Najważniejsza wiedza o babeszjozie? Objawy, które wywołuje. Szczególnie że wbrew panującej opinii czas zarażeń nie przypada jedynie na letnie miesiące. Ze względu na zmiany klimatu odnotowuje się coraz to więcej przypadków w okresie zimowym, w związku z czym jako odpowiedzialni opiekunowie musimy zachowywać czujność przez cały rok. Sprawdź, co powinieneś wiedzieć o babeszjozie u psa.

Czym jest babeszjoza u psa?

Babeszjoza psów to pasożytnicza choroba zakaźna, którą wywołują pierwotniaki z gatunku Babesia canis lub Babesia gibsoni. Żyją one w gruczołach ślinowych kleszczy – w Europie chorobę najczęściej roznoszą kleszcze łąkowe. Babesia canis atakują krwinki czerwone, doprowadzając czworonoga do anemii i innych bolesnych skutków ubocznych.

Kiedy trzeba uważać na kleszcze?

Kleszcze to pajęczaki, którym udało się zamieszkać w niemalże wszystkich możliwych warunkach. Żyją już nie tylko w dzikich lasach, na wysoko trawiastych łąkach i ogrodach, ale i na przystrzyżonych osiedlowych trawnikach czy w wypielęgnowanych, przydomowych ogródkach.

Kiedyś babeszjoza u psa była chorobą, która występowała zwykle w okresie od kwietnia do października. Niestety w związku z ociepleniem klimatu sezon się wydłużył i obecnie nasi czworonożni przyjaciele są narażeni na zakażenie się niemalże przez cały rok. Wystarczy kilka dni temperatury powietrza na poziomie przynajmniej 5–7 ℃, by te niepozorne pasożyty zaczęły stanowić ogromne niebezpieczeństwo dla twojego psa.

Jak dochodzi do zakażenia zwierzęcia?

Psy są o wiele łatwiejszą ofiarą dla kleszcza niż ludzie. W wielu przypadkach całe ich ciało jest bardzo blisko podłoża i traw, w których bytują te pajęczaki. Kiedy kleszcz-nosiciel Babesia ukąsi zwierzaka, rozpocznie pobieranie jego krwi, a do organizmu żywiciela zacznie wnikać ślina wraz z pierwotniakami. Tam babeszje zaczną namnażać się w erytrocytach, w efekcie czego doprowadzą do rozpadu czerwonych krwinek, a w konsekwencji silnej anemii.

Warto zauważyć, że nie każdy nosiciel babeszji od razu ją przechoruje. Może się zdarzyć, że nasz pupil zostanie zainfekowany pasożytem, ale nie zachoruje na babeszjozę od razu. Babesia canis może przebywać w jego ciele nawet kilka miesięcy i nie dawać żadnych objawów klinicznych, by w momencie np. silnego stresu ujawnić się i zaatakować krew i narządy wewnętrzne.

Aby doszło do wystąpienia babeszjozy u psa, musi zostać spełniony przynajmniej jeden z trzech warunków:

• kleszcz żeruje na psie przynajmniej 24 godziny;
• doszło do nieprawidłowego usunięcia kleszcza, wskutek którego ten wtłoczył ślinę i treść jelit do krwi psa;
• ukąszenie psa nastąpiło tuż po oderwaniu od zwierzęcia chorego na babeszjozę.

Ponadto do zarażenia może dojść w wyniku pogryzienia przez chorego psa lub transfuzji krwi. Możliwe jest również transmisja pasożyta z ciężarnej matki na szczenięta.

Jakie są objawy babeszjozy u psa?

Pierwsze objawy choroby pojawiają się zwykle dopiero po 10 lub nawet 21 dniach od momentu zakażenia. Wymienia się wśród nich apatię, ospałość, brak apetytu oraz zmianę koloru moczu na czerwony. Dalszy przebieg choroby jest zależny od tego, czy pies trafi do lekarza weterynarii i czy pojawią się powikłania.

Gdy mamy do czynienia z formą bez komplikacji do wyżej wymienionych objawów dołączą:

• gorączka;
• żółtaczka;
• powiększona śledziona;
• blade błony śluzowe.

Są to następstwa działania pasożytów, które atakując kolejne krwinki czerwone, doprowadzają do ich zniszczenia.

W przypadku babeszjozy u psa z komplikacjami może dojść do:

• zaburzeń neurologicznych;
• zaburzeń oddychania;
• niewydolności nerek;
• uszkodzenia wątroby;
• zapalenia trzustki;
• obniżenia ciśnienia krwi;
• obrzęku kończyn.

Nieleczona choroba zawsze prowadzi do śmierci zwierzęcia.

Rozpoznanie i diagnostyka babeszjozy u psa

Rozpoznanie babeszjozy u psa nie należy do najtrudniejszych zadań dla weterynarza. Lekarz najpierw zacznie od zebrania dokładnego wywiadu. Dlatego oczekując na wizytę, zastanów się, kiedy pojawiły się wszystkie objawy i jak zmieniało się ich natężenie. Kolejny krokiem musi być badanie krwi.

Wykonanie morfologii z rozmazem to podstawa przy podejrzeniu chorób odkleszczowych. W wynikach przeważnie wyjdzie małopłytkowość, czyli niska liczba płytek krwi, a także obniżenie ilości erytrocytów i hemoglobiny, a w rozmazie zwykle będzie można zauważyć obecność pasożytów. Dostępne są również szybkie testy płytkowe, których zadaniem jest szybkie wskazanie czy pies nie choruje na babeszjozę. Nie zaszkodzi ich wykonać, ale wynik negatywny z takiego testu nigdy nie powinien być brany za pewnik.

Pamiętaj, że badania muszą być wykonane w profesjonalnym laboratorium. Część klinik weterynaryjnych posiada własną aparaturę do przeprowadzania podstawowych pomiarów, jednak to rozwiązanie niepozbawione wad. Przede wszystkim z założenia jest to mniej dokładny sprzęt, który ma dać jedynie szybki pogląd sytuacji, gdy zwierzę jest w bardzo złym stanie. W dodatku, czyszczenie takiej aparatury jest kosztowne, co zmusza niewielkie kliniki do oszczędzania. W efekcie zanieczyszczony aparat może sfałszować wyniki badań. Dlatego pomiary z klinik nigdy nie powinny stanowić podstawy do diagnozy.

Leczenie, rokowania i powikłania po chorobie

Leczenie w głównej mierze polega na dożylnym podawaniu leków przeciw pierwotniakom, antybiotyków oraz sterydów. W przypadkach ostrej anemii zdarza się, że zwierze musi zostać poddane zabiegowi transfuzji krwi. W czasie terapii podaje się również witaminy, płyny odżywcze i leki przeciwbólowe, które mają za zadanie wzmocnić zwierzaka. Rokowania zależą od tego, na jakim etapie doszło do diagnozy. Im szybciej zaczniemy leczenie, tym większe szanse mamy na ocalenie naszej pociechy. Dlatego, jeśli pies jest apatyczny, od razu powinniśmy pędzić z nim do weterynarza.

Jak zapobiegać zarażeniu? Najlepsze sposoby zabezpieczenia psa przed pasożytami

Babeszjoza u psa jest wyjątkowo szybko postępującą chorobą, dlatego profilaktyka ma ogromne znaczenie. Co prawda istnieje szczepionka na tę dolegliwość, ale jej zadaniem jest jedynie ochrona przed ciężkim przebiegiem, a nie samym zachorowaniem. W dodatku ich skuteczność i bezpieczeństwo są dyskusyjne. Obecnie najlepszą profilaktyką jest unikanie kleszczy. W jaki sposób?

Obroże i krople przeciwkleszczowe

Tego typu środki cieszą się największą popularnością wśród psów. Z czasem niektóre kleszcze w rejonie mogą uodparniać się na działanie danego środka odstraszającego. Najlepiej dobrać preparat po rozmowie z miejscowym weterynarzem i sąsiadami psiarzami, mogą oni podpowiedzieć które produkty się sprawdziły, a które zawiodły. Niestety część substancji może być szkodliwa dla kotów, więc miejmy to na uwadze podczas zakupów.

