Szynszyla (czasami określana także błędnie jako szynszyl) to wyjątkowo urodziwy gryzoń, którym marzy wiele osób. Kiedyś kojarzona głównie z przemysłem futrzarskim, dzisiaj jednak traktowana jest przede wszystkim jako przyjaciel domu. Szynszyla jest bardzo inteligentna i chętnie oswaja się z człowiekiem. Trzeba jednak zapewnić jej odpowiednią dozę uwagi i czasu.

Jak wygląda ten zwierzak? Czym się żywi? Jak długo może ci towarzyszyć jako domowy pupil? Na te pytania poznasz odpowiedzi już za chwilę!

Szynszyla – podstawowe informacje

Szynszyle pochodzą z Ameryki Południowej, gdzie zamieszkują wysokie Andy. Ich naturalnym środowiskiem jest surowy górski klimat, w którym najłatwiejszym do zdobycia pokarmem są rośliny. Właśnie dlatego są przede wszystkim trawożerne. Te gryzonie żyją w stadach.

Na wolności jest to niestety gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. Oprócz szynszyli małych występuje także szynszyla duża, czyli wiskacza peruwiańska. Dorosły osobnik szynszyli dużej waży jednak nie około 500 gramów (tyle ma szynszyla mała), ale nawet ponad kilogram. Różnice są więc znaczne.

Szynszyla mała – jak wygląda?

Szynszyle to spore gryzonie, które wyróżniają się bardzo miękkim i gęstym futerkiem. Z jednego mieszka może wyrastać nawet osiemdziesiąt włosów! Daje to niesamowity efekt, a miękkość futra tego zwierzęcia trudno porównać z czymkolwiek innym.

Szynszyla ma duże oczy i uszy, a także długi ogon, który również porośnięty jest miękkim futerkiem. Samice są nieco większe od samców. 

Umaszczenie szynszyli

W naturze występują wyłącznie osobniki o szaroniebieskim futerku. Jest ono ciemniejsze na plecach i jasne na brzuchu. Ten rodzaj umaszczenia w hodowli nosi nazwę standard. 

W warunkach hodowlanych występują również inne odmiany barwne, między innymi:

• beżowe;
• białe;
• mozaikowe;
• srebrne;
• czarne;
• pink white;
• ebony (mahoniowe);
• fioletowe;
• szafirowe;
• tan.

Szynszyla w domu 

Szynszyle to zwierzęta stadne. Mówi się mimo to, że nie tolerują tego, że do stada dołączają inne dorosłe osobniki. Nie jest to jednak prawdziwe przekonanie, choć ma pewne źródło. 

Łączenie szynszyli w stado faktycznie nie jest łatwym zadaniem. Jeżeli zwierzaki nie znają się od wczesnego dzieciństwa, powinny być łączone pod okiem doświadczonej osoby. Najlepiej, by był to hodowca lub ktoś, kto bardzo dobrze zna się na tym gatunku gryzoni. To bardzo ważne, ponieważ nieprawidłowe połączenie prędzej czy później skończy się dla tych zwierząt tragicznie. 

Czy szynszyla dobrze czuje się w samotności?

Wielu opiekunów w obawie przed taką sytuacją rezygnuje i trzyma szynszyle pojedynczo. To sytuacja zupełnie nienaturalna i bardzo krzywdząca dla tych zwierząt. Przed zakupem gryzonia powinieneś bardzo dobrze przemyśleć tę kwestię. Zastanów się, czy dysponujesz zasobami, które pozwolą ci na przeprowadzenie prawidłowego łączenia. 

Klatka dla szynszyli

Szynszyla to zwierzak, który w swoim naturalnym środowisku żyje w wysokich górach. Wybierając klatkę, kieruj się przede wszystkim jej wysokością, a nie wymiarami podstawy. Za minimalne wymiary klatki dla tych zwierząt uznaje się 70 × 40 × 100 cm.

Woliera zamiast klatki dla szynszyli?

Zamiast typowej klatki dostępnej w sklepach zoologicznych, warto rozważyć zakup woliery. Takie rozwiązanie jest szczególnie polecane osobom, które mają w domu więcej niż dwóch przedstawicieli tego gatunku.

Drewniana woliera jest wprawdzie droższa i dużo cięższa niż klatka, ma jednak liczne zalety. Wielkość można dostosować zarówno do liczebności stada, jak i do wymiarów twojego mieszkania. 

Szynszyle – czym się żywią?

Wiesz już, że szynszyla to zwierzę roślinożerne i trawożerne. Podstawą jej diety jest więc siano. Bardzo ważne jest to, aby zwierzaki miały do niego dostęp przez całą dobę. Budowa ich układu pokarmowego i stale rosnące zęby sprawiają, że szynszyle muszą bezustannie jeść. Ich żołądki bezustannie wydzielają kwasy trawienne. Już kilka godzin bez posiłku może prowadzić do owrzodzenia.

Co oprócz siana polubi szynszyla?

Bardzo ważnym elementem diety tych zwierząt są także zioła. Możesz z powodzeniem podawać im:

• pokrzywę;
• lucernę;
• babkę lancetowatą;
• mniszek lekarski;
• ostropest;
• bławatek;
• nagietek;
• korzenie cykorii;
• dziką różę;
• malwę;
• liście maliny, brzozy i czarnej porzeczki.

W diecie szynszyli ważną rolę odgrywa także granulat, który jest istotnym uzupełnieniem jadłospisu. Wybieraj dobrej jakości karmy, które są pozbawione ziaren zbóż i mają jednolitą formę. 

