Lemury są bardzo charakterystyczne. Nie trzeba być specjalistą w dziedzinie geografii czy zoologii, aby bezbłędnie rozpoznać je na zdjęciu. Jednak dla większości ludzi ten fascynujący gatunek stanowi zupełną tajemnicę. Jaki tryb życia prowadzi lemur katta? Czy zwierzę przywodzące na myśl kota i małpkę jest roślinożercą, czy amatorem mięsa? Aby poznać odpowiedzi i nieco dodatkowych ciekawostek, kontynuuj lekturę!

Lemur katta – jak wygląda?

Chociaż lemur katta należy do rzędu ssaków naczelnych i należy do rodziny lemurowatych, to z wyglądu może nieco przypominać przedstawiciela kotowatych. Sama jego nazwa, nadana przez Karola Linneusza, nawiązuje właśnie do tego niezwykłego, „kociego” wyglądu. 

Jak rozpoznać lemura? Zwierzę i jego wygląd

Długość ciała tego zwierzaka wynosi około 90 centymetrów, ale prawie połowę stanowi długi prążkowany ogon. Paski na nim są naprzemiennie białe i czarne. Ciało lemura jest pokryte krótkim i bardzo gęstym szarym futrem.

Krótka głowa nieco przypomina psią. Na jej przodzie znajdują się oczy – położone blisko siebie i intensywnie pomarańczowe. Na twarzy znajduje się biała maska. W porównaniu z innymi naczelnymi mózg lemura jest dość mały. 

Lemur z Madagaskaru

Lemury catta żyją w naturze tylko w jednym miejscu na Ziemi. Jest nim oczywiście duża wyspa na południu Afryki – Madagaskar. Zwierzaki zamieszkują południowo-zachodnią część tego kraju. Biotop lemurów stanowią otwarte i suche przestrzenie z dużą ilością skał. To naziemne zwierzaki. Chociaż potrafią wspinać się na drzewa, robią to raczej niechętnie. Przed deszczem kryją się zaś w okolicznych jaskiniach. 

Co jedzą lemury? 

Tak jak kreskówkowy król Julian, lemury katta żywią się przede wszystkim owocami. Ich jadłospis jest jednak nieco szerszy. Chętnie zjadają także: 

• liście;
• pędy;
• nasiona;
• gałęzie;
• owady (tylko raz na jakiś czas). 

Lemur katta – zagrożony gatunek

Lemury katta są obecnie gatunkiem krytycznie zagrożonym wyginięciem. Szacuje się, że na wolności żyje obecnie niewiele ponad dwa tysiące osobników. W ciągu ostatnich trzech dekad populacja gatunku została zredukowana o 97%. Jak to się stało? 

Popularność lemurów i jej ciemne strony

Wszystkiemu winien jest sympatyczny i nietypowy wygląd zwierząt, a także… popularność filmowego „Madagaskaru”. Okazuje się, że twórcy serii wyświadczyli lemurom niedźwiedzią przysługę. Król Julian był tak sympatyczną postacią, że turyści w egzotycznych kurortach zapragnęli kontaktu z lemurami w ramach wakacji all inclusive. 

Właśnie z tego powodu zwierzęta przez długi czas były także wyłapywane do tak zwanych domowych hodowli. Warto tu jasno podkreślić, że lemury domowe nie istnieją, ponieważ te dzikie zwierzęta nie są przystosowane do życia w ludzkich siedzibach. 

Tryb życia i zachowania lemurów katta

Lemury katta są gatunkiem społecznym, który prowadzi dzienny tryb życia. Stada liczą sobie średnio po 15–20 osobników. Chociaż zwierzęta najwięcej czasu spędzają na ziemi, czasem gromadzą się wokół swoich ulubionych drzew, na które uciekają w sytuacji zagrożenia. 

Swoje terytorium lemury oznaczają za pomocą gruczołów zapachowych i moczu. W ten sposób sposób ustalają także ścisłą hierarchię w stadzie. 

Rozmnażanie lemurów katta

Okres godowy dla tego gatunku przypada tylko raz w roku. Samica po trwającej cztery i pół miesiąca ciąży rodzi zazwyczaj jedno lub dwa młode. Tuż po narodzinach maluchy wczepiają się w futerko matki i pozostają na jej brzuchu przez dwa tygodnie. 

Po upływie tego czasu stają się zbyt duże i zaczynają krępować jej ruchy, dlatego przenoszą się na plecy matki. Z czasem młode stają się coraz bardziej sprawne i mobilne. Kiedy są już w stanie nadążyć za stadem, uwalniają się od rodzicielki i zaczynają samodzielne spacery. 

Lemur katta – ciekawostki

To jeszcze nie wszystko o lemurach! Ciekawostki, które poznasz za chwilę, powiedzą ci o nich jeszcze więcej.

1. Na wolności lemur katta żyje około dwudziestu lat, a niewoli średnio o dziesięć lat dłużej. 
2. Walki między samcami odbywają się przy użyciu ogonów. Przed starciem zwierzęta nasączają się wydzieliną gruczołów na nadgarstkach i mosznie, a następnie wymachują nimi przed oczami przeciwnika. 
3. Lemury mają bardzo słaby wzrok, dlatego rozpoznają członków stada wyłącznie po zapachu. 
4. Śmiertelność wśród młodych osobników jest bardzo duża. Szacuje się, że połowa młodych ginie jeszcze przed ukończeniem pierwszego roku życia. 
5. Jedynym naturalnym wrogiem lemurów jest dziki kot – fossa madagaskarska. Niestety, do niemal całkowitej eksterminacji gatunku doprowadził człowiek. 

Lemury katta można spotkać w ogrodach zoologicznych, ośrodkach turystycznych i parkach rozrywki. Niektórzy nawet trzymają je w domach, mimo że dla tych zwierząt nie jest to odpowiednie otoczenie. Niestety, w naturalnym środowisku populacja tych niezwykłych naczelnych prawie zanikła. Walnie przyczynił się do tego sympatyczny Król Julian, bohater serii animacji „Madagaskar”, bo zainteresowanie ludzi żywymi odpowiednikami bohatera nie przyniosło nic dobrego. Obecnie zwierzęta te są pod ścisłą ochroną i zostały oficjalnie uznane za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem.

Najczęściej zadawane pytania

Czy lemury są legalne w Polsce?

Ze względu na to, że lemury są pod ochroną, ich zakup w Polsce jest nielegalny.

Ile kosztuje lemur katta?

