Lorysa górska należy do najbardziej barwnych gatunków ptaków, nawet wśród samych papug. Naturalne warunki, w jakich występują te zwierzaki, powinny być jak najlepiej odwzorowane w domu hodowcy, podobnie jak ich specyficzna dieta. Lorysa górska jest gatunkiem dosyć głośnym i umie opanować nawet powtarzanie dźwięków z otoczenia. Może zatem nie być najlepszym wyborem dla osoby ceniącej sobie ciszę. Czy papuga lorysa jest ptakiem, któremu łatwo dobrać jadłospis? Jaki ma charakter? Ile kosztuje? Na te pytania i wiele innych odpowiadamy w artykule!

Gdzie najczęściej występuje lorysa na wolności?

Tak, jak większość papug, także i ten gatunek występuje naturalnie w ciepłym klimacie. W przypadku lorysy górskiej są to najczęściej obszary południowej i wschodniej Australii. Można ją także spotkać w:

• Indonezji;
• Nowej Gwinei;
• Nowej Zelandii. 

Zamieszkuje przede wszystkim lasy – zarówno te eukaliptusowe, jak i deszczowe oraz namorzynowe. Ogólnie można o niej powiedzieć, że lubi tereny zalesione, gdyż bywa widywana również w parkach, sadach, a nawet prywatnych ogrodach. Papugi te nie są przy tym zwierzętami przywiązanymi do jednego miejsca zamieszkania. W poszukiwaniu pożywienia mogą bowiem migrować. Ich gniazda najczęściej można znaleźć w spróchniałych drzewach, w których szukają dziupli.

Jakie upierzenia ma lorysa górska?

Jak już wspominaliśmy, lorysy górskie mogą poszczycić się wyjątkowo barwnymi piórami. Noszą na sobie niemal wszystkie kolory tęczy. Większość ciała pokrywają pióra w kolorze zielonym – przeważają one na grzbiecie, skrzydłach i ogonie. Największą feerię barw można zauważyć na brzuchu ptaka. Mieni się on od niebieskiego w dolnej części do czerwonego przechodzącego w pomarańczowy i żółty u góry. Okolice głowy są niebieskie, zaś dziób ptak ma czerwony. W różnych miejscach na całym ciele mogą też pojawiać się drobne znaczenia w kolorze żółtym lub niebieskim.

Jak odróżnić samca lorysy górskiej od samicy?

Nie jest to łatwe zadanie. Papugi nie różnią się rozmiarem – ptaki mogą osiągnąć około 30 centymetrów długości i ważyć mniej więcej 130 gramów. Upierzenie jest takie samo niezależnie od płci, choć da się zauważyć jedną drobną różnicę. Samce zazwyczaj mają jasnoczerwone tęczówki, zaś u samic kolor ten przypomina bardziej jasnopomarańczowy, a nawet żółty. Może to być jednak błędne założenie, dlatego jednoznaczne ustalenie płci ptaka najlepiej pozostawić lekarzowi weterynarii.

Jaki tryb życia prowadzi papuga lorysa na wolności?

Lorysa górska to ptak naturalnie bardzo aktywny i odznaczający się dużą ruchliwością. Niemal nieustannie zmienia miejsce zamieszkania i szuka pożywienia. Zwierzaki co prawda nigdy nie żyją same, ale nie tworzą też bardzo dużych skupisk – najczęściej ptaki można spotkać w parach lub niewielkich grupach liczących kilka osobników. Są także bardzo towarzyskie. Lubią, gdy wokół jest kilka innych ptaków swojego rodzaju i odznaczają się wobec nich lojalnością.

Lorysa górska – hodowla i warunki, jakie trzeba jej zapewnić

Z powodu dużej potrzeby ruchu papuga tego gatunku wymaga przede wszystkim odpowiednio dużej klatki. Warto pamiętać o tym, że ptaki zawsze powinny być trzymane razem. Musisz uwzględnić to przy wyborze odpowiedniego miejsca. Lorysa górska może być z powodzeniem trzymana w wolierze, także w tej zewnętrznej. Tego typu wybieg zapewni ptakom odpowiednio dużo przestrzeni na lot i pozwoli utrzymać właściwy poziom aktywności. Trzeba niestety zaznaczyć, że ptaki te dość często i obficie brudzą klatkę odchodami. Musisz zatem pamiętać o tym, by postawić na łatwe do wymiany podłoże.

Czy lorysa górska nauczy się mówić?

Papuga lorysa należy do ptaków towarzyskich, co oznacza to, że będzie szukać bliskości człowieka, z którym z chęcią spędzi czas na zabawach i wszelkich aktywnościach pobudzających jej rozwój. Mówienie również może być dobrym treningiem i sposobem na nawiązanie więzi z człowiekiem. Gatunek ten nie jest być może aż tak rozmowny i utalentowany pod tym względem, jak na przykład żako, co nie znaczy, że nie potrafi opanować podstawowych, prostych słów. Papuga lorysa może bez problemu opanować niektóre wyrazy, które będzie wymawiać bardzo dokładnie.

Jaki charakter ma lorysa górska?

Jak już wspominaliśmy, lorysa górska jest wyjątkowo towarzyska, co nie oznacza jednak, że zawsze będzie zachowywać się nienagannie. Jeśli będzie za bardzo pobudzona (nawet ze względu na ekscytację) lub przestraszona, może dotkliwie pogryźć właściciela. Wymaga również wypuszczania z klatki, jeśli nie jest trzymana w dostatecznie dużej wolierze. Należy ją wówczas zawsze pilnować, gdyż może okazać się złośliwa i mieć skłonności destrukcyjne. Należy jednak pamiętać, że przemoc wobec zwierzęcia zdecydowanie nie rozwiąże problemu, a może go wręcz nasilić.

Czym powinna być karmiona papuga lorysa górska?

Na wolności ptaki tego gatunku odżywiają się przede wszystkim nektarem i pyłkiem kwiatowym, a dietę uzupełniają owocami, nasionami i drobnymi bezkręgowcami oraz owadami. Z tego powodu mają one dość specyficzne wymagania pokarmowe, które trzeba spełnić. Można podawać jej gotowy, kupiony w koncentracie nektar lub robić go samodzielnie. Oprócz tego w diecie ptaków powinny znaleźć się owoce, np.:

• gruszki;
• banany;
• jabłka;
• domowe kompoty owocowe.

Co ciekawe, lorysie górskiej możesz także podawać gotowe deserki owocowe dla dzieci. Co jeszcze? Od czasu do czasu ptaki powinny dostawać larwy owadów, jak również budyń, biszkopty oraz skondensowane mleko.

Choroby, na jakie może zapaść lorysa górska

Mimo że ptaki tego gatunku lubią przebywać w wolierach zewnętrznych, to na zimę powinny zostać bezwzględnie przetransportowane do ciepłego domu. Zimno może bowiem spowodować u nich zapalenie dróg oddechowych. Innym schorzeniem, na jakie mogą cierpieć te ptaki, są pasożyty wewnętrzne i zewnętrzne. Te pierwsze mogą wywołać chudnięcie mimo apetytu, zaś drugie powodują świerzb i wypadanie piór. Pamiętaj, że zwierzęta pozbawione nadzoru podczas latania po pokoju mogą nabawić się groźnych złamań lub innych urazów. Mogą one się przytrafić także wtedy, gdy w klatce lub wolierze jest zbyt dużo akcesoriów.

Lorysa górska – cena za jednego osobnika

Ile kosztuje lorysa górska? Ptaki te nie należą do najpopularniejszych gatunków, więc ich cena nie jest najniższa. Nie są jednak aż tak drogie, jak na przykład kakadu. Zazwyczaj za jedną papugę trzeba zapłacić nieco ponad 500 zł. Cena nie powinna przekroczyć 1000 zł. Decydując się na zakup ptaka, trzeba jednak pamiętać o zakupie parki, ponieważ te papugi nie lubią być samotne.

Lorysa górska to wyjątkowa papuga o pięknym umaszczeniu. Jeśli zapewnisz jej odpowiednie warunki, będzie wspaniałym towarzyszem. Pamiętaj, by zadbać o jej dietę i czasem uważniej pilnować. Zapewnij jej również ptasią kompanię!

Wolierą można nazwać bardzo dużą klatkę, która przypomina w zasadzie większy wybieg dla ptaków. Bardzo często imituje ona też środowisko naturalne ptaków dzięki specjalnie dobranym zabawkom i innym akcesoriom. Woliery to przede wszystkim bardzo praktyczne rozwiązanie. Mają spore rozmiary, dlatego nie trzeba wypuszczać z nich ptaków, bo nawet za ogrodzeniem zwierzaki będą miały dostatecznie dużo ruchu. Woliera dla ptaków sprawdza się też u hodowców, ponieważ dzięki niej mają łatwy dostęp do wszystkich swoich podopiecznych. Czy wiesz, że samodzielnie możesz stworzyć wolierę dla papug? Jak zrobić taką dużą klatkę? Przeczytaj nasz artykuł, by zdobyć wszystkie najważniejsze informacje!

Klatka woliera dla papug w wersjach dla hodowcy i amatora

Może się wydawać, że to, gdzie trzyma się ptaki, nie ma zbyt dużego znaczenia. Warto jednak pamiętać, że przeznaczenie hodowli może odgrywać istotną rolę przy wyborze kojca. Woliera profesjonalnego hodowcy powinna być przede wszystkim funkcjonalna. Musi mieć wydzielone odpowiednie miejsca lęgowe, w których ptaki mogą wysiadywać jajka, a do wszystkich elementów powinien być łatwy dostęp. Taki kojec nie musi prezentować się wyjątkowo estetycznie. Amatorom bardzo często zależy jednak na tym, by całość dobrze zgrywała się z otoczeniem. Dobrze jest zatem dobrać kojec do jego przeznaczenia.

