Ile żyją wróble? Fakty i ciekawostki o wróbelkach

Ile żyją wróble?

Ile żyją wróble i gdzie występują? Najpopularniejszym i najbardziej rozpowszechnionym w Polsce jest wróbel zwyczajny, nazywany również wróblem domowym. Ten niewielki, sympatyczny i bardzo towarzyski ptaszek na stałe zadomowił się w pobliżu ludzkich siedzib. Choć kojarzony jest z typowo „polskim” ptakiem, zasiedla on tereny niemal całego świata, zwłaszcza tam, gdzie mieszkają ludzie. Jedyne miejsca, gdzie raczej nie można go spotkać, to pustynia, tundra i lasy równikowe. Czy można je hodować? Dowiedz się więcej!

Ile żyją wróble na wolności i w niewoli?

Ile żyją wróble na wolności?

Wróbel na wolności żyje przeciętnie od 3 do 5 lat, choć zdarzają się przypadki długowiecznych ptaszków z rodziny wróblowatych, które żyją nawet kilkanaście lat. Wróbelki różnych gatunków znacznie dłużej żyją w niewoli, od kilkunastu do 20 lat. Ile żyją wróble w niewoli? Najstarszy zarejestrowany do tej pory osobnik przeżył w niewoli aż 23 lata!

Wróbel domowy domowym pupilem?

Wróbel domowym pupilem?

Wróbel jest i powinien zostać „domowy” wyłącznie z nazwy. Od 1995 roku w Polsce ptak ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową, gdyż w latach 90. ubiegłego wieku, mimo tego ile żyją wróble, ich liczebność zaczęła się drastycznie zmniejszać

Od Redakcji

Populacja wróbli, jak również innych drobnych ptaków i ssaków, zmniejsza się przez ekspansję człowieka oraz niekontrolowaną liczbę kotów celowo wypuszczanych oraz bezdomnych, które polują na te gatunki dla zabawy, nie w celu przetrwania.

W wyjątkowych sytuacjach, m.in. w celach edukacyjnych, naukowych czy związanych z koniecznością ochrony, istnieje możliwość uzyskania tzw. zezwolenia na odstępstwa od zakazów w stosunku do gatunków zwierząt, roślin lub grzybów objętych ochroną gatunkową. Chęć hodowania wróbla z powodu hobby zdecydowanie jednak do tego typu sytuacji się nie zalicza.

Co zrobić w przypadku znalezienia wróbla?

Co zrobić w przypadku znalezienia wróbla?

Dwa najczęściej popełniane błędy w przypadku znalezienia przez człowieka pisklęcia bądź potencjalnie rannego ptaka to:

  • pozostawienie ptaka bez pomocy w obawie o to, że po dotknięciu przez człowieka zostanie on odrzucony przez inne ptaki lub wręcz zaatakowany przez nie;
  • zabranie do domu bez uprzedniego sprawdzenia, czy rzeczywiście jest taka potrzeba.

Choć tak się powszechnie sądzi, nie jest prawdą, że rodzice odrzucą pisklę dotknięte przez człowieka czy zrobią mu krzywdę. Jeśli zatem znajdziesz małego wróbelka, który wypadł z gniazda i przebywa w niebezpiecznym dla niego miejscu, podnieś go bez obaw. Upewnij się, czy nie jest ranny. Jeśli nie, spróbuj włożyć go z powrotem do gniazda lub posadź możliwie najwyżej, np. na gałęzi. Rodzice na pewno go odnajdą! Jeżeli znajdziesz dorosłego ptaka, który skacze po ziemi, nie zabieraj go od razu do domu. Być może tylko osłabł i potrzebuje chwili na nabranie sił. Jego również możesz ewentualnie przenieść w bezpieczniejsze miejsce, aby nie został potrącony przez samochód czy upolowany przez kota. Gdy jednak okaże się, że jest ranny, udaj się do lekarza weterynarii.

To sympatyczne i bardzo pożyteczne zwierzątka. Zaskakujące jest to, ile żyją wróble. Zadbaj więc o to, by nie stawały się ofiarami kotów wypuszczanych z domów.

Zerwane więzadło u psa – jakie są przyczyny urazu, czym się objawia i jak go leczyć?

Zerwane więzadło u psa

Zerwane więzadło u psa jest jednym z najczęściej zgłaszanych urazów ortopedycznych. Przyczyny tego stanu mogą być bardzo różne. Niezależnie jednak od tego, co doprowadziło do zerwania więzadła krzyżowego, wymagana jest jak najszybsza konsultacja z lekarzem weterynarii. Zbyt późne rozpoczęcie leczenia może bowiem doprowadzić do nieodwracalnych zmian, które spowodują, że czworonóg już nigdy nie powróci do pełnej sprawności fizycznej. Poznaj przyczyny urazu, dowiedz się, jak go rozpoznać i jak leczyć!

Zerwane więzadło u psa – co to oznacza?

Zerwane więzadło u psa - co to oznacza?

Psy narażone są na wiele urazów w czasie codziennych, niejednokrotnie wyjątkowo intensywnych aktywności. Jednym z tych, który występuje najczęściej, jest zerwanie więzadła CCL, czyli więzadła krzyżowego przedniego znajdującego się w stawie kolanowym. Więzadło to ciągnie się od kości udowej do kości piszczelowej. Jedną z jego najważniejszych funkcji jest uniemożliwienie przeprostu kolana, czyli jego nienaturalnego wygięcia w tył. Zerwane więzadło u psa pociąga za sobą wiele komplikacji, ogranicza ruch i utrudnia codzienne funkcjonowanie. 

Zerwane więzadło u psa – przyczyny

Zerwane więzadło u psa - przyczyny

Bardzo częstą przyczyną zerwania więzadła u psa jest uraz nabyty w czasie aktywności czy wypadku. Zerwane więzadło u psa może jednak mieć również charakter zwyrodnieniowy.Szczególnie często narażone na zerwanie więzadła są psy ras dużych i olbrzymich. Niektóre rasy są predysponowane do tego typu urazów, jak np. popularny labrador retriever, owczarek niemiecki czy berneński pies pasterski. Im pies jest starszy, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia schorzenia. Zwichnięta łapa u psa to dolegliwość, której nie można bagatelizować. 

Zerwane więzadło u psa – objawy

Zerwane więzadło u psa - objawy

Zerwane więzadło u psa powoduje przede wszystkim duże dolegliwości bólowe i kulawiznę. Może też wystąpić obrzęk stawu kolanowego. Wyraźnie można zaobserwować, że pies kuleje i odciąża uszkodzoną kończynę, tym samym obciążając kończynę zdrową. Pies unika aktywności. Można zauważyć również, że czworonóg ma trudności np. z siadaniem i wstawaniem. Jeśli odnotujesz te objawy, nie zwlekaj z wizytą w gabinecie weterynaryjnym, bo diagnoza musi być postawiona jak najszybciej.

Zerwane więzadło u psa – konsekwencje zaniechania leczenia

Zerwane więzadło u psa - konsekwencje zaniechania leczenia

Wiele psów stara się nie okazywać tego, że są ranne i zmagają się z dolegliwościami bólowymi. Jest to zachowanie naturalne, podyktowane instynktem przetrwania. W naturze ranne zwierzę jest potencjalną ofiarą i jednocześnie ciężarem oraz zagrożeniem dla swojego stada. Czworonogi niejednokrotnie więc „udają”, że nic złego się nie dzieje. Wówczas, gdy pies będzie maskował uraz, opiekun może nie zauważyć, że jest on poważny i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej.

Nawet nieznaczne utykanie może oznaczać poważny problem, dlatego nie można go ignorować. Zerwane więzadło u psa, jeśli nie zostanie zdiagnozowane i poddane leczeniu, może skutkować m.in. uszkodzeniem łąkotki, pogłębianiem się niestabilności kolana, nawracającymi stanami zapalnymi w obrębie stawu kolanowego, a także narażeniem na uraz zdrowej kończyny, która jest zbyt silnie eksploatowana.

Zerwane więzadło u psa – leczenie

Zerwane więzadło u psa - leczenie

Leczenie uzależnione jest od stopnia urazu i stanu ogólnego psa. Lekarz musi wykonać szereg badań, aby postawić diagnozę. Należą do nich m.in. RTG, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa. Następnie wybiera formę terapii. W przypadku mniejszych ras psów (ważących do około 10 kg) istnieje szansa na nieinwazyjne leczenie przy pomocy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. 

Czworonóg w czasie rekonwalescencji musi dużo odpoczywać. Im bardziej zostanie ograniczony ruch, tym lepiej. Nie jest to jednak proste i wymaga od opiekuna dużego wysiłku. Bywa jednak, że sama farmakoterapia nie jest wystarczająca. Wówczas zachodzi konieczność wykonania zabiegu chirurgicznego. Rekonstrukcja zerwanego więzadła u psa może odbyć się na kilka sposobów. Ostatecznie to lekarz podejmuje decyzję. W celu stabilizacji stawu niewykluczone jest zastosowanie specjalnego implantu.

Zerwane więzadło u psa – rehabilitacja

Zerwane więzadło u psa - rehabilitacja

Powrót do sprawności, zwłaszcza po operacji, może trwać kilka miesięcy. Niezmiernie istotne jest to, aby postępować zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii i regularnie stawiać się na wizyty kontrolne. Pies musi stopniowo wracać do aktywności, pod pełną kontrolą, aby nie doszło do przeciążenia łapy i ponownego urazu.

Zerwane więzadło u psa – rokowania

Zerwane więzadło u psa - rokowania

W przypadku, gdy uraz zostanie szybko wykryty i poddany właściwej metodzie leczenia, istnieją bardzo duże szanse na powrót do pełnej czy niemal pełnej sprawności. Gorsze rokowania są w przypadku zerwania więzadła wynikającego ze zwyrodnienia oraz gdy schorzeniu temu towarzyszą inne dolegliwości.  

Zerwane więzadło u psa – zapobieganie

Zerwanie więzadła u psa - zapobieganie

Nie zawsze można zapobiec urazowi – szczególnie wtedy, gdy pies jest wyjątkowo aktywny i ma tendencje do „pakowania się w kłopoty”. Istnieje jednak kilka prostych zasad, które pozwolą nieco zminimalizować ryzyko schorzenia:

  • zbilansowana dieta – wraz z pożywieniem pies powinien otrzymywać wszelkie niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu składniki odżywcze. Zadbaj więc o wysokiej jakości karmę dostosowaną do potrzeb i wymagań pupila, aby jego organizm był zdrowy i dobrze pracował;
  • prawidłowa masa ciała – nadwaga i otyłość bardzo niekorzystnie wpływają na zdrowie, pociągając za sobą rozwój szeregu chorób i dolegliwości. Zbyt duża masa ciała obciąża stawy i w krótkim czasie może prowadzić do poważnych zaburzeń w ich obrębie;
  • umiarkowana aktywność fizyczna – aktywność nie musi, a nawet nie powinna być zbyt intensywna, bo to może prowadzić do przeciążeń, ale musi być regularna.

Pamiętaj również o kontroli i obserwacji. To podstawa, dlatego wyrób w sobie nawyk obserwacji pupila, by umieć natychmiast rozpoznać wszelkie zmiany w jego wyglądzie lub/i zachowaniu. Dzięki temu szybko zauważysz nieprawidłowości i zgłosisz się do lekarza.

Zerwane więzadło u psa to powód do jak najszybszej interwencji lekarskiej. Nie zwlekaj z wizytą, jeśli zauważysz objawy!  

Daniel zwyczajny – zwierzę gospodarskie czy dzikie? Informacje o gatunku

Daniel

Daniel zwyczajny jest ssakiem jeleniowatym, którego można spotkać w polskich lasach, głównie na zachodzie kraju. To gatunek pożądany jako potencjalne uzupełnienie siedlisk, których nie zajmują jelenie. Może jednak zagrażać rodzimej sarnie. Co jeszcze warto o nim wiedzieć? Sprawdź!

Podstawowe informacje

? Masa ciałasamice od 30 do 90 kg, samce od 65 do 120 kg
? Długość z ogonemod 130 do 150 cm
? Wysokość w kłębieok. 105 cm
❤️ Długość życiado 25 lat
⭐️ Tryb życiastadny; starsze samce łączą się w małe grupy lub prowadzą samotniczy tryb życia
? Pożywieniegłównie trawy; prócz tego liście jeżyny, pędy drzew i krzewów, również iglastych, kora drzew
? Szybkośćdo 48 km/h

Systematyka gatunku

Systematyka gatunku

Daniel (Dama) to rodzaj ssaka zaliczanego do podrodziny jeleni, rodziny jeleniowatych. Najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem, zwyczajowo również nazywanym po prostu danielem, jest daniel Dama dama, czyli zwyczajny. Drugim żyjącym gatunkiem jest daniel mezopotamski. Prócz tego rodzaj ten obejmuje również pięć gatunków wymarłych.

Opis wyglądu daniela zwyczajnego

Opis wyglądu daniela zwyczajnego

Daniel zwyczajny jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Występuje w kilku wariantach umaszczenia:

  • rudobrązowy grzbiet z białymi plamami, gdzie wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna smuga, dolna część ciała jest biała z lustrem, a ogon biały u dołu, a czarny od góry; ta wersja zimą zmienia się na szatę zimową w odcieniu szarym;
  • leucystyczne – białe, które nie powinno być mylone z albinizmem;
  • melanistyczne – stale ciemnoszare.

Samica, czyli łania, jest nieco mniejsza i nie ma poroża. Samiec, czyli byk, ma łopatowate poroże, większe u młodych osobników, mniejsze u starszych.

Tryb życia i występowanie daniela zwyczajnego

Tryb życia i występowanie daniela zwyczajnego

Daniele mają dobry wzrok przede wszystkim w dzień, co wpływa na ich tryb życia. Chmary byków zwykle żyją w obszarach bardziej osłoniętych niż łanie z cielakami. Zazwyczaj obszar populacji obejmuje przede wszystkim lasy o dużym urozmaiceniu flory, z dodatkowymi polanami i łąkami.

Obszar występowania

Daniel zwyczajny występuje w naturze przede wszystkim w obszarze Morza Śródziemnego na wszystkich trzech kontynentach. Następnie został wprowadzony do innych krajów. W Polsce daniel jest obecny w wielu obszarach, w tym:

  • na Śląsku;
  • na Dolnym Śląsku;
  • na Kujawach;
  • w zachodniej części Wielkopolski
  • w Kotlinie Sandomierskiej.

Wprowadza się go przede wszystkim tam, gdzie nie jest możliwe utrzymanie stad jelenia szlachetnego, np. z powodu zbyt małego terenu. Obecnie introdukowanego daniela spotyka się m.in. w Australii czy Ameryce Północnej. W niewoli żyje przede wszystkim w hodowlach, np. parkach czy ogrodach zoologicznych.

Od Redakcji

Z powodu swojego efektownego umaszczenia daniele są utrzymywane w niewoli nie tylko jako zwierzęta na mięso czy skóry, ale też jako gatunek ozdobny.

Grupa osobnicza i rozmnażanie danieli

Grupa osobnicza i rozmnażanie danieli

Daniel żyje w stadach liczących do 30 osobników, jednak stale zmieniających się pod względem składu. Zwykle są to stada podzielone według płci, a wewnątrz – zgodnie z hierarchią. W okresie bekowiska, czyli godowym, daniel łączy się w mieszane chmary i pozostaje w nim od jesieni aż po wiosnę. Na około dwa miesiące po okresie cielenia w obrębie chmar łani tworzą się rudle młodzieżowe. 

Daniel – rozmnażanie

Daniel zwyczajny osiąga dojrzałość płciową w wieku ok. 2 lat. Gody zwane bekowiskiem, ze względu na dźwięk, który wydają z siebie byki, mają miejsce w okresie od października do listopada. Samica cieli się w okolicach czerwca lub lipca po ciąży trwającej ok. 230 dni. W miocie jest zwykle jedno młode, rzadziej zdarza się ich więcej – zwłaszcza w hodowli fermowej. Potomstwo jest karmione początkowo mlekiem matki, aż do momentu, gdy nie nadejdzie czas jej rui. Około dwumiesięczne cielęta zaczynają być bardziej samodzielne i łączą się w niewielkie rudle.

Daniel zwyczajny – pożywienie

Daniel zwyczajny - pożywienie

Daniel żywi się przede wszystkim rozmaitymi trawami. Dodatkowo może zjadać również inne rośliny zielne, zależnie od pory roku i warunków. W skład jego diety wchodzą:

  • kora drzew – głównie zimą;
  • liście i pędy drzew i krzewów iglastych oraz liściastych, głównie takich jak jabłoń, buk, kasztanowiec;
  • kasztany, jagody, żołędzie, jabłka – głównie jesienią;
  • zimozielone bluszcze i jeżyny – zimą.

Z uwagi na zamiłowanie do roślin zielnych może wchodzić w szkodę w przypadku upraw.

Status ochrony daniela

Status ochrony daniela

Daniel zwyczajny należy do gatunków najmniejszej troski. Występuje powszechnie. Jego podstawowymi wrogami są człowiek, który urządza na niego polowania, a także duże drapieżniki – w Polsce to wilki czy niedźwiedzie. Z kolei daniel mezopotamski zagrożony jest wyginięciem.

W Polsce daniel zwyczajny jest hodowany zarówno na fermach, jak i w celach rozrywkowych, np. jako ozdoba w parkach. Pozyskuje się z niego m.in. mięso i skóry. 

Daniel zwyczajny – ciekawostki

Daniel - ciekawostki
  • Daniele mają bardzo dobry słuch i węch, a także wzrok. Ten ostatni najlepiej funkcjonuje jednak za dnia.
  • Okres ochronny w Polsce w przypadku daniela zwyczajnego trwa od 1 września do ostatniego dnia lutego, a w województwach kujawsko-pomorskim i wielkopolskim – do 31 marca.

Daniel to zwierzę często mylone z jeleniem, zwłaszcza przez amatorów. Jest od niego mniejszy, choć też mniej wymagający w środowisku naturalnym. W Polsce jego populacja gwałtownie rośnie.

