Strona 54 – Zwierzaki

Mój pies nie śpi w nocy – co zaradzić na ten problem? Bezsenność u psa

Szczególnie często zdarza się, że pies nie śpi w nocy, jeśli został niedawno adoptowany. Jest to w takim przypadku zachowanie częściowo zrozumiałe, jednak dla wielu opiekunów nadal niedopuszczalne. Tymczasem problemy ze snem, zwane również psią bezsennością, to przede wszystkim poważny kłopot dla samego zwierzaka. Dowiedz się więcej na ten temat.

Dlaczego pies nie śpi w nocy?

Istnieje kilka powodów, dla których pies nie śpi w nocy. Poznaj je bliżej, aby szybciej rozwiązać problematyczne nocne wędrówki twojego pupila.

Brak poczucia bezpieczeństwa

Pies po adopcji często nie czuje się komfortowo i bezpieczenie w otoczeniu. Tak samo czują się niektóre psy, którym zmieniły się warunki życia. Jeśli twój pupil dotychczas miał miejsce do spania w sypialni, a nagle musi spać w innym pomieszczeniu, prawdopodobnie będzie zaniepokojony. Zadbaj o to, aby zwierzę miało rutynę – psy potrzebują stałych punktów dnia, aby czuć się po prostu bezpiecznie i komfortowo.

Problemy zdrowotne

Jeśli pies cierpi na problemy z układem moczowym, alergie pokarmowe czy kłopoty z trawieniem, może cię w nocy budzić na spacer. Jeśli twój psiak jest niespokojny, warto sprawdzić, czy nie dolega mu nic poważniejszego. Poszukaj przyczyny problemu u lekarza weterynarii, aby zadbać o swojego czworonoga.

Niezaspokojone podstawowe potrzeby

Pies, jak każde żywe stworzenie, ma swoje podstawowe potrzeby. Jeśli pies nie śpi w nocy, ale jest całkowicie zdrowy, warto rozważyć, czy:

ma dostęp do świeżej wody przez całą dobę;
nie dostaje zbyt małych lub zbyt dużych dawek pokarmu;
nie jest karmiony nieregularnie, co sprzyja pogorszeniu trawienia;
ma odpowiednią dawkę bodźców w ciągu dnia;
ma własne miejsce, w którym czuje się bezpiecznie;
ma zapewniony wieczorny spacer odpowiednio późno, a poranny – adekwatnie wcześnie.

Odpowiedź na te pytania pozwoli ci określić, czy pies ma problemy z bezsennością, czy raczej po prostu nie zadbałeś o niego w odpowiednim stopniu. Możesz też skonsultować te kwestie z psim behawiorystą.

Za mało lub za dużo aktywności w trakcie dnia

Jeśli twój pies nie zmęczy się w trakcie dnia, nie licz na to, że będzie przesypiał noc. Zazwyczaj czworonogi śpią 12–14 godzin na dobę. W ciągu dnia cykl snu psa przypomina raczej drzemki. Jeśli jednak jest ich zbyt wiele, to zwierzę nie będzie chciało spać w nocy. Z drugiej strony, gdy pies na co dzień jest bardzo pobudzony, ma dużo zajęć, nieustannie szczeka, jest pobudzony, to jego układ nerwowy nie jest w stanie wejść w stan, który pozwala na sen. Z tego powodu właściwa dawka ruchu w ciągu dnia skutecznie rozwiązuje problem bezsenności u większości psów.

Brak umiejętności odpoczynku

Pies nie śpi w nocy ani… w dzień? W takiej sytuacji można mówić o zaburzeniach związanych z odpoczynkiem. Relaks i sen są niezbędne każdemu żywemu organizmowi. Pozwalają na regenerację i zmniejszenie poziomu kortyzolu. Co zrobić, gdy pies nie chce spać i ciągle zachęca cię do zabawy? Taka sytuacja w przypadku niektórych ras o dużym stopniu reaktywności jest częsta. Z tego powodu zadbaj o to, aby pies przebywał częściowo w spokojnych warunkach. Wyeliminuj pobudzające bodźce, nawet pieszczoty. Zachęć pieska do odpoczynku – zaproponuj mu żucie gryzaka, które rozluźnia i niweluje stres. Możesz rozważyć wprowadzenie klatki kennelowej.

Nie tylko legowisko dla psa się liczy…

Wiele osób uważa, że niewygodne legowisko może wpływać na to, że pies nie śpi w nocy. Rzeczywiście, posłanie powinno być dopasowane do rozmiaru oraz potrzeb czworonoga. Nie decyduje jednak o samym procesie snu. Dla większości psów wystarczająca jest nawet podłoga, co dobitnie pokazują. Zadbaj raczej o to, aby legowisko stało w cichym, mało ruchliwym kącie domu. Nie pozwalaj dzieciom podchodzić do śpiącego psa, bo mogą go przestraszyć, a pies nagle obudzony może zaatakować. To pogarsza skojarzenia związane z odpoczynkiem i sprawia, że pies staje się nerwowy.

Starszy pies nie śpi w nocy – demencja psia

Jeśli widzisz, że stary pies nie śpi w nocy, może to być demencja. Zaburzenia poznawcze u starszych psów z CDS, czyli odpowiednikiem ludzkiego Alzheimera, objawiają się m.in. zaburzeniami snu. Jeśli widzisz spowolnienie reakcji u pupila, dopilnuj, aby zabrać go do lekarza weterynarii. Ten wykona badania i być może zaleci odpowiednie postępowanie albo wdroży leczenie farmakologiczne.

Szczeniak a nocne zabawy

Szczeniaki jako maluchy często nie rozpoznają, kiedy przychodzi czas na sen, a kiedy jest moment na zabawę. Dodatkowo nie panują nad potrzebami fizjologicznymi, co powoduje, że załatwiają się też w nocy. Twoim zadaniem jako opiekuna jest sprawić, aby szczenię wiedziało, kiedy jest czas na odpoczynek, a kiedy można domagać się zabawy.

Bezsenność u psa – sposoby leczenia

Jeśli twój pies nie śpi w nocy, musisz ustalić, dlaczego tak się dzieje. Najczęstsze przyczyny bezsenności nie wymagają leczenia farmakologicznego. Częściej trzeba zadbać o ogólny dobrostan psa i zaspokoić wszystkie jego potrzeby. Jeśli dowiesz się, dlaczego pies nie może spać w nocy, prawdopodobnie uda ci się złagodzić problem. Pamiętaj, że na drodze do szukania przyczyny możesz, a nawet powinieneś skorzystać z pomocy behawiorysty lub lekarza weterynarii.

Bezsenność u czworonoga może wynikać z wielu rzeczy. Bardzo często jest męcząca zarówno dla psa, jak i człowieka. Znalezienie powodu, dla którego pies nie śpi w nocy, bywa trudne, ale zawsze musisz spróbować. To jedyny sposób na poprawę komfortu całej rodziny.

Dlaczego pies ze schroniska sika w domu? Jak go tego oduczyć? Poradnik

Według wielu osób nie jest łatwo oduczyć dorosłego psa sikania w domu. W rzeczywistości proces ten nie różni się bardzo od procesu uczenia czystości szczeniaka. Warto jednak zadać sobie pytanie o to, dlaczego pies ze schroniska sika w domu. W ten sposób o wiele łatwiej będzie ci zrozumieć jego zachowanie, a także wprowadzić odpowiedni trening czystości.

Dorosły pies ze schroniska sika w domu – przyczyny zachowania

Można wyróżnić kilka podstawowych przyczyn, z powodu których pies ze schroniska sika w domu. Na wstępie musisz uświadomić sobie, że powinieneś nauczyć psa czystości, bo on sam z siebie nie wie, gdzie powinien się załatwić. Mając nowego psa w domu, zaplanuj sobie czas na taki trening, podczas którego będziesz uczyć psa prawidłowego zachowania. Możesz ten okres spożytkować też na inne ćwiczenia, aby czworonóg umiał zostawać w domu czy wychodzić na spacery na smyczy.

Lęk i niepewność

Jeśli pies ze schroniska załatwia się w domu tak, aby nikt z domowników tego nie widział – na przykład w kątach czy w trudno dostępnych miejscach – przyczynami mogą być lęk i stres. Dorosły pies w nowym domu nie czuje się od razu komfortowo. Średnio potrzebuje ok. 3 miesięcy, aby zaaklimatyzować się w środowisku na dobre. Jeśli widzisz, że pies ze schroniska sika w domu poza twoim zasięgiem albo gdy sie do niego nagle zbliżysz lub podniesiesz głos, taka przyczyna zachowania jest bardzo prawdopodobna.

Z tego samego powodu bardzo ważne jest twoje zachowanie, gdy pies załatwi się w domu. Nigdy nie krzycz i nie stosuj metod awersyjnych. Przyniosą one skutek odwrotny od zamierzonego.

Złe doświadczenia

Nawet dorosły pies może mieć złe doświadczenia związane z wyprowadzaniem na spacery. Zdarza się, że napawa on psiaka takim lękiem, że nie jest on w stanie sikać na dworze. Wstrzymuje potrzeby, a potem załatwia się w domu, bo tam czuje się bezpieczniej. W takiej sytuacji musisz pamiętać, że to, jak pies czuje się na spacerze, wynika z jego doświadczeń. Staraj się nie zabierać go w miejsca, w których są liczne bodźce, hałasy i natarczywi ludzie czy psy. Aby nauczyć psa załatwiania się na dworze, musisz go najpierw nagradzać za samo spacerowanie. W ten sposób pozytywnie skojarzy wyjścia.

Brak treningu czystości

Choć wydaje się to nieprawdopodobne, istnieje spora szansa, że dorosły pies ze schroniska sika w domu, bo nie został nauczony innego zachowania. Jeśli pies do tej pory załatwiał się w kojcu, a wcześniej nie mieszkał w domu, może po prostu nie wiedzieć, jakie masz oczekiwania. W takiej sytuacji wyprowadzaj psa i przeprowadź taki trening czystości w domu, jak w przypadku szczeniaka.

Lęk separacyjny

Jeśli twój pies ze schroniska sika w domu tylko w trakcie twojej nieobecności, prawdopodobnie w grę wchodzi lęk separacyjny. Jest to zaburzenie behawioralne, które powoduje, że pies bardzo stresuje się, gdy opiekun wychodzi – czasem nawet na kilka minut. W efekcie zwierzę może niszczyć przedmioty, wyć, a także załatwiać potrzeby fizjologiczne w domu. Rozwiązaniem jest niekoniecznie nauczenie czystości psa, a rozwiązanie problemu lęku.

Choroba lub podeszły wiek

Twój psi towarzysz może cierpieć na rozmaite choroby, np. problemy z pęcherzem. Jeśli pies ze schroniska sika w domu, w pierwszej kolejności odwiedź lekarza weterynarii, aby sprawdził jego stan zdrowia. Z kolei starsze psy, zwłaszcza po kastracji, mogą mieć po prostu kłopoty ze zwieraczami i nie kontrolować oddawania moczu. Na tę sytuację trudno cokolwiek poradzić, choć istnieją farmakologiczne metody, które mogą zmniejszyć uciążliwość problemu.

Szczenię załatwia się w domu – nauka czystości szczeniaka

Żaden pies nie rodzi się z wiedzą o tym, że nie może załatwić się w domu. Zachowanie swojego szczeniaka możesz porównać do zachowania niemowlęcia. Musisz najpierw nauczyć psa, gdzie powinien załatwiać swoje potrzeby, a gdzie nie jest to mile widziane. Wiele osób decyduje się nauczyć psa sikać na matę, co jest rozwiązaniem niezbędnym, jeśli szczenię chorowało albo nie ma szczepień, a ty nie masz swojego ogródka. Pamiętaj jednak, że może się zdarzyć tak, że pies załatwia się w domu właśnie z powodu przyzwyczajenia do maty. Zastanów sie, czy nie lepiej adoptować szczenię przynajmniej po pierwszych szczepieniach.

Jak oduczyć psa sikania w domu?

Przede wszystkim musisz uzbroić się w cierpliwość. Nie krzycz na psa i nie zachowuj się wobec niego agresywnie, bo nasili to niepożądane zachowania. Uniemożliwi też trening czystości na dworze, bo pies będzie bał się załatwiać w twojej obecności. Gdy zdarzy się wpadka, posprzątaj odchody bez słowa. Nie wciskaj w nie nosa psa i nie krzycz. Następnie wyjdź na spacer i pochwal psa za załatwienie się poza domem. W ten sposób zdrowe zwierzę szybko pojmie, jakie są twoje oczekiwania.

Jeśli pies ze schroniska sika w domu, a ty chcesz go tego oduczyć, musisz wygospodarować odpowiednio dużo czasu. Wychodź z psem przynajmniej kilka razy dziennie. Stopniowo eliminuj liczbę spacerów, zostawiając tylko te trzy, na które i tak będziesz wychodzić. W przypadku szczeniąt, psów przewlekle chorych czy starszych częstotliwość spacerów powinna być większa. Pamiętaj, żeby zawsze mieć ze sobą smakołyki i nie szczędzić pochwał, gdy pies załatwi się na dworze.

Jeśli pies ze schroniska sika w domu, możesz go tego oduczyć. Potrzebujesz jednak wiele cierpliwości i konsekwencji. Pamiętaj – zwierzę nigdy nie robi ci nie złość! Takie emocje są mu całkowicie obce.

Zaburzenia behawioralne u psów. Jakie są problemy behawioralne u psów z adopcji?

Zaburzenia behawioralne u psów są dziś o wiele częściej diagnozowane niż dawniej. Wszystko dzięki świadomości opiekunów. Niemniej jednak warto wiedzieć, czym faktycznie jest problem behawioralny i jak go odróżnić od niepożądanego zachowania czy kłopotu wynikającego z niezaspokojonych potrzeb czworonoga. Dowiedz się więcej, aby skutecznie pomóc swojemu psu.

Czym jest problem behawioralny?

Definicja w tym przypadku jest bardzo istotna. Zaburzenia behawioralne u psów i kotów to grupa zachowań, które nie wynikają z braku realizacji potrzeby czy choroby, a są problematyczne dla psa oraz jego otoczenia. Oznacza to, że pies, który niszczy rzeczy pod nieobecność opiekuna, niekoniecznie cierpi od razu na zaburzenia behawioralne. U psów w ten sposób mogą przejawiać się objawy chorobowe, a nawet brak zaspokojenia podstawowych potrzeb gatunkowych. W tym przypadku można mówić co najwyżej o niepożądanym zachowaniu, ale nie problemie.

Zazwyczaj zaburzenia behawioralne u psów wynikają przede wszystkim z zaniedbań i nieprawidłowości w procesie ich rozwoju. Szczególnie często dotykają psów, które były przez jakiś czas bezdomne, błąkały się po ulicach albo długo przebywały w schronisku. Ich ofiarami padają również:

zwierzęta, które przeszły nieprawidłową socjalizację lub nie przeszły jej wcale;
psy, nad którymi znęcał się opiekun;
zwierzęta nieprawidłowo prowadzone przez właścicieli albo szkoleniowców.

Zrozumienie charakteru zachowania psa jest podstawą do tego, aby można było mu pomóc, a w efekcie – pomóc również otoczeniu, w tym rodzinie czworonoga.

Zaburzenia behawioralne u psów a socjalizacja

Większość właścicieli psów nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, czym właściwie jest proces socjalizacji. Czas ten sprzyja nauczeniu psa prawidłowych wzorców zachowania. W dużej mierze u wrażliwszych ras może decydować o tym, czy pies będzie lękliwy, czy odważny i otwarty na nowe okoliczności. Nieprawidłowa socjalizacja może sprzyjać powstawaniu zaburzeń zachowania u psów, ale niekoniecznie musi. Zależy to również m.in. od pochodzenia zwierzęcia i jego wcześniejszych losów.

Problemy behawioralne psów czy brak realizacji potrzeb?

Wielu właścicieli psów uważa, że ich czworonogi przejawiają takie zachowania, które stanowią problem. Często jednak zamiast ocenić, skąd bierze się dane zachowanie, a w rezultacie pracować nad wyeliminowaniem czynnika sprawczego, opiekunowie wolą wyeliminować po prostu coś, co nazywają zaburzeniem behawioralnym u psów. Oznacza to, że opiekun, zamiast nauczyć psiego języka i np. sygnałów uspokajających, cały czas dąży do konfrontacji, nasilając w efekcie złe zachowanie. To również pokłosie popularnej swego czasu teorii dominacji.

Dziś wiemy już, że pies to stworzenie, które ma własne potrzeby. Ich realizacja sprawia, że twój pupil nie będzie sfrustrowany, a poziom kortyzolu w jego organizmie znacznie spadnie do bezpiecznego poziomu. W przypadku niektórych psów to wystarczy, aby wyeliminować zachowanie oceniane przez ciebie jako niepożądane czy problematyczne.

Stan zdrowia a zachowanie psa

W tym przypadku pies działa dokładnie tak samo, jak człowiek. Jeśli uszkodzi sobie pazur, to ból prawdopodobnie wpłynie na zmianę jego zachowania. Ten przykład jednak jest o tyle oczywisty, że uszkodzenie pazura łatwo zauważysz. Z kolei zaburzenia behawioralne u psów, powodowane przez przewlekłe schorzenia, mogą być trudniejsze do rozpoznania. W tym przypadku weterynaria ma łatwe rozwiązanie – regularne badania kontrolne i profilaktyczne czworonoga. Również przed udaniem się do behawiorysty powinieneś sprawdzić, czy zachowanie twojego psa wynika rzeczywiście z problemów behawioralnych, czy raczej zdrowotnych. W tym drugim przypadku leczenie farmakologiczne to podstawa.

Najczęstsze zaburzenia behawioralne u psów

Oto niektóre zaburzenia behawioralne u psów często są przyczyną wizyty u behawiorysty. Przeczytaj, na czym polegają.

Lęk separacyjny

Ten rodzaj zaburzeń behawioralnych u psów jest częsty w przypadku zwierząt porzuconych, ale i tych wychowanych w rodzinie od szczenięcia. Przy dłuższej nieobecności opiekuna pies szczeka i wyje. Niekiedy pies gryzie przedmioty w mieszkaniu, powodując spore szkody. Zdarza się również, że dokonuje samookaleczenia – pojawia się gryzienie ogona, natrętne lizanie łap.

Agresja lękowa

Są to zaburzenia behawioralne psów i kotów. Zwierzę, które czuje się zaniepokojone i nie jest w stanie się oddalić, przyjmuje postawę pozornie agresywną. Zazwyczaj jest to wynik braku zrozumienia swojego pupila. Pozornie jest on członkiem rodziny, ale wymusza się na nim np. interakcje, nie rozumiejąc, że niektóre psy potrzebują więcej przestrzeni i nie lubią rzeczy, które ludzie uznają za pieszczotliwe.

Obrona zasobów

Pies może bronić gryzaka, zabawki lub dowolnego innego przedmiotu. Opiekun nie jest w stanie odebrać go pupilowi. Takie zachowanie zazwyczaj występuje względem człowieka. Inaczej przedstawia się kwestia, gdy pies zachowuje się tak w stosunku do innego psa.

Zachowanie psa a nauka komend i szkolenie

Najważniejsza w eliminowaniu zaburzeń behawioralnych u psów jest konsekwencja. Musisz zachęcić domowników do współpracy nad wyeliminowaniem zachowania, które wydaje się niepożądane. W prostszych przypadkach wystarczy unikać bodźców negatywnych i nagradzać smakołykiem zachowanie, na którym tobie zależy. Aby oduczyć psa jakiegoś schematu zachowania albo zadbać o eliminację dużych zaburzeń, warto zwrócić się o pomoc do specjalisty. Pamiętaj – problemy te mogą wracać, jeśli terapia nie była odpowiednia albo zaniedbasz potrzeby psa.

Kiedy zdasz sobie sprawę z tego, że zaburzenia behawioralne u psów nie są spowodowane ich złośliwością, tylko zaniedbaniami ze strony człowieka, będzie ci łatwiej nad nimi pracować. Zachowanie czworonożnego przyjaciela możesz zmienić odpowiednim treningiem. Upewnij się jednak, że zadbałeś o wszystkie potrzeby swojego psa.

Podróż z psem? Jak zadbać o to, żeby twój pupil zniósł ją dobrze

Jak przygotować psa do podróży?

Jeśli twój pies jest przyzwyczajony do środka komunikacji, którym zamierzasz odbyć dłuższą podróż i świetnie się w nim czuje, nie musisz przygotowywać go do wyjazdu w specjalny sposób. Jeżeli jednak dotąd zawsze jeździłeś z psem pociągiem, a tym razem wybierasz się z nim w dłuższą drogę samochodem, zwierzę może czuć się zdezorientowane i zaniepokojone.

Kiedy obawiasz się, że podróż nowym środkiem lokomocji może być dla psa naprawdę silnym przeżyciem, zwróć się po pomoc do weterynarza, który przepisze zwierzęciu odpowiednie środki uspokajające. Innym, lepszym sposobem na radzenie sobie z silnymi emocjami u psa jest CBD. Jak udowadniają dotychczasowe badania, kannabidiol nie tylko może być z powodzeniem stosowany zarówno u psów, jak i kotów, ale działa na nie bardzo skutecznie. Substancję tę podaje się domowym pupilom w wielu stanach chorobowych, ale dzięki działaniu przeciwlękowemu, CBD może pomóc twojemu zwierzęciu w podróży.

