Angloaraby są rasą gorącokrwistą, która sprawdza się w różnego rodzaju sportach, takich jak skoki przez przeszkody, WKKW czy jeździectwo. Jakie cechy wyróżniają te zwierzęta? Ile kosztują? Jaka była historia ich powstania? Przeczytaj nasz artykuł, aby poznać najważniejsze informacje na temat koni angloarabskich.

Angloaraby – historia rasy

Nazwa rasy pochodzi od dwóch innych odmian, które ze sobą skrzyżowano. Chodzi oczywiście o konia pełnej krwi angielskiej i konia czystej krwi arabskiej. Hodowla koni angloarabskich rozpoczęła się we Francji. Kiedy do Hiszpanii przybyli Maurowie, przywieźli ze sobą odmiany koni orientalnych, podobnie zresztą jak uczestnicy krucjat. Regionem, w którym pojawili się przodkowie angloarabów, jest południe Francji.

W czasie kiedy krajem rządził Napoleon, z rozkazu cesarza konie orientalne trafiły do stadniny Pompadour. Dyrektor stadniny – Eugène Gayot – stworzył francuską hodowlę, wzorując się na pomyśle ze stadniny z Zweibrücken, którą prowadził książę Christian IV. W ten sposób uzyskał angloaraby o pożądanych cechach, które wkrótce stały się niezwykle popularne poza granicami kraju, między innymi w Wielkiej Brytanii i Polsce.

Angloaraby – budowa

Oto wygląd koni angloarabskich:

• wysokość w kłębie wynosi od 155 do 165 centymetrów;
• głowa szlachetna;
• szyja umięśniona i dobrze zbudowana;
• łopatki długie i ukośne;
• kłąb wyraźny;
• klatka piersiowa głęboka;
• grzbiet mocny;
• zad lekko ścięty, mocny i dobrze umięśniony;
• nogi suche i dobrze umięśnione, z wyraźnie zaznaczonymi stawami;
• kopyta małe, ale twarde i mocne;
• ogon noszony elegancko.

Angloaraby – umaszczenie

Konie tej rasy najczęściej występują w jednolitym umaszczeniu:

• gniadym;
• siwym;
• kasztanowatym;
• karym;
• dereszowatym.

Przeważnie spotykane są laurowe, siwe i kasztanowe. Kare angloaraby są najmniej powszechne.

Angloaraby – zdrowie i długość życia

Zazwyczaj przedstawiciele rasy dożywają 25–30 lat. Konie te są raczej zdrowe, chociaż występuje u nich predyspozycja do łapania chorób wirusowych oraz zmniejszonej odporności.

Angloaraby – pielęgnacja

U koni rasy angloarabskiej podobnie jak u innych inne ras koniowatych, wymagane są regularne sesje pielęgnacyjne, które stymulują krążenie i działają na dokładne oczyszczenie skóry i sierści zwierzęcia. Pielęgnacja to także sposób na nawiązanie więzi z koniem.

Jeśli chcesz zachować jedwabistą grzywę i ogon angloaraba i całkowicie pozbyć się kołtunów, musisz je często wyczesywać. Ważne jest również sprawdzanie kopyt pod kątem urazów i infekcji, a także usuwanie kamieni i brudu oraz wszelkich zanieczyszczeń, które nagromadziły się podczas jazdy.

Angloaraby – charakter

Zazwyczaj angloarab jest inteligentny, lojalny, energiczny i chętny do pracy, ale potrafi być też czasami nieco nadpobudliwy i trudny do opanowania. Tę część temperamentu odziedziczył po swoich orientalnych przodkach. Te cechy charakteru również sprawiają, że przedstawiciele tej rasy to urodzeni atleci, którzy odnoszą fantastyczne wyniki w sporcie.

