W psim organizmie za utrzymanie równowagi odpowiedzialny jest w dużej mierze obwodowy układ przedsionkowy. Pozwala on nie tylko kontrolować mięśnie, ale także dostosowywać pozycję głowy do aktualnego ułożenia ciała. Jest to układ obwodowy, którego elementy znajdują się móżdżku, pniu mózgu oraz uchu środkowym. Kiedy dojdzie do jego uszkodzenia, mamy do czynienia z tak zwanym zespołem przedsionkowym u psa.

Skąd bierze się zespół przedsionkowy?

Przyczyny uszkodzenia układu przedsionkowego mogą być bardzo różne. W większości przypadków jest to konsekwencja różnych schorzeń związanych z uchem wewnętrznym – perforacji błony bębenkowej, czy zapalenia ucha środkowego. W nielicznych przypadkach zespół określonych objawów neurologicznych może być konsekwencją:

• niedoczynności tarczycy,
• porażenia nerwu twarzy,
• nowotworów mózgu.

Niestety często występuje tak zwany idiopatyczny zespół przedsionkowy u psa. Ustalenie jego pochodzenia jest bardzo trudne, a czasami nawet niemożliwe.

Co ciekawe, w niektórych przypadkach zespół przedsionkowy może pojawić się u całkowicie zdrowych psów, które przeszły przez nieprawidłowo wykonane czyszczenie uszu. Taka pielęgnacja ucha wewnętrznego zawsze powinna być wykonywana przez osoby doświadczone, najlepiej przez lekarzy weterynarii.

Objawy zespołu przedsionkowego u psa

O jakich objawach dokładnie mowa w zespole przedsionkowym u psa? Najczęściej są to:

• oczopląs;
• zez;
• zaburzenia równowagi;
• przekręcanie głowy na jedną stronę;
• wymioty;
• problem z utrzymaniem prawidłowej postawy;
• zawroty głowy;
• niechęć do jedzenia;
• problem z przełykaniem.

Bardzo ważne jest to, że wymienione wyżej objawy pojawiają się nagle. Z tego powodu zespół przedsionkowy u psa budzi bardzo wiele skrajnie negatywnych emocji u opiekunów, którzy stykają się z nim po raz pierwszy.

Zespół przedsionkowy u psa – diagnostyka

Dla lekarza weterynarii rozpoznanie zespołu przedsionkowego u psa ni jest szczególnie trudnym zadaniem. Potencjalnie problematyczne może okazać się znalezienie przyczyny jego wystąpienia. W tym celu konieczne będzie przeprowadzanie serii badań neurologicznych.

Na samym początku weterynarz wykona zwierzęciu badania krwi. Konieczne będzie także badanie otoskopem. Lekarz oceni stan kanału słuchowego i błony bębenkowej. W prawidłowej diagnostyce pomocne bywa badanie RTG. W niektórych przypadkach konieczne będzie wykonanie badania MRI głowy, czyli rezonansu magnetycznego. To badanie niezwykle efektywne, ale jednocześnie bardzo drogie i wymagające użycia specjalistycznego sprzętu. Najlepszym rozwiązaniem będzie konsultacje z weterynarzem o specjalizacji neurologicznej.

Zespół przedsionkowy u psa – leczenie

Sposób leczenia zespołu przedsionkowego oraz rokowania są uzależnione od przyczyny opisywanych wyżej objawów. Jeżeli problemy neurologiczne psa wynikają z zapalenia ucha wewnętrznego lub stanów zapalnych błony bębenkowej leczenie opiera się na antybiotykoterapii. Sporadycznie w przypadku zaburzeń idiopatycznych objawy po pewnym czasie znikają same. Jeżeli u podłoża objawów leżą problemy z tarczycą, lekarz zleca farmakoterapię hormonami.

Tak naprawdę kluczem jest prawidłowa diagnostyka. Niestety niektóre choroby neurologiczne można zdiagnozować wyłącznie za pomocą rezonansu magnetycznego. Do psiego neurologa nie potrzeba skierowania, a specjalistyczne lecznice weterynaryjne znajdziesz w większości dużych i średnich miast.

Jak pomóc psu z zespołem przedsionkowym?

Widok psa, który doświadcza objawów uszkodzenia narządu przedsionkowego, to dla opiekuna ogromny szok. Pamiętaj jednak, że to zwierzak czuje się wtedy najbardziej przerażony i zdezorientowany. Doświadcza apatii, nie może złapać równowagi, dręczą go nudności i wymioty. Twoim zadaniem jest więc jak najbardziej skuteczna doraźna pomoc.

Co najlepiej zrobić w takiej sytuacji? Zabezpiecz psa w komfortowym miejscu, w którym nie będzie miał dużej przestrzeni na poruszanie się. W tej roli świetnie sprawdzi się klatka kennelowa, kojec albo bardzo małe pomieszczenie – toaleta lub garderoba. Zadbaj o to, aby zwierzak miał dostęp do miękkiego posłania lub materaca.

Jeżeli pies jest w stanie wychodzić na spacery, będzie potrzebował asekuracji i drastycznego ograniczenia aktywności. Bardzo możliwe, że zwierzak nie będzie chciał przyjmować pokarmu. Trzeba koniecznie zadbać o to, aby zwierzę piło. Jeżeli nie jest w stanie samo przyjmować płynów, trzeba jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem.

Jak długo trwają objawy zespołu przedsionkowego?

