Istnieje wiele odmian choroby, jednak objawiają się podobnie.
Objawy zapalenia jelit u psa należy skonsultować z lekarzem.
Zapalenie jelit u psa – jak rozpoznać?
Najczęstsze objawy zapalenia jelit u psa to uciążliwe, powtarzające się wymioty oraz biegunki. Wątpliwości może również budzi wygląd stolca – w kale pojawia się krew, śluz. Psia kupa może być zabarwiona na czerwono lub czarno. Warto zwrócić uwagę także na kolor wymiocin – niepokoić powinny różowe wymiociny.
Pies cierpiący na zapalenie jelit staje się apatyczny, właściciel może zauważyć spadek energii, zmęczenie, przygnębienie. Chore zwierzaki tracą apetyt, mogą zmagać się ze zgagą, refluksem, mieć gorączkę. Charakterystycznym objawem zapalenia jelit są różnego rodzaju odgłosy – przelewanie w brzuchu, burczenie. Pies może też intensywnie mlaskać i lizać różne powierzchnie.
Jeszcze inne objawy mogą wskazywać na nieswoiste zapalenie jelit (IBD), które często ma podłoże psychiczne. Chory psiak staje się lękliwy, wycofany, wygląda na zestresowanego i nieśmiałego. Niestety stan permanentnego podenerwowania przeradza się z czasem w ataki nieuzasadnionej agresji.
Zapalenie jelit u psa może objawiać się na wiele różnych sposobów, dlatego właściciel, który zauważy niepokojące symptomy powinien jak najszybciej zareagować i skonsultować się z weterynarzem.
Zapalenie jelit u psa – przyczyny choroby
Zapalenie jelit u psa może mieć wiele przyczyn. Zalicza się do nich:
zakażenia wirusowe jak parwowiroza, nosówka;
infekcje bakteryjne (Salmonella);
infekcje grzybicze;
zakażenia pasożytnicze;
przyjmowanie antybiotyków;
spożycie zepsutych lub skażonych pokarmów;
alergie pokarmowe.
W zależności od przyczyny choroby nieco inne mogą być objawy. Lekarz musi zastosować odpowiednie leczenie, dlatego jeśli podejrzewasz, że twój pupil ma problem z jelitami, koniecznie odwiedź weterynarza.
Zapalenie jelit u psa – rodzaje choroby
Jednym ze stanów chorobowych u czworonogów obejmującym jelita jest nieswoiste zapalenie jelit (IBD). Trudno wskazać na konkretną przyczynę choroby, być może jest to nieprawidłowe działanie układu immunologicznego. Również objawy IBD nie są charakterystyczne i łatwo je przypisać innemu schorzeniu jelit.
Zapalenie jelit u psa może przybrać postać zespołu jelita drażliwego. I w tym przypadku nie udaje się ustalić właściwej przyczyny dolegliwości. Specjaliści uznają, że za objawy może odpowiadać nadpobudliwość układu nerwowego. Tego rodzaju schorzenia dotyka najczęściej psy małych ras, które bardzo mocno przywiązują się do właściciela – symptomy choroby pojawiają się w momencie rozłąki.
Kolejną jednostką chorobową dotykającą jelita jest odmiana parwowirozy. W tym przypadku wirus atakuje komórki śluzówki jelita, a objawy pojawiają się już po 5-12 dniach od jego wniknięcia do organizmu. Stan zarażonego zwierzaka bardzo szybko się pogarsza.
Rodzajem zapalenia jelit jest również krwotoczna biegunka. To bardzo niebezpieczna choroba zagrażająca życiu czworonoga. Tylko szybkie leczenie antybiotykami pozwala uratować zwierzaka. Główne objawy to obfita, krwawa biegunka, wymioty i gorączka.
Zapalenie jelit u psa – leczenie
Jak leczyć zapalenie jelit u psa? Przede wszystkim, jeśli objawy utrzymują się dłużej, należy udać się do weterynarza, który zbada psiaka i wdroży właściwe leczenie. W niektórych przypadkach tylko szybka interwencja lekarska jest w stanie uratować czworonoga. Właściciele psów powinni też mieć w domu specjalną psią apteczkę ze środkami, które mogą podać pupilowi w przypadku biegunki lub wymiotów.
Przy zapaleniu jelit u psa duże znaczenie ma również dieta oraz suplementacja kwasów omega. Warto zapytać lekarza o sposób odżywania oraz polecane suplementy.
Leczenie silnego zapalenia jelit u psa polega na podawaniu antybiotyków, sterydów, leków przeciwzapalnych, środków odrobaczających, a czasem również kroplówek.
Zapalenie jelit u psa może mieć różne przyczyny, jednak podobny przebieg. Jeśli zauważysz niepokojące objawy u pupila, nie wahaj się, jak najszybciej skonsultuj się z weterynarzem.
Domowe sposoby na robaki u psa mogą być niewystarczające.
Właściciel powinien zadbać o profilaktykę.
W przypadku zakażenia pasożytami należy koniecznie odwiedzić weterynarza.
Pies powinien zostać odrobaczony przeznaczonymi do tego preparatami.
Domowe sposoby na robaki u psa – czy istnieją?
Pasożyty u psów nie są niczym niezwykłym ani rzadkim. Każdy właściciel czworonoga musi o tym pamiętać, starać się podjąć działania zapobiegawcze, a w razie konieczności przeprowadzić odrobaczanie. Wiele osób woli zastosować domowe sposoby na robaki u psa, niż od razu sięgać po silne środki od weterynarza. Próbują więc na własną rękę pozbyć się pasożytów.
Jakie domowe sposoby na robaki u psa można wypróbować? Jedną z metod odrobaczania szczeniąt jest podawanie im mieszanki z mleka i czosnku. 20 g czosnku wystarczy zalać 200 ml ciepłego mleka, a następnie odstawić miksturę na ok. 12 godzin. Po tym czasie można zacząć podawać pupilowi środek. Jak dawkować? Wystarczy podać 3-4 łyżeczki preparatu, a po 12 godzinach powtórzyć zabieg.
Skuteczna ma być również pasta przygotowana z utartych pestek dyni. Te należy wymieszać razem z cukrem. Preparat podaje się głównie przy podejrzeniu tasiemca. Po dwóch godzinach od zaaplikowania dyniowej past pies powinien wypić łyżeczkę oleju rycynowego. Dzięki tej prostej kuracji pasożyt powinien zostać wydalony z organizmu.
Lepiej zapobiegać niż leczyć
Domowe sposoby na robaki u psa mogą nie być skuteczne. W takiej sytuacji nie pozostaje nic innego jak skorzystać z pomocy weterynarza, który przepisze odpowiedni medykament. Właściciele czworonogów powinni pamiętać, że najważniejsza jest profilaktyka. Zamiast szukać domowych sposobów na robaki u psa lepiej zrobić wszystko, by zwierzak ich nie miał. Co możesz zrobić?
Wybieraj dobrej jakości, wartościową i dopasowaną do potrzeb pupila karmę;
pilnuj zwierzaka podczas spacerów – nie pozwól, by zjadał to, co znajdzie, wtykał nos we wszystko, co napotka po drodze; w tym celu zaopatrz się w odpowiedni kaganiec;
unikaj zabaw pupila z nieznanymi psami – mogą być chore;
odwiedzaj regularnie weterynarza, stosuj zalecane leki i suplementy;
reaguj natychmiast gdy zauważysz, że twój psiak może mieć problem z pasożytami.
Domowe sposoby na robaki u psa możesz potraktować jako leczenie pierwszego rzutu, na początku infekcji. Jeśli problem nie znika, udaj się do lekarza. Pamiętaj, że możesz sporo zrobić, by zapobiec zakażeniu pasożytami.
Pępek to blizna pozostająca po pępowinie, która łączyła krwiobieg matki i płodu w trakcie rozwoju.
Pępek u psa jest dokładnie tym samym, co u innych ssaków, w tym ludzi.
Pępek psa ma postać niewielkiego płaskiego dołka i powinien być wklęsły oraz pokryty sierścią.
Aby znaleźć pępek u psa, można go wyczuć podczas kąpieli lub głaskania.
Przypadłością, która może dotyczyć psiego pępka, jest przepuklina pępkowa.
Pępek – czym jest i jakie ma znaczenie?
Pępek u ssaków to blizna położona na środku brzucha, pozostała po pępowinie, która łączyła krwiobieg matki i płodu w trakcie rozwoju. Jest jednym z miejsc o zmniejszonym oporze, co oznacza, że ściana jamy brzusznej jest tam słabsza i bardziej podatna na przepukliny. Zatem pępek u psa jest dokładnie tym samym, co u wszystkich innych ssaków (w tym ludzi)!
Pępek u psa – czy twój pupil go ma?
W związku z powyższym należy potwierdzić, że pępek u psa występuje, ponieważ czworonogi należą do rodziny ssaków. Przed narodzinami szczenięta były połączone z matką za pomocą pępowiny, która umożliwiała przekazywanie składników odżywczych i tlenu z krwiobiegu matki do rozwijających się organizmów.
Po narodzinach pępowina u szczeniaka jest przegryzana przez matkę. Pozostaje po niej niewielka ranka, która z czasem zarasta i zmienia się w bliznę zwaną pępkiem. Pępek u psa nie wymaga żadnej dodatkowej pielęgnacji ze strony właściciela. Warto jednak obserwować, czy proces gojenia przebiega prawidłowo.
Jak wygląda psi pępek?
Pępek psa ma postać niewielkiego płaskiego dołka. U zdrowego dorosłego osobnika nie powinien być wyraźny, wystający, wklęsły lub opuchnięty. Takie cechy mogą świadczyć o nieprawidłowym zagojeniu się rany po pępowinie. Czasami obszar pępka może wyróżniać się na tle całego ciała plamką ciemniejszej sierści, co ułatwia jego zlokalizowanie.
Gdzie znajduje się pępek u psa?
Pępek u psa znajduje się około 10 cm poniżej linii mostka, mniej więcej na połączeniu klatki piersiowej z brzuchem. Znajduje się mniej więcej pośrodku psiego brzucha. U dorosłego osobnika nie jest widoczny, natomiast o wiele łatwiej odszukać ślad po pępowinie u szczeniaka.
Aby znaleźć pępek u psa, można próbować go wyczuć podczas kąpieli pupila lub przy okazji głaskania.
Przepuklina pępkowa u psa – czy to możliwe?
Częstą przypadłością u ssaków jest przepuklina pępkowa, zatem może występować również u psów. Przepuklina pępkowa u psa to uwypuklenie na brzuchu, które składa się z tłuszczu brzusznego lub części narządów jamy brzusznej. Ustępuje pod lekkim naciskiem i pojawia się znowu, gdy zdejmujemy palec. Jej zawartość przedostaje się przez obszar wokół pępka.
Przepuklinę uważa się za wadę wrodzoną, ale niektóre przypadki mogą być również spowodowane nadwagą u psa czy zaburzeniami genetycznymi. Przepuklina pępkowa często występuje u szczeniąt i z reguły nie wymaga interwencji – oczywiście zwierzaka musi obejrzeć weterynarz.
Jakie rasy psów są narażone na przepuklinę pępkową?
Niektóre rasy psów, takie jak terier (wszystkie odmiany tej rasy) pekińczyk czy basenji, są szczególnie predysponowane do wystąpienia przepukliny pępkowej. Przepuklina pępkowa może również powstać na skutek urazu, na przykład pociągnięcia pępowiny przy porodzie
Leczenie przepukliny pępkowej
Leczenie przepukliny pępkowej u psa zależy od jej wielkości i ewentualnych powikłań. W przypadku małych przepuklin, które nie powodują problemów zdrowotnych, może być stosowane leczenie zachowawcze. W przypadku większych przepuklin, które stwarzają zagrożenie dla życia psa, zwykle konieczna jest interwencja chirurgiczna, polegająca na usunięciu przepukliny i zamknięciu ubytku w ścianie brzucha.
Pępek u psa – podsumowanie
Pępek u psa znajduje się na środku jego brzucha. Powinien być wklęsły i z reguły pokryty sierścią, dlatego trudno zauważyć go na pierwszy rzut oka. Można próbować wyczuć pępek podczas kąpieli pupila lub głaskania. Przypadłością związaną z pępkiem u psa jest przepuklina. Często występuje u szczeniąt, rzadziej u dorosłych osobników. Każdy przypadek warto skonsultować z weterynarzem, mimo że nie musi oznaczać nic niebezpiecznego dla zdrowia pupila.
Żółte wymioty u psa to objaw, który może świadczyć o problemach z trawieniem lub być symptomem poważniejszych chorób.
W przypadku jednorazowych lub sporadycznych wymiotów należy zadbać o nawodnienie, dietę i odpoczynek zwierzaka, a także zastanowić się, czy nie przyczyniło się do tego coś, co pies zjadł.
Jednak w każdym przypadku wymiotów żółcią zalecana jest wizyta u weterynarza, aby ustalić przyczynę i podjąć odpowiednie leczenie.
O czym świadczą żółte wymioty u psa?
Żółte wymioty u psa mogą świadczyć o przedostaniu się żółci do żołądka, co zwykle dzieje się, gdy w diecie psa znajdują się pokarmy bogate w tłuszcz lub gdy pies zjada dużą ilość trawy. Wymioty te składają się zwykle z kwasów żołądkowych i żółci, które są płynami ustrojowymi wspomagającymi trawienie.
Żółte wymioty mogą być także objawem poważniejszych chorób, takich jak:
zapalenie trzustki;
zapalenie otrzewnej;
niedrożność jelit, szczególnie gdy są uporczywe i nie ustępują nawet podczas postu.
Inną przyczyną żółtych wymiotów u psa może być alergia, zwłaszcza gdy występują po zmianie karmy.
Żółć w organizmie psa – jakie ma znaczenie?
Żółć pełni ważne funkcje w trawieniu u psa. Jest wytwarzana przez wątrobę i magazynowana w pęcherzyku żółciowym, a następnie dostarczana do jelita cienkiego. Główną rolą żółci jest udział w trawieniu tłuszczy oraz wchłanianiu różnych substancji tłuszczowych z przewodu pokarmowego, takich jak witaminy rozpuszczalne w tłuszczach (A, D, E i K). Żółć ma również wpływ na prawidłową motorykę jelit.
Przyczyny żółtych wymiotów u psa
Jak wspomniano wcześniej, główne przyczyny żółtych wymiotów u psa to nieodpowiednia dieta wysokotłuszczowa, spożycie dużej ilości trawy lub innych podobnych substancji. Czasami żółtym wymiotom u psów towarzyszy biegunka, co może być wynikiem ostrego zakaźnego zapalenia jelit wywołanego przez bakterie lub parwowirusa psów, zwłaszcza u nieszczepionych szczeniąt.
Wśród często wymienianych powodów znajdują się choroby żołądkowo-jelitowe. Należą do nich między innymi niedrożność układu pokarmowego, choroby nowotworowe, wrzody czy zwężenie odźwiernika. Żółte wymioty mogą również wynikać ze stanów zapalnych toczących się w jamie otrzewnej, trzustce, wątrobie, żołądku czy nerkach, a także z działania toksyn, substancji osmotycznych czy czynników chemicznych.
Żółte wymioty u psa – postępowanie
Jeśli żółte wymioty u psa zdarzyły się jeden raz lub występują rzadko, nie musi to oznaczać nic poważnego. W takiej sytuacji wystarczy odpowiednio zadbać o jego nawodnienie, dietę i odpoczynek. Warto też zastanowić się, czy zwierzak nie zjadł czegoś, co mogło mu zaszkodzić. Oczywiście nie należy bagatelizować tego symptomu!
W każdym przypadku, gdy pies wymiotuje żółcią, zalecana jest wizyta u lekarza weterynarii, aby ustalić przyczynę tego zjawiska oraz podjąć prawidłowe leczenie. Wymioty żółcią występują często przy stanach zapalnych jelit czy żołądka, a bagatelizowanie tych objawów może prowadzić do powstania wrzodów i problemów chronicznych.
Żółte wymioty u psa. Podsumowanie
Żółte wymioty u psa to symptom, który powinien zaalarmować opiekuna. Może świadczyć o problemach z układem trawiennym zwierzaka. Taki sygnał zawsze należy sprawdzić, a w razie konieczności wprowadzić odpowiednie leczenie. Poza tym jeśli wymioty są uporczywe, istnieje ryzyko, że zwierzak się odwodni. To również może być groźne dla jego zdrowia, a nawet życia.
Mokry nos jest konsekwencją nadprodukcji łez i ich rozprowadzania po nosie podczas lizania.
Mokry nos u psa może pojawić się przy przeziębieniu.
Niekiedy mimo choroby pies nadal ma mokry nos.
Mokry nos nie powinien być wyznacznikiem stanu zdrowia pupila.
Mokry nos u psa – skąd się bierze?
Dlaczego pies ma zazwyczaj mokry nos? Wytłumaczenie jest niezwykle proste – to naturalna cecha czworonogów. Psie kanaliki łzowe produkują zbyt dużo łez, które obmywają oczy, a następnie spływają w kierunku nosa. Zwierzak oblizuje nos i rozprowadza je równomiernie po jego powierzchni. Na nosie znajduje się również dużo gruczołów śluzowych, które pełnią funkcje nawilżające.
Wilgotność psiego nosa wpływa na zdolność rozpoznawania zapachów – do mokrych nozdrzy przylega więcej cząsteczek zapachowych. Mokry nos u psa pozwala więc czuć więcej i lepiej. Dzięki temu pies może też lepiej tropić.
Wilgotność nosa spada znacznie w nocy, psiak przestaje tak intensywnie oblizywać nozdrza. Po przebudzeniu twój pupil może mieć wysuszony nos, nie jest to jednak powód do niepokoju i zmartwień. W ciągu dnia poziom wilgotności powinien wrócić do normalności.
Mokry nos u psa – czy może świadczyć o chorobie?
Choć zwykło się uważać, że mokry pies jest oznaką zdrowia psa, nie zawsze musi to być prawdą. Jeśli pies ma bardzo mokry nos, a do tego kicha, może oznaczać to, że twój pupil jest przeziębiony lub cierpi na alergię.
Mokry nos nie zawsze jest gwarancją dobrego zdrowia psiaka. Pamiętaj, że nie każda choroba odbije się na kondycji nosa (jego wilgotności), dlatego nawet jeśli pupil ma wilgotny nos, może być chory. Należy zwracać uwagę na całokształt objawów i zachowania czworonoga, a w razie wątpliwości konsultować się z lekarzem. Warto też przeprowadzać u psiaka okresowe badania.
Mokry nos odpowiada za termoregulację
Mokry nos u psa pełni bardzo ważne funkcje. Nie tylko sprawia, że zmysł węchu dobrze działa, ale odpowiada za termoregulację. Pamiętaj, że psy pocą się w niewielkim stopniu i tylko w kilku miejscach, między innymi na nosie. W ciepłe dni nos chłodzi wdychane powietrze i pomaga obniżać temperaturę ciała poprzez odparowywanie wilgoci, która się na nim znajduje.
Mokry nos to normalne zjawisko. Nie zawsze jest on jednak gwarancją psiego zdrowia. Mokry nos u psa towarzyszy przeziębieniom czy alergiom. Kontrolując stan zdrowia pupila nie sugeruj się jedynie stopniem wilgotności nosa – psiak może być chory, a nos nadal pozostanie mokry.
Możliwe przyczyny wymiotów u szczeniaków to m.in. zatrucia, ciała obce, choroby, alergie, zaburzenia metaboliczne, stres, problemy hormonalne, nowotwory.
Torsje mogą prowadzić do odwodnienia, objawy towarzyszące to m.in. biegunka, intensywne ślinienie, ból brzucha, podwyższona temperatura, spadek apetytu.
