Ashera to rasa, której nazwa zawsze pisana jest wielką literą. Dlaczego? Wynika to z faktu, że mamy do czynienia z jedyną rasą, która jest oficjalnie chroniona prawem patentowym. Historia tych kotów jest bardzo krótka, powstały bowiem dopiero w 2006 roku. Do życia nie powołali jej bynajmniej hodowcy–pasjonaci, a jedna z amerykańskich korporacji. Ashery nie są obecnie dostępne, jednak nawet w szczycie popularności były rasą niezwykle rzadką i bardzo drogą. 

Kot Ashera – historia

Lifestyle Pets to to nazwa firmy, która w 2006 roku w Stanach Zjednoczonych powołała do życia pierwszych przedstawicieli rasy Ashera. Po pewnym czasie firma zmieniła nazwę na Allerca. 

Czym wyróżniała się nowa rasa kotów? Przede wszystkim Ashery były hybrydami. Oznacza to, że powstały w wyniku zmieszania genów kota domowego i bengalskiego z dzikim serwalem. Dodatkowo firma zapewniała, że poziom białka Fel–d–1, które odpowiada za alergię na koty, jest u Ashera bardzo niski. W związku z tym miały być kotami całkowicie hipoalergicznymi. Warto jednak zaznaczyć, że firma nigdy nie przedstawiła żadnych badań ani danych, które faktycznie by to potwierdzały. 

Wielu opiekunów miało potwierdzać, że nawet przy silnych alergiach na koty mogli spokojnie mieszkać z Asherami. Z drugiej strony często pojawiały się głosy, że firma miała odmawiać sprzedaży uczulonym klientom. Wyniki pracy nad hipoalergicznymi kotami potwierdzał ekspert – Sheldon Spector, który jednak był zatrudniony przez firmę. Właśnie z tego powodu bywa uznawany za źródło, delikatnie mówiąc, mało wiarygodne. 

Omawiając fenomen najdroższego kota świata, nie można nie wspomnieć o tym, że istnienie rasy było przede wszystkim projektem. Wielu złośliwych (a może po prostu szczerych) badaczy i komentatorów uznaje go za wielkie oszustwo, którego celem było zarobienie na bogatych alergikach. W lipcu 2013 powstał specjalny raport stacji ABC News, gdzie postawiono tezę, jakoby badania DNA miały potwierdzać, że Ashery są po prostu kotami savannah sprzedawanymi za ogromne kwoty. 

Czysta prawda najpewniej nigdy nie przedostanie się do opinii publicznej. Wiemy natomiast, że Ashery oficjalnie nie są hodowane od 2010 roku, chociaż firma, która je stworzyła funkcjonowała jeszcze przez kilka lat. 

Kot Ashera – charakter

Jakim charakterem cechują się przedstawiciele najdroższych kotów świata? Obecnie wiemy, że przynajmniej niektóre z nich były po prostu kotami savannah. Ich charaktery są więc bardzo zbieżne. 

Ashery miały być kotami bardzo nastawionymi na kontakt z człowiekiem. Tak jak wszystkie inne hybrydy, nie są jednak pozbawione charakteru i pewnego rodzaju temperamentu, który odziedziczyły po swoich dzikich przodkach. W związku z tym to, jaki charakter będzie miał kot Ashera, zależy od tego, ile pokoleń dzieli go od serwala. 

Ashery szybko przywiązują się do człowieka i źle znoszą rozłąkę z nim. Bardzo szybko się uczą, są inteligentne i chętnie wykonują aktywności kojarzone powszechnie raczej z psami – chodzą na smyczy i aportują. 

Bardzo istotne jest jednak to, że podobnie jak savannah, Ashery nie są kotami przeznaczonymi dla każdego. Przede wszystkim mogą one mieć tendencję do wpadania w złość na dźwięk wysokich i głośnych dźwięków. Nie poleca się więc wychowywania ich razem z dziećmi. Dodatkowo są to koty, które mają tendencję do niszczenia swoich zabawek, mebli i wyposażenia domu. 

Kot Ashera – wygląd

Ashery to hybrydy, które mają w sobie bardzo dużo krwi serwala. W związku z tym są kotami bardzo dużymi. Im bliższe dzikiemu przodkowi pokolenie, tym koty są większe. Niektóre z nich ważą ponad piętnaście kilogramów, przy czym dymorfizm płciowy jest bardzo dobrze widoczny. Samce są dużo większe od samic. 

Pomimo swoich dużych rozmiarów Ashery nie są kotami masywnymi. Wręcz przeciwnie – ich ciało jest długie, smukłe i bardzo szlachetnie. Dzięki temu sprawiają wrażenie delikatnych i lekkich. Głowa jest stosunkowo mała w porównaniu do reszty ciała. Policzki kota są bardzo mocno zarysowane a twarz ma kształt trójkąta. Wyjątkowo wyraźne są także łuki brwiowe. 

Charakterystycznym elementem ciała tych kotów są ich uszy. Bardzo duże, szeroki i zaokrąglone na końcach. Z tyłu znajduje się na nich tak zwane ocelli, czyli jasne znaczenie. Im bliżej pokoleniowo do serwala, tym bardziej jest ono widoczne. 

Ashera posiada wyjątkowo piękne oczy. Mają one kształt migdałów, są duże i wyróżniają się zielonym zabarwieniem. Przez znawców felinologii bardziej cenione były koty, które posiadały wyjątkowo intensywny kolor oczu. Charakterystycznym elementem są także „łzy” w kącikach oczu. Podobne posiadają serwale, ale także gepardy. 

Wzorcowo tylne kończyny Ashery musiały być znacznie dłuższe od przednich. Same w sobie są jednak mocne, smukłe i nadają zwierzęciu prawdziwie majestatyczny wygląd. 

Sierść Ashery posiada bardzo delikatny podszerstek. Włosy okrywowe są natomiast grube i sztywne. Wzorcowo powinny przylegać do ciała. Ciało tego kota pokrywają cętki o różnej wielkości w kolorze czarnym lub brązowym. Dopuszczalne umaszczenia to: 

• czarny,
• srebrny tabby,
• brązowy tabby,
• srebrno szary.

Kot Ashera – cena

Oprócz rozmiarów i rzekomej hipoalergiczności znakiem rozpoznawczym kota Ashery była jego cena. W latach, w których były sprzedawane, zwierzęta te uchodziły za najdroższe koty świata. Cena oczywiście uzależniona była od wielu czynników. Istotne było pokolenie, które dzieliło Asherę od dzikiego przodka. Liczyła się także renoma hodowli oraz rzecz jasna wygląd. Za tego kota trzeba było zapłacić od 35 do nawet 150 tysięcy dolarów. 

Kot Ashera – jak żywić takie zwierzę? 

Chociaż Ashery nie są dostępne w naszym kraju, możemy wejść w posiadanie innych hybryd – na przykład savannah. Wielu potencjalnych opiekunów zastanawia się, czy takie zwierzę powinno być żywione inaczej niż inne rasy kotów. 

Odpowiedź brzmi: i tak, i nie. Savannah, Ashera czy inna hybryda, chausie, posiadają taki sam układ pokarmowy, jak inne koty domowe. Także te niespokrewnione z dzikimi zwierzętami. Powinny więc żywić się przede wszystkim mięsem. Dobrym rozwiązaniem jest zapewnienie kotu dostępu do najwyższej jakości karm komercyjnych, które nie posiadają w składzie zboża, oparte są natomiast na mięsie mięśniowym. 

Zdecydowanie zalecanym w ich przypadku sposobem żywienia jest jednak dieta BARF. Polega ona na podawaniu kotu surowego mięsa, które suplementowane jest specjalnie dobranymi składnikami. Taka dieta wymaga przygotowania i przeprowadzenia przynajmniej podstawowych badań diagnostycznych w celu ocenienia stanu zdrowia zwierzęcia. 

Kotom tak blisko spokrewnionym z dzikimi zwierzętami warto zaproponować także dietę whole prey. Ten typ żywienia może budzić u niektórych pewnego rodzaju opory, jednak z punktu widzenia biologii jest najbardziej odpowiedni dla kota. Na czym polega? 

