Jakie są pasożyty u psów? Wewnętrzne i zewnętrzne

Pasożyty u psów można podzielić na dwie główne grupy – endopasożyty (pasożyty wewnętrzne) oraz ektopasożyty (pasożyty zewnętrzne). Endopasożyty to organizmy żyjące wewnątrz ciała psa, zwykle w układzie pokarmowym, płucach, wątrobie czy sercu. Przykłady endopasożytów obejmują tasiemce, owsiki oraz pierwotniaki, takie jak ogoniastki jelitowe (kilka odmian z rodzaju Giardia). Ektopasożyty natomiast, to organizmy żyjące na zewnątrz ciała psa, zazwyczaj na skórze lub w sierści. Do ektopasożytów zalicza się między innymi pchły, kleszcze oraz świerzbowce.

Pasożyty mogą powodować różne, niejednokrotnie bardzo poważne problemy zdrowotne u psów. Do najgroźniejszych chorób należą borelioza i babeszjoza. Dlatego to na właścicielach ciąży odpowiedzialność za stan o kondycję swoich pupili. Objawy zależą przede wszystkim od rodzaju, gatunku i ewentualnych powikłań. Do najczęstszych symptomów obecności organizmów pasożytujących na psie należą:

• osłabienie zwierzęcia;
• biegunki;
• wymioty;
• anemia;
• spadek masy działa;
• uszkodzenia, zaburzenia narządów wewnętrznych.

Psie endopasożyty – przykłady, objawy, zagrożenia

Wewnętrzne pasożyty u psów często określa się mianem robaków. W rzeczywistości te organizmy przybierają wiele różnych form. Wnikają do środka ciała, a następnie pozyskują z organizmu czworonoga substancje niezbędne do przeżycia i rozmnażania. Mogą one zasiedlać różne narządy i układy, powodując szereg nieprzyjemnych dolegliwości.

Endopasożyty dzieli się na:

• tasiemce, inaczej płaskowce – charakteryzują się płaskim, wydłużonym ciałem, podzielonym na wiele segmentów. Mogą osiągać nawet kilka metrów długości. Psy najczęściej są infekowane przez tasiemce psie i bąblowcowe;
• nicienie – niesegmentowane, walcowate pasożyty, które żyją w różnych organach psów. Mogą być obecne w jelitach, płucach, wątrobie, a nawet sercu. Przykłady nicieni to włosogłówka, owsik, sercowiec;
• pierwotniaki – jednokomórkowe organizmy niewielkich rozmiarów. U psów często stwierdza się zakażenie pasożytami z rodzajów Babesia i Giardia.

Tasiemce – ryzyko, objawy obecności pasożytów u psa, metody leczenia

Zakażenie płaskowcami może prowadzić do m.in. niedoborów pokarmowych, uszkodzenia śluzówki jelit czy poważnych zmian w wątrobie, płucach i mózgu. Oznaki zarażenia tasiemcami są zróżnicowane, zależą m.in. od czasu infestacji oraz gatunku pasożyta. U psa mogą występować:

• utrata wagi mimo normalnego apetytu;
• wzdęcia brzucha;
• biegunka lub nieregularne wypróżnienia;
• widoczne segmenty tasiemców w kale psa (z wyglądu mogą kojarzyć się z ziarnami ryżu);
• swędzenie i drażnienie okolic odbytu (pies może „ślizgać się tyłkiem” po podłodze, próbując zdrapać swędzące miejsca).

Leczenie polega zazwyczaj na podaniu psu leków przeciwpasożytniczych, takich jak praziquantel czy epsiprantel. Leki te są skuteczne w usuwaniu tasiemców z organizmu psa. Terapię musi nadzorować lekarz weterynarii, który dobierze odpowiednią dawkę i ustali czas trwania leczenia. Aby uniknąć problemu, należ przestrzegać zasad profilaktyki:

• regularnie odrobaczać psa;
• nie podawać zwierzakowi surowego mięsa i trzymać go z dala od padliny;
• kontrolować kontakt z innymi zwierzętami, które mogą być nosicielami płaskowców;
• zachowanie czystości otoczenia psa, nie tylko legowiska, kojca czy ogólnie domu.

Owsiki – zagrożenia, typowe symptomy, leczenie psa z pasożytów

Obecność owsików również stwarza ryzyko niedożywienia, co jest szczególnie niebezpieczne dla szczeniąt. Poważna infestacja grozi niedrożnością jelit, często dochodzi do naruszenia błony śluzowej i stanów zapalnych organów wewnętrznych. Najczęstszymi objawami obecności tych pasożytów u psa są:

• rozwolnienie, czasami z krwią lub śluzem w kale;
• częste torsje;
• spadek masy ciała;
• wzdęty brzuch i dolegliwości bólowe;
• pogorszenie stanu i wyglądu sierści;
• kaszel, spowodowany migracją larw do płuc (zwłaszcza u młodych szczeniąt).

Owsiki eliminuje się takimi środkami, jak fenbendazol, pamoat pyrantelu czy milbemycyna. Zapobieganie infestacji polega głównie na trosce o jakość podawanego jedzenia oraz prawidłową higienę. Swojego czworonoga należy trzymać z dala od odchodów innych zwierząt – nawet jeśli pupil koniecznie chce sprawdzić wydzielane przez nie zapachy.

Ogoniastki jelitowe – problemy zdrowotne, oznaki, walka z pasożytami psa

Pasożyty Giardia atakują głównie jelito cienkie i są szczególnie groźne dla szczeniaków, gdyż mogą zaburzyć ich prawidłowy rozwój. U psów często dochodzi też do odwodnienia, zapalenia przewodu pokarmowego i pogorszenia wchłaniania substancji odżywczych z pożywienia. O obecności pierwotniaków w organizmie mogą świadczyć:

• tłuszczowa biegunka;
• intensywniejszy, nieprzyjemny zapach psich odchodów;
• wymioty;
• spadek wagi;
• symptomy nadmiernego ubytku płynów.

Najskuteczniejsze przeciwko ogoniastkom jelitowym i pokrewnym pasożytom u psów są metronidazol, fenbendazol czy tinidazol. Jak w każdym przypadku, o doborze leku i innych elementach leczenia powinien zdecydować weterynarz. Do infestacji pierwotniakami najczęściej dochodzi podczas picia wody z kałuż i innych, stojących zbiorników wodnych przez spragnionego psiaka. Niedostatki higieny również zwiększają ryzyko zakażenia.

Inne wewnętrzne pasożyty u psów

Domowym zwierzakom zagraża wiele innych endopasożytów, w tym:

• psia glista;
• włosogłówki;
• nicienie serca, sercowce;
• kokcydia;
• pierwotniaki Cryptosporidium;
• tęgoryjca;
• pierwotniaki Babesia przenoszone przez kleszcze;

Psie ektopasożyty – przykłady, objawy, zagrożenia

Zewnętrzne pasożyty psów żerują na powierzchni ciał swoich mimowolnych żywicieli, a ich podstawowym pożywieniem jest krew twojego pupila. Do najczęściej spotykanych ektopasożytów u czworonogów należą pchły, kleszcze i świerzbowce, które mogą powodować szereg problemów zdrowotnych u naszych najlepszych przyjaciół. Są nosicielami wielu potencjalnie groźnych drobnoustrojów.

Pchły – konsekwencje zdrowotne, objawy pasożytów, leczenie psa

Pchły mogą wywoływać m.in. reakcje alergiczne, wtórne infekcje skóry i przenosić pasożyty wewnętrzne. Ich duża ilość jest w stanie doprowadzić do anemii. O obecności tych pasożytów u psa najczęściej świadczą następujące dolegliwości zwierzaka:

• intensywne swędzenie i drapanie, szczególnie w okolicy ogona, lędźwi, brzucha i uda;
• łysienie w miejscach intensywnego drapania;
• czerwone plamy, krosty, strupy po pchlich ugryzieniach na skórze psa;
• Widoczne pchły lub ich odchody (drobne, czarne kropki) na skórze lub sierści;
• wzmożony niepokój, podenerwowanie psa.

