Guzek po kleszczu u psa – wygląd, warunki wystąpienia zmiany

Guzek po kleszczu u psa to lokalna reakcja skórna występująca na miejscu ugryzienia przez pasożyta – zazwyczaj jest to niewielkie zaczerwienienie, opuchlizna lub niewielkie zgrubienie. Rozwija się dokładnie w miejscu, gdzie pajęczak wbił się w skórę swojego żywiciela. Może powstawać pod wpływem różnych czynników:

• działania substancji zawartych w ślinie kleszcza, które mają na celu znieczulenie miejsca ugryzienia oraz zahamowanie krzepnięcia krwi;
• silnej reakcji alergicznej organizmu na wydzielinę pasożyta;
• patogenów, które zainfekowały czworonoga (postępująca choroba zakaźna);
• inny proces zapalny (np. przez niedokładne usunięcie kleszcza).

Obecność guzka na psiej skórze nie świadczy jednoznacznie o zakażeniu i ryzyku poważnego schorzenia. Należy zwracać szczególną uwagę na ogólny stan zdrowia pupila oraz występowanie dodatkowych oznak problemów ze zdrowiem. Większość pokleszczowych guzków ustępuje samoistnie. Rzadko pozostawiają po sobie zgrubienia czy widoczne plamy na dłużej.

Dla oceny guzka po kleszczu u psa kluczowe są pierwsze 2 tygodnie

14 dni po usunięciu pasożyta to orientacyjny czas, w którym ślady po wbiciu kleszcza powinny zaniknąć lub przynajmniej wyraźnie się zmniejszyć. Jeśli pies drapie lub gryzie guzek po kleszczu, albo właściciel spróbuje nierozważnie „wycisnąć” ropień, zwiększa się ryzyko pogłębienia stanu zapalnego i infekcji.

Wizyta u weterynarza

Jeśli nie widać poprawy, a zaczerwienienie, obrzęk, ból, swędzenie i inne zmiany trwają ponad 2 tygodnie, należy skonsultować się z weterynarzem. To specjalista powinien ustalić, co dokładnie pojawiło się na powierzchni skóry psa. 

Czym jest guzek po kleszczu u psa? Przykłady

Wypukłe wykwity mogą mieć zróżnicowany charakter. Niektóre są zmianami zapalnymi, czasami wypełnionymi treścią surowiczą, a część zdeformowanymi tkankami. Jedną z możliwości są kaszaki, czyli przekształcone gruczoły łojowe, które zaczynają wytwarzać treść o nietypowej woni. Tego rodzaju guzki mogą z czasem się powiększać, wzrasta też ich twardość.

Tego rodzaju zmiany zazwyczaj usuwa się chirurgicznie. Inne, samodzielnie stosowane metody najczęściej kończą się szybkim nawrotem dokuczliwych narośli.

Babeszjoza

Guzki po kleszczach u psów to jeden z objawów babeszjozy – śmiertelnie niebezpiecznej choroby przenoszonej przez pierwotniaki z rodzaju Babesia, które mogą być obecne w wydzielinie zewnętrznych pasożytów. Inne symptomy choroby to przede wszystkim:

• gorączka;
• apatia;
• brak apetytu;
• powiększenie śledziony;
• zmiany w kolorze moczu.

Nie tylko guzki. Po kleszczu u psa mogą rozwinąć się liczne choroby

Ugryzienie przez jednego z pospolitych stawonogów może prowadzić do wielu konsekwencji zdrowotnych u psów. Guzek to tylko jeden z potencjalnych objawów. Kleszczowate mogą przenosić wiele chorób, które powodują poważne problemy zdrowotne wśród czworonogów. W ich płynach ustrojowych znajduje się wiele bakterii i wirusów.

Im dłużej kleszcz jest przyczepiony do skóry, tym większe ryzyko infekcji – zagrożenie wzrasta również przy nieprawidłowym usuwaniu pasożytów. Ponadto ukąszenie angażuje mechanizmy odpornościowe i na jakiś czas osłabia organizm, który staje się bardziej podatny na choroby.

Choroby przenoszone przez kleszcze

Do chorób przenoszonych przez kleszcze, które niekoniecznie pozostawią po sobie guzek, należą między innymi:

• borelioza;
• anaplazmoza;
• wirusowe zapalenie mózgu;
• wirusowe zapalenie rdzenia kręgowego.

Objawy po ukąszeniu kleszcza, które niepokoją bardziej od guzka na psie

We wcześniejszej części artykuły zostały wymienione symptomy babeszjozy. Borelioza objawia się m.in. przez gorączkę, powiększenie węzłów chłonnych, obniżenie lub całkowitą utratę apetytu, zmęczenie, brak energii, stany zapalne stawów oraz zaburzenia układu nerwowego.

Anaplazmoza wywołuje stan gorączkowy, osłabienie, bóle stawów (problemy z poruszaniem się), niechęć do jedzenia oraz kłopoty z prawidłowym krzepnięciem krwi. Z kolei zapalenia narządów nerwowych (mózgu, rdzenia kręgowego) mogą doprowadzić do:

• drgawek;
• dezorientacji;
• obniżenia siły mięśniowej;
• paraliżu;
• trwałych uszkodzeń neuronów.

Wcześniejsza diagnostyka to większe szanse na zdrowie

Jeśli stwierdzisz obecność guzka po kleszczu u psa oraz inne, niepokojące zachowania i oznaki problemów ze zdrowiem, niezwłocznie udaj się z pupilem do lekarza weterynarii. Wczesne wykrycie i leczenie infekcji mogą zapobiec poważnym powikłaniom i zwiększyć szanse na pełny powrót psa do dawnej kondycji. Terapię zawsze dopasowuje się do konkretnego przypadku.

Leczenie komplikacji ugryzienia kleszcza. Profilaktyka przeciw pasożytom

Często psom podaje się antybiotyki z uwagi na wysokie prawdopodobieństwo zakażenia bakteryjnego. Są to m.in. tetracykliny (np. doksycyklina) lub beta-laktamy (np. amoksycylina). Babeszjozę leczy się lekami przeciw pierwotniakom (np. imidokarb dipropionat lub atowakwon). Mogą zostać włączone również:

• substancje przeciwzapalne;
• środki przeciwbólowe;
• suplementy pobudzające układ immunologiczny zwierzaka.

Pielęgnacja miejsca po kleszczu

Do czasu ustalenia przyczyn warto zadbać o czystość i higienę okolic guzka po kleszczu u psa. Zaleca się umyć skórę i skrócić sierść, aby nie podrażniać zmian chorobowych. Jeżeli czworonóg ma tendencję do gryzienia, drapania czy lizania takich miejsc, należy założyć kołnierz ochronny. Niektóre zmiany mogą wymagać usunięcia chirurgicznego.

Lepiej zapobiegać niż leczyć – unikanie kleszczy

Skuteczna ochrona psa przed entopasożytami jest najlepszą metodą zapobiegania niepokojącym guzkom oraz innym objawom i dolegliwościom. Podstawy profilaktyki przeciw kleszczom to:

• stosowanie środków ochronnych (np. obroży, sprayu, kropli, tabletek);
• dokładna, sumienna kontrola sierści i skóry czworonoga po każdym spacerze
• szybkie i prawidłowe usuwanie wbitych w skórę kleszczy;
• unikanie spacerów z psem w wysokiej trawie, miejscach ciepłych i wilgotnych;
• szczepienia przeciw chorobom przenoszonym przez pasożyty.

Bez odpowiedniej wiedzy i doświadczenia trudno prawidłowo rozpoznać, czym są guzki po kleszczach. U psa mogą wystąpić inne objawy – każda informacja pomoże weterynarzowi postawić trafną diagnozę. Opiekunowie powinni skoncentrować się na właściwej ochronie, a w razie jakichkolwiek zmian przestrzeganiu konkretnych zaleceń.

Zapamiętaj!

