Pieski preriowe kojarzą się wielu osobom z psiakiem, który mieszka gdzieś na wsi. Czy ma to coś wspólnego z prawdą? Piesek preriowy, znany jako nieświszczuk, to gryzoń podobny do świstaka. Zwierzaki, które opiszemy w tekście, są bardzo towarzyskie, można je oswoić i trzymać w domu. Właśnie dlatego wiele osób zastanawia się nad nowym pupilem rodem z prerii. Czy pieski preriowe są wymagające? Jak zachowują się w stosunku do dzieci? Co różni je od surykatek? Pytań jest jeszcze więcej, a na wiele z nich odpowiemy w naszym artykule. Poznaj bliżej urocze gryzonie!

Piesek preriowy – poznaj nieświszczuki z USA

Pieski preriowe (inna ich nazwa to nieświszczuki) są bardzo popularnymi gryzoniami z rodziny wiewiórkowatych. Popularność tych zwierzaków rozszerzyła się daleko poza Stany Zjednoczone. Okazało się bowiem, że pieski preriowe mogą być świetnymi towarzyszami rodziny. Można tak powiedzieć, ponieważ:

• da się je bardzo łatwo udomowić;
• mają czytelną mowę ciała;
• nie są agresywne.

Obecnie nieświszczuk jest zwierzakiem domowym i przestał być jedynie amerykańską atrakcją turystyczną. 

Piesek preriowy – gatunki

Pieski preriowe, które nazywamy nieświszczukami, dzielimy na pięć gatunków. Są to:

• nieświszczuk płowy;
• nieświszczuk białoogonowy;
• nieświszczuk mały;
• nieświszczuk meksykański;
• nieświszczuk czarnoogonowy.

Pierwsze cztery wymienione gatunki nie są skore do udomowienie. Jeśli zatem szukasz pupila, zdecyduj się na nieświszczuka czarnoogonowego.

Pieski preriowe – wygląd

Jak już wspomnieliśmy, pieski preriowe to gryzonie, które przypominają z wyglądu świstaka. Waga takiego stworzenia nie przekracza zazwyczaj 1,4 kilograma. Długość jego ogona to aż 10 cm, co robi wrażenie w zestawieniu z długością ciała dorosłego osobnika (około 35 cm) Nieświszczuki mają:

• gęstą sierść;
• jasny brzuch;
• zwartą budowę ciała. 

Chociaż nazwa tego zwierzaka przywodzi na myśl szczekającego czworonoga, piesek preriowy nie jest w żaden sposób spokrewniony z tym gatunkiem. Ewentualnie może go przypominać, gdy jest bardzo młody. Taki osobnik trochę przypomina szczenię, ale oczywiście jest gryzoniem.

Pieski preriowe – różnice między samcem i samicą

Nieświszczuk to zwierzak o krótkiej szczęce i brązowo-żółtej sierści, która ma także odcienie szarości. Co ważne, u tych zwierząt nie występuje dymorfizm płciowy. Oznacza to, że zarówno samce, jak i samice wyglądają tak samo. Jak zatem możesz je od siebie odróżnić jako hodowca piesków preriowych? Da się to sprawdzić na podstawie ich wzrostu, choć nie jest to łatwe. Masz młode pieski preriowe i widzisz, że niektóre z nich są większe? Najprawdopodobniej masz do czynienia z samcami. Samice są małe.

Piesek preriowy – cena

Pieski preriowe kosztują około 1500 zł, chociaż zdarza się, że cena wynosi nawet 2000 zł. Czy to duży wydatek? Oceń to sam. Może się okazać, że ich usposobienie przekona cię do przyjęcia pod swój dach nowego zwierzaka.

Zwierzęta prerii – charakter piesków preriowych

Nieświszczuki to zwierzaki bardzo przyjazne, które łatwo się oswajają i nie są agresywne. Mogą jednak próbować dominować i okazywać agresję, gdy nadejdzie okres godów. Trzeba być wówczas ostrożnym, aby nie zdenerwować swojego pupila. Interesuje cię hodowla piesków preriowych? Pamiętaj, że mają bardzo silny instynkt stadny. Oznacza to, że nie możesz trzymać tylko jednego pieska preriowego i musisz przygarnąć co najmniej parę. Samotny pies preriowy będzie bowiem czuł się nieswojo. Pamiętaj, że to zwierzak, który szczeka, gdy się czegoś boi.

Pieski preriowe a dzieci

Pieski preriowe są bardzo żywiołowe, towarzyskie, aktywne i zawsze chętne do zabawy. Najwięcej energii mają rano i wieczorem. Uwielbiają spacery na smyczy, bieganie w tunelach z kilkoma wyjściami i kontakt ze swoim opiekunem. Muszą być jednak zadbane, najedzone i bezpieczne. Poczucie bezpieczeństwa daje im, jak już wiesz, towarzysz w postaci innego pieska preriowego. Charakter tego zwierzaka sprawia, że coraz więcej osób kupuje pieska preriowego dla swojego dziecka. Pamiętaj jednak, że nieświszczuka łatwo zranić, ponieważ jest mały. Pilnuj go albo poczekaj, aż twoja pociecha będzie w stanie się nim opiekować.

Co jedzą pieski preriowe?

Nieświszczuki to zwierzęta roślinożerne. Jedzą:

• trawę;
• siano;
• bulwy;
• mniszek lekarski;
• pędy. 

Możesz zdecydować się na zakup karmy dla szynszyli w sklepie zoologicznym i podawanie jej swoim pupilom. Pieski preriowe mają bowiem bardzo podobne upodobania żywieniowe do tych zwierzaków. Karmę oczywiście możesz zamówić online, a nie tylko stacjonarnie. Dodatkowo podawaj pieskom preriowym owoce i warzywa, a od czasu do czasu owady. Ograniczona ilość białka zwierzęcego w nich zawarta sprawi, że nieświszczuki nie przytyją.

Piesek preriowy a surykatka w domu

Są pewne podobieństwa między surykatkami a nieświszczukami. Surykatka także lubi życie w stadzie liczącym wielu przedstawicieli, jest nie mniej aktywna i patroluje teren wokół siebie, zawsze stojąc w wyprostowanej pozycji. Różnica między zwierzakami tkwi głównie w diecie. Surykatka, w przeciwieństwie do nieświszczuka, nie je zbyt często pokarmu roślinnego. Zamiast tego woli gady, ptaki i owady.

Pieski preriowe – hodowla

Pieski preriowe nie są zbyt często hodowane jako zwierzęta domowe w Polsce, jednak zyskują zwolenników. Jeśli zastanawiasz się, czy przygarnąć zwierzaki (dwa lub więcej) pamiętaj, że są bardzo wymagające. Przede wszystkim, pieski preriowe wymagają dużego terenu do biegania, podłoża do kopania i licznych zabaw. Muszą mieć także dobry widok z góry na otoczenie. Jeśli jesteś w stanie spełnić te warunki i nie odstraszają cię wydatki, możesz zdecydować się na przygarnięcie nowych domowników.

Pieski preriowe – ciekawostki

• nieświszczuki zamieszkują Amerykę Środkową i Amerykę Północną;
• w wielu miejscach nie są mile widziane, gdyż mogą wyrządzać szkody w uprawach;
• psy preriowe tworzą miasta, obwody i koterie (kilka rodzin w jednym miejscu).
• nieświszczuk jest poligamistą;
• piesek preriowy przez pierwszy miesiąc życia nie wychodzi z nory, natomiast dojrzałość płciową osiąga po 14-15 miesiącach;
• nieświszczuk zapada w sen zimowy;
• pieski preriowe ostrzegają się nawzajem, wydając dźwięki ostrzegawcze.

Najczęściej zadawane pytania

Czy można mieć pieska preriowego w domu?

Pieska preriowego można trzymać w domu, pod warunkiem że codziennie wypuścimy go na wybieg.

Ile kosztuje piesek preriowy?

Pieski preriowe kosztują od 1500 do 2000 złotych.

Jak witają się pieski preriowe?

Pieski preriowe witają się gestem przypominającym pocałunek.

Gdzie żyje piesek preriowy?

Pieski preriowe zamieszkają prerie Ameryki Północnej.

Gwiazdy ekranu, estrady i internetu upodobały sobie nietypowych pupili, jak jeże, ostronosy czy różne gatunki małpek. Jedną z tych ostatnich jest małpka kapucynka. Chcesz się dowiedzieć, jak wygląda, co najbardziej lubi i ile kosztuje?

W naszym artykule opiszemy tego miłego, energicznego, ale też niełatwego w utrzymaniu i wymagającego pupila. Przeczytaj więcej i sprawdź, czy w tym przypadku warto podążać za trendami!

Kapucynka – nowa moda na salonach

To, jakie zwierzaki są popularne, często ma źródło w gwiazdorskich fanaberiach. Małe pieski w torbach celebrytek już spowszedniały, by wzbudzić zainteresowanie, gwiazdy sięgają więc po egzotyczne ciekawostki.

Zdobywająca popularność kapucynka jest bardzo pojętnym i wrażliwym stworzeniem. Może nauczyć się pływać, malować, a nawet pomagać swojemu opiekunowi. Małpka w domu? Najpierw sprawdź, jakie ma wymagania!

Małpa kapucynka – występowanie w naturze

Kapucynki to ssaki z rzędu małpokształtnych i z rodziny płaksowatych. Początkowo występowały wyłącznie w Ameryce Południowej i były tam już od epoki oligoceńskiej. Z czasem przeniosły się także na inne kontynenty.

Gatunki kapucynek

Można wyróżnić trzy gatunki małp z rodziny płaksowatych. Są to kapucynki: 

• białoczelna;
• czarno-biała;
• czubata. 

Wszystkie opisujemy szerzej w kolejnej części naszego artykułu.

Kapucynka białoczelna

Kapucynka białoczelna (łac. Cebus albifrons) zamieszkuje m.in. tereny Kolumbii. Długość jej ciała to maksymalnie 45 cm. Jednak za małym ciałkiem wije się zawsze większy od niej ogon, który może mieć nawet 50 cm.

