Spuchnięte oko u kota? A może ropna wydzielina i zaczerwienienie? Jeśli twój zwierzak często pociera oczy lub mruży je – to powód do niepokoju i wizyty u weterynarza. Przyczyną jest prawdopodobnie zapalenie spojówek u kota. To niestety dość częsty problem zdrowotny u tych futrzaków. Najczęściej jest efektem infekcji. Może powodować wiele komplikacji i trudności w leczeniu. 

Zapalenie oczu u kota – przyczyny

Spojówka to cienka błona śluzowa, która pokrywa wewnętrzną powierzchnię powieki i zewnętrzną, przednią część twardówki. Ta delikatna struktura jest podatna na uszkodzenia i infekcje. Zapalenie oczu u kota to powszechna choroba przewlekła, charakteryzująca się trudnym leczeniem i częstymi nawrotami. Na szczęście, przeważnie nie prowadzi do trwałej utraty wzroku.

Zapalenie spojówek u kota powstaje przez obecność drobnoustrojów chorobotwórczych. Najczęstszymi przyczynami są zakażenia herpeswirusem i chlamydiami. Choroba rozwija się w sytuacji, gdy odporność kota w momencie kontaktu z nosicielem jest znacznie obniżona. Niekiedy pojawia się też jako reakcja alergiczna lub skutek mechanicznego podrażnienia.

Budowa kociego oka

Gałka oczna osadzona jest w oczodole podobnym do tego, który znajduje się w ludzkiej czaszce. Zbudowana jest z soczewki i tęczówki regulującej źrenicę – otwór, przez który światło wpada do dna oka. Znajdują się na niej trzy błony:

• włóknista – pomaga zachować kształt gałki ocznej;
• naczyniowa – skomplikowana, złożona struktura krwionośna;
• wewnętrzna – w której znajdują się dwa rodzaje fotoreceptorów umożliwiających widzenie.

Spojówka to delikatna, przezroczysta błona, położona na tylnej powierzchni powiek i przedniej części gałki ocznej. Zdrowe powieki i narząd łzowy współdziałają, aby utrzymać wilgoć, kształt, a w efekcie zdrowie kocich oczu. Łatwo jednak zaburzyć tę delikatną konstrukcję. Dlatego powinieneś regularnie przyglądać się kocim oczom, aby szybko wykryć jakiekolwiek zmiany.

Choroby oczu u kota

Niestety, właściciele kotów są bardziej narażeni na wizyty u weterynarza spowodowane chorymi oczami niż posiadacze psów. Ropiejące oko u kota może świadczyć o wielu różnych chorobach, dlatego absolutnie nie wolno go ignorować. Kocie oczy są delikatne i podatne na różne infekcje – niektóre z nich mogą być bardzo groźne, gdy zostaną pozostawione bez leczenia. Najczęściej występujące choroby oczu u kota to:

• zapalenie rogówki;
• zez – najczęściej u kotów syjamskich;
• zapalenie spojówek u kota;
• choroby powiek, najczęściej związane z ich zawijaniem;
• martwica włókien rogówki;
• wypadnięcie trzeciej powieki;
• jaskra;
• wrzody rogówki;
• zaćma;
• zespół suchego oka;
• koci katar.

Najbardziej narażone na choroby oczu są rasowe koty egzotyczne i perskie. Ma to związek z ich anatomią. Koty o czaszce brachycefalicznej mają płytkie oczodoły i, w efekcie, płytko osadzone gałki oczne. Przy takiej budowie bardzo łatwo o mechaniczne uszkodzenia oczu – nie mają one ochrony w postaci długiego pyszczka i nosa. Nie oznacza to jednak, że zapalenie spojówek u kota europejskiego jest niespotykane. Takiemu kotu grożą te same choroby oczu, co egzotycznemu, tylko występują z mniejszą częstotliwością.

Dziś skupimy się jednak na zapaleniu spojówek u kota. Jest ono bezwzględnie jedną z najczęściej spotykanych chorób. W wielu przypadkach wprawia w niemałe zakłopotanie, gdyż właściciele po prostu nie wiedzą, jak zareagować.

Zapalenie spojówek u kota — najczęstsze objawy

Najpierw zauważysz zaczerwienienie. Infekcja oczu jest dla kota bardzo nieprzyjemna, tak samo jak dla człowieka. Pojawia się swędzenie i pieczenie. W takiej sytuacji zwierzak będzie prawdopodobnie stale mrużył oczy, nawet w łagodnym świetle, a także zachowywał się nieswojo. Często można zaobserwować niepokój, łzawienie, apatyczność, drażliwość. To zrozumiałe, bowiem kot w takiej sytuacji czuje się chory i obolały. 

Oprócz zaczerwienienia, zauważysz też ropiejące oczy u kota. Nieładna wydzielina, obrzęk, wysunięcie trzeciej powieki – to wszystko wskazuje na zapalenie oczu. Bardziej podatne na tego typu infekcje są zwierzęta, które częściej wychodzą na zewnątrz. Mają tam kontakt z innymi osobnikami, bakteriami i wirusami – znacznie łatwiej mogą się czymś zarazić. 

Zapalenie spojówek u kota młodego często idzie w parze z infekcją górnych dróg oddechowych. Wówczas zauważysz też kichanie, katar, zmniejszony apetyt i nadżerki w jamie ustnej. U starszych osobników może to być związane z obecnością nowotworu lub z zapaleniem tłuszczo-ziarniniakowym.

Przy podłożu wirusowym objawy zapalenia pojawiają się po około 2-9 dniach od kontaktu. Najczęściej utrzymują się mniej więcej 2 tygodnie. 

Ropiejące oczy u kota – leczenie choroby

Leczenie w każdym przypadku powinno być poprzedzone wizytą u weterynarza i diagnozą. Nigdy nie rozpoczynaj kuracji na własną rękę. Najpierw należy ustalić przyczynę zachodzącego zjawiska. Źle dobrane krople do oczu dla kota mogą pogorszyć sytuację. Różne przyczyny choroby oczu leczy się innymi metodami. Dlatego odpowiednie rozpoznanie schorzenia jest tak istotne.

Podstawowe leczenie ropiejących oczu u kota obejmuje zastosowanie specjalnych kropli z antybiotykiem. Produkt powinien też wykazywać działanie przeciwzapalne, aby zmniejszyć obrzęk i świąd. Ważne jest też leczenie wspomagające. Koniecznie zadbaj o lepszą odporność zwierzaka. W ten sposób sprawisz, że jego organizm będzie miał więcej siły na walkę z zakażeniem i szybciej wróci do zdrowia.

W zależności od diagnozy, weterynarz prawdopodobnie zaleci twojemu kotu preparaty z kilkoma substancjami czynnymi. Mogą to też być leki ogólnoustrojowe w postaci zastrzyków lub tabletek. Pamiętaj, że czynnikiem obniżającym odporność i spowalniającym leczenie jest stres. Przyjrzyj się życiu swojego kota i sprawdź, co możesz w nim poprawić, aby był on bardziej zrelaksowany.

Leki i domowe sposoby na walkę z zakażeniem kocich oczu

Podczas procesu leczenia zapalenia spojówek u kota niezwykle ważna jest odpowiednia higiena. Oznacza to niestety dla wielu osób bardzo nieprzyjemną czynność, jaką jest przemywanie oczu. Nie jest to szczególnie trudne, ale większość zwierząt bardzo tego nie lubi. To z kolei przekłada się na niemiłe doświadczenie dla właściciela lub osoby wykonującej ten zabieg.

Krople do oczu dla kota dostępne bez recepty to:

• sól fizjologiczna;
• krople weterynaryjne;
• sztuczne łzy.

Wszystkie inne produkty z antybiotykiem, środkiem przeciwzapalnym lub przeciwgrzybiczym dostępne są wyłącznie na receptę. Sięgaj po nie tylko wówczas, gdy przypisał je twojemu kotu lekarz weterynarii. 

Krople do oczu dla kota – aplikacja

Jeśli jesteś już po wizycie u weterynarza i zakupiłeś/aś odpowiedni lek dla swojego zwierzaka, pozostaje ci najtrudniejsze – aplikacja. Wiele osób się tego obawia, ponieważ nie potrafią przy tym w pełni zapanować nad swoim futrzakiem. Mamy dla ciebie parę wskazówek, które ułatwią aplikację kropli do oczu dla kota:

• zawsze przed wzięciem kota na ręce dokładnie umyj dłonie – użyj do tego antybakteryjnego mydła, które usunie z twojej skóry wszelkie szkodliwe bakterie i zanieczyszczenia;
• najwygodniej będzie ci wziąć kota na ręce i trzymać go w sposób, który uniemożliwi mu ucieczkę. Warto mieć drugą osobę do pomocy. W przypadku bardzo niesfornego kota, spróbuj owinąć go kocykiem lub ręcznikiem – tak, aby wystawała sama głowa;
• jeśli to możliwe, przyzwyczaj swojego pupila do całej tej procedury bez faktycznego zakrapiania oczu – powtarzaj zabieg przez kilka kolejnych dni, zawsze z pochwałami i smakołykami. W ten sposób kot uświadomi sobie, że ta nieprzyjemna sytuacja w żaden sposób mu nie grozi;
• zacznij od przemycia ropiejących oczu u kota – użyj w tym celu czystego wacika i soli fizjologicznej, przegotowanej wody lub płynu weterynajnego. Preparat powinien zawsze być ogrzany do temperatury ciała kota – zimne płyny jeszcze bardziej go rozdrażnią. Jeden wacik stosuj tylko raz;
• zawsze zachowuj spokój i opanowanie – nie karć kota, nawet jeśli zachowuje się szczególnie nieznośnie. Postaraj się raczej go uspokoić. Aby najbardziej zminimalizować stres – postępuj szybko i sprawnie;
• krople do oczu dla kota aplikuj czystymi rękami na oczyszczone z ropy oko – odchyl głowę zwierzaka, aby była skierowana ku górze. Użyj swojego kciuka i palca wskazującego, aby delikatnie, lecz stanowczo rozchylić jego powieki;
• drugą dłoń z preparatem w ręce oprzyj lekko o czoło kota i zaaplikuj odpowiednią dawkę do obu oczu;
• nie puszczaj kota od razu! Przytrzymaj go przez chwilę w tej pozycji, aby mieć pewność, że krople dostały się do oka i dobrze się po nim rozpłynęły. W przeciwnym razie mogłyby wypłynąć lub zostać wylizane.

Niektóre koty są bardziej nadpobudliwe i agresywne niż inne. Czasem leczenie zapalenia spojówek u kota jest proste, a aplikacja leków sprawna i bezproblemowa. U innych osobników wydaje się to praktycznie niewykonalne. Koniecznie poinformuj weterynarza, jeśli nie udało ci się zakropić kotu oczu. Z pewnością ci z tym pomoże lub po prostu zaleci inne leczenie.

