Kot birmański jest rasą starą, ale kwestia jego pochodzenia nigdy nie została do końca wyjaśniona. Na ogół przyjmuje się jednak, że koty te faktycznie pochodzą z Birmy i są potomkami tamtejszych kotów świątynnych. Spojrzeniu birmańczyka trudno odmówić zresztą magii i mistycyzmu. Współgrają z nim piękne futerko oraz melancholijna, spokojna osobowość. To kot, który kocha.

Kot birmański – podstawowe informacje

? Rozmiar	wysokość w kłębie: do 30 cm waga: od 2 do 4 kg
⭐ Szata	futro: półdługie do długiego maść: seal, czekoladowa, niebieska, liliowa, ruda, kremowa, szylkretowa, również tabby; wszystkie z colorpoint
? Charakter	łagodny, czuły, przyjacielski
❤️ Długość życia	15-18 lat

Święty kot birmański – legenda i historia rasy

Najdawniejsza historia kota birmańskiego owiana jest mgiełką tajemnicy. Krąży wiele legend na ten temat. Nie należą one może to przekazów historycznych, ale że w każdej legendzie kryje się ziarno prawdy, możemy przyjąć, że kot birmański to rasa naturalna, wywodząca się z Dalekiego Wschodu, najpewniej z Birmy, a jej przedstawiciele byli trzymani w tamtejszych świątyniach i otaczani opieką przez mnichów.

Legenda rasy birmańskiej

Najbardziej znaną legendą o pochodzeniu kota birmańskiego jest opowieść o kotach i mnichach świątyni Lao-Tsun, wzniesionej w górach Birmy ku czci niebieskookiej bogini Tsun-Kyankse. Bogini opiekowała się duszami podróżującymi w zaświaty. Miała też moc przenoszenia dusz zmarłych mnichów w ciała kotów strażników świątyni, aby żyły w nich aż do śmierci zwierząt. Wówczas duch zmarłego kota zabierał duszę mnicha w zaświaty.

W centrum świątyni stał złoty posąg Tsun-Kyankse o szafirowych oczach. Mnichom towarzyszyło sto kotów świątynnych. Były to zwierzęta o długiej, białej sierści i żółtych oczach. Główny mnich, Mun-Ha, miał pośród zwierząt swego ulubionego kota imieniem Sinh.

Pewnego dnia świątynię napadli zbójcy. Grabiąc świątynię, zabili broniącego jej Mun-Ha. Sinh skoczył na ratunek panu, lecz nie zdołał go ocalić. Zdołał jedynie położyć łapki na głowie mnicha. Wtedy nastąpiła niezwykła przemiana. Futro Sinha przybrało złocisty kolor niczym posąg bogini, jego oczy stały się niebieskie, tak jak szafirowe oczy posągu, a pyszczek, łapy i ogon nabrały ciemnobrązowego koloru ziemi. Jedynie łapki, które dotykały siwych włosów mnicha, pozostały białe na znak czystości. 

Duch Mun-Ha wstąpił w ciało Sinha. Kot żył jeszcze 7 dni, po czym zmarł i zabrał duszę ukochanego pana do raju. W tym samym czasie pozostałe koty świątynne również nabrały uświęconych kolorów dzielnego Sinha.

To jedna z piękniejszych legend o pochodzeniu kocich ras. Koty birmańskie były zresztą trzymane w świątyniach, jednak ze znacznie bardziej prozaicznych powodów – dla ochrony świętych przybytków przed gryzoniami. Bez wątpienia jednak mnichów cieszyło ich towarzystwo. Zwłaszcza że są to koty o spokojnym, melancholijnym usposobieniu.

Rozwój rasy

Co dalej działo się z kotami birmańskimi? Z pewnością rasa przetrwała w świątyniach birmańskich do XIX w., do czasów wojen brytyjsko-birmańskich. Wtedy to świątyni Lao Tsun mieli bronić dwaj oficerowie – Brytyjczyk, major Gordon Russell, i Francuz, jego przyjaciel, Auguste Pavie. W podziękowaniu za pomoc otrzymali od mnichów parę kotów, które zabrali ze sobą do Francji.

Kocur nie przeżył niestety długiej podróży morskiej. Kotka natomiast, która była już w ciąży, dopłynęła do Europy i tam wydała na świat młode. Czy relacja ta jest prawdziwa? Największym jej problemem jest umiejscowienie faktów w czasie. III wojna birmańsko-brytyjska toczyła się w latach 1885–1887, a pierwsza kotka birmańska dotarła do Francji z całą pewnością w roku 1919. Być może połączono tu dwie relacje lub je podkoloryzowano? Tego nie wiemy.

Genetyka birm

Kotka, która przybyła do Francji, otrzymała imię Sita. Jej córka, Poupée, została później skrzyżowana z kotem innej rasy (zapewne syjamskim). W 1926 r., podczas międzynarodowej wystawy kotów rasowych w Paryżu, Poupée wraz z dwoma innymi kotami birmańskimi wzbudziła niemałą sensację. Od tego momentu hodowli zaczęło przybywać, a zwierzęta powoli trafiały także do innych krajów europejskich.

II wojna światowa zaszkodziła ogromnej liczbie hodowli kotów rasowych, w tym kotów birmańskich. W powojennym programie odtwarzania rasy pozostałe przy życiu zwierzęta skrzyżowano ponownie z kotami innych ras – zapewne z kotami syjamskimi i perskimi.

Kot birmański – opis rasy

Kot birmański jest kotem średniej wielkości, kocury są większe i masywniejsze od kotek.

Jak wyglądają koty birmańskie?

Przedstawiciel tej rasy ma ciało o krępej budowie, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu. Tułów jest wydłużony, dosyć przysadzisty, kończyny dość krótkie i silne, ogon średniej długości, puszysty. Głowa kota birmańskiego powinna być szeroka, czoło lekko zaokrąglone. Nos średniej długości, bez przełomu, ale z lekkim zagłębieniem u nasady. Broda mocna, policzki pełne. Uszy są raczej nieduże, zaokrąglone. Oczy delikatnie owalne, średnio duże, intensywnie niebieskie.

Futro i umaszczenie

Futro kota birmańskiego jest półdługie do długiego – w zależności od partii ciała. Najdłuższe jest na grzbiecie i po bokach. Podszerstek u birmy jest lekki, niezbyt gęsty. Sierść bardzo przyjemna w dotyku, jedwabista.

Umaszczenie kotów birmańskich jest typu syjamskiego, czyli z jasnym futrem (zwykle złocistym, kremowym) kontrastują ciemne znaczenia na pyszczku, głowie, łapach i ogonie. Wyróżniamy następujące odmiany barwne kotów birmańskich:

• seal point (ciemnobrązowe znaczenia);
• blue point (niebieskie znaczenia);
• chocolate point (czekoladowe znaczenia);
• lilac point (liliowe znaczenia);
• red point (rude znaczenia);
• cream point (kremowe znaczenia);
• tortie point (szylkretowe znaczenia – w czterech wariantach: seal, blue, chocolate, lilac);
• tabby point (pręgowane znaczenia – w sześciu wariantach: seal, blue, chocolate, lilac, red, cream);
• tortie tabby point (szylkretowe pręgowane znaczenia – w czterech wariantach: seal, blue, chocolate, lilac);
• smoke pointed (dymne znaczenia w sześciu wariantach);
• tortie smoke pointed (dymne szylkretowe znaczenia w czterech wariantach);
• silver tabby pointed (srebrzyste pręgowane znaczenia w szczęściu wariantach);
• tortie silver tabby point (srebrzyste pręgowane szylkretowe znaczenia w czterech wariantach).

Charakterystycznym, obowiązkowym u każdego kota birmańskiego elementem są białe rękawiczki na przednich łapkach i białe skarpetki na tylnych. Symetryczne skarpetki powinny kończyć się „ostrogami”, czyli szpicem skierowanym ku pięcie. Również rękawiczki powinny być symetryczne. Biel odgraniczona jest wyraźnie od znaczeń prostą linią przechodzącą między kośćmi palców a kośćmi śródręcza.

Kot birmański – charakter

Kota birmańskiego można określić jako idealnie pasującego swą osobowością do kontemplacyjnego charakteru dalekowschodniej świątyni. To kot bardzo spokojny, delikatny, zrównoważony, ufny, przyjacielski i uczuciowy. 

Nie jest to jednak kot leniwy. Jest ciekawski, uczestniczy w życiu domowników, „pomaga” we wszelkich czynnościach. Nade wszystko jednak kocha kontakt z człowiekiem i potrafi domagać się uwagi, jeśli otrzymuje jej – w jego opinii – zbyt mało.

Kot birmański a ludzie i zwierzęta

Koty birmańskie to zwierzęta bardzo społeczne. Chętnie spędzają czas nie tylko z człowiekiem, ale także z innymi kotami czy psami – najlepiej delikatnymi, zrównoważonymi. Są zgodne i jeśli birma miałby przez dłuższy czas pozostawać sam w domu, np. gdy opiekun jest w pracy, najlepiej sprawić mu współtowarzysza – oczywiście wprowadzając go do domu zgodnie z zasadą socjalizacji z izolacją, aby uniknąć potencjalnych konfliktów. Nadają się dla rodzin z dziećmi i nigdy dość im pieszczot.

To kot wesoły, chętnie się bawi i tę codzienną dozę zabawy trzeba mu zapewnić – w przeciwnym razie łatwo się nudzi. Jest bardzo inteligentny i wszędobylski, idealne dla niego są nie tylko zabawy łowieckie, ale także intelektualne oraz trening nauki komend z klikerem. Ciekawostką jest, że większość kotów birmańskich chętnie współpracuje przy nauce.

Temperament zwierzęcia

Kot birmański posiada aksamitny, melodyjny głos, którym wyraża, co mu „leży na sercu” lub gdy po prostu chce „pogadać”. Jeśli na czymś mu zależy, potrafi być dosyć głośny.

Koty birmańskie dojrzewają później niż inne koty, a pełne rozmiary osiągają w wieku 3 lat. I faktycznie, są to niekiedy duże, dość spokojne, ale niekiedy psotne dzieci. Nie będą szalały po całym domu, nie są tak aktywne, jak abisyńczyki czy koty syjamskie, ale z chęcią, niezmordowanie, pobawią się wędką czy myszą. Zwłaszcza że zabawa to okazja do wspólnego spędzenia czasu z opiekunem.

Jak pielęgnować koty birmańskie?

Pielęgnacja opiera się m.in. na szczotkowaniu. Okrywa włosowa kota birmańskiego jest bujna, lekka i jedwabista – nie ma szczególnych tendencji do kołtunienia się i filcowania, nie mechaci się. Zazwyczaj wystarczy delikatne przeczesanie włosa szczotką w celu usunięcia martwej sierści. Możesz to robić dwa razy w tygodniu lub częściej, jeśli akurat twój kot traktuje zabieg pielęgnacyjny jako element poświęcanej mu uwagi i spędzania wspólnego czasu. W okresie linienia warto czesać kota częściej, aby zapobiec połykaniu nadmiaru włosów, które w przewodzie pokarmowym zbijają się w kule.

W ramach pielęgnacji kontroluj i czyść uszy i oczy birmy. Przedstawiciele tej rasy mają dość krótkie kanaliki łzowe. 

Żywienie zwierzęcia

Kot birmański potrzebuje, podobnie jak inne koty, zbilansowanej diety zaspokajającej jego zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Preferowane są wysokomięsne karmy lub dieta BARF. Najlepiej dzielić zalecaną dzienną porcję karmy na możliwie wiele mniejszych posiłków.

Zdrowie rasy

Koty birmańskie są kotami na ogół zdrowymi, żyją średnio 15–18 lat. Schorzeniami, do którymi mogą mieć genetycznie większą skłonność niż inne koty, są jednak choroby serca z grupy kardiomiopatii, głównie kardiomiopatia przerostowa. Jest to patologiczne pogrubienie ściany mięśnia sercowego, prowadzące do problemów z rozkurczem. Choroba może skutkować zastojem krwi w krążeniu płucnym i obrzękiem płuc. Jej objawy to szybkie męczenie się, zianie, zwiększona częstotliwość oddechów, ospałość, duszności.

Birmy mają również delikatne nerki i układ moczowy – mogą mieć predyspozycje do przewlekłych schorzeń nerek. Charakterystyczne jest to, że koty birmańskie mają zwykle wyższy niż inne koty poziom kreatyniny we krwi.

Kot birmański – cena kociaka

Koty birmańskie są popularne zarówno w Europie, jak i w USA, natomiast w Polsce nie osiągnęły takiego stopnia popularności jak ragdolle czy koty neva masquerade (syberyjskie colourpoint). Mają jednak swoich wiernych miłośników i hodowców z pasją. Cena kota birmańskiego z hodowli wynosi średnio od 3000 do ponad 6000 zł. Wiele zależy od renomy danej hodowli i tytułów zdobytych przez rodziców kociąt. Na ogół koty birmańskie sprzedawane są jako zwierzęta „na kolanka”, czyli wykastrowane. Koty hodowlane kosztują zwykle więcej i sprzedawane są zarejestrowanym hodowcom.

Kupienie kotów tej rasy z rodowodem nie powinno być trudne. Zostały one uznane przez większość organizacji międzynardowych, np. FIFe. Warto wybrać zwierzę z cenionej, renomowanej hodowli zarejestrowanej w organizacji felinologicznej. Takie miejsca podchodzą restrykcyjnie np. do analizy zdrowia.

Kot birmański to wspaniały kompan dla każdego, kto potrzebuje wiernego przyjaciela. Jest rodzinny, towarzyszy dzieciom (pod warunkiem że dziecko nauczone jest delikatnego obchodzenia się ze zwierzęciem), a także osobom starszym. Sprawdzi się jako felinoterapeuta. Napełnia dom ciepłem, uczuciem, optymizmem. Być może faktycznie żyje w nim dusza mnicha? Wystarczy spojrzeć na zdjęcia kota birmańskiego i dać się oczarować jego szafirowym oczom.