W przeliczeniu na złotówki lemur katta kosztuje od 4 do 10 tysięcy złotych.

Gdzie żyją lemury katta?

Lemury katta naturalnie występują jedynie na Madagaskarze.

Do jakiej rodziny należy lemur?

Lemury katta należą do rodziny lemurowatych.

Piżmowoły to budzące respekt i podziw zwierzęta Arktyki. Ich masywne ciało pokryte jest gęstym i długim futrem. Wyróżnia je specyficzny kształt rogów i stoicko spokojny wyraz twarzy. Piżmowół arktyczny dla większości ludzi pozostaje jednak zagadką. W poniższym artykule postaramy się rozjaśnić kilka najistotniejszych kwestii związanych z tym gatunkiem.

Jak wygląda wół piżmowy?

Masywna i zwalista sylwetka piżmowołów sprawia, że wyglądają one na znacznie większe, niż są w rzeczywistości. W istocie osiągają wagę od 200 do 400 kg. Dla perspektywy warto wspomnieć, że nasze rodzime żubry ważą średnio 600 kg! 

U piżmowołów występuje dosyć wyraźny dymorfizm płciowy. Krowy są zdecydowanie mniejsze i drobniejsze od byków. Wszystkie osobniki pokryte są długim i gęstym ciemnobrązowym futrem, które sięga aż do ziemi. 

Piżmowoły – zwierzęta zamieszkujące Arktykę

Piżmowoły czy też woły piżmowe to zwierzęta, które zamieszkują zimne i surowe terytoria dalekiej Północy. Spotkasz je na Alasce, w północnej części Kanady oraz na Grenlandii. Latem stada bytują w dolinach rzek, a zimą przenoszą się na wyżyny. 

Piżmowół – zwierzę roślinożerne

Tak jak wszystkie należące do rodziny wołowatych zwierzęta, piżmowoły odżywiają się roślinami. Ich organizmy zostały jednak przystosowane do bardzo trudnych warunków żywieniowych. Rozległe tundry nie obfitują w drzewa i krzewy. Wręcz przeciwnie – są surowe i puste. 

Czym więc żywi się wół piżmowy? Zjada głównie krzewy, porosty i mchy, które niejednokrotnie musi wygrzebywać spod śniegu. Co ciekawe, zapotrzebowanie na pokarm u tych zwierząt jest relatywnie niewielkie. To sposób, w jaki ewolucja przygotowała je do życia w wyjątkowo trudnym środowisku. 

Piżmowoły – rozmnażanie

Okres godowy piżmowołów przypada na sam koniec arktycznej wiosny. Wówczas samce rywalizują o względy samic, stając ze sobą do efektownych walk. Zwycięski byk kopuluje z jak największą ilością krów. 

Ciąża u tego gatunku trwa około 8–9 miesięcy. Młode przychodzą na świat w okresie od kwietnia do czerwca. Bardzo rzadko rodzi się więcej niż jeden maluch. Przez pierwsze trzy miesiące życia żywi się on wyłącznie mlekiem matki. Potem rozpoczyna żerowanie razem z resztą stada. 

Dorastanie piżmowołów

Pierwszy rok życia cielęcia jest krytyczny. Naukowcy szacują, że prawie połowa młodych nie dożyje swoich pierwszych urodzin. Nie jest to wina braku troski ze strony matek, tylko trudnych warunków, które panują na obszarze surowej tundry. 

Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku około 2 lat. Samice rodzą pierwsze młode, kiedy są starsze – najczęściej w wieku 5 lat. Długość życia piżmowołu wynosi około 25 lat. 

Czy piżmowół jest pod ochroną? 

W swoim naturalnym środowisku wół piżmowy nie ma praktycznie żadnych wrogów. Stada są sporadycznie narażone na ataki niedźwiedzi polarnych, które jednak w większości przypadków kończą się niepowodzeniem. 

Największe zagrożenie dla tego gatunku stanową człowiek i zmiany klimatu. Na ten moment piżmowoły nie są jednak szczególnie zagrożone wyginięciem. Traktuje się je jako takson najniższej troski. Szacuje się, że żyje ich mniej więcej 80–125 tysięcy. 

Wół piżmowy – ciekawostki

Wiesz już, jak wygląda wół piżmowy. Ciekawostki na jego temat mogą cię zainteresować:

• piżmowoły są bardzo podatne na infekcje dróg oddechowych, w tym na zapalenie płuc. Właśnie dlatego unikają terenów o dużej wilgotności;
• na Alasce podjęto próby domestykacji tego gatunku;
• piżmowoły są dużo mniejsze do europejskich żubrów i amerykańskich bizonów;
• przed ostatnim zlodowaceniem tereny zamieszkiwane przez piżmowoły były zdecydowanie większe niż obecnie. Przedstawiciele tego gatunku żyli także na terenie dzisiejszej Polski;
• ubrania z wełny piżmowołu są cenione ze względu na swoje właściwości izolacyjne; to też powód, dla którego są niezwykle drogie;
• na terenie Kanady i Grenlandii tworzy się rezerwaty dla piżmowołów, w których zwierzęta są pod ochroną;
• nazwa piżmowołu odnosi się do specyficznego zapachu, które zwierzęta te wydzielają ze swoich gruczołów podczas okresu godowego. 

Piżmowoły – podsumowanie 

Chociaż piżmowół może sprawiać wrażenie zwierzęcia, które dawno już wymarło, to gatunek ten żyje i ma się dobrze. Ewolucja przystosowała go do zdobywania pokarmu nawet w bardzo trudnych warunkach Arktyki. 

Chociaż nie jest to zwierzę uznane za krytycznie zagrożone, to jednak warto pamiętać, że obecnie jego największym wrogiem jest człowiek. Piżmowoły praktycznie nie mają naturalnych wrogów. Jeżeli nie pokona ich zapalenie płuc w ich naturalnym środowisku, przeżywają przynajmniej dwie dekady.

Wilk polarny (Canis lupus arctos) jest jednym z najbardziej wszechstronnych i skutecznych drapieżników na świecie. Jest blisko spokrewniony z wilkami z polskich lasów, jednak występuje wyłącznie na dalekiej Północy. Zmiany klimatu nie oszczędzają tego gatunku. Czy jest zagrożony wyginięciem? Jakie są jego zwyczaje? Wszystkie informacje o wilku polarnym znajdziesz poniżej.

Jak wygląda wilk polarny?

