Hipotermia u kota to stan zagrażający życiu. Jak pomóc zwierzęciu?

hipotermia u kota

Zarówno bezdomne koty, jak i te wychodzące bez opieki są narażone na skrajne warunki atmosferyczne. Organizm wystawiony na działanie niskich temperatur radzi sobie jak może. Zwierzę staje się mniej aktywne, a jego apetyt wzrasta. Kot drży, podkurcza ogonek i szuka źródła ciepła. Jeżeli takiego źródła nie ma, zwierzę znajduje się w poważnym niebezpieczeństwie. Hipotermia u kota wymaga natychmiastowej reakcji. W przeciwnym wypadku prowadzi do śmierci. Dowiedz się, jak reagować w sytuacji wychłodzenia kociego organizmu.

Prawidłowa temperatura ciała kota

Każdy opiekun kota powinien mieć w swojej apteczce termometr, którym może sprawdzić temperaturę ciała zwierzęcia. Jego parametry nieco różnią się od tych ludzkich, dlatego warto je znać.

Prawidłowa temperatura ciała: 38–39,2°C

Gorączka: 39,3–40,9°C

Wysoka gorączka: 41°C

Gorączka zagrażająca życiu: > 41,6°C

Hipotermia u kota – co to znaczy?

Prawidłowa temperatura ciała u kota wynosi 38°C. Jeżeli spadnie ona poniżej tej normy, mamy do czynienia z wychłodzeniem organizmu. Jeśli pupil w tym momencie nie znajdzie drogi do miejsca, w którym panuje ogrzewanie, może doznać hipotermii.

Hipotermia u kota ma trzy stopnie zaawansowania. Jeżeli zareagujesz szybko i pozwolisz zwierzęciu się ogrzać, jego funkcje życiowe szybko wrócą do normy. Niestety, w poważniejszych przypadkach konieczne jest błyskawiczne działanie i wizyta w gabinecie weterynaryjnym.

Hipotermia u kotów – objawy

Objawy hipotermii różnią się od siebie w zależności od tego, w jakim stanie znajduje się zwierzę. Na pierwszym etapie temperatura spada i pojawiają się symptomy, takie jak:

  • ospałość;
  • apatia;
  • obniżenie ciśnienie krwi;
  • spowolnienie oddechu;
  • drżenie;
  • chłodne nogi, koniec ogona i poduszki łapek.

Jeśli na tym etapie zwierzę nie otrzyma pomocy, niepokojące objawy staną się jeszcze poważniejsze. Obniżenie temperatury o jeden – dwa stopnie powoduje, że kot przestaje nawiązywać kontakt z człowiekiem. Jego ciało staje się bezwładne.

Ostatni etap hipotermii u kota

Na ostatnim, najgroźniejszym etapie drżenie ciała ustaje, a organizm kota przestaje wytwarzać ciepło. Wówczas następuje:

  • letarg lub śpiączka;
  • powolne ustanie pracy najważniejszych organów wewnętrznych;
  • stopniowe spowolnienie oddechu i pracy serca;
  • śmierć.

Pierwsza pomoc kotu w hipotermii

Wiesz dobrze, że lepiej zapobiegać niż leczyć. Jako opiekun nie powinieneś pozwolić, aby doszło do wychłodzenia organizmu twojego kota. Zwierzę nie powinno długo przebywać na dworze, kiedy temperatury są minusowe. Jeżeli na twoim terenie bytują koty bezdomne, zapewnij im czasowy dostęp do ocieplanego pomieszczenia – na przykład garażu, czy kotłowni.

Co zrobić, jeżeli znajdziesz wychłodzonego kota?

Jak najszybciej zabierz go w ciepłe miejsce. Bardzo ważne jest to, aby zwierzaka ogrzewać stopniowo. Nie traktuj go strumieniem ciepłego powietrza i nie wrzucaj do gorącej wody! Zamiast tego dokładnie wytrzyj kota jeżeli jest mokry, owiń go w ciepły koc i połóż obok termofora. Jeśli zwierzę nie reaguje na bodźce lub jest bezwładny, to oznacza, że koci organizm jest bardzo mocno wychłodzony. Zabezpiecz wtedy zwierzę i razem z kocem i termoforem jak najszybciej przewieź do lekarza weterynarii.

Hipotermia u kota jest zagrożeniem dla jego zdrowia i życia. Właśnie dlatego trzeba robić wszystko, aby do niej nie dopuścić. Jeśli doszło do wychłodzenia, trzeba jak najszybciej zabrać kota do lekarza, gdzie uzyska profesjonalną pomoc. Pamiętaj, że koty nawet pomimo gęstego futra nie są odporne na skrajnie niskie temperatury.

Socjalizacja kota – jak przebiega ten proces? Socjalizacja z izolacją kota w domu

socjalizacja kota

Prawidłowa socjalizacja kota jest bardzo istotna, jeśli spojrzeć na jego dalsze życie. Takie behawioralne elementy kształtowania charakteru i zachowania zwierzęcia wpływają na to, jaki będzie w kontakcie z innymi zwierzętami i człowiekiem twój pupil. Z tego powodu kocięta powinny być wystawione na kontakt ze swoimi pobratymcami. Sprawdź, jak wygląda ten proces i o co warto zadbać.

Socjalizacja kota jako proces w stadzie

Czym jest socjalizacja? W swojej podstawowej formie socjalizacja kota to nic innego jak proces nauki kocięcia dzięki obserwacji oraz naśladowaniu dorosłych osobników. Zazwyczaj w stadzie rolę nauczyciela przyjmuje kocica będąca matką – rodzoną albo przyrodnią – zależnie od sytuacji. Jeśli jej nie ma, często zdarza się, że kociętami zajmuje się w tym kontekście kastrowany kocur. Pod tym względem socjalizacja trwa przez całe życie.

Socjalizacja kociąt w stadzie

Sama natura również zadbała o to, aby socjalizacja kota w stadzie przebiegała najkorzystniej dla niego. W jaki sposób? Kotki zazwyczaj zachodzą w ciąże wielopłodowe, co oznacza, że miot wychowuje się wspólnie. Dzięki temu kotki są w stanie poznać granice np. w zabawie ze sobą, kiedy pewne zachowania zaczynają sprawiać ból. Koty pozbawione tej szansy bardzo często boleśnie atakują również swoich opiekunów i mają problem z dogadaniem się z innymi zwierzętami jako dorosłe osobniki.

Czego uczą się kocięta przez kontakt ze swoimi pobratymcami? Między innymi:

  • mowy ciała;
  • znaczenia wydawanych odgłosów;
  • poszanowania granic innych kotów;
  • zachowania w kuwecie;
  • rozpoznawania niebezpieczeństw;
  • sposobów radzenia sobie ze stresem;
  • toalety osobistej.

Socjalizacja kociąt w stadzie jest też istotna dla ich poprawy sprawności i zdolności np. do polowania. To kotka uczy młode realizacji łańcucha łowieckiego, co potem po piątym miesiącu życia może przełożyć się na zabawę z człowiekiem np. za pomocą wędki.

Socjalizacja kota z człowiekiem

Socjalizacja kota z człowiekiem powinna rozpocząć się w okolicach drugiego tygodnia życia. Polega przede wszystkim na wyczuwaniu obecności opiekuna, pozytywnym skojarzeniu dotyku. To też doskonały moment na to, aby zwierzęta poznawały przedstawicieli innych gatunków, np. psy. Najistotniejsza część procesu socjalizacji z człowiekiem trwa do ósmego tygodnia życia. W tym pierwszym okresie każdego kota warto głaskać i pozwalać mu nawiązywać relację z człowiekiem w stopniu, w jakim fizycznie jest do tego zdolny.

Przyzwyczajanie młodego kota do zabiegów pielęgnacyjnych

Specjaliści zalecają, aby około szóstego tygodnia życia zacząć przyzwyczajać kociaka do zabiegów weterynaryjnych i pielęgnacyjnych. Rób to etapami i bez przymusu. Skojarz kotu pozytywnie dźwięk obcinaczki do paznokci czy nagródź go za to, że dał się raz przeczesać szczotką z miękkim włosiem. To również świetny moment na przyzwyczajenie zwierzęcia do pewnych zwyczajów, np. związanych ze spożywaniem posiłków. W ten sposób socjalizacja kota młodego przełoży się na kontakt z człowiekiem, ale i zachowanie kota w nowym domu.

Habituacja według złotej dwunastki Margaret Hughes

Jest to jedna z zasad socjalizacji kota, który przebywa w środowisku już jako kocię. Obejmuje okres od narodzin do 12. tygodnia życia. W tym czasie zwierzę powinno być poddane nowym bodźcom w dwunastu różnych kategoriach. Mowa np. o dźwiękach, obrazach, zapachach, ale też np. powierzchniach i przestrzeniach jak transporter itd. Po co wykonywać taki proces? Nie tylko po to, aby zapoznawać zwierzę z elementami, które będą towarzyszyły mu na co dzień. Habituacja pozwala również na łatwiejsze znoszenie zmian w przyszłości.

Socjalizacja kotów a kontakt z rezydentami

W przypadku kotów dorosłych, ale i kociąt, często konieczne jest przyzwyczajanie nowych osobników do rezydentów, czyli zwierząt, które już mieszkają w domu. Taka socjalizacja z izolacją to proces długotrwały, który często jest trudny zarówno dla opiekuna, jak i samych zwierząt. Niekiedy wprowadzenie dorosłego kota do domu, w którym mieszkają już inne zwierzęta, wymaga pomocy behawiorysty. Warto też pamiętać, że zapoznawanie ze sobą kotów nie powinno przebiegać w atmosferze przymusu – warto wprowadzić do pokoju nowego kota, ale zapewnić mu izolację i spokój.

Przyzwyczajenie kota do innych zwierząt

Co się przyda, jeśli chodzi o socjalizację kota dorosłego nie tylko ze środowiskiem, ale i zwierzętami? Na pewno:

  • bramka lub inny przedmiot umożliwiający oddzielenie zwierząt od siebie;
  • osobna kuweta dla nowego kota;
  • drapak i inne zabawki, które pozwolą zwierzakowi rozładować stres i negatywne emocje, a także się rozluźnić;
  • preparaty z feromonami, które obniżają poziom kortyzolu.

Choć uważa się, że to socjalizacja psów i kotów jest problematyczna, to jednak przyzwyczajenie kota do nowego domownika również stanowi wyzwanie. Zwierzęta tego samego gatunku mogą ze sobą walczyć. Zdarzają się rzadkie przypadki, kiedy wprowadzenie nowego kota do domu jest praktycznie niemożliwe.

Okres socjalizacji kota przebiega bardzo często w sposób naturalny. Inaczej wygląda przyzwyczajenie zwierząt do drugiego kota, który pojawia się w znanym im środowisku. Zwierzęta mogą syczeć i wydawać z siebie nieprzyjemne dźwięki. W każdym z przypadku musisz zachować cierpliwość i postępować łagodnie.

Zapalenie trzeciej powieki u psa – objawy i leczenie

zapalenie trzeciej powieki u psa

Zapalenie trzeciej powieki u psa może przyjmować różne formy. Lekarz weterynarii podczas diagnostyki powinien ocenić, w jakim stanie jest zwierzę, a następnie zastosować odpowiednie leczenie. Zobacz, jakie objawy powinny cię zaalarmować.

Czym jest trzecia powieka?

zapalenie trzeciej powieki u psa - czym jest

Zanim dowiesz się, jak przebiega zapalenie trzeciej powieki u psa, dobrze, abyś wiedział, czym jest ten element oka. To nic innego jak element spojówki, a raczej jej fałd zawierający część chrząstki i gruczoł odpowiedzialny za produkcję łez. Zdrowa nie jest zauważalna na co dzień. Nakłada się na oko w momencie mrugania, dlatego nazywana jest migotką. Pełni kilka istotnych funkcji:

  • chroni rogówkę przed uszkodzeniem mechanicznym, odruchowo osłaniając ją np. przed piachem;
  • pomaga usuwać z gałki ocznej zanieczyszczenia oraz wszelkie chorobotwórcze mikroorganizmy;
  • bierze udział w produkcji filmu łzowego.

Zapalenie trzeciej powieki u psa – przyczyny i formy

Bardzo często do zapalenia trzeciej powieki u psa dochodzi na skutek urazu mechanicznego. W takim przypadku chorobie towarzyszy np. zapalenie spojówek. Niekiedy nawet drobne zanieczyszczenie, np. pyłek, który wpadł psu do oka, może być przyczyną poważniejszego schorzenia. Wystarczy, że twój pupil będzie próbował łapą pozbyć się przeszkody i uszkodzi powierzchnię lub okolicę oka.

Zdarza się, że zaburzenia pracy fałdu spojówkowego są związane z chorobami towarzyszącymi lub innymi patologiami w organizmie. Zaliczają się do nich:

  • zarobaczenie;
  • spożycie toksyn, np. w formie leków czy roślin;
  • choroby neurologiczne.

Wiśniowe oko

Choroba zwana wiśniowym okiem (ang. cherry eye) to nic innego jak wypadanie gruczołu trzeciej powieki. Choroba ta najczęściej dotyczy psów młodych. Niekiedy zdarza się u czworonogów starszych jako efekt zaburzeń w nawilżeniu oka oraz objaw zespołu suchego oka.

Choroba ta częściej dotyczy takich ras psów jak:

  • buldogi – angielskie i francuskie;
  • dogi niemieckie;
  • cocker-spaniele;
  • nowofundlandy;
  • shih tzu.

Na ogół jest to schorzenie częstsze u tych psów, które mają specyficzną, obwisłą budowę oka z widocznym workiem spojówkowym. Ma charakter ostry – pojawia się nagle, bardzo często w sytuacjach emocjonujących dla psa.

Grudkowe zapalenie trzeciej powieki u psa

Ta choroba na tle wirusowym dotyka głównie czworonogi przed pierwszymi urodzinami. Jest zakaźna – może rozprzestrzeniać się w stadzie. Grudkowe zapalenie trzeciej powieki u psa sprawia, że grudki chłonne ulegają powiększeniu, przez co działają drażniąco na rogówkę i wywołują nieprzyjemne objawy, np. ból i wyciek ropny.

Taka forma stanu zapalnego występuje częściej u konkretnych ras, takich jak:

  • mastify;
  • mopsy;
  • pekińczyki;
  • cane corso;
  • boksery;
  • buldogi.

Uraz mechaniczny

Jeśli pies mruży oko, ale nie jest ono zaczerwienione, być może ma w nim ciało obce. Możesz spróbować pozbyć się go domowym sposobem. Wystarczy, że przepłuczesz oko psa solą fizjologiczną. Jeśli jednak niepokojące objawy nie ustępują, a oczy psa wyglądają coraz gorzej, konieczne jest zasięgnięcie pomocy specjalisty.

Objawy zapalenia trzeciej powieki

zapalenie trzeciej powieki u psa - objawy

Zapalenie trzeciej powieki u psa daje wyraźne objawy, które na pewno zauważysz. Pies może być niespokojny, pocierać okolicę oka łapą albo ocierać się nimi o różne powierzchnie. Prócz tego wygląd oka również jest zmieniony. Podstawowymi objawami schorzeń są:

  • zaczerwienienie spojówki i gałki ocznej;
  • obrzęk;
  • intensywne łzawienie powodujące u jasnych psów zacieki;
  • bakteryjny wypływ ropny z oka;
  • wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki, zauważalne w formie różowych wybroczyn;
  • biała powłoka na oku, która dotąd była niewidoczna.

Jeśli zauważasz takie objawy u swojego psa, konieczna będzie pomoc weterynaryjna.

Zapalenie trzeciej powieki u psa – jak wygląda leczenie?

zapalenie trzeciej powieki u psa - czym jest

Na początek lekarz przeprowadza diagnostykę okulistyczną. To pozwala określić, w jakim stanie jest zwierzę i co powoduje zapalenie trzeciej powieki u psa. Dodatkowo specjalista przeprowadza również wywiad z opiekunem – im więcej szczegółów z ostatnich godzin życia psa podasz, tym większe prawdopodobieństwo udzielenia psu szybkiej pomocy.

Zazwyczaj przy zapaleniu trzeciej powieki zalecane jest leczenie farmakologiczne

Polega ono na podawanie preparatów przeciwzapalnych lub antybiotyków bezpośrednio do worka spojówkowego. Oznacza to, że musisz swojemu psu zapuszczać krople do oczu. Choć zwierzęta zwykle tego nie lubią, bardzo ważne jest, aby nie zaniedbać systematyczności i regularnie zakrapiać psie oczy. Tylko to sprawi, że zwierzę wróci do zdrowia.

Zabieg chirurgiczny

W niektórych przypadkach, zwłaszcza przy grudkowym zapaleniu trzeciej powieki u psa albo przy nawracających infekcjach, wskazany jest zabieg chirurgiczny. Przeprowadza się go w narkozie. W trakcie operacji usuwane są grudki chłonne, czyli te elementy, które zwykle drażnią oko w trakcie infekcji. Następnie stosowane jest leczenie farmakologiczne w formie kropel i ewentualnie preparatów doustnych.

Zapalenie rogówki i spojówek niekiedy pojawia się u psów regularnie. Wypadanie trzeciej powieki u ras brachycefalicznych jest bardzo częste i to u nich zwykle stosuje się zabiegi w narkozie w związku z wywinięciem całej trzeciej powieki na zewnątrz. Wszystko po to, aby zapalenie trzeciej powieki u psa nie nawracało, a zwierzę odzyskało komfort na dłużej.

Anemia u kota – skąd bierze się niedokrwistość? Jak ją leczyć?

anemia u kota

Wszystkie zwierzęta domowe, podobnie zresztą jak ludzie, mogą cierpieć na anemię. U kota jej objawy są niejednoznaczne, dlatego tak ważna jest prawidłowa diagnostyka u lekarza weterynarii. Sprawdź, z czego bierze się anemia u kota i jak ją leczyć.

Anemia u kota – co to jest?

Anemia u kota to stan, w którym w obrazie badania krwi pojawia się zmniejszenie liczby krwinek czerwonych, czyli erytrocytów. Czasem może się ona objawiać również na inne sposoby, np. poprzez zmniejszenie poziomu hematokrytu lub hemoglobiny.

Wyróżnia się trzy formy anemii u kota:

  • regeneratywna – wynikająca z utraty krwi, np. wskutek wypadku, a także hemolityczna, będąca efektem działania leków i mająca tło immunologiczne;
  • nieregeneratywna – o charakterze przewlekłym, wynikająca z chorób przewlekłych, szpiku kostnego, nerek i układu wewnątrzwydzielniczego;
  • częściowo regeneratywna – bardzo rzadka, związana z niedoborem żelaza, najczęściej diagnozowana u kociąt-sierot.

Przyczyny anemii u kotów

Anemia u kota może występować w związku z wiekiem. Częściej jednak jest objawem innych chorób.

Zatrucie u kota a niedokrwistość

Spożycie niektórych toksyn lub leków dla ludzi może prowadzić do obniżenia poziomu krwinek. W takim przypadku anemia u kota może mieć różną formę, zależnie od tego, czy doszło do krwawienia z układu pokarmowego. Dotyczy to spożycia np. niesteroidowych leków przeciwzapalnych jak ibuprofen.

Nieprawidłowa dieta

Ma to znaczenie przede wszystkim w przypadku anemii u kota związanej z niskim poziomem żelaza. Jeśli zwierzę otrzymuje kiepskiej jakości karmę lub jedzenie gotowane, może dojść do niedoborów żelaza. To samo dotyczy kociąt, które nie mogą być karmione przez matkę i dostają nieprawidłowe preparaty mlekozastępcze.

Białaczka kotów

Jednym ze schorzeń, przy którym często pojawia się anemia u kota, jest białaczka. Choroba ta dotyka szpiku kostnego, w efekcie czego powoduje, że czerwone krwinki nie są produkowane w wystarczającej ilości. W razie występowania niedokrwistości z dodatkowymi objawami np. apatią lekarz powinien wykonać diagnostykę w kierunku FeLV.

Choroby nerek

Niedokrwistość może występować również w przypadku niektórych chorób nerek. Związane jest to z zaburzeniami syntezy erytropoetyny, która bierze udział w procesie produkcji erytrocytów. W efekcie koci organizm nie jest w stanie wytwarzać odpowiedniej liczby krwinek czerwonych, co przekłada się na pojawienie anemii. W tym przypadku leczenie niewydolności nerek pozwala na poprawę parametrów krwi kota.

Choroby odkleszczowe

Choroby przenoszone przez kleszcze stanowią duże zagrożenie w kontekście ogólnego zdrowia kota. Pajęczaki te przenoszą pasożyty w postaci bakterii Mycoplasma haemofelis. Wywołują one silną anemię z widocznymi objawami dodatkowymi lub przebiegającą bezobjawowo. Choroba zwana anemią zakaźną lub hemobartonelozą.

Drugim schorzeniem jest erlichioza, która również przenosi się przez ukąszenie kleszczy i pcheł. Tutaj objawy dodatkowe obejmują m.in. gorączkę, bolesność stawów, czy powiększenie śledziony. W obrazie morfologicznym pojawiają się też leukopenia i małopłytkowość.

Objawy anemii

Zazwyczaj anemia u kota jest diagnozowana na podstawie badań krwi. Opiekun może jednak zauważyć pewne objawy, które mogą zaniepokoić i skłonić do wizyty w gabinecie specjalisty. Mowa o takich objawach jak:

  • apatia i ospałość;
  • zmiany w wyglądzie błon śluzowych – ich blade albo żółte zabarwienie;
  • niechęć do wysiłku fizycznego i nadmierna męczliwość;
  • zaburzenia apetytu.

Niedokrwistość – jak ją zdiagnozować?

