W artykule wyjaśnimy, w jaki sposób dochodzi do rozwoju wodobrzusza u psa oraz którym chorobom najczęściej towarzyszą tego typu dolegliwości. Poznasz także objawy, które powinny skłonić cię do odwiedzenia gabinetu weterynaryjnego. Znajdziesz tu również informacje o metodach leczenia schorzenia.

Wodobrzusze u psa, czyli efekt nagromadzenia się płynu

Organy znajdujące się w jamie brzusznej zarówno u ludzi, jak i psów są otoczone otrzewną trzewną. Z kolei do ściany brzucha przylega otrzewna ścienna.

Płyn puchlinowy

Przestrzeń między wcześniej wymienionymi błonami jest wypełniona niewielką ilością płynu, nazywanego także płynem puchlinowym.

Pełni on bardzo ważną funkcję w organizmach wielu gatunków zwierząt. Odpowiada za ochronę narządów jamy brzusznej przed różnego rodzaju urazami czy podrażnieniami, które mogłyby powstać w wyniku przemieszczania się tych organów.

Kiedy u psa tworzy się wodobrzusze?

Wodobrzusze u psa powstaje, kiedy dojdzie do nagromadzenia się nadmiernej ilości płynu ochronnego. Należy jednak pamiętać, że o ile obecność wody w brzuchu zwierzaka jest stanem patologicznym, to nie stanowi jednostki chorobowej sama w sobie.

Jej leczenie zawsze trzeba zacząć od wykrycia przyczyny, czyli choroby podstawowej.

Objawy wodobrzusza, które powinny skłonić cię do wizyty u weterynarza

Objawy wodobrzusza u psa są widoczne gołym okiem nawet dla laika. Nie sposób ich przegapić, szczególnie kiedy stan jest już zaawansowany. Gdy płyn zaczyna gromadzić się w jamie brzusznej psa, dochodzi do powstania wyraźnie widocznego obrzęku tej części ciała u czworonoga.

Brzuch przypomina balon, który wraz z napełnianiem się wody, staje się coraz to większy i bardziej okrągły. Ten patologiczny stan jest przyczyną nie tylko dyskomfortu, ale także ogromnego bólu.

Inne symptomy wodobrzusza

Niestety wodobrzuszu często towarzyszą również inne symptomy. Jeśli gromadzący się płyn zacznie naciskać na przeponę, u zwierzaka mogą pojawić się wymioty oraz trudności z oddychaniem. Jednak to nie wszystko.

Często u pacjentów obserwuje się także biegunkę, utratę apetytu, gorączkę, apatię oraz osłabienie. W zaawansowanym stadium przeważnie zwiększa się masa ciała zwierzaka, co ma związek ze wciąż zwiększającą się masą płynu. Wodobrzusze u psa może mieć różne przyczyny i być efektem chorób o zróżnicowanych objawach klinicznych.

Czy powiększenie brzucha to zawsze wodobrzusze?

Pamiętaj jednak, że powiększenie brzucha nie zawsze musi oznaczać gromadzenie się w nim płynu. Jeśli zaważysz je u swojego pupila, od razu udaj się z nim do weterynarza.

Nie tylko choroby wątroby! Przyczyny wodobrzusza u psa

Wodobrzusze u psa najczęściej jest efektem marskości wątroby oraz innych chorób tego narządu, które prowadzą do powstania nadciśnienia wrotnego. Dlaczego dochodzi do gromadzenia się płynu u tych pacjentów?

Wątroba to narząd odpowiedzialny za wytwarzanie białka o nazwie hipoalbuminemia, odpowiedzialnego za zwiększenie stężenia sodu, w efekcie czego dochodzi do zatrzymania wody w organizmie zwierzaka.

Wodobrzusze jako objaw problemów z sercem

Co ciekawe, wodobrzusze jest stosunkowo częstym symptomem niewydolności serca u psa. W tym przypadku do nagromadzenia się płynu dochodzi wskutek zaburzeń krążenia krwi. Najczęściej jest to efektem kardiomiopatii rozstrzeniowej, chorób osierdzia, dirofilariozy, niedomykalności zastawki trójdzielnej lub innych wad serca.

Nowotwory

Ten stan patologiczny może być także następstwem krwawień z guzów o charakterze nowotworowym, czy urazów wewnątrz jamy brzusznej (na przykład pęknięcia pęcherza moczowego) lub uszkodzenia narządów wewnętrznych.

Inne schorzenia objawiające się wodobrzuszem u psa

Wodobrzusze u psa może świadczyć również o następujących schorzeniach: niewydolność nerek, nadciśnienie uogólnione, niski poziom białka we krwi (będący zarówno efektem choroby, jak i niedożywienia), zapalenie otrzewnej, gruźlica, choroba zapalna jelit, zapalenie trzustki, inwazja niektórych pasożytów wewnętrznych oraz wiele innych.

Jak widzisz, ten bardzo niepokojący objaw może świadczyć o niezliczonych chorobach. Jeśli zaobserwowałeś go u swojego podopiecznego, od razu udaj się z nim do kliniki weterynaryjnej, w której lekarz zajmie się wykonaniem odpowiednich badań oraz wdrożeniem leczenia.

Leczenie wodobrzusza u psa

Jak już wiesz, wodobrzusze u psa nie jest jednostką chorobową samo w sobie, w związku z czym jego leczenie należy zacząć od znalezienia przyczyny i postawienia właściwej diagnozy. Gromadzenie się płynu w jamie brzusznej czworonoga może być efektem rozmaitych chorób, których leczenie będzie wymagać zupełnie innego postępowania.

Usunięcie płynu

Jeśli stan jest zaawansowany, lekarz weterynarii może podjąć decyzję o usunięciu płynu. Należy jednak pamiętać, że to jedynie chwilowa ulga dla zwierzaka, ale bez wyeliminowania bezpośredniej przyczyny wodobrzusza, dolegliwości mogą szybko powrócić.

Leczenie paliatywne

W zależności od rozpoznania oraz stanu ogólnego pacjenta weterynarz może zdecydować się na wdrożenie jednej z metod terapeutycznych lub połączyć je wszystkie. Leczenie paliatywne pomaga podnieść komfort życia psa z wodobrzuszem i poprawić jego samopoczucie, ale jego samodzielne stosowanie nie prowadzi do całkowitego wyleczenia.

Leczenie objawowe

Z kolei leczenie objawowe może polegać na stosowaniu środków mających na celu zmniejszenie ciśnienia płynu w jamie brzusznej psa. Często schorzeniu towarzyszą także inne symptomy, które również należy niwelować.

W przypadku problemów z oddychaniem zaleca się tlenoterapię, natomiast czworonogom cierpiącym z powodu biegunki i wymiotów płynoterapię. U pacjentów z infekcją bakteryjną niezbędne jest wdrożenie antybiotykoterapii.

Terapia swoista ma na celu usunięcie przyczyny wodobrzusza u psa oraz całkowite wyleczenie zwierzaka. Niestety w przypadku chorób w zaawansowanym stadium jego wdrożenie może okazać się niemożliwe.

Od czego zależy metoda leczenia wodobrzusza?

Rodzaj zastosowanych metod terapeutycznych zależy od podłoża problemu. Farmakologia może opierać się między innymi na podawaniu psu leków moczopędnych (najczęściej będzie to spironolakton), antybiotyków czy środków przeciwbólowych. Z kolei u czworonogów z guzami w jamie brzusznej lub krwotokami najważniejsze jest leczenie operacyjne.

W przypadku niektórych schorzeń, zwłaszcza marskości i zwłóknień wątroby kuracja wymaga całkowitej zmiany trybu życia pacjenta. Niezbędna jest zmiana diety na taką z obniżoną ilością białka oraz sodu. Zaleca się także zmniejszenie porcji posiłków, przy jednoczesnym zwiększeniu ich ilości. 

Wodobrzusze u czworonoga – podsumowanie

Wodobrzusze u psa może być efektem różnych chorób dotyczących niemalże każdego układu znajdującego się w organizmie czworonoga. Sprawia to, że nie tylko trudno je leczyć, ale również zapobiegać jego rozwojowi. Jeśli zależy ci na zdrowiu twojego pupila, stosuj się do podstawowych zasad zdrowego życia. Dbaj o dobrej jakości pożywienie, regularną aktywność fizyczną i nie zapominaj o kontrolnych wizytach w gabinetach weterynaryjnych.

W poradniku wyjaśnimy, jak rozpoznać wzdęcia u swojego podopiecznego. Dowiesz się także, o czym może świadczyć twardy brzuch u psa i kiedy warto skonsultować ten symptom z weterynarzem. Przedstawimy również sposoby zapobiegania tego typu dolegliwościom.

Objawy wzdęć u psa oraz bólu brzucha

Wzdęcia i twardy brzuch u psa prowadzą do cierpienia zwierzaka. Nie dość, że czworonóg odczuwa ból, to nie może przyjąć wygodnej pozycji leżącej. To z kolei może prowadzić do niepokoju i frustracji. W jaki sposób zwierzaki ją okazują? Na przykład ciągle chodząc oraz starając się położyć, co w efekcie nasila ich stres, a razem z nim dolegliwości. Poza tym pupil może unikać dotykania brzucha, mimo że wcześniej nie było to dla niego problemem.

U psów często cierpiących z powodu zagazowanych jelit może dojść do utarty apetytu. Zwierzęta odmawiają przyjmowania pokarmu, by uniknąć dyskomfortu. Jeśli psiak nie je, a w dodatku odczuwa ból, unika aktywności fizycznej, co tylko nasila apatię. Takim dolegliwościom mogą towarzyszyć również inne problemy, na przykład wymioty i biegunka. W ten sposób pies może szybko się odwadnia, w efekcie czego jego stan szybko ulega pogorszeniu.

Przyczyny wzdęć i nabrzmiałego brzucha. Niekoniecznie niestrawność czy dolegliwości jelit

Twardy brzuch u psów w wieku szczenięcym zwykle nie jest powodem do obaw. Jego powiększenie po posiłku zwykle szybko mija, zwłaszcza jeśli opiekun wykona u niego delikatny masaż tego obszaru. W przypadku, jeśli dolegliwości nie ustępują, należy zwrócić się po pomoc do weterynarza.

Wzdęcia i powiększenie brzucha może wskazywać również na inwazję pasożytów wewnętrznych. Szczególnie uważni powinni być opiekunowie szczeniąt oraz ci odbierających swoich podopiecznych z miejsc, w których przebywa dużo zwierzaków. Leczenie zwykle nie jest trudne, ale jego zaniechanie może doprowadzić do poważnych komplikacji.

U dorosłych psów napięty brzuch może świadczyć o wielu schorzeniach, począwszy od niegroźnej niestrawności po nowotworowe guzy w jamie brzusznej. Postawienie właściwej diagnozy bez wykonania odpowiednich badań jest niemożliwe. Dlatego, jeśli twojemu pupilowi towarzyszą tego typu dolegliwości, jak najprędzej udaj się z nim do kliniki weterynaryjnej.

