najlepsze dla swojego podopiecznego!

Ilość przepięknych i wyjątkowych imion dla koni jest wprost imponująca. W tej części artykułu zdecydowaliśmy się stworzyć ich listę w kolejności alfabetycznej. Chociaż wybór powinien być rozważny, emocje także mają znaczenie. Pamiętaj, że będziesz wypowiadać to imię nawet kilkadziesiąt razy dziennie.

Imiona dla koni na A

Abigal, Adagio, Alicja, Agrest, Awangarda, Atlantyda, Akwarela, Asterix, Absolwent, Abrakadabra, Akceleracja, Al Capone, Apokalipsa, Amortencja, Amadeusz, Adel, Akira, Alwaro, Abdul, Atom, Apsik, Arbuz, Ariel, After, Amigo, Adelajda, Ashti, Alpina, Astra, Alegra, Aura, Azalia, Alga, Albina, April

Imiona dla koni na B

Basia, Be Star, Bimber, Biedronka, Burbon, Balerina, Bakalia, Bambus, Browar, Behemot, Banderola, Błyskawica, Bella, Bursztyn, Barbados, Brutus, Baran, Brzuszek, Brokat, Bucefał, Bazylia, Blondi, Blanka, Bomba, Bonita, Bystry, Bora, Bambi, Beza, Batat, Bazuka, Boja, Boczek, Bruno, Budyń

Imiona dla koni na C

Carmen, Czarodziej, Czajka, Cypis, Colorado, Cyklon, Ciekawska, Cezar, Cenzura, Cień na Śniegu, Ceylon, Cappuchino, Celestyna, Cukierek, Cytrynka, Cienistogrzywy, Ciapek, Cymbał, Coco, Cola, Czaj, Cynamon, Cwaniak, Copper, Cekin, Cent, Crazy, Capri, Chałwa, Cookie, Chiquita, Cha-cha, Czakra

Imiona dla koni na D

Dotti, Dysney, Donat, Dylan, Diamond, Deon, Diablica, Dobromir, Different, Desire, Dafne, Draco, Dragon, Dąb, Dylemat, Dolina Słońca, Daktyl, Dworzanka, Donatan, Domino, Daisy, Dalia, Diva, Domena, Doris, Drobina, Dumka, Duszek, Draka, Docent, Diesel, Dollar, Dukat, Dżemik, Dino, Dakar, Diego

Imiona dla koni na E

Espera, Eurydyka, Empira, Energia, Eros, Euforia, Eureka, Ekwador, Erotyk, Elvis, Emerald, Emil, Eleonora, Erata, Egon, El Camino, Ekstaza, Etoile, Eksel, Eden, Elf, Eldorado, Everest, Ekspert, Evil, Euro, Eklerka, Ekstra, Eliza, Elza, Emma, Etna, Eris, Eska, Eureka, Entuzjazm, Eliminacja, Esmeralda, Eustachy

Imiona dla koni na F

Firlej, Frezja, Fanaberia, Fascynacja, Frezja, Faworyt, Fabian, First Lady, Feniks, Frytek, Fiksacja, Fire, Fantazja, Ferrari, Feniks, Fatima, Faust, Fiorek, Faraon, Fluffy, Frajda, Furia, Fuzja, Felicita, Fenicja, Figaro, Frodo, Fuks, Fenek, Frędzel, Francuz, Frodo, Fantom, Ferdek, Fabiola, Fart, Fuksja, Foks, Fiesta

Imiona dla koni na G

Gabi, Ginger, Garnizon, Gomera, Gwarancja, Gumiś, Górka, Gryffindor, Green Dust, Greta, Goryl, Grosz, Gigant, Gucio, Gandalf, Gladiator, Gonzo, Goliat, Grafit, Glin, Gringo, Gaspa, Generał, Guziczek, Gutek, Glut, Gwiazdka, Gabriel, Geralt, Fracja, Gwint, Gazela, Giwera, Floria, Grant, Gafa, Gobi

Imiona dla koni na H

Heban, Hieronim, Halny, Hawana, Happy, Hugo, Heroina, Hades, Hrabina, Huragan, Helga, Hiob, Hiszpan, Hobbit, Hipoteza, Hiacynt, Hańcza, Heros, Harmonia, Heca, Haker, Hulk, Hultaj, Homer, Honey

Imiona dla koni na I

Idalia, Igraszka, Igor, Irys, Iguana, Issabelle, Infantka, Imperial, Inwazja, Imbir, Indiana, Ikar, Indigo, Igiełka, Implus, Idylla, Iliada, Intryga, Izyda, Iron Man, Inferno, Irokez, Ibiza, Izolda, Inez, Inka, Iwo, Ironia, Izis, Impreza, Iskierka, Idiom, Imper

Imiona dla koni na J

Joy, Julian, Jodła, Jesień, Jupiter, Jogurt, Janosik, Jałowiec, Jasper, Jachir, Jagna, Jedwab, Jazz, Junior, Jessica, Jesion, Just Run, Joker, Jokohama, Jagoda, Jurata, Jaśmin, Janny, Jokasta, Jowita, Jantar, Jaskier, Jonatan, Janus, Janosik, John, Jogin, Jumbo, Jenot

Imiona dla koni na K

Kamelia, Kastor, Kremówka, Kuban, Kaprys, Kleopatra, Kleo, Koalicja, Królowa Zimy, Koral, Kapral, Kreska, Katastrofa, Kasta, Kaczor, Kwiatek, Kołczan, Kokarda, Kiara, Korneliusz, Kapsel, Kabanos, Koks, Kolos, Krakers, Komik, King, Kostek, Kobi, Kreta, Kaktus, Kobra, Kruszynka, Królowa, Kierwonik, Karmina

Imiona dla koni na L

Lenka, Lady of Fire, Lucyfer, Lawina, Limonka, Lokata, Lumen, Lucjusz, Legenda, Lizak, Lidzia, Lolita, Lukier, Lawenda, Lipton, Leokadia, Latawiec, Luzak, Lucky, Lisek, Leon, Liwia, Lusia, Lupin, Lipa, Lara, Larysa, Litwa, Laser, Lazur, Lipiec, Logan, Luis, Lucek, Loft, Lexus, Lider, Lombard, Lakmus

Imiona dla koni na Ł

Łotr, Łucja, Łopian, Łysek, Łada, Łajka, Łatka, Łowca, Łasuch, Łobuz, Łajba, Łania, Łuna, Łuska, Łaciaty, Łezka, Łazik

Imiona dla koni na M

Moskwa, Miła, Meduza, Mafia, Maggie, Magma, Malina, Malwina, Mała, Mamba, Mantra, Martina, Mela, Melisa, Migotka, Mimoza, Mokka, Montana, Mucha, Mufka, Myszka, Mont Everest, Missisipi, Mazda, Merlin, Magnat, Mikser, Mistrz, Monster, Migdał, Maluch, Major, Mirosław, Miętus, Matrix, Mozaer

Imiona dla koni na N

Nimfa, Nostalgia, Naira, Nanda, Naomi, Nastka, Negra, Nera, Nesca, Nessi, Nesti, Nevada, Nexi, Nike, Ninja, Nira, Nitka, Nora, Nuka, Nutella, Nutka, Nerwus, Nico, Nela, Natalie, Nobel, Nefryt, Neko, Nissan, Nitro, Neon

Imiona dla koni na O

Ozzy, Orchidea, Ohara, Okima, Oktawa, Olza, Ora, Orinoko, Orka, Osa, Osaka, Owacja, Olaf, Oriniko, Otylia, Okruszek, Oliwer, Orion, Oskar, Omar, Oman, Oliwia, Otto, Opal, Osesek, Otis, Oreo, Orzełek

Imiona dla koni na P

Porto, Poezja, Pajda, Palma, Panda, Parówka, Pasja, Pepita, Peppa, Pepsi, Perła, Pestka, Petra, Petunia, Pinia, Pirania, Pizza, Plamka, Pralina, Prima, Princess, Psotka, Puma, Pysia, Pablo, Perfect, Promyk, Prezes, Piksel, Piorun, Paker, Popcorn, Pulpet, Pumba, Psikus, Platon, Pyton, Proszek, Parys, Pegaz

Imiona dla koni na R

Roxi, Romeo, Rafa, Raga, Raksa, Rupert, Rasta, Rampa, Raya, Raza, Rea, Rebeka, Reda, Reszka, Rica, Rita, Roda, Roksi, Rumba, Run, Ramona, Refleks, Radar, Ramzes, Rubel, Roger, Relaks, Rywal, Rysio

Imiona dla koni na S

Scarlet, Sabrina, Sakura, Salami, Salma, Samba, Sasanka, Sawana, Secesja, Seta, Shelby, Sigma, Simona, Spacja, Strzałka, Sweety, Szajba, Szelma, Szprotka, Szynszyla, Sokrates, Szkwał, Selena, Sprinter, Sprite, Saper, Szaman, Szogun, Sezam, Sułtan, Szafir, Snickers, Simba, Senator, Szejk, Stefan

Imiona dla koni na T

Teodor, Tango, Tornado, Tabaka, Tajga, Talia, Tamiza, Tanga, Tania, Tara, Tatra, Taxa, Tekla, Telma, Tibia, Tigra, Timba, Tina, Tipi, Tola, Tosia, Tova, Trixie, Trufla, Tusia, Tequila, Tosia, Teodor, Tristan, Toffik, Topas, Thor, Terminator

Imiona dla koni na U

Utopia, Ula, Udi, Ulka, Uma, Urwis, Ulga, Utrata, Uniwersum, Uno, Uraza, Uśmiech, Uczeń, Uran, Umbra, Usza, Ursus, Up, Uznam, Unikat, Uszatek, Umberto, Ułan, Udar, Ustka, Ural, Uranos, Ukulele, Uno

Imiona dla koni na W

Wild Lady, Walkiria, Waga, Wania, Warka, Warta, Wegus, Weider, Wena, Wendy, Wenus, Wera, Wiktoria, Werona, Whisky, Wiga, Wiza, Wrotka, Wiking, Wasabi, Wiktor, Winyl, Wulkan, Wkręt, Wampir, Wariat, Wally, Wigor, Wolumen, Wódź

Imiona dla koni na X

Xawier, Xavery, X-ray, Xenia, Xenon, X-man, Xoxo

Imiona dla koni na Y

York, Yennefer, Youna, Yoka, Yupi, Young Girl, Yeti, Yvette, Yakuza, Yellow, Yumeko, Yasmin, Yoda, Yogi

Imiona dla koni na Z

Zachariasz, Zumba, Zacier, Zakos, Zakwas, Zambo, Zamęt, Zanny, Zapał, Zator, Zawias, Zawrat, Ząbek, Zbieg, Zefir, Zen, Zenit, Zeus, Zew, Zgredek, Zibi, Ziomal, Ziomek, Zomer, Zonik, Zorba, Zryw, Zuch, Zygzak, Zorro, Zefir, Zbir

Wybór imienia dla zwierzaka nie jest łatwy niezależnie od tego, czy to koń, pies lub kot. Powinno być na tyle oryginalne, by wyróżniać twojego podopiecznego wśród innych przedstawicieli swojego gatunku, a zarazem na tyle łatwe, by każdy był w stanie je wymówić i zapamiętać.

Oczywiście najlepsze są imiona dla koni, które nawiązują do ich wyglądu bądź charakteru. Pamiętaj, jednak, że równie ważne jest to, by podobały się one także tobie. Prawdopodobnie podczas każdego treningu będziesz przywoływać swojego wierzchowca nawet kilkadziesiąt razy, dlatego musisz czuć się dobrze z jego imieniem.

Akcja Kastracja! – nabór trwa. Pomóż zwierzętom w swojej gminie!

akcja kastracja

Kastracja zwierząt bezdomnych jest realizowana przez większość gmin w ramach schronisk i punktów przetrzymań. Części opiekunów nie stać jednak na przeprowadzenie zabiegu w ramach domowego budżetu. To naraża psy i koty na choroby, a jednocześnie może wpływać na zwiększanie bezdomności obu gatunków w Polsce. Tutaj właśnie pomocna ma być Akcja Kastracja!

kastracja kotów infografika

Akcja Kastracja! – pomoc dla zwierząt właścicielskich

Niewiele gmin w Polsce realizuje program bezpłatnej czy częściowo współfinansowanej kastracji psów i kotów, które mają już opiekunów prawnych. W przypadku osób starszych czy żyjących na granicy ubóstwa taka pomoc bywa nieoceniona. Nie tylko zapobiega nieplanowemu mnożeniu zwierząt, ale również chroni je przed niektórymi groźnymi chorobami, np. ropomaciczem czy nowotworami. To może pomóc zaoszczędzić duże sumy, wydawane potem na leczenie tych zwierząt.

W ramach Akcji Kastracja! fundacja ZWIERZ poszukuje gmin, które chcą rozpocząć współpracę. Do każdych 5000 zł zaoferowanych przez gminę na program kastracji zwierząt właścicielskich organizacja dokłada drugie tyle. W ten sposób pula środków jest wysoka, a to oznacza więcej wykonanych zabiegów.