Preparaty przeciw pchłom mają charakter leczniczy i profilaktyczny. Są dostępne m.in. w formie kropli, tabletek, obroży czy szamponów. Aby uniknąć ataku pasożytów na psa, należy dbać i jego higienę, regularnie kontrolować futro i skórę, a także unikać zwierząt, które mogą przenosić pchły.

Kleszcze – wywoływane choroby, symptomy, usuwanie pasożytów z psa

Pajęczaki, które lubią ciepłe i wilgotne miejsca w lesie, na łące czy w wysokiej trawie, zarażają wieloma drobnoustrojami. Kleszcze mogą przyczyniać się m.in. do anaplazmozy, ehrlichiozy, boreliozy czy babeszjozy – każda z tych przypadłości powoduje zróżnicowane dolegliwości. O obecności samego pasożyta u psa świadczą przede wszystkim wbicie stawonoga w skórę oraz częste drapanie lub gryzienie miejsca ugryzienia przez zwierzaka. Jeśli kleszcz sam odpadnie, na wcześniejszy atak mogą wskazywać:

• zaczerwienienie;
• obrzęk;
• nieustępujący świąd.

Podczas usuwania kleszcza należy chwycić go pęsetą możliwie blisko skóry – podrażnienie pasożyta sprawi, że zacznie intensywniej wydzielać ślinę, która mocniej przytwierdza go do ciała żywiciela i zawiera groźne patogeny. Zaleca się, by nie wykręcać pajęczaka, tylko wyciągnąć go jednym, pionowym ruchem. Rankę zdezynfekować. Należy unikać kontaktu z płynami ustrojowymi pasożyta. Profilaktyka obejmuje:

• stosowanie preparatów przeciwkleszowych w różnej formie (obroże, spraye, krople);
• sprawdzanie sierści i skóry po każdym spacerze;
• spacery z dala od miejsc, w których żyją kleszczowate.

Świerzbowce – powikłania, rozpoznanie pasożytów u psa, terapia

Świerzbowce to inaczej nużeńce, które zalicza się do roztoczy. Ich obecność może wywoływać zdenerwowanie psa, alergię i wtórne zakażenia skóry. Te pasożyty są częstą przyczyną stanów zapalnych uszu. Infestacja objawia się poprzez:

• silny świąd najczęściej w okolicy uszu, łokci, skoków, klatki piersiowej i brzucha;
• intensywne drapania, gryzienia lub wycierania się o przedmioty prowadzi do łysienia;
• czerwone plamy, krosty, strupy lub wypryski na skórze;
• szorstkość, łuszczące się, zgrubienia powłoki skórnej.

Do złagodzenia objawów zakażenia świerzbowcami stosuje się odpowiednie leki przeciwalergiczne i przeciwzapalne, a do najskuteczniejszych środków przeciwko tym pasożytom psów należą akarycydy. Aby zapobiec atakowi i jego skutkom, należy starannie dbać o higienę psiaka i jego najbliższego środowiska. Odpowiednio częste sprzątanie warto uzupełnić kontrolami sierści i skóry pupila.

Inne zewnętrzne pasożyty u psów

Entopasożytami, które mogą zaatakować czworonogi, są także:

• wszy;
• roztocza, m.in. z rodzajów Notoedres, Cheyletiella, Demodeks;
• muszki plujki, które składają jaja na psiej skórze;
• komary i inne moskity – mogą być nosicielami innych pasożytów i chorób, np. dirofilariozy wywoływanej przez nicienie sercowe.

Co robić w przypadku podejrzenia pasożytów u psa?

Jeśli podejrzewasz, że twój pies może być zainfekowany pasożytami, warto bez zbędnej zwłoki podjąć odpowiednie przeciwdziałania i zgłosić się do weterynarza – samodzielne rozpoznanie przyczyny nie zawsze jest łatwe czy w ogóle możliwe. Warto skonsultować się ze specjalistą, jeżeli:

• pies mógł mieć kontakt z innym nosicielem pasożytów;
• zwierzak ma wyraźne dolegliwości zdrowotne;
• pasożyty są widoczne na skórze, w sierści albo pojawiły się w domu.

Wczesne wykrycie pasożytów u psa i stosowanie odpowiednich metod leczenia mają kluczowe znaczenie dla zdrowia i samopoczucia czworonoga. Komfort i bezpieczeństwo pupila zmniejszają ryzyko zakażenia innych zwierząt czy ludzi. Metody leczenia dopasowuje się do rodzaju pasożytów, stopnia infestacji, nasilenia objawów i innych faktorów. Podstawowe sposoby „odrobaczania” to między innymi:

• tabletki;
• mycie skóry szamponami;
• środki przeciwpasożytnicze w aerozolu lub kroplach;
• specjalne obroże;
• zastrzyki z odpowiednimi preparatami

Profilaktyka. Zapobieganie pasożytom u psów

Profilaktyczne badania weterynaryjne mają kluczowe znaczenie dla utrzymania zdrowia psa i zapobiegania infekcjom pasożytniczym. Regularne kontrole pozwalają na wczesne wykrycie pasożytów, ocenę stanu zdrowia psa oraz skuteczne dostosowanie środków profilaktycznych i leczniczych. Zaleca się, aby kontrole przeprowadzać systematycznie:

• szczeniaki – co 3-4 tygodnie do ukończenia 4. miesiąca życia;
• młode psy (4-12 miesięcy) – co 3-6 miesięcy;
• dorosłe psy – co 6-12 miesięcy;
• psy starsze – co 4-6 miesięcy.

W domu należy regularnie sprzątać (np. odkurzać i prać pościel oraz dywany, by pozbyć się roztoczy). Warto też utrzymywać porządek na podwórku – usuwać odchody czy organiczne resztki, w których mogą rozwijać się pasożyty. U psów trzeba często sprawdzać skórę i czesać sierść. Należy zwrócić szczególną uwagę na miejsca trudno dostępne, gdzie pies samodzielnie nie sięgnie. Nie należy też zapominać o innych środkach ochrony, stosowanych zewnętrznie i wewnętrznie.

Suchy i ciepły nos u psa, szczeniaka to często normalny stan fizjologiczny

Istnieje wiele mitów dotyczących zdrowia zwierząt domowych. Jednym z nich jest przekonanie, że mokry i chłodny nos psiaka to oznaka zdrowia, podczas gdy ciepły i suchy u psa jednoznacznie wskazuje na problemy zdrowotne. W rzeczywistości oba te stany mogą być całkowicie naturalne. Zarówno dla osobników w pełni sił, jak i osłabionych z powodu choroby. O wiele ważniejsze są ogólne zachowanie psa, jego apetyt, poziom energii oraz kondycja skóry i sierści.

Traktowanie chłodnego, mokrego nosa jako oznaki zdrowia to uproszczenie, które może prowadzić do nieuzasadnionego niepokoju bądź zaniedbania w przypadku wystąpienia innych, bardziej istotnych objawów. Wilgotność i temperatura nosa psa mogą się zmieniać w ciągu dnia z różnych powodów. Przyczyniają się do tego między innymi czynniki zewnętrzne, takie jak:

• aktywność fizyczna;
• temperatura otoczenia;
• wilgotność powietrza.

Dlaczego psi nos często jest wilgotny i zimny w dotyku?

Podstawową przyczyną mokrego, chłodnego nosa u psa jest nadprodukcja łez, które spływają do narządu powonienia przez kanaliki łzowe – z tego powodu psy często oblizują nosy. Dla niektórych ras, osobników utrzymanie podwyższonej wilgotności pozwala też poprawić wrażliwość na cząsteczki zapachowe. Zwilżanie naskórka sprawia, że narząd węchu utrzymuje się w lepszej kondycji – jest mniejsze ryzyko złuszczania naskórka i urazów spowodowanych otarciami.

Ponadto gruczoły w śluzówce produkują także wydzielinę, która nawilża i zabezpiecza drogi oddechowe organizmu przed patogenami. Jej nadmiar (tzw. psi katar) może być jednym z objawów reakcji alergicznej albo infekcji. Suchy, ciepły nos u szczeniaka często wynika z faktu, że nie wszystkie gruczoły są w pełni rozwinięte.