Twardy brzuch u psa? To może być skręt żołądka!

O ile większość chorób rozwija się powoli, o tyle skręt żołądka jest nagłym stanem zagrażającym życiu czworonoga. Szczególnie uważni powinni być opiekunowie psów dużych ras, np. bokserów czy owczarków niemieckich.

Na czym polega skręt żołądka? Kiedy pies zje obfity posiłek, wypije zbyt dużo wody i szybko przejdzie do intensywnego wysiłku fizycznego, żołądek może rozciągnąć się, a następnie obrócić. Gazy zostają zatrzymane w narządzie, w efekcie czego dochodzi do zablokowania dopływu krwi.

Najczęstsze objawy to twardy brzuch u psa, puste wymioty, niepokój, ślinienie oraz ciężki oddech. Podejrzewając skręt żołądka, należy od razu udać się po pomoc do kliniki weterynaryjnej. Niewykonanie zabiegu chirurgicznego w ciągu kilku godzin może doprowadzić do zgonu zwierzaka.

Jak pomóc psu, który ma gazy? Zapobieganie i domowe sposoby

Jeśli weterynarz wykluczył choroby, które mogłyby skutkować pojawieniem się twardego brzucha u psa, prawdopodobnie przyczyną są błędy dietetyczne. O ile zmiana karmy może prowadzić do chwilowych problemów trawiennych, o tyle ich utrzymywanie się powinno cię zaniepokoić i skłonić do przeanalizowania diety swojego psa.

Odpowiednio zbilansowana dieta i przydatne akcesoria

W składzie dobrej jakości karmy dla psa powinno znaleźć się przede wszystkim pełnowartościowe mięso. W roli dodatku dobrze sprawdzają się warzywa i owoce pełne substancji odżywczych, pamiętaj jednak, że niektóre z nich prowadzą do wytwarzania w układzie trawiennym zbyt dużej ilości gazów (np. soja, fasola czy brokuł). Jeśli twój podopieczny cierpi z powodu alergii lub nietolerancji pokarmowej, nie podawaj mu produktów wywołujących u niego jej objawy.

Coraz większą popularnością cieszą się diety typu BARF, czyli oparte na surowym mięsie. Mogą być one dobrą alternatywą dla gotowych produktów, o ile są komponowane przez specjalistów z odpowiednią wiedzą i doświadczeniem. W innym wypadku istnieje ryzyko, że znajdą się w nich zbyt duże ilości ciężkostrawnych węglowodanów lub białek, a w efekcie pojawienia się twardego brzucha u psa.

Jeśli twój pupil połyka duże kawałki karmy i je ją łapczywie, warto zainwestować w miski spowalniające jedzenie. Rynek oferuje wiele ich rodzajów. Zwierzakom, które nie są spokojne podczas posiłków, zaleca się podzielenie ich na mniejsze porcje.

Probiotyki, inne suplementy diety czy espumisan mogą złagodzić nieprzyjemne objawy, jednak nie powinno podawać się ich bez konsultacji ze swoim lekarzem weterynarii. 

Jak widzisz, twardy brzuch u psa może być jedynie efektem nadmiernej ilości powietrza w układzie trawiennym po jedzeniu, ale także objawem poważnego schorzenia. Nigdy nie próbuj samodzielnie diagnozować swojego podopiecznego i pamiętaj o regularnym odbywaniu wizyt kontrolnych w gabinecie weterynaryjnym.

W artykule opowiemy o czynnikach zwiększających ryzyko wystąpienia raka odbytu u psa. Poznasz również objawy, które powinny skłonić cię do szybkiej konsultacji z weterynarzem. Przedstawimy także metody leczenia oraz rokowania.

Przyczyny i występowanie raka odbytu u psa

Przyczyny raka odbytu u psa, podobnie jak w przypadku większości nowotworów zwierząt, nie zostały jeszcze dokładnie zbadane. Jednak badaczom udało się ustalić, co może zwiększać ryzyko zachorowania. 

Wiek

W przypadku najczęściej spotykanego typu raka odbytu, czyli gruczolaka gruczołów okołoodbytowych, będzie to przede wszystkim podeszły wiek. Najbardziej narażone są czworonogi po ukończeniu 8 roku życia.

Brak kastracji

Poza tym znacznie częściej ten typ raka stwierdza się u niekastrowanych samców. Według danych statystycznych znacznie ma także rasa psa, szczególnie narażone są następujące psy: samojed, husky syberyjski, wyżeł niemiecki szorstkowłosy.

Jakie rasy najczęściej chorują na raka odbytu?

Z kolei nabłoniaki gruczołów okołoodbytowych dotyczą samców nie tylko niekastrowanych, ale również tych, które przeszły zabieg. Podobnie dotyka głównie starszych psów. Wśród nich najczęściej znajdują się przedstawiciele następujących ras: samojed, chow-chow, husky syberyjski, amerykański pies eskimoski i australian cattle dog.

Nowotwór gruczołów apokrynowych zatok przyodbytowych

Nowotwór gruczołów apokrynowych zatok przyodbytowych jest najczęstszym złośliwym rakiem odbytu u psów. W przeciwieństwie do wcześniej wymienionych typów guzów występuje szczególnie często u samców po zabiegu kastracji.

Jak większość raków, pojawia się przede wszystkim u pacjentów w podeszłym wieku. Wśród najbardziej narażonych ras znajduje się angielski cocker spaniel oraz dandie dinmont terrier.

Rak odbytu u psa – objawy

Podstawowym objawem raka odbytu u psa jest pojawienie się guzków. Zwykle nie są duże i mają do 3 centymetrów średnicy, ale u niektórych pacjentów zdarzają się o wiele większe zmiany. W ich okolicach mogą pojawić się także wyłysienia, chociaż niekiedy obecność guza jest niewidoczna gołym okiem i wyczuwalna jedynie podczas badania palpacyjnego. 

Do innych niepokojących symptomów można zaliczyć powiększenie biodrowych węzłów chłonnych, problemy z defekacją oraz mikcją, obrzmienia w okolicach odbytu, wysięk ropny lub krwotoczny.

Wraz z rozwojem choroby nowotworowej może pojawić się zapalenie bądź przetoka zatoki przyodbytowej, które nie reagują na wdrożone leczenie zachowawcze. 

Leczenie nowotworu odbytu

Każda wizyta w gabinecie weterynaryjnym powinna rozpocząć się od dokładnie przeprowadzonego wywiadu z opiekunem zwierzaka. Oczekując na nią, przypomnij sobie, kiedy pojawiły się niepokojące objawy oraz jakie było ich nasilenie. Zanotuj również nazwy wszystkich leków przyjmowanych przez twojego pupila i skład spożywanej przez niego karmy. 

Cytologia

Następnie lekarz zbada palpacyjnie pacjenta i dokładnie obejrzy zmienione tkanki. Najczęściej zleca się wykonanie badania cytologicznego, które pozwala odróżnić złośliwy nowotwór gruczołów apokrynowych zatok przyodbytowych od stosunkowo niegroźnych gruczolaków i gruczolakoraków gruczołów okołoodbytowych.

Histopatologia

Badanie histopatologiczne jest dokładniejsze i dostarcza weterynarzom więcej istotnych informacji. Jednak ze względu na jego inwazyjność zostaje wykonane najczęściej dopiero po operacyjnym usunięciu zmiany.

Przede wszystkim badanie pozwala określić stopień złośliwości guza oraz ocenić, czy doszło do naciekania naczyń chłonnych i przerzutów. Poza tym umożliwia zweryfikowanie prawidłowości marginesu bezpieczeństwa wykonanego w trakcie zabiegu chirurgicznego.

Rokowania

Rokowania w przypadku gruczolaków zwykle są dobre, jednak nabłoniaki mają tendencje do miejscowej wznowy. Z kolei nowotwory gruczołów okołoodbytowych dość często dają przerzuty. Niestety złośliwe raki gruczołów apokrynowych zatok przyodbytowych aż w 90% kończą się przerzutami i mają silną tendencję do naciekania na okoliczne tkanki.

Leczenie

Podstawę leczenia oczywiście stanowi chirurgiczne usunięcie guza. W przypadku braku takiej możliwości można próbować przedłużać życie pacjenta przy pomocy chemioterapii, jednak w takiej sytuacji niemalże nie ma szans na remisję.

Rak odbytu u psa zwykle objawia się obecnością guza w tych okolicach. Pamiętaj jednak, że nie każda zmiana w tym obszarze musi być nowotworem. Jeśli zauważyłeś niepokojące zmiany na skórze swojego podopiecznego, jak najprędzej udaj się z nim do weterynarza, który wykona niezbędne badania.

Z tekstu dowiesz się, jakie choroby przypominające grypę zagrażają twojemu pupilowi. Dowiesz się także, jak rozpoznać przeziębienie u psa i w jaki sposób uporać się z chorobą. Poznasz też najczęstsze infekcje górnych dróg oddechowych dotykające czworonogi w okresie jesienno-zimowym.

Czy pies może się przeziębić?

Jeśli masz na myśli ludzkie objawy typu kaszel, katar czy gorączka, to tak, przeziębienie u psa jest możliwe i każda z tych dolegliwości może dopaść również i twojego czworonoga. Należy jednak pamiętać, że symptomy grypy w przypadku zwierząt wywołują inne wirusy niż w przypadku ludzi. Czworonogi atakują najczęściej patogeny takie jak:

• reowirusy;
• adenowirusy;
• herpeswirusy;
• psi koronawirus;
• wirus Parainfluenza.

Niektóre z nich samodzielnie powodują jedynie lekkie infekcje dróg oddechowych, ale w przypadku zakażeń mieszanych mogą wywołać poważne choroby, jak zapalenie płuc, oskrzeli czy tchawicy.

Objawy przeziębienia u psa

Przeziębiony pies wykazuje podobne objawy do ludzkich. Zaczerwienione spojówki, ból gardła, kaszel i katar. Czasami pojawia się stan podgorączkowy lub gorączka oraz osłabienie apetytu. Zakażenie wirusowe często ma charakter łagodny i mija samoistnie, jednak nie powinieneś lekceważyć objawów. Szczególnie jeśli zauważysz towarzyszące im wymioty, ropną wydzielinę z nosa i duszności. Mogą to być symptomy rozwijania się poważnych chorób, o których przeczytasz w dalszej części tekstu.

Grypa, przeziębienie czy poważniejsza choroba dróg oddechowych?

W przypadku wystąpienia objawów przeziębienia u psa niezwykle ważne jest postawienie odpowiedniej diagnozy przez lekarza weterynarii. Osłabienie i symptomy ze strony górnych dróg oddechowych to najczęściej wynik zakażenia wirusem lub bakterią. Jeśli zwierzę uporczywie kaszle i ma katar, to najprawdopodobniej cierpi na kaszel kenelowy.