Zapalenie spojówek u kota – jak zapobiegać?

Przede wszystkim należy od razu zaszczepić kota przeciwko kociemu katarowi – gdy tylko skończy 9 tygodni. Możesz też zaszczepić pupila przeciwko mykoplazmie. Pamiętaj jednak, że zastrzyki chronią przed chorobą, a nie infekcją. Najważniejsza jest odpowiednia higiena i obserwacja stanu zdrowia kota – szybka reakcja po zauważeniu drobnych zmian może oszczędzić ci dużo kłopotów. W przypadku jakichkolwiek niepokojących objawów w obrębie oczu swojego pupila, natychmiast udaj się do weterynarza.

Zapalenie spojówek u kota to bardzo częsty powód wizyt u weterynarza. Koniecznie udaj się do lekarza po zauważeniu każdych drobnych, niepokojących zmian. Szybka diagnoza i wdrożenie leczenia są tutaj kluczem do sukcesu. Warto udać się do sprawdzonego, doświadczonego lekarza, który prawidłowo ustali przyczynę choroby i w rezultacie skutecznie ją wyeliminuje.

„Ugryzł mnie kot, co mam teraz zrobić?” – jeśli zadajesz sobie to pytanie, dobrze trafiłeś. Choć koty to zazwyczaj potulne futrzaki, które chętnie się przytulają, potrafią czasem zachować się agresywnie lub po prostu nieprzewidywalnie.

Według badań naukowych aż jedna na trzy osoby pogryzione przez kota wymaga hospitalizacji. Ugryzienie, choć niewielkie, bywa głębokie i grozi zakażeniem. Jak uniknąć tej nieprzyjemnej niespodzianki? I jak się zachować, jeśli już ci się przytrafiła? Odpowiemy na wszystkie twoje pytania.

Ugryzienie przez kota – dlaczego kot to robi?

Niektóre koty są źle wychowane, inne żyją dziko i po prostu nie znają człowieka. Nieprawidłowo socjalizowane koty nie znają odpowiednich podstaw behawioralnych.

Mogą mieć problemy z wytyczaniem granic osobistych, a przy tym nie rozumieć potrzeb innych ludzi lub zwierząt. Takie ugryzienie przez kota przeważnie nie jest bolesne ani groźne.

Ugryzienie kota nie zawsze jest wynikiem agresji

Niektóre zwierzęta są po prostu przyzwyczajone do łapania wszystkiego zębami. Takie zachowanie jest najczęściej spotykane u kociąt, które zostały zbyt szybko odebrane matce. Nie zdążyły one nauczyć się prawidłowych zachowań w młodości.

Kot może być też nauczony takiej formy zabawy przez opiekuna. W starszym wieku znacznie trudniej jest mu zmienić nawyki.

Ugryzienie jako wynik agresji

Całkiem inaczej wygląda sytuacja, w której ugryzienie przez kota jest wynikiem agresywnego zachowania. Zwierzę może też poważnie ugryźć, gdy jest zestresowane lub przestraszone. Bywa, że kot gryzie w akcie własnej obrony – nawet własnego właściciela. Zdarza się też gryzienie podczas zabawy, która wymknęła się spod kontroli.

Wówczas, według zwierzęcia, jest to uzasadnione zachowanie. Dlatego, podchodząc do obcego kota, powinieneś zawsze zachować ostrożność. Nawet twój własny zwierzak może zachować się w sposób niespodziewany. Jak się zachować przy ugryzieniu kota?

Ugryzł mnie kot – czy coś mi grozi?

Szczególnie niebezpieczne może okazać się ugryzienie kota dzikiego lub obcego. Ogólnie rzecz biorąc, kocia ślina ma właściwości antybakteryjne, ale tylko dla ciała zwierzęcia. Ugryzienie przez kota domowego wydaje się całkowicie niegroźne, ponieważ znasz jego stan zdrowia. To wszystko nie oznacza jednak, że nic ci nie grozi.

Kocia ślina

W kociej ślinie obecne są różne bakterie, które mogą wywoływać niebezpieczne dla ludzi choroby. Najgroźniejsza jest Pasteurella multocida, a jej nosicielami jest aż 90% kotów domowych. Szczepienie przeciwko wściekliźnie i dobry stan zdrowia kota wcale cię tu nie zabezpieczają.

Jeśli ugryzienie jest płytkie i nie pozostawia długotrwałego śladu, prawdopodobnie nic ci nie grozi. Jednak, gdy po ugryzieniu przez kota widać głębokie rany i krew – jest to już sytuacja dość niebezpieczna. 

Rany po ugryzieniu kota

Koty mają cienkie i ostre zęby, które nie powodują rozległych ran otwartych. Mogą jednak wbić się dosyć głęboko. Oczyszczanie takich ran jest bardzo problematyczne. Powierzchowna dezynfekcja może nie być wystarczająca.

Bakterie ze śliny kota i z powierzchni twojej skóry przedostają się do głębokich tkanek. Szczególnie niebezpieczne jest ugryzienie przez kota w nadgarstek lub dłoń – wszystkie miejsca, gdzie stawy, kości i ścięgna są blisko powierzchni. Zakażenie tych tkanek może być bardzo bolesne i trudne do wyleczenia.

Ugryzienie przez kota – co zrobić?

W przypadku ugryzienia przez kota koniecznie zachowaj spokój. Szczególnie jeśli nadal jesteś w pobliżu zwierzaka – nie panikuj i nie szarp się. Sytuacja, w której kot cię ugryzł, jest prawdopodobnie stresująca również dla niego.

Twoja nagła reakcja potęguje te negatywne emocje. W rezultacie kot ugryzie mocniej, a rana może być głębsza lub rozleglejsza.

Jak reagować na gryzienie przez kota?

W sytuacji ugryzienia przez kota domowego lub dzikiego najlepiej jest się poddać, czyli rozluźnić rękę i poczekać, aż kot rozluźni nacisk. Ewentualnie możesz wsunąć swoją rękę głębiej do kociego pyszczka. Być może brzmi to nielogicznie, lecz jest to bardzo nieprzyjemne dla kota – nie będzie w stanie wzmocnić na tobie uścisku zębami.

Dyskomfort dla zwierzęcia jest tak duży, że może samo się od ciebie odsunąć. Dopiero gdy poczujesz luz, wyciągnij rękę z jego szczęki i odsuń się na bezpieczną odległość, z której zwierzak cię nie dosięgnie. 

Ugryzienie przez kota domowego – pierwsza reakcja

Co zrobić po ugryzieniu przez kota w pierwszej kolejności? Przede wszystkim umyj i zdezynfekuj ranę. Nawet jeśli nie widzisz krwi, lepiej to zrobić – po prostu na wszelki wypadek.

Najpierw przemyj dane miejsce czystą wodą z szarym mydłem. Następnie użyj zwykłej soli fizjologicznej, wody utlenionej lub specjalistycznego płynu odkażającego kupionego w aptece.

Opatrz ranę i dbaj o higienę

Jeśli ugryzienie kota spowodowało widoczne krwawienie, pozwól krwi swobodnie płynąć, przynajmniej przez krótką chwilę. W ten sposób twój organizm sam pozbywa się szkodliwych drobnoustrojów.

Na koniec opatrz ranę jałowym opatrunkiem, a przez następne dni dbaj o odpowiednią higienę. To wszystko powinno wystarczyć w przypadku płytkich ran. Natomiast głębsze mogą wymagać zastosowania antybiotyku.

Maść z antybiotykiem

Warto, żeby w każdej domowej apteczce znalazły się maści z antybiotykiem. Dostępne są one w każdej aptece bez recepty. Używaj ich do regularnego smarowania rany, aby wspomagać gojenie i przeciwdziałać zakażeniu. Jeśli mimo tego po ugryzieniu przez kota pojawia się opuchlizna, potrzebna jest pomoc specjalisty.

Ugryzienie przez kota – opuchlizna

Ugryzienie kota spowodowało opuchliznę lub gorączkę? Koniecznie udaj się do lekarza. Taka sytuacja może nawet oznaczać konieczność leczenia chirurgicznego. Gdy szkodliwe bakterie dostaną się do krwiobiegu, ryzyko infekcji jest duże.

Jeśli do tego masz osłabioną odporność lub cierpisz inne choroby, jest to bardzo niebezpieczna sytuacja. Może nawet spowodować wstrząs septyczny ze śmiertelnymi skutkami.

Wścieklizna po ugryzieniu

Jeśli ugryzł cię nieznany kot, najlepiej od razu udaj się do lekarza. Specjalista obejrzy ugryzienie kota i zdecyduje, czy będą konieczne profilaktyczne zastrzyki przeciwko wściekliźnie. W przypadku tej choroby szybkie działanie jest szczególnie ważne, ponieważ po wystąpieniu pierwszych objawów jest ona nieuleczalna i śmiertelna. 

Choroba kociego pazura

Opuchlizna po ugryzieniu przez kota występuje też w przypadku zakażenia tzw. chorobą kociego pazura. Jednostka ta rozwija się na podłożu bakteryjnym i najczęściej ogranicza się do objawów widocznych na skórze.

W miejscu ugryzienia kota możesz zauważyć grudkę, pęcherz, a nawet obszerniejsze owrzodzenie. Zmiany skórne powinny samoczynnie ustąpić po maksymalnie 8 tygodniach. Zwykle nie trzeba jednak tak długo czekać – choroba po około 10 dniach zanika.

Ugryzienie kota – opuchlizna, gorączka i poważniejsze objawy

Możliwe, że w twoim przypadku infekcja od kociego ugryzienia okaże się bardzo poważna. Możesz zauważyć szereg objawów:

• powiększone węzły chłonne;
• gorączka;
• ból głowy, brzucha, gardła;
• ogólne osłabienie organizmu;
• wzmożone uczucie zmęczenia;
• powiększona wątroba lub śledziona.

Jeśli zwykłe ugryzienie kota powoduje takie objawy, koniecznie poinformuj o tym swojego lekarza. Prawdopodobnie będzie konieczna terapia antybiotykiem. Zwykle wystarczy około tygodniowe leczenie, lecz każdy przypadek może przebiegać inaczej.

Pogryzienie przez kota – jak tego uniknąć?