Warto wiedzieć, jak wygląda wilk polarny. Najbardziej charakterystycznym elementem wyglądu tego zwierzęcia jest jego biała sierść. To bardzo duży drapieżnik, którego długość ciała może wynosić nawet 150 cm, a waga dochodzić do 80 kg. 

Wyróżnia się kilka podgatunków wilka polarnego:

• wilk grenlandzki – uznawany za wymarłego,
• wilk Banksa,
• wilk z wyspy Baffina. 

Gdzie występuje wilk arktyczny?

Zasięg występowania wilków polarnych jest ograniczony do wysp na północy Kanady oraz Grenlandii. Nieliczne watahy pojawiają się także na wysepkach, które łączą ze sobą te tereny. Co ciekawe, jest to jeden z niewielu gatunków, które przetrwały do dzisiaj na obszarze pierwotnego występowania.

Wilk biały – czym się żywi?

Białe wilki arktyczne żyją na wiecznej zmarzlinie. Właśnie dlatego ich pożywieniem jest wszystko, co da się upolować w tak trudnych warunkach. Ewolucja wyposażyła te drapieżniki w niezwykle mocny uścisk szczęki. Dlaczego jest to tak potrzebne? Ze względu na niedużą ilość pożywienia wilki arktyczne zjadają swoją ofiarę w całości, razem z kośćmi, futrem i organami wewnętrznymi.

W menu wilka polarnego znajdują się między innymi:

• zające polarne;
• lisy polarne;
• piżmowoły arktyczne;
• renifery;
• obrożniki grenlandzkie;
• ptaki;
• bezkręgowce. 

Chociaż o pożywienie nie jest łatwo, a sukcesem kończy się wyłącznie co dziesiąte polowanie, to jednak watahy polarnych wilków nie umierają z głodu. 

Informacje o wilku polarnym

Wilki polarne żyją w watahach, czyli grupach rodzinnych, które liczą około trzydziestu osobników. Wszystkie zwierzęta w stadzie mają określone role. Doskonała współpraca jest szczególnie ważna podczas polowania – wilki arktyczne otaczają swoją ofiarę.

Tak jak wszyscy przedstawiciele tego gatunku wilki polarne są zwierzętami terytorialnymi, które zajmują rozległe obszary. Każdego dnia w poszukiwaniu pożywienia całe stada przemieszczają się nawet na kilkudziesięciu kilometrów. 

Wilki arktyczne osiągają dojrzałość płciową w wieku maksymalnie trzech lat. Wilczyca rodzi młode w jaskini lub wykopanym w śniegu zagłębieniu. Przez pierwszy miesiąc karmi je swoim mlekiem. W tym czasie sama praktycznie nie opuszcza gniazda, a jedzenie przynosi jej samiec. Matka wraca do swojego stada dopiero w momencie, kiedy szczenięta zaczynają spożywać stały pokarm. Kiedy skończą trzy miesiące, same również stają się częścią watahy. 

Czy wilk polarny jest zagrożony wyginięciem? 

Zmiany klimatu i topnienie lodowców to czynniki, które przyczyniają się do zagrożenia wielu gatunków. Co ciekawe, wilk polarny do nich nie należy. Dlaczego? Wszystko sprowadza się do terenów, na których żyje. Chociaż na dalekiej Północy ubywa lodowców, to jednak obszar ten ma jedną zasadniczą zaletę – nie ma tam człowieka. Niezagrożone uprzemysłowieniem i polowaniem ze strony człowieka wilki polarne nie są w tym momencie zagrożone wyginięciem.

Wilk polarny – ciekawostki

Oto garść ciekawostek o wilkach polarnych:

• biały wilkor Duch z serialu „Gra o tron” przypominał właśnie wilka polarnego;
• w standardowym miocie rodzi się od czterech do pięciu młodych;
• naturalnym wrogiem wilka arktycznego jest niedźwiedź polarny;
• wilk arktyczny znajduje się na LC na liście IUCN. Oznacza to, że status zagrożenia najmniejszej troski;
• wilki polarne znajdują się w berlińskim ogrodzie zoologicznym. 

Wilk polarny – podsumowanie 

Wilk polarny jest ogromnym drapieżnikiem, który zamieszkuje najbardziej oddalone na północ terytoria. Przez wieki ten gatunek doskonale opanował zdolność przeżycia w skrajnie trudnych warunkach. 

Wbrew pozorom wilki polarne nie są narażone na wyginięcie. Ze względu na to, że ich siedliska są oddalone od ludzkich siedzib, zwierzęta te są stosunkowo bezpieczne. Zagrożenie stanowią dla nich jedynie zmiany klimatu.

Kultowy film „Uwolnić orkę” zbudował w społeczeństwie bardzo konkretny obraz tego zwierzaka. W przeciwieństwie do krwiożerczych rekinów orka (miecznik to jej inna nazwa) miała być sympatyczna i przede wszystkim bardzo mądra. Inteligencji nie można temu zwierzęciu odmówić. Czy jednak orka oceaniczna to ssak przyjaźnie nastawiony do człowieka? To na pewno jedno z wielu pytań, które zadają sobie osoby chcące dowiedzieć się więcej o tym pływającym olbrzymie. Jeśli jesteś jedną z nich, przeczytaj i poznaj odpowiedzi!

Orka – ryba czy ssak?

Czy orka jest ssakiem? Tak, to największe zwierzę z rodziny delfinowatych. Długość ciała największych samców dochodzi nawet do 8,5 metra. Doskonale rozwinięta płetwa grzbietowa może mieć nawet 2 metry. 

Orka oceaniczna jest niemal całkowicie czarna. Białe znaczenia znajdują się wyłącznie pod okiem, na brzuchu i z boku. W górnej i dolnej szczęce znajduje się po dwanaście bardzo ostrych, trójkątnych zębów. 

Gdzie żyją orki? 

Orki oceaniczne są bardzo rozpowszechnionym gatunkiem. Najbardziej lubią chłodne wody oceanów, więc nazwa, jaką nadano tym rybom, jest uzasadniona. Można spotkać je we wszystkich oceanach i większych morzach – zarówno Śródziemnym, jak i Północnym. 

Orka oceaniczna – tryb życia

Orki żyją w stadach, które liczą od kilku do kilkunastu osobników. Przewodzi im najstarsza i najbardziej doświadczona samica. Po jej śmierci grupa rozpada się a samce rozpoczynają podróż w celu znalezienia nowego stada. 

