Po przeprowadzce kot może czuć się zagubiony i niepewny. Daj mu czas, aby zapoznał się z nowym otoczeniem i odnalazł się w nim. Poczekaj z przekarmianiem go i daj mu czas na zaadaptowanie się do nowych warunków. Możesz również spróbować umieścić w nowym domu przedmioty, które kojarzą się z poprzednim miejscem zamieszkania, takie jak łóżko czy zabawki, aby pomóc mu się zaaklimatyzować.
Zadbaj o komfort kota
Kot potrzebuje swojego własnego miejsca, gdzie może się schować i poczuć bezpiecznie. Przygotuj mu wygodne legowisko, z którego będzie mógł obserwować otoczenie. Upewnij się, że miejsce do jedzenia jest łatwo dostępne i znajduje się w spokojnej okolicy, bez hałasu i innych czynników stresujących.
Oferuj smaczne jedzenie
Może się zdarzyć, że kot nie będzie chciał jeść, ponieważ nie lubi nowego jedzenia lub wody. Upewnij się, że woda jest świeża i czysta, a jedzenie jest atrakcyjne i smaczne dla kota. Możesz również spróbować podać mu ulubione smakołyki, aby zachęcić go do jedzenia.
Skonsultuj się z weterynarzem
Jeśli twój kot nadal nie chce jeść lub wykazuje inne objawy chorobowe, takie jak wymioty czy biegunka, skonsultuj się z weterynarzem. Mogą istnieć problemy zdrowotne, które należy rozwiązać, aby pomóc kotu w powrocie do zdrowia.
Podsumowanie
Jeśli kot nie chce jeść po przeprowadzce, warto podejść do sprawy z cierpliwością i stopniowo przyzwyczajać go do nowego otoczenia. Można spróbować zaoferować mu smaczne przysmaki, wzbogacić dietę w witaminy oraz pamiętać o dostarczaniu mu odpowiedniej ilości wody. W przypadku dłużej utrzymującej się sytuacji, warto skonsultować się z weterynarzem, który pomoże w doborze odpowiedniej diety oraz zapobiegnie poważniejszym problemom zdrowotnym u kota.
Zerwane więzadło u psa jest jednym z najczęściej zgłaszanych urazów ortopedycznych. Przyczyny tego stanu mogą być bardzo różne. Niezależnie jednak od tego, co doprowadziło do zerwania więzadła krzyżowego, wymagana jest jak najszybsza konsultacja z lekarzem weterynarii. Zbyt późne rozpoczęcie leczenia może bowiem doprowadzić do nieodwracalnych zmian, które spowodują, że czworonóg już nigdy nie powróci do pełnej sprawności fizycznej. Poznaj przyczyny urazu, dowiedz się, jak go rozpoznać i jak leczyć!
Zerwane więzadło u psa – co to oznacza?
Psy narażone są na wiele urazów w czasie codziennych, niejednokrotnie wyjątkowo intensywnych aktywności. Jednym z tych, który występuje najczęściej, jest zerwanie więzadła CCL, czyli więzadła krzyżowego przedniego znajdującego się w stawie kolanowym. Więzadło to ciągnie się od kości udowej do kości piszczelowej. Jedną z jego najważniejszych funkcji jest uniemożliwienie przeprostu kolana, czyli jego nienaturalnego wygięcia w tył. Zerwane więzadło u psa pociąga za sobą wiele komplikacji, ogranicza ruch i utrudnia codzienne funkcjonowanie.
Zerwane więzadło u psa – przyczyny
Bardzo częstą przyczyną zerwania więzadła u psa jest uraz nabyty w czasie aktywności czy wypadku. Zerwane więzadło u psa może jednak mieć również charakter zwyrodnieniowy.Szczególnie często narażone na zerwanie więzadła są psy ras dużych i olbrzymich. Niektóre rasy są predysponowane do tego typu urazów, jak np. popularny labrador retriever, owczarek niemiecki czy berneński pies pasterski. Im pies jest starszy, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia schorzenia. Zwichnięta łapa u psa to dolegliwość, której nie można bagatelizować.
Zerwane więzadło u psa – objawy
Zerwane więzadło u psa powoduje przede wszystkim duże dolegliwości bólowe i kulawiznę. Może też wystąpić obrzęk stawu kolanowego. Wyraźnie można zaobserwować, że pies kuleje i odciąża uszkodzoną kończynę, tym samym obciążając kończynę zdrową. Pies unika aktywności. Można zauważyć również, że czworonóg ma trudności np. z siadaniem i wstawaniem. Jeśli odnotujesz te objawy, nie zwlekaj z wizytą w gabinecie weterynaryjnym, bo diagnoza musi być postawiona jak najszybciej.
Zerwane więzadło u psa – konsekwencje zaniechania leczenia
Wiele psów stara się nie okazywać tego, że są ranne i zmagają się z dolegliwościami bólowymi. Jest to zachowanie naturalne, podyktowane instynktem przetrwania. W naturze ranne zwierzę jest potencjalną ofiarą i jednocześnie ciężarem oraz zagrożeniem dla swojego stada. Czworonogi niejednokrotnie więc „udają”, że nic złego się nie dzieje. Wówczas, gdy pies będzie maskował uraz, opiekun może nie zauważyć, że jest on poważny i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej.
Nawet nieznaczne utykanie może oznaczać poważny problem, dlatego nie można go ignorować. Zerwane więzadło u psa, jeśli nie zostanie zdiagnozowane i poddane leczeniu, może skutkować m.in. uszkodzeniem łąkotki, pogłębianiem się niestabilności kolana, nawracającymi stanami zapalnymi w obrębie stawu kolanowego, a także narażeniem na uraz zdrowej kończyny, która jest zbyt silnie eksploatowana.
Zerwane więzadło u psa – leczenie
Leczenie uzależnione jest od stopnia urazu i stanu ogólnego psa. Lekarz musi wykonać szereg badań, aby postawić diagnozę. Należą do nich m.in. RTG, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa. Następnie wybiera formę terapii. W przypadku mniejszych ras psów (ważących do około 10 kg) istnieje szansa na nieinwazyjne leczenie przy pomocy niesteroidowych leków przeciwzapalnych.
Czworonóg w czasie rekonwalescencji musi dużo odpoczywać. Im bardziej zostanie ograniczony ruch, tym lepiej. Nie jest to jednak proste i wymaga od opiekuna dużego wysiłku. Bywa jednak, że sama farmakoterapia nie jest wystarczająca. Wówczas zachodzi konieczność wykonania zabiegu chirurgicznego. Rekonstrukcja zerwanego więzadła u psa może odbyć się na kilka sposobów. Ostatecznie to lekarz podejmuje decyzję. W celu stabilizacji stawu niewykluczone jest zastosowanie specjalnego implantu.
Zerwane więzadło u psa – rehabilitacja
Powrót do sprawności, zwłaszcza po operacji, może trwać kilka miesięcy. Niezmiernie istotne jest to, aby postępować zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii i regularnie stawiać się na wizyty kontrolne. Pies musi stopniowo wracać do aktywności, pod pełną kontrolą, aby nie doszło do przeciążenia łapy i ponownego urazu.
Zerwane więzadło u psa – rokowania
W przypadku, gdy uraz zostanie szybko wykryty i poddany właściwej metodzie leczenia, istnieją bardzo duże szanse na powrót do pełnej czy niemal pełnej sprawności. Gorsze rokowania są w przypadku zerwania więzadła wynikającego ze zwyrodnienia oraz gdy schorzeniu temu towarzyszą inne dolegliwości.
Zerwane więzadło u psa – zapobieganie
Nie zawsze można zapobiec urazowi – szczególnie wtedy, gdy pies jest wyjątkowo aktywny i ma tendencje do „pakowania się w kłopoty”. Istnieje jednak kilka prostych zasad, które pozwolą nieco zminimalizować ryzyko schorzenia:
zbilansowana dieta – wraz z pożywieniem pies powinien otrzymywać wszelkie niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu składniki odżywcze. Zadbaj więc o wysokiej jakości karmę dostosowaną do potrzeb i wymagań pupila, aby jego organizm był zdrowy i dobrze pracował;
prawidłowa masa ciała – nadwaga i otyłość bardzo niekorzystnie wpływają na zdrowie, pociągając za sobą rozwój szeregu chorób i dolegliwości. Zbyt duża masa ciała obciąża stawy i w krótkim czasie może prowadzić do poważnych zaburzeń w ich obrębie;
umiarkowana aktywność fizyczna – aktywność nie musi, a nawet nie powinna być zbyt intensywna, bo to może prowadzić do przeciążeń, ale musi być regularna.
Pamiętaj również o kontroli i obserwacji. To podstawa, dlatego wyrób w sobie nawyk obserwacji pupila, by umieć natychmiast rozpoznać wszelkie zmiany w jego wyglądzie lub/i zachowaniu. Dzięki temu szybko zauważysz nieprawidłowości i zgłosisz się do lekarza.
Zerwane więzadło u psa to powód do jak najszybszej interwencji lekarskiej. Nie zwlekaj z wizytą, jeśli zauważysz objawy!
– Chcemy dotrzeć do osób, które są miłośnikami zwierząt. Abyśmy mogli nieść pomoc, ważne jest, by działać razem. Ważne jest zaangażowanie ludzi we wspólne zmienianie losu czworonogów na lepsze – mówi Ewa Gebert, założycielka i prezes OTOZ Animals.
Ich codzienna praca to wyjazdy na interwencje, opieka nad zwierzętami, finansowanie leczenia i zabiegów operacyjnych, a także edukowanie społeczeństwa. Są aktywni w social mediach, gdzie na profilach swoich 10 schronisk każdego dnia poszukują nowych domów dla futrzastych podopiecznych.
Źródło OTOZ Animals
Dziesiątki inspektorów i wolontariuszy codziennie daje z siebie 100%, by zmniejszyć ilość bezdomnych zwierząt w Polsce. Ich działania może wesprzeć każdy, na przykład przekazując 1,5% podatku. Dowiedz się, jak możesz pomóc, kliknij tutaj.
Rozpoczął się czas rozliczeń podatkowych, wiele organizacji zachęca do przekazywania 1,5% swojego podatku, OTOZ Animals także. Dlaczego warto przekazywać 1,5% na organizacje prozwierzęce?
– To 1,5% ratuje życie zwierząt. Dzięki tym środkom możemy zwierzęta leczyć, możemy finansować operacje, ratujące ich życie. Możemy zmieniać infrastrukturę schronisk, zakupujemy nowe budy, budujemy większe kojce, kociarnie, pomieszczenia dla zwierząt. Dofinansowujemy schroniska dla bezdomnych zwierząt. Dzięki temu funkcjonuje Rogate Ranczo, nasze przytulisko dla zwierząt gospodarskich, które całkowicie jest finansowane z 1%. Dzięki temu możemy też jeździć na interwencje i ratować okrutnie traktowane zwierzęta – odpowiada Ewa Gebert.
Źródło OTOZ Animals
Skala cierpienia zwierząt jest ogromna, lecz jest też wiele radosnych momentów, na przykład ludzie, którzy nie pozostają obojętni
Najgorsze jest, kiedy przyjeżdżamy na miejsce zgłoszenia, a okazuje się, że pies na łańcuchu już nie żyje… Tak było ostatnio w Bielsku-Białej. Niestety zgłoszenie dostaliśmy za późno. Nasze inspektorki podchodzą do pieska uwiązanego do budy i niestety jesteśmy za późno. Pies nie żyje. Prawdopodobnie zamarzł w nocy. To są najtrudniejsze interwencje.
Albo płaczący szczeniak, przywiązany grubym sznurem do budy, który w dobrym momencie zaczął skomleć. Zima, była taka interwencja, że przyjechałyśmy do innego zwierzęcia i zupełnie niespodziewanie okazało się, że jeszcze jeden pies wymaga pomocy. Maleńki szczeniak pozostawiony sam sobie na mrozie… Takie zwierzęta udaje nam się uratować. A później robimy wszystko, by znaleźć im nowe, dobre domy.
Źródło OTOZ Animals
Oprócz okrucieństwa, z którym spotykają się a co dzień, jest wiele cudownych chwil. Przede wszystkim są to momenty, w których bity kiedyś, zagłodzony, chory pies przybiera na sile i zaczyna biegać z radością. – To oczywiście też masa cudownych ludzi, którzy zgłaszają się do schronisk, aby bezdomnemu, pokrzywdzonemu psu czy kotu dać te kilka lat życia więcej, wśród ludzi, którzy otoczą go ciepłem i miłością – przyznaje założycielka Animalsów.
W ciągu ostatnich 5 lat OTOZ Animals interweniował 28 332 razy, ale uratowanych i oddanych do adopcji zwierząt było ponad 39 tysięcy! Jeżdżą ratować zwierzęta katowane, głodzone, trzymane na łańcuchu, skrajnie zaniedbane. Dzięki ich pracy wiele z nich znajduje nowe, kochające domy. Jednak by móc działać sprawniej, potrzebują wsparcia.
Ty też możesz pomóc, wystarczy, że w rozliczeniu podatkowym wpiszesz numer KRS 0000069730.
Na stronie Animalsów czeka też na Ciebie bezpłatna, najnowsza wersja programu do rozliczeń podatkowych za rok 2022 (darmowy program do rozliczeń, kliknij tu). Nie bądź obojętny, uratuj zwięrzęta, które czekają na Twoją pomoc.
Surykatka to zwierzątko żyjące na terenach pustynnych. Daje się łatwo oswoić, co wykorzystują zarówno tubylcy, jak i turyści. Mało kto jednak wie, że surykatki są doskonale zorganizowaną grupą drapieżników. Trzymanie ich w domu nie jest niemożliwe, ale najpierw trzeba się do tego dobrze przygotować. Sprawdź szczegółowe informacje o tym uroczym zwierzątku!
Podstawowe informacje
? Masa ciała
samce od 626 do 797 g, samice od 620 do 969 g
? Długość z ogonem
samce od 45 do 54 cm, samice od 45 do 51,5 cm
❤️Długość życia
do 12 lat (średnio 7 lat)
⭐️ Tryb życia
dzienny, żyją w grupach
? Pożywienie
owady, termity, węże, skorpiony, małe ssaki, korzonki, bulwy
Systematyka gatunku
Te małe ssaki są drapieżnikami z rodziny mangustowatych. Rodzaj surykatka obejmuje jeden żyjący gatunek – surykatkę szarą.
W jego obrębie wyróżnia się trzy podgatunki:
Suricatta suricatta;
Suricatta iona;
Suricatta marjoriae.
Jak wygląda surykatka?
Dorosła surykatka to niewielkie zwierzę. Dorasta do 29 cm długości bez ogona. Masa ciała nie przekracza jednego kilograma. Smukłe ciało pokryte jest miękkim futerkiem. Na wierzchu jest obfite, jasnopopielate w czarne pręgi. Od spodu ciemniejsze, a sierść jest skąpa. Ogon jest ciemnożółty, długi z czarną końcówką.
Wydłużony pysk, jasne policzki i niewielkie czarne zaokrąglone uszy dodają jej uroczego wyglądu. Surykatka ma palce zakończone długimi i ostrymi pazurami. Wokół oczu ma ciemne obwódki. Chronią jej wzrok przed słońcem, co przydaje się w pustynnym klimacie.
Tryb życia i występowanie surykatki
Surykatki prowadzą dzienny tryb życia. Mieszkają w norach lub skalnych szczelinach. Podziemne korytarze mogą kopać nawet 2 metry pod ziemią!
Życie surykatek toczy się w bliskich okolicach ich bezpiecznych kryjówek. Nigdy się od nich za bardzo nie oddalają. To płochliwe zwierzątka. Nastawione są raczej na ucieczkę. Gdy jednak surykatki muszą, to potrafią skutecznie atakować dużo większe zwierzę. Doskonale ze sobą współpracują. W tym jest ich siła.
Obszar występowania
Te niewielkie zwierzaki są bardzo popularnymi mieszkańcami zoo. W warunkach naturalnych surykatki występują tylko w Afryce Południowej.
Podgatunek suricatta spotkać można w Namibii, Botswanie i Lesotho. Surykatki iona żyją w Angoli, a marjoriae na pustyni Namib. Stado surykatek potrafi zajmować to samo terytorium przez wiele pokoleń. Przenoszą się tylko z powodu braku pokarmu.
Niewiele osób wie, że w rodzimych krajach trzymane są do zwalczania gryzoni, podobnie jak koty w Europie do łapania myszy i szczurów.
Grupa osobnicza i rozmnażanie surykatki
Wyglądają niepozornie, ale tak naprawdę surykatki są świetnie zorganizowane. Żyją w grupach do 30 osobników. Mają bardzo dobrze rozwinięte zachowania socjalne. Wspólnie polują, bronią się przed drapieżnikami i opiekują się potomstwem. Średnia długość życia wynosi 7 lat. Zdarza się, że surykatka osiąga nawet 12 lat.
Dzieci surykatki
Surykatki w naturze mogą rodzić o każdej porze roku. Zwykle jednak młode surykatki przychodzą na świat od sierpnia do marca. Ciąża trwa 11 tygodni. Mioty nie są zbyt liczne. Surykatki rodzą od 2 do 4 młodych. Karmienie mlekiem trwa 10 tygodni.
Co istotne, tylko samice dominujące się rozmnażają. Reszta pomaga w opiece i wychowywaniu, a nawet karmieniu. Samice pomagające potrafią bowiem mieć laktację!
System alarmowy
Niezależnie od tego, co robią surykatki, zawsze przynajmniej jeden samiec pełni rolę strażnika. Obserwuje wtedy otoczenie, nieustannie wydając ciche piski. Oznaczają one, że jest na posterunku. W razie niebezpieczeństwa podnosi głośny alarm. Co ciekawe, inaczej ostrzega przed wrogiem z powietrza, a inaczej przed zagrożeniem z lądu. Członkowie stada mogą w ten sposób odpowiednio wcześnie zareagować.
Surykatka szara – pożywienie
Surykatki są wszystkożerne. Podstawą ich żywienia są bezkręgowce, takie jak chrząszcze, termity i poczwarki motyli. Chętnie urozmaicają sobie dietę na przykład jaszczurkami, wężami i pająkami. Nie pogardzą też jajami i drobnymi ssakami.
Żywią się również dzikimi melonami i innymi korzonkami i bulwami. Dzięki temu surykatki potrafią wiele miesięcy przeżyć bez wody!
Szkoła łowiecka
Surykatki mają podwyższoną odporność na jad niektórych węży i skorpionów. Mimo tego dorosłe surykatki uczą najmłodszych, jak obchodzić się z groźnym pożywieniem. Mówi się, że jest to zorganizowana szkoła łowiecka. Nauka ma przemyślane etapy, które pomagają maluchom zdobywać po kolei umiejętności.
Na początku dzieciaki dostają martwe zwierzę. Kolejnym krokiem jest podawanie im żywego, ale nieuzbrojonego zwierzęcia. Może to być na przykład skorpion pozbawiony kolca jadowego. Dopiero po takim przygotowaniu maluszki spotykają się z niebezpieczną ofiarą, taką jak żywy skorpion z kolcem jadowym.
Hodowla surykatki w domu
Surykatka nie jest gatunkiem zagrożonym. Zgodnie z prawem można ją hodować w domu. Trzeba jednak pamiętać o tym, jakie warunki należy zapewnić surykatce, aby cieszyła się zdrowiem i długim życiem.
Od Redakcji
Moda na trzymanie w domu zwierząt egzotycznych jest bardzo zmienna. Należy zawsze rozważyć, czy biorąc pod swój dach gatunek rzadko spotykany w roli typowego domowego pupila będziesz w stanie zapewnić mu odpowiednie warunki do życia i rozwoju. Zwróć uwagę na długość jego życia, potrzeby żywieniowe oraz wielkość wybiegu.
Najważniejsza, o czym często zapominają opiekunowie, jest jej stadność. Surykatka potrzebuje innych członków grupy do szczęśliwego życia. W warunkach naturalnych jest to minimalnie 11 osobników! Potrzebny będzie też odpowiednio duży i ogrzewany wybieg. Najlepiej, gdyby miał różne poziomy i umożliwiał kopanie norek, jednak musi być zabezpieczony przed podkopami. Ważne są także drapaki do ścierania pazurków.
Surykatka – ciekawostki
Na Uniwersytecie w Cambridge dowiedziono, że surykatki tworzą tradycje. Przekazują sobie z pokolenia na pokolenie sposoby zdobywania pożywienia i budowania nor.
Czarne prążki na futerkach u każdej surykatki układają się nieco inaczej. Dzięki temu nie ma dwóch identycznych!
Surykatki nie magazynują tkanki tłuszczowej. Z tego powodu muszą codziennie żerować.
Ciemny brzuszek u surykatki działa jak kolektor. Zwierzątka wystawiają je na słońce, gromadząc ciepło. W ten sposób zbierają energię potrzebną do wybudzenia się po zimnej pustynnej nocy.
Surykatka to niezwykle ciekawy afrykański zwierzak. Żyjąc w grupach liczących co najmniej kilkanaście osobników nauczyła się fantastycznie współpracować. Żywi się głównie owadami. Znana jest z doskonałego radzenia sobie z jadowitymi ofiarami. Mimo płochliwości można ją stosunkowo prosto oswoić. Zanim postanowisz zająć się hodowlą surykatek, warto zastanowić się, czy jesteś w stanie zapewnić im warunki zbliżone do tych w naturze!
Fretki są bardzo sympatycznymi stworzonkami, coraz częściej wybieranymi na domowych pupili. Odpowiednio wychowane są spokojne, łagodne i towarzyskie. To też zwierzęta niesamowicie inteligentne, które z powodzeniem można nauczyć wielu komend i sztuczek. Ich opiekunowie, obrazowo i żartobliwie opisując charakter fretki, twierdzą, iż stworzonka te są swego rodzaju połączeniem psa i kota. Ile żyją fretki? Jak należy z nimi postępować? Poznaj najważniejsze informacje o tych ssakach!