Zając szarak – zajęczak z Polski. Wygląd, zachowanie, zwyczaje

Zając

Zając szarak jest najbardziej charakterystycznym zwierzęciem polskich łąk. Od dzikiego królika odróżniają go przede wszystkim dłuższe uszy i większa masa ciała. Można go spotkać na otwartych terenach, zwłaszcza polach, łąkach, przy miedzach. Sprawdź, jakie jeszcze informacje o tym zającu znajdziesz w naszym artykule!

Podstawowe informacje

? Masa ciałaod 3,5 do 5 kg
? Długość z ogonemod 62 do 82 cm
? Wysokość w kłębieok. 25 cm
❤️ Długość życiado 13 lat, ale na wolności zwykle do 5 lat
⭐️ Tryb życiasamotniczy, wyłączając okres rui
? Pożywienienadziemne części roślin, korzenie, gałązki i pędy drzew i krzewów
? Szybkośćdo 80 km/h

Systematyka gatunku

Systematyka gatunku

Zając to nazwa rodziny zwierząt, do której zaliczają się 33 gatunki z całego świata. Do najpopularniejszych należą:

  • zając szarak;
  • zając bielak;
  • zając polarny;
  • zając amerykański;
  • zając wielkouchy.

W Polsce jedynym spotykanym gatunkiem jest zając szarak (Lepus europaeus). W obrębie tego gatunku wyróżnia się szesnaście podgatunków, dzielonych ze względu na to, jaki obszar zajmuje dana populacja. Dodatkowo zając szarak został introdukowany również do Australii, Ameryki Północnej i Południowej.

Opis wyglądu zająca szaraka

Opis wyglądu zająca szaraka

Szarak waży do 5 kg, ma okazałe uszy (do 14 cm) i długie tylne stopy (do 18,5 cm). Tylne nogi są zwykle dłuższe od przednich. W biegu zwierzęta te osiągają prędkość od 70 do nawet 80 km/h, choć decydują się biegać głównie w razie zagrożenia. Ubarwienie ochronne sprawia, że futro zająca zmienia się zależnie od pory roku. W ciepłe miesiące jest szarobrązowe, a zimą staje się jaśniejsze. Omyk, czyli ogon zająca, jest biały od spodu i szary na górze.

Tryb życia i występowanie zająca

Tryb życia i występowanie zająca

Zając to zwierzę, które może szukać pożywienia zarówno w dzień, jak i w nocy. Przebywa przede wszystkim na otwartym terenie. Spotkasz go na polach uprawnych, a także łąkach i nieużytkach. Preferuje miedze, rzadko spotyka się go w lesie, a jak już, to na skraju młodników. Występuje głównie na obszarze suchym, bez terenów podmokłych.

Obszar występowania

Zające jako rodzina zwierząt są rozpowszechnione przede wszystkim w Europie, Azji, Ameryce Północnej i Afryce, a także na obszarze Grenlandii. Zając szarak to gatunek typowy przede wszystkim dla Europy i Azji, choć nie występuje na Półwyspie Iberyjskim i w Skandynawii.

Grupa osobnicza i rozmnażanie zająca

Grupa osobnicza i rozmnażanie zająca

Zając to zwierzę prowadzące samotniczy tryb życia. Żyje nie, jak się powszechnie uważa, w norach, tylko w kotlinkach, czyli niewielkich zagłębieniach w ziemi, pomiędzy wysokimi trawami. Łączy się w pary jedynie na okres rozrodu, który może przypadać od stycznia do września. Samice w sprzyjających warunkach mogą mieć nawet do czterech miotów rocznie przy ciąży trwającej ok. 1,5 miesiąca i laktacji, która trwa do 3 tygodni.

Od Redakcji

Warto nauczyć się odpowiednio reagować na napotkane w lesie czy na polu młode zwierzęta. Jeśli nie wykazują one objawów choroby, uszkodzeń ciała, najczęściej nie trzeba tu pomocy i ingerencji człowieka. Schowane w wysokiej trawie, zbożu czy ziemnych zagłębieniach oczekują po prostu na powrót matki lub ukrywają się przed człowiekiem i drapieżnikami. Nie należy ich dotykać, podnosić, głaskać, czy pozwalać swojemu psu na zbliżanie się do nich!

W jednym miocie może być nawet do 5 młodych zajączków, które rodzą się z otwartymi oczami i obrośnięte futrem. Mniej liczne mioty występują na terenach zurbanizowanych i zanieczyszczonych, np. w okolicach obszarów przemysłowych. Matka karmi młode przez jakiś czas mlekiem, a na czas żerowania zostawia je w wysokiej trawie. Taki kamuflaż chroni zwierzęta przed drapieżnikami – nie można podnosić młodych zajączków, nawet jeśli matki nie widać obok!

Zając – pożywienie

Zając - pożywienie

Zając żywi się wyłącznie roślinami. Jego dieta składa się z:

  • roślin zielnych, jak np. mniszek lekarski czy koniczyna;
  • liści i pędów krzewów;
  • traw;
  • warzyw uprawnych;
  • kory drzew, zjadanej zwłaszcza zimą z młodych okazów.

Status ochrony zająca szaraka

Status ochrony

Populacja zająca w Polsce stale spada. Odpowiedzialne za to są:

  • działania drapieżników, takich jak lisy, drapieżne ptaki;
  • nielegalne polowania na zające w okresie ochrony;
  • działania kłusowników;
  • puszczane luzem psy, które swobodnie polują;
  • choroby pasożytnicze.

Za wysoką śmiertelność młodych osobników odpowiedzialna jest duża liczba lisów.

Zając – ciekawostki

Zając - ciekawostki
  • Mimo że zające bytują w jednym środowisku z lisami, nie zarażają się wścieklizną. Nie udowodniono też, aby w razie zakażenia przenosiły chorobę na ludzi.
  • Zając szarak jest w stanie skoczyć nawet do 4 m w dal!
  • Choć może wydawać się, że zając biega, w rzeczywistości porusza się skokami. W ten sposób może rozwinąć prędkość nawet do 80 km/h.
  • To mit, że zające żyją dziko, a króliki to zwierzęta domowe. W Polsce występuje również królik europejski, który jest zwierzęciem dzikim, a do tego zagrożonym wyginięciem.

Mała obecnie populacja zająca w Polsce nie wpływa na razie na żadne działania rządowe w kierunku ochrony tego gatunku. Zasięg występowania zająca maleje wraz z rosnącymi popularnością i skutecznością szczepień przeciwko wściekliźnie, rozrzucanych dla lisów.

Primordial pouch – wiszący brzuch. Czy twój kot jest gruby?

Primordial pouch

Opiekunowie często zauważają wiszący brzuch u kota po kastracji lub starszego. Boją się otyłości – w końcu to poważny problem! Powoduje groźne choroby, m.in. serca, trzustki, kręgosłupa i cukrzycę. Jednak czy widoczny primordial pouch to ostatni dzwonek na odchudzenie kota?

Czy zwisający fałd jest objawem nadwagi?

Luźna fałdka na brzuchu kojarzy się ludziom z problemem nadmiarowych kilogramów. W przypadku kota jest jednak częścią anatomii. Taka jest budowa kota! Mają ją lwy, rysie czy nawet słynące z szybkości gepardy. W przypadku niektórych ras kotów nawet wzorzec ją podkreśla. Przykładem jest egipski mau. Wiszący brzuch (a raczej fałd brzuszny) u kota domowego, zwany primordial pouch, nie jest oznaką kłopotów z wagą. Jednak nadwaga i otyłość to częsty problem kotów domowych. Wielu opiekunów kotów przekarmia swoje mruczki, co ma fatalne skutki dla ich zdrowia. 

Jak karmić kota, by uniknąć nadwagi?

Żaden kot nie uniknie chorób, jeśli nie będzie prawidłowo żywiony. Dobrze dobrana karma, ilość i wielkość posiłków mają ogromne znaczenie! Koty są bezwzględnymi mięsożercami, niektóre mają jednak specjalne potrzeby. Sterylizowane mruczki cechuje większa skłonność do nadwagi. Rozwiązaniem mogą być tu specjalnie skomponowane karmy, np. Brit Care Grain-Free Sterilized Urinary. Jeśli kot jest starszy i ma problemy z utrzymaniem prawidłowej masy ciała, dobrym wyborem może okazać się np. Brit Care Grain-Free Senior Weight Control.

Brit Care Grain-Free Sterilised Urinary
Brit Care Grain-Free Sterilised Urinary
  • bezzbożowa karma dla dorosłych, sterylizowanych kotów
  • wspiera zdrowie nerek i drogi moczowe
  • pomaga w utrzymaniu optymalnego pH moczu

Nadwaga u kota? Zmień nawyki!

Przykro patrzeć na domowego pupila, którego brzuch niemal trze o ziemię. Starszy sterylizowany kot statystycznie ma nadwagę częściej niż młody. Prawda jednak jest taka, że to opiekun karmi i odpowiada za kondycję pupila! Aby fałdka primordial pouch nie zmieniła się w otłuszczony brzuch, pamiętaj o tych nawykach:

  • karm kota regularnie, kilka razy dziennie;
  • rozdzielaj dawkę dzienną na małe porcje;
  • pamiętaj o stałym dostępie do świeżej wody, szczególnie gdy podajesz suchą karmę.

Unikaj dokarmiania „na żądanie”. Nie ma natomiast nic złego w dobrej jakości przekąskach, takich jak przysmaki Carnilove Crunchy Duck with Raspberries, podawanych z umiarem. Stosuj je jako smaczną nagrodę za grzeczne zachowanie.

Primordial pouch – co to takiego? 

Primordial pouch - co to takiego?

W dosłownym tłumaczeniu primordial pouch znaczy tyle, co „pierwotny woreczek” („pierwotna sakiewka”, „pierwotna kieszonka”). Ten luźny fałd skóry występuje u wszystkich kotów. Jest skutkiem ewolucji i pełni kilka istotnych funkcji:

  • jest swego rodzaju magazynkiem dodatkowego tłuszczu na brzuchu kota. Dzikim kotom pomaga przetrwać okres braku pożywienia między polowaniami;
  • ochrania narządy wewnętrzne, stanowiąc dodatkowy margines tkanki tłuszczowej na wypadek uszkodzeń ciała; 
  • przy braku otyłości ułatwia poruszanie się i rozciąganie ciała.

Samo istnienie primordial pouch u kota jest czymś zupełnie normalnym.

Nadwaga a wiszący fałd skóry – jak się nie pomylić?

Nadwaga a wiszący fałd skóry - jak się nie pomylić?

O ile obecność nadmiaru skóry w postaci primordial pouch nie powinna niepokoić właściciela, o tyle nadmiar tłuszczu, czyli otyłość, stanowi już poważne zagrożenie dla psów i kotów. Przeciętny kot waży ok. 4 kg. Dodatkowy kilogram nadwagi stanowi więc aż 25% jego masy ciała. To tak, jakby człowiek ważący 100 kg miał aż 25 dodatkowych kilogramów! 

Oczywiście mogą występować znaczne różnice wielkości między konkretnymi rasami kotów, należy więc bacznie przyglądać się kociej sylwetce i systematycznie kontrolować wagę. Skala BCS (Body Condition Score) pozwala ocenić kondycję zwierzaka. Kot w dobrej formie ma delikatnie wyczuwalne żebra i widoczny od boku lekko podkasany brzuch. Patrząc od góry, można zauważyć talię. Jeśli nie potrafisz samodzielnie ocenić aktualnej budowy ciała swojego kota, udaj się w tym celu do gabinetu weterynaryjnego.

Dlaczego u młodych kotów primordial pouch jest często niewidoczny?

Dlaczego u młodych kotów primordial pouch jest często niewidoczny?

U kociaka w wieku 6 miesięcy jest znacznie trudniej dostrzec ten charakterystyczny fałd skórny. Inaczej rzecz ma się u kocich seniorów. Dzieje się tak, ponieważ z wiekiem skóra traci zwykłą elastyczność i luźno zwisa. Może się nawet kołysać podczas ruchu. Wyraźny primordial pouch nieraz niepokoi opiekunów. Często staje się bardziej widoczny po zabiegu sterylizacji. Nie jest jednak powodowany samym zabiegiem. U kocich staruszków oraz u niektórych mruczków po kastracji spowalnia metabolizm, co powoduje skłonność do nadwagi. Zwróć więc uwagę na dietę swojego kota.

Każdy kot posiada primordial pouch, choć takie rasy jak tzw. bengal czy egipski mau mają tę osobliwą fałdkę luźnej skóry wyraźniejszą. Z wiekiem jednak staje się on widoczny u wszystkich mruczków, niezależnie od rasy. Może być dość duży w efekcie odchudzania, zwłaszcza po dużej otyłości. Lepszy jednak duży fartuszek, niż za duży i ciężki brzuszek.

Czernienie skóry u psa – poznaj możliwe przyczyny

Czernienie skóry u psa

Pies, traktowany przez wielu opiekunów jak członek rodziny i najlepszy przyjaciel, zasługuje na prawidłową opiekę. Jednym z jej aspektów jest dbanie o zdrowie czworonoga. Tu z kolei niezmiernie ważne są: dobra znajomość pupila i regularna, wnikliwa obserwacja. To one pozwalają na szybkie zauważenie ewentualnych niepokojących zmian w wyglądzie lub/i zachowaniu psa. Z pewnością zaś wzbudzać niepokój mogą zmiany skórne różnego rodzaju, jak np. czernienie skóry u psa. Z czego ono wynika? Jak reagować w chwili zauważenia przebarwień? Sprawdź i trzymaj rękę na pulsie!

Czernienie skóry u psa – naturalny proces

Czernienie skóry u psa - naturalny proces

Istnieje wiele potencjalnych przyczyn czernienia skóry u psa, a jedną z nich jest… zupełnie naturalny proces! Zachodzące zmiany wcale nie muszą od razu zwiastować poważnych problemów zdrowotnych, dlatego – jeśli odkryjesz zmianę skórną na ciele pupila – postaraj się zachować spokój do czasu postawienia diagnozy. Ta zaś może cię zaskoczyć, gdy usłyszysz, że to naturalny proces.

Najlepszym tego przykładem są wyżły dalmatyńskie, czyli popularne dalmatyńczyki. Psy tej rasy rodzą się białe. Charakterystyczne czarne lub ciemnobrązowe cętki pojawiają się stopniowo nieco później. W przypadku innych czworonogów, ze względu np. na uwarunkowania genetyczne, sytuacja może być podobna. W miarę dojrzewania pies będzie osiągać swój ostateczny wygląd, w tym określoną barwę skóry wraz z plamami w różnych kolorach, umiejscowionymi w rozmaitych częściach ciała. Jeśli pupil ma długą, bujną sierść, nawet nie będziesz mieć świadomości tego, jak wiele „może dziać się” pod nią.

Czernienie skóry u psa – zaburzenie barwnikowe skóry

Czernienie skóry u psa - zaburzenia barwnikowe skóry

Istnieją liczne zaburzenia i choroby skóry u psa. Za czernienie skóry u psa może odpowiadać zaburzenie barwnikowe skóry, a dokładniej zaburzenie hiperpigmentowe, nazywane też hiperpigmentacją. Powstaje ona w wyniku nadmiaru melaniny. Obszary nią dotknięte mogą mieć nieznacznie ciemniejszy kolor od reszty skóry, ale mogą być również bardzo ciemne, w tym czarne. To zależy od poziomu nagromadzonego barwnika.

Hiperpigmentacja jest przeciwieństwem hipopigmentacji (w jej wyniku na ciele powstają odbarwienia). Co niezmiernie ważne, zaburzenie to nie stanowi żadnego zagrożenia dla zdrowia i życia czworonoga. Jest ono jedynie defektem kosmetycznym.

Czernienie skóry u psa – zmiany nowotworowe

Czernienie skóry u psa - zmiany nowotworowe

Niestety i tego punktu nie możemy pominąć. Czernienie skóry u psa rzeczywiście może być jednym z objawów zmian nowotworowych rozwijających się w psim organizmie. Najczęściej jednak nie jest to jedyny objaw choroby. Jeśli nie obserwujesz u pupila innych niepokojących zmian w wyglądzie lub/i zachowaniu, istnieje duże prawdopodobieństwo, że groźnie wyglądające przebarwienie jest nieszkodliwe. Oczywiście, jeżeli masz obawy i wątpliwości, najlepszym rozwiązaniem jest konsultacja z lekarzem weterynarii.

Od Redakcji

Każda niepokojąca zmiana w wyglądzie lub zachowaniu psa jest dobrym powodem do odwiedzin lekarza weterynarii. Wczesna reakcja to większa szansa na skuteczne leczenie, jeśli rzeczywiście jest ku temu powód.

Czernienie skóry u psa – alergie

Czernienie skóry u psa - alergie

Alergie o różnym podłożu to jedna z częstszych przyczyn zmian skórnych, w tym przebarwień. Jeśli dodatkowo czarnym plamom towarzyszą np. krosty (zwłaszcza o ropnej treści), zaczerwienienie wskazujące na stan zapalny, rumień, świąd (pies intensywnie się drapie i jest niespokojny), nie należy zwlekać z wizytą u lekarza weterynarii.

Czernienie skóry u psa – zakażenia

Czernienie skóry u psa - zakażenia

W przebiegu zakażeń zarówno bakteryjnych (np. ropne zapalenie skóry), jak i grzybiczych mogą wystąpić liczne zmiany skórne o różnym charakterze. Nieleczone będą się pogłębiać i prowadzić do powikłań. Leczenie domowymi sposobami w tym przypadku jest niewystarczające, bowiem pies musi być poddany antybiotykoterapii. Co istotne, lekarz z kolei musi postawić prawidłową diagnozę (na podstawie badań), by dobrać antybiotyk, który rzeczywiście szybko i skutecznie zadziała na dane drobnoustroje chorobotwórcze.

Czernienie skóry u psa – inne możliwe przyczyny

Czernienie skóry u psa - inne możliwe przyczyny

Poza wyżej wymienionymi istnieje wiele innych czynników mogących wpływać na czernienie skóry u psa. Należą do nich m.in.

  • zaburzenia hormonalne – przede wszystkim zaburzenia w obrębie tarczycy;
  • nieodpowiednia dieta – prowadząca do niedoboru lub nadmiaru składników odżywczych odpowiadających za wygląd i kondycję skóry;
  • stres – ten czynnik wywołuje różnego rodzaju problemy skórne częściej, niż większość opiekunów psów przypuszcza!