Jak porozumiewają się orki i współpracują ze sobą?

Więzi nie zostają jednak zerwane. Stada orek łączą się w klany, które komunikują się swoimi własnymi dialektami. Orki z dwóch różnych klanów będą miały problem z porozumieniem się. 

Współpraca poszczególnych członków stada jest szczególnie istotna w trakcie polowania. Orki oceaniczne zawsze polują w grupie, dlatego są w stanie obezwładnić i zabić nawet bardzo duże wieloryby. 

Co jedzą orki? 

Czy orka jest drapieżnikiem? Odpowiedzią na to pytanie może być poprzedni fragment. Opisywany przez nas ssak świetnie poluje i planuje swoje działania z innymi osobnikami. Ofiarami tego zwierzęcia padają:

• małe ryby ławicowe;
• foki;
• inne stworzenia morskie i lądowe, które akurat znajdują się w zasięgu. 

Orki nie gardzą zarówno delfinami, jak i rekinami, chociaż między nimi a tymi ostatnimi dochodzi niekiedy do zażartych walk. 

Orki i ludzie – ZOO

Orki oceaniczne są niezwykle inteligentnymi stworzeniami, które bardzo często można spotkać zarówno w parkach wodnych, jak i w delfinariach. Budzi to wiele kontrowersji, ponieważ niewielkie pomieszczenia i małe baseny nie spełniają potrzeb tak dużych zwierząt. 

Zaobserwowano wiele zjawisk, które wskazują na to, że te ssaki w takich miejscach nie czują się szczególnie dobrze. Niekiedy ich płetwa grzbietowa (pozbawiona kości) opada. Nierzadko zdarza się także, że orki uderzają swoimi płetwami o powierzchnię wody, co jest wyrazem frustracji i niezadowolenia. 

Czy orka jest niebezpieczna dla człowieka? 

Człowiek nie jest obiektem zainteresowania orki, a zwierzęta te w naturalnych warunkach nigdy nie atakowały ludzi. Nieliczne przypadki, gdy tak się działo, były wyłącznie pomyłką – nieszczęśnicy zostali przez zwierzę wzięci za foki lub morświny. 

Nieco inaczej sytuacja kształtuje się w niewoli. Chociaż nurkowanie z orkami jest uznawane za rozrywkę a nawet element terapii dla chorych dzieci, to w oceanariach zdarzały się wypadki. Czasami ssaki atakowały swoich trenerów i według specjalistów robiły to z rozmysłem. 

Orka – ciekawostki 

1. Orka oceaniczna jest jedynym waleniem, który może przetrwać dłuższy czas na brzegu. 
2. Obecnie zakazuje się chwytania orek w ich naturalnych środowiskach. Zwierzęta, które można obserwować w oceanariach i delfinariach, urodziły się w niewoli. 
3. Orki oceaniczne mają dwa sposoby polowania na stada delfinów. Gryzą te ssaki i czekają aż się wykrwawią lub zaganiają je w jedno miejsce i rzucają się się na nie całym ciężarem swojego ciała. 

Orka oceaniczna to naprawdę fascynujące zwierzę, które prowadzi niezwykle bogate życie społeczne. Porozumiewa się z członkami swojego stada i klanu, razem z nimi poluje. Tę ostatnią aktywność wykonuje na wiele wyrafinowanych sposobów. 

Chociaż w społeczeństwie orka nie jest owiana złą sławą, trzeba pamiętać, że to niezwykle skuteczny i niebezpieczny drapieżnik. Mimo że ataki na ludzi są niezwykle rzadkie orka wcale nie jest mniej groźna niż rekiny. W oceanariach podczas pływania z tymi zwierzętami trzeba być więc ostrożnym.

Spacery po lesie to dla wielu z nas oderwanie się od codziennego stresu. Gdy przechadzasz się po ścieżkach i szlakach, czasami pewnie zastanawiasz się, czy za krzakiem albo drzewem nie ukrywa się jakiś zwierzak.

To bardzo możliwe, ponieważ mieszkańcy lasów niechętnie wchodzą w interakcje z człowiekiem. Zazwyczaj jednak świetnie zdają sobie sprawę z naszej obecności. Przygotowaliśmy zestawienie kilku mieszkańców naszych lasów. Czy któregoś z nich udało ci się spotkać? 

Roślinożerne zwierzęta leśne w Polsce 

Zwierzęta żyjące w lesie – jelenie szlachetne

Jeleń jest bardzo powszechnym zwierzęciem leśnym. Występuje w całej Europie, a w Polsce można spotkać go od gór, przez Mazury, aż po okolice Bałtyku. 

Te duże zwierzęta kopytne są bardzo płochliwe, dlatego ich zobaczenie nie należy do łatwych zadań. Samca jelenia – zwanego bykiem – możesz jednak usłyszeć w drugiej połowie września, podczas tak zwanego rykowiska. Jest to okres godowy, podczas którego jelenie wydają z siebie bardzo charakterystyczne dźwięki, aby nawoływać się nawzajem. 

Zimą możesz natknąć się w lesie na zrzucone poroże jelenia. Samiec pozbywa się go, aby latem zyskać nowe – jeszcze bardziej okazałe.

Wielkie zwierzęta mieszkające w lesie – żubry europejskie

Żubr jest największym mieszkańcem nie tylko polskich lasów. To także największy ssak lądowy Europy. Dorosłe samce osiągają naprawdę imponujące rozmiary – mogą ważyć nawet tonę! 

Nie bez powodu żubr uznawany jest za nasze dobro narodowe. Gatunek przetrwał wyłącznie we wschodniej części naszego kontynentu. W Polsce można spotkać je przede wszystkim w Puszczy Białowieskiej. Zamieszkują zarówno lasy, jak i rezerwaty pokazowe.

Żubry są zwierzętami roślinożernymi, które w ciągu jednej doby mogą zjeść nawet 50 kilogramów traw, krzewów i kory. Wyglądają na powolne i raczej spokojne, jednak ich prawdziwy charakter jest dosyć szorstki. Amerykańskie bizony, z którymi żubry są spokrewnione, uchodzą za zdecydowanie łagodniejsze, chociaż są większe. 

Zwierzęta leśne – łosie euroazjatyckie 

Łosia najczęściej można spotkać w lasach, na których terenie znajdują się mokradła, bagna czy torfowiska. To największy ze wszystkich jeleniowatych, którego majestat jest dodatkowo podkreślany przez piękne i okazałe poroże w formie dwóch łopat. 

