Strona 19 – Zwierzaki

Choroby chomików – jak objawiają się choroby domowych pupili?

Zapamiętaj!

Najczęstsze choroby chomików to choroby skóry, choroby oczu, choroby dróg moczowych, choroby pasożytnicze i grzybicze.
Jedną z najgroźniejszych jest choroba mokrego ogona, atakująca młode chomiki syryjskie i dżungarskie.
Pasożyty zewnętrzne, takie jak wszy, pchły, kleszcze i roztocza, również mogą atakować chomiki.
Aby zapobiegać chorobom, należy przestrzegać zasad higieny, żywienia i pielęgnacji, regularnie odwiedzać weterynarza i unikać sytuacji stresujących dla zwierzaka.

Choroby chomików – na co chorują najczęściej?

Najczęściej występujące choroby chomików obejmują choroby skóry, choroby oczu, dróg moczowych, pasożytnicze i grzybicze. Choroby skóry mogą być spowodowane alergią, zakażeniem bakteryjnym, grzybiczym czy roztoczami, ale zazwyczaj wynikają z niewłaściwej pielęgnacji. Chomiki są również podatne na choroby oczu i dróg moczowych. W przypadku chomików syryjskich ważną chorobą jest choroba mokrego ogona, związana z wczesnym odstawieniem od matki, powodująca intensywną biegunkę. Widząc niepokojące objawy, opiekun powinien zabrać swojego pupila na wizytę u weterynarza.

Przyczyny chorób chomików

Co wpływa na choroby chomików i może pogorszyć stan zdrowia twojego zwierzątka? Należą do nich między innymi:

błędy żywieniowe, takie jak pokarm zawierający za dużo wody, nieświeże jedzenie i woda, czy nagła zmiana diety;
stres związany np. z oddzieleniem zwierzęcia od matki czy nagłą zmianą otoczenia;
infekcje bakteryjne, wirusowe lub grzybicze;
alergie;
pasożyty zewnętrzne i wewnętrzne.

Choroba mokrego ogona u chomików dżungarskich i syryjskich

Choroba mokrego ogona to śmiertelna choroba bakteryjna atakująca głównie młode chomiki syryjskie oraz chomiki dżungarskie. Głównym objawem jest silna biegunka, apatia, sztywne poruszanie się na łapach, a w skrajnych przypadkach może wystąpić wypadnięcie jelita grubego przez odbyt. Sierść zwierzątka wygląda, jakby była mokra. Przyczyną choroby jest zazwyczaj bakteria Lawsonia intracellularis, która infekuje przewód pokarmowy. Bakterie mogą przedostać się do organizmu chomika przez skażoną żywność, wodę lub ściółkę. W rozwoju choroby ważną rolę odgrywają również infekcje pasożytnicze, które wpływają na obniżenie odporności organizmu.

Choroba mokrego ogona – leczenie

W przypadku podejrzenia choroby mokrego ogona należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza weterynarii. Śmierć następuje najczęściej w ciągu doby od wystąpienia symptomów. Leczenie tej choroby chomika polega na szybkiej interwencji weterynarza, który przebada zwierzę, poda odpowiednie leki oraz wskaże zasady opieki i dalszego postępowania. W celu zapobiegania chorobie ważna jest właściwa pielęgnacja, higiena oraz odpowiednie żywienie. Należy odizolować chorego chomika, ponieważ może zarazić inne małe zwierzęta.

Chomik – choroby oczu

Najczęstsze choroby oczu u chomików obejmują infekcje bakteryjne, urazy okolicy oczu, owrzodzenia rogówki oraz zapalenie spojówek. Objawy mogą obejmować zaczerwienienie skóry wokół oczu, intensywne mrużenie, łzawienie, lepką wydzielinę wydobywającą się z oczodołu czy zamglone oczy. Alarmujące powinno być też przecieranie oczu przez zwierzątko. W każdym z wymienionych przypadków należy udać się z chomikiem do weterynarza.

Leczenie chorób oczu chomika

Leczenie chorób oczu chomików zależy od konkretnej przyczyny. W przypadku infekcji bakteryjnych konieczne może być podanie antybiotyków. Natomiast jeśli przyczyną są urazy lub owrzodzenia rogówki, może być wymagane leczenie miejscowe w postaci maści czy kropli do oczu. W przypadku zapalenia spojówek również stosuje się leki, które przepisze weterynarz, taki jak krople lub maści przeciwbakteryjne czy przeciwzapalne.

Choroby pasożytnicze i grzybicze chomików domowych

Za choroby chomików mogą odpowiadać również pasożyty oraz grzyby. Najczęściej występującymi pasożytami u chomików są różnego rodzaju pasożyty zewnętrzne, takie jak wszy, pchły, kleszcze czy roztocza. Zwierzaka mogą atakować nużeńce, które wywołują nużycę, lub świerzbowce, powodujące świerzb. Oznaką jest między innymi przerzedzanie sierści i nadmierne drapanie. Z kolei wśród chorób grzybiczych, chomiki mogą mieć problemy z grzybicą skóry, dróg oddechowych czy układu pokarmowego. Warto również zwrócić uwagę na zachowanie swojego chomika, takie jak bieganie bez celu po klatce. Pupila należy szybko zabrać do weterynarza.

Objawy chorób chomików

Pierwsze objawy chorób chomików to między:

apatia, niemrawe ruchy, skulona pozycja;
brak apetytu;
mętne spojrzenie;
zmiany w wyglądzie sierści, która może być matowa, szorstka, przerzedzona, mokra lub zmierzwiona;
problemy z pobieraniem pokarmu;
biegunka, zaparcia;
wypływ z nosa lub oczu;
kaszel, kichanie, ciężki oddech;
zmiany na skórze zwierzęcia;
łyse placki na skórze.

Jak zapobiegać chorobom chomików?

Aby zapobiegać chorobom chomików, należy przestrzegać zasad higieny, zarówno własnej, jak i zwierzaka. Konieczne jest regularne czyszczenie klatki i wymienianie trocin, a także utrzymywanie jej z dala od źródeł wilgoci. Oprócz tego:

dostarczaj chomikowi świeżą i czystą wodę oraz odpowiednią dietę, bogatą w witaminy i minerały;
regularnie odwiedzaj weterynarza, aby sprawdzić stan zdrowia zwierzaka i zapobiegać chorobom;
zwracaj uwagę na objawy choroby i reaguj na nie szybko;
unikaj stresujących sytuacji dla chomika, takich jak głośne dźwięki czy nagłe ruchy.

Przestrzeganie tych zasad pozwoli na utrzymanie chomika w dobrej kondycji zdrowotnej i zmniejszy ryzyko wystąpienia chorób. Wiele zależy od warunków hodowli, sposobu żywienia i właściwej pielęgnacji pupila.

Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi?

Zapamiętaj!

Świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi.
Choroba wywołuje świąd skóry, wypadanie sierści.
U człowieka świerzb objawia się świądem i wysypką.
Leczenie należy przeprowadzić pod okiem lekarza.
Najważniejsza jest profilaktyka – dbanie o higienę psa i jego otoczenia.

Czym jest świerzb psi?

Świerzb u psa jest chorobą skórną wywołaną przez świerzbowca – to pasożyt należący do rzędu roztoczy. Pierwsze objawy choroby u psa to świąd skóry, zmiany skórne umiejscowione głównie na głowie, uszach, psyku, ale także na kończynach. Skóra zaczyna się łuszczyć, jest zaczerwieniona, pojawiają się krostki i pęcherze. Charakterystyczna jest również utrata sierści. Choroba ta znacznie obniża komfort życia czworonogów.

Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi?

Jeśli jesteś właścicielem psa, na pewno zastanawiasz się, które psie choroby mogą być niebezpieczne dla ciebie i pozostałych domowników. Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi? Tak, to jedna z tych chorób, którymi człowiek może zarazić się od zwierzęcia. W jaki sposób dochodzi do zakażenia? Jedną z dróg przenoszenia zakażenia pasożytem jest bezpośredni kontakt z pupilem. Kolejnym sposobem jest droga pośrednia, np. przez ubrania – ze skóry zwierzaka pasożyt trafia na pościel, ręczniki, koce, a stamtąd na człowieka.

Świerzb psi u człowieka

Wiesz już, czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla człowieka? Zatem, jakie będą symptomy zakażenia? Objawy zarażenia psim świerzbem u człowieka to przede wszystkim świąd skóry. Pojawia się również wysypka przypominająca uczulenie. Powikłaniem choroby może być grzybica.

Jak leczyć świerzb u psa i człowieka?

Psi świerzb należy zawsze leczyć pod kontrolą lekarza weterynarii. Domowe sposoby mogą okazać się nieskuteczne i niewystarczające. Weterynarz może przepisać tabletki na świerzb, a także krople, spraye, maści, szampony. W zaawansowanych stadiach świerzbu mogą zostać zalecone antybiotyki, a także zastrzyki. Ważne jest leczenie objawowe łagodzące uporczywy świąd i hamujące potrzebę drapania się (co może prowadzić do powikłań). Pozbycie się pasożyta to dość długi proces – może trwać nawet 8 tygodni. Warto pamiętać, że rodzaj leczenie zostanie dopasowany do rodzaju świerzbu oraz rozległości zmian. Cała kuracja musi odbywać się pod kontrolą lekarza.

Leczenie świerzbu u człowieka polega na stosowaniu preparatów przepisanych przez dermatologa lub dostępnych bez recepty w aptece. W przypadku zauważenia objawów zarażenia warto skonsultować się z lekarzem.

Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi? Jak zapobiegać?

Skoro znasz odpowiedź na pytanie, czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla ludzi, zastanów się, jak możesz zapobiegać zachorowaniu. Pamiętaj o kilku najważniejszych zasadach:

regularnie kontroluj stan uszu psa;
utrzymuj skórę i sierść zwierzęcia w czystości;
zachowaj czystość otoczenia zwierzaka – legowiska, zabawek;
regularnie odrobaczaj psa, dbaj o szczepienia;
już pierwsze objawy świerzbu zgłaszaj lekarzowi.

Czy świerzb u psa jest zaraźliwy dla człowieka? Tak, możesz zarazić się pasożytem od swojego pupila, dlatego dbaj o jego higienę, a niepokojące objawy konsultuj z weterynarzem. Staraj się też, aby twój psiak nie bawił się z nieznanymi psami. Pamiętaj również o częstym myciu rąk i najlepiej unikaj spania z psem.

Czarna kupa u psa – czy to powód do niepokoju?

Zapamiętaj!

Czarna kupa u psa może być efektem zmian w diecie (jagody, kaszanka).
Czarna kupa u psa może świadczyć o poważnym schorzeniu.
Zmianę zabarwienia stolca warto skonsultować z weterynarzem.
Leczenie może obejmować podawanie antybiotyków, leków przeciwzapalnych lub odrobaczanie.

Czarna kupa u psa – o czym świadczy?

Jeśli jesteś właścicielem czworonoga na pewno bacznie go obserwujesz. Wiesz, że o problemach ze zdrowiem może świadczyć np. konsystencja i kolor stolca. Prawidłowy kał powinien być dobrze uformowany, wilgotny, bez wyraźnej dodatkowej powłoki. Kolor psiej kupy jest ciemnobrązowy. Niekiedy można zaobserwować pewne odchylenia od normy – nie wszystkie są od razu powodem do niepokoju. Pamiętaj, że kolor odchodów zależy od tego, co psiak zjadł. Jeśli najadł się trawy może zrobić zieloną kupę itd. O czym świadczy czarna kupa u psa? Zabarwiony na czarno kał pojawi się w efekcie spożycia jagód, czy choćby kaszanki.

Czarna kupa u psa może jednak budzić niepokój. Pod uwagę trzeba bowiem wziąć poważne problemy zdrowotne, jak np. krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Oczywiście przyczyny krwawienia mogą być różne:

choroba wrzodowa;
nadżerka;
nowotwór;
infekcje pasożytnicze;
żylaki przełyku;
zapalenie przełyku;
ostra gastropatia krwotoczna;
nietolerancja pokarmowa, alergia;
zaburzenia krzepnięcia krwi.

Czarna kupa u psa może pojawić się w wyniku krwawienia z dróg oddechowych lub uszkodzenia jamy ustnej. Zabarwiony na czarno stolec będzie efektem uszkodzenia przewodu pokarmowego na skutek połknięcia kawałka kości lub ostrego przedmiotu. Jeśli kupa jest nie tylko czarna, ale do tego ma nieprzyjemny i ostry zapach, możesz podejrzewać infekcję (parwowiroza, nosówka). Czarne stolce warto skonsultować jak najszybciej z lekarzem.

Czarna kupa u psa – jak postępować?

Jeśli w diecie twojego psa pojawił się produkt, który mógł spowodować czarne zabarwienie stolca, a pies zachowuje się normalnie, nie musisz się martwić. Obserwuj pupila i sprawdzaj, czy kolejne odchody zwierzaka są już prawidłowe.

Czarna kupa u psa może jednak budzić niepokój, gdy pojawia się nagle, bez uchwytnej przyczyny, a do tego twój pupil zaczyna się inaczej zachowywać. Jeśli podejrzewasz, że coś mu dolega, nie zwlekaj z wizytą u lekarza. Być może konieczne będzie wykonanie badania kału, a nawet RTG czy innych badań pozwalających znaleźć przyczynę nieprawidłowości.

Diagnoza pozwoli dobrać właściwe leczenie. Mogą to być leki przeciwzapalne, przeciwpasożytnicze, antybiotyki, a niekiedy interwencja chirurgiczna.

Czarna kupa u psa nie musi być od razu powodem do niepokoju. Warto jednak obserwować psiaka, by w razie potrzeby jak najszybciej udać się do weterynarza. Czarna kupa u psa może być efektem diety lub choroby.

Jak wygląda kleszcz u psa? Jak rozpoznać?

Zapamiętaj!

Kleszcze są pasożytami żywiącymi się krwią psów.
Ich wygląd może być różny i zależy od gatunku i fazy rozwoju.
Kleszcza należy usunąć natychmiast po zauważeniu.
Pasożyty te przenoszą groźne choroby – boreliozę, odkleszczowe zapalenie mózgu.
W Polsce psom zagraża kleszcz pospolity i łąkowy.

Jak wygląda kleszcz u psa?

Jak wygląda kleszcz u psa? Wszystkie kleszcze, które możesz znaleźć u swojego pupila to tzw. kleszcze twarde, posiadające twardy pancerz pokrywający cały grzbiet u samców i jego część u samic. W Polsce twojemu psiakowi zagraża kleszcz pospolity oraz kleszcz łąkowy.

Kleszcz pospolity

Samica kleszcza pospolitego żeruje na psie, aby żywić się krwią. Jak wygląda kleszcz u psa? Mierzy ok. 5 mm przed żerowaniem i około 1 cm po żerowaniu. Jej ciało ma charakterystyczny wygląd – samica ma czerwony grzbiet i brązową tarczkę. Samiec jest nieco mniejszy i nie żywi się krwią, a jedynie gnieździ się na ciele psa, by kopulować z samicą. Ciało samca ma dużą brązową tarczkę.

Jak wygląda kleszcz u psa w postaci larwalnej? Znacznie trudniej dostrzec larwę kleszcza lub nimfę gnieżdżącą się na ciele psa. Larwa wyglądem przypomina wbite ziarnko piasku i ma wielkość 0,5 mm, po napiciu zwiększa swój rozmiar do 2 mm. Nimfa natomiast mierzy około 1 mm, ma czerwony grzbiet i brązową tarczkę.

Jak wygląda kleszcz u psa? Kleszcz łąkowy

Kleszcz łąkowy bywa nazywany również kleszczem czerwonym. Jego ciało ma brunatny kolor, jest owalne i spłaszczone. Samica może mierzyć 4,5 mm i ma charakterystyczną tarczkę grzbietową wyglądem przypominającą rysunek białej i nieregularnej pajęczyny. Samiec może osiągnąć wielkość do 6 mm. Całe jego ciało pokrywa tarczka z wyraźnie zaznaczonymi białymi plamami.

Jak wygląda kleszcz u psa? Najłatwiej zauważysz kleszcza, który zaczął żywić się już krwią i powiększył swoje rozmiary (kleszcz napity). Nie tylko możesz go dostrzec, ale również wyczuć – jego ciało staje się okrągłe i w dotyku przypomina wyrostek skórny.

Z uwagi na to, że kleszcze mogą doskonale ukryć się wśród gęstej sierści, możesz ich nie zauważyć od razu. Po spacerze warto zrobić psiakowi mały przegląd i sprawdzić, czy nie zagnieździł się pasożyt.

Kleszcze należy usunąć w prawidłowy i bezpieczny sposób – jeśli nie wiesz, jak to robić, poproś o pomoc weterynarza. Pamiętaj, że te pasożyty przenoszą wiele groźnych chorób, dlatego staraj się usuwać je jak najszybciej. Chroń także swojego pupila stosując odpowiednie preparaty!

Stójka u psa – co to za pozycja? Jak wygląda?

Zapamiętaj!

Stójka u psa to pozycja psów myśliwskich.
Pies zastyga w bezruchu wskazując myśliwemu zwierzynę.
Wykonywanie stójki to cecha wrodzona wyżłów.
Stójki nie można nauczyć, a jedynie utrwalić przez ćwiczenia.

Stójka u psa – czym jest?

Stójka u psa to jedna z pozycji przyjmowanych przez rasy myśliwskie. Jest to też cecha wrodzona wyżłów. Pies ustawia się w tej pozycji, gdy wyczuje zwierzynę i chce ją wystawić myśliwemu. W takiej sytuacji zastyga w bezruchu, gotowy do skoku, zazwyczaj jedną z łap podnosi do góry. Pies jest bardzo skupiony i znajduje się w stanie ogromnego napięcia. Taka koncentracja jest wynikiem instynktu łowieckiego, który przekazywany jest kolejnym pokoleniom psów myśliwskich. Dzicy przodkowie udomowionych psów skradali się do zwierzyny i zamierali w bezruchu tuż przed ostatecznym skokiem. Fizyczne napięcie to wynik niezwykłej koncentracji zwierzęcia.

Inne psy nie mają takiej wrodzonej zdolności, czają się i dość szybko płoszą zwierzynę. U niektórych gatunków można zaobserwować stójkę niepełną, krótką, nazywaną nietypową. Taka stójka u psa jest obserwowana u jamników, foksterierów, wachtelhundów, posokowców. Należy zaznaczyć, że sposób wystawiania zwierzyny przez psa myśliwskiego zależy od rasy, jego charakteru i temperamentu. Znaczenie może mieć również rodzaj zwierzyny, jaką pies ma wystawiać.