Na konieczność pilnych konsultacji wskazują częste lub długie (ponad 24 h) wymioty, nietypowa konsystencja i kolor wymiocin, silny ból i niepokój zwierzaka, niedawno przebyte choroby.
Diagnostyka weterynaryjna obejmuje badanie fizykalne, testy krwi, analizę kału, testy alergiczne, badania obrazowe (RTG, USG, MRI, TK) oraz badania endoskopowe.
Metoda postępowania, leczenie zależą od przyczyn.
Przyczyny wymiotów u szczeniaka
Wymioty (inaczej torsje) to podstawowy mechanizm obronny przed zatruciem – mają zapobiec dalszemu wchłanianiu toksyn, których organizm nie jest w stanie usuwać w odpowiednim tempie. Zatrucia powodują m.in. zepsute jedzenie, niektóre gatunki roślin, substancje chemiczne czy leki. Trzeba pamiętać, że u szczeniaków nie wszystkie organy i funkcje są wystarczająco rozwinięte. Odruch wymiotny może wywołać także podrażnienie mechaniczne. W takim przypadku torsje służą usunięciu ciała obcego z przewodu pokarmowego.
Za wymioty u szczeniaka mogą odpowiadać również:
zaburzenia i schorzenia układu pokarmowego, które prowadzą do stanu zapalnego w żołądku, jelitach czy trzustce (np. wrzody, niedrożność przewodu pokarmowego);
alergie i nietolerancje pokarmowe;
zaburzenia metaboliczne w innych układach, np. związane z dysfunkcjami wątroby i nerek;
wirusy, bakterie, grzyby, pasożyty w przewodzie pokarmowym psa;
problemy żołądkowe wywołane silnym strachem, stresem;
zbyt duża ilość jedzenia;
szybkie połykania dużych kęsów przez pieska;
zaburzenia hormonalne i neurologiczne, np. padaczka;
wady i zmiany anatomiczne, np. skręt żołądka, przepuklina przełykowa;
nowotwory.
Najczęstsze objawy towarzyszące wymiotom u szczeniąt
Wymioty często poprzedzone są nudnościami, które wywołują widoczną apatię i zmniejszenie aktywności normalnie bardzo rezolutnego pieska. Niezależnie od przyczyny, torsje stwarzają zagrożenie odwodnieniem, czyli nadmierną utratą płynów i elektrolitów. Taki stan można rozpoznać m.in. po wzmożonym pragnieniu, wysychaniu śluzówek (np. w jamie ustnej) i skóry, wstrzymaniu lub zagęszczeniu i ciemniejszym kolorze moczu, szybszym biciu serca. Czasami osłabienie organizmu jest tak duże, że po wymiotach u szczeniaków występują zaburzenia równowagi, koordynacji i omdlenia.
Oprócz tego razem z torsjami mogą występować między innymi:
biegunki: współwystępowanie wymiotów i rozwolnienia wskazuje na infekcję lub inne problemy układu pokarmowego;
intensywne ślinienie się;
ból okolic brzucha i związane z tym reakcje – skomlenie, kulenie się;
podwyższona temperatura ciała. Charakterystyczna dla stanów zapalnych i zakażeń;
pogorszenie samopoczucia;
utrata apetytu i długotrwała niechęć do jedzenia, a w konsekwencji spadek wagi.
Wymioty u szczeniaka – kiedy zabrać pieska do weterynarza
Natychmiastowa wizyta z psem u lekarza weterynarii będzie niezbędna w sytuacjach, które wskazują na poważne problemy zdrowotne. W wielu przypadkach wymioty u szczeniaków są incydentalne, a psy szybko się regenerują. O istotnych zaburzeniach funkcjonowania organizmu świadczą przede wszystkim:
wysoka częstotliwość wymiotowania;
torsje powracają regularnie przez ponad dobę;
poza wymiotami występują ww. objawy towarzyszące;
w treści żołądkowej są ciała obce, ślady świeżej lub skrzepłej krwi;
wyraźny niepokój i silny ból u pieska;
nietypowa konsystencja (tłusta, wysoka gęstość) i kolor wymiocin.
Niepokojące są również widoczne odruchy wymiotne, które nie kończą się torsjami. U szczeniaka, który ma wzdęty brzuch i próbuje zwymiotować, ale z jamy ustnej nic się nie wydobywa, mogło dojść do skrętu żołądka. Taki stan stanowi śmiertelnie poważne zagrożenie! Powodem, by jak najszybciej iść do weterynarza, będą też:
duże zmiany w ilości i częstotliwości oddawania moczu, krwiomocz;
niedawno przebyte choroby;
trwające lub niedawno zakończone leczenie innej przypadłości zdrowotnej.
Weterynaryjna diagnostyka wymiotów. Badania dla psów
Na początku weterynarz zapyta właściciela o charakterystykę objawów (okoliczności występowania, stopień nasilenia, wygląd i zawartość wymiotów) u szczeniaka. Później może przeprowadzić wstępne badania fizykalne, np. do oceny wzdęć czy poszukiwania guzów. Wstępną diagnozę mogą potwierdzać zaawansowane badania diagnostyczne, takie jak:
testy laboratoryjne krwi;
analiza próbki kału, np. pod kątem obecności drobnoustrojów;
testy alergiczne;
badania obrazowe – RTG, USG, MRI, TK w zależności od wyposażenia lecznicy dla zwierząt;
badania endoskopowe – kolonoskopia, gastroskopia.
Co robić z wymiotami u szczeniaka? Zalecenia, leczenie
Jeśli szczeniak zwymiotował, trzeba ocenić jego kondycję pod kątem dodatkowych symptomów, sprawdzić treść żołądkową i zapewnić szczeniakowi dostęp do czystej, świeżej wody. Jeżeli pies z różnych powodów nie może pić z miski, alternatywą może być podawanie kostek lodu do lizania i ssania. Konieczna może być suplementacja elektrolitami. Jeżeli torsje nie są na tyle poważne, by konieczna była wizyta u weterynarza, można zastosować kilka domowych sposobów na przyspieszenie powrotu pupila do zdrowia:
zmiana diety na lekkostrawną;
ograniczenie ilości jedzenia i zmniejszenie porcji;
delikatne masowanie brzucha.
Weterynarz może podać lub przepisać odpowiednie leki, w zależności od przyczyny torsji i stanu psiaka – ważne, by pilnować właściwego dawkowania i pór stosowania farmaceutyków. Mogą to być leki przeciwwymiotne, przeciwbólowe, przeciwzapalne, przeciwpasożytnicze czy antybiotyki na infekcje bakteryjne. W przypadku reakcji alergicznych leczenie może bazować na środkach przeciwhistaminowych i kortykosteroidach. Sposób postępowania przy wymiotach u szczeniaka dopasowuje się indywidualnie do konkretnego przypadku.
Brak socjalizacji, strach i brak wychowania to główne przyczyny agresji u szczeniąt.
Niektóre rasy z natury wykazują większą skłonność do agresywnych zachowań.
Agresja może wynikać również z chorób i problemów zdrowotnych, dlatego ważne są regularne wizyty i badania u weterynarza.
Alarmujące zachowania agresywnego szczeniaka to m.in. warczenie, szczekanie, atakowanie innych psów, zwierząt lub ludzi i zajadłe bronienie jedzenia, miejsc czy przedmiotów.
Najskuteczniejsze sposoby na łagodzenie agresji to szkolenie u specjalisty, socjalizacja, pozytywne podejście właściciela i kompleksowe dbanie o zdrowie psiaka.
Właściciele powinni unikać kar i przemocy wobec agresywnego szczeniaka, a przy negatywnych zachowaniach psa podkreślać swoją dominującą pozycję.
Skąd agresja u szczeniaka? Przyczyny agresywnych zachowań u małych psów
Pewna doza agresji jest dla zwierząt (i ludzi) czymś naturalnym, gdyż zwiększa szanse na przeżycie – problem pojawia się, gdy nie da się zapanować nad pieskiem, który sprawdza, na ile może sobie pozwolić i próbuje „zdominować” domowników. Ignorowanie takich odważnych zachowań prowadzi do poważnych konsekwencji. Agresywny szczeniak może wyrządzić krzywdę innym zwierzętom, obcym ludziom, a nawet sobie lub członkom rodziny właścicieli. Zdarza się, że po ataku na człowieka sąd wyda nakaz uśpienia potencjalnie niebezpiecznego agresora.
Do najczęstszych przyczyn agresywnych zachowań u małych psów należą:
brak socjalizacji – kontakt ze zwierzętami, innymi psami i ludźmi jest potrzebny do nauki rozmaitych relacji społecznych. Piesek niesocjalizowany może być agresywny z powodu niepewności wobec obcych osób, zwierząt czy nieznanych sytuacji;
strach – szczeniaki mogą czuć się zagrożone w różnych sytuacjach, (wizyty u weterynarza, spotkania z innymi psami, przez hałas, nieznane zapachy itp.). Agresja to próba samoobrony;
brak wychowania – niezrozumienie hierarchii w rodzinie skutkuje próbą zdominowania właścicieli lub innych zwierząt przez agresywnego szczeniaka.
Agresję mogą wywoływać różne choroby i problemy zdrowotne
Najsłynniejszy przykład to naturalnie wścieklizna, którą wywołują wirusy. Choroba objawia się m.in. przez zwiększone pobudzenie, wodowstręt, ślinotok niewrażliwość na ból. U agresywnych szczeniaków można podejrzewać również:
liczne schorzenia neurologiczne;
chorobę Cushinga i inne przypadłości endokrynologiczne;
różnego rodzaju urazy – osłabione zwierzęta, które mają trudności z poruszaniem się, są łatwym celem dla innych. Okazywanie agresji to naturalna strategia zwiększania szans na przetrwanie.
Agresywny szczeniak wykazuje się konkretnymi zachowaniami. Objawy agresji
Agresja może objawiać się na wiele różnych sposobów. Do najczęstszych, napastliwych zachowań należą:
nieuzasadnione warczenie, szczekanie na ludzi, zwierzęta lub przedmioty;
nagłe, niespokojne podbieganie, podchodzenie na bliższe niż zwykle odległości (agresywne „naruszanie przestrzeni osobistej”);
atakowanie, próby ugryzienia;
zażarte bronienie jedzenia, wody, kojca, zabawek lub innych przedmiotów czy miejsc przez psa.
Agresywne szczeniaki i ogółem psy przyjmują też charakterystyczne pozy. Kiedy chcą odstraszyć, pochylają się na przednie łapy i unoszą zad – to pozycja do gwałtownego skoku. Niestety, niektóre osobniki atakują bez widocznego ostrzeżenia i trudno ocenić, czy chcą tylko powąchać, czy zaczną gryźć i szarpać. Fizycznymi oznakami agresji są między innymi:
zjeżona sierść na grzbiecie;
podniesione łopatki, uszy, ogon;
wyciągnięta do przodu głowa, szczęka;
odsłonięte uzębienie;
podwyższone napięcie mięśni ciała.
Jak odróżnić normalne zachowania szczeniaka od agresji?
Niektóre zachowania szczeniaka, takie jak szczekanie lub lekkie gryzienie, są normalne i wynikają z fazy rozwoju psa. Jeśli jednak są niewłaściwe, zbyt ostre, skierowane przeciwko ludziom lub zwierzętom, mogą wskazywać na problemy z agresją. Normalne zachowania szczeniaka są zwykle dość łatwe do odróżnienia od agresywnych zachowań, ponieważ są bardziej przyjazne, delikatne i uległe, a także wyważone emocjonalnie.
Piesek, który niechcący sprawi ból podczas wspólnej zabawy, będzie przejęty, lekko wystraszony i spróbuje przeprosić (np. polizać). Agresywny szczeniak może kontynuować swoje zachowanie, dopóki nie osiągnie zamierzonego celu.
Co robić z agresywnym szczeniakiem? Najczęstsze porady weterynarzy
Szczenię wykazujące nadmierną agresję wymaga uwagi ze strony właściciela, który powinien rozważyć następujące kroki:
wizyta u lekarza weterynarii – by potwierdzić lub wykluczyć podłoże zdrowotne;
szkolenie szczeniaka u odpowiedniego trenera psów – niektórzy specjalizują się w układaniu agresywniejszych psiaków. Po zidentyfikowaniu przyczyn agresji przeprowadzają indywidualnie dopasowane ćwiczenia;
socjalizacja i ćwiczenia – głównie kontrolowane spotkania z psami, zwierzętami i ludźmi, gry i zabawy oraz umożliwienie poznania nowych miejsc, zapachów, dźwięków i innych bodźców.
Specjaliści podkreślają, że w wychowaniu i socjalizacji psa szczególnie istotne są pozytywne podejście, zasłużone nagrody oraz unikanie kar i przemocy. Należy wynagradzać pozytywne zachowania zwierzaka, a przy negatywnych okazywać stanowczość i podkreślać swoją dominującą pozycję – bez zabierania jedzenia, smakołyków, przywiązywania czy zamykania agresywnego szczeniaka w odosobnieniu. Zaleca się unikanie krzyku i bicia, chyba że atak agresji u psa stwarza zagrożenie dla zdrowia lub życia. Wtedy trzeba się bronić, odpowiedzieć z pozycji siły.
Oznaki uległości u psów
Jak zachowuje się psiaka, który po stanowczym zwróceniu uwagi rozumie, że zrobił coś źle i podporządkowuje się właścicielowi? Jeżeli uda się zapanować nad agresją u szczeniaka, piesek okaże uległość i przywiązanie. Może to zrobić poprzez:
leżenie na plecach lub boku z odsłoniętym, wyeksponowanym brzuchem;
spoglądanie w bok, odwracanie głowy;
opuszczenie uszu;
szerokie otwieranie oczu, poszerzone źrenice;
machanie opuszczonym ogonem;
uginanie ciała, obniżanie postawy.
Z natury agresywny szczeniak – adoptuj psa świadomie!
Niektóre rasy psów są bardziej skłonne do agresji, a do trzymania takich psów potrzebne jest specjalne zezwolenie. Aktualnie na liście ras uznawanych za szczególnie agresywne są:
Wychowanie szczeniąt ras, które częściej wykazują się agresywnymi zachowaniami, to duże wyzwanie. Trzeba reagować odpowiednio wcześnie, by zapewnić bezpieczeństwo sobie i innym ludziom, psu oraz zbudować poprawne relacje pomiędzy zwierzęciem a właścicielem. Zapewnienie komfortu psychicznego ułatwia skuteczne szkolenie potencjalnie agresywnego szczeniaka.
Biegunki u szczeniaków to częstsze wypróżnienia z luźniejszym, wodnistym stolcem.
Rozwolnienie stwarza ryzyko odwodnienia, utraty elektrolitów i innych powikłań zdrowotnych.
Wystąpieniu biegunki sprzyjają m.in. infekcje, pasożyty, alergie i nietolerancje pokarmowe, nagła zmiana karmy, niewłaściwy pokarm, niestrawności, stres czy różne schorzenia układu pokarmowego.
Kolor i konsystencja stolca może dostarczyć informacji na temat przyczyny rozwolnienia.
Przy biegunce szczeniak potrzebuje dostępu do świeżej wody, lekkostrawnego jedzenia, a często również pomocy weterynarza.
Czym jest biegunka? U szczeniaka kał staje się wodnisty, częściej defekuje
Biegunka to zaburzenie układu pokarmowego, które objawia się nagłym, częstszym niż zwykle wypróżnianiem luźnych lub wodnistych stolców. Rozwolnienie jest groźniejsze dla szczeniąt niż psów dorosłych, gdyż ich młody organizm jest bardziej podatny na odwodnienie i utratę elektrolitów. Szczególnie istotne jest zwracanie uwagi na częstotliwość wypróżnień oraz konsystencję stolca. W normalnych warunkach małe psiaki wypróżniają się średnio 2-4 razy dziennie (wiele zależy od rasy, ilości pokarmu, wieku i innych czynników), a stolec powinien być zwartej, choć elastycznej konsystencji.
Pojedyncza, luźna kupa u szczeniaka to jeszcze nie rozwolnienie. Oba odstępstwa od normy defekacji muszą występować jednocześnie. W przypadku biegunki u szczeniaków częstotliwość wypróżnień zdecydowanie wzrasta – nawet do kilkunastu na dobę – a stolec staje się luźniejszy, wodnisty, a czasem nawet zawiera śluz, krew czy niestrawione resztki jedzenia. Takie oznaki są szczególnie niepokojące! Nawet epizodyczne wypróżnienia z dodatkową treścią w kale powinny skłonić właściciela do wizyty u lekarza weterynarii ze swoim pupilem.
Najczęstsze przyczyny biegunek u szczeniaków. Zła karma, robaki, leki, stres, choroby
Rozwolnienie u szczeniaka może być spowodowane przez:
różne infekcje bakteryjne i wirusowe, takie jak parwowiroza, choroba Leptospira czy salmonelloza. Objawy związane z tymi infekcjami obejmują nie tylko biegunkę, ale również wymioty, gorączkę, apatię;
pasożyty jelitowe – np. tasiemce, owsiki czy glisty. Pasożyty powodują m.in. biegunkę, utratę apetytu, chudnięcie oraz ogólne osłabienie;
alergie i nietolerancje pokarmowe. Częste uczulenia obejmują białka zwierzęce, takie jak kurczak, wołowina czy ryby, oraz składniki roślinne, takie jak soja czy gluten.
Biegunkę u szczeniąt wywołują także:
nagła zmiana diety. Przewód pokarmowy pieska potrzebuje więcej czasu, by przystosować się do nowego żywienia;
silny stres, lęk. Małe psy mogą cierpieć psychiczne katusze z wielu powodów, m.in. przeprowadzki, podróży samochodem, spotkania nieznajomej osoby w domu (np. powiększenia rodziny, wizyty) czy zmiany właściciela;
choroby układu pokarmowego. Rzadkie kupy u szczeniaka mogą być symptomem m.in. zapalenia trzustki, jelit czy niewydolności wątroby;
leki, tabletki na odrobaczanie. Mogą niszczyć także naturalną, potrzebną florę jelitową.
Rodzaje rozwolnienia. Objawy biegunki u szczeniąt
Kolor i konsystencja rzadkiej kupy są istotnym sygnałem, który wiele mówi o tym, dlaczego szczeniak ma biegunkę:
świeża krew zmieszana z kałem – alergia, poważne zapalenie, zarobaczenia, mechaniczne uszkodzenia dolnej części przewodu pokarmowego;
czarna biegunka u szczeniaka – krwawienie w górnych odcinkach układu pokarmowego;
zielony stolec – stan zapalny lub zjedzenie trawy albo innego, zielonkawego pokarmu;
żółta, rzadka kupa u szczeniaka pojawia się przy zaburzeniach trawienia, zakażeniach, nadmiernym wydzielaniu żółci i nietolerancjach pokarmowych.
Śluz w luźnej kupie u szczeniaka występuje w związku ze zmianą karmy, atakiem pasożytów lub nowotworem przewodu pokarmowego. Jaśniejszy, tłusty stolec wskazuje, że rozwolnienie u szczeniaka wywołały problemy z rozkładem tłuszczów w pokarmie, np. z powodu zapalenia i niewydolności trzustki.
Inne objawy towarzyszące rozwolnieniu
Biegunce u szczeniaków może towarzyszyć wiele innych dolegliwości. Najczęściej współwystępują wymioty, brak apetytu, osłabienie, utrata wagi czy odwodnienie. W przypadku wystąpienia tych objawów należy skontaktować się z weterynarzem, aby ocenił stan zdrowia szczeniaka i zalecił odpowiednie leczenie. Warto pamiętać, że szybka interwencja może zapobiec poważniejszym komplikacjom zdrowotnym i poprawić ogólny stan zdrowia szczeniaka.