Powody naturalnych wzrostów temperatury i schnięcia psiego nosa

Prawidłowa temperatura ciała psów to (w zależności od wielu czynników) ok. 37,5–39,5°C. Nos może wydawać się chłodniejszy w dotyku – jednak nie przez całą dobę. Kiedy pupil śpi i nie oblizuje się, powierzchnia narządu węchu powoli wysycha i robi się cieplejsza. Jest jeszcze wiele sytuacji, które mogą wyjaśniać ciepły nos u psa, takie jak:

• intensywny wysiłek fizyczny zwierzaka;
• wysoka temperatura otoczenia;
• suche powietrze;
• otarcia i zabrudzenia wokół nozdrzy, np. podczas kopania w ziemi.

Przedstawiciele niektórych ras brachycefalicznych mogą mieć naturalnie zablokowane kanaliki łzowe – wydzielina nie spływa do nosa, co przekłada się na wyższą ciepłotą i mniejszą wilgotność. Właściciele buldogów, mopsów, pekińczyków powinni zwracać szczególną uwagę na zdrowie swoich psiaków. Jeżeli są bardziej podatne na infekcje lub mają inne, często nawracające problemy ze zdrowiem, trzeba zwrócić się do weterynarza. Być może przyczyną są właśnie zatkane kanaliki łzowe.

Ciepły nos u szczeniaka, dorosłego psa – inne objawy, które powinny niepokoić

Temperatura czy wilgotność narządu węchu same w sobie nie są żadnymi sygnałami o stanie zdrowia zwierzaka. Dopiero współwystępowanie innych symptomów wskazuje, że coś może być nie tak. Każda przypadłość zdrowotna związana z ciepłym nosem u psów wywołuje nieco inne oznaki – samodzielne diagnozowanie zwierzaka jest niezwykle trudne, najlepiej skonsultować się z weterynarzem.

Na liście najbardziej niepokojących objawów towarzyszących są:

• zaburzenia apetytu i pragnienia (ich brak lub radykalne zwiększenie);
• gorączka, temperatura ciała powyżej 39,3–39,5°C;
• kłopoty z oddychaniem;
• częste kichanie;
• biegunka;
• wymioty;
• zaburzenia koordynacji i równowagi;
• apatia i inne odstępstwa od normy zachowania.

Najpoważniejsze, chorobowe przyczyny ciepłego nosa u psa

Jednym z najgroźniejszych dla czworonoga stanów jest odwodnienie. Objawia się nie tylko ciepłym i suchym nosem, ale także osłabieniem, przesuszeniem błon śluzowych, przyspieszeniem tętna i oddechu. Nadmierna utrata płynów często odbija się na kondycji i zachowaniu psiej skóry. Normalnie jest jędrna sprężysta, a przy odwodnieniu częściej powstają różnego rodzaju fałdki. Dochodzi do tzw. spowolnienia odruchu nawracania.

Stan gorączkowy zwykle wskazuje na infekcję, najczęściej wirusową – jednak nie można zbyt wcześnie wykluczyć zakażenia bakteriami lub innymi drobnoustrojami. Do chorób zakaźnych należą m.in. nosówka i parwowiroza. Innymi przyczynami cieplejszego nosa u psa mogą być również:

• choroby o podłożu autoimmunologicznym (np. toczeń);
• reakcje alergiczne;
• zapalenie zatok przynosowych;
• schorzenia układu oddechowego – zapalenie oskrzeli, płuc.

Nie wiesz, jak postąpić z ciepłym nosem u psa? Zapytaj weterynarza!

Pamiętaj, że cieplejszy nos u szczeniaka czy dorosłego psa może być związany z różnymi przyczynami – zarówno fizjologicznymi, jak i chorobowymi. Nie zawsze jest to powód do niepokoju, ale warto być świadomym możliwych zagrożeń dla zdrowia zwierzęcia. Biorąc pod uwagę ogólny stan pupila, jego aktywność oraz warunki zewnętrzne łatwiej ci będzie zrozumieć rzeczywiste powody takiego stanu i zapewnić psiakowi właściwą opiekę.

Jeśli masz wątpliwości co do stanu swojego czworonoga na podstawie ciepłego nosa u psa, nie krępuj się zasięgnąć porady weterynarza. Profesjonalna opinia i wsparcie lekarza weterynarii to najlepszy sposób na upewnienie się, że Twój pupil będzie zdrowy. Po ewentualnym rozpoznaniu choroby trzeba będzie wdrożyć leczenie adekwatne do przyczyny i przestrzegać zaleceń weterynarza.

Prawidłowa temperatura ciała psów jest wyższa niż u ludzi

Zdrowie naszych pupili zależy w dużej mierze od utrzymania prawidłowej ciepłoty. Wszelkie odstępstwa od normy mogą oznaczać lub powodować komplikacje zdrowotne. Przy czym norma nie jest stała i jednolita. Prawidłowa temperatura ciała psów zazwyczaj mieści się w zakresie 37,5-39,2 stopni Celsjusza – niektóre źródła jako górną granicę podają 39,3–39,5°C, wiele zależy od rasy. Małe pieski charakteryzują się zazwyczaj zwiększoną ciepłotą ciała w porównaniu do ras dużych. Te same wskazania dla jednego będą jeszcze prawidłowe, a w innym przypadku można już mówić o gorączce u psa.

Warto zapytać weterynarza o prawidłowe zakresy dla swojego zwierzaka. Naturalna temperatura psiego ciała ulega naturalnym wahaniom w ciągu dnia, dlatego duże znaczenie mają prawidłowe pomiary. Na poziom ciepłoty wpływają między innymi:

• aktywność fizyczna – wyższa temperatura z powodu wysiłku i przyspieszonego metabolizmu;
• wiek – szczenięta mają nieco cieplejsze ciała;
• stres – skutkuje chwilowym zwiększeniem ciepłoty;
• środowisko –  warunki atmosferyczne i parametry w pomieszczeniu.

Wyższa temperatura to niekoniecznie gorączka. Naturalne zmiany ciepłoty ciała

Temperatura psa może ulegać wahaniom w ciągu dnia, nawet o 2°C. Decydują o tym różne czynniki wewnętrzne i zewnętrzne. Podobnie jak u ludzi, ciepłota psa w pewnym stopniu zależy od pory dnia – zwykle temperatura ciała jest nieco wyższa wieczorem niż rano. Kolejny przykład to faza cyklu cieczkowego u suczki. Zazwyczaj temperatura ciała najmocniej rośnie w drugim etapie.

Gorączkę u psów sygnalizują przede wszystkim:

• podłoże metaboliczne – działanie układu metabolicznego i aktywność ośrodka termoregulacji w podwzgórzu;
• stosunkowo szybki wzrost ciepłoty ciała;
• dodatkowe symptomy pogorszenia stanu zdrowia zwierzaka.

Jak zmierzyć temperaturę psu i sprawdzić, czy ma gorączkę?

Najdokładniejszy sposób mierzenia temperatury ciała psa to użycie termometru, który jest specjalnie przeznaczony dla zwierząt. Taki przyrząd wkłada się do odbytu psa – przed pomiarem należy natłuścić końcówkę, w miarę możliwości uspokoić czworonoga i upewnić się, że nie będzie się ruszał w trakcie badania. Należy zachować ostrożność podczas mierzenia temperatury ciała psa, aby nie spowodować urazu czy stresu dla zwierzęcia.

Istnieją również termometry bezdotykowe, które mierzą temperaturę na zewnątrz ciała psa, chociaż mogą być mniej precyzyjne. Trzeba mieć na uwadze, że ciepłota w różnych punktach może się różnić. Dlatego przy kolejnych pomiarach należy kierować czujniki w ten sam punkt.

Stan podgorączkowy, hipertermia czy gorączka? U psów też się je odróżnia

Stan podgorączkowy u psów to sytuacja, gdy temperatura ciała psa jest nieco podwyższona maksymalnie o 1°C powyżej adekwatnej normy – wyższe przekroczenie prawidłowego zakresu to już stan gorączkowy. W dużym uproszczeniu można przyjąć, że stan gorączkowy to temperatura do 39–40°C, a powyżej 40°C to już gorączka. U psa może wystąpić również hipertermia – zwiększenie ciepłoty ciała i brak możliwości jej obniżenia, w którym nie bierze udział ośrodek termoregulacji w mózgu.