Ile żyją fretki domowe?
Fretki to zwierzęta domowe, których udomowienie nastąpiło prawdopodobnie już w czasach starożytnych. Są one niedużych rozmiarów ssakami drapieżnymi, stanowiącymi udomowioną formę tchórza stepowego bądź zwyczajnego. Ile żyją fretki? Podobnie jak ich dzicy krewni, fretki domowe żyją przeciętnie od 5 do 10 lat, choć przypadki np. 15-letnich fretek wcale nie należą do rzadkości. Średnia długość życia fretki i to, w jakiej kondycji fizycznej i psychicznej zwierzę pozostaje, w dużej mierze zależy od opiekuna. Od tego, jakie warunki do życia stworzy swojemu podopiecznemu, jaką dietę i aktywności mu zapewni, czy zadba o opiekę medyczną etc.
Fretka – jak zająć się tym drapieżnikiem?
Fretka jest ssakiem drapieżnym, należącym do rodziny łasicowatych. Wiesz już, ile żyją fretki, ale niezmiernie ważne jest, jak to życie powinno wyglądać. Fretka to mięsożerca, który chętnie żywi się m.in. gryzoniami, płazami, owadami i małymi ptakami. Oczywiście istnieje również możliwość zakupu gotowej karmy mokrej bądź suchej i rozmaitych smakołyków dla fretek w sklepie zoologicznym. Dietę warto wzbogacać surowym mięsem.
Choć fretka jest zwierzątkiem bardzo towarzyskim, powinna mieć swoją klatkę, w której będzie mogła bezpiecznie przebywać w czasie nieobecności opiekuna. Warto to zrobić, by nie narazić jej na niebezpieczeństwo, gdyż jest ona niesamowicie ciekawa otoczenia i wszędobylska. W trakcie swoich „podróży” po domu mogłaby sobie zrobić krzywdę.
Od Redakcji
Nad każdym zwierzęciem należy sprawować nadzór, jednak w przypadku fretki mnogość pomysłów tego zwierzaka może przerosnąć niejednego opiekuna. Bardzo ważne jest dokładne przeanalizowanie potencjalnych zagrożeń w pomieszczeniach, do których zwierzę ma dostęp.
Czy trzeba mieć pozwolenie na zakup fretki?
Nie, w Polsce zezwolenie na posiadanie fretki nie jest konieczne. W wielu krajach na świecie jest ono jednak niezbędne, a w niektórych miejscach hodowla domowa jest zabroniona. Fretek nie można było trzymać w domu w Stanach Zjednoczonych jeszcze w latach 90. ubiegłego wieku. Do teraz w niektórych stanach i miastach posiadanie fretki jest nielegalne. Fretek jako pupili domowych nie można trzymać także np. w Portugalii.
Ile kosztuje fretka?
Wiesz już, jak długo żyją fretki, a ile kosztuje to zwierzątko? Cena tego przyjaznego zwierzaka uzależniona jest od wielu czynników, m.in.:
wieku zwierzęcia;
miejsca zakupu (hodowla, sklep);
umaszczenia.
Cena fretki może się wahać od około 300 zł do nawet 1000 zł.
Jeśli podobają ci się te urocze zwinne ssaki, ale do tej pory nie było ci dane mieć z nimi do czynienia, zanim nabędziesz zwierzątko, dowiedz się nie tylko tego, ile kosztuje i ile żyje fretka, ale o wiele więcej. Szczególną uwagę zwróć na jej potrzeby żywieniowe, warunki życia, jakie musisz zapewnić, a także jak bawić się ze swoim zwierzakiem i spędzać z nim czas, aby był szczęśliwy!
Koty to bardzo intrygujące stworzenia. Repertuar ich zachowań jest niezwykle bogaty, choć nie zawsze zrozumiały dla ich opiekunów. Jednym z nich jest np. bicie łapą. Wielu właścicieli nie wie, co ono oznacza. Niektórzy zastanawiają się, czy przypadkiem ich pupil nie przejawia zachowań agresywnych i czy w związku z tym nie wymaga pomocy specjalisty. Dlaczego kot bije łapą? Jest to normalne, czy wskazuje na poważne problemy? Poznaj fakty i lepiej zrozum swojego kota!
Dlaczego kot bije łapą? Nieporozumienie międzygatunkowe
Wielu opiekunów kotów uważa, że takie zachowania zwierzęcia jak bicie łapą, syczenie, gryzienie czy drapanie od razu oznacza, że kot jest agresywny i niebezpieczny. Co za tym idzie, wymaga pomocy specjalisty takiego jak lekarz weterynarii, a może nawet behawiorysta zwierzęcy, bo w przeciwnym wypadku niepożądane zachowania pupila będą się pogłębiać. Nie zawsze i nie do końca jest to prawdą. Owszem, zachowania te mogą stanowić (bo nie zawsze stanowią!) część komunikacji agresywnej, ale nie zawsze świadczą o tym, że kotu coś dolega i wymaga terapii. Często tak naprawdę jedynym problemem kota jest… człowiek! A dokładniej rzecz ujmując – jego niezrozumienie kociej mowy ciała. Dlaczego kot bije łapą, jeśli nie jest agresywny?
Dlaczego kot bije łapą? Próba zwrócenia na siebie uwagi
Każdy opiekun kota na pewno wielokrotnie doświadczył sytuacji, gdy mruczek, znudzony i stęskniony po wielu godzinach nieobecności człowieka, próbował zwracać na siebie uwagę na różne sposoby, zachęcając do interakcji, pieszczot i zabawy. Jednym ze sposobów jest właśnie bicie łapą, często po rękach lub po twarzy. Zazwyczaj jest to uderzanie „miękką” łapą, czyli bez pazurów, które ma na celu zwrócenie na siebie uwagi, a nie zrobienie krzywdy. Wiesz już, dlaczego kot bije łapą, gdy długo cię nie ma. Jakie są inne powody? Czytaj dalej!
Dlaczego kot bije łapą? Dyskomfort
Właściciele mruczków dobrze znają również takie sytuacje, gdy kot wskakuje na kolana, miauczy, wręcz natarczywie domaga się dotyku opiekuna, głaskania, a po chwili uderza łapą rękę (często z wysuniętymi pazurkami), niejednokrotnie próbując też przy tym ugryźć. Czy to oznacza agresję ze strony kotka? Niekoniecznie. Dlaczego kot bije łapą? Kociak może w ten sposób próbować zakomunikować, że to, jak go głaszczesz, nie jest dla niego komfortowe. Co więcej, zapewne wcześniej już wysyłał pewne sygnały świadczące o dyskomforcie (jak np. machanie ogonem, kładzenie uszu, stroszenie futra), ale być może były one na tyle subtelne, że zostały przez ciebie zignorowane.
Dlaczego kot bije łapą? Obrona
Jeśli twój pupil poczuje się zagrożony, może zarówno syczeć, parskać, próbować gryźć, drapać i właśnie bić łapą „intruza”, którego się obawia, aby go odstraszyć i tym samym zażegnać niebezpieczeństwo. Niezależnie od tego, czy będzie to człowiek, pies, inny kot czy np. jakieś urządzenie wydające głośne, niepokojące dźwięki. Błędem jest stwierdzenie, że kot, który to robi, to agresywny kot. Nie, to kot, który się boi i ma prawo się bronić! Problem pojawia się wówczas, gdy kot próbuje od siebie odsunąć osoby z najbliższego otoczenia. Dlaczego kot bije łapą? Może to oznaczać, że relacje z domownikami nie są oparte na zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa. To sytuacja, która wymaga podjęcia działań w celu naprawy owych relacji!
Od Redakcji
Jeśli nie radzisz sobie z pupilem, najlepszym rozwiązaniem będzie zwrócenie się o pomoc do doświadczonego behawiorysty. Wcześniej jednak warto wykonać zwierzakowi podstawowe badania, by wykluczyć podłoże bólowe.
Dlaczego kot bije łapą? Ciekawość i ostrożność
Koty to bardzo ciekawe otaczającego je świata stworzenia. Uwielbiają eksplorować teren, ale są przy tym niezwykle czujne i ostrożne. Chcąc sprawdzić napotkany na swojej drodze przedmiot, koty zazwyczaj ostrożnie trącają go łapą. Wówczas wcale nie jest to atak. To zachowanie zupełnie naturalne.
Co zrobić, gdy kot bije łapą?
Wiesz już, dlaczego kot bije łapą, ale co z tym zrobić? Wszystko zależy tak naprawdę od kontekstu. Obserwuj zatem pupila, by ustalić, jaka jest przyczyna takiego zachowania. Kiedy to robi, kogo lub co bije, jakie inne zachowania temu towarzyszą, czy jest przy tym np. wystraszony, zestresowany czy zdenerwowany. Jeśli sytuacja powtarza się często, kot jest niespokojny, atakuje cię notorycznie, robiąc przy tym krzywdę, skontaktuj się ze specjalistą, który pomoże ustalić przyczynę i wyeliminować ją.
Częstym powodem omawianego zachowania są m.in. brak prawidłowej socjalizacji, niewłaściwe wychowywanie kociaka, niezaspokojenie podstawowych potrzeb (np. zła dieta, brak drapaka czy wygodnego miejsca do odpoczynku). Przyjrzyj się swojemu kotu, spróbuj naprawić błędy, aby zapewnić mu spokój i komfort.
Istnieje wiele teorii na temat tego, kogo pies uważa za pana. Niektórzy twierdzą, że piesek sam wybiera sobie „przywódcę stada”. Inni sądzą, że panem staje się ten, kto rządzi psem twardą ręką lub/i spędza z nim najwięcej czasu. Ponadto istnieją głosy, że pies powinien na równi wykonywać polecenia wszystkich członków rodziny, w której żyje. Jaka jest prawda? Dowiedz się więcej, by nie wpaść w pułapkę przestarzałych poglądów i dawno obalonych mitów!
Kogo pies uważa za pana? Czy w ogóle to robi?
Wiele osób, nie mając wystarczającej wiedzy w tym zakresie, wciąż powiela nieprawdziwe, przestarzałe i obalone(!) teorie na temat wychowania psów i relacji, jakie powinny istnieć między psem i człowiekiem. W kwestii tego, kogo pies uważa za pana, prym wiedzie oczywiście słynna teoria dominacji, która – ujmując rzecz w dużym skrócie – wskazuje, że wszelkie niepożądane zachowania wynikają z tego, iż pies:
buntuje się przeciwko człowiekowi;
chce go złamać i zdominować;
chce przejąć władzę w psio-ludzkim stadzie i tym samym stać się tzw. „samcem alfa”.
Teoria dominacji jest błędna i zwyczajnie nie działa. Co więcej, wycofał się z niej sam jej twórca i wielu badaczy, którzy przez lata ją popierali. Jej podstawowe słabe strony to m.in. fakt, że:
psy są zwierzętami społecznymi, a nie stadnymi;
psy nie tworzą z człowiekiem stada, ale grupę społeczną, nie obowiązuje tu hierarchia taka, jak większość ludzi przypuszcza;
choć psy pochodzą od wilków, nie są wilkami, poza tym struktura społeczna wilczego stada również nie jest taka, jak powszechnie się uważa (twórca pojęcia „para alfa” wycofał się z niego i zaproponował, aby zastąpić je pojęciem „para rodzicielska”);
psy nie próbują przejąć kontroli nad człowiekiem (zdominować go) i stać się „osobnikami alfa”, bo wówczas stałyby się odpowiedzialne za swoje „psio-ludzkie stado”;
zwierzęta w naturze walczą o dominację (zupełnie inaczej pojmowaną niż dominacja w świecie ludzkim!) po to, aby się rozmnażać, dbają w ten sposób o przetrwanie gatunku i przekazanie genów.
Szczególnie jaskrawym argumentem przemawiającym za tym, że pies wcale nie dąży do dominacji człowieka i zostania przywódcą stada jest ostatni z wymienionych punktów. Pies wie, że człowiek nie jest psem i w żadnym wypadku nie planuje się z nim rozmnażać! Ale co dalej? Już nie musisz zastanawiać się nad tym, kogo pies uważa za pana. Skoro teoria dominacji jest obalona i człowiek nie jest dla psa „panem” i „przywódcą stada”, to kim jest? Jak zatem powinny wyglądać relacje na linii pies-człowiek?
Jeśli nie pan i przywódca to kto?
Nie jest ci po drodze z tak chętnie powielaną teorią dominacji? Kochasz swojego psiaka, traktujesz go jak członka rodziny, najlepszego przyjaciela i wcale nie chcesz go dominować? Nie interesuje cię, kogo pies uważa za pana? Mamy doskonałą wiadomość – to świetnie, bo wcale nie musisz tego robić i nad niczym się zastanawiać! Zarówno tobie, jak i twojemu czworonogowi będzie żyło się znacznie lepiej, w zgodzie i harmonii, gdy nie będziecie toczyć nieustannej „walki o dominację w stadzie”. Zamiast być panem i przywódcą, stań się dobrym, świadomym i odpowiedzialnym liderem. Z powodzeniem możesz też nazywać się autorytetem i przewodnikiem.
Od Redakcji
Opiekun świadomy poprawnej relacji ze swoim psem poradzi sobie z jego wychowaniem lub na czas zasięgnie pomocy specjalisty. Wątpliwości są naturalne! Przekonanie, że przeczytanie jednej książki, przejście jednego kursu lub posiadanie jednego psa sprawia, że wie się wszystko na temat czworonogów, jest błędne i krótkowzroczne.
Pies, który będzie ci ufał, będzie czuł się przy tobie bezpiecznie, zechce za tobą podążać. Nie potrzebujesz do tego żadnej dominacji, siły i przemocy! Wychowuj swojego pupila, prowadź szkolenie, bądź liderem konsekwentnym i wymagającym, ale jednocześnie sprawiedliwym i rozsądnym. Zaspokajaj potrzeby (nie zachcianki!) swojego podopiecznego, zwracaj uwagę na jego wymagania, możliwości i ograniczenia.
Kogo powinien słuchać pies?
To, że pies powinien być posłuszny i przestrzegać określonych zasad, nie ulega wątpliwości. Dlatego, zamiast zastanawiać się, kogo pies uważa za pana, postaw na naukę podstaw posłuszeństwa i zaangażuj w nią wszystkich członków rodziny. Co istotne, każdy domownik powinien być konsekwentny i przestrzegać ustalonych zasad, aby nie mieszać psu w głowie. Twój psi przyjaciel musi znać podstawowe komendy, jak np. siad, waruj, zostaw, do mnie itp. Polecenia te są bardzo przydatne w codziennym życiu i pozwalają uniknąć wielu przykrych sytuacji.
Wiesz już, że nie musisz zastanawiać się nad tym, kogo pies uważa za pana. Postaraj się stworzyć ze swoim pupilem szczęśliwą relację opartą na zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa, a z pewnością nie pożałujesz tej decyzji!
W wyprawce dla psa powinno znaleźć się podstawowe wyposażenie na początek wspólnego życia razem. Kupno lub adopcja psa? Niezależnie od tego, jaką podjąłeś decyzję, zestaw startowy będzie dosyć podobny. Na co zwrócić uwagę, kompletując wyprawkę? Sprawdź!
Czy wyprawka dla psa jest obowiązkowa?
Bez wyprawki teoretycznie można sobie poradzić. Zdecydowanie lepiej kupić najpotrzebniejsze rzeczy. Z pewnością nie chcesz zniszczonych kapci lub poduszek, bo czworonóg nie miał odpowiedniego gryzaka, prawda? Wyprawka dla psa zawiera niezbędne akcesoria, choćby takie, jak miski czy smycz. Jeśli kupujesz szczenię z hodowli, dobrym wyborem będzie rozmowa z hodowcą. Z pewnością doradzi ci, co warto kupić. W końcu jemu też zależy na szczęśliwym starcie pieska. Wielu hodowców samodzielnie kompletuje wyprawki dla szczeniaków. Wydaje je nowemu opiekunowi w momencie przekazania pieska.
Czego potrzebuje pies?
Konieczność skompletowania psiej wyprawki wynika z potrzeb psów. Wszystkie te zwierzaki potrzebują:
zbilansowanej karmy;
stałego dostępu do wody;
spacerów;
miejsca do odpoczynku – wygodnego legowiska;
rozrywki – zabawki i gryzaki;
wychowania i odpowiedniego zajęcia;
niezbędnych zabiegów pielęgnacyjnych;
opieki weterynaryjnej.
Opiekę weterynaryjną należy pozostawić specjalistom. Całą resztę powinniśmy zapewnić psu we własnym zakresie.
Wyprawka dla szczeniaka – zestaw startowy
O czym nie można zapomnieć, kompletując wyprawkę dla szczeniaka lub dorosłego psiaka ze schroniska? Oto lista prawdziwych must have:
dobrej jakości karma (w przypadku szczeniaka karma dla szczeniąt);
miski na jedzenie i wodę;
obroża lub szelki oraz smycz;
adresówka;
woreczki na odchody;
posłanie;
gryzaki i zabawki dla psa;
zdrowe przysmaki;
dopasowane do sierści szczotka i grzebień;
cążki do pazurów;
pas samochodowy lub transporter do bezpiecznego przewożenia psa autem.
Wybór karmy – jak zadbać o rosnące szczenię?
Przy wyborze karmy kieruj się jej dobrym składem. Nieoceniona jest często wiedza hodowcy. W wyprawce dla psa z hodowli często można znaleźć opakowanie karmy, którą był dotąd żywiony. Jeśli zmieniasz psu karmę, pamiętaj, by nową wprowadzać stopniowo. Mieszaj niewielkie porcje z tą, którą jadł dotychczas i z czasem zwiększaj jej ilość kosztem poprzedniej. Karma dla rosnącego psa ma ogromny wpływ na jego rozwój. Postaw na produkt wysokiej jakości, bez zbóż i wypełniaczy. Dobrym wyborem może być np. Carnilove Puppy Salmon & Turkey.
Szczenięta, szczególnie ras dużych, ale nie tylko, wymagają wyjątkowej troski. Z powodu szybkiego wzrostu i rozmiaru, jaki osiągają, są narażone na kłopoty ze stawami. Warto zadbać o ich odpowiednią suplementację. Produkty zawierające chondroitynę i glukozaminę, jak choćby Canvit Chondro, sprawdzą się tu idealnie.
Lada dzień w twoim domu pojawi się nowy domownik? Dobrze się do tego przygotuj! Na szczęście kupowanie wyprawki dla psa jest przyjemne, choć wiąże się z niemałymi wydatkami. Warto jednak je ponieść, by zapewnić psiakowi komfort w nowym miejscu.
Jak informuje Azan, który jest głównym dystrybutorem marki Brit, firma właśnie nawiązała współpracę z Krystyną Czubówną. Ciepły głos lektorki będzie można usłyszeć w spotach emitowanych w radiu oraz telewizji.
Karmy Brit – czytała Krystyna Czubówna
Krystyna Czubówna użyczy nie tylko swojego głosu, ale również wizerunku. Pojawi się on w kanałach społecznościowych marki Brit. Jak zaznacza sama lektorka, z przyjemnością zgodziła się na tę współpracę, ponieważ jest wielką miłośniczką zwierząt:
– Czworonogi były zawsze częścią naszej rodziny, w tej chwili moja córka opiekuje się dwoma psami – chińskim grzywaczem powder puff oraz owczarkiem australijskim. To właśnie ona utwierdziła mnie w przekonaniu, że produkty marki Brit są godne polecenia oraz odznaczają się znakomitą jakością. Jestem niezwykle ciekawa naszej dalszej współpracy, która zapowiada się interesująco! – mówiła Czubówna.
Premiera materiałów przygotowanych wspólnie z Krystyną Czubówną będzie miała miejsce w najbliższym czasie.
Kim jest Krystyna Czubówna?
Głos Krystyny Czubówny powinien być kojarzony przez wiele osób. Rozpoczęła ona swoją karierę jeszcze w latach 70. Związała się wtedy z redakcjami radiowymi, gdzie pracowała jako spikerka. Tworzyła też słuchowiska oraz programy muzyczne i publicystyczne. Później trafiła do telewizji – przez wiele lat była prezenterką Panoramy.
Jednocześnie Czubówna rozwijała swoją karierę lektorki. Kojarzona była głównie jako narratorka filmów przyrodniczych. Obecnie skupia się na zawodowym czytaniu – nagrywa audiobooki, jest narratorką i lektorką filmów, zdarza się jej również użyczać swojego głosu do dubbingu.
Głos Krystyny Czubówny często można usłyszeć także w reklamach. Najnowszą jej współpracą jest ta, którą nawiązała z marką Brit.
Orangutan jest charakterystyczną małpą głównie z uwagi na rozmiar oraz pomarańczowe futro. Należy do nadrodziny małp człekokształtnych, rodziny człowiekowatych (Hominidae). Obecnie na całym świecie trwają programy, które mają uchronić orangutany przed całkowitym wyginięciem. Poznaj bliżej te zwierzęta i sprawdź, dlaczego są uznawane za tak wyjątkowe.
Podstawowe informacje
? Masa ciała
samice od 30 do 45 kg, samce od 30 do 85 kg
? Długość z ogonem
samice od 68 do 85 cm, samce od 94 do 99 cm
? Wysokość
od 1,2 do 1,8 m
❤️Długość życia
do 40 lat na wolności, do ponad 60 lat w niewoli
⭐️ Tryb życia
dzienny, częściowo samotniczy (samce), częściowo rodzinny (samice)
? Pożywienie
owady, termity, liście drzew, owoce, jaja ptaków
? Szybkość
do 6,8 km/h
Systematyka gatunku
Mianem orangutana określa się rodzaj ssaka z rodziny orangowatych (Ponginae). Do niego zalicza się obecnie trzy gatunki:
orangutan borneański (Pongo pygmaeus);
orangutan sumatrzański (Pongo abelii);
orangutan tapanulijski (Pongo tapanuliensis).