Czworonóg, którego oczy łzawią, może chorować na zapalenie spojówek, z kolei gorączka połączona z kaszlem i ciężkim oddechem może zwiastować rozwijanie się zapalenia oskrzeli lub nosówki. Nigdy ne powinieneś podawać psu leków przeznaczonych dla ludzi, nawet w sytuacji, gdy objawy przypominają te występujące przy grypie czy przeziębieniu.

Kaszel u psa to najczęściej objaw poważnej choroby

Kaszel kenelowy to potoczna nazwa zapalenia oskrzeli i tchawicy. Chorobę można spotkać również pod nazwą Parainfluenza. Dotyka ona zwierzęta głównie w okresie jesienno-zimowym szybko się rozwija i rozprzestrzenia. Wystarczy krótki kontakt twojego pupila z zarażonym osobnikiem, aby doszło do przeniesienia. Występuje najczęściej w dużych skupiskach zwierząt jak schroniska, hotele, domy tymczasowe czy zawody sportowe, ale zdarzały się również epidemie na większych osiedlach mieszkalnych.

Do typowych objawów zaliczają się:

• zmęczenie i osowiałość;
• gorączka;
• wydzielina z nosa i spojówek;
• suchy kaszel nasilający się po spacerach i podczas aktywności fizycznej.

Kaszel kenelowy bardzo często myli się z przeziębieniem u psa, jest jednak o wiele groźniejszy dla zdrowia i życia czworonogów, szczególnie szczeniąt i starszych osobników. Chorego psa nie należy forsować i konieczna będzie konsultacja z weterynarzem. Tylko specjalista jest w stanie potwierdzić zakażenie i podać odpowiednie leki. Istnieje szczepienie na tę chorobę, które należy powtarzać co roku.

Inne powody kaszlu

Zadławienie i utknięcie ciała obcego w przełyku również może być powodem kaszlu. Może go też wywołać nadmierny ucisk na tchawicę, np. podczas ciągnięcia na smyczy. Zdarza się też, że kaszel jest objawem chorób serca u psa. Zawsze należy skonsultować występowanie kaszlu u psa z lekarzem weterynarii.

Przeziębiony pies czy chory na nosówkę?

Nosówka to kolejna poważna choroba, której objawy bardzo łatwo pomylić z przeziębieniem u psa. Odróżniamy trzy odmiany tej przypadłości. Pierwsza to postać oddechowa, której symptomy najbliższe są grypie ludzkiej. Trudności w oddychaniu, kichanie, kaszel i wydzielina z nosa. Czasem zdarzają się wymioty i biegunka. Odmiana oczna daje objawy zapalenia spojówek oraz mniej widoczne zmiany w obrębie oczu. W postaci skórnej czasem pojawia się kaszel, ale główne symptomy to zmiany na nosie i łapach zwierzęcia.

Nosówka wywoływana jest przez wirusy i rozprzestrzenia się przez kontakt z zakażonymi osobnikami. Istnieje skuteczna szczepionka, którą każdy odpowiedzialny opiekun powinien zapewnić swojemu pupilowi. Ponieważ nie ma leków zwalczających wirusa, stosuje się jedynie terapię objawową. Choroba jest szczególnie niebezpieczna dla psów, u których wystąpiły objawy neurologiczne.

Parwowiroza – zabójca szczeniąt

Parwowiroza to bardzo szybko rozwijająca się choroba, której śmiertelność wynosi około pięćdziesiąt procent. Dotyka głównie szczenięta w większych skupiskach lub nieszczepione psy. Psi tyfus może mieć bardzo ostry przebieg, zdarza się, że zwierzę umiera w 24 godziny od pojawienia się objawów. Najczęstsze symptomy to gorączka, osowiałość, brak apetytu oraz biegunka i wymioty. Aby potwierdzić obecność wirusa, przeprowadza się test kału.

Leczenie przeziębienia u psa

Jeśli przeziębienie u psa nie jest wynikiem poważnej choroby, zazwyczaj mija samoistnie. Ważne, aby pupilowi zapewnić odpowiednią dietę, która podniesie odporność. Warto również przenieść legowisko czworonoga w cieplejsze miejsce. Pupil powinien mieć także zapewniony stały dostęp do wody. Jeśli zauważysz symptomy choroby, to koniecznie udaj się do gabinetu weterynaryjnego, żeby skonsultować stan pacjenta ze specjalistą i wykluczyć wszelkie poważniejsze przypadłości.

Jeśli weterynarz stwierdzi, że infekcja powiązana jest z zakażeniem bakteryjnym lub to choroba zakaźna, wprowadzi odpowiednie antybiotyki i w razie potrzeby leki przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwgorączkowe. Żeby rozpocząć terapię twojego czworonożnego przyjaciela, niezbędne będzie zlokalizowanie przyczyny różnych dolegliwości i przeprowadzenia testów na najczęściej występujące choroby układu oddechowego.

Zadbaj o odporność swojego psiego podopiecznego. Zanim dojdzie do zakażenia, możesz zastosować wiele środków zapobiegawczych, aby uchronić pupila przed infekcjami. Podstawą jest zapewnienie czworonogowi kompletu szczepień i dobrze zbilansowanej diety. Unikaj długich spacerów podczas deszczu, z umiarem i po odpowiednim zahartowaniu przeprowadzaj je w wyjątkowe mroźne dni. Dzięki temu układ odpornościowy będzie w pełni spełniał swoją funkcję, a lekkie przeziębienie u psa minie samoistnie.

Etiologia histiocytomy u psa nie jest do końca znana, ale uważa się, że choroba jest związana ze zmianą jednojądrzastego układu fagocytarnego i komórek Langerhansa. Wiek zwierzęcia jest kluczowy, bo jej objawy uwidaczniają się najczęściej przed trzecim rokiem życia.

Etap rozwoju czyni osobniki bardziej podatnymi na chorobę. Może rozwijać się u psów każdej rasy, ale niektóre z nich mają większe predyspozycje, by na nią chorować.

Histiocytoma skórna u psów: czy jest to nowotwór złośliwy? Jakie ma objawy?

Histiocytomę u psa da się zauważyć najczęściej gołym okiem. To guzek na skórze o regularnych, okrągłych lub lekko owalnych kształtach. Zwykle nie przekracza 4 centymetrów długości.

Nowotwór tworzy się szybko i może przypominać zmianę o wyglądzie grzybiczym, ponieważ ma tendencję do pokrywania się wrzodami. Zwykle jest pozbawiony włosów, przez co można go łatwo dostrzec.

W większości przypadków guzek histiocytarny występuje głównie pojedynczo, chociaż czasami może pojawić się ich kilka. Lokalizacja tego typu nowotworów nie jest stała, najczęstsze występują na głowie, zazwyczaj pysku, małżowinie usznej, rzadko na kończynach i mosznie. Guz nie powoduje bólu ani dyskomfortu u psa, chyba że występuje w obszarze o skrajnej tkliwości.

W większości przypadków histiocytoma u psa ustępuje samoistnie w ciągu kilku miesięcy bez pozostawiania następstw. Czasem jednak choroba powoduje owrzodzenia, które mogą ulegać stanom zapalnym lub prowadzić do powstawania urazów z powodu tarcia. W nielicznych przypadkach dochodzi do atakowania węzłów chłonnych.

Histiocytoma u psów: leczenie i diagnostyka

Chociaż histiocytomę u psa jest dość łatwo rozpoznać, nawet przez weterynarzy często mylona jest z ogniskowym zapaleniem skóry wywołanym przez ukąszenia stawonogów lub identyfikowana jest jako mięsak histiocytarny komórek tucznych, który jest nowotworem złośliwym.

Dlatego konieczne jest zastosowanie odpowiedniej diagnostyki, by wykluczyć złośliwy charakter zmiany nowotworowej. Do diagnozy zwykle stosuje się biopsję lub cytologię. Obie metody pobierania próbki do badań nie są inwazyjne ani bolesne, choć mogą sprawić dyskomfort psu.

Jeśli wstępne rozpoznanie wykazało, że nowotwór jest w początkowym stadium, lekarz weterynarii stosuje miejscowe podanie kortykosteroidów w celu przyspieszenia jego samoistnej regresji. Jeżeli zmiana nie ustąpi po kilku miesiącach lub pojawia się owrzodzenie, warto rozważyć chirurgiczne usunięcie guza wraz z 1 do 2 cm powierzchni otaczającej tkanki, aby zapobiec jego nawrotowi.

Po terapii najczęściej rokowania są korzystne. Jednak w przypadku operacji ewentualny dalszy nawrót, zależy od obszaru, w którym znajdował się nowotwór, a także od poziomu uszkodzenia tkanki skórnej.

Histiocytoma u psów: które rasy są w szczególności narażone na chorobę?

Chociaż rozrost nowotworu może dotknąć każdego psa, istnieją rasy, które są w grupie większego ryzyka zachorowania na histiocytomę, takie jak:

• buldog angielski;
• terier szkocki;
• chart angielski;
• bokser;
• boston terier.

Histiocytoma w przeciwieństwie do mastocytomy, czy guzów komórek tucznych, nie jest wysoce niebezpieczna dla psów. Nie należy też mylić jej z histiocytozą. Objaw histiocytomy to charakterystyczny guz, który, o ile nie jest złośliwy, może ulec spontanicznej regresji. Warto jednak udać się do weterynarza, by zbadać nowotwór i wykluczyć poważniejsze schorzenia.

Brodawki to łagodny rodzaj guza skóry lub błony śluzowej, spowodowany przerostem tkanki. Mogą pojawiać się pojedynczo lub w nagromadzeniu w dowolnym obszarze na ciele psa lub kota. Guzki są zazwyczaj wywoływane przez wirus brodawczaka.

Brodawki są bardzo powszechne u czworonogów i w większości nie są poważne ani problematyczne. Nie należy jednak ich ignorować.

Jak wygląda brodawka u psa?

Typowa psia brodawka może przypominać ludzki pieprzyk. Nie zawsze jednak ma regularny kształt i kolor skóry zwierzęcia. Według lekarzy weterynarii brodawkami określa się każdy wykraczający poza normę przerost tkanki nabłonkowej.

Czasami wyglądają jak mały kalafior, innym razem zmiany są pokryte twardymi łuskowatymi płytkami, ale mogą też być twardymi, rosnącymi do wewnątrz guzami.

Występowanie brodawek u psa

Najpowszechniejsze umiejscowienie brodawki u psa to pysk, ale można ją znaleźć również na szyi, łapach lub w dowolnym innym miejscu na ciele. 

Czasem zdarza się, że nie widać ich gołym okiem i opiekun zwierzęcia wyczuwa je dopiero podczas zabawy lub głaskania, kiedy odkrywa warstwy sierści psa. Czasem brodawka u psa może być mylnie uważana za kleszcza lub innego pasożyta.