Tabletki bójcze

To stosunkowa nowość, ponieważ pojawiły się na rynku dopiero w 2014 roku. Efekty stosowania są niezwykle zadowalające. Narosło wokół nich dużo mitów, które wciąż się rozprzestrzeniają mimo tego, że większość weterynarzy jest zgodna co do tego, że są bezpieczne. To rozwiązanie, które cenią sobie szczególnie opiekunowie psów o długim i gęstym włosie, przy którym ciężko o znalezienie skutecznej obroży przeciwkleszczowej.

Babeszjoza u psa – jedna z najgroźniejszych chorób przenoszonych przez kleszcze

Babeszjoza u psa to choroba, która wyniszcza organizm naszego pupila w przerażającym tempie. Przeciwdziałanie jej na wszelkie możliwe sposoby to nasz obowiązek. Stawiajmy na sprawdzone sposoby polecane przez lekarzy weterynarii i unikajmy środków, które nie przeszły żadnych badań. W razie jakichkolwiek niepokojących objawów nie zwlekajmy z wizytą w gabinecie weterynaryjnym. Od tego zależy życie naszego zwierzaka.

U młodych psów choroba zwykle ma ostry przebieg i szybko może doprowadzić do niewydolności wątroby lub – co gorsza – nerek. Jest to schorzenie szczególnie niebezpieczne, gdy w danym miejscu mieszka duża ilość zwierząt, ponieważ patogeny pojawiają się w moczu chorego i z łatwością znajdują kolejne ofiary. Poznaj pierwsze objawy leptospirozy u psa, by móc chronić swoje stado.

Leptospiroza u psa – groźna choroba wywołana przez bakterie Leptospira

Leptospiroza, nazywana również krętkownicą, to choroba bakteryjna wywołana przez krętki z rodzaju Leptospira. Są to patogeny, które najlepiej czują się w ciepłych i wilgotnych warunkach, dlatego szczególnie dużo zachorowań w klimacie umiarkowanym przypada na okres letni na terenach podmokłych. Jednakowoż występują one na całym świecie, więc wszędzie trzeba być czujnym. Istnieje ponad 300 różnych typów bakterii wywołujących leptospirozę u psa, a część z nich ma charakter zoonotyczny, co oznacza, że wywołuje u ludzi chorobę odzwierzęcą.

Jak pies może zarazić się leptospirozą?

Leptospiroza nie jest choroba, która dotyczy jedynie psów czy zwierząt domowych. Naturalnym rezerwuarem leptospirów najczęściej są gryzonie takie jak myszy i szczury, niemniej obecność bakterii u tych gatunków nie wywołuje objawów klinicznych. Jednak inaczej sytuacja wygląda w przypadku zwierząt, na które je przenoszą. Są to najczęściej zwierzęta dziko żyjące oraz gospodarskie, takie jak bydło, świnie, owce, konie, kozy oraz psy i koty.

Transmisja wirusa

Bakterie przenoszone są przenoszone w sposób bezpośredni lub pośredni. Droga bezpośredniej transmisji jest możliwa przez:

• mocz;
• krew;
• nasienie;
• mleko zainfekowanych osobników.

Przy czym najczęstszą przyczyną rozprzestrzeniania się patogenów jest uryna chorych zwierząt i bezobjawowych osobników. Leptospiry mogą być również przenoszone w sposób pośredni, między innymi przez:

• skażoną wodę;
• pożywienie;
• legowisko;
• za pośrednictwem wektorów ożywionych, takich jak gryzonie.

W jaki sposób wyżej wymienione drobnoustroje chorobotwórcze mogą dostać się do organizmu twojego pupila? Leptospiroza u psa zazwyczaj jest wynikiem zakażenia drogą pokarmową, przez błony śluzowe naturalnych otworów ciała oraz poprzez nieuszkodzoną skórę. Istnieje także możliwość infekcji przez błonę śluzową narządów płciowych lub zarażenia śródmacicznego. W przypadku ludzi bramą do zakażenia najczęściej są uszkodzenia naskórka, takie jak otarcia czy rany.

Czy szczenięta są bardziej narażone na zakażenie?

Mogłoby się wydawać, że to szczenięta są najbardziej narażone na zachorowanie na choroby zakaźne, ale statystyki wskazują na co innego. Oczywiście powinno się wziąć pod uwagę, że szczeniak bez kompletnej wakcynacji, czyli minimum do ukończenia przez niego 12. tygodnia życia, nie może wychodzić z domu. W jakich przypadkach najczęściej rozwija się leptospiroza u psa?

Psy pracujące – zwiększone ryzyko choroby

Przede wszystkim narażone są zwierzęta pracujące, a szczególnie psy myśliwskie. Uczestnictwo w polowaniach sprawia, że zwierzak ma częsty kontakt z dzikimi zwierzętami, które często są nosicielami leptospirów. W dodatku nierzadko jest zmuszony do przebywania na terenach leśnych lub podmokłych oraz wchodzenia do wód stojących. Psy pasterskie czy inne zwierzaki mające częsty kontakt ze zwierzętami gospodarskimi wcale nie są mnie narażone na zakażenie. Wystarczy, by jeden osobnik wydalił bakterie wraz z moczem, a zaraz całe stado będzie chore.

Zakażenie w mieście

Myślisz, że jeśli twój czworonóg mieszka w mieście i nie bierze udziału w polowaniach, to nie jest narażony? Nic bardziej mylnego. Zdarzyło mu się kiedyś wytarzać w zbiorniku wody stojącej? Lub napić się z kałuży? Leptospiry nie są odporne na wysychanie, ale w wodzie mają się świetnie. Mogą nie tylko w niej przeżyć, ale również się rozmnażać. Jedną z najczęstszych przyczyn leptospirozy u psa jest infekcja przez kontakt ze skażoną wodą. Równie narażone na infekcje są psy będące łowcami-amatorami. Główne źródło zakażenia stanowią chore osobniki (najczęściej gryzonie), więc jeśli twój pies uwielbia urządzać na nie polowania, nie powinien chodzić bez smyczy.

Objawy leptospirozy u psa

Krętek Leptospira posiada rzęski, które sprawiają, że jest niezwykle ruchliwym patogenem. Z łatwością dostaje się drogą krwionośną do wszystkich narządów wewnętrznych, a najczęściej do kanalików nerkowych i komórek wątroby. Okres wylęgania leptospirozy u psa wynosi ok. tygodnia w zależności od gatunku, jakim zaraził się pies oraz jego odpowiedzi immunologicznej.

Przebieg zakażenia zależy w dużej mierze od wieku i stanu odporności psa oraz dawki i zjadliwości szczepu zakażającego. U starszych osobników częściej mamy do czynienia z formą łagodną, a nawet bezobjawową. W przypadku młodych psów przebieg choroby zwykle jest o wiele ostrzejszy. Pierwszymi objawami zwykle są:

• posmutnienie i utrata sił;
• gorączka;
• wymioty;
• biegunka z domieszką krwi;
• wielomocz oraz ciemnożółty lub brunatny mocz;
• odwodnienie;
• bóle mięśniowe;
• żółtaczka;
• zapalenie spojówek.

Ciężko wskazać typowe symptomy, ponieważ leptospiroza u psa wywołuje inne objawy zależnie od tego, które organy zaatakuje.

Diagnostyka leptospirozy u psa

Podstawa do postawienia diagnozy jest dokładnie przeprowadzony wywiad i komplet badań laboratoryjnych. Lekarz powinien zlecić analizę moczu i krwi. W morfologii zwierząt chorych na leptospirozę można zauważyć między innymi:

• niedokrwistość;
• leukocytozę bądź leukopenię;
• obniżenie poziomu trombocytów;
• wysoki poziom prób wątrobowych;
• podwyższony poziom mocznika, kreatyniny, fosforanów i bilirubiny.

Żeby potwierdzić obecność leptospir, niezbędne jest wysłanie krwi na posiew, test PCR lub Elisa. Niestety wynik tych badań zazwyczaj jest dostępny po tygodniu, więc zdarza się, że lekarz zaczyna leczenie od razu, ponieważ czas ma ogromne znaczenie. Niektóre gabinety posiadają szybkie testy płytkowe, jednak są to jedynie testy poglądowe! Nigdy nie powinny być wykonywane samodzielnie, tzn. bez wysłania dodatkowej próbki do laboratorium.