Pierwszy z nich dzieli się dodatkowo na trzy podgatunki, zależnie od obszaru występowania:
orangutan borneański – Zachodnie Borneo;
orangutan rudy – Sarawak i północno-wschodnie Borneo;
orangutan jednobarwny – Borneo Środkowe i indonezyjska, południowa część Borneo Zachodniego.
Opis wyglądu orangutana
Orangutan jest dużą małpą człekokształtną o znacznym dymorfizmie płciowym, co oznacza, że dojrzałe samce są znacznie większe od samic. Wyróżnia się długimi rękami i nieproporcjonalnie krótkim nogami. Jego ciało porastają długie włosy, zazwyczaj w odcieniach czerwieni. Twarze orangutanów są nagie, z wyjątkiem orangutanów sumatrzańskich, które mają długie włosy.
U samców występuje podział zwany bimorfizmem. Obejmuje on:
samce dominujące – z talerzami policzkowymi, pierwsze w kolejce do rozmnażania i mające duże rewiry;
samce podporządkowane – bez talerzy policzkowych.
Tryb życia i zasięg występowania orangutana
Orangutany z zasady większość czasu spędzają na drzewach, przebywając w ich koronach. Samce wiodą samotniczy tryb życia i mają duże rewiry. Samice mogą żyć samotnie lub w grupach rodzinnych. Prowadzą dzienny tryb życia.
Obszar występowania
Wszystkie populacje orangutanów żyją na obszarze Borneo i Sumatry. Przebywają przede wszystkim w lasach deszczowych, których ekosystem odpowiada ich potrzebom. Na innych terenach spotykane są głównie w ZOO.
Grupa osobnicza i rozmnażanie orangutana
Dzikie orangutany nie łączą się na stałe w pary. Każdy samiec na odrębny rewir i pierwszeństwo w dostępie do samic, które żyją w nim na mniejszych terytoriach. Po około 10. roku życia zwierzęta przystępują do rozmnażania. Po zapłodnieniu ciąża rozwija się nawet do 270 dni i kończy się narodzinami zazwyczaj pojedynczego młodego. Dziko żyjące orangutany, wyłącznie samice, opiekują się potomstwem nawet przez 8 lat. W takiej sytuacji żyją zwykle w grupach rodzinnych.
Orangutan – pożywienie
Orangutany są małpami, które opanowały posługiwanie się narzędziami w celu zdobywaniapożywienia. Z tego powodu jedzą nie tylko liście czy owoce, ale również m.in. owady i termity. Często podjadają jaja ptaków wprost z gniazd.
Status ochrony orangutana
Według IUCN każdy gatunek orangutana jest krytycznie zagrożony wyginięciem. Zagrożenie dla tych zwierząt stanowią:
deforestacja, w tym wypalanie i wyrąb lasów;
kradzieże młodych na handel, przy zabijaniu ich matek;
działania górnicze prowadzone na obszarze siedlisk;
usuwanie siedlisk na rzecz plantacji olejowca gwinejskiego do uzyskiwania oleju palmowego;
polowania na zwierzęta dla uzyskania mięsa;
usuwanie osobników z obszarów zaludnionych – orangutany są zabijane m.in. na obszarach upraw;
budowa dróg i nowych osad, często nielegalna.
Obecnie tak określa się kolejne populacje orangutanów dzikich i żyjących w niewoli w ramach programów ochrony przyrody:
orangutan sumatrzański – ok. 7000 osobników;
orangutan borneański – do 104 000 osobników;
orangutan tapanuli – ok. 800 osobników.
Wiele organizacji zaangażowanych jest w programy ochrony orangutanów. Mowa m.in. o centrum rehabilitacji Sabah, Orangutan Survival Foundation czy działaniach prowadzonych w obszarze Batang Toru, gdzie projekt elektrowni wodnej zagraża siedlisku tych zwierząt.
Orangutan – ciekawostki
Naukowcy zauważyli, że dziko żyjące orangutany świadomie pojawiają się w ośrodkach dla osieroconych młodych i wchodzą z nimi w interakcje. To może zwiększać szanse sierot na powrót do natury.
Orangutany należą do najprzyjaźniejszych i najmniej agresywnych małp, zarówno w obrębie gatunku, jak i w stosunku do innych zwierząt oraz człowieka.
Duże rewiry mają wyłącznie dominujące samce. Na posiadanym terenie przyzywają samice charakterystycznym głosem, gdy przychodzi pora godów.
Orangutany należą do największych małp prowadzących nadrzewny tryb życia. W koronach drzew poruszają się dzięki brachiacji.
Orangutan zamieszkuje przede wszystkim lasy tropikalne. Każdy jest zagrożonym gatunkiem, a według specjalistów w przyszłości populacja tych zwierząt będzie stale spadać. Z tego powodu ważne jest, aby podejmować działania mające na celu ocalenie ich w naturalnych siedliskach. Bardzo często jest to utrudniane przez lokalną ludność i władze, które prowadzą nielegalne działania również na obszarach parków narodowych.
Zastanawiasz się, ile śpi 8-tygodniowy szczeniak, bo obawiasz się, że twój podopieczny spędza za mało lub za dużo czasu na drzemkach? Nie jest zaskakujące, że szczenięta śpią zdecydowanie dłużej niż dorosłe psy. Bez względu na to, czy jesteś opiekunem owczarka niemieckiego, bernardyna, yorka czy maltańczyka, maluch potrzebuje regularnego i zdrowego snu do tego, aby mógł się prawidłowo rozwijać. Ile ten sen powinien trwać? Jak zapewnić pupilowi możliwość spokojnego odpoczynku? Dowiedz się!
Ile śpi 8-tygodniowe szczenię?
Szczenię trafia do nowego domu najczęściej pomiędzy 8. a 12. tygodniem życia. Pierwsze tygodnie życia to niezmiernie ważny i intensywny czas tzw. socjalizacji pierwotnej, w trakcie której pies nabywa wiele cennych, potrzebnych do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania umiejętności. Ile śpi 8-tygodniowy szczeniak? Jak się okazuje, pomimo bardzo napiętego „grafiku”, naprawdę sporo. Niezależnie od tego, czy jesteś opiekunem doga niemieckiego, pekińczyka czy wilczarza irlandzkiego, twój pupil może poświęcać na sen nawet 20 godzin dziennie!
Ile śpi 8-tygodniowy szczeniak? Czy odstępstwa powinny niepokoić?
To, ile śpi 8-tygodniowy szczeniak, a ile powinien, to dwie różne kwestie. Każdy pies jest inny, dlatego jeden szczeniak może przesypiać np. 18 godzin na dobę, a inny 21. Drobne odstępstwa nie powinny martwić, jeśli nie występują przy tym inne niepokojące zmiany w zachowaniu lub/i wyglądzie czworonoga. Jeżeli natomiast pies nie śpi w nocy, nie przesypia większej części doby, a do tego zauważysz ewidentne problemy ze snem w ciągu dnia, możesz mieć powody do obaw. W przypadku, gdy nie wiesz, co zrobić, najlepiej skonsultuj się z lekarzem weterynarii.
Dlaczego pies śpi tak długo?
Wiesz już, ile śpi 8-tygodniowy szczeniak. Małe psiaki rozwijają się bardzo szybko, są niezmiernie ciekawe świata, mocno się ekscytują, a to wysiłek fizyczny i emocjonalny. Eksploracja to świetna zabawa, ale też stres, a to wszystko naprawdę męczy, dlatego sen jest niezbędny i nic dziwnego, że szczeniak powinien spać kilkanaście godzin w ciągu doby, by się zregenerować. Po aktywności fizycznej w ciągu kilku minut szczeniaczka może ogarnąć senność. Długość snu zależy od konkretnego psiaka, niekoniecznie od jego rasy czy wielkości.
Jak stworzyć psu warunki do snu?
Właściciele młodych psów wiedzą, że to, ile śpi 8-tygodniowy szczeniak, związane jest z jego potrzebami. Skoro zapotrzebowanie na sen jest tak wielkie, że zajmuje większość doby, musisz szczególnie zadbać o to, aby maluch miał miękkie, wygodne posłanie, w którym będzie czuł się bezpiecznie. Ciekawym pomysłem jest legowisko z pianką pamięciową, która dopasowuje się do kształtu ciała psa.
Od Redakcji
Pierwsze legowisko szczeniaka powinno być dobrze dopasowane do jego aktualnej wielkości. Są małe szanse, że przetrwa okres dorastania pieska i wymiany jego ząbków. Nad docelowym legowiskiem warto zastanowić się dopiero, gdy psiak podrośnie.
Musisz pamiętać, żeby ustawić legowisko w cichym, spokojnym miejscu. Powinno być na tyle duże, by pupil mógł się wygodnie rozciągnąć, ale jednocześnie przytulne. Kiedy pies podrośnie, prawdopodobnie potrzebne będzie nowe, ponieważ szczeniaki dużo śpią, ale też niszczą i gryzą.
Szczeniak może przespać niemal cały dzień. Młody pies potrzebuje dużej ilości snu do regeneracji organizmu. Biorąc pod uwagę to, ile godzin śpi szczeniak, zadbaj o wygodne legowisko i o to, aby nikt go nie niepokoił w czasie drzemki. Ważne jest to szczególnie podczas fazy snu głębokiego. Obserwuj, jak długo śpi szczeniak, by jak najszybciej i jak najlepiej go poznać. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, skonsultuj się ze specjalistą!
Chrapanie jest zjawiskiem bardzo częstym u ludzi. Nierzadko o tym głośnym, nieco irytującym problemie donoszą również opiekunowie psów. Koty raczej nie chrapią i choć zdolne są do wydawania bardzo szerokiej gamy dźwięków, posługują się nimi skromniej niż inne zwierzęta. Jako że chrapanie u mruczka nie jest zjawiskiem naturalnym, powinno ono zwrócić uwagę opiekuna. Jeśli wraz z chrapaniem pojawiają się inne niepokojące objawy i zmiany w zachowaniu zwierzęcia, nie należy zwlekać z wizytą u weterynarza, by zbadać zwierzę. Dlaczego kot chrapie? Dowiedz się więcej na ten temat!
Kot chrapie – jakie są przyczyny?
Chrapanie jest dźwiękiem, który powstaje, gdy dochodzi do utrudnionego przepływu powietrza w drogach oddechowych. Dźwięk ten jest charakterystyczny, dlatego trudno pomylić go z jakimkolwiek innym. Czasem jednak chrapaniu kota mogą towarzyszyć również inne nietypowe odgłosy, jak np. świszczenie, sapanie, wzdychanie. Chory kot chrapie zazwyczaj nie tylko w czasie drzemki, choć odgłos ten kojarzy się właśnie ze snem. Chrapanie może być oznaką wielu chorób i zaburzeń, m.in.:
choroby w obrębie jamy nosowej – zwężenie jam nosowych należących do górnych dróg oddechowych i wynikające z niego chrapanie może być np. objawem znajdujących się w nich polipów, guzów czy zalegających skrzepów. Przyczyną chrapania może być też katar i towarzysząca mu wydzielina utrudniająca swobodne oddychanie, która nie zawsze daje się usunąć w wyniku kichania;
choroby gardła i krtani – zapalenie, polipy, ropnie, ale też np. ciało obce – to wszystko może powodować, że kot chrapie i wyraźnie męczy się w czasie oddychania;
choroby tchawicy i oskrzeli – problem może tkwić głębiej, czyli w odcinku dolnych dróg oddechowych. Schorzenia tchawicy i oskrzeli wymagają jak najszybszego podjęcia leczenia, bo szybko mogą doprowadzić do poważnego zapalenia płuc;
zespół oddechowy ras brachycefalicznych (krótkoczaszkowych) – zaburzenie to wynika z nieprawidłowości w budowie anatomicznej.
Inne przyczyny tego, że kot chrapie, to np. alergie różnego rodzaju, nadwaga i otyłość, zanieczyszczenie powietrza (np. dymem papierosowym), nieodpowiedni rodzaj żwirku (np. perfumowany, który podrażnia drogi oddechowe). Ponadto zwierzak może mieć chwilowe problemy z oddychaniem, objawiające się m.in. chrapaniem, np. w czasie upałów czy po dużym wysiłku fizycznym.
Od Redakcji
Każde niepokojące zachowanie warto skonsultować u lekarza weterynarii. Tylko on będzie w stanie ocenić stan zwierzęcia i zaproponować dodatkowe badania diagnostyczne lub dobrać odpowiednie leki.
Kot chrapie – postępowanie i rokowania
Znasz już potencjalne przyczyny chrapania u kotów i wiesz, że jest to powód do niepokoju. Jeśli więc zauważysz, że twój kot głośno chrapie lub wydaje inne nietypowe dźwięki, koniecznie zabierz go do gabinetu weterynaryjnego. W niektórych przypadkach tylko szybka reakcja może uratować pupilowi życie. Lekarz, po przeprowadzeniu dokładnego badania, postawi diagnozę i zaleci odpowiednie leczenie. Może ono sprowadzać się np. do podania leków na konkretne schorzenia, ale konieczny może okazać się również zabieg chirurgiczny, jeśli chrapanie wynika z tego, że w układzie oddechowym tkwi ciało obce lub stwierdzona zostanie jego nieprawidłowa budowa.
Kot chrapie – czy można temu zapobiec? Wszystko oczywiście zależy od tego, jaka jest przyczyna chrapania kota. Niestety nie zawsze da się uniknąć tego zjawiska. Niemniej możesz zrobić wiele, aby zapewnić podopiecznemu komfortowe, bezpieczne warunki życia, aby nie przeziębił się czy nie był narażony na zanieczyszczenia takie jak np. dym papierosowy.
Wypadanie sierści u psa, które nasila się zazwyczaj dwa razy do roku (przed zimą i po zimie), to zjawisko naturalne, fizjologiczne, dzięki któremu czworonóg może lepiej przystosować się do warunków panujących w jego otoczeniu. Nadmierne wypadanie sierści, zwłaszcza gdy towarzyszą mu inne niepokojące objawy, może jednak być związane np. z rozmaitymi schorzeniami, niedoborami, stresem czy nieprawidłową pielęgnacją. Jak poradzić sobie z linieniem? Czy można mu zapobiec? Jak rozpoznać, czy nie kryje się za nim jakiś problem? Dowiedz się więcej!
Wypadanie sierści u psa – proces fizjologiczny
Linienie psa jest zjawiskiem, które doskonale zna każdy opiekun czworonoga. Nie istnieją bowiem psy, które nie gubią sierści w ogóle. Chyba że… psy bezwłose! Istnieją natomiast rasy, których sierść wypada w niewielkim stopniu. To rasy psów bez podszerstka, jak np. popularny yorkshire terrier czy maltańczyk. Ich okrywa włosowa nie jest „nieśmiertelna”, gdyż tak samo podlega cyklowi rozwojowemu. Kiedy włos obumiera, wypada, ustępując miejsca nowemu.
Psy standardowo zrzucają sierść dwa razy w roku. Przed zimą, gdy wymieniają delikatną, letnią szatę na grubszą, która będzie je lepiej izolować od zimna, i po zimie, gdy pozbywają się ciepłego „kożuszka”. Czy istnieją domowe sposoby na wypadanie sierści u psa, które całkowicie je powstrzymają? Nie, ale stosując się do kilku prostych wskazówek, można przetrwać czas wymiany sierści, o czym szerzej poniżej.
Wypadanie sierści u psa – choroba
Wypadanie sierści u psa może być oznaką choroby, zwłaszcza gdy:
jest to nadmierne linienie;
występuje w innych niż typowe dla tego zjawiska okresach roku;
towarzyszą mu inne niepokojące objawy, jak np. miejscowe wyłysienie, świąd, niepokój, drapanie i wygryzanie sierści powodujące rany i strupy.
W tej sytuacji konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii w celu przeprowadzenia badań. Czworonóg może bowiem zmagać się z rozmaitymi schorzeniami o podłożu alergicznym, grzybiczym etc. Powód oczywiście może być też bardziej prozaiczny, jak np. pchły lub inne pasożyty.
Wypadanie sierści u psa – niedobór składników odżywczych
Niedobory poszczególnych składników odżywczych mogą wynikać zarówno z choroby, jak i np. nieprawidłowej diety. Jeśli pies otrzymuje nieodpowiednią karmę, np. niskiej jakości lub/i źle dobraną do jego potrzeb i wymagań (tj. do wagi, wieku, stanu zdrowia itd.), jego dieta nie będzie zbilansowana. W praktyce oznacza to, że w którymś momencie może przełożyć się to na pogłębianie się niedoboru witamin, minerałów i innych cennych składników potrzebnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Stan ten może objawiać się m.in. wypadaniem sierści.
Od Redakcji
Zbilansowana dieta to podstawa prawidłowego funkcjonowania organizmu. Jeśli nie ma takiej potrzeby, nie dodawaj do psiej miski zbyt dużo suplementów, które mogłyby obciążyć np. wątrobę. Najlepiej, jeśli ich rodzaje oraz dawki skonsultujesz z lekarzem weterynarii lub dietetykiem zwierzęcym.
Wypadanie sierści u psa – stres
Stres często nazywany jest „cichym zabójcą”. W stwierdzeniu tym nie ma przesady. Psy narażone są na negatywny wpływ silnego lub/i długotrwałego stresu tak samo jak ludzie. Może on skutkować nie tylko obniżeniem nastroju i innymi problemami psychicznymi, ale wywoływać m.in. problemy skórne, w tym wypadanie sierści u psa.
Wypadanie sierści u psa – błędy w pielęgnacji lub jej brak
Nawet jeśli pupil ma krótką sierść, wymaga ona starannej, regularnej pielęgnacji. Powinna być m.in. szczotkowana nie rzadziej niż 2–3 razy w tygodniu w celu pozbycia się martwych włosów, kurzu i innych zanieczyszczeń, które gromadzą się na niej każdego dnia. Jest to szczególnie ważne w przypadku psów ras długowłosych o bujnej szacie, w których sierść łatwo zaplątują się zanieczyszczenia różnego rodzaju (np. drobne patyczki, liście podczas spaceru etc.) i która ma tendencje do kołtunienia.
Od Redakcji
Regularna pielęgnacja sierści psa pozwoli też szybciej zaobserwować ewentualne pasożyty, takie jak pchły czy kleszcze, i podjąć działanie w celu ich wyeliminowania.
Zaniechanie regularnego czesania psa pociągnie za sobą nie tylko problemy estetyczne. Wypadanie sierści u psa może być ponadto spowodowane np. za rzadką lub za częstą kąpielą lub/i stosowaniem nieodpowiednich kosmetyków.
Wypadanie sierści u psa – czy można je zatrzymać?
Jak już zostało wyżej nadmienione, nie można powstrzymać wypadania sierści, jeśli jest ono związane z fizjologicznym procesem, który odbywa się zazwyczaj dwa razy do roku. Martwy włos musi wypaść, ustępując miejsca nowej, zdrowej sierści psa, która ma spełniać określone zadania (przede wszystkim funkcję termoizolacyjną). Jeżeli natomiast przyczynami wypadania sierści u psa są np. choroba, nieprawidłowa dieta, stres czy niewłaściwa pielęgnacja, koniecznie trzeba te czynniki wyeliminować, aby powstrzymać nienaturalny proces.
Wypadanie sierści u psa – co robić w czasie linienia fizjologicznego?
To zjawisko, które będzie się powtarzać przynajmniej dwa razy w roku przez całe życie psa. Jest ono szczególnie uciążliwe w przypadku ras dużych, które cechują się bardzo gęstą i długą szatą. Sierść rozrzucona po całym domu, nie tylko na podłogach, ale w pościeli, na sofie i w… porannej kawie irytuje i skutecznie potrafi zepsuć humor. Na szczęście, choć nie unikniesz linienia całkowicie, możesz znacząco ograniczyć bałagan z tym związany. Jak? Oto kilka prostych rad:
regularne szczotkowanie – to absolutna podstawa. Im więcej włosa wyczeszesz, tym mniej spadnie go na podłogę. Bez względu na rodzaj sierści szczotkuj swojego pupila codzienne przez cały okres wymiany szaty (a nawet kilka razy dziennie, jeśli znajdziesz chwilę);
suplementacja – choć istnieją rozmaite preparaty witaminowe, bogate w nienasycone kwasy tłuszczowe i inne dostępne w sklepach zoologicznych, tę kwestię skonsultuj z lekarzem weterynarii. Niech poleci ci dobry produkt na wzmocnienie sierści czworonoga;
kąpiel – podczas kąpieli (nie powinna być zbyt częsta!) stosuj dobrej jakości kosmetyki, jak szampony i odżywki, które wzmacniają włos i zapobiegają nadmiernemu wypadaniu;
akcesoria do czesania – postaw na odpowiednie szczotki i grzebienie – solidne, dobrze dobrane do wielkości psa, rodzaju i długości jego szaty. Jeśli masz wątpliwości, co wybrać, skonsultuj się z groomerem;
akcesoria do sprzątania – obecnie istnieje bardzo dużo ciekawych sprzętów do łatwego i szybkiego usuwania sierści. Warto się w nie zaopatrzyć, by pozbyć się niechcianych włosów zarówno z dywanu, łóżka, jak i ubrań w okresie linienia.
Okres naturalnej wymiany okrywy włosowej wcale nie musi być czasem stresującym, przebiegającym pod znakiem bałaganu w domu. Wystarczy, że odpowiednio się do niego przygotujesz! Jeśli natomiast wypadanie sierści u psa wynika z innych przyczyn niż naturalne linienie, udaj się po poradę do lekarza, który pomoże twojemu zwierzakowi.
Motyle, a w szczególności motyle dzienne, to przepiękne, niezwykle kolorowe i intrygujące stworzenia należące do owadów. Choć wydają się nieuchwytne, w rzeczywistości liczne gatunki wcale nie są płochliwe. Bez trudu można je spotkać i do woli obserwować ich zachowanie w naturalnym środowisku, ale nie tylko. Chcąc bliżej poznać te zwierzęta, możesz wybrać się do jednej z wielu motylarni w Polsce lub nawet… założyć własną farmę motyli! Ile żyje motyl? Jakie ma wymagania żywieniowe? Dowiedz się więcej na ten temat!