Wywiad z opiekunem zwierzęcia to tylko część procesu diagnostycznego. Podstawą jest oczywiście morfologia z biochemią i rozmazem krwi, a także oznaczenie poziomu retikulocytu. Ważne jest porównanie wyników z normami dla zwierząt w konkretnym wieku i stanie – tego dokonać może tylko weterynarz. Pamiętaj, że samodzielne interpretowanie wyników jako takich nie ma sensu, bo powinny być one analizowane w kontekście stanu zdrowia zwierzęcia.

Anemia u kota – postępowanie i leczenie

Leczenie anemii u kota polega przede wszystkim na zwalczeniu jej przyczyny. Anemia nie jest chorobą, a jedynie objawem nieprawidłowości w organizmie zwierzęcia. Dobre wyniki przynosi terapia płynami. Z zasady jednak leczenie przyczyny danego schorzenia daje dobre wyniki i szybko poprawia stan zwierzęcia.

Transfuzja krwi u kota

U kotów, podobnie jak u innych zwierząt, wykonuje się transfuzję krwi. Za pierwszym razem wykonuje się ją bez prób krzyżowych, ponieważ u kotów ryzyko wystąpienia wstrząsu po przetaczaniu krwi jest niskie. Potem należy sprawdzić grupę krwi kota. Wyróżnia się trzy – A, B i AB.

Do transfuzji u kota można wykorzystać:

  • standardową krew, tak zwaną pełną;
  • koncentrat krwinek;
  • osocze bogatopłytkowe;
  • osocze mrożone.

Wybór preparatu zależy w dużej mierze od przyczyny niedokrwistości i stanu zwierzaka, ale również od dostępności produktów w bankach krwi. Zazwyczaj w przypadku regeneratywnej anemii u kota stosuje się pełną krew.

Anemia u kota powinna być szybko zdiagnozowana i wyleczona. Może ona osłabić cały organizm kota i być objawem toczącego się zakażenia. Z tego powodu ważne jest znalezienie jej przyczyny.

Zapalenie żołądka u psa – objawy choroby, leczenie

zapalenie żołądka u psa

Zapalenie żołądka u psa to nic innego jak nieżyt błony śluzowej. Organ ten pełni istotne funkcje w działaniu całego układu trawiennego. Tutaj trafia treść pokarmowa, jest wstępnie trawiona i przekazywana do dwunastnicy i jelit. Sprawdź, jakie objawy daje schorzenie i jak wygląda leczenie.

Czynniki sprzyjające chorobom żołądka

Istnieją pewne czynniki, które sprawiają, że zapalenie żołądka u psa może pojawić się z większym prawdopodobieństwem. Niektóre z nich łatwo usunąć, dlatego warto je znać. Oto niektóre z nich:

  • nieprawidłowa dieta – podawanie psu złej jakości pożywienia, zbyt dużych porcji naraz, karmienie resztkami;
  • spożycie toksyny, np. niektórych leków dla ludzi;
  • połknięcie ciała obcego;
  • nadwrażliwość na leki;
  • pasożyty wewnętrzne;
  • nowotwory;
  • przewlekle nietolerancje pokarmowe;
  • infekcje bakteryjne i wirusowe.

Warto brać pod uwagę, że niektóre rasy są bardzo predysponowane do tego rodzaju chorób układu pokarmowego. Choroba występuje częściej u psów ras:

Zapalenie żołądka u psa – objawy

Podstawowym objawem zapalenia żołądka u psa są wymioty. Mają one różne charakter i częstotliwość, co zależy od przyczyny schorzenia. Bardzo często zawierają żółć i krew, przede wszystkim niemal czarną. To dlatego, że w narządzie tym dochodzi do jej nadtrawienia.

Dodatkowe objawy kliniczne schorzenia to również:

  • złe samopoczucie, apatia;
  • utrata apetytu;
  • ból brzucha, brak chęci do aktywności ze strony psa;
  • zaburzenia pobierania wody – zwiększone pragnienie lub niechęć do picia;
  • gorączka lub wyższa temperatura ciała;
  • nagłe chudnięcie;
  • objawy odwodnienia, m.in. blade śluzówki;
  • biegunka – kał może być czarny z uwagi na obecność krwi lub żółty i tłusty, ze śluzem.

Wszystkie te objawy związane są nie tylko z uszkodzeniem ścian żołądka. Występują również dlatego, że wchłanianie jelitowe jest niemożliwe. Z tego powodu szybka reakcja i konsultacja z lekarzem weterynarii są niezbędne.

Różne formy chorób żołądka

Zapalenie błony śluzowej żołądka może przyjmować kilka form. Jest to związane bezpośrednio z przyczyną choroby, a więc i leczeniem.

Ostre zapalenie żołądka

W tej formie zapalenie żołądka u psa pojawia się zazwyczaj. Jest związane ze spożyciem szkodliwych substancji albo chwilowym, jednorazowym podrażnieniem ścian żołądka. Ostry stan zapalny pojawia się nagle i równie szybko ustępuje. Zwykle na tyle szybko, że nie jest diagnozowany.

Przewlekły stan zapalny żołądka

Przewlekłe zapalenie żołądka u psa to stan, który trwa ponad 14 dni. Zwykle objawy mają mniejszą intensywność, np. nie pojawia się krew w wymiotach, czy kale. W takim przypadku wymioty mają różną intensywność, pies może chudnąć, ale nie stracić całkowicie apetytu. Taki stan wymaga diagnostyki, nawet jeśli wymioty pojawiają się raz dziennie.

Krwotoczne zapalenie żołądka i jelit u psów

Ta choroba żołądka obejmuje już większą część przewodu pokarmowego u psów. Często jest skutkiem działania wirusa, ale zdarza się też, że przyczyna jest mechaniczna. Przebieg choroby jest bardzo ciężki, a początek nagły; niekiedy dochodzi do wstrząsu. Konieczne jest szybkie działanie. Ten rodzaj schorzenia wymaga niekiedy hospitalizacji psa i przetaczania krwi.

Rozszerzenie i skręt żołądka

Choć nie jest to dokładnie zapalenie żołądka u psa, to jednak wynika z podobnych aspektów – przede wszystkim rasy psa oraz nieprawidłowej higieny procesu spożywania pokarmu. O ile rozszerzenie żołądka związane jest m.in. z powiększeniem obwodu brzusznego i może być leczone farmakologicznie, o tyle skręt wymaga nagłej interwencji chirurgicznej. W przeciwnym razie skręt żołądka u psa jest śmiertelny.

Zapalenie żołądka u psa – diagnostyka i leczenie

Zapalenie żołądka u psa wymaga leczenia, bo z czasem może przekształcić się w zapalenie jelit cienkich, a nawet zagrozić życiu czworonoga. Diagnostyka polega na kilku czynnościach. Wśród nich znajdują się:

  • wywiad z opiekunem;
  • badanie palpacyjne;
  • badanie USG jamy brzusznej;
  • badanie krwi;
  • badanie moczu;
  • niekiedy badanie kału lub wymiocin.

Czasem wykonywane jest również badanie RTG jamy brzusznej lub badanie endoskopowe wraz z pobraniem tkanek. Na tej podstawie lekarz podejmuje decyzje o dalszym leczeniu.

Leczenie schorzenia

Do leków, które stosowane są na samym początku, zaliczają się:

  • preparaty przeciwwymiotne, często podawane w formie zastrzyku;
  • kroplówki z elektrolitami;
  • doustne środki powlekające przełyk, który uszkodzony jest często przez sok żołądkowy;
  • antybiotyki, jeśli jest taka potrzeba;
  • środki przeciwgorączkowe.

Postępowanie w dużej mierze zależy od tego, jakie są objawy towarzyszące procesowi zapalnemu. W niektórych przypadkach konieczne jest przetoczenie krwi. W innych, np. przy połknięciu przedmiotu, wykonuje się zabieg jego usunięcia. Przy połknięciu trucizny niekiedy wykonywane jest płukanie żołądka, jeśli od zdarzenia nie minęło zbyt wiele czasu.

Profilaktyka i wsparcie leczenia

W przypadku zapalenia żołądka u psa warto wprowadzić kilka zmian do żywienia. Mowa o:

  • zmianie diety na lekkostrawną i niskotłuszczową;
  • wyborze pożywienia dobrej jakości;
  • wprowadzeniu diety eliminacyjnej lub jednobiałkowej, przy czym źródło białka musi być inne niż dotychczas.

Nie karm psa resztkami. Jeśli twój pupil zbiera śmieci na spacerze, wyprowadzaj go w kagańcu i skorzystaj z pomocy behawiorysty. Usuń też z otoczenia szkodliwe substancje, np. chemię gospodarczą czy niektóre rośliny.

Zapalenie żołądka u psa może mieć przebieg łagodny albo stanowić poważne zagrożenie dla życia czworonoga. Zawsze warto zasięgnąć porady lekarza weterynarii. Dzięki temu twój pies w krótkim czasie poczuje się lepiej.

Śmierć kota – jak poradzić sobie z odejściem ukochanego zwierzaka?

śmierć kota

Koty to zwierzęta długowieczne. Jeżeli otrzymają odpowiednią opiekę i nie spotka ich nieszczęśliwy wypadek, mogą dożyć w dobrym zdrowiu nawet kilkunastu lat. Rozmyślania o śmierci ukochanego kota nie należą do przyjemnych, a sam temat jest bardzo delikatny. Warto jednak wiedzieć, jak przygotować się do smutnej chwili, jaką jest śmierć kota. Bardzo ważne jest także to, aby znaleźć odpowiedni moment na podejście decyzji o uśpieniu swojego pupila.

Śmierć kota – kiedy warto skończyć walkę o życie pupila?

Dla większości ludzi zwierzę jest członkiem rodziny. Starość, czy przewlekła choroba (na przykład niewydolność nerek) bardzo często zmieniają rutynę wspólnego życia. Podawanie leków, wizyty i lekarza weterynarii, czy utrzymywanie komfortu chorego zwierzęcia stają się elementami codzienności. Właśnie dlatego wiele osób ma problem z rozpoznaniem właściwego momentu, za którego granicą znajduje się już tylko cierpienie. Polskie prawo nie przewiduje jednego spójnego przepisu na poddanie chorego zwierzęcia eutanazji. Zarówno Ustawa o Ochronie Zwierząt, jak i Kodeks Etyki Lekarza Weterynarii pozostawiają duże pole do interpretacji. Wszystko zależy w gruncie rzeczy od oceny weterynarza, który (w większości przypadków) nie może jednak wykonać eutanazji bez twojej zgody.

Kto decyduje o eutanazji zwierzęcia?

Decyzja o uśpieniu spoczywa na twoich barkach. To ty musisz ją podjąć. W ostatnim czasie specjaliści coraz częściej odnoszą się do kwestii tak zwanej uporczywej terapii. Jest to kontynuowanie leczenia w momencie, kiedy:

  • zwierzę nie jest w stanie funkcjonować samodzielnie, nie je, pojawiają się uporczywe wymioty;
  • kontakt zwierzęcia z opiekunem jest niemożliwy;
  • choroba nie rokuje wyleczenia, a jej objawy generują nieustanny ból i cierpienie.

W takich przypadkach twoim obowiązkiem jest wyjście poza własny ból i pomóc zwierzęciu, które cierpi. Zadbaj o to, aby ostatnie chwile życia kota były godne i komfortowe.

Zachowanie kota przed śmiercią

Niektóre koty żyją bardzo długo. Sędziwe mruczki z czasem zmieniają swoje zachowanie, co jest spowodowane bólem stawów, czy nawet demencją. Wielu opiekunów zastanawia się, jak rozpoznać, że kot umiera. Jakie objawy w zachowaniu twojego kota sugerują, że koniec jest już bliski? Są to:

  • znaczne zwiększenie ilości snu;
  • widoczna zmiana osobowości – na przykład kot, który zazwyczaj trzyma się na uboczu, zaczyna chodzić za tobą krok w krok;
  • zaniechanie pielęgnacji futra;
  • znaczący spadek apetytu;
  • niski puls i obniżenie temperatury ciała.

Czy kot wie, że umiera?

Zwierzę nie zna pojęcia śmierci, dlatego nie można powiedzieć, że jest świadome swojego odchodzenia. Rozpoznaje jednak zmiany w swoim organizmie i wie, że dzieje się z nim coś niedobrego. Obserwacje zachowań kotów wskazują na to, że zwierzęta te wyczuwają, kiedy jeden z członków stada zbliża się do końca swojego życia. Traktują go wówczas odmiennie, często omijają i unikają z nim kontaktów. Wielu aspektów kociej natury jeszcze nie znamy i w gruncie rzeczy niewiele o niej wiemy.

Śmierć kota – jak poradzić sobie z żałobą?

Ból po stracie ukochanego zwierzęcia jest trudny do opisania. Każdy inaczej radzi sobie z żałobą. W Stanach Zjednoczonych coraz popularniejsza jest instytucja Pet Loss Grief Coach. To osoba, która zawodowo pomaga w uporaniu się ze stratą swojego pupila.

W Polsce taki zawód jeszcze nie ma żadnego odpowiednika. Można jednak spodziewać się, że z czasem zacznie się pojawiać. Badania pokazują bowiem, że zdecydowana większość Polaków przeżywa śmierć kota czy innego pupila prawie tak samo mocno, jak śmierć bliskiego członka rodziny.

Linienie kota – co zrobić, gdy sierść zaczyna wypadać? Dlaczego kot gubi sierść?

linienie kota

U psów zdarzają się rasy, które nie linieją, ale wymagają zabiegów związanych np. z przycinaniem okrywy. Z kolei linienie kota jest nieuchronne, nie istnieją bowiem rasy, które nie gubią włosa.

Linienie kota – czym jest?

Linienie kota to proces, w którym zwierzę zrzuca starą okrywę, aby zastąpić ją nową. Zazwyczaj dochodzi do niego naturalnie dwa razy w roku – jesienią oraz wiosną. Większość zwierząt jednak traci sierść właściwie codziennie, dlatego warto zadbać o odpowiednią pielęgnację w tym zakresie.

Linienie kota – przyczyny

Podstawową przyczyną, dla której zachodzi linienie kota, jest potrzeba wymiany sierści. Wiosną kot zrzuca gęstszą okrywę i zastępują ją nieco lżejszą. Z kolei jesienią na jego ciele wyrasta gęsty podszerstek z włosem okrywowym. Aby było to możliwe, część starych włosów musi po prostu wypaść.

Istnieją również inne przyczyny linienia kota. Można do nich zaliczyć:

  • alergie pokarmowe;
  • silny, nagły stres;
  • złej jakości karmę;
  • choroby skórne;
  • zakażenia pasożytnicze;
  • poważne choroby towarzyszące;
  • objawy bólowe – linienie jest zwykle związane z intensywnym lizaniem danego miejsca;
  • przewlekłe reakcje stresowe.

Wszystkie te stany są niepokojące i powinny być powodem do zabrania twojego pupila do lekarza weterynarii.

Nadmierne wypadanie sierści u kota – postępowanie

Nadmiernie linienie kota to stan, w którym zwierzę traci w krótkim czasie dużą ilość sierści, co prowadzi do jej silnego przerzedzenia i np. ubytków. W takich miejscach może być widoczna goła skóra. Choć u kotów utrata sierści przez cały rok nie jest niczym niezwykłym, to jednak może mieć podłoże chorobowe. Z tego powodu ważne jest, aby w pierwszej kolejności wykonać zwierzęciu niezbędne badania. Zaliczają się do nich:

  • wywiad z opiekunem przeprowadzony przez weterynarza;
  • badanie palpacyjne;
  • morfologia z rozmazem;
  • badanie stanu skóry;
  • badanie kału.

Taki zestaw pozwoli sprawdzić, czy winne linieniu kota są pasożyty, czy jakieś niewykryte jeszcze schorzenia skórne. Twój koci towarzysz na pewno będzie ci wdzięczny.

Jak dbać o zwierzę w okresie linienia?

Linienie kota jest czymś naturalnym i tak samo dla ciebie jako opiekuna regularna pielęgnacja mruczka nie powinna być niczym dziwnym. Koty regularnie czyszczą językiem futro, a to prowadzi do rozmaitych problemów, o których za chwilę. W związku z tym trzeba zadbać o to, aby wyczesywać sierść kota odpowiednio dopasowaną szczotką. W przypadku kotów krótkowłosych wystarczy raz w tygodniu, w przypadku długowłosych – co 2–3 dni. W okresie intensywnej wymiany sierści powtarzaj czynność częściej.

O co jeszcze warto zadbać w przypadku, gdy kot traci sierść? Linienie u kota możesz nieco zahamować, jeśli zadbasz o jego dietę. Dobrej jakości karma jest w tym przypadku podstawą. Prócz czesania włosów u kota ważne jest zatroszczenie się o suplementację. Zamiast stosować kosmetyki pielęgnacyjne, wybierz raczej witaminy i preparaty zawierające kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6, a także biotynę. Znajdziesz je w oleju z łososia albo odpowiednich witaminach na skórę i sierść. Składniki te korzystnie wpływają na wygląd sierści, a także stymulują jej porost i hamują zwiększone linienie, jeśli wynika ono z braków w diecie.

Zagrożenia związane z utratą sierści

Jeśli linienie kota jest bardzo intensywne, stan ten może zagrozić zdrowiu zwierzęcia. I nie chodzi tutaj o utratę okrywy samą w sobie. W sytuacji, kiedy kocia sierść zbyt intensywnie wypada, zwierzę będzie też o wiele więcej się wylizywało. To prowadzi do tworzenia się kul włosowych. W efekcie w układzie pokarmowym odkładają się pilobezoary, które mogą z czasem dawać nieprzyjemne dla kota objawy. Diagnozę może postawić tylko lekarz.

Właśnie z tego powodu ważne jest nie tylko to, aby czesać kota, ale również, aby podawać mu odpowiednie preparaty ułatwiające trawienie i usuwanie zbitej w kulki sierści z układu pokarmowego. Nadmiar kul włosowych i zaniedbanie profilaktyki u kota, który cierpi na nadmierną utratę sierści, może skończyć się nawet jego poważną chorobą, koniecznością przeprowadzenia interwencji chirurgicznej, a w skrajnych przypadkach zaniedbania – śmiercią.

Linienie kota jest procesem naturalnym, bo zwierzęta te zmieniają sierść dwa razy do roku. Jeśli jednak twój pupil intensywnie gubi okrywę włosową, udaj się do lekarza. Istnieją różne przyczyny nadmiernego linienia kota, dlatego warto je w porę wykryć, aby pomóc zwierzęciu.

Wzdęcia u psa – co poradzić na wzdęty brzuch u psa?

wzdęcia u psa

Szybkie jedzenie, skłonności genetyczne, żarłoczność – to wszystko może powodować wzdęcia u psa. Dolegliwości te są dokuczliwe, choć rzadko kiedy zagrażają życiu zwierzęcia. Sprawdź, jak mogą się objawiać i co powinno wzbudzić twój niepokój.

Wzdęcia u psa – przyczyny

Nadmierne gromadzenie gazów w jelitach może zdarzyć się z różnych przyczyn. Do najczęstszych powodów występowania wzdęć u psa zaliczyć można:

  • szybkie, łapczywe połykanie pokarmu;
  • zła jakość pokarmu lub kiepsko zbilansowana dieta, np. karmienie psa resztkami;
  • zaburzenia trawienia i wchłaniania – przewlekłe lub tymczasowe;
  • podeszły wiek;
  • wrażliwy układ pokarmowy;
  • skłonności związane z genami lub rasą psa;
  • zjedzenie niedozwolonych produktów, zarówno powodujących wzdęcia (takich jak soja czy fasola), jak i trujących.

Przyczyny wzdęć można podzielić na te, które stanowią przede wszystkim źródło dyskomfortu, i takie, w przypadku których zachodzi ryzyko dla zdrowia lub życia psa. Niepokojące objawy powinny zachęcić cię do tego, aby udać się do lekarza weterynarii.

Objawy wzdęć u psa

W tym aspekcie zwierzęta nie różnią się wiele od ludzi. Wzdęcia u psa mogą objawiać się podobnie jak ta sama dolegliwość u opiekuna. Do najczęstszym oznak problemu należą:

  • ból brzucha;
  • twardy brzuch;
  • napięty brzuch;
  • duża ilość gazów jelitowych;
  • odgłos bulgotania w brzuchu;
  • powiększony brzuch.

Niekiedy do tych objawów mogą dochodzić również inne, np. pies może wymiotować. W takim przypadku musisz obserwować swojego psa, a jeśli dolegliwości nie ustępują – zasięgnąć pilnej pomocy weterynarza.

Skręt żołądka a wzdęcia i gazy – różnicowanie

Choć nieprzyjemne, to jednak jelitowe wzdęcia u psa są zwykle mniej groźne i łatwiejsze w leczeniu. Sprawa się komplikuje, gdy dochodzi do wzdęcia żołądka. Stan ten nazywany jest skrętem żołądka. Jak się objawia? Bardzo podobnie do poprzednich dolegliwości, z tą różnicą, że:

  • zawsze pojawia się odbijanie gazów;
  • brzuch jest wzdęty nieco wyżej niż w przypadku jelit;
  • pojawia się bolesność i twardość w obrębie żołądka;
  • obrys brzucha jest wyraźnie zwiększony.

Objawy tej groźnej dla życia psa choroby postępują bardzo szybko. Konieczna jest pilna interwencja lekarza weterynarii, w przeciwnym razie to schorzenie zawsze kończy się śmiercią zwierzęcia.

Jak leczy się wzdęcia u psa?

Jeśli pojawią się wzdęcia u psa, warto zasięgnąć porady lekarza weterynarii. Będzie on w stanie, po przeprowadzeniu wywiadu z opiekunem i wykonaniu podstawowych badań, stwierdzić przyczynę dolegliwości. To pierwszy krok na drodze do dobrania odpowiedniego leczenia.