Podróż samochodem- opcja najczęściej wybierana przez właścicieli czworonogów

Kiedy decydujemy się na wyjazd z psem, najczęściej wybieramy samochód. Powodem jest nie tylko to, że samochód w ogóle stosowany jest jako środek transportu najczęściej, ponieważ umożliwia najbardziej komfortowy sposób dotarcia tam, gdzie chcemy. Na tę opcję decydujemy się podróżując z psem, ponieważ:

nie musimy przejmować się tym, że zwierzę może przeszkadzać współtowarzyszom podróży;
możemy zatrzymać się niemal w każdej chwili i pozwolić psu na spacer czy załatwienie jego potrzeb fizjologicznych;
psy zwykle dobrze znoszą podróż wśród znanych im osób.

Najczęściej domowe psy jeżdżą przynajmniej od czasu do czasu samochodem, choćby na krótkie dystanse, dlatego są zwykle zaznajomione z tym sposobem przemieszczania się. Decydując się na wyjazd autem pamiętajmy, żeby zapewnić naszemu zwierzęciu warunki transportu zgodne z przepisami. Mały pies musi być przewożony w transporterze przypiętym pasem bezpieczeństwa do siedzenia. Jeśli twój czworonóg jest duży, może ewentualnie podróżować na siedzeniu, jednak pod warunkiem wyposażenia go w szelki wpinane w pas bezpieczeństwa. Inną opcją jest klatka, która jednak zajmuje sporo miejsca i nie zawsze zmieści się w samochodzie.

Pies w pociągu – co warto wiedzieć o podróżowaniu pociągiem z czworonogiem

Jeśli twój pupil jest mały i przewozisz go w transporterze, zwykle nie musisz uiszczać dodatkowej opłaty. Większe psy, prowadzone na smyczy muszą mieć wykupiony bilet. Czworonogi przyzwyczajone do przebywania w licznym towarzystwie obcych osób zwykle dość dobrze znoszą podróż pociągiem. Musisz jednak uważać na to, żeby twój pies nie przebywał podczas podróży na miejscach przeznaczonych do siedzenia czy też na łóżkach w przedziałach sypialnych. Nie możesz z nim również wchodzić do wagonów gastronomicznych.

Podróż samolotem – czy psy mogą latać standardowymi liniami lotniczymi?

Transport psa samolotem jest możliwy, choć dość skomplikowany pod względem formalnym. Zwłaszcza jeśli wiąże się z przekraczaniem granic państwowych. Na pokład nie zostanie wpuszczony czworonóg bez ważnego zaświadczenia o szczepieniu przeciw wściekliźnie. Potrzebny jest także tzw. paszport zwierzęcy – zapytaj o niego swojego weterynarza przed podróżą. Warto wiedzieć, że różne linie lotnicze mają różne zasady przewozu zwierząt – najlepiej zapytaj o możliwości i wymagania bezpośrednio przez infolinię lub zasięgnij informacji na stronie internetowej przewoźnika.

Małpia ospa – czy można zarazić się od zwierząt?

Małpia ospa to temat ostatnich dni. Choć choroba nie jest tak groźna jak ospa prawdziwa, to jednak budzi lęk jako nieznane zagrożenie. Czy małpią ospą można zarazić się od zwierząt? A jeśli tak, to od jakich? Sprawdź!

Małpia ospa – charakterystyka choroby odzwierzęcej

Małpia ospa to choroba zakaźna, która rozwija się na kontynencie afrykańskim. Choroba nie ma dużej śmiertelności, zwłaszcza w krajach wysoko rozwiniętych. Może zagrażać głównie dzieciom. Leczy się ją przede wszystkim objawowo. To ważne, bo nieleczona często prowadzi do powikłań.

Czy istnieje sposób ochrony przed małpią ospą? Udowodniono, że szczepionka przeciwko ospie prawdziwej jest w stanie wyrobić odporność u ok. 80% zaszczepionych. W tym momencie nie ma skuteczniejszej ochrony, chyba że mowa o profilaktyce. Jak można zarazić się małpią ospą? Czy zwierzęta są rezerwuarem choroby? Przeczytaj niżej!

Małpia ospa a zwierzęta – od których można się zarazić?

Jak sama nazwa mówi, małpią ospą można zarazić się od zwierząt. Dotychczas udowodniono transmisję od takich gatunków jak:

wielkoszczury gambijskie;
pieski preriowe;
popielice i inne gatunki wiewiórek;
małpy.

Co ciekawe, pomimo nazwy choroby małpią ospą rzadko można zarazić się od małp. O wiele częstsze są zarażenia od gryzoni i małych ssaków.

Czy można zarazić się małpią ospą od psa albo kota?

Nie potwierdzono przypadków, kiedy małpią ospą człowiek zaraził się od psa albo kota. Nawet w Stanach Zjednoczonych, gdzie w 2003 roku stwierdzono 71 przypadków małpiej ospy, nie pojawiły się informacje, jakoby konieczne były izolacja albo uśpienie zwierząt domowych. Obecnie nie dowiedziono, że małpią ospą można zarazić się od domowego psa lub kota.

Małpia ospa – jak można zarazić się od zwierząt?

Jak dotąd udowodniono trzy drogi zarażenia od zwierząt przenoszących małpią ospę. Są to:

kontakt z martwymi zwierzętami, które mogły być chore;
kontakt z płynami ustrojowymi chorych, żywych zwierząt, zwłaszcza śliną – to najczęstsza droga zarażenia;
spożywanie mięsa i innych części ciała chorych zwierząt.

Z tego powodu, jeśli sporo podróżujesz, powinieneś unikać sytuacji potencjalnie niebezpiecznych. W ten sposób ryzyko zarażenia małpią ospą od zwierząt będzie znikome.

Małpią ospą można zarazić się od ludzi

Choć dotychczas uważano to za niezbyt częste, małpią ospą można zarazić się nie tylko od zwierząt, lecz także od ludzi. Dotąd przypadki transmisji choroby z człowieka na człowieka były epizodyczne. Dziś wiadomo, że większość dotkniętych chorobą w 2022 roku zaraziło się poprzez kontakty seksualne z osobą chorą. Jednocześnie wirusolodzy przekonują, że ryzyko zarażenia przez kontakt ze śliną, np. podczas pocałunku, jest mało prawdopodobne.
Małpia ospa jest zupełną nowością w Europie. W kraju nie potwierdzono jeszcze żadnych zakażeń. Warto wiedzieć, czy małpią ospą można zarazić się od zwierząt, a jeśli tak, to jakie działania profilaktyczne podjąć, aby do tego nie dopuścić. Pamiętaj – nie poddawaj się nieuzasadnionej panice, ale zachowaj ostrożność. Nie puszczaj psa bez nadzoru. Nie wypuszczaj bez opieki także kotów. Choć ryzyko zarażenia małpią ospą jest niskie, to jednak zwierzętom odbywającym spacery bez kontroli grożą też inne choroby, np. coraz częściej diagnozowana w Polsce wścieklizna.

Konik polski – dziki koń z Roztoczańskiego Parku Narodowego

Konik polski, inaczej nazywany konikiem biłgorajskim, to polska rasa późno dojrzewającego konia. Głównie kojarzona jest z terenami wschodniej Europy. Wywodzi się z rejonów Puszczy Białowieskiej, skąd została przeniesiona na Lubelszczyznę. Tu do dzisiaj istnieje rezerwat koników polskich. Co wyróżnia tę rasę pośród innych ras koni?

Konik polski – historia rasy

Za dzikich przodków koników polskich uważa się leśne tarpany. To zwierzęta podobne do odnalezionych w 1876 roku w Azji przez naukowca Nikołaja Przewalskiego koni Przewalskiego. Do końca XVII wieku mieszkały w lesistych obszarach na wschodzie Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej żyły do 1780 roku. Następnie zostały przeniesione do zwierzyńca hrabiów Zamoyskich, znajdującego się nieopodal Biłgoraja. Około 1806 roku w okolicy panowała okrutna bieda, dlatego hrabiostwo rozdało je okolicznym chłopom. Natomiast w 1914 roku Stanisław Schuch oraz Jan Grabowski opisali myszate koniki z okolic Biłgoraja.

Nazwę „konik polski” zapoczątkował profesor Tadeusz Vetulani. Dzięki jego staraniom w 1936 roku zaczęto odtwarzać konika prymitywnego o charakterystycznych dla tarpana leśnego cechach w rezerwacie Puszczy Białowieskiej. Zaledwie trzy lata później populacja liczyła już 40 osobników. Niestety w trakcie II wojny światowej hodowla została zniszczona, a część zwierząt zrabowana i wywieziona. Po wojnie ocalałe konie trafiły w 1949 r. do Popielna, gdzie rozpoczęto ponowną hodowlę. W 1955 roku tę stadninę przejęła Polska Akademia Nauk.

Konik polski – budowa

Warto wiedzieć, jak wygląda konik polski. Wzrost tej rasy nie jest imponujący – osiąga ona ok. 136 cm wysokości. Charakteryzuje ją silna i krępa budowa ciała. Polski konik ma proporcjonalną, lekką głowę z szerokim czołem i prostym profilem, umocowaną na krótkiej, szerokiej i prostej, nisko osadzonej, dosyć muskularnej szyi. Uszy są duże i grube, oczy błyszczące. Kłąb niewyraźny, krótkie łopatki, natomiast tułów dosyć długi, a grzbiet łęgowaty. Klatka piersiowa jest głęboka, a brzuch pojemny i często obwisły; tułów kończy ścięty zad. Kończyny mocne, suche i krótkie. Bywa, że mają nieprawidłową podstawę. Kopyta niezbyt duże, ale za to mocne.

Konik polski – umaszczenie

Koniki polskie zazwyczaj są myszatej maści. Mają gęste i czarne grzywy. Ogon jest osadzony głęboko z nielicznymi jasnymi włosami. Na grzbiecie jest widoczna czarna pręga grzbietowa, również można zauważyć pręgi na stawach skokowych i nadgarstkowych, sporadycznie występuje pręga łopatkowa.

Konik polski – zdrowie i długość życia

Jedną z głównych zalet koników polskich jest ich dobre zdrowie. Wyjątkowo odporny na rozmaite choroby i szkodliwe warunki zewnętrzne – taki jest konik polski. Ile żyje, zależy głównie od tego, w jaki sposób człowiek o niego dba. Szacuje się, że zdrowa klacz w sprzyjających warunkach może dożyć 30 lat, żyjąc w stadach rezerwatowych.

Konik polski – pielęgnacja

Niezwykle ważna w kwestii utrzymania konika polskiego w odpowiedniej kondycji jest odpowiednia pielęgnacja kopyt zwierzęcia. Po każdym treningu trzeba sprawdzać stan kopyt, czy aby nie ma przerostów i innych zmian, które mogą być symptomem schorzenia. Zawsze po zakończonej pracy należy skrupulatnie oczyścić kopyta przy użyciu specjalnego drewnianego noża.

Konik polski – charakter

Klacze i ogiery koników polskich to zwierzęta o niezwykle łagodnym i przyjaznym usposobieniu. Łatwo dostosowują się do nowego miejsca i dobrze radzą sobie w sytuacjach kryzysowych. Ponadto warto podkreślić, że mają dużą łatwość w uczeniu się i są bardzo wytrwałe, dlatego czasem spotyka się koniki polskie pod siodło.

Konik polski – użytkowość

Do zalet, które wpływają na hodowlę konika polskiego, zaliczają się m.in.:

płodność;
dobre zdrowie;
odporność;
niewybredność pokarmowa;
umiejętne radzenie sobie w trudnych sytuacjach;
zdolności adaptacyjne w trudnych warunkach bytowania;
wytrwałość;
łagodność;
łatwość uczenia się.

To wszystko sprawia, że konik polski uważany jest za wszechstronne, szlachetne zwierzę. Wykorzystuje się go jako konia roboczego w małych gospodarstwach rolnych oraz sadowniczych, gdzie pełni funkcję jako koń zaprzęgową. Ponadto jest niezłomny i niezawodny, dlatego często wykorzystywany do transportu. Używa się go też jako wierzchowca do jazdy rekreacyjnej, np. w rajdach konnych, hipoterapii i pracy z dziećmi.

Konik polski – hodowla

Pierwsza zorganizowana hodowla konika polskiego została rozpoczęta w Polsce w 1923 roku. Miało to miejsce w Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim oraz potem w 1928 roku w Folwarku Dworzyszcze, będącym własnością Liceum Krzemienieckiego, na bazie odłowionych osobników. Wszystko w celu ochrony zasobów genetycznych tej pierwotnej, naturalnej rasy. Aktualnie w kraju istnieje sześć ośrodków hodowli rezerwatowej konika polskiego. We wschodniej Polsce są to:

Zwierzyniec;
Biebrza;
Popielno;
Zielony Ostrów.

Natomiast na zachodzie kraju:

Kliniska;
Milicz.

Główne ośrodki hodowlane konika polskiego w warunkach stajennych to:

Popielno;
Stado Ogierów Sieraków;
Stadnina Koni Dobrzyniewo;
Stadnina Koni Racot;
Państwowa Stadnina Koni w Jeżewicach.

Program introdukcji Konika polskiego w Bieszczadach

Ciekawa jest podjęta w październiku 2007 roku próba introdukcji konika polskiego w Bieszczadach. Zwierzęta ulokowano w adaptacyjnej zagrodzie na obszarze dawnej wsi Radziejowa. Program zakładał wypuszczenie koni na wolność po kilkuletniej adaptacji. Celem było powstanie tabunów oraz wytworzenie całkowicie naturalnych stosunków stadnych w ich obrębie. Dziko żyjące konie mają wypełnić niszę ekologiczną, jaką stanowią łąki, tereny leśne, pastwiska oraz przestrzenie po opuszczonych wioskach. Prymitywne koniki w naturalny sposób mogą zająć się pielęgnacją krajobrazu, zapobiec zarastaniu gruntów rolnych drzewami i roślinami krzewiastymi.

Konik polski – ceny

Ile kosztuje konik polski? Cena najtańszych okazów wynosi już nawet 5000 zł. Za szczególne osobniki przyjdzie ci jednak zapłacić nawet 20000 zł. Warto wiedzieć, że w Polsce koszty utrzymania można zmniejszyć, jeśli chodzi o konika polskiego. Dopłaty do hodowli samic – przynajmniej dwóch w stadzie – w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich wynoszą 1700 zł. Przyznawane są raz w roku przez pięć kolejnych lat. Warunkiem jest to, że klacze konika polskiego uczestniczą w programie ochrony zasobów genetycznych.

Konik polski – ciekawostki

Konik polski stanowi symbol utworzonego w 1974 roku Roztoczańskiego Parku Narodowego – sylwetka zwierzęcia znajduje się w logotypie parku.
6 marca 1989 roku Poczta Polska wydała kolekcję (sześć sztuk) znaczków zatytułowaną „Konie”. Najdroższy z serii przedstawiał konika polskiego i kosztował wówczas 70 zł. Zaprojektował go Henryk Chyliński.
24 lutego 2014 roku Narodowy Bank Polski wybił monety z serii zatytułowanej „Zwierzęta świata” – konik polski wystąpił na nominałach 20 zł i 2 zł.
W innych krajach koniki polskie nadal nazywane są tarpanami.

Cechy konika polskiego pozwalają na wszechstronne użytkowanie tej rasy. Dzięki niskiemu wzrostowi, otwartości w kontakcie z człowiekiem i łagodnemu charakterowi fantastycznie sprawdza się ona w pracy z dziećmi i hipoterapii.

Fot. główne: Lilly M via Wikipedia, CC BY-SA 3.0

Koń pełnej krwi angielskiej, folblut: hodowla, opis i użytkowanie szlachetnej rasy

Koń pełnej krwi angielskiej to jedna z naczelnych ras koni gorącokrwistych. Pochodzi z Anglii, a jej przedstawiciela potocznie określa się „folblutem”. Słowo to wywodzi się z języka niemieckiego, gdzie Vollblüter oznacza pełnej krwi. Aktualnie to najszybsze konie na całym świecie. Tym samym wywarła silny wpływ na praktycznie wszystkie rasy hodowlanych koni sportowych. Co jeszcze warto wiedzieć zwierzętach o tej rasy?

Koń pełnej krwi angielskiej – historia rasy

To Rzymianie sprowadzili pierwsze konie wyścigowe na obszary Brytanii. Aktualna rasa czystej krwi pochodzi od ogierów orientalnych, które pojawiły się w Anglii w pierwszej połowie XVII wieku. Były to:

Godolphin Barb (Godolphin Arabian);
Darley Arabian;
Byerley Turk;
Curwen Bay Barb.

Wspólnie z 500 klaczami ukształtowały trzon rasy. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że na rozwój koni pełnej krwi angielskiej wpływ wywarły również konie Irish Hobby.

W 1793 roku angielski ród Weatherby dokonał rejestru wyhodowanej rasy w pierwszej księdze stadnej „General Stud Book”. Prawdopodobnie pierwsze zwierzęta tej rasy były mieszanką koni neapolitańskich, hiszpańskich i berberyjskich z odrobiną krwi Irish Hobby, a także regionalnych kuców.

Koń pełnej krwi angielskiej – budowa

Bez wątpienia można stwierdzić, że koń pełnej krwi angielskiej to bardzo elegancki i wyrafinowany osobnik o wysokiej wartości hodowlanej. Z tego zresztą powodu używa się tych koni, aby uszlachetniać inne rasy. To sportowe zwierzę o lekkiej budowie ciała. Ma długie kończyny, małą lub średnią, suchą głowę, zazwyczaj o prostym profilu. To, co go wyróżnia to skośnie ułożona łopatka, dzięki której osiąga lepsze wyniki w galopie. Ma długie, suche i elastyczne pęciny. Wysokość w kłębie wynosi od 150 do 170 cm. U tych koni często pojawiają się wady postawy.

Koń pełnej krwi angielskiej – umaszczenie

Koń pełnej krwi angielskiej ma krótką, miękką, gładką sierść. Występuje we wszystkich podstawowych rodzajach umaszczenia poza srokatym. Są to maści:

kara;
gniada;
kasztanowata;
ciemnokasztanowata;
skarogniada;
siwa.

Koń pełnej krwi angielskiej – zdrowie

Sposób selekcji w hodowlach jest ukierunkowany na szybkość galopu i cwału, a nie na cechy fizyczne. Stąd też często u konia pełnej krwi angielskiej występują wady postawy. Ponadto, ze względu na ciągłe ćwiczenia, zwierzęta te często doznają urazów kończyn przednich. Dolegliwości zdrowotne, które najczęściej pojawiają się u przedstawicieli tej rasy, to:

ochwat – zapalenie tkanki twórczej rogu;
gnicie strzałki – stan zapalny skóry na tylnej stronie pęcin;
mięśniochwat – inaczej zwany chorobą poświąteczną; schorzenie pojawia się u koni po przerwie od treningów;
tkanie – dolegliwość na tle nerwowym.

Koń pełnej krwi angielskiej – pielęgnacja

Odpowiednia pielęgnacja nie ma wpływu wyłącznie na wygląd konia pełnej krwi angielskiej, ale również jego zdrowie. Z tego powodu należy regularnie wykonywać zabiegi takie jak:

szczotkowanie i czyszczenie skóry i sierści;
przecieranie oczu, nozdrzy i pyska;
mycie lnianą, namoczoną szmatką narządów rozrodczych i odbytu;
czyszczenie kopyt, czyli usuwanie martwego rogu i wyrównywanie brzegu podstawowego.

Pamiętaj, że rasom gorącokrwistym należy zapewnić dużą dawkę ruchu oraz możliwość wybiegania się, inaczej mogą zachorować.

Koń pełnej krwi angielskiej – charakter

Te konie charakteryzuje wyścigowy temperament, który jest szczególnie widoczny na otwartych przestrzeniach. Poza tym, że są niezwykle szybkie i wytrzymałe, to nie brakuje im odwagi i wrażliwości. Wykazują się dużą inteligencją, a do tego są reaktywne, więc nie można ich zbyt długo zostawiać w stajni, bo mogą z nudy popaść w chorobę.

Koń pełnej krwi angielskiej – użytkowanie

Konie pełnej krwi angielskiej są rasą koni sportowych, które głównie cenione są za szybkość w galopie, wytrzymałość i sportowy temperament. Oto dyscypliny, w których biorą udział:

ujeżdżenie;
Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego (WKKW);
wyścigi z przeszkodami;
skoki przez przeszkody;
steeplechase;
wyścigi płaskie;
polo.

Konie, które kończą karierę sportową i nie biorą udziału w gonitwach, nie spełniają wymogów hodowlanych. Wtedy zostają końmi prywatnymi dla jeźdźców, ewentualnie końmi-towarzyszami dla innych zwierząt w stadninie. Funkcjonują organizacje, które pomagają takim koniom zmienić specjalność, albo szukają im domów, gdzie w spokoju mogą przeżyć zasłużoną emeryturę.