Szynszyla mała – pielęgnacja

Szynszyla to bardzo czysty zwierzak, który skrupulatnie dbają o higienę swojego futerka. Poświęca na to wiele czasu i bardzo nie lubi przebywać w brudnym otoczeniu. Nie przepada także za dotykiem brudnych ludzkich rąk. 

Jak dbać o wygląd szynszyli?

Czy możesz zrobić coś, aby pomóc pupilowi zachować higienę? Tak. Jednak na początku warto zaznaczyć, że szynszyli pod żadnym pozorem nie wolno kąpać ani moczyć w wodzie! 

Te gryzonie kąpią się same w piasku lub pyle wulkanicznym. Wystarczy zostawić im w klatce basenik wypełniony takim podłożem i same będą doskonale wiedziały, jak się w nim wykąpać.

Ile kosztuje szynszyla?

Ile zapłacisz za szynszylę? Cena uzależniona jest w dużej mierze od tego, skąd pochodzi zwierzak i jakie ma umaszczenie. W sklepie zoologicznym lub domowej hodowli gryzoń w umaszczeniu standard kosztuje od 80 do 150 złotych. Zdecydowanie więcej zapłacisz za zwierzęta, które mają rzadsze ubarwienia i znaczenia. 

Warto wspomnieć o tym, aby szynszyle kupować raczej od doświadczonych hodowców niż od sprzedawców w sklepach zoologicznych. W przypadku tych ostatnich prawdziwe pochodzenie zwierząt nie jest znane. 

Ile żyją szynszyle i na co chorują?

Miłośnicy szynszyli i pracujący z nimi lekarze weterynarii lubią mawiać, że zwierzęta te dzielą się na dwie grupy, czyli zdrowe i martwe. Czy to oznacza, że szynszyle nie chorują? Bynajmniej. Są natomiast mistrzami w ukrywaniu wszelkich chorób, bólu i dyskomfortu. Kiedy opiekun orientuje się, że coś jest nie tak, zazwyczaj jest już za późno, żeby cokolwiek dla zwierzaka zrobić. 

Dlaczego kontrola zdrowia szynszyli jest tak ważna?

Właśnie dlatego tak istotna jest profilaktyka. Nie sugeruj się rzekomą długowiecznością szynszyli. Zdecydowanie nie są to zwierzęta o żelaznym zdrowiu. Nieprzemyślane praktyki hodowlane doprowadziły do tego, że współcześnie, tak jak wiele innych gryzoni, są one raczej lichego zdrowia. 

Przed zakupem gryzonia zorientuj się, gdzie w twojej okolicy przyjmuje weterynarz zajmujący się gryzoniami. Najlepiej będzie, jeśli przynajmniej raz w roku zwierzak przejdzie komplet badań diagnostycznych. Konieczne są także przeglądy stanu zębów. 

Co może dolegać szynszyli?

Na jakie choroby może zapaść szynszyla? Najczęstsze kłopoty zdrowotne tych gryzoni to:

• problemy z układem oddechowym;
• wady serca;
• niewydolność nerek;
• niewydolność wątroby;
• problemy neurologiczne;
• głuchota;
• uszkodzenia mechaniczne;
• przerost zębów lub nieprawidłowy zgryz;
• nowotwory i guzy;
• udary;
• ropomacicze;
• grzybica;
• świerzb;
• uszkodzenie rogówki. 

Każdy niepokojący symptom (nawet tak z pozoru banalny, jak zmiana kondycji futra) powinien być jak najszybciej konsultowany z lekarzem weterynarii. 

Ile żyje szynszyla domowa?

Wiesz już, dlaczego musisz szczególnie dbać o szynszylę. Ile żyje ten zwierzak? Długość życia to teoretycznie około 10 lat. W praktyce jednak bywa bardzo różnie. Wiele szynszyli żyje jednak długo ponad wiek średni. Najstarsza szynszyla (mieszkająca w Wielkiej Brytanii) obchodziła niedawno swoje 27. urodziny!

Szynszyla – podsumowanie

Szynszyla to bardzo sympatyczny gryzoń, który szybko się oswaja i jest niezwykle inteligentny. Aby zapewnić jej dobre warunki do życia, musisz zadbać o to, aby miała towarzysza, przestronną klatkę z miejscem do skakania i odpowiednią dietę. Nie bez znaczenia jest także kwestia opieki weterynaryjnej, ponieważ szynszyle potrafią świetnie ukrywać swoje choroby i problemy.

SPopulacja kangurów na kontynencie australijskim wynosi 60 milionów. To oznacza, że żyje ich tam ponad dwa razy więcej niż ludzi! Co ciekawe, mieszkańcy Australii są do kangurów dużo mniej przyjaźnie nastawieni niż reszta świata. Zwierzęta te uważane są za szkodniki, a australijscy farmerzy często do nich strzelają lub rozjeżdżają je samochodami. W nas ten symbol australijskiej fauny wzbudza przede wszystkim sympatię. Czy jednak rzeczywiście znasz torbacze i potrafisz odpowiedzieć na podstawowe pytania, np. o to, co jedzą kangury? Jeśli nie, to nie masz się czym martwić. Dietę tych zwierzaków i ich życie opisujemy w naszym artykule. Zapraszamy do lektury!