Angloaraby – użytkowość

Angloaraby są zwinne, szybko biegają i wysoko skaczą, na co wskazuje ich pokrój. Nic więc dziwnego, że wykorzystuje się je w celach sportowo-hodowlanych. Jako konie sportowe biorące udział w konkursach zajmują często wysokie miejsca.

Angloaraby – hodowla

Zwierzęta te hoduje się głównie we Francji, w Wielkiej Brytanii i Polsce. Brytyjskie angloaraby nie dorównują jednak pochodzącym z Francji młodym koniom tej rasy. Aby osobnik był wpisany do księgi stadnej, musi mieć co najmniej 1/8 krwi arabskiej Wielkiej Brytanii i 1/4 we Francji. Najsłynniejsze stadniny francuskie to Pompadour, Tarbes, Pau i Gelos.

W Polsce angloaraby hodowane są natomiast w Walewicach i Ochabach. W międzywojniu występowały również w Janowie Podlaskim. Po wojnie francuskie osobniki tej rasy zostały sprowadzone do Gałowa, Nieświatowa, Mchowa i do Państwowego Zarządu Nieruchomości Ziemskich Okręgu Ziemi Lubuskiej.

Angloaraby – cena

Choć przedstawiciele opisywanej rasy nie należą do koni najdroższych, to nie można ich określić mianem taniego wierzchowca. Średnia kwota za angloaraba to kilkadziesiąt tysięcy złotych. Górna kwota przekracza 150 tysięcy.

Angloaraby – ciekawostki

1. Arabska klacz i angielski ogier wydadzą na świat potomstwo, które jest mniejsze i mniej wartościowe na rynku niż źrebię z genami arabskiego ogiera i angielskiej klaczy.
2. Hodowcy na oznaczenie tej rasy stosują symbol „xxoo” („xx” oznacza pełną krew angielską, natomiast „oo” – czystą krew arabską.

Angloaraby to konie półkrwi, które odziedziczyły najlepsze cechy rasy arabskiej i rasy angielskiej. Ich budowa predysponuje je do różnego rodzaju sportów. Jeśli szukasz konia wierzchowego i rumaka do ujeżdżenia, ten koń będzie odpowiedni. Klacze i ogiery można wykorzystywać też w celach hodowlanych. Warto także pamiętać o popularności polskich angloarabów, które w naszym kraju cieszą się szczególnym uznaniem.

Rasy koni to relatywnie jednorodne populacje koni (łac. Equus caballus), w których obrębie cechy konstytutywne przekazywane są potomstwu. Aby zachować poszczególne rasy, powstały specjalne organizacje, które wyznaczają reguły hodowli i czuwają nad ich przestrzeganiem. Wszystkie konie rasowe można rejestrować we wpisach hodowlanych, czyli księgach stadnych. Z artykułu dowiesz się, jakie podziały stosuje się w charakterystyce ras koni i poznasz najpopularniejsze z nich.

Rasy koni – systematyka

Pośród ras koni wyróżnia się dwa podziały. Pierwszy obowiązuje ze względu na pochodzenie:

• naturalne;
• sztuczne.

Na przykład kuc szetlandzki początkowo żył wyłącznie na Wyspach Szetlandzkich, więc zaliczamy go do ras naturalnych. Natomiast koń pełnej krwi angielskiej został wyhodowany z ukierunkowaniem na dzielność i szybkość wyścigową, dlatego zalicza się do koni rasy sztucznej.

Drugim podziałem jest ten na konie gorącokrwiste, zimnokrwiste i kuce. Na jakim kryterium się opiera? Dowiesz się poniżej!