Koń pełnej krwi angielskiej – hodowla

Hodowle konia pełnej krwi angielskiej działają głównie na terenie Anglii, Irlandii, Stanów Zjednoczonych, Japonii i Francji. Sprzedawane są zwykle w cenach od kilku do nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych. Konie te hodowane są głównie w celach wyścigowych. Doświadczone, dorosłe osobniki, które mają za sobą sukcesy wystawowe, mogą być o wiele droższe.

Koń pełnej krwi angielskiej – ciekawostki

Na konie pełnej krwi angielskiej, które nie wygrały dotąd ani jednego wyścigu, mówi się maiden, czyli dziewica.
Koń pełnej krwi angielskiej zazwyczaj wykorzystywany jest do biegów krótkodystansowych.

Koń pełnej krwi angielskiej należy do podstawowych ras koni gorącokrwistych. To rasa biegająca w gonitwach. Wykazuje się odwagą, wytrwałością, a także inteligencją. W głównej mierze jest hodowane, aby startować w wyścigach konnych i osiągać w nich jak najlepsze rezultaty. Pomagają jej w tym nietypowo ułożona łopatka, umięśniona sylwetka i długie nogi.

Fot. główne: Goki via Wikipedia, CC BY-SA 3.0

Kuc szetlandzki – łagodna, ale uparta rasa. Opis, hodowla i użytkowość

Kuc szetlandzki, tak jak wskazuje nazwa, pochodzi z Wysp Szetlandzkich. Zwierzęta mogą być wspaniałymi końmi rekreacyjnymi pod warunkiem, że będą otoczone odpowiednią opieką. W innym przypadku nabierają złych nawyków i stają się uparte. Dowiedz się więcej o tej rasie z artykułu.

Kuc szetlandzki – historia rasy

Nie jest do końca znane pochodzenie przedstawicieli tej rasy. Istnieją przesłanki, które wskazują, że przodkami kuców szetlandzkich mogą być kuce tundry. Odnalezione przez archeologów kamienie runiczne z IX wieku przedstawiają jeźdźców siedzących na niewielkich żywotnych kucach. To może wskazywać na stosunkowo stare pochodzenie miniaturowych kucyków.

Kuc szetlandzki – charakterystyka

Wzorzec rasowy kuca szetlandzkiego:

wysokość w kłębie nie przekracza 107 cm; kuc szetlandzki mini ma w kłębie maksymalnie 87 cm;
głowa o prostym i suchym profilu z mocną szyją;
łopatki długie;
kłąb słabo zaznaczony;
tułów masywny;
klatka piersiowa głęboka;
grzbiet krótki i wygodny w dosiadzie;
zad okrągły i umięśniony;
grzywa i ogon bujne;
kończyny krótkie;
kopyta okrągłe, małe i twarde;
mogą występować szczotki pęcinowe.

Kuc szetlandzki – umaszczenie

Kuc szetlandzki teoretycznie występuje we wszystkich rodzajach umaszczenia z wyjątkiem tarantowatego. Jednak zauważa się, że najpowszechniejszą maścią jest kara. Grzywa i ogon mają długie, proste i gęste włosy. Tym, co wyróżnia sierść kuców szetlandzkich, jest podwojenie liczby włosów wraz z zimowym sezonem w stosunku do letniej okrywy. Wynika to z cechy adaptacyjnej tej naturalnej rasy do trudnych warunków Wysp Szetlandzkich. Z tego samego powodu sierść zimowa jest puchata, gęsta i podwójna, natomiast letnia – lśniąca i gładka.

Kuc szetlandzki – pielęgnacja

Ze względu na pochodzenie szetlandy należą do wytrzymałych i odpornych na niesprzyjające warunki (np. mroźne, śnieżne i wietrzne zimy) koni. Zwierzęta te są niedrogie w utrzymaniu, bo nie są wymagające pod kątem odżywiania. Ponadto cały rok mogą przebywać na zewnątrz, gdzie są bardzo samodzielne. Potrafią wyszukiwać pożywienie, np. korzonki i kiełki ukryte pod grubą i zmarzniętą warstwą śniegu. Z tego samego powodu świetnie wykorzystują pastwiska kiepskiej jakości.

Kuc szetlandzki – charakter i temperament

W środowisku jeździeckim panuje mylne przekonanie, że kuc szetlandzki to nieposłuszne, uparte zwierzę. Prawda jest taka, że to wyjątkowo niezależny kucyk. Jednak przy odpowiedniej opiece i fachowym podejściu w ujeżdżaniu może być znakomitym koniem rekreacyjnym.

Ten mechanizm działa również w drugą stronę. Jeżeli kuc szetlandzki spotka się ze złym traktowaniem, to prawdopodobnie nabierze złych nawyków i wtedy może stać się uparty. Ponadto ma wysoki iloraz inteligencji, wykazuje się dużą cierpliwością i spokojem. Te pozytywne cechy usposobienia i niewielkie rozmiary wpłynęły na wykorzystanie koników przy pracy z dziećmi, szczególnie w hipoterapii.

Kuc szetlandzki – użytkowanie

Na rodzimych wyspach kuce znalazły szerokie zastosowanie. Dzięki dużej sile chętnie wykorzystywano je do prac pociągowych, transportu towarów, torfu, węgla kamiennego. Były używane też do jazdy wierzchem. Ponadto doskonale sprawdziły się w pracy w kopalniach oraz miejscach niedostępnych dla maszyn. Kiedy rasa zyskała większą popularność, zaczęto jej używać w pracy z dziećmi i w objazdowych cyrkach. Aktualnie kuce są atrakcjami w ogrodach zoologicznych, gospodarstwach agroturystycznych oraz w pracy z dziećmi.

Kuc szetlandzki – hodowla

Dzisiaj najwięcej hodowli tej rasy mieści się w Holandii. W 1890 roku została utworzona Pierwsza Księga Stadna. Obecnie każde państwo, które przejawia zainteresowanie hodowlą kuców szetlandzkich, jest zobowiązane do samodzielnego otwarcia i prowadzenia księgi.

Kuc szetlandzki – cena

Ile kosztuje kuc szetlandzki? Cena za osobnika wynosi od 1000 zł do nawet 10000 zł.

Kuc szetlandzki – ciekawostki

Kuce szetlandzkie pomogły wykształcić się znanym rasom, takim, jak amerykański szetland oraz argentyńska rasa miniaturowa falabella.
Dziko żyjące kuce tej rasy można spotkać w Parku Narodowym Dartmoor, a także na Wyspach Szetlandzkich.

Kuc szetlandzki to cierpliwy i spokojny konik, który pomimo swojego niepozornego wyglądu doskonale radzi sobie z przetrwaniem w surowych warunkach. Przy odpowiednim ułożeniu stanowi świetnego konia wierzchowego o nieprzeciętnym temperamencie.

Pies z fałdami – jakiej pielęgnacji wymaga? Poznaj rasy pomarszczonych psów i wybierz szczeniaka!

Typowy pies z fałdami to zwierzę, które wyróżnia nie tylko niezwykły wygląd. Budowa skóry sprawia, że taki pies jest wyjątkowo wrażliwy. Charakterystyczne zmarszczki na skórze psów wymagają szczególnej pielęgnacji. Dowiedz się, jak dbać o psy z pofałdowaną skórą.

Pies z fałdami – funkcje luźnej skóry

Luźna skóra u psa pełni różne funkcje, w zależności od tego, na jakim obszarze ciała występuje. Nadmiar skóry w okolicy karku i szyi psa chroni go podczas walki z innymi osobnikami. Atakujące zwierzęta zwykle w pierwszej kolejności celują właśnie w to miejsce. Luźna skóra zabezpiecza przed ugryzieniami czy uszkodzeniami ciała oraz chroni mięśnie, kości i narządy wewnętrzne. Pofałdowane psy rasy shar pei były kiedyś wykorzystywane do walk. Pomarszczona skóra shar peia mogła zwiększać jego szanse na zwycięstwo i minimalizować ryzyko poważnych urazów.

Wiele psów z fałdami w dawnych czasach było wykorzystywanych do pracy przy stróżowaniu lub pilnowaniu stad. Luźna skóra stanowiła dla nich ochronę. Z czasem zaczęto organizować wystawy psów, podczas których niewątpliwe pofałdowana skóra wzbudzała zainteresowanie.

Jakie problemy zdrowotne występują u psów z pomarszczoną skórą?

Niestety nadmiar skóry wiąże się też z pewnymi problemami dla psa. Skóra między fałdami jest bardzo wrażliwa i łatwo dochodzi do jej uszkodzeń. W takich miejscach nie ma odpowiedniej wentylacji, gromadzą się bakterie, a temperatura jest podwyższona. Może to skutkować podrażnieniem i stanem zapalnym. Podczas ruchu psa z fałdami dochodzi do tarcia stykających się ze sobą powierzchni skóry, więc mogą się pojawić rany. Im głębsze zmarszczki, tym częściej trzeba je czyścić.

Pies z fałdami – jak dbać o jego zdrowie? Zalecenia lekarza weterynarii

Zdrowie każdego zwierzęcia jest uzależnione przede wszystkim od tego, co je. Karma powinna być dobrana do wieku i rozmiarów psa z fałdami. Jej ilość i kaloryczność trzeba dostosować do codziennej aktywności fizycznej zwierzęcia. W diecie psa z fałdkami nie powinno zabraknąć nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 i omega-6, które korzystnie wpływają na stan sierści i skóry.

Konieczne są również systematyczne kontrole oczu i zębów, na których często osadza się kamień. W dbaniu o stan zębów pomagają specjalne pasty dla psów i przekąski.

Pielęgnacja skóry i sierści pomarszczonych psów

Skóra i sierść psa z fałdami wymagają szczególnej troski ze względu pomarszczenie. Trzeba pamiętać o tym, że miejsce pomiędzy fałdami skórnymi to idealne środowisko do rozwoju bakterii i drobnoustrojów. Z tego powodu nie można pozostawiać skóry wilgotnej lub brudnej. Można ją przecierać specjalnymi chusteczkami. Taki zabieg trzeba powtarzać 3 lub 4 razy w ciągu tygodnia. Jeśli sierść linieje, powinno się ją wyczesywać szczotką o twardym i gęstym włosiu.

Najpopularniejszy pies z fałdami – shar pei

Shar pei to pies, którego posiadanie w komunistycznych Chinach było uważane za luksus. Ten pies z fałdami jest średniej wielkości. Jego wysokość w kłębie wynosi od 44 do 51 cm. Charakterystyczny wygląd zawdzięcza luźnej skórze. Wyróżniają go też duża głowa, szeroka na całej długości kufa, która nie zwęża się ku nosowi, tak jak to jest w przypadku większości psów, oraz fioletowy język i podniebienie. Umaszczenie jest jednolite i występuje w różnych kolorach oprócz białego. Sierść shar peia jest krótka i prosta, bez podszerstka. Pies ma wysoko osadzony ogon, który pozostaje mocno zawinięty, co jeszcze dodaje mu uroku.

Shar pei to pies z fałdami, który jest wierny i lojalny wobec swojego właściciela. Źle znosi samotność, bo bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Może mieszkać z innymi zwierzętami, o ile są wobec niego uległe.

Rasy psów z nadmiarem skóry

Istnieje więcej niż jeden pies z fałdami. Do popularnych ras należą między innymi:

buldog angielski – to spokojny molos, choć bywa nieco uparty. W stosunku do dzieci jest łagodny i cierpliwy. Wyróżnia go charakterystyczny pomarszczony, spłaszczony pysk oraz masywna i krępa budowa ciała. Mimo że jest mały, to ma sporo siły;
mastif neapolitański – duży pies o spokojnej i nieco flegmatycznej naturze. Szybko się uczy i chętnie wykonuje polecenia. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem i nie lubi samotności;
mops – mały, niezwykle pogodny i przyjazny pies z fałdami, który wszędzie podąża za właścicielem. Psy tej rasy są skore do wygłupów i mają bardzo wyrazistą osobowość. Fałdki wokół jego nosa wymagają codziennego czyszczenia, podobnie jak oczy i uszy; szczotkować należy go raz w tygodniu;
bloodhound – ufny i łagodny pies. Jest przyjazny zarówno w stosunku do opiekunów, jak i wobec obcych. Nie lubi być sam, zdecydowanie woli przebywać w towarzystwie. Żyje w harmonii również z innymi zwierzętami domowymi. Niestety wśród psów tej rasy mogą się pojawiać problemy z powiekami i oczami przez opadającą na nie skórę głowy.

Jak wybrać szczeniaka z pomarszczoną skórą?

Wybierając szczenię, warto udać się do sprawdzonej hodowli zarejestrowanej przez Związek Kynologiczny w Polsce (ZKwP). Jest to gwarancją, że pies z fałdami jest rasowy, zdrowy oraz że miał zapewnione odpowiednie warunki już od momentu narodzin. Psy, które odstępują od wzorca rasy, na przykład shar pei miniaturki lub długowłose, zwykle mają problemy zdrowotne.

Każdy oczywiście zwraca uwagę na wygląd zwierzęcia, ale nie tylko to się liczy. Pies powinien odpowiadać nam swoim charakterem. Każdy pies z fałdami ma inny charakter, jednak potrzebuje tak samo pielęgnacji i socjalizowania. Wybierz takiego czworonoga, który najlepiej pasuje do twoich zwyczajów.

Irish Draught – piękna i ciekawa rasa pochodząca z malowniczej Irlandii, która zachwyci cię wyglądem i charakterem!

Uwielbiasz konie i pragniesz poszerzać swoją wiedzę na ich temat? Przedstawiamy zatem przepiękną rasę Irish Draught, która urzeknie cię swoim charakterem i wyglądem. To niezwykle wszechstronne zwierzęta o wielu talentach, obok których nie sposób przejść obojętnie. Poznaj je bliżej!

Historia rasy Irish Draught w pigułce

Irish Draught to stara rasa, która została sprowadzona na irlandzką ziemię przez celtyckich kupców z Galii, Hiszpanii oraz Afryki Północnej. Ich populację zaczęto łączyć w XVIII wieku z końmi zimnokrwistymi (masywniejszymi, silniejszymi, o spokojniejszym temperamencie). Dzięki temu zabiegowi konie stały się wyjątkowo wszechstronne i wykorzystywano do wielu zadań. Pomimo krzyżówek rasie udało zachować się cechy konia wierzchowego. W czasie I wojny światowej i później, z powodu sprzedaży przez rolników do rzeźni w celu uzyskania funduszy na zakup maszyn rolniczych, Irish Draught niemal wyginął.

Budowa konia rasy Irish Draught

Irish Draught jest koniem mocnym, silnym, średniej wielkości. Jego wysokość w kłębie wynosi od 155 do 165 cm. Duża głowa ma prosty profil, rzadziej garbonosy. Szyja się stosunkowo ciężka i krótka, dobrze umięśniona. Uszy konia są duże i długie. Oczy cechują się łagodnym, przyjaznym wyrazem. Kłąb koń ma słabo zaznaczony, grzbiet raczej długi i szeroki. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka. Mocne, długie łopatki bywają strome. Ogon jest nisko osadzony na ściętym, szerokim zadzie. Masywne nogi zakończone są dużymi i płaskimi kopytami. Na pęcinach występują nieduże szczotki.

Irish Draught – umaszczenie

Irish Draught występuje najczęściej w umaszczeniach takich jak:

gniade – cechuje się brązową sierścią z czarną grzywą, ogonem i dolnymi częściami kończyn;
siwe – sierść jest biała i występuje w niej domieszka brunatnych, rudych bądź czarnych włosów;
kasztanowate – zarówno sierść, ogon i grzywa są rude, mogą przybierać barwę od brązowo-żółtej po ciemnobrązową i złotokasztanowatą z refleksami.

Zadbana sierść wygląda zdrowo i pięknie lśni.

Zdrowie i długość życia konia

Przedstawiciele tej rasy są stosunkowo zdrowymi zwierzętami. Konie żyją przeciętnie 25–30 lat. Omawiana rasa nie odbiega od normy, choć warto wspomnieć, że koń rasy Irish Draught o imieniu Shayne został umieszczony w Księdze Rekordów Guinnessa w wieku 51 lat jako najstarszy koń na świecie. Obecnie żyją konie, które są jeszcze starsze.

Prawidłowa pielęgnacja rasy Irish Draught

Pielęgnacja Irish Draught nie jest skomplikowana ani czasochłonna, ale musi być prowadzona regularnie, codziennie. Polega przede wszystkim na usuwaniu zanieczyszczeń z sierści, takich jak kurz, martwy włos i naskórek. Szczególną uwagę należy poświęcić dokładnemu rozczesaniu grzywy i ogona oraz oczyszczeniu chrap i nosa (przy użyciu delikatnej gąbki). Następnie trzeba starannie oczyścić kopyta przy pomocy kopystki i szczotki, by usunąć z nich wszelkie ciała obce, np. drobne kamyki, patyki. Raz na kilka tygodni konia należy dokładnie wykąpać, przystrzyc i kuć.

Wyjątkowy charakter i usposobienie

Irish Draught, jako konie gorącokrwiste, są zwierzętami wyjątkowo energicznymi. Cechują się ogromną sprawnością fizyczną, potrzebują ruchu i aktywności umysłowej. Mają żywy temperament, ale jeśli będą właściwie wychowywane od źrebaka, mogą być bardzo zrównoważone i łagodne.

Użytkowość – do czego wykorzystywana jest rasa?

Irish Draught to rasa wielozadaniowa. Obecnie konie te używane są najczęściej jako kłusaki, wykorzystywane do wyścigów. W Polsce sport ten nie jest szczególnie popularny, choć zaczyna budzić coraz większe zainteresowanie. Dawniej rasę wykorzystywano m.in. do polowań, pracy na roli oraz do zaprzęgu.

Hodowla koni Irish Draught

Chcesz mieć rzeczywiście spory wybór wśród koni Irish Draught? Warto szukać sprawdzonych, renomowanych hodowli poza granicami Polski, najlepiej w Irlandii, gdzie rasa jest szczególnie popularna. Zakup konia powinien być poprzedzony odpowiednim przygotowaniem i szczegółowym wywiadem z hodowcą.

Jaka jest cena zakupu konia Irish Draught?

Koszt koni sprowadzanych spoza granic Polski wynosi zwykle od 5000 do nawet 13000 euro. Do tego należy doliczyć następnie comiesięczny koszt utrzymania konia, na który wpływa wiele czynników, m.in. posiadanie własnej stajni lub wynajmowanie jej. Kwota potrzebna do miesięcznego utrzymania własnego konia może wahać się nawet w granicach od 2000 do 3000 zł.

Podsumowanie

Konie rasy Irish Draught to wspaniałe zwierzęta o zjawiskowym wyglądzie i cudownym charakterze. Przypadną one do gustu każdemu miłośnikowi energicznych, nieco zadziornych koni z niebanalnym temperamentem. Choć rasa nie jest w Polsce szczególnie popularna, z pewnością warto ją bliżej poznać!

Fot. Wasechun tashunka via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Kuc Fell – w małym ciele wielki duch, czyli sympatyczny, rezolutny konik o wszechstronnych talentach

Kuc Fell to sympatyczny zwierzak, który wyróżnia się niewielkim rozmiarem i ogromną energią. Doskonale sprawdza się w każdej z powierzonych mu ról, niezależnie od tego, czy wykorzystywany jest jako koń wierzchowy, juczny, cyrkowy, terapeuta i kompan dziecięcych zabaw czy… domowy pupil! Będzie wspaniałym zwierzęciem, które zjednuje sobie każdego, kto go bliżej pozna. Dowiedz się więcej na temat rasy już teraz!

Kuc Fell – historia rasy w kilku słowach

Kuc Fell to brytyjska rasa, która pochodzi z północnych obszarów niewysokich gór Pennińskich (rozciągających się na północy Anglii) i z malowniczych torfowisk Cumberland oraz Westmorland, które należą do historycznych hrabstw w północno-zachodniej Anglii. Protoplastami rasy były najpewniej konie typu północnego oraz kuce Galloway – wymarła rasa pochodząca z Anglii i Szkocji. U współczesnych kuców Fell obserwuje się wpływ domieszki krwi koni fryzyjskich – pięknej rasy koni zimnokrwistych pochodzących z Fryzji (historycznej krainy obejmującej tereny obecnych Niemiec, Holandii i Danii).

Jak wygląda kuc Fell?

Kuc Fell to niewielkie zwierzę, mierzące przeciętnie od 130 do 140 cm. Cechuje się stosunkowo niedużą głową w porównaniu do reszty ciała, mocnymi nogami z obfitymi szczotkami pęcinowymi i wydanym zadem. Nadpęcie, czyli część nogi między pęciną a nadgarstkiem lub stawem skokowym, nie może mieć mniejszego obwodu niż 20 cm. Kuc Fell ma długą szyję oraz bujną grzywę, grzywkę i charakterystyczną brodę.