Długość trwania wymienionych wyżej objawów jest uzależniona od przyczyny ich występowania. Leczenie stanów zapalnych może trwać nawet dwa tygodnie. Poważniejsze schorzenia neurologiczne, takie jak na przykład nowotwory, znacznie utrudniają przewidywania w tej kwestii. W przypadku zespołu idiopatycznego lub takiego, który występuje u zdrowych psów i kotów, objawy powinny zniknąć po kilku dniach.

Zespół przedsionkowy u psa – podsumowanie

Zespół przedsionkowy u psa to objawy, które mogą wskazywać na wiele problemów neurologicznych. Zdezorientowanie, nienaturalne ruchy gałek ocznych, przechylona głowa czy problemy z utrzymaniem równowagi to tylko przykłady tych najbardziej charakterystycznych. Objawy te pojawiają się nagle i bardzo gwałtownie, dlatego u opiekunów mogą wywołać szok i panikę. Bardzo ważne jest to, aby zachować zimną krew i ustabilizować zwierzaka. Jak najszybciej udaj się także do weterynarza, aby wykonać badania kliniczne i rozpocząć diagnostykę.

Tłuszczak u psa to dość powszechny problem. Szacuje się, że może on dotykać nawet 16% wszystkich czworonogów. Choć zazwyczaj nie sprawia zwierzakowi bólu, absolutnie nie powinien być lekceważony. Tłuszczaki potrafią przybierać złośliwe formy, a usunięcie takich zmian jest nie tylko wskazane, ale niezbędne. Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się więcej.

Czym jest tłuszczak u psa?

Tłuszczak jest jednym z najczęściej występujących niezłośliwych nowotworów tkanki łącznej u psów. Nie są to zmiany mające tendencję do przerzutów, ale niekiedy zdarza się ich rozsiewanie. Guzek, który powstaje w wyniku przerostu komórek tłuszczowych otoczonych cienką włóknistą torebką. Zmiany skórne mogą rozrastać się w różnym tempie i osiągać przerażające rozmiary. Zależnie od miejsca na ciele, w którym się pojawiły, potrafią powodować dyskomfort i ból o różnym natężeniu. Chociaż nie stanowią bezpośredniego zagrożenia dla życia psów, powinny zostać skonsultowane z lekarzem.

Przyczyny powstawania tłuszczaków u psów

Niestety przyczyny i skłonności do występowania tłuszczaków nie są do końca znane. W części przypadków predyspozycje do rozwoju tego rodzaju guzów będą pokrywać się z czynnikami zwiększającymi ryzyko powstawania innych zmian nowotworowych. Wymienia się wśród nich między innymi:

• otyłość;
• podeszły wiek;
• występowanie chorób endokrynologicznych, takich jak niedoczynność tarczycy czy choroba Cushinga;
• zaburzenia w pracy nerek, jelit lub wątroby;
• urazy tkanek;
• czynniki genetyczne.

Które rasy są najbardziej narażone na powstawanie tłuszczaków?

Wśród ras psów, u których zaobserwowano zwiększoną zachorowalność na tego rodzaju nowotwory, znajdowały się między innymi: beagle, cocker-spaniele, sznaucery, labradory, golden retrievery, jamniki, wyżły weimarskie oraz owczarki niemieckie i szetlandzkie. Istnieją też teorie o tym jakoby powstawanie tłuszczaków, miało być spowodowane przewlekłym naciskiem na daną część ciała, np. podczas noszenia źle dobranych szelek lub spania na nieodpowiednim materacu. Chociaż wyróżnia się różne predyspozycje do powstawania zmian nowotworowych, trzeba pamiętać, że pies każdej rasy może na nie zachorować.

Jak wygląda tłuszczak?

Tłuszczak u psa przeważnie pojawia się w częściach ciała zwierzęcia o wysokiej zawartości tkanki tłuszczowej, dlatego najczęściej spotyka się je na brzuchu, łapie czy w jamie brzusznej. Zwykle nie utrudniają funkcjonowania psa i nie sprawiają mu bólu, ale wraz z rozrostem guzów mogą uniemożliwić poruszanie się, a nawet powodować problemy z oddychaniem. Otoczka z włóknistej torebki sprawia, że są to zmiany miękkie i elastyczne. Zwykle są przesuwalne i łatwo wyczuwalne tuż pod skórą. Nie mają również tendencji do powstawania owrzodzeń czy pękania.

Na ogół są to guzy występujące pojedynczo, ale stwierdza się także formy mnogie.

Czy tłuszczaki rosną?

Tłuszczak może latami nie zmieniać swojego rozmiaru czy kształtu, ale zdarza się, że zwiększa się nawet kilkukrotnie w szybkim tempie. Jak widać tłuszczak może przybierać postać zarówno miękkich, jak i twardszych guzów. Dlatego nawet lekarz nie jest w stanie stwierdzić charakteru zmiany bez dokładniejszej diagnostyki w postaci np. biopsji.

Diagnostyka guzków

Przede wszystkim każda podejrzana zmiana powinna zostać obejrzana przez lekarza weterynarii. Nigdy nie diagnozuj swojego psa samodzielnie. W pierwszej kolejności specjalista zbada deformację palpacyjnie, po czym wykona biopsję cienkoigłową. Jest to w pełni bezpieczny i niemalże bezbolesny zabieg. Pies pozostaje świadomy podczas badania. Weterynarz przy pomocy cienkiej igły pobiera minimalną ilość materiału i ogląda ją pod mikroskopem. Jeśli w preparacie znajdują się jedynie obficie wypełnione komórki tłuszczowe, można wykluczyć niebezpieczne formy nowotworu i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Kiedy potrzebna jest biopsja wycinkowa?

