Rasy kotów krótkowłose – jak wybrać idealnego futrzaka dla siebie? Sprawdź listę ras i znajdź swojego przyjaciela!

rasy kotów krótkowłose

Jaką rasę kota wybrać? Czym się kierować szukając hodowli? Jak prawidłowo dbać o futro mruczka? A może adoptować, zamiast kupować? W artykule przedstawimy najpopularniejsze rasy kotów krótkowłosych. Opiszemy również znaki charakterystyczne ich wyglądu oraz opowiemy o ich temperamencie.

Rasy kotów krótkowłose – mnogość charakterów, umaszczeń i wielkości

Rasy kotów krótkowłosych są najbardziej zbliżone do swoich przodków. Pierwotnie zwierzęta nie miały długiej sierści, ponieważ w rejonach, w których zostały udomowione, panował ciepły klimat. Koty długowłose powstały dopiero w wyniku krzyżówek inicjowanych przez człowieka. Pielęgnacja krótkiej sierści nie nastręcza zbyt wielu trudności, wystarczy jedynie regularne szczotkowanie i usuwanie martwego podszerstka. Zwierzaki te nie mają również problemów z zaleganiem kłaczków w przewodzie pokarmowym.

Organizacje uznają różną liczbę ras. Międzynarodowa Federacja Felinologiczna (FIFe) zrzeszająca hodowców kotów z całego świata przyznaje rodowody 48 rasom, podczas gdy według WCF, czyli World Cat Federetion istnieje ich aż 68.

Bengalski

To rasa, która powstała w wyniku skrzyżowania kota domowego z dzikim, co od razu można zauważyć, patrząc na jej przedstawicieli. Wyglądem przypominające majestatycznego lamparta, koty bengalskie są jednocześnie muskularne i smukłe. Te wyjątkowo żywiołowe zwierzęta potrzebują codziennej dawki zabaw oraz ćwiczeń, by spożytkować ogrom energii, jaki się w nich znajduje. Cechuje je dość duża niezależność i nie przepadają za czułościami z człowiekiem.

Brytyjski krótkowłosy

To najpopularniejsza ze wszystkich ras kotów krótkowłosych. Trudno się temu dziwić, ponieważ Brytyjczyki zachwycają swoim uroczym wyglądem, a ich krótkie, ale gęste futerko sprawia, że przypominają pluszowego misia. To typowe pieszczochy, które uwielbiają relaks ze swoim opiekunem. Niestety z tego samego powodu koty brytyjskie krótkowłose mają skłonność do nadwagi, w związku z czym wymagają restrykcyjnego przestrzegania diety.

Europejski krótkowłosy

To jedna z najstarszych krótkowłosych ras kotów. Do złudzenia przypomina znanego wszystkim dachowca. Jest on równie odporny na choroby, co jego nierasowy kuzyn, a dzięki odpowiedniej diecie i aktywności fizycznej z powodzeniem może dożyć nawet 20. roku życia. Ma zrównoważony charakter, lubi spędzać czas zarówno podczas zabawy, jak i przytulając się do ukochanego opiekuna. Prawdopodobnie dlatego jest najpopularniejszym kotem na kontynencie europejskim.

Szkocki zwisłouchy

To jedna z najbardziej towarzyskich ras kotów krótkowłosych. Nie potrzebuje zbyt dużej dawki zabaw i ćwiczeń, a jego ulubioną formą spędzania czasu są czułości z opiekunem. Doskonale odnajdzie się w domu, w którym mieszkają inne koty i psy. Będzie dobrym przyjacielem dzieci, jeśli te uszanują jego przestrzeń. Ze względu na nietypową mutację ma charakterystyczne uszy zagięte ku przodowi, co dodaje mu niesamowitego uroku.

Chausie

Rasa powstała przez skrzyżowanie dzikiego kota błotnego z domowym, a jej osobniki mogą ważyć ponad 10 kilogramów. Uwielbiają zabawę i aktywność fizyczną, a ze względu na duże rozmiary niełatwo je zmęczyć. Chociaż nie przepadają za czułościami z opiekunem, źle znoszą samotność. Zakup kota tej rasy wiąże się z wydatkiem rzędu 20 tysięcy złotych, w dodatku ze względu na wagę oraz często występującą nietolerancję glutenu koszty jego wyżywienia również są wysokie.

Syjamski

Koty syjamskie jeszcze 500 lat temu były zarezerwowane jedynie dla buddyjskich mnichów w rejonie Azji Południowo-Wschodniej, a do dziś uznaje się ją za świętą w Tajlandii. Zdecydowanie jej przedstawicieli można uznać za najbardziej eleganckie koty, ale wygląd nie jest ich jedyną zaletą. To zwierzaki niezwykle inteligentne i uwielbiające kontakt z człowiekiem. Chętnie uczą się sztuczek oraz komend. Niektórym osobom może przeszkadzać ich nietypowy, donośny głos.

Tonkijski

Tę rasę kotów krótkowłosych charakteryzuje niezwykle gładkie i lśniące futro. Jej przedstawiciele doskonale odnajdą się w domu zamieszkanym przez rodzinę z dziećmi, ponieważ są wyjątkowo wesołe i towarzyskie. Uwielbiają zabawę z człowiekiem, a po przeprowadzeniu socjalizacji również z innymi zwierzętami. Kot tonkijski może być obarczony wadą odpowiedzialną za postępujący zanik siatkówki, w związku z czym przed zakupem warto wykonać badania genetyczne.

Devon Rex

To jedna z najmniejszych ras kotów krótkowłosych, waga dorosłych osobników nie powinna przekraczać 4 kilogramów. Charakteryzują je duże uszy i delikatna sierść przypominająca w dotyku jedwab. Uwielbiają przytulać się i bawić, ale z tego względu źle znoszą samotność. Zwykle akceptują inne zwierzęta, a ich towarzystwo pomaga im przetrwać czas, kiedy opiekunowie są poza domem. Niestety u osobników tej rasy często stwierdza się kardiomiopatię przerostową i miastenię.

Kot Savannah

To rasa, która powstała wskutek skrzyżowania domowego kota z afrykańskim serwalem. Geny dzikich przodków sprawiają, że są one dość niezależne, pełne energii i wyjątkowo sprawne fizycznie. Z tego względu nie powinny zostawać kotami wychodzącymi, ale z pewnością ucieszą je spacery na smyczy, podczas których będą mogły biegać, skakać, a nawet pływać. Bez problemu zostają same w domu, jeśli ich potrzeby ruchu i zabawy zostaną zaspokojone w wystarczającym stopniu.

Singapura

Kot singapurski jest najmniejszym przedstawicielem swojego gatunku. Mimo niewielkich rozmiarów jego sylwetka ma dobrze rozwiniętą muskulaturę. Uwielbia spędzać czas podczas zabawy, ale po całym dniu spędzonym samotnie chętnie wtuli się w ciało swojego opiekuna. Jeśli przejdzie przez dobrze przeprowadzony proces socjalizacji, z pewnością dogada się z innymi zwierzętami domowymi. Obecnie w Polsce nie ma hodowli tej rasy kotów krótkowłosych, w związku z tym zakup Singapura wiąże się z wydatkiem minimum 5 tysięcy złotych.

Jak znaleźć dobrego hodowcę kotów rasowych?

Jeśli planujesz kupić kota rasowego, zacznij od znalezienia sprawdzonej hodowli. W przypadku popularnych ras wybór jest duży, a ceny kociaków bywają bardzo atrakcyjne, ale nie warto kierować się tym parametrem. Zwierzęta pochodzące z pseudohodowli często są obarczone licznymi wadami genetycznymi, których leczenie może kosztować fortunę.

Pamiętaj, że każdy kot musi posiadać rodowód, a w przypadku niektórych ras także wyniki badań potwierdzające, że osobnik jest wolny od wad genetycznych.

Adopcja – sposób na znalezienie przyjaciela na całe życie

W Polsce wciąż wiele zwierzaków czeka na swój kochający dom. Być może nie znajdziesz w schronisku przedstawicieli wyżej wymienionych ras kotów krótkowłosych, ale z pewnością spotkasz tam mruczka, który będzie do ciebie pasować. Pośród setek tysięcy potrzebujących znajdują się zarówno przyjacielskie, jak i dość niezależne osobniki.

Wybierając rasę kota krótkowłosego dla siebie i swojej rodziny, najlepiej kierować się przede wszystkim jego temperamentem, a nie wyglądem. Chociaż istnieje wiele dobrych hodowli, warto dać szansę mruczkom czekającym na nowy dom w schronisku lub domu tymczasowym.

Toy bobtail

toy bobtail

Toy bobtail jest kotem o króciutkich łapkach i stosunkowo dużej głowie, co sprawia, że jego wygląd potrafi zauroczyć nawet osoby, które nie są fanami tych zwierząt. Jednak czy takie mutacje w genach są dla niego bezpieczne? W jaki sposób powstała ta mała rasa? Czy istnieją inne, miniaturowe koty? Sprawdź w naszym artykule!

Jak powstała rasa kotów miniaturek?

Toy bobtail powstał w wyniku skrzyżowania przedstawiciela niezwykle rzadkiej rasy Mekong Bobtail z tajską kotką o niestandardowym, spiralnie zakręconym ogonie. Ukraińska miłośniczka mruczków Helena Krasniczenko mieszkająca wówczas w Rostowie nad Donem nie spodziewała się, że urodzone potomstwo da początek nowej rasie. Co prawda krzyżowanie nie było spontaniczne, ale kobieta nie planowała zakładania hodowli kociąt.

Już po 6 latach od urodzenia się nienaturalnie małych kotów o krótkiej sierści, czyli w 1994 roku rasa została zatwierdzona przez WCF w Rosji oraz WNP, to wtedy nadano jej obecnie funkcjonującą nazwę, często nazywano je również toybob. Obecnie większość związków zrzeszających hodowców kotów nie uznaje toy bobtaila, ponieważ jest on obarczony wieloma mutacjami genetycznymi, które są przyczyną licznych problemów zdrowotnych. Niestety chciwość sprawia, że wiele osób sprzedaje zmutowane, karłowate osobniki dla osiągnięcia zysku.

Toy bobtail – kocur, który przez całe życie wygląda jak kociak

Niewielkie rozmiary toy bobtaila z pewnością są najbardziej fascynującą cechą fizyczną rasy. Dorosłe osobniki wyglądem przypominają 3–4-miesięczne kociątka. Ważą od 900 gramów do maksymalnie 2,5 kg, ale mimo niewielkiej masy to zwierzaki o muskularnym ciele. Tylne łapy są nieco dłuższe niż przednie, ale mimo tej asymetrii przedstawiciele tej rasy wcale nie są mniej aktywni od przeciętnych kotów! Posiadają zakrzywiony, krótki ogonek o maksymalnie 7 cm długości, który do złudzenia przypomina króliczą kitkę.

Małe koty z wielkim temperamentem

Chociaż mogłoby wydawać się, że takie maleństwo nie potrzebuje dużej dawki ruchy, to rzeczywistość jest zupełnie inna. Co prawda koty tej rasy są wyjątkowo towarzyskie i mają dość łagodny charakter, ale tak samo, jak inne zwierzaki należące do tego podgatunku lubią zabawę. Źle znoszą samotność, w związku z czym nie zaleca się ich adopcji ani zakupu osobom, które planują przez większość dnia przebywać poza domem.

Opieka nad kotem rasy toy bobtail

Koty miniaturki wymagają specjalnej opieki ze względu na swoje rozmiary oraz liczne problemy zdrowotne, które towarzyszą karłowatości. Przede wszystkim okres ich usamodzielniania się jest o wiele dłuższy niż w przypadku kociąt uznawanych ras, toy bobtaile muszą spędzić z mamą aż 6 miesięcy. Poza tym są niezwykle podatne na urazy, a nawet mały wypadek może skończyć się dla nich śmiercią. Występujące często wady serca wymagają stałego monitorowania u weterynarza specjalizującego się w kardiologii.

Miniaturowe kocięta, które znalazły się w rankingu księgi rekordów Guinnessa

Czy toy bobtail uzyskał tytuł najmniejszego kota na świecie? Chociaż te filiżankowe kociaki o dużych oczach są wyjątkowo drobne, to nie one zdobyły nagrodę. Zwycięzcą rankingu został przedstawiciel rasy himalajskiej mieszkający w Stanach Zjednoczonych. Zwierzak ważył jedynie 700 gramów, a długość jego ciała nie przekraczała 19 cm.

Jednak to nie jedyna kategoria, w której zdobywcą prestiżowego tytułu został przedstawiciel miniaturowy zwierzak. Kot rasy Munchkin mógł poszczycić się mianem najniższego reprezentanta swojego podgatunku na ziemi, ponieważ mierzył jedynie 13,34 cm w kłębie.

Urocze koty, ale czy zdrowe?

Toy bobtail podobnie jak inne rasy miniaturowych kotów cieszy się ogromną popularnością, ale czy słusznie? Wygląd małych zwierząt potrafi być wyjątkowo uroczy, jednak te filiżankowe mruczki muszą zmagać się z wieloma problemami zdrowotnymi. Co jest ich przyczyną? Przede wszystkim geny. Te odpowiadające za wystąpienie karłowatości – wady genetycznej, która stała się pożądana wśród wielbicieli rasowych kotów, są również przyczyną występowania wielu groźnych dla zdrowia i życia chorób.

Toy bobtaile często cierpią z powodu licznych wad serca. Poza tym kruchość kości i osłabienie mięśni występuje niemalże u każdego przedstawiciela tej rasy. Te dolegliwości w połączeniu z miniaturowym rozmiarem sprawiają, że koty są niezwykle narażone na powstawanie urazów.

Wiele osobników jest całkowicie bezpłodnych i nie może mieć potomstwa, co dodatkowo wpływa na niezwykłą rzadkość występowania rasy. Poza tym warto mieć na uwadze niezwykle krótką długość życia tych kotów, podczas gdy przedstawiciele uznawanych ras mogą przeżyć nawet 20 lat, toy bobtaile zwykle umierają między 5. a 10 rokiem swojego życia.

Ze względu na mnogie problemy zdrowotne oraz ból i cierpienie, które wywołują one u zwierząt, żaden z szanowanych związków zrzeszających hodowców nie uznaje tej rasy. Oznacza to, że koty sprzedawane pod nazwą toy bobtail pochodzą z pseudohodowli, co wiąże się z jeszcze większym ryzykiem wystąpienia u nich wad genetycznych.

Pies trzepie uszami i uporczywie się drapie? To powinno cię zaniepokoić

pies trzepie uszami

Twój pies trzepie uszami? W artykule znajdziesz najczęstsze przyczyny tego typu zachowań. Dowiesz się także, jak zbudowany jest narząd słuchowy twojego podopiecznego i poznasz czynniki, które mogą zwiększać ryzyko pojawienia się problemów z uszami.

Jak zbudowane jest ucho psa?

Budowa ucha psa nie różni się znacznie od ucha człowieka. W przypadku czworonogów narząd słuchu również składa się z trzech części. Zewnętrzną tworzy małżowina uszna wraz z kanałem słuchowym, w środkowej znajdują się kosteczki słuchowe oraz jama i błona bębenkowa, a wewnętrzna część zawiera nerw słuchowy, kanały półkoliste oraz ślimak.

Zapalenie ucha zewnętrznego

Jeśli twój pies trzepie uszami, potrząsa głową i uporczywie się drapie, prawdopodobnie cierpi z powodu stanu zapalnego. Tym symptomom zwykle towarzyszy także zwiększona ilość ciemnej wydzieliny o nieprzyjemnym zapachu. Wraz z rozwojem zapalenia wnętrze ucha często staje się zaczerwienione, a drapiący się zwierzak może uszkodzić naskórek narządu słuchu.

W zaawansowanym stadium schorzenia możliwe jest nawet zarośnięcie zewnętrznego kanału słuchowego, dlatego absolutnie nie powinno się lekceważyć tego typu objawów u swojego pupila. Istnieje kilka możliwych przyczyn takich dolegliwości, przedstawimy je w dalszej części artykułu.

Pies trzepie uszami – czy to zachowanie zawsze musi być efektem choroby?

Twój pies trzepie uszami? Czy to powód, by się niepokoić? Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna. Tego typu zachowanie to naturalna reakcja obronna organizmu i nie zawsze musi być ono objawem choroby. Może zdarzyć się, że do ucha zwierzaka wpadnie na przykład kropla wody, czasem wystarczy, że na małżowinie usiądzie niegroźny owad, a pies, potrząsając głową, chce go jedynie odstraszyć. Jeśli takie zachowania są jednorazowe i nie powtarzają się regularnie, nie ma powodu do obaw. Jednak w innym wypadku należy skonsultować je z lekarzem weterynarii.

Obecność ciała obcego

Jedną z najczęstszych przyczyń zapaleń ucha u młodych, aktywnych psiaków jest, dostanie się do jego wnętrza ciała obcego. Kiedy zwierzak szaleje w lasach czy łąkach, dość łatwo o wpadnięcie do środka niewielkiego kamyczka czy źdźbła trawy. Absolutnie nie próbuj wyciągać go samodzielnie. Zwiększona ilość wydzieliny sprawia, że nawet doświadczony lekarz weterynarii potrzebuje urządzenia do dokładnego obejrzenia wnętrza ucha i usunięcia z niego zalegającego ciała obcego.

Pies trzepie głową i drapie uszy? To może być objawy alergii lub nietolerancji pokarmowej

Alergia to nieprawidłowa, nadmierna reakcja organizmu na daną substancję, nazywaną w tym przypadku alergenem. Podobne objawy wywołuje nietolerancja pokarmowa, jednak za jej wystąpienie nie odpowiada układ immunologiczny a przewód pokarmowy.

Pies trzepiący uszami może cierpieć z powodu silnego świądu wywołanego nadmierną reakcją na substancję uczulającą. Przyczyną tej reakcji może być jakiś składnik pokarmowy, ale również leki stosowane w leczeniu zapalenia ucha. Zdarza się, że zwierzak ma alergię na pyłki traw i drzew, a kiedy te dostaną się do jego przewodu słuchowego, wywołują dyskomfort, swędzenie i duży ból.

Pasożyty – częsta przyczyna świądu w uszach

Do najczęstszych gatunków pasożytów znajdowanych w psich uszach zalicza sie przede wszystkim świerzba oraz nużeńca, a niekiedy nawet kleszcze. By jednoznacznie określić rodzaj mikroorganizmu, który bytuje w przewodzie słuchowym zwierzęcia, niezbędne jest wykonanie odpowiednich badań, które pozwolą dobrać właściwe leki. Jeżeli już doszło do osiedlenia się pasożytów, powinieneś natychmiast udać się po pomoc do gabinetu weterynaryjnego, ponieważ uniwersalne środki mają jedynie działanie prewencyjne.

Rozpoznanie i leczenie

Jak pomóc psu trzepiącemu uszami? By skutecznie wyleczyć zwierzaka, należy ustalić przyczynę zapalenia. W pierwszej kolejności weterynarz pobierze wymaz z ucha albo zeskrobiny skóry. Wykonanie posiewu alternatywnie badania mikroskopowego potwierdzi bądź wykluczy obecność infekcji bakteryjnej lub grzybiczej. Jeśli wynik będzie pozytywny weterynarz może wdrożyć leczenie odpowiednio dobranymi lekami, w innym wypadku należy szukać dalej.

Przeważnie kolejnym krokiem jest wykonanie testów alergicznych, a jeśli te nie dostarczą potwierdzenia przyczyny zapalenia uszu, zwykle podłoża schorzenia szuka się w badaniach endokrynologicznych. Warto mieć na uwadze, że każdy pacjent jest inny, a lekarz weterynarii zleca dalsze badania diagnostyczne przede wszystkim na podstawie wywiadu z opiekunem czworonoga. Najważniejszym elementem leczenia jest wyeliminowanie przyczyny, a łagodzenie objawów ma jedynie na celu chwilowe zmniejszenie dyskomfortu zwierzęcia.

Jak zapobiegać chorobom uszu u psa?

Po skończeniu leczenia u psa trzepiącego uszami należy odpowiednio zadbać o ich higienę. Najbardziej narażone na pojawienie się stanów zapalnych są psy z oklapniętymi, zwisającymi małżowinami usznymi, na przykład cocker spaniele. Taka budowa uniemożliwia prawidłową wentylację przewodu słuchowego zewnętrznego, a wilgoć sprzyja rozwojowi pasożytów, zwłaszcza grzybów oraz bakterii.

Z kolei u maltańczyków utrzymanie odpowiedniej higieny utrudniają wąskie przewody słuchowe oraz włosy znajdujące się wewnątrz ucha. By zwiększyć dostęp powietrza, należy regularnie je wyrywać przy pomocy pęsety lub palców. Szczególnie ważne jest także dokładne wycieranie uszu po jakimkolwiek kontakcie z wodą. Nie tylko w przypadku ich czyszczenia, ale również po rekreacyjnych kąpielach w jeziorze czy pływaniu.

Jeśli twój pies trzepie uszami, potrząsa głową lub uporczywie drapie te okolice, powinieneś jak najszybciej udać się z nim do gabinetu weterynaryjnego. Istnieje wiele możliwych przyczyn takiego stanu, a szybkie znalezienie źródła problemu i wdrożenie odpowiedniego leczenia uwolni twojego czworonoga od zbędnego bólu i cierpienia. Nie zapominaj również o prawidłowym czyszczeniu uszu oraz dokładnie je oglądaj.

Łzawienie oczu u psa – czym przemywać, by usunąć zacieki pod oczami?

łzawienie oczu u psa

W artykule przedstawimy najczęstsze przyczyny łzawienia oczu u psa oraz opowiemy o ich diagnozowaniu i leczeniu.

Znajdziesz tu też listę ras, które ze względu na swoją anatomię są znacznie bardziej narażone na wystąpienie takich chorób. Dowiesz się również, jak odpowiednio pielęgnować okolice oczu swojego pupila.

Przyczyny zacieków pod oczami i nadmiernego łzawienia u psa

Łzawienie jest naturalnym mechanizmem czyszczenia oczu, jednak kiedy ma ono silne natężenie lub towarzyszą mu inne niepokojące objawy, należy udać się na wizytę u weterynarza i zidentyfikować przyczynę problemu. Do najczęstszych z nich należą:

  • zapalenie spojówek,
  • uraz mechaniczny lub utknięcie ciała obcego w oku,
  • alergia pokarmowa, kontaktowa lub wziewna,
  • wady wrodzone w budowie oczodołu lub pyska, w tym niedrożność kanalików łzowych, nieprawidłowe zamykanie powiek, złe ukształtowanie powiek, fałdy spojówki zamykające wejście do punktów łzowych, a nawet nieprawidłowy wzrost włosów w kierunku oczu psiaka.

Łzawienie oczu u psa nie tylko tworzy nieestetyczne zacieki, ale może również doprowadzić do częściej lub całkowitej utraty wzroku zwierzaka oraz innych poważnych powikłań.

Choroby oczu – które rasy są najbardziej narażone?

Choroby oczu dotykają najczęściej psów ras, takich jak pudel miniaturowy, maltańczyk, buldog angielski, labrador, golden retriever, wyżeł weimarski, dog niemiecki, chow chow, cocker spaniel, amstaff, bokser, mastiff oraz innych przedstawicieli molosów.

Łzawienie oczu u psów tych ras najczęściej jest spowodowane niedrożnością kanalików łzowych, która wymaga chirurgicznego udrożnienia.

Ciało obce lub uraz mechaniczny psich oczu

Podczas zabaw i biegu w lesie czy na łące niezwykle łatwo o dostanie się ciała obcego do oka psa. Przydarza się to przeważnie energicznym szczeniętom oraz innym aktywnym zwierzakom.