Kot birmański – galeria

Smukłe ciało, pełne gracji ruchy, silny charakter i duma – to cechy charakterystyczne wielu ras kotów, ale doskonale pasują one do kota abisyńskiego. Jeśli interesujesz się nim i chciałbyś mieć takiego pupila w domu, sprawdź, dla kogo będzie on najlepszym towarzyszem. Dowiedz się, jak wygląda, w jaki sposób się zachowuje i poznaj metody jego pielęgnacji. Przeczytaj o nim!

Kot abisyński – podstawowe informacje

? Rozmiar	wysokość w kłębie: do 30 cm waga: kotki do 4 kg, kocury do 5 kg
⭐ Szata	futro: gęste, gładkie, z niewielkim podszerstkiem maść: dzika, sorrel, niebieska, beżowo-płowa; u wszystkich możliwe odmiany srebrzyste
? Charakter	towarzyski, ciekawski, energiczny, inteligentny
❤️ Długość życia	9-15 lat

Kot abisyński – wygląd

Kot abisyński swoim wyglądem przypomina miniaturkę dzikiego kota, czyli małą pumę. Oto jego charakterystyczne cechy, jeśli chodzi o wygląd:

• szczupła sylwetka;
• długie nogi zakończone owalnymi łapami i atletyczne ciało, z lekko zwężającym się ku górze ogonem, przez co skacze i porusza się z gracją godną drapieżnika;
• smukły pyszczek;
• trójkątna głowa, ze sterczącymi i dosyć dużymi uszami zaokrąglonymi na końcach, szeroko rozstawionymi. Głowa tych kotów jest klinowana, osadzona na szczupłej szyi;
• charakterystyczne w wyglądzie kotów abisyńskich jest to, że na tylnej części uszu mają znakowanie na sierści, określane mianem ciemnego odcisku kciuka Mahometa;
• oczy są duże, w kształcie migdałów – mogą mieć kolor zielony lub orzechowy. Wokół nich jest czarna otoczka.

Kot abisyński – waga i umaszczenie

Koty tej rasy są lekkie. Samce ważą do 5 kg, a samice są nieco lżejsze – powinny ważyć nie więcej niż 4 kg.

Na uwagę zasługuje umaszczenie kota abisyńskiego. Rasa ta ma niewiele podszerstka, dlatego futro w dotyku jest delikatne i miękkie. Futro przylega do ciała. Na barkach sierść jest nieco krótsza, a na szyi – dłuższa. Nieregularnie zabarwione włosy z czarnym pigmentem sprawiają, że sierść jest charakterystycznie prążkowana. Pręgowane koty abisyńskie na grzbiecie mają prążki, ale już na brzuchu i klatce piersiowej jest już jednolita barwa podstawowa. Zwierzę występuję w kilku maściach, m.in. sorrel.

Koty abisyńskie – charakter

Jakie usposobienie ma kot abisyński? Charakter to na pewno jego atut. Jest otwarty, towarzyski, ciekawski i inteligentny. Łatwo się uczy, ale tylko tego, co sprawia mu przyjemność, np. sztuczek. Jest wszystkim zainteresowany, będzie dobrym „słuchaczem”, ale i chętnie uczestniczy w zabawach. Wykazuje się aktywnością i czujnością. Będzie podążał za swoim właścicielem krok w krok. To dobry wybór na pierwszego kota, jeśli otoczysz go opieką popartą wiedzą.

W towarzystwie innych zwierząt kot abisyński przyjmuje pozycję dominującą. W przeciwieństwie do innych przedstawicieli orientalnych ras koty abisyńskie są stosunkowo spokojne, choć często będą się wspinać po meblach w twoim domu czy mieszkaniu.

Kot abisyński – zdrowie

Niestety, zdarza się, że abisyńskie koty mają wrodzone wady, jakie może stwierdzić weterynarz. Zanim kupisz takiego mruczka, poproś hodowcę o przedstawienie rodowodu i zaświadczenia od weterynarza o braku wad genetycznych. Jeśli występują, najczęściej są to:

• nieuleczalny niedobór kinazy pirogronianowej, która skutkuje występowaniem anemii zagrażającej życiu zwierzęcia;
• zanik siatkówki i utrata wzroku.

Na szczególną uwagę, jeśli chodzi o zdrowie kota abisyńskiego, zasługuje jego układ moczowy, ponieważ nerki często szwankują, nawet u kociąt abisyńskich. Kontrolne badania krwi z oznaczeniem parametrów nerkowych powinny pozwolić na wczesne zauważenie problemu.

Jak dbać o koty i kocięta abisyńskie? Dieta i pielęgnacja

Koty rasy abisyńskiej są energiczne, ale muszą w związku z tym mieć podawane odpowiednio kaloryczne posiłki. Powinieneś zapewnić im wysokiej jakości karmę mokrą. Z suchym pokarmem należy postępować ostrożnie, ponieważ kot abisyński miewa częste problemy z układem moczowym. Pamiętaj, aby dostawał również dużo wody.

Pielęgnacja kota abisyńskiego

Jeśli chodzi o sierść kota abisyńskiego, pielęgnacja nie jest wymagająca. Wystarczy, że swojego pupila będziesz wyczesywać raz w tygodniu, co pozwoli na skuteczne usunięcie martwych włosów. W takich samych odstępach czasu sprawdzaj, czy kot abisyński ma czyste uszy. Jeśli jest to pupil niewychodzący i żyjący w domu, dlatego nie przycinaj mu pazurków. Będzie je zdzierał na okolicznych drzewach, ale możesz mu też kupić specjalny drapak do domu.

Hodowla kotów abisyńskich

Nazwa rasy „kot abisyński” może być myląca, ponieważ wskazuje na jej pochodzenie od starożytnej Abisynii, czyli z terenów dzisiejszej Etiopii. Tymczasem takie czworonogi wcale stamtąd nie pochodzą.

Angielskie hodowle kota abisyńskiego

Wiadomo, że pierwsze hodowle kotów abisyńskich były zakładane w XIX wieku w Anglii. To właśnie wówczas rozpoczęto celową hodowlę rasy kotów, które przywodzą na myśl swoim wyglądem pumę. Hodowla kota abisyńskiego rozwijała się powoli, a kluczowe było uznanie abisyna za oficjalną rasę w 1882 roku. Było to 11 lat po wystawie kotów w Crystal Palace, kiedy zaprezentowano kota abisyńskiego.

Wzorzec rasy kota abisyńskiego

Stworzeniem wzorca rasy kota abisyńskiego zajął się Harrison Fair, prezes angielskiego klubu felinologicznego, pod koniec XIX wieku. Klasyfikuje się ją jako jedną z najstarszych uznanych ras.

Kot abisyński – cena kota z rodowodem

Cena za kota abisyńskiego, czyli za przedstawiciela dosyć nietypowej i mało popularnej w Polsce rasy, to około 3-6 tys. zł. Hodowla kota abisyńskiego jest problematyczna, ponieważ miot zwierząt tej rasy liczy zwykle od 1 do maksymalnie 4 kociąt.

Historia rasy kot abisyński

Jak powstała rasa kota abisyńskiego? Jej historia jest przebogata i najpewniej sięga czasów starożytnych. Potwierdza to fakt, że protoplaści kota abisyńskiego, którzy zostali odkryci przez archeologów, zamieszkiwali tereny Egiptu już za czasów panowania faraonów. Te zwierzęta są obecne na rzeźbach i sarkofagach pochodzące właśnie z tych czasów. Istnieje też inna teoria o pochodzeniu jednej z najstarszych ras kotów na świecie. Mówi o tym, że na Wyspy Brytyjskie kot abisyński dotarł prawdopodobnie już z Rzymianami.

Rasowe koty abisyńskie i ich losy

Pierwszy kot abisyński to kotka Zula sprowadzona przez brytyjskiego dyplomatę na Wyspy w 1868 roku z Addis Abeby (to właśnie główny związek z Abisynią). Do Stanów Zjednoczonych ta rasa została sprowadzona niedługo po latach 80. XIX wieku, kiedy uznano ją w Europie. W 1911 roku zatwierdzona została przez Cat Fanciers’ Association (CFA).

Populacja kociąt abisyńskich i dorosłych osobników została mocno przerzedzona w czasie dwóch wojen światowych. Na domiar złego w latach 60. XX wieku przyszła epidemia kociej leukozy, która także zdziesiątkowała koty abisyńskie.

Dla kogo kot abisyński okaże się dobrym wyborem?

Ciekawostką o rasie jest to, że pomimo silnego instynktu łowczego, niezależności oraz wrodzonej ruchliwości koty abisyńskie doskonale aklimatyzują się nawet w niewielkich mieszkaniach blokowych. Wykazują się łagodnością wobec ludzi. Obdarzają przywiązaniem swojego właściciela, który o nie dba i bawi się z nimi. Potrafią usilnie okazywać swoje uczucia i domagać się pieszczot każdego dnia. Na każdym kroku towarzyszą domownikom w codziennych czynnościach.

Kot abisyński a inne zwierzęta i dzieci

Abisyński kot jest niemal zawsze skory do zabawy, dlatego też w domach z dziećmi będzie czuł się bardzo dobrze. Zachowuje pewną nieufność w stosunku do obcych, choć z drugiej strony w jego naturze leży towarzyskość. Można go trzymać w domu, w którym są i inne koty, ale liczyć się trzeba z tym, że najpewniej to on przejmie w domowym stadzie rolę przywódcy. Nie musisz martwić się o to, że kot abisyński mógłby być agresywny. Nie zachowuje się w ten sposób, choć nie puszcza płazem zaczepek, których staje się obiektem.

Kot abisyński wymaga uwagi

Jeśli wiesz, że nie będziesz mógł bawić się na co dzień z kotem abisyńskim, wybierz inną rasę. Znudzony mruczek, który nie ma okazji do rozładowania nagromadzonej energii, może stać się bardzo uciążliwy i wymagający. Nie zostawiaj go na dłużej samego w domu.

Na koniec warto powiedzieć, że pod wieloma względami koty abisyńskie są jedyne w swoim rodzaju. Mają nierównomiernie rozmieszczony pigment we włosach, dlatego pojedyncze włoski są wielobarwne. Ich sierść przypomina futro dzikich zająców. Dlatego też możesz spotkać się z informacją, że są to koty zajęcze. Kot abisyński to rasa, która odpłaca łagodnością i przywiązaniem za troskę, jaką okazują mu ludzie wokół. Jeśli masz czas opiekować się takim kociakiem, na pewno bardzo go polubisz!

Kot abisyński – zdjęcia

Kot abisyński – najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje kot abisyński?

Abisyńczyk nie jest popularną rasą. Cena za kociaka wynosi od 3000 zł do 6000 zł.

Jak długo żyją koty abisyńskie?

Przedstawiciele tej rasy żyją od 9 do 15 lat.

Jak wygląda kot abisyński?

Z uwagi na pierwotne geny swoich przodków z okolic Oceanu Indyjskiego i Azji Południowo-Wschodniej kot ten ma proporcjonalną, atletyczną sylwetkę. Ogon jest długi, spiczasty na końcu. Sierść z kolei krótka, z dziedzicznym umaszczeniem zwanym tickingiem, który jest efektem działania genu agouti. W efekcie daje to ciekawe umaszczenie.

Koty balijskie na pierwszy rzut oka przypominają niezwykle popularne na całym świecie koty syjamskie. Mają jednak wyraźnie dłuższą sierść. Wbrew swojej nazwie nie pochodzą wcale z wyspy Bali – określenie to zawdzięczają swoim płynnym i pełnym gracji ruchom, które przypominają ruchy tancerek z Bali. Te sympatyczne i głośne koty podbiły serce opiekunów na całym świecie.

Kot balijski – podstawowe informacje

? Rozmiar	wysokość w kłębie: do 30 cm waga: od 2,5 do 5 kg
⭐ Szata	futro: półdługie, bez podszerstka maść: jasna ze znaczeniami typu point
? Charakter	inteligentny, ciekawski, chętny do zabawy, towarzyski
❤️ Długość życia	13-15 lat

Wygląd kota balijskiego

Kot balijski to zwierzę o średniej wielkości. Zazwyczaj koty te nie przekraczają wagi czterech kilogramów, natomiast najdrobniejsze kotki mogą ważyć jedynie dwa kilogramy. W zależności od linii, z której pochodzi dany osobnik, głowa kota balijskiego może być zaokrąglona lub mieć kształt klina. Przednie kończyny są nieco krótsze od tylnych, łapki są drobne i zaokrąglone. Ogon kota balijskiego jest długi i spiczasty na końcu. 

Podobnie jak ich syjamscy kuzyni koty balijskie mają umaszczenie typu point. Futro jest białe z ciemniejszymi znaczeniami w okolicach pyszczka, ogona i łap. Sierść jest bardzo miękka o średniej długości włosia. Rasa ta nie posiada podszerstka. 

Oczy kota balijskiego są nieco skośne i zachwycają swoją barwą. Spektrum kolorów rozciąga się od jasnoniebieskich do fioletowych. Uszy są ostro zakończone i duże, a szyja długa i smukła. 

Charakter balijczyka

Podobnie jak inne koty z grupy orientalnych balijczyki mogą być postrzegane jako naprawdę głośne. Intensywnie wokalizują, domagają się uwagi i pieszczot. Są niesamowicie ciekawskie i aktywne – żadne ważne wydarzenie w domu nie może odbywać się bez nich. 

Smukłe ciało i niewielkie gabaryty pozwalają kotom balijskim w doskonałym poruszaniu się po wysokościach. Dlatego możesz mieć pewność, że wybór tej rasy będzie obligował cię do zakupu naprawdę wysokiego drapaka. 

Kot balijski bardzo przywiązuje się do opiekuna. Jest przyjazny, kontaktowy i zazwyczaj głośno domaga się uwagi i pieszczot. Dobrze dogaduje się z dziećmi i innymi zwierzętami. Ze względu na swoje towarzyskie usposobienie nie powinien na długo zostawać sam w mieszkaniu. Jeżeli pracujesz na etat i często nie ma cię w domu warto rozważyć kupno dwóch osobników. W przeciwnym razie może pojawić się stres separacyjny, który często prowadzi do niszczenia przedmiotów i mebli w domu. 