Jak widzisz, istnieje naprawdę wiele prawdopodobnych przyczyn czernienia skóry u psa. Kiedy zauważysz zmiany skórne u pupila, dla jego bezpieczeństwa i dla własnego spokoju udaj się na konsultację do lekarza weterynarii.

Ratują zwierzęta z rąk oprawców. Proszą o Twoje 1,5%

2bl5u09kj5ze81X

– Chcemy dotrzeć do osób, które są miłośnikami zwierząt. Abyśmy mogli nieść pomoc, ważne jest, by działać razem. Ważne jest zaangażowanie ludzi we wspólne zmienianie losu czworonogów na lepsze – mówi Ewa Gebert, założycielka i prezes OTOZ Animals.

Ich codzienna praca to wyjazdy na interwencje, opieka nad zwierzętami, finansowanie leczenia i zabiegów operacyjnych, a także edukowanie społeczeństwa. Są aktywni w social mediach, gdzie na profilach swoich 10 schronisk każdego dnia poszukują nowych domów dla futrzastych podopiecznych. 

Źródło OTOZ Animals

Dziesiątki inspektorów i wolontariuszy codziennie daje z siebie 100%, by zmniejszyć ilość bezdomnych zwierząt w Polsce. Ich działania może wesprzeć każdy, na przykład przekazując 1,5% podatku. Dowiedz się, jak możesz pomóc, kliknij tutaj.

Rozpoczął się czas rozliczeń podatkowych, wiele organizacji zachęca do przekazywania 1,5% swojego podatku, OTOZ Animals także. Dlaczego warto przekazywać 1,5% na organizacje prozwierzęce?

– To 1,5% ratuje życie zwierząt. Dzięki tym środkom możemy zwierzęta leczyć, możemy finansować operacje, ratujące ich życie. Możemy zmieniać infrastrukturę schronisk, zakupujemy nowe budy, budujemy większe kojce, kociarnie, pomieszczenia dla zwierząt. Dofinansowujemy schroniska dla bezdomnych zwierząt. Dzięki temu funkcjonuje Rogate Ranczo, nasze przytulisko dla zwierząt gospodarskich, które całkowicie jest finansowane z 1%. Dzięki temu możemy też jeździć na interwencje i ratować okrutnie traktowane zwierzęta – odpowiada Ewa Gebert.

10444tagq3nja6l
Źródło OTOZ Animals

Skala cierpienia zwierząt jest ogromna, lecz jest też wiele radosnych momentów, na przykład ludzie, którzy nie pozostają obojętni

Najgorsze jest, kiedy przyjeżdżamy na miejsce zgłoszenia, a okazuje się, że pies na łańcuchu już nie żyje… Tak było ostatnio w Bielsku-Białej. Niestety zgłoszenie dostaliśmy za późno. Nasze inspektorki podchodzą do pieska uwiązanego do budy i niestety jesteśmy za późno. Pies nie żyje. Prawdopodobnie zamarzł w nocy. To są najtrudniejsze interwencje.

Albo płaczący szczeniak, przywiązany grubym sznurem do budy, który w dobrym momencie zaczął skomleć. Zima, była taka interwencja, że przyjechałyśmy do innego zwierzęcia i zupełnie niespodziewanie okazało się, że jeszcze jeden pies wymaga pomocy. Maleńki szczeniak pozostawiony sam sobie na mrozie… Takie zwierzęta udaje nam się uratować. A później robimy wszystko, by znaleźć im nowe, dobre domy.

k3h5kembl94j9wc
Źródło OTOZ Animals

Oprócz okrucieństwa, z którym spotykają się a co dzień, jest wiele cudownych chwil. Przede wszystkim są to momenty, w których bity kiedyś, zagłodzony, chory pies przybiera na sile i zaczyna biegać z radością. – To oczywiście też masa cudownych ludzi, którzy zgłaszają się do schronisk, aby bezdomnemu, pokrzywdzonemu psu czy kotu dać te kilka lat życia więcej, wśród ludzi, którzy otoczą go ciepłem i miłością – przyznaje założycielka Animalsów.

W ciągu ostatnich 5 lat OTOZ Animals interweniował 28 332 razy, ale uratowanych i oddanych do adopcji zwierząt było ponad 39 tysięcy! Jeżdżą ratować zwierzęta katowane, głodzone, trzymane na łańcuchu, skrajnie zaniedbane. Dzięki ich pracy wiele z nich znajduje nowe, kochające domy. Jednak by móc działać sprawniej, potrzebują wsparcia. 

Ty też możesz pomóc, wystarczy, że w rozliczeniu podatkowym wpiszesz numer KRS 0000069730.

Na stronie Animalsów czeka też na Ciebie bezpłatna, najnowsza wersja programu do rozliczeń podatkowych za rok 2022 (darmowy program do rozliczeń, kliknij tu). Nie bądź obojętny, uratuj zwięrzęta, które czekają na Twoją pomoc.

Kot po przeprowadzce nie chce jeść

Kot po przeprowadzce nie chce jeść

Daj kotu czas, aby się zaaklimatyzował

Po przeprowadzce kot może czuć się zagubiony i niepewny. Daj mu czas, aby zapoznał się z nowym otoczeniem i odnalazł się w nim. Poczekaj z przekarmianiem go i daj mu czas na zaadaptowanie się do nowych warunków. Możesz również spróbować umieścić w nowym domu przedmioty, które kojarzą się z poprzednim miejscem zamieszkania, takie jak łóżko czy zabawki, aby pomóc mu się zaaklimatyzować.

Zadbaj o komfort kota

Kot potrzebuje swojego własnego miejsca, gdzie może się schować i poczuć bezpiecznie. Przygotuj mu wygodne legowisko, z którego będzie mógł obserwować otoczenie. Upewnij się, że miejsce do jedzenia jest łatwo dostępne i znajduje się w spokojnej okolicy, bez hałasu i innych czynników stresujących.

Oferuj smaczne jedzenie

Może się zdarzyć, że kot nie będzie chciał jeść, ponieważ nie lubi nowego jedzenia lub wody. Upewnij się, że woda jest świeża i czysta, a jedzenie jest atrakcyjne i smaczne dla kota. Możesz również spróbować podać mu ulubione smakołyki, aby zachęcić go do jedzenia.

Skonsultuj się z weterynarzem

Jeśli twój kot nadal nie chce jeść lub wykazuje inne objawy chorobowe, takie jak wymioty czy biegunka, skonsultuj się z weterynarzem. Mogą istnieć problemy zdrowotne, które należy rozwiązać, aby pomóc kotu w powrocie do zdrowia.

Podsumowanie

Jeśli kot nie chce jeść po przeprowadzce, warto podejść do sprawy z cierpliwością i stopniowo przyzwyczajać go do nowego otoczenia. Można spróbować zaoferować mu smaczne przysmaki, wzbogacić dietę w witaminy oraz pamiętać o dostarczaniu mu odpowiedniej ilości wody. W przypadku dłużej utrzymującej się sytuacji, warto skonsultować się z weterynarzem, który pomoże w doborze odpowiedniej diety oraz zapobiegnie poważniejszym problemom zdrowotnym u kota.

Dzień Szczeniaka – wpisz tę ważną datę do kalendarza i spraw pupilowi przyjemność!

Dzień Szczeniaka

Dzień Szczeniaka obchodzony jest każdego roku w marcu. To ważna data, którą warto zapamiętać i świętować wraz z pupilem niezależnie od tego, czy twój podopieczny rzeczywiście jest szczenięciem, dorastającym psem czy psiakiem starszym. Nigdy bowiem dość okazji do tego, aby okazać ukochanemu czworonogowi sympatię i dać do zrozumienia, jak wiele znaczy jego obecność. To także dobry czas na to, aby zastanowić się, jak można pomóc zwierzętom w potrzebie, które nie miały tyle szczęścia co twój pies i nie znalazły kochających opiekunów. Kiedy dokładnie wypada Dzień Szczeniaka? Jak go uczcić? Sprawdź!

Dzień Szczeniaka – kiedy jest obchodzony?

Dzień Szczeniaka - kiedy jest obchodzony?

Święto pod nazwą Dzień Szczeniaka przypada dokładnie na 23 marca. Choć, jak sama nazwa wskazuje, jest to dzień, podczas którego szczególną troską powinny być otoczone szczenięta, tak naprawdę jest to doskonała okazja do tego, aby świętować również z nieco starszym psiakiem. W końcu każdy pies kiedyś był szczeniaczkiem. My też, nawet będąc już dorosłymi ludźmi, uwielbiamy obchodzić Dzień Dziecka! Dlaczego więc nie sprawić choćby drobnej przyjemności pupilowi, nawet jeśli okres szczenięcy ma za sobą?

Nie tylko Dzień Szczeniaka – inne psie święta

Nie tylko Dzień Szczeniaka - inne psie święta

Jak się okazuje, Dzień Szczeniaka obchodzony 23 marca nie jest jedynym dniem dedykowanym naszym czworonożnym przyjaciołom. Jeśli masz psa, koniecznie musisz zapamiętać te daty:

  • 1 lipca – Dzień Psa. Czy wiesz, że nie jest to święto międzynarodowe, ale utworzone i obchodzone w Polsce? Powstało ono w 2007 roku z inicjatywy miesięcznika „Przyjaciel Pies”. Początek wakacji to nieprzypadkowa data. To bowiem właśnie wtedy wiele czworonogów trafia na ulice i do schronisk, gdy ich dotychczasowi opiekunowie nie mają pomysłu na to, gdzie oddać psa na czas wakacyjnego urlopu;
  • 26 sierpnia – Międzynarodowy Dzień Psa. Właśnie w tym dniu święto czworonogów obchodzone jest w wielu krajach na świecie;
  • 15 czerwca – Ogólnopolski Dzień Dogoterapii. To kolejne polskie psie święto – tym razem ukłon w stronę psów wspierających terapię ludzi, w dużej mierze dzieci;
  • ostatnia niedziela kwietnia – Międzynarodowy Dzień Psa Ratowniczego. Pierwszy raz obchodzony w 2008 roku. Od tego czasu z okazji święta organizowane są liczne imprezy o charakterze edukacyjnym;
  • 25 października – to bardzo ważny dzień, bowiem obchodzone są wówczas Dzień Kundelka oraz Dzień Ustawy o Ochronie Zwierząt.

To tylko kilka z wielu dni poświęconych pamięci o czworonogach i skłaniających do zastanowienia się nad tym, jak wiele dobrego robią one w ludzkim świecie.

Dzień Szczeniaka… na co dzień!

Dzień Szczeniaka... na co dzień!

Dzień Szczeniaka, jak i inne psie święta, to okazja do szczególnych przemyśleń i okazania podopiecznemu uczuć. Dniom tym bardzo często towarzyszą rozmaite imprezy, w trakcie których można np. wesprzeć liczne inicjatywy na rzecz zwierząt. Pamiętaj jednak o tym, że szczeniak, tak jak i później dorosły pies, powinien otrzymywać twoją uwagę każdego dnia. Koniecznie zadbaj więc o jego prawidłową dietę, odpowiednią dawkę aktywności fizycznej i umysłowej oraz o to, aby zawsze czuł się dobrze i bezpiecznie!

Dzień Szczeniaka to wspaniałe święto, które na pewno warto obchodzić wraz z pupilem. Zadbaj jednak o to, aby twój podopieczny czuł się kochany i wyjątkowy na co dzień, a nie tylko od święta! 

Crufts 2023 – międzynarodowa wystawa psów

Crufts 2023

Podczas Crufts 2023 zaprezentowane zostały ponad 24 tysiące utytułowanych psów należących do 200 ras z całego świata. Występowały one nie tylko w konkursach piękności, ale także w konkurencjach sportowych, takich jak agility czy flyball, wywołując wiele emocji i zdobywając prestiżowe tytuły.

Czym jest Crufts?

Czym jest crufts
Spanielka tybetańska Princess Mulan Ilharess (hod. Ilona Windak PL, wł. Danielle Gilling UK) – II lokata w Junior Class i II lokata w Yearling Class na Crufts 2023

Crufts to jedna z najbardziej znanych wystaw psów na świecie, organizowana przez brytyjski Kennel Club. Corocznie jest transmitowana na żywo i cieszy się wielką popularnością wśród miłośników psów. 

Niełatwo wystąpić na Crufts!

Niełatwo wystąpić na Crufts!
Staffordshire bull terrier Jakard Wejherstaff FLUFFY RUFFLES (hod. Katarzyna Dzięgielewska PL, wł. Andrzej Piątek PL) – III lokata w Open Class na Crufts 2023

Psy mogą zostać zakwalifikowane do wystawy Crufts np. poprzez zwycięstwo na wybranych wystawach w swoich krajach. Każdy zdobyty w Birmingham tytuł, a także sama kwalifikacja są wielkim osiągnięciem dla psiaka, jego właściciela oraz hodowcy.

Zwycięzca Crufts 2023

Tytuł najlepszego psa wystawy, czyli Best in Show Crufts 2023 zdobyła suczka o imieniu Orca (jej imię rodowodowe to Kan Trace Very Cheeky Chic). Jest ona przedstawicielką rasy lagotto romagnolo i przyjechała na wystawę aż z Chorwacji. 

Lagotto romagnolo

Lagotto romagnolo

Lagotto romagnolo to średniej wielkości pies o charakterystycznej kręconej sierści. To stara rasa, stworzona do pomocy myśliwym. Więcej o lagotto romagnolo dowiesz się z naszych pozostałych artykułów o rasach!

Crufts 2023 przeszedł właśnie do historii, jednak miłośnicy kynologii już czekają na kolejną edycję wystawy, a właściciele psów rasowych pilnie przygotowują swoich pupili na kolejne konkursy. W Polsce wystawą kwalifikującą do Crufts 2024 będzie Międzynarodowa Wystawa Psów w Rybniku, zaplanowana przez ZKwP na wrzesień 2023 roku.

Fot.:

  • Spanielka tybetańska Princess Mulan Ilharess (hod. Ilona Windak PL, wł. Danielle Gilling UK) – II lokata w Junior Class i II lokata w Yearling Class na Crufts 2023
  • Staffordshire bull terrier Jakard Wejherstaff FLUFFY RUFFLES (hod. Katarzyna Dzięgielewska PL, wł. Andrzej Piątek PL) – III lokata w Open Class na Crufts 2023

Cavalier king charles spaniel a king charles spaniel – dlaczego nie są jedną rasą?

Cavalier king charles spaniel a king charles spaniel

Psy są najbardziej zróżnicowanym gatunkiem na świecie. Istnieją jednak bliźniacze rasy, które trudno odróżnić. O wszystkim bowiem decydują nieraz dosłownie detale! Mały, długouchy piesek to cavalier king charles spaniel, a king charles spaniel…?

Cavalier king charles spaniel i king charles spaniel – historia

Historia tych ras sięga dynastii Stuartów. Małe, łagodne spaniele były jej ulubieńcami. W 1945 roku brytyjski Kennel Club rozróżnił dwie rasy tych uroczych piesków. Czystą angielską rasą jest cavalier king charles spaniel, a king charles spaniel – jej młodszą „bliźniaczką”. Wyodrębniła się wskutek kojarzeń cavalierów z mopsami i pekińczykami w XVIII i XIX wieku.

Cavalier king charles spaniel a king charles spaniel – podobieństwa

Cavalier king charles spaniel a king charles spaniel - podobieństwa

Na pierwszy rzut oka obie te małe rasy mogą wydawać się nie do odróżnienia. Obie pokryte są jedwabistą, prostą lub lekko falistą sierścią. Wzorce obu piesków dopuszczają te same umaszczenia:

  • ruby – jednolite, kasztanowo-rude;
  • blenheim – białe w kasztanowe łaty;
  • tricolor;
  • czarne-podpalane.

Zarówno king charles spaniel, jak i cavalier mają zaokrągloną głowę o łagodnym wyrazie. Zdobią ją obficie owłosione, typowe dla spanieli uszy. Jak więc je odróżnić?

Jak je odróżnić?

Istnieją jednak pewne cechy, dzięki którym bardzo łatwo odróżnisz cavaliera od king charles spaniela. Oto one:

  • kształt głowy: u king charles spaniela jest bardziej wypukła, niż u cavaliera;
  • długość kufy: dłuższą ma cavalier king charles spaniel, a king charles spaniel odziedziczył skróconą po swych chińskich przodkach;
  • wielkość: cavalier może ważyć 8 kg, podczas gdy king charles spaniel do około 6 kg.

Dodatkowo ciekawostką jest, że king charles spaniel ma unikalną cechę – bardzo często przedstawiciele rasy mają zrośnięte dwa palce przednich łapek.

Cavalier king charles spaniel a king charles spaniel – charaktery

Hodowane od wieków jako psy do towarzystwa, obie rasy są niekłopotliwymi towarzyszami. To znakomit wybór na pierwszego psa, również dla osób starszych. Dobrze dogadują się z dziećmi, są bardzo cierpliwe. Pamiętaj, że kontakty psa z dzieckiem zawsze muszą odbywać się pod kontrolą. Lubią ruch i potrzebują go jak wszystkie psy, ale nie są bardzo wymagające pod tym względem. Różnica między nimi tkwi w podejściu do nieznanych osób. Bardziej otwarty jest cavalier king charles spaniel, a king charles spaniel z początku bywa raczej powściągliwy. 

Oba pieski są doskonałymi towarzyszami nawet dla osób z bardzo małym doświadczeniem z psami. Aktualnie coraz bardziej doceniany jest cavalier king charles spaniel. A king charles spaniel? Zawsze ma szansę podbić serca miłośników ras brachycefalicznych. Tym bardziej, że rzadko choruje.

Czym ogrodzić ogródek warzywny przed psem?

ogród z pięknymi i świeżymiy warzywami

Ogródki warzywne to świetne rozwiązanie dla osób, które cenią sobie świeże i zdrowe produkty prosto z ogrodu. Niestety, dla wielu posiadaczy psów, taki ogródek może stać się celem do zabawy lub nawet zniszczenia. W takim przypadku pojawia się pytanie, czym ogrodzić ogródek warzywny przed psem? W artykule przedstawimy kilka metod, które pomogą ochronić Twój ogródek i cieszyć się zdrowymi warzywami bez niepotrzebnych stresów. Do pracy nad ogrodzeniem ogródka przydatne będą specjalistyczne narzędzia. Warto sprawdzić wypożyczalnie sprzętu budowlanego Rentools, zanim zdecydujemy się na zakup narzędzi.