Kuc Fell – szata i umaszczenie

Kuc Fell występuje wyłącznie w ciemnym umaszczeniu. Najczęściej jest to umaszczenie kare (zarówno skóra, ogon, sierść i grzywa są jednolicie czarne) lub w kolorze ciemnogniadym (ciemnobrunatnym; ogon, grzywa i dolne części kończyn pozostają czarne). Rzadziej spotkać można kuce o umaszczeniu myszatym, gdzie szyja i tułów są szare, natomiast nogi i głowa przybierają ciemniejszą barwę. Na grzywie i ogonie może wówczas występować dwukolorowy włos. Niedopuszczalne jest umaszczenie białe.

Kuc Fell – zdrowie i przewidywana długość życia

Kuce, podobnie jak „pełnowymiarowe” konie, dożywają przeciętnie 25–30 lat. Właściwa pielęgnacja, regularna kontrola weterynaryjna, prawidłowa dieta i oczywiście zapewnienie komfortowych warunków życia mogą sprawić, że kuc w dobrym zdrowiu będzie żył znacznie dłużej. Kucyki, tak samo jak konie, mogą chorować m.in. na rozmaite choroby kopyt (np. ochwat), choroby skóry (np. odsednienie), grypę, wrzody czy zołzy (choroba górnych dróg oddechowych). Każdy nietypowy, budzący wątpliwości objaw, jak np. utrata apetytu, apatia, rozdrażnienie, wzmożone pocenie, powinien być skonsultowany z lekarzem.

Pielęgnacja kucyków

Pielęgnacja kucyków nie różni się szczególnie od pielęgnacji koni. Z racji mniejszego rozmiaru kuców może być nieco mniej czasochłonna. Należy do niej podejść jednak z takim samym zaangażowaniem i dokładnością. Konieczne jest codzienne czyszczenie kucyka, które na bieżąco pozwala usuwać zanieczyszczenia nagromadzone na sierści w ciągu dnia. Trzeba zaopatrzyć się również w:

szczotkę do czyszczenia na mokro;
kopystkę;
gąbkę do mycia wrażliwych części ciała, takich jak oczy, nozdrza, uszy.

Prawidłowa pielęgnacja jest nie tylko gwarancją wspaniałego wyglądu zwierzęcia, ale także zdrowia.

Charakter kuców Fell

Kuce Fell to zwierzęta bardzo łagodne, sympatyczne i zrównoważone, które jednocześnie cechują się sporą energią. Są inteligentne i chętnie współpracują z człowiekiem. Wymagają równie łagodnego, a przy tym konsekwentnego przewodnika.

Użytkowość kucyków Fell

Kucyki te wykorzystywane są do wielu zadań. Sprawdzają się zarówno jako konie wierzchowe i juczne – wbrew pozorom to bardzo silne i wytrzymałe zwierzęta, które mogą pokonywać długie dystanse. Dawniej pracowały także na górskich terenach, gdyż są bardziej wytrwałe i odporniejsze od dużych koni, a poza tym znacznie łatwiej od nich poruszają się po trudnym terenie. Obecnie kucyki te przede wszystkim jednak pracują w charakterze dziecięcych terapeutów na zajęciach hipoterapii, można je też spotkać w mini zoo.

Kuc Fell – cena

Na giełdzie koni można natrafić na bardzo różne kwoty. Kuce Fell można nabyć już od 15 000 zł, ale są też oferty opiewające na kwotę nawet 70 000 zł! Średnia cena za kucyka tej rasy to około 25 000–30 000 zł.

Podsumowanie

Kuc Fell to wspaniałe zwierzę, które doskonale sprawdza się obecnie przede wszystkim w pracy z dziećmi. Jego niepozorny, uroczy wygląd nie powinien jednak nikogo zwieść. To bardzo silne i wytrwałe stworzenie, które bez trudu poniesie na swoim grzbiecie także dorosłego człowieka. Spokojne usposobienie kuca Fell zachwyca i sprawia, że nie sposób go nie pokochać!

Fot. główne David Brown / Fell Ponies / CC BY-SA 2.0 (via Wikipedia)

Koń turkmeński – potężny koń z Turkmenistanu. Poznaj informacje na temat jego wyglądu, historii i usposobienia!

Koń turkmeński to pradawna rasa, na temat której wzmianki pochodzą już sprzed 2000 lat. Dała ona początek wielu innym rasom, jej krew płynie m.in. w żyłach rodzimych koni małopolskich. To cierpliwe, inteligentne i jednocześnie wrażliwe stworzenia, które budzą powszechny zachwyt. Kochasz konie i chcesz poszerzać wiedzę na ich temat? Koniecznie już teraz poznaj fakty i ciekawostki o koniu turkmeńskim!

Koń turkmeński – historia

Koń turkmeński pochodzi z położonego w Azji Środkowej Turkmenistanu, który stanowił niegdyś część byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Wzmiankowany był już co najmniej 2000 lat temu. Wykorzystywano go wówczas m.in. do wyścigów oraz jako konia bojowego. Dał on początek takim rasom, jak koń achał-tekiński (bardzo szlachetna rasa koni gorącokrwistych) i koń jomudzki (krzyżowany następnie z końmi czystej krwi arabskiej). Wedle niektórych opinii koń turkmeński może być potomkiem koni pochodzących m.in. ze Scytii i północnej Persji.

Budowa konia turkmeńskiego

Koń turkmeński jest dużym zwierzęciem, które osiąga wysokość w kłębie w przedziale 150–155 cm. Jest on zatem koniem większym od konia czystej krwi arabskiej i cechuje się również dłuższym krokiem. Co ciekawe, znawcy i miłośnicy rasy porównują go do… charta! I nie jest to porównanie bezzasadne. Turkmen to bowiem koń wyjątkowo wysoki, smukły, o bardzo szlachetnym wyglądzie. Ma stosunkowo dużą, mocną głowę, długą szyję i grzbiet, wąską klatkę piersiową, długie, atletyczne nogi. Jego wygląd zdecydowanie wzbudza podziw i jednocześnie respekt.

Szata i umaszczenie konia turkmeńskiego

Rasa występuje w następujących rodzajach umaszczenia:

gniade – sierść ma kolor brązowy, a ogon, grzywa i dolne części kończyn są czarne;
skarogniade – odmiana maści gniadej, cechuje się czarną sierścią – z wyjątkiem nozdrzy, wewnętrznej górnej części kończyn i pachwin, które mają barwę żółtawą lub ciemnobrunatną;
siwe – sierść ma barwę białą, może występować z domieszką włosów brunatnych, czarnych bądź rudych;
kasztanowate – sierść ma barwę rudą bądź brązowo-żółtą, ogon i grzywa mają ten sam lub jaśniejszy odcień, nie mogą być czarne, na kończynach nie występują czarne podpalania.

Koń turkmeński – pielęgnacja

Jak każdy koń, wymaga on codziennego czyszczenia przy pomocy specjalnych szczotek, które usuną gromadzące się bez przerwy zanieczyszczenia. W jego trakcie należy skrupulatnie obejrzeć konia pod kątem otarć, skaleczeń i innych urazów. Na równie dużą uwagę zasługują grzywa i ogon, które trzeba starannie rozczesać. Kolejne ważne punkty pielęgnacji to dokładne czyszczenie kopyt, mycie chrap i nosa. Systematyczne czyszczenie konia pozwala zachować jego piękny wygląd, szybko zauważyć urazy i – co równie ważne – spędzać czas ze zwierzęciem, budując z nim więź.

Charakter konia turkmeńskiego

Koń turkmeński jest zwierzęciem bardzo inteligentnym, przyjaznym, a przy tym wrażliwym. W związku z tym wymaga stanowczego, ale jednocześnie łagodnego przewodnika, który okaże zrozumienie dla jego naturalnych potrzeb i predyspozycji. Doświadczony, empatyczny i cierpliwy trener ma szansę doskonale wyszkolić konia turkmeńskiego i stworzyć z nim wspaniałą relację.

Koń turkmeński – użytkowość

Dawniej koń ten wykorzystywany był przede wszystkim do wyścigów i bojów ze względu na to, że jest to rasa bardzo szybka i wytrzymała.

Koń turkmeński – ciekawostki

Rasa ta cechuje się ogromną wytrzymałością i determinacją. W ciągu jednego dnia może pokonać nawet 140 km.
Konie turkmeńskie przykrywane są grubymi derkami wykonanymi z filcu. Mają one za zadanie wywołać pocenie, a to z kolei ma się przyczynić do zachowania smukłej sylwetki pozbawionej tłuszczu. Metoda ta uznawana jest za dalece wątpliwą i niebezpieczną.
Końmi turkmeńskimi zachwycał się m.in. Alphonse de Lamartine – francuski polityk, poeta i prozaik.

Podsumowanie

Konie turkmeńskie to piękne zwierzęta o szlachetnym, budzącym respekt wyglądzie oraz wrażliwym usposobieniu i ogromnej inteligencji. Od wieków wprawiały w zachwyt wielu władców i poetów, dzięki czemu na stałe zapisały się na kartach historii.

Kuc dartmoor – opis angielskiej rasy

Kuc dartmoor hill to rasa, której początki sięgają już czasów średniowiecznych. Jest ona bardzo chętnie hodowana ze względu na wspaniałe usposobienie. Można go spotkać nie tylko w szkółkach jeździeckich, ale także w ośrodkach hipoterapii i gospodarstwach agroturystycznych. Poznaj jego historię, wygląd i charakter, a gwarantujemy, że od razu się w nim zakochasz!

Kuc dartmoor – pochodzenie i historia rasy

Pierwsze wzmianki na temat rasy pochodzą z okresu wczesnego średniowiecza. Kuc ten wywodzi się z południowo-zachodniej Anglii, a dokładniej z hrabstwa Devon. Już od XI wieku, lub nawet wieków wcześniejszych, zwierzęta te żyły na wolności na wrzosowiskach i torfowiskach, które obecnie objęte są ochroną w ramach Parku Narodowego Dartmoor. W XIX wieku wykorzystywano je jako kuce juczne i zaprzęgowe w miejscowych kamieniołomach, gdzie ich zadaniem było transportowanie pozyskiwanego granitu. Do teraz spotkać można wolnożyjące, półdzikie kuce, jednak ich liczba znacznie zmalała – z 30 tysięcy w połowie XX wieku, do około 1300 obecnie.

Budowa kuca dartmoor

Dartmoor pony jest niewielkim zwierzęciem, które osiąga około 122 do 127 cm wysokości w kłębie. Jego cechy charakterystyczne to smukła głowa i długa szyja z bujną grzywką i grzywą. Równie bujnie i okazale prezentuje się ogon. Łopatki są strome, a kłoda (tułów) doskonale umięśniona i wąska. Zad jest zaokrąglony, czyli wysklepiony. Kuce dartmoor odznaczają się głęboką, szeroką klatką piersiową oraz krótkimi kończynami. Ich kopyta są małe, ale bardzo wytrzymałe i odporne na ścieranie.

Umaszczenie kuca dartmoor

Kucyki te występują przede wszystkim w umaszczeniu karym (całkowicie czarnym), gniadym i ciemnogniadym (sierść brązowa, natomiast dolne części kończyn, ogon i grzywa są czarne). Zdecydowanie rzadziej cechują się maścią siwą (przewaga bieli), kasztanowatą (szeroka paleta brązów, kończyny, ogon i grzywa tej samej barwy lub jaśniejsze) i dereszowatą. Nie występują w umaszczeniu srokatym, czyli innymi słowy łaciatym.

Zdrowie i długość życia

Kuc dartmoor to rasa stosunkowo zdrowa, która nie jest obciążona poważnymi chorobami genetycznymi. Kuce żyją nieco dłużej niż duże konie, około 25–35 lat, choć oczywiście są znane przypadki znacznie starszych zarówno kuców, jak i koni.

Pielęgnacja kucyka

Pielęgnacja tego kuca nie jest trudna ani czasochłonna. Istotne jest to, aby była regularna. Najlepiej codziennie czyścić go specjalnymi szczotkami, aby systematycznie usuwać zanieczyszczenia. Ważne jest także rozczesywanie ogona i grzywy w celu uniknięcia ich kołtunienia. Starannie wypielęgnowana sierść będzie nie tylko piękna, ale zdrowa. W trakcie czynności pielęgnacyjnych należy dokładnie obejrzeć kucyka pod kątem urazów różnego rodzaju. Koniecznie jest regularne czyszczenie kopyt, które pozwoli uniknąć uszkodzeń i infekcji.

Kuc dartmoor – charakter

Kuc dartmoor jest zwierzęciem niezwykle łagodnym, przyjaznym i posłusznym. Jeśli trener sięga po właściwe metody, jest stanowczy, ale wyrozumiały i sprawiedliwy zarazem, kuc chętnie podejmuje współpracę i szybko nabywa nowe umiejętności.

Użytkowość kuca dartmoor

Kuc ten dawniej wykorzystywany był jako koń zaprzęgowy. Obecnie ceniony jest jako kuc do jazdy wierzchem i wspaniały terapeuta oraz kompan dziecięcych zabaw. Z racji tego, że jest zrównoważony i cierpliwy, z powodzeniem może służyć do nauki jazdy dla młodszych dzieci.

Cena kuca dartmoor

Kuc dartmoor, w porównaniu z innymi końmi i kucami, jest stosunkowo niedrogi. Można go nabyć już za kwotę około 6000 zł. Średnia cena kształtuje się na poziomie około 10000 zł. Zależy ona od wielu czynników – m.in. wieku kuca, renomy hodowli kuców, przeznaczenia. Pamiętaj, że aby koń został wpisany do księgi stadnej Dartmoor Hill, kuc musi urodzić się na tamtejszych wrzosowiskach.

Ciekawostki o kucach dartmoor

W miejscowości Moretonhampstead – położonej w hrabstwie Devon na skraju Parku Narodowego Dartmoor – znajduje się rzeźba dwóch kuców dartmoor.

Podsumowanie

Kuc dartmoor jest rasą zdrową, odporną i wytrzymałą. To wyjątkowe zwierzę o łagodnym usposobieniu i sympatycznym wyglądzie. Jest cierpliwy, inteligentny i posłuszny, dzięki czemu doskonale sprawdza się w pracy z dziećmi. Nie sposób go nie polubić!

Karma dla psa z chorą wątrobą. Jaką karmę weterynaryjną wybrać?

Jeśli twój pies cierpi na schorzenia wątroby, koniecznie musisz przestawić go na strawną dietę weterynaryjną. Przeczytaj, czym powinna się cechować dobrej jakości karma dla psa z chorą wątrobą.

Karma dla psa z chorą wątrobą – czy musi być to karma weterynaryjna?

Właściwa dieta jest kluczowym elementem leczenia schorzeń wątroby. Ważna jest nie tylko zawartość tłuszczu, ale i węglowodanów, składników mineralnych czy błonnika. Samodzielne skomponowanie diety wątrobowej dla psa jest dość trudne i wymaga odpowiedniego przygotowania. Specjalistyczna karma dla psa z chorą wątrobą to z kolei gwarancja, że codzienna dieta naszego pupila jest kompletna i zbilansowana. Kolejnym atutem karm weterynaryjnych dla psów jest wzbogacenie w składniki odżywcze, które inaczej musiałbyś dodatkowo suplementować.

Karma dla psa z chorą wątrobą – czym się wyróżnia?

Diety weterynaryjne przeznaczone do wspomagania leczenia niewydolności wątroby zawiera w swojej ofercie większość producentów. Łatwo rozpoznamy je po dodatkowym przymiotniku „hepatic” lub „veterinary hepatic”. Są to zarówno mokre karmy dla dorosłych psów, jak i produkty suche. Zanim zdecydujesz się na zakup, sprawdź, co powinna zawierać dobra karma dla psa z chorą wątrobą. Pamiętaj, że wybór należy skonsultować z weterynarzem, który pomoże wybrać najlepszą z opcji.

Podstawowy skład

Czym cechuje się dobre karma dla psa z chorą wątrobą? Musi ona zawierać:

optymalną ilość tłuszczu – w przedziale od 10% do maksymalnie 25% suchej masy karmy; najlepiej tłuszcze średniołańcuchowe i nienasycone kwasy tłuszczowe, w tym omega-3 i MCT;
węglowodany z cukrami złożonymi, np. ryż;
łatwoprzyswajalne białko wysokiej jakości, roślinne bądź z nabiału (jaja, drób); zawartość około 18–30% suchej masy.

Dietetyczna karma na chorą wątrobę dla psa musi być przede wszystkim lekkostrawna. Przy mniej poważnych uszkodzeniach często wystarczy regulacja poziomu białka i tłuszczu w diecie. Białko musi być łatwo przyswajalne i wysokiej jakości, najlepiej pochodzące z nabiału. Białko z mięsa czerwonego (mięso wołowe i wieprzowe) zawiera duże ilości aminokwasów i może nasilać objawy schorzenia. Pełnowartościowe białko zwiększa regenerację hepatocytów (komórek wątroby) i pomaga organizmowi usuwać gromadzący się amoniak.

Zawartość tłuszczu powinna być ograniczona do niezbędnego minimum, które nie zwiększa produkcji żółci i kwasów, ale spełnia zapotrzebowanie energetyczne organizmu oraz pozwala na prawidłową syntezę witamin. Bardzo ważne jest to, że karma dla psa z chorą wątrobą nie powinna zawierać wysokich ilości miedzi i sodu. Ta pierwsza gromadzi się w niewydolnym organie, a z kolei nadmiar sodu prowadzi do wodobrzusza.

Wyciągi roślinne i suplementy

Warto zwrócić uwagę również na pozostałe składniki karmy dla psa z chorą wątrobą. Dobry pokarm typu hepatic powinien zawierać wyciągi roślinne o działaniu regenerującym i wzmacniającym pracę organu. Należą do nich:

silimaryna – czyli wyciąg z ostropestu plamistego, który wspiera regenerację miąższu wątrobowego;
wyciąg z karczocha lub cykorii – zawiera cynarynę i inulinę o właściwościach żółciotwórczych i żółciopędnych;
fosfolipidy – najczęściej pozyskiwane z soi lub rzepaku, hamują procesy zwłóknienia i zwiększają aktywność kolagenozy.

Choroby wątroby skutkują też nieprawidłowym wchłanianiem się witamin i mikroelementów. Po pobraniu i analizie krwi czworonoga weterynarz będzie w stanie wskazać na niedobór konkretnych substancji. Do najczęściej suplementowanych witamin należą:

witaminy z grupy B;
witamina C;
witamina E;
witamina D3;
tauryna;
luteina;
kwas pantotenowy.

Chora wątroba u psa. Przyczyny i objawy

Wątroba to gruczoł o wielu funkcjach. Odpowiada za syntezę i magazynowanie składników odżywczych, termoregulację, filtrację krwi oraz neutralizowanie toksyn. To dzięki niej możliwe są odpowiednie trawienie tłuszczów (a więc i rozpuszczalnych w nich witamin) oraz regulacja przemiany materii. Najważniejszym zadaniem wątroby jest jednak usuwanie z organizmu toksyn i szkodliwych substancji.

Uszkodzenie organu wiąże się ze zmniejszeniem ilości komórek miąższowych. W przypadku ostrych niewydolności uszkodzeniu może ulec ponad 80% miąższu, co znacznie spowalnia działanie narządu. Tutaj pomocna jest właśnie dieta wątrobowa. Celem dobrze dobranej karmy dla psa z chorą wątrobą jest usprawnienie i przyśpieszenie regeneracji organu.

Jakie czynniki mogą doprowadzić do choroby?

Istnieje wiele przyczyn chorób wątroby, a część z nich jest niestety idiopatyczna. To znaczy, że trudno wskazać konkretne źródło problemów. Najczęściej są to infekcje bakteryjne, wirusowe i pasożytnicze. Organ mogą też obciążyć zatrucia środkami chemicznymi, lekami lub jedzeniem. Pośród czynników długofalowych wyróżnia się głównie brak zbilansowanej diety. Warto zaznaczyć, że stosowanie karmy dla psa z chorą wątrobą profilaktycznie nie zmienia ryzyka rozwoju choroby.

Objawy chorej wątroby u psa

Do pierwszych objawów niewydolności wątroby u psa należą symptomy związane z przewodem pokarmowym. Twoją uwagę powinny zwrócić nawracające problemy takie jak:

biegunka;
wymioty;
apatia;
osłabienie;
utrata apetytu;
powiększony obrys brzucha.

Początkowe objawy nie są specyficzne, z czasem jednak może się pojawić wielomocz (częste oddawanie moczu) i wzmożone pragnienie. Im dalej postępująca niewydolność, tym więcej objawów, np. objawy neurologiczne (ślepota, drgawki, zaburzenia świadomości). W ciągu doby od silnego uszkodzenia narządu może pojawić się też żółtaczka. Jakie rodzaje niewydolności wątroby występują u psów?

Choroby wątroby u psów

Do schorzeń wątroby występujących u psów zaliczamy:

chorobę Rubartha – zakaźne zapalenie wątroby, nieuleczalną chorobę wirusową. Można na nią zaszczepić psa;
leptospirozę – zapalenie bakteryjne, uleczalne za pomocą karmy dla psa z chorą wątrobą i terapii lekowej. Również leptospirozy można uniknąć dzięki regularnym szczepieniom;
ostre i przewlekłe zapalenie wątroby o podłożu toksycznym lub autoimmunologicznym;
marskość organu wynikająca z zaniedbania leczenia zaburzeń przewlekłych.

