Konie haflinger zrodziły się wskutek skrzyżowania czterech różnych ras, mianowicie: bośniackiej, noryckiej, huculskiej, a także czystej krwi arabskiej. To konie, które są najchętniej wybierane do rekreacji, bo pomimo swoich niewielkich rozmiarów doskonale sprawdzają się w trakcie dłuższych wycieczek. Klasyfikuje się je jako konie typu jucznego. Co jeszcze należy wiedzieć o tej rasie?

Konie haflinger – historia rasy

Nie ma problemu ze sprawdzeniem pochodzenia każdego z koni tej rasy. Wystarczy prześledzić księgi hodowlane, które doprowadzają do jednego z siedmiu ogierów, pośrednio odpowiedzialnych za powstanie haflingerów. Najbardziej znanym z nich jest półkrwi arab o imieniu Follie. To właśnie dzięki niemu wszystkie haflingery, niezależnie od umaszczenia, cechują się niezwykle jasną grzywą.

Konie rasy haflinger – charakterystyka wyglądu

Haflingery to najwyższe kuce na świecie. Charakteryzuje je mocno rozwinięty tułów, suche kończyny i rozłupany zad. Z racji tego, że są najwyższymi końmi w typie kuca, nie należą do zbyt wysokich osobników. Podstawowe cechy ich budowy to:

• wysokość w kłębie od 135 do 142 cm;
• obwód klatki piersiowej od 170 do 175 cm;
• obwód nadpęcia wynosi ok. 19 cm;
• masa ciała od 400 do 500 kg.

Głowę mają niedużą, ruchliwe i krótkie uszy, a także duże, błyszczące oczy. Głowa ma wdzięk koni arabskich. Wierzchowce cechuje silna szyja, prosty grzbiet oraz szeroki, zaokrąglony i muskularny zad. Nogi stosunkowo krótkie, dobrze ukostnione i mocne. Długie i skośne łopatki. Nogi nie są wyposażone w sterczące szczotki, ogon i grzywa gęste i obfite. Kopyta mocne, dzięki czemu koń dobrze sobie radzi w górskich terenach.

Konie haflingery – umaszczenie

Haflingery mają kasztanowate i ciemnokasztanowate umaszczenie z konopiastą grzywą i jasnym ogonem.

Zdrowie i długość życia haflingera

Przedstawiciele tej rasy stosunkowo późno osiągają dojrzałość, do pracy zaczyna się ich używać dopiero po ukończeniu 3,5 roku. Uchodzą za konie długowieczne.

Konie haflinger – charakter

Haflingery charakteryzuje dosyć silny charakter, dlatego bywają bardzo uparte. W kontaktach z ludźmi mają jednak stosunkowo łagodne podejście i wykazują chęć do pracy. Doskonale nadają się dla dzieci i początkujących, do nauki jeździectwa. Są niezwykle wytrzymałe, dlatego rajdy i marsze na długie dystanse stanowią dla nich prawdziwą radość. Ponadto rasę charakteryzuje ponadprzeciętna inteligencja, bystrość i umiejętność szybkiego uczenia się.

Przyjazny, łagodny wygląd i bystre oczy sprawiają, że ten kuc bez wysiłku zjednuje sobie serca dzieci i nie tylko.

Konie haflinger – jeździectwo

Charakteryzuje się dużą dzielnością w terenie górzystym (ma do tego świetnie przystosowaną budowę i mocne kopyta), jednakowoż równie dobrze sprawdza się w pracy pod siodłem. Ze względu na budowę wykorzystywany jest do pracy z dziećmi i dorosłymi niskiego wzrostu.

Konie haflinger – hodowla

Konie tej rasy pochodzą z miejscowości Hafling (stąd nazwa) położonej w Tyrolu. Tyrol w wyniku niesnasek politycznych po pierwszej wojnie światowej został podzielony na dwie części: austriacką i włoską. Dlatego funkcjonują dwa oficjalne związki hodowli haflingerów. Obie federacje dają możliwość krzyżowania, wyłącznie na terenie Niemiec, z arabami. Ma to na celu zapobiec wulgaryzacji rasy. Konia rasy haflinger traktuje się jako szlachetnej krwi, nawet jeżeli tylko w ¼ jest arabem.

Obecnie te konie są hodowane w krajach europejskich, USA, a także Turcji. Aktualnie na świecie pogłowie haflingerów wylicza się na ok. 250 tys. sztuk. Ceny w Polsce wahają się od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych.

Konie haflinger – ciekawostki o koniach tej rasy

• Austriacy rozpatrują rasę haflingera jako rasę narodową, dlatego zwierzęta znakowane są literą „H” w połączeniu z narodowym kwiatem, czyli szarotką.
• Tyrolski Związek Hodowców Haflingerów w Ebbs powstał w 1921 roku.

Konie haflinger to niezwykle miłe i stosunkowo małe konie, uznawane za największe w typie kuca. Ze względu na niewielki rozmiar znakomicie sprawdzają się w pracy z dziećmi, ale równie dobrze radzą sobie na długodystansowych wycieczkach po górzystym terenie.

Koń holsztyński to gorącokrwista rasa koni pochodząca z regionu Szlezwik-Holsztyn (niem. Schleswig-Holstein) położonego w północnych Niemczech. Przyjmuje się, że jest to najstarsza z ras gorącokrwistych. Jej powstanie szacuje się na XIII wiek. Chociaż populacja nie jest duża, konie holsztyńskie przodują w międzynarodowych skokach przez przeszkody i zdobywają podia w ujeżdżeniu, powożeniu, gonitwach i Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego, czyli WKKW. Zobacz, czego jeszcze dowiesz się o tej rasie.

Koń holsztyński – poznaj historię rasy

O koniu holsztyńskim jako rasie zaczęło się mówić już w XII wieku. Jeszcze w czasach średniowiecza w klasztorze w Uetersen hodowano ciężkie i mocne konie nadające się do wielogodzinnego maszerowania. Prace nad udoskonaleniem rasy opierały się na krzyżowaniu ich z końmi hiszpańskimi, orientalnymi, a także neapolitańskimi. W końcu w XVI wieku silną rasę konia holsztyńskiego rozpoznawano w wielu zakątkach kontynentu europejskiego. Szczególnym uznaniem cieszył się w Hiszpanii, Francji, Danii oraz Włoszech. Jego popularność bardzo szybko zaskoczyła samych hodowców.

W trakcie wojen napoleońskich rasa bardzo ucierpiała i jej populacja uległa zmniejszeniu. Mniej więcej w 1850 roku rasę holsztyńską krzyżowano z końmi pełnej krwi angielskiej. Z końcem XIX wieku powstał Holsztyński Związek Hodowlany, który sprawował nadzór nad hodowlą tej rasy. Koń holsztyński miał posłużyć do ulepszania niemieckich ras koni gorącokrwistych, między innymi rasy hanowerskiej i westfaskiej.

W regionie holsztyńskim hodowla miała poparcie dworu duńskiego oraz północnoniemieckiego. Natomiast w XVIII i XIX wieku większym szacunkiem darzono konie ciężkie, ale jednocześnie energiczne z żywym temperamentem – do powozu i pod siodło.

Koń holsztyński – sylwetka i rozmiar

To wysokie i silne wierzchowce, które przeciętnie osiągają w kłębie od 160 do 172 cm wysokości. To koń gorącokrwisty, a do tego duży i silny. Jako że jest to wysoce szlachetna rasa sportowa, ma wyraźne cechy osobników pełnej krwi:

• głowa jest pełna wyrazu, ma średnią wielkość;
• szyja smukła, długa i muskularna;
• kłąb wydatny i długi;
• klatka piersiowa głęboka i szeroka;
• grzbiet długi i mocny;
• spadzisty, ale bardzo umięśniony zad.

W związku z długimi i smukłymi kończynami oraz mocnymi stawami rasa posiada doskonałe warunki do skoków i galopu. Holsteiner jest wyposażony w dosyć masywne kopyta.

Koń holsztyński – maść

Najczęściej spotyka się holsztyny maści gniadej i siwej. Czasami występują odcienie kare lub kasztanowate. Umaszczenie jest jednolite i gładkie, a sierść ładna i lśniąca.

Koń holsztyński – usposobienie

Koń holsztyński to niezwykle uważny i chętny do współpracy, a zarazem wszechstronny wierzchowiec. Koń o mocnych nerwach i z ogromną wytrzymałością. Z natury nie jest płochliwy, wręcz przeciwnie, wykazuje się odwagą. Uważa się, że jest stosunkowo łatwy w prowadzeniu. Koń holsztyński ma zrównoważony temperament, jest spokojny i posłuszny. Ponadto cechuje go duży iloraz inteligencji.