Pies podaje łapę opiekunowi

Metody ogrodzenia ogródka przed psem

Ogrodzenie z siatki ogrodzeniowej

Jednym z najczęściej wykorzystywanych rozwiązań jest ogrodzenie ogrodu warzywnego siatką ogrodzeniową. Siatka taka jest stosunkowo tania i łatwa w montażu. Warto jednak pamiętać, że musi być odpowiednio mocna, aby pies nie był w stanie jej zniszczyć.

Ogrodzenie z drutu kolczastego

Jeśli chcesz zastosować bardziej skuteczną metodę, możesz zdecydować się na ogrodzenie z drutu kolczastego. Tego typu ogrodzenie z pewnością zniechęci psa do próby przedostania się na teren ogródka. Jednak, warto pamiętać, że drut kolczasty jest niebezpieczny i może spowodować poważne obrażenia, jeśli pies przypadkiem się na nim skaleczy.

Ogrodzenie elektryczne

Ogrodzenie elektryczne to kolejne rozwiązanie, które może skutecznie ochronić ogródek warzywny przed psem. Polega ono na wykorzystaniu impulsów elektrycznych, które zniechęcą psa do przekraczania granicy. Jednak, podobnie jak w przypadku drutu kolczastego, warto pamiętać, że taka forma ochrony jest niebezpieczna i powinna być stosowana tylko przez doświadczonych specjalistów.

dwa psy w parku bawią się piłeczką

Ogrodzenie z desek

Jeśli szukasz mniej drastycznej metody ochrony, możesz zdecydować się na ogrodzenie z desek. Tego typu ogrodzenie jest bardzo trwałe i wytrzymałe, a przy tym nie stanowi zagrożenia dla psa. Warto jednak pamiętać, że taka forma ogrodzenia może być kosztowna i wymagać nieco więcej pracy przy montażu.

Ogrodzenie z kratki ogrodowej

Ogrodzenie z kratki ogrodowej to kolejna opcja, którą możesz rozważyć. Taki rodzaj ogrodzenia jest trwały i estetyczny, a przy tym skutecznie odstrasza psy. Kratka ogrodowa jest łatwa w montażu i nie stanowi zagrożenia dla zwierząt.

Ogrodzenie z płotków drewnianych

Jeśli szukasz estetycznej i ekologicznej formy ochrony, to ogrodzenie z płotków drewnianych będzie idealnym rozwiązaniem. Drewno jest naturalnym materiałem, który pasuje do każdego ogrodu. Taki rodzaj ogrodzenia jest łatwy w montażu, a przy tym skutecznie chroni przed psami.

pies bez sierści w ogrodzie pośród kwiatków

Ogrodzenie ogródka przed psem – najważniejsze informacje

Wybór odpowiedniej formy ochrony dla ogródka warzywnego przed psem jest kluczowy, aby móc cieszyć się zdrowymi warzywami bez niepotrzebnego stresu. W artykule przedstawiliśmy kilka metod, które możesz wykorzystać, w zależności od Twoich potrzeb.

Ogrodzenie z siatki ogrodzeniowej, drutu kolczastego czy ogrodzenie elektryczne są skuteczne, ale mogą stanowić zagrożenie dla psa. Z kolei ogrodzenie z płotków drewnianych, kratki ogrodowej czy z desek są mniej drastyczne, ale równie skuteczne i bezpieczne dla zwierząt. Przed podjęciem decyzji, warto dokładnie przemyśleć swoje potrzeby oraz możliwości finansowe i zdecydować się na najlepszą opcję dla siebie.

Na sam koniec zebraliśmy wszystkie metody ogrodzenia ogródka w przejrzystej tabeli, aby każdy mógł dokładnie porównać wszystkie metody i wybrać najlepszą.

MetodaKosztPoziom skutecznościBezpieczeństwo dla psa
Siatka ogrodzeniowaNiskiŚredniBezpieczna
Drut kolczastyŚredniWysokiNiebezpieczna
Ogrodzenie elektryczneWysokiBardzo wysokiNiebezpieczna
Kratka ogrodowaŚredniŚredniBezpieczna
Płotki drewnianeŚredniŚredniBezpieczna
Ogrodzenie z desekWysokiŚredniBezpieczna

Artykuł powstał we współpracy z wypożyczalnią narzędzi Rentools: https://rentools.pl/wynajem/narzedzia

Osioł – niedoceniany koniowaty. Podstawowe informacje, wygląd, ciekawostki

Osioł

Osioł odegrał wyjątkowo ważną rolę w rozwoju handlu. Do dziś osioł jest powszechnie wykorzystywany w krajach mniej rozwiniętych. To urocze zwierzę nigdy się nie spieszy. Na jedzeniu spędza połowę dnia. Trudno wyprowadzić go z równowagi. Wykorzystuje się go w onoterapii. Radzi sobie w warunkach zbyt trudnych dla innych zwierząt. 

Podstawowe informacje

? Masa ciałaod 80 do 480 kg
? Wysokość w kłębienajczęściej od 90 do 140 cm
❤️ Długość życiazwykle od 15 do 20 lat, choć udokumentowano osły nawet 40-letnie (w zależności od warunków, w jakich żyją)
⭐️ Tryb życiaaktywne rano i wieczorem
? Pożywienierośliny – głównie trawy i siano, lubią warzywa

Systematyka gatunku

Systematyka gatunku osła

Osioł afrykański jest dziko żyjącym gatunkiem ssaka z rodziny koniowatych. Ma dwa podgatunki, osła somalijskiego i nubijskiego. Przypuszcza się, że to z ich krzyżówki powstał osioł zwyczajny, czyli znany powszechnie osioł domowy.

Osły zostały udomowione w Dolinie Nilu już w roku 4000 p.n.e. Były wykorzystywane przez Egipcjan przy budowie piramid. Oznacza to, że osioł został udomowiony wcześniej niż koń!

Opis wyglądu osła

Opis wyglądu osła

Osły mają dużą głowę, krótką spiczastą grzywę i cienki ogon z kitą na końcu. Długimi uszami mogą poruszać w różnych kierunkach. Używają ich do chłodzenia się. Mają też bardzo dobry słuch.

Obfita sierść może występować w wielu różnych ubarwieniach w zależności od rasy. Osły mogą być białe, czarne, szare, brązowe i we wszelkich odcieniach i mieszankach tych kolorów.

Tryb życia i występowanie osła

Tryb życia i występowanie osła

Osły wykazują się aktywnością rano i wieczorem. W ciągu dnia zwykle odpoczywają. Są bardzo inteligentne i potulne. Gdy się bronią, kopią tylnymi kończynami, rzadziej gryzą. Zdarza się to jednak wyjątkowo rzadko. Mówi się, że są uparte, gdyż ciężko namówić je do zrobienia czegoś, czego nie chcą. Wynika to jednak z ich wielkiej ostrożności.

Osły są raczej powolne, ale nadrabiają potężną wytrzymałością. Mają świetną pamięć. Zapamiętują trasy, którymi szły dawno temu. Potrafią pamiętać ludzi, których nie widziały parę lat! 

Obszar występowania

Dzikie osły, czyli podgatunki osła afrykańskiego, występują aktualnie tylko na Półwyspie Somalijskim. Zamieszkują tereny pustynne i półpustynne.

Osioł zwyczajny szybko rozprzestrzenił się na niemal całym świecie. Traktuje się je głównie jako zwierzęta juczne. Czasem również jako wierzchowe lub pociągowe. W krajach rozwiniętych utrzymywane są jako zwierzaki domowe. W Chinach ośle mięso jest wielkim przysmakiem.

Grupa osobnicza i rozmnażanie osła

Grupa osobnicza i rozmnażanie osła

Dzikie osły żyją w stadach. Osły domowe są zwierzętami towarzyskimi i spokojnymi. Często w hodowlach lub zoo celowo trzyma się je razem z innymi koniowatymi. Uważa się, że ich obecność wpływa uspokajająco na nerwowe zwierzęta.

Ośla ciąża trwa rok. Najczęściej rodzi się jedno źrebię. Matka opiekuje się młodym osiołkiem przez pierwszych kilka miesięcy życia.

Krzyżowanie z innymi gatunkami

Osły mogą się krzyżować z innymi koniowatymi. Ich potomstwo jest jednak bezpłodne. Dla przykładu czasem samoistnie dochodzi do skrzyżowania się osła z zebrą. Ich potomstwo to zebroidy.

Gdy rozmnożymy samca osła z samicą konia, otrzymamy muła. Dziecko klaczy osła i ogiera konia to osłomuł.  Muły są bardziej wytrzymałe i silniejsze, dlatego w celach użytkowych dokonuje się pierwszej krzyżówki.

Osioł – pożywienie

Osioł - pożywienie

Osły są wyjątkowymi roślinożercami. Mogą jeść rośliny, które dla innych zwierząt są niestrawne. Bez problemu żywią się pokarmem tylko niskiej jakości. Głównym pożywieniem osła hodowlanego jest zazwyczaj po prostu siano i słoma. Co więcej, potrzebują one mniej jedzenia niż inne zwierzaki tej samej wielkości.

Osły są zwierzętami, którym nie przeszkadza zbytnio brak wody. Bardzo efektywnie czerpią ją ze spożywanych roślin. Pić muszą więc niewiele.

Status ochrony osła

Status ochrony osła

Dziki gatunek, tj. osła afrykańskiego uznaje się za krytycznie zagrożony. Jest prawnie chroniony. Szacuje się, że dzikich osłów w naturze jest jedynie około 500 osobników. 

W 1968 założono rezerwat w Izraelu, który zajmuje się ochroną gatunków pustynnych. Powstała w ten sposób nadzieja na uratowanie tego rzadkiego gatunku.

Osioł – ciekawostki

Osioł - ciekawostki
  • W przeszłości z oślej skóry robiono pergamin.
  • W USA osioł jest symbolem partii demokratycznej.
  • W średniowiecznych Niemczech wierzono, że należy pocałować osła, by pozbyć się bólu zęba.
  • Królowa Egiptu Kleopatra, w ramach dbania o urodę, kąpała się w oślim mleku.
  • Osioł jest bohaterem wielu znanych bajek i filmów, takich jak m.in. „Shrek” czy „IO”.

Tygrys syberyjski – zjawiskowo piękny kot w poważnych tarapatach

Tygrys syberyjski

Tygrys syberyjski to potężny, zwinny ssak, z którym lepiej nie spotykać się oko w oko. Nie bez powodu jest na szczycie łańcucha pokarmowego. Nie ma naturalnych wrogów. Niestety wielkość i siła nie uchroniły największego dzikiego kota przed zgubnym wpływem człowieka. Działalność ludzka doprowadziła niejeden gatunek na skraj wymarcia. Nie inaczej było z tym pięknym zwierzęciem.

Podstawowe informacje

? Masa ciałasamce osiągają do 300 kg, samice od 100 do 167 kg
? Długość z ogonemsamce ponad 300 cm, samice do 260 cm
? Wysokość w kłębie90–110 cm
❤️ Długość życiaokoło 15 lat
⭐️ Tryb życianocny, samotniczy
? Pożywienieduże ssaki

Systematyka gatunku

Systematyka gatunku tygrysa

Tygrys syberyjski, czyli Panthera tigris altaica, nazywany jest również tygrysem amurskim. Jest największym kotem wśród podgatunków tygrysa azjatyckiego. Tak jak wszystkie wielkie kotowate, należy do rodzaju Panthera. Zwierzaki z tego rodzaju nie mruczą, ale za to potrafią ryczeć. Tygrysa syberyjskiego cechuje niska zmienność genetyczna.

Opis wyglądu tygrysa syberyjskiego

Opis wyglądu tygrysa syberyjskiego

Silne masywne ciało tego kota pokrywa gęsta sierść. Tygrys syberyjski, w odróżnieniu od innych, pręgi ma zawsze ciemnobrązowe, a nie czarne. Kolor umaszczenia różni się nieco w zależności od pory roku. Latem tło pod paskami jest rudopomarańczowe. Zimą kot robi się bardziej żółtawy. Od spodu ciało jest białe. Dużo bieli jest też wokół oczu i na policzkach.

Przystosowanie do ekstremalnych warunków

Tygrys syberyjski jest świetnie przystosowany do życia w trudnych warunkach. Na terenach, na których mieszka temperatura potrafi spaść do -40 stopni Celsjusza! Ten drapieżnik ma bardzo grubą skórę. Małe uszy zasłonięte są włosami. Jako jedyny tygrys ma w pachwinach i na brzuchu pięciocentymetrową warstwę tłuszczu.

Krótkie i szerokie łapy z ostrymi pazurami pomagają tygrysowi utrzymać się nawet na lodzie. Potężne zęby, w tym 9-centymetrowe kły, sprawiają, że może zaatakować praktycznie każdą zwierzynę.

Różnica między płciami

Tygrys syberyjski jest olbrzymem wśród dzikich kotów. Samiec ma nawet 3 metry długości z ogonem. Może ważyć aż 300 kg. 

Samice są mniejsze. Mają smuklejsze ciało i są dużo lżejsze. Najwyraźniejszą różnicą jest jednak brak kryzy u tygrysicy. Dłuższe włosy dookoła szyi samca tygrysa nadają mu charakterystycznego wyglądu, choć nie są one tak efektowne jak u lwów.

Tryb życia i występowanie tygrysa

Tryb życia i występowanie tygrysa

Tygrysy syberyjskie zamieszkują górskie gęste lasy iglaste i mieszane. Trzymają się blisko rzek. Prowadzą samotniczy tryb życia. Terytorium jednego tygrysa to bardzo rozległe tereny.

Drapieżniki polują głównie nocą. Atakują z zaskoczenia. Są przy tym wyjątkowo cierpliwe, czujne i ciche. Świetnie skaczą, pływają i wspinają się po drzewach. To doskonali myśliwi!

Obszar występowania

Kiedyś tereny występowania tygrysów amurskich obejmowały znaczną część Azji. Obecnie populacja tygrysów w naturze jest niewielka. Za ostatnie regiony występowania uznaje się między innymi Kraj Nadmorski i Kraj Chaborowski na wschodnich krańcach Rosji.

Niewielka część z dziko żyjących tygrysów zamieszkuje okolice dolnego biegu rzeki Amur. Spotykane są więc w północnych Chinach i w Korei Północnej.

Grupa osobnicza i rozmnażanie tygrysa

Grupa osobnicza i rozmnażanie tygrysa

Tygrysy amurskie rozmnażają się raz w roku. Gody odbywają się o różnych porach roku. To jedyny czas, kiedy tygrysy szukają towarzystwa. Samce podążają za samicami, posługując się węchem. Ciąża trwa około 3 i pół miesiąca. Tygrysica rodzi zazwyczaj 2–3 młode. Maluchy rodzą się ślepe. Zaczynają widzieć po 2 tygodniach.

Tygrysiątka zostają pod opieką swojej matki do ukończenia dwóch lat. Potem odchodzą, by rozpocząć samotne życie. Niestety statystycznie połowa z nich nie dożyje 3 roku życia.

Tygrys syberyjski – pożywienie

Tygrys syberyjski pożywienie

Tygrysy polują często i są w tym bardzo skuteczne. Przy swoim rozmiarze, sile i umiejętnościach łowieckich te wielkie koty mogą upolować i zjeść niemal wszystkie inne zwierzęta. Zdarza się, że ich ofiarami padają nawet lamparty i niedźwiedzie! 

W menu tygrysów znajdują się jednak głównie duże ssaki, takie jak jelenie, sarny, piżmowce czy dziki. Nie gardzą również ptakami. Za jednym razem potrafią zjeść 35 kg mięsa!

Status ochrony tygrysa syberyjskiego

Status ochrony tygrysa syberyjskiego

Tygrys syberyjski to zwierzę znajdujące się na skraju zagłady. Szacowano, że w naturze żyło jedynie 20–30 osobników w latach 40 XX wieku. Tak dramatyczną sytuację spowodowało przede wszystkim olbrzymie kłusownictwo. Wierzono, że części ciała tygrysów mają właściwości lecznicze. Sprzedawano nie tylko futro, ale też kości oraz części ciała i narządy. 

Fatalną sytuację tygrysów poprawił nieco wydany w 1947 roku w ZSRR zakaz polowania na tygrysy syberyjskie. Populacja szybko wzrosła do 250 osobników. Nie jest to jednak wystarczająca liczba, by uznać gatunek za niezagrożony wyginięciem.

Projekt ochrony tygrysa 

W 1992 roku powstał projekt ochronny Siberian Tiger Project. Działa on do dziś. Projekt obejmuje wszystkie czynniki, które doprowadziły do zagrożenia przetrwania pasiastego drapieżnika.

Mieszkańcy edukowani są z zakresu bezpiecznego życia obok tygrysów. Członkowie projektu walczą również z nielegalną wycinką lasów i niszczeniem siedlisk tygrysów.W rejonach występowania tygrysów powstają specjalne patrole antykłusownicze. Wszystkie te działania zaczynają przynosić efekty. Obecnie tygrysów syberyjskich w ich naturalnym środowisku żyje około 500. Drugie tyle mieszka w zoo.

Tygrys syberyjski – ciekawostki

Tygrys syberyjski ciekawostki
  • Tygrysy syberyjskie są kotowatymi, które mogą osiągnąć niesamowite rozmiary. Jednocześnie potrafią one bez większego trudu przenieść bardzo ciężką zdobycz.
  • Wzór pasków na ciele tygrysa jest unikatowy dla każdego zwierzaka.
  • Według wierzeń ludowych tygrys nie był konkurencją, ani wrogiem. Był władcą lasów, któremu należał się szacunek, a on go wtedy odwzajemniał.
  • Znane są przypadki ataków tygrysa syberyjskiego na bydło domowe oraz na ludzi. Są to jednak sytuacje bardzo rzadkie. W przeciwieństwie do tygrysa bengalskiego, amurskie stronią od ludzi i są płochliwe.
  • Według wierzeń Udehejczyków istnieje tajemnicza święta góra, na którą udają się wszystkie tygrysy syberyjskie na ostatni spoczynek.

Liszajec u psa – jakie są objawy i przyczyny choroby? Jak ją wyleczyć?

