Lhasa apso

Lhasa apso to rasa psa wywodząca się z Tybetu. Jej nazwa związana jest z jednym z najważniejszych miast tego regionu, czyli Lhasą. Według niektórych źródeł historia rasy sięga nawet kilku wieków przed naszą erą. Psy te hodowali arystokraci i buddyjscy mnisi – miały pełnić funkcję towarzyszy i stróżów ostrzegających przed niebezpieczeństwem. 

Co wiadomo o Lhasa apso?

Jak zachowuje się Lhasa apso?

Lhasa apso to doskonały dowód na prawdziwość twierdzenia, że wygląd bywa bardzo mylący. W niewielkim ciele tego pięknego i pełnego wdzięku zwierzęcia kryje się bowiem waleczne i niezależne serce. Lhasa apso to pies silny i skłonny do przejmowania przywództwa w domu. Nie strzeże już świątyń i pałaców, nie oznacza to jednak, że wyzbył się swojej natury „ochroniarza”. Wrodzoną potrzebę chronienia człowieka zaspokaja jako obrońca rodziny, z którą mieszka, co jest zarówno jego wielką zaletą, jak i dość poważną wadą.

Czy Lhasa apso nada się jako stróż?

To bardzo czujny pies ostrzegający przed potencjalnym zagrożeniem donośnym szczekaniem, które po pewnym czasie może stać się uciążliwe dla domowników. Trzeba jednak przyznać, że poza takimi wyjątkowymi sytuacjami jest psem raczej cichym, spokojnymi i zrównoważonymi. Lhasa apso ma też skłonność do nadmiernej opiekuńczości, zarówno wobec domu, jak i właścicieli – nie musi to oznaczać agresji terytorialnej, może jednak sprawiać pewien kłopot. Pies tej rasy jest ponadto dość uparty i niezależny, a posłuszeństwo nie należy do jego mocnych stron. Lubi robić to, na co ma ochotę, zamiast wykonywać polecenia właściciela. Podstawą udanych relacji między psem a opiekunem jest zatem w przypadku tej rasy odpowiednie szkolenie.

Lhasa apso a człowiek. Czy będzie to dobra współpraca?

Lhasa apso źle znosi brak uwagi ze strony człowieka, nie wynika to jednak z natury celebryty, lecz z przywiązania. To pies, który może być wspaniałym towarzyszem, szybko i trwale obdarza bowiem opiekuna miłością i oddaniem – chętnie też okazuje swoje uczucia. W stosunku do obcych może być nieufny, nie przejawia jednak agresji. Odpowiednio socjalizowany jest towarzyski i świetnie odnajduje się w otoczeniu dużej liczby ludzi.

Problemem mogą być bardzo małe dzieci – lhasa apso jest psem dość niecierpliwym. Nie sprawdzi się więc przy boku każdego właściciela, zwłaszcza jeśli nie możesz zapewnić mu izolacji od małego dziecka. Pomoże, oczywiście, odpowiedni trening psa i nauczenie dzieci sposobu obchodzenia się z czworonożnym pupilem, rasę tę poleca się jednak raczej rodzinom z nieco starszym potomstwem.

Lhasa apso – jaka jest ta rasa?

Lhasa apso charakteryzuje niewielki wzrost. Wysokość psa w kłębie wynosi maksymalnie 33 cm, suki są o kilka centymetrów niższe. Waga lhaso apso wynosi 6–8 kg w przypadku samca i 6–7 kg w przypadku suki. Zwierzęta te zalicza się do psów ozdobnych umieszczonych w grupie 9 FCI i sekcji 5 psów tybetańskich.

Na wpisaną w prostokąt sylwetkę składa się zwarty tułów, gruszkowata głowa ze średniej wielkości stopem, czterocentymetrową kufą i wiszącymi uszami, osadzona na silnej szyi, oraz noszony nad grzbietem ogon. Oczy lhasa apso nie powinny być wyłupiaste. Kończyny są proste, dobrze kątowane i obficie owłosione.

Jakie umaszczenie i sierść ma Lhasa apso?

Psy te posiadają długi, ciężki i prosty włos okrywowy oraz umiarkowany podszerstek. Włos nie linieje, co ułatwia trzymanie tego zwierzęcia w domu. Ciekawostką jest, że rasa ta ma kilka pożądanych umaszczeń, w tym:

• złote;
• miodowe;
• piaskowe;
• łupkowe;
• ciemnoszare;
• dymne;
• czarne;
• białe;
• w odcieniach brązu;
• łaciate.

Jak wychować Lhasa apso?