Co jedzą kangury? Dieta australijskich torbaczy

Dokładna odpowiedź na pytanie o to, co jedzą kangury, zależy od tego, o jakiej konkretnie odmianie mowa i w jakich okolicznościach żyje zwierzę. Możemy jednak określić ich szerokie preferencje żywieniowe. 

Te zwierzęta są roślinożercami, anatomicznie i fizjologicznie przystosowanymi do przeżuwania pokarmów. Pomaga im w tym duży żołądek. Pod pewnym względem jest podobny do krowiego. Jego flora bakteryjna umożliwia trawienie pokarmów roślinnych, czyli bogatych w błonnik. 

Kangury w systematyce biologicznej

W systematyce biologicznej kangury można opisać w następujący sposób:

Co jedzą kangury tuż po narodzinach?

Kangury są zwierzętami absolutnie fascynującymi, między innymi ze względu na swoją przynależność do torbaczy, które rozwijają się nietypowo w pierwszych miesiącach życia. Wciąż są jednak ssakami, a to ma przełożenie na odżywianie. Co jedzą kangury zaraz po tym, jak przyjdą na świat? Te malutkie zwierzaki żywią się mlekiem matki. 

Jak rozwija się malutki kangur?

Co jest jednak nietypowego w rozwoju małych kangurów? Jak w przypadku wszystkich torbaczy, ciąża trwa bardzo krótko (zaledwie 28 dni). Narodzone po takim czasie kangurzątko jest malutkie, wielkości fasolki, a jego narządy w większości niewykształcone. Instynktownie wspina się do matczynej torby, gdzie będzie żywić się jej mlekiem. 

Co jedzą kangury? To zależy od gatunku

Jak już wspomnieliśmy, kangury to zwierzęta roślinożerne. Trzeba jednak zaznaczyć, że pod hasłem „kangur” kryje się 10 rodzajów i 51 różnych gatunków kangurów i walabii, z których wszystkie żyją w podobnych, ale wciąż zróżnicowanych środowiskach. To sprawia, że tego, co jedzą kangury, nie da się opisać jednym zdaniem. Warto jednak przybliżyć dietę choć kilku gatunków.

Co jedzą kangury różnych gatunków?

Kangur olbrzymi i kangur szary będzie spożywał przede wszystkim różnego rodzaju trawy i liście. Zupełnie inaczej wygląda już jednak dieta tych gatunków kangurów, które nieco żyją na drzewach. Taki sposób życia odbiega od stereotypu, ale rzeczywiście są takie zwierzaki. Te na swój pokarm wybierają przede wszystkim owoce i liście, które zrywają z gałęzi lub zbierają z ziemi. Nie pogardzają również nasionami, orzechami i korą drzew. 

Co ciekawe, w niewoli kangury drzewne spożywają także:

• jajka;
• ptaki;
• węże, 

To oczywiście czyni z nich wszystkożerców. 

Kangury w diecie ludzi i zwierząt

Odpowiedź na pytanie, co jedzą kangury już znasz. A czy role się odwracają i torbacze stają się pożywieniem? Jeszcze niedawno ich mięso trafiało do konsumpcji na większą skalę jedynie pod postacią karmy dla zwierząt. To jednak szybko się zmienia. 

Dzisiaj kangurze mięso możesz zjeść w najbardziej ekskluzywnych restauracjach w Sydney, Melbourne i innych dużych miastach Australii. Ich skórę do produkcji swoich wyrobów używają Nike, Puma czy Adidas.

Jak widzisz, dieta kangurów nie jest tak łatwa do jednoznacznego opisania. To, co jedzą kangury, zależy od gatunku torbacza i okoliczności, w jakich żyje zwierzak. Zasadniczo można uznać kangura za roślinożercę, jednak kangury drzewne w niewoli są wszystkożercami.

Za sprawą pewnego mieszkańca stolicy bardzo dużo zaczęło mówić się o ostronosach. Wskazują na to m.in. statystyki z wyszukiwarki Google. Czy wiesz, że ostronosy to bardzo towarzyskie i mądre zwierzątka, które można trzymać w domu? Przekonaj się, jaka jest różnica między ostronosem rudym a białonosym. Sprawdź, jakie przysmaki najbardziej lubią te zwierzęta podobne do szopa pracza. Dowiedz się również, jak pewien ostronos stał się znany w polskim internecie. Przeczytaj artykuł!

Ostronos rudy – jak wygląda?

Ostronos ma zazwyczaj 41–67 cm długości ciała i 32–69 cm długości ogona. Zwierzak waży około 3–6 kg. Ostronosy mają smuklejszą sylwetkę niż podobny do nich – szop pracz. Wyróżnia je wygląd:

• rdzawobrunatna sierść;
• piękny, długi i puszysty ogon z ciemniejszymi pierścieniami, dzięki któremu z łatwością wspinają się po drzewach;
• pyszczek, który jest długi i zwęża się ku końcowi;
• uszy o zaokrąglonym kształcie. 
• białe plamki wokół oczu i na policzku;
• białe gardło i pierś.

Co ciekawe, ostronos, który porusza się po ziemi, trzyma ogon uniesiony w pionie.

Jak wygląda ostronos białonosy?