Koń holsztyński – użytkowość

Przede wszystkim jest to rasa sportowa, którą trenuje się głównie do skoków przez przeszkody, jednakowoż osiąga doskonałe wyniki w klasycznym ujeżdżaniu.

Koń holsztyński – miejsca hodowli i cena

Aktualnie konie są hodowane zgodnie z wzorcem niemieckiego konia wierzchowego, czyli lekkie, nakierowane na użytkowanie jeździeckie. Niezmiennie (od średniowiecza) Holsztyn stanowi przodujący ośrodek hodowli koni sportowych w Niemczech, a hodowla znajduje się głównie w prywatnych rękach.

Ciekawostki o koniu holsztyńskim

• W czasach pruskich miasto Traventhal w Niemczech zostało istotnym ośrodkiem hodowli tych koni. Założono tam specjalną stadninę dla wojska.
• Guériniere (francuski mistrz jazdy konnej) chwalił uzdolnienie holsztynów do ujeżdżania według klasycznej szkoły.
• Koń holsztyński to jedna z 16 hodowanych w Niemczech ras gorącokrwistych.

Koń holsztyński to gorącokrwista rasa z Niemiec, której przedstawiciele osiągają spektakularne wyniki w kilku dyscyplinach sportowych: WKKW, skokach przez przeszkody oraz ujeżdżaniu klasycznym. Historia konia holsztyńskiego i opis rasy chyba nie pozostawiają niejasności co do tego, że może on stanowić doskonały nabytek hodowlany do prywatnej stajni, jako zwierzę z predyspozycjami do tak wszechstronnego wykorzystywania.

Żródło zdjęcia: Holsteiner Apfelschimmel via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Konie islandzkie, znane też jako islandery, to jedyna rasa końska występująca w nordyckim kraju słynącym z zórz polarnych, gejzerów i miejsca, w którym podobno mieszkają trolle. Dla miłośników jeździectwa i hodowców Islandia jest znana właśnie z tych niepozornych koni, charakteryzujących się chodem znanym jako tölt (chód czterotaktowy).

Konie islandzkie – historia rasy

Przodkowie tych małych, krępych koni pamiętają czasy wikingów. To właśnie nordyccy osadnicy przywieźli je na wyspę w IX i X wieku. Oprócz wikingów na wyspę przybyły również ludy z zachodnio-północnej Europy, które wwiozły inne szczepy koni na wyspę. Islandzki parlament w 982 roku wprowadził zakaz wwożenia jakichkolwiek koni do kraju. Z tego powodu przez ponad 1000 lat nie pojawiły się domieszki innych ras, dzięki czemu konie islandzkie są jedną z najczystszych ras koni na świecie. Pierwsze wzmianki w literaturze o nich pochodzą z XII wieku.

Pod koniec XVIII wieku islandery niemal całkowicie wymarły na skutek erupcji wulkanu. Do śmierci wielu zwierząt doszło przez pył wulkaniczny. Selektywna hodowla i dobór naturalny wynikający z surowego klimatu i braku naturalnych wrogów na wyspie sprawiły, że zwierzęta te nabrały cech, z których słyną dzisiaj. Mają wiele przymiotów swoich mniejszych kuzynów. Z tego powodu na pierwszy rzut oka można nazwać islandzkiego konia kucem.

Konie islandzkie – budowa

Konie islandzkie są nieduże, o zwartej i mocnej budowie:

• wysokość w kłębie wynosi od 130 do 145 centymetrów;
• głowa proporcjonalna z prostym profilem i szerokim czołem;
• szyja krótka, mocno umięśniona, szeroka u podstawy;
• łopatki lekko pochylone i muskularne;
• kłąb niski i szeroki;
• klatka piersiowa głęboka;
• silny długi grzbiet;
• zad lekko stromy, dobrze umięśniony i szeroki;
• mocne nogi, krótkie, ale silne, o długich kościach nadpięcia i krótkich pęcinach;
• grzywa obfita;
• ogon nisko osadzony z grubym włosiem.

Konie islandzkie – umaszczenie

Konie islandzkie występują w wielu umaszczeniach. Najpopularniejsze maści to kasztanowata, bułana, gniada, kara, myszata, palomino, srokata i dereszowata. O mnogości barw sierści tego zwierzęcia świadczy fakt, że Islandczycy posiadają ponad 100 nazw określających kolory umaszczenia konia islandzkiego.

Konie islandzkie – zdrowie i długość życia

Lodowaty klimat, przemierzanie śnieżnych bezdroży i życie w trudnym terenie sprawiły, że islandery rzadko chorują i są długowieczne, na co wpływ ma brak chorób dziedzicznych i brak trudności podczas wyźrebiania. Ich metabolizm jest dostosowany do przyswajania minimalnej ilości paszy. Średnia długość ich życia wynosi do 40 lat, ale najstarsze osobniki osiągały 59 lat. Są jednak narażone na choroby spoza Islandii. Brak odporności sprawia, że jakakolwiek epidemia byłaby katastrofalna w skutkach. Konie wywożone z wyspy nie mają prawa wrócić do kraju.

Konie islandzkie – pielęgnacja

Konie islandzkie są wytrzymałe, zdrowe i łatwe w utrzymaniu. Uległy charakter sprawia, że rutynowe wizyty u weterynarza i zakładanie podków nie sprawiają problemów. Należy o nie dbać jak o pozostałe rasy koni – czyścić ich kopyta, wyczesywać sierść oraz puchatą grzywę i ogon.

Konie islandzkie – charakter

Konie islandzkie mają przyjazny temperament. Są pewne siebie, dość entuzjastyczne i przyjaźnie nastawione, spokojne i ciekawe świata, ale mają tendencję do płoszenia się, co zapewne jest spowodowane brakiem wrogów w środowisku naturalnym. Mają silne potrzeby społeczne z racji hodowli w systemie tabunowym. Bez towarzyszy cierpią, ale nie zawsze czują się dobrze wyłącznie w towarzystwie innego ogiera lub klaczy. Zadowalają się również przebywaniem z owcami lub kozami.

Konie islandzkie – użytkowość

Islandzkie konie posiadają idealne predyspozycje do prac fizycznych, więc rolnicy nadal wykorzystują je na islandzkich farmach, a także przeznaczają do produkcji końskiego mięsa. Poza Islandią używano ich również do pracy w kopalniach. Z czasem odkryto jednak, że sprawdzają się też w zawodach jeździeckich jako wierzchowce. W 1874 roku odbył się pierwszy rajd koni islandzkich.

Z racji predyspozycji do dodatkowych chodów (tzw. chodów lateralnych), jak inochód (bieg naprzemiennie wykorzystujący obie lewe i obie prawe kończyny, jak u wielbłąda) i tölt, biorą udział w specjalnych pokazach. W dużej mierze koniki te służą również jako atrakcja turystyczna lub do przejażdżek rekreacyjnych.

Konie islandzkie – hodowla

W 1904 roku powstała Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Koni Islandzkich (FEIF) obecna w 19 krajach świata. Dba ona, by hodowle koni islandzkich spełniały wszelkie wymogi rasy. Chociaż islandzkie konie są popularne w różnych częściach globu, hodowcy w samej Islandii prowadzą różne hodowle, ukierunkowane na konkretny cel. Zwierzęta te, poza hodowaniem w celach pracy pod siodłem, są wykorzystywane do pracy gospodarczej. Nadal odgrywają ważną rolę jako konie rolne i pasterskie.

Konie islandzkie – cena

Mimo niewielkich rozmiarów są stosunkowo drogie. Ich ceny zaczynają się od kilkudziesięciu tysięcy złotych i często przekraczają sto tysięcy.

Konie islandzkie – ciekawostki

Pełniły ważną rolę w mitologii nordyckiej, o czym świadczy ich obecność w islandzkich sagach. Były czczone jako symbol płodności, a białe okazy składano w ofierze. Odyn miał dosiadać Sleipnira – rumaka o ośmiu nogach. W średniowieczu były więc uważane za jedno z najcenniejszych dóbr.

Zwierzęta te często są zwane kucami islandzkimi i czasem klasyfikowane jako mniejsi kuzyni dużych wierzchowców. Według jednej z teorii islandery są klasyfikowane jako konie z powodu braku słowa „kuc” w języku islandzkim.

Konie islandzkie to unikatowe zwierzęta. Doceniają je zarówno jeźdźcy (rekreacyjni, jak i sportowi), jak i rolnicy. Odznaczają się nietypową budową, silnym zdrowiem, łagodnym charakterem, wytrzymałością i długowiecznością.