W przypadku, gdy w preparcie uwidocznione są również inne komórki i weterynarz nie jest w stanie ocenić jednoznacznie charakteru guza, niezbędne będzie wykonanie biopsji wycinkowej. To zabieg w pełnym znieczuleniu, podczas którego chirurg usunie całą zmianę wraz z niewielkim marginesem prawidłowych tkanek. Uzyskany materiał jest wysyłany do badania histopatologicznego w profesjonalnym laboratorium. Zależnie od uzyskanego wyniku podejmuje się dalszą decyzję o leczeniu psa.

Czy usunięcie guza jest niezbędne?

Tłuszczak u psa w większości przypadków będzie problemem estetycznym i w takiej sytuacji jego wycięcie nie jest koniecznością. Jednak jeśli guz jest umiejscowiony na kończynach, zgięciach stawów czy w okolicy szyi interwencja chirurgiczna jest konieczna. Podobne postępowanie jest zalecane w przypadku zmian, które naciskają na narządy wewnętrzne. Po konsultacji z lekarzem można też wyciąć tłuszczaki o dużych rozmiarach, jeśli będzie to bezpieczne dla psa. Ingerencja chirurgiczna jest też wskazana, gdy w okolicy guza pojawiają się krwawienia lub stany zapalne.

Czy leczenie tłuszczaków jest skuteczne?

Jeśli pies został odpowiednio przygotowany do zabiegu chirurgicznego, w większości przypadków operacja przebiegnie bez żadnych komplikacji. W trakcie zabiegu lekarz zajmie się usunięciem tłuszczaka oraz wykonaniem plastyki skóry i tkanki podskórnej wokół guza. Po prawidłowo przeprowadzonym zabiegu ryzyko nawrotu nowotworu tłuszczaka u psa jest minimalne. Zwykle okres rekonwalescencji nie przekracza dwóch tygodni, ale każdy pies jest inny i może reagować w nieco innym tempie.

Czym jest tłuszczakomięsak?

Zdarza się, że u zwierzaka rozpoznaje się tłuszczakomięsaka, który jest złośliwą formą nowotworu i może dawać przerzuty na dalekie tkanki zwierzęcia. W takim przypadku niezbędna jest pilna interwencja chirurgiczna i wprowadzenie leczenia wspomagającego (między innymi radioterapii).

Czy da się zapobiec powstawaniu nowotworów?

Jeśli chcesz zadbać o zdrowie swojego pupila, w pierwszej kolejności wybierz się na kontrolne badania do lekarza, który ustali z tobą harmonogram całej profilaktyki. Na co dzień niezwykle ważne jest zadbanie o to, żeby zwierzak nie miał nadwagi i nie był otyły. Najłatwiej osiągnąć to przez połączenie odpowiedniej diety i codziennej aktywności fizycznej. Szczególnie w przypadku, gdy zauważysz u swojego psa niepokojącą zamianę, zachowaj spokój i słuchaj specjalistów.

Tłuszczak u psa jest dolegliwością, która powinna zostać zdiagnozowana i odpowiednio leczona. W przypadku niektórych guzów konieczna jest interwencja chirurgiczna. Jeśli zauważyłeś u swojego psa niepokojące zgrubienie na ciele, nie zwlekaj i udaj się z nim do weterynarza.

Każda zmiana skórna, jaką zauważysz u swojego czworonoga, powinna zostać skonsultowana z lekarzem weterynarii. Jednak czy jeśli zwierzak wygląda w porządku, oznacza to, że nie mamy powodów do zmartwień? Niestety nie. Grzybica u psa jest zaraźliwa, a twój pupil może być jej bezobjawowym nosicielem, co wyjątkowo utrudnia postawienie prawidłowego rozpoznania. Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się więcej.

Rodzaje grzybicy u psa

Grzybice dzieli się przede wszystkim na grzybice powierzchowne oraz głębokie. Powierzchowne dotykają skóry i jej wytworów, czyli pazurów, włosów i naskórka. Dlatego grzybica nosa czy grzybica łap u psa mimo innej lokalizacji zmian również będzie grzybicą powierzchniową. Najczęściej są one wywoływane przez dermatofity lub grzyby drożdżopodobne, rzadziej przez pleśniowe. Odmiana głęboka pojawia się na narządach wewnętrznych i jest niezwykle ciężka do zdiagnozowania, ponieważ jej objawy są niewidoczne gołym okiem i zwykle są niezauważalne przez opiekuna zwierzęcia.

Przyczyny grzybicy

Dermatofitozy są najczęściej występującym rodzajem grzybic powierzchniowych. Główną przyczyną ich powstawania są następujące gatunki: Microsporum canis, Microsporum persicolor, Microsporum gypseum, Trichophyton mentagrophytes, Trichophyton verrucosum. Przy czym szacuje się, że Microsporum canis jest odpowiedzialny za ponad 90% wszystkich zakażeń grzybiczych u psów i kotów. Nie oznacza to jednak, że pozostałe gatunki nie stanowią niebezpieczeństwa dla naszych zwierzaków. Na zarażenie Microsporum gypseum, który bytuje w ziemi, szczególnie narażone są psy, których ulubioną rozrywką jest kopanie dołów czy zakopywanie pokarmu.

Czy grzybica u psa jest zaraźliwa?

