Psy te są wytrzymałe i mało problemowe w prowadzeniu. Początkujący opiekun czworonoga ma szansę poradzić sobie z nimi. Najbardziej znany jest najmniejszy szpic niemiecki – pomeranian. Uciążliwe może być jedynie ich częste szczekanie, ponieważ ze względu na wrodzoną nieufność to świetni stróże gospodarstwa, sprawdzają się też w pasterstwie. Z racji wesołego usposobienia trzymane są w roli psów do towarzystwa.
Podstawowe informacje
| Wygląd | wzrost – od 18 do 55 cm, waga – od 2 do 30 kg (w zależności od odmiany) |
| Umaszczenie | czarne, białe, szare z czarnym nalotem, brązowe, rudo-płowe |
| Charakter | towarzyskie, ale nieufne wobec obcych |
| Długość życia | 13-15 lat |
Wzorzec rasy szpic niemiecki
Szpica niemieckiego wyróżnia charakterystyczna, przypominająca nieco lisią, głowa, proporcjonalna do reszty ciała. Kufa jest szpiczasta, czaszka owalna, a uszy stojące i proporcjonalne. Ogon noszony wysoko i zawinięty na grzbiecie. Gabaryty psa uzależnione są od tego, z jaką odmianą mamy do czynienia. Wzorzec szpica średniego nie odbiega zbytnio od wzorców innych szpiców, ponieważ pod względem anatomicznym psy tej rasy w zasadzie niczym się nie różnią. Czynnikiem wyróżniającym je jest głównie wielkość i dopuszczalne umaszczenia.
Wysokość w kłębie i waga szpiców
- szpic wilczy: 43–55 centymetrów i od 20 do 30 kilogramów;
- szpic niemiecki duży: 40–50 centymetrów i około 18 kilogramów;
- szpic średni: 29–36 centymetrów i 10–12 kilogramów;
- szpic niemiecki mały: 22–28 centymetrów i około 4 kilogramów;
- szpic miniaturowy (pomeranian): 18–22 centymetry i od 2 do zwykle 3 kilogramów.
Szpic niemiecki – szata i umaszczenie
Niewiele psów prezentuje tak efektowną szatę, jak szpic niemiecki. Zdjęcia przedstawiają czworonogi o obfitej okrywie. Sierść szpica niemieckiego jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest długi i dosyć twardy, podszerstek natomiast bardzo gęsty i wełnisty, dlatego doskonale pełni funkcję ochronną. Występuje okazała kryza oraz pióro na ogonie.
Dopuszczalne są różne maści, jednolite i łaciate:
- czarne;
- białe;
- szare cieniowane (z czarnym nalotem);
- brązowe;
- rudo-płowe.
Jednym z najbardziej pożądanych wśród pomeranianów jest szpic biały. Jednak szpic czarny także może wyglądać bardzo efektownie.
Szpic niemiecki – charakter
To bardzo stary typ psa i zawsze był bliskim towarzyszem człowieka. Na przestrzeni wieków pełnił różne funkcje w pobliżu ludzkich siedzib, dlatego do dzisiaj uchodzi za zwierzę niezwykle wszechstronne.
Szpic – szkolenie i temperament
Popularność szpica jest związana także z jego stosunkowo prostym szkoleniem, choć może bywać uparty. Nie odstawał w wielu kwestiach od psów myśliwskich czy zaprzęgowych. Jednocześnie wykazywał większą skłonność do współpracy z człowiekiem.
Zdrowie szpiców
To psy zdrowe i długowieczne. W przeszłości pełniły różne funkcje, które wymagały od nich odporności na wiele niekorzystnych warunków atmosferycznych. Właśnie dlatego jest to psiaki, które weterynarza odwiedzają niemal wyłącznie profilaktycznie i przy okazji szczepień.
Choroby szpiców
Trzeba jednak pamiętać, że szpic, rasa psa ogólnie zdrowa, może nie być całkowicie wolny od schorzeń. Są to m.in. choroby oczu, przede wszystkim postępujący zanik siatkówki (PRA) oraz zaćma.
Na choroby najbardziej narażone są pomeraniany, które stosunkowo często cierpią na cukrzycę oraz wypadanie rzepki. Oczywiście, zdrowie poszczególnych psiaków zależy w sporej mierze od ich przodków i planu hodowlanego.
Pielęgnacja szpica niemieckiego
Pomimo bardzo gęstej okrywy włosowej nie są psami szczególnie trudne w pielęgnacji. Ich szata nie ma tendencji do filcowania się ani szczególnego plątania. Ważne jest oczywiście, aby odpowiednio ją szczotkować. Do rozczesywania ewentualnych kołtunów świetnie sprawdzi się grzebień z nieco szerszymi zębami, jednak najważniejsza będzie szczotka z zagiętymi igłami do usuwania martwego włosa. Nie wolno także zapominać o stałym sprawdzaniu stanu uzębienia, pazurów i uszu.
Szpic niemiecki – hodowla
W Polsce można znaleźć hodowle wszystkich typów tego psa. Do których warto zajrzeć w poszukiwaniu wymarzonego pupila? Przede wszystkim szukaj wyłącznie tych, które są zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce. To jedyna organizacja w naszym kraju, która ma prawo do wystawiania swoim szczeniętom uznanych w świecie rodowodów FCI.
Dobrą zasadą jest odwiedzenie hodowli jeszcze przed zakupem psiaka. Niektórzy decydują się wręcz na wizytę jeszcze przed jego urodzeniem, aby dobrze poznać rodziców i być pewnym, że zwierzęta dorastają w dobrych warunkach i wykazują się stabilnym charakterem.