Konsultacja z weterynarzem

Jeśli zauważymy nową brodawkę na ciele psa, warto jednak konsultować się z lekarzem weterynarii. Weterynarz podczas badania oszacuje przyczynę guzka, poda diagnozę i podejmie dalsze kroki w ewentualnym leczeniu.

Badania

Jeśli stwierdzi, że zmiana wygląda podejrzanie, może zalecić przeprowadzenie badań, aby określić rodzaj nowotworu.

Aby tego dokonać, weterynarz pobiera małą próbkę materiału potrzebnego do badań histopatologicznych za pomocą igły i wysyła ją do laboratorium, gdzie jest poddawana dalszym testom lub usuwa ją chirurgicznie i w całości kieruje na badanie pod kątem komórek rakowych.

Skąd biorą się brodawki u psa?

Brodawki u psa może powodować wirus brodawczaka. Psy zarażają się nim, gdy wejdą w kontakt z nosicielem, ale wirusy te mogą przetrwać przez dłuższy czas poza organizmem i dlatego mogą rozprzestrzeniać się poprzez kontakt z przedmiotami takimi jak pościel czy zabawki.

Wirus brodawczaka u psa: czy guzki są niebezpieczne?

Na ogół brodawki u psów pojawiają się samoistnie i nie powinny być niepokojem do obaw. Pojawienie się zmiany nowotworowej na skórze lub błonie śluzowej jest reakcją organizmu na atak wirusa. Zazwyczaj w ciągu trzech miesięcy brodawka wywołana wirusem zacznie się cofać i zniknąć, a czasami odpadać.

Obserwacja zmian skórnych

Generalnie mimo niskiego ryzyka raka, warto obserwować nowe zmiany skórne i w razie problemów, udać się po pomoc specjalisty. Czasem zdarza się, że jeśli występują w dużych ilościach, albo w miejscach narażonych na częste urażanie, mogą powodować dyskomfort psa.

Jeśli ich lokalizacja to jama ustna bądź okolice oczu, wówczas leczenie może być niezbędną formą pomocy zwierzęciu. Zazwyczaj stosuje się w takich wypadkach leki przeciwwirusowe.

Zaczerwienienie brodawki

Istnieje ryzyko, że brodawki staną się zaczerwienione, krwawią bądź szybko się rozprzestrzeniają. Wówczas wizyta w gabinecie weterynaryjnym jest niezbędna. Wówczas lekarz najprawdopodobniej zaleci usunięcia zmiany. Tego typu zabieg jest zazwyczaj bezbolesny, a pies powraca do pełni zdrowia praktycznie od razu po jego wykonaniu.

Brodawki u psów: które zwierzęta są narażone na zarażenie brodawczakowatością?

Kluczem jest odporność twojego psa. Zazwyczaj brodawczyca dotyka młode psy osłabionym lub niedojrzałym układem odpornościowym. Są one bardziej podatne na różnego rodzaju infekcje. Mowa więc o psach młodych, schorowanych lub starszych.

Jak wirus przedostaje się do organizmu psa?

Wirus zwykle dostaje się do organizmu zwierzęcia przez ranę lub ugryzienie. Po kontakcie z zarażonym psem rozwój brodawki trwa od jednego do dwóch miesięcy. Do infekcji brodawczakowatością dochodzi podczas kontaktu z innym psem. Na szczęście nasz pupil nie może zarazić się poprzez kontakt z człowiekiem czy innym zwierzęciem.

Brodawczyca u psa: jak uniemożliwić zakażenie?

Nie ma niezawodnego sposobu uchronienie się przed wirusem brodawczaka psów. Ponieważ wirusy te są bardzo powszechne i mogą przetrwać poza organizmem nosiciela w środowisku przez dłuższy czas, zapobieganie infekcji jest praktycznie niemożliwe.

Odizolowanie od innych psów

Jeśli pies ma dużą liczbę brodawek (szczególnie duża liczba brodawczaków jamy ustnej), rozsądne byłoby ograniczenie bliskiego kontaktu chorego pupila z innymi psami, by nie rozprzestrzeniać wirusa dalej.

Na szczęście na ogół brodawki pojawiają się w stanie łagodnym i w większości przypadków ustępują bez konieczności leczenia. Zarażone zwierzę nie potrzebuje też szczególnej opieki. 

Brodawki u psa – podsumowanie

Warto sprawdzać skórę psa nie tylko pod kątem kleszczy i innych pasożytów, ale również zmian skórnych. W większości przypadków nie stanowią one zagrożenia dla zdrowia zwierzęcia i z czasem potrafią zanikać, zdarza się, że brodawka może odstawać, tym samym przeszkadzać psu, szczególnie jeśli zmiana jest narażona na nadmierną ekspozycję.

W takim wypadku należy zwrócić się do lekarza weterynarii i ewentualnie usunąć guzek. Warto też poddać go specjalistycznemu badaniu, by wykluczyć raka. Istnieje bowiem ryzyko, że jeśli brodawka miała komórki rakowe, nawet po jej usunięciu mogło dojść do przerzutów.

Skręt żołądka u psa to dolegliwość, która może dotknąć każdego pupila bez względu na rasę, wiek i wielkość. Czasem łatwo przeoczyć jego pierwsze objawy, a warto pamiętać, że jest to przypadłość bardzo niebezpieczna. Sprawdź, jak ją leczyć i jej zapobiegać.

Skręt żołądka u psa – co się wtedy dzieje?

Dolegliwość rozpoczyna się od rozszerzenia żołądka. Organ wypełniony i rozdęty przez gazy, płyny oraz treść pokarmową uciska duże naczynia krwionośne, prowadząc do spadku ciśnienia krwi. Zaburza tym samym jej przepływ do narządów wewnętrznych, często zatrzymując dopływ krwi do żołądka i śledziony, którą czasem może poważnie uszkodzić. Sam żołądek również jest narażony na uszkodzenie tkanek i martwicę.

Zaburzenia krążenia w niektórych przypadkach prowadzą również do arytmii lub wstrząsu hipowolemicznego. Psy, które doświadczają rozszerzenia żołądka, mogą mieć też problemy z oddychaniem, ponieważ obrzęk ogranicza ruchy klatki piersiowej.

Rozszerzenie żołądka może, ale nie musi prowadzić do skrętu tego organu wokół własnej osi. Mowa o sytuacji, w której przez rozszerzające się więzadła narząd zaczyna się obracać i zmieniać swoje pierwotne ułożenie, co jest szczególnie niebezpieczne, ponieważ narusza sąsiadujące organy, prowadząc do ich uszkodzenia.

Przyczyny skrętu żołądka u psa

Dokładny powód wystąpienia skrętu żołądka jest nadal nieznany. Istnieje jednak wiele czynników, które zwiększają prawdopodobieństwo zachorowania zwierzęcia. Obejmują one:

• połykanie kości, które mogą blokować wydalanie pokarmu, płynów i gazów z żołądka;
• niedrożność spowodowana ciałem obcym (np. połykanie zabawek, dużych kawałków pokarmu);
• spożywanie jednego obfitego posiłku dziennie;
• łapczywe jedzenie;
• przyjmowanie zbyt dużej ilości pokarmu i płynów w krótkim czasie;
• energiczne ćwiczenia po jedzeniu;
• predyspozycje genetyczne.

Lekarze weterynarii prowadzą badania dotyczące tego, co dzieje się w żołądkach psów, u których rozwija się to schorzenie, aby lepiej bezpośrednie przyczyny występowania tego niebezpiecznego stanu. Nadal nie są one do końca poznane.

Skręt żołądka u psa – objawy

Jak rozpoznać, że twój pies cierpi na rozszerzenie i skręt żołądka? To niebezpieczne schorzenie często bardzo łatwo przeoczyć i zlekceważyć, ponieważ przypadłość nie charakteryzuje się na pierwszy rzut oka niczym wyjątkowym. Charakterystyczne mogą być następujące objawy:

• apatia;
• niepokój, trudności ze znalezieniem sobie miejsca;
• ślinienie się;
• utrata apetytu;
• odruch wymiotny bez wymiotów (ewentualnie samą pianą);
• psu często się odbija;
• dyszenie;
• dziwne odgłosy z jelit;
• błony śluzowe zwierzęcia są blade.

Nie jest jednak tak, że powyższe zachowania i sytuacje występują w określonej kolejności czy częstotliwości i bezpośrednio nie muszą wcale wskazywać na rozszerzenie żołądka. Wiele z objawów może być pomylona z reakcją na stres czworonoga. Łatwo więc zignorować oznaki problemu.

O wiele bardziej na to niebezpieczne schorzenie wskazują późniejsze symptomy, takie jak:

• twardość i bolesność brzucha
• powiększanie się jamy brzusznej w dość krótkim czasie
• trudności z chodzeniem
• brak możliwości wygodnego położenia się.

Może też wystąpić przyspieszony albo nieregularny rytm serca.

Leczenie skrętu żołądka u psa: jak wygląda pomoc lekarza weterynarii?

Jeśli rozpoznałeś objawy skrętu żołądka u psa, należy szybko udać się do weterynarza. Lekarz po krótkim badaniu wstępnym wykona zdjęcie RTG, by zobaczyć, jak bardzo organ jest rozdęty i czy doszło do jego skręcenia. Samo rozszerzenie nie jest tak niebezpieczne jak skręt żołądka u psa. W przypadku rozdętego żołądka należy pozbyć się nadmiaru gazu za pomocą sondy i leków działających na jelita u psa.

Jeżeli jednak weterynarz rozpozna skręt żołądka u psa, konieczna jest operacja chirurgiczna i hospitalizacja zwierzęcia. Podczas zabiegu lekarz wprowadza sondę w celu odbarczenia żołądka, usuwa zawartość organu i umieszcza go w jego prawidłowym miejscu. Operację kończy zazwyczaj gastropeksja, czyli przyszycie żołądka do ściany jamy brzusznej. Dzięki temu ryzyko skrętu żołądka u psa zostaje niemal całkowicie wyeliminowane, ale nie ma skutecznego sposobu na całkowite zapobiegnięcie schorzenia w przyszłości. Koszt operacji to mniej więcej kilka tysięcy złotych. Oprócz samego zabiegu w tę kwotę wliczone są kolejne wizyty i dalsze leczenie farmakologiczne psa.

Jeśli zauważysz pierwsze niepokojące objawy rozszerzenia żołądka, nie zwlekaj. Nieleczony skręt żołądka u psa prowadzi do śmierci. Do weterynarza należy udać się najpóźniej 4 godziny od zaobserwowania symptomów, a leczenie operacyjne powinno odbyć się przed upływem 5 godzin od wystąpienia objawów. W ciągu kolejnych godzin od wystąpienia ostrego rozszerzenia i skrętu żołądka mogą zacząć pojawiać się groźne powikłania, takie jak martwica żołądka, a rokowania mogą nie być pocieszające.