W tym rodzaju żywienia kotu podawane są całe tuszki zwierząt – takich, na które polowałby w naturze. Zwierzęta te podczas zakupu są już uśmiercone (w sposób humanitarny) i odpowiednio przebadane. Najczęściej mamy do czynienia z jednodniowymi kurczakami, małymi myszami czy szczurami, które zazwyczaj przeznaczane są na pokarm dla węży. 

Kot Ashera – co go wyróżnia? 

Czy kotem Ashera od samego początku były po prostu bardzo dobrze rozreklamowane savannah? Wiele na to wskazuje, chociaż raczej nigdy nie dowiemy się całej prawdy. Mimo wszystko Ashera spisały się na kartach historii felinologii jako pierwsze koty wyhodowane w celach przede wszystkim zarobkowych. Ich cena była zdecydowanie wyższa niż jakiegokolwiek sprzedawanego wcześniej w hodowlach kota. 

Kto był skłonny zapłacić za kota nawet pół miliona złotych (w przeliczeniu)? Aby odpowiedzieć na to pytanie, warto zdać sobie sprawę, jaka grupa w istocie była targetem firmy Lifestyle Pets. Celem przedsiębiorstwa było sprzedawanie zwierząt bogatym osobom, które chciały mieć koty, jednak były na nie uczulone. 

Nawet przed 2010 rokiem, czyli oficjalną datą zaprzestania hodowli kotów Ashera, na świat przychodziło mniej niż sto tych kotów rocznie. Były one więc prawdziwym rarytasem, zwierzęciem dostępnym wyłącznie nielicznym. Można myśleć o nich jak o wyjątkowych modelach torebek czy samochodów. 

Na ten moment nie ma żadnych dowodów, które przemawiałyby za tym, że Ashera faktycznie uczulają mniej niż inne koty. Mimo wszystko wiele osób dałoby sobie rękę uciąć za to, że nie czuło przy nich żadnych objawów alergii. Siła sugestii? Genialny marketing? A może jedno i drugie? Ciężko stwierdzić. Mimo wszystko jedną z ważniejszych cech tej rasy miała być właśnie hipoalergiczność. 

Co jeszcze wyróżniało Ashery? Długość życia. Pierwsze wyhodowane pokolenia ciągle jeszcze żyją i wiele wskazuje na to, że jeszcze przez wiele lat nie opuszczą tego padołu. Koty tej rasy miały bowiem dożywać nawet 35. roku życia. Były także zaliczane do największych kotów świata. 

Nazwa rasy – Ashera – miała nawiązywać do imienia starożytnej bogini ze starosemickiej mitologii. Była ona matką bogów związaną nierozerwalnie z żywiołem wody. Czy kotom tej rasy można było przypisać boskie oblicze? Z pewnością na długie lata pozostaną w pamięci zarówno zoologów, jak i osób odpowiedzialnych za dystrybucję dóbr luksusowych. Etolodzy są zdania, że wszystkie koty domowe mają w sobie pierwiastek nieudomowionego dzikiego zwierzęcia. Możemy więc założyć, że w poszukiwaniu natury nie trzeba uciekać się do hybryd.

źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Lifestyle_Pets

Koraty to jedna z najstarszych ras na świecie, która uwodzi pięknym futrem i głębokim spojrzeniem. Cenione są za bardzo czuły charakter i zamiłowanie do zabawy. Uwielbiają aktywność, jednak potrzebują spokojnego i przewidywalnego otoczenia. Każdy miłośnik tej rasy wie, że korat jest kotem upartym, który potrzebuje przestrzeni dla siebie. Samotność zdecydowanie jednak mu nie służy. 

Kot korat – wygląd

Opis rasy kota korata zakłada, że zwierzaki te są średniej wielkości. Ich waga zazwyczaj nie przekracza sześciu kilogramów. Kot tej rasy jest dobrze zbudowany, muskularny i nieco przysadzisty, w żadnym wypadku jednak nie ociężały. 

Głowa jest okrągła, a jej kształt – z powodu zakrzywionych z przodu łuków brwiowych – przypomina serce. Uszy szerokie u nasady, na czubkach lekko zaokrąglone, położone są wysoko na głowie. Wzrok obserwatora przyciągają duże i okrągłe oczy. Na początku są bursztynowe, jednak kiedy kot osiąga dojrzałość (zazwyczaj w wieku około dwóch lat) stają się zielone.

Koraty to koty krótkowłose, chociaż czasami mają półdługą sierść. Jest ona delikatna, jedwabista i jednowarstwowa (bez podszerstka). Dobrze przylega do ciała i błyszczy się przy każdym ruchu. Maść jest zawsze niebieska ze srebrzystym połyskiem. Włos jest jasny u podstawy i ciemnieje w stronę końcówki. W żadnym wypadku nie powinien być srebrzysty na końcach. 

Kot korat – charakter

Koraty słyną ze swojej nieśmiałości. Rzeczywiście, w pierwszym kontakcie mogą czuć się trochę onieśmielone i zachowywać dystans. Kiedy jednak przekonają się do nowej osoby, z chęcią spędzą z nią trochę czasu. W stosunku do swojego opiekuna korat jest bardzo czuły. Lubi być w centrum uwagi, jednak nie narzuca się ze swoimi uczuciami, tak jak niektóre rasy orientalne. 

Korat kiepsko znosi samotność. Jest dosyć wymagającym kotem, który lubi różnorodne gry i zabawy. Jest aktywny i chętnie korzysta z nowych wędek, piłeczek i zabawek interaktywnych. Musisz jednak wiedzieć, że koty tej rasy cenią sobie spokojne i powtarzalne środowisko. Nie odnajdą się w hałaśliwym otoczeniu, wśród dużej liczby gości i częstych imprez. Akceptują dzieci, jednak raczej starsze, które nie krzyczą w ich otoczeniu. 

Ze względu na problemy ze znoszeniem samotności koraty mogą mieć problem z zostawaniem samemu na wiele godzin. Właśnie dlatego warto rozważyć kupno lub adopcję drugiego kota, najlepiej ze zrównoważonym charakterem. Mogą mieć problem z psami, szczególnie z tymi, które mają skłonność do szczekliwości. Obecność innego zwierzaka nie zastąpi jednak uwagi ze strony ukochanego opiekuna. 

Kot korat – zdrowie

Korat to bardzo stara i naturalna rasa, która kształtowała się przez setki raz bez większej ingerencji felinologów. Właśnie dlatego uchodzi za dosyć zdrową, którą ominęły ciężkie choroby genetyczne. Nie oznacza to jednak, że nie zdarzają się jej żadne problemy ze zdrowiem.

Chorobą, która może przytrafić się koratom, jest gangliozydoza GM2 lub GM1. Schorzenie to sprawia, że komórki tłuszczowo–cukrowe odkładają się mózgu. Powoduje to poważne zmiany w układzie nerwowym. Pierwsze objawy pojawiają się w okolicach trzeciego miesiąca życia kota. Mogą być to:

• kłopoty z poruszaniem się
• zaburzenia równowagi
• drgawki
• zachowania agresywne 
• oczopląs
• problemy z widzeniem.

Dzięki pracy hodowców choroba występuje rzadko, jednak, biorąc malucha z hodowli, warto dopytać o badania w kierunku nosicielstwa GM. 

Kot korat – pielęgnacja

Kot korat nie ma podszerstka, dlatego – niezależnie od długości włosa – nie jest trudny w pielęgnacji. Raczej nie linieje. Bardzo istotne jest dokładne wyczesywanie kota przynajmniej raz na dwa tygodnie. Pozwala to na pozbywanie się martwych włosów, które w przeciwnym razie trafiają do układu pokarmowego zwierzaka. 

Przynajmniej raz w miesiącu warto podciąć koratowi pazury specjalnymi nożyczkami. Istotne jest także kontrolowanie stanu jamy ustnej i jej regularna pielęgnacja. Zęby najlepiej czyści… surowe mięso, które można podawać nawet trzy razy w tygodniu zamiast jednego posiłku. W sklepach dostępne są także specjalne szczoteczki i smakowe pasty, jednak do tego typu pielęgnacji kot powinien być przyzwyczajany od małego. Nie zawsze ją akceptuje. 