Liszajec u psa

Liszajec u psa to choroba skóry, która atakuje zazwyczaj szczenięta, choć może dotknąć również psy dorosłe – zwłaszcza te, które są podatne na alergie, infekcje lub/i zmagają się z osłabieniem odporności oraz problemami hormonalnymi. Na szczęście najczęściej schorzenie to nie stanowi zagrożenia dla zdrowia i życia czworonoga. Pies nie może nim zarazić człowieka ani innego psa. Zdarza się nawet, że choroba ustępuje samoistnie. Ale co w sytuacji, gdy tak się nie dzieje? Poznaj fakty na temat liszajca u psa!

Najważniejsze kwestie:

Liszajec to choroba dermatologiczna.

Występuje najczęściej u młodych psów lub osobników z obniżoną odpornością.

Drobne, swędzące krostki mogą doprowadzić do infekcji i stanów zapalnych.

Dbaj o higienę psa i regularnie kontroluj stan jego skóry.

Liszajec u psa – czym jest to schorzenie i co je wywołuje?

Liszajec u psa – czym jest to schorzenie i co je wywołuje?

Liszajec u psa jest chorobą dermatologiczną. Nazywany jest też m.in. powierzchownym krostkowym zapaleniem skóry lub młodzieńczym zapaleniem skóry. Za rozwój choroby odpowiadają bakterie gronkowców (najczęściej gronkowiec złocisty – Staphylococcus aureus) lub paciorkowców. Są one naturalnie obecne na skórze zwierzęcia i nie czynią szkody, jednak czasem – gdy np. dochodzi do ich przerostu lub/i organizm psa jest osłabiony – wywołują objawy chorobowe.

Liszajec u psa – czynniki podnoszące ryzyko wystąpienia choroby

Liszajec u psa – czynniki podnoszące ryzyko wystąpienia choroby

Rozwojowi tej choroby skóry u psa sprzyjają takie czynniki jak m.in.:

  • młodzieńczy wiek (najczęściej chorują szczenięta);
  • nieprawidłowa praca układu odpornościowego;
  • zaburzenia układu hormonalnego, w tym szczególnie choroby tarczycy;
  • uszkodzenia skóry, w tym przez otarcia, skaleczenia, ukąszenia owadów;
  • niehigieniczny tryb życia;
  • alergie pokarmowe.

Mimo że choroba najczęściej dotyka szczenięta, nie są od niej całkowicie wolne psy dorosłe. Jeśli więc twój pupil zmaga się z osłabieniem odporności i innymi zaburzeniami czy chorobami, musisz zwracać szczególną uwagę na jego zdrowie bez względu na to, w jakim jest wieku.

Liszajec u psa – objawy

Liszajec u psa – objawy

Liszajec u psa objawia się niewielkich rozmiarów krostkami. Zazwyczaj są one wypukłe, zaczerwienione lub/i wypełnione ropną wydzieliną. Występują głównie na brzuchu i w pachwinach, choć w przypadku nasilenia choroby mogą pojawić się również w innych obszarach ciała. Nie są to zmiany bolesne, ale mogą wywoływać świąd. Pies, który odczuwa dyskomfort z tego powodu, będzie się drapał – może wówczas dojść do uszkodzenia skóry, zanieczyszczenia rany i w efekcie do jeszcze poważniejszej infekcji.

Liszajec u psa – leczenie

Liszajec u psa – leczenie

Jak się okazuje, w przypadku niedużych zmian liszajec u psa niejednokrotnie nie wymaga leczenia, bo ustępuje samoistnie. Zdarza się jednak, że choroba przybiera cięższą postać i wówczas konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii. Specjalista oceni stan czworonoga i zaleci leczenie. Może przepisać zarówno maści do leczenia miejscowego, jak i np. antybiotyk doustny, jeśli zmiany są zaawansowane.

Liszajec u psa – zapobieganie

Liszajec u psa – zapobieganie

Nie ma jednej skutecznej metody zapobiegania chorobie. Niemniej można poczynić kilka kroków, aby zminimalizować ryzyko jej wystąpienia. Przede wszystkim:

  • zadbaj o higienę swojego pupila;
  • regularnie szczotkuj psa, aby usuwać na bieżąco wszelkie zanieczyszczenia;
  • w razie konieczności zastosuj kąpiel;
  • badaj stan skóry psa, aby jak najszybciej odkryć ewentualne otarcia, skaleczenia i inne urazy;
  • zadbaj o czystość otoczenia, w którym przebywa pies;
  • pilnuj czystości legowiska, zabawek etc.,
  • wykonuj profilaktyczne badania;
  • stosuj profilaktykę przeciwpasożytniczą.

Obserwuj swojego podopiecznego. Jeśli jakiekolwiek zmiany w jego wyglądzie lub/i zachowaniu wzbudzą twój niepokój czy wątpliwości, skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Pamiętaj o tym, że choć liszajec u psa (teoretycznie) nie stanowi dużego zagrożenia dla życia i zdrowia, w przypadku obniżonej odporności lub innych schorzeń czworonóg może być bardziej narażony na przykre powikłania niż inne psy!

Gradówka u psa – przyczyny, objawy, leczenie i zapobieganie

Gradówka u psa

Gradówka u psa występuje na powiece i przybiera formę grudek bądź guzków. Może mieć różną wielkość. Zdarza się, że towarzyszy jej stan zapalny. Dlatego, jeśli tylko zauważysz jakiekolwiek zmiany w obrębie narządu wzroku zwierzęcia, udaj się do lekarza weterynarii. Zgrubienie zazwyczaj dość szybko rośnie. Im szybciej zostanie poddane leczeniu, tym większe szanse na to, że zostanie wyeliminowane bez komplikacji. Czym jest gradówka i jak ją leczyć? Sprawdź!

Gradówka u psa – co to jest i jak powstaje?

Gradówka u psa – co to jest i jak powstaje?

Choć schorzenie to nie jest bolesne, na pewno jest uciążliwe. Jeśli gradówka jest duża, a do tego ogranicza widzenie, bo mocno nachodzi na oko, pies instynktownie może chcieć się jej pozbyć, drapiąc i pocierając łapą. To sytuacja niebezpieczna, gdyż może doprowadzić do urazu i powikłań.

Mianem gradówki określa się przewlekłe zapalenie gruczołu tarczkowego. Jego inna nazwa to gruczoł Meiboma. Zadaniem tego gruczołu jest produkcja łoju, który rozprowadzany przez ruch powieki odpowiada za utrzymanie prawidłowego nawilżenia oka.

Gradówka u psa objawia się pod postacią zgrubienia, grudki bądź guzka, którym towarzyszy świąd i zaczerwienienie. Choć początkowo zmiana jest niewielka, w krótkim czasie, jeśli nie zostanie poddana diagnostyce i leczeniu, może urosnąć do dużych rozmiarów i w ten sposób stać się przyczyną wyraźnego dyskomfortu. Schorzenie to rozwija się najczęściej wskutek zatkania ujścia gruczołu. Gromadząca się w nim treść odpowiada nie tylko za szybki rozrost, ale może też wywołać stan zapalny m.in. rogówki.

Gradówka u psa – czy jest niebezpieczna?

Gradówka u psa – czy jest niebezpieczna?

Gradówka u psa to charakterystyczna zmiana, która w większości przypadków sama w sobie nie stanowi poważnego zagrożenia dla zdrowia i nie jest dolegliwością bolesną. Jest jednak uciążliwa i może powodować problemy z widzeniem. O ile człowiek jest w stanie w przypadku gradówki na oku zastosować się do zaleceń lekarza, o tyle pies niestety tego nie zrobi. W związku z tym powinno się podjąć leczenie jak najszybciej, aby czworonóg nie tarł oka i nie doprowadził do urazu. Jeśli bowiem uszkodzi powiekę, w krótkim czasie może dość do zakażenia i poważniejszych następstw tej dolegliwości.

Gradówka u psa – leczenie farmakologiczne

Gradówka u psa – leczenie farmakologiczne

W przypadku człowieka leczenie gradówki na powiece często ogranicza się do zastosowania farmakologii, głównie w postaci specjalnych maści czy kropli. Jeżeli gradówka u psa nie jest duża, lekarz początkowo także może zalecić smarowanie zmiany maścią, ewentualnie podawanie dodatkowych leków doustnych. Kiedy natomiast grudka jest duża, przeszkadza w codziennym funkcjonowaniu i pies okazuje to, uporczywie pocierając zmianę łapą lub np. ocierając się o meble i inne przedmioty, wymagane może okazać się przeprowadzenie zabiegu.

Gradówka u psa – zabieg chirurgiczny

Gradówka u psa – zabieg chirurgiczny

Często operacja to jedyne rozwiązanie, jeśli opiekun nie chce, aby doszło do powikłań i zakażenia. Sam zabieg w gabinecie weterynaryjnym jest stosunkowo prosty i szybki. Polega on na nacięciu grudki, wyczyszczeniu jej z zalegającej w niej wydzieliny i usunięciu torebki gradówki w celu uniknięcia nawrotu. Choć rana po zabiegu nie jest duża, trzeba szczególnie zadbać o to, aby nie uległa zanieczyszczeniu do czasu wygojenia.

Gradówka u psa to choroba, która może wystąpić bez względu na wiek czy rasę psa. Gdy się pojawi, niezbędna jest wizyta u specjalisty. Jeśli czworonóg ma tendencje do nawracania gradówki, koniecznie trzeba go obserwować i działać zaraz przy pierwszych objawach!

Co odstrasza koty od sikania? Jaki jest powód sikania poza kuwetą? Sprawdź!

Co odstrasza koty od sikania

Co odstrasza koty od sikania na kanapę, łóżko czy dywan? Jeśli szukasz odpowiedzi na to pytanie, jesteś we właściwym miejscu. Mamy dla ciebie bardzo dobrą wiadomość. Wcale nie musisz szukać wymyślnych sposobów na to, aby odstraszyć podopiecznego i zniechęcić go do oddawania moczu w nieodpowiednich miejscach. Istnieje znacznie prostsze rozwiązanie tego problemu – i co więcej, rozwiązanie skuteczne, które rzeczywiście ów problem wyeliminuje, a nie tylko zamaskuje. Co to takiego? Sprawdź!

Co odstrasza koty od sikania? Metody, po które nie należy sięgać!

Co odstrasza koty od sikania metody

Wiele osób, poszukując odpowiedzi na pytanie, co odstrasza koty od sikania w niewyznaczonych do tego miejscach, trafia na często bardzo dziwne, wręcz okrutne metody. Mają one na celu zaskoczyć i wystraszyć mruczka, by ten oddawanie moczu w danym miejscu kojarzył z czymś nieprzyjemnym, a nawet niebezpiecznym i tym samym zrezygnował z niego. A zatem – co odstrasza koty od sikania? Oto kilka pomysłów, których – jako troskliwy, świadomy i odpowiedzialny opiekun – nie możesz wdrażać w życie, bo wyrządzą one więcej szkody niż pożytku:

  • stosowanie pułapek – tutaj pomysłowość właścicieli niejednokrotnie przechodzi wszelkie pojęcie. Częstą metodą jest np. ustawianie piramidy z puszek lub tworzenie innych metalowych konstrukcji, które w czasie przewracania wydają przeraźliwy dźwięk. Pułapka taka ustawiana jest w obszarze, w którym kot najczęściej oddaje mocz i „uruchamia się”, gdy kot się do niej zbliży i potrąci ją, próbując dojść w wyznaczone miejsce;
  • polowanie na kota – w celu przyłapania go na gorącym uczynku. Właściciel „zaczaja się” na pupila i gdy widzi, że ten podchodzi do danego miejsca z zamiarem oddania moczu, rzuca w jego stronę np. but, wydaje głośny, nieprzyjemny dźwięk, potrząsa butelką wypełnioną kamieniami czy pryska wodą ze spryskiwacza w pyszczek etc.;
  • naturalne i chemiczne środki odstraszające – ta metoda wydaje się stosunkowo łagodna i nieszkodliwa w porównaniu z innymi. Kot, który ma doskonały węch, z pewnością jest jednak innego zdania, gdy na każdym kroku napotyka nieprzyjemne, drażniące jego nos zapachy. 

Wyżej opisane metody, jak zostało wspomniane, naprawdę czynią więcej szkody niż pożytku, a do tego… czasem i tak zwyczajnie nie działają! Dlaczego?

Metody na odstraszenie kota – konsekwencje stosowania

Konsekwencje stosowania powyższych metod są poważne. Kot, bezustannie atakowany z każdej strony, będzie żył w permanentnym stresie. Jego stan psychiczny w krótkim czasie pogorszy się. Wówczas mogą wystąpić dodatkowe problemy behawioralne. Paradoksalnie – problem oddawania moczu poza kuwetą, w wyniku stresu, może się nasilić!

Oczywiście zaburzona będzie relacja z opiekunem, któremu kot przestanie ufać i w towarzystwie którego przestanie się czuć bezpiecznie. Poza tym wymienione metody często nie są skuteczne… W związku z tym nie tylko nie rozwiążesz istniejącego problemu, ale stworzysz kolejne.

Co odstrasza koty od sikania? Nie myśl o tym, odkryj przyczynę!

Co odstrasza koty od sikania przyczyny

Zamiast zastanawiać się nad tym, co odstrasza koty od sikania czy jak oduczyć kota sikania poza kuwetą, skup się raczej na odkryciu przyczyny tego zachowania, bo tych może być naprawdę wiele. Niektóre z nich są błahe i łatwe do wyeliminowania, inne mogą wymagać pomocy specjalisty – lekarza weterynarii lub/i behawiorysty zwierzęcego. Niektóre z przyczyn załatwiania potrzeb fizjologicznych poza kuwetą to:

  • brudna kuweta – koty to czyste zwierzęta, które często nie chcą korzystać z kuwety, w której znajduje się brudny żwirek;
  • nieodpowiedni żwirek – kotu może nie odpowiadać np. jego struktura (za ostre drobinki) lub zapach (choć hitem są żwirki perfumowane, wiele kotów ich nie cierpi, bo podrażniają drogi oddechowe!);
  • niewłaściwe ułożenie kuwety – np. zbyt blisko misek z jedzeniem i piciem lub/i w miejscu, w którym jest głośno, ciągle ktoś przechodzi i kot nie może oddać moczu w spokoju;
  • choroby układu moczowego – to częsty powód znaczenia moczem poza kuwetą. Jeśli kot cierpi podczas sikania, zaczyna kojarzyć kuwetę z bólem i może zaniechać wizyt w niej;
  • stres – większość kotów to zwierzęta wrażliwe i nielubiące zmian. Coś, co jest dla ciebie drobiazgiem, jak np. zmiana ustawienia mebli, kilkudniowy wyjazd czy remont, dla kota może być prawdziwą traumą! Chcąc odreagować napięcie, może sikać w rozmaitych miejscach w domu.

To zaledwie kilka najczęstszych powodów sikania poza kuwetą. Koniecznie sprawdź, czy właśnie któryś z nich nie jest przyczyną problemów w twoim domu.

Wiesz już, co odstrasza koty od sikania, ale wobec powyższych faktów zaniechaj testowania wszystkich przedziwnych, niebezpiecznych metod. Zamiast tego skup się na odnalezieniu przyczyny problemu!

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – poznaj przyczyny

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota nie jest stanem naturalnym, dlatego nie powinien trwać długo, a już na pewno nie powinien być bagatelizowany. Oczywiście nie zawsze zjawisko to zwiastuje poważną chorobę. Jego przyczyny mogą być znacznie bardziej błahe i proste do wyeliminowania. Mimo wszystko jednak bacznie obserwuj swojego pupila i koniecznie wybierz się z nim do lekarza, jeśli stan mruczka cię niepokoi. Co oznacza wyraźny ruch brzucha w czasie oddychania? Dowiedz się więcej!

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – przyczyny naturalne

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – przyczyny naturalne

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota, choć mruczek nie oddycha w ten sposób cały czas (normalnie proces ten jest niemal niezauważalny), nie musi od razu budzić niepokoju. Istnieje wiele zupełnie naturalnych przyczyn takiego stanu rzeczy. Mają one jednak to do siebie, że szybko mijają i oddech wraca do normy. Możliwe chwilowe, niegroźne przyczyny wyraźnego ruchu brzucha podczas oddychania u kota to m.in.:

  • strach;
  • stres;
  • wściekłość;
  • silne pobudzenie;
  • zmęczenie po intensywnej aktywności.

W sytuacji, gdy kot wystraszy się np. innego kota, psa czy głośnego dźwięku, będzie zdenerwowany lub silnie pobudzony, jego oddech może być bardzo przyspieszony i intensywny, co będzie objawiać się ruchem brzucha i boków. Kiedy jednak zagrożenie i emocje miną, wszystko w krótkim czasie powinno wrócić do normy.

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – objaw choroby

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – objaw choroby

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota nie zawsze jest naturalną reakcją organizmu. Może on świadczyć o problemach zdrowotnych różnego rodzaju, jak m.in.:

  • przepuklina w obszarze dróg oddechowych;
  • guzy różnego pochodzenia;
  • złamanie żeber;
  • obecność ciała obcego w drogach oddechowych;
  • choroby serca;
  • stan zapalny;
  • obrażenia w obrębie jamy ustnej.

Kiedy wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota związany jest z chorobą, towarzyszą mu najczęściej inne niepokojące objawy, jak m.in. utrata apetytu, zmęczenie, apatia, gorączka. Jeśli cokolwiek wzbudza twój niepokój, koniecznie udaj się z podopiecznym do lekarza weterynarii. Czasem bowiem wyłącznie szybka reakcja może uratować pupilowi życie!

Pamiętaj o tym, że jako opiekun kota odpowiadasz za niego. Niezwykle istotne jest dobre poznanie pupila. Zdecydowanie ułatwi je regularna, wnikliwa obserwacja, dzięki której szybko zareagujesz, kiedy nastąpią niepokojące zmiany w wyglądzie lub/i zachowaniu mruczka. Jeśli tak się stanie, nie zwlekaj z wizytą u lekarza.

Zakaz trzymania rybek w kuli we włoskim Treviso

Zakaz trzymania rybek w kuli

Zakaz trzymania rybek w popularnych kulach to nie pierwsza propozycja poprawy losu zwierząt w Treviso. Wcześniejsze przepisy dotyczyły znęcania się nad zwierzętami, teraz jednak mają zawierać konkretne wskazania do prawidłowej opieki nad nimi.

