Ryby z gatunku Garra są popularne w akwariach na całym świecie. Naturalnie występują w tureckich wodach. Dowiedz się, jakie mają wymagania.

Dodatkowo są chętnie wykorzystywane w przemyśle kosmetycznym. Okazuje się bowiem, że ryby te doskonale radzą sobie z usuwaniem martwego naskórka. Sprawdź, jakie są warunki życia gatunku Garra rufa, a także, czego potrzebują te zwierzęta, aby żyć długo i w dobrej kondycji.

Rybki jedzące naskórek – Garra rufa

Rybki Garra rufa (w tłumaczeniu na polski: brzana ssąca) w rzeczywistości wcale nie są takie małe. Mogą osiągać nawet do 24 cm długości, choć w kosmetyce zazwyczaj wykorzystywane są nieco mniejsze osobniki. Takie również zwykle goszczą w akwariach. Osobniki sprowadzane z Palestyny są zwykle znacząco mniejsze, podczas gdy te z Iraku – znacznie większe.

Zwierzęta nie mają wyraźnego dymorfizmu płciowego. Nawet zaawansowani akwaryści mają problem, aby rozróżnić płeć w przypadku gatunku Garra rufa. Samce są zwykle nieco większe, podczas gdy samice – bardziej krępe. Ubarwienie jest takie samo. Rybki jedzące naskórek mają szarobrunatne wybarwienie, a także lekki, metaliczny połysk.

Z uwagi na swój wygląd nazywane są również Cudakami Kamiennymi. Ryby te, w odpowiednich warunkach, mogą żyć nawet 10 lat. Do tego samego gatunku należą również Garra flavatra.

Pochodzenie Garra rufa

Garra rufa to ryba zamieszkująca naturalnie przede wszystkim Azję. Szczególnie popularna jest w Turcji, skąd zresztą wzięła się jej popularność. Brzana ssąca mieszka przede wszystkim w rzekach oraz strumieniach, zwłaszcza tych wypełnionych glonami. Cenią sobie obszary silnie nasłonecznione, a przy okazji wodę dobrze natlenioną, zwykle rwącą. Mimo tego jest w stanie przeżyć również krótkotrwale w wodzie stojącej, zabrudzonej.

Garra rufa – hodowla

Gatunek ten wymaga odpowiednich warunków dla zachowania dobrej kondycji. Poniżej znajdziesz informacje, które mogą ci się przydać.

Karmienie

Choć robiące peeling rybki mogą jeść również ludzki naskórek, to oczywiście nie jest to dla nich podstawowe pożywienie – ani nawet atrakcyjny dodatek do żywności. W akwariach Garra rufa jedzą przede wszystkim pokarm roślinny. Szczególnie dobrze służą im tabletki z dodatkiem spiruliny. Sprawdzą się też odkażone, surowe pokarmy, takie jak szpinak czy ogórek. 

Uzupełnienie ich diety stanowią pokarmy odzwierzęce. Szczególnie poleca się mrożonki, takie jak na przykład ochotka czy rurecznik. Jeśli podajesz surowe, żywe pokarmy, dobrze sprawdzają się np. dżdżownice. Pamiętaj jednak, aby pozyskiwać je z pewnego źródła. Jeśli to niemożliwe, dokładnie je odkażaj, aby nie doprowadzić do zarażenia ryb rozmaitymi pasożytami czy pierwotniakami.

Akwarium

Jeśli marzy ci się hodowla Garra rufa, musisz zainwestować przede wszystkim w bardzo duży zbiornik. Ryby z tego gatunku potrzebują akwarium o długości przynajmniej 120 cm. Najlepiej, aby warunki były jak najbardziej zbliżone do ich naturalnego środowiska, czyli rwącej rzeki. 

Akwarium dla tych ryb powinno być wyposażone w filtr. Najlepiej, aby miał on kilka mediów filtracyjnych. Konieczna jest również deszczownia, która wprawia wodę w ruch, co pozwala na jej lepsze natlenienie. Akwarium należy wyposażyć również w odpowiednią roślinność, najlepiej z gatunków oferujących sporo kryjówek.

Garra rufa – woda

Prócz wysokiego poziomu tlenu, ryby Garra rufa nie mają dużych wymagań, jeśli chodzi o wodę. Powinna być ona w stałym ruchu, co musisz brać pod uwagę. Nie jest jednak wymagana grzałka, bo rozpiętość temperatur akceptowana przez ten gatunek jest bardzo szeroka. 

Bierz pod uwagę, że ryby z tego gatunku świetnie radzą sobie z adaptacją do różnych warunków. Z tego powodu mogą być uważane za gatunek inwazyjny. Ryby te mogą żyć z innymi gatunkami, o ile nie są one agresywne. W takim przypadku sprawdzą się w zbiorniku wielogatunkowym.

Zwyczaje Garra rufa

Garra rufa to ryby stadne. Są stosunkowo łagodne i towarzyskie. Z tego powodu dobrze sprawdzają się w akwariach wielogatunkowych. Jednocześnie jednak ryby te mogą być agresywne, zwłaszcza gdy stado jest zbyt małe. W takiej sytuacji osobniki z tego gatunku atakują przede wszystkim ryby podobne do siebie. Z tego powodu zaleca się, aby żyły przede wszystkim w dużych ławicach. 

Garra rufa – rozmnażanie

Ryby z tego gatunku rozmnażają się stosunkowo łatwo. Nawet w przypadku początkujących akwarystów uzyskanie narybku wcale nie jest takie trudne. Bardzo często nie trzeba nawet zmieniać bardzo warunków, jeśli te w akwarium są odpowiednie. Z uwagi jednak na ryzyko zjadania ikry dobrze jest zainwestować w tak zwany zbiornik tarliskowy. 

W przypadku Garra rufa hodowla, w przypadku osobnego zbiornika tarliskowego, opiera się na oddzieleniu pary. Zbiornik powinien być stosunkowo duży, wypełniony do połowy wodą. Potem dolewaj do niej chłodniejsze zapasy, a ryby karm obficie żywym pokarmem. Wyposaż dno w specjalny ruszt do ikry, dzięki czemu ryby po jej złożeniu nie będą mogły jej zjeść.

Gatunek Garra rufa jest gotowy do wylęgu maksymalnie po trzech dniach, a po około tygodniu należy zacząć go dokarmiać. Do tego celu używaj specjalnego pokarmu przeznaczonego do narybku.

Garra rufa – cena

Cena Garra rufa nie jest wysoka i nie przekracza kilku złotych. Problem w tym, że często trudno jest je znaleźć w standardowych sklepach. W takiej sytuacji pozostaje znalezienie okolicznych hodowców. Pamiętaj, aby każdą rybę przed wpuszczeniem do zbiornika głównego przenieść na kwarantannę. W ten sposób unikniesz roznoszenia chorób.

Rybki jedzące naskórek – ile kosztuje zabieg?

Garra rufa szerszej publiczności są znane jako ryby, które jedzą martwy naskórek. To bardzo ważne uściślenie, bo do takiego samego celu wykorzystuje się niejednokrotnie gatunek chin-chin. Ten jednak zamiast ssawki ma zęby. W efekcie powoduje nie tylko usunięcie martwego naskórka, ale również uszkodzenie żywej tkanki. Z tego powodu należy dokładnie sprawdzać, z pomocą jakich ryb wykonywany jest zabieg. Po polsku nazywane są brzanami ssącymi.