Ile żyje motyl? To zależy od gatunku
Wiele osób uważa, że motyle to stworzenia żyjące niezwykle krótko – zaledwie kilka godzin lub co najwyżej jeden dzień. Choć często można spotkać się właśnie z taką opinią, jest ona błędna. Owszem, istnieją motyle żyjące rzeczywiście bardzo krótko, jak np. pawica atlas (dużych rozmiarów motyl nocny) przeżywająca w dorosłej postaci zaledwie kilka dni. Niemniej istnieją także motyle „długowieczne”, jak chociażby powszechnie występujące w Polsce cytrynek czy rusałka pawik. Oto kilka przykładów cyklu życiowego popularnych gatunków motyli.
Ile żyje motyl niepylak apollo?
Niepylak apollo, o charakterystycznym białym ubarwieniu w plamki, jest jednym z największych motyli dziennych występujących w Polsce. Występuje przede wszystkim w Tatrach i Pieninach. Co jedzą motyle tego gatunku? Niepylak żeruje przede wszystkim na ostach. Ten motyl żyje w dorosłej postaci przeciętnie około 3 tygodnie.
Ile żyje motyl cytrynek?
Wspomniany już bardzo pospolity w Polsce cytrynek, a dokładniej – latolistek cytrynek, może przeżyć w dorosłej postaci średnio 9 miesięcy, choć znane są przypadki motyli tego gatunku, które żyły niemal rok. Lubi on miejsca dobrze nasłonecznione, często wybiera okolice lasów, ogrodów i pól.
Ile żyje motyl rusałka pawik?
Rusałka pawik to piękny motyl, który może przeżyć nawet 10 miesięcy. Powszechnie występuje on w całej Polsce. Nie należy mylić go z rusałką admirałem, żyjącym zazwyczaj około 6 tygodni, oraz z innymi rusałkowatymi.
Motyl domowym pupilem?
Jak się okazuje, jest to możliwe. Istnieją nawet profesjonalne sklepy zajmujące się sprzedażą poczwarek rozmaitych gatunków motyli i wyposażenia potrzebnego do ich hodowli! Bez trudu znajdziesz też mnóstwo informacji na temat wybranych gatunków, ich wymagań żywieniowych i środowiskowych.
Wiesz już, ile żyje motyl poszczególnych gatunków. Niektóre z nich żyją zaledwie kilka dni, inne kilka tygodni, a rekordziści mogą żyć nawet około roku. Koniecznie poznaj motyle bliżej, bo to wyjątkowo interesujące stworzenia!
Na pewno trudno na świecie o drugie takie stworzenie jak pancernik. Zwierzę to zaliczane jest do ssaków. Nie wszyscy przedstawiciele rodziny Dasypodidae mają jednak pancerz, bo niektórzy są… owłosieni. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć o tych niezwykłych istotach.
Najważniejsze kwestie
W naturze pancerniki występują w obu Amerykach ✔️
Niektóre pancerniki są owłosione ⚠️
Unikają obszarów pustynnych ze względu na problemy z utrzymaniem właściwej temperatury ciała ❌
Podstawowe informacje – pancernik dziewięciopaskowy
? Masa ciała
od 3 do 6 kg
? Długość z ogonem
od 62 do 102 cm
? Wysokość w kłębie
do 25 cm
❤️Długość życia
na wolności do 15 lat, w niewoli do 19 lat
⭐️ Tryb życia
nocny, samotniczy
? Pożywienie
owady, w tym mrówki i pędraki, jadowite węże, drobne kręgowce, grzyby, owoce, bulwy, pędy roślin
? Szybkość
do 48 km/h
Pancernik – zwierzę o skomplikowanej systematyce
Rodzina pancernikowatych (ang. armadillos) gromadzi ssaki łożyskowe z rzędu pancerników, czyli Cingulata. Dopiero do 2016 roku pancernikowce zostały przeniesione do rodziny Chlamyphoridae, a to wszystko na podstawie badań nad przodkami tych zwierząt. Obecnie zalicza się do tej rodziny rodzaj Dasypus, w którym znajduje się 7 gatunków:
pancernik dziewięciopaskowy;
pancernik reliktowy;
pancernik nizinny;
pancernik włochaty;
pancernik siedmiopaskowy;
pancernik większy;
pancernik pampasowy.
Jeśli chodzi o pancernika, zwierzę to może wyglądać inaczej, niż ci się wydaje. Wynika to z faktu, że część odmian ma włosy. Co więcej, za pancerniki uważane są niekiedy bolity, choć to zupełnie inne zwierzęta. Mowa np. o zwierzęciu zwanym pancernikiem olbrzymim.
Od Redakcji
Bolita także posiada pancerną okrywę. W odróżnieniu od pancernika potrafi zwinąć się w kulkę, a nawet przyciąć łapę napastnika szczeliną swojego pancerza. Pancernik przed zagrożeniem ratuje się zwykle ucieczką, czasem też wyskokiem w górę.
Opis wyglądu pancernika
Jak konkretnie wygląda pancernik? Zwierzę to ma podłużne ciało, którego długość w zależności od gatunku może sięgać nawet ponad 100 cm, a waga wynosić od 1 do 10 kg. Najlepiej zbadany jest pancernik dziewięciopaskowy, zwany również długoogonowym. Zwierzę to ma długi pysk, stożkowate uszy pokryte skórą przypominającą z wyglądu kamień. Warto zaznaczyć, że o ile wzrok nie jest mocną stroną pancernika, zwierzę to ma świetny słuch.
Nie da się ukryć, że w przypadku pancerników cechą charakterystyczną są oczywiście pancerze, od których pochodzi nazwa tych zwierząt. Dzielą się one na:
płytę przednią ramienną;
płytę tylną miedniczną;
pancerz z kilku warstw płytek kostnych, ułożony luźniej niż poprzednie części.
Pancerz ma zwykle szary kolor w różnych odcieniach i nie występuje np. u pancernika włochatego. U innych gatunków pojawiają się na ciele pojedyncze włosy. Brzuch jest zwykle nagi i gorzej chroniony niż reszta ciała. Zwierzę to, choć mieszka często w norach, ma słabsze niż inne pokrewne gatunki łapy przednie i mocne tylne kończyny.
Tryb życia i występowanie pancernika
Zwierzęta te wiodą głównie nocny tryb życia z wyjątkiem nizinnych i pampasowych pancerników. Zwierzę żyje głównie w norach, które wygrzebuje z pomocą głowy oraz przednich łap. Tylne nogi w tym czasie usuwają nadmiar ziemi z dołu. Bardzo często pancerniki wykorzystują już gotowe zagłębienia w ziemi.
Pancernik wychodzi ze schronienia zazwyczaj na czas nie dłuższy niż 6 godzin i pokonuje wówczas do ok. 200 metrów, zawsze w promieniu nory. Nie jest szybki, a przy słabym wzroku powolny krok ułatwia mu poszukiwanie jedzenia. Jednocześnie może, w razie zagrożenia, poruszać się bardzo szybko.
Pancernik – zwierzę obu Ameryk
Gdzie występuje pancernik? Zwierzę to jest popularne głównie w obu Amerykach. Preferuje raczej wilgotne środowisko, gdzie temperatura jest odpowiednio wysoka. Pancerniki mają bowiem problemy z zachowaniem odpowiedniej ciepłoty ciała. Nie są spotykane na obszarach pustyń.
Grupa osobnicza i rozmnażanie pancernika
Zwierzę wiedzie samotniczy tryb życia nawet w okresie ciąży i rozrodu. Samiec dołącza do samicy tylko na czas zapłodnienia, które zwykle następuje u zwierząt powyżej 1. roku życia. Do owulacji u samicy dochodzi raz w roku. Okres godowy przypada na ciepłe miesiące od wiosny do lata, jednak opóźniona implantacja sprawia, że zarodek rozwija się dopiero od jesieni. Znane są przypadki, kiedy zarodek rozwijał się nawet dopiero po 3 latach od zapłodnienia. Do porodu dochodzi na wiosnę.
Ciekawostką jest to, jak wygląda miot pancerników. Zwierzę to jest jednym z niewielu, u których dochodzi do poliembrionii. W efekcie w miocie zależnie od gatunku rodzi się od 2 do 8 identycznych młodych tej samej płci.
Pancernik – zwierzę wszystkożerne
Czym żywi się pancernik? Zwierzę to ma bardzo zróżnicowaną dietę. Przede wszystkim zjada rozmaite bezkręgowce – owady, w tym termity, larwy i inne gatunki, nawet z twardymi tarczkami. Do pozyskiwania tego rodzaju pokarmu używa długiego języka, wsuwanego np. do mrowiska. Do jego lepkiej powierzchni przyklejają się owady.
Dodatkowo peba, czyli pancernik długoogonowy, może żywić się owocami i grzybami, a także bulwami i pędami roślin. Szuka w ściółce jadalnych okazów. Co więcej, zjada też drobne kręgowce. Może polować na jadowite węże. Jego pancerz i twarda skóra zwykle sprawiają, że gady te nie stanowią dla niego przeciwników.
Pancernik – zwierzę o skomplikowanym statusie ochrony
Z uwagi na zasięg występowania i trudne w zbadaniu populacje nie da się jednocześnie określić statusu ochrony pancerników. Zwierzęta te zaliczane są do gatunków najmniejszej troski (dziewięciopaskowy, siedmiopaskowy, większy), bliskich zagrożenia (nizinny) lub ich kategoria zagrożenia jest nieznana (reliktowy, włochaty).
Zagrożeniem dla pancerników są:
deforestacja;
drapieżniki, choć ochronę przed drapieżnikami stanowi zwykle pancerz;
ludzie – dla wielu lokalnych społeczności pancernik jest źródłem pożywienia, choć może przenosić m.in. trąd.
Pancernik – zwierzę pełne ciekawostek
Samica pancernika rodzi w miocie wyłącznie młode takiej samej płci.
Pancernik większy jest największym przedstawicielem pancernikowatych. Może ważyć nawet do 10,6 kg.
Pancernik siedmiopaskowym jest najmniejszym przedstawicielem rzędu pancernikowate. Waży ok. 1 kg.
Jedynym z pancernikowatych, które zwijają się w szczelną kulkę, jest bolita brazylijska. Należy ona jednak do bolit w rodzinie Chlamyphoridae, a nie do rodzaju pancerników.
Trudno o drugiego tak charakterystycznego ssaka, jak pancernik. Zwierzę to występuje przede wszystkim w wilgotnych lasach obu Ameryk. W Polsce można spotkać je głównie w ZOO.
Świadomość ekologiczna rośnie z roku na rok na całym świecie. Jednocześnie coraz częściej mieszka z ludźmi kot lub pies. A ekologia? Czy istnieją produkty dla zwierząt przyjazne środowisku? Jak na co dzień być eko-psiarzem? Czytaj koniecznie dalej, a podpowiemy!
Pies a ekologia – od kuchni
Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego wybrałeś swojemu psu akurat takie, a nie inne miski i jaki jest ich wpływ na planetę? Miseczki z plastiku pewnością mają piękne, żywe kolory, ale niszczą się szybko. Pękają, niektóre psy je gryzą, w powstałych w nich rysach rozwijają się bakterie… Co za tym idzie, szybko trafiają do kosza.
Znacznie trwalsze i lepsze dla środowiska są dobrej jakości miski metalowe. Ponieważ są bardziej wytrzymałe i zazwyczaj łatwiej poddać je recyklingowi, idealnie wpisują się w ideę less waste. Pies a ekologia? Sam widzisz, że jest związek!
Produkcja karmy a środowisko naturalne
Coraz głośniej mówi się, że produkcja mięsa szkodzi Ziemi. Pies to jednak zwierzę, którego dieta opiera się przede wszystkim na białku pochodzenia zwierzęcego, głównie mięsie… Czy na to można coś poradzić? Jak najbardziej! Zamiast kupować najtańsze karmy, postaw na te dobrej jakości. Nie tylko są bardziej odżywcze, dzięki czemu ich dzienna dawka jest mniejsza, niż tanich karm. Coraz częściej zawierają one też składniki i produkty pochodzące ze zrównoważonych upraw i hodowli.
Zwróć uwagę, jak duży związek jest między twoim wyborem produktów dla psa, a ekologią i… ekonomią! Decydując się na większe opakowania, zazwyczaj płacisz mniej w przeliczeniu na kilogram karmy i pokrywasz koszt jednej dostawy. Przyczyniasz się w ten sposób do zmniejszenia śladu węglowego i minimalizowania ilości śmieci. Możesz też sprawdzić, z czego są wykonane opakowania karm, a także poznać bliżej politykę firmy oraz jej dbałość o środowisko.
Karmy z insektów
Na rynku pojawiają się karmy na bazie owadów. Ich atutem jest mniejsza emisja gazów cieplarnianych przy produkcji. Formuły te znajdziesz już także w produktach dla szczeniąt, jak np. Brit Care Sustainable Puppy Chicken & Insect, zatem twój pupil może być eko już od pierwszych tygodni swojego życia!
Twój pies wymaga karmy hipoalergicznej? Przy stosowaniu Brit Care Sustainable Sensitive Insect & Fish nie ucierpi jego skóra, brzuszek ani… planeta! Jeśli pupil jest małej rasy, również może korzystać z formuł stworzonych z myślą o jego dobru i jednocześnie przyjaznych dla środowiska, np. Brit Care Sustainable Adult Small Breed Chicken & Insect. Pies a ekologia? Proszę bardzo! Wybierając świadomie karmę bytową, przyczyniasz się do zminimalizowania wpływu szkodliwej produkcji na naszą planetę. Warto to przemyśleć.
Brit Care Sustainable Puppy Chicken & Insect
pełnoporcjowa formuła dla szczeniąt i młodych psów
Sny od zawsze budziły emocje. Ich znaczenie było interpretowane na różne sposoby przez ludowych mędrców, przedstawicieli religii, astrologów a nawet psychologów. Jednym z wyjątkowo często powtarzających się motywów jest pies. Śni on się nie tylko opiekunom tych czworonogów. Znaczenie tych snów interpretowane jest różnie w zależności od kontekstu snu czy danej kultury. Podpowiadamy, jakie jest znaczenie snu o psie.
Znaczenie snu – pies
Pies jest symbolem wierności i bezgranicznej miłości. W sennikach różnych kultur pojawia się on w wielu różnych kontekstach. W zależności od jego zachowania oraz naszych reakcji interpretacja może być skrajnie różna.
W kulturze egipskiej szczekanie psa we śnie mogło oznaczać nadchodzącą radość. W arabskiej natomiast wieściło pohańbienie i przegraną walkę. Współczesne senniki opierają się na symbolice, którą pies zyskał w naszej kulturze. Istotny jest jego kolor – czarne psy wieszczą nieszczęście, podczas gdy białe świadczą raczej o dobrych wydarzeniach. Inaczej interpretuje się atakujące psy, a jeszcze inaczej te, które idą na smyczy.
Poniżej znajdziesz popularne interpretacje snów z psami w roli głównej.
Sennik – pies na smyczy
W różnego rodzaju zbiorach, takich jak księga snów czy klasyczny sennik psy występują bardzo często. Znajdziesz tam także znaczenie snu, którego bohaterem jest pies prowadzony na smyczy. Jak interpretować taki symbol? Wiele zależy od kontekstu i kultury.
Senniki babilońskie i egipskie uczą, że jeżeli we śnie dostrzegasz psa, który prowadzony jest na smyczy lub lince, bardzo prawdopodobne, że czyha na ciebie niebezpieczeństwo. Zaleca się wówczas większą ostrożność i rozsądek w podejmowaniu decyzji. W klasycznych sennikach z kolei odczytuje się tę sytuację jako symbol panowania nad swoimi emocjami. Pies na smyczy ma także oznaczać potrzebę cierpliwości, która powinna przyświecać ci w życiu, a nie zawsze jest w nim obecna.
Sennik – uciekający pies
Nieco inaczej sprawy mają się w kwestii psa przywiązanego łańcuchem lub uciekającego. Starożytne senniki określają to jako sen–ostrzeżenie przed rabunkiem lub złodziejem. W klasycznych sennikach jest to oznaka poczucie bycia niedocenianym przez innych. Symbolizuje brak akceptacji i głęboką samotność.
Sennik – pies chory
Pies jest najwierniejszym przyjacielem człowieka i wizja jego choroby napawa każdego opiekuna niepokojem. Nawet jeżeli nie masz w domu tego czworonoga, zobaczenie chorego psa we śnie może pozostawić nieprzyjemne odczucie. A jak to interpretować? Choroba budzi niepokój i przez senniki interpretowana jest jako czyhający na nas problem.
Wbrew pozorom wiele zależy od tego, w jakim stanie znajduje się bohater naszego snu. Jeżeli jest ranny, a rana ulokowana jest w okolicach głowy lub pyska, masz przed sobą problem trudny do rozwiązania, który będzie wymagał wielu kompromisów. Jeżeli zwierzę ranne jest w łapę sen, dotyczy sprawy stosunkowo prostej do rozwiązania. Jeżeli pies, który pojawia się we śnie, jest ci dobrze znany i znajduje się w znajomym otoczeniu, bardzo prawdopodobne, że problem dotyczy osoby z twojego najbliższego kręgu.
Bardzo często sen o chorym psie odnosi się do aktualnego stanu psychicznego śniącego. Jeżeli jesteś zestresowany, poddany presji i przepracowany, twoja podświadomość może próbować w ten sposób dawać ci znać, abyś nie lekceważył swojego aktualnego stanu. Nie warto interpretować takiego snu dosłownie, nawet jeżeli występuje w nim pies, którego dobrze znasz.
Śmierć psa – sennik
Jeszcze bardziej niepokojąca niż choroba jest śmierć psa. Jest to sytuacja, której raczej nikt nie chciałby oglądać i pojawienie się jej we śnie zawsze budzi bardzo dużo negatywnych emocji. Co jednak może oznaczać? Senniki podchodzą do tego w różny sposób i wiele zależy od tego, co dokładnie dzieje się we śnie.
Jeżeli, śniąc, widzisz martwego psa, bardzo możliwe, że tłumisz w sobie pewne emocje i uczucia. W innej interpretacji tkwisz w relacjach lub schematach, które od dawna już są martwe.
Nieco inaczej spogląda się na sen, w którym widzimy umierające zwierzę. Może to symbolizować odrzucenie czegoś, co jest dla ciebie synonimem poczucia stałości i bezpieczeństwa. Może być to koniec znajomości, zmiana pracy lub opuszczenie miejsca, w którym bardzo długo przebywałeś.
Bardzo trudne emocjonalnie są sny, w których to my zabijamy zwierzę. Spokojnie, nie świadczą one o żadnych złych cechach śniącego. Jeżeli zabijany pies wcześniej cię zaatakował, jest to symbol wygrywania z przeciwnościami losu. Zabijanie bezbronnego zwierzęcia świadczy zazwyczaj o wyrzutach sumienia.
Sennik – pies gryzie
Niejeden sennik ugryzienie psa interpretuje jako ostrzeżenie. To nie samych zwierząt powinieneś jednak się bać. Wiele senników zaleca, aby uważać na otaczających nas ludzi. Oczywiście osoby cierpiące na kynofobię mogą odbierać taki sen jako przejaw bardziej dosłownych lęków.
Czarny pies – sennik
W wielu sennikach i księgach bardzo często porusza się kwestię tego, jaki kolor miał pies, który pojawiał się w naszych sennych marzeniach. Niejednokrotnie w snach pojawia się zwierzę koloru czarnego i zazwyczaj nie jest to dobry omen. Czarny pies od wieków kojarzony był z nieszczęściem. Chociaż dzisiaj jako społeczeństwo nie jesteśmy już tak przesądni, w kulturze mocno ugruntowało się właśnie takie przekonanie.
Pojawienie się we śnie czarnego psa jest zazwyczaj związane z nadchodzącą lub toczącą się już nieprzyjemną sytuacją. Prawdopodobnie jest ona związana z kimś bliskim. Często czarnego psa interpretuje się jako zdradę osoby nam najbliższej. Jeszcze gorzej, kiedy pies, którego widzisz we śnie, jest wściekły. Najpewniej jest to odbicie lęków, które cały czas ci towarzyszą, ale jednak ciągle je wypierasz.
Istotny jest także stosunek czarnego psa do śniącego. Jeżeli we śnie gonił cię lub gryzł, może być to zapowiedź nadchodzącej choroby. Jeżeli wspólnie się bawicie, także nie jest to dobrze rokujący omen. Oznacza to bowiem stratę i nieszczęście.
Sennik – rudy pies
Rudy kolor często jeszcze uchodzi za symbol dwulicowości, czy nieprzyjemnego charakteru. Właśnie dlatego sen o rudym psie interpretowany jest przez senniki jako czające się na horyzoncie zagrożenie ze strony osób, po których nie spodziewamy się złych intencji.
Biały pies – sennik
Czarny pies widziany we śnie nie wróży niczego dobrego. Co jednak, jeżeli śni nam się pies w białym kolorze? W tym wypadku nie ma się czym przejmować. Wręcz przeciwnie, zazwyczaj jest to bardzo dobry omen.
Obecność białego psa w twoich snach w przytłaczającej większości oznacza dobre rzeczy. Możesz spodziewać się nadchodzącej miłości lub nowej relacji. Kupowanie białego psa oznacza zazwyczaj, że decyzja, którą podjąłeś lub zamierzasz podjąć, jest słuszna. Ucieczka przed białym psem wskazuje z kolei, że w życiu możesz uciekać przed prawdziwymi uczuciami. Biały pies na łańcuchu sugeruje, że być może jesteś za mało asertywny.