Samce ważą około 3,4 kilograma, natomiast samice są mniejsze i nie przekraczają 2,9 kg. Kapucynkę białoczelną wyróżnia jasnobrązowe umaszczenie.

Kapucynka czarno-biała

Kapucynka czarno-biała, czyli Cebus capucinus, jest nieco mniejsza od białoczelnej, osiąga do 30 cm długości ciała. Warto podkreślić, że także w tym przypadku ogon małpki jest dłuższy od niej samej, czyli osiąga długość ok. 40 cm.

Kapucynka ta nie jest zbyt ciężka, jej waga to zazwyczaj od 1 do 4 kg. Obecnie tę odmianę można spotkać w wielu państwach, ale początkowo występowała jedynie w Ameryce Środkowej. Kapucynka czarno-biała żyje 30 lat. Ciąża trwa pół roku.

Kapucynka czubata

Małpka kapucynka czubata (o łacińskiej nazwie Sapajus apella) zamieszkuje przede wszystkim Amerykę Południową, gdzie jest rozpowszechniona najbardziej. Ma około 46 cm i waży od 1,3 do 4,8 kilograma. Ogon także można uznać za długi (38–49 centymetrów). Tak jak poprzednie, jest bardzo energiczna i towarzyska.

Kapucynka – czy to zwierzę do domu?

Popularność małpek wynika przede wszystkim z tego, że to zwierzaki urocze, bystre i niewielkie, a jednocześnie dość łatwe do oswojenia.

Czy kapucynki to zwierzęta stadne?

W naturze żyją w stadach, grupach liczących od kilku do kilkudziesięciu osobników, bardzo ważne jest więc zapewnienie im towarzystwa, najlepiej tego samego gatunku, co oznacza dużo większe koszty zakupu i utrzymania.

Kapucynki wyróżniają się niewielkim rozmiarem ciała i długim ogonem. Mają też urocze, duże oczy, w których zakochały się już największe gwiazdy ekranu. Niektórzy właściciele uważają nawet, że zachowują się jak małe dzieci.

Należy jednak pamiętać, że uczłowieczanie nie służy żadnemu domowemu pupilowi. Warto zawsze najpierw poznać wymogi gatunku, którym chcesz się zaopiekować.

Jakie warunki musisz zapewnić kapucynce?

Kapucynka jest zwierzęciem egzotycznym, żyjącym na otwartej przestrzeni, gdzie może skakać, biegać i bawić się w najlepsze. Trzeba zapewnić jej:

• odpowiednie warunki życia;
• prawidłowe, zbilansowane żywienie;
• w razie choroby dostępność lekarza weterynarii specjalizującego się w zwierzętach egzotycznych.

Należy starannie zabezpieczyć pokój, w którym małpka będzie przebywać oraz przede wszystkim zastanowić się, czy jesteś w stanie poświęcić jej dużo czasu.

Małpka kapucynka – hodowla

Jeśli znalazłeś już hodowlę kapucynek, koniecznie sprawdź dokumenty potwierdzające pochodzenie małpki i legalność miotu. Wszystkie osobniki powinny mieć stosowne zaświadczenia.

Hodowca powinien doradzić także w kwestii zakupu niezbędnych akcesoriów, żywienia i wyczulić cię na objawy, które powinny wydać ci się niepokojące, a także upewnić się, że masz świadomość, na jakie zobowiązanie się decydujesz. Małpy żyją bowiem stosunkowo długo.

Małpka kapucynka – oswajanie

Małpka kapucynka to miłe zwierzątko o towarzyskim usposobieniu, zwłaszcza w stosunku do opiekuna, który ją oswoił i wychowuje. Jeśli jednak dopiero kogoś poznaje, może zareagować z niezadowoleniem i agresją.

Dość szybko jednak przekonuje się do ludzi, zwłaszcza tych, którzy ją dobrze traktują i oczywiście karmią smakołykami.

Kapucynka domowa jest bardzo pojętna, może reagować na proste komendy i swoje imię. Dobrze wyszkolony pupil może być nawet pomocny, potrafi bowiem przynosić różne rzeczy.

W przypadku kapucynki należy mieć na względzie, że oswojona małpka będzie wymagała stałej opieki i silnej relacji z opiekunem, a rozstania mogą być dla niej traumatyczne.

Klatka dla małpki kapucynki

Małpka kapucynka jest bardzo energicznym zwierzakiem, dlatego trzymanie jej w klatce przez długi czas jest ogromnym błędem ze strony właściciela. Potrzebuje bardzo dużej klatki, ponieważ tylko w takiej będzie w stanie czuć się swobodnie.

Wymiary klatki

Wymiary minimalne to 100 x 100 x 160 cm, im większa, tym lepsza i wygodniejsza do atrakcyjnego urządzenia. Małpka musi bowiem zaznać swobody, której nie brakowałoby w naturalnym środowisku. Ty zaś uchronisz się przed skutkami jej psot, które mogłyby zaowocować niemałym bałaganem.

Klatka dla małpki w domu i jej wnętrze

Już wiesz, że miejsca dla nowego zwierzaka powinno być wystarczająco dużo. Jednak to nie wszystko. W klatce warto umieścić:

• stabilne miski na wodę i pożywienie;
• zabawki dla małpek (zwłaszcza pluszowe misie, z którymi lubią spać);
• miękkie legowisko, liny i huśtawki. 

Klatka dla kapucynki przyda ci się przede wszystkim w momentach, kiedy będziesz musiał wyjść z domu, np. do sklepu. Pamiętaj, że małpki domowe są ciekawskie, energiczne i mogą zrobić dużo bałaganu, dlatego takie miejsce dla nich jest niezbędne.

Co jedzą małpki kapucynki?

Małpka kapucynka jest wszystkożerna. Na jej pokarm składają się świeże owoce, nasiona, orzechy i zielone pędy. Oprócz tego zjada także owady i pająki. Nie pogardzi również młodymi ptakami czy jajami znalezionymi w gniazdach, a nawet żabami.

W warunkach domowych należy dbać o odpowiednio zbilansowane żywienie i unikanie częstowania przysmakami przeznaczonymi dla ludzi, by nie dopuścić do niedoborów lub zatrucia.

Małpa kapucynka – cena

Ile kosztuje małpka kapucynka? Niektórzy przyznają, że tyle, co niezły samochód. I rzeczywiście mają rację. Cena małpki kapucynki mieści się w przedziale od 3,5 do 36 tysięcy złotych. To, ile kosztuje małpka domowa, może niektórych odstraszać, jednak popularność kapucynek wynika nie tylko z kaprysów osób o zasobnych portfelach.

Uważaj na nielegalne hodowle

Niska, okazyjna cena powinna wzbudzić twoją czujność. Moda na posiadanie egzotycznych zwierzaków przybiera na sile, dlatego niezwykle ważna jest legalność hodowli, z której chcesz kupić pupila, by nie przyczyniać się do cierpienia małpek odławianych z natury i transportowanych w koszmarnych warunkach. 

Czy małpka kapucynka może być domowym pupilem? Podsumowanie

Małpka kapucynka jest nie tylko przyjazna, ale też pełna energii i niezwykle inteligentna, a przez to wrażliwa i delikatna. Pamiętaj o odpowiednim przygotowaniu się do przyjęcia takiego pupila pod swój dach i dobrze przemyśl zakup małpki, nie tylko to, ile kosztuje kapucynka.

Choć jej wymagania nie są szczególnie skomplikowane, jest to egzotyczne zwierzę, które wymaga innej opieki, niż popularny pies czy kot.

Popularne zwierzaki domowe, takie jak psy, koty czy chomiki, to dla niektórych osób zbyt sztampowe wybory na pupila. Nie brakuje tych, którzy decydują się na egzotycznego zwierzaka. Tamaryny, czyli małpki rodem z Ameryki Południowej, to zwierzaki urocze i inteligentne, ale czy dla każdego? Na to pytanie postaramy się odpowiedzieć w naszym artykule. Sprawdź, ile może kosztować tamaryna i jakie gatunki tych małpek są najbardziej rozpowszechnione. Przeczytaj nasz tekst i sprawdź, czy warto decydować się na nowego pupila!

Tamaryny – charakterystyka

Nie ma jednego gatunku tamaryny, jednak można orientacyjnie wskazać pewne cechy tych małpek:

• długość ciała około 21-33 cm;
• długość ogona 30–42 cm;
• waga około 360–650 g. 

Zwierzę żyje w grupkach, które zwykle składają się z rodziców oraz 1-3 młodych. Samce tamaryn są bardzo opiekuńcze w stosunku do swoich młodych i opiekują się nimi już od chwili porodu. Najczęściej tego zwierzaka można spotkać w Ameryce Południowej, ale ten ssak naczelny z rodziny pazurkowcowatych jest widywany także w innych miejscach na świecie. Dziś bowiem panuje moda na egzotyczne zwierzęta. 

Tamaryna jako zwierzątko domowe – czego potrzebuje taka małpka?

Jeśli zdecydowałeś się na zakup tamaryny, powinieneś najpierw:

• przygotować mieszkanie na jej przybycie;
• dowiedzieć się, jakie są jej ulubione smakołyki;
• kupić klatkę, aby małpka nie nabrudziła i nie pogryzła mebli, gdy nie będzie cię w domu. 

Temu energicznemu zwierzakowi potrzeba przede wszystkim bezpieczeństwa i miejsca do zabawy. Zanim tamaryna się z tobą oswoi, musisz być cierpliwy, troskliwy i obecny w jej życiu. Z reguły małpki szybko oswajają się z właścicielem i przyzwyczajają się do nowego domu po około 2-3 dniach, ale czasem potrzebny jest nawet cały miesiąc, aby zwierzak poczuł się pewnie.