Stójka u psa – rodzaje

W zależności od tego. jak pies będzie wykonywać stójkę, wyróżnia się kilka jej rodzajów:

stójka u psa prawidłowa, czyli twarda – pies może przyjąć pozycję nawet na kilka minut, nie ruszy się do momentu aż podejdzie do niego myśliwy i wyda odpowiednią komendę;
stójka u psa krótka – jest przeciwieństwem stójki twardej, ponieważ pies nie jest w stanie wytrwać w bezruchu dłużej niż kilkadziesiąt sekund; psy te zazwyczaj rzucają się w pogoń za zwierzyną i płoszą je; wymagają znacznie więcej ćwiczeń, by utrwalić prawidłową pozycję;
pozycja martwa – pies nie chce gonić zwierzyny nawet po wydaniu przez myśliwego komendy; nadal pozostaje w bezruchu;
pozycja pusta – pies zastyga w pozycji, choć w pobliżu nie ma zwierzyny; pomyłka może świadczyć o słabym węchu; błąd ten zdarza się również często młodym wyżłom. Kiedy pies przyjął pozycję podczas polowania, myśliwy powinien podejść do niego z prawej strony lub od tyłu – w prawej dłoni trzyma broń, natomiast psa ma z lewej strony. Po wykonaniu strzału pies powinien ruszyć po aport. Jak nauczyć psa stójki? Niektóre psy nie wymagają treningów, bez szkolenia twardo wystawiają zwierzynę, w takim przypadku mówi się o wrodzonych zdolnościach. Inne psy, które wystawiają za krótko wymagają utrwalenia pozycji. Zdarza się, że wyżły zaczynają ustawiać się w pozycji stójki już w wieku czterech miesięcy – cechę tę należy zacząć utrwalać. Jeśli tylko pies zaczyna przymierzać się do wystawiania zwierzyny, należy go pochwalić. Istnieje kilka sposobów uczenia psa i utrwalania stójki:
zwiększanie trudności poprzez coraz większe oddalanie się od psa i powtarzanie komendy zostań; psa należy nagradzać za każde poprawne wykonanie pozycji;
zabawa z piłką – należy zachęcać psa do pozostania w bezruchu w oczekiwaniu na rzut piłką; ćwiczenie wzmacnia umiejętność napinania ciała i wytrwania w pozycji;
ćwiczenia z unieruchomionym w klatce ptaku łownym, np. hodowlanej kuropatwie; pies nie powinien widzieć ptaka, a jedynie go czuć; psa należy podprowadzić pod wiatr, by miał możliwość wykonać czujkę.

Trzeba jednak pamiętać, że nie każdego psa można nauczyć pozycji. Stójka u psa to cecha wrodzona wynikająca z instynktu łowieckiego. Możliwe jest tylko utrwalenie stójki.

Zielona kupa u psa – czy to powód do niepokoju?

Zapamiętaj!

Zielona kupa u psa może być objawem choroby układu pokarmowego.
Zielony stolec pojawia się po spożyciu trutki, niebezpiecznych substancji.
Przyczyną zielonego zabarwienia jest infekcja pasożytnicza.
Zielona kupa pojawia się po zjedzeniu trawy.
W razie podejrzenia choroby lub zatrucia jak najszybciej odwiedź weterynarza!

Zielona kupa u psa – na jaką chorobę może wskazywać?

Kolor odchodów zwierzęcia zależy od tego, co twój psiak zjada. Jeśli zdarza mu się podjadać trawę lub jego dieta jest bogata w produkty roślinne, stolec może być zabarwiony na zielono. To zupełnie normalne i nie powinno wzbudzać twojego niepokoju.

Zielona kupa u psa może również świadczyć o chorobach układu pokarmowego. Najczęściej wskazuje na zaburzenia funkcjonowania wątroby lub zablokowanie ujścia pęcherzyka żółciowego. Inne możliwe choroby układu trawiennego, których objawem będzie zielona kupa u psa to:

zapalenie okrężnicy;
idiopatyczne krwotoczne zapalenie żołądka i jelit;
zapalenie dróg żółciowych;
zapalenie wątroby;
nieswoiste zapalenie jelit;
alergia pokarmowa;
infekcja wirusowa;
infekcja pasożytnicza (Giardia lamblia) – inne charakterystyczne objawy lambliozy (poza zielonkawym zabarwieniem stolca) to biegunka, wymioty, odwodnienie, wychudzenie.

Gdy układ pokarmowy nie pracuje prawidłowo, żółć nie zostaje wchłonięta w jelitach, ale wydalona na zewnątrz wraz z kałem, zabarwiając go na pomarańczowo lub zielono.

Zielona kupa u psa – inne przyczyny

Wśród innych przyczyn zabarwienia kupy na zielono należy wymienić spożycie niebezpiecznej substancji, np. trutki na szczury (rodentycydy). To trucizna, która może powodować krwawienia wewnętrzne, prowadząc do śmierci zwierzaka. Jeśli podejrzewasz, że twój pupil mógł spożyć trutkę, zauważysz niebieskawy lub zielony kolor kupy, natychmiast zabierz psiaka do weterynarza. Liczy się przede wszystkim czas reakcji.

Jeżeli zwierzak zajada się trawą, jego kupa będzie miała zielonkawe zabarwienie. Nie musisz się tym martwić, zwróć jednak uwagę, czy zdarza się to często. Zjadanie trawy przez psa może wskazywać na brak błonnika w diecie. Oznacza to, że musisz zastanowić się, jak ją urozmaicić. Przeanalizuj, czym karmisz pupila, spytaj weterynarza, jak zadbać o dobrze zbilansowaną dietę.

Zielona kupa u psa – jak działać?

Normalne psie odchody powinny mieć kolor brązowy, muszą być zwarte, lekko wilgotne, jednak bez wyraźnej dodatkowej powłoki. Odchylenia od normy powinny wzbudzić twoją czujność. Jednorazowy incydent zazwyczaj nie świadczy o poważnym problemie, jeśli jednak zielona kupa u psa będzie się pojawiać częściej, psiak lubi jeść trawę lub podejrzewasz, że spożył niebezpieczną substancję, udaj się do weterynarza.

Lekarz zbada zwierzaka i zaproponuje leczenie dostosowane do przyczyny nieprawidłowości. Pamiętaj, że warto działać szybko, by zapobiec poważniejszym powikłaniom.

O czym świadczy zielona kupa u szczeniaka?

Zielona kupa u szczeniaka może pojawić się z tego samego powodu co u osobników dorosłych. Przyczyną bywa podskubywanie trawy lub infekcje i choroby układu pokarmowego. Małe psiaki są niezwykle ciekawe świata i mogą zjadać wszystko, co napotkają po drodze. Są więc narażone na spożycie jakiejś trucizny, niebezpiecznych substancji, odchodów innych zwierząt. Właściciele młodych psiaków muszą szczególnie uważać, szczególnie podczas spacerów ze szczeniakiem.

Zielona kupa u psa może oznaczać chorobę, zatrucie, pojawia się również po zjedzeniu trawy. W każdym wypadku musisz obserwować zwierzę i reagować, gdy zajdzie taka potrzeba.

Infekcja oka u chomika. Jak sobie radzić z tym problemem?

Zapamiętaj!

Infekcja oka u chomika to problem, który wymaga szybkiej interwencji weterynarza.
Najczęstszą przyczyną infekcji są zakażenia bakteryjne, ale mogą ją również wywołać obrażenia lub podrażnienia.
Objawami infekcji oka u chomika są m.in. zaczerwienienie, podrażnienie, ból i swędzenie powiek oraz spojówek.
Leczenie powinno być przeprowadzane przez weterynarza, który dobierze odpowiednie leki, takie jak antybiotyki lub krople do oczu.
Aby zapobiegać infekcjom oka u chomika, ważne jest utrzymywanie czystości w klatce i właściwa dieta, a także regularne badania u weterynarza.

Najczęstsze choroby oczu u chomika

Choroby oczu u chomika to częsty problem, z którym mierzą się opiekunowie tych zwierząt. W większości przypadków wymagają natychmiastowej opieki weterynaryjnej, aby uniknąć dalszych powikłań i utraty wzroku. Jeśli zauważysz jakiekolwiek nieprawidłowości w okolicy oczu swojego chomika, należy niezwłocznie skontaktować się z weterynarzem.

Infekcja oka u chomika to tylko jedna z przypadłości, które dotykają gryzoni. Weterynarze diagnozują również między innymi:

zapalenie spojówek, charakteryzujące się obrzękiem spojówek oraz nadmiernym łzawieniem;
wrzody rogówki spowodowane urazami gałki ocznej;
wytrzeszcz, który może zostać wywołany na przykład nowotworem.

Objawy infekcji oka u chomika

Najbardziej charakterystycznymi objawami infekcji oka u chomika są zaczerwienienie, podrażnienie, ból i swędzenie powiek oraz spojówek. Bardzo często towarzyszy jej ropna wydzielina. Infekcja może objawiać się również przez wytrzeszcz gałki ocznej. Zwierzak często mruży oczy, a także czuje przymus przecierania ich.

Wszystkie wymienione wyżej symptomy powinny skłonić opiekuna do złożenia wizyty weterynarzowi.

Przyczyny infekcji oka u chomika

Przyczyny infekcji oka u chomika mogą być różnorodne. Najczęstszymi powodami problemów są infekcje bakteryjne. Można wyróżnić również niezakaźne infekcje. Mogą je wywołać obrażenia w wyniku ugryzień lub walki z innymi zwierzakami w klatce, przerośnięte zęby lub wady zgryzu, lub podrażnienia spowodowane nadmiarem pyłu w klatce.

Infekcja oka u chomika – jak leczyć, kiedy do weterynarza?

Co robić, kiedy opiekun zauważy infekcję oka u chomika? Jak leczyć tę chorobę? Terapia jest bardzo ważna i powinna być przeprowadzana przez weterynarza, który dokładnie zbada zwierzę i dobierze odpowiednie leki. Próby samodzielnego leczenia, takie jak przemywanie oczu różnymi domowymi specyfikami, mogą być bardzo ryzykowne i pogorszyć stan gryzonia.

Weterynarz może przepisać antybiotyki lub inne leki, takie jak krople do oczu, które pomogą wyleczyć infekcję. Ważne jest również, aby zapewnić chomikowi odpowiednie warunki, takie jak czystość w klatce i właściwą dietę, aby wzmocnić jego układ odpornościowy.

Zapobieganie infekcjom oka u chomików. Higiena i pielęgnacja

Infekcje oczu u chomików są dość częstym problemem. Oto kilka sposobów, które mogą pomóc zapobiegać im w przyszłości:

właściwe żywienie i dostarczenie chomikowi odpowiedniej ilości witamin i minerałów jest bardzo ważne dla jego zdrowia;
ważne jest, aby utrzymywać czystość w klatce chomika oraz często wymieniać ściółkę;
jeśli chomik ma infekcję oka, należy go izolować, aby nie zarażał innych małych zwierząt;
regularne badania u weterynarza mogą pomóc w wykryciu infekcji oczu u chomika na wczesnym etapie, co ułatwia ich leczenie.

Mimo że infekcja oka u chomika to dosyć częsty problem nie należy go bagatelizować. Jeśli podejrzewasz, że twój zwierzak zmaga się z tą chorobą, od razu skonsultuj się z weterynarzem. Oszczędzisz mu cierpień, a także zapobiegniesz przeniesieniu infekcji na inne osobniki.

Pies do bloku – czy istnieją idealne rasy do mieszkania?

Pies do bloku to wybór wymagający dokładnego przemyślenia. Mieszkasz w małym mieszkaniu, ale marzy ci się czworonożny towarzysz? Wcale nie musisz rezygnować z posiadania pupila, ale zwróć uwagę na kilka ważnych aspektów.

Najważniejsze kwestie:

Kryterium wielkości nie powinno być jedynym przy wyborze psa do bloku.
Dobrze przemyśl, jaką ilością czasu dla psa dysponujesz, szczególnie w zakresie regularnych spacerów i zabawy.
Nie kieruj się wyłącznie wyglądem psa. Poznaj charakter i predyspozycje rasy, zanim się na nią zdecydujesz.
Obiektywnie oceń swoje warunki mieszkaniowe. Wysokie piętro i brak windy mogą być utrudnieniem.

Jaki pies do bloku? Czy spełniasz wszystkie psie potrzeby?

Jaki pies do bloku będzie najlepszy? Jedni mówią, że żaden, inni – że każdy. A jak jest w rzeczywistości? Mamy dobrą wiadomość – jeśli masz wystarczająco dużo czasu na zaspokojenie wszystkich psich potrzeb, rasa czy wielkość psa do bloku właściwie nie ma żadnego znaczenia. Pies w bloku może odnaleźć się znakomicie. Twój pupil będzie szczęśliwy, przebywając z kochającym opiekunem nawet na najmniejszym metrażu mieszkania, jeśli tylko będzie miał tam miejsce do spokojnego odpoczynku, a także zapewnioną regularną, zdrową aktywność, odpowiednie jedzenie i opiekę.

Odpowiednie żywienie

Jednym z najważniejszych aspektów opieki nad każdym zwierzęciem jest jego odpowiednie żywienie. Powinno ono być dostosowane do wieku, wielkości i kondycji pupila. Wśród psów wybieranych do bloku jest wiele małych ras, dla których dobrą opcją będzie np. karma Brit Care Mini Lamb, z granulatem dostosowanym do małych pyszczków. W przypadku wrażliwych psów średniej wielkości sprawdzi się natomiast Brit Mono Protein Lamb.

Pamiętaj, że psy w mieszkaniu wymagają regularnych spacerów i aktywności. Jeśli pupil jest zdrowy, a zauważasz, że mimo twoich starań przybiera na wadze, warto wesprzeć te działania także odpowiednią karmą dla psów z tendencją do tycia lub nadwagą, taką jak Brit Premium by Nature Light.

Brit Premium by Nature Light

karma z indykiem i owsem
odpowiednia dla psów z nadwagą
bez dodatku GMO oraz soi

Sprawdź cenę na krakvet

Brit Mono Protein Lamb

karma dla wrażliwych psów

jedno białko pochodzenia zwierzęcego

jagnięcina – bez glutenu soi i GMO

Sprawdź cenę na

Brit Care Mini Lamb

hipoalergiczna karma dla psów małych ras

delikatny smak jagnięciny

granulat dostosowany do rozmiarów małych szczęk

Sprawdź cenę na

Miejsce dla psa i psich rzeczy

Choć wielu opiekunów dzieli łóżko z psem, pupil mimo wszystko powinien mieć własne miejsce do spania – ciche i spokojne, w którym będzie mógł komfortowo odpocząć. W przypadku psiaków, które źle znoszą samotność, czasem może przydać się klatka kennelowa. Zależnie od wielkości psa może ona zająć sporo miejsca, dlatego warto przemyśleć układ mebli w pokoju, w którym ma stanąć.

Ważne jest także zorganizowanie miejsca do spokojnego jedzenia posiłków – takiego, w którym pies zje i napije się wody bez stresu i przeszkód. Do miski z wodą pies powinien mieć stały, wygodny dostęp. Jest to szczególnie ważne, jeśli stosujesz karmę suchą.

Spacery i aktywność

Najważniejszą kwestią w przypadku decyzji o wzięciu psa do bloku jest zaplanowanie czasu swojego i pozostałych domowników tak, by pupil miał zapewnione regularne długie spacery. Typowy pies w bloku jest wyprowadzany częściej, niż pies mieszkający w domu z ogródkiem. Nie oznacza to niestety, że spacery zaspokajają jego wszystkie potrzeby, poza typowo fizjologicznymi. Należy pamiętać, że oprócz nich ważna jest eksploracja, bodźce, szczególnie zapachowe, i codzienna dawka ruchu, którego podczas codziennego okrążenia bloku będzie zbyt mało.

W mieszkaniu natomiast powinny znaleźć się odpowiednie zabawki, np. bezpieczne gryzaki zaspokajające potrzebę żucia czy pluszaki do podgryzania i wtulenia się w czasie drzemki. Inaczej pies prawdopodobnie sam znajdzie sobie zajęcie, jednak może wówczas ucierpieć wyposażenie twojego mieszkania.

Socjalizacja i wyzwania intelektualne

Choć nie każdy pies jest duszą towarzystwa i nie warto go zmuszać do kontaktu z innymi psami, to jednak mądra socjalizacja jest istotna, by wiedział, jak zachować się przy innych czworonogach oraz różnych ludziach.

Równie ważne jest przyzwyczajenie psa do przebywania w mieszkaniu podczas nieobecności opiekuna, by nie zakłócał on spokoju sąsiadów.

Życie w bloku nie wyklucza aktywności i stymulacji intelektualnej psa. Uczenie się nowych sztuczek, treningi fitpaws, a także różne zabawy węchowe mogą z powodzeniem odbywać się w czterech ścianach i są niezwykle przydatne zwłaszcza wtedy, gdy pogoda nie zachęca ani psa, ani opiekuna do długich wypraw.

Jaką rasę psa do bloku wybrać?

Jeśli zastanawiasz się, jak wybrać psa do bloku, by nie sprawiał ci zbyt dużych problemów, koniecznie dowiedz się więcej o charakterystyce wymarzonej rasy, zanim zaprosisz szczeniaka do swojego mieszkania. Przed zakupem wybranej rasy musisz poznać ją lepiej. Myśl też perspektywicznie i obiektywnie oceń swoje warunki mieszkaniowe. Kiedyś twój pies zestarzeje się lub będzie chory, wymagając przy tym np. znoszenia po schodach. Mały metraż nie jest więc jedynym aspektem, który musisz uwzględnić.

Atutem małego psa do mieszkania niewątpliwie są o wiele mniejsze akcesoria, takie jak legowisko czy miski, a nawet miejsce do przechowywania zapasu pożywienia. Nie oznacza to jednak, że jako najlepszy pies do bloku sprawdzi się ten najmniejszy! Czworonogi ras miniaturowych często są tak żywiołowe, że przy braku spełnienia ich potrzeb lub nieodpowiednim wychowaniu będą uciążliwe nie tylko dla opiekuna, ale i dla całego bloku.

Z kolei psy dużych ras, choć w domu bywają spokojniejsze, mogą wymagać dłuższych spacerów i częściej narażone są na choroby układu ruchu. Jest to szczególnie istotne w przypadku mieszkań na wyższych piętrach w bloku bez windy. Chodzenie po schodach może przyczyniać się też do problemów z kręgosłupem, szczególnie u psów o mocno wydłużonej sylwetce.

Są jednak psy, które z uwagi na swoją wielkość, aktywność czy predyspozycje lepiej niż inne rasy nadają się do niewielkiego mieszkania. Wybieraj mądrze, kierując się nie tylko wyglądem zwierzaka, ale też jego charakterem oraz swoim stylem życia. Poniżej znajdziesz przykładowe rasy, które mogą ułatwić ci wybór psa.

Chihuahua

To jedna z najmniejszych ras psów na świecie. Taki mały piesek do bloku wydaje się idealny. W rzeczywistości jest jednak bardzo energiczny. Psy tej rasy są bardzo czujne, a każde niepokojące z ich punktu widzenia zdarzenie potrafią głośno obwieścić. Ze względu na swój rozmiar są bardzo delikatne, dlatego nie będą najlepszym wyborem dla rodzin z dziećmi, szczególnie tymi najmłodszymi.

Maltańczyk

Ten popularny biały czworonóg może być doskonałym psem do bloku. Ma długą sierść, lecz nie linieje, co jest niezaprzeczalnym atutem. Pamiętaj jednak, że jego długa okrywa wymaga bardzo regularnej pielęgnacji. Przedstawiciele tej rasy są zazwyczaj długowieczni.

Yorkshire terrier

To zdecydowanie jedne z bardziej popularnych piesków do bloku i nie tylko. Niech nie zwiedzie cię ich mały rozmiar i słodki wygląd! Te urocze psy są bardzo aktywne, uparte i charakterne. Mogą być też przy tym dominujące i nieufne. Jednocześnie są urocze i wdzięczne – mocno przywiązują się do swoich opiekunów.