Woliera dla papug – drewniana czy metalowa siatka?

Metalowe konstrukcje są przede wszystkim tańsze niż drewniane. Nie można również zapomnieć o tym, że dużo łatwiej utrzymać je w czystości i nie są podatne na pleśń, a to wada konstrukcji z naturalnego tworzywa. Nadają się ponadto dla większości ptaków, gdyż metalowe pręty są znacznie trudniejsze do przegryzienia niż drewno. Czasem jednak metalowa woliera może być wykonana z toksycznych dla ptaków materiałów, dlatego trzeba koniecznie zwrócić uwagę na rodzaj budulca. Jeśli zależy ci na estetyce, pamiętaj również, że kojec z metalu będzie zazwyczaj brzydszy niż ten drewniany.

Jak duża powinna być woliera dla papug?

Trudno jest jednoznacznie określić wielkość kojca, gdyż powinien być on dostosowany do liczby ptaków i ich upodobań. Niektóre gatunki są bowiem bardziej skore do aktywności niż inne. Przyjmuje się, że optymalnym rozmiarem jest wielkość 10 metrów kwadratowych, a minimalna wysokość to 250 centymetrów. Taka woliera powinna być odpowiednia dla kilku ptaków, także tych latających. Oczywiście, im więcej zwierząt hodujesz, tym większą powierzchnię należy im zapewnić, by nie dochodziło między ptakami do konfliktów.

Woliera dla papug w domu, na balkonie czy ogrodowa?

Postawienie kojca w ogrodzie to bardzo dobry pomysł. Ptaki otrzymują wówczas więcej bodźców z otoczenia i mogą obserwować naturę, co samo w sobie będzie dla nich atrakcją. Oprócz tego zyskują dostęp do słońca, a właściciele nie muszą tak bardzo doświadczać ich hałasowania. Trzeba jednak pamiętać o tym, że zimą w wolierze powinno pojawić się ogrzewanie. Dobrym rozwiązaniem jest też czasowe przeniesienie ptaków do domu. Oczywiście, konstrukcję można też na stałe postawić wewnątrz. Trzeba się wówczas liczyć z większym hałasem. Jednak zimą może to być jedyny rozsądny wybór.

Gdzie powinna stać woliera dla ptaków?

Niezależnie od tego, czy woliera będzie postawiona w domu, czy w ogrodzie, niezwykle istotne jest, by umieścić ją w odpowiednim miejscu. Należy przede wszystkim wymierzyć przestrzeń, w którym ma stanąć konstrukcja i zastanowić się, czy zapewnisz ptakom wystarczająco dużo swobody. Woliery powinny stanąć w miejscu możliwie zacisznym i spokojnym. Mimo że niektóre papugi są głośnymi zwierzętami, to czasami nawet one potrzebują ciszy. Oprócz tego miejsce musi być osłonięte od:

• wody;
• wiatrów i przeciągów;
• zbyt ostrego słońca.

Jakie powinno być wyposażenie woliery dla papug?

Sama konstrukcja nie zapewni ptakom wszystkiego, czego potrzebują do zdrowego rozwoju. W środku kojca powinny znaleźć się różnego rodzaju żerdzie, na których papugi mogą odpocząć. Musisz także zadbać o odpowiednie zabawki. Sprawdzają się tutaj przede wszystkim huśtawki, domki, gdzie zwierzak może się schować oraz różnego rodzaju inteligentne rozrywki (np. place zabaw). W wolierze powinna się także obowiązkowo znaleźć świeża woda, którą będziesz na bieżąco uzupełniać i wymieniać.

Jak przeprowadzić montaż woliery dla papug?

Jeśli nie zadowala cię to, co można kupić w sklepach zoologicznych, możesz samodzielnie zbudować wolierę. Najpierw należy rozważyć wszystko to, o czym pisaliśmy powyżej, a następnie możesz brać się za zaprojektowanie konstrukcji. Pamiętaj o odpowiednim podłożu oraz zadaszeniu i nie zapomnij o wszystkich potrzebnych akcesoriach. Jeśli woliera ma służyć przez cały rok, musi być wyposażona w ogrzewanie. Kup też odpowiednio solidne materiały, gdyż ptaki mogą łatwo uszkodzić słabej jakości konstrukcję.

Woliera to świetne rozwiązanie nie tylko dla hodowców ptaków, lecz także amatorów, którzy chcą zapewnić zwierzętom jak najlepsze warunki. Papugi lub inne fruwające zwierzaki zyskają miejsce, gdzie będą mogły się swobodnie bawić.

Rozella nie stawia przed właścicielem żadnych szczególnych czy trudnych do zaspokojenia warunków. Wystarczy pamiętać o odpowiednim pożywieniu, przestrzeni i dużej dawce ruchu dla tego ptaka. Odpowiednio wychowana rozella białolica z pewnością stanie się wyjątkowym towarzyszem. Przekonaj się, jakie warunki musisz jej zapewnić do szczęśliwego życia. Czytaj o niej więcej!

Pochodzenie i bytowanie papugi rozella białolica

Jak można się domyślić, ptak ten nie został stworzony sztucznie przez człowieka. Rozella białolica żyje też na wolności i to stamtąd pozyskał ją człowiek. Naturalnie występuje ona w południowo-wschodniej Australii i Nowej Zelandii. Zamieszkuje tam lasy i inne tereny zadrzewione, gdzie bytuje głównie na wysokich partiach drzew. W tamtejszych dziuplach papuga zakłada gniazdo. Nie stroni od człowieka i można ją czasem spotkać w okolicach zamieszkałych przez ludzi. Być może właśnie to spowodowało, że te zwierzaki zostały udomowione.

Rozella białolica – przyzwyczajanie do człowieka w hodowli

Kupując papużkę tego gatunku, trzeba zdecydowanie uzbroić się w cierpliwość. Wymaga ona bowiem delikatnego podejścia i potrzebuje trochę czasu, by się oswoić i przyzwyczaić do człowieka:

1. Najpierw powinieneś pozostawić ptaki same sobie, by mogły na spokojnie poznać nowe otoczenie. 
2. Po kilku dniach warto zacząć częściej pokazywać się zwierzętom, przemawiać do nich, można nawet sprzątać klatkę. 
3. Kiedy poczują się one w obecności człowieka pewnie, możesz zacząć je karmić z ręki. 

Początkowo rozelle będą pewnie nieufne, jednak z czasem staną się wiernymi i czułymi towarzyszami i być może nauczą się nawet powtarzać kilka słów.

Papugi rozelle – charakterystyczne cechy ich wyglądu

Rozella białolica jest ptakiem średniej wielkości, osiąga bowiem około 30-35 cm. Upierzenie ptaków można określić jako wręcz tęczowe. Ich głowa jest w kolorze jaskrawej czerwieni, choć okolice pod dziobem mają białą barwę (stąd drugi człon nazwy). Brzuch papug jest żółty i przechodzi płynnie w zieleń. Skrzydła i ogon są dość długie i mają najczęściej niebieską barwę z czarnymi zdobieniami. W różnych miejscach mogą ponadto pojawić się piórka w innym kolorze. Łapy rozella ma czarne.

Jak odróżnić samice rozelli białolicej od samców?

Rozróżnienie płci tych ptaków jest stosunkowo trudne i najlepiej widać różnice przy zestawieniu dwóch ptaków. Można wówczas zaobserwować, że samce są zazwyczaj większe. Oprócz tego wyróżniają się nieco bardziej intensywną barwą upierzenia – samice zazwyczaj są nieco bledsze. Co jeszcze? U samic białe lica mogą być nieco przybrudzone, a niektóre z nich mają jeszcze jedną charakterystyczną cechę. Wokół oczu mogą się pojawić drobne, zielono-brązowe piórka.

W jakiej klatce powinna być chowana rozella?

Minimalna wielkość klatki lub woliery to 1,5 metra. Najlepszym wyborem będą metalowe pręty (nie mogą być za cienkie, by ptaki ich nie przegryzły). Na dnie najlepiej wysypać piasek, który łatwo jest wymienić w razie zabrudzenia. Musisz też wiedzieć, że rozella białolica najlepiej będzie się czuła w klatce z wieloma karmnikami, gdyż różne rodzaje jedzenia warto jej podawać osobno. Ptaki powinny mieć także żerdź, którego funkcję najlepiej spełni grubszy konar.

Rozella białolica i woliera – czy to dobre połączenie?

Woliera to zdecydowanie najlepsze rozwiązanie dla tych papug. Jeśli tylko hodowca ma dostatecznie dużo miejsca, dobrze jest wygrodzić dla nich miejsce (długość prętów to minimum 4 metry). Możesz się także zdecydować na wolierę zewnętrzną, gdzie ptaki będą spędzać większość roku. Do domu warto je zabrać podczas zimowych miesięcy, gdyż łatwo wówczas o wyziębienie. Rozella białolica to zwierzę lubujące się w kąpielach podczas słonecznych dni. Delikatna mgiełka jednak nie może być wystawiona zbyt długo. Przemoczenie skrzydeł papugi może bowiem doprowadzić do przeziębienia.

Rozella białolica – czym ją karmić?