Akcja Kastracja! również dla kotów wolnożyjących

Program pomocy w kastracjach dotyczy również kotów wolnożyjących, które są objęte opieką prawną w każdej z gmin. Wiele działań planowanych przez jednostki terytorialne nie dotyczy jednak kastracji, a po prostu lokalizacji zwierząt i ich dokarmiania, a także leczenia w miarę potrzeb. W tym przypadku akcja objęłaby również koty wolnożyjące.

Akcja Kastracja! – jak możesz pomóc?

Do 10 września został przedłużony nabór dla organizacji prozwierzęcych i osób prywatnych, które chcą pośredniczyć w rozmowach z gminami, a potem realizacji projektów na ich terenie. Zgłaszać można się przez stronę akcjakastracja.org. Tam również znajduje się formularz dla gmin. W ich przypadku nabór do Akcji Kastracja! trwa do 31 października.

ZWIERZ akcja kastracja 2022

Akcja Kastracja! to szansa na szerzenie idei odpowiedzialnej opieki nad zwierzętami domowymi. Może być pomocna dla osób, których sytuacja finansowa nie pozwala na kastrację psa czy kota.

Świnka miniaturka – charakterystyka, potrzeby i cena miniaturowej świnki

świnka miniaturka

Dawniej, kiedy świnie służyły ludziom jedynie jako zwierzęta hodowlane, nikomu nie przyszłoby do głowy trzymania ich w domu. Świnka miniaturka to ciekawa alternatywa dla tych, którzy chcą trzymać to zwierzę we własnym domu.

Z artykułu dowiesz się, czym charakteryzuje się świnka miniaturka. Podpowiemy ci także, jak prawidłowo zadbać o jej dobrostan oraz przybliżymy koszty związane z jej zakupem i utrzymaniem. Poznasz również najpopularniejsze odmiany tych inteligentnych zwierząt.

Pochodzenie domowych mini świnek

Próby krzyżowania ras świń podejmowano już w latach 80. XX wieku, głównie w Kanadzie i Wielkiej Brytanii. W eksperymencie brały udział zwierzęta ras gloucester old spot, ossabaw island, kune-kune i świnka wietnamska. W wyniku krzyżowania powstała nowa rasa nazwana miniaturową świnką zwisłobrzuchą. Wyróżnia się cztery wielkości w obrębie tej nowej rasy:

  • juliana pig;
  • pocket pig;
  • tea-cup pig;
  • micro mini pig.

Do Polski moda na trzymanie świnki miniaturki w domu przyszła stosunkowo niedawno, ale z łatwością znajdziesz hodowlę specjalizującą się w tej rasie.

Świnka miniaturka – ogólna charakterystyka

Świnka miniaturka może żyć nawet 20 lat, dlatego powinieneś dobrze przemyśleć jej zakup. Podobnie jak typowe świnie, są to zwierzęta inteligentniejsze od psa i bardzo przywiązują się do swojego opiekuna. Oddanie jej po jakimś czasie wiązałoby się dla niej z ogromną traumą i cierpieniem. Zwierzątko jest wszystkożerne tak jak jego więksi kuzyni.

Świnka miniaturka – rozmiar

Waga dorosłego osobnika waha się między 25 a 50 kilogramów. Dla przykładu świnie hodowlane potrafią ważyć nawet do 400 kg. Miniaturowe rasy wielkością można porównać do średniego psa. Dorastają do około 35-40 centymetrów wysokości.

Świnka miniaturka – charakter

Zachowaniem bliżej jest śwince miniaturce do psa niż do dzika. Podobnie jest także w przypadku świń hodowlanych – są to bardzo inteligentne stworzenia. Potrafią nawiązać z człowiekiem prawdziwą więź, reagują na imię i chętnie uczą się sztuczek.Miniaturowy prosiaczek obdarzy cię tak samo szczerym uczuciem, jakim darzą ludzi mniej kontrowersyjne zwierzęta domowe, psy. Świnka domowa uwielbia wręcz towarzystwo człowieka, nie lubi samotności i merda ogonkiem, kiedy jest zadowolona.

Świnka miniaturka – wychowanie

Zwierzęta te wymagają dużo uwagi i czułości, uwielbiają drapanie za uchem, przytulanie, jednak podobnie jak w przypadku psa, od samego początku należy zacząć szkolenie i wyznaczanie granic. Mikro świnka musi wiedzieć, kto jest jej opiekunem, co jej wolno, a czego nie. Najważniejsza w wychowaniu młodego prosiaczka jest konsekwencja. Jeśli w przyszłości nie będzie mogła wchodzić na sofę, to od początku należy ją do tego przyzwyczajać i nie robić wyjątków. To bardzo bystre stworzenia, dzięki czemu nauka nie powinna trwać zbyt długo.

Szkolenie świnki miniaturki

Oczywiście podczas szkolenia całkowicie unikaj przemocy, nawet jeśli świnka miniaturka nie zawsze będzie robiła dokładnie to, czego od niej oczekujesz. Bądź cierpliwy, a zaowocuje to pełnym zrozumieniem i przywiązaniem do ciebie. Młode zwierzę jest bardzo energiczne i szybko się nudzi. Powinieneś zapewnić jej dużo uwagi i rozrywki, w innym wypadku będzie głośno kwiczeć i niszczyć meble.

Świnka miniaturka a ogród i spacery

Jeśli mieszkasz w domu jednorodzinnym, powinieneś zapewnić jej dostęp do ogrodu, pamiętaj jednak, że to zwierzątko domowe uwielbia ryć w ziemi i taplać się w błotku. Zabezpiecz odpowiednio swoje rośliny, ponieważ w innym przypadku na pewno prędzej czy później świnka będzie wśród nich kopała. Nauka czystości nie powinna przysporzyć ci większych trudności. Zwierzę, podobnie jak kot, bez problemu będzie załatwiało się do kuwety lub na spacerach, które uwielbia, ponieważ ponad wszystko lubi odkrywać otoczenie. Bardzo dobrze chodzi na smyczy.

Mikro świnka a dzieci

Świnka domowa nadaje się do domu, w którym są dzieci. Dobrze wychowana nie gryzie i nie musisz się bać o bezpieczeństwo swoich pociech. Oczywiście tak samo, jak w przypadku każdego innego zwierzęcia, musisz wytłumaczyć dziecku, że to nie jest zabawka, tylko żywe i odczuwające stworzenie.

Świnka miniaturka – czym ją żywić?

Świnki miniaturki, podobnie jak hodowlane, są wszystkożerne. Przygotowanie dla nich jadłospisu nie powinno przysporzyć problemów. Musisz jednak pamiętać, że jej żołądek to nie śmietnik i każdy pokarm powinien być świeży i dobrej jakości. Nie wolno podawać prosiaczkom słodyczy, ostrych i solonych dań. Najlepszym pożywieniem są świeże owoce, makarony, siemię lniane, kasze, ryż i warzywa. Dieta świnek powinna być bogata w ziarna zbóż i rośliny strączkowe.

Pamiętaj jednak, że świnki domowej nie należy przekarmiać. Ma niepohamowany apetyt i tendencję do tycia. Standardowo pupil powinien otrzymywać posiłek dwa razy dziennie, a kaloryczność musi uwzględniać pory roku. Latem, gdy może spędzać dużo czasu w ogrodzie i podjadać, nie marnuje energii na zachowanie temperatury ciała, można jej podawać mniej kaloryczne posiłki, zimą należy ją zwiększyć. Zapewnij podopiecznemu stały dostęp do wody.

Podczas karmienia weź pod uwagę zdolności zwierzaka do brudzenia siebie i otoczenia. Miska powinna być ciężka i stabilna, żeby prosiak nie mógł jej łatwo przewrócić. Pod naczyniem połóż łatwo dającą się wyczyścić podkładkę, ale najlepiej karmienie przenieść w miarę możliwości na zewnątrz, bo nigdy nie wiesz, czym może cię zaskoczyć kreatywne zwierzę.

Świnki miniaturowe – najpopularniejsze odmiany

Istnieje kilka ras hodowlanych świnek miniaturek. Wiele osób może sądzić, że to malutkie stworzenia podobne do świnki morskiej, nic bardziej mylnego. Niektóre odmiany mogą ważyć nawet 60 kg. Najpopularniejsze z nich to:

  • kune-kune;
  • gloucester old spot;
  • ossabaw island;
  • wietnamska zwisłobrzucha.

O dokładne standardy musisz zapytać hodowcę. Wybieraj oczywiście jedynie renomowanych sprzedawców, ponieważ w innym przypadku może się okazać, że sprzedano ci większy okaz, niż planowałeś posiadać. Świnki swoją maksymalną wagę osiągają dopiero po kilku latach swojego życia.

Opieka weterynaryjna nad świnką

Świnki miniaturki podatne są na wiele chorób wirusowych, dotykających ich większych kuzynów. Powinieneś stale obserwować zachowanie swojego pupila. Brak apetytu, osowiałość, wychłodzenie ciała to podstawowe symptomy choroby. Oczywiście najlepiej jest zachować profilaktykę i zabezpieczyć podopiecznego odpowiednimi szczepieniami. Nie zawsze jest to jednak w pełni skuteczne.

ASF a świnka miniaturka

Najgroźniejszą przypadłością, wśród chorób świń jest ASF, czyli afrykański pomór świń, którego epidemia w Polsce zbiera krwawe żniwo. ASF jest wysoce zakaźną chorobą krwotoczną wywoływaną przez wirusa. Wszystkie grupy wiekowe są na niego podatne. Do najczęstszych objawów zalicza się wysoką gorączkę, utratę apetytu, krwotoki na skórze i narządach wewnętrznych. Śmierć następuje w ciągu 2 do 10 dni.

Niestety nie ma jeszcze szczepionki na tego groźnego wirusa. Jedynym sposobem uniknięcia zakażenia to brak kontaktu z innymi przedstawicielami gatunku i pełna kontrola zwierzęcia podczas spaceru. Unikaj lasów, pól i innych miejsc, w których mogły przebywać dziki. Zakażenie następuje poprzez kontakt z odchodami chorego osobnika.

Inne groźne dla świnek choroby

Inne niebezpieczne przypadłości to:

  • choroba Aujeszky’ego;
  • zespół rozrodczo-oddechowy świń;
  • zakażenia rotawirusowe;
  • wirusowe zapalenie żołądka i jelit.

Nie bagatelizuj objawów, jeśli się pojawią i czym prędzej udaj się do lekarza weterynarii. Zapewnij też swojemu podopiecznemu podstawowe szczepienia oraz opiekę medyczną, a unikniesz przykrych następstw zaniedbania.

Świnki miniaturki – cena

Na terenie naszego kraju funkcjonuje wiele hodowli oraz pseudohodowli świnek miniaturek. Cena będzie różniła się zależnie od miejsca. Najbezpieczniej wybrać sprawdzonego sprzedawcę z wieloma pozytywnymi opiniami. Rozbieżność cenowa tych zwierząt jest duża, bo od 30 do ponad 1000 złotych za sztukę. Przy zakupie warto sprawdzić jakiej wielkości byli rodzice i podpytać hodowcę jak obchodzić się z nowym członkiem rodziny.

Koszt zakupu, utrzymania i pielęgnacji świnki miniaturki nie jest wygórowany. Warto jednak dokładnie przemyśleć zakup, ponieważ jest to zobowiązanie na długie lata. Choć świnki szybko się uczą i odznaczają dużą inteligencją, mają charakterystyczne potrzeby, którym możenie sprostać każdy opiekun.

Creme puff, czyli najstarszy kot świata – poznaj jego sekret

najstarszy kot świata

W artykule poznasz najstarszego kota świata. Dowiesz się też o tych, których rekordy wciąż nie zostały pobite, jak i żyjących mruczkach. Poznasz także sekrety opiekunów zwierząt domowych w sędziwym wieku.

Najstarszy kot świata – do kogo należy aktualny rekord?

Najstarszym kotem świata była kotka o imieniu Creme puff, która całe życie spędziła w amerykańskim mieście Austin znajdującym się w stanie Teksas. Na pozór zwyczajny mruczek spędził na tym świecie aż 38 lat i 3 dni. Chociaż zwierzak urodził się w 1967 roku i zmarł w 2005 roku, mimo upływu ponad 17 lat, żadnemu innemu futrzakowi nie udało się pobić jego rekordu.

Co ciekawe, to że Creme puff przeżyła tyle lat, zdaje się nie być zwyczajnym przypadkiem. Jej właściciel, czyli Jake Perry, był opiekunem także innego długowiecznego zwierzęcia. Drugi pupil mężczyzny – mruczek rasy sfinks dożył w jego domu imponującego wieku 34 lat, tym samym również zdobywając wpis w księdze Guinnessa.

Najstarszy żyjący kot na świecie obchodzi 31. urodziny!

Obecnie nieoficjalnie najstarszym kotem świata jest mieszkaniec Wielkiej Brytanii o imieniu Nutmeg. Rekord nie został uznany przez organizację Guinnessa, ponieważ jego opiekunowie nie mają dokumentów potwierdzających datę urodzin swojego podopiecznego. Według ich deklaracji zajmują się mruczkiem już od ponad 26 lat, a w momencie przygarnięcia go, zwierzak był w wieku 5 lat. Rok temu ten koci senior przeżył poważny wypadek, ale szczęście cały czas mu sprzyja, ponieważ obecnie czuje się znacznie lepiej i odzyskuje swoje zdrowie w ramionach ukochanych ludzi.