Jak odróżnić stan gorączkowy od hipertermii, jeśli zakresy temperatur tych stanów organizmu są praktycznie takie same? Za gorączkę odpowiadają wewnętrzne mechanizmy ciała, natomiast przegrzanie hipertermiczne ma związek z czynnikami zewnętrznymi – upałem, nadmiernym wysiłkiem etc. Ryzyko hipertermii zwiększają:

• młody i zaawansowany wiek zwierzaka;
• choroby i zaburzenia układu krążenia;
• brachycefalia (rasy z krótką kufą).

Objawy gorączki u psa. Symptomy podstawowe i często współwystępujące

Główna oznaka stanu gorączkowego u czworonoga to naturalnie podwyższona, wykraczająca poza normę temperatura ciała. Nadmierne zwiększenie ciepłoty wywołuje określone konsekwencje – pies z gorączką często ma ciepły i suchy nos, więcej pije, staje się mniej aktywny, traci apetyt i ochotę na spacery czy zabawy. Im wyższa temperatura, tym bardziej prawdopodobne stają się dreszcze i drgawki.

Pozostałe objawy gorączki u psa zależą od tego, co ją spowodowało. Lista potencjalnych objawów dodatkowych jest zatem niezwykle rozbudowana. Wśród najczęstszych oznak problemów ze zdrowiem, które manifestują się stanem podgorączkowym lub gorączkowym, weterynarze najczęściej wymieniają:

• wymioty;
• biegunkę;
• kaszel, duszności, problemy z oddychaniem;
• psi katar;
• intensywne łzawienie oczu.

Najczęstsze przyczyny gorączki u psów

Jednym z głównych powodów stanów gorączkowych wśród najlepszych przyjaciół człowieka są infekcje wirusowe, bakteryjne oraz choroby zakaźne. Do najczęściej diagnozowanych przypadłości należą m.in. zapalenie płuc, stany zapalne uszu, infekcje dróg moczowych, parwowiroza, nosówka czy psia grypa. Gorączka u psa może być też częścią reakcji alergicznej. Alergeny uczulające organizmy czworonogów występują w pokarmie, powietrzu, a także niektórych lekach na inne choroby.

Gorączki często towarzyszą stanom zapalnym, które mogą pojawić się m.in. na skutek urazów mechanicznych – zwichnięć, złamań, a zranienia dodatkowo zwiększają ryzyko zakażenia. Wśród potencjalnych przyczyn znajdują się również:

• zaburzenia hormonalne i metaboliczne;
• zatrucia pokarmowe i niepokarmowe;
• choroby autoimmunologiczne;
• nowotwory.

Kiedy zabrać gorączkującego psa do weterynarza?

Jeśli zwierzak ma podwyższoną temperaturę, a poza tym wszystko wydaje się w porządku, warto obserwować jego stan przez pewien czas. Psa z gorączką należy zabrać do weterynarza, gdy temperatura ciała jest wysoka (ponad 40–42°C, w zależności od rasy, płci czy cech osobniczych), występują dodatkowe objawy albo pupil niedawno przechodził przez inne problemy zdrowotne. O tym, co będzie dalej, zdecyduje lekarz na podstawie diagnozy, historii chorób czworonoga, jego aktualnego stanu i podobnych zmiennych.

Gorączka u psa – zalecenia. Łagodzenie objawów, leczenie

W stanie gorączkowym pies potrzebuje dostępu do świeżej, czystej wody oraz odpoczynku – w niektórych przypadkach konieczne będzie schłodzenie ciała. Podwyższenie temperatury pomaga walczyć z infekcjami, ale przy zbyt wysokim poziomie stwarza zagrożenie dla organizmu. Do tego celu można użyć np. zwilżonych ręczników – temperatura okładu nie powinna być znacznie niższa od wskazań termometru, zalecana różnica to 1–2°C. Warto też dostarczać psu pełnowartościowe i lekkostrawne jedzenie.

Jeżeli gorączkę u psa trzeba leczyć weterynaryjnie, to lekarz dobiera odpowiednie metody oraz leki. Przy rozpoznaniu infekcji bakteryjnej może przepisać antybiotyki, często istnieją wskazania do podania zwierzęciu środków przeciwzapalnych i przeciwbólowych. Niektóre przypadłości, które objawiają się zbyt wysoką temperaturą ciała, wymagają bardziej inwazyjnych form terapii.

Profilaktyka. Jak dbać o zdrowie psa i unikać stanów gorączkowych?

Aby wspierać ogólne zdrowie i odporność psa, warto stale dbać o jego dobrą kondycję fizyczną i psychiczną. Ryzyko gorączki u psa mogą zmniejszyć:

• regularne spacery i ćwiczenia, dostosowane do wieku i rasy psa;
• zrównoważona dieta, bogata w białko, witaminy i minerały;
• terminowe szczepienia, aby chronić psa przed chorobami zakaźnymi;
• częste kontrolne wizyty u weterynarza, aby monitorować stan zdrowia psa i wcześnie wykryć ewentualne problemy zdrowotne;
• zapewnienie psu miłości, opieki i wsparcia emocjonalnego, aby minimalizować stres.

Gorączka u psa to niejednoznaczny objaw. Łatwo go pomylić z hipertermią. Nie należy zwlekać z wizytą u weterynarza przy mocno podwyższonej temperaturze ciała pupila. Lepiej zgłosić lekarzowi błahostkę niż zlekceważyć pierwsze oznaki poważnej choroby lub stanu, który zagraża zdrowiu lub nawet życiu czworonoga.

Guzek po kleszczu u psa – wygląd, warunki wystąpienia zmiany

Guzek po kleszczu u psa to lokalna reakcja skórna występująca na miejscu ugryzienia przez pasożyta – zazwyczaj jest to niewielkie zaczerwienienie, opuchlizna lub niewielkie zgrubienie. Rozwija się dokładnie w miejscu, gdzie pajęczak wbił się w skórę swojego żywiciela. Może powstawać pod wpływem różnych czynników:

• działania substancji zawartych w ślinie kleszcza, które mają na celu znieczulenie miejsca ugryzienia oraz zahamowanie krzepnięcia krwi;
• silnej reakcji alergicznej organizmu na wydzielinę pasożyta;
• patogenów, które zainfekowały czworonoga (postępująca choroba zakaźna);
• inny proces zapalny (np. przez niedokładne usunięcie kleszcza).

Obecność guzka na psiej skórze nie świadczy jednoznacznie o zakażeniu i ryzyku poważnego schorzenia. Należy zwracać szczególną uwagę na ogólny stan zdrowia pupila oraz występowanie dodatkowych oznak problemów ze zdrowiem. Większość pokleszczowych guzków ustępuje samoistnie. Rzadko pozostawiają po sobie zgrubienia czy widoczne plamy na dłużej.

Dla oceny guzka po kleszczu u psa kluczowe są pierwsze 2 tygodnie

14 dni po usunięciu pasożyta to orientacyjny czas, w którym ślady po wbiciu kleszcza powinny zaniknąć lub przynajmniej wyraźnie się zmniejszyć. Jeśli pies drapie lub gryzie guzek po kleszczu, albo właściciel spróbuje nierozważnie „wycisnąć” ropień, zwiększa się ryzyko pogłębienia stanu zapalnego i infekcji.

Wizyta u weterynarza

Jeśli nie widać poprawy, a zaczerwienienie, obrzęk, ból, swędzenie i inne zmiany trwają ponad 2 tygodnie, należy skonsultować się z weterynarzem. To specjalista powinien ustalić, co dokładnie pojawiło się na powierzchni skóry psa. 

Czym jest guzek po kleszczu u psa? Przykłady

Wypukłe wykwity mogą mieć zróżnicowany charakter. Niektóre są zmianami zapalnymi, czasami wypełnionymi treścią surowiczą, a część zdeformowanymi tkankami. Jedną z możliwości są kaszaki, czyli przekształcone gruczoły łojowe, które zaczynają wytwarzać treść o nietypowej woni. Tego rodzaju guzki mogą z czasem się powiększać, wzrasta też ich twardość.