Wychowanie małpki tamaryny

Tamaryny to zwierzęta, które potrafią się bardzo dobrze komunikować ze swoim opiekunem, a służą im do tego konkretne zachowania czy gesty. Musisz zatem nauczyć się, co oznaczają sygnały, które zwierzak chce ci przekazać. Pamiętaj, że małpa tamaryna nie będzie się zachowywała jak wyszkolony pies, ale raczej tak, jak małe, niesforne dziecko. To bowiem ciekawskie zwierzę, które bardzo lubi psoty i żywiołową zabawę.

Jak wychować tamarynę?

Małpki tamaryny to inteligentne stworzenia, które wiedzą, jak mają na imię i nawet potrafią zareagować, gdy je zawołasz. Miej jednak na uwadze, że małpa przyjdzie do ciebie tylko wtedy, kiedy będzie miała na to ochotę. Można jej mimo wszystko wyznaczyć pewne granice i nauczyć, że coś jest niedobre, złe lub dla nich nieodpowiednie. Co jakiś czas zwierzak i tak robi coś złego, jakby sprawdzał, czy w międzyczasie zasady się nie zmieniły. Tamarynę musisz przez cały czas mieć na oku, niczym małe dziecko, aby nie wydarzyło się nic złego.

Zabawki dla tamaryn

Tamaryny są malutkie i leciutkie, ale jednocześnie bardzo energiczne. Lubią biegać, skakać i psocić. Przez przypadek mogą coś zrzucić na ziemię, stłuc lub zniszczyć. Pomyśl o tym zanim wpuścisz małpkę do swojego mieszkania. Spróbuj ją wychować i zająć jakąś zabawką, bo inaczej może chętnie sięgać po przedmioty, które są ci potrzebne, np. kluczyki. Małpy tamaryny lubią różne zabawki, ale najwięcej przyjemności sprawia im tulenie pluszowego misia.

Gatunki tamaryn

Jak wspomnieliśmy już na początku, gatunki tamaryn różnią się od siebie. Niektóre z nich są niestety zagrożone wyginięciem. Jakie szczególnie warto poznać? Opiszemy bardziej szczegółowo tamarynę:

• białoczubą;
• złotoręką;
• białouchą;
• wąsatą.

Tamaryna białoczuba

Tamaryny białoczube to zagrożone małpki z rodziny pazurkowców. Te zwierzaki mają szeroką, skąpo owłosioną twarz i duże uszy. Na głowie małpa ma stojącą białą grzywkę albo biały czub, stąd jej nazwa. Rozpoznasz ją także po ciemnobrązowym grzbiecie oraz żółtawobiałych kończynach i spodzie ciała.

Małpka tamaryna złotoręka

Tamaryny złotorękie potrafią być agresywne, pokazując swoje pazury i ostre kły. Właśnie dlatego gatunek ten nie jest tak popularny w hodowli. Czym wyróżniają się te zwierzęta? Znakomicie wspinają się po drzewach i skaczą. Są tak zwinne, że potrafią skoczyć z osiemnastometrowego drzewa na ziemię i nie odnieść żadnych obrażeń. Małpki tamaryny złotorękie są ciemne, ale wyróżniają się złotymi dłońmi, stąd też wzięła się ich nazwa.

Tamaryna białoucha

Tamaryna białoucha wyróżnia się (zgodnie z nazwą) tym, że ma kępki białej sierści nad uszami. Białe jest również jej czoło. Młode tamaryny białouche są szare, ale wraz z wiekiem kolor zmienia się w szarobrązowy. Tamaryna ma długi ogon z szaro-białymi pręgami, a jej głowa jest ciemna.

Tamaryna wąsata

Tamaryny wąsate, inaczej tamaryny cesarskie, to bardzo charakterystyczne małpki, budzące zaciekawienie wszystkich obserwujących. Tę odmianę wyróżniają szara sierść z domieszką rdzawobrązowej barwy, brązowy ogon i czarne kończyny. Najwięcej uwagi przyciągają natomiast jej długie, białe wąsy. Ile kosztuje tamaryna wąsata? Cenę trudno dokładnie określić, ale koszt małpki tamaryny (niezależnie od gatunku) waha się w granicach od 2000 do 6000 złotych.

Czego potrzebują małpki tamaryny?

Zwierzaki, o których mowa, są aktywne w dzień, w nocy zaś chowają się w swoich domkach umieszczonych w klatkach, gdzie zapadają w sen. Potrzebują towarzystwa i rozrywki w ciągu dnia, aby zużyć nadmiar swojej energii i w nocy spać spokojnie. W klatce mogą spędzać czas nie tylko we śnie, lecz także wówczas, gdy masz ważne zajęcia. Aby małpa nie zrobiła sobie krzywdy, powinna pobawić się zabawkami. Oprócz jedzenia i picia do klatki warto wstawić:

• liny;
• półki;
• konary;
• pluszaki;
• zabawki;
• domek z łóżeczkiem. 

Możesz również zdecydować się na lampę UV, bo małpki lubią kąpiele w świetle. 

Co jedzą małpki tamaryny?

Tamaryny kochają owoce, więc ze smakiem zjedzą pomarańcze, banany czy jabłka. Lubią także warzywa, dlatego papryka, marchewka i ogórek też bardzo im posmakuje. Możesz im jeszcze podawać gotowane (ale chude) mięso, orzechy, makarony. Małpkom możesz kupić także świerszcze i inne owady, które są dostępne w ofercie prawie każdego sklepu zoologicznego, nawet tego online.Małpki tamaryny są bardzo towarzyskimi zwierzakami, które mogą wnieść wiele radości, zabawy i miłości do twojego domu. Nie decyduj się jednak na małpkę tamarynę, kiedy dużo pracujesz i nie masz dla niej czasu. Te zwierzęta nie lubią bowiem siedzieć cały dzień w klatce, zwłaszcza samotnie, ponieważ może się to odbić na ich zdrowiu. Pamiętaj, że małpka to nie zabawka! Dbaj o nią tak, jak o małe dziecko, a odwdzięczy ci się za tę opiekę i troskę swoją miłością. Ucz ją jednocześnie dobrych zachowań i przestrzegaj przed niebezpieczeństwem. Pamiętaj, aby dla bezpieczeństwa swojego i tamaryny kupić klatkę i zapewnić małpce wszystko, czego potrzebuje. Ten inteligentny zwierzak ma swoje wymagania i musisz o tym wiedzieć, zanim się na niego zdecydujesz.

Cechy najlepszej klatki dla szczurów to przede wszystkim różnorodność wyposażenia i odpowiednie wymiary. Niestety, często można spotkać samotne szczury mieszkające w niskich klatkach o bardzo małej powierzchni. Te żywe i bardzo inteligentne gryzonie do szczęścia potrzebują znacznie więcej. Sprawdź, jaka klatka dla szczura będzie najlepsza. Poznaj jej optymalne wymiary i wyposażenie, o którym musisz pamiętać. Z taką wiedzą na pewno będzie ci łatwiej zapewnić zwierzakowi to, czego oczekuje. Czytaj nasz poradnik!

Klatka dla szczura – wymiary

Wymiary klatki dla szczura to kwestia niezwykle istotna. Na początku warto zaznaczyć, że szczur jest zwierzęciem stadnym, dlatego bierzemy pod uwagę wielkość klatki dla minimum dwóch osobników. 

Jeśli szukasz klatki dla szczurów (od dwóch do czterech osobników), minimalne wymagania spełnia taka o wymiarach 80 × 50 × 80 cm. Jeżeli jednak będziesz chciał powiększać stado, konieczne będzie także rozszerzenie przestrzeni. 

Klatka dla szczura – co jeszcze jest istotne?

Duża klatka dla szczura to nie wszystko, ponieważ ważna jest także jej funkcjonalność. Przed zakupem zwróć uwagę jeszcze na kilka innych kwestii. To przede wszystkim:

• odstęp między prętami – powinien być jak najmniejszy, aby szczupłe i młode osobniki nie mogły się przecisnąć (szczury są wyjątkowo „zdolne” pod tym względem);
• wysokość kuwety (jak najwyższa, aby uniknąć rozsypywania nieczystości);
• materiał (wybieraj klatki malowane proszkowo, a nie ocynkowane);
• możliwość dostosowania liczby platform.

Odpowiednia klatka dla szczura – jak ją urządzić?

Przechodzimy teraz do wyposażenia klatki dla szczura. Jest to miejsce, w którym zwierzaki spędzają większość swojego życia. Idealna, powinno więc być nie tylko przestronne, lecz także bogate we wszelkie udogodnienia i potrzebne akcesoria. O czym koniecznie trzeba pamiętać? 

Klatka dla szczura – wyposażenie

Bardzo ważne są platformy, półki i drabinki, po których szczury mogą się wspinać. Wybieraj elementy wykonane z tworzywa sztucznego. Drewniane półeczki i domki są może bardziej ekologiczne, ale za to kompletnie niepraktyczne. Bardzo szybko przesiąkają nieprzyjemnym zapachem, którego nie można się pozbyć. Okazują się też bardzo trudne do dezynfekcji. 

Platformy nie powinny także być wyposażone w metalowe pręty, które będą niebezpieczne i bardzo niewygodne dla szczurzych łapek. Jeżeli masz klatkę dla szczura, w której są zamontowane, zabezpiecz je drybedem albo dywanikiem. 

Co jeszcze umieścić w klatce dla szczura?

Pozostałe elementy wyposażenia klatki dla szczurów to:

• hamaki – służą jako miejsce wypoczynku i są zamiennikiem półeczek;
• sputniki i domki – zapewniają komfortowe i odosobnione miejsce do spania;
• tunele – służą do zabawy i chowania się (dobrze sprawdzą się rury);
• miski do jedzenia – wybieraj metalowe lub ceramiczne, które nie zostaną pogryzione;
• poidełka.

Wszystkie z nich znajdziesz w ofercie każdego sklepu zoologicznego. Szczury nie korzystają z kołowrotków ani dysków, dlatego w ich klatce będą one całkowicie zbędne. 