Czy sława niszczy? Dlaczego Rubble nie ustanowił oficjalnego rekordu?

Kiedy Michele Foster otrzymała na swoje 20. urodziny malutkie kociątko rasy maine coon, prawdopodobnie nie spodziewała się, że spędzi z nim także swój 50. jubileusz! Pupil, któremu nadała imię Rubble, również nie uzyskał oficjalnego wpisu w słynnej księdze rekordów Guinnessa. Dlaczego? Jego kochająca opiekunka obawiała się, że może to niekorzystnie wpłynąć na jego psychikę, a bycie gwiazdą nie pasuje do osobowości mruczka. Chociaż zwierzak jest w doskonałej kondycji, boryka się już z problemami z nadciśnieniem, w związku z czym właścicielka chce zaoszczędzić mu zbędnego stresu. Być może właśnie w tym tkwi sekret długowieczności?

Jakie są sekrety długowieczności? Zobacz!

Obecnie średnia długość życia kota wynosi od 15 do 18 lat, a więc niewiele w porównaniu do wieku, którego dożył najstarszy kot świata. Prawdopodobnie każdy kochający opiekun, chciałby mieć swojego pupila przy sobie jak najdłużej, jednak w jaki sposób można tego dokonać? Na szczęście możliwości jest wiele!

Bezpieczeństwo kota

Przede wszystkim należy zadbać o bezpieczeństwo swoich podopiecznych. Średnia życia kotów wychodzących nie została dokładnie zbadana, jednak według wielu specjalistów wynosi ona ok. 2 lat. Zwierzaki, które samodzielnie spacerują, są narażone na wiele niebezpieczeństw, na przykład wypadek samochodowy czy zagryzienie przez inne zwierzęta. Dlatego, jeśli zależy ci na tym, by były przy tobie długo, nigdy nie wypuszczaj ich bez kontroli.

Profilaktyka zdrowotna

Nie zapominaj o regularnych wizytach w gabinecie weterynaryjnym. Na zwiększenie średniej długości życia wśród kotów znacznie wpłynęła poprawa świadomości opiekunów oraz częstsze korzystanie z konsultacji z weterynarzem. Przynajmniej raz w roku wykonaj kontrolne badania, wykonaj niezbędne szczepienia zwierzaka oraz zaopatrz się w środki zabezpieczające przed pasożytami wewnętrznymi i zewnętrznymi. W razie wystąpienia niepokojących objawów u twojego pupila, od razu udaj się po pomoc do gabinetu weterynaryjnego.

Odpowiednie żywienie

Opiekun najstarszego kota świata starannie dbał o jego dietę. Jej podstawę stanowiło oczywiście świeże mięso, a w roli niewielkich dodatków pojawiały się jajka oraz brokuły. Obecnie specjaliści zalecają korzystanie z gotowych karm mokrych lub jadłospisów ułożonych przez zoodietetyków, by uniknąć niedoborów żywieniowych. Samodzielne komponowanie posiłków cieszy się rosnącą popularnością, ale wymaga doświadczenia oraz odpowiedniej wiedzy.

Rekord ustanowiony przez najstarszego kota świata jest wyjątkowo imponujący, należy jednak pamiętać, że najważniejsza jest nie długość, a jakość życia. Dbaj o swojego podopiecznego tak, byś wiedział, że wspólny czas na tym świecie był szczęśliwy zarówno dla ciebie, jak i dla niego.

Królik rex – opis rasy, utrzymanie, cena

królik rex

W artykule opowiemy o historii powstania rasy oraz przedstawimy charakterystykę królika rex. Znajdziesz tu także wskazówki dotyczące opieki nad tymi zwierzakami. To bardzo ważne, abyś ocenił, czy jesteś w stanie stworzyć temu zwierzakowi optymalne warunki do życia.

Królik rex – historia rasy

Rasa rex powstała we Francji w XX wieku. Wówczas przypadkowy rolnik odnalazł w dwóch różnych miotach (prawdopodobnie było to potomstwo odmiany belgijskiej) króliczki o szorstkim i krótkim futerku. Mężczyzna szybko pochwalił się swoim znaleziskiem mieszkańcom w mieście, a urocze zwierzaki na tyle urzekły pewnego księdza, że ten postanowił zostać ich hodowcą.

Zaczął działalność w 1924 roku, a nowej rasie nadał nazwę Castor-Rex co po łacinie oznacza króla bobrów, ponieważ właśnie z tym ssakiem kojarzyło mu się brązowe futro króliczków. Z czasem powstawało coraz więcej hodowli królików, a gryzonie zaczęły występować w liczniejszych wariantach barwnych.

Wygląd i szczególne cechy rasy rex

Standardowe odmiany królika rex są średniej wielkości, a ich waga mieści się w przedziale od 2,75 do nawet 4,5 kilogramów. Ich ciała są delikatnie wydłużone, ale proporcjonalnie szerokie zarówno z przodu, jak i z tyłu. Charakterystyczną cechą dla tej rasy jest szeroka głowa z grubymi polikami. Umieszczone blisko siebie uszy powinny być owłosione i stać sztywno. Szyja jest znacznie wyraźniej zaznaczona oraz widoczna niż ma to miejsce w przypadku pozostałych ras królików. Rexy należą do odmian krótkowłosych, a ich sierść składa się z gęstego podszerstka i krótkiego włosa okrywowego.

Królik rex – charakter i usposobienie

Królik rex jest wyjątkowo żywiołowy, energiczny, a jednocześnie bardzo towarzyski. Charakteryzuje go ogromna ciekawość i żywotność, w związku z czym uwielbia uczestniczyć w życiu rodzinnym, o ile dobrze zna wszystkich domowników. Podobnie jak większość gryzoni ma dość duże potrzeby aktywności fizycznej.

Może być pupilem dzieci, jednak zaleca się, by były one nieco starsze i miały doświadczenie w opiece nad królikiem. Ze względu na niewielkie rozmiary bardzo łatwo o poważne urazy. Podczas zajmowania się nim trzeba pamiętać o stosowaniu się do wszystkich zasad bezpieczeństwa. Króliczy towarzysz co prawda nie uczy się równie szybko, co kot lub pies, ale jest wyjątkowo inteligentny i uwielbia nowe wyzwania, więc warto rozpocząć z nim szkolenie.

Królik rex – potrzeby i optymalne warunki

Przede wszystkim królik rex tak samo, jak inni przedstawiciele gatunku, nie powinien mieszkać sam. Zwierzęta te są bardzo towarzyskie i muszą żyć przynajmniej w parze, a najlepiej w większej grupie. Jeszcze przed ich zakupem należy zaopatrzyć się w klatkę odpowiednich rozmiarów oraz zbudować im wybieg o powierzchni minimalnie 4 m². Poza tym nie mają zbyt dużych wymagań i dobrze rozwijają się w pomieszczeniach o temperaturze od 15 do 25 stopni Celsjusza.

Co powinno znaleźć się na wyposażeniu króliczego raju? Są to:

  • miseczka na jedzenie;
  • poidełko na wodę;
  • paśnik na sianko i słomę;
  • kuweta;
  • tunele, rampy, korzenie i inne akcesoria do zabawy;
  • świeże gałązki drzew;
  • co najmniej jeden domek dla każdego króliczka.

Pielęgnacja królika rex

Królik rex nie ma specjalnych wymagań dotyczących pielęgnacji. Raz w miesiącu należy skracać jego pazurki, a kąpiele wykonywać jedynie w razie potrzeby. Konieczne jest dokładne czyszczenie kojca oraz wszystkich zainstalowanych w nim akcesoriów co tydzień, by zapobiec rozwojowi drobnoustrojów chorobotwórczych.

Przynajmniej raz w roku należy zabrać pupila na szczepienia przeciwko chorobom wirusowym, myksomatozie oraz wirusowej krwotocznej chorobie królików. Na pierwszą wizytę w gabinecie weterynaryjnym najlepiej wybrać się kilka dni po zakupie lub adopcji, kiedy zwierzakowi minie stres związany ze zmianą miejsca zamieszkania.

Odpowiednia dieta dla królika

Zapewnienie odpowiedniego żywienia to podstawa opieki nad każdym zwierzakiem. Podstawą diety królika rexa powinny być wysokiej jakości mieszanki zbożowe wzbogacane witaminami. Poza tym zwierzak musi mieć stały dostęp do świeżego, ale suchego siana. Nie należy zapominać o zapewnieniu gryzoniowi dodatków takich jak:

  • trawy;
  • zioła;
  • zielone rośliny liściaste;
  • gałązki drzew owocowych.

W roli pysznego i zdrowego dodatku doskonale sprawdzą się ekologiczne warzywa i owoce jak na przykład:

  • marchew;
  • sałata;
  • jarmuż;
  • cykoria;
  • koper włoski;
  • seler;
  • jabłko;
  • banan;
  • gruszka;
  • brzoskwinia.

Królik rex to doskonały towarzysz, jednak decydując się na jego zakup, trzeba wziąć pod uwagę, że nie może on mieszkać samotnie. Doskonale sprawdzi się w roli pierwszego gryzonia, ale nie zaleca się jego wyboru rodzinom z małymi dziećmi.

Świnka morska rasy teddy – charakterystyka

świnka morska rasy teddy

W artykule przedstawimy opis świnki morskiej rasy teddy oraz opowiemy o jej naturalnych potrzebach. Znajdziesz tu informacje na temat przygotowania odpowiedniej klatki lub kojca i ich prawidłowego wyposażenia. Dowiesz się również, w jaki sposób pielęgnować takiego zwierzaka, a także czym go żywić.

Świnka morska rasy teddy – jak wygląda?

Przedstawiciele tej rasy mają gęste, szorstkie, a jednocześnie krótkie futerko. Zgodnie ze wzorcem głowa powinna być idealnie zaokrąglona, a uszy delikatnie oklapnięte. Oczy są szeroko rozstawione, co znacznie zwiększa pole widzenia gryzonia. Charakteryzuje ją mocna budowa oraz średnia wielkość. Dorosłe osobniki osiągają od 22 do 35 centymetrów długości ciała, a ich waga mieści się w przedziale od 700 gramów do 1,8 kilograma.

Do najpopularniejszych typów umaszczenia świnki morskiej rasy teddy należą przede wszystkim:

  • wszystkie dzikie kolory;
  • biele;
  • beże;
  • czernie;
  • brązy;
  • szylkrety z białymi znaczeniami lub bez nich;
  • trójkolorki.

Charakter świnki morskiej rasy teddy

Świnki morskie rasy teddy, podobnie jak pozostałe odmiany tych gryzoni, są niezwykle przyjacielskie zarówno wobec ludzi, jak i innych zwierząt domowych. Warto pamiętać jednak, że są to gatunki silnie stadne, w związku z czym nie należy hodować ich pojedynczo, nawet w sytuacji, kiedy można poświęcić im dużo swojego czasu. Łączy się jedynie zwierzęta tej samej płci, chyba że jedno z nich zostało poddane zabiegowi kastracji. Jest to bardzo ważne, ponieważ problem bezdomności wśród świnek morskich stanowi ogromny problem, a ciąże mocno osłabiają zdrowie samic.

Usposobienie i potrzeby świnek

Przedstawiciele tej rasy są wyjątkowo energiczni i uwielbiają zabawę. Każdy gryzoń powinien wychodzić z niej przynajmniej na dwie godziny dziennie, podczas których mógłby bez ograniczeń korzystać z dużej przestrzeni, ale zabezpieczonej w taki sposób, by nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo.

Świnka morska rasy teddy – wyprawka

Świnki morskie rasy teddy nie są zbyt wymagającą odmianą. Mogą mieszkać zarówno w mieszkaniu, jak i na zewnątrz. Warto jednak zwrócić szczególną uwagę na rozmiary klatki lub kojca, w którym gryzonie mają spędzać większość dnia. Jeśli będzie zbyt mały, może dojść do zachowań agresywnych między zwierzakami, a nawet rozwinięcia się u nich problemów o podłożu psychicznym. 

Rozmiar klatki

Zaleca się, by mieszkanie dla pary miało minimalnie 120 centymetrów długość oraz 60 centymetrów szerokości. Wysokość nie ma istotnego znaczenia, ponieważ kawie domowe nie mogą się wspinać ze względu na swoją budowę ciała. 

Wyposażenie klatki

Najlepszym podłożem dla świnki morskiej rasy teddy będą trociny przykryte drewnianym pelletem. Część opiekunów decyduje się na wyłożenie podłogi miękkimi kocykami, które co prawda są uwielbiane przez większość świnek morskich, jednak stanowią też świetne środowisko do rozwoju różnego rodzaju drobnoustrojów chorobotwórczych. Poza tym w wyposażeniu klatki dla gryzoni muszą znaleźć się następujące akcesoria:

  • miseczka na jedzenie;
  • poidełko na wodę;
  • paśnik na siano;
  • domek dla każdego osobnika;
  • kuweta;
  • tunele, hamaki oraz inne atrakcje.