Źródło zdjęcia : Eerschay via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Koń appaloosa – historia i pochodzenie rasy

W 1540 roku Francisco Vásquez de Coronado wyruszył na czele konkwistadorów z Meksyku na północ, aby odnaleźć Siedem miast Królestwa Cibola. Wyprawa nie przyniosła oczekiwanych efektów, a umierający z wycieńczenia Coronado nakazał zabić konie, żeby zapewnić pożywienie dla pozostałych z oddziału i utrzymać ich przy życiu. Według legendy pięć koni uciekło przed zabiciem i stworzyły podstawę stad mustangów w Ameryce Północnej. W rzeczywistości często zdarzało się, nie tylko Hiszpanom, ale też innym Europejczykom, że konie uciekały. W ten sposób na wolności znalazły się konie arabskie, andaluzyjskie, berberyjskie oraz zwierzęta juczne różnych ras.

Początkowo appaloosy były własnością tylko plemienia Nez Perce, które prowadziło regularną hodowlę i dbało o czystość rasy. Jednak, wskutek stopniowej kolonizacji, rdzenni mieszkańcy tych terenów zostali przepędzeni z okolic rzeki Palouse, a rasa zaczęła powoli wymierać. Z początkiem XX wieku, z inicjatywy Amerykanina Claude’a Thompsona, rasa została uratowana. Aby ją uszlachetnić, krzyżowano klacze appaloosa z ogierami rasy quarter horse oraz pełnej krwi angielskiej. Od momentu powstania Appaloosa Horse Club czystość krwi zostaje zachowana.

Po wypędzeniu rdzennych mieszkańców konie rozbiegły się po stepie, udało się znaleźć i schwytać zaledwie kilkanaście z nich, stanowiących podstawę dzisiejszej hodowli koni, która obecnie liczy kilkaset tysięcy sztuk w Stanach Zjednoczonych.

Koń appaloosa – budowa i wygląd

Rasa osiąga do 165 cm wysokości w kłębie. To dosyć silny koń, ale o smukłej sylwetce. Ma niewielką, szlachetną głowę oraz silne tylne kończyny. Poza charakterystycznym umaszczeniem appaloosa wykazują inne osobliwe cechy, jak na przykład:

• wiotka i rzadka grzywa oraz ogon;
• biała twardówka (część oka dookoła tęczówki);
• nakrapiania skóra na pysku;
• paskowany pionowo róg kopytowy.

Same kopyta są twarde i znacznie bardziej sprężyste niż u pozostałych ras. Takie kopyta wywierają znaczny wpływ na wytrzymałość koni, które można dzięki temu wykorzystywać w szerokim zakresie.

Umaszczenie koni rasy appaloosa

Cecha, z której szczególnie słyną konie appaloosa to wyjątkowe, tarantowate umaszczenia, które przybiera bardzo różne konstelacje. Niezwykle rzadko spotykane są zwierzęta w jednolitym kolorze. Wyróżnia się pięć najważniejszych wzorów umaszczenia koni tej rasy, przy czym wszystkie rodzaje maści są tarantowate, oto one:

• wzór lamparci, kiedy zwierzę ma ciemne cętki na jasnym tle;
• płatki śniegu, czyli jasne cętki na ciemnym tle;
• derka biała oznacza, że zad i grzbiet są białe, a reszta sylwetki ciemna;
• derka nakrapiana, czyli zad i grzbiet białe nakrapiane, reszta sylwetki ciemna;
• marmurek to nakrapiany wzór na ciele pod postacią nierównomiernych jasnych plam, czasem te plamy na siebie nachodzą.

Koń appaloosa – charakter

To spokojne, bardzo przyjaźnie nastawione do pracy z człowiekiem wierzchowce. Bardzo lubią ludzkie towarzystwo – chętnie wykonują polecenia i się uczą. Ponadto są pracowite, szybkie i wytrzymałe.

Koń appaloosa – użytkowość

Biorąc pod uwagę usposobienie psychofizyczne appaloosów można stwierdzić, że równie dobrze sprawdzają się zarówno w pracy, jak i w jeździectwie.

Koń appaloosa – cena

Cena konia appaloosa kształtuje się w przedziale od 10 tys. do 60 tys. zł. Składa się na nią wiele czynników, między innymi: wiek, płeć, zdolność do rozmnażania, rodowód, historia, stan zdrowia, etc.

Koń appaloosa – ciekawostki o wyjątkowej rasie

Konie otrzymały nazwę od regionu rzeki Palouse, obejmującego północną część Idaho i północno-wschodni Oregon.

Koń rasy appaloosa poza charakterystycznym nakrapianym umaszczeniem ma wiele innych ciekawych cech. Jedną z nich jest uniwersalność użytkowa, która sprawia, że kupno appaloosa może być pod z wielu powodów niezmiernie opłacalne dla hodowcy, dzięki temu łatwiejsza jest również sprzedaż. Niecodzienna uroda tych wyjątkowych „koni westernowych”, ich przyjazny charakter oraz owiane legendą pochodzenie sprawiają, że zyskały one szerokie grono miłośników.

Koń szlachetnej półkrwi, a dokładnie polski koń sportowy (dawniej polski koń szlachetny półkrwi) to jedna z najpopularniejszych ras w Polsce, używana zarówno w sporcie rekreacyjnym, jak i amatorskim. Rasa pochodzi od klaczy małopolskich, wielkopolskich, a także klaczy z korzeniami zagranicznymi, krzyżowanymi z ogierami zarejestrowanymi w księgach stadnych Światowej Federacji Hodowli Koni Sportowych (WBFSH). Co charakteryzuje tę rasę?

Koń szlachetnej półkrwi – historia rasy

Hodowlę konia szlachetnej półkrwi zapoczątkowano w stadninie koni w Nowielicach. Po wojnie hodowane konie oznaczano paleniem Gryfa Pomorskiego. Ówczesne osobniki cechowała masywność, ze znacznym udziałem krwi koni hanowerskich. Podstawowym zamysłem hodowlanym było stworzenie konia sportowego. Dlatego klacze oznaczone gryfem łączono z ogierami wielkopolskimi, angloarabskimi i pełnej krwi angielskiej o tzw. rodowodach sportowych. W latach 70. hodowlę wzbogacono o ogiery importowane, m.in. niemieckie konie szlachetne półkrwi, wtedy też założono księgę stadną rasy.

Koń szlachetnej półkrwi – budowa

Wysokość w kłębie od 160 do 170 cm. Głowa o prostym profilu. Mocna budowa ciała, w tym silne i mocne kończyny oraz ścięty zad. Ponadto wyróżnia się trzy typy koni szlachetnej półkrwi:

1. Typ skokowy – cechy, które go wyróżniają, to między innymi potęga skoku, baskil, energia, duże ramy, wzrost od 164 do 175 cm wysokości w kłębie, a także mocny umięśniony zad i bardzo silny grzbiet;
2. Typ ujeżdżeniowy – charakteryzuje się harmonijną budową ciała, lubi pracować z człowiekiem, ma odpowiedni temperament i urodę, a także efektowne chody;
3. Typ WKKW –  zwierzę o średnich wymiarach ciała, niezwykle dużej odporności i wytrzymałości organizmu (szczególnie aparatu ruchu oraz układu kostno-szkieletowego), dzielności, a także krzepie oraz harmonijnej i proporcjonalnej budowie.

Koń szlachetnej półkrwi – umaszczenie

Najczęściej spotykane maści u przedstawicieli tej rasy to gniada i ciemnogniada. Pojawiają się również zwierzęta o umaszczeniu kasztanowatym, karym, srokatym, a także siwym.

Koń szlachetnej półkrwi – charakter

Według wzorca powinny mieć stonowany i spokojny temperament. Odznaczać się szczególną dzielnością, łatwością w szkoleniu oraz wielokierunkową użytkowością.

Koń szlachetnej półkrwi – użytkowość

Konie szlachetnej półkrwi wręcz są stworzone do udziału w dyscyplinach olimpijskich, takich jak: skoki przez przeszkody, ujeżdżanie, a także we Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego (WKKW).

Koń szlachetnej półkrwi – hodowla

W przypadku populacji koni szlachetnej półkrwi zmierza się do uzyskania stopnia konsolidacji genotypowej i genetycznej, dzięki któremu będzie możliwa ciągłość rasy bez „dodawania” genów innych ras koni. Hodowla osobników tej rasy bierze udział w programie, który dąży do fenotypowego i genetycznego uszlachetniania rasy.

