Sterylizacja kotki to powszechne określenie, które nie do końca oddaje rzeczywistość. W rzeczywistości częściej stosowana jest obecnie kastracja. Sprawdź, czym kastracja i sterylizacja różnią się od siebie. Jakie są ich konsekwencje?

W dzisiejszych czasach regulacja poczęć wśród kotów domowych jest coraz powszechniejszą praktyką. Wiele osób wciąż jednak ma obawy, że kotka po sterylizacji zmieni swój charakter albo że będzie nieszczęśliwa. Na szczęście większość z nich nie ma żadnego odbicia w rzeczywistości. Wokół tego typu zabiegów narosło tak wiele mitów, że większość z nas nawet nie zdaje sobie sprawy, że sterylizacja nie jest terminem stosowanym prawidłowo. W istocie kotkę oddajemy na zabieg kastracji. 

Zabieg sterylizacji kotki – na czym polega?

Wciąż funkcjonuje utarte przekonanie, że kocury poddawane są kastracji, natomiast kotki sterylizacji. W istocie, niezależnie od płci, każdy kot może być poddany jednemu z tych dwóch zabiegów. Określenie „sterylizacja” w kontekście samic weszło do języka potocznego. Kiedy umawiając się na wizytę poprosisz o ten zabieg, lekarz weterynarii z pewnością zrozumie, o co ci chodzi. Możesz mieć jednak 98% pewności, że twoja kotka zostanie wykastrowana. 

Kastracja i sterylizacja kotki – różnice

Czym różnią się od siebie te dwa zabiegi? Należy zacząć od podobieństw – obydwa mają na celu ograniczenie płodności. Różni je natomiast sposób, w jaki do tego dochodzi. Sterylizacja polega na podwiązaniu jajowodów (u kotek) lub nasieniowodów (u kocurów). Kastracja natomiast polega na mechanicznym usunięciu narządów układu rodnego. Samcom usuwane są jądra, natomiast samicom jajniki i macica. Obydwa zabiegi prowadzą do bezpłodności i obydwa wpływają na ograniczenie bezdomności kotów domowych. Dlaczego więc obecnie wykonuje się przede wszystkim kastracje? 

Ograniczenie płodności nie jest jedynym celem zabiegu kastracji u kotki. Przede wszystkim powoduje on wygaszenie działania hormonów płciowych, a co za tym idzie, kładzie kres zachowaniom rujowym. Rujki dla samic tego gatunku są wyjątkowo męczące. Obciążają organizm i prowadzą do zachowań trudnych do zaakceptowania przez opiekuna. Dodatkowo, jeżeli twoja kotka jest wychodząca, gwarantują tłumne wizyty różnego rodzaju adoratorów z najbliższej (i nie tylko) okolicy. 

Dodatkowo kastracja, w przeciwieństwie do sterylizacji, wyklucza ryzyko różnego rodzaju chorób występujących na tle hormonalnym. W stu procentach eliminuje ryzyko ropomacicza, a wykonana odpowiednio wcześnie także raka sutka. 

Chociaż w istocie sterylizacja jest zabiegiem praktycznie zapomnianym przez medycynę weterynaryjną, w języku potocznym funkcjonuje zamiennie z kastracją. Właśnie dlatego używanie tego określenia jest jak najbardziej dopuszczalne. 

Zabieg kastracji kotki lub kocura – jak przebiega? 

Zabieg kastracji u kotki jest obecnie zabiegiem rutynowym, którego podejmie się niemal każdy lekarz weterynarii. Przebiega w znieczuleniu ogólnym i polega na chirurgicznym usunięciu narządów układu rozrodczego. To trwały zabieg, którego skutków nie można odwrócić, dlatego wykonywany jest jednorazowo. 

Kiedy oddać kotkę do kastracji? 

Obecnie, coraz więcej osób zdaje sobie sprawę, że kastracja kotki jest koniecznością. Wciąż jednak toczą się spory co do tego, kiedy jest najlepszy moment na jej wykonanie. Wśród lekarzy weterynarii funkcjonują dwie szkoły. Pierwsza, bardziej konserwatywna, zakłada, że z zabiegiem należy zaczekać do pierwszej rujki. Druga – popierana głównie przez młodych lekarzy, czerpiących wiedzę z aktualnych badań naukowych – zakłada, że kastrować trzeba przed pierwszą rują. Im wcześniej, tym lepiej. 

Wielu lekarzy weterynarii nadal zakłada, że zbyt wczesna kastracja może powodować problemy ze wzrostem oraz hamować rozwój fizyczny i emocjonalny kotki. Z kolei coraz więcej naukowców zwraca uwagę na fakt, że takie stwierdzenia faktycznie mają zastosowanie… u psów. Koty są jednak zupełnie innym gatunkiem, o innej specyfice metabolicznej. Właśnie dlatego coraz częściej panuje przekonanie, że najlepszym wiekiem na sterylizację kotki jest okres od trzeciego do piątego miesiąca życia.

Wczesna kastracja kotki – co to znaczy? 

Czy można mówić w tym wypadku o wczesnej kastracji? Jak zwykle wiele zależy od położenia i praktyki. W Stanach Zjednoczonych od początku XXI wieku normą jest wykonywanie zabiegów u kociąt, które skończyły zaledwie osiem tygodni. Kastrację w tym wieku przechodzą koty w schroniskach i organizacjach adopcyjnych, a także w wielu hodowlach. 

W Polsce zdania są podzielone i o wczesnej kastracji mówi się zazwyczaj w kontekście tej wykonanej przed pierwszą rują. 

Sterylizacja kotki – im wcześniej, tym lepiej? 

Koronnym argumentem za kastrowaniem kotek jeszcze przed zakończeniem okresu dojrzewania, jest zjawisko rujki permanentnej. Pierwsza ruja występuje zazwyczaj w okresie od szóstego do dziesiątego miesiąca życia. Zachowanie kotki podczas jej trwania jest niespecyficzne. Zwierzę robi się natarczywe, głośne, porusza się w nienaturalny sposób, może mieć problemy z apetytem i snem. Jak łatwo się domyślić, cierpi wówczas nie tylko ono, ale także reszta domowników.

Ruja u kotów domowych trwa zazwyczaj od siedmiu do nawet czternastu dni. Często pojawia się jednak zjawisko rui permanentnej, która nie ustaje. Wówczas postawieni pod ścianą opiekunowie zaczynają w pośpiechu szukać sposobu na jej przerwanie. W takim wypadku istnieją tylko dwa sposoby – kastracja podczas rui albo zakończenie jej za pomocą leków hormonalnych. W pewnym sensie jest to wybór między opcją złą i jeszcze gorszą. Podawanie kotce hormonów jest niezdrowe i może mieć negatywne skutki dla jej organizmu. Kastracja w rui jest natomiast bardzo trudna.

Zazwyczaj w takich sytuacjach rekomendowane jest przerywanie rujki kastracją natomiast, jak zostało już powiedziane, nie jest to prosty zabieg. Macica jest wówczas bardziej ukrwiona, co podnosi ryzyko komplikacji. Wielu lekarzy weterynarii nie podejmuje się wykonywania takich zabiegów. Oczywiście w wielu przypadkach są one bardzo udane, natomiast wymagają od lekarza dużej praktyki, często wręcz specjalizacji w chirurgii i anestezjologii.