Kot korat – hodowla

Korat to wyjątkowo rzadka rasa, dlatego w Polsce nie funkcjonuje wiele hodowli. Oznacza to, że w niektórych przypadkach na miot trzeba trochę poczekać. Hodowcy bardzo dobrze znają rasę, dlatego wszystkie nurtujące cię wątpliwości warto z nimi konsultować. Co do jakości samej hodowli – warto zasięgnąć języka u miłośników rasy, którzy zazwyczaj najlepiej orientują się w tym, która jest warta uwagi.

Z hodowli kotki powinny być wydawane po dwunastym tygodniu życia. Wtedy mają już zakończony proces socjalizacji pierwotnej i są gotowe do samodzielności. Zabranie kotka od matki zbyt wcześnie zazwyczaj skutkuje problemami behawioralnymi. 

Kot korat – cena 

W naszym kraju funkcjonuje niewiele hodowli koratów, dlatego ciężko jest ujednolicić ich cenę. Zazwyczaj kocięta kosztują od 3000 do nawet 8000 złotych. Ceny ustalane są indywidualnie przez hodowcę. 

Kot korat – historia rasy

Koraty pochodzą z Tajlandii. W swojej ojczyźnie są bardzo cenione – uważa się, że przynoszą szczęście. To naturalna i bardzo stara rasa, o której pisano już na przełomie XIV i XV wieku. Tajowie często określają koraty kotami o kolorze chmur burzowych. Sama nazwa pochodzi od krainy geograficznej w Tajlandii, gdzie ponoć zostały odkryte.

Kiedyś w Tajlandii można było spotkać koraty na ulicach, jednak w ciągu ostatnich dekad bardzo się to zmieniło. Koty rozprzestrzeniły się na całym świecie w latach sześćdziesiątych poprzedniego wieku. Co prawda rasa pojawiła się na wystawie kotów już pod koniec XIX wieku, jednak współczesne hodowle mają źródło w roku 1959. 

Pierwsza hodowla poza Tajlandią powstała w Stanach Zjednoczonych z inicjatywy Jean Johnson. Podczas podróży po Syjamie poszukiwała ona idealnego zwierzęcia dla siebie. Kiedy kot syjamski nie spełnił jej oczekiwań, zapragnęła przygarnąć korata. Niestety, zdobycie tego zwierzęcia nie było łatwe. Najczęściej były one bowiem własnością wysoko postawionych urzędników i tajskiej elity. Dopiero po sześciu latach przyjaciółka zgłosiła się do niej z dwoma kotami tej rasy. 

To właśnie te dwa koraty – Nara i Darra – które trafiły do Stanów Zjednoczonych w 1959 roku – stanowią bazę wszystkich funkcjonujących dzisiaj linii tych kotów. 

Kot korat – dla kogo?

Koraty to zwierzęta dla domatorów, którym nie przeszkadza duża dawka codziennych zabaw i psot. Zdecydowanie nie warto decydować się na tę rasę w momencie, kiedy w domu odbywa się wiele głośnych imprez. Także obecność małych dzieci może sprawiać, że kot będzie czuł się niekomfortowo.

Kot ten ceni sobie rytuały, ciszę i obecność opiekuna. Najlepiej odnajdzie się w domu na wsi albo w cichym mieszkaniu, w którym będzie miał przestrzeń zarówno do zabawy, jak i do ukrywania się przed światem. Ze względu na duże zapotrzebowanie na aktywne spędzanie czasu z opiekunem raczej nie będzie odpowiednim towarzyszem dla osób starszych. 

Korat dobrze dogada się z innymi kotami, szczególnie tymi, które, tak jak on, mają wyważony charakter. Może jednak mieć problem z psami, szczególnie tymi, które są hałaśliwe i bardzo ruchliwe. 

Kot korat – ciekawostki 

• Średnia wieku koratów wynosi 15 lat.
• W Tajlandii koraty noszą nazwę Si–Sawat, czyli „szczęśliwe koty”.

Koraty to piękne i bardzo czułe zwierzęta, które dosyć dużo wymagają od swoich opiekunów. Uwielbiają spędzać wspólnie czułe godziny na kanapie, jednak nie gardzą dobrą zabawą i są bardzo energiczne. Zakup kota tej rasy powinien być bardzo przemyślany, ponieważ, pozostawiony sam, sobie będzie sfrustrowany i popadnie w apatię. Jeżeli jednak poświęcisz mu odpowiednio dużo czasu i miłości, zyskasz doskonałego przyjaciela na długie lata.

Angora turecka to jedna z najstarszych na świecie ras kotów. Jedwabiste futro i ogromny wdzięk świetnie korespondują z delikatnym i łagodnym usposobieniem. To niezwykle inteligentne koty, które wymagają dużo zabawy i wysiłku fizycznego. 

Kot angora to zwierzę, które na przestrzeni wieków odcisnęło piętno swoich łap na kulturze Azji i Europy. W Turcji traktowane jak dachowce, cieszyły się ogromnym szacunkiem na francuskim dworze Ludwika XIV. Współczesne hodowle zawdzięczamy jednak Amerykanom. Te żywiołowe, inteligentne i gadatliwe koty do dzisiaj zachwycają opiekunów nie tylko aparycją, ale także swoim wyjątkowym charakterem i dobrym zdrowiem. 

Kot turecka angora – wygląd

Angora turecka jest rasą, która wywołuje zachwyt swoim naturalnym i niezwykle efektownym wyglądem. Koty te wyróżniają się bardzo miękkim i jedwabistym futrem, które gładko przylega do ciała. Rasa ta nie posiada podszerstka. W zimie okrywa włosowa staje się długa i wyjątkowo gęsta, natomiast latem sprawia wrażenie krótkiej i delikatnej. Właśnie dlatego angory uznawane są rasę wyjątkowo uniwersalną, która czuje się dobrze niemal w każdym klimacie.

Kot angora posiada smukły korpus i długie łapy, z którymi świetnie współgra okazały ogon. Stopy są małe, z kępkami włosów pomiędzy palcami. Głowa jest nieco trójkątna i posiada klinowaty kształt od szpicu nosa aż po linię uszu. Uwagę przyciągają oczy w migdałowym kształcie oraz duże otwarte uszy zakończone frędzlami. 

Do lat 90. XX wieku za zgodne ze wzorcem uznawano wyłącznie angory w kolorze białym. Do dzisiaj jest to jedyna barwa futra akceptowana w ich ojczystej Turcji. Od początku lat dziewięćdziesiątych organizacje, takie jak World Cat Federation czy FIFe rozpoczęły jednak uznawanie także innych kolorów za zgodne ze wzorcem. Chociaż większość osób myśląc o angorach tureckich, widzi przede wszystkim koty białe, obecnie łatwiej wymienić umaszczenia, które nie są uznawane za zgodne z wzorcem niż takie, które faktycznie są. Niedopuszczalna jest maść:

• płowa
• liliowa
• czekoladowa
• znaczenie point.

Duża dowolność istnieje także w kwestii kolorów oczu angor tureckich. Dopuszczalne są w zasadzie wszystkie ich barwy. Nie ma także zależności pomiędzy kolorem futra a kolorem oczu. 

Turkish angora – charakter

Angora turecka to rasa kota, która słynie z bardzo łagodnego usposobienia i żywiołowego charakteru. To bardzo uczuciowe zwierzęta, które szybko przywiązują się do opiekuna i nie wykazują żadnych przejawów agresji. Czy oznacza to jednak, że są niewymagającymi zwierzętami? Bynajmniej.

Turecka angora jest kotem niezwykle inteligentnym i żywiołowym. Wymaga od swojego opiekuna nie tylko codziennej zabawy, która jest podstawowym elementem dobrostanu wszystkich kotów, ale także wyzwań i stymulacji intelektualnej. Powinieneś więc zapewnić kotu tej rasy wiele różnorodnych aktywności. Świetnie sprawdzą się zabawki interaktywne, maty węchowe czy miski spowalniające jedzenie.