Co robić, kiedy mały pies ma biegunkę?
Najważniejsza jest prawidłowa ocena stanu zwierzaka i zapewnienie mu dostępu do świeżej, czystej wody. Trzeba rozróżnić pojedyncze, luźniejsze stolce od przewlekłego rozwolnienia i zwrócić uwagę na ewentualną obecność innych treści w kale. Weterynarze zalecają także odstawienie psich przysmaków oraz wprowadzenie lekkostrawnej diety. Jeżeli nie ma innych przeciwwskazań, podczas biegunki u szczeniaka piesek może jeść:
gotowanego kurczaka lub indyka bez skóry, kości i tłuszczu;
biały, ugotowany ryż;
zupę marchewkową;
gotowane, białe mięso ryb.
Najczęściej rozwolnienie ustępuje samoczynnie. Jeżeli biegunka nie skończy się w ciągu kilku dni lub u pieska występują dodatkowe, niepokojące objawy, należy zasięgnąć porady weterynarza. Do diagnostyki wykorzystuje się m.in. badania obrazowe oraz laboratoryjne testy kału krwi. Sposób leczenia zależy od rozpoznanej przyczyny.
Nie każdy opiekun lubi spanie z kotem, może to być kłopotliwe, zwłaszcza gdy zwierzak zakłóca nocny wypoczynek.
Kwestia tego jak oduczyć kota spania w łóżku, wymaga cierpliwości i konsekwencji.
Skutecznym sposobem jest odtworzenie warunków sypialni w innym miejscu domu.
Można również nauczyć kota spać we własnym legowisku przy łóżku.
Spanie z kotem – potencjalne problemy, które się z tym wiążą
Niektórzy opiekunowie zdają sobie sprawę, że spanie z mruczącym zwierzątkiem ma nie tylko zalety. Z tego powodu zastanawiają się, jak oduczyć kota spania w łóżku? Dlaczego w ogóle decydują się odseparować na noc od swojego pupila? Potencjalne problemy związane ze spaniem kota w łóżku mogą dotyczyć zarówno higieny, jak i wpływu na jakość snu właściciela.
Jak koty wpływają na jakość snu?
Koty, szczególnie te, które wychodzą na zewnątrz, mogą wnosić do naszej pościeli brud, bakterie i pasożyty. Dlatego spanie z takim zwierzakiem może być niehigieniczne i stwarzać ryzyko dla zdrowia opiekuna. Warto pamiętać, że utrzymanie czystości w sypialni jest kluczowe dla regenerującego snu.
Oprócz kwestii higieny, spanie z kotem może wpływać na jakość snu człowieka. Są zwierzętami nocnymi, co oznacza, że mogą być aktywne podczas gdy właściciel próbuje spać. Mogą się poruszać po łóżku, co może powodować częste przebudzenia i przeszkadzać w utrzymaniu ciągłości snu. Problemy ze snem, takie jak trudności z zasypianiem czy utrzymaniem ciągłości snu, dotykają około 10% populacji. Wprowadzenie dodatkowego czynnika zakłócającego, jakim jest kot, może pogorszyć sytuację dla osób już borykających się z takimi problemami.
Jak oduczyć kota spania w łóżku? Wypróbuj te sposoby!
Jeśli kot ma nawyk spania w łóżku z opiekunem, istnieje kilka sposobów, aby go tego oduczyć. Pierwszym krokiem jest określenie, dlaczego zdecydował się na takie legowisko. Możliwe, że czuje się tam bezpieczny i może spać spokojniej. Ustalenie przyczyny pozwoli lepiej zrozumieć kota i zapobiec jego zachowaniu.
Warto wykazać się cierpliwością i sprytem, ponieważ zmiana kocich nawyków i przyzwyczajeń wymaga czasu.
Odtwarzanie warunków sypialni w innym pomieszczeniu
Osoby, które szukają sposobu na to, jak oduczyć kota spania w łóżku, mogą odtworzyć warunki sypialni w innym pomieszczeniu. W tym warto rozważyć wykorzystanie poduszki właściciela. Mruczki są bardzo wrażliwe na zapachy i związane z nimi emocje. Użycie poduszki właściciela może pomóc mu poczuć się bardziej komfortowo i spokojnie w nowym miejscu do spania, ponieważ będzie kojarzyło się z zapachem bliskiej osoby.
Istotne jest także stworzenie przytulnego miejsca do spania. Można to osiągnąć poprzez użycie miękkich, wygodnych materiałów, takich jak koce, poduszki czy materace dla zwierząt. Warto zadbać również o dostęp do naturalnego światła, które wpływa na samopoczucie zwierząt. Ważne jest zapewnienie ogrzewania w pomieszczeniu, w którym kot będzie spać. Odpowiednia temperatura wpłynie na komfort snu kota i jego samopoczucie. Dobrze jest również zadbać o to, aby pomieszczenie było wolne od przeciągów i hałasu, które mogą zakłócać spokój kota podczas snu.
Nauczanie kota spania w legowisku
Aby oduczyć kota spania na łóżku, najlepiej przyzwyczaić go do własnego legowiska. Wymaga to oczywiście cierpliwości, ponieważ koty są zwierzętami, których nie można do niczego zmusić, a jedynie zachęcać. Aby ułatwić proces nauki, na początek warto umieścić legowisko obok łóżka opiekuna. W ten sposób kot będzie miał poczucie jego bliskości i może być bardziej skłonny do korzystania z własnego miejsca do spania. Jeśli kot będzie próbować wskoczyć do łóżka właściciela, można go delikatnie przenosić na legowisko.
Po tym, jak kot zacznie regularnie korzystać z legowiska znajdującego się obok łóżka właściciela, można zacząć stopniowo przesuwać je w inne miejsce w mieszkaniu. Ważne jest, aby robić to powoli, aby nie zniechęcić kota do korzystania z posłania. W trakcie procesu warto zwrócić uwagę na preferencje zwierzaka i wybrać lokalizację, która będzie spełniać jego potrzeby. Na przykład, niektóre koty lubią spać na nasłonecznionym parapecie, podczas gdy inne wolą ciemne zakątki szafy z ubraniami.
Podczas nauki spania w legowisku, można również skorzystać z kocimiętki, która często przyciąga koty i sprawia, że tarzają się w niej.
Cierpliwość i konsekwencja w oduczaniu kota spania w łóżku
Próba odzwyczajenia kota może być uciążliwa i mozolna zarówno dla właściciela, jak i dla kota. Zwierzaki niechętnie zmieniają swoje nawyki, dlatego najlepiej jak najwcześniej ustalić zasady wychowania pupila i trzymać się ich od pierwszych dni jego pobytu w domu. Później opiekun może doświadczać ogromnych wyrzutów sumienia lub zdenerwowania z powodu miauczenia czy drapania w zamknięte drzwi sypialni przez kota.
W procesie odzwyczajania kota od spania w łóżku kluczowe jest stosowanie wzmocnień pozytywnych, takich jak smakołyki, które mogą pomóc w zmianie zachowań mruczka. Właściciel musi być konsekwentny w swoich działaniach, gdy podejmie decyzję o wyprowadzeniu kota z sypialni lub przynajmniej z łóżka.
Jak oduczyć kota od spania w łóżku – podsumowanie
Kwestia tego, ja oduczyć kota od spania w łóżku przynajmniej teoretycznie nie wydaje się skomplikowana. Opiekun musi wykazać się jednak cierpliwością, ponieważ zwierzaki niechętnie zmieniają swoje nawyki. Jeżeli jednak właściciel będzie konsekwentny, kot powinien przyzwyczaić się do nowych zasad.
Istnieje wiele sposobów na to, jak oduczyć kota wychodzenia na dwór.
Ważne jest, by opiekunowie zdawali sobie sprawę, że chcą wychodzić na dwór z różnych powodów, a ich naturalne instynkty sprawiają, że są zainteresowane eksploracją świata na zewnątrz.
Wychodzenie na dwór niesie ze sobą ryzyko dla domowych zwierząt, dlatego należy ograniczać samodzielne spacery.
Aby oduczyć kota wychodzenia na dwór, trzeba zaaranżować jego otoczenie i zapewnić mu dużo zabawy.
Można również stworzyć bezpieczny wybieg przy domu lub na balkonie mieszkania.
Dlaczego koty chcą wychodzić na dwór?
Koty czują potrzebę wchodzenia na dwór z różnych powodów. Przede wszystkim, ich naturalne instynkty sprawiają, że są zainteresowane eksploracją świata na zewnątrz. Może to być dla nich bardzo ekscytujące i stymulujące. Jednak wychodzenie na zewnątrz niesie ze sobą ryzyko spotkania innych zwierząt, takich jak psy, które mogą zaatakować lub przestraszyć zwierzaka. Niebezpieczeństw czyhających na domowe mruczki jest zresztą więcej, dlatego wielu opiekunów zastanawia się, jak oduczyć kota wychodzenia na dwór.
Kot w domu – czy jest szczęśliwy?
Chociaż niektórzy uważają, że koty mogą być szczęśliwe tylko wtedy, gdy nie ogranicza się im wolności, warto zauważyć, że życie w domu może dostarczyć zwierzakowi interesujących bodźców i zaspokoić jego ciekawość. W rzeczywistości badania wykazały, że koty pozostające w domu żyją znacznie dłużej niż te wychodzące na zewnątrz. Osiągają średni wiek 13-17 lat, podczas gdy koty wychodzące żyją średnio 3-5 lat. Oszczędza się im zagrożeń wypadkiem czy też zarażenia potencjalnie śmiertelną chorobą.
Jednym z kluczowych aspektów dbania o szczęście kota niewychodzącego jest zapewnienie mu możliwości polowania na zabawkowe ofiary, które zastępują prawdziwe zwierzęta. Warto postarać się o to, aby zabawki były atrakcyjne i angażujące dla kota, np. przez poruszanie się czy szeleszczenie. Aby zaspokoić potrzeby kota jako małego, ciekawskiego łowcy, można również udostępnić mu różne meble i przedmioty do eksploracji.
Dowiedz się, jak oduczyć kota wychodzenia na dwór!
Nie ma jednego sprawdzonego sposobu na to, jak oduczyć kota wychodzenia na dwór. Opiekun powinien dostosować metodę do potrzeb swojego pupila. Należy też pamiętać, że zmiana kocich nawyków to długi proces, dlatego trzeba uzbroić się w cierpliwość. Miauczenie pod drzwiami czy skakanie na klamkę można wyplenić, jednak trzeba wiedzieć, jak się do tego zabrać.
Sterylizacja zwierzaka to podstawa
Jak oduczyć kota wychodzenia na dwór? Zastanów się przede wszystkim nad tym, czy zwierzak został wysterylizowany. Popęd i potrzeba rozmnażania to silny bodziec, który wpływa na zachowanie wszystkich kotów, w tym również spokojnych kanapowców. Kastracja może zmniejszyć chęć wychodzenia na dwór oraz ograniczyć agresję i rozbrykanie kota, co przyczyni się do uspokojenia jego nawyków.
Kot niewychodzący potrzebuje atrakcji i zabawy w domu
Regularne zabawy z kotem, takie jak gry z piłeczkami czy wędka, sprawią, że będzie on miał mniej potrzebę wychodzenia na zewnątrz, gdyż będzie zaspokajane jego naturalne potrzeby ruchu i zabawy. Jeśli jego otoczenie będzie wystarczająco ciekawe, potrzeba szukania przygód poza domem znacznie się zmniejszy.
Zajmij kota zabawą w kluczowych momentach
Ten sposób wyraźnie łączy się z poprzednią metodą. Gdy zauważysz, że kot wyraźnie chce wyjść na dwór, odwróć jego uwagę poprzez zabawę. Pozwoli to zaspokoić jego potrzeby ruchu i skupienia. Unikaj jednak nagradzania kota przysmakami, gdyż może to utwierdzić go w przekonaniu, że otrzymuje nagrodę za swoje niepożądane zachowanie.
Cierpliwie ignoruj kocie prośby
Jeśli twój kot prosi o wyjście na dwór, staraj się nie reagować na te prośby. W miarę upływu czasu mruczek powinien zrozumieć, że wychodzenie na zewnątrz nie jest opcją. To inteligentne zwierzęta, więc na pewno prędzej czy później zrozumieją, że swoim zachowaniem nic nie osiągną. Jednocześnie zadbaj o to, by nie nudziły się w domu.
Skonsultuj się ze specjalistą
Jeżeli popularne sposoby na to, jak oduczyć kota wychodzenia na dwór nie zdadzą egzaminu, warto poszukać pomocy. Najlepiej skonsultować się z behawiorystą, który pomoże zrozumieć przyczyny tego zachowania i zasugeruje odpowiednie metody na jego wyeliminowanie.
Alternatywne rozwiązania dla wychodzenia kota na dwór
Opiekunowie nie muszą zamykać swoich kotów w czterech ścianach domów czy mieszkań. Powinni znaleźć jednak bezpieczną alternatywę dla samodzielnego eksplorowania przez nie okolicy.
Stworzenie bezpiecznego, ogrodzonego obszaru na zewnątrz domu, tzw. kociego wybiegu, może pozwolić zwierzakowi na korzystanie z przestrzeni na świeżym powietrzu, jednocześnie chroniąc go przed niebezpieczeństwami. Wybieg warto wyposażyć w drapaki, schowki i legowiska, które umożliwią kotu odpoczynek i zabawę. Osoby, które mają do dyspozycji ogród, mogą wybudować wolierę. Natomiast mieszkańcy bloków powinni rozważyć osiatkowanie balkonu, by kot mógł przebywać na świeżym powietrzu bez ryzyka ucieczki.
Korzystanie z szelek i smyczy może być kolejnym sposobem na bezpieczne spacery na świeżym powietrzu. Trzeba jednak pamiętać, że nie każdy kot dobrze znosi takie rozwiązanie. Może być wymagane stopniowe przyzwyczajanie zwierzaka do noszenia szelek.
Jak oduczyć kota wychodzenia na dwór – podsumowanie
Opiekunowie, którzy zastanawiają się, jak oduczyć kota wychodzenia na dwór, powinni uzbroić się w cierpliwość. Przede wszystkim muszą odpowiednio zaaranżować otoczenie zwierzaka i zapewnić mu zabawę oraz inne możliwości wyładowania energii. Koty są łowcami, dlatego proponowane atrakcje powinny w pełni zaspokajać te instynkty.
Ropień u chomika to schorzenie, które może wystąpić na różnych częściach ciała tych niewielkich gryzoni.
Przyczyną jego powstania jest zazwyczaj infekcja bakteryjna.
Objawy ropnia u chomika obejmują guz lub obrzęk pod skórą, nieprzyjemny zapach, spadek lub całkowitą utratę apetytu, a także występowanie ropy i krwi na futrze.
W przypadku podejrzenia ropnia należy jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem, który przeprowadzi odpowiednie leczenie, zwykle opierające się na wydrenowaniu i oczyszczeniu zmiany oraz antybiotykoterapii.
Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia ropni u chomika, należy dbać o bezpieczne środowisko i utrzymywać czystość klatki i zabawek, a także izolować agresywne osobniki.
Ropień u chomika – co to jest?
Ropień u chomika to problem zdrowotny, na który mogą być narażone te zwierzęta. Ropień to stan zapalny, w którym gromadzi się ropa – mieszanka martwych komórek, bakterii i tkanki organizmu. Ropnie mogą pojawić się na różnych częściach ciała chomika, np. na brzuszku lub wewnątrz worka policzkowego.
Jeśli zauważysz ropień u swojego chomika, ważne jest, aby jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem, który przeprowadzi odpowiednie leczenie. Warto również monitorować zdrowie swojego zwierzęcia i zwracać uwagę na inne objawy chorób, takie jak problemy z oddychaniem, kichanie czy katar, które mogą wskazywać na infekcję.
Jakie są przyczyny powstawania ropni u chomików?
Ropnie u chomików mogą się rozwijać, gdy bakterie infekują ich tkanki. Zazwyczaj zwierzaki są atakowane przez gronkowce i paciorkowce. Na tworzenie się ropni najbardziej narażone są agresywne chomiki, które mieszkają wspólnie z innymi osobnikami. Wtedy ropne zmiany powstają z ran po ugryzieniach. Z kolei chomiki żyjące samotnie mogą doznać urazów spowodowanych przez elementy klatki lub zabawki, co również może prowadzić do tworzenia się ropni.
Aby zmniejszyć ryzyko ich wystąpienia u swojego chomika, warto dbać o bezpieczne środowisko i odpowiednie warunki życia dla zwierzęcia. Jeśli wykazuje ono oznaki agresji wobec innych chomików, rozważ oddzielenie go, by uniknąć konfliktów i ewentualnych ran. Regularne kontrolowanie zdrowia chomika oraz utrzymanie czystości jego klatki i zabawek również może przyczynić się do zmniejszenia ryzyka infekcji bakteryjnych.
Ropień u chomika – objawy
Objawy wytworzenia się ropnia u chomika obejmują guz lub obrzęk pod skórą, nieprzyjemny zapach, spadek lub całkowitą utratę apetytu, a także występowanie ropy i krwi na futrze gryzonia. W przypadku ogólnoustrojowej infekcji spowodowanej ropniem chomik może wykazywać dodatkowe objawy, takie jak zmęczeni. Jeśli zauważysz te objawy u swojego chomika, zaleca się skonsultowanie z weterynarzem, aby otrzymać odpowiednie leczenie.
Diagnoza i leczenie ropni u chomików
W przypadku podejrzenia ropnia u chomika należy udać się do weterynarza, który będzie w stanie dokładnie zbadać zwierzę i postawić odpowiednią diagnozę. Tego typu zmiany są dla chomika bolesne, dlatego nie można zostawić go bez pomocy.
Leczenie zwykle opiera się na wydrenowaniu oraz oczyszczeniu ropnia. Do przepłukania weterynarz używa zwykle soli fizjologicznej. Późniejsze postępowanie w domu opiera się przede wszystkim na utrzymywaniu ranki w czystości. Lekarz weterynarii w niektórych przypadkach wdraża również antybiotykoterapię.
Ropień u chomika – podsumowanie
Ropień u chomika to przypadłość o podłożu bakteryjnym. Zmiana można wytworzyć się z zainfekowanej ranki, te z kolei powstają w wyniku uszkodzeń, będących efektem m.in. walk pomiędzy osobnikami. Dlatego agresywne osobniki warto izolować, a oprócz tego należy również utrzymywać w czystości klatki chomików. Widząc niepokojące zachowanie zwierzęcia, należy zasięgnąć opinii weterynarza.
Guz u chomika to częsta przypadłość, która wymaga diagnozy i leczenia.
Nowotwory to choroby, które bardzo często dotyczą chomików.
Najczęstszymi nowotworami złośliwymi u chomików są węzłowe mięsaki układu limfatycznego, rak nadnerczy i gruczolakorak macicy.
Rak u chomika objawia się różnego rodzaju guzkami umiejscowionymi na ciele i inne zgrubienia podskórne, a także może towarzyszyć mu brak apetytu i apatia.
Guzy zwykle można usunąć chirurgicznie, ale wewnętrzne zmiany nowotworowe są trudniejsze w leczeniu.
Opieka nad chomikiem z nowotworem wymaga przede wszystkim zapewnienia mu ciszy i spokoju.
Guz u chomika – czy to zawsze jest nowotwór?
