Pies grenlandzki

Psy polarne nie są szczególnie popularne nad Wisłą. Nie ma się co dziwić, bo warunki w naszym kraju mimo wszystko nie są aż tak surowe. Pies grenlandzki to najrzadsza rasa szpiców zaprzęgowych, która jednocześnie uchodzi za najstarszą. W żyłach psów grenlandzkich płynie krew syberyjskiego husky, a według niektórych kynologów rasa także spokrewniona z łajkami. Jeżeli zdecydujesz się na zakup takiego czworonoga, możesz być pewny, że czeka cię nie lada wyzwanie. Czy warto je podjąć? Może zaowocować nierozerwalną więzią na wiele lat. Poznaj rasę, którą można spotkać na Grenlandii!

Podstawowe informacje

Pies grenlandzki – wygląd i wzorzec rasy

Psy grenlandzkie to zwierzęta mocno i harmonijnie zbudowane. Ich sylwetka wpisana jest w prostokąt, przy czym suki mogą być nieco dłuższe niż samce. Szerokie lędźwie, podciągnięty brzuch i wysoka klatka piersiowa to cechy bardzo ważne z punktu widzenia wzorca. Pies polarny ma zaś głowę typową dla szpica. Jest osadzona na muskularnej szyi, proporcjonalna i zakończona stojącymi uszami. 

Psy polarne – szata i umaszczenie

Szata psa grenlandzkiego ma za zadanie przede wszystkim chronić go przed trudnymi północnymi warunkami atmosferycznymi. Świetnie spełnia tę funkcję. Włos okrywowy jest prosty i bardzo gruby. Gruby i miękki podszerstek doskonale sprawdza się w termoregulacji. Sierść najkrótsza będzie na głowie i kończynach. Zdecydowanie dłuższa jest zaś na tułowiu. 

Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia psów polarnych oprócz albinotycznego, które uznawane jest za wadę. 

Pies grenlandzki – charakter i temperament

Psy grenlandzkie to bardzo stara rasa pierwotna, która przez setki (a może nawet tysiące) lat trwała w całkowitej genetycznej czystości, nietknięta przez działania kynologów i hodowców. Właśnie dlatego zachowała do dzisiaj większość cech, które wykształciła na samym początku i które przez wieki pomagały jej przetrwać. 

Pies grenlandzki, czyli czworonóg odważny i pracowity

Pies grenlandzki to przede wszystkim bardzo silny i odporny pies pociągowy, który doskonale sprawdza się na polowaniach. Ciężka praca i walka o przetrwanie w ekstremalnych warunkach sprawiły, że polarne psy to zwierzęta nie tylko nieustraszone, lecz także silne i niezwykle odważne. Grenlandczyk w warunkach podbiegunowych polował nie tylko na foki, lecz również na niedźwiedzie. Już sam ten fakt może rzucać nieco światła na to, z jakim charakterem mamy do czynienia. 

Psy polarne – szkolenie

Psy grenlandzkie są niezwykle inteligentne, jednak w żadnym wypadku nie przekłada się to na naturalne posłuszeństwo. To zwierzęta wyjątkowo samodzielne, niezależne i o silnym charakterze. Współpracują wyłącznie z przewodnikiem, który okazuje im szacunek, jest łagodny i na tyle konsekwentny, aby uzyskać ich autorytet. 

Szkolenie i socjalizację przedstawicieli tej rasy trzeba zaczynać wcześnie. Adaptacja powinna rozpocząć się jeszcze w hodowli i być kontynuowana w domu. Pies pozostawiony sam sobie, bez szkolenia z posłuszeństwa i wspólnej pracy szybko stanie się trudny do okiełznania. 

Pies grenlandzki – potrzeba ruchu

Jak nietrudno się domyślić, psy polarne są niezwykle energiczne. Kiedy ciągną zaprzęg, muszą być często zmuszane przez opiekuna do odpoczynku, ponieważ w przeciwnym razie mogą same doprowadzić się do wycieńczenia. Zdecydowanie nie są to psy dla osób, które nie lubią się ruszać. 

Pies grenlandzki – zdrowie i długość życia

Pies grenlandzki, tak jak inne pierwotne szpice, jest niezwykle zdrowy i odporny na warunki atmosferyczne. Ujemne temperatury nie są mu straszne, jednak dość kiepsko znosi upał. Nie odnotowano chorób genetycznych, które byłyby specyficzne właśnie dla tej rasy. 

Długość życia psów polarnych waha się od 10 do 15 lat. Za średnią można uznać wiek lat 13, ale wiele zależy od szczęścia. Zdarza się jednak, że czworonogi odchodzą nagle w wieku około 10 lat. 

Psy polarne – pielęgnacja

Sierść psów polarnych nie wymaga praktycznie żadnych zabiegów upiększających. Psa grenlandzkiego raz na jakiś czas trzeba wykąpać. Jest to konieczne po intensywnym biegu w trudnych warunkach pogodowych. 

Trzeba wspomnieć o tym, że pies tej rasy bardzo intensywnie linieje. Grenlandczyki gubią mnóstwo futra, dlatego dosyć często muszą być dokładne wyczesywane. 

Pies grenlandzki – żywienie

Rasy pierwotne (wbrew niektórym opiniom) nie mają innych wymagań żywieniowych niż te, które zostały wyhodowane później. Grenlandczyk jak najbardziej może spożywać karmę komercyjną, o ile jest ona:

• dobrze zbilansowana;
• bogata w mięso i składniki odżywcze.

Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, aby przenieść psa na dietę BARF lub taką z elementami whole prey. 

Ile posiłków dawać psu grenlandzkiemu?