Zachowanie kotki po sterylizacji

Wielu opiekunów obawia się, że u kotki po sterylizacji zajdą nieodwracalne zmiany w jej zachowaniu. Oczywiście, pozbawienie kota hormonów płciowych ma skutki behawioralne, ale absolutnie nie trzeba się ich obawiać. 

W okresie dojrzewania motorem działań kotek jest żeński hormon płciowy – estrogen. Wpływa on przede wszystkim na kształtowanie zachowań, które umożliwiają lepszą opiekę nad potomstwem. Redukuje poziom lęku i strachu i reguluje wydzielanie się oksytocyny po porodzie. Zachowania te skupione są przede wszystkim na procesie rozrodczym oraz ciąży i okresie odchowywania potomstwa. Kastracja całkowicie eliminuje ten obszar życia kotki. Natomiast nie zmienia jej charakteru i nie powoduje wzrostu agresji. 

Jeżeli decydujesz się na kastrację kotki jeszcze przed okresem dojrzewania, najprawdopodobniej nie zauważysz żadnych zmian w jej zachowaniu po zabiegu. Późniejsza kastracja po prostu wyeliminuje zachowania związane z rują i popędem płciowym. 

Jak opiekować się kotką po sterylizacji?

Kastracja kotki, chociaż bardziej inwazyjna niż w przypadku kocura, nadal jest zabiegiem rutynowym. Odbywa się najczęściej w godzinach porannych. Starsza kotka powinna być na czczo przez około sześć godzin, młodsza (która nie skończyła roku) przez cztery godziny. Kastracja odbywa się pod znieczuleniem ogólnym, dlatego przed zabiegiem zazwyczaj wykonuje się badania przesiewowe w celu potwierdzenia zdrowia kotki. Jeżeli zabieg przebiega bez komplikacji, już tego samego dnia rekonwalescentka może wrócić do domu. Do końca dnia może być nieco oszołomiona po narkozie. 

Jeżeli do zabiegu użyto nici nierozpuszczalnych, konieczna będzie wizyta, na której lekarz zdejmie szwy. Coraz częściej jednak stosuje się tak zwane szycie śródskórne z użyciem szwów rozpuszczalnych. Wówczas znikają one samodzielnie. Taka metoda zazwyczaj nie wymaga nawet ubranka ochronnego, chyba że kotka nadmiernie interesuje się raną. Szwy wchłaniają się całkowicie po upływie około trzech tygodni. Warto pamiętać, że po zabiegu sterylizacji kotka powinna otrzymywać specjalną karmę.

Zabieg kastracji i sterylizacji kotki – powikłania 

Kastracja jest zabiegiem chirurgicznym, dlatego niesie za sobą ryzyko komplikacji. Zasadniczo jednak jest bezpieczna i nie powoduje powikłań. Czynnikami zwiększającymi ich ryzyko są między innymi: 

• ukryte choroby przewlekłe;
• trwająca ruja;
• wady anatomiczne;
• niedoświadczenie lekarza.

Chociaż z reguły zabiegu kastracji podejmie się każdy lekarz weterynarii, warto zgłaszać się z tym do osób doświadczonych lub posiadających specjalizację w chirurgii. Sprawdź także, czy w klinice do której się zgłaszasz, zabiegi przeprowadzane są z asystą anestezjologiczną. 

Pamiętaj także, że bywają przypadki, kiedy nawet najbardziej sprzyjające okoliczności nie chronią przed powikłaniami, a nawet zgonem. Kastracja jest zabiegiem skutecznym i bezpiecznym, szczególnie u młodych i zdrowych kotek. Jednak każdy zabieg medyczny – nawet najprostsze szczepienie – w okazjonalnych przypadkach może skończyć się źle. Prawdopodobieństwo komplikacji jest jednak bardzo niskie.  

Sterylizacja kotów – cena 

Dla wielu opiekunów istotne są kwestie finansowe. Ile kosztuje sterylizacja kotki? Wszystko zależy od renomy kliniki, doświadczenia lekarza, a nawet wielkości miejscowości, w jakiej zabieg jest wykonywany. Zazwyczaj ceny mieszczą się w przedziale od 150 do 300 złotych. Pamiętaj jednak, że wykonywane wcześniej badania oraz ewentualne wizyty kontrolne są dodatkowo płatne. 

Chociaż świadomość polskiego społeczeństwa w kwestii ograniczania rozrodu kotów rośnie, często jeszcze powtarzają się pewne stereotypy. Opiekunowie obawiają się się, że ich kotka zmieni się po zabiegu, że stanie jej się krzywda, a nawet, że będzie cierpiała z powodu niemożności zostania mamą. 

Zanim podejmiesz decyzję, pamiętaj, że niezależnie od tego, jak bardzo kochasz swojego kota, jest on przede wszystkim zwierzęciem. Jego zachowania podyktowane są instynktami. Kotka opiekuje się młodymi, ponieważ tak podpowiada jej instynkt i hormony, nie dlatego, że ma potrzebę macierzyństwa. Kastracja jest bezpieczna, skuteczna i decydując się na nią, wyświadczasz swojej kotce ogromną przysługę.

Sterylizacja kotki – galeria

Bibliografia:

1) „Koty – położnictwo i rozród” Andrzej Marx

2) „Położnictwo i neonatologia psa i kota” red. Gary England i Angelica von Heimendahl

Najczęściej zadawane pytania

Kiedy sterylizacja kotki?

Zaleca się sterylizację kotki w ok. 2 tygodnie po pierwszej rujce.

Jak powinna wyglądać rana po sterylizacji kotki?

Powinna być czysta, bez wysięków. Niepokojącymi objawami są np. obrzęk czy zaczerwienie, a także nieprzyjemny zapach.

Czy kotka po sterylizacji jest spokojniejsza?

Kotka po sterylizacji nadal może mieć ruję, jedyna różnica jest taka, że będzie pozbawiona płodności. Kotka po kastracji nie przechodzi rujki, a więc jest spokojniejsza, jeśli chodzi o ten aspekt.

Ile trwa sterylizacja kotki?

Zabieg trwa zazwyczaj ok. 40 minut, w niektórych przypadkach do 60 minut.

Kotka po sterylizacji – kiedy na dwór?

Zaleca się przetrzymanie kotki przez przynajmniej 14 dni po zabiegu, a na pewno w okresie, gdy ma jeszcze szwy lub, gdy po zdjęciu szwów rana jest świeża. To zapobiega uszkodzeniu rany i jej zakażeniu.

W przeciwieństwie do cieczki u psów, kocia ruja związana jest z temperaturą oraz zmieniającymi się porami roku. U kotów wolno żyjących najczęściej pojawia się w okresie od stycznia do września. Sztuczne oświetlenie i centralne ogrzewanie sprawiają jednak, że u kotów domowych cykl ten jest zaburzony. Rui możemy więc spodziewać się przez cały rok. 