Wobec obcych psów lhasa apso bywa podejrzliwy. Problem można jednak rozwiązać szkoleniem, najlepiej przeprowadzonym już we wczesnym okresie szczenięcym. Warto zdecydować się na fachową pomoc, lhasa apso długo zachowuje bowiem niefrasobliwą naturę szczeniaka. Szkoląc psa samodzielnie, należy pamiętać, by „lekcje” były krótkie i interesujące, tak aby szczeniak zbyt szybko się nimi nie znudził. Należy być stanowczym i konsekwentnym, ale nie agresywnym – lhasa apso to pies nieznoszący przemocy i gwałtowności.

Co poza tym? Lhasa apso to pies szalenie inteligentny i spostrzegawczy. Błyskawicznie się uczy mimo skłonności do uporu. Jest też zwierzęciem wesołym, lojalnym, ciekawskim, łatwo adaptującym się do zmian oraz odważnym. Niezależny charakter lhasa apso sprawia, że rasę tę pokochają osoby ceniące u swych czworonożnych podopiecznych indywidualność i „charakterek”.

Czym żywić Lhasa apso?

Lhasa apso to pies o umiarkowanym poziomie energii. Będzie czuł się równie dobrze w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu. Mimo przywiązania do właściciela bez problemu spędza kilka godzin w samotności, potrafi bowiem świetnie zająć się sam sobą. Rasa ta nie potrzebuje też wyjątkowo dużej dawki ruchu, niemniej regularne spacery i zabawy na świeżym powietrzu – dwa do trzech razy dziennie – są mu potrzebne, także dla utrzymania odpowiedniej wagi. 

Genetyczne uwarunkowania sprawiają, że psy tej rasy mają tendencję do tycia, potrzebują więc także odpowiedniej karmy. Żywienie lhasa apso należy opierać na karmie o wysokiej zawartości tłuszczu zwierzęcego oraz białka. Lepiej unikać dokarmiania resztkami ze stołu opiekuna, a smakołyki zachować jako nagrodę podczas szkolenia lub po prawidłowo wykonanym poleceniu – w przeciwnym razie łatwo o nadmiar psich kilogramów. Szczeniaka należy karmić 3–4 razy dziennie, a gdy przekroczy on 6. miesiąc życia, stopniowo zmniejszać liczbę posiłków do dwóch.

Lhasa apso – jak długo żyje?

Lhasa apso będzie towarzyszem na wiele lat, psy tej rasy należą bowiem do długowiecznych. Dojrzewają wprawdzie późno, ale żyją do 15 lat. Zdarzają się też zwierzęta dożywające 20.

Jakie choroby są typowe dla rasy?

Psy te odznaczają się raczej dobrym zdrowiem, jak każda rasa mają jednak skłonność do pewnych schorzeń. Potencjalne choroby lhasa apso to m.in.:

• zwichnięcie rzepki – częste u wszystkich małych psów;
• dysplazje stawów biodrowych i łokciowych;
• choroba Legg-Calvégo-Perthesa;
• dysplazja nerek – u dorosłych psów często przebiegająca bezobjawowo, u szczeniaków objawiająca się zwiększonym łaknieniem;
• łojotokowe zapalenie gruczołu krokowego;
• hemofilia typu B;
• alergie – pokarmowe, kontaktowe (np. na pościel, preparaty przeciwpchelne, szampony dla psów) oraz wziewne (np. na pyłki, kurz i pleśń);
• postępujący zanik siatkówki (PRA) – w początkowej fazie choroba powoduje upośledzenie widzenia w nocy, w miarę jej postępu dochodzi do całkowitej ślepoty;
• wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki;
• niedrożność przewodów nosowo-łzowych;
• suche zapalenie spojówki.

Skłonność rasy do wymienionych chorób nie oznacza, że wybrany przez nas pies z pewnością zapadnie na jedną z nich, warto jednak pamiętać, że istnieje taka możliwość i zawczasu znać objawy. Tym bardziej że większość tych schorzeń może być z powodzeniem leczona.

Jak pielęgnować Lhasa apso?

To, co w psach tej rasy przyciąga uwagę, to przepiękna, długa sierść. Warto jednak pamiętać, że piękno to wymaga stałej i dość intensywnej troski – jest to, zresztą, kwestia nie tylko wyglądu, ale także zdrowia zwierzęcia. Pielęgnacja lhasa apso to przede wszystkim regularne i częste kąpiele (co 2–4 tygodnie) oraz codzienne szczotkowanie. 

Jak najlepiej zadbać o włos?

Do kąpieli, którą poprzedza rozczesanie sierści, najlepiej używać szamponu przeznaczonego specjalnie dla psów długowłosych. Czesanie ułatwi szczotka druciana o długich igłach, zwana pudlówką, lub włosiana. Metalowy grzebień o szeroko rozstawionych zębach pomoże rozczesać kołtuny. Aby zaoszczędzić domownikom kłopotu, można ostrzyc psa, warto jednak zadać sobie pytanie o sens kupowania przedstawiciela rasy o zachwycającej sierści, jeśli pozbawi się go tej wyjątkowej ozdoby.