• Kleszcze na psach mogą same odpaść, ale nie należy na to czekać. Tak zwiększa się ryzyka zakażenia pupila, a później właściciela i rodziny.
• Stare kleszcze u psów mogą być skutkiem niedokładnej pielęgnacji, niewłaściwego usuwania pasożytów lub nieskutecznych środków przeciwkleszczowych.
• Pijące krew pajęczaki mogą przenosić ciężkie choroby, takie jak anaplazmoza, borelioza, ehrlichioza i babeszjoza.
• Regularna kontrola skóry psa, stosowanie odpowiednich środków profilaktycznych i unikanie miejsc pełnych kleszczowatych pomaga zapobiegać infestacjom.
• Prawidłowe usuwanie kleszczy obejmuje chwycenie pasożyta pęsetą jak najbliżej skóry i pociągnięcie pionowo oraz dezynfekcję rany.
• W przypadku trudności z usunięciem kleszcza, objawów chorób lub alergii, trzeba skonsultować się z lekarzem weterynarii.

Po jakim czasie odpada kleszcz u psa?

Kleszcz u psa odpadnie wtedy, kiedy pasożyt zakończy żerowanie na krwi swojej ofiary – czasami do nasycenia wystarczą 3 dni, ale weterynarze znają przypadki, w których pajęczaki pozostawały wbite w skórę zwierzaków przez ponad 2 tygodnie. Decydują o tym m.in. gatunek kleszcza, czas i obfitość wcześniejszego posiłku krwiopijcy czy stanu zdrowia psa. Czasami czworonóg jest w stanie samodzielnie wygryźć lub wydrapać ze skóry – o ile ten jest wbity stosunkowo płytko i znajduje się w zasięgu zębów bądź pazurów.

Nie wolno biernie czekać, aż uciążliwy stawonóg sam zdecyduje odczepić się od żywiciela lub zwierzak sam sobie z nim poradzi. Im starszy kleszcz u psa, tym większe ryzyko groźnego zakażenia. Lista chorób przenoszonych przez pospolite pasożyty jest bardzo długa. Istnieje możliwość, że taki pajęczak złoży jaja w domu/mieszkaniu lub następnym razem wbije się w któregoś z domowników. A dla ludzi te schorzenia również są niebezpieczne.

Skąd stary kleszcz u psa? Źle wyrwany, niezauważony pasożyt

Większość pasożytów na psach to tzw. kleszczowate – występują m.in. na łąkach i w lasach, preferują miejsca ciepłe i wilgotne. Są kleszczami pozagniazdowymi. W tej grupie stawonogów są jeszcze obrzeżkowate – kleszcze gniazdowo-norowe, które większość życia spędzają w gnieździe gospodarza i jego najbliższych okolicach. Stare kleszcze u psów mogą pochodzić z wielu różnych źródeł. Najczęstsze przyczyny problemu to:

• przegapienie pasożyta przez właściciela w gęstym futrze;
• niedokładna pielęgnacja i kontrola stanu czworonoga;
• niestosowane lub nieskuteczne środki przeciwkleszczowe.

Nie powinno się też pozostawiać szczątków zmiażdżonego i zabitego kleszcza u psa. Źle wyrwany pasożyt wprawdzie przestaje ssać krew, ale wbite w skórę szczękoczułki z ryjkiem oraz hypostom wciąż stwarzają ryzyko komplikacji zdrowotnych.

Obecność starego kleszcza u psa to zagrożenie dla zdrowia

Kleszcze wbijają się w skórę poprzez hypostom, osłaniany przez tzw. nogogłaszczki. Ta część ich ciała ma dwuwarstwową budowę i kształt lancy. Na dole posiada w różnego kształtu ząbki, których wierzchołki skierowane są do tyłu – w ten sposób zwiększa stabilność i utrudnia pozbycie się pasożyta ze skóry. Podczas żerowania czy nieudalnych prób wyrywania pajęczaki mogą wprowadzać do ciała psa różne wydzieliny, które stanowią źródło infekcji. Na liście chorób przenoszonych przez kleszcze są między innymi:

• anaplazmoza;
• borelioza;
• ehrlichioza;
• śmiertelnie niebezpieczne babeszjoza.

Wobec takiego ryzyka nie ma znaczenia to, po jakim czasie odpadnie kleszcz u psa w sposób naturalny. Długotrwała obecność żerującego pasożyta zwiększa też prawdopodobieństwo zapalenia oraz anemii – niektóre osobniki mogą być uczulone na ślinę pajęczaków i doświadczają silnych reakcji alergicznych. Nowe i stare kleszcze u psów są zagrożeniami, których nigdy nie należy bagatelizować. Właściciele powinni być świadomi niebezpieczeństw i podjąć niezbędne kroki do:

• jak najwcześniejszego usunięcia pasożytów;
• bieżącego monitorowania stanu zdrowia pupila;
• stosowania odpowiednich środków profilaktycznych.

Zapobieganie problemom z kleszczami. Podstawy profilaktyki

Najważniejsza jest regularna kontrola futra i skóry psa – najlepiej robić to po każdym spacerze z czworonogiem. Czasami udaje się wyłapać i zabić kleszcza, zanim ten zdąży wbić się w skórę. UWAGA! Ściśnięcie pajęczaka opuszkami palców może nie wystarczyć, często potrzeba czegoś twardszego – nacisku paznokciem albo pincetą/pensetą. Po wszystkim należałoby dokładnie umyć i zdezynfekować ręce, narzędzia, zachlapane elementy wnętrza. Kleszcze najczęściej wbijają się w okolicach:

• uszu;
• pyska;
• czoła;
• szyi;
• pachwin;
• kończyn.

Pomocne są także regularne czesanie (i ew. przycinanie) sierści, spacerowanie z dala od wysokich traw i innych miejsc, w których mogą żyć kleszcze, a także stosowanie środków przeciwpasożytniczych. Sposób ochrony warto skonsultować z weterynarzem, by wybrać metodę optymalną dla twojego pupila. Problemów ze starymi kleszczami u psów można uniknąć dzięki:

• specjalnym obrożom przeciw infestacji;
• kroplom rozprowadzanym po futrze;
• sprayom;
• tabletkom.

Co zrobić ze starym kleszczem u psa?

Takiego pasożyta trzeba jak najszybciej usunąć, a ranę na skórze zwierzaka dokładnie zdezynfekować dedykowanym środkiem, wodą utlenioną albo alkoholem. W kolejnych dniach i tygodniach należy uważniej obserwować psa pod kątem objawów chorób przenoszonych przez kleszcze. Na liście możliwych symptomów są między innymi:

• apatia;
• gorączka;
• spadek masy ciała;
• brak apetytu;
• obrzęk, nieschodzące zaczerwienienie w miejscu ugryzienia;
• powiększenie węzłów chłonnych.

W razie jakichkolwiek wątpliwości – np. w zakresie dokładności usunięcia starego kleszcza u psa, zmienionych zachowań i dolegliwości pupila – najlepiej udać się na wizytę do lekarza weterynarii. 

Prawidłowe usuwanie nowych i starych kleszczy u psów

Bez względu na to, jak długo pasożyt żeruje na psie, trzeba go usunąć szybko i bezpiecznie. Poniżej podstawowy schemat wyrywania kleszczy krok po kroku:

1. Przygotuj niezbędne narzędzia i materiały – pęsetę, środek dezynfekujący, waciki, załóż rękawiczki jednorazowe.
2. Uspokój psa, ustabilizuj jego pozycję (w razie potrzeby poproś kogoś o przytrzymanie zwierzaka,
3. Odgarnij sierść wokół kleszcza i odsłoń skórę, by wyrwać jak najmniej futra.
4. Chwyć pajęczaka pęsetą jak najbliżej skóry i pociągnij pionowo, prostopadle do ciała psa;
5. Zdezynfekuj rankę swojego pupila;
6. Pasożyta najlepiej zamknąć w szczelnym pojemniku z alkoholem lub innym środkiem, który go zabije.

