Pirenejski pies górski

Chociaż współcześnie są one dużo łagodniejsze od swoich przodków, nadal potrzebują doświadczonego i konsekwentnego przewodnika. 

Podstawowe informacje

Pirenejski pies górski – wzorzec rasy

Alpejski pies pasterski przykuwa uwagę swoimi rozmiarami. Wysokość w kłębie u samic wynosi od 65 do 75 centymetrów. Samce są dużo wyższe i mogą mierzyć nawet 80 centymetrów. Największe osobniki osiągają wagę 60 kilogramów, ale żaden pies tej rasy nie powinien być lżejszy niż 45 kilogramów.

Wzorzec wymaga od pirenejczyków mocnej i eleganckiej budowy. Głowa jest niewielka w stosunku do reszty ciała, a kufa powinna być wyraźnie krótsza od mózgoczaszki. Oczy są migdałowe i nieco skośne, najczęściej w kolorze bursztynu. Uszy nieduże, umieszczone na wysokości oczu i trójkątne (chociaż nieco zaokrąglone na końcach). Charakterystyczną cechą tych psów są podwójne pazury na tylnych kończynach. Czasami zdarzają się także na przednich, jednak nie jest to wymagane. 

Pirenejski pies górski zachwyca swoją szatą. Sierść jest długa, szorstka i przylegająca do ciała. Na szyi tworzy wyraźną kryzę, a na ogonie pióropusz. Konieczny jest także gęsty podszerstek. Owczarki alpejskie występują w białym umaszczeniu. Dopuszczalne są plamy biało–żółte, wilczaste, borsucze lub pomarańczowe na głowie, tułowiu lub u nasady ogona. 

Pirenejski pies górski – charakter rasy psa i szkolenie

Charakter pirenejskich psów górskich w dużej mierze definiowany jest przez ich pochodzenie i pełnione w przeszłości użytkowe funkcje. Rasa została ukształtowana po to, aby pilnować dużych stad na niebezpiecznych górskich terenach. Pirenejczyki spędzały więc mnóstwo czasu na samodzielnej ochronie stada. Ich decyzje musiały być niezależne i podejmowane zgodnie z potrzebą chwili. Chociaż dzięki pracy hodowców dzisiejsze owczarki pirenejskie są o wiele bardziej skłonne do współpracy z człowiekiem, nadal pozostają indywidualistami. Ich szkolenie zdecydowanie nie należy do łatwych. 

Pirenejski pies górski do dzisiaj pracuje, pilnując stad w różnych częściach świata. Użytkowy charakter rasy jest niezwykle ceniony w Stanach Zjednoczonych. Nie oznacza to jednak, że pirenejczyk nie nadaje się do bycia psem towarzyszącym. Przedstawiciele tej rasy bardzo przywiązują się do swojej rodziny, chociaż nie są szczególnie wylewni w okazywaniu uczuć. To bardzo zrównoważone psy, które mają rozwinięte poczucie odpowiedzialności. Chętnie opiekują się słabszymi, są bardzo delikatne w stosunku do dzieci i małych zwierząt – na przykład kotów. 

Dzięki swoim instynktom stróżującym doskonale nadają się na psy obronne. Chętnie patrolują teren i dają znać, kiedy coś jest nie tak. Zdecydowanie nie należą do psów szczekliwych, odzywają się tylko wtedy, kiedy muszą zaanonsować jakieś niebezpieczeństwo. Ze względu na ogromne rozmiary i bardzo dużą siłę fizyczną potrzebują silnego przewodnika, który będzie w stanie nad nimi zapanować. Z natury nie są agresywne, jednak w obronie rodziny nie zawahają się ani chwili. 

Pirenejski pies górski chętnie współpracuje z człowiekiem, któremu ufa, dlatego bardzo ważne jest zbudowanie z nim silnej relacji opartej na szacunku. Jakakolwiek forma przemocy – fizycznej lub psychicznej – sprawi, że pies zamknie się w sobie i nie będzie chciał współpracować. 

Alpejski pies pasterski – zdrowie

Pirenejski pies górski był kształtowany do tego, aby pracować w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych. Bronił stad przed kojotami i wilkami, często wiele godzin spędzał w ekstremalnych warunkach pogodowych. Do dzisiaj te duże psy są bardzo odporne i stosunkowo rzadko chorują. Ze względu na swoją wielkość narażone są na dysplazje stawów biodrowych i łokciowych, a budowa klatki piersiowej predysponuje je do zapadania na skręt żołądka. Przypadłościom tym można jednak przeciwdziałać, wybierając psy z dobrej hodowli. 

Podwójna szata zapewnia pirenejczykom dobrą ochronę przed chłodem, jednak psy te mogą kiepsko znosić upały. Rzadkie choroby, które są jednak typowe dla tej rasy, to między innymi polineuropatia z porażeniem krtani oraz syndrom Wobblera. 

Owczarek pirenejski górski – pielęgnacja 

Gęsta i podwójna sierść owczarka pirenejskiego wymaga regularnego wyczesywania. Psy te linieją dwa razy w roku i szczególnie wtedy wymagają większej pracy wokół ich sierści, która wypada w dużych ilościach. Najlepiej używać gęstej szczotki z długimi szpilkami. Warto wyposażyć się także w metalowy grzebień. 