Leczenie leptospirozy u psa

Przede wszystkim w przypadku leptospirozy u psa wdraża się kurację antybiotykami w celu usunięcia leptospir z organizmu zwierzęcia. Równocześnie stosuje się leczenie objawowe, które ma za zadanie podtrzymać pracę uszkodzonych wątroby i nerek. Opiera się ono głównie na płynoterapii uzupełnionej o preparaty wzmacniające oraz witaminy. Rodzaj zastosowanej terapii będzie w głównej mierze zależeć od stopnia zaawansowania niewydolności nerek i wątroby. Nieleczona choroba zawsze kończy się śmiercią zwierzęcia, a przeżywalność leczenia wynosi ok. 30%.

Profilaktyka i zapobieganie. Jak uchronić psa przed leptospirozą?

Podstawą przeciwdziałania leptospirozie psów jest przyjęcie szczepionki. Pierwszy raz podaje się ją, kiedy szczenię ma 9–12 tygodni, drugi po upłynięciu następnych 3–4 tygodni. Następnie preparat podajemy co rok lub według zaleceń lekarza. Szczepienie na leptospirozę nie jest drogie, a w cenie jednego preparatu zabezpieczasz psa również przed zachorowaniem na 4 inne choroby.

Pamiętaj, że zwierzęta domowe mogą stać się źródłem zakażenia dla człowieka. Może do niego dojść poprzez kontakt z moczem, więc w przypadku podejrzenia zakażenia leptospirozą należy wykonywać w rękawiczkach wszystkie czynności pielęgnacyjne u psa.

Wakcynacja to najskuteczniejsza metoda przeciwdziałania leptospirozie u psa. Sprawdź książeczkę zdrowia swojego czworonoga i zweryfikuj, czy dostał wszystkie odpowiednie preparaty. Jeśli masz wątpliwości, jak najszybciej udaj się do lekarza weterynarii.

W Polsce występuje wiele chorób odkleszczowych, którymi możemy zarazić się zarówno my, jak i nasze zwierzęta domowe. Jedną z nich jest anaplazmoza, która, mimo że rzadko stwierdzana może przydarzyć się każdemu z nas. Poznaj jej objawy, by w razie infekcji móc szybko zareagować oraz zwiększyć szansę na wyleczenie siebie i swojego pupila.

Anaplazmoza – choroba przenoszona przez kleszcze

Anaplazmoza, znana też jako ludzka anaplazmoza granulocytarna, to choroba zakaźna wywołana przez bakterie gram-ujemne z rodzaju Anaplasma phagocytophilum przenoszone przez kleszcze z rodzaju Ixodes. Wspólny rezerwuar i wektor powoduje, że schorzenie występuje w tych samych regionach co babeszjoza, borelioza oraz kleszczowe zapalenie mózgu. Zagrożone są obszary Ameryki Północnej (w szczególności na północno-środkowych, północno-wschodnich terytoriach Stanów Zjednoczonych oraz w północnej Kalifornii), Azji, a także Europy.

Po raz pierwszy anaplazmozę granulocytarną zidentyfikowano na początku lat 90 w USA. W Polsce odnotowuje się kilka przypadków zachorowań rocznie, ale prawdopodobnie jest to spowodowane słabym dostępem do diagnostyki laboratoryjnej w naszym kraju.

Jak dochodzi do zakażenia anaplazmozą?

Początkiem choroby jest ukąszenie przez zainfekowanego kleszcza. Następne po przedostaniu się do wnętrza organizmu Anaplasma phagocytophilum rozprzestrzenia się drogą naczyń krwionośnych i chłonnych, atakując krwinki białe, komórki układu krwiotwórczego i siateczkowo-śródbłonkowego. W wielu narządach zaczynają pojawiać się okołonaczyniowe nacieki limfocytarne. Zainfekowane komórki rozpadają się, w efekcie czego dochodzi do uwolnienia drobnoustrojów do krwi i wtórnego rozsiania zakażenia.

Co ciekawe głównym rezerwuarem anaplazmozy są gryzonie i dzikie zwierzęta, natomiast zwierzęta gospodarskie, towarzyszące i ludzie ulegają zakażeniom „przypadkowo”. Okres wylęgania choroby przeważnie wynosi od 5 do 21 dni.

Anaplazmoza – objawy kliniczne

W większości przypadków choroba ma przebieg bezobjawowy lub łagodny i samoograniczający, co znaczy, że objawy anaplazmozy ustępują najczęściej samoistnie w ciągu kilku dni. Przeważnie mamy do czynienia z nieswoistymi objawami takimi jak:

• gorączka powyżej 39°C;
• osłabienie i zmęczenie;
• brak apetytu;
• dreszcze;
• bóle mięśniowe;
• zaburzenia żołądkowo-jelitowe – wymioty, nudności, biegunka i bóle brzucha, którym często towarzyszy powiększenie wątroby i śledziony.

W przypadku zainfekowania układu oddechowego pojawia się również kaszel.

Anaplazmoza u psa – objawy i przebieg choroby

Przebieg anaplazmozy u psa jest podobny do przebiegu infekcji u ludzi. Pierwsze objawy pojawiają się zwykle w ciągu tygodnia lub dwóch od ukąszenia przez zainfekowanego kleszcza. Wyróżnia się wśród nich gorączkę, apatię oraz bóle mięśni i stawów. Mogą się zdarzyć również wymioty, biegunka, kaszel, ciężki oddech, a nawet objawy neurologiczne. Anaplazmoza u psa jest w wielu przypadkach wyleczalna, ale pacjent wymaga jak najszybszej wizyty u lekarza w celu wdrożenia leczenia.

Diagnostyka, czyli poszukiwanie bakterii

Podstawą do postawienia diagnozy jest wywiad lekarski oraz komplet badań laboratoryjnych. Zwykle zaczyna się od wykonania morfologii. Na wczesnym etapie choroby stwierdza się w niej leukopenię, limfopenię, trombocytopenię oraz zwiększony odsetek granulocytów krwi obwodowej. W przypadku ciężkiego przebiegu i ostrej fazy zakażenia wykonuje się preparat rozmazu krwi obwodowej lub szpiku kostnego barwiony metodą Wrighta lub Giemsy. Wykrycie w nim moruli jest dowodem na obecność zakażenia Anaplasma Phagocytophilum.

Innymi wykonywanymi badaniami są testy PCR i Elisa oraz immunofluorescencja pośrednia, przy pomocy której można wykryć obecność swoistych przeciwciał anaplazmozy. Podczas diagnozowania trzeba mieć na uwadze, że u pacjentów cierpiących na inne zakażenia możliwe jest uzyskanie fałszywie dodatnich wyników badań serologicznych.

Leczenie anaplazmozy i powikłania

Kuracja anaplazmozy polega na wdrożeniu antybiotykoterapii (zwykle przy pomocy doksycykliny) oraz leczeniu objawowym, którego zadaniem jest obniżenie gorączki lub zmniejszenie bólu. Ciężki przebieg choroby występuje zwykle u pacjentów z niedoborami odporności. Mogą pojawić się podczas niego powikłania takie jak:

• nerwobóle;
• neuropatia obwodowa;
• porażenie nerwu twarzowego;
• zapalenia mięśnia sercowego;
• niewydolność nerek;
• krwawienia wewnętrzne.

Przede wszystkim musisz zabezpieczać siebie i swoje zwierzęta przed ukąszeniami kleszczy. Zasłaniaj całe ciało, używaj środków odstraszających owady oraz dokładnie oglądaj siebie i psa po każdym spacerze, a nie tylko tym w lesie. W ten sposób ryzyko zachorowania na anaplazmozę będzie mniejsze.

Szacuje się, że nawet jeden na sześć psów cierpi na chorobę lokomocyjną. W rzeczywistości dolegliwość ta nie jest chorobą, a zespołem objawów spowodowanych przez zakłócenia odczuwania ruchu przez zmysł wzroku, słuchu, równowagi i dotyku. Mimo to potrafi boleśnie dokuczać nie tylko zwierzakom domowym, ale i ludziom. Najczęściej problem występuje u szczeniąt oraz młodych psów, u starszych zazwyczaj zanika wraz z wiekiem. Dowiedz się jak poradzić sobie z chorobą lokomocyjną u psa.

