Jakie mięso dla psa – czy surowe mięso jest bezpieczne? Jaki rodzaj mięsa podawać psom

jakie mięso dla psa

Choć psy przepadają za mięsem, to nie każdy jego rodzaj jest wskazany i bezpieczny dla psa. Skąd mieć pewność, jakie mięso dla psa będzie odpowiednie? Podpowiadamy, na co zwrócić szczególną uwagę komponując zbilansowaną dietę dla czworonoga.

Mięso w diecie psa – jaką spełnia rolę?

Jakie mięso dla psa stanowi podstawę psiej diety? Zawsze jej składową powinny być mięśnie szkieletowe zwierząt rzeźnych. Dieta psa obfituje również w różne produkty pochodzenia zwierzęcego, m.in. serca, nerki czy żołądki, zwane też podrobami. Choć mięso odgrywa bardzo ważną rolę w diecie psa i stanowi podstawowe źródło białka, to samo nie jest w stanie zapewnić psu wszystkich potrzebnych składników odżywczych.

Mięso jest też podstawowym źródłem fosforu, jednak jego nadmiar może mieć niepożądane konsekwencje zdrowotne. Dieta psa oprócz mięsa musi zawierać również warzywa i owoce, które dostarczą niezbędnych witamin i minerałów.

Czego potrzebuje pies – najważniejsze składniki pokarmowe

Dobrze zbilansowana dieta psa to nie tylko białko. Psy potrzebują też wielu innych substancji pokarmowych, by móc się prawidłowo rozwijać i cieszyć dobrym zdrowiem. Czego zatem najbardziej potrzebuje twój pupil? Najważniejsze substancje to:

  • białko – stanowi podstawę diety; aminokwasy, których najbardziej potrzebuje twój pies, to tryptofan, lizyna, metionina, arginina i wiele innych;
  • witaminy – głównie te z grupy B, a także witamina A, D, K i E;
  • tłuszcze – przede wszystkim NNKT, czyli nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6;
  • węglowodany – zarówno te przyswajalne, jak i nieprzyswajalne;
  • minerały – wapń, żelazo, magnez, miedź, jod, fosfor.

Jakie mięso dla psa – rodzaje mięsa w psiej diecie

Jakie mięso dla psa jest najbardziej apetyczne? Psy, podobnie jak ludzie, mają swoje preferencje smakowe. Nie wszystkie zwierzaki będą więc lubić te same karmy. Bardzo często w psich karmach pojawia się kurczak oraz wołowina, która jest szczególnie lubiana ze względu na wyraźnie wyczuwalny smak umami. Jakie jeszcze gatunki mięsa są polecane w psiej diecie? Najczęściej spotyka się:

  • wołowinę;
  • jagnięcinę;
  • baraninę;
  • dziczyznę,
  • drób (kurczak, indyk);
  • ryby.

Gotowe karmy dla psów nierzadko są skomponowane z kilku rodzajów mięsa, co dodatkowo korzystnie wpływa na ich smak. Ważna jest też obecność podrobów, które w psiej diecie stanowią niezastąpione źródło cennych substancji żywieniowych. Wątróbka, serca czy żołądki powinny regularnie pojawiać się w psiej diecie. Jeśli pupil choruje, warto zasięgnąć porady lekarza weterynarii lub dietetyka, który doradzi, jakie mięso dla psa z cukrzycą, alergią czy problemami przewodu pokarmowego będzie odpowiednie, ponieważ różne gatunki mięs mają odmienne właściwości.

Surowe mięso dla psa – czy jest bezpieczne?

Niektórzy właściciele psów obawiają się, że podawanie surowego mięsa może wpłynąć na agresywne zachowania czworonoga. Serwowanie tego typu posiłków nie ma nic wspólnego z zachowaniem psa, choć przy stosowaniu diety opartej na surowym mięsie należy zachować ostrożność. Przede wszystkim należy zaznaczyć, że coraz więcej hodowców wskazuje na duże zalety diety opartej na mięsie bez obróbki termicznej.

Ten rodzaj karmienia psów nazywany jest dietą BARF od angielskiego Biologically Appropriate Raw Food. Podstawowym założeniem tej diety jest powrót do jak najbardziej naturalnej metody żywienia. Opiera się na surowym mięsie, podrobach, kościach, a także sezonowych warzywach i owocach. Dietetyk weterynaryjny pomoże ustalić, jakie mięso dla psa do diety BARF wybrać. Bardzo ważne są odpowiednie proporcje składników. Powinny wynosić 80% dodatków mięsnych, a 20% warzyw lub owoców. Tak skomponowana dieta dostarcza psu wszystkich niezbędnych składników. Dużą zaletą tego typu żywienia jest brak chemicznych dodatków.

Karmienie psa mięsem surowym niesie jednak ze sobą pewne niebezpieczeństwo, dlatego należy podawać pupilowi tylko produkty pochodzące ze sprawdzonego źródła. Jakie surowe mięso dla psa jest zatem bezpieczne? Mięso musi być nie tylko świeże, ale również przebadane pod kątem bakterii, tj. salmonelli i listerii, a także wirusów i grzybów. Zakażenie tymi patogenami może być niebezpieczne nie tylko dla zwierząt, ale też dla ludzi, a w szczególności dzieci i kobiet w ciąży. Przed podaniem można mięso zamrozić lub sparzyć wrzątkiem, by mieć pewność, że nie zaszkodzi naszemu psu.

Surowa wieprzowina – dlaczego nie jest wskazana?

Mięso wieprzowe bardzo często jest składnikiem mokrych i suchych karm dla czworonogów. W takiej formie jest ono całkowicie bezpieczne. Dlaczego więc uważa się, że surowe mięso świni może psu zaszkodzić? Wieprzowina w formie surowej jest szczególnie niebezpieczna, w równym stopniu dla ludzi i zwierząt. Może być bowiem źródłem włośnicy, pasożyta, który składa jaja w tkankach mięśniowych. Innym zagrożeniem jest wścieklizna rzekoma, która nie stanowi zagrożenia dla ludzi, jednak dla psów jest śmiertelna. Dlatego tak ważne jest, by nie podawać pupilowi tego mięsa w formie surowej.

Jakie mięso dla psa – gotowane mięso

Opiekunowie psów bardzo często decydują się na podawanie czworonogom gotowanego mięsa. Jakie mięso gotować dla psa? W zasadzie każdego gatunku. Taki posiłek powinien być uzupełniony również o dodatek warzyw i węglowodanów. Dieta oparta na gotowanych produktach wymaga odpowiedniej suplementacji, gdyż nie jest w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb żywieniowych psa. Pamiętaj, by nigdy nie podawać psu ugotowanych kości, ponieważ mogą być bardzo niebezpieczne.

Gotowe karmy i przekąski

W ciągu kilkudziesięciu tysięcy lat po udomowieniu dieta czworonożnego mięsożercy nie uległa wielkim modyfikacjom. Psy w dalszym ciągu w głównej mierze żywią się mięsem. Najprostszym rozwiązaniem, by zapewnić psu niezbędne substancje odżywcze, jest pełnoporcjowa karma wysokiej jakości. Wybór jest ogromny. Bez problemu znajdziesz karmy dla szczeniaka, dorosłego psa oraz seniora, które zawierają odpowiednią ilość kalorii potrzebną w konkretnym okresie życia.

Warto sprawdzać też, czy i jakie mięso dla psa zawierają gotowe smaczki, zwłaszcza jeśli pupil jest alergikiem. Należy pamiętać, by zachować bilans kaloryczny posiłku. Jeśli podajesz psu smakołyk, należy zmniejszyć kaloryczność głównego posiłku. To pozwoli kontrolować wagę pupila.

Utrzymanie prawidłowej diety psa stanowi nie lada wyzwanie. Należy pamiętać o dostarczeniu wszystkich potrzebnych składników, nie tylko białka, ale również wapnia czy fosforu. Należy zwracać uwagę na to, jakie mięso dla psa wybrać, aby było nie tylko najwyższej jakości, ale też odpowiedniego gatunku, jeśli pupil cierpi na alergię. W przeciwnym razie możesz go narazić na poważne konsekwencje zdrowotne.

Jaka kasza dla psa jest najzdrowsza? Rodzaje kasz, które można podawać pupilowi

jaka kasza dla psa

Kasza w diecie psa nie jest konieczna, jednak stanowi wartościowe uzupełnienie codziennej diety oraz bogate źródło węglowodanów. Jaka kasza dla psa jest najlepsza? Dowiedz się, jak przygotować zdrowy posiłek z dodatkiem kaszy dla psa.

Czy i jaka kasza dla psa jest wskazana?

Co do tego, czy kasza jest potrzebna w diecie psa, zdania są mocno podzielone. Niektórzy twierdzą, że węglowodany w tej formie (kasze, ryż, makaron) są zbędne i mogą u psa powodować nadwagę. Pozostali uważają, że takie uzupełnienie w diecie jest korzystne i warto psu podawać węglowodany pod postacią kaszy. Należy jednak bacznie obserwować zwierzaka. Psy mogą cierpieć na nietolerancje pokarmowe, np. glutenu, dlatego tak ważne jest, by zwracać szczególną uwagę, jak pies reaguje na konkretny rodzaj pokarmu.

Oprócz sygnałów płynących z ciała, działanie diety na organizm psa można zweryfikować, przeprowadzając badania kontrolne. Dobrze jest je wykonać przynajmniej raz w roku, aby sprawdzić, czy nasz pupil na pewno otrzymuje dobrze zbilansowany pokarm. Jaka kasza dla psa będzie zatem odpowiednia?

Objawy nietolerancji glutenu

Gluten, zawarty w niektórych kaszach, może u psów powodować alergię. Jak rozpoznać, że nasz pies cierpi na nietolerancję tego składnika? Te objawy powinny zwrócić twoją uwagę:

  • biegunka, szczególnie ta, która trwa dłużej;
  • brak apetytu;
  • wymioty;
  • chudnięcie;
  • matowa i łamliwa sierść;
  • apatia i ospałość;
  • wzdęcia.

Przedłużających się objawów nie należy lekceważyć. Nietolerancja pokarmowa może prowadzić do stanu zapalnego w jelitach, a tym samym do zaburzeń wchłaniania, a nawet obumierania kosmków jelitowych. To z kolei prosta droga do groźnych dla zwierzaka niedoborów pokarmowych.

Jaka kasza dla psa jest wskazana?

Kasze zawierające gluten mogą być bardziej szkodliwe dla psa. Istnieje jednak kilka rodzajów kasz bezglutenowych, które są bezpieczne i stanowią bogate źródło witamin i minerałów. Jaka kasza dla psa sprawdzi się w diecie najlepiej? Dużo zależy od preferencji zwierzaka oraz ewentualnych nietolerancji pokarmowych.

Kasza jęczmienna

Kasza jęczmienna jest najmniej wskazana dla psa. Jęczmień może pęcznieć w żołądku, spowalniając wchłanianie składników pokarmowych, a nawet może być przyczyną bardzo groźnego dla psa skrętu żołądka. Szczególnie kasza pęczak jest uznawana za szkodliwą odmianę. Niewielkie ilości tego produktu z pewnością nie zaszkodzą twojemu pupilowi, jednak lepiej wybierać kaszę, która nie powoduje problemów trawiennych i jest w pełni bezpieczna.

Kasza manna

Kasza manna również zawiera gluten, jest jednak uważana za produkt o wysokiej strawności. Jest bogatym źródłem skrobi, a także zawiera niewielkie ilości błonnika pokarmowego, przez co nie powoduje podrażnienia w układzie pokarmowym.

Kasza gryczana

Kasza gryczana jest niezwykle zdrowa dla ludzi, a także dla czworonogów. Ze względu na to, że nie zawiera glutenu, można ją podawać psom nietolerującym tego składnika. Kasza gryczana zawiera fosfor, żelazo, mangan, białko i błonnik, jest więc niezastąpionym źródłem cennych składników pokarmowych. Ponadto zawartość błonnika przyczynia się do spowalniania wchłaniania glukozy z krwi, jest więc idealna dla psów chorujących na cukrzycę.

Kasza jaglana

Jeśli nie jesteś pewien, jaka kasza dla psa będzie stanowić najlepsze dopełnienie pokarmu, możesz spokojnie podać kaszę jaglaną. Jaglanka jest kaszą produkowaną z prosa, charakteryzuje się lekko gorzkim smakiem. Aby się go pozbyć, przed gotowaniem trzeba ją dobrze wypłukać pod bieżącą wodą. Kasza jaglana jest bezglutenowa, dlatego idealnie sprawdzi się dla psów uczulonych na gluten. Jest cennym źródłem witamin z grupy B, żelaza i miedzi.

Amarantus

Amarantus, podobnie jak kasza jaglana, nie zawiera glutenu. Pojawia się często w karmach bezzbożowych, polecanych dla psów cierpiących na alergie pokarmowe. Jest produktem wysoko strawnym, a więc może być stosowana jako zdrowe uzupełnienie psiego menu.

Kasza owsiana

Kasza owsiana również jest produktem bezglutenowym. Dodatkowo stanowi cenne źródło witaminy E, a także żelaza i magnezu, oraz wapnia i miedzi. Jest lekkostrawna i korzystnie wpływa na procesy trawienne i perystaltykę jelit. Karma dla psa z dodatkiem tej kaszy stanowi wartościowy pokarm dla twojego pupila. Wpływa kojąco nie tylko na trawienie, ale również na układ krążenia. Jej spożycie nie powoduje nagłego wyrzutu glukozy do krwi, dlatego jest bezpieczna dla psów cierpiących na cukrzycę.

Jak przygotować kaszę dla psa?

Przygotowanie kaszy dla psa różni się nieco od tej, którą spożywają ludzie. Niezależnie od tego, jaka kasza dla psa zostanie użyta do przygotowania posiłku, powinna być ona mocno rozgotowana. Konsystencja papki jest najlepiej tolerowana przez psi układ trawienny. Do gotowania nie należy również dodawać żadnych przypraw. Nie są psu potrzebne, a mogą podrażniać jelita. Rozgotowana papka powstała z kaszy powinna być traktowana jako wypełniacz i stanowić maksymalnie 1/3 posiłku. Pozostałe 2/3 to mięso i warzywa. Zachowanie odpowiednich proporcji jest gwarancją zdrowia naszego pupila.

Kasza dla psa – czy jest niezbędna w psiej diecie?

Kasza stanowi bogate źródło węglowodanów, jednak nie jest uważana za niezbędny dodatek do karmy. Pokarm zawierający odpowiednio dopasowaną do czworonoga kaszę jest wartościowy i może korzystnie wpływać na twojego psa. Wprowadzając do diety psa nowe produkty, zawsze należy robić to stopniowo i w niewielkich ilościach. Należy też na bieżąco monitorować reakcję na nowe produkty i wybrać się do weterynarza zawsze, gdy zauważymy niepokojące nas objawy. Jeśli twój pupil cierpi na alergię, sprawdź koniecznie, jaka kasza dla psa będzie odpowiednia. Masz do wyboru nie tylko kasze bezglutenowe, ale też ryż lub możesz zdać się na gotowe karmy bezzbożowe.

Węglowodany w kontrolowanych ilościach są potrzebne w diecie czworonogów. Uzupełniają jadłospis i zawierają wiele substancji mineralnych i witamin korzystnych dla psów. Jeżeli planujesz włączyć do diety czworonoga ten dodatek, niech będzie to jak najlepsza kasza dla psa, bogata w cenne składniki odżywcze i bez glutenu. Dobrze dopasowana dieta wydłuży życie psa i pozwoli mu cieszyć się dobrym zdrowiem.

Karma z owadów dla psa – wszystko, co musisz wiedzieć na jej temat

karma z owadów dla psa

Psy w swojej diecie potrzebują sporej ilości białka. Zazwyczaj jest ono pozyskiwane z mięsa i podrobów. Od niedawna pojawiły się na rynku nowe karmy, stworzone z różnego gatunku insektów. Czy karma z owadów dla psa jest bezpieczna? Jakie są jej zalety? Dowiedz się, czy ten rodzaj karmy jest polecany dla wszystkich psów.

Karma z owadów dla psa – jak powstaje?

Produkcja karmy z owadów uważana jest za najkorzystniejszą dla środowiska naturalnego. Fermy owadów nie zajmują wielkich połaci terenu, wręcz przeciwnie, można hodować owady w dużych skupiskach, zajmując niewielką powierzchnię. Oprócz tego do produkcji wykorzystuje się owady niemalże w całości, co sprawia, że działalność produkcyjna karmy nie pozostawia po sobie szkodliwych odpadów. To, co zostaje po tym procesie, może z sukcesem zostać wykorzystane jako naturalny nawóz dla roślin.

Do karmienia owadów można z powodzeniem wykorzystać resztki spożywcze, np. warzywa i owoce, które przeznaczone są do utylizacji. Jak wygląda przygotowanie karmy? Owady są wprowadzane w stan hibernacji, następnie w odpowiednich warunkach zostają wysuszone, a później zmielone. Pancerzyki owadów są mielone w całości. Chityna, z której są zbudowane, choć nie do końca strawna, wykazuje korzystne działanie na florę bakteryjną jelit.

Fermy owadów nie muszą być ogrzewane, dzięki czemu nie zużywają dodatkowo energii. Oszczędzają do minimum zużycie wody, a także, w przeciwieństwie do ferm zwierząt, nie emitują groźnych dla środowiska naturalnego gazów cieplarnianych. To wszystko sprawia, że produkcja tego rodzaju pokarmu dla psa wydaje się najbardziej korzystna w obecnych czasach.

Rodzaje owadów w karmie dla psów

Owady goszczą na stołach w różnych częściach świata. Spożywa się je m.in. w Meksyku czy Azji Wschodniej. Dieta uzupełniona o białko owadów uważana jest za bardzo zdrową, nic więc dziwnego, że stanowi również element psiej diety. Karma dla owadów dla psa powstaje z różnych gatunków insektów i ich larw. Najczęściej wykorzystywane są larwy Hermetia illucens, świerszcze, jedwabnik morwowy, mącznik młynarek, szarańcza oraz drewnojad. Białko insektów jest niezwykle zdrowe i łatwo przyswajalne.

Karma dla psów z owadów – właściwości

Karma z insektów zawiera duże ilości składników pokarmowych, przede wszystkim białka. Badania prowadzone nad ich budową wykazały, że białko owadów zawiera więcej korzystnych aminokwasów niż mięso z kurczaka. Przyswajalność owadziego białka wynosi aż 95%. Ponadto insekty są cennym źródłem protein, które wspierają układ trawienny i naturalną florę bakteryjną w jelitach psa.

Karma z owadów dla psa obfituje w drogocenne kwasy tłuszczowe, które są niezbędne w dobrze zbilansowanej diecie psa. Owady dostarczają też wielu mikro- i makroskładników, są bogatym źródłem selenu, miedzi, fosforu, żelaza, cynku, magnezu, witaminy B2 czy D3, a także kwasu pantotenowego.

Karma z owadów dla psa – pokarm dla alergika

Alergia to coraz częstsza przypadłość nie tylko wśród ludzi. Także coraz więcej psów cierpi na różnego rodzaju uczulenia, szczególnie pokarmowe. Okazuje się, że białko z owadów jest hipoalergiczne i bardzo dobrze tolerowane przez psie organizmy. Bez obaw może być więc podawane czworonogom z nietolerancjami pokarmowymi. Karma z owadów dla psa stanowi pełnowartościowy pokarm bogaty w minerały i składniki odżywcze.

Ten rodzaj karmy doskonale wpływa na polepszenie kondycji zdrowotnej psa i odbudowę prawidłowego mikrobiomu w jelitach. Hodowla owadów sprawia, że powstaje ekologiczna karma, bez szkodliwych dodatków tj. hormony czy antybiotyki, które dosyć często są obecne w karmach na bazie mięsa.

Karma z owadów – rodzaje

Karma z owadów dla psa stanowi zdrowy i bezpieczny zamiennik białka zwierzęcego. Mączka z owadów jest bogata w składniki odżywcze, ale pozbawiona sztucznych dodatków, które mogą negatywnie wpływać na zdrowie psa. Karmy z owadów można znaleźć w sklepach w formie suchej oraz mokrej. Te w wersji mokrej często posiadają dodatek mięsny, co wpływa dodatkowo korzystnie na walory smakowe, które docenią nawet najbardziej wybredne psy. Nie brakuje też psich przysmaków na bazie mączki z insektów. Są to całkowicie hipoalergiczne przysmaki, które wyróżnia wyjątkowy smak i zapach.

W dobrych karmach z insektów często pojawiają się drożdże piwowarskie. Dezaktywowane drożdże to bogate źródło cynku, witaminy E czy biotyny. Działają korzystnie na wrażliwy układ pokarmowy, wspierają odporność i przyczyniają się do poprawy kondycji sierści i skóry psa. Są wskazane jako zdrowy dodatek do psich karm, zarówno mięsnych, jak i tych z owadów.

Karma z owadów dla psa – czy jest bezpieczna?

Karma z owadów jest całkowicie bezpieczna dla twojego psa. Odpowiada wszystkim normom żywieniowym i stanowi pełnowartościową karmę dla czworonogów. Produkcja jest ekologiczna, a miejsca, w których powstaje, objęte stałym dozorem weterynaryjnym. Podając psu ten rodzaj karmy, możesz być pewien, że twój pupil dostaje doskonale skomponowany posiłek, który zaspokaja wszystkie potrzeby żywieniowe. Karmy są niskokaloryczne, wskazane również dla seniorów.

Karma z owadów dla psa stanowi nowość na rynku. Ze względu na liczne zalety i warunki hodowli owadów jest produktem szczególnie zaleconym psom z nietolerancjami pokarmowymi. Regularne spożycie wyraźnie poprawia kondycję zdrowotną czworonoga, wspiera układ odpornościowy, pokarmowy i nerwowy. Karma wyróżnia się wysoką tolerancją oraz przyswajalnością składników odżywczych. Fermy owadów nie generują dodatkowej emisji gazów do atmosfery, nie zużywają wody i energii. Ich produkcja jest korzystna dla Ziemi i klimatu.

Warto przeczytać: https://karmyzowadami.karmybrit.pl/jak-zrobic-zabawki-dla-psa/

Ile gotowanego jedzenia dla psa w diecie? Wartościowe posiłki dla psa

ile gotowanego jedzenia dla psa

Jedzenie dla psa, szczególnie to przygotowywane w domu, musi być odpowiednio zbilansowane. Jeśli więc samodzielnie przygotowujesz karmę dla swojego pupila, musisz wiedzieć, ile gotowanego jedzenia dla psa może się znaleźć w każdym posiłku. Dowiedz się, jak dobrze ułożyć jadłospis dla psa, by dostawał naprawdę wartościowy pokarm.

Psia dieta – czego tak naprawdę potrzebuje twój pies?

Do prawidłowego funkcjonowania psy potrzebują przede wszystkim białka, witamin i minerałów, a także kwasów tłuszczowych. Domowa dieta dla psa powinna więc składać się głównie z mięsa, mniejszej ilości podrobów, a także dodatku warzyw, owoców oraz tłuszczu np. oleju z łososia. Domowe jedzenie to w dużej mierze produkty poddane obróbce termicznej, dlatego nie do końca są w stanie zaspokoić wszystkie potrzeby psa. Ile gotowanego jedzenia dla psa może znaleźć się w codziennych posiłkach?

Rodzaje żywienia psa

Psy to zwierzęta mięsożerne, dlatego białko pochodzenia zwierzęcego powinno stanowić podstawę diety. Niezależnie czy karmisz psa gotową karmą suchą lub mokrą, czy też może przygotowujesz posiłki sam, należy pamiętać, że jego bazą powinno być mięso. Kolejnym składnikiem, którego potrzebują czworonogi, są podroby. Stanowią bogate źródło wielu witamin. Dodatkami powinny być natomiast owoce lub warzywa oraz zdrowe oleje. Tak skomponowany posiłek zapewni psu wszystkie niezbędne składniki.

Wysokiej jakości gotowe suche karmy i karmy mokre zawierają już odpowiednio dobrane proporcje składników. Wielu opiekunów decyduje się jednak na samodzielne przygotowanie posiłków w domu. Najzdrowsza jest dieta BARF, oparta głównie na surowym mięsie i kościach. Wymaga jednak przede wszystkim sprawdzonego źródła mięsa. Z uwagi na bezpieczeństwo zwierząt, wielu opiekunów decyduje się na podawanie psu gotowanego pokarmu.

Ten składa się zazwyczaj z gotowanego mięsa, węglowodanów w postaci ryżu, makaronu czy ziemniaków oraz warzyw. Niestety, tak skomponowany posiłek nie zapewni twojemu pupilowi ważnych składników pokarmowych, a długotrwała dieta gotowana może doprowadzić do wielu niebezpiecznych niedoborów. Ile gotowanego jedzenia dla psa zatem może pojawić się w domowej diecie?

Ile gotowanego jedzenia dla psa – mięso i podroby

Gotowane w domu posiłki powinny zawierać mięso, z którego przed gotowaniem należy usunąć wszystkie kości. Wywar mięsny jest przesycony wysokim stężeniem fosforu, który szkodzi psim nerkom, nie należy go więc podawać psu. Gotując mięso dla psa, nie dodawaj też żadnych przypraw, one również nie służą psiakom. Mięso musi być świeże i pochodzić ze sprawdzonego źródła. Unikaj w sklepach produktów zmielonych.

Podroby powinny zajmować około 20% posiłku. Nie należy przekraczać zalecanej normy, szczególnie w przypadku wątroby. Jest ona nasycona wieloma witaminami potrzebnymi psu, jednak w nadmiarze może być szkodliwa i prowadzić do hiperwitaminozy. Psy chętnie jedzą podroby, można podawać każdy ich rodzaj. Im większe zróżnicowanie, tym bardziej urozmaicona będzie dieta psa.

Ile gotowanego jedzenia dla psa – warzywa i owoce

Warzywa i owoce stanowią niezbędny dodatek w diecie psów. Są źródłem witamin, oraz istotnego dla pracy układu pokarmowego błonnika. Warzywa można ugotować razem z mięsem lub podawać osobno. Roślinne dodatki sprawdzą się zarówno w formie ugotowanej, jak i surowej. Gotowane tracą jednak znaczną ilość cennych witamin, dlatego warto podawać je również w świeżej formie. Niewskazane są m.in. awokado, czosnek, cebula, zielona papryka oraz winogrona.

Ile gotowanego jedzenia dla psa – węglowodany w diecie

Domowe posiłki bardzo często obfitują w tzw. wypełniacze. Zazwyczaj są to węglowodany, które są czworonogom zbędne. Dodatki takie jak ziemniaki, ryż, kasze nie są psu potrzebne, by zaspokoić potrzeby żywieniowe. Są dodawane jedynie, by nadać posiłkowi znaczną objętość. Większa obecnie wiedza z zakresu dietetyki i karmienia psa jednoznacznie wskazuje, że nadmiar węglowodanów może prowadzić do otyłości u czworonogów. Warto więc zadbać, by karma dla psa była pełnowartościowa i zawierała jedynie niezbędne składniki odżywcze.

Suplementacja w domowej diecie

Bardzo często samodzielnie gotowane posiłki dla psa są zbyt ubogie. W czasie obróbki termicznej dochodzi do utraty cennych składników, które później powinny zostać uzupełnione pod postacią suplementów. Można w tym celu wykorzystać naturalne składniki. Najlepiej sprawdzą się następujące suplementy:

  • skorupki jaj – uzupełniają wapń w diecie;
  • drożdże browarnicze – zapewniają witaminy z grupy B;
  • olej z łososia – cenne źródło kwasów omega-3 i omega-6.

Domowe żywienie dorosłego psa wymaga nieco starań i wiedzy z zakresu dietetyki. Można samodzielnie gotować psu posiłki, pamiętając jednak o niezbędnej suplementacji. Decydując się na domową dietę, warto kontrolować masę ciała pupila, a także regularnie odwiedzać lekarza weterynarii. Lekarz na podstawie regularnych badań i kontroli wagi sprawdzi, czy dieta służy psu. Doradzi też, ile gotowanego jedzenia dla psa dorosłego lub szczenięcia przygotowywać.

Czym karmić kota – najzdrowsze produkty, które powinny znaleźć się w diecie mruczka

czym karmić kota

Koty to zwierzęta mięsożerne, które dla własnego zdrowia potrzebują w diecie wielu składników odżywczych. Zapotrzebowanie na poszczególne substancje wzrasta wraz z aktywnością mruczka. Dieta powinna zapewniać wszystkie witaminy i minerały w odpowiednio dobranych proporcjach. Czym karmić kota domowego? Sprawdź, co powinieneś wiedzieć na temat diety swojego pupila.