Podstawową potrzebą każdego zwierzęcia jest oczywiście miseczka ze świeżą wodą. Najlepiej wymieniaj ją codziennie. Musisz również zatroszczyć się o odpowiednie pożywienie. Rozella białolica może być karmiona gotową karmą ze sklepu zoologicznego. Produkty te zawierają zazwyczaj owies, proso, kanar i nasiona konopi. Oczywiście, dietę warto uzupełniać samodzielnie warzywami, owocami i orzechami. Ptakom możesz podawać np.:

• orzechy laskowe i włoskie;
• mniszek lekarski;
• marchewkę;
• kukurydzę;
• jabłka;
• gruszki;
• ziarna granatu. 

Odpowiednio zbilansowana dieta powinna pokryć zapotrzebowanie na wszystkie składniki.

Czego nie wolno podawać rozelli białolicej?

Niektóre produkty są niestety toksyczne. Ich spożywanie może się okazać dla ptaka niezwykle szkodliwe, więc za żadne skarby nie można ich podawać. Na czarnej liście znajdują się niektóre owoce (głównie cytrusy), ale też awokado, rabarbar oraz wszelkie ich nasiona i pestki. Rozelle białolice nie powinny spożywać też:

• kapusty;
• czekolady;
• suchej fasoli;
• grzybów. 

Zakazem objęte są również napoje – kawa i herbata (zobacz także informacje na temat cappuccino tutaj: https://kawaczyherbata.pl/cappuccino). Ptakom nie wolno także podawać żywności wysokoprzetworzonej, szczególnie tej smażonej na głębokim tłuszczu. Jeśli masz wątpliwości, czy dany produkt nie zaszkodzi pupilowi, najlepiej skonsultuj się z weterynarzem.

Rozella białolica – najczęstsze choroby papugi

Rozella białolica nie jest zbyt chorowitym ptakiem. Jak poznać jej złe samopoczucie? Papuga stanie się osowiała i apatyczna. Zdrowe zwierzęta praktycznie cały czas są w ruchu, więc ospałość powinna zwrócić twoją uwagę. Także nastroszone pióra są powodem do niepokoju. Do najczęstszych chorób, na jakie zapadają papugi tego gatunku, zalicza się:

• zapalenie dróg oddechowych – niedrożność nozdrzy utrudnia ptakom oddychanie. Zazwyczaj niegroźne przeziębienie nie zagraża życiu zwierząt, jednak nie można go bagatelizować;
• pasożyty – tasiemiec lub nicień to najczęściej zagnieżdżające się w papugach pasożyty. Charakterystycznym objawem będzie tutaj wyraźne chudnięcie mimo stałego apetytu papugi;
• niedobór witamin – bardzo charakterystycznym objawem braku niezbędnych składników w diecie będzie wyskubywanie piór. Czasami może być ono także przejawem dotkliwej samotności, dlatego należy dokładnie przeanalizować otoczenie ptaka.

Rozella białolica – rozmnażanie tego gatunku papug

Hodowcy starający się o pisklęta powinni przede wszystkim odseparować parkę. Rozella białolica może dokuczać innym papugom, dlatego warto zadbać o jej odosobnienie. Jeśli zwierzęta były chowane w osobnych klatkach, to samiec powinien dołączyć do samicy, a nie na odwrót. Błędem jest też umieszczanie ptaków w zbyt małych klatkach, licząc na przyspieszenie zbliżenia. Może to przynieść jedynie niepowodzenie. Jak wyglądają zaloty papug tego gatunku? Samiec adoruje samicę. Jest ona przez niego pocierana po karku, a nawet karmiona. Ptaki często się gonią, a gdy samica wchodzi do budki, często następuje tam kopulacja.

Rozelle białolice – cena jednego ptaka

Papugi tego gatunku nie są zbyt często spotykane, co przekłada się na wyższą cenę. Zwykle rozella białolica będzie kosztować pomiędzy 150 a 250 zł. Ceny znacząco niższe powinny cię wyłącznie odstraszyć. Najczęściej są świadectwem istnienia pseudohodowli nastawionej wyłącznie na zysk. Dobro zwierząt jest tam kwestią drugorzędną. Ptaki z takiego źródła mogą być bardziej podatne na choroby, więc nie należy ich kupować. Działania pseudohodowców są nieetyczne i nie warto ich pośrednio wspierać.

Rozella białolica to bardzo efektowny i wyjątkowo prezentujący się ptak. Nadaje się do hodowli dla osób, które mogą zapewnić im przede wszystkim dużo miejsca. Zbyt mała klatka może być bowiem przyczyną niezadowolenia papugi, a nawet jej frustracji.

Łacińska nazwa tego gatunku to „eclectus roratus”, zaś zwyczajowa „barwnica zwyczajna”. Zwierzęta te pochodzą z okolic Oceanii, a konkretnie z Wysp Salomona i Nowej Gwinei. Ptaki można także spotkać na północno-wschodnich wybrzeżach Australii. Lora wielka preferuje więc ciepły klimat, co nie oznacza, że nie można hodować jej w Polsce. Jeśli ptak będzie miał odpowiednie warunki, wówczas z powodzeniem odnajdzie się w naszym klimacie i nie będzie tu cierpiał. Ma dobry charakter i nie jest zbyt uciążliwy, więc nadaje się na pierwszego pupila. Sprawdź, czy papuga lora to właściwy zwierzak do twojego domu. Przeczytaj!

Lora – papuga o wyjątkowym wyglądzie

Niektóre gatunki papug różnią się między sobą w tak niewielkim stopniu, że aby stwierdzić ich płeć, trzeba wykonać specjalne badania genetyczne. Lora wielka to jednak nie ten przypadek, gdyż samce i samice różnią się tak bardzo, że były niegdyś uznawane za osobne gatunki. Samice odznaczają się czerwoną barwą piór z domieszką niebieskiego na górze piersi. Ich dzioby są czarne. Samce mają zaś jaskrawozielone pióra na większości ciała, a końcówki skrzydeł i ogona są czerwono-niebieskie (z domieszką żółtego). Dzioby mają zaś jasnopomarańczowe (ciemnobrązowe u młodych). Samce są też nieco większe od samic.

Papuga lora – charakter i zachowania ptaka

Ptaki te są stosunkowo ciche, choć zdarza im się od czasu do czasu odezwać. Nie należą jednak do gadatliwych papug i raczej trudno będzie je skłonić do nauki słów, chociaż to zależy od indywidualnych predyspozycji danego osobnika. Lory nie są zbytnio niszczycielskie, więc wszelkie zabawki, które się im kupuje, zazwyczaj wystarczą na dłuższy czas. Oprócz tego lora wielka to ptak bardzo inteligentny, lubiący zabawę i przede wszystkim ceniący kontakt z właścicielem. Jest dobrym towarzyszem dla całej rodziny także dlatego, że nie ma zbyt dużych wymagań.

Lora wielka – hodowla i warunki, jakich potrzebuje ptak

Najlepszym miejscem dla tych papug będzie zdecydowanie woliera. Zapewni niezbędną przestrzeń do latania i sprawi, że lora nie będzie osowiała. Lora wielka może być jednak trzymana również w klatce, o ile będzie ona dostatecznie duża. Musisz wówczas pamiętać także o tym, by wypuszczać regularnie zwierzę, aby mogło latać po całym domu i wchodzić w interakcję z domownikami. Dobrym rozwiązaniem będzie też zakup dwóch ptaków, ponieważ wiele gatunków papug lubi towarzystwo przedstawicieli swojego gatunku.

Lora wielka i jej dieta

Ptak, o którym piszemy, ma duże zapotrzebowanie na witaminę A, którą trzeba podawać pod postacią odpowiedniego pożywienia lub specjalnych suplementów. Najlepiej karmić lorę miękkim, świeżym pokarmem, czyli owocami i warzywami. Podawaj jej np.:

• marchewki;
• buraki;
• brokuły;
• jabłka;
• mango;
• pomarańcze;
• granaty. 

Świeży pokarm należy regularnie wymieniać, by nie zepsuł się. Lora wielka powinna dostawać również gotową mieszankę karmy dostępną w sklepach zoologicznych. Można ją także uzupełniać gotowanym ryżem, makaronem i grochem oraz ziarnami, które jednak podaje się wyłącznie jako specjalne smakołyki.

Lora wielka – cena jednego osobnika

Ptaki te nie należą do bardzo popularnych gatunków, więc ich ceny nie są niestety niskie. Minimalna kwota, na którą trzeba się przygotować, to 2000 zł, choć zdarzają się też osobniki, za które trzeba zapłacić ponad 3000 zł. Niskie ceny powinny wzbudzać wątpliwości, gdyż mogą świadczyć o niewiarygodnym źródle pochodzenia. Czasami oznacza to, że ptaki pochodzą z nielegalnego przemytu lub nie były trzymane w odpowiednich warunkach.

Lora wielka to wyjątkowo piękna odmiana papugi, która jednak nie cieszy się dużą popularnością. To odpowiedni ptak dla całej rodziny, wymagający jednak odpowiednich warunków. Jeśli zadbasz o dobry kontakt z ptakiem i zapewnisz mu odpowiednie pożywienie, papuga stanie się wierną towarzyszką twoich domowników.

Papuga amazonka należy do ptaków o wyjątkowo egzotycznym wyglądzie. Cieszy się sporą popularnością w wielu domach, co ma swoje zalety, ale również wady. Papugi amazonki występują w kilku różnych odmianach kolorystycznych, co zdecydowanie wpływa na rozpoznawalność tych ptaków. Bogactwem kolorów ustępują co prawda wielobarwnym arom lub innym tęczowym odmianom, jednak mimo to ich uroda jest przedmiotem podziwu na całym świecie. Czy ten gatunek jest popularny także w krajach, z których pochodzi? Czytaj nasz artykuł i poznaj wyjątkowe papugi rodem z Amazonii!