Jednorazowa sesja, podczas której wykorzystuje się rybki obgryzające naskórek, trwa maksymalnie do pół godziny. Jest skuteczny w przypadku ryb osiągających odpowiednie rozmiary, mniej więcej 4 cm. Efekty po jednym zabiegu są czasem zauważalne, ale zależy to w dużej mierze stanu stóp. Gatunek ten wykorzystuje się nie tylko przy pedicure kosmetycznym, ale również w przypadku osób, które cierpią na choroby skóry, np. łuszczycę. Kilkunastominutowa sesja z jego wykorzystaniem to koszt od kilkudziesięciu złotych.

Garra rufa to niewielkie rybki o szerokim zastosowaniu. Są też chętnie wybierane do akwariów. Wiesz, jakich potrzebują warunków. Sprawdź, czy będą dobrym wyborem również do twojego zbiornika.

Pyszczak, często błędnie nazywany paszczakiem – ryba ta fascynuje naukowców od wielu lat. W większości pyszczaki występują jedynie w kilku miejscach na ziemi. Niektóre gatunki można znaleźć wyłącznie w jednej lokalizacji. Robią wrażenie, a przy okazji są nieco mniej agresywne niż na przykład pielęgnice. Nadal jednak zachwycają swoją prezencją. Jakie wymagania mają jako rybki pyszczaki? Sprawdź!

Pyszczaki – pochodzenie

W zasadzie większość populacji pyszczaków to gatunki endemiczne. Oznacza to, że występują one wyłącznie w jednym obszarze, zazwyczaj konkretnym zbiorniku wodnym. Na całym świecie są to pielęgnice, które zwykle żerują w jeziorze Tanganika, a także pyszczaki, które znajdują się naturalnie w jeziorze Malawi.

Pyszczaki – odmiany ryb akwariowych

Wiele gatunków pyszczaków, zwłaszcza tych popularnych, pochodzi z jednego miejsca. Są to tak zwane pyszczaki Malawi, pochodzące z jeziora o tej samej nazwie. Oto te gatunki, które najczęściej pojawiają się w akwariach.

Pyszczak żółty

Pyszczaki Yellow to słodkowodne ryby zaliczane według systematyki do pielęgnicowatych. Wyróżnia je przede wszystkim żółte umaszczenie. Nic więc dziwnego, że ryba ta znana jest również jako pyszczak żółty. Pochodzi z jeziora Malawi. Żeruje nawet na głębokości do 25 m. Jest niewielka, osiąga rozmiary do 10 cm. Jest stosunkowo łagodna jak na przedstawiciela tej rodziny, ale nadal uważa się tego pyszczaka za rybę terytorialną.

Pyszczak Maingano

Pomimo przynależności do tej rodziny jest to roślinożerna ryba. Pyszczak Maingano pochodzi z jeziora Malawi, żyje na maksymalnej głębokości 20 metrów. Dorasta maksymalnie do 10 cm. Ma charakterystyczne, niezwykle efektowne ubarwienie – czarne z jaskrawymi, błękitnymi paskami, kropkami i znaczeniami na ciele, głowie i płetwach. Wymaga dużego zbiornika od 150 l. Jest terytorialna, agresywna i najlepiej czuje się w akwarium jednogatunkowym, w którym na samca przypadają cztery samice.

Pyszczak saulosi

To kolejny pyszczak Malawi, choć rybę tę spotyka się też w jeziorze Malombe. Żeruje na głębokości około 20 metrów, przy piaszczystym dnie. Dorasta do 25 cm, a nawet czasem 30 cm, jeśli ma ku temu warunki. Są to pyszczaki drapieżne, dlatego nie poleca się ich do akwariów towarzyskich. Do akwarium o pojemności 500 litrów może przynależeć jeden dorosły samiec. Samic z kolei może być kilka.

Pyszczak hełmiasty

Charakterystyczny wygląd to coś, czym wyróżnia się ta ryba. Pyszczak ten należy do tak zwanych pyszczaków frontosa, jest w stanie żyć na głębokości nawet 50 metrów. Żyje, co niespotykane, w ławicach, w jeziorze Tanganika. Dorasta do 30 cm. Ma charakterystyczny garb na g łowie, a także niebiesko-szare ubarwienie z pionowymi pasami. Jak na pyszczaki, ryby te są stosunkowo przyjazne. Wymagają jednak bardzo dużego zbiornika – minimum dla małego stada to 500 l.

Pyszczak wspaniały

Inny niż wszystkie pyszczaki, dorasta tylko do 8 cm długości. Żyje w jeziorze Malawi, w ławicach poruszających się na głębokości do 15 metrów. Samice są żółte, zaś samce – niebieskie z czarnymi paskami. Nie wymaga tak dużego zbiornika, bo na jednego samca i kilka samic wystarczy zbiornik 100 l z piaszczystym dnem.

Ryby pyszczaki – z jakimi rybami mogą dzielić akwarium?

Agresywne, terytorialne, niechętne – takie często są ryby pyszczaki. Z jakimi rybami mogą być w jednym zbiorniku? To zależy od konkretnego gatunku. Zazwyczaj pyszczaki mogą przebywać z przedstawicielami tego samego gatunku w parze, ewentualnie małej grupie. Niektóre, mniejsze i spokojniejsze gatunki tworzą nawet ławice. Im większa ryba, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że sprawdzi się w akwarium wielogatunkowym.

Pyszczaki to ryby o ciekawym wyglądzie. Jednakże trzeba pamiętać, że wiele z nich nie nadaje się do akwariów towarzyskich. Zawsze sprawdź to przed wyborem konkretnej ryby. Pamiętaj, że pyszczaki mają konkretne potrzeby związane z warunkami. Spełnij je, a ryby wpuść do dojrzałego zbiornika.

Źródło zdjęcia: Cedricguppy – Loury Cédric via Wikipedia, CC BY-SA 4.0

Brzanki należą do rodziny karpiowatych. Są to ryby słodkowodne, stadne. Oznacza to, że potrzebują zbiorników, w których znajduje się przynajmniej osiem ryb. Dla zachowania łagodnego charakteru ryba ta powinna przebywać w dostatecznie licznych ławicach. W przeciwnym razie, zwłaszcza trzymana pojedynczo albo w parach, może przejawiać agresję. Gdy czuje się bezpiecznie, jest łagodna.

Wygląd brzanki

Brzanka sumatrzańska ma żółte ciało z ciemnymi, pionowymi pasami, biegnącymi równie przez płetwy. Warto jednak wiedzieć, że brzanki te występują również w odmianach barwnych. I tak, zielona nazywana jest na przykład brzanką mszystą. Dostępne są też inne ryby, na przykład brzanki czerwone albo platynowe. Brzanka dorasta do około 5 cm długości. 

Najpopularniejsze brzanki

Choć to sumatrzańskie stanowią najbardziej popularne rybki, brzanki są dostępne również w innych gatunkach i odmianach. Różnią się nieco wymaganiami, jeśli chodzi o idealny zbiornik. Inny jest również ich wygląd. Najczęściej spotykane brzanki, poza sumatrzańską, to:

Brzanka rekinia

Ta azjatycka brzanka dorasta w zbiornikach nawet do 30 cm długości. Najlepiej czuje się w dużych grupach, w mniejszych staje się agresywna. Ma srebrne wybarwienie z czarnymi krawędziami płetw. Z uwagi na swoje rozmiary potrzebuje bardzo dużego zbiornika, który dodatkowo ma szczelną pokrywę. Woda musi imitować prąd rzeczny. Praktycznie nie rozmnaża się w akwariach.

Brzanka odeska

Brzanka w naturze spotykana w Azji. W zbyt małych stadach może przejawiać agresję. W zbiorniku wymaga silnego ruchu wody. Rozmnaża się często, ale wyjada zarówno ikrę, jak i narybek. Osiąga długość mniej więcej 5 cm, a na bocznie spłaszczonym ciele ma dwie charakterystyczne, czarne plamy – przy grzbiecie i przy ogonie.