Najważniejszą zasadą jest dostosowanie wartości energetycznej posiłków do trybu życia psa grenlandzkiego. Im bardziej jest aktywny, tym więcej powinien jeść. Grenlandczyk nie będzie jednak łakomy. Na szkoleniu bardzo często lepszą nagrodą okaże się dla niego entuzjazm opiekuna niż przysmaki. 

Tak jak większość dużych ras, pies ten może mieć problemy z potencjalnym skrętem żołądka, dlatego codzienną porcję karmy warto rozłożyć na dwa lub trzy posiłki.

Pies grenlandzki – hodowla i szczeniaki

W naszym kraju psy grenlandzkie nie są szczególnie popularne. Nie oznacza to jednak, że w Polsce nie można kupić tego psa z rodowodem FCI. Działa kilka hodowli, w których regularnie przychodzą na świat szczeniaki. Bardzo możliwe, że na pieska będziesz jednak musiał trochę poczekać. 

Pies grenlandzki – cena

W Polsce przychodzi na świat tak niewiele psów grenlandzkich, że podanie średniej ceny za szczeniaka jest bardzo trudne. Jeżeli jesteś ciekawy, jakie w przybliżeniu są widełki cenowe, najlepszym rozwiązaniem będzie bezpośredni kontakt z hodowcą. 

Pamiętaj, że koszt zakupu czworonoga jest zawsze kwestią indywidualną i na cenę wpływa wiele czynników. Ile jednak może kosztować pies polarny? Zwykle trzeba przygotować się na wydatek od 3 tysięcy złotych w górę.

Pies grenlandzki – historia rasy

Wśród kynologów nie ma zgody co do tego, kiedy psy grenlandzkie dokładnie trafiły na koło podbiegunowe. Najpewniej stało się to mniej więcej czternaście wieków temu, kiedy to na Grenlandię przypłynęły razem z koczowniczymi ludami Syberii. 

Ekstremalnie trudne warunki sprawiły, że do wieku XX przetrwały wyłącznie najsilniejsze osobniki. Ogromne mrozy, zamiecie śnieżne i głód w tym rejonie świata były codziennością. Psy, które nie zamarzły lub nie zginęły w zamieci, zostały zjedzone przez ludzi lub innych członków sfory.

Psy polarne w Europie i w Polsce

Psy polarne do Europy przybyły dopiero w 1913 roku, chociaż i wówczas znane były przede wszystkim polarnikom. Do dzisiaj najwięcej tych zwierząt żyje właśnie na Grenlandii, jednak dosyć dużą popularnością cieszą się one w Norwegii i innych krajach skandynawskich. 

Co ciekawe, do Polski pierwsze psy grenlandzkie trafiły już w 1966 roku. Niedługo później w hodowli Polarna Legenda na świat przyszedł pierwszy w naszym kraju miot. Rasa nigdy jednak nie zyskała tu dużej popularności. Do dzisiaj hodowana jest rzadko i sprzedawana niemal wyłącznie pasjonatom. 

Czy pies grenlandzki może być nazywany owczarkiem?

W stosunku do tej rasy czasami używa się określenia „owczarek grenlandzki”. Nie jest ono jednak poprawne. Grenlandczyk jest szpicem pierwotnym, który z owczarkami ma bardzo niewiele wspólnego. Szczególnie pod kątem charakteru. 

Pies grenlandzki – dla kogo?

Psy grenlandzkie z powodu swojego pochodzenia są zwierzętami zdecydowanie zimnolubnymi. Życie w klimacie umiarkowanym jest dla nich pewnym wyzwaniem, dlatego przyszły opiekun powinien dobrze zastanowić się, czy w razie potrzeby da radę zapewnić zwierzęciu ochronę przed gorącem, a jednocześnie nie będzie zamykać go w czterech ścianach. 

Pies grenlandzki a tryb życia

Psy polarne zdecydowanie nie są zwierzętami dla każdego. Wymagają dużej dawki ruchu i są doskonałymi sportowcami. Będą czuły się dobrze w domu z ogrodem i na pewno polubią: 

• regularne spacery (na przykład połączone z joggingiem lub ciągnięciem wózka/sanek);
• treningi i szkolenia. 

Pies grenlandzki i jego relacje z ludźmi

Grenlandczyk przez wieki żył obok ludzi, jednak nie miał warunków do tworzenia z nimi bardzo silnych więzi. Mimo wszystko potrafi zbudować z przewodnikiem relację opartą na szacunku i wierności. Pies grenlandzki w swoim środowisku naturalnym żyje w sforze, dlatego rzadko jest psem jednego pana. Z reguły przywiązuje się do wszystkich członków rodziny. 

Pies grenlandzki a dzieci i relacje ze zwierzętami

Psy polarne dosyć dobrze dogadują się ze starszymi dziećmi, o ile oczywiście zostaną z nimi odpowiednio zapoznane i socjalizowane. Mogą mieć jednak problem z bardzo małymi mieszkańcami domu, szczególnie takimi, które wydają dużo głośnych dźwięków i są gwałtowne. 

Ta rasa nie będzie jednak odpowiednia dla posiadaczy kotów i małych zwierząt. Wrodzony instynkt myśliwski psa jest po prostu zbyt silny i trzeba stosować zasadę ograniczonego zaufania (nawet w stosunku do tych osobników, które były wychowywane z kotami). 
Pies grenlandzki uchodzi za najtrudniejszego przedstawiciela ras pierwotnych. Te czworonogi z północy poleca się raczej osobom, które mają duże doświadczenie w szkoleniu (szczególnie psów w tym typie). Decyzja o zakupie nie może być więc pochopna.

Bibliografia

Wzorzec FCI nr 274 / 5. 05. 2003/, wersja angielska, https://www.zkwp.pl/wzorce/274.pdf, data publikacji obowiązującego wzorca: 25.03.2003.