Kot angora turecka jest zwierzęciem niezwykle przywiązanym do swojego opiekuna. Uwielbia spędzać czas z ludźmi, łaknie pieszczot i uwagi. Warto przy tym zaznaczyć, że są to koty wyjątkowo głośne i wygadane. Porozumiewają się z opiekunem przy pomocy bogatego wachlarzu dźwięków. Jeżeli nie otrzymają od właściciela odpowiedniej dawki uwagi i pieszczot, będą bardzo zdecydowanie i głośno się ich domagać. 

Przyjazny charakter i pęd do przygód sprawiają, że angory puszczone samopas na dwór mogą z łatwością wpakować się w kłopoty. Poza tym, tak jak inne koty, są gatunkiem inwazyjnym, który zagraża niektórym elementom środowiska naturalnego. Właśnie dlatego najlepszym rozwiązaniem będzie trzymanie ich w domu, zapewniając przy tym dużą liczbę różnorodnych zabaw. 

Kot angora turecka – zdrowie

Badacze i historycy nie są zgodni co do tego, czy angora turecka jest najstarszą, czy jedynie jedną z najstarszych ras kotów na świecie. Wiemy natomiast na pewno, że większość kotów długowłosych wywodzi się właśnie od nich. Właśnie dlatego jako rasa naturalna angory są stosunkowo zdrowymi kotami. Nie oznacza to jednak, że są całkowicie wolne od chorób genetycznych. 

Jednym z najpoważniejszych schorzeń genetycznych, jakie dotykają te koty, jest ataksja. Wywołuje ona brak kontroli nad mięśniami, a w rezultacie brak możliwości skoordynowanego i płynnego poruszania się. Obecnie medycyna weterynaryjna jest w stanie nawet przez kilka lat utrzymać koty z ataksją przy życiu. Wiele z nich umiera jednak jeszcze jako kocięta. Ataksja jest schorzeniem genetycznym, nie mogą więc zapaść na nią dorosłe koty. Jednocześnie odpowiedni plan hodowlany pozwala na wykluczenie z rozrodu osobników przenoszących wadliwe geny. 

Białe angory mają skłonność do niedosłuchu, a nawet głuchoty. Jednocześnie jednak warto zaznaczyć, że koty tej rasy są z natury odporne, zdrowe i długowieczne. Odpowiednio żywione i poddawane okresowym badaniom kontrolnym z powodzeniem dożywają nawet osiemnastu lat. 

Koty te dobrze radzą sobie w różnych warunkach klimatycznych, nie są jednak przystosowane do nagłych zmian temperatury. Dlatego spacer w szelkach w mroźny dzień nie będzie dla nich zdrowym rozwiązaniem.  

Kot rasy angora – pielęgnacja 

Pomimo tego, że turecka angora jest kotem długowłosym, jego pielęgnacja nie jest szczególnie skomplikowana. Z pewnością poradzisz sobie z nią nawet bez większego doświadczenia. Koty te nie mają podszerstka, dlatego ich włosie nie ma skłonności od kołtunienia się ani filcowania. Regularne czesanie ma za zadanie przede wszystkim pozbyć się martwej sierści. 

Pamiętaj, że drapak nie służy kotu do ścierania pazurów, a jedynie do ich ostrzenia. Właśnie dlatego koty domowe wymagają regularnego przycinania pazurków, najlepiej za pomocą specjalnych nożyczek lub gilotynki. Angory tureckie nie są pod tym względem wyjątkiem. 

Koty tej rasy nie wymagają szczególnego żywienia. Tak jak inne osobniki swojego gatunku powinny spożywać karmę o dużej ilości dobrze przyswajalnego zwierzęcego białka – najlepiej mokrą. W diecie zbędne są natomiast węglowodany. Warto także zainteresować się dietą BARF lub whole prey. 

Angora turecka – hodowla

Angora turecka, tak jak każda inna rasa kota, powinna być kupiona wyłącznie w dobrej hodowli, zarejestrowanej w organizacji podlegającej jednemu ze światowych związków felinologicznych. W Polsce najlepiej poszukiwać hodowli działających pod auspicjami World Cat Federation (WCF) lub Federation Internationale Feline (FIFe). Jedną z największych tego typu instytucji w naszym kraju jest Polska Federacja Felinologiczna – Felis Polonia. 

Hodowle zarejestrowane w sprawdzonych związkach mają obowiązek wykonywać swoim podopiecznym badania genetyczne. Pozwala to wykluczyć z rozrodu nie tylko koty niezgodne ze wzorcem, ale także obciążone schorzeniami takimi jak ataksja. 

Dobry hodowca z chęcią nawiąże z tobą kontakt i odpowie na wszystkie pytania. Pamiętaj jednak, że może także wymagać wypełnienia ankiety oraz deklaracji związanej z warunkami, jakie kot otrzyma w nowym domu. W umowie kupna zobowiązujesz się do zapewnienia pupilowi jak najlepszych warunków.

Angora turecka – cena

Za kociaka angora turecka z rodowodem jednego ze związków będziesz musiał zapłacić od dwóch do nawet trzech i pół tysiąca złotych. Pamiętaj jednak, że każda hodowla ustala ceny indywidualnie, a one same zmieniają się bardzo dynamicznie, także w zależności od inflacji i sytuacji na świecie. 

Warto jednak pamiętać, że koty podejrzenie tanie od hodowcy, który twierdzi, że rodowód to tylko niepotrzebny papier, to najpewniej ofiary niekontrolowanego rozrodu w pseudohodowlach. Takie ogłoszenia należy omijać szerokim łukiem. 

Turecka angora – historia rasy

Badania genetyczne nad rasą angora turecka pozwoliły stwierdzić, że przodkowie tych kotów pojawili się po raz pierwszy na obszarze Kaukazu. W Turcji koty te znane są od XV wieku. Ponieważ jest to rasa naturalna, angory nie były kształtowane przez człowieka, a po prostu żyły w jego sąsiedztwie. 

Do Europy koty te trafiły po raz pierwszy w czasach Imperium Osmańskiego. Zostały wówczas wysłane przez sułtana jako prezenty na dwory francuskie i angielskie. Ze względu na szlachetny wygląd zyskały dużą popularność klas wyższych. Jeszcze w XVIII wieku były wyznacznikiem statusu społecznego i do dzisiaj możemy podziwiać ich podobizny na rycinach i obrazach z epoki. 

Z czasem popularność rasy spadła i dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych zaczęły powstawać pierwsze hodowle. Amerykański związek hodowców CFA oficjalnie uznał angory za rasę w 1973 roku. Ze Stanów trafiły one do Europy, gdzie hodowle zostały wzmocnione osobnikami sprowadzanymi bezpośrednio z Turcji. 

Angora turecka – dla kogo? 

Kot angora jest sympatycznym, towarzyskim i bardzo inteligentnym zwierzęciem. Właśnie dlatego doskonale nadaje się dla rodzin z dziećmi. Jest delikatny i chętny do szalonej zabawy, nie wykazuje przy tym żadnych objawów agresji. 

Ze względu na bardzo dużą potrzebę bliskości i zabawy koty tej rasy potrzebują świadomego opiekuna, który zrozumie ich potrzeby i zapewni  zarówno odpowiedni poziom aktywności, jak i uwagi oraz pieszczot. Turecka angora świetnie odnajdzie się w bezpiecznym domu z zabezpieczonymi oknami oraz balkonem. Odpowiednio wcześnie przyzwyczajana do szelek będzie także dobrą towarzyszką spacerów. 

Turecka angora – ciekawostki

• Przez niektórych badaczy uznawane są za najstarszą rasę kotów na świecie.
• Większość hodowanych w Europie angor tureckich pochodzi od osobników z USA oraz z tureckiego ZOO.
• Angora to obowiązująca w przeszłości nazwa stolicy Turcji – Ankary.
• Przodkowie angor pojawili się na Kaukazie.

Kot angora turecka cieszy się w naszym kraju coraz większą popularnością. Nic dziwnego – są to koty o przyjaznym i zrównoważonym usposobieniu, a dodatkowo niezwykle piękne i zdrowe. Koty te potrzebują kontaktu z opiekunem i źle znoszą samotność, dlatego w domach, które na co dzień pustoszeją na kilka godzin nie powinny być jedynymi kotami. Ze względu na swoją długowieczność mogą towarzyszyć nam nawet przez osiemnaście lat. Istnieją jednak doniesienia o angorach, które w dobrym zdrowiu rozpoczęły trzecią dekadę swojego życia.