Tego rodzaju zmiany zazwyczaj usuwa się chirurgicznie. Inne, samodzielnie stosowane metody najczęściej kończą się szybkim nawrotem dokuczliwych narośli.

Babeszjoza

Guzki po kleszczach u psów to jeden z objawów babeszjozy – śmiertelnie niebezpiecznej choroby przenoszonej przez pierwotniaki z rodzaju Babesia, które mogą być obecne w wydzielinie zewnętrznych pasożytów. Inne symptomy choroby to przede wszystkim:

• gorączka;
• apatia;
• brak apetytu;
• powiększenie śledziony;
• zmiany w kolorze moczu.

Nie tylko guzki. Po kleszczu u psa mogą rozwinąć się liczne choroby

Ugryzienie przez jednego z pospolitych stawonogów może prowadzić do wielu konsekwencji zdrowotnych u psów. Guzek to tylko jeden z potencjalnych objawów. Kleszczowate mogą przenosić wiele chorób, które powodują poważne problemy zdrowotne wśród czworonogów. W ich płynach ustrojowych znajduje się wiele bakterii i wirusów.

Im dłużej kleszcz jest przyczepiony do skóry, tym większe ryzyko infekcji – zagrożenie wzrasta również przy nieprawidłowym usuwaniu pasożytów. Ponadto ukąszenie angażuje mechanizmy odpornościowe i na jakiś czas osłabia organizm, który staje się bardziej podatny na choroby.

Choroby przenoszone przez kleszcze

Do chorób przenoszonych przez kleszcze, które niekoniecznie pozostawią po sobie guzek, należą między innymi:

• borelioza;
• anaplazmoza;
• wirusowe zapalenie mózgu;
• wirusowe zapalenie rdzenia kręgowego.

Objawy po ukąszeniu kleszcza, które niepokoją bardziej od guzka na psie

We wcześniejszej części artykuły zostały wymienione symptomy babeszjozy. Borelioza objawia się m.in. przez gorączkę, powiększenie węzłów chłonnych, obniżenie lub całkowitą utratę apetytu, zmęczenie, brak energii, stany zapalne stawów oraz zaburzenia układu nerwowego.

Anaplazmoza wywołuje stan gorączkowy, osłabienie, bóle stawów (problemy z poruszaniem się), niechęć do jedzenia oraz kłopoty z prawidłowym krzepnięciem krwi. Z kolei zapalenia narządów nerwowych (mózgu, rdzenia kręgowego) mogą doprowadzić do:

• drgawek;
• dezorientacji;
• obniżenia siły mięśniowej;
• paraliżu;
• trwałych uszkodzeń neuronów.

Wcześniejsza diagnostyka to większe szanse na zdrowie

Jeśli stwierdzisz obecność guzka po kleszczu u psa oraz inne, niepokojące zachowania i oznaki problemów ze zdrowiem, niezwłocznie udaj się z pupilem do lekarza weterynarii. Wczesne wykrycie i leczenie infekcji mogą zapobiec poważnym powikłaniom i zwiększyć szanse na pełny powrót psa do dawnej kondycji. Terapię zawsze dopasowuje się do konkretnego przypadku.

Leczenie komplikacji ugryzienia kleszcza. Profilaktyka przeciw pasożytom

Często psom podaje się antybiotyki z uwagi na wysokie prawdopodobieństwo zakażenia bakteryjnego. Są to m.in. tetracykliny (np. doksycyklina) lub beta-laktamy (np. amoksycylina). Babeszjozę leczy się lekami przeciw pierwotniakom (np. imidokarb dipropionat lub atowakwon). Mogą zostać włączone również:

• substancje przeciwzapalne;
• środki przeciwbólowe;
• suplementy pobudzające układ immunologiczny zwierzaka.

Pielęgnacja miejsca po kleszczu

Do czasu ustalenia przyczyn warto zadbać o czystość i higienę okolic guzka po kleszczu u psa. Zaleca się umyć skórę i skrócić sierść, aby nie podrażniać zmian chorobowych. Jeżeli czworonóg ma tendencję do gryzienia, drapania czy lizania takich miejsc, należy założyć kołnierz ochronny. Niektóre zmiany mogą wymagać usunięcia chirurgicznego.

Lepiej zapobiegać niż leczyć – unikanie kleszczy

Skuteczna ochrona psa przed entopasożytami jest najlepszą metodą zapobiegania niepokojącym guzkom oraz innym objawom i dolegliwościom. Podstawy profilaktyki przeciw kleszczom to:

• stosowanie środków ochronnych (np. obroży, sprayu, kropli, tabletek);
• dokładna, sumienna kontrola sierści i skóry czworonoga po każdym spacerze
• szybkie i prawidłowe usuwanie wbitych w skórę kleszczy;
• unikanie spacerów z psem w wysokiej trawie, miejscach ciepłych i wilgotnych;
• szczepienia przeciw chorobom przenoszonym przez pasożyty.

Bez odpowiedniej wiedzy i doświadczenia trudno prawidłowo rozpoznać, czym są guzki po kleszczach. U psa mogą wystąpić inne objawy – każda informacja pomoże weterynarzowi postawić trafną diagnozę. Opiekunowie powinni skoncentrować się na właściwej ochronie, a w razie jakichkolwiek zmian przestrzeganiu konkretnych zaleceń.

Zapamiętaj!

• Kleszcze na psach mogą same odpaść, ale nie należy na to czekać. Tak zwiększa się ryzyka zakażenia pupila, a później właściciela i rodziny.
• Stare kleszcze u psów mogą być skutkiem niedokładnej pielęgnacji, niewłaściwego usuwania pasożytów lub nieskutecznych środków przeciwkleszczowych.
• Pijące krew pajęczaki mogą przenosić ciężkie choroby, takie jak anaplazmoza, borelioza, ehrlichioza i babeszjoza.
• Regularna kontrola skóry psa, stosowanie odpowiednich środków profilaktycznych i unikanie miejsc pełnych kleszczowatych pomaga zapobiegać infestacjom.
• Prawidłowe usuwanie kleszczy obejmuje chwycenie pasożyta pęsetą jak najbliżej skóry i pociągnięcie pionowo oraz dezynfekcję rany.
• W przypadku trudności z usunięciem kleszcza, objawów chorób lub alergii, trzeba skonsultować się z lekarzem weterynarii.

Po jakim czasie odpada kleszcz u psa?

Kleszcz u psa odpadnie wtedy, kiedy pasożyt zakończy żerowanie na krwi swojej ofiary – czasami do nasycenia wystarczą 3 dni, ale weterynarze znają przypadki, w których pajęczaki pozostawały wbite w skórę zwierzaków przez ponad 2 tygodnie. Decydują o tym m.in. gatunek kleszcza, czas i obfitość wcześniejszego posiłku krwiopijcy czy stanu zdrowia psa. Czasami czworonóg jest w stanie samodzielnie wygryźć lub wydrapać ze skóry – o ile ten jest wbity stosunkowo płytko i znajduje się w zasięgu zębów bądź pazurów.

Nie wolno biernie czekać, aż uciążliwy stawonóg sam zdecyduje odczepić się od żywiciela lub zwierzak sam sobie z nim poradzi. Im starszy kleszcz u psa, tym większe ryzyko groźnego zakażenia. Lista chorób przenoszonych przez pospolite pasożyty jest bardzo długa. Istnieje możliwość, że taki pajęczak złoży jaja w domu/mieszkaniu lub następnym razem wbije się w któregoś z domowników. A dla ludzi te schorzenia również są niebezpieczne.

Skąd stary kleszcz u psa? Źle wyrwany, niezauważony pasożyt

Większość pasożytów na psach to tzw. kleszczowate – występują m.in. na łąkach i w lasach, preferują miejsca ciepłe i wilgotne. Są kleszczami pozagniazdowymi. W tej grupie stawonogów są jeszcze obrzeżkowate – kleszcze gniazdowo-norowe, które większość życia spędzają w gnieździe gospodarza i jego najbliższych okolicach. Stare kleszcze u psów mogą pochodzić z wielu różnych źródeł. Najczęstsze przyczyny problemu to:

• przegapienie pasożyta przez właściciela w gęstym futrze;
• niedokładna pielęgnacja i kontrola stanu czworonoga;
• niestosowane lub nieskuteczne środki przeciwkleszczowe.