Tworzenie się guzów u chomików może być spowodowane różnymi przyczynami. Jedna z nich to rak, który, niestety, jest dość powszechny wśród tych zwierząt. Wysoki odsetek chomików ma diagnozowanego guzka w pewnym momencie swojego życia. Jednakże, guzy u chomika mogą również być ropniem. To bolesna dolegliwość, ale w żaden sposób nie wiąże się z nowotworami. Istnieją również zmiany skórne, które nie stanowią zagrożenia dla zdrowia chomika, a ich charakter jest jedynie kosmetyczny. Warto wspomnieć, że guzy są jedną z najczęstszych patologii u gryzoni domowych, zwłaszcza w starszym wieku.
Nowotwór u chomika – przyczyny
Guz u chomika dżungarskiego i każdej inne rasy gryzoni z reguły oznacza łagodną zmianę. Jeśli znajdują się w dostępnym miejscu na ciele chomika, z łatwością można usunąć guz. Złośliwa zmiana nowotworowa pojawia się jedynie w kilku procentach diagnozowanych przypadków. Najczęstszymi nowotworami złośliwymi u chomików są węzłowe mięsaki układu limfatycznego, rak nadnerczy i gruczolakorak macicy.
Przyczyny złośliwego nowotworu u chomika
Niestety, nawet jeśli te nowotwory zostaną zdiagnozowane na czas, szanse na przeżycie chomików są minimalne ze względu na ich wysoki wskaźnik metabolizmu. Samice chomików są częściej narażone na nowotwory niż samce. Rak może atakować różne części organizmu gryzonia, a leczenie nowotworów atakujących organy wewnętrzne prawie zawsze okazuje się bezskuteczne. Przyczyny nowotworu u chomika dżungarskiego, chomika syryjskiego czy innych odmian zwierząt nie są znane. Najczęściej odpowiadają za to predyspozycje genetyczne, chociaż rak może być spowodowany wieloma czynnikami.
Rak u chomika – objawy
Jakie symptomy daje rak u chomika? Objawy choroby mogą obejmować różnego rodzaju guzki umiejscowione na ciele oraz inne zgrubienia podskórne. Nowotwory łagodne są łatwe do wykrycia pod skórą, jeśli regularnie badasz swoje zwierzę i znasz anatomię swojego chomiczka. Inne objawy, które mogą wskazywać na raka u chomika, to brak apetytu i apatia, chociaż te mogą także świadczyć o innych chorobach. Nie należy ich lekceważyć i zawsze warto skonsultować zwierzątko z weterynarzem.
Jak wygląda rak u chomika?
Kwestia tego, jak wygląda rak u chomika, zależy od tego, gdzie jest umiejscowiony. Łagodne nowotwory zwykle łatwo jest zauważyć lub wyczuć, odróżniają się bowiem od kształtu jego ciała. Dotyczy to zwłaszcza tych sytuacji, kiedy znajdują się w obszarze utrudniającym ruch. O chorobie nowotworowej mogą świadczyć nagłe i niespodziewane zmiany w charakterze, takie jak sytuacja, w której oswojone chomiki stają się agresywne i zaczynają gryźć swoich opiekunów. Inne niepokojące dolegliwości mogą być związane z aparatem ruchowym i układem nerwowym, na przykład utrata równowagi czy powtarzanie w kółko tej samej czynności.
Jakie osobniki są najbardziej narażone na raka?
W przypadku chomików domowych złośliwe nowotworowe guzy są najczęstszą przyczyną ich śmierci. Rak może występować u zwierzaków w każdym wieku. Zarówno starszych osobników, jak i młodych rocznym chomiczków. Jak wspomniano wcześniej, duże znaczenie mają predyspozycje genetyczne.
Czy można leczyć guza u chomika?
Zdecydowaną większość guzów u chomika o charakterze nowotworowym można leczyć. Najpierw potrzebna jest jednak diagnostyka tych małych gryzoni. Weterynarz może wykonać USG, aby określić dokładną pozycję komórek nowotworowych i ocenić, czy można bezpiecznie usunąć guz, a także czy nie ma przerzutów. Guzy zewnętrzne, takie jak rak piersi czy płuc, można z powodzeniem usuwać operacyjnie. Należy jednak pamiętać, że wewnętrzne zmiany nowotworowe są trudniejsze w leczeniu.
Leczenie nowotworu u zwierzaka
Usunięcie nowotworu u chomika wymaga przeprowadzenia operacji. Należy jednak wziąć pod uwagę kwestie etyczne – skomplikowane zabiegi chirurgiczne w przypadku większości zwierząt tej wielkości są obarczone ryzykiem. Warto również wziąć pod uwagę wiek pupila, którego żywotność wynosi około 2 lata. Jeśli guz pojawił się pod koniec życia chomika, lekarz może zwrócić uwagę na zasadność takiej procedury.
Opieka nad chomikiem z nowotworem wymaga przede wszystkim zapewnienia mu ciszy i spokoju, ponieważ stres może negatywnie wpłynąć na zdrowie zwierzęcia. Warto również skonsultować się z weterynarzem w celu uzyskania zaleceń dotyczących diety chomika i innych aspektów opieki, które mogą być pomocne w okresie choroby lub rekonwalescencji. Należy przy tym pamiętać, że guz u chomika może mieć łagodny charakter. Zawsze jednak trzeba skonsultować się ze specjalistą.
Worki policzkowe to charakterystyczna cecha anatomiczna chomików.
Są to dwa nieunerwione fałdy skórne w kształcie woreczków, znajdujące się wewnątrz jamy ustnej zwierzęcia.
Służą chomikom do przechowywania oraz transportowania pożywienia i materiałów potrzebnych do budowy gniazda.
Worki policzkowe chomików mogą jednak być podatne na choroby, takie jak wypadnięcie lub zapalenie.
Czym są worki policzkowe u chomika?
Worek policzkowy u chomika to bardzo charakterystyczna cech, wyróżniająca te gryzonie wśród podobnych im zwierząt. Torby policzkowe tworzą dwie fałdy skórne w kształcie woreczków, które nie posiadają unerwienia. Wejście do nich znajduje się wewnątrz jamy ustnej chomika, po obu jego stronach. Worki policzkowe niebezpośrednio łączą się gardłem – w tylnej części oddziela je od niego cienka, elastyczna błona.
Gdzie znajdują się worki policzkowe u chomika?
Jak wspomniano, worki policzkowe znajdują się wewnątrz jamy ustnej chomika. Natomiast wejście do nich zlokalizowane jest tuż przy obu kącikach warg zwierzaka. Torby policzkowe u chomika mają zdolność rozciągania.
Funkcje worków policzkowych u chomika
Funkcje worków policzkowych u chomika obejmują gromadzenie pokarmu. Słabsze osobniki w ten sposób zabezpieczają się przed utratą pożywienia. Ma to znaczenie dla chomików dzikożyjących. Poza tym w torbach policzkowych chomiki gromadzą materiał, który jest im niezbędny do budowy gniazda. Następnie w ten sposób transportują go do wybranego przez siebie miejsca docelowego.
Kiedy chomiki czują się zagrożone, mogą nadymać policzki. Przez wypełnienie worków powietrzem starają się zrobić wrażenie na przeciwniku i wydawać się większymi, niż są w rzeczywistości.
Choroby worków policzkowych chomika
Worki policzkowe u chomików mogą być dla nich nieco problematyczne. Zwierzątka cierpią na kilka typowych chorób, do których należy wypadnięcie oraz zapalenie torby policzkowej. Wyjaśniamy, jak można sobie poradzić z tymi przypadłościami.
Wypadnięcie worka policzkowego
Wypadnięcie worka policzkowego u chomika to stan, w którym wystaje on z pyszczka gryzonia. Przyczyna samoistnego wypadania worka policzkowego nie jest znana, ale może być to spowodowane nadmiarem zgromadzonego pokarmu, brakiem możliwości jego usunięcia lub przebytą chorobą. Typową przypadłością jest na przykład ropień na worku policzkowym. Wypaść może jedna lub obie torby policzkowe.
Objawy i leczenie wypadnięcia worka policzkowego
Worek policzkowy poza jamą ustną chomika to różowy twór, którego zwierzak może nie zauważyć. Zdarza się jednak, że nosi go w łapkach lub próbuje sobie odgryźć. Leczenie tego stanu prowadzone jest przez lekarza weterynarii. Specjalista musi zbadać zwierzątko, dopiero wtedy zaleci odpowiednie leczenie. W wielu przypadkach można uratować worek policzkowy, wszywając go z powrotem na swoje miejsce.
Zapalenie worka policzkowego
Zapalenie worka policzkowego u chomika to stan, w którym torba policzkowa ulega zakażeniu i stanowi problem zdrowotny dla zwierzęcia. Przyczyny choroby mogą być różne, ale jedną z nich jest podatność worków na zranienia, ponieważ są wyściełane suchym nabłonkiem, który nie wydziela śluzu.
Objawy i leczenie zapalenia worka policzkowego
Objawy zapalenia worka policzkowego mogą obejmować ropień lub obrzęk w obrębie worka, co w konsekwencji może prowadzić do jego wypadnięcia. Leczenie polega na konsultacji z lekarzem weterynarii, który zbada chomika i zaleci odpowiednią terapię. Może to obejmować stosowanie leków przeciwbakteryjnych lub przeciwgrzybiczych, w zależności od przyczyny zakażenia. W przypadku grzybicy leczenie może być trudne i żmudne, a czasami nawet niemożliwe, dlatego lepiej jest zapobiegać tej chorobie niż ją leczyć.
Worki policzkowe u chomika służą przechowywaniu oraz transportowi pożywienia, a także materiałów potrzebnych do budowy gniazda gryzonia. Znajdują się wewnątrz jamy ustnej zwierzęcia. W chwili zagrożenia zwierzątko może nadymać policzki, co w jego mniemaniu czyni je większe i bardziej niebezpieczne w oczach agresora.
Najczęstsze choroby chomików to choroby skóry, choroby oczu, choroby dróg moczowych, choroby pasożytnicze i grzybicze.
Jedną z najgroźniejszych jest choroba mokrego ogona, atakująca młode chomiki syryjskie i dżungarskie.
Pasożyty zewnętrzne, takie jak wszy, pchły, kleszcze i roztocza, również mogą atakować chomiki.
Aby zapobiegać chorobom, należy przestrzegać zasad higieny, żywienia i pielęgnacji, regularnie odwiedzać weterynarza i unikać sytuacji stresujących dla zwierzaka.
Choroby chomików – na co chorują najczęściej?
Najczęściej występujące choroby chomików obejmują choroby skóry, choroby oczu, dróg moczowych, pasożytnicze i grzybicze. Choroby skóry mogą być spowodowane alergią, zakażeniem bakteryjnym, grzybiczym czy roztoczami, ale zazwyczaj wynikają z niewłaściwej pielęgnacji. Chomiki są również podatne na choroby oczu i dróg moczowych. W przypadku chomików syryjskich ważną chorobą jest choroba mokrego ogona, związana z wczesnym odstawieniem od matki, powodująca intensywną biegunkę. Widząc niepokojące objawy, opiekun powinien zabrać swojego pupila na wizytę u weterynarza.
Przyczyny chorób chomików
Co wpływa na choroby chomików i może pogorszyć stan zdrowia twojego zwierzątka? Należą do nich między innymi:
błędy żywieniowe, takie jak pokarm zawierający za dużo wody, nieświeże jedzenie i woda, czy nagła zmiana diety;
stres związany np. z oddzieleniem zwierzęcia od matki czy nagłą zmianą otoczenia;
infekcje bakteryjne, wirusowe lub grzybicze;
alergie;
pasożyty zewnętrzne i wewnętrzne.
Choroba mokrego ogona u chomików dżungarskich i syryjskich
Choroba mokrego ogona to śmiertelna choroba bakteryjna atakująca głównie młode chomiki syryjskie oraz chomiki dżungarskie. Głównym objawem jest silna biegunka, apatia, sztywne poruszanie się na łapach, a w skrajnych przypadkach może wystąpić wypadnięcie jelita grubego przez odbyt. Sierść zwierzątka wygląda, jakby była mokra. Przyczyną choroby jest zazwyczaj bakteria Lawsonia intracellularis, która infekuje przewód pokarmowy. Bakterie mogą przedostać się do organizmu chomika przez skażoną żywność, wodę lub ściółkę. W rozwoju choroby ważną rolę odgrywają również infekcje pasożytnicze, które wpływają na obniżenie odporności organizmu.
Choroba mokrego ogona – leczenie
W przypadku podejrzenia choroby mokrego ogona należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza weterynarii. Śmierć następuje najczęściej w ciągu doby od wystąpienia symptomów. Leczenie tej choroby chomika polega na szybkiej interwencji weterynarza, który przebada zwierzę, poda odpowiednie leki oraz wskaże zasady opieki i dalszego postępowania. W celu zapobiegania chorobie ważna jest właściwa pielęgnacja, higiena oraz odpowiednie żywienie. Należy odizolować chorego chomika, ponieważ może zarazić inne małe zwierzęta.
Chomik – choroby oczu
Najczęstsze choroby oczu u chomików obejmują infekcje bakteryjne, urazy okolicy oczu, owrzodzenia rogówki oraz zapalenie spojówek. Objawy mogą obejmować zaczerwienienie skóry wokół oczu, intensywne mrużenie, łzawienie, lepką wydzielinę wydobywającą się z oczodołu czy zamglone oczy. Alarmujące powinno być też przecieranie oczu przez zwierzątko. W każdym z wymienionych przypadków należy udać się z chomikiem do weterynarza.
Leczenie chorób oczu chomika
Leczenie chorób oczu chomików zależy od konkretnej przyczyny. W przypadku infekcji bakteryjnych konieczne może być podanie antybiotyków. Natomiast jeśli przyczyną są urazy lub owrzodzenia rogówki, może być wymagane leczenie miejscowe w postaci maści czy kropli do oczu. W przypadku zapalenia spojówek również stosuje się leki, które przepisze weterynarz, taki jak krople lub maści przeciwbakteryjne czy przeciwzapalne.
Choroby pasożytnicze i grzybicze chomików domowych
Za choroby chomików mogą odpowiadać również pasożyty oraz grzyby. Najczęściej występującymi pasożytami u chomików są różnego rodzaju pasożyty zewnętrzne, takie jak wszy, pchły, kleszcze czy roztocza. Zwierzaka mogą atakować nużeńce, które wywołują nużycę, lub świerzbowce, powodujące świerzb. Oznaką jest między innymi przerzedzanie sierści i nadmierne drapanie. Z kolei wśród chorób grzybiczych, chomiki mogą mieć problemy z grzybicą skóry, dróg oddechowych czy układu pokarmowego. Warto również zwrócić uwagę na zachowanie swojego chomika, takie jak bieganie bez celu po klatce. Pupila należy szybko zabrać do weterynarza.
Objawy chorób chomików
Pierwsze objawy chorób chomików to między:
apatia, niemrawe ruchy, skulona pozycja;
brak apetytu;
mętne spojrzenie;
zmiany w wyglądzie sierści, która może być matowa, szorstka, przerzedzona, mokra lub zmierzwiona;
problemy z pobieraniem pokarmu;
biegunka, zaparcia;
wypływ z nosa lub oczu;
kaszel, kichanie, ciężki oddech;
zmiany na skórze zwierzęcia;
łyse placki na skórze.
Jak zapobiegać chorobom chomików?
Aby zapobiegać chorobom chomików, należy przestrzegać zasad higieny, zarówno własnej, jak i zwierzaka. Konieczne jest regularne czyszczenie klatki i wymienianie trocin, a także utrzymywanie jej z dala od źródeł wilgoci. Oprócz tego:
dostarczaj chomikowi świeżą i czystą wodę oraz odpowiednią dietę, bogatą w witaminy i minerały;
regularnie odwiedzaj weterynarza, aby sprawdzić stan zdrowia zwierzaka i zapobiegać chorobom;
zwracaj uwagę na objawy choroby i reaguj na nie szybko;
unikaj stresujących sytuacji dla chomika, takich jak głośne dźwięki czy nagłe ruchy.
Przestrzeganie tych zasad pozwoli na utrzymanie chomika w dobrej kondycji zdrowotnej i zmniejszy ryzyko wystąpienia chorób. Wiele zależy od warunków hodowli, sposobu żywienia i właściwej pielęgnacji pupila.
U człowieka świerzb objawia się świądem i wysypką.
Leczenie należy przeprowadzić pod okiem lekarza.
Najważniejsza jest profilaktyka – dbanie o higienę psa i jego otoczenia.
Czym jest świerzb psi?
Świerzb u psa jest chorobą skórną wywołaną przez świerzbowca – to pasożyt należący do rzędu roztoczy. Pierwsze objawy choroby u psa to świąd skóry, zmiany skórne umiejscowione głównie na głowie, uszach, psyku, ale także na kończynach. Skóra zaczyna się łuszczyć, jest zaczerwieniona, pojawiają się krostki i pęcherze. Charakterystyczna jest również utrata sierści. Choroba ta znacznie obniża komfort życia czworonogów.
Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi?
Jeśli jesteś właścicielem psa, na pewno zastanawiasz się, które psie choroby mogą być niebezpieczne dla ciebie i pozostałych domowników. Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi? Tak, to jedna z tych chorób, którymi człowiek może zarazić się od zwierzęcia. W jaki sposób dochodzi do zakażenia? Jedną z dróg przenoszenia zakażenia pasożytem jest bezpośredni kontakt z pupilem. Kolejnym sposobem jest droga pośrednia, np. przez ubrania – ze skóry zwierzaka pasożyt trafia na pościel, ręczniki, koce, a stamtąd na człowieka.
Świerzb psi u człowieka
Wiesz już, czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla człowieka? Zatem, jakie będą symptomy zakażenia? Objawy zarażenia psim świerzbem u człowieka to przede wszystkim świąd skóry. Pojawia się również wysypka przypominająca uczulenie. Powikłaniem choroby może być grzybica.
Jak leczyć świerzb u psa i człowieka?
Psi świerzb należy zawsze leczyć pod kontrolą lekarza weterynarii. Domowe sposoby mogą okazać się nieskuteczne i niewystarczające. Weterynarz może przepisać tabletki na świerzb, a także krople, spraye, maści, szampony. W zaawansowanych stadiach świerzbu mogą zostać zalecone antybiotyki, a także zastrzyki. Ważne jest leczenie objawowe łagodzące uporczywy świąd i hamujące potrzebę drapania się (co może prowadzić do powikłań). Pozbycie się pasożyta to dość długi proces – może trwać nawet 8 tygodni. Warto pamiętać, że rodzaj leczenie zostanie dopasowany do rodzaju świerzbu oraz rozległości zmian. Cała kuracja musi odbywać się pod kontrolą lekarza.
Leczenie świerzbu u człowieka polega na stosowaniu preparatów przepisanych przez dermatologa lub dostępnych bez recepty w aptece. W przypadku zauważenia objawów zarażenia warto skonsultować się z lekarzem.
Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi? Jak zapobiegać?
Skoro znasz odpowiedź na pytanie, czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi, zastanów się, jak możesz zapobiegać zachorowaniu. Pamiętaj o kilku najważniejszych zasadach:
Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla człowieka? Tak, możesz zarazić się pasożytem od swojego pupila, dlatego dbaj o jego higienę, a niepokojące objawy konsultuj z weterynarzem. Staraj się też, aby twój psiak nie bawił się z nieznanymi psami. Pamiętaj również o częstym myciu rąk i najlepiej unikaj spania z psem.
Czarna kupa u psa może być efektem zmian w diecie (jagody, kaszanka).
Czarna kupa u psa może świadczyć o poważnym schorzeniu.
Zmianę zabarwienia stolca warto skonsultować z weterynarzem.
Leczenie może obejmować podawanie antybiotyków, leków przeciwzapalnych lub odrobaczanie.
Czarna kupa u psa – o czym świadczy?