Co to jest ruja? 

Rują nazywamy okres, w którym kotka jest gotowa do zajścia w ciążę. Tak samo jak w przypadku suczek, ruja dzieli się na kilka etapów:

• okres przedrujowy (proestrus)
• ruja właściwa (estrus)
• okres międzyrujowy (interestrus lub diestrus, jeżeli doszło do zapłodnienia) 
• okres wyciszenia (anoestrus).

Ruja u kotów – jak ją rozpoznać? 

Jak rozpoznać ruję u kotki? Na początku należy zaznaczyć, że istnieją tak zwane ciche ruje, które dla opiekuna są prawie niemożliwe do zauważenia. Właśnie dlatego nie powinno się trzymać kota i kotki pod jednym dachem, jeżeli nie przeszli oni zabiegu kastracji. 

Typowe objawy rui u kotki są jednak bardzo charakterystyczne i ciężko je przeoczyć. Kiedy rozpoczyna się okres przedrujowy, kotka staje się niespokojna. Bezustannie jest pobudzona i nachalnie domaga się uwagi ze strony opiekuna. Tarza się po podłodze, mruczy dużo głośniej niż zwykle i wydaje z siebie charakterystyczne dźwięki, których raczej wcześniej nie słyszałeś. W tym czasie pojawia się także wzmożona częstotliwość oddawania moczu. Kotka może znaczyć nim powierzchnie w mieszkaniu, wydzielając feromony, których zapach jest trudny do zniesienia dla człowieka. 

Następnie pojawia się faza rui prawdziwej, podczas której kotka jest gotowa do kopulacji. Poznasz ją po charakterystycznej pozie, jaką przyjmuje. Przyciska brzuch do ziemi i odchyla ogon. To także moment, kiedy trzeba bardzo pilnować kotki, ponieważ wykorzysta ona każdy możliwy moment do ucieczki z domu w poszukiwaniu kocurów. Pod żadnym pozorem nie wypuszczaj jej wtedy na dwór. Jeżeli się wymknie, ciąża jest praktycznie pewna. Akt zapłodnienia przerywa ruję.

Jeżeli do zapłodnienia nie dojdzie, następuje okres międzyrujowy, a następnie kotka wchodzi w czas braku aktywności płciowej. 

Ile trwa ruja u kotki? 

Każdy opiekun, który doświadczył życia pod jednym dachem z kotką w rui, prędzej czy później zacznie zastanawiać się, kiedy to się skończy. Odpowiedź nie jest niestety jednoznaczna. Kotki wolno żyjące, których cykl jest zgodny z prawami natury i klimatu, mają ruję, która trwa około siedmiu dni (jeżeli nie zostanie wcześniej przerwana zapłodnieniem). Wzorcowo ruja powinna trwać właśnie około tygodnia. Niestety, nie zawsze tak się dzieje. 

Kotki żyjące w warunkach domowych mogą mieć ruje, które trwają dużo dłużej. Bardzo często zdarzają się przypadki rujek, które kończą się po dziesięciu dniach lub nawet po dwóch tygodniach. Co więcej, czas między rujami nie jest szczególnie długi. W przeciwieństwie do suczek, które gotowe są do zapłodnienia mniej więcej dwa razy w roku, kotki mogą mieć ruje nawet co dwa – trzy tygodnie. 

Bardzo często dochodzi do sytuacji, kiedy ostatnia faza, anoestrus, czyli okres wyciszenia, w ogóle się nie pojawia. W przypadku kotek domowych zdarza się to coraz częściej. W tym czasie mówimy o tak zwanych rujach permanentnych. Muszą one być przerwane hormonalnie lub operacyjnie. Właśnie dlatego coraz więcej lekarzy weterynarii i hodowców namawia do kastrowania kotek jeszcze zanim pojawi się pierwsza ruja. 

Pierwsza ruja u kotki – kiedy się jej spodziewać? 

To, kiedy pojawi się pierwsza ruja u kotki, zależne jest od wielu czynników, także genetycznych. Podobnie jak w przypadku psów, koty ras większych dojrzewają później. Zasadniczo jednak ruja pojawia się między czwartym a dwunastym rokiem życia. 

U kotów domowych rujki można spodziewać się około szóstego miesiąca życia. Wiele zależy od kondycji i zdrowia kotki. Panuje przekonanie, że zwierzęta, które dojrzewają na wiosnę mogą mieć ruję wcześniej, jednak nie jest to reguła. 

Kotka w rui – jak jej pomóc? 

Ruja u kotki a kastracja 

Najlepsze, co można zrobić dla kotki w rui, to poddać ją zabiegowi kastracji. Najlepiej zrobić to, zanim ruja w ogóle się pojawi. Często jednak właściciele zaczynają interesować się tematem dopiero, kiedy ruja zaczyna utrudniać im życie.

Istnieje wiele powodów, dla których kastracja jest najlepszym rozwiązaniem. Przede wszystkim przerywa ona wytwarzanie hormonów płciowych. Każda kolejna ruja to większe ryzyko ropomacicza i guzów listwy mlecznej. Unikamy w ten sposób rui permanentnej, która uprzykrza życie zarówno kotce, jak i jej opiekunom. 

Kastracja jest dobra dla zdrowia i psychiki kotki. Przede wszystkim jednak zapobiega ciąży, która (szczególnie w przypadku kotów wychodzących) jest praktycznie pewna. Ma to destrukcyjny wpływ na zjawisko bezdomności kotów, które w naszym kraju jest ogromnym problemem. Kastracji można dokonać także w trakcie trwania rui. Jest to trudniejsze technicznie, dlatego najlepiej powierzyć zabieg lekarzowi weterynarii, który ma specjalizację w chirurgii.

Ruja u kotki – tabletki 

Istnieje możliwość przerwania rui (szczególnie tej permanentnej) za pomocą farmakologicznych środków hormonalnych. Można także podawać kotce takie środki w celu zapobiegania rui. Lekarz weterynarii może podać zwierzęciu specjalny zastrzyk lub wypisać receptę na tabletki (zazwyczaj są to środki antykoncepcji hormonalnej, stosowane także przez ludzi). 

Należy jednak wspomnieć, że jest to rozwiązanie wysoce niewskazane. Chociaż prostsze (i tańsze) niż kastracja, ma destrukcyjny wpływ na równowagę hormonalną w organizmie. Znacznie zwiększa ryzyko wystąpienia nowotworów i ropomacicza, które jest chorobą śmiertelną. Warto mieć na uwadze, że kotka, która zachoruje na ropomacicze i tak będzie musiała być wykastrowana. Jest to wówczas zabieg ratujący życie, dużo trudniejszy niż normalnie. 

Jeżeli chcesz zaczekać z kastracją do końca rujki, możesz ulżyć kotce, obniżając nieco temperaturę w mieszkaniu. Pomimo przymilania się ze strony kota nie warto obdarzać go szczególną czułością w tym okresie. Nie głaszcz kotki zbyt często, koniecznie unikaj dotykania w okolicach ogona.