W 1999 roku wprowadzono obligatoryjne wierzchowe próby dzielności dla ogierów tej rasy. Ogiery obowiązuje próba polowa, którą poprzedza 100-dniowy trening. Zwierzęta sprawdza się w kontekście predyspozycji do udziału w sportach skokowych i ujeżdżeniowych. Jeżeli zwierzę wykazuje umiejętności do udziału w zaprzęgach, to ma organizowany dodatkowy trening pod tym kątem. Równocześnie ogiery tej rasy mogą zostać zarejestrowane na podstawie wyników osiągniętych w Mistrzostwach Polski Młodych Koni. Wyniki sportowe koni potwierdzane są przez Polski Związek Jeździecki.

Ponadto funkcjonuje program stacjonarnych, wierzchowych prób dzielności dla klaczy ras gorącokrwistych. Ma to zwrócić uwagę hodowców na obowiązek weryfikowania jakości wykorzystywanego materiału żeńskiego.

Obecnie najważniejsze ośrodki hodowlane to m.in.:

• Stadnina Koni Nowielice;
• Stadnina Koni Moszna;
• Stadnina Koni Pępowo;
• Stadnina Koni Walewice;
• Stadnina Koni Ochaby;
• Stadnina Koni Nowa Wioska.

Koń szlachetnej półkrwi – ciekawostki

• Rasę określa się skrótem „sp” – Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi wydało zgodę na prowadzenie księgi tej rasy w 1977 roku.
• W przypadku wierzchowców tak popularnych jak koń szlachetnej półkrwi cena waha się średnio od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych.

Koń szlachetnej półkrwi, czyli polski koń sportowy, to wierzchowiec o nienagannej budowie, łagodnym temperamencie oraz eleganckich chodach. Cechuje go szeroka użytkowość, podobnie jak np. konie holsztyńskie, niemniej jednak należy podkreślić, że świetnie się sprawdza w dyscyplinach sportowych, takich jak skoki czy jeździectwo.

Fot. Ilustracyjne: Remy Overkempe via Wikimedia, CC BY-SA 2.0

Kuc gotlandzki, tzw. „gotland”, to najczęściej spotykana rasa kuców w Szwecji. Niewiele zmienił się w stosunku do swoich dawnych krewnych. Izolacja rasy spowodowała, że zachował on szereg dawnych cech. Obecnie rasa jest poddawana selekcji hodowlanej na Półwyspie Skandynawskim.

Kuc gotlandzki – historia rasy

Według badaczy rasa stanowi efekt krzyżowania udomowionych ogierów z rdzennymi klaczami. Jako bliski krewny kuców gotlandzkich wymieniany jest koń z pobliskiej wyspy Öland, który wyginął w I połowie XX wieku. Kuca gotlandzkiego określa się również mianem wschodniej formy konia fiordzkiego, który pochodzi z Norwegii. Mniej więcej w XIX wieku rasę zaczęto eksportować w różne części Europy, głównie do Wielkiej Brytanii i Belgii. Jednak Szwedzi, aby chronić populację, objęli ją ochroną i zapewnili zwierzętom odpowiednie warunki w lasach Lojsta.

Kuc gotlandzki – budowa

Wysokość w kłębie wynosi około 122–125 cm. Budowa muskularna, krzepka. Głowa duża, miękki i dosyć długi grzbiet oraz nisko osadzony ogon. Kończyny suche i bardzo mocne, kopyta niezwykle solidne i twarde.

Kuc gotlandzki – umaszczenie

Pierwotnie pośród koni tej rasy dominowała maść wilcza i bułana. Aktualnie najczęściej spotykane są kuce gniade i kare. Pozostałe maści są dosyć rzadkie.

Kuc gotlandzki – pielęgnacja

Odpowiednia i regularna pielęgnacja pozwoli zachować kucykowi lśniącą i zdrową sierść, a ponadto zapobiegnie licznym dolegliwościom zdrowotnym, które często są wywołane przez brak lub nieodpowiednią opiekę na tym polu.

Kuc gotlandzki – charakter

Kuce gotlandzkie to osobniki, które cechuje duża siła, bystrość oraz wytrzymałość. Uważane są za bardzo przyjazne, otwarte i dosyć łatwe we współpracy – szybko się uczą. Cechuje je duża energiczność, żywotność duża wydajność w trakcie pracy.

Kuc gotlandzki – użytkowość

Na przestrzeni lat kuce gotlandzkie były dosyć wszechstronnie użytkowane. Kupowano je w celach roboczych, na przykład do kopalni. Dzisiaj znajdują się pod ochroną i są wykorzystywane do pracy z ludźmi. Doskonale się sprawdzają w jeździectwie, szczególnie dla dzieci lub dorosłych o niskim wzroście. Nie odnajdują się w galopie, ale sprawnie poruszają się stępem i kłusem. Kuce gotlandzkie to dobrzy skoczkowie, więc mogą brać udział w skokach przez przeszkody. Można je także spotkać w rozmaitych rodzajach zawodów jeździeckich. Ponadto to fantastyczne zwierzęta do pracy w hipoterapii – wszechstronnej rehabilitacji z udziałem koni.

Kuc gotlandzki – hodowla

Aktualnie kuce gotlandzkie hodowane są nie tylko w Szwecji, ale również w Finlandii, Danii, Norwegii, a także Ameryce Północnej.

Kuc gotlandzki – cena

Mimo wszystko te zwierzęta są w dużej mierze hodowane w celach handlowych. Biorąc pod uwagę mnogość pozytywnych cech, zarówno kupno, jak i sprzedaż kuca gotlandzkiego odbywa się nie tylko w Szwecji, ale również poza granicami kraju, a nawet kontynentu europejskiego. Cena zwierzęcia waha się w przedziale od 30 tys. do 50 tys. zł w zależności m.in. od wieku, płci (w tym zdolności do rozrodu), genów i osiągnięć.

Kuc gotlandzki – ciekawostki

• Kiedyś kuce gotlandzkie żyły w różnych częściach kraju, natomiast obecnie można spotkać żyjące półdziko osobniki wyłącznie na terenach lasów Lojsta, gdzie mają wydzieloną powierzchnię.
• Entuzjaści kuców gotlandzkich uważają, że rasa ta pochodzi od tarpanów – dzikich, wymarłych już koni, które kiedyś mieszkały na leśnych terenach Europy (również Szwecji), ale jest to raczej mało prawdopodobne.
• Kuce gotlandzkie bywają porównywane do koni huculskich oraz koników polskich. Wynika to z posiadanych wielu wspólnych cech różnych ras kuców, które również wykazują podobieństwo do koni dziko żyjących.

Kuc gotlandzki to nie tylko niezwykle urocze zwierzę, ale również mądre, silne i wytrwałe w pracy. Ze względu na jego liczne zalety Szwedzi postanowili objąć go ochroną, więc populacja tych sympatycznych kucyków może obecnie półdziko żyć w lasach Lojsta.

Fot. Ilustracyjne: Sallis Lindqvist via Wikimedia, CC BY-SA 3.0

Nazwa konia pochodzi od Luzytanii – starożytnej prowincji rzymskiej usytuowanej na Półwyspie Iberyjskim, konkretnie na obecnych obszarach Ribatejo i Alentejo w Portugalii. Stosuje się też określenia koń portugalski, Betico-lusitano lub po prostu lusitano. Jaka jest charakterystyka konia lusitano? W jakich maściach występuje? Jaki ma temperament? Ile konie lusitano na sprzedaż są warte? Wszystkie informacje zostały zawarte w poniższym artykule.

Koń luzytański – historia i pochodzenie rasy

Konie w Portugalii występowały już od 25 000 do 20 000 lat p.n.e., o czym świadczą odkryte tam malowidła naskalne. Badania DNA dowodzą, że koń lusitano pochodzi od kuca sorraia. Wojownicy z tego rejonu świata byli znani starożytnym historykom z zaawansowanego jeździectwa. Po podbiciu Półwyspu Iberyjskiego przez Rzymian na tym terenie założono stadniny koni przeznaczone dla wojsk rzymskich.

W 711 roku naszej ery na Półwyspie Iberyjskim doszło do inwazji muzułmanów. Dzięki temu powstały krzyżówki rodzimych koni z rasą berberyjską. W ten sposób powstał jeden z najlepszych koni bojowych, które były wykorzystywane w szkole jazdy oraz w walkach. To właśnie one stały się bezpośrednimi przodkami konia luzytańskiego.

W XVI i XVII wieku krzyżowano je z końmi bojowymi hiszpańskiej krwi. W czasach rządów króla Filipa III Portugalskiego hodowla populacji koni na Półwyspie Iberyjskim osiągnęła swój szczyt. Hiszpanie uchwalili jednak prawo zakazujące hodowli koni w Portugalii. Z tego powodu powstały tajne stadniny, w których ukształtował się koń luzytański. W 1662 roku król Anglii Karol II poślubił Katarzynę z Braganzy, dzięki czemu kawaleria portugalska, dosiadająca konie iberyjskie, weszła w skład armii Królestwa Anglii i Szkocji.