Konie gorącokrwiste

O lekkiej budowie i żywiołowym temperamencie. Wykazują dużą odporność na upały. Doskonale się sprawdzają jako konie wierzchowe i przy lekkich zaprzęgach, takich jak bryczka;

Konie zimnokrwiste

Masywne i silne. Cechują je dosyć spokojny temperament i muskularna budowa. Zazwyczaj są używane jako zwierzęta pociągowe, np. zaprzęgane do wozów transportowych, pojazdów do przewozu osób (tramwaje konne) lub do pracy w rolnictwie. Kiedyś służyły w wojsku jako konie artyleryjskie do ciągnięcia dział;

Kuce

Niewielkie konie, których wysokość w kłębie nie przekracza 148 cm. Cechuje je duża żywotność. W trakcie pracy są bardzo wydajne. W Europie i Ameryce Północnej kuce są głównie stosowane w jeździectwie dzieci i młodzieży, a także hipoterapii, ale pracują również przy rekreacji jeździeckiej, rajdach konnych oraz w transporcie.

Najpopularniejsze rasy koni na świecie

Oto kilkanaście ras koni, które cieszą się dużym zainteresowaniem na całym świecie. Poznaj je bliżej!

Koń pełnej krwi angielskiej – najszybszy koń na świecie

Zdecydowanie najbardziej szlachetna rasa koni gorącokrwistych. Wywodzi się z Anglii i potocznie jest nazywana „folblutem” lub „anglikiem”. Hodowana głównie w celach sportowych, a konkretnie do brania udziału w gonitwach i wyścigach. Charakterystyczna budowa z lekko odchyloną łopatką, sportowy temperament i upór pozwalają tym koniom osiągać wręcz zawrotną szybkość na torze. Dlatego to właśnie przedstawiciele tej rasy osiągają najlepsze wyniki. To konie reaktywne, inteligentne, obdarzone wrażliwością i wysoką inteligencją.

Tennessee Walker – gorącokrwista rasa koni z USA

Amerykańska rasa koni o łagodnym charakterze, wytrwałych i posłusznych. Początkowo konie służyły do przemierzania rozległych plantacji. Cechuje je specyficzny chód, tzw. chód biegowy. Ze względu na przyjazne zachowanie doskonale nadają się do ujeżdżania niezależnie od wieku i stopnia zaawansowania w sztuce jeździeckiej. Ponadto ze względu na wcześniej wspomniany chód, rasę tę mogą ujeżdżać kobiety w ciąży, osoby z wadami postawy oraz wszyscy, którzy nie mogą jeździć kłusem. Konie Tennessee Walker biorą udział w konkurencjach sportowych, takich jak western oraz zaprzęg.

Koń huculski – rasa koni domowych

Prawdopodobnie hucuły są potomkami rozmaitych ras koni tatarskich, polskich, tarpanów, tureckich, orientalnych, koników Przewalskiego oraz koni nordyckich. Konie huculskie stanowią odmianę koni górskich. Są bardzo odporne na trudne warunki atmosferyczne i cechują je stosunkowo duży upór oraz dzielność. Dlatego tak świetnie dawały sobie radę z pracą na tak trudnym terenie, jakim są Karpaty. Są przyjacielskie, ufne i wykazują duży stopień inteligencji. Chętnie współpracują z człowiekiem, ale muszą być mądrze prowadzone, bo zmyślnie wykorzystują każdy błąd niedoświadczonego hodowcy.

Kuc szetlandzki – miniaturowa rasa ze Szkocji

Kucyki z Wysp Szetlandzkich to jedne z najmniejszych ras koni – nie przekraczają 107 cm wysokości w kłębie. Charakteryzują je wytrwałość, inteligencja i duża odporność na trudne warunki atmosferyczne. Te niezależne i samodzielne zwierzęta bez problemu mogą przez cały rok mieszkać na pastwisku – zimą wystarczy im stajnia z ciągle otwartymi drzwiami. W związku z tym nie są też drogie w utrzymaniu, bo samodzielnie znajdują pożywienie nawet pod grubą zmarzniętą warstwą śniegu. Przy nieodpowiedniej opiece mogą nabrać złych nawyków i stać się złośliwe. Obecnie stosuje się je głównie w pracy z dziećmi, w tym w hipoterapii.