Najlepiej po prostu nie dopuścić do ugryzienia przez kota. Nie będziesz wówczas musiał zastanawiać się nad prawidłową reakcją. Jest to też jedyny stuprocentowo skuteczny sposób na uniknięcie niebezpiecznych chorób i powikłań. Naucz się obcować i bawić z kotami w sposób bezpieczny. Oto rady dotyczące prawidłowego postępowania:

• Jeśli przygarniasz kota pod swój dach, poświęcaj mu dużo czasu i od małego ucz pożądanych zachowań. Nie dopuszczaj do sytuacji, w której gryzienie jest formą zabawy. Najlepiej nie używaj do zabawy własnych części ciała, tylko kocich zabawek.
• Bacznie obserwuj mowę ciała i zachowanie zwierzęcia. Ugryzienie kota jest bardziej prawdopodobne, jeśli będziesz go dodatkowo drażnić w stresującej lub napiętej sytuacji. Nie podchodź i nie zaczepiaj zwierzaka, gdy widzisz, że jest on spięty.
• Nigdy nie wchodź pomiędzy walczące koty. Jeśli chcesz zatrzymać agresję, zrób to na odległość – możesz rozdzielić zwierzęta kocem, poduszką, miotłą, kartonem, lecz nie własnym ciałem.
• Nie zmuszaj swojego kota do niczego, czego nie chce robić. Powoduje to irytację i w efekcie – ugryzienie przez kota. Nigdy nie narzucaj się pupilowi. Nawet jeśli twój lub obcy kot dał się pogłaskać, a już chce odejść – pozwól mu na to. Te zwierzęta bardzo cenią sobie swoją swobodę i własną przestrzeń.
• Jeśli uważasz, że twój kot zachowuje się bardziej agresywnie, niż powinien – udaj się po profesjonalną pomoc. Być może będzie tu konieczna terapia behawioralna i interwencja specjalisty.
• Nie dotykaj obcych kotów. Szczególnie jeśli kot ewidentnie tego nie chce, wygląda na dzikiego lub nieoswojonego z głaskaniem. Jeśli jest to cudzy kot, najpierw zapytaj opiekuna, czy możesz dotknąć zwierzaka. Niektóre koty źle reagują na obcych ludzi – szczególnie gdy ci zachowują się nachalnie i chaotycznie.

Podsumowanie

Ugryzienie kota nie zawsze jest niebezpieczne. U oswojonego i wychowanego zwierzaka pierwsze złapanie zębami jest tylko ostrzegawcze lub stanowi część zabawy. Natomiast w przypadku kotów wyraźnie agresywnych lub dzikich najlepiej zachować ostrożność. Nigdy nie zbliżaj się do kota, który może być chory bądź takiego, którego zachowania nie jesteś w stanie przewidzieć.

Głębokie ugryzienie kota jest trudne do oczyszczenia i może powodować bardzo poważne powikłania. Dlatego najlepiej unikać sytuacji, w których kot może cię ugryźć. Gdy zauważysz opuchliznę lub inne niepokojące zmiany – od razu udaj się do lekarza.

Ludzki trądzik jest ci z pewnością dość dobrze znany. Tłusta cera i nieestetyczne, swędzące krostki to problem, z którym zmaga się wiele osób. Ale czy wiesz, że podobna dolegliwość może też dotknąć twojego kota? Koci trądzik to stosunkowo często występująca przypadłość, która raczej nie powinna przeszkadzać zwierzętom w ich codziennym funkcjonowaniu. Nie ignoruj jej jednak – nieleczona może prowadzić do różnych poważnych powikłań. Skąd właściwie bierze się to schorzenie? Jak możesz je leczyć i przeciwdziałać jego powstawaniu? Czytaj dalej, aby dowiedzieć się wszystkiego na ten temat.

Trądzik u kota – co to właściwie jest?

Koci trądzik wygląda podobnie do ludzkiego. Są to niewielkie czarne punkciki, niekiedy występujące z miejscowym zaczerwienieniem. Najczęściej pojawia się na brodzie, górnej wardze i pyszczku zwierzaka. Nie jest to wcale uciążliwa dolegliwość, dopóki nie dojdzie do poważniejszej infekcji – zazwyczaj wskutek niedostatecznej higieny.

Trądzik u kota – przyczyny powstawania

Przyczyny pojawiania się kociego trądziku nie zostały niestety jeszcze do końca odkryte. Czasem źródła problemu po prostu nie da się ustalić. Możliwe powody występowania tego schorzenia są następujące:

• zmiany hormonalne – najbardziej narażone na to zjawisko są młode, dojrzewające kocięta i kotki z rują;
• zaburzenia działania lub poważne schorzenia mieszków włosowych i przewodów gruczołów łojowych – konkretnie chodzi o gromadzenie się mas keratynowych, które powodują niedrożności i zakażenia;
• zakażenie bakteryjne lub grzybicze;
• nadwrażliwość lub alergia pokarmowa;
• nieodpowiedni kształt, materiał lub czystość miski z wodą lub jedzeniem;
• zła higiena zwierzęcia – jeśli kot zaniedbuje mycie swojego pyszczka, pewne zmiany chorobowe są nieuniknione;
• szczególnie podatne na koci trądzik są osobniki trwale zestresowane, z obniżoną odpornością lub niewłaściwą dietą; 
• rozwojowi trądziku sprzyja też wysoka temperatura. 

Koci trądzik – objawy

Zmiany skórne najczęściej obejmują okolice pyszczka lub rzadziej – większą część głowy. Nie pojawiają się na innych częściach ciała. Oprócz tego koci trądzik może też objawiać się następująco:

• czarne punkty (zaskórniki) – raczej nie powinny być swędzące ani w inny sposób uciążliwe;
• nawracanie ciemnych kropek po umyciu brody;
• posklejane i mokre włosy na brodzie – jeśli twój kot ma jasne umaszczenie, możesz zauważyć odbarwienia sierści;
• wyraźnie zauważalne zmiany skórne – grudki, krostki, strupki, a nawet czyraki;
• pękające mieszki włosowe i ich stany zapalne;
• zaczerwienienie, opuchnięcie i swędzenie skóry – w przypadku nadkażeń bakteryjnych;
• jeśli zapalenie utrzymuje się przez długi czas, możliwe są zgrubienia, torbiele, blizny i wyłysienia;
• przy poważniejszych przypadkach kot zachowuje się nieswojo i ma wyraźnie mniejszy apetyt.

Koci trądzik – leczenie

Jeśli zauważysz na skórze swojego kota niewielkie czarne punkciki, koniecznie zadbaj o ich odpowiednie oczyszczanie. Najlepiej robić to w warunkach sterylnych, aby nie doprowadzić do rozwoju zakażenia. Dla dokładnego oczyszczenia zmian trądzikowych u kota możesz być zmuszony do ogolenia części sierści.

Do mycia trzeba użyć ciepłej wody i specjalnego środka odkażającego. Nigdy nie stosuj preparatów przeznaczonych dla ludzi. Wiele kotów jest uczulonych na silnie działające kosmetyki przeciwtrądzikowe. Mogą one spowodować więcej szkód niż pożytku. Na koniec nałóż na zmienioną powierzchnię skóry maść antybakteryjną i przyspieszającą gojenie. Może być też konieczna suplementacja witaminami i minerałami.

Koci trądzik – leczenie specjalistyczne

Problem nie ustępuje? Udaj się do swojego lekarza weterynarii. Najpierw wykona on dokładne badanie. O ile to możliwe, określi przyczynę problemu i dobierze dostosowane do niej leczenie. Czasem kot musi przyjmować sterydy lub antybiotyki, by w pełni zażegnać problem. 

Prawidłowa diagnoza jest tutaj najważniejsza, ponieważ różne choroby mogą powodować te same objawy. Trzeba tutaj wykluczyć szereg różnych chorób takich jak:

• nużyca;
• drożdżyca;
• ziarniniak eozynofilowy;
• atopowe zapalenie skóry;
• zapalenie spowodowane obecnością dermatofitów Malassezia.

Jeśli powodem zmian skórnych nie jest żadna z powyższych chorób – rokowanie jest dość dobre. 

Koci trądzik po wyleczeniu zniknie, ale może z czasem nawrócić. Nie stanowi jednak poważnego zagrożenia zdrowia ani życia, nawet w postaci nawracającej. Może być co najwyżej uciążliwy i nieestetyczny. Najważniejsze jest to, aby nie doprowadzić do zakażenia bakteryjnego lub grzybiczego.

Koci trądzik – profilaktyka

Podobnie jak w przypadku każdej choroby – bardziej skuteczna od leczenia jest zwykła profilaktyka. W tym przypadku – odpowiednia higiena. Koci trądzik jest często wywoływany źle dobranymi lub rzadko mytymi miskami. Zamień je na metalowe, szklane lub ceramiczne. Plastik sprzyja rozwojowi szkodliwych bakterii. Najlepiej też regularnie czyścić miski po wodzie i jedzeniu – po każdym posiłku lub przynajmniej raz dziennie. 

Postaraj się od razu usuwać pojawiające się na skórze zmiany trądzikowe. Jeśli nie jesteś pewien, jak to zrobić, udaj się do specjalisty, który z pewnością ci z tym pomoże. Naucz się też pomagać kotu z jego higieną, jeśli ma z tym wyraźne problemy. 

Czasem koci trądzik pojawia się jednorazowo i znika; bywa, że ma formę nawracającą. Jeśli przyczyną jest zakażenie gronkowcem, objawy będą niestety się powtarzać, szczególnie podczas lata i wysokich temperatur.
Koci trądzik jest stosunkowo częstym problemem, z którym twój kot może się spotkać na każdym etapie życia. Przeważnie nie daje o sobie znać żadnymi innymi objawami prócz niewielkich, czarnych punktów na brodzie i pyszczku. Mimo to nigdy nie bagatelizuj tego problemu. Te niepozorne zmiany skórne mogą być początkiem poważniejszych schorzeń, które ciężko będzie później wyleczyć. Udaj się na konsultację do weterynarza już przy pierwszych niepokojących objawach.

Cukrzyca jest dość powszechna wśród ludzi. Ale czy wiesz, że może też dotknąć twojego pupila? Cukrzyca u kota zmienia praktycznie całe życie chorego. Proces leczenia jest niestety dość trudny. Nie oznacza to jednak, że nie da się zapanować nad tą chorobą. Cukrzyca u kotów wpływa na ich dietę, aktywność i zachowanie. Jednak z odpowiednim podejściem twoje zwierzę może cieszyć się długim życiem. Dowiedz się, jak troszczyć się o kota, aby zapewnić mu jak najlepszą perspektywę na przyszłość.

Cukrzyca u kotów – specyfika choroby

Cukrzycę diagnozuje się, gdy poziom cukru u kota jest stale podniesiony. Glukoza jest bardzo ważnym składnikiem w diecie każdego ssaka. Jest to łatwe do przetworzenia i szybko trawione źródło energii. Jakaś jej ilość praktycznie zawsze znajduje się we krwi. Reszta spożywanej glukozy magazynowana jest w wątrobie i innych narządach. To właśnie przenikanie glukozy do poszczególnych komórek gwarantuje ich normalne funkcjonowanie. Gdy ten proces jest zaburzony, powstają poważne powikłania.

Aby glukoza mogła prawidłowo przenikać do komórek, muszą współdziałać ze sobą różne procesy. Zaburzenia na jakimkolwiek etapie powodują choroby. Cukrzyca u kota diagnozowana jest, gdy poziom glukozy we krwi pozostaje podwyższony przez dłuższy czas. Niestety, nie tylko krwiobieg na tym cierpi. Na skutek tego zjawiska negatywne zmiany zachodzą w całym ciele zwierzaka. 