Czym karmić kota – karma mokra

Koty, jako mięsożercy, potrzebują sporej ilości białka. Najbardziej wartościowym jego źródłem dla kotów jest mięso, szczególnie to pochodzące z mięśni szkieletowych, a także podroby, czyli wątróbka, serca, żołądki i nerki. Popularnym pożywieniem dla kotów jest gotowa, pełnowartościowa karma mokra. Dobrej jakości karma powinna w swoim składzie zawierać przede wszystkim mięso mięśniowe i niedużą ilość podrobów.

Nie bez znaczenia pozostają też dodatki, które stanowią źródło wielu cennych witamin i minerałów, np. olej z łososia, jako źródło witaminy D i kwasów omega-3, tauryna czy owoce i warzywa. Te ostatnie nie powinny przekraczać 5% całego posiłku. Suplementy są dodawane do karmy pod postacią drożdży, spiruliny czy zmielonych skorupek jaj. Idealnie uzupełniają dietę kota.

Wybierając karmę mokrą, dobrze zwrócić uwagę na jej skład. Powinien być jak najbardziej szczegółowy. Nie należy podawać kotom karm, które nie mają określonego jasno udziału mięsa i podrobów w składzie, lecz zawierają jedynie ogólnikowe „produkty pochodzenia zwierzęcego”.

Czym karmić kota – karma sucha

Karma sucha stanowi pełny i zbilansowany pokarm dla kota. Decydując się jednak na tego typu karmienie, należy zwrócić szczególną uwagę na odpowiednią ilość wody w diecie pupila. Koty z natury niechętnie piją, dlatego można je zachęcić do tego, zostawiając miski z wodą w różnych miejscach w domu. Dobrym pomysłem jest zakup fontanny dla kota, z której kotek pije chętniej. Sucha karma musi być dopasowana do wieku zwierzaka. Zapotrzebowanie na energię zmienia się wraz z wiekiem, co musi być uwzględnione w diecie. Najwięcej kalorii potrzebują kocięta, dorosłe koty zdecydowanie mniej.

Choć sucha karma może być podawana kotom jako samodzielny posiłek, dobrze sprawdza się w formie mieszanej, zamiennie z mokrą karmą.

Czym karmić kota – dieta BARF

W ostatnim czasie coraz większą popularność zyskuje dieta BARF oparta na surowym mięsie. Nazwa wywodzi się z języka angielskiego i oznacza Biologically appriopriate raw food. Pokarm w diecie BARF jest najbardziej zbliżony do naturalnego żywienia kota. Decydując się na ten rodzaj żywienia kota, koniecznie należy pamiętać o zachowaniu odpowiednich proporcji. 70–75% posiłku powinno stanowić wysokiej jakości surowe mięso, 20–25% podroby, a maksymalnie 5% warzywa i owoce. W diecie musi znaleźć się też tauryna, olej rybny, a także sporadycznie jaja. Tak optymalnie zbilansowany posiłek zapewni twojemu pupilowi niezbędne składniki pokarmowe.

Decydując się na dietę BARF, należy wybierać mięso tylko i wyłącznie świeże i ze sprawdzonego źródła. Musi być przebadane pod kątem ewentualnych bakterii i wirusów. Mięso można podawać w formie zmielonej lub pokrojonych, niewielkich kawałków. Jeśli nie jesteś pewien, czym karmić kota, dieta oparta na surowym pokarmie stanowi korzystne dla zdrowia mruczka rozwiązanie.

Dietetyk weterynaryjny pomoże skomponować posiłki i doradzi, jak najbezpieczniej jest je wdrożyć.

Czym karmić kocięta?

Czym karmić koty tuż po odsadzeniu od matki? Rozszerzanie kociej diety przypada na okres od 3–6 tygodnia życia. W tym czasie małe kociaki nadal spożywają mleko, jednak warto zacząć stopniowo podawać im karmę dla kociąt. Najlepiej sprawdza się karma mokra, która jest łatwa do pogryzienia i zawiera małe, mięsne kawałki. Karma sucha dla tak małych kociąt może okazać się trudna do pogryzienia, można ją namoczyć w preparacie mlekozastępczym. Karmić małego kota suchą karmą można od 6 tygodnia życia, po całkowitym odsadzeniu od matki. Jeżeli zastanawiasz się, czym karmić 2-miesięcznego kota, hodowca lub lekarz weterynarii pomoże dokonać wyboru.

Pożywienie dla dorosłego kota

Potrzeby kota dorosłego nie są aż tak wygórowane jak kociąt. To, czym karmić kota dorosłego, zależy od preferencji zwierzaka oraz możliwości opiekuna. Jeśli spędzasz sporo czasu poza domem, dobrze sprawdzi się sucha karma, która nie zepsuje się pozostawiona w miseczce, lub opcja mieszana, która spełni wszystkie potrzeby żywieniowe kota. Jeśli masz możliwość, możesz wypróbować dietę BARF dla kota. Duża ilość gotowych karm pozwoli ci bez problemu znaleźć dogodną opcję.

Czym karmić kota seniora

Koty starzeją się w różnym tempie, zazwyczaj o kociej starości mówi się ok. 7–12 roku życia kota. Na objawy starzenia się wskazuje m.in. utrata masy ciała związana z mniejszą zdolnością trawienia i przyswajania przez organizm białka i tłuszczu. Koci senior jest też zdecydowanie mniej aktywny, więcej czasu śpi i nie jest skory do zabawy.

Czym karmić kota seniora, by uzupełnić braki żywieniowe? Przede wszystkim należy sięgnąć po produkty przeznaczone dla kocich seniorów. Taka karma zawiera składniki w odpowiednio dobranych proporcjach. Warto wprowadzić większe ilości karmy mokrej, która jest łatwa w spożyciu. Można też rozważyć podawanie zwierzakowi suplementów przeznaczonych dla starszych kotów.

Czym karmić kota po sterylizacji?

Koty poddane zabiegom kastracji i sterylizacji bardzo często cierpią na otyłość, cukrzycę czy problemy dróg moczowych. Jest to związane z tworzącą się po przebytych zabiegach nową gospodarką hormonalną. Kotom rośnie apetyt, dlatego opiekunowie szczególnie muszą w tym czasie pilnować diety i wybierać karmy dla kotów po sterylizacji.

Wykastrowany kot powinien zjadać o 20–30% mniej kalorii. To pomoże utrzymać odpowiednią wagę. Karmy dla kotów po sterylizacji zawierają też mniejszą zawartość minerałów, dzięki czemu spada ryzyko tworzenia kamieni nerkowych. Jest to częsta przypadłość wysterylizowanych zwierząt. Pokarm powinien być lekkostrawny i łatwo przyswajalny.

Czego nie podawać kotu?

Koty powinny jeść karmy specjalnie przygotowane dla nich. Podawanie resztek ze stołu lub typowo ludzkich pokarmów jest dla kota wysoce szkodliwe. Dotyczy to również mleka, którego koty pod odsadzeniu od matki już nie przyswajają. Zapewnienie kotu odpowiedniej diety, dopasowanej do jego potrzeb, to obowiązek każdego opiekuna.

Nie ma jedynego, właściwego sposobu karmienia kota. Dieta powinna być przede wszystkim dopasowana do zwierzaka i zapewniać mu wszystkie składniki pokarmowe, tj. białka zwierzęce, witaminy, minerały i kwasy tłuszczowe. Sposób karmienia zależy od wieku zwierzaka, przebytych zabiegów, chorób i sposobu aktywności. Sam właściciel musi zdecydować, czym karmić kota, uwzględniając swoje możliwości. W razie wątpliwości warto udać się do gabinetu lekarza weterynarii, który dobierze jadłospis do naszego pupila.

Czym karmić psa? Najważniejsze informacje, jak prawidłowo skomponować psi jadłospis

czym karmić psa

Odpowiednio skomponowany pokarm odgrywa bardzo ważną rolę w życiu psa. To od diety zależy w dużej mierze zdrowie naszego pupila. Czym karmić psa, żeby nie dopuścić do niedoborów żywieniowych? Dowiedz się, w jaki sposób zadbać o przewód pokarmowy swojego pupila.

Czym karmić psa – składniki pokarmowe w diecie czworonoga

Psy to mięsożercy, jednak dieta oparta tylko na mięsie nie jest w pełni zdrowa dla czworonogów. Pokarm musi być odpowiednio zbilansowany i bogaty w różne składniki pokarmowe. Czym karmić psa, by zapewnić mu wszystkie niezbędne składniki? Oto najważniejsze substancje:

  • białko, zwłaszcza pochodzenia zwierzęcego – dostarcza psu niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania aminokwasów; szczególnie ważny jest tryptofan;
  • tłuszcze – zapewniają niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe, w szczególności omega-3 i omega-6;
  • witaminy, mikro- i makroelementy – dostępne dla psów pod postacią warzyw i owoców, powinny stanowić dodatek do diety;
  • węglowodany – mogą, choć nie muszą znaleźć się w psiej diecie; są dopełnieniem domowych posiłków, pies może spożywać je pod postacią ziemniaków, kasz lub makaronu.

Czym karmić psa – rodzaje karm gotowych dla psów

Istnieje kilka sposobów karmienia czworonogów. Najbardziej popularnym z nich jest podawanie psu gotowych, pełnoporcjowych posiłków w postaci karmy mokrej lub suchej. Składniki odżywcze są dopasowane do wieku psa. Inny skład posiada karma dla szczeniąt, a inny dla psów dorosłych. Karma mokra cechuje się wysoką strawnością, a same psy spożywają ją chętnie. Wybierając ten sposób odżywiania, szczególną uwagę trzeba zwrócić na jej skład. Musi pokrywać zapotrzebowanie zwierzaka na substancje odżywcze oraz zawierać wysokiej klasy mięso i podroby.

Sucha karma jest wygodna w podaniu, odpowiednio przechowywana posiada długą przydatność do spożycia. Karma sucha jest polecana dla psów, które bardzo nie lubią myć zębów. Przyczynia się bowiem do usuwania płytki nazębnej. Nie zastąpi oczywiście samego mycia, jednak może nieco opóźniać tworzenie się kamienia i rozwój próchnicy. Sucha karma dostarcza niezbędnych składników mineralnych w diecie psa, może być stosowana jako samodzielny posiłek. W suchej karmie nie powinno być dodatku zbóż, chyba że są bezglutenowe, jak np. gryka, owies, proso czy ryż.

Czym karmić psa – dieta BARF i dieta domowa

Samodzielne przygotowywanie posiłków dla psa jest czasochłonne, dlatego tak niewiele osób decyduje się na ten sposób żywienia. Należy bowiem dokładnie wiedzieć, czym karmić psa w domowych warunkach. W ostatnim czasie wskazuje się na dużą popularność diety BARF opartej głównie na surowym mięsie, kościach i podrobach. Uważa się, że jest ona najlepsza dla układu pokarmowego psa i chroni przed otyłością. Ważne, by przygotowując posiłki w ten sposób, pilnować odpowiednich proporcji. Mięso i podroby powinny stanowić ok. 80% posiłku, pozostałe 20% warzywa i owoce.

Z kolei dieta domowa, niegdyś bardzo popularna, opiera się głównie na gotowanych produktach, tj. mięso, kasze, ziemniaki, makaron lub ryż i warzywa. W ten sposób ciężko jest zapewnić psu wszystkie składniki żywieniowe. Potrzebna jest dodatkowa suplementacja oraz dodatek tłuszczu, np. oleju z łososia, który dostarcza kwasów NNKT. Obecność węglowodanów w diecie psa nie jest konieczna. Są traktowane jako uzupełnienie karmy i dodatkowe źródło energii, szczególnie dla psów aktywnych lub pracujących, np. psów pasterskich lub ratowniczych, jednak u zwierząt mniej aktywnych mogą prowadzić do otyłości.

Czym karmić psa – dieta szczeniąt

Zapotrzebowanie energetyczne szczeniąt w pierwszych miesiącach życia jest wyjątkowo duże. Szczeniaki rosną bardzo szybko, dlatego potrzebują dużą dawkę kalorii. Przez pierwsze 4 tygodnie swojego życia szczeniak żywi się wyłącznie mlekiem suki. Po 4 tygodniu można zacząć podawać niewielkie ilości karmy dla szczeniąt, najlepiej rozrobionej z wodą. Od 8 tygodnia życia małe pieski powinny otrzymywać karmę dedykowaną specjalnie dla nich, która w pełni pokryje zapotrzebowanie żywieniowe rosnących psiaków.

Małe psy muszą być karmione tego rodzaju pokarmem 4–5 razy dziennie, zawsze o stałych porach. Od 3 miesiąca życia pomału ograniczamy spożywanie posiłków. Ilość posiłków zależy też od rasy. Psy małych ras powinny być karmione przynajmniej 4 razy dziennie do 6 miesiąca życia. Następnie odejmujemy jeden posiłek. W przypadku dużych psów od 6 miesiąca życia można psu serwować już 2 posiłki dziennie.

Czym karmić dorosłego psa?

Dorosłe psy mają o 3 razy mniejsze zapotrzebowanie na kalorie i substancje odżywcze niż młode psy. Masa ciała psa również pomału się stabilizuje. Czym karmić dorosłego psa? Dorosłemu psu można podawać karmy w formie suchej, mokrej, a także surowe mięso i domowe jedzenie. To ostatnie powinno być przygotowywane specjalnie dla psa i odpowiednio zbilansowane.

Ważne, by skład karmy być dopasowany do wagi i rasy psa. Prawidłowe żywienie psa polega na odpowiednim zachowaniu proporcji wszystkich niezbędnych składników. Czworonogom nie należy podawać resztek z obiadu, słodyczy ani innych pokarmów, które często spożywają ludzie. Takie pokarmy znacznie obciążają organizm psa.

Karmienie psiego seniora

W przypadku psów duże znaczenie ma rasa. Im większy pies, tym szybciej się starzeje. Po czym poznać, że pies się starzeje? Z czasem układ trawienny i inne narządy w ciele zaczynają gorzej funkcjonować. Zdrowie psa zaczyna się wyraźnie pogarszać. Może się to objawiać problemami trawiennymi, problemami z chodzeniem czy pogorszeniem wzroku i słuchu. Pies traci na wadze, staje się wolniejszy. Czym karmić psa, który zaczyna się starzeć? Karma dla seniora musi zawierać mniejsze ilości białka i fosforu, ze względu na ryzyko tworzenia złogów w nerkach.

Starsze psy są bardziej narażone na odwodnienie, dlatego lepsza dla nich jest mokra karma. W związku z utratą masy zaleca się podawanie karmy o zwiększonej kaloryczności. Karma powinna być jednak lekkostrawna, a także wspierać higienę jamy ustnej. Karmy dla seniorów często są wzbogacone o przeciwutleniacze, co dodatkowo wzmacnia organizm w walce z wolnymi rodnikami. Ze względu na problemy z uzębieniem dla seniora lepsza może okazać się karma mokra.

Kiedy wybrać się do weterynarza?

Do odwiedzin u lekarza weterynarii powinny cię skłonić wszelkie objawy ze strony układu pokarmowego, szczególnie po zmianie karmy. Jeśli pies cierpi na biegunkę, stracił apetyt lub zauważasz zmianę w kolorze i strukturze sierści to sygnał, by jak najszybciej udać się do lekarza. Weterynarz może zlecić dodatkowe badania oraz zweryfikuje, czy podawana karma w rzeczywistości pokrywa zapotrzebowania żywieniowe psa. Badania kontrolne krwi można wykonywać dla pewności raz do roku.

Karmienie czworonoga powinno być dopasowane do zwierzaka. Ważną kwestią jest wiek i rasa, a także ewentualne choroby. Pokarm dla psa winien być cennym źródłem białka tak ważnego dla psiego organizmu. W zależności od możliwości, psu można podawać gotowe karmy pełnoporcjowe lub zdecydować się na samodzielne przygotowywanie posiłków w domu. W razie wątpliwości można psu zrobić badania krwi oraz udać się na konsultację weterynaryjną lub do psiego dietetyka, który doradzi, czym karmić psa.

Czym karmić kota oprócz karmy sklepowej? Pomysły na posiłki dla kotów

czym karmić kota oprócz karmy

Czy gotowe karmy to jedyny sposób żywienia kotów? Czym karmić kota oprócz karmy suchej i mokrej, jeśli nie jesteś przekonany do gotowych produktów? Sprawdź, jak powinna wyglądać dobrze zbilansowana kocia dieta i czego tak naprawdę potrzebują koty.

Czym karmić kota oprócz karmy – rodzaje żywienia

Bez wątpienia najwygodniejszym i najszybszym sposobem jest podanie kotu gotowego posiłku. Mokra karma i sucha karma zawierają w sobie wszystkie niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu składniki. Jednak wielu opiekunów woli mieć pełną kontrolę nad tym, co znajduje się w misce kota. Z tego powodu rośnie zainteresowanie innymi formami żywienia kotów. Czym karmić kota oprócz karmy mokrej i suchej? Dużą popularnością cieszą się posiłki samodzielnie przygotowywane w domu.

Jedną z popularnych diet jest podawanie zwierzakowi gotowanych produktów pochodzenia zwierzęcego. Koty jako mięsożercy potrzebują mięsa i podrobów w diecie, ale również warzyw, które uzupełnią ją o niezbędne witaminy i minerały. Ich niewielki dodatek powinien znaleźć się kociej diecie.

Hodowcy kotów zwracają uwagę na liczne korzyści zdrowotne, jakie niesie ze sobą wprowadzenie diety BARF. Dieta oparta jest przede wszystkim na surowym mięsie. Przodek kota domowego żywił się głównie drobnymi gryzoniami, jak np. myszy, dlatego uważa się, że taki posiłek zawiera wszelkie składniki odżywcze potrzebne kotu.

Jak skomponować posiłek dla kota w domu?

Niezależnie od tego, który rodzaj diety wybierzesz dla swojego mruczka, musisz wiedzieć dokładnie, co i w jakich proporcjach powinno się w niej znaleźć. Zachowanie odpowiednich proporcji pomoże uniknąć groźnych niedoborów żywieniowych, które mogą skutkować rozwojem wielu chorób. Co zatem dawać pupilowi do jedzenia i czym karmić kota oprócz karmy gotowej? W kociej diecie należy unikać wypełniaczy pod postacią węglowodanów.

Mięso

Czym karmić kota oprócz karmy ze sklepu? Największym kocim przysmakiem jest oczywiście mięso. W zależności od preferencji smakowych kotu można podawać mięso z kurczaka, indyka, cielęcinę, królika czy ryby np. dorsza. Wartościowa dla kota jest wołowina, która zawiera spore ilości tauryny, najważniejszego aminokwasu w kociej diecie. Wołowina nie jest jednak polecana ze względu na tłuszcz, a także ryzyko wystąpienia różnych chorób, m.in. zakażenia włośnicą. Jeśli decydujesz się na podawanie mięsa w formie surowej, pamiętaj, by kupować je tylko ze sprawdzonego źródła!

Podroby

Koty uwielbiają wszelkie podroby. Szczególnie korzystnie jest podawać pupilowi serca i żołądki, najlepiej z treścią. W takiej formie dostarczają dodatkowych składników odżywczych. Należy unikać nadmiernego podawania kotu wątróbki. Może być ona groźna dla naszego pupila z uwagi na duże nasycenie witaminami. Zbyt częste spożycie może prowadzić do hiperwitaminozy. Podroby powinny zajmować nie więcej niż 15–20% objętości posiłku.

Warzywa

Dieta kota musi być urozmaicona. Niewielki dodatek warzyw w diecie twojego zwierzęcia wpłynie korzystnie na przewód pokarmowy. Kot powinien zjadać niedużą ilość warzyw w każdym posiłku. Najczęściej podaje się ugotowaną marchew, ale z powodzeniem do karmy można dodać też buraki, pietruszkę, a nawet dynię. Warzywny dodatek do pokarmu powinien być podawany w formie ugotowanej.

Jaja

Jaja nie mogą być podstawą domowej karmy. Twoje zwierzę potrzebuje przede wszystkim pokarmów na bazie mięsa. Jajka mogą być ciekawym dodatkiem do jedzenia, zarówno w formie ugotowanej, jak i surowej. Szczególnie surowe żółtko można raz na jakiś czas dodać do jedzenia.

Suplementy dla kota

Większość kotów bez problemu zjada domowe jedzenie. Obróbka termiczna pozbawia niestety produkty wielu cennych składników. Posiłek oparty na gotowanych produktach nie jest w pełni kompletny i zbilansowany. Aby taki był, należy do karmy dodać odpowiednie suplementy. Dobrze sprawdzają się sproszkowane skorupki jaj, które uzupełniają wapno w diecie. Drożdże browarnicze zapewniają odpowiednią ilość witamin z grupy B, a dodatek oleju, np. z łososia, zapewnia cenne kwasy omega-3 i omega-6.

Co pije kot?

Wbrew powszechnemu przekonaniu, koty nie powinny pić krowiego mleka. Po okresie odsadzenia od matki kocięta nie potrzebują już mleka. Układ pokarmowy tych zwierząt przestaje produkować enzym odpowiedzialny za trawienie mleka. Koty powinny pić wodę, która jest bardzo ważna w ich diecie. Z natury piją mało, dlatego można pokusić się o zakup specjalnej fontanny, z której większość mruczków korzysta chętnie.

Czym karmić kota oprócz karmy – jaka dieta jest najlepsza?

Ciężko jednoznacznie stwierdzić, czym karmić kota, by był to jak najbardziej odpowiedni sposób żywienia. Jedzenie dla kota musi być przede wszystkim odpowiednio zbilansowane. Karmy gotowe zawierają wszystkie niezbędne składniki żywieniowe. Oprócz mokrej karmy dostępna jest także sucha karma, która sprawdza się również jako przekąska dla kota. Jeśli jednak zastanawiasz się, czym karmić kota oprócz karmy sklepowej, możesz samodzielnie przygotowywać posiłki w domu. Postawą takiej diety zawsze powinno być mięso.

Kot jest zwierzęciem mięsożernym, dlatego powinien głównie jeść mięso. Jeśli nie chcesz swojego kota żywić gotową karmą, zawsze można postawić na domowe posiłki. Źle skomponowana dieta może jednak objawiać się biegunką, dlatego należy obserwować zachowanie zwierzęcia i zawartość kuwety. Jeśli masz wątpliwości, zasięgnij porady dietetyka lub weterynarza.

Jaką karmę dla szczeniaka wybrać? Sprawdź, jak żywić młodego psa w kluczowym okresie jego życia

jaka karma dla szczeniaka

Żywienie ma ogromne znaczenie w kluczowym okresie życia psa, dlatego warto podejść do tematu holistycznie. Na rynku można spotkać bardzo dużo karm dla szczeniąt, dlatego powinieneś poznać podstawy wiedzy na temat żywieniowych potrzeb psich maluchów. W ten sposób zyskasz umiejętność analizy składów i wybierzesz karmę, która najbardziej odpowiada waszym wspólnym potrzebom. Jaka karma dla szczeniaka będzie najlepsza?

Przechodzenie z mleka matki na pierwszą karmę

Przez pierwsze cztery tygodnie życia podstawą diety szczeniaka jest mleko matki. Zapewnia ono nie tylko wszystkie potrzebne składniki odżywcze. Szczenięta podczas picia wydzieliny z sutków zyskują również przeciwciała, które zapewniają im odporność. Drogą pokarmową transferowane są hormony. Mniej więcej w czwartym tygodniu życia zwierzęta zaczynają interesować się pokarmem innym niż mleko matki. Jeżeli opiekujesz się psią mamą i jej dziećmi, możesz w tym momencie zacząć przygotowania do zmiany żywienia.

Jaką karmę dla szczeniaka wybrać tuż po odsadzeniu? Na początku możesz zdecydować się na karmę mokrą lub półwilgotną. Najważniejsze, aby była zbilansowana i zawierała wszystkie potrzebne zwierzęciu składniki odżywcze.

Jaką karmę dla szczeniaka wybrać?

Młode psy w pierwszym roku życia mają bardzo szczególne potrzeby żywieniowe. Właśnie dlatego, wybierając karmę, zawsze decyduj się na tę, która jest określana jako „junior” albo „puppy”. To sygnał, że producent dostosował składniki do wieku zwierzęcia.

Oczywiście tutaj tak samo, jak w przypadku dorosłych czworonogów, kieruj się przede wszystkim składem. Jaką karmę dla szczeniaka wybrać? Mały piesek jest mięsożercą, dlatego to właśnie mięso mięśniowe i podroby powinny znajdować się na początku składu. Unikaj receptur opartych na zbożach czy ryżu. Zapotrzebowanie na węglowodany powinno być pokrywane poprzez dodanie do karmy warzyw. Unikaj także konserwantów, wzmacniaczy smaku i sztucznych barwników.

Dobra karma dla szczeniaka może być mokra albo sucha. Kompromisem może okazać się karma półwilgotna. Coraz więcej firmy decyduje się na wprowadzenie jej do sprzedaży. Bardzo dobrze sprawdza się u małych psów, dla których granulki karmy suchej mogłyby okazać się po prostu za twarde.

Karma dla szczeniaka a wielkość rasy

W sklepach zoologicznych można spotkać karmy dla dużych ras, małych ras, a nawet dla ras średnich. Niektórzy producenci oferują kilkadziesiąt rodzajów karm przeznaczonych dla konkretnej rasy. Czy na takie rozróżnienie w ogóle powinno się zwracać uwagę?

I tak, i nie. To jaką karmę dla szczeniaka wybrać? Podstawowe potrzeby żywieniowe szczeniąt są takie same dla wszystkich przedstawicieli gatunku Canis familiaris. Z drugiej strony poszczególne rasy różnią się od siebie między innymi wielkością czy budową zgryzu. Suche karmy przeznaczone dla ras dużych mają większe granulki niż te dla małych psów. Znacznie ułatwia to pobieranie pokarmu.

Zapotrzebowanie młodych psów na składniki odżywcze

Sprawdź, jaką karmę dla szczeniaka wybrać, analizując skład.

Białko w diecie szczeniaka

Zawartość białka w karmie dla szczeniaka powinna być inna niż w karmie dla dorosłego. W pierwszej fazie wzrostu, czyli w okresie od czternastego tygodnia życia zapotrzebowanie na białko wynosi aż 25% w suchej masie. Z czasem zmniejsza się do 20%. W przypadku małych ras wartości te są wyższe, co wynika z tempa wzrostu i metabolizmu. Warto pamiętać, że prawidłowy rozwój zapewnią zwierzęciu białka pochodzące z różnorodnego mięsa mięśniowego i podrobów. Twory takie jak produkty pochodzenia zwierzęcego czy hydrolizowane białko nie spełniają tej funkcji.

Tłuszcz w diecie szczeniaka

Wielu opiekunów odruchowo sięga po karmy o obniżonej zawartości tłuszczu. Oczywiście takie rozwiązania moją swoje zastosowanie w przypadku chorób – na przykład niewydolności trzustki. Nie jest to zbyt dobry pomysł szczególnie w przypadku szczeniąt. Jaką karmę dla szczeniaka wybrać?

Tłuszcz pełni bardzo ważną funkcję w odżywieniu psów w pierwszych miesiącach życia. Jest on skoncentrowanym źródłem energii, które dostarcza organizmowi bardzo cennych kwasów tłuszczowych. W suchej masie karmy powinno znaleźć się przynajmniej 8,5% tłuszczu. Warto wybierać także karmy zawierające kwasy omega-3. Cenną pozycją w składzie będzie olej z łososia, który dostarcza ważnych kwasów DHA i EPA w dawce 0,05 g. 

Wapń i fosfor w diecie szczeniaka

Stosunek wapnia do fosforu jest jednym z najważniejszych parametrów, na które trzeba zwrócić uwagę przy wyborze karmy dla psa przed dwunastym miesiącem życia. Ich odpowiednie proporcje będą kluczowe dla prawidłowego rozwoju zwierzęcia. Stosunek Ca do P powinien wynosić:

  • od 1:1 do 1,6:1 w przypadku psów przed 14. tygodniem życia;
  • od 1:1 do 1,8:1 w przypadku psów powyżej 14. tygodnia życia.

Szczenięta ras dużych nie powinny otrzymywać więcej wapnia niż to potrzebne. Może to prowadzić do licznych problemów z układem ruchu, na przykład do dysplazji lub choroby zwyrodnieniowej stawów. Z kolei niedobór prowadzi do osteoporozy i osłabienia kości.