Kuc gotlandzki – popularna szwedzka rasa

Kuce gotlandzkie (inaczej nazywane konikami leśnymi) niegdyś wykorzystywane w pracy, np. kopalnianej, obecnie żyją półdziko w szwedzkich lasach Lojsta. Gotlandy użytkowane są też w pracy z ludźmi. Doskonale sprawdzają się jeździectwie dzieci lub ludzi dorosłych o niskim wzroście. Ponadto nadają się do hipoterapii i rehabilitacji osób z niepełnosprawnościami. Charakteryzują je przyjazne nastawienie do otoczenia, otwartość na współpracę i zdolność szybkiego uczenia się, co sprawia, że zwierzę to jest wdzięcznym partnerem dla swojego opiekuna. Ta rasa koni często zestawiana jest z konikiem polskim oraz końmi huculskimi.

Koń pinto – populacja hodowana przez Indian

Istnieje wiele kontrowersji na temat tego, czy to rasa, czy populacja koni. Eksperci stopniują tę rasę jako odłam amerykańskiej rasy koni American Quarter Horse. Niemniej jednak to przepiękne zwierzęta o niesamowitym umaszczeniu – srokatym, inaczej nazywanym pinto. Słowo pinto, od którego pochodzi ich nazwa, w dosłownym tłumaczeniu z języka hiszpańskiego oznacza plama. Koniki tej rasy są przyjaznymi i chętnymi do współpracy wierzchowcami, na których można polegać. Dobrze sprawdzają się w jeździe rekreacyjnej, westernie, a również w skokach przez przeszkody. Doskonale radzą sobie w szybkim galopie.

Palomino – złocista rasa konia z Ameryki Północnej

Konie o jasnozłocistej sierści, grzywie i ogonie, których rejestracje prowadzi wyłącznie stowarzyszenie w Stanach Zjednoczonych. Hodowlę tych koni popularyzowała również królowa Elżbieta II. Prawdopodobnie jednak to konkwistadorzy zawieźli na kontynent amerykański konie o tym umaszczeniu. Zaczęły tworzyć tam dzikie stada, aby później wzbudzić zainteresowanie wśród kowbojów, którzy zaczęli je uprowadzać i prowadzić regularną hodowlę.

Koń hanowerski – idealny koń do skoków

Pochodzący z Niemiec koń hanowerski powstał dzięki działaniom królowej angielskiej i księcia regenta Jerzego II. To wydarzenie doprowadziło do powstania rasy koni niegdyś wykorzystywanej do pracy i walk, a obecnie w sporcie. Ze względu na swoje niesamowicie umięśnione nogi hanowery są idealne do skoków. Uznawane są za jedną z najbardziej udanych europejskich ras końskich.

Koń trakeński – wszechstronny rumak o pruskich korzeniach

Trakeny powstały na terenie Prus Wschodnich, a ich przodkami były wierzchowce Krzyżaków, będące mieszanką rodzimych koni z arabami. Wiele lat później Fryderyk Wilhelm I założył Królewską Stadninę Trakenów w Trakenach, gdzie uszlachetniono je z ogierami pełnej krwi angielskiej. Podczas II wojny światowej populacja niemal całkowicie wyginęła, ale udało się ją odtworzyć. Konie rasy trakeńskiej odznaczają się wszechstronnością. Z powodzeniem mogą być wykorzystywane w każdym sporcie jeździeckim. Z tego powodu należą do czołówki ras odnoszących największe sukcesy w tego typu zawodach.

Quarter horse – gorącokrwisty sprinter rodem z westernu

Quartery to amerykańska rasa koni powstała w wyniku mieszanki rodzimych wierzchowców, z gatunkami hiszpańskimi i angielskimi. Ich historia jest ściśle powiązana z erą kolonizacji Ameryki Północnej. Jego nazwa wzięła się od skuteczności w „Quarter Mile Races” – popularnym wyścigom na ćwierć mili organizowanych przez osadników. Budowa ciała quarter horse’a sprawia, że jest niezwykle szybki, szczególnie w sprincie. Jego charakter pozwala mu jednak również na jazdę rekreacyjną, pracę z małymi dziećmi oraz występy rodeo.