Zwykle czynnik drażniący ma bardzo małe rozmiary, a do najczęściej wyciąganych obiektów można zaliczyć przede wszystkim pyłki traw, drobinki piasku i kurz. Niekiedy w oku nie ma żadnego ciała obcego, ale doszło do jego mechanicznego podrażnienia, na przykład w trakcie zabawy z innym psem.

Czy można samodzielnie wyciągać ciało obce z oka?

Absolutnie nie powinno się samemu próbować wyciągać przedmiotu ani liczyć na samoistne ustąpienie silnego podrażnienia. Gałki oczne są niezwykle delikatne, a przez znajdujące się w nich uszkodzenia mogą wnikać bakterie i wirusy odpowiedzialne za wywoływanie wielu niebezpiecznych chorób.

Pies łzawi i ma ropiejące oczy? To może być alergia

Łzawienie oczu u psa może mieć podłoże alergiczne. To schorzenie, które polega na nieprawidłowej, silnej reakcji na alergen. Czworonogi najczęściej są uczulone na składniki znajdujące się w karmie, a przede wszystkim kurczaka oraz pszenicę.

Zdarzają się także pacjenci, u których objawy alergii pojawiają się na przykład po kontakcie z pyłkami traw lub drzew, a nawet substancjami chemicznymi znajdującymi się w miskach czy legowiskach.

Wizyta u weterynarza

Jeśli podejrzewasz u swojego pupila alergię, koniecznie udaj się na konsultację z weterynarzem specjalizującym się w ich leczeniu.

Lekarz zbada psa, po czym wykona odpowiednie testy, dzięki którym dokładnie określi czynniki powodujące silne łzawienie i zacieki, a często również inne uporczywe objawy. Zwykle ustępują one po zmianie diety pacjenta, jednak w przypadku uczulenia na pyłki niezbędne może okazać się odczulanie oraz doraźne podawanie leków sterydowych.

Zauważyłeś wydzielinę wokół oczu swojego pupila? O zapaleniu spojówek

Łzawienie oczu u psa, wypływanie z nich surowiczej lub ropnej wydzieliny tworzącej ciemne zacieki, przebarwienie, zaczerwienienie czy obrzęk spojówki to symptomy, które mogą świadczyć o tym, że twój czworonóg cierpi z powodu zapalenia spojówek.

Często zwierzak próbuje sam uśmierzyć towarzyszącym im ból, mrużąc oczy, pocierając łapą ich okolice lub ocierając się o przedmioty.

Objawy zapalenia spojówek

Zdarza się, że wraz z rozwojem zapalenia pojawiają się ogólnoustrojowe objawy, takie jak podwyższona temperatura, apatia i osłabienie organizmu. W zaawansowanym stadium choroby może dojść nawet do zapadnięcia się gałki ocznej czy wysunięcia tylnej powieki.

Przyczyny zapalenia spojówek

Istnieje wiele możliwych przyczyn zapalenia spojówek u psa. Najważniejszym zadaniem weterynarza leczącego zwierzaka jest znalezienie tej właściwej oraz jej eliminacja. Źródłem przypadłości zwykle okazuje się zarażenie wirusem, rzadziej bakterią.

Tego typu problemy mogą być również skutkiem alergii, a nierzadko także nieprawidłowej budowy oczodołu. Zwłaszcza u szczeniąt często są efektem utknięcia ciała obcego, które organizm próbuje usunąć, wydzielając ropę. Stosunkowo rzadko stwierdza się obecność pasożytów.

Leczenie zapalenia spojówek

Leczenie polega przede wszystkim na wyeliminowaniu przyczyny zapalenia. Zwykle opiera się na podawaniu antybiotyków w formie tabletek, maści czy kropel. W przypadku urazu mechanicznego niezwykle ważne jest szybkie i precyzyjne usunięcie przedmiotu w gabinecie weterynaryjnym.

Jeżeli psiak jest uczulony, musi udać się do lekarza weterynarii specjalizującego się w leczeniu alergii, który dokładnie zidentyfikuje alergeny. W tym przypadku terapia powinna mieć jedynie charakter doraźny.

Odpowiednia pielęgnacja oczu psa. Czym je przemywać?

Jeśli chcesz uniknąć nadmiernego łzawienia oczu u psa, musisz codziennie dbać o ich prawidłową higienę. Zanim przystąpisz do czyszczenia, dokładnie umyj ręce.

Do przemywania absolutnie nie powinno używać się chusteczek higienicznych, papieru toaletowego ani waty, ponieważ są to produkty, które łatwo się rozwarstwiają. W tej roli dobrze sprawdzi się płatek kosmetyczny. Nasącz wacik letnią wodą lub solą fizjologiczną, przemyj oczy zwierzaka i dokładnie osusz.

Ważne zasady pielęgnacji oczu pupila

Pamiętaj, żeby nie używać jednego wacika do dwóch gałek, by ograniczyć ryzyko przeniesienia drobnoustrojów chorobotwórczych. W żadnym wypadku nie korzystaj z płynów dedykowanych dla ludzi ani naparu z rumianku, który może źle wpływać na kondycję oczu zwierzaka. Taki zabieg pielęgnacyjny powinien być wykonywany każdego dnia.

Łzawienie oczu u psa jest naturalne, jednak jeśli jego natężenie się zwiększyło, należy udać się do weterynarza. By uniknąć nieprzyjemnych problemów, pamiętaj o regularnej i odpowiedniej higienie tych okolic.

Spuchnięty pysk u psa – czy to poważny objaw? Przyczyny obrzęku pyska u psów

spuchnięty pysk u psa

Wykrycie przyczyny spuchniętego pyska u psa nie jest proste. W artykule znajdziesz najczęstsze powody pojawienia się opuchlizny czy obrzęku twarzy. Dowiesz się także, jak pomóc swojemu pupilowi, oraz jak rozpoznać co dolega czworonogowi. Nie należy ignorować tego objawu, ponieważ może zwiastować rozwijanie się groźnej choroby.

Najczęstsze przyczyny spuchniętego pyska u psa – alergia

Spuchnięty pysk u psa może być przyczyną wielu problemów zdrowotnych zarówno tych błahych, jak i poważnych lub śmiertelnych. Nigdy nie lekceważ tego objawu. Najczęstszą przyczyną pojawienia się opuchlizny bywa alergia. Może do niej dojść na skutek użądlenia pszczoły, ukąszenia pająka lub innego owada.

Objawy uczulenia może wywołać również zmiana karmy, pyłki roślin i wiele innych czynników środowiskowych. Jednak jeśli brzmi to dla ciebie jak drobna przypadłość, łatwa do wyleczenia, to musisz wiedzieć, że nie zawsze tak jest.

Reakcja alergiczna

Silna reakcja alergiczna potrafi doprowadzić do odcięcia tchawicy, w rezultacie czego dochodzi do zatrzymania oddychania. Zdarza się to w skrajnych przypadkach, jednak zawsze należy zgłosić się po radę do lekarza weterynarii.

Weterynarz przeprowadzi niezbędny wywiad, dopyta czy występują dodatkowe objawy i poda odpowiednie leki antyhistaminowe. Jeśli wiesz, że twój pupil może źle zareagować na szczepionkę, należy poinformować o tym lekarza. Leczenie alergii bywa długie, a sam alergen nie jest łatwo wyodrębnić, jednak jest jak najbardziej możliwe.

Obrzęk pyska i dziąseł spowodowany ropniem zęba

Kolejnym częstą przyczyną powodującą obrzęk pyska twojego psa mogą być problemy dentystyczne. Wywołuje je najczęściej choroba przyzębia, uszkodzone zęby, infekcje jamy ustnej oraz bolesny ropień. Jeśli zauważysz opuchliznę w okolicy oka, może to wskazywać którąś z wymienionych przyczyn.

Po zdiagnozowaniu pacjenta weterynarz zazwyczaj podaje antybiotyki, leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. Następnie dokładnie zbada twojego zwierzaka.

Jeśli problemem jest złamany ząb, niezbędna może się okazać jego ekstrakcja, w wypadku infekcji przyzębia pomogą antybiotyki. Psy podobnie jak ludzie narażone są na poważne komplikacje zdrowotne związane z zaniechaniem leczenia zębów, dlatego nie lekceważ problemu i jak najszybciej skonsultuj stan zdrowia swojego podopiecznego z weterynarzem.

Powszechne u psów urazy pyska i głowy

Narażone na urazy są najczęściej zwierzęta biegające bez smyczy, z własnym podwórkiem oraz bardzo aktywne. Nie są to jedynie obrażenia na skutek uderzenia w przeszkodę, ale też urazy spowodowane ugryzieniami innych psów i ukąszeniami żmii, w następstwie których dochodzi do zakażenia.

Jeśli wiesz, że spuchnięty pysk u psa to wynik urazu powstałego na skutek uderzenia w jakąś przeszkodę, należy wykonać badanie rentgenowskie w celu wykluczenia poważniejszych uszkodzeń.

Zmiany nowotworowe

Bardzo częstym powodem spuchniętego pyska u psa są nowotwory jamy ustnej, torbiele i guzy. Możesz łatwo je rozpoznać, ponieważ często towarzyszy im nieprzyjemny zapach z psiego pyska. Nawet guzami łagodnymi należy się szybko zająć, mają bowiem tendencję do rozprzestrzeniania się, powodując uszkodzenie nerwów, mięśni a w skrajnych przypadkach również kości.

Bakteryjne zakażenie skóry

Jeśli po zabawie lub ugryzieniu przez innego zwierzaka, na pyszczku twojego czworonożnego przyjaciela pojawił się obrzęk, jak najprędzej zabierz psa do weterynarza. Bakteryjne zakażenie po urazie jamy ustnej, jeśli jest nieleczone, może prowadzić do poważnych komplikacji natomiast sama w sobie dolegliwość prosta w diagnozie i kuracji.

Leczenie może obejmować przyjmowanie leków przeciwzapalnych i antybiotyków, a w skrajnych przypadkach wymagało będzie zastosowania wlewów dożylnych.

Co zrobić, jeśli zauważysz opuchliznę na psim pysku?

W przypadku kiedy pysk psa zaczyna puchnąć i zauważysz zaczerwienienie dziąseł, oczu lub skóry niezbędna będzie wizyta u weterynarza. Specjalista przeprowadzi odpowiedni wywiad oraz badania. Jeśli pupil drapie się w okolicach pyska lub głowy przyczyną może być alergia.

Specjalista zaaplikuje czworonogowi leki przeciwhistaminowe, a w przypadku wystąpienia trudności z oddychaniem zastosuje terapię lekami przeciwzapalnymi.

W sytuacji, kiedy duży obrzęk spowodowany jest problemami dentystycznymi, niezbędne może się okazać usunięcie zęba pod narkozą. Pies pourazowy zostanie skierowany na prześwietlenie lub zastosowana zostanie terapia antybiotykowa w przypadku podejrzenia bakteryjnego zakażenia powstałego na skutek pogryzienia.

Standardową procedurą jest także pobranie krwi do badań, w celu wykluczenia chorób nowotworowych. Pamiętaj, że nawet łagodne zmiany mogą powodować poważne komplikacje zdrowotne u twojego psa. Zawsze w pierwszej kolejności zabierz psa do specjalisty.

Skąd wiadomo czy problem jest na tyle poważny, aby iść do weterynarza?

W przypadku wątpliwości zawsze należy skontaktować się ze specjalistą. Odpowiednie leczenie spuchniętego pyska u psa zależy od przyczyny. Jeśli jest nią reakcja alergiczna, to łagodne objawy można leczyć w domu, natomiast ekstremalne mogą prowadzić do wystąpienia obrzęku dróg oddechowych. W ostatnim przypadku niezbędna bywa hospitalizacja czworonoga.

Obrzęk spowodowany problemami dentystycznymi zawsze wymagał będzie konsultacji ze specjalistą. To on oceni czy wystarczy zęby oczyścić z kamienia, podać antybiotyk czy może jednak jedynym rozwiązaniem będzie ekstrakcja zębów. Jeśli doszło do urazu głowy, co spowodowało wystąpienie opuchlizny, wszystko zależy od rozmiaru.

Jeśli jest to mała zmiana, nie powinna być groźna, w przypadku większych stosuje się użycie maszyny rentgenowskiej, aby ustalić rzeczywisty rozmiar uszkodzeń. Nowotworu nie jesteś w stanie rozpoznać w zaciszu domowym.

Pamiętaj, że zawsze, kiedy masz wątpliwości do stanu zdrowia twojego pupila, należy niezwłocznie udać się do weterynarza. Tylko specjalista jest w stanie ocenić stan zdrowia i ewentualne powikłania czy zagrożenia dla zdrowia twojego czworonoga.

Agresja smyczowa u psa – jak ją rozpoznać? Sposoby treningowe, które pomogą się pozbyć problemu psiej reaktywności

agresja smyczowa

W dalszej części tekstu wyjaśnimy jak rozpoznać agresję smyczową, często myloną z innymi problemami wychowawczymi. Poznasz również metody pomagające pozbyć się takiego uciążliwego zachowania. Dowiesz się także, jakie mogą być przyczyny reaktywności u czworonoga.

Agresja smyczowa u psa – co to dokładnie znaczy?

Zachowanie reaktywności smyczowej nie ma jednej dobrej i wyczerpującej definicji. Prawidłowo byłoby nazwać to zjawisko zbiorem zachowań niepożądanych. Najprościej można to wytłumaczyć w ten sposób, że pies bez smyczy zachowuje się całkowicie normalnie, a po jej założeniu zaczyna reagować bardzo nerwowo i emocjonalnie na otaczające go przedmioty, ludzi i zwierzęta. Agresja smyczowa może przybrać łagodną formę ciągnięcia smyczy lub chodzenia na napiętej smyczy. Z takimi przyzwyczajeniami też należy pracować, aby nie przerodziły się w zachowania bardziej kłopotliwe.

Cięższa forma agresji smyczowej przejawia się tym, że psiak, będąc na smyczy, piszczy, ciągnie w stronę innego psa czy samochodu. Można też zauważyć nerwowe machanie ogonem i szczekanie. W skrócie takie zachowanie może wyglądać jak napad szału lub paniki. Zdarza się, że pupil zaczyna atakować drzewa, samochody czy nawet ludzi. Reaktywności smyczowej nie należy mylić z innym zachowaniem, które wymaga odmiennych treningów. Jeśli po spuszczeniu ze smyczy twój pies nadal zachowuje się w sposób niepokojący nie jest to agresja smyczowa.

Jak prawidłowo rozpoznać reaktywność smyczową?

Jeśli dobrze znasz swojego zwierzaka, to wystarczy przyjrzeć się uważnie jego zachowaniu. Niektóre psy tak bardzo cieszą się ze spaceru, że skaczą, merdają ogonem czy ciągną, widząc innego psa. Istotne jest czy takie zachowanie to norma, czy jednak zdarza się sporadycznie. Podstawowym pytaniem, na które należy znaleźć odpowiedź, jest czy pies puszczony luzem nadal zachowuje się w sposób niepokojący? Jeśli nie, to masz podstawy podejrzewać swojego pupila o reaktywność smyczową.

Jakie są przyczyny agresji smyczowej u psa?

Ciężko jest poprawnie zdiagnozować agresję smyczową u psa, ale jeszcze ciężej jest ustalić jej przyczynę. Bez wątpienia jest ich wiele i wynikają głównie z psiej psychiki i uwarunkowań genetycznych. Nie zapominaj, że czworonogi pochodzą od wilków i trochę tej dzikości w nich pozostało. Głównym źródłem problemu zawsze będzie smycz i ograniczenia, które się z nią wiążą.

Nieodpowiednia obroża lub szelki

Jest to najprostszy do wyeliminowania powód powstania psiej agresji. Najlepszym rozwiązaniem są dobrze dobrane szelki. Obroże, łańcuszki zaciskowe czy kolczatki to najgorsze z dostępnych akcesoriów, które utrudniają spacer i dobre wychowanie czworonoga. Obroża zalecana jest jedynie jako dodatkowe zabezpieczenie poza szelkami, w przypadku psów agresywnych. Jeśli dojdzie do konfrontacji dwóch zwierząt, z łatwością można ją przerwać, odpowiednio łapiąc za obrożę.

Podczas zwykłego spaceru napięta smycz powoduje nacisk na szyję, co sprawia, że pupil się poddusza, a to z kolei prowadzi do dużego stresu i napięcia mięśniowego. Nadmierny stres wywołuje zachowania obronne u zwierzęcia mogące spowodować realne zagrożenie dla psów i ludzi mijanych na ulicy. Co więcej, pozbawienie go możliwości zredukowania napięcia mięśniowego powoduje narastanie stresu. Każdy czworonóg ma swój wewnętrzny limit, z którym jest w stanie sobie poradzić w sposób racjonalny, po jego przekroczeniu możesz się spodziewać zachowań agresywnych.

Utrudnienia w komunikacji z innymi czworonogami

Psy doskonale wyczuwają nastroje innych zwierząt i porozumiewają się między sobą za pomocą mowy ciała. Napięcie smyczy przeszkadza psiej komunikacji, powoduje też uniesienie głowy psa, które jest pozą prowokacyjną, zachęcającą do konfrontacji inne czworonogi. Twój pupil nie może się również wycofać czy oddalić się w sytuacji stresowej, nie ma możliwości minąć innego psa, idąc po łuku. To wszystko powoduje zwiększenie poziomu stresu, a w rezultacie wywołuje złe nawyki i zachowania.

Utrwalanie złych zachowań przez opiekuna oraz brak socjalizacji

Jak już wiesz, ograniczony zakres ruchu i niedające się rozładować napięcie mięśniowe mogą powodować agresję smyczową. Największym błędem opiekunów podczas spaceru jest napinanie smyczy oraz strofowanie psa. Jeśli twoją reakcją na pojawienie się w pobliżu innego czworonoga lub człowieka jest skrócenie smyczy i jej napięcie, to stanie się to bodźcem warunkowym, będącym rodzajem alarmu dla czworonoga. Nauczy się on, że w takich sytuacjach należy przygotować się do walki lub ucieczki, smycz powoduje, że uciekać nie może, dlatego pies jest agresywny i niespokojny.

Jak sobie radzić z reaktywnością na smyczy?

Na samym początku powinieneś dokładnie sporządzić listę negatywnych zachowań, które przejawia twój pupil. Każdy z nich wymaga zastosowania innej metody treningu. Istnieją co prawda różne kursy i treningi zespołowe, ale bywają niestety zbyt ogólne. Reaktywny pies, u którego występuje wiele złych nawyków podczas chodzenia na smyczy, może wymagać indywidualnego podejścia od behawiorysty.

Jak zacząć trening poprawnego chodzenia na smyczy?

Jeśli twój pies szarpie i chodzi na napiętej smyczy, to należy go trenować, pod tym właśnie kątem. Ćwiczenia warto zacząć w domu, dzięki temu unikniesz rozpraszających elementów, a pupilowi łatwiej będzie się skupić na treningu. Podstawowa zasada nauki chodzenia przy nodze to ta, że za każdym razem, kiedy twój pies zaczyna ciągnąć, ty powinieneś się zatrzymać. Nazywane jest to treningiem drzewa i większości przypadków się sprawdza.

Nauka samokontroli w towarzystwie innych czworonogów

Szkolenie samokontroli jest już bardziej zaawansowane i czasochłonne. Niejednokrotnie może się nie udać bez pomocy behawiorysty, jednak warto od niego zacząć. Ćwiczenie polega głównie na skupianiu uwagi pupila na opiekunie w sytuacjach stresowych. Można do tego wykorzystać nową zabawkę lub ulubiony przysmak twojego podopiecznego. Ten trening również należy zacząć w zaciszu domowym, aby uniknąć rozpraszających bodźców.

Najlepszym sposobem na zwrócenie uwagi zwierzaka jest nauczenie go komend, które później należy stosować w momencie, kiedy wykazuje niechciane zachowania w obecności drugiego psa. Oczywiście wszystkie szkolenia prowadź, trzymając swojego pupila na smyczy, ponieważ tylko wtedy objawia się reaktywność.

Zadbaj o aktywność fizyczną swojego psa

Czasem zdarza się, że agresja smyczowa spowodowana jest zbyt dużymi pokładami energii. Warto zadbać o wystarczającą ilość spaceru z psem czy zabawę. Praktycznie każdy czworonóg ma swoje ulubione formy aktywności. Nowe szkolenie także może okazać się ciekawą formą rozrywki dla twojego zwierzaka. Jeśli po wszystkim nadal występuje zjawisko reaktywności, pupil sprawia wrażenie agresywnego podczas spacerów, usilnie chce podejść do każdego psa spotkanego na ulicy, to zdecydowanie należy skontaktować się z behawiorystą.

Czego nie robić, mając psa reaktywnego?

Wiele osób odczuwa frustrację, czasem wstyd, wychodząc na spacer z czworonogiem o ciężkim charakterze i z problemami. Zamykanie w domu czy strofowanie, kiedy pies na smyczy staje się nerwowy to czynności tylko utrwalające to zachowanie.

W sytuacji gdy widzisz, że z naprzeciwka idzie człowiek lub inne zwierzę możesz go zawołać i spróbować odwrócić uwagę. Napięcie smyczy powoduje stres i wywołuje agresywne zachowanie psa. W przypadkach trudnych niezbędna będzie pomoc specjalisty.

Astma u psa? Poznaj sposoby leczenia alergicznego zapalenia oskrzeli, przyczyny i objawy astmy u psa

astma u psa

Astma to poważna choroba, na którą zapadają miliony osób na całym świecie. Pies może mieć astmę, a raczej jej objawy, chorując na alergiczne zapalenie oskrzeli. W artykule znajdziesz informacje o najczęstszych objawach i leczeniu tej ciężkiej dolegliwości. Podpowiemy też, jakie środki ostrożności powinieneś zachować, aby uniknąć silnej reakcji na alergeny wziewne.

Pies może mieć astmę? Czym jest alergiczne zapalenie oskrzeli

Astma to częsta przypadłość u ludzi i szacuje się, że na całym świecie choruje na nią kilkaset milionów osób. Do najczęstszych objawów zalicza się suchy napadowy kaszel oraz duszności. U psa lub kota takie symptomy występują sporadycznie i często bywają niezauważane. Szkodliwy wpływ zanieczyszczeń i środków chemicznych sprawia, że czworonogi coraz częściej zapadają na choroby dróg oddechowych i płuc.

Najczęstszą przyczyną problemów z oddychaniem jest alergiczne zapalenie oskrzeli. Choroba jest niestety nieuleczalna, ale nie znaczy to, że jesteś bezsilny wobec problemów swojego pupila. W dodatku brak odpowiedniej diagnozy i leczenia prowadzi do poważnych zmian w układzie oddechowym. Zachorować może każdy zwierzak bez względu na wiek, jednak z alergicznym zapaleniem oskrzeli spotykają się najczęściej opiekunowie psów o płaski pyskach, czyli ras brachycefalicznych. Należą do nich między innymi buldogi angielskie, buldogi francuskie, mopsy i boksery.

Astma u psa – rozpoznanie choroby dróg oddechowych

Do głównych objawów alergicznego zapalenia oskrzeli, które przypomina astmę u psa, zalicza się problemy z oddychaniem. Pies ma wtedy kłopot ze złapaniem powietrza, pojawia się świszczący oddech i ataki duszności. Do częstych symptomów należą też ciężkie sapanie, ospałość, brak energii, słaba kondycja, dyszenie i bladość dziąseł. Należy pamiętać też, że nieleczona przypadłość może również wywołać inne poważne stany chorobowe.