Balijczyki są bardzo energiczne i uwielbiają zabawę. Dodatkowo słyną z dużej inteligencji, ale także z bardzo mocnego charakteru. Uczą się najszybciej wtedy, kiedy nauka przynosi im określone profity. Przyzwyczajane od małego do szelek chętnie spacerują po dworze na smyczy. 

Zdrowie kota balijskiego

Koty balijskie nie uchodzą za zwierzęta szczególnie chorowite, jednak istnieje grupa chorób genetycznych specyficznych dla tej rasy. Często cierpią one na kardiomiopatię przerostową, czyli zgrubienie mięśnia sercowego. Zagrożenie tą chorobą sprawia, że przynajmniej raz w roku kot tej rasy powinien przechodzić badanie echa serca. 

Kolejną stosunkowo częstą chorobą jest amyloidoza nerkowa, która jest dziedziczna i, niestety, nieuleczalna. Jej objawy pojawiają się po raz pierwszy między pierwszym a piątym rokiem życia kota. Na dzień dzisiejszy nie ma badań genetycznych, które mogłyby wykluczyć schorzenie. Dobry plan hodowlany jednak w bardzo istotny sposób minimalizuje ryzyko zachorowania. 

Pielęgnacja balijskiego kota

Pomimo przedłużonej sierści balijczyk nie jest trudny w pielęgnacji. Wystarczy regularnie czesać jego futro w celu usunięcia martwego włosia. Prosta szczotka o gęstych zębach świetnie sobie poradzi. Zalecane jest także regularne przycinanie pazurów. 

Ponieważ koty tej rasy genetycznie narażone są na choroby nerek, warto stosować żywienie, które będzie wspomagało ich funkcjonowanie. Nie jest potrzebna żadna karma weterynaryjna. Pokarm powinien być mokry z odpowiednim stosunkiem fosforu do wapnia. Zaleca się także okresowe dolewanie wody do posiłków. 

Hodowla kota balijskiego

Ponieważ koty balijskie obciążone są genetycznymi chorobami nerek i potencjalnymi chorobami serca, ich hodowla powinna być wybrana bardzo skrupulatnie. Upewnij się, że jest ona zrzeszona w organizacji działającej pod auspicjami World Cat Federation (WCF) lub Federation Internationale Feline (FIFe). W naszym kraju jest to Polska Federacja Felinologiczna – Felis Polonia. 

Koty balijskie, które otrzymują rodowód organizacji, są zgodne ze wzorcem rasy – zarówno pod względem charakteru, jak i wyglądu. Kontakt z hodowcą powinien być płynny. Pamiętaj, że masz prawo do informacji na temat wyników badań kotów z hodowli, ich żywienia oraz ogólnego dobrostanu. Hodowca natomiast może (a nawet powinien) dokładnie ustalić, jakie warunki ty możesz zaoferować kotkom. 

Kot balijski – cena kociaka

Cena kota balijskiego z rodowodem to obecnie od około trzech i pół do nawet pięciu tysięcy złotych. Oczywiście każda hodowla wycenia kocięta indywidualnie. Dorosłe rasowe koty są zazwyczaj nieco tańsze. Warto jednak pamiętać, że ogłoszenia, w których kotki oferowane są w cenie kilkuset złotych to najpewniej oferty pseudohodowli. Kupowanie zwierząt z takiego źródła to loteria – nie muszą one wcale spełniać standardów rasy, a co gorsza – mogą być bardzo chore. 

Historia rasy

Koty balijskie wcale nie pochodzą z wyspy Bali. Rasa została wyodrębniona poprzez rozmnażanie wyłącznie zmutowanych kotów syjamskich długowłosych. Większość prac hodowlanych odbywała się na terenie Stanów Zjednoczonych. To tam w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku rasa rozwijała się i odnosiła największe sukcesy na wystawach. Oficjalnie przez FIFe została uznana w 1984 roku. 

Dla kogo jest kot balijski?

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Daria| (@mun.towska)

Balijczyki są niezwykle kontaktowe, głośne i ciekawskie. Domagają się uwagi, są aktywne i uwielbiają zwiedzać nowe miejsca. Właśnie dlatego są doskonałymi towarzyszami dla rodzin z dziećmi. Nie nadają się jednak na jedyne koty w domu, szczególnie dla osób, które często przebywają poza mieszkaniem. Koty balijskie bardzo dobrze dogadują się z innymi zwierzętami. Pierwszy kontakt wymaga jednak początkowej socjalizacji z izolacją. 

Tak jak inne koty, balijskie także są gatunkiem inwazyjnym, który przebywając samopas na zewnątrz, niszczy elementy środowiska naturalnego. Ich kontaktowa natura także naraża je na ogrom przykrych sytuacji. Są to więc zwierzęta dla osób, które rozumieją kwestie bezpieczeństwa i są gotowe trzymać je wyłącznie na zabezpieczonym terenie. 

Ciekawostki o rasie

• Koty balijskie bywają krzyżowane z syjamami.
• Jest to rasa hipoalergiczna – idealna dla osób uczulonych na sierść i naskórek kota.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Petzwelcome (@petzwelcome)

Wybór kota balijskiego zapewni ci kochającego i sympatycznego towarzysza na długie lata. Nie tylko piękna, orientalna uroda, ale także sympatyczny charakter sprawiają, że coraz więcej osób zastanawia się nad kupnem tego zwierzątka. Wybrany w dobrej hodowli i poddawany systematycznym kontrolom zdrowia, prawdopodobnie będzie towarzyszył swojej rodzinie przez kilkanaście długich lat.

Kot balijski – najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje kot balijski?

W zależności od renomy miotu kocię może kosztować od 1500 zł do nawet 4000 zł.

Czy są koty, które nie uczulają?

Nie istnieją koty, które nie uczulają. Choć futro kota balijskiego nie ma podszerstka, to jednak nie ono jest odpowiedzialne za reakcję alergiczną, a białko zawarte w ślinie i innych wydzielinach. Warto jednak wiedzieć, że wskutek mutacji koty te wydzielają mniej wspominanego białka. Mogą więc być bezpieczniejsze dla alergika, ale nie jest to zasada.

Bibliografia:

http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/siam/balinese.html

Kot syjamski to popularna i dość rozpoznawalna rasa, która wielokrotnie pojawia się także w filmach czy serialach. W dodatku ma bardzo długą historię. Co warto wiedzieć o tych kotach?Poznaj ich budowę, umaszczenie oraz podstawowe potrzeby. Dowiedz się, jak musisz dostosować swoją własną przestrzeń, aby zapewnić im jak najlepsze warunki. Czy kot syjamski mały wymaga specjalnej uwagi? Czy będzie odpowiednią rasą, jeśli w domu masz dzieci, a także inne zwierzaki?Na co może chorować? Odpowiadamy na te pytania, byś mógł rozważnie podjąć decyzję. Przekonaj się, czy rasa, którą opiszemy, będzie odpowiednia dla ciebie! Przeczytaj nasz artykuł!

Kot syjamski – podstawowe informacje

? Rozmiar	wysokość w kłębie: do 30 cm waga: od 2,5 do 4,5 kg
⭐ Szata	futro: miękkie, krótkie maść: biała typu point
? Charakter	inteligentny, ciekawski, śmiały, towarzyski
❤️ Długość życia	do 20 lat

Kot syjamski – nazwa rasy

Nazwa kota syjamskiego nie jest przypadkowa. Te zwierzęta pochodzą z Syjamu, który znajdował się na terytorium współczesnej Tajlandii. Zapiski na ich temat można znaleźć już w dokumentach pochodzących z XIV wieku. Nie były to zwyczajne koty. Wykorzystywano je w świątyniach i pałacach. Były więc towarzyszami osób zamożnych, które mogły poświęcić im wiele czasu. Pierwsza para tej rasy pojawiła się w Europie w 1884 roku. To wtedy król Syjamu ofiarował je brytyjskiemu konsulowi, Edwardowi Blencowe Gouldowi. Po roku dwa koty doczekały się potomstwa, a zwierzęta powoli zaczęły zdobywać popularność w Europie.

Historia rasy kotów syjamskich w Europie

Co ciekawe, te zwierzaki nie od razu były w Europie traktowane jako koty domowe. Pierwsze koty syjamskie pojawiały się bowiem w ogrodach zoologicznych. Warto podkreślić, że hodowle prowadzone w USA i w Europie nieco zmieniły wygląd tej oryginalnej rasy. Starano się uwypuklić cechy, które świadczyły o ich egzotycznym pochodzeniu, takie jak kształt głowy, czy budowa oka. Dla hodowców bardzo ważne było też ich unikatowe umaszczenie. To pokazuje, jak duży wpływ na hodowanie zwierząt ma praca ich właścicieli. To oni, w dość prosty sposób, mogą doprowadzić do rozwinięcia się chorób lub wręcz przeciwnie, sprawić, że rasa będzie sprawować się coraz lepiej w ramach swojej populacji.

Kot syjamski – opis rasy

Jedną z najważniejszych cech charakterystycznych kota syjamskiego jest budowa głowy. Ma ona klinowy kształt, co podkreśla ich uszy. Są trójkątne i ostro zakończone. Ich oczy mają kształt migdałów i powinny mieć głęboki, niebieski kolor. Koty mają muskularną, ale szczupłą i wydłużoną sylwetkę, co sprawia, że są dość zwinne i poruszają się z prawdziwą elegancją. To wszystko sprawia, że zwierzęta te sprawiają wrażenie zdrowych i bardzo sprawnych.

Kot syjamski – waga

Jakie są rozmiary kota syjamskiego i ile waży zwierzak pochodzący z Azji? Te koty można bez problemu zaliczyć do średnich. Samica powinna ważyć 2,5–3,5 kg, a samiec 3,5–4,5 kg, przy wzroście ok. 30 cm. To przeciętne wymiary dla większości kotów. Jeśli chcesz mieć pod swoim dachem niewielkiego tygrysa, to właśnie ta rasa może być odpowiednia dla ciebie. Sprawdź teraz, jakie kolory mają koty syjamskie.

Kot syjamski czarny? Sprawdź rodzaje umaszczenia!

Zwierzęta te uważa się za częściowo albinotyczne. Kocięta przychodzą na świat całkowicie białe i dopiero po ok. 2 tygodniach ich sierść przybiera kremową barwę z ciemniejszymi znaczeniami. Koty syjamskie mają brązową maskę na pysku, a łapy i ogon są przyciemnione. Co ciekawe, ich organizmy produkują naprawdę niewielkie ilości melaniny. Z tego powodu w czystych liniach nie występują koty tej rasy w czarnym ubarwieniu, choć można wyróżnić kilka maści:

• blue point;
• seal point;
• lilac point;
• chocolate point.

Jeśli zależy ci na dużym wyborze wśród kocich kolorów, zastanów się na przykład nad kotem brytyjskim lub perskim. Kot syjamski pod względem umaszczenia nie jest aż tak zróżnicowaną rasą.

Kot syjamski długowłosy istnieje, ale nazywa się inaczej

W wielu kocich rasach występuje recesywnie przenoszony gen, który odpowiada za długie włosy. Koty syjamskie nie są wyjątkowe w tym względzie. W niektórych miotach pojawiały się niepoprawne osobniki, które jednak podobały się kupującym. Z tego powodu w końcu utworzono nową rasę, którą nazwano kotem balijskim. Zwierzęta te, tak samo jak syjamska rasa, nie mają podszerstka i wymagają bardziej zaawansowanej pielęgnacji, np. regularnego czesania, aby usunąć martwy włos.

Jak wygląda kot syjamski nowego typu?

Rasy zmieniają się na przestrzeni lat i kot syjamski nie jest w tym przypadku wyjątkiem. Dlatego też obecnie da się rozróżnić ich stary i nowy typ. Czym się różnią? Przede wszystkim, koty nowego typu są smuklejsze i bardziej sprężyste. Stary typ jest zaś bardziej masywny. Obydwa typy mają jednak gładkie futerko, które przylega do ciała, odpowiednio izolując przed warunkami zewnętrznymi. Jeśli zamierzasz kupić kota tej rasy, musisz wziąć pod uwagę wspomniane różnice.

Kot syjamski – charakter

Jeśli zastanawiasz się nad kupnem takiego kota, bez wątpienia ważny jest dla ciebie ich charakter. Kot syjamski to zwierzak dość hałaśliwy. Wydaje przeróżne dźwięki i wyraźnie chce być bezustannie przy człowieku. Jeszcze zanim się na niego zdecydujesz, sprawdź, czy to ci odpowiada. Spotkaj się z osobami, które mają takie koty lub obejrzyj nagrania dostępne w mediach społecznościowych. Dzięki temu będziesz miał obraz tego, jak wygląda życie z hałasującym zwierzęciem na co dzień. Koty pochodzące z Azji mogą być też dość zaborcze w stosunku do wybranego przez siebie opiekuna, o czym również musisz pamiętać.

Kot syjamski i jego szkolenie

Co jeszcze warto wiedzieć o tych kotach? Źle znoszą rozłąkę, ale jednocześnie doskonale dogadują się ze wszystkimi członkami rodziny, niezależnie od tego, czy chodzi o dzieci, czy o psa. Odpowiednio socjalizowany kot syjamski będzie naprawdę wiernym towarzyszem, wykazującym się wysoką inteligencją. Co ciekawe, te zwierzaki są stosunkowo łatwe do szkolenia, szczególnie na tle innych ras. Być może więc uda ci się nauczyć ich kilku sztuczek? Nie zapominaj jednak, że to dalej koty, które uczą się wtedy, kiedy chcą, a nagrodę uważają za oczywistość. Ucząc swojego podopiecznego komend, zawsze skupiaj się na wykorzystywaniu pozytywnego wzmocnienia.

Kot syjamski jest zdrową rasą?