Jeśli jesteś właścicielem czworonoga na pewno bacznie go obserwujesz. Wiesz, że o problemach ze zdrowiem może świadczyć np. konsystencja i kolor stolca. Prawidłowy kał powinien być dobrze uformowany, wilgotny, bez wyraźnej dodatkowej powłoki. Kolor psiej kupy jest ciemnobrązowy. Niekiedy można zaobserwować pewne odchylenia od normy – nie wszystkie są od razu powodem do niepokoju. Pamiętaj, że kolor odchodów zależy od tego, co psiak zjadł. Jeśli najadł się trawy może zrobić zieloną kupę itd. O czym świadczy czarna kupa u psa? Zabarwiony na czarno kał pojawi się w efekcie spożycia jagód, czy choćby kaszanki.
Czarna kupa u psa może jednak budzić niepokój. Pod uwagę trzeba bowiem wziąć poważne problemy zdrowotne, jak np. krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Oczywiście przyczyny krwawienia mogą być różne:
choroba wrzodowa;
nadżerka;
nowotwór;
infekcje pasożytnicze;
żylaki przełyku;
zapalenie przełyku;
ostra gastropatia krwotoczna;
nietolerancja pokarmowa, alergia;
zaburzenia krzepnięcia krwi.
Czarna kupa u psa może pojawić się w wyniku krwawienia z dróg oddechowych lub uszkodzenia jamy ustnej. Zabarwiony na czarno stolec będzie efektem uszkodzenia przewodu pokarmowego na skutek połknięcia kawałka kości lub ostrego przedmiotu. Jeśli kupa jest nie tylko czarna, ale do tego ma nieprzyjemny i ostry zapach, możesz podejrzewać infekcję (parwowiroza, nosówka). Czarne stolce warto skonsultować jak najszybciej z lekarzem.
Czarna kupa u psa – jak postępować?
Jeśli w diecie twojego psa pojawił się produkt, który mógł spowodować czarne zabarwienie stolca, a pies zachowuje się normalnie, nie musisz się martwić. Obserwuj pupila i sprawdzaj, czy kolejne odchody zwierzaka są już prawidłowe.
Czarna kupa u psa może jednak budzić niepokój, gdy pojawia się nagle, bez uchwytnej przyczyny, a do tego twój pupil zaczyna się inaczej zachowywać. Jeśli podejrzewasz, że coś mu dolega, nie zwlekaj z wizytą u lekarza. Być może konieczne będzie wykonanie badania kału, a nawet RTG czy innych badań pozwalających znaleźć przyczynę nieprawidłowości.
Diagnoza pozwoli dobrać właściwe leczenie. Mogą to być leki przeciwzapalne, przeciwpasożytnicze, antybiotyki, a niekiedy interwencja chirurgiczna.
Czarna kupa u psa nie musi być od razu powodem do niepokoju. Warto jednak obserwować psiaka, by w razie potrzeby jak najszybciej udać się do weterynarza. Czarna kupa u psa może być efektem diety lub choroby.
Ich wygląd może być różny i zależy od gatunku i fazy rozwoju.
Kleszcza należy usunąć natychmiast po zauważeniu.
Pasożyty te przenoszą groźne choroby – boreliozę, odkleszczowe zapalenie mózgu.
W Polsce psom zagraża kleszcz pospolity i łąkowy.
Jak wygląda kleszcz u psa?
Jak wygląda kleszcz u psa? Wszystkie kleszcze, które możesz znaleźć u swojego pupila to tzw. kleszcze twarde, posiadające twardy pancerz pokrywający cały grzbiet u samców i jego część u samic. W Polsce twojemu psiakowi zagraża kleszcz pospolity oraz kleszcz łąkowy.
Kleszcz pospolity
Samica kleszcza pospolitego żeruje na psie, aby żywić się krwią. Jak wygląda kleszcz u psa? Mierzy ok. 5 mm przed żerowaniem i około 1 cm po żerowaniu. Jej ciało ma charakterystyczny wygląd – samica ma czerwony grzbiet i brązową tarczkę. Samiec jest nieco mniejszy i nie żywi się krwią, a jedynie gnieździ się na ciele psa, by kopulować z samicą. Ciało samca ma dużą brązową tarczkę.
Jak wygląda kleszcz u psa w postaci larwalnej? Znacznie trudniej dostrzec larwę kleszcza lub nimfę gnieżdżącą się na ciele psa. Larwa wyglądem przypomina wbite ziarnko piasku i ma wielkość 0,5 mm, po napiciu zwiększa swój rozmiar do 2 mm. Nimfa natomiast mierzy około 1 mm, ma czerwony grzbiet i brązową tarczkę.
Jak wygląda kleszcz u psa? Kleszcz łąkowy
Kleszcz łąkowy bywa nazywany również kleszczem czerwonym. Jego ciało ma brunatny kolor, jest owalne i spłaszczone. Samica może mierzyć 4,5 mm i ma charakterystyczną tarczkę grzbietową wyglądem przypominającą rysunek białej i nieregularnej pajęczyny. Samiec może osiągnąć wielkość do 6 mm. Całe jego ciało pokrywa tarczka z wyraźnie zaznaczonymi białymi plamami.
Jak wygląda kleszcz u psa? Najłatwiej zauważysz kleszcza, który zaczął żywić się już krwią i powiększył swoje rozmiary (kleszcz napity). Nie tylko możesz go dostrzec, ale również wyczuć – jego ciało staje się okrągłe i w dotyku przypomina wyrostek skórny.
Z uwagi na to, że kleszcze mogą doskonale ukryć się wśród gęstej sierści, możesz ich nie zauważyć od razu. Po spacerze warto zrobić psiakowi mały przegląd i sprawdzić, czy nie zagnieździł się pasożyt.
Kleszcze należy usunąć w prawidłowy i bezpieczny sposób – jeśli nie wiesz, jak to robić, poproś o pomoc weterynarza. Pamiętaj, że te pasożyty przenoszą wiele groźnych chorób, dlatego staraj się usuwać je jak najszybciej. Chroń także swojego pupila stosując odpowiednie preparaty!
Pies zastyga w bezruchu wskazując myśliwemu zwierzynę.
Wykonywanie stójki to cecha wrodzona wyżłów.
Stójki nie można nauczyć, a jedynie utrwalić przez ćwiczenia.
Stójka u psa – czym jest?
Stójka u psa to jedna z pozycji przyjmowanych przez rasy myśliwskie. Jest to też cecha wrodzona wyżłów. Pies ustawia się w tej pozycji, gdy wyczuje zwierzynę i chce ją wystawić myśliwemu. W takiej sytuacji zastyga w bezruchu, gotowy do skoku, zazwyczaj jedną z łap podnosi do góry. Pies jest bardzo skupiony i znajduje się w stanie ogromnego napięcia. Taka koncentracja jest wynikiem instynktu łowieckiego, który przekazywany jest kolejnym pokoleniom psów myśliwskich. Dzicy przodkowie udomowionych psów skradali się do zwierzyny i zamierali w bezruchu tuż przed ostatecznym skokiem. Fizyczne napięcie to wynik niezwykłej koncentracji zwierzęcia.
Inne psy nie mają takiej wrodzonej zdolności, czają się i dość szybko płoszą zwierzynę. U niektórych gatunków można zaobserwować stójkę niepełną, krótką, nazywaną nietypową. Taka stójka u psa jest obserwowana u jamników, foksterierów, wachtelhundów, posokowców. Należy zaznaczyć, że sposób wystawiania zwierzyny przez psa myśliwskiego zależy od rasy, jego charakteru i temperamentu. Znaczenie może mieć również rodzaj zwierzyny, jaką pies ma wystawiać.
Stójka u psa – rodzaje
W zależności od tego. jak pies będzie wykonywać stójkę, wyróżnia się kilka jej rodzajów:
stójka u psa prawidłowa, czyli twarda – pies może przyjąć pozycję nawet na kilka minut, nie ruszy się do momentu aż podejdzie do niego myśliwy i wyda odpowiednią komendę;
stójka u psa krótka – jest przeciwieństwem stójki twardej, ponieważ pies nie jest w stanie wytrwać w bezruchu dłużej niż kilkadziesiąt sekund; psy te zazwyczaj rzucają się w pogoń za zwierzyną i płoszą je; wymagają znacznie więcej ćwiczeń, by utrwalić prawidłową pozycję;
pozycja martwa – pies nie chce gonić zwierzyny nawet po wydaniu przez myśliwego komendy; nadal pozostaje w bezruchu;
pozycja pusta – pies zastyga w pozycji, choć w pobliżu nie ma zwierzyny; pomyłka może świadczyć o słabym węchu; błąd ten zdarza się również często młodym wyżłom. Kiedy pies przyjął pozycję podczas polowania, myśliwy powinien podejść do niego z prawej strony lub od tyłu – w prawej dłoni trzyma broń, natomiast psa ma z lewej strony. Po wykonaniu strzału pies powinien ruszyć po aport. Jak nauczyć psa stójki? Niektóre psy nie wymagają treningów, bez szkolenia twardo wystawiają zwierzynę, w takim przypadku mówi się o wrodzonych zdolnościach. Inne psy, które wystawiają za krótko wymagają utrwalenia pozycji. Zdarza się, że wyżły zaczynają ustawiać się w pozycji stójki już w wieku czterech miesięcy – cechę tę należy zacząć utrwalać. Jeśli tylko pies zaczyna przymierzać się do wystawiania zwierzyny, należy go pochwalić. Istnieje kilka sposobów uczenia psa i utrwalania stójki:
zwiększanie trudności poprzez coraz większe oddalanie się od psa i powtarzanie komendy zostań; psa należy nagradzać za każde poprawne wykonanie pozycji;
zabawa z piłką – należy zachęcać psa do pozostania w bezruchu w oczekiwaniu na rzut piłką; ćwiczenie wzmacnia umiejętność napinania ciała i wytrwania w pozycji;
ćwiczenia z unieruchomionym w klatce ptaku łownym, np. hodowlanej kuropatwie; pies nie powinien widzieć ptaka, a jedynie go czuć; psa należy podprowadzić pod wiatr, by miał możliwość wykonać czujkę.
Trzeba jednak pamiętać, że nie każdego psa można nauczyć pozycji. Stójka u psa to cecha wrodzona wynikająca z instynktu łowieckiego. Możliwe jest tylko utrwalenie stójki.
Zielona kupa u psa może być objawem choroby układu pokarmowego.
Zielony stolec pojawia się po spożyciu trutki, niebezpiecznych substancji.
Przyczyną zielonego zabarwienia jest infekcja pasożytnicza.
Zielona kupa pojawia się po zjedzeniu trawy.
W razie podejrzenia choroby lub zatrucia jak najszybciej odwiedź weterynarza!
Zielona kupa u psa – na jaką chorobę może wskazywać?
Kolor odchodów zwierzęcia zależy od tego, co twój psiak zjada. Jeśli zdarza mu się podjadać trawę lub jego dieta jest bogata w produkty roślinne, stolec może być zabarwiony na zielono. To zupełnie normalne i nie powinno wzbudzać twojego niepokoju.
Zielona kupa u psa może również świadczyć o chorobach układu pokarmowego. Najczęściej wskazuje na zaburzenia funkcjonowania wątroby lub zablokowanie ujścia pęcherzyka żółciowego. Inne możliwe choroby układu trawiennego, których objawem będzie zielona kupa u psa to:
zapalenie okrężnicy;
idiopatyczne krwotoczne zapalenie żołądka i jelit;
zapalenie dróg żółciowych;
zapalenie wątroby;
nieswoiste zapalenie jelit;
alergia pokarmowa;
infekcja wirusowa;
infekcja pasożytnicza (Giardia lamblia) – inne charakterystyczne objawy lambliozy (poza zielonkawym zabarwieniem stolca) to biegunka, wymioty, odwodnienie, wychudzenie.
Gdy układ pokarmowy nie pracuje prawidłowo, żółć nie zostaje wchłonięta w jelitach, ale wydalona na zewnątrz wraz z kałem, zabarwiając go na pomarańczowo lub zielono.
Zielona kupa u psa – inne przyczyny
Wśród innych przyczyn zabarwienia kupy na zielono należy wymienić spożycie niebezpiecznej substancji, np. trutki na szczury (rodentycydy). To trucizna, która może powodować krwawienia wewnętrzne, prowadząc do śmierci zwierzaka. Jeśli podejrzewasz, że twój pupil mógł spożyć trutkę, zauważysz niebieskawy lub zielony kolor kupy, natychmiast zabierz psiaka do weterynarza. Liczy się przede wszystkim czas reakcji.
Jeżeli zwierzak zajada się trawą, jego kupa będzie miała zielonkawe zabarwienie. Nie musisz się tym martwić, zwróć jednak uwagę, czy zdarza się to często. Zjadanie trawy przez psa może wskazywać na brak błonnika w diecie. Oznacza to, że musisz zastanowić się, jak ją urozmaicić. Przeanalizuj, czym karmisz pupila, spytaj weterynarza, jak zadbać o dobrze zbilansowaną dietę.
Zielona kupa u psa – jak działać?
Normalne psie odchody powinny mieć kolor brązowy, muszą być zwarte, lekko wilgotne, jednak bez wyraźnej dodatkowej powłoki. Odchylenia od normy powinny wzbudzić twoją czujność. Jednorazowy incydent zazwyczaj nie świadczy o poważnym problemie, jeśli jednak zielona kupa u psa będzie się pojawiać częściej, psiak lubi jeść trawę lub podejrzewasz, że spożył niebezpieczną substancję, udaj się do weterynarza.
Lekarz zbada zwierzaka i zaproponuje leczenie dostosowane do przyczyny nieprawidłowości. Pamiętaj, że warto działać szybko, by zapobiec poważniejszym powikłaniom.
O czym świadczy zielona kupa u szczeniaka?
Zielona kupa u szczeniaka może pojawić się z tego samego powodu co u osobników dorosłych. Przyczyną bywa podskubywanie trawy lub infekcje i choroby układu pokarmowego. Małe psiaki są niezwykle ciekawe świata i mogą zjadać wszystko, co napotkają po drodze. Są więc narażone na spożycie jakiejś trucizny, niebezpiecznych substancji, odchodów innych zwierząt. Właściciele młodych psiaków muszą szczególnie uważać, szczególnie podczas spacerów ze szczeniakiem.
Zielona kupa u psa może oznaczać chorobę, zatrucie, pojawia się również po zjedzeniu trawy. W każdym wypadku musisz obserwować zwierzę i reagować, gdy zajdzie taka potrzeba.
Infekcja oka u chomika to problem, który wymaga szybkiej interwencji weterynarza.
Najczęstszą przyczyną infekcji są zakażenia bakteryjne, ale mogą ją również wywołać obrażenia lub podrażnienia.
Objawami infekcji oka u chomika są m.in. zaczerwienienie, podrażnienie, ból i swędzenie powiek oraz spojówek.
Leczenie powinno być przeprowadzane przez weterynarza, który dobierze odpowiednie leki, takie jak antybiotyki lub krople do oczu.
Aby zapobiegać infekcjom oka u chomika, ważne jest utrzymywanie czystości w klatce i właściwa dieta, a także regularne badania u weterynarza.
Najczęstsze choroby oczu u chomika
Choroby oczu u chomika to częsty problem, z którym mierzą się opiekunowie tych zwierząt. W większości przypadków wymagają natychmiastowej opieki weterynaryjnej, aby uniknąć dalszych powikłań i utraty wzroku. Jeśli zauważysz jakiekolwiek nieprawidłowości w okolicy oczu swojego chomika, należy niezwłocznie skontaktować się z weterynarzem.
Infekcja oka u chomika to tylko jedna z przypadłości, które dotykają gryzoni. Weterynarze diagnozują również między innymi:
zapalenie spojówek, charakteryzujące się obrzękiem spojówek oraz nadmiernym łzawieniem;
wrzody rogówki spowodowane urazami gałki ocznej;
wytrzeszcz, który może zostać wywołany na przykład nowotworem.
Objawy infekcji oka u chomika
Najbardziej charakterystycznymi objawami infekcji oka u chomika są zaczerwienienie, podrażnienie, ból i swędzenie powiek oraz spojówek. Bardzo często towarzyszy jej ropna wydzielina. Infekcja może objawiać się również przez wytrzeszcz gałki ocznej. Zwierzak często mruży oczy, a także czuje przymus przecierania ich.
Wszystkie wymienione wyżej symptomy powinny skłonić opiekuna do złożenia wizyty weterynarzowi.
Przyczyny infekcji oka u chomika
Przyczyny infekcji oka u chomika mogą być różnorodne. Najczęstszymi powodami problemów są infekcje bakteryjne. Można wyróżnić również niezakaźne infekcje. Mogą je wywołać obrażenia w wyniku ugryzień lub walki z innymi zwierzakami w klatce, przerośnięte zęby lub wady zgryzu, lub podrażnienia spowodowane nadmiarem pyłu w klatce.
Infekcja oka u chomika – jak leczyć, kiedy do weterynarza?
Co robić, kiedy opiekun zauważy infekcję oka u chomika? Jak leczyć tę chorobę? Terapia jest bardzo ważna i powinna być przeprowadzana przez weterynarza, który dokładnie zbada zwierzę i dobierze odpowiednie leki. Próby samodzielnego leczenia, takie jak przemywanie oczu różnymi domowymi specyfikami, mogą być bardzo ryzykowne i pogorszyć stan gryzonia.
Weterynarz może przepisać antybiotyki lub inne leki, takie jak krople do oczu, które pomogą wyleczyć infekcję. Ważne jest również, aby zapewnić chomikowi odpowiednie warunki, takie jak czystość w klatce i właściwą dietę, aby wzmocnić jego układ odpornościowy.
Zapobieganie infekcjom oka u chomików. Higiena i pielęgnacja
Infekcje oczu u chomików są dość częstym problemem. Oto kilka sposobów, które mogą pomóc zapobiegać im w przyszłości:
właściwe żywienie i dostarczenie chomikowi odpowiedniej ilości witamin i minerałów jest bardzo ważne dla jego zdrowia;
ważne jest, aby utrzymywać czystość w klatce chomika oraz często wymieniać ściółkę;
jeśli chomik ma infekcję oka, należy go izolować, aby nie zarażał innych małych zwierząt;
regularne badania u weterynarza mogą pomóc w wykryciu infekcji oczu u chomika na wczesnym etapie, co ułatwia ich leczenie.
Mimo że infekcja oka u chomika to dosyć częsty problem nie należy go bagatelizować. Jeśli podejrzewasz, że twój zwierzak zmaga się z tą chorobą, od razu skonsultuj się z weterynarzem. Oszczędzisz mu cierpień, a także zapobiegniesz przeniesieniu infekcji na inne osobniki.
Pies do bloku to wybór wymagający dokładnego przemyślenia. Mieszkasz w małym mieszkaniu, ale marzy ci się czworonożny towarzysz? Wcale nie musisz rezygnować z posiadania pupila, ale zwróć uwagę na kilka ważnych aspektów.
Najważniejsze kwestie:
Kryterium wielkości nie powinno być jedynym przy wyborze psa do bloku.
Dobrze przemyśl, jaką ilością czasu dla psa dysponujesz, szczególnie w zakresie regularnych spacerów i zabawy.
Nie kieruj się wyłącznie wyglądem psa. Poznaj charakter i predyspozycje rasy, zanim się na nią zdecydujesz.
Obiektywnie oceń swoje warunki mieszkaniowe. Wysokie piętro i brak windy mogą być utrudnieniem.
Jaki pies do bloku? Czy spełniasz wszystkie psie potrzeby?