Co reguluje poziom cukru u kota?

Transport glukozy to bardzo skomplikowany proces. Składa się na niego wiele czynników – wszystkie z nich muszą współgrać ze sobą, aby odbywało się to prawidłowo. Od czego zależny jest poziom cukru u kota? Odpowiadają za niego następujące elementy:

• insulina – to właśnie ona reguluje przenikanie glukozy z krwi do komórek i wykorzystanie jej jako źródła energii. Jeżeli jest jej za mało, cukier nie może przedostać się przez błony komórkowe i pozostaje w krwiobiegu;
• receptory wiążące insulinę w komórkach – jeśli nie działają prawidłowo, nie otworzą się kanały przepuszczające glukozę do komórek;
• białka – umożliwiają one transport glukozy przez błonę komórkową;
• wątroba – w tym organie funkcjonują mechanizmy magazynujące glukozę i umożliwiające jej przemianę. Wątroba magazynuje glukozę w postaci glikogenu, a w niektórych przypadkach może ją stworzyć nawet z innych związków.

Cukrzyca u kota – przyczyny

Dlaczego właściwie ta choroba w ogóle się pojawia? Weterynarze wyróżniają 3 główne przyczyny cukrzycy u kotów:

• zaburzona produkcja insuliny przez trzustkę – jeżeli ten narząd jest w jakikolwiek sposób osłabiony lub uszkodzony, nie jest w stanie produkować wystarczającej ilości insuliny. Konsekwentnie, więcej glukozy pozostaje we krwi i powoduje hiperglikemię;
• insulinooporność – jest to zjawisko, w którym nie działają receptory dla insuliny w komórkach. W takim przypadku, nawet gdy w kocim organizmie jest odpowiednia ilość insuliny, glukoza nie może być transportowana do komórek. Wówczas pozostaje w krwiobiegu i cukrzyca u kota jest praktycznie gwarantowana;
• glukoneogeneza wątrobowa – to sytuacja, w której wątroba wytwarza za dużo glukozy ze związków niecukrowych. Oznacza to ryzyko wystąpienia cukrzycy u kotów, nawet jeśli poziom i przenikanie insuliny są prawidłowe.

Cukrzyca u kota występuje częściej wśród kotów otyłych. Jeśli dochodzi do tego nieprawidłowa dieta i brak aktywności – ryzyko choroby znacznie się zwiększa. Weterynarze zauważają większy odsetek chorujących kocurów niż kotek. Szczególnie podatne są zwierzęta po kastracji. Nie bez znaczenia są też czynniki genetyczne. 

Nigdy nie bagatelizuj wczesnych oznak obecności cukrzycy. Koty cukrzycowe są zdecydowanie bardziej podatne na rozwój innych groźnych chorób – infekcji, nowotworów, niewydolności. Jak więc rozpoznać cukrzycę u swojego pupila?

Cukrzyca u kota – objawy

Objawy cukrzycy u kota są na początku dość niepozorne. Z pewnością jednak je zauważysz, jeśli będziesz bacznie obserwować swojego pupila. Wszelkie odchyły od normalnego zachowania powinny zwrócić twoją uwagę. Co zalicza się do wstępnych objawów cukrzycy u kota? Może to być szereg następujących czynników:

• koty cukrzycowe mają tendencję do częstszego oddawania większych ilości moczu. Może to być częste posikiwanie lub jednorazowe oddanie bardzo dużych ilości płynu. Zdarzają się też przypadki nietrzymania moczu;
• jeśli zwróciło to twoją uwagę i zacząłeś obserwować kocią kuwetę, możliwe że zauważysz cukier w moczu. Jest to tak zwana glukozuria, choć nie zawsze jest łatwo wykrywalna;
• cukrzyca u kota może powodować dwa skrajne podejścia – wzmożony apetyt lub jego całkowity brak. Zauważysz więc, że twój kot albo szybko przybiera na wadze, albo niepokojąco chudnie;
• zaparcia i odwodnienie – koty cukrzycowe piją więcej wody, ponieważ cukier wysusza organizm. Możesz zauważyć bardziej suchy i zbity kał lub odwrotnie – biegunki. Często spotykane są też wymioty;
• pojawi się różnica w sierści twojego pupila. Przez odwodnienie i wycieńczenie organizmu może stać się ona bardziej sucha i matowa, a także skłonna do wypadania;
• zmieni się zachowanie twojego zwierzaka. Cukrzyca u kota powoduje apatię oraz pogorszenie zdolności i chęci do skakania. Możliwe, że miednica i kończyny będą mocno osłabione.

Cukrzyca u kota – leczenie

Jeśli podejrzewasz cukrzycę u kota, jak najszybciej udaj się do lekarza weterynarii po diagnozę. Specjalista przeprowadzi wywiad i podstawowe badania kliniczne. Następnie przejdzie do badań dodatkowych, takich jak analiza krwi i moczu. Czasem pojawiają się trudności w odpowiedniej diagnostyce. Dlaczego? Cukrzyca u kotów może przypominać inne choroby. Na tym etapie trzeba też wykluczyć czynniki takie jak stres lub infekcje, które powodują chwilową hiperglikemię.

Koty cukrzycowe – dieta

Po diagnozie cukrzycy u kota, leczenie jest następnym krokiem. Najważniejsza jest oczywiście odpowiednia dieta. Koty cukrzycowe nie mogą dostawać nadmiaru węglowodanów. Najlepiej sprawdzi się domowe żywienie dostosowane do aktualnych potrzeb zwierzaka. Możesz zdecydować się na gotowe karmy, muszą być one jednak lepszej jakości. Pamiętaj też, aby kontrolować ich skład. Najlepsze będą puszki z dużą zawartością mięsa – bez warzyw i zbóż.

Zadbaj o to, aby kot jadł we w miarę stałych porach. Lepiej, jeśli będziesz podawać mu kilka posiłków dziennie, poprzedzonych krótką zabawą lub inną aktywnością. Nie pozostawiaj zwierzęciu pełnej miski z jedzeniem.

Cukrzyca u kota – leczenie specjalistyczne

Lekarz może oczywiście zalecić twojemu kotu różnego rodzaju leki. Leczenie cukrzycy u kota w wielu przypadkach wiąże się z regularnym podawaniem insuliny. Nie jest to jednak szczególnie pewna i skuteczna metoda. Musisz regularnie monitorować stan zdrowia pupila. Oznacza to rutynowe badania krwi w celu obserwacji poprawy lub pogorszenia sytuacji.

Cukrzyca u kota może też być leczona preparatami podawanymi doustnie. Są to w większości substancje pobudzające trzustkę do prawidłowego działania. Inne pożądane działania takich leków to zwiększenie wrażliwości tkanek na działanie insuliny lub spowolnienie wchłaniania glukozy. Niestety, właściwie wszystkie metody leczenia mogą powodować skutki uboczne.
Podobnie jak u ludzi, cukrzyca u kota to choroba nieuleczalna. Oznacza to, że będzie mu towarzyszyć przez całe życie. Samo leczenie jest procesem trudnym i bywa dość problematyczne. Choroba nie jest jednak żadnym wyrokiem dla zwierzaka. Z odpowiednią dietą i leczeniem, możesz zapewnić mu długie i szczęśliwe życie.

Czy wiesz, że nawet około 80% kotów powyżej 2 roku życia cierpi na jakieś schorzenie jamy ustnej? Zapalenie dziąseł u kota występuje bardzo często. Nie bagatelizuj żadnych niepokojących objawów – choroby jamy ustnej u kotów mogą powodować zaburzenia układu pokarmowego lub problemy behawioralne. Ból, jaki im towarzyszy sprawia, że koty są rozdrażnione i agresywne. Jak radzić sobie z tym problemem?

Choroby jamy ustnej u kotów

Zaczerwienione dziąsła u kota powinny zwrócić na siebie twoją uwagę. Zęby i dziąsła są kotu absolutnie niezbędne do życia. W końcu to typowy drapieżnik i mięsożerca. Bez zdrowych zębów nie jest w stanie pogryźć swojego pokarmu. W efekcie może też cierpieć na różne niedobory.

Jakie choroby jamy ustnej u kotów zdarzają się najczęściej?

• paradontoza u kotów – jest to stan zapalny dziąseł, który nie ma wpływu na stan tkanek przyzębia. Ból bywa jednak tak silny, że normalne jedzenie i funkcjonowanie są praktycznie niemożliwe;
• zapalenie przyzębia – płytka i osad poddziąsłowy zaczyna się gromadzić i odkładać w jamie ustnej. Z czasem pojawiają się kieszonki dziąsłowe i kamień nazębny. Możliwy jest przy tym zanik dziąsła i wypadanie zębów.

Bolące, zaczerwienione dziąsła u kota mogą być konsekwencją problemów o różnym podłożu. Weterynarze wyróżniają wiele rodzajów zapalenia dziąseł. To, które spotka twojego kota, może zależeć od jego wieku, rasy lub innych czynników.

Stan zapalny dziąseł u kota – objawy

Zapalenie dziąseł u kota może dawać różne oznaki, w tym:

• zmniejszony apetyt – kot mniej je, może za to więcej pić;
• apatia, wydłużenie czasu snu – kot nie będzie miał ochoty na żadne zabawy;
• charakterystyczny, nieprzyjemny zapach z jamy ustnej. Jest on związany ze stanem zapalnym i bakteriami. Warto tutaj zaznaczyć, że pyszczek kota nigdy nie powinien brzydko pachnieć. Jeśli tak się dzieje, istnieje ryzyko choroby nerek, wątroby lub układu pokarmowego;
• nienaturalne ślinienie się zwierzęcia;
• jedzenie tylko jedną stroną, jeśli stan zapalny dziąseł u kota dotknął tylko niewielkiego obszaru jamy ustnej; 
• czerwone dziąsła u kota – intensywny kolor mogą mieć tylko obszary znajdujące się tuż przy zębach lub całe dziąsła.
• zaczerwienienie dziąsła u kota to nie koniec zmian w tym miejscu – możliwe są też opuchlizna, a nawet krwawienie. Stan zapalny może rozprzestrzenić się też na łuki podniebienia i błonę śluzową;
• silny ból, który uniemożliwia normalne funkcjonowanie. Możliwe, że twój pupil stanie się bardziej agresywny, apatyczny i aspołeczny. 

Jeśli zauważysz u swojego zwierzaka zaburzenia zachowania i odżywiania, koniecznie udaj się do weterynarza w celu ustalenia przyczyny problemu.