Sierść owczarków pirenejskich ma skłonności do samoczyszczenia, dlatego częste kąpiele u psów niewystawowych nie są konieczne. Powinieneś jednak pamiętać, że psy tej rasy mają ogromny pociąg do tarzania się w śniegu, błocie i innych elementach podłoża. Ze względu na to każdy dłuższy spacer może kończyć się kąpielą. Co więcej, skłonności do tego typu brudzenia się mają już szczeniaki tej rasy, dlatego jest to rutyna, do której opiekun ma szansę szybko przywyknąć. 

Owczarek pirenejski długowłosy – hodowla

Pirenejski pies górski ta rasa umiarkowanie popularna w naszym kraju. Najwięcej hodowli znajduje się na południu Polski i to właśnie tam najczęściej przychodzą na świat szczenięta. Warto decydować się na pieski z pewnego źródła i wybierać hodowlę zarejestrowaną w Związku Kynologicznym w Polsce. ZKwP to jedyna organizacja w Polsce, która ma uprawnienia do wydawania rodowodów FCI. Dokumenty te poświadczają, że szczeniaki są zgodne ze wzorcem rasy zarówno pod względem wyglądu, jak i charakteru. 

Cena pirenejczyka

Szczeniaki owczarków pirenejskich to obecnie wydatek od około 3 500 do 5 000 złotych. Ceny różnią się od siebie w zależności od wielu czynników i każda hodowla ustala je indywidualnie. Zanim wybierzesz psa, dobrym rozwiązaniem będzie omówienie z hodowcą wszystkich szczegółów, ponieważ czasami pieski z tego samego miotu mogą różnić się ceną. 

Pirenejski pies górski – historia rasy

Pirenejski pies górski, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z okolicy pasm górskich Pirenejów na granicy Francji i Hiszpanii. Jego historia jest bardzo bogata, ponieważ w tych rejonach psy tego typu pojawiały się już tysiące lat temu. Świadczą o tym znalezione w okolicach ryciny. 

Wielkie psy górskie początkowo były rasą stricte użytkową, jednak już w XV wieku ukochała je sobie francuska arystokracja. Mimo że status społeczny tych zwierząt wzrósł, nadal były używane przez chłopów i pasterzy do różnych prac – od przemycania nielegalnych towarów przez góry po wypasanie stad bydła. 

W 1824 roku uczestnik wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, Marcus La Fayette, przywiózł kilka owczarków pirenejskich do tego kraju. Rasa została zarejestrowana w brytyjskim Kennel Clubie pod koniec XIX wieku. W czasie pierwszej wojny światowej liczebność pirenejskich psów górskich znacznie zmalała, ponieważ były one wykorzystywane do działań wojennych – między innymi do transportu dział. Dzięki staraniom hodowców rasa została jednak uratowana. 

Do naszego kraju owczarki pirenejskie trafiły dopiero w latach dziewięćdziesiątych. Do tej pory pozostają rasą bardzo mało popularną. 

Owczarek pirenejski górski – dla kogo? 

Czy pirenejski pies górski odnajdzie się tylko w górach? Nic podobnego! Chociaż w żadnym wypadku nie nadaje się do mieszkania w mieście, pirenejczyk z powodzeniem może funkcjonować jako pies towarzyszący. Najlepiej będzie czuł się w domu z ogrodem, ponieważ w naturze tych psów leży patrolowanie terenu i obserwowanie okolicy. 

Alpejski pies pasterski może mieszkać w kojcu, jednak w żadnym wypadku nie wolno zaniedbywać jego potrzeb socjalnych. Jest przywiązany do rodziny i musi mieć z nią kontakt. Tak jak każdy pies potrzebuje także spacerów, chociaż jego potrzeba ruchu nie jest szczególnie wysoka. 

Ze względu na swoją delikatność w stosunku do słabszych bardzo przyjaźnie odnosi się do dzieci i mniejszych zwierząt. Ze względu na jego rozmiary, czworonogów nie powinno się zostawiać samego z maluchami. 

Pirenejski pies górski cechuje się dużą niezależnością i jego szkolenie bywa trudne. Właśnie dlatego nie jest psem dla niedoświadczonych opiekunów. 

Alpejski pies pasterski – ciekawostki

• Pirenejski pies górski jest bohaterem popularnej serii filmów i książek „Belle and Sebastian”.

Górskie owczarki pirenejskie to wymagające psy, które słyną z mocnego charakteru i dużej niezależności. Jeżeli jednak zdobędziesz ich zaufanie, zyskasz wiernych, delikatnych i mądrych przyjaciół na wiele lat. Rasa nie jest szczególnie popularna w naszym kraju, jednak znalezienie hodowli nie powinno być trudnym zadaniem. Jeżeli uważasz, że jesteś w stanie podołać potrzebom tej niezwykłej rasy, warto skonsultować się z wybraną hodowlą, która cieszy się dobrą opinią. 

Bibliografia

FCI-Standard N° 137 / 31. 03. 2005, https://www.zkwp.pl/wzorce/137.pdf, data publikacji obowiązującego wzorca: 13.03.2001.