Zazwyczaj w przypadku leczenia samych objawów stosowane są:

  • substancje redukujące gazy, np. symetykon;
  • węgiel aktywowany;
  • leki rozkurczowe na bazie drotaweryny.

Jeśli to konieczne, lekarz podaje leki przeciwzapalne, leczące biegunkę albo wymioty. Mogą mieć formę zastrzyków, również o przedłużonym działaniu, kropel albo tabletek. Bardzo ważne jest jednak, aby nie stosować żadnego leczenia bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem.

Na czas występowania objawów układ pokarmowy powinien być odciążony, a trawienie – ułatwione. Z tego powodu należy wprowadzić psu lekkostrawną dietę, często bazującą na produktach gotowanych, np. ryżu i kurczaku. Niekiedy zaleca się podawanie psu substancji probiotycznych. O wiele łatwiej jest zapobiegać wzdęciom u psa, niż je leczyć.

W przypadku wzdęcia żołądka lekarz przeprowadza czynności ratujące psu życie, czyli operację obrócenia i przyszycia żołądka do jamy brzusznej. Jeśli doszło tylko do jego rozszerzenia, stosuje się odpowiednie leki i nadzoruje stan psa poprzez badanie USG.

Profilaktyka wzdęć jelit i żołądka

Zależnie od przyczyny, z powodu której występują wzdęcia u psa, należy stosować odpowiednią profilaktykę. Jeżeli twój pupil cierpi na wzdęcia z powodu zbyt łapczywego jedzenia, warto zainwestować w miskę spowalniającą lub podawać pożywienie z zabawek do wylizywania. Możesz też karmić psa z ręki. W ten sposób ograniczysz gazy u psa, bo nie będzie on połykał tak dużych ilości powietrza.

W profilaktyce rozszerzenia i skrętu żołądka psa ważne jest nauczenie psa, aby nie jadł szybko. Dodatkowo u ras narażonych na chorobę, czyli olbrzymich z głęboką klatką piersiową, poleca się brak aktywności przed i po posiłku.

Dobrej jakości żywienie i suplementacja

Wiele czworonogów cierpi na problemy trawienne z powodu złej jakości pożywienia. Karma dla psów nie powinna zawierać nadmiaru węglowodanów – musi bazować na białku pochodzenia zwierzęcego. Warto wybierać produkty dobrej jakości i kierować się składem, a nie niską ceną. Układ pokarmowy twojego psa będzie ci wdzięczny. Jeżeli są przesłanki ku temu, że pies jest alergikiem, musisz zmienić karmę na taką, która nie będzie powodowała reakcji układu immunologicznego – do nich zaliczają się też wzdęcia u psa.

Jeśli przewód pokarmowy psa jest podrażniony, podaje się substancje takie jak np. siemię lniane. Dzięki nim tkanki pokrywa cienki film, który ułatwia gojenie podrażnień. Jeśli chcesz podać psu siemię, zaparz je z całych nasion i podawaj pomiędzy posiłkami, aby nie zaburzać wchłaniania substancji odżywczych. Na dłuższą metę dobrze sprawdzą się też probiotyki.

Jeśli zauważysz, że pies ma wzdęcia, a domowe sposoby – np. masaż – nie dają efektów, konieczne jest zasięgniecie porady specjalisty. Pamiętaj, że wzdęcia u psa zwykle nie stanowią zagrożenia zdrowia, ale są dla pupila bardzo niekomfortowe. Postaraj się pomóc psu jak najszybciej, a potem zapobiegać nawrotom objawów.

Kołtuny u kota – pielęgnacja sierści kota długowłosego. Jak sobie radzić?

kołtuny u kota

Kocie futro może różnić się pod względem długości, jak również struktury. Każde wymaga odpowiedniej pielęgnacji, o czym musisz pamiętać jako opiekun. Kołtuny u kota zdarzają się zwykle przy dłuższym futrze. Sprawdź, jak sobie z nim radzić, aby zwierzę nie cierpiało na co dzień i podczas pielęgnacji.

Kołtuny u kota – dlaczego się tworzą?

Kocia sierść zazwyczaj składa się z dwóch warstw, czyli:

  • podszerstka – ten gęstnieje na zimę i przerzedza się wiosną;
  • włosa okrywowego – sierści, którą zwykle głaszczesz.

To właśnie włos okrywowy, z uwagi na odstające łuski, jest podatny na splątanie. Jeśli jest zdrowy i żywy, wówczas problem nie będzie jeszcze duży. Kłopot pojawia się wtedy, gdy martwy włos zalega na ciele. To właśnie on się filcuje, co w efekcie prowadzi do powstania kołtunów u kota. Oto czynniki, które zwiększają prawdopodobieństwo ich wystąpienia:

  • trudno dostępne miejsca, których nie wyczesuje opiekun i których nie może wylizać zwierzę;
  • długa, gęsta sierść;
  • nieregularna pielęgnacja;
  • podeszły wiek;
  • choroby towarzyszące;
  • nadwaga u zwierząt;
  • zła struktura sierści wynikająca np. z nieprawidłowej diety czy golenia skóry w przeszłości;
  • przynależność do niektórych ras.

Rasy predysponowane do tworzenia się kołtunów

Powstawanie kołtunów u kota ma również związek z tym, przedstawicielem jakiej rasy jest zwierzę. Uważa się, że częściej problem filcowania się sierści jest widoczny u takich ras jak:

  • persy;
  • maine coony;
  • koty syberyjskie;
  • angory;
  • koty norweskie leśne;
  • ragdolle.

Jak widać, o wiele rzadziej pojawiają się kołtuny u kota krótkowłosego. Pamiętaj jednak, że również na krótkiej sierści mogą tworzyć się fragmenty filcu.

Kołtuny u kota – jakie mają konsekwencje?

Kołtuny u twojego kota mogą spowodować poważne problemy. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że skóra pupila nie oddycha, jeśli nad nią znajduje się sfilcowana sierść. W efekcie jest ona podatna na schorzenia o pochodzeniu bakteryjnym, pasożytniczym i grzybiczym.

Co więcej, kołtuny u kotów mogą stanowić poważny problem, jeśli twój pupil będzie w stanie je wylizać. Duża ilość martwego włosa po dostaniu się do układu pokarmowego tworzy kule włosowe. Mogą one podrażniać żołądek i prowadzić do problemów z drożnością jelit. Niezależnie od pielęgnacji kota musisz zadbać o to, aby podawać mu preparaty odkłaczające.

Jak rozczesać kołtuny u kota? Filcak, grzebień – co wybrać?

Do usunięcia kołtunów u kota warto używać narzędzi dostosowanych do potrzeb w danej sytuacji. Regularne czesanie okrywy włosowej standardową szczotką lub gęstym grzebieniem dostosowanym do rodzaju sierści jest wystarczające, gdy problem kołtunów nie pojawił się lub nie jest poważny. Dotyczy to również długiej sierści i okresu linienia.

W przypadku pierwszych kołtunów najlepiej zastosować nieco bardziej zaawansowane narzędzia.

  1. Dla kotów o długiej i krótkiej sierści sprawdzi się furminator. To narzędzie wyczesuje skutecznie martwy włos, zapobiegając tworzeniu się kołtunów.
  2. Gdy jednak na sierści twojego mruczka powstał kołtun lub filc, konieczne jest użycie filcaka. Zamiast ząbków filcak ma specjalne, płaskie ostrza. Umożliwiają one przecięcie splątanej sierści, przez co usuwają kołtuny.

Preparaty wspomagające rozczesywanie

Jeśli zabiegi pielęgnacyjne są bolesne dla zwierzęcia, zdecyduj się na użycie dodatkowych preparatów. Należą do nich na przykład spraye ułatwiające rozczesywanie. Możesz też zdecydować się na kąpiel zwierzęcia – szampon dla kotów długowłosych domknie łuski włosa i sprawi, że rozczesywanie będzie łatwiejsze.

Kiedy kota trzeba ogolić?

Wiele osób goli długowłose koty, aby zapobiegać tworzeniu kołtunów. Takie rozwiązanie nie jest korzystne – dla zdrowia swojego kota powinieneś go unikać. Czasem jednak golenie psów i kotów jest konieczne. Trzeba je wykonać w sytuacji, gdy:

  • pod kołtunem rozwinął się poważny stan zapalny albo jest tam rana;
  • zwierzę nie współpracuje, np. jest dzikie;
  • regularna pielęgnacja nie jest możliwa z innych przyczyn.

Regularne szczotkowanie sierści każdego kota jest niezbędne nie tylko po to, aby zapobiegać tworzeniu filcu. Pozwala również zapobiegać problemowi kul włosowych. Jeśli jednak z jakiegoś powodu pojawią się kołtuny u kota, masz szereg narzędzi, które pozwolą ci się ich pozbyć. W ostateczności możesz skorzystać z pomocy groomera lub lekarza weterynarii.

Angina u psa – objawy przeziębienia u psa. Jak leczyć zapalenie gardła?

angina u psa

Wśród wielu chorób zwierzęcych angina u psa zdarza się dość często. Choć przebiega podobnie jak u człowieka, jest znacznie groźniejsza dla czworonoga. Sprawdź, na co zwrócić uwagę, aby szybko przynieść psu ulgę.

Angina u psa – co to jest?

Angina u psa to nic innego jak stan zapalny obejmujący gardło i migdałki, który może rozprzestrzeniać się zarówno do jamy ustnej, jak i dolnych dróg oddechowych, czyli oskrzeli i płuc. Z tego powodu bardzo ważne jest to, aby choroba była szybko wykryta, a jej leczenie okazało się skuteczne.

Jak dochodzi do anginy u psa? Istnieje kilka form tej infekcji, która może mieć:

  • podłoże wirusowe – pies zwykle zaraża się z otoczenia (np. poprzez kontakt z psami lub lizanie trawy pokrytej wirusami);
  • podłoże bakteryjne – zakażenie wywoływane jest przez bakterie, które normalnie bytują w gardle, jamie ustnej, ale również np. w drogach rodnych, jeśli panuje w nich stan zapalny;
  • przyczyny nieznane – niekiedy stan zapalny występuje samoistnie, zwłaszcza u zwierząt chorych przewlekle, bardzo młodych albo w podeszłym wieku.

Nie jest prawdą, że przyczyną anginy u psa jest np. picie zimnej wody, jedzenie zmrożonych gryzaków czy połykanie śniegu podczas zabawy. Czynniki te jednak mogą miejscowo osłabić odporność błony śluzowej, co doprowadzi do rozwoju infekcji.

Angina u psa a zapalenie gardła i przeziębienie – różnicowanie

Każda infekcja górnych dróg oddechowych przebiega w podobny sposób, przynajmniej w pierwszym stadium. To sprawia, że różnicowanie tych chorób jest trudne, a często okazuje się po prostu niemożliwe. Lekarz weterynarii może zlecić wymaz z gardła, który pozwoli stwierdzić podłoże stanu zapalnego, gdy stan psa jest poważny. Zazwyczaj jednak angina u psa, przeziębienie i zapalenie gardła to określenia nazywające podobny problem (nieco inaczej niż w przypadku ludzi, gdzie różnicowanie chorób jest znacznie łatwiejsze).

Angina u psa – objawy

Podobnie jak ludzie, psy również odczuwają typowe objawy przy tego rodzaju infekcjach. Do oznak anginy u psa zaliczają się:

  • powiększone węzły chłonne;
  • kaszel (często suchy);
  • niekiedy wymioty spowodowane kaszlem;
  • ból gardła;
  • zachrypnięty szczek związany z zapaleniem krtani;
  • problemy z oddychaniem, jeśli doszło do zapalenia tchawicy lub zapalenia płuc;
  • gorączka;
  • apatia, zmiany w zachowaniu;
  • brak apetytu;
  • niekiedy zapalenie spojówek.

Objawom może towarzyszyć także np. biegunka. Objawy zależą przede wszystkim od przyczyn choroby. Symptomy zapalenia mogą pojawiać się stopniowo lub nagle. W tym drugim przypadku zwierzę wymaga pilnej pomocy lekarza weterynarii, który poprowadzi odpowiednie leczenie.

Jak leczyć anginę?

Leczenie anginy u psa zależy przede wszystkim od stopnia zaawansowania choroby. Lekarz weterynarii powinien zmierzyć temperaturę i obejrzeć gardło psa, a także przeprowadzić badanie palpacyjne. W ten sposób jest w stanie stwierdzić zapalenie gardła i krtani, a także zapalenie migdałków. Jeśli specjalista stwierdzi powiększenie migdałków, nieunikniona może być kontrola, gdy zwierzę już wyzdrowieje. W niektórych przypadkach konieczne jest bowiem ich usunięcie.

Leki na anginę dla psa

W gabinecie weterynaryjnym zwykle podawane są pierwsze leki. Mogą się do nich zaliczać:

  • preparaty przeciwgorączkowe i kroplówka (stosowane, gdy pies ma temperaturę i jest odwodniony, co często idzie w parze);
  • leki zwalczające objawy, np. kaszel, jeśli lekarz stwierdzi infekcję wirusową;
  • antybiotyki, jeśli stan psa jest poważny.

Dawki preparatów leczniczych dostosowuje się zwykle do wagi psa. Bezobjawowa albo skąpoobjawowa angina u psa nie wymaga powtarzania leków, ale bardziej zaawansowane stany zapalne muszą być leczone przez dłuższy czas. W takiej sytuacji pies może mieć zalecone wizyty w celu przyjęcia zastrzyków. Być może dostaniesz dla niego tabletki do podania w domu.

Domowe sposoby leczenia

Choć angina u psa wymaga leczenia weterynaryjnego, to jednak istnieją sposoby, aby złagodzić jej przebieg w domu. Przede wszystkim warto zmiękczać suchą karmę, np. namaczając ją. W ten sposób psu będzie łatwiej jeść bez dyskomfortu. Domowe sposoby na ból gardła, które stosuje się w przypadku ludzi, dla czworonoga będą nieskuteczne. Nigdy nie podawaj psu leków przeznaczonych dla ludzi!

Możesz też zadbać o psa w domu.

  1. Zapewnij mu ciepłe, ale nie przesadnie suche miejsce.
  2. Często wietrz pomieszczenia.
  3. Skróć spacery i zabieraj na nie psa w szelkach, aby nie powodować dodatkowego ucisku na obolałe gardło.
  4. Zadbaj też o dostępność świeżej wody i wymieniaj ją często, aby choroby układu oddechowego nie były wtórnie zakażane przez bytujące w wodzie bakterie.

Psy chorują nieco rzadziej niż ludzie, jednak twojego pupila także mogą dotknąć bolesne dolegliwości. Czy człowiek może zarazić się od swojego czworonoga? Angina u psa jest niezakaźna dla ludzi, bo ma inne podłoże. Jeśli jednak masz w domu inne zwierzęta, postaraj się je izolować od chorego pupila i zabierz je na kontrolę do lekarza weterynarii.

Najdroższe koty świata – ranking ras kotów, które kosztują najwięcej

najdroższe koty świata

Co sprawia, że ludzie są skłonni zapłacić za kota kwotę cenę drogiego, nowego samochodu? Zwykle najdroższa rasa kota czymś się wyróżnia. Czasami jest to futro, innym razem – charakter albo niewielka częstotliwość występowania. W każdym przypadku cena kociaka zwala z nóg, bo może sięgać nawet tysięcy dolarów. Poznaj najdroższe koty świata!

Ashera – najdroższe koty świata

Te najdroższe koty świata budzą wiele emocji, przede wszystkim związanych z etyką ich hodowli. To stosunkowo nowa rasa – kot Ashera został bowiem opatentowany w 2006 r. i może być sprzedawany jako rasowy wyłącznie wówczas, gdy pochodzi z firmy Lifestyle Pets w Stanach Zjednoczonych. Przedstawiciel rasy Ashera kosztuje nawet 500000 zł!

To kot rasowy stanowiący krzyżówkę kota domowego z serwalem. Z tego powodu przedstawiciele rasy wyróżniają się rozmiarem – ważą do 15 kg i mają do 150 cm długości wraz z ogonem. Z wyglądu przypominają pantery. Firma, która sprzedaje rasę, utrzymuje, że jest ona hipoalergiczna.

Khao manee – najdroższa rasa białych kotów

Te zwierzęta trafiły na listę najdroższych kotów świata z prostego powodu – cena za kocięta zaczyna się na mniej więcej 12000 zł i sięga nawet 60000 zł. Cena zależy od kraju pochodzenia i linii. W Polsce koty khao manee nie występują.

Zwierzęta te pochodzą z Tajlandii, a tłumaczenie nazwy rasy oznacza „biały diament”, co ma związek zarówno z rzadkością występowania, jak i ceną czy umaszczeniem. Koty tej rasy są całkowicie białe, często z heterochromią. Te cechy sprawiają, że często cierpią na wrodzoną głuchotę. Są też wrażliwe na działanie słońca, dlatego nie nadają się na koty wychodzące.

Savannah

To kolejny z grupy najdroższych kotów na świecie, który stanowi skrzyżowanie kota domowego i afrykańskiego serwala. Kot savannah wygląda jak miniaturowy lampart. Cena wynosi od 4000 zł do nawet 80000 zł, zależnie od linii i pokolenia, z którego pochodzi zwierzę.

Zwierzęta te są szczupłe, mocno umięśnione i mają cętkowane umaszczenie. Wśród kocich ras hybrydowych wyróżnia je to, że są mniej skłonne do ucieczek niż np. przedstawiciele rasy Ashera.

Chausie, czyli kolejny z najdroższych kotów świata

Zaliczana do najdroższych kotów świata rasa chausie kosztuje zwykle ok. 10000 zł. To kolejna hybryda (mieszanka kota błotnego z Azji i kota domowego).

Chausie nie są duże – ważą średnio ok. 6 kg. Mają umięśnione ciało, które umożliwia im wykonywanie skoków na znaczne odległości. Ich głowa ma specyficzny kształt, co przekłada się na wyraz pyska – nieco dziki, z wysokimi kośćmi policzkowymi. Dopuszczalne są trzy umaszczenia, czyli czarne, brązowe i srebrne.

Kot bengalski

To krzyżówka azjatyckiego kota bengalskiego i kota domowego. Niekiedy ten zwierzak nazywany jest leopardetą z uwagi na podobieństwo do lamparta. Rasa powstała w Stanach Zjednoczonych i jest obecnie rozpowszechniona na cały świat. W Polsce kocięta z bardzo dobrej linii kupisz już za 7000 zł. Są to jednak jedne z najdroższych kotów świata – ich cena w innych krajach osiąga nawet równowartość kilkudziesięciu tysięcy złotych.

Kot bengalski jest żywiołowy, a do tego najbardziej towarzyski ze wszystkich hybryd. Większość hodowców uważa, że te zwierzęta potrzebują dostępu do woliery. W ten sposób mogą spożywać swoją nieokiełznaną niekiedy energię.

Oczywiście nie są to wszystkie najdroższe koty świata. Zaliczają się do nich także m.in. sfinksy, a nawet niektóre koty syjamskie. Cena zależy w dużej mierze od kraju, w którym chcesz dokonać zakupu zwierzęcia.

Żółtaczka u psa – objaw wielu groźnych chorób. Sprawdź, jak ją rozpoznać

żółtaczka u psa

O żółtaczce u psa (i nie tylko) mówimy wtedy, kiedy stężenie bilirubiny we krwi przekracza przyjęte normy. Bilirubina to żółty barwnik, który jest produktem rozpadu czerwonych krwinek (erytrocytów) w wątrobie. Norma przyjmowana w badaniach laboratoryjnych u psa wynosi od 0,3 do 0,9 mg/dl. Jeżeli jest ona przekroczona, to na skórze i błonach śluzowych zwierzęcia pojawiają się charakterystyczne żółte przebarwienia.

Przyczyny żółtaczki u psa

Warto zaznaczyć, że żółtaczka u psa nie jest chorobą samą w sobie, tylko objawem, który towarzyszy wielu schorzeniom. Właśnie dlatego największym wyzwaniem jest zawsze prawidłowa diagnostyka. O ile samo jej rozpoznanie nie jest szczególnie trudne, o tyle znalezienie pierwotnej przyczyny często stanowi prawdziwe wyzwanie.

W wątrobie dochodzi do procesu degradacji erytrocytów. Jeżeli praca tego narządu zostaje osłabiona, proces ten jest zaburzony, a w konsekwencji pojawia się hiperbilirubinemia przedwątrobowa. Zazwyczaj powodem jest zatrucie albo choroba odkleszczowa – babeszjoza.

Zaburzenia produkcji komórek wątrobowych (hematocytów) w wyniku uszkodzenia narządu prowadzą do hiperbilirubinemii wątrobowej. Za nią również najczęściej odpowiedzialne są zatrucia, ale także niektóre nowotwory oraz zapalenie wątroby.

O hiperbilirubinemii pozawątrobowej mówimy wtedy, kiedy dojdzie do zaburzeń w przepływie żółci w wyniku zatkania dróg żółciowych. Najczęstszą przyczyną jest kamica żółciowa oraz zapalenie trzustki.

Żółtaczka u psa – objawy

Żółtaczka sama w sobie jest objawem. Mówimy o niej wtedy, kiedy pojawia się widoczne gołym okiem zażółcenie na takich obszarach ciała, jak:

  • dziąsła;
  • twardówka oka;
  • błona śluzowa wokół odbytu;
  • skóra;
  • błony śluzowe w okolicach narządów płciowych.

O podwyższeniu poziomu bilirubiny we krwi mogą świadczyć także inne objawy, które są zdecydowanie mniej swoiste. Spośród nich wymienić można między innymi:

  • biegunkę;
  • wyraźne zmniejszenie apetytu;
  • powiększenie obrysu brzucha;
  • apatia i niechęć do wysiłku fizycznego;
  • gorączkę;
  • pomarańczowy odcień moczu;
  • nienaturalny kolor kału (pomarańczowy, zielony, czy beżowy);
  • powiększenie węzłów chłonnych;
  • tachykardię;
  • wymioty;
  • znaczącą utratę masy ciała.