Przyczyny zachorowań na zapalenie oskrzeli

U psów zapalenie oskrzeli najczęściej jest reakcją na alergeny wziewne i podobnie jak w przypadku astmy u ludzi, może powodować przewlekły kaszel, niewydolność górnych dróg oddechowych czy trudności w oddychaniu. Spowodowane jest to nadprodukcją śluzu, który utrudnia odpowiednie napowietrzenie płuc, które zazwyczaj jest efektem reakcji na alergeny wziewne.

Po kontakcie z nimi układ odpornościowy zwierzęcia zostaje aktywowany i zaczyna się bronić, produkując jeszcze więcej wydzieliny odpowiedzialnej za ochronę organizmu przed szkodliwymi substancjami, grzybami i bakteriami. Kiedy dochodzi do ataków duszności, następuje zwężenie oskrzeli przez zalegający śluz, które powoduje trudności z oddychaniem.

Jak przebiega leczenie duszności u psa spowodowanych skurczami dróg oddechowych?

Diagnozowanie astmy u psa nie zawsze jest łatwe. Lekarz weterynarii przede wszystkim powinien przeprowadzić dokładny wywiad z opiekunem. Pozwoli to określić, jaka jest częstotliwość nawracania napadów uporczywego kaszlu i duszności, a w rezultacie określić przyczynę problemu. Specjalista zwykle zleca badania diagnostyczne RTG, które dadzą pełny obraz płuc i pozwolą wykluczyć inne choroby układu oddechowego. Jeśli badanie potwierdzi oskrzelowe zapalenie, weterynarz zleci badanie morfologiczne krwi dla potwierdzenia diagnozy.

Całkowite wyleczenie astmy u psa nie jest możliwe. W ciężkich przypadkach stosowane są leki sterydowe, przeciwzapalne, w tym glikokortykosteroidy. Leczenie opiera się na łagodzeniu objawów choroby i profilaktyce. Jeśli pies reaguje na alergeny w otoczeniu, warto częściej wycierać kurze, wymienić posłanie na hipoalergiczne i oczywiście pamiętać o podstawowych lekach, badaniach, odrobaczaniu oraz szczepieniach.

Pies alergik może źle reagować na:

  • kurz domowy;
  • pyłki;
  • odświeżacze powietrza;
  • chemikalia;
  • pokarm.

Alergia pokarmowa może dawać podobne objawy u twojego psa, ale doświadczony weterynarz zdoła ją zdiagnozować poprzez dietę kontrolną i badania dodatkowe. Reakcja alergiczna upośledza pracę pęcherzyków płucnych, dlatego pamiętaj o regularnym stosowaniu leków, które zwiększą psi komfort życia. To szczególnie ważne w okresie wiosennym, kiedy zaczynają pylić drzewa i trawy, a twój pupil może być narażony na wdychanie alergenów.

Z alergią da się żyć

Usłyszałeś diagnozę astmy u psa? Nie załamuj się. Co prawda choroba jest nieuleczalna, ale środki stosowane w leczeniu nagłych napadów kaszlu, zwężeniu się krtani i tchawicy oraz spłyceniu wydechu skutecznie zwiększają komfort życia pacjentów cierpiących z powodu tej dolegliwości. Po wykryciu alergii u psa niezbędne jest wyeliminowanie alergenów ze środowiska, w którym przebywa.

Odświeżacze powietrza, środki czystości, pyłki roślin, a także pleśń czy roztocza mogą wywoływać nieprzyjemne dolegliwości, dlatego zadbaj o to by twój pupil, nie był narażony na ich działanie.

Algi dla psa mają wiele zdrowotnych właściwości. W artykule objaśniamy, dlaczego warto podawać pupilowi spirulinę

algi dla psa

Spirulina i chlorella to rośliny należące do grupy morskich alg. Dla psów znajdziesz je najczęściej w formie sproszkowanej, która pozwala z łatwością przemycić je do jadłospisu. Dlaczego warto suplementować dietę psów i kotów? W dalszej części artykułu poznasz największe korzyści płynące z podawania ich twojemu pupilowi.

Czy czworonóg może jeść glony? Spirulina i chlorella – algi dla psa

W ludzkiej diecie wodorosty zagościły na dobre wraz z upowszechnieniem się sushi barów. Czy można podawać glony swojemu psu? Jak najbardziej! Niektóre z nich są pozycją obowiązkową podczas stosowania diety typu BARF. Podawanie spiruliny i chlorelli wzbogaci jego posiłki o wiele cennych składników.

Jakie składniki odżywcze zawierają algi morskie?

Algi dla psów to glony rosnące w słonej lub słodkiej wodzie. Ich prozdrowotne właściwości znane były już w starożytnych Chinach i są stosowane od wieków. Wodorosty w swoim składzie zawierają łatwo przyswajalne białka, witaminy A, C, D, E oraz B. Bogate są również w mikro i makroelementy takie jak żelazo, cynk, miedź, jod, potas, selen i mangan. Dzięki temu glony są bardzo cennym składnikiem codziennej diety.

Podając algi swojemu pupilowi, uzupełnisz jego posiłki o wartościowe kwasy tłuszczowe Omega-3, błonnik, kwas foliowy i niemal wszystkie niezbędne aminokwasy egzogenne i minerały. Suplementacja wspomaga działanie układu odpornościowego, ale ma pozytywny wpływ na wszystkie organy, o czym przeczytasz w dalszej części tekstu.

Algi stymulują układ odpornościowy

Na całym świecie nadal trwają badania, mające wyjaśnić, dlaczego spirulina jest tak wysoce skuteczna dla ludzi i zwierząt. Nawet niewielkie ilości regularnie podawane psu pomagają w stymulacji układu odpornościowego, który z kolei wpływa na prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu. Odkryto, że systematyczna suplementacja diety pupila spiruliną posiadającą wiele substancji odżywczych zwiększa zdolność do tworzenia nowych krwinek. Pobudza także produkcje innych składowych układu immunologicznego takich jak komórki macierzyste, makrofagi i limfocyty T. Spirulina wykazuje również działanie przeciwnowotworowe i działanie przeciwzapalne.

Dlaczego warto suplementować algi dla psa?

Glony są dobrym źródłem wapnia i wykazują wysokie stężenie magnezu. Poprawiają odporność, zapobiegają rozwijaniu się alergii, powstawaniu chorób tarczycy i wspierają pracę jelit. Regularne dodawanie do karmy proszku z wodorostów przyspiesza pozbywanie się toksyn z organizmu twojego pupila. To nie wszystko, ponieważ łagodzą stany zapalne, a dzięki wysokiej zawartości jodu hamują tworzenie się kamienia nazębnego.

Skąd pewność, że wodorosty można suplementować każdemu psu?

Istnieje wiele prac naukowych, które badały działanie wodorostów. Części zwierząt podawano algi dla psów, a grupie kontrolnej placebo. U tych, które regularnie otrzymywały spirulinę, podniosły się wszystkie badane parametry, wykazywały większą witalność, a ich sierść stała się delikatna i błyszcząca. W 1994 roku przyznano rosyjski patent na stosowanie glonów w leczeniu alergii.

Nie ma wątpliwości, że wprowadzenie do psiej diety wodorostów znacząco poprawi zdrowie twojego pupila, pomoże w regeneracji komórkowej i wesprze układ odpornościowy w neutralizacji bakterii. Jednak przed zmianą diety, należy skonsultować z lekarzem weterynarii.

Dobry odkurzacz – czyli jaki?

glowne 20211221175655 download

Magia sprzątania, a dokładniej odkurzania

Któż z nas nie spotkał się z sytuacją, w której to na posprzątanie domu zostało niewiele czasu, a ilość obowiązków przerosła oczekiwania? Takich przykrych niespodzianek niestety bywa wiele, a jedyne, co możemy zrobić w takiej sytuacji, to postarać się o posprzątanie przede wszystkim tego, co szczególnie pozostaje na widoku. Będzie to bez wątpienia podłoga. Ta nieustannie kurzy się, brudzi, a nam samym zdarza się nanosić na nią różnego rodzaju zanieczyszczenia, która przynosimy ze sobą z dworu. Dlatego też istotne jest, aby regularnie sprzątać, czyli przede wszystkim odkurzać.

To najprostszy sposób na pozbycie się kurzu czy piachu. Inne zabrudzenia uda nam się zmyć w kolejnym etapie, czyli na przykład podczas mycia podłogi czy prania dywanu. Te czynności niewątpliwie mają też ogromne znaczenie dla osób, które zmagają się z różnego rodzaju alergiami. Jeżeli zmagamy się z taką przypadłością i chcemy poprawić komfort naszego życia, to nie pozostaje nam nic innego, jak sprzątać, sprzątać i jeszcze raz sprzątać. Ale nie ma sensu poświęcać na to zbyt wiele swojego czasu i energii, gdy cały proces można przyspieszyć poprzez użycie wysokiej jakości odkurzacza.

Czemu warto postawić na dobry jakościowo odkurzacz?

W dzisiejszych czasach rozwój technologii zaskakuje nas na każdym kroku. Nie da się ukryć, że wszelkiego rodzaju nowinki mają przede wszystkim ułatwiać nam codzienne życie. Tyczy się to również takich zagadnień, jak choćby sprzątanie. Ale czym może zaskoczyć nas dobrej jakości odkurzacz? Przede wszystkim może być to sprzęt prawie bezgłośny, dzięki czemu porządkować dom będziemy nawet wtedy, gdy inni domownicy pracują w pokoju obok lub ucinają sobie drzemkę. 

Ponadto nowoczesne odkurzacze są znacznie bardziej wydajne, co może oznaczać, że wybierając sprzęt bezprzewodowy, to po jednym ładowaniu uda nam się posprzątać naprawdę niemały metraż! Co jeszcze? Samo dbanie o sprzęt także staje się prostsze. Na przykład w tradycyjnych odkurzaczach musimy regularnie wymieniać worek. Ale dzisiaj nie jest to już takim problemem jak kiedyś. Na korzyść tego modelu przemawia często jego korzystna cena. 

Nowoczesny, bezprzewodowy odkurzacz

Bezprzewodowy odkurzacz to rozwiązanie przeznaczone szczególnie dla tych osób, którym zależy na mobilności. Dodatkowo jest to sprzęt, który świetnie sprawdza się na dużej przestrzeni. W końcu nikt z nas nie chce zastanawiać się, gdzie po raz kolejny podpiąć kabel od odkurzacza, aby posprzątać wszystkie pomieszczenia. Szwedzka marka Electrolux posiada w swojej ofercie odkurzacz bezprzewodowy PURE F9 PF91-ALRGY – umożliwia on posprzątanie całego domu nawet na jednym ładowaniu. Co więcej, jego obudowa i teleskopowa regulacja wysokości to gwarancja wygody i braku konieczności częstego schylania. Powyższy odkurzacz posiada zmywalny filtr progresywny i 5-stopniową technologię cyklonową. Aby ułatwić Ci sprzątanie, sprzęt posiada automatyczną regulację mocy, dzięki której następuje samoczynne dostosowanie przepływu powietrza oraz mocy ssania. Niezależnie od tego, jaka powierzchnia jest właśnie odkurzana. 

Cichy odkurzacz workowy

Odkurzacz workowy, nazywany też tradycyjnym, to alternatywa dla osób, które poszukują prostych i sprawdzonych rozwiązań. Jednak dostępne dzisiaj sprzęty są znacznie nowocześniejsze od tych, które znamy z przeszłości. Wymiana worka nie jest już problematyczna, a dodatkowo mamy możliwość wybrać urządzenie, które będzie niezwykle ciche. 

Odkurzacz Electrolux workowy, który cieszy się dużą popularnością, to między innymi model Pure D8 PD82-ALRG SILENCE 57 dB. Posiada zmywalny filtr, który bardzo dobrze pochłania kurz, pyłki i alergeny. Sprawia, że powietrze w Twoim domu uznasz za czyste i świeże. W zależności od rodzaju sprzątanej podłogi odkurzacz sam dostosuje poziom mocy. Jest to możliwe dzięki technologii SmartMode. Na uwagę zasługuje też materiał, z którego jest wykonany. W 55% pochodzi z recyklingu, ale bez uszczerbku na jego jakości. To, co jednak docenia najwięcej osób, to innowacyjny system PureSound, który powoduje, że PURE D8.2 SILENCE nie zakłóci odpoczynku innych domowników. 

Koń aztecki – niezwykła rasa wywodząca się z Meksyku. Dowiedz się więcej na temat jej pochodzenia, wyglądu i charakteru

koń aztecki

Koń aztecki, który wywodzi się się z odległego Meksyku, to intrygująca i bardzo młoda rasa, która wykorzystywana jest m.in. podczas walk byków i zaganiania bydła. Jej charakterystycznymi cechami są m.in. wysoka inteligencja i chęć współpracy z człowiekiem. W Polsce i Europie nie jest szczególnie popularna, jednak może właśnie dlatego warto się nią bardziej zainteresować?

Koń aztecki – historia rasy

Rasa jest stosunkowo młoda, ponieważ powstała dopiero w 1972 roku. Została stworzona w wyniku krzyżówek:

  • koni andaluzyjskich;
  • criollo (brazylijska odmiana mangalargi);
  • quarter horse (rasa amerykańska).

Celem hodowli było uzyskanie doskonałego konia dla tradycyjnych jeźdźców meksykańskich. Rasa została oficjalnie uznana przez Ministerstwo Rolnictwa Meksyku w 1982 roku. Od 2005 roku prowadzony jest rejestr do księgi stadnej, każdego roku wpisywanych jest do niej około 1000 nowych koni.

Budowa konia azteckiego

Koń aztecki jest zwierzęciem średniej wielkości. Wzorcowa wysokość w kłębie uzależniona jest od płci:

  • wałachy i ogiery osiągają wysokość w kłębie w przedziale od 152 do 165 cm;
  • klacze są nieco niższe, osiągają przeciętnie wysokość od 150 do 162 cm.

Waga konia azteckiego waha się pomiędzy 450 a 540 kg. Głowa tego konia, osadzona na lekko wysklepionej, muskularnej szyi, może mieć profil garbonosy lub prosty, jest elegancka i sucha. Niewielkich rozmiarów uszy są ostro zakończone. Piękne oczy mają łagodny, inteligentny wyraz. Koń tej rasy odznacza się szeroką, głęboką klatką piersiową, skośnymi łopatkami, krótkim kłębem i długim grzbietem. Jego nogi są proporcjonalne, mocne. Obficie owłosiony ogon jest osadzony nisko.

Umaszczenie konia azteckiego

Koń aztecki występuje we wszystkich umaszczeniach podstawowych i rozjaśnianych. Zgodnie z wzorcem niedopuszczalne są umaszczenia mieszane i złożone.

Koń aztecki – pielęgnacja

Pielęgnacja konia azteckiego powinna odbywać się regularnie. Wymaga on:

  • dokładnego czyszczenia sierści, pyska, kopyt;
  • rozczesywania grzywy i ogona. 

Prawidłowa pielęgnacja zapewnia zwierzęciu piękny wygląd, zdrowie i pozwala budować relację opartą na zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa.

Charakter konia azteckiego

Koń aztecki jest zwierzęciem bardzo inteligentnym, posłusznym i chętnie podejmującym współpracę z człowiekiem. Ma spokojne, zrównoważone i przyjazne usposobienie. Wymaga trenera konsekwentnego, ale jednocześnie równie łagodnego i sprawiedliwego.

Koń aztecki – użytkowość

Rasa ta jest wykorzystywana przede wszystkim do zaganiania bydła oraz podczas walk byków. Ponadto, świetnie sprawdza się w grze w polo, do ujeżdżania oraz we wszelkich konkurencjach westernowych, jak np. cutting (związany z umiejętnością oddzielania bydła od stada) czy team penning (polegający na zaganianiu oznaczonego bydła do poszczególnych zagród). Koń rodem z Meksyku coraz częściej wykorzystywany jest także rekreacyjnie.

Koń aztecki – cena

Konie azteckie cieszą się popularnością przede wszystkim w kraju swego pochodzenia, czyli Meksyku, a także w Stanach Zjednoczonych. W Europie spotykane są rzadziej, ale można je kupić m.in. w Niemczech i Austrii, gdzie kosztują od 3500 do nawet 25000 euro.

Co jeszcze warto wiedzieć o koniu azteckim?

Hodowcy meksykańscy bardzo dbają o to, aby rasa była ujednolicona i zgodna z wzorcem. Bardzo istotne jest dla nich pochodzenie konia i udział krwi poszczególnych ras. Aby koń mógł uzyskać wpis do księgi stadnej, nie może mieć więcej niż 5/8 udziału krwi koni rasy andaluzyjskiej i quarter horse oraz nie więcej niż 1/4 udziału krwi criollo.

Podsumowanie

Konie azteckie to piękne, inteligentne zwierzęta, które cechują się wyjątkową wszechstronnością. Ich łagodny, przyjazny charakter i chęć współpracy z człowiekiem sprawiają, że są bardzo cenione i popularne.

Źródło zdjęcia : Just chaos via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Koń camargue – stara rasa koni, których część do dziś żyje półdziko w delcie Rodanu. Dowiedz się więcej na jej temat!

koń camarague

Czy wiesz, że odnalezione w słynnych francuskich jaskiniach malowidła naskalne, datowane na co najmniej kilkanaście tysięcy lat, przedstawiają konie bardzo podobne do współczesnych koni camargue? Poznaj jeszcze więcej faktów i ciekawostek na temat rasy. Zapraszamy do lektury!

Koń camargue – historia rasy

Historia camargue nie jest dobrze znana, ponieważ jest to rasa bardzo stara. Niektórzy badacze oceniają nawet, że może być jedną z najstarszych ras koni na świecie. Większość znawców przyjmuje, że są to rdzenne konie z terenów delty rzeki Rodan na południu Francji. Malowidła naskalne w słynnych jaskiniach, m.in. Lascaux, liczące prawdopodobnie około 15000 lat, przedstawiają zwierzęta, które przypominają z wyglądu konie camargue. Sugeruje to, że współczesne camargue mogą być potomkami pradawnej rasy. Przez wieki rasa była krzyżowana z innymi, m.in. z końmi mongolskimi, berberyjskimi i arabskimi.

Budowa konia camargue

Konie camargue od przeszło tysiąca lat żyją półdziko w izolacji. Inne rasy w tym czasie nie miały z nimi kontaktu, dlatego jest to jedna z niewielu ras w Europie, które zachowały swoje pierwotne cechy. Camargue to koń niedużych rozmiarów. Osiąga około 145 cm wysokości w kłębie. Jego głowa ma profil prosty lub garbonosy. Osadzona jest na prostej, umięśnionej szyi. Łopatki są strome. Kłoda jest doskonale umięśniona, zwarta i krótka, z kolei zad ścięty. Klatkę piersiową koń ten ma głęboką i szeroką, a kończyny mocne, krótkie, bez szczotek pęcinowych.

Umaszczenie koni camargue

Koń camargue występuje wyłącznie w umaszczeniu siwym. Jest to w istocie biała sierść, na której może występować domieszka włosów brunatnych, rudych bądź czarnych.

Zdrowie i długość życia

Konie camargue są zwierzętami bardzo zdrowymi, odpornymi zarówno na typowo końskie przypadłości, jak i nawet bardzo niesprzyjające warunki pogodowe. Wytrzymałość tę wykształciły przez wieki życia w trudnym terenie.

Koń camargue – pielęgnacja

W tym aspekcie nie ma różnic względem pielęgnacji innych koni hodowlanych. Nie sposób jednak przeprowadzić jej w przypadku koni półdzikich, które większość czasu spędzają na otwartym terenie.

Charakter konia camargue

Koń camargue to zwierzę bardzo posłuszne, łagodne i ufne. Konie te świetnie się prowadzą, uczą nowych umiejętności i odnajdują w powierzonych im zadaniach.

Koń camargue – użytkowość

Konie półdzikie współpracują z francuskimi pasterzami bydła. Spełniają się przede wszystkim przy przepędzaniu czarnych byków, które są hodowane tam na szeroką skalę. Radzą sobie w każdym terenie i w każdych warunkach pogodowych. Ponadto, od czasu rozwoju turystyki camargue służy również turystom podczas wycieczek konnych po okolicy.

Ciekawostki o koniach camargue

  1. Koń camargue ma stosunkowo duże kopyta. Są one bardzo twarde – do tego stopnia, że najczęściej nie ma potrzeby ich podkuwania.
  2. Koń ten bywa nazywany siwym koniem morskim.
  3. Dzikie stada koni camargue noszą nazwę manades.
  4. Choć to jedna z najstarszych ras świata, oficjalnie została uznana niedawno temu (w 1968 roku).

Podsumowanie

Konie camargue to piękne zwierzęta, które do teraz żyją półdziko na południu Francji. Wbrew pozorom nie są wybitnie niezależne. To konie przyjazne, posłuszne i ceniące sobie kontakt oraz współpracę z człowiekiem. 

Belgijski koń gorącokrwisty – wszechstronna rasa koni gorącokrwistych. Poznaj fakty i ciekawostki na jego temat!

belgijski koń gorącokrwisty

Belgijski koń gorącokrwisty jest młodą rasą, powstałą w wyniku połączenia starych, doskonale znanych i docenianych ras. Zwierzę to ma wspaniały temperament i majestatyczny wygląd. Rewelacyjnie sprawdza się m.in. na wyścigach konnych, w skokach i ujeżdżeniu. Poznaj tego wyjątkowego konia, a z pewnością zrobi na tobie ogromne wrażenie!

Belgijski koń gorącokrwisty – historia rasy

Belgijski koń gorącokrwisty, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Belgii. Jest rasą, którą można uznać za młodą, ponieważ jej początki sięgają lat 50. ubiegłego wieku. Została stworzona w wyniku krzyżówek koni belgijskiej kawalerii z ciężkimi rasami wykorzystywanymi do prac polowych oraz z:

  • końmi pełnej krwi angielskiej;
  • końmi hanowerskimi, duńskimi i holsztyńskimi. 

Celem hodowli nowej rasy było uzyskanie doskonałego konia sportowego i wierzchowego. Można z pewnością powiedzieć, że zamierzenie udało się osiągnąć.

Budowa belgijskiego konia gorącokrwistego

Belgijski koń gorącokrwisty jest duży i osiąga średnio od 162 do 172 cm wysokości w kłębie. Klacze, które po osiągnięciu dorosłości mają mniej niż 155 cm, są zdyskwalifikowane, a tym samym nie mogą być wykorzystane w celach hodowlanych. Omawiana rasa jest bardzo podobna do konia pełnej krwi angielskiej, od którego także pochodzi. Średniej wielkości głowa ma prosty profil. Oczy konia mają łagodny, inteligentny wyraz. Szyję to zwierzę ma umięśnioną i długą. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka. Łopatki stromo opadają. Średniej długości grzbiet jest umięśniony, a zad mocny. Kończyny belgijskiego konia gorącokrwistego są mocne, a kopyta mają średnią wielkość.

Umaszczenie belgijskiego konia gorącokrwistego

Belgijski koń gorącokrwisty występuje zazwyczaj w takich rodzajach umaszczenia, jak:

  • gniade – brązowa sierść z czarną grzywą, ogonem i dolnymi częściami kończyn;
  • kare – zarówno skóra, sierść, ogon i grzywa jednolicie czarne;
  • siwe – sierść biała z domieszką włosów rudych, brunatnych bądź czarnych;
  • kasztanowate – sierść, ogon i grzywa rude, przybierają barwę od brązowo-żółtej do ciemnobrązowej oraz złotokasztanowatej z refleksami.

Rasa zdecydowanie rzadziej pojawia się w umaszczeniu pinto (srokatym).