Do powikłań niewydolności wątroby należą żółtaczka, zapalenie trzustki i encefalopatia.

Właściwa dieta wątrobowa dla psa

Odpowiednia karma dla psa chorego na wątrobę pozwoli na regenerację uszkodzonego organu. Żywienie chorego psa może wpłynąć na spowolnienie rozwoju choroby i złagodzenie nieprzyjemnych objawów. Wykorzystaj nasze wskazówki, aby wspólnie z weterynarzem dobrać najlepszy plan dietetyczny i przyśpieszyć skuteczne leczenie.

Adoptuj psa ze schroniska, ale zrób to rozsądnie! Garść porad przydatnych przy adopcji psa

Chcesz, aby w twoim życiu zagościł pies? W takim razie musisz się właściwie przygotować. Adoptuj psa tylko w sytuacji, kiedy masz pewność, że to dobra decyzja. Pamiętaj, że wpłynie ona nie tylko na życie twojej rodziny, ale również czworonoga, którego wybierzesz!

Kiedy adoptować psa?

Od dawna myślisz, że w twoim domu jest miejsce na nowego czworonoga, ale nie jesteś pewien, czy to dobry pomysł? Nowy czworonożny przyjaciel – czy to pies, czy to kot – wymaga na pewno twojej uwagi. Zanim podejmiesz ostateczną decyzję, oceń, czy stać cię na to, aby poświęcić zwierzęciu czas. To podstawa, aby nawiązać z nim prawidłową relację. Jeśli nie masz czasu i ciągle żyjesz w biegu, to decyzja o adopcji może nie być najlepszą w tej chwili twojego życia.

Nigdy nie adoptuj psa, jeśli nie jesteś pewien, że masz ku temu warunki lokalowe, a także czas i możliwości finansowe. Jeśli nie jesteś przekonany, czy stać cię na psa, zdecyduj się na wirtualną adopcję. Taką opcję udostępniają fundacje opiekunom, którzy nie mogą fizycznie zabrać psa do siebie, ale chcą go finansować. To dodatkowo bardzo duże wsparcie dla samej organizacji.

Adoptuj psa ze schroniska – wybierz rozsądnie pupila

Zawsze podobały ci się psy w typie północnym, na przykład husky, ale jesteś raczej domatorem, który nie przepada za aktywnością? Adoptuj psa, który będzie odpowiadał twoim warunkom życia. Wzięcie zwierzaka tylko dlatego, że jest ładny czy stanowi spełnienie dziecięcych marzeń, to zbyt mało – przede wszystkim dla niego. Pamiętaj, że będziesz miał pod opieką życie stworzenie! Każde zwierzę ma swoje indywidualne potrzeby, które są związane z:

rodzajem odpowiedniej dla niego karmy;
leczeniem chorób, np. przewlekłych czy zaniedbanych wcześniej;
aktywnością fizyczną;
zajęciem umysłowym;
szkoleniem;
towarzystwem człowieka.

Jeśli chcesz znaleźć odpowiedniego zwierzaka do adopcji, na tych względach się skoncentruj. Nie adoptuj psa tylko ze względu na chęć pomocy, jego smutną historię lub atrakcyjny wygląd.

Pies ze schroniska dla bezdomnych zwierząt – jak wygląda procedura?

Jak adoptować psa? Najlepiej znajdź najpierw czworonoga, który spełnia twoje oczekiwania i któremu możesz zapewnić odpowiednie warunki. Wśród bezdomnych psów na pewno taki się trafi! Możesz go szukać na stronie internetowej schroniska albo organizacji lub samodzielnie pojechać do placówki, do której trafiają psy. To jednak dopiero początek.

W przypadku schronisk publicznych, które sponsorują zwykle gmina lub miasto, zasady adopcji są uproszczone. Wystarczy wypełnić umowę, okazać dowód tożsamości i można zabrać danego psa do domu. Pracownicy zwykle co nieco wiedzą na temat charakteru adopcyjnych kandydatów. Możesz zapytać o powód, dla którego ktoś umieścił psa w schronisku dla zwierząt. Pamiętaj, że niektóre psy trafiają tam jako szczeniaki i przebywają przez całe życie w kojcach, co wpływa na ich zachowanie.

Jeśli chcesz adoptować psa, któremu ktoś poświęcił wcześniej trochę czasu, wybierz zwierzę z domu tymczasowego. Dzięki temu prawdopodobnie dowiesz się nie tylko, że jest kochany, ale też poznasz lepiej jego charakter. Dowiesz się też, czy pasuje do twojego stylu życia. Adoptuj psa tylko w sytuacji, gdy rzeczywiście tak jest. Najlepiej poznaj go wcześniej. W takim przypadku i ciebie obowiązują restrykcyjne procedury, m.in. ankieta przedadopcyjna.

Ile kosztuje adopcja psa z ogłoszenia?

Psy do adopcji ze schronisk zwykle są oddawane po wpłacie według cennika placówki. W przypadku zwierząt pod opieką fundacji wpłata jest zwykle dobrowolna, ale warto ją wykonać. W ten sposób pokryjesz koszty utrzymania psa i kolejnych zwierząt w danej organizacji. Jeśli zastanawiasz się nad zakupem psa w typie rasy z ogłoszenia, to wiedz, że nie warto tego robić. Zwierzę prawdopodobnie w żaden sposób nie będzie przypominać rasy, na której ci zależy. Kupując psa z pseudohodowli, wspierasz bezdomność. Jeśli chcesz czworonoga rasowego, adoptuj psa z hodowli albo kup szczenię z miejsca zarejestrowanego w FCI.

Posiadanie nowego czworonożnego domownika to zawsze powód do radości. Jeśli będziesz traktować psa z szacunkiem i konsekwencją, a także dasz mu ochłonąć z pierwszego stresu, na pewno uda ci się zyskać grzecznego, współpracującego czworonoga. Z uwagi na ogromną odpowiedzialność adoptuj psa tylko wtedy, kiedy jesteś pewien, że możesz poświęcić mu uwagę i czas.

PupiLove Targi w Jankach 29 maja 2022. Relacja z wydarzenia okiem redakcji Zwierzaki.pl

PupiLove Targi to wydarzenie, które gości w różnych dużych miastach Polski. Każda jednodniowa edycja skupia firmy z polskiego rynku, które oferują karmy i akcesoria dla psów. W tej edycji nie zabrakło również stoisk przeznaczonych dla opiekunów kotów czy gryzoni i małych zwierząt. Portal Zwierzaki.pl objął wydarzenie patronatem medialnym. Zobacz naszą relację!

PupiLove Targi w Jankach – wydarzenie dla zwierząt i ich opiekunów

Podczas PupiLovych Targów w Jankach można było obejrzeć produkty oferowane przez kilkadziesiąt firm. Wiele ze wspomnianych rzeczy to wyroby rękodzielnicze. Nie zabrakło szelek, obroży i smyczy szytych z naturalnej skóry, drukowanych na zamówienie taśm czy innych materiałów. Można było obejrzeć ubranka przeznaczone dla psów małych i miniaturowych ras. Nie obyło się również bez legowisk, kocyków i toreb transportowych, a nawet schodów dla starszych pupili!

Prócz tego na przygotowanych stoiskach opiekunowie psów, a w tej edycji również kotów i gryzoni oraz małych zwierząt, mogli kupić karmy, przysmaki i gryzaki dostosowane do potrzeb swoich podopiecznych. Nie zabrakło zabawek, szarpaków i mat węchowych, które cieszyły się szczególnym zainteresowaniem czworonogów.

PupiLove Targi w Jankach – to nie koniec atrakcji!

PupiLove Targi wyróżniają się jedną, podstawową cechą – możesz przyjść na nie ze swoim pupilem! Choć przeważały psy, zarówno na smyczach, jak i w wózkach czy torbach, to nie zabrakło również kotów. Wszystkie zwierzęta mogły uzyskać darmową sesję zdjęciową, a także wziąć udział w konkursie. Świetnie zorganizowana obsługa nie tylko dbała o to, aby w miskach zawsze była świeża woda, ale również, by w razie wpadek – nie brakowało psów starszych i szczeniąt – podłoga była szybko sprzątnięta.

PupiLove Targi w Jankach to tylko jedna z cyklu imprez planowanych na ten rok. Następne edycje już w czerwcu – najpierw we Wrocławiu, a potem w Łodzi. Wybieracie się?

pupilove targi akcesoria dla miłośników zwierząt

Koń śląski – dawniej rasa koni zaprzęgowych. Poznaj tę rasę w hodowli dziś

Koń śląski (niem. Schlesisches Warmblut) to polska rasa koni, która pochodzi od koni żyjących na terenach Górnego i Dolnego Śląska. Przedstawiciele tej rosy odnoszą duże osiągnięcia jako konie zaprzęgowe – przyczyniły się do wielu sukcesów polskiego powożenia. Aktualnie rasa występuje w nowym i starym typie. Dowiedz się więcej o tej rasie z artykułu.

Koń śląski – historia rasy

W XIX wieku rozpoczęto zaplanowaną hodowlę tych koni w stadach ogierów w Koźlu i Lubiążu. Lokalne klacze, które często miały orientalnych przodków, krzyżowano z ogierami oldenburskimi i wschodniofryzyjskimi – to najbardziej masywne konie gorącokrwiste z Niemiec. W okresie 1880-1939 stworzona została hodowla w typie koni oldenburskich, ale o wiele szlachetniejszych.

Po zakończeniu II wojny światowej udało się utrzymać rasę. Dzięki zainteresowaniu hodowców, a także potencjałowi użytkowania zwierząt w rolnictwie, rasa przetrwała na Śląsku, aby chwilę później zyskać dużą popularność w Polsce południowo-wschodniej. Wówczas istotnymi ośrodkami hodowlanymi stały się:

Stado Ogierów w Książu;
Stada Ogierów w Koźlu.

Charakterystyka konia – budowa starego i nowego typu

Koń śląski starego typu

Wysokość w kłębie u klaczy wynosi od 158 do 168 cm, natomiast u ogierów od 160 do 170 cm. Charakteryzuje go masywna, aczkolwiek harmonijna i zgrabna budowa ciała. Głowa jest duża, ciężka i koścista. Profil garbonosy jest akceptowany. Ganasze mają być wyraźne i duże. Szyja długa i mocno umięśniona, mocna i niepodkasana kłoda oraz mocny grzbiet. Zad umięśniony, szeroki delikatnie skośny albo prosty. Pierś głęboka i szeroka. Kończyny o szerokich nadpęciach i suchych stawach. Kopyta powinny być proporcjonalne.

Koń śląski nowego typu

To typ wierzchowy, zdecydowanie dużo lżejszy i szlachetny od konia śląskiego starego typu. Cechuje do delikatniejsza głowa, dłuższa i bardziej wyniosła szyja. Łopatka umieszczona pod większym skosem i zad. Wysokość w kłębie u klaczy to od 162 do 168 cm, natomiast u ogierów to od 164 do 170 cm.

Koń śląski – umaszczenie

U konia starego typu najczęściej występujące umaszczenia to:

gniade;
ciemnogniade;
skarogniade;
kare;
siwe.

Natomiast o u konia nowego typu najczęściej spotykana maść to gniada i ciemnogniada.

Koń śląski – charakter

To konie o niezwykle łagodnym charakterze i wydajne w pracy. Są chętne do współpracy z człowiekiem, lubią się uczyć i odznaczają się dużą pojętnością.

Koń śląski – użytkowanie

Konie „ślązaki” fantastycznie sprawdzają się jako konie zaprzęgowe i odnoszą liczne sukcesy w dyscyplinie sportowej powożenie. Władysław Adamczak, startujący niegdyś z ramienia kubu działającego przy SO Książ, przy udziale koni śląskich zdobył wiele nagród, m.in. 1980 roku brązowy medal zespołowo na Mistrzostwach Świata w Windsorze w Wielkiej Brytanii, a także w 1981 roku brązowy medal indywidualnie oraz srebrny zespołowo na Mistrzostwach Europy w Zug.

Konie tej rasy w nowej, lżejszej odsłonie doskonale promują rasę na arenie międzynarodowej poprzez owocny udział w zawodach powożenia na całym świecie. Bez wątpienia ta rasa cieszy się uznaniem wielu wybitnych powożących. Ponadto zwierzęta te użytkowane są w jeździe rekreacyjnej, a kiedyś również w ujeżdżaniu oraz skokach przez przeszkody.

Wydarzenia krajowe, w których biorą udział konie „ślązaki”:

Krajowy Czempionat Koni Śląskich;
Coroczne zaprzęgowe próby dzielności ogierów śląskich;
Próby zaprzęgowe dzielności klaczy;
Wystawy w Poznaniu, Siedlcu i Porębie w ramach Krajowej Wystawy Zwierząt Hodowlanych Polagra-Farm.

Hodowla „Ślązaków”

Od czasów II wojny światowej do dzisiaj rasa koni „ślązaków” została objęta kilkoma programami hodowlanymi. Chów powojenny bazował na hodowli w sektorze państwowym, wspieranym przez rozrzedzoną hodowlę prywatną. Po przemianach politycznych lat 80. XX wieku sytuacja się zmieniła i znaczna część koni znajduje się w hodowlach prywatnych. Hoduje się je w czystości rasy, przede wszystkim na obszarach Dolnego i Górnego Śląska, a także w południowo wschodniej Polsce. Głównym ośrodkiem hodowli jest Stado Ogierów Książ oraz działająca przy nim stadnina koni. Ponadto konie hodowane są właścicieli dużych gospodarstw rolnych.

Aktualnie widoczne są dwa nurty w hodowli konia śląskiego. Pierwszy polega na utrzymaniu właściwej ilości materiału genetycznego konia w starym typie rasy. Natomiast drugi odnosi się do hodowli konia śląskiego w nowym typie konia wierzchowego i doskonalenia wzorca rasy.

Dzisiaj do ksiąg stadnych mogą zostać wpisane wyłącznie konie, które wywodzą się od przodków wpisanych do ksiąg koni tej rasy oraz oldenburskiej (utrzymywanych w czystości rasy – w starym typie). Za jej przedstawicieli uważa się również zwierzęta pochodzące od przodków wpisanych do ksiąg rasy pełnej krwi angielskiej. Dla koni w starym typie przyjmuje się udział czterech przodków pełnej krwi angielskiej w trzecim pokoleniu, a dla koni nowego typu aż do sześciu przodków.

Dotychczasowym centrum hodowli „ślązaków” jest region Dolnego Śląska (dawne województwo jeleniogórskie). A pośród hodowców cieszących się największym uznaniem w środowisku wymienia się Ryszarda Szorca, Jana Krzeckiego, Dariusza Smichura, Władysława Salwę, Antoniego Barskiego, Adama Dymitroca, Marcina Szelesta, Jana Karmelita, a także Andrzeja Pasternaka.

Koń śląski – ciekawostki

Istnieje program ochrony koni rasy śląskiej, którego celem jest utrzymanie w czystości rasy określonej liczby koni. Ma to za zadanie zachować różnorodność biologiczną oraz zabezpieczenie wytworu kultury materialnej. Pozostała część koni ma być wykorzystana do produkcji koni sportowych za pomocą dolewu pełnej krwi angielskiej. Zwierzęta mają być szkolone jednocześnie do dyscyplin zaprzęgowych, jak i sportów jeździeckich (ujeżdżania, skoków przez przeszkody).
Konie tej rasy hodowane są głównie w Polsce, a za granicą znajdują się małe ilości w Danii, Niemczech i Holandii.

Koń śląski nadal jest dosyć mało znany i jednak niedoceniany, niemniej jednak warto bliżej przyjrzeć się zarówno koniom w starym, jak i nowym typie, ponieważ mogą stanowić dobry nabytek do stadniny.

Palomino – złociste konie uwielbiane przez Elżbietę II. Co należy wiedzieć o tych koniach z Ameryki Północnej?

Palomino – rasa czy umaszczenie? Kontrowersje wokół tego tematu krążą od lat. Niemniej jednak stowarzyszenie miłośników Palomino w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii rejestruje konie tej maści (pod warunkiem, że spełniają pewne kryteria) i lobbują za klasyfikacją ich jako rasa. Pochodzenie tych koni nie jest do końca znane, ale nie można odmówić im odciśnięcia piętna w historii kultury, bowiem często są bohaterami wielu znamienitych dzieł sztuki. Czemu zawdzięczają tę popularność?

Palomino – historia rasy

Umaszczenie palomino, nazywane też izabelowatym, było bardzo lubiane jeszcze w czasach starożytnych. W średniowieczu hodowlę koni o maści palomino bardzo mocno popularyzowała królowa Izabela Portugalska (to od jej imienia powstała alternatywna nazwa). Królowa podarowała kilka ze swoich koni Cortezowi, który płynął do Ameryki. Natomiast mężczyzna, będąc już na miejscu, przekazał jednego Juanowi de Palomino. Prawdopodobnie wiele z nich uciekło i zaczęło zakładać dzikie stada. Nietypowym kolorem koni zainteresowali się kowboje, którzy zaczęli je wyłapywać i hodować, aż w końcu zyskały sławę jako „złote konie zachodu”. W 1932 r. założono księgę stadną palomino.

Palomino – budowa

Mają różnorodny wygląd i nieco zmienną, ale zawsze bardzo silną budowę. Wymagana jest mała głowa z mocnymi szczękami i prawidłowa szyja, a także spadziste łopatki, wyprostowany grzbiet oraz muskularny zad. Ważne są duże oczy w kolorze kruczoczarnym, brązowym lub orzechowym. Grzywa i ogon są dosyć jasne, włosy są w kolorach białym, srebrnymi kości słoniowej. Wysokość w kłębie wynosi od 145 do 165 cm.

Palomino – umaszczenie

Krótko mówiąc, umaszczenie jest złote. Uszczegółowiając, barwą powinno przypominać świeżo wybitą, złotą monetę, ewentualnie dopuszczalna jest rozbieżność o nie więcej niż trzy tony. Co do grzywy i ogona, powinny mieć kolor biały, srebrzysty albo kremowy. Ponadto dopuszcza się również odmiany na głowie oraz dolnych partiach nóg – nie mogą przekraczać linii wyznaczonej przez staw skokowy.

Umaszczenie izabelowate cechuje jasna, blada, złotawa barwa. Nie jest ona jednoznaczna, dlatego wyróżnia się trzy odcienie:

Palomino – najpopularniejszy. Sierść w kolorze od jasnożółtego do ziemno złocistego. Grzywa i ogon zazwyczaj o wiele jaśniejsze, czasami wręcz białe.
Masłowaty – sierść jasnożółta. Natomiast ogon i grzywa osiągają jeszcze jaśniejszy odcień.
Złoto izabelowaty – sierść, ogon i grzywa w podobnym, złoto żółtym odcieniu.

Palomino – zdrowie i długość życia

Średnią długość życia koni Palomino szacuje się na około 30 lat. Aby sierść, grzywa i ogon palomino były lśniące i zadbane, nie można zapominać o regularnej pielęgnacji przy pomocy odpowiednich narzędzi, takich jak zgrzebło, szczotka czy grzebień. Ponadto nie można zapominać o czyszczeniu kopyt.

Palomino – charakter

To niezwykle inteligentne i oddane człowiekowi zwierzęta. Niektóre źródła podają, że jest jednym z najbardziej przywiązujących się do swoich opiekunów. Ponadto nie wykazuje ducha rywalizacji, ale może stać się najlepszym towarzyszem dla dzieci i dorosłych.

Palomino – użytkowość

Do czego wykorzystuje się konia palomino? Jako szybki, zwinny wytrzymały osobnik jest doskonałym wierzchowcem do jazdy konnej, na rodeo lub na długie wycieczki.

Palomino – hodowla

Kuce i konie palomino mogą zostać zarejestrowane jako rasa według linii rodziców w narodowych rejestrach. Nie istnieje jednak księga stadna poza tą prowadzoną przez związek hodowców. Wyjątkiem są Stany Zjednoczone, gdzie zawiązało się oficjalne i pełnoprawne stowarzyszenie palomino, w którym nadzoruje się populacje i rejestruje konie tej rasy.

Wbrew pozorom procedura klasyfikacji nie obejmuje wyłącznie maści, ale również wcześniej określone wymagania w kontekście budowy i typu. Ma to na celu ukształtowanie konkretnej rasy o niezmiennych cechach. Rejestry amerykańskie wykazują, że przynajmniej jeden z rodziców konia musi być palomino, a drugi arabem, Quarter Horse’em lub folblutem.

Palomino – cena

Konie palomino cieszą się bardzo dużym zainteresowaniem wśród kupujących, dlatego można znaleźć wiele ofert kupna i sprzedaży tych koni. Ich ceny mają ogromną rozpiętość cenową, ponieważ kilkunastoletniego osobnika można kupić już za około 30 tys. zł, ale można też nabyć championa za prawie 200 tys zł.