Brzanka różowa

Ten gatunek brzanki pochodzi z Azji i jest powszechnie wykorzystywany do badań laboratoryjnych. Te brzanki akwariowe mają intensywnie różową barwę, niekiedy wpadającą wręcz w czerwień. Płetwy są czarne, a do tego opalizujące. Co ciekawe, taki kolor mają głównie samce, bo samice są srebrzyste i mniej atrakcyjne wizualnie. Te brzanki żyją w dużych ławicach i są raczej łagodne. Dorastają do 12 cm długości.

Brzanka titteya

Ten wyjątkowy gatunek brzanki zamieszkuje jedynie pewien obszar Sri Lanki. Dorasta jedynie do 5 cm długości. Żyje w grupach liczących przynajmniej sześć osobników. Ceni sobie kryjówki, dlatego warto zaoferować brzance środowisko pokryte gęstą roślinnością. Brzankę tę cechuje widoczny dymorfizm płciowy – samiec jest bardziej bordowy, u samic bordowe są tylko płetwy. Dodatkowo przez ciało biegną dwa poziome pasy.

Brzanka Denisona

Te brzanki żyją głównie w Indiach, w obszarach górskich. Dorastają do 15 cm. Niestety, z uwagi na bardzo duże trudności w rozmnażaniu w niewoli brzanki te były licznie odławiane, w związku z czym obecnie są gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Są spokojne, żyją stadnie. Bardzo ważne jest, aby sprawdzić, skąd pochodzi ryba, którą kupujesz – te z odłowu są nielegalne.

Brzanki – karmienie

Brzanki akwariowe nie są wymagające, jeśli chodzi o rodzaj pokarmu, który powinny spożywać. Świetnie nadają się do karmienia pokarmem żywym, odpowiednio wcześniej odkażonym. Będą też dobrze rosły z pokarmem mrożonym. Mogą jeść gotowe produkty, na przykład w płatkach, jednak lepiej, aby nie była to podstawa ich diety. Dodatkowo można serwować im również pokarm typowo roślinny.

Rozmnażanie brzanek

Zwykle rybki akwariowe – brzanki również – rozmnażają się jedynie w dogodnych warunkach. W przypadku brzanek jest to jeszcze bardziej skomplikowane, bo niektóre gatunki w ogóle nie chcą rozmnażać się w niewoli. Inne z kolei, jeśli proces rozrodu jest udany, muszą być mnożone w specjalistycznych warunkach, na przykład w profesjonalnych hodowlach.

Jakie akwarium dla brzanki?

Brzanka potrzebuje zwykle, w luźnym przeliczeniu, 1 litr wody na 1 cm ciała ryby. Oczywiście, nie dotyczy to na przykład brzanek rekinich. Idealnym podłożem jest piasek o dużej gramaturze. Ważna jest też obsada roślinami – flora w zbiorniku powinna być bogata, zwłaszcza na dalszym tle. W akwarium powinny znajdować się grzałka, a także filtr. Pokrywa może być wyposażona w oświetlenie, byle nie było zbyt intensywne.

Brzanka – parametry wody w zbiorniku

Jako słodkowodne rybki brzanki najlepiej czują się w temperaturze mniej więcej 23ºC, przy wodzie słodkiej. Optymalne pH wynosi ok. 7. Brzanki wymagają bardzo dobrze napowietrzonej, czystej wody. Najlepiej, aby filtr miał przynajmniej kilka mediów czyszczących. Szczególnie dobrze sprawdzają się filtry zewnętrzne. Z filtrem dobrze jest używać deszczowni, która intensywnie poruszy taflę wody. Do tego konieczne są też podmiany co ok. 17 dni. Wymienić powinieneś mniej więcej 40% wody ze zbiornika.

Brzanka sumatrzańska – z jakimi rybami może mieszkać?

Jeśli planujesz zbiornik wielogatunkowy, musisz coś wiedzieć o brzankach sumatrzańskich – z jakimi rybami mogą mieszkać. To bardzo ważne, aby zapobiec ewentualnym konfliktom. Mogłyby one prowadzić na przykład do obgryzania płetw albo innych niepokojących zwyczajów.

Brzanka sumatrzańska powinna mieszkać przede wszystkim z rybami, które preferują podobne warunki. Nie nadaje się jako towarzystwo dla ryb, które wolą wodę stojącą i są raczej spokojne. Ryby są bardzo aktywne, ruchliwe, dlatego będą denerwować gatunki bardziej statyczne. Potrzebują też bardzo dużo miejsca do pływania. Dobrze dogadają się z rybami aktywnymi, które preferują bytowanie przy dnie.

Jako akwariowe ryby brzanki są stosunkowo zgodne, a przy okazji ładne. Przyjemność sprawia również obserwowanie ich zachowań stadnych. Jeśli tylko masz warunki w swoim zbiorniku na ten gatunek, warto rozpatrzyć jego zakup do akwarium.

Danio są bardzo popularnym gatunkiem, jeśli chodzi o polskie akwaria. Większość z nich, pomijając danio fluo, to gatunki występujące naturalnie w krajach azjatyckich. Danio znajdowane w Kolumbii zostało tam zawleczone i uważane jest za gatunek inwazyjny. Czy rozmnażanie danio w warunkach domowych jest trudne? Jakie są wymagania danio? Sprawdź! Ryby danio występują w różnych gatunkach oraz odmianach barwnych. Oto najczęściej spotykane.

Danio tęczowy

Danio tęczowy to ryba żyjąca naturalnie w Azji Południowo-Wschodniej, przede wszystkim w obszarze Tajlandii. Dorasta do mniej więcej 6 cm w niewoli. Nazwa tej ryby pochodzi od specyficznego umaszczenia, które sprawia, że ryba ma perłowy poblask. Jej kolorystyka jest w rzeczywistości zielono-fioletowa. Ten gatunek danio wymaga dużego zbiornika i najlepiej czuje się w stadzie.

Danio malabarski

Te rybki danio dorastają nawet do 10 cm długości, są więc znacząco większe od reszty kuzynów. Nadają się do zbiorników wielogatunkowych, w których czują się dobrze, o ile przebywają w stadzie z innymi danio. Wymaga dużego zbiornika, również z uwagi na swoje znaczne rozmiary. 

Danio lamparci

Jak sama nazwa mówi, danio lamparcie wyróżnia się charakterystycznym wyglądem. Mają brązowy kolor ze złotym połyskiem, a dodatkowo pokryte są czarnymi kropkami, a czasem nawet paskami. Obecnie naukowcy są zdania, że jest to odmiana danio pręgowanego, aczkolwiek nie jest to do końca pewne stanowisko. Ta rybka danio dorasta do 5 cm długości. Jest to ryba drapieżna, stadna. Przy większej ławicy potrzebuje adekwatnie dużego akwarium.

Danio pręgowany, czyli Brachydanio rerio

Ich nazwa systemowa to Danio rerio. Te rybki akwariowe danio są najbardziej popularne. Dorastają do 5 cm, są dostępne też w dwóch odmianach:

• o standardowych płetwach;
• o wydłużonych, weloniastych płetwach.

Ryby te mają brązowo-złoty kolor z czarnymi, podłużnymi paskami biegnącymi przez całe ciało. Jest to typowa ryba stadna, która szybko pływa i preferuje towarzystwo przedstawicieli tego samego gatunku. 

Danio neonowy

Etyka hodowli danio fluo wciąż wzbudza kontrowersje. Wielu akwarystów uważa, że ryba ta cierpi, gdy jest w niestandardowym kolorze. Tymczasem, według badań naukowych, kolor jest wrodzony, a nie, jak uważają niektórzy – wstrzykiwany. W związku z tym niektórzy uznają po prostu takie danio za barwną odmianę gatunkową.