Oczywiście wszystkie wyżej wymienione objawy nieswoiste muszą być umieszczone w pewnym kontekście i niekoniecznie wystąpią naraz. Ich pojawienie się powinno być jednak przyczynkiem do diagnozy.

Diagnostyka żółtaczki u psów

Żółtaczkę można rozpoznać na pierwszy rzut oka. Jeżeli zżółcenie śluzówek jest już widoczne, to znaczy, że poziom bilirubiny w surowicy jest znacznie wyższy, niż powinien. W celu dokładnej diagnostyki konieczne jest laboratoryjne badanie krwi (morfologia biochemia). W ten sposób można wykluczyć żółtaczkę na tle niedokrwistości i ustalić, z jakim typem hiperbilirubinemii mamy do czynienia.

Czy w przypadku psów żółtaczka jest zakaźna?

Wiele osób zastanawia się, czy do żółtaczki u psa może dojść w wyniku zakażenia. Niestety jest to możliwe. Jednak tylko w momencie, kiedy zwierzę choruje na leptospirozę. To choroba, która wywoływana jest przez krętki Leptospira. To bakterie, które zagrażają nie tylko innym zwierzętom, ale także ludziom. Leptospiroza jest jedną z nielicznych chorób, którymi możesz zarazić się od swojego psa.

Leczenie żółtaczki u psa

Żółtaczka przedwątrobowa

Leczenie hiperbilirubinemii przedwątrobowej zależne jest od przyczyny choroby. Jeżeli powodem jest babeszjoza, pies otrzymuje antybiotyki. W przypadku niedokrwistości podaje się glikokortykosteroidy. Czasami może zajść konieczność odstawienia przyjmowanych przewlekle leków.

Żółtaczka wątrobowa

Na etapie diagnostyki hiperbilirubinemii wątrobowej lekarz weterynarii musi wykluczyć potencjalną obecność guzów lub uszkodzeń wątroby. Terapia opiera się przede wszystkim na podawaniu leków i zwalczaniu potencjalnego zapalenia wątroby. W niektórych przypadkach dobrze sprawdza się płynoterapia, podczas której nerki wspomagają wątrobę w pozbywaniu się toksyn z organizmu.

Żółtaczka pozawątrobowa

W wypadku zablokowania mechanicznego dróg żółciowych może być konieczna interwencja chirurgiczna. Wspomagająco stosowana jest także farmakoterapia.

Żółtaczka u psa – rokowania

O tym, jakie są rokowania, decyduje przede wszystkim stan ogólny zwierzęcia oraz przyczyny żółtaczki. Najgorzej rokują zawsze nowotwory oraz przewlekła niewydolność wątroby, szczególnie w przypadku starszych psów.

Bardzo ważna jest szybka reakcja opiekuna i skuteczna diagnostyka. Choroby odkleszczowe, takie jak babeszjoza, zazwyczaj „leczą się” stosunkowo szybko i skutecznie, szczególnie kiedy są szybko wykryte, a ogólny stan zwierzęcia jest dobry.

Profilaktyka. Jak chronić twojego psa przed żółtaczką?

Rozliczne przyczyny żółtaczki sprawiają, że nie ma jednego skutecznego przepisu na jej zapobieganie. Jako opiekun możesz jednak zrobić wiele, aby zminimalizować ryzyko chorób wątroby u psa. Bardzo ważna jest dobra dieta oraz niedopuszczanie do nadwagi.

Najłatwiej przeciwdziałać uszkodzeniu wątroby spowodowanemu babeszjozą. To choroba odkleszczowa. Jak wiadomo, w ostatnich latach sezon na kleszcza trwa przez cały rok, dlatego bardzo ważne jest odpowiednie zabezpieczenie psa lekami i wspomagająco obrożą.

Bardzo ważnym elementem profilaktyki żółtaczki jest przestrzeganie kalendarza szczepień. Rozważ dodatkowe szczepienie przeciwko leptospirozie i adenowirusom. Pilnuj też, żeby twój zwierzak nie zjadał śmieci na spacerach.

Żółtaczka u psa pojawia się w momencie znacznego zwiększenia stężenia bilirubiny we krwi. Może to być objawem wielu chorób od zatrucia po nowotwory. Bardzo ważne jest to, aby obserwować swojego zwierzaka i w momencie pojawienia się pierwszych objawów szybko udać się do lekarza weterynarii.

Psy pasterskie i stróżujące – przegląd ras

psy pasterskie i stróżujące

Człowiek udomowił psa po to, aby uzyskać jego pomoc w dziedzinach, którymi nie mógł lub nie chciał zająć się sam. W ten sposób powstały m.in. rasy myśliwskie, ale też psy pasterskie i stróżujące. To od nich często zależał byt całej rodziny. Teraz, choć rzadziej wykorzystywane zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, nadal towarzyszą one ludziom. Oto krótki przegląd ras z informacjami o tych czworonogach.

Psy pasterskie i stróżujące jako zwierzęta rasowe

W zasadzie psy pasterskie i stróżujące w klasyfikacji FCI zaliczają się do dwóch grup:

  • owczarków i innych psów pasterskich z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła – grupa I FCI;
  • pinczerów i sznaucerów, molosów, szwajcarskich psów górskich i do bydła, pozostałych ras – grupa II FCI.

Obie te grupy psów rasowych dzielą się na kilka sekcji.

Berneński pies pasterski

Psy pasterskie i stróżujące Berneński pies pasterski

Ta rasa psów pasterskich i stróżujących pochodzi ze Szwajcarii. To duży pies, który dorasta do 70 cm w kłębie i osiąga masę ciała 60 kg. Pierwotne służył do zaganiania bydła, a także strzeżenia terenu. Był zaprzęgany do wózków, bo mógł ciągnąć duży ciężar. Dziś to pies rodzinny, który jednak potrzebuje stałego zajęcia i na pewno ostrzeże, gdy w okolicy pojawi się intruz.

Owczarek podhalański – polska rasa

Psy pasterskie i stróżujące Owczarek podhalański

Psy tej rasy pochodzą z Polski. To duże czworonogi, mające wzrost do 70 cm w kłębie i ważące minimum 45 kg. Do dziś wykorzystywane są do wypasania stad owiec, głównie na obszarach górskich, np. w Tatrach. Mają bujną, białą szatę z gęstym podszerstkiem, która świetnie chroni przed niekorzystną aurą. Są nieufne wobec obcych i odważnie strzegą zwierząt gospodarskich przed drapieżnikami. Niestety narażone są na kilka chorób, m.in. dysplazję stawów biodrowych i łokciowych.

Bernardyn – pies stróżujący i wypasający

Psy pasterskie i stróżujące bernardyn

Ten pies zalicza się do sekcji molosowatych. Osiąga znaczne rozmiary – do 90 cm w kłębie i nawet ponad 100 kg wagi. Rasa pochodzi ze Szwajcarii, gdzie była wykorzystywana w ratownictwie górskim, ale nie tylko. Bernardyny często strzegły dobytku kupców i domostw, wędrowały ze stadami. Są duże, silne i budzą respekt samym wyglądem.

Polski owczarek nizinny

Psy pasterskie i stróżujące Polski owczarek nizinny

Nie wszystkie psy pasterskie i stróżujące muszą odstraszać wyglądem, co potwierdza polski owczarek nizinny. Ta rodzima rasa ma charakterystyczną, długą sierść. Została odtworzona dzięki wysiłkom Związku Kynologicznego w Polsce po tym, jak prawie wyginęła w okresie wojennym. Pies ten jest czujny, sprawdza się jako pies do obrony domu i zwierząt podczas wypasu. Ostrzega przede wszystkim szczekaniem.

Dog kanaryjski – pies obronny

Psy pasterskie i stróżujące dog kanaryjski

Jeden z największych psów pasterskich i stróżujących pochodzący z Wysp Kanaryjskich. Pies ten zalicza się do sekcji molosowatych. Rasa została stworzona w kilku celach. Przede wszystkim był to pies pracujący przy stadach bydła. Dodatkowo szkolono go do walk psów, a także selekcjonowano jako stróża. Dziś to bardzo silny pies obronny o silnym instynkcie terytorialnym. W Polsce zajmuje miejsce na liście ras agresywnych. Zanim zdecydujesz się na takiego psa, zastanów się, czy masz wiedzę, aby sprostać jego ułożeniu.

Owczarek belgijski

Psy pasterskie i stróżujące owczarek belgijski

Te psy pasterskie i stróżujące zostały stworzone w czterech odmianach sierści pod koniec XIX wieku w Belgii. Jego zadaniami były pomoc przy wypasie bydła, a także pilnowanie dobytku i obrona. Obecnie coraz więcej osób kupuje te zwierzęta, nie zwracając uwagi na psie potrzeby. Owczarki belgijskie wymagają intensywnego ruchu oraz stałego szkolenia, zwłaszcza że często selekcjonowane są pod kątem pracy w policji czy wojsku. Z tego też powodu zaliczają się do psów do obrony.

Welsh corgi

Psy pasterskie i stróżujące welsh corgi

Ten pies z sekcji owczarków nie ma imponującego wyglądu, za to dobrze nadaje się do rodzin z dziećmi. Został wyhodowany w Walii, gdzie służył przede wszystkim do zaganiania bydła. Dodatkowo pełnił też funkcję stróża, choć z uwagi na rozmiary przede wszystkim alarmował szczekaniem, że coś jest nie tak. To pies nieagresywny, który dodatkowo szybko się uczy i sprawdza w sportach kynologicznych.

Owczarek szkocki collie

Psy pasterskie i stróżujące owczarek szkocki collie

Ta rasa psów z sekcji owczarków stała się popularna głównie dzięki książce i filmowi „Lassie, wróć!”. Występuje w dwóch odmianach – krótkowłosej zwanej smooth i długowłosej. Te psy pasterskie i stróżujące były hodowane do wypasania stad, a także sprawdzały się przy pilnowaniu terenu z uwagi na swoją nieufność względem obcych. Obecnie to raczej mało popularny pies do towarzystwa, obciążony licznymi chorobami, m.in. padaczką i schorzeniami wzroku.

Warto wiedzieć, że często do pasterskich ras zaliczane są też psy myśliwskie, np. terriery. Z kolei do psów do obrony terytorium zalicza się owczarek niemiecki, który jednak rzadko kiedy sprawdza się w pasieniu, podobnie jak doberman – duża i silna, zrównoważona rasa. Wszystkie rasy wymienione w zestawieniu to jednocześnie psy pasterskie i stróżujące, które do dziś mogą spełniać takie właśnie role.

Psy angielskie – rasy psów pochodzące z Anglii

psy angielskie

Na świecie istnieje kilkaset ras i wciąż rejestrowane są nowe. Psy angielskie mają długą tradycję, ponieważ wykorzystywane były nawet kilka wieków wcześniej. Sprawdź, jak wyglądają angielskie rasy psów.

Cocker spaniel angielski – charakter i wygląd

Jeśli chodzi o psy angielskie, ta rasa jest jedną z najpowszechniejszych. Zwierzę to wyhodowane zostało jako aporter i płochacz, pomocny przy wypłaszaniu ptactwa i przynoszeniu postrzałek z wody. Rasa stała się bardzo popularna jako towarzysząca, co niestety skutkowało poważnymi problemami z agresją u złotej odmiany. Cecha ta nazywana była rage syndrome.

Mastif angielski

Poprzednikami tego molosa w typie mastifa były psy bojowe hodowane w Rzymie do walk z bykami i lwami. Jest to pies rasy olbrzymiej, dorastający do 90 cm w kłębie, osiągający nawet 120 kg masy ciała. Nazywany bywa dogiem z Anglii.

Przedstawiciel tej rasy jest na ogół zrównoważony i bardzo lojalny w stosunku do opiekuna. Może mieć cechy psa obronnego, dlatego należy uważać w kontaktach z obcymi osobami, zwłaszcza wchodzącymi na teren zajmowany przez zwierzę.

Buldog angielski – opis rasy

Rasa znana z polskiego serialu podbiła serca wielu osób. Buldog angielski jest psem średnich rozmiarów, dorastającym do 40 cm i ważącym do 25 kg. Buldog angielski to pies wesoły i zwykle łagodny, jednak jego hodowla często uznawana jest za nieetyczną. Dlaczego?

Pielęgnacja buldoga angielskiego nie jest trudna, jeśli chodzi o okrywę. Wymaga on jednak regularnego czyszczenia fałd skórnych i dbania o oczy, które mają tendencję do chorób gruczołu trzeciej powieki. Według statystyk nawet 3/4 przedstawicieli rasy cierpi na dysplazję stawu biodrowego.

Bedlington terrier

Charakterystyczna rasa dopiero podbija serca opiekunów z całego świata. Te psy angielskie wyglądem zbliżone są do małych owieczek, zwłaszcza gdy mają fryzurę wystawową. Mierzą do ok. 41 cm w kłębie i ważą do ok. 10 kg. Rasa zdecydowanie nie budzi respektu wyglądem, choć niegdyś używana była do polowania na wydry, lisy i borsuki, a jej przodków wystawiano w walkach. Dziś to przede wszystkim psy rodzinne o stosunkowo zrównoważonym charakterze.

Bulterier

Bull terrier to pies o charakterystycznej kufie. Rasa ta budzi skrajne emocje. W przeszłości służyła do wyłapywania szczurów, a z czasem również do walk psów. Z tego powodu socjalizacja od szczenięcia jest szczególnie istotna. Jest to pies średniej wielkości, dorastający do 45 cm wysokości w kłębie.

Yorkshire terrier – najpopularniejsze psy angielskie

Nie da się ukryć, że yorki to najpopularniejsze psy angielskie. Historia rasy niekoniecznie jednak pokrywa się z tym, co myślą o niej współcześnie opiekunowie. Był to bowiem pies należący głównie do osób biednych, łapiący szczury i myszy. Dopiero potem ewoluował w psa do towarzystwa.

York nie powinien być zbyt mały – optymalna waga wynosi do 3,2 kg, psy miniaturowe często chorują. To potężny pies w małym ciele, o czym powinien pamiętać opiekun.

Beagle – jedna z popularniejszych ras psów

Psa rasy beagle można dziś powszechnie spotkać na ulicach. Te psy rasowe wykorzystywane były wszechstronnie w myślistwie jako tropowce, gończaki, posokowce i dzikarze. Dziś są psami angielskimi do towarzystwa, co niestety przekłada się na często występującą otyłość.

Zwierzęta mają tendencję do ucieczek. Od szczeniaka warto je szkolić, aby pilnowały się człowieka. Nie należy puszczać ich luzem tam, gdzie mogłyby biec za tropem.

Basset hound

Te psy angielskie uznawane są za leniwe i uparte. To tylko częściowo prawda. Basset to pies polujący o charakterystycznym wyglądzie, obwisłej skórze i krótkich łapach. Zwierzęta te mimo niewielkiej wysokości – do 38 cm – mogą ważyć nawet 33 kg. Hodowla tej rasy rozpoczęła się, bo poszukiwano dobrego psa tropowego do nagonek na zające. Dziś jest to raczej zwierzę towarzyszące, choć bardzo uparte i wymagające szkolenia już jako szczenię.

Seter angielski

Seter angielski to pies pracujący, który osiąga ok. 64 cm w kłębie i masie ciała ok. 28 kg. To rasa myśliwska wykorzystywana przede wszystkim do aportowania i wystawiania ptactwa. Może być, przy odpowiednim szkoleniu, świetnym psem towarzyszącym, łagodnym wobec dzieci i przyjaznym dla otoczenia. Ma charakterystyczną, pstrokatą, długą sierść, zawsze z dodatkiem bieli.

Cavalier king Charles spaniel

Te psy angielskie mają łagodne usposobienie i często wykorzystywane są w dogoterapii. Są nieduże – ważą do 8 kg i mają do 35 cm w kłębie. Dodatkowo zachwyca ich wygląd, czyli nieco dłuższa sierść i charakterystyczny, proszący wyraz pyska. Niestety rasa obciążona jest licznymi chorobami, m.in. związanymi z pracą serca czy układem oddechowym.

Chart szkocki

Jeden z rzadziej występujących przedstawicieli psów angielskich. Te charty dorastają do minimum 71 cm w kłębie i ważą ok. 45 kg, przy czym suczki są nieco mniejsze. Mają szare umaszczenie i szorstką sierść. Psy tej rasy wykorzystywane były przede wszystkim do pracy z myśliwymi i wyścigów. Dziś spełniają się też jako zwierzęta towarzyszące, ale potrzebują dużej dawki ruchu.

Psy angielskie różnią się charakterami i wyglądem. Z tego powodu warto wybrać dla siebie takiego czworonoga, który będzie spełniał oczekiwania domowników. Bierz pod uwagę usposobienie i to, czy zwierzę nadaje się dla osób doświadczonych, czy raczej tych, które po raz pierwszy mają psa.

Dom tymczasowy dla kota z Ukrainy – o czym trzeba pamiętać?

dom tymczasowy dla kota

Chcesz pomóc kotom uciekającym przed wojną? W takiej sytuacji możesz zaoferować dom tymczasowy dla kota z Ukrainy. Choć taka forma pomocy jest rozpowszechniona w Polsce, to jednak dla ukraińskiego zwierzaka trzeba przygotować nieco inne warunki. Sprawdź, o czym mowa.

Czym jest dom tymczasowy dla kota?

Dom tymczasowy dla kota – z Ukrainy, ale również z Polski – to miejsce, w którym bezdomne zwierzę może w warunkach bardziej komfortowych niż schronisko czy szpitalik wracać do dobrej kondycji. W domu tymczasowym kot przebywa do momentu, gdy nie znajdzie nowego domu. Może to nastąpić szybko w przypadku kotów zdrowych, młodych i ładnych. Czasem jednak pobyt zwierzęcia w domu tymczasowym trwa nawet kilka tygodni, miesięcy, a w skrajnych przypadkach – lat. Mowa tutaj o kotach przewlekle chorych, które mają specjalne wymagania (związane z leczeniem albo koniecznością znalezienia domu bez innych zwierząt), a także tych mniej atrakcyjnych wizualnie czy trudniejszych z charakteru.

fot. Agnieszka Piekarska Fundacja Animals Mielec1
Fot. Agnieszka Piekarska

Dom tymczasowy dla kota – na czym polega?

Konkretne procesy związane z przyjęciem kota do domu tymczasowego mogą się między sobą różnić. Zazwyczaj jednak do takiego miejsca trafiają koty:

  • znalezione w złym stanie na ulicy;
  • z interwencji;
  • ze schronisk;
  • odebrane właścicielom lub przez nich oddane.

Każde zwierzę powinno przejść czternastodniową obserwację, jeśli jego losy i stan zdrowia są nieznane. W związku z tym dom tymczasowy dla kota musi mieć miejsce, w którym zwierzę będzie obserwowane. Dobrą praktyką jest przeprowadzenie profilaktyki zdrowotnej, do której zaliczają się:

  • badanie krwi i moczu;
  • odrobaczenie;
  • szczepienie;
  • zachipowanie;
  • badanie pod kątem chorób takich jak FIP, FelV czy FIV.
fot. Agnieszka Piekarska Fundacja Animals Mielec
Fot. Agnieszka Piekarska

Dom tymczasowy dla kota – z Ukrainy lub innego kraju, zwykle Polski – jest zobowiązany do obserwacji zwierzęcia pod kątem zachowania. Dodatkowo zwierzę jest też zwykle odkarmiane i leczone z chorób skórnych, uszu czy infekcji wirusowych. Przed adopcją poddaje się je sterylizacji lub kastracji.

Dom tymczasowy dla kota z Ukrainy – na co zwrócić uwagę?

Warto brać pod uwagę, że dom tymczasowy dla kota z Ukrainy różni się nieco od standardowego miejsca tego rodzaju. Z czego wynika ta różnica? Przede wszystkim ze stanu prawnego zwierząt oraz procedur związanych z ich wwozem do kraju: https://zwierzaki.pl/16979-zasady-wwozu-zwierzat-na-terytorium-polski. 

  1. Psy, koty i fretki, które nie mają żadnych dokumentów (w tym potwierdzenia szczepienia przeciwko wściekliźnie czy chipa) wymagają przejścia kwarantanny, która trwa nawet 30 dni.
  2. Co więcej, dom tymczasowy dla kota z Ukrainy musi zgłosić zwierzę do wyznaczonego lekarza, który – jeśli nie zostało to zrobione na przejściu granicznym – przygotuje dokumenty zawierające m.in. miejsce pobytu zwierzęcia. Następnie przeprowadzi on znakowanie oraz wszystkie inne niezbędne procedury. 
  3. W przypadku zwierząt z Ukrainy chipowanie oraz szczepienie przeciwko wściekliźnie są bezpłatne, o ile potwierdzi się faktyczne miejsce pochodzenia pacjenta. To dla domu tymczasowego dla kota z Ukrainy odciążenie, ale tylko w jednym aspekcie.

Koszty prowadzenia domu tymczasowego dla kota

Tymczasowy dom dla kota z Ukrainy czy Polski to często duży wydatek emocjonalny dla samego opiekuna. Zwierzęta są straumatyzowane, niekiedy dzikie, w kiepskim stanie fizycznym. Do tego dochodzi konieczność poświęcania czasu na oswojenie i wizyty u specjalisty. Oczywiście, dom tymczasowy dla kota z Ukrainy to również faktyczne wydatki. Oto lista:

  • przygotowanie pomieszczenia izolacyjnego – zakup klatki lub transportera, oddzielenie przestrzeni i jej zabezpieczenie (np. siatki na oknach);
  • zakup środków do dezynfekcji powierzchni i skóry (dla opiekuna);
  • zakup wysokiej jakości pożywienia dla kota;
  • opłacenie wizyt u lekarza weterynarii, w tym profilaktyki, zabiegu kastracji, badań;
  • opłacenie pomocy kociego behawiorysty, jeśli jest potrzebna;
  • zakup zabawek;
  • materiały jednorazowe – podkłady higieniczne, rękawiczki jednorazowe i inne według potrzeb;
  • suplementy i środki pomocnicze, np. redukujące stres;
  • koszt paliwa;
  • środki do pielęgnacji – szczotki, szampony.