Czy papuga amazonka żyje wyłącznie w Amazonii?

Nazwa gatunku może sugerować, że te zwierzaki występują wyłącznie w tropikalnych lasach deszczowych. Jest to po części prawda. W zależności od danej odmiany kolorystycznej papugi te mogą żyć na bardzo szerokim terytorium. Niektóre z nich zajmują obszar środkowej części Ameryki Południowej, zamieszkując Boliwię i Paragwaj, a nawet północną Argentynę. Inne można spotkać w wysuniętej bardziej na północ części kontynentu, a nawet w Ameryce Środkowej. Szczególnie często spotyka się papugi amazonki na licznych wyspach, takich jak Portoryko czy Belize, na których zostały częściowo introdukowane. Na wolności północne gatunki żyją także w Meksyku.

Dlaczego papugi amazonki są zagrożone wyginięciem?

Istnieją gatunki tych barwnych papug, które cieszą się bardzo dużą popularnością i nie grozi im wymarcie. Inne papugi amazonki nie mają jednak tyle szczęścia i mniej lub bardziej poważnie zagrożone. Populację niektórych odmian szacuje się jedynie na niecałe 5000 osobników na wolności. Przyczyn takiego stanu rzeczy jest kilka:

• przede wszystkim, są to nielegalne łowy i sprzedawanie ptaków do niewoli;
• niszczenie ich naturalnego środowiska przez zbyt intensywną wycinkę drzew;
• tępienie niektórych gatunków uznawanych przez mieszkańców za szkodniki.

Amazonka – gatunek papugi o wyjątkowym upierzeniu

Papugi amazonki nie mają aż tak tęczowego ubarwienia, jak inne gatunki ptaków, ale mimo to ich upierzenie prezentuje się bardzo elegancko. Są całkiem dużymi zwierzętami – mogą osiągać długość do 45 centymetrów. Ważą zazwyczaj około pół kilograma. Ciekawą cechą tych papug są ich oczy – młode osobniki mają szare tęczówki, które z wiekiem zmieniają kolor na czerwonawo-brązowy. Trudno odróżnić od siebie samce i samice, choć te pierwsze zazwyczaj są większe. Chcąc mieć pewność, najlepiej udać się do weterynarza na specjalistyczne badania. 

Odmiany kolorystyczne papugi amazonki

Ptaki występują w różnych odmianach kolorystycznych. Do najpopularniejszych należą:

• amazonka niebieskoczelna – na większości ciała, jak u wszystkich odmian, można zauważyć soczystą zieleń. Jednak w okolicy oczu zmienia się ona w żółty, a przy pysku i na policzkach widać wyraźnie odcień błękitny. Oprócz tego na końcówkach piór można dostrzec czerwień oraz kolor granatowy;
• amazonka żółtogłowa – ptaki te cechują się przewagą zielonego na całym ciele. Nie można jednak przegapić wyraźnego żółtego nad czołem (bez śladu niebieskiego, jak w przypadku powyższej odmiany). Ponadto, na skrzydłach da się gdzieniegdzie zauważyć kolor czerwony;
• amazonka żółtogardła – odmiana ta przypomina nieco żółtogłową. Ma przewagę zielonego, a na głowie dominuje kolor żółty. O ile jednak papugi żółtogłowe mają jaśniejszy wyłącznie obszar nad dziobem, o tyle te żółtogardłe odznaczają się całą głową w jaśniejszym odcieniu. Co jeszcze? Na skrzydłach można zauważyć dużo wyraźniej zaznaczoną czerwień z domieszką żółtego.

Papugi amazonki – gaduły, które można nauczyć różnych słów

Większość papug cechuje się mniejszymi lub większymi skłonnościami do powtarzania konkretnych dźwięków, a nawet słów. Papugi amazonki wiodą tutaj prym, gdyż są jednymi z najbardziej rozmownych odmian ptaków. Z powodzeniem naśladują pojedyncze słowa, całe zdania, a także przypadkowe dźwięki, np. chrząknięcia, kaszel czy różne odgłosy wydawane przez sprzęty w domu. Oprócz tego te ptaki potrafią świetnie gwizdać i robią to bardzo często. Charakteryzują się również niespotykaną melodyjnością, która pozwala im bezbłędnie odtwarzać całe melodie.

Jak nauczyć papugi amazonki mówić?

Szkolenie ptaka należy rozpocząć jak najwcześniej, jednak nawet starszy ptak jest w stanie nauczyć się powtarzania wybranych fraz. Kluczowe są tutaj przede wszystkim spokój, uważność i zaangażowanie. Należy uzbroić się w cierpliwość i przygotować do powtarzania słów lub melodii, których chcesz nauczyć papugę. Ważna jest też bliska relacja z opiekunem – nauka przynosi bowiem lepsze efekty wtedy, gdy ptak czuje przywiązanie do swojego nauczyciela. Przy powtarzaniu istotne jest także wkładanie w słowa emocji. Ich brak z pewnością nie zachęci ptaka do nauki. To właśnie emocje są powodem, dla którego papugi łatwo uczą się przekleństw.

Towarzyski i bezproblemowy charakter papugi amazonki

Jak większość ptaków tego gatunku, opisywane odmiany mają dużą potrzebę towarzystwa i kontaktu z człowiekiem. Papugi amazonki lubią spędzać czas z innymi zwierzętami i ze swoim właścicielem, od którego chętnie uczą się sztuczek czy nowych słów. Są ufne i przywiązują się do całej rodziny, choć oczywiście mogą wybrać jednego domownika, za którym najbardziej przepadają. Nie zawsze musi to osoba, z którą spędzają najwięcej czasu. Ptaki rodem z Amazonii przepadają także za ruchem i wykazują potrzebę dużej aktywności.

Amazonka żółtogardła – hodowla i warunki, których potrzebują ptaki

Niezależnie od odmiany kolorystycznej każda amazonka potrzebuje podobnych warunków. Musi być chowana minimum w parze, gdyż źle znosi samotność. Pozbawione kontaktu z innymi przedstawicielami swojego gatunku papugi amazonki stają się apatyczne i ospałe, mają skłonności do tycia i mogą nawet wyskubywać sobie pióra. Ten zwierzak jest dużym ptakiem i wymaga odpowiednio obszernej przestrzeni. Amazonka może być chowana w klatce, ale pomieszczenie powinno być dostatecznie duże. Oprócz tego konieczne jest także wypuszczanie ptaka, by mógł polatać po całym mieszkaniu. Trzeba wówczas odpowiednio zabezpieczyć elementy, które papuga mogłaby naruszyć.

Papugi amazonki w wolierze – czy to dobre rozwiązanie?

Woliera jest zdecydowanie najlepszym miejscem do trzymania ptaków tego gatunku. Zapewnia ona wystarczająco dużo przestrzeni do latania, a papug nie trzeba wypuszczać na zewnątrz. Papugi amazonki mogą być trzymane zarówno w wolierze wewnętrznej, w środku domu, jak i w zewnętrznej, na przykład w ogrodzie. W tym drugim przypadku musisz pamiętać o montażu ocieplenia na zimę lub o przeniesieniu ptaków do domu. Otoczenie powinno być także urozmaicone o zabawki i akcesoria stymulujące rozwój ptaka.

Papugi amazonki i kąpiele w wodzie

Wiesz już, w jakim klimacie, żyją te ptaki na wolności. Jeśli weźmiesz papugę amazonkę pod swój dach, musisz jej zapewnić odpowiednio nawilżoną przestrzeń. Jest to szczególnie ważne latem, kiedy temperatury bywają wysokie. Oprócz daszków i domków, w których zwierzaki mogą przetrwać najcieplejsze momenty dnia, dobrze jest także zamontować im zraszacz. Da im bowiem możliwość kąpieli w delikatnej mgiełce. Jeśli nie chcesz na stałe instalować urządzenia, możesz także urządzić ptakom kąpiel, używając choćby zraszacza do kwiatów.

Amazonki niebieskoczelne – żywienie tych i innych odmian

Hodując papugi amazonki, trzeba uważać na to, by nie przekarmić ptaków. Mają one bowiem duży apetyt. Podstawowym pokarmem może być gotowa mieszanka ziaren, którą warto urozmaicać na przykład owocami i warzywami. Papudze nie wolno podawać mięsa, ale od czasu do czasu możesz podsunąć jej larwy. Dzięki temu uzupełnisz białko w diecie zwierzaka.

Papuga amazonka – cena za jednego osobnika

Ile kosztuje amazonka? Papuga ta nie należy do najtańszych ptaków. Mimo że w niektórych sklepach można ją kupić już za 1500 zł, to najczęściej spotyka się ceny oscylujące wokół 2500 i 3000 zł. Koszt może zależeć od miejsca i legalności hodowli. Ceny znacząco niższe powinny wzbudzić twoje podejrzenia, gdyż mogą świadczyć o tym, że papuga pochodzi z niepewnego źródła.

Papugi amazonki to wyjątkowe ptaki, które mają spore predyspozycje do powtarzania wielu słów. Kupując zwierzaka, powinieneś zwrócić uwagę na jego pochodzenie, by nie wspierać nielegalnego przemytu zwierząt. Zapewnij też amazonce ptasie towarzystwo i odpowiednie warunki – zwłaszcza wodę i pożywienie.

