Patrząc na tego psa, aż trudno uwierzyć, że swój całokształt zawdzięcza on wyjątkowo surowym i trudnym warunkom polarnym. Przez wieki był bardzo wszechstronnym pomocnikiem, który nie narzekał na brak zajęcia. Za co pokochały go ludy północy, a później świat?
Najważniejsze kwestie
- Samojed to stara, naturalna rasa pochodząca z północy Syberii.
- Jest to szpic o wyjątkowo grubym, puszystym, białym lub kremowym futrze.
- Ma ujmujący i przyjazny charakter, ale jest też samodzielny i niezależny.
- Bujne futro wymaga regularnego szczotkowania.
- Samojed jest wrażliwy na upały, ale nie wolno golić mu futra.
- Jest dobrym towarzyszem aktywnych rodzin.
- Szczenię kosztuje od 5 do 7 tysięcy złotych.
Pochodzenie samojeda
Choć wygląda całkiem „współcześnie”, samojed jest bardzo starą rasą psów. Był nieodłącznym kompanem ludzi z plemienia Samojedów (stąd nazwa rasy). Lud ten zamieszkiwał północne obszary Syberii – krainę surową i wyjątkowo nieprzyjazną. Życie bez silnego psa-pomocnika było tam niemożliwe.
Samojed pełnił rolę psa zaprzęgowego, umożliwiając ludziom przemieszczanie się na większe odległości. Nie było to jego jedyne zajęcie. Pilnował również stad reniferów i pomagał podczas polowań. W nocy miał prawo spać ze swym panem w szałasie, ogrzewając go. Towarzyszył chętnie też samojedzkim dzieciom.
Samojed w Europie
Siła, wytrzymałość i odporność na niskie temperatury sprawiły, że psy Samojedów docenili polarnicy. Pod koniec XIX w. brytyjski zoolog Ernest Kilburn Scott i major Frederic Jacson przywieźli do Anglii kilka psów. Na nich została oparta pierwsza w Europie hodowla. Po raz pierwszy pokazano je na wystawie już w 1893 roku. Wzorzec rasy utworzono już w roku 1909, wtedy też powstał klub rasy samojed. Opinie o miłym towarzyszu pojawiały się coraz częściej, zainteresowanie rasą wzrastało. Dziś należą do jednej z bardziej rozpoznawalnych psich ras na świecie. Wystawy gromadzą jej licznych przedstawicieli.
Samojed – charakterystyka rasy
„Biały, arktyczny szpic” – to cytat z wzorca rasy. Podaje on, że samojed to średniej wielkości pies, elegancki, sprawiający wrażenie silnego i pewnego siebie. Pies samojed powinien mieć wysokość w kłębie 57 cm, suka 53 cm. Istnieje tolerancja do 3 cm w dół lub wzwyż. Głowa jest klinowata, o charakterystycznym wyrazie pyska. Samojed sprawia wrażenie, jakby wciąż się uśmiechał. Puchaty ogon nosi wysoko, zakręcony nad grzbietem. Futro jest bardzo grube, dwuwarstwowe. Choć samojed kojarzy się z bielą, wzorzec dopuszcza umaszczenie kremowe lub białe z małą ilością biszkoptowych plam.
Charakter arktycznego szpica
Samojed to pies przyjazny i uwielbiający pieszczoty. Nie można jednak zapominać o tym, że kształtował się w niezwykle trudnych warunkach. Choć był również psem rodzinnym, pełnił także wiele innych funkcji, m.in. psa myśliwskiego, zaprzęgowego czy stróża. Może więc niemile zaskoczyć się ten, kto spodziewa się po nim idealnego posłuszeństwa! Jest inteligentny i uczy się szybko, ale ma własny rozumek. Surowe warunki Syberii wymagały od niego pewnej niezależności. Instynkt łowiecki także nie zaniknął, co nie ułatwia wspólnego życia w mieście. Z tego powodu psa tej rasy lepiej poza domem trzymać na smyczy.
Jak okiełznać samojeda?
Szczenię tej rasy przypomina uroczego polarnego misia. Opiekun nie powinien jednak ulegać temu złudnemu wrażeniu! Nieułożony samojed może być trudny. Pamiętaj, że z puchatej kuleczki wyrośnie silny pies mający własne zdanie. Lepiej ograniczyć ryzyko różnicy poglądów! Konsekwentnie wychowuj szczeniaka. Ważna jest także socjalizacja. Szczenię musi stopniowo poznawać nowe bodźce, psy i ludzi. Ponieważ te arktyczne szpice są bardzo aktywne, muszą mieć zapewnioną dużą ilość ruchu oraz zajęcie. Wybiegany samojed nie tylko wygląda na uśmiechniętego – jest naprawdę szczęśliwy!