Ruja u kotki a cieczka u psa 

Mając pod opieką i psa, i kota, być może zastanawiasz się, jakie są różnice między cieczką a rują. Technicznie są to takie same procesy fizjologiczne. Suczka i kotka przechodzą przez podobne fazy. Zasadnicza różnica polega na tym, że kotka w czasie rui nie krwawi. 

Rujki zdarzają się także zdecydowanie częściej. Koty są zwierzętami sezonowo poliestralnymi, co oznacza, że ich okres godowy jest silnie związany z porami roku. W naturze rujki najczęściej zdarzają się między marcem a majem. Stąd też powszechne w języku sformułowania: „marcowe koty” lub „marcowanie”. 

Ruja u kotki – podsumowanie 

Rujka u kota nie jest niczym przyjemnym zarówno dla zwierzaka, jak i dla jego opiekunów. Najczęściej pojawia się w okresie od czwartego do dziesiątego miesiąca życia, chociaż kotki większych ras mogą dojrzewać później. Najlepszym rozwiązaniem jest zabieg kastracji, który przerywa ruję i sprawia, że już nigdy się ona nie pojawia. 

Zabiegu można dokonać jeszcze przed pierwszą rują, co jest najbezpieczniejszą opcją. W ten sposób nie tylko zapobiegamy niepożądanym zachowaniom i ciąży, ale także dbamy o zdrowie kotki. Kastracja przed pierwszą rują zmniejsza ryzyko raka sutka prawie do zera. 

Białaczka u kotów to jedna z najczęściej występujących chorób zakaźnych. W ostatnim ćwierćwieczu, dzięki skutecznym szczepieniom, liczba zachorowań wyraźnie spadła. Szacuje się, że obecnie choroba dotyka od 1% do 3% populacji wszystkich kotów. Częściej występuje w Stanach Zjednoczonych niż w Europie.

Kocia białaczka – jak powstaje?

Chorobę wywołuje retrowirus FeLV (Feline leukemia virus). Należący do tej samej grupy, co wirus HIV, jednak człowiek nie może się nim zarazić. Wirus kociej białaczki dostaje się do organizmu i namnaża w błonie śluzowej jamy ustnej. Następnie przedostaje się za pośrednictwem krwi do narządów wewnętrznych, gdzie atakuje m.in. śledzionę i szpik kostny.

Białaczka u kota – jak zwierzę może na nią zachorować?

Do zakażenia dochodzi wskutek bliskiego kontaktu z kotem chorym lub będącym nosicielem. Wirus nie jest w stanie długo przetrwać poza organizmem zwierzęcia. Jest przenoszony przez ślinę, wydzielinę z nosa, mocz, kał oraz mleko. Oznacza to, że białaczka u kota może wystąpić po przeniesieniu z matki na kocięta w okresie ciąży lub podczas karmienia mlekiem. 

Do transmisji wirusa zazwyczaj dochodzi drogą ustno-nosową. Może to nastąpić podczas wzajemnej pielęgnacji, korzystania z tych samych miseczek, zabawek i kuwet. Możliwe jest zarażenie przez ugryzienie lub kontakt otwartej rany ze śliną zakażonego kota.

Na rozwój choroby, ze względu na niewykształcony jeszcze całkowicie układ odpornościowy, najbardziej narażone są kocięta. Z wiekiem, w miarę nabierania odporności, ryzyko zachorowania się zmniejsza. Niektóre dorosłe osobniki miewają na tyle silny układ odpornościowy, że są w stanie pokonać wirusa. Co więcej, wykształcają odporność i nie są narażone na kolejne infekcje. W takiej sytuacji białaczka u kotów nie rozwija się i nie atakuje ponownie.

Większość zarażonych kotów pozostaje jednak nosicielami wirusa do końca życia. U części nigdy nie rozwinie się białaczka, a wirus pozostaje uśpiony przez całe ich życie. Inne chorują na przestrzeni 2-4 lat od momentu zakażenia. Samo wykrycie wirusa we krwi nie jest więc równoznaczne z chorobą i wyrokiem dla pupila.

Białaczka u kota – objawy

Warto wiedzieć, dlaczego nie zawsze od razu wykryta jest białaczka u kota – objawy we wczesnym stadium mogą nie występować. Z biegiem czasu stan zdrowia zwierzęcia pogarsza się. Pierwsze symptomy mogą wystąpić po kilku tygodniach lub latach od zakażenia. Białaczka u kota objawia się poprzez:

• utratę apetytu;
• stopniowe chudnięcie;
• pogorszenie się stanu sierści;
• powiększenie węzłów chłonnych;
• zapalenie dziąseł i jamy ustnej;
• bladość dziąseł wywołaną niedokrwistością;
• uporczywą gorączkę;
• przewlekłą biegunkę;
• infekcje skóry;
• infekcje pęcherza moczowego;
• infekcje górnych dróg oddechowych;
• zaburzenia neurologiczne powodujące zmiany w zachowaniu;
• niepłodność i poronienia;
• infekcje oczu.

Białaczka u kota – diagnostyka choroby

Białaczka u kota diagnozowana jest na podstawie badań antygenowych. W aptekach dostępne są testy do samodzielnego badania pupila. Lepiej jednak potwierdzić ich wyniki w profesjonalnym laboratorium lub w gabinecie lekarza weterynarii. Najczęściej wykonywany jest test typu ELISA, wykrywający białka FeLV we krwi kota. Jest on w stanie rozpoznać zakażenie na bardzo wczesnym etapie.

Drugi z testów, tzw. IFA, wykrywa postępującą infekcję. W przeciwieństwie do testu ELISA, nie można go przeprowadzić w gabinecie weterynarza, lecz wyłącznie w laboratorium. Koty poddane temu badaniu najczęściej nie mają już szans na pokonanie wirusa.

Kiedy wykonać test? Przede wszystkim wówczas, gdy pojawią się objawy wskazujące na białaczkę. Warto zrobić go też u zwierząt wychodzących oraz wówczas, gdy witasz w domu nowego kociaka. I to niezależnie od tego, czy został kupiony w hodowli, czy przygarnięty z ulicy.

Czy każdy kot, który miał kontakt z wirusem FeLV, jest narażony na zachorowanie?

Koty z niższą odpornością są bardziej podatne na zachorowanie na białaczkę. Dlaczego białaczka u kota jest tak groźna? FeLV wpływa na organizm na wielu poziomach, przede wszystkim jednak upośledza działanie układu immunologicznego. W efekcie prowadzi do silnego niedoboru odporności. W takiej sytuacji organizm kota nie jest w stanie bronić się przed bakteriami, grzybami, pierwotniakami i wirusami. To właśnie tego rodzaju wtórne infekcje stanowią najczęstszą przyczynę rozwoju chorób współtowarzyszących.

Dodatkowo białaczka u kota powoduje liczne schorzenia krwi i stany zapalne narządów wewnętrznych. Jest ona najczęstszą przyczyną rozwoju nowotworów, głównie chłoniaków i chłoniakomięsaków oraz nowotworów krwi i szpiku kostnego.