Częstotliwość karmienia szczeniąt

Dorosły pies powinien jeść 1–2 razy dziennie, najlepiej w równych odstępach czasu. W przypadku szczeniąt, szczególnie w pierwszych dwóch miesiącach życia sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. Ważne jest nie tylko, jaką karmę dla szczeniaka wybrać, ale też, jak ją podawać. Aby układ pokarmowy miał szansę zadziałać prawidłowo, pupil w wiek szczenięcym powinien dostawać posiłki nawet cztery razy dziennie.

Warto przyjąć następujący schemat karmienia:

  • 6–8 tydzień życia – około pięciu niewielkich porcji;
  • po trzecim miesiącu życia – około czterech razy na dobę;
  • po piątym miesiącu życia – tu zmniejszamy ilość posiłków do trzech na dobę.
  • po siódmym miesiącu życia – w tym okresie szczeniak może już jeść jak dorosły pies, czyli dwa razy dziennie.

Pamiętaj, że psy dużych ras, także szczenięta, są narażone na niebezpieczny skręt żołądka. Nigdy więc nie wychodzi na aktywny spacer czy trening na godzinę po zjedzeniu przez psa obiadu.

Jaką karmę dla szczeniaka wybrać? Podsumowanie

Żywienie szczeniaka wymaga dobrej kompozycji różnych składników odżywczych. Właśnie dlatego wiele osób zwraca się po poradę do lekarza weterynarii. Zdecydowanie lepszym pomysłem będzie konsultacje z dietetykiem psów i kotów, który pomoże dobrać indywidualną dietę dla szczenięcia. Zrób to zwłaszcza, jeśli nie wiesz, jaką karmę dla szczeniaka wybrać. W ten sposób przyczynisz się do zdrowia szczenięcia i do jego prawidłowego rozwoju.

“Wzgórze psów” – o czym opowiada książka Jakuba Żulczyka?

“Wzgórze psów” - o czym opowiada książka Jakuba Żulczyka

Krótko o fabule “Wzgórza psów”

Jeśliby wierzyć słowom Wydawcy, należąca do nowej prozy polskiej, książka autorstwa Jakuba Żulczyka, opowiada o lokalnej społeczności zamieszkującej “zimną, ciemną warmińsko-mazurską prowincję”. Życie mieszkańców tego regionu w połączeniu z miejscowymi antagonizmami i legendami stanowi niezwykłe tło mrocznych wydarzeń. Wielkomiejskiemu zgiełkowi przeciwstawiony zostaje tu obraz prowincjonalnego miasteczka – Zyborka, w którym zdawać by się mogło, że życie upływa nadzwyczaj spokojnie. Nic bardziej mylnego. W powieści nie brakuje tajemniczych zaginięć ludzi, makabrycznych okoliczności ich odnalezienia, dramatów rodzinnych oraz losów jednostek uwikłanych w sieć miejscowych, niejednokrotnie skomplikowanych układów.

Główny bohater powieści Jakuba Żulczyka – Mikołaj Głowacki – to pisarz-amator, którego poznajemy, gdy znajduje się w momencie kryzysu twórczego. Choć impas pisarski znacząco mu dokucza, nie przyjeżdża on na prowincję wyłącznie z artystycznych pobudek, szukając inspiracji czy natchnienia do stworzenia kolejnego swego dzieła. Do przyjazdu na Warmię i Mazury zmusiła go bowiem utrata pracy w Warszawie, nieciekawa sytuacja finansowa, niemożność spłacenia zaciągniętych długów oraz rozliczenia dotychczasowych zobowiązań… Dużo tego. Na prowincji jednak nasz bohater łatwo zapomina o swoich problemach i życiu, jakie wiódł w stolicy. Głowacki wraca do rodzinnego domu, despotycznego ojca, który znęcał się nad żoną i rodziną, wreszcie wraca też do atmosfery samego miejsca – enigmatycznej, skomplikowanej i nie zawsze zrozumiałej dla kogoś z zewnątrz…

Okazuje się bowiem, że życie w miasteczku komplikują liczne lokalne układy polityczne i obecność sympatyzujących ze sobą (bądź też nie) ugrupowania i stron, jakie ukształtowały się pomiędzy miejscowymi. Wplątany w sieć lokalnych antagonizmów pisarz wraz ze swoją żoną, która również porzuciła dotychczasowy tryb życia i osiada w Zyborku, stają się świadkami negatywnych, widocznych niemalże gołym okiem, skutków minionej transformacji i niekorzystnych dla lokalnej społeczności rezultatów upadłych już projektów dawnego kapitalizmu.

Małe miasteczko to tytułowe Wzgórze psów – audiobook, podobnie jak i wersja drukowana książki – ukazuje bowiem, że prywatyzacja niewielkiej prowincji (na przykładzie wprawdzie mało fikcyjnego warmińsko-mazurskiego miasteczka) doprowadzą ją nieubłaganie do niespotykanej wcześniej ruiny, a miejscowa społeczność wiedzie tu tzw. “psi żywot” – wszystko dzieje się w powieści tuż obok tajemniczych zbrodni, ludzkich zaginięć w niewyjaśnionych okolicznościach i stereotypowych, małomiasteczkowych dramatów, typowych blokowisk z wielkiej płyty, dawnych PGR-ów i dalekosiężnych planów skorumpowanych władz lokalnych, mających za nic przyszłość swoich wyborców zamieszkujących podległe im miasteczka i wsie.

“Wzgórze psów” to pod względem gatunkowym thriller, kryminał. W książce nie brakuje elementów tajemniczego, zbrodniczego półświatka. Nielegalne konszachty, zniknięcia, grupy bandytów i przestępców, złodziei, lokalna mafia. Świat, jaki serwuje w powieści Jakub Żulczyk to świat dosadnej brutalności, a przy tym świat dzisiejszych dwudziesto- i trzydziestolatków – zaplątanych we własne wybory życiowe, kredyty hipoteczne w obcej walucie oraz marzenia o lepszym, wygodnym życiu. Zybork jest zaś miejscem ciemnym, pełnym złej energii, w którym – jak w zwierciadle – odbija się obraz współczesnej, polskiej rzeczywistości… gdzie teraźniejszość w wyraźny sposób splata się z przeszłością, ale również troską i obawą o przyszłość.

Wyróżnienia i nagrody

“Wzgórze psów” Jakuba Żulczyka – podobnie jak inne audiobooki, kryminały i publikacje jego autorstwa – zebrało pozytywne, wysoko wartościujące opinie. Wydawnictwo “Świat Książki”, jak również sam autor, nagrodzeni zostali licznymi wyróżnieniami. Do najważniejszych z nich zaliczyć można m.in.: w 2017 roku (tj. w roku premiery książki) tytuł Książki Roku (na portalu czytelniczym Lubimyczytać.pl i pod jego patronatem) oraz Literacką Nagrodę Warmii i Mazur. Rok później (tj. w 2018 roku) publikacja została doceniona w kategorii proza i uzyskała Nagrodę Literacką miasta stołecznego Warszawy.

Kilka słów o autorze

Jakub Żulczyk urodził się w 1984 roku, pochodzi z Mazur. Uchodzi za jednego z najciekawszych, ale również najbardziej kontrowersyjnych współczesnych pisarzy polskich. Jest autorem wielu nagrodzonych powieści – “Zrób mi jakąś krzywdę” (2004 r.), “Radio Armageddon” (2008 r.), “Instytut” (2010 r.), cykl “Zmorojewo” (2011 r.), “Ślepnąc od świateł” (2014 r.) oraz najnowszej “Informacja zwrotna” (2021 r.)

Niemiecka rasa konia. Które rasy z niemieckiego rynku hodowlanego cieszą się uznaniem?

niemiecka rasa konia

Bez wątpienia niemieccy hodowcy koni przyczynili się do powstania wielu znamienitych ras sportowych, a ich konie wygrywają konkursy na całym świecie, tym samym jeszcze bardziej rozsławiając regionalne hodowle. Jednak pomimo tego, że niemieccy hodowcy postawili na jeździectwo i hodowlę koni wierzchowych, to nie wszystkie niemieckie rasy są sportowe. Pośród nich znajdują się również nieco mniejsze i równie dzielne ogiery oraz klacze. Poznaj niemieckie rasy konia i dowiedz się, które są najpopularniejsze i dlaczego.

Niemieckie rasy koni – lista

Aktualnie zaliczają się do nich dwadzieścia trzy rasy koni. Oto one:

  1. Koń badeńsko-wirtemberski;
  2. Bawarski koń gorącokrwisty;
  3. Koń hanowerski;
  4. Koń holsztyński;
  5. Kasztanowaty koń szwarcwaldzki;
  6. Koń westfalski;
  7. Niemiecki kuc wierzchowy;
  8. Koń oldenburski;
  9. Koń trakeński;
  10. Niemiecki koń wierzchowy;
  11. Koniki z Dulmen (jedyne stado dzikich koni w Niemczech);
  12. Koń heski gorącokrwisty;
  13. Kuc lewitzer;
  14. Koń meklemburski;
  15. Reński koń zimnokrwisty;
  16. Reński koń gorącokrwisty;
  17. Szlezwicki koń zimnokrwisty;
  18. Południowo-niemiecki koń zimnokrwisty;
  19. Koń Thuringer;
  20. Kłusaki niemieckie;
  21. Konie wirtemberskie;
  22. Konie Zweibrucker;
  23. Koń badeńsko-wirtemberski.

Niemiecka rasa konia – Koń westfalski

Rasa koni niemieckich, która początkowo była stosowana jako zaprzęgowa przy pracach polowych, ale również znalazła szerokie zastosowanie w armii. Współcześnie to konie ujeżdżeniowe, które dobrze sprawdzają się w dyscyplinie skoków przez przeszkody o raz zawodów WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego). Nie da się jednak ukryć, że najlepsze wyniki osiągają w jeździectwie. Ta rasa koni niemieckich występuje we wszystkich jednolitych maściach podstawowych. Najpopularniejsze umaszczenia to kasztanowata oraz gniada z białymi odmianami. Westfalczyki żyją od 25 do 30 lat.

Niemiecka rasa konia – Koń hanowerski

Koń hanowerski to gorącokrwista rasa powstała w XVIII wieku w wyniku skrzyżowania zwierząt z Hanoweru z końmi pełnej krwi angielskiej. To niezwykle szlachetny nabytek każdej stadniny. Rasa występuje we wszystkich umaszczeniach, ale zawsze muszą one być jednolite. Temperament konia hanowerskiego jest łagodny, to koń o dużej dzielności, poczciwy, zrównoważony i pojętny, dlatego idealnie pasuje do profilu czempiona. Poza tym wykazuje naturalne predyspozycje do tego, by być ujeżdżanym. To właśnie dzięki charakterowi pozbawionemu impulsywności jest uważany przez hodowców za jedną z najznamienitszych europejskich ras gorącokrwistych.

Niemiecka rasa koni – Koń holsztyński

To gorącokrwista sportowa rasa koni sportowych z Niemiec, które od lat zajmują najwyższe miejsca na podiach sportowych na całym świecie. Bez zawahania się można stwierdzić, że są naturalnie przystosowane do odnoszenia sukcesów w takich dyscyplinach jak skoki przez przeszkody czy klasyczny sport jeździecki. To duże, silne i niezwykle szlachetne wierzchowce o eleganckim wyglądzie. Powstały w wyniku licznych krzyżówek z końmi hiszpańskimi, orientalnymi, a także neapolitańskimi. To konie uważne (szybko się uczą) i chętne do współpracy z opiekunem.

Koń oldenburski

Konie oldenburskie potocznie nazywane oldenburg i oldenburger, są gorącokrwistą niemiecką rasą konia. Jej początki szacuje się na XVII wiek – powstała dzięki wysiłkom księcia Antona Günthera von Oldenburg. Importował on bowiem, wtedy traktowane jako najcenniejsze i najznakomitsze na kontynencie europejskim, konie neapolitano (neapolitańskie) i iberyjskie (hiszpańskie) posiadające krew berberską. Początkowo koń oldenburski był zaprzęgową rasą, aby na przestrzeni kilku stuleci stać się koniem sportowym, osiągającym fantastyczne w wyniki w skokach i jeździectwie. Ze względu na wygodny chód doskonale się też sprawdza w rekreacyjnej jeździe konnej.

Koń trakeński

Niemiecka rasa konia sportowego o niezwykle szlachetnym wyglądzie. Powstał wskutek połączenia mocnego kuca pruskiego z gorącokrwistym koniem pełnej krwi angielskiej, a także czystej krwi arabskiej. Doskonale sprawdza się zarówno w wyścigach, jak i konkursach ujeżdżania. Ponadto wrodzona odwaga sprawia, że jest również bardzo dobry w skokach. Ma bardzo łagodne, ale również płochliwe usposobienie, dlatego ważne, aby opiekun otoczył go odpowiednią troską, a on z pewnością będzie pojętnym i wdzięcznym uczniem. Aktualnie konie trakeńskie są jedną z najpopularniejszych ras sportowych.

Niemiecka rasa konia – niemiecki kuc wierzchowy

Niemiecki kuc wierzchowy (niem. Deutsches Reitpony, DRP) to rasa konia domowego. Kuc został wyhodowany w pierwszej połowie XX wieku w Niemczech. Zwierzę proporcjami może przypominać dużego gorącokrwistego konia. Dopuszczane są wszystkie rodzaje maści, z tym że srokate jest wyjątkowo rzadko spotykanym umaszczeniem u tej rasy. Kuc wykazuje umiejętności skoków przez przeszkody, a ponadto stosuje się go do rajdów długodystansowych.

Niemiecka rasa konia oznacza zatem naprawdę szeroki przegląd wierzchowców. Większość z tych ciężkich koni można użytkować w sporcie, ale są wśród nich również małe konie i kuce, które doskonale sprawdzają się w rekreacji.

Źródło zdjęcia : Common Good via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Tenessee Walker – gorącokrwisty koń ze Stanów Zjednoczonych o charakterystycznym chodzie. Historia, budowa i użytkowość

tenessee walker

Tenessee Walker lub Tennessee Walking Horse, nazywany jest również Plantation Walking Horse. Nazwa rasy gorącokrwistych koni wywodzi się od stanu Tennessee i od charakterystycznego chodu, tak zwanego chodu biegowego. Czytaj dalej!

Tenessee Walker – historia rasy

Tenessee Walker to rasa konia pochodzącą z południa Stanów Zjednoczonych. Powstała w celu stworzeniu praktycznego konia, który może godzinami wędrować po dużych plantacjach i objeżdżać tereny rozległych posiadłości. Uogólniając, można stwierdzić, że wywodzi się od wszystkich przodków, którzy potrafili uprawiać chód biegowy. Odnotowuje się, że największy wpływ na rasę wywarł Allan FI (ur. 1886) – ogier rasy Standardbred z kilkoma krzyżówkami z rasą Morgan. Oficjalnie za odrębną rasę uznaje się ją od 1935 roku.

Tenessee Walker – budowa

Tenessee Walker to koń zdecydowanie cięższy i masywniejszy od amerykańskiego wierzchowca, a ponadto brakuje mu swoistego wyrachowania i stylu. Głowę zazwyczaj nosi nisko. Niektóre charakteryzuje opadający zad i większe zakrzywienie w stawach skokowych niż u innych koni wierzchowych. Długi ogon i grzywa. Konie tej rasy zwykle mierzą około 157 cm wzrostu i ważą około 450 kg.

Tenessee Walker – umaszczenie

W przypadku osobników tej rasy występują oni w we wszystkich umaszczeniach podstawowych, a także w srokatym (pinto). Nie pojawiają się w maści tarantowatej. Najczęstsze umaszczenia to czarne, kasztanowe, brązowy, gniade, szare oraz białe.

Tenessee Walker – pielęgnacja

Tak jak u innych ras, tutaj pielęgnacja konia jest obowiązkowa. Zawsze należy pamiętać o czyszczeniu kopyt, czesaniem zgrzebłem sierści, rozczesywaniem grzywy i ogona etc. Odpowiednia pielęgnacja nie tylko pozwala poprawić wygląd konia, ale również zapobiega wielu dolegliwościom

Tenessee Walker – charakter

Cechuje je wyjątkowo łagodny charakter i otwartość do ludzi. To opanowane konie rodzinnego, co znaczy, że świetnie się sprawdzą dla każdego jeźdźca, niezależnie od wieku i umiejętności. Są posłuszne i chętnie wykonują polecenia.

Tenessee Walker – użytkowość

Najczęściej wykorzystuje się je do jeżdżenia w terenie – świetnie się do tego nadają, ponieważ charakteryzuje je miękki chód, niezłomność i przyjazny charakter. Można je zauważyć w konkurencjach, takich jak zaprzęgi oraz western. Ponadto dzięki specyficznym chodom nadają się do jazdy dla osób z problemami kręgosłupa, kobiet w ciąży czy ludzi, którzy nie mogą jeździć kłusem.

Tenessee Walker – chód

Konie rasy Tenessee Walker swoją niezwykłą popularność zawdzięczają unikalnemu, czteroaktowemu bardzo wygodnego do jazdy chodu zwanego walk. Wyróżnia się jego dwa rodzaje:

  • flat walk – wolniejszy, o prędkości od 7 do 10 km/h;
  • running walk – zdecydowanie szybszy, którym zwierzę osiąga około 15 km/h. 

Ponadto poruszają się zwykłym galopem i stepem.

Tenessee Walker – hodowla

„The Tennessee Walking Horse Breeders’ & Exhibitors’ Association”, w skrócie TWHBEA,  to jedyny związek hodowców oraz miłośników koni tej rasy na świecie, który prowadzi księgi hodowlane. Jego siedziba mieści się w Lewisburgu w stanie Tennessee w USA. Pierwsza księga stadna została założona w 1939 roku i jest w niej zarejestrowanych przeszło 250 tys. koni.

Tenessee Walker – cena

Konie tej rasy są stosunkowo łatwo dostępne, a ich cena waha się od 10 tys. zł do 50 tys. zł. Wyjątkowe okazy potrafią kosztować nawet około 90 tys. zł. Wszystko zależy od historii konia, płci, wieku i pochodzenia.

Tenessee Walker – ciekawostki

Specjalnie dla koni tej rasy odbywają się specjalne zawody organizowane w wielu państwach na świecie, a szczególnie w Stanach Zjednoczonych (tam znajduje się ich  największa populacja).

Tenessee Walker to wyjątkowo przyjazna i posłuszna rasa amerykańskich koni gorącokrwistych, które świetnie się sprawdzą jako konie do jazdy zarówno dla zaawansowanych jeźdźców, jak i osób początkujących w tej dziedzinie sportu.

Źródło zdjęcia : Jean via Flickr, CC BY-SA 2.0

Karma dla psa z chorobą Cushinga. Jak żywić psa z nadczynnością kory nadnerczy?

karma dla psa z chorobą cushinga

Nadczynność kory nadnerczy to przewlekłe zaburzenie endokrynologiczne zaburzające poprawne wydzielanie kortyzolu, którego produkcja jest zwiększona. Nadmiar tego hormonu w organizmie twojego pupila może mieć zgubny wpływ na jego zdrowie. Przy wczesnej diagnozie i odpowiednio dobranej farmakoterapii połączonej z dietą objawy mogą jednak całkowicie zniknąć. Na czym polega to schorzenie i jaka jest odpowiednia karma dla psa z chorobą Cushinga?

Choroba Cushinga u psa – objawy, diagnostyka i rokowania

Choroba Cushinga, zwana też nadczynnością kory nadnerczy, to przewlekłe zaburzenie endokrynologiczne. Wskutek choroby organizm produkuje zbyt wysoki poziom kortyzolu, co zakłóca jego poprawne działanie. Kortyzol to hormon steroidowy wytwarzany przez kory nadnerczy. Jego zadaniem jest zwiększanie stężenia glukozy we krwi. Produkcję kortyzolu w gruczole nadnerczy kontroluje hormon ACTH, który jest z kolei produkowany przez przysadkę mózgową.

Choroba określana jest w weterynarii jako hiperadrenokortycyzm – w skrócie HAC.

Istnieją dwa rodzaje zespołu Cushinga:

  1. Przysadkowy, wynikający z nadmiernego wydzielania hormonu ACTH przez przysadkę mózgową.
  2. Nadnerczowy, gdzie nadczynność wywołana jest zmianami w korze nadnerczy – ten rodzaj występuje rzadziej.

Syndrom może rozwinąć się również na skutek nowotworu nadnerczy oraz długotrwałego suplementowania sterydów w ramach leczenia innych chorób (np. kortykosteroidy stosowane przy alergiach).

Zaburzenie przysadkowe dotyka głównie zwierzaków w średnim wieku, pojawia się około 7 roku życia. Do ras predysponowanych do rozwinięcia się choroby Cushinga należą pudle, jamniki, terriery (boston, yorkshire, jack russell, staffordshire), owczarki niemieckie, labradory i boksery. Idiopatyczna forma nadnerczowa częściej występuje u ras większych (powyżej 20 kg).

Objawy choroby

Symptomy choroby Cushinga u psa to między innymi:

  • wzmożone pragnienie;
  • wzmożone oddawanie moczu;
  • niski apetyt;
  • brak energii;
  • apatia;
  • podwyższone ciśnienie krwi;
  • wzdęty brzuch (pod wpływem powiększenia się wątroby);
  • miejscowe otłuszczenie tułowia;
  • zanik i sztywność tylnych kończyn, w tym miopatia – sztywność kończyn miedniczych niepozwalająca psu na zgięcie kolan;
  • paraliż pyska;
  • wypadanie futra;
  • wiotkość skóry;
  • czarne plamy na skórze;
  • opóźnienie cieczki;
  • zanik jąder.

Objawów jest wiele i są one ściśle związane ze stopniem rozwoju zaburzenia. Nawet najmniejszą z naszych obaw należy więc pilnie skonsultować z weterynarzem.

Najbardziej charakterystyczne jest nadmierne pragnienie przy jednoczesnym problemie ze trzymaniem moczu – symptom ten pojawia się jako pierwszy u ponad 80% psów.

Łatwo zauważyć też zmiany w sylwetce, objawiające się nierównomiernym otłuszczeniem tułowia oraz wzdętym lub obwisłym brzuchem wynikającym z powiększenia się wątroby i otłuszczeniem żołądka. W początkowym stadium choroby Cushinga częste są również objawy skórne, takie jak łysienie, przebarwienia na skórze, plisowanie się skóry na wskutek utraty jej elastyczności, kalcynoza i powstawanie guzków oraz trudności w gojeniu się ran. Na problemy skórne wpływ ma przede wszystkim znaczny spadek produkcji kolagenu.

Diagnostyka i leczenie zespołu Cushinga

Zespół Cushinga wykazuje odchylenia w badaniach biochemicznych krwi i moczu, m.in.:

  • podniesiony poziom leukocytów;
  • obniżony poziom limfocytów;
  • obniżoną ilość eozynofili;
  • podniesiony poziom trombocytów.

Przy zespole Cushinga w moczu pojawia się białko oraz przefiltrowany kortyzol. Często więc sprawdza się dwie dawki moczu, aby móc określić stosunek kortyzolu nerkowego do kreatyniny.

Nieprawidłowe wyniki diagnostyczne są powodem do skierowania psa na dalsze testy. Należą do nich:

  1. Test hamowania – oznaczenie poziomu kortyzolu przed i po iniekcji deksmetazonu. Badanie zajmuje kilka godzin.
  2. Test stymulacji ACTH – oznaczenie poziomu kortyzolu przed i po stymulacji nadnerczy iniekcją hormonu ACTH.

Sposoby leczenia są trzy:

  • chirurgiczne usunięcie nadnerczy lub przysadki;
  • naświetlania;
  • terapia farmakologiczna.

W leczeniu wykorzystywane są leki zawierające trilostan (Trilostanum), organiczny związek chemiczny z grupy sterydów. Jest on inhibitorem syntezy hormonów wydzielanych przez korę nadnerczy.

Choroba należy do przewlekłych i nie jest w pełni uleczalna. Raz zdiagnozowany pies będzie musiał do końca życia przyjmować leki blokujące produkcję kortyzolu. Konieczne jest też stałe monitorowanie jego zdrowia u weterynarza. Na szczęście właściwie dobrana farmakoterapia pozwala na szybkie ustąpienie uporczywych symptomów. Niezbędnym uzupełnieniem leczenia jest również właściwie zbilansowana dieta. Jaka jest odpowiednia karma dla psa z zespołem Cushinga i czy są specjalistyczne produkty weterynaryjne wspierające organizm w tym schorzeniu?

Dieta i karma dla psa z zespołem Cushinga

Tak samo jak w przypadku większości zaburzeń zdrowotnych psów, codzienna dieta ma ogromne znaczenie na poprawę stanu zwierzęcia. Karma dla psa z chorobą Cushinga musi być przede wszystkim niskotłuszczowa i lekkostrawna. W przypadku tej choroby nadprodukcja kortyzolu skutkuje spowolnionym metabolizmem. Organizm psa ma podwyższony poziom trójglicerydów i cholesterolu, będzie miał więc skłonność do odkładania się tłuszczu i nieprawidłowej przemiany materii. Podwyższony poziom kortyzolu nadmiernie stymuluje też apetyt.

Ponieważ jednym z objawów są problemy skórne, zbilansowana kama dla psa z chorobą Cushinga powinna dostarczać również źródła kwasów tłuszczowych omega-3 i omega-6. Najczęściej pozyskiwane z białka rybiego kwasy świetnie przyspieszają regenerację problematycznej skóry.

Żywienie psa z zespołem Cushinga

Szukając karmy dla psa z chorobą Cushinga, warto przyjrzeć się ofercie diet weterynaryjnych, przeznaczonych do wsparcia konkretnych zaburzeń. Składy wspomagające leczenie syndromu będą mieć karmy dla psów z chorobami endokrynologicznymi (cukrzyca, niedoczynność tarczycy) oraz bezzbożowe karmy lekkostrawne.

Przy niewłaściwej diecie zwierzę może zachorować na cukrzycę nadnerczową. Odpowiednio dobrana karma dla psa z chorobą Cushinga pomaga w profilaktyce hiperglikemii, będącej częstym powikłaniem schorzenia.

Karma dla psa z chorobą Cushinga – skład

Pełnoporcjowa karma dla psa z chorobą Cushinga powinna mieć w składzie:

  • niską zawartość tłuszczu zwierzęcego lub rybiego;
  • lekkostrawny błonnik;
  • białko mięsne lub rybie;
  • kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6;
  • składniki wspomagające regenerację skóry (tutaj zazwyczaj selen, cynk, witamina A);
  • przeciwutleniacze.

Tak samo jak w przypadku innych chorób endokrynologicznych, zbilansowana dieta może znacznie zmniejszyć występowanie objawów. Informacje w tym artykule pomogą ci dobrać najlepszą karmę dla psa z chorobą Cushinga z dostępnych gotowych produktów i poprawić komfort życia twojego pupila.

Sucha karma dla psa z dużą zawartością mięsa. Jaka karma będzie najlepsza?

sucha karma dla psa z dużą zawartością mięsa

Ponieważ pies jest zwierzęciem mięsożernym, oparcie diety na produktach z dużą zawartością mięsa pozwala na jego prawidłowy rozwój. Przeczytaj, jakie mięso jest najlepsze dla psa, czym powinny cechować się najlepsze karmy oraz jak sprawdzić, czy sucha karma dla psa z dużą zawartością mięsa to nie tylko chwyt reklamowy.

Prawidłowa psia dieta. Czym cechują się najlepsze karmy dla psów?

Najlepsze karmy dla psów powinny w pełni spełniać dzienne zapotrzebowanie zwierzęcia na kalorie i składniki odżywcze. Aby tak się stało, muszą cechować się wysoką zawartością mięsa, będącego źródłem niezbędnych dla psa białek i tłuszczów. Za suchą karmę dla psa z dużą zawartością mięsa można uznać już produkt z minimalną zawartością mięsa na poziomie 50%. Wartościowa dieta powinna w większości składać się z mięsa – musi więc ono znajdować się na czele składu karmy.

Ten ważny składnik możemy zapewnić psu za pomocą diety BARF lub odpowiedniej mokrej czy suchej karmy dla psa z dużą zawartością mięsa. Wybór dobrej karmy to najlepsza gwarancja, że pies otrzyma razem z pokarmem odpowiednią ilość składników takich jak białko, tłuszcze czy kwasy tłuszczowe. Najlepsze suche karmy dla psa z dużą zawartością mięsa będą zawierać produkty pochodzenia zwierzęcego, takie jak wołowina, jagnięcina, drób czy dziczyzna. Alternatywnym źródłem białka są również ryby, np. łosoś. Szukaj składów, gdzie źródła białek pochodzą przynajmniej z trzech różnych produktów.