Danio neonowe występuje w wielu wersjach, między innymi jako:

• danio fluo;
• danio różowy;
• danio czerwone.

Żółte albo różowe rybki akwariowe budzą wiele entuzjazmu wśród początkujących, jak i zapalonych akwarystów. Pamiętaj jednak, że takie odmiany danio uznane są za organizmy genetycznie modyfikowane. W związku z tym na ich hodowlę, ale i samo posiadanie trzeba mieć odpowiednie zezwolenia na terenie całej Unii Europejskiej. To sprawia, że danio neonowe często sprzedawane są nielegalnie – nie warto przykładać ręki do takiego procederu.

Danio – optymalne warunki

Danio to ryby żyjące przede wszystkim w stadach jednogatunkowych. Mogą też łączyć się w ławice z innymi danio. Minimalna liczebność ławicy to 8 osobników. Danio nie powinny być łączone z rybami, które są agresywne albo bardzo powolne. Ruchliwość tych ryb sprawia, że mogą być po prostu uciążliwe dla takich gatunków.

Akwarium dla danio

Minimalny rozmiar akwarium dla danio to 60 cm długości szyby. Jednocześnie wyjątek stanowią danio malabarskie, w przypadku których minimalna długość zbiornika to 100 cm. Wszystko dlatego, że dorastają one nawet do rozmiarów dwukrotnie większych niż pozostałe gatunki. 

Akwarium powinno być wyposażone w pokrywę, aby zapobiega wyskakiwaniu ryb. Sprawdzi się gęsta uprawa roślin, zwłaszcza wysokich, sadzonych na ostatnim planie. Rodzaj podłoża nie ma znaczenia pod względem technicznym. Ciemne żwirek czy piasek sprawiają jednak, że wybarwienie ryby jest lepiej widoczne. W akwarium powinny znaleźć się wydajny filtr, deszczownia oraz grzałka, jeśli to konieczne.

Wymagania ryb danio

Danio wymaga wody w temperaturze minimalnej 20°C. Jednocześnie pH powinno być lekko kwaśne. Podmiany wody należy wykonywać mniej więcej co dwa tygodnie, za to nawet o 30%. 

Danio – opieka nad rybą

Jak wszystkie ryby akwariowe, danio wymagają odpowiedniej opieki. Oto jej podstawy.

Danio – rozmnażanie

W warunkach sztucznych można zwiększyć populację danio. Rozmnażane w przypadku najpopularniejszych gatunków nie jest specjalnie skomplikowane. Rozpoczęcie tarła wspomaga obfite karmienie żywym pokarmem. Danio nie mają zaznaczonych wyraźnie cech płciowych aż do momentu, gdy rybka danio jest w ciąży. Wtedy jej brzuch zaokrągla się. 

Samica jest w stanie złożyć nawet do tysiąca jaj podczas jednego tarła. Ikra danio opada zwykle na dno i pływa swobodnie, bo nie przykleja się do żadnych powierzchni. Jeśli akwarium jest odpowiednio zagospodarowane i nie brakuje w nim roślinności, to narybek danio jest w stanie rozwijać się bez odławiania. W przeciwnym razie warto odłowić ikrę do osobnego akwarium.

Karmienie danio

Niespecjalnie skomplikowane jest również żywienie danio. Ryba ta jest wszystkożerna. Spożywa zarówno pokarm sztuczny, jak również naturalny. Do jej żywienia nadaje się zarówno pokarm żywy, odpowiednio odkażony, jak i mrożony. Danio zjada jednak również rozmaite granulaty czy płatki. 

Warto karmić danio po kilka razy dziennie, jednak niedużą ilością pokarmu. W ten sposób akwarium dłużej pozostaje w dobrej kondycji. Raz w tygodniu wskazane jest zaprzestanie karmienia na jeden dzień. Narybek z kolei powinien otrzymywać specjalistyczny pokarm, najlepiej w łatwo przyswajalnej formie. Również należy uważać, aby nie dać go zbyt wiele naraz.

Danio to nieduże rybki, które cieszą się dużym zainteresowaniem akwarystów o różnym stopniu zaawansowania. Świetnie radzi sobie w zbiornikach wielogatunkowych i jest odporne na wiele chorób. Przy dobrze przygotowanym akwarium może rozmnażać się bez dodatkowych zabiegów z twojej strony. Sprawdź, czy danio będą czuły się dobrze w twoim akwarium!

Kiryski żyją przede wszystkim w wodach Ameryki Południowej. Zamieszkują zarówno rzeki, również te duże, ale i niewielkie zbiorniki stojące, na przykład stawy czy nawet rozlewiska. W skład rodziny kiryskowatych wchodzą różne gatunki, a klasyfikacja niektórych z nich nadal przysparza naukowcom niemało kłopotów. Ryby hodowane w akwariach rzadko kiedy przekraczają długością 7-8 cm.

Gatunki kirysków

Istnieje wiele gatunków kirysków, jednakże najpopularniejszych jest kilka z nich. To właśnie te kiryski najłatwiej znajdziesz w sklepie akwarystycznym. Pamiętaj, że nieco różnią się one potrzebami i wymaganiami, choć są przedstawicielami tej samej rodziny kirysków. Cena za poszczególne osobniki może się wahać.

Kirysek spiżowy

Jeden z najpopularniejszych kirysków występuje naturalnie w rzekach Wenezueli oraz Argentyny. Dorastają do ok. 7 cm długości. Jego ciało jest żółte z odrobiną barw szarej i brunatnej. Cechuje je dymorfizm płciowy – samce są smuklejsze. Cechą charakterystyczną jest silniej wykształcony grzbiet.

Kirysek tygrysi

Do najbardziej popularnych gatunków należy również kirysek tygrysi. Ryba ta naturalnie występuje głównie w Peru i Kolumbii. Jest srebrna, a zgodnie z nazwą jej ciało zdobią czarne paski oraz kropki. Wśród innych kirysków wyróżnia go bardzo długi pyszczek. 

Kirys czarny

Ta efektowna odmiana została stworzona sztucznie na bazie kirysków spiżowych. Kirys czarny ma całe ciało w kolorze czarnym, zaś płetwy – w brunatnym. Ta niesamowita barwa jest efektem mutacji. Kirys ten dorasta do ok. 7 cm i nie cechuje go wyraźny dymorfizm płciowy. 

Kirys pstry

Efektowny kirys pstry ma jasne ciało pokryte czarnymi plamkami, a także paski w tym samym kolorze na płetwach. Ryba naturalnie występuje w Brazylii oraz Urugwaju. Dorasta do mniej więcej 7 cm długości. Samce mają zwykle mniejsze rozmiary, ale za to większą płetwę na grzbiecie.

Kirys albinos

Bardzo ciekawy gatunek kiryska, który dodatkowo występuje naturalnie w Brazylii, w dorzeczach Amazonki. Osiąga długość ok. 6 cm. Ma biało-różowe ciało z czerwonymi oczami. Dodatkowo, delikatnie błyszczy, co sprawia, że wygląda zupełnie wyjątkowo. Ta ryba kirys ma wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy – samiec jest mniejszy i ma wydajniejszą płetwę grzbietową.

Kirysek – wymagania

Jeśli chodzi o warunki, nie jest to bardzo wymagająca ryba. Kirysek dobrze czuje się w większości zbiorników i może żyć również w akwariach wielogatunkowych. Bardzo ważne jest jednak zachowanie pewnego standardu.