Czy sny o białych psach oznaczają wyłącznie pozytywne rzeczy? Niestety, nie zawsze. Martwy biały pies może sugerować zastój w życiu prywatnym lub zawodowym. Kiedy biały pies cię goni albo atakuje, może sugerować to rychłe problemy w życiu uczuciowym.
Sennik – mały piesek
Widok psa we śnie, jak już zostało powiedziane, ma bardzo różne znaczenie w zależności od kontekstu. Bardzo często w snach pojawiają się małe psy, co budzi pewnego rodzaju konsternację śniącego. Co to oznacza?
Jeżeli śnisz o małym psie, może to oznaczać, że w głębi serca czujesz, że w jakiejś grupie twoja pozycja jest pomniejszana. Bardzo często odnosi się to też do potencjalnego niebezpieczeństwa, na które możesz być narażony. Być może w twoim otoczeniu jest ktoś, czyjej przyjaźni nie doceniasz w wystarczającym stopniu.
Zupełnie inne interpretacje sennik proponuje w momencie, gdy we śnie pojawi się szczeniak. Zabawa z psim dzieckiem oznacza nadchodzące rychło problemy finansowe. Nieco mniej negatywne jest samo widzenie szczeniaka. To ma z kolei oznaczać bezinteresowną pomoc osobie, która zupełnie się tego nie spodziewa. Jeżeli szczeniak ze snu jest w dobrej kondycji, możesz spodziewać się sukcesów i dobrych ludzi w twoim otoczeniu. Jeżeli jednak jest wychudzony i smutny, może oznaczać to nadchodzące straty.
Sennik – pies gryzący
Obecność we śnie negatywnie nastawionego do nas psa może powodować prawdziwe dreszcze po przebudzeniu. Jak interpretować pogryzienie przez psa we śnie? Na początku należy zaznaczyć, że raczej nie jest to pozytywna wróżba, chociaż wiele – jak zwykle – zależy od kontekstu. Gryzącego psa można odnieść do osób w naszym otoczeniu. Bardzo możliwe, że nadchodzą problemy w pracy. Możliwe także, że boisz się o swoje relacje z bliskimi.
Bardzo istotne jest to, jaką postawę przyjmujesz we śnie wobec atakującego cię psa. Jeżeli pozostajesz bierny lub uciekasz, możliwe, że masz skłonność do uciekania od odpowiedzialności i problemów. Jeżeli jednak podejmujesz obronę, na dodatek taką, która kończy się sukcesem najprawdopodobniej rozwiążesz swoje problemy.
Jak widać, obecność psa w snach może być interpretowana bardzo różnie. W zależności od kontekstu i kultury świadczyć może o czymś zupełnie innym. Pamiętaj jednak, że ostateczna interpretacja snu zawsze należy do ciebie. Senniki opierają się na skrótach i symbolach, które nie zawsze przecież muszą odnosić się do twojej sytuacji.
CBD to jedna z najlepiej poznanych substancji zawartych w konopiach.
Co ważne, produkty z jej zawartością, które można legalnie kupić na polskim rynku pochodzą z konopi siewnej (Cannabis Sativa L.). W przeciwieństwie do konopi indyjskiej (Cannabis Indica), nie zawierają one psychoaktywnego kannabinoidu THC lub posiadają jego śladową ilość, dzięki czemu nie wykazują właściwości odurzających.
Olejki CBD zawierają w sobie określone stężenie kannabidiolu. Zwykle jest to przedział od 5 do 30%.
W produktach dobrej jakości, CBD pozyskiwane jest głównie w procesie ekstrakcji CO2, a następnie rozpuszczane w oleju konopnym.
“Wydobywanie” kannabidiolu przy użyciu dwutlenku węgla pozwala uzyskać czyste wyciągi roślinne bez zbędnych i szkodliwych dodatków.
Olejki CBD stosowane są ze względu na liczne badania sugerujące ich dobroczynny wpływ na zdrowie. Dotychczasowe raporty potwierdzają ich szerokie spektrum działania. Dostępne publikacje podkreślają przy tym, że preparaty z zawartością CBD są bezpieczne w stosowaniu.
Okazuje się również, że olejki z konopi siewnej można z powodzeniem stosować nie tylko u ludzi. CBD dla zwierząt cieszy się równie dużą popularnością.
Olejek CBD dla zwierząt – dlaczego warto włączyć go do diety pupila?
Zwierzęta, tak jak ludzie posiadają układ endokannabinoidowy. Jest to sieć receptorów rozlokowanych w całym organizmie, wpływająca na jego prawidłowe funkcjonowanie.
Kiedy receptory działają prawidłowo, organizm pozostaje w stanie homeostazy, czyli równowagi. W przeciwnym razie, choruje.
Wg przeprowadzonych badań, CBD korzystnie wpływa na pracę układu endokannabinoidowego – pobudza jego pracę, oddziałuje na funkcje receptorów oraz zwiększa naturalny poziom endokannabinoidów. Proces ten korzystnie wpływa na pracę całego organizmu, regulując niemal wszystkie procesy od łaknienia, snu, pamięci, przez przemianę energii, po kontrolę apetytu.
Właśnie z tego powodu właściciele czworonogów wykazują coraz większe zainteresowanie olejkami CBD dla zwierząt.
Chociaż wg sondaży przeprowadzonych w sklepach z asortymentem konopnym, największą popularnością cieszy się olejek CBD dla psa, warto pamiętać, że z jego dobroczynnego działania mogą korzystać również inne zwierzaki.
Dlaczego warto stosować CBD dla zwierząt?
Okazuje się, że kannabidiol pomaga wspierać zdrowie domowych pupili poprzez:
Wspomaganie układu immunologicznego – olejki z zawartością CBD wzmacniają odporność zwierząt, chroniąc je przed wieloma chorobami zarówno zakaźnymi jak i cywilizacyjnymi,
Regulację układu nerwowego – kannabidiol poprawia koncentrację, łagodzi stres i lęk oraz wspomaga zdrowy sen. Może być z powodzeniem stosowany w sytuacjach niepokojących – np. w Sylwestra, kiedy zwierzęta boją się hałasu fajerwerków.
Działanie przeciwbólowe – CBD dla zwierząt łagodzi bóle różnego pochodzenia – np. po urazach czy operacjach,
Działanie przeciwzapalne – oleje z konopi siewnej mają udokumentowane działanie przeciwzapalne, które sprawdza się w przypadku wielu chorób, np. zapalenia stawów.
Łagodzenie dolegliwości trawiennych – olejek CBD dla psa i kota łagodzi objawy ze strony układu pokarmowego, takie jak nudności i wymioty,
Wspomaganie terapii przeciwnowotworowych – kannabidiol minimalizuje objawy choroby nowotworowej oraz dolegliwości wynikające ze stosowanego leczenia. Istnieją również badania mówiące, że CBD zapobiega wzrostowi komórek nowotworowych i pomaga niszczyć już istniejące,
Korzystny wpływ na kondycję skóry i sierści – substancje zawarte w olejach CBD, korzystnie wpływają na kondycję skóry – regenerując ją oraz sierści – nadając jej połysk,
Łagodzenie objawów epilepsji – wpływając na układ nerwowy, CBD zmniejsza częstotliwość i intensywność napadów padaczkowych,
Niwelowanie problemów behawioralnych – poprzez działanie relaksujące i poprawiające koncentrację, olejki CBD dla zwierząt, wspomagają pupili w treningach, ułatwiają przyswajanie komend i proces socjalizacji,
Wspomaganie aktywności fizycznej – m.in. dzięki właściwościom przeciwbólowym i przeciwzapalnym, CBD korzystnie wpływa na kondycję zwierząt i zwiększa potrzebę ruchu.
Na podstawie powyższej listy korzyści, można wnioskować, że olejek CBD dla zwierząt sprawdzi się w przypadku młodych i starszych pupili – zarówno profilaktycznie, ale także jako wspomaganie terapii konkretnych schorzeń.
Doskonale sprawdzi się na przykład olejek CBD dla zwierząt Medigold (dostępny obecnie w promocyjnej cenie), który jest w 100% naturalny i wytwarzany z wysokiej jakości składników. Jego połączenie z oliwą z oliwek, spożywaną przez zwierzęta chętniej niż olej z konopi i zawartość specjalnie dobranych kwasów Omega 3 pochodzenia roślinnego zapewnia optymalną skuteczność i korzyści dla zwierzęcia.
Obecnie wciąż trwają badania kliniczne mające szczegółowo wyjaśnić mechanizm działania CBD oraz ujawnić jego inne, korzystne właściwości.
Olejki CBD dla zwierząt – jak stosować?
Dawkowanie olejków CBD dla zwierząt zależy głównie od wagi czworonoga i stężenia preparatu.
Im większy zwierzak, tym większa dawka.
Na początku, suplementację warto zacząć od mniejszej porcji i stopniowo ją zwiększać, tak aby organizm przyzwyczaił się do nowego produktu.
Olejki CBD dla zwierzaków mają najczęściej stężenie od 2 do 5%.
Przykładowe dawkowanie to:
Olej CBD 5% – 1 kropla na 10 kg masy ciała, 3 razy dziennie w przypadku psów,
Olej CBD 4% – 1 kropla, 3 razy dziennie w przypadku kotów.
Olej CBD 2% – 2-3 krople na 10 kg masy ciała w przypadku psów i 2 krople, 3 razy dziennie w przypadku kotów.
Krople CBD można aplikować bezpośrednio do pyszczka lub mieszać z karmą. Niektóre sklepy posiadają również w ofercie specjalne, dedykowane czworonogom smakowe pastylki z CBD.
Oleje CBD w niektórych przypadkach warto zaaplikować na skórę – np. w stanach zapalnych, wygojonych ranach lub bólach stawów. Produkt wykazuje wtedy skuteczne działanie miejscowe.
CBD dla zwierząt – jaki produkt wybrać?
Ze względu na charakterystyczny zapach i smak olejów CBD, wybierając preparat dla pupila, warto sięgnąć po olejki specjalnie dedykowane zwierzakom.
Producenci zadbali, aby ułatwić ich spożycie, dlatego są rozpuszczane w olejach rybich, mają aromat zbliżony do karmy lub są bezwonne.
Planując zakup olejku CBD dla psa lub kota, warto wybrać sklep dający gwarancję wysokiej jakości produktu i mogący potwierdzić ją odpowiednimi certyfikatami.
Szeroki asortyment konopny, w tym pastylki i oleje CBD dla zwierząt, znaleźć można w znanym i rekomendowanym sklepie internetowym Konopne24.pl.
Pampasowiec grzywiasty (ang. Maned Wolf) zwany jest również wilkiem grzywiastym z bardzo prostego powodu – wyglądu oraz przynależności do rodziny psowatych. Jeszcze kilkanaście lat temu obszar jego występowania był o wiele większy niż dziś. Co warto wiedzieć o tym zwierzęciu? Sprawdź w naszym artykule!
Podstawowe informacje
? Masa ciała
od 20 do 25 kg
? Rozmiary
wysokość w kłębie od 75 do 91 cm; długość ciała z ogonem ok. 160 cm
❤️Długość życia
do 15 lat w niewoli, nieco krócej na wolności
⭐️ Tryb życia
nocny, żyje w parach
? Pożywienie
ptaki, gryzonie, króliki, owoce
? Szybkość
do 75 km/h
Systematyka gatunku
Pod nazwą pampasowiec (Chrysocyon) funkcjonuje cały rodzaj psowatych. Obecnie jednak obejmuje on wyłącznie jeden gatunek, czyli Chrysocyon brachyurus. Jest to oczywiście pampasowiec grzywiasty. Choć zalicza się on do psowatych, to jednak badania genetyczne wskazują na brak pokrewieństwa z innymi rodzajami ssaków z tej rodziny. Z tego powodu naukowcy zakładają, że przodkowie pampasowca wywodzą się jeszcze z czasów plejstocenu, od ówczesnych dużych drapieżników.
Opis wyglądu pampasowca grzywiastego
Choć pampasowiec grzywiasty zaliczany jest do psowatych, jest podobny raczej do lisa na długich łapach, przede wszystkim z uwagi na rozmiar, albo do małego wilka. Kończyny tylne ma dłuższe niż przednie i porusza się głównie inochodem, co sprawia, że w charakterystyczny sposób kolebie się na boki. Jego łapy nazywane bywają też szczudłami.
Na wyróżnienie zasługuje jego szata. Sierść jest miękka i długa na grzbiecie, puszysta na ogonie, krótka na łapach. Występują u niego czarne znaczenia w następujących miejscach:
maska – przód pyska;
końce łap od stawu kolanowego w dół;
grzbiet, gdzie sierść tworzy charakterystyczną nastroszoną grzywę, od której pochodzi nazwa gatunku.
Dodatkowo pampasowiec grzywiasty ma białe podbrzusze i włosy porastające wnętrze uszu. Z kolei ogon może być biały albo czarny.
Tryb życia i występowanie pampasowca
Zwierzę tego gatunku jest aktywne przede wszystkim nocą i wieczorami. Pampasowiec grzywiasty w dzień odpoczywa w zaroślach na swoim terytorium. Z kolei nocą poluje, zazwyczaj podkradając się do ofiary na niedużą odległość.
Obszar występowania
Pampasowiec żyje przede wszystkim na obszarze południowej Brazylii. Można spotkać go również w Paragwaju i na niektórych terenach Argentyny. Jeszcze do niedawna niewielkie populacje występowały również w Boliwii, Peru czy Urugwaju, jednak obecnie uważa się je za zupełnie wytrzebione. Preferuje obszary nizinne, zalesione i z licznymi krzewami oraz wysokimi trawami.
Grupa osobnicza i rozmnażanie pampasowca
Pampasowiec grzywiasty żyje w parach, nie tworzy stad. Jedna para obejmuje teren do 30 kilometrów kwadratowych. Na tym obszarze wychowuje też potomstwo.
Po pierwszym roku życia zwierzę osiąga dojrzałość. Zazwyczaj jednak rodzą dopiero samice mające ok. 2 lat. Ciąża trwa do 66 dni, a w miocie może narodzić się do 5 szczeniąt. Samiec zwykle jest bardziej aktywny, dlatego to on w tym okresie zapewnia pożywienie.
Pampasowiec grzywiasty – pożywienie
Pampasowiec grzywiasty żywi się przede wszystkim gryzoniami i małymi ssakami (jak pancerniki) czy ptakami. Jeśli jest taka potrzeba, jest w stanie zjadać też np. owady czy mięczaki, np. ślimaki. W jego diecie pojawią się również rośliny, z czego większość tego dodatku stanowią owoce.
Status ochrony pampasowca
Pampasowiec grzywiasty od wielu lat ma status NT, który oznacza podwyższone ryzyko wyginięcia. Ten podobny do lisa zwierzak mieszkał niegdyś w znacznie większej liczbie siedlisk. Za spadek liczebności populacji odpowiedzialne są następujące zagrożenia:
polowania z uwagi na futro;
utrata obszarów do bytowania z uwagi na rozwój terenów zamieszkałych przez ludzi;
polowania na pampasowca jako szkodnika, który zjada zwierzęta domowe;
wypadki komunikacyjne;
choroby spowodowane kontaktem dzikich zwierząt z udomowionymi, zaniedbanymi psami.
W efekcie dąży się do tego, aby ochrona gatunku była wzmocniona. Aktywne są m.in. programy hodowlane w ZOO czy próby klonowania osobników.
Pampasowiec grzywiasty – ciekawostki
Osobnik męski zazwyczaj opiekuje się samicą, a potem potomstwem po 4. tygodniu życia, gdy rozszerza ono dietę. Dostarcza pokarm w formie nadtrawionej. Proces ten nazywany jest regurgitacją.
Pampasowiec grzywiasty żywi się owocami zwanymi lobeirą czy wilczym jabłkiem (Solanum lycocarpum). Okazuje się, że nasiona zawarte w tych owocach chronią zwierzęta przed nicieniowym zapaleniem nerek.
Pampasowiec grzywiasty to piękne zwierzę, które w Polsce można zobaczyć jedynie w ogrodzie zoologicznym. Zamieszkuje obszary nizinne – lasy, łąki, zarośla. Ten samotnik zazwyczaj łączy się w pary i w nich wychowuje potomstwo. Warto zadbać o to, aby w przyszłości go nie zabrakło wśród gatunków dzikich zwierząt.
Warunki panujące w dżungli stawiają różne wyzwania przed zamieszkującymi ją stworzeniami. Jednocześnie zwierzęta w dżungli mają zapewnioną przestrzeń do życia bez ludzi, której tak brakuje we współczesnym świecie. Gęste formacje roślinne kryją w swoich wnętrzach bogaty świat roślin i zwierząt, nie do końca zbadany do dziś. Dżungla zazwyczaj znana jest jedynie z książek i filmów. Sprawdź dlaczego.
Dżungla – charakterystyka środowiska
Obecnie dżunglą nazywa się wszystkie wilgotne lasy równikowe. Trzeba przyznać, że są one bardzo charakterystycznym ekosystemem. Od innych różnią się przede wszystkim olbrzymią bioróżnorodnością. Dotyczy ona zarówno roślinności, jak i zwierząt w dżungli. Szacuje się, że połowa gatunków zwierząt z całego świata mieszka właśnie w dżunglach.
Oczywiście lasy tropikalne w Afryce będą się nieco różnić od tych w Ameryce czy w Azji, ale bez względu na kontynent wszystkie mają cechy wspólne. Charakteryzują się wysoką temperaturą, dużą wilgotnością i wysokimi drzewami z licznymi pnączami i epifitami.
Co ułatwia życie zwierzętom w dżungli?
Osiągające nawet 30 m wysokości lasy tworzą gęste warstwy. Zwierzęta w dżungli, które potrafią się dobrze wspinać, można spotkać właściwie wszędzie. Często wcale nie mają sprawnych kończyn do wspinaczki. Gośćmi w koronach drzew są na przykład węże!
Mieszkając w dżungli, nie można nie lubić wody. Wilgotność jest stale na wysokim poziomie, a opady są bardzo obfite. Nawet duże koty, jak jaguary, lamparty i tygrysy, są świetnymi pływakami. To niezbędne dla mieszkańców przemieszczających się po ziemi, bo regularnie dochodzi do tworzenia się olbrzymich rozlewisk.
Zwierzęta w dżungli – przystosowanie do warunków życia
Istnieje kilka przystosowań zauważanych u zwierząt w dżungli:
krótka sierść – z uwagi na stałe wysokie temperatury;
twarde dzioby u ptaków – ponieważ szybko rosnące owoce mają często grube łupiny;
sierść i skóra w maskujące prążki – zagęszczenie zwierząt w dżungli jest ogromne, więc większość korzysta z kamuflażu;
jaskrawe krzykliwe kolory ostrzegające przed trucizną – niektóre gatunki, zamiast się chować, przyjęły taktykę demonstracyjnego informowania o swojej jadowitości.
Przegląd zwierząt w dżungli
Trudno wymienić wszystkie zwierzęta występujące w dżungli. W celu zobrazowania niesamowitej różnorodności środowiska przedstawiamy kilka głównych grup:
małpy – nie tylko goryle, ale także szympansy, orangutany, lemury, pawiany, mandryle i wiele innych;
dzikie koty – np. tygrysy, jaguary, lamparty i kuguary;
węże – takie jak olbrzymie anakondy, boa i pytony, czy wyjątkowo jadowite mamby;
ptaki – od najsilniejszych na świecie drapieżnych ptaków, takich jak harpie, po kolorowe znane z filmów ary i tukany;
owady – samych mrówek żywiących się liśćmi jest przynajmniej 47 odmian.
Czy każdy powinien zobaczyć dżunglę?
O wyprawie do wilgotnego lasu równikowego marzy wielu ludzi. Dzikie tereny i znajdująca się na nich olbrzymia liczba zwierząt wydają się kuszącym celem wycieczek. Nie można jednak zapominać o podstawowych cechach każdej dżungli – warunkach tam panujących. Co oznaczają dla człowieka? Z jednej strony niesamowity świat roślin i zwierząt, z drugiej miejsce, w którym na każdym kroku czyha zagrożenie. Gęste zbite poszycie leśne skutkuje wielką trudnością w poruszaniu się. Próżno szukać tam ścieżek. Roślinność rośnie zbyt szybko, a tereny są regularnie zalewane z powodu nieustannych deszczy. Ponadto do najniższych części dżungli zazwyczaj nie dociera słońce.
Zwierzęta w dżungli są dla ludzi często niebezpieczne, a wypatrzyć je ciężko. Potrafią to jedynie mieszkańcy tamtych rejonów. Do tego dochodzi brak możliwości rozpalenia ognia, przechowywania żywności, bakterie w każdej wodzie i niewiarygodne ilości komarów. Trudno przetrwać w takich warunkach nawet parę dni.
Linienie psa to zmora niejednego opiekuna. Kochany czworonóg ma dostęp do całego domu, często wypoczywa na meblach… Psia sierść jest więc wszędzie i bywa uciążliwa. Zwłaszcza gdy w domu mieszka alergik… Czy da się ograniczyć wypadanie sierści czworonoga?
Dlaczego psy linieją?
Wiele zwierząt zrzuca naskórek, pióra czy włosy. Jest to całkowicie naturalny proces fizjologiczny. Mówi się o zmianie sierści na letnie bądź zimowe u lisów czy zajęcy. Podobnie rzecz ma się z psami! Linienie psa polega na tym, że stare włosy wypadają, wypychane przez rosnące w tym miejscu nowe. W ten sposób zwierzak dostosowuje ochronę ciepłoty ciała do temperatur panujących w jego otoczeniu. Psy na co dzień mogą gubić nieco martwych włosów, podobnie jak ludzie. U wielu pupili występuje okresowo zwiększona utrata sierści, zwykle dwa razy do roku. U niektórych wypadać może ona jednak przez cały czas, a nasila się sezonowo wiosną i jesienią.
Pies gubi sierść – co może mieć wpływ na linienie?