Artrospory to zarodniki, które są formą zakaźną grzybów. W suchym środowisku potrafią przetrwać nawet rok, a niszczy je dopiero temperatura powyżej 100°C. Najczęściej do zainfekowania dochodzi podczas bezpośredniego kontaktu z chorym osobnikiem. Inną drogą do zarażenia jest kontakt z otoczeniem zanieczyszczonym zarodnikami grzybów. Mogą one zachowywać zdolność do zakażania przez miesiące i znajdować się we wszystkich zakamarkach domu. Niestety grzybica u psa to choroba, która przenosi się również między ludźmi i jest niebezpieczna dla przedstawicieli obu gatunków.

Czynniki sprzyjające zakażeniom grzybiczym

Biorąc pod uwagę odporność artrospor, mogłoby się wydawać, że nie sposób uchronić pupila przed tą chorobą skórną. Na szczęście istnieje wiele czynników, które mogą zmniejszać lub zwiększać ryzyko infekcji. Poznaj najważniejsze z nich.

Leczenie przeciwpasożytnicze

Zwierzęta domowe mogą zarazić się grzybicą nie tylko od zabawy z chorym psem czy kotem, ale również od mieszkających na nich pasożytów. Dbaj o to, aby na twoim pupilu nie bytowały wszy, wszoły czy pchły. Podstawowa higiena i zabezpieczenie przeciw pasożytom zewnętrznym w zupełności wystarczy, by ochronić przed tym pupila. Nie pozwalaj też, żeby był gryziony przez owady, takie jak meszki i muchy.

Higiena to podstawa

Zwierzaki nie powinny żyć w zbyt dużym zagęszczeniu i być wprowadzane do stada bez wcześniejszej kwarantanny. Lepiej unikać też wizyt w hotelach dla psów czy kotów i zamiast nich zapewnić zwierzakowi opiekę na miejscu. Powinieneś zadbać również o higienę miejsca, w którym mieszkają zwierzęta. Szczególną uwagę warto przykładać do czyszczenia: legowisk, misek, zabawek, szczotek czy grzebieni.

Kąpiele z rozwagą

Kąpiele w stojących zbiornikach mogą skończyć się chorobą zapalną skóry, świądem, a w konsekwencji grzybicą u psa. Należy unikać też zbyt częstych kąpieli, by nie naruszać naturalnie występującej bariery ochronnej skóry. Pamiętaj też, by absolutnie nie stosować kosmetyków przeznaczonych do użytku przez ludzi podczas kąpieli zwierzęcia.

Jesteś tym, co jesz

Niedoborowa dieta może być przyczyną problemów z odpornością. Dlatego nigdy nie warto oszczędzać na dobrym jedzeniu dla psa. Jeśli będziesz żywić go karmą niskiej jakości prędzej czy później zostawisz fortunę w gabinecie weterynaryjnym.

Wiek ma znaczenie

Na zachorowanie na grzybicę w większym stopniu narażone są szczenięta i psy w podeszłym wieku. Mając na uwadze ich obniżoną odporność, powinno się w większym stopniu dbać o zabezpieczenie ich przed możliwymi infekcjami.

Skutki uboczne leków

Również część leków może powodować obniżenie naturalnej odporności. Powinien cię o tym poinformować twój lekarz weterynarii i poinstruować, jak zadbać o bezpieczeństwo twojego psa.

Rasy z podwyższonym ryzykiem zachorowania

Nie ma ras, które byłyby całkowicie wolne od ryzyka zachorowania na grzybicę. Natomiast udało się wyróżnić te, które są na to narażone w większym stopniu. Są to: yorkshire teriery, psy pracujące i myśliwskie (prawdopodobnie jest to spowodowane częstszym powstawaniem mikrourazów na skórze oraz kontaktem z dzikimi zwierzętami).

Objawy grzybicy u psa

Grzybica u psa daje zróżnicowane objawy kliniczne, często podobne do innych zmian skórnych, co przysparza dodatkowych problemów podczas identyfikacji. Najczęściej spotykanymi są owalne lub okrągłe wyłysienia, lub przerzedzenia włosa, którym często towarzyszy łuszczenie się skóry. Na ogół grzybica nie wywołuje świądu ani zaczerwienienia skóry, ale w jej przebiegu może pojawić się stan zapalny, który go spowoduje. Możliwe jest również pojawienie się grudek i strupów. Grzybica u psa pojawia się na różnych częściach ciała, a jej lokalizacja na skórze jest przypadkowa.

Jak rozpoznać grzybicę? Przygotowanie do wizyty u weterynarza

Weterynarz powinien zacząć wizytę od zebrania dokładnego wywiadu. Postaraj się przypomnieć sobie czy twój zwierzak mógł być narażony na kontakt z chorym osobnikiem lub nadzwyczajny stres. Jeśli będziesz odpowiednio przygotowany, na pewno ułatwisz lekarzowi postawienie odpowiedniej diagnozy i wdrożenie leczenia. Po zebraniu wywiadu weterynarz przejdzie do obejrzenia i zanotowania lokalizacji wszystkich zmian chorobowych. Na koniec zostają badania dodatkowe, chociaż w rzeczywistości to one pozwalają na finalne postawienie diagnozy.

Badania dodatkowe

Do wstępnego badania weterynarze często wykorzystują lampę Wooda. Jest to urządzenie wykorzystujące światło ultrafioletowe. Jeśli zmiany przyjmują kolor zielony, może to świadczyć o zakażeniu Microsporum canis. Jednak nie jest to wynik bezsprzeczny, więc nie powinno się na nim opierać leczenia. Dodatkowo można wykonać badanie mikroskopowe włosów i zeskrobinę skóry z obszarów zmienionych chorobowo. Warto też zdecydować się na wykonanie posiewu, który jednoznacznie potwierdzi rodzaj grzyba na skórze twojego zwierzaka.