Jack russell terrier

JRT to jedna z bardziej popularnych psich ras. Są lojalne, łagodne, czujne, odważne i ciekawskie. Nie zapominaj, że to psy myśliwskie – bardzo żywiołowe. Mieszkanie w bloku dla aktywnej rasy, jaką jest jack russell terrier, może być wyzwaniem dla opiekuna. Przez swoją ekscytację i niecierpliwość wobec dzieci nie zawsze sprawdzają się w roli psów rodzinnych. Są długowieczne i mają wdzięczne usposobienie.

Shih tzu

Shih tzu to dobry kandydat na psa do bloku. Jest towarzyski i wesoły. Ma łagodne nastawienie do dzieci i osób obcych. Jedynym ewentualnym problemem może być sierść, która wymaga regularnego czesania, by zapobiec tworzeniu się kołtunów. Poza tym to czworonóg dość spokojny, ufny i niewymagający.

Buldog francuski
Ten krępy, mały pies jest skory do zabawy, ale też do długiego wylegiwania się. Nie szczeka często. Niewielki metraż mieszkania nie będzie miał dla niego znaczenia. Jest przyjazny, może być dobrym psem dla rodziny, ale też towarzyszem singla. Dużym utrudnieniem mogą być problemy zdrowotne, na które często cierpią psy ras brachycefalicznych.

Pies do bloku ze schroniska

Bezdomnych psów jest niestety bardzo dużo. Jeśli nie zależy ci na konkretnej rasie i rozważasz przygarnięcie psiaka ze schroniska czy fundacji – zdecydowanie podążaj tą drogą, ale rób to mądrze. Adopcja to często dobra decyzja nie tylko ze względu na poprawienie losu konkretnego czworonoga.

W przypadku psów dorosłych, zwłaszcza tych przebywających w domach tymczasowych, możesz uzyskać szczegółowe informacje od dotychczasowych opiekunów o charakterze zwierzęcia, jego stosunku wobec innych psów, zachowaniu w mieszkaniu oraz potrzebach. Jeśli masz szansę je otrzymać, nie bagatelizuj tego.

Pracownikom i wolontariuszom również zależy na tym, by adoptowane zwierzaki nie sprawiały swoim nowym opiekunom przykrych niespodzianek i nie trafiały z powrotem do schronisk. Doświadczony opiekun tymczasowy nie będzie bezrefleksyjnie zachwalał psa, ale uświadomi ci wszystkie minusy opieki nad nim, byś mógł podjąć wyważoną decyzję. Warto porozmawiać z opiekunami w schronisku i zapytać, który pies do bloku według ich obserwacji sprawdzi się najlepiej. Niektóre z nich mieszkały już w takich warunkach i lepiej się zaadaptują.

Idealny pies do bloku wcale nie oznacza leniwej kluseczki, która godzinami będzie wylegiwać się na kanapie. Najmniejsze rasy niekoniecznie będą najlepszym wyborem, a wielkość mieszkania nie zawsze ma tak wielkie znaczenie, jakby się wydawało. Czworonóg danej rasy polecanej jako pies do bloku nie musi też sprawdzić się akurat w twoim przypadku. Dobrze się zastanów, czy jesteś w stanie zaspokoić wszystkie potrzeby swojego wymarzonego pupila, zanim zdecydujesz się przyjąć go pod swój dach.

Choroby oczu u psa. Przyczyny, objawy, leczenie narządów wzroku

Zapamiętaj!

Chorobom oczu u psów sprzyjają m.in. czynniki genetyczne i środowiskowe, choroby zakaźne, nieleczone alergie, urazy mechaniczne i zaawansowany wiek.

Do najczęściej diagnozowanych schorzeń należą m.in. jaskra, zaćma, zapalenie spojówek, anatomiczne wady powiek, wrzody rogówki czy skórzak. Statystyki w dużej mierze zależą od rasy czworonogów.

Każdy problem zdrowotny wywołuje szereg objawów, może też prowadzić do poważnych powikłań. Nie wszystkie symptomy występują w każdym przypadku choroby.

Leczenie oczu psa dopasowuje się indywidualnie do jego stanu, diagnozy, rodzaju i nasilenia oznak oraz wielu innych czynników. Poniżej znajdziesz sporo przykładów.

Aby zapobiec chorobom psich oczu, należy zadbać o dietę i higienę zwierzaka oraz w miarę możliwości unikać czynników ryzyka.

Właściciele powinni regularnie sprawdzać stan zdrowia swoich pupili, a w razie niepokojących objawów, zmian czy nietypowych zachowań zgłosić się z nimi do weterynarza.

Przyczyny i czynniki ryzyka chorób oczu u psów

Schorzenia i zaburzenia psich narządów wzroku mają zróżnicowane podłoże. Dużą rolę odgrywają predyspozycje genetyczne. Do najbardziej narażonych na choroby oczu psów należą m.in. cocker spaniel, golden retriever, owczarek niemiecki, shar-pei czy rasy brachycefaliczne – krótkie czaszki, płytkie i słabiej chronione oczodoły mają np. shih tzu, pekińczyki, buldogi, mopsy. Za problemy ze wzrokiem często odpowiadają urazy mechaniczne i czynniki środowiskowe, takie jak:

szkodliwe substancje chemiczne;

niedobory w diecie;

promieniowanie UV;

zanieczyszczenia powietrza;

ekstremalnie wysokie lub niskie temperatury.

Możliwą przyczyną choroby oczu u psa są infekcje i wywoływane nimi choroby zakaźne. Dotyczy to wszystkich drobnoustrojów – bakterii, wirusów, grzybów, pierwotniaków i innych pasożytów. Kolejna opcja to alergeny, najczęściej wziewne i kontaktowe. Częste, intensywne i nieleczone reakcje alergiczne zwiększają podatność na różne schorzenia.

Choroby oczu u psa – jaskra. Objawy i leczenie

Jaskra to choroba oczu polegająca na nadmiernym wzroście ciśnienia wewnątrz gałki ocznej, co może prowadzić do uszkodzenia nerwu wzrokowego oraz ślepoty. U czworonogów zwykle występuje przez obciążenie genetyczne. Najczęściej diagnozuje się ją u beagli, cocker spanieli, owczarków niemieckich i chihuahua. Typowe objawy psiej jaskry to:

intensywne łzawienie;

zaczerwienienie oka;

dolegliwości bólowe – nadwrażliwość na światło i dotyk okolic oczodołów na dotyk czy światło;

spuchnięcie, powiększenie gałki ocznej;

zmętnienie rogówki.

Jeśli zauważysz u swojego pupila powyższe oznaki, niezbędna będzie jak najszybsza konsultacja z weterynarzem, gdyż istnieje ryzyko trwałej utraty wzroku. Leczenie jaskry zależy od stadium choroby oczu u psa i jego ogólnego stanu zdrowia. Wśród najczęściej stosowanych form terapii są:

leki obniżające ciśnienie wewnątrzgałkowe;

zabiegi chirurgiczne:

irydektomia (usunięcie części tęczówki);

trabekulektomia (utworzenie nowego kanału odprowadzającego płyn wewnątrzgałkowy);

wszczepienie drenażu;

laseroterapia.

Psy mogą chorować na zaćmę. Jak rozpoznać tę chorobę oczu?

Zaćma polega na zmętnieniu soczewki oka, co prowadzi do pogorszenia jakości widzenia, a w zaawansowanym stadium nawet do ślepoty. Może pojawiać się w związku z genetyką, szczególnie u przedstawicieli ras golden retriever, labrador, sznaucer czy husky. Tej chorobie oczu u psów sprzyjają także cukrzyca, procesy starzenia oraz urazy gałki ocznej. Zaćmę można rozpoznać po zmianach w obrębie soczewki – po zmętnieniu przybiera różne barwy, od lekko mlecznej po niebieskawą, szaro-białą lub żółtą. Pozostałe, typowe objawy to:

trudności z widzeniem – niepewność, ostrożność, zderzenia z przeszkodami;

zmniejszenie aktywności;

wzmożony lęk;

większa drażliwość.

Podstawową metodą leczenia zaćmy u psów są operacje, podczas których zmętnioną soczewkę oka zastępuje się sztuczną. Zabiegi charakteryzują się wysokim stopniem bezpieczeństwa, ale zawsze istnieje pewne ryzyko powikłań. Aby im zapobiec podaje się specjalne leki, duże znaczenie ma też odpowiednia dieta z potrzebnymi składnikami odżywczymi.

Zapalenie spojówek jest częstą chorobą oczu psów

Schorzenie określane w fachowej literaturze jako conjunctivitis to stan zapalny błony śluzowej okrywającej wewnętrzną stronę powiek oraz przednią część gałki ocznej. Do zapalenia spojówek najczęściej dochodzi w wyniku zakażenia patogenami, mechanicznego podrażnienia oka, wad anatomicznych powiek lub alergii. Główne symptomy tej choroby oczu u psa to:

zaczerwienienie spojówek;

wzmożone łzawienie;

wydzielina – w zależności od przyczyny jest przezroczysta, żółta lub zielonkawa;

świąd oka;

obrzęk powiek;

częste mrużenie oka lub trudności z otwarciem powiek.

Terapia zależy od rozpoznanej przyczyny, rodzaju i nasilenia objawów. Najczęściej psom podaje się leki odpowiednie do diagnozy – antybiotyki przeciw bakteriom, leki przeciwwirusowe, antyhistaminowe, przyspieszające gojenie etc. Istotne jest również utrzymanie czystości oka, na przykład poprzez przemywanie wodą z solą fizjologiczną. W pewnych przypadkach trzeba wyeliminować pierwotną przyczynę zapalenia spojówki, np. wadę powieki.

Entropion – podwinięcie powieki do wewnątrz oka

Wada anatomiczna, która może dotyczyć górnej, dolnej lub obu powiek naraz. Entropion prowadzi do drażnienia gałki ocznej, co może skutkować poważniejszymi problemami – zapaleniem spojówek, wrzodami lub zmętnieniem rogówki. Podwinięcie powieki najczęściej jest wypadkową genów i mechanicznych naruszeń osłon oczodołów. Ta choroba oczu najczęściej dotyka przedstawicieli ras shar pei, chow chow, buldog angielski czy mastif. Wywołuje następujące dolegliwości:

podrażnienie oka – zaczerwienienie, świąd, łzawienie;

częste mrużenie oczu;

Śluzowa lub ropna wydzielina z oka;

trudności z otwarciem powiek.

owrzodzenia rogówki.

Leczenie entropionu przeprowadza się w trakcie zabiegu chirurgicznego, najczęściej pod ogólną narkozą. Operacja polega na usunięciu nadmiaru skóry lub skróceniu mięśni powiek. W przypadku choroby oczu u szczeniaka, kiedy struktura twarzy może ulec zmianie w miarę wzrostu, weterynarz może zastosować tymczasowe rozwiązania – np. specjalne szwy czy plastry, które uniosą powieki. Do leczenia objawowego wykorzystuje się również krople do oczu lub maści przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz nawilżające. Konieczne jest też zadbanie o higienę oczu i monitorowanie ich stanu podczas kontroli weterynaryjnych.

Ektropion – wywinięcie powieki na zewnątrz oka

Odwrotność entropionu. Ta choroba oczu u psa zwiększa ryzyko podrażnień śluzówki oka i powieki, a tym samym wystąpienia innych schorzeń czy urazów. Ektropion często kończy się przewlekłym zapaleniem spojówek. Poza wywinięciem powieki na zewnątrz widoczne staną się poniższe oznaki zaburzenia:

zaczerwienienie spojówek;

wzmożone łzawienie;

śluzowa lub ropna wydzielina z oka;

podrażnienie i świąd oka.

Najskuteczniejszym sposobem leczenia ektropionu są zabiegi chirurgiczne. Terapię można wspomagać środkami przeciwbólowymi i przeciwzapalnymi oraz nawilżającymi. W niektórych przypadkach profilaktycznie podaje się antybiotyki, by zmniejszyć prawdopodobieństwo zakażenia bakteryjnego.

Rozszczep rogówki to poważna choroba oczu u psa

To rzadka przypadłość, ale ma ciężkie konsekwencje – nieprawidłowości w rozwoju rogówki sprawiają, że staje się cienka, wrażliwa i bardziej podatna na uszkodzenia. W wyniku rozszczepu rogówki (keratodysplazji) często dochodzi do utraty wzroku. O problemie mogą świadczyć między innymi:

przezroczysta, cienka i wiotka rogówka

różnego rodzaju wrzody rogówki, które mogą prowadzić do perforacji (przedziurawienia) struktury anatomicznej;

silniejsze łzawienie;

podrażnienie i swędzenie oka;

dolegliwości bólowe, które prowadzą do częstego mrużenia oczu, trudności z otwarciem powiek lub obniżenia tolerancji na światło.

W celu łagodzenia objawów, weterynarz może przepisać krople do oczu z lekami przeciwbólowymi, przeciwzapalnymi oraz nawilżającymi. Rozszczep i owrzodzenia rogówki leczy się operacyjnie, np. przez wszczepienie amniotyczną membrany, przeszczep albo keratektomię. Coraz większą popularność zyskują specjalne, ochronne soczewki kontaktowe dla ochrony narządów wzroku zwierząt, aczkolwiek to wciąż dość kosztowne i trudno dostępne akcesoria.

Wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki

Choroba oczu u psów (i nie tylko) często nazywana cherry eye. W jej przebiegu dochodzi do przemieszczenia jednego z gruczołów łzowych, który często staje się widoczny jako czerwona, obrzęknięta masa w kąciku oka. Na tę dolegliwość najczęściej cierpią buldogi, mopsy oraz shih tzu. Pozostałe objawy to przede wszystkim łzawienie oczu, śluzowa wydzielina wydobywająca się z gałki ocznej, świąd, podrażnienia i odczuwalny przez czworonoga dyskomfort.

W łagodnych przypadkach wystarczy leczenie farmakologiczne manualne umieszczenie trzeciej powieki z powrotem na swoim miejscu – w poważniejszym stadium konieczna będzie interwencja chirurgiczna. Wiele zależy także od wieku zwierzaka, innych problemów zdrowotnych oraz indywidualnie ocenianego ryzyka komplikacji.

Przewlekłe, powierzchniowe zapalenie rogówki. Objawy i leczenie

Długotrwały i nawracający stanem zapalnym przezroczystej warstwy na przedniej części oka. Najczęściej spowodowany przez zaburzenia układu odpornościowego albo nadmierną ekspozycję narządów wzroku na słoneczne promieniowanie ultrafioletowe. Najczęściej cierpią na nie owczarki niemieckie. Podstawowe oznaki przewlekłego powierzchniowego zapalenia rogówki to:

włóknisto-naczyniowe nacieki, naloty, owrzodzenia;

reakcje na ból lub uczucie ciała obcego w oku;

nadwrażliwość na światło;

zmętnienie widzenia lub zmniejszenie ostrości wzroku;

wrastanie naczyń krwionośnych.

Leczenie tej choroby oczu u psa zależy m.in. od przyczyny, rodzaju i nasilenia objawów oraz skuteczności wcześniejszych terapii. Najczęściej stosuje się środki nawilżające, kortykosteroidy, antybiotyki, przeciwhistaminowe, przeciwbólowe, a także środki przeciwzapalne. Ciężki przebieg schorzenia może wymusić przeprowadzenie inwazyjnego zabiegu chirurgicznego, w tym przeszczepu rogówki.

Skórzak. Co warto wiedzieć o tej chorobie oczu wśród psów?

Przypadłość znana również jako dermoid, to rzadkie, najczęściej wrodzone schorzenie. Istotą skórzaka jest obecności tkanki skóry w niewłaściwym miejscu, takim jak rogówka, spojówka lub powieka. Choroba może przybierać zróżnicowane formy. Niewłaściwie zlokalizowana skóra może być porośnięta sierścią, a nawet zawierać w pełni wykształcone gruczoły włosowe, łojowe czy potowe. Taki stan powoduje:

podrażnienie i zaczerwienienie narządu wzroku;

łzawienie;

swędzenie i dyskomfort oka

rozwój wrzodów rogówki.

Leczenie skórzaka u psa zależy od wielkości i lokalizacji zmian. W większości przypadków usuwa się nieprawidłową tkankę – chirurgicznie lub laserowo. Ponadto weterynarz może zalecić stosowanie kropli do oczu z lekami przeciwbólowymi, przeciwzapalnymi i nawilżającymi, aby złagodzić podrażnienia i zapobiec infekcjom.

Wypadnięcie gałki ocznej wymaga natychmiastowej pomocy weterynarza

Wysunięcie i wystawanie narządu wzroku z oczodołu to poważne ryzyko dalszych uszkodzeń oka, mięśni czy nerwu wzrokowego. Im dłużej gałka oczna pozostaje na zewnątrz, tym większe jest ryzyko trwałej utraty wzroku na skutek niedokrwienia. Do wypadnięcia może dochodzić na skutek urazów, walki, gwałtownych ruchów łbem (np. silne pociągnięcie czworonoga z obrożą na smyczy), guzy, zmiany nowotworowe oraz różne choroby oczu u psa.

Natychmiastowa pomoc weterynaryjna pozwala na ocenę stanu oka psa, zastosowanie odpowiedniego leczenia przeciwbólowego i przeciwwstrząsowego, a także podjęcie próby umieszczenia gałki ocznej z powrotem w oczodole. W niektórych przypadkach może być konieczna enukleacja, czyli usunięcie oka, aby zapobiec dalszemu cierpieniu psa i powikłaniom. Wypadnięcie gałki ocznej drastycznie zwiększa ryzyko infekcji i chorób zakaźnych.

Zasady profilaktyki. Zapobieganie chorobom oczu u psów

Aby uchronić psa przed chorobą oczu, należy pamiętać o:

zdrowej diecie – witaminę A), minerały i antyoksydanty pomaga wzmocnić odporność, chroniąc oczy przed infekcjami i innymi schorzeniami;

prawidłowej higienie – czyszczenie oczu polega głównie na usuwaniu zaschniętych wydzielin z kącików oraz delikatnym przemywanie oczu wodą lub odpowiednimi kroplami nawilżającymi;

unikaniu urazów – np. podczas walki z innymi psami, biegania po krzakach, zabawa z ostrymi przedmiotami. Warto zapewnić dodatkowe zabezpieczenie przed bezpośrednim działaniem słońca, wiatru i pyłu;

regularnych kontrolach – we własnym zakresie i u weterynarza.

Wczesne rozpoznanie i szybkie rozpoczęcie leczenia zwiększają szanse na powrót do zdrowia i zachowanie dobrego wzroku u twojego pupila. Jeśli zauważysz jakiekolwiek objawy chorób oczu u psa – zaczerwienienie, obrzęk, wydzielina, mrużenie oka czy nadmierne łzawienie, pocieranie oczu łapą, problemy ze wzrokową oceną – natychmiast skonsultuj się z lekarzem weterynarii!

Biegunka u chomika – co ją wywołuje, jakie są sposoby leczenia?

Biegunka u chomika – czy to niebezpieczna przypadłość?

Mimo że na ogół nie wydaje się groźna, biegunka u chomika jest niebezpieczną przypadłością. Może bardzo szybko doprowadzić do odwodnienia i w rezultacie nawet śmierci zwierzaka! Opiekunowie powinni wziąć pod uwagę, że chomiki mają bardzo szybki metabolizm, co sprawia, że w krótkim czasie się odwadniają. Biegunka może również prowadzić do utraty cennych składników odżywczych.

W przypadku wystąpienia niepokojących objawów biegunki, właściciele chomików powinni jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem. Należy zapewnić zwierzęciu fachową opiekę.

Jakie są przyczyny biegunki u chomika?