Przy analizie składu karmy suchej warto zwrócić uwagę również na zawartość zbóż. Z punktu widzenia dietetyki są one mało wartościowe – stanowią głównie źródło węglowodanów, zbędnych w psim organizmie. Zboża w suchej karmie stanowią głównie wypełniacz i, choć nie są szkodliwe, powinno być ich znacznie mniej niż innych składników.

Lepsza jest sucha czy mokra karma?

Tutaj wybór możesz pozostawić psu. Zdrowy, dorosły pies będzie w stanie równie dobrze przyswoić składniki odżywcze z karmy mokrej i suchej. Wyjątkiem są psy posiadające alergię na gluten. Część suchych karm ma w składzie pewną zawartość zbóż. Są one źródłem wiążącej chrupki skrobi. Obecnie na rynku dostępne są jednak opracowane przez weterynarzy diety bezzbożowe i hipoalergiczne. Sucha karma powinna składać się przynajmniej w 90% procentach z suchej masy (pozostałe 10% to zawartość wody).

Jakie są zalety karmy suchej?

Do głównych zalet karmy suchej należy jej większa wartość energetyczna – gram karmy suchej zawiera około 4 razy więcej energii niż jej mokry odpowiednik. Znaczy to, że pies będzie nasycony po spożyciu mniejszej porcji posiłku. Analogicznie, przy psach z nadwagą lub problemami jelit lepiej zdecydować się na żywienie karmą mokrą.

Sucha karma dla psów z dużą zawartością mięsa to najlepszy wybór dla zwierzaków z problemami zębów. Karma zawiera dodatki pozytywnie wpływające na stan uzębienia, a gryzienie twardych chrupek stymuluje dziąsła i sprzyja nieodkładaniu się płytki nazębnej. Rozgryzanie suchej karmy spełnia też pewne potrzeby behawioralne.

Nie należy zapomnieć o proporcjach cenowych. Suche karmy z wysoką zawartością mięsa mają znacznie niższe ceny niż posiadające analogiczny skład karmy mokre. Wynika to z łatwiejszej produkcji karmy oraz możliwości jej dłuższego magazynowania. Ważne, aby sucha karma była przechowywana w odpowiedni sposób, czyli w szczelnie zamkniętym pojemniku lub worku. Trwałość granulatu pozwala też na odłożenie miski na bok, bez obawy, że się szybko zepsuje (niezjedzoną karmę mokrą trzeba np. od razu wyrzucić).

Czy dobra karma powinna mieć zawartość mięsa?

Nie tylko powinna, ale i musi. Enzymy trawienne i psi układ pokarmowy są przystosowane do trawienia białek i tłuszczy. Mięso jest więc niezbędnym składnikiem wartościowej diety, a jego zawartość powinna stanowić przynajmniej połowę karmy. Psy zalicza się do względnych mięsożerców – co znaczy, że choć są w stanie przeżyć na diecie roślinnej, brak mięsa w diecie powoduje znaczne niedobory organizmu. Przyswajalność białek roślinnych (np. sojowego) jest również znacznie niższa, wynosząc 60–80% w stosunku do niemal stuprocentowej przyswajalności białka mięsnego.

Mięso jest podstawowym źródłem białek w psiej diecie. Białka stanowią składnik budulcowy komórek organizmu i dzielone są na endogenne i egzogenne. Białka egzogenne muszą być dostarczone za pomocą diety. Poza białkiem mięso jest również doskonałym źródłem tłuszczu i kwasów nienasyconych, takich jak:

  • kwas linolowy;
  • kwas linolenowy
  • kwas arachidonowy
  • kwas oleinowy.

Mięso w suchej i mokrej karmie dla psów jest źródłem cennych składników:

  • białka;
  • pełnowartościowego tłuszczu;
  • składników mineralnych, takich jak wapń, fosfor, potas, sód czy magnez;
  • witamin z grupy B;
  • witamin z grupy A;
  • witamin z grupy E;
  • choliny, prekursora fosfatydylocholiny będącej głównym składnikiem ścianek komórkowych;
  • L-karnityny;
  • tauryny.

Żywienie psa dietą bezmięsną lub ubogą w mięso stanowi bezpośredni skutek jego niedożywienia. Organizm psa dostosowany jest w pełni do diety mięsożercy, bogatej w białko i tłuszcze. Pies w żadnym wypadku nie może być więc stale na diecie bezmięsnej.

Jakie mięsa są najczęściej stosowane do produkcji psich karm?

Do najczęściej stosowanych mięs w psich karmach należy mięso zwierząt rzeźnych, mięso ptaków oraz dziczyzna i ryby. W popularnych karmach suchych znajdziemy mięsa takie jak:

  • dziczyzna;
  • kuczak;
  • jagnięcina;
  • indyk;
  • kaczka;
  • wołowina;
  • wieprzowina;
  • łosoś.

Jedną z dwóch zdrowych alternatyw dla mięsa w diecie psa są ryby, bogate w niezbędne dla psów białko. Dieta rybna nie dostarcza jednak wielu kluczowych składników odżywczych i wymaga dodatkowej suplementacji, szczególnie w witaminę B1. Zaleca się więc, aby ryby takie jak łosoś były wyłącznie uzupełnieniem, a nie głównym składnikiem diety. Dodawane do karmy w odpowiednich proporcjach wzbogacą organizm o kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6. Pozostały przypadek to karma monobiałkowa oparta na białku z mączki insektów. Warto jednak pamiętać, że za najlepiej zbilansowane diety uznawane są przede wszystkim karmy z kilkoma źródłami białka. Częściowa lub całkowita rezygnacja z białek mięsnych jest więc wskazana jedynie w przypadku alergii lub nietolerancji pokarmowych.

Źródłami mięsa w karmie mogą być:

  • świeże mięso mięśniowe;
  • podroby;
  • mięso suszone (inaczej mączka mięsna lub mięso dehydratyzowane);
  • mączka mięsno-kostna.

Najbogatsze w walory smakowe jest mięso świeże, zachowanie jego składników odżywczych wymaga jednak pewnych procesów technologicznych. Równie dobrą wartość odżywczą mają produkty na bazie mączki mięsnej, czyli z dodatkiem mięsa suszonego. Sucha karma dla psa z dużą zawartością mięsa może w składzie mieć zarówno mięso świeże, jak i suszone. Przy wyborze karmy i analizie etykiety należy uważać na zbyt ogólne opisy, jak „produkty pochodzenia zwierzęcego”. Jeśli producent nie podaje źródła i zawartości procentowej mięsa w suchej masie, prawdopodobnie są to białka z kiepskich odpadów.

Najlepiej, aby karma zawierała przynajmniej dwa lub trzy źródło białek zwierzęcych, przykładowo mięso z tkanki w połączeniu z podrobami albo mięso ryb w połączeniu z dziczyzną.

Co poza mięsem powinna zawierać dobra sucha karma?

W składzie suchej karmy wysokiej jakości powinny znaleźć się również:

  • tłuszcze;
  • warzywa i owoce;
  • witaminy i substancje mineralne.

W większości karm znaleźć można również będące źródłem węglowodanów zboża. Ich dodatek to głównie forma wypełniacza, wiążącego karmę suchą za pomocą skrobi. Węglowodany lekkostrawne mogą być źródłem wielu korzystnych dla psiego organizmu składników, nie są jednak konieczne dla organizmu zwierzęcia. Sucha karma dla psa z dużą zawartością mięsa i bez zbóż w składzie będzie więc odpowiednia.

Czy są przeciwwskazania do podawania suchej karmy dla psa z dużą zawartością mięsa?

W wyniku żywienia suchą karmą dla psa z dużą zawartością mięsa u niektórych czworonogów mogą pojawiać się alergie pokarmowe. Częstym alergenem jest mięso drobiowe. Rozwiązaniem nie powinno być jednak odstawienie mięsa, a przestawienie psa na dietę monobiałkową. Tego typu karmy są specjalnie sformułowane z myślą o wsparciu diety zwierzaków z nietolerancjami pokarmowymi. Stosowanie monoproteinowych karm dla zwierząt pozwoli na wykluczenie potencjalnych alergii i wskazanie jej źródła. Po odkryciu, które ze źródeł mięsa powoduje nietolerancje, można poszukać diety opartej o inne korzystne źródła protein.

Skrajnym przypadkiem są zupełne nietolerancje, niewystępujące raczej u zdrowych psów. W tym przypadku rezygnuje się z mięsa zupełnie, a jako źródło białka monoproteinowego wykorzystuje się mączkę z insektów. Insekty są niskokaloryczne i poza białkiem o wysokiej strawności dostarczają również szerokiego profilu kwasów tłuszczowych.

Pamiętaj o tym, aby wybrać dobrą karmę

Najlepsza sucha karma dla psa z dużą zawartością mięsa powinna mieć cechy takie jak:

  • brak dodatku sztucznych konserwantów, barwników i aromatów;
  • zawartość kwasów tłuszczowych omega-3, omega-6;
  • brak obciążających węglowodanów i niską ilość węglowodanów lekkostrawnych;
  • skład oparty na mięsnych źródłach białka, najlepiej z 2–3 źródeł;
  • witaminy i minerały, takie jak witamina A, witamina B12, witamina D3, witamina E, selen, wapń, magnez czy cynk.

O czym jeszcze powinieneś pamiętać, analizując skład karmy? Jak wybrać najlepszą suchą karmę dla psa?

  1. Właściwy skład ma karma zapewniająca psu dietę bogatą w białka i tłuszcze. Ponieważ niemal wszystkie z tych potrzeb spełnia mięso, musi ono stanowić podstawę karmy. Pozostałe produkty traktowane są jako wypełniacz, warto jednak zwrócić uwagę na ich przyswajalność i zawartość składników mineralnych i witamin.
  2. Karma powinna mieć jak najniższą zawartość zbóż, a wszelkie zawarte w niej źródła węglowodanów muszą cechować się wysoką strawnością.
  3. Szukaj diet o składnikach wysoko przyswajalnych, aby unikać obciążenia żołądka psa.
  4. Nie istnieje karma właściwa dla każdego psa. Wybierając dietę, zawsze powinieneś brać pod uwagę wiek, rasę, gabaryt czy stan zdrowia psa. Przed przestawieniem na nowy pokarm warto zlecić weterynarzowi przeprowadzenie badań analitycznych krwi.

Wiesz już, jak odpowiednio dobrać suchą karmę dla psa z wysoką zawartością mięsa i jakich dodatkowych składników należy szukać na etykiecie. Odpowiednia dieta oparta o mięso przyczyni się do prawidłowego funkcjonowania serca, układu pokarmowego, mózgu, oraz całości organizmu psa. Będzie on więc żył nie tylko dłużej – ale i smaczniej.

Skład karmy dla psów. Czym powinna się cechować dobra karma i jak analizować składniki z etykiety?

skład karmy

Karm jest jednak na rynku wiele – różnią się nie tylko producentem, ale i wykorzystanymi składnikami lub przeznaczeniem. W długiej liście składników zawartej na etykiecie łatwo się pogubić. Przeczytać to jedno, ale zrozumieć? Podpowiadamy, czym powinien się cechować najlepszy skład karmy dla psów oraz jak właściwie go przeanalizować.

Prawidłowa psia dieta. Czym powinno się żywić psa?

Dokładnie tak samo jak w przypadku ludzi, zdrowa dieta psa to podstawa długiego życia. Prawidłowa psia dieta to taka, która całkowicie spełnia jego zapotrzebowanie na wszelkie niezbędne składniki pokarmowe. Choć psy powinny żywić się głównie mięsem, zbilansowanie diety w formie domowego posiłku nie jest zbyt łatwe. Znaczenie ma bowiem nie tylko zawartość składników, ale i źródło ich pozyskania.

Pamiętaj, że nie istnieje idealny skład karmy dla każdego psa. Podstawowym czynnikiem, którym powinieneś się kierować, wybierając dietę dla twojego psa, to jego wiek, rasa oraz stan zdrowia. Inaczej żywić będziemy maltańczyka, inaczej wilczura. Zanim zdecydujesz się na przestawienie psa na nowy pokarm, poproś weterynarza o badania analityczne krwi. Panel morfologiczny wskaże potencjalne niedobory w krwi, które powinno się suplementować posiłkiem.

Jeśli twój pies choruje na przewlekłe zaburzenia, takie jak choroby tarczycy czy wrażliwe jelita, właściwej karmy szukaj pośród diet weterynaryjnych. Są one formułowane z myślą o profilaktyce i wspieraniu leczenia danych schorzeń. Osobnych karm wymagają również psy z alergiami. Tutaj najczęściej stosowana jest karma na podstawie białka hydrolizowanego.

Co stanowi podstawę zdrowego żywienia psa?

W dobrym składzie karmy znajdziemy produkty spożywcze takie jak mięso zwierzęce lub rybie, włókna roślinne czy będące źródłem witamin warzywa i owoce. Podstawą jest zapewnienie psu diety bogatej w białko i tłuszcze. Większość z tych potrzeb spełnia świeże mięso. Pozostałe produkty w karmie są wspomagającymi wypełniaczami – nie należy jednak lekceważyć ich znaczenia.

Mięso

Mięso to podstawowe źródło białek, stanowiących składnik budulcowy komórek organizmu. Białka składają się z aminokwasów, związków organicznych tlenu, węgla i azotu. Dzielimy je na endogenne, czyli białka wytwarzane naturalnie przez organizm, oraz egzogenne, czyli te, które musi dostarczyć dieta. Mięso jest również doskonałym źródłem tłuszczu, równie świetnie przyswajalnego przez psy, oraz szeregu kwasów nienasyconych (kwas linolowy, kwas linolenowy, kwas arachidonowy i kwas oleinowy).

Zaletą mięsa jest jego wysoka strawność i niemal maksymalna (poziom 92–95%) wartość biologiczna surowca.

Mięso musi być więc głównym składnikiem dobrej karmy dla psów. Do najczęściej stosowanych mięs w żywieniu psów należą:

  • kurczak;
  • wołowina;
  • indyk;
  • kaczka;
  • wieprzowina.

Znaleźć można również karmy z zawartością dziczyzny czy innego niż drób ptactwa hodowlanego. Do źródeł mięsa w karmie należą świeże mięso mięśniowe (najlepsze), podroby oraz mączka mięsna (mięso dehydratyzowane) lub mączka mięsno-kostna. Najlepiej, aby karma zawierała przynajmniej dwa źródła białek zwierzęcych, przykładowo mięso z tkanki w połączeniu z podrobami.

Ryby

Ryby są kolejnym wartościowym źródłem łatwoprzyswajalnego białka, tłuszczy i kwasów tłuszczowych w psiej diecie. Mięso ryb jest szczególnie bogate w kwasy omega-3 i omega-6, które wspomagają układ odpornościowy i działają przeciwzapalnie. Pokarm z dodatkiem ryb i wielonasyconych kwasów tłuszczowych warto podawać szczególnie psom o długiej sierści.

Mięso ryb jest świetnym źródłem:

  • łatwoprzyswajalnego białka;
  • wielonasyconych kwasów tłuszczowych, w tym omega-3, omega-6, DHA, EPA;
  • jodu – mikroelementu odpowiedzialnego za prawidłową pracę układu hormonalnego i zdrowie tarczycy;
  • selenu – przeciwutleniacza zwalczającego wolne rodniki;
  • magnezu – odpowiedzialnego za układ krwionośny i nerwowy;
  • wapnia – wspierającego budowę kości;
  • witaminy D – niezbędnej do prawidłowego wchłaniania wapnia i fosforu;
  • witaminy A – wzmacniającej psi wzrok;
  • witaminy E – hamującej procesy starzenia;
  • witaminy B – wspierającej prawidłową przemianę materii oraz układ nerwowy.

W produkcji karm dla zwierząt wykorzystuje się głównie białomięsne ryby morskie oraz ryby hodowlane, takie jak łosoś, pstrąg, węgorz, flądra czy szczupak. Ryb nie powinny spożywać psy z anemią oraz niedoborem witaminy B1, a niektóre z gatunków (szczególnie mintaj i karp) zawierają w sobie tiaminazę i tlenek trójmetyloaniny, które wpływają na wchłanianie i rozpad witamin.

Warzywa i owoce

Warzywa i owoce w diecie psa to główne źródło pozostałych składników takich jak witaminy, antyoksydanty, enzymy czy włókno pokarmowe. Wspierają one zdrowe funkcjonowanie organizmu zwierzęcia, zwiększają strawność karmy oraz dostarczają witamin. W składzie karmy często znajdziemy głównie warzywa, takie jak buraki, ziemniaki, bataty, seler, marchewka i cykoria. Osobną rolę grają warzywa strączkowe, będące dobrym źródłem pełnowartościowego białka.

Zboża

Produkty pochodzenia zbożowego nie są konieczne w diecie psa. Zwierzę jest w stanie całkowicie spełnić swoje zapotrzebowanie kaloryczne za pomocą energii z białka i tłuszczu.

Nie znaczy to jednak, że są niekorzystne – przy zachowaniu odpowiednich proporcji zboża będą stanowiły dobre źródło węglowodanów oraz włókna pokarmowego. Ryż lub kasza dodadzą smaku karmie, jednocześnie zaopatrując organizm w niezbędną mu energię. Zboża są również źródłem skrobi, wykorzystywanej jako spoiwo wiążące karmę suchą.

Ważne jest za to, aby zboża obecne w składzie karmy były lekkostrawne. Do najlepiej przyswajalnych przez psa zbóż należą owies i ryż. Unikać należy za to pszenicy i kukurydzy. O ile twój pies nie ma alergii na gluten, nie ma większego znaczenia, czy wybierzesz karmę z dodatkiem zbóż, czy karmę bezzbożową.

Lepsza jest mokra czy sucha karma?

Wiesz już, jakich składników szukać na etykiecie karmy. Pozostaje jeszcze wybór pomiędzy karmą suchą a mokrą. Tutaj kierować można się przede wszystkim preferencjami psa. Wyjątkiem są psy na dietach lekkostrawnych, np. chorujące na zaburzenia układu pokarmowego. Karma mokra jest znacznie mniej kaloryczna, a ze względu na zawartość wody o wiele łatwiejsza w trawieniu.

O wodzie oczywiście nie wolno zapomnieć. Jeśli twój pies niechętnie pije sam wodę, lub zależy ci na jego dodatkowym nawodnieniu, zdecyduj się na karmę mokrą.

Na etykiecie karmy mokrej powinna znaleźć się informacja o wilgotności pokarmu.

Jak powinien wyglądać dobry skład karmy dla psa?

Najlepsza karma dla psa to posiłek w pełni spełniający zapotrzebowania psa na poszczególne składniki odżywcze. Musi być ona przede wszystkim źródłem białek i tłuszczy, szukaj więc produktów o wysokiej zawartości mięsa.

Odpowiednio zbilansowany skład karmy dla psa powinien zawierać:

  • wysoką zawartość łatwo przyswajalnego białka, najlepiej świeżego lub suszonego mięsa. Zalecana wartość białka w składzie karmy dla psów to 18–30%. W karmach o wysokiej zawartości białka warto, aby pochodziło ono z przynajmniej dwóch źródeł;
  • tłuszcz i kwasy tłuszczowe, najlepiej tłuszcze średniołańcuchowe i nienasycone kwasy tłuszczowe takie jak omega-3, omega-6 i MCT. Zawartość w suchej karmie powinna wynosić 10–25%;
  • źródło błonnika (owoce, warzywa, zboża);
  • niską zawartość węglowodanów, muszą być to węglowodany lekkostrawne, np. kasza, ryż, choć najlepiej, jeśli skład karmy jest bezbożowy, a węglowodany pobierane są z warzyw;
  • dodatkowe suplementy i witaminy pozyskane ze źródeł roślinnych, np. dodatek antyoksydantów czy B-glukanu.

Czego unikać w składzie karmy dla psa?

Właściwe czytanie składu to również wiedza o tym, jakich składników unikać. Uważaj na:

  • sztuczne barwniki i aromaty;
  • sztuczne konserwanty;
  • przeciwutleniacze BHA czy BHT, obecnie wycofane z listy dozwolonych produktów dla ludzi;
  • ciężkostrawne zboża (np. pszenica).

Ostrożnie traktuj również zbyt ogólne opisy, takie jak „składniki pochodzenia roślinnego”, które nie wskazują na dokładne źródła.

Co oznaczają składniki na etykietach karm dla zwierząt? Krótki poradnik, jak wybrać karmę

Etykieta powinna zawierać informacje o składzie karmy, ilości składników analitycznych lub ilości popiołu surowego, zawartości dodatków funkcjonalnych i technologicznych. W przypadku karmy mokrej – także informacje o wilgotności.

Skład pokarmowy powinien określać zawartość danego składnika w suchej masie karmy. Informacja podawana jest bezpośrednio w gramaturze bądź w zawartości procentowej.

Przykładowe zapisy to:

  • indyk (80g/100g);
  • świeża wątróbka z kurczaka (4%).

Pamiętaj, że czasem warto porównać przetłumaczony skład karmy z opisem znajdującym się na etykiecie w języku producenta. Drobne błędy w tłumaczeniu wystarczą, aby zawartość mięsa pomylić z zawartością mączki kostnej. Często tłumaczy się jednak wyłącznie rodzaj mięsa, bez określenia, czy jest to białko z mięsa suszonego, czy świeżego.

O czym pamiętać, analizując skład karmy dla psów?

  1. Kolejność składników karmy stanowi również ich udział w zawartości – im wcześniej wymieniony składnik, tym więcej go w suchej masie.
  2. W składzie karmy wysokiej jakości dla psów pierwszym (i podstawowym!) składnikiem zawsze powinno być mięso. Skład musi określać jego procentową zawartość.
  3. Określenie „produkty pochodzenia zwierzęcego” zazwyczaj nie oznacza mięsa, a inne źródła białka, takie jak podroby czy zmielone kości. Ich obecność w karmie jest jak najbardziej właściwa, nie powinna jednak przeważać nad mięsem z tkanki. W przypadku określenia łączonego, czyli „mięso i produkty pochodzenia zwierzęcego” szukaj procentowych lub gramowych zawartości konkretnych składników.
  4. Mięsem z tkanki nie jest również mączka mięsna. Określenie to oznacza wysuszone i sproszkowane mięso. Również ono jest znakomitym źródłem białka, nie powinno być jednak głównym składnikiem karmy.
  5. Unikaj zbożowych wypełniaczy, które mogą przyczynić się do nadwagi psa. Im mniejsza zawartość zbóż w składzie – tym lepiej.

Wiesz już, jak powinna wyglądać zdrowa i zbilansowana psia dieta oraz jakich danych szukać w składzie karmy. Wskazówki w artykule pomogą ci podczas kolejnej wyprawy do sklepu zoologicznego. Choć czytanie etykiet wymaga nieco wprawy, z pomocą kilku trików szybko wybierzesz karmę o najlepszym składzie.

Czym zajmuje się groomer? Jak zostać fryzjerem świadczącym usługi groomerskie? Co warto wiedzieć przed otwarciem salonu?

groomer

W naszym artykule opowiemy o tym, kim jest groomer oraz czym zajmuje się w swojej pracy. Znajdziesz tutaj również informacje o cechach, które powinna mieć osoba planująca przyszłość w tym zawodzie. Podpowiemy też, od jakich szkoleń warto zacząć proces kształcenia i jak dalej zadbać o rozwój swojej kariery w branży. Znajdziesz tutaj także wskazówki dotyczące znalezienia pierwszej pracy lub założenia własnej działalności. Zdradzimy też informacje o tym, ile można zarobić, pielęgnując zwierzaki.

Kim jest groomer i co robi? Pielęgnacja, strzyżenie, farbowanie sierści i nie tylko

Większości osób słowo „fryzjer” kojarzy się jedynie ze strzyżeniem czy farbowaniem włosów. Jednak angielskie określenie groom oznacza ogólną pielęgnację, co w przypadku psów i kotów obejmuje wiele zabiegów. Wykonywanie tego zawodu wiąże się z obowiązkiem świadczenia następujących usług pielęgnacyjnych:

  • klasyczne strzyżenie przy pomocy maszynki lub nożyczek;
  • strzyżenie i czesanie ozdobne;
  • farbowanie sierści;
  • trymowanie oraz furminowanie, czyli usuwanie martwej sierści;
  • rozczesywanie sierści zwierząt długowłosych;
  • obcinanie pazurów;
  • czyszczenie uszu i okolic oczu;
  • dbanie o higienę zębów;
  • usuwanie insektów, takich jak pchły, wszy czy kleszcze;
  • kąpiele pielęgnacyjne i lecznicze przy pomocy preparatów dobranych do sierści oraz skóry klienta.

Dobry groomer będzie umiał dobrać odpowiednie zabiegi pielęgnacyjne dla psów oraz kotów różnych ras. Poza umiejętnością ich wykonywania istotna jest także wiedza o tym, które z nich i kiedy powinno się zastosować, by zarówno zwierzaki, jak i ich opiekunowie byli zadowoleni. Chociaż część salonów groomerskich ma specjalne oferty pielęgnacyjne dla przedstawicieli konkretnych ras, psi fryzjer powinien umieć zadbać o pielęgnację każdego klienta, nawet tego, który nie ma rodowodu.

Dobry groomer – jakie musi mieć cechy?

Jeśli jesteś miłośnikiem zwierząt, może ci się wydawać, że bycie groomerem to profesja twoich marzeń. Jednak ogromna sympatia do czworonogów może nie wystarczyć, by odnaleźć się w tym zawodzie. Niezbędne są także zdolności manualne i dokładność w pracy. Chociaż obsługa nożyczek czy maszynki może nie wydawać się skomplikowanym zajęciem, to w rzeczywistości nie jest łatwa. Wiele psów w salonie będzie przedstawicielami małych ras, a w ich przypadku nawet niewielkie niedociągnięcie podczas strzyżenia będzie wyraźnie widoczne, co może spotkać się z niezadowoleniem właścicieli czworonogów.

Profesjonalny groomer musi mieć w sobie wiele empatii i cierpliwości. W salonach często bywają zwierzęta niechętne do współpracy, lękowe, a nawet agresywne. Każdym z nich specjalista musi zająć się na wysokim poziomie i zadbać o ich komfort podczas wizyty. Może okazać się, że twoim klientem zostanie duży dog argentyński szczerzący na ciebie zęby, a nie milusiński mopsik. Jako fryzjer zwierząt musisz umieć obsłużyć zarówno jednego, jak i drugiego klienta.

Istotna jest również kreatywność i wyobraźnia. Niekiedy opiekunowie mają określone wymagania dotyczące finalnego wyglądu ich pupili, ale częściej zdają się na porady groomerów. Jako fryzjer zwierząt musisz umieć doradzić i dobrać rodzaj strzyżenia tak, aby czworonóg nie tylko dobrze się prezentował, ale również czuł. Być może część futrzaków wyglądałaby atrakcyjnie w bardzo krótkiej sierści, jednak jej nadmierne skrócenie, zwłaszcza w czasie letnich miesięcy, jest skrajnie niebezpieczne. W ten sposób mógłbyś narazić swojego klienta na poważne oparzenia słoneczne i inne problemy zdrowotne.

Chociaż większość czasu groomerzy spędzają sam na sam ze zwierzętami, chcąc pracować w tym zawodzie, muszą również umieć zadbać o dobry kontakt z ludźmi – ich opiekunami. Niekiedy ze względu na ogromną miłość do swojego pupila właściciele mogą zadawać wiele pytań i mieć różne wątpliwości. Zdarza się, że wymagają przeprowadzenia zabiegów pielęgnacyjnych niewskazanych dla ich podopiecznych. W każdej tego typu sytuacji musisz być cierpliwy i wykazać się profesjonalizmem.

Jak zostać fryzjerem? Zacznij od kursu groomerskiego

W związku z coraz większą popularnością zawodu pojawia się coraz więcej kursów i szkół groomerskich. Niestety wiele z nich liczy na możliwość łatwego zarobku i nie gwarantuje dobrego wykształcenia. Jak znaleźć odpowiednią osobę, która przygotuje cię do wykonywania pracy w zawodzie? Czym się kierować podczas wyboru kursu, a na co nie trzeba zwracać uwagi? Wyjaśnimy w dalszej części tekstu.