Do lat 60. XX wieku zarówno w Portugalii, jak i Hiszpanii koń typu iberyjskiego był utożsamiany z koniem andaluzyjskim. W 1966 roku przyjęto jednak nazwę lusitano i założono osobną księgę stadną. Krach gospodarczy doprowadził niemal do upadku portugalskich stadnin, ale na szczęście najlepsze linie tej rasy zostały uratowane dzięki wysiłkom hodowców i obecnie konie luzytańskie cieszą się popularnością na całym świecie.

Koń luzytański – budowa

Koń luzytański jest mocnym, muskularnym zwierzęciem o niesamowitej prezencji:

• wysokość w kłębie wynosi 150-160 cm;
• głowa wąska, proporcjonalna o profilu garbonosym, szlachetna z grubą łabędzią szyją;
• łopatki dobrze zbudowane;
• kłąb wyraźnie zaznaczony;
• klatka piersiowa szeroka i głęboka;
• grzbiet krótki;
• lekko ścięty zad, dobrze umięśniony, pozwala na przeniesienie ciężaru konia na nogi tylne;
• kończyny długie, suche i mocne.

Koń luzytański – umaszczenie

Konie portugalskie występują we wszystkich maściach podstawowych, ale dominują takie barwy jak siwa, bułana oraz gniada. Rzadko spotykane i cenione jest umaszczenie cremello.

Koń luzytański – zdrowie i długość życia

Lusitano żyją od 25 do 30 lat. Siwe osobniki mają predyspozycje do czerniaka. Zazwyczaj guzki pojawiają się na pysku lub wokół ogona. Poza tym są raczej zdrową rasą konia domowego.

Koń luzytański – pielęgnacja

Oprócz regularnej pielęgnacji sierści i kopyt należy codziennie wyprowadzać konia na padok i regularnie z nim ćwiczyć. Grzywa i ogon wymagają systematycznej pielęgnacji, aby były gęste.

Koń luzytański – charakter

Konie luzytańskie wyróżniają się dużą inteligencją. Są również spokojne, odważne i stabilne. Te cechy były wykorzystywane w bitwach oraz walkach z bykami. Choć lusitano pod presją zachowuje silne nerwy, należy podkreślić, że jednocześnie jest również koniem ciepłym i czułym, na przykład chętnie wita się ze swoim opiekunem.

Koń luzytański – użytkowanie

Współcześnie użytkuje się go głównie w celach ujeżdżania, w sporcie, gdzie zdobywa nagrody w zawodach oraz na paradach. Koń luzytański pełni również funkcje zaprzęgowe i gospodarcze. W Portugalii wciąż wykorzystuje się je również do walk z bykami. Jest to jedna z niewielu ras, która potrafi prawidłowo wykonywać ruchy ujeżdżeniowe haute ecole.

Koń luzytański – hodowla

Choć lusitano to konie charakterystyczne dla Portugalii, zyskują popularność na całym świecie. Są dostępne m.in. w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

Koń luzytański – cena

Koń luzytański jest dość drogą rasą. Chociaż można znaleźć osobniki za kilkanaście tysięcy złotych, średnio kosztują kilkadziesiąt tysięcy, a niekiedy ich wartość dochodzi nawet do miliona złotych.

Koń luzytański – ciekawostki

Najsłynniejszym koniem luzytańskim był Novilheiro – zdobywca wielu nagród w zawodach skoków przez przeszkody, którego jeźdźcem był John Whitaker.

Koń luzytański, chociaż jest podobny do koni andaluzyjskich, to zupełnie odrębna rasa charakterystyczna dla Portugalii. To dość kosztowne zwierzę cechuje się muskularną budową ciała, odwagą i niezwykłym spokojem, ale potrzebuje regularnych ćwiczeń, by zachować dobrostan.

Fot. Ilustracyjne: Hortensejoanne via Wikimedia, CC BY-SA 3.0

Konie oldenburskie, nazywane też oldenburg i oldenburger, to gorącokrwista niemiecka rasa koni. Wyhodowane zostały w XVII wieku, przede wszystkim dzięki wysiłkom księcia Antona Günthera von Oldenburg. Niestety unowocześnienie rolnictwa, wzrost i popularyzacja kolei i transportu samochodowego spowodowały raptowny spadek zapotrzebowania na konie zaprzęgowe. Aktualnie to nowoczesny koń sportowy z właściwościami wskazującymi na uszlachetnienie lżejszymi rasami. Szczególnie dobrze sprawdza się w skokach przez przeszkody.

Konie oldenburskie – historia rasy

Rasa oldenburska powstała w XVII wieku na terytorium Oldenburg oraz Fryzji Wschodniej i opierała się na starszych fryzyjskich zwierzętach pochodzących z rejonu pomiędzy Wezerą a granicą Holandii. Zapoczątkowanie rasy przypisuje się księciu Antonowi Güntherowi von Oldenburgowi. Importował on konie neapolitańskie i hiszpańskie, mające krew berberską, i uznawane wówczas za najcenniejsze i najznakomitsze w Europie.

W tamtym czasie była to rasa koni zaprzęgowych, które znalazły również zastosowanie w rolnictwie. Wiele stuleci zajęło hodowcom koni oldenburskich dostosowanie rasy do rynku i selekcja zwierząt z najlepszymi predyspozycjami. Prowadzili oni restrykcyjną strategię hodowlaną, aby zagwarantować jednorodny typ konia. W XVII wieku oldenburger charakteryzował się wysokim chodem koni powozowych. Ramiona miał odpowiednio strome, aby leżało na nich chomąto. Zajęło mu kilka kolejnych stuleci przeistoczenie się w eleganckiego konia do jazdy i powożenia.

Konie oldenburskie – budowa

Osobniki tej rasy są wyposażone w głowę o prostym profilu, ewentualnie delikatnie garbonosym, osadzoną na stabilnej i uformowanej szyi, co uszlachetnia ich wyraz. Łopatki są długie i skośne. Kłąb mocny o średniej długości, zdarza się, że grzbiet jest trochę miękki. Zad u tych koni jest lekko ścięty i muskularny. Kłoda głęboka i szeroka. Kończyny suche i silne. Dzięki takiej budowie konie tej rasy mają odpowiednią mechanikę ruchu we wszystkich chodach. Początkowo były nieco wyższe, w dzisiejszych czasach dochodzą do wysokości od 165 do 175 cm w kłębie.

Konie oldenburskie – umaszczenie

Umaszczenie oldenburgów zazwyczaj jest skarogniade, kare lub gniade, rzadziej występuje kasztanowate lub siwe. Białe odmiany na głowie bądź na kończynach są jak najbardziej do przyjęcia.

Konie oldenburskie – charakter

To zwierzęta chętne do rywalizacji i wyczynów, mimo to cechuje je spokojny i łagodny temperament. Przyjazne usposobienie znacznie ułatwia współpracę z koniem, który jest na nią otwarty i przejawia wyjątkowe zdolności w przyswajaniu wiedzy. Dobrany w parę z ambitnym jeźdźcem z dużą chęcią daje się ujeździć i wykonuje wszystkie zlecone zadania. Eksperci są oczarowani jego energicznym oraz bardzo efektownym krokiem w kłusie.

Konie oldenburskie – użytkowanie

Jeżeli oldenburczyk nie jest spłodzony przez konia pełnej krwi angielskiej, to najprawdopodobniej będzie zbyt wolny na udział w wyścigach. W 2006 roku Oldenburg Verband zajął jednak 11 miejsce w rankingu ksiąg stadnych Światowej Federacji Hodowli Koni Sportowych (WBFSH) z największą przewagą w międzynarodowej WKKW. Oldenburgery odniosły niebywałe sukcesy w dyscyplinie skoków przez przeszkody oraz ujeżdżaniu.

Poza sportami jeździeckimi wierzchowce te fantastycznie sprawdzają się jako konie do jazdy rekreacyjnej, bo mają niezwykle wygodne chody, w związku z tym jazda na nich to prawdziwa przyjemność. Ponadto ze względu na swoje łagodne usposobienie i charakter często są wykorzystywane do nauki jazdy konnej osób w różnym wieku.

Konie oldenburskie – hodowla

Współczesnego oldenburgera najłatwiej rozpoznać po literze „O” oraz koronie na lewym biodrze. Zwierzęta z programu „Oldenburg International” mają podobne oznaczenie, z literą „S” w koronowanym i niepełnym „O”. Pod marką Oldenburg zawsze znajdują się cyfry oznaczające konia. Oficjalna marka może być umieszczona wyłącznie na koniach oldenburskich, które nie ukończyły drugiego roku życia. Inną metodą stosowaną w hodowli jest wszczepienie mikrochipa w grzebień szyi konia.