Podobnie jak u innych ssaków, przyczyny biegunki u chomika mogą być różne. Najczęściej są wynikiem zatruć pokarmowych, na przykład spowodowanych przez nieświeże lub podgniłe warzywa i owoce. Inne czynniki, które prowadzą do biegunki to:

infekcje bakteryjne i pasożytnicze;

groźne przypadłości, jak choroba mokrego ogona;

brak higieny w klatce zwierzęcia;

picie nieświeżej wody;

zbyt wysoka lub niska temperatura w pomieszczeniu.

Chomiki źle znoszą stres – nie lubią, kiedy coś zaburza ich rutynę. Dlatego przy zmianie otoczenia (np. po adopcji) mogą cierpieć na dolegliwości ze strony układu pokarmowego. W ten sam sposób reagują na hałas czy zbyt częste branie na ręce.

Biegunka u chomika – objawy

Objawy towarzyszące biegunce u chomika obejmują rzadki, często oddawany kał, a także osłabienie organizmu zwierzaka. Gryzoń może także wykazywać zmiany w zachowaniu, takie jak utrata apetytu, smutek, apatia i niechęć do wychodzenia ze swojej kryjówki. W przypadku biegunek spowodowanych przez infekcje, takie jak salmonella czy grypa, chomik może wymagać szybkiej pomocy weterynaryjnej.

Nigdy zresztą nie należy bagatelizować tej przypadłości. Przez swój szybki metabolizm ma ona naprawdę gwałtowny charakter i szybko prowadzi do odwodnienia, które często skutkuje śmiercią zwierzęcia.

Jak leczyć biegunkę u chomika?

Przede wszystkim trzeba pamiętać, by nie leczyć biegunki u chomika samodzielnie. Należy zabrać go weterynarza, który określi zasady postępowania oraz opieki nad gryzoniem. Właściciel może oczywiście w miarę swoich możliwości przyczynić się do poprawy kondycji fizycznej chomika, ale nigdy nie powinien rezygnować z zalecanej terapii.

Podczas biegunki najlepiej jest zaprzestać podawania chomikowi owoców i warzyw i postawić na dietę złożoną z ziaren. Można robić samodzielne mieszanki lub postawić na gotową karmę. Ważne jest również utrzymanie właściwego nawodnienia organizmu chomika. Warto dokładnie posprzątać klatkę, by zapobiegać namnażaniu się bakterii, które atakują osłabionego zwierzaka.

Zapobieganie biegunce u chomika

Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia biegunki u chomika, należy zastosować się do kilku prostych zasad:

podczas karmienia chomika należy zapewnić mu małe ilości świeżej żywności, która zawiera niższą zawartość wody, takie jak brokuły i marchewka. Należy unikać podawania chomikowi dużych ilości owoców i warzyw, gdyż może to prowadzić do biegunki;

zadbaj o higienę w otoczeniu chomika, często sprzątaj klatkę, zmieniaj ściółkę i siano. Wybieraj ściółki, które nie pylą, kupuj je zawsze w sprawdzonych miejscach, by uniknąć przyniesienia chorobotwórczych zarodników;

przy każdym objawie choroby u chomika trzeba udać się do weterynarza. Nie próbuj leczyć chomika samemu! Każdy zlekceważona przez opiekunów symptom, może okazać się niebezpieczna dla życia chomika.

Zapobieganie biegunce u chomika wymaga odpowiedniego odżywiania, dbałości o higienę otoczenia gryzonia i regularnych wizyt u weterynarza. W przypadku wystąpienia rozwolnienia u pupila należy jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem, by zapobiec dalszym poważnym problemom zdrowotnym u chomika.

Ile trwa ciąża u chomika? Na to trzeba zwrócić uwagę!

O tym pamiętaj

Wszoły są małymi zewnętrznymi pasożytami kota, spędzającymi całe życie na jego ciele i mogą prowadzić do problemów skórnych, swędzenia i podrażnień.

Pierwsze symptomy to nadmierne drapanie i niepokój kota, pojawienie się małych białych punktów w sierści (jaja wszołów) oraz matowa, posklejana sierść.

Zwalczanie wszołów wymaga stosowania odpowiednich preparatów, takich jak krople, szampony czy spraye, zalecanych przez weterynarza.

Dbanie o higienę i zdrowie kota, w tym zbilansowaną dietę i mocny system odpornościowy, pomaga zapobiegać zarażeniu pasożytami.

Rozpoznanie ciąży u chomika – objawy i zmiany zachowania

Odpowiedź na pytanie ile trwa ciąża u chomika, nie jest tak trudne, jak rozpoznanie tego stanu. Dotyczy to szczególnie jej wczesnych etapów. Jedak istnieją pewne mechanizmy, które mogą okazać się pomocne. Warunkiem jest jednak, by opiekun uważnie obserwował swoje chomiki i umiał wychwycić różne niuanse.

Typowe zachowanie ciężarnej samiczki

W pierwszej połowie ciąży rzadko można zaobserwować wyraźne zmiany w zachowaniu czy wyglądzie zwierzęcia. Niemniej jednak samiczka czasami zaczyna zachowywać się nerwowo, rozpoczyna budowę gniazda i wykazuje zwiększony apetyt. Jeśli podejrzewasz, że twój chomik jest w ciąży, ponieważ ma większy brzuch niż zazwyczaj, warto sprawdzić, czy nie jest objawem innej dolegliwości, np. nowotworu.

Innym objawem ciąży może być wzrost agresji u samicy, szczególnie w stosunku do samca. Jeżeli chomiki zostały połączone w okresie rui, istnieje duża szansa, że doszło do zapłodnienia.

Ile trwa ciąża u chomika? Różnice pomiędzy rasami

Kwestia tego, ile trwa ciąża u chomika, zależy od gatunku zwierzaka. Rozpiętość jest spora, ponieważ wynosi od 16 do 30 dni. Przyjrzymy się temu zagadnieniu, uwzględniając najbardziej rozpowszechnione rasy tych gryzoni.

Czas trwania ciąży u chomików różnych ras

Ile trwa ciąża u chomików syryjskich, które bardzo często towarzyszą nam w domach? W tym przypadku samiczki rodzą zwykle po 16-18 dniach! To zdecydowanie najkrótszy czas, w świecie gryzoni. Nieco inaczej wygląda kwestia tego, ile trwa ciąża u chomików dżungarskich. Wynosi ona od 18 do 22 dni. Natomiast najdłużej w ciąży pozostają samice chomików Roborowskiego.

Warto również wiedzieć, że samiczki chomików są płodne do mniej więcej 14 lub 15 miesiąca życia, podczas gdy samce są płodne przez cały okres swojego życia. W przypadku utrzymania samczyków i samiczek razem w wieku 6 lub 7 tygodni istnieje duża szansa, że samiczki zaszły w ciążę i w ciągu 2-3 tygodni można się spodziewać nowego miotu. Nie należy jednak zbyt wcześnie rozpoczynać rozmnażania, ponieważ może to być niebezpieczne dla tych zwierząt.

Opieka nad ciężarną samicą chomika – wskazówki i zalecenia

Biorąc pod uwagę, ile trwa ciąża u chomika, należy otoczyć samiczkę odpowiednią opieką. Wymaga zapewnienia jej komfortu i bezpieczeństwa podczas tych kilku tygodniu. Warto wprowadzić również bardziej wartościową i białkową dietę, np. dodając nasiona słonecznika czy jajko gotowane na twardo.

Ważne jest utrzymanie czystego, spokojnego środowiska, z wygodnym gniazdem, aby samiczka mogła w spokoju przygotować się do porodu. Należy unikać gwałtownych zmian temperatury oraz hałasu. Dbaj o to, aby inne zwierzęta nie miały dostępu do klatki ciężarnej samicy. Oszczędzi jej to stresu czy potencjalnych konfliktów. Regularnie monitoruj stan zdrowia samicy i jej samopoczucie, ale jednocześnie daj jej przestrzeń i spokój, zwłaszcza w ostatnich dniach ciąży.

Poród i opieka nad młodymi chomikami

Myśląc o tym, ile trwa ciąża u chomika, opiekunom zdarza się zapominać o jej ostatnim etapie. Poród u tych gryzoni przebiega zwykle szybko i bez komplikacji. Oznaki zbliżających się narodzin to m.in. zwiększone kopanie gniazda przez samicę, a także większa nerwowość i wycofanie się.

W trakcie porodu nie powinniśmy ingerować, aby nie stresować samicy. Po narodzinach młodych chomików ważne jest, aby zapewnić im ciepło, spokój i odpowiednie warunki do wzrostu. Nie dotykaj młodych, gdyż matka może je porzucić. Należy także dostosować dietę samicy, wzbogacając ją o białko, aby mogła karmić swoje potomstwo. Po około 2 tygodniach, gdy młode zaczną samodzielnie się poruszać i spożywać pokarm, można je stopniowo przyzwyczajać do obecności człowieka, aby ułatwić dalszą opiekę.

Ile trwa ciąża u chomika? Podsumowanie

To, ile trwa ciąża u chomika, zależy od gatunku gryzonia. Przyjmuje się, że samiczka rodzi po 16-30 dniach od zapłodnienia. Ciężarne chomiki powinny mieć zapewnioną troskliwą opiekę – spokój, wzbogaconą dietę oraz higieniczne warunki życia.

Czarne jądra u psa – normalne zjawisko czy powód do niepokoju?

Każdy świadomy, troskliwy opiekun dba o swojego czworonoga, pilnuje, aby ten rozwijał się prawidłowo i w przypadku jakichkolwiek nagłych, niepokojących zmian martwi się i zastanawia, czy to coś poważnego. Reakcja taka jest jak najbardziej zrozumiała, ale musisz pamiętać o tym, że stres i pośpiech to źli doradcy.

Choć trudno zapanować nad emocjami, gdy w głowie samoistnie tworzą się kolejne czarne scenariusze, postaraj się uspokoić i przeanalizować sytuację. Co zrobić, gdy zauważysz czarne jądra u psa? Czy jest to powód do niepokoju? Dowiedz się więcej.

Czarne jądra u psa – nie zawsze objaw choroby!

Czarne jądra u psa, zwłaszcza gdy masz pewność, że wcześniej skóra w tym obszarze miała zupełnie inny kolor, to bez wątpienia powód do bliższego zbadania sprawy. Żadne zmiany, nawet pozornie niewielkie i niegroźne, nie powinny być bagatelizowane. Tym bardziej zatem nie należy ignorować zmian znacznie bardziej widocznych lub/i nagłych.

Czy czarne jądra u psa to mocny dowód choroby? Nikt nie odpowie ci na to pytanie, bez uprzedniego przeprowadzenia stosownych badań. Nie zawsze zmiana koloru dotychczas np. różowej skóry (kojarzonej ze zdrowiem i naturalną barwą) na mosznie na kolor czarny musi oznaczać schorzenie – i to do tego poważne!

Od Redakcji
Podstawowym zadaniem opiekuna jest zawsze wnikliwa obserwacja zmian w zachowaniu i wyglądzie zwierzęcia. Tylko wtedy możliwe jest szybkie podjęcie diagnostyki i ewentualnego leczenia.

Jeśli zagłębisz się w liczne fora internetowe, poznasz historie wielu opiekunów, którzy również zauważyli u swoich czworonogów podobne zmiany. Po wizycie u lekarza weterynarii w większości przypadków okazało się, że nie ma tu miejsca żadna patologia, a po prostu naturalna zmiana barwy skóry.

Pamiętaj o tym, że pies to nie człowiek. Czworonogi miewają bardzo różne kolory skóry, nie są też rzadkością rozmaite plamki i łaty. W okresie dojrzewania psa skóra, w tym w okolicy narządów płciowych, może pociemnieć lub w ogóle zmienić kolor z wiekiem.

Czarne jądra u psa mogą stanowić objaw choroby

Istnieje wiele chorób, mniej czy bardziej groźnych, które mogą objawiać się zmianami skórnymi. Różnego rodzaju dermatozy mogą skupiać się w okolicy jąder, ale najczęściej występują równocześnie w innych obszarach ciała.

Czarne jądra u psa zazwyczaj nie są zatem jedynym objawem choroby. W przypadku rozwijającej się dolegliwości symptomom skórnym towarzyszą najczęściej inne objawy, np. zmiany w zachowaniu. Należą do nich m.in.:

utrata apetytu;

apatia;

świąd;

bolesność w określonych partiach ciała.

Ponadto czarne zmiany w okolicy jąder, jeśli są zmianami chorobowymi, mogą mieć inną strukturę niż reszta skóry i być od niej wyraźnie odgraniczone. Zmiany o charakterze bakteryjnym czy grzybiczym często współwystępują m.in. ze stanem zapalnym i innymi objawami.

Czarne jądra u psa – co mogą oznaczać?

Zazwyczaj pierwszym skojarzeniem z tak drastyczną zmianą wyglądu jąder jest choroba nowotworowa. Istnieje jednak wiele innych jednostek chorobowych, które mogą odpowiadać za czarne jądra u psa, a które na szczęście nie są potencjalnie śmiertelne. Oczywiście każdą z nich bezwzględnie należy leczyć.

Z czym pies może się mierzyć? Przykładowo z alergiami o różnym podłożu, wspomnianymi wyżej infekcjami o charakterze bakteryjnym lub grzybiczym, z oparzeniem, a nawet odmrożeniem.

Choć może się wydawać, że czarne jądra u psa zwiastują najgorszą możliwą chorobę, nie ulegaj emocjom! Pomyśl, jaka może być przyczyna, dokładnie zanotuj, co się ostatnio wydarzyło, jak zachowuje się piesek, by móc dokładnie opowiedzieć o wszystkim lekarzowi. Co zaś najważniejsze, nie trać nadziei!

Jak oduczyć kota sikania na kołdrę? Sprawdzone sposoby!

Zapamiętaj!

Aby oduczyć kota sikania na kołdrę, należy zrozumieć przyczynę takiego zachowania.

Załatwianie potrzeb poza kuwetą może wynikać z problemów zdrowotnych, behawioralnych, stresu czy braku wyrobionych nawyków higienicznych.

W takiej sytuacji konieczna jest wizyta u weterynarza w celu przeprowadzenia badań i wykluczenia chorób jako przyczyny problemu.

Trzeba również zapewnić kotu spokojne otoczenie i wygodny dostęp do kuwety.

Kot sika na kołdrę – możliwe przyczyny

Aby wiedzieć, jak oduczyć kota sikania na kołdrę, warto poznać przyczynę takiego zachowania. Załatwianie potrzeb poza kuwetą nie jest przejawem złośliwości, a sygnałem, który mruczek kieruje do swego opiekuna. W ten sposób daje znać, że z jego zdrowiem psychicznym lub fizycznym dzieje się coś niedobrego.

Kociak sika na kołdrę

Kwestia załatwienia się na kołdrę przez kociaka wygląda nieco inaczej niż u dorosłego kota. W przypadku młodych osobników, szczególnie tych, które zbyt wcześnie straciły kontakt z matką i rodzeństwem, może to wynikać z braku wyrobionych nawyków higienicznych. Kociak jeszcze nie wie, jak korzystać z kuwety i przez to wybiera inne miejsca na załatwianie swoich potrzeb, takie jak kołdra.

Często kocięta kojarzą kołdrę ze swoim przytulnym gniazdem, w którym załatwiają swoje potrzeby fizjologiczne. Sikanie na pościel jest więc związane z nieprzystosowaniem ich do samodzielnego życia.

Dorosły kot sika na kołdrę

W przypadku dorosłych kotów załatwianie się na kołdrę, czy w innym miejscu poza wyznaczoną kuwetą, może świadczyć o problemach zdrowotnych oraz behawioralnych. Przyczyną sikania na łóżko lub kanapę może być stres, który wynika z różnych sytuacji, takich jak przeprowadzka, remont, przemeblowanie (zwłaszcza jeśli miejsce zmieniła także kuweta) czy śmierć domownika lub zaprzyjaźnionego zwierzęcia.

Wśród innych czynników, które powodują niepożądane zachowania zwierzęcia, należy wymienić również:

choroby układu moczowego i pokarmowego, takie jak zapalenia nerek, dróg wyprowadzających w układzie moczowo-płciowym, niewłaściwa dieta, biegunki czy zatrucia pokarmowe mogą wpływać na załatwianie się poza kuwetą;

ból podczas oddawania moczu, które zwierzę kojarzy z kuwetą i przez to się do niej zniechęca;

przyczyną może być również niewłaściwy rozmiar kuwety, złe jej ustawienie, zbyt małą ilością żwirku, jego nieodpowiedni rodzaj czy zapach.

Jak oduczyć kota sikania na kołdrę?

Jak oduczyć kota sikania na kanapę, kołdrę czy koce? Z pewnością potrzeba okazać zwierzakowi dużo zrozumienia i cierpliwości. Krzyk to najgorsze z możliwych rozwiązań!

Jeśli zastanawiasz się, jak oduczyć kota sikania na kołdrę, przede wszystkim upierz zabrudzoną pościel, a jeśli trzeba, również materac. Chodzi o to, by wywabić zapach kociego moczu, który może stanowić zachętę do tego, by zwierzę traktowało twoje łóżko jako swoją nową kuwetę. Warto zastosować preparty odstraszające o mocnym cytrusowym zapachu, a także naturalne olejki (np. miętowy lub eukaliptusowy).

Oprócz tego opiekun powinien obserwować kota i jeśli ten szykuje się do załatwienia się na kołdrę, musi szybko przenieść go do kuwety. Warto postarać się, by kojarzyła się zwierzakowi pozytywnie. Najlepiej zmienić ją na taką bez wysokich rantów, by kotek mógł się do niej łatwo dostać, a także zastosować inny rodzaj żwirku. Nie należy myć jej agresywnymi środkami chemicznymi, które mogą odstraszać zwierzaka.

Aby zwierzak nie sikał poza kuwetą, ograniczaj stresory. Staraj się unikać sytuacji niekomfortowych dla kota, takich jak duże przyjęcia w domu. W trakcie takich wydarzeń zapewnij mu spokojną przestrzeń, na przykład pokój, do którego nikt nie będzie wchodził.

Kot załatwia się poza kuwetą – idź do weterynarza!

Powyższe sposoby powinny okazać się skuteczne, jeśli przyczyną załatwiania się poza kuwetą nie jest zdrowie kota. Dlatego, kiedy myślisz nad tym, jak oduczyć kota sikania na kołdrę czy jak oduczyć kota sikania na kanapę, zabierz go najpierw do weterynarza! Sprawdź jego kondycję fizyczną, wykonaj badanie fizykalne, badanie krwi i moczu oraz USG jamy brzusznej, aby wykluczyć choroby jako przyczynę problemu.

Kwestia tego, jak oduczyć kota sikania na kołdrę może okazać się złożonym problemem. Jest on bardzo uciążliwy dla opiekuna, ale nie powinien on denerwować się na swojego podopiecznego. Wizyta u weterynarza i wykonanie odpowiednich badań to krok w dobrym kierunku. Warto również zastosować domowe sposoby, jak dokładne czyszczenie kuwety czy zmiana żwirku, a także zapewnienie kotu spokojnego otoczenia.

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – poznaj przyczyny

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota nie jest stanem naturalnym, dlatego nie powinien trwać długo, a już na pewno nie powinien być bagatelizowany. Oczywiście nie zawsze zjawisko to zwiastuje poważną chorobę. Jego przyczyny mogą być znacznie bardziej błahe i proste do wyeliminowania. Mimo wszystko jednak bacznie obserwuj swojego pupila i koniecznie wybierz się z nim do lekarza, jeśli stan mruczka cię niepokoi. Co oznacza wyraźny ruch brzucha w czasie oddychania? Dowiedz się więcej!