Higiena otoczenia

Niezwykle istotne dla zdrowia świnek morskich jest zachowanie higieny w ich klatce lub kojcu. Przynajmniej raz w tygodniu należy odkazić całe pomieszczenie, w którym mieszkają gryzonie oraz wszystkie znajdujące się w nim elementy. Jeśli twoi podopieczni nie potrafią jeszcze korzystać z kuwety, najlepiej robić to częściej.

Odpowiednia dieta świnki morskiej 

Świnka morska rasy teddy nie wymaga stosowania specjalistycznej diety. Podobnie jak inne rasy tego gatunku musi mieć stały dostęp do świeżego, ale jednocześnie niemokrego siana. 

Poza tym w ich codziennym jadłospisie powinna znaleźć się gotowa mieszkanka dla świnek morskich wzbogacana w witaminę C, której samej nie są w stanie syntezować. W roli pysznych, a jednocześnie zdrowych smakołyków doskonale sprawdzają się świeże owoce i warzywa, takie jak na przykład:

  • banan;
  • jabłko;
  • brzoskwinia;
  • gruszka;
  • brokuł;
  • marchew;
  • burak;
  • kapusta. 

Pielęgnacja świnki morskiej z włosem średniej długość

Pielęgnacja świnki morskiej rasy teddy nie powinna sprawić zbyt wielu trudności nawet początkującym opiekunom. Wystarczy raz w tygodniu starannie wyszczotkować jej sierść, a kąpiele wykonywać w razie potrzeby. Podczas zabiegów nie należy zapominać o wyczyszczeniu uszu, które są szczególnie narażone na rozwój infekcji oraz skróceniu zbyt długich pazurów. 

Częstym problemem u kawii domowych jest przerost zębów. Najlepszą profilaktyką jest dostarczanie gryzoniowi świeżych gałązek drzew, jednak kiedy już dojdzie do przerostu, pozostaje jedynie interwencja weterynaryjna.
Świnka morska rasy teddy to doskonały towarzysz zarówno dla rodzin, jak i dla singli. Jej pielęgnacja nie sprawia zbyt wielu trudności, a łagodne usposobienie sprawia, że doskonale sprawdza się w roli pupila dla osób początkujących.

Labrador – golden retriever. Różnice i podobieństwa

labrador golden retriever

Marzy ci się labrador, golden retriever albo inny pies z grupy aportujących myśliwskich? W takim razie musisz przede wszystkim poznać różnice między nimi. Labrador i golden to dwa psy z tej samej grupy retrieverów, czyli psów podejmujących postrzałki z wody. Golden i labrador służyły myśliwym przede wszystkim podczas polowania na dzikie ptactwo. Co je różni, a jakie są między nimi podobieństwa? Dowiesz się tego z naszego artykułu.

Labrador, golden retriever – wygląd

Oba psy – labrador, golden retriever – mają mocną sylwetkę i szeroką czaszkę, przy czym labradory są zazwyczaj bardziej masywne i krzepkie, a goldeny nieco zgrabniejsze. Psy te różni na przykład ogon. W przypadku goldenów powinien przypominać chorągiew i być noszony równo z grzbietem. Sięga też zwykle stawu skokowego. Z kolei u labradora dozwolony jest ogon noszony wyżej i wesoły w wyrazie, wyglądający nieco jak ogon wydry. O ile ogon goldena ma pióro, o tyle ten goldena pokryty jest krótkim włosem, a pióro jest niedopuszczalne.

Labrador, golden retriever – wielkość

Labradory zwykle mierzą w kłębie do 57 cm w przypadku psów i do 56 cm w przypadku suk. W przypadku suk goldenów rozmiar jest taki sam, jednak psy są wyższe i mogą mieć nawet do 61 cm. W drugiej rasie możliwe są też większe przedziały wzrostu czworonoga. Jednocześnie labradory są zwykle cięższe, bo mogą ważyć nawet do 36 kg w przypadku psów, podczas gdy u goldenów preferowana jest waga do 34 kg. Różnica jest niby niewielka, ale to labradory mają skłonności do tycia.

Labrador, golden retriever – szata

Dla wielu osób labrador golden retriever to jedna rasa, bo według nich goldenem nazywany jest złoty, długowłosy labrador. Tymczasem te dwa psy różnią się szatą.

Labrador retriever – okrywa

Labrador retriever to pies krótkowłosy, z obfitym podszerstkiem. Jego włos okrywowy jest bardzo charakterystyczny. Labradory mają krótką, zupełnie odporną na działanie wody okrywę włosową, co pozwala im realizować zadania przypisane im jako psom myśliwskim. Sierść jest krótka, twarda w dotyku, nie ma żadnych fal, piór. Jest też jednolita, choć dopuszcza się małą plamkę w kolorze białym na piersi. Występuje w kilku umaszczeniach:

  • żółtym, zwanym biszkoptowym;
  • wątrobianym, zwanym też czekoladowym lub brązowym;
  • czarnym.

Kolor żółty może mieć różne odcienie, od bardzo jasnego do nawet lekko rudawego.

Golden retriever – szata

Inaczej niż labrador golden retriever ma włos nieco dłuższy, miękki. Może być on lekko falisty lub zupełnie gładki. Pod włosem okrywowym znajduje się podszerstek, który jest odporny na działanie wody. W odpowiednich miejscach zaznaczone są pióra. Co ważne, goldeny występują wyłącznie w barwach od złotej do kremowej. Tak jak u labradora, mogą mieć niewielką białą plamkę na piersi.

Pielęgnacja i zdrowie psów

Labrador, golden retriever – obie rasy wymagają regularnego wyczesywania. W przypadku goldenów chroni to przede wszystkim przed tworzeniem się kołtunów w obszarze piór. Z kolei labrador może obficie linieć dwa razy do roku. Wystarczy go wyczesać raz w tygodniu, a gdy sierść zacznie wypadać – nieco częściej.

Zarówno labrador, jak i golden są narażone na dysplazję stawów biodrowych. Z zasady dłużej żyją labradory. Obie rasy mogą chorować na:

  • schorzenia serca;
  • PRA;
  • jaskrę;
  • zaćmę;
  • problemy z trzecią powieką.

Labrador, golden retriever – psychika

W wieku szczenięcym oba te psy są do siebie dość zbliżone. Ich wspólne cechy są raczej pozytywne – łączy je pozytywny charakter. Szczeniaki labradorów, golden retrieverów lubią się bawić. Są optymistycznie nastawione do świata, a przy dobrej socjalizacji dogadują się z psami, dziećmi i dobrze znoszą samotność.

Uważa się jednak, że dorosłe labradory mają silniejszy charakter. Są bardziej samodzielne i uparte, przez co ich szkolenie wymaga więcej zaangażowania. Goldeny są spokojniejsze, bardziej wrażliwe, lepiej znoszą mniejszą intensywność spacerów czy pracy. Obie te rasy raczej nie będą stróżować i nie są psami obronnymi. Odgrywają rolę psów rodzinnych. Można wykorzystywać je do pracy z osobami niepełnosprawnymi, w roli psów przewodników czy w rozmaitych służbach i myślistwie.

Labrador, golden retriever – cechy szczególne

Labradory, golden retrievery lubią pracować z opiekunem, o ile ten jest cierpliwy i ma dobre podejście do szkolenia psów. To zwierzęta inteligentne. Źle znoszą przymus, ale i łatwo uczą się złych nawyków, których potem trudno oduczyć. Zwykle dogadują się z innymi zwierzętami. Co ważne, obie te rasy uwielbiają kałuże i wszelkie zbiorniki wodne, dlatego, jeśli nie chcesz, aby twój pies był mokry po każdym spacerze, musisz go pilnować.

Krótka sierść labradorów i długa goldenów nie są jedynymi cechami, które różnią te dwie rasy. Choć obie za kraj pochodzenia mają Wielką Brytanię, to ich historia jest nieco inna. Goldeny z zasady uważa się za bardziej uległe. Obie rasy uwielbiają towarzyszyć swoim opiekunom i świetnie sprawdzają się jak psy rodzinne. Wbrew pozorom trzeba je jednak najpierw odpowiednio ułożyć, bo są wulkanami energii, potrzebującymi sporych dawek ruchu, a także zajęcia umysłowego na co dzień. Labrador, golden retriever – to, którego psa wybierzesz, zależy wyłącznie od ciebie.

Ciekawostki o koniach – 15 zaskakujących faktów!

ciekawostki o koniach

Konie od zawsze towarzyszyły człowiekowi. Pomagały mu w zdobyciu pożywienia, podbijaniu kolejnych terytoriów czy przeciwnie – obronie przed najeźdźcami. Wiele osób jednak nie zna ciekawostek o koniach, bo jeździectwo stało się dziś sportem ekskluzywnym. Sprawdź, co mimo wszystko warto wiedzieć!

1. Przodkowie koni żyli już 50 milionów lat temu

Nie przypominali jednak dzisiejszych zwierząt. Trudno byłoby na nich jeździć, bo według danych miały być niewielkimi zwierzętami leśnymi. Rozmiarem dorównywały mniej więcej… kotom! Naukowcy uważają, że udomowienie koni w formie zbliżonej do dzisiejszej nastąpiło ok. 5000 lat temu.

ciekawostki o koniach

2. Ciekawostki o koniach i ich śnie

Wśród ciekawostek o koniach warto wspomnieć o ich zwyczajach związanych ze snem. Zwierzęta te bowiem mogą spać na stojąco. To jednak, że się kładą, nie oznacza od razu choroby. Zależy to głównie od preferencji konia i… poczucia bezpieczeństwa. Przykładowo, dzikie konie, aby szybko wyczuć niebezpieczeństwo, śpią zwykle na stojąco, a te hodowlane częściej się kładą.

3. Najstarszy koń świata

Rekord, jeśli chodzi o wiek, pobił koń o imieniu Old Billy. Według potwierdzonych informacji żył aż 62 lata. Średnia wieku koni wynosi raczej ok. 35 lat.

4. Ciekawostki o koniach i rozwijanej przez nie prędkości

Konie są w stanie rozwijać prędkość nawet do prawie 90 kilometrów na godzinę. Dla porównania najszybszy pies, czyli greyhound, osiąga prędkość do 72 km/h!

5. Najmniejszy i największy koń świata

Za najmniejszego konia uważa się klacz miniaturową o imieniu Thumbelina. Ważyła ona 26 kg i mierzyła 43 cm w kłębie. Rekord największego konia świata należy do Big Jake’a, który mierzył aż 210,19 cm wzrostu. Za największe i najcięższe uważa się zimnokrwiste konie rasy shire.

6. Na świecie żyje nawet 80 milionów koni!

Ta ciekawostka o koniach może zdumiewać, bo w Polsce te zwierzęta spotyka się – poza stadninami – dość rzadko. Tymczasem szacuje się, że liczba koni na świecie to nawet 80 milionów, a zaliczaja się do nich około 200 różnych ras koni i ich mieszańców.

ciekawostki o koniach

7. Kopyta to w rzeczywistości paznokcie

Do ciekawostek o koniach można zaliczyć fakt, że zwierzęta te mają po jednym palcu, który jest zakończony paznokciem. Tę część ciała stanowi… kopyto konia! Oznacza to, że w rzeczywistości konie chodzą na paznokciach, które dodatkowo stale rosną i wymagają przycinania.

8. Ciekawostki o koniach, czyli nazwy

Źrebię to koń dowolnej płci, który nie ukończył pierwszego roku życia. Klaczka to młoda klacz między 1 a 3 rokiem życia. Z kolei ogierek to jej odpowiednik płci męskiej. Samce powyżej 3 roku życia nazywa się ogierami, jeśli nie są wykastrowane. Jeśli przeszły zabieg, nazywane są wałachami.

9. Końskie oczy

Konie mają największe oczy względem ciała ze wszystkich gatunków żyjących na lądzie. Ich oczy położone są po obu stronach głowy. To sprawia, że koń widzi pod kątem praktycznie 360 stopni, z niewielkim obszarem ślepym w miejscu między oczami, tuż przed czołem. Z tego powodu zakłada się klapki na oczy – koń patrzy bardziej przed siebie i jest mniej płochliwy. To jednak nie wszystko, jeśli chodzi o konie. Ciekawostki dotyczą też widzenia kolorów. Zwierzęta te nie widzą w odcieniach szarości, tak niegdyś uważano. Chociaż lepiej widzą kolory, to szczególnie dotyczy to żółci.

10. Ciekawostki o koniach – ich niezwykłe uszy

Wśród ciekawostek o koniach wyróżnia się ta dotycząca ich uszu. Są one zbudowane z 16 mięśni i ścięgien. Z tego powodu zwierzęta poruszają nimi nawet pod kątem 180 stopni! Co więcej, konie używają uszu do pokazywania swojego nastroju. A jeśli ich dotkniesz, dowiesz się, czy twojemu podopiecznemu nie jest przypadkiem zimno!