Jaki pies do bloku będzie najlepszy? Jedni mówią, że żaden, inni – że każdy. A jak jest w rzeczywistości? Mamy dobrą wiadomość – jeśli masz wystarczająco dużo czasu na zaspokojenie wszystkich psich potrzeb, rasa czy wielkość psa do bloku właściwie nie ma żadnego znaczenia. Pies w bloku może odnaleźć się znakomicie. Twój pupil będzie szczęśliwy, przebywając z kochającym opiekunem nawet na najmniejszym metrażu mieszkania, jeśli tylko będzie miał tam miejsce do spokojnego odpoczynku, a także zapewnioną regularną, zdrową aktywność, odpowiednie jedzenie i opiekę.
Odpowiednie żywienie
Jednym z najważniejszych aspektów opieki nad każdym zwierzęciem jest jego odpowiednie żywienie. Powinno ono być dostosowane do wieku, wielkości i kondycji pupila. Wśród psów wybieranych do bloku jest wiele małych ras, dla których dobrą opcją będzie np. karma Brit Care Mini Lamb, z granulatem dostosowanym do małych pyszczków. W przypadku wrażliwych psów średniej wielkości sprawdzi się natomiast Brit Mono Protein Lamb.
Pamiętaj, że psy w mieszkaniu wymagają regularnych spacerów i aktywności. Jeśli pupil jest zdrowy, a zauważasz, że mimo twoich starań przybiera na wadze, warto wesprzeć te działania także odpowiednią karmą dla psów z tendencją do tycia lub nadwagą, taką jak Brit Premium by Nature Light.
Choć wielu opiekunów dzieli łóżko z psem, pupil mimo wszystko powinien mieć własne miejsce do spania – ciche i spokojne, w którym będzie mógł komfortowo odpocząć. W przypadku psiaków, które źle znoszą samotność, czasem może przydać się klatka kennelowa. Zależnie od wielkości psa może ona zająć sporo miejsca, dlatego warto przemyśleć układ mebli w pokoju, w którym ma stanąć.
Ważne jest także zorganizowanie miejsca do spokojnego jedzenia posiłków – takiego, w którym pies zje i napije się wody bez stresu i przeszkód. Do miski z wodą pies powinien mieć stały, wygodny dostęp. Jest to szczególnie ważne, jeśli stosujesz karmę suchą.
Spacery i aktywność
Najważniejszą kwestią w przypadku decyzji o wzięciu psa do bloku jest zaplanowanie czasu swojego i pozostałych domowników tak, by pupil miał zapewnione regularne długie spacery. Typowy pies w bloku jest wyprowadzany częściej, niż pies mieszkający w domu z ogródkiem. Nie oznacza to niestety, że spacery zaspokajają jego wszystkie potrzeby, poza typowo fizjologicznymi. Należy pamiętać, że oprócz nich ważna jest eksploracja, bodźce, szczególnie zapachowe, i codzienna dawka ruchu, którego podczas codziennego okrążenia bloku będzie zbyt mało.
W mieszkaniu natomiast powinny znaleźć się odpowiednie zabawki, np. bezpieczne gryzaki zaspokajające potrzebę żucia czy pluszaki do podgryzania i wtulenia się w czasie drzemki. Inaczej pies prawdopodobnie sam znajdzie sobie zajęcie, jednak może wówczas ucierpieć wyposażenie twojego mieszkania.
Socjalizacja i wyzwania intelektualne
Choć nie każdy pies jest duszą towarzystwa i nie warto go zmuszać do kontaktu z innymi psami, to jednak mądra socjalizacja jest istotna, by wiedział, jak zachować się przy innych czworonogach oraz różnych ludziach.
Równie ważne jest przyzwyczajenie psa do przebywania w mieszkaniu podczas nieobecności opiekuna, by nie zakłócał on spokoju sąsiadów.
Życie w bloku nie wyklucza aktywności i stymulacji intelektualnej psa. Uczenie się nowych sztuczek, treningi fitpaws, a także różne zabawy węchowe mogą z powodzeniem odbywać się w czterech ścianach i są niezwykle przydatne zwłaszcza wtedy, gdy pogoda nie zachęca ani psa, ani opiekuna do długich wypraw.
Jaką rasę psa do bloku wybrać?
Jeśli zastanawiasz się, jak wybrać psa do bloku, by nie sprawiał ci zbyt dużych problemów, koniecznie dowiedz się więcej o charakterystyce wymarzonej rasy, zanim zaprosisz szczeniaka do swojego mieszkania. Przed zakupem wybranej rasy musisz poznać ją lepiej. Myśl też perspektywicznie i obiektywnie oceń swoje warunki mieszkaniowe. Kiedyś twój pies zestarzeje się lub będzie chory, wymagając przy tym np. znoszenia po schodach. Mały metraż nie jest więc jedynym aspektem, który musisz uwzględnić.
Atutem małego psa do mieszkania niewątpliwie są o wiele mniejsze akcesoria, takie jak legowisko czy miski, a nawet miejsce do przechowywania zapasu pożywienia. Nie oznacza to jednak, że jako najlepszy pies do bloku sprawdzi się ten najmniejszy! Czworonogi ras miniaturowych często są tak żywiołowe, że przy braku spełnienia ich potrzeb lub nieodpowiednim wychowaniu będą uciążliwe nie tylko dla opiekuna, ale i dla całego bloku.
Z kolei psy dużych ras, choć w domu bywają spokojniejsze, mogą wymagać dłuższych spacerów i częściej narażone są na choroby układu ruchu. Jest to szczególnie istotne w przypadku mieszkań na wyższych piętrach w bloku bez windy. Chodzenie po schodach może przyczyniać się też do problemów z kręgosłupem, szczególnie u psów o mocno wydłużonej sylwetce.
Są jednak psy, które z uwagi na swoją wielkość, aktywność czy predyspozycje lepiej niż inne rasy nadają się do niewielkiego mieszkania. Wybieraj mądrze, kierując się nie tylko wyglądem zwierzaka, ale też jego charakterem oraz swoim stylem życia. Poniżej znajdziesz przykładowe rasy, które mogą ułatwić ci wybór psa.
Chihuahua
To jedna z najmniejszych ras psów na świecie. Taki mały piesek do bloku wydaje się idealny. W rzeczywistości jest jednak bardzo energiczny. Psy tej rasy są bardzo czujne, a każde niepokojące z ich punktu widzenia zdarzenie potrafią głośno obwieścić. Ze względu na swój rozmiar są bardzo delikatne, dlatego nie będą najlepszym wyborem dla rodzin z dziećmi, szczególnie tymi najmłodszymi.
Maltańczyk
Ten popularny biały czworonóg może być doskonałym psem do bloku. Ma długą sierść, lecz nie linieje, co jest niezaprzeczalnym atutem. Pamiętaj jednak, że jego długa okrywa wymaga bardzo regularnej pielęgnacji. Przedstawiciele tej rasy są zazwyczaj długowieczni.
Yorkshire terrier
To zdecydowanie jedne z bardziej popularnych piesków do bloku i nie tylko. Niech nie zwiedzie cię ich mały rozmiar i słodki wygląd! Te urocze psy są bardzo aktywne, uparte i charakterne. Mogą być też przy tym dominujące i nieufne. Jednocześnie są urocze i wdzięczne – mocno przywiązują się do swoich opiekunów.
Jack russell terrier
JRT to jedna z bardziej popularnych psich ras. Są lojalne, łagodne, czujne, odważne i ciekawskie. Nie zapominaj, że to psy myśliwskie – bardzo żywiołowe. Mieszkanie w bloku dla aktywnej rasy, jaką jest jack russell terrier, może być wyzwaniem dla opiekuna. Przez swoją ekscytację i niecierpliwość wobec dzieci nie zawsze sprawdzają się w roli psów rodzinnych. Są długowieczne i mają wdzięczne usposobienie.
Shih tzu
Shih tzu to dobry kandydat na psa do bloku. Jest towarzyski i wesoły. Ma łagodne nastawienie do dzieci i osób obcych. Jedynym ewentualnym problemem może być sierść, która wymaga regularnego czesania, by zapobiec tworzeniu się kołtunów. Poza tym to czworonóg dość spokojny, ufny i niewymagający.
Buldog francuski
Ten krępy, mały pies jest skory do zabawy, ale też do długiego wylegiwania się. Nie szczeka często. Niewielki metraż mieszkania nie będzie miał dla niego znaczenia. Jest przyjazny, może być dobrym psem dla rodziny, ale też towarzyszem singla. Dużym utrudnieniem mogą być problemy zdrowotne, na które często cierpią psy ras brachycefalicznych.
Pies do bloku ze schroniska
Bezdomnych psów jest niestety bardzo dużo. Jeśli nie zależy ci na konkretnej rasie i rozważasz przygarnięcie psiaka ze schroniska czy fundacji – zdecydowanie podążaj tą drogą, ale rób to mądrze. Adopcja to często dobra decyzja nie tylko ze względu na poprawienie losu konkretnego czworonoga.
W przypadku psów dorosłych, zwłaszcza tych przebywających w domach tymczasowych, możesz uzyskać szczegółowe informacje od dotychczasowych opiekunów o charakterze zwierzęcia, jego stosunku wobec innych psów, zachowaniu w mieszkaniu oraz potrzebach. Jeśli masz szansę je otrzymać, nie bagatelizuj tego.
Pracownikom i wolontariuszom również zależy na tym, by adoptowane zwierzaki nie sprawiały swoim nowym opiekunom przykrych niespodzianek i nie trafiały z powrotem do schronisk. Doświadczony opiekun tymczasowy nie będzie bezrefleksyjnie zachwalał psa, ale uświadomi ci wszystkie minusy opieki nad nim, byś mógł podjąć wyważoną decyzję. Warto porozmawiać z opiekunami w schronisku i zapytać, który pies do bloku według ich obserwacji sprawdzi się najlepiej. Niektóre z nich mieszkały już w takich warunkach i lepiej się zaadaptują.
Idealny pies do bloku wcale nie oznacza leniwej kluseczki, która godzinami będzie wylegiwać się na kanapie. Najmniejsze rasy niekoniecznie będą najlepszym wyborem, a wielkość mieszkania nie zawsze ma tak wielkie znaczenie, jakby się wydawało. Czworonóg danej rasy polecanej jako pies do bloku nie musi też sprawdzić się akurat w twoim przypadku. Dobrze się zastanów, czy jesteś w stanie zaspokoić wszystkie potrzeby swojego wymarzonego pupila, zanim zdecydujesz się przyjąć go pod swój dach.
Chorobom oczu u psów sprzyjają m.in. czynniki genetyczne i środowiskowe, choroby zakaźne, nieleczone alergie, urazy mechaniczne i zaawansowany wiek.
Do najczęściej diagnozowanych schorzeń należą m.in. jaskra, zaćma, zapalenie spojówek, anatomiczne wady powiek, wrzody rogówki czy skórzak. Statystyki w dużej mierze zależą od rasy czworonogów.
Każdy problem zdrowotny wywołuje szereg objawów, może też prowadzić do poważnych powikłań. Nie wszystkie symptomy występują w każdym przypadku choroby.
Leczenie oczu psa dopasowuje się indywidualnie do jego stanu, diagnozy, rodzaju i nasilenia oznak oraz wielu innych czynników. Poniżej znajdziesz sporo przykładów.
Aby zapobiec chorobom psich oczu, należy zadbać o dietę i higienę zwierzaka oraz w miarę możliwości unikać czynników ryzyka.
Właściciele powinni regularnie sprawdzać stan zdrowia swoich pupili, a w razie niepokojących objawów, zmian czy nietypowych zachowań zgłosić się z nimi do weterynarza.
Przyczyny i czynniki ryzyka chorób oczu u psów
Schorzenia i zaburzenia psich narządów wzroku mają zróżnicowane podłoże. Dużą rolę odgrywają predyspozycje genetyczne. Do najbardziej narażonych na choroby oczu psów należą m.in. cocker spaniel, golden retriever, owczarek niemiecki, shar-pei czy rasy brachycefaliczne – krótkie czaszki, płytkie i słabiej chronione oczodoły mają np. shih tzu, pekińczyki, buldogi, mopsy. Za problemy ze wzrokiem często odpowiadają urazy mechaniczne i czynniki środowiskowe, takie jak:
szkodliwe substancje chemiczne;
niedobory w diecie;
promieniowanie UV;
zanieczyszczenia powietrza;
ekstremalnie wysokie lub niskie temperatury.
Możliwą przyczyną choroby oczu u psa są infekcje i wywoływane nimi choroby zakaźne. Dotyczy to wszystkich drobnoustrojów – bakterii, wirusów, grzybów, pierwotniaków i innych pasożytów. Kolejna opcja to alergeny, najczęściej wziewne i kontaktowe. Częste, intensywne i nieleczone reakcje alergiczne zwiększają podatność na różne schorzenia.
Choroby oczu u psa – jaskra. Objawy i leczenie
Jaskra to choroba oczu polegająca na nadmiernym wzroście ciśnienia wewnątrz gałki ocznej, co może prowadzić do uszkodzenia nerwu wzrokowego oraz ślepoty. U czworonogów zwykle występuje przez obciążenie genetyczne. Najczęściej diagnozuje się ją u beagli, cocker spanieli, owczarków niemieckich i chihuahua. Typowe objawy psiej jaskry to:
intensywne łzawienie;
zaczerwienienie oka;
dolegliwości bólowe – nadwrażliwość na światło i dotyk okolic oczodołów na dotyk czy światło;
spuchnięcie, powiększenie gałki ocznej;
zmętnienie rogówki.
Jeśli zauważysz u swojego pupila powyższe oznaki, niezbędna będzie jak najszybsza konsultacja z weterynarzem, gdyż istnieje ryzyko trwałej utraty wzroku. Leczenie jaskry zależy od stadium choroby oczu u psa i jego ogólnego stanu zdrowia. Wśród najczęściej stosowanych form terapii są:
leki obniżające ciśnienie wewnątrzgałkowe;
zabiegi chirurgiczne:
irydektomia (usunięcie części tęczówki);
trabekulektomia (utworzenie nowego kanału odprowadzającego płyn wewnątrzgałkowy);
wszczepienie drenażu;
laseroterapia.
Psy mogą chorować na zaćmę. Jak rozpoznać tę chorobę oczu?
Zaćma polega na zmętnieniu soczewki oka, co prowadzi do pogorszenia jakości widzenia, a w zaawansowanym stadium nawet do ślepoty. Może pojawiać się w związku z genetyką, szczególnie u przedstawicieli ras golden retriever, labrador, sznaucer czy husky. Tej chorobie oczu u psów sprzyjają także cukrzyca, procesy starzenia oraz urazy gałki ocznej. Zaćmę można rozpoznać po zmianach w obrębie soczewki – po zmętnieniu przybiera różne barwy, od lekko mlecznej po niebieskawą, szaro-białą lub żółtą. Pozostałe, typowe objawy to:
trudności z widzeniem – niepewność, ostrożność, zderzenia z przeszkodami;
zmniejszenie aktywności;
wzmożony lęk;
większa drażliwość.
Podstawową metodą leczenia zaćmy u psów są operacje, podczas których zmętnioną soczewkę oka zastępuje się sztuczną. Zabiegi charakteryzują się wysokim stopniem bezpieczeństwa, ale zawsze istnieje pewne ryzyko powikłań. Aby im zapobiec podaje się specjalne leki, duże znaczenie ma też odpowiednia dieta z potrzebnymi składnikami odżywczymi.
Zapalenie spojówek jest częstą chorobą oczu psów
Schorzenie określane w fachowej literaturze jako conjunctivitis to stan zapalny błony śluzowej okrywającej wewnętrzną stronę powiek oraz przednią część gałki ocznej. Do zapalenia spojówek najczęściej dochodzi w wyniku zakażenia patogenami, mechanicznego podrażnienia oka, wad anatomicznych powiek lub alergii. Główne symptomy tej choroby oczu u psa to:
zaczerwienienie spojówek;
wzmożone łzawienie;
wydzielina – w zależności od przyczyny jest przezroczysta, żółta lub zielonkawa;
świąd oka;
obrzęk powiek;
częste mrużenie oka lub trudności z otwarciem powiek.
Terapia zależy od rozpoznanej przyczyny, rodzaju i nasilenia objawów. Najczęściej psom podaje się leki odpowiednie do diagnozy – antybiotyki przeciw bakteriom, leki przeciwwirusowe, antyhistaminowe, przyspieszające gojenie etc. Istotne jest również utrzymanie czystości oka, na przykład poprzez przemywanie wodą z solą fizjologiczną. W pewnych przypadkach trzeba wyeliminować pierwotną przyczynę zapalenia spojówki, np. wadę powieki.
Entropion – podwinięcie powieki do wewnątrz oka
Wada anatomiczna, która może dotyczyć górnej, dolnej lub obu powiek naraz. Entropion prowadzi do drażnienia gałki ocznej, co może skutkować poważniejszymi problemami – zapaleniem spojówek, wrzodami lub zmętnieniem rogówki. Podwinięcie powieki najczęściej jest wypadkową genów i mechanicznych naruszeń osłon oczodołów. Ta choroba oczu najczęściej dotyka przedstawicieli ras shar pei, chow chow, buldog angielski czy mastif. Wywołuje następujące dolegliwości:
podrażnienie oka – zaczerwienienie, świąd, łzawienie;
częste mrużenie oczu;
Śluzowa lub ropna wydzielina z oka;
trudności z otwarciem powiek.
owrzodzenia rogówki.
Leczenie entropionu przeprowadza się w trakcie zabiegu chirurgicznego, najczęściej pod ogólną narkozą. Operacja polega na usunięciu nadmiaru skóry lub skróceniu mięśni powiek. W przypadku choroby oczu u szczeniaka, kiedy struktura twarzy może ulec zmianie w miarę wzrostu, weterynarz może zastosować tymczasowe rozwiązania – np. specjalne szwy czy plastry, które uniosą powieki. Do leczenia objawowego wykorzystuje się również krople do oczu lub maści przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz nawilżające. Konieczne jest też zadbanie o higienę oczu i monitorowanie ich stanu podczas kontroli weterynaryjnych.
Ektropion – wywinięcie powieki na zewnątrz oka
Odwrotność entropionu. Ta choroba oczu u psa zwiększa ryzyko podrażnień śluzówki oka i powieki, a tym samym wystąpienia innych schorzeń czy urazów. Ektropion często kończy się przewlekłym zapaleniem spojówek. Poza wywinięciem powieki na zewnątrz widoczne staną się poniższe oznaki zaburzenia:
zaczerwienienie spojówek;
wzmożone łzawienie;
śluzowa lub ropna wydzielina z oka;
podrażnienie i świąd oka.
Najskuteczniejszym sposobem leczenia ektropionu są zabiegi chirurgiczne. Terapię można wspomagać środkami przeciwbólowymi i przeciwzapalnymi oraz nawilżającymi. W niektórych przypadkach profilaktycznie podaje się antybiotyki, by zmniejszyć prawdopodobieństwo zakażenia bakteryjnego.
Rozszczep rogówki to poważna choroba oczu u psa
To rzadka przypadłość, ale ma ciężkie konsekwencje – nieprawidłowości w rozwoju rogówki sprawiają, że staje się cienka, wrażliwa i bardziej podatna na uszkodzenia. W wyniku rozszczepu rogówki (keratodysplazji) często dochodzi do utraty wzroku. O problemie mogą świadczyć między innymi:
przezroczysta, cienka i wiotka rogówka
różnego rodzaju wrzody rogówki, które mogą prowadzić do perforacji (przedziurawienia) struktury anatomicznej;
silniejsze łzawienie;
podrażnienie i swędzenie oka;
dolegliwości bólowe, które prowadzą do częstego mrużenia oczu, trudności z otwarciem powiek lub obniżenia tolerancji na światło.