Kirys – ryba a akwarium

Kiryski to ryby denne, czyli takie, które przebywają przy dnie, w dolnych partiach zbiornika. 

Z tego powodu podstawowym aspektem, na który musisz zwrócić uwagę, jest oczywiście podłoża. Jako że kiryski uwielbiają sprzątać dno, musisz przede wszystkim położyć na nim piasek, a nie żwir. Warto, aby był drobnoziarnisty. Dodatkowo uzupełnij zbiornik o kryjówki, na przykład korzenie, kamienie.

Na górze akwarium dla kirysków musi znajdować się pokrywa, bo ryby te mają tendencję do wyskakiwania z wody. W pokrywie możesz umieścić również dopasowane oświetlenie o niezbyt dużej mocy. Warto zainwestować w filtry, zwłaszcza zewnętrzne, z kilkoma mediami filtracyjnymi. Grzałka nie jest konieczna, jeśli w pomieszczeniu utrzymuje się temperatura na poziomie mniej więcej 20°C. 

Musisz regularnie dbać o czystość akwarium, jako że kiryski przebywają przy dnie. Muł będzie przez nie nie tylko jedzony, ale również wzniecany ku górze. Jeśli chodzi o rośliny, postaw na liczną obsadę gatunków o dużych liściach. Zadbaj jednak o to, aby przy tafli wody znajdowała się odpowiednia przestrzeń. Kiryski bowiem często wypływają ku górze, aby zaczerpnąć powietrza atmosferycznego.

Kirysek – żywienie

Żywienie jest kolejnym aspektem, w którym nie można mówić o wybredności kirysa. Ryba ta spożywa zarówno pokarm suszony, jak i świeży. Preferuje raczej pożywienie odzwierzęce, ale z dodatkiem roślinnego. W przypadku narybku ważne jest, aby dopasować rozmiar pokarmu do możliwości ryb. Możesz albo kupić produkt przeznaczony do karmienia młodych osobników, albo po prostu zmiażdżyć pokarm, który podajesz starszym rybom.

Rozmnażanie kirysków

Kiryski rozmnażają się stosunkowo łatwo. Tarło przyspiesza, jeśli ryby w proporcjach dwóch samców na jedną samicę są umieszczone w osobnym zbiorniku. Woda powinna mieć niższą temperaturę niż standardowo, a pokarm musi być obfity. Pamiętaj jednak, że rozmnażanie kirysków wymaga też znajomości gatunków, bo niektóre z nich mogą mieć dodatkowe wymagania.

Podczas jednego tarła samica wydaje nawet do 400 jajek. Ikra pozostawiona jest na ściankach. Do wylęgu dochodzi po mniej więcej czterech dniach, a po kilku tygodniach małe rybki są gotowe, aby dołączyć do reszty stada. 

Kiryski – w jakim akwarium mogą zamieszkać?

Jak wszystkie ryby akwariowe, kiryski mają określone wymagania co do warunków w zbiorniku. Jednocześnie są to ryby na tyle łagodne, że z powodzeniem mogą żyć również z innymi zwierzętami. 

Przede wszystkim kiryski dobrze czują się w ławicy przedstawicieli swojego gatunku. Sprawdzą się też w stadach z innymi kiryskami. Jeśli tworzysz akwarium jednogatunkowe, zdecyduj się na wlanie do niego niewielkiej ilości wody. Zamiast tego zainwestuj w długość zbiornika – niech liczy on przynajmniej 120 cm.

To oczywiście nie wszystko, bo kiryski dobrze dogadują się też z innymi rybami. Ważne jest tylko, aby dobrać gatunki bytujące w innych partiach zbiornika. Mowa na przykład o razborach albo neonkach, które pływają nieco wyżej, a dzięki temu nie wchodzą sobie z kiryskami w drogę. Nawet w razie spotkania kirysy są łagodne i raczej nie przejawiają agresji.
Kirysek to nieduża ryba, która występuje w kilku gatunkach i odmianach. Świetnie prezentuje się w akwarium jednogatunkowym, jak i tym o zróżnicowanej obsadzie. Pływa przy dnie i może zachwycać swoim wyglądem. Sprawdź, jak dostosować akwarium do kirysków, aby czuły się one tam jak najlepiej.

Otoski – pochodzenie

Rybki otoski, z łacińskiego Otocinclus affinis, to ryba rodem z Ameryki Południowej. Żyje w wodach słodkich, płynących, przede wszystkim strumieniach. Najczęściej spotyka się ją w Brazylii. Otoski są szczególnie popularne w dorzeczach w regionie Rio de Janeiro czy Amazonii. Często zasiedlają strumienie górskie.

Otosek przyujściowy – wygląd i zachowanie ryb

Nie bez powodu otosek jest rybą, która często pojawia się w zbiornikach. Zarówno jej wymagania, o czym za chwilę, jak i zachowanie nie przysparzają wielu problemów. Oto kilka najważniejszych informacji o otoskach.

Jak wygląda otosek?

Ryby z rodziny Otocinclus w niewoli dorastają maksymalnie do 5 cm długości. Mają wydłużone, charakterystyczne, jasne ciało z biegnącym przez całą jego długość czarnym pasem. Otwór gębowy skierowany jest ku dołowi i ma formę przyssawki. Ryby te są smukłe, bardzo wdzięczne i przyjemne do oglądania w ruchu. Otoski należą do długowiecznych i mogą dożywać nawet 5 lat.

Jak zachowuje się otosek?

Wesoły i przyjazny – taki mniej więcej jest otosek. Ryba ta doskonale sprawdzi się w akwarium z obsadą wielogatunkową, bo dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami. Ważne jest jednak, aby ich współtowarzysze nie byli agresywni, a także znacznie więksi od nich. Doskonale sprawdzają się popularne kiryski.

Otoski to ryby przyjacielskie. Zwykle żyją w grupach po kilka osobników. Przy zbyt małym litrażu jak na ich liczbę mogą zachowywać się terytorialnie – zwłaszcza samce – jednak nie oznacza to walki na śmierć i życie. Otoski są raczej ugodowe, choć bardzo ruchliwe. Przez cały dzień przeczesują dno albo zjadają glony.

Otoski – wymagania i potrzeby

Sprawdź, jakie potrzeby mają otoski, jeśli chodzi o ich hodowlę.

Wielkość i rodzaj zbiornika

Najmniejsza jednostka społeczna, jeśli chodzi o otoski, to oczywiście para. Ryba ta źle czuje się samodzielnie, bez towarzysza tego samego gatunku. W takim przypadku, bez innej obsady, wystarczające jest akwarium, które nie przekracza 30 l. Jednakże rzadko kiedy otoski trzyma się w ten sposób z uwagi na fakt, że nie są szczególnie ozdobne. Z tego powodu przy większej grupie, na przykład 8 osobników, akwarium powinno mieć litraż nawet 100 l. Im więcej ryb innych gatunków, tym większy powinien być zbiornik.

Jak zostało wspomniane, otoski dobrze czują się w akwariach wielogatunkowych. Potrzebują odpowiedniej przestrzeni, ale również dużej liczby roślin i kryjówek, usytuowanych zwłaszcza przy dnie oraz do połowy poziomu wody. Zadbaj o to, aby na akwarium znajdowała się pokrywa, a jednocześnie tafla wody była w ruchu i pozbawiona pływającej roślinności. Pamiętaj, że otoski oddychają też powietrzem atmosferycznym, a więc podpływają do lustra wody i nabierają powietrza zgromadzonego ponad nim.

Musisz brać pod uwagę, że otosek to ryba denna. W związku z tym podkład powinien być odpowiedni. Żwir nie może mieć ostrych krawędzi, które mogłyby doprowadzić do okaleczenia ciała otoska.