Prócz tego dom tymczasowy dla kota z Ukrainy musi też przygotować ogłoszenia zwierzęcia. Niekiedy wymaga to zaangażowania fotografa lub opłacenia wyróżnienia na serwisach ogłoszeniowych.

Jak zostać domem tymczasowym dla kota?

To w dużej mierze zależy od miejsca, z którym będziesz współpracować. Możesz stworzyć prywatny zakątek, do którego przyjmiesz potrzebujące koty. Zwykle jednak dom tymczasowy dla kota z Ukrainy powstaje we współpracy z organizacją, która zajmuje się bezdomnymi zwierzętami. 

Jak zostać domem tymczasowym dla kota? Potrzebujesz w tym celu:

  • miejsca odizolowanego od innych zwierząt, w którym kot może przebywać;
  • klatki kennelowej lub transportera;
  • wyposażenia (m.in. misek i zabawek), które da się dezynfekować;
  • wysokiej jakości karmy;
  • dostępu do dobrego lekarza weterynarii;
  • wiedzy o tym, jak postępować z kotami, które często są chore lub cierpią na rozmaite traumy.

Choć w teorii stworzenie tymczasowego domu dla kota z Ukrainy wydaje się łatwe, to jednak często jest to zadanie wymagające wielkiego zaangażowania finansowego, czasowego i emocjonalnego. Czy możesz liczyć na pomoc?

Dom tymczasowy dla kota z Ukrainy przy organizacji prozwierzęcej

Wsparciem dla prowadzącego takie miejsce może być nawiązanie współpracy z organizacją prozwierzęcą. W takim przypadku dom tymczasowy dla kota z Ukrainy może być częściowo finansowany ze środków fundacji albo stowarzyszenia. Mowa oczywiście nie o opłacie za jego prowadzenie, a raczej takim wsparciu, jak:

  • zakup specjalistycznej karmy;
  • opłacenie leczenia zwierzęcia u konkretnego lekarza weterynarii;
  • wsparcie w zakresie behawioryzmu;
  • pomoc w szukaniu kotu nowego, stałego domu.

Bierz jednak pod uwagę, że w takim przypadku organizacja może wymagać od domu tymczasowego dla kota dodatkowych rzeczy. Mowa np. o zabezpieczeniu okien i balkonu, choć to i tak warto zrobić, aby zadbać o bezpieczeństwo zwierzęcia. Prócz tego do częstych wymagań należą uczęszczanie do konkretnego lekarza weterynarii, zdawanie sprawozdań ze stanu zwierzęcia czy przygotowanie ogłoszeń kota.

Wesprzyj inny dom tymczasowy dla kota z Ukrainy

Jak widzisz, choć w teorii dom tymczasowy dla kota z Ukrainy może zaoferować każdy, to jednak nie zawsze jest to dobry pomysł. Jeżeli z jakiegoś powodu nie jesteś w stanie przygotować odpowiedniego miejsca albo masz zbyt mało wiedzy, możesz wesprzeć istniejące fundacje i domy tymczasowe dla kotów: https://zwierzaki.pl/17133-pomoc-zwierzetom-z-ukrainy-gdzie-sie-zglosic. Bardzo często opiekują się one wieloma zwierzętami naraz, finansują ich leczenie i żywienie, a także pokrywają inne koszty związane z utrzymaniem. Taką organizacją jest Fundacja Animals Mielec, która ma u siebie w szpitalikach i domach tymczasowych koty z Ukrainy, w tym chore na FIV: https://www.facebook.com/PsiArkaMielec.

Jeśli mimo tego chcesz przygotować tymczasowy dom dla kota, choć obawiasz się wzięcia zwierzaka z Ukrainy, wesprzyj polskie organizacje. Wiele schronisk czy fundacji zachęca do przygotowania domu tymczasowego dla kota polskiego, który jest zwykle zdrowy i czeka na nowy dom. W ten sposób zwolnisz miejsce zwierzętom, które potrzebują bardziej kompleksowej pomocy.

Choć każdy, komu na sercu leży dobro zwierząt, chce im pomóc również osobiście, nie zawsze jest to możliwe. Przygotowanie domu tymczasowego dla kota z Ukrainy może okazać się dużym wyzwaniem – nie tylko finansowo i organizacyjnie, lecz także emocjonalnie. Zanim zdecydujesz się nim zostać, oceń, czy stać cię na to na różnych poziomach.

KRS – schronisko dla zwierząt może dostać 1% podatku. Numery KRS schronisk w Polsce

krs schronisko dla zwierząt

Numer KRS I status OPP to dwie niezbędne rzeczy, aby przekazać 1% podatku jakiejkolwiek organizacji. Sprawdź, jaki mają KRS schroniska dla zwierząt w Polsce i dowiedz się, czy wszystkim można przekazać 1% podatku.

Numer KRS schroniska dla zwierząt – co to jest?

Numer KRS schroniska dla zwierząt czy każdej innej placówki to nic innego jak numer, pod którym miejsce zapisane jest w Krajowym Rejestrze Sądowym. Nie każdy podmiot podlega rejestracji w KRS. Jednocześnie, wbrew powszechnemu mniemaniu, o przekazaniu 1% podatku dochodowego na organizację nie decyduje sam KRS. Schronisko dla zwierząt musi mieć też status Organizacji Pożytku Publicznego. Co to oznacza?

OPP a KRS – schronisko dla zwierząt i 1% podatku

Pierwszym krokiem ku temu, aby organizacja mogła zbierać wpłatę z podatku, jest faktycznie numer KRS. Schronisko dla zwierząt musi jednak spełnić więcej wymogów. Przede wszystkim powinno zaliczać się do kategorii NGO, czyli niepaństwowych organizacji działających często w formie wolontariatu (ale nie tylko) na rzecz dobra publicznego. Jednak numer KRS schroniska dla zwierząt prowadzącego taki rodzaj działalności nadal nie wystarcza.

Czym jest OPP i jak go zdobyć?

Każda organizacja, na którą odprowadzany jest 1% podatku, ma status Organizacji Pożytku Publicznego. Szczegółową definicję podaje w tym przypadku Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie. Otrzymanie statusu OPP jest możliwe dopiero po spełnieniu wszystkich wymagań i dodatkowo złożeniu wniosku do KRS. Jakie są wymagania? Między innymi:

  • organizacja musi działać nieprzerwanie przez co najmniej 2 lata;
  • nie prowadzi działalności dla zysku;
  • jeśli ma wpisaną w statut działalność gospodarczą, to jedynie jako dodatkową, wspierającą główny filar działań;
  • działa na rzecz pewnego ogółu społeczności lub określonej grupy;
  • stowarzyszenie nie może działać wyłącznie na rzecz własnych członków;
  • cały dochód musi być przeznaczany na działalność pożytku publicznego;
  • organizacja ma powołany organ kontrolny, który działa na zewnątrz;
  • członkowie nie mogą mieć prawomocnego wyroku sądowego;
  • statut organizacji nie może pozwalać na udzielanie pożyczek, przekazywanie i wykorzystywanie majątku na rzecz członków i zakup towarów od podmiotów powiązanych z członkami.

Jak widać, aby otrzymywać 1% podatku, nie wystarczy sam KRS. Schronisko dla zwierząt musi prowadzić dodatkową działalność pożytku publicznego. To sprawia, że wiele jednostek (np. miejskich) nie może otrzymywać podatku od osób je wspierających.

Poniżej przygotowaliśmy listę KRS – schroniska dla zwierząt potrzebują środków na utrzymanie i rozwój. Warto wesprzeć je podczas składania deklaracji podatkowej.

Schronisko dla zwierząt Lublin – KRS

Schronisko dla zwierząt w Lublinie nie zbiera 1% podatku bezpośrednio na swoje konto, bo jest placówką miejską. Umożliwia mu to jednak współpracujące Stowarzyszenie Młodych Naukowców, które udostępnia swój numer KRS: 0000304247. Podczas uzupełniania deklaracji należy wpisać cel „Schronisko dla Bezdomnych Zwierząt w Lublinie”. 

Schronisko dla zwierząt Toruń – KRS

Podobnie sprawa wygląda, jeśli chodzi o schronisko dla zwierząt w Toruniu. KRS 0000028517 udostępnia Stowarzyszenie Tilia. Wystarczy wpisać w zeznaniu podatkowym ten numer z dopiskiem „Dla schroniska dla zwierząt”. W ten sposób środki trafią na cel szczegółowy przez ogólny numer KRS – schronisko dla zwierząt zostanie wsparcie twoim 1% podatku.

KRS – schronisko dla zwierząt Wrocław

Chcesz wesprzeć placówkę wrocławską? Możesz w swojej deklaracji podatkowej podać numer 0000154454 KRS. Schronisko dla zwierząt we Wrocławiu zostanie wsparte, jeśli podasz dopisek „Dla schroniska we Wrocławiu”. Choć placówka prowadzona jest z udziałem miasta, działa w niej również Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami i to ono udostępnia swoje konto.

KRS – schronisko dla zwierząt Bydgoszcz

Jeśli chodzi o numer KRS, schronisko dla zwierząt Bydgoszcz również korzysta z pomocy zewnętrznej organizacji. W tym przypadku jest to Oddział Kujawsko-Pomorski OTOZ Animals. Wystarczy, że w deklaracji podatkowej podasz numer KRS 0000069730 z dopiskiem „Bydgoszcz”, aby przekazać 1% swojego podatku na szczytny cel ratowania zwierząt.

Schronisko dla zwierząt Kraków – KRS

Inaczej sprawa wygląda, jeśli chodzi o schronisko dla zwierząt w Krakowie. KRS udostępnia tutaj organizacja je prowadząca, czyli Krakowskie Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami. Wystarczy, że wpiszesz w rozliczeniu nr KRS 0000044704 oraz cel szczegółowy „Schronisko”.

Schronisko dla zwierząt Legnica – KRS

Schronisko dla zwierząt w Legnicy KRS nie ma, bo jest prowadzone przez Legnickie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej. Jednocześnie placówka współpracuje z Towarzystwem Opieki nad Zwierzętami. Możesz ją wesprzeć, oddając 1% na KRS 0000154454 z celem szczegółowym „Oddział w Legnicy”.

Schronisko dla zwierząt Olsztyn – KRS

W przypadku schroniska dla zwierząt Olsztyn KRS udostępnia współpracujące od 2010 roku Stowarzyszenie Zwierzyniec św. Franciszka. Wystarczy, że w swojej deklaracji podatkowej wpiszesz nr KRS 0000355809. Organizacja przygotowała wiele inicjatyw na terenie schroniska, dlatego środki rozdysponuje adekwatnie do potrzeb zwierząt.

Schronisko dla zwierząt Jelenia Góra – KRS

Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami ma pod opieką różne placówki w całej Polsce, w tym również schronisko dla zwierząt w Jeleniej Górze. KRS organizacji, czyli numer 0000154454 wpisz w deklarację podatkową, łącząc go z dopiskiem „Oddział w Jeleniej Górze”. W ten sposób środki trafią do potrzebujących zwierząt czekających w placówce.

Schronisko dla zwierząt Świdnica – KRS

Fundacja Mam Pomysł prowadzi schronisko dla zwierząt w Świdnicy. KRS organizacji – 0000577643 – wpisz w deklarację podatkową wraz z celem szczegółowym „Schronisko Świdnica”. W ten sposób przekażesz środki na zwierzęta przebywające w tej placówce.

Schronisko dla zwierząt Sosnowiec – KRS

Stowarzyszenie Opieki nad Zwierzętami wspiera schronisko dla zwierząt w Sosnowcu. KRS 0000365274 pozwala na przekazanie środków organizacji, której głównym celem statutowym jest działalność na obszarze schroniska. Placówka oficjalnie prowadzona jest przez Miejski Zakład Usług Komunalnych.

W przypadku większości działających schronisk początkiem do uzyskania wsparcia jest numer KRS. Schronisko dla zwierząt, aby uzyskać 1%, powinno mieć też status Organizacji Pożytku Publicznego. Może go uzyskać osobiście albo ubiegać się o wsparcie innego podmiotu, który już go ma i będzie zbierał na subkonto wpłaty z 1%, przekazane przez darczyńców. Ty też możesz w ten sposób wesprzeć bezdomne zwierzęta!

Zwierzęta Ukraina – pomoc i wsparcie w Polsce. Zbiórki, przepisy [PORADNIK]

zwierzeta ukraina a pomoc dlugoterminowazwierzetom

W pomoc zwierzętom Ukrainy zaangażowało się wiele osób prywatnych, jednak to organizacje i zorganizowane inicjatywy mogą pomóc najrozsądniej. Sprawdź, jakie informacje warto szerzyć. Dowiedz się, gdzie można szukać pomocy.

Gdzie chipować zwierzęta z Ukrainy?

W przypadku transportu do pięciu osobników nie są wymagane żadne dokumenty. Jednak psy, koty i fretki, które przyjeżdżają bez szczepienia i chipu, wymagają wykonania obu zabiegów, dzięki którym je uzyskają. Nie jest możliwe chipowanie zwierząt z Ukrainy w każdym gabinecie weterynaryjnym. Listę miejsc, gdzie można to zrobić, opublikował Główny Inspektorat Weterynaryjny w Polsce: https://www.wetgiw.gov.pl/main/aktualnosci/Informacje-dla-posiadaczy-zwierzat-z-Ukrainy-nie-posiadajacych-kompletu-dokumentow-weterynaryjnych-dla-psow-kotow-i-fretek/. Oznacza to, że zwierzę ukraińskie może być zachipowane tylko w tych miejscach, a następnie zaszczepione w dowolnym gabinecie. Warto pamiętać, że oba te zabiegi są darmowe – opłaca je państwo.

Zwierzęta – Ukraina. Kluczowe informacje – tutaj je znajdziesz!

Poniżej znajdziesz listę kluczowych informacji, które są przydatne zarówno dla osób chcących pomagać, jak i uchodźców ze zwierzętami. Wszystkie informacje zostały opublikowane na naszym portalu. Masz pomysł albo nowe dane? Skontaktuj się z nami! Oto lista informacji o zwierzętach z Ukrainy:

Zwierzęta z Ukrainy – zbiórki

Wiele organizacji stale prowadzi zbiórki darów, zarówno takich, które są pomocne na miejscu, jak i tych wywożonych w transportach humanitarnych na terytorium Ukrainy. Jeśli chcesz pomóc zwierzętom Ukrainy, możesz poszukać lokalnych punktów zbiórek. Tam często też można przekazać dary dla organizacji, które pracują na miejscu, a także uchodźców uciekających wraz ze swoimi pupilami.

Stałe magazyny i transporty – Kynolodzy Ukrainie

Obecnie grupa Kynolodzy Ukrainie zorganizowała dwa stałe magazyny. Jeden jest przeznaczony do przywożenia rzeczy na paletach i mieści się w Rembertowie. Mniejsze paczki można zostawiać w Fundacji Dobrych Zwierząt w Koleczkowie. Wśród darów znajdują się:

  • długoterminowa żywność dla ludzi;
  • karma dobrej jakości dla zwierząt;
  • akcesoria dla zwierząt;
  • leki – jedynie po wcześniejszym kontakcie z wyznaczoną osobą.

Wszystkie szczegóły, numery kontaktowe i adresy znajdziesz tutaj: https://www.facebook.com/KynolodzyUkrainie/posts/117754257524270.

Fundacja Azyl – mamy transport, nie mamy darów

Fundacja Azyl z Łodzi już dwukrotnie zorganizowała samodzielne transporty, a wcześniej dwa razy dokładała dary do innych konwojów humanitarnych. Z ostatniej wyprawy udało się przywieźć również potrzebujące pomocy zwierzęta z Ukrainy. Dary, które mogą zostać przewiezione, to:

  • dobrej jakości karma dla zwierząt;
  • kontenery dla kotów i małych psów;
  • klatki kennelowe.

Wszystkie informacje na temat dostarczania darów oraz planowanego transportu możesz uzyskać na FB Fundacji Azyl: https://www.facebook.com/FundacjaAzylLodz/;

Fundacja Animals Mielec – dary dla zwierząt z Ukrainy szybko się kończą

Ta organizacja, o której pisaliśmy już w osobnym artykule, przyjęła pod swój dach zwierzęta z Ukrainy: https://zwierzaki.pl/aktualnosci/fundacja-animals-mielec/. Obecnie pomaga również na granicy, planując kolejne wyjazdy na przejście w Korczowej. Jest szansa, że i stamtąd przywiezione zostaną zwierzęta. W związku z tym organizacja z Mielca zbiera obecnie:

  • kocią karmę dobrej jakości;
  • żwirek do kuwet;
  • przysmaki dla kotów;
  • kocyki polarowe;
  • środki do dezynfekcji powierzchni – m.in. klatek i szpitalika;
  • ręczniki i rękawiczki jednorazowe;
  • transportery dla psów i kotów – w różnych rozmiarach.

Wszystkie informacje o potrzebach zwierząt znajdziesz na FB Fundacji Animals Mielec: https://www.facebook.com/PsiArkaMielec/.

Wpis jest na bieżąco aktualizowany. Masz wskazówki, informacje o zwierzętach z Ukrainy potrzebujących pomocy? Skontaktuj się z nami!

Łódzkie – pies stracił łapę w wyniku wybuchu bomby w Ukrainie. Zwierzak został uratowany i znalazł… pracę

łodzkie pies stracił łapę ukraina

Poszkodowany kundelek szybko jednak otrzymał pomoc i wraz z 12 szczeniakami został przetransportowany przez polski konwój z ukraińskich schronisk do Aleksandrowa Łódzkiego. Romeo, bo tak został nazwany psiak, nie będzie się nudził, gdyż otrzymał pracę w… tamtejszym magistracie. Zadaniem Romeo będzie witanie petentów i pracowników Urzędu Miejskiego. 

Łódzkie – pies stracił łapę, jednak może liczyć na pomoc i… zatrudnienie w urzędzie

Psiak z miejsca skradł serca pracowników Urzędu Miejskiego w Aleksandrowie Łódzkim, wliczając w to burmistrza Jacka Lipińskiego. Przywiezione z Ukrainy zwierzę zostało zatrudnione przez włodarza miasta w magistracie. Wybór imienia nie jest przypadkowy, ponieważ zwierzak dołączy do innej rezydentki – Julii, która został przygarnięta przez magistrat po tym, jak padła ofiarą ludzkiego okrucieństwa. Trio uzupełnia również kot Blues. Cała trójka zamieszka w siedzibie miejskiego monitoringu w Aleksandrowie Łódzkim

Zranione na Ukrainie zwierzę zostanie poddane leczeniu

Zanim Romeo rozpocznie prace, zostanie poddany rekonwalescencji. Rana jest jeszcze świeża, a po jej zagojeniu trójłapek zostanie wyposażony w specjalny wózek, który umożliwi swobodne poruszanie się i pełnienie obowiązków w magistracie. 

Romeo jest jednym ze zwierząt z Ukrainy, którym udało się uciec przed wojną. Warto wiedzieć, jak wesprzeć psy, koty i inne gatunki domowych pupili potrzebujących pomocy.

Źródło: Urząd Miejski Aleksandrowa Łódzkiego.

Ukraina: zwierzęta czekają, nie mogliśmy pozostać obojętni. Schronisko i Fundacja Przytul Psiaka – Ropczyce

Holka

W Ukrainie zwierzęta bezdomne nie są objęte systemową opieką – nie ma sieci publicznych schronisk, odławiania zwierząt błąkających się czy sterylizacji finansowych przez państwo. To sprawiło, że los bezdomnych psów stał się jeszcze cięższy, gdy Rosja rozpoczęła militarny atak na Ukrainę. Jedną z organizacji, która zaoferowała pomoc, była Fundacja Przytul Psiaka, prowadząca schronisko w Ropczycach: https://www.facebook.com/przytulpsiaka.

Potik 2

Nie mogliśmy pozostać obojętni

Wolontariusze z fundacji od razu podkreślili, że nie mogli pozostać obojętni na los tych zwierząt: – Psy, podobnie jak ludzie, odczuwają strach, ból, głód i tęsknotę – podkreślali w rozmowie z serwisem zwierzaki.pl. Do dziś do schroniska przyjechało pięć psów. Placówka jest niewielka, dlatego przestrzeń, która mogła być udostępniona, również jest ograniczona. Niemniej zwierzęta znalazły pomoc.

– Musimy je przebadać, wysterylizować, są już po podstawowych szczepieniach. Jeśli uda się szybko znaleźć im nowe domy, będziemy przyjmować następne psiaki – przekonywali. Pomoc zwierzętom jest dla fundacji codziennością. Czekają tam również polskie psy, którym brakuje domów. 

Ukraina – zwierzęta potrzebują domów. Psy do adopcji

Przywiezione z Ukrainy zwierzęta potrzebują nie tylko pomocy doraźnej, ale również domów. Część z nich jest gotowych do adopcji, jednak często nie są to łatwe przypadki. Poniżej przedstawiamy psy do adopcji z Ukrainy, które obecnie przebywają w schronisku Fundacji Przytul Psiaka w Ropczycach.

Holka – suczka do adopcji z Ukrainy

Suczka jest pokaźnych rozmiarów, została przywieziona z początkiem marca z Ukrainy. Ma bardzo łagodny, zrównoważony charakter. Bardzo lubi towarzystwo człowieka. Źle czuje się odizolowana i zamknięta. Kocha być przy opiekunach i z nimi spacerować. Potrzebuje pilnie dobrego domu.