Łosie są duże i mogą sprawiać wrażenie nieco niezgrabnych. Ich oczy są nieproporcjonalnie małe w stosunku do ogromnej głowy. Pod brodą znajduje się tłuszczowa narośl, która nieco przypomina brodę. Do tego dochodzą wysokie nogi i bardzo potężny tułów. Mimo wszystko łoś jest zwierzęciem, które w razie potrzeby potrafi poruszać się szybko i z gracją. 

Najwięcej łosi żyje obecnie w parkach narodowych – Biebrzańskim i Kampinoskim. Ten ostatni znajduje się blisko Warszawy, dlatego łosie czasami pojawiają się na ulicach stołecznych peryferii.

Leśne drapieżniki w Polsce

Zwierzęta żyjące w Polskich lasach – lisy rude

Jednym z najbardziej znanych zwierząt żyjących w lesie jest lis. To drapieżniki, które nie gardzą także padliną. Z tego powodu często bywają nazywane ekipą sprzątającą lasu. Nie tylko rozprawiają się z zalegającymi szczątkami organicznymi, ale także polują na słabe i chore zwierzęta. 

W naszej kulturze lisy są symbolem przebiegłości i sprytu. Przez wieki tępiono je ze względu na kradzieże w kurnikach. Polowano na nie także w celach futrzarskich. Obecnie lis jest zwierzęciem leśnym, które zdecydowanie nie jest zagrożone wyginięciem. Jego populacja jest dość duża i co jakiś czas musi być nawet regulowana. 

Zwierzęta leśne – niedźwiedzie brunatne

Niedźwiedź brunatny (Ursus arctos) to jedyny niedźwiedź, którego możesz spotkać w naszym kraju. To także nasz największy rodzimy drapieżnik. Występuje wyłącznie na obszarach górskich – w Bieszczadach i Tatrach. Według szacunków obecnie w Polsce żyje około 100 przedstawicieli tego gatunku. 

Niedźwiedź brunatny jest wszystkożercą. Poluje na ryby i małe zwierzęta, jednak nie gardzi także owocami, warzywami i miodem. Spotkania z niedźwiedziem bywają ekscytujące, ale przede wszystkim – niebezpieczne. Pamiętaj też, że to zwierzę jest pod ścisłą ochroną i grozi mu wyginięcie. 

Zwierzęta mieszkające w lesie – rysie euroazjatyckie

Gdy mówimy o dużych kotach, najczęściej mamy na myśli lwy i tygrysy. Tymczasem w naszych lasach żyją nieco mniejsze kotowate drapieżniki – rysie euroazjatyckie. Szansa na to, że spotkasz jednego z nich na spacerze, jest raczej bardzo niska.

Rysie prowadzą wyjątkowo skryty, nocny tryb życia. Na dodatek są gatunkiem skrajnie zagrożonym wyginięciem. Szacuje się, że w Polsce żyje jedynie 300 przedstawicieli tego gatunku. Najliczniejsze grupy zamieszkują lasy w Karpatach. 

Rysie są zdecydowanie większe od kotów domowych. Na czubkach ich uszu znajdują się bardzo charakterystyczne czarne pędzelki, które mają znaczenie praktyczne – pomagają zwierzętom lepiej słyszeć. 

Ryś euroazjatycki jest doskonałym myśliwym. Nie tylko świetnie słyszy, ma także doskonały wzrok i wyostrzone inne zmysły. Potrafi wysoko skakać i świetnie wspina się po drzewach. 

Leśne drapieżniki – wilki

Nasz ekosystem lądowy pełny jest zwierząt, które nie cieszą się dobrą sławą. Szczególne miejsce wśród nich zajmują wilki – przez setki lat przedstawiane jako krwiożercze bestie, które tylko czekają na to, aby zaatakować człowieka. 

Współczesne badania nad tymi zwierzętami wskazują wyraźnie, że stereotypy nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością. Te duże psowate drapieżniki żyją w niewielkich grupach zwanych watahami. Jedna wilcza rodzina zajmuje obszar od 200 do 300 kilometrów kwadratowych. Na tym obszarze zwierzęta polują i wychowują młode.

Czy wilki są niebezpieczne dla ludzi? W normalnych warunkach nie, chociaż głodne stada zimą mogą zagrażać zwierzętom gospodarskim, a nawet domowym psom. 

W naszym kraju wilki żyją przede wszystkim w bieszczadzkich lasach oraz na terenie Puszczy Białowieskiej. Ich populacja ma powolną tendencję wzrostową, jednak zwierzęta nadal znajdują się pod ścisłą ochroną. 

Małe zwierzęta leśne żyjące w Polsce

Małe zwierzęta leśne – jeż

Jeże to zwierzaki, które zna każdy z nas. Chociaż w ostatnich latach można spotkać je nawet w centrach miast, to w istocie są one zwierzętami leśnymi. W naszym kraju możesz spotkać dwa gatunki jeży – europejskiego oraz wschodniego. Różnią się one przede wszystkim kolorem brzuszka. U jeża europejskiego jest on brązowy, a u wschodniego – biały. 

Jeże to zwierzęta mięsożerne. Wbrew stereotypom wcale nie żywią się jabłkami, lubią natomiast różnego rodzaju owady, a nawet małe gryzonie. Charakterystyczne kolce mają bardzo ważne znaczenie – pozwalają jeżom chronić się przed drapieżnikami. 

Podobnie jak niedźwiedzie, jeże zapadają w sen zimowy. Wcześniej intensywnie poszukują pożywienia, które pozwoli im na zgromadzenie odpowiedniej ilości tkanki tłuszczowej. 

Zwierzęta żyjące w lesie – kuna

Kuny często czynią spore szkody w gospodarstwach rolnych. Te małe drapieżniki z rodziny łasicowatych zamieszkują jednak lasy –  przede wszystkim iglaste. Na tle brązowego futerka wyróżnia się ciemna maska na pyszczku, która upodabnia to zwierzątko do małego złodzieja. 

Kuny leśne są aktywne przede wszystkim nocą. Wtedy polują na małe gryzonie, ptaki, gady i płazy. Są to jednak zwierzęta wszystkożerne, których dieta latem w dużej mierze składa się owoców (na przykład jagód). 

Zwierzęta lasów liściastych i mieszanych – podsumowanie 

Zwierzęta z polskich lasów są bardzo różnorodne. Niektóre z nich (na przykład jeże) można spotkać podczas pierwszego lepszego spaceru. Inne, takie jak rysie czy kuny, kryją się przed naszymi oczami – prowadzą ostrożny i nocny tryb życia. 