Bibliografia:
1) http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/semi-longhair/tuerkischangora.html
2) https://www.pethealthnetwork.com/cat-health/cat-breeds/turkish-angora

Patrząc na pyszczek kota snowshoe możesz mieć wrażenie, że już go gdzieś widziałeś. Wszystko wskazuje na to, że koci celebryta i bohater memów – grumpy cat – był kotem (a właściwie kotką!) w typie właśnie tej rasy. Nie ma wprawdzie pewności, że wszystkie koty tej rasy mają medialny potencjał, jednak zdecydowanie cenione są one przez szerokie grono fanów na całym świecie. 

Kot snowshoe – wygląd

W przypadku rasy kot snowshoe zdjęcia nie oddają wyjątkowej urody jej przedstawicieli. Wzorzec międzynarodowej federacji felinologicznej FIFe zakłada, że są to zwierzaki średniej wielkości, których waga nie przekracza sześciu kilogramów. Dymorfizm płciowy prawie nie występuje, dlatego samce nie różnią się zasadniczo od samic. 

Przy pierwszym kontakcie można mieć wrażenie, że snowshoe przypomina budową amerykańskiego kota krótkowłosego. Jego ciało jest zwarte i raczej muskularne, jednak nieco wydłużone – trochę jak u syjamów. Nie powinien mieć jednak orientalnego typu. To koty bardzo proporcjonalne i harmonijnie zbudowane. Ich ogon jest szeroki u nasady i zwęża się ku końcowi. 

Głowa jest okrągła, długa i szeroka, a uszy średniej wielkości. Uwagę przykuwają duże oczy kotów tej rasy. Mają kształt orzecha włoskiego i występują w każdym odcieniu niebieskiego. Przypominają pod tym względem oczy kotów syjamskich, są jednak nieco bardziej okrągłe. 

Futerko kota snowshoe jest bardzo miękkie, krótkie i przylegające do ciała. Szata jest jednowarstwowa, co oznacza, że koty te nie posiadają podszerstka. Zwierzęta te występują w ubarwieniach:

• seal point
• blue
• cynamone
• red
• lillie 
• chocolate.

Charakterystycznym elementem są oczywiście obowiązkowe białe łapki. 

Snowshoe – charakter

Charakter kota snowshoe zdecydowanie predysponuje go do bycia kotem rodzinnym. Przedstawiciele tej rasy są niezwykle czuli, sympatyczni i uwielbiają pieszczoty. Nie oznacza to jednak w żadnym wypadku, że na co dzień lenią się na kanapie. To królowie zabawy, którzy nie pogardzą żadną aktywnością fizyczną w towarzystwie opiekuna. Koty te nie są jednak nadaktywne i wrodzone szaleństwo typowe dla ras orientalnych jest im obce. 

Snowshoe to bardzo zrównoważone zwierzęta. Chociaż kochają zabawę, potrafią odpoczywać. Świetnie odnajdują się na kolanach opiekuna, głośno mrucząc i przyjmując nieskończoną liczbę głasków. Lubią być w centrum uwagi, jednak nie są nachalne. Chętnie uczestniczą w życiu rodzinnym i z ciekawością odnotowują każdą nową zmianę.

Koty tej rasy są bardzo inteligentne. Z dużą bystrością badają każdy kąt i świetnie radzą sobie z zabawkami takimi jak maty węchowe. Łączą fakty, szybko się uczą i równie szybko osiągają swoje cele. Przy dużej determinacji opiekuna i odpowiedniej motywacji w postaci smaczków szybko nauczą się różnych sztuczek.

Wrodzona ciekawość do wszystkiego, co nowe sprawia, że kot snowshoe chętnie wita nowe osoby. Jeżeli dotąd nie spotkała go ze strony obcego żadna przykrość, najpewniej od razu będzie chciał się z nim zaprzyjaźnić. To bardzo ważna kwestia. Koty tej rasy są ufne, dlatego nie powinny wychodzić same na dwór. Z łatwością mogą zostać skradzione, istnieje też duże prawdopodobieństwo, że stanie im się krzywda. 

Same zresztą rzadko oddalają się od domu. Wrodzona ciekawość może jednak popchnąć je do eksploracji nieznanego otoczenia. Solidne zabezpieczenie okien i balkonu jest więc wskazane. Snowshoe świetnie odnajduje się w domu, w którym może komunikować się z całą rodziną za pomocą rozbudowanych dźwięków. Koty tej rasy są bardzo wokalne i uwielbiają wdawać się w bardzo poważne rozmowy z ludźmi. 

Snowshoe dobrze dogaduje się zarówno z dziećmi, jak i z innymi zwierzętami. Źle znosi samotność i nie powinien być zostawiany sam w domu na długie godziny. Jeżeli twój dom pustoszeje na cały dzień, zdecydowanie spraw mu kociego lub psiego kolegę. 

Kot rasy snowshoe – zdrowie

Kot snowshoe to rasa, która uchodzi za zdrową i bardzo odporną. Jej przedstawiciele są długowieczni. Średnia wieku wynosi od dwunastu do piętnastu lat, jednak wiele osobników w dobrym zdrowiu dożywa nawet dwudziestego roku życia. 

Ponieważ koty te nie posiadają podszerstka, wbrew nawiązującej do śniegu nazwie nie będą czuły się dobrze w niskich temperaturach. To zwierzęta z natury dosyć energiczne, które nie mają skłonności do obżarstwa, dlatego nadwaga występuje u nich rzadko. Warto jednak zwracać uwagę na dobrą dietę. Wysokomięsna mokra karma albo BARF będą idealne dla zdrowia i dobrej kondycji zwierzaka. 

Kot snowshoe może zapadać na typowo kocie choroby, czyli przewlekłą niewydolność nerek (PNN) lub problemy z przyzębiem. Nie ma jednak żadnych danych na temat chorób genetycznych, które miałyby być typowe właśnie dla tej rasy. Z reguły uchodzi ona za zdrową. 

Snowshoe – pielęgnacja

Krótkie futerko kota snowshoe nie wymaga żadnej szczególnej pielęgnacji. Brak podszerstka sprawia, że koty te praktycznie nie linieją. Warto jednak od czasu do czasu wyszczotkować je w celu usunięcia martwych włosów. To bardzo ważne, ponieważ wypadająca sierść jest połykana podczas mycia, co może prowadzić do zakłaczenia. 

Kot rasy snowshoe – hodowla

Koty snowshoe nie są bardzo popularne w naszym kraju. Koty te cenione są przede wszystkim przez mieszkańców Stanów Zjednoczonych. Często pojawiają się także w zachodniej Europie. Czy to oznacza, że w Polsce nie można kupić kota tej rasy? Bynajmniej. Na terenie naszego kraju działa kilka hodowli, które co jakiś czas mają mioty na sprzedaż. 

Pamiętaj, aby unikać pseudohodowli. Wybieraj takie, które zarejestrowane są w jednym ze związków, który wystawia międzynarodowe rodowody organizacji felinologicznych, takich jak FIFe, WCF lub TICA. 

Snowshoe – cena

Kocięta rasy snowshoe przychodzą na świat stosunkowo rzadko, ponieważ nie jest to rasa szczególnie popularna w Polsce. Za kota z rodowodem FIFe trzeba zapłacić od 2000 do około 4000 złotych. Warto jednak zaznaczyć, że jest to mocno uśredniona kwota. Każda hodowla ustala swoje ceny indywidualnie, dlatego mogą one znacznie się od siebie różnić. 

W przypadku problemu ze znalezieniem miotu można poszukiwać kotka za granicą. W takim wypadku cena za malucha z rodowodem będzie podobna, należy jednak koniecznie wziąć pod uwagę dodatkowe koszta transportu. 