Nie powinno się też pozostawiać szczątków zmiażdżonego i zabitego kleszcza u psa. Źle wyrwany pasożyt wprawdzie przestaje ssać krew, ale wbite w skórę szczękoczułki z ryjkiem oraz hypostom wciąż stwarzają ryzyko komplikacji zdrowotnych.

Obecność starego kleszcza u psa to zagrożenie dla zdrowia

Kleszcze wbijają się w skórę poprzez hypostom, osłaniany przez tzw. nogogłaszczki. Ta część ich ciała ma dwuwarstwową budowę i kształt lancy. Na dole posiada w różnego kształtu ząbki, których wierzchołki skierowane są do tyłu – w ten sposób zwiększa stabilność i utrudnia pozbycie się pasożyta ze skóry. Podczas żerowania czy nieudalnych prób wyrywania pajęczaki mogą wprowadzać do ciała psa różne wydzieliny, które stanowią źródło infekcji. Na liście chorób przenoszonych przez kleszcze są między innymi:

• anaplazmoza;
• borelioza;
• ehrlichioza;
• śmiertelnie niebezpieczne babeszjoza.

Wobec takiego ryzyka nie ma znaczenia to, po jakim czasie odpadnie kleszcz u psa w sposób naturalny. Długotrwała obecność żerującego pasożyta zwiększa też prawdopodobieństwo zapalenia oraz anemii – niektóre osobniki mogą być uczulone na ślinę pajęczaków i doświadczają silnych reakcji alergicznych. Nowe i stare kleszcze u psów są zagrożeniami, których nigdy nie należy bagatelizować. Właściciele powinni być świadomi niebezpieczeństw i podjąć niezbędne kroki do:

• jak najwcześniejszego usunięcia pasożytów;
• bieżącego monitorowania stanu zdrowia pupila;
• stosowania odpowiednich środków profilaktycznych.

Zapobieganie problemom z kleszczami. Podstawy profilaktyki

Najważniejsza jest regularna kontrola futra i skóry psa – najlepiej robić to po każdym spacerze z czworonogiem. Czasami udaje się wyłapać i zabić kleszcza, zanim ten zdąży wbić się w skórę. UWAGA! Ściśnięcie pajęczaka opuszkami palców może nie wystarczyć, często potrzeba czegoś twardszego – nacisku paznokciem albo pincetą/pensetą. Po wszystkim należałoby dokładnie umyć i zdezynfekować ręce, narzędzia, zachlapane elementy wnętrza. Kleszcze najczęściej wbijają się w okolicach:

• uszu;
• pyska;
• czoła;
• szyi;
• pachwin;
• kończyn.

Pomocne są także regularne czesanie (i ew. przycinanie) sierści, spacerowanie z dala od wysokich traw i innych miejsc, w których mogą żyć kleszcze, a także stosowanie środków przeciwpasożytniczych. Sposób ochrony warto skonsultować z weterynarzem, by wybrać metodę optymalną dla twojego pupila. Problemów ze starymi kleszczami u psów można uniknąć dzięki:

• specjalnym obrożom przeciw infestacji;
• kroplom rozprowadzanym po futrze;
• sprayom;
• tabletkom.

Co zrobić ze starym kleszczem u psa?

Takiego pasożyta trzeba jak najszybciej usunąć, a ranę na skórze zwierzaka dokładnie zdezynfekować dedykowanym środkiem, wodą utlenioną albo alkoholem. W kolejnych dniach i tygodniach należy uważniej obserwować psa pod kątem objawów chorób przenoszonych przez kleszcze. Na liście możliwych symptomów są między innymi:

• apatia;
• gorączka;
• spadek masy ciała;
• brak apetytu;
• obrzęk, nieschodzące zaczerwienienie w miejscu ugryzienia;
• powiększenie węzłów chłonnych.

W razie jakichkolwiek wątpliwości – np. w zakresie dokładności usunięcia starego kleszcza u psa, zmienionych zachowań i dolegliwości pupila – najlepiej udać się na wizytę do lekarza weterynarii. 

Prawidłowe usuwanie nowych i starych kleszczy u psów

Bez względu na to, jak długo pasożyt żeruje na psie, trzeba go usunąć szybko i bezpiecznie. Poniżej podstawowy schemat wyrywania kleszczy krok po kroku:

1. Przygotuj niezbędne narzędzia i materiały – pęsetę, środek dezynfekujący, waciki, załóż rękawiczki jednorazowe.
2. Uspokój psa, ustabilizuj jego pozycję (w razie potrzeby poproś kogoś o przytrzymanie zwierzaka,
3. Odgarnij sierść wokół kleszcza i odsłoń skórę, by wyrwać jak najmniej futra.
4. Chwyć pajęczaka pęsetą jak najbliżej skóry i pociągnij pionowo, prostopadle do ciała psa;
5. Zdezynfekuj rankę swojego pupila;
6. Pasożyta najlepiej zamknąć w szczelnym pojemniku z alkoholem lub innym środkiem, który go zabije.

Ostatecznie można pozbyć się stawonoga po zmiażdżeniu, ale przez kawałek papieru – należy unikać kontaktu z jego płynami ustrojowymi. Stary kleszcz u psa może być trudniejszy do usunięcia od nowego z uwagi na wielokrotnie zwiększoną objętość ciała. Należy unikać wykręcania, miażdżenia czy podrażniania pasożyta, gdyż ten może wtedy wprowadzić do ciała psa większą ilość wydzieliny z drobnoustrojami. Ewentualnie oderwana główka również bywa problematyczna, nigdy nie powinna pozostawać w skórze.

Stary kleszcz u psa – kiedy zabrać pupila do weterynarza?

Chociaż w wielu przypadkach właściciele psów są w stanie samodzielnie usunąć kleszcze, istnieją sytuacje, w których konieczna jest wizyta u specjalisty. Najważniejsze przesłanki do konsultacji z lekarzem weterynarii to:

• kłopoty z wyrwaniem kleszcza w całości;
• objawy infekcji, chorób zakaźnych u zwierzaka;
• symptomy alergii;
• większa liczba pasożytów na ciele czworonoga;
• wszelka niepewność odnośnie do samodzielnie podjętych działań.

Jeżeli właściciele prawidłowo opiekują się swoim pupilem, starych kleszczy u psa nie będzie nigdy – nieliczne pasożyty będą eliminowane błyskawicznie, zanim zdążą się opić krwią. Przez cały czas trzeba zachować czujność i reagować na niepokojące objawy ze strony najlepszego przyjaciela. Czasami krótka infestacja w zupełności wystarczy do rozwinięcia poważnego schorzenia.

Zapamiętaj! 

• Śmierdzące kupy u szczeniaka pojawiają się w różnych, nie zawsze niepokojących okolicznościach.
• Aby zapobiec podobnym problemom, należy zadbać o odpowiednią dietę, higienę i zdrowie pieska.
• Właściciele powinni regularnie monitorować stan swojego pupila, przestrzegać terminów szczepień i odrobaczania, a także dbać o jego higienę.
• Ewentualne zmiany w diecie należy wprowadzać stopniowo.
• W przypadku nieustępującego problemu należy skonsultować się z weterynarzem.

Silniejszy zapach nie jest normalny. Charakterystyka prawidłowego stolca

Jeżeli szczeniak jest zdrowy, woń niedawno wydalonego kału będzie najpewniej wyczuwalna – zwłaszcza w zamkniętym pomieszczeniu – ale zazwyczaj niezbyt drażniąca. Wciąganie powietrza nosem nie powinno wywoływać odruchów wymiotnych lub innych, podobnych reakcji. Specjaliści określają typowe natężenie zapachu szczenięcych kupek jako średnio intensywną. Pozostałe cechy właściwego stolca zdrowego psa to:

• brązowy kolor (odcień zależny od jedzenia), bez śladów śluzu, tłuszczu czy krwi;
• miękka, przypominająca plastelinę konsystencja (nie rozpada się przy sprzątaniu);
• kształt walcowaty – wydłużony, zaokrąglony;
• ilość odchodów adekwatna do zjedzonego pokarmu.