Palomino to populacja koni o charakterystycznej maści. Wokół rasy jest wiele kontrowersji, czy aby na pewno jest to rasa, czy raczej populacja. Dlatego te sformułowania w stosunku do koni palomino często używane są zamiennie.

Kuc exmoor – prawdopodobnie najstarszy z brytyjskich kuców. Poznaj tego posłusznego, wytrwałego i silnego wierzchowca!

Kuc exmoor jest rasą konia domowego, która pochodzi z Wielkiej Brytanii, a dokładnie z hrabstwa Somerset. Ze względu na to, że niemal wcale nie łączono jej z innymi rasami, udało się jej zachować pierwotne cechy. Choć współcześnie jest to rasa hodowlana, nadal można spotkać półdzikie koniki na trudno dostępnych obszarach malowniczych wzgórz Exmoor. Poznaj historię rasy. Dowiedz się, jak wygląda, jaki ma charakter i do czego jest obecnie wykorzystywana.

Kuc exmoor – historia rasy

Wielu badaczy przyjmuje, że rasa jest jedną z najstarszych lub nawet najstarszą ze wszystkich ras kuców brytyjskich. Jeśli tak, to właśnie jej przedstawiciele są przodkami pozostałych ras. Sam kuc exmoor żył przez wieki w izolacji i generalnie nie był krzyżowany z innymi końmi, dlatego uznawany jest za rasę czystą i wspaniały przykład historycznego kuca typu północnego (typu 1). Ze względu na drastyczny spadek liczebności populacji zdecydowano się na wprowadzenie kontrolowanej hodowli. Wiele kuców exmoor do tej pory żyje półdziko na wzgórzach, bagnach i wrzosowiskach Exmoor.

Budowa kuca exmoor

Kuc tej rasy jest zwierzęciem o krępej i zwartej sylwetce. Zwykle osiąga wysokość w kłębie od 120 do 130 cm. Ma krótkie uszy, długą głowę, szerokie czoło i cechuje się prostym profilem. Jego szyja jest stosunkowo gruba. Charakterystyczne u kuców exmoor są duże nozdrza, jasny pysk, kępa włosów u nasady ogona. Kłoda jest szeroka i wydłużona, łopatki cofnięte, klatka piersiowa niska. Kuc ten ma tak zwane żabie oko, czyli kapturową powiekę górną, która stanowi ochronę przed opadami oraz wiatrem.

Szata i umaszczenie kuca exmoor

Zwierzęta tej rasy występują najczęściej w następujących typach umaszczenia:

gniade – sierść ma barwę brązową, natomiast dolne części kończyn, ogon oraz grzywa są czarne;
skarogniade – sierść ma czarny kolor, natomiast pachwiny, nozdrza i wewnętrzna górna część kończyn przybierają barwę żółtawą lub ciemnobrunatną;
bułane – sierść żółto-beżowa bądź płowa, ogon, grzywa i kończyny w czarnym kolorze, charakterystyczna jest obecność ciemnej pręgi wzdłuż grzbietu.

Pysk może być jaśniejszy, podobnie jak sierść wokół oczu, po wewnętrznej stronie ud oraz na podbrzuszu. Niedopuszczalne są białe odmiany (znaczenia na głowie i kończynach). Szata tego kuca jest wodoodporna i składa się z dwóch warstw – dłuższego włosa okrywowego oraz krótszego wełnistego podszerstka.

Zdrowie i długość życia

Kuc exmoor jest rasą zdrową, bardzo silną, odporną na typowe dla koni choroby i wytrzymałą. Zwierzę żyje przeciętnie 25–35 lat. Doskonale radzi sobie w nawet bardzo trudnych warunkach pogodowych dzięki podwójnej szacie, która zapewnia mu ciepło i ochronę.

Kuc exmoor – pielęgnacja

Kuc exmoor wymaga standardowych zabiegów pielęgnacyjnych – czyszczenia sierści, kopyt, oczu, uszu, nozdrzy. W czasie ich wykonywania warto dokładnie obejrzeć kucyka i sprawdzić, czy nie doznał żadnych urazów wymagających interwencji weterynaryjnej.

Charakter kuca exmoor

Kucyk ten odznacza się wyjątkową łagodnością i posłuszeństwem. Jest niezwykle ufny wobec ludzi, bardzo zrównoważony i spokojny. Z łatwością się go szkoli, ponieważ chętnie podejmuje współpracę z człowiekiem.

Kuc exmoor – użytkowość

Kuc exmoor dawniej wykorzystywany był jako koń juczny (służący do dźwigania), a także jako pomoc przy wypasie owiec. Współcześnie użytkowany jest do celów rekreacyjnych, jako wierzchowiec i koń w zaprzęgu. Ze względu na swoją łagodną naturę wspaniale nadaje się do pracy z dziećmi.

Ciekawostki o kucu exmoor

Kuc exmoor to niewielkich rozmiarów zwierzę, ale – wbrew pozorom – jest naprawdę silny i wytrwały. Z łatwością może wozić na swoim grzbiecie nie tylko dzieci, lecz także osoby dorosłe, które ważą znacznie więcej.

Podsumowanie

Kuc exmoor to wspaniałe zwierzę o starym rodowodzie. Obecnie doskonale spełnia się w roli wierzchowca i w zaprzęgu. Ze względu na swoje łagodne usposobienie i sympatyczny wygląd jest ulubieńcem dzieci.

Walijski kuc górski – wyjątkowy kuc z Walii, którego cechują przyjazne usposobienie, uroczy wygląd i duża inteligencja

Walijski kuc górski, będący bardzo starą rasą, która cieszy się dużym zainteresowaniem nie tylko w kraju swego pochodzenia. Jego popularność wynika przede wszystkim z tego, że jest to zwierzę niezwykle przyjazne, zrównoważone i inteligentne. Pomimo tego, że jego rozmiar jest niewielki, to kucyk naprawdę odważny, wytrwały i wszechstronny. Co jeszcze musisz wiedzieć na temat walijskiego kuca górskiego? Sprawdź koniecznie!

Walijski kuc górski – historia rasy

Walijski kuc górski jest rasą bardzo starą, która ma za sobą co najmniej 1000 lat historii. Ze względu na jej wspaniałe usposobienie, dużą wytrzymałość i łatwość uczenia się wykorzystywana była na przestrzeni wieków do wielu różnych zadań. Kuc ten pracował między innymi w charakterze konia jucznego, pocztowego, kawaleryjskiego, a w czasach wojny wykorzystywano go m.in. do transportu broni.

Walijski kuc górki – budowa

Kuce walijskie podzielone są na sekcje A, B, C i D. Wszystkie mają podobny wygląd i charakter. Walijski kuc górski należy do sekcji A i jest najmniejszym z walijskich kuców o proporcjonalnej, atletycznej budowie. Mierzy zaledwie od 110 do 120 cm. Jego niewielka, zgrabna głowa cechuje się dużymi oczami o łagodnym wyrazie, szerokim czołem i małymi uszami. Ma krótki grzbiet, pochyłe ramiona i mocny zad z wysoko osadzonym ogonem. Jego kończyny są silne i proste. Charakterystyczne dla tej rasy są szybka akcja nóg i efektowny ruch.

Umaszczenie walijskiego kuca górskiego

Walijski kuc górski może występować we wszystkich rodzajach umaszczenia podstawowego, często wyróżnia się maścią siwą. Niedopuszczalne są dwie maści (srokata i tarantowata – podobnie jak w pozostałych sekcjach).

Zdrowie i długość życia

Kuce żyją przeciętnie 25–35 lat, zatem nieco dłużej niż duże konie. Walijski kuc górski, ze względu na warunki, w jakich rozwijał się przez setki lat i do jakich musiał się przystosować, aby przeżyć, jest stworzeniem bardzo wytrzymałym i odpornym, cieszącym się dobrym zdrowiem.

Pielęgnacja walijskiego kuca górskiego

Pielęgnacja ma na celu zapewnienie nie tylko pięknego wyglądu, lecz także zdrowia. Dlatego istotne jest, aby poddawać kuca regularnym zabiegom pielęgnacyjnym. Niekwestionowaną zaletą systematycznej pielęgnacji jest również to, że wspólnie spędzony czas z kucem pozwala budować wspaniałą relację i zaufanie zwierzęcia do swojego opiekuna.

Charakter walijskiego kuca górskiego

Walijski kuc górski to wyjątkowo łagodny, przyjazny i zrównoważony kucyk. Odznacza się wysokim poziomem inteligencji, łatwością nabywania nowych umiejętności, cierpliwością i chęcią współpracy. Z tego względu jest uwielbiany zarówno przez dzieci i dorosłych.

Walijski kuc górski – użytkowość

Ten kuc, podobnie jak pozostałe kuce walijskie, wykorzystywany był m.in. jako koń juczny, do pracy w kopalni czy jako koń pocztowy. Obecnie wykorzystuje się do pracy z dziećmi (jest spokojnym i cierpliwym wierzchowcem), do polowań, ujeżdżania czy podczas konkursów powożenia.

Hodowla walijskiego kuca górskiego

Kuce walijskie, w tym walijski kuc górski, są dość często spotykane w Polsce. Bez trudu można znaleźć wiele ciekawych ofert. Zanim ostatecznie zdecydujesz się na zakup konia tej rasy, dobrze poznaj hodowlę, sprawdź opinie o niej, porównaj z innymi i przede wszystkim wnikliwie porozmawiaj z hodowcą. Nie bój się zadawania trudnych pytań. Nie decyduj się na zakup w przypadku jakichkolwiek wątpliwości.

Cena walijskiego kuca górskiego

Ceny za walijskiego kuca górskiego kształtują się przeciętnie na poziomie 15 000–20 000 zł. Najlepsi przedstawiciele rasy mogą kosztować znacznie więcej. Oferty zagraniczne oznaczają niejednokrotnie kwotę powyżej 20000 a nawet 30000 euro! Cena za kuca tej rasy uzależniona jest m.in. od płci, wieku, przeznaczenia, renomy hodowli, osiągnięć.

Podsumowanie

Walijski kuc górski jest wspaniałym zwierzęciem. Cechuje go wyjątkowa łagodność, przyjazne usposobienie i zrównoważony charakter. Jednocześnie jest to kuc wszechstronny, silny i wytrzymały, który doskonale odnajdzie się w każdej powierzonej mu roli.

Fot. główne: Welsh Mountain Pony at Bwlch-y-Ddeufaen by Jeff Buck via Wikipedia, CC BY-SA 2.0

Pies Kamila Durczoka nie żyje. Reakcje fanów prezentera wzruszają

O tym, że zmarły prezenter Kamil Durczok kochał swojego psa, wiedział chyba każdy. Owczarek niemiecki często pojawiał się w postach i na zdjęciach. Od dłuższego czasu poważnie chorował – jego stan był na tyle poważny, że decyzja o pozwoleniu mu odejść była jedyną słuszną.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Kamil Durczok (@kamil_durczok)

Pies Kamila Durczoka nie żyje – poinformowała rodzina prezentera

O śmierci Dymitra poinformował brat prezentera, Dominik Durczok, który wraz z matką zajmował się czworonogiem po śmierci jego opiekuna. Owczarek niemiecki chorował na polineuropatię, chorobę powodującą zanik mięśni oraz zmiany w płucach. Dodatkowo niedawno doznał skomplikowanych złamań łap.

Rodzina Kamila Durczoka konsultowała się w sprawie leczenia Dymitra ze specjalistami, m.in. neurologami czy ortopedami. Niestety, z uwagi na choroby towarzyszące pies zostałby kaleką do końca życia, nie wykluczono też towarzyszącego urazom bólu. Podjęto decyzję o tym, że Dymitr powinien odejść do swojego ukochanego właściciela.

Dymitr, pies Kamila Durczoka, podbijał Instagram

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Kamil Durczok (@kamil_durczok)

25 lipca 2018 roku prezenter poinformował swoich fanów o nowym czworonożnym członku rodziny. Od tej pory pies regularnie pojawiał się na zdjęciach, zdobywając tysiące serduszek i komentarzy. Towarzyszył opiekunowi w każdej podróży – zarówno po Polsce, jak i w trakcie zagranicznych wojaży. Po śmierci prezentera jego losem przejął się jezuita Grzegorz Kramer, który podkreślał, jak bardzo jego przyjaciel był zżyty z czworonogiem. Na szczęście pupil trafił w ręce rodziny.

„Poniosłem porażkę, z którą nie pogodzę się do końca życia” – napisał Dominik Durczok o śmierci Dymitra

Dominik Durczok, sprawujący opiekę nad owczarkiem niemieckim, bardzo przejął się wydarzeniami z ostatnich dni. Choć zdaje sobie sprawę, że w weterynarii podstawą jest unikanie bólu i cierpienia u zwierząt, śmierć ukochanego psa zmarłego brata była dla niego trudnym wydarzeniem. O wszystkim napisał na swoim profilu na FB: https://www.facebook.com/dominik.durczok/posts/3155368401368585

Fani prezentera i Dymitra nie szczędzili wzruszających słów pożegnania w stronę psa Kamila Durczoka.

Fot. główne via: https://www.instagram.com/kamil_durczok/

Jakie są psy w schronisku? Poznaj bliżej schroniskowych podopiecznych i sprawdź, czego możesz oczekiwać!

Zastanawiasz się, jakie są psy w schronisku? Chyba najprostszą odpowiedzią jest to, że bywają zupełnie różne. I nie chodzi tutaj tylko o wygląd czy rozmiar, ale również zachowanie, charakter a także – co może nawet najważniejsze – historię. To wszystko decyduje często o tym, że niektóre psy są chętniej adoptowane od innych.

Jakie są psy w schronisku? Wiek zwierząt

W zasadzie w schroniskach trafiają się psy w najróżniejszym wieku. W przypadku szczeniąt mowa przede wszystkim o porzuceniach – często samego miotu. Im młodsze są psy, tym mniejsza szansa na to, że przetrwają warunki schroniskowe. Warto pamiętać mimo tego, że adopcja szczeniaka ze schroniska z jednej strony jest o tyle bezpieczna, że młodsze psy zwykle nie mają dużej traumy. Z drugiej jednak stanowi zagrożenie, bo nie są one też zsocjalizowane i bywają bardziej podatne na choroby. Nie wiesz, jak duże wyrosną.

Psy dorosłe to bardzo często psy po traumach, często wyrzucone z domu, źle traktowane. Niewielki ułamek tego, jakie są psy w schronisku, stanowią zwierzęta mające opiekunów. Mowa tutaj zwykle o czworonogach, które uciekły podczas spaceru albo zgubiły, przestraszone hukiem. To ostatnie niezwykle często zdarza się w Sylwestra.

Starsze psy i ich los w schroniskach

Rzadziej zdarza się, że szczenię przebywa w schronisku od narodzin aż do śmierci. W przypadku psów dorosłych pobyt jednak często się przedłuża. Psi seniorzy stanowią spory odsetek psów szukających domów. Są często w kiepskim stanie, bo nikt ich regularnie nie bada i nie diagnozuje. Umierają szybciej, niż umarliby w warunkach domowych. Nadal często zdarza się, że właściciele wyrzucają starsze zwierzęta, gdy te zaczynają chorować lub niedołężnieją. W złym stanie, często w bardzo dużym stresie, trafiają one wówczas do schroniska.

Jakie są psy w schronisku? Zachowanie i doświadczenia

Decydując się na psa ze schroniska, musisz być świadomy, że czeka cię prawdopodobnie sporo pracy. To, jakie są psy w schronisku, jeśli chodzi o zachowanie, zależy od kilku czynników. Są to:

traumy związane z poprzednimi etapami życia;
doświadczenia z kontaktu z człowiekiem;
przebyta socjalizacja;
jakość warunków schroniskowych;
obecność wolontariuszy w schronisku.

Od tych rzeczy zależy najczęściej, jakie są psy w schronisku.

Psy po trudnych przejściach

Takie przypadki zdarzają się bardzo często. Mowa o psach, które mają za sobą trudne przejścia, np.:

znęcanie ze strony człowieka;
bardzo złe warunki bytowe (przebywanie na łańcuchu, głodzenie);
agresję wewnątrzgatunkową zarówno na poprzednim etapie życia, jak i w schronisku;
wypadek komunikacyjny.

Wszystkie te elementy składają się na traumę, której doświadcza pies. Praca z takim czworonogiem jest możliwa, jednak warto wziąć pod uwagę – dla komfortu obu stron – że nie zawsze będzie on wymarzonym pupilem dla rodziny.

Psy oddane przez opiekunów

Niektóre schroniska zgadzają się na przyjmowanie – za opłatą albo w specjalnych okolicznościach – psów od osób prywatnych. Często są to zwierzęta, których opiekunowie:

zmarli, a rodzina nie chce się dalej zajmować czworonogiem;
wyjeżdżają za granicę;
nie mają czasu czy środków dla psa z uwagi na zmianę sytuacji życiowej;
nie radzą sobie z psem, który przejawia niepożądane zachowanie (zwykle agresję);
mają inny (prawdziwy lub wymyślony) powód np. narodziny dziecka, alergia.

To, jakie są psy w schronisku w tym przypadku, w dużej mierze zależy od tego, jak traktowano je wcześniej. Wszystkie zwierzęta jednak łączy jedno – są niezwykle zestresowane przebywaniem w placówce. Nie mają tutaj uwagi, którą poświęcano im wcześniej, a dodatkowo przebywają w stadzie psów z konkretną hierarchią. Nierzadko są obiektem agresji. Tęsknią za obecnością człowieka. Ich szybka adopcja często jest możliwa, a dodatkowo – okazuje się dla nich ratunkiem przed depresją.

Psy odłowione w okolicy

To kolejna kategoria psów, które np. zostały porzucone, długo się błąkały, jednak nie doświadczyły traum albo mają dostatecznie twardy charakter, aby się im nie poddać. Zwykle takie zwierzęta mają dość ukształtowany charakter. Można je łatwiej poznać, bo są mniej podatne na stres. Mogą odnaleźć się w grupie zwierząt. Jeśli są atrakcyjne wizualnie, dość szybko trafiają do adopcji. Przejawiają niekiedy zachowania niepożądane, jednak ich zmiana nie jest tak trudna, jak w przypadku psów po przejściach.

To, jakie są psy w schronisku, zależy od okolicy i samej placówki. Istnieją miejsca, w których nawet odporne zwierzęta stają się podatne na stres. W innych jest on niwelowany przez wiele czynników, np. zagospodarowanie terenu, działający wolontariat. Zawsze dowiedz się, jakie są psy w schronisku, zanim zdecydujesz się na adopcję.

Jak oddać psa do adopcji? Dowiedz się, jak znaleźć psu nowy dom!

Każdy odpowiedzialny opiekun dba o dobrostan swojego czworonoga. Gdy nagle okazuje się, że nie możesz się nim dalej opiekować, musisz poszukać mu nowego domu. Jak oddać psa do adopcji? O czym pamiętać i co warto wziąć pod uwagę? Tego dowiesz się z naszego artykułu.

Kiedy oddać psa do adopcji?

Dla większości opiekunów pozbycie się własnego czworonoga jest traumatyczne. Z tego powodu nie ma wiele sytuacji, w których warto to w ogóle rozpatrywać. Najczęściej możesz zastanawiać się, jak oddać psa do adopcji, w takich sytuacjach, jak:

nagła zmiana warunków życia, np. wypadek, katastrofa, śmierć bliskiej osoby, co wymusza gruntowne zmiany w codzienności;
brak realizacji psich potrzeb, co wynika z braku wiedzy, chęci lub czasu;
nieumiejętność poradzenia sobie z zachowaniem psa, co sprawia, że stanowi on zagrożenie dla otoczenia albo robi krzywdę sobie.

Oczywiście do adopcji oddają psa również osoby, które opiekują się tymczasowo potrzebującymi czworonogami. W takim przypadku dom tymczasowy sprawuje opiekę nad psem, dopóki nie znajdzie się dom stały. Pozostaje jeszcze kwestia tego, jak oddać psa do adopcji, aby było to zgodne z prawem.

Jak oddać psa do adopcji – kwestie prawne

Pod względem własności pies traktowany jest jak każdy inny przedmiot. Właśnie dlatego, zastanawiając się, jak oddać psa do adopcji, musisz przemyśleć skonstruowanie umowy adopcyjnej. Przenosi ona prawo własności z jednego człowieka na drugiego. Dzięki temu ty jako dotychczasowy opiekun nie możesz zostać pociągnięty do odpowiedzialności, gdy pies wyrządzi komuś krzywdę lub zostanie porzucony już po adopcji. Z drugiej strony nowy właściciel ma pewność, że nie zostanie np. oskarżony o kradzież zwierzęcia.

Jak oddać psa do adopcji, aby nie budziło to żadnych wątpliwości pod kątem prawnym?

Przede wszystkim pies powinien być możliwy do identyfikacji, co oznacza, że musi posiadać chip. Jego numer warto zawrzeć w umowie wraz z opisem fizycznych cech zwierzęcia. Dzięki temu będzie pewność, że chodzi właśnie o nie. Dodatkowo na umowie powinny znaleźć się:

dane dotychczasowego opiekuna;
dane nowego opiekuna;
data i miejsce wejście umowy w życie;
konkretna informacja o przekazaniu zwierzęcia pod opiekę innej osobie.