Kot rasy snowshoe – historia rasy

Kot snowshoe pochodzi ze Stanów Zjednoczonych. To stosunkowo nowa rasa, której początki datuje się na przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych poprzedniego wieku. Powstała ona w wyniku skrzyżowania dwóch innych ras, bardzo popularnych w Ameryce Północnej – krótkowłosego kota amerykańskiego oraz kota syjamskiego starego typu. Twórcom rasy zależało na tym, aby do spokojnego i przyjacielskiego charakteru kotów amerykańskich dołożyć typową dla syjamów inteligencję i energię oraz kolor umaszczenia. 

Od powstania rasy do uznania jej przez międzynarodową federację felinologiczną FiFe minęło wiele lat. Początkowo jedyną organizacją, jaka uznawała rasę za oficjalną, była amerykańska ACA. Snowshoe zostały tam zarejestrowane w 1974 roku. W klasie championatu ACFA rasa znalazły się jednak dopiero w roku 1982. TICA zarejestrowała rasę snowshoe w 1994 roku. 

Na pojawienie się tych kotów na Starym Kontynencie musieliśmy trochę poczekać. Kot snowshoe po raz pierwszy oficjalnie przybył do Europy w 1998 roku. FIFe ostatecznie uznała rasę za oficjalną 1 stycznia 2004 roku. 

Kot rasy snowshoe – dla kogo?

Kto powinien zastanowić się nad przygarnięciem do swojego domu kota w białych skarpetkach? Przede wszystkim rodziny z dziećmi. Snowshoe nie jest kotem dla samotnika. Jest ciekawski i sympatyczny. Uwielbia uczestniczyć w życiu rodzinnym. Bardzo kocha wszystkich swoich opiekunów i z każdym z nich chętnie się bawi. 

Koty tej rasy są inteligentne i bystre, jednak także bardzo empatyczne. Jeżeli potrzebujesz towarzystwa i zrozumienia ze strony kociego przyjaciela, w mig znajdzie się on na twoich kolanach. Kontakt z opiekunem jest dla nich niezwykle ważny, dlatego nie powinny być zostawiane same na długi czas. To rasa wymagająca, która uwielbia interakcje. Koty te uwielbiają, kiedy się z nimi rozmawia. Chętnie odpowiadają i zaczepiają człowieka, aby opowiedzieć mu historię całego swojego dnia. 

Z psami kot snowshoe dogaduje się bardzo dobrze, szczególnie jeżeli jest wychowywany w ich towarzystwie. Każdy nowy zwierzak wprowadzany do domu stopniowo, z zachowaniem izolacji i wymiany zapachów, zostanie przez niego zaakceptowany Dzieci są ulubionymi partnerami snowshoe do zabawy i psot. Powinny jednak być świadome tego, że kot jest delikatny i wymaga odpowiedniego traktowania. 

Kot snowshoe odnajdzie się także w domu osoby starszej, jeżeli będzie ona w stanie zapewnić zwierzakowi odpowiednią porcję zabawy. Koty tej rasy gubią stosunkowo mało sierści, ponieważ nie posiadają podszerstka. Właśnie dlatego dobrze odnajdą się nawet w domu osoby bardzo dbającej o porządek. 

Snowshoe – ciekawostki 

• Za idealnego przedstawiciela rasy snowshoe uznaje się kota o umaszczeniu seal point, który na pyszczku ma białe znaczenie w kształcie odwróconej litery V. Jest to jednak ideał, który trudno doścignąć, ponieważ takich kotów jest bardzo mało.
• Bohaterka memów, nieodżałowana grumpy cat była kotem w typie snowshoe. 
• Kocięta tej rasy rodzą się białe, a znaczenia pojawiają się w wieku kilku tygodni.

Snowshoe nie jest rasą szczególnie popularną w naszym kraju, jednak można znaleźć hodowlę, która co jakiś czas sprzedaje te kocięta. Zwierzaki te są niezwykle charakterystyczne, jednak obok ich specyficznego wyglądu za największą zaletę uznaje się przyjazny charakter. Rasa doskonale łączy w sobie najlepsze cechy kota amerykańskiego oraz syjama starego typu. Jeżeli szukasz idealnego zwierzaka dla rodziny, który będzie zrównoważony, długowieczny i empatyczny, zdecydowanie jest to rasa dla ciebie.

Tak jak ich krótkowłosi kuzyni, koty somalijskie są zwierzętami pełnymi gracji i energii. Ciekawskie i inteligentne, chętnie zwiedzają wszystkie kąty i uwielbiają spędzać czas z rodziną. W hodowlach krzyżowane są z kotami abisyńskimi – te dwie odmiany mogą pojawić się nawet w jednym miocie. Miłośnicy tej rasy twierdzą, że kot somalijski jest nieco spokojniejszy od abisyńczyka i ma bardziej wyważony charakter. W żadnym wypadku nie jest to jednak reguła. 

Kot somalijski – wygląd

Koty somalijskie to zwierzęta średniej wielkości. Waga samic zazwyczaj nie przekracza pięciu kilogramów, natomiast samce mogą ważyć nawet siedem kilo. Ich sylwetka jest proporcjonalna a one same powinny poruszać się elegancko i z gracją. Tułów powinien być dobrze umięśniony, a nogi zgrabne i długie. Wzorcowo koty te powinny mieć nieco mocniejszy kościec w stosunku do swoich abisyńskich kuzynów. 

Głowa jest smukła, klinowata i dosyć szeroka między uszami. Szpiczasty i kwadratowy pysk dyskwalifikuje kota we wzorcu – powinien on mieć gładkie krawędzie. Uszy szerokie u nasady, stosunkowo duże i zakończone pędzelkami. Nosek jest czerwony z czarną obwódką, a oczy dosyć szeroko rozstawione i w migdałowym kształcie. Dopuszcza się kolor bursztynowy, zielony i brązowy z ciemnymi obwódkami. 

Sierść jest gęsta, miękka, o średniej długości. Na szyi tworzy kryzę, a na tylnych nogach – obfite portki. Dziedziczenie genu agouti sprawia, że każdy włos ma ciemną końcówkę i ułożone na przemian jaśniejsze i ciemniejsze prążki. Wzdłuż grzbietu aż do końca ogona ciągnie się ciemna pręga. Dopuszczalne kolory to:

• sorrel (rudy)
• czekoladowy
• liliowy
• płowy
• niebieski.

Wszystkie wymienione maści mogą pojawiać się w srebrzystych odmianach, jednak warto pamiętać, że poszczególne organizacje felinologiczne uznają różne odmiany kolorystyczne tej rasy. 

Kot somalijski – charakter

Przyjmując pod swój dach kota somalijskiego warto pamiętać, że jest to bardzo aktywna rasa. Koty te uwielbiają zabawę i nawet w wieku dorosłym wykazują się nieskończonymi pokładami energii. Wymagają różnorodnych i ciekawych zabaw – zarówno tych fizycznych, jak i intelektualnych. Rasa słynie z zamiłowania do wspinania się, dlatego razem z kotem dobrze jest zakupić wysoki drapak. 

Pomimo ogromnych pokładów energii w stosunku do człowieka koty somalijskie są bardzo czułe. Wykazują się nieco mniejszą brawurą niż koty abisyńskie, a w niektórych kręgach uchodzą nawet za nieśmiałe. Nigdy nie są agresywne i z reguły unikają sytuacji konfliktowych, oddalając się w bezpieczne miejsce do ulubionej kryjówki. 

Koty tej rasy bardzo mocno przywiązują się do człowieka i budują z nim silną więź. Towarzyszą opiekunowi w codziennych sytuacjach i bardzo nie lubią być ignorowane. Traktowane z odpowiednią dozą łagodności i konsekwencji szybko się uczą i nabierają dobrych manier. Nie uchodzą za koty destrukcyjne – jeżeli otrzymują odpowiednią ilość zabawy i uwagi, niszczenie mebli w ogóle ich nie interesuje. 

Koty somalijskie dobrze czują się w grupie i kiepsko znoszą samotność, dlatego nie powinny być jedynymi kotami w domu. Zazwyczaj dobrze dogadują się z innymi zwierzętami. Pamiętaj jednak, że proces wprowadzania każdego nowego zwierzaka do domu powinien być przeprowadzony rozważnie z elementami izolacji i wymiany zapachów. 