Starszy lub chory szczur – klatka „chorobówka” 

Szczury to gryzonie, które niestety nie żyją długo. Są także podatne na liczne choroby, które ograniczają ich sprawność. Jeśli szczur ma problem ze zdrowiem, musisz wyjść naprzeciw potrzebom zwierzaka i dostosować do nich miejsce zamieszkania, czyli klatkę. 

Oprócz głównej klatki dla szczura warto mieć na wyposażeniu także tak zwaną „chorobówkę”. Jest ona mniejsza, a przede wszystkim niższa od standardowej. Najczęściej ma wymiary mniej więcej 60 × 30 cm. Podczas zakupów zwróć jednak uwagę na to, że standardowe „sześćdziesiątki” mogą mieć zbyt szeroki rozstaw prętów. 

Pamiętaj, że niektóre popularne klatki nie nadają się jednak dla szczurów mających problemy z oddychaniem. 

Kiedy szczur potrzebuje mniejszej klatki?

W „chorobówce” możesz oddzielić szczura od stada i umożliwić mu rekonwalescencję. W przypadku złamań i urazów mechanicznych konieczne jest ograniczenie mobilności zwierzaka. Wówczas taka klatka dla szczura również świetnie się sprawdzi. 

Nawet stosunkowo zdrowe szczury, które osiągnęły sędziwy wiek, mogą mieć problemy ze wspinaniem się po prętach i półkach. W tym przypadku także dobre może być przeprowadzenie ich do mniejszej klatki. Ryzyko zrobienia sobie krzywdy czy pogłębienia urazu jest tam znacznie niższe. 

Klatka dla szczura – podsumowanie

Jeżeli planujesz zakup lub adopcję szczurów, odpowiednia klatka jest kluczowa dla ich dobrego samopoczucia. Wymiary klatki dla szczura powinny być przede wszystkim dostosowane do liczebności stada. Za absolutne minimum dla dwóch osobników można uznać 80 × 50 × 80 cm. 

Pamiętaj także o odpowiednim wyposażeniu. Szczur powinien mieć wygodny i miękki hamaczek do leżenia i platformy, po których będzie się wspinać. Wybieraj elementy wygodne i praktyczne. Dobrze sprawdzą się ceramiczne miseczki i półki z tworzywa sztucznego. Ani miękki plastik, ani drewno nie będą dla szczurów odpowiednim wyposażeniem. Plastik może zostać zjedzony, a drewno szybko stanie się źródłem przykrego zapachu, który czuć w całym pokoju. Pamiętaj o tym, szukając klatki dla szczura.

Warto zacząć tekst od jednej kwestii związanej z językiem. Wiele osób szuka miejsca dla swojego zwierzaka i wpisuje w wyszukiwarkę „klatka dla szynszyla”. Czy jest to poprawna forma? Niestety, to powszechny błąd. Zwierzak to bowiem nie „ten szynszyl”, ale „ta szynszyla”, ponieważ gramatycznie przypisany jest tu rodzaj żeński. Nie będziemy więc powielać nieprawidłowej formy i mamy nadzieję, że ta poprawna się utrwali. Przechodzimy już do rzeczy. Minimalne wymiary klatki dla szynszyli zostały uśrednione przez Europejską Konwencję o Ochronie Zwierząt Hodowlanych. Dokument jest skierowany do hodowców przemysłowych, dlatego wymiary są bardzo małe. Wynoszą zaledwie 60 x 50 x 40 cm. Mimo wszystko wielu prywatnych opiekunów szynszyli kupuje zwierzakom takie same lub nawet mniejsze klatki. Wyłam się z tego schematu i zbuduj swoim szynszylom idealne mieszkanie. Przeczytaj, dlaczego warto dać pupilowi trochę swobody!

Klatka dla szynszyli – wymiary

Jak duża klatka dla szynszyli zaspokoi jej potrzebę ruchu? Miłośnicy szynszyli i znawcy gatunku za minimalne wymiary klatki dla tych zwierząt uznają 70 × 40 × 100. Będzie to oczywiście klatka dla 2 szynszyli, ponieważ jako zwierzęta stadne nie powinny one mieszkać samotnie. 

Szynszyle w naturze zamieszkują górzyste tereny. Ich naturalnym sposobem na życie jest wspinanie się. Trzeba zatem zapewnić tym zwierzętom pionową klatkę dla szynszyli. Wysoka i taka, w której będą mogły swobodnie skakać z półki na półkę, to idealny wybór. 

Klatka dla szynszyli – drewniana woliera

Woliera dla szynszyli – blaski i cienie

Opiekunowie szynszyli najczęściej stają przed wyborem między klasyczną klatką a drewnianą lub metalową wolierą. Te ostatnie najczęściej tworzone są na zamówienie. Ich olbrzymią zaletą jest więc możliwość dostosowania wielkości nie tylko do liczebności stada, lecz także do wymiarów twojego mieszkania. Woliery drewniane są zabudowane z trzech stron, dlatego mniej brudu wypada poza ich obszar.

Drewniana woliera jest jednak dużo cięższa od zwykłej klatki. Jej dezynfekcja w przypadku choroby jest także zdecydowanie utrudniona. 

Standardowa klatka dla szynszyli – wady i zalety

Klasyczne klatki dla szynszyli są dużo lżejsze od wolier. Zdecydowanie łatwiej przenosić je z miejsca na miejsce zarówno w podróży, jak i w obrębie pokoju. Nie da się ukryć, że są także znacznie bardziej przystępne cenowo niż woliery. 

Klatki mają jednak swoje wady. Przede wszystkim, są dostępne w ograniczonej rozmiarówce, co opiekunom większego stada może przysporzyć sporo problemów. Dno klatki wykonane z tworzywa sztucznego w starciu z zębami szynszyli to przepis na uszkodzenia. Musisz także liczyć się z tym, że ocynkowane pręty klatek są hałaśliwe. 

Klatka dla szynszyli – gdzie ją postawić?

Wbrew pozorom bardzo istotne jest to, gdzie będzie stała klatka dla szynszyli. Miejsce klatki powinno być tam, gdzie zwierzak będzie czuł się najbardziej komfortowo i bezpiecznie. 

Klatka dla szynszyli powinna znajdować się z daleko od miejsca skupiania się promieni słonecznych. Poczucie bezpieczeństwa zapewni zwierzakowi jak największe osłonięcie klatki. Jeżeli nie masz zamkniętej od trzech stron woliery, wybierz róg pokoju. 

Gdzie nie stawiać klatki dla szynszyli?

Najważniejsze jest jednak to, aby nie ograniczać zwierzętom kontaktu z człowiekiem. Klatka dla szynszyli powinna stać w miejscu, w którym gryzonie mają bezpośredni kontakt z tobą i pozostałymi domownikami. Zwierzaki szybciej oswajają się, kiedy słyszą głos opiekuna i mogą uczestniczyć w codziennych czynnościach. 

Jednocześnie warto ograniczyć ryzyko sytuacji stresogennych. Nie najlepszym rozwiązaniem będzie kuchnia. Jeśli używasz tam blenderów, mikserów i innych hałaśliwych urządzeń, nie będzie to komfortowe dla zwierzaka.

Szynszyla – klatka i wyposażenie

Najważniejszym elementem wyposażenia klatek dla szynszyli są półki. Zwierzęta mogą swobodnie się po nich wspinać, spędzać na nich czas, jeść i spać. Półki tworzą powierzchnię użytkową klatki, dlatego powinno być ich jak najwięcej. 

Jak przygotować klatkę dla szynszyli?

Szynszyle są stadne, jednak każde zwierzę musi czasem odpocząć od pozostałych mieszkańców klatki. Właśnie dlatego półek powinno być zawsze więcej niż szynszyli. 

1. Jeżeli masz klatkę wyższą niż 100 cm, wówczas na środku warto zamontować półkę, która będzie zajmowała całą przestrzeń. 
2. Musi jednak mieć niewielki otwór, aby zwierzak mógł zejść na wyższe i niższe poziomy. 
3. Resztę półek monituj na zakładkę w takiej odległości od siebie, aby zwierzak mógł swobodnie skakać, ale jednocześnie nie spadł z dużej wysokości.

Czego potrzebuje szynszyla w klatce? Akcesoria dla gryzonia

Pozostałe elementy wyposażenia klatki dla szynszyli to między innymi:

• poidła;
• paśniki;
• miski;
• legowiska i norki;
• domki;
• drewniane mostki;
• dyski lub kołowrotki;
• hamaki;
• baseny kąpielowe;
• kuwety;
• zabawki i gryzaki;
• drybedy lub kocyki.

Klatki do szynszyli – podsumowanie 

Szynszyle to zwierzęta, które w naturze wspinają się po górach. Klatka odpowiednia dla nich powinna być możliwie jak najbardziej wysoka, z ułożonymi na zakładkę półkami. Postaw ją w miejscu, w którym zwierzak będzie miał z tobą ciągły kontakt.

Koszatniczka to mały, niezwykle uroczy gryzoń, który do Europy przybył z Chile. W naturalnych warunkach tworzy niesamowite tunele podziemne, w którym mieszka wraz ze swoją rodziną. Koszatniczka to zwierzę stadne, dlatego nawet, jeśli zamierzasz ją zakupić, musisz pamiętać, że powinieneś posiadać przynajmniej… parkę! Sprawdź, ile kosztuje koszatniczka.

Cena koszatniczki – od czego zależy?

Jeśli zastanawiasz się, ile kosztuje koszatniczka, to znaczy, że myślisz nad jej przygarnięciem. Cena koszatniczki zależna jest przede wszystkim od wieku – młode gryzonie są nieco droższe i kosztują około 200 zł. Prawie o połowę tańsza może być dorosła koszatniczka. Cena jednak zależy również od umaszczenia czy hodowli, z której pochodzi zwierzę.

Decydując się na zakup koszatniczki, musisz pamiętać, że to wydatek, który należy pomnożyć minimum razy dwa. To zwierzęta stadne, bardzo źle znoszą samotność. Najlepiej czują się w parach – dzięki temu są mniej apatyczne, mają znacznie większe chęci do zabawy. 