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – przyczyny naturalne

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota, choć mruczek nie oddycha w ten sposób cały czas (normalnie proces ten jest niemal niezauważalny), nie musi od razu budzić niepokoju. Istnieje wiele zupełnie naturalnych przyczyn takiego stanu rzeczy. Mają one jednak to do siebie, że szybko mijają i oddech wraca do normy. Możliwe chwilowe, niegroźne przyczyny wyraźnego ruchu brzucha podczas oddychania u kota to m.in.:

strach;

stres;

wściekłość;

silne pobudzenie;

zmęczenie po intensywnej aktywności.

W sytuacji, gdy kot wystraszy się np. innego kota, psa czy głośnego dźwięku, będzie zdenerwowany lub silnie pobudzony, jego oddech może być bardzo przyspieszony i intensywny, co będzie objawiać się ruchem brzucha i boków. Kiedy jednak zagrożenie i emocje miną, wszystko w krótkim czasie powinno wrócić do normy.

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota – objaw choroby

Wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota nie zawsze jest naturalną reakcją organizmu. Może on świadczyć o problemach zdrowotnych różnego rodzaju, jak m.in.:

przepuklina w obszarze dróg oddechowych;

guzy różnego pochodzenia;

złamanie żeber;

obecność ciała obcego w drogach oddechowych;

choroby serca;

stan zapalny;

obrażenia w obrębie jamy ustnej.

Kiedy wyraźny ruch brzucha podczas oddychania u kota związany jest z chorobą, towarzyszą mu najczęściej inne niepokojące objawy, jak m.in. utrata apetytu, zmęczenie, apatia, gorączka. Jeśli cokolwiek wzbudza twój niepokój, koniecznie udaj się z podopiecznym do lekarza weterynarii. Czasem bowiem wyłącznie szybka reakcja może uratować pupilowi życie!

Pamiętaj o tym, że jako opiekun kota odpowiadasz za niego. Niezwykle istotne jest dobre poznanie pupila. Zdecydowanie ułatwi je regularna, wnikliwa obserwacja, dzięki której szybko zareagujesz, kiedy nastąpią niepokojące zmiany w wyglądzie lub/i zachowaniu mruczka. Jeśli tak się stanie, nie zwlekaj z wizytą u lekarza.

Osioł – niedoceniany koniowaty. Podstawowe informacje, wygląd, ciekawostki

Osioł odegrał wyjątkowo ważną rolę w rozwoju handlu. Do dziś osioł jest powszechnie wykorzystywany w krajach mniej rozwiniętych. To urocze zwierzę nigdy się nie spieszy. Na jedzeniu spędza połowę dnia. Trudno wyprowadzić go z równowagi. Wykorzystuje się go w onoterapii. Radzi sobie w warunkach zbyt trudnych dla innych zwierząt.

Podstawowe informacje

? Masa ciała od 80 do 480 kg
? Wysokość w kłębie najczęściej od 90 do 140 cm
❤️ Długość życia zwykle od 15 do 20 lat, choć udokumentowano osły nawet 40-letnie (w zależności od warunków, w jakich żyją)
⭐️ Tryb życia aktywne rano i wieczorem
? Pożywienie rośliny – głównie trawy i siano, lubią warzywa

Systematyka gatunku

Osioł afrykański jest dziko żyjącym gatunkiem ssaka z rodziny koniowatych. Ma dwa podgatunki, osła somalijskiego i nubijskiego. Przypuszcza się, że to z ich krzyżówki powstał osioł zwyczajny, czyli znany powszechnie osioł domowy.

Osły zostały udomowione w Dolinie Nilu już w roku 4000 p.n.e. Były wykorzystywane przez Egipcjan przy budowie piramid. Oznacza to, że osioł został udomowiony wcześniej niż koń!

Opis wyglądu osła

Osły mają dużą głowę, krótką spiczastą grzywę i cienki ogon z kitą na końcu. Długimi uszami mogą poruszać w różnych kierunkach. Używają ich do chłodzenia się. Mają też bardzo dobry słuch.

Obfita sierść może występować w wielu różnych ubarwieniach w zależności od rasy. Osły mogą być białe, czarne, szare, brązowe i we wszelkich odcieniach i mieszankach tych kolorów.

Tryb życia i występowanie osła

Osły wykazują się aktywnością rano i wieczorem. W ciągu dnia zwykle odpoczywają. Są bardzo inteligentne i potulne. Gdy się bronią, kopią tylnymi kończynami, rzadziej gryzą. Zdarza się to jednak wyjątkowo rzadko. Mówi się, że są uparte, gdyż ciężko namówić je do zrobienia czegoś, czego nie chcą. Wynika to jednak z ich wielkiej ostrożności.

Osły są raczej powolne, ale nadrabiają potężną wytrzymałością. Mają świetną pamięć. Zapamiętują trasy, którymi szły dawno temu. Potrafią pamiętać ludzi, których nie widziały parę lat!

Obszar występowania

Dzikie osły, czyli podgatunki osła afrykańskiego, występują aktualnie tylko na Półwyspie Somalijskim. Zamieszkują tereny pustynne i półpustynne.

Osioł zwyczajny szybko rozprzestrzenił się na niemal całym świecie. Traktuje się je głównie jako zwierzęta juczne. Czasem również jako wierzchowe lub pociągowe. W krajach rozwiniętych utrzymywane są jako zwierzaki domowe. W Chinach ośle mięso jest wielkim przysmakiem.

Grupa osobnicza i rozmnażanie osła

Dzikie osły żyją w stadach. Osły domowe są zwierzętami towarzyskimi i spokojnymi. Często w hodowlach lub zoo celowo trzyma się je razem z innymi koniowatymi. Uważa się, że ich obecność wpływa uspokajająco na nerwowe zwierzęta.

Ośla ciąża trwa rok. Najczęściej rodzi się jedno źrebię. Matka opiekuje się młodym osiołkiem przez pierwszych kilka miesięcy życia.

Krzyżowanie z innymi gatunkami

Osły mogą się krzyżować z innymi koniowatymi. Ich potomstwo jest jednak bezpłodne. Dla przykładu czasem samoistnie dochodzi do skrzyżowania się osła z zebrą. Ich potomstwo to zebroidy.

Gdy rozmnożymy samca osła z samicą konia, otrzymamy muła. Dziecko klaczy osła i ogiera konia to osłomuł. Muły są bardziej wytrzymałe i silniejsze, dlatego w celach użytkowych dokonuje się pierwszej krzyżówki.

Osioł – pożywienie

Osły są wyjątkowymi roślinożercami. Mogą jeść rośliny, które dla innych zwierząt są niestrawne. Bez problemu żywią się pokarmem tylko niskiej jakości. Głównym pożywieniem osła hodowlanego jest zazwyczaj po prostu siano i słoma. Co więcej, potrzebują one mniej jedzenia niż inne zwierzaki tej samej wielkości.

Osły są zwierzętami, którym nie przeszkadza zbytnio brak wody. Bardzo efektywnie czerpią ją ze spożywanych roślin. Pić muszą więc niewiele.

Status ochrony osła

Dziki gatunek, tj. osła afrykańskiego uznaje się za krytycznie zagrożony. Jest prawnie chroniony. Szacuje się, że dzikich osłów w naturze jest jedynie około 500 osobników.

W 1968 założono rezerwat w Izraelu, który zajmuje się ochroną gatunków pustynnych. Powstała w ten sposób nadzieja na uratowanie tego rzadkiego gatunku.

Osioł – ciekawostki

W przeszłości z oślej skóry robiono pergamin.

W USA osioł jest symbolem partii demokratycznej.

W średniowiecznych Niemczech wierzono, że należy pocałować osła, by pozbyć się bólu zęba.

Królowa Egiptu Kleopatra, w ramach dbania o urodę, kąpała się w oślim mleku.

Osioł jest bohaterem wielu znanych bajek i filmów, takich jak m.in. „Shrek” czy „IO”.

Gradówka u psa – przyczyny, objawy, leczenie i zapobieganie

Gradówka u psa występuje na powiece i przybiera formę grudek bądź guzków. Może mieć różną wielkość. Zdarza się, że towarzyszy jej stan zapalny. Dlatego, jeśli tylko zauważysz jakiekolwiek zmiany w obrębie narządu wzroku zwierzęcia, udaj się do lekarza weterynarii. Zgrubienie zazwyczaj dość szybko rośnie. Im szybciej zostanie poddane leczeniu, tym większe szanse na to, że zostanie wyeliminowane bez komplikacji. Czym jest gradówka i jak ją leczyć? Sprawdź!

Gradówka u psa – co to jest i jak powstaje?

Choć schorzenie to nie jest bolesne, na pewno jest uciążliwe. Jeśli gradówka jest duża, a do tego ogranicza widzenie, bo mocno nachodzi na oko, pies instynktownie może chcieć się jej pozbyć, drapiąc i pocierając łapą. To sytuacja niebezpieczna, gdyż może doprowadzić do urazu i powikłań.

Mianem gradówki określa się przewlekłe zapalenie gruczołu tarczkowego. Jego inna nazwa to gruczoł Meiboma. Zadaniem tego gruczołu jest produkcja łoju, który rozprowadzany przez ruch powieki odpowiada za utrzymanie prawidłowego nawilżenia oka.

Gradówka u psa objawia się pod postacią zgrubienia, grudki bądź guzka, którym towarzyszy świąd i zaczerwienienie. Choć początkowo zmiana jest niewielka, w krótkim czasie, jeśli nie zostanie poddana diagnostyce i leczeniu, może urosnąć do dużych rozmiarów i w ten sposób stać się przyczyną wyraźnego dyskomfortu. Schorzenie to rozwija się najczęściej wskutek zatkania ujścia gruczołu. Gromadząca się w nim treść odpowiada nie tylko za szybki rozrost, ale może też wywołać stan zapalny m.in. rogówki.

Gradówka u psa – czy jest niebezpieczna?

Gradówka u psa to charakterystyczna zmiana, która w większości przypadków sama w sobie nie stanowi poważnego zagrożenia dla zdrowia i nie jest dolegliwością bolesną. Jest jednak uciążliwa i może powodować problemy z widzeniem. O ile człowiek jest w stanie w przypadku gradówki na oku zastosować się do zaleceń lekarza, o tyle pies niestety tego nie zrobi. W związku z tym powinno się podjąć leczenie jak najszybciej, aby czworonóg nie tarł oka i nie doprowadził do urazu. Jeśli bowiem uszkodzi powiekę, w krótkim czasie może dość do zakażenia i poważniejszych następstw tej dolegliwości.

Gradówka u psa – leczenie farmakologiczne

W przypadku człowieka leczenie gradówki na powiece często ogranicza się do zastosowania farmakologii, głównie w postaci specjalnych maści czy kropli. Jeżeli gradówka u psa nie jest duża, lekarz początkowo także może zalecić smarowanie zmiany maścią, ewentualnie podawanie dodatkowych leków doustnych. Kiedy natomiast grudka jest duża, przeszkadza w codziennym funkcjonowaniu i pies okazuje to, uporczywie pocierając zmianę łapą lub np. ocierając się o meble i inne przedmioty, wymagane może okazać się przeprowadzenie zabiegu.

Gradówka u psa – zabieg chirurgiczny

Często operacja to jedyne rozwiązanie, jeśli opiekun nie chce, aby doszło do powikłań i zakażenia. Sam zabieg w gabinecie weterynaryjnym jest stosunkowo prosty i szybki. Polega on na nacięciu grudki, wyczyszczeniu jej z zalegającej w niej wydzieliny i usunięciu torebki gradówki w celu uniknięcia nawrotu. Choć rana po zabiegu nie jest duża, trzeba szczególnie zadbać o to, aby nie uległa zanieczyszczeniu do czasu wygojenia.

Gradówka u psa to choroba, która może wystąpić bez względu na wiek czy rasę psa. Gdy się pojawi, niezbędna jest wizyta u specjalisty. Jeśli czworonóg ma tendencje do nawracania gradówki, koniecznie trzeba go obserwować i działać zaraz przy pierwszych objawach!

Zakaz trzymania rybek w kuli we włoskim Treviso

Zakaz trzymania rybek w popularnych kulach to nie pierwsza propozycja poprawy losu zwierząt w Treviso. Wcześniejsze przepisy dotyczyły znęcania się nad zwierzętami, teraz jednak mają zawierać konkretne wskazania do prawidłowej opieki nad nimi.

Zakaz trzymania rybek w kuli to ważny krok ku poprawie ich losu

O rybkach wspomniano w projekcie po raz pierwszy. To ważny krok w kierunku poprawy świadomości społecznej w tej kwestii. Daje nadzieję, że za przykładem Treviso pójdą inne miasta, a także kolejne państwa. Zakaz trzymania rybek w kuli może dzięki temu zyskać szersze poparcie oraz uświadomić więcej osób, a także wpłynąć na zakres akcesoriów polecanych do sprzedaży.

Dlaczego kula dla rybek jest nieodpowiednia?

Ze względu na duże ograniczenia wielkościowe kuli nie nadaje się ona do utrzymywania żadnych zwierząt akwariowych. Niedużą powierzchnię dna trudno obsadzić roślinami, których obecność jest ważna dla dobrego samopoczucia wielu gatunków, dając im schronienie i rekreację. Kształt kuli uniemożliwia też montaż większości sprzętów, takich jak filtr czy grzałka. Ogrzewanie wody zgodnie z wymogami gatunku oraz jej wydajne napowietrzanie są niezbędne do komfortowego życia organizmów wodnych.

Projekt ekspertów i władz miasta Treviso daje nadzieję na poprawę losu zwierząt towarzyszących i poszerzanie świadomości społecznej w temacie potrzeb tych gatunków.

Liszajec u psa – jakie są objawy i przyczyny choroby? Jak ją wyleczyć?

Liszajec u psa to choroba skóry, która atakuje zazwyczaj szczenięta, choć może dotknąć również psy dorosłe – zwłaszcza te, które są podatne na alergie, infekcje lub/i zmagają się z osłabieniem odporności oraz problemami hormonalnymi. Na szczęście najczęściej schorzenie to nie stanowi zagrożenia dla zdrowia i życia czworonoga. Pies nie może nim zarazić człowieka ani innego psa. Zdarza się nawet, że choroba ustępuje samoistnie. Ale co w sytuacji, gdy tak się nie dzieje? Poznaj fakty na temat liszajca u psa!

Najważniejsze kwestie:

Liszajec to choroba dermatologiczna.

Występuje najczęściej u młodych psów lub osobników z obniżoną odpornością.

Drobne, swędzące krostki mogą doprowadzić do infekcji i stanów zapalnych.

Dbaj o higienę psa i regularnie kontroluj stan jego skóry.

Liszajec u psa – czym jest to schorzenie i co je wywołuje?

Liszajec u psa jest chorobą dermatologiczną. Nazywany jest też m.in. powierzchownym krostkowym zapaleniem skóry lub młodzieńczym zapaleniem skóry. Za rozwój choroby odpowiadają bakterie gronkowców (najczęściej gronkowiec złocisty – Staphylococcus aureus) lub paciorkowców. Są one naturalnie obecne na skórze zwierzęcia i nie czynią szkody, jednak czasem – gdy np. dochodzi do ich przerostu lub/i organizm psa jest osłabiony – wywołują objawy chorobowe.

Liszajec u psa – czynniki podnoszące ryzyko wystąpienia choroby

Rozwojowi tej choroby skóry u psa sprzyjają takie czynniki jak m.in.:

młodzieńczy wiek (najczęściej chorują szczenięta);

nieprawidłowa praca układu odpornościowego;

zaburzenia układu hormonalnego, w tym szczególnie choroby tarczycy;

uszkodzenia skóry, w tym przez otarcia, skaleczenia, ukąszenia owadów;

niehigieniczny tryb życia;

alergie pokarmowe.

Mimo że choroba najczęściej dotyka szczenięta, nie są od niej całkowicie wolne psy dorosłe. Jeśli więc twój pupil zmaga się z osłabieniem odporności i innymi zaburzeniami czy chorobami, musisz zwracać szczególną uwagę na jego zdrowie bez względu na to, w jakim jest wieku.

Liszajec u psa – objawy

Liszajec u psa objawia się niewielkich rozmiarów krostkami. Zazwyczaj są one wypukłe, zaczerwienione lub/i wypełnione ropną wydzieliną. Występują głównie na brzuchu i w pachwinach, choć w przypadku nasilenia choroby mogą pojawić się również w innych obszarach ciała. Nie są to zmiany bolesne, ale mogą wywoływać świąd. Pies, który odczuwa dyskomfort z tego powodu, będzie się drapał – może wówczas dojść do uszkodzenia skóry, zanieczyszczenia rany i w efekcie do jeszcze poważniejszej infekcji.

Liszajec u psa – leczenie

Jak się okazuje, w przypadku niedużych zmian liszajec u psa niejednokrotnie nie wymaga leczenia, bo ustępuje samoistnie. Zdarza się jednak, że choroba przybiera cięższą postać i wówczas konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii. Specjalista oceni stan czworonoga i zaleci leczenie. Może przepisać zarówno maści do leczenia miejscowego, jak i np. antybiotyk doustny, jeśli zmiany są zaawansowane.

Liszajec u psa – zapobieganie

Nie ma jednej skutecznej metody zapobiegania chorobie. Niemniej można poczynić kilka kroków, aby zminimalizować ryzyko jej wystąpienia. Przede wszystkim:

zadbaj o higienę swojego pupila;

regularnie szczotkuj psa, aby usuwać na bieżąco wszelkie zanieczyszczenia;

w razie konieczności zastosuj kąpiel;

badaj stan skóry psa, aby jak najszybciej odkryć ewentualne otarcia, skaleczenia i inne urazy;

zadbaj o czystość otoczenia, w którym przebywa pies;

pilnuj czystości legowiska, zabawek etc.,

wykonuj profilaktyczne badania;

stosuj profilaktykę przeciwpasożytniczą.

Obserwuj swojego podopiecznego. Jeśli jakiekolwiek zmiany w jego wyglądzie lub/i zachowaniu wzbudzą twój niepokój czy wątpliwości, skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Pamiętaj o tym, że choć liszajec u psa (teoretycznie) nie stanowi dużego zagrożenia dla życia i zdrowia, w przypadku obniżonej odporności lub innych schorzeń czworonóg może być bardziej narażony na przykre powikłania niż inne psy!

Tygrys syberyjski – zjawiskowo piękny kot w poważnych tarapatach

Tygrys syberyjski to potężny, zwinny ssak, z którym lepiej nie spotykać się oko w oko. Nie bez powodu jest na szczycie łańcucha pokarmowego. Nie ma naturalnych wrogów. Niestety wielkość i siła nie uchroniły największego dzikiego kota przed zgubnym wpływem człowieka. Działalność ludzka doprowadziła niejeden gatunek na skraj wymarcia. Nie inaczej było z tym pięknym zwierzęciem.