Choroby dziąseł u kotów – leczenie

Zapalenie dziąseł u kota to poważny problem, który należy leczyć różnymi metodami. Najważniejsza jest odpowiednia higiena jamy ustnej. Ważne jest też jednak leczenie farmakologiczne prowadzone według zaleceń weterynarza. Po dokładnym wywiadzie i oględzinach zwierzęcia lekarz dobierze odpowiednią terapię. Najczęściej jest nią stosowanie antybiotyków. W poważniejszych przypadkach mogą być też wykonane zabiegi chirurgiczne. Zapalenie dziąseł u kota czasem wymaga weterynaryjnego usuwania kamienia. W skrajnych przypadkach potrzebne jest też wyrwanie jednego lub kilku zębów.

Nie zawsze konieczne jest mycie jamy ustnej kota, ale musisz być przygotowany na taką ewentualność. Jeśli twój zwierzak ma tendencję do odkładania się kamienia nazębnego, będziesz musiał mu pomóc z higieną jamy ustnej. W tym celu warto użyć specjalnych chusteczek z cynkiem, które rozpuszczają kamień. Alternatywą są tu też pasty do zębów. Nie używaj produktów dla ludzi, bo mogą one kotu zaszkodzić. 

Paradontoza u kotów a dieta

Jak możesz wspomóc proces leczenia? Paradontoza u kotów jest przeważnie spowodowana nieprawidłową dietą. Ważne więc, aby zapewnić swojemu zwierzakowi zbilansowany jadłospis dostosowany do jego potrzeb. Przy zapaleniu dziąseł u kota oznacza to wspieranie jego odporności. Oprócz tego, warto wybierać produkty, które będą ścierać osad i przeciwdziałać odkładaniu się kamienia.

Czym więc karmić kota, który cierpi na zapalenie dziąseł? Bezwzględnie najlepsza będzie tu domowa dieta, czyli duże ilości surowego mięsa. Kości masują dziąsła i mechanicznie usuwają płytkę nazębną. Świetnie sprawdzą się większe kawałki mięsa, który kot będzie zmuszony dokładnie pogryźć. Możesz podawać zwierzakowi mięso suszone – tylko koniecznie takie bez przypraw. Powyższe produkty są naturalne i sprzyjają samoczynnemu oczyszczaniu jamy ustnej.

Przed zmianą jadłospisu swojego kota porozmawiaj z lekarzem. Upewnij się, że kot da radę pogryźć pokarm, który mu dajesz.
Zapalenie dziąseł u kota i inne choroby jamy ustnej to poważne problemy zdrowotne, które dotykają dużego odsetka kotów domowych. Przyczyny mogą być różne – tak samo jak rozwój i charakterystyka choroby. W każdym przypadku potrzeba indywidualnego podejścia i zrozumienia potrzeb futrzaka. Leczenie paradontozy u kotów nie należy do zadań łatwych ani przyjemnych. Dlatego warto rozpoznać ten problem jak najwcześniej i szybko wdrożyć odpowiednią terapię. Udaj się w tym celu do sprawdzonego, doświadczonego lekarza weterynarii.

Brudzenie podłogi i mebli to jeden z częstszych i bardziej nieprzyjemnych problemów, z jakim zmagają się właściciele kotów. Nie zawsze jest to jednak kwestia wychowania. Jedną z częstszych diagnoz jest też zapalenie pęcherza u kota. Problem ten bywa dość trudny w leczeniu. Życie z chorym kotem jest niewdzięczne i niewygodne. Jak radzić sobie z chorym pęcherzem u kota?

Układ moczowy kota – to musisz wiedzieć

Zastanawiasz się, jak działa koci organizm? Jakie zachowanie jest normalne, a co jest już powodem do obaw? 

Zdrowy układ moczowy kota produkuje około 30-50 ml moczu na dobę. Niektórym kotom wystarczają dziennie jedna lub dwie wizyty w toalecie. Inne załatwiają się częściej. Bardzo częste oddawanie moczu, miauczenie, napinanie się i inne nietypowe zachowania powinny zwrócić twoją uwagę. Dokładnie obserwuj swojego pupila i w razie potrzeby od razu udaj się do weterynarza.

Układ moczowy kota jest delikatną konstrukcją, której działanie łatwo mogą zaburzyć stres lub błędy dietetyczne. Zapalenie pęcherza u kota zdarza się dość często. Należy jak najszybciej rozpoznać wstępne objawy tej choroby, aby zapobiec jej rozwojowi. Nieleczony układ moczowy kota może okazać się groźny dla zdrowia zwierzęcia. Zwykle jednak trafna diagnoza i wdrożenie odpowiedniego leczenia umożliwiają sprawny powrót do zdrowia.

Choroby układu moczowego u kotów

Choroby pęcherza i układu moczowego u kotów są dość powszechne. Niektóre zwierzęta są na to bardziej podatne niż inne. Na większą zachorowalność wpływa kilka różnych czynników, w tym:

• genetyka;
• dieta;
• nadwaga;
• ilość ruchu w ciągu dnia;
• poziom stresu;
• infekcje bakteryjne. 

Choroby układu moczowego u kotów obejmują m.in. zapalenie pęcherza, krwiomocz, obecność kryształów i kamieni. 

Warto raz na jakiś czas badać mocz pupila, aby zapobiec powstawaniu poważnych problemów. Problemem może być pobranie płynu do badania. Stosunkowo skutecznym domowym sposobem jest opróżnienie kuwety ze żwirku, zdezynfekowanie jej i przelanie oddanego moczu do pojemniczka do badań. Ewentualnie możesz też poprosić o pomoc swojego weterynarza.

Czym objawia się chory pęcherz u kota?

Jeśli poświęcisz swojemu kotu wystarczająco dużo uwagi, powinieneś być w stanie rozpoznać objawy choroby. Początkowo może wydawać ci się to trudne. Dlaczego? Koty niestety nie należą do zwierząt, które okazują swój ból i dyskomfort w oczywisty sposób. 

Zapalenie pęcherza u kota objawia się następująco:

• wyraźne zmiany zachowania, czyli na przykład apatia, niechęć do zabaw, chowanie się przed innymi domownikami – szczególnie, jeśli nie pasuje to do kociego charakteru;
• brak apetytu;
• zatrzymanie moczu u kota lub duże ograniczenie ilości oddawanego moczu – problem ten najczęściej dotyka kocurów. Gdy kot choruje, a mocz zostaje w jego organizmie, przekłada się to na kolejne problemy zdrowotne. Zwierzę ma gorszy apetyt, jest bardziej aspołeczne, pokłada się. Może też często wchodzić do kuwety, ale nie oddawać moczu lub robić to tylko w znikomych ilościach. Zatrzymanie moczu u kota jest dla zwierzęcia dość nieprzyjemne, a nawet bolesne. Dlatego też może powodować głośne i częste miauczenie;
• ból przy oddawaniu moczu jest związany z zapaleniem pęcherza u kota. Jest to efekt pojawiania się w moczu małych kryształków. Podrażniają one ścianki pęcherza i cewkę moczową, przez co pojawia się zakażenie, zaczerwienienie, pieczenie i ból. Dyskomfort jest przy tym tak duży, że kot często będzie próbował wylizać swoje krocze, uda i brzuch. Może to nawet prowadzić do samookaleczeń, dlatego trzeba bardzo uważać;
• krew w moczu – koniecznie zwróć uwagę, jeśli mocz twojego pupila jest choć trochę ciemniejszy niż zwykle. Początkowo krew może nie być widoczna, ale ciemniejsza barwa jest pierwszym sygnałem problemu;
• załatwianie się poza kuwetą – dla właścicieli kotów jest to prawdopodobnie najbardziej uciążliwy objaw. Z czego to wynika? Zapalenie pęcherza u kota i ból związany z załatwianiem się sprawiają, że kuweta zaczyna się kotu po prostu źle kojarzyć. Wówczas zaczyna szukać sobie nowych, neutralnych miejsc na toaletę w nadziei, że może to przyniesie ulgę.

Zapalenie pęcherza u kota – przyczyny

Zapalenie pęcherza u kota to dość skomplikowane schorzenie, którego przyczyny nie zostały jeszcze do końca poznane. Wbrew pozorom, najczęściej dotyka ono zadbanych kotów, które nie wychodzą z domu. Naukowcy i weterynarze potrafią je rozpoznawać i leczyć, jednak jego podłoże nie jest do końca jasne. Badania sugerują, że schorzenie to może być spowodowane infekcjami wirusowymi lub bakteryjnymi. Szuka się tu też przyczyn w kamicy moczowej lub niedoborze glikozaminoglikanów – pełnią one funkcję ochronną dla śluzówki pęcherza. 

Układ moczowy kota, jak i cały jego organizm, jest bardzo podatny na wszelkie zmiany i nieprawidłowości. Powodem wielu różnych schorzeń może być po prostu stres. Psychika, charakter i uwarunkowania genetyczne kota odpowiadają za to, jak zwierzę będzie na niego reagować. Jeśli ma w swoim życiu jakieś czynniki stresogenne, a w dodatku ciężko mu zaspokajać swoje instynkty, mogą pojawić się różne schorzenia. 

Na zapalenia pęcherza u kota zdecydowanie bardziej podatne są kocury. Wynika to po prostu z anatomii ich cewki moczowej.

Jak leczyć chory pęcherz u kota?

Istnieje kilka domowych sposobów naturalnego wspierania terapii kota. Pamiętaj jednak, że nie zastąpią one profesjonalnego, weterynaryjnego leczenia. Najpierw skonsultuj się z weterynarzem, który zaleci ci prawidłową terapię. Do specjalistycznego leczenia możesz dołączyć następujące sposoby:

• redukcja stresu – twój kot powinien mieć stały dostęp do czystej kuwety. Ważne, aby znajdowała się ona w cichym, spokojnym miejscu. Warto też zapewnić więcej niż jedną kuwetę i częściej sprzątać;
• zapalenie pęcherza u kota dobrze jest zwalczyć większą ilością wody w diecie. Zmień karmę na mokrą, rozstaw w domu więcej czystych misek lub fontann z wodą, które zachęcają kota do częstszego picia;
• zastosuj kocie feromony, zapewnij kotu zabawę, poświęcaj mu uwagę – zadbaj o to, aby wszystkie jego gatunkowe i indywidualne potrzeby zostały spełnione;
• w przypadku kotów otyłych zwiększ poziom dziennej aktywności i zmodyfikuj dietę.

Niestety, zapalenie pęcherza u kota to schorzenie, które często nawraca. Leczenie wymaga od właściciela dużo wyrozumiałości, cierpliwości i systematycznego działania. Niekiedy potrzebny do tego będzie nie tylko weterynarz, lecz także behawiorysta.

Jaki powinien być nos kota w swoim naturalnym stanie? Powszechnie wiadomo, że psy mają wilgotne nosy, a ich suchość powinna budzić obawy. Jak wygląda sytuacja w przypadku kotów? Czy suchy nos u kota jest normalny? Kocie nosy często zmieniają odcień, temperaturę i wilgotność w zależności od otoczenia i samopoczucia ich właścicieli. Jak rozumieć te wahania?