Ostatecznie można pozbyć się stawonoga po zmiażdżeniu, ale przez kawałek papieru – należy unikać kontaktu z jego płynami ustrojowymi. Stary kleszcz u psa może być trudniejszy do usunięcia od nowego z uwagi na wielokrotnie zwiększoną objętość ciała. Należy unikać wykręcania, miażdżenia czy podrażniania pasożyta, gdyż ten może wtedy wprowadzić do ciała psa większą ilość wydzieliny z drobnoustrojami. Ewentualnie oderwana główka również bywa problematyczna, nigdy nie powinna pozostawać w skórze.

Stary kleszcz u psa – kiedy zabrać pupila do weterynarza?

Chociaż w wielu przypadkach właściciele psów są w stanie samodzielnie usunąć kleszcze, istnieją sytuacje, w których konieczna jest wizyta u specjalisty. Najważniejsze przesłanki do konsultacji z lekarzem weterynarii to:

• kłopoty z wyrwaniem kleszcza w całości;
• objawy infekcji, chorób zakaźnych u zwierzaka;
• symptomy alergii;
• większa liczba pasożytów na ciele czworonoga;
• wszelka niepewność odnośnie do samodzielnie podjętych działań.

Jeżeli właściciele prawidłowo opiekują się swoim pupilem, starych kleszczy u psa nie będzie nigdy – nieliczne pasożyty będą eliminowane błyskawicznie, zanim zdążą się opić krwią. Przez cały czas trzeba zachować czujność i reagować na niepokojące objawy ze strony najlepszego przyjaciela. Czasami krótka infestacja w zupełności wystarczy do rozwinięcia poważnego schorzenia.

Zapamiętaj! 

• Śmierdzące kupy u szczeniaka pojawiają się w różnych, nie zawsze niepokojących okolicznościach.
• Aby zapobiec podobnym problemom, należy zadbać o odpowiednią dietę, higienę i zdrowie pieska.
• Właściciele powinni regularnie monitorować stan swojego pupila, przestrzegać terminów szczepień i odrobaczania, a także dbać o jego higienę.
• Ewentualne zmiany w diecie należy wprowadzać stopniowo.
• W przypadku nieustępującego problemu należy skonsultować się z weterynarzem.

Silniejszy zapach nie jest normalny. Charakterystyka prawidłowego stolca

Jeżeli szczeniak jest zdrowy, woń niedawno wydalonego kału będzie najpewniej wyczuwalna – zwłaszcza w zamkniętym pomieszczeniu – ale zazwyczaj niezbyt drażniąca. Wciąganie powietrza nosem nie powinno wywoływać odruchów wymiotnych lub innych, podobnych reakcji. Specjaliści określają typowe natężenie zapachu szczenięcych kupek jako średnio intensywną. Pozostałe cechy właściwego stolca zdrowego psa to:

• brązowy kolor (odcień zależny od jedzenia), bez śladów śluzu, tłuszczu czy krwi;
• miękka, przypominająca plastelinę konsystencja (nie rozpada się przy sprzątaniu);
• kształt walcowaty – wydłużony, zaokrąglony;
• ilość odchodów adekwatna do zjedzonego pokarmu.

Śmierdząca kupa u szczeniaka może pojawiać się zarówno z powodu pogorszenia stanu zdrowia, jak i na skutek sposobu karmienia czy problemów higienicznych. Właściciel jest odpowiedzialny za swojego pupila i powinien systematycznie monitorować jego stan. Warto przestrzegać terminów szczepień, a przy okazji odrobaczania rozmawiać z weterynarzem o zachowaniach i sytuacjach związanych z pieskiem. Czasami niepozorny szczegół, niewielka zmiana, może być dla lekarza kluczową wskazówką.

Chorobowe przyczyny śmierdzących kup u szczeniaków

Intensywniejsza i drażniąca woń szczenięcych odchodów może być jednym z objawów takich schorzeń i stanów, jak:

• zapalne choroby jelit;
• niewydolność wątroby;
• zakażenia przewodu pokarmowego (bakterie, wirusy, grzyby, pasożyty);
• zaburzenia trzustki;
• alergie i nietolerancje pokarmowe;
• niestrawność i inne zaburzenia trawienia;
• zatrucie pokarmowe lub niepokarmowe.

Należy zwrócić szczególną uwagę na objawy towarzyszące silniejszemu zapachowi psiego kału. Są niezwykle istotne dla prawidłowego rozpoznania przyczyny i skutecznego leczenia. Do najbardziej niepokojących sygnałów współwystępujących ze śmierdzącymi kupami u szczeniaków należą:

• biegunka;
• wymioty;
• silne bóle brzucha;
• obniżenie apetytu;
• apatia, osłabienie;
• wzdęcia;
• gwałtowna, niekontrolowana redukcja masy ciała zwierzaka;
• gorączka, stan podgorączkowy;
• częstsze oddawanie moczu.

Przykra woń psich odchodów może wynikać ze sposobu żywienia

Ilość i jakość jedzenia bezpośrednio przekłada się na wszelkie parametry kału, w tym jego zapach. Za śmierdzące kupy u szczeniaka mogą odpowiadać między innymi:

• sztuczne barwniki i konserwanty w pożywieniu;
• niektóre mięsa i wędliny;
• nadmiar tłuszczów i białka;
• nieprawidłowe proporcje makroskładników;
• fast-foody;
• żywność przetworzona.

Czystość psa a zapach kupy

Jeżeli w okolicy odbytu lub pobliskich gruczołów pojawi się stan zapalny, ropna wydzielina może mieć styczność z odchodami, co wpłynie na ich zapach. Śmierdzące kupy u szczeniaka mogą być także nieswoistym efektem uszkodzeń skóry. Trzeba jeszcze wspomnieć o innej możliwości – pozostałościach odchodów, które przyczepiają się do psiego futra. To wysoce niehigieniczne sytuacje, zarówno dla pieska, jak i właściciela.

Trudna do zniesienia woń może pochodzić nie tylko bezpośrednio ze stolca, ale też z odbytu. Psy zazwyczaj samodzielnie dbają o swoją higienę, ale nie ze wszystkim sobie poradzą. Czasami trzeba im w tym pomóc.

Sposoby na śmierdzące kupy u szczeniaka. Dieta, suplementacja, higiena

Psy nie powinny jeść dokładnie tego samego, co ludzie. Karmy dobrej jakości komponuje się uwzględnieniem zmieniających się potrzeb, które zależą m.in. od rasy, wieku, wielkości czy poziomu aktywności zwierzaka. Niektóre składniki w pożywieniu mogą nieznacznie niwelować nieprzyjemną woń psich kup. Należy zwracać uwagę na:

• optymalne proporcje i podaż białek, tłuszczów oraz węglowodanów w diecie;
• zawartość błonnika, obecnego naturalnie w warzywach i owocach;
• jakość, czystość wody do picia.

Zmiany w diecie trzeba wprowadzać stopniowo. Ważne są także regularne, aczkolwiek niezbyt częste kąpiele, usuwanie ew. pasożytów wewnętrznych i zewnętrznych. Można korzystać z dedykowanych kosmetyków do czyszczenia okolic odbytu. Śmierdzące kupy u szczeniaka mogą oznaczać chorobę, dlatego ważne jest utrzymywanie pupila w dobrym zdrowiu i kondycji. Szczegóły zależą już od cech osobniczych.

Zapamiętaj!

• Zatwardzenie (zaparcie, obstrukcja) to trudności z wypróżnianiem, które może mieć zróżnicowaną postać (dyskomfort przy defekacji, całkowita niemożność oddania stolca).
• Mogą występować objawy towarzyszące. Przy niepokojącym zachowaniu pieska, wymiotach, gorączce, należy zgłosić się ze zwierzakiem do weterynarza.
• Nieleczone zatwardzenia u szczeniaków mogą prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych.
• Na zaparcia stosuje się m.in. leki przeczyszczające, zmiany w diecie, zwiększenie poziomu aktywności fizycznej i inne sposoby. Metody leczenia należy dopasować do zdiagnozowanej przyczyny.