Jedno jest pewne: las stanowi niezwykle żywy element ekosystemu lądowego. Zamieszkujące go zwierzęta są niezwykle różnorodne i prowadzą naprawdę fascynujący i połączony ze sobą tryb życia.

Większość mieszkańców Warszawy odwiedzających regularnie stołeczny ogród zoologiczny dobrze zna swoistą miejską legendę pandki rudej. Zwierzątko mieszka na jednym z wybiegów. Na tabliczce informacyjnej można przeczytać o jej systematyce i zwyczajach. Tymczasem zobaczenie go na własne oczy to przywilej nielicznych gości. Mała panda kryje się w koronach drzew, a ten, kto zobaczył ją na własne oczy, może uważać się za szczęśliwca. Co warto wiedzieć o tym ciekawym zwierzęciu? 

Czerwona panda – opis gatunku

Jaka jest łacińska nazwa pandy? W przypadku pandki rudej będzie to Ailurus fulgens. Gatunek jest nazywany również pandą małą lub pandą czerwoną. Niegdyś zaliczany był do rodziny szopowatych, a dzisiaj zoolodzy kwalifikują go do pandkowatych w rzędzie drapieżnych. 

Gdzie żyją pandy czerwone? 

Frédéric Cuvier, który w 1825 roku po raz pierwszy opisał ten gatunek, zakładał, że występuje on wyłącznie na terenie Indii Wschodnich. Dzisiaj wiemy, że panda ruda zamieszkuje o wiele szersze tereny azjatyckie. Można spotkać ją między innymi w:

• środkowych Chinach;
• północnej Birmie;
• Mjanmie;
• na całym obszarze Himalajów. 

Przedstawiciele tego gatunku zamieszkują deszczowe tereny zalesione i górzyste. Pandkę rudą możesz spotkać nawet na wysokości 4800 metrów n.p.m. (chociaż nie wyżej). 

Zasięg występowania pandki rudej jest szerszy niż jej kuzynki – pandy olbrzymiej. Mimo wszystko te dwa gatunki dzielą biotop.

Panda mała prowadzi nocny tryb życia. Żyje głównie na drzewach, gdzie je i śpi. Średnia temperatura w ich naturalnym środowisku wynosi od 10 do 25 stopni Celsjusza. Liczba rocznych opadów to natomiast 350 centymetrów. 

Jak wyglądają pandy małe?

Panda mała to stosunkowo niewielkie zwierzę o wydłużonym ciele. Jego długość wynosi od 50 do 60 centymetrów. Waga rzadko przekracza 6 kilogramów u samic i 4 u samców. 

Ciało pandy rudej porasta gęste futerko w kolorze czerwono-pomarańczowym. Włos okrywowy jest gęsty i twardy, a podszerstek wełnisty. Futro jest dużo ciemniejsze, wręcz lśniąco czarne na nogach i brzuchu. Na ogonie znajdują się pierścienie naprzemiennie płowe i czerwone. Zazwyczaj jest ich dwanaście. Na pyszczku pandy widoczna jest biała maska i ciemne paseczki pod oczami. 

Czym żywi się pandka ruda? 

Panda ruda, podobnie jak jej większa krewniaczka również żywi się bambusem. Nie jest to jednak jedyny składnik jej diety. Wręcz przeciwnie, zwierzaki te mają bardzo szeroki i zróżnicowany jadłospis. Znajdziemy w nim między innymi:

• owoce;
• korzenie;
• bulwy;
• orzechy;
• jaja ptaków.

Wszystko o pandach i ich zachowaniach

Pandka ruda jest najbardziej aktywna w nocy lub tuż po świcie. Zwierzątko to większość swojego życia spędza na drzewach, po których pomaga mu się poruszać chwytny ogon i wyjątkowo ostre pazury. Ze względu na to, że przednie łapy ustawione są pod kątem do wewnątrz, po ziemi zwierzak porusza się nieco kaczkowatym chodem lub kłusem. 

Naturalnymi wrogami pand są przede wszystkim duże górskie koty, takie jak lamparty. W razie zagrożenia te małe i sprytne zwierzaki uciekają na drzewo i uderzają pazurami w twarde pieńki drewna. 

Pandy są bardzo czystymi zwierzętami, które podobnie jak koty dokładnie myją swoje futerko. Pyszczek jest czyszczony za pomocą polizanych wcześniej łapek. Komunikacja wewnątrzgatunkowa jest bardzo bogata. Chociaż pandki małe prowadzą raczej samotniczy tryb życia, to w momencie spotkania z innymi osobnikami komunikują się z nimi za pomocą bardzo zróżnicowanego systemu znaków. 

Rozród pandek czerwonych

Pandki rude prowadzą samotniczy tryb życia, jednak wczesną zimą, kiedy przychodzi okres godowy, wchodzą w interakcje z innymi osobnikami. Samica pozostawia na ziemi ślady zapachowe, zachęcając samca do tego, aby wspiął się do niej na górę. 

Osobniki tego gatunku zdecydowanie nie należą do monogamicznych. W ciągu jednej rui samice kojarzą się z wieloma samcami. Ciąża wynosi około 135 dni. Samica zaczyna budować gniazdo na około półtora miesiąca przed porodem. Znosi wtedy znalezione liście, kawałki patyczków czy traw.

Młode pandy przychodzą na świat najczęściej na początku lata. W jednym miocie rodzą się co najwyżej cztery maluchy. Matka opiekuje się nimi przez okres około trzech miesięcy. Zapewnia im pożywienie i dba o czystość gniazda. 

Związek matki z młodymi jest dosyć silny przez stosunkowo długi czas. Dopiero kiedy następuje kolejny okres godowy, a ona sama zachodzi w kolejną ciążę odpycha swoje maluchy. 

Pandka ruda – zagrożenie wyginięciem

Pandy rude są obecnie uznawane za gatunek stojący na granicy wyginięcia. Wylesienie i uprzemysłowienie ich naturalnych terenów sprawia, że populacja tych zwierząt systematycznie spada. 

Małe pandy nie zostały także oszczędzone przez kłusowników. One same rzadko kiedy są głównym celem polowań. Trafiają natomiast do pułapek założonych na inne zwierzęta, na przykład jelenie piżmowe. 