Białaczka u kota – leczenie 

Białaczka kotów jest chorobą nieuleczalną – większość dotkniętych nią zwierząt umiera w przeciągu około 2 lat od zarażenia. Nie istnieje lek na tę chorobę, choć co pewien czas pojawiają się terapie zmniejszające ilość wirusa we krwi zwierzęcia. Wykazują one jednak skuteczność wyłącznie w niektórych przypadkach i odznaczają się poważnymi skutkami ubocznymi. Nie oznacza to, że nie możesz nic zrobić dla chorego pupila. Bez względu na to, jakie skutki daje białaczka u kota, leczenie paliatywne i objawowe zawsze wchodzi w grę. Podnosi komfort ono życia chorego pupila, a to przecież jest dla opiekuna niezwykle ważne.

Białaczka u kota – leczenie objawowe i wspierające

Terapia polega na zapobieganiu rozwojowi chorób współistniejących i łagodzeniu niektórych objawów. Obejmuje m.in.:

• podanie antybiotyku przy infekcjach bakteryjnych;
• wykonanie transfuzji krwi przy wystąpieniu niedokrwistości;
• aplikowanie leków przeciwbólowych oraz środków wzmacniających odporność organizmu;
• założenie sondy żołądkowej w przypadku problemów z jedzeniem;
• zastosowanie chemioterapii w momencie rozpoznania nowotworu.

Białaczka u kota a interferon

Dobre efekty daje podawanie leków zawierających interferon. Jest to białko naturalnie występujące w organizmie kotów, biorące udział w budowaniu układu immunologicznego. Badania kliniczne pokazały, że leczenie interferonem ma istotny wpływ terapeutyczny na objawy kliniczne FeLV oraz na medianę przeżyć. Koty, którym podawano taki lek, miały aż o 30% niższy wskaźnik śmiertelności w porównaniu ze zwierzętami, którym podawano placebo.

Białaczka u kota – leczenie paliatywne

Najważniejsze jest pozytywne myślenie. Od momentu, kiedy została zdiagnozowana białaczka u kota, zwierzę może żyć nawet 2-3 lata. Właściwa opieka może sprawić, że będą to dla niego bardzo dobre lata. Oczywiście, długość życia zależy od stopnia zaawansowania białaczki w momencie rozpoznania, a także szybkości wystąpienia i rodzaju chorób współistniejących. Najgorsze rokowania mają koty z nowotworami.

Chorego kota trzeba przede wszystkim uważnie obserwować, a wszelkie odstępstwa od normy, np. utratę apetytu, zmianę zachowania, chudnięcie, zgłaszać lekarzowi weterynarii. Dzięki temu możliwe będzie szybkie włączenie leczenia objawowego.

Kot z białaczką – warunki życia i dieta

Bardzo istotne jest zapewnienie pupilowi odpowiednich warunków w domu. Powinien mieć ciche miejsce, w którym może odpoczywać. Należy unikać sytuacji stresujących, które mogą sprawić, że białaczka u kota rozwija się szybciej. Warto pamiętać, że koty to zwierzęta niezwykle wrażliwe: źle znoszą hałas, napięcie wśród domowników i wszelkie nowe sytuacje.

Ważnym elementem opieki jest dieta. Ma nie tylko stymulować układ odpornościowy do pracy, ale też nie dopuścić do wystąpienia niektórych objawów choroby lub przynajmniej je złagodzić. Lepiej jednak nie komponować jej samodzielnie. Zależnie od tego, jak białaczka u kota przebiega, zwierzęta mogą mieć różne potrzeby.

Aby nie narażać kotów na dodatkowe problemy, takie jak alergie skórne, choroby współistniejące czy dalszy spadek odporności, należy je regularnie odrobaczać i chronić przed pchłami. Oczywistym jest, że choremu kotu warto poświęcać więcej czasu. Zabawa i pieszczoty redukują stres, a przez to spowalniają rozwój choroby.

Białaczka u kota a spacery

Kot z białaczką absolutnie nie powinien wychodzić poza cztery ściany domu. Chodzi mi tylko o jego bezpieczeństwo, czyli ochronę przez patogenami i chorobami, ale także możliwość zarażenia innych zwierząt. Dla czworonogów, które przed rozwojem białaczki były kotami wychodzącymi, nagłe zamknięcie może być przyczyną stresu. Z tego powodu istotne jest zwiększenie ilości poświęconej im uwagi. Regularna zabawa z opiekunem może zrekompensować zwierzętom zakaz spacerowania na dworze. Zabezpieczone siatką okna i drzwi balkonowe zapewniają kotom dostęp do świeżego powietrza.

Kocia białaczka – zapobieganie

Białaczce kotów można zapobiegać, i to nie tylko poprzez trzymanie pupila z dala od innych zwierząt. Na rynku dostępna jest skuteczna szczepionka – nie jest obowiązkowa, w Polsce nie ma bowiem obowiązku szczepienia kotów. Lekarze weterynarii zalecają jednak jej podanie wszystkim kotom, które mogą mieć kontakt z chorymi bądź zakażonymi zwierzętami. Sugestia ta dotyczy więc przede wszystkim tzw. kotów wychodzących, czyli opuszczających mieszkanie bez opieki właściciela. Do grupy tej zaliczają się też zwierzęta w hodowlach, jeżdżące na wystawy czy mające kontakt z innymi kotami w domach tymczasowych.

Białaczka u kota – szczepienie

Pierwsze szczepienie można wykonać już w 8. tygodniu życia kota. Kolejną dawkę podaje się po 3-4 tygodniach, a iniekcję przypominającą wykonuje się po roku od ostatniej dawki. Należy przy tym pamiętać, by w pierwszej kolejności wykonać test na obecność FeLV – zaszczepić można wyłącznie kota z wynikiem negatywnym. Jeśli białaczka u kota występuje, a zwierzę zostanie zaszczepione, rozwój choroby będzie szybszy. Oczywiście, ta forma zabezpieczenia przed chorobą nie dotyczy tylko małych kociąt – szczepić można również przygarnięte dorosłe bezdomniaki. 

Czy ochrona jest całkowita? Niestety, szczepionka nie daje 100% pewności, że kot nie zarazi się wirusem FeLV. W rzadkich przypadkach może powodować rozwój nowotworu złośliwego w miejscu iniekcji. Powstałe mięsaki te oporne w leczeniu i nawet po ich chirurgicznym usunięciu szybko dają wznowy i przerzuty do innych części ciała. Ze względu na możliwość wystąpienia nowotworu, szczepienia przeciwko białaczce nie zaleca się kotom niewychodzącym. 

Białaczka u kota – sytuacja bez rozwiązania?

Choroba ta dotyka jedynie koty. Nie może się nią zarazić zwierzę innego gatunku ani człowiek. Nie trzeba bać się kontaktu z chorym pupilem, wręcz przeciwnie: należy zapewnić mu jak najwięcej wspólnych zabaw i pieszczot. W ten sposób białaczka u kota jest złagodzona poprzez leczenie paliatywne. Sprawia to też, że ostatnie miesiące lub lata kot przeżyje spokojnie i szczęśliwe. To najcenniejsze, co możesz mu dać.

Najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje szczepienie kota na białaczkę?

Cena szczepionki przeciwko białaczce kotów wynosi ok. 50 zł.