I tu warto zwrócić uwagę na drugi aspekt. To zwierzątka, które są aktywne zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy. Dlatego też często ich właściciele, którzy nie podołali nadzwyczajnemu charakterowi gryzoni, oferują sprzedaż całego akwarium wraz z koszatniczką. Ile kosztuje taki zestaw? Zwykle jest tańszy niż zakup wszystkiego osobno.

Ile kosztuje utrzymanie koszatniczki?

Jeśli chodzi o koszatniczkę, cena samego gryzonia to nie wszystko. Zwierzę to potrzebuje odpowiedniego lokum. Najlepsze jest terrarium dopasowane do wielkości stada. Na szczęście to koszt jednorazowy, który mieści się w przedziale od 250 do nawet 600 zł. Kluczową rolę odgrywa tu wielkość. Im większe terrarium, tym oczywiście lepsze, bo gryzonie te uwielbiają ruch i zabawę.

Również im większe stado, tym terrarium powinno być większe. Warto zatem już na samym wstępie zastanowić się, jak dużą hodowlę zamierzasz prowadzić. Samo lokum należy też uzupełnić o domek, kryjówki, ale również i zabawki oraz inne akcesoria, dzięki którym koszatniczka będzie mogła swobodnie się bawić. To kolejny wydatek rzędu 200-300 zł. Należy to doliczyć do tego, ile kosztuje koszatniczka.

Ile kosztuje utrzymanie koszatniczki w przeciągu miesiąca? Na szczęście nie jest aż tak drogie! Karma dla koszatniczek kosztuje około 30 zł, do tego warto doliczyć ściółkę, a także przysmaki. Wybierając pokarm, koniecznie zwróć uwagę na skład. Te gryzonie łatwo zapadają na cukrzycę, dlatego w ich diecie nie powinno być zbyt wielu owoców. Z roku na rok dostępnych jest coraz więcej dobrej jakości mieszanek, dzięki którym pupil będzie cieszył się znacznie lepszym zdrowiem!

Koszatniczka – cena zabiegów weterynaryjnych

Jak każde zwierzę, również i koszatniczka wymaga wizyt weterynaryjnych. Do tego, ile kosztuje koszatniczka, warto doliczyć też koszt pierwszej, kontrolnej wizyty. Jej cena zależna jest od wielu czynników, w tym od miasta, a także specjalizacji konkretnego weterynarza. Nie powinna jednak przekroczyć 100 zł. Jeśli koszatniczka ma zapewnione optymalne warunki bytowe, szansa, że zachoruje jest niewielka. Kontrolna wizyta od czasu do czasu na pewno jednak nie zaszkodzi.

Koszatniczka to uroczy gryzoń, który bardzo lubi kontakty z człowiekiem. Nie należy do najdroższych zwierząt, dlatego też często jest wybierana na pierwszego pupila dla dzieci. Niech to, ile kosztuje koszatniczka, nie będzie jednak kryterium jej wyboru. Warto pamiętać, że to dość wymagający zwierzak, który jest aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy, przez co potrafi być nieco uciążliwy!

Do dzisiaj niektórzy pamiętają obrazek jeża, który niesie na swoim iglastym grzbiecie czerwone jabłko. Można znaleźć go w wielu książeczkach dla dzieci czy podręcznikach szkolnych. Mało kto jednak zdaje sobie sprawę z tego, że jeże wcale nie żywią się jabłkami, a ich dieta jest zgoła inna.

Czym karmić jeża? Czy warto zaczepiać go podczas wędrówek? Jak poznać, że zwierzak potrzebuje pomocy? Wszystkie odpowiedzi znajdziesz w naszym tekście. Poznaj te małe stworzonka bliżej już teraz!

Jeż, czyli kto? 

Teoretycznie jeża zna każdy. Coraz częściej można zobaczyć go w miastach i na przedmieściach, kiedy przemyka między alejkami. Mimo wszystko niewiele osób wie, że w naszym kraju spotkać można nie jeden, ale dwa gatunki jeży.

Jeż w Polsce i na świecie – gatunki

Na polskich ulicach i w lasach spotkać można dwa gatunki jeży. Są to: 

• jeż wschodni (Erinaceus roumanicus);
• jeż europejski (Erinaceus europaeus).

Jeż wschodni bytuje na zdecydowanie większych obszarach, podczas gdy jeża europejskiego można znaleźć najczęściej na Śląsku, Pomorzu Zachodnim i Ziemi Lubuskiej. Niewprawne oko praktycznie nie ma szansy odróżnić tych dwóch gatunków, które różnią się od siebie tylko kolorystyką. 

Obecnie na całym świecie wyróżnia się czternaście gatunków jeży, które zamieszkują Europę, Azję i Afrykę. Próżno ich natomiast szukać w obydwu Amerykach. 

Anatomia jeża

Jeże to zwierzaki o dosyć krępej budowie ciała. 

1. Grzbietowo-boczne partie tułowia pokryte są najbardziej charakterystyczną częścią jeżowego wizerunku, czyli kolcami. Pod względem budowy nieco przypominają one zwyczajne włosy – zbudowane są przede wszystkim z keratyny. W przeciwieństwie do innych jeżowatych (na przykład jeżozwierzy) jeże mają kolce solidnie umieszczone w ciele. 
2. Tułów zakończony jest klinową głową o długim ryjku. 
3. Wielkość ciała jeża wynosi od 13,5 do 26,5, a waga waha się zazwyczaj od 800 do 1200 gramów. 

Dzięki dobrze rozwiniętym mięśniom grzbietowym i brzusznym jeże opanowały bardzo specyficzną metodę ochrony przed drapieżnikami, czyli zwijanie się w kulkę. Same kolce jeża mają nie tylko odstraszać potencjalnych napastników, lecz także pełnią funkcję termoregulacyjną. 

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Latte the hedgehog ♂ (@hedgehogs.latte)

Jeże i ich zwyczaje

Małe jeże najczęściej przychodzą na świat w połowie maja. W niektórych przypadkach pojawiają się jednak nieco późniejsze mioty – nawet jesienne. Ich wielkość jest bardzo zróżnicowana. Na świat mogą przyjść zarówno dwa lub trzy małe jeżyki, jak i nawet dziesięć. Samica jeszcze przed porodem przygotowuje gniazdo, w którym maluchy są dobrze ukryte przed światem. 

Kiedy mały jeż się usamodzielnia?

Przez pierwszy miesiąc swojego życia małe jeże karmione są wyłącznie mlekiem i nie oddalają się z kryjówki. Dopiero po mniej więcej czterech tygodniach matka zaczyna wyprowadzać maluchy. Oprowadza je po terenie i pokazuje, jak zdobywać pokarm.

Kiedy jeżyki kończą dwa miesiące, ich czas u boku mamy dobiega końca. Samica odcina się całkowicie od swoich młodych i odgania je, aby mogły rozpocząć poszukiwanie własnego terytorium. Ona sama najczęściej przygotowuje się już do kolejnego porodu lub jesiennej hibernacji. 

Co robią jeże jesienią? 

Kiedy lato ma się ku końcowi, jeże rozpoczynają bardzo intensywne żerowanie. Jeż jesienią ma tylko jeden cel – zgromadzenie odpowiednich zasobów tłuszczowych, które pozwolą mu spokojnie przetrwać zimę. W tym czasie następuje spory wzrost masy ciała jeża. Największe samce mogą wówczas zbliżać się nawet do dwóch kilogramów. 

Jak jeże radzą sobie w trudnych warunkach?

Poszukiwanie gniazda na zimę to bardzo trudny proces, nawet dla starszych i bardziej doświadczonych jeżyków. Jeże z natury są samotnikami, dlatego wszystkie ważne prace, od których zależy ich przetrwanie, muszą wykonać samodzielnie.

Niestety, wiele młodych osobników nie daje rady podołać temu zadaniu. Ponad połowa jeży nie jest w stanie przetrwać swojej pierwszej w życiu zimy. 

Jeż w Polsce zimą, czyli hibernacja

Jak zimą radzi sobie jeż? Polski klimat nie rozpieszcza tego zwierzaka. Zimy są mroźne, a poszukiwanie pokarmu przy minusowych temperaturach jest niezwykle trudne. Właśnie dlatego jeże wykształciły mechanizm hibernacji, czyli stanu, w którym ich organizm zużywa minimalne ilości energii.

W potocznym języku hibernacja określana jest jako sen zimowy. W tym okresie temperatura ciała jeża spada do 4–5 stopni Celsjusza. Wszystkie funkcje życiowe są spowolnione. Zahibernowanego jeża w żadnym wypadku nie wolno budzić!

Co jedzą jeże? Czym karmić jeża?

Obrazek jeża, który na swoich kolcach niesie czerwone jabłko, zna chyba każdy z nas. Nic dziwnego. Pierwszy raz taka scenka pojawiła się w dziełach rzymskiego historyka i pisarza – Pliniusza Starszego, który żył w I wieku naszej ery.

Prawdopodobnie Pliniusz zobaczył jeża, któremu na kolce nabiło się jabłko i uznał, że w ten sposób zwierzę robi zapasy na zimę. Nie mógł bardziej się mylić. 

Czym się żywią jeże?

Czym faktycznie żywią się jeże? To zwierzęta mięsożerne – przede wszystkim zaś owadożerne. Ich dieta jest jednak bardzo bogata, a w jadłospisie znajdziemy między innymi:

• myszy i niewielkie gryzonie;
• pisklęta;
• jaja ptaków;
• dżdżownice;
• ślimaki;
• jaszczurki i żaby;
• padlinę;
• różnego rodzaju odpadki po ludzkich posiłkach.

Co jedzą małe jeże?

Małe jeżątka, tak jak wszystkie ssaki, w początkach swojego życia spożywają przede wszystkim mleko matki. Mniej więcej do czwartego tygodnia życia jest to ich jedyny pokarm.