Czym jest zatwardzanie? U szczeniaków zaparcia mają wiele przyczyn

Zatwardzenie to na zaburzenie wypróżniania, czyli poważne trudności z wydalaniem kału lub całkowite zablokowanie stolca w dolnej części układu pokarmowego. Najczęstsze przyczyny zaparć u małych psów to:

• nieodpowiednia dieta – brak błonnika i niezbilansowane żywienie wpływają negatywnie pracę jelit oraz regularność wypróżnień;
• niedostateczna aktywność fizyczna – brak ruchu może spowodować problemy z właściwym przepływem pokarmów i niestrawionych resztek przez układ trawienny;
• niedobór wody – brak płynów, słabe nawodnienie może utrudnić przesuwanie stolca w jelitach;
• zaburzenia hormonalne – np. zaburzenia produkcji hormonów tarczycy.

Obstrukcje mogą być też objawem różnych chorób czy stanów. Niektóre rasy (owczarki niemieckie, labradory czy golden retrievery) są bardziej podatne na zaparcia przez czynniki genetyczne. Do zatwardzenia u szczeniaka mogą doprowadzić także:

• ciała obce w przewodzie pokarmowym;
• niedrożność jelit, również na skutek schorzenia somatycznego układu pokarmowego;
• cukrzyca;
• zaburzenia nerek, tarczycy, wątroby;
• silny stres;
• niektóre leki podawane na inne przypadłości, np. środki przeciwbólowe, przeciwhistaminowe, przeciwwymiotne.

Podstawowe objawy i symptomy towarzyszące zatwardzeniu u szczeniąt

Szczeniaki z zatwardzeniem mają poważne problemy z wypróżnieniami – defekują zmniejszone ilości kału lub w ogóle nie są w stanie wydalić odchodów, a ew. stolec zazwyczaj przybiera postać małych, twardych i suchych kulek lub grudek. Często próby wypróżniania wywołują u pieska dyskomfort i dolegliwości bólowe. Może wtedy popiskiwać, zmieniać pozycje do defekacji, obwąchiwać oraz oblizywać okolice odbytu.

Zaparcia często skutkują obniżeniem apetytu oraz pewnymi zmianami w codziennych zachowaniach czworonoga. Można zaobserwować m.in. obniżanie masy ciała na skutek niechęci do jedzenia, nadmierną drażliwość, agresję na dotyk – zwłaszcza głaskanie okolic bolącego brzucha. Możliwe są również dalsze powikłania zdrowotne.

Komplikacje nieleczonych zatwardzeń u szczeniaków

Najpoważniejsze powikłania po obstrukcjach u szczeniąt to zwiększenie podatności na infekcje bakteryjne, stany zapalne oraz perforacje jelit. Jeżeli twój szczeniak niedawno przechodził zatwardzenie, zwróć szczególną uwagę na następujące objawy komplikacji:

• biegunka;
• krew w stolcu;
• wymioty;
• osłabienie, obniżenie poziomu energii pieska;
• gorączka;
• wzdęcia;
• zaburzenia oddawania moczu;
• trudności z oddychaniem;
• bladość śluzówek;
• silny niepokój.

Zatwardzenie u szczeniaka – kiedy iść do weterynarza? Leczenie zaparć

Poważne objawy dodatkowe, takie jak wymioty, gorączka, oznaki szoku czy późniejsza biegunka, wskazują na konieczność udzielenia psu natychmiastowej pomocy weterynaryjnej. Leki przeczyszczające, takie jak laktuloza, mineralne oleje, lub glicerol, mogą być stosowane w celu zwiększenia ruchów jelitowych i ułatwienia wypróżniania. Leczenie farmakologiczne, wywołanie defekacji nie zawsze będzie priorytetem – terapię dostosowuje się do rozpoznanej przyczyny. Niektóre przypadki wymagają inwazyjnych metod, w tym zabiegów chirurgicznych.

Jeżeli zatwardzenie u szczeniaka jest łagodne, związane z błędami w żywieniu czy niewystarczającą ilością ruchu na świeżym powietrzu, trzeba wprowadzić adekwatne zmiany w stylu życia – pieska i swoim. Każdy właściciel dostaje własny zestaw konkretnych zaleceń, dopasowanych do diagnozy oraz stanu zwierzaka. Przy jednostkowych obstrukcjach czasami pomagają masaże brzucha, ale dostosowanie techniki nie jest łatwe. Zwłaszcza gdy pies aktywnie protestuje z powodu odczuwania bólu.

Zapamiętaj!

• Białe robaki u psa to glista psia bytująca w jelicie cienkim.
• Zakażenie może przebiegać bezobjawowo lub wywoływać wymioty, biegunkę, apatię.
• Białe robaki u psa wymagają przeprowadzenia odrobaczania.
• Glista psia może przenosić się na człowieka wywołując toksokarozę.

Białe robaki u psa – co to?

Glista to pasożyt żerujący w jelicie cienkim, żywiący się krwią i treścią pokarmową. Ciało glisty jest obłe, wydłużone, nieznacznie zaostrzone na końcu, z przodu znajdują się tzw. skrzydełka oskórkowe. Ciało samicy osiąga długość 20 cm, natomiast samca około 13 cm. Samice składają jaja, które wydalane są wraz z kałem. Przy wysokiej wilgotności powietrza i temperaturze około 25 stopni, z jajek wykluwają się larwy. Te zostają połknięte przez psa i trafiając do jelita cienkiego, osiągają postać dorosłą. Objawy zarażenia pasożytami to głównie biegunki, wymioty, brak apetytu, osłabienie.

Białe robaki u psa to problem głównie młodych psów. Powszechnie pojawiają się u szczeniąt do 6. miesiąca życia. U dorosłych choroba praktycznie nie występuje; ewentualne zarażenie przebiega najczęściej bezobjawowo. Glista dostaje się do organizmu szczeniąt drogą płodową lub wraz z mlekiem matki. Inne sposoby zarażenia się glistą to:

• zjedzenie trawy, na której znajdują się jaja;
• wypicie zakażonej wody;
• zjedzenie zakażonego pokarmu. 

Białe robaki u psa – skutki zarażenia

Pasożyt, który dostanie się do organizmu może osadzić się w różnych narządach wewnętrznych. Jeśli trafi do płuc, wywołuje zapalenie płuc, gdy znajdzie się w rdzeniu kręgowym, gałkach ocznych lub okolicy mózgu, otorbia się i tkwi tam w formie uśpionej. Białe robaki u psa mogą nie dawać żadnych objawów. Męczące symptomy najłatwiej zauważyć u szczeniąt. Młode psiaki stają się apatyczne lub niespokojne. Często mają wzdęty brzuch i matową sierść.

Białe robaki u psa, czyli glisty mogą wywoływać kaszel i biegunkę. Psy odczuwają świąd odbytu, dlatego charakterystycznym objawem zakażenia pasożytem może być tzw. saneczkowanie. Zarażone psy mogą też intensywnie i często wylizywać odbyt.

Glista psia jest niebezpieczna dla szczeniąt i starych psów, które mają osłabiony lub niedostatecznie rozwinięty układ odpornościowy. W skrajnych przypadkach pasożyt może prowadzić do wyniszczenia organizmu i śmierci psa. 

Białe robaki u psa – leczenie

Leczenie zakażenia pasożytami wymaga podania leków odrobaczających. W niektórych przypadkach stosuje się również leczenie objawowe – lekarz może przepisać środki przeciwwymiotne, przeciwbiegunkowe. Doborem leków, wyznaczeniem dawkowania powinien zająć się lekarz weterynarii. Jeśli podejrzewasz lub masz pewność, że twój pupil cierpi z powodu zakażenia glistą, nie zwlekaj z wizytą w przychodni.

Białe robaki u psa niebezpieczne dla ludzi

Białe robaki u psa mogą wywoływać zakażenie u człowieka. Choroba nazywana jest toksokarozą. Do zakażenia dochodzi najczęściej na skutek spożycia zanieczyszczonego pokarmu lub jedzenia brudnymi rękami. Zazwyczaj zakażony nie ma żadnych objawów. U dzieci może wystąpić gorączka, bóle brzucha i głowy, kaszel.