Polskie rasy koni

Konik polski – prymitywna rasa konia ze wschodniej Polski

Wśród polskich ras koni na duże uznanie zasługuje konik polski, który wywodzi z okolic Puszczy Białowieskiej. To zwierzę w typie konia prymitywnego o charakterystycznej myszatej maści. Wyjątkowe w tej rasie są liczne pozytywne cechy, m.in.:

• przyjazne nastawienie do człowieka;
• otwartość na współpracę;
• łagodny charakter;
• zdolność szybkiego uczenia się;
• duża łatwość adaptacji.

Dzięki temu świetnie sprawdzają się w jeździectwie rekreacyjnym, pracy z dziećmi i hipoterapii. Za przodków konika polskiego uważa się tarpany leśne odnalezione pod koniec XIX wieku w Azji przez Nikołaja Przewalskiego (stąd ich inna nazwa – koniki Przewalskiego).

Koń wielkopolski – koń szlachetny półkrwi z Polski

Gorącokrwista rasa pochodząca z Polski. Wywodzi z okolic Gniezna, gdzie doszło do licznych krzyżówek koni miejscowych z zagranicznymi końmi trakeńskimi, a także innymi niemieckimi rasami koni. To zwierzęta o nadzwyczaj łagodnym usposobieniu, ale gorącokrwistym temperamencie, dlatego ważne jest, aby nie bagatelizować ułożenia młodego konia. Konie wielkopolskie obecnie stosowane są do jazdy rekreacyjnej oraz sportowej.

Koń śląski – polski koń zaprzęgowy

Koń rasy śląskiej (niem. Schlesisches Warmblut), tzw. ślązak, to polska rasa konia, która osiąga bardzo dobre wyniki w sportach zaprzęgowych i odpowiada za rozsławienie polskiego powożenia. W obrębie tej rasy wyróżnia się konie śląskie starego typu oraz nowego typu. Pierwsze cechuje masywna, ciężka budowa, natomiast nowego typu są znacznie lżejsze. Ponadto charakteryzuje je łagodne usposobienie, lekki i elegancki chód oraz duża otwartość na współpracę z człowiekiem. Aktualnie funkcjonuje program ochrony koni rasy śląskiej, którego celem jest utrzymanie w czystości rasy określonej części koni.

Koń małopolski – perła regionu

Mocne strony koni małopolskich wynikają z połączenia cech konika polskiego z właściwościami koni półkrwi angloarabskiej i pełnej krwi angielskiej. W jego żyłach płynie również krew rozmaitych szczepów orientalnych. Chociaż jego historia sięga XVI wieku, jako odrębną rasę koni uznano go w latach 60. XX wieku. Na razie jest mało popularny i stoi w cieniu konia wielkopolskiego, powoli zaczyna wzbudzać coraz większe zainteresowanie.

Inne lubiane rasy koni

Inne równie popularne rasy koni, które warto poznać to:

• appaloosa;
• kuc Fell;
• angloarab shagya;
• cob irlandzki;
• morgan;
• koń belgijski;
• pura raza;
• koń andaluzyjski;
• kuc sorraia;
• koń czystej krwi arabskiej;
• hackney;
• koń fiordzki;
• haflinger;
• kuc walijski;
• furioso;
• kłusak francuski;
• paso fino.

Rasy koni warte uwagi to nie tylko te wymienione w tekście. Istnieje ich naprawdę bardzo dużo na całym świecie, a hodowcy i pasjonaci tych majestatycznych zwierząt ciągle poszukują nowych krzyżówek i oryginalnych maści.