Kiedy maluchy ukończą pierwszy miesiąc życia, wychodzą z gniazda i rozpoczynają poszukiwanie posiłków. Od tego momentu ich dieta jest dokładnie taka sama jak dieta dorosłych jeży.

Matka troszczy się jedynie o to, aby zapewnić dzieciom miejsce do poszukiwania pożywienia. W żaden sposób im w tym nie pomaga, dlatego od kiedy tylko jeżyki zaczynają jeść stały pokarm, muszą polować lub znajdować jedzenie na własną łapkę. 

Co jedzą jeże domowe? 

Jeże często występują także w charakterze zwierząt domowych. Wówczas mamy najczęściej do czynienia z jeżem pigmejskim. Jego potrzeby żywieniowe nie odbiegają zbytnio od potrzeb jeży europejskich. Trzeba dbać o to, aby posiłki zwierzaka były jak najbardziej zróżnicowane. 

Często zaleca się podawanie jeżom wysokiej jakości karmy dla kota, jednak na dłuższą metę nie jest to praktyka rekomendowana przez hodowców. Te zwierzęta bardzo lubią:

• larwy mącznika;
• odpowiednio dobrane rodzaje mięsa;
• niektóre gatunki warzyw i owoców (oczywiście w odpowiednich proporcjach). 

Jeże w ludzkim sąsiedztwie

Jeże już od dawna nie ograniczają swoich terenów bytowania wyłącznie do lasów i łąk. Z biegiem czasu coraz częściej pojawiają się także na terenach zurbanizowanych. Już nie tylko osoby przedmieść, lecz także mieszkańcy dużych miast mają szansę na napotkanie ich w swoim bliskim otoczeniu.

Exodus w pobliże ludzkich siedzib otworzył przed jeżami niemal nieograniczone możliwości zdobywania pożywienia. W naszych śmietnikach znajduje się bowiem mnóstwo potencjalnie pysznych kąsków. Niestety, razem z nowymi możliwościami przyszły także nowe zagrożenia. 

Co może być niebezpieczne dla jeża?

Na jeże czekają takie niebezpieczeństwa, jak:

• ruch samochodowy; 
• podkaszarki i kosiarki;
• wypalanie traw;
• psy, lisy i inne potencjalne drapieżniki; 
• otwarte puszki i plastikowe opakowania;
• stawy, ogrodowe oczka wodne i inne miejsca, w których jeże mogą utonąć;
• niezabezpieczone studzienki.

Dlaczego czasem jeże potrzebują pomocy?

Jeże to z natury bardzo ciekawskie zwierzątka. Co gorsza, zajęte swoimi sprawami bardzo rzadko zwracają uwagę na potencjalne niebezpieczeństwa. Właśnie dlatego odpowiedzialność za ich bezpieczeństwo w dużej mierze spoczywa na ludziach.

W niektórych przypadkach ten kolczasty zwierzak będzie potrzebował twojej bezpośredniej pomocy. W naturze zwierzęta te żyją około sześciu lat, jednak niebezpieczeństwa związane z bytowaniem w miastach mogą niestety skrócić ten czas.

Co zrobić ze znalezionym jeżem? 

W sieci pojawiają się zapytania w rodzaju: „Znalazłam jeża! Co zrobić?”. Jeżeli znajdziesz jeża, który spaceruje po trawniku lub nawet chodniku, najlepszym rozwiązaniem będzie zostawienie go w spokoju. Zwierzak zapewne poszukuje czegoś na kolację. Jeśli nie grozi mu bezpośrednie niebezpieczeństwo, nie ma sensu zabierać go z miejsca bytowania. 

Kiedy jeżowi trzeba pomóc i jak to zrobić?

Zupełnie inaczej sprawy mają się w momencie, kiedy znaleziony przez ciebie jeż jest wyraźnie ranny lub chory. W przypadku poparzenia zwierzęcia trzeba polać go zimną wodą (uważając na pyszczek) i jak najszybciej udać się do lecznicy weterynaryjnej. Na własną rękę nie pomożesz zwierzęciu, dlatego czym prędzej skontaktuj się z lekarzem weterynarii. 

Przypadkowe zniszczenie zimowego gniazda jeża (na przykład przez psa) również wymaga twojej interwencji. Wybudzone zbyt wcześnie zwierzę bardzo szybko popada w hipotermię, a tym samym grozi mu śmierć. 

1. Zabezpiecz jeża.
2. Przenieś go w ciepłe miejsce i czym prędzej wyszukaj w internecie organizację, która będzie w stanie się nim zająć.
3. Jeżeli nie czujesz się na siłach, aby zrobić to samodzielnie, poproś o pomoc najbliższego weterynarza. 

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Konstantyn (@kostek_hedgehog)

Jeże – ciekawostki

1. Jeże są całkowicie niewrażliwe na jad ropuchy, dlatego uchodzą za ich jedynych naturalnych wrogów. 
2. Jeże polują także na jadowite węże, a w walce pomagają im igły.
3. To prawdziwi długodystansowcy. W poszukiwaniu jedzenia i schronienia mogą w ciągu jednej nocy przemierzyć nawet dwa kilometry.
4. Jeże rosną przez całe życie. 
5. Niemal 70% młodych jeżyków nie jest w stanie przetrwać pierwszej w swoim życiu zimy. 
6. Te zwierzaki rodzą się z bardzo miękkimi igiełkami, które dopiero z czasem przekształcają się w twarde kolce. 

Jeże – podsumowanie

Jeże to fascynujące zwierzęta, które budzą zrozumiałą sympatię. Coraz częściej ich miejsca bytowania pokrywają się z ludzkimi, dlatego trzeba nauczyć się pokojowo z nimi współistnieć. Wiesz już, co je jeż i jakie są jego codzienne zwyczaje. Zwykle warto zostawić go w spokoju, ale czasem zwierzakowi trzeba pomóc. 

Jeżeli znajdziesz rannego lub ewidentnie chorego jeża, koniecznie skontaktuj się z lekarzem weterynarii. Od niego powinieneś dowiedzieć się, jak postępować i gdzie znaleźć specjalistę od jeżowego zdrowia i dobrostanu.

Z czym kojarzą się dzieciom myszki? Zwierzęta te pojawiają się choćby w znanych animacjach. W rzeczywistości poza ekranem myszki domowe to również bardzo sympatyczne zwierzątka, które podbijają serca swoich opiekunów. Nie żyją długo, jednak mimo tego potrzebują odpowiedniej opieki i dobrych warunków bytowania. Mysz domowa często wybierana jest na pierwszego zwierzaka dla dziecka, ale z wielu powodów nie jest to najszczęśliwszy pomysł. Myszy są bowiem malutkie, ale zarazem wymagające. Dowiedz się, jak prawidłowo o nie dbać, aby miały odpowiednie warunki. Czytaj nasz artykuł!

Myszka w domu – skąd ją wziąć?

Jeżeli planujesz przyjąć pod swój dach mysz, zapewne pierwsze kroki chcesz skierować do sklepu zoologicznego. To bardzo zły pomysł! 

Zarówno organizacje ochrony zwierząt, jak i miłośnicy gryzoni apelują, aby nigdy nie kupować ich w takich miejscach. Myszy pochodzą z pseudohodowli, giełd i ferm. Są przechowywane i transportowane w bardzo złych warunkach. Szacuje się, że drogę z „hurtowni” do sklepu przeżywa jedynie co drugi gryzoń. Skąd więc wziąć mysz domową? Są dwie drogi: 

• kupno w zarejestrowanej hodowli;
• adopcja. 

Kupno myszy w hodowli

Jeżeli chcesz kupić rasową mysz, kieruj się zestawieniem hodowli zarejestrowanych w Rodent Club PL. To wiarygodna organizacja, która zrzesza hodowców z wiedzą i pasją. 

Dlaczego myszy domowej warto szukać w hodowlach?

Myszka kupiona w dobrej hodowli jest statystycznie większa i zdrowsza od tej z pseudohodowli. Nie ma także ryzyka, że w twoim domu pojawi się mysz w ciąży, zbyt młoda albo chora.

W hodowlach dostępne są także bardzo różne umaszczenia. Jeżeli marzy ci się mysz biała lub ze znaczeniami, z pewnością znajdziesz odmianę dla siebie. Podobnie, jeżeli interesuje cię mysz kolorowa lub z konkretnym rodzajem futerka. 

Adopcja myszy domowej

Myszy domowe można także adoptować, tak samo jak psy i koty. W Polsce działa wiele organizacji, które ratują potrzebujące zwierzęta i szukają im domów. Dobrym przykładem jest Lab Rescue, dzięki któremu do twojego domu może trafić mysz laboratoryjna, która jest zdrowa i młoda. Dlaczego warto ją przygarnąć? Gdyby pozostała w ośrodku, musiałaby zostać uśpiona. Potrzebujące myszy znajdziesz także w domach tymczasowych Viva! Gryzonie oraz wielu innych organizacji zajmujących się małymi zwierzętami. 

Mysz domowa – nie kupuj, adoptuj?

Podobnie jak w przypadku każdego innego zwierzęcia, mysz możesz adoptować lub kupić. Powinna być to jednak decyzja przemyślana. Adoptując, dajesz dom bezdomnemu zwierzęciu. Kupując w zarejestrowanej hodowli, wspierasz etyczny rozród i jednocześnie wzmacnianie gatunku.

Każde z tych rozwiązań ma swoje wady i zalety. Najważniejsze jest to, aby omijać pseudohodowle myszy domowych, czyli w przypadku gryzoni sklepy zoologiczne i giełdy. 

Myszka – zwierzę stadne czy samotnik?

Jedna myszka czy dwie? To pytanie, które zaprząta głowę wielu przyszłych opiekunów. W tym wypadku wszystko zależy od tego, na jaką płeć się zdecydujesz. 