Potik – starszy pies do adopcji z Ukrainy

Potik przypomina nieco wyglądem i posturą karelskiego psa na niedźwiedzie. To bardzo wesoły, łagodny pies, który lubi towarzystwo człowieka. Sięga mniej więcej powyżej kolana. Ma około 9 lat. Jest w dobrej kondycji, kocha być drapany po plecach. Jest skupiony na człowieku i ładnie chodzi na smyczy.

Viter – piesek do adopcji z Ukrainy

Viter jest psem wycofanym, który potrzebuje czasu, aby zaufać człowiekowi. Prawdopodobnie miał z nim złe doświadczenia, bo kiedy poczuje się zagrożony, potrafi bronić się zębami – w jedyny znany sobie sposób. Przy łagodnym podejściu i odpowiedniej wiedzy współpracuje z człowiekiem, ale nie można przy nim robić niczego na siłę. Ma około trzech lat, sięga mniej więcej powyżej kolana.

Buria – wystraszona suczka do adopcji z Ukrainy

Buria jest mniej więcej dwuletnią suczką sięgającą do kolana. Jest bardzo wystraszona, boi się wyjść z kojca, obawia się człowieka. Wymaga pracy – istnieje spore prawdopodobieństwo, że nigdy nie wychodziła na spacery na smyczy i nie miała bliższego kontaktu z człowiekiem.

Zirka – roczna suczka do adopcji z Ukrainy

Zirka to zgrabna suczka z Ukrainy mająca mniej więcej rok. Jest dość wycofana, ale łagodna i nie wykazuje agresji. Ma smukłą budowę, sięga powyżej kolana. Potrzebuje cierpliwości i łagodnego podejścia.

Ukraina – zwierzęta potrzebują pomocy. Czego potrzeba w schronisku?

Zwierzęta z Ukrainy wymagają często intensywnej pomocy, zarówno w zakresie leczenia weterynaryjnego, jak i opieki behawioralnej. Niektóre są bardzo wystraszone, co oznacza więcej pracy i czasu, które trzeba zainwestować w kontakt z nimi. Dodatkowo zwierzęta potrzebują wsparcia w postaci:

  • dobrej jakości suchej i mokrej karmy;
  • akcesoriów dla psów;
  • profilaktyki przeciwko kleszczom.

Zawsze potrzebne jest też wsparcie finansowe, zwłaszcza że zwierzęta przechodzą diagnostykę i profilaktykę zdrowotną. Wszystkie informacje można znaleźć na stronie na Facebooku.
Zwierzęta z Ukrainy potrzebują stałego wsparcia, podobnie jak organizacje, które im pomagają. Ty także angażuj się lokalnie, a także wspieraj te miejsca, których działanie możesz zweryfikować.

Buria
Viter
Zirka

Ukraina – zwierzęta i pomoc po miesiącu wojny. Czego potrzeba?

Ukraina – zwierzęta nadal potrzebują pomocy

Żyjące dotąd na terenie Ukrainy zwierzęta – zarówno bezdomne, jak i mające opiekunów – od miesiąca przywożone są do Polski, a stąd do innych krajów. Pomoc zwierzętom z Ukrainy, choć wynikała z porywu serca, to jednak nie była w żaden sposób zorganizowana. Jak ratować zwierzęta z Ukrainy, aby faktycznie przyniosło to rezultaty?

Ukraina – zwierzęta bezdomne potrzebują miejsca

Najważniejsza kwestia to obecnie zapewnienie zwierzętom z Ukrainy miejsca na terenie Polski. Nie jest to proste – już pojawiło się wiele nieścisłości związanych z mało transparentnymi praktykami dużych organizacji działającymi w Ukrainie. Zwierzęta wymagają miejsca do izolacji, bo w przypadku braku szczepień czeka ich 30 dni kwarantanny. Ta musi odbywać się w całkowitym odosobnieniu od innych bezdomnych psów, kotów i fretek, aby zapobiegać rozprzestrzenianiu się wścieklizny.

O czym trzeba pamiętać przed przyjęciem ukraińskiego pupila?

Wiele osób oferuje przybywającym z Ukrainy zwierzętom dom tymczasowy. Warto pamiętać, że często takie osobniki różnią się od tych polskich, między innymi z powodu złego stanu zdrowia, wycieńczenia czy nawet przebytej traumy, która przekłada się na zachowanie. Organizacje apelują, aby oferować dom tymczasowy zwierzętom polskim, a tym samym robić miejsce zwierzętom ukraińskim. W ten sposób uzyskają one profesjonalną pomoc lekarza weterynarii i, jeśli to konieczne, groomera czy behawiorysty.

Miejsce dla zwierząt z Ukrainy przybywających z opiekunami

Z Ukrainy zwierzęta przybywają również ze swoimi opiekunami. Często czekają wiele dni w kolejkach ciągnących się do granicy, a potem nie mają się gdzie podziać. Wiele punktów pomocy tymczasowej nie pozwala na obecność zwierząt. Z tego powodu podstawową pomocą jest zapewnienie opieki ludziom, którzy przyjechali z Ukrainy ze zwierzętami. Możesz zaoferować nocleg do czasu, aż rodzina ze zwierzęciem zdecyduje, gdzie udaje się dalej. Możesz też zaangażować się jako wolontariusz np. na dworcu, w organizacji prozwierzęcej czy lokalnym punkcie, aby kierować dalej osoby potrzebujące np. informacji o opiece weterynaryjnej, procedurach czy nawet szukających karmy dla swoich zwierząt z Ukrainy.

Ukraina – zwierzęta nadal tam pozostały. Jak im pomóc?

Organizacje, które przygotowują konwoje jeżdżące w głąb Ukrainy, zwracają uwagę na zwierzęta, które tam zostały. Wiele z nich znajduje się nie na zachodzie kraju, skąd są regularnie przywożone, ale w centrum czy na wschodzie Ukrainy. Zwierzęta te są w szczególnie trudnej sytuacji – często pozostają bez jedzenia, wody, opieki, a także opieki weterynaryjnej. Wiele z nich cierpi z powodu chorób czy porzucenia np. na zamkniętej przestrzeni, co uniemożliwia im znalezienie pożywienia. Część została zraniona albo zmarła w efekcie bezpośrednich ataków wojsk rosyjskich. Z tego powodu ważne jest, aby wspierać organizacje, które im pomagają.

Jak wspierać organizacje pomagające zwierzętom?

Jak tego dokonać? Warto poszukać inicjatyw, które organizują pomoc w głębi kraju. Tak działają na przykład fundacje opiekujące się fretkami czy królikami i innymi drobnymi zwierzętami. Rozwinęły one sieć współpracy z opiekunami i organizacjami prozwierzęcymi w Ukrainie, dzięki czemu znają ich potrzeby i są w stanie zorganizować pomoc, np. transport produktów pociągami. Karmy czy ściółki są na miejscu dystrybuowane według zapotrzebowania zwierząt i opiekunów.

Akcje tego rodzaju można wesprzeć zarówno produktami, jak i finansowo. Podobną pomoc organizuje m.in. grupa Kynolodzy Ukrainie, która wysłała już kilka transportów humanitarnych z pomocą dla ludzi i zwierząt Ukrainy. Nadal poszukiwane jest wsparcie osób mówiących po ukraińsku i rosyjsku, które mogą ułatwić komunikację między potrzebującymi pomocy i tymi, którzy chcą jej udzielać.

W Ukrainie zwierzęta wciąż potrzebują pomocy. Po miesiącu działań wojennych wiadomo już, czego potrzeba najbardziej. Zanim pomożesz, sprawdź, czy twoje wysiłki faktycznie będą owocne dla potrzebujących. Wspieraj lokalne organizacje i inicjatywy, które pomagają nie tylko na miejscu, ale również w Ukrainie.

Objawy zatrucia u kota – jak je rozpoznać? Pierwsza pomoc

objawy zatrucia u kota

Często można spotkać się z opinią, że zwierzęta mają instynkt, który chroni je przed zjedzeniem trujących pokarmów. Niestety, w przypadku pupili mieszkających w domu jest to kompletnie nietrafione. Koty codziennie są narażone na poważne zatrucia domowymi roślinami, środkami chemicznymi czy nawet resztkami jedzenia zabranego z talerza opiekuna. Objawy zatrucia u kota oraz poziom zagrożenia różnią się w zależności od tego, jak silna była zjedzona toksyna. Zawsze trzeba mieć oczy dokoła głowy i zwracać uwagę na wszystkie niepokojące symptomy.

Nie tylko rośliny. Jakie są najczęstsze przyczyny zatruć o kotów?

Na zatrucia pokarmowe najbardziej narażone są koty wychodzące. Wypuszczając kota samopas, nie masz żadnej kontroli nad tym, co zjada. Niestety, nawet domowe zwierzaki nie są całkowicie wolne od ryzyka zatrucia. Czym najczęściej zatruwają się mruczki?

Rośliny domowe

Lista roślin trujących dla kota jest niestety bardzo długa. Pogryzienie lub spożycie wielu z nich może powodować bardzo poważne zagrożenie dla zdrowia i życia zwierzęcia. Popularne monstery, skrzydłokwiaty, a nawet draceny mogą powodować szereg groźnych objawów klinicznych. Niektóre z nich prowadzą nawet do śmierci kota.

Środki chemiczne

Kot nie musi napić się detergentu, aby się zatruć. Środki myjące, z których korzystasz na co dzień, mogą osadzać się na futrze lub łapkach zwierzęcia, skąd trafiają prosto do układu pokarmowego, co może spowodować zatrucie. Opiekunom kotów zaleca się najwyższą ostrożność podczas sprzątania. Zwierzę nie może mieć bezpośredniego kontaktu z detergentami.

Pożywienie

Kot jest z natury łowcą, a nie padlinożercą. To zwierzę unika przeterminowanej karmy czy zepsutego mięsa. Jeżeli nie będzie do tego zmuszony, twój pupil ich nie zje. Niestety, do zatruć u kotów często dochodzi w wyniku podawania im pokarmu nieprzeznaczonego dla zwierząt. Wiele ludzkich pokarmów, na przykład por czy cebula, zawiera substancje silnie trujące dla kota. Objawy zatrucia u kota są czasem tak poważne, że mogą doprowadzić nawet do śmierci.

Ludzkie leki

Zatrucia u psów i kotów bardzo często powodowane są zażyciem ludzkich leków. Pamiętaj, żeby nigdy nie podawać zwierzęciu żadnych środków bez konsultacji z lekarzem weterynarii! Popularne niesteroidowe leki przeciwzapalne (na przykład zawierające ibuprofen) to trucizna dla mruczących pupili.

Objawy zatrucia u kota – jak je rozpoznać?

Skutki zażycia toksycznej lub trującej substancji u kota mogą być bardzo różne. Wiele zależy od tego, czym dokładnie pupil się zatruł oraz jaka ilość szkodliwej substancji trafiła do jego układu pokarmowego lub oddechowego. Do najczęstszych, ale jednocześnie najbardziej ogólnych objawów zatrucia u kota należą wymioty, apatia (obniżenie nastroju) i biegunka.

Jakie są symptomy zatrucia ze strony organizmu kota?

Po zażyciu niektórych substancji (na przykład strychniny) można spodziewać się objawów ze strony układu nerwowego. Mogą to być między innymi:

  • nadmierna pobudliwość;
  • drgawki;
  • nerwowość,
  • zaburzenia rytmu serca;
  • skurcze;
  • porażenie mięśni oddechowych i w konsekwencji śmierć.

Jakie są objawy ze strony układu pokarmowego?

W większości przypadków zatruciom towarzyszą symptomy ze strony przewodu pokarmowego i jelit. Objawy zatrucia u kota to w tym przypadku:

  • silne wymioty;
  • całkowita lub częściowa utrata apetytu;
  • ślinotok (spowodowany podrażnieniem błon śluzowych jamy ustnej);
  • gorączka;
  • kichanie;
  • kaszel;
  • problemy z utrzymaniem równowagi;
  • krew w stolcu;
  • uszkodzenie wątroby;
  • drżenie;
  • ból brzucha;
  • letarg.

Najcięższe objawy zatrucia u kota

Jak widać, symptomy u twojego kota mogą być bardzo różne. Niezwykle ważne jest to, aby być wyczulonym na wszelkie zmiany w zachowaniu i rytmie życia zwierzęcia. Im dłużej zwlekasz, tym trudniej o skuteczną pomoc. W skrajnych przypadkach objawy zatrucia u kota bezpośrednio zagrażają jego życiu. Mowa tu między innymi o:

  • śpiączce;
  • niewydolności nerek;
  • zaburzeniach rytmu serca;
  • skrajnym odwodnieniu;
  • porażeniu mięśni oddechowych.

Leczenie zatrucia u kota

Połknięcie szkodliwej substancji przez zwierzę powoduje ogromne niebezpieczeństwo dla jego życia, dlatego bardzo ważne jest to, aby działać szybko. Jeżeli podejrzewasz, że twój kot mógł zjeść coś, co mu zaszkodziło, jak najszybciej odwiedź gabinet weterynaryjny.

Widzisz symptomy zatrucia? Działaj szybko!

Pomoc potrzebna jest od razu. Ze względu na specyficzny układ pokarmowy kota zjedzone substancje wchłaniają się u niego stosunkowo szybko. W internecie można znaleźć wiele rad, jak wywołać wymioty (na przykład za pomocą wody utlenionej). Zalecamy jednak nie robić tego na własną rękę, jeżeli sytuacja nie jest ekstremalna. Poszukaj w okolicy czynnego gabinetu weterynaryjnego, gdzie uzyskasz profesjonalną pomoc.

Leczenie zatrucia u zwierząt i jego skuteczność

Leczenie w dużej mierze uzależnione jest od objawów. Najczęściej lekarz weterynarii dożylnie podaje:

  • płyny;
  • preparaty wspomagające metabolizm;
  • witaminy z grupy B;
  • elektrolity.

W niektórych przypadkach stosuje się także niehepatotoksyczne antybiotyki.

To, czy leczenie przyniesie spodziewany efekt, zależy od kilku czynników – przede wszystkim rodzaju trucizny oraz szybkości twojej reakcji. Niestety, spożycie bardzo toksycznych substancji (na przykład trutki na gryzonie) w wielu przypadkach prowadzi do śmierci zwierzęcia.

Objawy zatrucia u kota – podsumowanie

Zatruty kot może się ślinić, wymiotować, stracić apetyt, a nawet doznać drgawek i konwulsji. Niezależnie od intensywności i częstotliwości objawów zatrucia u kota nigdy nie można ich ignorować. Zatrucie samo nie przejdzie, a kot, który go doznał, potrzebuje natychmiastowej i skutecznej pomocy.

Zawsze lepiej zapobiegać niż leczyć, dlatego zadbaj o to, aby w zasięgu pyszczka twojego kota nie było niebezpiecznych roślin ani detergentów. W miarę możliwości postaraj się także, aby zwierzak nie spacerował po dworze bez twojego nadzoru.

Syczenie kota – czy świadczy o agresji? Sprawdź, dlaczego koty syczą!

syczenie kota

Koty są zwierzętami niezwykle wokalnymi. Potrafią wydawać z siebie nawet sto różnych dźwięków, które bardzo się od siebie różnią w zależności od tego, co zwierzak ma do powiedzenia. Chociaż kocia komunikacja opiera się przede wszystkim na sygnałach niewerbalnych, to jednak każdy opiekun prędzej, czy później spotka się z kocim syknięciem. Co oznacza syczenie kota? Przekonaj się już teraz!

Syczenie kota – co warto o nim wiedzieć?

Charakterystyczny syczący dźwięk jest werbalnym sygnałem ostrzegawczym, który można interpretować w bardzo prosty sposób. Pupil w ten sposób daje znać, że nie podoba mu się dana sytuacja, zachowanie lub czyjaś obecność na jego terytorium.

Co towarzyszy syczeniu kota i jaki jest jego cel?

Syk często występuje w połączeniu z charakterystyczną postawą ciała. Grzbiet wygięty w łuk, nastroszona sierść, napuszony ogon, czasami także położone po sobie uszy – to wszystko ma przekonać potencjalnego przeciwnika, że twój mruczek jest duży, groźny i zdecydowanie nie warto z nim zadzierać.

Syczenie kota służy do komunikacji wewnątrzgatunkowej i międzygatunkowej. Oznacza to, że koty syczą zarówno na siebie nawzajem, jak i na ludzi, psy czy inne zwierzęta.

Kot syczy i warczy na drugiego kota – co robić?

Kiedy wprowadzasz nowego kota do domu, to przy pierwszym kontakcie z rezydentem możesz spodziewać się syku lub warczenia. Domowe mruczki to zwierzęta terytorialne, ale nie oznacza to, że będą broniły swojego miejsca na kanapie do ostatniej kropli krwi. Pojawienie się nowego obcego osobnika w ich otoczeniu budzi niepokój.

Jak odczytywać kocie posykiwania?

Gdy twój kot syczy, przekazuje innemu kotu wyraźny komunikat: „nie znam cię, nie wiem czego się po tobie spodziewać i nie podoba mi się, że tu jesteś”. Syk razem z opisywaną powyżej postawą ciała świetnie ukazuje, że zwierzak czuje się zagrożony i próbuje pokazać swojemu potencjalnemu przeciwnikowi, że nie życzy sobie dalszego kontaktu.

Co jeszcze może oznaczać takie zachowanie wobec innego kota?

Warto jednak zaznaczyć, ze syczenie kota nie zawsze jest sygnałem jednoznacznie wrogim. To całkowicie naturalna reakcja w sytuacji, kiedy zwierzak nie czuje się komfortowo. Z tego powodu łączenie dwóch kotów powinno przebiegać na zasadach socjalizacji z izolacją. Najpierw zwierzęta muszą oswoić się ze swoim zapachem, a dopiero potem spotkać się twarzą w twarz.

Syczenie kota – czy karanie za to ma sens?

Wielu opiekunów bierze syk za oznakę agresji u kotów, którą trzeba skorygować. To bardzo zła strategia! Naturalne sygnały odstraszające (w tym syczenie kota) są elementem komunikacji, która jest wrodzona i całkowicie naturalna. Zwierzę ma prawo okazać dyskomfort i wyznaczyć własne granice.

Podobnie jak w przypadku warczenia u psów, syczenie nie powinno być korygowane. Nie da się go wyeliminować, a próby karania są bezcelowe. Syczą już kilkudniowe kocięta, a kocie matki używają tego sygnału do korygowania zachowań swoich dzieci.

Jak reagować na takie zachowanie swojego kota?

Czy syczący kot może zaatakować? Wszystko zależy od sytuacji. Na pewno widziałeś filmiki, na których dwa koty syczą, miauczą i krzyczą na siebie. Zazwyczaj kończy się na wrzasku, jednak zwierzę przyparte do muru może użyć pazurów. Trzeba zawsze dbać o to, aby obydwa koty miały możliwość ucieczki.

Trzeba pamiętać, że syczenie kota to naturalne zachowanie, którym zwierzę próbuje zaznaczyć swoje granice. Syczą koty w każdym wieku i zdecydowanie nie da się ich tego oduczyć. Kluczowe jest zapewnienie zwierzęciu komfortowych warunków życia i stopniowe zapoznawanie go z nowymi domownikami.

Podszerstek u kota – co to właściwie jest? Jakiej pielęgnacji wymagają koty z podwójną sierścią?

podszerstek u kota

Nie wszystkie domowe mruczki linieją w równym stopniu. Podczas gdy niektóre rasy zostawiają w domu mnóstwo sierści, inne prawie w ogóle jej nie gubią. Za tę dysproporcję odpowiada budowa sierści. Im gęstszy i bardziej wełnisty podszerstek u kota, tym większa szansa, że będzie on zostawiał po sobie więcej kłaczków. Czym dokładnie jest podszerstek i jak go pielęgnować? Wszystkiego dowiesz się z poniższego artykułu.

Czym jest podszerstek u kota?

Na początku warto odpowiedzieć sobie na pytanie czym w ogóle jest podszerstek. Ma go nie tylko kot, lecz także bardzo wiele innych ssaków, chociaż nie wszystkie w tej samej ilości. Podszerstek u kota to warstwa sierści, która znajduje się tuż przy skórze. Ma właściwości nieprzemakalne i termoizolacyjne. Zapewnia zwierzęciu ochronę przed skrajnymi temperaturami.

Charakterystyka kociego podszerstka

Podszerstek jest zazwyczaj dużo bardziej miękki od włosa okrywowego. Jego długość i gęstość bardzo często jest uzależniona od pory roku. Kociaki, które mają dużo podszerstka, gubią go sezonowo (najczęściej na wiosnę) po to, aby znowu zapuścić warstwę ochronną na zimę. Co ciekawe, wielu opiekunów niewychodzących długowłosych pupili (na przykład kotów norweskich leśnych) zauważa odwrotną tendencję. Kotom tym zdarza mocno linieć, kiedy zbliża się zima, ale na lato zwierzaki obrosną pokaźną kryzą.

Budowa kociej sierści – rodzaje włosa

Sierść kota składa się z trzech rodzajów włosa. Każdy z nich ma inną strukturę i pełni inną funkcję:

  • włos okrywowy – stanowi pierwszą warstwą sierści. Jest prosty, długi i wyposażony w mikrołuski, które pozwalają mu przyczepiać się do dywanów i ubrań;
  • włos ościsty – to druga warstwa okrywy włosowej. Włosy te są krótsze i delikatniejsze. Ich najważniejszą funkcją jest termoregulacja;
  • podszerstek – zwany także włosami puchowymi. Jest najkrótszy, ale jednocześnie najgęstszy.

Zwierzęta mają także tak zwane włosy czuciowe, określane popularnie wibrysami. Te jednak nie wchodzą w skład sierści kota, a odgrywają zupełnie inną rolę.