Kot somalijski jest bardzo związany ze swoją rodzina i czuje się jej częścią. Jest empatyczny i często opiekuje się innymi, kiedy zachodzi taka potrzeba. Dobrze dogaduje się z dziećmi, jednak zabawa z maluchami powinna przebiegać pod okiem dorosłego, ponieważ koty są bardzo delikatne. 

Kot abisyński długowłosy – zdrowie

Koty somalijskie zasadniczo cieszą się dobrym zdrowiem, jednak istnieje kilka chorób dziedzicznych typowych dla rasy. Podobnie jak koty abisyńskie, mogą cierpieć na postępujący zanik siatkówki (PRA). Choroba ta może prowadzić do całkowitej utraty wzroku, dlatego koty powinny być kupowane tylko z dobrych hodowli, w których przeprowadzane są badania genetyczne. 

Inną chorobą genetyczną, która grozi tej rasie, jest amyloidoza zwana skrobiawicą. Polega ona na stopniowym odkładaniu się amyloidu w organizmie, co prowadzi do niewydolności nerek. Niestety, nie ma dotąd badania genetycznego, które pozwoliłoby na wykrywanie tej choroby. Dzięki pracy hodowców udało się jednak znacznie ograniczyć zakres jej występowania. 

Kolejnym problemem zdrowotnym może być niedobór kinazy pirogronianowej, co w konsekwencji prowadzi do anemii. W tym kierunku można wykonać badanie przesiewowe. 

Ponadto koty somalijskie są dosyć podatne na choroby przyzębia, dlatego regularne kontrole jamy ustnej są bardzo wskazane. W niektórych przypadkach potrzebny jest zabieg usuwania kamienia nazębnego. Warto dbać o higienę jamy ustnej i już od małego przyzwyczajać kociaka do mycia zębów specjalną szczotką. Pamiętaj, że sucha karma nie czyści zębów – jest to bardzo szkodliwy mit. Lepiej sprawdza się surowe mięso albo patyczki matatabi. 

Kot somalijski – pielęgnacja

Pomimo przedłużonej sierści pielęgnacja kota somalijskiego nie powinna przysporzyć ci problemów. Futro nie ma tendencji do kołtunienia się czy filcowania. Regularne szczotkowanie pozwala na pozbycie się martwych włosów. Poprawia krążenie i zapobiega zakłaczeniu, ponieważ wypadające włosy są zjadane przez kota podczas mycia. 

Raz na dwa-trzy tygodnie warto też skrócić kotu pazury za pomocą specjalnych nożyczek lub gilotynki. Bardzo ważna jest także regularna pielęgnacja jamy ustnej. Przynajmniej raz w roku warto skonsultować jej stan z lekarzem weterynarii i w razie czego rozpocząć profesjonalne czyszczenie zębów. 

Kot somalijski – hodowla

Kot somalijski to rasa uznana przez najważniejsze organizacje felinologiczne. Chociaż w naszym kraju nie jest szczególnie popularna, znalezienie odpowiedniej hodowli nie powinno być dla ciebie problemem. Ważne, aby była zarejestrowana w jednym ze związków, które wystawiają rodowody FIFe, WCF lub TICA. 

Kociaki nie powinny być wydawane do nowych domów przed ukończeniem dwunastego tygodnia życia. Tylko wtedy nabierają pełnej socjalizacji z matką i rodzeństwem. Pomaga to w późniejszym wychowaniu i pozwala uniknąć problemów behawioralnych. Powinieneś wraz z kotem dostać jego książeczkę zdrowia, w której zaznaczone są odbyte szczepienia i odrobaczenia. Często koty wychodzą z hodowli już wykastrowane, jeżeli jednak zabieg się jeszcze nie odbył w umowie będziesz zobowiązany do jego późniejszego wykonania. 

Kot somalijski – cena

Koty somalijskie kosztują obecnie od 2500 do 4000 złotych. Każda hodowla ustala jednak ceny indywidualnie, dlatego mogą się one od siebie różnić. Każda podana przez hodowcę kwota jest wypadkową wielu czynników – od renomy hodowli po koszt odchowania kociąt. W większości przypadków wysokość pełnej ceny oraz zwrotnego zadatku ustalane są indywidualnie w kontakcie z hodowcą. 

Kot abisyński długowłosy – historia rasy

Kot somalijski jest potomną rasą kota abisyńskiego. Co to oznacza? W pewnym momencie zauważono, że w miotach kotów abisyńskich pojawiają się długowłose kocięta. Początkowo było uznawane za poważny błąd, a koty o tych cechach były konsekwentnie eliminowane z dalszego rozrodu. 

Istnieje także alternatywna teoria pochodzenia tych kotów. Zakłada, że po II wojnie światowej populacja abisyńczyków w Wielkiej Brytanii została zdziesiątkowana. Z braku materiału genetycznego hodowcy rozpoczęli więc nielegalne krzyżowanie tej rasy z innymi kotami. Zakłada się, że za gen długiej sierści może być odpowiedzialna jakaś inna rasa – na przykład pers, który wówczas nie miał jeszcze spłaszczonego pyska. 

Wiadomo, że gen odpowiedzialny za przedłużony włos jest recesywny, dlatego nie ujawnia się w każdym przypadku. W latach pięćdziesiątych wadliwe osobniki zaczęły zwracać uwagę hodowców ze Stanów Zjednoczonych, którzy zawnioskowali o stworzenie z nich odrębnej rasy. Nazwa nawiązuje do Somalii, która w dawnych czasach zwana była Abisynią. Tak więc kot somalijski symbolicznie stał się nowszą wersją kota abisyńskiego. 

Kot abisyński długowłosy – dla kogo?

Kot somalijski jest zwierzakiem dla osoby, która będzie miała czas i chęci na wchodzenie z nim interakcję. Rasa ta wymaga zainteresowania, zabawy i dużej ilości pieszczot. Raczej nie są to kanapowce – uwielbiają się wspinać, skakać i biegać. Właśnie dlatego, lepiej niż w domu osoby starszej, sprawdzą się w rodzinie z dziećmi. Maluchy traktują jako świetnych partnerów do zabawy, muszą jednak być traktowane z należytą delikatnością i szacunkiem. 

Jeżeli regularnie wychodzisz z domu na kilka godzin, a kot musiałby zostawać w tym czasie sam, warto pomyśleć o towarzystwie dla niego. Somalijczyki źle znoszą samotność, a jednocześnie dobrze dogadują się z innymi zwierzętami. Właściwie wprowadzony do domu nowy pies czy kot będzie dla niego świetnym towarzyszem. 

Ze względu na dużą otwartość w stosunku do obcych kot somalijski nie powinien być kotem wychodzącym. Raczej nie zachowa odpowiedniej ostrożności, a jego ekstremalna aktywność może przysporzyć mu biedy. Właśnie dlatego przed zakupem kota tej rasy powinieneś dobrze zabezpieczyć wszystkie okna i balkony. 

Zdecydowanie jest zwierzę, które ze strony opiekuna wymaga dużej aktywności i zaangażowania. Jeżeli chciałbyś mieć przytulającego się kanapowego mruczka, wybierz raczej inną rasę. 

Kot somalijski – ciekawostki 

• Koty somalijskie bywają określane jako długowłose koty abisyńskie 
• Koty tej rasy szybko dojrzewają
• Każda z dopuszczalnych maści cechuje się innym stopniem miękkości futra

Kot somalijski nie jest szczególnie popularny w naszym kraju, jednak ma grono swoich wiernych fanów. Cechuje go bardzo nieokiełznany poziom energii połączony z dużą czułością w stosunku do opiekuna. Nie da się ukryć, że jest to także wyjątkowo piękne zwierzę. Jeżeli czujesz, że masz czas i chęci na spędzanie wspólnego czasu z tak wyjątkowym kotem, będzie ta rasa idealna dla ciebie. 

Kot jawajski jest obecnie uznawany za odrębną rasę wyłącznie przez CFA. Pozostałe organizacje felinologiczne uznają go za jedną z odmian kotów balijskich lub syjamskich. W naszym kraju nie występuje często, jednak znalezienie hodowli nie powinno przysporzyć ci problemu. Miłośnicy tych kotów cenią ich dużą inteligencję i nieustanną chęć do zabawy. 