Proces linienia psa, gdy dochodzi do wymiany sierści na nową, ma zazwyczaj miejsce wczesną wiosną oraz późnym latem i jesienią. To, jak linienie przebiega, zależy od kilku czynników. Są to m.in.:
temperatura otoczenia – im cieplej w mieszkaniu, tym więcej sierści w domu;
dieta;
rodzaj sierści – krótkowłose rasy o gęstym podszerstku, jak labradory, husky i owczarki niemieckie, gubią zwłaszcza w okresie linienia psa duże ilości sierści.
Warto wspierać organizm psa odpowiednimi mikroelementami, jak np. Brit Vitamins – Multivitamin, by dostarczyć mu wszelkich niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania składników. Stosowanie suplementów może poprawić kondycję okrywy włosowej nawet w trakcie linienia psa.
Żywienie a kondycja sierści u psa
Dbanie o futro kojarzy się głównie z czesaniem i kąpaniem. Tymczasem prawidłowa dieta odgrywa dużą rolę w pielęgnacji sierści psa! Ważny jest wybór codziennego sposobu żywienia. Zbilansowana dieta BARF lub specjalistyczna karma, np. Brit Care Sustainable Sensitive Insect & Fish (dla psów o wrażliwej skórze), pomoże utrzymać sierść w nienagannym stanie.
Coraz częściej odpowiednich mikroelementów można dostarczyć także w niepozornych smakołykach, takich jak Brit Care Functional Snack Skin&Coat Krill. To jednocześnie łatwy dla opiekuna sposób podawania witamin i przyjemna dla psiaka część dnia.
Psy te cechuje niewypadający włos lub naga skóra. Linienie psa nie jest tu problemem, natomiast uczulać może naskórek oraz ślina zwierzęcia. Jeśli martwisz się o swoją alergię, odwiedź hodowlę danej rasy. Pamiętaj jednak, że nawet jeśli w czasie kontaktu lub po nim nie pojawią się objawy, alergia może nasilić się, kiedy będziesz już opiekunem zwierzęcia.
Linienie psa to całkowicie naturalne zjawisko. Zdrowy i mocny, nowy włos wypycha stary, który wypada. Odpowiednie żywienie to klucz do zdrowia, w tym do pięknej, lśniącej sierści. Linienia nie da się całkowicie ograniczyć. Można jedynie minimalizować ilość martwej sierści na zwierzaku i w mieszkaniu. Dokładne wyczesywanie podszerstka oraz usuwanie przeszkadzających pupilowi kołtunów z pewnością pomoże. Niezbędne jest także regularne odkurzanie.
Jeżozwierza spotkać można na obszarze od południowej Europy (Włochy), przez Afrykę, po wschodnią Azję. Może ważyć nawet 27 kilogramów. Urson zamieszkuje zdecydowanie chłodniejsze regiony zupełnie innej części świata niż jeżozwierz. Co to za wyjątkowy gryzoń?
Urson – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 3 do 14 kg, zwykle ok. 7 kg
? Rozmiary
długość ciała od 80 do 133 cm
❤️Długość życia
ok. 10 lat
⭐️ Tryb życia
nocny, głównie samotniczy
? Pożywienie
gałązki, liście, jagody, kora, igły drzew iglastych
? Szybkość
do 3 km/h
Systematyka ursona
Zwierzę to należy do rodziny ursonowatych (Erethizontidae). Podrodzinę ursonów (Erethizontinae) dzieli m.in. z brazylijskim koendu. Jego łacińska nazwa – Erethizon dorsatum – w niezobowiązującym tłumaczeniu oznacza „zwierzę z irytującym grzbietem”. Urson z pewnością denerwuje swoimi kolcami chcące upolować go drapieżniki. Nazwa jest więc trafna!
Urson – wygląd
To dosyć duże ssaki. Ursony mogą osiągnąć nawet 100 cm długości ciała, do tego ogon mierzy do 30 cm! Waga wynosi od 3 do nawet 14 kg, zwykle jednak ważą między 5 a 7 kilo. Większym gryzoniem na kontynencie amerykańskim jest tylko bóbr. Budowa jest zwarta, krępa, a łapki krótkie. Całe ciało od strony grzbietu pokrywa futro z ogromną liczbą kolców. Ubarwienie jest ciemnobrązowe lub czarne, z białymi refleksami. Kontrastujące futerko ursona informuje inne zwierzęta nocą, gdzie się on znajduje i z czym mają do czynienia. W końcu kto chce się nadziać na 30 tysięcy kolców?
Tryb życia ursona
Urson prowadzi nocny tryb życia. Porusza się wolno, ale świetnie się wspina. Większość dnia spędza na drzewie między gałęziami. Nie ma zbyt dobrego wzroku. Urson nie zapada w sen zimowy. Gdy nadchodzi zima, miejscem schronienia staje się nora. Choć urson jest samotnikiem, zdarza się, że w jednej norze znajduje się więcej osobników.
Dzięki kolcom stanowiącym doskonałą ochronę urson żyje dłużej niż większość gryzoni. Niektóre osobniki dożywają nawet 30 lat. Zaatakowany odwraca się tyłem do napastnika i stroszy kolce. Urson pada ofiarą wilków, pum, kojotów, niedźwiedzi i kun, gdy zaatakują go w pozbawiony kolców brzuch. To jego wrażliwe miejsce.
Występowanie ursona
Występuje w Ameryce Północnej. Spotkać go można na obszarze od Alaski i Kanady po północ Meksyku. Najczęściej w Kanadzie, na Alasce i w zachodniej oraz północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Nie zamieszkuje tej samej strefy klimatycznej. Urson potrafi dostosować się do różnych środowisk. Jego habitat to nie tylko gęste lasy i tundra, ale także pustynie oraz busz.
Grupa osobnicza i rozmnażanie ursona
W odróżnieniu od większości gryzoni, urson może pozwolić sobie na prowadzenie trybu życia samotnika. Kolce chronią go wystarczająco dobrze, by szybko nie stał się łatwym obiadem. Pary łączą się wyłącznie na jesieni podczas godów. Pierwszy urson, który zajmie miejsce na drzewie w pobliżu samicy, walczy o nią z pozostałymi, by ją pokryć. Podczas kopulacji ursony układają płasko kolce, by nie zrobić sobie krzywdy. Ciąża trwa od 202 do 210 dni. Samica zwykle rodzi jedno młode. Jego kolce twardnieją wkrótce po urodzeniu.
Urson – pożywienie
Jest zwierzęciem roślinożernym. Urson chętnie zjada różne części roślin. Są to łodygi, łyko, liście, gałązki, jagody, korzenie itp. Zimą dostęp do pokarmu roślinnego staje się mocno ograniczony. Dzieje się tak szczególnie na północy kontynentu. Urson żywi się zimą korą i igłami drzew szpilkowych (iglastych). Nie każde drzewo mu smakuje! W ogrodach zoologicznych chętnie zjada m.in. kukurydzę i niektóre warzywa.
Status ochrony
W czerwonej księdze IUNC urson amerykański ma status LC, czyli gatunek najmniejszej troski. Nie jest więc gatunkiem zagrożonym wyginięciem. W obu krajach występowania jest stosunkowo liczny. Szczególnej troski wymaga jedynie na niektórych obszarach, np. w Meksyku i amerykańskim stanie Maryland.
Ciekawostki
Wbrew obiegowej opinii, urson nie potrafi strzelać kolcami. Każdy kolec łatwo pęka i posiada maleńkie zadziory. Po przebiciu skóry napastnika po prostu w niej zostaje. Ofiarą kolców ursona często są domowe psy.
Urson ma do obrony również gruczoły zapachowe, tak jak skunks.
Matki nie chronią swoich usamodzielniających się ursoniątek, ale nieraz pozostają przy nich jakiś czas po ich śmierci, np. gdy młode spadną z drzewa.
Urson amerykański jest niezwykłym zwierzęciem pod wieloma względami. Zdecydowanie ubarwia on północnoamerykańską faunę. Ze względu na podobny klimat w Polsce ursony dają sobie nieźle radę, choć nie występują tu w stanie dzikim. Można podziwiać je w ogrodach zoologicznych w Poznaniu, Płocku i Gdańsku.
Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie jest odpowiedzialny za opracowanie Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt. Jest to lista zagrożonych gatunków zwierząt, przedstawiająca sposoby pomagania, obszary występowania oraz stopnie zagrożenia poszczególnych gatunków. Polska Czerwona Księga Zwierząt to najważniejszy dokument pokazujący skalę problemu w kraju.
Co zagraża zwierzętom w Polsce?
Zwierzęta mają oczywiście swoich wrogów naturalnych, ale to nie doprowadza populacji na skraj wymarcia. Zmiany klimatyczne są jedną z nielicznych naturalnych przyczyn zmian w zasięgu występowania poszczególnych gatunków. Jednak największym i najpoważniejszym źródłem problemów jest zdecydowanie działalność człowieka.
Populacja dzikich zwierząt maleje z roku na rok na całym świecie. Zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce nie są w stanie przetrwać przez zanieczyszczanie środowiska, turystykę, zajmowanie terenów ich naturalnego występowania, polowania i kłusownictwo.
Gatunki, które wyginęły
Według pozarządowej organizacji na rzecz ochrony przyrody WWF Polska populacja dzikich zwierząt na świecie zmniejszyła się o prawie 70 procent w ciągu ostatnich 50 lat. Na liście zwierząt zagrożonych wyginięciem w Polsce jest prawie 400 gatunków. Z tego prawie 50 znajduje się już na granicy wymarcia!
Za gatunki oficjalnie wymarłe uznaje się tarpana i tura. Pierwszy jest gatunkiem dzikiego konia. Eksperci uważają go z przodka konia domowego. Drugi to przodek ras bydła domowego.
Jeśli niewystarczająco przyłożymy się do ochrony przyrody, ta lista może się szybko powiększyć!
Zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce
Wśród gatunków zagrożonych wyginięciem w Polsce znaleźć możemy między innymi takie zwierzęta jak:
ptaki – na przykład orzeł przedni, batalion, cietrzew zwyczajny, sokół wędrowny, gadożer zwyczajny;
Foka szara, czyli szarytka morska, jest zwierzęciem zagrożonym wyginięciem w Polsce, gdyż liczebność populacji tego uroczego ssaka w Bałtyku zmniejszyła się o ponad 40%. Szkodzi im nie tylko zanieczyszczenie wód, ale i uważanie ich za szkodniki. Przez wiele lat były tępione mimo objęcia ich ochroną gatunkową.
Poważnym problemem jest też brak spokojnych siedlisk, w których zwierzęta mogłyby się rozmnażać. Organizacje prozwierzęce podejmują liczne próby poprawy warunków życia i obrony tego gatunku foki przed wymarciem. Wciąż jednak nie odnotowano rozrodu foki szarej na bałtyckich plażach.
Rzadki jak ryś
Największego dzikiego kota europejskiego niezwykle trudno zobaczyć w warunkach naturalnych. Spowodowane to jest nie tylko skrytym trybem życia, ale przede wszystkim tym, że ryś należy do najbardziej zagrożonych gatunków w Polsce. Szacuje się, że na wolności żyje zaledwie około 40 osobników!
Pomoc tym euroazjatyckim kotom jest wyjątkowo trudna, gdyż zajmują zazwyczaj bardzo rozległe tereny, łączą się w pary jedynie na czas godów. Do życia potrzebne im są wielkie obszary lasów, które w ostatnich czasach kurczą się w niewiarygodnym tempie. Jeśli ochrona tego gatunku nie przyniesie efektów, przyszłe pokolenia będą go miały na liście gatunków, które wyginęły.
Żubr – odtworzony gatunek
Żubr jest zwierzęciem zagrożonym wyginięciem w Polsce, które zostało odtworzone i przywrócone do życia na wolności. Mało brakowało, by największy ssak w Europie dołączył do tarpana i tura.
Na początku XX wieku zginął ostatni żubr żyjący w Polsce na wolności. Miłośnicy przyrody podjęli jednak intensywne działania i już w 1952 roku wypuszczono pierwsze żubry do środowiska naturalnego.
Nie oznacza to, że największe zagrożenie minęło. Niestety ten roślinożerny olbrzym jest wymagający pod kątem przestrzeni do życia i rodzaju pokarmu, co sprawia, że niełatwo go ochronić. Naukowcy zmagają się też z małą różnorodnością genetyczną.
Przestraszony morświn
Morświn to najmniejszy gatunek walenia. Zaledwie 500 żyjących sztuk czyni go wymierającym mieszkańcem Bałtyku. Morświny prowadzą samotniczy tryb życia i są strachliwe. Nie podpływają do łodzi ani statków. Nie wyskakują nad powierzchnię wody.
Przez płochliwość niebezpieczeństwem dla tego zwierzęcia zagrożonego wyginięciem w Polsce jest niemal każda działalność ludzka w wodzie. Nie tylko zastawiane sieci, ale i pływające jednostki czy prace prowadzone w wodzie są problemem. Zwiększenie hałasów w wodzie skutkuje panicznym opuszczaniem siedliska, porzucaniem młodych przez matki i wpadaniem w sieci.
Wilk jako zwierzę zagrożone wyginięciem w Polsce
Wilk jest najpopularniejszym drapieżnikiem w Polsce. Dorobił się jednak złej sławy i zamiast go docenić, zaczęto go tępić. W ten sposób niezwykle potrzebny mieszkaniec lasu trafił na listę zwierząt zagrożonych wyginięciem w Polsce. Obecnie krajowa populacja liczy 2000 sztuk. Negatywne podejście ludzi ciężko odwrócić, a bez tego wspieranie opieki nad wilkiem jako gatunkiem jest niezwykle trudne.
Organizacje zajmujące się ochroną wilka w Polsce, poza walką z niszczeniem jego naturalnego środowiska, również edukują w zakresie prawdziwego oblicza i roli, jaką pełni w ekosystemie wilk.
Duży niedźwiedź, którego trudno zobaczyć
Mimo ścisłej ochrony niedźwiedzie są zwierzętami zagrożonymi wyginięciem w Polsce. Przy około 100 osobnikach żyjących w kraju, coraz trudniej go spotkać w lesie. Niedźwiedzie nie mają naturalnych wrogów.
To potężne zwierzęta. Samiec może osiągnąć nawet 300 kg! Wydawałoby się zatem, że nie powinien mieć problemów z przetrwaniem. Niestety działania prowadzone przez człowieka, takie jak wycinki ogromnych obszarów lasów zagroziły wielu zwierzętom na naszej planecie. Niedźwiedzie, nie mając miejsca do życia, pojawiają się w pobliżu ludzi, co może dawać mylne wrażenie, że jest ich w Polsce ostatnio więcej.
Zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce. Gdzie zgłosić zwierzę potrzebujące pomocy?
Świadomość liczby zwierząt zagrożonych wyginięciem w Polsce jest bardzo ważna. Bezcenna jest każda pomoc tym gatunkom. Pamiętaj, że jeśli zobaczysz dzikie zwierzę w twojej ocenie potrzebujące pomocy, twoim obowiązkiem jest zawiadomić odpowiednie służby.
Nad Bałtykiem będzie to błękitny patrol WWF lub stacja morska w Helu. Jeśli nie znasz kontaktu do instytucji obejmującej swoimi działaniami teren, na którym się znajdujesz, dzwoń na nr telefonu straży miejskiej lub policji.
Poza doraźną reakcją na krzywdę zwierząt warto zaangażować się w działania organizacji, które od lat aktywnie walczą o zachowanie wymierających gatunków w Polsce. Są to na przykład WWF Polska i Fundacja DODO. Możesz brać udział w ich akcjach, podjąć regularną współpracę albo przekazać darowiznę finansową.
Brak nowotworów i innych chorób? To coś, co ludzie chcieliby osiągnąć! Z wieloma rodzajami raka i innymi chorobami trwają dramatyczne walki. Brak oznak starzenia to nasze marzenie, a golec piaskowy sobie z tym poradził. Zadziwia nie tylko biologów!
Golec piaskowy – podstawowe informacje
? Masa ciała
do 70 g
? Rozmiary
od 7 do 11 cm
❤️Długość życia
ok. 30 lat
⭐️ Tryb życia
nocny, stadny
? Pożywienie
bulwy
? Szybkość
atak do prędkości 80 km/h
Systematyka golca piaskowego
To przedziwne zwierzę należy do rzędu gryzoni. Jest to jedyny żyjący gatunek należący do rodzaju golec (Heterocephalus), a także rodziny golców (Heterocephalidae). Do niedawna w języku polskim nazywano go po prostu golcem. Obecnie poprawna nazwa to golec piaskowy. Jego nazwa w różnych językach, w tym po łacinie, nawiązuje bezpośrednio do nieowłosionej skóry:
polskim;
angielskim – naked mole-rat;
niemieckim – Nacktmull;
łacinie (nazwa naukowa) – Heterocephalus glaber.
Wygląd golca piaskowego
Już jedno spojrzenie okiem na tego gryzonia wyjaśnia, dlaczego nazwano go właśnie golcem. Zwierzę to posiada jedynie włosy czuciowe (wibrysy), poza tym jest zupełnie pozbawione owłosienia. Pomarszczona i różowa skóra nie posiada też neuroprzekaźnika odpowiadającego za ból. Golec piaskowy nie robi sobie nic z zadrapań i otarć, o które łatwo pod ziemią. Oczy są maleńkie, a on sam w zasadzie ślepy. Wzrok nie jest mu potrzebny do życia w ciemnościach. Golec może zamknąć szczelnie pysk, a mimo to siekacze pozostaną na wierzchu. Dzięki tak wystającym zębom ziemia podczas kopania nimi tunelu nie dostaje mu się do pyszczka.
Golec – tryb życia
Golec żyje w podziemnych koloniach. Buduje rozległe tunele, które mogą liczyć łącznie nawet kilka kilometrów długości. Łączą one ogromne spiżarnie, legowiska i toalety. Golec piaskowy żyje więc w całkowitych ciemnościach. Jego wzrok jest tak słaby, że odróżnia jedynie cień od światła. Afrykańską, suchą ziemię na sawannie trudno drążyć, ale golce piaskowe znakomicie współpracują. Osobnik na przedzie gryzie glebę, a kolejne za nim przesuwają kolejno ziemię w tył, aż do wyrzucenia jej na powierzchnię przez ostatniego osobnika. Żyją ponad 30 lat, a proces starzenia nie daje żadnych objawów.
Występowanie golca piaskowego
Gryzonie te zamieszkują najbardziej wysunięte na wschód tereny Afryki – Półwysep Somalijski, zwany Rogiem Afryki. Całe życie spędzają w niewiarygodnie trudnych warunkach – podziemnych korytarzach, w ciemności, gdzie powietrza niewiele. Ziemia pustynna i sawanny jest bardzo nagrzana, ale nocą jej temperatura obniża się znacznie. Golce piaskowe można spotkać w takich krajach jak północna i wschodnia Kenia, Dżibuti, Somalia i Etiopia.
Golec piaskowy – grupa osobnicza
W kolonii golców piaskowych może żyć nawet 300 osobników. Współczynnik śmiertelności nie rośnie wraz z wiekiem. Utrzymuje się na stałym poziomie do około 30. roku życia. Jeden golec piaskowy nie miałby szans przetrwać. Tworzą więc one wielką kolonię, wyróżniającą się strukturą nawet wśród gryzoni takich, jak myszy i szczury. Podobnie jak pszczoły czy mrówki, na jej czele stoi królowa, a całe stado to tak naprawdę grupa rodzinna. Jej członkowie są w stanie rozpoznać osobnika spoza ich kolonii. Są podzieleni na kasty. Istnieją golce robotnicy, żołnierze, nianie…
Rozmnażanie golca
Rozród zarezerwowany jest dla królowej i 2–3 króli. Jest to ich jedyny obowiązek, dzięki czemu poświęcają się w całości przedłużaniu gatunku. Pozostałe osobniki dbają o nie przez całe ich życie. Samce golców nie wykazują agresji wobec siebie. Królowa – największa samica – jest agresywna wobec tych samic, które produkują hormony umożliwiające przemianę w królową. Ciąża trwa około 70 dni. W jednym miocie rodzi się średnio 11 młodych golców. Golce piaskowe najczęściej rozmnażają się raz w roku, choć w niewoli mogą mieć miot znacznie częściej. Kolonia jest unikatowa. Spokrewnione osobniki mogą rozmnażać się ze sobą.
Pożywienie golca
Co do jedzenia można znaleźć pod spaloną słońcem ziemią? Golec piaskowy żywi się podziemnymi korzeniami i bulwami roślin. Są one ukryte pod ziemią i niełatwo je znaleźć. Golce kopią tunele na oślep. Znalezienie bulwy oznacza zapas jedzenia dla kolonii na długi czas. Szczególnie że w Afryce bulwy są ogromne. Golce nie zjadają całego znaleziska od razu. Zapas zanoszą do spiżarni. Zostawiają także część bulwy, by mogła się ona odrodzić.
Status ochrony golca
Golec piaskowy nie jest gatunkiem narażonym na wyginięcie. Występuje dość pospolicie na terenach Rogu Afryki. Głównym zagrożeniem dla golca są wpełzające do ich nor węże Są one jednak atakowane przez golce-żołnierzy. Mimo swoich rozmiarów, golec słynie z długowieczności – dożywa nawet 30 lat. To ponad dziesięciokrotnie więcej niż wynosi przeciętna długość życia myszy. Jest odporny na niektóre choroby. Nie choruje na nowotwory, co dla wielu ludzi jest niesamowitą cechą.
Golec piaskowy – ciekawostki
Golec piaskowy dobrze radzi sobie z niską zawartością tlenu. Niestraszna mu hipoksja. Wytrzymuje nawet 18 minut bez tlenu.
Golce piaskowe nie utrzymują stałej temperatury ciała. Regulują ją, wchodząc do poszczególnych korytarzy.
Z powodu chowu wsobnego czasem zachodzi potrzeba „naprawy DNA”. Cechująca się wyjątkowo silnym otłuszczeniem wędrowna kasta płciowa pozostaje płodna i opuszcza norę, by dołączyć do innej kolonii celem wymiany genów.