Suchy nos u kota

Ciepłe i suche noski u kota przeważnie wprawiają właścicieli w zakłopotanie. Jest to zrozumiałe – kocie nosy są przeważnie chłodne i wilgotne. Jednakże sam suchy nos u kota raczej nie stanowi powodu do obaw. Oczywiście – o ile jest to jedyny objaw, bez żadnych niepokojących symptomów towarzyszących. Kiedy więc suchy nos u kota może okazać się zwiastunem niebezpiecznej sytuacji?

Suchy nos u kota powinien cię zaniepokoić, jeśli towarzyszą mu pęknięcia, otarcia lub strupy wokół nozdrzy. Niepokojące są także inne, niezwiązane z nosem objawy:

• zauważalnie mniejszy apetyt;
• wielokrotne wymioty;
• widoczny spadek masy ciała;
• osowiałość, ospałość i apatia;
• częste biegunki;
• kaszel lub trudności z oddychaniem.

Powyższe czynniki mogą wskazywać na chorobę i osłabienie ciała. Suchy nos u kota może oznaczać gorączkę i odwodnienie. Wymienione objawy mogą być powiązane z chorobami skóry lub innymi poważnymi schorzeniami. Sytuacja może wydawać się jeszcze bardziej niepokojąca, jeśli nos jest nie tylko suchy, ale też ciepły.

Suchy i ciepły nos u kota

Odczuwalnie ciepły nos u kota może oznaczać gorączkę – ale nie zawsze tak jest. Nos może stać się suchy i ciepły po prostu od wygrzewania się na słońcu. Po odpoczynku przy kaloryferze lub w innym ciepłym miejscu z niską wilgotnością powietrza suchy i ciepły nos u kota jest gwarantowany!Takie otoczenie powoduje wyższą temperaturę i zmniejszoną wilgotność ciała.

Mokry nos kota – co robić?

Lekko wilgotny nos u kota jest sytuacją całkowicie normalną, a wręcz pożądaną. Świadczy o tym, że kot jest zdrowy i wszystko jest w normie. Jednakże całkowicie mokry nos u kota to nie to samo co lekko wilgotny. Jeżeli twój kot ma mokry nos, może oznaczać to chorobę wirusową. Wskazują na to też kichanie, wydzielina z nosa, łzawienie, kaszel lub problemy z oddychaniem. Takie objawy mogą wskazywać na infekcję bakteryjną bądź wirusową. Jeśli zauważysz je u swojego pupila, koniecznie udaj się do weterynarza.

Jak wygląda normalny nosek u kota?

Powinien być lekko wilgotny, ale nie mokry; chłodny, lecz nie całkiem zimny. Suchy nos u kota nie jest jednak czymś niespotykanym, szczególnie w ciepłych pomieszczeniach o niskiej wilgotności lub przy gorszej cyrkulacji powietrza. Temperatura i wilgotność kociego noska zmieniają się adekwatnie do otoczenia i stanu zdrowia zwierzęcia. Odchyły, które nie mają pokrycia z otoczeniem, warto bacznie obserwować. Jeżeli jesteś zaniepokojony, udaj się do weterynarza.

Kolor kociego nosa też ma znaczenie!

Nos kota może być czarny lub różowy. Czasem pojawiają się na nim czarne plamki. Te kocie piegi są całkowicie normalnym zjawiskiem. Często spotyka się je u rudzielców i kotek o trójbarwnym umaszczeniu. Warto jednak obserwować swojego pupila i pod tym względem. Mokry lub suchy nos u kota to nie jedyny objaw chorobowy. Przy obniżonej odporności nosy mogą też stawać się nieco bledsze.

Suchy nos u kota nie zawsze jest spowodowany chorobą. W niektórych przypadkach może jednak oznaczać gorączkę i odwodnienie. Bacznie obserwuj swojego kota i weź pod uwagę nie tylko stan jego nosa – ważne są także jego zachowanie i inne czynniki otoczenia. Normalny koci nos jest lekko wilgotny i chłodny. Odchyły od tej normy mogą oznaczać zmiany chorobowe. Jeśli nie przemijają po chwili, warto udać się na oględziny do weterynarza.

Najczęściej zadawane pytania

Jaki kot ma nos, jak jest chory?

Zazwyczaj koci nos w trakcie choroby jest suchy i ciepły. Z drugiej strony, gdy chorobie towarzyszy wydzielina z nosa, może być on również wilgotny. Nie należy więc temperatury czy wyglądu kociego nosa traktować jako jedynego wyznacznika w diagnostyce.

Jak udrożnić nos kotu?

Tego dokonać może jedynie lekarz weterynarii, bez względu na to, czy chodzi o usunięcie ciała obcego, czy raczej nadmiaru wydzieliny.

Jakie są objawy kociego kataru?

Kot kicha, z nosa płynie wydzielina. Dodatkowo pojawia się wysięk również z oczu, a spojówki mogą być zaczerwienione. Zwierzę jest apatyczne, nie chce jeść, może mieć gorączkę. Z czasem pojawia się również kaszel, który często zwiastuje wtórną infekcję.

Czy można dotykać nosa kota?

Tak, ale w zasadzie nie ma takiej potrzeby. Zwłaszcza gdy na dłoniach masz intensywnie pachnący krem – kot ma o wiele czulszy węch. Dotykanie nosa może go odstraszyć albo zdenerwować.

Być może nieraz już próbowałeś zainteresować swojego pupila kocimiętką – bez skutku. Nie oznacza to, że twój kot w ogóle nie jest podatny na działanie innych tego typu środków. Gdy kocimiętka nie daje efektów – sięgnij po krople walerianowe dla kota. Zwierzę może dzięki niej wejść w stan istnej euforii. Roślina ta działa też uspokajająco. 

Waleriana dla kota – lepsza niż kocimiętka?

Przyjmuje się, że kocimiętka to prawdziwy wabik na koty. Już sama nazwa na to wskazuje. Nie jest to jednak do końca prawda. Podekscytowany wizją łatwiejszego trenowania kota i euforycznej zabawy, możesz być rozczarowany efektem. Nie wszystkie futrzaki są podatne na działanie kocimiętki. Dlaczego? 

Wrażliwość na kocimiętkę jest uwarunkowana genetycznie. Według badań, około 75% kotów reaguje na jej zapach. Świetną alternatywą jest tutaj waleriana – kot może być na nią wrażliwy, nawet gdy kocimiętka na niego nie działa. Przyda się podczas stresujących sytuacji, takich jak przeprowadzka, podróż, fajerwerki czy nowe osoby.

Waleriana na koty – co to takiego?

Krople walerianowe dla kota pozyskuje się z kozłka lekarskiego. Jest to roślina bardzo popularna w Polsce. Można spotkać ją praktycznie na całym obszarze Europy i Azji. To dwuletnia bylina z charakterystycznym, drobnym, białym kwiatostanem. Wydziela słodki zapach, zbliżony do aromatu miodu. Ma także korzystne – łagodzące i uspokajające – działanie na ludzi.

Waleriana a kot – działanie

Krople walerianowe a koty – to relacja specyficzna. Mówi się, że jest to swego rodzaju afrodyzjak dla tych zwierząt. Waleriana wykazuje działanie na większy procent kotów niż kocimiętka. Dlaczego tak się dzieje? Substancja ta zawdzięcza swoją skuteczność kwasowi walerianowemu. Ma on działanie zbliżone do feromonów. Według badań, samice reagują na niego nieco silniej niż samce. 

Ze względu na charakter tej substancji, działanie waleriany na koty jest dość krótkie. Efekt pobudzenia jest widoczny przez około 15 minut. Gdy walerianowy szał mija, kot zwykle wraca do swoich normalnych zajęć i zachowuje się całkowicie normalnie. Oczywiście z tą różnicą, że jest znacznie bardziej odprężony. 

Przyjemny zapach sprawia, że kot chwilowo popada w stan błogiego odprężenia i lepszego humoru. Efekt ten szybko mija i nie pozostawia po sobie żadnych śladów w organizmie zwierzęcia. Co więcej – może mieć wyraźnie pozytywny wpływ na jego psychikę. Odprężony i szczęśliwy kot jest mniej podatny na stres. W związku z tym, krople walerianowe dla kota są często używane podczas terapii behawioralnej.

Nie działa ona na kocięta młodsze niż 2 miesiące. Natomiast sterylizacja nie ma tutaj większego znaczenia. Ciekawy jest fakt, że dorosły kot po zabawie walerianą nie będzie na nią zwracał uwagi przez co najmniej kilka godzin. 

Krople walerianowe a koty – możliwe skutki uboczne

Przy zastosowaniu waleriany, kot jest całkowicie bezpieczny. Nie oddziałuje ona na jego układ nerwowy, tylko na zmysły. Waleriana dla kota nie jest w żadnym stopniu szkodliwa ani uzależniająca. Nie jest to nic porównywalnego do narkotyków. Raczej zwykły środek uspokajający i odprężający.

Musisz jedynie uważać, aby rozróżnić krople walerianowe dla kota od tych dla ludzi. Te drugie mogą zawierać alkohol, który jest bardzo szkodliwy dla zwierząt. Aby zachować bezpieczeństwo, kup kotu gotową zabawkę z walerianą lub użyj świeżego kozłka lekarskiego. Ewentualnie możesz zakupić specjalne krople walerianowe na koty.

Krople walerianowe dla kota – cena

Zabawki z walerianą dla kota kupisz już za kilka złotych. Natomiast krople walerianowe dla kota możesz dostać w granicach 15-30 zł. Co prawda nie jest to zbyt wygórowana cena, ale najtaniej będzie, jeśli samodzielnie zbierzesz walerianę. Najlepiej, aby roślina nie rosła w miejscu zanieczyszczonym, gdzie przejeżdża duża liczba samochodów.

Świeżo zebraną walerianę możesz wrzucić do zabawki dla kota. Możesz też posmarować nią drapak, legowisko lub inne rzeczy w kocim otoczeniu. Warto też zasuszyć roślinę do użytku w późniejszym czasie. Jeśli natomiast nie masz ochoty na własnoręczne zbiory – gotowe krople walerianowe na koty w zupełności wystarczą.
Waleriana dla kota to świetna alternatywa dla kocimiętki. Nawet jeśli twój kot reaguje na tę drugą roślinę – warto urozmaicić mu wrażenia i wzbogacić zabawę także o walerianę. Działanie kozłka lekarskiego jest łagodne i całkowicie bezpieczne dla kotów. Dzięki właściwościom uspokajającym i poprawiającym humor można stosować go do wsparcia terapii behawioralnej. Wielu zwierzętom pozwolił już przezwyciężyć zalążki agresji i stresu. Kot po zabawie walerianą jest widocznie rozluźniony i odstresowany. Spróbuj i sprawdź, czy waleriana zadziała także na twoim pupilu!