Pielęgnacja belgijskiego konia gorącokrwistego

Pielęgnacja powinna być dokładna i systematyczna. Dzięki temu koń zachowa wspaniały wygląd, a także doskonałe zdrowie. Sierść, kopyta czy uszy są podatne na rozmaite infekcje i rozwój bakterii, jeśli nie będą dokładnie i regularnie czyszczone. Łatwo też wówczas przeoczyć niepokojące objawy i urazy, które będą się pogłębiać, jeśli w porę nie zostanie podjęta interwencja.

Charakter belgijskiego konia gorącokrwistego

Belgijskie konie gorącokrwiste są bardzo aktywne i żywiołowe. Potrzebują sporo ruchu i stymulacji umysłowej. Cechują się wyjątkową odwagą i wytrwałością. Jednocześnie są zrównoważone, szybko się uczą i chętnie pracują z człowiekiem. Mają łagodne, przyjazne nastawienie.

Belgijski koń gorącokrwisty – użytkowość

Konie te wykorzystywane są między innymi w WKKW, wyścigach, ujeżdżeniu i skokach, gdzie osiągają bardzo dobre wyniki. Ich zdolności skokowe i płynny ruch są niezwykle cenione. To wspaniałe wierzchowce i konie sportowe.

Podsumowanie

Belgijski koń gorącokrwisty to młoda, ale już bardzo ceniona rasa, która ma ogromny potencjał. To fantastyczny koń sportowy, który harmonijnie współpracuje z człowiekiem. Zachwycają nie tylko umiejętności tych koni, lecz także przyjazny, łagodny charakter i piękny, elegancki wygląd. To z pewnością zwierzęta warte uwagi!

Bawarski koń gorącokrwisty – koń sportowy, którego potomkami są ciężkie konie robocze. Poznaj fakty i ciekawostki!

bawarski koń gorącokrwisty

Bawarski koń gorącokrwisty jest pięknym zwierzęciem o długiej i ciekawej historii. Choć ze swoim przodkiem nie ma obecnie wiele wspólnego, jeszcze do lat 60. ubiegłego wieku nazywano go rottalerem. W jego żyłach płynie krew wielu znanych i cenionych ras, którymi był konsekwentnie uszlachetniany do osiągnięcia zamierzonego celu, czyli stworzenia doskonałego konia wyścigowego. Uwielbiasz konie i pasjonujesz się sportami konnymi? Ta rasa z pewnością przypadnie ci do gustu. Poznaj ją już teraz!

Bawarski koń gorącokrwisty – historia rasy

Przodkiem rasy jest rottaler – koń roboczy, który powstał prawdopodobnie około 1000 lat temu w dolinie rzeki Rottal w Bawarii. Początkowo krzyżowano go m.in. z końmi węgierskimi i hiszpańskimi. Następnie, w XVIII wieku, rasę udoskonalano, krzyżując ją z takimi rasami jak normandzki cob (ciężki koń pociągowy wywodzący się z Francji) i cleveland bay (wspaniały koń wierzchowy, jedna z najstarszych angielskich ras). W XIX wieku zdecydowano się na krzyżówkę z koniem rasy Oldenburg, doskonałym koniem sportowym, co zapoczątkowało kierunek hodowli ukierunkowanej na typ konia sportowego.

Budowa bawarskiego konia gorącokrwistego

Bawarski koń gorącokrwisty, będący dawniej ciężkim koniem roboczym, obecnie jest zwierzęciem znacznie lżejszym, ale nadal bardzo mocno zbudowanym. W dobrze zaznaczonym kłębie osiąga od 162 do 170 cm (idealna wysokość to 163 cm). Z wyglądu nieco przypomina belgijskiego konia gorącokrwistego i konia hanowerskiego. Jego głowa na średnią wielkość, szyja jest dobrze osadzona, łopatki skośne, a klatka piersiowa szeroka i głęboka. Grzbiet koń ten ma mocny, zad ścięty, a kończyny silne i stosunkowo krótkie.

Bawarski koń gorącokrwisty – umaszczenie

Bawarski koń gorącokrwisty występuje najczęściej w umaszczeniu:

  • gniadym;
  • kasztanowatym. 

Rzadziej spotykane są osobniki siwe (o białej sierści z niewielką domieszką włosów rudych, brunatnych lub czarnych) i kare (jednolicie czarne).

Zdrowie i długość życia bawarskiego konia gorącokrwistego

Bawarski koń gorącokrwisty, jak przeciętny koń, żyje około 20–35 lat. Jest to zwierzę silne i wytrzymałe, niepodatne na typowo końskie choroby. To nie oznacza jednak, że nie wymaga troski i opieki weterynaryjnej.

Pielęgnacja bawarskiego konia gorącokrwistego

Pielęgnacja standardowa to: 

  • czyszczenie sierści szczotką i zgrzebłem;
  • rozczesywanie grzywy i ogona;
  • mycie pyska;
  • czyszczenie i mycie kopyt. 

Zabiegi te powinny być przeprowadzane regularnie, co pozwoli zachować piękny wygląd i zdrowie.

Bawarski koń gorącokrwisty – charakter

Bawarski koń gorącokrwisty jest zwierzęciem bardzo silnym i wytrzymałym, chętnym do ciężkiej pracy. Pomimo tego, że to koń gorącokrwisty, nie jest porywczy. Cechuje go raczej spokojne, zrównoważone usposobienie.

Bawarski koń gorącokrwisty – użytkowość

Zwierzęta te są wspaniałymi końmi sportowymi. Doskonale sprawdzają się w skokach (cechują się doskonałą skocznością i mechaniką poruszania) i ujeżdżeniu.

Hodowla bawarskiego konia gorącokrwistego

Najlepsze hodowle bawarskich koni gorącokrwistych znajdują się oczywiście w Niemczech. Tam też jest ich największy wybór. Pojedyncze oferty sprzedaży koni tej rasy można znaleźć również w innych krajach, w tym w Polsce.

Cena bawarskiego konia gorącokrwistego

Zakup bawarskiego konia gorącokrwistego wiąże się przeciętnie z wydatkiem rzędu od 5000 do nawet 30000 euro. W sieci można znaleźć oferty o sporej rozpiętości, jeśli chodzi o kwoty. W przypadku bardzo atrakcyjnej ceny za konia warto jednak dobrze sprawdzić, z czego ona wynika, by być pewnym, że koń będzie spełniał oczekiwania.

Podsumowanie

Bawarski koń gorącokrwisty to wspaniałe zwierzę o długiej i ciekawej historii. Choć to potomek ciężkich koni roboczych, obecnie jest doskonałym koniem sportowym – wykorzystywanym przede wszystkim do skoków i ujeżdżenia. Jego wspaniały wygląd i charakter sprawiają, że warto się być może poszukać hodowli i pomyśleć nad zakupem! 

Źródło zdjęcia : Common Good via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Jak karmić 3-miesięcznego kota? Postawy żywienia kociąt w nowym domu

jak karmić 3 miesięcznego kota

Czas, kiedy kociak trafia do nowego domu, przypada zazwyczaj na okres od 8 do 12 tygodnia życia. Jest to ważny moment dla malucha, który przechodzi spod opieki mamy w ręce nowego właściciela. Czego potrzebuje kocię w tym wieku? Jak karmić 3-miesięcznego kota i jak komponować posiłki? Sprawdź zalecenia dotyczące opieki nad małymi kociętami.

Jak karmić 3-miesięcznego kota – zmiana pokarmu

Kotek, który trafia do nowego domu, potrafi już samodzielnie spożywać pokarm. Zazwyczaj przyzwyczajony jest do określonego typu karmy. W przypadku zwierząt rasowych zazwyczaj hodowca doradzi, jak karmić 3-miesięcznego kota. Jeśli jednak zamierzasz zmienić rodzaj karmy lub taką zmianę zaleci weterynarz, należy ten proces przeprowadzić stopniowo. Gwałtowna zmiana jedzenia może u malucha wywołać niemałe rewolucje żołądkowe. Stanowi to źródło niepotrzebnego stresu, którego lepiej unikać, szczególnie na początku, dopóki zwierzę nie zaadaptuje się w nowym miejscu.

Wprowadzanie nowej karmy należy zacząć od mieszania jej niewielkich ilości ze starą karmą. W ten sposób organizm zwierzaka przyzwyczaja się do nowych składników. Stopniowo należy zmieniać proporcje, aż w końcu będzie można bezpiecznie karmić małego kotka nową karmą. Zmiana sposobu żywienia nie zawsze jest konieczna, chyba że masz wątpliwości co do jakości karmy.

Sucha czy mokra – jaka karma jest odpowiednia dla twojego kota?

Czym i jak karmić 3-miesięcznego kota, który trafił pod twój dach? Małe koty mogą spożywać zarówno karmę suchą, jak i karmę mokrą. Najważniejsze, by była ona przeznaczona dla młodych kotów, miała odpowiedni, wysokomięsny i zbilansowany skład. Pokarm dla małego kota jest oznaczony jako karma junior i dedykowany kotom od 2 do 12 miesiąca życia. Tuż przed ukończeniem pierwszego roku życia, można pomału zacząć wprowadzać karmę dla kotów dorosłych. Warto pamiętać, by robić to stopniowo i unikać nagłej zmiany w żywieniu mruczka.

Sucha karma dla kociąt

Sucha karma dla kociąt występuje pod postacią niewielkich chrupek, które są łatwe w gryzieniu. Spożywając tego rodzaju pokarm, kot dba o zęby. Twarde chrupki ułatwiają czyszczenie zębów i usuwanie osadu nazębnego. Karmę suchą można bez problemu pozostawić kotu na kilka godzin w misce. Informacje, jak karmić 3-miesięcznego kota karmą suchą i ile jej podawać, zawsze będą dostępne na etykiecie produktu. Jeśli zwierzę spożywa suchą karmę, należy zapewnić mu dostęp do wody i zachęcać do picia.

Mokra karma dla kociąt

Mokry pokarm jest lubiany przez większość kociąt. Można go kupić w puszkach lub wygodnych saszetkach. Mokra karma uzupełnia kotu dodatkowo zapotrzebowanie na wodę, co jednak nie oznacza, że kotek karmiony w ten sposób nie potrzebuje pić wody. Wręcz przeciwnie, nadal należy zachęcać go do picia. Jak karmić 3-miesięcznego kota, by ułatwić mu jedzenie? Mokrą karmę można podawać na płaskim talerzyku, z którego zwierzęciu będzie zdecydowanie łatwiej jeść niż z tradycyjnej miski. Pokarm warto rozdrobnić, choć w wielu przypadkach są to naprawdę niewielkie kawałki mięsne.

Ile posiłków potrzebuje 3-miesięczny kot?

Kocięta potrzebują rutyny, która pomoże im poczuć się bezpiecznie w nowym domu. Zatem jak karmić 3-miesięcznego kota, by zdrowo się rozwijał? Przyzwyczaj swojego pupila do stałych godzin podawania pokarmu. Należy podawać kotu 4–5 posiłków dziennie, co pozwoli zachować odpowiedni przyrost masy ciała i wzrost. Dorosły kot również wymaga stałych posiłków i dziennej rutyny. Ustalając wcześniej plan posiłków, budujemy u kota zaufanie od pierwszych miesięcy jego życia.

Kot powinien dostawać karmę bogatą w odpowiednią ilość wapnia oraz wysoką zawartość białka w mięsnych kawałkach. Opiekun może podawać mokrą karmę rano i wieczorem, a w pozostałych momentach dnia uzupełniać posiłki karmą suchą. Wraz z wiekiem kota porcje można stopniowo zwiększać.

Gdzie stworzyć kotu kącik do jedzenia?

Ważne jest nie tylko to, jak karmić kota 3-miesięcznego i starszego, ale też gdzie to robić. Koty lubią spożywać posiłki w spokoju, dlatego stanowisko do karmienia powinno znajdować się z daleka od miejsca największej aktywności pozostałych domowników. Ze względów higienicznych i behawioralnych nie należy ustawiać kocich misek w pobliżu kuwety. Zapachy dochodzące z niej mogą skutecznie zniechęcać kociaka do jedzenia.

Czym nie karmić kociąt?

Częstym błędem żywieniowym jest serwowanie kotu ludzkich przekąsek. Jest to szczególnie niebezpieczne ze względu na duże prawdopodobieństwo wystąpienia problemów trawiennych. Małe koty, zarówno te, które jeszcze spożywają mleko matki, jak też nieco starsze osobniki powinny otrzymywać jedynie karmę przeznaczoną tylko i wyłącznie dla małych kotów. Podawanie ludzkich przekąsek kociakowi jest bardzo ryzykowne i nie zapewnia żadnych wartości odżywczych tak potrzebnych w tym okresie.

Czy koty piją mleko?

Wbrew powszechnemu przekonaniu, że koty potrzebują mleka, jedyne co powinny pić, to czysta woda. Jest ona bardzo ważna w prawidłowym karmieniu kociąt. Zdarza się jednak, że koty omijają wodę szerokim łukiem i ciężko kontrolować ilość wypitych przez pupila płynów. Aby zapobiec odwodnieniu, można w całym domu rozstawić kilka miseczek z wodą. Trzeba jednak pamiętać, by stale wymieniać ją na czystą i świeżą.

Wyzwaniem dla wielu opiekunów jest rozplanowanie, jak karmić 3-miesięcznego kota w ciągu dnia. Każdy kot jest inny, dlatego należy czujnie obserwować jego zachowania i przyzwyczajenia. W ten sposób zapewnimy pupilowi odpowiednią ilość dobrze zbilansowanych posiłków. Trzeba pamiętać, że mały kot powinien jeść przynajmniej 4, a najlepiej 5 posiłków dziennie. Taka ilość zaspokaja dzienne zapotrzebowanie energetyczne młodego zwierzęcia i gwarantuje zdrowy rozwój.

Jak często karmić małego kota – ilość posiłków i ich rola w diecie kociąt

jak często karmić małe koty

Małe kotki kojarzą się ze słodką, puchową kuleczką. Jednak rosną tak szybko, że ciężko nadążyć, kiedy puchaty kotek staje się dostojnym, dorosłym osobnikiem. Szybki wzrost sprawia, że kotki mają zwiększone zapotrzebowanie na energię i składniki odżywcze. Jak często karmić małego kota, który rośnie w ekspresowym tempie? Dowiedz się, dlaczego częste podawanie kotu karmy jest tak istotne.

Etapy żywienia kota – najważniejsze okresy

Żywienie młodych kotów przebiega w trzech etapach. W czasie ich trwania kociak nabiera nowych umiejętności oraz rozwija się emocjonalnie. Poszczególne etapy można podzielić następująco:

  • etap pierwszy – trwa od momentu narodzin do ok. 2 tygodnia życia; w tym czasie malutki kotek żywi się wyłącznie mlekiem matki;
  • etap drugi – nazywany etapem przejściowym, obejmuje czas od 3 do 6 tygodnia życia; to okres powolnego rozszerzania diety i wprowadzania do niej pokarmów stałych;
  • etap trzeci – od ok. 6 tygodnia życia do 12 miesiąca; to czas, gdy kocia mama przestaje karmić swoje maluchy i przechodzą one stopniowo na pokarm stały dla młodych kotów.

Czym jest odsadzanie u kotów?

Odsadzanie to inaczej odstawianie kotów od matki. Orientacyjnie to czas pomiędzy 6 a 8 tygodniem życia kociąt. Matka przestaje w tym czasie karmić kocięta swoim mlekiem, co jest równoznaczne z tym, że są one gotowe do przyjmowania pokarmów w formie stałej. Wprowadzanie tego typu żywienia warto rozpocząć już wcześniej, jako pokarm uzupełniający mleko matki.

Co jedzą małe kotki?

To, jak często karmić małego kota i co mu podawać, może początkowo wydać się skomplikowane. Przede wszystkim należy kociętom zapewnić dobrą karmę wysokomięsną, która dostarczy maluchom niezbędnych składników w okresie intensywnego wzrostu. Małe kotki mogą spożywać zarówno mokrą karmę, jak też suchy pokarm w formie drobnych chrupek. Plusem suchej karmy jest zdecydowanie jej wpływ na zdrowie jamy ustnej u kociąt. Działa korzystnie na usuwanie kamienia i osadu z zębów.

Karma mokra z kolei jest zwykle chętniej zjadana. Kawałki mięsa są dostosowane do małych pyszczków, często otoczone smaczną galaretką lub sosem. To sprawia, że pokarm równocześnie uzupełnia wodę, tak potrzebną w organizmie kota. Karmę przeznaczoną dla młodych kotów należy podawać do 12 miesiąca życia. Po tym czasie należy ją zastąpić karmą dla kota dorosłego.

Jak często karmić małego kota – dzienne zapotrzebowanie

To, jak często karmić małego kota, wiąże się z kwestią, ile pożywienia on potrzebuje. Częstotliwość zjadania pokarmów jest uzależniona od wieku pupila. Im młodszy kotek, tym częściej potrzebuje zjeść. Koci maluch powinien dostawać 4–6 posiłków dziennie. Porcje nie mogą być duże, gdyż koci żołądek jest niewielki. Lepiej więc podawać mniej karmy, a częściej. W ten sposób zadbasz o prawidłowy przyrost masy ciała i poczucie bezpieczeństwa swojego kociaka.

Nie zapomnij również, że godziny posiłków warto zaplanować wcześniej. Koty lubią rutynę, szczególnie jeśli chodzi o czas karmienia.

Jak często karmić małego kota – objętość posiłków

Im mniejszy kotek, tym mniejszy żołądek posiada. Dlatego tak ważne jest, by karmienie kota odbywało się często, a w mniejszych ilościach. Objętość posiłku zależy od wieku kotka. W pierwszych tygodniach po odsadzeniu jedna saszetka pokarmu może wystarczyć nawet na 3 posiłki. Ilość jedzenia należy weryfikować nawet co kilka dni, gdyż kocięta rosną zaskakująco szybko. W ciągu pierwszych sześciu miesięcy swojego życia osiągają już 75% masy ciała dorosłego osobnika, dlatego karmienie w początkowym okresie ich życia ma kluczową rolę dla dalszego prawidłowego rozwoju i zdrowia.

Karmienie kotów osieroconych

Zdarza się, że koty odrzucają swoje młode, lub matka ginie i zostawia swoje dzieci całkowicie zdane na łaskę ludzi. Jak zadbać o kotki, których jedynym pokarmem do tej pory było mleko mamy? Jak często karmić małego kota, który stracił mamę? Idealnym rozwiązaniem jest zapewnienie kociakom mleka innej kotki. Takie mleko to najlepsze pożywienie dla kociąt w pierwszych tygodniach ich życia. Dostarcza kotu wszystkie niezbędne składniki do prawidłowego wzrostu.

Jeśli nie ma możliwości karmienia twojego kota prawdziwym mlekiem, należy sięgnąć po preparat mlekozastępczy. Lekarz weterynarii doradzi, jak karmić małego kota bez matki. Porcje każdorazowo należy dopasowywać do wagi i wieku kotka. Karmienie odbywa się poprzez specjalnie dostosowaną butelkę ze smoczkiem lub poprzez strzykawkę. Kotek je na żądanie i robi to naprawdę często. Rozszerzanie diety można rozpocząć od 4 tygodnia życia.

Jak często karmić małego kota, który zostaje sam w domu?

Koty naprawdę lubią swoją codzienną rutynę i potrzebują jej także ze względów behawioralnych. Jak często karmić małego kota, który ma zostać w domu sam? Da się nie zaburzać rytmu karmienia, gdy opiekun musi np. wyjść do pracy. Dobrym rozwiązaniem są miski z czasomierzem, w których można zostawić porcje pokarmu. Przed wyjściem z domu ustawiamy godzinę i o konkretnej porze miska otwiera się, a kot może spożyć przygotowany przez nas posiłek wedle ustalonych wcześniej godzin.

Alternatywą są zabawki interaktywne, choć sprawdzają się one głównie w przypadku karmy suchej. Wydostanie porcji karmy stanowi dla kota nie lada wyzwanie, co sprawia, że zwierzak pozostawiony sam sobie będzie miał dodatkowe zajęcie. Oprócz tego można po prostu rozplanować, jak często karmić małego kota, by nie wymagało to podawania mokrej karmy podczas nieobecności opiekunów. W czasie, gdy kot przebywa w domu sam, może mieć w miskach jedynie karmę suchą oraz oczywiście świeżą wodę.

Teraz wiesz już, jak często karmić małe koty. Kocięta potrzebują szczególnej uwagi i opieki. Rolą opiekuna jest zapewnienie kotu odpowiedniego pokarmu, dzięki któremu pupil otrzyma wszystko, czego potrzebuje w początkowym okresie swojego życia. Jest możliwe zaplanowanie, jak często karmić małego kota, by nie sprawiało to problemu opiekunowi. Należy jednak uwzględnić ściśle określone reguły, dopasowane do wieku pupila, jego charakteru, a także możliwości pozostałych domowników. Zapewnienie stałych pór jedzenia pozwala zwierzęciu zbudować poczucie bezpieczeństwa i głęboką, emocjonalną więź z opiekunem. Warto zatem zadbać o tę ważną kwestię w życiu każdego kota.

Jak karmić psa z niewydolnością trzustki – najważniejsze informacje dotyczące żywienia chorych psów

jak karmić psa z niewydolnością trzustki

Niewydolność trzustki jest poważną chorobą. Nie objawia się nagle, a do pogorszenia jej funkcjonowania może dochodzić latami. Prawidłowa dieta w okresie ostrego stanu zapalnego jest bardzo ważna w procesie leczenia. Jak karmić psa z niewydolnością trzustki, by wspomóc powrót do zdrowia? Poznaj przykładową dietę dla chorego psa.

Czym jest niewydolność trzustki u psa?

Niewydolność trzustki u psa to stan zapalny narządu odpowiedzialnego za bardzo ważne funkcje. Trzustka, znajdująca się tuż koło dwunastnicy i żołądka, jest odpowiedzialna za trawienie, a konkretnie wydzielanie odpowiednich soków trawiennych czy enzymów. Wytwarza ważne hormony, m. in. insulinę potrzebną do obniżenia poziomu glukozy we krwi. Tutaj zachodzi proces wchłaniania witaminy B12 z pokarmu.

Zaburzenia wynikające z produkcji enzymów prowadzą do ich aktywności już w obrębie samego narządu. Nadmierna aktywność enzymów prowadzi do stanu zapalnego i samotrawienia komórek trzustki. Stan zapalny może obejmować nie tylko trzustkę, ale okoliczne tkanki i naczynia krwionośne. Stan ten stanowi zagrożenie życia psa i wymaga szybkiej interwencji lekarza weterynarii.

Objawy niewydolności trzustki u psa

Jak rozpoznać, że nasz pies choruje na zapalenie trzustki? Ostre zapalenie trzustki objawia się w następujący sposób:

  • biegunka – w przebiegu choroby dochodzi do wydalania tzw. tłustych stolców, czasem mogą być podbarwione krwią;
  • wymioty;
  • apatia;
  • niechęć do jedzenia;
  • wyraźna utrata masy ciała pomimo spożywanych pokarmów.

Rodzaje zapalenia trzustki

W zależności od stopnia zaawansowania choroby można mówić o dwóch rodzajach tego schorzenia:

  • ostre zapalenie trzustki – proces chorobowy i stan zapalny pojawia się nagle i ma bardzo ostry przebieg, który wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej;
  • zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki – choroba ma charakter przewlekły, często jej przyczyną jest młodzieńczy zanik trzustki, który niejednokrotnie pojawia się u ras predysponowanych genetycznie – owczarków niemieckich czy owczarków szkockich collie.