Podstawowe informacje

? Masa ciała samce osiągają do 300 kg, samice od 100 do 167 kg
? Długość z ogonem samce ponad 300 cm, samice do 260 cm
? Wysokość w kłębie 90–110 cm
❤️ Długość życia około 15 lat
⭐️ Tryb życia nocny, samotniczy
? Pożywienie duże ssaki

Systematyka gatunku

Tygrys syberyjski, czyli Panthera tigris altaica, nazywany jest również tygrysem amurskim. Jest największym kotem wśród podgatunków tygrysa azjatyckiego. Tak jak wszystkie wielkie kotowate, należy do rodzaju Panthera. Zwierzaki z tego rodzaju nie mruczą, ale za to potrafią ryczeć. Tygrysa syberyjskiego cechuje niska zmienność genetyczna.

Opis wyglądu tygrysa syberyjskiego

Silne masywne ciało tego kota pokrywa gęsta sierść. Tygrys syberyjski, w odróżnieniu od innych, pręgi ma zawsze ciemnobrązowe, a nie czarne. Kolor umaszczenia różni się nieco w zależności od pory roku. Latem tło pod paskami jest rudopomarańczowe. Zimą kot robi się bardziej żółtawy. Od spodu ciało jest białe. Dużo bieli jest też wokół oczu i na policzkach.

Przystosowanie do ekstremalnych warunków

Tygrys syberyjski jest świetnie przystosowany do życia w trudnych warunkach. Na terenach, na których mieszka temperatura potrafi spaść do -40 stopni Celsjusza! Ten drapieżnik ma bardzo grubą skórę. Małe uszy zasłonięte są włosami. Jako jedyny tygrys ma w pachwinach i na brzuchu pięciocentymetrową warstwę tłuszczu.

Krótkie i szerokie łapy z ostrymi pazurami pomagają tygrysowi utrzymać się nawet na lodzie. Potężne zęby, w tym 9-centymetrowe kły, sprawiają, że może zaatakować praktycznie każdą zwierzynę.

Różnica między płciami

Tygrys syberyjski jest olbrzymem wśród dzikich kotów. Samiec ma nawet 3 metry długości z ogonem. Może ważyć aż 300 kg.

Samice są mniejsze. Mają smuklejsze ciało i są dużo lżejsze. Najwyraźniejszą różnicą jest jednak brak kryzy u tygrysicy. Dłuższe włosy dookoła szyi samca tygrysa nadają mu charakterystycznego wyglądu, choć nie są one tak efektowne jak u lwów.

Tryb życia i występowanie tygrysa

Tygrysy syberyjskie zamieszkują górskie gęste lasy iglaste i mieszane. Trzymają się blisko rzek. Prowadzą samotniczy tryb życia. Terytorium jednego tygrysa to bardzo rozległe tereny.

Drapieżniki polują głównie nocą. Atakują z zaskoczenia. Są przy tym wyjątkowo cierpliwe, czujne i ciche. Świetnie skaczą, pływają i wspinają się po drzewach. To doskonali myśliwi!

Obszar występowania

Kiedyś tereny występowania tygrysów amurskich obejmowały znaczną część Azji. Obecnie populacja tygrysów w naturze jest niewielka. Za ostatnie regiony występowania uznaje się między innymi Kraj Nadmorski i Kraj Chaborowski na wschodnich krańcach Rosji.

Niewielka część z dziko żyjących tygrysów zamieszkuje okolice dolnego biegu rzeki Amur. Spotykane są więc w północnych Chinach i w Korei Północnej.

Grupa osobnicza i rozmnażanie tygrysa

Tygrysy amurskie rozmnażają się raz w roku. Gody odbywają się o różnych porach roku. To jedyny czas, kiedy tygrysy szukają towarzystwa. Samce podążają za samicami, posługując się węchem. Ciąża trwa około 3 i pół miesiąca. Tygrysica rodzi zazwyczaj 2–3 młode. Maluchy rodzą się ślepe. Zaczynają widzieć po 2 tygodniach.

Tygrysiątka zostają pod opieką swojej matki do ukończenia dwóch lat. Potem odchodzą, by rozpocząć samotne życie. Niestety statystycznie połowa z nich nie dożyje 3 roku życia.

Tygrys syberyjski – pożywienie

Tygrysy polują często i są w tym bardzo skuteczne. Przy swoim rozmiarze, sile i umiejętnościach łowieckich te wielkie koty mogą upolować i zjeść niemal wszystkie inne zwierzęta. Zdarza się, że ich ofiarami padają nawet lamparty i niedźwiedzie!

W menu tygrysów znajdują się jednak głównie duże ssaki, takie jak jelenie, sarny, piżmowce czy dziki. Nie gardzą również ptakami. Za jednym razem potrafią zjeść 35 kg mięsa!

Status ochrony tygrysa syberyjskiego

Tygrys syberyjski to zwierzę znajdujące się na skraju zagłady. Szacowano, że w naturze żyło jedynie 20–30 osobników w latach 40 XX wieku. Tak dramatyczną sytuację spowodowało przede wszystkim olbrzymie kłusownictwo. Wierzono, że części ciała tygrysów mają właściwości lecznicze. Sprzedawano nie tylko futro, ale też kości oraz części ciała i narządy.

Fatalną sytuację tygrysów poprawił nieco wydany w 1947 roku w ZSRR zakaz polowania na tygrysy syberyjskie. Populacja szybko wzrosła do 250 osobników. Nie jest to jednak wystarczająca liczba, by uznać gatunek za niezagrożony wyginięciem.

Projekt ochrony tygrysa

W 1992 roku powstał projekt ochronny Siberian Tiger Project. Działa on do dziś. Projekt obejmuje wszystkie czynniki, które doprowadziły do zagrożenia przetrwania pasiastego drapieżnika.

Mieszkańcy edukowani są z zakresu bezpiecznego życia obok tygrysów. Członkowie projektu walczą również z nielegalną wycinką lasów i niszczeniem siedlisk tygrysów.W rejonach występowania tygrysów powstają specjalne patrole antykłusownicze. Wszystkie te działania zaczynają przynosić efekty. Obecnie tygrysów syberyjskich w ich naturalnym środowisku żyje około 500. Drugie tyle mieszka w zoo.

Tygrys syberyjski – ciekawostki

Tygrysy syberyjskie są kotowatymi, które mogą osiągnąć niesamowite rozmiary. Jednocześnie potrafią one bez większego trudu przenieść bardzo ciężką zdobycz.

Wzór pasków na ciele tygrysa jest unikatowy dla każdego zwierzaka.

Według wierzeń ludowych tygrys nie był konkurencją, ani wrogiem. Był władcą lasów, któremu należał się szacunek, a on go wtedy odwzajemniał.

Znane są przypadki ataków tygrysa syberyjskiego na bydło domowe oraz na ludzi. Są to jednak sytuacje bardzo rzadkie. W przeciwieństwie do tygrysa bengalskiego, amurskie stronią od ludzi i są płochliwe.

Według wierzeń Udehejczyków istnieje tajemnicza święta góra, na którą udają się wszystkie tygrysy syberyjskie na ostatni spoczynek.

Co odstrasza koty od sikania? Jaki jest powód sikania poza kuwetą? Sprawdź!

Co odstrasza koty od sikania na kanapę, łóżko czy dywan? Jeśli szukasz odpowiedzi na to pytanie, jesteś we właściwym miejscu. Mamy dla ciebie bardzo dobrą wiadomość. Wcale nie musisz szukać wymyślnych sposobów na to, aby odstraszyć podopiecznego i zniechęcić go do oddawania moczu w nieodpowiednich miejscach. Istnieje znacznie prostsze rozwiązanie tego problemu – i co więcej, rozwiązanie skuteczne, które rzeczywiście ów problem wyeliminuje, a nie tylko zamaskuje. Co to takiego? Sprawdź!

Co odstrasza koty od sikania? Metody, po które nie należy sięgać!

Wiele osób, poszukując odpowiedzi na pytanie, co odstrasza koty od sikania w niewyznaczonych do tego miejscach, trafia na często bardzo dziwne, wręcz okrutne metody. Mają one na celu zaskoczyć i wystraszyć mruczka, by ten oddawanie moczu w danym miejscu kojarzył z czymś nieprzyjemnym, a nawet niebezpiecznym i tym samym zrezygnował z niego. A zatem – co odstrasza koty od sikania? Oto kilka pomysłów, których – jako troskliwy, świadomy i odpowiedzialny opiekun – nie możesz wdrażać w życie, bo wyrządzą one więcej szkody niż pożytku:

stosowanie pułapek – tutaj pomysłowość właścicieli niejednokrotnie przechodzi wszelkie pojęcie. Częstą metodą jest np. ustawianie piramidy z puszek lub tworzenie innych metalowych konstrukcji, które w czasie przewracania wydają przeraźliwy dźwięk. Pułapka taka ustawiana jest w obszarze, w którym kot najczęściej oddaje mocz i „uruchamia się”, gdy kot się do niej zbliży i potrąci ją, próbując dojść w wyznaczone miejsce;

polowanie na kota – w celu przyłapania go na gorącym uczynku. Właściciel „zaczaja się” na pupila i gdy widzi, że ten podchodzi do danego miejsca z zamiarem oddania moczu, rzuca w jego stronę np. but, wydaje głośny, nieprzyjemny dźwięk, potrząsa butelką wypełnioną kamieniami czy pryska wodą ze spryskiwacza w pyszczek etc.;

naturalne i chemiczne środki odstraszające – ta metoda wydaje się stosunkowo łagodna i nieszkodliwa w porównaniu z innymi. Kot, który ma doskonały węch, z pewnością jest jednak innego zdania, gdy na każdym kroku napotyka nieprzyjemne, drażniące jego nos zapachy.

Wyżej opisane metody, jak zostało wspomniane, naprawdę czynią więcej szkody niż pożytku, a do tego… czasem i tak zwyczajnie nie działają! Dlaczego?

Metody na odstraszenie kota – konsekwencje stosowania

Konsekwencje stosowania powyższych metod są poważne. Kot, bezustannie atakowany z każdej strony, będzie żył w permanentnym stresie. Jego stan psychiczny w krótkim czasie pogorszy się. Wówczas mogą wystąpić dodatkowe problemy behawioralne. Paradoksalnie – problem oddawania moczu poza kuwetą, w wyniku stresu, może się nasilić!

Oczywiście zaburzona będzie relacja z opiekunem, któremu kot przestanie ufać i w towarzystwie którego przestanie się czuć bezpiecznie. Poza tym wymienione metody często nie są skuteczne… W związku z tym nie tylko nie rozwiążesz istniejącego problemu, ale stworzysz kolejne.

Co odstrasza koty od sikania? Nie myśl o tym, odkryj przyczynę!

Zamiast zastanawiać się nad tym, co odstrasza koty od sikania czy jak oduczyć kota sikania poza kuwetą, skup się raczej na odkryciu przyczyny tego zachowania, bo tych może być naprawdę wiele. Niektóre z nich są błahe i łatwe do wyeliminowania, inne mogą wymagać pomocy specjalisty – lekarza weterynarii lub/i behawiorysty zwierzęcego. Niektóre z przyczyn załatwiania potrzeb fizjologicznych poza kuwetą to:

brudna kuweta – koty to czyste zwierzęta, które często nie chcą korzystać z kuwety, w której znajduje się brudny żwirek;

nieodpowiedni żwirek – kotu może nie odpowiadać np. jego struktura (za ostre drobinki) lub zapach (choć hitem są żwirki perfumowane, wiele kotów ich nie cierpi, bo podrażniają drogi oddechowe!);

niewłaściwe ułożenie kuwety – np. zbyt blisko misek z jedzeniem i piciem lub/i w miejscu, w którym jest głośno, ciągle ktoś przechodzi i kot nie może oddać moczu w spokoju;

choroby układu moczowego – to częsty powód znaczenia moczem poza kuwetą. Jeśli kot cierpi podczas sikania, zaczyna kojarzyć kuwetę z bólem i może zaniechać wizyt w niej;

stres – większość kotów to zwierzęta wrażliwe i nielubiące zmian. Coś, co jest dla ciebie drobiazgiem, jak np. zmiana ustawienia mebli, kilkudniowy wyjazd czy remont, dla kota może być prawdziwą traumą! Chcąc odreagować napięcie, może sikać w rozmaitych miejscach w domu.

To zaledwie kilka najczęstszych powodów sikania poza kuwetą. Koniecznie sprawdź, czy właśnie któryś z nich nie jest przyczyną problemów w twoim domu.

Wiesz już, co odstrasza koty od sikania, ale wobec powyższych faktów zaniechaj testowania wszystkich przedziwnych, niebezpiecznych metod. Zamiast tego skup się na odnalezieniu przyczyny problemu!

Cavalier king charles spaniel a king charles spaniel – dlaczego nie są jedną rasą?

Psy są najbardziej zróżnicowanym gatunkiem na świecie. Istnieją jednak bliźniacze rasy, które trudno odróżnić. O wszystkim bowiem decydują nieraz dosłownie detale! Mały, długouchy piesek to cavalier king charles spaniel, a king charles spaniel…?

Cavalier king charles spaniel i king charles spaniel – historia

Historia tych ras sięga dynastii Stuartów. Małe, łagodne spaniele były jej ulubieńcami. W 1945 roku brytyjski Kennel Club rozróżnił dwie rasy tych uroczych piesków. Czystą angielską rasą jest cavalier king charles spaniel, a king charles spaniel – jej młodszą „bliźniaczką”. Wyodrębniła się wskutek kojarzeń cavalierów z mopsami i pekińczykami w XVIII i XIX wieku.

Cavalier king charles spaniel a king charles spaniel – podobieństwa

Na pierwszy rzut oka obie te małe rasy mogą wydawać się nie do odróżnienia. Obie pokryte są jedwabistą, prostą lub lekko falistą sierścią. Wzorce obu piesków dopuszczają te same umaszczenia:

ruby – jednolite, kasztanowo-rude;

blenheim – białe w kasztanowe łaty;

tricolor;

czarne-podpalane.

Zarówno king charles spaniel, jak i cavalier mają zaokrągloną głowę o łagodnym wyrazie. Zdobią ją obficie owłosione, typowe dla spanieli uszy. Jak więc je odróżnić?

Jak je odróżnić?

Istnieją jednak pewne cechy, dzięki którym bardzo łatwo odróżnisz cavaliera od king charles spaniela. Oto one:

kształt głowy: u king charles spaniela jest bardziej wypukła, niż u cavaliera;

długość kufy: dłuższą ma cavalier king charles spaniel, a king charles spaniel odziedziczył skróconą po swych chińskich przodkach;

wielkość: cavalier może ważyć 8 kg, podczas gdy king charles spaniel do około 6 kg.

Dodatkowo ciekawostką jest, że king charles spaniel ma unikalną cechę – bardzo często przedstawiciele rasy mają zrośnięte dwa palce przednich łapek.

Cavalier king charles spaniel a king charles spaniel – charaktery

Hodowane od wieków jako psy do towarzystwa, obie rasy są niekłopotliwymi towarzyszami. To znakomit wybór na pierwszego psa, również dla osób starszych. Dobrze dogadują się z dziećmi, są bardzo cierpliwe. Pamiętaj, że kontakty psa z dzieckiem zawsze muszą odbywać się pod kontrolą. Lubią ruch i potrzebują go jak wszystkie psy, ale nie są bardzo wymagające pod tym względem. Różnica między nimi tkwi w podejściu do nieznanych osób. Bardziej otwarty jest cavalier king charles spaniel, a king charles spaniel z początku bywa raczej powściągliwy.

Oba pieski są doskonałymi towarzyszami nawet dla osób z bardzo małym doświadczeniem z psami. Aktualnie coraz bardziej doceniany jest cavalier king charles spaniel. A king charles spaniel? Zawsze ma szansę podbić serca miłośników ras brachycefalicznych. Tym bardziej, że rzadko choruje.

Zając szarak – zajęczak z Polski. Wygląd, zachowanie, zwyczaje

Zając szarak jest najbardziej charakterystycznym zwierzęciem polskich łąk. Od dzikiego królika odróżniają go przede wszystkim dłuższe uszy i większa masa ciała. Można go spotkać na otwartych terenach, zwłaszcza polach, łąkach, przy miedzach. Sprawdź, jakie jeszcze informacje o tym zającu znajdziesz w naszym artykule!

Podstawowe informacje

? Masa ciała od 3,5 do 5 kg
? Długość z ogonem od 62 do 82 cm
? Wysokość w kłębie ok. 25 cm
❤️ Długość życia do 13 lat, ale na wolności zwykle do 5 lat
⭐️ Tryb życia samotniczy, wyłączając okres rui
? Pożywienie nadziemne części roślin, korzenie, gałązki i pędy drzew i krzewów
? Szybkość do 80 km/h

Systematyka gatunku

Zając to nazwa rodziny zwierząt, do której zaliczają się 33 gatunki z całego świata. Do najpopularniejszych należą:

zając szarak;

zając bielak;

zając polarny;

zając amerykański;

zając wielkouchy.

W Polsce jedynym spotykanym gatunkiem jest zając szarak (Lepus europaeus). W obrębie tego gatunku wyróżnia się szesnaście podgatunków, dzielonych ze względu na to, jaki obszar zajmuje dana populacja. Dodatkowo zając szarak został introdukowany również do Australii, Ameryki Północnej i Południowej.

Opis wyglądu zająca szaraka

Szarak waży do 5 kg, ma okazałe uszy (do 14 cm) i długie tylne stopy (do 18,5 cm). Tylne nogi są zwykle dłuższe od przednich. W biegu zwierzęta te osiągają prędkość od 70 do nawet 80 km/h, choć decydują się biegać głównie w razie zagrożenia. Ubarwienie ochronne sprawia, że futro zająca zmienia się zależnie od pory roku. W ciepłe miesiące jest szarobrązowe, a zimą staje się jaśniejsze. Omyk, czyli ogon zająca, jest biały od spodu i szary na górze.

Tryb życia i występowanie zająca

Zając to zwierzę, które może szukać pożywienia zarówno w dzień, jak i w nocy. Przebywa przede wszystkim na otwartym terenie. Spotkasz go na polach uprawnych, a także łąkach i nieużytkach. Preferuje miedze, rzadko spotyka się go w lesie, a jak już, to na skraju młodników. Występuje głównie na obszarze suchym, bez terenów podmokłych.

Obszar występowania

Zające jako rodzina zwierząt są rozpowszechnione przede wszystkim w Europie, Azji, Ameryce Północnej i Afryce, a także na obszarze Grenlandii. Zając szarak to gatunek typowy przede wszystkim dla Europy i Azji, choć nie występuje na Półwyspie Iberyjskim i w Skandynawii.

Grupa osobnicza i rozmnażanie zająca

Zając to zwierzę prowadzące samotniczy tryb życia. Żyje nie, jak się powszechnie uważa, w norach, tylko w kotlinkach, czyli niewielkich zagłębieniach w ziemi, pomiędzy wysokimi trawami. Łączy się w pary jedynie na okres rozrodu, który może przypadać od stycznia do września. Samice w sprzyjających warunkach mogą mieć nawet do czterech miotów rocznie przy ciąży trwającej ok. 1,5 miesiąca i laktacji, która trwa do 3 tygodni.

Od Redakcji
Warto nauczyć się odpowiednio reagować na napotkane w lesie czy na polu młode zwierzęta. Jeśli nie wykazują one objawów choroby, uszkodzeń ciała, najczęściej nie trzeba tu pomocy i ingerencji człowieka. Schowane w wysokiej trawie, zbożu czy ziemnych zagłębieniach oczekują po prostu na powrót matki lub ukrywają się przed człowiekiem i drapieżnikami. Nie należy ich dotykać, podnosić, głaskać, czy pozwalać swojemu psu na zbliżanie się do nich!