Ryzyko wystąpienia skrętu żołądka u psa: jakie rasy są narażone na rozszerzenie i skręt żołądka?

Rozszerzenie żołądka u psa oraz jego skręt to przypadłość dotycząca każdego psa i pojawiająca się bez względu na rasę, wielkość, płeć czy wiek psa. Prawdopodobieństwo wystąpienia skrętu żołądka u psa jest jednak większe u niektórych ras.

Szczególną ostrożnością powinni wykazać się właściciele psów dużych, z głęboką klatką piersiową. Ale schorzenie dotyka również zwierząt o wąskim tułowiu. W grupie ryzyka znajdują się więc psy takich ras jak:

• dog niemiecki;
• owczarek niemiecki;
• berneński pies pasterski;
• doberman;
• rottweiler
• labrador;
• wyżeł weimarski;
• nowofundland.

Chociaż najbardziej narażone są rasy psów dużych, problem może wystąpić także u małych pupili, ale dzieje się to bardzo rzadko.

Rozszerzenie i skręt żołądka: jak zapobiegać schorzeniu?

Istnieje kilka sposobów na zminimalizowanie rozszerzenia i skrętu żołądka. Ważny jest sposób karmienia psa i podawania posiłku. Psom szczególnie narażonym na tego typu dolegliwość zaleca się podawanie od dwóch do trzech mniejszych posiłków dziennie, zamiast jednego dużego. Nie należy łączyć karmy suchej z mokrą, ponieważ psie żołądki mają problemy z trawieniem pokarmu o zróżnicowanej obróbce.

Natomiast aby zapobiec nadprodukcji gazów, nie powinno się podawać warzyw i owoców tuż przed lub po posiłku. Psy łakomczuchy powinny być wyposażone w miski spowalniające spożywanie karmy, tace na przysmaki, kongi lub kule-smakule. Te sposoby karmienia utrudniają zwierzęciu szybkie połykanie karmy, a więc zmniejszają łykane powietrze. Nie tylko chronią przed skrętem żołądka, ale też przed zwykłym zadławieniem i utknięciem ciała obcego w przełyku.

Nie oznacza to jednak, że tradycyjna miska ma odejść w odstawkę. Powinna stanowić jeden ze sposobów karmienia. Wysiłek bezpośrednio po jedzeniu znacznie zwiększa ryzyko skrętu żołądka, dlatego najlepiej jest zaplanować spacer, zabawę lub trening psa najwcześniej po około godzinie od zjedzenia posiłku. Warto zachęcić zwierzaka do odpoczynku, a dopiero później aktywnie spędzać z nim czas.

Rozszerzenie i skręt żołądka najczęściej dotyczy dużych psów, ale to przypadłość, która nie wybiera i może dotknąć w zasadzie każdego czworonożnego przyjaciela. Z tego powodu należy zawsze bacznie obserwować swoje zwierzę. Jeśli zauważysz pierwsze objawy rozszerzenia żołądka, jak najszybciej udaj się do kliniki weterynaryjnej i poproś o natychmiastową pomoc specjalisty.

Chociaż nie ma skutecznego sposobu na całkowite wyeliminowanie tego niebezpiecznego schorzenia, pamiętaj, by dbać o brzuch psa, odpowiednio dawkując i podając karmę oraz pamiętając o unikaniu intensywnego wysiłku tuż po posiłku. Skręt żołądka u psa w skrajnych przypadkach może prowadzić do śmierci pupila, dlatego należy zachować szczególną ostrożność i natychmiast reagować, kiedy mamy podejrzenia, że do niego doszło. Na szczęście nie zawsze kończy się na operacji, więc lepiej działać bezzwłocznie.

W poradniku przedstawimy objawy towarzyszące inwazji nicieni u psa oraz opowiemy o przyczynach tych dolegliwości. Poznasz także najpopularniejsze rodzaje pasożytów z tej grupy oraz dowiesz się, w jaki sposób możesz zapobiegać zakażeniu się nimi.

Nicienie u psa – objawy inwazji robaków jelitowych

Na początku obecność nicieni u psa nie wiąże się z występowaniem nieprzyjemnych dolegliwości. Co więcej, zdarzają się przypadki czworonogów przechodzących zarażenie pasożytami wewnętrznymi całkowicie bezobjawowo nawet przez kilka lat. Jednak w większości przypadków symptomy towarzyszące inwazji robaków pojawiają się po kilku miesiącach. Na obecność nicieni w organizmie psa mogą wskazywać:

• objawy ze strony układu pokarmowego, zwłaszcza mocno śluzowa biegunka czy wymioty, ale również inne problem żołądkowo-jelitowe;
• utrata apetytu, a w efekcie zmniejszenie masy ciała zwierzaka;
• zmęczenie oraz brak chęci do spacerów i zabawy, będące wynikiem postępującej niedokrwistości;
• u zarobaczonych szczeniąt obserwuje się znaczne zaburzenia rozwoju, wskutek których te rosną w wolniejszym tempie lub wcale;
• uporczywy świąd w okolicach odbytu, który pies próbuje załagodzić, ocierając zadem o podłoże (ten sposób drapania określa się również mianem saneczkowania);
• pogorszenie stanu sierści, zwłaszcza jej zmatowienie;
• u części czworonogów pojawiają się zaburzenia krzepnięcia krwi, zauważalne między innymi w postaci krwawień, krwiaków bądź obecności krwi w kale;
• w przypadku inwazji płucnymi lub sercowymi nicieniami u psa obserwuje się uporczywy kaszel i trudności z oddychaniem.

Co jest przyczyną obecności nicieni?

Nicienie to pasożyty wewnętrzne, których żywicielami może być wiele różnych gatunków zwierząt. Są to nie tylko psy i koty, ale także konie, dziki, czy lisy. Najczęściej czworonogi zarażają się drogą pokarmową podczas przypadkowego spożycia inwazyjnych larw lub jaj robaków. Zazwyczaj ich celem jest dotarcie do błony śluzowej jelita, ale niektóre gatunki mogą także migrować do płuc, serca czy mózgu. Mają nitkowaty kształt i w zależności od odmiany mierzą od kilku milimetrów do nawet metra długości.

Rodzaje nicieni u psa

Istnieją różne rodzaje nicieni u psa, jednak lekarze weterynarii w Polsce najczęściej spotykają się z gatunkami należącymi do grupy glist, tęgoryjców, robaków płucnych i nicieni sercowych. W zależności od tego, który zaatakował czworonoga, może dojść do pojawienia się różnych objawów. Każdy rodzaj będzie wymagał także zastosowania innych środków odrobaczających.

Glista psia Toxocara canis

Ten gatunek nicienia jest stosunkowo duży, ponieważ może mierzyć do 15 cm długości. To wyjątkowo często występujący pasożyt, ponieważ dorosła samica glisty psiej w trakcie doby może wydalić nawet 20 tysięcy jaj. Zwierzak zwykle zaraża się, przypadkowo je spożywając, jednak zdarzają się także przypadki zakażenia szczeniąt jeszcze w życiu płodowym lub wraz z mlekiem matki.

Po dostaniu się do jelit jaj glisty przechodzą w formę larwalną, po czym dostają się do krwioobiegu. Stamtąd migrują do innych narządów, zwłaszcza wątroby i płuc. Obecność larw w układzie oddechowym wywołuje u czworonoga odruch kaszlu. Zwierzę zaczyna się krztusić, w efekcie czego larwy dostają się do jego jamy ustnej, a następnie z tego miejsca wraz ze śliną trafiają z powrotem do przewodu pokarmowego. W tym środowisku mogą przeistoczyć się w formę dorosłą i ponownie produkować jaja, które będą wydalane na zewnątrz wraz z kałem.

Obecność tych nicieni u psa zwykle nie wywołuje objawów, jednak jest szczególnie niebezpieczna dla szczeniąt i młodych czworonogów. Nierzadko pojawia się u nich większość nieprzyjemnych symptomów wspomnianych we wcześniejszej części artykułu. Zwierzaki zainfekowane licznymi jajami pasożytów wolniej się rozwijają, a w niektórych przypadkach może dojść także do niewydolności narządów wewnętrznych oraz śmierci pacjenta.

Tęgoryjce Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala

Te gatunki nicieni charakteryzuje ustawiona pod kątem do reszty ciała torebka gębowa. Zwykle do zarażenia psa dochodzi podczas spożycia pożywienia skażonego larwami, ale zdarzają się także przypadki przedostania się do wnętrza organizmu poprzez penetrację skóry. Źródłem zakażenia u szczeniąt może być mleko zarażonej matki.

Najbardziej charakterystycznym objawem inwazji tego pasożyta są uszkodzenia na opuszkach łap spowodowane wnikaniem pasożyta. Z kolei u szczeniąt tęgoryjec może spowodować poważną niedokrwistość prowadzącą do skrajnego wyniszczenia organizmu.

Włosogłówka Trichuris vulpis

Nicienie z gatunku Trichuris vulpis spotka się głównie w krajach południowej Europy, jednak z powodu postępującego ocieplenia klimatu coraz częściej atakuje zwierzęta domowe w Polsce. Szczególnie narażone na inwazję tym rodzajem pasożyta są czworonogi mieszkające w schroniskach i hodowlach. Do spożycia jaj i larw przez psy dochodzi głównie podczas picia wody ze zbiornika, z którego wcześniej piły zakażone zwierzęta. Te robaki jelitowe żywią się krwią, co u szczeniąt i starszych psów może doprowadzić do rozwinięcia się silnej anemii.

Jak zapobiegać inwazji nicieni jelitowych?

Jeśli chcesz uniknąć inwazji nicieni u psa, wprowadź do waszego życia kilka prostych zasad:

• odrobaczaj psa przynajmniej raz na trzy miesiące lub zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii;
• sprzątaj dochody swoich zwierząt i wyrzucaj je do specjalnie oznaczonych pojemników;
• nie karm psa surowym mięsem lub tym o nieznanym pochodzeniu;
• nie wprowadzaj do domu nowych zwierząt bez przejścia kwarantanny i zastosowania kuracji odrobaczającej.

Poza tym nie zapominaj o tym, że większość pasożytów atakujących zwierzaki, jest również niebezpieczna dla ludzi i może być przez nich przenoszona. Stosuj się do podstawowych zasad higieny i nie zapominaj o myciu rąk po powrocie do domu.

Pasożyty wewnętrzne stanowią ogromne zagrożenie dla szczeniąt i starszych psów. Jeśli twój zwierzak wykazuje niepokojące objawy lub dawno nie przechodził kuracji odrobaczającej, jak najprędzej zabierz go do kliniki weterynaryjnej. W ten sposób niewielkim kosztem uchronisz go przed poważnymi problemami zdrowotnymi.