Barabandy to słabo rozpowszechniony gatunek papug. Jak większość przedstawicieli tego rzędu są one towarzyskie, niezbyt problematyczne i nie boją się człowieka. Księżniczka tarczowa – jak brzmi pełna nazwa gatunku – nie jest w tym przypadku wyjątkiem. Przyciąga łagodnym usposobieniem, co czyni ją dobrą towarzyszką w każdym domu. Należy jej jedynie zapewnić odpowiednio dużo miejsca, o czym piszemy więcej w dalszej części artykułu. Barabanda to długowieczny ptak, gdyż w niewoli może osiągnąć nawet 20. rok życia. Warto wziąć to pod uwagę przy zakupie, gdyż to zobowiązanie na długie lata. Zanim podejmiesz decyzję, poznaj ten australijski gatunek papugi!

Gdzie na wolności żyją barabandy?

Większość papug wywodzi się z miejsc o ciepłym klimacie. Sprzyjają im wysokie temperatury oraz duża wilgotność. Jednak w większości przypadków ptaki te dobrze znoszą także polskie chłody, charakterystyczne dla klimatu umiarkowanego. Barabanda jest gatunkiem, który na wolności występuje na terenach południowo-wschodniej Australii. Najczęściej można ją spotkać w Nowej Południowa Walii i Wiktorii. Papugi zamieszkują tam zalesione tereny, gdyż najczęściej bytują i zakładają gniazda w dziuplach. To wśród wysokich koron drzew czują się najlepiej, choć niektóre osobniki przebywają też w rejonach, gdzie pojawiają się ludzie.

Papuga barabanda – opis charakterystycznych cech wyglądu

Są gatunki papug, gdzie rozróżnienie płci jest bardzo trudne, ale barabanda do nich nie należy. Samice są bowiem ubarwione prawie wyłącznie na zielono. U samców widać zaś wyraźne odmiany – ich czoło i okolice policzków zawsze są żółte, a u dołu szyi pod dziobem występuje czerwony pierścień. Dziób zawsze jest czerwony, niezależnie od płci. Ogon, który stanowi połowę długości ciała, z wierzchu jest barwy zielonej. Sporadycznie ma domieszkę niebieskiego, a od spodu można też dojrzeć czarny kolor. Długość ptaków wraz z ogonem wynosi zazwyczaj około 40 centymetrów.

Barabanda – papuga, która potrzebuje sporo miejsca

Barabanda nie jest być może największym gatunkiem papugi, ale zdecydowanie potrzebuje bardzo dużo miejsca. Możesz ją trzymać w klatce, jednak wówczas pomieszczenie powinno mieć minimum 1,5 metra długości, szerokości i wysokości. Najlepiej jednak ptak ten będzie się czuł w wolierze. Tak duża przestrzeń zapewni mu dostatecznie dużo miejsca, by mógł swobodnie latać. Należy tutaj zaznaczyć, że to wyjątkowo aktywny i chętny do latania gatunek papug. Nie zniszczy drewnianych elementów konstrukcji, jednak może wpaść na gałęzie lub inne elementy otoczenia. Musisz więc pamiętać, by nie przeładowywać pomieszczenia dla ptaków, a jedynie zapewnić tyle gałęzi, ile jest niezbędne.

Barabandy – hodowla i rozmnażanie ptaków

Hodowla ptaków tego gatunku nie jest zbyt trudna, ale trzeba zapewnić im spokój. Samce w okresie lęgowym stają się zaaferowane partnerkami, popisują się przed nimi, przeskakując z gałęzi na gałąź i podśpiewują z charakterystycznymi ruchami głowy. Barabanda składa jajka zazwyczaj w specjalnie przygotowanych budkach. Najlepsze będą te o wysokości 60 centymetrów i podstawie w kształcie kwadratu o boku 25 centymetrów. Pisklęta – najczęściej jest ich pięć – wykluwają się dość szybko, bo po niecałych 3 tygodniach wysiadywania. Gniazdo opuszczają mniej więcej 40 dni po przyjściu na świat i są wówczas dość płochliwe. Warto wówczas zachować dużą ostrożność i nie płoszyć młodych.

Czym powinna być karmiona barabanda?

Barabanda to ptak, którego nie można nazwać wybrednym. Możesz kupić im odpowiednio zbilansowane karmy dla papug ze sklepu zoologicznego, w których składzie znajdziesz najczęściej proso, kanar, owies i śladowe ilości konopi. Dietę będziesz mógł też wzbogacić według własnego uznania. Ptaki chętnie zjedzą:

• ziarna słonecznika;
• jarzębinę;
• jabłka;
• moczone biszkopty.

Dietę ptaka warto urozmaicać gałązkami. Papugi możesz również karmić gotowanym ryżem i kaszą, a od czasu do czasu należy podawać im wapienne kostki lub skorupki jajek. W przypadku wątpliwości co do konkretnych składników najlepiej wybrać się do weterynarza, który doradzi, co najlepiej podawać zwierzakom.

Papuga barabanda – gatunek pod ochroną

Żyjące na wolności ptaki, o których piszemy, są uznawane za rzadko występujące gatunki. Od 1994 roku Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznawała je nawet za narażone na wyginięcie. Na szczęście, populacja zdążyła się odrodzić i od 2012 roku to gatunek najmniejszej troski. Oznacza to, że ptaki nie są już bezpośrednio zagrożone wymarciem, a ich liczba utrzymuje się na bezpiecznym poziomie. Barabanda jest uważana za gatunek o liczebności wzrostowej. Ich populację szacuje się na przynajmniej 10 tysięcy osobników, a niektóre szacunki mówią nawet o ponad 20 tysiącach dorosłych ptaków. 

Papuga barabanda – cena jednego ptaka

Papugi barabandy są dość rzadko spotykanymi gatunkami, dlatego ich ceny nie należą do najniższych. Mimo to koszt jest jednak znacznie niższy od rasowych kotów czy psów. Przeciętnie za barabandę trzeba zapłacić minimum 200 zł. Zdarzają się jednak także oferty przekraczające 500 zł. Można zapłacić 650, a nawet 800 zł. Ważne jest to, by nie zwracać uwagi na ceny wyjątkowo niskie, czyli poniżej 150 zł. Ptaki mogą wówczas pochodzić z nieodpowiedniego miejsca, gdzie hodowcom chodzi wyłącznie o osiągnięcie jak największego zysku, a nie zapewnienie zwierzętom odpowiednich warunków. Wspierając taką działalność, szkodzisz dobrostanowi papug.

Barabanda to wyjątkowy gatunek papug o nieskomplikowanych potrzebach. Najważniejszym wymogiem w jej przypadku jest dostatecznie duża przestrzeń do latania, gdyż ptaki te cechują się wyjątkowo aktywnością. Jeśli chcesz kupić barabandę, samiec lub samica mogą nie być tanimi ptakami, ale uważaj na podejrzanie niskie oferty.

„Papuga kakadu” to bardzo ogólny termin, gdyż określa on całą rodzinę kakaduowatych. W jej ramach wyróżnia się także konkretne podrodziny:

• nimfy;
• żałobnice;
• kakadu. 

To na tych ostatnich zamierzamy się skupić w naszym tekście. Wszystkie kakadu mają kilka cech wspólnych – gniazda te zwierzaki zakładają w dziuplach, jaja wysiadują zarówno samce, jak i samice, a ptaki cieszą się długim życiem. Mają także podobne miejsce pochodzenia, o czym szerzej piszemy w dalszej części tekstu. W ramach jednej podrodziny wyróżnia się też kilka gatunków ptaków. Papuga kakadu jednego rodzaju może różnić się od innych m.in. kolorem piór. Przeczytaj więcej o tych fascynujących stworzeniach i sprawdź, czy jedno z nich będziesz mógł uczynić swoim pupilem!

Kakadu – ptak wywodzący się z Australii i Azji Wschodniej

Papugi kakadu zamieszkują różne miejsca w Australii oraz Azji. Warto tu wspomnieć, że niektóre odmiany są endemitami. Oznacza to, że naturalnie występują one wyłącznie w jednym miejscu na Ziemi i nie da się zauważyć ich skupisk na innych obszarach. Niektóre ptaki zamieszkują wyspy Indonezji, inne można spotkać w Tasmanii i Nowej Gwinei, a jeszcze inne występują na obszarze wschodniej Australii. Stamtąd zostały przetransportowane także na inne wyspy Oceanii i do Azji. Jako ptaki hodowlane można je spotkać na większości kontynentów.

Papuga kakadu na wolności – dlaczego jest uznawana za szkodnika?

Ptaki tego gatunku zbierają się w stada mogące liczyć nawet 100 sztuk. W ten sposób razem przemieszczają się, szukają pożywienia i toczą codzienne życie. Kakadu w takiej grupie potrafi przysporzyć ludziom wielu kłopotów i napsuć nieco krwi, ponieważ zaniepokojone papugi wydają głośne dźwięki. O ile trzymana w domu parka będzie jedynie trochę uciążliwa, o tyle żyjące na wolności stado może być niemal tak głośne, jak startujący odrzutowiec. Papugi kakadu mają ponadto bardzo twarde i ostre dzioby. Za ich pomocą ptaki potrafią niszczyć uprawy, a nawet drewniane domy. Choć dla hodowców są wyjątkowymi okazami, to na wolności mogą ginąć od strzelb.

Papuga kakadu – jak długo żyje?