Zakaz trzymania rybek w kuli to ważny krok ku poprawie ich losu

złota rybka w akwarium

O rybkach wspomniano w projekcie po raz pierwszy. To ważny krok w kierunku poprawy świadomości społecznej w tej kwestii. Daje nadzieję, że za przykładem Treviso pójdą inne miasta, a także kolejne państwa. Zakaz trzymania rybek w kuli może dzięki temu zyskać szersze poparcie oraz uświadomić więcej osób, a także wpłynąć na zakres akcesoriów polecanych do sprzedaży.

Dlaczego kula dla rybek jest nieodpowiednia?

złote rybki w akwarium

Ze względu na duże ograniczenia wielkościowe kuli nie nadaje się ona do utrzymywania żadnych zwierząt akwariowych. Niedużą powierzchnię dna trudno obsadzić roślinami, których obecność jest ważna dla dobrego samopoczucia wielu gatunków, dając im schronienie i rekreację. Kształt kuli uniemożliwia też montaż większości sprzętów, takich jak filtr czy grzałka. Ogrzewanie wody zgodnie z wymogami gatunku oraz jej wydajne napowietrzanie są niezbędne do komfortowego życia organizmów wodnych.

Projekt ekspertów i władz miasta Treviso daje nadzieję na poprawę losu zwierząt towarzyszących i poszerzanie świadomości społecznej w temacie potrzeb tych gatunków.

Czarne jądra u psa – normalne zjawisko czy powód do niepokoju?

Czarne jądra u psa

Każdy świadomy, troskliwy opiekun dba o swojego czworonoga, pilnuje, aby ten rozwijał się prawidłowo i w przypadku jakichkolwiek nagłych, niepokojących zmian martwi się i zastanawia, czy to coś poważnego. Reakcja taka jest jak najbardziej zrozumiała, ale musisz pamiętać o tym, że stres i pośpiech to źli doradcy.

Choć trudno zapanować nad emocjami, gdy w głowie samoistnie tworzą się kolejne czarne scenariusze, postaraj się uspokoić i przeanalizować sytuację. Co zrobić, gdy zauważysz czarne jądra u psa? Czy jest to powód do niepokoju? Dowiedz się więcej.

Czarne jądra u psa – nie zawsze objaw choroby!

Pies na spacerze ogląda się za siebie

Czarne jądra u psa, zwłaszcza gdy masz pewność, że wcześniej skóra w tym obszarze miała zupełnie inny kolor, to bez wątpienia powód do bliższego zbadania sprawy. Żadne zmiany, nawet pozornie niewielkie i niegroźne, nie powinny być bagatelizowane. Tym bardziej zatem nie należy ignorować zmian znacznie bardziej widocznych lub/i nagłych.

Czy czarne jądra u psa to mocny dowód choroby? Nikt nie odpowie ci na to pytanie, bez uprzedniego przeprowadzenia stosownych badań. Nie zawsze zmiana koloru dotychczas np. różowej skóry (kojarzonej ze zdrowiem i naturalną barwą) na mosznie na kolor czarny musi oznaczać schorzenie – i to do tego poważne!

Od Redakcji

Podstawowym zadaniem opiekuna jest zawsze wnikliwa obserwacja zmian w zachowaniu i wyglądzie zwierzęcia. Tylko wtedy możliwe jest szybkie podjęcie diagnostyki i ewentualnego leczenia.

Jeśli zagłębisz się w liczne fora internetowe, poznasz historie wielu opiekunów, którzy również zauważyli u swoich czworonogów podobne zmiany. Po wizycie u lekarza weterynarii w większości przypadków okazało się, że nie ma tu miejsca żadna patologia, a po prostu naturalna zmiana barwy skóry.

Pamiętaj o tym, że pies to nie człowiek. Czworonogi miewają bardzo różne kolory skóry, nie są też rzadkością rozmaite plamki i łaty. W okresie dojrzewania psa skóra, w tym w okolicy narządów płciowych, może pociemnieć lub w ogóle zmienić kolor z wiekiem.

Czarne jądra u psa mogą stanowić objaw choroby

Pies owczarek niemiecki leży smutny

Istnieje wiele chorób, mniej czy bardziej groźnych, które mogą objawiać się zmianami skórnymi. Różnego rodzaju dermatozy mogą skupiać się w okolicy jąder, ale najczęściej występują równocześnie w innych obszarach ciała.

Czarne jądra u psa zazwyczaj nie są zatem jedynym objawem choroby. W przypadku rozwijającej się dolegliwości symptomom skórnym towarzyszą najczęściej inne objawy, np. zmiany w zachowaniu. Należą do nich m.in.:

  • utrata apetytu;
  • apatia;
  • świąd;
  • bolesność w określonych partiach ciała.

Ponadto czarne zmiany w okolicy jąder, jeśli są zmianami chorobowymi, mogą mieć inną strukturę niż reszta skóry i być od niej wyraźnie odgraniczone. Zmiany o charakterze bakteryjnym czy grzybiczym często współwystępują m.in. ze stanem zapalnym i innymi objawami.

Czarne jądra u psa – co mogą oznaczać?

Pies chihuahua krótkowłosy leży na kanapie

Zazwyczaj pierwszym skojarzeniem z tak drastyczną zmianą wyglądu jąder jest choroba nowotworowa. Istnieje jednak wiele innych jednostek chorobowych, które mogą odpowiadać za czarne jądra u psa, a które na szczęście nie są potencjalnie śmiertelne. Oczywiście każdą z nich bezwzględnie należy leczyć.

Z czym pies może się mierzyć? Przykładowo z alergiami o różnym podłożu, wspomnianymi wyżej infekcjami o charakterze bakteryjnym lub grzybiczym, z oparzeniem, a nawet odmrożeniem.

Choć może się wydawać, że czarne jądra u psa zwiastują najgorszą możliwą chorobę, nie ulegaj emocjom! Pomyśl, jaka może być przyczyna, dokładnie zanotuj, co się ostatnio wydarzyło, jak zachowuje się piesek, by móc dokładnie opowiedzieć o wszystkim lekarzowi. Co zaś najważniejsze, nie trać nadziei!

Zapalenie płuc u kota – poznaj przyczyny i objawy

Zapalenie płuc u kota

Zapalenie płuc u kota nie zdarza się często, ale jeśli wystąpi – bezpośrednio na skutek infekcji lub w wyniku osłabienia przez inną chorobę, która już rozwinęła się w organizmie – stanowi zagrożenie dla życia. Ciężko przebyta choroba upośledza też wydolność oddechową i może osłabić serce kota, co prowadzi do kolejnych komplikacji. Dlatego każdy opiekun powinien znać objawy występujące przy zapaleniu płuc, a także nie bagatelizować innych infekcji. Jakie to objawy? Jak leczyć tę chorobę i jak jej zapobiegać? Dowiedz się więcej!

Zapalenie płuc u kota – jakie są jego przyczyny?

głowa starego chorego kota

Zapaleniem płuc określa się reakcję zapalną ukierunkowaną na elementy budujące tkankę płucną. Najczęściej stan zapalny obejmuje ściany pęcherzyków płucnych. Choroba może przebiegać równolegle z zapaleniem oskrzeli i oskrzelików. Przyczyny rozwoju zapalenia płuc mogą być różne. Najczęściej choroba ma podłoże infekcyjne. Biorąc pod uwagę przyczynę pojawienia się stanu zapalnego, można wyróżnić następujące typy zapalenia płuc u kota:

  • bakteryjne zapalenie płuc u kota – mogą za nim stać różne szczepy bakterii. Najczęściej ciężkie bakteryjne zapalenie płuc w formie odoskrzelowej stwierdza się u osłabionych kociąt w wieku ok. 10 tygodni. Poważne przypadki objawiają się dusznością i sinicą. Bakterie mogą dostawać się do płuc w różny sposób – wyższe ryzyko istnieje podczas zabiegów chirurgicznych, a do innych przyczyn należą bakterie, które dostały się do płuc wraz z ciałami obcymi (w przypadku zachłyśnięcia), bakterie pochodzące z innych ognisk zapalnych, w tym z nieleczonych chorób przyzębia;
  • wirusowe zapalenie płuc – czynnikami sprawczymi zapalenia płuc są tu wirusy innych chorób, takich jak np. koci katar (zarówno herpeswiroza, jak i kaliciwiroza). Jeśli dojdzie do zajęcia płuc przez reakcję zapalną, można zaobserwować u kota kaszel z odkrztuszaniem oraz płytki i świszczący oddech;
  • zapalenie płuc u kota o podłożu grzybiczym – najczęściej wywoływane przez grzyby Blastomyces, Histoplasma, Aspergillus czy Cryptococcus;
  • zapalenie płuc na tle robaczym – u kotów bardzo rzadkie; inwazja nicieni Aelurostrongylus abstrusus może wywołać odoskrzelowe zapalenie płuc. Początkowo zwierzę nie wykazuje objawów chorobowych, dopiero przy silnej inwazji pojawiają się: kaszel, duszności, znaczny spadek masy ciała;
  • zachłystowe zapalenie płuc – czynnikiem sprawczym jest tutaj dostanie się elementów stałych lub płynnych do dróg oddechowych. Najbardziej narażone są tutaj koty z upośledzonym przełykaniem, np. karmione przy pomocy zgłębnika nosowo-żołądkowego, poddane znieczuleniu ogólnemu, silnie osłabione czy z porażonym przełykiem. Szybka pomoc decyduje o losie zwierzęcia. Materiał znajdujący się w drogach oddechowych trzeba jak najprędzej usunąć (czasem odsysa się go bronchoskopem); bywa, że konieczna jest intubacja.

Musisz pamiętać, że niektóre koty mają większą predyspozycję do zapalenia płuc niż inne. Do czynników zwiększających ryzyko należą np. występowanie innych chorób, jak wspomniany koci katar, wcześniejsze przebycie bakteryjnego czy grzybiczego zakażenia dróg oddechowych, częste wymioty lub ulewanie, mocznica, uraz klatki piersiowej, niewydolność układu odpornościowego.

Zapalenie płuc u kota – objawy

kot śpi na łóżku

Do objawów klinicznych typowych dla zapalenia płuc należą m.in.:

  • przewlekły kaszel (z odkrztuszaniem lub bez);
  • utrudnione oddychanie;
  • bezdech;
  • brak apetytu;
  • złe samopoczucie;
  • gorączka;
  • zmniejszenie podatności klatki piersiowej na ucisk;
  • kichanie;
  • wypływ z nosa i worka spojówkowego;
  • czasem wymioty.

Należy jednak pamiętać, że zapalenie płuc u kota może nie dawać objawów klinicznych. Wówczas zmian nie widać nawet na badaniu radiologicznym, brakuje też niepokojących sygnałów w wynikach badania krwi. Taka utajona choroba, ze względu na brak diagnozy, opóźnia wdrożenie leczenia, ponieważ pacjent przez długi czas nie wygląda na poważnie chorego. 

Od Redakcji

Kluczową rolę we wczesnym rozpoznaniu choroby może odegrać uważny opiekun, który zna standardowe zachowania swojego zwierzęcia i zwróci uwagę nawet na najmniejsze zmiany.

Zapalenie płuc u kota – leczenie

kot u weterynarza

Diagnozowanie zapalenia płuc obejmuje wywiad lekarski, a także takie badania jak najczęściej:

  • badanie kliniczne;
  • badanie krwi;
  • RTG klatki piersiowej;
  • posiew plwociny.

Niekiedy, w uzasadnionych przypadkach, weterynarz wykonuje ponadto biopsję tkanki płucnej. Podstawą leczenia jest antybiotykoterapia. Przy zapaleniu płuc antybiotyk podawany jest dłużej niż w przypadku innych chorób układu oddechowego, np. chorób górnych dróg oddechowych. Optymalnym wstępem do leczenia jest identyfikacja patogenu poprzez wykonanie posiewu materiału znajdującego się w oskrzelach lub tchawicy. Dzięki temu specjalista może dobrać antybiotyk w odpowiedniej dawce (w zastrzyku lub formie tabletek) pod kątem bakterii, które zaatakowały płuca. Jest to jednak badanie wykonywane rzadko. Najczęściej stosuje się antybiotyki z grupy fluorochinolonów, które bardzo skutecznie penetrują śluz oddechowy i pęcherzyki płucne oraz mają zdolność kumulowania się w makrofagach.

Przypadki zapalenia płuc na tle grzybiczym lub robaczym wymagają ukierunkowanego leczenia, opierającego się nie tylko na podawaniu antybiotyku, ale jednocześnie leków przeciwgrzybiczych bądź przeciwrobaczych. W terapii bardzo istotne jest nawadnianie dróg oddechowych kota, wspomagające proces leczenia. Można w tym celu stosować nebulizator. Oklepywanie klatki piersiowej zwierzęcia może z kolei pomóc mu w odkrztuszaniu wydzieliny. U kotów z dusznością podaje się nawilżony tlen. Nie należy podawać natomiast leków przeciwkaszlowych (wydzielina pozostanie wówczas w drogach oddechowych), antyhistaminowych czy moczopędnych, bo mogą one bardziej zaszkodzić niż pomóc.

Zapalenie płuc u kota – zapobieganie

kot głaskany przez opiekuna

Uniknięcie choroby nie zawsze jest możliwe, bo nie na wszystko masz wpływ – zwłaszcza gdy kotek regularnie wychodzi na zewnątrz (co nie jest bezpieczne z wielu względów). Możesz jednak wprowadzić kilka działań, które przynajmniej pozwolą zminimalizować ryzyko choroby. Przede wszystkim zadbaj o zbilansowaną dietę pupila, aby jego organizm otrzymywał wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Obserwuj kota i reaguj natychmiast, gdy zauważysz jakiekolwiek niepokojące objawy. Postaraj się zapewnić kotu takie warunki do życia, by nie był narażony na przeziębienie i inne infekcje. Regularnie odwiedzaj lecznicę w celu profilaktycznych badań, które pozwolą wychwycić ewentualne schorzenie na wczesnym etapie.

Zapalenie płuc u kota to poważna dolegliwość, która wymaga podjęcia jak najszybszego leczenia. Kiedy zaobserwujesz objawy, udaj się do gabinetu weterynaryjnego. Im szybciej mruczek otrzyma pomoc, tym większe prawdopodobieństwo tego, że choroba zostanie wyleczona skutecznie i bez komplikacji!

Po ilu dniach kot umiera z głodu? Ta odpowiedź cię zaskoczy!

Po ilu dniach kot umiera z głodu

Po ilu dniach kot umiera z głodu? To ważne pytanie, na które odpowiedź powinien znać absolutnie każdy opiekun mruczka. Jak się bowiem okazuje, rzecz jest poważna. Koci organizm znacznie gorzej znosi brak pokarmu, niż np. psi czy ludzki. Jeśli więc zauważysz, że pupil odmawia przyjmowania jedzenia, nie bagatelizuj tej sytuacji. Co wówczas zrobić? Poznaj najważniejsze fakty!

Po ilu dniach kot umiera z głodu?

Kot z jedzeniem w starym kubku

Za pośrednictwem pokarmu – o ile cechuje się on wysoką jakością i jest odpowiednio dobrany do potrzeb i wymagań – do organizmu trafiają niezbędne do jego prawidłowego funkcjonowania składniki odżywcze. Kiedy ich zabraknie, zarówno kot, jak i pies czy człowiek będą zmagać się z poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. 

Od Redakcji

Brak apetytu u zwierzęcia to zawsze powód do niepokoju. Może być objawem stresu, choroby lub maskowanego bólu. Należy podjąć wszelkie kroki, by odnaleźć jego przyczynę.

Choć powszechnie przyjmuje się, że bez jedzenia można przeżyć pewien czas bez narażania organizmu na niebezpieczne i trwałe następstwa głodówki, w przypadku kotów ten czas jest wyjątkowo krótki. Po ilu dniach kot umiera z głodu? Już po zaledwie 2–3 dniach bez pożywienia może dojść do nieodwracalnych uszkodzeń narządów, w wyniku czego życie mruczka będzie zagrożone.

Co zrobić, gdy kot nie je?

smutny leżący kot przy oknie

Istnieje wiele przyczyn utraty apetytu. Jeśli twój pupil odmawia jedzenia dłużej niż dobę i nie daje się skusić nawet na ulubione smakołyki, koniecznie udaj się z nim do lekarza weterynarii! Może bowiem okazać się, że cierpi np. na choroby jamy ustnej powodujące ból i tym samym niechęć do jedzenia, choroby nerek, wątroby etc. Wiesz już, po ilu dniach kot umiera z głodu, dlatego nie zwlekaj z wizytą w klinice weterynaryjnej. Lekarz musi przeprowadzić badania, podstawić diagnozę i rozpocząć leczenie schorzenia. Niewykluczone, że konieczne okaże się podanie kroplówki i leków na pobudzenie apetytu.

Pamiętaj, że najważniejsza jest regularna obserwacja kota. Dzięki niej szybko zauważysz wszelkie niepokojące zmiany w jego wyglądzie lub/i zachowaniu. Gdy tak się stanie, nie zwlekaj z podjęciem działania!

Mocznica u kota – uśpienie jedynym wyjściem, czy choremu kotu można pomóc?

mocznica u kota uśpienie

W przypadku schorzenia takiego jak mocznica u kota uśpienie wydaje się być jedyną opcją. Wiele osób wciąż uważa, że mruczek w przypadku tej choroby nie ma szans. To nieprawda! Faktem jest natomiast, że koty należą do zwierząt dość podatnych na schorzenia nerek. Zespół objawów i zaburzeń wynikających z silnej niewydolności nerek określany jest właśnie mianem mocznicy. Nie zawsze oznacza ona u kota uśpienie. Odpowiednio leczony pacjent może z niej wyjść. Dowiedz się więcej!

Mocznica u kota – uśpienie nie zawsze konieczne. Poznaj przyczyny

Kot leżący w półcieniu

Koty są predysponowane do chorób nerek, co nie oznacza, że każdy mruczek wcześniej czy później będzie musiał się z nimi mierzyć. Ryzyko wystąpienia niewydolności nerek u kota zwiększają natomiast takie czynniki jak:

  • zaawansowany wiek;
  • predyspozycje genetyczne;
  • gorączkowanie zwierzęcia;
  • stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych;
  • odwodnienie;
  • obniżenie poziomu elektrolitów;
  • syndrom urologiczny kotów;
  • zastoinowa niewydolność serca.