Samice są stadne i najlepiej czują się w grupach przynajmniej dwóch osobników. Samce z kolei powinny mieszkać samotnie. Czasami zdarza się, że bracia lub osobniki żyjące ze sobą zawsze są w stanie funkcjonować w zgodzie. To jednak wyjątki. Samce myszy są bardzo terytorialne i kiedy jest ich więcej, w klatkach dochodzi do walk. 

Myszka domowa – jaka klatka?

Pewnie zastanawiasz się, ile waży mysz domowa, chcąc znaleźć dla niej miejsce. Jest oczywiście mała i lekka, ponieważ waży zwykle od 15 do 25 gramów. 

1. Myszki powinny być więc trzymane w klatkach o małym rozstawieniu prętów.
2. Odległość pomiędzy nimi nie powinna być większa niż 1 centymetr, bo w przeciwnym wypadku myszka może uciec. 

Niektórzy decydują się na trzymanie myszy w akwariach lub terrariach. Takie rozwiązanie ma sporo zalet (przede wszystkim możliwość wsypania większej ilości ściółki). Akwarium trzeba jednak zabezpieczać od góry, co sprawia, że wentylacja jest dużo słabsza. 

Wymiary klatki lub akwarium dla myszy domowej

Minimalne wymiary klatek lub akwariów to:

• dla 1 myszy – 50 cm x 30 cm;
• od 2 do 4 myszek – 60 cm x 40 cm;
• od 5 do 8 myszek – 77 cm x 47 cm;
• od 9 do 12 myszek – 100 cm x 50 cm.

Co jedzą myszy? Czy na pewno ser?

Kultura popularna upowszechniła obraz myszy jedzącej ser. Najlepiej taki z dziurami. Warto rozprawić się z tym mitem. Myszka domowa nie je sera. Co więcej, nie powinna spożywać żadnych produktów mlecznych. 

Co podawać swojemu domowemu gryzoniowi?

Co zatem polubi mysz domowa? Podstawą jej diety są ziarna. Najlepiej zaopatrzyć się w dobrej jakości mieszanki dostęp w sklepach zoologicznych. Są odpowiednio zbilansowane i powinny być filarem diety myszy hodowanej w domu. 

Nie warto jednak ograniczać się jedynie do tego rodzaju jedzenia. Urozmaicaj dietę swojego gryzonia warzywami i ziołami. Warto też wspomnieć, że myszy bardzo lubią mięso i chętnie je jedzą. Powinno ono jednak stanowić jedynie uzupełnienie diety. Możesz wzbogacać ich jadłospis gotowanym bez przypraw kurczakiem lub indykiem. 

Ile żyje mysz domowa? 

Myszy nie należą niestety do zwierząt długowiecznych. Średnia długość ich życia wynosi półtora roku. Statystycznie myszy rasowe, które pochodzą z hodowli, mogą żyć nieco dłużej. Hodowcy dążą do wzmocnienia gatunku i wydłużenia długości życia zwierzaków. 

W wielu miejscach w internecie można natknąć się na powielaną opinię o tym, że myszy hodowlane mogą żyć do 4 lat. Miłośnicy tych słodkich gryzoni z pewnością wiele by dali, aby ta informacja była prawdziwa. W praktyce jednak ze świecą szukać kogoś, kto znał mysz obchodzącą trzecie urodziny. 

Mysz hodowlana – choroby

Myszy to zwierzęta dosyć chorowite. Do najpoważniejszych i najczęstszych dolegliwości zalicza się nowotwory, które są przyczyną śmierci większości tych gryzoni. Ryzyko ich wystąpienia wzrasta z wiekiem, jednak zdarza się, że chorują nawet bardzo młode zwierzęta. Przyczynia się do tego chów wsobny, popularność pseudohodowli i brak dbałości o przekazywanie odpowiednich genów. 

Co jeszcze może doskwierać myszom domowym?

Pozostałe choroby, które mogą dręczyć mysz domową, to między innymi:

• kokcydioza;
• przeziębienia;
• alergie;
• grzybica;
• problemy stomatologiczne;
• mykoplazmoza;
• choroby pasożytnicze.

Gdzie leczyć mysz domową?

Mysz domowa jest myślącym i czującym stworzeniem. Niestety, dla wielu osób pomysł zabrania jej do weterynarza wydaje się trudny do wyobrażenia. Tymczasem jako opiekun masz prawny obowiązek zapewnić swojemu zwierzęciu opiekę weterynaryjną, niezależnie od tego, jakiego to zwierzę jest gatunku.

Myszami zajmują się zazwyczaj weterynarze wyspecjalizowani w pomaganiu zwierzętom egzotycznym. Zwierzaki mogą być leczone nie tylko z podstawowych chorób. W Polsce z powodzeniem wykonuje się na nich operacje i różnego rodzaju zabiegi. 

Mysz domowa – cena

Myszka domowa nie jest drogim zwierzęciem. Ze względu na wielkość i długość życia jej cena rzadko przekracza sto złotych. W sklepach zoologicznych te gryzonie kosztują od 10 do 30 złotych. Co ważne, rasowe myszy z hodowli wcale nie są dużo droższe, a ich kupno jest zdecydowanie bardziej etyczne. 

Mysz domowa – podsumowanie 

Myszki domowe to zwierzęta ciekawskie, żywe i przyjacielskie. Łatwo się oswajają i są bardzo sympatycznymi przyjaciółmi. Nie będą ci towarzyszyć zbyt długo, dlatego warto zadbać o to, aby miały jak najlepsze życie. 

Pamiętaj, aby nie kupować myszy domowej w sklepach zoologicznych. Nie trzymaj też razem par różnej płci i nie rozmnażaj gryzoni, jeżeli nie jesteś hodowcą. Warto podkreślić, że tymi zwierzętami trzeba się troskliwie zajmować. Żyją krótko i sporo chorują, dlatego trzeba się nastawić na to, że mogą w pewnym momencie potrzebować leczenia. Koszt terapii wielokrotnie przekracza cenę samego zwierzęcia. 

Jak widzisz, są tutaj blaski i cienie. Jeśli te drugie cię nie zrażają, możesz zacząć przygotowywać się do adopcji myszki domowej!

Popielica szara to uroczy gryzoń, który może wydawać się nieco egzotyczny. Tymczasem dziko żyjące popielice można spotkać także w Polsce. Chociaż w naszym kraju nie ma tych zwierząt zbyt wiele, to jednak naukowcy pracują nad zwiększeniem ich populacji.

Gdy mówimy jednak o hodowli popielicy, w rzeczywistości zazwyczaj chodzi nam o pędzlogona zwinnego, zwanego jedynie powszechnie popielicą afrykańską. Ssak ten nie jest trudny w utrzymaniu. Trzeba jednak zapewnić mu dobre warunki. Czym się odżywia i czego potrzebuje? Czym różni się od popielicy szarej? Odpowiedzi szukaj w naszym artykule!

Popielica szara

Jak już wspomnieliśmy, popielica szara i tak zwana popielica afrykańska to dwa zupełnie różne gatunki zwierząt. Właściwa popielica, czyli Glis glis, jest jedynym przedstawicielem tego rodzaju. To zwierzę o oczach dużych w stosunku do ciała zamieszkuje starsze lasy liściaste i mieszane. Prowadzi nocny, nadrzewny tryb życia. Żywi się głównie owocami drzew i mieszka w ich koronach. Jest mniej więcej wielkości szczura i ma charakterystyczne popielate futerko, białe na brzuchu. Ma duże, okrągłe, ciemne oczy, stosunkowo duże uszy i puszysty ogon. 

Skąd pochodzi popielica szara?

Popielica to zwierzątko, którego obszar występowania jest wyjątkowo szeroki. Żyje praktycznie w całej Europie, w tym także w Polsce. Najczęściej możemy spotkać ją w liściastych lasach na wyżynach i w górach. Poza Europą znajdziemy te zwierzątka także:

• w Azji Mniejszej;
• w Iranie;
• w Palestynie;
• na Kaukazie.

Zwierzę to zwykle mieszka w dziuplach i żywi się ziarnami, owadami i jajami.

Popielica szara zagrożona wyginięciem

Popielice zostały objęte konwencją berneńską. Znajdują się także w polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt. 

Jak wygląda odtwarzanie populacji pilchów?

Liczne towarzystwa ochrony przyrody, wspierane przez naukowców, prowadzą zorganizowane na szeroką skalę akcje ratowania pilchów. W tym celu stosuje się reintrodukcję i introdukcję tego gatunku, na terenach, gdzie obecnie nie występuje. 

Introdukcja polega na wypuszczaniu młodych popielic na obszary, w których nie występują, jednak warunki ku rozwojowi gatunku są sprzyjające. Równolegle następuje reintrodukcja, czyli wypuszczenie ich na obszary, gdzie w przeszłości mogły występować, jednak z czasem wyginęły. Przykładem jest Puszcza Bukowa czy Barlinecko-Gorzowski Park Krajobrazowy. 

Popielica szara – sen zimowy

W warunkach naturalnych popielice przesypiają całą zimę bez konieczności budzenia się. Wczesną jesienią popielice budują sobie gniazda i zbierają zapasy energetyczne na czas największych chłodów. Zapadając w sen zimowy, przykrywają się ogonkami, zwijają w kłębek i rozpoczynają hibernację. Wszystkie funkcje życiowe są wtedy obniżone. Serce zwalnia, a temperatura ciała się obniża. 

Popielica afrykańska

Zwierzę, które powszechnie nazywane jest popielicą afrykańską, owszem, należy do rodziny popielicowatych, nie jest jednak popielicą. Określamy tak pędzlogony zwinne. W dalszej części artykułu będziemy używać obu tych nazw. 

Jak wygląda popielica afrykańska? 