Białe robaki u psa to glista psia (Toxocara canis), która bytuje w jelicie cienkim. Pasożyt nie jest niebezpieczny dla zdrowych psów w sile wieku, jednak u osłabionych, starszych lub bardzo młodych zwierzaków może prowadzić do poważnych kłopotów zdrowotnych. Leczenie polega na podaniu leków odrobaczających. Ważna jest również profilaktyka. 

Zapamiętaj!

• Soda oczyszczona na pchły u psa to sposób na łagodzenie skutków ukąszenia.
• Soda działa przeciwzapalnie, zmniejsza obrzęk.
• Preparat z sody działa wysuszająco.
• Soda może pomóc w usuwaniu pasożytów.

Soda oczyszczona na pchły u psa – łagodzenie podrażnień

Zastanawiasz się, jak działa soda oczyszczona na pchły u psa? Może pomóc w przypadku ugryzienia – zmniejszy stan zapalny, ograniczy ryzyko rozwoju infekcji. Jeśli zauważysz ślady po ugryzieniu, działaj natychmiast. Wymieszaj łyżeczkę sody oczyszczonej z odrobiną wody tak, by powstała gęsta pasta. Taką mieszankę nałóż na miejsce ugryzienia i pozostaw przynajmniej na 10 minut. Po upływie wyznaczonego czasu przemyj miejsce ciepłą wodą. 

Jeśli twój pies został pogryziony w kilku miejscach możesz przygotować dla niego specjalną kąpiel. Do wanny lub miski nalej ciepłej wody i rozpuść w niej szklankę sody oczyszczonej. Zanurzenie, obmycie psiego ciała w roztworze sody powinno przynieść znaczną ulgę. 

Soda oczyszczona na pchły u psa – walka z pasożytami

Przy pomocy sody możesz też spróbować pozbyć się pasożytów, zarówno z ciała pupila, jak i z domu. Jak działa soda oczyszczona na pchły u psa? Soda wysusza, dlatego może pomóc zniszczyć jaja pcheł, a nawet dorosłe osobniki. Proces pozbywania się pasożytów przeprowadź dwuetapowo. Rozsyp sodę na sierści psa lub rozsmaruj mieszankę sody z wodą, następnie przygotuj preparat z sody oczyszczonej i soli (w równych częściach) i rozsyp go w domu. 

Preparat rozmieść wszędzie tam, gdzie pasożyty mogą składać jaja (między listwami podłogi, na dywanach), a także tam, gdzie najczęściej przebywa twój pupil i pozostaw na noc. Rano odkurz dokładnie wszystkie powierzchnie, na których rozsypałeś sodę. Procedurę powtórz kilka razy. Pamiętaj, że pchły do rozwoju potrzebują środowiska wilgotnego, a soda skutecznie wysusza. Jeśli metoda okaże się niewystarczająco skuteczna, sięgnij po profesjonalne środki do zwalczania pcheł.

Soda oczyszczona na pchły u psa to prosty sposób na walkę z pasożytami. Wypróbuj działanie specyfiku, który jest tani, łatwo dostępny i skuteczny. Pamiętaj też, że ten biały proszek przyda się do łagodzenia skutków ugryzienia, dlatego możesz go trzymać w psiej apteczce. 

Zapamiętaj!

• Zapalenie jelit u psa może mieć różne przyczyny.
• Najczęściej objawia się biegunką i wymiotami.
• Istnieje wiele odmian choroby, jednak objawiają się podobnie.
• Objawy zapalenia jelit u psa należy skonsultować z lekarzem.

Zapalenie jelit u psa – jak rozpoznać?

Najczęstsze objawy zapalenia jelit u psa to uciążliwe, powtarzające się wymioty oraz biegunki. Wątpliwości może również budzi wygląd stolca – w kale pojawia się krew, śluz. Psia kupa może być zabarwiona na czerwono lub czarno. Warto zwrócić uwagę także na kolor wymiocin – niepokoić powinny różowe wymiociny. 

Pies cierpiący na zapalenie jelit staje się apatyczny, właściciel może zauważyć spadek energii, zmęczenie, przygnębienie. Chore zwierzaki tracą apetyt, mogą zmagać się ze zgagą, refluksem, mieć gorączkę. Charakterystycznym objawem zapalenia jelit są różnego rodzaju odgłosy – przelewanie w brzuchu, burczenie. Pies może też intensywnie mlaskać i lizać różne powierzchnie.

Jeszcze inne objawy mogą wskazywać na nieswoiste zapalenie jelit (IBD), które często ma podłoże psychiczne. Chory psiak staje się lękliwy, wycofany, wygląda na zestresowanego i nieśmiałego. Niestety stan permanentnego podenerwowania przeradza się z czasem w ataki nieuzasadnionej agresji.

Zapalenie jelit u psa może objawiać się na wiele różnych sposobów, dlatego właściciel, który zauważy niepokojące symptomy powinien jak najszybciej zareagować i skonsultować się z weterynarzem. 

Zapalenie jelit u psa – przyczyny choroby

Zapalenie jelit u psa może mieć wiele przyczyn. Zalicza się do nich:

• zakażenia wirusowe jak parwowiroza, nosówka;
• infekcje bakteryjne (Salmonella);
• infekcje grzybicze;
• zakażenia pasożytnicze;
• przyjmowanie antybiotyków;
• spożycie zepsutych lub skażonych pokarmów;
• alergie pokarmowe.

W zależności od przyczyny choroby nieco inne mogą być objawy. Lekarz musi zastosować odpowiednie leczenie, dlatego jeśli podejrzewasz, że twój pupil ma problem z jelitami, koniecznie odwiedź weterynarza.

Zapalenie jelit u psa – rodzaje choroby

Jednym ze stanów chorobowych u czworonogów obejmującym jelita jest nieswoiste zapalenie jelit (IBD). Trudno wskazać na konkretną przyczynę choroby, być może jest to nieprawidłowe działanie układu immunologicznego. Również objawy IBD nie są charakterystyczne i łatwo je przypisać innemu schorzeniu jelit. 

Zapalenie jelit u psa może przybrać postać zespołu jelita drażliwego. I w tym przypadku nie udaje się ustalić właściwej przyczyny dolegliwości. Specjaliści uznają, że za objawy może odpowiadać nadpobudliwość układu nerwowego. Tego rodzaju schorzenia dotyka najczęściej psy małych ras, które bardzo mocno przywiązują się do właściciela – symptomy choroby pojawiają się w momencie rozłąki. 

Kolejną jednostką chorobową dotykającą jelita jest odmiana parwowirozy. W tym przypadku wirus atakuje komórki śluzówki jelita, a objawy pojawiają się już po 5-12 dniach od jego wniknięcia do organizmu. Stan zarażonego zwierzaka bardzo szybko się pogarsza. 

Rodzajem zapalenia jelit jest również krwotoczna biegunka. To bardzo niebezpieczna choroba zagrażająca życiu czworonoga. Tylko szybkie leczenie antybiotykami pozwala uratować zwierzaka. Główne objawy to obfita, krwawa biegunka, wymioty i gorączka.

Zapalenie jelit u psa – leczenie

Jak leczyć zapalenie jelit u psa? Przede wszystkim, jeśli objawy utrzymują się dłużej, należy udać się do weterynarza, który zbada psiaka i wdroży właściwe leczenie. W niektórych przypadkach tylko szybka interwencja lekarska jest w stanie uratować czworonoga. Właściciele psów powinni też mieć w domu specjalną psią apteczkę ze środkami, które mogą podać pupilowi w przypadku biegunki lub wymiotów. 

Przy zapaleniu jelit u psa duże znaczenie ma również dieta oraz suplementacja kwasów omega. Warto zapytać lekarza o sposób odżywania oraz polecane suplementy. 

Leczenie silnego zapalenia jelit u psa polega na podawaniu antybiotyków, sterydów, leków przeciwzapalnych, środków odrobaczających, a czasem również kroplówek.

Zapalenie jelit u psa może mieć różne przyczyny, jednak podobny przebieg. Jeśli zauważysz niepokojące objawy u pupila, nie wahaj się, jak najszybciej skonsultuj się z weterynarzem. 