Czy warto szczepić kota na białaczkę?

Tak, szczepienie jest zalecane. Warto jednak wcześniej wykonać test na FeLV, bo u kotów dodatnich będzie ono nieskuteczne.

Czy pies może się zarazić białaczka od kota?

Nie, bo to wirus gatunkowy, czyli specyficzny jedynie dla kotów. Pies nie może się nim zarazić.

Podwyższona i obniżona temperatura u pupila zawsze powinna być sygnałem alarmującym dla właściciela. Jeśli spędzasz ze swoim pupilem wiele czasu, na pewno bardzo szybko będziesz w stanie zauważyć zmiany w jego zachowaniu spowodowane chorobą. 

Gorączka u kota może być skutkiem różnych schorzeń i infekcji toczących się w jego organizmie. Trzeba jednak pamiętać o tym, że norma, jeśli chodzi o temperaturę u kota, jest znacznie inna niż w przypadku ludzi. Ile wynosi? Czy w przypadku gorączki możesz samodzielnie podawać kotu jakieś leki? Kiedy najlepiej udać się do weterynarza? Jakie są objawy gorączki u kota? Na te i wiele innych pytań znajdziesz odpowiedź w tym artykule! 

Jaka temperatura kota jest prawidłowa?

Prawidłowa temperatura kota powinna wynosić od 38°C do 39°C. W związku z tym, kiedy można stwierdzić, że twój pupil ma gorączkę? Wtedy, gdy temperatura jego ciała wynosi 39,2°C lub więcej. Jak widzisz, jest to znacznie więcej niż u ludzi, u których idealna temperatura ciała wynosi 36,6°C, z tolerancją do pół stopnia w obie strony.

Temperatura u kota – jak ją mierzyć?

Pomiar temperatury u kota najlepiej przeprowadzać termometrem w odbycie, ponieważ w innych miejscach jest to właściwie niemożliwe. To powszechny i najbardziej miarodajny sposób. 

Zmierzenie kotu temperatury w pojedynkę może być utrudnione, gdyż pewnie będzie się on wyrywał i drapał. Dobrym pomysłem jest chwilowe unieruchomienie zwierzęcia za pomocą koca lub ręcznika. W ten sposób uchronisz się także przed ostrymi pazurami lub ugryzieniem. Najłatwiej będzie oczywiście poprosić o pomoc drugą osobę. Warto używać termometru z krótkim czasem pomiaru, wtedy badanie nie powinno przysporzyć wiele trudności. Na końcówkę termometru warto położyć nieco wazeliny.

Wykonując pomiary, pamiętaj, że temperatura u kota może wahać się w ciągu dnia. Jest nieco wyższa wieczorem i w nocy, a niższa w dzień. Trzeba też zaznaczyć, że dla zdrowia i życia zwierzęcia niebezpieczna jest także zbyt niska temperatura ciała. Wtedy również od razu należy udać się do weterynarza. 

Jeśli po wykonaniu tego drobnego badania stwierdzisz, że temperatura ciała kota jest zbyt wysoka lub zbyt niska, absolutnie nie podawaj mu żadnych leków. Od razu udaj się do kliniki weterynaryjnej i skonsultuj się z odpowiednim specjalistą. Jedynie on może podać pupilowi odpowiednie leki i odnaleźć przyczynę pogorszenia samopoczucia. Udaj się na wizytę również wówczas, gdy nie jesteś w stanie przeprowadzić pomiaru.

Kiedy można mówić o gorączce u kota?

Czym właściwie jest gorączka? To naturalny proces obronny organizmu, będący odpowiedzią na działanie drobnoustrojów chorobotwórczych. Gorączka u kota oznacza, że ma on jakiś problem ze zdrowiem; jest też przesłanką, aby niezwłocznie udać się do lekarza weterynarii. Można powiedzieć, że pojawienie się gorączki ma na celu przyspieszenie procesów leczenia zachodzących samoczynnie w organizmie oraz opóźnienie rozwoju choroby.

Jakie są objawy gorączki u kota?

Gorączka u kota a objawy – co powinno zwrócić twoją uwagę? Z pewnością przy wysokiej temperaturze widoczne są od razu zmiany w zachowaniu zwierzęcia, takie jak:

• ospałość;
• apatyczność;
• brak apetytu;
• brak chęci do zabawy i aktywności;
• przygnębienie;
• próby chowania się;
• unikanie domowników;
• rozpaczliwe miauczenie;
• zwiększone zapotrzebowanie na wodę, a co za tym idzie – częstsze picie jej dużych ilości.

Panuje przekonanie, że ciepły nos lub sierść mogą świadczyć o gorączce u kota, jednak nie do końca jest to prawda. Może po prostu zwierzak akurat leżał na słońcu. Nie można również wskazać jednej przyczyny gorączki. Może ona być objawem zwykłej infekcji, ale także znacznie bardziej poważnych chorób, które nawet zagrażają życiu. Jeśli zauważysz u swojego pupila jakiekolwiek niepokojące dolegliwości i zmiany w jego zachowaniu, od razu udaj się do weterynarza. 

Niestety zwierzaki, nie mogą powiedzieć nam, że coś je boli. Trzeba je bacznie obserwować i reagować na wszystkie sygnały. W ten sposób pomożesz zwierzakowi, który szybko odczuje ulgę. Doświadczony lekarz rozpozna przyczynę gorączki u kota i zastosuje odpowiednie leczenie. Nie wolno diagnozować problemów zdrowotnych zwierząt na własną rękę, ponieważ można jeszcze bardziej zaszkodzić. 

Gorączka u kota — leczenie

Co należy zrobić, gdy podejrzewasz, że u twojego kota wystąpiła gorączka? Od razu powinieneś udać się do lekarza weterynarii. Kluczowe znaczenie ma tu szybka reakcja właściciela, co pozwoli uchronić zwierzaka przed poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. Nie da się od razu stwierdzić, co jest przyczyną wystąpienia gorączki; tym bardziej nie jesteś w stanie zrobić tego samodzielnie bez wykonania odpowiednich badań. Gorączka może wskazywać na różne dolegliwości, od tych lekkich po bardzo ciężkie, które miewają poważne konsekwencje dla naszego pupila. 

Gorączka u kota – samodzielne leczenie

Ze względu na to, że przyczyny mogą być tak różnorodne, diagnozy powinien dokonać doświadczony lekarz. Pamiętaj, żeby nie podawać kotu żadnych leków samodzielnie. Możesz mu jedynie w ten sposób zaszkodzić. Leki powinien podawać wyłącznie weterynarz. 

Gorączka u kota – jak przebiega leczenie? 

Pierwszym krokiem powinno być odnalezienie przyczyny pojawienia się temperatury u kota. Leczenie dotyczy właśnie jej, bo gorączka sama w sobie jest objawem. Weterynarz może także dodatkowo przepisać pupilowi lek przeciwgorączkowy, który będzie dla niego bezpieczny. Nie da się wskazać konkretnych środków i sposobów postępowania. Właśnie z tego względu po prostu udaj się do lekarza i powiedz, co cię niepokoi w zachowaniu twojego zwierzaka. 