Jak oddać psa do adopcji? O tym pamiętaj!

Pamiętaj, że choć cały proces dotyczący tego, jak oddać psa do adopcji, jest obwarowany wieloma kwestiami prawnymi, to chodzi w nim o żywe stworzenie. Pies wymaga troskliwej opieki, przynajmniej zgodnej z ustawą o ochronie zwierząt, która obowiązuje w Polsce. Warto uczynić wszystko, aby proces zmiany domu był dla czworonoga jak najmniej stresujący. W tym celu warto:

wykonać wizytę przedadopcyjną, aby mieć pewność, w jakich warunkach będzie żył pies;
wykastrować lub wysterylizować zwierzę, zwłaszcza w typie rasy, dzięki czemu nie ryzykujesz, że trafi do pseudohodowcy, który będzie je wykorzystywał wyłącznie do rozrodu;
zdecydować się na spotkanie zapoznawcze z nowymi opiekunami, by pies również ich poznał;
przygotować rzetelne ogłoszenia psa z opisem zawierającym zarówno jego wady, jak i zalety – to zmniejszy ryzyko powrotu psa z adopcji.

Pamiętaj, aby po podpisaniu dokumentów przerejestrować chip zwierzęcia w bazie danych. W ten sposób w razie zaginięcia znalazca skontaktuje się z prawowitym opiekunem.

Oddajesz psa, którego adoptowałeś? Sprawdź, czy możesz!

Jeśli zastanawiasz się, jak oddać psa do adopcji, choć wcześniej sam go adoptowałeś ze schroniska czy fundacji, to przyjrzyj się podpisanej umowie. W niektórych przypadkach przekazanie zwierzęcia w ręce osób trzecich jest niemożliwe. W takiej sytuacji skontaktuj się z ludźmi lub instytucją, z których wziąłeś zwierzę.

Czy można oddać psa do schroniska?

Z zasady schronisko jest miejscem dla zwierząt bezdomnych i nie można do niego ot tak oddać zwierzaka. Niektóre placówki pozwalają na to wyłącznie za wysoką opłatą. Dotyczy to zwłaszcza miejsc utrzymywanych przez gminy. Porzucenie zwierzęcia też nie jest dobrym pomysłem. Pamiętaj, że jest to przestępstwo, za które może grozić ci nawet kara pozbawienia wolności.

Wiesz już, jak oddać psa do adopcji, aby przebiegło to zgodnie z prawem. Pamiętaj, że proces ten bywa skomplikowany i może trwać stosunkowo długo. Nigdy nie porzucaj zwierzęcia, bo nie dość, że jesteś za nie odpowiedzialny, to jeszcze dodatkowo będziesz narażony na konsekwencje prawne.

Krew w kale psa – co to oznacza? Jak rozpoznać krew w odchodach zwierzęcia?

Opiekun jest zobowiązany sprzątać po swoim psie, gdy ten załatwi się w przestrzeni publicznej. Z tego powodu rozpoznanie krwawego stolca u psa następuje dość szybko. Warto wiedzieć, kiedy krew w kale psa powinna być przyczyną natychmiastowej wizyty u lekarza weterynarii. Może bowiem oznaczać wiele – od niewielkich otarć aż po groźne dla życia czworonoga choroby.

Krew w kale psa – jak rozpoznać?

Krew w stolcu najłatwiej jest po prostu zauważyć. Może pojawić się zarówno w poprawnych odchodach, czyli takich, które nie odbiegają od zdrowej normy, jak i podczas biegunek. W obu przypadkach powinna zaalarmować opiekuna. Niekiedy, choć krew w kale psa nie jest widoczna gołym okiem, to jednak skrzepy mogą pojawić się w okolicach odbytu. Najlepiej widać to w przypadku psów z jasną sierścią, zwłaszcza dłuższą.

Jak może objawiać się krew w kale psa? Może przyjmować formę:

krwawej biegunki, w której krew jest bardzo dobrze widoczna;
smolistych stolców, które przyjmują ciemny kolor z uwagi na obecność przetrawionej krwi;
strużek świeżej krwi pokrywających stolec, a nie znajdujących się w jego wnętrzu.

Niekiedy krew w kale psa w ogóle nie jest zauważalna na pierwszy rzut oka. W takim przypadku wykonywana jest odpowiednia diagnostyka.

Warto też zauważyć, że:

świeża krew w kale pochodzi z części układu pokarmowego położonych poniżej żołądka;
czarna krew jest efektem krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego psa lub z żołądka.

Krew w kupie – diagnostyka

Istnieje przynajmniej kilka badań, które lekarz weterynarii może wykonać twojemu psu z krwią w kale. Podstawowe jest badanie stolca pod kątem obecności krwi. Następnie wykonuje się morfologię, aby stwierdzić niedokrwistość i jej stopień. Dalsze badania zależą od stanu psa i dotychczasowych wyników oraz informacji z wywiadu. Lekarz może przeprowadzić:

badanie per rectum, czyli przez odbyt, zwykle przy znieczuleniu ogólnym;
badanie RTG z kontrastem, które pozwala stwierdzić ubytki w tkankach lub zmienione chorobowo obszary;
badanie USG, pomocne przy wykluczaniu obecności ciała obcego albo guza;
badanie endoskopowe układu pokarmowego z pobraniem tkanek do badania;
niekiedy – zwykle, gdy mniej inwazyjne badania dadzą niepokojące rezultaty – laparotomię diagnostyczną, czyli operację polegającą na otwarciu jamy brzusznej.

Krew w kale psa – przyczyny i leczenie

Przyczyny krwi w odchodach psa są rozmaite. W wielu przypadkach jedynym objawem jest niestandardowy stolec, na przykład z krwią i śluzem. Częściej jednak zdarza się, że pies jest apatyczny, a jego stan zdrowia szybko się pogarsza. Sprawdź, z czego bierze się krew w kale psa.

Nowotwory układu pokarmowego

Obecność krwi w psiej kupie często związana jest z chorobami nowotworowymi. Mogą on dotyczyć:

przewodu pokarmowego;
żołądka;
guzów jelita cienkiego;
guzów jelita grubego.

Te ostatnie są najczęściej spotykane. Nowotwory są o tyle niebezpieczne, że mogą szybko tworzyć przerzuty, na przykład na przełyk, tarczycę i inne narządy.

Rasy narażone na nowotwory żołądka

W przypadku nowotworów górnej części układu pokarmowego częściej pojawia się krew w wymiotach, a także zauważalna w badaniach niedokrwistość. Znacznie rzadziej dochodzi natomiast do krwawego zabarwienia stolca psa.

Na nowotwory żołądka chorują zwykle psy starsze, często konkretnych ras, takich jak:

chow chow;
owczarek szkocki collie;
owczarek belgijski;
owczarek berneński.

W tym przypadku występować mogą wymioty i biegunka u psa, często podbarwione krwią. Niestety, nowotwory żołądka są zwykle złośliwe, skłonne do przerzutów i znacznie skracają psu życie.

O ile nowotwory jelita cienkiego występują stosunkowo rzadko, o tyle rak jelita grubego jest już diagnozowany często. Dotykają starszych psów, szczególnie takich ras jak:

owczarek szkocki collie;
west highland white terrier.

Jeśli guz znajduje się w okrężnicy, wówczas krew w kale psa jest często świeża, a oddawanie stolca następuje z objawami bólowymi. Może następować krwawienie bezpośrednio po defekacji.

Krwotoczne zapalenie żołądka i jelit

Wbrew swojej nazwie krwotoczne zapalenie jelit i żołądka może dotknąć tylko jednego odcinka układu pokarmowego. Przyczyny choroby bywają różne, od zjedzenia czegoś nieświeżego, przez spożycie pokarmu trującego, aż po nieleczoną i zaostrzoną alergię pokarmową. Chorobę leczy się objawowo, podaje się leki przeciwzapalne, a także sprawdza regularnie parametry krzepnięcia krwi.

Wrzody żołądka

U psów najczęściej taka dolegliwość jest efektem zmiany w diecie oraz podawania niektórych leków, niezbędnych dla utrzymania zdrowia psa. Chorobie rzadko kiedy towarzyszy temu biegunka. Raczej są to wymioty. Krew w stolcu psa objawia się w tym przypadku poprzez smoliste stolce.

Choroby pasożytnicze

Krew w kale psa często oznacza obecność pasożytów. Mogą one powodować krwawy stolec lub krwawą biegunkę, zależnie od stanu zarobaczenia. Niekiedy przydarza się pocieranie odbytem o podłoże, dlatego konieczne jest różnicowanie z zapaleniem gruczołów okołoodbytowych. Zarobaczenie jest o tyle groźne, że towarzyszy mu często silna anemia. Potrzebne jest wielokrotne, celowane odrobaczanie, dlatego warto udać się do weterynarza zawczasu, aby zapobiegać obecności pasożytów w organizmie psa.

Parwowiroza

To groźna choroba układu pokarmowego zwana również psim tyfusem. Objawia się brakiem apetytu, apatią pupila. W dalszym stadium pojawia się krwawa biegunka u psa. W takim przypadku krew w kupie psa nie tylko jest dobrze zauważalna, lecz także wydalana w bardzo dużej ilości. Należy obserwować pupila pod kątem parwowirozy, a także przebadać go szybkim testem, aby wdrożyć leczenie. Niekiedy chorobę leczy się przeciwciałami oraz przetaczaniem krwi.

Ciało obce w układzie pokarmowym

Rzadko temu stanowi towarzyszy biegunka. Częściej pojawia się utrata apetytu. Mowa o przypadkach, kiedy pies połknął ciało obce, a także o sytuacji, gdy podaje się psu kości gotowane w dużej ilości. To jedna z najczęstszych przyczyn występowania krwi w kale u psa.

Krew w kale psa – jak zapobiegać problemom z układem pokarmowym?

Aby uniknąć krwi w kale psa, warto przede wszystkim dbać o jego dietę. Pilnuj też, aby pies nie jadł na spacerze żadnych rzeczy z ziemi. Regularnie szczep czworonoga, by uniknąć groźnych chorób wirusowych. Zadbaj też o profilaktykę poprzez badanie krwi, a u starszych psów – regularne USG.

Jeśli pojawią się krew w kale psa i objawy wskazujące na choroby (np. trzustki), a także uraz czy zapalenie dowolnego odcinka przewodu pokarmowego, żołądka albo jelit, konieczna jest wizyta u specjalisty. Wdroży on odpowiednie leczenie. Pamiętaj, że obecność krwi utajonej w kale nie jest łatwa do wykrycia. Warto więc regularnie badać czworonoga, aby wykluczyć ewentualną anemię.

Sucha karma dla psa z niedoczynnością tarczycy. Co powinna mieć w swoim składzie?

Niedoczynność tarczycy u psów to jedno z częściej występujących zaburzeń hormonalnych. Przeczytaj, jakie objawy powinny cię zaniepokoić, jak pomóc choremu psu oraz jak dobrać odpowiednią dietę. Zobacz, co musi zawierać sucha karma dla psa z niedoczynnością tarczycy.

Problemy z tarczycą u psów. Objawy i przyczyny niedoczynności

Tarczyca to ważny gruczoł odpowiedzialny za produkcję hormonów niezbędnych do prawidłowego rozwoju organizmu. Hormony tarczycy takie jak T3 i T4 (tyroksyny oraz trójodotyroniny) regulują aktywność metaboliczną komórek. Pośród chorób tarczycy wyróżnić można:

nadczynność tarczycy;
niedoczynność tarczycy.

U psów znacznie częściej występuje forma druga, czyli niedoczynność gruczołu powodująca jego niewystarczająco wydajne działanie. Najczęstszym powodem pojawienia się chronicznej niewydolności tarczycy u psów jest zapalenie limfocytarne lub nieprawidłowa dieta z niedoborem jodu. Schorzenie może być wtórne bądź dziedziczne.

Zaburzenia metabolizmu zazwyczaj dotyczą zwierząt powyżej 5. roku życia. Szczególnie narażone są na nie wysterylizowane suczki. Pośród ras predysponowanych do niedoczynności tarczycy wyróżnia się:

buldogi angielskie;
spaniele;
boksery;
labradory;
berneńskie psy pasterskie.

Istnieją przypadki wrodzonej niedoczynności tarczycy (tzw. kretynizm tarczycowy) widoczne już u szczeniąt. Małe pieski są wtedy karłowate i mają nieproporcjonalną budowę ciała. W leczeniu schorzenia sucha karma dla psa z niedoczynnością tarczycy odgrywa istotną rolę.

Objawy schorzenia

Objawy, które powinny cię zaniepokoić, to:

spowolniony metabolizm (brak energii, przybieranie na wadze);
nawracające problemy dermatologiczne (wyłysienia, przebarwienia, łuszczenie skóry).

Zwróć szczególną uwagę na symptomy takie jak:

ospałość, apatia;
zwiększenie masy ciała;
przebarwienia i zapalenia skóry;
wypadanie sierści;
matowa i tłusta sierść;
wyziębienie, nietolerancja na zimno (często szukanie cieplejszych miejsc do spania);
symetryczne łysienie po boku ciała;
przerzedzenie sierści na ogonie;
opadanie powiek;
choroby wzroku, np. owrzodzenia rogówki;
przyśpieszone tętno.

Nieleczone schorzenie może doprowadzić do zaniku tarczycy i kolejno niedowładów (szczególnie nerwu twarzowego), problemów z utrzymaniem równowagi oraz zaburzeń cyklu płciowego.

Diagnostyka i leczenie

Pierwszym krokiem diagnostycznym zleconym przez lekarza weterynarii będzie badanie krwi z profilem tarczycowym. Określa się wtedy stężenie TSH (tyreotropiny) we krwi. Po zdiagnozowaniu problemów dobiera się odpowiednią dawkę hormonów normujących psi metabolizm. Do popularnie stosowanych leków należą lewotyroksyna oraz trójodotyronina. Często zlecana jest dodatkowa suplementacja jodem.

Przewlekła niedoczynność tarczycy jest nieuleczalna, dzięki odpowiedniemu leczeniu można jednak znacznie poprawić komfort psiego życia. Odpowiednia farmakoterapia w połączeniu ze zbilansowaną suchą karmą dla psa z niedoczynnoscią tarczycy wspomaga regenerację organizmu, a często niemal całkowicie eliminuje objawy. Za najlepszy pokarm dietetyczny uznawana jest sucha karma weterynaryjna. Jakie składniki powinna zawierać?

Sucha karma dla psa z niedoczynnością tarczycy. Jakie znaczenie w leczeniu ma dieta?

Ponieważ niedoczynność tarczycy powoduje liczne zaburzenia przemiany materii, dieta musi być niskotłuszczowa i bogata w wartości odżywcze. Odpowiednia sucha karma dla psa z niedoczynnością tarczycy będzie oparta na produktach mięsnych i będzie zawierać odpowiedni poziom aminokwasów, probiotyków oraz jodu. Pierwiastek ten jest odpowiedzialny za prawidłowe działanie układu wody w organizmie, jak i przemiany cholesterolu, wapnia czy białka. Największą jego ilość znajdziesz w rybach, szczególnie takich jak dorsz, makrela, łosoś i śledź.

Najlepsza sucha karma dla psa z niedoczynnością tarczycy powinna mieć w składzie:

niską zawartość tłuszczu;
wysoką zawartość lekkostrawnego błonnika;
białko pochodzące z produktów mięsnych lub ryb;
wysoką zawartość kwasów tłuszczowych omega-3 pochodzących z oleju rybnego;
dodatki mineralne takie jak L-karnityna i tauryna wspomagające pracę serca i zachowanie masy mięśniowej;
składniki naturalnego pochodzenia wzmacniające regenerację skóry, np. witaminy A, E, B, cynk i selen;
niski poziom fosforu i sodu.

Odpowiednia sucha karma dla psa z niedoczynnością tarczycy pomoże wzmocnić działanie całego organizmu oraz przyśpieszyć regenerację niewydolnej tarczycy. Choć choroby nie da się w pełni wyleczyć, właściwa farmakoterapia wspólnie z suchą karmą dla dorosłych psów są w stanie zapewnić zwierzakowi długie i szczęśliwe życie.

Zachowanie kota przed śmiercią – jak pomóc zwierzęciu w obliczu śmierci?

Zwierzęta, choć nie rozumieją pojęcia, jakim jest śmierć, mogą przeczuwać, że dzieje się coś poważnego. Często śmierć pupila jest spowodowana chorobą lub starością. Organizm może być wycieńczony, a funkcje życiowe bardzo słabe. Zazwyczaj zachowanie kota przed śmiercią jest na tyle specyficzne, że możemy się spodziewać, kiedy nastąpi. Odejście ukochanego stworzenia to zawsze wielka tragedia, dobrze wiedzieć, jak się zachować i czy w jakiś sposób możemy pomóc naszemu pupilowi w ostatnich chwilach.

Zachowanie kota przed śmiercią – czy kot ma świadomość, że odchodzi?

Koty nie znają pojęcia śmierci, jednak zbliżający się kres ich życia może być wynikiem długotrwałej choroby lub po prostu starości. Zachodzące w organizmie procesy przyczyniają się do gorszego samopoczucia. To sprawia, że kot czuje się inaczej, i może w nim wzbudzać lęk. Zwierzęta żyjące wolno lub wychodzące często w takim czasie szukają ustronnego miejsca, by odejść w spokoju. Zwierzęta domowe, z racji tego, że są zależne od człowieka, często szukają u niego pomocy. Zachowanie kota przed śmiercią może więc dać właścicielowi do myślenia. Kot może domagać się większej czułości i opieki lub odwrotnie – całkowicie izolować.

Zachowanie kota przed śmiercią

Kot niestety nie jest w stanie w żaden sposób zakomunikować złego samopoczucia. Jeśli jednak choruje, może doświadczać bólu. Wtedy staje się wrażliwy na dotyk czy dźwięk, bardziej wyczulony, a momentami nawet agresywny, by uniknąć bólu. Takie zmiany powinny wzbudzić czujność właściciela, bo mogą stanowić zachowanie kota przed śmiercią.

Brak apetytu

Jednym z pierwszych objawów zbliżającej się śmierci może być utrata apetytu. Jeśli więc kot nie je, nie reaguje nawet na ulubione smakołyki i stan ten trwa dłużej niż dobę, należy być bardziej czujnym i obserwować zwierzę.

Zaniedbanie czynności higienicznych

Koty to niezwykle czyste zwierzęta, które dokładnie czyszczą swoje futro nawet po każdym posiłku. Jeśli więc zauważysz, że twój kot przestał o siebie dbać, powinieneś zgłosić się do lekarza weterynarii. Może to być zachowanie kota przed śmiercią, zwłaszcza jeśli towarzyszą temu inne objawy.

Długi sen

Wraz z wiekiem organizm kota potrzebuje coraz więcej odpoczynku. To całkiem normalny proces. Kiedy jednak twój kot znika na całe dnie, a jego ulubionym zajęciem jest sen, może się okazać, że twój kot cierpi i wyczuwa zbliżający się koniec.

Słaby puls i obniżona temperatura ciała

Koty to prawdziwe piecuchy i uwielbiają wylegiwać się w ciepłych miejscach. U kresu życia temperatura ich ciała spada i niektóre koty mogą bezustannie szukać bardzo ciepłych miejsc w rejonie centralnego ogrzewania. Umierający kot może mieć ochotę na leżenie w takich właśnie miejscach, z daleka od zamieszania i hałasu. Można mu w tym czasie pomóc, przesuwając legowisko bliżej grzejnika lub rozkładając koc tuż obok.

Drgawki i ataki epilepsji

Zachowanie kota przed śmiercią tuż na kilka godzin przed jest bardzo charakterystyczne. W tym czasie kotek może mieć napady padaczki wraz z utratą świadomości. Niestety widok ukochanego mruczka w tym stanie jest trudny do wytrzymania. Kotek po jakimś czasie przestaje poznawać swoje otoczenie i może odejść całkowicie nieświadomy tego, co się z nim dzieje.

Kiedy kot umiera, doświadcza wielu nieprzyjemnych dolegliwości. Widok swojego pupila w tak ciężkim stanie może być bardzo trudny dla właściciela. Jednak zachowanie kota przed śmiercią jest na tyle specyficzne, że pozwala przynajmniej częściowo przygotować się na to, co nieuchronne. Każde dziwne zachowanie kota powinno wzbudzić twoją czujność i skłonić do wizyty u weterynarza. Tylko on może potwierdzić ostatecznie, co kotu dolega i czy jest w stanie w jakikolwiek sposób pomóc choremu zwierzęciu. Miłość i troska to najlepsze, co można w ostatnich chwilach podarować ukochanemu stworzeniu.

Kiedy pies gryzie ogon? Niepokojące zachowania u psa i jak na nie reagować

Psi ogon jest atrakcyjny w szczególności dla szczeniąt. Bardzo często służy do zabawy. Co jednak zrobić, gdy dorosły pies gryzie ogon? Zawsze można udać się do lekarza weterynarii, który pomoże zdiagnozować problem. Czasem jednak wystarczy wnikliwa obserwacja, by samemu wychwycić źródło problemu. Dowiedz się, jakie są najczęstsze przyczyny gryzienia ogona.