Zapamiętaj!

• Domowe sposoby na robaki u psa mogą być niewystarczające.
• Właściciel powinien zadbać o profilaktykę.
• W przypadku zakażenia pasożytami należy koniecznie odwiedzić weterynarza.
• Pies powinien zostać odrobaczony przeznaczonymi do tego preparatami.

Domowe sposoby na robaki u psa – czy istnieją?

Pasożyty u psów nie są niczym niezwykłym ani rzadkim. Każdy właściciel czworonoga musi o tym pamiętać, starać się podjąć działania zapobiegawcze, a w razie konieczności przeprowadzić odrobaczanie. Wiele osób woli zastosować domowe sposoby na robaki u psa, niż od razu sięgać po silne środki od weterynarza. Próbują więc na własną rękę pozbyć się pasożytów. 

Jakie domowe sposoby na robaki u psa można wypróbować? Jedną z metod odrobaczania szczeniąt jest podawanie im mieszanki z mleka i czosnku. 20 g czosnku wystarczy zalać 200 ml ciepłego mleka, a następnie odstawić miksturę na ok. 12 godzin. Po tym czasie można zacząć podawać pupilowi środek. Jak dawkować? Wystarczy podać 3-4 łyżeczki preparatu, a po 12 godzinach powtórzyć zabieg. 

Skuteczna ma być również pasta przygotowana z utartych pestek dyni. Te należy wymieszać razem z cukrem. Preparat podaje się głównie przy podejrzeniu tasiemca. Po dwóch godzinach od zaaplikowania dyniowej past pies powinien wypić łyżeczkę oleju rycynowego. Dzięki tej prostej kuracji pasożyt powinien zostać wydalony z organizmu.  

Lepiej zapobiegać niż leczyć

Domowe sposoby na robaki u psa mogą nie być skuteczne. W takiej sytuacji nie pozostaje nic innego jak skorzystać z pomocy weterynarza, który przepisze odpowiedni medykament. Właściciele czworonogów powinni pamiętać, że najważniejsza jest profilaktyka. Zamiast szukać domowych sposobów na robaki u psa lepiej zrobić wszystko, by zwierzak ich nie miał. Co możesz zrobić?

• Wybieraj dobrej jakości, wartościową i dopasowaną do potrzeb pupila karmę;
• pilnuj zwierzaka podczas spacerów – nie pozwól, by zjadał to, co znajdzie, wtykał nos we wszystko, co napotka po drodze; w tym celu zaopatrz się w odpowiedni kaganiec;
• unikaj zabaw pupila z nieznanymi psami – mogą być chore;
• odwiedzaj regularnie weterynarza, stosuj zalecane leki i suplementy;
• reaguj natychmiast gdy zauważysz, że twój psiak może mieć problem z pasożytami.

Domowe sposoby na robaki u psa możesz potraktować jako leczenie pierwszego rzutu, na początku infekcji. Jeśli problem nie znika, udaj się do lekarza. Pamiętaj, że możesz sporo zrobić, by zapobiec zakażeniu pasożytami.

Zapamiętaj!

• Żółte wymioty u psa to objaw, który może świadczyć o problemach z trawieniem lub być symptomem poważniejszych chorób. 
• W przypadku jednorazowych lub sporadycznych wymiotów należy zadbać o nawodnienie, dietę i odpoczynek zwierzaka, a także zastanowić się, czy nie przyczyniło się do tego coś, co pies zjadł. 
• Jednak w każdym przypadku wymiotów żółcią zalecana jest wizyta u weterynarza, aby ustalić przyczynę i podjąć odpowiednie leczenie. 

O czym świadczą żółte wymioty u psa?

Żółte wymioty u psa mogą świadczyć o przedostaniu się żółci do żołądka, co zwykle dzieje się, gdy w diecie psa znajdują się pokarmy bogate w tłuszcz lub gdy pies zjada dużą ilość trawy. Wymioty te składają się zwykle z kwasów żołądkowych i żółci, które są płynami ustrojowymi wspomagającymi trawienie. 

Żółte wymioty mogą być także objawem poważniejszych chorób, takich jak:

• zapalenie trzustki;
• zapalenie otrzewnej;
• niedrożność jelit, szczególnie gdy są uporczywe i nie ustępują nawet podczas postu. 

Inną przyczyną żółtych wymiotów u psa może być alergia, zwłaszcza gdy występują po zmianie karmy.

Żółć w organizmie psa – jakie ma znaczenie?

Żółć pełni ważne funkcje w trawieniu u psa. Jest wytwarzana przez wątrobę i magazynowana w pęcherzyku żółciowym, a następnie dostarczana do jelita cienkiego. Główną rolą żółci jest udział w trawieniu tłuszczy oraz wchłanianiu różnych substancji tłuszczowych z przewodu pokarmowego, takich jak witaminy rozpuszczalne w tłuszczach (A, D, E i K). Żółć ma również wpływ na prawidłową motorykę jelit.

Przyczyny żółtych wymiotów u psa

Jak wspomniano wcześniej, główne przyczyny żółtych wymiotów u psa to nieodpowiednia dieta wysokotłuszczowa, spożycie dużej ilości trawy lub innych podobnych substancji. Czasami żółtym wymiotom u psów towarzyszy biegunka, co może być wynikiem ostrego zakaźnego zapalenia jelit wywołanego przez bakterie lub parwowirusa psów, zwłaszcza u nieszczepionych szczeniąt. 

Wśród często wymienianych powodów znajdują się choroby żołądkowo-jelitowe. Należą do nich między innymi niedrożność układu pokarmowego, choroby nowotworowe, wrzody czy zwężenie odźwiernika. Żółte wymioty mogą również wynikać ze stanów zapalnych toczących się w jamie otrzewnej, trzustce, wątrobie, żołądku czy nerkach, a także z działania toksyn, substancji osmotycznych czy czynników chemicznych.

Żółte wymioty u psa – postępowanie

Jeśli żółte wymioty u psa zdarzyły się jeden raz lub występują rzadko, nie musi to oznaczać nic poważnego. W takiej sytuacji wystarczy odpowiednio zadbać o jego nawodnienie, dietę i odpoczynek. Warto też zastanowić się, czy zwierzak nie zjadł czegoś, co mogło mu zaszkodzić. Oczywiście nie należy bagatelizować tego symptomu!

W każdym przypadku, gdy pies wymiotuje żółcią, zalecana jest wizyta u lekarza weterynarii, aby ustalić przyczynę tego zjawiska oraz podjąć prawidłowe leczenie. Wymioty żółcią występują często przy stanach zapalnych jelit czy żołądka, a bagatelizowanie tych objawów może prowadzić do powstania wrzodów i problemów chronicznych.

Żółte wymioty u psa. Podsumowanie

Żółte wymioty u psa to symptom, który powinien zaalarmować opiekuna. Może świadczyć o problemach z układem trawiennym zwierzaka. Taki sygnał zawsze należy sprawdzić, a w razie konieczności wprowadzić odpowiednie leczenie. Poza tym jeśli wymioty są uporczywe, istnieje ryzyko, że zwierzak się odwodni. To również może być groźne dla jego zdrowia, a nawet życia.

Najważniejsze kwestie

• Mokry nos u psa to zupełnie normalne zjawisko.
• Mokry nos jest konsekwencją nadprodukcji łez i ich rozprowadzania po nosie podczas lizania.
• Mokry nos u psa może pojawić się przy przeziębieniu.
• Niekiedy mimo choroby pies nadal ma mokry nos.
• Mokry nos nie powinien być wyznacznikiem stanu zdrowia pupila.

Mokry nos u psa – skąd się bierze?

Dlaczego pies ma zazwyczaj mokry nos? Wytłumaczenie jest niezwykle proste – to naturalna cecha czworonogów. Psie kanaliki łzowe produkują zbyt dużo łez, które obmywają oczy, a następnie spływają w kierunku nosa. Zwierzak oblizuje nos i rozprowadza je równomiernie po jego powierzchni. Na nosie znajduje się również dużo gruczołów śluzowych, które pełnią funkcje nawilżające. 