11. Fenomen koni Przewalskiego

Konie Przewalskiego to jedne z niewielu, które nie dały się udomowić. Ich dzikie populacje nadal spotykane są m.in. w Mongolii. Prócz tego na świecie żyją też inne dzikie konie. Najlepszym przykładem są mustangi.

12. Rodzaje końskiego chodu

Wyróżnia się cztery rodzaje chodu koni:

  • stęp – chód czterotaktowy, najwolniejszy;
  • kłus – dwutaktowy chód dzielony na roboczy, zebrany, wyciągnięty i pośredni;
  • galop – chód trzytaktowy, dzielony podobnie jak kłus;
  • cwał – najszybszy chód czterotaktowy, używany np. na wyścigach, z fazą lotu.

13. Zaglądanie w końskie zęby

Konie posiadają 36 zębów w przypadku samic i 40 zębów w przypadku samców. Zęby rosną im całe życie. Z tego powodu darowanemu koniowi nie zaglądało się w zęby – robiono to podczas zakupu. Można było określić wiek konia, jego kondycję fizyczną oraz to, czy dotychczas właściciel dbał o zwierzę.

ciekawostki o koniach

14. Rola koni w różnych kulturach

W niektórych krajach, np. Chinach, konie są otaczane szczególną czcią jako zwierzęta bojowe. Z kolei białe konie były wyjątkowe nie tylko w chińskiej, ale i perskiej czy celtyckiej kulturze i uważane za święte.

15. Ciekawostki o koniach – najstarsza hodowana rasa

Jest nią koń arabski. Wyróżnia go jednak nie tylko to! Rasa ta ma o jedną parę żeber i o jeden kręg lędźwiowy mniej niż pozostałe rasy! To wpływa na jej wyjątkowy wygląd.

Ciekawostki o koniach zachwycają wszystkich, którzy lubią bliżej poznawać świat natury. Ci przyjaciele człowieka nie tylko mu pomagali i służyli, ale i towarzyszyli. Warto traktować ich z szacunkiem!

Pies Łajka – pierwszy pies w kosmosie

pies łajka

Pies Łajka znany jest z tego, że został wysłany na orbitę okołoziemską jako jedyny pasażer satelity Sputnik 2. 3 listopada 1957 roku, czyli dzień ważny dla radzieckich dokonań i postępu całego ludzkiego świata, był też dniem śmierci Łajki. Warto wiedzieć więcej o tym psie, który poświęcił życie dla idei lotu w kosmos.

Pies Łajka – skąd imię?

Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że pies Łajka to tak naprawdę suczka, której imię brzmiało zupełnie inaczej. Łajka to w rzeczywistości Kudriawka lub Limonczik, zależnie od źródeł. Nie było w suczce też podobieństwa do dzisiejszych łajek, na przykład zachodniosyberyjskiej. Skąd więc wzięło się imię Łajka?

Słowo „łajka” oznacza po prostu szczekaczkę. Sugeruje to, że właśnie ta suczka była zwyczajnie szczekliwa. Co ciekawe, pies Łajka przez Amerykanów nazywany był Muttnik. Było to z jednej strony nawiązanie do nazwy satelity, a z drugiej – żartobliwe nakreślenie faktu, że Łajka była w rzeczywistości po prostu kundelkiem.

Pies Łajka – jaka jest jego historia?

W chwili lotu Łajka miała prawdopodobnie około dwóch lat, choć nie jest to do końca pewne. Wszystko dlatego, że pies Łajka pochodził po prostu z moskiewskiej ulicy. Jako szczeniak suczka była bezdomna, a potem została złapana, przewieziona do Instytutu Medycyny Lotniczej i doprowadzona do dobrej kondycji.

W sumie do lotów przygotowywano 10 psów, które były poddawane szkoleniu behawioralnemu i wydolnościowemu. Ostatecznie wybrano trzy suczki, które radziły sobie najlepiej, jednak Łajka nie była liderką w tym zestawieniu. Najlepiej radziła sobie suczka Albina, która jednak urodziła miot tuż przed lotem, dlatego została zdyskwalifikowana. Z kolei druga suczka, Muszka, była testerem sprzętu, który miała używać Łajka na pokładzie Sputnika 2.

Trening psów do lotu

Dzisiejsze podejście do zwierząt i kynologii każde wątpić w etyczny charakter przygotowań. Trening, który przeszedł m.in. pies Łajka, opierał się na:

  • przebywaniu przez 20 dni w ciasnym pomieszczeniu i kamizelce z metalowymi elementami, która ograniczała ruch;
  • przyzwyczajaniu do zmiany ciśnienia, stężenia tlenu w powietrzu i temperatur;
  • uczeniu psów korzystania z urządzenia do wypróżniania.

Przez ten okres psy nie widziały ludzi, a jedzenie i wodę miały automatycznie dozowane.

Pies Łajka – historia lotu w kosmos

Związek Radziecki starannie przygotował cały scenariusz lotu psa Łajki. Rosyjscy naukowcy od razu wiedzieli, że wysyłają prawdopodobnie psa na pewną śmierć. Z tego powodu przygotowano jedzenie na dziewięć dni, a dziesiątego Łajka miała otrzymać zatrutą porcję jedzenia. Wszystko dlatego, że technologia pozwalała na zapas tlenu wyłącznie na ten okres.

Długo utrzymywano, że Łajka wytrzymała w kapsule kilka dni. Dopiero w 2002 roku okazało się, że zmarła po siedmiu godzinach. Winna nie była, jak początkowo podano do wiadomości publicznej, hipoksja, czyli niedostateczna ilość tlenu tkankach. Naukowcy nie chcieli ujawnić, że od kapsuły nie odłączyła się rakieta nośna, co spowodowało przegrzanie psa, gdy temperatura wewnątrz wyniosła 40 stopni Celsjusza. Co więcej, pies Łajka, według zapisów urządzeń monitorujących życie, odczuwał silny stres, który przyspieszył śmierć.

Docelowo bohaterski pies miał polecieć w misję samobójczą. Komory nie chciano sprowadzać z powrotem, bo nie było to istotne dla celów naukowych.

Dlaczego pies Łajka umarł w imię nauki?

Łajka była pierwszym psem wysłanym na orbitę okołoziemską. Wszystko dlatego, że szykowano się do lotów kosmicznych ludzi. Zanim pojawił się człowiek w kosmosie, dokładano wszelkich starań, aby zbadać wszystkie elementy potrzebne dla jego przeżycia. Sława psa Łajki, który osiągnął stan nieważności jako kosmonauta w przestrzeni kosmicznej, to tak naprawdę efekt ludzkiej potrzeby rozwoju.

Łajka nie była jedyna

Warto dodać, że pies Łajka nie jest jedynym organizmem żywym, który testował loty kosmiczne przed człowiekiem. W kosmos wysyłano bowiem najpierw nasiona roślin, w tym zbóż, potem muszki owocówki i różne gatunki zwierząt, m.in. myszy i małpy. Niektóre historie kończyły się tragicznie, jak wysłana w 1960 roku eksploracja w ramach misji Korabl-Sputnik 3. Wtedy doszło do zapłonu komory, w której spłonęły Pcziołka i Muszka, dwie suczki. Pierwszym sukcesem był lot, w którym udział brały Biełka i Striełka. W satelicie Sputnik 5 zostały wysłane wraz z myszami, bakteriami, nasionami i muszkami owocowymi w lot orbitalny i go przeżyły.

Inna historia dotyczy dwóch psów, które w 1966 roku odbyły najdłuższy lot na niskiej orbicie okołoziemskiej. Wietierok i Ugolok zostały wystrzelone w biosatelicie Kosmos 110 z kazachskiego kosmodromu Bajkonur. Cena za ich trwający 23 dni lot była wysoka. Choć zwierzęta wróciły na Ziemię, nie były w dobrym stanie. Stwierdzono u nich m.in. odleżyny i utratę sierści pod kamizelkami, a także osłabienie, tachykardię, wzmożone pragnienie. Zostały otoczone dożywotnią opieką w specjalnym wiwarium. Według informacji jest prawdopodobne, że miały również potomstwo.

Wizerunek Łajki współcześnie

Choć udział zwierząt w wyścigu kosmonautycznym między krajami świata był nieunikniony, dziś patrzy się na niego inaczej. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że historia psa Łajki i tak nie miała skończyć się dobrze. Wiadomo, że suczka wydała z siebie ostatni oddech po czwartym z ponad 2500 okrążeń Ziemi. Dziś taka idea budziłaby o wiele więcej kontrowersji niż wtedy, kiedy Nikita Chruszczow oczekiwał od swoich naukowców międzynarodowego sukcesu statku kosmicznego.

Sława Łajki nie zanika jednak pomimo lat. Pies Łajka pojawia się w wielu dziełach kultury, m.in. powieściach, komiksach, utworach muzycznych, bajkach czy nawet nowoczesnych grach. Oznacza to, że pies Łajka w kulturze jest nadal obecny, a jego historia wzrusza i budzi kontrowersje. Wizerunek suczki widniał też na znaczkach kilku państw, choć najbardziej znany jest znaczek pocztowy z Rumunii.

Historia Łajki, a raczej jej znaczenie dla rozwoju, zostało też podkreślone przez samych Rosjan. W Moskwie, w otoczeniu Państwowego Instytutu Badawczego Medycyny Wojskowej Rosyjskiego Ministerstwa Obrony znajduje się pomnik psa. Ma on wyjątkowe znaczenie, bo przypomina rakietę przeistaczającą się w dłoń człowieka. Na niej siedzi pies Łajka.

Nie da się ukryć, że historia lotów kosmicznych nie jest pełna chwały dla gatunku ludzkiego. Zanim człowiek pojawił się w kosmosie, wiele zwierząt oddało życie. Historia psa Łajki jest najgłośniejsza, bo długo uważano, że suczka przeżyła kilka dni podczas lotu. Dopiero odtajnione akta pokazały, że jej śmierć prawdopodobnie była bolesna, pełna samotności i przebiegła w nienaturalnych dla niej warunkach. Warto pamiętać, że to cena za dzisiejsze sukcesy lotnictwa kosmicznego.

Fot. główne via Wikipedia (domena publiczna)

Jaka woda do akwarium będzie najlepsza – miękka, twarda czy może mineralna?

jaka woda do akwarium

Osoby zaczynające swoją przygodę z akwarystyką bardzo często zastanawiają się, jaka woda do akwarium sprawdzi się najlepiej. Pojawiają się pytania, czy można używać wody z kranu, mineralnej lub niegazowanej. Z tekstu dowiesz się, czy woda destylowana nadaje się do zbiornika z rybami. Podpowiemy także, jakie kroki należy poczynić, aby osiągnąć pożądane parametry.

Jaka woda do akwarium sprawdzi się najlepiej?

Odpowiedź jest prosta. Należy użyć takiej, która spełnia określone wymogi gatunkowe rybek przez ciebie wybranych. To od jej jakości zależało będzie zdrowie i samopoczucie ryb akwariowych. W jaki sposób zatem sprawdzić, jaka woda do akwarium będzie dobra?

Temperatura wody w akwarium

Jeśli wybrałeś już gatunki ryb do swojego akwarium, powinieneś zapewnić im wodę o temperaturze odpowiedniej do zdrowego ich rozwoju. Nie wystarczy po prostu zapełnić zbiornik cieczą, powinieneś uprzednio podgrzać ją do wymaganej wartości. Większość wodnych stworzeń najlepiej czuje się w temperaturze od 20 do 24 stopni, jednak zdarzają się wyjątki. Powinieneś zawczasu zaopatrzyć się w grzałkę z termostatem, która pomoże utrzymać określoną temperaturę na danym poziomie.

Odczyn – zadbaj o odpowiednie pH wody

Odczyn wody to nic innego jak poziom stężenia jonów wodorowych pH. Warto na początku swojej przygody z akwarystyką zapamiętać, że wartości pH poniżej 7 charakteryzują odczyn zasadowy, powyżej 7 kwaśny, a równy 7 to obojętny. W zbiorniku hodowlanym najlepiej utrzymać wartości między 6 a 8, a idealnie byłoby uzyskanie odczynu obojętnego, ponieważ jest najlepiej tolerowany przez większość rybek.

Poziom pH możesz sprawdzić za pomocą miernika, który kupisz w każdym sklepie akwarystycznym. Jeśli jest za niski lub zbyt wysoki, będziesz musiał szybko zareagować, stosując specjalne preparaty. One także powinny być dostępne w większości sklepów zoologicznych.

Twardość wody – na jakim powinna być poziomie?

Do podlewania większości roślin wystarczy twarda bądź średnio twarda woda, jednak ryby wymagają wody miękkiej, dlatego nie może to być woda bezpośrednio z kranu czy butelki. Twardość wody możesz zmierzyć specjalnymi testerami, które dostępne są w hobbystycznych sklepach akwarystycznych. Chcąc zmiękczyć ciecz, należy do zbiornika dodać wody destylowanej, przefiltrować twardą wodę przez torf lub zastosować specjalistyczne preparaty.