Podróż samochodem z psem – dlaczego to takie trudne?

Zastanawiałeś się, dlaczego niektóre zwierzęta podczas jazdy autem są apatyczne, zaczynają ziajać i dyszeć, a w końcu wymiotować? Przyczyna tych zachowań znajduje się w psim… uchu. W uchu wewnętrznym mieści się błędnik, który jest odpowiedzialny za utrzymanie równowagi. Gdy mózg zwierzęcia myśli, że stoi w miejscu, a narząd wzroku przekazuje inne informacje, dochodzi do podrażnienia błędnika, co skutkuje pojawieniem się przykrych objawów kinetozy. Tak właśnie powstaje choroba lokomocyjna u psa.

Objawy choroby lokomocyjnej u psa

Wśród problemów powodujących nietolerancję transportową znajduje się nie tylko choroba lokomocyjna, ale i lęk lokomocyjny. Czym się różnią?

Lęk będzie uaktywniał się jeszcze przed jazdą, np. przy włączeniu silnika lub otworzeniu drzwi do samochodu. Psy przejawiają zachowania lękowe, ponieważ mają złe doświadczenia z daną sytuacją, osobą lub rzeczą. Ich symptomami zwykle są:

• uciekanie;
• wrogość;
• hałaśliwość;
• stawianie oporu przy wkładaniu czworonoga do auta;
• w skrajnych przypadkach nawet agresja.

Z kolei choroba lokomocyjna u psa objawia się:

• ziewaniem;
• dyszeniem;
• mlaskaniem;
• oblizywaniem;
• nadmiernym ślinieniem się;
• nudnościami;
• wymiotami;
• apatią.

Zdarza się, że pies cierpiący na to schorzenie ma również przyspieszone tętno i szybszy oddech. Symptomy pojawiają się na początku jazdy, a wraz z jej trwaniem coraz bardziej się nasilają.

Jak pomóc psu podczas jazdy? Sprawdzone sposoby

Leczenie choroby lokomocyjnej u psa wymaga systematycznej pracy i czasu. Jednak czasem są takie sytuacje, kiedy dla dobra czworonożnego przyjaciela musisz szybko zdecydować się na podróż samochodem. Co wtedy? Na szczęście istnieje kilka doraźnych sposobów, które mogą zmniejszyć dyskomfort twojego przyjaciela.

Pamiętaj, żeby przed podróżą wyprowadzić psa na długi spacer

Zwierzak powinien załatwić wszystkie potrzeby fizjologiczne przed wejściem do samochodu, by zmniejszyć ryzyko wpadki wewnątrz auta. Wybiegany i zmęczony pies będzie o wiele spokojniejszy i bardziej zrelaksowany. To zmniejszy objawy choroby lokomocyjnej u psa.

Dieta, ale z dostępem do wody

Pełny żołądek mógłby dodatkowo spotęgować nudności u psa i zwiększyć ryzyko torsji. W dodatku wymiotowanie stałą treścią jest wyjątkowo nieprzyjemne dla psiaka, a i nam o wiele ciężej to posprzątać. Na wypadek sensacji żołądkowych warto też zabrać ze sobą worki na śmieci, ręczniki papierowe i coś do szybkiego zaprania tapicerki w samochodzie.

Pozwól psu znaleźć najwygodniejsze miejsce

Zwykle czworonogi lubią jeździć z przodu auta, ponieważ jest tam o wiele stabilniej. Pamiętaj, że miejsce musi być nie tylko komfortowe, ale i bezpieczne. Pies powinien podróżować w transporterze lub w szelkach przypiętych pasami. Oczywiście, nawet jeśli nie masz akcesoriów do przewozu zwierząt, a twój podopieczny wymaga konsultacji lekarskiej, powinieneś go na nią zawieźć.

Zadbaj o przyjazne otoczenie

Spraw, by pies miał miłe skojarzenia z autem. Dobrym sposobem jest rozpylenie specjalnego preparatu w aerozolu z feromonami, które mają działanie uspokajające. Część psiaków lubi mieć uchylone okna podczas podróżowania samochodem lub pociągiem. Nie powinno się również włączać zbyt głośno radia, by nie stresować pupila, co mogłoby mieć wpływ na chorobę lokomocyjną u psa.

Jedź spokojnie

Jeśli chcesz dotrzeć do celu podróży bez większych komplikacji, powinieneś zadbać o swój styl jazdy. Gwałtowne hamowanie i przyspieszanie oraz pokonywanie zakrętów z dużą prędkością może przyprawić o mdłości nawet zdrowego człowieka, nie wspominając o chorym psie. Jedź przepisowo i spokojnie, a twój podopieczny z pewnością będzie spokojniejszy.

Rób częste postoje

20 minut postoju na każde 2 godziny jazdy samochodem to bezwzględne minimum dla dorosłego psa. Jeśli podróżujesz ze szczeniakiem, najlepiej zatrzymuj się częściej. Wykorzystaj ten czas na spacer z psiakiem, by mógł odpocząć od jazdy i załatwić wszystkie potrzeby fizjologiczne. Nie zapomnij o napojeniu zwierzęcia, ale zdecydowanie go nie karm.

Nie chwal psa za przejawianie zachowań lękowych

Wiele osób widząc chorobę lokomocyjną u psa, chce go pocieszyć. Jeśli pies zaczyna przejawiać zachowania lękowe, absolutnie nie powinieneś okazywać mu zwiększonego zainteresowania, przytulać go czy brać na ręce. Będzie to dla niego sygnał, że dzieje się coś nietypowego i tylko zwiększy jego strach.

Porozmawiaj z lekarzem weterynarii

Jeśli twój pies nadal wyjątkowo źle znosi jazdę, warto udać się do lekarza weterynarii, który wskaże co najlepiej podać psu na chorobę lokomocyjną. Leki zawierające maropitant potrafią zdziałać cuda, ale mogą być stosowane jedynie doraźnie i nie zastąpią terapii behawioralnej. Pamiętaj, żeby nie podawać czworonogowi „ludzkich” leków oraz niczego, czego nie skonsultowałeś z lekarzem prowadzącym twojego podopiecznego.

Choroba lokomocyjna u psa – jak sobie z nią radzić?

Przedstawiliśmy już doraźne sposoby, z których możesz skorzystać od razu, by poprawić komfort podróży swojego czworonożnego przyjaciela. Jednak kluczem do pokonania choroby lokomocyjnej u psa jest przeprowadzenie treningu przeciwko lękom. Przyzwyczajanie psa do jazdy samochodem nie jest trudne, ale wymaga cierpliwości, czasu i oczywiście sporej ilości smakołyków. Od czego zacząć?

Buduj pozytywne skojarzenia z autem zamiast negatywnych

Jeśli twój pies za każdym razem po wejściu do samochodu ląduje w gabinecie weterynaryjnym, to normalne, że już sam jego widok go stresuje. Zacznij zabierać go w ciekawe dla niego miejsca. Doskonałym wyborem będzie spacer po lesie lub wizyta na psim placu zabaw.

Zastosuj metodę małych kroków

Najpierw wystarczy skłonić psa z chorobą lokomocyjną, by sam wsiadł do pojazdu. Gdy poczuje się w nim komfortowo, możemy zacząć od krótkich przejażdżek i stopniowo wydłużać ich czas. Oczywiście należy nagrodzić psa, kiedy jest spokojny, aby budować pozytywne skojarzenia.

Profilaktyka: Jak zapobiegać powstawaniu choroby lokomocyjnej u psa?

O wiele lepiej zapobiegać niż leczyć, dlatego pierwsze przejażdżki psa warto rozpocząć już w jego życiu szczenięcym, kiedy głowa jest chłonna niczym gąbka i z łatwością przyswaja wszystkie wzorce. Pamiętaj, żeby uważnie obserwować szczeniaka podczas podróży. Jeśli zauważysz, że pies nie może znaleźć sobie miejsca, dyszy lub zbiera mu się na wymioty, koniecznie przerwij podróż. Budując pozytywne skojarzenia z autem od pierwszych tygodni życia malucha, dbasz o to by jako dorosły pies, lubił jeździć samochodem.