Wiele ras, które powstały w naturalny sposób, to stosunkowo zdrowe zwierzęta o dość licznej populacji, która pomaga uniknąć chowu wsobnego. W przypadku tej rasy sprawa jest jednak nieco skomplikowana, ponieważ to długowieczne zwierzęta (podaje się, że mogą przeżyć nawet 20 lat!), które mimo tego są obciążone licznymi chorobami. Częste przypadłości kotów syjamskich to na przykład jaskra, a także rozszczep podniebienia, przez który umiera wiele kociąt. Przed zakupem kota zwróć uwagę na to, czy jego rodzicom zostały wykonane badania, które mają wykluczyć choroby genetyczne.

Kot syjamski – cena a wybór hodowcy

Z powodu licznych chorób, jakimi obarczona jest ta rasa, musisz koniecznie postawić na sprawdzonego hodowcę, dzięki któremu pod twój dach trafi zdrowy kot. Aby wybrać odpowiednią osobę, poszukaj opinii na temat konkretnych hodowców. Poznaj sposoby działania klubów zajmującymi się kotami rasowymi i nie bój się pytać! Ile kosztuje kot syjamski? Możesz go kupić nawet za 1300-2500 złotych. Cena nie powinna być jednak czynnikiem decydującym. Dlatego też przygotuj się na wydatek kilku tysięcy złotych. Nie zapominaj, że zwierzęta nieprzeznaczone do hodowli są sterylizowane i znacznie tańsze.

Kot syjamski – pielęgnacja i żywienie

Koty to mięsożercy i nie są w stanie czerpać z roślin odpowiednich składników odżywczych. Gluten może być dla nich po prostu szkodliwy, dlatego w ich diecie absolutnie nie powinny znajdować się zboża. Wybierając karmę dla swojego podopiecznego, postaw na taką, która nie zawiera zbyt wielu dodatków. Mięso, podroby, produkty pochodzenia zwierzęcego oraz niewielki dodatek warzyw to coś, co powinno stanowić posiłek twojego kota syjamskiego. Nigdy nie kupuj też suchej karmy, ponieważ zwierzęta te największą ilość wody pobierają właśnie ze swoich posiłków. To ważne szczególnie latem!

Co powinno znaleźć się w wyprawce dla kota?

Wkrótce jedziesz po swojego kota? Jeśli tak to koniecznie zaopatrz się w potrzebne produkty! Absolutną podstawą będzie zakup kuwety, do której zwierzę będzie mogło się załatwiać. Wybierz także odpowiedni żwirek. Na początek może przydać się także transporter, w którym zabierzesz kota do lekarza weterynarii czy na jakiś wyjazd. Nie zapomnij także o szelkach oraz odpowiednim miejscu do spania i drapaku. Wypisz wszystko, co jest ci potrzebne, a następnie wybierz się na zakupy. Możesz też kupić sporo zabawek, dzięki którym będziesz mógł spędzać aktywnie czas ze swoim zwierzakiem.

Kot syjamski a spacery

Kot syjamski nie powinien być kotem wychodzącym. Nie ma podszerstka, więc jeśli ucieknie w mroźny dzień, skutki mogą być opłakane. Możesz zapewnić mu spacery, korzystając ze smyczy, ale zrezygnuj z wypuszczania zwierzęcia na dwór zależnie od jego ochoty i bez twojej kontroli. W ten sposób dbasz również o środowisko naturalne, ponieważ gatunek ten jest inwazyjny. Często koty doprowadzają do niszczenia lokalnej flory i fauny i to w gestii właściciela jest ograniczenie ich negatywnego wpływu na otoczenie. Poza tym, chyba nie chcesz, by twojemu ukochanemu kotu stała się krzywda?

Kot syjamski to zwierzak hałaśliwy i podatny na niektóre choroby, co może być problemem. Jednak jeśli chcesz mieć towarzysza na długie lata, który będzie ci oddany, to może być ciekawy wybór. Tym bardziej że ta rasa jest podatna na szkolenie i dobrze czuje się wśród dzieci i innych zwierząt. Wybór należy do ciebie. Rozważ wszystko, co napisaliśmy o charakterze tego kota i podejmij rozsądną decyzję.

Kot syjamski – zdjęcia

Szczypta dzikości w domu? Jeśli marzy ci się kot łagodny, ale mający w sobie coś (a nawet sporo) z dzikiego mieszkańca afrykańskiej sawanny, to savannah jest rasą, którą warto rozważyć. Warto jednak mieć świadomość o wyjątkowych potrzebach tej rasy i zdawać sobie sprawę, że jest to kot dla doświadczonych opiekunów.

Kot savannah – podstawowe informacje

? Rozmiar	wysokość w kłębie: do ponad 40 cm waga: od 6 do 12 kg
⭐ Szata	futro: krótkie, przylegające do ciała maść: brown spotted tabby, black silver spotted tabby, black, black smoke
? Charakter	inteligentny, przyjacielski, lojalny, aktywny, temperamenty
❤️ Długość życia	15-20 lat

Savannah – serwal ugłaskany

Możliwość udomowienia jednego z przedstawicieli dzikich kotów od zawsze fascynowała ludzi. W dawnych czasach oswajano gepardy, które zresztą są zwierzętami łagodnymi i przyjacielskimi, ale bardzo wrażliwymi na zmiany (przez co źle czują się w warunkach stworzonych im przez człowieka) i bardzo trudno rozmnażają się w niewoli. W starożytnym Egipcie oswajano też serwale – mniejsze od geparda, ale znacznie większe od domowego kota dzikie koty cętkowane o długich nogach i ogromnych uszach.

Na początku lat 60. w USA hodowcy kotów podeszli do kwestii posiadania dzikiego kota w domu w inny sposób. Postanowili stworzyć hybrydy – krzyżówki kotów domowych z dzikimi, które zachowałyby wygląd kota dzikiego, ale zmniejszyły jego rozmiary i „złagodziły” charakter. Tak powstała pierwsza hybryda – kot bengalski (krzyżówka kota domowego i dzikiego kota bengalskiego żyjącego w Azji). Powodzenie tego eksperymentu zachęciło do tworzenia innych hybryd. Nazwa całej rasy pochodzi od miejsca, w którym żyje serwal, czyli sawanny.

Drugą po kocie bengalskim najpopularniejszą taką hybrydą jest właśnie kot rasy savannah. Początki tej rasy sięgają końca lat 80. XX w. Pierwsze kocię niezwykłej pary – serwala oraz kotki syjamskiej – urodziło się w 1986 roku. Mała kociczka odziedziczyła kolory po trochu po obojgu rodzicach – miała beżowe futerko z ciemnymi cętkami. Kotka była płodna. Skrzyżowano ją z kocurem domowym, podobnie jak jej córki. Hodowli kotów savannah na szerszą skalę podjęto się jednak dopiero w latach 90. XX wieku.

W 2001 r. The International Cat Association (TICA), jedna ze światowych organizacji felinologicznych, zatwierdziła savannah jako nową rasę. Od maja 2012 r. koty savannah mogą ubiegać się na wystawach pod patronatem TICA o tytuł championa. W Polsce patronatem TICA objęty jest Klub Kota X-Treme.

Genetyka kotów savannah

Rasy hybrydowe sprawiają hodowcom znacznie więcej problemów niż inne rasy kotów. Już sama różnica wielkości pomiędzy serwalem a kotem stanowi problem. Do hodowli wykorzystano wyłącznie serwale, które wychowywały się z kotami domowymi. W naturze taka krzyżówka raczej nie miałaby miejsca.

Ponadto w trzech pierwszych generacjach rasy (F1, F2 i F3) płodne rodzą się tylko kotki, natomiast kocury są bezpłodne. Dopiero w pokoleniu czwartym (F4) kocięta obu płci są płodne.

Kocięta savannah dość często rodzą się przedwcześnie, a procent niedonoszonych ciąż jest większy niż u zwykłego kota domowego. Głównie w pokoleniu F1 śmiertelność kociąt jest dosyć wysoka. Mioty są małe – dopiero wówczas, gdy materiał genetyczny kota domowego zaczyna przeważać, rodzi się więcej kociąt.

Pokolenia F1 i F2 cechują większe rozmiary niż u pokoleń późniejszych oraz większe podobieństwo do serwala, za co odpowiadają geny. Savannah w kolejnych pokoleniach mają już nieco zredukowane rozmiary, łagodniejszy charakter i więcej cech kota domowego, choć to unikalne podobieństwo do serwala oczywiście musi być widoczne.

Kot savannah – opis rasy

Savannah wraz z inną podobną rasą, ashera, to obecnie największe rasy kotów domowych. Waga tego kota to zwykle 6–12 kg, a wielkość i masa różnią się w zależności od pokolenia (czyli stopnia pokrewieństwa z serwalem) oraz płci kota (kocury są znacznie większe od kotek).

Wygląd rasy

Savannah to kot średniej wielkości o eleganckiej, gibkiej sylwetce. Jego tułów jest długi, klatka piersiowa szeroka, ciało umięśnione. Sprawia co prawda wrażenie delikatnego – ale pozory mylą! To kot bardzo silny i sprawny.

Kończyny kota savannah są długie – to typowa cecha serwali, które w naturze żyją w wysokich trawach, a polując, rzadko biegają, natomiast często skaczą. Skok savannah jest również bardzo sprężysty i długi. Stopy są owalne, palce nieco wydłużone. Ogon savannah jest średniej długości, gruby, zwężający się ku końcowi, ciemno pierścieniowany.

Głowa kotów savannah jest niewielka, zgrabna, w kształcie odwróconego trójkąta. Uszy bardzo duże i wysoko osadzone, szerokie u podstawy, zaokrąglone na końcach. Na tyłach małżowin znajdują się ocelli – jasne plamki charakterystyczne dla wielu dzikich kotów. Im późniejsze pokolenie, tym te plamki są mniej wyraźne.

Średniej wielkości oczy w kształcie migdałów są otoczone wystającymi łukami brwiowymi. Mają zazwyczaj zielony kolor – im bardziej żywy, tym lepiej, ale dopuszczalne są także inne barwy tęczówek, np. złocista czy brązowa. W kącikach oczu znajdują się ciemne plamki, tzw. „ślady łez”.

Sierść kota savannah

Sierść kotów savannah jest krótka lub średnio długa, niezbyt gęsta. Zwykle przylega do ciała. Podszerstek jest miękki i delikatny, natomiast włosy okrywowe – bardziej sztywne i grube. Umaszczeniem kot savannah powinien przypominać swojego dzikiego przodka. Jest to więc kot cętkowany. Cętki mogą przybierać formę czarnych lub brązowych plamek (całkowicie wypełnionych kolorem) lub rozet. Cętki lub rozety muszą być bardzo wyraziste, o kształcie okrągłym, owalnym bądź wydłużonym. Spośród kolorów tła dopuszczalne są:

• brąz (w różnych odcieniach);
• srebrny;
• dymny;
• czarny (wówczas kot posiada tzw. ghost spotting, czyli cętki widoczne w świetle – tak samo jak czarne pantery).

Kot savannah – charakter

Kot savannah to kombinacja cech kota dzikiego i domowego. Jest to zwierzę bardzo aktywne, potrzebujące codziennie dużej dawki ruchu, ale także wyzwań intelektualnych. Najlepiej będzie się czuł jako kot mieszkający w domu, ale wychodzący do dobrze zabezpieczonego ogrodu lub woliery. Może też wychodzić na spacery na smyczy i szelkach w towarzystwie swojego opiekuna. Uwielbia skakać, biegać, a wiele spośród kotów savannah lubi także zabawę w wodzie.

Savannah łączy inteligencję z wyjątkową ciekawością, wręcz żądzą przygód. Kot ten jest zawsze zainteresowany tym, co dzieje się dookoła. Uczestniczy w życiu domowników i zachęca ich do zabawy. Jest przy tym bardzo towarzyski i silnie przywiązany.

Najlepszy opiekun dla savannah

Ten zestaw cech sprawia, że przyszły opiekun kota savannah nie powinien być opiekunem początkującym, który nigdy nie miał kota. W przypadku tej rasy, w której tkwi wciąż pierwiastek dzikości, wymagana jest wiedza na temat zachowania kotów, konsekwencji i cierpliwości. Musisz mieć również czas, ponieważ savannah pozostawiony samemu sobie, bez częstych zabaw, ruchu, ale także czułości i innych form kontaktu, np. treningów, będzie marniał w oczach. Ta młoda rasa źle znosi rozstania i wymaga odpowiedniej socjalizacji.

Szkolenie kota savannah

A treningi wychodzą tym kotom tej rasy nadzwyczaj dobrze. Savannah chętnie się uczy i współpracuje, ma także doskonałą pamięć, jest spostrzegawczy. Nauka reagowania na polecenia czy wykonywania „sztuczek” będzie dla niego samą przyjemnością!

Opiekun, który nie poradziłby sobie z wyzwaniem i zwrócił kota do hodowli, wyrządziłby mu wielką krzywdę. Te silnie związane ze „swoimi” ludźmi koty bardzo przeżywają rozstanie, doświadczają wręcz traumy. Prawidłowo wychowany savannah będzie wiernym przyjacielem do końca życia oraz lojalnym członkiem rodziny. Trzeba tylko brać pod uwagę jego egzotyczny, nieco dziki temperament.

Savannah – pielęgnacja kota savannah

Jak wspomniano, bliski kontakt i zabawa to bardzo ważne elementy opieki nad savannah. Pamiętaj, że jeśli udostępniasz zwierzęciu ogród lub otwartą od góry wolierę, powinny być to tereny zabezpieczone przed wykwalifikowanymi skoczkami! Ogrodzenie dwumetrowe savannah bez problemu sforsuje.

Pielęgnacja sierści kotów savannah nie przysparza trudności – zwykle wystarczy wyczesać pupila raz w tygodniu, jedynie w okresie linienia można wykonywać ten zabieg nieco częściej. Najlepsza będzie miękka szczotka z włosia. Pamiętaj o regularnym sprawdzaniu i – w razie potrzeby – czyszczeniu uszu serwala. W tych wielkich „antenach” brud może gromadzić się szybciej niż w przeciętnych kocich uszach.