Kolejną cechą charakterystyczną kakadu jest ich długowieczność. Niektóre podgatunki osiągają co prawda dość standardowy wiek około 25-30 lat, jednak jest to stosunkowo rzadkie. Dużo częściej te ptaki żyją bowiem ponad 40 lat. Niektóre odmiany potrafią nawet spokojnie przekroczyć sześćdziesiątkę, zaś najstarszy przedstawiciel gatunku miał na karku aż 83 lata! Mimo że przeciętna domowa papuga kakadu raczej nie osiągnie takiego wieku, należy przygotować się na kilkanaście wspólnych lat. Nierzadko zwierzaki przeżywają swoich właścicieli, zatem trzeba pamiętać, że to prawdziwe zobowiązanie na lata.

Kakadu – papuga o wielu odmianach kolorystycznych

Jak już wspominaliśmy, „kakadu” to bardzo szerokie określenie. W skład tej rodziny wchodzą różne gatunki, które różnią się przede wszystkim umaszczeniem, ale też rozmiarami. Przedstawiamy najpopularniejsze odmiany papugi kakadu i różnice między nimi:

• Kakadu różowa – ma szare umaszczenie na skrzydłach, ogonie i grzbiecie, jednak jej brzuch, szyja oraz okolice pod dziobem są koloru malinowego. Czubek i dziób są zaś białe.
• Kakadu żółtoczuba – to jeden z najbardziej znanych ptaków i większości osób zapewne od razu będzie kojarzyć się z kakadu. Ma białe pióra praktycznie na całym ciele, ale czubek oraz wnętrze piór i ogona są zabarwione na żółto. Dziób jest ciemnoszary.
• Kakadu palmowa – jedna z najbardziej spektakularnie wyglądających odmian odznacza się czarnym upierzeniem i czerwonymi okolicami dzioba. Ma także bardzo charakterystyczny, odstający czubek.
• Kakadu ognistoczuba – ta papuga kakadu to jeden z najbardziej oryginalnie wyglądających ptaków. Całe ciało ma w kolorze łososiowym, skrzydła i dziób są białe, a bardzo charakterystyczny jest czubek. Na tym ostatnim są aż trzy kolory – biały, czerwonawy i żółty, a takie trio kolorystyczne przypomina nieco płomienie.
• Kakadu biała — jest podobna do odmiany żółtoczubej, jednak nie ma żadnych żółtych znaczeń i jest cała biała. Wyróżnia ją charakterystyczny, bardzo duży grzebień, który rozkłada w momencie zagrożenia. W przeciwieństwie do wszystkich powyższych odmian występuje nielicznie i jest uznana za gatunek zagrożony wyginięciem.

Warto jeszcze zaznaczyć, że niezależnie od danej odmiany kolorystycznej bardzo trudno jest odróżnić samca od samicy. Przedstawiciele obu płci wyglądają praktycznie identycznie i najbardziej wiarygodną metodą na rozróżnienie konkretnych ptaków będzie wykonanie im testu genetycznego z piór.

Charakterystyczne pióra papugi kakadu – czy to odpowiedni ptak dla alergików?

Czubek kakadu jest ich cechą charakterystyczną nie tylko ze względu na wygląd, lecz także przez tak zwane pylenie. To proces ochronny, w trakcie którego końcówki piór rozpadają się w drobny pył. Ten następnie osiada na całym ciele ptaka. Jak można się domyślić, drobinki zostają potem dosłownie wszędzie, zatem sprzątanie może być naprawdę uciążliwe. Z tego samego powodu papuga kakadu nie jest najlepszym ptakiem dla alergików. Osoby z alergią mogą bowiem odczuwać silne objawy z uwagi na znajdujące się w całym domu pozostałości po piórach.

Papuga kakadu – hodowla, jakiej potrzebuje ptak

Zdecydowanie najlepszym miejscem, w którym można chować ptaki, będzie zewnętrzna woliera. Jest to dobre rozwiązanie także dlatego, że daje sporo dostępnej powierzchni. Papuga kakadu jest bowiem gatunkiem, który potrzebuje dużo ruchu. Aktywność pozwala ptakom rozładować energię, ale też ogranicza tycie, do którego mają duże skłonności. W klatce zwierzęta mogą nie mieć dostatecznie wiele przestrzeni, przez co mogą stać się sfrustrowane i uciążliwe. Niezadowolony ptak będzie z pewnością utrapieniem nawet dla najbardziej wyrozumiałego właściciela, więc warto postawić na wolierę.

Jaki charakter ma ptak kakadu?

Kakadu to bardzo towarzyski ptak. Potrzebuje on kontaktu z człowiekiem, wobec którego będzie lojalnym i bardzo oddanym towarzyszem. Papugi potrafią nawet kopiować ruchy ludzi, więc z pewnością dostarczą dzieciom i dorosłym wiele rozrywki. Pamiętaj jednak, że zwierzak potrzebuje także towarzystwa innego przedstawiciela swojego gatunku. Dwa ptaki zapewnią sobie nawzajem rozrywkę, a oprócz tego będą dla siebie wsparciem. Niewłaściwie chowany ptak być jednak wyjątkowo uciążliwy. Będzie głośny, agresywny i może nawet przejawiać skłonności autoagresywne.

Papuga kakadu – jak się nią opiekować?

Papuga kakadu, której nie zapewni się właściwych warunków, szybko może stać się towarzyszem z piekła rodem. Jeśli np. będziesz ją trzymać w zbyt małej klatce, nie zawaha się zdemolować swojej przestrzeni. Może też przegryźć drewniane kraty, dlatego musisz kupić wolierę z nietoksycznego metalu. Nie zapominaj, że jeśli kakadu zostanie pozbawiona kontaktu z człowiekiem, może stać się osowiała i apatyczna. Przedłużający się stan może doprowadzić wręcz do depresji, skutkującej na przykład wyskubywaniem sobie piór.

Czy papuga kakadu potrafi mówić?

Jak już wspominaliśmy, kakadu to zwierzę towarzyskie i lojalne. Te ptaki potrafią okazywać swoje uczucia na przykład poprzez naśladowanie ruchów opiekuna lub wręcz dążenie do kontaktu fizycznego i przytulanie się. Są inteligentne i mogą opanować imitowanie odgłosów otoczenia. To właśnie przypadkowe dźwięki (np. różnych domowych sprzętów) wychodzą im lepiej niż ludzka mowa. Papuga kakadu potrafi naśladować pojedyncze słowa, jednak nie będzie taką gadułą jak na przykład żako. Trzeba jednak pamiętać o tym, że odgłosy wydawane przez ptaki są donośne.

Papuga kakadu i jej dieta

Na wolności papuga kakadu odżywia się przede wszystkim ziarnami, ale też owocami i warzywami. Hodowcy powinni starać się imitować tę dietę, co można bardzo łatwo osiągnąć, kupując gotowe mieszanki ziaren. Pokarm warto też uzupełniać o świeże owoce i warzywa. Ptakom można serwować również od czasu do czasu larwy owadów – będzie to doskonałe źródło niezbędnego białka. Oprócz tego w ramach przekąski lub nagrody sprawdzą się orzechy. Ze względu na dużą zawartość tłuszczu powinny być jednak podawane jedynie sporadycznie.

Ile kosztuje papuga kakadu?

Ile kosztuje papuga kakadu? Cena zależy przede wszystkim od gatunku. Jednak niezależnie od tego, jaką odmianę wybierzesz, trzeba przygotować się na bardzo duży koszt. Najtańsze ptaki kosztują bowiem około 2500 zł. Średnio ceny oscylują w granicach od 3000 do 4000 zł, choć zdarzają się też oferty przekraczające 6500 zł. Jeśli doliczysz do tego koszt wybudowania woliery lub postawienia gotowej, powinieneś wygospodarować przynajmniej kilka tysięcy złotych.

Papuga kakadu to towarzysz wyjątkowy pod wieloma względami. Wymaga odpowiedniego wychowania. Musisz postawić jasne granice, by papuga nie przejawiała skłonności destrukcyjnych. Odpowiednio socjalizowana z pewnością przyniesie domownikom wiele radości.

Konura słoneczna to ptak, który popularnością ustępuje zdecydowanie bardziej popularnym odmianom papug, takim jak papużki faliste lub ary. Mimo to wielu hodowców pragnie trzymać je w domach przede wszystkim ze względu na wyjątkowy kolor ich piór. Konura słoneczna wyróżnia się także swoją aktywnością i bywa hałaśliwym ptaszyskiem. To zwierzę wymagające konkretnych warunków i nie będzie odpowiednie dla każdego. Jeśli zastanawiasz się, czy warto kupić konurę, musisz dowiedzieć się o niej jak najwięcej. Nasz artykuł pozwoli ci się zapoznać bliżej z tym nietuzinkowym gatunkiem papugi. Przeczytaj!

Papuga konura słoneczna – miejsce występowania

Jak większość ptaków tego typu, konura słoneczna jest gatunkiem lubiącym ciepły klimat, bliski tropikalnemu. Bytuje ona w Ameryce Południowej i żyje przede wszystkim we wschodniej Wenezueli oraz w północno-wschodniej Brazylii. Zamieszkuje lasy amazońskie, gdzie mieszka wśród tropikalnych roślin. Zazwyczaj na gniazda wybiera dziuple palmowe. Tam osadza się i składa jaja. Na wolności ptaki te żyją w małych grupach, liczących kilkanaście osobników. Z tego powodu – jak inne papugi – gatunek ten nie powinien być hodowany pojedynczo, a zawsze przynajmniej w parze.

Dlaczego konura jest zagrożona wyginięciem?