Unikaj pseudohodowli i osób, które deklarują, że rodowód jest dokumentem potrzebnym wyłącznie na wystawy. W ten sposób będziesz mieć pewność, że wchodzisz w posiadanie psa rasowego, zarówno pod względem wyglądu, jak i charakteru.
Szpic niemiecki – cena
Wydatek będzie zależny od tego, na jaką odmianę się decydujesz:
- szpic wilczy kosztuje około 5 tysięcy złotych;
- szpic duży to wydatek około 4–5 tysięcy;
- średni szpic to koszt około 4–4,5 tysiąca złotych;
- szpic niemiecki pomeranian i mały to zdecydowanie największy wydatek. Kosztują od 6 do nawet 10 tysięcy złotych.
Oczywiście wszystkie te wartości są uśrednione i dotyczą wyłącznie hodowli FCI. Pseudohodowle i te, które zostały zarejestrowane w niszowych związkach, zazwyczaj proponują nieco niższe ceny. Trzeba jednak mieć świadomość, że w takich miejscach kupujesz zwierzęta na własną odpowiedzialność i nie możesz mieć żadnej pewności, że faktycznie wchodzisz w posiadanie rasowego psa.
Historia rasy
Najdawniejszym przodkiem tych lubianych europejskich czworonogów był legendarny pies torfowy, którego geny noszą również między innymi sznaucery oraz różne teriery. Same szpice wywodzą się z terenów północnej i środkowej Europy i pojawiły się już w średniowieczu. Ze względu na swoją wysoką inteligencję oraz odporność na trudne warunki atmosferyczne, wykorzystywane były do wielu różnych zadań.
Pochodzenie szpiców
Psy w tym typie nie miały jednolitego wyglądu. W zależności od regionu, w jakim się znajdowały, ich cechy anatomiczne nieco się od siebie różniły. Najważniejszą różnicą między nimi był ich rozmiar. W okolicach Pomorza występowały najmniejsze psy, które z czasem zamieniły się w popularne dzisiaj pomeraniany.
Z terenów dzisiejszych Niemiec szpice szybko przeniosły się do Wielkiej Brytanii – a pośrednictwem żony króla Jerzego III. To właśnie w Anglii powstał pierwszy wzorzec malutkiego pieska, który w nawiązaniu do tego, skąd pochodzi, został nazwany pomeranianem.
Zupełnie niezależnie od tego faktu w Niemczech dalej pracowano nad ich ulepszaniem. Powstała tam organizacja, której zadaniem było uporządkowanie i ujednolicenie tej bardzo zróżnicowanej rasy. Z czasem podzielono ją na szpice duże, wilcze, średnie i małe/miniaturowe.
Szpic – który jest najstarszy?
Najbardziej pierwotnym typem jest szpic niemiecki średni. Co ciekawe, tej odmiany w ostatnich kilkudziesięciu latach można było spotkać najmniej. Ma to związek z dwiema wojnami światowymi, które przetoczyły się przez Europę i znacznie zubożyły populację rasowych psów. Z braku szpiców średnich hodowcy poszerzali pulę genów, rozmnażając większe osobniki z grupy szpiców małych. Do tej pory ich populacja jest bardzo niewielka. W Polsce działają pojedyncze hodowle, a zarejestrowanych jest ledwie kilkadziesiąt osobników.
Szpic niemiecki – dla kogo?
Szpic jest niemal doskonałym psem rodzinnym. Jest wierny, bardzo mocno przywiązuje się do właściciela. Jest przyjazny wobec dzieci i chętnie się z nimi bawi. Trzeba jedynie pamiętać, że szpice miniaturowe, ze względu na swoje gabaryty, są bardzo delikatne i mogą być przez maluchy niechcący zranione.
Socjalizacja szpica
Należy zadbać o odpowiednią socjalizację i budować dobrą komunikację z innymi ludźmi i psami. W przeciwnym razie dorosły pies może być w stosunku do nich nieufny i agresywny. To najlepszy sposób na uniknięcie strachu przed ludźmi. Brak odpowiedniego wychowania w okresie dorastania może skutkować lękliwością, a nawet agresją o podłożu lękowym.
Szpic niemiecki – aktywność i szkolenie
Zapotrzebowanie na ruch i spacery jest uzależnione od konkretnego psa. Wszystkie psy w tym typie dobrze jednak dostosowują się do nowych warunków i mogą mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w niedużym mieszkaniu w bloku.
To bardzo inteligentne czworonogi; szybko się uczą i lubią pracować z człowiekiem. Warto to wykorzystać i już od szczeniaka wdrażać pozytywne szkolenie. Dobrym pomysłem będzie nauka sztuczek czy uprawianie sportów takich jak agility.
Ciekawostki
- Brytyjskie pomeraniany nie są uznawane przez FCI za oddzielną rasę.
- W Stuttgarcie znajduje się pomnik króla Wilhelma II. Na nim zostały uwiecznione także dwa szpice średnie, które monarcha darzył wyjątkowym uczuciem.
- Rasy szpiców niemieckich różnią się właściwie jedynie gabarytami.
Bibliografia
Wzorzec FCI nr 97, 12.11.2019/EN, wersja polska 13.11.2019, https://www.zkwp.pl/wzorce/97.pdf, tłumaczenie: Mirosław Redlicki, data publikacji obowiązującego wzorca: 04.09.2019.