Śmierdząca kupa u szczeniaka może pojawiać się zarówno z powodu pogorszenia stanu zdrowia, jak i na skutek sposobu karmienia czy problemów higienicznych. Właściciel jest odpowiedzialny za swojego pupila i powinien systematycznie monitorować jego stan. Warto przestrzegać terminów szczepień, a przy okazji odrobaczania rozmawiać z weterynarzem o zachowaniach i sytuacjach związanych z pieskiem. Czasami niepozorny szczegół, niewielka zmiana, może być dla lekarza kluczową wskazówką.

Chorobowe przyczyny śmierdzących kup u szczeniaków

Intensywniejsza i drażniąca woń szczenięcych odchodów może być jednym z objawów takich schorzeń i stanów, jak:

• zapalne choroby jelit;
• niewydolność wątroby;
• zakażenia przewodu pokarmowego (bakterie, wirusy, grzyby, pasożyty);
• zaburzenia trzustki;
• alergie i nietolerancje pokarmowe;
• niestrawność i inne zaburzenia trawienia;
• zatrucie pokarmowe lub niepokarmowe.

Należy zwrócić szczególną uwagę na objawy towarzyszące silniejszemu zapachowi psiego kału. Są niezwykle istotne dla prawidłowego rozpoznania przyczyny i skutecznego leczenia. Do najbardziej niepokojących sygnałów współwystępujących ze śmierdzącymi kupami u szczeniaków należą:

• biegunka;
• wymioty;
• silne bóle brzucha;
• obniżenie apetytu;
• apatia, osłabienie;
• wzdęcia;
• gwałtowna, niekontrolowana redukcja masy ciała zwierzaka;
• gorączka, stan podgorączkowy;
• częstsze oddawanie moczu.

Przykra woń psich odchodów może wynikać ze sposobu żywienia

Ilość i jakość jedzenia bezpośrednio przekłada się na wszelkie parametry kału, w tym jego zapach. Za śmierdzące kupy u szczeniaka mogą odpowiadać między innymi:

• sztuczne barwniki i konserwanty w pożywieniu;
• niektóre mięsa i wędliny;
• nadmiar tłuszczów i białka;
• nieprawidłowe proporcje makroskładników;
• fast-foody;
• żywność przetworzona.

Czystość psa a zapach kupy

Jeżeli w okolicy odbytu lub pobliskich gruczołów pojawi się stan zapalny, ropna wydzielina może mieć styczność z odchodami, co wpłynie na ich zapach. Śmierdzące kupy u szczeniaka mogą być także nieswoistym efektem uszkodzeń skóry. Trzeba jeszcze wspomnieć o innej możliwości – pozostałościach odchodów, które przyczepiają się do psiego futra. To wysoce niehigieniczne sytuacje, zarówno dla pieska, jak i właściciela.

Trudna do zniesienia woń może pochodzić nie tylko bezpośrednio ze stolca, ale też z odbytu. Psy zazwyczaj samodzielnie dbają o swoją higienę, ale nie ze wszystkim sobie poradzą. Czasami trzeba im w tym pomóc.

Sposoby na śmierdzące kupy u szczeniaka. Dieta, suplementacja, higiena

Psy nie powinny jeść dokładnie tego samego, co ludzie. Karmy dobrej jakości komponuje się uwzględnieniem zmieniających się potrzeb, które zależą m.in. od rasy, wieku, wielkości czy poziomu aktywności zwierzaka. Niektóre składniki w pożywieniu mogą nieznacznie niwelować nieprzyjemną woń psich kup. Należy zwracać uwagę na:

• optymalne proporcje i podaż białek, tłuszczów oraz węglowodanów w diecie;
• zawartość błonnika, obecnego naturalnie w warzywach i owocach;
• jakość, czystość wody do picia.

Zmiany w diecie trzeba wprowadzać stopniowo. Ważne są także regularne, aczkolwiek niezbyt częste kąpiele, usuwanie ew. pasożytów wewnętrznych i zewnętrznych. Można korzystać z dedykowanych kosmetyków do czyszczenia okolic odbytu. Śmierdzące kupy u szczeniaka mogą oznaczać chorobę, dlatego ważne jest utrzymywanie pupila w dobrym zdrowiu i kondycji. Szczegóły zależą już od cech osobniczych.

Zapamiętaj!

• Zatwardzenie (zaparcie, obstrukcja) to trudności z wypróżnianiem, które może mieć zróżnicowaną postać (dyskomfort przy defekacji, całkowita niemożność oddania stolca).
• Mogą występować objawy towarzyszące. Przy niepokojącym zachowaniu pieska, wymiotach, gorączce, należy zgłosić się ze zwierzakiem do weterynarza.
• Nieleczone zatwardzenia u szczeniaków mogą prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych.
• Na zaparcia stosuje się m.in. leki przeczyszczające, zmiany w diecie, zwiększenie poziomu aktywności fizycznej i inne sposoby. Metody leczenia należy dopasować do zdiagnozowanej przyczyny.

Czym jest zatwardzanie? U szczeniaków zaparcia mają wiele przyczyn

Zatwardzenie to na zaburzenie wypróżniania, czyli poważne trudności z wydalaniem kału lub całkowite zablokowanie stolca w dolnej części układu pokarmowego. Najczęstsze przyczyny zaparć u małych psów to:

• nieodpowiednia dieta – brak błonnika i niezbilansowane żywienie wpływają negatywnie pracę jelit oraz regularność wypróżnień;
• niedostateczna aktywność fizyczna – brak ruchu może spowodować problemy z właściwym przepływem pokarmów i niestrawionych resztek przez układ trawienny;
• niedobór wody – brak płynów, słabe nawodnienie może utrudnić przesuwanie stolca w jelitach;
• zaburzenia hormonalne – np. zaburzenia produkcji hormonów tarczycy.

Obstrukcje mogą być też objawem różnych chorób czy stanów. Niektóre rasy (owczarki niemieckie, labradory czy golden retrievery) są bardziej podatne na zaparcia przez czynniki genetyczne. Do zatwardzenia u szczeniaka mogą doprowadzić także:

• ciała obce w przewodzie pokarmowym;
• niedrożność jelit, również na skutek schorzenia somatycznego układu pokarmowego;
• cukrzyca;
• zaburzenia nerek, tarczycy, wątroby;
• silny stres;
• niektóre leki podawane na inne przypadłości, np. środki przeciwbólowe, przeciwhistaminowe, przeciwwymiotne.

Podstawowe objawy i symptomy towarzyszące zatwardzeniu u szczeniąt

Szczeniaki z zatwardzeniem mają poważne problemy z wypróżnieniami – defekują zmniejszone ilości kału lub w ogóle nie są w stanie wydalić odchodów, a ew. stolec zazwyczaj przybiera postać małych, twardych i suchych kulek lub grudek. Często próby wypróżniania wywołują u pieska dyskomfort i dolegliwości bólowe. Może wtedy popiskiwać, zmieniać pozycje do defekacji, obwąchiwać oraz oblizywać okolice odbytu.

Zaparcia często skutkują obniżeniem apetytu oraz pewnymi zmianami w codziennych zachowaniach czworonoga. Można zaobserwować m.in. obniżanie masy ciała na skutek niechęci do jedzenia, nadmierną drażliwość, agresję na dotyk – zwłaszcza głaskanie okolic bolącego brzucha. Możliwe są również dalsze powikłania zdrowotne.

Komplikacje nieleczonych zatwardzeń u szczeniaków

Najpoważniejsze powikłania po obstrukcjach u szczeniąt to zwiększenie podatności na infekcje bakteryjne, stany zapalne oraz perforacje jelit. Jeżeli twój szczeniak niedawno przechodził zatwardzenie, zwróć szczególną uwagę na następujące objawy komplikacji:

• biegunka;
• krew w stolcu;
• wymioty;
• osłabienie, obniżenie poziomu energii pieska;
• gorączka;
• wzdęcia;
• zaburzenia oddawania moczu;
• trudności z oddychaniem;
• bladość śluzówek;
• silny niepokój.