Przyczyny powstawania zapalenia trzustki

Pośród przyczyn powodujących choroby trzustki wskazuje się dietę bogatą w tłuszcze, o wysokim stopniu przetworzenia. Ponadto chorobom trzustki sprzyja brak ruchu, nadwaga, cukrzyca, niektóre leki czy zatrucia pokarmowe. Chora trzustka może być też wynikiem nowotworu. Kolejną przyczyną, choć znacznie trudniejszą do zdiagnozowania jest dysbioza jelita cienkiego, która jest wynikiem alergii lub nietolerancji pokarmowych u psa.

Jak karmić psa z niewydolnością trzustki?

W procesie leczenia bardzo dużą rolę odgrywa żywienie chorego zwierzęcia, dlatego istotne jest, by wiedzieć, jak karmić psa z niewydolnością trzustki. Bardzo często proces zapalny jest wynikiem podawania nieodpowiedniego jedzenia, wysokoprzetworzonego z dużą ilością tłuszczu w pokarmie. Taka dieta prowadzi do zaburzenia wydzielania enzymów trawiennych i zalegania żółci.

Dieta trzustkowa dla psa powinna być niskotłuszczowa i lekkostrawna. W przebiegu choroby dochodzi do zaburzenia procesu trawienia i wchłaniania, organizm przestaje produkować enzymy odpowiedzialne za trawienie tłuszczy, dlatego nie można ich psu podawać. Niestety, gotowe karmy zazwyczaj zawierają wysoką zawartość tłuszczu i innych niebezpiecznych dla zdrowia składników. Także niedobór niektórych składników odżywczych, np. choliny i metioniny, prowadzi do problemów z trzustką oraz zaburzenia wydzielania odpowiednich ilości enzymów.

Jak karmić psa z niewydolnością trzustki i co może jeść pies po ostrym zapaleniu? Ważne jest przejście na karmę przygotowywaną samodzielnie w domu przez opiekuna. Karmienie można jednak zacząć dopiero po kilku dniach, jest to w dużej mierze uzależnione od stanu psa. Niektóre zwierzaki w stanie ostrym wymagają hospitalizacji i nawodnienia. Zaleca się przynajmniej 48-godzinny post przed podaniem pierwszego, lekkiego posiłku.

Jakie produkty są wskazane w diecie trzustkowej?

Żywienie psa polega głównie na samodzielnie przygotowanych posiłkach, dlatego opiekun musi przyswoić wiedzę, jak karmić psa z niewydolnością trzustki. Do dietetycznych posiłków należy gotowane chude mięso wołowe i drobiowe, chudy twaróg, jajka, ryż i płatki. Bardzo duże znaczenie odgrywa odpowiednia suplementacja witamin, kwasów tłuszczowych i aminokwasów. Karma dla psa powinna być też wzbogacona o probiotyki, które pomogą w odbudowaniu flory bakteryjnej. Pupilowi należy podawać też większe porcje niż w przypadku zdrowych psów, gdyż wchłanianie substancji odżywczych jest mocno upośledzone. Dieta niskotłuszczowa pomaga w szybszym powrocie do zdrowia.

Niestety, przewlekłe zapalenie trzustki może psu towarzyszyć całe życie. Uszkodzony organ będzie wymagał podawania enzymów, dzięki którym trawienie pokarmu będzie łatwiejsze. Choroba charakteryzuje się nawrotami, które z czasem przechodzą w nieco łagodniejszą formę. Ważne, by unikać w psiej diecie konserwantów i sztucznych dodatków oraz nauczyć się, jak karmić psa z niewydolnością trzustki. Pies musi być też pod stałą opieką gabinetu weterynaryjnego, by w razie zaostrzenia stanu jak najszybciej otrzymał pomoc.

Jak karmić psa po usunięciu zębów – jak podawać posiłki psu po zabiegu chirurgicznym?

jak karmić psa po usunięciu zębów

Dbanie o psie zęby jest tak samo ważne jak u ludzi. Nieleczone uzębienie może prowadzić do przewlekłego stanu zapalnego w jamie ustnej i rozwoju próchnicy. Próchnica i osad nazębny mogą z kolei doprowadzić do konieczności usunięcia zębów u psa. Dowiedz się, jak karmić psa po usunięciu zębów, by ułatwić mu pobieranie jedzenia.

Przyczyny powstawania próchnicy u psów

Resztki jedzenia osadzają się na powierzchni zębów i razem z bakteriami obecnymi w jamie ustnej tworzą płytkę nazębną. Jest to proces naturalny, który, niekontrolowany, prowadzi do powstania kamienia nazębnego, trudnego do usunięcia. Kamień powoduje stan zapalny dziąseł i jamy ustnej, a tym samym przyczynia się do rozwoju próchnicy. Bakterie powodujące zapalenie dziąseł mogą razem ze śliną przenosić się w głąb organizmu i powodować poważniejsze choroby, tj. zapalenie nerek, wątroby i mięśnia sercowego. Od stanu uzębienia zależy zdrowie całego organizmu.

Niektóre małe rasy psów mają tendencję do rozwoju chorób przyzębia, mowa tu szczególnie o psach rasy shih tzu, maltańczyk czy york. Nie bez znaczenia są tutaj przypisane do tych ras wrodzone wady zgryzu, ale również skład śliny czy nieodpowiednie karmienie psów, w tym np. resztkami ze stołu. Przynajmniej raz w roku należy wybrać się do lekarza weterynarii na kontrolę zębów psa. W razie stwierdzenia osadu weterynarz może zalecić zmianę karmy lub poleci dodatkowe, mechaniczne sposoby jego usuwania.

Nieleczone psie zęby mogą wpływać na kondycję ogólną organizmu. Badania wykazały, że stany zapalne zębów i dziąseł mogą przyczyniać się do tworzenia ropni w odległych częściach ciała, nawet nerkach czy wątrobie. Dlatego tak ważne jest dbanie o zęby i leczenie próchnicy już w początkowej jej fazie.

Jak zapobiegać tworzeniu się płytki nazębnej?

Higiena jamy ustnej psa jest tak samo ważna jak u człowieka. Dzięki regularnej pielęgnacji i odpowiedniemu żywieniu nie trzeba będzie w przyszłości martwić się, jak karmić psa po usunięciu zębów.

Karma sucha przyczynia się do zmniejszenia i usunięcia osadu na zębach. Ważne jest również dbanie o dobrze zbilansowane posiłki i unikanie w diecie psa jedzenia przeznaczonego dla ludzi. Dobrze sprawdzają się różnego rodzaju zabawki, np. gryzaki, dzięki którym pies naturalnie czyści swoje zęby.

Na rynku są również specjalne szczoteczki do zębów dla psów i pasty, które pomagają w oczyszczaniu zębów i dziąseł. Psy najlepiej jest przyzwyczajać od małego do tej czynności. Nie jest ona dla czworonogów przyjemna, a od opiekuna wymaga cierpliwości. Z czasem jednak pies nauczy się tolerować tę czynność. Najlepiej myć psu zęby raz dziennie, jednak korzystny efekt można uzyskać, wykonując ten zabieg nawet raz na kilka dni.

W sklepach dostępne są też specjalistyczne płyny, które dodaje się do psiej miski z wodą. Dodatek płynu zapobiega rozwojowi bakterii i nadmiernemu odkładaniu się płytki nazębnej. Regularne ich stosowanie przyczynia się do utrzymania prawidłowego pH jamy ustnej psa i obniża ryzyko chorób dziąseł i zębów.

Sanacja jamy ustnej – na czym polega?

Sanacja polega na leczeniu całej jamy ustnej psa. Ma na celu usunięcie płytki i kamienia nazębnego umiejscowionego przy koronach zębów oraz pod dziąsłami. W czasie zabiegu zabezpiecza się i poleruje korony zębowe, leczy chore zęby oraz przeprowadza zabieg ekstrakcji zębów, gdy nie da się już ich wyleczyć. To długotrwały proces, który wymaga uprzedniego przeglądu, zrobienia zdjęć RTG i opracowania planu leczenia. Zabieg stomatologiczny jest przeprowadzany w pełnym znieczuleniu. Po wybudzeniu pies jest ogrzewany, a także podaje się mu leki przeciwbólowe i antybiotyki. Lekarz weterynarii poinstruuje, jak karmić psa po usunięciu zębów i na co zwracać uwagę.

Jak karmić psa po usunięciu zębów – co może jeść pies po ekstrakcji zębów?

Jeśli twojego pupila czeka zabieg sanacji, z pewnością zastanawiasz się jak karmić psa po usunięciu zębów. Powrót do pełnego zdrowia może zająć nawet kilka tygodni. Do momentu zagojenia dziąsła pies powinien dostawać jedynie płynne lub bardzo mokre pokarmy. Sprawdzi się przede wszystkim mokra karma bardzo rozdrobniona. Pokarm może być podawany także w formie rozmoczonej karmy suchej. Powrót do zdrowia zależy w dużej mierze od stanu pozostałych zębów i infekcji towarzyszących. Należy pamiętać, że pierwszym objawem zapalenia dziąseł jest brzydki zapach z pyska. To powinno nas już skłonić do wizyty w gabinecie weterynaryjnym.

Zabieg usunięcia zębów może okazać się koniecznością, jeśli opiekun nie dba o regularne czyszczenie zębów. Może dojść do sytuacji, w której większość zębów będzie należało usunąć. W takim przypadku rekonwalescencja jest dosyć długa i opiekun musi nauczyć się, jak karmić psa po usunięciu zębów. Bardzo ważne są regularne kontrole u weterynarza w celu sprawdzenia stanu jamy ustnej. Oprócz tego należy dbać o prawidłową dietę i mycie zębów czworonoga. Jest to najlepsza profilaktyka, dzięki której można uniknąć groźnych dla zdrowia chorób ogólnoustrojowych.

Jaka karma dla psa z alergią skórną? Dowiedz się, jak ulżyć pupilowi

jaka karma dla psa z alergią skórną

Alergia pokarmowa u psa jest niestety coraz częściej powtarzającym się problemem. Istnieje kilka ras, które mają do niej większą tendencję, jednak alergikiem może zostać praktycznie każdy pies. W takiej sytuacji najlepszym rozwiązaniem jest zmiana modelu żywienia. Jaka karma dla psa z alergią skórną będzie najlepsza? Wszystkiego dowiesz się z poniższego artykułu.

Alergia pokarmowa u psa – objawy

Nie każda alergia u psa będzie alergią pokarmową. Zwierzęta, tak jak ludzie, mogą zdradzać objawy uczulenia na alergeny, które wpadają do ich dróg oddechowych lub z którymi mają bezpośrednio kontakt. Reakcje alergiczne często objawiają się:

  • uporczywym świądem skóry;
  • pogorszeniem jakości sierści;
  • nerwowością i kompulsywnymi zachowaniami;
  • zapaleniem skóry.

W związku z tym po zauważeniu powyższych objawów nie zawsze trzeba od razu ustalać, jaka karma dla psa z alergią skórną będzie potrzebna.

Jak diagnozować alergię skórną u psa?

Alergia pokarmowa ma to do siebie, że nie reaguje na leczenie sterydami. Nie pojawia się także sezonowo. Właśnie na tej podstawie najczęściej odróżnia się ją od innych rodzajów uczulenia. Niestety, najbardziej oczywistą przesłanką tego, że mamy do czynienia z alergią pokarmową u psa, jest brak reakcji na leki przeciwświądowe. To na tej podstawie lekarz weterynarii stawia ostateczną diagnozę, po czym należy ustalić, jaka karma dla psa z alergią skórną będzie w tym przypadku odpowiednia. Rzadko wykonuje się badania przeciwciał, ponieważ bywają niemiarodajne.

Co zrobić, kiedy pies ma alergię pokarmową?

Alergia pokarmowa to nie koniec świata. Ważne jest to, aby po uzyskaniu diagnozy nie panikować, tylko dokładnie przyjrzeć się temu, co do tej pory lądowało w psiej misce. Najpopularniejsze karmy marketowe mają niestety skłonność do uczulania. Znajduje się w nich bardzo dużo składników pochodzenia roślinnego, w tym zboża, soja oraz liczne konserwanty i zagęstniki. Jeżeli twój pies do tej pory się tym żywił, pora na radykalne zmiany.

Najskuteczniejszym sposobem na zidentyfikowanie alergenu jest dieta eliminacyjna. Jeśli nie wiesz, jaka karma dla psa z alergią skórną będzie wtedy potrzebna, wybierz produkt na bazie jednego rodzaju białka. Jeżeli na przestrzeni sześciu tygodni nie pojawią się objawy nadwrażliwości, możesz uznać, że podawane białko jest bezpieczne. Jeśli natomiast pies znów zacznie się drapać, karmę trzeba odstawić i przejść na inne źródło białka. Niestety, niekiedy procedura ta jest długotrwała i bardzo mozolna. Należy też zwrócić uwagę, że uczulać może inny składnik w karmie, zatem dobrze jest, by miała ona możliwie krótki i przejrzysty skład – takim częściej będzie charakteryzować się karma mokra niż sucha.

Jaka karma dla psa z alergią skórną?

Przede wszystkim musisz nauczyć się analizować skład karm i sprawdzać, jakie źródła białka się w nich znajdują. Bardzo szybko nauczysz się rozpoznawać, jaka karma dla psa z alergią skórną będzie odpowiednia, a jaka nie. Na szczęście psów uczulonych na bardzo dużą ilość białek lub składników pokarmowych jest stosunkowo niewiele. Najczęściej uczula kurczak. Wiele psów reaguje także alergią na wołowinę czy kaczkę.

Czy warto kupić karmę hipoalergiczną?

Karma dla psa alergika powinna być dobrze zbilansowana. Wielu opiekunów odruchowo udaje się do sklepu zoologicznego po pokarm hipoalergiczny. Warto zastanowić się, czy ich zakup zawsze jest dobrym pomysłem. Hipoalergiczne karmy weterynaryjne są najczęściej karmy suche oparte na hydrolizowanym białku.

Ten ostatni składnik faktycznie ma mniejsze skłonności do uczulania. To białko rozbite na peptydy, czyli niewielkie cząstki o bardzo dobrej przyswajalności. Trzeba jednak zaznaczyć, że jest to składnik kontrowersyjny. Najczęściej jego źródłem są tak zwane produkty pochodzenia zwierzęcego. Nie jest to mięso per se, a raczej odpadki – kopyta, pióra, ogony, gałki oczne, rogi. Z tego powodu taki typ białka ma gorszą przyswajalność i nie może nie być odpowiednim budulcem dla mięśni.

Karma monobiałkowa – podstawa diety eliminacyjnej

Kluczem do pozbycia się alergii skórnej na tle pokarmowym jest zidentyfikowanie feralnego białka i wykluczenie go z diety. Żeby móc tego dokonać, musisz mieć pewność, że w misce twojego psa ląduje karma z jednym konkretnym rodzajem białka. Właśnie dlatego najlepszym wyborem będą karmy monobiałkowe, najlepiej mokre (są mniej przetworzone). Koniecznie zwracaj uwagę na skład. Wybieraj karmy pozbawione:

  • zbóż;
  • sztucznych barwników;
  • konserwantów.

W opisie składu dobrej jakości karm znajdziesz informacje o tym, co dokładnie znajduje się w puszce lub saszetce. Informacja na froncie opakowania ma najczęściej charakter reklamowy i nie zawsze zgadza się ze stanem faktycznym, dlatego karma „o smaku” jagnięciny lub dziczyzny może w istocie zawierać tylko kilka procent tych rodzajów mięsa. Reszta zaś oparta bywa na innym białku – najczęściej kurczaku, który ma spory potencjał uczulający.

Jaka karma dla psa z alergią skórną? A może BARF?

Jeżeli podejrzewasz u swojego psa problemy skórne na tle alergii pokarmowej, dobrym pomysłem będzie konsultacja z zoodietetykiem i ustalenie przepisów diety BARF. To najlepszy sposób na odpowiednie skomponowanie składników odżywczych tak, aby psia dieta była pełnowartościowa i dobrze zbilansowana.

BARF opiera się z definicji na surowym mięsie, chociaż w przypadku psów dopuszcza się wariant gotowany. Jako źródło węglowodanów stosuje się warzywa i owoce. Istotne jest, że w przypadku tego typu żywienia należy odpowiednio dobrać suplementy diety, które wpływają korzystnie na układ odpornościowy i florę bakteryjną jelit.

Dobrze skomponowany BARF niemal zawsze będzie lepszym wyborem niż mokra, a tym bardziej sucha karma – nawet ta o najlepszym składzie. W przypadku alergików przed jego wprowadzeniem warto skonsultować się z żywieniowcem.

Podsumowanie

W dzisiejszych czasach coraz więcej psów i kotów cierpi na różnego rodzaju alergie. Jeżeli zastanawiasz się, jaka karma dla psa z alergią skórną będzie najlepsza, przeprowadź najpierw dietę eliminacyjną i ustal, na co zwierzak jest uczulony. Kiedy już zidentyfikujesz dany składnik, zadbaj o podawanie dobrej jakości karmy, która go nie zawiera.

Jaka karma dla starszego psa? Zadbaj o potrzeby żywieniowe psiego seniora

jaka karma dla starszego psa

Proces starzenia się wprowadza wiele zmian w organizmie. Pod tym względem czworonogi nie są żadnym wyjątkiem. Kiedy pies się starzeje, trzeba przyjrzeć się jego codziennemu jadłospisowi i rozważyć zmiany. Jaka karma dla starszego psa będzie najlepsza? Żeby dobrze odpowiedzieć na to pytanie, trzeba najpierw poznać zmiany, które zachodzą na starość w organizmie zwierzęcia. Wówczas będziesz mógł dopasować do nich odpowiedni pokarm.

Zasady żywienia starszych psów

Pies senior mniej się rusza i więcej odpoczywa. To następstwo fizjologicznych zmian, które zachodzą w jego tkankach. Z wiekiem tracą one elastyczność i potrzebują więcej czasu na regenerację. Wraz z wiekiem pojawiają się także różnego rodzaju dolegliwości. Słabnie wzrok i słuch, a najważniejsze organy, takie jak nerki czy wątroba, mogą zacząć szwankować. Zmienia się także kondycja sierści.

Plan żywieniowy psa seniora powinien uwzględnić wszystkie wymienione wyżej problemy. Odpowiedź na pytanie, jaka karma dla starszego psa będzie najlepsza, brzmi dosyć ogólnie – taka, która maksymalnie hamuje procesy starzenia się organizmu. Powinna wspierać pracę najważniejszych organów i układu ruchu oraz wspomagać zdolności poznawcze zwierzęcia.

Jaka karma dla starszego psa? Na co zwrócić uwagę?

Wiele osób uważa, że karma dla starszych psów to jedynie chwyt marketingowy. Poniekąd jest to prawda. Wiele karm bazuje na niewiedzy konsumentów i sprzedaje produkty z kategorii „senior” za wyższą cenę niż standardowa. Skład karmy bywa jednak tak samo zły, jak ten przeznaczony dla innej grupy wiekowej. Niezależnie od tego, jaka karma dla starszego psa będzie polecana przez sprzedawcę jako najlepsza, należy sprawdzić szczegółowo jej skład. Fakty są jednak takie, że starszy pies potrzebuje innego żywienia niż pupil w pełni sił. Karma dla seniora powinna być m.in. lekkostrawna.

Odpowiednie proporcje białek i tłuszczów

To nieprawda, że starszym psom trzeba ograniczać białka. Mniejsze zapotrzebowanie na energię nie oznacza mniejszego zapotrzebowania na proteiny. Wręcz przeciwnie. W organizmie starego psa zachodzi ujemny bilans azotowy, a białka degenerują się szybciej, niż syntezują. Pies w tym wieku powinien więc dostawać karmę bogatą w dobrej jakości białka, pochodzące z mięsa mięśniowego, a nie z hydrolizatu produktów odzwierzęcych.

O tym, jaka karma dla starszego psa będzie odpowiednia, decyduje też zawartość tłuszczu. Powinno być go od 7 do około 15 procent w suchej masie. Ze względu na zmniejszenie zapotrzebowania na energię może pojawić się nadwaga, dlatego trzeba zwrócić większą uwagę na ten aspekt. Tłuszcze w karmie dla starszego psa powinny jednak być dobrej jakości.

Niezbędne kwasy tłuszczowe omega-3

Z wiekiem w mózgu psa dochodzi do zmniejszenia poziomu kwasu dokozaheksaenowego (DHA). Może mieć to realny wpływ na zdolności poznawcze zwierzęcia. Między innymi dlatego w karmie dla psa seniora powinny znaleźć się niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3. Zaleca się również dodatkową suplementację tych składników, na przykład w formie oleju z łososia.

Co ważne, psy nie przyswajają omega-3 z tłuszczów roślinnych. Dodatek oleju lnianego w karmie na pewno nie zaszkodzi, jednak nie może być on traktowany jako źródło NNKT. Organizm psa nie jest w stanie pozyskać ich z olejów roślinnych w taki sposób, jak robi to organizm człowieka.

Ochrona stawów

Starsze psy, szczególnie dużych ras, są bardziej narażone na kontuzje. Podawana karma powinna więc także wspierać kości i stawy. Składniki, które o tym świadczą, to na przykład nowozelandzka małża zielona, glukozamina i siarczan chondroityny.

Jaka karma dla starszego psa?

Wybierając karmę dla psa seniora, zwracaj uwagę na skład podany na opakowaniu. Powinien on być możliwie jak najbardziej przejrzysty. Na uwagę zasługują te karmy, które:

  • mają dokładnie wyszczególnione proporcje mięsa mięśniowego i podrobów;
  • nie zawierają zbóż i sztucznych barwników;
  • mają w składzie kwasy tłuszczowe omega-3;
  • zawierają mniej fosforu i sodu;
  • są bogate w glikozaminoglikany poprawiające kondycję stawów;
  • zawierają dobrej jakości tłuszcze w proporcjach od 7 do 15% w suchej masie.

Karma dla seniora – mokra czy sucha?

Na starość stan uzębienia wielu psów znacznie się pogarsza. Gryzienie suchej karmy może stać wówczas problematyczne. Oczywiście nie tyczy się to każdego zwierzęcia, jednak jeżeli widzisz, że twój pies ma problem z gryzieniem chrupek, rozważ zakup mokrej karmy. Kompromisem może okazać się karma półwilgotna. Taka propozycja w ostatnim czasie znalazła się w ofercie wielu producentów naprawdę dobrych karm dla psów.

BARF dla starszego psa – czy to ma sens?

Wesz już, jaka karma dla starszego psa będzie najlepsza. Niektórzy jednak zastanawiają się, czy psiego seniora można karmić dietą BARF. Z reguły nie ma co do tego przeciwwskazań. Jeżeli pies w swoim dorosłym życiu był na diecie surowej, na starość nie musicie z niej rezygnować. Koniecznie trzeba jednak uwzględnić w przepisach zmieniające się zapotrzebowanie na składniki odżywcze.

Z wiekiem metabolizm psa zmienia się, dlatego zaczyna on potrzebować innych suplementów lub innych proporcji tych, które dostawał do tej pory. Dobrym pomysłem będzie więc udanie się do lekarza weterynarii w celu przeprowadzenia badań diagnostycznych. Na ich podstawie razem z żywieniowcem ułożycie zbilansowane przepisy dostosowane do potrzeb psiego seniora.

Żywienie starszego psa – nie zaniedbuj profilaktyki

Długość życia psa jest bardzo różna. W związku z tym nie ma jednej odpowiedzi na pytanie, kiedy dokładnie twój pupil stanie się seniorem. Ogólnie jednak zakłada się, że po skończeniu ósmego roku życia psa trzeba zacząć częściej pojawiać się z nim na kontrolach u weterynarza.