Chociaż nazwa mogłaby wskazywać, że organem dotkniętym zakażeniem jest wątroba, w rzeczywistości zakaźne zapalenie wątroby jest chorobą wielonarządową. Na jej przebieg wpływa wiele różnych czynników. Niekiedy objawy są tak słabe, że nie jesteśmy w stanie ich dostrzec, podczas gdy w innym przypadku mogą rozwinąć się na tyle szybko, by pozbawić zwierzę życia w ciągu kilku godzin. Choroba Rubartha często zabija nagle i nieprzewidzianie. Dowiedz się o niej więcej, by lepiej chronić swojego pupila.

CAV-1 – patogen wywołujący zakaźne zapalenie wątroby u psa

Zakaźne zapalenie wątroby psów wywołane jest przez wirusy należące do rodziny Adenoviridae. Natomiast bezpośrednim czynnikiem etiologicznym choroby jest adenowirus psów typu 1 (w skrócie CAV-1 od Canine adenovirus 1). Charakteryzuje się jednorodnością antygenową i jest spokrewniony z adenowirusem typu 2, czyli CAV-2, który odpowiada za wywoływanie zakaźnego zapalenia tchawicy i oskrzeli.

CAV-1 jest oporny na działanie czynników fizycznych i chemicznych. Przy pokojowej temperaturze powietrza może przeżyć kilka dni, a gdy spadnie ona poniżej 4°C, okres ten wydłuża się do kilku miesięcy. Co więcej, drobnoustrój ten może przetrwać dezynfekcję formaliną, kwasami, estrami, chloroformem oraz światłem UV.

Na szczęście istnieją sposoby na jego unieszkodliwienie. Doskonale sprawdzi się dezynfekcja przy użyciu pary wodnej, ponieważ w temperaturze powyżej 50°C patogen ulega inaktywacji w ciągu 3–5 minut. W dodatku skutecznie inaktywują go takie substancje jak podchloryn sodu, wodorotlenek sodu, fenol oraz jodyna.

Które zwierzęta są narażone na zakażenie adenowirusem?

Adenowirus typu 1 wykazuje chorobotwórczość dla psów, lisów, wilków, kojotów oraz innych psowatych, a także niedźwiedziowatych. Do infekcji CAV-1 zwykle dochodzi drogą kropelkową lub pokarmową, a zakażenia nim stosunkowo często towarzyszą innym chorobom zakaźnym, między innymi parwowirozie i nosówce.

Wirus po dostaniu się do organizmu zwierzęcia zaczyna namnażać się w węzłach chłonnych i migdałkach, po czym z krwią wędruje do komórek wątroby i śródbłonka naczyń krwionośnych. Zainfekowane zwierzę może roznosić drobnoustroje chorobotwórcze nawet przez 6 miesięcy po pomyślnym zakończeniu leczenia. Znajdują się one przede wszystkim w moczu, kale, ślinie i wymiocinach. Patogen rozprzestrzenia się przez kontakt bezpośredni z zanieczyszczonymi przedmiotami lub na rękach. Zdarza się także, że jest przenoszony przez pasożyty zewnętrzne, takie jak pchły czy kleszcze.

Choroba Rubartha występuje na wszystkich szerokościach geograficznych, ale najczęściej do jej ofiar należą młode czworonogi. Niemniej jednak nieszczepione psy są wysoce narażone na zarażenie niezależnie od wieku. Podatne mogą być również osobniki starsze lub osłabione przez poważne schorzenia drobnoustrojowe.

Choroba Rubartha – objawy kliniczne

Wyróżniamy kilka postaci choroby Rubartha. Najgroźniejszą z nich jest postać nadostra, która zabija psa tak szybko, że przeważnie nawet nie dochodzi do jej rozpoznania. Opiekun podejrzewa śmierć w wyniku zatrucia i nie zgłasza się do weterynarza. Do objawów chorobowych postaci ostrej zaliczają się przede wszystkim:

• wybroczyny;
• kaszel;
• powiększone węzły chłonne;
• zapalenie migdałków i gardła;
• wymioty;
• bóle brzucha;
• biegunkę;
• wysoką gorączkę.

Zwykle objawy trwają 5–7 dni.

Postać przewlekła rozwija się, kiedy zwierzę osiągnęło jedynie częściową odporność. W większości przypadków prowadzi do rozwinięcia się przewlekłego zapalenia wątroby u psa oraz zwłóknienia wątroby. Postać oczna daje charakterystyczny objaw dla choroby Rubartha – niebieskie oko. Pojawia się obrzęk rogówki, która staje się błękitna. Może również dojść również do zapalenia błony naczyniowej oka. Bardzo rzadko mogą pojawić się objawy ze strony układu nerwowego, takie jak:

• depresja;
• dezorientacja;
• napady padaczki;
• skurcze toniczno-kloniczne;
• śpiączka.

Diagnostyka – najczęściej wykonywane badania

Chorobę Rubartha należy podejrzewać u psów niezaszczepionych, z gorączką. Postawienie odpowiedniego rozpoznania na początku infekcji nie należy do łatwych zadań, ponieważ jej przebieg zwykle jest wtedy łagodny. Często prawidłowa diagnoza jest stawiana, dopiero kiedy pojawią się charakterystycznej dla tej choroby u psów objawy. Istnieją jednak badania, które lekarz weterynarii powinien wykonać, chcąc potwierdzić infekcję.

Badanie biochemiczne, hematologiczne i molekularne krwi pozwala wykluczyć inne infekcje, które występują szczególnie u osobników pozbawionych dostępu do opieki weterynaryjnej. Są to przede wszystkim:

• anaplazmoza;
• babeszjoza;
• erlichioza.

Oczywiście przy okazji pobrania krwi zawsze wykonywana jest morfologia, która pozwoli ocenić ogólny stan pacjenta.

Badanie molekularne moczu jest zwykle „kropką nad i” w procesie diagnozowania zwierząt cierpiących na chorobę Rubartha. Dzięki wykorzystaniu techniki PCR, można jednoznacznie stwierdzić lub wykluczyć obecność materiału genetycznego adenowirusa CAV-1 w moczu chorego. Badanie USG jamy brzusznej powinno być wykonane zawsze w przypadku objawów ze strony układu pokarmowego. U osobników zainfekowanych widoczne będą zmiany struktury wątroby.

Leczenie choroby Rubartha u psa

W przypadku choroby Rubartha leczenie polega na łagodzeniu objawów, zapobieganiu wtórnym zakażeniom, a także ułatwianiu regeneracji uszkodzonych przez patogeny narządów. Duża odpowiedzialność spoczywa również na opiekunie zwierzaka, który musi zadbać o to, by pupil się nie przemęczał i nie miał kontaktu z innymi zwierzętami. Niezbędna jest również dietoterapia opierająca się na żywieniu pacjenta karmą typu hepatic, czyli przeznaczoną dla psów z osłabioną wątrobą.

Niestety wielu zakażonych psów nie udaje się uratować, szczególnie szczeniąt do 2. tygodnia życia, dla których infekcja zwykle kończy się śmiercią. Dlatego, zamiast leczyć, najlepiej jest ochronić psa przed chorobą Rubartha.

Zapobieganie chorobie Rubartha

Najskuteczniejszą formą przeciwdziałania temu schorzeniu jest zaszczepienie psów przeciwko chorobie Rubartha. Szczepionkę podaje się szczeniętom po raz pierwszy ok. 8–10 tygodnia życia oraz po raz drugi 3–4 tygodnie później. Następne wakcynacje wykonuje się co roku lub zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii.

Obecnie produkowane szczepionki kojarzone chronią młodego psa nie tylko przed zarażeniem się chorobą Rubartha, ale również kaszlem kennelowym, leptospirozą, nosówką, parwowirozą oraz koronawirozą. Wystarczą dwa zastrzyki za kilkadziesiąt złotych, by znacznie zwiększyć szanse swojego pupila na dożycie późnej starości. To jedna z najbardziej opłacalnych inwestycji, jakich możesz dokonać.