W celu łagodzenia objawów, weterynarz może przepisać krople do oczu z lekami przeciwbólowymi, przeciwzapalnymi oraz nawilżającymi. Rozszczep i owrzodzenia rogówki leczy się operacyjnie, np. przez wszczepienie amniotyczną membrany, przeszczep albo keratektomię. Coraz większą popularność zyskują specjalne, ochronne soczewki kontaktowe dla ochrony narządów wzroku zwierząt, aczkolwiek to wciąż dość kosztowne i trudno dostępne akcesoria.
Wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki
Choroba oczu u psów (i nie tylko) często nazywana cherry eye. W jej przebiegu dochodzi do przemieszczenia jednego z gruczołów łzowych, który często staje się widoczny jako czerwona, obrzęknięta masa w kąciku oka. Na tę dolegliwość najczęściej cierpią buldogi, mopsy oraz shih tzu. Pozostałe objawy to przede wszystkim łzawienie oczu, śluzowa wydzielina wydobywająca się z gałki ocznej, świąd, podrażnienia i odczuwalny przez czworonoga dyskomfort.
W łagodnych przypadkach wystarczy leczenie farmakologiczne manualne umieszczenie trzeciej powieki z powrotem na swoim miejscu – w poważniejszym stadium konieczna będzie interwencja chirurgiczna. Wiele zależy także od wieku zwierzaka, innych problemów zdrowotnych oraz indywidualnie ocenianego ryzyka komplikacji.
Przewlekłe, powierzchniowe zapalenie rogówki. Objawy i leczenie
Długotrwały i nawracający stanem zapalnym przezroczystej warstwy na przedniej części oka. Najczęściej spowodowany przez zaburzenia układu odpornościowego albo nadmierną ekspozycję narządów wzroku na słoneczne promieniowanie ultrafioletowe. Najczęściej cierpią na nie owczarki niemieckie. Podstawowe oznaki przewlekłego powierzchniowego zapalenia rogówki to:
zmętnienie widzenia lub zmniejszenie ostrości wzroku;
wrastanie naczyń krwionośnych.
Leczenie tej choroby oczu u psa zależy m.in. od przyczyny, rodzaju i nasilenia objawów oraz skuteczności wcześniejszych terapii. Najczęściej stosuje się środki nawilżające, kortykosteroidy, antybiotyki, przeciwhistaminowe, przeciwbólowe, a także środki przeciwzapalne. Ciężki przebieg schorzenia może wymusić przeprowadzenie inwazyjnego zabiegu chirurgicznego, w tym przeszczepu rogówki.
Skórzak. Co warto wiedzieć o tej chorobie oczu wśród psów?
Przypadłość znana również jako dermoid, to rzadkie, najczęściej wrodzone schorzenie. Istotą skórzaka jest obecności tkanki skóry w niewłaściwym miejscu, takim jak rogówka, spojówka lub powieka. Choroba może przybierać zróżnicowane formy. Niewłaściwie zlokalizowana skóra może być porośnięta sierścią, a nawet zawierać w pełni wykształcone gruczoły włosowe, łojowe czy potowe. Taki stan powoduje:
podrażnienie i zaczerwienienie narządu wzroku;
łzawienie;
swędzenie i dyskomfort oka
rozwój wrzodów rogówki.
Leczenie skórzaka u psa zależy od wielkości i lokalizacji zmian. W większości przypadków usuwa się nieprawidłową tkankę – chirurgicznie lub laserowo. Ponadto weterynarz może zalecić stosowanie kropli do oczu z lekami przeciwbólowymi, przeciwzapalnymi i nawilżającymi, aby złagodzić podrażnienia i zapobiec infekcjom.
Wypadnięcie gałki ocznej wymaga natychmiastowej pomocy weterynarza
Wysunięcie i wystawanie narządu wzroku z oczodołu to poważne ryzyko dalszych uszkodzeń oka, mięśni czy nerwu wzrokowego. Im dłużej gałka oczna pozostaje na zewnątrz, tym większe jest ryzyko trwałej utraty wzroku na skutek niedokrwienia. Do wypadnięcia może dochodzić na skutek urazów, walki, gwałtownych ruchów łbem (np. silne pociągnięcie czworonoga z obrożą na smyczy), guzy, zmiany nowotworowe oraz różne choroby oczu u psa.
Natychmiastowa pomoc weterynaryjna pozwala na ocenę stanu oka psa, zastosowanie odpowiedniego leczenia przeciwbólowego i przeciwwstrząsowego, a także podjęcie próby umieszczenia gałki ocznej z powrotem w oczodole. W niektórych przypadkach może być konieczna enukleacja, czyli usunięcie oka, aby zapobiec dalszemu cierpieniu psa i powikłaniom. Wypadnięcie gałki ocznej drastycznie zwiększa ryzyko infekcji i chorób zakaźnych.
Zasady profilaktyki. Zapobieganie chorobom oczu u psów
Aby uchronić psa przed chorobą oczu, należy pamiętać o:
zdrowej diecie – witaminę A), minerały i antyoksydanty pomaga wzmocnić odporność, chroniąc oczy przed infekcjami i innymi schorzeniami;
prawidłowej higienie – czyszczenie oczu polega głównie na usuwaniu zaschniętych wydzielin z kącików oraz delikatnym przemywanie oczu wodą lub odpowiednimi kroplami nawilżającymi;
unikaniu urazów – np. podczas walki z innymi psami, biegania po krzakach, zabawa z ostrymi przedmiotami. Warto zapewnić dodatkowe zabezpieczenie przed bezpośrednim działaniem słońca, wiatru i pyłu;
regularnych kontrolach – we własnym zakresie i u weterynarza.
Wczesne rozpoznanie i szybkie rozpoczęcie leczenia zwiększają szanse na powrót do zdrowia i zachowanie dobrego wzroku u twojego pupila. Jeśli zauważysz jakiekolwiek objawy chorób oczu u psa – zaczerwienienie, obrzęk, wydzielina, mrużenie oka czy nadmierne łzawienie, pocieranie oczu łapą, problemy ze wzrokową oceną – natychmiast skonsultuj się z lekarzem weterynarii!
Biegunka u chomika – czy to niebezpieczna przypadłość?
Mimo że na ogół nie wydaje się groźna, biegunka u chomika jest niebezpieczną przypadłością. Może bardzo szybko doprowadzić do odwodnienia i w rezultacie nawet śmierci zwierzaka! Opiekunowie powinni wziąć pod uwagę, że chomiki mają bardzo szybki metabolizm, co sprawia, że w krótkim czasie się odwadniają. Biegunka może również prowadzić do utraty cennych składników odżywczych.
W przypadku wystąpienia niepokojących objawów biegunki, właściciele chomików powinni jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem. Należy zapewnić zwierzęciu fachową opiekę.
Jakie są przyczyny biegunki u chomika?
Podobnie jak u innych ssaków, przyczyny biegunki u chomika mogą być różne. Najczęściej są wynikiem zatruć pokarmowych, na przykład spowodowanych przez nieświeże lub podgniłe warzywa i owoce. Inne czynniki, które prowadzą do biegunki to:
infekcje bakteryjne i pasożytnicze;
groźne przypadłości, jak choroba mokrego ogona;
brak higieny w klatce zwierzęcia;
picie nieświeżej wody;
zbyt wysoka lub niska temperatura w pomieszczeniu.
Chomiki źle znoszą stres – nie lubią, kiedy coś zaburza ich rutynę. Dlatego przy zmianie otoczenia (np. po adopcji) mogą cierpieć na dolegliwości ze strony układu pokarmowego. W ten sam sposób reagują na hałas czy zbyt częste branie na ręce.
Biegunka u chomika – objawy
Objawy towarzyszące biegunce u chomika obejmują rzadki, często oddawany kał, a także osłabienie organizmu zwierzaka. Gryzoń może także wykazywać zmiany w zachowaniu, takie jak utrata apetytu, smutek, apatia i niechęć do wychodzenia ze swojej kryjówki. W przypadku biegunek spowodowanych przez infekcje, takie jak salmonella czy grypa, chomik może wymagać szybkiej pomocy weterynaryjnej.
Nigdy zresztą nie należy bagatelizować tej przypadłości. Przez swój szybki metabolizm ma ona naprawdę gwałtowny charakter i szybko prowadzi do odwodnienia, które często skutkuje śmiercią zwierzęcia.
Jak leczyć biegunkę u chomika?
Przede wszystkim trzeba pamiętać, by nie leczyć biegunki u chomika samodzielnie. Należy zabrać go weterynarza, który określi zasady postępowania oraz opieki nad gryzoniem. Właściciel może oczywiście w miarę swoich możliwości przyczynić się do poprawy kondycji fizycznej chomika, ale nigdy nie powinien rezygnować z zalecanej terapii.
Podczas biegunki najlepiej jest zaprzestać podawania chomikowi owoców i warzyw i postawić na dietę złożoną z ziaren. Można robić samodzielne mieszanki lub postawić na gotową karmę. Ważne jest również utrzymanie właściwego nawodnienia organizmu chomika. Warto dokładnie posprzątać klatkę, by zapobiegać namnażaniu się bakterii, które atakują osłabionego zwierzaka.
Zapobieganie biegunce u chomika
Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia biegunki u chomika, należy zastosować się do kilku prostych zasad:
podczas karmienia chomika należy zapewnić mu małe ilości świeżej żywności, która zawiera niższą zawartość wody, takie jak brokuły i marchewka. Należy unikać podawania chomikowi dużych ilości owoców i warzyw, gdyż może to prowadzić do biegunki;
zadbaj o higienę w otoczeniu chomika, często sprzątaj klatkę, zmieniaj ściółkę i siano. Wybieraj ściółki, które nie pylą, kupuj je zawsze w sprawdzonych miejscach, by uniknąć przyniesienia chorobotwórczych zarodników;
przy każdym objawie choroby u chomika trzeba udać się do weterynarza. Nie próbuj leczyć chomika samemu! Każdy zlekceważona przez opiekunów symptom, może okazać się niebezpieczna dla życia chomika.
Zapobieganie biegunce u chomika wymaga odpowiedniego odżywiania, dbałości o higienę otoczenia gryzonia i regularnych wizyt u weterynarza. W przypadku wystąpienia rozwolnienia u pupila należy jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem, by zapobiec dalszym poważnym problemom zdrowotnym u chomika.
Wszoły są małymi zewnętrznymi pasożytami kota, spędzającymi całe życie na jego ciele i mogą prowadzić do problemów skórnych, swędzenia i podrażnień.
Pierwsze symptomy to nadmierne drapanie i niepokój kota, pojawienie się małych białych punktów w sierści (jaja wszołów) oraz matowa, posklejana sierść.
Zwalczanie wszołów wymaga stosowania odpowiednich preparatów, takich jak krople, szampony czy spraye, zalecanych przez weterynarza.
Dbanie o higienę i zdrowie kota, w tym zbilansowaną dietę i mocny system odpornościowy, pomaga zapobiegać zarażeniu pasożytami.
Rozpoznanie ciąży u chomika – objawy i zmiany zachowania
Odpowiedź na pytanie ile trwa ciąża u chomika, nie jest tak trudne, jak rozpoznanie tego stanu. Dotyczy to szczególnie jej wczesnych etapów. Jedak istnieją pewne mechanizmy, które mogą okazać się pomocne. Warunkiem jest jednak, by opiekun uważnie obserwował swoje chomiki i umiał wychwycić różne niuanse.
Typowe zachowanie ciężarnej samiczki
W pierwszej połowie ciąży rzadko można zaobserwować wyraźne zmiany w zachowaniu czy wyglądzie zwierzęcia. Niemniej jednak samiczka czasami zaczyna zachowywać się nerwowo, rozpoczyna budowę gniazda i wykazuje zwiększony apetyt. Jeśli podejrzewasz, że twój chomik jest w ciąży, ponieważ ma większy brzuch niż zazwyczaj, warto sprawdzić, czy nie jest objawem innej dolegliwości, np. nowotworu.
Innym objawem ciąży może być wzrost agresji u samicy, szczególnie w stosunku do samca. Jeżeli chomiki zostały połączone w okresie rui, istnieje duża szansa, że doszło do zapłodnienia.
Ile trwa ciąża u chomika? Różnice pomiędzy rasami
Kwestia tego, ile trwa ciąża u chomika, zależy od gatunku zwierzaka. Rozpiętość jest spora, ponieważ wynosi od 16 do 30 dni. Przyjrzymy się temu zagadnieniu, uwzględniając najbardziej rozpowszechnione rasy tych gryzoni.
Czas trwania ciąży u chomików różnych ras
Ile trwa ciąża u chomików syryjskich, które bardzo często towarzyszą nam w domach? W tym przypadku samiczki rodzą zwykle po 16-18 dniach! To zdecydowanie najkrótszy czas, w świecie gryzoni. Nieco inaczej wygląda kwestia tego, ile trwa ciąża u chomików dżungarskich. Wynosi ona od 18 do 22 dni. Natomiast najdłużej w ciąży pozostają samice chomików Roborowskiego.
Warto również wiedzieć, że samiczki chomików są płodne do mniej więcej 14 lub 15 miesiąca życia, podczas gdy samce są płodne przez cały okres swojego życia. W przypadku utrzymania samczyków i samiczek razem w wieku 6 lub 7 tygodni istnieje duża szansa, że samiczki zaszły w ciążę i w ciągu 2-3 tygodni można się spodziewać nowego miotu. Nie należy jednak zbyt wcześnie rozpoczynać rozmnażania, ponieważ może to być niebezpieczne dla tych zwierząt.
Opieka nad ciężarną samicą chomika – wskazówki i zalecenia
Biorąc pod uwagę, ile trwa ciąża u chomika, należy otoczyć samiczkę odpowiednią opieką. Wymaga zapewnienia jej komfortu i bezpieczeństwa podczas tych kilku tygodniu. Warto wprowadzić również bardziej wartościową i białkową dietę, np. dodając nasiona słonecznika czy jajko gotowane na twardo.
Ważne jest utrzymanie czystego, spokojnego środowiska, z wygodnym gniazdem, aby samiczka mogła w spokoju przygotować się do porodu. Należy unikać gwałtownych zmian temperatury oraz hałasu. Dbaj o to, aby inne zwierzęta nie miały dostępu do klatki ciężarnej samicy. Oszczędzi jej to stresu czy potencjalnych konfliktów. Regularnie monitoruj stan zdrowia samicy i jej samopoczucie, ale jednocześnie daj jej przestrzeń i spokój, zwłaszcza w ostatnich dniach ciąży.
Poród i opieka nad młodymi chomikami
Myśląc o tym, ile trwa ciąża u chomika, opiekunom zdarza się zapominać o jej ostatnim etapie. Poród u tych gryzoni przebiega zwykle szybko i bez komplikacji. Oznaki zbliżających się narodzin to m.in. zwiększone kopanie gniazda przez samicę, a także większa nerwowość i wycofanie się.
W trakcie porodu nie powinniśmy ingerować, aby nie stresować samicy. Po narodzinach młodych chomików ważne jest, aby zapewnić im ciepło, spokój i odpowiednie warunki do wzrostu. Nie dotykaj młodych, gdyż matka może je porzucić. Należy także dostosować dietę samicy, wzbogacając ją o białko, aby mogła karmić swoje potomstwo. Po około 2 tygodniach, gdy młode zaczną samodzielnie się poruszać i spożywać pokarm, można je stopniowo przyzwyczajać do obecności człowieka, aby ułatwić dalszą opiekę.
Ile trwa ciąża u chomika? Podsumowanie
To, ile trwa ciąża u chomika, zależy od gatunku gryzonia. Przyjmuje się, że samiczka rodzi po 16-30 dniach od zapłodnienia. Ciężarne chomiki powinny mieć zapewnioną troskliwą opiekę – spokój, wzbogaconą dietę oraz higieniczne warunki życia.
Każdy świadomy, troskliwy opiekun dba o swojego czworonoga, pilnuje, aby ten rozwijał się prawidłowo i w przypadku jakichkolwiek nagłych, niepokojących zmian martwi się i zastanawia, czy to coś poważnego. Reakcja taka jest jak najbardziej zrozumiała, ale musisz pamiętać o tym, że stres i pośpiech to źli doradcy.
Choć trudno zapanować nad emocjami, gdy w głowie samoistnie tworzą się kolejne czarne scenariusze, postaraj się uspokoić i przeanalizować sytuację. Co zrobić, gdy zauważysz czarne jądra u psa? Czy jest to powód do niepokoju? Dowiedz się więcej.
Czarne jądra u psa – nie zawsze objaw choroby!
Czarne jądra u psa, zwłaszcza gdy masz pewność, że wcześniej skóra w tym obszarze miała zupełnie inny kolor, to bez wątpienia powód do bliższego zbadania sprawy. Żadne zmiany, nawet pozornie niewielkie i niegroźne, nie powinny być bagatelizowane. Tym bardziej zatem nie należy ignorować zmian znacznie bardziej widocznych lub/i nagłych.
Czy czarne jądra u psa to mocny dowód choroby? Nikt nie odpowie ci na to pytanie, bez uprzedniego przeprowadzenia stosownych badań. Nie zawsze zmiana koloru dotychczas np. różowej skóry (kojarzonej ze zdrowiem i naturalną barwą) na mosznie na kolor czarny musi oznaczać schorzenie – i to do tego poważne!
Od Redakcji
Podstawowym zadaniem opiekuna jest zawsze wnikliwa obserwacja zmian w zachowaniu i wyglądzie zwierzęcia. Tylko wtedy możliwe jest szybkie podjęcie diagnostyki i ewentualnego leczenia.
Jeśli zagłębisz się w liczne fora internetowe, poznasz historie wielu opiekunów, którzy również zauważyli u swoich czworonogów podobne zmiany. Po wizycie u lekarza weterynarii w większości przypadków okazało się, że nie ma tu miejsca żadna patologia, a po prostu naturalna zmiana barwy skóry.
Pamiętaj o tym, że pies to nie człowiek. Czworonogi miewają bardzo różne kolory skóry, nie są też rzadkością rozmaite plamki i łaty. W okresie dojrzewania psa skóra, w tym w okolicy narządów płciowych, może pociemnieć lub w ogóle zmienić kolor z wiekiem.
Czarne jądra u psa mogą stanowić objaw choroby
Istnieje wiele chorób, mniej czy bardziej groźnych, które mogą objawiać się zmianami skórnymi. Różnego rodzaju dermatozy mogą skupiać się w okolicy jąder, ale najczęściej występują równocześnie w innych obszarach ciała.
Czarne jądra u psa zazwyczaj nie są zatem jedynym objawem choroby. W przypadku rozwijającej się dolegliwości symptomom skórnym towarzyszą najczęściej inne objawy, np. zmiany w zachowaniu. Należą do nich m.in.:
utrata apetytu;
apatia;
świąd;
bolesność w określonych partiach ciała.
Ponadto czarne zmiany w okolicy jąder, jeśli są zmianami chorobowymi, mogą mieć inną strukturę niż reszta skóry i być od niej wyraźnie odgraniczone. Zmiany o charakterze bakteryjnym czy grzybiczym często współwystępują m.in. ze stanem zapalnym i innymi objawami.
Czarne jądra u psa – co mogą oznaczać?
Zazwyczaj pierwszym skojarzeniem z tak drastyczną zmianą wyglądu jąder jest choroba nowotworowa. Istnieje jednak wiele innych jednostek chorobowych, które mogą odpowiadać za czarne jądra u psa, a które na szczęście nie są potencjalnie śmiertelne. Oczywiście każdą z nich bezwzględnie należy leczyć.
Z czym pies może się mierzyć? Przykładowo z alergiami o różnym podłożu, wspomnianymi wyżej infekcjami o charakterze bakteryjnym lub grzybiczym, z oparzeniem, a nawet odmrożeniem.