Zatwardzenie u szczeniaka – kiedy iść do weterynarza? Leczenie zaparć

Poważne objawy dodatkowe, takie jak wymioty, gorączka, oznaki szoku czy późniejsza biegunka, wskazują na konieczność udzielenia psu natychmiastowej pomocy weterynaryjnej. Leki przeczyszczające, takie jak laktuloza, mineralne oleje, lub glicerol, mogą być stosowane w celu zwiększenia ruchów jelitowych i ułatwienia wypróżniania. Leczenie farmakologiczne, wywołanie defekacji nie zawsze będzie priorytetem – terapię dostosowuje się do rozpoznanej przyczyny. Niektóre przypadki wymagają inwazyjnych metod, w tym zabiegów chirurgicznych.

Jeżeli zatwardzenie u szczeniaka jest łagodne, związane z błędami w żywieniu czy niewystarczającą ilością ruchu na świeżym powietrzu, trzeba wprowadzić adekwatne zmiany w stylu życia – pieska i swoim. Każdy właściciel dostaje własny zestaw konkretnych zaleceń, dopasowanych do diagnozy oraz stanu zwierzaka. Przy jednostkowych obstrukcjach czasami pomagają masaże brzucha, ale dostosowanie techniki nie jest łatwe. Zwłaszcza gdy pies aktywnie protestuje z powodu odczuwania bólu.

Zapamiętaj!

• Białe robaki u psa to glista psia bytująca w jelicie cienkim.
• Zakażenie może przebiegać bezobjawowo lub wywoływać wymioty, biegunkę, apatię.
• Białe robaki u psa wymagają przeprowadzenia odrobaczania.
• Glista psia może przenosić się na człowieka wywołując toksokarozę.

Białe robaki u psa – co to?

Glista to pasożyt żerujący w jelicie cienkim, żywiący się krwią i treścią pokarmową. Ciało glisty jest obłe, wydłużone, nieznacznie zaostrzone na końcu, z przodu znajdują się tzw. skrzydełka oskórkowe. Ciało samicy osiąga długość 20 cm, natomiast samca około 13 cm. Samice składają jaja, które wydalane są wraz z kałem. Przy wysokiej wilgotności powietrza i temperaturze około 25 stopni, z jajek wykluwają się larwy. Te zostają połknięte przez psa i trafiając do jelita cienkiego, osiągają postać dorosłą. Objawy zarażenia pasożytami to głównie biegunki, wymioty, brak apetytu, osłabienie.

Białe robaki u psa to problem głównie młodych psów. Powszechnie pojawiają się u szczeniąt do 6. miesiąca życia. U dorosłych choroba praktycznie nie występuje; ewentualne zarażenie przebiega najczęściej bezobjawowo. Glista dostaje się do organizmu szczeniąt drogą płodową lub wraz z mlekiem matki. Inne sposoby zarażenia się glistą to:

• zjedzenie trawy, na której znajdują się jaja;
• wypicie zakażonej wody;
• zjedzenie zakażonego pokarmu. 

Białe robaki u psa – skutki zarażenia

Pasożyt, który dostanie się do organizmu może osadzić się w różnych narządach wewnętrznych. Jeśli trafi do płuc, wywołuje zapalenie płuc, gdy znajdzie się w rdzeniu kręgowym, gałkach ocznych lub okolicy mózgu, otorbia się i tkwi tam w formie uśpionej. Białe robaki u psa mogą nie dawać żadnych objawów. Męczące symptomy najłatwiej zauważyć u szczeniąt. Młode psiaki stają się apatyczne lub niespokojne. Często mają wzdęty brzuch i matową sierść.

Białe robaki u psa, czyli glisty mogą wywoływać kaszel i biegunkę. Psy odczuwają świąd odbytu, dlatego charakterystycznym objawem zakażenia pasożytem może być tzw. saneczkowanie. Zarażone psy mogą też intensywnie i często wylizywać odbyt.

Glista psia jest niebezpieczna dla szczeniąt i starych psów, które mają osłabiony lub niedostatecznie rozwinięty układ odpornościowy. W skrajnych przypadkach pasożyt może prowadzić do wyniszczenia organizmu i śmierci psa. 

Białe robaki u psa – leczenie

Leczenie zakażenia pasożytami wymaga podania leków odrobaczających. W niektórych przypadkach stosuje się również leczenie objawowe – lekarz może przepisać środki przeciwwymiotne, przeciwbiegunkowe. Doborem leków, wyznaczeniem dawkowania powinien zająć się lekarz weterynarii. Jeśli podejrzewasz lub masz pewność, że twój pupil cierpi z powodu zakażenia glistą, nie zwlekaj z wizytą w przychodni.

Białe robaki u psa niebezpieczne dla ludzi

Białe robaki u psa mogą wywoływać zakażenie u człowieka. Choroba nazywana jest toksokarozą. Do zakażenia dochodzi najczęściej na skutek spożycia zanieczyszczonego pokarmu lub jedzenia brudnymi rękami. Zazwyczaj zakażony nie ma żadnych objawów. U dzieci może wystąpić gorączka, bóle brzucha i głowy, kaszel.

Białe robaki u psa to glista psia (Toxocara canis), która bytuje w jelicie cienkim. Pasożyt nie jest niebezpieczny dla zdrowych psów w sile wieku, jednak u osłabionych, starszych lub bardzo młodych zwierzaków może prowadzić do poważnych kłopotów zdrowotnych. Leczenie polega na podaniu leków odrobaczających. Ważna jest również profilaktyka. 

Zapamiętaj!

• Soda oczyszczona na pchły u psa to sposób na łagodzenie skutków ukąszenia.
• Soda działa przeciwzapalnie, zmniejsza obrzęk.
• Preparat z sody działa wysuszająco.
• Soda może pomóc w usuwaniu pasożytów.

Soda oczyszczona na pchły u psa – łagodzenie podrażnień

Zastanawiasz się, jak działa soda oczyszczona na pchły u psa? Może pomóc w przypadku ugryzienia – zmniejszy stan zapalny, ograniczy ryzyko rozwoju infekcji. Jeśli zauważysz ślady po ugryzieniu, działaj natychmiast. Wymieszaj łyżeczkę sody oczyszczonej z odrobiną wody tak, by powstała gęsta pasta. Taką mieszankę nałóż na miejsce ugryzienia i pozostaw przynajmniej na 10 minut. Po upływie wyznaczonego czasu przemyj miejsce ciepłą wodą. 

Jeśli twój pies został pogryziony w kilku miejscach możesz przygotować dla niego specjalną kąpiel. Do wanny lub miski nalej ciepłej wody i rozpuść w niej szklankę sody oczyszczonej. Zanurzenie, obmycie psiego ciała w roztworze sody powinno przynieść znaczną ulgę. 

Soda oczyszczona na pchły u psa – walka z pasożytami

Przy pomocy sody możesz też spróbować pozbyć się pasożytów, zarówno z ciała pupila, jak i z domu. Jak działa soda oczyszczona na pchły u psa? Soda wysusza, dlatego może pomóc zniszczyć jaja pcheł, a nawet dorosłe osobniki. Proces pozbywania się pasożytów przeprowadź dwuetapowo. Rozsyp sodę na sierści psa lub rozsmaruj mieszankę sody z wodą, następnie przygotuj preparat z sody oczyszczonej i soli (w równych częściach) i rozsyp go w domu. 

Preparat rozmieść wszędzie tam, gdzie pasożyty mogą składać jaja (między listwami podłogi, na dywanach), a także tam, gdzie najczęściej przebywa twój pupil i pozostaw na noc. Rano odkurz dokładnie wszystkie powierzchnie, na których rozsypałeś sodę. Procedurę powtórz kilka razy. Pamiętaj, że pchły do rozwoju potrzebują środowiska wilgotnego, a soda skutecznie wysusza. Jeśli metoda okaże się niewystarczająco skuteczna, sięgnij po profesjonalne środki do zwalczania pcheł.

Soda oczyszczona na pchły u psa to prosty sposób na walkę z pasożytami. Wypróbuj działanie specyfiku, który jest tani, łatwo dostępny i skuteczny. Pamiętaj też, że ten biały proszek przyda się do łagodzenia skutków ugryzienia, dlatego możesz go trzymać w psiej apteczce.