Zaświadczenie MEN to dokument, który oznacza, że program szkolenia został przygotowany zgodnie ze standaryzacją Ministerstwa Kultury i Nauki. Czy taki certyfikat jest potrzebny i istotny? Chociaż może prezentować się profesjonalnie, w rzeczywistości nie ma wielkiej wartości. Zakres tego programu obejmuje jedynie wiedzę teoretyczną, w związku z czym nawet kursy prowadzone jedynie internetowo spełniają jego założenia. Co najważniejsze, wcale nie potrzebujesz takiego zaświadczenia, by zacząć pracę jako groomer.

Oczywiście podstawą odpowiedniego szkolenia jest dobry nauczyciel. Zanim zdecydujesz się na kurs u danej osoby, zasięgnij informacji o jej kwalifikacjach i ostatnio przebytych kursach. To stosunkowo nowy zawód, który wciąż prężnie się rozwija, a standardy i trendy stale ulegają zmianie. Po czym poznać profesjonalistę? Przede wszystkim będzie cieszył się popularnością wśród klientów. Co prawda w większości przypadków będzie to wiązać się z dłuższym oczekiwaniem na wolny termin, ale zdecydowanie warto.

Dobry kurs groomerski powinien być intensywny. Zawsze musi zacząć się od części teoretycznej tak, byś wiedział, co i dlaczego robi twój przewodnik. Podczas nauki praktycznych umiejętności groomer powinien pozwolić ci samemu wykonywać zabiegi pielęgnacyjne. To niezwykle ważne, ponieważ tylko w ten sposób można dobrze nauczyć się wykonywać daną czynność. Oczywiście w żadnym wypadku nie powinieneś zostawać ze zwierzakiem bez opieki szkoleniowca, a ten ma obowiązek uważnie obserwować cię przez cały czas i korygować twoje błędy.

Po odpowiednio przeprowadzonym szkoleniu groomerskim powinieneś mieć wiedzę teoretyczną oraz umiejętności praktyczne w zakresie:

  • różnic między podstawowymi rasami;
  • rodzajów sierści i ich odpowiedniej pielęgnacji;
  • czyszczenia oczu oraz uszu;
  • obcięcia pazurków;
  • strzyżenia sierści między opuszkami łap;
  • rodzajów szczotek oraz ich zastosowania;
  • rodzajów maszynek oraz ich zastosowania;
  • poprawnego korzystania z nożyczek groomerskich;
  • doboru odpowiednich kosmetyków do skóry oraz sierści klienta.

Podczas wyboru szkolenia istotna jest również jego cena. Musisz liczyć się z tym, że groomer przeprowadzający kurs bierze na siebie dużą odpowiedzialność za ciebie oraz zwierzęta, które ma pod swoją opieką. Jeśli ma poświęcić szkoleniu cię odpowiednią ilość czasu, taka usługa musi mieć adekwatną cenę. Zwykle koszt dwutygodniowego kursu groomerskiego prowadzonego przez profesjonalistę oscyluje w kwocie od 3 tysięcy złotych do nawet 5 tysięcy złotych.

Jakie warunki musisz spełniać, żeby zostać groomerem?

By zostać groomerem, nie musisz posiadać specjalnego certyfikatu czy wykształcenia. Jednak większość pracodawców będzie mieć pewne wymagania względem kandydatów. Do najczęstszych z nich należą:

  • Ukończenie kursu groomerskiego to podstawa. Bez odpowiednich kwalifikacji nie znajdziesz pracy jako specjalista.
  • Umiejętność pracy zarówno ze zwierzętami, jak i ludźmi, ponieważ przedstawiciele obu gatunków będą twoimi klientami.
  • Wrażliwość, cierpliwość i empatia, której mogą wymagać od ciebie zwierzaki po przejściach.
  • Chęć rozwoju, ponieważ to branża, która prężnie się rozwija.
  • Dyspozycyjność popołudniami oraz w weekendy ze względu na preferencje klientów.
  • Kreatywność i zdolności manualne to cechy, bez których ciężko wyobrazić sobie dobrego fryzjera.

Poza tym, tak jak w każdej branży, niezbędna jest uczciwość, punktualność oraz szacunek do swojego pracodawcy i klientów.

Ile zarabia się w zawodzie groomera?

Wynagrodzenie groomera zależy od kilku czynników. Zupełnie inaczej sytuacja wygląda w przypadku prowadzenia własnego salonu, świadczenia usług groomerskich z dojazdem do klientów oraz zatrudnienia w innym przedsiębiorstwie. Profesjonalista na etacie, bez własnej działalności, może liczyć na zarobki rzędu 3 tysięcy złotych brutto w małej miejscowości. W przypadku dużych miast dochody zwykle są wyższe o 10–30%.

Jeśli prowadzisz własną firmę, zarobki mogą być bardzo zróżnicowane. Co prawda wizyta u groomera to często wydatek około 150–200 złotych, jednak otworzenie swojego zakładu wiąże się z dość dużą inwestycją.

Założyć własny salon czy świadczyć usługi groomerskie mobilnie?

Nie chcesz pracować w czyimś zakładzie? Możesz założyć własny salon lub świadczyć usługi groomerskie dojeżdżając do klientów. Która forma jest lepsza?

Otwarcie własnego zakładu potencjalnie może przynieść najwyższe zyski, jednak wymaga zainwestowania przynajmniej kilkunastu tysięcy złotych na początek. By prowadzić dobrze prosperującą firmę, nie wystarczy być dobrym groomerem. Nagle musisz stać się księgowym, marketingowcem, menadżerem i kierownikiem lub wynająć odpowiednich pracowników, co z kolei wiąże się ze zwiększeniem kosztów prowadzenia działalności.

Na początku, kiedy dopiero zdobywasz doświadczenie, możesz mieć również trudności ze znalezieniem klientów zainteresowanych skorzystanie z twoich usług. Pamiętaj, że to branża, w której niełatwo utrzymać się podczas miesięcy zimowych, a wynajem lokalu wiąże się ze stałymi, comiesięcznymi opłatami.

Świadczenie mobilnych usług groomerskich może nie przynosić tak dużych dochodów, jak własny zakład, ale to niższe ryzyko. Nie wymaga dużych inwestycji na start, a w czasie przestoju w branży nie musisz ponosić kosztów związanych z wynajmem oraz eksploatacją lokalu. To świetny sposób na zdobycie doświadczenia i budowanie bazy zadowolonych klientów, którzy będą do ciebie wracać w przyszłości.

Bycie groomerem to stresujące zajęcie, które wymaga odpowiednich predyspozycji i wykształcenia. W czasie pracy trzeba zajmować się nie tylko kąpielami, układaniem fryzur czy podcinaniem pazurów, ale również wieloma innymi czynnościami pielęgnacyjnymi. Twoimi klientami mogą być nie tylko małe pieski, ale również przedstawiciele większych ras, którzy nie zawsze chcą współpracować. Jako profesjonalista będziesz musiał obsłużyć każdego z nich i odpowiednio dobrać pielęgnację.

Trening z dummy – na czym polega? Czym ten sport różni się od aportowania?

dummy

W poradniku opowiemy o dummy oraz przedstawimy najważniejsze różnice między tą dyscypliną a klasycznym aportowaniem. Dowiesz się również, jak możesz trenować z początkującym oraz bardziej zaawansowanym psem. Poznasz także korzyści, jakie niesie za sobą regularne uprawianie tego sportu.

Czym jest dummy? Czym różni się ten psi sport od aportowania?

Dummy jest psim sportem, który kiedyś stanowił trening dla psów myśliwskich. Podczas szkoleń myśliwi uczyli swoich podopiecznych przynoszenia im zabitej zwierzyny. Chociaż obecnie większość trenujących interesuje się tą dyscypliną z powodu zupełnie innych względów, wciąż cieszy się ona niesłabnącą popularnością wśród właścicieli psów.

Dummy to rodzaj manekina, a zadaniem pupila jest przyniesienie go do swojego przewodnika. Pierwotnie miał on być atrapą martwych zwierząt, dziś służy jedynie zabawie oraz nauce. Mimo że zwierzaki nie są już szkolone przez opiekunów do noszenia ich zdobyczy łowieckich, obecnie również obowiązują pewne zasady. Pies powinien przynieść manekina na komendę, a przy okazji go nie zniszczyć poprzez gryzienie czy zgniatanie.

Podstawową różnicą między zwyczajnym rzucaniem i przynoszeniem piłeczki a podawaniem opiekunowi dummy jest cel, w jakim się to robi. W pierwszym przypadku chodzi przede wszystkim o świetną zabawę, czworonóg nie musi perfekcyjnie wykonywać komend ani skupiać się na swoim przewodniku. To sytuacja, w której liczy się jedynie przyjemność obu stron.

Natomiast dummy jest sportem dla psów, podczas którego zarówno zwierzak, jak i opiekun pracują nad swoją relacją oraz uczą się współpracować. Trening ma na celu nie tylko zaspokojenie zapotrzebowania na ruch czworonoga, ale przede wszystkim ćwiczenie skupienia na swoim przewodniku oraz posłuszeństwa. Poza tym w czasie szkolenia pies musi wykorzystywać również swoje zmysły, a zwłaszcza węch.

Od czego zacząć trening z dummy?

Co musisz wiedzieć, zanim zaczniesz treningi dummy? Na sam początek nie potrzebujesz żadnego specjalistycznego ekwipunku. Najwygodniejszy będzie wałek wyposażony w sznurek ułatwiający rzucanie, ale równie dobrze może sprawdzić się każda zabawka, którą lubi twój podopieczny. Podstawowym elementem jest nauczenie psa komendy „aport”. Na ten sygnał powinien on przynieść przedmiot w nienaruszonej formie.

Gdy czworonóg opanuję tę umiejętność, możesz stopniowo zwiększać trudność treningu. To też dobry moment na zaopatrzenie się w profesjonalne dummy. Fani pływania na pewno chętnie będą korzystać z wersji gumowej, która unosi się na wodzie. Bardziej zaawansowani mogą wybrać modele w zielonych barwach, które nieco trudniej odnaleźć w trawie.

Trening dummy dla zaawansowanych

Istnieją różne techniki treningu z dummy. Jedną z nich jest marking, który wykorzystuje przede wszystkim zmysł wzroku zwierzęcia. Pies obserwuje przedmiot lecący w powietrzu i zapamiętuje w tym czasie lokalizację, w której ten wylądował. Najbardziej zaawansowani zawodnicy wykorzystują w tym celu nawet kilka różnych dummy.

Inną możliwością odnalezienia aportu jest tropienie, szczególnie uwielbiane przez psy myśliwskie o dobrze rozwiniętym węchu. W tym przypadku zwierzę nie widzi lecącego przedmiotu i musi znaleźć go, przeszukując cały obszar. Ostatnią, ale najbardziej zaawansowaną metodą jest szukanie dummy, podczas którego przewodnik musi nakierować psa, udzielając mu wskazówek przy pomocy sygnałów ręcznych oraz dźwiękowych – słownych lub wydawanych przy użyciu gwizdka.

Zalety pracy z psem przy użyciu dummy

Główną zaletą treningu z dummy jest ogromna ilość ruchu na świeżym powietrzu. Nie są to jednak jedyne korzyści płynące z tego typu ćwiczeń. Pozostałe to:

  • wzmacnianie więzi pomiędzy opiekunem a psem;
  • łączenie zabawy z treningiem posłuszeństwa (obedience), co jest niezwykle przydatne w życiu codziennym;
  • zapewnienie odpowiedniej dawki stymulacji umysłowej zwierzakowi;
  • budowanie pewności siebie czworonoga;
  • możliwość zaangażowania mniej sprawnych osobników, na przykład psów w podeszłym wieku lub niepełnosprawnych.

Jakie psy mogą trenować z dummy?

Trening z dummy o indywidualnie dostawanym poziomie trudności jest świetnym rodzajem aktywności dla każdego. Podstawą do rozpoczęcia ćwiczeń jest jedynie opanowanie umiejętności aportu. Najłatwiej pracuje się z psami myśliwskimi oraz wszystkimi przedstawicielami ras, które lubią aportować i chętnie współpracują z człowiekiem. W przypadku samodzielnych, niezależnych zwierzaków trening może być nieco trudniejszy, ale nie niemożliwy.

Zawody dummy – jak wyglądają testy?

Dummy to dyscyplina sportowa, w której obecnie mogą brać udział jedynie przedstawiciele retrieverów. Aportują one zarówno z lądu, jak i z wody, a każdy rzut oceniany jest w skali od 0 do 20 punktów. Podczas punktacji pod uwagę bierze się między innymi umiejętność zapamiętania, w jakiej odległości i gdzie upadło dummy, karność oraz spokój psa. Zawody odbywają się w różnych klasach, więc odnajdą się tutaj nie tylko zaawansowani, ale i początkujący uczestnicy. Chociaż cieszą się one szczególną popularnością w Wielkiej Brytanii, w Polsce również nie brakuje ich fanów.

Dummy to doskonała forma spędzania wolnego czasu. Podczas ćwiczeń nie tylko zadbasz o aktywność fizyczną i umysłową swojego pupila, ale zacieśnisz również więź, którą cię z nim łączy. Ponadto umiejętności nabyte w trakcie treningu ułatwią wasze życie codzienne.

Posokowce – idealne psy myśliwskie

posokowce

Posokowce dzielone są na trzy typy – bawarski, hanowerski oraz alpejski. Psy te należą do grupy psów gończych, mają bowiem wyjątkowo wyczulony zmysł węchu. Poza zdolnościami myśliwskimi są też dobrymi towarzyszami życia rodzinnego. W tym artykule przybliżymy wszystko, co powinien wiedzieć o nich przyszły opiekun.

Posokowce – charakterystyka ras

Posokowce to grupa psów szeroko wykorzystywanych jako psy gończe. Na zdolności myśliwskie wskazuje sama nazwa rasy. Posokowiec to pies tropiący posokę, czyli krew zranionej zwierzyny. Tropienie posoki, czyli śledzenie po zapachu krwi, określa się potocznie jako tropienie po farbie. Zadaniem psa jest wtedy znalezienie postrzelonej zwierzyny i niedopuszczenie do jej ucieczki. To właśnie ze względu na wyjątkowo wyczulony węch posokowce świetnie sprawdzają się jako psy myśliwskie. W Polsce rasa pojawiła się w latach 60 XX wieku, sprowadzona z terenów Niemiec i Czechosłowacji.

Wszystkie posokowce są dostosowane do pracy gończej i myśliwskiej. Te inteligentne i łatwe w szkoleniu psy mają świetny węch oraz instynkt łowiecki. Posokowiec będzie również świetnym pupilem domowym i towarzyszem rodziny, konieczne jest jednak zapewnienie mu odpowiedniej ilości ćwiczeń (zarówno fizycznych, jak i treningu umysłowego). Instynkt gończy psów jest wyjątkowo silny, pies nienauczony przywołania może więc szybko uciec za zapachem złapanym podczas spaceru. Wpisana w geny zwierzęcia potrzeba tropienia zwierzyny może być również problematyczna, jeśli w domu mamy inne zwierzęta.

Jakie posokowce wyróżniamy?

W skład grupy posokowców wchodzą trzy rasy psów, kolejno:

W obrębie tych trzech ras posokowce będą różnić się posturą oraz cechami fizycznymi, takimi jak kształt pyska i uszu. Ich charakterystyczną cechą wspólną są długie, klapnięte uszy, oraz piękne, brązowawo-czerwone umaszczenie, nazywane czasem „jelenim czerwonym”. Inne maści dopuszczane przez wzorzec to:

  • maść płowoczerwona;
  • czerwonobrązowa;
  • jasnopłowa;
  • piaskowa;
  • szaropłowa.

Na sierści może pojawiać się również minimalny biały lub czarny nalot w formie pręg. Wszystkie posokowce mają zarysowaną bruzdę czołową przypominającą zmarszczkę. Reszta skóry jest elastyczna i bez fałd.

Rozdział sekcji posokowców na rasy takie jak posokowiec alpejski, bawarski i hanowerski to przede wszystkim próba dostosowania pokroju rasy do warunków pracy. Najstarszy z sekcji posokowiec hanowerski ma umięśnione, krępe nogi, pozwalające na wyszukiwanie zwierzyny w lasach. Zadaniem posokowca bawarskiego jest z kolei polowanie w terenach górzystych – pies jest więc znacznie zwinniejszy i lżejszy. Czym różnią się pomiędzy sobą te trzy rasy psów myśliwskich?

Posokowiec hanowerski

Opis rasy

Posokowce hanowerskie są średniej wielkości umięśnionymi psami osiągającymi do 55 centymetrów wysokości. Mają one długi tułów z głęboką klatką piersiową i wcięciem w talii. Charakterystyczne są krępe, umięśnione kończyny, pozwalające psu na utrzymanie stabilności podczas polowań i wydolną pracę. Włos okrywowy jest szorstki i krótki, zupełnie jak w przypadku pozostałych dwóch typów posokowców. Czoło posokowca jest typowo pomarszczone. Długość życia psa wynosi średnio od 11 do 13 lat.

Pochodzenie i charakterystyka

Posokowiec hanowerski wywodzi się w prostej linii od psów gończych, jak wskazuje historia, uczestniczących już w polowaniach wczesnych plemion germańskich. Długo określana zwyczajnie jako Leithund, czyli pies myśliwski, rasa została w 1894 roku sklasyfikowana i objęta opieką łowczych z dworu hanowerskiego – stąd też przydomek w nazwie. Jako psy myśliwskie posokowce hanowerskie cechują się skupieniem i opanowaniem. Pracują wolno, ale, odpowiednio wyszkolone, nie stracą żadnego tropu.

Posokowiec bawarski

Rasa wywodzi się bezpośrednio od posokowców hanowerskich i powstała jako wynik krzyżówek z psami gończymi. W XIX wieku rozpoczęto krzyżowanie odmiany hanowerskiej z psami rodzimymi dla Bawarii i Tyrolu. Celem krzyżówek było uzyskanie rasy lżejszej i zwinniejszej oraz przystosowanie psa do pracy w górach.

Opis rasy

Posokowiec bawarski jest znacznie lżejszy od jego hanowerskiego kuzyna. Pokrój psa jest smuklejszy, ze znacznie węższym tułowiem i dłuższymi nogami. Dzięki tej modyfikacji posokowiec świetnie sprawdza się jako pies myśliwski w terenach górskich. Dorosły pies może osiągnąć do 52 centymetrów wysokości przy wadze w zakresie 21–28 kg. Wysokość suk w kłębie to z kolei 44–48 centymetrów. Tak samo jak pozostałe posokowce, ma przepiękne, zazwyczaj czerwono-brunatne umaszczenie, a jego sierść jest szorstka.

Pochodzenie i charakterystyka

Posokowiec bawarski jest krzyżówką posokowca hanowerskiego z następującymi rasami:

  • gończy tyrolski (Tyrolean hound);
  • krótkonożny gończy alpejski (Alpine Daschbrake).

Posokowce bawarskie zarejestrowano po raz pierwszy w 1912 roku w Monachium. Do cech posokowca bawarskiego należy wyjątkowo wyczulony węch oraz umiejętność tropienia zwierzyny po farbie. Rasa jest popularna pośród myśliwych w rejonach Austrii i Węgier, coraz częściej jednak posokowce utrzymuje się jako zwierzęta domowe.

Posokowiec alpejski

Posokowiec alpejski nazywany jest zamiennie psem alpejskim gończym krótkonożnym. Gończy krótkonożny jest najmniejszym z posokowców. Choć posturą bliżej mu do jamnika, umięśnione i silne nogi pozwalają na długotrwały wysiłek fizyczny. Pies świetnie radzi sobie jako towarzysz myśliwych ze względu na swój czuły węch oraz silny instynkt łowiecki. Wykorzystywany jest głównie jako płochacz (lub postrzałek), czyli pies, którego rolą jest wypłaszanie zwierzyny z krzaków. Często pracuje więc w parze z posokowcami hanowerskimi czy bawarskimi, specjalizującymi się w tropieniu posoki.

Pielęgnacja i zdrowie posokowca

Tak jak większość psów myśliwskich, posokowce są silne i odporne nawet na najcięższe warunki atmosferyczne. Przystosowany do ciągłego ruchu organizm nie ma tendencji do nadwagi. Nie ma chorób, do których rasa miałaby szczególne predyspozycje, warto jednak uważać na problemy z:

  • dysplazją stawów biodrowych;
  • chorobami oczu (np. zapaleniem spojówek);
  • odkładaniem się kamienia nazębnego i chorobami przyzębia.

O ewentualnych predyspozycjach do tych chorób powinna nas poinformować hodowla. Pielęgnacja szorstkiej sierści jest łatwa, a psy linieją mało i wyłącznie w sezonie rozrodczym. Wymaga więc jedynie regularnego wyczesywania. Jeśli nasz pies myśliwski spędza wiele czasu na zewnątrz, może być też narażony na niebezpieczną boreliozę odkleszczową, dlatego ważne jest regularne zabezpieczanie go przed kleszczami. Aby zadbać o zdrowie posokowca, wystarczy odpowiednia dieta mięsna, aktywny tryb życia oraz regularne kontrole krwi u weterynarza.

Szkolenie i temperament

Wysoka inteligencja zrównoważonego psa idzie w parze z potrzebą stymulacji umysłowej. Posokowiec bez szkolenia i regularnej zabawy będzie się po prostu nudził. Psy mają silny charakter – chętnie się uczą, mogą być jednak uparte. Konieczne jest szkolenie posokowca w kierunku przywoływania i posłuszeństwa. Wyczulony węch i szybki czas reakcji sprawią, że pies spuszczony ze smyczy może szybko zniknąć, goniąc za tropem.

Właściwie prowadzone (najlepiej od szczeniaka) posokowce będą nie tylko dobrymi gończymi, ale i czułymi psami rodzinnymi, a nawet towarzyszami dla dzieci. Warto jednak pamiętać o pierwotnym przeznaczeniu tych ras i zapewnić im sporo aktywności, bowiem nie tylko wymagają dużo ruchu, ale też wyzwań intelektualnych.

Owczarki niemieckie. Co warto wiedzieć o tej rasie psów pasterskich?

owczarki

Owczarki niemieckie (German Shepherd Dog) to rasa psów należąca do grupy psów pasterskich. Zamiennie stosowaną nazwą rasy jest owczarek alzacki. Przedstawiamy wszystko, co powinieneś wiedzieć o tych psach.

Owczarki – co to za grupa psów?

Owczarki to grupa ras psów pasterskich hodowanych w celu pędzenia i pilnowania stad zwierząt. Są to zwykle psy dużych, odpornych ras, wykazujące silne cechy posłuszeństwa. Początkowo świetne psy pasterskie, aktualnie owczarki pracują również jako psy obronne w wojsku czy policji.

Do grupy ras owczarków należą między innymi:

  • owczarek niemiecki/alzacki;
  • owczarek rumuński karpatin;
  • owczarek belgijski groenendael;
  • malinois;
  • tervueren;
  • kelpie;
  • owczarek podhalański;
  • owczarek nizinny polski;
  • border collie;
  • owczarek szetlandzki.

Wiele z krajów lub regionów ma swoje własne typy owczarków. Psy w tej grupie znacznie różnią się wyglądem, dzielone są bowiem względem swojej użyteczności. Z Polski wywodzą się dwie rasy, czyli owczarek nizinny i podhalański. Warto zwrócić też uwagę, że systematyki ras różnią się pomiędzy krajami, wywodzące się z jednego kraju odmienne rasy mogą być więc często klasyfikowane w grupie. Dobrym przykładem są psy takie jak groenendael, malinois, tervueren czy laekenois, określane według FCI jako odmiany owczarka belgijskiego.

Jaka jest historia owczarków niemieckich?

Owczarki niemieckie to rasa wszechstronnie użytkowa, podlegająca próbom pracy (klasyfikacja FCI). Te niezwykle inteligentne i podatne na szkolenie psy wywodzą się, jak wskazuje nazwa, z hodowli niemieckich. Te prowadzone były głównie użytkowo przez pasterzy, w celu stworzenia psów przydatnych przy wypasaniu owiec. Początkowo odmiany bardzo różniły się względem rejonów występowania. Psy mogły mieć nie tylko inne umaszczenie, ale i kształt uszu, głowy czy długość kufy.

Kiedy doszło do powstania zróżnicowanej rasy?

Wraz z rozwojem kynologii i pojawieniem się pierwszych hodowli komercyjnych, w Niemczech rozpoczęły się prace nad zróżnicowaniem rasy. Pierwszym związkiem był założony w 1891 roku Phylax. Hodowcy organizacji skupiali się na roli użytkowej psów, współpracując z wojskiem i policją. Pierwszy owczarek niemiecki wywodzi się jednak z hodowli rotmistrza Maxa von Stephanitza. Po zakupieniu nowego, jego zdaniem idealnego eksteriorowo i użytkowo osobnika, zarejestrował on nowy związek kynologiczny Verein für Deutsche Schäferhunde – SV, czyli Stowarzyszenie dla Owczarków Niemieckich.

Wszystkie z psów rasy są więc potomkami zarejestrowanego pod numerem 1 owczarka niemieckiego Horanda v. Grafratha. W hodowli stosowano chór wsobny oraz ostrą selekcję potomstwa. Około 1925 roku zaczęły już jednak pojawiać się problemy będące wynikiem chowu krewniaczego. W okresie powojennym pojawiły się nowe organizacje kynologiczne, odchodzące od ustalonego przez von Stephanitza wzorca. Wrócono również do podziału na linie eksteriorowe (hodowle skupiające się na wyglądzie i budowie psa) oraz linie użytkowe (hodowle pod kątem psów pracujących). Do wzorców rasy wróciła również odmiana długowłosa, uznana przez związek SV dopiero w 2010 roku. Obecnie wyróżnia się owczarki niemieckie:

  • krótkowłose (stockhaar);
  • długowłose (langstockhaar);

oraz nieuznawane przez Międzynarodową Federację Kynologiczną owczarki staroniemieckie.

Czy owczarek alzacki i owczarek niemiecki to ten sam pies?

Tak – określenie owczarek alzacki i niemiecki mogą być stosowane zamiennie. Nowa nazwa pojawiła się po II wojnie światowej ze względu na negatywne skojarzenia z Niemcami. Wykorzystywanie psów użytkowo przez nazistów doprowadziło do długotrwałej niechęci do rasy. Owczarki niemieckie często pojawiały się w propagandzie nazistowskiej, jako przykład narodowej rasy czystej. Po zakończeniu wojny organizacje kynologiczne zmieniły więc nazwę na owczarek alzacki, nawiązując do pochodzenia pierwszych osobników. Do nazwy pierwotnej powrócono w 1977 roku. Dziś oba określenia stosowane są zamiennie.

Jaki jest wygląd owczarka niemieckiego i po czym poznasz rasę?

Umaszczenie

Owczarki niemieckie występują w dwóch odmianach sierści – krótkowłosej i długowłosej. Sierść jest podwójna z podszerstkiem, typowo dla psów pracujących. Najczęściej spotykane umaszczenia to:

  • czarne podpalane;
  • czarne z rudym, brązowym, czerwonym lub jasnoszarym podpalaniem;
  • jednolicie czarne;
  • śniade;
  • szare;
  • czaprakowe.

Niedopuszczalne według wzorca rasy jest umaszczenie białe. Owczarki o takim umaszczeniu określa się jako osobną rasę białych owczarków szwajcarskich. Genetycznie są one jednak odmianą typu niemieckiego. Co ciekawe, unikanie umaszczenia białego wynika jedynie z preferencji pierwszego z hodowców. Określał on kolor jako mało interesujący. W hodowlach pasterskich białe umaszczenie jest z kolei pożądane – uważano, że owce znacznie mniej boją się białych psów.

Pokrój i opis rasy

Psy zaliczane są do pierwotnych wilkowatych, czyli przypominających sylwetką i kształtem głowy wilki. Prawidłowa sylwetka powinna być nieco wydłużona, ale mocna i proporcjonalna. Grzbiet psów jest prosty z wysokim kłębem i pojemną klatką piersiową, a zad lekko opada. Szyja pozbawiona jest podgardla. Kończyny owczarka powinny być proste, z nieco odstawionymi do tyłu tylnymi łapami.

Głowa musi być proporcjonalna do wielkości tułowia, z umiarkowaną szerokością pomiędzy uszami. Uszy są średniej wielkości, wysoko osadzone i zawsze sterczące z małżowiną skierowaną do przodu. Położone ucho nie jest wadą u szczeniąt.