Królowa golców zastępowana jest dopiero po śmierci.
Każda kolonia ma swój indywidualny język.
Są to jedne z najbardziej ekscytujących w biologii ssaków. Spośród gryzoni wyróżnia je długowieczność (żyją prawie 30 lat). Trudno w świecie zwierząt o gatunek, który pokonał nowotwory lub starość, którą widać. Może kiedyś zdradzą nam swoje sekrety?
Polskie rasy psów, choć nie każdy ma tego świadomość, istnieją już od wieków. To psy myśliwskie i pasterskie, stworzone i do dziś wykorzystywane przede wszystkim do celów użytkowych. Miały tropić zwierzynę lub pilnować stada. Tak naprawdę dopiero od niedawna pojawiają się one w domach jako psy typowo rodzinne, do towarzystwa. Czy sprawdzają się w tej roli? Jakie to rasy? Poznaj polskie rasy psów – dowiedz się, jak wyglądają i jaki mają charakter!
Najważniejsze kwestie
Istnieje pięć uznanych polskich ras psów, a także jedna, która pojawia się na wystawach ze statusem nieuznanej ✔️
Wszystkie te rasy hodowane są zgodnie z założeniami FCI ⚠️
Polskie rasy psów łączy miejsce pochodzenia, jednak mogą mieć one zupełnie różne charaktery ❌
Chart polski
Chart polski, reprezentujący rasy psów myśliwskich, to bardzo stara rasa, która mogła powstać już w XII lub XIII wieku. O chartach na ziemiach polskich pisał już Gall Anonim. Wzmianki o nich nie odmówił sobie również sam Mickiewicz w Panu Tadeuszu. Rzeczywiście w pewnym okresie chart był jednym z bardziej lubianych i cenionych przez szlachtę czworonogów, która – co powszechnie wiadomo – uwielbiała rozrywkę, jaką były polowania.
Rasa ma jednak i gorszy okres w swojej historii. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, kiedy wprowadzono zakaz polowania z chartami, chart polski prawie wyginął. Ratowania rasy podjęto się w latach 70. ubiegłego wieku i na szczęście udało się ją odtworzyć.
Chart polski, niezwykle smukły i zwinny, budzi podziw. Jest psem odważnym, wytrzymałym i wytrwałym. Jednocześnie jednak, jak większość chartów, ma delikatną psychikę, o którą trzeba dbać. Nie znosi samotności, nie może być pozbawiony kontaktu z opiekunem. Właściwie wychowywany, jest psem spokojnym i zrównoważonym, ale cechuje się silnym instynktem łowieckim, czego właściciel musi mieć świadomość! Obecnie również obowiązuje zakaz polowania z chartami, ponadto na psa tego należy mieć pozwolenie.
Ogar polski
Ogar polski jest psem myśliwskim, zaliczanym do psów gończych. Jest to bardzo stara rasa, dlatego trudno ustalić jej pochodzenie bez żadnych wątpliwości. Podobnie jednak jak inne gończe prawdopodobnie wywodzi się od psa św. Huberta (popularnego bloodhounda) i istniał już w XIV wieku. W kolejnych wiekach ogara polskiego krzyżowano również z innymi rasami myśliwskimi, m.in. z foxhoundem angielskim. O ogarze wspominał np. Mikołaj Rej w jednym ze swoich najbardziej znanych dzieł – Żywocie człowieka poczciwego.
Ogar polski to przedstawiciel rasy psów średnich rozmiarów, stosunkowo lekkim i harmonijnie zbudowanym. Odznacza się długimi uszami i charakterystycznymi podpalaniami. To pies bardzo przyjazny i towarzyski, doskonale pracuje w sforze. Co ciekawe, choć jest typowym psem myśliwskim, ma raczej łagodny stosunek do innych zwierząt. Świetnie sprawdza się jako pies w rodzinie z dziećmi, ponieważ wykazuje w stosunku do nich wiele cierpliwości. Pomimo tego, że ogar polski nie należy do szczególnie szybkich i aktywnych psów, potrzebuje sporej codziennej dawki ruchu. Nie należy też zapominać o aktywności umysłowej, aby się nie nudził.
Gończy polski
Gończy polski, inaczej ogar Pawłusiewicza, jest najmłodszą uznaną przez FCI rasą psów myśliwskich powstałą w Polsce. Jej udokumentowana historia rozpoczyna się dopiero bowiem w drugiej połowie XX wieku, a już w 2006 roku została uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Pomimo krótkiego czasu oficjalnego istnienia gończy polski zapracował sobie na ogromną popularność w kręgu myśliwych.
Gończy polski to średniej wielkości czworonóg o łagodnym usposobieniu. Jest spokojny i zrównoważony, a przy tym niezwykle odważny, posłuszny, wytrwały i inteligentny. Szybko przywiązuje się do osób z najbliższego otoczenia, jest cierpliwy wobec dzieci. Jest stworzeniem bardzo towarzyskim, dlatego potrzebuje stałego kontaktu z opiekunem – jego brak może pociągnąć za sobą problemy natury wychowawczej i behawioralnej.
Polski owczarek nizinny
Polski owczarek nizinny (PON) należy do psów pasterskich, ale wykorzystywany jest również jako pies stróżujący i rodzinny. To kolejna stara rasa, której początki sięgają najprawdopodobniej XVI wieku. Przodkami PON-a, podobnie jak np. teriera tybetańskiego, są psy wywodzące się z Tybetu. Owczarek ten bardzo szybko zyskał uznanie i popularność jako doskonały pies zaganiający.
Polski owczarek nizinny to średniej wielkości pies. Należy do rasy psów długowłosych – bardzo długa szata to jego znak rozpoznawczy. Czworonóg ten mocno przywiązuje się do swojej rodziny, świetnie „dogaduje się” z dziećmi, ale wobec obcych – jak na doskonałego stróża przystało – jest nieufny. To pies bardzo aktywny, towarzyski, o wesołym usposobieniu.
Polski owczarek podhalański
Polski owczarek podhalański, nazywany również m.in. owczarkiem tatrzańskim, to rasa, której początki datowane są na XVII wiek. Wtedy bowiem w okolicach Podhala widywano białe psy pasterskie. Z pewnością polski owczarek jest spokrewniony m.in. z czuwaczem słowackim i węgierskim kuvaszem. Nawet obecnie rasa ta popularna jest przede wszystkim w górskich obszarach kraju, głównie w Beskidach i Tatrach.
Polski owczarek podhalański jest dużych rozmiarów psem (osiąga nawet do 70 cm wysokości w kłębie). To czworonóg odważny, niesamowicie czujny i wytrwały, ale niezbyt aktywny. Cechuje się sporą niezależnością i umiejętnością samodzielnej pracy. Choć nie należy do najbardziej wylewnych w uczuciach psów, przywiązuje się do opiekuna i na swój sposób okazuje mu swoją sympatię. Podhalan jest psem spokojnym i zrównoważonym, ale nie nadaje się na pupila osób niedoświadczonych.
Inne polskie rasy psów?
Wyżej wymienione to rasy oficjalnie uznane przez FCI. Istnieje jednak jeszcze jedna rasa, która jest zdecydowanie polska, ale dotąd nie doczekała się uznania przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Jest nią polski spaniel myśliwski. To rasa nowa, choć o starym rodowodzie. Dopiero 1 stycznia 2017 roku została ona dopuszczona do udziału w wystawach psów jako tzw. rasa nieuznana. To bardzo sympatyczny, przyjazny czworonóg, który jest nastawiony na współpracę i kontakt z człowiekiem. Cechuje się dużą inteligencją, łatwością w szkoleniu, odwagą. Ten zrównoważony pies jest świetnym myśliwym, stróżem, ale też domowym pupilem i kompanem dla najmłodszych.
Sporo kontrowersji wywołuje jeszcze jedna rasa – pomeranian, inaczej szpic miniaturowy, nazywany również szpicem pomorskim. Jego krajem patronackim są Niemcy, jednak w niektórych publikacjach wspomina się o Polsce. Skąd ten pomysł? Pies ten pochodzi z historycznej krainy Pomorza, rozciągającej się na obecnych terenach Polski i Niemiec. Jednak na „korzyść” Niemiec przemawia fakt, że w okresie, w którym prawdopodobnie powstała rasa, Pomorze nie było częścią Polski.
Zima jest trudnym czasem dla wszystkich. Wbrew pozorom niesprzyjająca pogoda szkodzi nie tylko dzikim zwierzętom, lecz także domowym pupilom. W tym okresie szczególnie ważne jest zadbanie o zdrowie i kondycję psa, zwracając większą uwagę na poniższe aspekty:
Badania profilaktyczne
Zanim nadejdą niskie temperatury, warto wybrać się z psem do lekarza weterynarii i wykonać podstawowe badania profilaktyczne. Niskie temperatury, osłabienie i spadek odporności mogą spowodować nasilenie schorzeń, które dotychczas nie dawały wyraźnych objawów. Lekarz doradzi, jakie działania należy podjąć, aby pies przeszedł sezon zimowy bez szwanku.
Kaszel kenelowy
Zakaźny zespół oddechowy psów, zwany kaszlem kenelowym, jest wieloczynnikową chorobą psów. W jej przebiegu najczęściej obserwuje się kaszel, któremu mogą towarzyszyć wypływy z oczu i nosa, spadek apetytu i gorączka.
Wzrost zachorowań obserwuje się jesienią i zimą. Szczególnie narażone są psy mające kontakt z wieloma zwierzętami – jeżdżące na wystawy, zawody czy przebywające w psim hotelu na czas urlopu opiekuna.
Rozprzestrzenianiu chorób sprzyja brak higieny, wilgotność, niska temperatura oraz obniżona odporność i brak profilaktyki. Zima to dobry moment, by sprawdzić aktualne szczepienia swojego pupila i zabezpieczyć go przed zachorowaniem.
Odporność psa zimą
W czasie zimy układ odpornościowy jest szczególnie obciążony. Jego działanie można wspomagać, odpowiednio modyfikując dietę, zapewniając psu komfort termiczny oraz niezbyt dużą dawkę aktywności fizycznej na dworze.
Przez cały sezon zimowy warto stosować suplementy z beta-glukanami, dostępne w postaci tabletek lub kapsułek. Stymulują one komórki układu odpornościowego do produkcji substancji antybakteryjnych i pobudzają fagocytozę.
Zapotrzebowanie energetyczne
Jedzenie dostarcza psom energii do wszystkich czynności życiowych, w tym utrzymania stałej temperatury ciała. Gdy w chłodne dni pies spędza dużo czasu na dworze, potrzebuje więcej energii do ogrzania się. W takiej sytuacji należy odpowiednio zwiększyć dawkę pokarmową, zwłaszcza u psów o słabym zdrowiu i seniorów, które w przeciwnym razie zaczną szybko tracić na wadze, a nawet chorować.
Dieta a sierść
Często opiekunowie nie zdają sobie sprawy, jakim obciążeniem dla psa jest wymiana sierści na zimową. Aby rosła gęsta i zdrowa, warto wprowadzić kilka modyfikacji w karmieniu pupila. Dietę powinno się wzbogacić w mokre czy suche karmy dla psa zawierające witaminy A i E, biotynę, cynk i kwasy tłuszczowe omega-3. Substancje te wpływają korzystnie na stan skóry i sierści.
Szczotkowanie
Jakość włosa zależy nie tylko od diety, ale i odpowiedniej pielęgnacji. Psy długowłose należy regularnie rozczesywać, aby zapobiec tworzeniu się kołtunów i filcowaniu podszerstka. W przeciwnym razie sierść nie tylko nie będzie chronić psa przed zimnem, lecz zabrudzona i zaniedbana może stać się przyczyną podrażnień skóry.
Kąpiel
W przypadku psów uwielbiających zimowe spacery i korzystających z błotnistych kałuż czy tarzania w śniegu samo szczotkowanie może nie wystarczyć. Aby usunąć brud i dodatkowo nawilżyć skórę, warto pupila wykąpać, wykorzystując łagodny szampon. Zimową porą trzeba szczególnie pamiętać o dokładnym wysuszeniu psa i zapewnieniu mu ciepłego pomieszczenia. Wilgotna sierść potęguje odczucie zimna – do czasu wyschnięcia przeciwwskazane są nawet krótkie spacery.
W przypadku jakichkolwiek problemów z pielęgnacją sierści warto skonsultować się z doświadczonym groomerem.
Łapy psa zimą
Podrażnienie solą drogową
W czasie zimowych spacerów wielu opiekunów obserwuje u pupili nagle pojawiające się kulawizny, nadmierne wylizywanie łap przez psa oraz podrażnione, a nawet poranione opuszki. Za wszystkimi tym objawami może stać jedna przyczyna – sól drogowa. W jej skład wchodzą substancje drażniące skórę m.in. chlorek sodu i żelazocyjanek potasowy. Na szczęście istnieją sposoby, aby dobrze zabezpieczyć psie łapy.
Trasa spaceru
Przede wszystkim należy maksymalnie ograniczyć chodzenie po posypanej solą powierzchni. Na zimowe spacery lepiej skierować się do parku lub lasu. W miarę możliwości warto też schodzić z chodnika na trawniki. Opiekunowie małych psów mogą przenosić zwierzęta na posypanych solą odcinkach.
Pielęgnacja
Bez względu na to, czy udało się uniknąć posypanych solą ulic, po każdym spacerze należy umyć i wytrzeć łapy. Koniecznie usuwamy śnieg i lód spomiędzy opuszków psa oraz spłukujemy ciepłą wodą sól i inne zabrudzenia. Warto też regularnie nawilżać i natłuszczać łapy np. maścią na bazie oleju parafinowego.
Buty ochronne
Innym sposobem jest zastosowanie butów ochronnych dla psów. Przy ich zakupie nie warto oszczędzać – muszą być prawidłowo dobrane, wodoodporne i oddychające. Inaczej przyniosą więcej szkody niż pożytku, obcierając łapy psa i zniechęcając do ruchu na świeżym powietrzu. Jednak nie każde zwierzę zaakceptuje tę formę ochrony, zwłaszcza jeśli nie będzie do niej wystarczająco wcześnie przyzwyczajone.
Ochrona psa przed niskimi temperaturami
Długość spaceru
Większość psów dobrze znosi niskie temperatury i w czasie zimy będzie nadal chętnie wychodzić na zewnątrz. Jednak w wyjątkowo mroźne dni nawet najzdrowsze psy mogą się źle poczuć. Należy zwracać uwagę na takie sygnały jak drżenie ciała, nerwowość, próby zawrócenia w stronę domu czy skuloną postawę. Świadczą one o tym, że zwierzę marznie – spacer należy skrócić, a po powrocie zapewnić psu ciepłe legowisko. Zignorowanie tych sygnałów może doprowadzić do odmrożeń i hipotermii – stanu groźnego dla zdrowia i życia.
Psie ubranie
Psy krótkowłose są szczególnie narażone na niesprzyjające zimowe warunki. Nie chroni ich długa sierść z miękkim podszerstkiem, przez co mogą się zniechęcać do ruchu na świeżym powietrzu i częściej sygnalizować dyskomfort.
Z pomocą może przyjść ciepłe ubranie zakładane na czas spaceru. Dobierając sweterek, pamiętajmy, że nie może on krępować ruchów psiaka ani obcierać skóry. Materiał musi być oddychający, lecz nie powinien zbyt szybko przemakać. Część psów będzie preferować ubranka z kapturem, chroniące uszy przed przewianiem. Inne łatwiej zaakceptują okrycia rozpinane, niewymagające zakładania przez głowę.
Jeśli mimo ubranka pies niechętnie wychodzi na zewnątrz i szybko zawraca do domu, codzienne spacery należy ograniczyć. Trzeba jednak zrekompensować zwierzęciu mniejszą ilość ruchu, proponując mu inne ciekawe aktywności np. nosework czy psi fitness.
Bezpieczeństwo na drodze
Zimą dni stają się krótsze, przez co na niektóre spacery z psem trzeba wychodzić po ciemku. Słaba widoczność, opady deszczu czy śniegu, oblodzona nawierzchnia zwiększają ryzyko wypadków drogowych, w tym z udziałem psów.
Części z nich można zapobiec, wyposażając zarówno siebie, jak i pupila w odblaski oraz oświetlenie. W sklepie Maxandmrau.pl dostępne są obroże i smycze w wielu wzorach zapewniające widoczność z daleka.
Trening psa zimą
W przypadku psich sportowców nikt nie chce dopuścić do utraty formy w czasie zimy. Codzienną aktywność trzeba jednak dostosować do panujących warunków atmosferycznych.
Aby ruch zimą był bezpieczny, warto poświęcić więcej czasu na spokojną rozgrzewkę. Niższa temperatura otoczenia spowalnia tempo przygotowania mięśni do wysiłku, przez co zwiększa się ryzyko kontuzji.
W zimowych warunkach warto rozważyć zrezygnowanie z treningów wymagających od psa skoków czy nagłych zwrotów – poślizgnięcie się na oblodzonej powierzchni może na długo wykluczyć zwierzaka ze sportu.
Ważne jest także stopniowe schładzanie organizmu – zziajany pies będzie szybciej tracił ciepło wraz z oddechem, a także przez rozszerzone naczynia krwionośne. Warto mieć pod ręką dobrą derkę i zaparkować niedaleko umiarkowanie nagrzany samochód.
Wbrew pozorom zima sprzyja odwodnieniu – w niskich temperaturach zwierzęta słabiej odczuwają pragnienie i mogą rzadziej podchodzić do miski. Dlatego ważne jest, by kontrolować ilość wypijanej przez zwierzę wody, zwłaszcza u psich sportowców.
Obecnie mamy też coraz więcej możliwości trenowania z psami w komfortowych warunkach. Liczne szkoły dla psów prowadzą już zajęcia na dużych, zadaszonych halach. Zima to świetna okazja, by wybrać się z psem na zajęcia psiego fitnessu czy wykupić karnet na bieżnię wodną.
Sposoby na dobrą zimę
Zima może być dobrym i ciekawym czasem dla psa pod warunkiem odpowiedniego przygotowania. W tym okresie więcej uwagi wymaga stan zdrowia pupila, zwłaszcza funkcjonowanie układu odpornościowego. Koniecznie należy zadbać o sierść, modyfikując dietę i regularnie szczotkując pupila. W przypadku spacerów po posypanej solą powierzchni łapy psa wymagają codziennej higieny i zabezpieczania odpowiednimi preparatami. W chłodne i ciemne dni warto też pomyśleć o odblaskach, a psom krótkowłosym i chorym dobrać wygodne ubranko. Zima to czas wymagający modyfikacji aktywności na zewnątrz i szczególnie uważnej obserwacji pupila pod kątem dyskomfortu związanego z niską temperaturą.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody opracowuje listę gatunków roślin, zwierząt i grzybów, którym grozi wymarcie. Każdy kraj, który aktywnie udziela się w tym międzynarodowym przedsięwzięciu, obejmuje ochroną prawną gatunki, które występują na jego terenie. W Polsce kwestie zagrożonych gatunków zwierząt reguluje Rozporządzenie Ministra Środowiska z 16 grudnia 2016 roku w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt.
Najważniejsze kwestie
W Polsce z każdym rokiem przybywa gatunków chronionych ✔️
Pod ochroną są nie tylko duże ssaki jak np. niedźwiedź, ale i wszystkie polskie gady ⚠️
Zwierząt pod ochroną nie można dotykać, odławiać, zabijać, a także niepokoić ❌
Ochrona gatunkowa – czy zawsze taka sama?
Prawo przewiduje różne rodzaje objęcia opieką zwierząt chronionych w Polsce. Różnice w ochronie wynikają głównie z poziomu zagrożenia dla danej gatunku w kraju i rodzaju działań, które muszą być podjęte, by przyniosły efekt. Aktualny akt prawny przewiduje następujące formy ochrony:
ochronę ścisłą – w tym ochrona bierna i czynna;
ochronę częściową;
ochronę częściową z określoną możliwością pozyskiwania;
ochronę ostoi, miejsc rozrodu lub regularnego przebywania.
Zwierzęta chronione w Polsce – ochrona ścisła
Ochrona ścisła jest najbardziej restrykcyjną formą ochrony gatunku. W Polsce tym sposobem są chronione zwierzęta najbardziej zagrożone wyginięciem. Obejmuje się ochroną teren, na którym występuje dany gatunek zwierzęcia. Nie można na nim ingerować w żaden naturalny proces, który może wpłynąć na osobniki podlegające ochronie.
Oznacza to nie tylko zakaz zabijania, ranienia, czy przetrzymywania takich zwierząt. Chronione są przez całe swoje życie. Zabronione jest nawet obserwowanie i fotografowanie takich gatunków, jeśli mogłoby to je wypłoszyć lub negatywnie zaingerować w ich życie.
Zwierzęta chronione w Polsce – ochrona częściowa
Ochroną częściową objętych jest 211 gatunków zwierząt. Gatunek jest chroniony w ten sposób, jeśli prawo dopuszcza możliwość odławiania osobników, czyli redukcji z populacji. Potrzebne jest do tego oczywiście odpowiednie zezwolenie.
Przykładami zwierząt chronionych w Polsce według powyższej strategii są: gołąb miejski, wiewiórka pospolita, ropucha szara i żaba trawna.
Zwierzęta chronione w Polsce – ochrona częściowa z możliwością pozyskania
Ustawodawca przewidział wśród zwierząt chronionych w Polsce wyjątki. Tymi nietypowymi przedstawicielami fauny są bóbr europejski oraz ślimak winniczek. Są to zwierzęta chronione w Polsce, które w określonych okolicznościach można pozyskiwać ze środowiska naturalnego.
Od października do połowy marca można legalnie polować na bobry lub odławiać je w pułapkach żywołownych. Od 20 kwietnia do 31 maja można zbierać ślimaki winniczki. Warunkiem jest tylko minimalna wielkości muszli wynosząca 3 cm.