Obcy ludzie i psy
Psy te nie mają tendencji do agresji. Samojed należy jednak do grupy psów pierwotnych i zaprzęgowych – ma silny instynkt sfory. Podczas spotkań z innymi psami niekoniecznie będzie miał ochotę na figle. Z tego powodu ważne jest, by zadbać o jego pozytywny (lub neutralny) stosunek do psów i kotów. Samojed szczeniak od początku powinien mieć kontakt ze zrównoważonymi psami. Do nieznanych sobie ludzi często podchodzi z rezerwą. Zdarzają się jednak samojedy, które są bardzo przyjazne nawet wobec obcych.
Pielęgnacja białego futra
Sierść samojeda składa się z dwóch warstw. Są to:
- sierść okrywowa – długa, nastroszona, twarda i nieprzemakalna;
- podszerstek – obfity, gęsty, miękki i puszysty.
Tworzy bujną kryzę i kitę. Sierść rośnie samojedom również między palcami, co ma duże znaczenie przy niskich temperaturach. To bujne futro na szczęście nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Ważne, aby szczotkować je dokładnie i regularnie. Wymaga dużej troski, gdy pupil zaczyna linieć. Jeśli pielęgnacja sprawia trudność, można ją zlecić groomerowi. Nie powinno się jej zaniedbywać, bo ten typ futra często się filcuje.
Zdrowie samojeda – uwaga na upały!
Wśród typowych dla rasy schorzeń wymienia się m.in. dysplazję stawów biodrowych, cukrzycę oraz problemy nefrologiczne i okulistyczne, np. PRA. Zaniedbanie pielęgnacji futra może doprowadzić do kłopotów ze skórą. U samojedów zdarzają się czasami także alergie. Przedstawiciele tej rasy źle znoszą upały. Latem zapewnij swojemu psu dużo cienia i wody. Nie forsuj go treningami i długimi spacerami.
Czy samojeda można ostrzyc na lato?
Zdecydowanie nie jest to dobry pomysł! Futro samojeda, podobnie jak innych psów ras zaprzęgowych, pełni funkcję ochronną. Zgolenie go na krótko wcale nie pomoże psu lepiej radzić sobie z upałem. W dodatku odrastający włos ma już inną strukturę. Może mieć jeszcze większe tendencje do kołtunienia się i filcowania. Są lepsze sposoby na zapewnienie psu komfortu w gorący dzień!
Samojed – dla kogo będzie dobrym wyborem?
Samojedy z chęcią pomogą ci dotrzeć na biegun północny. Nie musisz jednak być polarnikiem!. Aktualnie najczęściej są psami rodzinnymi i radzą sobie w tej roli znakomicie. Kochają pieszczoty, są przyjazne w stosunku do ludzi i wobec dzieci. Chętnie będą im towarzyszyć podczas zabaw. Rodzice powinni jednak mieć te zabawy zawsze pod kontrolą. Czworonogi te nie nadają się dla domatorów i osób nerwowych. Samojedy pod dużą presją mogą się unieść honorem i odmówić współpracy. Nie zrozumie ich też osoba pragnąca mieć psa wykonującego w mig każde ich polecenie.
Ile kosztuje samojed?
Na jaki koszt nastawić się, chcąc kupić szczeniaka samojeda? Samo kupno to wydatek rzędu co najmniej 5–7 tys. złotych. Czy to wysoka cena za szczenięta rasy samojed z dobrej hodowli? Opinie są podzielone. Nie warto jednak płacić mniej za psy w typie rasy.
Ciekawostki o rasie samojed
- Samojed to czysta rasa – nie powstał wskutek krzyżówek.
- Jedną z pierwszych właścicielek samojedów w Europie była Aleksandra Duńska, królowa Wielkiej Brytanii (żona Edwarda VII).
- Rasą interesował się również autor „Białego Kła” i „Zewu Krwi” – Jack London.
- Choć pochodzi z Syberii (Rosja), wzorzec rasy opracowano w Wielkiej Brytanii.
- Samojedy bardzo źle znoszą samotność.
Piękny, zwykle biały pies o charakterze i usposobieniu dopełniającym obrazka niemal idealnego przyjaciela. Dziś nie musi, ale może biegać w zaprzęgach. Jesteś w stanie zapewnić mu dużo ruchu oraz zaakceptować jego niezależność? Może to kompan właśnie dla ciebie?
Bibliografia
Wzorzec FCI nr 212 /09. 01.1999/, wersja angielska, https://www.zkwp.pl/wzorce/212.pdf, data publikacji obowiązującego wzorca: 22.07.1997.
Dodaj komentarz