Ostrą niewydolność nerek u kota mogą powodować ponadto urazy mechaniczne nerek (np. po upadku), zabiegi w znieczuleniu ogólnym u zwierząt z predyspozycją do chorób nerek, przebycie wstrząsu, podawanie niektórych leków czy zjedzenie trującej rośliny. Nawet jednak w skrajnie trudnej sytuacji każdy opiekun kota, zamiast zastanawiać się, ile kosztuje uśpienie kota, powinien walczyć do samego końca, jeśli jest choćby cień szansy na uratowanie pupila!

Od Redakcji

W przypadku wstępnego zdiagnozowania ciężkiej choroby warto wykonać dodatkowe badania, a także poszukać lekarza weterynarii specjalizującego się w tej dziedzinie.

Ostra niewydolność nerek objawia się apatią i brakiem apetytu, biegunką i wymiotami, skąpomoczem lub zatrzymaniem moczu. Występują też objawy neurologiczne (drgawki, zaburzenia świadomości), a w końcu śpiączka. Przewlekła niewydolność nerek dotyka z kolei najczęściej koty geriatryczne, choć nie ogranicza się wyłącznie do tej grupy. Objawia się m.in. spadkiem masy ciała, brakiem apetytu, częstymi wymiotami, biegunkami lub zaparciami. Mogą współwystępować zapalenie jamy ustnej czy nadciśnienie. Ta postać choroby może się rozwijać powoli.

Mocznica u kota – objawy i postępowanie

biało-rudy kot leży na jasnej kanapie

Mocznica to zaawansowana postać niewydolności nerek. Nerki przestają pełnić swoje funkcje, a organizm ulega zatruciu, ponieważ toksyny – normalnie wydalane z moczem – gromadzą się we krwi. Podczas gdy u zdrowego kota stopień filtracji kłębuszkowej zachodzącej w nerkach określić można jako 100%, u zwierząt z niewydolnością nerek wartość ta spada. W przypadku mocznicy wynosi już tylko ok. 10% normalnej wydajności nerek. Do objawów mocznicy zaliczyć można m.in.:

  • poliurię;
  • zwiększone pragnienie;
  • odwodnienie;
  • zatrzymanie fosforu w organizmie skutkujące utratą apetytu, świądem, osłabieniem, a z czasem m.in. nadczynnością przytarczyc, chodem charakterystycznym dla cukrzycy (stawianie całej stopy na podłożu), utratą masy ciała, zanikiem mięśni;
  • obniżenie temperatury ciała;
  • kwasicę metaboliczną;
  • zaburzenia poziomu potasu, witaminy D3;
  • nieprzyjemny zapach z pyszczka (podobny do amoniaku);
  • owrzodzenie dziąseł.

Mogą pojawić się także objawy padaczkowe, problemy kardiologiczne, endokrynologiczne, hematologiczne i inne.

Mocznica u kota – leczenie

rudy kot u weterynarza w klatce

W leczeniu mocznicy liczy się czas! Najważniejsze są:

  • dieta o niskiej zawartości fosforu;
  • płynoterapia;
  • dodatkowo podawanie preparatów wiążących fosfor;
  • podawanie leków przeciwnadciśnieniowych;
  • podawanie probiotyków;
  • podawanie diuretyków.

Czasem może być konieczna dializa, a także leczenie schorzeń, których przyczyną jest mocznica u kota. Uśpienie nie powinno być pierwszą i jedyną opcją, bo choć samej niewydolności nerek nie da się wyleczyć, można wyprowadzić organizm z mocznicy!

Mocznica u kota – uśpienie. Kiedy podjąć decyzję o eutanazji?

kot w transporterze

Leczenie i dieta potrafią spowolnić postęp choroby i znacznie wydłużyć życie kota. Ustanie funkcji nerek i zatrucie całego organizmu w pewnym momencie mogą jednak sprawić, że nadziei na poprawę stanu zwierzęcia już nie będzie. To moment podjęcia wraz z lekarzem tej najtrudniejszej decyzji.

Ile kosztuje uśpienie kota?

kot leżący na poduszce w słońcu

Zastrzyk eutanazyjny może kosztować od 30 do 80 zł, w zależności od masy ciała zwierzęcia. Sama eutanazja jest jednak najczęściej nieco droższa, ponieważ najpierw podaje się zwierzęciu środki uspokajające i usypiające.Wiesz już, że w przypadku takiej choroby jak mocznica u kota uśpienie nie jest jedynym rozwiązaniem. Czy kot będzie miał szansę wygrać z chorobą i nadal prowadzić stosunkowo komfortowe życie, zależy w dużej mierze od tego, na jakim etapie zostanie wykryte schorzenie. Jeśli lekarz nie zechce podjąć próby leczenia i od razu zaproponuje uśpienie, pamiętaj o tym, że zawsze możesz udać się do innego specjalisty, aby zdobyć drugą opinię!

Struwity u kota – co to jest, jak leczyć kamicę i jak jej zapobiegać?

Struwity u kota

Struwity u kota, nazywane inaczej kamicą struwitową lub kamieniami struwitowymi, to choroba, która bardzo często dotyka koty, jest niezwykle bolesna i utrudnia codzienne funkcjonowanie. Schorzenie to jest podstępne, gdyż początkowo może nie dawać wyraźnych objawów niepokojących opiekuna i skłaniających go do wizyty u lekarza weterynarii. W związku z tym niezwykle ważna jest profilaktyka. Jakie są przyczyny kamicy? Jak ją leczyć i jak jej zapobiegać, by oszczędzić mruczkowi bólu i stresu? Dowiedz się więcej!

Struwity u kota – co to jest?

biało-rudy kot w kocyku

Struwity u kota to trójfosforany amonowo-magnezowe. Innymi słowy – są to odkładające się kryształki, które z czasem mogą się zbijać w dużych rozmiarów kamienie. Do ich powstawania dochodzi w chwili, gdy mocz kota ma odczyn zasadowy (jego pH jest za wysokie). Prawidłowe pH kociego moczu jest kwaśne i wynosi od 6 do 6,5. Jego utrzymanie na właściwym poziomie zapobiega powstawaniu struwitów.

Struwity u kota – objawy

ziewający kot na plecionym legowisku

Początkowo struwity u kota mogą nie dawać wyraźnych symptomów choroby. Te pojawiają się dopiero wtedy, gdy schorzenie jest zaawansowane. Do najczęściej występujących objawów należą m.in.:

  • nietrzymanie moczu u kota;
  • oddawanie moczu poza kuwetą;
  • posikiwanie (które bywa mylone ze znaczeniem terenu);
  • ból w czasie oddawania moczu (często sygnalizowany np. miauczeniem);
  • obecność krwi w moczu (krwiomocz);
  • nadmierne wylizywanie okolic narządów płciowych;
  • obniżenie nastroju.

Objawy też nie muszą wystąpić jednocześnie. Już jednak pojedyncze symptomy powinny skłonić do konsultacji z lekarzem weterynarii.

Struwity u kota – przyczyny

gruby kot perski leżący na boku

Jak zostało już nadmienione, kryształki odkładają się w pęcherzu moczowym, gdy pH moczu jest zbyt wysokie. Co jednak prowadzi do tego stanu? Oto czynniki sprzyjające powstawaniu i odkładaniu się kamieni struwitowych:

  • nadwaga i otyłość – to poważny problem, który obecnie dotyczy wielu kotów, w szczególności tych, które nie wychodzą z domu;
  • brak aktywności fizycznej – bezpośrednio wiąże się z powyższym punktem. Nawet w sytuacji, gdy kot nie wychodzi z domu, istnieje wiele sposobów na to, aby zapewnić mu odpowiednią dawkę aktywności fizycznej w ciągu dnia;
  • karma o niskiej wilgotności – karmienie suchą karmą jest bardzo wygodne, ale niestety taka dieta sprzyja rozwojowi choroby. Suchy pokarm zawiera przeciętnie od 8 do 12% wody, a to zdecydowanie za mało, aby zaspokoić kocie potrzeby;
  • wrodzona niechęć do picia wody – i ten punkt wiąże się z powyższym. Dziko żyjące koty zaspokajają zapotrzebowanie na wodę głównie dzięki pożywieniu – upolowane zwierzęta są znacznie bogatszą skarbnicą wody niż sucha karma! Z racji tego, że koty w naturze piją niewiele wody (przodkowie współczesnych kotów wywodzą się z terenów pustynnych), domowe mruczki „odziedziczyły” po nich tę niechęć;
  • wiek i stan zdrowia kota – im starszy lub/i bardziej predysponowany do infekcji i stanów zapalnych mruczek, tym większe prawdopodobieństwo powstawania i odkładania się kamieni struwitowych.

Warto mieć świadomość tego, że choć kamienie struwitowe mogą odkładać się u psów i kotów, to jednak mruczki cechują się zdecydowanie większymi tendencjami do rozwoju tej przypadłości. 

Struwity u kota – leczenie

operacja kota

Leczenie kamicy struwitowej uzależnione jest od stanu zdrowia kota i zaawansowania choroby. Lekarz, po pobraniu materiału (np. krew, posiew moczu), przeprowadzeniu badań i postawieniu diagnozy, wybierze najlepszy sposób leczenia. Jeśli struwitom towarzyszy np. zapalenie pęcherza moczowego lub zostaną stwierdzone inne infekcje w obrębie układu moczowego, konieczna będzie antybiotykoterapia. W przypadku niedużych struwitów u kota wystarczająca może okazać się zmiana diety na taką, która zakwasi i rozrzedzi mocz, dzięki czemu kamienie struwitowe zostaną rozpuszczone i usunięte. Jeżeli natomiast kryształy okażą się zbyt duże, niezbędne może okazać się ich chirurgiczne usunięcie.

Struwity u kota – zapobieganie

kot pije wodę z kranu

Uniknięcie tego schorzenia nie zawsze jest możliwe, ale istnieje wiele sposobów na to, aby zminimalizować ryzyko jego wystąpienia. Warto pamiętać, że równie istotna jest profilaktyka, która pozwoli na wychwycenie ewentualnego problemu na wczesnym etapie. W związku z tym regularnie pojawiaj się w gabinecie weterynaryjnym z pupilem i wykonuj podstawowe badania. Ponadto zadbaj o dobrej jakości karmę – najlepiej mokrą. Jeśli natomiast chcesz pozostać przy dotychczasowej karmie suchej, pilnuj, by kot był właściwie nawodniony. Jest to tym bardziej ważne, jeżeli mruczek niechętnie pije wodę. Kontroluj również prawidłowość masy ciała pupila i zapewnij mu solidną dawkę aktywności każdego dnia.

Struwity u kota to przypadłość przykra i bardzo bolesna, dlatego warto w miarę możliwości zapobiegać jej rozwojowi i regularnie badać pupila, by podjąć leczenie na wczesnym etapie, jeśli już wystąpi problem. Dbaj o swojego pupila, by mógł żyć w dobrym zdrowiu!

Koński ogon u psa – przyczyny, objawy i leczenie

koński ogon u psa

Koński ogon u psa, wbrew nazwie, to przypadłość, która nie dotyczy wyłącznie ogona. Jej objawy są znacznie szersze, a przy tym niezwykle dotkliwe dla czworonoga. Zespół końskiego ogona związany jest z uszkodzeniem odcinka lędźwiowo-krzyżowego. Ma różne przyczyny i może dotknąć psy w każdym wieku i każdej rasy, choć rzeczywiście istnieją rasy bardziej predysponowane do wystąpienia tego schorzenia. Czym jest koński ogon? Jak go rozpoznać i jak wyleczyć? Dowiedz się więcej!

Koński ogon u psa – co to jest?

pies mastif na plaży

Koński ogon u psa nie przywodzi na myśl choroby, a raczej charakterystyczny, długi i gęsty włos. W końcu końskie ogony są piękne. Tymczasem ta niepozorna nazwa odnosi się do schorzenia związanego z uszkodzeniem odcinka lędźwiowo-krzyżowego (ze zwężeniem kanału kręgowego) i z uciskiem na rdzeń kręgowy. To bardzo poważna choroba wymagająca natychmiastowej interwencji lekarza weterynarii.

Koński ogon u psa – przyczyny

pies jamnik czarny stoi z uchem do góry

Zespół ogona końskiego, w przypadku którego ogon psa układa się w nienaturalny sposób, może wystąpić wraz z wiekiem, gdy organizm psa ulega procesowi starzenia się, w wyniku czego mięśnie i stawy ulegają osłabieniu, nie pracują już prawidłowo. Schorzenie ma wówczas charakter zmian zwyrodnieniowych. Może być jednak wywołane także urazem, guzem bądź przebytą infekcją. Warto wiedzieć, że niektóre rasy, jak np. labrador retriever, jamnik, popularny owczarek niemiecki czy doberman, są predysponowane genetycznie do wystąpienia tej choroby.

Koński ogon u psa – objawy

pies stoi w lesie z opuszczonym ogonem

Istnieje wiele charakterystycznych objawów końskiego ogona u psa. Należą do nich m.in.:

  • ograniczone machanie ogonem lub całkowicie unieruchomienie ogona;
  • ograniczenie ruchu, problemy z poruszaniem się, w tym również ze wstawaniem;
  • wyraźna tkliwość zlokalizowana w tylnych częściach ciała;
  • zaburzenia koordynacji ruchowej i inne objawy neurologiczne;
  • zmiana postawy ciała – wyraźne obniżenie tylnej części;
  • podgryzanie i wylizywanie ogona i tylnych łap;
  • trudności w oddawaniu moczu i kału (czasem całkowite zatrzymanie).

Niedowład i inne objawy, jeśli wynikają ze starzenia się organizmu, mogą pojawiać się stopniowo, początkowo nie będą bardzo wyraźne. Nie muszą też wystąpić jednocześnie. Jeśli natomiast koński ogon u psa wynika np. z poważnego urazu, intensywne objawy uwidocznią się od razu. 

Od Redakcji

Zauważenie zmian w postawie lub poruszaniu się psa to pierwszy krok ku celnej diagnostyce. Warto nagrać nietypowy ruch psa, by móc pokazać to lekarzowi weterynarii. W gabinecie bowiem pies może spiąć mięśnie i zachować się zupełnie inaczej.

Koński ogon u psa – leczenie

pies w legowisku leży smutny

O formie leczenia zwyrodnienia decyduje lekarz po przeprowadzeniu szeregu badań, m.in. tomografia komputerowa i zdjęcie  RTG. Jeżeli schorzenie nie jest zaawansowane, istnieje duże prawdopodobieństwo tego, że wystarczy leczenie zachowawcze (nieinwazyjne) i objawy mogą zostać wyeliminowane z pomocą leków, głównie przeciwzapalnych i przeciwbólowych.

Czasem jednak taka terapia nie przynosi oczekiwanego efektu lub koński ogon u psa jest w takim stadium, że podawanie samych medykamentów to strata cennego czasu. Wówczas specjalista może zalecić zabieg chirurgiczny. Bez względu na to, jakie postępowanie zostanie wdrożone, czworonóg koniecznie musi dużo odpoczywać. Istotne jest ograniczenie ruchu psa do niezbędnego minimum. Kiedy jego stan się poprawi, przyjdzie czas na rehabilitację.

Koński ogon u psa – rehabilitacja

ogon psa na piasku

Niezależnie od tego, czy koński ogon u psa był leczony farmakologicznie, czy chirurgicznie, ze względu na początkową konieczność ograniczenia ruchu, czworonóg będzie musiał przejść rehabilitację. Brak aktywności, zwłaszcza długotrwały, może bowiem doprowadzić do atrofii mięśni. Najlepszym, bo najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest oddanie pupila w ręce profesjonalnego rehabilitanta, który nie tylko będzie pracował z psem, ale też da wskazówki do samodzielnej pracy w domu. Należy ściśle trzymać się jego zaleceń.

Koński ogon u psa – czy można go całkiem wyleczyć?

pies corgi w lesie na spacerze

Jeśli choroba końskiego ogona pojawiła się w wyniku urazu czy infekcji i natychmiast po tym zostało podjęte leczenie, rokowania są naprawdę dobre. Pies może nawet wrócić do pełnej sprawności. Jeśli objawy kliniczne wskazują natomiast na zaburzenia neurologiczne i inne wynikające z wieku lub/i chorób współistniejących, efekty terapii mogą być mniej zadowalające. Można wówczas zwalczać objawy bólowe i spowolnić rozwój niedowładu kończyn, aby zapewnić pupilowi komfort funkcjonowania, ale z czasem sytuacja może się konsekwentnie pogarszać. 

Wiesz już, czym jest koński ogon u psa. W przypadku końskiego ogona leczenie powinno rozpocząć się natychmiast po zaobserwowaniu pierwszych objawów, niezależnie od tego, czy przyczyną choroby jest uraz, czy np. podeszły wiek psiego pacjenta. Zawsze warto podjąć próbę ulżenia psu w bólu i zapewnienia mu godnego, spokojnego funkcjonowania! 

Zielona kupa u psa – czy to powód do niepokoju?

zielona kupa u psa

Zapamiętaj!

  • Zielona kupa u psa może być objawem choroby układu pokarmowego.
  • Zielony stolec pojawia się po spożyciu trutki, niebezpiecznych substancji.
  • Przyczyną zielonego zabarwienia jest infekcja pasożytnicza.
  • Zielona kupa pojawia się po zjedzeniu trawy.
  • W razie podejrzenia choroby lub zatrucia jak najszybciej odwiedź weterynarza!

Zielona kupa u psa – na jaką chorobę może wskazywać?

Kolor odchodów zwierzęcia zależy od tego, co twój psiak zjada. Jeśli zdarza mu się podjadać trawę lub jego dieta jest bogata w produkty roślinne, stolec może być zabarwiony na zielono. To zupełnie normalne i nie powinno wzbudzać twojego niepokoju.