Kiedy mówimy o hodowli ostronosów, zazwyczaj mamy na myśli rudą odmianę zwierzęcia, ale nie możemy zapominać o ostronosie białonosym. W budowie ciała jest bardzo podobny do rudego. Długość ciała wynosi od 45 do 70 centymetrów, a ogon ma zazwyczaj około 70 centymetrów. Zwierzęta te, kiedy osiągną dorosłość, ważą zwykle około 10 kilogramów. Mają długą i szorstką sierść. Może być brązowa, żółtobrązowa lub szaro-żółtą. Jest ona jaśniejsza na brzuchu. Swoją nazwę ostronosy białonose zawdzięczają charakterystycznym białym pyskom. 

Gdzie mieszkają ostronosy?

W przeciwieństwie do ostronosa rudego, który zamieszkuje jedynie Amerykę Południową, ostronos białonosy występuje również południowo-wschodnią Arizonę, Meksyk i Amerykę Środkową. 

Ostronos – gdzie kupić i jak hodować?

Ten zwierzak potrzebuje przestrzeni do wybiegania się. W naturze zamieszkuje duże tereny, porośnięte drzewami, zwłaszcza w Ameryce Północnej i Południowej, skąd dotarł do Polski. Jeśli zatem uważasz, że dobrym pomysłem będzie hodowla ostronosów, musisz zapewnić swoim pupilom dużo miejsca. Na co jeszcze musisz zwrócić uwagę przed wizytą w sklepie zoologicznym lub internecie? Zanim kupisz to zwierzę, zapoznaj się z jego potrzebami.

Ostronos – hodowla

Taki pupil będzie prowadził w ciągu dnia bardzo aktywny tryb życia. Pamiętaj, że samice ostronosa, które mają młode, żyją w dość licznych stadach. Zazwyczaj grupy składają się nawet z 25 osobników. Samice są bardzo energiczne i towarzyskie, a gdy nie żerują, spędzają czas na wzajemnej pielęgnacji swoich futer. Tymczasem samce ostronosów to samotniki. Unikają towarzystwa innych zwierząt, wiążąc się z samicami tylko na czas płodzenia potomstwa. Gdy okres rui dobiega końca, samiec ostronosa opuszcza rodzinę.

Ostronosy – tryb życia

Zwierzęta, o których mowa, swoje gniazda budują wysoko na drzewach, aby zabezpieczyć się przed wszelkim zagrożeniem. Dostają się do nich bez większego problemu. Potrafią zręcznie wspinać się, utrzymując bardzo dobrą równowagę. Wykorzystują do tego swój długi ogon. Zazwyczaj ostronosy na drzewach jedynie nocują i ukrywają się przed słońcem, gdy na zewnątrz jest największy upał. Pozostałą część doby spędzają natomiast na ziemi:

• szukają pożywienia;
• biegają i skaczą.

Jak widać, mają bardzo dużo energii. Co ciekawe, są też bardzo głośne – piszczą, pochrząkują i pojękują (np. ze strachu).

Ostronos jako zwierzę domowe – odżywianie za pomocą nosa

Pokarmem ostronosów są zazwyczaj bezkręgowce. Ich zdobyczą będą zatem:

• termity;
• mrówki;
• chrząszcze;
• pająki;
• kraby lądowe;
• skorpiony.

Właśnie dlatego mają takie długie, nietypowe nosy. Co więcej, nos ostronosa jest bardzo ruchliwy. Dzięki czemu zwierzak może skutecznie grzebać w ściółce leśnej, spróchniałym pniu czy dziupli, wyszukując sobie najlepsze jedzenie.

Ostronos jako zwierzę domowe – odżywianie za pomocą łapek

Ostronosy potrafią także wygrzebać smakołyki ukryte w ziemi, dzięki swoim przednim, zwinnym łapkom. Ostronos koati potrafi znaleźć w ten sposób kręgowce (np. jaszczurki czy drobne gryzonie). Jeżeli ma szczęście, trafia także na jaja jaszczurek i żółwi oraz owoce. W ostatnim przypadku zwierzak jest w stanie całkowicie wyczyścić drzewo z pożywienia.

Co jedzą ostronosy domowe?

Aby twoje ostronosy nie chodziły głodne, kup wysokiej jakości karmę dla psów. Zadbaj również o to, aby nie zabrakło im świeżych warzyw i owoców. Po odwiedzeniu sklepu zoologicznego powinieneś wrócić także ze świerszczami i skorupiakami, z mącznikiem i mięczakami. Te zwierzaki nie pogardzą też jednodniowymi pisklakami kurzymi i jajkami. Teraz kiedy już wiesz, co je ostronos, możesz zająć się jego hodowlą.

Ostronos koati – hodowla i rozmnażanie

Ostronos (koati) przychodzi na świat w gnieździe, na drzewie. Ciąża trwa 70-77 dni, a młode opuszczają gniazdo dopiero po 6 tygodniach.Młode są karmione mlekiem przez 4 miesiące, żyją natomiast 14 lat. Ich hodowla wygląda tak samo, jak w przypadku ostronosa rudego. Co ciekawe, tutaj także samce są samotnikami. Wiążą się z samicami tylko na czas rozmnażania się.

Ostronos Miniu, czyli zwierzak domowy, który zyskał popularność

Ostronosy zyskały popularność dzięki Marcinowi z Warszawy, który ma dwa ostronosy – Harry’ego i Ostrego. Wcześniej jego zwierzakiem był ostronos Miniu, który podróżował ze swym właścicielem po całym kraju, wzbudzając ciekawość wszystkich wokół. Jak widzisz, opieka nad ostronosem może przysporzyć popularności. Ostronosy to towarzyskie zwierzęta, które lubią spać ze swoim właścicielem w jednym łóżku.