W artykule wyjaśnimy czym, jest gronkowiec u psa oraz jakie choroby może wywoływać w jego organizmie. Poznasz również ich objawy i dowiesz się, które czworonogi są najbardziej narażone na zapalenia nim spowodowane. Znajdziesz tu również informacje dotyczące diagnostyki oraz leczenia zakażeń tą bakterią.

Czym jest gronkowiec? Co musisz wiedzieć o tym drobnoustroju?

Gronkowce (Staphylococcus) są rodzajem gram-dodatnich, nieruchliwych bakterii o kształcie drobnych ziarenek, w związku z czym nazywa się je też tzw. ziarniakami. Pod mikroskopem uwidacznia się ich nieregularne skupiska wyglądem przypominające grona, stąd ich nazwa.

Kilka lat po odkryciu tego rodzaju mikroorganizmu udało się zidentyfikować jego dwa gatunki, czyli gronkowca złocistego i gronkowca białego, a następnie także gronkowca pośredniego, który łączył w sobie cechy wcześniej wymienionych odmian. Obecnie wyróżnia się aż 50 różnych gatunków gronkowców.

Bakterie te są odpowiedzialne między innymi za wywoływanie ropnych zapaleń skóry, zapaleń przewodu słuchowego i innych dolegliwości. Ich głównym miejscem bytowania są skóra i błony śluzowe różnych gatunków ssaków oraz ptaków. Wszystkie izolowane od zwierząt mogą mieć potencjał chorobotwórczy, jednak jeśli zamieszkują nabłonek zdrowych osobników, nie wywołują objawów choroby. Problem pojawia się, kiedy bariera skórna ulegnie uszkodzeniu, na przykład wskutek urazów takich jak skaleczenia lub w wyniku różnorodnych zakażeń skóry spowodowanych przez dermatofitozy czy nużyce.

Jeśli w organizmie zwierzaka nie ma równowagi, może dojść do rozwinięcia się choroby, podczas której układ odpornościowy gospodarza broniąc się, wytwarza leukocyty, co prowadzi do tworzenia się charakterystycznych dla zakażeń gronkowcem u psa ropni.

Gronkowiec u psa Staphylococcus intermedius – objawy zakażenia

Organizmu części ludzi i zwierząt są skolonizowane przez gronkowce i stanowią naturalny, fizjologiczny składnik zdrowej flory bakteryjnej. Dlatego w przypadku braku objawów klinicznych nie stwierdza się stanu chorobowego.

W wypadku zarażenia człowieka niektórymi typami tej bakterii mogą wystąpić symptomy stanu zapalnego. Najbardziej charakterystycznym jest zwiększenie temperatury tkanki zajętej przez mikroorganizmy. W tym samym miejscu pojawia się również ból i obrzęk, a niekiedy ropny wysięk. U niektórych pacjentów obserwuje się także gorączkę.

Najczęściej do rozwinięcia się zapalenia dochodzi w przypadku osób z ranami pooperacyjnymi, owrzodzeniami żylakowymi czy ropniami mózgu. Większość z nich w trakcie leczenia tych przypadłości ma kontakt z psami.

Chociaż u psów również może dojść do zakażeń ran pooperacyjnych spowodowanych gronkowcem, znacznie częściej będzie on powodować infekcje uszu oraz skóry. W przypadku czworonogów bardzo rzadko dochodzi do rozwinięcia się poważnych chorób.

Gronkowiec złocisty zasiedla nie tylko człowieka

Ten rodzaj gronkowca niekiedy jest nazywany również szczepem ludzkim, ponieważ najczęściej kolonizuje tkanki człowieka, jednak to nie jedyny gospodarz tej bakterii. U zdrowych osób na ogół nie jest on czynnikiem odpowiedzialnym za wywoływanie problemów zdrowotnych. Jednak jeśli dojdzie do powstania ran czy zaburzeń odporności, może doprowadzić do licznych chorób w obrębie układu oddechowego, pokarmowego, moczowego, skóry, a także posocznic, ropowic, zapaleń stawów oraz kości i nie tylko.

Nie sposób uchronić się przed tego rodzaju mikroorganizmami, ponieważ otaczają ludzi ze wszystkich stron. Mogą być przenoszone z człowieka na psa i odwrotnie. Najbardziej narażone są czworonogi, które wcześniej wielokrotnie przechodziły przez antybiotykoterapię, chemioterapię lub sterydoterapię, przeszły zabieg chirurgiczny i spędziły dużo czasu w klinikach weterynaryjnych, a także osobniki o osłabionej odporności.

Gronkowiec u psa może wywoływać zarówno łagodne infekcje, jak i poważne choroby skóry. Jeśli u twojego podopiecznego potwierdzono jego obecność, nie musisz go całkowicie izolować. Wystarczy zachowanie higieny, unikanie kontaktu z jego śliną i innymi wydzielinami oraz dokładne mycie rąk po każdym kontakcie. Zwiększoną czujność powinny zachować osoby cierpiące z powodu zaburzeń w funkcjonowaniu układu immunologicznego.

Gronkowcowe zapalenie skóry u psa – leczenie antybiotykami

Ten rodzaj zapalenia skóry jest najczęstszą dolegliwością wywoływaną przez gronkowca u psa. Zdjęcia pacjentów cierpiących z powodu tego schorzenia przedstawiają czworonogi z licznymi grudkami i krostkami przypominającymi owrzodzenia. Bakterie atakują przede wszystkim mieszki włosowe znajdujące się na brzuchu i kończynach, zwłaszcza w okolicach ud. Prowadzą one do powstawania bolesnych ran, w których miejscu nawet po utworzeniu się strupów powstają blizny oraz wyłysienia.

Chociaż najczęściej chorobę wywołuje wcześniej wspomniany Staphylococcus intermedius, lekarze weterynarii muszą zlecić profesjonalne badanie bakteriologiczne, by móc wdrożyć odpowiednio dobrane leczenie. W tym celu pobiera się wymazy ze zmienionych miejsc, po czym wykonuje posiew oraz antybiogram. Wyniki tych badań pozwolą nie tylko zidentyfikować rodzaj wirusa, który wywołał chorobę, ale również określić rodzaje antybiotyków, na które jest odporny.

Opiekunowie zwierzaków cierpiących z powodu tego schorzenia muszą przygotować się na leczenie mogące trwać nawet kilka tygodni. Najbardziej efektywne jest stosowanie leków ogólnych oraz miejscowych jednocześnie. W przypadku psich pacjentów z obniżoną odpornością weterynarze zalecają także stosowanie środków immunostymulujących, których zadaniem jest poprawa funkcjonowania układu immunologicznego czworonoga. By wspomóc leczenie, stosuje się także wzmacniające preparaty mineralno-witaminowe, a także te oparte na wielonienasyconych kwasach tłuszczowych.

Gronkowiec u psa często wywołuje zapalenia, które mają tendencję do nawracania, dlatego nawet po zakończeniu terapii, należy uważnie obserwować stan zwierzaka, by w razie powrotu niepokojących symptomów móc od razu udać się do kliniki weterynaryjnej po pomoc. Poza tym warto zadbać o stosowanie pełnowartościowej diety.

Lekarze weterynarii zazwyczaj zalecają korzystanie z gotowych karm dla psów, które są odpowiedni zbilansowane. Należy jednak wybierać produkty wysokiej jakości, w których składzie podstawą jest pełnowartościowe mięso, a dodatkiem warzywa, owoce oraz bogate w składniki odżywcze tłuszcze. Karmy bazujące na zbożach czy produktach odzwierzęcych nieznanego pochodzenia z dodatkiem chemicznych konserwantów, barwników czy wzmacniaczy smaku zwykle są tanie i smakują czworonogom, ale nie służą ich zdrowiu.

Bakteryjne zakażenia, takie jak gronkowiec u psa, mogą przebiegać niemalże bezobjawowo, ale również prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych. Jeśli zauważysz u swojego podopiecznego jakiekolwiek niepokojące objawy, powinieneś od razu udać się z nimi do specjalisty, który dokładnie go zbada i w razie konieczności wdroży leczenie antybiotykowe.

W artykule przedstawimy najważniejsze objawy chorób dermatologicznych oraz ich przyczyny. Podpowiemy również, co robić w przypadku zauważenia pryszczy u psa czy innych zmian skórnych. Dowiesz się także, jak wygląda proces diagnostyczny i leczenie tych dolegliwości.

Psia skóra chroni całe ciało

Skóra zarówno u psów, jak i ludzi jest największym narządem ciała. Do jej najważniejszych zadań należy ochrona organów, mięśni oraz szkieletu zwierzęcia. Zapobiega przedostawaniu się do wnętrza pasożytów i różnorodnych drobnoustrojów chorobotwórczych. Jest to możliwe dzięki sebum, na którym bytują „dobre” bakterie niszczące te niebezpieczne dla czworonoga. Jednak to nie jedyne zadanie tego narządu, poza tym odpowiada on również za regulację temperatury ciała, zapobiega nadmiernej utracie wody oraz przechowuje tłuszcz i witaminy.

Ropne pryszcze u psa i inne objawy chorób skóry

Jednym z najczęstszych objawów chorób skóry u psa jest silny świąd, przez który pies intensywnie się drapie. Zwierzę cierpiące z powodu swędzenia może zachowywać się zupełnie inaczej, być niespokojnie, nadmiernie ruchliwe oraz próbować łagodzić nieprzyjemne dolegliwości ocierając się o meble w domu.

Wskutek tych działań może dojść do uszkodzeń skóry, które w niektórych przypadkach stosunkowo dobrze się goją i tworzą strupy, jednak w innych są miejscem rozwoju grzybiczych oraz bakteryjnych infekcji. Nierzadko powstają wyłysienia, dochodzi do łuszczenia się naskórka czy jego zaczerwienienia. Tego typu symptomy mogą być objawem chorób dermatologicznych, ale także zaburzeń hormonalnych lub alergii.

W przebiegu niektórych chorób, na przykład trądziku, obserwuje się krostki, grudki oraz pryszcze u psa. Najczęściej pojawiają się w okolicach pozbawionych owłosienia, czyli na brodzie i dolnej wardze, wywołując obrzęk pyska. Na początku mają postać czerwonych guzków, ale w przebiegu choroby w wielu przypadkach dochodzi do wdania się zakażeń, które sprawiają, że zmiany skórne zaczynają rosnąć, napełniać się ropą, a nawet pękać.

Najczęstsze przyczyny chorób i zapaleń skóry u psa

Głównymi przyczynami chorób skóry są błędy pielęgnacyjne lub całkowite zaniechanie wykonywania tego typu zabiegów. Skóra zwierząt ma swoją florę bakteryjną, która zostaje zaburzona w momencie, kiedy czworonóg jest kąpany zbyt rzadko lub zbyt często. Prowadzi to do zaburzenia naturalnego mikrobiomu skóry, a w efekcie zwiększonego ryzyka rozwinięcia się infekcji bakteryjnych czy grzybiczych.