Zdrowie savannah

Savannah to kot na ogół zdrowy i odporny. Żyje średnio 15–20 lat. Źródła podają jednak kilka chorób, do których kot ten może mieć nieco większą predyspozycję niż inne rasy:

• niedobór kinazy pirogronianowej (PKDef) – choroba dziedziczna, której objawem jest niedokrwistość hemolityczna o różnym stopniu nasilenia. Aby wykluczyć chorobę, można przeprowadzić badanie przesiewowe;
• nieswoiste zapalenie jelit;
• kardiomiopatia przerostowa.

Część spośród źródeł podaje ponadto, że savannah może wykazywać nadwrażliwość na niektóre anestetyki. Chodzi przede wszystkim o ketaminę, która może wywołać wstrząs po podaniu. W przypadku konieczności przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego lekarz musi być o tym poinformowany – zastosuje wówczas anestetyki o innym składzie.

Pamiętaj, że w przypadku tego zwierzęcia niezwykle ważne jest odpowiednie żywienie. Zapotrzebowanie na taurynę jest wysokie, dlatego świetnie sprawdzi się suplementowana dieta BARF.

Kot savannah – cena kociaka

Kot savannah należy do najdroższych ras. Na cenę tego miniserwala wpływa wiele czynników. Należą do nich:

• pokolenie, czyli stopień pokrewieństwa z serwalem (najdroższe są koty najbliżej spokrewnione z dzikim przodkiem);
• konkretna linia;
• renoma danej hodowli;
• wiek kota.

Cena savannah może wynieść więc 3500–4000 zł, ale może i kilkanaście tysięcy zł.

W kwestii pokrewieństwa warto zwrócić uwagę na dodatkowe oznaczenia stosowane przy nazwie wybranego kociaka. Oprócz liczby określającej generację (F1, F2, […], F5, …) używane są:

• „A” – to znak, że tylko matka kociaka jest kotem savannah, natomiast kocur jest kotem innej rasy, np. bengalskiej;
•  „B” – oznacza, że zarówno matka, jak i ojciec to koty savannah, natomiast dziadek kociaka był innej rasy;
•  „C” – oznacza, że zarówno rodzice kociaka, jak i wszyscy jego dziadkowie są kotami savannah;
•  „SBT” – to znak, że co najmniej 3 kolejne pokolenia przodków danego kota stanowiły wyłącznie savannah.

Savannah to rasa wzbudzająca kontrowersje ze względu na metody hodowlane, które musiały zostać użyte przy uzyskaniu pierwszych pokoleń hybryd. Z tego powodu niektóre organizacje felinologiczne, w tym FIFe, nie uznają savannah za rasę. Zwierzęta nie mogą więc otrzymać rodowodów tych organizacji ani brać udziału w ich wystawach. Istniejące w Polsce hodowle prowadzone pod patronatem TICA, która jako jedyna organizacja międzynarodowa uznała rasę.

Savannah to niezwykły kot – wyjątkowy wygląd, element dzikości i niesamowite przywiązanie czynią z niego atrakcyjnego pupila – dla doświadczonych opiekunów.

Kot egzotyczny krótkowłosy to przeurocza wersja dostojnego, przyjaznego i spokojnego persa. Wyróżnia się znacznie krótszą sierścią. Nazywane „kocimi pluszowymi misiami”, koty egzotyczne podbiły serca wielu miłośników kotów na całym świecie – również w Polsce. Można to stwierdzić po liczbie kotów tej rasy regularnie uczestniczących w wystawach kotów, a także mnogości hodowli, które oferują kocięta rozmaitych odmian barwnych. Poznaj kota egzotycznego!

Kot egzotyczny – podstawowe informacje

? Rozmiar	wysokość w kłębie: do 30 cm waga: od 3 do 6 kg
⭐ Szata	futro: krótkie, gęste, odstaje od ciała maść: dopuszczalne wszystkie kolory występujące u kotów perskich
? Charakter	łagodny, spokojny, delikatny, uczuciowy
❤️ Długość życia	12-17 lat

Skąd się wzięły krótkowłose persy? Historia rasy

Historia kotów egzotycznych sięga lat 50. XX wieku, kiedy to kilku amerykańskich hodowców skrzyżowało koty perskie z kotami krótkowłosymi. Był to raczej eksperyment hodowlany – hodowcy ci nie zamierzali tworzyć nowej rasy i początkowo nie mieli zamiaru zgłaszać kociąt do żadnej organizacji.

Narodzone w wyniku tych krzyżówek kociaki okazały się jednak nadzwyczaj urocze – tak urocze, że trudno było oprzeć się pokazaniu ich szerszemu gronu. Kocięta miały gęste, ale krótkie futerko, a także zachowały pewne cechy kotów perskich, w tym ich idealnie okrągłą głowę oraz małe uszy.

Kot egzotyczny a amerykański kot krótkowłosy

Był to jednocześnie okres, gdy trwała rejestracja kota amerykańskiego krótkowłosego – najstarszej amerykańskiej rasy, która długo nie doczekała się oficjalnego uznania, gdyż była uważana za „amerykańskiego dachowca”. Lata 50. to czas, kiedy dostrzeżono wyjątkowość tych popularnych, krótkowłosych kotów i starano się sporządzić księgi hodowlane tych zwierząt, których pochodzenie dało się udokumentować.

Kot amerykański krótkowłosy to kot o krępej budowie ciała, okrągłej głowie i dość krótkim nosie. Potomstwo kotów krótkowłosych i perskich było myląco podobne do kotów amerykańskich… i jako koty amerykańskie zostało zarejestrowane.

Początkowo koty egzotyczne, wówczas nieposiadające jeszcze żadnej odrębnej nazwy,

wystawiane były jako amerykańskie krótkowłose, mimo że wiele spośród ich cech odbiegało od ustalonego standardu tej rasy. Część sędziów przymykała na to oko i koty te uczestniczyły w zmaganiach o tytuł najpiękniejszych.

Wytyczenie wzorca

Nie trwało to jednak długo. Już w latach 60. narosły kontrowersje wokół tych „dziwnych kotów amerykańskich”. W 1966 r. amerykańskie stowarzyszenie miłośników kotów CFA postanowiło dać nowej rasie osobne miejsce w klasyfikacji. I tak na wystawy wkroczyły już jako pełnoprawna rasa koty egzotyczne krótkowłose. Standard rasy kotów typu exotic został stworzony na podstawie wzorzec kota perskiego, z wyjątkiem oczywiście długości sierści, a początkowo także kwestii stopu – przełomu między czołem a nosem, który jest typowy dla persów, a którego nie wymagano wtedy od kotów egzotycznych.

Kot egzotyczny w krótkim czasie zdobył w Stanach ogromną popularność. Prace nad udoskonalaniem rasy trwały. W programie hodowlanym brały udział m.in. koty burmskie i rosyjskie niebieskie. Dominowała jednak „perska krew”, aby nowa rasa nie odbiegała wyglądem od swej długowłosej wersji. Z czasem utrwalono cechy typowe dla persów.

Współczesne koty egzotyczne

Krzyżowanie międzyrasowe dozwolone było do 1987 r. Obecnie jedyną możliwą krzyżówką jest krzyżówka z kotem perskim. Stąd też nie należy się dziwić, jeśli w miocie kota egzotycznego pojawi się długowłosa „niespodzianka”. Perskie kocięta egzotycznych rodziców rodzą się często (średnio ¼ jest długowłosa), koty te nie są wykluczane z hodowli. Z tego też powodu organizacja TICA – inaczej niż np. CFA czy FIFe (uznała ona kota egzotycznego w 1986 r.) – uznaje egzotyki za odmianę kotów perskich, a nie osobną rasę.

Kot egzotyczny – opis rasy

Jest to kot średni do dużego – waga kota egzotycznego wynosić może od 3,5 do 6 kg. To kot dobrze umięśniony, o mocnej budowie ciała i masywnej sylwetce, dość przysadzisty, „misiowaty”. Klatka piersiowa szeroka, ramiona i kark mocne. Nogi tego kota są dosyć krótkie, za to grube i mocne. Ogon jest stosunkowo krótki i dobrze owłosiony.

Głowa kota egzotycznego jest bardzo charakterystyczna dla rasy – duża, okrągła, o wypukłym czole, silnym podbródku, mocnych szczękach i pełnych policzkach. Czaszka jest bardzo szeroka, ale nie jest nieproporcjonalna względem całego ciała. Nos jest krótki i szeroki, z wyraźnie zaznaczonym stopem (przełomem między czołem a nosem). Nozdrza muszą być szerokie – zwłaszcza przy tak krótkim nosie zapewniają one odpowiedni oddech. Uszy są małe, zaokrąglone, dobrze owłosione wewnątrz małżowiny. Oczy duże, szeroko rozstawione, błyszczące, o żywym kolorze odpowiadającym danej

odmianie barwnej.

Umaszczenie i futro kota egzotycznego

Sierść kota egzotycznego jest krótka, ale gruba i gęsta, w dotyku pluszowa i miękka. Powinna odstawać od skóry za sprawą gęstego podszerstka.

Kot egzotyczny występuje w licznych odmianach barwnych – dopuszczalne są wszystkie opcje kolorystyczne występujące u kotów perskich. Kot egzotyczny niebieski przypomina nieco kota brytyjskiego krótkowłosego, ale różni się od niego przede wszystkim wyrazem pyszczka. Kot egzotyczny czarny prezentuje się wyjątkowo efektownie, zwłaszcza gdy spojrzymy na kontrast między czernią futerka a głęboko miedzianym kolorem jego dużych oczu.

Oprócz tych i pozostałych odmian jednobarwnych wyróżniamy koty:

• bicolor (łaciate) o różnych proporcjach między bielą a kolorem;
• colorpoint;
• dymne;
• srebrzyste;
• złociste;
• kameo;
• szynszylowe;
• pręgowane.

Kot egzotyczny – charakter

Charakter kota egzotycznego krótkowłosego nie odbiega znacząco od charakteru kotów perskich. To koty spokojne, łagodne, przyjazne, wesołe i kontaktowe. To domatorzy, którzy nie poradziliby sobie na wolności. Koty egzotyczne są bardzo inteligentne i ciekawskie. Uczestniczą w życiu domowników i we wszelkich domowych zajęciach. Potrafią chodzić za człowiekiem od pokoju do pokoju, towarzysząc mu podczas pracy, odpoczynku na kanapie, w łazience, a wreszcie w łóżku. To koty zgodne, które ułożą sobie dobre relacje z innymi kotami oraz z psami.

Egzotyczne koty a człowiek

Potrzebują opieki i czułości człowieka. Bardzo przywiązują się do domowników. Koty egzotyczne charakteryzują się dużymi pokładami cierpliwości, której jednak nie należy nadużywać, aby nie zniechęcić kota. Jego usposobienie sprawia, że to wierny przyjaciel zarówno osób samotnych, w tym seniorów potrzebujących ciepłego i spokojnego przyjaciela na kolana, jak i rodzin z dziećmi. Koty te chętnie bawią się i spędzają czas z dziećmi, ale pamiętaj, aby dziecko zostało nauczone delikatnego obchodzenia się ze zwierzęciem. Kot ten nie zadrapie ani nie ugryzie, chyba że doprowadzony do ostateczności, ale traktowany niewłaściwie, może stać się wycofany i strachliwy.

Koty egzotyczne i ich aktywność

Nie oczekuj jednak od tego kota całkowitego flegmatyzmu czy lenistwa! Kot egzotyczny potrafi pokazać swój temperament, zwłaszcza gdy ma ochotę na zabawę. Pamiętaj, że w każdym kocie, nawet w rasie tak idealnie dostosowanej do mieszkania w domu, tkwi dusza dzikiego zwierzęcia z niezmiennymi potrzebami dotyczącymi zabawy w polowanie oraz wyzwań, które zapewnią mu dużo rozmaitych bodźców.

Koty egzotyczne chętnie bawią się wędkami, myszami czy piłeczkami. Zwykle są to zwierzaki „parterowe”, czyli raczej polujące na podłodze niż na poziomie najwyższej półki regału czy drapaka (zdarzają się oczywiście wyjątki!). Odpowiednie dla nich będą również zabawki na inteligencję czy pobudzające inne poza wzrokiem i słuchem zmysły – na przykład mata węchowa ze schowanymi w środku smakołykami.

Kot egzotyczny – opieka

Popularne określenie kota egzotycznego to „pers dla leniwych”. Jest w tym ziarno prawdy, bo kot perski krótkowłosy nie wymaga codziennego dokładnego szczotkowania. Nie oznacza to oczywiście, że pielęgnację kota egzotycznego należy zaniedbać. Jego futerko warto czesać szczotką pudlówką i grzebieniem raz w tygodniu, aby usunąć martwe włosy – zwłaszcza z grubego podszerstka. W okresie linienia pomyśl o szczotkowaniu kota nawet kilka razy w tygodniu. Nie powinno to być problemem – koty egzotyczne cierpliwie znoszą te zabiegi, a wiele z nich traktuje je jako rodzaj pieszczoty, zwłaszcza jeśli były przyzwyczajane do szczotki od małego.

Higiena oczu u kota egzotycznego

Pamiętaj także o regularnym przemywaniu oczu wacikiem nasączonym ciepłą wodą lub specjalnym płynem do przemywania oczu dla zwierząt. Koty te mają krótkie kanaliki łzowe i ich oczy często łzawią. Nagromadzona wydzielina wraz z brudem łatwo mogą doprowadzić do stanu zapalnego spojówek, jeśli zaniedbasz przemywanie okolic oczu.

Kot egzotyczny a żywienie

Kot egzotyczny powinien otrzymywać zbilansowaną karmę, zaspokajającą jego zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Idealna będzie wysokomięsna karma mokra lub dieta BARF. Karmienie nie odbiega od diet innych kotów, natomiast zwróć uwagę na miskę swojego pupila. Koty egzotyczne należą do ras brachycefalicznych, czyli posiadających krótką kufę i płaski pyszczek. Oznacza to, że mają krótki, niemal płaski nos i krótkie szczęki. Dlatego kot ten musi mieć szeroką i płytką miskę, z której łatwo będzie pobierał pokarm.