Dlaczego pies gryzie ogon?

Na takie zachowanie u psa może mieć wpływ wiele czynników. Aby w pełni uchwycić istotę problemu, potrzebna jest obserwacja zwierzęcia i jego reakcji na konkretne sytuacje. Może się bowiem okazać, że samodzielnie znajdziesz źródło kłopotu. Oto najczęstsze przyczyny tego zachowania:

nuda;
pasożyty;
zapalenie gruczołów przyodbytniczych;
alergia;
stres;
zaburzenia socjalizacji.

Wiele z tych problemów udaje się rozwiązać i wprowadzić odpowiednie leczenie, jeśli zachowanie ma podłoże zdrowotne. W przeciwnym razie pies gryzie ogon prawdopodobnie z przyczyn behawioralnych.

Nuda i brak rozrywek

Psy potrzebują wyzwań i zabawy. Właściciel czworonoga wie, że pies musi się zwyczajnie „wyszaleć”. Jeśli człowiek nie poświęca psu uwagi, zabiera go na krótkie spacery, unika zabawy, to pies zwyczajnie może mieć zbyt mało bodźców. Będzie się czuł znudzony i sam postara się sobą zająć. Pies gryzie ogon także wtedy, gdy próbuje zwrócić na siebie uwagę. Zazwyczaj skutecznie, gdyż właściciel od razu reaguje na to dziwne zachowanie. To utrwala w psie przekonanie, że dzięki temu zyska uwagę, o którą zabiega.

Przewlekły stres

Pies gryzie ogon również w sytuacjach, w których czuje się zagrożony. Może to prowadzić nawet do wyłysienia tej części ciała. Tego rodzaju zachowania kompulsywne mogą świadczyć o tym, że pies doświadcza przewlekłego stresu, z którym nie może sobie poradzić. Niektóre zaburzenia obsesyjno-kompulsywne u psów mogą wymagać terapii behawioralnej. Pomoc psiego behawiorysty jest w takich przypadkach nieoceniona, by rozwiązać problem uporczywego gryzienia ogona przez psa.

Do nerwicy u czworonogów prowadzi też źle prowadzona tresura. Jeśli nie masz w tej dziedzinie doświadczenia, lepiej zgłoś się do profesjonalnego ośrodka szkoleniowego.

Pasożyty – pchły i wszy u psa

Kolejną przyczyną, dla której pies gryzie ogon, jest obecność pasożytów skórnych. Zarówno pchły, jak i wszy u psa powodują przewlekłe uczucie świądu. Jeśli więc zauważysz, że twój pies stale się drapie, a do tego wygryza, może to świadczyć o ich obecności. W gabinetach weterynaryjnych można dostać preparaty i szampony, które pomogą w stosunkowo krótkim czasie uporać się z tym problemem.

Innym szkodnikiem, który może sprawiać, że pies gryzie ogon, jest kleszcz. Szczególnie wiosną i latem należy po każdym spacerze sprawdzać futro pupila. Kleszcz bez problemu może się przenieść również na człowieka. W przypadku znalezienia pasożyta należy go jak najszybciej usunąć, najlepiej w całości. Miejsce po ugryzieniu trzeba odkazić.

Alergia u psów

Kiedy twój pies wygryza swój ogon, może to świadczyć o alergii. Zwierzak może być uczulony na niektóre składniki karmy dla psów. Najczęściej przyczyną uczuleń są zboża lub wołowina. Samo odstawienie pokarmu nie przynosi zbyt szybkich rezultatów. Konieczne mogą okazać się wizyta u weterynarza oraz wykonanie specjalistycznych badań. Jeśli pies mocno skubie sobie sierść, zwłaszcza własny ogon i łapy, lekarz może zapisać lekarstwa eliminujące świąd.

Zapalenie gruczołów przyodbytniczych

W przebiegu tego schorzenia pies gryzie swój ogon bliżej nasady lub w połowie długości. Może odczuwać swędzenie u nasady ogona, które jest spowodowane stanem zapalnym gruczołów znajdujących się w okolicy odbytu. Jeśli gruczoły nie działają prawidłowo, dochodzi do zablokowania wydzieliny, którą psy znaczą teren, a w efekcie stanu zapalnego. Może to być bezpośrednią przyczyną niecodziennego zachowania pupila. W tym wypadku konieczna jest konsultacja u lekarza weterynarii, który pomoże wybrać najlepszy sposób leczenia tego schorzenia.

Zaburzenia socjalizacji

Socjalizacja odgrywa bardzo ważną rolę w życiu psa. To właśnie w pierwszych tygodniach życia pies uczy się zasad komunikacji z innymi psami, ludźmi i otoczeniem. Źle przeprowadzona lub zupełnie zaniedbana socjalizacja może przyczynić się do powstawania różnego rodzaju zaburzeń psychicznych, m.in. różnego rodzaju natręctw, takich jak to, że pies goni swój ogon. W tym przypadku bardzo pomocna będzie konsultacja u psiego behawiorysty, który pomoże ustalić prawdziwą przyczynę problemu. Jeśli dodać pies gryzie ogon i liże go, konieczne jest zapewnienie mu rzeczy, które odciągną uwagę, np. gryzaków.

Niezależnie od tego, co spowodowało problem związany z gryzieniem, każdy właściciel powinien dbać jak najlepiej o swojego pupila. Do podstawowych potrzeb, oprócz tych czysto biologicznych, należy też zabawa i kontakt z innymi czworonogami. Zapewnienie pupilowi odpowiednich warunków do rozwoju pomoże uniknąć wielu problemów, zarówno psychicznych, jak i fizycznych, takich jak ten, gdy pies gryzie ogon.

Kiedy pies dyszy? Najważniejsze informacje dotyczące posapywania u psa

Każdy pies dyszy i jest to zachowanie całkiem normalne. W ten sposób odbywa się termoregulacja w jego organizmie. Kiedy sapanie może być objawem choroby? Jak rozpoznać, że twojemu psu coś dolega? Sprawdź najczęstsze przyczyny ziajania u twojego psa.

Ziajanie u psa – jaką spełnia funkcję?

Ziajanie u psa jest reakcją organizmu na nadmiar ciepła. Za pomocą ziajania pies oddaje nadmiar ciepła i ochładza organizm i chroni przed przegrzaniem. Psy nie posiadają gruczołów potowych na całym ciele, a jedynie na poduszkach łap. Pot nie spełnia więc funkcji chłodzącej dla całego organizmu. W zamian tego pies dyszy, szczególnie po wysiłku lub w czasie gorących dni. W ten sposób pies reguluje temperaturę swojego ciała, by nie dopuścić do udaru cieplnego. W niektórych sytuacjach przyspieszony oddech u psa może być niepokojącym objawem świadczącym o chorobie.

Przyspieszony oddech a stresujące sytuacje

Psy różnie reagują na stres. Jednym z objawów świadczących o tym, że pies jest zdenerwowany, może być właśnie intensywne oddychanie. Bardzo często pies dyszy w nowych dla niego sytuacjach jak np. wizyta u weterynarza lub w salonie piękności. Wnikliwa obserwacja pomoże w rozpoznaniu sytuacji powodujących u pupila zdenerwowanie. W ten sposób można zredukować do minimum stres i związane z nim uporczywe posapywanie.

Kiedy ziajanie wskazuje na chorobę?

Jeśli pies dyszy, co może być nie tak. Zazwyczaj przyspieszony oddech nie jest jedynym objawem choroby. Oprócz tego mogą się pojawić również:

wymioty;
gorączka;
biegunka;
brak apetytu;
niechęć do zabawy i spacerów.

Każdy z tych objawów powinien skłonić cię do wizyty u lekarza weterynarii. Jeśli więc pies się trzęsie i szybko oddycha, nie zwlekaj i skontaktuj się z lekarzem weterynarii.

Ziajanie psa może zależeć od rasy

Niektóre psy mają dosyć specyficzną budowę. Należą do nich rasy brachycefaliczne tj. buldog francuski, pekińczyk, mops czy shih tzu. Charakteryzują się krótką, płaską kufą. To sprawia, że psy te mają płytszy oddech i posapują zdecydowanie częściej niż przedstawiciele innych ras.

Nieodpowiednie karmienie i brak ruchu wpływa na to, że pies dyszy

Jeśli pies dyszy często, zwróć uwagę na jego kondycję fizyczną. Otyłość u zwierząt domowych jest coraz częstszym problemem. Otyłe psy podobnie jak ludzie szybciej się męczą, co może powodować wzmożone ziajanie u psa. Pomóc może dopasowana do potrzeb pupila dieta oraz odpowiednia ilość ruchu. Dobrze, by psiak w tym czasie był pod stałą opieką lekarza weterynarii.

Pies dyszy w nocy – przyczyny

Kiedy pies głośno dyszy w nocy, może to być uciążliwe dla wszystkich domowników. Jeśli zauważysz u swojego psa przyspieszony oddech, zastanów się, czy twój pupil nie spożywa na noc zbyt ciężkich posiłków. Mogą one stanowić zbytnie obciążenie dla układu pokarmowego zwierzęcia. Inną przyczyną tego, że pies dyszy, może być też nadmierny wysiłek lub zbyt długi spacer przed snem. Zwierzak będzie wieczorem zbyt zmęczony, co powoduje nadmierne i uporczywe ziajanie.

Cieczka u suczki

Pies może posapywać także w czasie cieczki. Zarówno suczki, jak i psy mogą w tym czasie głośno pobierać powietrze. Jeśli jest to spory kłopot, warto rozważyć możliwość kastracji lub sterylizacji zwierzęcia. W przypadku czworonogów ten zabieg jest zalecany również, by uniknąć wielu problemów zdrowotnych u zwierzęcia.

Głośne posapywanie u psa nie zawsze jest spowodowane jedynie reakcją fizjologiczną. Właściciele psów powinni obserwować swojego pupila, by w razie konieczności móc jak najszybciej udzielić pomocy. Jeśli jakiekolwiek zachowanie twojego podopiecznego wzbudza twój niepokój, zawsze warto zabrać psa do weterynarza. Lekarz weterynarii bez wątpienia rozwieje wszelkie wątpliwości, a także doradzi, co zrobić, gdy pies dyszy ze stresu.

Łzawienie oka u kota – kiedy wybrać się do weterynarza?

Łzawienie oka u kota bardzo często ma miejsce w przypadku kociąt. Jest to reakcja fizjologiczna i jeśli nie towarzyszą jej inne objawy oraz wydzielina nie ma koloru i zapachu, zazwyczaj mija samoistnie. Jeśli jednak stan ten dotyczy dorosłych kotów, może wymagać konsultacji u specjalisty. Sprawdź, kiedy koniecznie należy się do niego wybrać.

Przyczyny pojawiania się wydzieliny

Pojawienie się wycieku z oczu może mieć wiele przyczyn. Niektóre rasy kotów mają wyraźne predyspozycje do nadmiernej produkcji łez. Jest to związane ze specyficzną budową pyszczka, a tym samym skrócenia kanalików łzowych. U persów i innych podobnych ras jest to częsta przypadłość, która wymaga wzmożonej pielęgnacji okolic oczu. Wydzielina zbiera się w kącikach, tworząc ciemniejsze nacieki. Ma to wpływ nie tylko na wygląd, ale również na rozwój różnych wirusów i bakterii.

Ważnym zabiegiem pielęgnacyjnym jest regularne przemywanie oczu kota wacikiem i solą fizjologiczną. Dzięki temu łzawienie oka u kota nie doprowadzi do rozwoju chorób oczu.

Alergia u kota

Problemy z oczami mogą świadczyć o kociej alergii. Łzawienie oka u kota zazwyczaj nie jest jedynym objawem towarzyszącym uczuleniom. Oprócz wydzieliny z oczu mogą pojawiać się też katar, kichanie czy obrzęk oczu. W wielu przypadkach na skórze kota widoczne są strupki i plamy. Zaczerwienienie spojówek również pojawia się często. Aby potwierdzić diagnozę, niezbędne jest wykonanie specjalistycznych badań. Następnie kot musi przyjmować lekarstwa, które nieco złagodzą objawy.

Niestety, w wielu przypadkach łzawienie oka u kota z takiej przyczyny zmusza do regularnego, przewlekłego podawania leków. W przeciwnym razie dochodzi do nawrotów lub nasilenia objawów alergii.

Łzawienie oczu u kota – choroby zakaźne

Koci katar to infekcja zagrażająca życiu zwierzęcia. Przyczyną są wirusy wywołujące zakażenie. Objawami infekcji są zapalenie spojówek u kota, katar, kichanie, podwyższona temperatura i brak apetytu. Kot może być osowiały. Leczenie tego schorzenia, ze względu na etiologię, opiera się głównie na łagodzeniu objawów. Bardzo ważne jest zachowanie higieny i usuwanie wycieków z powierzchni oka.

W czasie choroby kot może cierpieć na obniżoną odporność, należy zadbać w tym czasie o jej wzmocnienie. Większość kotów szybko radzi sobie z chorobą. Najbardziej narażone na ewentualne powikłania są kilkutygodniowe kocięta. W ich przypadku łzawienie oka u kota może doprowadzić nawet do utraty wzroku.

Ropny wyciek oczny – zapalenie spojówek

Infekcja spojówek u kota ma zazwyczaj podłoże bakteryjne. Objawami tej choroby są:

ropa wydostająca się przez kanaliki łzowe;
nadmierne łzawienie oka u kota;
zaczerwienienie.

Kot może stać się niespokojny lub wręcz przeciwnie – nadmiernie osowiały. Początkowo zapalenie dotyczy tylko jednego oka, jednak już wtedy należy udać się do weterynarza. Bardzo charakterystycznym objawem jest pojawienie się tzw. trzeciej powieki.

Aby wyleczyć stan zapalny, konieczna jest konsultacja u lekarza weterynarii, który zaleci odpowiednie leczenie. Najczęściej są to krople do oczu, ale mogą być też potrzebne tabletki lub maść z antybiotykiem, gdy oczy zaczynają ropieć. Nie należy samodzielnie podejmować prób leczenia tego schorzenia. Tylko lekarz w gabinecie weterynaryjnym może postawić trafną diagnozę, co powoduje łzawienie oka u kota, i przepisać potrzebne leki. Dzięki nim nasz zwierzak szybko powróci do pełni zdrowia.

Łzawienie oka u kota – pozostałe przyczyny

Do innych przyczyn łzawienia oka u kota należą:

zaćma;
choroby przewlekłe takie jak cukrzyca;
zapalenie rogówki;
uraz;
obecność ciała obcego.

W każdym przypadku ważna jest obserwacja pupila. Niepokojące dolegliwości należy jak najszybciej skonsultować z lekarzem. Szybka reakcja jest najważniejsza i może zaoszczędzić zwierzęciu wiele cierpienia, a nawet zapobiec utracie wzroku. Jeśli nie jesteś pewien, co dolega twojemu podopiecznemu, twoją uwagę powinna zwrócić każda nagła zmiana w zachowaniu i wyglądzie pupila. Łzawienia oka u kota nie należy lekceważyć.

Szybki oddech u psa – czy jest powodem do niepokoju?

Szybki oddech u psa może pojawiać się w sytuacjach stresowych, podczas wzmożonego wysiłku lub jako reakcja na podwyższoną temperaturę.

Jeśli jednak ziajaniu towarzyszą też inne objawy, może się okazać, że pies potrzebuje fachowej porady lekarza weterynarii. Dowiedz się, co jeszcze może powodować przyspieszone ziajanie u twojego pupila.

Szybki oddech u psa – przyczyny

Ze względu na rozmieszczenie gruczołów potowych, psy mają inny niż ludzie system termoregulacji. Szybkie łapanie powietrza ma na celu ochłodzenie organizmu i niedopuszczenie do przegrzania.

Dysząc, pies odparowuje nadmiar wody i w ten sposób obniża temperaturę swojego ciała. Jest to normalna reakcja fizjologiczna, która nie powinna wzbudzać niepokoju.

Z jaką częstotliwością oddycha pies?

Przyjmuje się, że normalna częstotliwość wdechów u psa to ok. 40 razy na minutę. Jednak w przypadku choroby lub innych dolegliwości ilość ta może wzrosnąć nawet do 300 razy na minutę. Szybki oddech u psa pojawiający się nagle zawsze powinien skłonić do wizyty u lekarza.

Rasy brachycefaliczne

Niektóre rasy psów mają wrodzoną skłonność do dyszenia. Jest to związane z wadami budowy trzewioczaszki i układu oddechowego, powstałymi w wyniku hodowli.

Psy te mają zniekształcone małżowiny nosowe, które uniemożliwiają wdechy poprzez kufę, która również jest nienaturalnie krótka. Psy mogą pobierać powietrze tylko przez otwartą jamę ustną, co w czasie wysiłku sprawia, że bardzo szybko i głośno sapią. Do takich ras należą między innymi:

boksery;
buldogi;
mopsy;
shih tzu;
pekińczyki.

Jeśli jesteś więc właścicielem psa którejś z wyżej wymienionych ras, szybki oddech u psa jest całkiem normalny. Jeśli jednak występują trudności w oddychaniu, koniecznie zabierz psa do lekarza weterynarii.

Choroby powodujące sapanie

Ziajanie u psa, choć jest normalnym odruchem, może też świadczyć o chorobie. Jeśli więc zauważysz niepokojące objawy u swojego pupila, koniecznie skonsultuj się z weterynarzem, szczególnie jeśli pies nagle zaczyna bardzo głośno sapać.

Wizyta u lekarza weterynarii pomoże w ustaleniu przyczyny dyszenia u twojego psa. Choć może się okazać, że wszystko jest w normie, czujność w kwestiach zdrowotnych jest bardzo wskazana.

Dyszenie – objaw udaru

W gorące dni przebywanie z psem w pełnym słońcu może doprowadzić do udaru. Objawami tego stanu są szybki oddech u psa, palpitacje oraz zamglone spojrzenie. Jeśli rozpoznasz u swojego psa te symptomy, pierwsza pomoc to przede wszystkim obniżenie temperatury ciała.

Można to zrobić przy użyciu zimnej wody lub okrywając zwierzę zimnymi ręcznikami. Następnie jak najszybciej należy skonsultować się z lekarzem weterynarii, który zaleci dalsze postępowanie. Najważniejsze jest, by zapobiec ciągłemu podnoszeniu się temperatury ciała.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa

Objawy choroby są dosyć specyficzne i nie należy ich lekceważyć. W przebiegu tego schorzenia pojawiają się kaszel, omdlenia, wydęty brzuch i szybki oddech u psa. Choroba prowadzi do uszkodzenia serca i niewydolności. Należy z pupilem jak najszybciej udać się do lekarza weterynarii.

Choroba najczęściej dotyka rasy dużych i olbrzymich psów. Wskazuje się na duże znaczenie żywienia, a szczególnie na niedobory składników odżywczych w diecie psa. Chodzi głównie o taurynę i L-karnitynę.

Reakcja na bodziec stresowy

Psy, podobnie jak ludzie, mogą odczuwać zdenerwowanie. Jeśli pies się trzęsie i głośno sapie, ma drgawki i okazuje niepokój, to znaczy, że czegoś się boi. Często zwierzęta reagują w ten sposób na burzę lub wystrzały sztucznych ogni.

U niektórych czworonogów stres jest tak wielki, że trzeba im podawać leki uspokajające. W takiej sytuacji szybki oddech u psa jest naturalny.

Przewlekły ból

Przyspieszone i ciężkie wdechy u psa mogą być objawem bólu. Jeśli więc zauważysz gwałtownie sapanie u zwierzaka, może to świadczyć o tym, że odczuwa on ból. Każda nagła zmiana w zachowaniu psa powinna skłonić właściciela do wizyty w gabinecie weterynaryjnym.

Nadwaga

Dobrze zbilansowana dieta oraz regularna aktywność fizyczna pomagają psu w utrzymaniu prawidłowej wagi. Jeśli jednak właściciel zaniedba spacery oraz podaje psu niedozwolone przekąski, może dojść do rozwoju otyłości. Pies zaczyna mieć problemy z oddychaniem, szybko się męczy i głośno ziaje.

Skonsultuj się z weterynarzem

Jeśli podejrzewasz, że powodem szybkiego oddechu u psa jest właśnie nadwaga, udaj się do weterynarza. Lekarz pomoże ułożyć ponownie dietę dla pupila, zaznaczy godziny posiłków i ich gramaturę.

Powrót do prawidłowej wagi może zająć kilka miesięcy, jednak warto o to zadbać. W ten sposób unikniesz licznych problemów zdrowotnych, które mogą być wynikiem nieprawidłowej wagi.

Podsumowanie

Szybki oddech u psa jest normalną reakcją na podwyższoną temperaturę czy wysiłek fizyczny. Jeśli jednak oprócz tego pojawiają się też inne symptomy, należy czym prędzej zgłosić się do kliniki weterynaryjnej. U psa wyróżnia się oddech prawidłowy i nieprawidłowy – to właśnie ten drugi powinien zbudzić twoją czujność.