Towarzyskie i energiczne istoty, które są podobne do szopa pracza, w naturze mieszkają na drzewach, ale większość czasu spędzają na ziemi, z podniesionym ogonem. Na razie ostronosy na ulicy wzbudzają wiele sensacji, ale niektórzy potrafili je bez problemu udomowić. Mało tego – potrafią się przywiązać do człowieka, sypiając z nim nawet w jednym łóżku. Można je śmiało zabierać na wycieczki i spacery, ale zawsze na smyczy, aby nie uciekły. Wiesz już, jak o nie dbać i czym karmić. Wcale nas nie zdziwi, jeśli po lekturze tekstu będziesz miał zamiar opiekować się takim pupilem rodem z Ameryki!

Szczury to fascynująca grupa gryzoni, która wzbudza sporo emocji. Jedni uwielbiają ruchliwe ogonki, inni odczuwają przed nimi irracjonalny lęk. Zwierzęta te są najczęściej kojarzone z piwnicami, śmietnikami i kanałami, zarazkami, a także chorobami, które przenoszą. Takie uprzedzenia można jednak szybko pokonać, a kontakty ze szczurami domowymi sprawiają, że stosunek ludzi do tych gryzoni znacznie się zmienia. Jednym z gatunków jest szczur Dumbo, który wygląda… intrygująco. Co wyróżnia go spośród spokrewnionych z nim gryzoni? Jak dbać o takiego pupila? Na te pytania znajdź odpowiedź już teraz, czytając nasz artykuł!

Szczury żyjące na wolności 

Przodkami szczura Dumbo oraz innych gatunków gryzoni trzymanych w domach są te szczury, które do dziś żyją na wolności. To właśnie dziko żyjących osobników boją się mieszkańcy wielkich miast i wsi. 

Szczur śniady

Szczur śniady uwielbia strychy czy magazyny ze zbożem. Jest mistrzem wspinaczki, dlatego często można go spotkać na wyższych kondygnacjach wielopiętrowych budynków. 

Szczur wędrowny

Drugim przodkiem szczurów domowych jest szczur wędrowny, który chętnie osiedla się w dużych miastach. Ten gryzoń uwielbia kanały i piwnice. Często pojawia się też na wysypiskach śmieci. Szczur wędrowny nie jest tak sprawny na wysokościach, jak wymieniony poprzednio gatunek, jednak doskonale radzi sobie jako pływak. 

Szczury wędrowne a szczury hodowlane

Ani szczur śniady, ani szczur wędrowny nie wzbudza zbyt wielkiej sympatii. Ze względu na środowisko, jakie zamieszkują te gryzonie, stają się roznosicielami wielu chorób. Wzbudzają też lęk swym dzikim charakterem. Do tego dochodzą jeszcze stereotypy, które utrwaliły negatywny wizerunek tych gryzoni. Zupełnie inaczej wygląda sytuacja szczurów hodowlanych, które w wielu domach cieszą się specjalnymi względami. Jednym z udomowionych gatunków jest szczur Dumbo.

Szczury w naszych domach, czyli od wroga do pupila 

Stosunek człowieka do szczurów jest bardzo zróżnicowany. Żyjące na wolności gryzonie nie cieszą się zbyt wielką popularnością. Jednak pochodzące od nich szczury hodowlane mają coraz szersze grono zwolenników. Zanim stały się domowymi pupilami, były wykorzystywane przede wszystkim w laboratoriach. 

Szczur staje się domowym pupilem

W początkach XX wieku zaczęto interesować się szczurami i ich poszczególnymi gatunkami, zwracając większą uwagę na wygląd tych zwierząt oraz ich temperament. Dostrzeżono, że są bardzo mądre, towarzyskie i lubią zabawę. Od tej pory zaczęto spoglądać na szczury bardziej przychylnym okiem, torując im tym samym drogę do wielu domów.

Od lat 70. XX wieku modne stały się hodowle szczurów rasowych. Zaczęły powstawać również stowarzyszenia zrzeszające tych, dla których szczur był przede wszystkim pupilem i zwierzakiem do towarzystwa. Dziś w wielu domach szczury Dumbo są ulubieńcami całej rodziny. Na czym polega ich wyjątkowość? 

Jak wygląda szczur Dumbo? 

Czym szczurek Dumbo różni się od przeciętnego szczura? Jakie cechy są charakterystyczne dla tego zwierzęcia? Najpierw warto poznać kilka popularnych ras.

Szczury domowe – rasy, które cieszą się największą popularnością

Szczury już dawno przestały wzbudzać lęk i obrzydzenie, stały się za to popularnymi zwierzętami do towarzystwa. Jakie gatunki szczurów najczęściej pojawiają się w polskich domach? 

Do najpopularniejszych gatunków szczurów trzymanych w domu zaliczają się: 

• szczur husky;
• szczur syjamski;
• szczur wodny (karczownik).

Szczur Dumbo a zwykły szczur 

Wiele osób zastanawia się nad tym, czym szczur Dumbo różni się od pozostałych gatunków. Czas poznać go bliżej:

Jego charakterystycznymi cechami są:

• nietypowa sierść (w połowie kręcona, w połowie bezwłosa); 
• krótkie i kręcone wąsy; 
• uszy przesunięte na bok głowy;
• maleńkie płaty futra na kostkach lub na ryjku. 