Furminator i co jeszcze? Jak wyczesywać koci podszerstek?

Gęstość i długość podszerstka jest uzależniona od czynników genetycznych. Jego nadmiar trzeba wyczesywać, ponieważ nagromadzenie martwego włosa prowadzi do powstawania kul włosowych w układzie pokarmowym zwierzęcia. To stanowi zagrożenie dla jego zdrowia i życia.

Czym wyczesywać podszerstek u kota? Masz do wyboru kilka rozwiązań.

  1. Szczotki – w sklepach zoologicznych można znaleźć mnóstwo modeli i rodzajów szczotek. Najlepiej dobrać szczotkę do rodzaju sierści, tak aby czesanie kota było jak najbardziej efektywne. Unikaj szczotek zakończonych ostrymi igłami, a wybieraj takie, które mają na końcach kulki z tworzywa sztucznego.
  2. Furminatory – to specjalne zgrzebła do wyczesywania podszerstka i martwej sierści. Ich rodzaj i rozmiar można dobrać do rodzaju i długości sierści, a także do wielkości zwierzęcia. Furminatora trzeba natomiast używać ostrożnie, najlepiej tylko w okresie wymiany kociej sierści. Przy nadmiernym stosowaniu możesz niechcący wyczesać zbyt dużą ilość podszerstka.
  3. Grzebienie – te przydadzą się szczególnie u kotów długowłosych. Pozwalają dodatkowo na usuwanie niebezpiecznych kołtunów z futra.

Czy wszystkie rasy mają podszerstek?

Długość i ilość podszerstka u kota jest uzależniona od jego genów. Niektóre rasy – na przykład koty syberyjskie czy maine coony – mają mnóstwo długich i gęstych włosów puchowych. Podszerstek będzie miała większość rodzimych dachowców oraz kotów, które pochodzą z chłodnych rejonów świata.

Jakie rasy nie mają podszerstka?

Z kolei te rasy kotów, które wyhodowano w ciepłych częściach świata mają cienki i lekki podszerstek. Niektóre natomiast nie mają go wcale, co wpływa na rodzaj pielęgnacji. Kocie rasy bez puchowej warstwy futra to między innymi koty:

  • balijskie;
  • bombajskie;
  • syjamskiel
  • koraty;
  • orientalne krótkowłose;
  • birmańskie.

Podszerstek u kota – podsumowanie

Podszerstek u kota to najkrótsza i jednocześnie najgęstsza warstwa futra. Regularne usuwanie podszerstka (a właściwie jego nadmiaru) jest konieczne do utrzymania sierści w pełnej kondycji, a zwierzęcia w dobrym zdrowiu. Jeżeli nie jesteś pewien, jaki rodzaj sierści ma twój zwierzak, najlepiej skonsultuj się z jego hodowcą lub sprawdź to u groomera.

Wiele ras ma jedynie szczątkowe włosy puchowe lub jest ich pozbawiona. Zazwyczaj łączy się to z dużo mniej uciążliwym dla opiekuna okresem linienia, upraszcza także codzienną pielęgnację. Jeżeli jesienią i wiosną twój zwierzak bardzo intensywnie gubi włosy, koniecznie zwiększ intensywność jego wyczesywania.

Badanie krwi u psa – kiedy warto pobrać krew? Jak wyglądają przygotowania?

badanie krwi u psa

Regularne wizyty u weterynarza są wymagane na czas szczepienia przeciwko wściekliźnie, ale nie tylko. Badanie krwi u psa warto regularnie powtarzać, aby szybko zdiagnozować groźne choroby. Sprawdź, kiedy jest to konieczne i co dają wyniki badań.

Badanie krwi u psa – kiedy się je wykonuje?

Kiedy wykonuje się badanie krwi u psa? Istnieje przynajmniej kilka przypadków, w których warto się na to zdecydować.

Profilaktyka to podstawa!

Badanie morfologiczne powinno być wykonywane profilaktycznie. U psów młodych powtarzaj je raz w roku. Wraz z wiekiem należy wykonywać je częściej. U psów powyżej 7. roku życia warto powtarzać podstawową morfologię z biochemią dwa razy do roku.

Dodatkowo możesz zdecydować się również badania przesiewowe. Zaleca się je w przypadku ras, które są genetycznie narażone na niektóre schorzenia. Pozwala to monitorować stan psa, zwłaszcza gdy wśród jego najbliższych krewnych zdarzały się choroby.

Badania a operacje chirurgiczne

Przychodnia weterynaryjna powinna nalegać na wykonanie badania każdorazowo przed zabiegiem chirurgicznym, czy każdym innym, który wymaga podania narkozy lub zwiotczenia. Badanie należy wykonać bezpośrednio przed operacją. Stanowi ono jeden z czynników kwalifikujących do dalszych procedur.

Badanie krwi u psa a choroby zakaźne

Badania laboratoryjne – w tym badanie biochemiczne krwi – wykonuje się przy chorobach zakaźnych z ostrym lub przewlekłym przebiegiem. Zależnie od objawów lekarz weterynarii może zlecić wykonanie np. czynników krzepnięcia krwi. Podstawowe badanie morfologiczne krwi mówi dużo o stanie psa i tym, czy może być leczony w domu, czy musi pozostać w szpitalu. Lekarz może zlecić również badania dodatkowe, jeśli podstawowe parametry nie dadzą odpowiedzi na to, dlaczego pies choruje, albo będą dawać niejednoznaczny obraz kliniczny. Badanie podstawowe jest zawsze wstępem do dalszej diagnostyki.

Badanie krwi u psa przed niektórymi podróżami

Na przykład tak zwane miareczkowanie, czyli badanie stężenia przeciwciał przeciwko wściekliźnie, wykonuje się przed wjazdem do krajów skandynawskich.

Przygotowanie do badania i jego przebieg

Aby wykonać diagnostyczne badanie krwi u psa, konieczne jest odpowiednie przygotowanie do pobierania krwi. U psów niezbędna jest głodówka przynajmniej przez 12 godzin przed pobraniem, zwłaszcza gdy wykonywany jest profil biochemiczny. Okres postu powinien być wydłużony nawet do 16 godzin, jeśli pies po badaniu poddawany jest zabiegowi chirurgicznemu albo konieczne jest sprawdzenie poziomu glukozy.

Przebieg pobrania

Badanie krwi u psa wykonuje się podobnie jak u człowieka. Lekarz lub technik najpierw golą sierść w miejscu, z którego pobrana będzie krew – zwykle w górnym odcinku przedniej łapy. Następnie miejsce jest dezynfekowane. Krew może być pobierana do strzykawki albo zbierana do specjalnej probówki bezpośrednio przez igłę. Potem konieczne jest uciskanie miejsca wkłucia przez kilka minut, aby nie powstał krwiak. Całość, u psa, który współpracuje, nie trwa dłużej niż minutę wraz z przygotowaniem.

Podstawowe i specjalistyczne badania parametrów krwi

Do podstawowych badań u psów należą morfologia i biochemia. Oznacza się w ich trakcie standardowe składniki krwi, takie jak krwinki czerwone, leukocyty, czy płytki krwi. Wyniki mogą poinformować np. o anemii, odwodnieniu, czy świadczyć o chorobie zakaźnej. To jednak nie wszystko.

Wyniki testów a diagnoza specjalistyczna

U psów wykonywane są również testy specjalistyczne, np. w kierunku:

  • niektórych chorób zakaźnych – szybkie testy płytkowe jak w przypadku parwowirozy i testy laboratoryjne jak miareczkowanie;
  • ostrych i przewlekłych stanów zapalnych konkretnych narządów, np. wątroby czy trzustki;
  • obecności antygenów związanych z chorobami pasożytniczymi lub nowotworowymi.

Interpretacja wyników

Wyniki badań przedstawione są w taki sposób, że każdy opiekun jest w stanie je odczytać. Ważne jest jednak, abyś samodzielnie nie diagnozował swojego czworonoga. Wyniki powinien zobaczyć lekarz weterynarii, który zestawi je z rezultatami pozostałych badań, a także wywiadem z opiekunem. Zwłaszcza że podwyższenie lub obniżenie niektórych parametrów może być rezultatem przyjmowanych przez psa leków albo po prostu zaawansowanego wieku.

Cena badania krwi u psa

Cena badania krwi u psa w dużej mierze zależy od miasta i renomy gabinetu. Zazwyczaj podstawowa morfologia nie kosztuje więcej niż 20 zł, z kolei wraz z biochemią koszt badania nie powinien przekroczyć 50 zł. Bardziej specjalistyczne testy, na przykład wykrywające nowotwory, mogą kosztować odpowiednio więcej. W takich przypadkach trzeba liczyć się z kosztem nawet kilkuset złotych.

Badanie krwi u psa jest tak samo istotne, jak u człowieka. Pozwala na wykrycie wielu groźnych chorób i szybkie ich leczenie. Wizyty w gabinecie w celu badania z próbki krwi powtarzaj regularnie, jeśli zależy ci na zdrowiu psa.

Włoskie rasy psów – cane corso, lagotto romagnolo, charcik włoski i inne psy

włoskie rasy psów

Każdego psa warto dobierać dla siebie pod względem jego wymagań i cech szczególnych. Niektóre czworonogi łączy grupa, do której przynależą. Inne – pochodzenie. Tak jest w przypadku włoskich ras psów. Dowiedz się o nich więcej.

Włoskie rasy psów – czy coś je łączy?

Oczywiście, oprócz tego, że są to psy pochodzące właśnie z Włoch. Na dobrą sprawę nie ma takiego aspektu, który byłby wspólny dla wszystkich przedstawionych niżej czworonogów. Reprezentują one różne grupy FCI. Większość z nich to zwierzęta pracujące, do dziś wykorzystywane zgodnie z przeznaczeniem, dla którego powstały. Różnią się jednak wyglądem, a nawet charakterem. Dlatego tak ważne jest, aby dobierać je indywidualnie do własnych oczekiwań i możliwości.

Włoskie rasy psów – lista alfabetyczna

Oto niektóre włoskie rasy psów. Znajdziesz tutaj zarówno te bardziej popularne, jak i mniej znane czworonogi.

Cane corso

Włoskie rasy psów Cane corso

Cane corso italiano, jak brzmi pełna nazwa, to pies obronny zaliczany do molosów w typie dogowatego mastifa. Psy tej rasy zostały wyhodowane na Półwyspie Apenińskim. Uważa się, że pochodzą bezpośrednio od rzymskich molosów. Pierwotnie zwierzęta te używane były do polowań m.in. na dziki, a także w roli stróżów. To pies o krótkiej sierści, ważący do 50 kg i mierzący do 68 cm w kłębie. Jest lojalny, ale wymaga doświadczonego opiekuna.

Charcik włoski

włoskie rasy psów Charcik włoski

Te małe charty ważą do 5 kg i mierzą do 38 cm w kłębie. Wyróżniają je niewielkie rozmiary. Choć są używane jako psy myśliwskie, coraz częściej bywają hodowane na małe psy towarzyszące. Znane są z przywiązania do człowieka, ale wymagają też sporej dawki aktywności. Na spacerach mogą uciekać za zwierzyną, dlatego charciki włoskie nie są polecane dla osób niedoświadczonych w układaniu czworonogów.

Lagotto romagnolo

włoskie rasy psów Lagotto romagnolo

Lagotto romagnolo to jedna z włoskich ras psów dowodnych o dość zróżnicowanych rozmiarach. Ma charakterystyczne loki i nie linieje. Taki typ okrywy predysponuje tego psa do pracy w wodzie. Zwierzęta te są inteligentne i chętnie współpracują z człowiekiem, jednak wymagają regularnej pracy. To jedna z niewielu znanych ras do wyszukiwania trufli.

Mastino napoletano

włoskie rasy psów Mastino napoletano

Mastif neapolitański jest jedną z bardziej znanych włoskich ras psów. Pies w typie doga mierzy do 75 cm i waży do 70 kg. Te duże psy były hodowane do walk, dlatego obecnie ich socjalizacja ma duże znaczenie. Odpowiednio wychowany mastif ma zrównoważony charakter. Lepiej sprawdzi się do domu z ogrodem.

Owczarek bergamasco

włoskie rasy psów owczarek bergamasco

Te psy pasterskie osiągają wysokość w kłębie do 62 cm i wagę do 38 kg. To jeden z tych włoskich psów, które rzadko spotyka się poza krajem pochodzenia. Średniej wielkości pies jest nieufny do obcych i potrzebuje zajęcia, aby się nie nudzić.

Wyżeł włoski krótkowłosy

włoskie rasy psów wyżeł włoski krótkowłosy

Bracco italiano, jak brzmi pełna włoska nazwa, to doskonały pies myśliwski. Historia rasy sięga V w. przed naszą erą. Pies ten ma charakterystyczne umaszczenie łączące biel z pomarańczą albo w pełni kasztanowe z brązowymi łatami. Trufla nosowa jest zwykle różowa albo wątróbkowa. Pies dorasta do 67 cm w kłębie i waży do 40 kg.

Jak widzisz, włoskie rasy psów mogą być bardzo zróżnicowane. Poznaj bliżej opis rasy, zanim zdecydujesz się na przygarnięcie szczenięcia. W ten sposób upewnisz się, że stworzycie zgrany duet.

Poród kota – jak pomóc kotce? Ile trwa ciąża kota? Jakie jest zachowanie kotki w ciąży? Sprawdź!

poród kota

Ciężarna kotka powinna być pod stałą kontrolą lekarza weterynarii, aby mogła urodzić zdrowe kociaki. W przypadku czworonogów również może dojść do różnych powikłań w czasie porodu, które wymagają szybkiej interwencji lekarza. Jeśli chcesz, aby potomstwo twojego kota przyszło na świat zdrowe, koniecznie powinieneś zapewnić zwierzakowi odpowiednie warunki, spokój i bezpieczeństwo. Niezbędna jest również odpowiednia dieta, gdy kotka jest w ciąży. To czas, gdy wzrasta jej zapotrzebowanie na składniki odżywcze, ważne jest uzupełnienie witamin i minerałów, aby płód dobrze się rozwijał. Jakie są objawy ciąży kota? Kiedy zwierzak może zajść w ciążę? Czym jest ciąża urojona? Jak przebiega poród kota i kiedy udać się do weterynarza? Dowiedz się już teraz!

Ciąża u kota

Kiedy kotka może zajść w ciążę? Do zapłodnienia dochodzi w czasie rui, która ma miejsce kilka razy w ciągu roku. Ciąża kota trwa około 9 tygodni. Pierwsze objawy pojawiają się dopiero po upływie 3-4 tygodni. Zazwyczaj w jednym miocie przychodzi na świat od 3 do 5 małych kociąt, choć oczywiście nie jest to regułą. Poród kota trwa średnio od 2 do 6 godzin, jednak zdarzają się znacznie dłuższe, trudne porody. To kwestia indywidualna i zależy od stanu zdrowia kotki i rozwoju ciąży. Gdy mruczek wie, że nieuchronnie zbliża się termin porodu, szuka sobie wygodnego i bezpiecznego legowiska. Kotka zaczyna spędzać w tym miejscu coraz więcej czasu na kilka dni przed porodem, a gdy nadchodzi jego dzień, nie opuszcza już wybranego legowiska.

Objawy ciąży u kota

Jakie objawy mogą wskazywać na ciążę kota? Nadchodzący poród kota mogą zwiastować:

  • brak rui;
  • ociężałość;
  • ospałość;
  • niechęć do zabawy;
  • częste mruczenie;
  • większa czułość wobec właścicieli;
  • zmiany w obrębie kocich sutków,
  • zwiększony apetyt;
  • stopniowe przybieranie na wadze;
  • wymioty;
  • większy brzuch;

Przed samym porodem pupil może stać się niespokojny.

Jeśli podejrzewasz, że twoja kotka jest w ciąży, koniecznie skonsultuj się z lekarzem weterynarii, aby potwierdzić swoje przypuszczenia. Zwierzak powinien być pod kontrolą weterynarza.

Zachowanie kotki w trakcie ciąży urojonej?

Ciąża urojona u kotki ma miejsce wtedy, gdy wydaje się jej, że jest w ciąży. Może się tak zdarzyć ze względu na zaburzenia hormonalne. Taki stan pojawia się w wyniku owulacji, podczas której nie dochodzi do zapłodnienia. Objawy mogą być podobne do tych, jakie da się zaobserwować w prawdziwej kociej ciąży. Ciało zwierzaka w ciąży urojonej może się nieco zmieniać. Niebezpieczne jest powiększenie gruczołów i wydzielanie mleka, które może prowadzić między innymi do infekcji. Warto pamiętać, że to duże przeżycie dla zwierzaka, dlatego koniecznie trzeba udać się do lekarza weterynarii, które będzie mógł zastosować odpowiednią terapię, po której mruczek poczuje się znacznie lepiej, a objawy znikną.

Poród kota – jak pomóc kotce tuż przed porodem?

Jeśli jesteś właścicielem kota, który spodziewa się potomstwa, z pewnością zastanawiasz się nad tym, jak możesz przygotować się do przyjęcia małych kociąt.

  1. Przede wszystkim zadbaj o to, aby przyszła kocia mama miała przed porodem komfortowe i bezpieczne miejsce, w którym na świat będą mogły przyjść maluchy.
  2. Mruczek powinien mieć zapewniony bezwzględny spokój, dlatego najlepiej nie dopuszczać do kotki innych zwierząt i dzieci.
  3. Zadbaj o odpowiednią temperaturę w pomieszczeniu i wilgotność powietrza.
  4. Przed porodem kota odpowiedzialny właściciel powinien również zapewnić swojemu zwierzakowi pokarm dobrej jakości i w odpowiednich porcjach, a także stały dostęp do dużej ilości wody.

Przebieg porodu u kotki

Chcesz wiedzieć, jak przebiega poród kota? Od razu warto zaznaczyć, że od pierwszych objawów świadczących o tym, że zbliża się poród, do pojawienia się malutkich kociąt na świecie może minąć wiele godzin. Symptomy świadczące o tym, że rozpoczyna się poród kota to między innymi skurcze i rozwarcie szyjki macicy. Bardzo często kotka zaczyna intensywnie się wylizywać i może zachowywać się w nieco dziwny sposób. Jednak nie powinno to budzić obaw. W takiej sytuacji powinieneś zapewnić zwierzakowi komfortowe i bezpieczne warunki. Podstawą jest wygodne legowisko. Odczuwany ból może sprawiać, że twój zwierzak zacznie głośno miauczeć i mruczeć, więc trzeba zapewnić mu jak największy komfort.

Narodziny kociąt

Przerwy między narodzinami poszczególnych kociaków mogą wynosić około 30 minut lub nawet kilka godzin. Gdy maluch pojawia się na świecie, kotka od razu zaczyna go wylizywać, przegryza również pępowinę. Chwilę po porodzie zwierzak wydala i zjada łożysko. Koty instynktownie wiedzą, jak się zachować, więc twoja rola przede wszystkim polega na tym, aby nie przeszkadzać i dodatkowo nie stresować zwierzaka. Co kilkanaście minut sprawdzaj, czy nie dzieje się nic niepokojącego. W razie jakichkolwiek wątpliwości skonsultuj się z lekarzem weterynarii.

Problemy podczas porodu kota

W trakcie porodu kota mogą pojawić się niespodziewane problemy, które będą wymagały interwencji weterynarza. Do szukania pomocy u specjalisty powinny skłonić cię następujące sytuacje:

  • zanik parcia u pupila;
  • wczesne oderwanie łożyska i niewydalenie go;
  • urodzenie martwych płodów;
  • śmierć kociąt chwilę po przyjściu na świat;
  • osłabienie organizmu samicy;
  • brak siły na zajęcie się potomstwem;
  • owinięcie pępowiny wokół szyi malucha.

Problemy poporodowe nie zdarzają się często. Jednak wymienione sytuacje powinny od razu skłonić cię do konsultacji ze specjalistą.

Poród kota to bardzo ważne wydarzenie zarówno w życiu mruczka, jak i jego właściciela. Jeśli zauważysz u swojego zwierzaka objawy mogące świadczyć o ciąży, warto skonsultować się z lekarzem, aby sprawdzić, czy nie ma powodów do obaw i ciąża przebiega prawidłowo.

Tęgoryjec u kota – co robić z robakami u kota? Profilaktyka i odrobaczanie kota

tęgoryjec u kota

U zwierząt często dochodzi do zarażenia pasożytami jelitowymi. Koty wychodzące są znacznie bardziej narażone na przykre dolegliwości. Jednym z niechcianych pasożytów jest tęgoryjec u kota. Larwy u kota mogą wywoływać wiele niepokojących i uciążliwych objawów. W takim przypadku wizyta u lekarza weterynarii jest niezbędna. Jedynie doświadczony specjalista może wykonać badania i na ich podstawie postawić trafną diagnozę, a następnie zaproponować leczenie, które przyniesie zwierzakowi ulgę. Działania zapobiegające i szybka reakcja właściciela są niezbędne, aby uchronić pupila przed konsekwencjami zarobaczenia. Sprawdź, co warto wiedzieć na ten temat.

Rodzaje pasożytów u kota

tęgoryjec u kota

Pasożyty wewnętrzne żyją w przewodzie pokarmowym żywiciela. Do najczęściej występujących niepożądanych gości w organizmie kota można zaliczyć między innymi:

  • tasiemce – zaliczane są do nicieni. Zwierzak może zarazić się tasiemcem, między innymi połykając pchłę. Infekcja może przebiegać bezobjawowo, dlatego ważna jest profilaktyka i regularne wizyty u weterynarza. U niektórych kotów pojawia się świąd i zapalenie odbytu;
  • glisty – u kotów najczęściej występują dwa rodzaje: Toxara cati i Toxara leonina. Do infekcji może dojść nawet u małych kociąt, jeśli ich matka borykała się z pasożytem. Maluchy mogą zarazić się, pijąc mleko matki. Z kolei dorosłe mruczki mogą zostać zarażone, spożywając jedzenie lub wodę z pasożytem, odchody lub zarobaczone zwierzę;
  • tęgoryjce – to nicienie mniej powszechne niż glisty. Tęgoryjec u kota nie musi wywoływać widocznych objawów, choć mogą się pojawić ze strony przewodu pokarmowego;
  • pierwotniaki – w tej grupie wyróżnia się Giardia lamblia oraz kokcydia. Ten rodzaj pasożytów pojawia się najczęściej u małych kotów. Może wywoływać biegunki i odwodnienie.