Popielica często bywa mylona z wiewiórką, chociaż w istocie te dwa zwierzaki nie mają ze sobą wiele wspólnego. Oto kilka cech, które wyróżniają ten gatunek:

• pilch może dorosnąć do 32 centymetrów, jednak zazwyczaj połowę długości ciała stanowi długi i puchaty ogon. Jest on bardzo ważną częścią ciała, która umożliwia zachowywanie równowagi podczas wspinania się po drzewach i gałęziach;
• popielice są bardzo lekkie. Ich masa ciała nie przekracza 250 gramów;
• cechą charakterystyczną tych gryzoni są okrągłe, bardzo duże i czarne oczy;
• nieco pod nimi znajduje się różowy nosek, a na szczycie głowy zwierzak ma półokrągłe uszy;
• na grzbiecie futerko jest ciemnoszare (popielate), a na brzuchu i łapkach – jasnoszare lub białe. 

Pilch – zwierzę o ciekawym charakterze

Zanim zdecydujesz się na popielicę, poznaj jej charakter.

Jedna popielica czy więcej?

Zanim postanowisz kupić popielicę, musisz pamiętać, że jest to zwierzątko silnie stadne. Samotność dla tych zwierząt jest bardzo przykra i prędzej czy później odbija się na ich zdrowiu. Właśnie dlatego przygodę z tymi sympatycznymi gryzoniami warto zaczynać przynajmniej od parki. 

Tryb życia popielicy afrykańskiej

Podobnie jak znacznie popularniejsze chomiki, te zwierzaki także prowadzą nocny tryb życia. Większość dnia przesypiają, natomiast budzą się w okolicach wieczora i wtedy rozpoczynają swoją największą aktywność. 

Pamiętaj, że budzenie popielic w ciągu dnia jest bardzo złym pomysłem. Nie oszukasz biologii i nie zmienisz ich naturalnego zegara. Możesz natomiast dostarczyć tym delikatnym zwierzątkom dużo stresu. 

Popielice jako zwierzęta stadne

Na wolności osobniki żyją w dużych stadach. Podczas żerowania komunikują się ze sobą w bardzo charakterystyczny sposób. Ich głosy przypominają chrząknięcia i są trudne do pomylenia z czymkolwiek innym. 

Popielica afrykańska szybko osiąga dojrzałość płciową. Następuje to po 5. miesiącu życia. Samica ma największe szanse na zdrowy rozród i bezpieczną ciążę po 1. roku życia. Do rozmnażania musisz zapewnić ssakowi budkę i materiał do budowy gniazda. Jednorazowo samica rodzi do 6 nagich młodych.

Pilch afrykański – oswajanie

Pilchy to bardzo przyjacielskie zwierzątka, które szybko się oswajają. Jeżeli były socjalizowane z ludźmi, mogą wspinać się i skakać po opiekunie. Jeżeli masz stadko popielic, możesz być pewny, że prędzej czy później wejdą ci na głowę. Dosłownie i w przenośni!

Popielica – żywienie

Pilch afrykański to zwierzątko wszystkożerne, jednak podstawą jego diety są pokarmy roślinne. W naturze popielice jedzą przede wszystkim znalezione w drzewach nasiona oraz owoce. Możesz podawać im między innymi:

• jabłka;
• czereśnie;
• bukiew;
• marchew; 
• paprykę;
• orzechy laskowe.

Popielica – hodowla domowa a dieta gryzonia

W hodowli domowej warto podawać pupilom wysokiej jakości karmy dla gryzoni takich jak chomiki. Są to zwierzęta przede wszystkim roślinożerne. Przy długim okresie żerowania można podawać im np. dziecięce musy z niewielkim dodatkiem mięsa drobiowego, jednak powinien być to dodatek.

Popielica – w jakich warunkach powinna mieszkać? 

Jeżeli chcesz rozpocząć hodowlę pilchów afrykańskich w swoim domu, zapewne zastanawiasz się, jaka klatka będzie im potrzebna do szczęśliwego życia. 

Gdzie popielica będzie czuła się dobrze?

Na początku warto zaznaczyć, że popielice żyją w drzewostanach. Oznacza to, że jego tryb życia jest bardziej wertykalny niż horyzontalny. W związku z tym wybieraj klatki z orientacją pionową. Dobrym przykładem są klatki przeznaczone dla szynszyli lub koszatniczek.

W sklepach zoologicznych możesz jednak napotkać pewien problem. Popielice afrykańskie to bardzo drobne zwierzątka. Większość obecnych na rynku klatek komercyjnych ma zaś zbyt szeroko rozstawione pręty. Grozi to ucieczką, dlatego taką klatkę trzeba jeszcze dodatkowo zabezpieczyć siatką na woliery, dostępną w sklepach budowlanych. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem będzie jednak budowa własnej woliery lub zlecenie jej wykonania na zamówienie.

Woliera dla popielic

Jak duże powinno być mieszkanie popielic? Minimalne wymiary dla dwóch osobników (przypominamy, że pilch to zwierzątko silnie stadne) to 50 × 40 × 70 cm. Największy wymiar to oczywiście wysokość. Wiadomo jednak, że im więcej, tym lepiej. 

Pamiętaj, że woliera dla pilchów musi być dobrze wentylowana. Do jej wykonania wykorzystaj naturalne drewno. 

Wyposażenie woliery dla popielic

Pora na kilka kolejnych wskazówek:

• podstawowym wyposażeniem woliery lub klatki powinny być półki, po których zwierzaki wspinają się na samą górę klatki;
• dobrze sprawdzą się także wszelkie rodzaju kryjówki, domki, czy drewniane mostki;
• pilnuj, aby wszystkie elementy wyposażenia były wykonane z drewna i naturalnych materiałów;
• raczej nie korzystaj ze sklejki, która często tworzona jest z wykorzystaniem wielu potencjalnie niebezpiecznych lakierów i klejów.

Kołowrotek w klatce dla pilcha

W klatce dla popielic może znaleźć się także kołowrotek. Te ruchliwe zwierzątka szybko docenią taką formę zabawy i aktywnego spędzania czasu. Pamiętaj jednak, aby było to kółko bez prętów – z jednolitą bieżnią. W przeciwnym wypadku zwierzątko może utknąć i uszkodzić sobie łapkę. 

Popielica afrykańska – ile żyje?

Popielice afrykańskie mogą żyć nawet 9 lat. Wszystko jednak zależy od tego, czy mają dostęp do odpowiednich warunków. Czynniki, które mogą znacznie skracać życie gryzonia to między innymi:

• samotność;
• nieodpowiednie miejsce do życia (na przykład terrarium z kiepską wentylacją);
• nieprawidłowe żywienie;
• niebezpieczne akcesoria w klatce;
• brak opieki weterynaryjnej.

Popielica afrykańska to zwierzątko, które może w każdej chwili zachorować, tak samo, jak pies i kot. Nawet najlepsza opieka nie zminimalizuje całkowicie ryzyka przeziębień, problemów z uzębieniem czy nowotworów. Zanim więc przygarniesz pilcha afrykańskiego, musisz upewnić się, czy w twojej okolicy przyjmuje weterynarz, który będzie w stanie się nim zająć.

Do jakiego weterynarza z popielicą afrykańską? 

Weterynarze, którzy na co dzień zajmują się przede wszystkim psami i kotami, zazwyczaj nie mają wiedzy na temat leczenia gryzoni. Szczególnie tak rzadkich, jak popielica. Najlepiej więc skierować się do gabinetu osoby, która na co dzień pracuje ze zwierzętami egzotycznymi i poszerza swoją wiedzę na seminariach i konferencjach. Niestety, specjalistów od bardzo małych zwierząt nie ma wielu i najczęściej przyjmują w dużych miastach. Koniecznie weź to pod uwagę, zanim rozpoczniesz poszukiwania pilcha na sprzedaż. 

Popielica afrykańska – gdzie kupić? 

Popielica afrykańska nie jest szczególnie popularnym w naszym kraju zwierzątkiem domowym. Właśnie dlatego hodowli trzeba szukać z cierpliwością i rozeznaniem. Nie kupuj zwierzęcia od pierwszej lepszej osoby, która ogłasza się w internecie. Najlepiej zasięgnąć języka u miłośników gatunku, którzy zazwyczaj najlepiej wiedzą, gdzie znaleźć dobrego hodowcę. Zdarza się także, że bezdomne pilchy są do adopcji, chociaż to jednostkowe przypadki. 

Popielica afrykańska – cena

Cena za młodą popielicę afrykańską waha się między 50 a 150 złotych. Koszt jest oczywiście kwestią bardzo indywidualną i trudną do uśrednienia. Cena zwierzęcia nie zawsze świadczy o jakości hodowli. Musisz jednak liczyć się z tym, że doświadczony hodowca ceni swoją pracę bardziej niż osoba, która niechcący rozmnożyła zwierzęta w domu. 

Popielica afrykańska – ciekawostki

• Popielice afrykańskie często mylone są z wiewiórkami, co kompletnie nie ma przełożenia na kwestie gatunkowe. Nie należą one bowiem do rodziny wiewiórkowatych, tylko popielicowatych. 
• W czasach starożytnego Rzymu popielice stanowiły prawdziwy przysmak w wyższych warstwach społecznych. 
• Futro z popielic w średniowieczu i nowożytności było bardzo cenionym okryciem wierzchnim, które zapewniało ochronę przed chłodem, a jednocześnie było bardzo miękkie. Na szczęście, obecnie hodowla popielic na futra jest zakazana, ponieważ zwierzęta te mają status gatunku zagrożonego. 

Popielica – podsumowanie

Popielice to bardzo sympatyczne malutkie gryzonie, które bardzo szybko oswajają się z człowiekiem. Są chętnie hodowane w charakterze zwierząt towarzyszących ze względu na swój sympatyczny charakter i uroczy wygląd. 

Jeżeli planujesz przyjęcie popielicy pod swój dach, pamiętaj, aby decydować się na sprawdzone hodowle, w których zwierzęta żyją w dobrych warunkach i nie są kojarzone wsobnie. Upewnij się także, że masz dostęp do weterynarza, który specjalizuje się w gatunkach zwierząt egzotycznych. 

Pilch afrykański jest zwierzątkiem stadnym, więc nie skazuj go na samotność. Przygarnij jednak przynajmniej dwa osobniki tej samej płci, aby uniknąć rozmnażania.