Choć może się wydawać, że czarne jądra u psa zwiastują najgorszą możliwą chorobę, nie ulegaj emocjom! Pomyśl, jaka może być przyczyna, dokładnie zanotuj, co się ostatnio wydarzyło, jak zachowuje się piesek, by móc dokładnie opowiedzieć o wszystkim lekarzowi. Co zaś najważniejsze, nie trać nadziei!
Aby oduczyć kota sikania na kołdrę, należy zrozumieć przyczynę takiego zachowania.
Załatwianie potrzeb poza kuwetą może wynikać z problemów zdrowotnych, behawioralnych, stresu czy braku wyrobionych nawyków higienicznych.
W takiej sytuacji konieczna jest wizyta u weterynarza w celu przeprowadzenia badań i wykluczenia chorób jako przyczyny problemu.
Trzeba również zapewnić kotu spokojne otoczenie i wygodny dostęp do kuwety.
Kot sika na kołdrę – możliwe przyczyny
Aby wiedzieć, jak oduczyć kota sikania na kołdrę, warto poznać przyczynę takiego zachowania. Załatwianie potrzeb poza kuwetą nie jest przejawem złośliwości, a sygnałem, który mruczek kieruje do swego opiekuna. W ten sposób daje znać, że z jego zdrowiem psychicznym lub fizycznym dzieje się coś niedobrego.
Kociak sika na kołdrę
Kwestia załatwienia się na kołdrę przez kociaka wygląda nieco inaczej niż u dorosłego kota. W przypadku młodych osobników, szczególnie tych, które zbyt wcześnie straciły kontakt z matką i rodzeństwem, może to wynikać z braku wyrobionych nawyków higienicznych. Kociak jeszcze nie wie, jak korzystać z kuwety i przez to wybiera inne miejsca na załatwianie swoich potrzeb, takie jak kołdra.
Często kocięta kojarzą kołdrę ze swoim przytulnym gniazdem, w którym załatwiają swoje potrzeby fizjologiczne. Sikanie na pościel jest więc związane z nieprzystosowaniem ich do samodzielnego życia.
Dorosły kot sika na kołdrę
W przypadku dorosłych kotów załatwianie się na kołdrę, czy w innym miejscu poza wyznaczoną kuwetą, może świadczyć o problemach zdrowotnych oraz behawioralnych. Przyczyną sikania na łóżko lub kanapę może być stres, który wynika z różnych sytuacji, takich jak przeprowadzka, remont, przemeblowanie (zwłaszcza jeśli miejsce zmieniła także kuweta) czy śmierć domownika lub zaprzyjaźnionego zwierzęcia.
Wśród innych czynników, które powodują niepożądane zachowania zwierzęcia, należy wymienić również:
choroby układu moczowego i pokarmowego, takie jak zapalenia nerek, dróg wyprowadzających w układzie moczowo-płciowym, niewłaściwa dieta, biegunki czy zatrucia pokarmowe mogą wpływać na załatwianie się poza kuwetą;
ból podczas oddawania moczu, które zwierzę kojarzy z kuwetą i przez to się do niej zniechęca;
przyczyną może być również niewłaściwy rozmiar kuwety, złe jej ustawienie, zbyt małą ilością żwirku, jego nieodpowiedni rodzaj czy zapach.
Jak oduczyć kota sikania na kołdrę?
Jak oduczyć kota sikania na kanapę, kołdrę czy koce? Z pewnością potrzeba okazać zwierzakowi dużo zrozumienia i cierpliwości. Krzyk to najgorsze z możliwych rozwiązań!
Jeśli zastanawiasz się, jak oduczyć kota sikania na kołdrę, przede wszystkim upierz zabrudzoną pościel, a jeśli trzeba, również materac. Chodzi o to, by wywabić zapach kociego moczu, który może stanowić zachętę do tego, by zwierzę traktowało twoje łóżko jako swoją nową kuwetę. Warto zastosować preparty odstraszające o mocnym cytrusowym zapachu, a także naturalne olejki (np. miętowy lub eukaliptusowy).
Oprócz tego opiekun powinien obserwować kota i jeśli ten szykuje się do załatwienia się na kołdrę, musi szybko przenieść go do kuwety. Warto postarać się, by kojarzyła się zwierzakowi pozytywnie. Najlepiej zmienić ją na taką bez wysokich rantów, by kotek mógł się do niej łatwo dostać, a także zastosować inny rodzaj żwirku. Nie należy myć jej agresywnymi środkami chemicznymi, które mogą odstraszać zwierzaka.
Aby zwierzak nie sikał poza kuwetą, ograniczaj stresory. Staraj się unikać sytuacji niekomfortowych dla kota, takich jak duże przyjęcia w domu. W trakcie takich wydarzeń zapewnij mu spokojną przestrzeń, na przykład pokój, do którego nikt nie będzie wchodził.
Kot załatwia się poza kuwetą – idź do weterynarza!
Powyższe sposoby powinny okazać się skuteczne, jeśli przyczyną załatwiania się poza kuwetą nie jest zdrowie kota. Dlatego, kiedy myślisz nad tym, jak oduczyć kota sikania na kołdrę czy jak oduczyć kota sikania na kanapę, zabierz go najpierw do weterynarza! Sprawdź jego kondycję fizyczną, wykonaj badanie fizykalne, badanie krwi i moczu oraz USG jamy brzusznej, aby wykluczyć choroby jako przyczynę problemu.
Kwestia tego, jak oduczyć kota sikania na kołdrę może okazać się złożonym problemem. Jest on bardzo uciążliwy dla opiekuna, ale nie powinien on denerwować się na swojego podopiecznego. Wizyta u weterynarza i wykonanie odpowiednich badań to krok w dobrym kierunku. Warto również zastosować domowe sposoby, jak dokładne czyszczenie kuwety czy zmiana żwirku, a także zapewnienie kotu spokojnego otoczenia.
Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota nie jest stanem naturalnym, dlatego nie powinien trwać długo, a już na pewno nie powinien być bagatelizowany. Oczywiście nie zawsze zjawisko to zwiastuje poważną chorobę. Jego przyczyny mogą być znacznie bardziej błahe i proste do wyeliminowania. Mimo wszystko jednak bacznie obserwuj swojego pupila i koniecznie wybierz się z nim do lekarza, jeśli stan mruczka cię niepokoi. Co oznacza wyraźny ruch brzucha w czasie oddychania? Dowiedz się więcej!
Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – przyczyny naturalne
Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota, choć mruczek nie oddycha w ten sposób cały czas (normalnie proces ten jest niemal niezauważalny), nie musi od razu budzić niepokoju. Istnieje wiele zupełnie naturalnych przyczyn takiego stanu rzeczy. Mają one jednak to do siebie, że szybko mijają i oddech wraca do normy. Możliwe chwilowe, niegroźne przyczyny wyraźnego ruchu brzucha podczas oddychania u kota to m.in.:
strach;
stres;
wściekłość;
silne pobudzenie;
zmęczenie po intensywnej aktywności.
W sytuacji, gdy kot wystraszy się np. innego kota, psa czy głośnego dźwięku, będzie zdenerwowany lub silnie pobudzony, jego oddech może być bardzo przyspieszony i intensywny, co będzie objawiać się ruchem brzucha i boków. Kiedy jednak zagrożenie i emocje miną, wszystko w krótkim czasie powinno wrócić do normy.
Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – objaw choroby
Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota nie zawsze jest naturalną reakcją organizmu. Może on świadczyć o problemach zdrowotnych różnego rodzaju, jak m.in.:
przepuklina w obszarze dróg oddechowych;
guzy różnego pochodzenia;
złamanie żeber;
obecność ciała obcego w drogach oddechowych;
choroby serca;
stan zapalny;
obrażenia w obrębie jamy ustnej.
Kiedy wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota związany jest z chorobą, towarzyszą mu najczęściej inne niepokojące objawy, jak m.in. utrata apetytu, zmęczenie, apatia, gorączka. Jeśli cokolwiek wzbudza twój niepokój, koniecznie udaj się z podopiecznym do lekarza weterynarii. Czasem bowiem wyłącznie szybka reakcja może uratować pupilowi życie!
Pamiętaj o tym, że jako opiekun kota odpowiadasz za niego. Niezwykle istotne jest dobre poznanie pupila. Zdecydowanie ułatwi je regularna, wnikliwa obserwacja, dzięki której szybko zareagujesz, kiedy nastąpią niepokojące zmiany w wyglądzie lub/i zachowaniu mruczka. Jeśli tak się stanie, nie zwlekaj z wizytą u lekarza.
Osioł odegrał wyjątkowo ważną rolę w rozwoju handlu. Do dziś osioł jest powszechnie wykorzystywany w krajach mniej rozwiniętych. To urocze zwierzę nigdy się nie spieszy. Na jedzeniu spędza połowę dnia. Trudno wyprowadzić go z równowagi. Wykorzystuje się go w onoterapii. Radzi sobie w warunkach zbyt trudnych dla innych zwierząt.
Podstawowe informacje
? Masa ciała
od 80 do 480 kg
? Wysokość w kłębie
najczęściej od 90 do 140 cm
❤️Długość życia
zwykle od 15 do 20 lat, choć udokumentowano osły nawet 40-letnie (w zależności od warunków, w jakich żyją)
⭐️ Tryb życia
aktywne rano i wieczorem
? Pożywienie
rośliny – głównie trawy i siano, lubią warzywa
Systematyka gatunku
Osioł afrykański jest dziko żyjącym gatunkiem ssaka z rodziny koniowatych. Ma dwa podgatunki, osła somalijskiego i nubijskiego. Przypuszcza się, że to z ich krzyżówki powstał osioł zwyczajny, czyli znany powszechnie osioł domowy.
Osły zostały udomowione w Dolinie Nilu już w roku 4000 p.n.e. Były wykorzystywane przez Egipcjan przy budowie piramid. Oznacza to, że osioł został udomowiony wcześniej niż koń!
Opis wyglądu osła
Osły mają dużą głowę, krótką spiczastą grzywę i cienki ogon z kitą na końcu. Długimi uszami mogą poruszać w różnych kierunkach. Używają ich do chłodzenia się. Mają też bardzo dobry słuch.
Obfita sierść może występować w wielu różnych ubarwieniach w zależności od rasy. Osły mogą być białe, czarne, szare, brązowe i we wszelkich odcieniach i mieszankach tych kolorów.
Tryb życia i występowanie osła
Osły wykazują się aktywnością rano i wieczorem. W ciągu dnia zwykle odpoczywają. Są bardzo inteligentne i potulne. Gdy się bronią, kopią tylnymi kończynami, rzadziej gryzą. Zdarza się to jednak wyjątkowo rzadko. Mówi się, że są uparte, gdyż ciężko namówić je do zrobienia czegoś, czego nie chcą. Wynika to jednak z ich wielkiej ostrożności.
Osły są raczej powolne, ale nadrabiają potężną wytrzymałością. Mają świetną pamięć. Zapamiętują trasy, którymi szły dawno temu. Potrafią pamiętać ludzi, których nie widziały parę lat!
Obszar występowania
Dzikie osły, czyli podgatunki osła afrykańskiego, występują aktualnie tylko na Półwyspie Somalijskim. Zamieszkują tereny pustynne i półpustynne.
Osioł zwyczajny szybko rozprzestrzenił się na niemal całym świecie. Traktuje się je głównie jako zwierzęta juczne. Czasem również jako wierzchowe lub pociągowe. W krajach rozwiniętych utrzymywane są jako zwierzaki domowe. W Chinach ośle mięso jest wielkim przysmakiem.
Grupa osobnicza i rozmnażanie osła
Dzikie osły żyją w stadach. Osły domowe są zwierzętami towarzyskimi i spokojnymi. Często w hodowlach lub zoo celowo trzyma się je razem z innymi koniowatymi. Uważa się, że ich obecność wpływa uspokajająco na nerwowe zwierzęta.
Ośla ciąża trwa rok. Najczęściej rodzi się jedno źrebię. Matka opiekuje się młodym osiołkiem przez pierwszych kilka miesięcy życia.
Krzyżowanie z innymi gatunkami
Osły mogą się krzyżować z innymi koniowatymi. Ich potomstwo jest jednak bezpłodne. Dla przykładu czasem samoistnie dochodzi do skrzyżowania się osła z zebrą. Ich potomstwo to zebroidy.
Gdy rozmnożymy samca osła z samicą konia, otrzymamy muła. Dziecko klaczy osła i ogiera konia to osłomuł. Muły są bardziej wytrzymałe i silniejsze, dlatego w celach użytkowych dokonuje się pierwszej krzyżówki.
Osioł – pożywienie
Osły są wyjątkowymi roślinożercami. Mogą jeść rośliny, które dla innych zwierząt są niestrawne. Bez problemu żywią się pokarmem tylko niskiej jakości. Głównym pożywieniem osła hodowlanego jest zazwyczaj po prostu siano i słoma. Co więcej, potrzebują one mniej jedzenia niż inne zwierzaki tej samej wielkości.
Osły są zwierzętami, którym nie przeszkadza zbytnio brak wody. Bardzo efektywnie czerpią ją ze spożywanych roślin. Pić muszą więc niewiele.
Status ochrony osła
Dziki gatunek, tj. osła afrykańskiego uznaje się za krytycznie zagrożony. Jest prawnie chroniony. Szacuje się, że dzikich osłów w naturze jest jedynie około 500 osobników.
W 1968 założono rezerwat w Izraelu, który zajmuje się ochroną gatunków pustynnych. Powstała w ten sposób nadzieja na uratowanie tego rzadkiego gatunku.
Osioł – ciekawostki
W przeszłości z oślej skóry robiono pergamin.
W USA osioł jest symbolem partii demokratycznej.
W średniowiecznych Niemczech wierzono, że należy pocałować osła, by pozbyć się bólu zęba.
Królowa Egiptu Kleopatra, w ramach dbania o urodę, kąpała się w oślim mleku.
Osioł jest bohaterem wielu znanych bajek i filmów, takich jak m.in. „Shrek” czy „IO”.
Gradówka u psa występuje na powiece i przybiera formę grudek bądź guzków. Może mieć różną wielkość. Zdarza się, że towarzyszy jej stan zapalny. Dlatego, jeśli tylko zauważysz jakiekolwiek zmiany w obrębie narządu wzroku zwierzęcia, udaj się do lekarza weterynarii. Zgrubienie zazwyczaj dość szybko rośnie. Im szybciej zostanie poddane leczeniu, tym większe szanse na to, że zostanie wyeliminowane bez komplikacji. Czym jest gradówka i jak ją leczyć? Sprawdź!
Gradówka u psa – co to jest i jak powstaje?
Choć schorzenie to nie jest bolesne, na pewno jest uciążliwe. Jeśli gradówka jest duża, a do tego ogranicza widzenie, bo mocno nachodzi na oko, pies instynktownie może chcieć się jej pozbyć, drapiąc i pocierając łapą. To sytuacja niebezpieczna, gdyż może doprowadzić do urazu i powikłań.
Mianem gradówki określa się przewlekłe zapalenie gruczołu tarczkowego. Jego inna nazwa to gruczoł Meiboma. Zadaniem tego gruczołu jest produkcja łoju, który rozprowadzany przez ruch powieki odpowiada za utrzymanie prawidłowego nawilżenia oka.
Gradówka u psa objawia się pod postacią zgrubienia, grudki bądź guzka, którym towarzyszy świąd i zaczerwienienie. Choć początkowo zmiana jest niewielka, w krótkim czasie, jeśli nie zostanie poddana diagnostyce i leczeniu, może urosnąć do dużych rozmiarów i w ten sposób stać się przyczyną wyraźnego dyskomfortu. Schorzenie to rozwija się najczęściej wskutek zatkania ujścia gruczołu. Gromadząca się w nim treść odpowiada nie tylko za szybki rozrost, ale może też wywołać stan zapalny m.in. rogówki.
Gradówka u psa – czy jest niebezpieczna?
Gradówka u psa to charakterystyczna zmiana, która w większości przypadków sama w sobie nie stanowi poważnego zagrożenia dla zdrowia i nie jest dolegliwością bolesną. Jest jednak uciążliwa i może powodować problemy z widzeniem. O ile człowiek jest w stanie w przypadku gradówki na oku zastosować się do zaleceń lekarza, o tyle pies niestety tego nie zrobi. W związku z tym powinno się podjąć leczenie jak najszybciej, aby czworonóg nie tarł oka i nie doprowadził do urazu. Jeśli bowiem uszkodzi powiekę, w krótkim czasie może dość do zakażenia i poważniejszych następstw tej dolegliwości.
Gradówka u psa – leczenie farmakologiczne
W przypadku człowieka leczenie gradówki na powiece często ogranicza się do zastosowania farmakologii, głównie w postaci specjalnych maści czy kropli. Jeżeli gradówka u psa nie jest duża, lekarz początkowo także może zalecić smarowanie zmiany maścią, ewentualnie podawanie dodatkowych leków doustnych. Kiedy natomiast grudka jest duża, przeszkadza w codziennym funkcjonowaniu i pies okazuje to, uporczywie pocierając zmianę łapą lub np. ocierając się o meble i inne przedmioty, wymagane może okazać się przeprowadzenie zabiegu.
Gradówka u psa – zabieg chirurgiczny
Często operacja to jedyne rozwiązanie, jeśli opiekun nie chce, aby doszło do powikłań i zakażenia. Sam zabieg w gabinecie weterynaryjnym jest stosunkowo prosty i szybki. Polega on na nacięciu grudki, wyczyszczeniu jej z zalegającej w niej wydzieliny i usunięciu torebki gradówki w celu uniknięcia nawrotu. Choć rana po zabiegu nie jest duża, trzeba szczególnie zadbać o to, aby nie uległa zanieczyszczeniu do czasu wygojenia.
Gradówka u psa to choroba, która może wystąpić bez względu na wiek czy rasę psa. Gdy się pojawi, niezbędna jest wizyta u specjalisty. Jeśli czworonóg ma tendencje do nawracania gradówki, koniecznie trzeba go obserwować i działać zaraz przy pierwszych objawach!
Zakaz trzymania rybek w popularnych kulach to nie pierwsza propozycja poprawy losu zwierząt w Treviso. Wcześniejsze przepisy dotyczyły znęcania się nad zwierzętami, teraz jednak mają zawierać konkretne wskazania do prawidłowej opieki nad nimi.
Zakaz trzymania rybek w kuli to ważny krok ku poprawie ich losu
O rybkach wspomniano w projekcie po raz pierwszy. To ważny krok w kierunku poprawy świadomości społecznej w tej kwestii. Daje nadzieję, że za przykładem Treviso pójdą inne miasta, a także kolejne państwa. Zakaz trzymania rybek w kuli może dzięki temu zyskać szersze poparcie oraz uświadomić więcej osób, a także wpłynąć na zakres akcesoriów polecanych do sprzedaży.
Dlaczego kula dla rybek jest nieodpowiednia?
Ze względu na duże ograniczenia wielkościowe kuli nie nadaje się ona do utrzymywania żadnych zwierząt akwariowych. Niedużą powierzchnię dna trudno obsadzić roślinami, których obecność jest ważna dla dobrego samopoczucia wielu gatunków, dając im schronienie i rekreację. Kształt kuli uniemożliwia też montaż większości sprzętów, takich jak filtr czy grzałka. Ogrzewanie wody zgodnie z wymogami gatunku oraz jej wydajne napowietrzanie są niezbędne do komfortowego życia organizmów wodnych.
Projekt ekspertów i władz miasta Treviso daje nadzieję na poprawę losu zwierząt towarzyszących i poszerzanie świadomości społecznej w temacie potrzeb tych gatunków.