Często w ogłoszeniu kota do adopcji możesz znaleźć informację, że jest on „FIV pozytywny” lub „FIV negatywny”. Większości nowych opiekunów taka informacja nic nie mówi, jednak ma kluczowe znaczenie. Wirus FIV wpływa bowiem nie tylko na sposób opieki nad kotem-nosicielem, ale także na to, jak będzie on funkcjonował z innymi przedstawicielami swojego gatunku. Dowiedz się wszystkiego o kocim HIV. 

Wirus FIV u kota – czym jest? 

Choroba często określana jako koci HIV powodowana jest przez jeden z retrowirusów – Feline Immunodeficienty Virus, czyli wirus nabytego niedoboru immunologicznego. Działanie wirusa polega przede wszystkim na upośledzeniu odporności zwierzęcia. Komórki, które odpowiadają za tworzenie się odporności nieswoistej i swoistej u kotów zostają zaatakowane, a ich działanie – upośledzone. Wirus FIV w żaden sposób nie zagraża ludziom ani innym gatunkom zwierząt. 

Wirus FIV – jak kot się nim zaraża?

Do zakażenia wirusem FIV zachodzi podczas kontaktu zwierzęcia z płynami ustrojowymi chorego osobnika. Mowa tu o:

• ślinie;
• moczu;
• krwi;
• nasieniu;
• mleku matki.

Na infekcję najbardziej narażone są koty wolnożyjące, niekastrowane oraz te, które bez nadzoru przebywają na dworze. Wirus kociego AIDS ma bardzo słabą przeżywalność w środowisku. To oznacza, że do zarażenia najczęściej dochodzi podczas bezpośredniego kontaktu z nosicielem.

Koty zarażają się FIV najczęściej podczas kopulacji albo walki. Wirus szerzy się w koloniach kotów wolnożyjących, które rozmnażają się między sobą i walczą o samice lub terytorium. 

Koty wychodzące także nie są bezpieczne. Nie mając kontroli nad tym, gdzie przebywają i z kim się stykają, nie możesz chronić ich przed ranami zadanymi przez inne koty. Wbrew pozorom nie tylko niewykastrowane samce stają ze sobą w szranki. Nierzadko wykastrowane samice potrafią bardzo agresywnie bronić dostępu do swojego terytorium, nawet jeżeli jest to tylko niewielki ogródek.

Istnieje także możliwość zarażenia śródmacicznego. Oznacza to, że HIV u kotki przechodzi na kocięta w okresie życia płodowego, poprzez łożysko. Są to jednak relatywnie rzadkie przypadki.

Koci wirus FIV – diagnostyka

Aby sprawdzić, czy kot jest zarażony FIV, należy wykonać test na obecność przeciwciał we krwi. Organizm wytwarza je w momencie, kiedy zwierzę ma kontakt z wirusem. U kota zdrowego nie będą one obecne. 

Kiedy badać kota na FIV?

Kiedy najlepiej wykonać badanie? Przeciwciała są wykrywalne już po upływie dwóch do czterech tygodni po zakażeniu. Lekarze weterynarii zalecają jednak wykonanie testu przynajmniej dwa miesiące po tym, jak mogło dojść do potencjalnego kontaktu z wirusem. 

W przypadku bardzo małych kociąt badanie przeciwciał nie ma sensu, ponieważ otrzymują je one od matki wraz z wypitym mlekiem. Zaleca się wykonanie testu na FIV po ukończeniu przez kota czwartego miesiąca życia.

Rodzaje testów na FIV

Najczęściej wykonywany jest tak zwany test płytkowy, którego wyniki są dostępne bardzo szybko, bo zaledwie w kilkanaście minut po wykonaniu badania. Zwraca się jednak uwagę na to, że może on dać wynik fałszywie ujemny. Z tego powodu zaleca się weryfikowanie wyników negatywnych pełnymi badaniami laboratoryjnymi. 

Diagnostyka FIV a nowy kot

Ważne jest to, aby przebadać pod kątem chorób zakaźnych, w tym także FIV, każdego kota, którego chcemy połączyć z tymi mieszkającymi już w naszym domu. Koty z fundacji, dobrych hodowli i większości schronisk, zanim trafią do nowego domu, mają już zwykle aktualny wynik. Jeżeli bierzesz kota z ulicy lub od osoby prywatnej, koniecznie poproś lekarza weterynarii o testy. 

Koci HIV – objawy

Zdarza się, że koci HIV przez wiele lat nie daje objawów. Właśnie dlatego tak ważne jest wykonywanie profilaktycznych testów. Do zakażenia zazwyczaj dochodzi w młodym wieku, jednak pierwsze objawy pojawiają się, kiedy kot zaczyna się starzeć – zwykle po dziesiątym roku życia. 

Sam niedobór immunologiczny nie daje takich objawów, które byłyby specyficzne właśnie dla tej choroby. Dlatego tak ważna jest komunikacja z lekarzem weterynarii. Jeżeli twój kot jest wychodzący lub jego przeszłość nie jest znana, wskazaniem do wykonania testu na FIV są:

• przewlekłe infekcje, których leczenie nie daje rezultatów;
• osłabienie organizmu;
• zmiany w obrębie jamy ustnej;
• problemy z układem oddechowym i pokarmowym;
• długotrwale powiększone węzły chłonne.

FIV – jak przebiega zakażenie?

Pierwszym objawem, który pojawia się w okresie ok. dwóch miesięcy od zakażenia, jest infekcja. Nie różni się ona niczym od delikatnego przeziębienia. Może przebiegać też praktycznie bezobjawowo. Kiedy mija, wirus przenosi się do jednego z układów – nerwowego, oddechowego lub limfatycznego. Tam przechodzi w fazę uśpienia, która trwa od kilku miesięcy do nawet kilku lat.

Kiedy koci wirus FIV się uaktywnia, kot staje się osłabiony i apatyczny. Węzły chłonne powiększają się, a zwierzę zaczyna cierpieć na coraz większą liczbę infekcji i pozornie niepowiązanych ze sobą problemów zdrowotnych. Bardzo często jest to zrzucane na karb mijających lat i wieku zwierzęcia. Ono jednak z czasem chudnie i czuje się coraz gorzej. Zazwyczaj wtedy stawiana jest diagnoza. 

Zbyt późna diagnostyka FIV

Jeżeli nie odwiedzisz weterynarza odpowiednio wcześnie, będziesz musiał zmierzyć się z fazą terminalną choroby. Wówczas FIV do tego stopnia upośledza odporność zwierzęcia, że organizm nie jest w stanie poradzić sobie z czynnikami zewnętrznymi. Następuje stopniowa niewydolność kolejnych organów wewnętrznych. Zazwyczaj w takich przypadkach zalecana jest eutanazja. Okres terminalny nazywany jest kocim AIDS lub FAIDS. 

Koci AIDS – rokowania

FIV u kota jest nieuleczalny – nie ma skutecznych metod jego terapii. Warto jednak pamiętać, że diagnoza ta nie oznacza wyroku, szczególnie jeżeli kot jest młody i w dobrym stanie ogólnym. Nie można jednoznacznie określić średniej długości życia kota zarażonego FIV. Wiele zależy od tego w jaki sposób się nim opiekujemy oraz na jakie infekcje wtórne jest zarażony. 

Wiadomo jednak, że kot z FIV może żyć tyle, co zdrowe zwierzę. Wpływają na to takie czynniki, jak wczesna diagnoza oraz komfortowe warunki życia i stała opieka weterynaryjna. Nie zaleca się jednak trzymania na jednej powierzchni kotów zdrowych z tymi zakażonymi. 

Koci HIV – jak chronić kota przed zarażeniem? 

Czy jest coś, co możesz zrobić, aby uchronić swojego pupila przed zarażeniem wirusem FIV? Kluczowe jest zerwanie z kulturą wypuszczania kotów na dwór bez nadzoru. To kwestia, która do znudzenia powtarzana jest przez lekarzy weterynarii oraz członków stowarzyszeń zajmujących się kotami. Koty niewychodzące, które nie są narażone na walki z innymi zwierzętami, nie zarażą się FIV.

Jeżeli jednak nie chcesz zmieniać stylu życia swojego kota, zadbaj o to, aby był wykastrowany. Dotyczy to zarówno samic, jak i samców. Takie działanie eliminuje możliwość zakażenia przez kopulację. Zmniejsza też u kota potrzebę odbywania długich wędrówek i wchodzenia w konflikty z innymi kotami. 

W przypadku kotów wychodzących nigdy nie masz pewności, że będą one bezpieczne. Zawsze istnieje szansa, że zarażą się FIV lub inną chorobą zakaźną. Warto podkreślać to tak często, jak to możliwe. 

Wirus FIV – jak opiekować się zarażonym kotem?

Wiemy już, że FIV jest nieuleczalny. Koty zakażone wirusem wymagają jednak bardzo troskliwej opieki i zapewnienia komfortu życia. 

FIV – wskazanie do zaprzestania wypuszczania kota

Kot ze zdiagnozowanym zakażeniem powinien zostać bezwzględnie kotem niewychodzącym. Przede wszystkim może zarazić inne zwierzęta w okolicy. Dodatkowo samotne przebywanie na dworze generuje mnóstwo sytuacji potencjalnie stresowych. W przypadku kotów z FIV stres, szczególnie przewlekły, jest największym wrogiem. Narażanie zakażonego kota na infekcje znacznie zwiększa ryzyko pogorszenia się jego stanu, a nawet śmierci. 

Dieta kota z FIV

Bardzo ważnym elementem opieki nad kotem z FIV jest zapewnienie mu odpowiedniej diety. Podawana karma powinna być pełnowartościowa, mokra i pozbawiona zbóż. Warto skonsultować jadłospis kota z zoodietetykiem. Styl żywienia powinien służyć przede wszystkim wzmacnianiu odporności. Zaleca się dodawanie do karmy olejów z kwasami omega–3, na przykład dobrej jakości oleju z łososia. Dawka musi być jednak dobrana indywidualnie.

Kot z FIV a inne koty

Warto wspomnieć także o tym, że kot zarażony FIV powinien być jedynym kotem w domu. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy przygarniamy dwa koty „plusowe”, czyli z dodatnim wynikiem. Wirus FIV ma niewielką przeżywalność w środowisku i jest podatny na większość środków odkażających. Nie ma więc niebezpieczeństwa, że po odpowiednim oczyszczeniu powierzchni zdrowy kot zarazi się od przebywającego tam wcześniej, chorego zwierzęcia. 

Koci wirus FIV a opieka weterynaryjna

Kot zakażony FIV powinien być pod ciągłą opieką lekarza weterynarii. Konieczne jest regularne odrobaczanie. Nie wolno także przeoczyć żadnej dawki szczepienia, ponieważ choroby zakaźne są w przypadku kotów z upośledzoną odpornością groźniejsze niż w przypadku zdrowych zwierząt. 