Kot jawajski – wygląd

Waga kota jawajskiego wynosi zazwyczaj od 2,5 do 5 kilogramów. Jest to więc zwierzak o średniej wielkości, który wyróżnia się smukłą i pełną gracji sylwetką. Zgrabny i wydłużony tułów świetnie współgra z bardzo długimi nogami. Także ogon tego kota jest cienki i długi. 

Długa i klinowata głowa z płaskim czołem umieszczona jest na smukłej szyi. Uwagę przyciągają duże trójkątne uszy. Lekko skośne oczy mają kształt migdałów i wyróżniają się pięknym zielonym kolorem. 

Koty jawajskie posiadają piękną i jedwabistą sierść praktycznie pozbawioną podszerstka. Na głowie i nogach futro jest krótkie, a po bokach i na brzuchu – nieco dłuższe. Na ogonie powinno znaleźć się pióro. Wzorzec dopuszcza wiele odmian kolorystycznych, takich jak:

• hebanową
• niebieską
• liliową
• brązową
• cynamonową
• rudą
• płową
• szylkretową.

Kot jawajski – charakter

Temperament kota jawajskiego jest znany hodowcom i miłośnikom. To bardzo żywe zwierzęta, które uwielbiają zabawę i potrzebują bardzo dużo ruchu. Chętnie się wspinają, dlatego obowiązkowym wyposażeniem ich domu powinien być wysoki drapak. 

Koty tej rasy bardzo przywiązują się do opiekuna i uwielbiają spędzać z nim czas. Nie narzucają się ze swoją miłością tak bardzo jak syjamy, jednak chętnie witają człowieka w drzwiach po powrocie do domu i uwielbiają wspólną zabawę. Są ciekawskie i zawsze biorą udział we wszystkich domowych wydarzeniach. 

Koty jawajskie są bardzo inteligentne i łatwo uczą się sztuczek. Zawsze mają dużo do powiedzenia i kiedy tylko mogą, zagadują opiekuna. Kiepsko znoszą samotność, dlatego nie powinny być jedynymi kotami w domu. Odpowiednio socjalizowane z psami i kotami, doskonale się z nimi dogadują. 

Kot jawajski – zdrowie

Kot jawajski to rasa, która uchodzi za stosunkowo zdrową. Większość osobników dożywa szesnastego roku życia, gabinet lekarza weterynarii odwiedzając wyłącznie podczas kontroli. Tak jak większość ras orientalnych, są jednak w pewien sposób narażone na postępujący zanik siatkówki (PRA). W tym wypadku wiele zależy od hodowli, ponieważ chore osobniki powinny być na bieżąco usuwane z rozrodu. 

Raz w roku dobrze jest zabierać zwierzaka na badania kontrolne, które pozwolą szybko wykryć typowe kocie choroby. 

Kot jawajski – pielęgnacja

Pozbawione podszerstka futro kota jawajskiego nie jest trudne w pielęgnacji. Raz na jakiś czas warto dokładnie go wyczesać, aby pozbyć się martwych włosów. Jest to bardzo istotne w kontekście zapobiegania zakłaczeniu. Przetarcie sierści ręką lub miękką ściereczką pozwoli zachować szatę w dobrej kondycji. 

Kot orientalny długowłosy – hodowla

Kot jawajski nie jest rasą szczególnie popularną w naszym kraju. Funkcjonuje jednak kilka dobrych hodowli, do których warto zwrócić się w poszukiwaniu kociaka. Najlepszym rozwiązaniem jest poznanie opinii miłośników rasy, którzy zazwyczaj dobrze orientują się w tym, z jakiej hodowli warto kupować maluchy.

Pamiętaj, że koty nie powinny być wydawane do nowych domów przed ukończeniem dwunastego tygodnia życia. Nie powinno cię jednak dziwić, że niektórzy hodowcy czekają z tym nawet do szesnastego tygodnia. Jest to troska o zapewnienie maluchom pełnej socjalizacji, bez której mogą mieć w przyszłości problemy behawioralne. 

Kot jawajski – cena

Maluch rasy kot jawajski to obecnie wydatek od 3 000 do 5 000 złotych. Cena jest uzależniona od wielu czynników i może znacząco się od siebie różnić. Właśnie dlatego najważniejszy jest kontakt z hodowcą, z którym ustala się wszystkie szczegóły zadatku ostatecznej kwoty za kociaka. 

Kot jawajski – historia rasy

Kot jawajski to nic innego jak tylko długowłosa odmiana kota orientalnego. Jej początki sięgają lat pięćdziesiątych XX wieku. Wówczas to brytyjscy hodowcy wpadli na pomysł skrzyżowania kotów syjamskich z innymi rasami. Od krótkowłosych kotów brytyjskich aż po zwykłe dachowce – na świat przychodziło coraz więcej miotów mieszańców z syjamami. Po pewnym czasie powstały koty orientalne o bardzo różnorodnych umaszczeniach. 

Bogactwo maści było bardzo duże, dlatego nadawanie odrębnej nazwy każdemu z nich okazało się bezowocne. Hodowcy poszli na skróty i rasy krótkowłose nazwali kotami orientalnymi, a długowłose – jawajskimi (lub czasami mandaryńskimi). W latach siedemdziesiątych obydwie te rasy trafiły za ocean – do Stanów Zjednoczonych. 

Wbrew nazwie kot jawajski nie pochodzi więc z wysp Sundajskich, a jest rasowym Brytyjczykiem. Rasa została uznana przez Międzynarodową Federację Felinologiczną (FIFe) w 1988, jednak już w 2004 roku odstąpiono od nazwy „kot jawajski”. Obecnie w FIFe rasa funkcjonuje pod oficjalnym określeniem kot orientalny długowłosy. 

Kot orientalny długowłosy – dla kogo?

Kot jawajski, tak samo jak inne rasy orientalne, jest wygadanym, energicznym i bardzo kochającym zwierzakiem. Świetnie odnajduje się w domach rodzin z dziećmi, gdzie może do woli bawić się i psocić. 

Jest to rasa wymagająca, która przeczy (skądinąd nieprawdziwemu) stereotypowi o kotach–samotnikach. Uwielbia swoich opiekunów i chce spędzać z nimi czas nie tylko na zabawie i pieszczotach, ale także podczas codziennych czynności. To koty–cienie. Mandaryńczyk z pewnością będzie towarzyszył ci w pracy, nauce czy zmywaniu naczyń. Bardzo chętnie także przekaże ci wszystkie najnowsze informacje za pomocą różnorodnego i melodyjnego miauczenia. 

Bardzo dobrze odnajdzie się w domu osoby, która potrzebuje aktywnego i czułego kompana. Dobrze dogada się z innymi zwierzętami i dziećmi, nie będzie jednak odpowiednim towarzyszem dla starszych osób. 

Jeżeli zazwyczaj dom pustoszeje na kilka godzin, musisz liczyć się z tym, że jawajczyk będzie potrzebował towarzystwa innych kotów lub psów. Jest łatwy w pielęgnacji i prawie nie linieje. Nie ma także skłonności do niszczenia, chociaż podczas rajdów po mieszkaniu może niechcący coś strącić. 

Kot jawajski – ciekawostki

• Określenie „kot jawajski” funkcjonuje potocznie w Stanach Zjednoczonych. W Europie rasę częściej określa się jako „koty mandaryńskie”. 

Długowłosa wersja kota orientalnego to doskonały wybór dla osób, które cenią sobie towarzystwo aktywnego zwierzaka. Koty te są nieco mniej natarczywe w okazywaniu miłości niż ich syjamscy kuzyni, jednak potrafią stanowczo domagać się pieszczot. Dobrze dogadują się z dziećmi, co jest wynikiem wspólnego zamiłowania do szalonych zabaw. Nie jest to szczególnie popularna rasa, jednak jeżeli zależy ci na wejściu w posiadanie tego kota, nie będziesz miał problemu ze znalezieniem hodowli. Z pewnością zyskasz w ten sposób przyjaciela na długie lata.