Kot egzotyczny – choroby

Tak jak inne rasy brachycefaliczne, kot egzotyczny może mieć skłonności do nadmiernego łzawienia i zatykania się kanalików łzowych, a także do wad zgryzu. Czasem pojawiają się też problemy z oddychaniem. W przypadku kotek ciężarnych należy pamiętać, aby czuwać przy porodzie. Zdarza się, że kotka może mieć problem z przegryzieniem pępowiny, niekiedy pojawiają się także inne komplikacje, głównie ze względu na duże rozmiary czaszki kociąt – lekarz weterynarii powinien być pod telefonem.

Koty egzotyczne mogą mieć wrodzoną predyspozycję do takich schorzeń dziedzicznych jak niedobór kinazy pirogronianowej (PK), postępujący zanik siatkówki PRA (Progressive Retinal Atrophy) czy wrodzona wielotorbielowatość nerek (PKD). W przypadku niektórych schorzeń (np. PKD) badania genetyczne pozwalają na rozpoznanie choroby jeszcze przed wystąpieniem objawów (zwykle ok. 7. roku życia). To bardzo istotna metoda ograniczania chorób genetycznych wśród kotów.

Kot egzotyczny – cena kociaka

Średnia cena kociaka egzotycznego wynosi od 1500 do 4000 zł, choć niektóre rzadkie odmiany barwne mogą być o wiele droższe. Oprócz konkretnej odmiany na cenę mają wpływ renoma hodowli czy tytuły zdobyte przez rodziców.

Uroczy wygląd misia, lojalność, towarzyskość, chęć do zabawy, inteligencja, spokój – to cechy, za które kochamy koty egzotyczne. Pamiętaj, aby wybierać zdrowe kociaki – nie z ekstremalnie płaskim pyszczkiem, który może utrudniać kotu oddychanie w przyszłości.

Kot egzotyczny – zdjęcia

Kot rosyjski niebieski to rasa dosyć stara. Zaliczana jest do ras naturalnych, choć były momenty w historii, w których hodowcy dla ratowania rasy musieli posiłkować się ich krzyżówką z innymi kotami. Tradycyjnie jako kolebkę kota rosyjskiego uznaje się okolice Archangielska – miasta portowego w północnej Rosji. To zapewne z tego ośrodka handlu międzynarodowego Rosji carskiej kot rosyjski został przywieziony do Europy Zachodniej.

Rozmiar	wysokość w kłębie: ok. 30 cm; waga: kocur – 4–5,5 kg, kotka – 3–4 kg
Szata	futro: krótkie, z podszerstkiem równym włosowi okrywowemu, aksamitne w dotyku maść: wyłącznie szaroniebieska ze srebrzystym połyskiem
Charakter	towarzyski, inteligentny, aktywny, przywiązany do człowieka
Długość życia	do 20 lat

Kot rosyjski – opis rasy

Kot rosyjski niebieski jest zwierzęciem o budowie niezwykle harmonijnej, proporcjonalnej. To chodząca elegancja. Jest to kot średniej wielkości, ważący zwykle od 2,5 do 4,5 kg. Smukły, lecz dobrze umięśniony, o wydłużonej sylwetce, długiej i prostej szyi, kot rosyjski jest pełen gracji. Jego głowa jest nieduża, w kształcie krótkiego klina, proporcjonalna do reszty ciała. Czoło powinno być płaskie, nos prosty, broda mocna, a poduszki z wibrysami mocno zaznaczone.

Uszy kota rosyjskiego są duże, szerokie u podstawy, osadzone wysoko. Wydają się być niemal przezroczyste – ich cienka skóra pokryta jest z zewnątrz jedynie delikatnymi jak meszek, srebrzystymi włoskami.

Oczy kota rosyjskiego momentalnie przykuwają uwagę obserwatora. Duże, szeroko rozstawione, w kształcie migdałów, mają kolor szmaragdowozielony. Tęczówki młodych kotów mogą wybarwiać się przez dłuższy czas, zanim osiągną ostateczny kolor, dlatego u kotów do pierwszego roku życia możliwy jest kolor żółtawy.

Kot ten ma długie i smukłe nogi o niewielkich, owalnych stopach. Poduszeczki łap powinny mieć barwę lawendową. Kończyny są proporcjonalne do reszty ciała, podobnie zresztą jak ogon, który jest długi, zwężający się ku końcowi i ostro zakończony.

Kot szary rosyjski –  umaszczenie i sierść

Futerko kota rosyjskiego niebieskiego jest jedyne w swoim rodzaju. U większości kotów włosy okrywowe, czyli zewnętrzne, tworzące wzór sierści, są najdłuższe, natomiast podszerstek (włosy puchowe), czyli warstwa chroniąca kota przed zimnem, tworzą włosy najkrótsze. Kot rosyjski niebieski ma podwójne futerko – jego włosy puchowe są takiej samej długości, co okrywowe, dlatego jego sierść doskonale izoluje ciało przed zimnem i wilgocią oraz jest wyjątkowo miękka, przyjemna w dotyku, aksamitna. Powinna odstawać od ciała.

Umaszczenie kota rosyjskiego jest szaroniebieskie z charakterystycznym, srebrzystym połyskiem, dlatego czasem przedstawiciel tej rasy jest nazywany kotem rosyjskim srebrnym. Dopuszczalny jest każdy odcień koloru niebieskoszarego, ale preferowany jest odcień średni, wyważony – przynajmniej w większości krajów Europy oraz w Wielkiej Brytanii. Koty rosyjskie typu skandynawskiego najczęściej są ciemniejsze, natomiast w USA preferuje się te jasno ubarwione.

Kot rosyjski niebieski – charakter i upodobania

Kot rosyjski niebieski sprawia wrażenie zwierzęcia delikatnego, niemal kruchego. Jego średnio mocny kościec i szczupła, lecz muskularna sylwetka faktycznie stanowią proporcje idealne w kocim świecie. Nie daj się jednak zwieść pozorom – koty rosyjskie są żywiołowe i bardzo sprawne, wytrzymałe, a ich pluszowe, podwójne futerko zapewniło im przetrwanie w nieprzyjaznym klimacie północnej Rosji.

To, że kot rosyjski jest przygotowany na przetrwanie w chłodzie i wilgoci, nie oznacza oczywiście, że lubuje się on w takim otoczeniu. Z pewnością zimowym wieczorem pierwszy zajmie miejsce blisko kaloryfera lub pod kocykiem… W końcu te srebrzyste koty należały do ulubieńców carów i arystokracji!

Jak przystało na dziedzica swej bogatej historii (koty rosyjskie należały do pupili Romanowów, m.in. Katarzyny Wielkiej i zapewne Mikołaja II), kot rosyjski zachowuje się jak arystokrata… zazwyczaj. Dopóki nie pokaże pazura. Kot ten chętnie się bawi, a młodym kociakom niestraszne są wysoko zawieszone półki i regały, a nawet alpinizm firankowy. Naturalnie można to opanować – na co dzień kot tej rasy to domownik doskonały.

Kot rosyjski jest raczej zwierzęciem cichym, ceniącym sobie spokój (ale nie leniwym). To kot bardzo inteligentny i skłonny do wspólnej pracy z opiekunem. Można nauczyć go reagowania na komendy i wykonywania „sztuczek”. Trening przy pomocy nagród, a najlepiej z nagrodami i klikerem, to świetna forma spędzania wolnego czasu dla kota rosyjskiego i jego opiekuna. A także doskonała forma aktywności – zabawy na inteligencję rozwijają kota, dostarczają mu rozmaitych bodźców – po prostu sprawiają, że się nie nudzi (i dzięki temu oszczędzi twoje firanki).

Jeśli akurat nie masz wiele czasu na codzienny trening, spraw kotu rosyjskiemu zarówno zabawki do zabawy łowieckiej, jak i intelektualne oraz pobudzające zmysły – chociażby labirynty na przysmaki, kule smakule, matę węchową.

Koty rosyjskie niezwykle silnie przywiązują się do domowników. Mogą zachowywać natomiast dystans do obcych osób – do momentu, gdy przestaną być one „obce”. Kiedy twój gość wejdzie do elitarnego kręgu osób znanych kotu, nieśmiałość kota rosyjskiego ustąpi przyjaznemu nastawieniu i towarzyskości.

To kot, którego warto mieć za przyjaciela. Jest czuły, empatyczny, chętnie przebywa z opiekunem w chwilach radosnych i smutnych. Potrafi też „pogadać”. To ogromny pieszczoch. Uwielbia ułożyć się do snu na ludzkich kolanach, domaga się głaskania, a gdy domownicy przeniosą się do innego pomieszczenia – podąża za nimi, gdyż nie chce pozostać sam. Potrafi chodzić za swym ukochanym człowiekiem krok w krok. Koty rosyjskie chętnie uczestniczą we wszelkich zajęciach domowych – od rozpakowywania zakupów po pracę przy komputerze.

Pamiętaj, że russian blue to zwierzę obdarzone znakomitą pamięcią, ogromną inteligencją i związanym z tą ostatnią… uporem. Jeśli postanowi coś zrobić, będzie do tego dążył konsekwentnie. Potrafi być cierpliwym uczniem – bacznie obserwuje chociażby metody otwierania szafek, aby później samodzielnie dostać się do skarbnicy smakołyków.

Koty rosyjskie są delikatne, cierpliwe, niegwałtowne. To wspaniali towarzysze dzieci, ale oczywiście wyłącznie tych, które nauczone są właściwego obchodzenia się ze zwierzęciem.

Kot rosyjski może odnaleźć się w większej zwierzęcej gromadce – żyje zwykle zgodnie z innymi kotami czy z psami, ale pamiętaj o okresie socjalizacji z izolacją podczas wprowadzania nowego zwierzęcia do domu, w którym już mieszka kot. To kluczowe dla ułożenia dobrych relacji między zwierzętami.

Czego nie lubią koty rosyjskie? Nie znoszą hałasu, zbyt burzliwego życia, zaburzania codziennej rutyny, którą cenią zresztą wszystkie koty. Kot rosyjski ceni sobie sielskie życie domowe, spokój, stabilizację. Nie lubi samotności.

Kot rosyjski niebieski – pielęgnacja i zdrowie

Sierść kota rosyjskiego niebieskiego nie wymaga szczególnie intensywnych zabiegów pielęgnacyjnych. Kot ten skrupulatnie dba o swoją toaletę, myjąc swe futerko szorstkim językiem. Jednak mniej więcej raz w tygodniu warto wyszczotkować „ruska”, aby wyczesać martwe włosy, które podczas toalety kot mógłby połknąć. Taka kula włosowa zalegająca w przewodzie pokarmowym może być niebezpieczna!

W okresie linienia warto czesać koty russian blue nieco częściej – wiosną mogą one intensywnie zrzucać zimowy, gruby podszerstek.

Warto pamiętać również, że niektóre koty rosyjskie pasjami… jedzą. Kocie łakomstwo może być prostą drogą do otyłości, dlatego warto przestrzegać zaleceń dotyczących codziennej dawki pokarmu dla kota o określonej wadze. Najlepiej karmić go pokarmami mokrymi wysokomięsnymi lub dietą BARF. Unikaj węglowodanów w kociej karmie – to one są pierwszymi winowajcami, jeśli chodzi o nadwagę u kota, jak również niebezpieczeństwo rozwoju cukrzycy. Dzienną porcję podziel na małe posiłki podawane możliwie często. To naturalny sposób odżywiania się kotów domowych i ich przodków.

Koty rosyjskie niebieskie nie przejawiają genetycznych predyspozycji do żadnych konkretnych chorób. Pamiętaj jednak, żeby zawsze dbać o odpowiednią podaż wody, gdyż nerki i układ moczowy to słaby punkt wielu kotów, nie tylko rosyjskich. Diety oparta na dobrej mokrej karmie lub BARF dostarczają sporo płynu – jest to więc także optymalna metoda utrzymania odpowiedniego nawodnienia w kocim organizmie.

Sprawdzaj regularnie stan uzębienia kota – zwłaszcza pod kątem zaczątków kamienia nazębnego. Profilaktyka kamienia obejmuje czyszczenie kocich zębów przy pomocy odpowiednich preparatów i szczoteczki (może to być szczoteczka dla zwierząt z rączką lub gumowa szczoteczka nakładana na palec). Kolejnym elementem higieny jamy ustnej kota powinno być podawanie przekąsek, które zmuszają do żucia. Może to być niewielka, surowa (wyłącznie!) mięsna kość do obgryzania czy poprzerastane kawałki twardego mięsa. Także niektóre na wpół suszone przysmaki mięsne sprawdzają się świetnie.

Kot rosyjski – cena kociaka

Cena kotów rosyjskich niebieskich zależeć może od wielu czynników, takich jak renoma danej hodowli, pochodzenie kota (utytułowani rodzice to cenniejsze potomstwo), wiek, a także to, czy kupujemy kota do hodowli, czy „na kolanka”. Ta druga opcja oznacza zakup kota wykastrowanego lub z obowiązkiem kastracji, który będzie twoim domowym pupilem, a nie zwierzęciem hodowlanym.

Kocięta rosyjskie – hodowla

Kociak powinien otrzymać z hodowli rodowód oraz książeczkę zdrowia z udokumentowanymi szczepieniami. Pamiętaj, że nie ma „kotów rasowych bez rodowodu”. Każdy kot, którego nazywamy rasowym, musi mieć rodowód. Wyrobienie tego dokumentu nie jest kosztowne, natomiast stanowi dowód, że koty w danym miejscu żyją w dobrych warunkach.