Koty to bez wątpienia przyjaciele człowieka, choć zazwyczaj podążają one własnymi ścieżkami. Nie oznacza to, że nie potrafią okazywać czułości swoim właścicielom. To cudowne zwierzęta pełne miłości. Z pewnością wniosą do twojego domu wiele radości i zabawy. To właśnie ty najlepiej znasz swoje zwierzę, dlatego obserwuj je bacznie i, jeśli zobaczysz jakiekolwiek niepokojące objawy, koniecznie udaj się do weterynarza. Jedynie doświadczony specjalista będzie w stanie wykonać odpowiednie badania i postawić diagnozę, a następnie wdrożyć leczenie. Szybka reakcja w razie gorączki u kota jest w stanie uchronić twojego pupila przed poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi.

Najczęściej zadawane pytania

Co oznacza niska temperatura u kota?

Najczęściej jest efektem wychłodzenia. Hipotermia może dotykać również zwierzęta, zwłaszcza w miesiące zimowe.

Czy kot ma zimny nos?

Zazwyczaj koci nos jest lekko chłodny i nieco wilgotny. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy kot dopiero wstał z dłuższej drzemki. Wtedy nos może być suchy i nieco ciepły, ale w kilka minut powinien wrócić do normy.

Jak zbić kotu temperaturę?

Z zasady nie należy tego robić w warunkach domowych. Gorączka jest u kota oznaką stanu zapalnego w organizmie i to on powinien być diagnozowany i leczony przez lekarza weterynarii. Nigdy nie podawaj kotu leków dla ludzi!

Co to znaczy, jak kot ma zimne łapy?

To zależy od sytuacji. Sytuacja jest niepokojąca, jeśli kot jest apatyczny, ciężko oddycha i ma zimne łapy, co może świadczyć o wychłodzeniu. Jeśli łapy są stale zimne, ale zachowanie zwierzęcia nie uległo zmianie, warto udać się do lekarza weterynarii. Może się okazać, że to problemy z krążeniem.

Wraz z rozwojem weterynarii poprawiła się diagnostyka i metody leczenia wielu schorzeń. Leczone może być też serce kota. Każdy opiekun chce, by jego przyjaciel cieszył się dobrym zdrowiem. Co zrobić, by zminimalizować ryzyko chorób kardiologicznych u kota?

Kardiomiopatia przerostowa – co to za choroba?

Kardiomiopatia przerostowa (hyperthrophic cardiomyopathy – HCM) to najczęstsza z chorób serca u kota. Wśród jej przyczyn najczęściej wymienia się geny, jednak może być ona także nabyta. Szacuje się, że zapada na nią nawet do 10% populacji. Ściany komór serca kota rozrastają się do środka. Powoduje to zmniejszenie światła komory. Z czasem dochodzi do niewydolności serca, a w konsekwencji śmierci. Powikłaniami kardiomiopatii przerostowej są:

• choroba zakrzepowo-zatorowa;
• obrzęk płuc.

Jak wygląda zawał u kota?

Kardiomiopatia przerostowa bywa nieraz podstępna. Często przebiega bezobjawowo. Dotyczy zwłaszcza u młodych osobników z dziedzicznym HCM. Może doprowadzić do niespodziewanego, nagłego zgonu pozornie zdrowego kota. Wśród powikłań kardiomiopatii przerostowej lekarze weterynarii wymieniają chorobę zatorowo-zakrzepową. Jest ona często odpowiedzialna za nagłe zgony u kota, tzw. zawały. W jej przebiegu może dojść do niedokrwienia serca kota. To z kolei skutkuje zawałem i nagłą śmiercią.

Serce kota – jakie rasy są predysponowane do jego chorób?

Tendencje do dziedziczenia kardiomiopatii przerostowej zauważono u następujących ras kotów:

• maine coon;
• ragdoll;
• devon oraz cornish rex;
• kot perski;
• kot syjamski;
• kot bengalski;
• kot syberyjski;
• sfinks.

W społeczeństwie pokutuje przekonanie, że mieszańce chorują mniej. Niestety choroby serca u kota nie oglądają się na jego pochodzenie. Zachorować może każdy kot. Kardiomiopatia przerostowa często występuje u nierasowych dachowców. Nie jest więc prawdą, że są one zdrowsze od rasowych pupili.

Czy maine coon na pewno zachoruje na HCM?

Maine coon to największa rasa kotów. Dorosłe kocury ważą około 10 kilogramów. Dzięki długiej sierści wyglądają niezwykle efektownie i imponująco. Niestety, oprócz swej wielkości, słyną także z choroby serca u kota, jaką jest HCM. Czy każdy maine coon musi zachorować? Niekoniecznie! Rzetelni hodowcy są świadomi problemu w rasie i wykonują badania serca kota, którego planują użyć do rozrodu. Biorąc kociaka z takiej hodowli, masz większe szanse na uniknięcie w przyszłości HCM. Szansa jednak nie oznacza gwarancji – kot to żywy organizm, nie sprzęt AGD. Pamiętaj też, że choroby serca u kota bywają nabyte.

Jakie są objawy choroby serca u kota?

Troskliwy właściciel z pewnością wyłapie niepokojące zachowania mogące wskazywać na chorobę serca u kota. Musi tylko wiedzieć, na co zwrócić uwagę – bez tego ani rusz! Do typowych objawów rozwijającej się choroby kardiologicznej należą:

• gorsze samopoczucie;
• szybki, ciężki oddech;
• szybkie męczenie się, nawet po niewielkim wysiłku;
• brak apetytu lub zmienny apetyt;
• kaszel;
• duszność;
• omdlenia;
• wymioty;
• blade dziąsła;
• powiększony obrys brzucha (w późniejszym stadium choroby).

Takie obserwacje powinny cię zawsze skłonić do wizyty w lecznicy. Często choroba serca kota rozwija się bezobjawowo na początku. Nie zwlekaj!

Badanie serca kota u weterynarza

Lekarz weterynarii jest jedyną osobą, która jest w stanie ocenić stan twojego zwierzaka. Nie konsultuj nigdy choroby serca u kota na grupach i forach internetowych! Nigdy nie wiesz, kto tak naprawdę ci odpisuje. Ponadto nie da się zdiagnozować kota przez internet na podstawie krótkiego, często subiektywnego opisu. Weterynarz zbada twojego kota, osłucha go i wykluczy inne schorzenia. W razie wątpliwości zrobi lub zleci dodatkowe badania serca kota, takie jak:

• RTG klatki piersiowej;
• EKG;
• badanie echosonograficzne.

Jak dbać o serce kota?

Na genetykę czy wrodzone wady masz niewielki wpływ. Możesz jednak zrobić wszystko, by ograniczyć ryzyko choroby serca u kota. Jak to zrobić? Przede wszystkim zadbaj o jego kondycję. Powinien mieć możliwie dużo ruchu. Nie dopuszczaj nigdy do nadwagi ani tym bardziej otyłości. Chyba że chcesz się przekonać, jak wygląda zawał u kota… 

Ważnym krokiem do zdrowia serca kota jest dieta. Najlepiej sprawdza się surowe mięso lub puszki z dużą zawartością mięsa i dodatkiem tauryny. Porozmawiaj z weterynarzem na temat wizyt i badań kontrolnych serca kota. Dzięki temu możesz szybciej wyłapać chorobę rozwijającą się bezobjawowo.