Nie lekceważ objawów zarobaczenia u kota

Jeśli jesteś właścicielem czworonoga, z pewnością chcesz, aby był zdrowy i szczęśliwy. Właśnie dlatego nie wolno bagatelizować niepokojących objawów. Ważne są również regularne wizyty u lekarza weterynarii i kontrolowanie stanu zdrowia zwierzaka.

Tęgoryjec u kota – co to za stworzenie?

Tęgoryjec u kota jest pasożytem, który żywi się krwią swojego żywiciela, wczepiając się w błonę śluzową jelita. Tęgoryjce przebywają w przewodzie pokarmowym.Do zachorowania dochodzi poprzez zjedzenie jaj pasożyta. Kształtem przypomina nitkę, wyposażony jest w haki, które umożliwiają przyczepienie się do ścian jelita. Zarobaczenie może prowadzić do niedokrwistości. Pamiętaj, że nie jesteś w stanie samodzielnie rozpoznać, czy twój pupil boryka się z omawianym schorzeniem. Jeśli zauważyłeś niepokojące objawy, koniecznie skonsultuj się z weterynarzem.

tęgoryjec u kota

Jak dochodzi do zakażenia tęgoryjcem u kota?

Istnieje kilka dróg umożliwiających zarażanie kocimi insektami. Pierwszy to bezpośrednie połknięcie larwy. Może do tego dojść, gdy zwierzak zjada kał innych zwierząt, ale także podczas wylizywania sierści, gdy larwy dostaną się na jego sierść. Drugi sposób to zjedzenie innego zwierzaka, który był nosicielem, może to być na przykład mysz. Warto także zaznaczyć, że z pasożytami mogą borykać się zarówno zwierzaki niewychodzące, jak i te przebywające na zewnątrz.

Robaki u kota – objawy

Zastanawiasz się pewnie, jakie objawy u czworonoga powinny wzbudzić twój niepokój i skłonić cię do wizyty u specjalisty? Najczęstsze objawy robaków u kota to:

  • szybka utrata masy ciała;
  • brak apetytu;
  • apatia;
  • osłabienie;
  • biegunki;
  • krew w stolcu;
  • wylizywanie odbytu;
  • nadmierne drapanie się;
  • zahamowanie rozwoju u młodych kociąt.

Objawy zarobaczenia nie są charakterystyczne, dlatego nie wolno diagnozować zwierzaka na własną rękę. Niezbędna jest wizyta u weterynarza, aby dowiedzieć się, z jakim problemem boryka się twój pupil. Warto dodać, że choroba często przebiega bezobjawowo.

Pasożyty u kota – leczenie i profilaktyka

tęgoryjec u kota

Co zrobić, gdy pojawi się tęgoryjec u kota lub inny pasożyt? Regularne wizyty u weterynarza powinny być wpisane w grafik każdego właściciela czworonoga. To właśnie działania zapobiegające i odrobaczenie zwierząt odgrywają istotną rolę i pozwalają uniknąć inwazji niechcianych gości w przewodzie pokarmowym. Pierwszym krokiem powinno być wykonanie badania kału, w którym mogą bytować pasożyty. W przypadku pasożytów podaje się preparaty odrobaczające. Wybór konkretnego produktu zależy od tego, jaki rodzaj larwy pojawił się u kota. Istnieją również preparaty w formie kropli, które znacznie łatwiej podać kociakowi niż tabletkę.

Nie da się zaprzeczyć, że koty to wspaniałe zwierzęta, które dają właścicielowi wiele miłości. Mimo że uznawane są za niezależne i takie, które uwielbiają chodzić własnymi ścieżkami, to są również przyjazne i kochane. Jednak zarówno zwierzaki niewychodzące, jak i te przebywające na zewnątrz mogą zakazić się pasożytami, jednym z nich jest tęgoryjec u kota. Zdecydowanie konieczna jest szybka wizyta u lekarza weterynarii, aby rozpoznać problem i wdrożyć odpowiednie leczenie. Odrobaczanie kota jest skutecznym sposobem leczenia.

Rzadkie rasy psów – poznaj oryginalne i nieczęsto spotykane rasy czworonogów!

rzadkie rasy psów

Nie da się zaprzeczyć, że pies może być najlepszym przyjacielem człowieka i wiernym towarzyszem niezależnie od okoliczności. W Polsce takie rasy jak terier japoński, szpic miniaturowy, czy lhasa apso nie są jeszcze bardzo popularne, choć coraz częściej zaczynają gościć w domach miłośników zwierząt. Psi przyjaciel jest źródłem radości, szczęścia, oddania, wierności i miłości. Psy potrafią uspokoić człowieka w trudnych momentach, pełnią też ważną rolę, jeśli chodzi o wychowanie dzieci. Poznaj ciekawe, oryginalne i rzadkie rasy psów.

Pies jako najlepszy przyjaciel człowieka

Chyba każdy miłośnik czworonogów zgodzi się z tym, że pies może być najlepszym przyjacielem człowieka. Bez wątpienia to zdanie ma odzwierciedlenie w rzeczywistości. Przebywanie z ukochanym zwierzakiem pozwala podnieść poziom endorfin i ukoić stres. Zwierzaki wyczuwają nastroje innych, mają świetny węch i z pewnością mogą chronić swoją ludzką rodzinę. Codzienne spacery i wspólna zabawa to nie tylko dawka ruchu, który jest dobry dla zdrowia, ale także szansa na stworzenie silnej więzi opartej na zaufaniu i miłości. Psy potrzebują uwagi i troski. Pamiętaj, że decyzja o powitaniu w domu czworonożnego członka rodziny powinna być bardzo dobrze przemyślana i niepodejmowana pod wpływem emocji.

Pies pasterski

Pies pasterski rzadką rasą psa

Psy pasterskie są bardzo duże i z pewnością budzą respekt. Ich miękka sierść jest bardzo przyjemna w dotyku. W dawnych czasach były traktowane jako psy pilnujące dobytku właścicieli, natomiast obecnie bardzo często wybierane są przez rodziny z dziećmi. To zwierzaki przyjazne i opiekuńcze, choć ich wygląd może wzbudzać nieco strachu. Bernardyńskie psy pasterskie zdecydowanie wymagają uwagi i umiejętności ze strony właściciela, jeśli chodzi i odpowiednie wychowanie pupila. Pies tej rasy niezwykle szybko przywiązuje się do swojego właściciela, jest mu oddany i wierny.

Otterhound

Rzadkie rasy psów to także otterhoundy. To bardzo silne i duże psy gończe. Mają gęstą i szorstką sierść. Ludzie zaczęli hodować tę rasę, aby mieć psa, który będzie tępił wydry uznawane kiedyś za szkodniki. Mimo tego, psy tej rasy są niezwykle łagodne i wesołe. Uwielbiają dzieci, jednak szczególnie w przypadku maluchów, warto mieć cały czas pod kontrolą relację między dzieckiem i psem. Otterhound będzie idealnym towarzyszem dla rodziny, która lubi spędzać czas w aktywny sposób.

Terier japoński

Rzadka rasa terrier japoński

Terier japoński to kolejny przedstawiciel rzadkich ras psów. To bardzo elegancki i dostojny pies. Jest niezwykle inteligentny, wesoły i przyjazny. Warto podkreślić, że w przeciwieństwie do innych terierów jest posłuszny i łatwo go wyszkolić. Uwielbia wspólne zabawy z właścicielem, do którego bardzo szybko się przywiązuje. Może być trochę nieufny wobec obcych. Ze względu na to, że ta rasa jest krótkowłosa, to nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Wystarczy regularne wyczesywanie sierści, aby zachowała swój blask.

Lhasa apso

Rzadka rasa psów - Lhasa apso

Lhasa apso należy do rzadkich ras psów. To dosyć małe czworonogi o bardzo przyjaznym usposobieniu. Wesołe, przyjacielskie, inteligentne i czujne, tak w kilku słowach można opisać tę rasę. Wyróżniają się bardzo gęstą, puchatą i długą dwuwarstwową sierścią. Nie da się ukryć, że te psy wymagają odpowiedniej pielęgnacji, na którą trzeba przeznaczyć nieco więcej czasu niż w przypadku ras krótkowłosych. Regularne czesanie, kąpanie i wizyty u fryzjera to nieodłączny element wspólnego życia. Odnajdują się w dużych rodzinach ze starszymi dziećmi.

Owczarek portugalski

Owczarek portugalski to pies średniej wielkości. Cudowny pupil o długiej, gęstej i puszystej sierści. To psy bardzo aktywne i inteligentne, a także nieco uparte. Owczarek może stać się świetnym stróżem dla swojej ludzkiej rodziny, gdyż szybko się przywiązuje i jest bardzo opiekuńczy, jednak nieufny wobec obcych. Zdecydowanie psy tej rasy potrzebują odpowiedniej dawki ruchu w ciągu dnia, dlatego nie będą dobrym towarzyszem dla osób, które wolą spędzać czas na kanapie przed telewizorem.

Chart arabski

Chart arabski to duży, szczupły i dostojny pies krótkowłosy. Ma bardzo dużo energii, jest silny i muskularny. To pies stworzony do polowań, jest bardzo wytrwały, czujny i inteligentny. Może stać się wiernym przyjacielem, pod warunkiem, że właściciel będzie miał wystarczająco dużo czasu. Potrzebują uwagi i odpowiedniego wychowania, aby nie atakowały innych zwierząt. Trzeba również podkreślić, że potrzebują częstych i długich spacerów, mają ogromne pokłady energii.

Psy to wspaniałe zwierzaki, które mogą być wiernymi towarzyszami ludzi. Rzadkie rasy psów w Polsce zdecydowanie są warte uwagi, nie tylko ze względu na swój wygląd, ale także charakter. Decyzja o przywitaniu w swoim domu nowego członka rodziny w postaci psiaka powinna być bardzo dobrze przemyślana. Psy wymagają troski i uwagi ze strony właściciela, tylko wtedy będą szczęśliwe i posłuszne. Wybierz swojego czworonożnego przyjaciela, który wniesie do domu dużo miłości!

„Cierpiące zwierzęta – Ukraina jest ich pełna. Pomoc musi być przemyślana”. Koty z Ukrainy w Hospicjum dla Kotów Bezdomnych

Salvator

Podczas działań wojennych cierpią nie tylko ludzie, lecz także zwierzęta. Ukraina nigdy nie świadczyła pomocy bezdomnym psom i kotom, a teraz nawet inicjatywy oddolne są znacznie ograniczone. Wśród niedużych fundacji pomagających zwierzęcym uchodźcom znalazła się też Fundacja Hospicjum dla Kotów Bezdomnych: https://www.facebook.com/FundacjaHospicjumDlaKotowBezdomnych/. Czym się zajmuje?

balula

Pomoc kotom z Ukrainy trwa od kilku lat

Choć w świadomości wielu osób dopiero w ostatnim czasie na wschodzie pojawiły się potrzebujące zwierzęta, Ukraina uzyskiwała pomoc od hospicjum już wcześniej. W 2015 roku w placówce zamieszkała kotka Santa z Dniepra. Miała uszkodzony kręgosłup, prawdopodobnie wskutek pobicia, a w efekcie była sparaliżowana. Przez kilka lat do fundacji trafiło kilkanaście ukraińskich kotów.

Pomoc dla zwierząt dotkniętych wojną

Po wybuchu wojny pierwsze koty z Ukrainy, które przyjechały do hospicjum, miały opiekunkę. Historię p. Iriny opisaliśmy we wcześniejszym materiale: https://zwierzaki.pl/aktualnosci/zwierzeta-przywiezione-z-ukrainy-zagrozenia-w-polsce. Dodatkowo do hospicjum trafiło osiem zwierząt bezdomnych. Dwa kolejne mają opiekunkę, która nadal przebywa w Ukrainie – uratowała na razie tylko swoje koty.

Kenna 1

Potrzebujące pomocy zwierzęta – Ukraina jest ich pełna

Jak przekonują wolontariusze fundacji, wszystkie zwierzęta Ukrainy przyjeżdżają do Polski w kiepskiej kondycji – poszkodowane są zwłaszcza te bezdomne. Bardzo często można obserwować u nich wysoki poziom stresu połączony z wycieńczeniem, które wynika z nawet kilkudziesięciu godzin w podróży. Badania potwierdzają ich kiepski stan, zwłaszcza w przypadku zwierząt z Ukrainy, które wcześniej były bezdomne.

Koty do adopcji? Z Ukrainy – nie od razu!

Maciek Nowicki, wolontariusz Fundacji Hospicjum dla Kotów Bezdomnych, informuje o długiej drodze, która czeka koty z Ukrainy, zanim będą gotowe do adopcji. Najpierw są one poddawane trwającej 30 dni kwarantannie. W jej trakcie przechodzą diagnostykę, są znakowane, odrobaczane, odpchlane, a jeśli ich kondycja na to pozwala – kastrowane i sterylizowane. W wielu przypadkach pobyt w klinice jest dłuższy, co wynika ze złej kondycji, w której są zwierzęta. Ukraina, przypomnijmy, nie ma państwowego systemu pomocy bezdomnym psom i kotom.

motia 1

Koty z Ukrainy w Kocim Hospicjum

W pierwszym rzucie do organizacji dotarły koty właścicielskie – Miłka, Tira i Szulz. One, po przyjeździe swojej opiekunki, zamieszkały razem z nią. W drugim transporcie były koty bezdomne. Wśród nich Vigo, kocur bez gałki ocznej, z podejrzeniem infekcji górnych dróg oddechowych. Zwierzak został poddany zabiegowi okulistycznemu po przyjeździe. Towarzyszył mu Danił, cierpiący na koci katar, świerzb, stan zapalny uszu i ropień, który wymagał natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Rodriguez miał z kolei ropny wyciek z nosa. W tym samym transporcie byli jeszcze Santos i Kenna.

W trzecim transporcie znalazły się Sally i Motia, które czekają na swoją właścicielkę i z nią zamieszkają docelowo. Prócz tego przyjechały też trzy bezdomne koty – Salvator, Balula i Adso. Jeśli ich stan okaże się dobry, będą to koty do adopcji z Ukrainy.

Pomoc dla zwierząt z Ukrainy musi być przemyślana!

santa pierwsze po przyjezdzie 1

Zza wschodniej granicy wciąż przyjeżdżają zwierzęta. Ukraina i jej zwierzęcy podopieczni jeszcze długo mogą potrzebować pomocy, więc tym bardziej musi zostać zorganizowana w logiczny i funkcjonalny sposób. Wolontariusze przypominają, że zwierzęta bezdomne przyjeżdżające z Ukrainy muszą być poddane kwarantannie – nie powinny mieć kontaktu z innymi zwierzętami, który ma miejsce np. w prywatnych domach tymczasowych. Obecnie najważniejsze jest wspieranie osób i organizacji, które działają na obszarze Ukrainy wschodniej. 
Jeśli chcesz wesprzeć Fundację Hospicjum dla Kotów Bezdomnych, skontaktuj się i dowiedz, co jest potrzebne. Aktualne informacje i link do zbiórek znajdziesz na stronie na Facebooku.

Czerwone oczy u psa – poznaj przyczyny tej dolegliwości

czerwone oczy u psa

Oczy są niezwykle delikatnym obszarem ciała, a ich uszkodzenie może prowadzić do poważnych konsekwencji. Zapalenie spojówek u psa może znacząco wpływać na jego jakość życia i utrudniać codzienne funkcjonowanie, dlatego ważna jest szybka konsultacja z lekarzem i wdrożenie leczenia. Czy czerwone oczy u psa oznaczają właśnie tę chorobę? Jakie są najczęściej występujące choroby oczu u czworonogów? Jak wygląda ich leczenie? Czy pewne symptomy powinny być szczególnie alarmujące? Sprawdź, czytając nasz artykuł!

Choroby oczu u psa

Nieprzyjemne dolegliwości związane z narządem wzroku mogą być konsekwencją różnych chorób. Warto bliżej poznać niektóre ze schorzeń mogących wystąpić u psa:

  • zapalenie spojówek – może przybierać różne formy (przewlekłą, ostrą i nawracającą). Do głównych objawów należy przekrwienie, obrzęk i wydobywająca się wydzielina z oka. Leczenie polega na podaniu leków przeciwzapalnych i antybiotyków.
  • uszkodzenie rogówki – rogówka jest niezwykle ważna, ponieważ pełni funkcję ochronną. Przyczyną jej uszkodzenia może być uraz mechaniczny. Taki stan może to być bardzo niekomfortowy, a nawet bardzo bolesny dla zwierzaka.
  • zapalenie trzeciej powieki – do głównych zadań trzeciej powieki należy ochrona oka i produkowanie łez. Znajduje się ona w wewnętrznym kąciku oka u psiaków. Zapalenie trzeciej powieki najczęściej dotyka szczeniaki, bo ich układ odpornościowy nie jest jeszcze w pełni rozwinięty.

To tylko kilka przykładów schorzeń, które mogą dotknąć twojego pupila. Najczęstszym objawem problemów tego rodzaju jest podrażnienie oka i łzawienie. Czy czerwone oczy u psa mają jedną przyczynę? Jaką chorobę mogą sygnalizować?

Czerwone oczy u psa i nie tylko. Przyczyny zapalenia spojówek u psa

Zaczerwienienie oka i inne dolegliwości mogą być wynikiem alergii, osłabienia układu odpornościowego, różnych wirusów. Przyczyną zapalenia spojówek u psa może być także ciało obce w oku zwierzaka. W wielu przypadkach źródłem uciążliwych dolegliwości są również nieprawidłowo rosnące rzęsy lub podwinięta powieka. Do uszkodzenia oka może dojść również na skutek urazu. Jak widać, nie da się wskazać jednej konkretnej przyczyny, która wywołuje zaczerwienienie oka, łzawienie czy wydobywanie się wydzieliny i inne objawy. Niektóre rasy psów są bardziej podatne na schorzenia oczu, więc warto teraz wskazać symptomy, które powinny skłonić do wizyty u weterynarza.

Objawy chorób oczu u psa

Zastanawiasz się pewnie, jakie dolegliwości mogą świadczyć o tym, że twój pupil boryka się z chorobą oczu lub uszkodzeniem oka. Otóż objawy, które powinny cię skłonić do wizyty u lekarza weterynarii, to nie tylko czerwone oczy u psa, lecz także między innymi:

  • łzawienie;
  • mętna powierzchnia gałki ocznej;
  • wysięk z oka;
  • mrużenie oczu;
  • suche oko;
  • pocieranie oczu łapkami;
  • wycieranie oczu o różne przedmioty;
  • zaczerwienienie spojówek;
  • opuchnięcie powieki;
  • przebarwienia sierści wokół oczu;
  • unikanie światła;
  • pogorszenie wzroku, które może się objawiać wpadaniem na różne przedmioty;
  • osłabienie;
  • apatia;
  • podwyższona temperatura.

Co robić po wystąpieniu objawów?

W przypadku wystąpienia takich objawów, trzeba zacząć działać i nie warto bagatelizować problemu. Należy jednak zachować zdrowy rozsądek. Nie powinieneś stawiać diagnozy na własną rękę. Nie należy także bez konsultacji ze specjalistą szukać domowych rozwiązań lub czekać, aż problem sam zniknie. Dlaczego trzeba korzystać ze wsparcia osób, które są wykwalifikowane? Jedynie doświadczony lekarz będzie w stanie wykonać badania, rozpoznać problem i wdrożyć odpowiednio dopasowaną terapię. O sposobach radzenia sobie z problemem piszemy poniżej.

Leczenie chorób oczu

Jakie są sposoby leczenia zapalenia spojówek i innych schorzeń oczu? Stan zapalny w oku wymaga kontroli i podjęcia odpowiedniego leczenia. Lekarz może zalecić przemywanie oczu specjalnym preparatem. Często stosowane są również krople do oczu z antybiotykiem, a także produkty w postaci maści. Brak podjęcia leczenia może doprowadzić do poważnych zdrowotnych konsekwencji, nawet utraty wzroku u czworonogów.

Domowe sposoby, które bardzo często polecane są na różnych forach internetowych, absolutnie nie powinny być stosowane bez konsultacji z lekarzem pracującym w placówce weterynaryjnej.

Czerwone oczy u psa mogą wskazywać na poważne schorzenia wzroku. Nie można lekceważyć żadnych objawów, bo może to prowadzić nawet do utraty widzenia przez zwierzę. Przyczyn podrażnienia oczu u pupila może być wiele, od infekcji bateryjnej, wirusowej, po uszkodzenia mechaniczne i alergie. Właśnie dlatego nie warto stawiać diagnozy na własną rękę, bez odpowiedniej wiedzy. Jeśli zauważysz u swojego czworonoga łzawienie, zaczerwienienie oczu, pocieranie oczu łapkami, unikanie światła, apatię i osłabienie, koniecznie skonsultuj się z lekarzem. W niektórych przypadkach wystarczy leczenie specjalnym preparatem takim jak krople, ale czasami niezbędny jest zabieg chirurgiczny. Pamiętaj, by reagować w porę i nie lekceważyć wymienionych symptomów. Wzrok to narząd, który dla zwierząt jest równie ważny, jak dla ludzi!