Nie brak osób,które zarzucają temu szczurkowi niechlujny wygląd, przy czym zarzut ten dotyczy głównie samic. To efekt tego, że szczur Dumbo w dorosłym życiu traci sporo sierści, co przekłada się na jego nieco dziwny wygląd. 

Szczur Dumbo Rex – czy będzie dla ciebie odpowiednim towarzyszem? 

Szczur Dumbo jest zwierzęciem niezwykle sympatycznym, inteligentnym i towarzyskim. Aby czuł się dobrze, potrzebuje albo bliskości człowieka, który poświęci mu swój czas, albo towarzystwa innego szczura – druha i partnera do zabaw. Wyróżnia go duża ciekawość świata, zatem chętnie spenetruje każdy dostępny kąt. Podobnie jak większość małych gryzoni, tak i szczurek Dumbo jest zwierzęciem bardzo ruchliwym, dlatego jego wybieg musi być dobrze zabezpieczony. Domowy gryzoń chętnie się bawi (również z dziećmi). Nie ma też problemów z nauką sztuczek. 

Szczur Dumbo – hodowla w pigułce

Co warto wiedzieć o hodowli Dumbo? Szczur ten nie ma zbyt wielkich wymagań. Nie oznacza to jednak, że nie masz wobec swojego pupila żadnych obowiązków. Co jest najważniejsze? 

ABC skutecznej pielęgnacji 

Szczury Dumbo mogą w niewoli dożyć nawet 3 lat. Warunek jest jeden – musisz im zapewnić odpowiednie warunki i pielęgnację.

W jakich warunkach szczur Dumbo będzie się czuł najlepiej?

Szczury domowe najlepiej trzymać w klatkach. Muszą mieć one spore wymiary, aby szczury mogły się wybiegać. Niezbędne minimum to 80 x 50 x 80 cm. Możesz się jednak zdecydować na większe wymiary. Wybieraj klatki z wysuwanymi kuwetami, gdyż utrzymanie ich w czystości jest o wiele łatwiejsze. 

Wnętrze klatki dla szczura Dumbo

A co z wyposażeniem klatki? Ważnym elementem są tu miseczki na pokarm. Powinny być one stabilne i ciężkie, dzięki czemu nie przewrócą się. W klatce dla szczura Dumbo musi się też znaleźć miejsce na:

• poidełko z wodą;
• domek, w którym gryzoń będzie mógł się w razie potrzeby schować. 

Pamiętaj, że szczury są zwierzętami aktywnymi. Warto zatem wyposażyć klatkę w różnego rodzaju zabawki. 

Odrobina zabawy, czyli szczur Dumbo na wolności?

Od czasu do czasu możesz wypuścić szczurka Dumbo z klatki. Pamiętaj jednak, że zanim zdecydujesz się na taki krok, musisz przygotować odpowiednio mieszkanie. 

1. Zadbaj o to, by gryzoń nie mógł uciec za meble.
2. Schowaj też kable, które twój pupil mógłby w ramach zabawy przegryźć. 

Dlaczego warto podarować szczurowi Dumbo odrobinę wolności? Cień swobody to szansa na zaspokojenie najważniejszych potrzeb tego gryzonia. Pamiętaj, że to ruchliwy i ciekawski zwierzak, dla którego klatka nie jest zbyt atrakcyjnym miejscem. 

Dieta szczura Dumbo

Jak wygląda szczurza dieta? Jej podstawę powinna stanowić sucha karma dla szczurów, która dostarczy twoim gryzoniom odpowiedniej ilości witamin i minerałów. Menu takie musisz poszerzyć o owoce i warzywa, bez których dieta Dumbo nie może się obejść. Jadłospis małego gryzonia możesz poszerzyć, dodając do niego inne przysmaki, np.:

• sianko;
• kiełki;
• suszone owoce.

Szczur Dumbo – zdrowie

Choć szczury wydają się być zwierzętami odpornymi na choroby, to te domowe zaskakują swoją delikatnością i szczur Dumbo nie jest wyjątkiem. Na szczęście, weterynarze mają coraz szerszą wiedzę na temat gryzoni i mogą pomóc twojemu pupilowi w walce o zdrowie. Musisz jednak w porę zgłosić się z problemem do weterynarza. Dlaczego? Musisz wiedzieć, że szczury Dumbo często chorują, choć zwykle brakuje widocznych objawów. Zwracaj zatem uwagę na zachowanie swojego pupila oraz na to, czy na jego skórze nie pojawiły się jakieś podejrzane zmiany. 

Ciekawostki o szczurze Dumbo

Czy wiesz, że:

• szczury, mimo wielu szkodliwych stereotypów, są gryzoniami bardzo czystymi? 
• na świecie istnieje prawie 60 gatunków szczurów? Szczur Dumbo ma więc niemało kuzynów.
• szczury są bardzo dobrymi wspinaczami, a pionowe powierzchnie nie są dla nich większą przeszkodą? 

Szczur Dumbo może się okazać wspaniałym towarzyszem dla ciebie i twojej rodziny, ale pamiętaj, by odpowiednio o niego dbać Ten przyjacielski i inteligentny gryzoń ma wiele uroku, jednak wymaga (tak jak każdy pupil) odpowiedniego otoczenia, właściwej diety i troski o zdrowie. Odrobina swobody także mu nie zaszkodzi, choć tutaj musisz zachować przezorność.