Zwierzęta chronione w Polsce – ochrona ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania
Ta wyjątkowa forma obejmuje aż 30 gatunków zwierząt chronionych w Polsce. Dla niektórych wyznaczone są konkretne okresy ochronne, w stosunku do innych zwierząt zakazy są całoroczne.
Przykładowe gatunki chronione w ten sposób to:
niedźwiedź brunatny – od listopada do kwietnia ochroną objęte jest miejsce gawrowania i teren do 500 metrów dookoła;
ryś – w terminie od kwietnia do sierpnia chronione jest miejsce rozrodu i teren w promieniu 500 metrów;
orzeł przedni i bocian czarny – całorocznie objęte ochroną są obszary około 200 metrów od ich gniazd.
Lista zwierząt chronionych w Polsce
Pierwsze wzmianki o zwierzętach chronionych w Polsce pochodzą już z czasów panowania Bolesława Chrobrego. Dodatkową opieką państwa objęte były oficjalnie bobry i żeremie. Szybko dołączyły do nich kolejne rzadkie zwierzęta, takie jak łabędź niemy, sokół wędrowny, żubr i tur. Państwowa ochrona prawna ma pomóc naturalnie występującym gatunkom żyć i przetrwać na terenie naszego kraju. Celem jest utrzymanie różnorodności genetycznej i gatunkowej.
W chwili obecnej ochroną gatunkową objętych jest kilkaset różnych zwierząt, w tym około 600 ochroną ścisłą. Znalazły się tam nawet pajęczaki!
Owady potrzebujące ochrony
Owady to zwierzęta chronione w Polsce, o których raczej rzadko się pamięta. Tymczasem liczebność wielu z nich drastycznie spadła. Na liście objętych ochroną jest na przykład kilka gatunków mrówek, wiele trzmieli, liczne motyle i chrabąszcze. Pamiętaj o tym, zanim pozbędziesz się zabłąkanego owada z mieszkania lub rozsypiesz środek owadobójczy w ogrodzie.
Zagrożone mięczaki
Mięczaki to kolejne po owadach zwierzęta, które rzadko są podejrzewane o ochronę prawną. 21 gatunków tych uroczych zwierzaków w Polsce to gatunki objęte ścisłą ochroną! Przykładem może być ślimak tatrzański, którego spotkać można w Tatrach Zachodnich. Kolejnych 18 to gatunki częściowo chronione, na przykład iglaczek karpacki.
Gady – gatunki chronione
Wszystkie polskie gady są prawnie chronione! Są to następujące zwierzęta:
żółw błotny;
jaszczurka zwinka;
jaszczurka zielona;
jaszczurka żyworódka;
padalec zwyczajny;
gniewosz plamisty;
wąż Eskulapa;
zaskroniec zwyczajny;
żmija zygzakowata.
Płazy – gatunki chronione
Wszystkie krajowe płazy, dokładnie 18 gatunków, to zwierzęta chronione w Polsce. Mimo iż nie stanowią dla nikogo zagrożenia i są pożyteczne dla środowiska, cieszą się złą opinią. Duża w tym zasługa dawnych poglądów, które przypisały im bycie źródłem złych czarów.
W rzeczywistości te bezbronne zwierzaki zjadają mnóstwo szkodników i są bardzo wrażliwe na zanieczyszczenie środowiska. Są doskonałym wskaźnikiem czystości otoczenia.
Ptaki
Ptaki stanowią najliczniejszą grupę zwierząt chronionych w Polsce. Na liście objętej ochroną ścisłą znalazło się aż ponad 400 gatunków.
Te najbardziej znane to na przykład:
mewa;
rybitwa;
dzięcioł;
czajka;
kukułka;
przepiórka;
czapla;
żuraw.
Można tam również znaleźć mniej popularne, jak kopciuszek, jer i fulmar.
Ssaki
Ssaki są najłatwiej kojarzonymi zwierzętami chronionymi w Polsce. Każdy przecież wie, jak wygląda foka szara, kozica, niedźwiedź brunatny, suseł czy nietoperz. Prawną opieką objętych jest około 70 gatunków.
Mimo łatwości rozpoznawania często zapominamy o tym, że są zagrożone wyginięciem i nie należy ich niepokoić, dotykać i robić sobie z nimi zdjęć.
Kary za nieprzestrzeganie warunków ochrony
Prawidłowe funkcjonowanie gatunków chronionych w naturze jest niezwykle istotne dla ich przyszłości. Z tego powodu naruszanie warunków ochrony prawnej skutkuje nałożeniem kar. W zależności od przewinienia może być to grzywna, ograniczenie wolności lub nawet pozbawienie wolności do 2 lat!
Warto brać to pod uwagę, zanim zakłóci się spokój dzikiego zwierzęcia w Polsce. Pamiętaj o tym, że zwierzęta chronione w Polsce nie żyją tylko w rezerwatach i oznaczonych parkach. Nie możesz więc oczekiwać, że każdy teren występowania danego gatunku będzie opisany. Nie zwalnia to z nieprzestrzegania prawa.
Od Redakcji
Wiele osób nie rozumie, że ochrona danego gatunku oznacza również, że nie można go płoszyć czy do niego podchodzić np. na czas robienia zdjęć. Problem ten dotyczy choćby fok na polskich wybrzeżu Bałtyku. Jest to też poważny kłopot w przypadku jaszczurek, które – złapane i zestresowane – mogą nawet odrzucić ogon. Za takie niepokojenie gatunków chronionych również przysługuje kara.
Efekty ochrony gatunkowej
W naszym kraju występuje wiele form ochrony przyrody. Tworzenie parków narodowych, parków krajobrazowych, rezerwatów i pomników przyrody – wszystko to ma pomóc utrzymać bioróżnorodność gatunkową i uchronić zagrożone populacje przed wyginięciem. Swoją niemałą rolę odgrywają też ogrody zoologiczne. Dzięki nim udało się na przykład w XX wieku przywrócić do natury żubra. Edukacja ludzi w zakresie zależności międzygatunkowej w naturze i sposobów na życie obok siebie bez ponoszenia zbędnych szkód jest wyjątkowo ważna.
Niestety uprzemysławianie kolejnych terenów, zanieczyszczanie środowiska i pozyskiwanie ogromnych ilości zwierząt na potrzeby własne, jest niezwykle wyniszczającym działaniem człowieka. Wśród gatunków zwierząt chronionych w Polsce wiele jest już na granicy wymarcia.
Światowy Dzień Kota to święto, które obchodzi się co roku 17 lutego. We włoskich kalendarzach funkcjonuje już od 1990 roku. W Polsce zaś Dzień Kota pojawił się dopiero w 2006 roku. Dlaczego właśnie lutowa data? Zima to wyjątkowo trudny czas dla dachowców – święto kota ma też na celu pomoc tym dziko żyjącym osobnikom.
Kiedy jest Dzień Kota 2025? Inne kocie święta
Mimo że Światowy Dzień Kota oficjalnie przypada na 17 lutego, niektóre kraje obchodzą to święto w innym czasie. Dlaczego? Mruczące zwierzęta są niezwykle ważne w wielu kulturach. W różnych częściach świata lokalne dni kota istniały już dawno.
Kiedy Dzień Kota obchodzą mieszkańcy innych krajów:
Dlaczego warto świętować Międzynarodowy Dzień Kota?
Kot to zwierzę uwielbiane i hodowane na całym świecie. To zaraz obok psów ulubiony towarzysz człowieka – zarówno w miastach, jak i na wsiach. Obchody akcji Dzień Kota podkreśla, jak ważni są pupile dla ich właścicieli. To także okres pomocy kotom bezdomnym i pokrzywdzonym przez los.
Co podarować mruczkowi na Dzień Kota?
Dzień Kota to doskonała okazja na podarowanie mruczkowi upominku. Możesz zdecydować się na zabawkę. W takim przypadku unikaj laserów, które są niezdrowe dla tych kotów. Zamiast nich wybierz myszkę z kocimiętką albo wędkę z piórkami. To nie tylko zapewni kotu rozrywkę, ale też poprawi wasze relacje i pozytywnie wpłynie na więź z podopiecznym.
Przekąski na wspólny trening
Jeśli twój kot jest łasuchem, dobrym wyborem będą zdrowe i smaczne przekąski. Firma Brit ma w swojej ofercie bezzbożowe smakołyki ze składem przygotowanym specjalnie z myślą o potrzebach żywieniowych kotów. Chrupiące przekąski Brit Care Cat Snack Superfruits Lamb oparte na jagnięcinie skutecznie zachęcą mruczka do jedzenia. Świetnie nadadzą się na nagrodę podczas szkolenia. Dodatek oleju z łososia i siemienia sprawia, że smakołyki dodatkowo pomagają dbać o sierść i skórę zwierzaka.
Zdrowa karma dla alergika
Jeśli twój mruczek dodatkowo cierpi na alergie, dobrym wyborem będzie produkt o wyjątkowym składzie. Brit Care Cat Insect & Herring to karma o specjalnej recepturze. Nie zawiera zbóż, za to jest oparta na białkach pochodzących od śledzi i owadów. W efekcie o wiele lepiej sprawdza się w przypadku zwierząt o specjalnych potrzebach żywieniowych. Brak tłuszczu z kurczaka chroni kota przed objawami nietolerancji. Dzięki temu będzie dobrze czuł się na co dzień, a to ważniejsze niż cokolwiek innego!
A może mokra karma dla kociaka?
Kocięta wymagają szczególnie dobrze dopasowanego żywienia. Małe kotki rosną, dlatego ich karma powinna być właściwie zbilansowana. Pełnoporcjowa formuła Brit Care Cat Pouches Kitten Fillets in Gravy with Tender Turkey Enriched with Sea Buckthorn and Nasturtium zawiera aż 85% mięsa w smacznym sosie, co zachęci do posiłku nawet niejadka. Wilgotna karma nie ma w sobie zbędnych dodatków w postaci GMO, soi, barwników lub konserwantów. Zestaw specjalnie wyselekcjonowanych ziół i jagód wspiera harmonijny wzrost zwierzęcia, zapewniając mu także odpowiednią dawkę siły na codzienne harce.
Koty nie pocą się na ciele tak, jak ludzie. Regulują ciepło poduszkami łapek.
Mówi się, że koty zawsze spadają na cztery łapy. Nie jest to do końca prawdą – duże wysokości są dla nich niebezpieczne. Jednak przeciętny kot potrafi skoczyć z wysokości równej 6 długościom ciała.
Koci język nie ogranicza się do miauczenia. Te czworonogi wydają z siebie aż około 100 różnych dźwięków, a rozróżniają ich znacznie więcej.
Ten niewielki drapieżnik nie jest zbyt dobrze znany osobom spoza grona miłośników zoologii. Szkoda, bo przejawia wiele ciekawych zachowań i talentów! Mangusta jest inteligentna, brawurowo odważna i zuchwała. Czy ma ku temu rzeczywiście powody? Czytaj dalej!
Mangusta egipska – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 2 do 4 kg
? Długość z ogonem
samice od 93,5 do 115 cm; samce od 100 do 122 cm
❤️Długość życia
od 10 do 12 lat
⭐️ Tryb życia
nocny; żyje w parach lub grupach
? Pożywienie
bezkręgowce, drobne ssaki, jaja, owoce
? Szybkość
do 30 km/h
Systematyka mangusty
Obecna nazwa rodzaju – Herpestes – pochodzi od greckiego słowa herpēstēs, które można przetłumaczyć jako „pełzacz”. Typowy dla tego rodzaju gatunek nosi po łacinie nazwę Herpestes ichneumon. W Polsce nazywamy ją mangustą egipską. Inne gatunki mangust to m.in.:
mangusta strojna, zwana także galerelką smukłą;
galerelka szara;
mangustolisek afrykański.
Mangustę opisał po raz pierwszy zgodnie z zasadami Karol Linneusz – znany szwedzki przyrodnik.
Mangusta – wygląd
Drapieżniki należące do rodzaju mangust są niewielkie. Największa mangusta egipska może osiągnąć wagę do 4 kilogramów (w przypadku samca). Niektóre gatunki mogą ważyć zaledwie pół kilo! Mangustę można rozpoznać po wydłużonym ciele. Pokryte jest gęstą, krótką sierścią. Umaszczenie rudo-brązowe. Nieduża głowa zakończona jest krótkim, ostrym pyszczkiem. Uszy są bardzo małe i okrągłe. Długie pazury na przednich łapach pomagają kopać nory i zdobywać pokarm. Ogon jest długi.
Mangusta – tryb życia
Ten afrykański stwór aktywny jest głównie nocą. Mangusta jest bardzo szybka – wystarczająco, by poradzić sobie nawet w walce z kobrą. Mimo swego silnego jadu węże te unikają mangusty. Oprócz szybkości charakteryzuje ją bardzo duża skoczność, brawura i zuchwałość. Prowokuje kobrę, wyczerpuje ją fizycznie i psychicznie, unikając zręcznie jej ataków. Zmęczonego węża zabija ugryzieniem w głowę. Szacuje się, że wygrywa około 80% walk! Czasem pada ofiarą, zwłaszcza gdy cios nie okaże się dla gada śmiertelny. W obronie swojego potomstwa mangusta potrafi atakować nawet lwy. Ginie naturalną śmiercią w wieku 12 lat.
Występowanie mangusty
Poszczególne gatunki mangust zamieszkują różne obszary Afryki, Europy i południowej Azji, w tym Azji Mniejszej. Można je spotkać również w Europie na Półwyspie Iberyjskim, czyli w Hiszpanii i Portugalii. We Włoszech i w Chorwacji oraz w Stanach Zjednoczonych gatunek został introdukowany.
Grupa osobnicza i rozmnażanie mangusty
Mangusty mogą tworzyć stada, które zamieszkują nory o skomplikowanym systemie tuneli. Są również takie gatunki, które budują gniazda np. na drzewach. W stadzie istnieje podział ról. Jedne mangusty strzegą nory, gdy inne polują lub opiekują się młodymi. W grupie są również funkcje opiekunów oraz „mentorów”. Dzięki temu młode osobniki wychowuje cała rodzina. Po trwającej około 2 miesięcy ciąży mangusta rodzi 2–5 młodych. Zwykle dzieje się to raz w roku. Jeśli zginą, może zdarzyć się to drugi raz. Po 6 tygodniach malce nie ssą już mleka. Młode samce opuszczają wówczas gniazda. Samice zostają jeszcze długo w grupie.
Pożywienie mangusty
Zwierzę to przez swoje podobieństwo do polskich kun i łasic może kojarzyć nam się z mięsożernością. Mangusta jest oczywiście doskonałym łowcą, ale należy do gatunków wszystkożernych. Swoją dietę chętnie uzupełnia owocami, nasionami i orzechami. Podstawą jednak jest pożywienie pochodzenia zwierzęcego. Mangusta chętnie je owady (larwy, chrząszcze), pajęczaki, poluje na drobne kręgowce. Należą do nich również jadowite węże, które są częstymi ofiarami tego niepozornego zwierzaka. Mangusta często niszczy ptasie gniazda i wyjada jaja, rozbijając je o twarde przedmioty.
Status ochrony mangusty
IUNC zalicza zarówno mangustę egipską, jak i mangustę strojną, do kategorii LC, czyli least concern. Oznacza to, że nie jest to gatunek zagrożony. Niemniej obserwuje się, że liczebność mangust spada.
Mangusta egipska – ciekawostki
Przed wiekami mieszkała w egipskich świątyniach i polowała na jadowite węże.
Mangusta jest jednym z pierwszych zwierząt, jakie udało się oswoić człowiekowi.
W starożytnym Egipcie czczona była jako święte zwierzę.
Nazywana jest czasem szczurem faraonów.
Choć mangusta doskonale unika ataków kobr, po introdukcji do Stanów Zjednoczonych okazało się, że nie radzi sobie tak dobrze z grzechotnikami.
Może ważyć zaledwie dwa kilogramy. Mimo to uznawana jest za jedno z najodważniejszych zwierząt w całym świecie. Trzeba przyznać, że to w pełni zasłużona opinia! Mangusta nie cofnie się przed niczym. Zapewne nie chciałbyś znaleźć się sam w pobliżu króla sawanny lub jadowitej kobry, prawda? Mangusta to prawdziwy kozak!
Wskutek działalności człowieka wiele gatunków zwierząt możemy dziś oglądać jedynie na starych fotografiach lub rycinach. Wysiłek podjęty przez kraje Ameryki Południowej opłacił się i wikunia andyjska wciąż jest elementem tamtejszej wysokogórskiej fauny. Gdzie występuje i jak wygląda wikunia? Sprawdź!
Wikunia – podstawowe informacje
? Masa ciała
od 35 do 45 kg
? Rozmiary
wysokość w kłębie od 85 do 90 cm; długość z ogonem od 140 do 215 cm
❤️Długość życia
od 20 do 25 lat
⭐️ Tryb życia
dzienny, stadny
? Pożywienie
niskie trawy
? Szybkość
do 50 km/h
Wikunia – systematyka
W zoologii gatunek ten nosi nazwę wikunia andyjska. Badacze umieścili ją w rodzinie wielbłądowatych. W XVIII wieku nadano jej pierwszą nazwę naukową – Camelus vicugna. Camelus oznacza po łacinie wielbłąda. Nazwę zmieniono dopiero później na Vicugna vicugna. Popularna nazwa jest krótka – wikunia. Zwierzę to nazywa się także czasem wigoniem.
Wygląd – wikunia andyjska
Zwierzęta te wysokością w kłębie przypominają bardzo dużego psa. Osiągają około 75–90 centymetrów. Są więc znacznie mniejsze niż pozostali przedstawiciele tej rodziny zwierząt jak lama czy alpaka. O wielbłądach nie wspominając… Mała wikunia waży 35–45 kilogramów. Ma subtelną, smukłą budowę. Głową przypomina inny gatunek – gwanako. Ma jednak od niego krótszy pysk i dłuższe uszy. Wikunia ma dwuwarstwową, gęstą, miękką i miłą w dotyku sierść. Chroni ją ona w trudnych warunkach atmosferycznych. Kolor od żółtego do ciemnobrązowego, zawsze z jasnym spodem ciała.
Wikunia – tryb życia
Jak większość zwierząt roślinożernych, wikunie aktywne są za dnia. Zajmują określone terytorium, w pobliżu wody. Gdy tylko usłyszą niepokojący je dźwięk, umykają przed potencjalnym zagrożeniem. Mają bardzo dobry słuch, do tego te dzikie zwierzęta są nieufne i płochliwe. Nic dziwnego, w Andach nie brakuje drapieżników skorych do polowań na te stosunkowo nieduże ssaki. Wikunie często padają ofiarami pumy i nibylisa andyjskiego – kolpeo. Są bardzo czyste. Zwykle wypróżniają się w jednym miejscu.
Występowanie wikunii
Gatunek ten występuje w Ameryce Południowej w Andach. Spotkać go można w Peru, Boliwii, Chile i północno-zachodniej Argentynie. Grupa wikunii zamieszkuje także Ekwador, została ona tam jednak introdukowana. Zamieszkuje dosyć wysokie partie gór. Spotykany jest na wysokości 3200–4800 m n.p.m. Są to miejsca, gdzie nie ma już lasów, ale poniżej strefy śniegu. Wikunia nie oddala się znacznie od miejsc wodopoju. Na zboczach najczęściej spędza noce. Za dnia stado schodzi na równiny płaskowyżu. Wikunia andyjska to dzikie zwierzę, nie jest trzymana w domowej hodowli.
Grupa osobnicza i rozmnażanie wikunii
Wikunie żyją w niedużych stadach. Mają one charakter poligamiczny – na ich czele zawsze stoi dominujący samiec. Grupa liczy od kilku do kilkunastu samic oraz ich młodych. Jej liczebność często zależy od warunków życia. Samce często toczą walki o terytorium. Obserwowane były także grupy składające się wyłącznie z młodych samców, zwykle rocznych. Okres godowy wikunii ma miejsce wiosną, w marcu i kwietniu. Ciąża trwa około 350 dni i kończy się narodzinami jednego młodego. Data porodu przypada zwykle na luty bądź marzec. Nowo narodzony osobnik już po kilkunastu minutach podąża za matką.
Wikunia – pożywienie
Wysoko w górach roślinność nie jest zbyt obfita. Królują tam kostrzewa i twarde trawy, niezbyt bogate w składniki odżywcze. Można więc powiedzieć, że wikunia odżywia się skromnie. Jej pożywienie stanowi właśnie wysokogórska, niska roślinność i kępki trawy.
Status ochrony gatunku
Mimo że wikunia andyjska ma naturalnych wrogów, największe zagrożenie stanowi dla niej człowiek. Zwierzęta często padały ofiarami polowań, również o charakterze masowym. Skutek był taki, że wikunia zniknęła z wielu terenów Ameryki Południowej. Dopiero w XX wieku podjęto działania mające na celu ochronę gatunku. Pomogło w tym utworzenie parków narodowych. Szczęśliwie, IUCN w swej Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych nadała jej status LC, czyli least concern – najmniejszej troski.
Ciekawostki o wikunii andyjskiej
Wizerunek wikunii znajduje się w herbie Peru.
W porównaniu do innych gatunków tej wielkości, wikunia ma dosyć duże serce. Jest to element przystosowania do życia w wysokich partiach Andów.
Mieszkańcy Andów wykorzystują wysuszone odchody wikunii jako opał.
Pozyskiwana z wikunii wełna należy do wyjątkowo delikatnych i cennych – jest jedną z najdroższych legalnych na świecie. Może osiągnąć zawrotną cenę nawet 3 tys. dolarów za kilogram.
Wskutek polowań wikunie niemal wyginęły. Podjęto jednak starania w celu ich ochrony. Można je zatem nadal spotkać w naturze. Możesz je też zobaczyć np. w warszawskim zoo, gdzie pod czujnym okiem opiekunów udało się nawet rozmnożyć wikunie. Maluszek urodził się tam na oczach zwiedzających i szybko stanął na nogi.