Wysokość w kłębie to od 60 do 65 centymetrów u dorosłych psów i 55 do 60 centymetrów u suczek. Proporcjonalnie, masa dorosłych psów będzie wynosić od 30 do 40 kilogramów u samców i 22 do 32 kilogramów u suk.

Jak długo żyją owczarki niemieckie? Czy zwierzęta są zdrowe?

Średnia długość życia rasy to od 9 do 13 lat. Zwierzęta są odporne i zazwyczaj nie przejawiają większych problemów zdrowotnych. Rasa ma jednak predyspozycje do wystąpienia dysplazji stawów biodrowych czy łokciowych, warto więc profilaktycznie zadbać o zdrowy tryb życia psa. Inną z chorób dotykających rasę jest przerost gruczołu krokowego. Większości schorzeń można jednak uniknąć, wybierając psa z odpowiedniej hodowli, po przebadanych rodzicach, oraz zapewniając mu zdrowy tryb życia.

Jaki jest charakter owczarka niemieckiego?

Owczarki niemieckie są posłuszne, odważne i wyjątkowo czujne. Raz przywiązane do swojego opiekuna, wykażą się wyjątkową lojalnością. Ich żywiołowość wymaga jednak zapewnienia codziennej aktywności fizycznej. Rasa przeznaczona do pilnowania stad owiec przyzwyczajona jest do ciągłego biegania po terenach górzystych. Naszemu owczarkowi może więc nie wystarczać krótki spacer.

Psy szybko się uczą i są bardzo ciekawe świata. Przyjacielskość i przywiązanie do właściciela sprawiają, że owczarek świetnie się nada na opiekuna rodziny. Najlepiej sprawdzi się w dużych domach, gdzie będzie jednocześnie przyjacielem, ale i świetnym psem stróżującym.

Czy owczarki niemieckie są dobre dla rodziny z dziećmi?

Pomimo groźnej postury, rasa jest wyjątkowo łagodna w stosunku do małych dzieci. Lojalny pies traktuje swoją ludzką rodzinę jako stado i za swoją misję obierze jej obronę.

Do czego wykorzystywane są owczarki niemieckie?

Poza rolą psa pasterskiego i rodzinnego psiaka owczarki niemieckie są chętnie wykorzystywane jako psy użytkowe. Trudno się dziwić – te inteligentne zwierzęta są nie tylko bardzo wytrzymałe, ale i dobrze reagują na szkolenie. Pod kątem użytkowości owczarki niemieckie są prawdopodobnie najbardziej wszechstronną rasą na świecie. Owczarki pracują jako:

  • psy pasterskie;
  • psy stróżujące;
  • psy patrolowe straży granicznej;
  • psy wojskowe;
  • psy tropiące;
  • psy lawinowe;
  • psy terapeutyczne;
  • psy obronne;
  • psy poszukujące (np. narkotyki, materiały wybuchowe).

Owczarki niemieckie to obok labradorów najczęściej wykorzystywane psy w telewizji. Być może więc twój szczeniak zostanie kiedyś psim aktorem lub dogoterapeutą.

Czy owczarek niemiecki wymaga treningu posłuszeństwa?

Choć trening posłuszeństwa oraz podstawowa socjalizacja zalecana jest każdemu opiekunowi psa, istnieją rasy, które ze względu na swoje cechy wymagają takiego treningu. Pracę najlepiej rozpocząć już ze szczenięciem. Młodego owczarka najlepiej zapisać do psiego przedszkola, które zapewni mu odpowiedni wysiłek fizyczny i psychiczny. Wczesne zapoznanie z innymi psami zapewni owczarkowi socjalizację. Trening posłuszeństwa wzmocni z kolei lojalne cechy rasy.

Konsekwentny trening pomoże owczarkowi nabrać pewności siebie. Naturalnie stróżująca rasa ma zawsze wyczulone wszystkie zmysły – czujnym uszom i oczom psa nie umknie żaden bodziec. Idzie to w parze z pewną lękliwością, szczególnie jeśli pies nie może znaleźć wsparcia we właścicielu.

Hot spot u psa, czyli ostre zapalenie skóry u psów

hot spot u psa

Przeczytaj, jak rozpoznać hot spot u psa, czym charakteryzuje się to zapalenie skóry oraz jak pomóc choremu czworonogowi.

Co znaczy hot spot u psa? Charakterystyka zapalenia skóry u psów

Hot spot u psa jest symptomem zapalenia psiej skóry. Można go rozpoznać po charakterystycznej formie przypominającej niewielki rumień. Zmiana rumieniowa rozrasta się w miarę z rozwojem zapalenia. Początkowo powierzchowna zmiana jest mała, ale bardzo swędząca. Hot spoty mają zazwyczaj od trzech do dziesięciu centymetrów szerokości. Zmiana może jednak powiększyć się nawet w ciągu kilku godzin.

Ciągły świąd sprawia psu duży dyskomfort, na co zwierzę reaguje drapaniem lub wylizywaniem zmiany. Podrażnienia mechaniczne mogą doprowadzać do wysięków ropnych i uszkodzenia mieszków włosowych w okolicy hot spotu. Wysięk ropny wskazuje na obecność bakterii w ranie. Hot spoty nie są zaraźliwe, również pomiędzy psami.

Skąd bierze się hot spot u psa?

Co ciekawe, hot spoty rozwijają się przede wszystkim w sezonie wiosenno-letnim. Wynika to ze wzrostu temperatur, letniej wilgoci i znacznie szybszego rozwoju mikroorganizmów. Najczęstszym powodem jest zbyt długie nasiąknięcie sierści i skóry psa po długiej kąpieli lub pływaniu w jeziorze. Hot spot u psa może również pojawić się jako skutek alergii. Ostre zapalenie skóry ma formę miejscową i nawracającą, jeśli więc raz zauważymy hot spot u psa, warto monitorować wszelkie ugryzienia.

Najczęstsze przyczyny zmiany skórnej hot spot u psa to:

  • długotrwałe zabrudzenie sierści;
  • ekspozycja na substancje drażniące;
  • infekcje skóry i ucha;
  • alergie pokarmowe;
  • zawilgocenie sierści;
  • pasożyty.

Hot spot może być też symptomem zaburzeń behawioralnych. Znudzone lub zestresowane psy potrafią nadmiernie lizać punkty na skórze, co prowadzi do powstania zmiany. Długotrwały stres sprzyja też wydzielaniu kortyzolu przez organizm, co skutkuje zwiększonym swędzeniem skóry.

Objawy hot spot

Sam hot spot jest symptomem innych problemów ze skórą – czy to związanych z wilgocią, czy alergiami. Stany zapalne mogą pojawić się w dowolnym miejscu na ciele psa, najczęściej na łapach lub zewnętrznych stronach ud. Na hot spot wskazuje nie tylko zaczerwienienie skóry, ale i wypadanie włosów w okolicy infekcji. Stany zapalne wydzielają ropę o nieprzyjemnym zapachu i tworzą zaschnięte strupy.

Hot spoty powiększają się wraz z rozwojem infekcji, a ponieważ należą do bakteryjnych zapaleń skóry, są łatwo rozpowszechniane na inne miejsca. Wylizywanie i drapanie uporczywie swędzącej rany doprowadza do powiększania się ran i rozprzestrzenienia bakterii. Pies cierpiący na hot spot powinien więc mieć założony kołnierz.

Zmiany skórne typu hot spot najczęściej pojawiają się na skórze zewnętrznych części ud, okolicach podudzia, poniżej małżowin usznych oraz w okolicach nadgarstka i stawów skokowych. Warto zwrócić uwagę, że to właśnie te części ciała mają częsty kontakt z alergenami, np. świeżo skoszoną trawą.

Leczenie i profilaktyka zaburzeń skóry u psów

Leczenie zapalenia skóry typu hot spot polega na zahamowaniu świądu oraz zwalczeniu bakterii obecnej w zmianie skórnej. Jednym z pierwszych kroków podejmowanych przez lekarza weterynarii jest założenie psu kołnierza. Choć czworonogi za nim nie przepadają, kołnierz nie dopuści do nadmiernego wylizywania rany. Podstawą leczenia infekcji są antybiotyki podawane doustnie i miejscowo oraz leki sterydowe w zastrzykach i spreju. Leki stosowane przy ropnych zmianach to chemioterapeutyki, takie jak amoksycylina z kwasem klawulanowym, samodzielna amoksycylina, cefaleksyna i fluorochinolina. Do eliminacji nieprzyjemnego świądu wykorzystywane są za to kortykosteroidy.

Jeśli nie doszło do poważnej infekcji, możliwe jest wyleczenie rany bez pomocy leków. Aby pomóc męczącemu się psu, możesz na hot spot nałożyć maść hydrokortyzonową. Często bardzo pomocne jest zastosowanie kąpieli przeciwgrzybicznej. Najważniejsze jest jednak zabezpieczenie miejsca i utrzymanie rany w czystości.

Ważne, aby wspólnie z lekarzem weterynarii znaleźć źródło nawracającego hot spotu u psa. Ponieważ choroba nie ma jednoznacznej przyczyny etiologicznej, można jedynie szukać stojącego za hot spotem powodu. Najczęściej są to alergie pokarmowe lub wziewne, zaburzenia behawioralne czy zaparzenie skóry będące rezultatem nadmiernego zawilgocenia sierści. Uczulenie może też pojawić się na skutek ukąszenia przez owady, np. pchły, meszki czy kleszcze.

Profilaktyka

Do profilaktyki przeciw powstawaniu hot spotów należą:

  • regularna pielęgnacja sierści psa;
  • komplet przyjętych środków przeciwpasożytniczych;
  • właściwa dieta bez nadmiaru cukru;
  • unikanie nadmiernej wilgoci;
  • ograniczenie ekspozycji na alergeny wziewne i skórne.

Pamiętaj o odpowiednim osuszeniu długiej sierści psa po jego kąpieli w basenie, jeziorze czy kałuży. W okresie wiosenno-letnim warto też co jakiś czas sprawdzić, czy nie doszło do zaparzenia skóry. Raz na jakiś czas psa warto wykąpać z użyciem szamponu przeciwgrzybicznego.

Które z ras są najbardziej narażone na zmiany skórne hot spot?

Hot spoty pojawiają się głównie u psów długowłosych oraz psów podatnych na infekcje skóry. Do ras predysponowanych do zaburzeń skóry zalicza się psy takie jak:

Na to zapalenie skóry bardziej narażone są więc psy z długą sierścią lub z charakterystycznymi dla rasy fałdami skóry. Powstawanie hot spotów jest też częstsze u czworonogów uwielbiających wodne zabawy.

Szybkie wyłapanie hot spotu u psa pozwoli na szybkie zwalczenie infekcji skórnej. Podstawowym punktem jest jednak niedoprowadzenie do obrzęku skóry i powiększenia się zmiany. Przy szybkiej reakcji hot spot u psa może zniknąć nawet w ciągu tygodnia.

Gniady koń – podstawowe umaszczenie konia. Poznaj rasy maści gniadej

gniady koń

Istnieje bardzo dużo ras koni o ubarwieniu gniadym. Niektóre z nich występują wyłącznie w tym umaszczeniu, inne spotykane są głównie w nim, choć możliwe są również umaszczenia odmienne, jak np. kare i kasztanowate – należące do podstawowych, jak i rozjaśniane, np. kremowe, bułane czy srokate. Co ciekawe, barwa sierści konia jest uwarunkowana genetycznie i zasadniczo nie należy do cech rasy, choć są wyjątki, o których szerzej poniżej. Dowiedz się, jak wygląda koń maści gniadej i poznaj kilka wspaniałych ras, które reprezentują to umaszczenie!

Maść gniada – jak wygląda koń gniady? 

gniady koń

Gniady należy do tzw. maści podstawowych – obok karego (jednolicie czarnego) i kasztanowatego (barwa ruda, w różnych odcieniach, ogon i grzywa w tym samym kolorze lub jaśniejsze, nigdy ciemniejsze, kończyny bez podpalania w kolorze czarnym). Koń tej maści ma brązową sierść, z kolei zarówno ogon, grzywa oraz dolne części kończyn występują w barwie czarnej.

Oczywiście istnieją różne rodzaje maści gniadej, jak:

  • jasnogniada – kolor jasnego brązu, kończyny, grzywa i ogon czarne;
  • ciemnogniada – ciemnobrązowa, brunatna, ogon, grzywa i kończyny czarne;
  • skarogniada – sierść czarna, za wyjątkiem nozdrzy, wewnętrznej górnej części kończyn i pachwin, gdzie przybiera barwę żółtawą lub ciemnobrunatną, ogon, grzywa i kończyny czarne.

Maści gniade rozjaśnione

Poza umaszczeniami konia podstawowymi wyróżnia się także maści rozjaśnione, takie jak kremowa, srebrna, bułana i szampańska. W kremowych, na bazie gniadej, występuje umaszczenie jelenie i perlino, natomiast w srebrnych umaszczenie gniade srebrne, a prezentują się następująco:

  • jelenie – barwa gniada jest rozjaśniona genem o nazwie Cream. Kolor włosia od bardzo jasnego po ciemnobrązowy. Skóra i oczy także są rozjaśnione. Grzywa i podpalania przyjmują barwę ciemnoczekoladową. Ten rodzaj umaszczenia niewprawnym obserwatorom częstokroć myli się z bułanym, ale w przeciwieństwie do niego w jelenim nie występują pręgowania;
  • perlino – jest to maść gniada podwójnie rozjaśniona (dwiema kopiami genu Cream). Oczy są niebieskie, różowa skóra, sierść w barwie kremowej. Ogon, grzywa oraz podpalania na kończynach nieznacznie ciemniejsze od sierści. Konie perlino prezentują się wyjątkowo pięknie z charakterystycznym perłowym połyskiem;
  • gniade srebrne – barwa sierści się nie zmienia, podpalania na kończynach nieco jaśniejsze, czekoladowe, natomiast ogon i grzywa są białe. Prezentuje się równie zjawiskowo, zwłaszcza że nie jest to często widywana maść.

Gniady w wyżej wymienionych wariantach może być trudny do rozpoznania i bywa mylony z innymi typami umaszczenia.

gniady koń

Rasy o umaszczeniu wyłącznie lub głównie gniadym

Barwa gniada jest bardzo powszechna wśród koni. Istnieją zarówno rasy, które cechują się wyłącznie tym umaszczeniem, jak i rasy, u których mogą występować inne, ale przede wszystkim występuje właśnie to. Oto ich krótki przegląd. 

Alter real

XVIII-wieczna szlachetna rasa gorącokrwistych koni portugalskich. Wyjątkowo energiczna, inteligentna, a jednocześnie posłuszna, choć zdarzają się przekorne osobniki, o wyjątkowo ognistym charakterze. W okresie wojen napoleońskich był bliski wyginięcia. Występuje wyłącznie w umaszczeniu gniadym, w różnych jego odmianach.

Angloarab

Genialny koń, którego początki datuje się na XIX wiek. Powstał dzięki krzyżówce najbardziej znanych i cenionych koni na świecie – koni pełnej krwi angielskiej i koni czystej krwi arabskiej. To zwierzęta bardzo szybkie i zwinne, a przy tym dość niepokorne, dlatego zdecydowanie nie są polecane osobom niedoświadczonym. Najczęściej spotykane są konie gniade, kasztanowate i siwe.

Cleveland bay

Oto kolejny przedstawiciel koni wyłącznie gniadych, choć czasem występują odmiany z niewielką gwiazdką na czole bądź siwą grzywą i ogonem. Jest to jedna z najpiękniejszych i najstarszych angielskich ras. To właśnie te konie żyją wygodnie w stajniach pałacu Buckingham i po dziś dzień można je podziwiać w królewskich powozach.

Koń berberyjski

Popularny berber jest rasą powstałą już kilka tysięcy lat temu na obszarze Afryki Północnej. Przyjmuje się, że jest to jedna z najstarszych ras na świecie. To wyjątkowo żywiołowy, silny, odważny i odporny na trudne warunki pogodowe koń, który występuje głównie w umaszczeniach:

  • gniadym;
  • karym;
  • kasztanowatym;
  • siwym.

Koń hanowerski

Bardzo znany i ceniony koń z Niemiec, którego początki datuje się na pierwszą połowę XVIII wieku. Uwielbiany jest za swoją wszechstronność, eleganckie chody, wspaniałą skoczność i bardzo zrównoważony charakter. Obecnie jest on jednym z najlepszych koni sportowych. Jest doskonały w ujeżdżaniu, powożeniu i skokach. Spotyka się głównie konie gniade i kasztanowate. 

Koń kabardyński

Pochodzący z obszaru północnego Kaukazu koń znany był już w czasach średniowiecznych. Cechuje się wprost genialnym słuchem, węchem i pamięcią. Jest niesamowicie inteligentny, zrównoważony i – jak na konia gorącokrwistego – bardzo spokojny. Niedościgniony w biegach długodystansowych, wybitny także w innych dyscyplinach konnych. Zdecydowanie najczęściej jest gniady. Osobniki siwe bądź kare występują bardzo rzadko, a inne maści nie występują. 

Koń pełnej krwi angielskiej

To najbardziej znane konie na świecie. Pochodzią oczywiście z Anglii, a ich historia rozpoczyna się w XVIII wieku. Są to wybitne konie sportowe i wyścigowe (jedne z najszybszych), a przy tym piękne i eleganckie, cechujące się wspaniałym charakterem. Właśnie z tego względu w żyłach większości współczesnych ras płynie ich krew. Widywane są przede wszystkim konie gniade i kasztanowate. 

gniady koń

Umaszczenie koni gniade – podsumowanie

Niektórzy twierdzą, że umaszczenie gniade jest „nudne” i nijakie. Oczywiście to nieprawda. Fakt, że należy do barw podstawowych i bardzo powszechnie występujących, wcale nie czyni go mniej interesującym. Wystarczy tu przywołać choćby maść perlino czy gniadą srebrną, które od razu przyciągają wzrok, bo są wyjątkowo zjawiskowe!

Jak oduczyć psa szczekania? Sprawdź, dlaczego psy to robią i poznaj sposoby na ograniczenie szczekania!

jak oduczyć psa szczekania

Jeśli zastanawiasz się nad tym, jak oduczyć psa szczekania raz na zawsze, podpowiadamy: nie rób tego! Psie szczekanie jest niczym ludzka mowa. Między innymi właśnie przez nie pies komunikuje się z otoczeniem, wysyłając bardzo konkretne informacje. Twoim zadaniem, jako świadomego i odpowiedzialnego opiekuna, jest rozpoznanie, dlaczego pies szczeka (co chce w ten sposób przekazać) i podjęcie działań, aby przestał. Ale nie siłą czy groźbą. Musisz „rozwiązać problem” psa i odpowiedzieć na jego potrzeby, by ten zwyczajnie nie czuł przymusu wokalizowania.

Jak oduczyć psa szczekania? Nie igraj z Matką Naturą!

Problem nadmiernego szczekania jest dość częsty i na tyle uciążliwy, że wielu opiekunów czworonogów decyduje się na konsultację z behawiorystą zwierzęcym. Co odpowiada specjalista, gdy słyszy od klienta pytanie: jak oduczyć psa szczekania? By nie próbować tego robić, bo pies musi szczekać! To prawda. Psy szczekają (jedne więcej, inne mniej, ale zawsze), ponieważ jest to zupełnie naturalne zachowanie, w które „wyposażyła” je sama Matka Natura. Szczekanie jest naturalną formą komunikacji. Pies szczekając, wyraża naprawdę wiele. Twoją rolą jest właściwa interpretacja i stosowna reakcja.

Rodzaje szczekania, czyli odrobina obserwacji

Pamiętaj, że szczekanie szczekaniu nierówne. Pies może wokalizować na wiele sposobów, a każdy z nich oznacza coś innego. Możesz usłyszeć np. donośne szczekanie bez przerwy, pojedyncze szczeknięcia, wysokie szczekanie, połączone z warczeniem, skomleniem, a także wycie lub skowyt. Duże znaczenie ma kontekst, w którym występuje szczekanie (np. dzwonek do drzwi, spotkanie innego psa) i inne sygnały wysyłane przez czworonoga (np. zrelaksowana postawa ciała, wesołe machanie ogonem lub sztywna postawa, najeżona sierść, nerwowe ruchy ogonem). Zrozumienie tego, co chce przekazać pies, nie jest trudne, jeśli znasz swojego pupila i bacznie go obserwujesz. Wówczas przestaniesz zastanawiać się nad tym, jak oduczyć psa szczekania na ludzi, inne zwierzęta czy dźwięki lub przedmioty.

Dlaczego pies szczeka?

Wiesz już, że szczekanie jest zachowaniem naturalnym, wpisanym w psi gatunek. Ale po co pies szczeka? Co chce w ten sposób przekazać? Oto najważniejsze kwestie, których musisz mieć świadomość, chcąc pomóc swojemu pupilowi i uczynić wspólne życie łatwiejszym:

  • szczekanie to psia „praca” – szczególnie wrażliwe na zmiany otoczenia i wyjątkowo czujne są m.in. psy stróżujące. Od wieków ich zadaniem jest ostrzeganie właściciela o tym, że na jego terenie ktoś się pojawia – być może ktoś nieproszony. Sporo szczekają także psy myśliwskie. W ich przypadku to cecha bardzo pożądana, gdyż w ten sposób doprowadzają myśliwych do upolowanej zwierzyny. Psu, który przez większość życia szczekał w ramach „obowiązków służbowych” (i był za to nagradzany!), nie można nagle zabronić szczekać;
  • pies grozi i ostrzega – „funkcja” szczekania jest tutaj naprawdę bardzo przydatna, bo pozwala rozprawić się z przeciwnikiem bez rozlewu krwi i ryzyka poważnego uszczerbku na zdrowiu. Dobrze wychowany, zrównoważony pies nie zaatakuje od razu, bez ostrzeżenia, jeśli np. będzie chciał przepędzić intruza, oddalić zagrożenie od siebie i swoich bliskich. Najpierw zaprezentuje cały szereg sygnałów odstraszających (m.in. właśnie szczekanie, zjeżona sierść, napięta postawa, czujność etc.). Większość psów, pod warunkiem, że przeszły właściwą socjalizację, bez trudu rozpoznaje owe sygnały, prezentuje swoje własne „stanowisko” i także najczęściej dąży do polubownego „załatwienia sprawy”;
  • radość i ekscytacja często są głośne – szczekanie, niezależnie od przyczyny, zawsze wiąże się z silnymi emocjami. Powrót opiekuna do domu po wielu godzinach nieobecności, perspektywa wyjścia na spacer czy odwiedziny ulubionych gości to zdecydowanie poważny powód do zadowolenia i sporego podekscytowania. Zabranianie psu okazywania radości lub wręcz karcenie go za to mocno nadszarpnie relacje, poczucie bezpieczeństwa i zaufanie psa do swojego opiekuna. Jeżeli ekscytacja jest nadmierna i objawia się m.in. równie przesadną wokalizacją, z psem należy pracować, by umiał regulować swoje emocje;
  • strach – wiele psów szczeka, gdy się boją lub przynajmniej są czymś zaniepokojone. Głośne szczekanie, jeżenie sierści, napięcie mięśni i inne tego rodzaju zabiegi mają sprawić, że pies stanie się „większy” i tym samym zyska szansę na odstraszenie potencjalnego zagrożenia;
  • lęk separacyjny, nuda, frustracja – szczekając, pies niejednokrotnie „umila” sobie w ten sposób czas. Nie jest to szczególnie pożądana przez opiekuna (i sąsiadów!) strategia radzenia sobie z danym problemem. Jeśli jednak pozwala psu spożytkować energię i przynosi ulgę, będzie ją powielał, ilekroć pozostanie w domu sam, będzie znudzony, smutny czy zaniepokojony;
  • nawyk szczekania i wymuszanie uwagi właściciela – opiekunowie często nieświadomie tworzą kłopot, reagując entuzjazmem i nagradzając pupila w wielu sytuacjach, w których „przy okazji” szczeka. Problem zaczyna się zazwyczaj w okresie szczenięcym, gdy uroczy szczeniak daje o sobie znać, zaczepiając łapką, trącając pyszczkiem i wydając z siebie pierwsze niezbyt jeszcze głośne i uciążliwe dźwięki. Psy uczą się na podstawie bezpośrednich konsekwencji swojego zachowania. Jeżeli więc pies szczeka, słyszy od opiekuna komunikat „już dobrze, nic się nie dzieje, ale bądź cicho” i jednocześnie jest głaskany, zachowanie (tj. szczekanie) ulega wzmocnieniu. Przyjemny głos opiekuna (bez względu na to, co mówi) i głaskanie są nagrodą, do której będzie dążył. Wiele czasu zajmuje później praca nad tym, jak oduczyć psa szczekania, kiedy wcześniej tak długo był za to nagradzany.

Jak widzisz na powyższych przykładach, szczekanie to absolutnie normalna sprawa – i co więcej – jest psu w wielu sytuacjach niezbędne. Czasem jednak zdarza się, że pies „rozszczekuje się” nadmiernie. Wówczas musisz podjąć działania mające na celu przywrócenie równowagi. Innymi słowy, musisz nauczyć psa szczekania w rzeczywiście adekwatnych do tego okolicznościach oraz wyrobić w nim umiejętność zachowania spokoju wtedy, gdy obiektywnie nie ma potrzeby wokalizacji. 

Pies nie szczeka złośliwie!

Koniecznie pamiętaj o tym, że pies nigdy nie szczeka bez powodu i nie robi tego po to, aby zrobić ci na złość! Zamiast więc stresować się, denerwować i zastanawiać, jak oduczyć psa szczekania, spróbuj dotrzeć do przyczyn nadmiernej wokalizacji. Być może jest ona spowodowana nadmiarem energii, nudą, strachem, chęcią zwrócenia na siebie uwagi bądź ostrzeżeniem? Ty, jako właściciel psa, znasz go najlepiej. Możesz często obserwować go w różnych sytuacjach i analizując je, wyciągać wnioski. 

Jak oduczyć psa szczekania? Wyeliminuj przyczynę!

Jak zostało już nadmienione, nie możesz żądać od psa, aby całkowicie zaniechał szczekania. Jest to bowiem jedna z ważnych form komunikacji, dzięki której może przekazać wiele cennych informacji na temat swoich zamiarów, samopoczucia i emocji. Jeśli zauważasz jednak, że jest nadmiernie rozszczekany, spróbuj dotrzeć do przyczyny takiego zachowania i wyeliminować ją. Próba uciszenia psa (m.in. poprzez stosowanie metod awersyjnych) nie jest dobrą metodą, jak oduczyć psa szczekania, lecz wyłącznie „leczeniem” objawów. Wcale nie doprowadza do zażegnania problemu, a jedynie jego chwilowego zamaskowania. Co więcej, może prowadzić do poważnych następstw, w tym do powstania kolejnych problemów natury behawioralnej. 

Czy i jak oduczyć psa szczekać?

Od razu należy zaznaczyć, że szczekanie może być uciążliwe i stanowić problem dla ciebie czy np. dla twoich poirytowanych sąsiadów, co nie musi być równoznaczne z tym, że zachowanie to nie mieści się w granicach normy. Zanim więc zaczniesz pracować nad tym, jak oduczyć psa szczekania, dobrze zastanów się, czy twój pies naprawdę szczeka nadmiernie, czy robi to w uzasadnionych przypadkach. Oto przykładowe sposoby postępowania w wybranych, najczęściej występujących okolicznościach:

  • szczekanie na inne psy lub/i ludzi podczas wyjścia z domu – tutaj najczęstszą przyczyną jest zazwyczaj strach. Pies boi się, jest niepewny, nie czuje też wystarczającego wsparcia ze strony opiekuna. Szczeka, by odstraszyć potencjalnych napastników. W tej sytuacji rozwiązaniem powinno być budowanie pewności siebie oraz poczucia bezpieczeństwa psa (pupil musi wiedzieć, że może ci zaufać i nic mu przy tobie nie grozi!), a nie notoryczne uciszanie go, które może doprowadzić kiedyś do tego, że pies co prawda już nie zaszczeka, ale np. zaatakuje innego czworonoga lub człowieka bez ostrzeżenia;
  • szczekanie podczas nieobecności opiekuna – może być spowodowane nudą, frustracją lub/i lękiem separacyjnym. Jeśli planujesz przebywać poza domem przez dłuższy czas, zapewnij psu moc atrakcji, jak np. maty węchowe, zabawki interaktywne etc. Sprawdzą się w przypadku nudy. Jeśli pies naprawdę boi się samotnego pobytu w domu i cierpi z powodu twojej nieobecności, nawet ich nie tknie. Szczekanie nie jest wtedy jedynym objawem problemu, zazwyczaj współwystępuje m.in. z niszczeniem rzeczy, a nawet wypróżnianiem. Wówczas koniecznie zasięgnij porady behawiorysty zwierzęcego. Do rozpoczęcia pracy nad tym, jak oduczyć psa szczekania w domu, przyda się umieszczenie kamery i nagranie zachowania psa, które bardzo wiele wyjaśni;
  • nadmierne podekscytowanie – i tu istnieje wiele sposobów na „opanowanie” niesfornego szczekacza. Jeśli pies szczeka z radości, gdy wracasz do domu lub gdy odwiedzają was jego ulubieni goście, od razu po przekroczeniu progu domu zaproponuj mu np. zabawkę, gryzak. Gryzienie i żucie bardzo uspokaja psy i pozwala im „zejść z emocji”. Możesz też wyrzucić garść smakołyków (pies, który je, nie szczeka) albo poprosić o wykonanie sztuczki, którą uwielbia i która świetnie mu wychodzi. Takie odwrócenie uwagi może się sprawdzić.