Szczepienia przeciwko wściekliźnie są obowiązkowe dla każdego psa. Większość opiekunów traktuje je jako coś oczywistego. Z jednej strony to dobrze, ponieważ szczepionka chroni zwierzę przed zachorowaniem i przeniesieniem wirusa dalej. Z drugiej jednak świadomość tego z jak groźną chorobą mamy do czynienia jest w gruncie rzeczy dosyć ograniczona. Wścieklizna u psów i innych ssaków zawsze kończy się śmiercią a schorzenie jest groźne także dla ludzi. Jakie metody profilaktyczne pozwolą się przed nią ustrzec? Przeczytaj!

Wścieklizna u psów – co to za choroba?

Wścieklizna (łac. rabies) to groźna choroba zakaźna, która powodowana jest przez wirusa z rodziny Rhabdoviridae. Występuje niemal na całym świecie, jednak najwięcej ludzi umiera z jej powodu w Indiach. W Polsce wścieklizna u psów zdarza się relatywnie rzadko ze względu na obowiązek szczepień. Trzeba jednak pamiętać, że choroba ta może dotknąć niemal każdego ssaka.

Wścieklizna jest chorobą, która dotyka ośrodkowego układu nerwowego. Jest śmiertelna, dlatego jej profilaktyka ma ogromne znaczenie.

Jak dochodzi do zakażenia wścieklizną?

Aby doszło do zarażenia wścieklizną, krew psa (lub innego ssaka) musi zetknąć się z moczem lub śliną zakażonego osobnika. Wydalanie wirusa z moczem jest bardzo niskie, dlatego możliwość zarażenia się w ten sposób jest naprawdę niewielka. Największym zagrożeniem jest ślina.

Do zakażenia najczęściej dochodzi wskutek ugryzienia. To jednak nie jedyna możliwość. Teoretycznie wirusa możesz złapać w momencie, kiedy chory pies lub kot poliże cię po skaleczonej łydce.

Inkubacja wirusa wścieklizny u zwierząt

Po wniknięciu do organizmu wirus potrzebuje czasu na wędrówkę do tkanek docelowych. W przypadku wścieklizny jest to centralny układ nerwowy i ślinianki. W zależności od gatunku i okoliczności trwa to od kilku dni do kilku miesięcy. W przypadku wścieklizny u psów od zakażenia do wystąpienia pierwszych objawów upływa około 30 dni. Tydzień to zaś zwykle czas od pierwszych objawów do śmierci.

Objawy wścieklizny u psa

Objawy kliniczne wścieklizny różnią się w zależności od postaci choroby. Występuje ona w dwóch formach:

• szałowej (od której choroba wzięła swoją nazwę);
• porażennej.

Objawy szałowej wścieklizny u psa

Wścieklizna szałowa ma trzy stadia:

• stadium zwiastunowe;
• stadium pobudzenia;
• stadium porażeń.

Jak przebiegają kolejne etapy?

1. W stadium zwiastunowym pojawiają się pierwsze zmiany w wyglądzie i zachowaniu psa. Pojawia się jadłowstręt i awersja do wody. Źrenice stają się nienaturalnie rozszerzone. Może pojawić się zez i dobrze widoczna trzecia powieka.
2. W następnej kolejności następuje stadium pobudzenia, w którym pojawiają się zachowania silnie agresywne. Charakterystyczne objawy to wówczas skłonność do atakowania ludzi i innych zwierząt, dysfonia – zwierzę wydaje nienaturalne dźwięki (jest to wiązane z deformacją mięśni krtani), dysfagia – skłonność do zjadania niejadalnych przedmiotów, a także ślinotok.
3. W ostatnim stadium objawy pobudzenia zaczynają znikać. Pojawiają się natomiast problemy z koordynacją ruchową i drgawki. Z czasem objawy neurologiczne wścieklizny u psów pogłębiają się, a ostatecznie dochodzi do porażenia mięśni oddechowych i śmierci.

Szałowa wścieklizna u psów diagnozowana jest najczęściej objawowo. Potwierdzenie medyczne da się uzyskać wyłącznie po histopatologicznym badaniu tkanki mózgowej. Próbkę można pobrać tylko od martwego zwierzęcia.

Objawy porażennej wścieklizny u psa

W przypadku wścieklizny porażennej nie dochodzi do stadium pobudzenia, a zwierzę nie jest agresywne. Od razu pojawia się stadium porażenne, czyli dochodzi do stopniowo pogłębiających się zaburzeń neurologicznych, które prowadzą do zgonu. Wścieklizna porażenna jest o wiele trudniejsza do zdiagnozowania, szczególnie na początku. Zazwyczaj lekarz weterynarii bierze pod uwagę również inne schorzenia.

Szczepienia przeciw wściekliźnie

Wścieklizna jest chorobą śmiertelną, na którą nie ma lekarstwa. Wbrew wielu mitom chorują na nią nie tylko nietoperze czy lisy. Co roku w Polsce zdarzają się przypadki chorych zwierząt, a wirus jest niebezpieczny nie tylko dla psów i kotów, lecz także dla ludzi.

Profilaktyczne działania przeciwko wściekliźnie u psów

Na szczęście, wściekliźnie u psów można zapobiegać. Wystarczy stosować szczepienia ochronne. W Polsce odpowiednia ustawa przewiduje obowiązkowe ochronne szczepienie przeciwko wściekliźnie u psów. Dotyczy to każdego czworonoga, który przynajmniej 30 dni wcześniej ukończył trzeci miesiąc życia. Pupila trzeba doszczepiać przynajmniej raz w roku.

Chociaż na większości obszarów kraju nie jest to obowiązkowe, to na wściekliznę warto zaszczepić także kota. Dawki przypominające powtarzaj tutaj co dwa-trzy lata.

Wścieklizna u psów – podsumowanie

Wścieklizna nie jest chorobą wyłącznie dzikich zwierząt. W Polsce co roku pojawiają się nowe ogniska zakażeń. Zwalczanie chorób zakaźnych jest możliwe dzięki wyszczepieniu jak największej liczby zwierząt. Wścieklizna u psów występuje relatywnie rzadko, jednak nie wolno zapominać o zagrożeniu. Pogryzienie przez chore zwierzę może poskutkować zakażeniem także u człowieka.

Wczesne wykrycie ropomacicza u psa pozwala zwiększyć szansę na wyleczenie i przeżycie zwierzęcia. Dlatego niezwykle ważne jest poznanie pierwszych symptomów choroby i szybkie zgłoszenie się do weterynarza. Oczywiście tak samo, jak w przypadku innych schorzeń, o wiele lepiej jest zapobiegać niż leczyć. Sprawdź, jak to zrobić.

Czym jest ropomacicze u psa?

Ropomacicze u psa to powszechna nazwa schorzenia znanego medykom jako zespół EPC, czyli endometritis–pyometra complex. To choroba macicy występująca u niekastrowanych suk. Polega na torbielowatym rozroście gruczołów błony śluzowej macicy, któremu najczęściej towarzyszy również stan zapalny i zakażenie bakteryjne. Za proces powstawania tego schorzenia w głównej mierze odpowiedzialne jest działanie hormonów.

Fazy cyklu płciowego u suczek

Główną przyczyną ropomacicza u psa jest działanie hormonów, dlatego do zrozumienia mechanizmu powstawania rozwijającej się w macicy choroby niezbędne jest zrozumienie cyklu płciowego u psów. Wyróżniamy jego 4 fazy:

• proestrus to czas, kiedy wargi sromowe suczki są powiększone, a z dróg rodnych wypływa krwista wydzielina. Trwa ok. 9 dni, samica w tym okresie jeszcze nie akceptuje samca;
• estrus to faza, która wraz z fazą proestrus nazywana jest cieczką. Wargi sromowe są jeszcze mocniej powiększone, a wypływ z dróg rodnych jest znacznie bardziej rozwodniony. Ten okres również trwa ok. 9 dni, a suka akceptuje podczas niego samca;
• diestrus to tzw. faza lutealna, podczas której ciałko żółte zaczyna wydzielać progesteron, który silnie wpływa na macicę. Poziom hormonów w organizmie suki jest bliski temu występującemu podczas ciąży. To okres, w którym może dojść do rozwinięcia się EPC, trwa od 60 do 70 dni;
• metestrus to okres spokoju płciowego. Na ogół trwa ok. 4 miesięcy.