Nie zaniedbuj badań diagnostycznych. Proste biochemiczne badanie krwi może dać ci odpowiedź na pytanie o kondycję nerek i wątroby. Przynajmniej raz w roku udaj się także na USG i echo serca. Tylko mając kompletną wiedzę na temat stanu zdrowia swojego psa, możesz wybrać dla niego odpowiedni sposób żywienia.

Nawet najlepsza karma dla psa seniora może okazać się niewystarczająca, jeżeli nie pokryje jego indywidualnego zapotrzebowania na witaminy i minerały. Zanim więc odpowiesz sobie na pytanie, jaka karma dla starszego psa będzie odpowiednia, najpierw udaj się z nim na wizytę kontrolną.

Psy, tak jak ludzie, starzeją się, a ich metabolizm przechodzi przez różne zmiany. Ważne organy osłabiają się, a stawy i kości są bardziej podatne na kontuzje. Wybór odpowiedniej karmy dla zwierzęcia na tym etapie życia to kluczowa decyzja, która może znacznie przedłużyć życie twojego przyjaciela. W tym szczególnym okresie dbaj o to, aby masa ciała psa pozostała w normie. Obecnie możliwości żywienia są niemal nieskończone, a to, jaka karma dla starszego psa będzie najlepsza, możesz ustalić na podstawie badań pupila z lekarzem weterynarii. Ważne, aby dieta była dopasowana do potrzeb psa.

Tęgoryjec u psa – pasożyt jelitowy niebezpieczny dla szczeniąt! Poznaj objawy i leczenie tęgoryjca psiego!

tęgoryjec u psa

W poradniku przedstawimy charakterystyczne symptomy towarzyszące zakażeniu pasożytem, jakim jest tęgoryjec u psa. Opowiemy również o tym, jak się diagnozuje i leczy tę przypadłość. Znajdziesz tu także wskazówki dotyczące profilaktyki.

Ancylostoma caninum – pasożyt z gromady nicieni

Tęgoryjec należy do rodziny obleńców i gromady nicieni. Robak osiąga do 15 mm długości, potrafi rozwinąć się do dorosłej postaci w ciągu trzech tygodni, przez co jest jednym z najczęściej występujących pasożytów. Żywi się krwią zwierząt mięsożernych (przede wszystkim psów i kotów). Umożliwia mu to odpowiednia budowa anatomiczna, jego aparat gębowy jest wyposażony w ostre haczyki, którymi wbija się w błonę śluzową jelita, powodując uszkodzenie narządu. W Europie występują trzy gatunki tęgoryjców, ale to Ancylostoma caninum jest najbardziej niebezpieczny dla psa.

W jaki sposób pies zaraża się tęgoryjcem?

Czy wiesz, że jedna samica tęgoryjca z rodzaju Ancylostoma caninum potrafi złożyć nawet tysiąc jaj dziennie? Te zostają wydalone wraz z kałem chorego zwierzęcia, a przy sprzyjających warunkach atmosferycznych (temperatura przynajmniej 25 stopni Celsjusza) już po dobie dochodzi do rozwoju larw. Dzięki otaczającej je wylince, mogą one przebywać w glebie bez jedzenia nawet przez kilka miesięcy, cały czas oczekując na kolejną ofiarę.

Cykl rozwojowy zaczyna się ponownie, kiedy wnikną do organizmu żywiciela, gdzie będą mogły przeobrazić się w formę dorosłą, która ponownie wyprodukuje jaja pasożytów i będzie wydalać je na zewnątrz, a w glebie już po dobie będą wylęgać się larwy.

Do zarażenia tęgoryjcem u psa dochodzi najczęściej przez przypadkowe spożycie form inwazyjnej pasożyta. Zwykle ma to miejsce podczas kopania w ziemi czy zabaw z patykiem. Jednak nie jest to jedyna droga zakażenia. Zdarzają się przypadki, kiedy do zarażenia psa pasożytem dochodzi poprzez powłoki skórne. Robak wnika do organizmu zwierzaka przez cebulki włosowe lub gruczoły potowe, a w efekcie dociera do naczyń krwionośnych, skąd migruje dalej do tchawicy, przełyku i żołądka żywiciela.

Szczenięta najczęściej zarażają się drogą laktogenną, tęgoryjec dostaje się do ich ciał, kiedy piją mleko zarobaczonej matki. Możliwe jest też zarażenie jeszcze w życiu płodowym przez łożysko.

Jakie symptomy wskazują na inwazję tęgoryjca u psa?

Po czym poznać, że twój pies mógł zarazić się tęgoryjcem? Objawy charakterystyczne dla inwazji tym pasożytem to przede wszystkim: uszkodzenie śluzówki jelita cienkiego, niedokrwistość, biegunka i krew w odchodach. Wraz z rozwojem pasożyta mogą pojawić się silne reakcje alergiczne związane z zatruciem produktami metabolitu nicienia. Jeśli widzisz te symptomy u swojego pupila i podejrzewasz tęgoryjca u psa, jak najszybciej udaj się z nim do lekarza weterynarii.

Tęgoryjec u psa – leczenie

Zanim lekarz wdroży odpowiednie leczenie, musi właściwie zdiagnozować pacjenta. Jak wykryć tęgoryjca u psa? Przede wszystkim w badaniu kału. Jeśli zakażenie pasożytami wewnętrznymi zostanie potwierdzone, weterynarz poda dopasowane środki odrobaczające. Niestety działają one jedynie na dorosłe osobniki nicieni, dlatego niezbędne jest częste powtarzanie kuracji, by usunąć wszystkie postaci pasożyta.

Tęgoryjec psi u człowieka

Człowiek nie jest dla tęgoryjca żywicielem właściwym, ale nie oznacza to, że nie stanowi dla niego niebezpieczeństwa. Jeśli robak wniknie do ludzkiej skóry, może tam bytować miesiącami i wywoływać wiele problemów skórnych.

Jak zapobiegać zarażeniu tęgoryjcem psim?

Zapobieganie inwazji pasożytów jest o wiele łatwiejsze od leczenia szkód, jakie wywołuje w organizmie. By uchronić swojego zwierzaka przed tego typu problemami, wystarczy jedynie pamiętać o regularnym stosowaniu środków odrobaczających – taka profilaktyka to najlepsza rzecz, jaką można zrobić dla swojego pupila.

Wiesz już, czym jest tęgoryjec u psa. Chociaż ryzyko zakażenia tęgoryjcem dotyczy głównie szczeniąt, pasożyt może pozbawić zdrowia, a nawet życia dorosłego psa w dobrej kondycji. Najlepiej zapobiegać inwazji stosując tabletki odrobaczające i szybko konsultować ze swoim weterynarzem jakiekolwiek niepokojące objawy mogące sugerować obecność robaków.

Leiszmanioza u psa – przyczyny, objawy kliniczne, leczenie i rokowania. Jak zapobiegać zarażeniu? Sprawdź w poradniku!

leiszmanioza u psa

W artykule opowiemy o tym, w jaki sposób dochodzi do zarażenia pierwotniakiem odpowiedzialnym za rozwój choroby. Przedstawimy również objawy, które wywołuje oraz badania niezbędne do postawienia prawidłowej diagnozy. Znajdziesz tu także informacje dotyczące leczenia leiszmaniozy u psa oraz sposoby zapobiegania zakażeniu. Dowiedz się jak najwięcej, by być świadomym opiekunem!

Leiszmanioza – czy zagrożone są tylko kraje Basenu Morza Śródziemnego?

Leiszmanioza jest chorobą endemiczną wywoływana przez pierwotniaki z rodzaju Leishmania. Są one przenoszone przez moskity i muchy piaskowe. Nosicielami są inne zwierzęta, przede wszystkim psy, małpy, ale również:

  • gryzonie;
  • leniwce;
  • mrówkojady;
  • oposy.

Chociaż większość pacjentów diagnozowanych w Polsce zachorowała podczas podróży w krajach basenu Morza Śródziemnego, nieustające ocieplenie klimatu mogą przyczynić się do wzrostu liczby chorych. Leiszmanioza jest zoonozą, co oznacza, że wywołuje objawy również u człowieka.

Objawy leiszmaniozy u psa

Pierwsze objawy takie jak świąd, zaczerwienienie czy obrzęk pojawiają się od razu po ukąszeniu przez owada. Nie są one intensywnie nasilone, w związku z czym opiekunowie często ich nie zauważają. Pozostałe symptomy mogą wystąpić po kilku tygodniach, miesiącach, a nawet latach, ponieważ tyle wynosi okres inkubacji choroby.

Postać trzewna

Postać trzewna leiszmaniozy u psa występuje, kiedy pasożyt, który przedostał się do organizmu żywiciela, traci wić. Przyjmuje formę amastigota, po czym namnaża się, niszcząc organy zwierzęcia. Zwykle atakuje narządy wewnętrzne takie jak:

  • nerki;
  • wątroba;
  • śledziona;
  • szpik kostny.

Do najczęstszych objawów tej jednostki chorobowej zaliczają się okresowe podwyższenie temperatury ciała, powiększenie węzłów chłonnych, obrzęki stawów, bóle i osłabienie mięśni. Zarażony pies często jest apatyczny, nie ma apetytu, w efekcie czego dochodzi do utraty wagi.

Postać skórna

Postać skórna zwykle objawia się charakterystycznymi zmianami na skórze chorego zwierzęcia. Pojawia się miękki, podskórny obrzęk, który z czasem zaczyna swędzieć chorego, a w jego miejscu postępuje utrata sierści oraz stopniowa depigmentacja skóry. Na ciele pacjenta może wystąpić silne rogowacenie, szczególnie w okolicy kończyn i głowy.

Postać oczna oraz skórno-śluzówkowa

Postać oczna daje przede wszystkim objawy ze strony oczu. Na początku schorzenie przypomina zapalenie spojówek, jednak później pojawia się świąd, a wraz z rozwojem choroby może wystąpić także suche zapalenie rogówki.

Przypadki postaci skórno-śluzówkowej leiszmaniozy u psa są notowane niezwykle rzadko. Do ich głównych symptomów należy obrzęk śluzówki oraz zgrubienie pod językiem, które może stwarzać problemy w trakcie jedzenia.

Leiszmanioza u psa – rozpoznanie i leczenie

W przypadku podejrzenia leiszmaniozy u psa koniecznie należy prędko udać się do lekarza weterynarii. Najpierw zalecane jest wykonanie badania krwi i moczu, które pozwoli ocenić stan ogólny pacjenta oraz dostarczy wielu cennych informacji mogących sugerować diagnozę. U chorych zwierząt stwierdza się między innymi:

  • niedokrwistość;
  • azotemię;
  • hiperproteinemię;
  • hipoalbuminemię;
  • obniżony stosunek albumin do globulin;
  • obecność kłębuszków nerkowych oraz wałeczków szklistych w moczu.

Diagnoza i terapia leiszmaniozy u psa

Przy pomocy cienkoigłowej biopsji aspiracyjnej uzyskuje się materiał do badań dodatkowych. Najskuteczniejszą metodą wykrywania pasożyta jest badanie immunohistochemiczne z wykorzystaniem przeciwciał przeciwko antygenom Leiszmania, ale pomocne może się okazać również badanie cytologiczne, serologiczne oraz PCR.

Jeśli u twojego psa wykryto pasożyta, musisz nastawić się na długą terapię. Zastosowanie odpowiednich leków, zwykle pozwala na remisję, ale zaprzestanie ich podawania wiąże się z wysokim ryzykiem nawrotu choroby. Poza tym niezbędne jest także wprowadzenie leczenie objawowego, ponieważ leiszmanioza u psa wywołuje również problemy wątrobowe, nerkowe, okulistyczne i skórne.

Jak zapobiegać zarażeniu?

Przede wszystkim warto stosować środki odstraszające muchówki, zwłaszcza jeśli zwierzak żyje w ciepłym klimacie, na przykład w krajach śródziemnomorskich lub północnej części Afryki. Pamiętaj, że nie każdy preparat, który jest bezpieczny dla ludzi, można stosować również u zwierząt. Zawsze wybieraj produkty dedykowane dla psów. Niestety, na rynku wciąż brakuje skutecznej szczepionki chroniącej przed zachorowaniem na tę chorobę.

Jeżeli byłeś ze swoim zwierzakiem na wakacjach w regionie występowania moskitów i zauważyłeś u niego niepokojące objawy, jak najprędzej pędź do weterynarza. Wczesne wdrożenie leczenia leiszmaniozy u psa znacznie zwiększa szanse na przeżycie i minimalizuje ryzyko wystąpienia powikłań, takich jak zapalenie nerek oraz wielu innych groźnych schorzeń.

Pies albinos – jaką opieką należy otoczyć zwierzę z albinizmem?

pies albinos

Z treści artykułu dowiesz się, czym jest albinizm oraz poznasz problemy zdrowotne, jakie mu towarzyszą. Opiszemy także zasady, do których trzeba się stosować, będąc opiekunem psa albinosa. Znajdziesz tutaj również listę zdrowych ras z białą sierścią. Sprawdź nasz krótki tekst!

Albinizm – choroba dotykająca ludzi i zwierząt

pies albinos

Albinizm to nieuleczalna choroba genetyczna, która dotyczy zarówno ludzi, jak i zwierząt. Najbardziej charakterystycznym objawem są blada skóra i włosy, za które odpowiada gen uniemożliwiający poprawną pigmentację. Wygląd osobników obarczonych tą wadą ma wielu fanów, ale jest on też przyczyną wielu poważnych problemów ze zdrowiem.

Wyróżnia się dwa rodzaje choroby. Jednym z nich jest albinizm pełny, a osobniki cierpiące z powodu tej przypadłości charakteryzują się nie tylko bladą skórą, ale również pozbawione pigmentu futro oraz czerwone oczy. W przypadku wariantu częściowego pies albinos może mieć oczy, ogon i pysk naturalnej barwy, ale jego skóra również nie ma prawidłowej pigmentacji.

Zwierzęta albinosy – rzadkie okazy

Albinizm obserwuje się niezwykle rzadko w świecie dzikich zwierząt. Gen za niego odpowiadający ma bowiem charakter recesywny. Oznacza to, że by doszło do urodzenia się potomstwa cierpiącego z powodu braku pigmentu w skórze, włosach i siatkówce oka, potrzeba dwójki rodziców będących nosicielami. W przyrodzie taką szansę ocenia się na 1 do 20 tysięcy. Skąd tak niskie prawdopodobieństwo? Zwierzęta o nietypowym, jasnym kolorze są wysoce narażone na zaatakowanie przez drapieżnika i śmierć, a w dodatku albinosi często cierpią z powodu słabo rozwiniętego zmysłu słuchu oraz wzroku.

pies albinos

Biała sierść, różowa skóra i… Po czym poznać, że pies jest albinosem?

Niestety, bez wykonania odpowiednich testów genetycznych nie sposób ocenić czy ma się do czynienia z psem albinosem. Jeśli piesek ma białą sierść, ale ciemny nos i oczy, można wykluczyć wystąpienie u niego mutacji genetycznej. Jeżeli zaś poza białą sierścią, występują również niebieskie oczy i różowy nos, usta oraz powieki istnieje prawdopodobieństwo, że dany osobnik cierpi na albinizm.

Pies albinos – najczęstsze problemy zdrowotne

Chociaż psy i koty albinosy zachwycają swoim wyglądem, wada genetyczna przysparza im wielu problemów ze zdrowiem. Przede wszystkim brak pigmentu wystawie je na wzmocnione działanie promieni słonecznych i oznacza zwiększone ryzyko zachorowania na czerniaka i raka skóry. Poza tym cierpią one z powodu obniżonej odporności, w związku z czym często przechodzą różnego rodzaju infekcje. Mają również problemy ze słuchem i wzrokiem. To zmysły, które są u nich słabo rozwinięte, a niekiedy wcale.

Pies albinos – jak się nim opiekować?

Pies albinos ze względu na problemy zdrowotne, jakimi jest obarczony, potrzebuje specjalnej opieki.

  1. Zalecane jest, by jak najkrócej przebywał na zewnątrz podczas słonecznych dni, by zminimalizować ryzyko rozwinięcia się nowotworu skóry.
  2. Poza tym za każdym razem przed wyjściem opiekun powinien posmarować podopiecznego kremem z filtrem UV dedykowanym dla zwierząt.
  3. Coraz większą popularnością cieszą się także okulary przeciwsłoneczne, które mogą pomóc osobnikom cierpiącym z powodu światłowstrętu.
  4. Ze względu na często nawracające infekcje rekomenduje się częstsze wykonywanie badań kontrolnych oraz regularne wizyty w gabinecie weterynarza.
  5. Warto również uważnie badać słuch i wzrok pacjenta, ponieważ wraz z jego postępującą utratą mogą wystąpić zaburzenia lękowe.
pies albinos

Rasy psów z białą sierścią

Jeśli marzysz o psie albinosie, nie musisz kupować szczeniaka z wadą genetyczną. Poznaj rasy, które mają białą sierść i cieszą się dobrym zdrowiem:

Chociaż inność jest fascynująca i wielu hodowców marzy o rozmnażaniu psów albinosów, może to być źródłem ogromnego bólu osobników dotkniętych taką wadą genetyczną. Jeśli nie chcesz przyczyniać się do cierpienia zwierzaków, nie decyduj się na zakup albinosów.

Koń izabelowaty – wierzchowiec o rozjaśnionej maści kasztanowatej. Sprawdź, czym się cechuje i jak ją rozpoznać!

koń izabelowaty

Maść izabelowata to jedno z wielu końskich ubarwień, które jednak nie występuje tak często, jak umaszczenia podstawowe. Koń izabelowaty na pewno się jednak wyróżnia! Zwierzęta „noszące” ten typ umaszczenia wyglądają wyjątkowo szlachetnie, ale jednocześnie wymagają regularnej, dokładnej pielęgnacji, która pozwoli utrzymać ich szatę w nienagannej czystości. Jak wyglądają konie maści izabelowatej? Koniecznie poznaj najważniejsze fakty na ten temat! 

Koń izabelowaty – cechy tej wyjątkowej maści

kon izabelowaty 2

Izabelowata maść konia to nic innego jak rozjaśnione umaszczenie kasztanowate. To ostanie to z kolei umaszczenie podstawowe (tak samo, jak kare i gniade), które cechuje się tym, że zwierzę posiada sierść, grzywę i ogon w rudej barwie – możliwe są różne odcienie rudości, od jasnorudego po ciemno-, czerwonorudy, a nawet rudobrązowy. Ogon i grzywa konia izabelowatego występują w takiej samej barwie jak kłoda lub jaśniejszej – nie mogą być ciemniejsze, podobnie jak kończyny nie mogą mieć czarnych podpalań.

Umaszczenie izabel, nazywane również palomino (tak samo, jak nazwa rasy), jest zatem rozjaśnionym kolorem kasztanowatym. Za owo rozjaśnienie odpowiada pojedyncza kopia genu Cream. Ma ona barwę złotokremową aż do czekoladowej. Ogon i grzywa, podobnie jak w przypadku umaszczenia podstawowego, przyjmują kolor kłody bądź są od niej jaśniejsze. W umaszczeniu izabelowatym wyróżnia się kilka odcieni. Najczęściej występującym jest palomino (bardzo jasna kłoda, ogon i grzywa mocno rozjaśnione – aż do białego). Pozostałe odcienie to złotoizabelowaty (złotożółty) oraz masłowaty (jasnożółty). 

Maść konia izabelowata – poznaj historię rasy koni palomino

Jest to rasa gorącokrwista, która wywodzi się od koni iberyjskich. Początkowo izabelowate konie ze stadniny królowej Izabeli w Hiszpanii trafiły do Meksyku, a następnie do Stanów Zjednoczonych. Nazwa rasy wywodzi się od szczególnego jej miłośnika, oficera Juana de Palomina, który był wprost zachwycony jej wyglądem, wszechstronnością i wspaniałym charakterem.

kon izabelowaty 3

Budowa i umaszczenie

Jeśli chodzi o maść, nie ma tu specjalnej niespodzianki, może być tylko jedna – izabelowata. Wierzchowce te osiągają wysokość w kłębie od 143 do 163 cm. Ich głowa na profil prosty. Pełne wyrazu oczy są ciemne. Grzbiet jest mocny a kończyny delikatne, nie posiadają szczotek pęcinowych. Kopyta zawsze są jasne. Grzywa i ogon tego konia izabelowatego również muszą być bardzo jasne – dopuszcza się do 15% włosów ciemnych. Jeśli koń jest za ciemny, nie ma możliwości wpisu do księgi hodowlanej.

Charakter rasy

Zwierzęta te są bardzo inteligentne, szybko i chętnie nabywają nowe umiejętności. Choć bywają dość temperamentne, na ogół są łagodne i przyjazne, stosunkowo łatwo się je prowadzi. Niemniej wymagają doświadczonego, pewnego siebie opiekuna, który wie, jak z nimi postępować, by bez presji i przemocy osiągnąć zamierzony cel.

Palomino – użytkowość

Palomino wykorzystywane są przede wszystkim na pokazach, gdzie dokonuje się ich prezentacji w trzech klasach (stock, riding, pleasure), w powożeniu i jako wierzchowce. Bardzo dobrze radzą sobie również w wyścigach. To rasa naprawdę wszechstronna, która bez trudu odnajduje się w wielu powierzonych im zadaniach.

Ciekawostki o kremowej rasie

Jak się okazuje, hodowla wcale nie jest prosta, ponieważ nawet jeśli klacz i ogier są umaszczenia izabelowatego… nie ma pewności, że ich potomstwo także takie będzie! Istnieje na to zaledwie 50% szans. Do hodowli wybierane są najczęściej klacze i ogiery z białymi grzywami, bez nawet niewielkiej domieszki innych barw. Oczywiście i ten zabieg nie daje gwarancji sukcesu.

kon izabelowaty

Koń izabelowaty jest niezwykle elegancki i przyciąga wzrok. Wiele innych ras również występuje w tym umaszczeniu, choć nie jest to ich jedyne ubarwienie. Nie jest rzadkością pochodzący z Hiszpanii koń andaluzyjski izabelowaty, achał-tekiński (jeden z najstarszych i najpiękniejszych w całej Azji), bośniacki (powstały na obszarze dawnej Jugosławii) czy connemara (piękna rasa irlandzka). 

Najczęściej zadawane pytania

Jaki to kolor izabelowaty?

Kolor izabelowaty, czyli kremowy, to rozjaśnione umaszczenie kasztanowe.

Jak się nazywa koń w łaty?

Koń w łaty określany jest jako srokaty.

Jakie są podstawowe maści koni?

Maści podstawowe to kasztanowata, gniada i kara.

Jak wygląda koń srokaty?

Koń srokaty ma charakterystyczne łaty – ciemniejsze na jasnej sierści lub na odwrót.

Najlepsza karma dla psa z niewydolnością nerek. Czym powinna się cechować?

najlepsza karma dla psa z niewydolnością nerek

Czym objawia się niewydolność nerek u psów i jaka dieta może pomóc w leczeniu schorzenia? Symptomy problemów z nerkami objawiają się stosunkowo późno, warto więc zmienić żywienie psa na odpowiednią dietę weterynaryjną od razu po wykryciu choroby. Przeczytaj, jak wybrać najlepszą karmę dla psa z niewydolnością nerek.

Niewydolność nerek u psów — przyczyny i objawy

Nerki to narząd parzysty stanowiący jeden z głównych organów układu moczowo-płciowego. Ich podstawową rolą jest wytwarzanie moczu oraz oczyszczanie krwi ze zbędnych i szkodliwych produktów przemiany materii. Ich prawidłowe działanie pozwala na utrzymanie właściwego stężenia składników mineralnych w organizmie, regulację równowagi kwasowo-zasadowej, utrzymywanie prawidłowego ciśnienia krwi oraz produkcję czynnej formy witaminy D.