Wilgotność psiego nosa wpływa na zdolność rozpoznawania zapachów – do mokrych nozdrzy przylega więcej cząsteczek zapachowych. Mokry nos u psa pozwala więc czuć więcej i lepiej. Dzięki temu pies może też lepiej tropić.

Wilgotność nosa spada znacznie w nocy, psiak przestaje tak intensywnie oblizywać nozdrza. Po przebudzeniu twój pupil może mieć wysuszony nos, nie jest to jednak powód do niepokoju i zmartwień. W ciągu dnia poziom wilgotności powinien wrócić do normalności.

Mokry nos u psa – czy może świadczyć o chorobie?

Choć zwykło się uważać, że mokry pies jest oznaką zdrowia psa, nie zawsze musi to być prawdą. Jeśli pies ma bardzo mokry nos, a do tego kicha, może oznaczać to, że twój pupil jest przeziębiony lub cierpi na alergię. 

Mokry nos nie zawsze jest gwarancją dobrego zdrowia psiaka. Pamiętaj, że nie każda choroba odbije się na kondycji nosa (jego wilgotności), dlatego nawet jeśli pupil ma wilgotny nos, może być chory. Należy zwracać uwagę na całokształt objawów i zachowania czworonoga, a w razie wątpliwości konsultować się z lekarzem. Warto też przeprowadzać u psiaka okresowe badania.

Mokry nos odpowiada za termoregulację

Mokry nos u psa pełni bardzo ważne funkcje. Nie tylko sprawia, że zmysł węchu dobrze działa, ale odpowiada za termoregulację. Pamiętaj, że psy pocą się w niewielkim stopniu i tylko w kilku miejscach, między innymi na nosie. W ciepłe dni nos chłodzi wdychane powietrze i pomaga obniżać temperaturę ciała poprzez odparowywanie wilgoci, która się na nim znajduje. 

Mokry nos to normalne zjawisko. Nie zawsze jest on jednak gwarancją psiego zdrowia. Mokry nos u psa towarzyszy przeziębieniom czy alergiom. Kontrolując stan zdrowia pupila nie sugeruj się jedynie stopniem wilgotności nosa – psiak może być chory, a nos nadal pozostanie mokry.

Najważniejsze kwestie

• Możliwe przyczyny wymiotów u szczeniaków to m.in. zatrucia, ciała obce, choroby, alergie, zaburzenia metaboliczne, stres, problemy hormonalne, nowotwory.
• Torsje mogą prowadzić do odwodnienia, objawy towarzyszące to m.in. biegunka, intensywne ślinienie, ból brzucha, podwyższona temperatura, spadek apetytu.
• Na konieczność pilnych konsultacji wskazują częste lub długie (ponad 24 h) wymioty, nietypowa konsystencja i kolor wymiocin, silny ból i niepokój zwierzaka, niedawno przebyte choroby.
• Diagnostyka weterynaryjna obejmuje badanie fizykalne, testy krwi, analizę kału, testy alergiczne, badania obrazowe (RTG, USG, MRI, TK) oraz badania endoskopowe.
• Metoda postępowania, leczenie zależą od przyczyn.

Przyczyny wymiotów u szczeniaka

Wymioty (inaczej torsje) to podstawowy mechanizm obronny przed zatruciem – mają zapobiec dalszemu wchłanianiu toksyn, których organizm nie jest w stanie usuwać w odpowiednim tempie. Zatrucia powodują m.in. zepsute jedzenie, niektóre gatunki roślin, substancje chemiczne czy leki. Trzeba pamiętać, że u szczeniaków nie wszystkie organy i funkcje są wystarczająco rozwinięte. Odruch wymiotny może wywołać także podrażnienie mechaniczne. W takim przypadku torsje służą usunięciu ciała obcego z przewodu pokarmowego.

Za wymioty u szczeniaka mogą odpowiadać również:

• zaburzenia i schorzenia układu pokarmowego, które prowadzą do stanu zapalnego w żołądku, jelitach czy trzustce (np. wrzody, niedrożność przewodu pokarmowego);
• alergie i nietolerancje pokarmowe;
• zaburzenia metaboliczne w innych układach, np. związane z dysfunkcjami wątroby i nerek;
• wirusy, bakterie, grzyby, pasożyty w przewodzie pokarmowym psa;
• problemy żołądkowe wywołane silnym strachem, stresem;
• zbyt duża ilość jedzenia;
• szybkie połykania dużych kęsów przez pieska;
• zaburzenia hormonalne i neurologiczne, np. padaczka;
• wady i zmiany anatomiczne, np. skręt żołądka, przepuklina przełykowa;
• nowotwory.

Najczęstsze objawy towarzyszące wymiotom u szczeniąt

Wymioty często poprzedzone są nudnościami, które wywołują widoczną apatię i zmniejszenie aktywności normalnie bardzo rezolutnego pieska. Niezależnie od przyczyny, torsje stwarzają zagrożenie odwodnieniem, czyli nadmierną utratą płynów i elektrolitów. Taki stan można rozpoznać m.in. po wzmożonym pragnieniu, wysychaniu śluzówek (np. w jamie ustnej) i skóry, wstrzymaniu lub zagęszczeniu i ciemniejszym kolorze moczu, szybszym biciu serca. Czasami osłabienie organizmu jest tak duże, że po wymiotach u szczeniaków występują zaburzenia równowagi, koordynacji i omdlenia.

Oprócz tego razem z torsjami mogą występować między innymi:

• biegunki: współwystępowanie wymiotów i rozwolnienia wskazuje na infekcję lub inne problemy układu pokarmowego;
• intensywne ślinienie się;
• ból okolic brzucha i związane z tym reakcje – skomlenie, kulenie się;
• podwyższona temperatura ciała. Charakterystyczna dla stanów zapalnych i zakażeń;
• pogorszenie samopoczucia;
• utrata apetytu i długotrwała niechęć do jedzenia, a w konsekwencji spadek wagi.

Wymioty u szczeniaka – kiedy zabrać pieska do weterynarza

Natychmiastowa wizyta z psem u lekarza weterynarii będzie niezbędna w sytuacjach, które wskazują na poważne problemy zdrowotne. W wielu przypadkach wymioty u szczeniaków są incydentalne, a psy szybko się regenerują. O istotnych zaburzeniach funkcjonowania organizmu świadczą przede wszystkim:

• wysoka częstotliwość wymiotowania;
• torsje powracają regularnie przez ponad dobę;
• poza wymiotami występują ww. objawy towarzyszące;
• w treści żołądkowej są ciała obce, ślady świeżej lub skrzepłej krwi;
• wyraźny niepokój i silny ból u pieska;
• nietypowa konsystencja (tłusta, wysoka gęstość) i kolor wymiocin.

Niepokojące są również widoczne odruchy wymiotne, które nie kończą się torsjami. U szczeniaka, który ma wzdęty brzuch i próbuje zwymiotować, ale z jamy ustnej nic się nie wydobywa, mogło dojść do skrętu żołądka. Taki stan stanowi śmiertelnie poważne zagrożenie! Powodem, by jak najszybciej iść do weterynarza, będą też:

• duże zmiany w ilości i częstotliwości oddawania moczu, krwiomocz;
• niedawno przebyte choroby;
• trwające lub niedawno zakończone leczenie innej przypadłości zdrowotnej.

Weterynaryjna diagnostyka wymiotów. Badania dla psów

Na początku weterynarz zapyta właściciela o charakterystykę objawów (okoliczności występowania, stopień nasilenia, wygląd i zawartość wymiotów) u szczeniaka. Później może przeprowadzić wstępne badania fizykalne, np. do oceny wzdęć czy poszukiwania guzów. Wstępną diagnozę mogą potwierdzać zaawansowane badania diagnostyczne, takie jak:

• testy laboratoryjne krwi;
• analiza próbki kału, np. pod kątem obecności drobnoustrojów;
• testy alergiczne;
• badania obrazowe – RTG, USG, MRI, TK w zależności od wyposażenia lecznicy dla zwierząt;
• badania endoskopowe – kolonoskopia, gastroskopia.