Przyczyny ropomacicza u suk

W fazie lutealnej macica znajduje się pod wpływem działania progesteronu wydzielanego przez ciałko żółte. Dochodzi wtedy do rozrostu błony śluzowej macicy, która po każdej cieczce produkuje więcej wydzieliny – doskonałej pożywki do rozwoju bakterii. Właśnie dlatego ropomacicze u psa rozwija się w fazie diestrus.

Co gorsza, drogi rodne suki nie są jałowe, a najczęściej znajdowana bakterią w organie psów z ropomaciczem jest E.coli – ta sama, którą znajduje się również w psim kale. Sprawę pogarsza fakt, że wielu opiekunów niekastrowanych suk podaje im antykoncepcję hormonalną. Niestety jest to kolejny czynnik, który może zwiększyć ryzyko rozwoju ropomacicza.

Postacie ropnego zapalenia macicy u suk

Rozróżnia się dwa rodzaje zespołu EPC. Ropomacicze otwarte to takie, w którym szyjka macicy jest otwarta, a wydzielina z macicy wypływa na zewnątrz. Zwykle ma ona charakter śluzowo-krwisty lub ropny i intensywny zapach. Ta postać choroby daje bardziej optymistyczne rokowania, ponieważ zaniepokojony ropnym wypływem z dróg rodnych opiekun zwykle zgłasza się z psem do weterynarza.

Drugim rodzajem schorzenia jest ropomacicze zamknięte, podczas którego szyjka macicy jest zamknięta, a wydzielina, zamiast wydobywać się na zewnątrz, gromadzi się wewnątrz macicy. W przypadku tej postaci choroby objawy są znacznie zaostrzone, przeważnie nie obywa się również bez powikłań. Dzieje się tak, ponieważ toksyny, nie mogąc wydostać się na zewnątrz ciała, zaczynają wchłaniać się do krwi i powodować uszkodzenie narządów wewnętrznych.

Jakie są objawy ropomacicza u psa?

Pierwsze objawy zwykle pojawiają się 4–10 tygodni po zakończeniu cieczki i obejmują:

• wylizywanie okolic sromu;
• przedłużanie się cieczki;
• apatię;
• brak apetytu;
• wymioty;
• zwiększone pragnienie;
• częstsze oddawanie moczu.

Kiedy choroba jest zaawansowana, pojawia się również wyciek z pochwy, opuchlizna brzucha, odwodnienie oraz zapaść. Szczególnie w przypadku zamkniętej szyjki macicy nie będziemy mieli do czynienia z typowymi objawami klinicznymi. Dlatego niezwykle ważne jest, żeby w przypadku jakichkolwiek zmian w zachowaniu psa szybko udać się do weterynarza i zwiększyć szansę zwierzaka na pełny powrót do zdrowia.

Czy ciąża chroni przed ropomaciczem u psa? Które zwierzęta są najbardziej narażone?

Ropomacicze to choroba najczęściej występująca u suk niekastrowanych. Kastracja to najlepsza metoda zapobiegania zachorowaniu na zespół EPC. W końcu usunięty narząd nie może zostać zaatakowany przez infekcję. Zagrożenie zachorowaniem rośnie wraz z wiekiem, a jego ofiary zwykle mają między 6 a 8 lat, chociaż zdarzają się przypadki ropomacicza u dużo młodszych lub starszych psów. Ryzyko znacznie zwiększa także stosowanie antykoncepcji hormonalnej. Niestety ciąża nie chroni przed zachorowaniem, a sama w sobie jest stanem zagrażającym życiu suczki.

Rozpoznanie i diagnoza chorób macicy

Rozpoznanie ropomacicza, szczególnie kiedy nie mamy do czynienia z przypadkiem otwartej szyjki macicy, nie jest łatwym zadaniem. Lekarz weterynarii powinien zacząć od zebrania wnikliwego wywiadu. Jeśli przygotowujemy się na wizytę w gabinecie weterynarii, przypomnijmy sobie dokładnie, kiedy miała miejsce ostatnia cieczka naszej suki i od jak dawna występują objawy.

Weterynarz powinien zlecić rozszerzone badanie krwi, włączając w to morfologię i biochemię. W takim badaniu przeważnie da się zauważyć znaczne zwiększenie ilości leukocytów, podwyższenie OB, spadek czerwonych krwinek i płytek krwi, zwiększoną aktywność enzymów wątrobowych oraz podwyższenie zawartości mocznika i kreatyniny – w przypadku, gdy doszło do uszkodzenia nerek.

Badanie krwi powinno być zawsze zlecone. Jedynym odstępstwem od tej reguły jest sytuacja, w której mamy do czynienia z zaawansowaną postacią ropomacicza u psa i niezbędna jest natychmiastowa ingerencja chirurgiczna.

Badanie USG powinno być pierwszym badaniem wykonanym w przypadku podejrzenia ropomacicza. Dzięki badaniu ultrasonograficznemu można z łatwością dostrzec powiększoną macicę wypełnioną płynem. Zwykle pozwala to na ostateczne postawienie diagnozy. Innymi pomocnymi badaniami są cytologia, RTG lub waginoskopia, ale nie wykonuje się ich rutynowo.

Metody leczenia ropomacicza u psa

Leczenie ropomacicza polega na usunięciu jajników i macicy wraz z jej zawartością, czyli zabiegu kastracji. Niestety w przypadku choroby jest on o wiele bardziej ryzykowny dla suki, ponieważ w trakcie może dojść do pęknięcia macicy, a w efekcie do zapalenia otrzewnej. Dlatego przed zabiegiem należy wykonać badania laboratoryjne, które pozwolą ocenić stan ogólny pacjentki. Opieka po operacji polega na leczeniu przeciwbólowym, podawaniu antybiotyków o szerokim spektrum działania oraz leków przeciwzapalnych.

Istnieje również leczenie farmakologiczne. W głównej mierze polega ono na podawaniu preparatów mających na celu opróżnienie macicy oraz wzmocnienie błony śluzowej. Jest to rozwiązanie stosowane jedynie w przypadku suk hodowlanych. W takiej sytuacja samica powinna zostać pokryta w pierwszej cieczce po terapii i wykastrowana natychmiast po zakończeniu karmienia szczeniąt. Leczenie farmakologiczne może być stosowane jedynie doraźnie, ponieważ nie da się w ten sposób całkowicie wyleczyć ropomacicza i daje ono niemalże gwarancję nawrotu choroby w kolejnych cyklach.

Pies po usunięciu ropomacicza – jak powinna wyglądać opieka po operacji?

Pies po każdej operacji zwykle jest zdezorientowany i rozkojarzony. Pamiętaj, że twój zwierzak powinien być całkowicie wybudzony w momencie odbierania go z kliniki weterynaryjnej. Gdy narkoza będzie przestawać działać suka może odczuwać chłód i powinno się zagwarantować jej dodatkowe źródło ciepła, na przykład koc.

Jeśli czworonóg na co dzień śpi na kanapie, łóżku lub innym legowisku na podwyższeniu, jeszcze przed powrotem z gabinetu powinniśmy zorganizować mu inne posłanie na podłodze. Skakanie chwilę po operacji brzucha może skończyć się tragicznie, dlatego na czas rekonwalescencji najlepiej spać oddzielnie lub przenieść się wraz z psem na podłogę.

Przez pierwszych 12 godzin po ingerencji chirurgicznej nie powinniśmy karmić zwierzaka, ponieważ leki podane podczas operacji wciąż mogą działać i wywoływać skutki uboczne w postaci wymiotów. Poza tym przez cały czas zdrowienia niezbędna jest dokładna obserwacja suki i szybka interwencja w razie pojawienia się niepokojących objawów.