Należy także pamiętać o kontrolnych badaniach krwi, które bezwzględnie należy powtarzać co sześć miesięcy. Wszelkie potencjalne schorzenia powinny być wykrywane jak najwcześniej. Nawet z pozoru drobne infekcje stomatologiczne mogą mieć zgubny wpływ na koty z syndromem upośledzonej odporności. 

Kot z FIV w domu

FIV to wirus, który powoduje nieuleczalne upośledzenie odporności. Badanie pod kątem nosicielstwa powinno się wykonać u każdego kota, którego przeszłości nie da się zweryfikować. Warto jednak pamiętać, że nawet kiedy wynik okaże się pozytywny, to nie jest dla kota wyrokiem. 

Dodatnie koty, czyli te ze zdiagnozowanym FIV, świetnie odnajdą się w roli jedynaków. Mogą także zamieszkać w domach, w których przebywają inni nosiciele wirusa. Dobre warunki, komfort życia i opieka weterynaryjna to przepustki do długiego życia kota z FIV.

Kocim katarem określamy wirusową chorobę górnych dróg oddechowych. Z pozoru wydaje się ona niegroźna, jednak bywa zdradliwa, uciążliwa w leczeniu, a często nawet śmiertelna. Atakuje przede wszystkim bezdomne koty w różnym wieku. Podpowiadamy, jak ją rozpoznać i jakie leczenie jest najbardziej skuteczne.

Katar u kota – co to za choroba?

Koci katar jest zakaźną chorobą wirusową, którą powoduje herpeswirus typu 1 (FHV–1) oraz kaliciwirus kotów (FCV–1). Bardzo często zapadają na nią koty, które żyją w dużych skupiskach, np. w schroniskach oraz w dużych koloniach kotów wolnożyjących.

Istotnym czynnikiem ryzyka jest obniżona odporność. Na koci katar narażone są zwierzęta, które przez długi czas doświadczają silnego stresu. Często dotyka on także kociąt między szóstym a dwunastym tygodniem życia. Nie otrzymują one już przeciwciał z mleka matki, a jeszcze nie zdążyły wykształcić własnej odporności.

Jeśli kot choruje przewlekle, ryzyko rozwoju wirusa jest u niego bardzo duże. Nabyty niedobór immunologiczny (koci wirus FIV) oraz kocia białaczka (FeLV) sprawiają, że zwierzę jest bezustannie narażone na zachorowanie.

Koci katar – źródła zakażenia

Wiesz już, że koci katar jest chorobą wywoływaną przez wirusa. Koty najczęściej zarażają się poprzez kontakt ze zwierzęciem chorym lub nosicielem bezobjawowym. Drobnoustroje powodujące schorzenie bytują w moczu, kale, ślinie i wydzielinie z oczu. Zwierzę może więc zarazić się pośrednio poprzez używanie wspólnych kuwet, posłań i innych akcesoriów. Zdarza się, że do zakażenia dochodzi także podczas kopulacji.

Czasami wektorem wpływającym na zarażenie jest człowiek. Wirusy, które sprawiają, że kot ma katar, nie są groźne dla niego ani innych gatunków. Mogą się jednak przenosić na butach, ubraniach czy nieumytych rękach.

Objawy kociego kataru. Zaczyna się od kichania

Wydawać by się mogło, że oznaki choroby są oczywiste: kot kicha i ma katar. Tymczasem nie jest to takie proste – raczej nie da się porównać tego schorzenia do ludzkiego przeziębienia. Objawy kociego kataru mogą być o wiele bardziej spektakularne. Wśród nich najczęściej wymienia się:

• wydzielinę z nosa – surowiczą lub ropną;
• kichanie;
• opuchliznę oczu;
• łzawienie i ropny wypływ z oczu;
• brak energii;
• owrzodzenia języka;
• spadek apetytu.

Oprócz objawów widocznych na pierwszy rzut oka pojawia się także bardzo wyraźne osłabienie. Kot traci apetyt, a co za tym idzie, chudnie, staje się bardziej senny i nie ma ochoty na zabawę. W niektórych przypadkach na dalszym etapie choroby mogą pojawić się także symptomy ze strony układu pokarmowego.

Koci katar – niebezpieczne powikłania

W przeciwieństwie do przeziębienia, które znasz z własnego doświadczenia, koci katar nie mija samoistnie po kilku dniach. To bardzo niebezpieczna choroba, która postępuje szybko i zagraża nie tylko zdrowiu, ale także życiu zwierzaka. Właśnie dlatego już pierwsze objawy powinny być dla ciebie sygnałem do szybkiego kontaktu z lekarzem weterynarii. Jakich powikłań możesz się spodziewać, jeśli zaniechasz leczenia lub zabierzesz się za nie za późno? Są to:

• wtórne zakażenia bakteryjne;
• owrzodzenia jamy ustnej;
• owrzodzenia rogówki;
• utrata wzroku;
• konieczność amputacji gałek ocznych;
• podrażnienie wątroby wywołane głodówką.

W przypadku kotów chorujących przewlekle, tych zakażonych FeLV lub FIV, a także młodych kociąt bez wykształconej odporności zachodzi ryzyko śmierci zwierzęcia. Bardzo ważne jest więc to, aby nie zwlekać z leczeniem. Koci katar to choroba, która z pewnością sama nie przejdzie.

Leczenie kociego kataru

Leczenie kociego kataru zawsze będzie uzależnione od tego, na jakim etapie choroba została wykryta. Jeżeli kot trafi do weterynarza, kiedy objawy nie są jeszcze bardzo rozwinięte, najpewniej skończy się podawaniu leków przeciwzapalnych. Dodatkowo czasami włącza się preparaty, które wspierają układ immunologiczny w walce z chorobą.

Koci katar a leczenie wtórnych infekcji

Sytuacja komplikuje się, kiedy pojawia się wtórna infekcja bakteryjna. Oczy zaczynają wówczas puchnąć, pojawia się w nich także ropna wydzielina. Podawane są antybiotyki, również w formie kropel. Najczęściej na początku wykonywane jest badanie bakteriologiczne, które pozwala ustalić to, jaki antybiotyk zadziała najlepiej. Dodatkowo prowadzona jest terapia objawowa, na przykład przeciwgorączkowa. Leczenie kociego kataru na takim etapie generuje o wiele wyższy koszt.

Koci katar – higiena podczas choroby

Wydzielina z oczu i nosa jest głównym wektorem wirusa. Właśnie dlatego powinna być regularnie usuwana. Staraj się zachować jak najwyższy poziom higieny. Po kontakcie z chorym kotem zawsze dokładnie myj ręce. Bardzo ważne jest także czyszczenie wszystkich akcesoriów, z którymi zwierzak ma kontakt – w tym kuwet i kocyków. W przeciwnym razie koci katar łatwo się rozniesie.

Koci katar – czas trwania leczenia

Leczenie kociego kataru zazwyczaj trwa kilka tygodni i, podjęte szybko, ma dużą szansę na powodzenie. Bardzo często zdarza się, że kot pozostaje nosicielem wirusa na zawsze. W momencie silnego stresu lub spadku odporności choroba może cyklicznie powracać. 

Właśnie dlatego tak istotne jest ograniczenie stresorów w otoczeniu kota.

Zwierzę powinno na co dzień przebywać w bezpiecznym domu. Zamiast zabierać kota w podróż, najlepiej poprosić kogoś o wizyty i karmienie go pod twoją nieobecność. Warto zaprzestać również wypuszczania kota na dwór bez nadzoru.

Jak zwalczać koci katar domowymi sposobami?

Dla wielu opiekunów istotne jest to, w jaki sposób mogą pomóc swojemu kotu w warunkach domowych. Warto jednak zaznaczyć, że nie ma żadnego skutecznego sposobu na samodzielne wyleczenie kociego kataru domowymi sposobami. Z pewnością sam nie minie, ludzkie leki przeciwzapalne są zaś kategorycznie zabronione. Nigdy nie podawaj ich zwierzęciu.

Nie oznacza to jednak, że nie możesz w żaden sposób pomóc swojemu kotu. Zapewnienie mu komfortu i dobrej, zbilansowanej diety na pewno wpłynie pozytywnie na proces zdrowienia. Podawaj posiłki w małych porcjach, kilka razy dziennie. Dobrym rozwiązaniem będzie zapewnienie zwierzakowi z kocim katarem regularnych inhalacji oraz czystego, wilgotnego powietrza.

Pamiętaj o zachowaniu higieny w czasie, gdy katar u kota nadal występuje. Dobrym pomysłem będzie korzystanie z podkładów higienicznych. Wszystkie koce, z którymi kot ma do czynienia, należy potem prać w wysokiej temperaturze. To szczególnie istotne, kiedy w domu mieszkają także inne koty. 

Profilaktyka kociego kataru — szczepienia

Koci katar bywa naprawdę groźny, dlatego warto mu po prostu zapobiegać. Na szczęście dostępna jest szczepionka, która przeciwdziała zarówno kaliciwirusowi, jak i herpeswirusowi. Szczepić można kocięta, które ukończyły ósmy tydzień życia. Tak jak w przypadku innych szczepień, konieczne jest wcześniejsze odrobaczenie kota. Zwierzak musi być zdrowy w momencie podawania szczepionki. 

Koszt leczenia kociego kataru zależny jest od wielu kwestii, zwłaszcza nasilenia objawów. Dlatego bardzo ważne jest to, aby nie zwlekać z pójściem do weterynarza. Im dłużej czekasz, tym koszta będą wyższe.

Kot wychodzący a koci katar

Koty zarażają się wirusami od innych zwierząt, szczególnie tych nieszczepionych i wolnożyjących. Właśnie dlatego nie zaleca się wypuszczania ich samopas na zewnątrz. Niestety, dla wielu właścicieli ciągle jest to oczywista praktyka, która nie podlega żadnej dyskusji. Prawda jest taka, że kot wychodzący jest szczególnie narażony na zarażenie wirusami – nie tylko tymi, które powodują koci katar. 

Koci katar – choroba, której warto unikać

Koci katar to tylko z pozoru lekka choroba. Jest szczególnie niebezpieczny dla kociąt i kotów przewlekle chorych. Im wcześniej podejmiesz leczenie, tym większa szansa na to, że się ono powiedzie. Nieleczona choroba powoduje szereg powikłań, między innymi utratę gałek ocznych. Kocięta naraża nawet na śmierć.

Najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje szczepienie na koci katar?

Kwota za szczepienie zależy przede wszystkim od preparatu i tego, czy jest to pierwsze szczepienie, czy kolejne. Może zamknąć się w przedziale od 50 zł do 150 zł na rok, a potem – co dwa lata.

Czy kot może zarazić się katarem od człowieka?

Kot jest w stanie zarazić się niektórymi wirusami od człowieka, w tym takimi, które wywołują katar. Jest to jednak dość rzadkie.

Czy koci katar jest niebezpieczny dla ludzi?

Jak sama nazwa mówi, jest to koci katar. Choroba nie przenosi się na człowieka i nie jest dla niego niebezpieczna.