Jeśli w wyniku testu dowiedziałeś się, że woda jest zbyt miękka, pod żadnym pozorem nie wolno dolewać nieprzefiltrowanej kranówki, ponieważ może to nawet doprowadzić do śmierci ryb. Zdecydowanie lepszym pomysłem będzie zwiększenie twardości poprzez dodanie wody twardej, wcześniej przefiltrowanej przez materiał z wapniem lub z pomocą odpowiednich preparatów. Na ogólną twardość główny wpływ ma zawartość magnezu i wapnia.

Zasobność w tlen i czystość wody

Znasz już podstawowe parametry i wiesz, jaka woda do akwarium będzie najlepsza. Nie można jednak zapomnieć o dwóch nie mniej ważnych elementach. Zasobność wody w tlen jest bardzo istotna, a zwiększyć ją można jedynie poprzez posadzenie dodatkowych roślin, które pełnią nie tylko rolę ozdobną. Żeby mogły rosnąć i się rozwijać, ważne jest odpowiednie oświetlenie akwarium i regularne wymiany wody. Do oczyszczania zbiornika idealnie nadają się specjalne filtry z pompą.

Czy można do akwarium wlewać wodę z kranu?

Odpowiedzmy sobie raz na zawsze na powracające pytanie o kranówkę. Wlanie jej do akwarium wydawać by się mogło najłatwiejszym rozwiązaniem. Mimo że wraz z upływem lat jej jakość znacznie się poprawiła, to nadal nie powinieneś jej wykorzystywać do zapełnienia zbiornika z rybkami. Zawiera mnóstwo szkodliwych substancji, jak na przykład chlor, i posiada niestabilne parametry. Z tekstu dowiedziałeś się już, jaka woda do akwarium jest odpowiednia.

W jaki sposób uzdatnić wodę?

Nim napełnisz akwarium, woda powinna zostać poddana obróbce chemicznej. Zarówno przed wpuszczeniem zwierząt do zbiornika, jak i przy każdej wymianie. Możesz do tego wykorzystać wodę z kranu, ale powinna ona odstać minimum 24 godziny w osobnym naczyniu. Po tym czasie chlor odparuje, a ciężkie metale opadną na dno. Warto zaopatrzyć się w specjalny uzdatniacz i żywe kultury bakterii. Pomoże to przyspieszyć cały proces zapewnienia odpowiednich warunków dla ryb i roślin.

W sieci krąży wiele mitów i nieprawdziwych informacji. Doświadczony akwarysta wie, że nie należy zapełniać zbiornika tylko i wyłącznie wodą destylowaną, służy ona jedynie do obniżania soli wapnia. Nie powinno się też używać do tego kranówki, ponieważ może to zabić całą populację w akwarium. Dokładnie zapoznaj się z wymaganymi parametrami wody i dowiedz się, jak powinno wyglądać przygotowanie wody, nim wpuścisz do niej rybki.

Akwarystyka to piękne i wciągające hobby wymaga od ciebie jednak sporo pracy i wysiłku, żeby utrzymać rybki w zdrowiu. Dbaj o nie, zapewniając odpowiednio zbilansowany i dobrej jakości pokarm, zapewnij wystarczającą ilość kryjówek i roślinności. Musisz też zawsze wiedzieć, jaka woda do akwarium jest odpowiednia w przypadku obsady twojego zbiornika. Zapewni to odpowiedni komfort życia i dobre zdrowie twoim zwierzętom.

Czy warto szukać promocji w gazetkach promocyjnych?

gazetki promocyjne

Gazetki nie tylko w formie papierowej

Gazetki promocyjne są z nami już od wielu, wielu lat. Kiedyś występowały one jedynie w formie papierowej. Każdy z nas przypomina sobie czasy, w których oczekiwało się listonosza, czy też kolportera, który przynosi nowe gazetki. Obecnie wygląda to już troszkę inaczej. 

Obecnie wciąż są wydawane gazetki promocyjne w formie papierowej, ale dużo firm z tego rezygnuje. Wiadomo, że teraz przykłada się sporą wagę do ekologii oraz otaczającego nas środowiska. Doskonale wiemy, że marnowanie papieru nie jest postępowaniem zbyt ekologicznym. 

Sporo osób dzisiaj wszystkiego poszukuje w sieci. Bardzo cieszy nas to, że gazetki wielu sklepów znajdziemy w formie online. Do gazetek w formie pdf mamy szeroki dostęp, możemy sobie je przeglądać, kiedy tylko mamy ochotę, a na dodatek zawsze zdążymy skorzystać z promocji. Z gazetkami papierowymi były różnie. Czasami jednodniowe opóźnienie dostawy, mogło skutkować, że artykuły na promocji, na których nam najbardziej zależało, po prostu zostaną wyprzedane. Nie była to sytuacja, która by nas cieszyła. 

W którym sklepie znajdziemy największe promocje?

Obecnie sklepy bardzo mocno między sobą konkurują. Widzimy to w zasadzie na każdym kroku. Chcą za wszelką cenę przyciągnąć do siebie klientów. Na tym właśnie zyskują tylko i wyłącznie klienci. Sporo sklepów szaleje z promocjami, a w naszym portfelu pozostają oszczędności. Niezwykle nas to cieszy.

Które sklepy oferują największe promocje? Nie można tego jednocześnie stwierdzić, ale na pewno sporo ciekawych i przede wszystkim sporych promocji możemy się spodziewać po sklepie Kaufland. Gdy przejrzymy Kaufland gazetka, to tak naprawdę od razu rzucają się nam w oczy promocje w wysokości nawet czterdziestu procent. 

Warto na pewno wyrobić u siebie taki nawyk, że przed zakupami przeglądamy właśnie gazetki i poszukujemy produktów w promocji. Specjaliści od zakupów i oszczędzania mówią zgodnie, że w ten sposób można sporo zaoszczędzić. Nowe gazetki pojawiają się co tydzień, a więc mamy naprawdę szerokie pole do popisu. Nie ma co narzekać na ceny. Wyróbmy sobie sposób na zakupy i zapisujmy kwoty, które udało się zaoszczędzić. Po tygodniu, miesiącu, jak i po roku będziemy pod wrażeniem kwot, który udało się nam zaoszczędzić. Rzeczywiście coś w tym jest. Tylko tak dalej. 

Takie podsumowania naprawdę sporo nam dadzą. Warto do swojej metody przekonywać także inne osoby, aby innym także udało się zaoszczędzić. 

Skóra barania dla psa – dlaczego przypadnie do gustu także twojemu czworonogowi?

puppy

Barania skóra, czyli naturalny gryzak dla twojego pupila

To, że twój pies znowu zniszczył chodnik w przedpokoju, czy zaatakował skórzany pasek od spodni, nie jest ani wyrazem agresji, ani nieposłuszeństwa. Jest to instynktowne, naturalne zachowanie dla tego gatunku.

Dawniej pies, aby przeżyć i napełnić swój brzuch, musiał polować. Do tego, aby złapać i zabić zwierzynę, potrzebne mu były sprawne, silne szczęki. Mimo że dziś psy dostają gotową, suchą lub mokrą karmę, to ciągle ćwiczą one polowanie.

Zdobyczą twojego pupila mogą być twoje trampki, ulubiona zabawka twojego dziecka, a nawet ważne, pozostawione w nieodpowiednim miejscu dokumenty. Aby takie przedmioty nie wzbudzały zbyt dużego zainteresowania zwierzaka, warto podać mu gryzak – świetnie sprawdzi się np. skóra barania.

Skóra barania – kawałki do gryzienia, które są w pełni bezpieczne dla Twojego psa

To nieprawda, że pies może żuć i gryźć cokolwiek. Niektóre gryzaki, które wybierze sobie czworonóg spośród domowych przedmiotów, a nawet gadżety produkowane z myślą o zwierzętach, mogą być groźne dla jego zdrowia.

Dla twojego pupila szczególnie niebezpieczna może okazać się prasowana skóra. Jej kawałki są odpadem produkcyjnym w garbarniach – przechodzi ona przez złożony proces obróbki. Aby pozbyć się z niej sierści, kąpię się ją najczęściej w siarczku sodu. Następnie jest ona wybielana – poprzez użycie silnych środków chemicznych. Natomiast do tego, aby uformować kawałki skóry w gryzak, wykorzystywany jest klej.

W ten sposób powstają np. patyki owinięte kawałkami skóry, małe skórzane buciki czy kości. Mimo że twojemu psu mogą przypaść one do gustu, to będą one toksyczne dla twojego pupila.

Dlaczego barania skóra jest doskonałym wyborem dla psa?

Jeśli zależy ci na tym, aby twój pies miał dobrą zabawą, a jednocześnie chcesz zadbać o jego zdrowie, wybierz możliwie najmniej przetworzony gryzak. Dobrze sprawdzi się np. barania skóra – kawałki, które będą smakować twojemu pupilowi, a jednocześnie sprawią mu mnóstwo frajdy.

Taki gryzak ma szerokie zastosowanie i jest czymś więcej niż zwykłą zabawką czy przysmakiem. Pozwala on zaspokajać psu instynktowną potrzebę żucia, szarpania lub gryzienia.

Skóra barania dla psa, jako sposób na rozładowanie emocji

W sytuacjach stresowych psy często gryzą buty i ubrania swoich właścicieli. Takie zachowanie zdarza się, gdy zostają na dłużej sami w domu. Jeśli po powrocie z pracy zobaczyłeś rozszarpaną poduszkę, spraw swojemu zwierzakowi naturalny gryzak.

Żucie czy podgryzanie skóry baraniej może pomóc psu rozładować stres i go uspokoić. Ponadto jest to zajęcie, które pochłonie twojego pupila na dłużej – próby rozerwania takiego gryzka będą dla niego sposobem na zabicie nudy.

Żucie baraniej skóry jako sposób na zadbanie o higienę jamy ustnej czworonoga

Pies instynktownie wie, jak zadbać o swoje zdrowie. Dlatego gryząc pluszaki czy dziecięce zabawki, jednocześnie troszczy się o stan swojej jamy ustnej.

W tym, aby zadbać o zęby zwierzaka, pomoże też barania skóra. Jej żucie to doskonały sposób na pozbycie się płytki nazębnej, która jest przyczyną próchnicy. Ponadto podczas jej gryzienia zwiększa się produkcja śliny, co również ma dobry wpływ na zdrowie jamy ustnej zwierzaka.

Skóra barania dla psa – nagroda dla zwierzaka

Pamiętaj też, że kawałki baraniej skóry to dla twojego pupila smaczny kąsek. Wykorzystaj ten fakt podczas tresury. Kiedy pies będzie reagował na komendy, w nagrodę wręcz mu taki naturalny przysmak. To bezpieczny, zdrowy i pozwalający zrealizować potrzebę żucia oraz gryzienia psi smakołyk. Taka nagroda zajmie psa na dłużej i przysłuży się także jego zębom.

Plecak dla psa – kiedy go używać i jaki model wybrać?

plecak dla psa

Wybierasz się na dłuższą wyprawę, ale nie wiesz, czy twój pies będzie w stanie pokonać wyznaczony dystans? Jest kilka rozwiązań, które mogą być odpowiednie. Możesz na przykład zdecydować się na torbę lub plecak dla psa. Oczywiście pod warunkiem, że twój podopieczny potrafi spokojnie odpocząć, będąc zamkniętym w odpowiednio przystosowanej do jego potrzeb przestrzeni. Warto wcześniej przeprowadzić kilka testów, czy faktycznie pies czuje się w torbie lub plecaku komfortowo.

Plecak dla psa – czy będzie odpowiedni dla wszystkich psów?

Nie. Przede wszystkim duże i bardzo duże rasy nie nadają się do takiego transportu, ponieważ nie produkuje się tak dużych plecaków ani toreb. Ograniczeniem są również możliwości samej osoby noszącej, która prawdopodobnie nie byłaby w stanie poruszać się z obciążeniem przekraczającym kilkadziesiąt kilogramów. Jest to więc opcja tylko i wyłącznie dla posiadaczy bardzo małych i małych czworonogów.

Kiedy zdecydować się na zakup plecaka dla psa?

Jeśli masz mniejszego psa, który jest na przykład starszy albo takiego, któremu stan zdrowia nie pozwala na dalsze wędrówki, plecak dla psa będzie odpowiednim rozwiązaniem. Wiele osób zabiera go na przykład w góry, gdzie warunki na dłuższe wyjścia z psem są niekiedy zbyt wymagające. Sprawdzi się również podczas dalszych wypraw za miasto. Niekoniecznie na rower – gdyby doszło do upadku, pies może zostać przygnieciony!

Większość plecaków jest przystosowana również do przenoszenia w nich kotów. Wielu świadomych opiekunów w ten sposób zaspokaja potrzeby kociej eksploracji w bezpieczny i odpowiedzialny sposób.

Na to musisz zwrócić uwagę

Najważniejszy jest rozmiar. Plecak na psa musi mieć odpowiednią wielkość, a także udźwig dostosowany do twoich potrzeb. Pies czy kot musi czuć się w tego typu transporterze swobodnie. Niezbędne są oczywiście siatki ułatwiające dostęp powietrza, a także mocowanie wewnątrz – żeby można było przyczepić szelki psa. Wypadnięcie czworonoga z wysokości mogłoby być niebezpieczne. Jakość wykonania również ma znaczenie – im lepsza, tym trwalszy będzie plecak dla psa.