Ropomacicze u psa – objawy i choroby, których mogłoby nie być

EPC to schorzenie, któremu możemy łatwo zapobiegać i co najważniejsze z 100% pewnością. Część osób obawia się kastracji i ryzyka związanego z podaniem znieczulenia ogólnego. To naturalne, że każdy, kto troszczy się o swojego psa, będzie mieć tego typu obawy. Jednak powinny one zostać rozwiane przez lekarza, który opiekuje się pupilem. Jeśli twój weterynarz nie mówił ci o konieczności wykonania takiej operacji u niewykastrowanej suki, zdecydowanie powinieneś szukać innego specjalisty.

Część osób twierdzi, że ciąża zapobiega wystąpieniu ropomacicza u psa. Niestety nie jest to prawda. Co więcej, to stan, który już sam w sobie jest zagrożeniem życia i zdrowia każdej suki. W dodatku, jeśli nasz zwierzak nie posiada rodowodu, jego rozmnażanie jest co najmniej wątpliwe etycznie.

Niektórzy rezygnują z kastracji na rzecz antykoncepcji hormonalnej. Niestety to również ogromny błąd. Nie dość, że nie zmniejszy ryzyka zachorowania, to dodatkowo je zwiększy. Jeśli twój weterynarz poleca tę metodę, warto rozważyć rezygnację z jego usług. Nie ma żadnych wskazań przemawiających za stosowaniem antykoncepcji hormonalnej u suk.

Jeśli nie masz funduszy na pokrycie jednorazowego kosztu kastracji, możesz skorzystać z dofinansowań rządowych lub zgłosić się do jednej z fundacji zajmujących się ochroną zwierząt. Pamiętaj, że koszt tradycyjnej kastracji jest kilkukrotnie niższy od usunięcia macicy z zaawansowanym ropomaciczem, a cierpienia psa nie sposób przeliczyć na pieniądze.

Higiena jamy ustnej jest czymś oczywistym dla większości z nas. Mało kto jednak na co dzień myśli o tym, że nasze czworonogi również potrzebują profilaktyki chorób zębów i dziąseł. Niestety, zaniedbania w tym obszarze prowadzą do gromadzenia się kamienia nazębnego. Ten z kolei po jakimś czasie doprowadza do chorób przyzębia. Zapalenie dziąseł u psa to problem, który trzeba jak najszybciej zdiagnozować i rozpocząć leczenie.

Zapalenie dziąseł u psa – jakie są jego przyczyny?

W jamie ustnej psa ciągle bytują różne bakterie. Kiedy stykają się one z resztkami pokarmu, dochodzi do gromadzenia się płytki nazębnej. Jeżeli nie jest ona regularnie usuwana, twardnieje i zmienia się w kamień nazębny. Ten gruby, zwapniony i chropowaty nalot rozrasta się pod dziąsła, co w dłuższej perspektywie powoduje stan zapalny.

Niektóre rasy psów są szczególnie narażone na pojawienie się kamienia nazębnego. Często cierpią na niego jamniki i charty, a także owczarki szkockie collie oraz psy z syndromem brachycefalicznym, czyli te, które mają bardzo krótkie kufy (buldogi, pekińczyki czy boston terriery). Istnieje kilka czynniki, które znacznie zwiększają ryzyko zapalenia dziąseł u psa. Mowa tu o kwestiach, takich jak:

• budowa zgryzu – małe psy o bardzo stłoczonych zębach mają większy problem z kamieniem;
• choroby przewlekłe – przede wszystkim cukrzyca, ale także zaburzenia hormonalne;
• specyficzny skład śliny;
• błędy dietetyczne.

Objawy zapalenia przyzębia u psa

Zapalenie dziąseł u psa jest widoczne gołym okiem. Rozpoznasz je po zmianie koloru tkanek. Ten bez zmian chorobowych są gładkie i lśniące w kolorze różowym lub czarnym (u niektórych psów jest to naturalna pigmentacja). Kiedy pojawia się stan zapalny, błona śluzowa jest zaczerwieniona szczególnie w miejscu styku dziąseł z zębami. Zaniedbanie problemu (lub niedostrzeżenie go w odpowiednim czasie) prowadzi do zaostrzenia się stanu zapalnego. Wówczas dziąsła stają się opuchnięte i bardzo czerwone. Może pojawiać się krwawienie. Dochodzi do rozchwiania, a nawet wypadania zębów.

Inne symptomy zapalenia dziąseł u psa to:

• nieprzyjemny zapach z pyska;
• ślinotok,
• bolesność w okolicy zębów,
• spadek apetytu i utrata masy ciała.

Jak leczyć choroby przyzębia u psów?

Warto zaznaczyć, że nie istnieją żadne skuteczne domowe sposoby na pozbycie się chorób przyzębia u psa. Raz w tygodniu staraj się przeprowadzać kontrolę stanu jamy ustnej. Jeżeli zauważysz, że pojawiają się w niej zmiany, konieczna będzie jak najszybsza wizyta u lekarza weterynarii.

Stan zapalny zwalczany jest odpowiednio dobranym antybiotykiem. To jednak nie wszystko. Kamień nazębny musi zostać usunięty specjalnym skalarem stomatologicznym. To zabieg, który przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym. Tak jak każda narkoza niesie za sobą ryzyko, dlatego w tym przypadku bardzo ważne jest to, aby działać szybko.

Jeżeli zapalenie dziąseł u psa uczyniło duże spustoszenie w psim pysku, konieczne może być także usunięcie części uzębienia. Długotrwały stan zapalny może doprowadzić wtórnie do paradontozy.

Konsekwencje przewlekłego zapalenia dziąseł

Już pierwsze symptomy zapalenia dziąseł u psa, takie jak nieprzyjemny zapach z jamy ustnej czy zaczerwienienie błony śluzowej, powinny być powodem do wizyty u weterynarza. Niestety, problemy z zębami u psa często są ignorowane. To bardzo zła decyzja.

Zakażenia bakteryjne mogą prowadzić do bardzo poważnych konsekwencji zdrowotnych. To nie tylko nieustanny ból i dyskomfort, który utrudnia zwierzęciu jedzenie. Przy każdym przełknięciu śliny zwierzak połyka ślinę z bakteriami, które dostają się dalej do organizmu. Potencjalne konsekwencje to:

• choroby serca (m.in. zapalenie wsierdzia);
• uszkodzenie wątroby;
• zapalenie wątroby;
• uszkodzenie płuc.

Zapalenie dziąseł u psa – profilaktyka

Wszyscy wiemy, że zdecydowanie lepiej zapobiegać niż leczyć. Najlepszą profilaktyką jest szczotkowanie zębów psa. W dobrych sklepach zoologicznych dostępne są specjalne pasty dla psów i kotów, których smak jest akceptowalny dla zwierzaka. Możesz skorzystać także z wacików nasączonych specjalnym płynem oczyszczających zęby. Regularne szczotkowanie jest jednak najlepszym sposobem na usuwanie płytki nazębnej twojego psa i tym samym dbanie o stan uzębienia. Zgromadzony kamień nazębny można usunąć tylko w gabinecie weterynaryjnym, więc zdecydowanie lepszym rozwiązaniem jest profilaktyka.

Dodatkowe sposoby na ochronę dziąseł i zębów

Wbrew wielu opiniom sucha karma nie jest uniwersalnym lekiem na wszystkie problemy z zębami. Odpowiednia dieta ma jednak znaczenie. Warto ograniczyć zwierzęciu podaż węglowodanów. Wybieraj karmy bezzbożowe, pozbawione wypełniaczy, takich jak ryż czy kukurydza. W oczyszczeniu zębów pomagają także gryzaki czy żwacze. Nic jednak nie zastąpi w profilaktyce zapalenia dziąseł u psa odpowiedniej higieny jamy ustnej.

Stan zapalny dziąseł to poważny problem, z którym trzeba walczyć już od pojawienia się pierwszych objawów. Jest on konsekwencją zaniedbania higieny i pojawienia się kamienia nazębnego. Zapalenie dziąseł u psa leczy się odpowiednio dobranymi antybiotykami. Zazwyczaj konieczna jest także sanacja. Droga do zdrowych dziąseł u psa zaczyna się od codziennej higieny jamy ustnej. Ważna jest także odpowiednia dieta oraz regularne kontrole stanu jamy ustnej czworonoga u weterynarza.