W jednym miocie może być nawet do 5 młodych zajączków, które rodzą się z otwartymi oczami i obrośnięte futrem. Mniej liczne mioty występują na terenach zurbanizowanych i zanieczyszczonych, np. w okolicach obszarów przemysłowych. Matka karmi młode przez jakiś czas mlekiem, a na czas żerowania zostawia je w wysokiej trawie. Taki kamuflaż chroni zwierzęta przed drapieżnikami – nie można podnosić młodych zajączków, nawet jeśli matki nie widać obok!

Zając – pożywienie

Zając żywi się wyłącznie roślinami. Jego dieta składa się z:

roślin zielnych, jak np. mniszek lekarski czy koniczyna;

liści i pędów krzewów;

traw;

warzyw uprawnych;

kory drzew, zjadanej zwłaszcza zimą z młodych okazów.

Status ochrony zająca szaraka

Populacja zająca w Polsce stale spada. Odpowiedzialne za to są:

działania drapieżników, takich jak lisy, drapieżne ptaki;

nielegalne polowania na zające w okresie ochrony;

działania kłusowników;

puszczane luzem psy, które swobodnie polują;

choroby pasożytnicze.

Za wysoką śmiertelność młodych osobników odpowiedzialna jest duża liczba lisów.

Zając – ciekawostki

Mimo że zające bytują w jednym środowisku z lisami, nie zarażają się wścieklizną. Nie udowodniono też, aby w razie zakażenia przenosiły chorobę na ludzi.

Zając szarak jest w stanie skoczyć nawet do 4 m w dal!

Choć może wydawać się, że zając biega, w rzeczywistości porusza się skokami. W ten sposób może rozwinąć prędkość nawet do 80 km/h.

To mit, że zające żyją dziko, a króliki to zwierzęta domowe. W Polsce występuje również królik europejski, który jest zwierzęciem dzikim, a do tego zagrożonym wyginięciem.

Mała obecnie populacja zająca w Polsce nie wpływa na razie na żadne działania rządowe w kierunku ochrony tego gatunku. Zasięg występowania zająca maleje wraz z rosnącymi popularnością i skutecznością szczepień przeciwko wściekliźnie, rozrzucanych dla lisów.

Dzień Wróbla 2025 – święto uroczego mieszkańca miast. Jak i kiedy je obchodzić?

Dzień Wróbla 2025 – kiedy jest?

Światowy Dzień Wróbla wypada na sam początek wiosny, czyli 20 marca. Celem święta jest zwrócenie uwagi na zmniejszającą się populację tych ptaszków. Badania dowodzą, że w ostatnich latach wróbli przybyło, co cieszy. Nie oznacza to jednak, że ludzie powinni przestać o nie dbać. W końcu kto wyobraża sobie miejskie życie bez ich radosnego ćwierkania?

Jak obchodzić Międzynarodowy Dzień Wróbla?

Wróble są bohaterami wielu wierszy, piosenek i bajek dla dzieci. Jedną z najbardziej znanych postaci jest wróbelek Elemelek. Być może Dzień Wróbla to właśnie idealny czas, by wrócić do takich klasyków z dzieciństwa? Mamy też propozycję dla osób, które wolą współczesne kino. Czy wiesz, że kapitan Jack Sparrow z Piratów z Karaibów to w wolnym tłumaczeniu Jacek Wróbel? Co prawda filmy nie mają z wróblami wiele wspólnego, ale warto znać taką ciekawostkę.

Wróble wśród nas

Najlepiej jednak uczcić Dzień Wróbla spacerem na świeżym powietrzu. Poszukaj ptaków w swojej okolicy. Jeśli chcesz, możesz je nawet karmić. W okresie zimy i wczesnej wiosny, z pewnością to docenią. Wróble najchętniej jedzą nieprzetworzone zboża – żyto, pszenicę lub jęczmień, a także kasze, słonecznik i płatki owsiane. Światowy Dzień Wróbla to także najlepszy czas na wsparcie organizacji zajmujących się ochroną tych ptaków.

Światowy Dzień Wróbla – ciekawostki o tym ptaszku

Na świecie istnieje aż 26 gatunków wróbli. W Polsce żyją te szarobrązowe. Jednak w innych miejscach na świecie można spotkać różne ciekawsze odmiany.

Wróbel przybył do Polski prawdopodobnie z rejonów południowo-zachodniej Azji. Stopniowo rozprzestrzenił się z tych terenów na większość kontynentów.

Wróbelki wiążą się w pary na całe życie i są bardzo przywiązane do swojego gniazdka. Jednocześnie ich czas wysiadywania jaj jest rekordowo krótki, jak na świat ptaków.

W starożytnej Grecji wróble były uznawane za ptaki bogini miłości, czyli oczywiście Afrodyty.

Najstarszy wróbel na świecie przeżył aż 23 lata!

Czernienie skóry u psa – poznaj możliwe przyczyny

Pies, traktowany przez wielu opiekunów jak członek rodziny i najlepszy przyjaciel, zasługuje na prawidłową opiekę. Jednym z jej aspektów jest dbanie o zdrowie czworonoga. Tu z kolei niezmiernie ważne są: dobra znajomość pupila i regularna, wnikliwa obserwacja. To one pozwalają na szybkie zauważenie ewentualnych niepokojących zmian w wyglądzie lub/i zachowaniu psa. Z pewnością zaś wzbudzać niepokój mogą zmiany skórne różnego rodzaju, jak np. czernienie skóry u psa. Z czego ono wynika? Jak reagować w chwili zauważenia przebarwień? Sprawdź i trzymaj rękę na pulsie!

Czernienie skóry u psa – naturalny proces

Istnieje wiele potencjalnych przyczyn czernienia skóry u psa, a jedną z nich jest… zupełnie naturalny proces! Zachodzące zmiany wcale nie muszą od razu zwiastować poważnych problemów zdrowotnych, dlatego – jeśli odkryjesz zmianę skórną na ciele pupila – postaraj się zachować spokój do czasu postawienia diagnozy. Ta zaś może cię zaskoczyć, gdy usłyszysz, że to naturalny proces.

Najlepszym tego przykładem są wyżły dalmatyńskie, czyli popularne dalmatyńczyki. Psy tej rasy rodzą się białe. Charakterystyczne czarne lub ciemnobrązowe cętki pojawiają się stopniowo nieco później. W przypadku innych czworonogów, ze względu np. na uwarunkowania genetyczne, sytuacja może być podobna. W miarę dojrzewania pies będzie osiągać swój ostateczny wygląd, w tym określoną barwę skóry wraz z plamami w różnych kolorach, umiejscowionymi w rozmaitych częściach ciała. Jeśli pupil ma długą, bujną sierść, nawet nie będziesz mieć świadomości tego, jak wiele „może dziać się” pod nią.

Czernienie skóry u psa – zaburzenie barwnikowe skóry

Istnieją liczne zaburzenia i choroby skóry u psa. Za czernienie skóry u psa może odpowiadać zaburzenie barwnikowe skóry, a dokładniej zaburzenie hiperpigmentowe, nazywane też hiperpigmentacją. Powstaje ona w wyniku nadmiaru melaniny. Obszary nią dotknięte mogą mieć nieznacznie ciemniejszy kolor od reszty skóry, ale mogą być również bardzo ciemne, w tym czarne. To zależy od poziomu nagromadzonego barwnika.

Hiperpigmentacja jest przeciwieństwem hipopigmentacji (w jej wyniku na ciele powstają odbarwienia). Co niezmiernie ważne, zaburzenie to nie stanowi żadnego zagrożenia dla zdrowia i życia czworonoga. Jest ono jedynie defektem kosmetycznym.

Czernienie skóry u psa – zmiany nowotworowe

Niestety i tego punktu nie możemy pominąć. Czernienie skóry u psa rzeczywiście może być jednym z objawów zmian nowotworowych rozwijających się w psim organizmie. Najczęściej jednak nie jest to jedyny objaw choroby. Jeśli nie obserwujesz u pupila innych niepokojących zmian w wyglądzie lub/i zachowaniu, istnieje duże prawdopodobieństwo, że groźnie wyglądające przebarwienie jest nieszkodliwe. Oczywiście, jeżeli masz obawy i wątpliwości, najlepszym rozwiązaniem jest konsultacja z lekarzem weterynarii.

Od Redakcji
Każda niepokojąca zmiana w wyglądzie lub zachowaniu psa jest dobrym powodem do odwiedzin lekarza weterynarii. Wczesna reakcja to większa szansa na skuteczne leczenie, jeśli rzeczywiście jest ku temu powód.

Czernienie skóry u psa – alergie

Alergie o różnym podłożu to jedna z częstszych przyczyn zmian skórnych, w tym przebarwień. Jeśli dodatkowo czarnym plamom towarzyszą np. krosty (zwłaszcza o ropnej treści), zaczerwienienie wskazujące na stan zapalny, rumień, świąd (pies intensywnie się drapie i jest niespokojny), nie należy zwlekać z wizytą u lekarza weterynarii.

Czernienie skóry u psa – zakażenia

W przebiegu zakażeń zarówno bakteryjnych (np. ropne zapalenie skóry), jak i grzybiczych mogą wystąpić liczne zmiany skórne o różnym charakterze. Nieleczone będą się pogłębiać i prowadzić do powikłań. Leczenie domowymi sposobami w tym przypadku jest niewystarczające, bowiem pies musi być poddany antybiotykoterapii. Co istotne, lekarz z kolei musi postawić prawidłową diagnozę (na podstawie badań), by dobrać antybiotyk, który rzeczywiście szybko i skutecznie zadziała na dane drobnoustroje chorobotwórcze.

Czernienie skóry u psa – inne możliwe przyczyny

Poza wyżej wymienionymi istnieje wiele innych czynników mogących wpływać na czernienie skóry u psa. Należą do nich m.in.

zaburzenia hormonalne – przede wszystkim zaburzenia w obrębie tarczycy;

nieodpowiednia dieta – prowadząca do niedoboru lub nadmiaru składników odżywczych odpowiadających za wygląd i kondycję skóry;

stres – ten czynnik wywołuje różnego rodzaju problemy skórne częściej, niż większość opiekunów psów przypuszcza!

Jak widzisz, istnieje naprawdę wiele prawdopodobnych przyczyn czernienia skóry u psa. Kiedy zauważysz zmiany skórne u pupila, dla jego bezpieczeństwa i dla własnego spokoju udaj się na konsultację do lekarza weterynarii.

Dzień Szczeniaka – wpisz tę ważną datę do kalendarza i spraw pupilowi przyjemność!

Dzień Szczeniaka obchodzony jest każdego roku w marcu. To ważna data, którą warto zapamiętać i świętować wraz z pupilem niezależnie od tego, czy twój podopieczny rzeczywiście jest szczenięciem, dorastającym psem czy psiakiem starszym. Nigdy bowiem dość okazji do tego, aby okazać ukochanemu czworonogowi sympatię i dać do zrozumienia, jak wiele znaczy jego obecność. To także dobry czas na to, aby zastanowić się, jak można pomóc zwierzętom w potrzebie, które nie miały tyle szczęścia co twój pies i nie znalazły kochających opiekunów. Kiedy dokładnie wypada Dzień Szczeniaka? Jak go uczcić? Sprawdź!

Dzień Szczeniaka – kiedy jest obchodzony?

Święto pod nazwą Dzień Szczeniaka przypada dokładnie na 23 marca. Choć, jak sama nazwa wskazuje, jest to dzień, podczas którego szczególną troską powinny być otoczone szczenięta, tak naprawdę jest to doskonała okazja do tego, aby świętować również z nieco starszym psiakiem. W końcu każdy pies kiedyś był szczeniaczkiem. My też, nawet będąc już dorosłymi ludźmi, uwielbiamy obchodzić Dzień Dziecka! Dlaczego więc nie sprawić choćby drobnej przyjemności pupilowi, nawet jeśli okres szczenięcy ma za sobą?

Nie tylko Dzień Szczeniaka – inne psie święta

Jak się okazuje, Dzień Szczeniaka obchodzony 23 marca nie jest jedynym dniem dedykowanym naszym czworonożnym przyjaciołom. Jeśli masz psa, koniecznie musisz zapamiętać te daty:

1 lipca – Dzień Psa. Czy wiesz, że nie jest to święto międzynarodowe, ale utworzone i obchodzone w Polsce? Powstało ono w 2007 roku z inicjatywy miesięcznika „Przyjaciel Pies”. Początek wakacji to nieprzypadkowa data. To bowiem właśnie wtedy wiele czworonogów trafia na ulice i do schronisk, gdy ich dotychczasowi opiekunowie nie mają pomysłu na to, gdzie oddać psa na czas wakacyjnego urlopu;

26 sierpnia – Międzynarodowy Dzień Psa. Właśnie w tym dniu święto czworonogów obchodzone jest w wielu krajach na świecie;

15 czerwca – Ogólnopolski Dzień Dogoterapii. To kolejne polskie psie święto – tym razem ukłon w stronę psów wspierających terapię ludzi, w dużej mierze dzieci;

ostatnia niedziela kwietnia – Międzynarodowy Dzień Psa Ratowniczego. Pierwszy raz obchodzony w 2008 roku. Od tego czasu z okazji święta organizowane są liczne imprezy o charakterze edukacyjnym;

25 października – to bardzo ważny dzień, bowiem obchodzone są wówczas Dzień Kundelka oraz Dzień Ustawy o Ochronie Zwierząt.

To tylko kilka z wielu dni poświęconych pamięci o czworonogach i skłaniających do zastanowienia się nad tym, jak wiele dobrego robią one w ludzkim świecie.

Dzień Szczeniaka… na co dzień!

Dzień Szczeniaka, jak i inne psie święta, to okazja do szczególnych przemyśleń i okazania podopiecznemu uczuć. Dniom tym bardzo często towarzyszą rozmaite imprezy, w trakcie których można np. wesprzeć liczne inicjatywy na rzecz zwierząt. Pamiętaj jednak o tym, że szczeniak, tak jak i później dorosły pies, powinien otrzymywać twoją uwagę każdego dnia. Koniecznie zadbaj więc o jego prawidłową dietę, odpowiednią dawkę aktywności fizycznej i umysłowej oraz o to, aby zawsze czuł się dobrze i bezpiecznie!

Dzień Szczeniaka to wspaniałe święto, które na pewno warto obchodzić wraz z pupilem. Zadbaj jednak o to, aby twój podopieczny czuł się kochany i wyjątkowy na co dzień, a nie tylko od święta!

Ile żyją wróble? Fakty i ciekawostki o wróbelkach

Ile żyją wróble i gdzie występują? Najpopularniejszym i najbardziej rozpowszechnionym w Polsce jest wróbel zwyczajny, nazywany również wróblem domowym. Ten niewielki, sympatyczny i bardzo towarzyski ptaszek na stałe zadomowił się w pobliżu ludzkich siedzib. Choć kojarzony jest z typowo „polskim” ptakiem, zasiedla on tereny niemal całego świata, zwłaszcza tam, gdzie mieszkają ludzie. Jedyne miejsca, gdzie raczej nie można go spotkać, to pustynia, tundra i lasy równikowe. Czy można je hodować? Dowiedz się więcej!

Ile żyją wróble na wolności i w niewoli?

Wróbel na wolności żyje przeciętnie od 3 do 5 lat, choć zdarzają się przypadki długowiecznych ptaszków z rodziny wróblowatych, które żyją nawet kilkanaście lat. Wróbelki różnych gatunków znacznie dłużej żyją w niewoli, od kilkunastu do 20 lat. Ile żyją wróble w niewoli? Najstarszy zarejestrowany do tej pory osobnik przeżył w niewoli aż 23 lata!

Wróbel domowy domowym pupilem?

Wróbel jest i powinien zostać „domowy” wyłącznie z nazwy. Od 1995 roku w Polsce ptak ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową, gdyż w latach 90. ubiegłego wieku, mimo tego ile żyją wróble, ich liczebność zaczęła się drastycznie zmniejszać.

Od Redakcji
Populacja wróbli, jak również innych drobnych ptaków i ssaków, zmniejsza się przez ekspansję człowieka oraz niekontrolowaną liczbę kotów celowo wypuszczanych oraz bezdomnych, które polują na te gatunki dla zabawy, nie w celu przetrwania.

W wyjątkowych sytuacjach, m.in. w celach edukacyjnych, naukowych czy związanych z koniecznością ochrony, istnieje możliwość uzyskania tzw. zezwolenia na odstępstwa od zakazów w stosunku do gatunków zwierząt, roślin lub grzybów objętych ochroną gatunkową. Chęć hodowania wróbla z powodu hobby zdecydowanie jednak do tego typu sytuacji się nie zalicza.

Co zrobić w przypadku znalezienia wróbla?

Dwa najczęściej popełniane błędy w przypadku znalezienia przez człowieka pisklęcia bądź potencjalnie rannego ptaka to:

pozostawienie ptaka bez pomocy w obawie o to, że po dotknięciu przez człowieka zostanie on odrzucony przez inne ptaki lub wręcz zaatakowany przez nie;

zabranie do domu bez uprzedniego sprawdzenia, czy rzeczywiście jest taka potrzeba.

Choć tak się powszechnie sądzi, nie jest prawdą, że rodzice odrzucą pisklę dotknięte przez człowieka czy zrobią mu krzywdę. Jeśli zatem znajdziesz małego wróbelka, który wypadł z gniazda i przebywa w niebezpiecznym dla niego miejscu, podnieś go bez obaw. Upewnij się, czy nie jest ranny. Jeśli nie, spróbuj włożyć go z powrotem do gniazda lub posadź możliwie najwyżej, np. na gałęzi. Rodzice na pewno go odnajdą! Jeżeli znajdziesz dorosłego ptaka, który skacze po ziemi, nie zabieraj go od razu do domu. Być może tylko osłabł i potrzebuje chwili na nabranie sił. Jego również możesz ewentualnie przenieść w bezpieczniejsze miejsce, aby nie został potrącony przez samochód czy upolowany przez kota. Gdy jednak okaże się, że jest ranny, udaj się do lekarza weterynarii.

To sympatyczne i bardzo pożyteczne zwierzątka. Zaskakujące jest to, ile żyją wróble. Zadbaj więc o to, by nie stawały się ofiarami kotów wypuszczanych z domów.

Czym ogrodzić ogródek warzywny przed psem?

Ogródki warzywne to świetne rozwiązanie dla osób, które cenią sobie świeże i zdrowe produkty prosto z ogrodu. Niestety, dla wielu posiadaczy psów, taki ogródek może stać się celem do zabawy lub nawet zniszczenia. W takim przypadku pojawia się pytanie, czym ogrodzić ogródek warzywny przed psem? W artykule przedstawimy kilka metod, które pomogą ochronić Twój ogródek i cieszyć się zdrowymi warzywami bez niepotrzebnych stresów. Do pracy nad ogrodzeniem ogródka przydatne będą specjalistyczne narzędzia. Warto sprawdzić wypożyczalnie sprzętu budowlanego Rentools, zanim zdecydujemy się na zakup narzędzi.

Metody ogrodzenia ogródka przed psem

Ogrodzenie z siatki ogrodzeniowej

Jednym z najczęściej wykorzystywanych rozwiązań jest ogrodzenie ogrodu warzywnego siatką ogrodzeniową. Siatka taka jest stosunkowo tania i łatwa w montażu. Warto jednak pamiętać, że musi być odpowiednio mocna, aby pies nie był w stanie jej zniszczyć.