Na przeludnionych terenach azjatyckich każdy skrawek ziemi jest na wagę złota. To między innymi dlatego pandy małe wypierane są przez zwierzęta hodowlane. 

Ciekawostki o pandach rudych

• Do porodów pandki rudej dochodzi zawsze w okresie ich największej aktywności, czyli w godzinach od 16:00 do 9:00. 
• Maluchy przychodzą na świat w pustych kłodach lub sztucznie wykopanych norkach. 
• Samiec pandki rudej w ogóle nie interesuje się swoim potomstwem. Całość opieki nad małymi przejmuje matka. 
• Wydłużona kość nadgarstka sprawia, że zwierzaki tego gatunku mają bardzo chwytne łapki. 
• Pandka ruda czasami staje na tylnych łapach, wyciągając przednie ponad głowę. 
• W 1988 roku gatunek został wpisany na listę zagrożonych. 
• Gatunek opisał po raz pierwszy Frédéric Cuvier, francuski zoolog i paleontolog. 

Pandy małe w europejskich ogrodach zoologicznych

Te sympatyczne rude zwierzaki można oglądać na wybiegach w ZOO:

• wiedeńskim;
• warszawskim;
• dublińskim;
• praskim;
• kopenhaskim.

Pandka ruda – podsumowanie 

Pandka ruda to niezwykle uroczy zwierzak, którego zwyczaje są naprawdę fascynujące. Niestety, ze względu na działania człowieka gatunek stoi na granicy wyginięcia. Organizacje ochrony przyrody apelują o ratowanie go od tego losu. W Europie można zobaczyć pandkę rudą w wielu ogrodach zoologicznych, w tym także w Warszawie.

Trzymanie w domu jeża to marzenie wielu osób. Łapanie iglastych mieszkańców lasu po to, aby umieścić ich w terrarium, nie wydaje się jednak najlepszym pomysłem. Na szczęście w hodowlach można obecnie kupić afrykańskiego jeża pigmejskiego, który został wyhodowany właśnie po to, aby towarzyszyć człowiekowi. Tak jak każdy zwierzak, potrzebuje jednak odpowiednich warunków do życia i właściwej diety. Co to oznacza w praktyce? Poznaj tego niewielkiego jeża i sprawdź, jakie są jego wymagania!

Jeż pigmejski – charakterystyka gatunku

Jeż pigmejski, czyli w istocie afrojeż białobrzuchy (Atelerix albiventris), jest nieco mniejszy od jeża europejskiego. Zamieszkuje sawanny i stepy centralnej Afryki. 

Warto jednak zaznaczyć, że także w domowych terrariach w Polsce często pojawiają się krzyżówki jeży pigmejskich z algierskimi. Te niewielkie ssaki z rodziny jeżowatych zachowały większość swoich naturalnych cech. Udomowienie i socjalizacja w hodowli sprawiły jednak, że nie mają żadnego problemu, by żyć z człowiekiem. 

Klatka czy terrarium dla jeża pigmejskiego?

Zanim przygarniesz pupila koniecznie odpowiedz sobie na podstawowe pytanie. Klatka dla jeża czy terrarium? Doświadczeni hodowcy odradzają tę pierwszą opcję. Pamiętaj, że jeż domowy jest zwierzęciem, które wymaga odpowiedniej temperatury. Zapobieganie jej spadkom w klatkach jest praktycznie niemożliwe. 

Jeżeli planujesz zakup jeża koniecznie zaopatrz się więc w terrarium. Odpowiednie wymiary to 120 x 40 x 35. Warto stosować zasadę, że im większe lokum, tym lepiej. Wypuszczanie jeża na regularne wybiegi może być problematyczne, a te zwierzaki potrzebują ruchu. 

Kołowrotek dla jeża

Kołowrotek jest podstawowym wyposażeniem każdego terrarium dla jeża domowego! Podobnie jak chomiki, jeże są zwierzętami aktywnymi nocą, które podczas żerowania przemierzają dosyć duże dystanse. Wybierz duży kołowrotek, w którym zwierzę będzie miało możliwość biegać w pozycji wyprostowanej. 

Ogrzewanie w terrarium jeża pigmejskiego

Jeżeli nie masz pewności, że temperatura w twoim domu nigdy nie spadnie poniżej 22 stopni Celsjusza, w terrarium będziesz potrzebował grzałki (najlepiej z termostatem). 

Jakie podłoże do terrarium dla jeża pigmejskiego?

Planując wyposażenie jeżowego lokum, na pewno zastanawiasz się nad tym, jakie podłoże warto zastosować. Niektórzy decydują się na odpylone trociny, które z reguły sprawdzają się dosyć dobrze. Ciekawym rozwiązaniem (stosowanym także w klatkach świnek morskich) jest zestaw składający się z podkładu higienicznego i kocyka. Oczywiście w terrarium nie może też zabraknąć kuwety wypełnionej żwirkiem.

Białe jeże – razem, czy osobno?

Świadomi opiekunowie małych zwierząt wiedzą, że jednym z najistotniejszych zagadnień, jakie trzeba przemyśleć przed ich przygarnięciem, jest kwestia stadności. Kawia domowa czy szynszyla to zwierzę stadne, które cierpi w samotności. Z kolei chomik jest bezwzględnym samotnikiem. 

Czy jeż pigmejski lubi jakiekolwiek towarzystwo? Te małe jeże to zwierzęta terytorialne, które powinno mieszkać samodzielnie. Pamiętaj, że jedno terrarium powinien zamieszkiwać jeden jeż. 

Białe jeże – jeż afrykański. Ile żyje i na co choruje zwierzę?

Jeżeli pigmejskie są żywymi stworzeniami, dlatego nie można wykluczyć u nich urazów i chorób. Zanim więc przygarniesz swojego wymarzonego jeżyka, koniecznie upewnij się, że w twojej okolicy przyjmuje lekarz weterynarii, który zna się na zwierzętach egzotycznych. 

To bardzo ważna kwestia. Większość weterynarzy obsługujących na co dzień psy i koty nie ma zasobów (zarówno sprzętu, jak i wiedzy), które pomogłyby im uratować twojego jeża, kiedy zajdzie taka potrzeba. 

Choroby jeża domowego

Najczęstsze problemy zdrowotne dotykające jeży domowych to:

• choroby skóry;
• pasożyty;
• infekcje górnych i dolnych dróg oddechowych;
• nowotwory;
• zatrucia;
• urazy mechaniczne. 

Ile żyje jeż w domu?