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje ten gatunek papugi za zagrożony wyginięciem. Oznacza to, że ptakom przypisuje się wysokie ryzyko wyginięcia w przeciągu kilkunastu lub kilkudziesięciu lat. Gatunek nie jest co prawda krytycznie zagrożony, lecz spadkowa tendencja w populacji sprawia, że obawy ekologów o jej wymarcie są uzasadnione. Obecnie na wolności według szacunkowych danych żyje pomiędzy 1000 a 2500 osobników. Wymieranie jest skutkiem polowania na pióra, nielegalnych sprzedaży do niewoli oraz wycinaniem lasów, w których ptaki te mają swoje gniazda.

Papuga konura – charakterystyczne cechy wyglądu

Jak już wspominaliśmy, konura słoneczna to wyjątkowo piękny ptak. Nie jest duży – mierzy zazwyczaj 30 cm i waży nie więcej niż 130 gramów. Ma duży czarny dziób i charakterystyczne obwódki wokół oczu. Najpiękniejsze są jednak pióra. Większość ciała jest żółta, a w okolicach głowy upierzenie płynnie przechodzi do pomarańczowego. Końcówki skrzydeł są zielone, a na ogonie często pojawia się też domieszka niebieskiego. Samce i samice mają to samo ubarwienie i trudno jest je od siebie odróżnić. Mówi się, że samce są nieco większe i mają kwadratową głowę z płaskim czołem. Najlepszym sposobem na poznanie płci będzie jednak badanie DNA lub endoskopowe.

Konura słoneczna – charakter i typowe zachowanie

Konura słoneczna jest ptakiem inteligentnym, lubiącym wykonywanie sztuczek i szybko uczącym się nowych rzeczy:

• jest bardzo towarzyska i potrzebuje kontaktu nie tylko z innymi papugami, lecz także z człowiekiem;
• wymaga troski i uwagi opiekuna, a pozbawiona kontaktu z innymi staje się ospała i smutna;
• przywiązuje się zazwyczaj do całej rodziny, choć naturalnie największą sympatią będzie darzyć osoby, z którymi spędza najwięcej czasu.

Jeśli papuga konura słoneczna nie zostanie odpowiednio wychowana i nauczona kontaktu z człowiekiem, może stać się agresywna i dotkliwie gryźć. Nie nadaje się zatem dla początkujących hodowców. Jej socjalizacja wymaga nieco doświadczenia.

Czy konura słoneczna może nauczyć się mówić?

Większość papug to gatunki, które potrafią dużo hałasować. Konura słoneczna nie jest tu wyjątkiem – należy wręcz do najbardziej hałaśliwych gatunków. Jest to kolejny powód, dla którego nie będzie dobrym wyborem dla każdego. Hałaśliwość to jedna z cech tego gatunku. Głośny dźwięk to dla niej naturalny sposób porozumiewania się z innymi ptakami. Trzeba o tym pamiętać, decydując się na zakup tego ptaka. Skłonność do rozmów może być jednak zaletą – papugę konurę da się bowiem nauczyć ludzkiej mowy. Wymaga to sporo cierpliwości i treningu, ale niektóre osobniki powinny dość szybko opanować proste słowa.

Konura słoneczna – hodowla i warunki, jakie trzeba jej zapewnić

Ptaki te są bardzo aktywnymi zwierzętami. Lubią latać, a także się bawić, więc warunki powinny być dostosowane do ich potrzeb. Najlepsza będzie tutaj odpowiednio duża woliera zewnętrzna. Ptak zyska sporą swobodę i możliwość ruchu, a właściciele nie będą narzekać na jego hałaśliwość. Konura słoneczna powinna mieć możliwość regularnego latania po całym domu, gdy wypuścisz ją z klatki. Musisz wówczas pilnować, by nie podgryzała mebli, do czego ma duże skłonności. Warto kupić ptakom gryzaki i na przykład drobne gałązki, które zaspokoją ich potrzeby żucia.

Żywienie konury słonecznej – co podawać tym ptakom?

Oprócz wspomnianych wcześniej konarów czy pni do obgryzania ptaki potrzebują także odpowiedniego pokarmu. Konura słoneczna może być karmiona gotową karmą dostępną w sklepie zoologicznym. Pamiętaj, aby zwracać uwagę na skład produktu i dopasować go do potrzeb papugi. Oprócz gotowego pożywienia dietę należy odpowiednio uzupełniać. Ptaki mogą dostawać orzeszki i nasiona, jednak nie można serwować ich zbyt często, bo inaczej zwierzaki utyją. Dobrze jest też podawać papugom gotowane jajka, a także owoce, np.:

• jabłka;
• gruszki;
• banany.

Konura słoneczna – cena jednego osobnika

Ze względu na swoją małą popularność konura słoneczna należy do droższych gatunków ptaków. Zapłacisz za taką papugę przynajmniej 800 zł, choć najczęściej ptaka można kupić za około 1200-1300 zł. Nie należy kupować konur znacznie tańszych. Obniżona cena może wynikać ze złego stanu zdrowia zwierzęcia lub świadczyć o tym, że pochodzi ono z nielegalnego przemytu.

Konura słoneczna to wyjątkowy gatunek papug. Jest to ptak inteligentny i piękny, ale jednocześnie hałaśliwy i wymagający. Warto zastanowić się, czy na pewno uda ci się spełnić wszystkie jego potrzeby, bo w przeciwnym razie może stać się uciążliwym towarzyszem.

Rudosterka to gatunek ptaka, który na wolności bywa równie rzadko spotykany, co w hodowli. Mimo że nie są to jeszcze zwierzęta zagrożone wyginięciem, przez wycinanie lasów deszczowych populacja tych ptaków coraz bardziej się kurczy. Papuga rudosterka bywa czasami porównywana do swojej większej kuzynki, czyli popularnej ary.

Jest od niej znacznie mniejsza, jednak w przypadku niektórych odmianach kolorystycznych przypomina ją wyglądem. Rudosterka nie należy do ptaków o skomplikowanych wymaganiach. Należy jej zapewnić warunki, które są dość typowe dla papugi tej wielkości. Aby dowiedzieć się o niej więcej, przeczytaj nasz artykuł!

Rudosterka – gdzie najczęściej występuje na wolności?

Większość gatunków ptaków naturalnie występuje na terenach o ciepłym klimacie. Niektóre z nich można spotkać w Australii, Oceanii i okolicach Azji, inne zaś na przykład w Ameryce Południowej. Rudosterka jest ptakiem bytującym naturalnie przede wszystkim w okolicach Panamy. Można ją spotkać też w innych krajach sąsiadujących, na przykład w:

• Peru;
• Boliwii;
• Gujanie.

Żyje także w zachodniej Brazylii i w Argentynie. Papugi rudosterki zamieszkują przede wszystkim nizinne lasy liściaste. Dobrze odnajdują się w wilgotnym klimacie subtropikalnym na wysokości, która nie przekracza 3000 metrów nad poziomem morza.

Rudosterka – jak wygląda ten ptak?

Opisywany gatunek ptaków charakteryzuje się niewielkimi rozmiarami – mierzy mniej więcej 22 cm długości i waży nie więcej niż 70 gramów. Cechą charakterystyczną tych papug jest brak różnic między samcem a samicą – można je odróżnić wyłącznie dzięki badaniom laboratoryjnym lekarza weterynarii.

Występuje kilka odmian kolorystycznych ptaków, które różnią się niewielkimi detalami. Wszystkie bowiem mają w większości zielone skrzydła, białe obwódki wokół oczu oraz charakterystyczne szare pióra na szyi i głowie. 

Odmiany kolorystyczne papugi rudosterki

Najpopularniejsze odmiany barwne to:

• rudosterka zielonolica – ptaki te mają charakterystyczne dla wszystkich odmian zielone piórka na większości obszaru ciała oraz szare pióra wokół szyi. Zieleń widać też w okolicach policzków, a na końcówkach piór papugi rudosterki zielonolicej można ponadto dostrzec ślady niebieskiego;
• rudosterka czerwonobrzucha – jedna z najbardziej charakterystycznych odmian tych ptaków i przez wielu uznawana za najładniejszą. Na skrzydłach i policzkach widać sporo niebieskiego, ale najbardziej charakterystyczne są czerwony brzuch oraz wnętrza skrzydeł;
• rudosterka żółtobrzucha – odmiana ta przypomina nieco czerwonobrzuche ptaki. Na ich piórach również widać sporo niebieskiego, a na brzuchu jest kolor czerwony. W czym tkwi różnicą? U tej papugi można znaleźć także żółty odcień. Najbardziej widoczny jest on pod szyją;
• rudosterka brązowoucha – ten gatunek wygląda nieco jak zielonolice ptaki, jednak na ich brzuchu oraz głowie widać nieco cieplejsze barwy niż czysta zieleń. Niektóre odmiany są bardziej zbliżone kolorystycznie do brązu. Inne papugi mają odcień, który można określić jako przybrudzony żółty.

Rudosterki – hodowla, jakiej wymagają te ptaki

Rudosterka to ptak, który na wolności bytuje zazwyczaj w niewielkich grupach. Liczą one od 5 do 20 osobników, choć w uzasadnionych przypadkach mogą tworzyć większe zbiorowiska. Z tego powodu papug nie można trzymać pojedynczo.

Jeśli zastanawiasz się nad zakupem tego zwierzęcia, musisz liczyć się z przygarnięciem przynajmniej parki. Oprócz tego musisz wiedzieć, że papugi tego rodzaju nie są przyzwyczajone do zmian. Nie powinny zatem często podróżować, o ile nie jest to konieczne.

Jaka klatka dla rudosterki będzie najlepsza?