Domowe sposoby leczenia grzybicy skóry

Niestety już same objawy choroby są na tyle różnorodne, że nawet postawienie diagnozy w warunkach domowych nie jest możliwe. Co więcej, jest ona wywoływana przez 300 gatunków grzybów, których nie sposób sklasyfikować bez odpowiedniego zaplecza laboratoryjnego. Jedyne odpowiednie leczenie czeka na psa w gabinecie lekarskim i weterynaryjnym. Im wcześniej trafi w ręce specjalistów, tym lepiej, ponieważ grzybica to choroba, która może powracać nawet pomimo długotrwałego leczenia i poprawy klinicznej.

Leczenie grzybicy u psa

Lekarz weterynarii może zdecydować się na terapię miejscową lub ogólną w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Zwykle łączy się obydwie metody i podaje preparaty przeciwgrzybicze, zarówno miejscowo, jak i ogólnie. Przed rozpoczęciem leczenia miejscowego niezbędne jest dokładne wygolenie sierści wokół zmiany. Leczenie ogólne powinno być poprzedzone oraz zakończone wykonaniem badań kontrolnych krwi, ponieważ może okazać się, że pies cierpi też na inne choroby i nie może przyjmować leków w formie tabletek doustnych.

Usunięcie drobnoustrojów chorobotwórczych z otoczenia

Terapia powinna być wspomagana zabiegami mającymi na celu usunięcie drobnoustrojów chorobotwórczych z otoczenia zwierzęcia. Wszystkie powierzchnie należy dokładnie odkurzyć, po czym zdezynfekować, a sierść zakażonego zwierzęcia najlepiej spalić. Jeśli w domu jest dużo zakamarków, w których mogą gromadzić się drobnoustroje chorobotwórcze, najlepiej zdecydować się na ozonowanie całej przestrzeni. Jeśli w domu mieszkają inne, nawet zdrowe zwierzęta powinny również zostać objęte opieką weterynaryjną i przyjmować odpowiednie leki.

Podsumowanie

Grzybica u psa jest chorobą ciężką do zdiagnozowania i całkowitego wyleczenia. Nawet po długotrwałej terapii i poprawie stanu może powrócić wraz z nieprzyjemnymi objawami. Stanowi zagrożenie nie tylko dla psów czy kotów, ale i ludzi, w szczególności dzieci oraz osób starszych. Najlepszym sposobem uchronienia się przed grzybicą i towarzyszącymi jej nieprzyjemnymi dolegliwościami jest zapobieganie zakażeniu oraz dbanie o układ odpornościowy zarówno własny, jak i zwierząt domowych. W przypadku pojawienia się objawów powinno się niezwłocznie udać się do lekarza i jak najszybciej zacząć kurację.

Toksokaroza to choroba pasożytnicza wywołaną przez glistę psią lub kocią. Nazywa się ją również chorobą brudnych rąk, ponieważ do zainfekowania glistą dochodzi często podczas dziecięcych zabaw w piasku zanieczyszczonym odchodami zwierząt. Jednak infekcja jest możliwa także w innych okolicznościach i powinno się zapobiegać rozprzestrzenianiu pasożytów na wszelkie możliwe sposoby. Przeczytaj artykuł i dowiedz się więcej.

Glista psia – cykl rozwojowy

Glisty do przeprowadzenia całego cyklu rozwojowego potrzebują żywiciela ostatecznego, którym mogą być: wilki, listy, psy i koty. Ludzie także zarażają się glistą, jednak pełnią jedynie funkcję żywiciela pośredniego, co oznacza, że w ich ciele nie dojdzie do rozmnożenia się nicienia. Po przedostaniu się do organizmu zwierzęcia jaja i larwy glisty migrują wraz z krwią po całym jego ciele. Ich żywot będzie przebiegać w różnych sposób zależnie od finalnego miejsca, w którym wylądują.

Forma utajona glisty

W przypadku, gdy trafią do pnia mózgu, rdzenia kręgowego, wątroby czy gałek ocznych przechodzą w formę utajoną. Pasożyt w tym stadium jest niezwykle odporny na wszelkiego rodzaju środki przeciwpasożytnicze. Przez następnych kilka lat stanowi potencjalne źródło zakażenia i czeka, aż zainfekowany osobnik zostanie zjedzony przez większego drapieżnika. Gdy trafia do jego organizmu, cykl zaczyna się od nowa. Podobnie w przypadku, gdy suka psa przed kryciem była zainfekowana bezobjawową formą nicienia, może przekazać go na swoje potomstwo jeszcze przed porodem. Larwa glisty może przenieść się również do płuc, przez co wywoła u zwierzęcia odruch kaszlu. Gdy czworonóg wydali ją z dróg oddechowych i połknie, pasożyt trafi do jelit, gdzie może kopulować oraz produkować jaja, które następnie zostaną wydalone wraz z kałem. Tam czekają na następnych żywicieli.

Jak dochodzi do transmisji glisty psiej do organizmu psa?

W przypadku szczeniąt infekcja larwą glisty psiej najczęściej następuje jeszcze w życiu płodowym. Co ciekawe koty nie zakażają się w ten sposób glistą kocią. Zwykle do zarażenia dochodzi w poniższych sytuacjach:

• jedzenie z zanieczyszczonej gleby;
• picie wody ze zbiornika, z którego pił chory osobnik;
• spożycie warzyw lub owoców zanieczyszczonych inwazyjnymi jajami pasożytów;
• zjedzenie surowego/niedogotowanego mięsa;
• picie mleka matki zakażonej nicieniem.