Skunks zwyczajny z pewnością nie kojarzy się ze zwierzęciem domowym. Często widuje się te zwierzaki w filmach amerykańskich. Są głównie „postaciami” humorystycznymi ze względu na nieprzyjemny zapach, jakim potrafią zaatakować wroga. To jednak nie przeszkodziło wielu osobom w dostrzeżeniu, że skunksy mogą być przyjaznymi i bezproblemowymi zwierzętami domowymi. Sprawdź, co jeszcze przekonało hodowców tych stworzeń do przyjęcia ich pod swój dach.

Występowanie skunksa

Skunks zwyczajny (łac. Mephitis mephitis) w naturze zamieszkuje tereny Ameryki Północnej, od południa Kanady aż do północy Meksyku. Zazwyczaj zajmuje terytoria mocno zalesione, chociaż coraz częściej można go spotkać na terenach zurbanizowanych, jak parki lub okolice domków jednorodzinnych. Może żyć na dużych wysokościach – najwyżej położone tereny, na których spotykano skunksy, znajdowały się aż 4200 metrów nad poziomem morza.

Skunks – opis gatunku

Wygląd

Całkowita długość ciała skunksów wynosi od 46,5 cm do 81 cm, a ich masa mieści się w przedziale między 0,7 a 6,3 kg. Zmniejszenie masy w zimie zdarza się u około 50% zwierząt, co ma związek ze zmianami w metabolizmie tłuszczów.

Dymorfizm płciowy u skunksów jest wyraźnie zaznaczony. Dotyczy przede wszystkim rozmiarów i wagi. Samce są większe i cięższe od samic.

Skunksy mają krótkie uszy i charakterystyczne, czarne, bystre oczy. Ich stopy zakończone są grubymi pazurami, których używają do kopania w ziemi.

Sierść

Skunksa najłatwiej jest rozpoznać po jego charakterystycznej sierści: futro jest czarno-białe, z charakterystycznymi pasami na grzbiecie i ogonie. Co ciekawe, kształt pasów jest u każdego osobnika inny i nierzadko służy rozpoznawaniu poszczególnych zwierząt.

Mechanizm obronny skunksów

Oprócz czarno-białego futerka najbardziej charakterystyczne dla skunksów jest wydzielanie przez ich gruczoły okołoodbytowe silnego, trudnego do zniesienia zapachu. 

Gruczoły u skunksowatych produkują wyjątkowo śmierdzącą substancję, która wyczuwalna jest z odległości kilku kilometrów. Jej zapach jest niezwykle trudny do usunięcia, a ponadto związek ten jest żrący – zdarzają się przypadki, kiedy substancja wycelowana w oczy wroga oślepiała go na kilka dni.

Skunks jednak używa tego mechanizmu tylko wtedy, gdy poczuje się zagrożony. Wcześniej ostrzega przeciwnika – unosi ogon i zaczyna się cofać. Jeśli to nie zadziała, skunks wypuszcza wydzielinę w formie strumienia, zazwyczaj celując w pysk drugiego zwierzęcia.

U skunksów hodowlanych gruczoły odpowiedzialne za wydzielanie substancji są usuwane. Potencjalny opiekun nie musi się zatem bać, że zostanie zaatakowany w ten wyjątkowo nieprzyjemny sposób.

Rozmnażanie

Skunksy osiągają dojrzałość płciową po ukończeniu 10 miesięcy. Okres rozmnażania się zwierząt w naturze przypada na wiosnę. Po tym czasie samice stają się agresywne wobec samców i nie utrzymują z nimi kontaktu. Ciąża trwa około 59–77 dni, a w jej wyniku rodzi się od 2 do nawet 10 małych skunksów. Młode ważą poniżej 40 gramów, są ślepe i, chociaż już pokryte futerkiem, całkowicie zależne od matki. Samica karmi młode mlekiem przez około 7 tygodni. Po tym czasie zaczyna je uczyć zdobywać stały pokarm. Po ukończeniu 6. miesiąca samce opuszczają matkę, natomiast samice pozostają z nią nawet przez rok.

Zdrowie i długość życia skunksa

Wśród młodych skunksów występuje dość wysoka śmiertelność, szczególnie w pierwszym roku życia. Te, które przeżyły, dożywają w naturze około 6–7 lat, a w niewoli mogą żyć nawet 10 lat.

Najczęstszą przyczyną przedwczesnej śmierci skunksów są potrącenia przez samochody oraz polowania. Wiele ze zwierząt ginie także na skutek zetknięcia z drapieżnikami – chociaż większość stworzeń unika polowania na skunksy ze względu na ich mechanizm obronny, zdarzają się i takie, które regularnie je zjadają. Zaliczają się do nich niektóre gatunki ptaków drapieżnych, jak myszołowy czy puchacze.

Wiele skunksów ginie też przez pasożyty i choroby, jak na przykład wścieklizna.

Czym się żywi skunks?

Skunks należy do zwierząt wszystkożernych. W naturze jego dieta zależy od pory roku i składa się w około 90% z białka zwierzęcego i w 10% z roślin sezonowych. Wiosną i latem żywią się głównie owadami (świerszcze, chrząszcze, koniki polne, pszczoły) i ich larwami. Zdarza im się jeść także skorupiaki, jajka i pisklęta, ryby, gady i płazy. W przypadku, kiedy zamieszkują obszar zurbanizowany, nie pogardzą resztkami pozostawionymi przez ludzi. Jesienią i zimą mogą polować na małe ssaki, np. nornice.