Kolejnym bardzo ważnym błędem pielęgnacyjnym jest niedokładne rozczesywanie sierści zwierzaka bądź całkowita rezygnacja ze szczotkowania. We włosach takiego zwierzaka gromadzi się wiele zanieczyszczeń i drobnoustrojów chorobotwórczych, które żywią się złuszczonym naskórkiem.

Natłuszczenie oraz brak wentylacji sprawia, że sierść staje się doskonałym miejscem do bytowania dla pcheł, roztoczy czy innych pasożytów odpowiedzialnych za wywoływanie zapaleń skóry. Te z kolei często powodują silny świąd, w efekcie czego zwierzak, drapiąc się, uszkadza naskórek. W tych miejscach często powstają zaskórniki, krosty, wypryski i pryszcze u psa, a niekiedy nawet nadżerki czy owrzodzenia skóry. 

Przyczyną pojawienia się zmian skórnych może być również atopowe zapalenie skóry u psa, czyli reakcja alergiczna na różne substancje chemiczne czy jad owadów. Czasem to także efekt chorób autoimmunologicznych, zaburzeń hormonalnych, uczuleń pokarmowych, a nawet nowotworów. 

Atopie i choroby skóry psa – predyspozycje rasowe

Istnieje kilka ras, które są szczególnie narażone na rozwinięcie się stanów zapalnych skóry czy zmian takich jak np. pryszcze u psa. Wśród czworonogów, u których występuje większe prawdopodobieństwo wystąpienia tych dolegliwości, znajdują się między innymi:

• pinczery;
• dobermany;
• boksery;
• dogi niemieckie;
• buldogi angielskie;
• rottweilery;
• niektóre rasy wyżłów.

Oczywiście choroby dermatologiczne mogą dotknąć każdego psa, jednak najbardziej narażone są szczenięta, zwierzaki w podeszłym wieku oraz inne cierpiące z powodu obniżonej odporności.

Wykluczenie atopowego zapalenia skóry, alergii problemów hormonalnych i innych schorzeń

Podstawą do rozpoznania choroby jest dobrze przeprowadzony wywiad przez lekarza weterynarii. Przed wizytą przypomnij sobie, od kiedy obserwujesz niepokojące objawy u swojego psa oraz w jakich sytuacjach występują one najczęściej. Zanotuj także nazwy i dawki wszystkich leków, które przyjmuje twój podopieczny, a także skład karmy dla zwierząt, którą ten spożywa.

Weterynarz może zalecić wykonanie morfologii i biochemii krwi, a także badań obrazowych takich jak USG czy RTG, by wykluczyć schorzenia inne niż dermatologiczne, np. choroby autoimmunologiczne, zmiany nowotworowe lub reakcje alergiczne wywoływane przez układ odpornościowy zwierzaka.

Trądzik, grzybica, nużyca i inwazje innych pasożytów

Kiedy weterynarz wykluczy wcześniej wymienione choroby, można przejść do rozpoznania schorzeń dermatologicznych. W większości przypadków specjaliści nie muszą wykonywać badań laboratoryjnych, by trafnie rozpoznać problem pacjentów. Niekiedy jednak decydują się na pobranie zeskrobin zmian na skórze i obejrzenia ich w dużym zbliżeniu pod mikroskopem. To metoda, która pozwala wykluczyć lub potwierdzić inwazję pasożytów oraz zakażeń drobnoustrojami chorobotwórczymi.

Leczenie trądziku i innych schorzeń skóry psa

Pryszcze u psa często są efektem trądziku. W tym przypadku stosuje się głównie leczenie miejscowe środkami przeciwzapalnymi w postaci maści czy kremów. Jeśli doszło do rozwoju wtórnych zakażeń, można wprowadzić również kurację opartą na podawaniu antybiotyków. Opiekunowie chorych czworonogów powinny uważać na swojego psa, by podczas drapania nie doszło do urazów skóry, przez które mogłyby wnikać drobnoustroje chorobotwórcze. Niestety trądzik u psa często ma charakter przewlekły, dlatego po zakończeniu kuracji, należy starannie dbać o czystość czworonoga.

W klinikach weterynaryjnych pojawiają się często pacjenci cierpiący z powodu zapalenia mieszków włosowych. Niestety to dolegliwość, która przeważnie jest efektem choroby podstawowej, a w dodatku sama wywołuje wiele innych problemów zdrowotnych, jak na przykład wcześniej wspomniany trądzik. By zwierzak mógł wrócić do zdrowia, należy usunąć przyczynę schorzenia, a następnie wdrożyć leczenie objawowe. Zwykle terapia jest długa i kosztowna, a jej przebieg zależy od charakteru pierwotnej choroby.

Krostki, grudki, guzki czy pryszcze u psa mogą być objawem poważnych dolegliwości, dlatego nigdy absolutnie nie należy ich lekceważyć. Pamiętaj, by regularnie zabezpieczać swojego pupila przed inwazją zarówno wewnętrznych pasożytów, jak i wewnętrznych. Nie dopuszczaj do skołtunienia lub sfilcowania się sierści oraz regularnie sprawdzaj stan skóry psiaka. Jeśli zauważysz na niej jakiekolwiek niepokojące zmiany, od razu udaj się z nim do kliniki weterynaryjnej.

W poradniku wyjaśnimy, jakie funkcje pełnią nerki w organizmie oraz opowiemy o dwóch formach niewydolności nerek u psa. Poznasz również przyczyny i objawy schorzenia. Dowiesz się także, jak wygląda diagnostyka i leczenie chorób nerek.

Rola nerek w psim organizmie

Do najważniejszych funkcji nerek zalicza się przede wszystkim produkcję moczu oraz oczyszczanie krwi ze szkodliwych produktów przemiany materii. To jednak nie wszystko. Narządy te odpowiadają także za:

• regulację stężenia płynów i składników mineralnych w organizmie;
• stabilizację odczynu pH moczu;
• regulację ciśnienia krwi;
• proces wchłaniania zwrotnego;
• produkcję erytropoetyny, która jest hormonem niezbędnym do wytwarzania czerwonych krwinek;
• utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej;
• usuwanie z organizmu końcowych produktów przemian białkowych.

Ostra niewydolność nerek u psa

O niewydolności nerek u psa można mówić, kiedy przynajmniej 75% tych organów przestaje pełnić swoje funkcje. Prowadzi to do nagromadzenia szkodliwych produktów przemiany materii, a w efekcie silnego zatrucia organizmu.

Ostra niewydolność może pojawić się zaledwie w ciągu kilku godzin lub dni od zaistnienia jej przyczyny. O tym, co może nią być, dowiesz się z dalszej części artykułu. Na szczęście zmiany powstałe w wyniku tego nagłego stanu mogą być całkowicie odwracalne, o ile czworonóg szybko trafi do kliniki weterynaryjnej i otrzyma odpowiednią pomoc. Ten typ niewydolności wiąże się z wystąpieniem takich objawów, jak:

• silna biegunka;
• wymioty;
• osłabienie;
• spadek ilości wydalanego moczu lub całkowity brak mikcji;
• spowolnienie pracy serca;
• trudności z oddychaniem;
• drgawki;
• owrzodzenia w obrębie jamy ustnej
• oddech o nieprzyjemnym zapachu, przypominającym woń moczu.

Przewlekła niewydolność nerek u psa

Przewlekła niewydolność nerek u psa zwykle rozwija się powoli, a jej objawy mogą być niespecyficzne, co wyjątkowo utrudnia postawienie właściwej diagnozy. Schorzenie zazwyczaj dotyka psich seniorów, w wieku powyżej 8 roku życia. Szczególnie narażeni na tego typu uszkodzenia nerek są przedstawiciele następujących ras:

• chow-chow;
• rottweiler;
• irish soft coated wheaten terrier;
• elkhund szary;
• golden retriever;
• sznaucer miniaturowy;
• bulterier;
• shih tzu;
• beagle;
• shar pei;
• lhasa apso;
• berneński pies pasterski;
• samojed;
• cairn terier;
• pudel;
• doberman;
• alaskan malamute;
• owczarek niemiecki.

Do pierwszych objawów przewlekłej niewydolności nerek u psa zalicza się przede wszystkim zwiększenie pragnienia oraz ilości pobieranej wody, a co za tym idzie zwiększenie również ilości wydalanego moczu. Odwodnienie może skutkować pogorszeniem stanu sierści i skóry. Poza tym u pacjentów często obserwuje się wymioty, biegunki oraz apatię. Chociaż to choroba nieuleczana, szybkie wdrożenie leczenia może podnieść komfort życia psa i znacznie je wydłużyć.

Przyczyny niewydolności nerek

Ostra niewydolność nerek u psa może być efektem następujących sytuacji:

• nagłe obniżenie ciśnienia krwi, na przykład w wyniku alergii, udaru cieplnego czy niewydolności serca;
• nasilone biegunki i wymioty;
• zapalenie trzustki;
• zatrucie toksynami, a zwłaszcza metalami ciężkimi, glikolem etylenowym (stanowiącym składnik między innymi płynu chłodniczego) lub niektórymi lekami;
• zakażenia bakteryjne.

Przyczyny przewlekłej niewydolności nerek u psa nie zostały dokładnie poznane, jednak wiadomo, że może być ona efektem m.in. zakażeń układu moczowego, chorób zakaźnych (zwłaszcza leptospirozy oraz babeszjozy), nowotworów i nefropatii, czyli rodzinnych chorób nerek.

Objawy niewydolności nerek

Najbardziej charakterystycznym objawem dla obu rodzajów niewydolności nerek będą owrzodzenia w jamie ustnej oraz charakterystyczny zapach z pyska. Jednak brak tych symptomów wcale nie musi świadczyć o tym, że nerki zwierzaka działają prawidłowo. Brak apetytu, apatia, biegunka i wymioty to jedne z najczęstszych objawów towarzyszących niewydolności tych narządów, a często może sugerować inną chorobę.

Najtrudniejsze jest wykrycie przewlekłej formy niewydolności nerek u psa, ponieważ symptomy nasilają się stopniowo i mogą pozostać niezauważone przez opiekuna. Właśnie dlatego niezwykle ważne jest zbadanie psa przez lekarza weterynarii, który będzie w stanie postawić właściwą diagnozę. Pamiętaj, że objawy występują dopiero w momencie uszkodzenia aż 75% powierzchni organów, w związku z czym ich pojawienie się to ostatnia szansa na zawalczenie o zdrowie i życie twojego pupila!

Jak zdiagnozować problemy z nerkami?

Najważniejszym badaniem przy podejrzeniu problemów z nerkami jest analiza moczu, dlatego warto mieć jego próbkę ze sobą już na pierwszej wizycie. Szczególnie niepokojące są wyniki wskazujące na białkomocz, zwiększone stężenie kreatyniny, fosforu, glukozy czy hormonów produkowanych przez tarczycę.