Nosidła, które umożliwiają noszenie psa w pozycji pionowej, w jakiej nosi się ludzkie dzieci, nie są odpowiednie dla zwierzęcia. Unieruchomienie w nienaturalnej dla pupila pozycji jest dla niego nie tylko stresujące, ale też szkodliwe dla jego zdrowia. 

Cena plecaka dla psa

Plecak do noszenia psa znajduje się w ofercie wielu polskich i zagranicznych producentów. Jego cena uzależniona jest od wielkości, a także jakości wykonania. Najbardziej podstawowe, ale niestety nietrwałe, można kupić już za 70 złotych. Kierowanie się niską ceną to jednak nie zawsze najlepszy wybór, ponieważ pupil może nie czuć się w nim komfortowo, dla noszącego plecak może być niewygodny i nieergonomiczny, a dodatkowo, z uwagi na słabą jakość, produkt może szybko się zepsuć. 

Najdroższe plecaki dla psa kupisz za nawet 300 zł. Są na pewno najeżone gadżetami, ale nie zawsze potrzebnymi. Kluczem w tej sytuacji będzie określenie potrzeb i wyśrodkowanie – jeśli plecak ma być używany sporadycznie, nie ma sensu przepłacać.

Nie tylko plecak – alternatywne rozwiązania

Na rynku znaleźć można również nosidła i torby na ramię dla psów. Warto jednak pamiętać, że nie są one wygodne i bezpieczne, a także ergonomiczne. Duże lepsze są transportery z usztywnionymi ściankami, które zapewniają odpowiednio dużo miejsca czworonogom. Obok plecaków są jeszcze wózki spacerowe, a także odpowiednio dobrane torby. Pełnią one podobną funkcję.

Twój pies również może nosić plecak!

Warto wspomnieć, że poza plecakami do noszenia psów, są również… plecaki dla psów. Tworzone są one z myślą o zakładaniu ich czworonogom, które mogą dzięki temu transportować większe lub mniejsze przedmioty. Te projektowane są głównie z myślą o psach średnich i dużych. Plecaki z obciążeniem dla psów są również stosowane do przeprowadzania specjalistycznych treningów.

Plecak dla psa to praktyczne rozwiązanie, które może okazać się pomocne podczas transportowania mniejszych czworonogów. Kupując jeden z wielu dostępnych na rynku modeli, zwróć uwagę na udźwig oraz jakość wykonania. Pies musi czuć się w takiej przestrzeni komfortowo, mieć dostęp powietrza i możliwość wygodnego ułożenia się. Jeśli natomiast szukasz plecaka na plecy twojego psa, przede wszystkim dobieraj go według wymiarów swojego podopiecznego.

Psi język – poznaj mowę ciała psa. Komunikacja z czworonogiem

psi język

Z artykułu dowiesz się, jak poprawnie interpretować sygnały wysyłane zarówno przez twojego psa, jak i bezpańskie zwierzęta. Poznasz psi język i nauczysz się stosowania odpowiednich gestów rozumianych przez czworonogi.

Psi język – z czego się składa mowa psa?

Psy komunikują się na wiele różnych sposobów, używając do tego sygnałów werbalnych i niewerbalnych. Do pierwszych należy między innym szczekanie, popiskiwanie, wycie czy warczenie. Jednak prawdziwym kluczem do zrozumienia twojego pupila jest mowa ciała. W psim języku do komunikacji niewerbalnej wykorzystywane są praktycznie wszystkie mięśnie i każda część ciała czworonoga. Mowa ciała służy najczęściej do komunikacji z innymi osobnikami tego samego gatunku, ale ty też możesz czerpać z niej garściami.

W obserwacji psiego języka szczególną uwagę należy zwrócić na język, uszy, głowę i pysk zwierzęcia. Co ciekawe, w drodze ewolucji psy wykształciły o wiele więcej mięśni głowy, dookoła oczu i pyska, aby móc lepiej się komunikować z człowiekiem, niż mają ich wilki. Pozostaje ci nauczyć się podstawowych sygnałów wysyłanych przez ciało pupila, o czym przeczytasz w dalszej części artykułu.

Mowa ciała psa – oznaka strachu

Nauka psiego języka jest prosta, ale musisz zapomnieć wszystko, co do tej pory wiesz. Dla przykładu pozycja, która w bajkach i filmach interpretowana jest często jako przepraszająca, wcale taką nie jest. Na pewno kojarzysz pozycję czworonoga, w której całe ciało jest skulone na ugiętych łapkach, ogon schowany pod siebie, a uszy położone wzdłuż głowy. W filmach taki psiak przedstawiany jest najczęściej po tym, kiedy coś nabroi.

Wyżej wymieniona pozycja nie znaczy jednak, że piesek cię przeprasza czy czegoś żałuje. Zwierzęta nie odczuwają takich emocji i nie czują żalu. Jest to poza świadcząca o strachu przed karą lub po prostu wyrażająca zaniepokojenie i niepewność. Towarzyszy temu często położenie się na grzbiecie i odsłonięcie brzucha na znak uległości.

Sygnały uspokajające

Sygnały uspokajające pojawiają się zazwyczaj przed tymi oznaczającymi strach. Pies poprzez różne czynności sam próbuje się uspokoić. Zaniepokojone zwierzę mruży oczy i próbuje unikać kontaktu wzrokowego. Uszy mogą być położone wzdłuż głowy lub delikatnie będą się poruszały, co oznacza, że pies jest czujny, nasłuchuje i próbuje przygotować się na rozwój sytuacji.

Znaki, które dodatkowo świadczą o zaniepokojeniu, to kompulsywne oblizywanie się. Pies może też zacząć ziewać i drapać się lub ustawiać do ciebie bokiem. Jeśli zauważysz takie zachowanie, warto odwrócić uwagę pupila jakimś smakołykiem, komendą lub zabawką. Co ciekawe, ziewanie u psów jest zaraźliwe, podobnie jak u ludzi. W momencie, kiedy zauważysz, że twój pupil się stresuje, możesz zacząć ziewać, co spowoduje, że i psu się to udzieli i zacznie się uspokajać.

Pies agresywny – w jaki sposób komunikuje chęć do konfrontacji?

Psi język nie jest trudno odczytywać. Szczególnie łatwo zauważyć, kiedy zwierzę jest agresywne, ponieważ wysyła jasne sygnały. Już sam wygląd zwierzęcia, którym rządzi złość, potrafi przerazić osobę kompletnie nieznającą mowy ciała.

Zwierzę agresywne zachowuje się w bardzo charakterystyczny sposób. Każdy mięsień ciała jest napięty do granic możliwości. Ciężar ciała przenoszony jest na przednie łapy, głowa nisko, a wzrok skupiony na celu. Często takiemu zachowaniu towarzyszy położenie uszu wzdłuż głowy, szczekanie i warczenie oraz szczerzenie zębów. Sierść na grzbiecie może być postawiona w pióropusz. Ogon zdenerwowanego psa może się poruszać, ale nie myl tych nerwowych ruchów z merdaniem! Jeśli występują w powyższym kontekście, nie jest to gest powitania!

Jeśli spotkasz na swojej drodze takiego psa, nie krzycz na niego, nie wykonuj gwałtownych ruchów. Najlepszym sposobem jest powolne i ostrożne wycofanie się, żeby zwiększyć dzielący was dystans. Unikaj bezpośredniego kontaktu i postaraj się ustawić do niego bokiem. Jest to gest mówiący, że nie jesteś zagrożeniem. Staraj się nie patrzeć psu w oczy, by go nie prowokować.

Komunikowanie chęci do zabawy

To kolejne po agresji zachowanie, które bardzo łatwo rozpoznać. Pies skory do zabawy może wyciągać do ciebie przednie łapy, uginając grzbiet w ukłonie. Zwierzę w tej sytuacji często też macha wesoło i swobodnie ogonem, trąca łapką, nosem, a nawet delikatnie podgryza. W zależności od rasy i charakteru pupila może pojawić się zachęcające do zabawy szczekanie, a pysk jest najczęściej półotwarty.

Zrelaksowany pies

Główną oznaką, że twój pies jest spokojny i zrelaksowany będzie rozluźnienie całego ciała i brak widocznego napięcia mięśni. Pysk twojego pupila powinien być przymknięty lub delikatnie otwarty, ogon ułożony na posłaniu, uszy nasłuchujące, ale bez oznak niepokoju. Takie zachowanie najłatwiej zaobserwować, kiedy pies jest zmęczony i udał się na odpoczynek.

Jak rozpoznać, że pies jest skupiony?

Psi język pełni funkcję komunikacyjną między osobnikami tego samego gatunku. Oznaki skupienia zwierzęcia informują innych, że dzieje się coś wartego uwagi. Najłatwiej je zauważyć, kiedy zwierzę obserwuje ptaki czy inne małe zwierzęta albo w trakcie zabawy, kiedy oczekuje, aż właściciel rzuci mu ulubioną piłkę.

Skoncentrowanie na obiekcie wymaga od czworonoga nieustannej czujności. Widać je od razu po uszach, które najczęściej są postawione, skierowane do przodu i nasłuchują każdego dźwięku. Zwierzę wyciąga również szyję i unosi głowę wysoko. Jeśli skupienie wywołane jest chęcią zapolowania, pupil może unieść i zgiąć lekko przednią łapę.

Zmęczenie

Pies, który jest zmęczony, wysyła jasne sygnały. Jeśli wywołane jest forsowną zabawą, długim biegiem lub inną aktywnością, czworonóg będzie dyszał z wysuniętym językiem. Nie zainteresuje go żadna zabawka, smakołyk i niechętnie będzie wykonywał komendy. Pamiętaj, aby zapewnić swojemu zwierzakowi stały dostęp do wody, szczególnie w upalne dni, kiedy narażony jest na wystąpienie udaru cieplnego.

Psi język jest bardzo specyficzny, dla człowieka może wydawać się nieraz agresywny. Jeśli opiekujesz się dwoma czworonogami, to dopóki ze sobą nie walczą, nie powinieneś reagować. Sporadyczne powarkiwanie jest całkowicie normalne. Zmęczony pies może wysyłać w ten sposób sygnały drugiemu osobnikowi, żeby dał mu spokój, ponieważ nie jest zainteresowany zabawą czy jakąkolwiek interakcją.

Warto zwrócić uwagę na swojego pupila, czy zmęczenie nie jest objawem choroby. Następujące po dużym wysiłku jest całkowicie naturalne, jednak jeśli pies jest ciągle osowiały, nieskory do zabawy, może to być objawem choroby i wymagać kontaktu z weterynarzem.

Psi język jest bardzo bogaty i wiele możesz się dowiedzieć o aktualnym stanie psychicznym i fizycznym swojego pupila. Warto znać podstawowe gesty mowy ciała, ponieważ ułatwi ci to zadbanie o pupila w jak największym stopniu.

Dziwne koty – poznaj top 10 najdziwniejszych ras kotów

dziwne koty

W artykule zaprezentujemy nietypowe, ciekawe zwierzęta, o których istnieniu nie wie wiele osób. Dowiesz się, czym charakteryzuje się 10 najciekawszych ras dziwnych kotów. Podpowiemy ci także, których z nich nie kupować ze względu na dobro samych zwierzaków.

Kot lykoi – mruczek wilkołak

Lykoi to rasa, która powstała w sposób naturalny. U amatorów kocich wdzięków wywołuje bardzo skrajne emocje. Przedstawiciele rasy bardzo przypominają bajkowe wilkołaki. Charakteryzują się zmierzwioną sierścią płową lub czarną. Gen lykoi odpowiedzialny za mutację powoduje, że miejscami torebki włosowe nie utrzymują włosów, przez co tworzą się na ciele kota łyse plamy. Futro wypada najczęściej w okolicach pyszczka, oczu, polików i na brzuchu.

Kot szkocki zwisłouchy – posiadacz nietypowych uszu

Zwisłouchy z pewnością zasługuje na miano dziwnego kota. Rasa powstała na skutek ingerencji człowieka poprzez celowe krzyżowanie gatunków. Cechą charakterystyczną tych zwierząt są małe, zaokrąglone, wywinięte na zewnątrz i szeroko osadzone uszy. Posiada miękką i puszystą sierść, przez co przypomina pluszowego misia. Mruczki są bardzo łagodne i przyjazne wobec człowieka, uwielbiają długie pieszczoty i chętnie im się poddają.

Gen odpowiadający za nietypowy wygląd uszu niestety powoduje też kłopoty ze słuchem u przedstawicieli tej rasy, która nawet w Szkocji nie jest w pełni uznana przez specjalistów.

Munchkin – kontrowersyjna rasa

Munchkin to zdecydowanie jeden z bardzo dziwnych kotów świata i zarazem najbardziej skrzywdzonych przez człowieka. Cechą charakterystyczną tej odmiany są bardzo krótkie nóżki. Niektórym wydaje się to bardzo urocze i piękne, jednak zwierzęta bardzo często cierpią z tego powodu na różne schorzenia genetyczne i wysoką śmiertelność płodów. Koty tej rasy cechują się niebywałą inteligencją i odwagą. Mimo specyficznej budowy ciała nie mają problemów z poruszaniem się i wspinaczką.