W przypadku skunksów hodowlanych połowę podawanego pokarmu powinny stanowić posiłki pochodzenia zwierzęcego. Mogą to być dobrej jakości karmy dla psów (mokre i suche), gotowane mięso, sparzone surowe jajka, biały ser oraz larwy i owady (np. świerszcze). Druga połowa to warzywa i owoce. Zwierzę można dokarmiać także gotowanym ryżem i makaronem.

Warto pamiętać, że skunksy należą do niezwykle żarłocznych stworzeń. Wskazane jest zatem ścisłe kontrolowanie spożywanych przez nie posiłków. Nie wolno dopuścić do nadwagi skunksów, ponieważ skutkuje ona wieloma problemami zdrowotnymi.

Skunks w domu – charakter

Skunksy przejawiają największą aktywność o świcie oraz o zmierzchu. W naturze spędzają dni w wykopanych przez siebie norach. Zwierzęta te prowadzą przeważnie samotniczy tryb życia, chociaż zdarza się, szczególnie w zimnym klimacie, że niewielka grupa samic spędza czas w jednej norze i ogrzewa się wzajemnie. Zazwyczaj jednak skunksy nie potrzebują towarzystwa, odpoczywają i polują w pojedynkę.

Należy się spodziewać, że skunksy w hodowli większą część dnia będą po prostu przesypiać. Z tego powodu należy zapewnić im duże, wygodne legowisko, w którym będą mogły się zakopać i odpocząć. Ponadto dobrym pomysłem jest zakup piłeczek i zabawek, które nie tylko zapewnią zwierzakowi niezbędną dawkę rozrywki, ale także pomogą mu rozładować nagromadzoną energię.

Skunksy są bardzo czystymi zwierzętami, więc nie będzie problemu z przyuczeniem ich załatwiania potrzeb fizjologicznych w wyznaczonym miejscu. Są jednak także bardzo energiczne i ciekawskie. Niewykluczone, że skunks pozostawiony bez nadzoru dostanie się do różnych zakamarków w mieszkaniu, co może skutkować sporym bałaganem. Oprócz nauki zasad panujących w domu, należy zapewnić mu dużą, zamykaną wolierę, w której będzie mógł przebywać podczas nieobecności opiekuna.

Skunksy należą do raczej łagodnych stworzeń. Większość zwierząt ignorują, chociaż możliwa jest przyjaźń międzygatunkowa, na przykład z kotem lub psem. Jednocześnie należy pamiętać, że skunksy, nawet te pochodzące z hodowli, są dość płochliwe i wrażliwe na hałas. Z tego powodu nie poleca się hodowania skunksa w domu z małymi dziećmi, które nie umieją się obchodzić z delikatnym i wrażliwym zwierzakiem.

Skunks – opieka nad zwierzęciem

Klatka dla skunksa

Skunksy nie należą do zwierząt, które dobrze czują się zamknięte na małej przestrzeni. Woliera powinna być miejscem przetrzymywania zwierzaka wyłącznie przez krótki czas. Na co dzień skunks musi mieć możliwość swobodnego poruszania się po domu. Kontakt z ludźmi i domowymi zwierzętami jest dla niego bardzo ważny, a nie będzie możliwy za kratami woliery.

Spacery ze skunksem

Wychodzenie ze skunksem na spacery jest możliwe pod pewnymi warunkami. Zwierzątko powinno być wyposażone w dobrze dopasowane szelki oraz mocną smycz. Podczas spacerów skunksa nie wolno spuszczać ze smyczy, ponieważ może uciec. Warto mieć także transporter, w którym nasz pupil będzie mógł się schować. Sprawdzi się on też podczas podróży do weterynarza.

Pielęgnacja skunksa

Aby skunks zachował lśniące i zdrowe futerko, należy go regularnie czesać i kąpać (polecane są łagodne szampony dla psów). Ważne jest także systematyczne przycinanie pazurków – zbyt długie będą przeszkadzały zwierzęciu.

Opieka weterynaryjna

Decyzję o przygarnięciu pod swój dach skunksa należy bardzo dokładnie przemyśleć. Do podstawowych wyznaczników tego, czy będzie to dobra decyzja, należy możliwość znalezienia w okolicach kompetentnego weterynarza. Zwierzaka należy regularnie szczepić i odrobaczać. Ponadto w przypadku wystąpienia poważniejszych schorzeń, dobrze jest być w kontakcie z zaufanym specjalistą, który ma doświadczenie w leczeniu skunksów i będzie umiał pomóc pupilowi.

Hodowla skunksów

Hodowla skunksów w Polsce jest legalna i nie potrzeba żadnych specjalnych zaświadczeń, aby przygarnąć tego sympatycznego zwierzaka pod swój dach.

Brak regulacji oznacza jednak, że krajowe hodowle mogą znacząco się różnić pod względem panujących w nich warunków. Miejsc, w których można kupić skunksy nie ma w Polsce zbyt wiele, zatem tym bardziej warto przyjrzeć się dokładnie każdemu z nich. Pozwoli to na kupno zwierzaka zdrowego i odpowiednio zsocjalizowanego.

Skunks – cena

Cena skunksa hodowlanego różni się w zależności od hodowli. Koszt zakupu zwierzęcia waha się między 600 a nawet 2000 zł.

Skunks to nietypowy wybór domowego pupila, jednak coraz częściej widziany jest w otoczeniu ludzi. Jeśli szukasz oryginalnego przyjaciela i domownika, znajdź renomowana hodowlę i sprawdź, czy będziesz w stanie odpowiednio zaopiekować się skunksem.