Jeśli chodzi o to, ile żyje jeż pigmejski, wiele zależy od:

• warunków, w jakich zwierzę bytuje;
• diety;
• puli genetycznej. 

Niektóre jeżyki dożywają nawet szóstego roku życia. To jednak górna granica, która rzadko zostaje przekroczona. Niestety, wiele jeży pigmejskich odchodzi przedwcześnie z powodu chorób (przede wszystkim nowotworów) i niedostatku opieki weterynaryjnej. 

Co je jeż hodowlany? 

Kwestia diety jest niezwykle ważna w przypadku tak małych przyjaciół. Jakość diety jeża domowego będzie miała przełożenie na jego kondycję i długość życia. 

Obrazek jeża, który niesie na plecach jabłko, zna każde dziecko. Niestety, ten często powielany obraz przyczynił się do przekonania, że mamy tu do czynienia ze zwierzęciem roślinożernym. Nic bardziej mylnego! W naturze jeż żywi się przede wszystkim insektami. 

Żywienie jeża domowego

Jeżeli chcesz zapewnić swojemu pupilowi jak najlepsze żywienie, zdecyduj się na dobrej jakości karmę dla kotów. Oczywiście, mowa tu o karmach bezzbożowych, w których składzie znajduje się mięso, a nie produkty pochodzenia zwierzęcego. 

Niektórzy hodowcy i doświadczeni opiekunowie w ogóle rezygnują z żywienia jeży karmą. Zamiast tego podają owady – przede wszystkim mączniki. Taka dieta jest polecana, wymaga jednak solidnego zgłębienia tematu. 

Dietę jeża pigmejskiego możesz wzbogacać o:

• larwy mącznika;
• żywe lub mrożone owady (bardziej wartościowe są te karmione owocami i warzywami);
• jajka;
• gotowane lub surowe mięso.

Jeż domowy – tryb życia

Jeżyki pigmejskie są wyjątkowo urocze, dlatego często wybiera się je na zwierzątka dla dzieci. Nie jest to jednak najlepszy pomysł. Wyjmowanie takiego zwierzaka z terrarium nie zawsze jest prostym zadaniem, wymaga dużo cierpliwości i zbudowania zaufania, które będzie podstawą do jego oswojenia. 

Dlaczego jeż pigmejski nie będzie kompanem dla dzieci?

Jest jeszcze jedna kwestia, o której powinien pamiętać każdy rodzic planujący zakup jeża dla swojego dziecka. To tryb życia. Jeż pigmejski jest zwierzęciem nocnym. Oznacza to, że większość dnia po prostu przesypia. Każdy jeżyk ma inną godzinę pobudki, ale zazwyczaj przypada ona na okres między 21 a 23. Jak widzisz, jest to czas, w którym dzieciaki zazwyczaj kładą się spać. Radość z obserwacji małego przyjaciela nie stanie się więc ich udziałem. Bardzo istotne jest to, aby nie budzić jeża na siłę! Zaburzenie naturalnego rytmu dobowego generuje stres, który będzie miał niezwykle poważne konsekwencje dla zdrowia zwierzaka. 

Jeż pigmejski – cena i hodowla

Ile zapłacisz za jeża domowego? Oczywiście, jedna i konkretna odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa do udzielenia. Wszystko bowiem zależy od tego, skąd planujesz wziąć swojego zwierzaka. 

Czy kupować jeża domowego w sklepie zoologicznym?

W ostatnich latach jeże pigmejskie coraz częściej pojawiają się w sklepach zoologicznych, także tych sieciowych. Wówczas cena wynosi od 200 do 300 złotych. Warto jednak zastanowić się przed zakupem zwierzęcia w takim miejscu. Nie masz możliwości zweryfikowania tego, skąd pochodzi jeż. Zazwyczaj zwierzęta rozmnażane są w tak zwanych hurtowniach a następnie transportowane do sklepów (w niekoniecznie dobrych warunkach). 

Gdzie kupić jeża pigmejskiego?

Najlepszym rozwiązaniem będzie kupno jeżyka pigmejskiego od doświadczonego hodowcy. Wówczas cena będzie znacznie wyższa i może wynieść nawet od 600 do 700 złotych. Na zwierzętach jednak nie warto oszczędzać. Ceny usług weterynaryjnych dla tak zwanych „egzotyków” zdecydowanie nie należą do niskich. Leczenie taniego „jeżyka z zoologa” szybko uświadomi ci, że oszczędności były jedynie pozorne. 

Jeż pigmejski – rozmnażanie

Jeże pigmejskie, tak jak wszystkie zwierzęta domowe, powinny być rozmnażane wyłącznie w hodowlach. Właśnie dlatego na naszej stronie nie znajdziesz porad dotyczących rui, okresu godowego i odchowywania młodych. 

Osoby, które decydują się na prowadzenie hodowli, wiedzę na ten temat czerpią ze źródeł naukowych i doświadczenia innych hodowców. Próby rozmnażania jeży bez wiedzy, „na próbę” często kończą się tragicznie dla młodych i matki. 

Dla kogo jest jeż pigmejski?

Hodowanie jeża w domu często przyrównywane jest do terrarystyki. Zwierzaki tego gatunku potrafią oswoić się z człowiekiem, jednak kontakt z nimi jest bardzo specyficzny, przede wszystkim ze względu na nocny tryb życia. 

Kto będzie dobrym opiekunem takiego jeża?

Na jeża pigmejskiego powinny zdecydować się osoby świadome tego, jakie konsekwencje niesie za sobą opieka nad zwierzęciem egzotycznym. Jeżyk wymaga nie tylko karmienia i sprzątania, lecz także opieki weterynaryjnej, którą może zapewnić tylko specjalista. 

Fascynuje cię obserwacja cyklu życiowego tak wyjątkowego zwierzęcia, a wymagania stawiasz przede wszystkim przed sobą, a nie przed nim? Z pewnością poradzisz sobie w roli opiekuna. 

Jeż pigmejski coraz częściej trzymany jest w domach w charakterze zwierzaka domowego. Nie ma w tym nic złego, o ile opiekunowie są w stanie zapewnić mu odpowiednie warunki – bezpieczne i dobrze wyposażone terrarium oraz dobrej jakości żywienie. 

Zanim zdecydujesz się na zakup swojego jeżyka, koniecznie przemyśl swoją decyzję. Pamiętaj, że jest to zwierzę o specyficznych wymaganiach, które będzie mieszkało w twoim domu nawet przez kilka lat.