Kłusaki to konie wykorzystywane w szczególnej dyscyplinie sportowej, która polega na wyścigach w specjalnych, dwukołowych wózkach. Na te pojazdy mówi się również sulki, a zdecydowanie rzadziej używa się określenia zaprzęgi – sport ten ma fanów na całym globie. Wracając do kłusaków, to ich historia rozciąga się na przestrzeni kilku wieków, a po sylwetce i budowie z łatwością można zauważyć, że w ich żyłach płynie mieszanka pełnej krwi wielu innych ras. Co charakteryzuje kłusaki na tle innych ras koni? Główną cechą jest ich naturalna umiejętności do poruszania się kłusem. A czym jest kłus?

Czym jest kłus i kłusowanie?

Kłus to specyficzny dwutaktowy chód konia (także zebry, osła i innych koniowatych). W trakcie kłusa dwie przeciwległe kończyny jednocześnie odbijają się od ziemi, to znaczy: lewa przednia i prawa tylna lub na odwrót. Wyróżnia się 4 rodzaje kłusowania przez konia:

1. Kłus roboczy, czyli naturalny chód konia. Zwierzę porusza się rytmicznie i w równowadze. Nie wkłada w ruch zbyt dużego wysiłku.
2. Kłus pośredni, który jest trochę szybszy od kłusa roboczego. Ponadto wymaga od zwierzęcia nieznacznego wydłużenia, stosuje się go najczęściej jako jedną ze składowych ujeżdżania konia.
3. Kłus wyciągnięty – tym mianem określa się chód, w którym przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny. Z kłusem wyciągniętym mamy do czynienia w trakcie pracy na ujeżdżalni.
4. Kłus zebrany jest wtedy, kiedy koń porusza się z podstawionym zadem. Wykroki są znacznie mniej obszerne, ale za to dużo bardziej efektowne i sprężyste w porównaniu do kłusa pośredniego.

Ponadto wyszczególnia się trzy warianty jazdy kłusem:

1. Kłus anglezowany to najczęściej stosowany rodzaj jazdy. Jeździec rytmicznie unosi ciało nad siodło co drugi takt, to znaczy w momencie, kiedy para nóg przednia i tylna przesuwa się do przodu.
2. Kłus ćwiczebny, inaczej nazywany wysiadywanym. Stosuje się go w celu uzyskania większej kontroli nad zwierzęciem. W tym przypadku jeździec nie musi unosić się z siodła, a musi wykonywać wolt i półwolt.
3. Kłus w półsiadzie polega na lekkim podniesieniu pośladków i pochyleniu sylwetki, przy jednoczesnym mocniejszym oparciu w strzemionach (ale niezbyt mocnym). Nie jest stosowany często – zazwyczaj jako ćwiczenie lub, w nielicznych sytuacjach, podczas jazdy w terenie.

Kłusaki – charakterystyka koni

Kłusaki to konie o wrodzonej zdolności do poruszania się charakterystycznym chodem – kłusem. To wymagana i absolutnie niezbędna umiejętność do brania udziału w wyścigach kłusaków. Z biegiem lat w różnych krajach wytworzyło się przynajmniej kilka odmian kłusaków, które różnią się między sobą. Dzięki specjalistycznym predyspozycjom kłusak w zaprzęgu zachwyca nie tylko sportowym wyglądem, ale też pięknym ruchem. W obrębie kłusaków wyróżnia się kilka ras.

Kłusaki amerykańskie

To rasa koni, której początek przypada na koniec XVIII wieku w Stanach Zjednoczonych. Specjaliści twierdzą, że to najszybsze kłusaki i inochodźce na świecie. Często występuje u nich inochód, czyli specyficzny chód, kiedy to zwierzę przestawia nogi parami, to znaczy dwie prawe, dwie lewe (tak chodzi też wielbłąd).

Kłusaki orłowskie

To rasa koni wyhodowana w Rosji w XVII wieku za pośrednictwem księcia Aleksieja Grigoriewicza Orłowa, który podjął się krzyżowania arabskiego ogiera Śmietanki z klaczami holenderskimi, duńskimi, a także końmi czystej krwi arabskiej i meklemburskimi.