Parametry wody dla otosków

Otoski najbardziej lubią wodę miękką, że średnim pH na poziomie ok. 6,5. Ich zaletą jest odporność na zmienne warunki, na przykład temperaturę wody. Równie dobrze odnajdą się na poziomie 21°C, jak i nawet sześć stopni cieplejszej. Bardzo ważny jest odpowiedni poziom natlenienia wody, a także jej regularne podmiany. Zapobiegnie to zatruciu związkami azotowymi, pochodzącymi z rozkładu amoniaku.

Otoski – żywienie

Zastanawiasz się, czym karmić otoski? Ryby te preferują pożywienie pochodzenia roślinnego. Zjada pokarm, który opada na dno, dlatego lepiej podawać go np. w granulkach albo tabletkach. Przede wszystkim jednak ryba ta żywi się resztkami materii organicznej, a także grzybami.

Otosek – rozmnażanie

Rozmnażanie otosków jest u początkującego akwarysty raczej dziełem przypadku niż efektem celowego działania. Otoski należą do ryb składających ikrę w rozmaitych kryjówkach, jak i na widoku, w całym akwarium. Po kilku dniach dochodzi do wylęgu młodych osobników, bardzo wrażliwych i często stających się ofiarami żeru innych ryb.

Na szczęście nie ma dużego problemu, jeśli chcesz mieć w akwarium liczne otoski. Cena tych jest jest naprawdę na tyle niska, a ich popularność duża, że znajdziesz je w większości sklepów. Możesz też zdecydować się na zakup z hodowli albo od cenionego akwarysty z okolicy.

Otoski na glony – idealny wybór!

Otoski nie bez powodu są rybami wyposażonymi w przyssawkę. Dzięki niej oraz umieszczonym na niej kolcom mogą skutecznie zdejmować pokarm ze ścianek akwarium albo dekoracji. Z tego powodu wielu akwarystów kupuje otoski na glony. Z powodzeniem pomogą one pozbyć się niezbyt intensywnej inwazji tych organizmów wodnych.

Otoski to niewielkie rybki, często bardzo cenione nawet przez doświadczonych akwarystów. Pomagają walczyć z glonami i ciekawie się prezentują. Wiesz już, jakie wymagania mają otoski i w jakich warunkach powinny żyć. Sprawdź, czy otoski nadają się też do twojego zbiornika!

Pielęgnice to dorodne ryby o zróżnicowanych rozmiarach. Mogą mieć nawet do pół metra długości. Są charakterystyczne pod względem wyglądu, a przy tym często agresywne. Mogą jednak stanowić niezastąpioną ozdobę zbiornika. Sprawdź, jak je wybrać i hodować.

Pielęgnice i ich pochodzenie

Jako ryby pielęgnice należą do podrzędu wargaczowców. Są jedynymi rybami słodkowodnymi w tej klasyfikacji. Żyją przede wszystkim w Ameryce, zwłaszcza Południowej, nieco rzadziej w Afryce. Są to ryby wymagające wysokich temperatur.

W naturze małe rybki pielęgnice poławiane są dla akwarystów. Z kolei duże okazy przeznaczone są przede wszystkim do jedzenia, z uwagi na bardzo smaczne mięso.

Co ciekawe, pielęgnice są bardzo cenione w miejscach, w których występują. Wszystko dlatego, że są naturalnymi wrogami komarów. Dzięki temu, że zjadają ich osiedlające się w wodzie larwy, zwalczają również je same. To ogranicza roznoszenie malarii, stanowiącej poważny problem w krajach tropikalnych.

Ryba pielęgnicowata – wygląd

Przede wszystkim gatunek ma wpływ na to, jak wyglądają pielęgnice. Ryby te są bardzo zróżnicowane pod względem budowy. W większości przypadków ich ciało jest bocznie spłaszczone, z wydatnym grzbietem oraz krępe. Część pielęgnic ma bardzo wydatną czaszkę, a większość – wyjątkowe, niejednokrotnie jaskrawe kolory.

Rozmnażanie pielęgnic

Para, która nie jest wobec siebie agresywna, może się swobodnie rozmnożyć. Pielęgnice są w stanie złożyć do 600 jaj w trakcie pojedynczego tarła. Zbiornik tarliskowy powinien mieć przynajmniej 150 cm długości. Pielęgnice bardzo dbają o swoje potomstwo, stąd zresztą wzięła się ich polska nazwa.

Po wykluciu larw przenoszą je w odpowiednie, bezpieczne miejsce. Gdy narybek pływa, może żywić się samodzielnie, specjalnie podawanym pokarmem.

Pielęgnice – rodzaje

Pielęgnice to jedynie nazwa bardzo licznej grupy gatunków, które mają podobny wygląd i wymagania. Sprawdź, jakie pielęgnice w akwarium sprawdzą się najlepiej i czego możesz się po nich spodziewać. Warto zauważyć, że wiele pielęgnic to gatunki endemiczne. Oznacza to, że często występują tylko w jednym miejscu na ziemi.

Pielęgnica – gatunki

Ryby pielęgnicowate to kilka różnych gatunków. Mowa tutaj tylko o tych, których nazwa pochodzi od samych pielęgnic. Część z nich jest bardziej popularna, a inne – mniej. Pielęgnice zazwyczaj są stosunkowo agresywne, nawet do pobratymców, co determinuje sposób ich hodowli.

Oto niektóre rodzaje pielęgnic dostępne w sprzedaży dla akwarystów:

• Pielęgnica cytrynowa – z wydatną głową, dorastająca nawet do 35 cm długości. Gatunek ten jest bardzo agresywny również w stosunku do swoich pobratymców. Jednocześnie, pielęgnice mogą nauczyć się sztuczek, co wskazuje na ich wysoką inteligencję. Nadają się do akwarium o minimalnym litrażu 240 l w przypadku jednego osobnika. Akwaria wielogatunkowe powinny mieć przynajmniej 1000 l.
• Pielęgnica managuańska – a akwariach gatunek ten dorasta mniej więcej do 40 cm. Są bardzo efektowne pod względem wyglądu – złote lub srebrne, z ciemnymi znaczeniami oraz nietypowymi, barwnymi dodatkami. Pielegnice są agresywne, okresowo terytorialne, mogą żyć najwyżej w parach. Potrzebują zbiornika o pojemności przynajmniej 400 l. Mogą żyć z innymi pielęgnicami, o ile mają jeszcze większe akwarium.
• Pielęgnica niebieskołuska, zwana też plamistą – mniejsza, bo dorastająca do 25 cm, niezwykle efektowna ryba akwariowa. Ta pielęgnica ma ciemne ciało i opalizujące, niebieskie lub turkusowe plamki. Może mieszkać z innymi rybami, o ile są one na tyle duże, że nie dają się zjeść. Z pielęgnicami może mieszkać tylko w parze.
• Pielęgnica papuzia – jedna z najbardziej charakterystycznych pielęgnic. Ten gatunek pielęgnic ma niezwykle zdeformowany pyszczek, co sprawia nierzadko problemy przy pobieraniu przez niego pokarmu. Ryba dorasta do 25 cm i przypomina wyglądem nieco złotą rybkę. Jest to gatunek sztucznie uzyskany.
• Pielęgnica pawiooka – gatunek dorastający do 25 cm. Wymaga bardzo dużego zbiornika, przynajmniej o pojemności 400 l na jednego osobnika. Może być maksymalnie trzymany w parach albo z innymi, wybranymi gatunkami. Ma charakterystyczną, złoto-czarną barwę.