Konie oldenburskie – ciekawostki

• Rasę zapoczątkowały w 1572 roku Kranich – ogier półkrwi, który pochodził z najlepszej linii hiszpańskiej, oraz klacze fryzyjskie.
• Ogier Donnerhall był jednym z najwybitniejszych oldenburskich koni ujeżdżeniowych, świadczą o tym wygrane w ponad 300 konkursach. Tym samym zyskał miano ogiera tysiąclecia. W centrum Oldenburga stoi brązowy posąg na jego cześć i przypomina o jego spektakularnych sukcesach.
• Międzynarodowy Związek Hodowców Koni Oldenburskich stawia obecnie nacisk na wyhodowanie utalentowanych koni skokowych.

Konie oldenburskie to niemiecka rasa gorącokrwista. To zwierzęta najcięższe w swojej grupie. Od lat to znany, bardzo lubiany i ceniony koń wśród hodowców w całej Europie i poza nią. Szczególnie przyciągają uwagę swoją elegancją, siłą i łagodnym usposobieniem. Na przestrzeni stuleci służyły do różnych celów, były używane jako konie zaprzęgowe, aktualnie to rasa przede wszystkim sportowa.

Fot. Ilustracyjne: Martin Bahmann via Wikimedia, CC BY-SA 3.0

Chcesz kupić konia fiordzkiego? Cena za przedstawiciela tej rasy nie jest wysoka, dlatego każdy, kto planuje rozpocząć hodowlę, może to zrobić bez znacznego nadszarpnięcia domowego budżetu. Koń fiordzki to wyjątkowe, wszechstronne zwierzę, które doskonale radzi sobie w wielu powierzonych mu zadaniach – od terapii dzieci po zaprzęg i wyścigi. Poznaj i pokochaj tę rasę!

Koń fiordzki – historia rasy

Koń fiordzki, inaczej nazywany fiordem, fiordingiem lub koniem norweskim, pochodzi z Norwegii, gdzie wykorzystywany był m.in. przez wikingów. Ci skandynawscy wojownicy wykorzystywali fiordy zarówno jako konie do ciągnięcia pługa, jak również jako zwierzęta bojowe. Jest to tzw. rasa prymitywna, czyli bardzo zbliżona do pierwotnego konia. Koń fiordzki prawdopodobnie jest przodkiem kuca islandzkiego. 

Budowa konia fiordzkiego

Wśród informacji na temat konia fiordzkiego cena jest istotna, ale najpierw warto poznać podstawowe dane na jego temat. Koń ten tak naprawdę jest kucem, ponieważ osiąga wysokość w kłębie od 130 do 148 cm. Jego waga waha się w granicach 400–550 kg. Duża głowa fiorda jest osadzona na krótkiej, silnej i stosunkowo grubej szyi. Szpiczasto zakończone uszy są niewielkie. Łopatki są strome, kłoda o łagodnym, zaokrąglonym kształcie przechodzi w pochyły, mały zad. Krótkie i mocne nogi zakończone są delikatnymi szczotkami pęcinowymi i bardzo odpornymi na ścieranie kopytami.

Szata i umaszczenie konia fiordzkiego

Koń fiordzki występuje wyłącznie w umaszczeniu bułanym. Najczęściej sierść jest piaskowożółta. Charakterystyczną cechą fiordów jest ciemniejsza pręga grzbietowa, która ciągnie się od ogona do grzywy oraz jasna grzywa z ciemnym pasmem włosów wewnątrz. Zazwyczaj przycina się ją do kształtu półksiężyca. Kończyny (przede wszystkim stawy nadgarstkowe i kolanowe) również są ciemniejsze, często pręgowane.

Zdrowie i długość życia konia fiordzkiego

Kuce są bardzo zdrowymi, odpornymi na typowe końskie choroby i żywiołowymi zwierzętami. Cechy te odziedziczyły po swoich przodkach, którzy niejednokrotnie zmuszeni byli do życia w bardzo trudnych warunkach i – chcąc przeżyć – musieli się do nich przystosować. Jeśli chodzi o konia fiordzkiego cena zakupu to nie wszystko, ponieważ należy pamiętać o odpowiedniej pielęgnacji, która wiąże się z pewnymi kosztami (nie są one duże).

Pielęgnacja fiorda

Wymagana jest bowiem standardowa pielęgnacja, która polega przede wszystkim na dokładnym czyszczeniu sierści, kopyt, myciu nozdrzy, oczu, uszu oraz regularnym rozczesywaniu ogona i grzywy. Bardzo ważne jest regularne sprawdzanie konia pod kątem ewentualnych urazów, którego można dokonać skrupulatnie właśnie w czasie pielęgnacji. Kąpiel konia powinna odbywać się wyłącznie w razie konieczności, przy bezwietrznej pogodzie, w temperaturze nie niższej niż 22 stopnie Celsjusza.

Charakter konia fiordzkiego

Koń fiordzki cechuje się bardzo łagodnym, spokojnym usposobieniem. Jest posłuszny i nastawiony na współpracę z człowiekiem. Odznacza się cierpliwością i przyjaznym charakterem.

Koń fiordzki – użytkowość

Dawniej fiordy wykorzystywane były jako konie bojowe, juczne i do prac polowych, ponieważ są one zwierzętami bardzo wytrzymałymi, a przy tym stosunkowo niewymagającymi. Obecnie spełniają się przede wszystkim w hipoterapii, ale biorą też udział w skokach, ujeżdżeniu, zaprzęgu i wyścigach. Ponadto, często można je oglądać w WKKW, czyli we wszechstronnym konkursie konia wierzchowego, który jest olimpijską konkurencją jeździectwa.

Hodowla konia fiordzkiego

W Polsce fiordy spotykane są przede wszystkim u osób prywatnych. Hodowle specjalizujące się w tej rasie znajdują się m.in. w Norwegii, Niemczech oraz Danii.

Koń fiordzki – cena

Czas na odpowiedź, która na pewno cię interesuje. Ile kosztuje koń fiordzki? Cena za konia tak wspaniałej, wszechstronnej rasy nie wydaje się wygórowana. Rozpoczyna się już od około 10 000 zł, choć oczywiście można spotkać oferty opiewające na kwotę nawet 30 000 zł. Cena uzależniona jest od wielu czynników, m.in. wieku konia, pochodzenia, osiągnięć, przeznaczenia, renomy hodowli. 

Podsumowanie

Koń fiordzki to wyjątkowo wytrzymałe, odporne na choroby zwierzę, które odznacza się wspaniałym charakterem i niecodziennym wyglądem. Jest łagodny, posłuszny i zrównoważony. Świetnie sprawdzi się w charakterze pierwszego konia. 

Koń doński jest niesamowicie odporną rasą, która doskonale przystosowała się do bardzo trudnych warunków atmosferycznych. Do dziś na rozległych ukraińskich pastwiskach można spotkać żyjące wolno konie dońskie. Zachwycają wyglądem i usposobieniem. Chcesz lepiej poznać tę rasę? Zapraszamy do lektury!

Koń doński – historia rasy

Koń doński to jedna z najstarszych i najbardziej cenionych ras Ukrainy. Jej początki związane są z historią Kozaków i sięgają już XV wieku. Zwierzęta te swego czasu krzyżowane były z końmi Tatarów i ludów turkijskich. Następnie uszlachetniano je i modyfikowano poszczególne cechy, krzyżując m.in. z końmi arabskimi, mongolskimi i turkmeńskimi, a w XIX wieku także z końmi pełnej krwi angielskiej. Pierwsza hodowla koni dońskich została założona przez Matwieja Płatowa w 1770 roku nad Donem. Tę datę przyjmuje się za oficjalny początek rasy.

Budowa konia dońskiego

Konie dońskie są zwierzętami o mocnej, proporcjonalnej budowie. Mają przeciętnie 155 do 168 cm wysokości w kłębie. Głowa jest średniej wielkości o profilu prostym, a szyja – długa. Cechą charakterystyczną jest także wydłużona kłoda – bardzo dobrze rozwinięta, głęboka i szeroka, podobnie jak klatka piersiowa. Lekko ścięty zad jest szeroki i pochyły. Długie kończyny są silne i suche.

Umaszczenie konia dońskiego

Koń doński może występować w różnym umaszczeniu. Najczęściej spotykana jest maść kasztanowatą bądź gniadą ze złotym połyskiem i odmianami (białymi znaczeniami na głowie i kończynach). Zdecydowanie rzadziej można zobaczyć zwierzęta w umaszczeniu siwym.