Zielona kupa u psa może również świadczyć o chorobach układu pokarmowego. Najczęściej wskazuje na zaburzenia funkcjonowania wątroby lub zablokowanie ujścia pęcherzyka żółciowego. Inne możliwe choroby układu trawiennego, których objawem będzie zielona kupa u psa to:

  • zapalenie okrężnicy;
  • idiopatyczne krwotoczne zapalenie żołądka i jelit;
  • zapalenie dróg żółciowych;
  • zapalenie wątroby;
  • nieswoiste zapalenie jelit;
  • alergia pokarmowa;
  • infekcja wirusowa;
  • infekcja pasożytnicza (Giardia lamblia) – inne charakterystyczne objawy lambliozy (poza zielonkawym zabarwieniem stolca) to biegunka, wymioty, odwodnienie, wychudzenie.

Gdy układ pokarmowy nie pracuje prawidłowo, żółć nie zostaje wchłonięta w jelitach, ale wydalona na zewnątrz wraz z kałem, zabarwiając go na pomarańczowo lub zielono. 

Zielona kupa u psa – inne przyczyny

Wśród innych przyczyn zabarwienia kupy na zielono należy wymienić spożycie niebezpiecznej substancji, np. trutki na szczury (rodentycydy). To trucizna, która może powodować krwawienia wewnętrzne, prowadząc do śmierci zwierzaka. Jeśli podejrzewasz, że twój pupil mógł spożyć trutkę, zauważysz niebieskawy lub zielony kolor kupy, natychmiast zabierz psiaka do weterynarza. Liczy się przede wszystkim czas reakcji. 

Jeżeli zwierzak zajada się trawą, jego kupa będzie miała zielonkawe zabarwienie. Nie musisz się tym martwić, zwróć jednak uwagę, czy zdarza się to często. Zjadanie trawy przez psa może wskazywać na brak błonnika w diecie. Oznacza to, że musisz zastanowić się, jak ją urozmaicić. Przeanalizuj, czym karmisz pupila, spytaj weterynarza, jak zadbać o dobrze zbilansowaną dietę.

Zielona kupa u psa – jak działać?

Normalne psie odchody powinny mieć kolor brązowy, muszą być zwarte, lekko wilgotne, jednak bez wyraźnej dodatkowej powłoki. Odchylenia od normy powinny wzbudzić twoją czujność. Jednorazowy incydent zazwyczaj nie świadczy o poważnym problemie, jeśli jednak zielona kupa u psa będzie się pojawiać częściej, psiak lubi jeść trawę lub podejrzewasz, że spożył niebezpieczną substancję, udaj się do weterynarza.

Lekarz zbada zwierzaka i zaproponuje leczenie dostosowane do przyczyny nieprawidłowości. Pamiętaj, że warto działać szybko, by zapobiec poważniejszym powikłaniom.

O czym świadczy zielona kupa u szczeniaka?

Zielona kupa u szczeniaka może pojawić się z tego samego powodu co u osobników dorosłych. Przyczyną bywa podskubywanie trawy lub infekcje i choroby układu pokarmowego. Małe psiaki są niezwykle ciekawe świata i mogą zjadać wszystko, co napotkają po drodze. Są więc narażone na spożycie jakiejś trucizny, niebezpiecznych substancji, odchodów innych zwierząt. Właściciele młodych psiaków muszą szczególnie uważać, szczególnie podczas spacerów ze szczeniakiem.

Zielona kupa u psa może oznaczać chorobę, zatrucie, pojawia się również po zjedzeniu trawy. W każdym wypadku musisz obserwować zwierzę i reagować, gdy zajdzie taka potrzeba.

Stójka u psa – co to za pozycja? Jak wygląda?

stójka u psa

Zapamiętaj!

  • Stójka u psa to pozycja psów myśliwskich.
  • Pies zastyga w bezruchu wskazując myśliwemu zwierzynę.
  • Wykonywanie stójki to cecha wrodzona wyżłów.
  • Stójki nie można nauczyć, a jedynie utrwalić przez ćwiczenia.

Stójka u psa – czym jest?

Stójka u psa to jedna z pozycji przyjmowanych przez rasy myśliwskie. Jest to też cecha wrodzona wyżłów. Pies ustawia się w tej pozycji, gdy wyczuje zwierzynę i chce ją wystawić myśliwemu. W takiej sytuacji zastyga w bezruchu, gotowy do skoku, zazwyczaj jedną z łap podnosi do góry. Pies jest bardzo skupiony i znajduje się w stanie ogromnego napięcia. Taka koncentracja jest wynikiem instynktu łowieckiego, który przekazywany jest kolejnym pokoleniom psów myśliwskich. Dzicy przodkowie udomowionych psów skradali się do zwierzyny i zamierali w bezruchu tuż przed ostatecznym skokiem. Fizyczne napięcie to wynik niezwykłej koncentracji zwierzęcia.

Inne psy nie mają takiej wrodzonej zdolności, czają się i dość szybko płoszą zwierzynę. U niektórych gatunków można zaobserwować stójkę niepełną, krótką, nazywaną nietypową. Taka stójka u psa jest obserwowana u jamników, foksterierów, wachtelhundów, posokowców. Należy zaznaczyć, że sposób wystawiania zwierzyny przez psa myśliwskiego zależy od rasy, jego charakteru i temperamentu. Znaczenie może mieć również rodzaj zwierzyny, jaką pies ma wystawiać.

Stójka u psa – rodzaje

W zależności od tego. jak pies będzie wykonywać stójkę, wyróżnia się kilka jej rodzajów:

  • stójka u psa prawidłowa, czyli twarda – pies może przyjąć pozycję nawet na kilka minut, nie ruszy się do momentu aż podejdzie do niego myśliwy i wyda odpowiednią komendę;
  • stójka u psa krótka – jest przeciwieństwem stójki twardej, ponieważ pies nie jest w stanie wytrwać w bezruchu dłużej niż kilkadziesiąt sekund; psy te zazwyczaj rzucają się w pogoń za zwierzyną i płoszą je; wymagają znacznie więcej ćwiczeń, by utrwalić prawidłową pozycję;
  • pozycja martwa – pies nie chce gonić zwierzyny nawet po wydaniu przez myśliwego komendy; nadal pozostaje w bezruchu;
  • pozycja pusta – pies zastyga w pozycji, choć w pobliżu nie ma zwierzyny; pomyłka może świadczyć o słabym węchu; błąd ten zdarza się również często młodym wyżłom. Kiedy pies przyjął pozycję podczas polowania, myśliwy powinien podejść do niego z prawej strony lub od tyłu – w prawej dłoni trzyma broń, natomiast psa ma z lewej strony. Po wykonaniu strzału pies powinien ruszyć po aport.   Jak nauczyć psa stójki? Niektóre psy nie wymagają treningów, bez szkolenia twardo wystawiają zwierzynę, w takim przypadku mówi się o wrodzonych zdolnościach. Inne psy, które wystawiają za krótko wymagają utrwalenia pozycji. Zdarza się, że wyżły zaczynają ustawiać się w pozycji stójki już w wieku czterech miesięcy – cechę tę należy zacząć utrwalać. Jeśli tylko pies zaczyna przymierzać się do wystawiania zwierzyny, należy go pochwalić. Istnieje kilka sposobów uczenia psa i utrwalania stójki:
  • zwiększanie trudności poprzez coraz większe oddalanie się od psa i powtarzanie komendy zostań; psa należy nagradzać za każde poprawne wykonanie pozycji;
  • zabawa z piłką – należy zachęcać psa do pozostania w bezruchu w oczekiwaniu na rzut piłką; ćwiczenie wzmacnia umiejętność napinania ciała i wytrwania w pozycji;
  • ćwiczenia z unieruchomionym w klatce ptaku łownym, np. hodowlanej kuropatwie; pies nie powinien widzieć ptaka, a jedynie go czuć; psa należy podprowadzić pod wiatr, by miał możliwość wykonać czujkę.

Trzeba jednak pamiętać, że nie każdego psa można nauczyć pozycji. Stójka u psa to cecha wrodzona wynikająca z instynktu łowieckiego. Możliwe jest tylko utrwalenie stójki.

Jak wygląda kleszcz u psa? Jak rozpoznać?

jak wygląda kleszcz u psa

Zapamiętaj!

  • Kleszcze są pasożytami żywiącymi się krwią psów.
  • Ich wygląd może być różny i zależy od gatunku i fazy rozwoju.
  • Kleszcza należy usunąć natychmiast po zauważeniu.
  • Pasożyty te przenoszą groźne choroby – boreliozę, odkleszczowe zapalenie mózgu.
  • W Polsce psom zagraża kleszcz pospolity i łąkowy.

Jak wygląda kleszcz u psa?

Jak wygląda kleszcz u psa? Wszystkie kleszcze, które możesz znaleźć u swojego pupila to tzw. kleszcze twarde, posiadające twardy pancerz pokrywający cały grzbiet u samców i jego część u samic. W Polsce twojemu psiakowi zagraża kleszcz pospolity oraz kleszcz łąkowy. 

Kleszcz pospolity

Samica kleszcza pospolitego żeruje na psie, aby żywić się krwią. Jak wygląda kleszcz u psa? Mierzy ok. 5 mm przed żerowaniem i około 1 cm po żerowaniu. Jej ciało ma charakterystyczny wygląd – samica ma czerwony grzbiet i brązową tarczkę. Samiec jest nieco mniejszy i nie żywi się krwią, a jedynie gnieździ się na ciele psa, by kopulować z samicą. Ciało samca ma dużą brązową tarczkę. 

Jak wygląda kleszcz u psa w postaci larwalnej? Znacznie trudniej dostrzec larwę kleszcza lub nimfę gnieżdżącą się na ciele psa. Larwa wyglądem przypomina wbite ziarnko piasku i ma wielkość 0,5 mm, po napiciu zwiększa swój rozmiar do 2 mm. Nimfa natomiast mierzy około 1 mm, ma czerwony grzbiet i brązową tarczkę.

Jak wygląda kleszcz u psa? Kleszcz łąkowy

Kleszcz łąkowy bywa nazywany również kleszczem czerwonym. Jego ciało ma brunatny kolor, jest owalne i spłaszczone. Samica może mierzyć 4,5 mm i ma charakterystyczną tarczkę grzbietową wyglądem przypominającą rysunek białej i nieregularnej pajęczyny. Samiec może osiągnąć wielkość do 6 mm. Całe jego ciało pokrywa tarczka z wyraźnie zaznaczonymi białymi plamami. 

Jak wygląda kleszcz u psa? Najłatwiej zauważysz kleszcza, który zaczął żywić się już krwią i powiększył swoje rozmiary (kleszcz napity). Nie tylko możesz go dostrzec, ale również wyczuć – jego ciało staje się okrągłe i w dotyku przypomina wyrostek skórny.

Z uwagi na to, że kleszcze mogą doskonale ukryć się wśród gęstej sierści, możesz ich nie zauważyć od razu. Po spacerze warto zrobić psiakowi mały przegląd i sprawdzić, czy nie zagnieździł się pasożyt.

Kleszcze należy usunąć w prawidłowy i bezpieczny sposób – jeśli nie wiesz, jak to robić, poproś o pomoc weterynarza. Pamiętaj, że te pasożyty przenoszą wiele groźnych chorób, dlatego staraj się usuwać je jak najszybciej. Chroń także swojego pupila stosując odpowiednie preparaty!

Czarna kupa u psa – czy to powód do niepokoju?

czarna kupa u psa

Zapamiętaj!

  • Czarna kupa u psa może być efektem zmian w diecie (jagody, kaszanka).
  • Czarna kupa u psa może świadczyć o poważnym schorzeniu.
  • Zmianę zabarwienia stolca warto skonsultować z weterynarzem.
  • Leczenie może obejmować podawanie antybiotyków, leków przeciwzapalnych lub odrobaczanie.

Czarna kupa u psa – o czym świadczy?

Jeśli jesteś właścicielem czworonoga na pewno bacznie go obserwujesz. Wiesz, że o problemach ze zdrowiem może świadczyć np. konsystencja i kolor stolca. Prawidłowy kał powinien być dobrze uformowany, wilgotny, bez wyraźnej dodatkowej powłoki. Kolor psiej kupy jest ciemnobrązowy. Niekiedy można zaobserwować pewne odchylenia od normy – nie wszystkie są od razu powodem do niepokoju. Pamiętaj, że kolor odchodów zależy od tego, co psiak zjadł. Jeśli najadł się trawy może zrobić zieloną kupę itd. O czym świadczy czarna kupa u psa? Zabarwiony na czarno kał pojawi się w efekcie spożycia jagód, czy choćby kaszanki.

Czarna kupa u psa może jednak budzić niepokój. Pod uwagę trzeba bowiem wziąć poważne problemy zdrowotne, jak np. krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Oczywiście przyczyny krwawienia mogą być różne:

  • choroba wrzodowa;
  • nadżerka;
  • nowotwór;
  • infekcje pasożytnicze;
  • żylaki przełyku;
  • zapalenie przełyku;
  • ostra gastropatia krwotoczna;
  • nietolerancja pokarmowa, alergia;
  • zaburzenia krzepnięcia krwi.

Czarna kupa u psa może pojawić się w wyniku krwawienia z dróg oddechowych lub uszkodzenia jamy ustnej. Zabarwiony na czarno stolec będzie efektem uszkodzenia przewodu pokarmowego na skutek połknięcia kawałka kości lub ostrego przedmiotu. Jeśli kupa jest nie tylko czarna, ale do tego ma nieprzyjemny i ostry zapach, możesz podejrzewać infekcję (parwowiroza, nosówka). Czarne stolce warto skonsultować jak najszybciej z lekarzem.

Czarna kupa u psa – jak postępować?

Jeśli w diecie twojego psa pojawił się produkt, który mógł spowodować czarne zabarwienie stolca, a pies zachowuje się normalnie, nie musisz się martwić. Obserwuj pupila i sprawdzaj, czy kolejne odchody zwierzaka są już prawidłowe.

Czarna kupa u psa może jednak budzić niepokój, gdy pojawia się nagle, bez uchwytnej przyczyny, a do tego twój pupil zaczyna się inaczej zachowywać. Jeśli podejrzewasz, że coś mu dolega, nie zwlekaj z wizytą u lekarza. Być może konieczne będzie wykonanie badania kału, a nawet RTG czy innych badań pozwalających znaleźć przyczynę nieprawidłowości.

Diagnoza pozwoli dobrać właściwe leczenie. Mogą to być leki przeciwzapalne, przeciwpasożytnicze, antybiotyki, a niekiedy interwencja chirurgiczna. 

Czarna kupa u psa nie musi być od razu powodem do niepokoju. Warto jednak obserwować psiaka, by w razie potrzeby jak najszybciej udać się do weterynarza. Czarna kupa u psa może być efektem diety lub choroby.

Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi?

czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi

Zapamiętaj!

  • Świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi.
  • Choroba wywołuje świąd skóry, wypadanie sierści.
  • U człowieka świerzb objawia się świądem i wysypką.
  • Leczenie należy przeprowadzić pod okiem lekarza.
  • Najważniejsza jest profilaktyka – dbanie o higienę psa i jego otoczenia.

Czym jest świerzb psi?

Świerzb u psa jest chorobą skórną wywołaną przez świerzbowca – to pasożyt należący do rzędu roztoczy. Pierwsze objawy choroby u psa to świąd skóry, zmiany skórne umiejscowione głównie na głowie, uszach, psyku, ale także na kończynach. Skóra zaczyna się łuszczyć, jest zaczerwieniona, pojawiają się krostki i pęcherze. Charakterystyczna jest również utrata sierści. Choroba ta znacznie obniża komfort życia czworonogów.

Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi?

Jeśli jesteś właścicielem psa, na pewno zastanawiasz się, które psie choroby mogą być niebezpieczne dla ciebie i pozostałych domowników. Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi? Tak, to jedna z tych chorób, którymi człowiek może zarazić się od zwierzęcia. W jaki sposób dochodzi do zakażenia? Jedną z dróg przenoszenia zakażenia pasożytem jest bezpośredni kontakt z pupilem. Kolejnym sposobem jest droga pośrednia, np. przez ubrania – ze skóry zwierzaka pasożyt trafia na pościel, ręczniki, koce, a stamtąd na człowieka.

Świerzb psi u człowieka

Wiesz już, czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla człowieka? Zatem, jakie będą symptomy zakażenia? Objawy zarażenia psim świerzbem u człowieka to przede wszystkim świąd skóry. Pojawia się również wysypka przypominająca uczulenie. Powikłaniem choroby może być grzybica.

Jak leczyć świerzb u psa i człowieka?

Psi świerzb należy zawsze leczyć pod kontrolą lekarza weterynarii. Domowe sposoby mogą okazać się nieskuteczne i niewystarczające. Weterynarz może przepisać tabletki na świerzb, a także krople, spraye, maści, szampony. W zaawansowanych stadiach świerzbu mogą zostać zalecone antybiotyki, a także zastrzyki. Ważne jest leczenie objawowe łagodzące uporczywy świąd i hamujące potrzebę drapania się (co może prowadzić do powikłań). Pozbycie się pasożyta to dość długi proces – może trwać nawet 8 tygodni. Warto pamiętać, że rodzaj leczenie zostanie dopasowany do rodzaju świerzbu oraz rozległości zmian. Cała kuracja musi odbywać się pod kontrolą lekarza. 

Leczenie świerzbu u człowieka polega na stosowaniu preparatów przepisanych przez dermatologa lub dostępnych bez recepty w aptece. W przypadku zauważenia objawów zarażenia warto skonsultować się z lekarzem.

Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi? Jak zapobiegać?

Skoro znasz odpowiedź na pytanie, czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi, zastanów się, jak możesz zapobiegać zachorowaniu. Pamiętaj o kilku najważniejszych zasadach:

  • regularnie kontroluj stan uszu psa;
  • utrzymuj skórę i sierść zwierzęcia w czystości;
  • zachowaj czystość otoczenia zwierzaka – legowiska, zabawek;
  • regularnie odrobaczaj psa, dbaj o szczepienia;
  • już pierwsze objawy świerzbu zgłaszaj lekarzowi.

Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla człowieka? Tak, możesz zarazić się pasożytem od swojego pupila, dlatego dbaj o jego higienę, a niepokojące objawy konsultuj z weterynarzem. Staraj się też, aby twój psiak nie bawił się z nieznanymi psami. Pamiętaj również o częstym myciu rąk i najlepiej unikaj spania z psem.