Pielęgnice afrykańskie – gatunki

Wśród różnych ryb z gatunku pielęgnic pojawiają się również te, których nazwy brzmią zupełnie inaczej. Są to pielęgnice afrykańskie, do których zalicza się takie gatunki jak na przykład:

• barwniak czerwonobrzuchy;
• tilapia wielkogłowa;
• czerwieniak kongijski.

Zazwyczaj łączy je to, że wymagają wysokich temperatur w zbiornikach. Dodatkowo, akwaria, w których żyją pielęgnice, powinny być też odpowiednio duże. Mowa przede wszystkim o właściwym litrażu.

Ryby pielęgnice i ich wymagania

Akwaria, w których mogą mieszkać pielęgnice, powinny być odpowiednio duże. Zazwyczaj dla pojedynczej ryby wystarczający jest zbiornik od 200 do 400 l, zależnie od jej rozmiarów. W przypadku par rozmiar akwarium zazwyczaj przynajmniej się podwaja. Bardzo rzadko pielęgnice można trzymać w więcej niż parach. Zwykle dotyczy to jedynie mniejszych i mniej agresywnych gatunków.

Wszystkie pielęgnice wymagają zastosowania filtrów, a większość z nich – również deszczowni. W praktycznie każdym zbiorniku niezbędna jest grzałka. Wszystko dlatego, że ryby te oczekują zwykle bardzo wysokiej temperatury, często przekraczającej 30 stopni. Nie da się jej uzyskać i stabilnie utrzymać w warunkach domowych bez profesjonalnego sprzętu.

Woda w akwarium powinna mieć pH około 7.0. Bardzo ważne jest wyposażenie akwarium w odpowiednią liczbę kryjówek oraz gęstą roślinność, zwłaszcza dalszego planu. To sprawia, że pielęgnice zyskują miejsca odosobnienia. Dno powinno być piaszczyste.

Zależnie od wybranego gatunku, ceny pielęgnic mogą się wahać od kilkunastu do nawet kilkuset złotych. Wiele zależy od częstotliwości napotykania danej odmiany barwnej. Niektóre pielęgnice da się kupić wyłącznie u profesjonalnych hodowców. W takim przypadku warto postawić na pasjonata, który sprzedaje nadwyżki z własnej hodowli.

Ospa rybia to choroba, która często zdarza się w zaniedbanych zbiornikach, zwłaszcza u początkujących akwarystów nabywających rybki z niepewnych źródeł. Powoduje ją pasożyt – kulorzęsek. Jego nazwa pochodzi od kształtu, który przyjmuje on w akwarium, gdzie czasem można go zobaczyć nawet bez powiększenia. Ospa u ryb akwariowych ma zwykle przebieg gwałtowny i jest śmiertelna, jeśli nie zauważona w porę. Sprawdź, jak ją rozpoznać, zdiagnozować i leczyć, aby ryby przeżyły.

Ospa rybia – przyczyny

Ospa w akwarium bierze się zazwyczaj z zaniedbań samego akwarysty. Z tego powodu uważa się ją za chorobę pojawiającą się głównie u początkujących hobbystów. Częściej zapadają na nią ryby wrażliwe. Dlaczego ospa u molinezji jest diagnozowana szczególnie często? Prawdopodobnie wpływ na to ma jednolita barwa rybki, która ułatwia spostrzeżenie zmian. Dodatkowo, gatunek ten jest mało odporny na niskie temperatury panujące w zbiorniku.

Do najczęściej wymienianych powodów, dla których ospa rybia pojawia się w akwarium, zalicza się:

• wprowadzenie do zbiornika chorych ryb z niepewnego źródła;
• podmiana z użyciem wody zawierającej w sobie pasożyta;
• zakażenie wtórne na skutek używania przyborów, które wcześniej były stosowane do opieki nad rybami z ospą;
• żywy pokarm, który nie był odkażony lub przemrożony;
• rośliny kupione z niepewnego źródła, nieprawidłowo oczyszczone;
• dekoracje, które wcześniej były już używane w zbiorniku z przypadkami ospy rybiej.

Jak wygląda ospa u ryb akwariowych?

Każdy akwarysta powinien znać objawy ospy rybiej. Wcześnie wykryte, dają szansę na uratowanie ryb przed śmiercią. Jak wygląda ospa u ryb akwariowych? Co powinno cię zaniepokoić? Oto objawy, na które powinieneś zwrócić uwagę:

• ocieranie ryb o przedmioty w zbiorniku;
• nadmierna, nietypowa ruchliwość, niepokój u ryb;
• duszność spowodowana uszkodzeniem skrzeli – ryby leżą na dnie lub przeciwnie, pływają tuż pod powierzchnią wody;
• mętne oczy;
• przekrwione skrzela;
• płetwy pokryte śluzem;
• białe punkciki na całym ciele ryb.

Warto wiedzieć, że choć ospa rybia została określona tym mianem właśnie z uwagi na obecność zmian na ciele, to objaw ten świadczy o zaawansowanym stadium choroby. Oznacza to, że wówczas odratowanie ryb jest praktycznie niemożliwe. Już pierwsze objawy powinny skłonić cię do oddzielenia chorych osobników od reszty obsady.

Ospa rybia – jak leczyć?

Leczenie ospy rybiej najlepiej przeprowadzać z użyciem gotowych preparatów. Dostępne są zarówno gotowe środki na tę chorobę, jak i konkretne współczynniki dodawane do akwarium. Należą do nich zieleń malachitowa i błękit metylowy.

Jeśli nie wiesz, jak leczyć ospę rybią, zwróć się o pomoc do lekarza weterynarii. Najlepiej znajdź specjalistę, który zajmuje się akwarystyką. Innym sposobem jest skontaktowanie się z doświadczonym hodowcą. Każdy ma swoje sposoby na zwalczanie choroby. Pomoże też ustawić zasady odkażania sprzętu i przenoszenia ryb.

Rybia ospa – domowe sposoby leczenia

Gdy w akwarium pojawia się rybia ospa, domowe sposoby leczenia mogą pomóc w jej zwalczaniu. Nie są zwykle jednak wystarczające, aby uratować ryby. Ospa rybia wymaga zwiększenia temperatury wody w zbiorniku do poziomu powyżej 27°C. Stosowaną przez akwarystów metodą jest stopniowe zwiększenie zasolenia. Musi to być jednak wykonane z rozsądkiem, inaczej można otruć zwierzęta. Ospa rybia atakuje bowiem przede wszystkim gatunki słodkowodne.

Czy ospa rybia jest groźna dla ludzi?

Wielu początkujących akwarystów zastanawia się, czy ospa rybia jest groźna dla ludzi. Choć pasożyt ten może być przeniesiony na ludzi, sama choroba nie ma wpływu na  człowieka. Oznacza to, że człowiek jest przede wszystkim nosicielem. Możesz więc, przez kontakt z chorymi rybami, a nawet zakażoną wodą, przenieść ospę u rybek do drugiego zbiornika. Dlatego tak ważne jest zachowanie higieny oraz regularne czyszczenie wszystkich sprzętów znajdujących się w akwarium, w którym trzymasz ryby na kwarantannie.

Ospa u rybek – jak jej zapobiegać?

Ospa u ryb pojawia się zazwyczaj wskutek konkretnych zaniedbań. Z tego powodu dużo łatwiej niż ją leczyć jest jej po prostu zapobiegać. Ospa rybia jest chorobą często pojawiającą się w zaniedbanych zbiornikach. Co zrobić, by nie dopuścić do jej rozwoju? Oto kilka wskazówek:

• stosuj kwarantannę dla żywych organizmów wprowadzanych do zbiornika;
• odkażaj i przemrażaj pokarm żywy;
• kupuj zdrowe ryby z pewnych źródeł, od doświadczonych akwarystów;
• obserwuj ryby przez kilka dni w dodatkowym zbiorniku, aby wykluczyć objawy choroby;
• dbaj o utrzymanie stałej, odpowiednio wysokiej temperatury w akwarium;
• oddzielaj zwierzęta, u których podejrzewana jest rybia ospa, od pozostałej populacji.