Zdrowie i długość życia konia dońskiego

Konie żyją przeciętnie 25–30 lat, choć jeśli mają zapewnione właściwe warunki i dobrą opiekę, mogą przeżyć znacznie dłużej. Koń doński znany jest z doskonałego zdrowia. To zwierzę wyjątkowo odporne na choroby i wytrzymałe.

Koń doński – pielęgnacja

Koń doński, jak każdy inny koń, wymaga regularnych zabiegów pielęgnacyjnych. Czyszczenie go specjalnymi szczotkami, które dokładnie usuwają wszelkie zanieczyszczenia, pozwala zachować odpowiedni wygląd sierści i zdrowie. Równie istotne jest systematyczne czyszczenie i sprawdzanie stanu:

• kopyt;
• nozdrzy;
• oczu i uszu. 

W czasie zabiegów należy dokładnie obejrzeć konia pod kątem otarć, zadrapań i innych urazów.

Charakter konia dońskiego

Konie dońskie, jako konie gorącokrwiste, są zwierzętami bardzo energicznymi i potrzebują sporej dawki aktywności fizycznej. Doskonale współpracują z człowiekiem. Potrafią zachować spokój, są bardzo posłuszne, odważne i wytrwałe.

Koń doński – użytkowość

Zwierzęta te dawniej były wykorzystywane przez Kozaków jako konie kawaleryjskie. Brały udział m.in. w wojnach napoleońskich. Ponadto, wykorzystywano je jako konie zaprzęgowe i do prac rolnych. Współcześnie użytkowane są głównie w sporcie i rekreacji.

Ciekawostki o koniu dońskim

Charakterystyczną cechą budowy koni dońskich jest stosunkowo szeroki tułów, co wynika z tego, że rasa doskonale wykorzystuje paszę i tworzy zapasy tłuszczu. Wiąże się to z koniecznością przystosowania do bardzo trudnych warunków życia na ukraińskich i rosyjskich stepach, gdzie zimy są wyjątkowo surowe, a latem występują okresy suszy.

Podsumowanie

Koń doński jest wszechstronnym, wytrzymałym i odpornym zwierzęciem. Pomimo tego, że jest to koń gorącokrwisty, potrafi być wyjątkowo posłuszny i spokojny. Obecnie chętnie wykorzystuje się go w sporcie i rekreacji.

Koń kabardyński jest bardzo interesującym zwierzęciem, które wzbudza powszechny zachwyt ze względu na swój wyjątkowy temperament, umiejętności i majestatyczny, elegancki wygląd. Sprawdza się przede wszystkim w charakterze konia sportowego w gonitwach konnych na długich dystansach, ale też jako koń zaprzęgowy i do prac polowych. Jego wszechstronność i zdolności są imponujące. Poznaj go bliżej już teraz!

Koń kabardyński – historia rasy

Koń kabardyński to koń gorącokrwisty, który pochodzi z północnego Kaukazu. Rasa istniała już w średniowieczu. Powstała w wyniku krzyżówek ras mongolskich z końmi szlachetnymi (jedna z nich to koń czystej krwi arabskiej) oraz końmi stepowymi, do których należą m.in. rasy donieckie, kałmuckie i nogajskie. Początkowo rozwój rasy był zupełnie naturalny. Z czasem człowiek dostrzegł jej potencjał i celowo zaczął łączyć ją z innymi rasami dla uzyskania konkretnych cech. Obecnie konie te są świetnymi sportowcami i uzyskują doskonałe wyniki w wyścigach, w tym także na terenie Polski.

Budowa koni kabardyńskich

Wysokość w kłębie tego zwierzęcia to od 147 do 162 cm. Jest to średniej wielkości, proporcjonalny koń o smukłej i jednocześnie mocnej sylwetce. Jego głowa jest stosunkowo duża, lekko garbonosa. Jego szyja, długi grzbiet i zad są bardzo dobrze umięśnione. Nisko osadzony ogon cechuje się bujnym, błyszczącym włosem. Muskularne nogi konia kabardyńskiego są krótkie. Wieńczą je twarde, nieduże kopyta, które są odporne na ścieranie.

Koń kabardyński – umaszczenie

Koń kabardyński występuje najczęściej w ciemnym umaszczeniu, przede wszystkim gniadym (w różnych odcieniach brązu, gdzie ogon, grzywa i dolne części kończyn są czarne), zdecydowanie rzadziej karym (czarnym). Zdarzają się także osobniki o maści siwej, czyli z przewagą białej sierści i domieszką włosów czarnych, brunatnych lub rudych.

Zdrowie i długość życia

Konie żyją przeciętnie od 25 do 30 lat. Koń kabardyński jest zwierzęciem zdrowym, nieobciążonym groźnymi chorobami genetycznymi. Ponadto, cechuje go wyjątkowa odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne, do których przez wieki przystosował się, biegając po stepach i górach Kaukazu.

Pielęgnacja konia kabardyńskiego

Zabiegi pielęgnacyjne należy wykonywać regularnie. Systematyczne czyszczenie pozwoli zachować piękną, zdrową sierść i uniknąć tworzenia się kołtunów na grzywie i ogonie. Istotne jest dokładne mycie nozdrzy, oczu i uszu oraz czyszczenie kopyt, które zminimalizuje ryzyko wystąpienia urazów i infekcji.

Charakter konia kabardyńskiego

Koń kabardyński, jako koń gorącokrwisty, jest zwierzęciem bardzo energicznym, odważnym, o żywym temperamencie i doskonałej sprawności fizycznej. To bardzo zrównoważony, inteligentny koń, który potrafi współpracować z człowiekiem i zachować spokój, gdy sytuacja tego wymaga.

Koń kabardyński – użytkowość

Rasa ta, ze względu na ogromną odwagę, odporność, wytrzymałość, a także umiejętność stabilnego poruszania się w trudnym terenie, wykorzystywana była m.in. do walk. Obecnie doskonale sprawdza się w pracach polowych, zaprzęgu, ujeżdżeniu i gonitwach sportowych (szczególnie tych długodystansowych).

Hodowla konia kabardyńskiego

Rasa, którą opisujemy, jest popularna i wciąż zyskuje coraz większe zainteresowanie. W Polsce istnieją hodowle, w których możesz bliżej poznać konie kabardyńskie, zanim zdecydujesz się ostatecznie na zakup zwierzęcia.

Koń kabardyński – cena

Cena za konia kabardyńskiego waha się od 7 000 zł do nawet 35 000 zł. Jest ona uzależniona m.in. od wieku konia, płci, predyspozycji, przeznaczenia, osiągnięć i renomy hodowli.

Ciekawostki o koniu kabardyńskim 

Koń kabardyński wyróżnia się wprost genialnym słuchem i węchem, a ponadto ma doskonałą pamięć. Dzięki temu bez trudu trafi do domu nawet wówczas, gdy jest bardzo daleko.

Podsumowanie

Koń kabardyński jest bardzo inteligentny i zrównoważony. Cechuje się odwagą, wytrwałością i fantastyczną zdolnością stabilnego poruszania się w trudnym terenie. To koń doskonały do gonitw długodystansowych, ujeżdżania, zaprzęgu i prac polowych.

Koń srokaty, inaczej łaciaty, to intrygujące zwierzę, którego nie sposób nie zauważyć. Zdecydowanie rzuca się w oczy i wyróżnia na tle innych koni, zwłaszcza tych o jednolitej maści. Na łaciate wzornictwo wpływa kilka różnych genów, dlatego srokacze prezentują na swoim ciele bardzo różne wzory – każdy koń srokaty jest inny i wyjątkowy! Konie te „robią karierę” w filmach, głównie w westernach amerykańskich, gdzie odgrywają rolę indiańskich wierzchowców. Co jeszcze musisz wiedzieć na ich temat? Sprawdź już teraz!

Jak wygląda koń srokaty?

W przypadku maści konia srokatej na ciele występują nieregularne łaty o dużym rozmiarze i w kolorze białym z płatami innego umaszczenia na ciemnej skórze bądź na odwrót – łaty ciemne na jasnej skórze. Grzywa i ogon srokatych koni najczęściej są dwukolorowe lub białawe. Podstawowe wzory maści srokatej to tobiano i overo.

Wzory tobiano

W tobiano występują wzory:

• tobiano – za umaszczenie to odpowiada gen Tobiano, który tworzy białe łaty o dość gładkich brzegach. Najczęściej przechodzą one przez linię grzbietu. Maść zasadnicza, ciemniejsza, pozostaje na głowie, szyi, piersi oraz podbrzuszu. Kończyny zdobione są długimi odmianami, ogon i grzywa są jednolite lub dwukolorowe;
• calico tobiano – za ten wzór odpowiada gen Cream. Plamy są białe i maściste, a ponadto występują plamy bez rozjaśnienia, przykładowo o barwie kasztanowatej lub czekoladowej.