Jak zadbać o kota chorego na serce?

Diagnoza nie musi oznaczać szybkiego wyroku. Im więcej czasu i opieki poświęcisz swojemu kotu, tym lepiej!

• Pamiętaj o stosowaniu się do zaleceń lekarza weterynarii.
• Nie zaniedbuj badań kontrolnych serca kota.
• Pamiętaj o podawaniu przepisanych kotu lekarstw.
• Zadbaj o dobrą formę i kondycję pupila, w miarę jego możliwości.

Spędzaj czas ze swoim kotem, jeśli on to lubi. Postaraj się, aby okres życia z chorobą był jak najlepszy dla niego i możliwie najlepiej wspominany przez ciebie. 

Choroby serca u kotów to prawdziwa plaga. Czasem trudno samodzielnie wyłapać niepokojące objawy, dlatego ważne są regularne kontrole u lekarza weterynarii. Wszystko po to, by serce kota biło jak najdłużej.

Marcowanie kotów to potoczna nazwa godów, podczas których koty łączą się w pary i kopulują w celu rozmnożenia. U kotów, podobnie jak u pozostałych zwierząt, jest to zachowanie instynktowne, zupełnie niezwiązane z planowaniem potomstwa czy chęcią jego posiadania. Wynika z potrzeby przedłużania gatunku. Dowiedz się więcej na ten temat.

Marcowanie kotów – stereotypy

Zwykło się uważać, że marcowanie kotów następuje, jak sama nazwa mówi, w marcu. Nie jest to jednak do końca prawda. W przypadku dzikich kotów żyjących w klimacie umiarkowanym faktycznie okolice marca zazwyczaj oznaczają czas, w którym kotki wchodzą w ruję. Jeśli zima jest lekka, może to być jednak nawet końcówka stycznia, a jeśli ciężka – kwiecień.

Ten termin jest poparty czystym instynktem przetrwania. W zimie kotki nie miałyby szansy na wykarmienie miotu, w związku z czym raczej nie zachodzą w ciążę w tym okresie. Gdy dni robią się dłuższe, słońca jest więcej i wracają szanse na zdobycie pokarmu, u kocic pojawia się ruja. To ona i wydzielane w jej trakcie hormony oraz feromony są odpowiedzialne za odgłosy, które pojawiają się za oknem. A z czego one wynikają podczas marcowania kotów?

Marcowanie kotów – odgłosy

Na pewno każdy słyszał przynajmniej raz odgłosy, które ktoś nazwał marcowaniem kotów. Wiele osób uważa, że to dźwięki walk między kocurami – i jest w tym nieco prawdy. Kocury faktycznie są w stanie znacznie oddalić się od swojego terytorium, wabione zapachami feromonów związanych z rują kocic. To naraża je na walki o względy samic, a także o teren, na który wtargnęły. Nie są to jednak jedyne źródła takich nieprzyjemnych dźwięków, słyszanych podczas marcowania kotów.

W przypadku kotów zbliżenie i kopulacja trwają krótko, a dodatkowo są bardzo bolesne dla kocic. Wszystko z powodu budowy prącia kocura. Znajdują się na nim charakterystyczne wypustki, które po penetracji powodują ból. Sprawia on, że kotka może być agresywna, dlatego zazwyczaj kocur gryzie ją w kark. To on oraz inne aspekty kopulacji wywołują owulację u kocicy, przez co możliwe jest zapłodnienie, a następnie – rozwój ciąży. Z tego powodu krzyki podczas marcowania kotów pochodzą również od samic.

Kiedy koty się marcują?

Wiesz już, że marzec jest umownym terminem marcowania kotów. Kiedy zatem dochodzi do tego zjawiska? W przypadku kotów dzikich lub wolnożyjących pierwsza ruja przypada na okres wiosenny. Jeśli wystąpi odpowiednio wcześnie, to kotka po wykarmieniu miotu może wejść w drugą ruję, co oznacza dwa mioty w roku.

Nieco inaczej sprawa wygląda w przypadku kotów hodowlanych. Z uwagi na warunki utrzymania, w tym m.in. sztuczne światło, wyższe temperatury i stałą dostępność pokarmu, rujka może występować kilkakrotnie w ciągu roku. To sprawia, że hodowla jest w ogóle możliwa.

Kiedy koty mogą się rozmnażać?

Warto powiedzieć parę słów o tym, co poprzedza marcowanie kotów, czyli okresie dojrzewania. Kocice zwykle są zdolne do rozpłodu już w okolicach 6. miesiąca życia, najpóźniej do ukończenia 1. roku. Kocury z kolei mogą się rozmnażać już między 8. a 12. miesiącem. U kotek pierwsza ruja może być utajona. Najczęściej jednak daje bardzo wyraźne objawy, takie jak:

• głośne miauczenie;
• przyjmowanie charakterystycznej pozycji z wypiętym zadem;
• tarzanie i ocieranie się o rzeczy;
• upominanie się o uwagę opiekuna.

Dodatkowo w okresie rui zarówno kotka, jak i kocur mogą znaczyć moczem terytorium. Mocz ten ma bardzo intensywny, nieprzyjemny zapach, dlatego trudno go nie poczuć.

Marcowanie kotów domowych – co warto wiedzieć?

Marcowanie kotów może być bardzo uciążliwe. Jeśli masz w domu czy ogrodzie kotkę, która rozpyla podczas rui feromony wokół, przygotuj się na pielgrzymki kocurów. Pamiętaj, że ciąża oraz poród, a także odchowanie miotu są dla kocicy wyczerpujące. Jeśli nie jest hodowlana, lepiej ją po prostu wykastrować.

Jeśli twoja kotka albo twój kocur są wychodzące, musisz zadbać o kastrację w pierwszej kolejności. W innym przypadku ryzykujesz nie tylko niechcianą ciążą u kotki i powiększaniem skali bezdomności kotów w Polsce. Podczas walk o terytorium kocury bardzo często odnoszą rany, a także zarażają się rozmaitymi chorobami, w tym nieuleczalnymi, jak FIV czy kocia białaczka. To samo dotyczy kocura i kotki, które ze sobą kopulowały. Marcowanie kotów jest też bardzo wyczerpujące dla organizmów mruczków obu płci. Często sprawia, że zwierzęta mało śpią, nie chcą jeść i są zwyczajnie wyczerpane. Narażanie kotki na ruję kilka razy do roku warto więc rozpatrzeć w kategoriach etyki.

Marcowanie kotów jest terminem bardzo powszechnym, choć na jego temat krąży wiele mitów i legend. Jest to jednak naturalne zachowanie zwierząt, które nie zniknęło wraz z udomowieniem. Choć wywołuje często wiele żartów, niesie za sobą sporo zagrożeń dla życia zwierząt. Warto się nad tym zastanowić podczas podejmowania decyzji o kastracji kota.