Kłusaki rosyjskie

Powstały w wyniku skrzyżowania kłusaka amerykańskiego z kłusakiem orłowskim. Charakteryzuje je mocna budowa, przypominająca nieco sylwetkę kłusaka orłowskiego, jednak jest duża lżejsza, dlatego konie tej rasy są szybsze. Kłusak rosyjski, jak na konia sportowego, stosunkowo późno dojrzewa – najlepszą sprawność sportową osiąga dopiero w wieku 5-6 lat.

Kłusaki francuskie

To gorącokrwista rasa konia, która wywodzi się z hodowli we Francji. Zwierzęta wykorzystywane są do wyścigów w zaprzęgach. Przypominają dużego i potężnego konia pełnej krwi angielskiej. Są odrobinę mniejsze niż konie wierzchowe.

Wyścigi kłusaków w Polsce

Na rodzimym terenie wyścigi kłusaków nie są popularne, niemniej jednak sytuacja ta stopniowo ulega zmianie i zarówno kłusaki, jak i ich wyścigi, cieszą się coraz większym zainteresowaniem. Obecnie wyścigi kłusaków francuskich mają miejsce na torze wrocławskim (WTWK Partynice), na hipodromie w Sopocie, a także na Służewcu w Warszawie.

Kłusaki – ciekawostki

1. Na zachodzie oraz w Stanach Zjednoczonych wyścigi kłusaków cieszą się taką samą dużą popularnością jak wyścigi koni pełnej krwi angielskiej.
2. Od 1997 oficjalnie funkcjonuje Stowarzyszenie Hodowców i Użytkowników Kłusaków z siedzibą we Wrocławiu.

Kłusaki to konie hodowane z myślą o udziale w wyścigach w dwukołowych wózkach – sulkach. Wyróżnia się cztery rasy kłusaków, czyli orłowskie, amerykańskie, rosyjskie i francuskie.

Najczęściej zadawane pytania

Co to znaczy kłusak?

Kłusak to typ okania obejmujący rasy kłusaki amerykańskie, kłusaki rosyjskie i kłusaki francuskie.

Czy kłusaki galopują?

Kłusaki, podczas wyścigów, do których są zazwyczaj używane, nie używają galopu, a poruszają się jedynie kłusem.

Maść izabelowata to jedno z wielu końskich ubarwień, które jednak nie występuje tak często, jak umaszczenia podstawowe. Koń izabelowaty na pewno się jednak wyróżnia! Zwierzęta „noszące” ten typ umaszczenia wyglądają wyjątkowo szlachetnie, ale jednocześnie wymagają regularnej, dokładnej pielęgnacji, która pozwoli utrzymać ich szatę w nienagannej czystości. Jak wyglądają konie maści izabelowatej? Koniecznie poznaj najważniejsze fakty na ten temat! 

Koń izabelowaty – cechy tej wyjątkowej maści

Izabelowata maść konia to nic innego jak rozjaśnione umaszczenie kasztanowate. To ostanie to z kolei umaszczenie podstawowe (tak samo, jak kare i gniade), które cechuje się tym, że zwierzę posiada sierść, grzywę i ogon w rudej barwie – możliwe są różne odcienie rudości, od jasnorudego po ciemno-, czerwonorudy, a nawet rudobrązowy. Ogon i grzywa konia izabelowatego występują w takiej samej barwie jak kłoda lub jaśniejszej – nie mogą być ciemniejsze, podobnie jak kończyny nie mogą mieć czarnych podpalań.