Zakażenie glistą psią – objawy

Przede wszystkim organizm psa będzie próbował pozbyć się pasożytów. Pojawi się świąd wokół odbytu, który będzie skutkował saneczkowaniem, czyli tarciem zadem po powierzchni. Zwierzę może zacząć wylizywać te okolice, a na sierści możliwe będzie zauważenie pojedynczych jaj. Częstymi objawami glistnicy są również biegunki lub zaparcia. Jeśli nicienie dostaną się do układu oddechowego, mogą wywołać kaszel, wymioty czy odkasływanie. Obserwuje się też pogorszenie jakości sierści i zmianę zachowania psa, który nagle staje się rozdrażniony lub apatyczny.

Czy toksokaroza jest niebezpieczna dla psa?

Glistnica to choroba, którą zdrowy czworonóg w sile wieku zwykle przejdzie bezobjawowo. Gorzej sprawa wygląda w przypadku młodych psów lub tych w podeszłym wieku. Istnieje duże ryzyko, że nie do końca rozwinięty lub osłabiony układ odpornościowy nie poradzi sobie z inwazją pasożytów, w efekcie czego może dojść do wyniszczenia narządów wewnętrznych, a ostatecznie zgonu zwierzęcia. Dlatego nigdy nie zaniedbuj kontrolnych wizyt u lekarza weterynarii i stosuj kuracje przeciw pasożytom jelitowym.

Jak dochodzi do zarażenia glistą psią u człowieka?

Najczęściej do zakażenia u człowieka dochodzi poprzez przypadkowe spożycie inwazyjnych jaj glisty znajdujących się w glebie. Wystarczą jej minimalne ilości – przeważnie przyczyną jest nieumycie rąk przed posiłkiem lub zjedzenie brudnych warzyw czy owoców. Teoretycznie można się też zainfekować poprzez bezpośredni kontakt z zainfekowanym zwierzęciem. Natomiast biorąc pod uwagę, że jaja stają się inwazyjne dopiero po trzech tygodniach, jest to mało prawdopodobne.

Objawy toksokarozy u ludzi

Podobnie jak u dorosłych psów, u ludzi infekcja może przebiegać całkowicie bezobjawowo. Jednak zdarzają się cięższe postacie choroby, szczególnie u dzieci. Mowa wtedy o zespole larwy trzewnej wędrującej, którego inną nazwą jest toksokaroza trzewna. Jej objawami są: gorączka, kaszel, bóle brzucha, głowy, mięśni i stawowe. W badaniach stwierdza się zmiany skórne i osłuchowe nad płucami oraz powiększenie wątroby i śledziony. Istnieje też toksokaroza oczna oraz toksokaroza mózgowa, jednak są one niezwykle rzadko diagnozowane.

Glista psia u dziecka – diagnostyka

Ofiarami toksokarozy są głównie dzieci. Podczas zabawy w piaskownicy łatwo o przypadkowe spożycie jaj glisty psiej i jej przedostanie się do przewodu pokarmowego. Toksokaroza jest chorobą, której diagnostykę zaczyna się od wykonania morfologii krwi. U chorego stwierdza się zwiększoną liczbę białych krwinek oraz eozynofilię. Pomocne jest również wykonanie USG jamy brzusznej, RTG klatki piersiowej oraz EEG i MRI, jeśli podejrzewa się, że doszło do zajęcia mózgu. Jednak ostatecznym potwierdzeniem infekcji jest wykrycie obecności swoistych przeciwciał przeciw psiej gliście.

Leczenie toksokarozy

Jeśli cierpisz na postać bezobjawową, nie musisz podejmować żadnego leczenia. U pacjentów, którzy wykazują objawy, stosuje się leki przeciwpasożytnicze oraz sterydy, których zadaniem jest zmniejszenie stanu zapalnego zainfekowanych narządów. W przypadku toksokarozy ocznej dodatkowo wykorzystuje się leczenie zabiegowe. Niestety nie ma żadnej możliwości sprawdzenia, czy wszystkie jaja z larwami zostały wydalone z organizmu. Dlatego po leczeniu powodującym ustąpienie objawów, kuracje uznaje się za zakończoną.

Zastosuj profilaktykę i nie zarażaj pasożytami Toxocara canis

Jako opiekun psa jesteś w pełni odpowiedzialny za wszystko, co twój pupil zostawia na zewnątrz. Mowa tu nie tylko o tym, co widoczne gołym okiem, ale i mikroskopijnych jajach wydalanych wraz z odchodami. Twoim obowiązkiem jest odrobaczanie psa, które pozwala pozbyć się robaków z organizmu zwierzęcia. Nie zapominaj też o tym, żeby sprzątać po swoim podopiecznym i wyrzucać jego odchody do specjalnie oznaczonych pojemników. Konieczna jest ochrona miejsc zabaw dzieci. Nawet jeśli twoja pociecha może bawić się na własnym placu zabaw, powinieneś zawsze zabezpieczać piaskownicę przed odwiedzaniem jej przez okoliczne koty. Pamiętaj też o regularnej wymianie piasku.

Glista psia jest niebezpieczna zarówno dla psów, jak i dla ludzi. Aby uniknąć zarażenia, należy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Zawsze po powrocie do domu oraz przed jedzeniem dokładnie myj ręce i tego samego ucz swoje dzieci. Dla zachowania wyższego poziomu higieny najlepiej często obcinać paznokcie.