Ogrodzenie z drutu kolczastego

Jeśli chcesz zastosować bardziej skuteczną metodę, możesz zdecydować się na ogrodzenie z drutu kolczastego. Tego typu ogrodzenie z pewnością zniechęci psa do próby przedostania się na teren ogródka. Jednak, warto pamiętać, że drut kolczasty jest niebezpieczny i może spowodować poważne obrażenia, jeśli pies przypadkiem się na nim skaleczy.

Ogrodzenie elektryczne

Ogrodzenie elektryczne to kolejne rozwiązanie, które może skutecznie ochronić ogródek warzywny przed psem. Polega ono na wykorzystaniu impulsów elektrycznych, które zniechęcą psa do przekraczania granicy. Jednak, podobnie jak w przypadku drutu kolczastego, warto pamiętać, że taka forma ochrony jest niebezpieczna i powinna być stosowana tylko przez doświadczonych specjalistów.

Ogrodzenie z desek

Jeśli szukasz mniej drastycznej metody ochrony, możesz zdecydować się na ogrodzenie z desek. Tego typu ogrodzenie jest bardzo trwałe i wytrzymałe, a przy tym nie stanowi zagrożenia dla psa. Warto jednak pamiętać, że taka forma ogrodzenia może być kosztowna i wymagać nieco więcej pracy przy montażu.

Ogrodzenie z kratki ogrodowej

Ogrodzenie z kratki ogrodowej to kolejna opcja, którą możesz rozważyć. Taki rodzaj ogrodzenia jest trwały i estetyczny, a przy tym skutecznie odstrasza psy. Kratka ogrodowa jest łatwa w montażu i nie stanowi zagrożenia dla zwierząt.

Ogrodzenie z płotków drewnianych

Jeśli szukasz estetycznej i ekologicznej formy ochrony, to ogrodzenie z płotków drewnianych będzie idealnym rozwiązaniem. Drewno jest naturalnym materiałem, który pasuje do każdego ogrodu. Taki rodzaj ogrodzenia jest łatwy w montażu, a przy tym skutecznie chroni przed psami.

Ogrodzenie ogródka przed psem – najważniejsze informacje

Wybór odpowiedniej formy ochrony dla ogródka warzywnego przed psem jest kluczowy, aby móc cieszyć się zdrowymi warzywami bez niepotrzebnego stresu. W artykule przedstawiliśmy kilka metod, które możesz wykorzystać, w zależności od Twoich potrzeb.

Ogrodzenie z siatki ogrodzeniowej, drutu kolczastego czy ogrodzenie elektryczne są skuteczne, ale mogą stanowić zagrożenie dla psa. Z kolei ogrodzenie z płotków drewnianych, kratki ogrodowej czy z desek są mniej drastyczne, ale równie skuteczne i bezpieczne dla zwierząt. Przed podjęciem decyzji, warto dokładnie przemyśleć swoje potrzeby oraz możliwości finansowe i zdecydować się na najlepszą opcję dla siebie.

Na sam koniec zebraliśmy wszystkie metody ogrodzenia ogródka w przejrzystej tabeli, aby każdy mógł dokładnie porównać wszystkie metody i wybrać najlepszą.

Metoda Koszt Poziom skuteczności Bezpieczeństwo dla psa
Siatka ogrodzeniowa Niski Średni Bezpieczna
Drut kolczasty Średni Wysoki Niebezpieczna
Ogrodzenie elektryczne Wysoki Bardzo wysoki Niebezpieczna
Kratka ogrodowa Średni Średni Bezpieczna
Płotki drewniane Średni Średni Bezpieczna
Ogrodzenie z desek Wysoki Średni Bezpieczna

Artykuł powstał we współpracy z wypożyczalnią narzędzi Rentools: https://rentools.pl/wynajem/narzedzia

Crufts 2023 – międzynarodowa wystawa psów

Podczas Crufts 2023 zaprezentowane zostały ponad 24 tysiące utytułowanych psów należących do 200 ras z całego świata. Występowały one nie tylko w konkursach piękności, ale także w konkurencjach sportowych, takich jak agility czy flyball, wywołując wiele emocji i zdobywając prestiżowe tytuły.

Czym jest Crufts?

Spanielka tybetańska Princess Mulan Ilharess (hod. Ilona Windak PL, wł. Danielle Gilling UK) – II lokata w Junior Class i II lokata w Yearling Class na Crufts 2023

Crufts to jedna z najbardziej znanych wystaw psów na świecie, organizowana przez brytyjski Kennel Club. Corocznie jest transmitowana na żywo i cieszy się wielką popularnością wśród miłośników psów.

Niełatwo wystąpić na Crufts!

Staffordshire bull terrier Jakard Wejherstaff FLUFFY RUFFLES (hod. Katarzyna Dzięgielewska PL, wł. Andrzej Piątek PL) – III lokata w Open Class na Crufts 2023

Psy mogą zostać zakwalifikowane do wystawy Crufts np. poprzez zwycięstwo na wybranych wystawach w swoich krajach. Każdy zdobyty w Birmingham tytuł, a także sama kwalifikacja są wielkim osiągnięciem dla psiaka, jego właściciela oraz hodowcy.

Zwycięzca Crufts 2023

Tytuł najlepszego psa wystawy, czyli Best in Show Crufts 2023 zdobyła suczka o imieniu Orca (jej imię rodowodowe to Kan Trace Very Cheeky Chic). Jest ona przedstawicielką rasy lagotto romagnolo i przyjechała na wystawę aż z Chorwacji.

Lagotto romagnolo

Lagotto romagnolo to średniej wielkości pies o charakterystycznej kręconej sierści. To stara rasa, stworzona do pomocy myśliwym. Więcej o lagotto romagnolo dowiesz się z naszych pozostałych artykułów o rasach!

Crufts 2023 przeszedł właśnie do historii, jednak miłośnicy kynologii już czekają na kolejną edycję wystawy, a właściciele psów rasowych pilnie przygotowują swoich pupili na kolejne konkursy. W Polsce wystawą kwalifikującą do Crufts 2024 będzie Międzynarodowa Wystawa Psów w Rybniku, zaplanowana przez ZKwP na wrzesień 2023 roku.

Fot.:

Spanielka tybetańska Princess Mulan Ilharess (hod. Ilona Windak PL, wł. Danielle Gilling UK) – II lokata w Junior Class i II lokata w Yearling Class na Crufts 2023

Staffordshire bull terrier Jakard Wejherstaff FLUFFY RUFFLES (hod. Katarzyna Dzięgielewska PL, wł. Andrzej Piątek PL) – III lokata w Open Class na Crufts 2023

Primordial pouch – wiszący brzuch. Czy twój kot jest gruby?

Opiekunowie często zauważają wiszący brzuch u kota po kastracji lub starszego. Boją się otyłości – w końcu to poważny problem! Powoduje groźne choroby, m.in. serca, trzustki, kręgosłupa i cukrzycę. Jednak czy widoczny primordial pouch to ostatni dzwonek na odchudzenie kota?

Czy zwisający fałd jest objawem nadwagi?

Luźna fałdka na brzuchu kojarzy się ludziom z problemem nadmiarowych kilogramów. W przypadku kota jest jednak częścią anatomii. Taka jest budowa kota! Mają ją lwy, rysie czy nawet słynące z szybkości gepardy. W przypadku niektórych ras kotów nawet wzorzec ją podkreśla. Przykładem jest egipski mau. Wiszący brzuch (a raczej fałd brzuszny) u kota domowego, zwany primordial pouch, nie jest oznaką kłopotów z wagą. Jednak nadwaga i otyłość to częsty problem kotów domowych. Wielu opiekunów kotów przekarmia swoje mruczki, co ma fatalne skutki dla ich zdrowia.

Jak karmić kota, by uniknąć nadwagi?

Żaden kot nie uniknie chorób, jeśli nie będzie prawidłowo żywiony. Dobrze dobrana karma, ilość i wielkość posiłków mają ogromne znaczenie! Koty są bezwzględnymi mięsożercami, niektóre mają jednak specjalne potrzeby. Sterylizowane mruczki cechuje większa skłonność do nadwagi. Rozwiązaniem mogą być tu specjalnie skomponowane karmy, np. Brit Care Grain-Free Sterilized Urinary. Jeśli kot jest starszy i ma problemy z utrzymaniem prawidłowej masy ciała, dobrym wyborem może okazać się np. Brit Care Grain-Free Senior Weight Control.

Brit Care Grain-Free Sterilised Urinary

bezzbożowa karma dla dorosłych, sterylizowanych kotów

wspiera zdrowie nerek i drogi moczowe

pomaga w utrzymaniu optymalnego pH moczu

Sprawdź cenę na zooexpress

Brit Care Grain-Free Senior Weight Control

bezzbożowa karma dla starszych kotów (powyżej 7 lat)

codzienne wsparcie organizmu seniora

obniżona zawartość tłuszczu i wysoka podaż błonnika

Sprawdź cenę na zooexpress

Carnilove Cat snack Duck & Raspberries

bezzbożowe, chrupiące smakołyki dla kotów

lekkostrawna kaczka z malinami

trafiają w gusta wybrednych zwierząt

Sprawdź cenę na zooexpress

Nadwaga u kota? Zmień nawyki!

Przykro patrzeć na domowego pupila, którego brzuch niemal trze o ziemię. Starszy sterylizowany kot statystycznie ma nadwagę częściej niż młody. Prawda jednak jest taka, że to opiekun karmi i odpowiada za kondycję pupila! Aby fałdka primordial pouch nie zmieniła się w otłuszczony brzuch, pamiętaj o tych nawykach:

karm kota regularnie, kilka razy dziennie;

rozdzielaj dawkę dzienną na małe porcje;

pamiętaj o stałym dostępie do świeżej wody, szczególnie gdy podajesz suchą karmę.

Unikaj dokarmiania „na żądanie”. Nie ma natomiast nic złego w dobrej jakości przekąskach, takich jak przysmaki Carnilove Crunchy Duck with Raspberries, podawanych z umiarem. Stosuj je jako smaczną nagrodę za grzeczne zachowanie.

Primordial pouch – co to takiego?

W dosłownym tłumaczeniu primordial pouch znaczy tyle, co „pierwotny woreczek” („pierwotna sakiewka”, „pierwotna kieszonka”). Ten luźny fałd skóry występuje u wszystkich kotów. Jest skutkiem ewolucji i pełni kilka istotnych funkcji:

jest swego rodzaju magazynkiem dodatkowego tłuszczu na brzuchu kota. Dzikim kotom pomaga przetrwać okres braku pożywienia między polowaniami;

ochrania narządy wewnętrzne, stanowiąc dodatkowy margines tkanki tłuszczowej na wypadek uszkodzeń ciała;

przy braku otyłości ułatwia poruszanie się i rozciąganie ciała.

Samo istnienie primordial pouch u kota jest czymś zupełnie normalnym.

Nadwaga a wiszący fałd skóry – jak się nie pomylić?

O ile obecność nadmiaru skóry w postaci primordial pouch nie powinna niepokoić właściciela, o tyle nadmiar tłuszczu, czyli otyłość, stanowi już poważne zagrożenie dla psów i kotów. Przeciętny kot waży ok. 4 kg. Dodatkowy kilogram nadwagi stanowi więc aż 25% jego masy ciała. To tak, jakby człowiek ważący 100 kg miał aż 25 dodatkowych kilogramów!

Oczywiście mogą występować znaczne różnice wielkości między konkretnymi rasami kotów, należy więc bacznie przyglądać się kociej sylwetce i systematycznie kontrolować wagę. Skala BCS (Body Condition Score) pozwala ocenić kondycję zwierzaka. Kot w dobrej formie ma delikatnie wyczuwalne żebra i widoczny od boku lekko podkasany brzuch. Patrząc od góry, można zauważyć talię. Jeśli nie potrafisz samodzielnie ocenić aktualnej budowy ciała swojego kota, udaj się w tym celu do gabinetu weterynaryjnego.

Dlaczego u młodych kotów primordial pouch jest często niewidoczny?

U kociaka w wieku 6 miesięcy jest znacznie trudniej dostrzec ten charakterystyczny fałd skórny. Inaczej rzecz ma się u kocich seniorów. Dzieje się tak, ponieważ z wiekiem skóra traci zwykłą elastyczność i luźno zwisa. Może się nawet kołysać podczas ruchu. Wyraźny primordial pouch nieraz niepokoi opiekunów. Często staje się bardziej widoczny po zabiegu sterylizacji. Nie jest jednak powodowany samym zabiegiem. U kocich staruszków oraz u niektórych mruczków po kastracji spowalnia metabolizm, co powoduje skłonność do nadwagi. Zwróć więc uwagę na dietę swojego kota.

Każdy kot posiada primordial pouch, choć takie rasy jak tzw. bengal czy egipski mau mają tę osobliwą fałdkę luźnej skóry wyraźniejszą. Z wiekiem jednak staje się on widoczny u wszystkich mruczków, niezależnie od rasy. Może być dość duży w efekcie odchudzania, zwłaszcza po dużej otyłości. Lepszy jednak duży fartuszek, niż za duży i ciężki brzuszek.

Daniel zwyczajny – zwierzę gospodarskie czy dzikie? Informacje o gatunku

Daniel zwyczajny jest ssakiem jeleniowatym, którego można spotkać w polskich lasach, głównie na zachodzie kraju. To gatunek pożądany jako potencjalne uzupełnienie siedlisk, których nie zajmują jelenie. Może jednak zagrażać rodzimej sarnie. Co jeszcze warto o nim wiedzieć? Sprawdź!

Podstawowe informacje

? Masa ciała samice od 30 do 90 kg, samce od 65 do 120 kg
? Długość z ogonem od 130 do 150 cm
? Wysokość w kłębie ok. 105 cm
❤️ Długość życia do 25 lat
⭐️ Tryb życia stadny; starsze samce łączą się w małe grupy lub prowadzą samotniczy tryb życia
? Pożywienie głównie trawy; prócz tego liście jeżyny, pędy drzew i krzewów, również iglastych, kora drzew
? Szybkość do 48 km/h

Systematyka gatunku

Daniel (Dama) to rodzaj ssaka zaliczanego do podrodziny jeleni, rodziny jeleniowatych. Najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem, zwyczajowo również nazywanym po prostu danielem, jest daniel Dama dama, czyli zwyczajny. Drugim żyjącym gatunkiem jest daniel mezopotamski. Prócz tego rodzaj ten obejmuje również pięć gatunków wymarłych.

Opis wyglądu daniela zwyczajnego

Daniel zwyczajny jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Występuje w kilku wariantach umaszczenia:

rudobrązowy grzbiet z białymi plamami, gdzie wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna smuga, dolna część ciała jest biała z lustrem, a ogon biały u dołu, a czarny od góry; ta wersja zimą zmienia się na szatę zimową w odcieniu szarym;

leucystyczne – białe, które nie powinno być mylone z albinizmem;

melanistyczne – stale ciemnoszare.

Samica, czyli łania, jest nieco mniejsza i nie ma poroża. Samiec, czyli byk, ma łopatowate poroże, większe u młodych osobników, mniejsze u starszych.

Tryb życia i występowanie daniela zwyczajnego

Daniele mają dobry wzrok przede wszystkim w dzień, co wpływa na ich tryb życia. Chmary byków zwykle żyją w obszarach bardziej osłoniętych niż łanie z cielakami. Zazwyczaj obszar populacji obejmuje przede wszystkim lasy o dużym urozmaiceniu flory, z dodatkowymi polanami i łąkami.

Obszar występowania

Daniel zwyczajny występuje w naturze przede wszystkim w obszarze Morza Śródziemnego na wszystkich trzech kontynentach. Następnie został wprowadzony do innych krajów. W Polsce daniel jest obecny w wielu obszarach, w tym:

na Śląsku;

na Dolnym Śląsku;

na Kujawach;

w zachodniej części Wielkopolski

w Kotlinie Sandomierskiej.

Wprowadza się go przede wszystkim tam, gdzie nie jest możliwe utrzymanie stad jelenia szlachetnego, np. z powodu zbyt małego terenu. Obecnie introdukowanego daniela spotyka się m.in. w Australii czy Ameryce Północnej. W niewoli żyje przede wszystkim w hodowlach, np. parkach czy ogrodach zoologicznych.

Od Redakcji
Z powodu swojego efektownego umaszczenia daniele są utrzymywane w niewoli nie tylko jako zwierzęta na mięso czy skóry, ale też jako gatunek ozdobny.

Grupa osobnicza i rozmnażanie danieli

Daniel żyje w stadach liczących do 30 osobników, jednak stale zmieniających się pod względem składu. Zwykle są to stada podzielone według płci, a wewnątrz – zgodnie z hierarchią. W okresie bekowiska, czyli godowym, daniel łączy się w mieszane chmary i pozostaje w nim od jesieni aż po wiosnę. Na około dwa miesiące po okresie cielenia w obrębie chmar łani tworzą się rudle młodzieżowe.

Daniel – rozmnażanie

Daniel zwyczajny osiąga dojrzałość płciową w wieku ok. 2 lat. Gody zwane bekowiskiem, ze względu na dźwięk, który wydają z siebie byki, mają miejsce w okresie od października do listopada. Samica cieli się w okolicach czerwca lub lipca po ciąży trwającej ok. 230 dni. W miocie jest zwykle jedno młode, rzadziej zdarza się ich więcej – zwłaszcza w hodowli fermowej. Potomstwo jest karmione początkowo mlekiem matki, aż do momentu, gdy nie nadejdzie czas jej rui. Około dwumiesięczne cielęta zaczynają być bardziej samodzielne i łączą się w niewielkie rudle.

Daniel zwyczajny – pożywienie

Daniel żywi się przede wszystkim rozmaitymi trawami. Dodatkowo może zjadać również inne rośliny zielne, zależnie od pory roku i warunków. W skład jego diety wchodzą:

kora drzew – głównie zimą;

liście i pędy drzew i krzewów iglastych oraz liściastych, głównie takich jak jabłoń, buk, kasztanowiec;

kasztany, jagody, żołędzie, jabłka – głównie jesienią;

zimozielone bluszcze i jeżyny – zimą.

Z uwagi na zamiłowanie do roślin zielnych może wchodzić w szkodę w przypadku upraw.

Status ochrony daniela

Daniel zwyczajny należy do gatunków najmniejszej troski. Występuje powszechnie. Jego podstawowymi wrogami są człowiek, który urządza na niego polowania, a także duże drapieżniki – w Polsce to wilki czy niedźwiedzie. Z kolei daniel mezopotamski zagrożony jest wyginięciem.

W Polsce daniel zwyczajny jest hodowany zarówno na fermach, jak i w celach rozrywkowych, np. jako ozdoba w parkach. Pozyskuje się z niego m.in. mięso i skóry.

Daniel zwyczajny – ciekawostki

Daniele mają bardzo dobry słuch i węch, a także wzrok. Ten ostatni najlepiej funkcjonuje jednak za dnia.

Okres ochronny w Polsce w przypadku daniela zwyczajnego trwa od 1 września do ostatniego dnia lutego, a w województwach kujawsko-pomorskim i wielkopolskim – do 31 marca.

Daniel to zwierzę często mylone z jeleniem, zwłaszcza przez amatorów. Jest od niego mniejszy, choć też mniej wymagający w środowisku naturalnym. W Polsce jego populacja gwałtownie rośnie.

Starsze wpisy

Nowsze wpisy

Poprzedni Page1 … Page18 Page19 Page20 … Page97 Następny