Poza tym większość specjalistów zleca wykonanie badań krwi. To niedrogie, a przy okazji nieinwazyjne badanie, które pozwala dość dobrze ocenić stan ogólny pacjenta oraz wykluczyć część schorzeń.

Przydatne mogą okazać się badania obrazowe, zwłaszcza USG umożliwiające dokładne obejrzenie nerek, ocenę ich kształtu i rozmiaru oraz wykluczenie lub potwierdzenie obecności guzów. Jeśli w obrazie uwidocznione są zmiany, lekarz weterynarii zaleci wykonanie biopsji cienkoigłowej oraz wysłanie próbki do badań histopatologicznych.

Leczenie choroby nerek i rokowania

Niestety uszkodzenia powstałe wskutek przewlekłej niewydolności nerek u psa są nieodwracalne. Nie zmienia to faktu, że szybkie udanie do lekarza weterynarii oraz zatrzymanie rozwoju choroby może znacznie poprawić komfort życia zwierzaka i wydłużyć je nawet o parę lat.

Podstawą jest spowalniane dalszych postępów choroby oraz wspomaganie pracy nerek. Dobrze dobrana płynoterapia to jedyny skuteczny sposób na usunięcie z organizmu psa toksycznego mocznika. Większość pacjentów wymaga podawania leków przeciwwymiotnych i przeciwbólowych, ponieważ niewydolność nerek często wiąże się z pojawieniem się dolegliwości bólowych oraz mdłości. U niektórych chorych psów stosuje się również leki wychwytujące fosfor i zwiększające poziom potasu.

Zwierzaki cierpiące z powodu przewlekłej niewydolności często mają problemy ze zbyt wysokim ciśnieniem, anemią i brakiem apetytu, w związku z czym weterynarze mogą wdrożyć również inne preparaty mające przeciwdziałać skutkom choroby.

Diagnoza chorych nerek u psa a dieta

Karma dla psa z niewydolnością nerek, podobnie jak dla każdego zwierzaka, musi być odpowiednio zbilansowana. Jednak, by odciążyć te narządy, zaleca się stosowanie produktów z obniżoną zawartością białka i fosforu. Poza tym pożywienie dla chorego czworonoga musi go zachęcać nie tylko smakiem, ale i zapachem, ponieważ większość pacjentów ma problemy z brakiem apetytu.

Samodzielne komponowanie posiłków nie jest zalecane, ponieważ brak doświadczenia oraz wiedzy z zakresu zoodietetyki może doprowadzić do przygotowania jadłospisów pozbawionych kluczowych substancji odżywczych. Jeśli twój podopieczny nie przepada za gotowymi produktami i jest przyzwyczajony do gotowanych posiłków, powinieneś zlecić ułożenie diety specjaliście.

Opiekunowie chorych psów zwykle decydują się na gotowe karmy typu renal, których receptura została przygotowana z myślą o pacjentach z niewydolnością nerek. Są odpowiednio zbilansowane, mają dostosowaną ilość biała oraz fosforu, a w dodatku wzbogaca się je odpowiednimi przeciwutleniaczami, które wspomagają ochronę komórek przed szkodliwymi produktami przemiany materii.

Pamiętaj, że niewydolność nerek u psa wiąże się z pilnowaniem, by zwierzak był stale nawadniany na wszelkie możliwe sposoby. Wybieraj jedynie mokrą karmę i serwuj wodę w różnych miskach rozstawionych w całym domu. Możesz także przygotowywać galaretki z bulionów gotowanych bez użycia przypraw.

Niewydolność nerek u psa to schorzenie, które świadczy o nieodwracalnych uszkodzeniach tych narządów, ale odpowiednie leczenie może znacznie poprawić komfort życia zwierzaków i przedłużyć je nawet o kilka lat. Podstawą leczenia jest wprowadzenie właściwej diety, nawadnianie pacjenta i wykonywanie badań kontrolnych. Jeśli zauważyłeś u swojego pupila jakiekolwiek niepokojące objawy, jak najprędzej udaj się z nim do kliniki weterynaryjnej, by zapobiec poważnym komplikacjom zdrowotnym.

Z artykułu dowiesz się, czym jest niedowład kończyn miedniczych i jak go odróżnić od porażenia kończyn. Poznasz też najczęstsze przyczyny nagłego problemu z chodzeniem u psa. Nie próbuj jednak sam stawiać diagnozy, każdy problem zdrowotny należy skonsultować z lekarzem weterynarii.

Niedowład kończyn a porażenie kończyn – jak je odróżnić?

Według definicji niedowład to osłabienie świadomej czynności ruchowej kończyny lub kończyn. Często mylony jest z porażeniem będącym kompletną utratą zdolności wykonywania świadomych ruchów. Chwilowy niedowład kończyn u psa podzielić można na upośledzenie górnego neuronu ruchowego i dolnego neuronu ruchowego.

W tekście poruszamy nagły problem z chodzeniem u psa, ale musisz wiedzieć, że niedowład może dotyczyć każdej grupy mięśni, nie tylko kończyn, i najczęściej spowodowany jest schorzeniami upośledzającymi układ nerwowy.

Dyskopatia – zwyrodnienie krążka międzykręgowego

Dyskopatie to jedne z częstszych przypadłości u psów rasowych. Typ I Hansena najczęściej występuje w przypadku kilku ras: jamników, pekińczyków, shih tzu czy welsh corgi, ale mogą pojawić się także u psów ras mieszanych o podobnej budowie ciała. Na skutek schorzenia dochodzi do zwyrodnienia jądra macierzystego prowadzącego do przerwania krążka międzykręgowego.

Do uszkodzenia może dojść nawet podczas zwykłego ruchu. Wypadnięcie zwyrodniałego jądra miażdżystego powoduje ucisk na rdzeń kręgowy, a objawia się silnym bólem i obustronnym niedowładem kończyn, a nawet paraliżem.

Do objawów klinicznych zalicza się apatię, brak apetytu i charakterystyczną postawę, którą przyjmuje zwierzę w odpowiedzi na ostry ból, wygięcie grzbietu w łuk i napięcie mięśniowe. Rezonans magnetyczny to jedyne badanie, które może potwierdzić lub wykluczyć to schorzenie. Warty wspomnienia jest również typ II Hansena, na który zapadają głównie owczarki niemieckie i golden retrievery. W tym przypadku choroba rozwija się powoli i ma charakter przewlekły.

Czy dieta może doprowadzić do problemów z chodzeniem?

Psy są jedynymi żywicielami pasożytów Neospora caninum. Do zarażenia dochodzi poprzez spożycie zainfekowanego mięsa wołowego lub wołowych podrobów. Ciężkie przypadki neosporozy, czyli choroby wywoływanej przez wymienione pierwotniaki, także mogą powodować nagłe problemy z chodzeniem u psa.

Na skutek zakażenia dochodzi do zaniku mięśni, pojawia się ból w okolicy kręgów, mięśnia lędźwiowego i szyi. Obecność pasożytów potwierdza się za pomocą badania kału zwierzęcia, a terapia antybiotykowa pozwala na całkowite wyleczenie.

Ekspozycja na zimny wiatr częstą przyczyną krótkotrwałego niedowładu

Podobnie jak u ludzi, u zwierząt domowych także może dojść do przewiania. Co się kryje pod tym pojęciem? Jest to stan, do którego dochodzi na skutek ekspozycji ciała na długotrwałe działanie zimnego powietrza. Może to spowodować osłabienie układu odpornościowego, rozwinięcie infekcji i stanu zapalnego mięśni lub nerwów.

Jeśli zaobserwujesz u swojego pupila podwyższoną temperaturę, osowiałość, dreszcze, ból, sztywność i przykurcze mięśni prawdopodobnie zaszkodził mu chłód, na co głównym lekarstwem jest zapewnienie ciepła za pomocą kompresów rozgrzewających.

Bakteryjne zapalenie kolejną przyczyną niedowładu kończyn

Problemy z krążkiem międzykręgowym pojawiają się nie tylko na skutek zmian zwyrodnieniowych. Czasem dochodzi do stanu zapalnego w tym obszarze spowodowanego przez zakażenie bakteryjne.

Jeśli poza nagłym problemem z chodzeniem u psa zauważysz także podwyższoną temperaturę, obniżenie apetytu i osowiałość, to powinieneś udać się z pupilem do gabinetu weterynaryjnego. Schorzenie może być powiązane z innymi poważnymi dolegliwościami, jak zapalenie układu krwionośnego, skóry i dróg moczowych.

Padaczka – dolegliwość dotykająca coraz więcej czworonogów

Padaczka to jedna z częściej występujących chorób układu nerwowego u psów, a chwilowy niedowład kończyn jest jednym z jej objawów. Najczęściej objawy padaczkowe kojarzą się z drgawkami, ale mogą przybrać różne postacie.

Zdarza się, że zwierzę na skutek ataku doświadcza krótkotrwałego paraliżu. Z chorobą walczy się objawowo, podając leki przeciwdrgawkowe u pacjentów, u których ataki występują częściej niż cztery razy w miesiącu lub następuje ich kilka po sobie jednego dnia.

Chwilowy niedowład kończyn u psa – problemy żołądkowe

Poza zarażeniem się pasożytami nagły problem z chodzeniem u psa może pojawić się na skutek dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Nawet z pozoru niegroźne nagromadzenie się gazów w żołądku może spowodować pupilowi ogromny ból i doprowadzić do nagłego paraliżu kończyn. Do typowych objawów tego stanu należą:

• nieprzyjemny zapach z pyska;
• odbijanie;
• głośne dźwięki z jamy brzusznej.

Przyczyn powstawania nadmiernych ilości gazów jest kilka. Wśród najczęstszych wymienia się wolną perystaltykę jelit. Powoduje to, że zalegający pokarm podlega przemianom metabolicznym, produkując duże ilości gazów.

Zbyt szybkie spożywanie posiłków także może doprowadzić do nadprodukcji gazów. Warto w takim przypadku zaopatrzyć zwierzaka w miskę spowalniającą. Wśród częstych przyczyn wymienia się także choroby trzustki, zapalenie jelit i nadmiar węglowodanów w diecie.

Na szczęście nagły problem z chodzeniem u psa znika wraz z uporaniem się z głównym problemem, czyli nadmiarem gazów. Podstawą terapii jest zdrowa, zbilansowana dieta i regularne odżywianie. Weterynarz doraźnie może podać środki rozkurczowe i przeciwbólowe.

Jeśli przyczyną nagłego problemu z chodzeniem u psa będą choroby o podłożu neurologicznym, nie obejdzie się bez fachowej pomocy, a czasem leczenia klinicznego. Warto zawczasu zadbać o zdrową dietę swojego pupila, regularne wizyty kontrolne u weterynarza i odpowiednią higienę. Dzięki temu unikniesz wielu zagrożeń i z wyprzedzeniem zareagujesz na pojawiające się problemy zdrowotne.