W jaki inny sposób można pielęgnować Lhasa apso?

Na tym jednak pielęgnacja lhasa apso się nie kończy. Psy tej rasy wymagają ponadto:

• szczotkowania zębów – najlepiej dwa lub trzy razy w tygodniu;
• przycinania pazurów raz w miesiącu (zwłaszcza gdy pies nie ściera ich w naturalny sposób);
• regularnego sprawdzania stanu uszu – lhasa apso, jak każdy pies o długich, obwisłych uszach, ma skłonność do ich infekcji. Raz w tygodniu należy więc sprawdzić, czy nie ma jej objawów.

Przy okazji uszy warto przetrzeć delikatnym środkiem do czyszczenia tej części psiego ciała. Należy to robić wacikiem nawilżonym płynem i pamiętać, by czyścić wyłącznie ucho zewnętrzne, a więc nie wkładać wacika do przewodu słuchowego.

Ile kosztuje Lhasa apso?

Rozważając zakup psa tej rasy, należy pamiętać, że nie jest to zwierzę tanie, choć bywają też szczeniaki znacznie droższe. Cena lhasa apso uzależniona jest od jego pochodzenia, wieku oraz płci i wynosi od 2 tys. do nawet 5 tys. zł za zwierzę z rodowodem. Późniejsze utrzymanie nie kosztuje już jednak więcej niż utrzymanie przedstawicieli innych ras, chyba że właściciel zdecyduje się na regularne korzystanie z usług psiego fryzjera lub pies wymaga leczenia.

Lhasa apso – jak wygląda?

Lhasa apso – co ciekawego wiemy?

Istnieje również inna nazwa rasy, która brzmi apso seng kye. Oznacza ona w dosłownym tłumaczeniu psa wartowniczego, który ryczy jak lew.

Lhasa apso to psy do towarzystwa, ale wymagają regularnej pielęgnacji. Uwielbiają kontakt z człowiekiem, choć nie są od niego zależne. Bywają nieufne wobec obcych osób, co predysponuje je do szczekliwości i czujności w domu. Te masywne w budowie czworonogi lubią zabawę, ale sprawdzą się raczej przy starszych dzieciach. Mogą być towarzyszami osób starszych, które wiedzą, jak postępować z charakternymi psami. Wymagają codziennych spacerów i aktywności w zależności od potrzeb indywidualnych. Są pewne siebie, cechuje je łatwość przystosowania do nowych warunków i mogą być przyjemnymi w obyciu towarzyszami życia.

Skąd się wzięły Lhasa apso?

Zwierzęta te cechowała mocna konotacja religijna – poprzez złoto-rude umaszczenie i gęstą sierść przypominały miniaturowe lwy, które w buddyzmie uważane są za symbol świętości. Tybetańczycy wierzyli ponadto, że w psach tych odradzali się mnisi, którzy po śmierci nie zdołali osiągnąć nirwany. Lhasa apso otaczano więc szacunkiem i uważano za istoty przynoszące szczęście oraz dobrobyt do domu, w którym mieszkają. Z tego powodu przez setki lat nie wolno było ich nawet sprzedawać. Lhasa apso można było jedynie otrzymać w prezencie jako wyraz wdzięczności. Tak psy dotarły w XX wieku do Europy, właśnie z tybetańskiego klasztoru.

Lhasa apso uchodziły za skarb Tybetu. O ich randze najlepiej świadczy fakt, że przez kilka stuleci były one tradycyjnym darem dalajlamów dla cesarzy chińskich i członków ich rodzin. Tylko w ten sposób psy te mogły, zresztą, opuścić ojczyznę – właścicielom nie wolno było ich wywozić poza Tybet.

Skąd w Europie wziął się Lhasa apso?

Europejczycy usłyszeli o lhasa apso (wtedy pod inną nazwą) dzięki podróżnikowi Marco Polo, który wspomniał o nich w swoim słynnym dziele „Opisanie świata”. Fizycznie jednak psy te pojawiły się na starym kontynencie znacznie później, bo dopiero w XX wieku. Jako pierwsi sprowadzili je Brytyjczycy, którzy w 1933 roku oficjalnie uznali tę rasę i nadali jej obecną nazwę.

Kiedy rasa Lhasa apso pojawiła się w Ameryce?

Jeszcze później lhasa apso zawitały do Stanów Zjednoczonych Ameryki. W 1933 roku XIII Dalajlama podarował pierwszą parę lhasa apso podróżnikowi i przyrodnikowi Suydamowi Cuttingowi, który dzięki tej dwójce założył hodowlę. Trzy lata później American Kennel Club oficjalnie uznał tę rasę psów.

Bibliografia

Wzorzec FCI nr 227 / 16.02.2011, https://www.zkwp.pl/wzorce/227.pdf, wersja polska: luty 2011, data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010.