Spowolnione komórki nerkowe (nefrony) nie są w stanie filtrować krwi, co prowadzi do gromadzenia się w organizmie szkodliwych składników, które normalnie zostałyby wydalone z moczem. Te składniki to głównie toksyczne produkty metabolizmu białek, takie jak amoniak i kreatynina. Prowadzi to do zatrucia organizmu i jest groźne dla zdrowia.

Objawy przewlekłej niewydolności nerek

Pierwsze objawy chronicznej niewydolności nerek u psów są mało charakterystyczne i trudne do wczesnego wyłapania. Ogromne znaczenie ma monitorowanie stanu narządów i krwi zwierzęcia podczas regularnych wizyt diagnostycznych u weterynarza.

Jakie symptomy powinny zwrócić twoją uwagę? Do objawów niewydolności nerek należą:

  • apatia;
  • ospałość;
  • wzmożone pragnienie;
  • wzmożone oddawanie moczu;
  • oddech mocznicowy;
  • owrzodzenie jamy ustnej, nadżerki;
  • rozjaśnienie śluzówek.

Diagnostyka

Aby zdiagnozować chroniczną chorobę nerek, weterynarz powinien zlecić w pierwszej kolejności analitykę krwi. Panel określi stężenie substancji zawierających azot oraz poziom mocznika i kreatyniny. Przy niepokojących i podwyższonych stężeniach nieodfiltrowanego mocznika w krwi, należy sprawdzić jego poziom również w moczu. Analiza pozwoli na wykrycie zaburzenia, a przy podejrzeniu uszkodzenia organu dodatkowo wykonuje się badanie USG. Następnie diagnozuje się formę schorzenia — czy jest to przewlekła, czy ostra forma niewydolności. Dopiero po badaniach można ustalić, jaka będzie najlepsza karma dla psa z niewydolnością nerek.

Jakie mogą być przyczyny niewydolności nerek u psów?

Do najczęstszych przyczyn niewydolności ostrych i przewlekłych należą:

  • zatrucie organizmu na skutek przyjęcia toksycznej substancji;
  • ukąszenie przez jadowitego węża lub żmiję;
  • zmniejszenie prawidłowego przepływu krwi przez nerki jako skutek odwodnienia, wstrząsu, krwotoku;
  • nieprawidłowa dieta;
  • choroby układowe, takie jak toczeń rumieniowy;
  • choroby zakaźne, np. leptospiroza, babeszjoza;
  • zaburzenia rozwoju organu, np. torbiele nerek.

Jakie psy są narażone na chorobę?

Choroby nerek dotyczą głównie psów starszych, zazwyczaj pojawiając się po piątym roku życia. U młodych psów przyczyną może być nieprawidłowa dieta oraz uwarunkowania genetyczne. Do szczególnie narażonych na przewlekłą niewydolność nerek ras należą: terriery, beagle, dobermany, golden retrievery, rottweilery oraz berneńskie psy pasterskie.

Najlepsza karma dla psa z niewydolnością nerek — jak wybrać odpowiednią dietę weterynaryjną?

Odpowiednio dobrana dietetyczna karma dla dorosłych psów cierpiących na choroby nerek to ważny element terapii schorzenia. Tworząc plan żywienia i leczenia, najlepiej zdecydować się na karmę weterynaryjną. Zbilansowana karma dietetyczna, o składzie dopasowanym pod leczenie konkretnych zaburzeń, będzie najlepszą karmą dla psa z niewydolnością nerek. Dieta dla psa z chorymi nerkami najczęściej będzie mieć oznaczenie „renal”.

Kompletna dieta dla chorego na nerki psa powinna mieć:

  • niską zawartość białek;
  • składniki wiążące fosfor w jelitach.

Białko w pokarmie dietetycznym zazwyczaj pochodzi z pojedynczego źródła, co minimalizuje ryzyko niepożądanej reakcji. Ogromne znaczenie ma też obniżenie zawartości fosforu i sodu w diecie. Najlepsze z karm są dodatkowo wzbogacane w składniki wiążące fosfor w jelitach. Karma pełnoporcjowa powinna mieć źródła kwasów omega-3 (olej z łososia lub siemię lniane) oraz włókna roślinne (np. ekstrakt z jukki Mojave), wspierające funkcjonowanie przewodu pokarmowego i układu moczowego. Aby maksymalnie wspomóc nawodnienie chorego czworonoga, lepiej wybrać karmę renal w formie mokrej.

Dieta dla psa z chorymi nerkami

Właściwie sformułowana dieta dla psa z chroniczną niewydolnością nerek wesprze leczenie weterynaryjne, a po ustąpieniu groźnych dolegliwości może być stosowana również profilaktycznie. Dzięki właściwej diecie funkcjonowanie nerek w przypadku przewlekłej choroby jest stale wzmacniane.

Najlepsza karma dla psa z niewydolnością nerek to produkt niskobiałkowy oraz z obniżonym poziomem fosforu. Szeroka dostępność produktów typu renal pozwala na precyzyjne dobranie nowej diety — tak, aby było zarówno smacznie jak i zdrowo.

Przebiałkowanie psa. Jak go uniknąć? Białko z mięsa w żywieniu psa

przebiałkowanie psa

Zarówno niedobór, jak i nadmiar białka jest niewskazany w żywieniu. Do groźnych skutków przebiałkowania u psa należą zaburzenia układu trawiennego lub zakwaszenie organizmu. Sytuacji można jednak łatwo uniknąć, żywiąc psa odpowiednio zbilansowaną dietą. Przeczytaj, jak powinna ona wyglądać i jak zapobiec wystąpieniu przebiałkowania psa.

Przebiałkowanie psa – objawy i skutki

Choć białko powinno być podstawowym składnikiem zdrowej diety czworonoga, jego nadmiar może być szkodliwy dla organizmu. Schorzenie będące efektem zbyt dużej ilości białka w diecie psa określa się jako przebiałkowanie psa.

Jak często występuje schorzenie?

Przebiałczenie psa nie występuje zbyt często, organizm czworonoga ma bowiem dość sporą tolerancję na wysokie stężenia białka. Badania weterynaryjne wykazują, że krótkotrwałe zaburzenie proporcji i podawanie wysokich ilości białka nie wywołuje zaburzeń w funkcjonowaniu organizmu. Problemy z nadmiarem tego składnika w diecie są więc skutkiem długotrwałej, złej diety, np. kiedy pies je cały czas gotowane mięso z tego samego źródła. Jeśli doszło do takiej sytuacji, czworonóg ma prawdopodobnie również inne problemy zdrowotne.

Objawy przebiałkowania u psa to:

  • alergie skórne;
  • alergie pokarmowe;
  • zaburzenia funkcjonowania układu trawiennego;
  • zaburzenia wątroby;
  • problemy ze stawami;
  • choroby nerek.

Koniecznie więc należy zwrócić uwagę na objawy alergiczne takie jak nadmierne wylizywanie łap, nadmierne drapanie się, pogorszenie stanu sierści czy ropienie oczu i uszu. Wraz ze świądem może pojawić się też łupież lub przypominające łupież łuszczenie naskórka. Pamiętaj jednak, że przebiałkowanie psa nie zawsze jest przyczyną takich objawów.

Większość z objawów przebiałczenia u psa jest wynikiem nadmiernego zakwaszenia organizmu. Wynika to ze sposobu, w jaki białko rozkłada się w psim organizmie i nadmiernej produkcji mocznika. Spożycie nadmiaru białka nie powoduje jego przechowywania — aminokwasy przyjęte w nadmiarze do potrzeb są bowiem degradowane.

Przebiałkowanie psa. Jak leczyć zakwaszenie organizmu?

Zakwaszenie organizmu to najczęstsze powikłanie przebiałczenia u psa. Jest ono wynikiem zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej i zbyt kwasowego odczynu organizmu. Dzieje się tak, ponieważ białka mięsa należą do produktów silnie zakwaszających. Leczenie zarówno przebiałczenia, jak i zakwaszenia organizmu pupila opiera się na farmakoterapii, stan zwierzaka nie poprawi się jednak bez zmiany diety. Nie oznacza to oczywiście rezygnacji z białka, a być może tymczasowe zmniejszenie jego ilości, aby umożliwić regenerację organizmu. Warto przede wszystkim monitorować poziomy morfologiczne psa, aby sprawdzić, jakich składników odżywczych powinniśmy dostarczać mu w codziennej diecie.

Białko w diecie psa – czy jest niezbędne? Ile białka powinien spożywać dorosły pies?

Czym jest białko i dlaczego jego obecność jest niezbędna w zdrowej diecie psa? Białka to związki złożone z aminokwasów będących organicznymi związkami węgla, tlenu i azotu. Rolą białek jest udział w budowie i regeneracji komórek. Mają też rolę regulacyjną względem procesów immunologicznych i metabolicznych.

Białka dzieli się na:

  • egzogenne;
  • endogenne.

Aminokwasy endogenne wytwarzane są w organizmie na podstawie przemian. Białka aminokwasów egzogennych muszą być z kolei dostarczone z pokarmem, ponieważ organizm nie jest w stanie sam ich wytworzyć. Ich obecność w diecie jest niezbędna. Białka posiadające w sobie niezbędne aminokwasy egzogenne określa się jako białka pełnowartościowe.

Dietetycy zwierzęcy wyróżniają również aminokwasy limitujące. Są to lizyna, tryptofan, tyrozyna i metionina. Składniki te w większości diet występują w tak małych ilościach, że brak dodatkowej suplementacji może skutkować niedoborem. Po ich obecności poznamy najlepsze karmy. Ich dostarczenie do organizmu jest ważne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu, lizyna przykładowo zwiększa odporność i wzmaga produkcję przeciwciał, a tryptofan gra ważną rolę w produkcji serotoniny.

Zapotrzebowanie na białko. Ilość i źródła białka w diecie psa

Przyjęta przez lekarzy weterynarii norma białka w diecie to do 3 gramów na każdy kilogram masy ciała, co chroni przed przebiałkowaniem psa. Zapotrzebowanie na białko jest cechą indywidualną, zależną głównie od stanu zdrowia, wieku i gabarytu psa. Ogromne znaczenie ma również źródło białka w diecie psa. Wyróżnia się je na podstawie pochodzenia (białka zwierzęce i białka roślinne) oraz na podstawie strawności. Źródło białka będzie mieć szczególną wartość w dietach weterynaryjnych, budowanych pod psy z zaburzeniami przewlekłymi lub otyłością.

Strawność, czyli łatwość w uleganiu enzymatycznemu rozkładowi i wchłonięciu przez organizm, to ważna cecha białka w karmach mięsnych. Psy, będące naturalnymi mięsożercami, znacznie łatwiej trawią białka zwierzęce niż roślinne. Powinno być ono podstawą dobrej karmy. W zbilansowanej psiej diecie powinny być również białka roślinne, np. owies, kukurydza, ryż czy soja, jedynie w mniejszych proporcjach.

Wiesz już, czym jest przebiałkowanie psa oraz jak uniknąć go za pomocą prawidłowo zbilansowanej diety. Pamiętaj, że dobrze dobrana karma w codziennym żywieniu pozwoli uniknąć większości psich schorzeń.

Czy pyralgina i polopiryna dla psa wywołuje zatrucie? Jakie leki przeciwbólowe może podać swoim zwierzętom?

polopiryna dla psa

Jakie leki przeciwbólowe i przeciwzapalne można podawać zwierzętom? Tylko te, które przepisał ci lekarz weterynarii. Polopiryna dla psa jest bardzo niebezpieczna. Z artykułu dowiesz się, które leki są trujące dla zwierząt, jakie objawy wywołuje zatrucie nimi oraz co zrobić, jeśli pupil przypadkiem połknie jeden z nich. Sprawdź, co musisz wiedzieć, zanim zdecydujesz się podać lek zwierzakowi.

Polopiryna dla psa – czy można ją podawać zwierzętom?

Prawie każdy z dostępnych dla ludzi leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych w jakimś stopniu szkodzi zwierzętom. Polopirynę dla psa stosuje się bardzo rzadko i w małych ilościach, ponieważ zawiera kwas acetylosalicylowy, który wywołuje wiele skutków niepożądanych. Jeśli zauważyłeś, że twoje zwierzę cierpi, najlepiej od razu udaj się do weterynarza, który przepisze środki dedykowane dla czworonogów.

Polopiryna dla psa jest toksyczna i powoduje szereg skutków ubocznych ze strony układu pokarmowego. Co więcej, jeśli podasz pupilowi leki dla ludzi, możesz wydłużyć czas jego rekonwalescencji i powrotu do zdrowia. Weterynarz przed wprowadzeniem nowego niesteroidowego leku przeciwzapalnego zaleci kilka dni przerwy, aby poprzedni został całkowicie wydalony z organizmu. Szczeniętom i starszym psom nie należy podawać nawet małych porcji polopiryny. Już po jednej dawce leku zdarzają się krwawienia przewodu pokarmowego.

Czy można podawać psu paracetamol? Działania niepożądane

Wiele środków przeciwbólowych dostępnych na rynku zawiera paracetamol. U ludzi stosuje się leki z tej grupy także, aby obniżyć gorączkę. Jednak może on zaszkodzić zwierzęciu, a szczególnie niebezpieczny jest dla osobników starszych oraz szczeniaków. Podanie czworonogowi paracetamolu grozi nawet śmiercią, a w łagodniejszych przypadkach poważnym uszkodzeniem wątroby.

Jeśli lek zawiera w składzie paracetamol oraz kwas acetylosalicylowy, wykazuje silniejsze działanie toksyczne. Nie należy go podawać psom i kotom. Może spowodować uszkodzenie nerek oraz wątroby, ale też zmiany w składzie biochemicznym krwi. Pierwsze objawy są zauważalne, gdy dawka paracetamolu przekroczy 100 mg/kg masy ciała psa.

Loperamid

Jest kolejnym z ludzkich leków obok paracetamolu dla psa, których nie możesz podać swojemu pupilowi. Wiele zwierząt posiada mutację genu MDR1, skutkującą upośledzeniem funkcji transportowych białka. Sprawia to, że niektóre leki przeznaczone dla ludzi w tym loperamid, mogą przekraczać barierę krew-mózg. Zatrucie objawia się wymiotami, zawrotami głowy, zaburzeniem koordynacji ruchowej, a nawet śpiączką.

Ibuprofen – silnie trujący dla psa lek przeciwbólowy

Ibuprofen ma właściwości przeciwzapalne, ale jest skrajnie niebezpieczny. O ile polopiryna dla psa w małych ilościach i pod kontrolą weterynarza jest nieraz stosowana, o tyle ibuprofen powoduje uszkodzenia wielu narządów. Do najczęstszych powikłań należą:

  • wymioty;
  • biegunka;
  • owrzodzenia w przewodzie pokarmowym;
  • niewydolność nerek.

W skrajnych przypadkach mogą wystąpić nawet drgawki i śpiączka.

Czy można zaszkodzić zwierzęciu, podając ludzki lek przeciwzapalny typu aspiryna?

Wiele osób zastanawia się, czy można podać psu odczuwającemu ból środek typu aspiryna. Dla ludzi jest niegroźna i wspomaga leczenie stanów zapalnych, niestety może zaszkodzić twojemu pupilowi. Objawy zatrucia tym środkiem to apatia, wymioty i biegunka. Mogą one prowadzić do groźnych powikłań i powodować uszkodzenie błony śluzowej żołądka oraz krwawienie i owrzodzenie przewodu pokarmowego.

Środki przeciwbólowe dla psa – pyralgina tylko pod kontrolą lekarza weterynarii

Polopiryna dla psa może być niebezpieczna, a co ze środkami o innym działaniu? Pyralgina jest skutecznym środkiem na bóle brzucha i stany zapalne mięśni i stawów. Ma działanie przeciwbólowe, rozkurczowe i obniża gorączkę. Podobnie jak polopiryna dla psa może być stosowana, ale tylko pod kontrolą specjalisty. Sam nigdy nie podawaj jej zwierzakowi, jeśli nie przepisał ich lekarz. Może szkodzić czworonogom mającym problemy z układem krążenia.

Co podać psu w przypadku zatrucia niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi lub przeciwbólowymi?

Pies może przypadkiem połknąć szkodliwe dla niego leki. Co w takiej sytuacji?

  1. Jeśli nie minęło więcej niż dwie godziny od zajścia takiej sytuacji, możesz wywołać u pupila wymioty domowymi sposobami.
  2. Jeśli pupil połknął paracetamol, sprawa się komplikuje, ponieważ pies i kot ma inny metabolizm niż człowiek. Po spożyciu tego leku przeciwgorączkowego przez zwierzę należy jak najszybciej udać się do najbliższego gabinetu weterynaryjnego.

Specjalista na miejscu wykona wszelkie niezbędne badania diagnostyczne oraz zaleci odpowiednią kurację płynową. Najprawdopodobniej przeprowadzi również płukanie żołądka, aby pozbyć się szkodliwych substancji. Pamiętaj, że każdy lek przeznaczony dla ludzi, jest potencjalnie śmiertelny dla czworonogów.

W małych dawkach w leczeniu bólu i stanów zapalnych podaje się nospę, pyralginę i polopirynę dla psów. Jednak nie warto robić tego bez konsultacji z weterynarzem. Specjalista zbada zwierzę, sprawdzi, czy nie ma żadnych przeciwwskazań i dobierze bezpieczną dawkę. Każdy problem zdrowotny twojego pupila powinien być w pierwszej kolejności konsultowany z weterynarzem.

Białko dla psa — dlaczego to najważniejszy składnik pokarmowy diety?

białko dla psa

Pies jako zwierzę mięsożerne pobiera energię głównie z białek i tłuszczu. Te składniki są też przez niego najlepiej trawione, a ich niedobór może prowadzić do wielu schorzeń. Nie wystarczy jednak byle jakie źródło białka. Jak żywić psa, aby wypełnić jego dzienne zapotrzebowanie na białko? Jakie białko dla psa ma największe znaczenie? Sprawdź!

Białko dla psa – co to za składnik odżywczy?

Czym jest białko i dlaczego jest aż tak ważne dla zdrowego życia psa? Białka to główny składnik budulcowy komórek roślinnych i zwierzęcych. Złożone są z aminokwasów będących związkami organicznymi tlenu, węgla i azotu. Składnik odpowiedzialny jest za proces regulacyjny procesów metabolicznych, jak i budowę i regenerację komórek organizmu.

Białka dzielimy na:

  • endogenne, wytwarzane przez organizm;
  • egzogenne, dostarczane za pomocą zdrowej diety;
  • limitujące.

Dzieli się białko dla psa pod względem sposobu pozyskiwania obecnych w nich aminokwasów przez organizm. Pierwsze z nich, białka endogenne, są naturalne wytwarzane w organizmie. Dieta musi dostarczyć za to białka aminokwasów egzogennych. Psi organizm nie jest w stanie sam ich wytworzyć, muszą być więc dostarczone wraz z pokarmem. Dietetyka wyróżnia również aminokwasy limitujące. Te wytwarzane są w organizmie, jednak w ilościach tak małych, że niezbędna jest ich dodatkowa suplementacja (lekami bądź karmą).

Białka aminokwasów limitujących to:

  • lizyna – pobudzająca wzrost kości i wydzielanie soków trawiennych;
  • tryptofan – wspierający wydzielanie witaminy B oraz serotoniny;
  • treonina – prekursor hormonów tarczycy wpływający na dobry stan sierści;
  • arginina – wspiera reakcje odpornościowe i wytwarzanie hormonu wzrostu;
  • fenyloanina – prekursor innego białka limitującego, tyrozyny, stymulująca produkcję adrenaliny i noradrenaliny;
  • histydyna – pobudzająca wydzielanie soków trawiennych;
  • walina, leucyna i izoleucyna – wspomagające regulację poziomu cukru, zapobiegające rozpadom białek, magazynowane w mięśniach i spalane w procesie metabolizmu.

Białka mające w sobie komplet niezbędnych aminokwasów egzogennych określamy jako białka pełnowartościowe. Co powinieneś o nich wiedzieć i jakie źródła białka dla psa wybrać?

Jakie źródła białka w karmie są najlepsze? Czy pies potrzebuje jeść mięso?

We właściwej karmie powinno znaleźć się białko dla psa z różnych źródeł, co zapewnia organizmowi zbilansowany poziom aminokwasów. Najlepszymi z nich są białka pełnowartościowe, posiadające wszystkie z niezbędnych aminokwasów egzogennych. Białka pełnowartościowe w diecie psa to przede wszystkim produkty pochodzenia zwierzęcego, czyli mięso, ryby oraz jaja kurze. Do pełnowartościowych białek roślinnych zaliczamy białka soi.

Białka niepełnowartościowe nie dostarczają kompletu aminokwasów, z reguły brakuje w nich jednego lub dwóch kluczowych składników. Mają one często dobrą strawność i są świetnym uzupełnieniem w dobrze zbilansowanej diecie. Pamiętaj, że jakościowa karma dla psów powinna w pełni spełniać zapotrzebowanie zdrowego psa na białko i nie wymaga podawania dodatkowych suplementów.

Białko dla psa – jakie jest zapotrzebowanie? Jak uniknąć nadmiaru lub niedoboru białka w diecie psa

Zapotrzebowanie na białko dla psa zależne jest od jego wagi, gabarytów i wieku. Przykładowo, więcej białka potrzebują psy o długiej sierści, wykorzystujące większość zapotrzebowania na regenerację zdrowego futra. Nieco inne proporcje mogą być skuteczne w dietach weterynaryjnych dedykowanych konkretnym schorzeniom. Pośród karm weterynaryjnych spotyka się często karmy zawierające hydrolizowane białko. Zawierająca hydrolizowane białko karma dla psa to dobre rozwiązanie dla zwierząt cierpiących na alergie. Jest lepiej przyswajalne i rzadziej wywołuje reakcje alergiczne.

Średnia ilość białka dla psa wynosi do trzech gramów na kilogram masy ciała. Znaczy to, że karma o średniej kaloryczności powinna zawierać około 25–30% białek w suchej masie. Za niezbędne do przeżycia minimum uznawane jest 18% w suchej masie. Najlepiej, aby było ono maksymalnie strawne, czyli łatwo rozkładane i wchłaniane przez organizm. Aby zapewnić niezbędną ilość, większość producentów łączy w karmie do trzech źródeł białek, przykładowo mięso wołowe, mięso kurczaka i roślinne białko z soi.

Przyjęte normy żywieniowe określone są przez FEDIAF, czyli Europejską Federację Przemysłu Żywieniowego Zwierząt Domowych, organizację regulującą składy karm dla zwierząt. Wartości minimalne to kolejno:

  • 18% suchej masy karmy u psów dorosłych;
  • 25% suchej masy dla szczeniąt;
  • 20% suchej masy dla psów w okresie rozwoju (powyżej 14 tygodnia życia);
  • 25% suchej masy dla suk w okresie rozrodowym.

Szczenięta i czworonogi w okresie rozwojowym mają większe zapotrzebowanie na białko pokarmowe, ich organizm potrzebuje bowiem budulca do rozwoju komórek. Przy zachowaniu powyższych norm nie ryzykujemy nadmiaru lub niedoboru białka w diecie pupila. Czym grożą nadmierne lub niewystarczające ilości białka dla psa?