Mimo że te ptaki nie są duże, to wymagają dość dużo ruchu. Nie nada się więc dla nich niewielka klatka o wymiarach 50 centymetrów. Wymagają znacznie większej przestrzeni i idealna będzie duża woliera. Możesz postawić ją na zewnątrz, choć warto pamiętać, że papugi rudosterki nie są przystosowane do niskich temperatur.

Mogą zatem nie przeżyć mrozów, jeśli nie zamontujesz w wolierze ogrzewania lub nie zabierzesz ptaków na zimę do domu. Pamiętaj, że są to aktywne zwierzaki, które potrzebują aktywności i rozrywki. Dobrze sprawdzają się nie tylko specjalne zabawki, lecz również zwykłe gałązki czy pnie drzew.

Rudosterka – jaki charakter ma ta papuga?

Papużki na początku mogą być dość nieśmiałe. Potrzebują trochę czasu, by przyzwyczaić się do nowego środowiska, zwłaszcza że nie przepadają za zmianami. Jak tylko zaaklimatyzują się w domu, stają się bardzo ciekawskie, a czasami wręcz wścibskie.

Rudosterka potrzebuje dużo stymulacji i atrakcji, na przykład w postaci różnorodnych zabawek. Jeśli ptaki są bardzo znudzone, mogą zabrać się za demolowanie klatki lub woliery, a nawet niszczenie zabezpieczeń, dlatego musisz zadbać o to, by zawsze miały co robić.

Czy rudosterka może nauczyć się ludzkiej mowy?

Rudosterka to ptak, który najczęściej powtarza konkretne dźwięki, ale niekoniecznie słowa. Nie jest gatunkiem najbardziej znanym z powtarzania całych zdań, jak na przykład papuga żako. Papugi rudosterki to ptaki dość głośne, choć dużo hałasu mogą także robić przez zabawę lub (w gorszym przypadku) demolowanie miejsca zamieszkania.

Aby nie dopuścić do tego ostatniego, trzeba pamiętać o tym, by woliera lub klatka była wykonana z solidnych materiałów. Najlepiej sprawdzą się stalowe kratki, które ewentualnie mają dodatkowe elementy drewniane.

Żywienie rudosterki – jaki pokarm będzie dla niej najlepszy?

Możesz wybrać odpowiednią mieszankę w postaci karmy dla papug średniej wielkości. Oczywiście, nie może ona stanowić całej diety. Na wolności rudosterka żywi się także owocami i drobnymi bezkręgowcami, dlatego w domu musisz odpowiednio uzupełniać dietę ptaka. Ze smakiem zwierzak zje gruszki, jabłka, banany, granaty i kiwi, ale też warzywa. Najlepiej jest podawać:

• odpowiednio rozdrobnione marchewki;
• seler;
• kukurydzę;
• gotowane rośliny strączkowe. 

Oprócz tego należy także uzupełniać ptakom białko. Aby włączyć je do diety papug, możesz dawać im niewielkie kawałki żółtego sera, larwy owadów oraz ugotowane i rozdrobnione jajko kurze.

Rudosterka – cena

Omawiane ptaki nie należą do najdroższych gatunków, ale nie są też tak tanie jak na przykład popularne papużki faliste. Minimalną ceną będzie 400 zł, choć najczęściej można kupić te ptaki za około 500 zł. Wyjątkowo rzadkie odmiany rudosterki mogą być znacznie droższe i przekroczyć 1000 zł.

Niższe ceny powinny wzbudzać nie zainteresowanie, ale nieufność? Dlaczego? Takie pozorne okazje mogą świadczyć o słabych warunkach hodowli. Warto pamiętać, że powinieneś mieć przynajmniej 2 ptaki, więc kwota odpowiednio wzrośnie, w zależności od tego, ile papug chcesz kupić.

Rudosterka to wyjątkowa papuga o typowych dla tych ptaków wymaganiach. Potrzebuje odpowiedniej socjalizacji i nieco atrakcji. Jeśli spełnisz jej wszystkie potrzeby, będzie naprawdę wdzięcznym towarzyszem.

Barwinki to dość długowieczne ptaki, zwłaszcza jak na swój niewielki rozmiar – potrafią bez problemu dożyć 25 lat, a zdarzają się także osobniki żyjące 40 lat! Trzeba to wziąć pod uwagę, decydując się na zakup tego ptaka. Pod wieloma innymi względami są to idealne ptaki dla całej rodziny. Wygląd, cechy i ceny zwierzaka, które przedstawiamy w naszym artykule, zdecydowanie warto poznać!

Barwinki i ich odmiany kolorystyczne

Opisywane ptaki odznaczają się niedużymi rozmiarami. Mierzą nie więcej niż 23 centymetry długości i ważą około 175 gramów. Samce nie różnią się zbytnio od samic, więc najlepszą metodą na ich rozróżnienie będą badania genetyczne wykonane przez lekarza weterynarii. Barwinki występują w dwóch odmianach kolorystycznych, które nieznacznie się różnią. Poszczególne gatunki to:

• barwinka białobrzucha – (zwana też białobrzuszką złotogłową) wyróżnia się kilkoma charakterystycznymi kolorami upierzenia. Brzuch – jak sama nazwa wskazuje – jest biały. Ogon, tył nóg oraz głowa są za to żółte lub jasnopomarańczowe, a skrzydła ten ptak ma zielone;
• barwinki czarnogłowe – (znane również jako białobrzuszki czarnogłowe) ptaki te przypominają z grubsza powyższą odmianę. Jedyną różnicą jest obecność koloru czarnego na czubku głowy, a także gdzieniegdzie na piórach (zwłaszcza na ich końcach).

Wyjątkowy charakter barwinek – papuga dla całej rodziny

Barwinki, chociaż to niezwykle interesujące ptaki, nie nadają się dla dzieci i nie mogą być uznane za idealne dla rodziny. Te ptaki są bardzo temperamentne, o czym należy pamiętać przed kupieniem ich. Za ich temperament można je pokochać lub znienawidzić. Z jednej strony są bardzo energiczne i śpią tylko w nocy, przez cały dzień chcą mieć coś do zrobienia, szukają możliwości zabawy, przez co mogą wydawać się idealnymi towarzyszami. Z drugiej strony pamiętaj, że oznacza to, że te długowieczne ptaki będą chciały spędzać z tobą każdą chwilę każdego dnia, głośno oznajmiając swoje niezadowolenie, jeśli nie będą miały takiej możliwości.

Warto tu również zaznaczyć, że papugi te nie dogadują się najlepiej z innymi gatunkami ptaków. Mogą być bowiem wobec nich agresywne. Z drugiej strony rozważając zakup barwinki, należy przygotować się od razu na wzięcie parki. Ten ptak potrzebuje towarzysza, z którym będzie mogła przepracować, chociaż część swojej (raczej agresywnej) energii. Jednak fakt, że twoje papugi stoczą swoje walki w ramach zabawy, nie oznacza, że ty jesteś bezpieczny. Uważaj, bo te ptaki dziobią również swoich opiekunów, potrafią też boleśnie podrapać.

W jakiej klatce powinny być trzymane barwinki?

Mimo że ptaki te nie są duże, to należą do bardzo aktywnych zwierząt. Barwinki wymagają więc odpowiednio dużej klatki, w której będą mogły oddawać się ulubionym aktywnościom. Możesz je trzymać w przestronnej wolierze, gdyż nie trzeba będzie ich wówczas wypuszczać z klatki na loty po domu. W pomieszczeniu powinny się znaleźć także akcesoria do zabawy – sznury, huśtawki i domki, które będą stymulować rozwój intelektualny ptaka. Zabawki barwinkom należy regularnie wymieniać, jako że szybko się nimi nudzą.

Papuga barwinka – jakiego żywienia wymaga?

Dieta barwinek potrafi być naprawdę kosztowna. Poza najwyższej jakości granulatem ptaki powinny mieć dostęp do świeżych warzyw i owoców. Warto podawać im:

• marchew;
• groszek w strąkach;
• jarmuż; 
• brokuły; 
• szpinak; 
• cykorię;
• czerwoną paprykę; 
• jabłko;
• pomarańczę; 
• banany;
• granat;
• jagody;
• owoce kiwi; 
• gruszki;
• mango; 
• papaję.

Można tutaj kierować się sezonowością danych owoców i podawać dane gatunki wtedy, gdy uda się kupić je w sklepie. Białko można uzupełniać specjalnymi larwami lub pokrojonym na małe kawałki żółtym serem albo kośćmi kurczaka. Bierz pod uwagę, że ptaki te dużo jedzenia marnują, rozrzucając je po klatce. Co powinny pić barwinki? Możesz podawać ptakom wodę z dodatkiem miodu.

Barwinka czarnogłowa – cena za jednego ptaka

Jaki jest koszt zakupu barwinek? Cena ptaków zdecydowanie nie będzie niska. Trzeba za nie najczęściej zapłacić mniej więcej 2000 zł, aczkolwiek czasami kwota wzrasta nawet do 3000 zł. Do ceny samego zwierzęcia trzeba też doliczyć koszty klatki lub woliery, a także niezbędnych akcesoriów oraz regularnych zakupów karmy. Powinieneś zatem dokładnie przemyśleć zakup.

Barwinki to bardzo ładne ptaki, ale ich wymagania przekraczają możliwości większości opiekunów. Decydując się na tego ptaka, zdecydowanie podejmujesz się ogromnego obowiązku, ale twoje życie nigdy już nie będzie nudne.

Źródło zdjęcia: Hector Bottai via Wikipedia, CC BY-SA 4.0