Umaszczenie izabel, nazywane również palomino (tak samo, jak nazwa rasy), jest zatem rozjaśnionym kolorem kasztanowatym. Za owo rozjaśnienie odpowiada pojedyncza kopia genu Cream. Ma ona barwę złotokremową aż do czekoladowej. Ogon i grzywa, podobnie jak w przypadku umaszczenia podstawowego, przyjmują kolor kłody bądź są od niej jaśniejsze. W umaszczeniu izabelowatym wyróżnia się kilka odcieni. Najczęściej występującym jest palomino (bardzo jasna kłoda, ogon i grzywa mocno rozjaśnione – aż do białego). Pozostałe odcienie to złotoizabelowaty (złotożółty) oraz masłowaty (jasnożółty). 

Maść konia izabelowata – poznaj historię rasy koni palomino

Jest to rasa gorącokrwista, która wywodzi się od koni iberyjskich. Początkowo izabelowate konie ze stadniny królowej Izabeli w Hiszpanii trafiły do Meksyku, a następnie do Stanów Zjednoczonych. Nazwa rasy wywodzi się od szczególnego jej miłośnika, oficera Juana de Palomina, który był wprost zachwycony jej wyglądem, wszechstronnością i wspaniałym charakterem.

Budowa i umaszczenie

Jeśli chodzi o maść, nie ma tu specjalnej niespodzianki, może być tylko jedna – izabelowata. Wierzchowce te osiągają wysokość w kłębie od 143 do 163 cm. Ich głowa na profil prosty. Pełne wyrazu oczy są ciemne. Grzbiet jest mocny a kończyny delikatne, nie posiadają szczotek pęcinowych. Kopyta zawsze są jasne. Grzywa i ogon tego konia izabelowatego również muszą być bardzo jasne – dopuszcza się do 15% włosów ciemnych. Jeśli koń jest za ciemny, nie ma możliwości wpisu do księgi hodowlanej.

Charakter rasy

Zwierzęta te są bardzo inteligentne, szybko i chętnie nabywają nowe umiejętności. Choć bywają dość temperamentne, na ogół są łagodne i przyjazne, stosunkowo łatwo się je prowadzi. Niemniej wymagają doświadczonego, pewnego siebie opiekuna, który wie, jak z nimi postępować, by bez presji i przemocy osiągnąć zamierzony cel.

Palomino – użytkowość

Palomino wykorzystywane są przede wszystkim na pokazach, gdzie dokonuje się ich prezentacji w trzech klasach (stock, riding, pleasure), w powożeniu i jako wierzchowce. Bardzo dobrze radzą sobie również w wyścigach. To rasa naprawdę wszechstronna, która bez trudu odnajduje się w wielu powierzonych im zadaniach.

Ciekawostki o kremowej rasie

Jak się okazuje, hodowla wcale nie jest prosta, ponieważ nawet jeśli klacz i ogier są umaszczenia izabelowatego… nie ma pewności, że ich potomstwo także takie będzie! Istnieje na to zaledwie 50% szans. Do hodowli wybierane są najczęściej klacze i ogiery z białymi grzywami, bez nawet niewielkiej domieszki innych barw. Oczywiście i ten zabieg nie daje gwarancji sukcesu.

Koń izabelowaty jest niezwykle elegancki i przyciąga wzrok. Wiele innych ras również występuje w tym umaszczeniu, choć nie jest to ich jedyne ubarwienie. Nie jest rzadkością pochodzący z Hiszpanii koń andaluzyjski izabelowaty, achał-tekiński (jeden z najstarszych i najpiękniejszych w całej Azji), bośniacki (powstały na obszarze dawnej Jugosławii) czy connemara (piękna rasa irlandzka). 

Najczęściej zadawane pytania

Jaki to kolor izabelowaty?

Kolor izabelowaty, czyli kremowy, to rozjaśnione umaszczenie kasztanowe.

Jak się nazywa koń w łaty?

Koń w łaty określany jest jako srokaty.

Jakie są podstawowe maści koni?

Maści podstawowe to kasztanowata, gniada i kara.

Jak wygląda koń srokaty?

Koń srokaty ma charakterystyczne łaty – ciemniejsze na jasnej sierści lub na odwrót.