Niedobór białka

Niedobór białka pochodzenia zwierzęcego lub spożywanie pokarmu o niskiej jakości białka skutkują znacznym pogorszeniem się zdrowia psa. Ponieważ składnik stanowi podstawowy budulec komórek i większości masy mięśniowej, jego niedobór wpłynie na osłabienie całego organizmu. Do pierwszych objawów należy łamliwość pazurów, szorstka okrywa włosowa, osłabienie stawów i brak energii.

Nadmiar białka i przebiałczenie psa

Stan taki określa się przebiałczeniem psa. Problemy z nadmiarem składnika w diecie są wynikiem długotrwałej złej diety, psy mają bowiem sporą tolerancję na nadwyżkę tego składnika. Jego nadmiar nie ma żadnych korzyści odżywczych, ponieważ zbędne aminokwasy są dość szybko degradowane przez ciało. Objawami nadmiaru białka u psa mogą być problemy ze stawami, problemy nerek, zaburzenia funkcjonowania układu pokarmowego, oraz najczęściej występujące – alergie skórne i pokarmowe. Według niektórych teorii przebiałczenie czy przebiałkowanie nie jest faktycznym problemem, jako że psy to względni mięsożercy. Termin ten dotyczy raczej czworonogów z chorobami metabolicznymi.

Wiesz już, jak duże znaczenie ma zawartość i strawność białka zwierzęcego w codziennym żywieniu twojego psa. Pamiętaj, że aminokwas ten to podstawowe źródło energii niezbędne dla dobrej regeneracji komórek.

Kary koń, czyli jaki? Poznaj podstawy genetyki i umaszczenia koni

kary koń

Umaszczenie konia, zwane również maścią, to nic innego jak kolor jego sierści, ogona i grzywy. Barwa konia jest genetycznie uwarunkowana. Istnieją rasy, które występują w niemal wszystkich umaszczeniach, ale są i takie, które spotykane są zaledwie jednym, dwóch czy trzech typach maści. W przypadku danej rasy, gdy osobnik występuje w umaszczeniu niepożądanym, może być wykluczony z hodowli. Zabieg ten ma na celu uniemożliwienie dalszego przekazywania „wadliwych” genów. Jak wygląda tarantowaty, srokaty lub kary koń? Sprawdź!

Kasztanowaty, gniady i kary koń, czyli umaszczenia podstawowe

Kasztanowaty, gniady i kary koń, czyli umaszczenia podstawowe

Rodzajów i odmian maści koni jest tak wiele, że nie sposób wymienić ich jednym tchem, jednak podstawowe są zaledwie trzy, a należą do nich umaszczenia:

  • kare – jest to wyjątkowo intrygująca maść, która doskonale się prezentuje, wzbudza zachwyt i nadaje zwierzęciu niesamowitej elegancji. Kara maść jest po prostu czarna. Kary koń ma czarną skórę, grzywę i ogon. Barwa jest jednolita, bez znaczeń;
  • gniade – kolor sierści jest brązowy (od jasnego brązu po bardzo ciemny), natomiast dolne części kończyn, ogon i grzywa są czarne;
  • kasztanowate – zarówno sierść, jak i ogon i grzywa są rude. Mogą przyjmować barwę np. jasnorudą, czerwonobrązową czy jasnobrązową. Ogon i grzywa mogą być jaśniejsze, ale nigdy ciemniejsze.

Maść a rasa konia

Umaszczenie u koni jest uwarunkowane genetycznie, natomiast na ogół nie jest związane z przynależnością do konkretnej rasy. Od reguły tej są jednak wyjątki. Niektóre rasy rzeczywiście występują wyłącznie w jednej maści. Które konie są wyłącznie kare?

Koń fryzyjski

Koń fryzyjski

Koń fryzyjski to wyjątkowo piękne, eleganckie zwierzę. Jego początki sięgają czasów rzymskich. Przodkowie fryza byli końmi bojowymi. Później wykorzystywano je jako konie pocztowe, powozowe, służące do nauki jazdy, a także jako konie wyścigowe. Te średniej wielkości i bardzo efektowne konie występują wyłącznie w maści karej. Odmiany na czole dozwolone są jedynie w przypadku wałachów i klaczy. Fryz musi być nie tylko czarny, ale wręcz kruczoczarny. Tylko taki ogier może być dopuszczony do dalszej hodowli. Ogier we wronim odcieniu jest zdyskwalifikowany. Konie w innych umaszczeniach, które do złudzenia przypominają fryzy, z pewnością nimi nie są. 

Alter real i cleveland bay

Alter real i cleveland bay

Doskonałym przykładem koni występujących wyłącznie w gniadym umaszczeniu jest rasa alter real. Powstała ona w XVIII wieku w wyniku krzyżówki klaczy rasy andaluzyjskiej z ogierami portugalskimi i hiszpańskimi. To piękne zwierzęta o ogromnym potencjale, bardzo inteligentne, posłuszne i sprytne. Maść może przybierać różne odcienie, ale zawsze jest gniada. Inną rasą występującą wyłącznie w gniadym umaszczeniu jest cleveland bay. To gorącokrwista rasa będąca jedną z najstarszych angielskich ras.

Suffolk punch i inne „kasztanki”

Suffolk punch i inne „kasztanki”

To brytyjska rasa konia zimnokrwistego, który występuje wyłącznie w maści kasztanowatej. Czasem zdarzają się białe odmiany. Są to wspaniałe zwierzęta o bardzo harmonijnej budowie, wyjątkowo spokojne, łagodne, posłuszne i nastawione na pracę z człowiekiem. Wykorzystywane są głównie jako konie zaprzęgowe i robocze. Inne rasy występujące, co prawda, nie wyłącznie, ale przede wszystkim w maści kasztanowatej to np. american quarter horse, american saddlebred, koń doński, koń hanowerski (zdarzają się, choć rzadko, konie hanowerskie kare)

Nie tylko kary koń, czyli o umaszczeniach rozjaśnionych

Poza wymienionymi maściami podstawowymi istnieją również tzw. maści rozjaśnione. Należą do nich maści:

  • bułane;
  • szampańskie;
  • srebrne;
  • kremowe.
Nie tylko kary koń, czyli o umaszczeniach rozjaśnionych

Każda z nich również dzieli się na określone typy. Na przykład w maści srebrnej rozróżnia się maść karą srebrną i gniadą srebrną. Konie o tym umaszczeniu prezentują się wyjątkowo zjawiskowo. Maść kara rozjaśniona jest do czekoladowej, z kolei gniada pozostaje brązowa, ale w obu przypadkach zwierzęta mają białe grzywy i ogony, co tworzy intrygujący kontrast i prezentuje się wyjątkowo zjawiskowo. W przypadku maści kremowej za wszystkie jej odmiany odpowiada gen Cream, natomiast za umaszczenia szampańskie odpowiedzialny jest gen Champagne

Konie srokate i tarantowate

To zdecydowanie interesujące i rzucające się w oczy rodzaje umaszczenia. Czym się cechują?

Konie srokate i tarantowate

Maść srokata, zwana też łaciatą, to maść, w przypadku której na ciele znajdują się duże, nieregularne plamy z płatami innej maści na ciemnej skórze bądź na odwrót – na jasnej skórze występują plamy ciemne. Ogon i grzywa koni srokatych najczęściej są dwukolorowe lub białawe. Rasy, u których występuje maść srokata:

  • koń huculski;
  • curly horse;
  • pinto;
  • tinker.

Jak wygląda koń tarantowaty?

Jak wygląda koń tarantowaty?
Portrait of knabstrupper breed horse white with brown spots on coat. High quality photo

Maść tarantowata jest łatwa do rozpoznania. Sierść jest częściowo bądź całkowicie biała. Występują na niej niedużych rozmiarów ciemne plamy, które są rozmieszczone nieregularnie. W maści tarantowatej wyróżnia się wiele wzorów, np. derka z plamami lub bez plam, lampart, płatki śniegu, duch. Rasy, u których występuje maść tarantowata:

  • appaloosa – rasa cechuje się wyłącznie umaszczeniem tarantowatym, występują różne wzory;
  • colorado ranger – głównie w maści tarantowatej;
  • knabstrup;
  • noriker.

Podsumowanie

Wiesz już, jak wygląda kary koń. Istnieje ogromna liczba umaszczeń u koni. Niektóre z nich łatwo rozpoznać, jak np. kare, siwe czy gniade. Inne mogą sprawić problem, jak np. dereszowate czy izabelowate. W większości przypadków barwa sierści nie ma związku z konkretną rasą, choć są wyjątki. Niektóre rasy występują wyłącznie w określonym umaszczeniu, a inne są niedopuszczalne. Ta różnorodność wśród koni sprawia, że są to wyjątkowo ciekawe i piękne zwierzęta, które warto poznać bliżej!

Jak karmić małego kota – najważniejsze informacje dotyczące żywienia kociąt

jak karmić małego kota

W pierwszych tygodniach życia mały kotek dostaje wszystko, czego potrzebuje, od swojej mamy. Od ok. 6 tygodnia życia pomału matka zaczyna odstawiać maluchy. Jak karmić małego kota, który nie spożywa już mleka? Dowiedz się, co powinieneś wiedzieć na ten temat.

Czego potrzebuje mały kot?

Kocięta do 4 tygodnia życia potrzebują przede wszystkim mleka matki. Dostarcza ono wszystkich niezbędnych składników odżywczych. Ok. 4–5 tygodnia życia można zacząć powoli rozszerzać kotkom dietę. Jak karmić małego kota, aby zaspokoić jego potrzeby żywieniowe? Najlepiej w tym czasie sprawdza się karma mokra, którą można dodatkowo mieszać z niewielką ilością wody lub mlekiem zastępczym. Taka konsystencja pokarmu ułatwi kotkom jedzenie.

Karmę należy podawać jak najlepiej rozdrobnioną, na płaskim talerzyku, z którego kotek bez problemu zje samodzielnie przygotowane dla niego jedzenie.

Kiedy kot przestaje pić mleko matki?

Około 8 tygodnia życia kocięta są gotowe, aby w pełni przejść na pokarm stały. Również w tym czasie następuje u kotów naturalny proces, jakim jest odsadzanie. W tym czasie matka przestaje karmić swoje kocięta. Już nieco wcześniej należy zacząć podawać maluchom pokarmy mięsne. Muszą być one jednak dostosowane do ich wieku i masy ciała, aby zapewniały prawidłowy rozwój i nie podrażniały delikatnego żołądka.

Jak karmić małego kota – ilość posiłków

Karmienie kociąt powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą opiekuna. Bardzo ważna jest jakość karmy dla kociąt, jej zbilansowany skład, oraz częstotliwość, z jaką karmimy naszego kociaka. Młode kotki powinny jeść 4–5 posiłków dziennie. Dobrze jest ustalić stałe godziny podawania posiłków. Korzystnie wpływa to na rozwój kociąt.

Czym karmić młodego kota – główne składniki diety

Podobnie jak w przypadku dorosłych kotów, głównym składnikiem, który powinien się znajdować w karmie, jest białko. To podstawowy budulec tkanek w organizmie, szczególnie istotny w diecie kociąt. Dużą rolę odgrywają też aminokwasy, zwłaszcza tauryna. Jej niedobór na etapie intensywnego wzrostu może prowadzić do nieodwracalnych zmian i wad rozwojowych. Karma powinna zawierać też podwyższoną ilość witamin i minerałów, takich jak:

  • fosfor;
  • magnez;
  • cynk;
  • żelazo;
  • wapń.

Są one niezbędne, by zapewnić kociakowi prawidłowy wzrost i zdrowie.

Jak karmić małego kota? Na samym początku zmiany diety na stałą dobrze jest podawać kotu mokrą karmę, np. w formie wygodnych saszetek. Po jakimś czasie można zacząć dawać karmę suchą. Ten rodzaj pokarmu wpływa korzystnie na zęby i dziąsła, pomaga też uporać się z osadem nazębnym. Zawsze należy pamiętać, by sucha karma była przeznaczona dla młodych kotów, gdyż posiada ona zbilansowane proporcje wszystkich niezbędnych do prawidłowego wzrostu składników.

Jak karmić małego kota – budowanie dobrych nawyków

Koty to zwierzęta o wyczulonym zmyśle zapachu i smaku. Dlatego warto zwrócić szczególną uwagę na miejsce, w którym ustawiamy miseczki z jedzeniem. Powinny one znajdować się w sporej odległości od kuwety. Dobrze też, by w miarę możliwości kotek miał zapewniony w czasie jedzenia spokój, a więc nie należy umieszczać ich w najbardziej ruchliwym miejscu w domu, np. w salonie.

Nie zapomnij o dostępie do świeżej wody. Koty z natury za nią nie przepadają, jednak jest ona potrzebna. Wodę można zostawić w różnych miejscach w domu. Niektóre zwierzaki preferują wodę płynącą. Można zachęcić kota do jej picia, puszczając z kranu niewielki strumień lub zaopatrując się w specjalną kocią fontannę.

Czego nie powinien jeść kociak?

Czym i jak karmić małego kota, aby rósł zdrowo? Największym błędem w żywieniu kociąt jest podawanie im jedzenia dla ludzi, w tym także resztek ze stołu. W ten sposób nie tylko szkodzimy zwierzęciu i narażamy jego zdrowie, ale uczymy kiepskich nawyków. Specjaliści od żywienia kotów wskazują na bardzo szkodliwy wpływ wysoko przetworzonego jedzenia. Zjadanie resztek nie zapewni zwierzęciu żadnych wartościowych składników. Kot, który dostaje tego typu pokarm, może cierpieć na liczne niedobory żywieniowe, które prędzej czy później objawią się w postaci choroby.

Mleko krowie – czy jest wskazane?

W dalszym ciągu panuje przekonanie, że koty powinny pić mleko. W momencie przejścia na pokarm stały, czyli ok. 8 tygodnia życia, koty tracą jednak zdolność do trawienia mleka. Enzymy odpowiedzialne za trawienie tego typu białek przestają być produkowane, a tym samym mleko staje się pokarmem nadmiernie obciążającym układ pokarmowy.

Jak karmić małego kota bez matki?

Osierocone kocięta wymagają szczególnej troski. Istotna jest wiedza, jak karmić małe koty w tak kluczowym okresie życia, by nie wyrządzić im krzywdy. W miarę możliwości trzeba zapewnić im pokarm innej kotki, która ma młode w podobnym wieku. Jeśli nie ma takiej możliwości, trzeba w sklepie zoologicznym kupić preparat mlekozastępczy dla kociąt o dostosowanym składzie i wysokiej strawności. Kotki można karmić specjalną butelką ze smoczkiem lub przy pomocy strzykawki. Pod żadnym pozorem nie można podawać mleka krowiego, nawet w formie rozcieńczonej. Takie mleko jest zbyt obciążające dla delikatnego układu pokarmowego małych kociąt.

Karmienie małych kotów może wydawać się bardzo wymagające. Jeśli nie wiesz, jak karmić małego kota, zwróć się o pomoc do lekarza weterynarii. Doradzi on, w jaki sposób komponować składniki, by stworzyć pełnowartościową dietę dla pupila. Prawidłowego żywienie jest niezwykle istotne dla dalszego rozwoju kota.

Jaka karma dla psa jest najlepsza – ważne kwestie przy wyborze jedzenia dla twojego czworonoga

jaka karma dla psa

Odpowiednio dobrane pożywienie może zapewnić naszemu psu długie życie w pełnym zdrowiu. Nie jest jednak oczywiste, jaka karma dla psa będzie najlepsza. Czym kierować się przy wyborze psiego jedzenia? Dowiedz się, czego tak naprawdę potrzebuje twój czworonożny przyjaciel w swojej misce.

Co powinno znaleźć się w psiej karmie?

Duża ilość różnego rodzaju gotowych karm dla psów sprawia, że opiekunowie mają problem z wyborem, jaka karma dla psa będzie najlepsza. Co powinno znaleźć się w psiej karmie? Jakie składniki pokarmowe zapewnią optymalny rozwój i zaspokoją potrzeby żywieniowe czworonoga? Gotowa karma powinna zawierać:

  • dobry i odpowiednio zbilansowany skład;
  • dużą zawartość mięsa wysokiej jakości – min. to 50% udziału w składzie;
  • dodatki w postaci warzyw, owoców oraz składników mineralnych i witamin.

Czego zdecydowanie nie powinno być w dobrych karmach dla psów? Przede wszystkim:

  • sztucznych konserwantów i barwników;
  • wypełniaczy w postaci ryżu, pszenicy czy kukurydzy;
  • składników pochodzenia zwierzęcego niskiej jakości lub nieokreślonego gatunku.

Różne rodzaje diet dla psów – jaka karma dla psa jest najbardziej wartościowa?

Wybór odpowiedniej karmy zależy od wielu czynników. Musi być dostosowana do wieku psa, wagi, rasy oraz stanu zdrowotnego twojego pupila. Ciągle zmieniające się trendy żywieniowe nie ułatwiają opiekunom podjęcia decyzji. To, jaka karma dla psa będzie najlepsza, wymaga głębszej analizy. Obecnie poleca się cztery metody karmienia, które jednak z różnych względów są często modyfikowane i mieszane. Należą do nich:

  • karmienie mokrą karmą – najczęściej wybierany sposób karmienia, duża ilość produktów sprawia, że można znaleźć pokarm dla psa o naprawdę dobrym składzie;
  • karmienie suchą karmą – również często stosowane, także jako urozmaicenie innej diety;
  • domowe posiłki – dieta niezbyt popularna obecnie, choć ma swoich zwolenników, wymaga od opiekuna sporo czasu na przygotowywanie psu świeżych posiłków;
  • dieta BARF – zyskująca coraz większe grono zwolenników dieta oparta głównie na surowym mięsie i kościach, uznawana za najzdrowszą dla psa.

Jaka mokra karma dla psa?

W rankingu najbardziej popularnych psich diet plasuje się na szczycie. Ten model karmienia jest najczęściej stosowany i polecany dla czworonogów. Dużym plusem jest wysoka zawartość składników odżywczych pochodzenia zwierzęcego. Tego typu karmy są bardzo lubiane przez psy, co jest ważne, gdy trafi się nam pies niejadek. Karma mokra zapewnia dodatkową wodę w diecie, co może być istotne np. w czasie upalnych dni.

Warto zwrócić uwagę na to, jaka karma dla psa zawiera dużą ilość procentową mięsa. Im wyższa, tym lepsza. Należy unikać karm z dodatkiem zbóż, które tak naprawdę oprócz dodatkowych kalorii nie zapewniają psu potrzebnych składników.

Jaka sucha karma dla psa?

Nieco mniej popularna od karmy mokrej, jednak nadal często zalecana i podawana psom jako jedyna forma żywienia. Dobrze dobrana sucha karma bez problemu może zapewnić psu wszystkie wartości odżywcze. Gdy decydujesz się na podawanie karmy suchej, należy zwrócić szczególną uwagę na nawodnienie psa. Musi on regularnie pić wodę i mieć ją zawsze w zasięgu. Przy wyborze należy kierować się wysoką zawartością mięsa. Dodatkowym atutem tej karmy jest jej korzystne działanie na zęby. Spożywanie twardych kawałków przyczynia się do usuwania płytki nazębnej.

Domowa dieta dla psa

Dieta ta ma swoich zwolenników, ale wymaga od opiekuna sporo wolnego czasu, aby posiłki przygotować i zbilansować. Niestety, wiele osób nie posiada odpowiedniej wiedzy na temat przygotowania odpowiedniej karmy dla psa. Zazwyczaj skład takiej diety jest zbyt ubogi w składniki odżywcze, tj. witaminy i minerały czy niezbędne kwasy tłuszczowe omega-3. Stosowanie tej diety bardzo często wymaga dodatkowej suplementacji składników żywieniowych. Dieta w dużej mierze składa się z mięsa poddanego obróbce termicznej, co również pozbawia go cennych mikro- i makroelementów.

Dieta BARF

Ten rodzaj karmienia psów jest coraz częściej uważany za najlepszy dla psów, co potwierdzają najnowsze badania prowadzone w tym kierunku. Dieta opiera się głównie na surowym mięsie i kościach. Produkty te są wysokobiałkowe i bogate w aminokwasy. Mięso musi być wysokiej jakości, a więc jest to dosyć droga inwestycja. Jeśli jednak przedkładasz zdrowie psa ponad koszty, to zdecydowanie dieta BARF jest najlepszym możliwym wyborem dla psów wszystkich ras. Karma nie zawiera konserwantów ani sztucznych wypełniaczy, a twój pies otrzymuje to, czego naprawdę potrzebuje.

Wiek psa a wybór karmy

O tym, jaka karma dla psa będzie odpowiednia, decyduje też oczywiście wiek psa. Na każdym etapie swojego życia pies ma nieco inne zapotrzebowania energetyczne. Rodzaj karmy musi więc być dopasowany do wieku i wymagań konkretnego osobnika.

Jaka karma dla szczeniaka?

Szczenięta do prawidłowego rozwoju potrzebują pokarmów wysokokalorycznych, o bogatym składzie, który będzie w stanie pokryć w pełni zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Szczenięta rosną bardzo szybko, co jest widoczne szczególnie u psów ras dużych. Karma dla szczeniąt musi być również lekkostrawna, by nie obciążać niepotrzebnie wrażliwego układu pokarmowego. Warto też zadbać o najwyższą jakość karmy, z dobrej jakości białkiem i małym udziałem węglowodanów.

Jaka karma dla psa dorosłego?

Dorosłe psy mają zdecydowanie mniejsze zapotrzebowanie energetyczne niż szczenięta. Okres dorosłości jest jednak w dużej mierze uwarunkowany rasą psa. Dlatego dla psów ras małych przeznaczone są karmy o innym składzie niż dla ras dużych. Okres wchodzenia w dorosłość jest bowiem różny w zależności od konkretnej rasy i może trwać od 8 do 24 miesięcy.

To, jaka karma dla psa dorosłego będzie odpowiednia, zależy od jej składu. Musi on być dobrany również do aktywności psa, ewentualnych alergii oraz preferencji smakowych.

Jaka karma dla psa seniora?

Starsze psy należy żywić w sposób, który nie obciąża zbytnio organizmu, a równocześnie przyczynia się do minimalizowania skutków różnych chorób. Sucha czy mokra gotowa karma dla seniora w swoim składzie zawiera optymalną dla wieku dawkę niezbędnych witamin. Niedobory substancji pokarmowych w tym wieku mogą być bowiem szczególnie niebezpieczne. Psich seniorów należy żywić w sposób, który jest lekkostrawny i wysoce przyswajalny. Oprócz odpowiedniej karmy dla starszych psów trzeba zadbać i regularnie kontrolować stan jamy ustnej, zębów i dziąseł.

Wybór karmy a zdrowie psa

Pełnowartościowa, zbilansowana karma dla twojego pupila to podstawa. Jeśli masz wątpliwości co do diety psa, możesz zawsze wybrać się na konsultację do weterynarza, który zdecyduje, jaka jest najlepsza karma dla psa w tym przypadku. Oprócz tego raz w roku warto wykonać morfologię, która pokaże, czy twój pupil otrzymuje wszystkie niezbędne dla psa składniki.

Wybór karmy dla czworonoga nie zawsze jest łatwy. Pośród wielu produktów ciężko znaleźć ten jeden, który spełni nasze oczekiwania oraz wymagania psa. Decyzję odnośnie żywienia psa zawsze warto skonsultować z weterynarzem, który pomoże rozwiać wątpliwości na temat diety. Czytając składy na gotowych produktach, szybko nauczysz się odróżniać, jaka karma dla psa jest dobrej jakości. Wybieraj tylko te o wysokiej zawartości mięsa, a niskiej wypełniaczy i konserwantów. Takie karmy zapewnią psu zdrowy rozwój i prawidłowy wzrost.