Pies ciągle szczeka – tego nie rób!

W żadnym wypadku nie karć psa. Zburzysz wypracowaną relację i zaufanie podopiecznego do ciebie. Z drugiej strony nie nagradzaj go za to zachowanie, np. próbując go uspokoić i głaszcząc, bo jest to dla niego nagroda.

Jak oduczyć psa szczekania na inne psy? Staraj się wyeliminować bodziec, który wywołuje taką reakcję. Zamiast więc np. brać psa na ręce, gdy zacznie szczekać na innego zbliżającego się psa (częsta „przypadłość” opiekunów małych piesków), po prostu odejdź w innym kierunku, by zwiększyć odległość. Kiedy pies poczuje się bezpiecznie, powinien przestać zawzięcie ujadać.

Nie próbuj dróg na skróty w postaci tzw. obroży antyszczekowych i innych tego rodzaju wynalazków. Obroża taka w chwili wokalizacji, w zależności od typu, może np. razić psa prądem lub uwalniać nieprzyjemną substancję w sprayu. Pies rzeczywiście szybko skojarzy, że szczekanie wywołuje taką reakcję i zaprzestanie go, ale… jak zostało już wspomniane, może zamiast tego np. od razu zaatakować. Poza tym stosowanie takiej obroży wiąże się z ogromnym stresem dla psa i – co z tego wynika – rozwojem kolejnych poważnych problemów, w tym zaburzeń behawioralnych. 

Nauka komendy „daj głos” i „cisza”

Warto o tym wspomnieć, ale tylko w ramach ciekawostki. Dlaczego? Przewrotnym sposobem, jak oduczyć psa szczekania, może być… nauka szczekania. Niektórzy opiekunowie szczekaczy decydują się nauczyć psa komendy „daj głos” i jednocześnie wprowadzenie komendy „cisza”. Sięgając po tę metodę, można osiągnąć pożądany efekt, ale, aby tak się stało, trzeba wiedzy, doświadczenia, umiejętności obserwacji i odrobiny szczęścia. Wielu opiekunów, którzy zdecydowali się na jej wdrożenie bez pomocy specjalisty, tylko pogłębiło problem. Czy jest to metoda dla ciebie? Dobrze się zastanów i miej świadomość konsekwencji, jeśli się nie uda!

Wielu miłośników psów zastanawia się, czy w ogóle istnieje pies, który nie szczeka. Tak, pies pluszowy! Decydując się na czworonoga, trzeba mieć świadomość tego, że szczeka. Istnieją rasy bardziej i mniej rozszczekane, ale nie ma takiej rasy, która w ogóle nie wydawałaby z siebie żadnych dźwięków. Jeśli twój podopieczny jest zdecydowanie za głośny i często wokalizuje, postaraj się poznać przyczynę takiego zachowania. Nie masz pewności, czy sobie poradzisz? Zgłoś się do specjalisty. 

Koń westfalski – gorącokrwista niemiecka rasa koni. Co należy o niej wiedzieć? Historia, budowa, temperament

koń westfalski

Koń westfalski to mieszanka kilku ras występujących w środkowej Europie oraz na wyspach brytyjskich. Zwierzęta te są urodzone do ujeżdżania i skoków, co czyni je idealnymi końmi sportowymi. Czym jeszcze odznacza się ta rasa?

Koń westfalski – historia i pochodzenie rasy

Nazwa rasy pochodzi od Westfalii – historycznej krainy znajdującej się w Niemczech, dokładnie na obszarze pomiędzy Renem a Wezerą. W tym rejonie konie występowały od czasów starożytnych. Tradycja hodowli koni w Westfalii sięga czasów Cesarstwa Rzymskiego. Hodowano tam konie do jazdy oraz zaprzęgów. Westfalia słynęła też z dzikich koni żyjących na okolicznych mokradłach.

Przez wieki dochodziło do krzyżówek z wieloma innymi rasami koni – konia trakeńskiego, hanowerskiego i konia pełnej krwi angielskiej. W 1713 roku król Fryderyk Wilhelm I zakładał stadniny państwowe na terenie rejonów niemieckojęzycznych, by usprawnić hodowlę koni. Z tego powodu protoplaści konia westfalskiego pochodzą z Prus Wschodnich. W 1826 roku powstała Państwowa Stadnina Koni w Warendorf, gdzie zaczęły kształtować się właśnie konie westfalskie.

Współczesne westfalczyki powstały dzięki uzupełnieniu stadnin przez pewien czas obfitujących w konie zimnokrwiste ogierami i klaczami pochodzącymi głównie z Hanoweru. Księga stadna konia Westfalskiego została założona w 1888 roku. Na rasę negatywny wpływ miała II wojna światowa, podczas której utracono stare zapisy rodowodowe.

Koń westfalski – budowa

  • wysokość w kłębie wynosi od 165 do 175 centymetrów wzrostu;
  • głowa zazwyczaj o prostym lub czasem nieznacznie wklęsłym profilu, sucha, średniej wielkości;
  • szyja długa;
  • łopatki mocne;
  • kłąb wyraźnie zaznaczony;
  • klatka piersiowa muskularna, szeroka i głęboka;
  • długi grzbiet;
  • zad silny;
  • solidne nogi z wyraźnie zaznaczonymi stawami, tylne kończyny silnie umięśnione;
  • duże kopyta

Koń westfalski – umaszczenie

Westfalczyki występują we wszystkich jednolitych maściach podstawowych. Najpopularniejsze barwy to kasztanowata i gniada z białymi odmianami.  

Koń westfalski – zdrowie i długość życia

Konie westfalskie żyją od 25 do 30 lat. Ogólnie rzecz biorąc, są raczej zdrową rasą. Podobnie jak blisko spokrewnione z nimi hanowery, westfalczyki mogą mieć problemy z osteochondrozą, która atakuje nogi, doprowadzając do kulawizny, a także trzeszczki.

Koń westfalski – pielęgnacja

Podobnie jak większość koni, również westfalski potrzebuje regularnej pielęgnacji. Należy zadbać o szczotkowanie, pozwalające utrzymać odpowiedni połysk. Hodowcy westfalczyków często zaplatają ich ogony i grzywy w warkocze. By móc wykonywać finezyjne fryzury, należy je dokładnie czesać i przycinać, by poprawić jakość włosia.

Koń westfalski – charakter

Rasa ta jest bardzo łatwa w osiągnięciu doskonałego stopnia wyszkolenia. Koń westfalski charakteryzuje się przyjaznym charakterem i najczęściej nie przejawia negatywnych cech.

Koń westfalski – użytkowość

Początkowo konie westfalskie były używane do jazdy, jako konie zaprzęgowe, ale korzystała z nich również armia. Obecnie są to zwierzęta ujeżdżeniowe, przeznaczone do skoków i zawodów WKKW. Najlepsze wyniki osiągają jednak w jeździectwie. Można je również spotkać w paradach.

Koń westfalski – hodowla

II wojna światowa przyczyniła się do zmian w hodowli tej rasy. Po zakończeniu konfliktu hodowcy zdecydowali się na podział na dwie specjalizację – konie do ujeżdżenia i skoków. W stadninie Warendorf znajduje się stado ogierów, które pierwotnie służyło kawalerii. Z czasem konie zyskały jednak sportowy charakter.

Koń westfalski – cena

Westfalczyki nie należą do tanich. Średnia cena za konia na sprzedaż wynosi kilkadziesiąt tysięcy złotych. Najdroższe osobniki dochodzą niemal do kwot wynoszących pół miliona złotych.

Koń westfalski – ciekawostki

W 1984 roku, westfalczyk Ahlerich zdobył złoto w ujeżdżeniu na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles. Został kupiony za kwotę 42 tysięcy marek niemieckich (obecnie około 600 tysięcy złotych), co było wówczas rekordem.

Innym słynnym koniem westfalskim był Rembrandt, który zdobył cztery złote medale olimpijskie, trzy złote oraz jeden srebrny medale Światowych Igrzysk Jeździeckich.

Koń westfalski to rasa koni idealna dla osób kochających zawody sportowe. Posiada silne nogi, więc sprawdza się zarówno w jeździectwie, skokach, jak i ujeżdżaniu. Nic więc dziwnego, że te eleganckie zwierzęta są często zawodnikami mistrzostw na całym świecie.

Źródło zdjęcia: Karlyne via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Polskie rasy koni. Które rasy z rodzimego rynku cieszą się uznaniem?

polskie rasy koni

Polskie rasy koni to te, których księgi stadne są prowadzone przez Polski Związek Hodowców Koni (PZHK). Aktualnie w zbiór tych ras zalicza się dziewięć ras koni w Polsce:

  • małopolska;
  • wielkopolska;
  • polski koń szlachetny półkrwi;
  • śląska;
  • polski koń zimnokrwisty;
  • arden polski,;
  • huculska;
  • konik polski;
  • kuc.

Polskie rasy koni – hodowla

Rasy koni polskich hoduje się, stosując nowoczesne metody hodowlane. Programy hodowlane przygotowane są z uwzględnieniem potrzeb konkretnej rasy. Korzysta się z nowych metod oceny ich wartości użytkowej oraz podejmuje się próby szacowania wartości hodowlanej. Aktualnie ogiery szlachetnych ras, które wchodzą w skład hodowli, muszą przejść próbę dzielności poprzedzoną odpowiednimi treningami. Natomiast klacze, zanim zostaną dopuszczone do programu hodowlanego, będą zdawały stacjonarne albo polowe próby dzielności.

Koń rasy śląskiej – mistrz zaprzęgów

Koń śląski to duma wśród polskich koni, ponieważ osiąga fantastyczne wyniki w sportach zaprzęgowych, a konkretnie w powożeniu. Hodowla tej rasy sięga XIX wieku i rozpoczęła się na terenach Dolnego Śląska – w Książu i Lubiążu. Wyróżnia się dwa typy budowy tych zwierząt. Konie starego typu charakteryzuje masywna, ciężka budowa, natomiast konie śląskiego typu są zdecydowanie lżejsze i wierzchowe. Cechuje je przyjazny charakter i otwartość na współpracę z człowiekiem. Użytkowane są głównie w sportach zaprzęgowych, ale również w skokach i jeździectwie.

Koń wielkopolski – polski koń szlachetny półkrwi

Rasa koni wielkopolskich, to najliczniejszy gatunek koni półkrwi w Polsce. Odmiana pochodzi z dawnych ośrodków hodowlanych w Gnieźnie, Starogardzie oraz Sierakowie. Powstał z krzyżówek regionalnych odmian z zagranicznymi końmi – trakeńskimi i wschodniopruskimi. To koń o wyjątkowej gracji i elegancji. Występuje we wszystkich rodzajach maści z wyjątkiem dereszowatej. Cechuje je łagodny charakter, są stosunkowe łatwe w ułożeniu, więc warto poświęcić im trochę czasu na naukę kiedy są młode, aby później cieszyć się doskonale wychowanym koniem.

Koń rasy małopolskiej – zwierzę o orientalnej urodzie

Wyróżnia się cztery odmiany konia małopolskiego:

  • dąbrowsko-tarnowską,
  • kielecką,
  • sądecką;
  • lubelską.

W przeszłości chętnie były wykorzystywane w celach militarnych, np. korzystała z nich husaria. Cechuje je duża inteligencja, odwaga i otwarte nastawienie na współpracę z człowiekiem. Są wykorzystywane zarówno do jazdy sportowej, jak i rekreacyjnej, jednak nie można przeprowadzać nadmiernych treningów, ponieważ zwierzę może nabawić się kontuzji. Dlatego nie zaleca się treningów dłuższych niż 4 godziny na dzień. W związku z pokrewieństwem z konikiem polskim długość życia konia tej rasy może przekroczyć 25 lat, a nawet dojść do 30.

Rasa huculska – najstarsza polska rasa konia

Konie huculskie, inaczej nazywane hucułami, to rasa, której pochodzenie nie jest do końca znane. Wiadomo, że pierwsi przedstawiciele tej rasy żyli na terenie Karpat wschodnich, ale nie wiadomo konkretnie, z jakiej rasy się wywodzi. Tak jak i Konik Polski, koń huculski również jest typem konia prymitywnego. To bardzo łagodne, przyjazne i inteligentne zwierzęta, które cechuje wytrzymałość, odporność i pracowitość. Niegdyś stosowany był do prac pociągowych, aktualnie wykorzystywany jest w hipoterapii, jeździe rekreacyjnej oraz agroturystyce.

Koń szlachetnej półkrwi, czyli Polski koń sportowy

Za konie szlachetnej półkrwi przyjmowane jest potomstwo koni ras szlachetnych, na przykład rasy wielkopolskiej i małopolskiej kojarzonych z końmi pełnej krwi angielskiej, a także innymi gorącokrwistymi rasami. Hodowla konia od początku miała na celu stworzeniu doskonałego konia sportowego. Obecnie w głównej mierze użytkowana jest w jeździeckim sporcie wyczynowym. Polskie konie sportowe należą do jednej z najpopularniejszych ras koni w Polsce. Charakteryzuje je łagodny charakter, chęć współpracy z człowiekiem i duża dzielność. Występują we wszystkich rodzajach umaszczenia, jednak najczęściej spotykane są konie o maści gniadej i ciemnogniadej.

Konik polski – rasa koni prymitywnych

Niewielkie konie o niezwykle łagodnym charakterze i odporności na trudne warunki. Za ich przodków uważa się tarpany leśne odnalezione przez Nikołaja Przewalskiego w II połowie XIX wieku w Azji – stąd nazwa koń Przewalskiego. Obecnie głównie użytkowane są w jeździe rekreacyjnej, np. w rajdach konnych, oraz pracy z dziećmi i hipoterapii. Nazwę „Konik polski” jako pierwszy zaczął stosować profesor Tadeusz VetulaniIch (entuzjasta i popularyzator tej rasy), a inna nazwa to konik biłgorajski. Poza prywatnymi hodowlami można jest spotkać w hodowlach o rezerwatowych warunkach w:

  • Zwierzyńcu;
  • Biebrzy;
  • Popielnie;
  • Zielonym Ostrowiu;
  • Klinisku;
  • Miliczu.

Polskie rasy koni to wspaniałe odmiany tych zwierząt, które cieszą się uznaniem hodowców z całego świata, jednak pomimo ciągle rosnącej popularności na rodzimym rynku, nadal często nie są doceniane. Dlatego warto przyjrzeć się bliżej populacjom zarejestrowanym przez Polski Związek Hodowców Koni.

Holenderski koń gorącokrwisty – sportowa rasa koni. Co ją wyróżnia? Poznaj ich pochodzenie, budowę i charakter

holenderski koń gorącokrwisty

Holenderski koń gorącokrwisty jest to prawdziwy specjalista w ujeżdżeniu i skokach. Hodowcy podzielili tę rasę na kilka odmian, które hoduje się do określonych celów. Jakie cechy ma gorącokrwisty koń rodem z Holandii? Kiedy powstała ta rasa? Ile zapłacisz, jeśli będziesz chciał mieć takie zwierzę? Na te i inne pytania odpowiadamy poniżej. Dowiedz się więcej!

Holenderski koń gorącokrwisty – historia rasy

Holenderski koń gorącokrwisty, znany również jako KWPN (Koninklijk Warmbloed Paard Nederland), ma swoich przodków wśród ciężkich koni zimnokrwistych. Najważniejszymi protoplastami tej rasy są groninger i gelderländer. Pierwszy to niezbyt duży ciężki koń gorącokrwisty. Drugi natomiast jest koniem roboczym i zaprzęgowym.

Po II wojnie światowej, kiedy konie robocze były coraz bardziej wypierane przez maszyny rolnicze, krzyżówkę uszlachetniono dzięki sprowadzeniu ogierów z Niemiec. Najczęściej służyły temu konie pełnej krwi angielskiej, a także francuskie konie normandzkie. W latach 60. XX wieku wzbogacono je o geny ogierów pełnej krwi, koni holsztyńskich i rasy selle français. W żyłach KWPN płynie również krew trakenów i hanowerów. Dzięki temu z wyglądu przypominają niemieckie konie sportowe.

Holenderski koń gorącokrwisty – budowa

Oto krótki opis wyglądu holenderskiego konia gorącokrwistego:

  • wysokość w kłębie wynosi od 160 cm do 175 cm;
  • głowa masywna;
  • szyja długa, dobrze uformowana;
  • długie, szerokie, ukośne łopatki;
  • klatka piersiowa szeroka i głęboka;
  • silny grzbiet;
  • zad silny, dobrze umięśniony;
  • solidne nogi, bez szczotek pęcinowych;
  • kopyta duże, o miękkim rogu.

KWPN występuje we wszystkich maściach. Najpopularniejsze są jednak konie gniade, kasztanowate i siwe.

Holenderski koń gorącokrwisty – zdrowie i długość życia

Zwierzęta te dożywają od 24 do 29 lat. Ze względu na swoich przodków i z powodu surowego podejścia do prowadzenia rasy holenderskie konie gorącokrwiste to mocne konie. Mają tendencję do zapalenia stawów, jednak hodowcy bardzo dbają, by wyeliminować niepożądane cechy. Wykluczane z hodowli są konie z wrodzonymi wadami wzroku i zgryzu górnego lub dolnego, brakiem symetrii w stawach kolanowych, kopytach, stawach skokowych czy z wadami ruchu.

Holenderski koń gorącokrwisty – pielęgnacja

KWPN, jak inne rasy koni, potrzebuje rutynowej pielęgnacji. Codzienne szczotkowanie pozwala usunąć wszelkie zanieczyszczenia i równomiernie rozprowadzić wszelkiego rodzaju wydzieliny skórne po ciele. Czyszczenie kopyt holenderskiego konia gorącokrwistego również powinno być wykonywane codziennie. Regularne sesje pielęgnacyjne utrzymają konia w zdrowiu, a także pomogą wzmocnić więź opiekuna ze zwierzęciem.

Holenderski koń gorącokrwisty – charakter

Holenderskie konie gorącokrwiste cechują się spokojem i łagodnością. Taki charakter to zasługa selektywnej hodowli tej rasy. KWPN łatwo obłaskawić. Konie zazwyczaj są posłuszne wobec swoich opiekunów i chętne do pracy, co jest niezwykle pożądane podczas treningów.

Holenderski koń gorącokrwisty – użytkowość

KWPN to dość młoda rasa końska. Zwierzęta te hoduje się w celach rekreacyjno-sportowych. Są to konie idealne do jazdy wierzchem, ujeżdżenia, skoków, a także zaprzęgów. Będą odpowiednie zwłaszcza dla osób rozpoczynających swoją przygodę z jeździectwem.

Holenderski koń gorącokrwisty – hodowla

Hodowcy holenderskich koni gorącokrwistych są zrzeszeni w związku, który, liczy około 25 tysięcy członków. Traktuje on bardzo poważnie selektywną hodowli tej rasy. Wśród wymagań do rejestracji jest nie tylko pozytywna ocena pod względem wzorca rasy. Osobniki sprawdza się pod wieloma innymi względami, między innymi umiejętności. Ogiery powinny mieć osiągnięcia sportowe, by mogły otrzymać licencję hodowlaną.

Ważnym ośrodkiem hodowli tej rasy jest również Belgia. KWPN cieszy się popularnością również w Polsce. Stadniny, w których znajdują się holenderskie konie gorącokrwiste, założono m.in. w Michałowie na Podlasiu, a także nieopodal Włocławka.

KWPN dzieli się na kilka odmian:

  • wierzchowe i sportowe wraz z podgrupą koni przeznaczonych do skoków i dresażu;
  • zaprzęgowe (Tuigpaard lub Harness);
  • podstawowe (Golder).

Holenderski koń gorącokrwisty – sprzedaż i kupno. Cena za osobnika

Cena za konia rasy KWPN waha się od kilkudziesięciu tysięcy złotych do nawet 400 tysięcy. Kwota jest uzależniona od wielu czynników, ale liczą się głównie umiejętności i osiągnięcia osobnika.

Holenderski koń gorącokrwisty – ciekawostki

Jednym z najbardziej znanych holenderskich koni gorącokrwistych był Ideaal. W 1994 roku zdobył brązowy medal w dresażu podczas Światowych Igrzysk Jeździeckich w Hadze. Innym przedstawicielem rasy, który zapisał się w historii tego sportu, był Marius.

Holenderski koń gorącokrwisty łączy w sobie wiele cech najważniejszych ras koni niemieckich z siłą swoich przodków, pracujących niegdyś na holenderskich gospodarstwach rolnych. Charakteryzuje się łagodnym usposobieniem i posłuszeństwem, dzięki czemu jest odpowiednim wierzchowcem dla początkujących jeźdźców. Jego temperament docenią także osoby profesjonalnie pracujące z końmi. Budowa ciała KWPN sprawa, że jest wszechstronnym sportowcem, który sprawdza się w rozmaitych konkurencjach. Dzięki selektywnej hodowli raczej nie ma problemów ze zdrowiem.

Źródło zdjęcia : Remy Overkempe via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Kuc Connemara – irlandzka rasa średniej wielkości koni. Co warto o niej wiedzieć? Historia, budowa i temperament

kuc connemara

Kuc Connemara należy do koni domowych z grupy kuców, jest zwierzęciem o proporcjonalnej budowie ciała. To sprawia, że może poradzić sobie w konkursach jeździeckich. Chociaż wysokość w kłębie tego nie sugeruje, koń ten jest również świetnym skoczkiem. Dowiedz się więcej o jego budowie i przekonaj się, jaki ma temperament!

Kuc Connemara – historia i pochodzenie rasy

Nazwa rasy pochodzi od regionu Irlandii, który znajduje się w hrabstwie Galway. Konie te wywodzą się z jałowych obszarów i górzystego terenu o surowym klimacie. Według niektórych teorii ich przodkowie zostali przywiezieni na Zieloną Wyspę przez wikingów. Prawdopodobnie kuce Connemara wywodzą się od rodzimej rasy Irish Hobby. Uszlachetnić je miały rasy hiszpańskie pochodzące z galeonów Armady osiadłych na irlandzkiej mieliźnie w 1588 roku. Obecne na pokładach konie krzyżowały się z kucykami, dając początek kucom Connemara.

Rasa dawniej i współcześnie

W XVIII wieku irlandzkie kuce zostały uszlachetnione krwią arabską. Skrzyżowano je także z hackneyami i końmi pełnej krwi angielskiej. Z czasem nadmierne wprowadzanie krwi innych szczepów koni znacznie osłabiło rasę, więc w 1923 roku założono Towarzystwo Hodowców Kuców Connemara, które miało na celu ochronę i doskonalenie irlandzkiego konia. Trzy lata później uznano te zwierzęta za odrębną rasę i założono im księgę stadną. Obecnie kuce są popularne w Irlandii i Wielkiej Brytanii, ale także w pozostałych częściach świata. Co ciekawe, pierwszym przedstawicielem tej rasy w Australii był ogier Island King, który trafił tam w 1963 roku. Dwa lata później dołączyła do niego klacz Arden. Przedstawiciele tej rasy łączą cechy swoich przodków. Mają więc pokrój konia hiszpańskiego, charakter araba, siłę konia walijskiego oraz zgrabność hackneya.

Kuc Connemara – budowa

Oto wygląd typowego przedstawiciela rasy, którą opisujemy:

  • wysokość w kłębie wynosi od 135 do 148 centymetrów;
  • głowa średnia o profilu prostym albo garbonosym;
  • szyja dłuższa niż u klasycznych kuców wierzchowych;
  • łopatki poprawne;
  • kłąb dobrze zaznaczony
  • klatka piersiowa szeroka i głęboka;
  • silny, szeroki grzbiet i lekko ścięty zad;
  • silne, dobrze zarysowane stawy w kończynach;
  • kopyta dobre;

Kuc Connemara – umaszczenie

Wszystkie kolory sierści kuca Connemara, poza umaszczeniem srokatym, są dopuszczalne. Najpopularniejsze barwy to:

  • siwa;
  • kasztanowa;
  • kara;
  • izabelowata;
  • dereszowata.

W ciągu minionych kilku lat zauważalna jest mocniejsza obecność koni w ostatnich z wymienionych barw.

Kuc Connemara – zdrowie i długość życia

Irlandzkie kuce dożywają zazwyczaj od 25 do 30 lat. Cechują się wytrzymałością i dzięki umiejętnej selekcji nie mają żadnych defektów genetycznych. Najczęstsze schorzenie dotykające kuca Connemara to ochwat, który jest skutkiem przekarmienia lub jazdy przez długi czas po twardym podłożu. Siwe osobniki mają tendencję do czerniaków.

Kuc Connemara – pielęgnacja

Jak każdy koń, także kuc Connemara potrzebuje cotygodniowej rutynowej pielęgnacji. Zimą jego ciało pokrywa grubsza sierść, o którą również trzeba dbać. Zwierzętom trzeba również czyścić kopyta, by nie dopuścić do kulawizny.

Kuc Connemara – temperament

Konie te cechują się zrównoważonym temperamentem. Są cierpliwe, łagodne i w miarę inteligentne. Wyróżniają je też silne nerwy oraz. Irlandzkie kuce potrafią przystosować się do każdych warunków, więc kontakty z dziećmi nie będą dla nich problemem.

Kuc Connemara – użytkowość konia

Kuce Connemara znakomicie nadają się do:

  • skoków przez przeszkody;
  • przełajów;
  • polowań;
  • ujeżdżenia;
  • nauki jazdy konnej;
  • chodzenia w uprzęży;
  • zaganiania owiec.

Są więc końmi wszechstronnymi, które sprawdzają się zarówno na zawodach czy w jeździe rekreacyjnej, jak i ciągnięciu lekkich wozów.

Kuc Connemara – hodowla

Choć zwierzęta te przez wiele lat były znane głównie w Irlandii, obecnie zdobyły popularność na całym świecie. Hodowle tych koni można znaleźć niemal na wszystkich kontynentach. Poniżej sprawdzisz, za ile może być oferowany kuc Connemara na sprzedaż.

Kuc Connemara – cena

Konie te można kupić w cenach od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych. Średnio za kuca Connemara należy zapłacić około 40 tysięcy, chociaż można też znaleźć osobniki warte przeszło sto tysięcy złotych.

Kuc Connemara to wszechstronna rasa konia domowego z grupy kuców, która sprawdzi się zarówno podczas zawodów, rekreacji, jak i prac fizycznych. To zwierzę ma zalety wielu innych popularniejszych szczepów koni, a także łagodny temperament.

Angloaraby – sportowa rasa koni. Charakterystyka koni angloarabskich

angloaraby

Angloaraby są rasą gorącokrwistą, która sprawdza się w różnego rodzaju sportach, takich jak skoki przez przeszkody, WKKW czy jeździectwo. Jakie cechy wyróżniają te zwierzęta? Ile kosztują? Jaka była historia ich powstania? Przeczytaj nasz artykuł, aby poznać najważniejsze informacje na temat koni angloarabskich.

Angloaraby – historia rasy

Nazwa rasy pochodzi od dwóch innych odmian, które ze sobą skrzyżowano. Chodzi oczywiście o konia pełnej krwi angielskiej i konia czystej krwi arabskiej. Hodowla koni angloarabskich rozpoczęła się we Francji. Kiedy do Hiszpanii przybyli Maurowie, przywieźli ze sobą odmiany koni orientalnych, podobnie zresztą jak uczestnicy krucjat. Regionem, w którym pojawili się przodkowie angloarabów, jest południe Francji.

angloarab

W czasie kiedy krajem rządził Napoleon, z rozkazu cesarza konie orientalne trafiły do stadniny Pompadour. Dyrektor stadniny – Eugène Gayot – stworzył francuską hodowlę, wzorując się na pomyśle ze stadniny z Zweibrücken, którą prowadził książę Christian IV. W ten sposób uzyskał angloaraby o pożądanych cechach, które wkrótce stały się niezwykle popularne poza granicami kraju, między innymi w Wielkiej Brytanii i Polsce.