Wzory overo

Z kolei w overo można wyróżnić m.in. takie wzory jak:

• Frame overo – odpowiada za nie gen Frame. Plamy są maściste, cechują się postrzępionymi brzegami. Występują na bokach, podbrzuszu i szyi, ale nie przechodzą przez grzbiet (w odróżnieniu od tobiano). Głowa ozdobiona jest zazwyczaj dużymi odmianami, z kolei nogi mają maść zasadniczą.
• Slash white – za wzór odpowiada gen Splash. Białe plamy mają regularne brzegi. Obejmują głowę, brzuch, nogi, dolną część tułowia. Maść zasadnicza występuje na uszach, szyi i grzbiecie, ciągnąć się aż do ogona. Koń srokaty dziedziczący ten wzór bardzo często ma oczy niebieskie lub cechuje go heterochromia, czyli różnobarwność tęczówek (każde oko w innym kolorze).
• Sabino – wzór powstaje wskutek oddziaływania genu Sabino. Plamy są nieregularne, postrzępione. Obejmują swoim zasięgiem głowę, brzuch, nogi, boki. Mogą pokrywać niemal całe ciało. 

Konie o maści srokatej

Istnieje kilka bardzo popularnych i docenianych wierzchowców, które występują w omawianej maści. Należą do nich przede wszystkim koń huculski, pinto, tinker, curly horse. 

Koń huculski

Jest to rasa koni wywodząca się z terenów nazywanych Huculszczyzną, znajdujących się w Karpatach Wschodnich. Do dnia dzisiejszego można spotkać tam przedstawicieli rasy żyjących półdziko. Hucuły to niewielkie konie, które mierzą od 132 do zaledwie 145 cm, dlatego zaliczane są do kuców. Są one blisko spokrewnione z wymarłymi już tarpanami. To sympatyczne, inteligentne i cierpliwe konie o zrównoważonym, spokojnym charakterze. Często występują w roli koni do hipoterapii. Poza srokaczami można spotkać hucuły o maści gniadej, kasztanowatej i karej. 

Tinker

To koń pochodzący z Irlandii i Wielkiej Brytanii. Powstał stosunkowo niedawno temu, bo dopiero po drugiej wojnie światowej. To spokojne, zrównoważone, przyjacielskie i bardzo ufne konie. Ich charakterystycznymi cechami są: bardzo długi, bujny ogon i grzywa oraz obfite szczotki pęcinowe. Doskonale nadają się do jazdy wierzchem, sprawdzają się także w zaprzęgu. Ich maść zawsze jest wielobarwna, najczęściej właśnie srokata. 

Curly horse

Pochodzenie curly horse nie jest jasne. Już w starożytnych chińskich zapiskach znajdują się informacje o koniach z lokami. Nie ma jednak pewności, czy rzeczywiście chodzi o nie. Przypuszcza się, że mogą one pochodzić od koni baszkirskich wywodzących się z Rosji. Ich pierwsze hodowle powstały w Stanach Zjednoczonych w XIX wieku. Charakterystyczną cechą tych koni jest mocno kręcona sierść, tak samo gęste i kręcone są ogon i grzywa. Występują w różnych rodzajach umaszczenia, w tym w srokatym, maści siwej i kasztanowatej. 

Pinto

Pinto to nie tyle rasa koni, co właśnie maść – najczęściej srokata, rzadziej tarantowata. Do ich księgi stadnej wpisany może być ogier lub klacz różnych ras, ale pod jednym warunkiem – że jest to koń srokaty.

Każdy koń srokaty zwraca na siebie uwagę niebanalnym wyglądem. Większość koni tej maści to zwierzęta bardzo spokojne, zrównoważone, doskonale nadające się m.in. do pracy z dziećmi. 

Umaszczenie kasztanowate należy do podstawowych umaszczeń, wraz z maściami takimi jak kara (jednolicie czarna) i gniada (brązowa sierść, kończyny, ogon i grzywa czarne). Ponadto umaszczenie to pojawia się również w wersjach rozjaśnianych, jak m.in. izabelowate i cremello. Dowiedz się, jak rozróżniać typy umaszczeń i sprawdź, jakiej rasy może być kasztanowaty koń!

Kasztanowaty koń – jak wygląda?

Koń maści kasztanowatej posiada sierść, grzywę i ogon w odcieniach rudości. Mogą występować barwy od jasnorudej po rudobrązową, ciemnobrązową i czerwonobrązową. Co istotne, grzywa i ogon mają taki sam kolor jak kłoda lub jaśniejszy, ale nigdy ciemniejszy. Kasztanowaty koń na kończynach nie może mieć czarnych podpalań. 

Umaszczenia kasztanowate rozjaśniane – palomino

Umaszczenie izabelowate zwane jest też palomino. Kasztanowaty koń może posiadać umaszczenie rozjaśnione pojedynczą kopią genu o nazwie Cream. Cechuje się ono barwą od złotawokremowej do czekoladowej. Ogon i grzywa, tak samo jak w umaszczeniu podstawowym, mają kolor kłody lub są od niej jaśniejsze.

Najczęściej spotykanym odcieniem umaszczenia izabelowatego jest palomino. Charakteryzuje się ono bardzo jasną kłodą i mocno rozjaśnionymi ogonem i grzywą – mogą nawet mieć barwę niemal białą. Jeszcze inne odcienie to tak zwany masłowaty (jasnożółty) i złotoizabelowaty (złotożółty). 

Umaszczenia kasztanowate rozjaśniane – cremello

Cremello to umaszczenie rozjaśniane nie jedną, ale dwiema kopiami genu Cream. W związku z tym kasztanowaty koń w tym umaszczeniu ma delikatny, kremowy włos, a jego skóra jest różowa. Zazwyczaj cechuje się także niebieskimi oczami.

Konie kasztanowate – poznaj krótki opis kilku ciekawych ras

Istnieje wiele ras posiadających ten typ umaszczenia. Niektóre z nich są dobrze znane i cenione, a należą do nich m.in.:

• american quarter horse – jest jedną z najstarszych ras Ameryki Północnej i jednocześnie jedną z najliczniejszych ras na świecie. Jeśli uwielbiasz oglądać westerny, na pewno je znasz, bo bardzo często grają w tych filmach;
• american saddlebred – powstała w XIX wieku rasa jest wyjątkowo wszechstronna, odważna i jednocześnie spokojna. Jej cechą charakterystyczną jest inochód. Oznacza to, że w tym samym czasie podnoszą przednią i tylną kończynę po tej samej stronie ciała (np. lewą przednią i lewą tylną, a następnie prawą przednią i prawą tylną). To konie bardzo eleganckie, reprezentacyjne, które chętnie wykorzystywane są w paradach;
• koń achałtekiński – rasa pochodzi z Turkmenistanu. Uznawana jest za jedną z najstarszych i jednocześnie najpiękniejszych ras o azjatyckim rodowodzie, w związku z czym widnieje w godle państwowym Turkmenistanu. Konie achałtekińskie bywają nazywane „chartami pustyni”. Ich sierść, bez względu na umaszczenie, charakteryzuje się niezwykłym metalicznym połyskiem;
• koń doński – rasa wywodzi się z rosyjskich i ukraińskich stepów nad Donem. Do dnia dzisiejszego w tamtych okolicach można spotkać półdzikie konie tej rasy. Cechują się głównie umaszczeniem kasztanowatym z imponującym złocistym połyskiem;
• koń wielkopolski – powstał na bazie nieistniejących już ras – mazurskiej i poznańskiej, które łączone były m.in. z końmi czystej krwi arabskiej i pełnej krwi angielskiej. Są to świetne wierzchowce i konie zaprzęgowe, które stanowią jedną z najliczniejszych ras w Polsce. Nie mają dużych wymagań, są bardzo odporne i stosunkowo tanie w utrzymaniu;
• comtois – bardzo piękne, niezwykle eleganckie zwierzę. Jest to bardzo stara rasa zimnokrwista, powstała około XI wieku, która pochodzi z pogranicza Szwajcarii i Francji. Konie te są wszechstronne, odważne i wytrzymałe. Używał ich sam Napoleon Bonaparte podczas swojej wyprawy na Rosję.

Kasztanowaty koń jest bardzo popularny. Wierzchowce w tym umaszczeniu przynależą do wielu obecnie doskonale znanych, cenionych i wykorzystywanych na szeroką skalę ras. Z pewnością już wiesz, jak rozpoznać tę maść nie tylko w wersji podstawowej, ale również rozjaśnianej!