Troska o matkę z małymi, odrobaczanie, szczepienia, kontrola stanu zdrowia, wychowanie i socjalizacja – te wszystkie elementy są konieczne, aby przyszły opiekun otrzymał zdrowego, otwartego, wesołego kotka. To praca hodowcy, która musi kosztować. Stąd spotykane wciąż oferty kociąt po niskiej cenie należy traktować z nieufnością. Rodowodowy kot rosyjski niebieski kosztuje średnio od 1500 do 2500 zł.

Kot rosyjski niebieski – galeria

Nowe odmiany kotów rosyjskich

Kolor srebrzystoniebieski to klasyczna odmiana kota rosyjskiego – i jedyna akceptowana przez europejskie organizacje felinologiczne. Nie oznacza to jednak, że hodowcy nie spróbowali swoich sił w stworzeniu innych „wersji” kotów rosyjskich. W Australii wyhodowano białą odmianę kota rosyjskiego, a następnie również czarną i pręgowaną.

Kot rosyjski czarny, biały i inne nie różnią się od niebieskiego pierwowzoru niczym poza ubarwieniem. Odmiany te jednak są uznawane na razie przez bardzo nieliczne kluby. Spośród tych ważniejszych uznaje je amerykańskie stowarzyszenie CFA.

Kot rosyjski niebieski długowłosy 

Kota rosyjskiego długowłosego wyhodowano natomiast w USA w 1984 r. Ta nowa rasa otrzymała nazwę nebelung. Nazwa ta nawiązuje do średniowiecznego eposu germańskiego, „Pieśni o Nibelungach”, i jednocześnie ma związek z kolorem futra (oczywiście srebrzystoniebieskim) tych kotów. Zarówno nazwa legendarnych Nibelungów, jak i rasy nebelung pochodzi od tego samego niemieckiego słowa – „Nebel”. Oznacza ono „mgłę”.

Sylwetka, proporcje, umaszczenie, a także charakter nebelunga są analogiczne do kota rosyjskiego niebieskiego. Jedyną różnicą jest jedwabista, półdługa sierść przedstawicieli nowej rasy. Na razie uznają ją tylko niektóre organizacje felinologiczne.

Czy kot rosyjski jest popularny? Z pewnością nie dorównuje dziś „misiowatemu” kotu brytyjskiemu czy pokaźnemu maine coonowi, ale ma swoich zagorzałych wielbicieli. 

Popularność utrzymuje m.in. w Stanach Zjednoczonych. Warto przypomnieć, że kotka rosyjska wcieliła się w postać Arlene w filmie fabularnym o Garfieldzie, a kociak rosyjski – w postać kota zabójcy z filmu animowanego „Psy i koty”.

Russian blue – ciekawostki

Najczęściej widywanym kotem rosyjskim jest jednak chyba… Nyan Cat – animowany zwierzak, który w 2011 r. pojawił się w internecie w formie GIF-a, a następnie wraz z video na YouTube, gdzie frunie przez przestrzeń kosmiczną, pozostawiając za sobą tęczowy ślad, podbił świat. W tle wideo wybrzmiewa japońska piosenka pop „Nyanyanyanyanyanyanya”. Twórca animacji, Christopher Torres, inspirował się swym własnym kotem rosyjskim o imieniu Marty. Niestety jego pupil zmarł w listopadzie 2012 r. na FIP.

Kot rosyjski niebieski to bez wątpienia jedna z najpiękniejszych ras kotów. Koty te mają wspaniały charakter, są inteligentne i potrafią rzucić na człowieka czar przy pomocy swych szmaragdowych oczu. Poznaj bliżej koty rosyjskie – może to właśnie zwierzak dla ciebie?

Szukając swojego kociego ideału, bez wątpienia rozglądasz się za zwierzęciem zarówno unikalnym, jak i doskonale dopasowanym do twojego trybu życia. Kot bengalski na pierwszy rzut oka potrafi naprawdę zawrócić w głowie, więc pewnie będziesz chciał mieć go pod swoim dachem. Czy jednak dasz radę go okiełznać? To nie są proste w wychowaniu zwierzęta, chociaż jeśli poświęcisz im trochę czasu, mogą okazać się doskonałymi towarzyszami. Czy istnieje kot bengalski czarny? A może umaszczenie jest tylko cętkowane? Co jedzą te zwierzaki? Na te pytania i wiele innych odpowiadamy w artykule!

Kot bengalski – podstawowe informacje

? Rozmiar	długość ciała: do 50 cm; waga: od 3 do 8 kg
⭐ Szata	futro: krótkie, gęste, jedwabiste, z efektem glitter maść: cętkowana, w różnych odmianach barwnych, najczęściej charcoal, marbled, sorrel, śnieżna, lamparcia
? Charakter	energiczny, inteligentny, chętny do zabaw, przywiązany do opiekuna, gadatliwy
❤️ Długość życia	10-16 lat

Kot bengalski – historia rasy

Pierwsze próby skrzyżowania rasy kota domowego z dzikim kotem bengalskim miały miejsce już w latach 30. XX wieku. Tworzeniem hybryd zajmowała się m.in. biolog Jean Sugden Mill. Jednak mimo kilku udanych eksperymentów, które spowodowały, że bengal został wpisany do wstępnej księgi The Cat Fanciers’ Associatio w latach 70., nad rasą nie zaczęto pracy aż do lat 80. ubiegłego stulecia.

Jakie były utrudnienia przy tworzeniu rasy kota bengalskiego?

Wtedy właśnie ta sama badaczka, która miała już pulę dzikich zwierząt gotowych do rozrodu, rozpoczęła swój projekt. Problemem okazała się bezpłodność kocurów, która wciąż występuje w przypadku łączenia tych dwóch gatunków (zanika przy czwartym pokoleniu) oraz nadmierna płochliwość i agresja, która jednak została przynajmniej częściowo wyeliminowana dzięki selekcji hodowlanej. Mimo tego kot bengalski jest unikatową rasą, dlatego miłośnicy tej rasy wciąż ją rozmnażają.

Koty bengalskie – zdjęcia nie mówią wszystkiego. Jakie koty wzięły udział w eksperymencie?

Współczesne bengale tworzą jednolitą populację. Jednak aby ją stworzyć, Mill musiała sięgnąć po różne rasy kotów. Do współtworzenia ich zostały wykorzystane:

• egipskie koty mau;
• koty abisyńskie;
• amerykańskie koty krótkowłose.

To właśnie dzięki domieszce krwi tych pierwszych, bengal ma niezwykle lśniącą okrywę włosową. Nic dziwnego, że zdjęcia kotów bengalskich wyglądają tak efektownie!

Kot bengalski – odmiany kolorystyczne

Takie mieszanie pozwoliło również wyróżnić kilka odmian kolorystycznych. Warto zauważyć, że w tym względzie standard rasy zmieniał się przez lata, ponieważ początkowo za jedynie prawidłowe uznawane były tylko koty bengalskie w cętki. W Europie koty te pojawiły się już w latach 80., jednak dopiero w 2006 roku pojedynczym osobnikom został przyznany status championa przez brytyjskie stowarzyszenie The Governing Council of the Cat Fancy. Popularne kolory to choćby śnieżny i marmurkowy. O umaszczeniu powiemy jeszcze więcej w dalszej części tekstu.

Kot bengalski – wielkość i inne cechy charakterystyczne

Koty bengalski jest sporym zwierzakiem. Te czworonogi osiągają długość ciała ok 35 cm. Powinny być krzepkie i umięśnione, o zdrowej, ale średnio mocnej sylwetce. Nie powinny mieć żadnych problemów z poruszaniem się. Wyglądem bardzo przypominają swoich dzikich przodków. Dzięki temu są stworzeniami stosunkowo zdrowymi, które mogą bez najmniejszego problemu eksplorować świat, w przeciwieństwie do ras poddanych mutacjom. Te np. pozbawiają je sierści lub skracają łapy, uniemożliwiając wygodne skakanie.

Kot bengalski – waga tych zwierząt a ich aktywność

Sylwetka bengala jest bardzo muskularna, waży od 3 do 8 kg, co oznacza, że potrafi przybierać naprawdę duże rozmiary (przeciętny dachowiec waży ok. 4-5,5 kg). Z tego powodu to nie jest dobry wybór dla tych osób, które mogą zapewnić kotom tylko niewielką przestrzeń. Zwłaszcza że należą do tych bardzo aktywnych. Należy jednak uważać, aby ich nie przekarmiać. To może spowodować – podobnie jak w przypadku każdej innej rasy – wiele problemów zdrowotnych. Kot bengalski powinien mieć zwartą, zdrową sylwetkę i jeśli ta wydaje ci się nieodpowiednia, koniecznie skontaktuj się ze swoim weterynarzem. 

Kot bengalski biały – umaszczenie zwierząt

Zwierzęta te, nazywane również leopardetami, mogą występować we wszystkich odmianach barwnych i nie ma co do nich większych restrykcji. Bardzo popularna jest maść lamparcia, czyli cętkowana na żółtym tle, ale np. istnieje również kolor węglowy, w którym tło zmienia się na niebieskie. Popularny jest też kot bengalski marmurkowy, który wyróżnia się dużymi, rozlewającymi się plamami. Coraz popularniejsze są również koty o maści śnieżnej. W Europie jako pierwsze były nagradzane bengalskie koty o czarnej pręgowanej maści. Takie również występują w hodowlach i stanowią sporą część populacji.

Jak wygląda futro bengala? Słówko o pielęgnacji

Długowłose koty są puszyste i aż proszą się o to, by je pogłaskać. To nie ulega żadnej wątpliwości! Jednak nie każdy chce mieć pod swoim dachem zwierzę, które trzeba czesać. Rasa ta jest doskonałym wyborem właśnie dla osób, które chcą, by czesanie było szybkie i nieskomplikowane. Jego sierść jest raczej krótka, przylegająca i błyszcząca, jedwabista w dotyku. Na czole taki kocur ma zwykle charakterystyczny znak w kształcie litery „M”, który odziedziczył po swoich dzikich przodkach. Pielęgnacja kota bengalskiego jest więc dość prosta. Wystarczy czasem przeczesać zwierzę szczotką, szczególnie w okresach wzmożonego linienia.

Kot bengalski – charakter dzikiego kota w kocie domowym

Nie da się ukryć, że po swoich dzikich przodkach kot bengalski odziedziczył dużą niezależność. Te zwierzęta nie są typowymi pieszczochami. Mają temperament i raczej rzadko pozwalają się głaskać, więc weź to pod uwagę, rozważając, czy jest to rasa dla ciebie. Są jednak wyjątkowo aktywne, dlatego będą świetnymi towarzyszami zabaw. Zwykle nie przepadają za obcymi i nawet do nowego właściciela przywiązują się dosyć długo. Jednak jeśli poświęcisz im wystarczająco dużo czasu, odwdzięczą się. Są energiczne, ciekawskie i uwielbiają towarzyszyć swoim opiekunom we wszystkich codziennych czynnościach, chodząc za nimi krok w krok.

Kot bengalski – cena i hodowla

W ostatnim czasie ceny rasowych zwierząt mocno poszły w górę i bezustannie się zmieniają, dlatego nie jest możliwe, aby precyzyjnie ustalić cenę kota bengalskiego. Jednak można szacować, że za kocięta bengalskie będziesz musiał zapłacić pomiędzy 2 a 6 tys. złotych. Pamiętaj tylko, aby szukać kotów tej rasy tylko w sprawdzonych hodowlach, które odpowiednio dbają o socjalizację młodych osobników. Powstały w wyniku połączenia z dzikim kotem, dlatego wymagają wzmożonej pracy hodowcy, aby w przyszłości mogły stać się dobrymi kocimi towarzyszami. Najpierw zbierz więc opinie i dopiero wtedy podejmij decyzję o miejscu, z którego ma pochodzić wyczekiwany pupil.

Kot bengalski – ile żyje?

Jego długość życia szacuje się na 10-16 lat. Można więc powiedzieć, że to stosunkowo zdrowa rasa, która jest dość długowieczna. Kupując takiego podopiecznego, możesz spodziewać się, że będzie towarzyszył ci przez lata. To sprawia, że musisz dobrze przemyśleć, czy na pewno jesteś gotowy wziąć za niego odpowiedzialność. Z powodu swojego charakteru kot bengalski może znacznie gorzej znosić rozstania z opiekunem niż inne zwierzaki. Musisz być pewny, że zapewnisz mu stabilny dom i zaspokoisz wszystkie jego potrzeby.

Kot bengalski musi się wyszaleć! Zabawki i dom

Z powodu swojej wzmożonej aktywności kot ten potrzebuje wielu zabawek, dzięki którym nie będzie się nudził. Pamiętaj, że ty także powinieneś uczestniczyć w jego rozrywkach! Nie powinien być co prawda zwierzęciem wychodzącym, ale mimo to wymaga dużej dawki ruchu. Znacznie lepiej będzie się więc czuł w dużym domu z przygotowaną zewnętrzną wolierą niż w ciasnym mieszkaniu. Planujesz przeprowadzkę i będziesz miał większą przestrzeń? Zaczekaj z zakupem tych zwierząt do chwili, w której już się przeprowadzisz. Przeprowadzki mogą bowiem powodować u kotów dość duży stres.

Jak dobrać odpowiednie zabawki dla tej rasy kota?

Kocia zabawa polega przede wszystkim na polowaniu, które jest zakończone złapaniem zwierzyny. Dlatego powinieneś zapewnić kotu zabawki, które zapewnią mu taką możliwość. Staraj się unikać lasera. Może on być użyteczny, by rozgrzać kota i zachęcić do zabawy, jednak potem koniecznie powinieneś chwycić za coś, co kot może złapać. Świetnie sprawdzą się niewielkie, szeleszczące piłeczki. Koty często chętnie je gonią i łapią. Przydać się może także tzw. wędka. Na jej końcu zawieszone jest coś szeleszczącego lub dzwoneczek oraz piórka albo pluszak. Koty je uwielbiają!

Kot bengalski a zdrowie – jakie może mieć problemy?