Uważne obserwowanie zachowania swojego czworonoga może pomóc wykryć różne choroby na wczesnym etapie i zwiększyć szansę na wyleczenie pupila. Dlatego, jeśli zauważysz saneczkowanie u psa, powinieneś od razu udać się do lekarza weterynarii. Sprawdź, dlaczego to takie ważne.

Saneczkowanie u psa – niepokojący objaw

Saneczkowanie psa to sytuacja, w której pies przyjmuje pozycję, jakby jechał na sankach. Zwierzak wyciąga łapy daleko do przodu, by móc pocierać zadnią częścią ciała o podłoże. Dlaczego to robi? Ponieważ jest to jedyna pozycja, w której może sam się podrapać w okolicach odbytu. Czy twój pupil powinien odczuwać świąd i ból w tym miejscu? Zdecydowanie nie! Przyczyn ocierania się może być wiele, chociaż najczęściej będą nimi problemy z zatokami okołoodbytowymi.

Jakie są najczęstsze przyczyny saneczkowania u psa?

Jeśli twój pies rzadko saneczkuje, nie ma powodu do obaw. Zwierzak tak samo, jak człowiek odczuwa czasami delikatny świąd lub dyskomfort w tych okolicach i ma potrzebę podrapania ich. Jednak nie powinno się zdarzać zbyt często, a już na pewno nie kilka dni z rzędu. Nie powinny mu również towarzyszyć inne niepokojące objawy, takie jak:

• wylizywanie odbytu;
• problemy z oddawaniem kału (biegunka lub zaparcia);
• wydzielina z gruczołów w okolicach odbytu;
• skrzepy i żywa krew w odchodach.

Jeśli zauważysz saneczkowanie u psa, któremu towarzyszą powyższe objawy, prawdopodobnie jest to spowodowane jedną z następujących przypadłości:

• przepełnieniem gruczołów okołoodbytowych;
• zapaleniem pochwy u suk;
• obecnością pasożytów układu pokarmowego.

Czym są zatoki okołoodbytowe i jaką pełnią funkcję?

Zatoki znajdują się wewnątrz ciała psa, po obu stronach jego odbytu. Ich głównym zadaniem jest produkcja wydzieliny, która umożliwia zaznaczenie psom swojego terytorium. Właśnie dlatego twój pupil ma taki problem z oderwaniem się od obwąchiwania odchodów innych zwierząt. U zdrowego czworonoga gruczoł zaciska się podczas defekacji, a wydzielina swobodnie wydostaje się na zewnątrz wraz ze wszystkimi produktami przemiany materii.

Zatkanie zatok okołoodbytowych – przyczyny

Czasem dochodzi do przepełnienia gruczołów. Dlaczego tak się dzieje? Często jest to konsekwencją alergii pokarmowej, a czasem wynika to z nietypowej anatomii danego psa lub zbyt wąskich przewodów, co utrudnia samoistne opróżnianie się zatok. Zdarzają się też inne przyczyny, ale należą one do rzadkich przypadków. Gruczoły, które są zatkane zbyt długo, wywołują stan zapalny, może pojawić się też ropień, a w konsekwencji nawet przetoka. Co wtedy?

Zapalenie gruczołów okołoodbytowych u psa – leczenie

Jeśli twój pies saneczkuje, niezbędna jest niezwłoczna wizyta u lekarza weterynarii, który wdroży odpowiednie leczenie. Przeważnie weterynarz czyści manualnie gruczoły, co zwykle znacząco zmniejsza uczucie dyskomfortu. Przyczyną stanu zapalnego często są infekcje grzybicze lub bakteryjne, co niestety nie należy do rzadkości u osobników cierpiących na nadwagę. Wtedy niezbędne jest wyleczenie zakażenia oraz wdrożenie nowej diety i aktywności fizycznej. Zwykle zwierzę wymaga leczenia farmakologicznego, a w ciężkich przypadkach może okazać się niezbędne wykonanie zabiegu chirurgicznego.

Czy możesz sam opróżniać zatkane gruczoły okołoodbytowe?

Opróżnianie gruczołów to czynność, którą powinien zajmować się lekarz weterynarii lub jego pomocnik. Jeśli nie ma jeszcze poważnych problemów i saneczkowania u psa, może zająć się tym psi fryzjer. Osoba, która nie ma odpowiedniej wiedzy i umiejętności, zamiast pomóc psu, przysporzy mu niepotrzebnego bólu lub zrobi zwierzęciu krzywdę. Pamiętaj, że zdrowe zwierzę nie powinno mieć problemów z samoistnym oczyszczaniem się gruczołów. Jeśli ulegają one ciągłemu blokowaniu, niezbędna jest dokładna diagnostyka i przyjrzenie się problemowi.

Zapalenie pochwy – przyczyny, objawy, leczenie

Zapalenie pochwy u suk może wywoływać swędzenie tej okolicy, a w konsekwencji pocieranie przez psa zadem po podłożu. Często towarzyszy temu również wzmożone zainteresowanie suki okolicami sromu, wyciek z pochwy oraz zaczerwienienie tych miejsc. Jakie są przyczyny tej dolegliwości? Najczęściej ma to związek z zaburzeniem równowagi flory bakteryjnej, które zwykle jest następstwem problemów z gospodarką hormonalną (szczególnie po porodzie, kryciu lub innej ingerencji w okolicach pochwy). To przypadłość, z którą trzeba niezwłocznie udać się do gabinetu weterynaryjnego!