Wśród wielu chorób zdarzających się zwierzętom w akwariach ospa rybia jest jedną z groźniejszych. Z uwagi na wysoką zakaźność i gwałtowny przebieg często kończy się śmiercią większości obsady. Dotyczy to zwłaszcza przypadków, gdy jest za późno zauważona. Wiesz już, jak ją rozpoznać – zapamiętaj, jak zapobiegać ospie, aby nie zaatakowała twoich ryb.

Tetry cesarskie to niewielkie ryby, które najbardziej efektownie prezentują się w większej grupie. Świetnie sprawdzają się w akwariach słodkowodnych o licznej obsadzie i gęstej roślinności. Bywają często mylone z innymi gatunkami tetr, choć niesłusznie. Sprawdź, czy rozmnażanie tetry cesarskiej jest trudne i jakich warunków wymaga ten gatunek.

Tetra cesarska – pochodzenie

Tetry cesarskie to ryby słodkowodne, występujące w naturze w Ameryce Południowej. Zamieszkują przede wszystkim rzeki Kolumbii. Żyją w dużych ławicach. Takich samych warunków wymagają w akwarium hobbysty. Nie będą czuły się dobrze, hodowane pojedynczo. Zdecyduj się na przynajmniej parę tetr cesarskich, jeśli nie większe stado.

Tetra cesarska – czarna czy niebieska? Wygląd ryby

Dorosłe tetry cesarskie osiągają długość mniej więcej 6 cm, przy czym samce są większe i mają nieco dłuższe płetwy. Płeć łatwo można rozpoznać po kolorze tęczówki, która u samic jest zielono-żółta, a u samców – niebieska. Tetry cesarskie mają wydłużone ciało z biegnącym poziomo, niebiesko-zielonym pasem. Przy odpowiednim, niezbyt intensywnym oświetleniu lekko połyskują.

Tetra cesarska to ryba o dobrej odporności. Jest wytrzymała, dlatego polecana również początkującym akwarystom. Bez nadmiernego stresu oraz w optymalnych warunkach może przeżyć nawet do pięciu lat.

Błyszczyk cesarski a inne odmiany tetry

Warto wiedzieć, że tetra cesarska czarna to w rzeczywistości nazwa… nieistniejącego gatunku. Tetra cesarska nie występuje w całkowicie czarnym wybarwieniu. Z kolei tetra czarna to nic innego jak ryba zwana również żałobniczką zwyczajną. Charakteryzują ją nieco inny kształt ciała, a także ciemne umaszczenie z charakterystycznymi pionowymi, czarnymi pasami. 

Innym gatunkiem jest również tetra niebieska. Ryba ta zwana jest maranką. Należy do tej samej rodziny, co tetra cesarska. Wyróżnia się całkowicie niebieskim wybarwieniem o bardziej lub mniej intensywnym odcieniu. Gatunek ten jest stosunkowo rzadki, trudno dostępny dla początkujących akwarystów.

Jak zachowują się tetry cesarskie?

Tetry cesarskie są łagodne, ale w ramach swojego gatunku dość terytorialne. Dotyczy to przede wszystkim samców. Z tego powodu ważne jest, aby zbiornik miał odpowiednią strukturę – z gęstą roślinnością i licznymi kryjówkami. 

Tetry cesarskie nie atakują innych ryb, wręcz przeciwnie – bywają raczej ofiarami agresji. Z uwagi na stadny tryb życia zaleca się, aby mieszkały w ławicy liczącej przynajmniej 10 sztuk. Samców powinno być proporcjonalnie mniej.

Ryba ta z powodzeniem żyje w akwarium wielogatunkowym. Musisz tylko pamiętać, że z uwagi na łagodne usposobienie i niewielkie rozmiary często pada ofiarą gatunków mięsożernych albo bardziej agresywnych. Z tego powodu uważnie dobieraj obsadę zbiornika, decydując się na gatunki żyjące np. w innych jego partiach.

Charakterystyczną cechą tetry cesarskiej jest sposób pływania. Porusza się ona raczej powoli, nawet w ławicy. Głowę ma zwykle skierowaną lekko ku dołowi.

Błyszczyk cesarski i jego potrzeby

Z uwagi na to, że tetra cesarska żyje w ławicach, wymaga również adekwatnie dużego akwarium. Minimalna pojemność zbiornika to w przypadku tej ryby około 80 litrów, zakładając, że stado obejmuje tylko dziesięć sztuk błyszczyków cesarskich. 

Tetra cesarska – rozmnażanie

Gatunek ten jest jajorodny, co oznacza, że składa ikrę. Aby rozmnażanie tetry cesarskiej zakończyło się sukcesem, warto odłowić parę do osobnego zbiornika. Większe szanse powodzenia ma pozostawienie dwójki osobników przeciwnych płci w tak zwanym akwarium tarliskowym, o odpowiednio przygotowanych warunkach.

Tarło u tetry cesarskiej wymaga odpowiedniej temperatury wody, oscylującej wokół 28°C, a także pH na poziomie ok. 7.0. Parametry wody ustalisz dzięki specjalnym paskom diagnostycznym. Sam przebieg tarła bez problemu rozpozna nawet początkujący akwarysta. Po jego zakończeniu warto odłowić parę dorosłych osobników z powrotem do głównego zbiornika, aby zapobiec zjadaniu ikry.

Tetry cesarskie wylęgają się w ciągu kilku dni po zakończonym tarle. Zauważysz je jako małe, ruchome punkciki po około tygodniu od momentu wylęgania. Warto pozostawić narybek w osobnym zbiorniku, aby miał dostęp do dobrej jakości pożywienia w odpowiednim rozmiarze. Uchroni go to też przed byciem zjedzonym. Pamiętaj, że młode tetry cesarskie mają bardziej restrykcyjne wymagania, na przykład związane z regularnymi podmianami wody.

Tetra cesarska – warunki w zbiorniku

Błyszczyk cesarski potrzebuje dużego zbiornika gęsto obsadzonego roślinnością. Dla grupy dziesięciu osobników preferowane jest akwarium o pojemności przynajmniej 80 litrów. Ryby te szczególnie dobrze czują się i wyglądają przy słabszym oświetleniu i ciemniejszym podłożu. Woda powinna być raczej miękka, lekko kwaśna, o temperaturze powyżej 24°C. 

Tetra cesarska nie wymaga szczególnej dbałości o czystość wody. Warto wymieniać ok. 10% z niej regularnie. Bardzo istotne jest natomiast to, aby była ona dobrze natleniona. Wskazane jest stosowanie filtra, ewentualnie grzałki.

Żywienie tetry cesarskiej

Tetra cesarska, pomimo tego, że wszystkożerna, nie zjada roślin zasadzonych w zbiorniku. Z powodzeniem spożywa pokarm suchy. Nie pogardzi jednak również żywym, zwłaszcza zooplanktonem. Dla narybku pokarm musi być odpowiednio drobny. 
Wśród wielu gatunków ryb słodkowodnych, polecanych początkującym akwarystom, znalazła się również tetra cesarska. Jest ona stosunkowo odporna na choroby i dobrze radzi sobie w towarzystwie przedstawicieli tego samego gatunku. Świetnie prezentuje się zwłaszcza w dużym, wypełnionym roślinnością zbiorniku. Wybierz ją, jeśli zaczynasz swoją przygodę z hodowlą ryb.