Status nowej rasy został im przyznany w 1986 roku przez The International Cat Association. Oznacza to, że wciąż jest to dość nowa i niekoniecznie dobrze zbadana grupa kotów. W tej chwili nie stwierdzono żadnej konkretnej choroby genetycznej, którą byłaby obarczona ta rasa, a same zwierzęta dość rzadko chorują, co jest charakterystyczne dla hybryd. Taki kot dobrze znosi niskie temperatury dzięki gęstej sierści. Wśród chorób, które pojawiają się częściej od innych, można wymienić:

• postępujący zanik siatkówki, który powoduje utratę wzroku;
• niedobór kinazy pirogronianowej, który może prowadzić do anemii.

Kot bengalski – żywienie

W przypadku kotów dieta jest bardzo istotna dla ich zdrowia i trzeba wiedzieć, co należy się im podawać. Bengal powinien być żywiony tylko najwyższej jakości karmą pozbawioną zbóż, z jak największą zawartością mięsa. Nie decyduj się na suchą karmę. Najlepiej w ich przypadku sprawdzi się tzw. BARF, czyli w pełni surowa dieta. Wybór idealnej karmy najlepiej skonsultuj ze swoim lekarzem weterynarii lub ze zwierzęcym dietetykiem, który specjalizuje się w doborze jadłospisu kotów. Pamiętaj, aby zawsze uważnie obserwować wagę swojego podopiecznego.

Czy kot bengalski jest odporny na białaczkę?

Do próby połączenia dzikiego kota bengalskiego z kotem domowym doszło m.in. dlatego, że te pierwsze miały wykazywać się odpornością na białaczkę. Mają one niezwykle silny układ odpornościowy, który przekazały kolejnym pokoleniom kotów żyjących w ludzkich domach. 

Jeśli więc chcesz mieć w swoim domu niezwykle odpornego kota, który będzie twoim wiernym towarzyszem mimo iście tygrysiego charakteru to może być zwierzę dla ciebie! Upewnij się tylko, że jesteś w stanie zapewnić mu odpowiednie warunki, bo koty rasowe bengalskie są naprawdę wymagające. Bengal to zwierzak niezależny, które jednak lubi zabawę i aktywność. Przemyśl więc sprawę i zastanów się, czy będzie odpowiedni towarzysz na długie lata!

Kot bengalski – zdjęcia

Kot bengalski – najczęściej zadawane pytania

Czy koty bengalskie lubią dzieci?

Jeśli dzieci potrafią obchodzić się z kotami, to bengale będą dla nich świetnymi towarzyszami. koty te uwielbiają zabawę i są bardzo ruchliwe.

Gdzie kupić kota bengalskiego?

W Polsce koty te dostępne są w hodowlach zgromadzonych pod szyldami międzynarodowych organizacji felinologicznych.

Czy kot bengalski uczula?

Tak samo, jak każdy kot, również przedstawiciel tej rasy może uczulać. Pamiętaj, że nie istnieją koty hipoalergiczne.

Czy kot bengalski gubi sierść?

Jak każdy kot, również ten bengalski gubi sierść. Pielęgnacja sierści polega na wyczesywaniu jej raz w tygodniu.

Czy koty bengalskie są agresywne?

Koty te są aktywne i energiczne. Jeśli nie zostały nauczone bezpiecznej zabawy, mogą w jej trakcie podrapać. Nie są jednak agresywne same z siebie. Jeśli twój kot przejawia takie zachowanie, zabierz go do weterynarza i behawiorysty.

Niektóre źródła utrzymują, że kot syberyjski miał swoje początki w XI wieku i bez wątpienia jego krainą geograficzną była Syberia, od której wzięła się nazwa rasy. Przez setki lat znany był jedynie w ojczyźnie, jednak dzięki zaangażowaniu państwu Schultz, koty te pojawiły się w zachodniej części Europy.

Kot syberyjski – podstawowe informacje

? Rozmiar	wysokość w kłębie: od 30 do 35 cm; waga: kocur – 6–8 kg, kotka – 4–6 kg
⭐ Szata	futro: półdługie, z gęstym, twardym włosem okrywowym i podwójnym podszerstkiem maść: dopuszczalne wszystkie kolory
? Charakter	nieco dziki, przyjazny, aktywny, ciekawski
❤️ Długość życia	14-17 lat

Kot syberyjski – wygląd i ciało

Jak przystało na kota syberyjskiego żyjącego w wymagających warunkach, rasa ta posiada bardzo gęsty podszerstek i średnio długie futro. Stanowią one skuteczne zabezpieczenie przed śniegiem i mrozem, co bez wątpienia przydaje się w zróżnicowanych warunkach naturalnych. Kot syberyjski posiada również dodatkowe kępki włosów na łapach, które przypominają specjalne zimowe buciki. Wygląda to bardzo uroczo, jednak chodzi o ochronę łapek podczas stąpania po zimnym podłożu. Koty tej rasy mają bardzo puchaty ogon o gęstej i długiej sierści.

Rasa ta cechuje się dosyć długim procesem dojrzewania. Mijają zwykle 3 lata, zanim koty osiągną pełną dojrzałość. Widoczne są pewne różnice w budowie kocurów i kotek. Osobniki męskie osiągają nawet 8 kilogramów wagi i 35 centymetrów. Żeńskie natomiast są nieco mniejsze, bo ich waga oscyluje w przedziale 4–6 kg, a wielkość dochodzi do 30 cm. Waga osiągana jest przez masywny kościec i spory tułów.

Umaszczenie kota syberyjskiego

Sierść opisywanego kota jest bardzo gęsta i półdługa. Kołnierz dookoła karku jest gruby, co jest wynikiem naturalnego przystosowania się do kraju pochodzenia czworonoga. Kot syberyjski może występować w klasycznej kolorystyce oraz jako kot neva masquerade, który został uznany przez FIFE jako osobna rasa kotów. Pierwsze z nich mają dopuszczalne niemal wszystkie barwy futra. Wyjątek stanowią cynamonowy, czekoladowy i liliowy. Natomiast odmiana kota syberyjskiego neva masquerade charakteryzuje się wyłącznie niebieskimi oczami, a kocięta rodzą się całe białe.

Kot syberyjski i jego charakter

Już samym wyglądem kot syberyjski sprawia wrażenie łagodnego i towarzyskiego zwierzęcia. Nigdy jednak nie wyzbył się swoich korzeni, czego dowodzi ochoczymi wypadami w poszukiwaniu ofiary. Kot syberyjski zdecydowanie posiada instynkt myśliwego, a w oddawaniu się tym przyjemnościom nie przeszkadza mu ani niska temperatura, ani deszcz czy śnieg. Nie bądź zatem zaskoczony, gdy w zupełnie niesprzyjających warunkach kot pochwali ci się przyniesioną myszką.

Jednocześnie silne przywiązanie do polowań nie przeszkadza mu w nawiązywaniu bardzo intensywnych przyjaźni z domownikami. Nie stroni od zabawy z innymi, lubi również dzieci. Jest przy tym mało natrętny i nie narzuca swojego zdania. Trzeba jednak poświęcić nieco czasu na jego wyszkolenie. Syberyjczyki są świetnymi skoczkami, dlatego musisz przygotować się na to, że twój pupil będzie częstym gościem na najwyższych meblach.

Kot syberyjski to mały stróż

Co ciekawe, zwierzęta te nie stronią od stróżowania! W momencie pojawienia się obcego gościa kot syberyjski daje domownikom znać intensywnym mruczeniem. Trudności nie sprawia mu też skakanie w celu włączeniu dzwonka do drzwi. Są to bardzo inteligentne, bystre i ruchliwe koty.

Zdrowie i choroby kota syberyjskiego

Przyszły właściciel ucieszy się z faktu, że syberyjczyki są uznawane za bardzo odporne i niezwykle zdrowe koty. Żyją zwykle 15–20 lat. Jest to poniekąd zasługa klimatu i warunków środowiska, w jakich przyszło im żyć na co dzień. Nie ma zatem najmniejszych powodów do obaw o to, że kot syberyjski będzie chorował w polskim klimacie. Nie można jednak całkowicie wykluczyć z tej rasy jednostek chorobowych, a jeśli już się zdarzają, są to przeważnie popularne kocie schorzenia.

Mowa tu przede wszystkim o przeroście mięśnia sercowego, czyli kardiomiopatii przerostowej. Choć nie zdarza się ona często, możesz ją podejrzewać u kota, gdy pojawią się: 

• duszności;
• kaszel;
• nierównomierny oddech;
• apatia;
• brak ochoty na jedzenie.

Do innych schorzeń należą dysfunkcje nerek, wrodzone wady serca i nadczynność tarczycy.

W jaki sposób pielęgnować kota syberyjskiego?

Wyodrębnić należy dwa okresy, w których potrzeby pielęgnacyjne kota syberyjskiego mocno się różnią. Pierwszy z nich to okres linienia, co zachodzi wiosną i jesienią. W tym czasie pupila należy szczotkować i rozplątywać kołtuny. Zaleca się rozpocząć pielęgnację i zabiegi rozczesywania jak najwcześniej, by w późniejszych latach proces ten nie stał się dla niego uciążliwym rytuałem. W przeciwnym wypadku kot będzie atakował albo uciekał. W okresie utraty sierści najlepiej jest szczotkować go codziennie.

Inaczej jest w momentach, gdy włosy same trzymają się na swoim miejscu. Wtedy kot syberyjski jest w stanie samodzielnie zadbać o swoje gęste i bujne futro. Pamiętaj jednak, by po harcach i skakaniu w zaroślach wyczesać go z poprzyczepianych gałązek i liści. W okresie, gdy kot nie gubi sierści i nie jest często wypuszczany na swawolne wypady, szczotkowanie może odbywać się raz w tygodniu. W sytuacji, gdy kot jest wychodzący, nie należy mu obcinać pazurów, aby miał możliwość wspinania się po drzewach oraz obrony.

Dieta syberyjczyka

Nie należy zapominać o odpowiednich posiłkach dla swojego podopiecznego. Koty te bardzo dobrze reagują na dietę wysokobiałkową z jednoczesnym zredukowaniem ilości węglowodanów w stosunku do białka. To mięsożercy, a więc źródła protein muszą być naprawdę wysokiej jakości.

Hodowla kota syberyjskiego – jak ją znaleźć?

Jest znany i najbardziej popularny w Rosji, jednak z powodzeniem hoduje się go również w innych częściach Europy. Kot syberyjski w 1989 roku trafił do Polski i od tego czasu jest obecny wśród krajowych pupili. Znalezienie renomowanej i profesjonalnej hodowli chroni cię przed zakupem kota o niepewnym rodowodzie. Zyskujesz pewność, że kupujesz zdrowego kota bez ryzyka wystąpienia chorób genetycznych lub dziedzicznych na skutek nieodpowiedniego krzyżowania. Pamiętaj, że zanim zwierzak trafi do nowego właściciela, przez ok. 3 miesiące powinien przebywać z mamą i swoim rodzeństwem.

Kot syberyjski – cena zwierzęcia z rodowodem

Dla miłośników charakteru i wyglądu kota syberyjskiego niestraszna będzie jego cena. Zazwyczaj za czworonoga z pewnego źródła należy zapłacić do 2000 zł. To oczywiście sporo, biorąc pod uwagę, że jest to zwierzę domowe, jednak koszty rekompensuje pewne źródło pochodzenia i zdrowie pupila.

Kot syberyjski – historia rasy

Czworonogi te zaliczają się do naturalnych ras, w ewolucji których człowiek nie miał żadnego udziału. Z tego powodu są to koty o bardzo dobrym zdrowiu, pozbawione chorób o podłożu genetycznym. Oficjalne daty głoszą, że rasa ta uwidoczniła się w XVII wieku, jednak niektórzy uważają, że kot syberyjski był znany już sześć stuleci wcześniej. Jego międzynarodowa historia nie jest zbyt bogata, a rozpoczęła się po upadku ZSRR. Do tego momentu było to typowo domowe zwierzę towarzyszące rodzinom na terenie obecnej Rosji.

Dla kogo jest kot syberyjski?

Biorąc pod uwagę fakt, że kot ten wydziela niewielkie ilości białka fel d1 obecnego w ślinie, szczególnie poleca się go alergikom. Może się to wydać dziwne, ponieważ przeważnie osoby zmagające się z uczuleniem szukają zwierząt bez bujnej sierści. W tym przypadku nie wpływa ona jednak na alergiczne dolegliwości właściciela.

Poza tym kot syberyjski jest świetnym kompanem rodziny. Z natury jest bardzo aktywny i żywiołowy, nie stroni jednak od rozkosznego mruczenia na kolanach właściciela. Bardzo lubi odpoczywać na wysokich parapetach, a nawet na szafie czy innych wysokich meblach. Możesz jednak w spokoju patrzeć na jego wybryki, ponieważ nie ma tendencji do niszczenia przedmiotów.

Kot syberyjski – zdjęcia

Ciekawostki na temat kota syberyjskiego

Jest to kot, który potrafi wręcz „zagadać” człowieka. Opanował tę sztukę niemal perfekcyjnie i jest w stanie emitować niezliczone rodzaje dźwięków. Kotu nie przeszkadzają zamknięte drzwi. Jeśli nie zamkniesz ich na klucz, musisz liczyć się z tym, że sam je sobie otworzy. Pamiętaj też, że kot syberyjski od czesania o wiele bardziej woli kąpanie.

Kot syberyjski – najczęściej zadawane pytania

Czy koty syberyjskie są agresywne?

Z zasady wzorzec rasy zakłada, że z temperamentu ten kot jest nieco dziki. Nie oznacza to jednak, że zwierzę jest agresywne. Zazwyczaj agresja jest sygnałem bólu albo zaburzeń behawioralnych.

Co lubią koty syberyjskie?

To aktywna rasa, która bardzo lubi zabawę. Koty te chętnie się wspinają, są ciekawskie i potrzebują atencji człowieka.

Jak czesać kota syberyjskiego?

Do czesania kota warto wykorzystać dopasowaną szczotkę o odpowiednim rozmiarze. Szczególnie zwróć uwagę na kryzę. Nie czesz natomiast ogona, na którym sierść powoli odrasta.