Pasożyty przewodu pokarmowego – kiedy zapominasz o odrobaczaniu

Jeśli saneczkowanie u psa pojawia się często, warto zastanowić się, kiedy ostatnio było wykonywane badanie kału i odrobaczanie zwierzęcia. Sprzątanie odchodów pupila jest ważne nie tylko ze względu na dobro sąsiadów, ale również dlatego, że pozwala dokładnie obejrzeć stolec i zauważyć wydostające się z odbytu psa człony tasiemca, które przypominają swoim kształtem pestki ogórka. Innymi gatunkami pasożytów, które mogą wywołać tego typu dolegliwości, są: glista psia (Toxocara canis), tęgoryjec psi (Ancylostoma caninum) oraz włosogłówka psia (Trichuris vulpis).

Saneczkowanie u psa – pomoc znajdziesz u lekarza weterynarii

Widok zwierzaka pocierającego odbytem o podłoże może wydawać się zabawny. Jednak w rzeczywistości świadczy to o tym, że pies cierpi i potrzebuje pomocy. W jaki sposób możesz mu jej udzielić? Wszystko zależy od częstotliwości saneczkowania. Jeśli takie zachowanie psa zdarza się sporadycznie, nie ma większych powodów do obaw. Zdarza się to szczególnie w sytuacjach, kiedy zwierzę ma przejściowe problemy z trawieniem (np. podczas zmiany karmy bytowej) i kał jest rozwodniony.

Kiedy zgłosić się do specjalisty?

Jednak jeśli saneczkowanie u psa zdarza się często i pies regularnie trze zadem nie tylko o trawę podczas spaceru, ale i w domu o dywan, problem wymaga konsultacji ze specjalistą. Pies może mieć zablokowane zatoki okołoodbytowe, które nieleczone mogą być zagrożeniem dla jego życia, a nawet zdrowia. Lekarz zajmie się oczyszczeniem zatok z nadmiarowej wydzieliny i wdroży odpowiednie leczenie. Co jeszcze możesz zrobić, gdy pies saneczkuje? Przede wszystkim zadbać o jego dietę od podstaw.

Pies saneczkuje – domowe sposoby na zmniejszenie świądu

Problemy z gruczołami częściej dotykają zwierząt otyłych niż tych cieszących się prawidłową masą ciała. Dlatego dopełnieniem wizyty w gabinecie weterynaryjnym powinna być konsultacja z zoodietetykiem i wprowadzenie nowego żywienia. Jeśli w twojej miejscowości nie ma specjalistów doświadczonych w tej dziedzinie, porozmawiaj na ten temat z zaufanym lekarzem weterynarii. Warto też samemu posiąść nieco wiedzy z tej dziedziny, by być świadomym konsumentem i lepszym opiekunem. Poznaj najczęściej popełniane błędy żywieniowe, które mogą skończyć się problemami zdrowotnymi psa.

Korzystanie z tanich karm słabej jakości

Wiele osób karmi swoje zwierzaki popularnymi produktami z supermarketów. Niestety w rzeczywistości są to tylko ładne opakowanie pełne zboża i mięsa nieznanego pochodzenia. Prosty przepis na wodniste stolce, a w efekcie świąd i saneczkowanie u psa. Takie karmy mogą powodować też różnego rodzaju alergie skórne, które mogą być odpowiedzialne za ogólne złe samopoczucie psa. Co więcej, w większości przypadków korzystanie z taniej żywności wcale nie jest bardziej opłacalne. To prawda, ich cena niskiej jakości produktu jest stosunkowo niska, ale taka jest też jego wydajność.

Samodzielne układanie diety bez odpowiedniej wiedzy

Część opiekunów uważa, że do skomponowania pełnowartościowego posiłku dla psa wystarczy kawałek mięsa i trochę warzyw. W rzeczywistości sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana. Zwierzak potrzebuje nie tylko odpowiednich ilości białek, tłuszczy czy węglowodanów, ale i takich składników, jak witaminy, minerały oraz… błonnik. Ten związek o tajemniczej nazwie wchłaniając wodę, potrafi zwiększyć swoją objętość nawet kilkukrotnie. Dzięki temu kał ma większą masę i rozmiar, w związku z czym mocniej naciska na gruczoły okołoodbytowe u psa i ułatwia skuteczne opróżnianie zatok.

Zbyt duże ilości psich smakołyków

Większość opiekunów doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że pies nie może spożywać „ludzkich” łakoci. Niestety to, że jakieś smakołyki są wyprodukowane z myślą o czworonogach, nie znaczy, że można podawać je w niekontrolowanych ilościach. Suszone mięso, chrząstki czy kurze łapki mogą stanowić świetny dodatek do zbilansowanej diety, ale w dużej dawce mogą wywołać trudności podczas defekacji, a w efekcie podrażnienie odbytu u psa. A jak dobrze wiesz od tego już niedaleko do poważniejszych problemów ze zdrowiem pupila.

Saneczkowanie u psa – podsumowanie

Wiesz już, czego objawem może być saneczkowanie u psa. Zapobieganie zatkaniu gruczołów okołoodbytowych nie jest skomplikowane i polega na dbaniu o swojego psa w zgodzie z najnowszą wiedzą weterynaryjną. Pamiętaj o wykonywaniu kontrolnych badań twojego pupila i odrobaczaniu zgodnie z harmonogramem. Nie zapominaj również o podawaniu pełnowartościowej karmy dla psów oraz zapewnieniu zwierzakowi codziennej dawki ruchu. Stosowanie się do tych prostych zasad pozwoli twojemu pupilowi cieszyć się dobrym zdrowiem przez długie lata.