Kot elfi – bezwłosy nietoperz

Dziwne koty tej rasy bardzo przypominają sfinksy, po których przejęły gen odpowiadający za brak futra. Po amerykańskim curlu odziedziczyły natomiast duże zawinięte uszy. Przedstawiciele tego gatunku wyglądają jak łyse nietoperze czy wampiry ze starych horrorów. Zwierzęta te wymagają nieustannej pielęgnacji, cierpią na wiele genetycznych schorzeń i nie mogą podobnie jak filmowe wampiry wychodzić na słońce. Nie nadają się do domu wychodzącego.

Cornish rex – kociak o wielkich uszach

Cechą charakterystyczną rasy cornish rex jest bardzo miękkie i poskręcane futerko oraz olbrzymie stojące uszy. Zwierzęta tej rasy są bardzo zwinne i energiczne, określa się je jako ekstrawertyczne, przyjacielskie i ciekawe świata. Pochodzą z Wielkiej Brytanii, a najczęstsze ubarwienie u nich występujące to niebieskie, liliowe, rude i czarne. Nie zaobserwowano, żeby cierpiały z powodu chorób genetycznych.

Manx – koci królik

Jest to kolejna kontrowersyjna rasa, którą stworzył człowiek dla swojego kaprysu. Te dziwne koty charakteryzują się nietypową budową ciała. Rodzą się bez ogonów, z tylnymi łapkami zdecydowanie dłuższymi od przednich. Przedstawiciele tej krzyżówki to zwierzęta inteligentne i bardzo ciekawskie, nie zalecamy jednak ich kupna i napędzania popytu. Koty rasy manx cierpią na wiele wrodzonych chorób genetycznych, a brak ogona utrudnia im poruszanie się i utrzymanie równowagi.

Selkirk rex – uroczy kudłaty mruczek

Koty rasy selkirk rex wyróżniają się na tle genetycznych dziwaków niebywałym zdrowiem. Nie są u nich znane żadne wrodzone wady genetyczne. Przez swoją nietypową sierść często porównywane są do mopa. Futerko jest bardzo poskręcane i wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Zwierzęta tej odmiany są bardzo spokojne i zrównoważone, uwielbiają towarzystwo ludzi i chętnie towarzyszą człowiekowi w wielu domowych czynnościach.

Kot sfinks – najpopularniejszy z dziwnych kotów

Wymieniając dziwne rasy kotów, nie sposób nie wspomnieć o sfinksach. Ich geny wykorzystywane są tworzenia wielu innych odmian kociaków. Odmiana charakteryzuje się brakiem sierści, posiadają co prawda delikatny meszek pokrywający skórę, ale jest prawie niezauważalny. Z tego też powodu wymagają nieustannej pielęgnacji i należy chronić je przed słońcem, które może doprowadzić nawet do poparzenia.

Inną wyróżniającą je cechą jest mocno pofałdowana skóra, przypominająca suszoną śliwkę lub mistrza Yodę. Sfinksy mają też skłonność do wielu problemów skórnych, w tym infekcji grzybicznych. Kociaki są bardzo towarzyskie, psotne i ciekawskie.

Kurylski bobtail – wyspiarski dziwak

Bobtail to kolejny przedstawiciel rasy dziwnych kotów, u których nie wykształcił się ogon. Odmiana powstała jednak w sposób naturalny w okolicach wysp japońskich. Ograniczony teren sprzyjał rozprzestrzenianiu się nietypowego genu. Co poza ogonem rzuca się jeszcze w oczy? Koty kurylskie to całkiem duże osobniki, mogą ważyć nawet do 7,5 kilograma. Ich ciała są bardzo muskularne, silne, a jednocześnie smukłe.

Występują we wszystkich wariacjach kolorystycznych, a u białych kotów często występują niebieskie oczy, a nawet każde oko innego koloru. Spotykana jest odmiana krótko- i długowłosa.

Kot perski – dumny i elegancki

Persy to jedna z najstarszych ras świata, pochodząca z rejonów dawnej Persji, na których obecnie leży Iran. Cechą charakterystyczną rasy są szeroko osadzone, duże i okrągłe oczy oraz bardzo płaski pyszczek, jak u pekińczyka. Sierść jest puszysta i przyjemna w dotyku, nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Jest to obok sfinksa jedna z najbardziej rozpoznawalnych ras kotów na świecie.

Czy warto kupić dziwnego kota? Nim do tego dojdzie warto, abyś dokładnie sprawdził, czy dana rasa nie wykazuje skłonności do chorób genetycznych. Jeśli zależy ci na wyjątkowym kocie, to najlepszym, co możesz zrobić, jest adopcja potrzebującego zwierzaka. Raczej nie będzie on reprezentował żadnej rasy, ale z pewnością będzie oryginalny.

Ile żyją ryby? Poznaj rekordzistów nie tylko z akwariów

ile żyją ryby

Z tekstu dowiesz się co zrobić, żeby zoptymalizować długość życia ryb w twoim akwarium czy stawie. Dowiesz się, ile żyją ryby różnych gatunków i które z nich cieszą się najdłuższą żywotnością. Poznasz także rekordzistów żyjących zarówno w niewoli, jak i na wolności.

Od czego zależy długość życia ryb w akwarium?

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, ile żyją ryby. Wiele zależy od warunków, które zapewnisz im w akwarium, ale też od samego metabolizmu gatunków. Przyjęło się podział ryb na trzy grupy. Małe stworzenia dożywają do maksymalnie pięciu lat. Średniej wielkości zwierzęta (5–10 cm) przeżywają od 10 do 15 lat, natomiast duże od 15 lat. Ile żyją ryby o największych gabarytach? Rekordziści potrafią przeżyć człowieka, jednak ciężko w warunkach domowych zapewnić odpowiednie środowisko dla tych olbrzymów i jest to bardzo kosztowne.

Ile żyją ryby i dlaczego ich średnia długość życia w akwarium jest dłuższa niż na wolności?

Ryby w swoim naturalnym środowisku narażone są na wiele niebezpieczeństw. Zagrażają im drapieżniki, choroby czy zanieczyszczenia wód spowodowane przez człowieka. Zwierzęta w akwarium są pod stałą opieką akwarysty, który zauważy pierwsze oznaki choroby, dzięki czemu w większości przypadków wraz z weterynarzem jest możliwość natychmiastowej reakcji. Zwierzęta na wolności pozbawione są takich udogodnień.

Kolejnym powodem dłuższego życia ryb akwariowych jest regularne karmienie dobrej jakości pożywieniem. Ryby żyjące w naturalnych zbiornikach wodnych często mogą mieć problem ze zdobyciem odpowiedniej ilości pokarmu. Na to, ile żyją ryby, wpływają również pory roku. Podczas zimy zbiorniki wodne zamarzają, a żyjące w nich organizmy mogą mieć problem z pozyskiwaniem tlenu. Zdarzają się sytuacje, w których z tego powodu wymierają całe populacje.

Jakie czynności przybliżą cię do uzyskania oczekiwanej długości życia twoich ryb?

Przede wszystkim zadbaj o swój narybek od samego początku. Zwierzęta sprzedawane w sklepach zoologicznych są bardzo młode, w okresie wzrostu. Jest to bardzo ważny czas dla wodnych stworzeń i należy otoczyć je szczególną opieką. To, ile żyją ryby, w dużej mierze zależy od ich prawidłowego żywienia. Zadbaj o odpowiedni pokarm dla młodych ryb i nie dopuść do przekarmienia podopiecznych, ponieważ to drastyczne skraca ich żywotność. Niektóre gatunki wymagają wody o odpowiednim pH i dH. Dobieraj gatunki o podobnych preferencjach dotyczących wody, ale też takie, które bez problemu się ze sobą zsocjalizują.

Kupując akwarium, weź pod uwagę jego objętość, żeby zapewnić zwierzętom odpowiednią ilość miejsca. Przepełniony zbiornik wodny źle wpływa na dobrostan ryb i także przyczyni się do skrócenia ich życia. Zapewnij swoim podopiecznym jak najwięcej żywych roślin i kryjówek. Pamiętaj także, że im cieplejsza woda, tym szybciej przebiegają procesy metaboliczne. W skrócie ryby żyją szybciej a tym samym krócej.

Złota rybka – delikatne i wymagające pielęgnacji zwierzę

Na początku wspomnieliśmy, ile żyją ryby zaliczane do małych. Co do żywotności złotych rybek eksperci nie mają pewności. Część uważa, że maksymalny wiek, który mogą osiągnąć to 2–3 lata, inni uważają, że 10–15 lat. Znany jest jednak przypadek, gdy osobnik tego gatunku dożył 34 lat. Miało to miejsce w jednym z moskiewskich ogrodów zoologicznych.

Złota rybka jest gatunkiem delikatnym i wymaga odpowiedniej opieki i rutynowej pielęgnacji. W szczególności należy zadbać o jakość wody, częste jej wymiany i odpowiedni pokarm. Przedstawiciele tego gatunku bardzo łatwo chorują, dlatego warto regularnie kontrolować ich wygląd i zachowanie, aby szybko zareagować.

W filmach i bajkach często można zauważyć, że rybki trzymane są akwariach o kształcie kuli. Zdecydowanie odradzamy takie rozwiązanie! Każda ryba w tego typu zbiornikach czuje się źle, ma mało miejsca na ruch, ograniczoną ilość kryjówek, najczęściej niemożliwe jest zamontowanie filtra oraz grzałki, co negatywnie wpływa na żywotność zwierzęcia.

Pielęgnice – egzotyczne ryby w domowym akwarium

Pielęgnice to bardzo popularne zwierzęta akwariowe. Ile żyją ryby pielęgnicowate? Zależy od konkretnego gatunku i rodzaju. W naturalnym środowisku spotkać je można głównie w Ameryce Południowej i Afryce. Najpopularniejsze gatunki pielęgnic hodowane w akwariach to:

  • pielęgnica managuańska – w akwariach dorasta nawet do 40 centymetrów długości. Wymaga zbiornika o pojemności minimum 400 litrów, jest agresywna, ale może żyć w parach. Dożywa średnio 15 lat;
  • pielęgnica cytrynowa – to także gatunek terytorialny i agresywny. Dorasta do 35 centymetrów długości. Akwarium dla pojedynczego osobnika powinien mieć pojemność 240 litrów. W niewoli przedstawiciele tego gatunku żyją około 8–10 lat;
  • pielęgnica niebieskołuska – jest odrobinę mniejsza, dorasta do 25 centymetrów i może przebywać w jednym zbiorniku z innymi gatunkami, o ile są na tyle duże, że nie dadzą się jej zjeść. Żyją około 10 lat.

Danio pręgowany – jedna z najpopularniejszych rybek akwariowych

Danio pręgowany jest bardzo chętnie hodowany w domowych akwariach zarówno przez początkujących, jak i doświadczonych akwarystów. Rybka pochodzi z Azji i charakteryzuje się bardzo specyficznym i rozpoznawalnym ubarwieniem. Swoją popularność zawdzięcza mało wymagającej pielęgnacji, nietuzinkowemu wyglądowi i łatwości w rozmnażaniu. Dorasta do 5 centymetrów długości i dożywa 5–10 lat.

W Polsce rosnącą popularnością cieszą gatunki ryb morskich, w przypadku których również można przyjąć, że im większa ryba, tym dłużej będzie żyła. Oczywiście tu również nie bez znaczenia będzie utrzymywanie odpowiednich warunków hodowli oraz dobranie dobrze zbilansowanej diety.

Jak zadbać o żywotność ryb w oczku wodnym?

Przydomowe oczka wodne od lat cieszą się popularnością. Ile żyją ryby w tego typu zbiornikach? Wszystko zależy od wybranego gatunku. Najczęściej zarybiane są polskimi gatunkami, które mogą przebywać w wodzie cały rok. Jeśli chcesz zapewnić swoim podopiecznym jak najlepsze warunki, powinieneś zadbać przede wszystkim o jakość wody, montując odpowiednie filtry, pamiętając, że im większe oczko, tym większa wydajność urządzeń potrzebna. Zimą należy wycinać przeręble w tafli lodu, aby zwierzęta miały czym oddychać.

Karasie to jedne z częściej wybieranych ryb do oczka wodnego. Ozdobne gatunki (np. welony) dorastają do 15 centymetrów, a dożywają nawet 15 lat. Popularnością cieszą się też mniej oczywiste ryby jak jesiotry. Na wolności zdarzały się przypadki ponad stuletnich ryb tego gatunku i są one zdecydowanie rekordzistami pod względem żywotności.

Omówiliśmy już małe ryby z rodzaju karpiowatych trzymane zazwyczaj w domowych akwariach. Do oczka wodnego zaleca się jednak większe zwierzęta dorastające do 1 metra długości i 30 kilogramów wagi. Takie okazy często dożywają do 50 lat.

Jak widzisz, niełatwo odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, jak długo żyją ryby. Wiele zależy od gatunku, rodzaju zbiornika, warunków do życia i twojego zaangażowania w hodowlę.