Co robić z wymiotami u szczeniaka? Zalecenia, leczenie

Jeśli szczeniak zwymiotował, trzeba ocenić jego kondycję pod kątem dodatkowych symptomów, sprawdzić treść żołądkową i zapewnić szczeniakowi dostęp do czystej, świeżej wody. Jeżeli pies z różnych powodów nie może pić z miski, alternatywą może być podawanie kostek lodu do lizania i ssania. Konieczna może być suplementacja elektrolitami. Jeżeli torsje nie są na tyle poważne, by konieczna była wizyta u weterynarza, można zastosować kilka domowych sposobów na przyspieszenie powrotu pupila do zdrowia:

• zmiana diety na lekkostrawną;
• ograniczenie ilości jedzenia i zmniejszenie porcji;
• delikatne masowanie brzucha.

Weterynarz może podać lub przepisać odpowiednie leki, w zależności od przyczyny torsji i stanu psiaka – ważne, by pilnować właściwego dawkowania i pór stosowania farmaceutyków. Mogą to być leki przeciwwymiotne, przeciwbólowe, przeciwzapalne, przeciwpasożytnicze czy antybiotyki na infekcje bakteryjne. W przypadku reakcji alergicznych leczenie może bazować na środkach przeciwhistaminowych i kortykosteroidach. Sposób postępowania przy wymiotach u szczeniaka dopasowuje się indywidualnie do konkretnego przypadku.

Najważniejsze kwestie

• Biegunki u szczeniaków to częstsze wypróżnienia z luźniejszym, wodnistym stolcem.
• Rozwolnienie stwarza ryzyko odwodnienia, utraty elektrolitów i innych powikłań zdrowotnych.
• Wystąpieniu biegunki sprzyjają m.in. infekcje, pasożyty, alergie i nietolerancje pokarmowe, nagła zmiana karmy, niewłaściwy pokarm, niestrawności, stres czy różne schorzenia układu pokarmowego.
• Kolor i konsystencja stolca może dostarczyć informacji na temat przyczyny rozwolnienia.
• Przy biegunce szczeniak potrzebuje dostępu do świeżej wody, lekkostrawnego jedzenia, a często również pomocy weterynarza.

Czym jest biegunka? U szczeniaka kał staje się wodnisty, częściej defekuje

Biegunka to zaburzenie układu pokarmowego, które objawia się nagłym, częstszym niż zwykle wypróżnianiem luźnych lub wodnistych stolców. Rozwolnienie jest groźniejsze dla szczeniąt niż psów dorosłych, gdyż ich młody organizm jest bardziej podatny na odwodnienie i utratę elektrolitów. Szczególnie istotne jest zwracanie uwagi na częstotliwość wypróżnień oraz konsystencję stolca. W normalnych warunkach małe psiaki wypróżniają się średnio 2-4 razy dziennie (wiele zależy od rasy, ilości pokarmu, wieku i innych czynników), a stolec powinien być zwartej, choć elastycznej konsystencji.

Pojedyncza, luźna kupa u szczeniaka to jeszcze nie rozwolnienie. Oba odstępstwa od normy defekacji muszą występować jednocześnie. W przypadku biegunki u szczeniaków częstotliwość wypróżnień zdecydowanie wzrasta – nawet do kilkunastu na dobę – a stolec staje się luźniejszy, wodnisty, a czasem nawet zawiera śluz, krew czy niestrawione resztki jedzenia. Takie oznaki są szczególnie niepokojące! Nawet epizodyczne wypróżnienia z dodatkową treścią w kale powinny skłonić właściciela do wizyty u lekarza weterynarii ze swoim pupilem.

Najczęstsze przyczyny biegunek u szczeniaków. Zła karma, robaki, leki, stres, choroby

Rozwolnienie u szczeniaka może być spowodowane przez:

• różne infekcje bakteryjne i wirusowe, takie jak parwowiroza, choroba Leptospira czy salmonelloza. Objawy związane z tymi infekcjami obejmują nie tylko biegunkę, ale również wymioty, gorączkę, apatię;
• pasożyty jelitowe – np. tasiemce, owsiki czy glisty. Pasożyty powodują m.in. biegunkę, utratę apetytu, chudnięcie oraz ogólne osłabienie;
• alergie i nietolerancje pokarmowe. Częste uczulenia obejmują białka zwierzęce, takie jak kurczak, wołowina czy ryby, oraz składniki roślinne, takie jak soja czy gluten.

Biegunkę u szczeniąt wywołują także:

• nagła zmiana diety. Przewód pokarmowy pieska potrzebuje więcej czasu, by przystosować się do nowego żywienia;
• silny stres, lęk. Małe psy mogą cierpieć psychiczne katusze z wielu powodów, m.in. przeprowadzki, podróży samochodem, spotkania nieznajomej osoby w domu (np. powiększenia rodziny, wizyty) czy zmiany właściciela;
• choroby układu pokarmowego. Rzadkie kupy u szczeniaka mogą być symptomem m.in. zapalenia trzustki, jelit czy niewydolności wątroby;
• leki, tabletki na odrobaczanie. Mogą niszczyć także naturalną, potrzebną florę jelitową.

Rodzaje rozwolnienia. Objawy biegunki u szczeniąt

Kolor i konsystencja rzadkiej kupy są istotnym sygnałem, który wiele mówi o tym, dlaczego szczeniak ma biegunkę:

• świeża krew zmieszana z kałem – alergia, poważne zapalenie, zarobaczenia, mechaniczne uszkodzenia dolnej części przewodu pokarmowego;
• czarna biegunka u szczeniaka – krwawienie w górnych odcinkach układu pokarmowego;
• zielony stolec – stan zapalny lub zjedzenie trawy albo innego, zielonkawego pokarmu;
• żółta, rzadka kupa u szczeniaka pojawia się przy zaburzeniach trawienia, zakażeniach, nadmiernym wydzielaniu żółci i nietolerancjach pokarmowych.

Śluz w luźnej kupie u szczeniaka występuje w związku ze zmianą karmy, atakiem pasożytów lub nowotworem przewodu pokarmowego. Jaśniejszy, tłusty stolec wskazuje, że rozwolnienie u szczeniaka wywołały problemy z rozkładem tłuszczów w pokarmie, np. z powodu zapalenia i niewydolności trzustki.

Inne objawy towarzyszące rozwolnieniu

Biegunce u szczeniaków może towarzyszyć wiele innych dolegliwości. Najczęściej współwystępują wymioty, brak apetytu, osłabienie, utrata wagi czy odwodnienie. W przypadku wystąpienia tych objawów należy skontaktować się z weterynarzem, aby ocenił stan zdrowia szczeniaka i zalecił odpowiednie leczenie. Warto pamiętać, że szybka interwencja może zapobiec poważniejszym komplikacjom zdrowotnym i poprawić ogólny stan zdrowia szczeniaka.

Co robić, kiedy mały pies ma biegunkę?

Najważniejsza jest prawidłowa ocena stanu zwierzaka i zapewnienie mu dostępu do świeżej, czystej wody. Trzeba rozróżnić pojedyncze, luźniejsze stolce od przewlekłego rozwolnienia i zwrócić uwagę na ewentualną obecność innych treści w kale. Weterynarze zalecają także odstawienie psich przysmaków oraz wprowadzenie lekkostrawnej diety. Jeżeli nie ma innych przeciwwskazań, podczas biegunki u szczeniaka piesek może jeść:

• gotowanego kurczaka lub indyka bez skóry, kości i tłuszczu;
• biały, ugotowany ryż;
• zupę marchewkową;
• gotowane, białe mięso ryb.

Najczęściej rozwolnienie ustępuje samoczynnie. Jeżeli biegunka nie skończy się w ciągu kilku dni lub u pieska występują dodatkowe, niepokojące objawy, należy zasięgnąć porady weterynarza. Do diagnostyki wykorzystuje się m.in. badania obrazowe oraz laboratoryjne testy kału krwi. Sposób leczenia zależy od rozpoznanej przyczyny.