Angloaraby – budowa

Oto wygląd koni angloarabskich:

  • wysokość w kłębie wynosi od 155 do 165 centymetrów;
  • głowa szlachetna;
  • szyja umięśniona i dobrze zbudowana;
  • łopatki długie i ukośne;
  • kłąb wyraźny;
  • klatka piersiowa głęboka;
  • grzbiet mocny;
  • zad lekko ścięty, mocny i dobrze umięśniony;
  • nogi suche i dobrze umięśnione, z wyraźnie zaznaczonymi stawami;
  • kopyta małe, ale twarde i mocne;
  • ogon noszony elegancko.

Angloaraby – umaszczenie

Konie tej rasy najczęściej występują w jednolitym umaszczeniu:

  • gniadym;
  • siwym;
  • kasztanowatym;
  • karym;
  • dereszowatym.

Przeważnie spotykane są laurowe, siwe i kasztanowe. Kare angloaraby są najmniej powszechne.

Angloaraby – zdrowie i długość życia

Zazwyczaj przedstawiciele rasy dożywają 25–30 lat. Konie te są raczej zdrowe, chociaż występuje u nich predyspozycja do łapania chorób wirusowych oraz zmniejszonej odporności.

angloarab 2

Angloaraby – pielęgnacja

U koni rasy angloarabskiej podobnie jak u innych inne ras koniowatych, wymagane są regularne sesje pielęgnacyjne, które stymulują krążenie i działają na dokładne oczyszczenie skóry i sierści zwierzęcia. Pielęgnacja to także sposób na nawiązanie więzi z koniem.

Jeśli chcesz zachować jedwabistą grzywę i ogon angloaraba i całkowicie pozbyć się kołtunów, musisz je często wyczesywać. Ważne jest również sprawdzanie kopyt pod kątem urazów i infekcji, a także usuwanie kamieni i brudu oraz wszelkich zanieczyszczeń, które nagromadziły się podczas jazdy.

Angloaraby – charakter

Zazwyczaj angloarab jest inteligentny, lojalny, energiczny i chętny do pracy, ale potrafi być też czasami nieco nadpobudliwy i trudny do opanowania. Tę część temperamentu odziedziczył po swoich orientalnych przodkach. Te cechy charakteru również sprawiają, że przedstawiciele tej rasy to urodzeni atleci, którzy odnoszą fantastyczne wyniki w sporcie.

Angloaraby – użytkowość

Angloaraby są zwinne, szybko biegają i wysoko skaczą, na co wskazuje ich pokrój. Nic więc dziwnego, że wykorzystuje się je w celach sportowo-hodowlanych. Jako konie sportowe biorące udział w konkursach zajmują często wysokie miejsca.

Angloaraby – hodowla

Zwierzęta te hoduje się głównie we Francji, w Wielkiej Brytanii i Polsce. Brytyjskie angloaraby nie dorównują jednak pochodzącym z Francji młodym koniom tej rasy. Aby osobnik był wpisany do księgi stadnej, musi mieć co najmniej 1/8 krwi arabskiej Wielkiej Brytanii i 1/4 we Francji. Najsłynniejsze stadniny francuskie to Pompadour, Tarbes, Pau i Gelos.

W Polsce angloaraby hodowane są natomiast w Walewicach i Ochabach. W międzywojniu występowały również w Janowie Podlaskim. Po wojnie francuskie osobniki tej rasy zostały sprowadzone do Gałowa, Nieświatowa, Mchowa i do Państwowego Zarządu Nieruchomości Ziemskich Okręgu Ziemi Lubuskiej.

Angloaraby – cena

Choć przedstawiciele opisywanej rasy nie należą do koni najdroższych, to nie można ich określić mianem taniego wierzchowca. Średnia kwota za angloaraba to kilkadziesiąt tysięcy złotych. Górna kwota przekracza 150 tysięcy.

Angloaraby – ciekawostki

angloarab 3
  1. Arabska klacz i angielski ogier wydadzą na świat potomstwo, które jest mniejsze i mniej wartościowe na rynku niż źrebię z genami arabskiego ogiera i angielskiej klaczy.
  2. Hodowcy na oznaczenie tej rasy stosują symbol „xxoo” („xx” oznacza pełną krew angielską, natomiast „oo” – czystą krew arabską.

Angloaraby to konie półkrwi, które odziedziczyły najlepsze cechy rasy arabskiej i rasy angielskiej. Ich budowa predysponuje je do różnego rodzaju sportów. Jeśli szukasz konia wierzchowego i rumaka do ujeżdżenia, ten koń będzie odpowiedni. Klacze i ogiery można wykorzystywać też w celach hodowlanych. Warto także pamiętać o popularności polskich angloarabów, które w naszym kraju cieszą się szczególnym uznaniem.

Octenisept dla psa – płyn odkażający oraz wspomagający gojenie ran u psa

octenisept dla psa

W artykule wyjaśnimy czym jest Octenisept dla psa oraz powiemy, kiedy warto go stosować. Przedstawimy także prawidłowy sposób dezynfekcji oraz opatrywania psich ran. Znajdziesz tu też listę rzeczy, które warto mieć w apteczce dla psa.

Czym jest Octenisept?

Octenisept dla psa to preparat przeznaczony do odkażania i dezynfekcji skóry oraz błon śluzowych. Można go stosować zarówno do przemywania ran powstałych wskutek mechanicznego urazu, jak i tych będących efektem zabiegów medycznych.

Właściwości

Wykazuje właściwości bakteriobójcze, wirusobójcze oraz grzybobójcze udokumentowane w badaniach laboratoryjnych i klinicznych. Lek niszczy drobnoustroje chorobotwórcze już po minucie od zastosowania, a jego działanie utrzymuje się przez około 60 minut.

Swoje działanie zawdzięcza dwóm substancjom czynnym zawartym w płynie – dichlorowodorkowi oktenidyny oraz fenoksyetanolowi.

Kiedy przyda się Octenisept dla psa?

Octenisept dla psa świetnie się sprawdzi do odkażania i dezynfekowania skaleczeń, zadrapań, otarć, drobnych ran czy rozcięć. Dzięki właściwościom przeciwbakteryjnym nie tylko zapobiega rozwinięciu się infekcji w uszkodzonej tkance, ale przyspiesza gojenie.

Preparat może być także stosowany na skórę podrażnioną w wyniku oparzeń słonecznych. W przypadku nagich ras psów o wiele lepiej zapobiegać niż leczyć jednak zdarza się, że czworonóg na przykład zliże z siebie krem z filtrem UV, w wyniku czego dojdzie do poparzenia.

Wygodny spray

Opiekunowie uwielbiają korzystać z Octeniseptu dla psów również ze względu na przyjazną formę rozpylania preparatu. Środek odkażający został umieszczony w wygodnej butelce w spray, który jest wyjątkowo cichy.

Dzięki temu nawet najbardziej lękowe psiaki nie boją się korzystania z niego. W dodatku preparat nie jest środkiem piekącym, co zaoszczędzi zwierzakowi bólu.

Pierwsza pomoc. Dezynfekcja rany u psa

Byłeś ze swoim czworonożnym przyjacielem na spacerze i przydarzył się mu wypadek? Rany psa są dość częstym powodem wizyt w gabinetach weterynaryjnych, zwłaszcza wśród zwierząt energicznych i aktywnych.

Jak udzielić pupilowi pomocy?

Na początku dokładnie obejrzyj zranione miejsce. Niewielkie skaleczenie zwykle nie wymagają wizyty w gabinecie weterynarza. W przypadku wystąpienia krwawienia niezbędne jest jego zatamowanie. Jeżeli nie ustępuje, należy skonsultować się z lekarzem, tak szybko, jak to możliwe.

Warto również powąchać zranione miejsce, nieprzyjemny zapach może świadczyć o rozwinięciu się zakażenia ropnego skóry, które wymaga wdrożenia kuracji przez lekarza weterynarii. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku, kiedy w tkance zwierzaka znajduje się ciało obce.

Oczyszczenie rany

Po dokładnych oględzinach oczyść ranę. Pamiętaj, żeby umyć dłonie, a najlepiej dodatkowo założyć lateksowe rękawiczki przed przystąpieniem do opatrywania.

Zwilż miękki, czysty materiał i usuń krew z rany wodą. Następnie użyj Octeniseptu dla psa lub innego środka odkażającego i spryskaj zranione miejsce. Po takich zabiegach możesz nałożyć również maść z antybiotykiem np. Tribiotic.

Jak opatrzyć łapę i nie tylko. O materiałach opatrunkowych

Odpowiednio założony opatrunek chroni zwierzaka nie tylko przed zanieczyszczeniem, ale także bólem i dalszymi urazami. Zwykle do stłuczeń i skaleczeń dochodzi w najmniej oczekiwanych momentach, dlatego w apteczce zawsze warto mieć zestaw materiałów opatrunkowych. Co powinno znaleźć się wśród nich?

  • wata bawełniana,
  • bandaż bawełniany w dwóch rozmiarach,
  • kompresy jałowe w dwóch rozmiarach,
  • bandaż elastyczny,
  • opakowanie sterylnej gazy,
  • gaziki w różnych rozmiarach,
  • plastry tkaninowe,
  • przylepiec papierowy hipoalergiczny o wymiarach 2,5 cm x 5 m.

Jaki powinien być opatrunek rany?

Kiedy zdezynfekujesz ranę łapy Octeniseptem dla psa, możesz przejść do założenia opatrunku. Na początku nałóż kilka gazików i przyklej je do sierści przy pomocy przylepca. Tak zabezpieczoną łapkę owiń kilkukrotnie bandażem.

Po zakończeniu tej czynności dokładnie sprawdź, czy opatrunek nie jest zbyt ciasny, czyli czy nie utrudnia zginania się kończyny ani przepływu krwi. Co kilka godzin należy kontrolować zranione miejsce, by mieć pewność, że do łapy dociera krew, a w ranie nie rozwija się żadna infekcja.

Leki, termometr, kleszczołapka i… Co warto mieć w psiej apteczce?

Na pewno masz zapas przydatnych leków w domu, ale czy apteczka twojego psa jest równie dobrze zaopatrzona? Poznaj, listę rzeczy, które warto zabrać ze sobą na wyjazdy czy spacery:

  • książeczka zdrowia lub paszport,
  • zestaw materiałów opatrunkowych,
  • preparat do odkażenia ran, np. Octenisept dla psa,
  • maść z antybiotykiem,
  • sól fizjologiczna do przemywania oczu,
  • kleszczołapka lub pęseta do wyciągania kleszczy,
  • termometr z giętką końcówką,
  • folia NRC, która pozwala na szybkie ogrzanie lub ochłodzenie organizmu,
  • leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, przeciwbiegunkowe i działające osłonowo na żołądek (przed ich podaniem swojemu psu, koniecznie zadzwoń do lekarza weterynarii),
  • elektrolity.

Przydatna może okazać się woda utleniona. Można nią odkazić ranę (jednak nie powinno się tego robić w przypadku świeżych urazów) lub wywołać wymioty, na przykład w sytuacji, kiedy zwierzak połknie coś toksycznego.

Pamiętaj, żeby nie podawać pupilowi leków dedykowanych dla ludzi, szczególnie paracetamolu, który tworzy zagrożenie dla zdrowia i życia, zwłaszcza w przypadku małych psów.

Octenisept dla psa – idealny na kryzysowe sytuacje

Octenisept dla psa to preparat, który powinien znaleźć się w każdej apteczce. Sprawdza się najlepiej do odkażania skaleczeń, ale warto również zdezynfekować nim miejsce po wyciągnięciu kleszcza u swojego pupila. Zapobiegnie rozwojowi zakażenia i przyspieszy również proces gojenia.

Zwolnienie lekarskie na chorego kota – czy jest możliwe? Jaki lekarz może wystawić L4? Jak dbać o kota podczas choroby?

Zwolnienie lekarskie na chorego kota

Zarówno koty, jak i psy są obecnie traktowane jako pełnoprawni członkowie rodzin. To wspaniała zmiana, zwłaszcza w porównaniu z podejściem do zwierząt jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Niemniej jednak polskie prawo, choć chroniące zwierzęta przed okrutnym traktowaniem, nie umożliwia opiekunom pozostania w domu podczas choroby pupila. W takiej sytuacji nie przysługuje zwolnienie lekarskie ani opieka. 

Kiedy można otrzymać zwolnienie lekarskie?

Zwolnienie lekarskie jest zaświadczeniem otrzymywanym w sytuacji, gdy ze względu na chorobę nie ma możliwości wykonywania obowiązków w pracy. Wolny czas pozwala na regenerację organizmu i w dłuższej perspektywie jest bardziej opłacalny zarówno dla pracownika, jak i pracodawcy. 

Wystawiony przez lekarza dokument jest w pełni wiążący. Zawarte są w nim informacje na temat rodzaju choroby, specyfiki zwolnienia oraz przewidywanej daty zakończenia okres niezdolności do pracy. 

W trakcie trwania zwolnienia należy stosować się do zaleceń medycznych. Nie można go przerwać, ani skrócić. Należy także pamiętać, że postępowanie pracownika na zwolnieniu może zostać skontrolowane. 

Czy można dostać L4 na członka rodziny?

Zwolnienie lekarskie najczęściej stosowane jest podczas własnej choroby. Niemniej jednak czasowe zwolnienie z pracy przysługuje również w czasie choroby najbliższego członka rodziny. 

Najpopularniejszą formą zwolnienia przyznawanego na inną osobę, jest opieka na dziecko. W tym czasie rodzic nie może wykonywać obowiązków zawodowych i ma możliwość w pełni zadbać o pielęgnację chorego dziecka. 

Tego rodzaju zwolnienie może przysługiwać również na innych członków rodziny. Warto pamiętać, że za najbliższych członków rodziny uznaje się nie tylko małżonka oraz rodziców, ale także dziadków, a nawet teściów. Co ważne, takie zaświadczenie możesz uzyskać zdalnie. To bardzo praktyczne rozwiązanie, zwłaszcza dla osób, których praca pozwala na dużą mobilność. 

Zwolnienie lekarskie na psa lub kota – co na to polskie prawo?

Zwolnienie lekarskie przysługuje podczas choroby własnej, dziecka bądź innego najbliższego członka rodziny. Wiele osób podobnie traktuje swoje zwierzęta. W czasie ich choroby niejednokrotnie wymagają równie czasochłonnej opieki co ludzie. 

Niestety polskie prawo w żaden sposób nie zabezpiecza opiekunów zwierząt. Lekarz weterynarz nie ma możliwości wystawienia zwolnienia, a lekarz bądź lekarz dentysta nie mogą wystawić zwolnienia ze względu na chorobę zwierzęcia. 

Wiele osób zastanawia się, jak załatwić L4 na kota lub psa. Nie jest to możliwe i w takich sytuacjach lepiej wybrać urlop bądź urlop bezpłatny. 

Kto może wystawić zwolnienie lekarskie?

Zwolnienie lekarskie może wystawić zarówno lekarz rodzinny, jak i każdej innej specjalizacji, jeśli prowadzi leczenie. Dodatkowo L4 ma prawo wystawić lekarz dentysta oraz psychiatra. Teoretyczne prawo posiada także osoba będąca starszym felczerem bądź felczerem prowadzącym leczenie. 

Urlop opiekuńczy na kota – jak uzyskać wolne na czas choroby kota?

Urlop na żądanie można otrzymać w przypadku choroby dziecka, lecz nie kota. W tym przypadku każde nagłe opuszczenie pracy jest utrudnione. W przypadku zawodów na pełen etat, w dodatku w wyznaczonych godzinach, opieka nad chorym zwierzęciem jest utrudniona. 

Niestety takiego zapisu, który rzeczywiście zapewniałby prawo do zwolnienia podczas choroby kota, nie ma również w innych krajach europejskich. 

Czy pracodawca może dać pracownikowi opiekę na kota?

Wielu pracodawców, zarówno w małych jak i dużych firmach, umożliwia pracownikom pozostanie w domu na czas choroby kota. Nie jest to obligatoryjne ani regulowane prawem, lecz warto mieć świadomość takiej możliwości.

Pies zjadł trutkę na szczury – czym to grozi? Najczęstsze objawy zatrucia

pies zjadł trutkę na szczury

Jeśli pies zjadł trutkę na szczury, symptomy mogą wystąpić nawet kilka dni później. Dlatego zawsze warto obserwować swojego pupila. W dalszej części tekstu dowiesz się co zrobić, jeśli dojdzie do spożycia rodentycydów. Poznasz również antidotum skuteczne na niektóre rodzaje szkodliwych substancji.

W jaki sposób może dojść do zatrucia u psa trutką na szczury?

Zdarza się to najczęściej, jeśli pupil nie jest pod dostateczną opieką, biega bez smyczy lub został otruty z premedytacją. Niestety niektórzy ludzie celowo rozrzucają jedzenie zawierające szpilki, gwoździe lub truciznę.

Dlatego tak ważne jest trzymanie się nakazu wyprowadzania zwierząt na smyczy i w kagańcu. Do spożycia szkodliwej substancji może oczywiście dojść przypadkiem, jeśli trutka nie jest odpowiednio zabezpieczona lub pies zje martwego szczura, czy mysz.

Pies zjadł trutkę na szczury – pierwsza pomoc

Co zrobić w sytuacji, masz pewność, że twój pies zjadł trutkę na szczury? To zależy, ile minęło czasu od spożycia trutki. Jeśli poniżej dwóch godzin należy jak najszybciej wywołać wymioty u czworonoga. Pozwoli to mu pozbyć się szkodliwych substancji z żołądka, nim się wchłoną.

Najprostszym sposobem jest podanie zwierzęciu roztworu z wody utlenionej w dawce od 1 do 2 mililitrów na 1 kilogram masy ciała. Jeżeli wymioty nie wystąpią w ciągu piętnastu minut, natychmiast udaj się do lekarza weterynarii.

W przypadku kiedy zwierzak zwymiotuje w przeciągu kwadransa, należy podawać mu węgiel aktywowany co 3-4 godziny i dodatkowo środek przeczyszczający. Nawet jeśli wszystkie czynności zostaną wykonane, niezbędne jest udanie się z czworonogiem do weterynarza, aby ocenił jego stan.

Jeśli nie uda ci się wywołać wymiotów domowymi sposobami, należy niezwłocznie udać się do lekarza. Specjalista przeprowadzi płukanie żołądka w gabinecie weterynaryjnym oraz wzmocni organizm twojego pupila podając mu kroplówki.

Pies zjadł trutkę na szczury – jak pomoże mu specjalista?

Jeśli pies zjadł trutkę na szczury weterynarz, może podać mu antidotum, które będzie skuteczne w wypadku takich substancji jak brodifakum czy bromadiolon. Po spożyciu antykoagulantu przez około 4 tygodnie podaje się czworonogowi witaminę K w wysokich dawkach.

Warto w tym miejscu wspomnieć, że sama witamina nie wyleczy pupila. Poza tym w gabinecie weterynaryjnym otrzyma on również zestaw leków wspomagających i zastosowana zostanie terapia płynami.

Objawy zatrucia

Jeśli pies zjadł trutkę na szczury, objawy mogą się pojawić dopiero po kilku dniach. Wszystko zależy od rodzaju trucizny, ale większość działa z opóźnieniem. Jest to celowe działanie, aby szkodnik, dla którego rozłożono substancję, nie zorientował się, że mu szkodzi i wracał po więcej. Symptomy pojawiają się, dopiero kiedy toksyna zostanie wchłonięta przez organizm. Na początku występuje ogólne osłabienie organizmu i apatia.

Jest to objaw wielu chorób, dlatego nigdy nie ignoruj złego samopoczucia swojego pupila, niechęci do spacerów czy zabawy. Zazwyczaj jest to oznaką jakiejś infekcji lub zatrucia. Do symptomów zatrucia substancjami zaliczyć można również brak apetytu oraz krwawienie z nosa i dziąseł.

Pojawić się może też krew w kale lub moczu, co zawsze jest bardzo niepokojącym objawem. W takiej sytuacji jedynym sposobem na diagnozę i wyleczenie jest wizyta w gabinecie weterynaryjnym.

W przypadku spożycia dużych ilości toksyn symptomy mogą się pojawić po 2 do nawet 24 godzin. Niektóre trucizny wywołują objawy neurologiczne. W takim przypadku występują drgawki, a nawet paraliż kończyn tylnych. Psiak z tego typu symptomami wymaga natychmiastowej pomocy weterynaryjnej.

Jakie mogą być skutki spożycia trutki na szczury przez psa?

Jeśli pies zje trutkę na szczury, rokowania zawsze są złe. Jest to zabójcza trucizna powodująca ogromne spustoszenie w organizmie czworonoga. W dodatku ciężka do leczenia, ponieważ symptomy często pojawią się dopiero po wchłonięciu substancji, kiedy jest już za późno na ratunek. Wszystko zależy od tego, jaki rodzaj trutki na gryzonie zjadł twój podopieczny.

Fosforan cynku i strychnina to najcięższe z dostępnych substancji zwalczających szkodniki, po ich spożyciu w żołądku psa tworzy się gaz zwany fosforowodorem, a objawy pojawiają się bardzo szybko. Antidotum na zatrucie tymi środkami nie istnieje. W najlepszym wypadku zwierzę przeżyje, ale do końca życia może mieć problemy z sercem, nerkami czy mechanizmem krzepnięcia krwi.

Po zjedzeniu trutki przez psa niezwłocznie udaj się do lekarza weterynarii

Jeśli podejrzewasz, że pies zjadł trutkę na szczury, powinieneś jak najszybciej dotrzeć do lecznicy weterynaryjnej. Pierwszą pomoc stosuje się jedynie w sytuacjach awaryjnych, jednak zawsze lepiej pozostawić wszelkie czynności specjaliście.

Jeśli podejrzewasz swojego podopiecznego, że zjadł koagulant, powinieneś jak najszybciej dotrzeć do lecznicy weterynaryjnej. Pierwszą pomoc stosuje się jedynie w sytuacjach awaryjnych, jednak zawsze lepiej pozostawić wszelkie czynności specjaliście.

Oliwa z oliwek dla psa – czy ma korzyści zdrowotne? W jaki sposób podawać oliwę swojemu pupilowi i w jakich ilościach?

oliwa z oliwek dla psa

Oliwa z oliwek dla psa to według ekspertów bardzo dobry suplement. Jak ją podawać i w jakich ilościach? Dowiesz się tego z dalszej części tekstu. Poznasz również cenne właściwości, które posiada oraz na jakie funkcje organizmu wpływa korzystnie. Podpowiemy także, która oliwa najlepiej sprawdzi się w roli dodatku do diety dla twojego pupila.

Jakie cenne składniki zawiera oliwa z oliwek?

Oliwa tłoczona jest z oliwek i od dawna gości w prawie każdej polskiej kuchni. Świetnie nadaje się do sałatek, dressingów oraz wielu innych dań. W całości składa się z tłuszczu, co sprawia, że jest bardzo kaloryczna. Olej z oliwek zawiera wiele cennych składników między innymi nienasycone kwasy tłuszczowe omega 3 i omega 6, jest także źródłem witamin E i K oraz przeciwutleniaczy. Regularne spożywanie oliwy zapobiega powstawaniu wielu chorób. Jak to jest z czworonogami czy oliwa z oliwek dla psa to wartościowy dodatek do karmy?

Czy oliwa z oliwek dla psa przynosi korzyści zdrowotne?

Podawanie psom tłuszczów roślinnych to od dawna temat sporny, ponieważ wokół niego narosło wiele mitów. Niektórzy twierdzą, że mięsożerne zwierzęta nie trawią tłuszczów roślinnych. Inni uważają, że kwasy tłuszczowe zawarte w oleju ulegają nieokreślonym przemianom w organizmie czworonogów i im szkodzą. Prawda jest zgoła inna. Specjaliści są zgodni, że oliwa z oliwek dla psa podawana w określonych ilościach pozytywnie wpływa na wiele funkcji organizmu.

Organizm czworonoga ma jedynie problem z wykorzystaniem kwasów omega 3. Chcąc suplementować podopiecznemu ten składnik, lepiej postawić na tłuszcze zwierzęce, a szczególnie rybne oleje z łososia, śledzia czy sardynek zawierające kwasy DHA i EPA. Pamiętaj zatem, że tłuszcze roślinne mogą być jedynie dodatkiem, nie zastąpią w pełni tych odzwierzęcych.

W jakich ilościach podawać oliwę swojemu psu?

Suplementując oliwę z oliwek dla psa nie możesz zapominać o jej wysokiej kaloryczności. Zwierzęta otrzymujące ją w dużych ilościach często cierpią na otyłość i choroby trzustki. Jeśli chcesz wzbogacić dietę swojego podopiecznego, trzymaj się proporcji:

  • 1 łyżka oliwy dziennie dla psa dużego (powyżej 30 kg)
  • 1 łyżeczka dziennie dla psa średniego (10-30 kg)
  • pół łyżeczki dziennie dla psów małych (poniżej 10 kg)

Wiele osób zastanawia się, w jaki sposób najlepiej podawać oliwę zwierzakom. Jej smak jest na tyle atrakcyjny dla czworonogów, że niemalże każdy chętnie zliże ją bezpośrednio z łyżeczki. Jeśli jednak jesteś opiekunem wybrednego psa, możesz polać oliwą suchą karmę lub wymieszać ją z karmą mokrą. W przypadku diety typu BARF wystarczy dodać olej do przygotowanego posiłku.

Oliwa z oliwek pomoże twojemu psu uporać się z zaparciami

Wiele zwierząt cierpi na zaparcia. Czasem spowodowane są zbyt małą ilością ruchu czy źle zbilansowaną dietą. Podstawowym domowym sposobem jest podawanie przez maksymalnie trzy dni z rzędu jednej łyżki oleju dziennie. Olej natłuści jelita i pomoże w wydaleniu zawartości. Jeśli nie masz pod ręką oliwy, możesz wykorzystać olej lniany, który zadziała podobnie. Pamiętaj jednak żeby nie podawać zwierzakowi tłuszczu w dużej ilości, ponieważ może to doprowadzić do biegunki.

Poprawia stan sierści i skóry twojego podopiecznego

Oliwa od dawna wykorzystywana jest do produkcji kosmetyków dla ludzi, ale znajdziesz ją też w składzie wielu szamponów dla psów. Codzienna dawka oleju korzystnie wpłynie na kondycję skóry i sierści. Można ją też stosować doraźnie przy problemach skórnych, na pękające poduszki łap lub łuszczący się naskórek.

Oliwa jest zalecana w stanach zapalnych

Oliwa z oliwek dla psa jest zalecana przy zdiagnozowanym zapaleniu stawów. W przypadku starszych zwierząt lekarze weterynarii zalecają prewencyjne suplementowanie tego oleju, ponieważ ma właściwości przeciwzapalne i spowalnia proces starzenia się komórek. Oliwa zawiera oleokantal wykazujący działanie przeciwbólowe oraz kwas gamma-linolenowy zalecany dla psów z problemami stawów, czyli tych aktywnych oraz w podeszłym wieku.

Wspomaga odchudzanie

Oliwa z oliwek dla psów działa podobnie jak u ludzi to znaczy wspomaga odchudzanie. Oczywiście podawana według zaleceń. Dlaczego tak się dzieje mimo wysokiej kaloryczności oleju? Zawiera jednonienasycone kwasy tłuszczowe, dzięki czemu organizm w mniejszym stopniu przyswaja cukry, ale duże ilości kwasów rozbijają tkankę wewnątrz komórek tłuszczowych.

Korzystnie wpływa na zdrowie i wzmacnia odporność

Podsumowując, psy żywiące się karmą z dodatkiem oliwy są zdrowsze. Już niewielka ilość tego składnika zapobiega wypadaniu sierści, wzmacnia odporność i obniża poziom cholesterolu. Olej charakteryzuje się wysoką zawartością zdrowych tłuszczy, które według badań mają właściwości przeciwnowotworowe. Statystycznie połowa zwierząt powyżej 10 roku życia cierpi na różne typy nowotworów. Warto podawać oliwę z oliwek dla psa już od jego najmłodszych lat.